De Palestijnse dichter Mahmoud Darwish werd geboren in Al-Birwa, Palestina, op 13 maart 1941. Zie ook alle tags voor Mahmoud Darwish op dit blog.

De eeuwige cactussen

- Waar breng je me naartoe, vader?
- Waar de wind waait, jongen…

Zij verlieten de vlakte waar
de soldaten van Bonaparte een heuvel hadden opgeworpen om
de schaduwen op de muur van Akka in het oog te houden
Een vader zegt tegen zijn zoon, wees niet bang
voor fluitende kogels, blijf plat liggen
om te overleven. Wij zullen overleven, een berg
in het Noorden beklimmen en omkeren als
de soldaten naar hun families ver weg teruggaan

- Wie gaat na ons in het huis wonen, vader
- Het zal zo blijven als het was zoon

Hij betastte zijn sleutel
zoals hij zijn lichaamsdelen betastte, werd rustig en zei
toen zij over een doornhaag klommen
Onthoud, mijn jongen! Hier kruisigden de Engelsen
jouw vader twee nachten aan een cactus
en hij bekende niet. Jij zult opgroeien
mijn zoon en wie de geweren erven
over bloedig ijzer vertellen

- Waarom heb je het paard alleen gelaten
- Als gezelschap voor het huis want huizen sterven als de bewoners er niet zijn

De eeuwigheid opent haar poorten uit de verte
voor wie ‘s nachts komen, prairiewolven huilen
tegen een bange maan. Een vader
zegt tegen zijn zoon: Wees zo sterk als je grootvader
Beklim met mij de laatste heuvel steeneiken
Onthoud mijn zoon: Hier viel Ankashari
van zijn oorlogsmuildier, hou vol
om met mij terug te gaan

- Wanneer, vader
- Morgen, misschien overmorgen, zoon

Een roekeloze morgen kauwde wind
achter hen in lange winternachten
en de soldaten van Joshoea ben Noen bouwden
een burcht met de stenen van hun huis terwijl zij
hijgend naar Kana liepen: Hier
kwam Onze Heer voorbij. Hier
veranderde hij water in wijn en sprak lang
over liefde. Jongen, denk aan
morgen, denk aan de kruisridderburchten
waaraan het voorjaarsgras knaagde nadat
de soldaten waren weggegaan

Vertaald door Kees Nijland en Asad Jaber

Mahmoud Darwish (13 maart 1941 - 9 augustus 2008)

De Oekraïense dichter en schrijver Yuri Andrukhovych werd geboren op 13 maart 1960 in Iwano-Frankiwsk. Zie ook alle tags voor Yuri Andrukhovych op dit blog.

Absolutely Vodka

Vodka fatally depraves
male company.
There must be at least one woman –
otherwise it’s straight to the grave. In the
third hour, the beast awakes,
in the fourth, waving
of razorblades or axes becomes possible –
in the fifth – tearful confessions,
kissing of hands and feet.
At least one woman is indispensable
so it doesn’t all look so revolting.

This time, there was no lady,
and it was the fifth hour.

He tries to read something
in my palm.

Oh, he says, I can’t even
tell you the whole truth, y’know.
Say it, I say.

(I’m past caring, though I’m ready
right now, for anything – thirty years old, because
I’m ready because it’s the fifth hour, because I have a right
to the truth, because it’s all the same to me).

Oh, he says, I don’t even know
how to tell you, y’know.
Give it to me straight, I say.

(I don’t give a damn, even now – cut veins
or a bullet in the head – in my only-just thirty years
because I’m wasted, because it’s the fifth hour, because I want
to know, however awful it might be).

At the third attempt, he tells me
his ‘forty seven’. Ah – what relief!
A whole seventeen years! What space!
What transparency
on the horizons!

I remember it as if it were yesterday:
around three am
the whole gang bursts out into the fresh air
everything drunk, no cigarettes left,
stumbling, we cut through the darkness.

Then suddenly something like this:
I wipe my sweaty palm on the green grass, yes, exactly,
green because it’s the middle of April.

 
Yuri Andrukhovych (Iwano-Frankiwsk, 13 maart 1960)

De Russische schrijver Vladimir Makanin werd geboren op 13 maart 1937 in Orsk. Zie ook alle tags voor Vladimir Makanin op dit blog.

Uit: Der kaukasische Gefangene (Vertaald door Annelore Nitschke)

„Der Gefreite Bojarkow verkrümelte sich gerne, wenn er betrunken war, und lag dann irgendwo, dieses alte Transistorradio im Arm. Sie suchen im hohen Gras nach der Leiche. Finden sie nicht weit entfernt. Auf Bojarkows Körper liegen zwei Steine. Den hat es erwischt. (Aus nächster Nähe erschossen – hat sich wohl nicht mal mehr seine betrunkenen Augen reiben können. Eingefallene Wangen. Und in der Truppe hatten sie gedacht, er sei desertiert.) Keine Papiere. Man muß Meldung machen. Aber warum haben die Rebellen das Radio nicht mitgenommen? Weil es ein Beweisstück ist? Nein. Weil es zu alt ist und rauscht. Keine Wertsache. Die Unumkehrbarkeit des Geschehenen (der Tod: ein klarer Fall von Unumkehrbarkeit) treibt sie zu hektischer Eile an, gegen ihren Willen. Sie nehmen flache Steine statt Spaten und verscharren den Getöteten energisch und rasch. Ebenso rasch häufen sie die Erde über ihm auf (zum deutlich wahrnehmbaren Hügel), dann gehen die Soldaten weiter.
Und wieder hohes Gras – kurz vor dem Ende des Hohlwegs. Es ist noch kein bißchen gelb. Wogt sacht. Und die Vögel zwitschern so fröhlich einander am Himmel zu (über den Bäumen, über den beiden Soldaten). Vielleicht rettet Schönheit ja doch die Welt. Ab und an erscheint sie als Zeichen. Bewahrt den Menschen davor, vom Weg abzukommen. (Bleibt in seiner Nähe. Behält ihn im Blick.) Schönheit zwingt ihn zur Achtsamkeit, er wird sich erinnern.
Doch diesmal ist die offene sonnige Gegend vertraut und ungefährlich. Die Berge treten auseinander. Vor ihnen liegt schnurgerade der Weg, bald kommt die von Fahrzeugen ausgefahrene staubige Gabelung, dort befindet sich ihre Einheit. Die Soldaten beschleunigen unwillkürlich den Schritt.”

 
Vladimir Makanin (Orsk, 13 maart 1937)

De Franse schrijver Didier Decoin werd geboren op 13 maart 1945 in Boulogne-Billancourt (Seine). Zie ook alle tags voor Didier Decoin op dit blog.

Uit: Dictionnaire amoureux de la Bible

« Péplums
Le plus grand, le plus beau, l’incomparable, c’est Ben Hur. Que certains détestent, comme le critique québecois Stéphane Michaud que je ne résiste pas au plaisir (masochiste) de citer: "Tous les sacro-saints poncifs canoniques du genre y sont dans leur plus éléphantesque opulence: approche hyper-révérencieuse manichéenne du sujet, héros impossiblement vertueux, admirable et plus grand que nature, adversaire bien crasse et machiavélique,  obscène étalage de moyens, le tout constituant une métaphore à peine voilée du soutien yankee au nouvel État d’Israël, et de la guerre froide (le 'rouge communiste' arboré par les Romains, dont Messala, qui incite son pote à 'tourner les yeux vers l’ouest')."
À l’opposé, les adorateurs. Dont moi. À ce jour, j’ai vu quarante-deux fois ce film, et je n’ai pas dit mon dernier mot. Ni surtout essuyé ma dernière larme. Car le film de William Wyler a sur moi un effet lacrymogène. Par déférence pour les autres spectateurs, je dois mordre dans un mouchoir ou dans une de ces balles en caoutchouc après lesquelles on fait courir les chiens. Car il est arrivé trop souvent que mes épanchements provoquent des « Chut, silence, cessez de chouiner ou bien sortez ! », et que je sois en effet contraint de régresser jusqu’au sas d’accès à la salle – ce qui, au demeurant, n’est guère gênant puisque je connais le film absolument par cœur."

 
Didier Decoin (Boulogne-Billancourt 13 maart 1945)


 

De Turkse dichter Melih Cevdet (eig. Melih Cevdet Anday) werd geboren op 13 maart 1915 in Istanboel. Zie ook alle tags voor Melih Cevdet op dit blog.

Voice

I woke to find myself filled with sound
My face my eyes my mouth my nose my hands
It was the sound of a sea-door opening
The sound of the sun-hen shaking dust from her feathers
The sound of a tooth-colored hawser creaking
Of a trumpet in the shape of a tree
Of tomorrow’s wheat, of a moving bone
It was the sound of an historical wrist, of resistance
Of capering cars, of embracing horses.
I watched it, as blue as a carnation cooling in the sun
As beautiful as the pencil behind a construction worker’s ear
As intense as a wet barrel in the rain
As ecstatic as a clothesline brushed by the wing of a sparrow
Like pigeons strolling through a schoolyard
Like a lip kissed on the coast, a lip kissed in the rain
Like faceless minutes nuzzling up to shadows
Like celestial toys.

Vertaald door Sidney Wade en Efe Murad

Die Lüge

Ich bin der Poet der schönen Tage;
vom Glück werde ich inspiriert.
Ich erzähle den Mädchen von deren Mitgift,
den Gefangenen von Generalamnesie.
Den Kindern bringe ich erfreuliche Nachrichten...
Den Kindern, deren Väter gefallen sind im Kriege.

Es wird doch aber schwer,
Sehr schwer wird es immer wieder zu lügen!

Vertaald door Meltem D. Slonate

 
Melih Cevdet Anday (13 maart 1915 – 28 november 2002)
Standbeeld in Ören, Turkije 

Zie voor nog meer schrijvers van de 13e maart ook mijn blog van 13 maart 2012 deel 2.

13-03-2015 om 18:13 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Dave Eggers werd geboren op 12 maart 1970 in Chicago. Zie ook alle tags voor Dave Eggers op dit blog.

Uit: The Circle

“My God, Mae thought. It’s heaven.
The campus was vast and rambling, wild with Pacific color, and yet the smallest detail had been carefully considered, shaped by the most eloquent hands. On land that had once been a shipyard, then a drive-in movie theater, then a flea market, then blight, there were now soft green hills and a Calatrava fountain. And a picnic area, with tables arranged in concentric circles. And tennis courts, clay and grass. And a volleyball court, where tiny children from the company’s day care center were running, squealing, weaving like water. Amid all this was a workplace, too, 400 acres of brushed steel and glass on the headquarters of the most influential company in the world. The sky above was spotless and blue.
Mae was making her way through all of this, walking from the parking lot to the main hall, trying to look as if she belonged. The walkway wound around lemon and orange trees, and its quiet red cobblestones were replaced, occasionally, by tiles with imploring messages of inspiration. “Dream,” one said, the word laser-cut into the stone. “Participate,” said another. There were dozens: “Find Community.” “Innovate.” “Imagine.” She just missed stepping on the hand of a young man in a gray jumpsuit; he was installing a new stone that said, “Breathe.”
On a sunny Monday in June, Mae stopped in front of the main door, standing below the logo etched into the glass above. Though the company was less than six years old, its name and logo — a circle surrounding a knitted grid, with a small ‘c’ in the center — were already among the best known in the world. There were more than 10,000 employees on this, the main campus, but the Circle had offices all over the globe and was hiring hundreds of gifted young minds every week. It had been voted the world’s most admired company four years running.
Mae wouldn’t have thought she had a chance to work at such a place but for Annie. Annie was two years older, and they roomed together for three semesters in college, in an ugly building made habitable through their extraordinary bond, something like friends, something like sisters — or cousins who wished they were siblings and would have reason never to be apart. Their first month living together, Mae broke her jaw one twilight, after fainting, flu-ridden and underfed, during finals. Annie had told her to stay in bed, but Mae went to the Kwik Trip for caffeine and woke up on the sidewalk, under a tree."

 
Dave Eggers (Chicago, 12 maart 1970)

De Amerikaanse schrijver Jack Kerouac werd geboren op 12 maart 1922 in Lowell, in de Amerikaanse staat Massachusetts. Zie ook alle tags voor Jack Karouac op dit blog.

Bus East

Society has good intentions Bureaucracy is like a friend
5 years ago - other furies other losses -

America's
trying to control the uncontrollable Forest fires, Vice

The essential smile In the essential sleep Of the children Of the essential mind

I'm
all thru playing the American
Now I'm going to live a good quiet life

The
world should be built for foot walkers

Oily
rivers Of spiney Nevady

I
am Jake Cake
Rake
Write like Blake

The
horse is not pleased Sight of his
gorgeous finery
in the dust Its silken
nostrils
did disgust

Cats
arent kind Kiddies anent sweet

April
in Nevada - Investigating Dismal Cheyenne Where the war parties
In fields
of straw
Aimed over oxen At Indian Chiefs
In wild headdress Pouring thru
the gap
In Wyoming plain
To make the settlers
Eat more dust than dust
was eaten In the States From East at Seacoast Where wagons made up To dreadful
Plains
Of clazer vup

Saltry
settlers
Anxious to masturbate The Mongol Sea (I'm too tired in Cheyenne -
No sleep in 4 nights now, & 2 to go)

 
Jack Kerouac (12 maart 1922 – 21 oktober 1969)
Portret door  Ben Tjoelker, 2000

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Naomi Shihab Nye werd geboren op 12 maart 1952 in St. Louis, Missouri. Zie ook alle tags voor Naomi Shihab Nye op dit blog.

So Much Happiness

It is difficult to know what to do with so much happiness.
With sadness there is something to rub against,
a wound to tend with lotion and cloth.
When the world falls in around you, you have pieces to pick up,
something to hold in your hands, like ticket stubs or change.
But happiness floats.
It doesn't need you to hold it down.
It doesn't need anything.
Happiness lands on the roof of the next house, singing,
and disappears when it wants to.
You are happy either way.
Even the fact that you once lived in a peaceful tree house
and now live over a quarry of noise and dust
cannot make you unhappy.
Everything has a life of its own,
it too could wake up filled with possibilities
of coffee cake and ripe peaches,
and love even the floor which needs to be swept,
the soiled linens and scratched records…..
Since there is no place large enough
to contain so much happiness,
you shrug, you raise your hands, and it flows out of you
into everything you touch. You are not responsible.
You take no credit, as the night sky takes no credit
for the moon, but continues to hold it, and share it,
and in that way, be known.

 
Naomi Shihab Nye (St. Louis,12 maart 1952)
Portret door Jack Richard Smith, 2007

De Amerikaanse schrijver, journalist en columnist Carl Hiaasen werd geboren op 12 maart 1953 in Plantation, Florida. Zie ook alle tags voor Carl Hiaasen op dit blog.

Uit: Chomp

“Pop, you’re gonna be okay,” Wahoo would tell his father every morning. “Just hang in there.”
Looking up with hound- dog eyes from the couch, Mickey Cray would say, “Whatever happens, I’m glad we ate that bleeping lizard.”
On the day his dad had come home from the hospital, Wahoo had defrosted the dead iguana and made a peppercorn stew, which his mom had wisely refused to touch. Mickey had insisted that eating the critter that had dented his skull would be a spiritual remedy. “Big medicine,” he’d predicted.
But the iguana had tasted awful, and Mickey Cray’s headaches only got worse. Wahoo’s mother was so concerned that she wanted Mickey to see a brain specialist in Miami, but Mickey refused to go.
Meanwhile, people kept calling up with new jobs, and Wahoo was forced to send them to other wranglers. His father was in no condition to work.
After school, Wahoo would feed the animals and clean out the pens and cages. The backyard was literally a zoo—gators, snakes, parrots, mynah birds, rats, mice, monkeys, raccoons, tortoises and even a bald eagle, which Mickey had raised from a fledgling after its mother was killed.
“Treat ’em like royalty,” Mickey would instruct Wahoo, because the animals were quite valuable. Without them, Mickey would be unemployed.
It disturbed Wahoo to see his father so ill because Mickey was the toughest guy he’d ever known.
One morning, with summer approaching, Wahoo’s mother took him aside and told him that the family’s savings account was almost drained. “I’m going to China,” she said.
Wahoo nodded, like it was no big deal.
“For two months,” she said.
“That’s a long time,” said Wahoo.
“Sorry, big guy, but we really need the money.”

 
Carl Hiaasen (Plantation, 12 maart 1953)

De Amerikaanse schrijver Edward Albee werd geboren op 12 maart 1928 in Washington DC. Zie ook alle tags voor Edward Albee op dit blog.

Uit: Who’s Afraid of Virginia Woolf?

[Martha looks around their living room.]
Martha: What a dump. [pauses] Hey, w-what's that from? "What a dump!"
George: How would I know?
Martha: Oh, come on, what's it from? You know!
George: Martha…
Martha: What's it from, for chrissake?!
George: What's what from?
Martha: I just told you. I just did it. "What a dump!" Huh? What's that from?
George: I haven't the faintest idea.
Martha: Dumbbell.
(…)

[George lies on the bed, face down. Martha sits on his legs, slapping and jabbing his back as she sings. He groans and yells while she's doing this.]
Martha: [To "Who's Afraid of the Big Bad Wolf"] Who's afraid of Virginia Woolf / Virginia Woolf, Virginia Woolf / Who's afraid of Virginia Woolf…
[She cackles, then pauses.]
Martha: What's the matter? Didn't ya think that was funny? I thought it was a scream.
George: [mumbles into pillow]
Martha: You laughed your head off when you heard it at the party.
George: I smiled. I didn't laugh my head off.
Martha: You laughed your goddamn head off."

 
Edward Albee (Washington DC, 12 maart 1928)
Scene uit de film van Mike Nichols met Richard Burton en Elizabeth Taylor (1966)

De Nederlandse dichter De Schoolmeester (Gerrit van de Linde) werd geboren op 12 maart 1808 in Rotterdam. Zie ook alle tags voor De Schoolmeester op dit blog.

De hond

Een hond is vermaard
Om zijn gezellige aard
En 't kwispelen van zijn staart.
Zijn neus, doorgaans rond,
staat gewoonlijk in 't front,
En zo lang die maar nat en fris is,
Is 't een bewijs, dat meneer zo gezond als een vis is

Een hond is iemand, die van zijn baas bijzonder veel houdt,
Die hij, om zo te spreken, als zijn derde vader beschouwt,
En die hem dikwijls een hele boerewoning toevertrouwt,
Waar hij door zijn blaffen bedelaars en dieven vandaan weet te jagen
En de post van portier waarneemt, zonder er ooit geld voor te vragen.

Als een haas niet op zijn tellen past,
Wordt hij dikwijls door een hond verrast;
Doch een hond loopt er ook wel tegen aan,
Als men hem in de hondsdagen uit laat gaan.

Menig een blinde hond
Is verdronken, omdat hij geen zwemmen verstond;
Doch zodra zij dit verstaan,
Kan men ze rustig uit baaien laten gaan.

