|
De Hongaarse dichter Endre Ady werd geboren op 22 november 1877 in het huidige Adyfalva. Zie ook mijn blog van 22 november 2008.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Longing for Love
Neither the issue nor the sire,
neither fulfilment nor desire
am I for anyone,
am I for anyone.
I am as all men, the sunless sea,
the alien thule, mystery,
a fleeing wisp of light,
a fleeing wisp of light.
But I must look for friends and brothers;
I want to show myself to others
that seeing they will see,
that seeing they will see.
For this my lyric masochism;
I long to close the gaping schism,
and thus belong somewhere,
and thus belong somewhere.
The Magyar Fallow
I walk on meadows run to weed,
on fields of burdock and mallow.
I know this rank and ancient ground -
this is the Magyar fallow.
I bow down to the sacred soil;
this virgin ground is gnawed I fear.
You skyward groping seedy weeds,
are there no flowers here?
While I look at the slumbering earth,
the twisting vines encircle me,
and scent of long dead flowers steep
my senses amorously.
Silence. I am dragged down and roofed
and lulled in burdock and in mallow.
A mocking wind goes whisking by
above the mighty fallow.
Endre Ady (22 november 1877 27 januari 1919)
De Amerikaanse schrijver William Kotzwinkle werd geboren op 22 november 1943 in Scranton, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 22 november 2008.
Uit: Dr. Ratte
"In der Kolonie bin ich als Dr. Ratte bekannt. Und da ich diesem Labor schon so lange angehöre und ein so gründliches Studium absolviert habe, ist es nur recht und billig, dass ich ein anderes Unterscheidungsmerkmal besitze als bloß eine Tätowierung im Ohr, ein Zeichen, das auch alle anderen Ratten haben. Einige haben Tätowierungen und keilförmige Einschnitte im Ohr. Manche haben sogar drei oder vier Kerben im Ohr, aber das heißt nur, das man ihnen die Leber entfernt hat (eine Kerbe), Leber und Hypophyse entfernt hat (zwei Kerben), Leber, Hypophyse und Epiphyse entfernt hat (drei Kerben) und so weiter. Und wenn sie einem das Herz entfernt haben, sind keine weiteren Kerben mehr nötig, haha!
Dann legen sie bloß noch deine Knochen ein, legen sie deine Knochen ein.
Aber so langsam finde ich den Geruch von Formalin angenehm - eine 5 %-Lösung reicht aus, alle weichen Teile eines Rattenkörpers abzulösen. Ja, der Geruch ist meiner Nase angenehm, weil ich weiß, die Knochen sind nicht meine.
Von meinem Podium hier im Labyrinth aus kann ich den ganzen Vorgang überbicken - eine tote Ratte wird soeben in Formalin getaucht. Bald fallen alle weichen Teile ihres Körpers von ihr ab Dann genügt eine einfache Lösung aus Natriumcarbonat, Chlorkalk und Wasser, um alle noch hängengebliebenen Muskel- und Fettreste zu entfernen. Die Kosten sind nicht hoch. Für die betreffende Ratte sind die Kosten natürlich tödlich, aber was kümmert sie das, sie ist frei!
Tod heißt Freiheit, so lautet meine Devise. Ich tue für meine Mitratten, was ich kann: ich gebe ihnen meinen besten Rat. Denn wenn alles gesagt und getan ist, heißt die End-Lösung (5% Formalin) Tod, und Tod heißt Freiheit.
William Kotzwinkle (Scranton 22 november 1943)
De Engelse schrijver George Robert Gissing werd geboren op 22 november 1857 in Wakefield, Yorkshire. Zie ook mijn blog van 22 november 2008.
Uit: By The Ionian Sea (From Naples)
This is the third day of sirocco, heavy-clouded, sunless. All the colour has gone out of Naples; the streets are dusty and stifling. I long for the mountains and the sea.
To-morrow I shall leave by the Messina boat, which calls at Paola. It is now more than a twelve-month since I began to think of Paola, and an image of the place has grown in my mind. I picture a little marina; a yellowish little town just above; and behind, rising grandly, the long range of mountains which guard the shore of Calabria. Paola has no special interest that I know of, but it is the nearest point on the coast to Cosenza, which has interest in abundance; by landing here I make a modestly adventurous beginning of my ramble in the South. At Paola foreigners are rare; one may count upon new impressions, and the journey over the hills will be delightful.
