|
De Nederlandse schrijver Willem Gustaaf (Willem G.) van Maanen
werd geboren in Kampen op 30 september 1920. Zie ook alle tags voor
Willem G. van Maanen op dit blog.
Uit: De bewonderde meester
Ik evenwel, die op school tegen mijn zin
kennis had moeten maken met Reinier van Genderen Stort, Aart van der Leeuw en
de vroege Van Schendel, ik greep Else
Böhler uit de doos en sleepte haar mee naar mijn jongenskamer om haar te
verslinden, daartoe verleid door een passage die ik, in mijn moeders bijzijn
nog wel, had gelezen en die ik u nu niet mag onthouden, omdat, als er dan toch
van navolging moet worden gesproken, het onder meer die regels uit het park- en
vijverbestaan van de verliefden waren die ik maar al te graag wilde navolgen,
niet in geschrifte weliswaar maar in de praktijk.
(
)
Die gebaarde
lippen mogen mij nu wat vreemd voorkomen, ze wonden mij toen verschrikkelijk
op. Dat wilde ik ook wel eens voelen en ondergaan. Althans, dat verbeeldde ik
me, want de gelegenheid had zich al vaak genoeg voorgedaan zonder dat ik er
gebruik van had gemaakt. Mijn vriend en klasgenoot Wim, kersvers teruggekeerd
uit de Oost waar Vestdijk wel als arts maar niet als schrijver was
doorgedrongen, tenzij bij de vriendin van mijn moeder, Wim dan, opgegroeid
onder de sarong van de baboe, zoals hij met een raar lachje zei, geestelijk
lang niet zo sterk ontwikkeld als lichamelijk, waarvan hij me meer dan eens de
bewijzen gaf, welnu, Wim was de zoon van ouders die er een Duits dienstmeisje
op nahielden, Agnes, dik, rond, üppig zoals dat in haar taal heet, het haar als
een koptelefoon over haar schedel tegen haar oren gewonden, wat in het Duits weer
wordt aangeduid met Schnecken. De taal is gans een volk. Agnes deed meer dan
Kuchen bakken, schelden en Lieder galmen, allemaal keihard trouwens, ze vond
overdag ook tijd in haar kamertje op zolder te verdwijnen wanneer wij daar aan
het knutselen waren op de werkbank van Wims overleden grootvader. Door de
openstaande deur konden we zien hoe ze haar haren ontbond, citroenig van
couleur, om de Schnecken voor enige tijd hun vrijheid te hergeven. Wim hielp
haar daar graag en vaardig bij, en ging zelfs wat verder, op zoek naar de
diertjes die, hoe traag ook, blijkbaar al onder haar kleding waren gevlucht.
Het tafereel zou mij toch aan Johan en Else moeten herinneren, maar niets
daarvan, ik keek niet eens meer toe en timmerde verder aan mijn werkstuk.
Literatuur en leven waren gescheiden gebieden, en dat ze in de loop van de tijd
in elkaar verward zijn geraakt, Vestdijk zou de laatste zijn om me daarover
terecht te wijzen, zelf immers van mening dat verbeelding en werkelijkheid
vrijwel onzichtbaar in elkaar overvloeien.
Willem G. van
Maanen (30 september 1920 - 17 augustus 2012)
De Amerikaanse schrijver Truman Capote werd geboren op 30 september 1924 als Truman
Streckfus Persons in New Orleans. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Truman Capote op dit blog.
Uit: Breakfast at Tiffany's
It never occurred to
me in those days to write about Holly Golightly, and probably it would not now
except for a conversation I had with Joe Bell that set the whole memory of her
in motion again.
Holly Golightly had been a tenant in the old brownstone; she'd occupied the
apartment below mine. As for Joe Bell, he ran a bar around the corner on
Lexington Avenue; he still does. Both Holly and I used to go there six, seven
times a day, not for a drink, not always, but to make telephone calls: during
the war a private telephone was hard to come by. Moreover, Joe Bell was good
about taking messages, which in Holly's case was no small favour, for she had a
tremendous many.
