De Oostenrijkse dichter, schrijver en essayist Josef Weinheber werd geboren op 9 maart 1892 in Wenen als zoon van een slager en een naaister. Na de scheiding van zijn ouders verbleef hij van 1901 tot 1909 in een weeshuis. Voor hij met schrijven begon werkte hij als dagloner, en van 1911 tot 1918 bij de post. Vanaf 1919 verschenen bijdragen van hem in het satirische tijdschrift “Die Muskete”. In 1918 verliet hij de Rooms-Katholieke Kerk, en in 1927 werd hij protestants. In 1920 verscheen zijn eerste bundel poëzie "Der einsame Mensch". Weinheber stond vooral onder de literaire invloed van Rainer Maria Rilke, Anton Wildgans en Karl Kraus. Hij stond op vriendschappelijke voet met zijn collega-schrijvers Mirko Jelusich en Robert Hohlbaum. Van 1931 tot 1933 en vanaf 1944 was Weinheber was lid van de nazi-partij. Met de publicatie van zijn bundel gedichten "Adel und Untergang” werd hij een van de meest vooraanstaande dichters van zijn tijd. Vooral bewonderd werd de bundel "Wien wörtlich" die gedeeltelijk in Weens dialect werd geschreven. Maar de uit veertig odes bestaande cyclus 'Zwischen Göttern und Dämonen”uit 1938 wordt beschouwd als zijn poëtische meesterwerk. Ten prooi gevallen aan alcohol tijdens de latere gebeurtenissen van WO II, pleegde hij zelfmoord door het nemen van een overdosis morfine ten tijde van de opmars van het Rode Leger. Hij werd begraven in het dorp Kirchstetten, waar hij woonde vanaf 1936. Een deel van zijn huis, gelegen aan Josef Weinheber-Strasse, is bewaard gebleven als museum ter zijner ere. De Engels dichter W. H. Auden, die van 1958 tot 1973 zijn zomers doorbracht in Kirchstetten uit 1958 schreef een ontroerend gedicht over Weinheber genaamd "Josef Weinheber." Auden erkent Weinhebers steun aan het nazisme, maar registreert ook zijn antwoord op nazi-minister van propaganda Joseph Goebbels 'aanbod om de Oostenrijkse cultuur verrijken: "in Ruah Lossen" (laat ons met rust).

Wassermann

So du, o Christ, geboren bist
im Zeichen des, der Wasser gießt,
lauf nicht zu geil dem Neuen zu,
mit Schwärmen nicht dein Herz vertu!
Zuviel des Denkens, das ist meist
gefährlich dem gesunden Geist.
Den Amethyst trag überm Bauch,
tilgt flinken Hirnes Rausch und Rauch.
Was sonsten noch? Im Hornung trink
fest Würzwein und das Tanzbein schwing!

März

Die Wälder brausen nah und fern.
Die Erde riecht, es regnet gern.
Windröschen stehn im apern Grund,
an Kunigund wirds warm von unt.
Die Kranich ziehn, bald blüht der Schleh:
Um Benedikt den Hafer säe!
Den Hering iß zu Okuli,
das Licht zur Gleiche löscht Marie,
sie kommt und richt' die Reben auf,
nimmt auch den leichten Frost in Kauf;
und ist getan, was nötig war,
so gebe Gott ein gutes Jahr!

Bauer

Wir Bauern sind aus hartem Holz,
im Reden schwer, im Werken stolz.
Wir haben Weib und Kind und Knecht,
und Sonntags ist ein Spaß uns recht.
Wir geben euch das Brot, den Wein,
und unsre Söhne obendrein,
und unsrer Töchter Liebeskraft,
daß nimmer das Geschlecht erschlafft,
daß sich sein Kern, sein Glück und Glut
erweise im gesunden Blut.

Wir hangen zäh am alten Brauch,
ziehn Zauber auch aus Kraut und Lauch,
wir von dem Ahn zum Enkel hin
auf eignem Grund seit Anbeginn.
Nicht minder als die Herren Herr,
wenn Herr nicht unser Herrgott wär.
Der Erde treu mit treuer Hand,
und unvergänglich wie das Land:
Stürzt Babylon verwirrt zuhauf —
Wir bauen Korn und Rebe drauf.

 
Josef Weinheber (9 maart 1892 - 8 april 1945)
Borstbeeld in Wenen

09-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Marokkaans-Nederlandse schrijver Hafid Bouazza werd geboren op 8 maart 1970 in Oujda, Marokko. Zie ook alle tags voor Hafid Bouazza op dit blog.

Uit: Meriswin

“Een glissando voer door de bladeren van de platanen en geen dichter die het zag. Alsof de wind de boekverkoper en boekverzamelaar had opgewacht en nu overmatig begeesterd tussen de takken struikelde. Met een smak viel de vlaag op de tafeltjes, nam zaadjes en bloesems mee in zijn val en rolde op de grond, waarna hij in allerijl het plein rondstoof op zoek naar een vluchtpunt, her en der panisch wervelend, botste tegen onze enkels en de poten van de tafels en de schenen van de banken voordat hij erachter kwam dat geen enkele uitgang gebarricadeerd was. En geen dichter die het beschreef.
(…)

‘Niets bewoog om het plein heen wat zich niet in de etalages bekeek en erdoor opgeslokt werd in dat parallelle universum waarin elke ijdelheid gedoemd is te verdwijnen, waarin elke gereflecteerde ontmoeting onherroepelijk uit elkaar valt. Het is de aquatische wereld waarin glas de stad verandert die de stad waarlijk onderscheidt van het leven in lemen dorpen, waarvan er geen zijn in dit land. Het is glas dat boer van stedeling onderscheidt. Glas waaruit men niet drinken kan.’
(…)

De portale bloedingen begonnen later. De bloedovergave op zijn vege schoot en zijn lief die naast hem stond, huilend als hij niet keek, glimlachend als hij haar aankeek. De bakjes met zwart bloed in haar beide handen. Het bloed, vloeibaar en in klonters, bleef maar komen totdat hij uitgeput was en wilde gaan liggen, slaap en rust trokken aan hem, hadden hun handen onder zijn rug gelegd, maar hij moest wakker blijven, zijn kleren uit en hij werd gehesen in een operatiehemd – hemelblauw van kleur, een vriendelijke en toegeeflijke dwangbuis."

 
Hafid Bouazza (Oujda, 8 maart 1970)

De Amerikaanse schrijver Jeffrey Eugenides werd geboren op 8 maart 1960 in Detroit. Zie ook alle tags voor Jeffrey Eugenides op dit blog.

Uit: Extreme Solitude

“But that didn’t mean she had to tell anyone. Especially Leonard.
Madeleine had met Leonard in an upper-level semiotics seminar taught by a renegade from the English department. Michael Zipperstein had arrived at Brown thirty-two years earlier filled with zeal for the New Criticism. He’d inculcated the habits of close reading and biography-free interpretation into three generations of students before taking a Road to Damascus sabbatical, in Paris, in 1975, where he’d met Roland Barthes at a dinner party and been converted, over duck cassoulet, to the new faith. Now Zipperstein taught two courses in the newly created Program in Semiotic Studies: Introduction to Semiotic Theory, in the fall, and, in the spring, Semiotics 211. Hygienically bald, with a seaman’s mustacheless white beard, Zipperstein favored French fisherman’s sweaters and wide-wale corduroys. He buried people with his reading lists: in addition to all the semiotic big hitters––Derrida, Eco, Barthes––the students in Semiotics 211 had to contend with a magpie nest of reserve reading that included everything from Balzac’s “Sarrasine” to issues of Semiotext(e) to xeroxed selections from E. M. Cioran, Robert Walser, Claude Lévi-Strauss, Peter Handke, and Carl Van Vechten. To get into the seminar, you had to submit to a one-on-one interview with Zipperstein during which he asked bland personal questions, such as what your favorite food or dog breed was, and made enigmatic Warholian remarks in response. This esoteric probing, along with Zipperstein’s guru’s dome and beard, gave his students a sense that they’d been spiritually vetted and were now—for two hours Wednesday afternoons, at least––part of a campus lit-crit élite.
Almost overnight it became laughable to read writers like Cheever or Updike, who wrote about the suburbia Madeleine and most of her friends had grown up in, in favor of reading the Marquis de Sade, who wrote about anally deflowering virgins in eighteenth-century France. Madeleine had become an English major for the purest and dullest of reasons: because she loved to read.”

 
Jeffrey Eugenides (Detroit, 8 maart 1960)
Hier met  singer/songwriter, dichter, schrijver en acteur Nick Cave (links)

De Duitse schrijver, classicus, literair historicus, criticus en vertaler Walter Jens werd geboren op 8 maart 1923 in Hamburg.Zie ook alle tags voor Walter Jens op dit blog.

Uit: Frau Thomas Mann

„Das Gesuch wurde genehmigt, die noch nicht achtzehnjährige Katharina Pringsheim erhielt «durch höchste Ministerial-Entschließung No 5652 vom 22. April 1901» die Examens-Erlaubnis – gemeinsam mit zwei Mitbewerbern, deren Namen bekannt sind: Siegwart Graf zu Eulenburg und Hertefeld sowie Babette Steininger aus Niederbayern, eine Gastwirtstochter. Katias Prüfung fand wunschgemäß im Wilhelmsgymnasium statt, das auch ihre Brüder besuchten. Ergebnis: «mit wohlbefriedigendem Erfolg [. . . ] befähigt zum Übertritt an eine Hochschule». Die Mitbewerber, der Herr von Adel und die Gastwirts-(nach anderen Quellen: Postboten-)Tochter, hatten, wie die Schulakten zeigen, nicht bestanden.
Katharina Pringsheim hingegen war für das Studium wohl vorbereitet. Ihre Eltern konnten es sich leisten, der Tochter in den erforderlichen acht Fächern Griechisch, Latein, Französisch, Deutsch, Geschichte, Mathematik, Physik und Religion jahrelang Privatunterricht bei angesehenen und qualifizierten Gymnasialprofessoren erteilen zu lassen. Ob sie sich dieses Privilegs bewusst war, muss dahingestellt bleiben, ebenso wie die Antwort auf die Frage, ob sich die erfolgreiche Abiturientin jemals Gedanken gemacht hat über das Scheitern ihres weiblichen Mitprüflings, der einem Milieu entstammte, in dem studierwillige Mädchen von jener Bildung ausgeschlossen waren, die im Hause Pringsheim die Erziehung bestimmte: gleiche Chancen für Töchter und Söhne, wie es die großmütterliche Frauenrechtlerin, Hedwig Dohm,
gefordert hatte.

 
Katia en Thomas Mann in 1929

Das Abiturzeugnis der gescheiten jungen Dame aus gutem und vermögendem Hause konnte sich sehen lassen. «Nach ihren schriftlichen Prüfungsarbeiten ist der Stand ihrer Kenntnisse im allgemeinen ein recht erfreulicher», befanden die Lehrer und machten lediglich eine einzige Einschränkung: «Der deutsche Aufsatz hob die richtigen Gesichtspunkte hervor, ließ aber Sicherheit sowohl in der sachlichen Begründung wie auch in der sprachlichen Behandlung vermissen.» – Der deut- sche Aufsatz: Leider ist nicht bekannt, welches der drei «für die kgl. Bayerischen humanistischen Gymnasien» vorgegebenen «Themata» die Abiturientin wählte.“

 
Walter Jens (Hamburg, 8 maart 1923)

De Nederlandse dichter en schrijver A. Marja (pseudoniem van Arend Theodoor Mooij) werd geboren in Oude Leije op 8 maart 1917. Zie ook alle tags voor A. Marja op dit blog.

Nieuwbouw

Steen en stoffigheid. Betonnen blokken
worden woning. Kooi verrijst op kooi.
In de volte waar wij zullen hokken
loert de leegte nu al op haar prooi.

Krantenschrijvers fronsen. De neurosen
druipen straks als vocht de muren af.
Kroon der schepping, wilt gij hier verpozen
Op uw speurtocht tussen wieg en graf?

Sociologen, kom maar wijsheid winnen.
Psychologen, tracht gerust te spieden.
Boor uw blik in wat reeds vaag zich toont!

Woon ik er, mij schiet het lied te binnen
dat de Heer zijn zegen wil gebieden
in beton zelfs, zo er liefde woont.

Het gedicht

Als ik ga schrijven is het al geboren:
het schrijven is het knippen van de streng
en het vooroverbuigen om te horen
of het – men kan nooit weten van tevoren –
een lieveling zal worden of een kreng.

Ik had al lang de lust hiertoe verloren,
wanneer er niet de wieg was van uw oren,
waarin ik leg wat ik ter wereld breng.

 
A.Marja (8 maart 1917 – 10 januari 1964)
Portret door Willy Rieser, eind jaren 1950

De Amerikaanse schrijver John Angus McPhee werd geboren op 8 maart 1931 in Princeton. Zie ook alle tags voor John McPhee op dit blog.

Uit: Oranges

“The custom of drinking orange juice with breakfast is not very widespread, taking the world as a whole, and it is thought by many peoples to be a distinctly American habit. But many Danes drink it regularly with breakfast, and so do Hondurans, Filipinos, Jamaicans, and the wealthier citizens of Trinidad and Tobago. The day is started with orange juice in the Colombian Andes, and, to some extent, in Kuwait. Bolivians don't touch it at breakfast time, but they drink it steadily for the rest of the day. The "play lunch," or morning tea, that Australian children carry with them to school is usually an orange, peeled spirally halfway down, with the peel replaced around the fruit. The child unwinds the peel and holds the orange as if it were an ice-cream cone. People in Nepal almost never peel oranges, preferring to eat them in cut quarters, the way American athletes do. The sour oranges of Afghanistan customarily appearas seasoning agents on Afghan dinner tables. Squeezed over Afghan food, they cut the grease. The Shamouti Orange, of Israel, is seedless and sweet, has a thick skin, and grows in Hadera, Gaza, Tiberias, Jericho, the Jordan Valley, and Jaffa; it is exported from Jaffa, and for that reason is known universally beyond Israel as the Jaffa Orange. The Jaffa Orange is the variety that British people consider superior to all others, possibly because Richard the Lionhearted spent the winter of 1191-92 in the citrus groves of Jaffa.“

 
John McPhee (Princeton, 8 maart 1931)

De Algerijnse schrijver Mouloud Feraoun werd geboren op 8 maart 1913 in het bergdorp Tizi Hibel, Kabylie. Zie ook alle tags voor Mouloud Feraoun op dit blog.

Uit: Le fils du pauvre

"En somme, à Tizi, on se connaît, on s'aime ou on se jalouse. On mène sa barque comme on peut, mais il n'y a pas de castes. Et puis, combien de pauvres se sont mis à amasser et sont devenus riches ? Combien de riches se sont appauvris promptement avant d'être ruinés par Saïd l'usurier, que tout le monde respecte, craint et déteste. Il aura son tour, bien sûr, il mourra dans la mendicité. La loi est sans exception. C'est une loi divine. Chacun de nous, ici-bas, doit connaître la pauvreté et la richesse. On ne finit jamais comme on débute, assurent les vieux. Ils en savent quelque chose.
(…)

L'enfant ne fait pas grand cas en général de la tendresse de ses parents. C'est pour lui chose acquise. Il n'y pense même pas, il s'en lasse lorsqu'on le gâte. Il aspire à des affections supplémentaires : il fait des avances, cherche des amis, l'ingrat veut donner son petit cœur ; il est prêt à trahir sa mère, à préférer un autre homme à son père, pourvu qu'il trouve quelqu'un de sûr. Ses naïfs élans butent contre l'indifférence des grandes personnes : il ne rencontre que la déception, source d'une première amertume. Dans les familles nombreuses, les frères sont tous rivaux. Quant aux parents, leur souci constant est la lutte pour le couscous quotidien ou la gandoura annuelle. Ils sont nombreux, ces cœurs d'enfants qui ne sont jamais ouverts et qui demeurent gros de tendresse renfermée."

 
Mouloud Feraoun (8 maart 1913 – 15 maart 1962)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e maart ook mijn eerste blog van vandaag.

08-03-2015 om 10:57 geschreven door Romenu  

De Uruguayaanse dichteres en schrijfster Juana de Ibarbourou werd geboren op 8 maart 1892 als Juana Fernández Morales in Melo, Cerro Largo. Zie ook alle tags voor Juana de Ibarbourou op dit blog.

The hour

Take me now while it's early
and because I have dahlia buds in my hands.

Take me now while my tumbling locks
are still shadow-black.

Now, while I have fragrant flesh
and clear eyes and skin like a rose.

Now, while I wear on my light feet
the living sandals of spring.

Now, while on my lips a smile chimes
like a bell struck suddenly.

Afterwards... Ah, I know
that what I have now, I won't have later!

That then your desire will be useless
as flowers on a tomb.

Take me now while it's early
and while I have plenty of lilies in my hands!

Today, not later. Before night falls
and the fresh petals wither.

Today, not tomorrow. Oh beloved, don't you see
that the morning-glory becomes the grave cypress?

Vertaald door Liz Henry

 
Juana de Ibarbourou (8 maart 1892 – 15 juli 1979)

De (Oost)Duitse schrijver Harry Thürk werd geboren op 8 maart 1927 in Zülz, Oberschlesien. Zie ook alle tags voor Harry Thürk op dit blog.

Uit: Der Gaukler

„Der Mann ist offensichtlich dabei, den Sowjets eine unangenehme Rechnung aufzumachen. Diese Rechnung brauchen wir. Wir werfen mit ihrer Hilfe das Problem der Menschlichkeit auf, grundsätzlich, das der Bürgerrechte, der Funktionsfähigkeit dessen, was die Sowjets Demokratie nennen, des antihumanen Charakters kommunistischer Gesellschaftsordnungen überhaupt. Unsere Arbeit hat zwei Hauptaspekte: zum einen das wachsende Interesse am Kommunismus durch psychologisch einschränkend wirkende Faktoren zu beeinflussen, und zum anderen legen wir es darauf an, in Künstlerkreisen der Sowjets eine größtmögliche Spaltung hervorzurufen. Jede Meinungsverschiedenheit in prinzipiellen kulturpolitischen Fragen, die wir dort erzeugen können, ist für uns außerordentlich wichtig.“
(…)

„Er liebte die Landschaft um Moskau. Die weiten Ebenen mit ihren staubigen Landstraßen, mit den Hohlwegen, den Birkenwäldern, den grasbewachsenen Flußufern, an denen man stundenlang sitzen konnte, ohne daß man einen anderen Laut hörte als das Geplätscher des Wassers und das Gezwitscher der Vögel. Er liebte den Anblick der alten Dorfkirchen mit ihren vergoldeten Zwiebeltürmen, ebenso wie er es liebte, die Leute zu beobachten, die auf den Feldern arbeiteten, die spielenden Kinder in den Hügeln, irgendwo hinter der winzigen Siedlung.“

 
Harry Thürk (8 maart 1927 – 24 november 2005)

De Duitse schrijver Heinrich 'Heinar' Mauritius Kipphardt werd geboren in Heidersdorf op 8 maart 1922.. Zie ook alle tags voor Heinar Kipphardt op dit blog.

