Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
At first, I thought that the Boners were just thatwhite skeletons like those jointed cardboard ones displayed at Halloween. Bony figures filled my nightmares until it was explained to me that these Boners were not from slaughterhouses but from poorhouses. My grandfather was against granting them a bonus. A onetime fiery populist from the Mississippi up-country, and a contributor to the only socialist constitution of the fifty states, he had come to the conclusion that if there was any race other than the human race, Id go join it. He was a genuine populist; but he did not like people very much. He always said no to anyone who wanted government aid. On one memorable occasion, the blind senator was denounced to his face by a blind suppliant for federal aid. On the other hand, he believed in justicedue process, anywayfor all, equally.
As the summer grew hotter and the Depression deepened, and Congress debated whether or not to give the veterans a bonus, rumors spread: they had attacked the White House; they had fired on the Capitol; and, most horribly, they were looting the Piggly Wiggly grocery stores. I dreamed of skeletons on the march; of Boris Karloff, tooall bones and linen wrapping.
On June 17, 1932, the Senate met to vote on the Bonus Bill. I drove with my grandfather to the Capitol, sitting beside him. Davis, his black driver and general factotum, was at the wheel. I stared out the open window, looking for Boners. Instead, I saw only shabby-looking men holding up signs and shouting at occasional cars. At the Senate side of the Capitol there was a line of policemen. Before we could pass through the line, Senator Gore was recognized. There were shouts; then a stone came through the open window of the car and landed with a crash on the floor between us. My grandfathers memorable words were: Shut the window, which I did.
Shortly after, the Boners were dispersed by the army, headed by General MacArthur and his aide Major Eisenhower. Guns were fired; there were deaths. The following Sunday, my father and I flew low over what had been the Boners encampment at the Anacostia Flats. There were still smoking fires where the shanties had been. The place looked like a garbage dump, which in a sense it had been, a human one.
De vrouwe die gewend was hem alzoo te hooren ronsen, had er geduld in gekregen en ze luisterde niet meer. 't Was enkel uit gewoonlijke toegevendheid dat ze er onverschillig en gelaten bijdeed:
- Wat kunnen w'er aan doen? 't Betert wel - 't en heeft nog nooit gefaald van zomeren! en de goedgeloovige boerin achtte het niet noodig of geradig een blik van haar werk te slaan om naar buiten te zien, zoo zeker was ze van den vasten gang der seizoenen, en ze liet haar man in zijn hopelooze verveling.
Ja, wat was eraan te doen en wat konden de arme boerkes tenzij wachten en berusten bij de gedachte: dat Maarte wel liegen kon maar April nog nooit gefaald en had? Berusten en geduldig zijn! 't Vrouwvolk had schoon kouten maar: - De tijd die voorbij is!
- G'en zijt nog nooit te late gekomen met den oogst! meende ze. - Ga-je nu weeral zoo gejaagd doen en met 't vuur in uw broek loopen? Wat helpt het?
Vermeulen besloot den mond niet meer te openen en zijn korzelen moed in te houden.
Onwetelijk en zonder inzicht stond hij weer vóor 't venster en duwde de vuisten nog dieper in de broekzakken. De vensters, dat waren de valsche asemgaten, 't eenige wat de menschen in betrek bracht met de bestaande dingen buiten: het zicht enkel zonder den goeden blaas van den wind en den tocht der goede lucht. Men kon er tegen staan geleund en kijken totdat eens eigen adem 't gezicht verdoofde en alles duister en onduidelijk miek. Naar die kijkgaten werd hij getrokken en zijn gramstorig gemoed dwong hem de leelijkheid aan te zien.
Berusten deed hij genoeg. Mangelt het een oude boer aan berusting? Wie beter dan hijzelf wist er dat de zomer komen moest?! Dat 't oosten vol zat van schoone dagen? Maar waarom kwamen ze dan niet? Waarom scheurde die zware, verdoemelijke mist niet open en trok de grijsheid niet op? De achtkantige boer teisterde alzoo zijn eigen omdat hij daar machteloos stond te poepgaaien en niets verpurren kon aan de dingen die in de lucht zitten. Van 't eene eind van 't jaar tot 't andere, blijft het de koppige aanval en 't zelfde terugstooten; altijd moet hij vechten en volhouden en op 't einde blijven staan in gedweeë afwachting en de domme machten laten meesteren over zijn werk over zijn have en goed.
Stijn Streuvels (3 oktober 1871 15 augustus 1969)
Cependant, auprès de Meaulnes, les deux vieilles femmes causaient:
"En mettant tout pour le mieux, disait la plus âgée, d'une voix cocasse et suraiguë qu'elle cherchait vainement à adoucir, les fiancés ne seront pas là, demain, avant trois heures.
- Tais-toi, tu me ferais mettre en colère", répondait l'autre du ton le plus tranquille.
Celle-ci portait sur le front une capeline tricotée. 'Comptons! reprit la première sans s'émouvoir. Une heure et demie de chemin de fer de Bourges à Vierzon, et sept lieues de voiture, de Vierzon jusqu'ici..."
La discussion continua. Meaulnes n'en perdait pas une parole. Grâce à cette paisible prise de bec, la situation s'éclairait faiblement: Frantz de Galais, le fils du château - qui était étudiant ou marin ou peut-être aspirant de marine, on ne savait pas... - était allé à Bourges pour y chercher une jeune fille et l'épouser. Chose étrange, ce garçon, qui devait être très jeune et très fantasque, réglait tout à sa guise dans le Domaine. Il avait voulu que la maison où sa fiancée entrerait ressemblât à un palais en fête. Et pour célébrer la venue de la jeune fille, il avait invité lui-même ces enfants et ces vieilles gens débonnaires. Tels étaient les points que la discussion des deux femmes précisait. Elles laissaient tout le reste dans le mystère, et reprenaient sans cesse la question du retour des fiancés. L'une tenait pour le matin du lendemain. L'autre pour l'après-midi.
Ma pauvre Moinelle, tu es toujours aussi folle, disait la plus jeune avec calme.
- Et toi, ma pauvre Adèle, toujours aussi entêtée. Il y a quatre ans que je ne t'avais vue, tu n'as pas changé", répondait l'autre en haussant les épaules, mais de sa voix la plus paisible.
Et elles continuaient ainsi à se tenir tête sans la moindre humeur. Meaulnes intervint dans l'espoir d'en apprendre davantage:
"Est-elle aussi jolie qu'on le dit, la fiancée de Frantz?"
Elles le regardèrent, interloquées. Personne d'autre que Frantz n'avait vu la jeune fille. Lui-même, en revenant de Toulon, l'avait rencontrée un soir, désolée, dans un de ces jardins de Bourges qu'on appelle les Marais. Son père, un tisserand, l'avait chassée de chez lui. Elle était fort jolie et Frantz avait décidé aussitôt de l'épouser. C'était une étrange histoire; mais son père, M. de Galais, et sa soeur Yvonne ne lui avaient-ils pas toujours tout accordé!...
Alain-Fournier (3 oktober 1886 - 22 september 1914) In Epineuil, 1902
De Vlaamse schrijver Peter Terrin werd geboren in Tielt op 3 oktober 1968. Hij studeerde aan de Universiteit van Gent en won in 2010 de Europese Literatuurprijs met zijn boek De bewaker. Terrins eerste bundel verscheen in 1998 en kreeg de naam De Code mee. In 2001 volgde zijn eerste roman, Kras. Hij werd twee keer genomineerd voor de AKO Literatuurprijs voor zijn roman Blanco en voor de verhalenbundel De Bijeneters. In 2010 werd zijn boek De bewaker ook genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs. Mede voor zijn laatste roman Post mortem is hij genomineerd voor de Halewijnprijs 2012. Zie ook alle tags voor Peter Terrin op dit blog.
Uit: Blanco
Helena werd begraven de dag na Allerzielen. Veel mensen die met het stormweer van de voorbije hoogdagen thuis waren gebleven, droegen vandaag hun gele en witte chrysantbollen aan.Viktor voelde zich bekeken; de begrafenis, op het nieuwe deel vlak bij de toegangspoort, leek wel een stunt van het kerkhof: dagvers verdriet, speciaal voor de laatkomers, opdat ook hún jaarlijks bezoekje stemmig plaats kon vinden. De vier mannen vierden het touw. Ze waren onderlegd in hun vak, de eikenhouten kist zakte plechtig in het volmaakt rechthoekige graf. Eveline, zijn zus, bracht een zakdoek naar haar gezicht. Vanuit zijn ooghoek merkteViktor een aarzeling bij de passanten op het middenpad. Af en toe bereikte hem een zweem van vrouwenparfum, sterk en .eurig, waarin kinderen zich jarenlang geborgen en veilig wanen. De ouders van Helena namen heimelijk elkaars hand vast, terwijl ze onbeweeglijk in het gelid bleven staan, blik op oneindig. Rechts sloot de pastoor zijn ogen en prevelde in zichzelf.Hij hield met beide handen een bijbel voor zijn schaamstreek. Hij had dikke vingers met zwart behaarde kootjes, één ervan stak obsceen in de vergulde bladsnee.Viktor begreep dat dit beeld hem onvermijdelijk tot zijn dood zou bijblijven. Het kwam hem voor dat een mensenleven barst van herinneringen die door omstandigheden worden opgedrongen. De kist kwam tot rust op de bodem van het graf. De vier mannen ontspanden de rug en stapten nederig achteruit. Het bleef een tijd stil. Het wachten was op de pastoor. Zondagse hakken af en aan op het asfalt. Viktor boog zich voorover. De kuil had loodrechte wanden en was minstens twee meter diep, beslist geen eenvoudige klus. Hij knielde om goed te kunnen kijken. De wereld zou er stukken beter op worden als iedereen met trots en toewijding zijn werk uitvoerde. Hij voelde de hand van Eveline op zijn schouder. Hij hoorde haar snikken boven zijn hoofd, terwijl hij er maar niet in slaagde zijn blik los te maken van de eenzame kist onder hem. Wie kon hem verzekeren dat Helena daar lag? Hij had haar drie dagen geleden in het mortuarium gezien, met een gereconstrueerd gezicht, de handen vroom gevouwen, maar niet vandaag, niet in deze kist. Lijken werden nu eenmaal om uiteenlopende doeleinden ontvreemd en verhandeld. Je kon het zo ziek niet bedenken.
Ik zou willen dat je niet wacht als mijn moment daar is. Je mag me nog even onderstoppen, maar ook niets meer dan dat. En als je tijdens dat onderstoppen ook nog heel lief lacht zal ik jouw geveinsd geluk jou voor die keer toch wel vergeven.
Ga niet naast bed de wisselvallige intervallen van mijn al rotte adem tellen. Houd mijn hand niet vast die als een want zal worden neergelegd en waarin eens mijn hand gezeten en naar die van jou gegrepen had. Luister niet hoe het in mijn bast beestachtig bonkt en reutelt, hoe de kanker daar snel nog even aan mijn botten sleutelt en kijk niet in mijn ogen die gebroken in hun kassen zich aanpassen aan het aardedonker van wat geen nacht zal zijn.
Laat mij achter in die kamer. Alleen. Want wij twee mogen enkel van het leven zijn.
Wees zo goed deze banaliteit te negeren en ga, naar beneden, de tuin in. Hang er jurken aan de wasdraad en ik zal kijken door het raam hoe zij mij salueren in de wind. Bak bijvoorbeeld ajuinen, en laat ze enorm bruinen in de boter, zodat ik ze kan ruiken tot boven en denken: 'Mijn god, wat kookt zij goed!'
Maar als ik de macht nog in mijn benen heb, en daar hoop ik op, zal ik me vastklampen aan de trapleuning die ik eigenlijk nog eens vernissen moest, en zeggen: 'Ik ben al naar boven, schat, tot straks.'
