In Memoriam Gore Vidal

De Amerikaanse schrijver, dramaticus en essayist Gore Vidal is gisteren op 86-jarige leeftijd overleden. Gore Vidal werd geboren op 3 oktober 1925 in West Point, New York. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Gore Vidal op dit blog.

Uit: The City and the Pillar

„One by one, great stars appeared. Jim was perfectly contented, loneliness no longer turning in the pit of his stomach, sharp as a knife. He always thought of unhappiness as the "tar sickness." When tar roads melted in the summer, he used to chew the tar and get sick. In some obscure way he had always associated "tar sickness" with being alone. No longer.

    Bob took off his shoes and socks and let the river cool his feet. Jim did the same.

    "I'll miss all this," said Bob for the dozenth time, absently putting his arm around Jim's shoulders.

    They were very still. Jim found the weight of Bob's arm on his shoulders almost unbearable: wonderful but unbearable. Yet he did not dare move for fear the other would take his arm away. Suddenly Bob got to his feet. "Let's make a fire."

In a burst of activity, they built a fire in front of the cabin. Then Bob brought the blankets outside and spread them on the ground.

    "There," he said, looking into the yellow flames, "that's done." For a long moment both stared into the hypnotically quivering flames, each possessed by his own private daydream. Bob's dream ended first. He turned to Jim. "Come on," he said menacingly. "I'll wrestle you."

    They met, grappled, fell to the ground. Pushing and pulling, they fought for position; they were evenly matched, because Jim, though stronger, would not allow Bob to lose or to win. When at last they stopped, both were panting and sweating. They lay exhausted on the blanket.

    Then Bob took off his shirt and Jim did the same. That was better. Jim mopped the sweat from his face while Bob stretched out on the blanket, using his shirt for a pillow. Firelight gleamed on pale skin. Jim stretched out beside him. "Too hot," he said. "Too hot to be wrestling."

    Bob laughed and suddenly grabbed him. They clung to one another. Jim was overwhelmingly conscious of Bob's body. For a moment they pretended to wrestle. Then both stopped. Yet each continued to cling to the other as though waiting for a signal to break or to begin again. For a long time neither moved. Smooth chests touching, sweat mingling, breathing fast in unison.

    Abruptly, Bob pulled away. For a bold moment their eyes met. Then, deliberately, gravely, Bob shut his eyes and Jim touched him, as he had so many times in dreams, without words, without thought, without fear. When the eyes are shut, the true world begins.

    As faces touched, Bob gave a shuddering sigh and gripped Jim tightly in his arms. Now they were complete, each became the other, as their bodies collided with a primal violence, like to like, metal to magnet, half to half and the whole restored.

    So they met. Eyes tight shut against an irrelevant world. A wind warm and sudden shook all the trees, scattered the fire's ashes, threw shadows to the ground.

    But then the wind stopped. The fire went to coals. The trees were silent. No comets marked the dark lovely sky, and the moment was gone. In the fast beat of a double heart, it died.“

01-08-2012 om 08:27 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Cees Nooteboom werd geboren in Den Haag op 31 juli 1933. Zie ook alle tags voor Cees Nooteboom op dit blog.

Uit: Roads to Santiago (Vertaald door Ina Rilke)

„Spain is brutish, anarchic, egocentric, cruel. Spain is prepared to face disaster on a whim, she is chaotic, dreamy, irrational. Spain conquered the world and then did not know what to do with it, she harks back to her Medieval, Arab, Jewish and Christian past and sits there impassively like a continent that is appended to Europe and yet is not Europe, with her obdurate towns studding those limitless empty landscapes. Those who know only the beaten track do not know Spain. Those who have not roamed the labyrinthine complexity of her history do not know what they are travelling through. It is the love of a lifetime, the amazement is never-ending.

From the ship's rail I watch the dusk settle over the island where I have spent the summer. The approaching night steals into the hills, everything darkens; one by one the tall neon street-lamps come on to illuminate the quay with that dead white glow which is as much a part of the Mediterranean night as the moon. Arrival and departure. For years now I have been crossing to and fro between the Spanish mainland and the islands. The white ships are somewhat bigger than they used to be, but the ritual is unchanged. The quay full of white-uniformed sailors, kinsfolk and lovers come to wave goodbye, the deck crowded with departing holiday-makers, soldiers, children, grandmothers. The gangplank has already been raised, the ship's whistle will give one final farewell that will resound across the harbour and the city will echo the sound: the same, but weaker. Between the high deck and the quay below a last tenuous link, rolls of toilet paper. The beginnings flutter on the quay; up at the rail, the rolls will unwind slowly as the ship moves away, until the final, most fragile link with those staying behind is broken and the diaphanous paper garlands drown in the black water.

There is still some shouting, cries wafting back, but it is already impossible to tell who is calling out and what their messages signify. We sail out through the long narrow harbour, past the lighthouse and the last buoy -- and then the island becomes a dusky shadow within the shadow that is night itself. There is no going back now, we belong to the ship. Guitars and clapping on the afterdeck, people are singing, drinking, the deck passengers are settling down for a long night in their steamer chairs, the dinner bell rings, white-jacketed waiters cross and recross the antique dining room under the earnest regard of the king of Spain.“

Cees Nooteboom (Den Haag, 31 juli 1933)

Santiago de Compostella

De Franse Poetry Slam kunstenaar Grand Corps Malade (eig. Fabien Marsaud) werd geboren op31 juli 1977 in Le Blanc-Mesnil, Seine-Saint-Denis. Zie ook alle tags voor Grand Corps Malade op dit blog.

J'ai Pas Les Mots

Il est de ces événements qui sortent tout le reste de nos pensées,
Certaines circonstances qui nous stoppent nette dans notre lancé,
Il est de ces réalités qu'on n'était pas près à recevoir,
Et qui rendent toute tentative de bien-être illusoire.

J'ai pas les mots pour exprimer la puissance de la douleur,
J'ai lu au fond de tes yeux ce que signifiait le mot malheur,
C'est un souvenir glacial, comme ce soir de décembre,
Où tes espoirs brulant ont laissé place à des cendres.

J'ai pas trouvé les mots pour expliquer l'inexplicable,
J'ai pas trouvé les mots pour consoler l'inconsolable,
Je n'ai trouvé que ma main pour poser sur ton épaule,
Attendant que les lendemains se dépêchent de jouer leur rôle.

J'ai pas les phrases miracles qui pourraient soulager ta peine,
Aucune formule magique parmi ces mots qui saignent,
Je n'ai trouvé que ma présence pour t'aider à souffrir,
Et constater dans ce silence que ta tristesse m'a fait grandir.

J'ai pas trouvé le remède pour réparer un cœur brisé,
Il faudra tellement de temps avant qu'il puisse cicatriser,
Avoir vécu avec elle et apprendre à survivre sans,
Elle avait écrit quelque part que tu verserais des larmes de sang.

Tu as su rester debout et je t'admire de ton courage,
Tu avances la tête haute et tu traverses cet orage,
A coté de ton épreuve, tout me semble dérisoire,
Tous comme ces mots qui pleuvent que j'écris sans espoir.

Pourtant les saisons s'enchaineront saluant ta patience,
En ta force et ton envie, j'ai une totale confiance,
Tu ne seras plus jamais le même mais dans le ciel dès demain,
Son étoile t'éclairera pour te montrer le chemin

Grand Corps Malade (Le Blanc-Mesnil, 31 juli 1977)

De Britse schrijfster Joanne Rowling werd geboren in Chipping Sodbury bij Bristol op 31 juli 1965. Zie ook alle tags voor Joanne Rowling op dit blog.

Uit: Harry Potter & The Prisoner of Azkaban

"This Potter," said Aunt Marge loudly, seizing the brandy bottle and splashing more into her glass and over the tablecloth, "you never told me what he did?"
Uncle Vernon and Aunt Petunia were looking extremely tense. Dudley had even looked up from his pie to gape at his parents.
"He - didn't work," said Uncle Vernon, with half a glance at Harry. "Unemployed."
"As I expected!" said Aunt Marge, taking a huge swig of brandy and wiping her chin on her sleeve. "A no-account, good-for-nothing, lazy scrounger who -"
"He was not," said Harry suddenly. The table went very quiet. Harry was shaking all over. He had never felt so angry in his life.
"MORE BRANDY!" yelled Uncle Vernon, who had gone very white. He emptied the bottle into Aunt Marge's glass. "You, boy," he snarled at Harry. "Go to bed, go on -"
"No, Vernon," hiccuped Aunt Marge, holding up a hand, her tiny bloodshot eyes fixed on Harry's. "Go on, boy, go on. Proud of your parents, are you? They go and get themselves killed in a car crash (drunk, I expect) -"
"They didn't die in a car crash!" said Harry, who found himself on his feet.
"They died in a car crash, you nasty little liar, and left you to be a burden on their decent, hardworking relatives!" screamed Aunt Marge, swelling with fury. "You are an insolent, ungrateful little --"
But Aunt Marge suddenly stopped speaking. For a moment, it looked as though words had failed her. She seemed to be swelling with inexpressible anger - but the swelling didn't stop. Her great red face started to expand, her tiny eyes bulged, and her mouth stretched too tightly for speech - next second, several buttons had just burst from her tweed jacket and pinged off the walls - she was inflating like a monstrous balloon, her stomach bursting free of her tweed waistband, each of her fingers blowing up like a salami –„

Joanne Rowling (Chipping Sodbury, 31 juli 1965)
Scene uit de film uit 2004, Harry (Daniel Radcliffe) en Buckbeak

De Italiaanse schrijver Primo Levi werd geboren op 31 juli 1919 in Turijn. Zie ook alle tags voor Primo Levi op dit blog.