Uit: In der Sache J. Robert Oppenheimer

„ROLANDER Stimmen Sie mit mir überein, daß ein Fellow-Traveller für ein geheimes Kriegsprojekt eine potentiell größere Gefahr der Indiskretion darstellt?
OPPENHEIMER Potentiell ja. Es kommt auf den Menschen an.
ROLANDER Ist es zutreffend, Dr. Oppenheimer, daß in Los Alamos eine beträchtliche Anzahl von Wissenschaftlern Fellow-Travellers waren?
OPPENHEIMER Nicht besonders viele. Weniger als in Berkeley zum Exempel. Aber wir hätten damals einen Mann vom elektrischen Stuhl geholt, wenn wir ihn gebraucht hätten, das Ding auf die Beine zu stellen.
ROLANDER Was ich mir nicht erklären kann, Sir, warum gerade so viele Fellow-Travellers vom elektrischen Stuhl geholt wurden?
OPPENHEIMER Weil es viele Physiker mit linken Neigungen gab.
ROLANDER Wie erklären Sie sich das?
OPPENHEIMER Physiker interessieren sich für neue Dinge. Sie experimentieren gern und ihre Gedanken sind auf Veränderungen gerichtet. Bei ihrer Arbeit, und so auch in politischen Fragen.
ROLANDER Viele Ihrer Schüler gerade waren tatsächlich Kommunisten oder Mitreisende, nicht wahr?
OPPENHEIMER Einige, ja.
ROLANDER Weinberg, Bohm, Lomanitz, Friedmann?
OPPENHEIMER Ja.
ROLANDER Und Sie haben diese jungen Leute nach Berkeley oder Los Alamos empfohlen?
OPPENHEIMER Ich habe sie als Wissenschaftler empfohlen, ja. -Weil sie gut waren.-
ROLANDER Rein fachlich. Ich verstehe.
OPPENHEIMER Ja.
ROLANDER Viele Ihrer intimen Bekannten und Freunde, fachlich und jenseits des Fachlichen, waren ebenfalls Fellow-Travellers, nicht wahr?“

 
Heinar Kipphardt (8 maart 1922 - 18 november 1982)
Scene uit een opvoering in het E.T.A.-Hoffmann-Theater in Bamberg, 2015

De Schotse schrijver Eric Robert Russell Linklater werd geboren op 8 maart 1899 in Dounby, Orkney. Zie ook alle tags voor Eric Linklater op dit blog.

Uit: The Wind on the Moon

"Will you pass me the pepper, Dorinda? Pepper, as I daresay you know, is a spice. There is black pepper, white pepper, and red pepper. Pepper used to be a monopoly of the King of Portugal. Much of it is now grown in Penang. Penang means the Island of Areca Nuts. At one time it was a penal settlement, or prison. The word prison is derived from the word prehensio. Our prisons used to be very badly conducted, but gradually reform was introduced. Newgate was a famous old prison, Sing Sing is a well-known modern prison. Thank you, dear. Put the pepper back in its proper place.’
(…)

« Above the front door was the banqueting hall, and on the same floor in the tower to the right of it was Count Hulagu Bloot’s private suite. The banqueting hall was decorated with glittering suits of armour and gigantic oil paintings of the rulers of Bombardy through the ages, and of scenes of battle; while the walls of Count Hulagu’s private sitting-room were hung with disgusting pictures of people being tortured, and the skins of tigers, lions, bears, and leopards, the heads of which rested on little shelves and glared into the room through great glass eyes, and snarled with bare and yellow teeth. In one corner were some dumb-bells, a skipping-rope, and a Sandow developer for the muscles; and in another corner a bookcase with a book in it called How to Make Friends and Influence People."

 
Eric Linklater (8 maart 1899 – 7 november 1974)
Cover

De Poolse schrijver, geschiedkundige en ontdekkingsreiziger graaf Jan Nepomucen Potocki werd geboren op 8 maart 1761 in Pikov. Zie ook alle tags voor Jan Potocki op dit blog.

Uit: The Manuscript Found in Saragossa (Vertaald door Ian MacLean)

“I replied to him that this choice of route might suit ordinary travellers, but that  as King Philip V⁴ had graciously bestowed on me a commission in the Walloon  Guards, I was bound by the sacred laws of honour to take the shortest route to  Madrid without considering whether it was the most dangerous.  ‘Señor,’ the innkeeper said, ‘a young military gentleman such as yourself will per-  mit me to point out that if the king has entrusted him with a company of Walloon  Guards at an age at which his chin is still as smooth as a girl’s, it would be wise of  him to show prudence in such matters; now I maintain that once devils have taken  over part of the country…’  He would have gone on, but I spurred my horse forward and did not stop until I  thought I was out of earshot of his protestations. Only then did I turn round, and  saw that, though distant, he was still indicating by his gesticulations that I should  take the Estramadura road. My valet Lopez and my zagal⁵Mosquito gave me pa-  thetic looks which carried roughly the same meaning. I pretended not to understand them, and pressed on into the heathland in which the settlement called  La Carlota has since been built.  Where there now stands a post-house, there was then a shelter which was well  known to muleteers, who called it Los Alcornoques or the holm oaks, because two  fine specimens of that tree gave shade to a copious spring which flowed into a  marble trough. It was the only water and shade to be found between Andújar and  the hostelry called the Venta Quemada, which was built in the middle of a wilder-  ness, although it was tall and spacious. It was in fact an old Moorish fort which the  Marqués de Peña Quemada had had repaired: hence the name Venta Quemada.  The marqués had leased it to a citizen of Murcia who had turned it into an inn, the  finest indeed of all the inns on that route. It was usual for travellers to leave Andú-  jar in the morning, stop at Los Alcornoques in the middle of the day to consume  the provisions they had brought with them, and pass the night, and often the fol-  lowing day as well, at the Venta Quemada, to prepare for the crossing of the moun-  tains and to take on fresh provisions. That was the way I had planned my journey  too. “

 
Jan Potocki (8 maart 1761 – 2 december 1815)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichter, schrijver en literatuurwetenschapper Dominic Angeloch werd in 1979 in Stuttgart geboren. Zie ook alle tags voor Dominic Angeloch op dit blog.

Uit: Die Beziehung zwischen Text und Leser

„Nachdem ich so einen Begriff psychoanalytischer Ästhetik entwickelt und ihr Instrumentarium theoretisch dargestellt habe, zeige ich in einer Lektüre von Flauberts »Éducation sentimentale«, zu welchen Ergebnissen mich die Anwendung dieses Instrumentariums in Auseinandersetzung mit diesem Roman haben gelangen lassen.
Als »Geburtskammer des modernen Romans« hält Flauberts Éducation sentimentale grundlegende Erkenntnisse nicht nur zu Form und Inhalt dieses einen Romans, sondern eben auch zu formalen und inhaltlichen Bestimmungen des modernen Romans überhaupt bereit. Prototypisch für den modernen Roman entwickelt Flauberts »Erziehung der Gefühle« im »unmittelbaren Zusammenspiel« mit dem Leser eine besondere Sprache der Gefühle, deren (narrativen) Strategien ich mit den Mitteln literaturwissenschaftlich entfalteter Gegenübertragungsanalyse auf die Spur zu kommen versuche. Meine Lektüre dieses »Urtextes« des modernen Romans entwickelt sich dabei vor zwei großen Hintergründen: Dem Scheitern des Anti-Helden Frédéric Moreau (intratextuelle Analyse) und dem Scheitern des Lesers der Éducation sentimentale (Analyse der Text-Leser-Beziehung ).“

 
Dominic Angeloch (Stuttgart, 1979)
Cover

08-03-2015 om 10:36 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Mechthilde Christiane Marie Gravin von und zu Arco-Zinneberg, beter bekend als Mechtilde Lichnowsky, werd geboren op geboren op 8 maart 1879 op slot Schönburg.Zij stamde uit de familie van de graven van Arco-Zinneberg en was een achter-achter-achterkleindochter van Maria Theresia. Haar ouders waren graaf Maximilian von und zu Arco-Zinneberg en zijn vrouw Olga Barones von Werther. In 1904 trouwde zij met de grootgrondbezitter en diplomaat Karl Max Lichnowsky. Het echtpaar woonde met hun drie kinderen op slot Grätz en slot Kuchelna. Tussen 1912 en 1914 werd haar man benoemd tot Duits ambassadeur in Londen. In 1928 overleed hij. Reeds in München onderhield Lichnowsky nauw contact met schrijvers als Carl Sternheim en Frank Wedekind. Ook de regisseur Max Reinhardt en de uitgever Kurt Wolff behoorden tot haar vriendenkring. In Wolffs uitgeverij verschenen haar eerste werken, duidelijk beïnvloed door het Expressionisme. Een bijzondere vriendschap verbond haar met de Weense schrijver en uitgever van Die Fackel Karl Kraus, met wie zij lang correspondeerde en voor wiens Nestroy lezingen zij de muziek componeerde. In 1928 verhuisde Lichnowsky naar Zuid-Frankrijk Tijdens de naziperiode weigerde zij toe te treden tot de Reichsschrifttumskammer, haar werken werden vervolgens verboden. In 1937 trouwde Lichnowsky met haar jeugdvriend, de Britse majoor Ralph Harding Pet. Toen ze een bezoek bracht aan Duitsland in 1939, werd zij geïnterneerd en onder politietoezicht geplaatst, gescheiden van haar tweede echtgenoot, die zij nooit meer terug zou zien, want hij stierf op 3 september 1945. De tijd van het huisarrest gebruikt zij om het taal- en stijl kritische boek "Worte über Wörter" te schrijven, waarin onder meer uitspraken van Hitler belachelijk maakte. Het kon pas in 1949 uit worden gegeven. In de zomer van 1946 vestigde Lichnowsky zich in Londen. In 1954 werd ze bekroond met de Literatuurprijs van de stad München. Ook was zij lid van de Beierse Academie voor Schone Kunsten en de Duitse Academie voor Taal en Letterkunde.

Uit: Kindheit

„Die Kindsfrau Mali trug lichtblaue Brillen im verwelkten Gesicht. Oben hatte sie keine Zähne mehr, unten etwas, das dem Vierjährigen erschien wie ganz kleine Papierschnitzel. Auf dem Wickeltisch wälzte sich immer jemand, und jemand machte die Wiegenvorhänge zittern. Hunde durften nicht hereinkommen, aber es gab welche im Garten.
Die Turmuhr rief die Stunden blechern. Sie sagte nicht bim und nicht bum, sondern »beim« für die Viertelschläge und etwas Tiefes, Buchstabenloses für die Stunden. Blo - äum ... Blo äum ... Aber was das Ganze war, das so, klingend mit der Luft, ins Zimmer kam, wußte niemand. Hundekläffen und Glockenton waren zum Einatmen.
An den Fenstern stießen sich die Sommerfliegen. Und immer wieder konnte niemand sagen, ob die Mutter ein Kind oder der Vater den Gärtner gerufen hatte oder ob der Glockenton aus dem eigenen Ohr in jenes herrliche Riesenreich fiel, das ringsum noch bestand ... man selbst und ES ... Dunkel und Hell... Fluß und Stillstand ...
Unpolierte Holzfußböden sind ein lebendiger Grund. Da gibt es die Fugen, aus denen eine Mischung von dunklem Fett und grauer Wolle hervorsieht, worin blinkende Nähnadeln, Papierstreifchen, Besenhaare eingebettet liegen und hie und da als Luxusobjekt an breiteren Stellen eine Stahlfeder, ein blanker Nagel, ein dünner Bleistift. Die Bretter zeigen große Verschiedenheit in der Qualität des Holzes. Fichtenholz läßt sich zwischen seinen Jahresringen mit dem Fingernagel eindrücken. Man kann Rinnen einkerben, bis sich ein Schiefer zwischen Finger und Nagel drängt, der dem Kind Verwunderung und Schmerz bereitet.
Auch die Knie wissen davon. Aber sie gewöhnen sich daran wie an die Eiseskälte des Brunnenwassers, womit sie gewaschen werden. Knie riechen daher nach Seife oder nach Staub, bemerkt das Kind, wenn es sein Kinn darauf stützt.“

 
Mechtilde Lichnowsky (8 maart 1879 - 4 juni 1958)

08-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis werd geboren op 7 maart 1964 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Bret Easton Ellis op dit blog.

Uit: Glamorama

“A black Jeep, its top up, its windows tinted, wheels in behind me on 23rd Street and as I zoom through the Park Avenue tunnel whoever's driving flips on his brights and closes in, the Jeep's fender grazing the back of the Vespa's wheel guard.
I swerve onto the dividing line, oncoming traffic racing toward me while I bypass the row of cabs on my side, heading toward the wraparound at Grand Central. I accelerate up the ramp, zoom around the curve, swerving to miss a limo idling in front of the Grand Hyatt, and then I'm back on Park without any hassles until I hit 48th Street, where I look over my shoulder and spot the Jeep a block behind me.
The instant the light on 47th turns green the Jeep bounds out of its lane and charges forward.
When my light turns I race up to 51st, where the oncoming traffic forces me to wait to turn left.
I look over my shoulder down Park but I can't see the Jeep anywhere.
When I turn back around, it's idling next to me.
I shout out and immediately slam into an oncoming cab moving slowly down Park, almost falling off the bike, and noise is a blur, all I can really hear is my own panting, and when I lift the bike up I veer onto 51st ahead of the Jeep.
Fifty-first is backed up with major gridlock and I maneuver the Vespa onto the sidewalk but the Jeep doesn't care and careens right behind me, halfway on the street, its two right wheels riding the curb, and I'm yelling at people to get out of the way, the bike's wheels kicking up bursts of the confetti that litters the sidewalk in layers, businessmen lashing out at me with briefcases, cabdrivers shouting obscenities, blaring their horns at me, a domino effect.
The next light, at Fifth, is yellow. I rev up the Vespa and fly off the curb just as the traffic barreling down the avenue is about to slam into me, the sky dark and rolling behind it, the black Jeep stuck on the far side of the light."

 
Bret Easton Ellis (Los Angeles, 7 maart 1964)

De Britse schrijver en journalist Robert Dennis Harris werd geboren op 7 maart 1957 in Nottingham. Zie ook alle tags voor Robert Harris op dit blog.

Uit: The Ghost

“THE MOMENT I HEARD how McAra died, I should have walked away. I can see that now. I should have said, "Rick, I'm sorry, this isn't for me, I don't like the sound of it," finished my drink, and left. But he was such a good storyteller, Rick -- I often thought he should have been the writer and I the literary agent -- that once he'd started talking there was never any question I wouldn't listen, and by the time he had finished, I was hooked.
The story, as Rick told it to me over lunch that day, went like this: McAra had caught the last ferry from Woods Hole, Massachusetts, to Martha's Vineyard two Sundays earlier. I worked out afterward it must have been January the twelfth. It was touch-and-go whether the ferry would sail at all. A gale had been blowing since midafternoon and the last few crossings had been canceled. But toward nine o'clock the wind eased slightly, and at nine forty-five the master decided it was safe to cast off. The boat was crowded; McAra was lucky to get a space for his car. He parked belowdecks and then went upstairs to get some air.
No one saw him alive again.
The crossing to the island usually takes forty-five minutes, but on this particular night the weather slowed the voyage considerably: docking a two-hundred-foot vessel in a fifty-knot wind, said Rick, is nobody's idea of fun. It was nearly eleven when the ferry made land at Vineyard Haven and the cars started up -- all except one: a brandnew tan-colored Ford Escape SUV. The purser made a loudspeaker appeal for the owner to return to his vehicle, as he was blocking the drivers behind him. When he still didn't show, the crew tried the doors, which turned out to be unlocked, and freewheeled the big Ford down to the quayside. Afterward they searched the ship with care: stairwells, bar, toilets, even the lifeboats -- nothing. They called the terminal at Woods Hole to check if anyone had disembarked before the boat sailed or had perhaps been accidentally left behind -- again: nothing. That was when an official of the Massachusetts Steamship Authority finally contacted the Coast Guard station in Falmouth to report a possible man overboard. »

 
Robert Harris (Nottingham, 7 maart 1957)

De Duitse dichter en schrijver Jürgen Theobaldy werd geboren op 7 maart 1944 in Straatsburg. Zie ook alle tags voor Jürgen Theobaldy op dit blog

Die Bewohner

Nur die Bewohner machen
eine Wohnung fröhlich,
aber du bist nicht da,
die Heizung ist abgedreht
und kühl sickert die Luft
durch den Spalt im Fenster.
Ich will nicht sagen, daß ich
dich austauschen könnte
gegen irgend jemanden sonst,
ähnlich dir oder ganz
anders. Du bist eine
von Millionen, aber auch ich
bin einer von Millionen.
Wären wir soweit (du und ich
und alle, die wir nicht kennen),
die Türen nicht abzuschließen,
wenn wir wegfahren für länger,
wer weiß, ich wäre eingetreten
in einen fröhlichen Kreis.
So blicke ich auf den Teebeutel,
vertrocknet im Aschenbecher,
stehe im Mantel herum
und vermisse dich, die ich liebe,
vielleicht mehr
als uns lieb sein kann.

 
Jürgen Theobaldy (Straatsburg, 7 maart 1944)

De Franse schrijver Georges Perec werd geboren op 7 maart 1936 in Parijs. Zie ook alle tags voor Georges Perec op dit blog.

Uit: Les choses

« Depuis plusieurs années déjà, les études de motivation avaient fait leur apparition en France. Cette année-là, elles étaient encore en pleine expansion. De nouvelles agences se créaient chaque mois, à partir de rien, ou presque. On y trouvait facilement du travail. Il s'agissait, la plupart du temps, d'aller dans les jardins publics, à la sortie des écoles, ou dans les H.L.M. de banlieue, demander à des mères de famille si elles avaient remarqué quelque publicité récente, et ce qu'elles en pensaient. Ces sondages-express, appelés testings ou enquêtes-minute, étaient payés cent francs. C'était peu, mais c'était mieux que le baby-sitting, que les gardes de nuit, que la plonge, que tous les emplois dérisoires - distribution de prospectus, écritures, minutage d'émissions publicitaires, vente à la sauvette, lumpen-tapirat - traditionnellement réservés aux étudiants. Et puis, la jeunesse même des agences, leur stade presque artisanal, la nouveauté des méthodes, la pénurie encore totale d'éléments qualifiés pouvaient laisser entrevoir l'espoir de promotions rapides, d'ascensions vertigineuses. » 

 
Georges Perec (7 maart 1936 – 3 maart 1982)

De Oostenrijkse schrijver Milo Dor werd als Milutin Doroslovacgeboren op 7 maart 1923 in Boedapest. Zie ook alle tags voor Milo Dor op dit blog.

