|
De Australische schrijver John Birmingham werd geboren op 7 augustus 1964 in Liverpool, Engeland. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2010 en eveneens alle tags voor John Birmingham op dit blog.
Uit: Without Warning
„They were her mission. And her name wasn’t Cathy. It was Caitlin.
The women were dressed in cheap clothing, layered for warmth. Falling back into the pillows, recovering from an uncontrolled moment of vertigo into which she had fallen, Caitlin Monroe composed herself. She was in a hospital bed, and in spite of the apparent poverty of her “friends,” the private room was expensively fitted out. The youngest of the women wore a brown suede jacket, frayed at the cuffs and elbows and festooned with colorful protest buttons. A stylized white bird. A rainbow. A collection of slogans: Halliburton Watch. Who Would Jesus Bomb? And Resistance Is Fertile.
Caitlin took a sip of water from a squeeze bottle by the bed.
“I’m sorry,” she croaked. “What happened to me?”
She received a pat on the leg from an older, red-haired woman wearing a white T-shirt over some sort of lumpy handmade sweater. Celia. “Auntie” Celia, although she wasn’t related to anyone in the room. Auntie Celia had very obviously chosen the strange ensemble to show off the writing on her shirt, which read If you are not outraged you are not paying attention.
“Doctor!” cried the other older woman, who had just moved to the doorway.
Maggie. An American, like Caitlin. And there the similarity ended. Maggie the American was short and barrel-chested and pushing fifty, where Caitlin was tall, athletic, and young.
She felt around under her blanket and came up with a plastic control stick for the bed.
“Try this,” she offered, passing the controller to the young girl she knew as Monique, a pretty, raven-haired Frenchwoman. “See, the red call button. That’ll bring ’em.” Then, gently touching the bandages that swaddled her head, she asked, “Where am I?”
“You’re in a private room, at the Pitié-Salpêtrière Hospital in Paris,” explained Monique. “Paris, France,” she added self-consciously.
Caitlin smiled weakly. “’Okay. I remember that Paris is in France.” She paused. “And now I am, too, I guess. How did I get here? I don’t remember much after coming out of the Chunnel on the bus.”
John Birmingham (Liverpool, 7 augustus 1964)
De Russische schrijver Vladimir Sorokin werd geboren op 7 augustus 1955 in Bykovo bij Moskou. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Vladimir Sorokin op dit blog.
Uit: Day of the Oprichnik (Vertaald door Jamey Gambrell)
“Forgive me for troubling you. All in the line of duty.”
I put the mobilov on the bedside table. Why the hell is the ambassador’s clerk reminding me about attendants? Ah, that’s right…now the ambassadorials are directing the hand-washing rite…I forgot…Keeping my eyes closed, I swing my legs over the edge of the bed and shake my head: it feels heavy after yesterday evening. I grope around for the bell, and ring it. Beyond the wall I can hear Fedka jump up from his pallet, bustle about; the dishes clink. I sit still, my head bowed and unwilling to wake up: yesterday, once more I had to fill the cup to the brim, although I solemnly swore to drink and snort only with my own fellows; I did ninety-nine bows of repentance in Uspensky Cathedral and prayed to St. Boniface. Down the drain! What can I do? I cannot refuse the great boyar Kirill Ivanovich. He’s intelligent and gives wise, crafty advice. I value a man who’s clever, in stark contrast to Poyarok and Sivolai. I could listen to Kirill Ivanovich’s sage advice without end, but without his coke he isn’t very talkative.
Fedka enters:
“Best of health to you, Andrei Danilovich.”
I open my eyes.
Fedka is holding a tray. His face is creased and lopsided as it is every morning. He’s carrying a traditional hangover assortment: a glass of white kvass, a jigger of vodka, a half-cup of marinated cabbage juice. I drink the juice. It nips my nose and purses my cheekbones. Exhaling, I toss the vodka down in a single gulp. Tears spring to my eyes, blurring Fedka’s face. I remember almost everything—who I am, where, and what for. I steady my pace, inhaling cautiously. I wash the vodka down with the kvass. The minute of Great Immobility passes. I burp heartily, with an inner groan, and wipe away the tears.“
Vladimir Sorokin (Bykovo, 7 augustus 1955)
De Duitse dichter, schrijver en filmmaker Michael Roes werd geboren op 7 augustus 1960 in Rhede. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Michael Roes op dit blog.
