De Nederlandse schrijver, essayist en criticus Frans Coenen werd in Amsterdam geboren op 24 april 1866. Zie ook alle tags voor Frans Coenen op dit blog.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Uit: Een avond

„Langzamerhand waren ze vanzelf opgewandeld naar ‘Schreuder’, het koffiehuis aan den overkant der rivier.

Het zou daar koel zitten zijn, na dezen snikheeten Julidag en het was tenminste een eindpunt voor doelloos slenteren langs dompige straten, waar de warme, loome lucht nog zwaar hing en het benauwend rook naar heete stof, die pijnlijk prikkelde in den neus.

Toch altijd nog beter hièr, dan op de lauw-warme kamer, waar een atmosfeer was, als in een kast, die lang gesloten is geweest.

Het was tegen acht uur, toen zij over de groote brug gingen, aan het andere einde waarvan ‘Schreuder’ lag.

De zon ging rosgoud gloeiend onder, rechts boven de rivier, hoog achter de violette huizenstad, maar zij zagen het niet, hadden alleen een vagen indruk van den wijden hemelbrand en de breede verte van het watervlak, dat blauwzilver tintelde.

Onderweg, in hun lange, moeie slentering hadden ze zonder belangstelling loopen praten over de dagelijksch gewone dingen, over wat op het bureau gebeurd was: ‘Zeg, wat was die Beukels weer gek!’ of: ‘Ben je nog uit geweest gisteravond?’ of: ‘Weet je wie ik gezien heb? Die meid van laatst, je weet wel, die zwarte....’

Eindelijk hadden ze 't over de warmte gehad. Cnoop vertelde, hoe hij maar eens in zijn leven zoo'n zelfde hitte had bijgewoond: dat was nou twee jaar gelejen bij de wielerwedstrijden in Arnhem.....

‘Ik kwam daar, got! zooals je gewoonlijk na die dingen toegaat, hè! in velicopède-kostuum, met een shirt an en korte broek en m'n jas over me arm.... Dan ka'je toch waarachtig niet zeggen, dat je dik gekleed bent, nie waar?’

‘Nee, waarachtig niet,’ zei de ander.

‘Nou maar, meneer! ik verzeker je, ik was nog geen half uur op de baan of ik stierf gewoon van de hitte!.... en zoo in eens kwam dat! We waren hier weggegaan.... ja met warm weer.... een graad of 70, 72 nie meer. Maar toe in de trein veranderde 't.... en got! 't was om gek te worden! De lui kònne niet meer op d'r karren blijven... ik heb er twee zóó af zien donderen!’

Frans Coenen (24 april 1866 - 23 juni 1936)

Portret door Thérèse Schwartze

De Amerikaanse schrijver en acteur Eric Bogosian werd geboren op 24 april 1953 in Woburn, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Eric Bogosian op dit blog.

Uit: Perforated Heart

„The winner, a tweedy, aging Ivy Leaguer, florid-faced and wet-eyed (due to the quarts of vintage wine he has consumed daily since his first literary bestseller) jogged up to the podium. The lickspittles leapt to their feet and applauded. With his usual tennis club jocularity he snatched the prize from Catherine Zeta-Jones, took her in his arms and kissed her on the mouth. I shivered with disgust.

The victor leaned into the microphone, thanked his wife, his agent, his housemaid and, of course, Leon, who digested this morsel with beatific sliteyed joy. I could only think, don't thank me, motherfucker. Your writing is vapid and ironic to no purpose. It is a wretched blend of overwrought creative writing school frosting. It is "cute" and it is pointless. All designed to sucker in the peanut gallery. I could never write what you write my friend. I don't "do" sentimentality and I don't do glib. I don't do cliché.

