De Nederlandse schrijver en journalist Bert Wagendorp werd geboren in Groenlo op 5 november 1956. Zie ook alle tags voor Bert Wagendorp op dit blog.
Uit:Ventoux
‘Nee.’ ‘Maar daar kom ik wel achter.’ ‘Ja.’ ‘Ik heb een trainingsschema opgesteld, en jij en ik gaan de komende tijd hard aan de slag. Daarna gaan we naar de Ventoux. Wat zeg je ervan? De diploma-uitreiking is op 11 juni, beetje feesten, vertrekken we 16 juni, woensdag.’ Hij had de hele planning al klaar. ‘Ik ben een slechte klimmer. Ik word al beroerd van het Peeske.’ ‘Weet ik,’ zei Joost. ‘De tonus van jouw spieren is ongeschikt voor het hooggebergte. Mijn benen zijn langer en vermoedelijk zijn mijn spieren ook geschikter. Maar met trainen kun je veel compenseren. Bovendien is wielrennen een gevecht tegen jezelf. Zei Gerrie Knetemann laatst.’ Hij klonk als een wielertrainer en hij wist wie Gerrie Knetemann was. ==
De weken daarna gingen we drie keer per week trainen, waarbij Joost aangaf wat de bedoeling was. Hij had het over temporiseren en interval en nadat we voor de eerste keer het Peeske op waren gereden, wist hij hoeveel watt hij had weggetrapt. Hij reed een stuk harder omhoog dan ik. ‘Je bent aan de zware kant,’ zei hij boven. ‘Je moet straks elke kilo 1600 meter omhoog hijsen. Weet je hoeveel energie dat kost? Evenveel als je gebruikt om 1600 kilo één meter omhoog te tillen. Moet je je voorstellen!’ Ik stond te rillen want het was nog niet eens februari en behoorlijk koud. Hij had uitgerekend dat hij de klim in één uur en 52 minuten zou doen. ‘En ik ben bang dat jij zult uitkomen op rond de twee uur tien.’ Na de derde trainingsrit zei ik tegen mijn moeder dat ik minder ging eten. Ze keek me bezorgd aan. ‘Je moet aan je examens denken, niet alleen maar aan die berg. Je moet goed eten, anders hebben je hersenen straks energietekort.’
Bert Wagendorp (Groenlo, 5 november 1956) Scene uit de gelijknamige film uit 2015
De Amerikaanse schrijfster Joyce Maynard werd geboren op 5 november 1953 in Durham, New Hampshire en volgde een opleiding aan de Phillips Exeter Academy. Zie ook mijn blog van 5 november 2010 en eveneens alle tags voor Joyce Maynard op dit blog.
Uit: Labor Day
“One thing he would tell me, though, he said, had to do with babies. Not that he was any kind of expert, but for a brief while, long ago, he had cared for his son, and that experience more than any other had taught him the importance of following your instincts. Tuning in to the situation with all your five senses, and your body, not your brain. A baby cries in the night, and you go to pick him up. Maybe he’s screaming so hard his face is the color of a radish, or he’s gasping for breath, he’s got himself so worked up. What are you going to do, take a book off the shelf, and read what some expert has to say? You lay your hand against his skin and just rub his back. Blow into his ear. Press that baby up against your own skin and walk outside with him, where the night air will surround him, and moonlight fall on his face. Whistle, maybe. Dance. Hum. Pray. Sometimes a cool breeze might be just what the doctor ordered. Sometimes a warm hand on the belly. Sometimes doing absolutely nothing is the best. You have to pay attention. Slow things way down. Tune out the rest of the world that really doesn’t matter. Feel what the moment calls for.” (…)
“What I have found is that a baby—though she doesn’t know words yet, or information, or the rules of life—is the most reliable judge of feelings. All a baby has with which to take in the world are her five senses. Hold her, sing to her, show her the night sky or a quivering leaf, or a bug. Those are the ways—the only ways—she learns about the world—whether it is a safe and loving place, or a harsh one. What she will register, at least, will be the fact that she is not alone. And it has been my experience that when you do this—slow down, pay attention, follow the simple instincts of love—a person is likely to respond favorably. It is generally true of babies, and most other people too, perhaps. Also dogs. Hamsters even. And people so damaged by life in the world that there might seem no hope for them, only there may be. So I talk to her. Sometimes we dance. When our daughter’s breathing is steady again—maybe she has fallen asleep, maybe not—we buckle her up in her car seat and continue north. I always know, whatever hour it may be when we pull down the long dirt road leading to their house, that the lights will be on, and the door will be open even before we reach it—my mother standing there, with Frank beside her. You brought the baby, she says.”
