Bij 4 mei

Monument op de Dam met de tekst van Roland Holst

"Nimmer, van erts tot arend, was enig schepsel vrij onder de zon, noch de zon zelve, noch de gesternten. Maar geest brak wet en stelde op de geslagen bres de mens. Uit die eersteling daalden de ontelbaren. Duchtend zijn hoge blik deinsden hun zwermen binnen de wet terug en werden volkeren en stonden elkander naar het leven, onder nachtgewolkten verward treurspel, dat wereld heet. Sindsdien werd geen mens vrij dan ontboden van boven zijn dak, geen volk dan beheerst van boven zijn torens. Blijve ons dat bij, verlost als we werden uit het schrikbewind van een onderwereld. Niet onbeheerst, doch enkel beheerst van boven de wereld blijft vrijheid ons deel."

Adriaan Roland Holst (23 mei 1888 - 5 augustus 1976)

Hier met prinses Beatrix en prins Claus bij zijn 80^e verjaardag.

De Israëlische schrijver Amos Oz, (eig. Amos Klausner) werd geboren in Jeruzalem op 4 mei 1939. Zie ook alle tags voor Amos Oz op dit blog.

Uit: A Tale of Love and Darkness

“Consequently through the summer there was always a hint of winter in our home.
Visitors would say: It's always so pleasant here in a heat wave, so cool and fresh, really chilly, but how do you manage in the winter? Don't the walls let in the damp? Don't you find it depressing?
Books filled our home. My father could read sixteen or seventeen languages and could speak eleven (all with a Russian accent). My mother spoke four or five languages and read seven or eight. They conversed in Russian or Polish when they did not want me to understand. (Which was most of the time. When my mother referred to a stallion in Hebrew in my hearing, my father rebuked her furiously in Russian: Shto s toboi?! Vidish malchik ryadom s nami!-What's the matter with you? You can see the boy's right here!) Out of cultural considerations they mostly read books in German or English, and presumably they dreamed in Yiddish. But the only language they taught me was Hebrew. Maybe they feared that a knowledge of languages would expose me too to the blandishments of Europe, that wonderful, murderous continent.
On my parents' scale of values, the more Western something was, the more cultured it was considered. For all that Tolstoy and Dostoevsky were dear to their Russian souls, I suspect that Germany-despite Hitler-seemed to them more cultured than Russia or Poland, and France more so than Germany. England stood even higher on their scale than France. As for America, there they were not so sure: after all, it was a country where people shot at Indians, held up mail trains, chased gold, and hunted girls.
Europe for them was a forbidden promised land, a yearned-for landscape of belfries and squares paved with ancient flagstones, of trams and bridges and church spires, remote villages, spa towns, forests, and snow-covered meadows.”

Amos Oz (Jeruzalem, 4 mei 1939)

De Nederlandse schrijver Christiaan Weijts werd geboren in Leiden op 4 mei 1976. Zie ook alle tags voor Christiaan Weijts op dit blog.

Uit: ART. 285b

“Agent 13706 gebruikt initialen in plaats van zijn voornaam, waarschijnlijk zodat hij op die manier zijn slachtoffers onder aan elke brief triomfantelijk in het gezicht kan uitlachen. Daarnaast moet het caps-lockvertoon in combinatie met wat rake archaïsmen het hele epistel van een dreigende klankkleur voorzien. Waar de schrijver, dat moet ik hem nageven, knap in geslaagd is, want volledig op mijn gemak voel ik me niet.
Op een ochtend lag ik in bed. Victoria kieperde een stapel kleren uit haar kast, en begon er enthousiast in te rommelen. Op nogal agressieve toon zei ze: 'Flikker toch op met je fifty ways to leave your lover.' Ze ging een van de vriendjes die haar leven passeerden voor het laatst zien. 'Er zijn er maar twee. Uit de trein springen of eerst wachten tot ie stilstaat. Luister je?'
Ik luisterde. Ze was, daar kwam het kort gezegd op neer, nu al zo vaak gesprongen, dat ze wel eens wilde proberen hoe het beviel om eerst aan de noodrem te trekken.
Ze poseerde voor zichzelf in de spiegelende schuifdeur van haar klerenkast, in een zwart jurkje dat ze weer uittrok. Ik ging rechtop zitten om haar borsten te kunnen zien. (Haar prachtige borsten, daarover hoop ik in de loop van dit relaas nog veel te zullen spreken).
'Ik ben daar geloof ik niet zo goed in,' zei ik, 'in dat springen.' Ze wurmde zich weer in een volgend model, dat sterke gelijkenissen vertoonde met het eerste, en zweeg.
'Jij kan dat,' drong ik aan, 'genadeloos zijn, en hard. Ik kan dat niet.'
'Dat komt,' zei ze, geërgerd, alsof het iets was waar allang algehele consensus over bestond, 'omdat jij een vrouw bent en ik een man.' En ze liep de deur uit om een relatie te gaan beëindigen.
Kennelijk beviel de nieuwe tactiek maar matig, want bij mij, niet veel later, ging ze weer terug op de springmethode. Het is een gekke gewaarwording als je coupégenoot ineens uit de trein is gesprongen. Je waagt dan toch nog maar een telefoontje naar degene die in het weiland ligt na te rollen.”

Christiaan Weijts (Leiden, 4 mei 1976)

De Vlaamse schrijfster Monika van Paemel werd geboren op 4 mei 1945 in Poesele in Oost-Vlaanderen. Zie ook alle tags Monika van Paemel op dit blog.

Uit: Een klomp met een zeiltje

“De Nederlandse ambassadeur in België verschijnt op de televisie. Clichés worden uitgewisseld. Of Nederlanders echt geloven dat Belgen dom zijn? Welnee, de ambassadeur kent zelfs een Belg die een winstgevend zaakje heeft opgezet met het verkopen van Nederlanders. Hoezo? Nou, hij koopt ze voor wat ze waard zijn, en verkoopt ze voor wat ze denken dat ze waard zijn. Terwijl de ambassadeur olijk in de camera blikt, merkt in de huiskamer een Belgische kijker op: ‘Als die Hollander denkt dat we daar intrappen...’

Buren verkeren niet met elkaar, maar met elkanders vooroordelen. Ik ben ouderwets opgevoed, als de oogkleppen te klein dreigden te worden werden ze vervangen door grotere, maar ik was nieuwsgierig en achterdochtig, en wilde alles zelf uitzoeken. Het zou met mij slecht aflopen. Dat klopt: ik ben schrijver geworden en mijn boeken worden in Nederland uitgegeven.

