|
De Canadese toneelschrijver Michel Marc Bouchard werd geboren op 2 februari 1958 in Saint Coeur-de-Marie, Quebec. Zie ook ook alle tags voor Michel Marc Bouchard op dit blog.
Uit: L’histoire de l’oie/Tale of Teeka
«MAURICE [ADULTE].- Cette voix, c’était celle qu’il avait lorsqu’il faisait brûler des fourmis dans des boîtes de carton, celle qu’il avait lorsqu’il arrachait les ailes des papillons. »
(…)
« MAURICE [ADULTE].– […] Effrayé, il obéit à cette voix. (Maurice [enfant] descend du toit et disparaît derrière la maison) C’est alors que la foudre s’abattit plusieurs fois sur sa tête, sur son corps et surtout sur ses bras! Maurice crut un instant qu’il s’agissait de l’orage… (temps) Ce n’était pas l’orage. »(…)
« MAURICE [ENFANT].– Il me faut une arme. (il prend la ceinture de cuir de son pantalon. Il s’en frappe deux fois la main) Cette « liane » nous protégera. Elle est puissante. Elle est dangereuse. Elle nous protégera. »
Scene uit de verfilming “L'histoire de l'oie/Tale of Teeka” door Tim Southam, 1998
«MAURICE [ENFANT].– " La nuit tombée, lorsque le vieillard fut repu, Tarzan profita de sa somnolence et lui déroba un gros morceau de la viande de Tantor. " ... »
(…)
« MAURICE [ENFANT].– Je suis Tarzan! Tarzan te protégera. Car Tarzan est tout-puissant. Tout ce qu’il y aura de meilleur dans la jungle sera pour toi. »
(…)
« MAURICE [ENFANT].– Un cauchemar, c’est quand on éteint toutes les lumières, et un rêve, c’est quand on en laisse une. »
Michel Marc Bouchard (Saint Coeur-de-Marie, 2 februari 1958)
De Nederlandse dichter, tekstschrijver en cabaretier Kees Torn werd geboren in Oostburg op 2 februari 1967. Zie ook alle tags voor Kees Torn op dit blog.
Hij wist niet wat hij zonder sigaretten
Of wat hij zonder schaken moest beginnen
Hij schaakte om de zinnen te verzetten
Er rookte om de zetten te verzinnen
*
Toen ik mijn glas had omgestoten
Vulde ik het weer met bier
En ik zag tot mijn plezier
Dat het paste als gegoten
Probleem
De garderobejuffrouw wilde mij mijn jas niet geven.
Voordat ik haar het nummertje gegeven had.
Maar daarom wilde ik natuurlijk ook mijn jas eerst even:
Omdat het garderobenummer in mijn jaszak zat.
Kees Torn (Oostburg, 2 februari 1967)
De Vlaamse dichter en schrijver Eriek Verpale werd geboren op 2 februari 1952 te Zelzate. Zie ookook alle tags voor Eriek Verpale op dit blog.
Inbreker
De sleutel, ik vind de sleutel niet.
Ik heb die sleutel nochtans dringend nodig.
De sleutel hoort mij toe, past op mijn kast.
Alle kasten - kleerkasten, brandkasten,
zelfs het kastje met mijn nieuwe medicijnen -
die mogen voor mijn part
voor altijd gesloten blijven,
maar déze kast juist niet : dat is míjn kast.
Wat denken zij verdomme wel ? Dat ik
geen geld heb, geen durf genoeg
om straks naar buiten te lopen,
desnoods met geweld of zo
in een winkel iets af te dwingen?
Ik heb vrienden.
Maar geen sleutel.
Ik kan natuurlijk het slot
ook nog forceren, dat mag, dat kan:
splinters in mijn poten en bloed
aan de klinken.
Waar zitten ze toch met hun droge, tamme gedachten?
Als ik zeg ik doe het, dan doe ik het toch?
Zelfs 's nachts.
En ook drinken.
Eriek Verpale (Zelzate, 2 februari 1952)
De Britse schrijfster Santa Montefiore (eig. Santa Palmer-Tomkinson) werd geboren op 2 februari 1970 in Hampshire. Zie ook alle tags voor Santa Montefiore op dit blog.