Joyce Maynard (Durham, 5 november 1953)
De Duitse schrijver Andreas Stichmann werd op 5 november 1983 in Bonn geboren. Zie ook mijn blog van 5 november 2010 en eveneens alle tags voor Andreas Stichmann op dit blog.
Uit: Jackie in Silber (Alleinstehende Herren)
„Montag: Der Club geht im Vorstadtpark Rollschuh laufen. Sportlich vorbei an Baum, Hund, Baum. Das macht das Kreuz robust und die Muskeln geschmeidig. Vorneweg Paul, mit den Händen hinter dem Rücken. Dann Henneberg und du, euch gegenseitig stützend. Die Fräuleins weichen wortlos aus. „Herrschaftszeiten“, sagt Henneberg, auf der Parkbank verschnaufend, „wo kommen die nur alle her? Gott muss einen riesigen Topf voller Mädchenpampe haben, da greift er rein und formt Arme, Beine, Zöpfe. Streut allem noch eine Prise Unerreichbarkeit zu, denn das ist der Hauch des Lebens, jaja.“ Am Dienstag trifft Paul seine Witwe, motorisiert aus dem Anzeiger. Ihr anderen zwei hängt vor der Fensterscheibe des Italieners und seht zu. Paul sitzt so weit ganz souverän am Tisch, einer riesigen, lächelnden Nase gegenüber. Der Kellner kommt, der Kellner geht. Als die beiden das Restaurant verlassen, guckt ihr weg und kennt Paul nicht. Nur zwei zufällige Herren, die einen Sportrülpswettbewerb machen. Paul schüttelt der Dame die Hand. Die Dame geht und steigt in den Bus. Paul guckt traurig. „Habt ihr diese Nase gesehen?“ Zärtlich klopft ihr dem Kumpel die Schulter. „Alter Junge, vielleicht beim nächsten Mal!“ Dann zieht ihr unsicher grölend in den Imbiss 5.000 und stellt euch zu den Karikaturen an den Tisch. Paul wagt ein Spielautomatspielchen, er erntet Kleeblatt, Herz und Stern. Du sagst: „Potztausend.“ Henneberg hebt den Finger. Lieselotte hat gesagt, einen Tee könne man ja mal trinken. Du duschst den ganzen Morgen, dann reibst du dich mit Kokosöl wund. Pünktlich um kurz nach zwei stehst du vor ihrer Tür. Du hast Rosen dabei und setzt dein dreieckiges Lächeln auf. Als Lieselotte in der Tür steht, merkst du, dass die Rosen kitschig sind. Heute kommt man zufällig vorbei, nur so, vielleicht ein Teechen? Ach, warum nicht, ehe ich mich totschlagen lasse, ein Tässchen geht rein. Anis-Fenchel-Kümmel oder Hagebutte?”
Andreas Stichmann (Bonn, 5 november 1983)
De Amerikaanse dichter, schrijver en hoogleraar Maurice Kilwein Guevara werd geboren op 5 november 1961 in Belencito. Zie ook alle tags voor Maurice Kilwein Guevara op dit blog.
Teusaquillo, 1989
Eleven bombs had gone off the previous night, most of them in this neighborhood, which is called Teusaquillo, and it is one of the pleasantest in Bogotá. —Alma Guillermoprieto
Flowering sietecueros trees: How easily we married ourselves to the idea of that bruised light outside the window, capillary fibers of the linen, stained wood of the door frame. Deepening hallway. Beyond the stucco portal, crushed purple.
At night, tinnitus we thought, the ringing after an explosion, a frenzied inner ear axle squeal, until I placed my stethoscope's bell on the purpled ceiling:
Bats at roost under the terracotta tiles, each squeak a vector between mountains, sicarios ricocheting through the dark.
"If you press your skull between the pillows, it's like a lullaby."
At dawn our windows imploded from the street. Before the glaziers knocked, a breeze: Blood-sweet draft of begonias rising again from the iron grillwork of our little yard.
Maurice Kilwein Guevara (Belencito, 5 november 1961)
De Duitse schrijver Hanns-Josef Ortheil werd geboren op 5 november 1951 in Keulen. Zie ook mijn blog van 5 november 2010 en eveneens alle tags voor Hanns-Josef Ortheil op dit blog.