AINEIAS
Ich flieh aus der Vaterstadt, doch
entkomme ihr nicht, ich spür
Ihren Blick im Nacken, hör
ihren Tritt, obgleich sich nichts regt
Und dreh ich mich um, finde ich nur
in meiner Spur die Spuren Vergangener
Die Schritte der Väter. Doch lahmt der Vater
denn nicht, der Ertragene
An den Küsten bedeuten die Väter uns nichts
von Wind und Strömung allein hängt die Fahrt ab
Was hinter uns bleibt, fressen Stute und Schlange
Kriegslist und Starrsinn. Sie ernähren einander
Während wir, mein Vater und ich, aneinander
gebunden, aneinander verhungern
Das Glück gibt sich vaterlos, der Glückliche
hätte gerufen: Ich trage die Last nicht länger
Und wie leicht wär es, nicht da zu sein
Nähm man von meinen Schultern die Pflicht
Die das Dasein mir aufgeladen. Die künftige Stadt
wär keine ausgegrabne, das stimmlose Greisenflehen
Trage mich weiter! Würd übertönt
von einem weichenden schwarzen: Bleibe noch
AL-QAHIRA
Das vergebliche Bemühen, jeden Morgen
die Wüste zusammenzukehren
Umverteilung
Staub in die Körperhöhlen, und das
Gerede vom Vortag, Insekten
in den gesungenen Augen, die Broschüren
über The Essentials of
Endocrinology graubrüchig, und selbst
Tageszeitungen am Mittag schon vergilbt
Michael Roes (Rhede, 7 augustus 1960)
De Nederlandse dichter en prozaïst Cees Buddingh’ werd op 7 augustus 1918 geboren in Dordrecht.Zie ook mijn blog van 7 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Cees Budding’ op dit blog.
wie het weet mag het zeggen
sinds een paar weken heb ik last
van mieren in de keuken
overdag zie je ze nauwelijks, maar 's avonds
zo rond een uur of half tien
komen ze uit hun hoeken en gaten
dribbelen over ijskast en tafel
klimmen in lege flessen en glazen
en krioelen rond plekjes waar een druppel
limonade of een lik jam is gemorst
soms, als ik thee zetten ga,
sta ik ernaar te kijken
maar ik snap net zo min iets van hen
als zij iets van mij begrijpen
(trouwens: ze zien mij niet eens)
maar wat zien wij wel? misschien is kanker
ook een soort ddt)
Soms, s avonds
Soms, s avonds, staat mijn vader in de kamer.
Vreemd oud geworden, haast vel over been.
‘Slapen ze, Stientje en de jongens?’ ‘Ja, hoor.’
(Zij mogen hem niet zien.) Hij zucht tevree.
‘Maken ze ‘t goed? Geen zieken?’ ‘Nee, geen zieken
gelukkig. Alles prima. Hij glimlacht,
klein op een puntje van de bank, zijn benen
nog korter dan toen hij een jongen was.
We praten niet, maar ‘hou je taai, hè!’ knikken
we als vroeger. ‘k Ga weer eens. Dag knul.’Hij staat
nog even voor mijn moeders jeugdfoto.
Het tuinhek piept. Ik luister naar zijn stappen,
die vederlichte, bulderende stappen
van iemand die terug moet in de dood.
Cees Buddingh’ (7 augustus 1918 - 24 november 1985)
De Duitse dichter, schrijver, cabaretier en schilder Joachim Ringelnatz (eig. Hans Bötticher) werd geboren op 7 augustus 1883 Wurzen bij Leipzig. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Joachim Ringelnatz op dit blog.
Abschied der Seeleute
Chor der Seeleute:
Wir Fahrensleute
Lieben die See.
Die Seemannsbräute
Gelten für heute,
Sind nur für to-day.
Die Mädchen, die weinen,
Sind schwach auf den Beinen.
Was schert uns ihr Weh !
Das Weh, ach das legt sich.
Unsre Heimat bewegt sich
Und trägt uns in See,
Far-away.
Chor der Mädchen:
Wir, die Bräute
Der Fahrensleute,
Lieben und küssen,
Doch wissen, sie müssen
Zur Seefahrt zurück.
Und wenn sie ertrinken,
Dann - wissen wir - winken
Uns andre zum Glück.
Berlin (An den Kanälen)
Auf den Bänken
An den Kanälen
Sitzen die Menschen,
Die sich verquälen.
Sausende Lichter,
Tausend Gesichter
Blitzen vorbei: Berlin.
Übers Gewässer
Nebelt Benzin ...
Drunten wär's besser.
Hinter der Brücke
Flog eine Mücke
Ins Nasenloch.
Loch meiner Nase,
Nasenloch, niese doch
In die stille Straße!
Auf dem Omnibus, im Dach
Rütteln meine Knochen,
Werden gute Worte wach,
Bleiben ungesprochen. - -
Ach, da fällt mir die alte Zeitungsfrau ein -
Vanblix oder Blax soll sie heißen -
Die hat ein so seltsames Schütteln am Bein,
Daß alle Hunde sie beißen. -
An den Kanälen
Auf den dunklen Bänken
Sitzen die Menschen, die
Sich morgens ertränken.
Joachim Ringelnatz (7 augustus 1883 – 17 november 1934)
Zie voor nog meer schrijvers van de 7e augustus ook mijn blog van 7 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.
|