Reveille

In the brutal nights we used to dream
Dense violent dreams,
Dreamed with soul and body:
To return; to eat; to tell the story.
Until the dawn command
Sounded brief, low
'Wstawac'
And the heart cracked in the breast.

Now we have found our homes again,
Our bellies are full,
We're through telling the story.
It's time. Soon we'll hear again
The strange command:
'Wstawac'


Vertaald door  Ruth Feldman en Brian Swann

If This Is a Man

You who live safe

In your warm houses,

You who find, returning in the evening,

Hot food and friendly faces:

         Consider if this is a man

         Who works in the mud,

         Who does not know peace,

         Who fights for a scrap of bread,

         Who dies because of a yes or a no.

         Consider if this is a woman

         Without hair and without name,

         With no more strength to remember,

         Her eyes empty and her womb cold

         Like a frog in winter.

Meditate that this came about:

I command these words to you.

Carve them in your hearts

At home, in the street,

Going to bed, rising;

Repeat them to your children.

         Or may your house fall apart,

         May illness impede you,

         May your children turn their faces from you.

Vertaald door Stuart Woolf

Primo Levi (31 juli 1919 – 11 april 1987)

Cover biografie

31-07-2012 om 19:52 geschreven door Romenu  

In Memoriam Maeve Binchy

De Ierse schrijfster en columniste Meave Binchy is gisteren op 72-jarige leeftijd overleden.  Maeve Binchy werd geboren op 28 mei 1940 in Dalkey. Zie ook alle tags voor Maeve Binchy op dit blog.

Uit: Circle of Friends

“Annabel Hogan came in carrying three big bags. She was surprised to see her daughter sitting swinging her legs in the kitchen.

"Aren't you home nice and early? Let me put these things upstairs."

Benny ran over to Patsy when her mother's heavy tread was heard on the stairs.

"Do you think she got it?"

"Don't ask me Benny, I know nothing."

"You're saying that because you do know."

"I don't. Really."

"Was she in Dublin? Did she go up on the bus?"

"No, not at all."

"But she must have." Benny seemed very disappointed.

"No, she's not long gone at all. . . . She was only up the town."

Benny licked the spoon thoughtfully. "It's nicer raw," she said.

"You always thought that." Patsy looked at her fondly.

"When I'm eighteen and can do what I like, I'll eat all my cakes uncooked," Benny pronounced.

"No you won't, when you're eighteen you'll be so busy getting thin you won't eat cakes at all."

"I'll always want cakes."

"You say that now. Wait till you want some fellow to fancy you."

"Do you want a fellow to fancy you?"

"Of course I do, what else is there?"

"What fellow? I don't want you to go anyway."

"I won't get a fellow, I'm from nowhere, a decent fellow wouldn't be able to talk about me and where I came from. I have no background, no life before, you see."

"But you had a great life," Benny cried. "You'd make them all interested in you."

Maeve Binchy (28 mei 1940 – 30 juli 2012)

31-07-2012 om 13:51 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Patrick Modiano werd geboren in Boulogne-Billancourt op 30 juli 1945. Zie ook alle tags voor Patrick Mondiano op dit blog.

Uit: Unfall in der Nacht (Vertaald door Elisabeth Edl)  

“Vielleicht hatte ich mich bei meinem Sturz am Schädel verletzt. Ich habe mich zu der Frau gedreht. Es überraschte mich, daß sie einen Pelzmantel trug. Mir ist wieder eingefallen, daß Winter war. Außerdem trug der Mann uns gegenüber auch einen Mantel und ich eine von diesen alten Lammfelljacken, wie man sie auf Flohmärkten fand. Ihren Pelzmantel hatte sie bestimmt nicht auf dem Flohmarkt gekauft. Nerz? Zobel? Sie hatte ein sehr gepflegtes Äußeres, was nicht zu den Verletzungen in ihrem Gesicht paßte. Auf meiner Jacke, etwas oberhalb der Taschen, sah ich Blutflecken. Ich hatte eine lange Schramme im linken Handteller, und die Blutflecken auf dem Stoff,

die kamen sicher daher. Sie hielt sich sehr gerade, aber mit geneigtem Kopf, als starre sie auf etwas am Boden. Vielleicht auf meinen schuhlosen Fuß. Die Haare trug sie halblang, und im Licht des Foyers war sie mir blond vorgekommen. Das Polizeiauto war an der Ampel stehengeblieben, auf dem Quai, bei Saint-Germain-l’Auxerrois. Der Mann beobachtete uns immer noch, mal sie und mal mich,

schweigend, mit seinem kalten Blick. Ich fühlte mich langsam an irgend etwas schuldig. Die Ampel wurde nicht grün. Es brannte noch Licht in dem Café an der Ecke Quai/Place Saint-Germain-l’Auxerrois, wo mein Vater sich oft mit mir verabredet hatte. Das war der Augenblick, um zu fliehen. Vielleicht brauchten wir auch nur diesen Typen auf der Bank zu bitten, daß er uns gehen ließ. Aber ich fühlte mich außerstande, das kleinste Wort hervorzubringen. Er hat gehustet, ein schleimiges Raucherhusten, und ich war überrascht, einen Ton zu hören. Seit dem Unfall herrschte tiefe Stille um mich, als hätte ich das Gehör verloren. Wir fuhren den Quai hinunter. Als das Polizeiauto auf die Brücke einbog, spürte ich, wie ihre Finger mein Handgelenk umfaßten. Sie lächelte mich an, wie um mich zu beruhigen, aber ich hatte überhaupt keine Angst. Mir schien sogar, als wären wir, sie und ich, uns schon bei anderer Gelegenheit begegnet und als habe sie immer dieses Lächeln. Wo hatte ich sie schon gesehen?”

Patrick Modiano (Boulogne-Billancourt, 30 juli 1945)

De Amerikaanse schrijfster Cherie Priest werd geboren in Tampa op 30 juli 1975. Zie ook alle tags voor Cherie Priest op dit blog.

Uit: Hellbent

“It sounded like a good idea at the time, which is probably going to be on my tombstone—along with a catty footnote about poor impulse control. But when Horace Bishop called me, practically breathless with delight and greed, telling me he was in Portland so we should get together and have a drink or something, I said okay, even though I probably should’ve said “I’d sooner wear plaid.”

I don’t wear plaid. Ever.

I don’t wear orange, either—not that there’s anything inherently wrong with it. Really, it’s more of a

coloring thing. I’m a solid winter— blue- black hair and so fair I’m practically translucent; it comes with

being undead. Orange always makes me look like I’m having liver problems, so I skip it—just like deep

down I suspected I ought to skip that date with Horace, but what was I going to do? He already knew where I lived (roughly), and he already knew my price scale (more or less), and he was practically my agent. Or my pimp.

Anyway, Horace was vibrating—talking so fast I could hardly understand him. And what was he doing on the West Coast? He promised to tell me in person, and since he was flying back to New York from the Seattle- Tacoma airport, it wasn’t terribly far out of his way to bounce into town for a conspiratorial adult beverage. I waited for him at a bar on Capitol Hill. I don’t live in that neighborhood anymore, but that’s the point. He knows I live in Seattle, but the less specific his knowledge is, the happier I am.

The truth is, I kind of trust him. I mean, if I were wounded and bloody and practically dying in New York City and I had no place else to go, I could probably fling myself onto his couch and generally assume that he wouldn’t stake me in my sleep. After all, I’ve earned him a metric assload of money over the years. And money has to mean something, doesn’t it?”

Cherie Priest (Tampa, 30 juli 1975)

De Mexicaanse dichter, schrijver, vertaler, televisiepresentator en ondernemer Salvador Novo werd geboren op 30 juli 1904 in Mexico City. Zie ook alle tags voor Salvador Novo op dit blog.

Uit: Pillar Of Salt (Vertaald door Marguerite Feitlowitz)

„A few months before, I had begun a casual friendship with a boy in the class ahead of me: the third and fourth years were sharing classrooms off the large patio. I don’t remember how we began seeing each other. Given his inquisitive spirit, it must have been he who approached me, having learned that I had poems published in the school magazine, Policromías, where his first verses had also appeared.

We did not have classes together, but found times to chat; upon learning that he lived at 95 calle Mina, and I on calle Guerrero, I started calling for him at his house whence we would to walk to Preparatoria, which wasn’t far and took us along quiet, little-used streets.

Xavier [Villaurrutia] had a large family: brothers and sisters. They lived on the lower floors of a stone house shaped like a “7,” with patio and corridor bordered by iron railings, a living room with two balconies giving onto the street, a parallel dining room, and then the numerous bedrooms. Once he invited me home to eat, so I met his mother, Doña Julia González, and a few of his brothers and sisters. They all played tennis, and the girls were champions. Their brothers had a sort of small bank or financial firm on Avenida Cinco de Mayo, and a few times I accompanied Xavier when he went there to receive his monthly allowance. Little by little I learned that the family also included writers, artists, and relatives who were very wealthy.. They possessed original Ruelas, which Xavier showed me with pride. I also learned—for he confided, reticently and swearing me to secrecy—that the family had also had conjugal tragedies and pathetic nervous illnesses.

The predilection that Don Ezequiel showed toward me must have induced him to introduce the “distinguished student” to the young secretary of the Preparatoria, a poet, Xavier informed me, who taught literature classes in another school—Advanced Studies—near our own. Between classes, I began visiting Jaime Torres Bodet. In his office he introduced me to another young poet and friend of his, who seemed always to be there: Bernardo Ortiz de Montellano.“

Salvador Novo (30 juli 1904 – 13 januari 1974)

De Engelse dichteres en schrijfster Emily Brontë werd geboren in Thornton in Yorkshire op 30 juli 1818. Zie ook alle tags voor Emily Brontë op dit blog.