Uit: The Gypsy Madonna
“The haunted face of a man old beyond his years stared grimly back at me. I shook off my grief and walked inside, brushing the snow from my shoulders. Stanley wasn't in yet, nor was Esther who answered the shop telephone and cleaned the place. With leaden feet I climbed the stairs. The building was dim and smelled of old wood and furniture polish. I opened the door to my office and stepped inside. There, sitting quietly on a chair, was a tramp.
I nearly jumped out of my skin. Angrily, I demanded to know what he was doing there and how he had got in. The window was closed and the front door had been locked. For an instant I was afraid. Then he turned to me, his mouth curling into a half smile. I was at once struck by the extraordinary color of his eyes that shone out from his cracked and bearded face, like aquamarine set in rock. I had a sudden sense of déjà vu but it was gone as quickly as it had come. He wore a felt hat and sat hunched in a heavy coat. I noticed his shoes were dirty and scuffed with a hole wearing through at one toe. He looked me up and down appraisingly and I felt my fury mount at his impertinence.
"You've grown into a fine young man," he mused, nodding appreciatively. I frowned at him, not knowing how to respond. "You don't know who I am?" he asked and, behind his smile, I noticed a shadow of sorrow.
"Of course I don't. I think you should leave," I replied.
He nodded and shrugged. "Hell, there's no reason why you should remember. I hoped ... Well, what does it matter? Do you mind if I have a smoke? It's mighty cold out there." His accent was southern and there was something about it that caused my skin to goose-bump.“
Santa Montefiore (Hampshire, 2 februari 1970)
De Amerikaanse dichter en schrijver James Dickey werd geboren op 2 februari 1923 in Atlanta, Georgia. Zie ook alle tags voor James Dickey op dit blog.
Falling (Fragment)
A 29-year-old stewardess fell ... to her death tonight when she was swept through an emergency door that suddenly sprang open ... The body ... was found ... three hours after the accident.
—New York Times
The states when they black out and lie there rolling when they turn
To something transcontinental move by drawing moonlight out of the great
One-sided stone hung off the starboard wingtip some sleeper next to
An engine is groaning for coffee and there is faintly coming in
Somewhere the vast beast-whistle of space. In the galley with its racks
Of trays she rummages for a blanket and moves in her slim tailored
Uniform to pin it over the cry at the top of the door. As though she blew
The door down with a silent blast from her lungs frozen she is black
Out finding herself with the plane nowhere and her body taking by the throat
The undying cry of the void falling living beginning to be something
That no one has ever been and lived through screaming without enough air
Still neat lipsticked stockinged girdled by regulation her hat
Still on her arms and legs in no world and yet spaced also strangely
With utter placid rightness on thin air taking her time she holds it
In many places and now, still thousands of feet from her death she seems
To slow she develops interest she turns in her maneuverable body
James Dickey (2 februari 1923 – 19 januari 1997)
De Viëtnamese dichter Xuân Diệu werd geboren op 2 februari 1916 in Gò Bồi, gemeente Tùng Giản. Zie ookook alle tags voor Xuân Diệu op dit blog.
Here Comes Autumn
The grieving willows droop in deep mourning,
Their sad hair streaming like teardrops falling.
Here comes autumn, here comes the autumn cold
In its faded mantle woven with leaves of gold.
Various blossoms have fallen off their branch
Amidst a garden where the red mingles with blue.
The trembling breath of breeze shakes the leaves and
A few shriveled limbs like fragile bones in somber hue.
At times the moon appears with all her puzzled look.
And on the far side mountains start to veil with fog.
I hear the bitter cold stirring the wind,
But see no boats making their cross-stream run.
High in the cloudy sky the birds flee on
While the leaden air broods o'er the parting.
A few sad girls against the door lean in silence
Looking pensively into the distance.
Vertaald door Thomas D. Le
Xuân Diệu (2 februari 1916 - 18 december 1985)
Hier met de bevriende dichter Cù Huy Cận (rechts)
Zie voor nog meer schrijvers ook mijn vorige blog van vandaag.
|