Nederlanders werden verondersteld zuinig zoniet schraperig te zijn, gewiekst dus zakelijk onbetrouwbaar, ze zagen eruit als doorgeschoten waterplanten en hun eten leek nergens op. Bovenal waren ze protestants, ze geloofden in het woord en lazen boeken. Hun zal veel vergeven worden, dacht ik.

Dat was het begin van een dubbelzinnige situatie die ik ruiterlijk wil toegeven voor ik me in het diepe stort. De uitgever koopt mijn werk voor wat het hem waard is, en verkoopt het voor veel minder dan het waard is, en door die leesafwijking van de Nederlanders worden we daar allebei beter van. Tenminste, dat is de bedoeling.

Kritiek is ondankbaar en lof onbetrouwbaar, maar laat het door de laatste der Belgen geschreven zijn: Goed dat het er is, Nederland!”

Monika van Paemel (Poesele, 4 mei 1945)

De Engelse schrijver Graham Swift werd geboren op 4 mei 1949 in Londen. Zie ook alle tags voor Graham Swift op dit blog.

Uit: The Light of Day

"Tea, I think, Reet. Nice and strong."

She's wearing the pale pink top, soft wool, above a charcoal skirt. Round her neck a simple silver chain. The small twinkly stud earrings, a waft of scent. She always gets herself up well, Rita. We have to meet the public, after all.

But the pale pink is like a flag, her favourite colour. A very pale pink—more like white with a blush. I've seen her wearing it many times. I've seen her wearing a fluffy bathrobe of the same soft pink colour, loosely tied, tits nuzzling inside. Bringing in morning tea.

I go into my office, leaving the door open. The sun is streaming through my first-floor window, the low, blinding sun of a cold November morning, the sun Rita never gets in her compartment, except through the frosted glass of my door.

She follows me in with the tea, and a mug for her- self, a bundle under her arm. There's always this morning conference—my office door open—even as I settle myself in, take off my coat, switch on my own computer, sit down. The sun's warm through the glass, even if outside the air's icy.

She puts down my tea, already sipping her own, eyeing me over the rim. She slips the bundle onto my desk, pulls round the other chair—the "client's chair." She steps through bars of bright light.

It's like a marriage really. We've both thought it. It's better than a lot of marriages (we know this). Rita—my assistant, my associate, my partner, or not-quite partner. Her job description has never exactly been set in stone. But I wouldn't dream of calling her my receptionist (though
 she is that too) or even my secretary.

"Be an angel, Reet."

"I am an angel, George."

Where would I be without her?

Graham Swift (Londen, 4 mei 1949)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4^e mei ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

04-05-2013 om 13:32 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver David Guterson werd geboren op 4 mei 1956 in Seattle. Zie ook alle tags voor David Guterson op dit blog.

Uit: Snow Falling on Cedars

“Ishmael saw something else, too. On the far side of the car, with her own shovel in hand, Hatsue worked without looking up. She was digging through the snow to the black earth of the cedar woods and throwing spadefuls of it underneath the tires.
Fifteen minutes later the three of them walked down the road toward his DeSoto. The Willys station wagon's rear right tire had been perforated by a fallen branch still wedged up under both axles. The rear length of exhaust pipe had been crushed, too. The car wasn't going anywhere--Ishmael could see that--but it took Hisao some time to accept this truth. With his shovel he'd struggled defiantly, as if the tool could indeed change the car's fate. After ten minutes of polite assistance Ishmael wondered aloud if his DeSoto wasn't the answer and persisted in this vein for five minutes more before Hisao yielded to it as an unavoidable evil. He opened his car door, put in his shovel, and came out with a bag of groceries and a gallon of kerosene. Hatsue, for her part, went on with her digging, saying nothing and keeping to the far side of the car, and throwing black earth beneath the tires.
At last her father rounded the Willys and spoke to her once in Japanese. She stopped her work and came into the road then, and Ishmael was granted a good look at her. He had spoken to her only the morning before in the second-floor hallway of the Island County Courthouse, where she'd sat on a bench with her back to an arched window just outside the assessor's office. Her hair had been woven then, as now, into a black knot against the nape of her neck. She'd told him four times to go away.”

David Guterson (Seattle, 4 mei 1956)

De Nederlandse columnist, schrijver, ex-voetballer, en televisiepersoonlijkheid Jan Mulder werd geboren in Bellingwolde op 4 mei 1945. Zie ook alle tags voor Jan Mulder op dit blog.

Uit: Doodstil

“Stilte is prettig en goed zonder zoektocht door de geest. Je dient het te ervaren, kort en krachtig, lang en mooi als je wilt, op momenten die je overvallen. Hem opzoeken om jezelf te vinden gaat over een dwaalspoor. Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die zichzelf had gevonden en de vindplaats glashelder kon aanwijzen.’

(…)

‘De ene stilte is de andere niet, zelfs wanneer ze uit dezelfde categorie komen: de stilte in de middag en die van ’s nachts. De stilte is ondefinieerbaar en bedrieglijk. Een moment denk je dat de stilte van een cirkel groter is dan die van een vierkant en vijf minuten later komt de twijfel: een vierkant is ook wel cool.’

(…)

‘Nergens is de woede verschrikkelijker dan in de stilte van een volmaakt vredig landschap. Ik kom daar later in dit verslag op terug met een verklaring uit de hemel die zal worden voorgelezen door mijn advocaat, mits hij nog in leven is.’

Jan Mulder (Bellingwolde, 4 mei 1945)

De Duitse schrijver Werner Fritsch werd op 4 mei 1960 in Waldsassen geboren. Zie ook alle tags voor Werner Fritsch op dit blog.