I wonder if this will follow you to Ireland? Last night we were at a Voodoo ceremony until 3 in the morning. One reads about such things but to see them is incredible & terrifying. The first two hours were spent in a kind of parody of Catholic rites a choir of white-clothed girls jigging & singing & responding, holy banners one marked St. Jacques, the portrait of a saint, the kissing of crosses & vestments, endless prayers from the Houngan or priest recited in a Catholic way, the 'fairy' motions of a server, a kind of Asperges with a jug of water the horrible really began when the Agape began a procession carrying fuel & food & dishes & a live hen. The man carrying the hen swung it like a censer, & then would dash to this & that member of the congregation & plaster his face & body with the live bird (you can imagine how I felt about that!). More interminable prayers & then the bird's feet were cracked off like cheese biscuits & the attendant put the live bird's head in his mouth & bit it off the body of course went on flapping while he squeezed the blood out of the trunk (a small black boy a little older than James watched it all solemnly).
The next startling thing was the initiations after the feast the initiate wrapped in a sheet like a mummy was carried in on a man's back to the cooking pit flames (extraordinary shadows), & one hand & one foot were drawn out of the cerements & held for as much as a quarter of a minute in the flames while the drummers drummed & the women shrieked their sacred songs. Last of all & quite suddenly (the intervals were filled with a kind of bacchanalian dancing) came 'possession'.
The house was quiet and the world was calm. The reader became the book; and summer night
Was like the conscious being of the book. The house was quiet and the world was calm.
The words were spoken as if there was no book, Except that the reader leaned above the page,
Wanted to lean, wanted much to be The scholar to whom his book is true, to whom
The summer night is like a perfection of thought. The house was quiet because it had to be.
The quiet was part of the meaning, part of the mind: The access of perfection to the page.
And the world was calm. The truth in a calm world, In which there is no other meaning, itself
Is calm, itself is summer and night, itself Is the reader leaning late and reading there.
What is Divinity
What is divinity if it can come Only in silent shadows and in dreams? Shall she not find in comforts of the sun, In pungent fruit and bright, green wings, or else In any balm or beauty of the earth, Things to be cherished like the thought of heaven? Divinity must live within herself: Passions of rain, or moods in falling snow; Grievings in loneliness, or unsubdued Elations when the forest blooms; gusty Emotions on wet roads on autumn nights; All pleasures and all pains, remembering The bough of summer and the winter branch, These are the measures destined for her soul.
Wallace Stevens(2 oktober 1879 2 augustus 1955)
Auff den Sontag/ deß wider erscheinenden Richters. Oder den II. der Zukunfft Christi/ Luc. 21
Schau't schau't ihr Völcker schau't/ die schweren Wunder-Zeichen! Das grosse Firmament/ der Himmel Krafft zubricht/ Der Monden steht in Blutt/ es schwind't der Sternen Licht Man siht die klare Sonn in hellem Tag erbleichen. Die auffgeschwellte See wil über Berge reichen/ Wer hört der Winde Grim/ der Lüffte Rasen nicht? Ein ieder Mensch verschmacht/ vnd weiß nicht was er spricht Vor grosser Hertzens Angst. Die rauen Felsen weichen. Auch zittert Berg' vnd Thal. O Herr der Herrligkeit Der du in Feur' die Welt zu richten dich bereit. Hilff/ daß ich ja mein Hertz mit Sünden nicht beschwere! Weck auff Herr/ wenn mich Sorg vnd Sicherheit anfält/ Daß/ wenn dein harter Zorn einbricht die grosse Welt/ Mich nicht der Donnerstral deß letzten Tag's verzehre!
Andreas Gryphius (2 oktober 1616 - 16 juli 1664)
Glogau, ruïne van de Stadtpfarrkirche, op de achtergrond het raadhuis
Wer belästigt da? Wer will, soll, muss verkaufen? Ich will eintauchen ins Zentrum der heiß laufenden Drähte. Zu diesem Zweck habe ich mich auf eine Anzeige in einer Regionalzeitung gemeldet. Zwei Tage später werde ich in den Köln-Turm einbestellt, wir sind ein Dutzend Bewerber. Ein junger Mann mit federndem Schritt und offenem Jackett begrüßt uns. Wir betreten ein weiß gestyltes, cleanes Großraumbüro. Frischfleisch, ruft einer der Altgedienten. Ein flotter Enddreißiger kommt uns entgegen, verbindlich lächelnd stellt er sich als Teamleiter vor, zeigt auf unsere Arbeitsplätze und macht uns auf die Spiegel neben den Flachbildschirmen aufmerksam. Darunter lese ich: Schau in diesen Spiegel. Was du siehst, ist einmalig. Ab und an da reinschauen und lächeln, empfiehlt der Teamleiter, das hebt die Stimmung. Wir sind hier gut drauf.
Wenig später beginnen die Vorstellungsgespräche. Zu den Kandidaten gehören: ein Türsteher, eine Werbefachfrau, eine Friseurin und ein Verkaufsprofi, der zuvor in einem anderen Unternehmen Kundenbetreuer war. Der Teamchef prüft, ob wir gewandt oder stockend reden, wie überzeugt und überzeugend wir unsere Biografien und Motive vortragen. Wenige Tage später werden einige von uns unterrichtet, dass sie für einen Tag zur unbezahlten Probearbeit kommen dürfen. Nicht alle dürfen. Ich darf. Außerdem noch der Verkaufsprofi, die Werbefachfrau und zwei Studentinnen.
CallOn zählt mit mehr als 600 Beschäftigten in fünf Niederlassungen und einem Jahresumsatz von 70 Millionen Euro zur Oberklasse der Branche. Firmenchef Eckhard Schulz will, so sagt er der Presse, weitere 700 Stellen schaffen, überdies seien 2000 Heimarbeitsplätze geplant. Das Unternehmen gibt sich erfolgreich daran haben auch ein lange schwebendes Verfahren wegen Steuerhinterziehung in zweistelliger Millionenhöhe und die vorübergehende Inhaftierung von Eckhard Schulz nichts geändert. Unser Teamleiter stellt klar: CallOn ist ein anständiges Haus.
Ewig war ich, ewig bin ich, ewig in süss sehnender Wonne.
R. Wagner, Siegfried 3 Akt.
Veel maanden lang heb ik dit rein gezicht Diep in mij zelf bewaard, Nu groeit het tot een rijk en rijp gedicht, Dat álles samengaart.
Nu weet ik, dat ik éénmaal heb geleefd Op gouden troon in Hemels tent, En dat mijn ziel Gods gloed gedronken heeft En zuivre tocht gekend.
Daar waaiden zilvren winden om mij heen En 't licht vloot rond in eeuwge dans, Daar drupten paarlen geuren en 't geween Van een juwelen glans.
En aan ivoren taaflen zat ik aan, En at van Hemels blanke brood, En droeg mijn handen zwaar en vol belaân Met vruchten rijp en rood.
Daar klonk en zong de oneindige eeuwigheid Uit keel die niemand zag, Wij vonden elk ons heerlijk deel bereid Van een geheime lach.
Maar ik verloor mijn wijdse deel en schat En stortte naar deze aard', En hunker nu, naar wat ik ééns bezat En, zwak, niet heb bewaard.
Doch één herinnering, één kleine droom Vond naar mijn hart zijn pad, Nu hoed ik staag met bevend-hete schroom Die vónk, van wat ik brándend had.
Die gloeit in luidloos, wijd-verstilde nacht Diep in mijn oog gelijk een ster, Die leidt mijn dromen vleiend-traag en zacht Naar rijken hoog en stralend ver.
Begin jaren negentig, wanneer de burgeroorlog in Algerije nog hevig woedt, worden bekende zangers en producers vermoord. Onder hen de publiekslieveling Cheb Hasni. Hij heeft menig meisjeshart op hol doen slaan met hoofdzakelijk bewerkte covers van Julio Iglesias. Ook producer Rachid Baba wordt gedood. Het hart van de Raï wordt verbannen naar Frankrijk en de cheb zoekt zorgvuldiger naar zijn woorden. Alles wat maar enigszins insinueert politiek te zijn, wordt vermeden. En wanneer in interviews politiek ter sprake komt, toveren de chebs een alles verhullende glimlach op hun gezichten en ontwijken dergelijke vragen.
Heimwee en de verscheurdheid van de migrant zijn dan de belangrijkste thema's in de verdreven muziek. In een documentaire vertelt Raïzanger en songwriter Cheb Mami: Het podium is de enige plaats waar ik honderd procent happy ben; voor de rest slinger ik maar wat heen en weer. Cheb Mami zingt een wat meer gevoelige vorm van Raï dan zijn collega Khaled. Het is de Raï van Saïda, de geboorteplaats van Mami. Deze Raïvorm wordt ook wel trab genoemd. Oftewel: de Rai van de aarde, de Raï van de gewone man. Mami zingt in zijn eerste Franstalige Raïsong het volgende:
Op een dag was er geen liefde en ging hij weg. Om een kijkje te nemen aan de andere kant. In een stad waar geen kamer was om te settelen. Hij is een eenzame reiziger en zingt over de aarde.
Dit nummer laat horen hoe de chebs leven. Vaak alleen en altijd op reis. De cheb beseft ook dat hij de schreeuw van de chebab is, van de jongeren. In straatinterviews met Algerijnse en Franse tv-stations smeekt de Algerijnse jeugd de twee populairste artiesten, Khaled en Mami, hun stem te gebruiken tegen de burgeroorlog in hun land. Zing iets voor Algerije! Zing wat voor Wahran! Zing iets voor ons! Ze worden gehoord. Op de cd Saïda van Cheb Mami staat een gecoverd nummer van een cheiga, waarin hij omkijkt:
Ik voel me zo leeg, en mijn hart doet pijn. Mijn god, mijn god, wat zullen de mensen zeggen. Mijn god, mijn god, wat zullen de mensen denken. Ik heb ze verlaten en ben alleen op pad gegaan. De weg naar Saïda is lang, en de reis is zo duur.
De Nederlandse schrijver Israël Querido werd
geboren in Amsterdam op 1 oktober 1872. Querido kwam uit een arm gezin en moest
al jong zijn eigen brood verdienen. Dat deed hij onder meer als horlogemaker,
violist, diamantbewerker, juwelier en journalist. Als schrijver debuteerde hij
in 1893 met een bundel gedichten onder de titel Verzen, spoedig gevolgd door Gedichten
(1894), geschreven onder de indruk van een bezoek aan Parijs. Beide boeken
verschenen onder het pseudoniem Theo Reeder. Daarna schreef hij ook kritieken,
die deels gebundeld werden. Bekend zijn vooral zijn boeken geworden waarin het
Amsterdamse volk wordt getekend. Querido's eerste prozawerk was extreem
naturalistisch. Zola was zijn voorbeeld in Levensgang (1901). Daarna volgde Menschenwee
(1903). Zijn eerste grote werk was de vierdelige romancyclus De Jordaan. Hij verwijderde zich geleidelijk van het
naturalisme en schreef naar het voorbeeld van Louis Couperus een grote
historische romancyclus, hoewel hij eerder diens historische werken zwaar
gekritiseerd had. Het betreft zijn driedelige cyclus De oude waereld, het land
van Zarathustra. Hij was in socialistische kringen populair, mede dankzij zijn
column in het dagblad Het Volk, 'Uit het dagboek van Querido'. Hij had al lange
tijd last van een zwak hart, maar zijn dood kwam toch nog onverwacht, toen hij 59
jaar oud was.
Uit: Levensgang
Een dik-troebele
lucht, zwaar drukkend van petroleumstank en benauwden menschadem, dreef door 't
zolder-krot, waar de drie ronkende jongens Hols opgeborgen waren, 's nachts.