Audrey Hepburn en George Peppard als Holly en Paul in
de film uit 1961
Of course this was a long time ago, and until
last week I hadn't seen Joe Bell in several years. Off and on we'd kept in
touch, and occasionally I'd stopped by his bar when passing through the
neighbourhood; but actually we'd never been strong friends except in as much as
we were both friends of Holly Golightly. Joe Bell hasn't an easy nature, he
admits it himself, he says it's because he's a bachelor and has a sour stomach.
Anyone who knows him will tell you he's a hard man to talk to. Impossible if
you don't share his fixations, of which Holly is one. Some others are: ice
hockey, Weimaraner dogs, Our Gal
Sunday (a soap serial he has listened to for fifteen years), and Gilbert
and Sullivan he claims to be related to one or the other, I can't remember
which.
And so when, late last Tuesday afternoon, the telephone rang and I heard 'Joe
Bell here,' I knew it must be about Holly. He didn't say so, just: 'Can you
rattle right over here? It's important,' and there was a croak of excitement in
his froggy voice.
I took a taxi in a downpour of October rain, and on my way I even thought she
might be there, that I would see Holly again.
Truman
Capote (30 september 1924 25 augustus 1984)
In 1948
De Nederlandse dichter en schrijver Hendrik Marsman werd geboren op 30 september 1899 in Zeist. Zie
ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Hendrik Marsman op dit blog.
Afscheid van
Japan
De dag overweldigt de wijd-open ramen
met het morgenlichten der zee;
berglanden, vloten, eilanden zonder namen,
de kersentuinen van Jokohama
stromen en sneeuwen voorbij ...
ik voel mij gesterkt en tot reizen gereed;
vermoeidheid en slaap zijn verwaaid als mist in de wind ...
waar gaat gij heen ?
naar het land dat mijn hart heeft bemind
en de zee die zijn kusten omdruist ...
nu is het er zomer; nog in de herfst ben ik thuis.
Drie verzen voor
een dode III
Soms, dwalend over heuvels, hoor ik uwe stem.
meestal op stille ongerepte plekken
waar de natuur nog iets gevangen houdt
van haar voormenselijke zuiverheid.
soms aan een water, soms ook in het woud.
maar op de rotsen met de zachte wieren
die onweerstaanbaar aan uw haar doen denken
vrees ik u telkenmaal te gaan herkennen
in de gedaante van een vluchtend hert.
maar waartoe kwelt gij mij? gij weet
dat ik nog niet tot sterven ben bereid;
ik kan geen afstand doen, noch van mijzelve
noch van mijn wrevel en opstandigheid.
misschien ben ik verdoemd; wanneer reeds nu de dood
mij plotseling in de rug zou overvallen
dan zou ik, stervend met de honderdtallen,
neerstorten in de Poelen, heet en rood.
en daar, juist daar een prooi der helse koren
vervolgt mij nog het hemelse verwijt van uwe stem
een lieflijk lied, verschriklijk om te horen
o, klinkende bazuin van 't nieuw Jeruzalem.
Verbittering
De namen van wie eens mijn vrienden waren
werden tot as tussen mijn tanden, en ik spuw ze uit.
eenzaam schijnt men te moeten zijn in deze dode landen,
het leven dooft in kaars na late nachtkaars uit.
Hendrik
Marsman (30 september 1899 21 juni 1940)
In 1933
De Chinese
schrijfster en scenariste Zhang Ailing (ook wel Eileen Chang) werd geboren op 30
september 1920 in Shanghai. Zie ook mijn blog van 30 september 2010
en eveneens alle tags
voor Zhang Ailing op dit blog.
Uit: Love in a Fallen City (Vertaald door Karen Kingsbury)
On the day he was
to move in, Zhenbao left work just after dusk. He and his brother were busy
supervising the coolies as they carried the trunks in, and Wang Shihong was
standing arms akimbo in the doorway, when a woman walked in from the room
behind. She was washing her hair, which was all lathered up with shampoo, the
white curls standing high on her head like a marble sculpture. While the
workmen are here, she said to Shihong, holding her hair with her hands, have them
arrange all the furniture and things. Its no use asking our majordomo to help:
hell just make excusesif hes not in the mood he wont do anything.