Uit: Faust Sonnengesang. Ein Filmgedicht (Fragment)

„I. FARADAYKÄFIG DES JETZT

FAUST: STIMME: WERNER FRITSCH

Dies ist ein Film des Jetzt

Gott Stein Herz ich

Über die Himmel

Dieser Seele hin

Über die Abgründe

Faust ins Jetzt

Zu übersetzen aus Atem

Geht alles hervor

Im Wind steigt

Alles empor alles

Fiel der Gottheit

Fließendes Licht dein Blut Elias

Dein Gott Stein Herz

Ich auf die Welt herab

Schwarzes Loch aus Mord

Und Mode und doch

Unter milderem Himmel

Lebte ich wie durch

Ein Wunder als Kind

Und wohin der Geist

Mich zu gehen hieß

Dahin flog ich und was

Ich sein wollte floß

Im Rauschen des Baches fort

Und von meinem Herzen

Gingen Blitze Gottes Augen

Aus mich überall zu begleiten

Im Bernstein im Gold

Im Schwarz deiner Pupillen

So sehe ich mich“

Werner Fritsch (Waldsassen 4, mei 1960)

Affiche voor een lezing

De Russische netkunstenares Olia Lialina werd geboren op 4 mei 1971 in Moskou. Zie ook alle tags voor Olia Lialina op dit blog.

Uit: Invisible and Very Busy

“Computers are getting invisible. They shrink and hide. They lurk under the skin and dissolve in the cloud. We observe the process like an eclipse of the sun, partly scared, partly overwhelmed. We divide into camps and fight about advantages and dangers of The Ubiquitous. But whatever side we take — we do acknowledge the significance of the moment.

With the disappearance of the computer, something else is silently becoming invisible as well — the User. Users are disappearing as both phenomena and term, and this development is either unnoticed or accepted as progress — an evolutionary step.

The notion of the Invisible User is pushed by influential user interface designers, specifically by Don Norman a guru of user friendly design and long time advocate of invisible computing. He can be actually called the father of Invisible Computing.

Those who study interaction design read his “Why Interfaces Don’t Work” published in 1990 in which he asked and answered his own question: “The real problem with the interface is that it is an interface”. What’s to be done? “We need to aid the task, not the interface to the task. The computer of the future should be invisible!”

It took almost two decades, but the future arrived around five years ago, when clicking mouse buttons ceased to be our main input method and touch and multi-touch technologies hinted at our new emancipation from hardware. The cosiness of iProducts, as well as breakthroughs in Augmented Reality (it got mobile), rise of wearables, maturing of all sorts of tracking (motion, face) and the advancement of projection technologies erased the visible border between input and output devices. These developments began to turn our interactions with computers into pre-computer actions or, as interface designers prefer to say, “natural” gestures and movements.”

Olia Lialina (Moskou, 4 mei 1971)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4^e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

04-05-2013 om 13:25 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver, journalist en tekstschrijver Jacques Lanzmann werd geboren op 4 mei 1927 in Bois-Colombes. Zie ook alle tags voor Jacques Lanzmann op dit blog.

Uit: Le têtard

“J'avais quinze ans et je ne voulais pas mourir sans avoir fait l'amour et la Résistance, mais c'était bien plus facile de tuer un soldat allemand qu'une obses­sion sexuelle.
Il y avait soixante camions et je ne sais combien de bagnoles à gazogène pleins à ras bord de gars et de matériel. Les camions étaient poussifs, mais les poitrines cognaient si fort et les gorges sous les drapeaux chantaient tellement que les moteurs semblaient marcher à l'enthousiasme.
En traversant Vieille-Brioude réveillée par l'événe­ment, j'ai aperçu les grands-parents qui se tenaient sur le pas de la porte. Anna et Léon, nés l'un en Lettonie, l'autre en Biélorussie, applaudissaient en Auvergnats cette longue colonne de maquisards motorisés qui transportaient leurs fils et leurs petits-fils, sang pogromisé et chair de victime, vers l'ultime étape de la francisation.
Moi, je m'étais toujours senti plus français que juif, mais aussi bien plus rouquin que français et juif. J'étais un rouquin-français-juif de parents divorcés-citadins transplanté-analphabète-et-paysan ; un vrai poil de carotte sans vraie famille, mais avec des fami­liers. Et, parmi les plus familiers, il y avait mon frère Claude, ma soeur Evelyne, le René et le Père Tavernier, la Mère Yvonne, le gars Bébette et la soeur de René Raymond. Dans le temps, il y avait eu ma mère : dans le présent, il y avait mon père. Mais, comme ils étaient séparés par les sentiments et l'Occupation, ça ne faisait pas une famille.
À Groutel, j'avais souffert de mes cheveux rouges, j'étais un dépigmenté, un poil de brique, un maudit petit rouquin qui avait pris le soleil à travers une passoire. À Melun, j'eus à faire face à ceux qui me reprochaient - et c'étaient généralement les mêmes -ma rouquinerie et ma juiverie. Chez les Bongrand, le poil avait de nouveau primé ; eux, ils ne savaient pas que j'étais juif, mais ils voyaient que j'étais rouge. Et, quand le Marcel ou l'Albert rentrant des champs s'atta­blaient en disant : «Dis donc, la mère, on se taperait bien un coup de rouquin», je me sentais visé et je l'étais.”

Jacques Lanzmann (4 mei 1927 – 21 juni 2006)

De Indiase dichteres Ishita Bhaduri werd geboren op 4 mei 1961 in Kolkata in West-Bengalen. Zie ook alle tags voor Ishita Bhaduri op dit blog.

To Moon or Elsewhere

Let us go to Moon or to Mars

*

No empty space remains here.
On railway-tracks, in between the Gulmohors,
Atop coconut trees
How did so many skyscrapers spring up?

*

Even a small piece of land is not available here.
Let us leave the grasslands then,
and fly into the sky.
There we will build a thatched roof –
our own dream house.
That is better,
That is the best.

*

Despair be kept aside,

*

The whole sky is there for us.

Vertaald door Soma Roy

Ishita Bhaduri (Kolkata, 4 mei 1961)

Hier met dichter Samsur Rahman (links)

De Duitse schrijfster Gerlind Reinshagen werd geboren op 4 mei 1926 in Königsberg. Zie ook alle tags voor Gerlind Reinshagen op dit blog.

Uit: Nachts

“"Wenn Sie abends um sechs telefonieren, und sie haben lauter Singles dran, die telefonieren und telefonieren und telefonieren, ist immer besetzt. Es gibt so unendlich viele einsame Leute, Singles, und sie brauchen es alle, sie wollen sich nicht so bloßstellen mit ihrem Gerede, aber man merkt bis zum Schluss, sie sind auf den anderen angewiesen, um sich selber auch zu erklären, um selber erkannt zu werden. Das Wichtigste war mir bei dem alten Mann, dass er zu dem Schluss kommt, dass die meisten alten Leute weggehen müssen, ohne dass sie als etwas Besonderes erkannt worden sind, was jeder möchte. Das war für mich ganz wichtig, das Erkanntwerden, das beinahe wichtiger ist als eine Liebesbeziehung oder eine Freundschaft."