Het was hun slaaphok op de nieuwe woning. Ze waren pas verhuisd bij Hols in
dol-drukke haast, van Zandstraat boven, naar den ouden Braak, beneden. Eerst
was de schoenmakersrommel van vader Hols overgegaan. Toen, op 'n handkar, rottige
meubeltjes, zwaar verbeukte brokstukken, vastgesnoerd in touw en rafels,
tusschen overdwarse vaal-rooie en groenig-zwarte banen van uitgebleekt
vloerkleed, waar bovenop stukken vuil leer, verrotte werkvoorschooten, beverfde
leesten, pannen, emmer-spul en stoel-krukken, los-steunend in elkaar gehaakt
met pootensparteling in de lucht krampachtig-verstijfd uitstekend, als
gesnoerde kalfsklauwen op slachterskar.
De kleine
gereedschapsbak, met koperen schroefjes, scharen, uitgebrande lijmpotten en
roestige priem-pennetjes, was plechtig achterna gekomen, met de ordenaal, die
stapvoets-slepend gedragen moest worden door Lies, op z'n staakje bollend,
langzaampjesaan, door de stilste straten. Toch was Lies nog beloerd geworden
door angst-oogen van den schoenmaker, die, vlak-wantrouwend naast 'r, z'n
handkar was blijven duwen. De ordenaal met staakje, waarin al dertig jaar lang
't zelfde water broeide, was groot symbool van vader Hols' avond- en nachtwerk.
Ze was de kleur-diepe lichtballon, gevuld met sterk water en giftig groen
aftreksel van 'n koperen cent, waarachter ie al dertig jaar ploeterde; die
trouw-antieke lichtbol, hem, 's avonds, achter z'n werktafel omschijnend, in
een kleurzee van groen gedempt licht, z'n strakken werkkop omgoochelend in
geheimzinnig diep-gelend lichtgeschommel, in gouïg geschaduw, trillend als een
lichtknikker z'n kamer indrijvend. Die bol moest bij elke gebeurtenis het eerst
verzorgd worden, - z'n avondzon, z'n oogenlicht voor nachtarbeid. Liesje alleen
had 'm moeten dragen.
Op haar doodsbed nog joeg mijn moeder me angst en schrik aan. Ze lag daar wel mooi met haar handen gevouwen en de ogen dicht, maar ik vertrouwde het niet. Ze kon ieder ogenblik opspringen en me, zoals haar gewoonte was, uitschelden om wat ik haar en de wereld had aangedaan, ook als ik me aan niets anders had schuldig gemaakt dan aan thuiszitten en lezen. Een boek was per definitie smeerlapperij, tenzij ze het zelf las, omdat ze de macht bezat het van alle vuil te zuiveren. Ze wantrouwde alles en iedereen, behalve haar eigen opvattingen en bedoelingen. Slecht en misdadig waren de anderen, maar op haar hadden ze geen vat, ze was onkwetsbaar. Het viel me tegen dat ze het van de dood had verloren, hem, waaks als ze was, de kans had gegeven haar in haar slaap te verrassen. Een hartaanval, volgens de dokter. Met zo'n hart van steen?
Ik boog me over haar heen, mijn angst overwinnend, en legde mijn hand op haar voorhoofd. Zo koud kende ik haar toch niet, mijn vingertoppen bevroren. Ik blies erop, tevergeefs, de kou was in mijn botten gedrongen. Dat de dood zo besmettelijk zou zijn had ik niet voor mogelijk gehouden. Ik overwoog een plek uit te zoeken waar het warmer kon zijn, haar hals bijvoorbeeld, haar oksel voor mijn part, maar ik zag ertegen op het dek te moeten terugslaan. Het bed waarop ze lag, een tweepersoons, alsof de ondernemer met alles rekening hield, was tegelijk degelijk en weelderig opgemaakt. Mijn moeders hoofd rustte op een met kant afgezet kussen, het bovenlaken was wit op wit met bloemslingers geborduurd, een met bladmotieven opengewerkte sprei hing in brede plooien tot op de grond, het enige wat ontbrak was een hemel van satijn. Ik had opgemerkt dat mijn moeder aan weerszijden buren had, weliswaar door een tussenwand van elkaar gescheiden, maar alledrie in een ruimte vertoevend die aan de voorzijde slechts was afgeschermd door een portière van blauw fluweel die geen deur verborg maar verving. Iedere bezoeker kon per ongeluk of, door nieuwsgierigheid gedreven, met opzet een rouwkamer betreden waarin een ander dan de gezochte betreurde lag opgebaard.
Willem G. van Maanen (30 september 1920 - 17 augustus 2012)
For several years, Mrs. H. T. Miller lived alone in a pleasant apartment (two rooms with kitchenette) in a remodeled brownstone near the East River. She was a widow: Mr. H. T. Miller had left a reasonable amount of insurance. Her interests were narrow, she had no friends to speak of, and she rarely journeyed farther than the corner grocery. The other people in the house never seemed to notice her: her clothes were matter-of-fact, her hair iron-gray, clipped and casually waved; she did not use cosmetics, her features were plain and inconspicuous, and on her last birthday she was sixty-one. Her activities were seldom spontaneous: she kept the two rooms immaculate, smoked an occasional cigarette, pre pared her own meals and tended a canary.
Then she met Miriam. It was snowing that night. Mrs. Miller had finished drying the supper dishes and was thumbing through an afternoon paper when she saw an advertisement of a picture playing at a neighborhood theatre. The title sounded good, so she struggled into her beaver coat, laced her galoshes and left the apartment, leaving one light burning in the foyer: she found nothing more disturbing than a sensation of darkness.
The snow was fine, falling gently, not yet making an impression on the pavement. The wind from the river cut only at street crossings. Mrs. Miller hurried, her head bowed, oblivious as a mole burrowing a blind path. She stopped at a drugstore and bought a package of peppermints.
A long line stretched in front of the box office; she took her place at the end. There would be (a tired voice groaned) a short wait for all seats. Mrs. Miller rummaged in her leather handbag till she collected exactly the correct change for admission. The line seemed to be taking its own time and, looking around for some distractions, she suddenly became conscious of a little girl standing under the edge of the marquee.
Her hair was the longest and strangest Mrs. Miller had ever seen: absolutely silver-white, like an albinos. It flowed waist-length in smooth, loose lines. She was thin and fragilely constructed. There was a simple, special elegance in the way she stood with her thumbs in the pockets of a tailored plum-velvet coat.
Truman Capote (30 september 1924 25 augustus 1984)
De maan maakt de nacht tot een sneeuwwit veld. een man heeft zijn vriend van zijn leven verteld:
er is door dit spreken een wonder gebeurd: hun harten zijn zozeer eender gekleurd
dat de een als hij soms naar de ander ziet bij zichzelve zegt: maar ben ìk dat niet?
een vrouw; nog een vrouw; een verterend gemis. het is alsof alles ten einde is:
want één hart blijft thuis en één hart gaat op reis maar geen van twee vindt het Paradijs.
De overtocht
De eenzame zwarte boot vaart in het holst van de nacht door een duisternis, woest en groot, de dood, de dood tegemoet.
ik lig diep in het kreunende ruim, koud en beangst en alleen en ik ween om het heldere land, dat achter de einder verdween en ik ween om het duistere land, dat flauw aan de einder verscheen.
die door liefde getroffen is en door het bloed overmand die ervoer nog het donkerste niet, diens leven verging niet voorgoed; want de uiterste nederlaag lijdt het hart in de strijd met de dood.
o! de tocht naar het eeuwige land door een duisternis somber en groot in de nooit aflatende angst dat de dood het einde niet is.
Drie verzen voor een dode II
Een middag blind van zon. bloemen en dieren rekken en wentlen zich in het verblindend licht. over de heuvelen aan d'einder der rivieren koepelt en straalt een blinkend vergezicht.
maar hier, achter een koel en lieflijk glinstrend water, waaraan het middaglicht een groene schaduw gaf liggen de doden zij aan zij in de geschroeide aarde: een dezer steenen dekt uw jonge graf.
misschien denk ik misschien zullen wij later als engelen met heerlijkheid bekleed te samen klinken, in hetzelfde water twee golven klinkend tot in eeuwigheid.
wij zullen vredig dwalen door de bloemen ontdaan van hartstocht en van schuld bevrijd in argeloosheid en een niet te noemen zwevende, zwevende gelukzaligheid ...
maar waartoe vóór mijn dood dit heil te roemen? ik ben een prooi der wisselvalligheid: soms zoek ik vrede, soms is het zwartst verdoemen mij liever dan uw blanke zaligheid.
zo nu. waarom verrijst gij niet? ik kan bij zulk een zon de dood niet lang gedenken; sta op; opdat ik u een heerlijkheid kan schenken heller en lieflijker dan uw onsterflijkheid!
Hendrik Marsman (30 september 1899 21 juni 1940)
Uit: Love in a Fallen City (Vertaald door Karen Kingsbury)
Pushed back and forth by the crowd, she had a strange sensation. The sky overhead was a dark purple-blue, and the sea at the end of the winter sky was purple-blue too, but here in the bay was a place like this, a place teeming with people and lanterns and dazzling goods--blue ceramic, double-handled flowerpots, rolls and rolls of scallion-green velvet brushed with gold, cellophane bags of Balinese Shrimp Crisps, amber-colored durian cakes from the tropics, Buddha-bead bracelets with their big red tassels, light yellow sachets, little crosses made of dark silver, collie hats--and stretching out beyond these lights and people and market goods, the clear desolation of sea and sky; endless emptiness, endless terror. Her future was like that--it didn't bear thinking about; if she did think it was only endless terror. She had no lasting arrangement for her life. Her fearful, cringing heart could find a makeshift sort of rest only in little odds and ends, like these spread out before her.
Zhang Ailing (30 september 1920 - 8 september 1995)
2003 All the rivers run to the sea, days come and go, generations vanish, others are born, remembrance ceremonies follow one another -- and hatred is still alive, and some of us, the remnant of the remnant, wonder with the poet Paul Celan: who will bear witness for the witness, who will remember what some of us tried to relate about a time of fear and darkness when so many, too many victims felt abandoned, forgotten, unworthy of compassion and solidarity? Who will answer questions whose answers the dead took with them? Who will feel qualified enough and strong enough, faithful enough to confront their fiery legacy? What was and remains clear to some of us, here and elsewhere, is the knowledge that if we forget them, we too shall be forgotten.
But is remembrance enough? What does one do with the memory of agony and suffering? Memory has its own language, its own texture, its own secret melody, its own archeology and its own limitations: it too can be wounded, stolen and shamed; but it is up to us to rescue it and save it from becoming cheap, banal, and sterile.
To remember means to lend an ethical dimension to all endeavors and aspirations.
een aantal opmerkingen over je stuk De twee auteurs van De Toverberg, voor de prijzende adjektieven aan mijn adres waarin ik je gaarne dank zeg.
In 20 jaar lezen heb je nog nooit, van niemand, de dringende aansporing gekregen toch vooral dit of dat meesterwerk van Mann te pakken te krijgen. Nu, dat ligt dan toch aan the company you keep: ik persoonlijk had vóór mijn vierentwintigste alle boeken van de grote Thomas gelezen, en mij heeft het daarbij geenszins ontbroken aan stimulans vanuit mijn culturele omgeving. Je vermoeden dat er met de Thomas Mannhausse iets niet pluis is, is meer een diskwalificatie van bepaalde leesgewoontes dan van de herdenking in kwestie.