Uit: Wuthering Heights

„But Mr. Heathcliff forms a singular contrast to his abode and style of living. He is a dark- skinned gipsy in aspect, in dress and manners a gentleman: that is, as much a gentleman as many a country squire: rather slovenly, perhaps, yet not looking amiss with his negligence, because he has an erect and handsome figure; and rather morose. Possibly, some people might suspect him of a degree of under-bred pride; I have a sympathetic chord within that tells me it is nothing of the sort: I know, by instinct, his reserve springs from an aversion to showy displays of feeling - to manifestations of mutual kindliness. He'll love and hate equally under cover, and esteem it a species of impertinence to be loved or hated again. No, I'm running on too fast: I bestow my own attributes over-liberally on him. Mr. Heathcliff may have entirely dissimilar reasons for keeping his hand out of the way when he meets a would-be acquaintance, to those which actuate me. Let me hope my constitution is almost peculiar: my dear mother used to say I should never have a comfortable home; and only last summer I proved myself perfectly unworthy of one.

While enjoying a month of fine weather at the sea-coast, I was thrown into the company of a most fascinating creature: a real goddess in my eyes, as long as she took no notice of me. I 'never told my love' vocally; still, if looks have language, the merest idiot might have guessed I was over head and ears: she understood me at last, and looked a return - the sweetest of all imaginable looks. And what did I do? I confess it with shame - shrunk icily into myself, like a snail; at every glance retired colder and farther; till finally the poor innocent was led to doubt her own senses, and, overwhelmed with confusion at her supposed mistake, persuaded her mamma to decamp. By this curious turn of disposition I have gained the reputation of deliberate heartlessness; how undeserved, I alone can appreciate.“

Emily Brontë (30 juli 1818 - 19 december 1848)

Laurence Olivier and Merle Oberon in de film “Wuthering Heights” uit 1939

De Schotse schrijver Alexander Trocchi werd geboren op 30 juli 1925 in Glasgow. Zie ook alle tags voor Alexander Trocchi op dit blog.

Uit: Young Adam

„I seldom talked to Ella. She appeared to dislike me and gave the impression that she only put up with me because of her husband.

And then I noticed Ella hanging out some clothes at the stern.

I had often seen her do it before, but it had never struck me in the same way. I had always thought of her as Les's wife--she was always screaming at him about something or calling him Mr. High-and-Mighty in a thick sarcastic voice. I never saw her as a woman who could attract another man. That had never occurred to me--until now.

But there she was, trying very hard not to look round, pretending she wasn't interested in what was going on, and I found myself looking at her in a new way.

She was one of those heavy women, not more than thirty-five, with strong buttocks and big thighs. She was wearing a tight green cotton dress that pulled up above the backs of her knees as she stretched up to put the clothes on the line. I could see the flesh of her pink ankles growing over the rim at the back of her shoes. She was heavy all right, but her waist was small and her legs were not bad. I could imagine being between them, belly to belly, wrapped securely in the oval of their embrace.

I watched her, and I could see her walk through a park at night, her heels clacking, just a little bit hurriedly, and her heavy white calves were moving just ahead of me. Even in the dark I was able to see them. And I imagined the soft sound of her thighs as their surfaces grazed, as whatever she wore beneath her dress was wedged softly in their damp and tremulous moving. As she reached up, her buttocks tightened, the cotton dress fitting itself to their thrust, and then she alighted on her heels, bent down, and shook out the next garment.

My manhood stirred at the sight. The rest of the world slipped away and my mind filled with the thought of her. I longed to possess her and put her body to the test. Inspired by the back view I had now, I thought of raising that thin membrane of material as she bent, forcing her forward and belly down and mounting her from behind.“

Alexander Trocchi (30 juli 1925 – 15 april 1984)

De Nederlandse schrijfster Pauline van der Lans werd geboren op 30 juli 1963 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Pauline van der Lans op dit blog.

Uit: Cadeauverpakking 

“Ik open het raam en snuif de avondlucht door beide neusgaten naar binnen. Het is donker en het ruikt naar rook en houtsnippers. Morris, onze tuinman heeft een vuurtje aangelegd om gesnoeide takken te verbranden. Met een lange stok pookt hij het vuur op. Het knettert en knispert. Als hij me in het raam ziet staan, zwaait hij naar me.
Ik heb geen idee hoe laat het is. Tegen achten denk ik. De verlichting in en om het huis floept automatisch aan als het begint te schemeren. Ik sluit het raam en ga voor de spiegel zitten. God, wat zie ik eruit. Ben ik het wel? Ja, ik ben het wel. Het zijn mijn rimpeltjes op mijn bovenlip, het zijn mijn kraaienpootjes, mijn uitgroei bij de haargrens. Het zijn mijn oneffenheden die door Michel zo mooi weggewerkt zijn. Op een schilderij kan alles. God, het schilderij. Ik hoef me niet om te draaien om het te zien. De cadeauverpakking zit er nog om. Het was een goed idee toch? Ik vind het nog steeds een wereldidee. Je man wordt tenslotte niet ieder jaar vijftig. Wat zit ik nou te doen? Ik ga gewoon door met poederen en smeren alsof er niets aan de hand is. Alsof hier niet vanaf twee uur vanmiddag twee politieagenten op de rand van mijn chaise longue hebben gezeten.
‘Mevrouw Helène de Vos?’
Ik knikte.
‘Klopt.’
‘Geboren 12 juni 1953?’
‘Tut tut, heren, zoiets vraagt men niet aan een dame.’
‘Gehuwd met Herbert Johan de Vos.’
Ik knikte.
Ze rommelden met allerlei papieren die twee kerels, de een was nog Surinaams ook. Ik kon hen niet goed verstaan, er zat geraas in mijn oren. Het geraas van de branding in zo’n grote toeristische zeeschelp.“

Pauline van der Lans (Den Haag, 30 juli 1963)

Den Haag

30-07-2012 om 18:56 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Harry Mulisch werd geboren op 29 juli 1927 in Haarlem. Zie ook alle tags voor Harry Mulisch op dit blog.

Uit; The Procedure (Vertaald door Paul Vincent)

„FIRST DOCUMENT

MAN

yes, of course I can come straight to the point and start with a sentence like: The telephone rang. Who's ringing whom? Why? It must be something important, otherwise the file wouldn't open with it. Suspense! Action! But I can't do it that way this time. On the contrary. Before anything can come to life here, we must both prepare ourselves through introspection and prayer. Anyone who wants to be swept along immediately, in order to kill time, would do better to close this book at once, put the television on, and sink back on the settee as one does in a hot foam bath. So before writing and reading any further we're going to fast for a day, and then bathe in cool, pure water, after which we will shroud ourselves in robes of the finest white linen.

I've switched the telephone and the front doorbell off and turned the clock on my desk away from me; everything in my study is waiting for the events to come. The first luminous words have appeared in the ultramarine of the computer screen, while outside the dazzling, setting autumn sun shines over the square. From the blazing western sky tram rails stream like molten gold from a blast furnace; between the black trees cars appear from the chaos, disappear into it, people walk at the tips of shadows that are yards long. From the position of the sun in my room I can see what time it is: the light is falling diagonally, it's six o'clock, rush hour, for most people the day's work is over.

The origin of man was a complicated affair. Much of it is still obscure, not only in biological, but also in theological circles. In the Bible, indeed, this creature is actually created twice, and to a certain extent three times. Genesis 1:27 tells us that on the sixth and last day of creation the following happened: "So God created man in his own image, in the image of God created he him; male and female created he them." So there were two of them; immediately afterward God says: "Be fruitful, and multiply." So the man was Adam, but the woman wasn't Eve, because the primeval mother of us all saw the light of day only later, when the week of creation was long since over; she wasn't created separately, but came forth from a rib of Adam's.“

Harry Mulisch (29 juli 1927 – 30 oktober 2010)

De Koreaans-Amerikaanse schrijver Chang-Rae Lee werd geboren op 29 juli 1965 in Seoel. Zie ook alle tags voor Chang-Rae Lee op dit blog.

Uit: A Gesture Life

„In my first years in Bedley Run, things were a bit different. Even the town had another name, Bedleyville (this my attribution), which was changed sometime in the early 1970s because the town board decided it wasn't affluent-sounding enough. The town in fact wasn't affluent at the time, being just a shabby tan brick train station and the few stores that served it, some older village homes, several new housing developments, and the surrounding dairy cow pastures and wooded meadows, nothing fancy at all, which was how I was able to afford to move here and open a business. There were perhaps a few thousand residents, mostly shopkeepers and service people, and the small bedroom community who were their patronage.

    I'd read about the town in the paper, a brief slice-of-life article with a picture of a meadow that had been completely cleared for new suburban-style homes, just white stakes in the frozen ground to mark where the streets would be. It looked sterile and desolate, like fresh blast ground, not in the least hopeful, and yet I felt strangely drawn to the town, in part because of the peaceful pace of life that the article noted, the simple tranquillity of the older, village section that made me think of the small city where I lived my youth, on the southwestern coast of Japan. I had already driven through the more established suburbs nearer to the city and found them distinctly cold, as well as too expensive. I'd ask for directions at a garage, or buy some gum at a candy store, and an awkward quiet would arise, that certain clippedness, and though I never heard any comments, I could tell I wasn't being welcomed to remain too long.“

Chang-Rae Lee (Seoel, 29 juli 1965)
Hier links

De Duitse dichter en schrijver Wolfgang Bittner werd geboren op 29 juli 1941 in Gleiwitz, Oberschlesien (tegenwoordig Gliwice, Polen). Zie ook alle tags voor Wolfgang Bittner op dit blog.

Gedichte

Was aber finden wir vor,

verurteilt und fremd,

und wonach suchen wir,

trauernd,

in unseren Hoffnungsgedichten,

den empfindsamen Spielen,

Ablichtungen.