Uit: Das Pferd auf dem Balkon

„Ein Wiehern, das aus dem Hof zu ihm drang, holte Mika aus seiner Fantasiewelt zurück in die Realität. Er war fast schon eingeschlafen und nicht sicher, was er da gehört hatte. Mika richtete sich im Bett auf und horchte.
Nichts. Er wollte gerade wieder auf seine Polster sinken, da vernahm er das Wiehern erneut. Mika sprang aus dem Bett, öffnete das Fenster und sah hinaus. Im fahlen Licht der alten, schiefen Laterne schritt ein Pferd stolz über den Hof. Ohne lange zu überlegen, lief Mika ins Vorzimmer, schlüpfte barfuss in seine Schuhe, zog seine Jacke über den Pyjama und schlich leise aus der Wohnung. Hedi saß mit gesenktem Kopf im Wohnzimmersessel und schlief tief und fest. Im Fernsehen lief ein alter Schwarz-Weiß-Film.
Im Hof blickte sich Mika um. Es war niemand zu sehen. Er ging zur Laterne, die sich in der Mitte der Anlage befand, und sah in alle Ecken des Hofs. Keine Spur von einem Pferd. Als er schon zurück ins Haus gehen wollte, hörte er das Wiehern ganz aus der Nähe. DasPferd stand auf dem Balkon im ersten Stock. Es hatte jetzt eine rot karierte Decke auf dem Rücken. Als Mika näher kam, spitzte das Pferd die Ohren und blickte ihn mit seinen großen, dunklen Augen an. Mika war von dem edlen Tier fasziniert.
Hoch oben auf dem Balkon wirkte es noch mächtiger als vorhin, als er es vom Fenster aus gesehen hatte. Das Pferd schüttelte seine Mähne und schnaubte, als wollte es ihn begrüßen. Mika lächelte und winkte ungelenk. Das Pferd schnaubte erneut. Mika hätte es gerne länger beobachtet, aber ihm wurde kalt. Er winkte dem Pferd noch einmal zum Abschied und lief ins Haus.“

 
Milo Dor (7 maart 1923 – 5 december 2005)

De Japanse schrijver Abe Kōbō werd geboren op 7 maart 1924 in Tokyo. Zie ook alle tags voor Abe Kōbō op dit blog.

Uit: The ruined map (Vertaald door E. Dale Saunders)

“An unattended child swathed in blankets in a red baby carriage was crying shrilly. A young boy on a bicycle made of some light alloy, which had a glittering transmission, gave a deliberate, boisterous laugh as he sped by, his cheeks rosy with the cold. It was all ordinary enough at first glance, but when one focused on the distant landscape, people seemed like fanciful reflections. Of course, if one were used to living here, I should imagine the viewpoint would be quite the opposite. The view became fainter and fainter, transparent almost to the point of extinction, and only my face emerged like a picture printed from a negative. I had had enough of distinguishing myself. For this human filing cabinet with its endless filing-card apartments was merely the glass frame, each encasing its own family portraits.
12 East 3. East stands for the right side of the street, 3 for the third building from the front, facing the street, 12 for the second-floor apartment facing the landing at the left end. In the spaces between the blocks of lawn stood No Entry and No Parking signs, but cars were parked in front of the buildings. My luggage consisted of one small case containing a set of miniature equipment. The case was a foot and a half long, a foot wide, and something less than eight inches thick. The surface was flat and hard and served at times as a desk. In the end of the handle were hidden a mike and a switch with which one could start the tape recorder from the outside; other than that, it was a quite ordinary case. It was made of a nappy artificial leather that gave the feeling of being rather worn. Showy metal fittings had been added to the four corners. Anyway, it looked like nothing more than a traveling salesman's bag. Its appearance was useful for my purposes, but an inconvenience too. Suddenly the wind, like an icy dust, struck my face.“

 
Abe Kōbō (7 maart 1924 – 22 januari 1993)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7^e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

07-03-2015 om 11:47 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Frederik Helmers werd geboren op 7 maart 1767 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Jan Frederik Helmers op dit blog.

Aan mijne vriend Gerrit Joan Meijer

Bij al 't plundren, bij 't vernielen,
Bij het weiden van het zwaard,
Bij de duizenden die vielen
Door de dwingeland der aard',
Wiens gevloekte vuist niets spaart —

In dees hartverpletbre dagen,
Waar geen bloempje bloost aan 't blad,
En, in plaats der rozenvlagen,
Weemlend langs het bruiloftspad,
Merg en bloed de weg bespat —

Voegen zich bij éne stander,
In deez' algemene brand,
Alle braven bij elkander,
Vloekende d'uitheemse band
Op het puin van 't vaderland.

Die eenstemmigheid van denken
Hecht de zielen aan elkaar;
Kan in 't wee ons wellust schenken,
En verbindt een vriendenschaar
In de afgrond van 't gevaar.

Hechter wordt die band gesloten,
Als der wetenschappen gloed
Ombruist door 't ontvlamd gemoed,
Brave land- en kunstgenoten
Met dezelfde zielspijs voedt:
o! Die band verbindt als 't bloed!

Dierbre Meijer! deze banden
Strenglen zich om onze ziel;
Want gij brengt uwe offerhanden
(Wat 's lands dwingland ook verniel')
Aan de God, voor wie ik kniel.

Mocht ge, als ik niet meer zal wezen,
't Stille graf mijne as bewaart,
Eenmaal nog dees lettren lezen,
Zeggen: "Druk hem zacht, o aard'!
Helmers was mijn vriendschap waard'!"

 
Jan Frederik Helmers (7 maart 1767 – 26 februari 1813)
Tweede Helmersstraat, Amsterdam

De Duitse schrijver Reinhard Kaiser werd geboren op 7 maart 1950 in Viersen. Zie ook alle tags voor Reinhard Kaiser op dit blog.

Uit: Der kalte Sommer des Doktor Polidori

»Monsieur, was kann ich für Sie tun?«
Polidori war erleichtert, daß der Buchhändler Französisch sprach.
»Ich suche Bücher«, begann er.
Der Buchhändler schob die gestreckten Finger beider Hände zusammen.
»Was für Bücher, wenn ich fragen darf?«
Polidori kümmerte sich nicht um das Fingerscharnier, das der Buchhändler mit gezwungenem Lächeln vor seiner Weste auf- und zuschnappen ließ. Polidori konzentrierte sich darauf, von seiner Stimme jegliche Verlegenheit fernzuhalten.
»Ich sammle lizenziöse Schriften.«
»Aha. Und in welcher Sprache?«
»Lizenziöse Schriften in allen Sprachen. In bekannten und entlegenen Zungen.«
»Verstehe ich recht? Auch in solchen Sprachen, die Sie selbst gar nicht sprechen?«
»Ja, gern, ich meine: durchaus.«
Endlich sah ihn der Buchhändler aufmerksam an. Er überlegte einen Augenblick.
»Etwas Russisches habe ich da, sogar in kyrillischer Schrift. Sehr umfangreich, allerdings nicht ganz billig. Wäre das etwas für Sie, oder sprechen Sie Russisch?«

 
Reinhard Kaiser (Viersen, 7 maart 1950)

De Dominicaanse dichter en schrijver Manuel del Cabral werd geboren op 7 maart 1907 in Santiago de los Caballeros. Zie ook alle tags voor Manuel del Cabral op dit blog.

Like the Bull, Born to Sorrow

Like the bull, born to sorrow; like a brute;
born to pain, like the bull, I bear the signs
iron inscribed on my flank in burning lines,
and my male groin is burdened with a fruit.

Like the bull, my heart finds everything minute
because the heart lacks reason, and declines
to let your kiss rest where your love consigns
it — a right that, like a bull, I would dispute.

Like the bull, I am tormented by increasing,
my tongue steeped in my heart, from which it’s poured
into my throat a tempest loud and full.

Like the bull I pursue you with unceasing
desire that you have left pierced by a sword,
like the bull, made for mockery, the bull.

Vertaald door R. P. Espaillat

 
Manuel del Cabral (7 maart 1907 – 14 mei 1999)

De Duitse schrijver Manfred Gregor (pseudoniem van Gregor Dorfmeister) werd geboren op 7 maart 1929 in Tailfingen. Zie ook alle tags voor Manfred Gregor op dit blog.

Uit: Die Brücke

Kein Mensch wusste, wer den Spitznamen erfunden hatte.
„Aber es hatte auch noch keiner danach gefragt. Es hieß, dass Schaubeck den widerspenstigsten Rekruten »fertigmachen« konnte, und keiner zweifelte daran. Er sah ganz harmlos aus, solange er nicht sprach. Aber in seiner Stimme lag Unheil.
Schon wenn er jovial, betont munter und immer ein bisschen spöttisch sein militärisches Wissen an den Mann brachte.
Noch deutlicher, wenn er brüllte, und erst recht, wenn er flüsterte. Jetzt flüsterte Schaubeck.
»Horber«, flüsterte er, »Sie Jammerlappen! Können Sie sich nicht einmal ordentlich waschen? Muss wohl erst die Frau Mama rufen, dass sie dem Herrn Horber den Hintern wäscht?«
Dann lauter: »Unter die Dusche, maaarsch!«
Horber stand bewegungslos unter der Dusche, Schaubeck drehte auf, riss den Hahn herum, so weit es ging, und schenkte dem sommersprossigen Häuflein Elend unter dem niederprasselnden Wasser nichts. Gar nichts. Und in diesem Augenblick ertönte es aus der Ecke, in die sich der »Verein« verzogen hatte (mäßig stramme Haltung), leise, aber nicht zu überhören: »Dreh zu, du Drecksack!«
Schaubeck brüllte: »Wer war das?«
Lauter: »Wer war das?«
Und dann Schaubeck, ganz leise: »Ich will wissen, wer das war, versteht ihr? Oder ich schleife euch, bis euch das Arschwasser kocht!«
Lähmende Stille beim Verein. Plötzlich die gleiche Stimme wie vorher: »Das kannst du gar nicht, du Drecksack!"

 
Manfred Gregor (Tailfingen, 7 maart 1929)
Scene uit de film “Die Brücke” uit 1959

De Italiaanse schrijver Alessandro Francesco Tommaso Manzoni werd geboren op 7 maart 1785 in Milaan.Zie ook alle tags voor Alessandro Manzoni op dit blog.

Uit: The Betrothed (Vertaling in de reeks Harvard Classics)

“At the period of our story, this village was also fortified, and consequently had the honour to furnish quarters to a governor, and the advantage of possessing a permanent garrison of Spanish soldiers, who gave lessons in modesty to the wives and daughters of the neighbourhood, and toward the close of summer never failed to scatter themselves through the vineyards, in order to thin the grapes, and lighten for the rustics the labours of the vintage. From village to village, from the heights down to the margin of the lake, there are innumerable roads and paths: these vary in their character; at times precipitous, at others level; now sunk and buried between two ivy-clad walls, from whose depth you can behold nothing but the sky, or some lofty mountain peak; then crossing high and level tracts, around the edges of which they sometimes wind, occasionally projecting beyond the face of the mountain, supported by prominent masses resembling bastions, whence the eye wanders over the most varied and delicious landscape. On the one side you behold the blue lake, with its boundaries broken by various promontories and necks of land, and reflecting the inverted images of the objects on its banks; on the other, the Adda, which, flowing beneath the arches of the bridge, expands into a small lake, then contracts again, and holds on its clear serpentining course to the distant horizon: above, are the ponderous masses of the shapeless rocks; beneath, the richly cultivated acclivity, the fair landscape, the bridge; in front, the opposite shore of the lake, and beyond this, the mountain, which bounds the view.

 
Alessandro Manzoni (7 maart 1785 – 22 mei 1873)
Portret door Francesco Hayez, 1841

07-03-2015 om 11:35 geschreven door Romenu  

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook alle tags voor Gabriel García Márquez op dit blog.

Uit: Honderd jaar eenzaamheid (Vertaald door C.A.G. van den Broek)

"Ze gaf opdracht tot de bouw van een salon voor de visite, een gerieflijker en koeler vertrek voor dagelijks gebruik, een eetzaal voor een tafel met twaalf plaatsen waaraan de familie met twaalf gasten kon aanzitten, negen slaapkamers met ramen die uitkwamen op de patio en een grote waranda die tegen de hitte van het middaguur beschermd moest worden door een rozentuin en voorzien moest zijn van een balustrade waarop potten met varens en vazen met begonia's konden worden geplaatst."
(…)

"En ze hoefde ook niet te kunnen kijken om te beseffen dat de bloemperken, die tijdens de eerste verbouwing met zoveel toewijding waren verzorgd, door de regen vernietigd en door Aureliano Segundo's graafwerk omgespit waren en dat de wanden en de cementen vloeren vol scheuren zaten, de meubels wankel en verschoten waren, de deuren uit hun hengsels hingen en de familie bedreigd werd door een gelaten, zwartgallige stemming die in haar tijd ondenkbaar zou zijn geweest." 
(…)

"Toen sloeg hij nog een stukje over om op de voorspellingen vooruit te lopen en de datum en de omstandigheden van zijn dood op te zoeken. Maar nog voordat hij bij het laatste vers was gekomen had hij al begrepen dat hij deze kamer nooit meer zou verlaten, want het stond geschreven dat de stad van de spiegels (of spiegelingen) door de wind weggevaagd en uit de herinnering der mensen weggewist zou worden zodra Aureliano Babilonia de perkamenten tot het einde toe ontcijferd had - en dat alles, wat daarin beschreven stond, voor altijd en eeuwig onherhaalbaar was, omdat de geslachten, die gedoemd zijn tot honderd jaar eenzaamheid, geen tweede kans krijgen op aarde."

 
Gabriel García Márquez (6 maart 1928 - 17 april 2014)

De Nederlandse dichteres Marijke Hanegraaf werd op 6 maart 1946 geboren in Tilburg. Zie ook alle tags voor Marijke Hanegraaf op dit blog.

Mocht je me uitnodigen op je feestje 2

Mocht je me uitnodigen op je feestje
wat zal ik afwezig zijn.

Ik zal menen dat je me uitnodigt
omdat het hoort. Het zal me zo verwarren
dat ik niet mezelf ben en niet weet
wat ik moet zeggen, iets zeg dat niet ter zake doet

iets dat het gesprek opbreekt en waarvoor ik
me schaam. Noemt iemand dan mijn naam
dan zal het vreemd zijn dat ik dat ben.
Verlangend naar wat ik zou doen

als ik hier niet hoefde te zijn
lach ik mee zonder te weten waarom
en verstar ten slotte tot zwijgen
waarin ik meer en meer word

iemand die vol zit met overbodige belevenissen
iemand met een onnodig lichaam
iemand die er tussenuit wil knijpen
voordat de tijd toestemming geeft om te gaan.

De jongen, een schaduw

De violette lucht omsluit een jongen
die roerloos in het heden hurkt.
Af en toe gaat zijn arm omhoog

alsof hij zwaait. Naar niemand.
Nooit weggeweest, geen schoenen nodig.
Hij hurkt bij zonsondergang

in een portiek, neergelaten
op aarde als een spin aan een draad.
Ik zou een requiem willen inzetten.

Er zijn nooit uitspraken over hem gedaan:
hij is dit of hij heeft dat. Bestond hij niet -
toch stokt hij mijn bewegingen.

 
Marijke Hanegraaf (Tilburg, 6 maart 1946)

De Duitse dichter en schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Günter Kunert op dit blog.

Schachtelhalm - Botschaft

Wie Schneegestöber Menschenmassen
die fallen über den Planeten her
und fressen seine Fülle leer
um Wüsten hinter sich zu lassen.

Hingegen er: Aus Zeitenferne.
Zu Stein geworden und uralt
als Ausdruck pflanzlicher Gestalt
und wie von einem fremden Sterne.

Beweisstück für die Flüchtigkeiten
der Wunder ungeheurer Zahl.
Durch die Äonen ein Signal:
Zu spät da wir uns schon entgleiten.

Verlegenheitsgedicht

Die Engel singen ihre Lieder droben,
wir andern aber haben unsre Stimmen
irdischerseits und leis erhoben,
damit sie keinen sonst ergrimmen.

Die Töne fliegen durch den tauben Äther,
auf daß sie irgendwo auf diesem Sterne
Gehör und Neigung finden. Wenig später
erklingt ihr Echo. Doch aus weiter Ferne.

 
Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

De Surinaamse schrijver Clark Accord werd op 6 maart 1961 geboren in de Surinaamse hoofdstad Paramaribo. Zie ook alle tags voor Clark Accord op dit blog.

Uit: Plantage d’Amour

‘De vrouw grijpt mijn hand. Waaai! Mi masra! Mi Jezus Mijn Heer, mijn Jezus’!, gilt ze. Het toestel is terug in de normale stand. “Ik vlieg niet graag”, verontschuldigt ze zich. Snel keer ik mijn gezicht naar het raam. De aarde is nu angstaanjagend dichtbij. Inheemse dorpen liggen kriskras door elkaar alsof zij door een enorme hand zijn uitgestrooid. We vliegen rakelings over de daken van gedroogde palmbladeren op houten palen. Uit het niets doemt de grens tussen de natuur en maakbaarheid op: glooiend witte zandvlakte vloeit over in strak grijs asfalt. Fel licht markeert de landingsbaan. Ondanks het tijdstip lonken de lampen langs de baan uitnodigend naar de hemel.’  

 
Clark Accord (6 maart 1961 – 11 mei 2011)

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook alle tags voor Elizabeth Barrett Browning op dit blog.

Mother and Poet

I.
Dead ! One of them shot by the sea in the east,
And one of them shot in the west by the sea.
Dead ! both my boys ! When you sit at the feast
And are wanting a great song for Italy free,
Let none look at me !

II.
Yet I was a poetess only last year,
And good at my art, for a woman, men said ;
But this woman, this, who is agonized here,
-- The east sea and west sea rhyme on in her head
For ever instead.