(…)

"Das ist auch eine Unzufriedenheit mit sich selbst, weil er will ja nicht reden, er geniert sich ja auch, er möchte was loswerden, er möchte Zuwendung, und er redet und er redet, und im Grunde ist es ihm ein bisschen peinlich, und dann sagt er, hören Sie auch zu, er kriegt sie immer ran, hören Sie, und bitte machen Sie nicht noch was anderes, Sie sollen genau zuhören, Sie können nicht nähen und zuhören zusammen."

Gerlind Reinshagen (Königsberg, 4 mei 1926)

De Franse schrijver van Vlaamse afkomst Maxence Van der Meersch werd geboren op 4 mei 1907 in Roubaix. Zie ook alle tags voor Maxence Van der Meersch op dit blog.

Uit: La maison dans la dune

“Sylvain allait de maison en maison proposer du tabac belge.

Il avait, pour sonner aux portes et faire ses offres à ses clients, une façon à lui, la façon des fraudeurs, qui ne savent jamais s’ils vont voir devant eux un ami ou un ennemi. Il appuyait sa bicyclette contre le mur, allait tirer la sonnette, et revenait à son vélo. Il l’enfourchait, posait le pied sur la pédale, se tenait prêt à démarrer. La porte s’ouvrait.

« Pas de tabac ? soufflait Sylvain.

– Pas cette semaine. »

La porte se refermait. Et Sylvain s’en allait plus loin, sonner à une autre porte.

Sylvain était un homme de trente ans, grand et large d’épaules, avec une tête qui plaisait par

quelque chose de naïf et de franc répandu sur ses traits. Il avait des cheveux châtains, mal plantés,

taillés en brosse et dominant son front haut. Son nez d’ancien boxeur était aplati et élargi à la base,

sans être pour cela complètement déformé. Ses yeux bruns étaient petits et brillants, – celui qu’on lui voyait, tout au moins, car l’autre était entièrement masqué par une énorme enflure violacée. ela l’enlaidissait, lui déformait le visage, sans parvenir à rendre antipathiques ses traits où se lisait une certaine douceur candide contrastant singulièrement avec son physique d’athlète. Il était vêtu en maçon. Il portait un lourd pantalon de velours d’Amiens, immense, descendant en vastes plis le long de ses jambes, et retenu à la taille par une ceinture de flanelle bleue. Sur le torse, il avait une espèce de gilet, taillé dans le même velours côtelé, et sur lequel étaient cousues des manches de lustrine noire solide. Aux pieds, des espadrilles blanches maculées.”

Maxence Van der Meersch (4 mei 1907 - 14 januari 1951)

De Duitse schrijver en dichter Wilhelm Lehmann werd geboren op 4 mei 1882 in Puerto Cabello. Zie ook alle tags voor Wilhelm Lehmann op dit blog.

Atemholen

Der Duft des zweiten Heus schwebt auf dem Wege,
Es ist August. Kein Wolkenzug.
Kein grober Wind ist auf den Gängen rege,
Nur Distelsame wiegt ihm leicht genug.

Der Krieg der Welt ist hier verklungene Geschichte,
Ein Spiel der Schmetterlinge, weilt die Zeit.
Mozart hat komponiert, und Shakespeare schrieb Gedichte,
So sei zu hören sie bereit.

Ein Apfel fällt. Die Kühe rupfen.
Im Heckenausschnitt blaut das Meer.
Die Zither hör ich Don Giovanni zupfen,
Bassanio rudert Portia von Belmont her.

Auch die Empörten lassen sich erbitten,
Auch Timon von Athen und König Lear.
Vor dem Vergessen schützt sie, was sie litten.
Sie sprechen schon. Sie setzen sich zu dir.

Die Zeit steht still. Die Zirkelschnecke bändert Ihr Haus.
Kordelias leises Lachen hallt
Durch die Jahrhunderte. Es hat sich nicht geändert.
Jung bin mit ihr ich, mit dem König alt.

Wilhelm Lehmann (4 mei 1882 – 17 november 1968)

04-05-2013 om 13:21 geschreven door Romenu  

De Duits-Israëlische dichter en schrijver Jehuda Amichai werd op 3 mei 1924 geboren in Würzburg. Zie ook alle tags voor Jehuda Amichai op dit blog.

Der Ort, an dem wir recht haben

An dem Ort, an dem wir recht haben,

werden niemals Blumen wachsen

im Frühjahr.

Der Ort, an dem wir recht haben,

ist zertrampelt und hart

wie ein Hof.

Zweifel und Liebe aber

lockern die Welt auf

wie ein Maulwurf, wie ein Pflug.

Und ein Flüstern wird hörbar

an dem Ort, wo das Haus stand,

das zerstört wurde.

Als ich Kind war

Als ich Kind war,
standen Gräser und Masten am Strand,
und ich, wenn ich dort lag,
unterschied nicht zwischen ihnen,
weil sie alle in den Himmel über mir stiegen.
Nur die Worte meiner Mutter waren bei mir
wie eine Brotscheibe, eingepackt in raschelndes Papier,
und ich wußte nicht, wann mein Vater zurückkehren würde,
da ein anderer Wald hinter der Waldlichtung war.

Alle Dinge reichten mir die Hand,
ein Bulle stieß die Sonne mit seinen Hörnern,
und in den Nächten streichelte das Licht der Straße
meine Wange mit den Wänden,
und der Mond, wie eine große Kanne,
neigte sich und begoß meinen durstigen Schlaf.

Ein Jahav

Eine Nachtfahrt nach Ein Jahav in der Arava-Wüste
Eine Fahrt im Regen. Ja, im Regen.
Dort traf ich Menschen, die Datteln anbauen
Dort sah ich Tamariskenbäume und Illusionen von Bäumen*
Dort sah ich Hoffnung, so stachelig wie Stacheldraht.
Und ich sagte zu mir: Natürlich, Hoffnung muss so sein
wie Stacheldraht, um Verzweiflung fern zu halten.
Die Hoffnung muss ein Minenfeld sein.