Were I to lend ear to the people with whom I am staying, here in the Chiatamone, I should either abandon my project altogether or set forth with dire misgivings. They are Neapolitans of the better class; that is to say, they have known losses, and talk of their former happiness, when they lived on the Chiaia and had everything handsome about them. The head of the family strikes me as a typical figure; he is an elderly man, with a fine head, a dignified presence, and a coldly courteous demeanour. By preference he speaks French, and his favourite subject is Paris. One observes in him something like disdain for his own country, which in his mind is associated only with falling fortunes and loss of self-respect. The cordial Italian note never sounds in his talk. The signora (also a little ashamed of her own language) excites herself about taxation -- as well she may -- and dwells with doleful vivacity on family troubles. Both are astonished at my eccentricity and hardiness in undertaking a solitary journey through the wild South. Their geographical notions are vague; they have barely heard of Cosenza or of Cotrone, and of Paola not at all; it would as soon occur to them to set out for Morocco as for Calabria. How shall I get along with people whose language is a barbarous dialect? Am I aware that the country is in great part pestilential? -- la febbre! Has no one informed me that in autumn snows descend, and bury everything for months? It is useless to explain that I only intend to visit places easily accessible, that I shall travel mostly by railway, and that if disagreeable weather sets in I shall quickly return northwards. They look at me dubiously, and ask themselves (I am sure) whether I have not some more tangible motive than a lover of classical antiquity. It ends with a compliment to the enterprising spirit of the English race.
I have purchases to make, business to settle, and I must go hither and thither about the town. Sirocco, of course, dusks everything to cheerless grey, but under any sky it is dispiriting to note the changes in Naples. Lo sventramento (the disembowelling) goes on, and regions are transformed. It is a good thing, I suppose, that the broad Corso Umberto I. should cut a way through the old Pendino; but what a contrast between that native picturesqueness and the cosmopolitan vulgarity which has usurped its place! "Napoli se ne va!" I pass the Santa Lucia with downcast eyes, my memories of ten years ago striving against the dulness of to-day.
George Robert Gissing (22 november 1857 28 december 1903)
De Nederlands dichteres en schrijfster Elisabeth Maria Post werd geboren in Utrecht op 22 november 1755. Zie ook mijn blog van 22 november 2006.en ook mijn blog van 22 november 2008.
Aan mijne vrienden in Gelderland (Fragment)
Hoe wonder valt des menschen lod!
Men woelt, men zorgt en slooft, om naar zijn' zin te leeven;
Men kiest, men wederkiest, en wordt,
Door een onzichtbre hand, in al zijn doen gedreven.
'k Gevoel dit sterk op 't roerend stond,
Terwijl mijn traanen langs betrokken wangen vloejen,
Daar ik mijn laatst vaarwel u geef,
Mijn vrienden! die mijn hart door gulle trouw kost boejen.
Dacht ge ooit dat ik, op Gelderland
Verliefd, en juist geplaatst in een der schoonste streeken,
Voor Holland, en een pastorie
Zoo schuw, om deeze ruil dit oord zou zijn ontweeken?
Gij ziet het toch - en kent den man,
Den eenigen om wien ik zoo veel kan verliezen;
Zijn liefde drong mij zacht; ik zou
Ook 't minst bewoond gewest, des noods, om hem verkiezen.
De liefde is sterker dan de dood,
Veel ligter kan zij dan een andren trek versmooren;
Door haar zeg ik mijn lief verblijf,
Bedaard, vaarwel, met al wat daar mij kon bekooren.
Bedaard, maar toch niet blij;
'k Gevoel de wisseling der ondermaansche dingen;
Mijn korte vreugd, onzeker lot,
En al de moeilijkheên die mijn geluk omringen.
'k Herdenk nog, hoe ik menigmaal
Hier 't schoone der Natuur heb aan uw zij genoten;
'k Zie nu dit alles als voorbij,
En voordan mij geheel uit uwen kring gesloten.
Zal ik dit oord nog wederzien?
Zal ik, gelukkig, u dan ook zoo vrolijk vinden?
Of zoek ik dan, welligt vergeefs
Helaas naar deeze of die van u, mijn beste vrinden,
Weg treurig denkbeeld! ach! hoe zwaar
Maakt gij mij 't scheiden! neen!..Gods gunst moge u bewaaken!
Vaart allen wel! vergeet mij nooit!
Hebt dank voor al het goed, dat mij uw trouw deed smaaken.
Elisabeth Maria Post (22 november 1755 - 3 juli 1812)
|