BUT WAIT, what the fuck had I been smoking? I forgot our hero's spot on the bestseller lists! I overlooked the most important aspect of this enterprise, that we're all in it to get RICH! Of course! The true measure of the artist. Does your stuff SELL? Why would anyone be doing this, making all this effort, if not to sell millions of "units" so that the authorhero can become a wealthy author-hero! Then the author-hero can attend more dinners and receive more awards and sell more movie options to the corporate leviathans, and spend more time at more Hamptons get-togethers to cluck and kiss the other author-heros' bronzed cheeks, dazzled by the reflection of the collective genius present. The artist is the antenna of the race and the race is venal and shallow.“

Eric Bogosian (Woburn, 24 april 1953)

De Amerikaanse dichter en schrijver Robert Penn Warren werd geboren op 24 april 1905 in Guthrie, Kentucky. Zie ook alle tags voor Robert Penn Warren op dit blog.

Waiting

You will have to wait. Until it. Until The last owl hoot has quavered to a

Vibrant silence and you realize thre is no breathing Beside you, and dark curdles toward dawn. Until

Drouth breaks, too late to save the corn, But not too late for flood, and the dog-fox, stranded

On a sudden islet, barks in hysteria in the alder-brake.

Until the doctor enters the waiting room, and His expression betrays all, and you wish He'd take his God-damned hand off your shoulder. Until

The woman you have lived with all the years Says, without rancor, that life is the way life is, and she

Had never loved you, had believed the lie only for the sake of the children.

Until you become uncertain of French irregular verbs And by a strange coincidence begin to take Catholic instruction from Monsignor O'Malley, who chews a hangnail. Until

You realize, truly, that our Saviour died for us all, And as tears gather in your eyes, you burst out laughing,

For the joke is certainly on Him, considering What we are. Until

You pick the last alibi off, like a scab, and Admire the inwardness, as beautiful as inflamed flesh

Or summer sunrise. Until you
Remember, suprisingly, that common men have done good deeds. Until it

Grows on that, at least, God
Has allowed us the grandeur of certain utterances.

Robert Penn Warren (24 april 1905 – 15 september 1989)
Portret door  Marcella Comès,1945

De Duitse schrijver Michael Schaefer werd geboren op 24 april 1976 in Bielefeld. Zie ook alle tags voor Michael Schaefer op dit blog.

Uit: Im Kreis der Falken

„Parkhotel Old Westshire

Ben schultert seine eilig zusammengepackte Sporttasche. Der Jet war bereits drei Stunden nach dem Telefonat in Los Angeles und Ben aalte sich gerade in der Badewanne. Aus irgendeinem unerfindlichen Grund hatte er angenommen, dass der Jet aus Aberdeen kam und erst den großen Teich überqueren musste. Wie es auch immer war, er hat in dem geräumigen kleinen Flugzeug

sehr gut schlafen können und ist nun des Morgens um 11 Uhr in Aberdeen angekommen. Im großen Foyer blickt er sich fragend um und entdeckt ein edel aussehendes Schild mit dem Schriftzug der Anwaltskanzlei Friedburgh & Partners an den Ausgangstüren des Privatflughafens. Es war für Ben nicht das erste Mal in einem Privatjet zu fliegen. Vor drei Jahren kurz nachdem er eine Festanstellung bekommen hatte, hat sein Chef ihn und zwei weitere Mitarbeiter für zwei Tage in die Schweiz mitgenommen, wo sie dann auf ihre Kollegen stießen, welche mit ihnen zwei Tage über Kundenzufriedenheit und einem neuen bankeigenen Programm sprachen, welches die Spezialisten in der Schweiz entwickelt hatten. Der Flug eben allerdings war schon etwas besonderes. Eine Stewardess kümmerte sich nur um seine Wünsche und verwöhnte ihn nach Strich und Faden. Ben hatte es genossen. Schön zumindest für einen Tag im Leben jemand Besonderer sein zu dürfen. Aber jetzt, als er das Schild sieht ist er doch ziemlich verwirrt. Denn auf dem Schild steht nicht seiner

sondern ein völlig fremder Name. Er kann deutlich „Rudolf & Sabine Falkenhag“ lesen. Neugierig bleibt er in der Nähe des uniformierten Chauffeurs in mittleren Alter stehen. Ganz offensichtlich

ist Ben nicht der einzige der erst kurz vor Toresschluss von diesem Testament erfahren hat.“

Michael Schaefer (Bielefeld, 24 april 1976)