III.
What art can a woman be good at ? Oh, vain !
What art is she good at, but hurting her breast
With the milk-teeth of babes, and a smile at the pain ?
Ah boys, how you hurt ! you were strong as you pressed,
And I proud, by that test.

IV.
What art's for a woman ? To hold on her knees
Both darlings ! to feel all their arms round her throat,
Cling, strangle a little ! to sew by degrees
And 'broider the long-clothes and neat little coat ;
To dream and to doat.

 
Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)
Portret door Edmund Havell, 1847

De Franse schrijver Stéphane Hoffmann werd geboren op 6 maart 1958 in Saint-Nazaire. Zie ook alle tags voor Stéphane Hoffmann op dit blog.

Uit: Les autos tamponneuses

« 3
Quel job ?
Mariés par hasard, nous le sommes restés par égoïsme et comme par indolence. Pourquoi chercher chez autrui un bonheur qu'on ne trouve qu'en soi, dans une action qui corresponde à sa nature ? Depuis des années, Hélène reste alanguie dans notre maison du golfe du Morbihan à jouer du piano, lire et prendre des airs. Pendant ce temps, dans mes bureaux de la Défense je me voue, avec une passion discrète et tenace, aux affaires héritées de son père.
Nous nous entendons sur l'essentiel. Le mariage nous a toujours semblé être un tour en autos tamponneuses : c'est inconfortable, on prend des coups, on en donne, on tourne en rond, on ne va nulle part mais, au moins, on n'est pas seul. Ainsi avons-nous passé, dans ce voisinage absurde, bientôt quarante ans côte à côte. Les trois enfants - non, deux, depuis que nous avons eu la satisfaction d'en perdre un sans l'avoir fait exprès -, les deux enfants, donc, commis les rares fois où nous nous sommes trouvés face à face ont été nourris, blanchis et logés ; nous les avons peu aimés. Vite, nous les avons envoyés dans de lointains pensionnats d'où ils sont sortis sans qu'on les ait jamais revus. Hélène se souvient mieux de ses chiens que de ses enfants. »

 
Stéphane Hoffmann (Saint-Nazaire, 6 maart 1958)

De Italiaanse beeldhouwer, schilder, architect en dichter Michelangelo werd geboren op 6 maart 1475 in Caprese. Zie ook alle tags voor Michelangelo op dit blog.

Dante

WHAT should be said of him cannot be said;
By too great splendor is his name attended;
To blame is easier than those who him offended,
Than reach the faintest glory round him shed.
This man descended to the doomed and dead
For our instruction; then to God ascended;
Heaven opened wide to him its portals splendid,
Who from his country's, closed against him, fled.
Ungrateful land! To its own prejudice
Nurse of his fortunes; and this showeth well
That the most perfect most of grief shall see.
Among a thousand proofs let one suffice,
That as his exile hath no parallel,
Ne'er walked the earth a greater man than he.

 
Vertaald door H.W. Longfellow

 
Michelangelo (6 maart 1475 – 18 februari 1564)
Dante, standbeeld in Florence

De Japanse schrijver Teru Miyamoto werd geboren op 6 maart 1947 in Kobe. Zie ook alle tags voor Tery Miyamoto op dit blog.

Uit: Kinshu: Autumn Brocade (Vertaald door Roger K Thomas)

“How can I begin to express my astonishment? You were not yet aware of me and were gazing at the scenery with your chin buried in the upturned collar of your coat. While you were absently looking out of the window, I kept staring at your face, never blinking once. I had got on the gondola to see the beautiful autumn leaves, but I didn't give the trees a glance; I just fixed my eyes on the man in front of me. During those few minutes, the question kept racing through my mind whether or not this person could actually be Arima Yasuaki, my former husband. And if it was Arima Yasuaki, why was he riding this gondola on Mount Zaô in Yamagata? It wasn't just my surprise at this incredible coincidence; your face looked totally different from the one that was etched in my memory. Ten years ... I had been twenty-five years old then, and I'm thirty-five now, so you must be thirty-seven. Both of us have reached the stage when the effects of age begin to show on the face. Even so, the change in your appearance was severe, and I understood that you had definitely not had an easy time. Please don't take offense, I myself don't really understand why I'm writing a letter like this. I just want to put down my side of things-something I'll probably never do again-and describe exactly how I feel. Yet, in spite of my writing to you like this, I still haven't decided whether I'll actually post my letter or not.”

 
Teru Miyamoto (Kobe, 6 maart 1947)

Zie voor nog meer schrijvers van de 6e maart ook mijn blog van 6 maart 2012 deel 2.

06-03-2015 om 19:02 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijver en scenarist Patrick deWitt werd geboren op 6 maart 1975 op Hij werd geboren op Vancouver Island. Zijn eerste boek “Ablutions” (2009) werd uitgeroepen tot New York Times Editor’’s Choice boek. Zijn tweede boek,” The Sisters Brothers” (2011) werd genomineerd voor de Man Booker Prize 2011, de 2011 Scotiabank Giller Prize, de Rogers Writers' Trust Fiction Prize en de Governor General's Award for English language fiction. Patrick deWitt was één van de twee Canadese schrijvers, naast Esi Edugyan, die in 2011 de lijst van alle vier de orijzen haalde. In 2011 werd hij wel de winnaar van de Rogers Prize en de Governor General's Award for English language fiction. In 2012 kreeg hij voor “The Sisters Brothers” de Stephen Leacock Award. Zijn derde roman “Undermajordomo Minor” werd gepubliceerd in 2015. Patrick deWittwoont momenteel in Portland, Oregon.

Uit: The Sisters Brothers

“I was sitting outside the Commodore’s mansion, waiting for my brother Charlie to come out with news of the job. It was threatening to snow and I was cold and for want of something to do I studied Charlie’s new horse, Nimble. My new horse was called Tub. We did not believe in naming horses but they were given to us as partial payment for the last job with the names intact, so that was that. Our unnamed previous horses had been immolated, so it was not as though we did not need these new ones but I felt we should have been given money to purchase horses of our own choosing, horses without histories and habits and names they expected to be addressed by. I was very fond of my previous horse and lately had been experiencing visions while I slept of his death, his kicking, burning legs, his hot-popping eyeballs. He could cover sixty miles in a day like a gust of wind and I never laid a hand on him except to stroke him or clean him, and I tried not to think of him burning up in that barn but if the vision arrived uninvited how was I to guard against it? Tub was a healthy enough animal but would have been better suited to some other, less ambitious owner. He was portly and low-backed and could not travel more than fifty miles in a day. I was often forced to whip him, which some men do not mind doing and which in fact some enjoy doing, but which I did not like to do; and afterward he, Tub, believed me cruel and thought to himself, Sad life, sad life.
I felt a weight of eyes on me and looked away from Nimble. Charlie was gazing down from the upper-story window, holding up five fingers. I did not respond and he distorted his face to make me smile; when I did not smile his expression fell slack and he moved backward, out of view. He had seen me watching his horse, I knew. The morning before I had suggested we sell Tub and go halves on a new horse and he had agreed this was fair but then later, over lunch, he had said we should put it off until the new job was completed, which did not make sense because the problem with Tub was that he would impede the job, so would it not be best to replace him prior to? Charlie had a slick of food grease in his mustache and he said, ‘After the job is best, Eli.’ He had no complaints with Nimble, who was as good or better than his previous horse, unnamed, but then he had had first pick of the two while I lay in bed recovering from a leg wound received on the job. I did not like Tub but my brother was satisfied with Nimble. This was the trouble with the horses.”

 
Patrick deWitt (Vancouver Island, 6 maart 1975)

06-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en schrijver Jeremy Reed werd geboren op 6 maart 1951 op Jersey. Reed heeft vijftig werken gepubliceerd in 25 jaar. Hij heeft meer dan twee dozijn bundels poëzie, 12 romans, en boeken met literaire- en muziekkritiek geschreven. Hij heeft ook vertalingen van Montale, Cocteau, Nasrallah, Adonis, Bogart en Hölderlin gepubliceerd. Zijn eigen werk is in het buitenland vertaald in meer dan een dozijn talen. Hij heeft diverse onderscheidingen ontvangen en hij won de Poetry Society's European Translation Prize. Reed begon met het publiceren van gedichten in tijdschriften en kleine publicaties in de jaren 1970. Hij is beïnvloed door onder meer Rimbaud, Artaud, Jean Genet, JG Ballard, David Bowie en Iain Sinclair. Een selectie van zijn gedichten is uitgegeven door door Penguin Books. Zijn laatst gebubliceerde roman is “The Grid.” Reed heeft ook samengewerkt met de muzikant Itchy Ear. Zij treden live op onder de naam Ginger Light. Reed behaalde een doctoraat aan de universiteit van Essex en hij doceert af en toe aan die instelling en aan de Universiteit van Londen.

London Flowers

These oriental poppies earthed
as scattered outtakes, rough demos
lucked into NW3
shivery silk minis on runway pins —
pink, yellow, orange, blue and red,
they’re like randomised confetti
transient saucerians
an anthology of MAC eye colours
in nitrogen-depleted soil.
I give them names like Toyoko,
Masako, Yumiko, O,
Yuan Yuan, a garden harem
cooking Chinese opium.
Ixia and violet iris
lyricise intense moments,
so too explosive azaleas
and a libidinous steamy lily,
a transplant brain from Asia
with a bulb like a shaved cortex.
This marine blue hydrangea’s
the colour of the blue deodorant cube
floating in the Gatwick men’s toilet,
a sort of deep Atlantic blue
squirted with ultramarine.
Like everything I see they’re poetry,
poppies bringing a dusty frill
to capital affairs, a bright
liaison like a thought pattern;
immediate as light checked-in
8 mins travel time from the sun
to reach this wiry leggy cluster
that tomorrow will be gone.

Bloody Mary

Red icebergs shattered in a glass,
auroral tiara with cracked pepper
Tabasco in the undertow:

it tastes hot, but it’s really cold,
like feelings we can’t separate
from loving someone, all aspects

slippery as goldfish in a bowl.
A vodka in a scarlet dress
stagy as Ute Lemper,

its temper’s unpredictable
like Wasabi and Habanero
or Worcester sauce tangoing tomato

with a sharp taste of leather.
It’s not a gunshot to the throat,
more a slow burn that separates

into component tastes, the lime
gets tweaky if unmollified
by mid-ballast horseradish.

It’s a capricious, husky thing,
a ruminative, slow hand trick,
you get to know at gut level,

the vodka underpinning it
raised as raw firepower in the blood,
a CIA agent policing the cells

with a kick like a cobra’s hood.
An ex pat mixed it first at Harry’s Bar,
spiked the membrane with a celery stick,

got a red brick crust on the lip,
and knew he’d done it, felt the bite hit in
and raised an eyebrow in silent applause.

 
Jeremy Reed (Jersey, 6 maart 1951)

06-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Italiaans filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

Uit: Seven Poems for Ninetto

1/
Your place was at my side,
and you were proud of this.
But, sitting with your arm on the steering wheel
you said, “I can’t go on. I must stay here, alone.”

If you remain in this provincial village you’ll fall into a trap.
We all do. I don’t know how or when but you will.
The years that comprise a life vanish in an instant.

You are quiet, pensive. I know it is love
that is tearing us apart.

I have given you
all the power of my existence,
yet you are humble and proud, obeying a destiny
that wants you to remain impoverished. You don’t know
what to do, whether to give in or not.

I can’t pretend your resistance
doesn’t cause me pain.
I can see the future. There is blood on the sand.

2/
I think of you and I say to myself: “ I have lost him.”
I cannot bear the pain and wish I were dead. A minute
or so passes and I reconsider. With joy 

I take back strength from your image. I refuse to cry.
My mind is changed.
Then again I consider you, lost and alone.

Who is this ugly gentleman
who does not understand what concerns him most? Are you
or are you not this Other,

he who always loses without really dying?
He is my double: I, pedantic. He, informal.

Knowledge of him has changed everything in my life.
He says that if I am lost he will find me.
He knows that when he does I will be dead.

 
Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)
Paolo Pasolini en Ninetto Davoli

De Nederlandse schrijver Arthur van Schendel werd geboren op 5 maart 1874 in Batavia. Zie ook alle tags voor Arthur van Schendel op dit blog.

Uit: Een Hollands drama

,,En wanneer hij dacht hoe het toch gekomen was, hoe hij het liegen, het  stelen en bedriegen geërfd had, hoe zijn vader het weer van diens vader geërfd had, en zo verder van geslacht na geslacht eeuwenlang, allen mensen die geleefd hadden met de zonde en ertegen gestreden hadden zoals hij, allen zonder hulp of uitkomst, dan werd het hem zwaar. En wanneer hij dacht waarom het moest zijn dat de zondigheid werd voorgegeven aan de kinderen die niets gedaan hadden om dat te moeten dragen, dan werd hij bang. Dan moest er onrecht zijn, dat er nu nog kinderen te lijden hadden om het kwaad van den eersten mens. Hij wist dat de gedachte slecht was, opstandig tegen God. Maar hoe kon het anders als hij zelf zijn zondigheid niet had gemaakt? Als hij belast was al voor hij kwaad had gedaan? Hij staarde weer in al die vragen en wist niet, en vreesde waar dat heen zou leiden. En gedurig zei hij tot zichzelf, keer na keer: Het willen is er wel, maar niet het doen"
(…)

,,lk weet wel dat het malen is, maar het is niet aan te horen, zo verschrikkelijk. Sla mij maar, sla mij maar, met een stem die je door de ziel gaat. Hij heeft mijn vlees oud gemaakt. Hij heeft mijn beenderen gebroken. En dan weer zo klagend als een kind: Wanneer ik roep en schreeuw sluit hij de oren voor mijn gebed. Maar het ergste is als hij van bloed ligt te ijlen en van het scharlaken dat niet van de handen is af te wassen. Van bloed en Van sneeuw. Die man kan haast niets op het geweten hebben, je kent hem zo goed als ik. Er moet diep in het hart van de mens toch wel een grote schuld liggen dat een als hij er zo vreselijk van lijdt".

 
Arthur van Schendel (5 maart 1874 – 11 september 1946)
Cover 

De Nederlandse schrijver, columnist en dichter Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Zie ook alle tags voor Koos van Zomeren op dit blog.

Uit: Naar de natuur. Journaal

“Gisteren belde ik Addy om te vragen hoe je spaints spelt, een woord dat ik uiteindelijk toch niet zou gebruiken. Hij bleek met Tjibbe ergens in Engeland in de auto te zitten, op weg naar Ierland. Die twee worden in heel Europa, tot aan de Oeral toe, gevraagd als het over (het vangen van) otters gaat.
(Die camera die een otter had betrapt bij een vistrap in Zwitserland, hing overigens in de buurt van de Bodensee. Ik dacht: maar Tjibbe had het toch over Oostenrijk en de Alpen? Maar als je in de atlas kijkt: Oostenrijk en de Alpen zijn ook in de buurt van de Bodensee.)

23 juni Vanmorgen, het was nota bene bladstil, kon je in park Klarenbeek iets horen kraken en breken en neerstorten. Toen we gingen kijken: eenmiddelgrote beuk, finaal van zijn stam geknapt. Het was natuurlijk een drama, maar het rook er heerlijk naar vers zaagsel.

24 juni Morgen staat het otterstukje in de nrc – otters zitten daarin min of meer opgesloten in de Weerribben. En uitgerekend nu is er een otter gezien ergens in Noord-Holland. De media, daartoe ongetwijfeld aangespoord door belanghebbenden, hangen de vlag uit. Hoera voor de otter, hoera voor Noord-Holland. Maar ten eerste, een otter die gezien wordt, is dat wel een otter? En ten tweede, als het een otter was, denken ze dan echt dat dat dier voor zijn lol in Noord-Holland zit? Waarschijnlijk aan het zwerven geslagen, ver van huis geraakt, nog verder van huis geraakt, inmiddels totaal vereenzaamd, al in geenweken een geurspoor aangetroffen dat op een soortgenoot wijst, in feite net zo beklagenswaardig als de laatste otter van Eernewoude indertijd.
Er zijn journalisten voor wie ‘otter’ alleenmaar eenmanier is omte scoren. Er zijn natuurbobo’s voor wie ‘otter’ ook eenmanier is om te scoren. Die partijen treffen elkaar en jawel, het is hosanna. (Toegegeven, voor die otter, als het een otter was, maakt het niet uit. Met mijn medelijden is hij ook niet geholpen.)”

 
Koos van Zomeren (Velp, 5 maart 1946)

De Nederlandse dichter Jurre van den Berg werd geboren in Thesinge op 5 maart 1986. Zie ook alle tags voor Jurre van den Berg op dit blog.

Uitlopers van slaap

(1)
Ik weet niet of ik wakker ben.
De radio herhaalt

een vliegtuig op een akker.
Ik mag niet denken

ik wil niet denken
aan een vlinder en een ploeg.

Iemand leende mij een boek
over een man die sliep.

Ze zei: ik zou je willen
vasthouden maar ik

wist niet of hij wakker was.


(3)
Ik weet niet waar ik wakker werd.
Het bed drijft langs

autoalarmen, figureert
in klamme ochtend maar buiten

zou het kouder kunnen zijn
de dauw net opgetrokken

kunnen zijn voor manna
op het plein, zou het middag

kunnen worden.
De meeuwen zijn gekomen

voor appels op het platte dak.

 
Jurre van den Berg (Thesinge, 5 maart 1986)

De Canadese (Franstalige) schrijfster Nelly Arcan - pseudoniem van Isabelle Fortier – werd geboren in Lac-Mégantic op 5 maart 1973. Zie ook alle tags voor Nelly Arcan op dit blog.

Uit: Whore

“Actually, I had too many mothers, too many sanctimonious models reduced to a reinvented name, and maybe they really didn't believe in their God who was so thirsty for names, at least not to the end, maybe they were just looking for a pretext to separate from their family, free themselves from the act that had brought them into the world, as if God didn't know that they'd come from a father and mother, as if he couldn't see that they were trying to hide those inappropriate names their parents had chosen under their Jeannes and their Annes, I had too many of that kind of mother and not enough of my mother, a mother who didn't say my name because she needed to sleep too much, and in her sleep she left my father in charge of me.
* * *

I remember the shape of her body under the sheets and her head poking only halfway out like a cat balled on the pillow, a wreck of a mother who was slowly flattening out, nothing left but hair to show that she was there, to distinguish her from the sheets, and the time of the hair seemed to last three, maybe four years, until for me it became the time of Sleeping Beauty, my mother treating herself to some underground old age, although I wasn't really a child anymore, and not yet a teenager, although I was suspended in that intermediary zone where the hair starts to change color, two or three black hairs suddenly sprouting in the downy gold of the crotch, and I knew that she wasn't totally asleep, just halfway there, you could see it in her stiffness under the too-blue sheets, which were too straight in her too-sunny room, with its four large windows that surrounded her bed throwing bright rectangular shafts of light on her head, and anyway, how can you sleep with light shining in your face, and what's the use of having so much sun in a room where you're sleeping? It was easy enough to see she wasn't sleeping by the way she'd jolt suddenly in bed and moan without warning for some unknown reason hidden with her under the sheets.”