Dat Mann ook allerminst een worstelaar met de taal is, maar integendeel haar (al te) virtuoze meester is ook al zoiets. Ik weet wel, dat iedere vorm van virtuositeit iemand tegenwoordig kwalijk genomen wordt, dit waarschijnlijk in verband met de alles verziekende gelijkheidsmanie die momenteel allerwegen woekert zoals weleer de tering op de Toverberg, maar om te beginnen is meesterschap geen privilege van de burgerlijke klasse, wat jij impliciet beweert, en verder had ik, tijdens het vertalen van De Toverberg, nu net de indruk dat de enorme omslachtigheid, het verwoede streven naar volledigheid van uitdrukkingswijze dat Mann betracht, heel goed als een soort, zij het allerminst proletarisch of knullig, worstelen met de taal aangemerkt zou kunnen worden: er spreekt namelijk mijns inziens een niet aflatend wantrouwen uit tegen de geldigheid van één formulering, één zegswijze of één beeld op zichzelf. Hiermee houdt ook de techniek van de Leitmotive verband: is deze in eerste instantie wellicht muzikaal, dient zij dus door middel van de min of meer letterlijke herhaling de identificatie, daar komt zeker bij dat de verwijzingen, herhalingen en Leitmotive elkaar en hun respektieve kontekst legitimeren, zoals de liefde van Hans Castorp voor Prisbislav Hippe zijn liefde voor Clawdia Chauchat legitimeert, en omgekeerd. Wie in deze symfonische methodiek enkel en alleen een laatburgerlijk spelletje ziet, en niet de welbeschouwd democratische kunstgreep die het is, en die zich banaliter en onnauwkeurig zou laten omschrijven als waar twee hetzelfde zeggen, is de waarheid in hun midden, die raad ik persoonlijk aan toch nog eens goed te oefenen, voordat hij weer aan het kritiseren slaat.
Pé Hawinkels (29 september 1942 16 augustus 1977)
The night has spread its raven hair, O'er the house and round the trees, And nothing stirs the winter air, The street is empty, and so's the square, And nothing shows the town's unease.
A creak disturbs the heavy calm, A man comes out and scans the street, A woman follows in alarm; She stretched her imploring arm, "Stay here, Johannes!" her lips repeat.
The man turns back and waves his hand, The pallid moon lights up his face, And then upon the drowsy land Again the peace and hush descend, The moon spins out its silvery lace.
Beneath the sheet of gleaming snow, Berlin sleeps tired of its plight. And then - a roar, a blast, a blow, A continuous crackling flow, And rushing echoes rend the night.
Berlin's awake, shuddering with fright. The shrieks and shouts increase its woe. A streak of flame cuts through the night, And then - another, a fire bright Throws o'er the town a ruby glow.
*
At the barricade he is unknown, And no one asks what is his name. Johannes creeps behind a stone, An old man there has crouched alone, Shooting like one who knows his aim.
The storm does rage with all its might. Man after man falls stricken dead, With a gun in his hand clasped tight. Blood streaks down faces deadly white, And paints the snow in dazzling red.
From down the street machine-guns flash With murderous fire-spitting snouts. Incessant hails of bullets lash Against the men in fatal clash With enemies, despair and doubts.
Hristo Smirnenski (29 september 1898 18 juni 1923)
There is an assize-town in one of the eastern counties which was much distinguished by the Tudor Sovereigns, and, in consequence of their favour and protection, attained a degree of importance that surprises the modern traveller.
A hundred years ago its appearance was that of picturesque grandeur. The old houses, which were the temporary residences of such of the county families as contented themselves with the gaieties of a provincial town, crowded the streets, and gave them the irregular but noble appearance yet to be seen in the cities of Belgium. The sides of the streets had a quaint richness, from the effect of the gables, and the stacks of chimneys which cut against the blue sky above; while, if the eye fell lower down, the attention was arrested by all kinds of projections in the shape of balcony and oriel; and it was amusing to see the infinite variety of windows that had been crammed into the walls long before Mr. Pitt's days of taxation. The streets below suffered from all these projections and advanced stories above; they were dark, and ill-paved with large, round, jolting pebbles, and with no side-path protected by kerb-stones; there were no lamp-posts for long winter nights; and no regard was paid to the wants of the middle class, who neither drove about in coaches of their own, nor were carried by their own men in their own sedans into the very halls of their friends. The professional men and their wives, the shopkeepers and their spouses, and all such people, walked about at considerable peril both night and day. The broad, unwieldy carriages hemmed them up against the houses in the narrow streets.
Elizabeth Gaskell (29 september 1810 12 november 1865)
At times to be silent is to lie. You will win because you have enough brute force. But you will not convince. For to convince you need to persuade. And in order to persuade you would need what you lack: Reason and Right.
Cure Yourself
Cure yourself of the affliction of caring how you appear to others. Concern yourself only with how you appear before God, concern yourself
only with the idea that God may have of you.
Miguel de Unamuno (29 september 1864 31 december 1936)
Uit: Don Quichot van La Mancha (Bewerkt door J.J.A. Goeverneur)
Nu diende nog de proef te worden genomen, of zijn meesterstuk ook sterk genoeg was, om den houw van een vijand te kunnen weerstaan. Om daar zeker van te zijn, zette hij den helm op tafel, trok zijn zwaard en deed dat met al de kracht van zijn arm daarop neervallen. Terstond lag het heele ding in stukken, en onze held moest met schrik zien, hoe de arbeid van verscheidene dagen, die hem zoo menigen zweetdroppel gekost had, in een ommezien tijds was te niet gegaan.
Diep bedroefd zag hij de verwoesting aan. Hij had moeite, om zijne tranen in te houden en zette zich stil in een hoek neer, om door diep nadenken een middel uit te vinden om de schade te herstellen en in weerwil van alle hindernissen toch in het bezit van een behoorlijken helm te komen.
Na lang hoofdbreken kwam hij tot het besluit, om het bordpapier van binnen van ijzeren staafjes te voorzien, ging terstond aan het werk en kwam ook eindelijk tot zijn genoegen klaar. "Nu is hij sterk genoeg!" dacht hij, maar had toch den moed niet, zijn maaksel nogmaals aan zulk eene gevaarlijke proef te onderwerpen, zoodat hij zich vergenoegde met zonder omstandigheden zijn helm voor den besten en volmaaksten helm te verklaren, die ooit het hoofd eens dapperen ridders had gedekt.
Miguel de Cervantes (29 september 1547 23 april 1616)
Standbeeld van Don Quchot enSancho Panza in Madrid
De Nederlandse schrijfster Hella Haasse is vandaag precies een jaar gelden overleden. Hélène Serafia Haasse werd op 2 februari 1918 geboren te Batavia, in het toenmalige Nederlands-Indië. Zie ook alle tags voor Hellas Haasse op dit blog .
Uit: De ingewijden
Tussen akkers en een paar wijngaarden door, kwam hij in het dorp waar hij schoolging, een groep wltgekalkte huizen rondom een plein met een kerk, een kapheneion, een slachthal en een winkel waar levensmiddelen en huisraad werden verkocht. Er was daar ook een halte van de autobus die eenmaal per dag heen en weer reed van Iraklion naar Timbaki aan de baai. 's Zomers, wanneer er in de kerk les gegeven werd, kon Niko door de openstaande deur aankomst en vertrek van de bus omstreeks het middaguur zien. Al geruime tijd van te voren verzamelden zich mensen die mee wilden rijden op het plein, met manden en zakken en bundels. Zodra de rammelende verveloze bus in een stofwolk door de dorpsstraat naderde, stoof alles naar de kant van de weg; uit het kapheneion werd de post aangedragen, passagiers stapten in en uit, zij die boodschappen mee te geven hadden verdrongen zich om de bestuurder. Niko zat tussen de andere kinderen in de kerk, op voor het begin van de lessen her en der in het dorp geleende stoelen, of bij gebrek aan voldoende zitplaatsen, op de grond, in de hoek die voor de school was vrijgemaakt, zo ver mogelijk van het ikonostasion verwijderd. De versierselen aan het hekwerk en de koperen en zilveren lampen aan lange kettingen, blonken in het halfdonker. Mensen, meest vrouwen, liepen in en uit, soms kwam de pappas even binnen door een zijdeur. De kinderen zaten dicht op elkaar, zij die geen tafeltje of bankje voor zich hadden, schreven op hun knieën of legden het papier vóór zich op de grond. Wie een stoel had kunnen bemachtigen keek neer op de geschoren ronde hoofden van de anderen, die op hun beurt uitzicht hadden op blote vuile voeten op de stoelsporten. De onderwijzeres, een verlegen meisje uit Athene, dat in het dorp met gemengde gevoelens werd beschouwd - kon men lesgeven eigenlijk met een gerust hart toevertrouwen aan een vrouw? - hield toezicht, verbeterde fouten, verdeelde de handvol leesboeken die de school bezat, zei urenlang geduldig regel voor regel de gedichten en prozastukken op die de kinderen uit het hoofd moesten leren. Het rook in de kerk naar wierook en takjes basilicum en naar langgedragen kleren
.
Hella Haasse (2 februari 1918 29 september 2011)
Cadfael: "All questions find their answers if you wait long enough. Is there something here I can help you to? Or are you just curious to learn about these simple herbs of mine?" Beringar: "No, I can say that it was no simplicity I came to study. They say that you had a wide range in career before joining the cloister. You must find it unbearably dull with no battle or enemy left to fight" Cadfael: "Well I'm not finding it at all dull these days. And as for enemies... the Devil finds his way into everywhere, ever cloister and Church." ( )
Derek Jacobi als Cadfael
"But the east was also made up of men and women, and you a young crusader. I cannot but wonder," said Beringar dreamily. "So, wonder! I also wonder about you," said Cadfael mildly ... "A natural conspirator," said Cadfael, thinking aloud; and that he could do so was proof of a strong, if inimical, bond between them. Beringar turned on him a face suddenly lit by a wild smile." One knows another," he said. ( )
"And I have been commiserating with you," gasped Beringar, wiping tears from his eyes with the back of his hand, like a child, " all this time, while you had this in store for me! What a fool I was, to think I could out-trick you, when I almost had your measure even then." "Here, drink this down," urged Cadfael, offering the beaker he had filled. "To your own better success- with all opponents but Cadfael!"
Ellis Peters (28 september 1913 14 oktober 1995)
Im going to Malawi. Im writing that down on a single sheet of paper, folding it into thirds, putting it into an envelope, and leaving it on the kitchen table leaning up against the sugar bowl. When I go, I dont want you to have any outstanding questions about where Ive gone. Though most of your questions are outstanding. Pause. Get it? Remember when I used to do that, make a joke and then wait a minute before announcing it back to you like you were blind or deaf or dumb? Ive been doing that to you ever since we were kids, ever since I nicknamed you Tails on account of your pigtails and it stuck. Fifteen years later you are a grown woman with a fine shape, top-shelf and bottom-drawer both, and its that bottom drawer that lets the nickname live, even though I had to take off the s. I call you Tail sometimes because it makes you laugh and sometimes also makes you hot, but usually not in public, where youre Angie.
Last year I made a mistake in this regard, and I apologize. We were out for a walk, talking, and Lee Johnson who joined the seminary overheard our conversation and told me he thought the name was disrespectful to one of our beautiful sisters. I explained to him that it wasnt at all, that I was honoring one of the most divine aspects of you or any other sister, the womans form, and that he could see how it was intended if he watched me when I bent down in the morning to kiss you good-bye before I went off to the radio station for my shift. You are a beautiful sleeper. You are beautiful awake, too, except when you try to be funny, which is why you shouldnt try to be. You look good, like I said. Youre morally certain.
À peine eus-je fait une centaine de pas, que la gorge, s'élargissant tout à coup, me montra une espèce de cirque naturel parfaitement ombargé par la hauteur des escarpements qui l'entouraient. Il était impossible de rencontrer un lieu qui promit au voyageur une halte plus agréable. Au pied des rochers à pic, la source s'élançait en bouillonnant, et tombait dans un petit bassin tapissé d'un sable blanc comme la neige. Cinq à six beaux chênes verts, toujours à l'abri du vent et rafrâichis par la source, s'élevaient sur ses bords, et la couvraient de leur épais ombrage; enfin, autour du bassin, une herbe fine, lustrée, offrait un lit meilleur qu'on n'en eût trouvé dans aucune auberge à dix lieues à la ronde.