Honden zijn dol op kalfslever en benen;
Doch, volgens Esopus, loopt er dikwijls een derde mee henen.
Ook nuttigt een hond met plezier water en droog brood;
Doch een pak slaag, daar heeft hij een broer aan dood.
hond.gif
Het opzetten is ook iets, daar hij niets om geeft,
Als het maar niet begonnen wordt, terwijl hij nog leeft.
Ook blaffen honden niet langer, als ze eenmaal dood zijn;
Anders zou het leven op een hondenkerkhof te groot zijn.

 
De Schoolmeester (12 maart 1808 – 27 januari 1858)
Omslag uit 1865

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e maart mijn blog van 12 maart 2012 deel 2.

12-03-2015 om 18:25 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster en filmregisseur Jenny Erpenbeck werd geboren op 12 maart 1967 in Oost-Berlijn. Erpenbeck is de dochter van de natuurkundige, filosoof en schrijver John Erpenbeck en de Arabische vertaalster Doris Kilias. Haar grootouders van vaders zijde zijn de auteurs Fritz Erpenbeck en Hedda Zinner. Erpenbeck volgde de middelbare school in Oost-Berlijn, waar ze in 1985 examen deed. Vervolgens voltooide ze een tweejarige opleiding tot boekbinder. Ze werkte vervolgens bij diverse theaters als rekwisieten manager en costumière. Van 1988-1990 studeerde zij Theaterwetenschap aan de Humboldt Universiteit van Berlijn. In 1990 stapte zij over naar muziektheater-regie aan de Hochschule für Musik "Hanns Eisler". Na de succesvolle afronding van deze studie in 1994 werkte zij eerst als regie-assistente bij het Opernhaus Graz, Vanaf 1997maakte zij daar haar eigen producties. Als freelance regisseur, regisseerde ze vanaf 1998 in verschillende plaatsen in Duitsland en Oostenrijk. Erpenbeck begon in de jaren 1990, naast haar werk als regisseur aan een schrijverscarrière. Zij is de auteur van verhalend proza ​​en toneelstukken. In 1999 verscheen haar debuut “Geschichte vom alten Kind”, in 2001, de verhalenbundel “Tand”, in 2004, de novelle “Wörterbuch” en in 2008 de roman “Heimsuchung”. In 2013 ontving zij de Joseph Breitbach Prijs voor haar gehele oeuvre.

Uit: Heimsuchung

„Wenn eine heiratet, darf sie sich ihr Brautkleid nicht selbst nähen. Auch in ihrem eigenen Haus darf das Brautkleid nicht hergestellt werden. Auswärts wird es genäht und beim Nähen darf keine Nadel zerbrechen. Der Stoff für ein Brautkleid darf beim Nähen nicht gerissen, er muß geschnitten werden. Ist beim Zuschneiden ein Fehler passiert, darf das Stück Stoff nicht mehr verwendet werden, es muß ein neuer Streifen vom gleichen Stoff nachgekauft werden. Die Schuhe für die Hochzeit darf die Braut sich nicht von ihrem Bräutigam schenken lassen, sondern muß sie sich selber kaufen, und zwar von den Pfennigen, die sie zuvor über lange Zeit hinweg gesammelt hat. Die Hochzeit darf nicht in der heißesten Zeit, also nicht an den Hundstagen stattfinden, aber auch nicht im wetterwendischen Monat April, die Wochen des Aufgebots vor der Hochzeit dürfen nicht auf die Marter woche vor Ostern fallen, und bei der Hochzeit selbst soll Vollmond sein, oder wenigstens zunehmender Mond, der beste Monat für eine Hochzeit ist Mai. Einige Wochen vor dem Hochzeitstermin wird das Aufgebot bestellt und im Schaukasten ausgehängt. Die Freundinnen der Braut flechten Blumengirlanden und umkränzen damit den Kasten. Ist das Mädchen im Dorf beliebt, werden es drei oder mehr Ranken sein. Eine Woche vor dem Hochzeitstag wird mit dem Schlachten und Backen begonnen, aber die Braut darf auf keinen Fall ein Feuer im Ofen flackern sehen. Am Tag vor der Hochzeit kommen nachmittags die Kinder des Dorfes und poltern, sie werfen Geschirr in den Torweg, so daß es zerbricht, aber kein Glas, und bekommen von der Hochzeitsmutter Kuchen gereicht. Am Polterabend bringen die Erwachsenen ihre Geschenke, sie sagen Gedichte auf und nehmen am Polterabendschmaus teil. Am Polterabend dürfen die Lichter nicht flackern, das bringt Unglück. Die Scherben am Torweg fegt die Braut am andern Morgen zusammen und wirft sie in eine Grube, welche der Bräutigam ausgehoben hat. Danach wird die Braut von ihren Freundinnen für die Hochzeit geschmückt, sie trägt Myrtenkranz und Schleier. Tritt das Brautpaar aus dem Haus, halten zwei Mädchen ein Blumengewinde, sie senken es nieder, das Brautpaar steigt darüber hinweg. Sodann erfolgt die Abfahrt zur Kirche. Die Pferde haben an den Außenseiten des Zaumes zwei Bänder, ein rotes für die Liebe, und ein grünes für die Hoffnung. Die Peitschen zeigen dieselben Bänder. Die Brautkutsche ist mit einer Ranke von Buchsbaum geschmückt, manchmal auch von Wacholder.“

Jenny Erpenbeck (Berlijn, 12 maart 1967)

12-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse schrijver Benedict Wells werd geboren geboren in München in 1984. Wells volgde de middelbare school n drie Beierse kostscholen en sloot zijn opleiding af met het eindexamen gymnasium. In 2003 verhuisde hij naar Berlijn, waar hij besloot om niet te gaan studeren, om te kunnen schrijven. In zijn levensonderhoud voorzag hij met diverse gelegenheidsbaantjes. Zijn tweede roman, "Becks letzter Sommer ", werd als eerste gepubliceerd (in 2008) en kreeg veel aandacht in de literaire kritiek. Zo noemde hem het weekblad Die Zeit "het meest interessante debuut van het jaar." Het boek vertelt het verhaal van Robert Beck, een leraar en muzikant van eind 30, die terugkijkt op zijn leven en een roadtrip naar Istanbul maakt. Op de leeftijd van 23 was Wells, toen de roman werd gepubliceerd, de jongste auteur onder contract. Voorafgaand aan de publicatie van de roman werkte Wells als redacteur bij de televisie. In 2009 werd hij onderscheiden met de Beierse Kunstprijs. In hetzelfde jaar verscheen zijn oorspronkelijk eerste roman "Spinner", die hij schreef hij toen hij negentien jaar was. De hoofdpersoon is de twintig jaar oude Jesper Lier, die een bewogen week in Berlijn beleeft. Wells 'derde roman " Fast genial " verscheen in 2011 en steeg naar plaats 6 op de bestseller lijst. Het gaat over een jongen uit een arme familie, die op zoek gaat naar zijn onbekende en blijkbaar briljante vader. Zoals pas na het succes van zijn derde roman bekend werd - en zeer tegen zijn wil - is Wells de broer van Ariadne von Schirach, en neef van de schrijver Ferdinand von Schirach. Zijn achternaam is echter geen pseudoniem, hij heet ook in zijn dagelijks leven Wells. Om zich te distantiëren van zijn vroegere achternaam, in welke vorm dan ook, en om onafhankelijk te zijn, liet Wells zijn naam in zijn paspoort officieel veranderen. Het is ook een eerbetoon aan Homer Wells uit de roman "The Cider House Rules" door John Irving. Irving's romans waren ook de reden waarom hij begon te schrijven.

Uit: Fast genial

„Einen Tag nach dem Selbstmordversuch seiner Mutter saß Francis auf einer Bank am Hudson. Er war angespannt, denn er hatte etwas vor, was ihm eigentlich widerstrebte. Er wollte Ryan Wilco in seiner Kanzlei besuchen und sich von ihm Geld leihen. Sein Stiefvater hatte es ihm zwar oft angeboten, aber Francis hatte immer abgelehnt. Und seit Ryan sich an der Börse verspekuliert hatte, war er längst nicht mehr so großzügig. Das Haus in Long Island hatte er zwar behalten können, allerdings hatte er dafür einen Kredit aufnehmen müssen, den er nun monatlich abbezahlte. Doch Francis musste es einfach bei ihm versuchen. Durch den Brief seiner Mut ter wusste er endlich, was er zu tun hatte, und dafür brauchte er so viel Geld wie möglich.
Dampf stieg aus den Straßenschächten, alle paar Minuten ertönten Polizeisirenen, ein Presslufthammer dröhnte. Francis hatte der lärmenden Stadt den Rücken zugedreht und blickte auf den Fluss. Es war ein warmer Nachmittag, die Sonne spiegelte sich auf dem Wasser, neben ihm saß eine Japanerin in einem pinkfarbenen Trainingsanzug und telefonierte.
Als Kind war Francis oft in New York gewesen. Er hatte Ryan in seiner Kanzlei besucht, und auch nach der Scheidung war er ein Mal die Woche mit ihm in Manhattan Mittag essen gegangen. Sein Stiefvater hatte versprochen, ihn immer zu unterstützen, und Francis war sich sicher gewesen, dass sich an ihrem Verhältnis nichts ändern würde.
Aber bald hatten sich die Probleme gehäuft. Er war in die Pubertät gekommen und hatte rebelliert. Und er hatte diesen simplen Gedanken einfach nicht abschütteln können: Wenn Ryan ihn wirklich so gern hatte, wieso lebte er dann lieber allein mit seinem richtigen Sohn in New York?
Dieser Gedanke war in den folgenden Jahren stärker geworden und hatte ihre Beziehung vergiftet. Sie hatten sich nur noch selten zum Mittagessen getroffen. Ryan hatte die unschöne Angewohnheit gehabt, sich als sein Vater aufzuspielen und ihn zu kritisieren, und einmal war es dabei zu einem folgenschweren Streit gekommen. Ryan hatte schlecht über seine Exfrau geredet, Francis hatte seine Mutter verteidigt und entgegengehalten, er sei nicht sein richtiger Vater, und schließlich hatte er Ryan in einem unbeherrschten Moment ein kaltherziges Arschloch genannt.“

 
Benedict Wells (München, 1984)

12-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Karl Krolow werd geboren op 11 maart 1915 in Hannover. Zie ook alle tags voor Karl Krolow op dit blog.

Die Wolke

Man kann mit ihr
spazieren gehen,
solange keine Himmelserscheinung
über sie herfällt.

Das Wasser widmet ihr
seine Aufmerksamkeit
und winkt aus verdunstenden Flüssen.
Es rührt an das Gedächtnis
des Regens.

Seestück

Da angelt kein Mensch
einen Schellfisch
vor lauter Küste!
Verschiedene Dampfer
fahren vorbei, beliebig,
als wäre überall Wasser,
das bis auf den Grund
naß ist. Die Oberfläche
bleibt schiffbar und blau,
eine Postkarte lang,
die man von Bord schreibt.
Gefühl für die Nautik
hat niemand, solange
er nicht am Land steht
und winkt.

Ein Uhr mittags

Das Licht fällt nicht umsonst
Senkrecht.
Wer die Augen schließt,
sieht blaue Sensen am Himmel.
Ein Uhr mittags. Die Blumen
Hingen mit gebrochenem Genick
In der Windstille.
Aus dem Steinbruch kommen Pfiffe.
Sie gelten einer Flasche Bier
Oder einem Hund, der sich verlief.
In den Heuschobern
Rascheln Mäuse
Und weibliche Schenkel.

Handbreiter Schatten
Verschwindet gleichzeitig
Mit dem letzten Laut,
Der zu hören ist.

 
Karl Krolow (11 maart 1915 – 21 juni 1999)

De Nederlandse dichter Daan de Ligt werd geboren op 11 maart 1953 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Daan de Ligt op dit blog.

Couperus

er is Facebook, er is Twitter
altijd roept The voice of Holland
er zijn elke week wel boeren
die naar vrouwenschoten zoeken
er zijn sterren, je kunt surfen
naar de diepte van GeenStijl

welke puber leest nog boeken?

godzijdank is er de leeslijst
van de middelbare school
die de afgedwaalde geesten
voor de honger zal behoeden

leerling leest De stille kracht

maar zijn radeloze blik
doet het ergste soms vermoeden

Oma

bandiet, geteisem, lamstraal, schobbejak
gepeupel, doerak, gluiperd, boerenpummel
stuk onverlaat, kwajongen, mafkees, lummel
jij klojo, vlegel, vlerk en labbekak

geboefte, laaienlichter, klotenklapper
ellendeling, rapaille, uilenbal
gehaktbal, flapdrol, plurk, schavuit en kwal
jij zuipschuit, schijtluis, knuppel, oelewapper

jandoedel, kwibus, slome duikelaar
serpent, stuk vreten, kwelgeest, teringlijer
gedrocht en boeventronie, geitenbreier
lamlendig varken, naarling, hork, barbaar

in ‘t kort haar iets belegen woordenschat
toch heeft ze opa innig liefgehad

 
Daan de Ligt (Den Haag, 11 maart 1953)

De Engelse schrijver Douglas Noel Adams werd geboren in Cambridge op 11 maart 1952. Zie ook alle tags voor Douglas Adams op dit blog.

Uit: Life, the Universe and Everything

“Having solved all the major mathematical, physical, chemical, biological, sociological, philosophical, etymological, meteorological and psychological problems of the Universe except for his own, three times over, [Marvin] was severely stuck for something to do, and had taken up composing short dolorous ditties of no tone, or indeed tune. The latest one was a lullaby.
Marvin droned,
Now the world has gone to bed,
Darkness won't engulf my head,
I can see in infrared,
How I hate the night.
He paused to gather the artistic and emotional strength to tackle the next verse.
Now I lay me down to sleep,
Try to count electric sheep,
Sweet dream wishes you can keep,
How I hate the night.”
(…)

“No one really knows what mattresses are meant to gain from their lives either. They are large, friendly, pocket-sprung creatures that live quiet private lives in the marshes of Sqornshellous Zeta. Many of them get caught, slaughtered, dried out, shipped out and slept on. None of them seems to mind this and all of them are called Zem.”

 
Douglas Adams (11 maart 1952 - 11 mei 2001)

De Finse schrijfster Leena Lehtolainen werd geboren op 11 maart 1964 in Vesanto. Zie ook alle tags voor Leena Lehtolainen op dit blog.

 Uit: Auf der falschen Spur (Vertaald door Gabriele Schrey-Vasara)

“In Sportkreisen weckte Jutta Särkikoski widersprüchliche Gefühle. Sie hatte im vorhergehenden Winter einen Tipp erhalten, wonach zwei vielversprechende junge Diskuswerfer ihre Muskeln mit Mitteln aufbauten, die auf der Dopingliste standen.
Außerdem nahmen sie nicht nur selbst anabole Steroide, sondern verkauften sie auch weiter. Jutta hatte die Informationen mehrmals überprüft, bevor sie die sensationelle Reportage an ein Boulevardblatt verkaufte. Obwohl sie ihre Quellen nicht preisgab, wurde die Reportage ernst genommen. Ein überraschender Test während der Trainingsphase überführte die beiden Diskuswerfer. Auch die B-Probe zeigte ein positives Ergebnis, und bei Hausdurchsuchungen fand die Polizei bei beiden mehr Anabolika, als sie für den Eigenbedarf benötigten. Eero Salo und Sami Terävä wurden nicht nur für Wettkämpfe gesperrt, sondern auch wegen Besitz und Weitergabe verbotener Substanzen angeklagt; aus Mangel an Zeugen wurde der zweite Anklagepunkt jedoch fallengelassen.
Jutta hatte für die Aufdeckung des Dopingskandals nicht nur Lob geerntet. Junge Nachwuchstalente waren in der finnischen Leichtathletik dünn gesät. Viele empfanden Jutta daher als Nestbeschmutzerin, die zwei aussichtsreiche Karrieren zunichtegemacht hatte. Schließlich nehme jeder verbotene Mittel, meinten Juttas Kritiker, nur könnten sich manche Sportler eben teure Substanzen leisten, die nicht so leicht nachzuweisen waren. Diejenigen, die im Voraus von dem geplanten Interview mit Väärä erfahren hatten, zogen den Schluss, dass auch der Erfolg des jungen Mittelstrecklers auf Doping beruhte, und die Abschottungsversuche seines Trainers hatten diesen Verdacht eher noch verstärkt.“

 
Leena Lehtolainen (Vesanto, 11 maart 1964)

De Duitse schrijver Ernst Wichert werd geboren op 11 maart 1831 in Insterburg. Zie ook alle tags voor Ernst Wichert op dit blog.

Uit: Das Grundstück

„An dem Mingeflusse, welcher, in Russisch-Litauen entspringend, den in Nordosten in einen schmalen Zipfel auslaufenden preußischen Grenzbezirk in vielen Windungen durchläuft und vorüber an dem Marktflecken Prökuls einige Meilen südlich unterhalb der von den Schiffern gefürchteten »Windenburger Ecke« dicht neben dem mächtigen Rußstrom eine Ausbuchtung des Kurischen Haffs erreicht, liegen lang hingezogen einige litauische Ortschaften, deren Höfe nicht ein geschlossenes Dorf bilden, sondern in der Nähe des Ufers ausgebaut sind.
Wer auf flachem Kahne das Flüßchen hinauffährt, bemerkt von Zeit zu Zeit rechts und links eine Anpflanzung von Birken, Ellern und Linden, einen kleinen Busch bildend, und mitten darin einige Häuschen von Holz mit Stroh-, mitunter auch Ziegeldach. Sie bilden den wirtschaftlichen Mittelpunkt einer bäuerlichen Besitzung von einer oder zwei Hufen Acker- oder Weidelandes. Oft gehört auch ein Stück Heide, ein Torfstich und eine Haffwiese dazu.
Einer dieser Höfe gehörte von früher Zeit her der litauischen Familie Karklies. Das Wohnhaus war eines der größeren und ganz in der alten Weise aus übereinandergelegten, an den Ecken verkröpften vierkantigen Hölzern erbaut, die nun längst grau geworden waren. Auf der vorderen Schmalseite zeigte sich das Giebelfeld unter dem vermoosten Strohdach in Quadrate abgeteilt, deren Täfelungen immer in schräger Richtung zueinander standen und so ein zierliches Muster bildeten. Die vorderen Dachleisten kreuzten sich und liefen in Pferdeköpfe aus, deren einer allerdings kaum noch erkennbar war, da das Brett nach oben hin, wo der Ausschnitt das Hervortreten der Augenknochen und der Nüstern andeuten sollte, abgesplittert hatte.“

 
Ernst Wichert (11 maart 1831 – 21 januari 1902)
Insterburg (Tsjernjachovsk), Partie am Schlossteich

De Italiaanse dichter Torquato Tasso werd geboren op 11 maart 1544 in Sorrento bij Napels. Zie ook alle tags voor Torquato Tasso op dit blog.