Uit:Die Berlinreise
„Ich selbst wusste als damals zwölfjähriger Bub vom früheren Leben meiner Eltern in Berlin so gut wie nichts. Dass sie vor meiner Geburt vier Söhne verloren hatten, hatte ich erfahren, kannte aber damals die genaueren Umstände dieser Todesfälle nicht. Im Grunde war ich also in diesen Familiendingen sehr ahnungslos, als ich die Reise mit meinem Vater antrat. Bereits seit mehreren Jahren aber war ich darin geübt, täglich Notizen und Aufzeichnungen über all das zu machen, was mir besonders auffiel und durch den Kopf ging. (Ich hatte mit solchen Notizen im Alter von etwa sieben Jahren begonnen, sie waren zunächst von meinem Vater, dann aber auch von meiner Mutter korrigiert und betreut worden. Im Grunde bildeten sie so etwas wie eine sehr lehrreiche Schule des Schreibens.) Solche kleineren, rasch notierten Texte schrieb ich auch während der Berlinreise. Mit einem großen Fundus dieser meist mit dem Bleistift oder einem Füller gemachten Aufzeichnungen kehrte ich nach Köln zurück. Bis Weihnachten 1964 entstand anhand dieses Materials der hier veröffentlichte Text, den ich damals »ein Reisetagebuch« nannte. In ihm hatte ich die von der Reise mitgebrachten Notizen zu einer Art kleinem Reiseroman ausgearbeitet, der die Erlebnisse in eine erzählerisch ausgeschmückte Form brachte. Er war vor allem ein Geschenk an meinen Vater, der an derartigen Texten (und ihrem besonderen Ton) eine große Freude hatte und sie immer wieder mit Vergnügen las. Ich schenkte ihm dieses Reisetagebuch zu Weihnachten 1964, er las es wohl unzählige Male, und er nahm dann und wann (aber nur, wenn er Lust dazu hatte) einige kleinere orthographische und stilistische Korrekturen am Text vor."
Hanns-Josef Ortheil (Keulen, 5 november 1951)
De Nederlandse schrijfster Anna Maria van Schurman werd geboren in Keulen op 5 november 1607. Zie ook mijn blog van 5 november 2010 en eveneens alle tags voor Anna Maria van Schurman op dit blog.
Uit: Brief aan prinses Elizabeth van Bohemen
“Wij kunnen er gemakkelijk de vereiste betrekkelijkheid in brengen als wij beter het genie en de tijdgeest van hun eeuw en de onze zouden kennen. J. Lipsius heeft juist deze methode in zijn boek getiteld Vermaningen (antieke en moderne voorbeelden) getraceerd en heeft aan publieke en particuliere personen laten zien welk nut men kan trekken uit de klassieke voorbeelden en de moderne.nderdaad schijnt het me dat de laatstgenoemden niets onder doen voor de eerstgenoemden als we ons niet zozeer laten leiden door de overtuigingskracht van de geschiedschrijvers als door de stof. Ik zou hier een enkele Elizabeth, in haar leven koningin van Engeland, en een Jane Gray tegenover alle beroemde vrouwen van het oude Rome en Griekenland durven stellen. Men vindt bewonderenswaardige dingen in de eeuwen kort voor onze tijd, namelijk voor en na de ingrijpende verandering van de reformatie van het christendom. De grootsheid van het onderwerp is heel ongekunsteld en getrouw weergegeven door de Italiaan Guicciardini en sinds de derde ‘periode’ door Sleidan en Auguste de Thou. Fysica is weinig serieus te nemen wanneer wij blijven steken in blote speculaties, maar er is een gedeelte (waarover Augustinus heeft geschreven in hoofdstuk vier van zijn boek De Stad Gods, en Cardan, Wecker en verschillende anderen ook) dat men natuurlijke magie noemt en die aangenamer is, omdat zij verbonden is met de toepassing van werken bewonderenswaardig om te zien en niettemin zich binnen de grenzen van een lofwaardige nieuwsgierigheid houdt. Welnu, de astrologie (ik neem dit woord niet zoals men vanouds deed in plaats van ‘astronomie’ die een nobele wetenschap is en onze aandacht zeer waardig) gaat veel verder en vervalt gewoonlijk in bijgeloof omdat zij meer toeschrijft aan tweede oorzaken dan de orde en eigenschap van de natuur deze hebben bedeeld. Want om te zeggen dat de menselijke wil en de toevalligheden afhangen van de constellatie van de sterren en van het aspect of de conjunctie van de planeten, dat is aan de wereld een onvermijdelijkheid introduceren die erger is dan die van de Stoicijnen. De vrije en toevallige oorzaken laten zich helemaal niet bepalen door natuurlijke oorzaken, dat is te zeggen door de invloed van de hemellichamen. Maar als gevolg van hun hoge rang in de orde der dingen zijn ze direct ondergeschikt aan de eerste en souvereine oorzaak."
Anna Maria van Schurman (5 november 1607 – 4 of 14 mei 1678) Portret door Jan Lievens, 1649
Zie voor nog meer schrijvers van de 5e november ook mijn vorige blog van vandaag.
|