 
Nelly Arcan (5 maart 1973 –24 september 2009)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e maart ook mijn blog van 5 maart 2014 deel 1 en ook mijn blog van 5 maart 2012 deel 2.

05-03-2015 om 18:23 geschreven door Romenu  

De Afghaanse schrijver Khaled Hosseini werd geboren op 4 maart 1965 in Kabul. Zie ook alle tags voor Khaled Hosseini op dit blog.

Uit: En uit de bergen kwam de echo (Vertaald door W. Hansen)

“Ten slotte, toen de zon net over zijn hoogste punt heen was, bleef vader weer staan. Hij draaide zich in de richting van Abdullah, leek even na te denken en maakte toen een
beweging met zijn hand.
‘Je geeft het toch niet op,’ zei hij.
Vanaf de kar gleed Pari’s hand snel in die van Abdullah. Ze keek naar hem met vochtige ogen, en met haar uiteenstaande tanden glimlachte ze alsof haar nooit iets slechts zou kunnen
overkomen zolang hij aan haar zijde was. Hij sloot zijn vingers om haar hand zoals hij elke nacht deed als hij en zijn zusje in hun bed lagen, hun hoofden tegen elkaar, hun benen
verstrengeld.
‘Je had eigenlijk thuis moeten blijven,’ zei vader. ‘Bij je moeder en Iqbal. Dat heb ik je gezegd.’
Abdullah dacht: het is jouw vrouw. Mijn moeder hebben we begraven. Maar hij wist die woorden in te slikken voor hij ze uitsprak.
‘Nou goed dan. Kom maar mee,’ zei vader. ‘Maar we gaan niet huilen. Begrepen?’
‘Ja.’
‘Ik waarschuw je. Dat zal ik niet dulden.’
Pari glimlachte breed naar Abdullah, hij keek naar haar bleke ogen en ronde roze wangen en glimlachte terug.
Vanaf dat ogenblik liep hij naast de kar die over de woestijngrond vol kuilen en gaten hotste, en hij hield Pari’s hand vast. Ze wisselden gelukkige steelse blikken, broer en zus, maar ze zeiden niet veel, uit angst vaders stemming te bederven en hun geluk te verspelen. Heel vaak waren ze alleen, zij met hun drieën, niemand in de verste verte te zien, alleen de roodkoperen bergketens en de grote zandstenen rotsen. De woestijn strekte zich voor hen uit, open en weids, alsof die voor hen was geschapen, alleen voor hen, de lucht roerloos en snikheet, de hemel hoog en blauw. Rotsblokken schitterden op de gebarsten grond. De enige geluiden die Abdullah hoorde waren zijn eigen ademhaling en het ritmisch gepiep van de wielen, terwijl vader de rode kar trok, in noordelijke richting.”

 
Khaled Hosseini (Kabul, 4 maart 1965)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Robert Kleindienst werd geboren op 4 maart 1975 in Salzburg. Zie ook alle tags voor Robert Kleindienst op dit blog.

Uit: Nicht im Traum

„Er öffnete seine Augen im Weiß. Er öffnete seine Augen im gleißenden Licht einer Welt, die ihm so fremd war, dass er sie umgehend wieder schloss. Dann fühlte er Warmes, das seinen Körper schwallartig durchdrang und aus den Füßen auszutreten schien, sodass ihn fror und er leichte Übelkeit verspürte. Vorsichtig bewegte er seine Finger und bemerkte etwas an seiner rechten Hand, das er nicht zuordnen konnte. Er versuchte, sich zu orientieren und klare Gedanken zu fassen, aber in seinem Kopf war nichts als Rauschen und unendliche Leere.
Helen. Sie saß auf einem steil ins Meer ragenden Felsen und hatte ihren Kopf für einen Moment in seine Richtung gedreht. Die Sonne stand im Zenit, weit draußen fuhr ein Schiff übers Meer und steuerte eine gerade noch am Horizont erkennbare weiße Insel an.
Helen hielt ihre Füße ins Wasser, auf dessen Grund ein mit Algen überwucherter Steg erkennbar war. Er ging den schmalen Pfad abwärts, bis er den Felsen erreicht hatte und sie nur noch einen Steinwurf von ihm entfernt war. Ihr Körper war mit weißem Leinen bedeckt, ein Schlauch führte von ihr weg und mündete ins Meer. Vorsichtig stieg er den stark abschüssigen Fels hinab und war schon fast bei ihr angelangt, als er den Halt verlor und auf dem glitschigen Untergrund ausrutschte. Kopfüber stürzte er auf Helen zu und wollte schreien, aber kein Laut kam über seine Lippen.
In diesem Moment drehte sie sich nach ihm um und streckte ihm ihre Hand entgegen. Ohne zu zögern, griff er danach und hatte plötzlich einen Schlauch in seinen Händen, der aus Helens Mund hing.“

 
Robert Kleindienst (Salzburg, 4 maart 1975)

De Duitse schrijver Kristof Magnusson werd geboren op 4 maart 1976 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Kristof Magnusson op dit blog.

Uit: Arztroman

„Der Wetterbericht nach den Spätnachrichten kündigte einen weiteren heißen Tag in einer Reihe von heißen Tagen an, die Anita Cornelius bereits jetzt wie unendlich erschienen. Seit Wochen konnte sie kaum einschlafen vor Hitze, auch jetzt hatte sie es wieder versucht, dann jedoch lieber den Fernseher eingeschaltet, die Nachrichten gesehen und dabei die letzten Salzcracker gegessen, die der Kollege von der Tagesschicht übrig gelassen hatte.
Es war eine ziemlich normale Nacht am Notarzt-Stützpunkt des Krankenhauses am Urban in Berlin-Kreuzberg. Anita und ihr Assistent Maik hatten bisher drei Alarme gehabt, einmal Brustschmerzen, einmal Blutzucker und einen akuten Bauch, alle bei alten Menschen. So war es eigentlich immer, selbst in dieser Gegend der Stadt, aus der das Fernsehen gern von Messerstechereien und Drogenkriminalität berichtete. Häufiges ist häufig und Seltenes ist selten, das hatte Anita bereits im Studium gelernt, und Altwerden war eben häufig in diesem Land.
Anita stand auf, um sich aus dem Automaten am Eingang der Rettungsstelle einen Snack zu ziehen. Nachdem sie eine Münze eingeworfen und gewählt hatte, warf sie einen Blick auf das Fach mit den Mars-Riegeln und beobachtete die Metallspirale, die das Mars an das Ende des Regals schob, bis der Riegel in Schieflage geriet, mit der Oberseite nach vorne fiel und gegen die Spirale stieß, die in diesem Moment aufhörte sich zu drehen. Anita sah auf ihren Schokoriegel, zwischen Spirale und Regal über dem Abgrund verkeilt. Super Vertrauensbeweis für ein Krankenhaus, wenn nicht einmal der Snack-Automat funktioniert, dachte Anita und hätte es wohl für ein schlechtes Omen gehalten, wenn sie an solche Dinge glauben würde, doch das tat sie nicht.
Anita dachte an ihren Sohn. Wie oft hatte sie mit Lukas hier gestanden und gehofft, der Automat würde nicht ihr letztes Kleingeld fressen und den gewünschten Riegel dann doch behalten?“

 
Kristof Magnusson (Hamburg, 4 maart 1976)

De Russische dichteres en dissidente Irina Ratushinskaya werd geboren op 4 maart 1954 in Odessa. Zie ook alle tags voor Irina Ratushinskaya op dit blog.

Give me a nickname, prison

Give me a nickname, prison,
this first April
evening of sadness
shared with you.
This hour for your songs
of evil and goodness,
confessions of love,
salty jokes.
They've taken my friends,
ripped the cross from its chain,
torn clothes,
and then with boots
struck at my breastbone
torturing the remains
of hope.
My name is filed
in profile, full-face -
a numbered dossier.
In custody -
nothing is mine!
Just as you have
no one, nothing!
On the window's grating
here's all of me - christen me,
give me a name, prison,
send off to the transport
not a boy, but a zek,
so I'll be welcomed
with endearments by Kolyma,
place of outcasts, executions
in this twentieth century.

 
Irina Ratushinskaya (Odessa, 4 maart 1954)
Cover

De Engelse schrijver Alan Sillitoe werd geboren op 4 maart 1928 in Nottingham. Zie ook alle tags voor Alan Sillitoe op dit blog.

Uit: Saturday Night and Sunday Morning

“The rowdy gang of singers who sat at the scattered tables saw Arthur walk: unsteadily to the head of the stairs, and though they must all have known that he was dead drunk, and seen the danger he would soon be in, no one attempted to talk to him and lead him back to his seat. With eleven pints of beer and seven small gins playing hide-and-seek inside his stomach, he fell from the top-most stair to the bottom.
It was Benefit Night for the White Horse Club, and the pub had burst its contribution box and spread a riot through its rooms and between its four walls. Floors shook and windows rattled, and leaves of aspidistras wilted in the fumes of beer and smoke. Notts County had beaten the visiting team, and the members of the White Horse supporters club were quartered upstairs to receive a flow of victory. Arthur was not a member of the club, but Brenda was, and so he was drinking the share of her absent husband-as far as it would go-and when the club went bust and the shrewd publican put on the towels for those that couldn't pay, he laid eight half-crowns on the table, intending to fork out for his own.
For it was Saturday night, the best and bingiest glad-time of the week, one of the fifty-two holidays in the slow-turning Big Wheel of the year, a violent preamble to a prostrate Sabbath. Piled-up passions were exploded on Saturday night, and the effect of a week's monotonous graft in the factory was swilled out of your system in a burst of goodwill. You followed the motto of "be drunk and be happy," kept your crafty arms around female waists, and felt the beer going beneficially down into the elastic capacity of your guts.
Brenda and two other women sitting at Arthur's table saw him push back his chair and stand up with a clatter, his grey eyes filmed over so that he looked like a tall, thin Druid about to begin a maniacal dance. Instead, he muttered something that they were too tight or far away to understand, and walked unsteadily to the top stair.”

 
Alan Sillitoe (4 maart 1928 - 25 april 2010)
Cover dvd

De Poolse schrijver dichter en journalist Ryszard Kapuściński werd geboren in Pinsk, Polen (thans Wit-Rusland), op 4 maart 1932. Zie ook alle tags voor Ryszard Kapuściński op dit blog.

Uit: I Wrote Stone

On a plane to Luanda
a young soldier
lies on a stretcher

that morning a bullet shattered his skull

an IV hangs from a hook
the man tosses
he’s delirious

perhaps he’s relating what happened

we never found out
where he flew to

in the end

*

I did not want to see daylight
only darkness.
I shut my eyes
so not a single ray
would penetrate,
so I would not see
the emptiness everywhere,
from the unseen beginning
to the unseen end.

Vertaald door Diana Kuprel en Marek Kusiba

 
Ryszard Kapuściński (4 maart 1932 - 23 januari 2007)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e maart ook mijn blog van 4 maart 2012 deel 1 en ook deel 2.

04-03-2015 om 18:14 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schilder en journalist Hans Verhagen werd geboren in Vlissingen op 3 maart 1939. Zie ook alle tags voor Hans Verhagen op dit blog.

Momentum

Geen honderdste seconde krediet hebben ze ons gegeven
nadat we toch de waarheid
in transparante regels hadden weergegeven
als een plastic kinderspeeltje van plusminus 12 cent
dat door de veelkantigheid en equilibrium permanent
tot in de eeuwigheid wordt aangedreven,
maar toch aan elke honderdste seconde z'n momentum toekent

Vooral die 12 cent stond de dames & heren tegen;
als charlatannetjes armlastig werden we bejegend
en in hun bekakte bakstenen ivoren torentje
van onze post ontheven, opgehangen, doodgezwegen -
ondertussen was de waarheid al die tijd
nog geen honderdste seconde hetzelfde gebleven
Weer hadden wij snotneuzen gelijk gekregen.

Brief naar Huis

Wat is nu je groot verstandelijk vermogen waard?
je instinct is verziekt door jaren goede smaak,
je waarneming kapot van te veel kunstgenot.

Je hebt alleen jezelf nog en die heb je nu het minste nodig.
En hoe lang is het geleden dat je, zonder traangas,
om je moeder hebt gehuild?

Stof tot nadenken,
zou je denken,
maar je denkt: denken tot stof.

Als je een brief naar huis zou willen schrijven,
je zou geen adressering weten.
Afzender overbodig.

 
Hans Verhagen (Vlissingen, 3 maart 1939)

De Amerikaanse dichter James Merrill werd geboren op 3 maart 1926 in New York. Zie ook alle tags voor James Merrill op dit blog.

Lost in Translation (Fragment)
For Richard Howard

Puzzle begun I write in the day’s space,
Then, while she bathes, peek at Mademoiselle’s
Page to the curé: “. . . cette innocente mère,
Ce pauvre enfant, que deviendront-ils?”
Her azure script is curlicued like pieces
Of the puzzle she will be telling him about.
(Fearful incuriosity of childhood!
“Tu as l’accent allemande” said Dominique.
Indeed. Mademoiselle was only French by marriage.
Child of an English mother, a remote
Descendant of the great explorer Speke,
And Prussian father. No one knew. I heard it
Long afterwards from her nephew, a UN
Interpreter. His matter-of-fact account
Touched old strings. My poor Mademoiselle,
With 1939 about to shake
This world where “each was the enemy, each the friend”
To its foundations, kept, though signed in blood,
Her peace a shameful secret to the end.)
“Schlaf wohl, chéri.” Her kiss. Her thumb
Crossing my brow against the dreams to come.
 
This World that shifts like sand, its unforeseen
Consolidations and elate routine,
Whose Potentate had lacked a retinue?
Lo! it assembles on the shrinking Green.
 
Gunmetal-skinned or pale, all plumes and scars,
Of Vassalage the noblest avatars—
The very coffee-bearer in his vair
Vest is a swart Highness, next to ours.

 
James Merrill (3 maart 1926 – 6 februari 1995)
Hier met partner David Jackson (rechts)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Kola Boof werd (naar eigen zeggen) geboren als Naima Bint Harith op 3 maart 1972 in Omdurman, Soedan. Zie ook alle tags voor Kola Boof op dit blog.

Uit: The Sexy Part of the Bible

“Dear God and Dear Satan, I address the both of you to say: “Ife Kwulu ife akwudebe ya” (if one thing stands, another thing stands by it). For I am truly a descendent of the laboratory now, and I cry that you might take pity, because he has made of me an actual goddess—as pathetic as either of you—an experimental daughter raised on weekends and playtime by the Oluchi river women, yet privately educated by what the Africans call “the Caucasoids”, and just as when you created me—there’s more poetry than sense to it.
It’s my name that Stevedore calls right before his heart stops. He exhales it, passionately, “…Eternity!” And though my tears prevent me from seeing the moment when his eyes become glass, I certainly feel it, and especially right now, as hallucinogenic memories come to me like some miracle story that the topless Oluchi women would expect tourists to believe, I can see…everything…that the American filmmakers have come here to make a motion picture about in my lover’s glass pane eyes:
The skeletal dog with the human arm in its mouth, barely nourished enough to wag its tail as it runs away from the screaming mob, and him, Stevedore…coming into the town square, only he’s twenty years younger and looks even more like Ritchie Cunningham back then than he does now, and he steps aside as the mutt he mistook for a Dalmatian runs past with my arm in its mouth, and he’s not surprised at all as he comes upon the sight of a frail, middle aged Ajowan woman being kicked to death in the streets of DakCrete by the swallowers. To him, it is West Cassavaland desperation—that the young people are kicking me to death and stomping me and shouting belligerently, “Kill the racist…kill the racist’!”, their bony fists shaking in the air and their black faces twisted with an urgent ejaculation as they, the swallowers, obliterate me—“The Racist”

 
Kola Boof (Omdurman, 3 maart 1972)

De Duitse schrijver Manfred Flügge werd geboren op 3 maart 1946 in Kolding, Denemarken. Zie ook alle tags voor Manfred Flügge op dit blog.

Uit: Ich erinnere mich an Berlin

„Das Problem ist, dass die Baustellen eines Tages fertig sind, dass man nicht mehr Ausschachtungen, Tunnelbauten, Tauchereinsatz und erstaunlich rasches Wachstum der Stockwerke bewundern kann, sondern erschreckt ansehen muss, was man uns dort hingestellt hat. Und nicht nur ansehen: damit leben.Manchmal denkt man: man kann eine Stadt nicht nur mit Verfall zerstören, sondern auch durch Bauen. Auf Perspektiven kann keine Rücksicht genommen werden. Auf das Berliner Leben auch nicht. So wird der Zentralbahnhof an einer Stelle gebaut, wo niemand wohnt, wohin alle erst auf langen Wegen und mit erst noch zu schaffenden Verbindungen anreisen müssen und wo sich dann vielfältige Verkehrsströme gegenseitig lahm legen - falls nicht alles öde bleibt und der Berliner weiterhin so einsteigen möchte wie bisher: dezentral in Spandau, Wannsee, Bahnhof Zoo, Ostbahnhof. Aber die Baugrube samt Spreeverlegung ist natürlich beeindruckend. Der Stadtkenner und Stadtkritiker Wolf Jobst Siedler sprach in den sechziger Jahren von der"gemordeten Stadt"und in den achtziger von der"verordneten Gemütlichkeit". Sollte man nicht am Ende der neunziger Jahre von der"verordneten Stadt"sprechen, von der aufgezwungenen Kulisse? Die morgen zu ganz anderem Leben zwingen wird? Man hat im großen Stil ganze Viertel aus dem Boden gestampft, man setzt gewaltige Bauten mit brutaler Entschlossenheit in den Sand, hält sich an vage Berechnungen und Spekulationen über die künftige Entwicklung, fernab des wirklichen Berliner Lebens. Es wird oben und unten gleichzeitig gebaut, man hat nichts wachsen und sich entwickeln lassen, hat sich nicht am neuen Leben orientiert, das sich nach 1989 für das vereinte Berlin erst wieder einspielen musste. So hat man Block um Block in die Friedrichstraße gedrückt und hat nun eine öde Folge von leeren Kästen mit massiven Fassaden ohne Geist und Charme, kalt und stumpf wie falscher Marmor. Grieneisen-Architektur, sagt der Berliner dazu, in Anspielung auf ein traditionsreiches Bestattungsunternehmen."