Uit: Jeruzalem bevrijd (Fragment)

Ik zing over de held die ’t Heilig Land
en Christus’ graf in dienst van God bevrijdde.
Groot was zijn daadkracht, wijsheid en verstand.
Hoewel hij tijdens de oorlog veel moest lijden.
Al trokken Satans horden aan de kant
der vijanden ook tegen hem ten strijde,

Toch lukte ’t hem om onder Gods banieren
zijn dolend leger te doen zegevieren.
(…)

En ’t einde van de natte wintertijd,
die de oorlog stilgelegd had, kwam al nader,
toen hoog van zijn in alle eeuwigheid
glanzende troon de onsterfelijke Vader,
zich trots verheffend in zijn majesteit
boven de helse krocht van zijn verrader,
omlaag keek en de wereld die daar lag
in één moment met één blik overzag.

Vertaald door Frans van Dooren

 
Torquato Tasso (11 maart 1544 – 25 april 1595)
Illustratie uit Jeruzalem bevrijd

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse schrijver Willem Claassen werd geboren in Beuningen in 1982. Zie ook alle tags voor Willem Claassen op dit blog.

Uit: Park

“‘Ik ruimde de frietzak op, haalde mijn kliko op van de straat en checkte mijn e-mail. Dit was mijn avond. Toen ik naar bed wilde gaan, schrok ik omdat er buiten iets bewoog. Ik keek in het donker. De eenden konden het niet zijn, het was iets groters. Mijn hart begon sneller te kloppen. Misschien liep er iemand in de tuin. Ik stond stil in de keuken en hield mijn adem in. Er gebeurde niets. Ik hoorde alleen het waaien van de wind. Net toen ik dacht dat ik het me waarschijnlijk verbeeld had, zag ik weer iets. Ik kneep  met mijn ogen om beter te kunnen zien. Zeker vijf minuten stond ik als een standbeeld in de keuken. Langzaam zette ik een stap naar voren. Het was mijn eigen reflectie in het raam.’

 
Willem Claassen (Beuningen, 1982)

De Duitse schrijver Patrick Beck (ook wel Patrick Gorre) werd geboren in 1975 in Zwickau. Zie ook alle tags voor Patrick Beck op dit blog.

Uit: Swantegard

„Bürgermeister: Das sollten sie aber wissen.
Sie können sich das wohl nicht vorstellen?
Ein Jahr lang kratzen Studenten
mit Pinseln und Zahnbürsten
die Erde weg
und dann finden sie eine Handvoll Scherben.
Vielleicht auch eine Pfeilspitze und drei Münzen.
Dann die Sensation:
sie entdecken einen Hühnerknochen,
Keule, das Huhn war zwei, nein drei Jahre alt,
fraß täglich so drei Regenwürmer und zwölf Hirsekörner.
Es starb vor Schreck bei einem plötzlich einsetzenden Gewitter.
Dann wurde es gerupft, gebraten und gegessen.
Der ganze Aufwand für einen angenagten Hühnerknochen.

Berater: Es kommt darauf an, wie man die Sache nennt.“

 
Patrick Beck (Zwickau, 1975)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e maart ook mijn blog van 11 maart 2012 en eveneens mijn blog van 11 maart 2013.

11-03-2015 om 18:28 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, dichter, columnist, fotomodel, beeldend kunstenaar en copywriter Frans Vogel werd op 11 maart 1935 geboren in Haarlem als Geert Franciscus de Vogel. In 1949 verhuisde hij van het Sint Jozefkindertehuis in Haarlem naar een tehuis in Rotterdam. Hij werkte o.a. als corrector bij de Maasbode en op een reclamebureau en schreef o.a. voor Het Vrije Volk, Rotterdams Dagblad en Circuit. Van groot belang was zijn ontmoeting in de jaren vijftig met dichters Hans Sleutelaar en Cornelis Vaandrager. Later zouden daar Armando en Hans Verhagen nog bijkomen. Zij maakten samen de literaire tijdschriften Gard Sivik en De Nieuwe Stijl. Hij debuteerde in 1996 met de bundel “Te gek moment & andere gedichten”. Deze werd in 2000 gevolgd door “Het onaandoenlijk hart (72 bpm)”. In 2007 verscheen de bundel “Gelukkig maar”. Op 8 maart 2015 werd in galerieWind op het Noordereiland te Rotterdam een expositie geopend en een boek (tegelijk de catalogus bij de expositie) Ken zó in Boijmans, Frans Vogel 80 over het leven en werk van Frans Vogel gepubliceerd. Frans Vogel viert vandaag zijn 80e verjaardag.

Marriage de raison

Elk huwelijksbootje
telt maar 1 reddingsboei,
zeggen ze: de liefde.

Bijgevolg, reken maar uit,
kom je met z'n tweeën
dan meteen al mooi 1 reddingsboei
te kort. (Wat nu, zei Pichegru:
valse start?)

Wees daarom zo verstandig
bij het aan boord gaan
minstens ook 1 zwemvest
mede te nemen: met het oog
op beider lijfsbehoud
op de woelige baren.

Maar, dat zeg ik,
een ouwe autobinnenband
uit Cuba of een geïmproviseerde
belt van opgeblazen condooms
is natuurlijk ook niet
in de majem gepleurd.

Zomer in Rotterdam

Nou de stad van gloeiend beton is,
doorklief je het beste nog de Maas
per watertaxi: langs je kanis
strijkt dan een briesje - vlindergeraas.
 
De ‘stuur’ koerst aan op Hotel New York,
waar je van boord stapt naar het terras
om te gaan lunchen met knife   fork:
top is 't leven, 't ligt waterpas.
 
Tink'lende glazen, een schaterlach.
Scheepshondgeblaf, heel in de verte.
Een heli- chopt retour zo ie kwam.
 
Wijl de havens rondom met hun pracht
je niets doen dan wereldofferte:
profiteer - zomer in Rotterdam!

 
Frans Vogel (Haarlem, 11 maart 1935)

11-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver John Rechy werd geboren op 10 maart 1934 in El Paso, Texas. Zie ook alle tags voor John Rechy op dit blog.

Uit: The Life and Adventures of Lyle Clemens

“A grand hotel, aptly named the Texas Grand Hotel, continued to assert a stubborn pride in its Spanish terra cotta architecture and its ornate dining room. Bonnie and Clyde stayed there one night-"before their bloodiest raid." So did Judy Garland and Clark Gable-"separately"-on their way to the mineral springs in the nearby City of Mineral Wells. The hotel remained almost guestless now, new travelers choosing to stay in one of several motels that border the main highway with sizzling electric signs.
During two occasions, the Texas Grand sprang to full life-when its chandeliered dining room was taken over for "big weddings" and when its rooms were occupied by evangelical preachers here for the twice-a-year Gathering of Souls, a loud, quivery orgy of sermons and healings held at the local Pentecostal Hall and later televised through a mega-network of stations headquartered at the Lord's Headquarters in Anaheim, California.
(…)

Lyle Clemens's journey to become the Mystery Cowboy who appeared naked on Hollywood Boulevard might be said to have begun years before his birth, perhaps during a certain time of the year when Eulah Love, Sylvia's mother, prepared to speak in tongues at the Gathering of Souls. An isolated unhappy woman with no friends, often glowering at her daughter as if she did not recognize her but was nevertheless angry at her, Eulah left her small house only to attend religious meetings, and when otherwise necessary. As if to underscore her drab existence, dry vines drooped over her house-a cluster of feeble green here and there struggling out-only in summer-in contrast to the tidiness of other houses nearby.
Why her mother was so hostile to her was a mystery to Sylvia from as far back as she could remember. Even an ordinary child's question would arouse her ire.
"Why did you name me Sylvia?"
"Because it's a name."
"Why is our last name Love?"
"Ha!" Eulah laughed without mirth.
Eulah's revival meetings terrified Sylvia and had made her wonder, at a very early age, what kind of God would inspire such frightening shrieks and trembling.”

 
John Rechy (El Paso, 10 maart 1934)

De Duitse dichter en schrijver Joseph von Eichendorff werd op 10 maart 1788 op het slot Lubowitz in Ratibor geboren. Zie ook alle tags voor Joseph von Eichendorff op dit blog

Uit: Aus dem Leben eines Taugenichts

„Indem, wie ich mich so umsehe, kömmt ein köstlicher Reisewagen ganz nahe an mich heran, der mochte wohl schon einige Zeit hinter mir drein gefahren sein, ohne daß ich es merkte, weil mein Herz so voller Klang war, denn es ging ganz langsam, und zwei vornehme Damen steckten die Köpfe aus dem Wagen und hörten mir zu. Die eine war besonders schön und jünger als die andere, aber eigentlich gefielen sie mir alle beide. Als ich nun aufhörte zu singen, ließ die ältere stillhalten und redete mich holdselig an: «Ei, lustiger Gesell, Er weiß ja recht hübsche Lieder zu singen.» Ich nicht zu faul dagegen: «Euer Gnaden aufzuwarten, wüßt ich noch viel schönere.» Darauf fragte sie mich wieder: «Wohin wandert Er denn schon so am frühen Morgen?» Da schämte ich mich, daß ich das selber nicht wußte, und sagte dreist: «Nach Wien»; nun sprachen beide miteinander in einer fremden Sprache, die ich nicht verstand. Die jüngere schüttelte einige Male mit dem Kopfe, die andere lachte aber in einem fort und rief mir endlich zu: «Spring Er nur hinten mit auf, wir fahren auch nach Wien.» Wer war froher als ich! Ich machte eine Reverenz und war mit einem Sprunge hinter dem Wagen, der Kutscher knallte, und wir flogen über die glänzende Straße fort, daß mir der Wind am Hute pfiff.
Hinter mir gingen nun Dorf, Gärten und Kirchtürme unter, vor mir neue Dörfer, Schlösser und Berge auf, unter mir Saaten, Büsche und Wiesen bunt vorüberfliegend, über mir unzählige Lerchen in der klaren blauen Luft – ich schämte mich, laut zu schreien, aber innerlichst jauchzte ich und strampelte und tanzte auf dem Wagentritt herum, daß ich bald meine Geige verloren hätte, die ich unterm Arme hielt.“

 
Joseph von Eichendorff (10 maart 1788 – 26 november 1857)
Cover

De Duitse dichter, vertaler en filosoof Karl Wilhelm Friedrich von Schlegel werd geboren op 10 maart 1772 in Hannover. Zie ook alle tags voor Friedrich Schlegel op dit blog.

Am Abend

Der schwarze Mantel will sich dichter falten,
die freundlichen Gespräche sind verschollen.
Wo allen Wesen tief Gesang entquollen,
da muß die stumme Einsamkeit nun walten.

Es darf den großen Flug das Herz entfalten
und Phantasie nicht mehr der Täuschung zollen.
Was farbig prangt, muß bald ins Dunkel rollen,
nur unsichtbares Licht kann nie veralten.

Willkommen, heilge Nacht, in deinen Schauern!
Es strahlt in dir des Lichtes Licht den Frommen,
führt ihn ins große All aus engen Mauern.

Er ist ins Innre der Natur gekommen
und kann um irdschen Glanz nun nicht mehr trauern,
weil schon die Binde ihm vom Haupt genommen.

An die Freundin

Mich traf, ich weiß nicht wie, ein süß Verlangen,
Sogleich mit dir zu sterben.
Es dünkte mich, wir gingen
Im Grün, die Stirn vom Morgenstrahl getroffen,
Weit, weit von Menschenspuren.
Im Steigen hören wir die Lerche singen,
Das Auge lächelt auf die stillen Fluren,
Des Berges Höh' schon nah, wo froh wir wagen,
Die Freiheit zu erwerben.
Nun wirst den Freund du, Freudenreiche fragen:
»Warum willst du verderben?« –
Ich sah mich selbst, mein Wesen klar und offen;
Erreicht das Ziel, das alle Wünsche hoffen,
Wenn sie sich nicht beschränken.
Wie wenig alles, muß ich seitdem denken.

Friedrich von Schlegel (10 maart 1772 – 11 januari 1829)
Portret door von Franz Gareis, 1801

De Duitse schrijver Jakob Wassermann werd geboren op 10 maart 1873 in Fürth. Zie ook alle tags voor Jakob Wassermann op dit blog.

Uit: Alexander in Babylon

„Einer von den Suchenden stieß ein mißtönendes Triumphgeschrei aus. Neben einer aufgewehten Düne hatte er eine Pfütze mit brackigem, stinkendem Wasser entdeckt; er lag schon bis zum Gürtel darin und trank nicht nur mit den Lippen, sondern mit dem ganzen Gesicht. Schwer atmend warfen sich andere neben ihn und tranken lautlos, bemüht, ihren Fund geheimzuhalten. Ihre Körper erstarrten vor Wollust.
Aber als hätten sie das Wasser in der Luft gerochen, erfuhren es die nahe lagernden Scharen der Messenier. Mit kraftlos wankenden Beinen stürzten sie herbei und verloren unterwegs Helme und Mützen. Nach wenigen Augenblicken bezeichnete ein Haufen von Gliedmaßen, Rümpfen und Köpfen die Stelle, wo vorher das elende Rinnsal gewesen, und Hunderte von Zuspätkommenden scharrten heulend im Sand.
Keine Schlafesruhe herrschte im weithin verstreuten Lager, sondern die bleierne Stille vollständiger Ermattung. Die Sterne brannten groß und rot, die Milchstraße lief als weißglühendes Band von einem Saume des Himmels zum andern. Da und dort hockten Söldner aufrecht und lauschten mit fiebernder Angst auf das ferne Gebrüll wilder Tiere.
Spät nachts schlich ein Fußsoldat zu einem Gepäckwagen, wo Pferde angebunden waren. Mit dem kurzen Schwert durchschnitt er einem der Tiere den Hals; er sank zu gleicher Zeit mit ihm nieder, als es zusammenstürzte, und ließ das herausschießende Blut in seinen verdorrten Rachen strömen.
Als der Morgen kam, lief der Arkader Amissos zu seinem Rottenführer. Ohne zu sprechen, das hohlwangige Gesicht von Freude gebläht, deutete er in die Ferne.
Viele sahen hinüber: Zypressen hoben ihre grünen Leiber über den Rand der Wüste, und dahinter war etwas wie ein schimmerndes Dach, auf Säulen gestützt. Einige begannen schon zu jauchzen, da, als hätte ein Sturm es fortgeblasen, war das entzückende Gebild hinweg.“

 
Jakob Wassermann (10 maart 1873 – 1 januari 1934)

De Vlaamse dichteres Hilde Van Cauteren werd geboren 10 maart 1967 Hamme. Zie ook alle tags voor Hilde Van Cauteren op dit blog.

Schepping

In het begin was er hygiëne, een set
steriele naalden en een soort van god,
zot van eenzaamheid. De eerste dag
werd een volk genaaid als therapie.

In de boost van een soort goddelijke
fantasie werd op dag drie een zitbal
opgeblazen tot planeet. Dag twee
werd doorgebracht in kille isolatie.

In het duivelse plezier van dag vier
werden volk en planeet een soort
van oneindige gang ingeschopt.
De week was op, de dwangbuis lokte.

 
Hilde Van Cauteren (Hamme, 10 maart 1967)

De Vlaamse dichter en schrijver Karel van de Woestijne werd geboren te Gent op 10 maart 1878. Zie ook alle tags voor Karel van de Woestijne op dit blog

Ziekte, oude troosteres

- Ziekte, oude Troosteres, wier woorden wégen...

- ‘O Gij, mijn zoon, die duldig leven mag
van 't glooiënd denken aan een verre liefde-lach:
ik zie hoe in uw oog dromen als zwanen zegen.’

- Ja, ik ben goéd. Maar 'k wilde vrédig zijn...

- ‘Mijn leéuwrik! Gij, die door de nachten heen-gedrongen,
de vreugd van de enig-eeuw'ge zonne hebt gezongen,
draagt ge de rúst niet meer van de een'ge zonneschijn?’

- Maar ik ben moé: 'k wou in uw woorden slápen...

- ‘Mijn lome bloem in avond-water; o mijn kind;...
ik zal u sussen; gij zult rusten; gij zúlt slapen,
gij, die de Liefde draagt die niemand heeft bemind.’

Gelijk een arme, blinde hond

Geljk een arme, blinde hond
van alle troost verstoken,
dwaal 'k door de zoele avond rond
en ruik de lente-roken.

Er waart - lijk om een vrouwe-kleed
waar oude driften in hangen -
er waart een geur van schamper leed
en van huilend-moe verlangen.

En 'k dwaal, een blinde hond gelijk,
door dralige lente-roken,
mijn hart van alle liefden rijk,
mijn hart van liefde verstoken.

De luchten hangen vol dagen

De luchten hangen vol dagen, -
De dagen hangen vol smart…
Ik zal te zwak zijn, om te dragen
Wat mij de wereld tegen-sart;

Ik zal te ziek zijn, om te wezen
Wat uw wil star me tegen-slaat,
O mijne dade’ : allene wezen
Die door ’t gewoel bang henen gaat.

Ik, die te trots ben om te leven
In stalen palen enkle tijd:
Ik zal te moe zijn om te weven
Het pal werk van ene eeuwigheid…

En mijn lede armen moeten schragen
De buisende onmacht die me tart
Uit luchten, dreigend vol dagen,
Veel dagen hangend vol smart.

 
Karel van de Woestijne (10 maart 1878 - 24 augustus 1929)
Hier met zijn vrouw Mariette in Oostende

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e maart ook mijn blog van 10 maart 2013 deel 2 en eveneens deel 3.

10-03-2015 om 16:07 geschreven door Romenu  

In Memoriam H.H. ter Balkt

De Nederlandse dichter H.H. ter Balkt is op 76-jarige leeftijd overleden. Zijn uitgeverij meldt dat hij afgelopen nacht is gestorven. Ter Balkt werd vele malen onderscheiden voor zijn poëzie. Zo kreeg hij de Constantijn Huygensprijs in 1998 en de P.C. Hooftprijs in 2003. Zie ook alle tags voor H. H. ter Balkt op dit blog.

Altijd

Altijd de verweekte kalfshersenen van de regen
als het gezijk van een oude dichter die de sloot niet inklimt.
Altijd de losse draadjes van machientjes en de kloterige plons
van raketten (plas-plas) in dezelfde verrotte zee.

Altijd de afdruk van voetstappen in sneeuw of modder, &
de herfst die zijn grijnzend smoelwerk uit de groene boom steekt.
& altijd Celsius met de koude kwikzak in de maand januari
als de steden huilen: Haal ons van de landkaarten moedertje.

Altijd dezelfde klaagzangen om dezelfde schurftige wereld,
altijd dezelfde slechte dichters terwijl de goeden ondergespit zijn
en ah! ah! owee! altijd dezelfde droevige opeenvolging
van gezichten en gezangen op de stenen akkers en op die van zand.