Jehuda Amichai (3 mei 1924 – 22 september 2000)

De Nederlandse dichter Erik Lindner werd geboren op 3 mei 1968 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Erik Lindner op dit blog.

Bomen buigen weg van de kust
voor het huis schuift een steiger

de rechte gevel en rechte steiger
zijn bomen die naar je wuiven

het huis vanuit een rijdende tram
helt in de wind die van zee komt

je buigt je hoofd onder de steiger
kijkt naar buiten als je thuis bent.

Zo al deze wegen naar een centrum leiden

Zo al deze wegen naar een centrum leiden
een mijnenveld van gerechtigheid
vinden wij onze route achteruitwaarts.

Het blikveld mag breed zijn, de geur
zwaar van warm gehouden planten en het
geluid dat ons omringt knerpend en schril,

nog zullen we verlangen naar een schuilplaats
een scheefgezakt monument, een landgoed
waar onze klamme handen drogen kunnen.

Genegenheid, meer dan een mens verdragen kan
ligt aan onze moegelopen voeten
en verschrikt deinzen wij terug.

Erik Lindner (Den Haag, 3 mei 1968)

De Belgische dichter en schrijver Johan de Boose werd geboren in Gent op 3 mei 1962. Zie ook alle tags voor Johan de Boose op dit blog.

Day is done

1

‘Mijn voet een wandelende tak

Mijn stem een rollend hol vat

Mijn ziel een gevlekt bloedend dier

Ik ken de stille snik van Vlaamse winters

Zoete angst, schuldige stilte

Elk kind in elke kooi is een prooi

De kooi heet: Everything at once

Over vlakten valt de schaduw van een berg,

van lange nachten

Het leven is een weg die onder mij verdwijnt

Ik trek het laken van de mist over me heen

Ik breek in de kaken van de regen

Ik lees de lijnen van het lot:

      Fruit tree, fruit tree

      No one knows you

      but the rain and the air

Ik ben één met het wenend land, met de grijze zee

Ik ben de tiener van het jaar

Straks spring ik naar de andere kant van het licht

Wie springt is altijd beter dan voorheen

Wie valt valt veilig in een lange diepe slaap

Een val van vijftien jaar, van twintig eeuwen

Spring ik? Ik zie de tong van mijn schoen.

Vlieg ik? Onder mij een vlakte van braaklanden,

groeiend donker, een weg die verdwijnt.

Roep ik? Een stem als een vat.

Wie luistert? Wie is zo doof als een god?

     Life is but a memory

     happened long ago.’

Johan de Boose (Gent, 3 mei 1962)

De Britse schrijver en komiek Ben Elton werd geboren in Londen op 3 mei 1959. Zie ook alle tags voor Ben Elton op dit blog.

Uit: Blind Faith

“Many who fell victim to the righteous fury of the mob never understood what offence it was that they had unwittingly given, just as many who rushed to join the frenzied mêlée could only guess at what outrage the object of their fury had committed. Something to do with children, no doubt, because nobody dissed the people’s kiddies. Least of all the dead ones.
And there were so many dead ones.
Death was everywhere. In the buzz of insects’ wings, in the splashing of the dirty water and borne on the whisper of the wind. It stalked everybody, old and young alike, but it was the young who were the most vulnerable and they suffered most.
Libra Divine: Heaven has a brand new superstar.
Tyson Armani: Simply the best.
Malibu: A candle in the wind.
So many dead children. Millions and millions of them. No stretch of pavement without its shrine. No personal web page without its catalogue of tiny faces that had looked upon the world for such a short time but lived on now only in Heaven and in cyberspace.
My little sister.
My tiny cousin.
My boy. My girl.
All safe now in the arms of Jesus. And Diana. The Love Spirit and the Lord. Dead but safe. Safe, thank God, from paedophiles.
Sagiquarius: Pure for ever. Defiled, never.
Child mortality was the burning cross that branded the souls of the nation, the pain that the people must bear in repentance for the sins of their faithless forefathers. No child was safe: the plagues which swept through the community affected rich and poor alike. God’s great plan was no respecter of wealth or rank, although without doubt the more crowded the district, the more severe were the epidemics that afflicted it. Bumps and sores, boils and pustules, aching bones, running eyes and infected chests, these were the dangers that an infant must negotiate before it had even learned to walk. The mother who brought six babies into the world could only hope to take three of them to McDonald’s to celebrate their fifth birthdays. For half of them at least, the party sacks would never be filled.”

Ben Elton (Londen, 3 mei 1959)




De Duitse schrijver Jens Wonneberger werd in Großröhrsdorf geboren op 3 mei 1960. Zie ook alle tags voor Jens Wonneberger op dit blog.

Uit: P. Dienemann Nachf.

„Fräulein Leukroth spricht selten mit ihren Angestellten, sie schreibt ihnen das Nötigste auf einen Zettel. Am Abend, bevor sie das Geschäft abschließt, legt sie die Zettel auf die Arbeitsplätze ihrer Angestellten, so daß sie sie am nächsten Morgen finden.
Es wäre wünschenswert, wenn sie den Staub von den Lampenschirmen wischen würden, schreibt Fräulein Leukroth.
Fräulein Leukroth leidet unter Appetitlosigkeit und einem Hautausschlag. Das liegt an der kosmischen Strahlung, sagt sie. Manchmal liegt es auch an der radioaktiven Strahlung oder an einer Strahlung, für die es noch keinen Namen gibt. Die Strahlung, für die es noch keinen Namen gibt, ist die Gefährlichste, der es mit Unmegen von Tabletten und Tropfen und Salben, die die Angestellten aus der Apotheke holen müssen, zu begegnen gilt.
Seit Hermann Hesse gibt es keine Literatur mehr, sagt Fräulein Leukroth, legt die Bestelliste angewidert beiseite und schreibt auf einen Zettel, daß die Porzellanblume mehr Wasser braucht und daß das Wasser abgestanden sein muß und wohl temperiert. In Klammern schreibt sie, daß mit Wasser sparsam umgegangen werden muß.
Über dem Schreibtisch hängen die Bilder des Gründers und seines Nachfolgers. Mein Vater, sagt sie, hat noch den Gründer gekannt und schreibt auf einen Zettel, daß auch mit Packpapier sparsamer umgegangen werden muß. Jeden Morgen hat sie deshalb die Zeitungen vom Vortag in ihrem Beutel. Im Lager von P. Dienemann Nachf. reichen die Regale bis unter die Decke. Was vom Stoff der Kleider und Beutel übrig ist, hängt als Vorhang vor den Regalen. Hinter den Vorhängen sind die Regale gut sortiert. Packpapier und Glühlampen, Briefumschläge und Meißner Wein, Putzmittel und Konfektschachteln aus dem Delikat-Geschäft, Bohnerwachs und Ananas in Büchsen, Scheuertücher und Kräutertee. Fräulein Leukroth ist gerüstet für den nächsten Krieg und alle noch unbekannten Strahlungen der Zukunft.“

Jens Wonneberger (Großröhrsdorf, 3 mei 1960)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3^e mei ook mijn blog van 3 mei 2012 deel 2.