So mauern wir Bunker,

zu überleben,

und schreiben uns

frierend

über den Winter.

Gedichte

wie Leuchtfeuer an Land,

wie Botschaften einer anderen Kultur,

Pflugschar,

brechend den Boden,

Gedichte wie Furchen,

in denen Saat aufgeht.

Dem Vollmond entgegen ...

Ließen mich einst den Neumond gebären
Nun laß ich ihn einfach gewähren
Wenn er sich mutwillens  voll - säuft
Wie ein lüsterner Hund
Trunken  sich selbst überläuft
Verliert er ganz ohne mein Tun
Das so ersehnte vollmundige Rund
Kehrt betrübt – doch mehr klug als zuvor
Zurück zu dem lichtlosen Anbeginn
Den ich ihm einst verlieh'n
Vielleicht kommt's ihm dann in den Sinn
Endlich vor mir zu k n i e n
Dann wäre ich wahrlich aufgeschmissen
Aus meiner Selbstherrlichkeit rausgerissen
Und müßte bekennen:
Ich war es nicht
Der Dich formloses Mondgesicht
Einst aus düsterem Dunkel gebar
Du bist das Geschöpf einer namlosen Kraft
Die mir bis heute nicht offenbar

Doch bis dies zur Wirklichkeit wird
Mag ruhig weiter die Mode sein:
In der Regel schlafen die Frauen allein

Wolfgang Bittner (Gliwice, 29 juli 1941)

Gleiwitz (Gliwice), der Schlesische Hof

De Amerikaanse dichter en vertaler Stanley Jasspon Kunitz werd geboren in Worcester, Massachusetts, op 29 juli 1905. Zie ook alle tags voor Stanley Kunitz op dit blog.

The Testing-Tree

1

On my way home from school

   up tribal Providence Hill

      past the Academy ballpark

where I could never hope to play

   I scuffed in the drainage ditch

      among the sodden seethe of leaves

hunting for perfect stones

   rolled out of glacial time

      into my pitcher's hand;

then sprinted lickety-

   split on my magic Keds

      from a crouching start,

scarcely touching the ground

   with my flying skin

      as I poured it on

for the prize of the mastery

   over that stretch of road,

      with no one no where to deny

when I flung myself down

   that on the given course

      I was the world's fastest human.

2

Around the bend

   that tried to loop me home

      dawdling came natural

across a nettled field

   riddled with rabbit-life

      where the bees sank sugar-wells

in the trunks of the maples

   and a stringy old lilac

      more than two stories tall

blazing with mildew

   remembered a door in the

      long teeth of the woods.

All of it happened slow:

   brushing the stickseed off,

      wading through jewelweed

strangled by angel's hair,

   spotting the print of the deer

      and the red fox's scats.

Once I owned the key

   to an umbrageous trail

      thickened with mosses

where flickering presences

   gave me right of passage

      as I followed in the steps

of straight-backed Massassoit

   soundlessly heel-and-toe

      practicing my Indian walk.

Stanley Kunitz (29 juli 1905 – 14 mei 2006)

Cover

De Nederlandse schrijfster Marja Brouwers werd geboren op 29 juli 1948 in Bergen op Zoom. Zie ook alle tags voor Marka Brouwers op dit blog.

Uit: Joost Zwagerman: Tegen de literaire quarantaine (fragment over “ Casino” van Brouwers)

“Net als Mystiek lichaam en De buitenvrouw beeldt ook Casino allerlei conflicten uit, in dit geval onder andere het conflict tussen de 'oude' intellectuele adel en de 'nieuwe' pragmatische rijken tussen de jaren zestig en de jaren negentig; tussen engagementsdenken en rendementsdenken. Marja Brouwers vervlecht die conflicten met een algemeen menselijke tragiek, en juist in die vervlechting schuilt de grote literaire kracht van Casino. Die kracht toont zich onder meer in de opzettelijk hoekige en losse vorm: verhalende fragmenten worden afgewisseld met essayistische passages, en die afwisseling is ruw, grillig en ongepolijst - en weerspiegelt zo de betrekkelijke ruwheid van de inhoud van de roman. 
Michaël Zeeman introduceerde in zijn artikel Casino als volgt: 'In haar roman Casino leidt Marja Brouwers ons binnen in de wereld van de veelverdieners, die in het afgelopen decennium zo spraakmakend en zichtbaar zijn geworden, de mannen van de "exorbitante zelfverrijking" over wie toenmalig minister-president Wim Kok met zoveel afschuw sprak. (..) De geest die Brouwers beschrijft en de zeden waartoe die geest (..) hebben geleid zijn springlevend. Zelfs wie maar sporadisch een krant leest, weet meteen waarover zij het heeft.' 
Hee, is dat niet diezelfde krant waaruit de schrijver nu juist volgens diezelfde Zeeman niét mocht putten? Raar is dat. Wie vraagt naar de moord op Van Gogh als mogelijk materiaal voor een roman, krijgt van Zeeman het dogma over het verbod op 'het dagelijks nieuws' om de oren; wie zich in een roman concentreert op het traject van idealisme van de jaren zestig naar verloedering in de jaren negentig wordt door diezelfde Zeeman bewierookt en toegejuicht. Dat zal wel een bedrijfsfoutje zijn.” 

Marja Brouwers (Bergen op Zoom, 29 juli 1948)
Cover

29-07-2012 om 18:30 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter schrijver Remco Campert werd op 28 juli 1929 in Den Haag geboren. Zie ook alle tags voor Remco Campert op dit blog.

Boerin in Iviers

Elke dag nog praat ze
met zijn grafsteen
op het kleine kerkhof aan de overkant
uitzicht over het dal
met het dunne riviertje
glinsterend als een spinnendraad in het Noord-Franse licht

sinds hij dood is
doet ze minder aan de tuin
eens haar trots

ze kreeg er nog een prijs voor
de senator kwam er voor over
helemaal uit Parijs
waar hij een appartement had
en een vriendin
het was vlak voor de verkiezingen
die hij won

de koeien zijn verkocht
de tractor staat te roesten in het hoge gras
het erf is netjes aan kant
en er is nog hout voor één winter

Het Vak

Langzaam groeit in mij
de ander die in niets op mij lijkt
en toch alles in zich heeft
van mij die hem baren moet

dan rijst het doek dat me scheidt
van mijn tijd die nu gekomen is
de zaal opent zich veelvuldig
gespiegeld vlees en bloed

even is het alles stilte
wachtend op het eerste woord
dat het schouwtoneel de wereld
tot leven beven doet

côté jardin: de geliefde werpt haar mantel af
côté cour: de moordenaar komt aangezet

Straattheater

In de zoele middagwind
zat ik op een bankje
op de Boulevard du Général Leclerc
naast een oude heer
die Indochina nog had meegemaakt
rozet in zijn knoopsgat
witte sjaal om zijn uitgedroogde hals
en een mormel van een hondje
aandachtig aan zijn voet
toen Sophie Marceau actrice
die ik kende uit de bladen
vergezeld van haar fotograaf
uit een limousine stapte
en bij het lichtjes vasthouden
van haar zonnehoed
haar roomblanke oksel toonde

het hondje kefte
en de oude heer en ik
we stonden als één man op
zongen een liedje
maakten kleine pasjes
draaiden met onze kont

maar zij zag ons niet.

Remco Campert (Den Haag, 28 juli 1929)

De Engelse dichter, verhalen- en romanschrijver Malcolm Lowry werd geboren 28 juli 1909 in Birkenhead Merseyside. Zie ook alle tags voor Malcolm Lowry op dit blog.

Uit: Under the Volcano

“M. Laruelle finished his drink. He rose and went to the parapet; resting his hands one on each tennis racquet, he gazed down and around him: the abandoned jai-alai courts, their bastions covered with grass, the dead tennis courts, the fountain, quite near in the centre of the hotel avenue, where a cactus farmer had reined up his horse to drink. Two young Americans, a boy and a girl, had started a belated game of ping-pong on the verandah of the annex below. What had happened just a year ago to-day seemed already to belong in a different age. One would have thought the horrors of the presentwould have swallowed it up like a drop of water. It was not so. Though tragedy was in the process of becoming unreal and meaningless it seemed one was still permitted to remember the days when an individual life held some value and was not a mere misprint in a communique. He lit a cigarette. Far to his left, in the northeast, beyond the valley and the terraced foothills of the Sierra Madre Oriental, the two volcanoes, Popocatepetl and Itaccihuatl, rose clear and magnificent into the sunset. Nearer, perhaps ten miles distant, and on a lower level than the main valley, he made out the village of Tomalin, nestling behind the jungle, from which rose a thin blue scarf of illegal smoke, someone burning wood for carbon. Before him, on the other side of the American highway, spread fields and groves, through which meandered a river, and the Alcpancingo road. The watchtower of a prison rose over a wood between the river and the road which lost itself further on where the purple hills of a Dore Paradise sloped away into the distance. Over in the town the fights of Quauhnahuac's one cinema, built on an incline and standing out sharply, suddenly came on, flickered off, came on again. "No se puede vivir sin amar," Mr. Laruelle said . "As that estupido inscribed on my house."

Malcolm Lowry (28 juli 1909 - 26 juni 1957)

Scene uit de film van John Huston (1984) met Albert Finney, Jacqueline Bisset en Anthony Andrews

De Argentijnse schrijfster Angélica Gorodischer werd geboren in Buenos Aires op 28 juli 1928. Zie ook alle tags voor Angélica Gorodischer op dit blog.