Geestverschijning van de meikersenboom

Tegels de velden op het suizend wiel
van de winter, de pottenbakker. Maar
winters gieten nu ook de ijskruik van
oogopslagen, blauwe tegelvloeren en

-wanden, kwik in de thermometers van
de zomer; onderwereld steelt nu smaak,
licht; vlekt het waas van de druiven;
roof in volle bloei zwaait zijn bijl.

Bij de geknotte linden is doorzichtig
-stralend met lichtrode vruchten, geel
en groen blad, sneeuw op zijn takken -

de meikersenboom verschenen, roomwit
bloesemend, takkenwringend spiegelend
door het raam in de koudblauwe tegels.

De tijd

'De tijd is een mesjokkeme dokter.
Van kerkhofdrek druppelt zijn ketting.
Zijn jas van zwachtels en knechting
Is de vlag van 't land van de boktor.

Onder het uithangbord met de adder
Hield ie eerste spreekuur in Eden.
Een klokhuis zit sindsdien in de appel
En de ratelslang rijdt door de steden.

Vermomd als Dokter, Zandloper en Joker
Brouwt ie in zijn kolven de zwarte loper.
Doofpotten: zalfpotten met zachte zalven,
Eeuwen streek ie ze leeg aan de galgen.

 
H.H. ter Balkt (17 september 1938 – 9 maart 2015)

09-03-2015 om 23:16 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, columnist en blogger Peter Zantingh werd geboren op 9 maart 1983 in Heerhugowaard. Zie ook alle tags voor Peter Zantingh op dit blog.

Uit:De eerste maandag van de maand

“Ik hield de klok in de gaten. Hij had geen secondewijzer, zoals die van Sara en mij wel had. Ik wachtte tot de twee wijzers samen omhoog zouden wijzen.
Ik wist niet meer wanneer ik ermee begonnen was. In de puberteit, die periode van je leven waarin je ontdekt dat je los van je ouders bestaat? Ik zag de meeste vreselijke dingen gebeuren als ik het niet deed. Elk wakker moment was ik bezig met het bezweren van gevaar dat ik zelf in gedachten opriep.
Gaandeweg verzon ik daar remedies voor. Regels die mij en mijn vader nieuwe tegenslag zouden besparen, als ik ze maar goed uitvoerde en zo vaak herhaalde als me van binnenuit werd opgelegd. Inmiddels was ik dertig en had ik een Wetboek van Ongeschreven Regels verzameld. Sommige verdwenen na een tijdje, om plaats te maken voor andere. Wat altijd was gebleven, was het luchtalarm.
Vaak dacht ik het een of twee minuten van tevoren al te kunnen horen, zoals je soms denkt dat je je telefoon voelt trillen terwijl het toestel helemaal niet in je broekzak zit. Meestal werd ik zenuwachtig, alsof er iets ergs stond te gebeuren.
De wijzers stonden nu recht omhoog. Twaalf uur.
Het geluid zwol aan vanuit de verte. Elke afzonderlijke sirene klonk zo’n zes seconden en verdween dan in de volgende, die inzette voordat de vorige was stilgevallen.
Het luchtalarm klonk hier iets zachter dan thuis. Dan in het huis wat tot vanochtend mijn thuis was.”

 
Peter Zantingh (Heerhugowaard, 9 maart 1983)

De Nederlandse dichter en prozaïst Ed Hoornik werd geboren in Den Haag op 9 maart 1910. Zie ook alle tags voor Ed Hoornik op dit blog en ook mijn blog van 8 december 2006.

Lilliputter

Hij is alleen maar klein,
in wie zal daarom de idee opkomen,
dat ook dit ventje naar Gods beeld en droomen
geschapen, en voor de eeuwigheid bestemd zou zijn.
Hij is zoo ongezien en fijn,
dat nimmer vrouwen om hem schreiden,
alleen zijn moeder, maar die verstond 't te vermijden
in avondlijke uren veel met hem alleen te zijn.
De zon gaat eerder voor hem onder
dan voor dengeen, die van gewone lengte is,
dat zoo'n klein menschje al volwassen is,
lijkt alle kinderen een wonder.
Temidden van een wereld vol normalen
wordt hij niet gek, al blijft hij klein,
maar onder hen is hij de eenige, die zonder pijn
denkt aan den dag, dat magere Hein het hart komt halen.

Maanavond

Hier ben ik weer, gij kent mij niet, mij psychopaath,
die met de boomen en zichzelve praat,
die door Uw levenlooze kroegen hinkt
en in den weerschijn van Uw glazen blinkt.
Mijn mond, een grijns, mijn woord, een spel, mijn hart,
voor al mijn levensdagen zwart,
neem het mij af, de groote beer
tolt dronken door het sterrenheir.
Neem het mij af, - genoeg, te veel,
de angst klimt wurgend naar mijn keel,
en kruipt en zwelt en staart mij aan,
- hier ben ik weer, 't is volle maan.

 
Ed Hoornik (9 maart 1910 – 1 maart 1970)
Hier met Gerrit Achterberg (rechts) in 1952 

De Nederlandse schrijver en dichter Heere Heeresma werd geboren in Amsterdam op 9 maart 1932. Zie ook alle tags voor Heere Heeresma op dit blog.

zo loop ik de avond

zo loop ik de avond
vol lucht vol snelle
voetstappen zo zonder
vogels loop ik

achter de ramen wuiven –
de mensen
vriendelijk en
regelmatig

met enkele zou ik willen
praten en traag klappen
om hun praten in de avond

Borst verdween

‘Plavuizen en trottoirs, de straat ligt vol met stenen!’
riep Celus, en dronk van de wijn, die soppend
uit zijne mond liep, tussen hemd en borst verdween
om weg te vloeien langs zijn benen. En Celus’ loop
werd eerst wat hinkelend, dan hoppend. Ja werkelijk
de straat ligt vol met stenen…

 
Heere Heeresma (9 maart 1932 – 26 juni 2011)
Cover

De Oostenrijkse schrijver Peter Altenberg werd geboren op 9 maart 1859 in Wenen. Zie ook alle tags voor Peter Altenberg op dit blog.

Das Hotel-Stubenmädchen

Sie saß nachts, ganz zerpatscht von Stiegensteigen, Sorgsamsein für fremde Menschen, Aufmerken auf fremde Wünsche, in der Portiersloge, zählte einen Haufen Trinkgelder in ihre Schürze. Ich wußte, daß sie ein entzückendes dreijähriges Mäderl habe, und der Gatte war verschollen.
Ich sagte: »Woher sind Sie, Marie?!»
»Aus Kärnten.«
»Sie müssen ja die Dorfschönheit gewesen sein – – –.«
»Das war ich!«
»Und alle Jünglinge müssen sich um Sie beworben haben – – –.«
»Das haben sie getan.«
»Und da haben Sie sich den gerade aussuchen müssen?!«
»Er mich!«
»Und Sie sind so ruhig, so gesichert – – –.«
»Da kann man nicht aufbegehren. Es ist das Schicksal!«
»Nein, die Dummheit war es, die Borniertheit – – –.«
»Das ist ja unser Schicksal!«
Später sagte sie: »Rühren Sie mich nicht an, es paßt mir nicht. Weshalb streicheln Sie meine Haare?! An mir ist nichts mehr zum Streicheln – – –.«
Ich schenkte ihr eine Krone.
»Wofür geben sie mir das?!«
»Gewesene Dorfschönheit!« erwiderte ich. Da begann sie zu weinen.

 
Peter Altenberg (9 maart 1859 – 8 januari 1919)

De dichteres en schrijfster Vita Sackville-West werd geboren op 9 maart 1892 in Kent. Zie ook alle tags voor Vita Sackville-West op dit blog.

Bee-Master (Fragment)

I have known honey from the Syrian hills
Stored in cool jars; the wild acacia there
On the rough terrace where the locust shrills
Tosses her spindrift on the ringing air.
Narcissus bares his nectarous perianth
In white and golden tabard to the sun,
And while the workers rob the amaranth
Or scarlet windflower low among the stone,
Intent upon their crops,
The Syrian queens mate in the high hot day
Rapt visionaries of creative fray;
Soaring from fecund ecstasy alone,
And, through the blazing ether, drops
Like a small thunderbolt the vindicated drone.

But this is the bee-master's reckoning
In England. Walk among the hives and hear.

Forget not bees in winter, though they sleep.
For winter's big with summer in her womb,
And when you plant your rose-trees, plant them deep,
Having regard to bushes all aflame,
And see the dusky promise of their bloom
In small red shoots, and let each redolent name-
Tuscany, Crested Cabbage, Cottage Maid-
Load with full June November's dank repose,
See the kind cattle drowsing in the shade,
And hear the bee about his amorous trade
Brown in the gipsy crimson of the rose.

 
Vita Sackville-West (9 maart 1892 – 2 juni 1962)
Portret door Philip de László (detail), 1910

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e maart ook mijn blog van 9 maart 2014 deel 2.

09-03-2015 om 19:12 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter, schrijver en essayist Josef Weinheber werd geboren op 9 maart 1892 in Wenen als zoon van een slager en een naaister. Na de scheiding van zijn ouders verbleef hij van 1901 tot 1909 in een weeshuis. Voor hij met schrijven begon werkte hij als dagloner, en van 1911 tot 1918 bij de post. Vanaf 1919 verschenen bijdragen van hem in het satirische tijdschrift “Die Muskete”. In 1918 verliet hij de Rooms-Katholieke Kerk, en in 1927 werd hij protestants. In 1920 verscheen zijn eerste bundel poëzie "Der einsame Mensch". Weinheber stond vooral onder de literaire invloed van Rainer Maria Rilke, Anton Wildgans en Karl Kraus. Hij stond op vriendschappelijke voet met zijn collega-schrijvers Mirko Jelusich en Robert Hohlbaum. Van 1931 tot 1933 en vanaf 1944 was Weinheber was lid van de nazi-partij. Met de publicatie van zijn bundel gedichten "Adel und Untergang” werd hij een van de meest vooraanstaande dichters van zijn tijd. Vooral bewonderd werd de bundel "Wien wörtlich" die gedeeltelijk in Weens dialect werd geschreven. Maar de uit veertig odes bestaande cyclus 'Zwischen Göttern und Dämonen”uit 1938 wordt beschouwd als zijn poëtische meesterwerk. Ten prooi gevallen aan alcohol tijdens de latere gebeurtenissen van WO II, pleegde hij zelfmoord door het nemen van een overdosis morfine ten tijde van de opmars van het Rode Leger. Hij werd begraven in het dorp Kirchstetten, waar hij woonde vanaf 1936. Een deel van zijn huis, gelegen aan Josef Weinheber-Strasse, is bewaard gebleven als museum ter zijner ere. De Engels dichter W. H. Auden, die van 1958 tot 1973 zijn zomers doorbracht in Kirchstetten uit 1958 schreef een ontroerend gedicht over Weinheber genaamd "Josef Weinheber." Auden erkent Weinhebers steun aan het nazisme, maar registreert ook zijn antwoord op nazi-minister van propaganda Joseph Goebbels 'aanbod om de Oostenrijkse cultuur verrijken: "in Ruah Lossen" (laat ons met rust).

Wassermann

So du, o Christ, geboren bist
im Zeichen des, der Wasser gießt,
lauf nicht zu geil dem Neuen zu,
mit Schwärmen nicht dein Herz vertu!
Zuviel des Denkens, das ist meist
gefährlich dem gesunden Geist.
Den Amethyst trag überm Bauch,
tilgt flinken Hirnes Rausch und Rauch.
Was sonsten noch? Im Hornung trink
fest Würzwein und das Tanzbein schwing!

März

Die Wälder brausen nah und fern.
Die Erde riecht, es regnet gern.
Windröschen stehn im apern Grund,
an Kunigund wirds warm von unt.
Die Kranich ziehn, bald blüht der Schleh:
Um Benedikt den Hafer säe!
Den Hering iß zu Okuli,
das Licht zur Gleiche löscht Marie,
sie kommt und richt' die Reben auf,
nimmt auch den leichten Frost in Kauf;
und ist getan, was nötig war,
so gebe Gott ein gutes Jahr!

Bauer

Wir Bauern sind aus hartem Holz,
im Reden schwer, im Werken stolz.
Wir haben Weib und Kind und Knecht,
und Sonntags ist ein Spaß uns recht.
Wir geben euch das Brot, den Wein,
und unsre Söhne obendrein,
und unsrer Töchter Liebeskraft,
daß nimmer das Geschlecht erschlafft,
daß sich sein Kern, sein Glück und Glut
erweise im gesunden Blut.

Wir hangen zäh am alten Brauch,
ziehn Zauber auch aus Kraut und Lauch,
wir von dem Ahn zum Enkel hin
auf eignem Grund seit Anbeginn.
Nicht minder als die Herren Herr,
wenn Herr nicht unser Herrgott wär.
Der Erde treu mit treuer Hand,
und unvergänglich wie das Land:
Stürzt Babylon verwirrt zuhauf —
Wir bauen Korn und Rebe drauf.

 
Josef Weinheber (9 maart 1892 - 8 april 1945)
Borstbeeld in Wenen

09-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Marokkaans-Nederlandse schrijver Hafid Bouazza werd geboren op 8 maart 1970 in Oujda, Marokko. Zie ook alle tags voor Hafid Bouazza op dit blog.

Uit: Meriswin

“Een glissando voer door de bladeren van de platanen en geen dichter die het zag. Alsof de wind de boekverkoper en boekverzamelaar had opgewacht en nu overmatig begeesterd tussen de takken struikelde. Met een smak viel de vlaag op de tafeltjes, nam zaadjes en bloesems mee in zijn val en rolde op de grond, waarna hij in allerijl het plein rondstoof op zoek naar een vluchtpunt, her en der panisch wervelend, botste tegen onze enkels en de poten van de tafels en de schenen van de banken voordat hij erachter kwam dat geen enkele uitgang gebarricadeerd was. En geen dichter die het beschreef.
(…)

‘Niets bewoog om het plein heen wat zich niet in de etalages bekeek en erdoor opgeslokt werd in dat parallelle universum waarin elke ijdelheid gedoemd is te verdwijnen, waarin elke gereflecteerde ontmoeting onherroepelijk uit elkaar valt. Het is de aquatische wereld waarin glas de stad verandert die de stad waarlijk onderscheidt van het leven in lemen dorpen, waarvan er geen zijn in dit land. Het is glas dat boer van stedeling onderscheidt. Glas waaruit men niet drinken kan.’
(…)

De portale bloedingen begonnen later. De bloedovergave op zijn vege schoot en zijn lief die naast hem stond, huilend als hij niet keek, glimlachend als hij haar aankeek. De bakjes met zwart bloed in haar beide handen. Het bloed, vloeibaar en in klonters, bleef maar komen totdat hij uitgeput was en wilde gaan liggen, slaap en rust trokken aan hem, hadden hun handen onder zijn rug gelegd, maar hij moest wakker blijven, zijn kleren uit en hij werd gehesen in een operatiehemd – hemelblauw van kleur, een vriendelijke en toegeeflijke dwangbuis."

 
Hafid Bouazza (Oujda, 8 maart 1970)

De Amerikaanse schrijver Jeffrey Eugenides werd geboren op 8 maart 1960 in Detroit. Zie ook alle tags voor Jeffrey Eugenides op dit blog.

Uit: Extreme Solitude

“But that didn’t mean she had to tell anyone. Especially Leonard.
Madeleine had met Leonard in an upper-level semiotics seminar taught by a renegade from the English department. Michael Zipperstein had arrived at Brown thirty-two years earlier filled with zeal for the New Criticism. He’d inculcated the habits of close reading and biography-free interpretation into three generations of students before taking a Road to Damascus sabbatical, in Paris, in 1975, where he’d met Roland Barthes at a dinner party and been converted, over duck cassoulet, to the new faith. Now Zipperstein taught two courses in the newly created Program in Semiotic Studies: Introduction to Semiotic Theory, in the fall, and, in the spring, Semiotics 211. Hygienically bald, with a seaman’s mustacheless white beard, Zipperstein favored French fisherman’s sweaters and wide-wale corduroys. He buried people with his reading lists: in addition to all the semiotic big hitters––Derrida, Eco, Barthes––the students in Semiotics 211 had to contend with a magpie nest of reserve reading that included everything from Balzac’s “Sarrasine” to issues of Semiotext(e) to xeroxed selections from E. M. Cioran, Robert Walser, Claude Lévi-Strauss, Peter Handke, and Carl Van Vechten. To get into the seminar, you had to submit to a one-on-one interview with Zipperstein during which he asked bland personal questions, such as what your favorite food or dog breed was, and made enigmatic Warholian remarks in response. This esoteric probing, along with Zipperstein’s guru’s dome and beard, gave his students a sense that they’d been spiritually vetted and were now—for two hours Wednesday afternoons, at least––part of a campus lit-crit élite.
Almost overnight it became laughable to read writers like Cheever or Updike, who wrote about the suburbia Madeleine and most of her friends had grown up in, in favor of reading the Marquis de Sade, who wrote about anally deflowering virgins in eighteenth-century France. Madeleine had become an English major for the purest and dullest of reasons: because she loved to read.”

 
Jeffrey Eugenides (Detroit, 8 maart 1960)
Hier met  singer/songwriter, dichter, schrijver en acteur Nick Cave (links)

De Duitse schrijver, classicus, literair historicus, criticus en vertaler Walter Jens werd geboren op 8 maart 1923 in Hamburg.Zie ook alle tags voor Walter Jens op dit blog.

Uit: Frau Thomas Mann

„Das Gesuch wurde genehmigt, die noch nicht achtzehnjährige Katharina Pringsheim erhielt «durch höchste Ministerial-Entschließung No 5652 vom 22. April 1901» die Examens-Erlaubnis – gemeinsam mit zwei Mitbewerbern, deren Namen bekannt sind: Siegwart Graf zu Eulenburg und Hertefeld sowie Babette Steininger aus Niederbayern, eine Gastwirtstochter. Katias Prüfung fand wunschgemäß im Wilhelmsgymnasium statt, das auch ihre Brüder besuchten. Ergebnis: «mit wohlbefriedigendem Erfolg [. . . ] befähigt zum Übertritt an eine Hochschule». Die Mitbewerber, der Herr von Adel und die Gastwirts-(nach anderen Quellen: Postboten-)Tochter, hatten, wie die Schulakten zeigen, nicht bestanden.
Katharina Pringsheim hingegen war für das Studium wohl vorbereitet. Ihre Eltern konnten es sich leisten, der Tochter in den erforderlichen acht Fächern Griechisch, Latein, Französisch, Deutsch, Geschichte, Mathematik, Physik und Religion jahrelang Privatunterricht bei angesehenen und qualifizierten Gymnasialprofessoren erteilen zu lassen. Ob sie sich dieses Privilegs bewusst war, muss dahingestellt bleiben, ebenso wie die Antwort auf die Frage, ob sich die erfolgreiche Abiturientin jemals Gedanken gemacht hat über das Scheitern ihres weiblichen Mitprüflings, der einem Milieu entstammte, in dem studierwillige Mädchen von jener Bildung ausgeschlossen waren, die im Hause Pringsheim die Erziehung bestimmte: gleiche Chancen für Töchter und Söhne, wie es die großmütterliche Frauenrechtlerin, Hedwig Dohm,
gefordert hatte.