03-05-2013 om 18:58 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Gottfried Benn werd geboren in Mansfeld op 2 mei 1886. Zie ook alle tags voor Gottfried Benn op dit blog.

Gedicht

Und was bedeuten diese Zwänge,
Halb Bild, halb Wort und halb Kalkül,
Was ist in dir, woher die Dränge
Aus stillem trauernden Gefühl?

Es strömt dir aus dem Nichts zusammen,
Aus einzelnem, aus Potpourri,
Dort nimmst Du Asche, dort die Flammen,
Du streust und löschst und hütest sie.

Du weißt, du kannst nicht alles fassen,
Umgrenze es, den grünen Zaun
Um dies und das, du bleibst gelassen,
Doch auch gebannt in Mißvertraun.

So Tag und Nacht bist du am Zuge,
Auch sonntags meißelst du dich ein
Und klopfst das Silber in die Fuge
Dann läßt du es - es ist: das Sein.

Auf Deine Lider senk ich Schlummer

Auf deine Lider senk ich Schlummer,
auf deine Lippen send ich Kuß,
indessen ich die Nacht, den Kummer,
den Traum alleine tragen muß.

Um deine Züge leg ich Trauer,
um deine Züge leg ich Lust,
indes die Nacht, die Todesschauer
weben allein durch meine Brust.

Du, die zu schwach, um tief zu geben,
du, die nicht trüge, wie ich bin -
drum muß ich abends mich erheben
und sende Kuß und Schlummer hin.

Zwei Träume

Zwei Träume. Der erste fragte,
wie ist nun dein Gesicht:
was deine Lippe sagte
oder das schluchzend Gewagte
bei verdämmerndem Licht?

Der zweite sah dich klarer:
eine Rose oder Klee,
zart, süß - ein wunderbarer
uralter Weltenbewahrer
der Muschelformen der See.

Wird noch ein dritter kommen?
Der wäre von Trauer schwer:
ein Traum der Muschel erglommen,
die Muschel von Fluten genommen
hin in ein anderes Meer.

Gottfried Benn (2 mei 1886 - 7 juli 1956)

De Engelse schrijfster Esther Freud werd geboren in Londen op 2 mei 1963. Zie ook alle tags voor Esther Freud op dit blog.

Uit: Summer at Gaglow

“Eva sat in a large armchair, looking out through the french windows to where the grass was being clipped and mown, and thought with longing of the moment when Emanuel would come home. She thought how she would climb into his lap and tease him while he read. She would pull at the little hairs that grew singly on his chin and whisper the names of girls Mama had planned for him to marry. Eva shivered as she thought of the people her mother had invited to the party. Smart brash women with loud voices and thick necks. Emanuel would have nothing to do with them, she knew that, and, besides, he had made a promise to her. It was a promise secured on their shared birthday, the year that she'd turned seven, and she'd insisted that he swear to it, pricking his finger with a pin and blotting it against her thumb.

Emanuel's arrival was overshadowed by the talk of war that came with him from Hamburg. `It's only rumour,' he consoled his mother. `The consensus at my university is that there will not be a war,' and he repeated his theory to various groups of guests clustered around the piano in the drawing room or strolling on the upper lawn.

    Emanuel also arrived with a birthday present for Eva. `Did you think you were forgotten?' he teased, and she thanked him nonchalantly, gulping back relief. It was an inlaid Turkish box that shone in shades of rose and amber wood. Set in the centre was a pattern of mother-of-pearl uncurling like a flower. `It has a key,' he told her, and when she twisted it, the box opened to reveal a lining of green felt and her name carved at the back between the hinges.

    Eva had embroidered her brother five white handkerchiefs with his initials and a scattering of pink-eyed flowers in one corner. `He'll never use them,' Bina teased, and Martha laughed that he would most likely hide them at the bottom of a drawer. Eva glared in triumph when Emanuel shook one out and tucked it into the top pocket of his waistcoat, the flowers bursting out against the cloth. He kept it there throughout the afternoon, transferring it to his evening suit when, with the guests, he retired to change for supper.”

Esther Freud (Londen, 2 mei 1963)

De Duitse dichter en schrijver Novalis werd geboren in Oberwiederstedt op 2 mei 1772. Zie ook alle tags voor Novalis op dit blog.

Uit: Hymnen an die Nacht

“1.

Welcher Lebendige, Sinnbegabte, liebt nicht vor allen Wundererscheinungen des verbreiteten Raums um ihn, das allerfreuliche Licht - mit seinen Farben, seinen Stralen und Wogen; seiner milden Allgegenwart, als weckender Tag. Wie des Lebens innerste Seele athmet es der rastlosen Gestirne Riesenwelt, und schwimmt tanzend in seiner blauen Flut - athmet es der funkelnde, ewigruhende Stein, die sinnige, saugende Pflanze, und das wilde, brennende, vielgestaltete Thier - vor allen aber der herrliche Fremdling mit den sinnvollen Augen, dem schwebenden Gange, und den zartgeschlossenen, tonreichen Lippen. Wie ein König der irdischen Natur ruft es jede Kraft zu zahllosen Verwandlungen, knüpft und löst unendliche Bündnisse, hängt sein himmlisches Bild jedem irdischen Wesen um. - Seine Gegenwart allein offenbart die Wunderherrlichkeit der Reiche der Welt.