À moi n'appartenait pas l'honneur d'avoir découvert un si beau lieu. Un homme s'y reposait déjà, et sans doute dormait, lorsque j'y pénétrai. Réveillé par les hennissements, il s'était levé, et s'était rapproché de son cheval, qui avait profité du sommeil de son maître pour faire un bon repas de l'herbe aux environs. C'était un jeune gaillard, de taille moyenne, mais d'apparence robuste, au regard sombre, et fier. Son teint, qui avait pu être beau, était devenu, par l'action du soleil, plus foncé que ses cheveux. D'une main il tenait le licol de sa monture, de l'autre une espingole de cuivre. J'avouerai que d'abord l'espingole et l'air farouche du porteur me surprirent quelque peu; mais je ne croyais plus aux voleurs, à force d'en entendre parler et de n'en rencontrer jamais. D'ailleurs, j'avais vu tant d'honnêtes fermiers s'armer jusqu'aux dents pour aller au marché, que la vue d'une arme à feu ne m'autorisait pas à mettre en doute la moralité d el'inconnu. - Et puis, me disais-je, que ferait-il de mes chemises et de mes Commentaires Elzévir? Je saluai donc l'homme à l'espingole d'un signe de tête familier, et je lui demandai en souriant si j'avais troublé son sommeil. Sans me répondre, il me toisa de la tête aux pieds; puis, comme satisfait de son examen, il considera avec la même attention mon guide, qui s'avançait. Je vis celui-ci pâlir et s'arreter en montrant une terreur évidente. Mauvaise rencontre! me dis-je. Mais la prudence me conseilla aussitôt de ne laisser voir aucune inquiétude. Je mis pied à terre; je dis au guide de débrider, et, m'agenouillant au bord de la source, j'y plongeai ma tête et mes mains; puis je bus une bonne gorgée, couché à plat ventre, comme les mauvais soldats de Gédéon.
Prosper Mérimée (28 september 1803 23 september 1870)
Aquarel door Mérimée zelf van een scene uit Carmen
Zelf zegt hij dat hij niet snapt waar zijn succes vandaan komt. Hij doet niks bijzonders, vindt hij. Maar daar gaat het juist om. Johan Derksen is de ultieme Nederlander. Mondig. Nurks. Een tikje zuur.
Niet te beroerd om zelf te graaien maar als iemand anders iets teveel verdient, dan is het een schande. Hij heeft overal commentaar op, behalve op Johan Cruijff. Dat schijn je nu eenmaal niet te doen als je zo oud bent dat je JC hebt zien voetballen.
Vroeger
Johan Derksen is de oom die op ieder verjaardagsfeestje vertelt dat het vroeger beter was. Johan Derksen is hutspot met een bal gehakt en een laagje jus. Johan Derksen is kekke groene schoenen met een C&A-overhemd.
Johan Derksen is op de tribune van je favoriete club klagen dat het weer niks is. Johan Derksen is met een boterhamtrommeltje onder je snelbinders tegen de wind in naar je werk fietsen.
Johan Derksen is balen dat je buurman de loterij heeft gewonnen. Johan Derksen is zeggen dat je nuchter bent en tegelijkertijd met een oranje onderbroek aan zitten hopen dat we winnen.
De Nederlandse schrijver Philip Huff werd geboren op 28 september
1984 in Zwolle. Hij studeerde filosofie en geschiedenis in Amsterdam. Tijdens
zijn studententijd reed hij Martin Bril rond door het land. Huff debuteerde in
2008 met een kort verhaal in het literaire tijdschrift De Gids.In 2009
publiceerde hij korte verhalen in Passionate Magazine, Hollands Maandblad en
Hollands Diep, in dat laatste blad in een korte verhalenspecial met Sanneke van
Hassel en Arnon Grunberg. In 2009 verscheen ook zijn debuutroman Dagen van
Gras, over een achttienjarige jongen die met moeite herstelt van een psychose,
bij uitgeverij De Bezige Bij. Het boek werd in 2011 verfilmd door Tomas Kaan
voor de serie One Night Stand. Begin 2012 verscheen Huffs tweede roman, Niemand
in de stad, over een vriendschap tussen drie leden van het studentencorps.
Voor Niemand in de stad kreeg Huff de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs
2013. Sinds 2012 schrijft hij een wekelijkse column in Het Parool.
Uit: Dagen van Gras
Ik heet Ben. Ik
ben geboren op een dinsdagmorgen in het Sophia Ziekenhuis in Zwolle, deze zomer
achttien jaar geleden. Ik woog zeven pond en was achtenveertig centimeter lang.
Het Sophia Ziekenhuis bestaat nu niet meer: het is afgebroken. Net als mijn
lagere school, die is ook gesloopt. En van mijn eerste middelbare school hebben
ze een appartementencomplex gemaakt: alleen de gevel is blijven staan. Als ik
mensen zou willen wijzen waar ik naar school ben geweest, heb ik fotos nodig.
Maar die heb ik niet. Die heeft niemand. Ik bedoel: van je beste vrienden uit
je schooltijd een foto bewaren, dat begrijp ik wel. Maar wie heeft er fotos
van de school zelf. Ik kwam niet alleen uit de buik van mijn moeder, die
dinsdagmorgen. Ik had een tweelingbroer die David heette. Maar David overleed
drie dagen na zijn geboorte. Hij is nooit het ziekenhuis uit geweest. Van
Davids leven bestaat geen enkel gebouw meer. Geen enkele foto.
( )
De weken na mijn
slechte paddotrip, de weken voor de zomervakantie dus, waren anders dan de
weken daarvoor. Ik kon het gevoel dat die trip met zich had meegebracht maar
niet van me afzetten. Het was in mijn bloedbaan gekropen; het suisde in mijn
oren als ik in bed lag en klopte in de toppen van mijn vingers als ik gitaar
speelde. En als ik mijn ogen sloot, of de wind door de bomen waaide, dan zag ik
dat monster weer voor me. Dus hield ik mijn ogen s avonds in bed net zolang
open tot ze van vermoeidheid begonnen te branden en ik in één keer in slaap
viel als ik ze dichtdeed. Overdag, op school, zag ik soms opeens een voorwerp
van vorm of kleur veranderen: dan was et niet duidelijk of de gordijnen nu rood
waren of oranje, en of ze stil hingen of niet. Andere keren zag ik opeens
allerlei bewegende patronen op een kale, witte muur.
Davie briskly shook his head. - Naw, take it while ye can get it. This is Scotland, mind, it's no gaunny last. Taking in a deep breath, Davie picked up the table, recommencing his arduous struggle towards the kitchen. It was a tricky, bugger: a smart new Formica-topped job which seemed to constantly shift its weight and spill all over the place. Like wrestling wi a fuckin crocodile, he thought, and sure enough, the beast snapped at his fingers forcing him to withdraw them quickly and suck on them as the table clattered to the floor.
- Sh ... sugar, Davie cursed. He never swore in front of women. Certain talk was awright for the pub, but no in front of a woman. He tiptoed over to the cot in the corner. The baby still slept soundly.
- Ah telt ye ah'd gie ye a hand wi that Davie, yir gaunny huv nae fingers and a broken table the wey things are gaun, Susan warned him. She shook her head slowly, looking over to the crib. - Surprised ye dinnae wake her.
Picking up her discomfort, Davie said, - Ye dinnae really like that table, dae ye?
Susan Galloway shook her head again. She looked past the new kitchen table, and saw the new three-piece suite, the new coffee table and new carpets which had mysteriously arrived the previous day when she'd been out at her work in the whisky bonds.
- What is it? Davie asked, waving his sore hand in the air. He felt her stare, open and baleful. Those big eyes of hers.
- Where did ye get this stuff, Davie?
He hated when she asked him things like that. It spoiled everything, drove a wedge between them. It was for all of them he did what he did; Susan, the baby, the wee fellay. - Ask no questions, ah'll tell ye no lies, he smiled, but he couldn't look at her, as unsatisfied himself with this retort as he knew she would be. Instead, he bent down and kissed his baby daughter on the cheek.
Looking up, he wondered aloud, - Where's Andrew? He glanced at Susan briefly.
Susan turned away sourly. He was hiding again, hiding behind the bairns.
A cat can draw the blinds behind her eyes whenever she decides. Nothing alters in the stare itself but she's not there. Likewise a future can occlude: still sitting there, doing nothing rude.
BLANDEUR
If it please God, let less happen. Even out Earth's rondure, flatten Eiger, blanden the Grand Canyon. Make valleys slightly higher, widen fissures to arable land, remand your terrible glaciers and silence their calving, halving or doubling all geographical features toward the mean. Unlean against our hearts. Withdraw your grandeur from these parts.
De strakgetrokken welpjestrui - te vaak gewassen, te snel gegroeid om het hijgend hart, in spurt t pad grootvaders berg op naar die eeuwenoude eik, die met zijn brede rug beschutting bood
na jaren haas, hert en wolf te zijn geweest, keer ik terug naar dit versteende woud, dat troost aan zieken biedt; nu schuilt die oude eik in mij en knelt er iets van binnenuit.
Een onvermoede bocht
Slaap, mijn kind, word water ik blijf hier bij je waken, kijk naar de deining van het laken
rek je uit, breek open, word vloed verslind wat je kunt verzwelgen en laat geen haven ongemoeid
morgen vind ik jou weer terug in je eigen bedding aangespoeld als mijn allerliefste drenkeling
zo begon het ooit, zo begint het steeds opnieuw tot ergens onderweg een onvermoede weg, waarna zee.
Uit: The Bass Saxophone (Vertaald door Kaca Polackova-Henley).
The wallpaper was old and stained, but faded pictures of doves still showed against the beige background. I put my ear to their delicate breasts. The voice came close; it was repeating a nasty, unintelligible litany of anger and irritation, of imperious, spit-polished, boot-shod hysterics. I recognized it. I couldn't understand what he was saying, but I knew who it was talking behind the gentle doves in the next, equally beige hotel room: it was Horst Hermann Kühl: it was the same voice that screeching along ahead of him had penetrated all the way up the iron staircase to the roof of the Sokol Hall, where you had to climb down another iron staircase to reach the projection booth of the movie house (I wasn't there at the time, but Mack, who operated the projector, told me about it). A pair of black boots had appeared on the iron rungs, the voice lashing in ahead of them. "What is this supposed to mean?" he had rasped like a poisonous firecracker. "This is a provocation!" Such was the terrific power of that dark voice (not the voice of Horst Hermann Kühl, but the black singer's - they even said it was Ella Fitzgerald, I didn't know, they were old records, Brunswick, before the era of stars, and the label said nothing but "Chick Webb and his Orchestra with Vocal Chorus"; there was a short sobbing saxophone solo - they said that was Coleman Hawkins - and they said the other was Ella Fitzgerald, that voice) it had forced Horst Hermann Kühl, omnipotent within the wartime world of Kostelec, to leave the seat in which he was enjoying the intermission between the newsreel and the film starring Christine Söderbaum or maybe it was Heidemarie Hathayer; when he heard black Ella ("I've got a guy. He don't dress me in sable, He looks nothing like Gable, But he's mine") he flew out of his comfortable seat and squealing like a rutting male mouse (it all took on the dimensions of the microworld of Kostelec) he tore down the aisle between the seats to the lobby and up the steps and up the iron staircase to the roof and down the iron ladder (more ladder than staircase) to the projection booth and, still squealing, confiscated the record and took it away with him. Mack told on me; yes, he did; what was he supposed to do? He could have said he didn't know where the Chick Webb record came from, he could have played stupid, that tried and tested Czech prescription; sometimes they fell for it; they almost loved stupid Schweiks - in contrast, they themselves glowed with vociferous wisdom. But it didn't occur to Mack, so he told on me.
Dass wir uns so gut kannten, machte die Sache einfacher. Dadurch arbeitete sie ohne ihr Wissen mit, und es wurde intim, beinahe liebevoll.
Drei Monate lang hatte ich mich darauf vorbereitet. Zuerst habe ich den Plan von allen Seiten beleuchtet. Versucht, ihn vor meinem inneren Auge zu visualisieren. Als ich mir sicher war, dass es möglich sein musste, war es kein Hirngespinst mehr, sondern wurde zu einem Teil meiner selbst. Es war herrlich, sich damit zu beschäftigen. Schon allein die Vorbereitungen, die aus Gesprächen mit ihr sowie mit Freunden und Bekannten bestanden, bis hin zur Anschaffung des nötigen Zubehörs.