 
Katia en Thomas Mann in 1929

Das Abiturzeugnis der gescheiten jungen Dame aus gutem und vermögendem Hause konnte sich sehen lassen. «Nach ihren schriftlichen Prüfungsarbeiten ist der Stand ihrer Kenntnisse im allgemeinen ein recht erfreulicher», befanden die Lehrer und machten lediglich eine einzige Einschränkung: «Der deutsche Aufsatz hob die richtigen Gesichtspunkte hervor, ließ aber Sicherheit sowohl in der sachlichen Begründung wie auch in der sprachlichen Behandlung vermissen.» – Der deut- sche Aufsatz: Leider ist nicht bekannt, welches der drei «für die kgl. Bayerischen humanistischen Gymnasien» vorgegebenen «Themata» die Abiturientin wählte.“

 
Walter Jens (Hamburg, 8 maart 1923)

De Nederlandse dichter en schrijver A. Marja (pseudoniem van Arend Theodoor Mooij) werd geboren in Oude Leije op 8 maart 1917. Zie ook alle tags voor A. Marja op dit blog.

Nieuwbouw

Steen en stoffigheid. Betonnen blokken
worden woning. Kooi verrijst op kooi.
In de volte waar wij zullen hokken
loert de leegte nu al op haar prooi.

Krantenschrijvers fronsen. De neurosen
druipen straks als vocht de muren af.
Kroon der schepping, wilt gij hier verpozen
Op uw speurtocht tussen wieg en graf?

Sociologen, kom maar wijsheid winnen.
Psychologen, tracht gerust te spieden.
Boor uw blik in wat reeds vaag zich toont!

Woon ik er, mij schiet het lied te binnen
dat de Heer zijn zegen wil gebieden
in beton zelfs, zo er liefde woont.

Het gedicht

Als ik ga schrijven is het al geboren:
het schrijven is het knippen van de streng
en het vooroverbuigen om te horen
of het – men kan nooit weten van tevoren –
een lieveling zal worden of een kreng.

Ik had al lang de lust hiertoe verloren,
wanneer er niet de wieg was van uw oren,
waarin ik leg wat ik ter wereld breng.

 
A.Marja (8 maart 1917 – 10 januari 1964)
Portret door Willy Rieser, eind jaren 1950

De Amerikaanse schrijver John Angus McPhee werd geboren op 8 maart 1931 in Princeton. Zie ook alle tags voor John McPhee op dit blog.

Uit: Oranges

“The custom of drinking orange juice with breakfast is not very widespread, taking the world as a whole, and it is thought by many peoples to be a distinctly American habit. But many Danes drink it regularly with breakfast, and so do Hondurans, Filipinos, Jamaicans, and the wealthier citizens of Trinidad and Tobago. The day is started with orange juice in the Colombian Andes, and, to some extent, in Kuwait. Bolivians don't touch it at breakfast time, but they drink it steadily for the rest of the day. The "play lunch," or morning tea, that Australian children carry with them to school is usually an orange, peeled spirally halfway down, with the peel replaced around the fruit. The child unwinds the peel and holds the orange as if it were an ice-cream cone. People in Nepal almost never peel oranges, preferring to eat them in cut quarters, the way American athletes do. The sour oranges of Afghanistan customarily appearas seasoning agents on Afghan dinner tables. Squeezed over Afghan food, they cut the grease. The Shamouti Orange, of Israel, is seedless and sweet, has a thick skin, and grows in Hadera, Gaza, Tiberias, Jericho, the Jordan Valley, and Jaffa; it is exported from Jaffa, and for that reason is known universally beyond Israel as the Jaffa Orange. The Jaffa Orange is the variety that British people consider superior to all others, possibly because Richard the Lionhearted spent the winter of 1191-92 in the citrus groves of Jaffa.“

 
John McPhee (Princeton, 8 maart 1931)

De Algerijnse schrijver Mouloud Feraoun werd geboren op 8 maart 1913 in het bergdorp Tizi Hibel, Kabylie. Zie ook alle tags voor Mouloud Feraoun op dit blog.

Uit: Le fils du pauvre

"En somme, à Tizi, on se connaît, on s'aime ou on se jalouse. On mène sa barque comme on peut, mais il n'y a pas de castes. Et puis, combien de pauvres se sont mis à amasser et sont devenus riches ? Combien de riches se sont appauvris promptement avant d'être ruinés par Saïd l'usurier, que tout le monde respecte, craint et déteste. Il aura son tour, bien sûr, il mourra dans la mendicité. La loi est sans exception. C'est une loi divine. Chacun de nous, ici-bas, doit connaître la pauvreté et la richesse. On ne finit jamais comme on débute, assurent les vieux. Ils en savent quelque chose.
(…)

L'enfant ne fait pas grand cas en général de la tendresse de ses parents. C'est pour lui chose acquise. Il n'y pense même pas, il s'en lasse lorsqu'on le gâte. Il aspire à des affections supplémentaires : il fait des avances, cherche des amis, l'ingrat veut donner son petit cœur ; il est prêt à trahir sa mère, à préférer un autre homme à son père, pourvu qu'il trouve quelqu'un de sûr. Ses naïfs élans butent contre l'indifférence des grandes personnes : il ne rencontre que la déception, source d'une première amertume. Dans les familles nombreuses, les frères sont tous rivaux. Quant aux parents, leur souci constant est la lutte pour le couscous quotidien ou la gandoura annuelle. Ils sont nombreux, ces cœurs d'enfants qui ne sont jamais ouverts et qui demeurent gros de tendresse renfermée."

 
Mouloud Feraoun (8 maart 1913 – 15 maart 1962)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e maart ook mijn eerste blog van vandaag.

08-03-2015 om 10:57 geschreven door Romenu  

De Uruguayaanse dichteres en schrijfster Juana de Ibarbourou werd geboren op 8 maart 1892 als Juana Fernández Morales in Melo, Cerro Largo. Zie ook alle tags voor Juana de Ibarbourou op dit blog.

The hour

Take me now while it's early
and because I have dahlia buds in my hands.

Take me now while my tumbling locks
are still shadow-black.

Now, while I have fragrant flesh
and clear eyes and skin like a rose.

Now, while I wear on my light feet
the living sandals of spring.

Now, while on my lips a smile chimes
like a bell struck suddenly.

Afterwards... Ah, I know
that what I have now, I won't have later!

That then your desire will be useless
as flowers on a tomb.

Take me now while it's early
and while I have plenty of lilies in my hands!

Today, not later. Before night falls
and the fresh petals wither.

Today, not tomorrow. Oh beloved, don't you see
that the morning-glory becomes the grave cypress?

Vertaald door Liz Henry

 
Juana de Ibarbourou (8 maart 1892 – 15 juli 1979)

De (Oost)Duitse schrijver Harry Thürk werd geboren op 8 maart 1927 in Zülz, Oberschlesien. Zie ook alle tags voor Harry Thürk op dit blog.

Uit: Der Gaukler

„Der Mann ist offensichtlich dabei, den Sowjets eine unangenehme Rechnung aufzumachen. Diese Rechnung brauchen wir. Wir werfen mit ihrer Hilfe das Problem der Menschlichkeit auf, grundsätzlich, das der Bürgerrechte, der Funktionsfähigkeit dessen, was die Sowjets Demokratie nennen, des antihumanen Charakters kommunistischer Gesellschaftsordnungen überhaupt. Unsere Arbeit hat zwei Hauptaspekte: zum einen das wachsende Interesse am Kommunismus durch psychologisch einschränkend wirkende Faktoren zu beeinflussen, und zum anderen legen wir es darauf an, in Künstlerkreisen der Sowjets eine größtmögliche Spaltung hervorzurufen. Jede Meinungsverschiedenheit in prinzipiellen kulturpolitischen Fragen, die wir dort erzeugen können, ist für uns außerordentlich wichtig.“
(…)

„Er liebte die Landschaft um Moskau. Die weiten Ebenen mit ihren staubigen Landstraßen, mit den Hohlwegen, den Birkenwäldern, den grasbewachsenen Flußufern, an denen man stundenlang sitzen konnte, ohne daß man einen anderen Laut hörte als das Geplätscher des Wassers und das Gezwitscher der Vögel. Er liebte den Anblick der alten Dorfkirchen mit ihren vergoldeten Zwiebeltürmen, ebenso wie er es liebte, die Leute zu beobachten, die auf den Feldern arbeiteten, die spielenden Kinder in den Hügeln, irgendwo hinter der winzigen Siedlung.“

 
Harry Thürk (8 maart 1927 – 24 november 2005)

De Duitse schrijver Heinrich 'Heinar' Mauritius Kipphardt werd geboren in Heidersdorf op 8 maart 1922.. Zie ook alle tags voor Heinar Kipphardt op dit blog.

Uit: In der Sache J. Robert Oppenheimer

„ROLANDER Stimmen Sie mit mir überein, daß ein Fellow-Traveller für ein geheimes Kriegsprojekt eine potentiell größere Gefahr der Indiskretion darstellt?
OPPENHEIMER Potentiell ja. Es kommt auf den Menschen an.
ROLANDER Ist es zutreffend, Dr. Oppenheimer, daß in Los Alamos eine beträchtliche Anzahl von Wissenschaftlern Fellow-Travellers waren?
OPPENHEIMER Nicht besonders viele. Weniger als in Berkeley zum Exempel. Aber wir hätten damals einen Mann vom elektrischen Stuhl geholt, wenn wir ihn gebraucht hätten, das Ding auf die Beine zu stellen.
ROLANDER Was ich mir nicht erklären kann, Sir, warum gerade so viele Fellow-Travellers vom elektrischen Stuhl geholt wurden?
OPPENHEIMER Weil es viele Physiker mit linken Neigungen gab.
ROLANDER Wie erklären Sie sich das?
OPPENHEIMER Physiker interessieren sich für neue Dinge. Sie experimentieren gern und ihre Gedanken sind auf Veränderungen gerichtet. Bei ihrer Arbeit, und so auch in politischen Fragen.
ROLANDER Viele Ihrer Schüler gerade waren tatsächlich Kommunisten oder Mitreisende, nicht wahr?
OPPENHEIMER Einige, ja.
ROLANDER Weinberg, Bohm, Lomanitz, Friedmann?
OPPENHEIMER Ja.
ROLANDER Und Sie haben diese jungen Leute nach Berkeley oder Los Alamos empfohlen?
OPPENHEIMER Ich habe sie als Wissenschaftler empfohlen, ja. -Weil sie gut waren.-
ROLANDER Rein fachlich. Ich verstehe.
OPPENHEIMER Ja.
ROLANDER Viele Ihrer intimen Bekannten und Freunde, fachlich und jenseits des Fachlichen, waren ebenfalls Fellow-Travellers, nicht wahr?“

 
Heinar Kipphardt (8 maart 1922 - 18 november 1982)
Scene uit een opvoering in het E.T.A.-Hoffmann-Theater in Bamberg, 2015

De Schotse schrijver Eric Robert Russell Linklater werd geboren op 8 maart 1899 in Dounby, Orkney. Zie ook alle tags voor Eric Linklater op dit blog.

Uit: The Wind on the Moon

"Will you pass me the pepper, Dorinda? Pepper, as I daresay you know, is a spice. There is black pepper, white pepper, and red pepper. Pepper used to be a monopoly of the King of Portugal. Much of it is now grown in Penang. Penang means the Island of Areca Nuts. At one time it was a penal settlement, or prison. The word prison is derived from the word prehensio. Our prisons used to be very badly conducted, but gradually reform was introduced. Newgate was a famous old prison, Sing Sing is a well-known modern prison. Thank you, dear. Put the pepper back in its proper place.’
(…)

« Above the front door was the banqueting hall, and on the same floor in the tower to the right of it was Count Hulagu Bloot’s private suite. The banqueting hall was decorated with glittering suits of armour and gigantic oil paintings of the rulers of Bombardy through the ages, and of scenes of battle; while the walls of Count Hulagu’s private sitting-room were hung with disgusting pictures of people being tortured, and the skins of tigers, lions, bears, and leopards, the heads of which rested on little shelves and glared into the room through great glass eyes, and snarled with bare and yellow teeth. In one corner were some dumb-bells, a skipping-rope, and a Sandow developer for the muscles; and in another corner a bookcase with a book in it called How to Make Friends and Influence People."

 
Eric Linklater (8 maart 1899 – 7 november 1974)
Cover

De Poolse schrijver, geschiedkundige en ontdekkingsreiziger graaf Jan Nepomucen Potocki werd geboren op 8 maart 1761 in Pikov. Zie ook alle tags voor Jan Potocki op dit blog.

Uit: The Manuscript Found in Saragossa (Vertaald door Ian MacLean)

“I replied to him that this choice of route might suit ordinary travellers, but that  as King Philip V⁴ had graciously bestowed on me a commission in the Walloon  Guards, I was bound by the sacred laws of honour to take the shortest route to  Madrid without considering whether it was the most dangerous.  ‘Señor,’ the innkeeper said, ‘a young military gentleman such as yourself will per-  mit me to point out that if the king has entrusted him with a company of Walloon  Guards at an age at which his chin is still as smooth as a girl’s, it would be wise of  him to show prudence in such matters; now I maintain that once devils have taken  over part of the country…’  He would have gone on, but I spurred my horse forward and did not stop until I  thought I was out of earshot of his protestations. Only then did I turn round, and  saw that, though distant, he was still indicating by his gesticulations that I should  take the Estramadura road. My valet Lopez and my zagal⁵Mosquito gave me pa-  thetic looks which carried roughly the same meaning. I pretended not to understand them, and pressed on into the heathland in which the settlement called  La Carlota has since been built.  Where there now stands a post-house, there was then a shelter which was well  known to muleteers, who called it Los Alcornoques or the holm oaks, because two  fine specimens of that tree gave shade to a copious spring which flowed into a  marble trough. It was the only water and shade to be found between Andújar and  the hostelry called the Venta Quemada, which was built in the middle of a wilder-  ness, although it was tall and spacious. It was in fact an old Moorish fort which the  Marqués de Peña Quemada had had repaired: hence the name Venta Quemada.  The marqués had leased it to a citizen of Murcia who had turned it into an inn, the  finest indeed of all the inns on that route. It was usual for travellers to leave Andú-  jar in the morning, stop at Los Alcornoques in the middle of the day to consume  the provisions they had brought with them, and pass the night, and often the fol-  lowing day as well, at the Venta Quemada, to prepare for the crossing of the moun-  tains and to take on fresh provisions. That was the way I had planned my journey  too. “

 
Jan Potocki (8 maart 1761 – 2 december 1815)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichter, schrijver en literatuurwetenschapper Dominic Angeloch werd in 1979 in Stuttgart geboren. Zie ook alle tags voor Dominic Angeloch op dit blog.

Uit: Die Beziehung zwischen Text und Leser

„Nachdem ich so einen Begriff psychoanalytischer Ästhetik entwickelt und ihr Instrumentarium theoretisch dargestellt habe, zeige ich in einer Lektüre von Flauberts »Éducation sentimentale«, zu welchen Ergebnissen mich die Anwendung dieses Instrumentariums in Auseinandersetzung mit diesem Roman haben gelangen lassen.
Als »Geburtskammer des modernen Romans« hält Flauberts Éducation sentimentale grundlegende Erkenntnisse nicht nur zu Form und Inhalt dieses einen Romans, sondern eben auch zu formalen und inhaltlichen Bestimmungen des modernen Romans überhaupt bereit. Prototypisch für den modernen Roman entwickelt Flauberts »Erziehung der Gefühle« im »unmittelbaren Zusammenspiel« mit dem Leser eine besondere Sprache der Gefühle, deren (narrativen) Strategien ich mit den Mitteln literaturwissenschaftlich entfalteter Gegenübertragungsanalyse auf die Spur zu kommen versuche. Meine Lektüre dieses »Urtextes« des modernen Romans entwickelt sich dabei vor zwei großen Hintergründen: Dem Scheitern des Anti-Helden Frédéric Moreau (intratextuelle Analyse) und dem Scheitern des Lesers der Éducation sentimentale (Analyse der Text-Leser-Beziehung ).“

 
Dominic Angeloch (Stuttgart, 1979)
Cover

08-03-2015 om 10:36 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Mechthilde Christiane Marie Gravin von und zu Arco-Zinneberg, beter bekend als Mechtilde Lichnowsky, werd geboren op geboren op 8 maart 1879 op slot Schönburg.Zij stamde uit de familie van de graven van Arco-Zinneberg en was een achter-achter-achterkleindochter van Maria Theresia. Haar ouders waren graaf Maximilian von und zu Arco-Zinneberg en zijn vrouw Olga Barones von Werther. In 1904 trouwde zij met de grootgrondbezitter en diplomaat Karl Max Lichnowsky. Het echtpaar woonde met hun drie kinderen op slot Grätz en slot Kuchelna. Tussen 1912 en 1914 werd haar man benoemd tot Duits ambassadeur in Londen. In 1928 overleed hij. Reeds in München onderhield Lichnowsky nauw contact met schrijvers als Carl Sternheim en Frank Wedekind. Ook de regisseur Max Reinhardt en de uitgever Kurt Wolff behoorden tot haar vriendenkring. In Wolffs uitgeverij verschenen haar eerste werken, duidelijk beïnvloed door het Expressionisme. Een bijzondere vriendschap verbond haar met de Weense schrijver en uitgever van Die Fackel Karl Kraus, met wie zij lang correspondeerde en voor wiens Nestroy lezingen zij de muziek componeerde. In 1928 verhuisde Lichnowsky naar Zuid-Frankrijk Tijdens de naziperiode weigerde zij toe te treden tot de Reichsschrifttumskammer, haar werken werden vervolgens verboden. In 1937 trouwde Lichnowsky met haar jeugdvriend, de Britse majoor Ralph Harding Pet. Toen ze een bezoek bracht aan Duitsland in 1939, werd zij geïnterneerd en onder politietoezicht geplaatst, gescheiden van haar tweede echtgenoot, die zij nooit meer terug zou zien, want hij stierf op 3 september 1945. De tijd van het huisarrest gebruikt zij om het taal- en stijl kritische boek "Worte über Wörter" te schrijven, waarin onder meer uitspraken van Hitler belachelijk maakte. Het kon pas in 1949 uit worden gegeven. In de zomer van 1946 vestigde Lichnowsky zich in Londen. In 1954 werd ze bekroond met de Literatuurprijs van de stad München. Ook was zij lid van de Beierse Academie voor Schone Kunsten en de Duitse Academie voor Taal en Letterkunde.