Abwärts wend ich mich zu der heiligen, unaussprechlichen, geheimnißvollen Nacht. Fernab liegt die Welt - in eine tiefe Gruft versenkt - wüst und einsam ist ihre Stelle. In den Sayten der Brust weht tiefe Wehmuth. In Thautropfen will ich hinuntersinken und mit der Asche mich vermischen. - Fernen der Erinnerung, Wünsche der Jugend, der Kindheit Träume, des ganzen langen Lebens kurze Freuden und vergebliche Hoffnungen kommen in grauen Kleidern, wie Abendnebel nach der Sonne Untergang. In andern Räumen schlug die lustigen Gezelte das Licht auf. Sollte es nie zu seinen Kindern wiederkommen, die mit der Unschuld Glauben seiner harren?

Was quillt auf einmal so ahndungsvoll unterm Herzen, und verschluckt der Wehmuth weiche Luft? Hast auch du ein Gefallen an uns, dunkle Nacht? Was hältst du unter deinem Mantel, das mir unsichtbar kräftig an die Seele geht? Köstlicher Balsam träuft aus deiner Hand, aus dem Bündel Mohn. Die schweren Flügel des Gemüths hebst du empor. Dunkel und unaussprechlich fühlen wir uns bewegt - ein ernstes Antlitz seh ich froh erschrocken, das sanft und andachtsvoll sich zu mir neigt, und unter unendlich verschlungenen Locken der Mutter liebe Jugend zeigt. Wie arm und kindisch dünkt mir das Licht nun - wie erfreulich und gesegnet des Tages Abschied - Also nur darum, weil die Nacht dir abwendig macht die Dienenden, säetest du in des Raumes Weiten die leuchtenden Kugeln, zu verkünden deine Allmacht - deine Wiederkehr - in den Zeiten deiner Entfernung. Himmlischer, als jene blitzenden Sterne, dünken uns die unendlichen Augen, die die Nacht in uns geöffnet. Weiter sehn sie, als die blässesten jener zahllosen Heere - unbedürftig des Lichts durchschaun sie die Tiefen eines liebenden Gemüths - was einen höhern Raum mit unsäglicher Wollust füllt. Preis der Weltköniginn, der hohen Verkündigerinn heiliger Welten, der Pflegerinn seliger Liebe - sie sendet mir dich - zarte Geliebte - liebliche Sonne der Nacht, - nun wach ich - denn ich bin Dein und Mein - du hast die Nacht mir zum Leben verkündet - mich zum Menschen gemacht - zehre mit Geisterglut meinen Leib, daß ich luftig mit dir inniger mich mische und dann ewig die Brautnacht währt.“

Novalis (2 mei 1772 - 25 maart 1801)

Het Novalis-Museum Schloss Oberwiederstedt

De Amerikaanse dichter en vertaler James Stratton Holmes werd geboren in Collins, Iowa, op 2 mei 1924. Zie ook alle tags voor James Holmes op dit blog.

Uit: A Long Night In Leatherland (Verschenen onder het pseudoniem Jacob Lowland)

“It’s Tuesday afternoon. This article needs to be ready by tomorrow evening. I am looking for an excuse. Oh yeah, that thingy on my jacket needs to be mended. Off to Rob’s Gallery.
I am chitchatting with Rob, get a beer from John, I watch the paintings Michael is hanging up for the next exhibition: Phillip Beard. There are some really horny ones.
Then a boy comes in. About twenty years old, blond, shy. Horny, hornier than all those paintings by Phillip Beard. His hands on his back in a handcuffed-position which seems to be innate in him, so natural does it look. He asks Rob:”Please, sir, have you a cockring for me? I should like a leather one, please, sir.”
German accent. He and Rob go downstairs, a few minutes later with a content smile he comes up again and, after some polite talk with Rob, a hesitance, then, shyly towards me:”Goodbye, sir.” Damn, I think after he’s gone, that one’s totally it, I should have grabbed him. Rob thought so too.
Homeward. Bungling, looking at the typewriter, walking up and down. Reading something, eating something, looking for excuses. The image of that boy: I call him Kurt. Shit.
Towards half past ten I give up. Time to explore. Where to begin? It’s Tuesday, so first off to the Spijker. Cheap Nite: wine and booze at half price. I take a bottle anyway because I’ve never got used to the taste of beer from a glass. The familiar atmosphere of a leather and jeans bar: horny tools along the walls, posters and drawings of Tom of Finland-men. But everything just a little too clean.  It’s not very crowded yet, but that changes quickly and towards midnight it’s hardly possible to move. Little leather, lots of denim, a lot of clones. The stench of chique odours becomes more and more penetrating.”

James Holmes (2 mei 1924 - 6 november 1986)

De Frans-Duitse schrijver, essayist en vertaler Georges-Arthur Goldschmidt werd geboren op 2 mei 1928 in Reinbek bij Hamburg. Zie ook alle tags voor Georges-Arthur Goldschmidt op dit blog.

Uit: Ein Wiederkommen

“Das Dröhnen des Zuges wurde jetzt, da man die Berge hinter sich gelassen hatte, vom Heulen des Windes übertönt, der von weither vom Ozean gekommen, bis in die russischen Weiten ziehen würde. In der leicht gewellten Ebene fuhr der Zug durch Felder und Wiesen, von weit ausholenden Eichen gesäumt, deren Kronen in der Mondhelle Nachtschatten warfen. Ganz in der Ferne erriet man Hügelketten, trotz der Dunkelheit ging der Blick ins Endlose, in unermeßliche Ferne. Es war sonderbar, so im Abteil mit sieben anderen, völlig unbekannten Menschen, vier zu vier, gegenüberzusitzen.
     Die Reisenden hatten das Licht im Abteil ausgemacht, manche schliefen und fielen gegen ihren Nachbarn, der, selbst im Halbschlaf, ihn nicht zurückschob. Er, Arthur Kellerlicht, gerade achtzehnjährig, mit zur Hälfte bestandenem Abitur, saß am Gang, natürlich hätte er gerne am Fenster gesessen, da es doch seine ­allererste längere Bahnfahrt durch Frankreich war. Man war von Sallanches um neun Uhr abends abgefahren und sollte zehn Stunden später in Paris, Gare de Lyon, ankommen, dort würde man ihn am nächsten Tag abholen. Ihm gegenüber schlummerte, in sich zusammengesunken, der Baron von Weinbein, der ihn nach Paris begleiten sollte. Im Halbdunkel sah man ihn ungenau, aber Kellerlicht kannte ihn so gut, daß er nicht einmal hinzuschauen brauchte, um ihn zu erkennen, er war der Englischlehrer im Internat, und da sie nur drei Schüler waren, die man auf das Abitur vorbereitete, sah man ihn immer aus nächster Nähe. Da Arthur Kellerlicht links von ihm saß, kannte er jeden Bartstoppel, jede Hautfaser seiner linken Gesichtshälfte, er hatte eine tiefe Stimme und schwarze Haare, die über der Stirn eine gerade Linie bildeten und von der Arthur nicht weg­sehen konnte: Wie war es möglich, daß die Haare so ­genau, jedes für sich, eins neben dem anderen, wuchsen und auf einmal aufhörten, und es von da ab nur noch leicht angefeuchtete, ein wenig fettige, glatte Haut gab, mit unzähligen Poren und hie und da schwarzen Punkten, die die Stirn überzogen. Es gab so viel in einem Gesicht zu sehen, das von sich selbst nicht wußte, wie es aussah.”