 
Manfred Flügge (Kolding, 3 maart 1946)

De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus Clifton Mark Snider werd geboren op 3 maart 1947 in Duluth, Minnesota. Zie ook alle tags voor Clifton Snider op dit blog.

Aspen in the Wind

When I think of what you do
I think of a painting by Caillebotte:
three men scrape a hardwood floor,
their strong backs bowed, bent
like the wood, their arms too--
perpendicular or parallel, brown, potent,
symmetrical as Degas dancers,
fragile as they are firm,
autumn aspens in the wind:
they fill the eyes with gold,
the ears with vibrations.
The air oozes ripeness.

 
Clifton Snider (Duluth, 3 maart 1947)
Les raboteurs de parquet door Gustave Caillebotte, 1875

De Oostenrijkse schrijver Josef Winkler werd geboren op 3 maart 1953 in Kamering, Kärnten. Zie ook alle tags voor Josef Winkler op dit blog.

Uit: Roma, città aperta

„Tauben pickten ringsum die braunen Kerne der Melone auf, die der Junge zuerst in seine Hände spuckte und schließlich auf den Boden fallen ließ. Immer wieder wütend und sich empörend, da er mit seinen kurzen Hosen die Peterskirche nicht betreten darf, schlug einer eine Plastikflasche auf sein nacktes Knie, gelangweilt blies sein kleinerer Bruder in eine Plastikflasche hinein und wälzte sie am Asphalt zwischen den auffliegenden Tauben hin und her, und ein ebenfalls wartender, fünfzehnjähriger Knabe in kurzen Hosen, der einen, von seinem Bund gelösten Hosengürtel aus echtem Schlangenleder um seine unbehaarten, nackten Oberschenkel schlang, steckte immer wieder den silbernen Stift des Gürtelverschlußes in die Schlangenaugenlöcher hinein. Unter den Arkaden, zwischen den Steinsäulen, wohl hundert Meter vom Eingangstor der Peterskirche entfernt, schimpfte ein Junge, weil ihn ein Polizist aufgefordert hatte, seinen nackten Oberkörper zu bedecken. Ein neapolitanischen Dialekt sprechendes Nonnenzwillingpaar leckte an den mit Schokolade bestrichenen Zehen eines Eises in Kinderfußform.“

 
Josef Winkler (Kamering, 3 maart 1953)

De Duitse schrijfster Gudrun Pausewang werd geboren op 3 maart 1928 in Wichstadt. Zie ook alle tags voor Gudrun Pausewang op dit blog.

Uit: Kinderbesuch

„An einem Freitagmorgen – zwei Tage vor den Geschehnissen auf dem Anwesen des Maklers Ernesto Rocas Lobos, die die Bewohner des vornehmsten Viertels der Stadt bis in ihre Träume hinein ängstigen sollten – frühstückten Don Ernestos Schwiegereltern, zu Besuch aus Deutschland, auf der Gartenterrasse der Villa. Sie frühstückten allein. Tochter und Schwiegersohn waren am Vortag nach Miamigeflogen.
Noch voller Staunen über den Luxus im Hause Rocas Lobos genossen sie die ständige Beflissenheit des Personals, die Großzügigkeit von Villa und Garten, den reichgedeckten Tisch. Damals, in Deutschland, hatten sie ihre Tochter nur widerwillig einen Studenten der Wirtschaftswissenschaft heiraten lassen, einen Ausländer, einen exotisch wirkenden Südamerikaner, über dessen familiäre und finanzielle Verhältnisse sie nur Vermutungen hatten anstellen können. Nun aber erkannten sie, daß ihreTochterdieFraueinesderreichstenMännerderStadt gewordenwar.
»Nein, hier fehlt es an nichts, Kurt«, sagte Herta Köberle.
»Gut,daßwirJuttadiesePartienichtausgeredethaben.«
»Mich hat damals erst der Mercedes überzeugt«, antwortete Kurt Köberle. »Als Student konnte er sich einen Mercedes leisten – und nicht etwa einen aus zweiter Hand!«
»Dabei ist der Wagen nichts gegen diese Villa und alle die Reisen«, sagte sie lebhaft. »Man muß sich das mal vorstellen: Wann immer sie Lust haben, fliegen sie in die Staatenundamüsierensichdort!«

 
Gudrun Pausewang (Wichstadt, 3 maart 1928)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e maart ook mijn blog van 3 maart 2013 deel 2.

03-03-2015 om 18:46 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster van Tjitske Jansen werd geboren in Barneveld op 3 maart 1971. Zij ging op haar 12de tijdelijk wonen in een pleeggezin. Zij deed vwo en studeerde cum laude af in beeldende kunst en theater aan de Hogeschool voor de kunsten Arnhem. Daarnaast deed ze een opleiding Nederlands aan de Radboud Universiteit Nijmegen, die ze echter niet afmaakte. Voordat ze begon te dichten, was ze onder meer werkzaam als koopvrouw op de markt, serveerster, administratief medewerker en kokshulp. Nationaal verkreeg ze bekendheid in 2003 door haar debuutbundel “Het moest maar eens gaan sneeuwen”. Van deze bundel werden meer dan vijftienduizend exemplaren verkocht, een groot aantal voor een dichtbundel. Jansen draagt vaak voor uit eigen werk, onder meer op (literatuur)festivals als Poetry International, Lowlands, de Nacht van de Poëzie en de Wintertuin. Jansen is tegenwoordig woonachtig in Amsterdam.

Vrouw Holle

Ik kijk liever naar de maan
dan naar de mens.
De mens,
ik word er zó moe van.
Dat roepende, smekende,
lachende, verlangende,
niet wetende,
willen wetende
ik hou van jou zeggende,
of denkende,
op schoenen
of op eelt lopende,
van de een naar de ander rennende,
met sieraden en muziek beklede mens.
Ik kijk liever naar de maan
die altijd hetzelfde is:
onverschillig.
trouw.

De maan heeft geen woorden nodig
om te zeggen:
ik ben er
en morgennacht ben ik er weer

Misschien zit er een wolk voor,
misschien zie je me niet omdat je binnen bent,
omdat je binnen naar dwaze liedjes ligt te luisteren
of omdat er tranen voor je ogen zitten,
tranen omdat je denkt dat je alleen bent,
maar je bent niet alleen,
want ik ben er,
en gisteren was ik er ook,
en morgen ben ik er weer.

Voor zijn verjaardag

Ik weet de kleur waar hij het liefst op loopt
Ik weet de kleur die hij bij voorkeur draagt

Maar lopen is niet hetzelfde als slapen
en dragen niet hetzelfde als wakker worden.

Ik heb hem dus gevraagd: in welke kleur wil jij het liefste
slapen, in welke kleur wil jij het liefste wakker worden

In de kleur van jouw ogen zei hij, in de kleur van jouw huid.
Ik heb er niet naar gezocht. Ik wist ook zonder zoeken wel

dat er geen winkel bestaat die dekbedovertrekken verkoopt
in die kleuren. Er zit niets anders op. Ik moet voor altijd

bij hem slapen.

 
Tjitske Jansen (Barneveld, 3 maart 1971)

03-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Godfried Bomans werd geboren in Den Haag op 2 maart 1913. Zie ook alle tags voor Godfried Bomans op dit blog.

Uit: Wandelingen door Rome

“Ja mijne heren, de beste gids van Rome komt uit Sittard. Het is een klein stevig gebouwd mannetje, met borstelige, witte wenkbrauwen, een witte snor en een wit baardje dat aan de stevige kin vol moed begonnen is, maar zich dan plotseling bedenkt en er ineens mee uitscheidt. Hij draagt een wit hemd, dat van voren open is en daar een kettinkje laat zien, vermoedelijk eindigend in een gouden penning of medaille, doch daarover worden geen inlichtingen vertrekt. Opzij van de mond hebben zich twee kuiltjes gegraven, die op een algemene geneigdheid wijzen het leven een prettige instelling te vinden. De ogen zijn blauw en hebben de argeloze uitdrukking van een Walt Disney-kabouter. De schedel is opzij met een vermoeden van haar bekropen, doch in het midden volkomen kaal. Onder deze schedel bevindt zich Rome.’
(…)

“Naar het schoonmaken van de Trevi-fontein ben ik ook gaan kijken, maar om een heel andere reden. De Fontana di Trevi is de fontein, waar alle vreemdelingen, die later in Rome nog eens willen terugkeren, een munt ingooien. (..) Ik ging daar heen om te kijken, wat ze met al die duizenden munten zouden doen. Hoe vindt u die gedachte? Mij dunkt, dit is een typisch burgerlijke gedachte, die alleen door een Hollander kan worden voortgebracht. Niet de poëzie van zo’n munt in ‘t water gooien, met de volle maan boven je hoofd en een meisje aan je zij, nee, niets daarvan. Alleen de vraag: wáár blijven de duiten? Gaan ze naar de fiscus? Pikt de waterleiding ze in? Of verdwijnen ze in het potje der omliggende percelen? Kijk, aan zo’n vraag heb ik, als Hollander, houvast, daar kan ik mij uren in verdiepen.”
(…)

“Met honderden liepen ze in de stoet mee, allemaal als patertjes, nonnetjes, engelen of martelaren verkleed, met grote, oneindig verbaasde ogen, sommigen met hun eigen martelwerktuigjes in de hand en er verzonken op zuigend. Ik zag één engel, wier beide vleugels tot op de billetjes waren afgezakt en die liep nu juist heel ingetogen te bidden, in een brevier, dat zij precies omgekeerd in de beduimelde handjes hield. (..) Zestig Franciscaner paters trokken voorbij, ieder zeven jaar oud, met echte bruine pijtjes en hagelwitte koordjes, onder leiding van een dik gardiaantje, dat bijna omviel van de slaap.”

 
Godfried Bomans (2 maart 1913 - 22 december 1971)

De Nederlandse schrijver Multatuli (pseudoniem van Eduard Douwes Dekker werd geboren in Amsterdam op 2 maart 1820. Zie ook alle tags voor Multatuli op dit blog.

Uit: Ideën I

7.
Het beslissen by meerderheid van stemmen is 't recht van den sterkste in der minne. Het beduidt: àls we vochten zouden wy winnen... laat ons 't vechten overslaan.
Dit stelsel leidt dus niet zoozeer tot waarheid als tot rust. Doch slechts voor 't oogenblik, en palliatief. Want de leden der minderheid hebben meestal 't recht vóór zich, en zyn sterker, niet zoozeer uit besef van dat recht, als door meer geslotenheid en scherper prikkel tot inspanning. Wanneer de minderheid aangroeit tot meerderheid, verliest ze aan specifieke waarde wat ze wint in uitbreiding of aantal. Ze neemt al de fouten over van de verslagen tegenstanders die, op hùn beurt weer, deugd scheppen uit nederlaag.
De slotsom is treurig.

8.
Het besluiten tot iets groots kan geschieden met kalme vastberadenheid of in geestdrift. Het eerste staat natuurlyk hooger. Dit hoogere nu vindt men zelden, maar nu-en-dan toch, by 'n individu. By vergaderingen nooit.
Een grootsch besluit van 'n vergadering wordt altyd genomen in drift van geest en met geschreeuw. Dat noemt men met een deftig woord: akklamatie.
Lees niet, bid ik u, dat 'n vergadering die schreeuwt en driftig van geest is, grootsche besluiten neemt.

12.
Gedachten heeft ieder. By weinigen worden ze tot denkbeelden. Nog minder zyn er, die vorm en kleur weten weertegeven van die beelden. En wie dit doet, hoort gedurig ‘juist wat ik dacht.’ Ja, op omtrek na, op kleur na, op schaduw na. Dat is: op zeer veel na. (En vooral op den moed na, om daarmee op eigen verantwoordelykheid voor den dag te komen!)”

 
Multatuli (2 maart 1820 - 19 februari 1887)
Cover

De Amerikaanse schrijver John Irving werd geboren op 2 maart 1942 in Exeter, New Hampshire. Zie ook alle tags voor John Irving op dit blog.

Uit: The World According to Garp

“Duncan began talking about Walt and the undertow – a famous family story. For as far back as Duncan could remember, the Garps had gone every summer to Dog’s Head Harbor, New Hampshire, where the miles of beach in front of Jenny Fields’ estate were ravaged by a fearful undertow. When Walt was old enough to venture near the water, Duncan said to him – as Helen and Garp had, for years, said to Duncan – ‘Watch out for the undertow.’ Walt retreated, respectfully. And for three summers Walt was warned about the undertow. Duncan recalled all the phrases.
‘The undertow is bad today.’
‘The undertow is strong today.’
‘The undertow is wicked today.’ Wicked was a big word in New Hampshire – not just for the undertow.
And for years Walt reached out for it. From the first, when he asked what it could do to you, he had only been told that it could pull you out to sea. It could suck you under and drown you and drag you away.
It was Walt’s fourth summer at Dog’s Head Harbor, Duncan remembered, when Garp and Helen and Duncan observed Walt watching the sea. He stood ankle-deep in the foam from the surf and peered into the waves, without taking a step, for the longest time. The family went down to the water’s edge to have a word with him.
‘What are you doing, Walt?’ Helen asked.
‘What are you looking for, dummy?’ Duncan asked him.
‘I’m trying to see the Under Toad,’ Walt said.
‘The what?’ said Garp.
‘The Under Toad,’ Walt said. ‘I’m trying to see it. How big is it?”

 
John Irving (Exeter, 2 maart 1942)
Cover dvd met Robin Williams

De Amerikaanse schrijver en journalist Tom Wolfe werd geboren op 2 maart 1930 in Richmond, Virginia. Zie ook alle tags voor Thomas Wolfe op dit blog.

Uit:A Man in Full

“One of the few freedoms that we have as human beings that cannot be taken away from us is the freedom to assent to what is true and to deny what is false. Nothing you can give me is worth surrendering that freedom for. At this moment I'm a man with complete tranquillity...I've been a real estate developer for most of my life, and I can tell you that a developer lives with the opposite of tranquillity, which is perturbation. You're perturbed about something all the time. You build your first development, and right away you want to build a bigger one, and you want a bigger house to live in, and if it ain't in Buckhead, you might as well cut your wrists. Soon's you got that, you want a plantation, tens of thousands of acres devoted solely to shooting quail, because you know of four or five developers who've already got that. And soon's you get that, you want a place on Sea Island and a Hatteras cruiser and a spread northwest of Buckhead, near the Chattahoochee, where you can ride a horse during the week, when you're not down at the plantation, plus a ranch in Wyoming, Colorado, or Montana, because truly successful men in Atlanta and New York all got their ranches, and of course now you need a private plane, a big one, too, a jet, a Gulfstream Five, because who's got the patience and the time and the humility to fly commercially, even to the plantation, much less out to a ranch? What is it you're looking for in this endless quest? Tranquillity. You think if only you can acquire enough worldly goods, enough recognition, enough eminence, you will be free, there'll be nothing more to worry about, and instead you become a bigger and bigger slave to how you think others are judging you.”

 
Tom Wolfe (Richmond, 2 maart 1930)

De Amerikaanse dichter en performer Michael Salinger werd geboren op 2 maart 1962 in Cleveland, Ohio. Zie ook alle tags voor Michael Salinger op dit blog.

The Domestique (Fragment)

Muscle fatigue is instigated
(according to the latest scientific hypothesis)
by tiny leaks of calcium on a cellular level
stimulating enzymes to assault muscle fibers
endeavoring to shut down whatever business is afoot
but,
you already knew this

It is your nature to ignore this chemistry
Legs pumping with the precision of locomotive pistons
transferring energy to chain, sprocket and wheels
cutting through space
incited salmon-like forward
while every fiber below your neck screams
for you to stop
calves sinews braiding into knots
thighs threatening to split as if baking bread
the peloton follows in your wake
a brightly colored migration of spandex butterflies
and you come out of your saddle
to dance on your pedals
as if Bix Beiderbecke was blowing a solo in your skull
and then it comes

 
Michael Salinger (Cleveland, 2 maart 1962)
 

De Hongaarse dichter János Arany werd geboren op 2 maart 1817 in Nagyszalonta. Zie ook alle tags voor János Arany op dit blog.

The Bard Of Wales (Fragment)

Edward the king, the English king,
Bestrides his tawny steed,
'For I will see if Wales,' said he,
'Accepts my rule indeed.

'Are stream and mountain fair to see?
Are meadow grasses good?
Do corn-lands bear a crop more rare
Since wash'd with rebel's blood?

'And are the wretched people there,
Whose insolence I broke
As happy as the oxen are
Beneath the driver's yoke?

'In truth this Wales, Sire, is a gem,
The fairest in your crown:
The stream and field rich harvest yield,
And fair and dale and down.

'And all the wretched people there
Are calm as man could crave;
Their hovels stand throughout the land
As silent as the grave.'

 
János Arany (2 maart 1817 – 22 oktober 1882)
Borstbeeld in Boedapest, Nationaal Museum

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e maart ook mijn blog van 2 maart 2014 deel 2.

02-03-2015 om 18:41 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Frank Albers werd geboren op 2 maart 1960 in Schoten. Hij studeerde in Gent en Oxford en promoveerde aan Harvard op een proefschrift over het utopische denken van Jean-Jacques Rousseau en Ralph Waldo Emerson. Van 1998 tot 2000 leidde hij samen met Bernard Dewulf het Nieuw Wereldtijdschrift. In het jaar daarop werd hij chef van de boekenbijlage Standaard der Letteren (tot 2005). Als auteur trad Albers op de voorgrond met de fragmentarische roman “Angst van een Sneeuwman” (1982) waarvoor hij in 1983 de Yangprijs ontving. In 2007 verscheen het reisessay “Beatland”: In het spoor van Jack Kerouac’s On the road (De Bezige Bij), waarin hij verslag doet van zijn tocht dwars door de Verenigde Staten, vijftig jaar na het verschijnen van Kerouac’s cultroman. Voor het Nationale Toneel in Den Haag vertaalde Albers onder meer Hamlet, Titus Andronicus en King Lear. Albers houdt ook een blog bij en geeft lezingen over onder andere Shakespeare, Kerouac en Albert Camus.