Uit: Kindheit

„Die Kindsfrau Mali trug lichtblaue Brillen im verwelkten Gesicht. Oben hatte sie keine Zähne mehr, unten etwas, das dem Vierjährigen erschien wie ganz kleine Papierschnitzel. Auf dem Wickeltisch wälzte sich immer jemand, und jemand machte die Wiegenvorhänge zittern. Hunde durften nicht hereinkommen, aber es gab welche im Garten.
Die Turmuhr rief die Stunden blechern. Sie sagte nicht bim und nicht bum, sondern »beim« für die Viertelschläge und etwas Tiefes, Buchstabenloses für die Stunden. Blo - äum ... Blo äum ... Aber was das Ganze war, das so, klingend mit der Luft, ins Zimmer kam, wußte niemand. Hundekläffen und Glockenton waren zum Einatmen.
An den Fenstern stießen sich die Sommerfliegen. Und immer wieder konnte niemand sagen, ob die Mutter ein Kind oder der Vater den Gärtner gerufen hatte oder ob der Glockenton aus dem eigenen Ohr in jenes herrliche Riesenreich fiel, das ringsum noch bestand ... man selbst und ES ... Dunkel und Hell... Fluß und Stillstand ...
Unpolierte Holzfußböden sind ein lebendiger Grund. Da gibt es die Fugen, aus denen eine Mischung von dunklem Fett und grauer Wolle hervorsieht, worin blinkende Nähnadeln, Papierstreifchen, Besenhaare eingebettet liegen und hie und da als Luxusobjekt an breiteren Stellen eine Stahlfeder, ein blanker Nagel, ein dünner Bleistift. Die Bretter zeigen große Verschiedenheit in der Qualität des Holzes. Fichtenholz läßt sich zwischen seinen Jahresringen mit dem Fingernagel eindrücken. Man kann Rinnen einkerben, bis sich ein Schiefer zwischen Finger und Nagel drängt, der dem Kind Verwunderung und Schmerz bereitet.
Auch die Knie wissen davon. Aber sie gewöhnen sich daran wie an die Eiseskälte des Brunnenwassers, womit sie gewaschen werden. Knie riechen daher nach Seife oder nach Staub, bemerkt das Kind, wenn es sein Kinn darauf stützt.“

 
Mechtilde Lichnowsky (8 maart 1879 - 4 juni 1958)

08-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis werd geboren op 7 maart 1964 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Bret Easton Ellis op dit blog.

Uit: Glamorama

“A black Jeep, its top up, its windows tinted, wheels in behind me on 23rd Street and as I zoom through the Park Avenue tunnel whoever's driving flips on his brights and closes in, the Jeep's fender grazing the back of the Vespa's wheel guard.
I swerve onto the dividing line, oncoming traffic racing toward me while I bypass the row of cabs on my side, heading toward the wraparound at Grand Central. I accelerate up the ramp, zoom around the curve, swerving to miss a limo idling in front of the Grand Hyatt, and then I'm back on Park without any hassles until I hit 48th Street, where I look over my shoulder and spot the Jeep a block behind me.
The instant the light on 47th turns green the Jeep bounds out of its lane and charges forward.
When my light turns I race up to 51st, where the oncoming traffic forces me to wait to turn left.
I look over my shoulder down Park but I can't see the Jeep anywhere.
When I turn back around, it's idling next to me.
I shout out and immediately slam into an oncoming cab moving slowly down Park, almost falling off the bike, and noise is a blur, all I can really hear is my own panting, and when I lift the bike up I veer onto 51st ahead of the Jeep.
Fifty-first is backed up with major gridlock and I maneuver the Vespa onto the sidewalk but the Jeep doesn't care and careens right behind me, halfway on the street, its two right wheels riding the curb, and I'm yelling at people to get out of the way, the bike's wheels kicking up bursts of the confetti that litters the sidewalk in layers, businessmen lashing out at me with briefcases, cabdrivers shouting obscenities, blaring their horns at me, a domino effect.
The next light, at Fifth, is yellow. I rev up the Vespa and fly off the curb just as the traffic barreling down the avenue is about to slam into me, the sky dark and rolling behind it, the black Jeep stuck on the far side of the light."

 
Bret Easton Ellis (Los Angeles, 7 maart 1964)

De Britse schrijver en journalist Robert Dennis Harris werd geboren op 7 maart 1957 in Nottingham. Zie ook alle tags voor Robert Harris op dit blog.

Uit: The Ghost

“THE MOMENT I HEARD how McAra died, I should have walked away. I can see that now. I should have said, "Rick, I'm sorry, this isn't for me, I don't like the sound of it," finished my drink, and left. But he was such a good storyteller, Rick -- I often thought he should have been the writer and I the literary agent -- that once he'd started talking there was never any question I wouldn't listen, and by the time he had finished, I was hooked.
The story, as Rick told it to me over lunch that day, went like this: McAra had caught the last ferry from Woods Hole, Massachusetts, to Martha's Vineyard two Sundays earlier. I worked out afterward it must have been January the twelfth. It was touch-and-go whether the ferry would sail at all. A gale had been blowing since midafternoon and the last few crossings had been canceled. But toward nine o'clock the wind eased slightly, and at nine forty-five the master decided it was safe to cast off. The boat was crowded; McAra was lucky to get a space for his car. He parked belowdecks and then went upstairs to get some air.
No one saw him alive again.
The crossing to the island usually takes forty-five minutes, but on this particular night the weather slowed the voyage considerably: docking a two-hundred-foot vessel in a fifty-knot wind, said Rick, is nobody's idea of fun. It was nearly eleven when the ferry made land at Vineyard Haven and the cars started up -- all except one: a brandnew tan-colored Ford Escape SUV. The purser made a loudspeaker appeal for the owner to return to his vehicle, as he was blocking the drivers behind him. When he still didn't show, the crew tried the doors, which turned out to be unlocked, and freewheeled the big Ford down to the quayside. Afterward they searched the ship with care: stairwells, bar, toilets, even the lifeboats -- nothing. They called the terminal at Woods Hole to check if anyone had disembarked before the boat sailed or had perhaps been accidentally left behind -- again: nothing. That was when an official of the Massachusetts Steamship Authority finally contacted the Coast Guard station in Falmouth to report a possible man overboard. »

 
Robert Harris (Nottingham, 7 maart 1957)

De Duitse dichter en schrijver Jürgen Theobaldy werd geboren op 7 maart 1944 in Straatsburg. Zie ook alle tags voor Jürgen Theobaldy op dit blog

Die Bewohner

Nur die Bewohner machen
eine Wohnung fröhlich,
aber du bist nicht da,
die Heizung ist abgedreht
und kühl sickert die Luft
durch den Spalt im Fenster.
Ich will nicht sagen, daß ich
dich austauschen könnte
gegen irgend jemanden sonst,
ähnlich dir oder ganz
anders. Du bist eine
von Millionen, aber auch ich
bin einer von Millionen.
Wären wir soweit (du und ich
und alle, die wir nicht kennen),
die Türen nicht abzuschließen,
wenn wir wegfahren für länger,
wer weiß, ich wäre eingetreten
in einen fröhlichen Kreis.
So blicke ich auf den Teebeutel,
vertrocknet im Aschenbecher,
stehe im Mantel herum
und vermisse dich, die ich liebe,
vielleicht mehr
als uns lieb sein kann.

 
Jürgen Theobaldy (Straatsburg, 7 maart 1944)

De Franse schrijver Georges Perec werd geboren op 7 maart 1936 in Parijs. Zie ook alle tags voor Georges Perec op dit blog.

Uit: Les choses

« Depuis plusieurs années déjà, les études de motivation avaient fait leur apparition en France. Cette année-là, elles étaient encore en pleine expansion. De nouvelles agences se créaient chaque mois, à partir de rien, ou presque. On y trouvait facilement du travail. Il s'agissait, la plupart du temps, d'aller dans les jardins publics, à la sortie des écoles, ou dans les H.L.M. de banlieue, demander à des mères de famille si elles avaient remarqué quelque publicité récente, et ce qu'elles en pensaient. Ces sondages-express, appelés testings ou enquêtes-minute, étaient payés cent francs. C'était peu, mais c'était mieux que le baby-sitting, que les gardes de nuit, que la plonge, que tous les emplois dérisoires - distribution de prospectus, écritures, minutage d'émissions publicitaires, vente à la sauvette, lumpen-tapirat - traditionnellement réservés aux étudiants. Et puis, la jeunesse même des agences, leur stade presque artisanal, la nouveauté des méthodes, la pénurie encore totale d'éléments qualifiés pouvaient laisser entrevoir l'espoir de promotions rapides, d'ascensions vertigineuses. » 

 
Georges Perec (7 maart 1936 – 3 maart 1982)

De Oostenrijkse schrijver Milo Dor werd als Milutin Doroslovacgeboren op 7 maart 1923 in Boedapest. Zie ook alle tags voor Milo Dor op dit blog.

Uit: Das Pferd auf dem Balkon

„Ein Wiehern, das aus dem Hof zu ihm drang, holte Mika aus seiner Fantasiewelt zurück in die Realität. Er war fast schon eingeschlafen und nicht sicher, was er da gehört hatte. Mika richtete sich im Bett auf und horchte.
Nichts. Er wollte gerade wieder auf seine Polster sinken, da vernahm er das Wiehern erneut. Mika sprang aus dem Bett, öffnete das Fenster und sah hinaus. Im fahlen Licht der alten, schiefen Laterne schritt ein Pferd stolz über den Hof. Ohne lange zu überlegen, lief Mika ins Vorzimmer, schlüpfte barfuss in seine Schuhe, zog seine Jacke über den Pyjama und schlich leise aus der Wohnung. Hedi saß mit gesenktem Kopf im Wohnzimmersessel und schlief tief und fest. Im Fernsehen lief ein alter Schwarz-Weiß-Film.
Im Hof blickte sich Mika um. Es war niemand zu sehen. Er ging zur Laterne, die sich in der Mitte der Anlage befand, und sah in alle Ecken des Hofs. Keine Spur von einem Pferd. Als er schon zurück ins Haus gehen wollte, hörte er das Wiehern ganz aus der Nähe. DasPferd stand auf dem Balkon im ersten Stock. Es hatte jetzt eine rot karierte Decke auf dem Rücken. Als Mika näher kam, spitzte das Pferd die Ohren und blickte ihn mit seinen großen, dunklen Augen an. Mika war von dem edlen Tier fasziniert.
Hoch oben auf dem Balkon wirkte es noch mächtiger als vorhin, als er es vom Fenster aus gesehen hatte. Das Pferd schüttelte seine Mähne und schnaubte, als wollte es ihn begrüßen. Mika lächelte und winkte ungelenk. Das Pferd schnaubte erneut. Mika hätte es gerne länger beobachtet, aber ihm wurde kalt. Er winkte dem Pferd noch einmal zum Abschied und lief ins Haus.“

 
Milo Dor (7 maart 1923 – 5 december 2005)

De Japanse schrijver Abe Kōbō werd geboren op 7 maart 1924 in Tokyo. Zie ook alle tags voor Abe Kōbō op dit blog.

Uit: The ruined map (Vertaald door E. Dale Saunders)

“An unattended child swathed in blankets in a red baby carriage was crying shrilly. A young boy on a bicycle made of some light alloy, which had a glittering transmission, gave a deliberate, boisterous laugh as he sped by, his cheeks rosy with the cold. It was all ordinary enough at first glance, but when one focused on the distant landscape, people seemed like fanciful reflections. Of course, if one were used to living here, I should imagine the viewpoint would be quite the opposite. The view became fainter and fainter, transparent almost to the point of extinction, and only my face emerged like a picture printed from a negative. I had had enough of distinguishing myself. For this human filing cabinet with its endless filing-card apartments was merely the glass frame, each encasing its own family portraits.
12 East 3. East stands for the right side of the street, 3 for the third building from the front, facing the street, 12 for the second-floor apartment facing the landing at the left end. In the spaces between the blocks of lawn stood No Entry and No Parking signs, but cars were parked in front of the buildings. My luggage consisted of one small case containing a set of miniature equipment. The case was a foot and a half long, a foot wide, and something less than eight inches thick. The surface was flat and hard and served at times as a desk. In the end of the handle were hidden a mike and a switch with which one could start the tape recorder from the outside; other than that, it was a quite ordinary case. It was made of a nappy artificial leather that gave the feeling of being rather worn. Showy metal fittings had been added to the four corners. Anyway, it looked like nothing more than a traveling salesman's bag. Its appearance was useful for my purposes, but an inconvenience too. Suddenly the wind, like an icy dust, struck my face.“

 
Abe Kōbō (7 maart 1924 – 22 januari 1993)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7^e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

07-03-2015 om 11:47 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Frederik Helmers werd geboren op 7 maart 1767 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Jan Frederik Helmers op dit blog.

Aan mijne vriend Gerrit Joan Meijer

Bij al 't plundren, bij 't vernielen,
Bij het weiden van het zwaard,
Bij de duizenden die vielen
Door de dwingeland der aard',
Wiens gevloekte vuist niets spaart —

In dees hartverpletbre dagen,
Waar geen bloempje bloost aan 't blad,
En, in plaats der rozenvlagen,
Weemlend langs het bruiloftspad,
Merg en bloed de weg bespat —

Voegen zich bij éne stander,
In deez' algemene brand,
Alle braven bij elkander,
Vloekende d'uitheemse band
Op het puin van 't vaderland.

Die eenstemmigheid van denken
Hecht de zielen aan elkaar;
Kan in 't wee ons wellust schenken,
En verbindt een vriendenschaar
In de afgrond van 't gevaar.

Hechter wordt die band gesloten,
Als der wetenschappen gloed
Ombruist door 't ontvlamd gemoed,
Brave land- en kunstgenoten
Met dezelfde zielspijs voedt:
o! Die band verbindt als 't bloed!

Dierbre Meijer! deze banden
Strenglen zich om onze ziel;
Want gij brengt uwe offerhanden
(Wat 's lands dwingland ook verniel')
Aan de God, voor wie ik kniel.

Mocht ge, als ik niet meer zal wezen,
't Stille graf mijne as bewaart,
Eenmaal nog dees lettren lezen,
Zeggen: "Druk hem zacht, o aard'!
Helmers was mijn vriendschap waard'!"

 
Jan Frederik Helmers (7 maart 1767 – 26 februari 1813)
Tweede Helmersstraat, Amsterdam

De Duitse schrijver Reinhard Kaiser werd geboren op 7 maart 1950 in Viersen. Zie ook alle tags voor Reinhard Kaiser op dit blog.

Uit: Der kalte Sommer des Doktor Polidori

»Monsieur, was kann ich für Sie tun?«
Polidori war erleichtert, daß der Buchhändler Französisch sprach.
»Ich suche Bücher«, begann er.
Der Buchhändler schob die gestreckten Finger beider Hände zusammen.
»Was für Bücher, wenn ich fragen darf?«
Polidori kümmerte sich nicht um das Fingerscharnier, das der Buchhändler mit gezwungenem Lächeln vor seiner Weste auf- und zuschnappen ließ. Polidori konzentrierte sich darauf, von seiner Stimme jegliche Verlegenheit fernzuhalten.
»Ich sammle lizenziöse Schriften.«
»Aha. Und in welcher Sprache?«
»Lizenziöse Schriften in allen Sprachen. In bekannten und entlegenen Zungen.«
»Verstehe ich recht? Auch in solchen Sprachen, die Sie selbst gar nicht sprechen?«
»Ja, gern, ich meine: durchaus.«
Endlich sah ihn der Buchhändler aufmerksam an. Er überlegte einen Augenblick.
»Etwas Russisches habe ich da, sogar in kyrillischer Schrift. Sehr umfangreich, allerdings nicht ganz billig. Wäre das etwas für Sie, oder sprechen Sie Russisch?«

 
Reinhard Kaiser (Viersen, 7 maart 1950)

De Dominicaanse dichter en schrijver Manuel del Cabral werd geboren op 7 maart 1907 in Santiago de los Caballeros. Zie ook alle tags voor Manuel del Cabral op dit blog.

Like the Bull, Born to Sorrow

Like the bull, born to sorrow; like a brute;
born to pain, like the bull, I bear the signs
iron inscribed on my flank in burning lines,
and my male groin is burdened with a fruit.

Like the bull, my heart finds everything minute
because the heart lacks reason, and declines
to let your kiss rest where your love consigns
it — a right that, like a bull, I would dispute.

Like the bull, I am tormented by increasing,
my tongue steeped in my heart, from which it’s poured
into my throat a tempest loud and full.

Like the bull I pursue you with unceasing
desire that you have left pierced by a sword,
like the bull, made for mockery, the bull.

Vertaald door R. P. Espaillat

 
Manuel del Cabral (7 maart 1907 – 14 mei 1999)

De Duitse schrijver Manfred Gregor (pseudoniem van Gregor Dorfmeister) werd geboren op 7 maart 1929 in Tailfingen. Zie ook alle tags voor Manfred Gregor op dit blog.

Uit: Die Brücke

Kein Mensch wusste, wer den Spitznamen erfunden hatte.
„Aber es hatte auch noch keiner danach gefragt. Es hieß, dass Schaubeck den widerspenstigsten Rekruten »fertigmachen« konnte, und keiner zweifelte daran. Er sah ganz harmlos aus, solange er nicht sprach. Aber in seiner Stimme lag Unheil.
Schon wenn er jovial, betont munter und immer ein bisschen spöttisch sein militärisches Wissen an den Mann brachte.
Noch deutlicher, wenn er brüllte, und erst recht, wenn er flüsterte. Jetzt flüsterte Schaubeck.
»Horber«, flüsterte er, »Sie Jammerlappen! Können Sie sich nicht einmal ordentlich waschen? Muss wohl erst die Frau Mama rufen, dass sie dem Herrn Horber den Hintern wäscht?«
Dann lauter: »Unter die Dusche, maaarsch!«
Horber stand bewegungslos unter der Dusche, Schaubeck drehte auf, riss den Hahn herum, so weit es ging, und schenkte dem sommersprossigen Häuflein Elend unter dem niederprasselnden Wasser nichts. Gar nichts. Und in diesem Augenblick ertönte es aus der Ecke, in die sich der »Verein« verzogen hatte (mäßig stramme Haltung), leise, aber nicht zu überhören: »Dreh zu, du Drecksack!«
Schaubeck brüllte: »Wer war das?«
Lauter: »Wer war das?«
Und dann Schaubeck, ganz leise: »Ich will wissen, wer das war, versteht ihr? Oder ich schleife euch, bis euch das Arschwasser kocht!«
Lähmende Stille beim Verein. Plötzlich die gleiche Stimme wie vorher: »Das kannst du gar nicht, du Drecksack!"

 
Manfred Gregor (Tailfingen, 7 maart 1929)
Scene uit de film “Die Brücke” uit 1959

De Italiaanse schrijver Alessandro Francesco Tommaso Manzoni werd geboren op 7 maart 1785 in Milaan.Zie ook alle tags voor Alessandro Manzoni op dit blog.