Zugegeben, viel brauchte ich nicht. Sie selbst brachte mich auf die Idee.
Edith konnte schlaflose Nächte nicht gut ertragen, weil ihre Augen am nächsten Morgen rot und geschwollen waren. Und obwohl sie viel mehr zu bieten hatte als nur ihre Schönheit, war es für sie das Aller wichtigste, gut auszusehen. Ich fand sie einfach immer schön, ob sie nun in voller Pracht auf einem Empfang erschien und allen anderen die Schau stahl oder ob sie gerade aus dem Bett kam und, unter Ent schuldigungen für ihr ungepflegtes Aussehen, im Bademantel Tee für mich aufbrühte. Ein Schlafmittel war für sie die einzige Möglichkeit, nicht jede Nacht durch irgendeinen Lärm geweckt zu werden.
Ich freute mich darauf, fühlte mich wie ein Kind, das in der Schlange vor der Achterbahn wartet. Immer wieder ein Schrittchen nach vorn, immer näher heran. Die Aufregung wuchs und wuchs und erreichte ihren Höhepunkt an jenem Abend, als sich alles wie ein perfekt passendes Puzzle ineinan derfügte.
Esther Verhoef ('s-Hertogenbosch, 27 september 1968)
De motor van de bestelbus maakt een ratelend geluid. Je hoort hem al van ver komen. Als de bus aan het begin van de straat is, blijft hij stilstaan. De bestuurder draait zijn raampje open en kijkt verwilderd om zich heen. Hij claxonneert eenmaal en rijdt stapvoets verder. Mijn vader steekt zijn hand op, om aan te geven dat de man hier moet zijn. aquarama, onderhoud en reiniging van zwembad en spa staat er in blauwe letters op de zijkant van de bus. De bestuurder heeft een rode, schilferige huid. Roosvlokken bedekken de schouders van zijn overall. Hij kreunt getergd als hij zijn apparatuur uit de bestelbus laadt. Het enige aan zijn lichaam dat niet lijkt getroffen door een ziekte of infectie is een zwart snorretje, dat als een strakke streep het centrum van zijn gezicht markeert. Ondanks de geïrriteerde huid en gewrichtspijn tijdens het tillen, heeft de man een vrolijk voorkomen. Hij stelt zich voor als Cornald. Mijn vader zegt dat Cornald zijn bus gewoon op de oprit kan zetten. Daar is-ie voor gemaakt, niet waar.
We nemen plaats op het terras. Cornald bladert door zijn multomap, die beplakt is met stickers. Behalve een sticker met het logo van Aquarama zie ik ook stickers met teksten als Effe wachten... Pizza! en I Love Natte Keek en afbeeldingen van cartooneske vrouwen in bikini. Mijn collega was hier drie jaar geleden voor het laatst. In mei 2007, lees ik hier. Mijn vader knikt. Toen heetten jullie nog anders. Dat klopt. Ik werkte er toen nog niet. Cornald concentreert zich op het handschrift van deze collega uit het verleden. Ik zie dat hij hier twee keer per jaar kwam. Aan het einde en aan het begin van de zomer, ja. Ik kijk naar mijn vader en vraag me af of hij nog ooit in zijn leven gaat zwemmen. Ik zal het zo eens even uitzoeken, maar het is gebruikelijk dat bij drie jaar slecht onderhoud de inlaatstraalbuizen en skimmers vervangen moeten worden.
krach ist ein anfang glück ein simpler akkord im rücken der augen rollen bässe wuchten uns ineinander jahrelang bin ich gelaufen für dieses konzert du kamst aus der gleichen richtung und den rest könnt ich mir denken
sagst du so leis dass ichs kaum versteh und vielleicht nur annehmen will weil deine hände den meinen die reisen ablesen als wären es ihre eignen und der himmel rockt und lärmt und bleibt in allem ein punk der
sich seinen irokesen in regenbogenfarben lackiert metaphorisch gesehen tanzen wir auf dünnem seil hören die wellenreiter lästern keinen cent wert ist uns ihr geblöke vivamus atque amemus campino krakeelt was zählt
Supersonic
XLVII
abgehängt was sie rahmte wurden ränder zur meute und verbissen sich in ihren augen als wollten sie beweisen dass die form den inhalt schafft kehrten bilder wieder standen sie vor mauern durchbellt von aporien und erhöhten die schrittzahl im tanz mit fee morgane lösten grenzen sich auf wie tabletten im glas zerging die ahnung sich akzeptieren zu wollen in so manchem gehts schlechter gerede der bodensatz indes blieb passepartout in ihrem schauen und aus welchen wänden auch immer hechelte Fix einem helden ihrer kindheit auf der spur
Dinsdag, 14 januari 1992 We zitten in een café. Eentje van 'alle tijden'. Bruin, kleedjes op tafel, nieuwerwetse lampenkappen en een dor biljart. Zo hebben we in honderden cafés gezeten. We zijn niet de enigen, maar het is er ook niet druk. Amsterdammers. De bekkies staan niet stil. Het is vroeg in de ochtend. We hebben de nacht overgeslagen. 'Wat ik me altijd heb afgevraagd, Herman,' zeg ik. 'Je vader en je moeder, je zussen, je broer?' 'Voor mijn geboorte,' antwoordt hij, 'bestond er niets.'
Met hoge snelheid rijdt de taxi, als besmet door Broods gejaagdheid, via de trambaan de Overtoom af. 'Ik heb een verrassing voor je,' zegt Herman. Hij gebaart de chauffeur te stoppen op de hoek van een zijstraat. Brood springt uit de wagen en belt aan bij een deur waar met glimmende letters HUIZE RIA op staat. Ik wil uitstappen, maar de taxichauffeur draait zich om en zegt met Amsterdamse tongval: 'Ik heb Herman al heel wat keren in de wagen gehad. Ik vind 't wel een aardige gozer, hoor. Ik mag 'm ergens wel. Maar toch, ik weet het niet. Laatst had ik 'm ook in mijn wagen, zat-ie achterin, ik kijk in mijn spiegel, had-ie een colbertjasje aan en een stropdas, met verder niks d'ronder. Moest ik hem ook naar een seksclub brengen. Hij lulde wel met me en hij gaf me ook een slokkie uit de fles die hij bij zich had, daar niet van, maar? Weet je wat 't is? Je ken geen hoogte van hem krijgen.'
Als ik me bij Brood voeg, valt mijn oog op een klein goudkleurig bordje naast de deur met de tekst: Huize Ria. Discrete Ingang Om De Hoek. 'Het mooie van het leven, vind ik,' zegt Herman,'dat je, terwijl je midden in je zoektocht maar Jezus zit, toch nog goed terecht kunt komen.' Daarop wijkt de deur. Ria zelve doet ons open. Iggy, Broods hond, die vanmiddag meemag van zijn baas, is het eerste binnen. Terwijl madam Ria ons voorgaat de smalle gang in en ons uit onze jassen helpt, drukt Iggy met zijn snuit de tussendeur open en meldt zich bij de meisjes. Iggy is geen onbekende hier, Iggy weet de weg. Ik tel acht meisjes, die op en om een halvemaanvormige bank zitten of hangen. We zijn de enige klanten.
Bart Chabot (Den Haag, 26 september 1954)
DVD Cover van Herman Brood, Bart Chabot en Jules Deelder
Uit: The Club of Angels: (Vertaald doorMargaret Jull Costa)
After the funeral, we went back to my apartment, where we gathered in the study. The full complement of the surviving Beef Stew Club membership: all five of us. At the funeral, Lívia kept saying: "This is madness, Zi, madness. You must stop holding these suppers." The matter to be discussed was, should we stop holding the suppers or not? The next host would be Pedro. In alphabetical orderSince Saulo had chosen to die out of orderPaulo should be the next to die.
"So, do we cancel the supper?" I asked.
"No," said Paulo without a moment's hesitation.
"I think we should take a vote," said Samuel.
"I'm the main interested party," said Paulo. "The supper will go ahead."
Pedro suggested that he, rather than Lucídio, should choose the menu. Paulo disagreed. Lucídio would decide what to make. I suggested that we supervise the making of the meal, especially the last fateful portion. Paulo vetoed that too. Lucídio must have full freedom in which to do his work.
"Be honest," said Paulo, "the deaths aside, have you ever eaten so well in your entire life as at Lucídio's suppers?"
"No, but "
"And there's another thing. If we start interfering in his work, he'll disappear. He'll go away. He'll leave us."
"We're the ones who are disappearing," said Tiago. "One by one. One a month. The Beef Stew Club will come to an end not for lack of a cook, but for lack of members. We're all dying!"
And then Paulo leaned back on the sofabeneath one of Marcos' paintings which, according to the artist, depicted the struggle of the One Being to free itself from the duality of body and spiritand said:
"Well, I don't know about you, but I don't really care."
Luís Fernando Veríssimo (Porto Alegre, 26 september 1936)
Uit: The Prisoner Of Heaven (Vertaald doorLucia Graves)
That year at Christmas time, every morning dawned laced with frost under leaden skies. A bluish hue tinged the city and people walked by, wrapped up to their ears and drawing lines of vapour with their breath in the cold air. Very few stopped to gaze at the shop window of Sempere & Sons; fewer still ventured inside to ask for that lost book that had been waiting for them all their lives and whose sale, poetic fancies aside, would have contributed to shoring up the bookshops ailing finances.
I think today will be the day. Today our luck will change, I proclaimed on the wings of the first coffee of the day, pure optimism in a liquid state.
My father, who had been battling with the ledger since eight oclock that morning, twiddling his pencil and rubber, looked up from the counter and eyed the procession of elusive clients disappearing down the street.
May heaven hear you, Daniel, because at this rate, if we dont make up our losses over the Christmas season, we wont even be able to pay the electricity bill in January. Were going to have to do something.
Fermín had an idea yesterday, I offered. He thinks its a briljant plan thatll save the bookshop from imminent bankruptcy.
Lord help us.
I quoted Fermín, word for word:
Perhaps if by chance I was seen arranging the shop window in my underpants, some lady in need of strong literary emotions would be drawn in and inspired to part with a bit of hard cash. According to expert opinion, the future of literature depends on women and as God is my witness the female is yet to be born who can resist the primal allure of this stupendous physique, I recited.
I heard my fathers pencil fall to the floor behind me and I turned round.
Pawel got out of bed and went into the bathroom. The light was on, the mirror was broken. Tubes and brushes and bottles had been swept off the shelf, were all over the floor. A stream of white toothpaste had shot out and dried on the willow-green wall. Disposable razors had been snapped in two and stepped on into a torn box of soap powder. The cracked toilet seat lay in the corner. It occurred to him there was a lot of glass, so he went back to the hallway for his shoes.
He picked up one of the toothbrushes, rinsed it under the faucet, scraped some toothpaste off the wall. Then he squatted and chose a razor with a cracked handle. He found the can of shaving cream under the bathtub. It was dented but something still swished inside it. He shaved in what was left of the mirror. He splashed water on his face. The Old Spice had been crushed, but there was still something left in the white plastic cover. He shook the crumpled container. It made a grating sound like a deaf-and-dumb version of a childs rattle. A few drops splashed onto his palm. He rubbed them on his cheeks. It hardly stung, so this time he must have managed not to cut himself. He took a leak and went back into the living room.
Things were no better here. More smashed stuff. The cracked silver casing of the cassette player emptied its colorful guts onto the floor. He flicked the light switch. The lamp was in pieces. The light of early morning hung like dust in the air. Something white poked from the ripped upholstery of the sofa. He smoothed it with his hand and went to the pile of clothes spilling out of the wardrobe. He sniffed a few things to find something clean in the semidarkness. He put on a shirt and sweater. By the bed he found his pants; he dug out some socks from an untouched drawer and pulled them on, and at last stopped shivering.