Uit: Kalpa Imperial (Vertaald door Ursula K. Le Guin)

“Ekkemantes I will probably smile, since he too loves plays, and fall to talking enthusiastically about the poetic tragedy by Orab’Maagg recently presented in the capital, until one of his counselors reminds him with a discreet cough that he can’t spend an hour chattering with every one of his subjects because it would leave him no time to rule the Empire. And probably the good emperor, who seems born to smiles and good nature, though he wielded weapons like the black-winged angel of war when it was a matter of eradicating from the Empire the greed and cruelty of a damnable race, will reply to the counselor that chattering for an hour with each of his subjects is one way of ruling the Empire, and not the worst way, but that the lord counselor is right, and in order not to lose any more valuable time, he’ll dictate a decree to the lord counselor and sign it himself, ordering that a theater be constructed in the town of Sariaband. And very likely the counselor will stare and say: “My lord! building a theater, even a theater for a very small town, is an expensive business!”

Angélica Gorodischer (Buenos Aires, 28 juli 1928)

Cover 

De Engelse dichter en Jezuïet Gerard Manley Hopkins werd geboren op 28 juli 1844 in Stratford, Essex. Zie ook alle tags voor Gerard Manley Hopkins op dit blog.

Barnfloor and Winepress

And he said, If the Lord do not help thee, whence shall I help thee? out of the barnfloor, or out of the winepress?
2 Kings VI: 27

Thou that on sin's wages starvest,
Behold we have the joy in harvest:
For us was gather'd the first fruits,
For us was lifted from the roots,
Sheaved in cruel bands, bruised sore,
Scourged upon the threshing-floor;
Where the upper mill-stone roof'd His head,
At morn we found the heavenly Bread,
And, on a thousand altars laid,
Christ our Sacrifice is made!

Thou whose dry plot for moisture gapes,
We shout with them that tread the grapes:
For us the Vine was fenced with thorn,
Five ways the precious branches torn;
Terrible fruit was on the tree
In the acre of Gethsemane;
For us by Calvary's distress
The wine was racked from the press;
Now in our altar-vessels stored
Is the sweet Vintage of our Lord.

In Joseph's garden they threw by
The riv'n Vine, leafless, lifeless, dry:
On Easter morn the Tree was forth,
In forty days reach'd heaven from earth;
Soon the whole world is overspread;
Ye weary, come into the shade.

The field where He has planted us
Shall shake her fruit as Libanus,
When He has sheaved us in His sheaf,
When He has made us bear his leaf. -
We scarcely call that banquet food,
But even our Saviour's and our blood,
We are so grafted on His wood.

Gerard Manley Hopkins (28 juli 1844 – 8 juni 1889)

De Nederlandse schrijver, columnist, presentator en essayist Stephan Sanders werd geboren in Haarlem op 28 juli 1961. Zie ook alle tags voor Stephan Sanders op dit blog.

Uit: Robin Hood in actie (Column)

„Wat heb ik een drukke zaterdag achter de rug - en ik zeg dit met veel ironie. Het huisje dat ik huur in Kaapstad hoorde lang geleden tot het slavenkwartier. In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw werd het een whites only area, en de gekleurde Kaapmensen en moslims moesten verdwijnen. Maar de moslims hadden iets verderop nog een wijk in bezit die door het apartheidsregiem niet onteigend kon worden - de Bo-kaap - en daar bleef de moslimmedemens wonen: een bruine enclave in een wit centrum.

Die Groups Area Act is allang afgeschaft, maar de oude slavenwijk is nog steeds blank, omdat de huisjes er door designers werden opgeknapt, met daktuintjes, hippe badkamers en voor buiten een zeer bescheiden plunge-in pool ter grootte van een badkuip. Huur omhoog, blank toeristenvolk komt en blijft.
Wat heb ik een drukke zaterdag achter de rug - en nu zal ik de ironie verklaren. Want iedere dag komt hier een vrouw die het beddengoed verschoont, de vloer veegt en de vaat doet. Zwart is zij, uit de Oost-Kaap. Dan is er de gekleurde conciërge, Ibrahim, die het dakterras nakijkt en de stoppen controleert. En voor dat kikkerbadje komt de poolman - want de kwaliteit van het water, je weet maar nooit, en de haperende pomp.

Er waren die zaterdag dus drie mensen om mij heen aan het werk. Ik zat achter mijn computer en ik probeerde te schrijven. In vroeger tijden moet de gezeten burgerij hier zeer bedreven in zijn geweest: het personeel loopt rond, maar jij ziet ze niet, ze zijn onzichtbaar, schemerlampen die op hun gebruikelijke plek staan. De gemiddelde Nederlander is dit leven niet gegeven. Bij ons is arbeid duur, je wacht je wel voor elk wissewasje iemand in te huren, en de eventuele hulp, éénmaal in de week, wordt ontvangen als een koningin – overcompensatie.“

Stephan Sanders (Haarlem, 28 juli 1961)

28-07-2012 om 15:26 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Summer Sun

Great is the sun, and wide he goes
Through empty heaven with repose;
And in the blue and glowing days
More thick than rain he showers his rays.

Though closer still the blinds we pull
To keep the shady parlour cool,
Yet he will find a chink or two
To slip his golden fingers through.

The dusty attic spider-clad
He, through the keyhole, maketh glad;
And through the broken edge of tiles
Into the laddered hay-loft smiles.

Meantime his golden face around
He bares to all the garden ground,
And sheds a warm and glittering look
Among the ivy's inmost nook.

Above the hills, along the blue,
Round the bright air with footing true,
To please the child, to paint the rose,
The gardener of the World, he goes.

Claude Monet, Champs des coquelicots, 1881

St. Martin's Summer

AS swallows turning backward
When half-way o'er the sea,
At one word's trumpet summons
They came again to me -
The hopes I had forgotten
Came back again to me.

I know not which to credit,
O lady of my heart!
Your eyes that bade me linger,
Your words that bade us part -
I know not which to credit,
My reason or my heart.

But be my hopes rewarded,
Or be they but in vain,
I have dreamed a golden vision,
I have gathered in the grain -
I have dreamed a golden vision,
I have not lived in vain.

Robert Louis Stevenson (13 november 1850 - 3 december 1894)

Zie voor de schrijvers van de 27^e juli ook mijn blog van 27 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

27-07-2012 om 19:37 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Summer Wind

It is a sultry day; the sun has drank

The dew that lay upon the morning grass,

There is no rustling in the lofty elm

That canopies my dwelling, and its shade

Scarce cools me. All is silent, save the faint

And interrupted murmur of the bee,

Settling on the sick flowers, and then again

Instantly on the wing. The plants around

Feel the too potent fervors; the tall maize

Rolls up its long green leaves; the clover droops

Its tender foliage, and declines its blooms.

Zomerlandschap, Fredrik Marinus Kruseman (12 juli 1816 – 25 mei 1882)

But far in the fierce sunshine tower the hills,

With all their growth of woods, silent and stern,

As if the scortching heat and dazzling light

Were but an element they loved. Bright clouds,

Motionless pillars of the brazen heaven;--

Their bases on the mountains--their white tops

Shining in the far ether--fire the air

With a reflected radiance, and make turn

The gazer's eye away. For me, I lie

Languidly in the shade, where the thick turf,

Yet virgin from the kisses of the sun,

Retains some freshness, and I woo the wind

That still delays its coming. Why so slow,

Gentle and voluble spirit of the air?

Oh, come and breathe upon the fainting earth

Coolness and life. Is it that in his caves

He hears me? See, on yonder woody ridge,

The pine is bending his proud top, and now,

Among the nearer groves, chesnut and oak

Are tossing their green boughs about. He comes!

Zomerlandschap, Barend Koekoek (11 oktober 1803 - 5 april 1862)

Lo, where the grassy meadow runs in wives!

The deep distressful silence of the scene

Breaks up with mingling of unnumbered sounds

And universal motion. He is come,

Shaking a shower of blossoms from the shrubs,

And bearing on the fragrance; and he brings

Music of birds, and rustling of young boughs,

And soun of swaying branches, and the voice

Of distant waterfalls. All the green herbs

Are stirring in his breath; a thousand flowers,

By the road-side and the borders of the brook,

Nod gaily to each other; glossy leaves

Are twinkling in the sun, as if the dew

Were on them yet, and silver waters break

Into small waves and sparkle as he comes.

William Cullen Bryant (3 november 1794 – 12 juni 1878)

26-07-2012 om 21:45 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

De Duitse dichteres en schrijfster Annette von Droste-Hülshoff werd op 10 januari 1797 op het slot Hülshoff in Westfalen geboren. Zie ook alle tags voor Annette von Droste-Hülshoff op dit blog.

Grüße
 
Steigt mir in diesem fremden Lande
Die allbekannte Nacht empor,
Klatscht es wie Hufesschlag vom Strande,
Rollt sich die Dämmerung hervor,
Gleich Staubeswolken mir entgegen
Von meinem lieben starken Nord,
Und fühl' ich meine Locken regen
Der Luft geheimnisvolles Wort -
 
Dann ist es mir, als hör' ich reiten
Und klirren und entgegenziehn
Mein Vaterland von allen Seiten,
Und seine Küsse fühl' ich glühn;
Dann wird des Windes leises Munkeln
Mir zu verworrnen Stimmen bald,
Und jede schwache Form im Dunkeln
Zur tiefvertrautesten Gestalt.

Burg Hülshoff

 
Und meine Arme muß ich strecken,
Muß Küsse, Küsse hauchen aus,
Wie sie die Leiber könnten wecken,
Die modernden, im grünen Haus;
Muß jeden Waldeswipfel grüßen,
Und jede Heid' und jeden Bach,
Und alle Tropfen, die da fließen,
Und jedes Hälmchen, das noch wach.
 
Du Vaterhaus, mit deinen Türmen,
Vom stillen Weiher eingewiegt,
Wo ich in meines Lebens Stürmen
So oft erlegen und gesiegt: -
Ihr breiten, laubgewölbten Hallen,
Die jung und fröhlich mich gesehn,
Wo ewig meine Seufzer wallen
Und meines Fußes Spuren stehn.
 