Uit: The Betrothed (Vertaling in de reeks Harvard Classics)

“At the period of our story, this village was also fortified, and consequently had the honour to furnish quarters to a governor, and the advantage of possessing a permanent garrison of Spanish soldiers, who gave lessons in modesty to the wives and daughters of the neighbourhood, and toward the close of summer never failed to scatter themselves through the vineyards, in order to thin the grapes, and lighten for the rustics the labours of the vintage. From village to village, from the heights down to the margin of the lake, there are innumerable roads and paths: these vary in their character; at times precipitous, at others level; now sunk and buried between two ivy-clad walls, from whose depth you can behold nothing but the sky, or some lofty mountain peak; then crossing high and level tracts, around the edges of which they sometimes wind, occasionally projecting beyond the face of the mountain, supported by prominent masses resembling bastions, whence the eye wanders over the most varied and delicious landscape. On the one side you behold the blue lake, with its boundaries broken by various promontories and necks of land, and reflecting the inverted images of the objects on its banks; on the other, the Adda, which, flowing beneath the arches of the bridge, expands into a small lake, then contracts again, and holds on its clear serpentining course to the distant horizon: above, are the ponderous masses of the shapeless rocks; beneath, the richly cultivated acclivity, the fair landscape, the bridge; in front, the opposite shore of the lake, and beyond this, the mountain, which bounds the view.

 
Alessandro Manzoni (7 maart 1785 – 22 mei 1873)
Portret door Francesco Hayez, 1841

07-03-2015 om 11:35 geschreven door Romenu  

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook alle tags voor Gabriel García Márquez op dit blog.

Uit: Honderd jaar eenzaamheid (Vertaald door C.A.G. van den Broek)

"Ze gaf opdracht tot de bouw van een salon voor de visite, een gerieflijker en koeler vertrek voor dagelijks gebruik, een eetzaal voor een tafel met twaalf plaatsen waaraan de familie met twaalf gasten kon aanzitten, negen slaapkamers met ramen die uitkwamen op de patio en een grote waranda die tegen de hitte van het middaguur beschermd moest worden door een rozentuin en voorzien moest zijn van een balustrade waarop potten met varens en vazen met begonia's konden worden geplaatst."
(…)

"En ze hoefde ook niet te kunnen kijken om te beseffen dat de bloemperken, die tijdens de eerste verbouwing met zoveel toewijding waren verzorgd, door de regen vernietigd en door Aureliano Segundo's graafwerk omgespit waren en dat de wanden en de cementen vloeren vol scheuren zaten, de meubels wankel en verschoten waren, de deuren uit hun hengsels hingen en de familie bedreigd werd door een gelaten, zwartgallige stemming die in haar tijd ondenkbaar zou zijn geweest." 
(…)

"Toen sloeg hij nog een stukje over om op de voorspellingen vooruit te lopen en de datum en de omstandigheden van zijn dood op te zoeken. Maar nog voordat hij bij het laatste vers was gekomen had hij al begrepen dat hij deze kamer nooit meer zou verlaten, want het stond geschreven dat de stad van de spiegels (of spiegelingen) door de wind weggevaagd en uit de herinnering der mensen weggewist zou worden zodra Aureliano Babilonia de perkamenten tot het einde toe ontcijferd had - en dat alles, wat daarin beschreven stond, voor altijd en eeuwig onherhaalbaar was, omdat de geslachten, die gedoemd zijn tot honderd jaar eenzaamheid, geen tweede kans krijgen op aarde."

 
Gabriel García Márquez (6 maart 1928 - 17 april 2014)

De Nederlandse dichteres Marijke Hanegraaf werd op 6 maart 1946 geboren in Tilburg. Zie ook alle tags voor Marijke Hanegraaf op dit blog.

Mocht je me uitnodigen op je feestje 2

Mocht je me uitnodigen op je feestje
wat zal ik afwezig zijn.

Ik zal menen dat je me uitnodigt
omdat het hoort. Het zal me zo verwarren
dat ik niet mezelf ben en niet weet
wat ik moet zeggen, iets zeg dat niet ter zake doet

iets dat het gesprek opbreekt en waarvoor ik
me schaam. Noemt iemand dan mijn naam
dan zal het vreemd zijn dat ik dat ben.
Verlangend naar wat ik zou doen

als ik hier niet hoefde te zijn
lach ik mee zonder te weten waarom
en verstar ten slotte tot zwijgen
waarin ik meer en meer word

iemand die vol zit met overbodige belevenissen
iemand met een onnodig lichaam
iemand die er tussenuit wil knijpen
voordat de tijd toestemming geeft om te gaan.

De jongen, een schaduw

De violette lucht omsluit een jongen
die roerloos in het heden hurkt.
Af en toe gaat zijn arm omhoog

alsof hij zwaait. Naar niemand.
Nooit weggeweest, geen schoenen nodig.
Hij hurkt bij zonsondergang

in een portiek, neergelaten
op aarde als een spin aan een draad.
Ik zou een requiem willen inzetten.

Er zijn nooit uitspraken over hem gedaan:
hij is dit of hij heeft dat. Bestond hij niet -
toch stokt hij mijn bewegingen.

 
Marijke Hanegraaf (Tilburg, 6 maart 1946)

De Duitse dichter en schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Günter Kunert op dit blog.

Schachtelhalm - Botschaft

Wie Schneegestöber Menschenmassen
die fallen über den Planeten her
und fressen seine Fülle leer
um Wüsten hinter sich zu lassen.

Hingegen er: Aus Zeitenferne.
Zu Stein geworden und uralt
als Ausdruck pflanzlicher Gestalt
und wie von einem fremden Sterne.

Beweisstück für die Flüchtigkeiten
der Wunder ungeheurer Zahl.
Durch die Äonen ein Signal:
Zu spät da wir uns schon entgleiten.

Verlegenheitsgedicht

Die Engel singen ihre Lieder droben,
wir andern aber haben unsre Stimmen
irdischerseits und leis erhoben,
damit sie keinen sonst ergrimmen.

Die Töne fliegen durch den tauben Äther,
auf daß sie irgendwo auf diesem Sterne
Gehör und Neigung finden. Wenig später
erklingt ihr Echo. Doch aus weiter Ferne.

 
Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

De Surinaamse schrijver Clark Accord werd op 6 maart 1961 geboren in de Surinaamse hoofdstad Paramaribo. Zie ook alle tags voor Clark Accord op dit blog.

Uit: Plantage d’Amour

‘De vrouw grijpt mijn hand. Waaai! Mi masra! Mi Jezus Mijn Heer, mijn Jezus’!, gilt ze. Het toestel is terug in de normale stand. “Ik vlieg niet graag”, verontschuldigt ze zich. Snel keer ik mijn gezicht naar het raam. De aarde is nu angstaanjagend dichtbij. Inheemse dorpen liggen kriskras door elkaar alsof zij door een enorme hand zijn uitgestrooid. We vliegen rakelings over de daken van gedroogde palmbladeren op houten palen. Uit het niets doemt de grens tussen de natuur en maakbaarheid op: glooiend witte zandvlakte vloeit over in strak grijs asfalt. Fel licht markeert de landingsbaan. Ondanks het tijdstip lonken de lampen langs de baan uitnodigend naar de hemel.’  

 
Clark Accord (6 maart 1961 – 11 mei 2011)

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook alle tags voor Elizabeth Barrett Browning op dit blog.

Mother and Poet

I.
Dead ! One of them shot by the sea in the east,
And one of them shot in the west by the sea.
Dead ! both my boys ! When you sit at the feast
And are wanting a great song for Italy free,
Let none look at me !

II.
Yet I was a poetess only last year,
And good at my art, for a woman, men said ;
But this woman, this, who is agonized here,
-- The east sea and west sea rhyme on in her head
For ever instead.

III.
What art can a woman be good at ? Oh, vain !
What art is she good at, but hurting her breast
With the milk-teeth of babes, and a smile at the pain ?
Ah boys, how you hurt ! you were strong as you pressed,
And I proud, by that test.

IV.
What art's for a woman ? To hold on her knees
Both darlings ! to feel all their arms round her throat,
Cling, strangle a little ! to sew by degrees
And 'broider the long-clothes and neat little coat ;
To dream and to doat.

 
Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)
Portret door Edmund Havell, 1847

De Franse schrijver Stéphane Hoffmann werd geboren op 6 maart 1958 in Saint-Nazaire. Zie ook alle tags voor Stéphane Hoffmann op dit blog.

Uit: Les autos tamponneuses

« 3
Quel job ?
Mariés par hasard, nous le sommes restés par égoïsme et comme par indolence. Pourquoi chercher chez autrui un bonheur qu'on ne trouve qu'en soi, dans une action qui corresponde à sa nature ? Depuis des années, Hélène reste alanguie dans notre maison du golfe du Morbihan à jouer du piano, lire et prendre des airs. Pendant ce temps, dans mes bureaux de la Défense je me voue, avec une passion discrète et tenace, aux affaires héritées de son père.
Nous nous entendons sur l'essentiel. Le mariage nous a toujours semblé être un tour en autos tamponneuses : c'est inconfortable, on prend des coups, on en donne, on tourne en rond, on ne va nulle part mais, au moins, on n'est pas seul. Ainsi avons-nous passé, dans ce voisinage absurde, bientôt quarante ans côte à côte. Les trois enfants - non, deux, depuis que nous avons eu la satisfaction d'en perdre un sans l'avoir fait exprès -, les deux enfants, donc, commis les rares fois où nous nous sommes trouvés face à face ont été nourris, blanchis et logés ; nous les avons peu aimés. Vite, nous les avons envoyés dans de lointains pensionnats d'où ils sont sortis sans qu'on les ait jamais revus. Hélène se souvient mieux de ses chiens que de ses enfants. »

 
Stéphane Hoffmann (Saint-Nazaire, 6 maart 1958)

De Italiaanse beeldhouwer, schilder, architect en dichter Michelangelo werd geboren op 6 maart 1475 in Caprese. Zie ook alle tags voor Michelangelo op dit blog.

Dante

WHAT should be said of him cannot be said;
By too great splendor is his name attended;
To blame is easier than those who him offended,
Than reach the faintest glory round him shed.
This man descended to the doomed and dead
For our instruction; then to God ascended;
Heaven opened wide to him its portals splendid,
Who from his country's, closed against him, fled.
Ungrateful land! To its own prejudice
Nurse of his fortunes; and this showeth well
That the most perfect most of grief shall see.
Among a thousand proofs let one suffice,
That as his exile hath no parallel,
Ne'er walked the earth a greater man than he.

 
Vertaald door H.W. Longfellow

 
Michelangelo (6 maart 1475 – 18 februari 1564)
Dante, standbeeld in Florence

De Japanse schrijver Teru Miyamoto werd geboren op 6 maart 1947 in Kobe. Zie ook alle tags voor Tery Miyamoto op dit blog.

Uit: Kinshu: Autumn Brocade (Vertaald door Roger K Thomas)

“How can I begin to express my astonishment? You were not yet aware of me and were gazing at the scenery with your chin buried in the upturned collar of your coat. While you were absently looking out of the window, I kept staring at your face, never blinking once. I had got on the gondola to see the beautiful autumn leaves, but I didn't give the trees a glance; I just fixed my eyes on the man in front of me. During those few minutes, the question kept racing through my mind whether or not this person could actually be Arima Yasuaki, my former husband. And if it was Arima Yasuaki, why was he riding this gondola on Mount Zaô in Yamagata? It wasn't just my surprise at this incredible coincidence; your face looked totally different from the one that was etched in my memory. Ten years ... I had been twenty-five years old then, and I'm thirty-five now, so you must be thirty-seven. Both of us have reached the stage when the effects of age begin to show on the face. Even so, the change in your appearance was severe, and I understood that you had definitely not had an easy time. Please don't take offense, I myself don't really understand why I'm writing a letter like this. I just want to put down my side of things-something I'll probably never do again-and describe exactly how I feel. Yet, in spite of my writing to you like this, I still haven't decided whether I'll actually post my letter or not.”

 
Teru Miyamoto (Kobe, 6 maart 1947)

Zie voor nog meer schrijvers van de 6e maart ook mijn blog van 6 maart 2012 deel 2.

06-03-2015 om 19:02 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijver en scenarist Patrick deWitt werd geboren op 6 maart 1975 op Hij werd geboren op Vancouver Island. Zijn eerste boek “Ablutions” (2009) werd uitgeroepen tot New York Times Editor’’s Choice boek. Zijn tweede boek,” The Sisters Brothers” (2011) werd genomineerd voor de Man Booker Prize 2011, de 2011 Scotiabank Giller Prize, de Rogers Writers' Trust Fiction Prize en de Governor General's Award for English language fiction. Patrick deWitt was één van de twee Canadese schrijvers, naast Esi Edugyan, die in 2011 de lijst van alle vier de orijzen haalde. In 2011 werd hij wel de winnaar van de Rogers Prize en de Governor General's Award for English language fiction. In 2012 kreeg hij voor “The Sisters Brothers” de Stephen Leacock Award. Zijn derde roman “Undermajordomo Minor” werd gepubliceerd in 2015. Patrick deWittwoont momenteel in Portland, Oregon.

Uit: The Sisters Brothers

“I was sitting outside the Commodore’s mansion, waiting for my brother Charlie to come out with news of the job. It was threatening to snow and I was cold and for want of something to do I studied Charlie’s new horse, Nimble. My new horse was called Tub. We did not believe in naming horses but they were given to us as partial payment for the last job with the names intact, so that was that. Our unnamed previous horses had been immolated, so it was not as though we did not need these new ones but I felt we should have been given money to purchase horses of our own choosing, horses without histories and habits and names they expected to be addressed by. I was very fond of my previous horse and lately had been experiencing visions while I slept of his death, his kicking, burning legs, his hot-popping eyeballs. He could cover sixty miles in a day like a gust of wind and I never laid a hand on him except to stroke him or clean him, and I tried not to think of him burning up in that barn but if the vision arrived uninvited how was I to guard against it? Tub was a healthy enough animal but would have been better suited to some other, less ambitious owner. He was portly and low-backed and could not travel more than fifty miles in a day. I was often forced to whip him, which some men do not mind doing and which in fact some enjoy doing, but which I did not like to do; and afterward he, Tub, believed me cruel and thought to himself, Sad life, sad life.
I felt a weight of eyes on me and looked away from Nimble. Charlie was gazing down from the upper-story window, holding up five fingers. I did not respond and he distorted his face to make me smile; when I did not smile his expression fell slack and he moved backward, out of view. He had seen me watching his horse, I knew. The morning before I had suggested we sell Tub and go halves on a new horse and he had agreed this was fair but then later, over lunch, he had said we should put it off until the new job was completed, which did not make sense because the problem with Tub was that he would impede the job, so would it not be best to replace him prior to? Charlie had a slick of food grease in his mustache and he said, ‘After the job is best, Eli.’ He had no complaints with Nimble, who was as good or better than his previous horse, unnamed, but then he had had first pick of the two while I lay in bed recovering from a leg wound received on the job. I did not like Tub but my brother was satisfied with Nimble. This was the trouble with the horses.”

 
Patrick deWitt (Vancouver Island, 6 maart 1975)

06-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en schrijver Jeremy Reed werd geboren op 6 maart 1951 op Jersey. Reed heeft vijftig werken gepubliceerd in 25 jaar. Hij heeft meer dan twee dozijn bundels poëzie, 12 romans, en boeken met literaire- en muziekkritiek geschreven. Hij heeft ook vertalingen van Montale, Cocteau, Nasrallah, Adonis, Bogart en Hölderlin gepubliceerd. Zijn eigen werk is in het buitenland vertaald in meer dan een dozijn talen. Hij heeft diverse onderscheidingen ontvangen en hij won de Poetry Society's European Translation Prize. Reed begon met het publiceren van gedichten in tijdschriften en kleine publicaties in de jaren 1970. Hij is beïnvloed door onder meer Rimbaud, Artaud, Jean Genet, JG Ballard, David Bowie en Iain Sinclair. Een selectie van zijn gedichten is uitgegeven door door Penguin Books. Zijn laatst gebubliceerde roman is “The Grid.” Reed heeft ook samengewerkt met de muzikant Itchy Ear. Zij treden live op onder de naam Ginger Light. Reed behaalde een doctoraat aan de universiteit van Essex en hij doceert af en toe aan die instelling en aan de Universiteit van Londen.

London Flowers

These oriental poppies earthed
as scattered outtakes, rough demos
lucked into NW3
shivery silk minis on runway pins —
pink, yellow, orange, blue and red,
they’re like randomised confetti
transient saucerians
an anthology of MAC eye colours
in nitrogen-depleted soil.
I give them names like Toyoko,
Masako, Yumiko, O,
Yuan Yuan, a garden harem
cooking Chinese opium.
Ixia and violet iris
lyricise intense moments,
so too explosive azaleas
and a libidinous steamy lily,
a transplant brain from Asia
with a bulb like a shaved cortex.
This marine blue hydrangea’s
the colour of the blue deodorant cube
floating in the Gatwick men’s toilet,
a sort of deep Atlantic blue
squirted with ultramarine.
Like everything I see they’re poetry,
poppies bringing a dusty frill
to capital affairs, a bright
liaison like a thought pattern;
immediate as light checked-in
8 mins travel time from the sun
to reach this wiry leggy cluster
that tomorrow will be gone.

Bloody Mary

Red icebergs shattered in a glass,
auroral tiara with cracked pepper
Tabasco in the undertow:

it tastes hot, but it’s really cold,
like feelings we can’t separate
from loving someone, all aspects

slippery as goldfish in a bowl.
A vodka in a scarlet dress
stagy as Ute Lemper,

its temper’s unpredictable
like Wasabi and Habanero
or Worcester sauce tangoing tomato

with a sharp taste of leather.
It’s not a gunshot to the throat,
more a slow burn that separates

into component tastes, the lime
gets tweaky if unmollified
by mid-ballast horseradish.

It’s a capricious, husky thing,
a ruminative, slow hand trick,
you get to know at gut level,

the vodka underpinning it
raised as raw firepower in the blood,
a CIA agent policing the cells

with a kick like a cobra’s hood.
An ex pat mixed it first at Harry’s Bar,
spiked the membrane with a celery stick,

got a red brick crust on the lip,
and knew he’d done it, felt the bite hit in
and raised an eyebrow in silent applause.

 
Jeremy Reed (Jersey, 6 maart 1951)

06-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Italiaans filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

Uit: Seven Poems for Ninetto

1/
Your place was at my side,
and you were proud of this.
But, sitting with your arm on the steering wheel
you said, “I can’t go on. I must stay here, alone.”

If you remain in this provincial village you’ll fall into a trap.
We all do. I don’t know how or when but you will.
The years that comprise a life vanish in an instant.

You are quiet, pensive. I know it is love
that is tearing us apart.