He sipped at his coffee and gazed through the window. Snow lay on the roofs and on the sidewalk; the black trees were white now, and everything resembled a distant Christmas. A red bus cautiously made a turn. Sleepily and soundlessly it straightened, receded down the avenue of lime trees. The treetops faded into the low sky. He listened for the patter of drops in the gutters. There was no sound. Itll lie for a while, he thought.
Long before the first bugles sounded from the barracks within the city and the cantonments surrounding it, most of the city was already awake. These did not need to rise from the straw mattresses and thin pallet beds of their hive-dense tenements, because few of them save the children had ever lain down. Instead, they had huddled all night in one vast tongueless brotherhood of dread and anxiety, about the thin fires of braziers and meagre hearths, until the night wore at last away and a new day of anxiety and dread had begun.
Because the original regiment had been raised in this district, raised in person, in fact, by one of the glorious blackguards who later became Napoleon's marshals, who delivered the regiment into the Emperor's own hand, and along with it became one of the fiercest stars in that constellation which filled half the sky with its portent and blasted half the earth with its lightning. And most of its subsequent replacements had been drawn from this same district, so that most of these old men were not only veterans of it in their time, and these male children already dedicated to it when their time should come, but all these people were parents and kin, not only the actual old parents and kin of the doomed men, but fathers and mothers and sisters and wives and sweethearts whose sons and brothers and husbands and fathers and lovers might have been among the doomed men except for sheer blind chance and luck.
Even before the bugles' echoes died away, the warrened purlieus were already disgorging them. A French or British or American aviator (or a German either for that matter, if he had had the temerity and the luck) could have watched it best: hovel and tenement voiding into lane and alley and nameless cul-de-sac, and lane and alley and cul-de-sac compounding into streets as the trickles became streams and the streams became rivers, until the whole city seemed to be pouring down the broad boulevards converging like wheelspokes into the Place de Ville, filling the Place and then, pressed on by the weight of its own converging mass, flowing like an unrecoiling wave up to the blank gates of the Hôtel where the three sentries of the three co-embattled nations flanked the three empty flagstaffs awaiting the three concordant flags.
William Faulkner (25 september 1897 - 6 juli 1962)
Am 28. Juni 1461 wurde Edward of March mit nicht einmal zwanzig Jahren zu Edward IV. von England gekrönt der erste König aus dem Hause York. Die meisten Engländer waren erleichtert. Den einfachen Leuten war nämlich völlig egal, wie ihr König mit Nachnamen hieß. Sie wollten nur, dass nach 116 Jahren Krieg gegen Frankreich und den sich nahtlos anschließenden sechs Jahren Bürgerkrieg endlich mal Ruhe herrschte und niemand in ihre Dörfer kam, um ihre Scheunen zur Versorgung der Truppen zu plündern oder ihre Väter, Ehemänner und Söhne als Bogenschützen anzuwerben, die dann entweder gar nicht oder mit einem Arm, Bein oder Auge weniger nach Hause kamen. Und König Edward machte seine Sache hervorragend. Nach dem jämmerlichen Henry VI. (den seine Königin mitsamt ihrem Sohn in Schottland in Sicherheit gebracht hatte), war es doch irgendwie sehr beruhigend, einen König auf dem Thron zu haben, der auch wie ein König aussah, redete und handelte. Edward IV. hatte in vieler Hinsicht Ähnlichkeit mit seinen strahlenden Vorgängern Edward III. und Henry V. Genau wie sie legte er keinen Wert auf Rachefeldzüge gegen die besiegten politischen Gegner, sondern setzte auf Aussöhnung. Genau wie sie war er ein König, dem Recht und Rechtsprechung sehr am Herzen lagen, der aber auf dem Schlachtfeld ordentlich hinlangen konnte, wenn es sein musste. Und genau wie sie sah er so wird berichtet unverschämt gut aus und ließ nichts, aber auch gar nichts anbrennen. Und genau das wurde sein größtes Problem. Während sein wichtigster Ratgeber, sein Cousin Richard Earl of Warwick, ihn zu einer Ehe mit einer französischen Prinzessin drängte, der kaum weniger einflussreiche Earl of Pembroke auf eine Verbindung mit Burgund setzte, hatte der König sich rettungslos in die Witwe eines unbedeutenden Landritters verliebt, Elizabeth Woodville.
De Amerikaanse schrijver David Benioff
(pseudoniem van David Friedman) werd geboren in New York City op 25 september
1970. Zie ook alle
tags voor David Benioff op dit blog.
Uit:City of Thieves
Off we go, then, on
a tour into the haunted theme park of modern European history. It is January
1942, the first winter of what would become a 900-day siege, and David's
grandfather, Lev Beniov, at that time a skinny 17-year-old, is trying to
survive on his own. Lev's mother and sister left Leningrad before the Germans
closed in; his father, a Jewish poet, had been arrested by the Soviet secret
police four years earlier and was never heard from again. After looting the
corpse of a German soldier, Lev himself is arrested and thrown into the city's
huge and silent prison, where he expects to be killed. His cellmate, Kolya, is
an insouciant Cossack full of literary pretensions and braggadocio who is in jail
for deserting his regiment.
To their infinite surprise, the two young men are sent on a mission instead of
being executed. A local army colonel whose daughter is getting married surmises
that Lev and Kolya are schooled enough in petty thievery to procure a dozen
eggs for the wedding cake. No matter that eggs have not been seen anywhere in
Leningrad in months. The lads are given five days, a curfew waiver, and 400
rubles and told that if they fail to deliver the goods, they will be shot.
Talk about your wild goose chase. There are no animals of any kind here; even
the pigeons have long since been eaten. In the outdoor food stalls, what's for
sale are pricey glasses of dirt mixed with melted sugar and something called
"library candy," made by boiling the binding glue from books:
"[T]here was protein in the glue, protein kept you alive, and the city's
books were disappearing like the pigeons."
Hij vertelde zijn dochters over de passie, maar ze wilden er niets van weten. Ze verlieten hem in de dageraad en liepen in tien uur zonder te rusten naar zee. Daar bleven ze drie maanden, ze hielpen met de strandstoelen en de tenten, en ze maakten muziek om wat te verdienen. Maar toen de oorlog dreigde liepen ze terug naar huis waar hun vader nog steeds de passie preekte. Nu, omdat ze wat ouder waren geworden, wilden ze er het fijne van weten, ze wilden het fijne van de passie weten. Ze gingen bij hem zitten en spraken hem aan met het woord vader. Hij legde ze uit hoe ze moesten leven, wat ze moesten doen. Ze moesten hun brandglas richten op een willekeurig doel, ze moesten zich vastbijten en niet loslaten, ze moesten geen aandacht schenken aan het hoofdschudden en de woorden 'toe maar, die durft'. Zo moesten ze leven, zo zou het wat worden. De dochters waren woedend dat een vader zich er op zo'n eenvoudige wijze van afmaakte, alsof hij een cursus in een vormingscentrum gaf. Ze gaven hem de raad geen woorden meer te gebruiken en verlieten voor de tweede keer het huis. Aan het strand zagen ze de zandzuigers en graafmachines die de kust versterkten, maar zelf zaten ze met hun voeten in het zand omdat dat zo'n heerlijk gevoel gaf.
Anthony drew as much consciousness of social security from being the grandson of Adam J. Patch as he would have had from tracing his line over the sea to the crusaders. This is inevitable; Virginians and Bostonians to the contrary notwithstanding, an aristocracy founded sheerly on money postulates wealth in the particular. Now Adam J. Patch, more familiarly known as Cross Patch, left his fathers farm in Tarrytown early in sixty-one to join a New York cavalry regiment. He came home from the war a major, charged into Wall Street, and amid much fuss, fume, applause, and ill will he gathered to himself some seventy-five million dollars. This occupied his energies until he was fifty-seven years old. It was then that he determined, after a severe attack of sclerosis, to consecrate the remainder of his life to the moral regeneration of the world. He became a reformer among reformers. Emulating the magnificent efforts of Anthony Comstock, after whom his grandson was named, he levelled a varied assortment of uppercuts and body-blows at liquor, literature, vice, art, patent medicines, and Sunday theatres. His mind, under the influence of that insidious mildew which eventually forms on all but the few, gave itself up furiously to every indignation of the age. From an armchair in the office of his Tarrytown estate he directed against the enormous hypothetical enemy, unrighteousness, a campaign which went on through fifteen years, during which he displayed himself a rabid monomaniac, an unqualified nuisance, and an intolerable bore. The year in which this story opens found him wearying; his campaign had grown desultory; 1861 was creeping up slowly on 1895; his thoughts ran a great deal on the Civil War, somewhat on his dead wife and son, almost infinitesimally on his grandson Anthony.
Early in his career Adam Patch had married an anæmic lady of thirty, Alicia Withers, who brought him one hundred thousand dollars and an impeccable entré into the banking circles of New York. Immediately and rather spunkily she had borne him a son and, as if completely devitalized by the magnificence of this performance, she had thenceforth effaced herself within the shadowy dimensions of the nursery. The boy, Adam Ulysses Patch, became an inveterate joiner of clubs, connoisseur of good form, and driver of tandemsat the astonishing age of twenty-six he began his memoirs under the title New York Society as I Have Seen It. On the rumor of its conception this work was eagerly bid for among publishers, but as it proved after his death to be immoderately verbose and overpoweringly dull, it never obtained even a private printing.
F. Scott Fitzgerald (24 september 1896 - 21 december 1940)
She walked over to the counter and picked up her apron. She was caught in the glow of the lamp light now, and Amina patted the babys back and watched Miriam, a slight frown on her face. She had never in her life felt so disconcerted by anyone, and as she stood in the gloom by the open door, she examined Miriam as though she were a framed picture on a wall. She watched her slender hands place the apron around her waist, saw the slim muscles that flickered like thin fish beneath the skin of her forearm. She watched the lit face intent on tying the bow, watched the shadowed angles of her cheekbones, and the long eyelashes that brushed the tops of her cheeks when she blinked. Miriam felt the eyes upon her and looked up. The shop was dark beyond the circle of the lamp, and she walked away from the light, towards the door.
I cant believe you drove through all this rain, she said. The baby was restless, and Amina handed her back. Miriam felt the girls hands brushing hers as the child moved between them and wondered for a moment why she was so aware of such small things where Amina was concerned.
Im used to driving in the rain.
Oh, yes. I forgot that you used to do taxi-driving, replied Miriam.
I still do, Amina corrected. Im leaving again next week, in fact. To Cape Town.
Cape Town, Miriam repeated, and the tone of wonder in her voice made Amina turn to look at her again. What is it like, in Cape Town? asked Miriam.
Its beautiful, Amina said. Lovely small towns. And the mountains and the beaches. There are some beautiful beaches especially if youre White, especially. She paused and looked out again.
I dont stay there long, she said. I like the drive more than anything even when its not picturesque, like the Garden Route, there are always things to see. Even driving past townships, you see all these people living very different lives from your own.
Uit: L'Espérance de beaux voyages, 1 : Eté-automne
Il peut prendre une histoire, encore, pour ce qu'elle est, pour ce qu'elle dit, sans forcément vouloir savoir pourquoi. Enfant, si un grand te lit cette histoire, dis-toi qu'il te la lit pour la comprendre. Et il n'y arrivera jamais. Si tu la lis, seul, comme un grand, prends-la, toi, sans trop t'interroger. Il va y avoir un oiseau bleu, merveilleux. Lis les images comme le texte. Dis-toi que tu y trouveras ce que les grands n'y trouvent plus et ce que plus tard, en la racontant à tes enfants, tu chercheras et ne trouveras pas à ton tour. Il était une fois une histoire tellement unique que tous prétendaient la raconter pour la première fois. Une histoire incomprise. Incomprise comme toi quand on ne te comprend pas.