Du feuchter Wind von meinen Heiden,
Der wie verschämte Klage weint,
Du Sonnenstrahl, der so bescheiden
Auf ihre Kräuter niederscheint; -
Ihr Gleise, die mich fortgetragen,
Ihr Augen, die mir nachgeblinkt,
Ihr Herzen, die mir nachgeschlagen,
Ihr Hände, die mir nachgewinkt.

Burg Hülshoff
 

Und Grüße, Grüße, Dach, wo nimmer
Die treuste Seele mein vergißt
Und jetzt bei ihres Lämpchens Schimmer
Für mich den Abendsegen liest,
Wo bei des Hahnes erstem Krähen
Sie matt die graue Wimper streicht
Und einmal noch vor Schlafengehen
An mein verlaßnes Lager schleicht.
 
Ich möcht' euch alle an mich schließen,
Ich fühl' euch alle um mich her,
Ich möchte mich in euch ergießen,
Gleich siechem Bache in das Meer.
O, wüßtet ihr, wie krank gerötet,
Wie fieberhaft ein Äther brennt,
Wo keine Seele für uns betet
Und keiner unsre Toten kennt!

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 — 24 mei 1848)
Borstbeeld in de tuin van Burg Hülshoff



Zie voor de schrijvers van de 25^e juli ook mijn blog van 25 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

25-07-2012 om 18:18 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Das deutsche Münster

Die Menge in den Gassen
Drängt sich vorbei an mir.
Zu wem Vertrauen fassen
Soll ich im Volke hier?

Wie? nach verwandter Seele
Siehst du dich, Wandrer, um,
Als ob dir etwas fehle? –
Betritt dies Heiligtum!

Lambertikirche in Münster

Wie tragen diese Hallen
Und der gewölbte Chor
Aus niedern Erdenwallen
Den Geist zum Geist empor!

Dies deutsche Münster baute
Die Stadt in ihrer Kraft.
Was suchst du erst Vertraute
In ihrer Bürgerschaft?

Ihr ganzes Volk umfasse,
Das schaffende, mit Lieb‘,
Ob dir auch auf der Gasse
Kein Freund darunter blieb!

Karl May (25. Februar 1842 - 30. März 1912)

Zie voor de schrijvers van de 24^e juli ook mijn blog van 24 juli 2012 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

24-07-2012 om 22:07 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Friedenssaal zu Münster

An Freiligrath, 1840.

Zum Friedenssaal! — Es war ein sonn'ger Tag;

Die Lind' im Vorhof legte ihre Schatten

Auf die gefärbten Scheiben, und es brach

Das Licht darin sich in ein trüb Ermatten:

Als wolt' es nicht die düstern Kammern sehn,

Und tiefer nicht in die Gewölbe lugen! —

Vorn sieht man Karls und Heinrichs Bilder stehn,

Die Heiligen, die Deutschlands Krone trugen;

Darob der Aar, des Reiches stolz Panier

Der deutschen Kaiser schreckende Standarte,

Die Flügel schlagend um der Stadt Zimier,

An blanker Zinne, ihrer Freiheit Warte.

Friedenssaal


Es ist ein düstrer feierlicher Ort!

Viel Bilder schauen mit vergilbten Mienen —

Hier Trautmannsdorff und Orenstierna dort —

Als ob sie selber sich zu zürnen schienen,

Daß sie in diesem Raume hier die Pracht,

Die Kraft, die Herrlichkeit des Reichs begraben,

Und einen Frieden schmachvoll hier gemacht,

Nach welschem Sinn, mit welscher Zunge haben.

Es ist ein düstrer, feierlicher Ort,

Durch den verstorbner Tage Schatten schwanken.

Und durch Jahrhunderte so stecht er fort,

Ein letzt Asyl gespenstischer Gedanken.

Rings steht von alten Panzern eine Zahl,

Mit Schien' und Tartsch', verbogen und verrostet:

Der lang' bestäubten Ritterschwerter Zahl

Hat schon der Väter Blut nicht mehr gekostet.

„Nimm eins zur Hand! Schwing du des Kaisers Schwert!

So wie der Rothbart einst dein Spiel geschlagen,

So bist auch du es, Mann der Lieder, werth,

In deiner Faust des Kaisers Schwert zu tragen!"

Friedenssaal


„Mir diese Wehr!" Das mächt'ge Waffen klirrt,

Wir lassen keck es um die Häupter kreisen:

„Gekreuzt die Klingen!" — Ha, der Funke schwirrt

Und rasselnd biegt in Scharten sich das Eisen! —

Schwang so dein Roland einst mit läss'ger Faust

Um Sarazenenköpfe Durindane?

Hat Rothbart so durchs Schlachtgewühl gebraust?

Du bist so stark nicht, wie dein grimmer Ahne!

Gewaltge Wucht! Der Arm erlahmt und sinkt:

Da, laß den Flamberg und die Helme stehen;

Sieh, wo im goldnen Sonnenlicht uns winkt

Mit luftgem Flattern unsres Banners Wehen:

Der Blüthenzweig, gewiegt in blauer Luft,

Die herzgeformten Blätter dieser Linden!

Der Strahl ist unser, unser ist der Duft,

Die hellen Tage unser, bis sie schwinden!

Und lockt uns Kampf — das doppelschneid'ge Wort

Gilt es wie blinkend hellen Stahl zu biegen,

Zu stehn wie keckbehelmte Ritter dort,

Wo als Standarten die Gedanken fliegen!

Levin Schücking (6. September 1814 - 31. August 1883)

Zie voor de schrijvers van de 23^e juli ook mijn blog van 23 juli 2012 deel 1 en eveneens deel 2.

23-07-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Indiase schrijver en journalsit Manu Joseph werd geboren op 22 juli 1974 geboren in Kottayam en groeide op in Chennai. Hij is afgestudeerd aan Loyola College, Chennai, en verliet het Madras Christian College om vaste schrijver te worden bij Society magazine. Hij is redacteur geweest van The Times van India en heeft ook geschreven voor The Independent en voor Wired. Hij is de huidige redacteur van OPEN magazine. Zijn debuutroman "Serious Men" werd genomineerd voor de Man Asian Literary Prize en won de 2010 The Hindu Literary Prize. Het werd opgenomen in Huffington Post 's 10 beste boeken van 2010. In 2011 werd het genomineerd voor de Bollinger Everyman Wodehouse Prize. Hij ontving ook de PEN Open Book Award voor de roman in 2011.

Uit: Serious Men

“Ayyan Mani's thick black hair was combed sideways and parted by a careless broken line, like the borders the British used to draw between two hostile neighbours. His eyes were keen and knowing. A healthy moustache sheltered a perpetual smile. A dark tidy man, but somehow inexpensive.

He surveyed the twilight walkers. There were hundreds on the long concrete stretch by the Arabian Sea. Solitary young women in good shoes walked hastily, as if they were fleeing from the fate of looking like their mothers. Their proud breasts bounced, soft thighs shuddered at every step. Their tired high-caste faces, so fair and glistening with sweat, bore the grimace of exercise. He imagined they were all in the ecstasy of being seduced by him. Among them, he could tell, there were girls who had never exercised before.

They had arrived after a sudden engagement to a suitable boy, and they walked with very long strides as though they were measuring the coastline. They had to shed fat quickly before the bridal night when they might yield on the pollen of a floral bed to a stranger. Calm unseeing old men walked with other old men, discussing the state of the nation. They had all the solutions. A reason why their wives walked half a mile away, in their own groups, talking about arthritis or about other women who were not present. Furtive lovers were beginning to arrive. They sat on the parapet and faced the sea, their hands straying or eyes filling depending on what stage the relationship was in. And their new jeans were so low that their meagre Indian buttocks peeped out as commas.

Ayyan looked with eyes that did not know how to show a cultured indifference. He often told Oja, 'If you stare long enough at serious people they will begin to appear comical.'

So he looked. “

Manu Joseph (Kottayam 22 juli 1974)

22-07-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij (het slot van) de Tour de France

De Vlaamse sportverslaggever, presentator en schrijver van boeken en columns  Karl Vannieuwkerke werd geboren in Ieper op 19 januari 1971. Vannieuwkerke werkte eerst als freelance verslaggever voor de krant Het Volk. Halverwege de jaren 90 verschenen in Vlaanderen regionale televisiezenders en zo kon hij in 1994 aan de slag als sportverslaggever en nieuwslezer bij het West-Vlaamse FocusTV. In 1997 werd hij naar de openbare Vlaamse omroep VRT gehaald door toenmalige chef-sport Marc Stassijns. Daar ging hij verder werken als live-sportverslaggever en presentator van sportprogramma's. Daar richtte hij zich op tennis, maar vooral op wielrennen, met live-wedstrijdcommentaar, live-commentaar vanop de motor en presentatie van onder andere avondprogramma's rond de Ronde van Frankrijk. In 1998 won hij de Sportpersprijs voor zijn jaaroverzicht van de Ronde van Frankrijk, Het epos van de Tour. Vanaf het jaar 2005 presenteerde hij populaire talkshows over de Ronde van Frankrijk met bekende gasten, eerst vanuit de studio en later vanaf een locatie in de buurt van de aankomst van de rit van die dag.

Uit: Tom en Thomas (Column)

„In elke mens zit toch een beetje revanchist. Het klonk in geen enkel interview door. Tom had ruim een uur de tijd gehad om er over na te denken en de (af)rekening al gemaakt onder het fietsen. Zijn inspanning was krachtig, maar sereen. Hij perste het uiterste uit zijn verwrongen ledematen en genoot ingetogen. Geen tierlantijntjes. Geen overdreven pathetische gebaren, geen engeltjes uit achterzakjes, geen smoelenwerk. Eén keer een vinger naar de camera: ‘Voor jou, Lore!’ en dan nog eens vier voor het aantal overwinningen in Roubaix. Het grootste geluk diep van binnen gesavoureerd.