I have given you
all the power of my existence,
yet you are humble and proud, obeying a destiny
that wants you to remain impoverished. You don’t know
what to do, whether to give in or not.

I can’t pretend your resistance
doesn’t cause me pain.
I can see the future. There is blood on the sand.

2/
I think of you and I say to myself: “ I have lost him.”
I cannot bear the pain and wish I were dead. A minute
or so passes and I reconsider. With joy 

I take back strength from your image. I refuse to cry.
My mind is changed.
Then again I consider you, lost and alone.

Who is this ugly gentleman
who does not understand what concerns him most? Are you
or are you not this Other,

he who always loses without really dying?
He is my double: I, pedantic. He, informal.

Knowledge of him has changed everything in my life.
He says that if I am lost he will find me.
He knows that when he does I will be dead.

 
Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Paolo Pasolini en Ninetto Davoli

De Nederlandse schrijver Arthur van Schendel werd geboren op 5 maart 1874 in Batavia. Zie ook alle tags voor Arthur van Schendel op dit blog.

Uit: Een Hollands drama

,,En wanneer hij dacht hoe het toch gekomen was, hoe hij het liegen, het  stelen en bedriegen geërfd had, hoe zijn vader het weer van diens vader geërfd had, en zo verder van geslacht na geslacht eeuwenlang, allen mensen die geleefd hadden met de zonde en ertegen gestreden hadden zoals hij, allen zonder hulp of uitkomst, dan werd het hem zwaar. En wanneer hij dacht waarom het moest zijn dat de zondigheid werd voorgegeven aan de kinderen die niets gedaan hadden om dat te moeten dragen, dan werd hij bang. Dan moest er onrecht zijn, dat er nu nog kinderen te lijden hadden om het kwaad van den eersten mens. Hij wist dat de gedachte slecht was, opstandig tegen God. Maar hoe kon het anders als hij zelf zijn zondigheid niet had gemaakt? Als hij belast was al voor hij kwaad had gedaan? Hij staarde weer in al die vragen en wist niet, en vreesde waar dat heen zou leiden. En gedurig zei hij tot zichzelf, keer na keer: Het willen is er wel, maar niet het doen"
(…)

,,lk weet wel dat het malen is, maar het is niet aan te horen, zo verschrikkelijk. Sla mij maar, sla mij maar, met een stem die je door de ziel gaat. Hij heeft mijn vlees oud gemaakt. Hij heeft mijn beenderen gebroken. En dan weer zo klagend als een kind: Wanneer ik roep en schreeuw sluit hij de oren voor mijn gebed. Maar het ergste is als hij van bloed ligt te ijlen en van het scharlaken dat niet van de handen is af te wassen. Van bloed en Van sneeuw. Die man kan haast niets op het geweten hebben, je kent hem zo goed als ik. Er moet diep in het hart van de mens toch wel een grote schuld liggen dat een als hij er zo vreselijk van lijdt".

 
Arthur van Schendel (5 maart 1874 – 11 september 1946)
Cover 

De Nederlandse schrijver, columnist en dichter Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Zie ook alle tags voor Koos van Zomeren op dit blog.

Uit: Naar de natuur. Journaal

“Gisteren belde ik Addy om te vragen hoe je spaints spelt, een woord dat ik uiteindelijk toch niet zou gebruiken. Hij bleek met Tjibbe ergens in Engeland in de auto te zitten, op weg naar Ierland. Die twee worden in heel Europa, tot aan de Oeral toe, gevraagd als het over (het vangen van) otters gaat.
(Die camera die een otter had betrapt bij een vistrap in Zwitserland, hing overigens in de buurt van de Bodensee. Ik dacht: maar Tjibbe had het toch over Oostenrijk en de Alpen? Maar als je in de atlas kijkt: Oostenrijk en de Alpen zijn ook in de buurt van de Bodensee.)

23 juni Vanmorgen, het was nota bene bladstil, kon je in park Klarenbeek iets horen kraken en breken en neerstorten. Toen we gingen kijken: eenmiddelgrote beuk, finaal van zijn stam geknapt. Het was natuurlijk een drama, maar het rook er heerlijk naar vers zaagsel.

24 juni Morgen staat het otterstukje in de nrc – otters zitten daarin min of meer opgesloten in de Weerribben. En uitgerekend nu is er een otter gezien ergens in Noord-Holland. De media, daartoe ongetwijfeld aangespoord door belanghebbenden, hangen de vlag uit. Hoera voor de otter, hoera voor Noord-Holland. Maar ten eerste, een otter die gezien wordt, is dat wel een otter? En ten tweede, als het een otter was, denken ze dan echt dat dat dier voor zijn lol in Noord-Holland zit? Waarschijnlijk aan het zwerven geslagen, ver van huis geraakt, nog verder van huis geraakt, inmiddels totaal vereenzaamd, al in geenweken een geurspoor aangetroffen dat op een soortgenoot wijst, in feite net zo beklagenswaardig als de laatste otter van Eernewoude indertijd.
Er zijn journalisten voor wie ‘otter’ alleenmaar eenmanier is omte scoren. Er zijn natuurbobo’s voor wie ‘otter’ ook eenmanier is om te scoren. Die partijen treffen elkaar en jawel, het is hosanna. (Toegegeven, voor die otter, als het een otter was, maakt het niet uit. Met mijn medelijden is hij ook niet geholpen.)”

 
Koos van Zomeren (Velp, 5 maart 1946)

De Nederlandse dichter Jurre van den Berg werd geboren in Thesinge op 5 maart 1986. Zie ook alle tags voor Jurre van den Berg op dit blog.

Uitlopers van slaap

(1)
Ik weet niet of ik wakker ben.
De radio herhaalt

een vliegtuig op een akker.
Ik mag niet denken

ik wil niet denken
aan een vlinder en een ploeg.

Iemand leende mij een boek
over een man die sliep.

Ze zei: ik zou je willen
vasthouden maar ik

wist niet of hij wakker was.


(3)
Ik weet niet waar ik wakker werd.
Het bed drijft langs

autoalarmen, figureert
in klamme ochtend maar buiten

zou het kouder kunnen zijn
de dauw net opgetrokken

kunnen zijn voor manna
op het plein, zou het middag

kunnen worden.
De meeuwen zijn gekomen

voor appels op het platte dak.

 
Jurre van den Berg (Thesinge, 5 maart 1986)

De Canadese (Franstalige) schrijfster Nelly Arcan - pseudoniem van Isabelle Fortier – werd geboren in Lac-Mégantic op 5 maart 1973. Zie ook alle tags voor Nelly Arcan op dit blog.

Uit: Whore

“Actually, I had too many mothers, too many sanctimonious models reduced to a reinvented name, and maybe they really didn't believe in their God who was so thirsty for names, at least not to the end, maybe they were just looking for a pretext to separate from their family, free themselves from the act that had brought them into the world, as if God didn't know that they'd come from a father and mother, as if he couldn't see that they were trying to hide those inappropriate names their parents had chosen under their Jeannes and their Annes, I had too many of that kind of mother and not enough of my mother, a mother who didn't say my name because she needed to sleep too much, and in her sleep she left my father in charge of me.
* * *

I remember the shape of her body under the sheets and her head poking only halfway out like a cat balled on the pillow, a wreck of a mother who was slowly flattening out, nothing left but hair to show that she was there, to distinguish her from the sheets, and the time of the hair seemed to last three, maybe four years, until for me it became the time of Sleeping Beauty, my mother treating herself to some underground old age, although I wasn't really a child anymore, and not yet a teenager, although I was suspended in that intermediary zone where the hair starts to change color, two or three black hairs suddenly sprouting in the downy gold of the crotch, and I knew that she wasn't totally asleep, just halfway there, you could see it in her stiffness under the too-blue sheets, which were too straight in her too-sunny room, with its four large windows that surrounded her bed throwing bright rectangular shafts of light on her head, and anyway, how can you sleep with light shining in your face, and what's the use of having so much sun in a room where you're sleeping? It was easy enough to see she wasn't sleeping by the way she'd jolt suddenly in bed and moan without warning for some unknown reason hidden with her under the sheets.”

 
Nelly Arcan (5 maart 1973 –24 september 2009)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e maart ook mijn blog van 5 maart 2014 deel 1 en ook mijn blog van 5 maart 2012 deel 2.

05-03-2015 om 18:23 geschreven door Romenu  

De Afghaanse schrijver Khaled Hosseini werd geboren op 4 maart 1965 in Kabul. Zie ook alle tags voor Khaled Hosseini op dit blog.

Uit: En uit de bergen kwam de echo (Vertaald door W. Hansen)

“Ten slotte, toen de zon net over zijn hoogste punt heen was, bleef vader weer staan. Hij draaide zich in de richting van Abdullah, leek even na te denken en maakte toen een
beweging met zijn hand.
‘Je geeft het toch niet op,’ zei hij.
Vanaf de kar gleed Pari’s hand snel in die van Abdullah. Ze keek naar hem met vochtige ogen, en met haar uiteenstaande tanden glimlachte ze alsof haar nooit iets slechts zou kunnen
overkomen zolang hij aan haar zijde was. Hij sloot zijn vingers om haar hand zoals hij elke nacht deed als hij en zijn zusje in hun bed lagen, hun hoofden tegen elkaar, hun benen
verstrengeld.
‘Je had eigenlijk thuis moeten blijven,’ zei vader. ‘Bij je moeder en Iqbal. Dat heb ik je gezegd.’
Abdullah dacht: het is jouw vrouw. Mijn moeder hebben we begraven. Maar hij wist die woorden in te slikken voor hij ze uitsprak.
‘Nou goed dan. Kom maar mee,’ zei vader. ‘Maar we gaan niet huilen. Begrepen?’
‘Ja.’
‘Ik waarschuw je. Dat zal ik niet dulden.’
Pari glimlachte breed naar Abdullah, hij keek naar haar bleke ogen en ronde roze wangen en glimlachte terug.
Vanaf dat ogenblik liep hij naast de kar die over de woestijngrond vol kuilen en gaten hotste, en hij hield Pari’s hand vast. Ze wisselden gelukkige steelse blikken, broer en zus, maar ze zeiden niet veel, uit angst vaders stemming te bederven en hun geluk te verspelen. Heel vaak waren ze alleen, zij met hun drieën, niemand in de verste verte te zien, alleen de roodkoperen bergketens en de grote zandstenen rotsen. De woestijn strekte zich voor hen uit, open en weids, alsof die voor hen was geschapen, alleen voor hen, de lucht roerloos en snikheet, de hemel hoog en blauw. Rotsblokken schitterden op de gebarsten grond. De enige geluiden die Abdullah hoorde waren zijn eigen ademhaling en het ritmisch gepiep van de wielen, terwijl vader de rode kar trok, in noordelijke richting.”

 
Khaled Hosseini (Kabul, 4 maart 1965)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Robert Kleindienst werd geboren op 4 maart 1975 in Salzburg. Zie ook alle tags voor Robert Kleindienst op dit blog.

Uit: Nicht im Traum

„Er öffnete seine Augen im Weiß. Er öffnete seine Augen im gleißenden Licht einer Welt, die ihm so fremd war, dass er sie umgehend wieder schloss. Dann fühlte er Warmes, das seinen Körper schwallartig durchdrang und aus den Füßen auszutreten schien, sodass ihn fror und er leichte Übelkeit verspürte. Vorsichtig bewegte er seine Finger und bemerkte etwas an seiner rechten Hand, das er nicht zuordnen konnte. Er versuchte, sich zu orientieren und klare Gedanken zu fassen, aber in seinem Kopf war nichts als Rauschen und unendliche Leere.
Helen. Sie saß auf einem steil ins Meer ragenden Felsen und hatte ihren Kopf für einen Moment in seine Richtung gedreht. Die Sonne stand im Zenit, weit draußen fuhr ein Schiff übers Meer und steuerte eine gerade noch am Horizont erkennbare weiße Insel an.
Helen hielt ihre Füße ins Wasser, auf dessen Grund ein mit Algen überwucherter Steg erkennbar war. Er ging den schmalen Pfad abwärts, bis er den Felsen erreicht hatte und sie nur noch einen Steinwurf von ihm entfernt war. Ihr Körper war mit weißem Leinen bedeckt, ein Schlauch führte von ihr weg und mündete ins Meer. Vorsichtig stieg er den stark abschüssigen Fels hinab und war schon fast bei ihr angelangt, als er den Halt verlor und auf dem glitschigen Untergrund ausrutschte. Kopfüber stürzte er auf Helen zu und wollte schreien, aber kein Laut kam über seine Lippen.
In diesem Moment drehte sie sich nach ihm um und streckte ihm ihre Hand entgegen. Ohne zu zögern, griff er danach und hatte plötzlich einen Schlauch in seinen Händen, der aus Helens Mund hing.“

 
Robert Kleindienst (Salzburg, 4 maart 1975)

De Duitse schrijver Kristof Magnusson werd geboren op 4 maart 1976 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Kristof Magnusson op dit blog.

Uit: Arztroman

„Der Wetterbericht nach den Spätnachrichten kündigte einen weiteren heißen Tag in einer Reihe von heißen Tagen an, die Anita Cornelius bereits jetzt wie unendlich erschienen. Seit Wochen konnte sie kaum einschlafen vor Hitze, auch jetzt hatte sie es wieder versucht, dann jedoch lieber den Fernseher eingeschaltet, die Nachrichten gesehen und dabei die letzten Salzcracker gegessen, die der Kollege von der Tagesschicht übrig gelassen hatte.
Es war eine ziemlich normale Nacht am Notarzt-Stützpunkt des Krankenhauses am Urban in Berlin-Kreuzberg. Anita und ihr Assistent Maik hatten bisher drei Alarme gehabt, einmal Brustschmerzen, einmal Blutzucker und einen akuten Bauch, alle bei alten Menschen. So war es eigentlich immer, selbst in dieser Gegend der Stadt, aus der das Fernsehen gern von Messerstechereien und Drogenkriminalität berichtete. Häufiges ist häufig und Seltenes ist selten, das hatte Anita bereits im Studium gelernt, und Altwerden war eben häufig in diesem Land.
Anita stand auf, um sich aus dem Automaten am Eingang der Rettungsstelle einen Snack zu ziehen. Nachdem sie eine Münze eingeworfen und gewählt hatte, warf sie einen Blick auf das Fach mit den Mars-Riegeln und beobachtete die Metallspirale, die das Mars an das Ende des Regals schob, bis der Riegel in Schieflage geriet, mit der Oberseite nach vorne fiel und gegen die Spirale stieß, die in diesem Moment aufhörte sich zu drehen. Anita sah auf ihren Schokoriegel, zwischen Spirale und Regal über dem Abgrund verkeilt. Super Vertrauensbeweis für ein Krankenhaus, wenn nicht einmal der Snack-Automat funktioniert, dachte Anita und hätte es wohl für ein schlechtes Omen gehalten, wenn sie an solche Dinge glauben würde, doch das tat sie nicht.
Anita dachte an ihren Sohn. Wie oft hatte sie mit Lukas hier gestanden und gehofft, der Automat würde nicht ihr letztes Kleingeld fressen und den gewünschten Riegel dann doch behalten?“

 
Kristof Magnusson (Hamburg, 4 maart 1976)

De Russische dichteres en dissidente Irina Ratushinskaya werd geboren op 4 maart 1954 in Odessa. Zie ook alle tags voor Irina Ratushinskaya op dit blog.

Give me a nickname, prison

Give me a nickname, prison,
this first April
evening of sadness
shared with you.
This hour for your songs
of evil and goodness,
confessions of love,
salty jokes.
They've taken my friends,
ripped the cross from its chain,
torn clothes,
and then with boots
struck at my breastbone
torturing the remains
of hope.
My name is filed
in profile, full-face -
a numbered dossier.
In custody -
nothing is mine!
Just as you have
no one, nothing!
On the window's grating
here's all of me - christen me,
give me a name, prison,
send off to the transport
not a boy, but a zek,
so I'll be welcomed
with endearments by Kolyma,
place of outcasts, executions
in this twentieth century.

 
Irina Ratushinskaya (Odessa, 4 maart 1954)
Cover

De Engelse schrijver Alan Sillitoe werd geboren op 4 maart 1928 in Nottingham. Zie ook alle tags voor Alan Sillitoe op dit blog.

Uit: Saturday Night and Sunday Morning

“The rowdy gang of singers who sat at the scattered tables saw Arthur walk: unsteadily to the head of the stairs, and though they must all have known that he was dead drunk, and seen the danger he would soon be in, no one attempted to talk to him and lead him back to his seat. With eleven pints of beer and seven small gins playing hide-and-seek inside his stomach, he fell from the top-most stair to the bottom.
It was Benefit Night for the White Horse Club, and the pub had burst its contribution box and spread a riot through its rooms and between its four walls. Floors shook and windows rattled, and leaves of aspidistras wilted in the fumes of beer and smoke. Notts County had beaten the visiting team, and the members of the White Horse supporters club were quartered upstairs to receive a flow of victory. Arthur was not a member of the club, but Brenda was, and so he was drinking the share of her absent husband-as far as it would go-and when the club went bust and the shrewd publican put on the towels for those that couldn't pay, he laid eight half-crowns on the table, intending to fork out for his own.
For it was Saturday night, the best and bingiest glad-time of the week, one of the fifty-two holidays in the slow-turning Big Wheel of the year, a violent preamble to a prostrate Sabbath. Piled-up passions were exploded on Saturday night, and the effect of a week's monotonous graft in the factory was swilled out of your system in a burst of goodwill. You followed the motto of "be drunk and be happy," kept your crafty arms around female waists, and felt the beer going beneficially down into the elastic capacity of your guts.
Brenda and two other women sitting at Arthur's table saw him push back his chair and stand up with a clatter, his grey eyes filmed over so that he looked like a tall, thin Druid about to begin a maniacal dance. Instead, he muttered something that they were too tight or far away to understand, and walked unsteadily to the top stair.”

 
Alan Sillitoe (4 maart 1928 - 25 april 2010)
Cover dvd

De Poolse schrijver dichter en journalist Ryszard Kapuściński werd geboren in Pinsk, Polen (thans Wit-Rusland), op 4 maart 1932. Zie ook alle tags voor Ryszard Kapuściński op dit blog.

Uit: I Wrote Stone

On a plane to Luanda
a young soldier
lies on a stretcher

that morning a bullet shattered his skull

an IV hangs from a hook
the man tosses
he’s delirious

perhaps he’s relating what happened

we never found out
where he flew to

in the end

*

I did not want to see daylight
only darkness.
I shut my eyes
so not a single ray
would penetrate,
so I would not see
the emptiness everywhere,
from the unseen beginning
to the unseen end.

Vertaald door Diana Kuprel en Marek Kusiba

 
Ryszard Kapuściński (4 maart 1932 - 23 januari 2007)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e maart ook mijn blog van 4 maart 2012 deel 1 en ook deel 2.

04-03-2015 om 18:14 geschreven door Romenu