Pierre avait sept ans depuis un mois. Mais j'aurais pu te raconter l'histoire de Pedro, de Petrik, de Piotr, de Peter, de Piero. C'est toujours la même histoire. Celle de Pierre est peut-être la nôtre, plus proche et familière. Il a neigé. Pierre va à l'école en traînant derrière lui un petit bateau. Il rêve d'être marin. Il tient de son grand-père cette chanson Ohé, matelot. j'ai fait trois fois le tour du monde en bateau, je peux te raconter Valparaiso. Ses frères aînés se moquent de lui. Ils lui donnent des coups de poing. «C'est quoi Valparaiso ? » « Cest un port » répond Pierre « à l'autre bout du monde. » « Mais tu n'y es jamais allé ? » Pierre répond : « J'irai. C'est décidé. » Et Pierre part pour l'école en traînant son petit bateau. Qu'il a appelé Valparaiso. Pour un peu, la neige ferait des vagues.
Yves Navarre (24 september 1940 24 januari 1994)
Constantijn Huygensprijs 2012 voor Joke van Leeuwen
Constantijn Huygensprijs 2012 voor Joke van Leeuwen
De Nederlandse dichteres, schrijfster en illustrator Joke van Leeuwen heeft de Constantijn Huygensprijs 2012 gewonnen. Dat heeft de Jan Campert-stichting laten weten. Joke van Leeuwen werd geboren op 24 september 1952 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Joke van Leeuwen op dit blog.
Geschenk
Dit zit goed vastgeplakt. Wel mooi papier. Een lint met krullen. Doen ze met een schaar. Ik weet niet wat jij hiervan vindt, of jij dit hebt, dat ik het ruil, dat jij dan wacht op mij, dat ik dan onderwijl wat anders voor je koop, of, want, tenzij, dat jij het houden wilt of bij vergissing denkt dat jij het toch al had, maar niet dus of niet meer of dat het brak en dat jij dacht als nog een keer moet ik voorzichtig zijn, of dat iets dubbels helemaal niet geeft wat jou betreft. Hier. Neem een mes. Dit heft.
Binnen
Die wachtte was te goed in doodverzinnen. Weghelften weg, begroeide grond verschoven, meren gezwollen, als bij wie ver, met tijdelijke namen, in de slaap verrast.
Die wachtte dacht een strand, had zich in zand verpakt, nat zand dat plakte, hoofd eruit, een hand om plat te slaan, dat elke vrouw beschreven in een mal.
Pak dit maar uit. Stel maar die vraag. Een mal? Maar alles druk met scheppen, innen, spetten, mobiel bellen, nieuwer weer voorspellen en daar was het al.
Die komen moest kwam lachend, natte voeten, tas vol groeten, wakker en verwacht. Ik ben het. Ben je boven? Nam die verdampte vast.
Perron
Het is weer scharreldag voor kruimelduiven. Die hoeven niet weg. Die missen een pootje. Die zwijgen: 'Kijk naar je eige, zeik niet over aankomst en hoe laat.'
Er zal een trein zijn en eruitgetuimel en iemand die wuift en sprongetjes maakt en onverstaanbaar van een reis gaat roepen naar wie daar al jaren staat.
Uit: The Missing Head(Vertaald doorPatrick Creagh)
Manolo the Gypsy opened his eyes, peered at the dim light creeping through the cracks in his hovel, and got to his feet trying not to make a sound. He had no need to dress because he slept fully clothed, and the orange jacket given him the year before by Agostinho da Silva, known as Franz the German, tamer of toothless lions in the Wonder Circus, now served him for both day and night. In the faint glimmer of dawn he groped around for the battered sandals-cum-slippers that were his only footwear. He found them and slid his feet in. He knew every inch of the hut, and could move about in its murk knowing perfectly well where its few wretched sticks of furniture were. He took a confident step towards the door, and in so doing his right foot clashed against an oil-lamp standing on the floor.
Damn the woman! exclaimed Manolo between his teeth. He was of course referring to his wife, who the previous evening had insisted on leaving this lamp beside her bed on the pretext that the blackness of night gave her nightmares and she dreamt of her dead. If she kept the flame burning as low as can be, she said, the ghosts of her dead dared not to haunt her, and so she could sleep in peace.
And what is El Rey about at this hour of the morning, O afflicted spirit of our Andalusian dead?
His wifes voice was muffled and drowsy, as it is with anyone still half asleep. She always spoke to him in geringonça, a hotch-potch of Romany, Portuguese and Andalusian. And she called him El Reythe King.
King of a heap of shit, Manolo felt the urge to answer, but he said nothing. King of a shitheap. To be sure he had once been El Rey, when the gypsies were honoured, when his people freely roamed the plains of Andalusia, when they made copper trinkets to sell in the villages and dressed in black and wore fine felt hats, and their knives were not weapons to fight for your life with, but peerless treasures fashioned in chased silver.
He came unto His own, and His own received Him not
As Christ the Lord was passing by, He came, one night, to a cottage door. He came, a poor man, to the poor; He had no bed whereon to lie.
He asked in vain for a crust of bread, Standing there in the frozen blast. The door was locked and bolted fast. Only a beggar! the poor man said.
Christ the Lord went further on, Until He came to a palace gate. There a king was keeping his state, In every window the candles shone.
The king beheld Him out in the cold. He left his guests in the banquet-hall. He bade his servants tend them all. I wait on a Guest I know of old.
Tis only a beggar-man! they said. Yes, he said; it is Christ the Lord. He spoke to Him a kindly word, He gave Him wine and he gave Him bread.
Now Christ is Lord of Heaven and Hell, And all the words of Christ are true. He touched the cottage, and it grew; He touched the palace, and it fell.
The poor man is become a king. Never was man so sad as he. Sorrow and Sin on the throne make three, He has no joy in mortal thing.
But the sun streams in at the cottage door That stands where once the palace stood. And the workman, toiling to earn his food, Was never a king before.
Mary Coleridge (23 september 1861 25 augustus 1907)
Illustratie door Eleanor Vere Boyle in Voices from Fairyland, the fantastical poems of Mary Coleridge Charlotte Mew and Sylvia Townsend Warner.
Apollo Huis van Admetus, waarin ik mij schik aan tafel, geduldig als een dagloner, ik die een god ben. Want Zeus heeft door mijn zoon te dooden daaraan schuld, Asclepius: Zeus dreef de bliksems in zijn borst. Vertorend om zijn lot doodde ik de smeden van Zeus' vuur: ik doodde de Cyclopen, daarom dwong mijn vader mij tot arbeid voor een sterveling, als boete. Gekomen in dit land, weidde ik voor mijn gastheer de runderen en hield zijn huis tot nu in stand. Want ik, die zelf ook vroom ben, vond gelijke vroomheid in Pheres' zoon, dien ik beschermde tegen sterven. De Moiren overtroefde ik: zij stonden toe: Admetus mocht voor 't oogenblik de Hades mijden, als hij een and're doode in zijn plaats liet gaan. En al zijn vrienden ging hij lang, hij vroeg hen en zijn vader en zijn oude moeder, die hem baarde, en hij vond niemand, die voor hem wel sterven wilde en nooit het licht meer zien, vond niemand dan zijn vrouw. Nu steunen in 't paleis zijn armen haar, nu zij daar worstelt met den dood: want dezen dag, staat vast, moet zij den dood ingaan en 't leven achterlaten. En ik, om niet besmet te worden in 't paleis, verlaat het dak van deze woning, die ik lief kreeg. Reeds zie ik hoe de Dood nabij gekomen is, hij, priester der gestorvenen, naar Hades' huis zal hij haar voeren: juist op tijd is hij gekomen, loerende op den dag, waarop zij sterven moest.
Le garçon se change en un blanc buisson; le buisson, en pâtre en train de dormir; ses cheveux si fins, en cordes de lyre ; et la neige, en neige sur son front blond.
Les mots se changent en questions ; sagesse et gloire en rudes rides ; à reculons corde de lyre se change en fin cheveu; et le garçon en poète, le poète en buisson, sous lequel il dormait au temps où il aimait la beauté damour fou.
Quiconque de beauté se toque sans fin laime sa vie durant, la poursuit toute son époque la beauté a des pieds charmants quelle chausse de fines socques.
Le fier carrousel des métamorphoses change le poète en amant maudit, car il suffira dune courte pause : le voici changé en eau dalambic, dont lalchimiste fait vapeur chimique, et quaprès, tout au fond il précipite.
Vertaald door Jana Boxberger
Jaroslav Seifert ( 23 september 1901 10 januari 1986)
No one had seen these mysterious Englishmen; as for their leader, he was never spoken of, save with a superstitious shudder. Citoyen Foucquier-Tinville would in the course of the day receive a scrap of paper from some mysterious source; sometimes he would find it in the pocket of his coat, at others it would be handed to him by someone in the crowd, whilst he was on his way to the sitting of the Committee of Public Safety. The paper always contained a brief notice that the band of meddlesome Englishmen were at work, and it was always signed with a device drawn in reda little star-shaped flower, which we in England call the Scarlet Pimpernel. Within a few hours of the receipt of this impudent notice, the citoyens of the Committee of Public Safety would hear that so many royalists and aristocrats had succeeded in reaching the coast, and were on their way to England and safety.
The guards at the gates had been doubled, the sergeants in command had been threatened with death, whilst liberal rewards were offered for the capture of these daring and impudent Englishmen. There was a sum of five thousand francs promised to the man who laid hands on the mysterious and elusive Scarlet Pimpernel.
Everyone felt that Bibot would be that man, and Bibot allowed that belief to take firm root in everybody's mind; and so, day after day, people came to watch him at the West Gate, so as to be present when he laid hands on any fugitive aristo who perhaps might be accompanied by that mysterious Englishman.
"Bah!" he said to his trusted corporal, "Citoyen Grospierre was a fool! Had it been me now, at that North Gate last week . . ."
Citoyen Bibot spat on the ground to express his contempt for his comrade's stupidity.
"How did it happen, citoyen?" asked the corporal.
"Grospierre was at the gate, keeping good watch," began Bibot, pompously, as the crowd closed in round him, listening eagerly to his narrative. "We've all heard of this meddlesome Englishman, this accursed Scarlet Pimpernel. He won't get through MY gate, MORBLEU! unless he be the devil himself. But Grospierre was a fool. The market carts were going through the gates; there was one laden with casks, and driven by an old man, with a boy beside him. Grospierre was a bit drunk, but he thought himself very clever; he looked into the casksmost of them, at leastand saw they were empty, and let the cart go through."
Emma Orczy (23 september 1865 12 november 1947)
Anthony Andrews als the Scarlet Pimpernel in de gelijknamige film uit 1982
In enkele dagen heb ik vier fotografen bij mij thuis gezien en heb ik mijn gezicht in alle mogelijke en onmogelijke standen gevouwen.
Toen ik de hondjes nog had, werden alle foto's bijzonder ontspannen gemaakt. Ik pakte een hondje op en de foto was gemaakt, omdat er met die kleine dingen altijd iets te lachen viel.
Nu hebben we ook met de poes deze pose geprobeerd. Aangezien zij alleen maar kwaad krijst en wringt als ze wordt opgepakt, zal dit beslist geen charmante foto zijn geworden.
Nu wordt het dus soms een foto achter mijn kleine, rode schrijfmachientje, waar ik het prettigst op werk; ik wil geen tekstverwerker en mijn diverse electronische - en de oude elektrische - machines zijn moordend voor mijn inspiratie. Geef mij mijn eenvoudige ouderwetse machientje maar, dat, in de huls geschoven, na afloop van het werkfestijn, iets heeft van een rode lolly-zonder-stok... het gekke ding!
De afspraak voor een voorbereidend gesprek voor de televisie moet worden verschoven want er is iets mis gegaan met stukken die 'ergens' zijn blijven hangen... ook dat nog!
Waar... oh, waar haal ik de tijd vandaan om een kleine honderd kerstkaarten te schrijven, waar ik anders zo vroeg mee ben? Zakenbrieven blijven liggen, alleen fanpost wordt beantwoord.