Tom Boonen en Thomas Voeckler

Thomas Voeckler deed het opzichtiger, dacht aan de samenstellers van de jaaroverzichten. Eens zijn voorsprong de halve minuut had bereikt, ging de mond niet meer dicht. Zijn tong maakte bochten als op een achtbaan. De focus lag op de duur meer op de mimiek dan op de prestatie. Hij was alleen nog bezig met de camera. Solo’s op de fiets. Ze bestaan in diverse vormen. Geen wonder dat het in de Tour van een paar jaar geleden al eens botste tussen Tom en Thomas. Wat voor de ene een klap is, is voor de andere een aai. Maar de prestaties zijn allebei uitzonderlijk. Boonen en Voeckler zijn uitstekende renners. En wat maakt het dan uit of tegenstanders tot de eerste, tweede of derde klasse behoren. Tom en Thomas gaan er graag voor. Antipoden van Joop, gulzig in de inspanning, miniem in het profitariaat.“

Karl Vannieuwkerke (Ieper, 19 januari 1971)

Zie voor de schrijvers van de 21e juli ook mijn blog van 21 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

21-07-2012 om 08:46 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

Fabian Cancellara, cover

Uit: De straaljager ontploft (Column)

„En zou er vast wel weer ergens een YouTube-filmpje opduiken met het bewijs dat er een motortje in zijn fiets of zijn benen zit. Of anders een vage bewering over een nieuw soort kettingolie, de vondst van kerosine in zijn bidon of een buitenaards gen in zijn DNA-structuur.

Gááááp. Wat was wielrennen eigenlijk saai met zo'n onmens als Cancellara in het peloton. In het begin was het nog geweldig om te zien hoe hij zijn tegenstanders verpulverde, maar op een gegeven moment gaat al dat geweldige geweld op twee wielen je toch de keel uithangen. Zo'n Zwitser die denkt dat hij zijn klok kan gelijk zetten op een overwinning, die maakt de sport kapot.

Stumper Zou die Cancellara eigenlijk weten wat hij allemaal aanrichtte? Besefte hij wel hoe al die andere renners zich voelden? Tom Boonen bijvoorbeeld, held van beroep in Vlaanderen, werd elke keer in de hoek gezet als een stumper op een fiets. Kan je niet maken, vind ik.

Of zoals Bram Tankink vorige week, die wordt tot in de lengte van dagen achtervolgd door het beeld van een krampaanval in zijn bil op het moment dat hij probeert Cancellara bij te benen. Hoe moesten die jongens er ooit nog in geloven dat ze een grote klassieker kunnen winnen waar Der Fabian ook aan meedoet?“

Thijs Zonneveld (Sassenheim, 28 september 1980)

Uit: Granieten kont (Koersdagen)

“De overmacht waarmee Fabian Cancellara de stenen slechtte in Parijs-Roubaix wordt het beste tot uitdrukking gebracht in het volgende dialoogje. Ik plukte het van de Vlaamse teletekst.

“Hij komt eraan”, roept Marc Sergeant vanuit de auto in het elektronisch oortje van Leif Hoste die op dat moment van de koers in een kopgroepje huist. Waarop Hoste antwoordt: “Hij is al voorbij”.

Hoe doet doe Cancellara dat toch? Bijna de hele solovlucht werden mijn ogen als een magneet naar die granieten kont getrokken. Niks geen gestuiter op het zadel; je kon een glas water op zijn rug zetten zonder dat er één druppel werd gemorst. Ik zou al een tevreden mens zijn als ik zo op een toilet kon zitten.

Alsof de Franse regisseur mijn vraag had gehoord laste die enige studiemomenten in. Cancellara in slow motion, als een vogel glijdend op thermiek. Een close-up van banden op de woestenij: ook al geen gedaver. Cancellara rijdt over de stenen alsof het Zwitsers asfalt is. Een vleesgeworden schokdemper. Maar dat ik nu precies kan uitleggen hoe hij hem dat flikt, neen.”

Peter Winnen (Ysselsteyn, 5 september 1957)

20-07-2012 om 22:36 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

De Nederlandse (sport)journalist, schrijver en radio- en televisiepresentator Martinus Jan (Mart) Smeets werd geboren in Arnhem op 11 januari 1947. Zie ook alle tags voor Mart Smeets op dit blog.

Uit: Rond de 40

‘Eigenlijk is het de schuld van Kees Buurman van de NOS- radio. In de zomer van 1973 stuurde hij me naar de Tour om het verslaggeversvak te leren. Er was niemand anders. Als het toen Wimbledon was geweest, was ik daar hoogstwaarschijnlijk ook met veel plezier naartoe gegaan en was ik dáár blijven hangen. Het werd de Ronde van Frankrijk. In alle hoedanigheden heb ik deze fietsronde meegemaakt: achter op de motor voor de radio, als televisiecommentator, als aangever, als inkopper, als interviewer, als stukjesmaker, als inspreker, als gast van een late avondshow, als presentator, als haarlemmerolie, als sjouwer, als redactielid, als journalist vooral. Ik volgde de Tour blij, bijna euforisch, kwaad, bedroefd en doodziek. Ik was jubelend, streng, grimmig en elke keer vroeg ik me af: waarom reis ik iedere zomer naar Frankrijk, hang daar een kaart om mijn nek en ga ik leven in een rondreizend circus met eigen kleine wetten en regels? Wat is er zo aantrekkelijk aan het slapen in kamer 314 van de Ibis van Béziers, een kamer waar je de kont niet kunt keren, waar de lakens vuil zijn en waar je altijd de buren aan het werk hoort?

Luis Ocaña in de Tour de France 1973

Wat is de charme van lange,nachtelijke ritten van finishplaats naar uitzendstadje, over wegen die Tom Tom niet kent? Waarom doet slapen er op een gegeven moment niet meer toe? Op den duur ga je stokbrood van anderhalve dag oud zelfs acceptabel vinden. Je toert door een wonderschoon land met alle denkbare landschappen. Je zit vast in alle mogelijke files. Je koopt landwijn van 2,95 euro per fles en die smaakt ook nog; je doet het omdat je iets wilt drinken terwijl je in de samenvatting in razend tempo zit te monteren. Koppijn, ach wat. Dan maar weer aspirines als ontbijt. Nog zo’n vraag die me vaak heeft beziggehouden: waarom kennen we allemaal de Tour en weten we niets van de Giro d’ Italia en nog minder van de Vuelta a España?

Mart Smeets (Arnhem, 11 januari 1947)

19-07-2012 om 19:44 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

De Franse wielrenner Jacques Anquetil werd geboren in Mont-Saint-Aignan op 8 januari 1934. Hij verwierf vooral bekendheid doordat hij als eerste de Ronde van Frankrijk vijfmaal wist te winnen, namelijk in 1957, 1961, 1962, 1963 en 1964. Naast de Ronde van Frankrijk heeft Jacques Anquetil de Ronde van Italië tweemaal gewonnen (1960, 1964) alsmede de Ronde van Spanje (1963). Hij is de absolute recordhouder inzake podiumplaatsen in de drie grote rondes met 13. Verder won Jacques Anquetil nog negen maal de Franse tijdrit-wedstrijd GP des Nations. De basis voor de overwinningen legde Anquetil in de tijdritten, hetgeen hem de bijnaam Monsieur Chrono opleverde.

Uit: Anquetil (Samen met Pierre Joly)

“De Dauphiné eindigde om vijf uur 's middags. 's Nachts om half twee is de start van Bordeaux- Parijs. In de tussenliggende uren moet Anquetil zich afsoigneren en voorbereiden op de lange rit. Er moest ook nog een afstand van vijfhonderd kilometer overbrugd worden naar Bordeaux!. Bij aankomst kan Anquetil maar drie uur echt rusten, daarna moet hij het onmenselijke verrichten. Het is half twee 's nachts. Anquetil kijkt naar Simpson in de nachtelijke kou, gedragen door de kilte van de duisternis. Anquetil is nieuw binnen dit gezelschap. Het startsein wordt gegeven voor dit onwezenlijke gebeuren. Vage silhouetten fietsen in de betovering van lichtbundels in de duisternis. Kale wijngaarden doemen op als bergplaatsen vol spelonken met daarin nachtelijke demonen.

Jacques Anquetil, Tour de France 1962

Een spookachtig luguber decor. Anquetil heeft niet vooraf de pijn leren kennen en ondergaan van een rit over zeshonderd kilometer. Hij gaat het onbekende tegemoet. Hij vindt steun bij zijn makker Stablinski in de strijd tegen de gevaarlijkste tegenstander: Tom Simpson. Nog drie uur, dan wordt het zonsopgang. Anquetil vecht tegen regen, wind en een schreeuwende innerlijke kracht die hem smeekt om op te geven. Het wordt licht. Hij lijkt ineen te stuiken, maar herrijst steeds weer. Diverse tegenstanders zijn definitief afgehaakt. Dan ineens, circa vijftig kilometer voor de finish, stijgt Anquetil boven zichzelf uit, hij ondergaat het goddelijke gevoel zoals alleen de geboren atleet dat kan oproepen, er ontwaakt iets in Anquetil dat groter is dan hijzelf. Hij laat het slagveld achter zich en zijn pedaalslag wordt steeds rustiger. In de intense strijd, heeft het lichaam van Anquetil het vermogen om te herstellen van eerder gedane inspanningen. Een mysterie, een raadsel, maar wel een zichtbaar feit.“

Jacques Anquetil (8 januari 1934 — 18 november 1987)

18-07-2012 om 21:09 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

De  Nederlandse journalist en schrijver.Edwin Winkels (Utrecht, 1962) is sinds 1991 verslaggever van de krant El Periódico de Catalunya, eerst op de sportredactie en sinds 2000 als algemeen verslaggever en onderzoeksjournalist. Sinds 2010 is hij ook stadschroniqueur van deze in Barcelona gevestigde krant. Winkels woont sinds 1988 in Spanje en is daar tevens correspondent voor het Algemeen Dagblad en de sportredacties van de NOS. Eerder was hij correspondent voor de Volkskrant en de VNU-dagbladen. Ook schrijft hij voor verschillende andere Nederlandse publicaties. Tevens heeft hij zowel in het Nederlands als het Spaans enkele boeken geschreven.