Uit: Een zonderling land

“Er was eens een land dat niet wilde bestaan. Dat vonden de andere landen raar. De meeste landen waren trots op zichzelf. De meeste landen voelden zich beter dan alle andere landen. Zelfs een land dat hanger leed, deed vaak alsof het beter was dan een land dat te eten had. De meeste landen waren macho's. Wie hen tergde, kreeg een dreun. Zo waren vele landen ook ontstaan. Al vechtend. Vechten schept een band en soms een land. Al was er om een land bijeen te houden meer nodig
dan speren of bommen. De meeste landen waren een samenweefsel van gedeeld leed en gedeelde herinneringen, van gedeeld geloof en gedeelde taal. Soms. als ze wat ouder en wijzer waren geworden, leenden landen om met elkaar samen te werken. Dan gingen 2e bijvoorbeeld samen naar
de maan. of samen een ander land vernietigen. Maar hoe lang en innig ze ook met elkaar samenwerkten, uiteindelijk hielden landen altijd het meest van zichzelf. Dat zag je bij sportwedstrijden en fabriekssluitingen. Eens macho, altijd macho. Er bestaat geen tweelandenvlag.
Tussen al deze grote, trotse macholanden lag dus dit ene landje dat. tot verbijstering van velen, niet wilde bestaan. Het had zichzelf niet bedacht, was niet gegroeid uit het verlangen van mensen om binnen dezelfde grenzen te wonen, niet uit angst voor een vijand, niet uit krijgszucht of list, maar uit slib samengeklonterd in een trage bocht van de tijd. Het land was als een vondeling, verwekt en vergeten in een achterkamertje van de geschiedenis, een bastaardje dat de natuur niet bepaald had verwend, want behalve erg klein was het ook erg lelijk, en het bezat ook niets van wat kleine lelijke landjes voor grotere landen soms toch aantrekkelijk maakt. zoals gas olie of diamant.”

 
Frank Albers (Schoten, 2 maart 1960)

02-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, vertaler en journalist Jan Eijkelboom werd op 1 maart 1926 in Ridderkerk geboren. Zie ook alle tags voor Jan Eijkelboom op dit blog.

Tuin Dordrechts museum

Als ik gestorven ben
zal in de tuin van dit museum
boven het warrig bladerengedruis
een merel net zo helder zingen
op net zo’n late voorjaarsdag

En ik, ik zal er niet meer zijn
om door dit zingen te vergeten
dat ik moet sterven mettertijd.

Maar aan de andre kant zal ik
– je weet maar nooit –
veel langer leven dan die vogel
En als ik dan toch onder de zoden lig
dan zal mijn zoon nog eens
een merel net zo horen klinken
op net zo’n late voorjaarsdag.
En hij zal weten wie ik was
en ach, een vogel weet van niets.

Maar aan de andre kant alweer:
als merels aan hun vaders konden denken
wellicht dat ze dan krasten als een raaf.

Een schilder

Op dijkjes langs de balkegaten
stonden wij stil te schetsen in de kou,
en dan maar over kunst en toekomst praten
als jij in elk geval een schilder wezen zou.
Ik wist nou nooit eens wat ik worden wou
en kon mezelf soms om die vaagheid haten.
Maar onder mijn bewondering voor jou
school toch dédain voor missers en hiaten
 
bij iemand die te weinig boeken las.
Jij slikte dankbaar, of het manna was,
al wat ik je vertelde over morgen
en over wat er vroeger is geweest.
Je schildert nu decors in Avereest,
in godsdienstwaan gekerkerd, of geborgen.

Moeilijk moment

Net als hij op 't café-toilet
in de verschoten spiegel kijkt
barst er een bloedrivier
zijn oogbal binnen.
Ook wordt het ademen beperkt:
de refusal is nog aan 't werk.
 
Toch weet hij in zijn ademnood
dat het maar even duurt,
dan kan het weer beginnen,
de zachte levensdood.
 
De stortbak heet Silentium.
Grijs bovenlicht zakt om hem heen.
Een vrede buiten kijf
vult hem, die net niet stierf,
van top tot teen.

 
Jan Eijkelboom (1 maart 1926 – 28 februari 2008)

De Oostenrijkse schrijver, dichter en schilder Franzobel werd geboren op 1 maart 1967 in Vöcklabruck. Zie ook alle tags voor Franznbel op dit blog

Uit:Liebesgeschichte

“1. Die sechste Stunde
Weil er beim Aufsperren einer Tür immer fürchtete, jemand könnte ihn beobachten, sich auf ihn stürzen, ihn überwältigen, blickte er sich hastig um, doch da war nichts, nur die dunkelblaue Nacht hing wie eine atmende, quallige Masse über den schlafenden Häusern und Autos. Auch wenn alles still war, beeilte er sich, den Haustorschlüssel ins Schloss zu stecken, zu drehen. Es klemmte. Verdammt! Er presste. Fluchte. Jetzt gelang es.
Alexander, ein graziler junger Mann von vierunddreißig Jahren, blutarm, nervös, hohlwangig mit zartgliedrigen Händen und einer mäßig vorstehenden, leicht aufwärtsgebogenen Nase im teigigen Gesicht, Alexander, der stets um Stil bemüht war, bedacht darauf, dass man sah, wer er war, einer, der die Welt aus ihren Angeln hob. Alexander keuchte. Wie ein anschlagender Jagdhund hing er in der straffen Leine seiner Atemröhre, keuchte heftig, fiel gegen die zugefallene Tür, griff sich an die Brust und hustete, als hätte er einen Hundertmeterlauf absolviert. Dabei war er nur von der Ecke hergelaufen, wo er den Taxifahrer hatte halten lassen.
Er strich die Falten aus dem Regenmantel, bückte sich, um seine Schuhbänder zu binden, und hastete durch das Treppenhaus, zog sich am Geländer hoch, vorbei an Fußabstreifern und ausgetragenen Zeitungen, hinweg über Specksteine, Tröpfchen von der inkontinenten Dackeldame Max, zog sich empor durch das Gründerzeittreppenhaus, vorbei an einem kleinen abgenagten Knochen mit blutigem Gelenk, vorbei an abgeschlagenen Wänden, von denen Putz rieselte, um endlich vor der ihm wohlbekannten Tür zu stehen.
Alexander keuchte, griff sich ans Herz, versuchte es zu kontrollieren, atmete langsam aus und ein, blickte aus dem Treppenhausfenster, sah den roten Streifen der ausbrechenden Sonne, die die quallige Nacht bald verscheucht haben würde, blieb an den Blumenkästen hängen, wunderte sich, wie sich seine Frau für dieses Grünzeug interessieren konnte, wo er nicht einmal die Namen dieser Gewächse behielt, alle Thujen nannte. Sie aber sagte, Pflanzen sind wie Tiere, die immer schlafen. Seit sieben Jahren waren sie verheiratet. Was wussten sie voneinander?“

 
Franzobel (Vöcklabruck, 1 maart 1967)

De Engelse schrijver Jim Crace werd geboren op 1 maart 1946 in St. Albans, Hertfordshire. Zie ook alle tags voor Jim Crace op dit blog.

Uit:Quarantine

“Musa was paying a heavy price, his uncles said, for sleeping on his back without a cloth across his face. An idiotic way to die. A devil had slipped into his open mouth at night and built a fire beneath the rafters of his ribs. Devils were like anybody else; they had to find what warmth they could or perish in the desert cold. Now Musa had provided lodging for the devil's fever. He wouldn't last more than a day or two -- if he did, then it would be a miracle. And not a welcome one.
It was Miri's duty to Musa, everybody said, to let the caravan go on through Jericho towards the markets of the north without her. It couldn't travel with fever in its cargo. It couldn't wait while Musa died. Nor could it spare the forty days of mourning which would follow. That would be madness. Musa himself wouldn't expect such waste. He had been a merchant too, and would agree, if only he were conscious, God forbid, that business should not wait for funerals. Or pregnancies. Fortunes would be lost if merchants could not hurry on. Besides, the camels wouldn't last. They needed grazing and watering, and there was no standing water in this wilderness and hardly any hope of rain. No, it was a crippling sadness for them too, make no mistake, the uncles said, but Miri had to stay behind, continue with her singing till the end, and bury Musa on her own.
She'd have to put up stones to mark her husband's passing and tend his grave until the caravan returned for her. She would be safe and comfortable if she took care. There was sufficient water in skins for a week or so, and then she could locate a cistern of some kind; there were also figs and olives and some grain, some salted meat and other food, plus the tent, the family possessions, small amounts of different wools, a knife, some perfume and a little gold. She'd have company as well. They'd leave six goats for her, plus a halting donkey which was too slow and useless for the caravan. Two donkeys then. Both lame, she said, nodding at her husband.”

 
Jim Crace (St. Albans, 1 maart 1946)

De Zwitserse dichter, schrijver, cabaretier en liedjesmaker Franz Hohler werd geboren op 1 maart 1943 in Biel. Zie ook alle tags voor Franz Hohler op dit blog.

Nachtrag zu den Starenbäumen

Was die zwei
dienstags gefällten
Scheinzypressen betrifft
im Zentrum Örlikons

ihr kennt sie vielleicht
die Bäume
auf welchen sich jeweils
die Stare zum Abflug versammeln

so kann ich euch
nach Gesprächen mit allen Beteiligten
sagen:

Niemand kann etwas dafür
alle handelten nur
im Auftrag
oder weil es nicht anders ging
und es war auf jeden Fall
die vernünftigste Lösung.

Ich werd es
im Herbst
den Staren erklären.

Die Selbstgerechten

Und als der Irak
Kuweit überfiel –
habt ihr da auch demonstriert?

So fragen uns die
die selber nie demonstrieren

und falten die Hände
über den Bäuchen

 
Franz Hohler (Biel, 1 maart 1943)

De Britse schrijver Giles Lytton Strachey werd geboren op 1 maart 1880 in Londen. Zie ook alle tags voor Lytton Strachey op dit blog.

Uit: The Letters of Lytton Strachey

“To Leonard Woolf
“Blackgang Chine Hotel Ventnor I of W [Easter 1902, c. March 30]

Dear Leon
It is no longer cold - we are sitting out in the sun on a quasi-lawn overlooking a blue-grey sea. (We = Ainsworth and I.) He is reading Anna Karenine in French; I have Montaigne, Swinburne, Webster and Hamlet on the table in front of me, and have just found your letter indoors. Don't be any more depressed. God's on his thorn - the snail's in his heaven ...
For the soul that is wisdom and freedom, the spirit of England redeemed from her past, Speaks life through the lips of the master and lord of her children, the first and the last. Thought, touched by his hand, and redeemed by his breath, sees, hears, and accepts from above The limitless lightnings of vision and passion, the measureless music of love!
We take immense walks most days - which is rather pleasant. Two others called Sanger and Robin Mayor have been with us - but have now gone. We laugh a good deal. I nearly quarrelled with Ainsworth t'other night but not quite. I don't like the personification of irrelevance - but that's all. The 'scholarship question' perhaps is hardly that. But when you see the GREAT LETTER you'll understand altogether.
I never heard of anything quite so mad as your and the Goth's proceedings. Dear, dear! Did he see his buds? In Suffolk, I mean. Mania! Mania!
I have not finished Pere Goriot and so I shall not yet say what I think about it. Maxim Gorki sounds death indeed. Yes, the great absurdity of most writers is that they will write about [illegible, perhaps Greek characters] and fools - or mere fantastic cranks. Down with them! Shakespeare's chief point, I think, is that he deals so much with geniuses. Meanwhile I have three Maupassant stories that I long to write - only for the most private of all circulation, of course. Can't write any more poetry, can you? If one only had indefinite empty years -! [...]
your G.L.S.”

 
Lytton Strachey (1 maart 1880 – 21 januari 1932)
Lytton Strachey Reading in the Garden at Tidmarsh door Dora Carrington, ca. 1918

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e maart ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

01-03-2015 om 16:21 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Robert Traill Spence Lowell werd geboren op 1 maart 1917 in Boston. Zie ook alle tags voor Robert Lowell op dit blog.

Homecoming

What was is ... since 1930;
the boys in my old gang
are senior partners. They start up
bald like baby birds
to embrace retirement.

At the altar of surrender,
I met you
in the hour of credulity.
How your misfortune came out clearly
to us at twenty.

At the gingerbread casino,
how innocent the nights we made it
on our Vesuvio martinis
with no vermouth but vodka
to sweeten the dry gin--

the lash across my face
that night we adored . . .
soon every night and all,
when your sweet, amorous
repetition changed.

"To Speak of Woe That Is in Marriage"

"The hot night makes us keep our bedroom windows open.
Our magnolia blossoms.Life begins to happen.
My hopped up husband drops his home disputes,
and hits the streets to cruise for prostitutes,
free-lancing out along the razor's edge.
This screwball might kill his wife, then take the pledge.
Oh the monotonous meanness of his lust. . .
It's the injustice . . . he is so unjust--
whiskey-blind, swaggering home at five.
My only thought is how to keep alive.
What makes him tick?Each night now I tie
ten dollars and his car key to my thigh. . . .
Gored by the climacteric of his want,
he stalls above me like an elephant."

 
Robert Lowell (1 maart 1917 - 12 September 1977)

De Franstalige, Zwitserse schrijver Jacques Chessex werd geboren op 1 maart 1934 in Payerne. Zie ook alle tags voor Jacques Chessex op dit blog.

Uit: Pardon mère

« Longtemps j’ai eu le temps. C’était quand ma mère vivait. J’étais désagréable avec elle, ingrat, méchant, je me disais : j’aime ma mère. Elle le sait ou elle finira bien par le savoir. J’ai le temps.(…) En attendant, le temps passait. Je rencontrais ma mère, je la blessais parce que tout en elle me blessait. Son esprit était droit, sa pensée juste, son élégance de bon goût, sa taille bien prise, son regard d’un bleu un peu gris était pur et me voyait. Et moi je n’étais pas digne de ce regard. » Un fils parle de sa mère, née à Vallorbe en 1910, morte le jeudi 15 février 2001, il regrette les méchantes pensées, l’indifférence, le temps de l’enfance évanouie trop vite. Sa mère, « le contraire de la vanité et du tapage », lectrice de la Fontaine au regard clair, et lui l’écrivain, l’excessif, le mauvais fils tapageur. Mais quand ce fils indigne s’appelle Jacques Chessex, alors c’est une relation forte, ambiguë, charnelle à la fois qui se noue avec sa mère. Tombeau et Résurrection, « fontaine de regret », violence et douceur, évocation pudique mais sans voile, ce livre autobiographique est l’un des plus beaux, des plus émouvants, de l’auteur. « Mère tu m’habites. Où es-tu dans ta mort ce matin ? »

 
Jacques Chessex (1 maart 1934 – 9 oktober 2009)

De Japanse dichter en schrijver Ryūnosuke Akutagawa werd geboren op 1 maart 1892 in Tokio. . Zie ook alle tags voor Ryūnosuke Akutagawa op dit blog.

Uit: In a Grove (Vertaald door Takashi Kojima)

“The man that I arrested? He is a notorious brigand called Tajomaru. When Iarrested him, he had fallen off his horse. He was groaning on the bridge atAwataguchi. The time? It was in the early hours of last night. For the record,I might say that the other day I tried to arrest him, but unfortunately heescaped. He was wearing a dark blue silk kimono and a large plain sword.And, as you see, he got a bow and arrows somewhere. You say that this bowand these arrows look like the ones owned by the dead man? Then Tajomarumust be the murderer. The bow wound with leather strips, the black lacquered quiver, the seventeen arrows with hawk feathers—these were allin his possession I believe. Yes, Sir, the horse is, as you say, a sorrel with afine mane. A little beyond the stone bridge I found the horse grazing by theroadside, with his long rein dangling. Surely there is some providence in hishaving been thrown by the horse.Of all the robbers prowling around Kyoto, this Tajomaru has given the mostgrief to the women in town. Last autumn a wife who came to the mountainback of the Pindora of the Toribe Temple, presumably to pay a visit, wasmurdered, along with a girl. It has been suspected that it was his doing. If this criminal murdered the man, you cannot tell what he may have done withthe man's wife. May it please your honor to look into this problem as well.”

 
Ryūnosuke Akutagawa (1 maart 1892 – 24 juli 1927)

De Duitse schrijfster en dichteres Sabina Lorenz werd geboren op 1 maart 1967 in München. Zie ook alle tags voor Sabine Lorenz op dit blog,

Ensō auf einem Balkon

Im Morgengrauen sind die Straßen still zu Schemen gefaltet.

Wild verzweigte Narben in diesem Teil der Stadt, der Mittlere
Ring: hinauswuchernde Schnittkanten (man könnte auch sagen

herein-), als wär das die richtige Form, uns zu häuten.
In diesem Moment schweben Netze aus Zufällen. Pinselhaare,

zusammengeführt zu einem kalligraphischen Schwung.
Wie der Ruderflug eines Vogels mit der Möglichkeit,

ein Irrgast zu sein auf seinem Zug. Hier das Gepäck,
übersetzt ins Gestern: es ist immer zu schwer oder zu leicht.

Unten streiten sich die Taxifahrer. Eilen Schichtarbeiter
von der Arbeit, in die Arbeit, allseits wie jetzt

nur ein leichter Schlaf, der vergessen lässt, dass man schläft.

 
Sabina Lorenz (München, 1 maart 1967)

De Amerikaanse dichter Richard Wilbur werd geboren op 1 maart 1921 in New York. Zie ook alle tags voor Richard Wilbur op dit blog.

A Plain Song for Comadre

Though the unseen may vanish, though insight fails
And doubter and downcast saint
Join in the same complaint,
What holy things were ever frightened off
By a fly's buzz, or itches, or a cough?
Harder than nails

They are, more warmly constant than the sun,
At whose continual sign
The dimly prompted vine
Upbraids itself to a green excellence.
What evening, when the slow and forced expense
Of sweat is done,

Does not the dark come flooding the straight furrow
Or filling the well-made bowl?
What night will not the whole
Sky with its clear studs and steady spheres
Turn on a sound chimney? It is seventeen years
Come tomorrow

That Bruna Sandoval has kept the church
Of San Ysidro,** sweeping
And scrubbing the aisles, keeping
The candlesticks and the plaster faces bright,
And seen no visions but the thing done right
From the clay porch

To the white altar. For love and in all weathers
This is what she has done.
Sometimes the early sun
Shines as she flings the scrubwater out, with a crash
Of grimy rainbows, and the stained suds flash
Like angel-feathers.

 
Richard Wilbur (New York, 1 maart 1921)

De Afro-Amerikaanse schrijver Ralph (Waldo) Ellison werd geboren in Oklahoma City op 1 maart 1913. Zie ook alle tags voor Ralph Ellison op dit blog.