Let me introduce
everyone, said Wang Shihong. Zhenbao, Dubao, my wife. I believe you havent
met yet?
The woman withdrew
her hand from her hair to shake hands with the guests, but seeing the shampoo
on her fingers, she hesitated. She nodded and smiled instead, then wiped her
fingers on her dressing gown. A little shampoo splashed the back of Zhenbaos hand.
Instead of rubbing it off, he let it dry there. The skin puckered up slightly,
as if a mouth were lightly
sucking at the
spot.
Mrs. Wang turned
and went back into the other room. Zhenbao directed the workers as they moved
the bed and wardrobe, but he felt troubled, and the sucking sensation was still
there. His mind wandered as he headed to the bathroom to wash his hands,
thinking about this Mrs. Wang. Hed heard that she was an overseas Chinese from
Singapore who, when she was studying in London, was quite a party girl. She and
Wang Shihong got married in London, but Zhenbao had been too busy to attend the
wedding.Seeing her was much better than hearing about her: under her white,
shampoo-sculpted hair was a tawny gold face, the skin glistening and the flesh
so firm that her eyes rose at a long upward slant, like the eyes of an actress.
Her striped dressing gown, worn without a belt, hugged her body loosely, and
the black-and-white stripeshinted at her figure, each line, each inch, fully
alive.
Zhang Ailing (30 september 1920 - 8 september
1995)
De Joods-Roemeens-Frans-Amerikaanse schrijver Eli Wiesel werd geboren op 30 september 1928 in Sighet (nu
Sighetu Marmaţiei), Roemenië. Zie ook mijn blog van 30 september 2010
en eveneens alle tags
voor Eli Wiesel op dit blog.
Uit:
Days
of Remembrance
2004
I remember: Late May 1944, the Russians were so near my town that, at night, we
could hear their guns thunder. Germany needed every vehicle, every train, every
military unit to stop the Red Army. But absolute priority was given the murder
of Jews. Four transports left my town during the last part of May 1944, shortly
before D-Day. When the train stopped at a small town named Auschwitz, we could
never imagine that the name will enter history and move it to remorse and
shame.
...let us remember
those who suffered and perished then, those who fell with weapons in their
hands and those who died with prayers on their lips, all those who have no
tombs: our heart remains their cemetery.
Eli Wiesel (Sighet, 30 september 1928)
De Perzische
dichter en soefistisch mysticus Jalal ad-Din Rumi (of Roemi) werd geboren op 30 september 1207 in
Balkh. Zie ook mijn blog van 30 september 2010
en eveneens alle tags voor
Roemi op dit blog.
Uit: Het
wetende hart
Laten we omdat het laat is en regent naar huis
gaan, naar huis.
Een uitnodiging aan alle vrienden: op huis aan,
naar huis.
Hoe lang hangen we nog als verbannen uilen rond de
ruïnes?
Op huis aan, naar huis.
Vrienden met stralend gemoed, laten we ons ondanks
alle blinden naar
huis begeven, naar huis.
Jullie, die redelijk en op je hoede zijn,
verontrust óns hart niet met al je zorgen. Op huis
aan, naar huis.
Hoe lang nog dit liefdesspel met droombeelden uit
het paradijs?
Net als de mieren zagen jullie de graankorrels,
niet de oogst.
Op huis aan, naar huis.
Vraag niet naar het hoe en waarom,
laat het grazen maar over aan het vee.
Op huis aan, naar huis.
In dat huis is mystieke muziek voor het
besnijdenisfeest
maar alleen voor wie zuiver zijn. Op huis aan,
naar huis.
Sjams van Tabrîz heeft een huis gebouwd voor wie
naakt is.
Op huis aan, naar huis.
Vertaald
door Sipko den Boer
Roemi (30 september 1207 - 17 december 1273)
Zie voor nog meer schrijvers van de 30e september ook mijn blog van 30 september 2011 deel 1
en eveneens deel 2.
|