Uit: Op grote hoogte met Contador (Het Barcelona gevoel)

„Een topsporter hoeft niet per se heel aardig te zijn. Maar bij mij winnen ze heel wat punten als ze nog in staat zijn zich als een normaal, toegankelijk persoon op te stellen. De halve wereld gaat het over een maand, als het WK vol onbereikbare vedetten is afgelopen, hebben over het nieuwe duel tussen Lance Armstrong en Alberto Contador. Geen kleur, dat heeft de Spanjaard bij vooraf al gewonnen. Om te beginnen in sympathie. In Nederland kennen we hem te weinig, heeft Mart Smeets van de kijkers Armstrong-devoten gemaakt. Dat fanatieke Amerikaanse, eigenlijk mogen we dat wel.

 Alberto Contador, Tour de France 2010

 Niet als je al lang in Spanje woont. Dan ben je al snel op de hand van de Spaanse sporter. Die je trouwens eigenlijk alleen maar goed kent vanuit de kranten, want dieptereportages op TV over de sterren zijn ver te zoeken. Wij zouden ‘onze’ reportage van gisteren zomaar aan die domme, archaïsche TVE kunnen verkopen, maar laten we beginnen om Contador in Nederland wat bekender te maken. ‘Wij van de NOS’ trokken een dag op met de tweevoudige winnaar van de Tour de France. Met Anquetil, Gimondi, Merckx en Hinault de enige renner ook die de drie grote rondes heeft gewonden. Cameraman Dennis achterin mijn auto en Contador en zijn companen van dichtbij volgen op de prachtige Pyreneeënklim van de Palhières.

Contador verkent er deze dagen de vier Pyreneeënetappes. Geen probleem dat een TV-ploeg hem een dag op de hielen zit en hem na het avondeten, in een oud hotelletje in Foix, ook nog eens een interview afneemt. Mooie woorden van een prachtig coureur, maar vooral een heel leuk mens.“

17-07-2012 om 19:26 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

Uit: Boogie (Biografie van Michael Boogerd)

„Toen we de bus instapten, zagen we het meteen. Theo’s gezicht stond op onweer. Hij deed de mededeling dat het over en uit was. Rasmussen werd naar huis gestuurd. „Breaking internal rules”, dat was de officiële verklaring. Ik nam meteen het woord. „Dit kan niet”, zei ik. „De Tour is nog drie dagen.” Toen zei Theo: „Het is al gebeurd, ik kan het niet meer terugdraaien.”

Ik werd boos omdat wij nergens in gekend waren. We hebben niet eens de mogelijkheid gehad om Theo over te halen. De renners niet en de ploegleiders niet. „Theo doe het nou niet, wacht die drie dagen af! We rijden naar Parijs en zien het wel. Al moeten we het feest in Gent vieren, zal ons een worst wezen. Hier hebben we zo hard voor gewerkt! Iedereen!”

Er zaten jongens te huilen in de bus. Zo van: Theo, dit kan je niet doen! Ik zag ook dat Theo het er heel moeilijk mee had. Maar hij gaf geen reden. Breaking internal rules, ja, maar wat is nou de reden? Nou, toen werd Erik Breukink (ploegleider) helemaal gek. Hij riep: „Rasmussen en Theo, nu allebei de bus uit! En als jullie terugkomen wil ik precies de reden weten.” Want Breuk wist het niet en Erik Dekker (tweede ploegleider) ook niet.

Michael Boogerd wint op La Plagne in 2002

Ze gingen een kwartier de bus uit. We wisten inmiddels dat het niet terug te draaien was. „Een biertje voor de moraal?”, vroeg Piet de Vos, de buschauffeur. Pieter Weening werd helemaal gek. „Ik maak die Cassani dood!”, schreeuwde hij. „Ik maak hem dood!”

Net toen hij dat laatste riep, liep Theo langs de deur van de bus. En wij maar wachten. Uiteindelijk kwamen Theo en Rasmussen terug. „Michael vertel maar waarom je de Tour uit moet”, zei Theo. „Ik word de Tour uitgestuurd vanwege speculaties en verdachtmakingen”, reageerde Rasmussen. „Dat is niet waar!”, schreeuwde Theo. Ging de discussie weer tussen die twee.

Op dat moment kwam er een helikopter overgevlogen. Erik Dekker riep: „De pers is er, de pers is er!” Waardoor Theo helemaal door het lint ging. „Het is te laat! Nu d’r uit Rasmussen! De bus uit! Je koffer pakken en we brengen je weg! De pers weet er al van! Het is nu om zeep! Ik ben de baas!” Kortom, totale paniek in die bus.“

Michael Boogerd (Den Haag, 28 mei 1972)

"Boogie" werd opgetekend door Maarten Scholten, vanaf 1994 sportverslaggever bij de Haagsche Courant, Sport International en tegenwoordig bij NRC Handelsblad/NRC Next.

Zie voor de schrijvers van de 16e juli ook mijn blog van 16 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

16-07-2012 om 19:04 geschreven door Romenu  

In Memoriam Rutger Kopland

De Nederlandse dichter en schrijver Rutger Kopland is afgelopen woensdag in zijn woonplaats Glimmen op 77-jarige leeftijdoverleden. Rutger Kopland (eig. Rutger Hendrik van den Hoofdakker) werd geboren in Goor op 4 augustus 1934. Zie ook alle tags voor Rutger Kopland op dit blog.

Lijsterbessen

De dichtkunst beoefenen is
met de grootst mogelijke zorgvuldigheid
constateren dat bijvoorbeeld
in de vroege morgen
de lijsterbessen duizenden tranen dragen
als een tekening uit de kindertijd
zo rood en zo veel.

Enkele andere overwegingen

Hoe zal ik dit uitleggen, dit waarom
wat wij vinden niet is
wat wij zoeken?

Laten wij de tijd laten gaan
waarheen hij wil,

en zie dan hoe weiden hun vee vinden,
wouden hun wild, luchten hun vogels,
uitzichten onze ogen

en ach, hoe eenvoud zijn raadsel vindt.

Zo andersom is alles, misschien.
Ik zal dit uitleggen.

De Dokter

De dokter keek op mij neer
ik zag zijn gezicht boven het mijne

ik zag wat hij dacht
dat ik dood kon gaan - zo keek hij
terwijl hij luisterde aan mijn borst

hij keek mij aan met een blik
- hoe kan ik dat zeggen - een blik
voorbij mijn gezicht, een blik naar iets
achter mij naar iets verwegs
alsof hij iets in de toekomst
probeerde te zien

hij keek mij aan en hij zei
hier mag u niet blijven
ze komen u halen

Rutger Kopland (4 augustus 1934 – 11 juli 2012)

15-07-2012 om 12:12 geschreven door Romenu  

Tom Boonen

Is het zijn frisse jongenskop,
de vanzelfsprekende cool van zijn look?
Is het de manier waarop hij het stuur
blik over de kasseien ramt?

En laat zien hoe gestroomlijnd
kunst op een fiets wel kan zijn.

Feit is: enkel hij die zo’n wil heeft,
kan de weg tonen. In zijn spoor is het
de pijn van de verzuring verbijten,
gaat het lomp en loom, stampt het
bonkig en schonkig. Rijdt de rest erbij

voor spek achter Boonen.

Patrick Cornillie (Roeselare, 11 april 1961)

Mario Aerts, Lotto

'Zesmaal gegokt, zesmaal
verloren. De gezegende omstandigheden
van de winnaar, die onthoudt men allemaal.
Jaja, ik ben toch tevreden.

Men zegt dat ik charmeer, want
ik trap rond zoals een lottobal; in
mijn dromen is het dat ik vierkant
maal, maar vele malen win.

Daar en dan eet ik mijn pasta op en sla
mijn tegenstanders murw. En tel goddank,
terwijl ik door de pijngrens ga,
als SuperMario, de nullen op mijn bank.

Nee, ik rijd me niet graag het snot
voor de ogen. Ik speculeer
op goed geluk. Dat is mijn lot.
Ik gok, ik val er liever niet bij neer...'

Frank Pollet (Sint-Niklaas, 5 juli 1959)

Fausto Coppi (15 september 1919 – 2 januari 1960)

Fausto Coppi

Flink trappen tot je weet wat je ooit wordt:
kasseienknecht of koning van de wegen.
Zo simpel is de wet van wielersport.

En op zichzelf is daar niet veel op tegen
zolang je je maar niet te buiten gaat
aan doping of de pauselijke zegen.

’t Is mooi als je de rest finaal verslaat
door eerder op een bergtop aan te komen,
ontsnapt aan peloton en middelmaat

en dat je in het landschap opgenomen
zo hoog komt dat je nergens meer op let,
op weg naar de vervulling van je dromen.

Bedacht ik mij vanmorgen in mijn bed
als fietser met een minimaal verzet.

Ton Peters (Dieren, 23 februari 1952)

14-07-2012 om 16:25 geschreven door Romenu