Uit: Invisible Man

“He paused, removing the tissue paper and revealing a gleaming calfskin brief case.
". . . in the form of this first-class article from Shad Whitmore's shop."
"Boy," he said, addressing me, "take this prize and keep it well. Consider it a badge of office. Prize it. Keep developing as you are and some day it will be filled with important papers that will help shape the destiny of your people."
I was so moved that I could hardly express my thanks. A rope of bloody saliva forming a shape like an undiscovered continent drooled upon the leather and I wiped it quickly away. I felt an importance that I had never dreamed.
"Open it and see what's inside," I was told.
My fingers a-tremble, I complied, smelling the fresh leather and finding an official-looking document inside. It was a scholarship to the state college for Negroes. My eyes filled with tears and I ran awkwardly off the floor.
I was overjoyed; I did not even mind when I discovered that the gold pieces I had scrambled for were brass pocket tokens advertising a certain make of automobile.
When I reached home everyone was excited. Next day the neighbors came to congratulate me. I even felt safe from grandfather, whose deathbed curse usually spoiled my triumphs. I stood beneath his photograph with my brief case in hand and smiled triumphantly into his stolid black peasant's face. It was a face that fascinated me. The eyes seemed to follow everywhere I went.
That night I dreamed I was at a circus with him and that he refused to laugh at the clowns no matter what they did. Then later he told me to open my brief case and read what was inside and I did, finding an official envelope stamped with the state seal; and inside the envelope I found another and another, endlessly, and I thought I would fall of weariness. "Them's years," he said. "Now open that one." And I did and in it I found an engraved document containing a short message in letters of gold. "Read it," my grandfather said. "Out loud."

 
Ralph Ellison (1 maart 1913 – 16 april 1994)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

01-03-2015 om 16:09 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Jean-Edern Hallier werd geboren op 1 maart 1936 in Saint-Germain-en-Laye. Zie ook alle tags voor Jean-Edern Hallier op dit blog.

Uit: Bréviaire pour une jeunesse déracinée

« Aujourd’hui, en mon train endiablé, quand je me retourne, je vois d’autres enfants qui me poursuivent, et se rapprochent. L’un me ressemble singulièrement, avec ses yeux verts, sa mèche noire. Il me fait plus peur que les autres, avec son air de farouche détermination. Lui, est sans pitié. A sa moue dédaigneuse, à son regard perdu et fixe de voyant, je reconnais qui je fus – et qui je redeviens, quand je m’évade de la société des hommes pour travailler à l’un de mes livres. O solitudes enchantées ! Ma force d’oubli se déverse souvent en un havre de grâce, un vert paradis où le temps se gonfle, reprenant sa capillarité perdue, sa subjectivité, et ce rêve habité de réel. Elle est partie. Quoi ? L’Eternité. La voici retrouvée. »

 
Jean-Edern Hallier (1 maart 1936 – 12 januari 1997)

De Mauritiaanse dichter, schrijver en journalist Marcel Cabon werd geboren op 29 februari 1912 in Curepipe. Zie ook alle tags voor Marcel Cabon op dit blog.

Uit: Namasté

« Toujours il avait aimé à apprendre.Ce qu'il y a sous le ciel et ce qu'il y a dans les livres.Ce que les gens ont à dire.
A Bras d'Eau, l'huile était aux trois quarts consumée dans la lampe qu'il lisait encore.
-Viens dormir,lui disait sa mère.
Mais Ram n'entendait pas ou faisait la sourde oreille.Dormir quand il était en plein ciel,avec les dieux et les déesses?Dormir quand sur le champ de Dharma, le saint champ de Kuru, les hommes de Dhristarâshtra et les fils de Pându s'assemblaient, brûlants de combattre?
La crainte venait à la pauvrette qu'il ne tombât malade, que son sang ne tarît, comme l'huile dans la lampe.
A la classe du maraz, il était le premier arrivé.Et cette classe-lâ se faisait après le repas du soir, alors que les étoiles cheminaient déjà.
Homme, Ram se souvenait encore, - et ses yeux riaient à ce souvenir - de ce livre que vantait le maître (on y parlait des frasques d'Hanoumane), et qui se vendait à Flacq, chez le bijoutier.
Il avait douze ans,alors.Pas plus haut que ça.Pourtant, sou après sou, il avait acquis un petit pécule.Et un matin, il s'était mis en route, au chant du coq.
-Où vas-tu, Ram?
-Je reviens tout de suite.
Il s'en allait pour la moitié de la journée.
Qu'il était heureux! Et que la lune descendante était belle! Que l'odeur de la terre était pénétrante!Jamais encore la nuit qui s'achève ne lui semblerait aussi belle. »

 
Marcel Cabon (29 februari 1912 – 31 januari 1972)
 

De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus William Dean Howells werd geboren op 1 maart 1837 in Martinsville, Ohio. Zie ook alle tags voor William Dean Howells op dit blog.

Vision

Within a poor man’s squalid home I stood:
The one bare chamber, where his work-worn wife
Above the stove and wash-tub passed her life,
Next the sty where they slept with all their brood.
But I saw not that sunless, breathless lair,
The chamber’s sagging roof and reeking floor;
The smeared walls, broken sash, and battered door;
The foulness and forlornness everywhere.
I saw a great house with the portals wide
Upon a banquet room, and, from without,
The guests descending in a brilliant line
By the stair’s statued niches, and beside
The loveliest of the gemmed and silken rout
The poor man’s landlord leading down to dine.

Tomorrow

Old fraud, I know you in that gay disguise,
That air of hope, that promise of surprise:
Beneath your bravery, as you come this way,
I see the sordid presence of Today;
And I shall see there, before you are gone,
All the dull Yesterdays that I have known.

 
William Dean Howells (1 maart 1837 – 11 mei 1920)
Op 18-jarige leeftijd

De Amerikaanse schrijver Steven Barnes werd geboren op 1 maart 1952 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Steven Barnes op dit blog.

Uit: Shadow Valley

“Whatever the truth might be, a second disaster soon struck. From the south came the Mk*tk, brutal men who killed many and even stole three of the sacred dream dancers. The bloody war had almost undone the Ibandi.If Hot Tree’s daughter had not brought her here to Water boma, Tree did not know what might have become of her.
Much had changed since then. Sky Woman, the girl who had earned her name by climbing Great Sky, had fled north with half the tribe, accompanied by her lover, Frog Hopping, who had climbed Great Sky with her in search of wisdom. Some said he was a mighty hunter, but Tree had never been impressed by Frog. Both his elder brothers, greater providers by far, had died on the great mountain, but their widows, Ember and Flamingo, had traveled north with Frog.
Hot Tree inhaled deeply. The afternoon air reeked of burnt grass. She stood just outside the boma’s bamboo gate at the edge of the wide blackened zone singed every moon to deny hiding space to leopards. Beyond that dark space, grass grew knee- high, and beyond that the plain was broken by round and flat- topped trees and dusky scrub ranging out to a thinly ridged northern horizon. The air smelled of dust and burnt thornbush.
Her old eyes could just barely distinguish a hyena’s brownish- gray pelt, lurking a spear’s throw from the edge of the blackened zone.
Another four or five spear casts distant loped three giraffes, two adults and one calf half the height of its parents. Even as she watched, they dissolved into the shimmering air, much like the cloud creatures the strange boy Frog had so often babbled of.”

 
 
Steven Barnes (Los Angeles, 1 maart 1952)

De Spaans-Amerikaanse schrijfster en dichteres Mercedes de Acosta werd geboren op 1 maart 1893 in New York. Zie ook alle tags voor Mercedes de Acosta op dit blog.

Uit: Here Lies the Heart

“Imoved near Bhagavan, sitting at his feet and facing him. Guy was right. Not long after this Bhagavan opened his eyes. He moved his head and looked directly down at me, his eyes looking into mine. It would be impossible to describe this moment and I am not going to attempt it. I can only say that at this second I felt my inner being raised to a new level-as if, suddenly, my state of consciousness was lifted to a much higher degree. Perhaps in this split second I was no longer my human self but the Self. Then Bhagavan smiled at me. It seemed to me that I had never before known what a smile was. I said, "I have come a long way to see you."
There was silence. I had stupidly brought a piece of paper on which I had written a number of questions I wanted to ask him. I fumbled for it in my pocket, but the questions were already answered by merely being in his presence. There was no need for questions or answers. Nevertheless, my dull intellect expressed one.
"Tell me, whom shall I follow-what shall I follow? I have been trying to find this out for years by seeking in religions, in philosophies, in teachings." Again there was silence. After a few minutes, which seemed to me a long time, he spoke."

 
Mercedes de Acosta (1 maart 1893 – 9 mei 1968)

01-03-2015 om 16:09 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Myrthe van der Meer (pseudoniem) werd geboren op 1 maart 1983 in Den Bosch. Zij werkte als redacteur bij een grote uitgeverij, tot ze een burn-out kreeg en zwaar depressief vijf maanden op de paaz belandde, de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Over deze ervaring schreef ze haar debuut “PAAZ”. Het boek werd meer dan 50.000 keer verkocht en het werd genomineerd voor de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs. Myrthe won de Psyche Mediaprijs en de Viva400-Award. In 2013 verscheen haar tweede boek, de roman “Kalf”. In 2015 volgde het vervolg op “PAAZ”, de roman “UP”.

Uit: PAAZ

“Over drie uur begint de vakantie.
Ik leun achterover in mijn bureaustoel en draai weer in het rond. Onder me kruipt het verkeer zich een infarct rond de kantoorflat. Ik zet me nog een keer af en de kamer, mijn collega en de ramen zwiepen weer voorbij. Over drie uur ben ik vier weken vrij. Vier weken helemaal niets.
‘Is het feest soms al begonnen, Emma?’ zegt Simon als hij de kamer binnenloopt.
‘Yep,’ zeg ik lachend. ‘Wat moet je? Kan ik iets doen?’
‘Jij mocht toch niets meer doen?’ vraagt hij met een frons.
Ik kijk snel naar Felix die tegenover me volledig in beslag genomen wordt door het telefoontje van een auteur die ervan overtuigd is dat zijn boekomslag in precies de verkeerde tint azuurblauw is gedrukt.
Met een opgeluchte grijns wijs ik naar mijn bureau. Naast de stapel afgewezen manuscripten en de calculaties voor de herdrukken liggen de teksten en omslagen voor de nieuwe catalogus, voor me ligt de lijst met boeken die ik net heb aangekocht. in productie zijn of waar de afdeling promotie mee bezig is, en onder op het toetsenbord kleeft de traditionele post-it met mijn inloggegevens en wachtwoord.
Ik steek mijn armen in de lucht, draai nog een keer rond en kijk hem triomfantelijk aan.
‘Oké,’ verzucht hij. ‘Wil je de vormgever van de herdruk dan vragen of hij de maten van het omslag nog eens controleert? Volgens de drukker klopt er namelijk niets van en het moet echt aan zijn computer liggen of anders...’Ik krijg het gevoel dat ik langzaam gewurgd word.
‘Geen probleem,’ zeg ik en ik trek het printje uit zijn handen voor hij zich kan bedenken. ‘Ik gooi het mailtje er meteen uit. Anders nog iets?’
‘Dat jij als ik hier straks langskom ook echt weg bent,’ bromt hij goedmoedig. ‘En dat je nog even naar me zwaait voor je vertrekt.’
Ik steek mijn hand op.
‘Straks pas, tuttebel.’
Als Felix de hoorn op de haak legt, kijkt hij me argwanend aan”.

 
Myrthe van der Meer (Den Bosch, 1 maart 1983)

01-03-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

Zwitserse schrijver Martin Suter werd geboren op 29 februari 1948 in Zürich. Zie ook alle tags voor Martin Suter op dit blog.

Uit: Ein perfekter Freund

"Das wollte ich Sie fragen."
"Keine Ahnung?"
Fabio schüttelte vorsichtig den Kopf. Die Frau liess sein Handgelenk los, nahm das Krankenblatt vom Bettgestell und notierte etwas. "Sie sind in der Neurochirurgie der Uniklinik."
"Weshalb?"
"Sie haben eine Kopfverletzung." Sie überprüfte die Infusionsflasche.
"Was für eine?"
"Ein Schädel-Hirn-Trauma. Sie haben einen Schlag auf den Kopf erhalten."
"Wie das?"
Sie lächelte: "Das wollte ich Sie fragen."
Fabio schloss die Augen. "Seit wann bin ich hier?"
"Seit fünf Tagen."
Fabio schlug die Augen auf. "Ich war fünf Tage im Koma?"
"Nein, Sie sind seit drei Tagen wach."
"Ich erinnere mich nicht."
"Das hängt mit Ihrer Kopfverletzung zusammen."
"Ist sie so schlimm?"
"Es geht. Kein Schädelbruch und keine Blutung."
"Und der Verband?"
"Auf der Intensivstation hatte man Ihnen eine Hirndrucksonde eingesetzt."

 
Martin Suter (Zürich 29 februari 1948)

De Griekse dichter Yórgos Seféris werd geboren in Smyrna (nu Izmir, in Turkije) op 29 februari 1900. Zie ook alle tags voor Yórgos Seféris op dit blog.

Erotikos Logos

I
Rose of fate, you looked for ways to wound us
yet you bent like the secret about to be released
and the command you chose to give us was beautiful
and your smile was like a ready sword.

The ascent of your cycle livened creation
from your thorn emerged the way's thought
our impulse dawned naked to possess you
the world was easy: a simple pulsation.


II
The secrets of the sea are forgotten on the shores
the darkness of the depths is forgotten in the surf;
the corals of memory suddenly shine purple. . .
O do not stir. . . listen to hear its light

motion. . . you touched the tree with the apples
the hand reached out, the thread points the way and guides you. . .
O dark shivering in the roots and the leaves
if it were but you who would bring the forgotten dawn!

May lilies blossom again on the meadow of separation
may days open mature, the embrace of the heavens,
may those eyes alone shine in the glare
the pure soul be outlined like the song of a flute.

Was it night that shut its eyes? Ashes remain,
as from the string of a bow a choked hum remains,
ash and dizziness on the black shore
and dense fluttering imprisoned in surmise.

Rose of the wind, you knew but took us unknowing
at a time when thought was building bridges
so that fingers would knit and two fates pass by
and spill into the low and rested light.

Vertaald door Edmund Keeley en Phillip Sherrar

 
Yórgos Seféris (29 februari 1900 - 20 september 1971)

 
 
 

De Roemeense dichter Marin Sorescu werd geboren op 29 februari 1936 in Bulzeşti. Zie ook alle tags voor Marin Sorescu op dit blog.

Ladder To Heaven

A silk thread spun by a spider
Is hanging from the ceiling
Just above my bed.

Every day I notice it
Descending lower.
Now I am even offered
The ladder to Heaven – I say

It comes from ‘up there’.

Although I had lost weight to the point
Where I am only the spectre of my former self
I believe that my body
May be too heavy
For this delicate ladder.

You, soul of mine, I think that you ought to go first.
Pitter-patter, pitter-patter!.

Vertaald door Constantin Roman

With Only One Life

Hold with both hands
The tray of every day
And pass in turn
Along this counter.

There is enough sun
For everybody.
There is enough sky,
And there is moon enough.

The earth gives off the smell
Of luck, of happiness, of glory,
Which tickles your nostrils
Temptingly.

So don’t be miserly,
Live after your own heart.
The prices are derisory.

For instance, with only one life
You can acquire
The most beautiful woman,
Plus a biscuit.

Vertaald door Joana Russell-Gebbett en D.J. Enright

 
Marin Sorescu (29 februari 1936 – 8 december 1996)

 
 
 
 

De Amerikaanse dichter en literatuurdocent Howard Nemerov werd geboren op 29 februari 1920 in New York. Zie ook alle tags voor Howard Nemerov op dit blog.

Walking The Dog

Two universes mosey down the street
Connected by love and a leash and nothing else.
Mostly I look at lamplight through the leaves
While he mooches along with tail up and snout down,
Getting a secret knowledge through the nose
Almost entirely hidden from my sight.

We stand while he's enraptured by a bush
Till I can't stand our standing any more
And haul him off; for our relationship
Is patience balancing to this side tug
And that side drag; a pair of symbionts
Contented not to think each other's thoughts.

What else we have in common's what he taught,
Our interest in shit. We know its every state
From steaming fresh through stink to nature's way
Of sluicing it downstreet dissolved in rain
Or drying it to dust that blows away.
We move along the street inspecting shit.

His sense of it is keener far than mine,
And only when he finds the place precise
He signifies by sniffing urgently
And circles thrice about, and squats, and shits,
Whereon we both with dignity walk home
And just to show who's master I write the poem.

Kicks

The fishermen on Lake Michigan, sometimes,
For kicks, they spit two hunks of bait on hooks
At either end of a single length of line
And toss that up among the scavenging gulls,

Who go for it so fast that often two of them
Make the connection before it hits the water.
Hooked and hung up like that, they do a dance
That lasts only so long. The fishermen

Do that for kicks, on Lake Michigan, sometimes.

 
Howard Nemerov (29 februari 1920 – 5 juli 1991)
 
 
 
 

De Amerikaanse dichter, schrijver, acteur, rapper en musicus Saul Stacey Williams werd geboren in Newburgh, New York op 29 februari 1972. Zie ook alle tags voor Saul Williams op dit blog.

1987

CHAPTER 1
Acid wash Guess with the leather patches,
sportin the white Diadoras with the hoodie
that matches. I’m wearing two Swatches and
a small Gucci pouch. I could have worn the
Louis but I left it in the house.

My NGHs Duce and Wayne got gold plates
with their name, with the skyline on it and the
box link chain. I’m wearing my frames they
match my gear with their tint. And you know
Lagerfield is the scent.

My NGH Rafael just got his jeep out the shop.
Mint green sidekick. Custom made ragtop. Strictly
Business is the album that we play. “You’re a
Customer,” the pick of the day.

 
Saul Williams (Newburgh, 29 februari 1972)

De Engelse dichter John Byrom werd geboren op 29 februari 1692 in Manchester. Zie ook alle tags voor John Byrom op dit blog.

Epigram V.

Prayer and thanksgiving is the vital breath
That keeps the spirit of a man from death;
For pray'r attracts into the living soul
The life, that fills the universal whole.

Epigram VI.

To own a God, who does not speak to men,
Is first to own, and then disown again;
Of all idolatry the total sum
Is having gods, that are both deaf and dumb.

 
John Byrom (29 februari 1692 – 26 september 1763)
Old Market Street, Manchester door Paul Brandonm 1820

Zie voor de schrijvers van de 28^e februari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

28-02-2015 om 14:53 geschreven door Romenu