Georges-Arthur Goldschmidt (Reinbek, 2 mei 1928)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e mei ook mijn blog van 2 mei 2012 en ook mijn blog van 2 mei 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

02-05-2013 om 21:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Rob Waumans werd geboren in Alkmaar op 2 mei 1977. In februari 2011 verscheen zijn debuutroman "Als je de stad binnenrijdt", over parkeerwachter Gert Verhulst. Daarnaast publiceerde hij korte verhalen in onder andere verhalenbundel Het Beste van Nightwriters, De Brakke Hond en De Revisor. Zijn tweede roman "De nacht van Lolita" verscheen in oktober 2013 bij uitgeverij Atlas Contact. Rob Waumans maakt en presenteert samen met Ivo Victoria de rondreizende literaire voorstelling Waumans' en Victoria's Groot Internationaal Literair Variété Spektakel.

Uit: Als je de stad binnenrijdt

“Mijn moeder ligt in kamer D 2.20. Op het prikbord boven haar hoofdeinde hangen drie kaarten. Op een van de kaarten staat een beer met een grote glimlach. De beer ligt in een bed en daarnaast staat ook een beer, gekleed als een verpleegster. ‘Beterschap!’ staat eronder. Die kaart is van mij. Een andere kaart is van de buurvrouw en die kleine is van mijn broer. Zo is hij dan ook wel weer. Oom Don heeft nooit een kaart gestuurd want hij komt elke dag, net als ik. Hij koopt om de vijf dagen een bos bloemen. In totaal heeft hij al zes bossen bloemen gekocht. Meestal tulpen of rozen, maar zo nu en dan koos hij voor een gemengd boeket. Ik stuurde mijn kaart pas nadat die van mijn broer was bezorgd.
Op de dag dat moeder in het ziekenhuis werd opgenomen, hebben oom Don en ik haar tas gepakt. Als laatst pakte ik het fotolijstje met mijn foto. Die van mijn broer liet ik staan, maar toen ze de volgende dag vroeg of ik die ook wilde neerzetten, heb ik hem alsnog gehaald.
De verpleegster zegt dat moeder bijna de hele dag haar ogen niet heeft geopend. Ik vraag of ze een glas water wil halen. Oom Don zegt dat hij zijn ogen ook niet zou openen als die verpleegster aan zijn bed zou staan. Hij pakt de vaas bloemen van het kastje.
‘Deze hebben het niet lang volgehouden,’ zegt hij. Hij loopt ermee naar het keukentje. Als hij terugkomt, zet hij de lege vaas neer. Het is de eerste keer sinds moeder hier ligt dat er geen bloemen naast haar bed staan. De verpleegster komt terug met een glas water. Ik vraag haar of moeder vandaag goed heeft gegeten.
‘Mwoah,’ zegt ze.
De verpleegsters dragen bijna allemaal dezelfde schoenen. Modellen van een rubberachtig spul in bonte kleuren. Vroeger droeg ik in de zomer waterschoenen. Die van mij hadden een riempje dat vaak irriteerde. Deze niet. Ze dragen ze allemaal, dus onder het ziekenhuispersoneel lijkt er een soort van mode te bestaan.”

 
Rob Waumans (Alkmaar, 2 mei 1977)

02-05-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Wytske Versteeg werd geboren op 2 mei 1983. Zij studeerde in 2005 cum laude af in de politicologie aan de UvA, en werkt momenteel aan een promotieonderzoek op het gebied van wetenschapscommunicatie aan de Universiteit Twente. In het voorjaar van 2012 verscheen haar zeer goed ontvangen romandebuut De Wezenlozen bij uitgeverij Prometheus.
Eerder publiceerde Versteeg bij uitgeverij Lemniscaat het non-fictie boek Dit is geen dakloze, dat onder andere gebaseerd was op haar ervaringen als vrijwilliger in een crisisopvang. Dit is geen dakloze (2008) mengde filosofische literatuur met journalistieke observaties en de ervaringen van daklozen zelf, en werd genomineerd voor de Jan Hanlo Essayprijs Groot.
Wytske Versteeg werkt momenteel aan een nieuwe roman. In het verleden won ze onder andere de Serge Heederik Prijs voor filosofisch schrijftalent en de Kwakoe Literatuurprijs. Wytske Versteeg schrijft niet alleen essays, maar ook verhalen, gedichten en toneelteksten die verschenen in internationale bladen als De Ware Tijd, Streven, de Brakke Hond en Freitag. Naast politicologie studeerde ze ook sociale geografie aan de UvA en drama aan de Hogeschool Gent.

Uit: Boy

“Het lichaam komt altijd naar boven, zo zei die vrouw het.
‘Mensen denken dat het eenvoudig is, om te verdwijnen.’
Ze heette Joke en droeg donkerpaarse tentjurken. Ik had haar in de afgelopen tijd al te vaak in mijn huis gezien; politiemensen wijs je niet de deur, je biedt ze koffie aan. Wanneer ze vaker komen dan je hen zou willen zien verberg je dat ook als het moeite kost – ze zijn immers de enigen die je nog kunnen helpen. Dus haal je appeltaart, alsof dat uitmaakt, alsof ze door zo’n stukje taart nog verder, beter zullen zoeken, ontvang je hen met goed gespeelde hartelijkheid. Daarvoor was het nu te laat, ik zag het al aan hun gezichten toen ik de deur opendeed, maar toch liet ik hen binnen. Er was een protocol voor dit soort dingen, deze situaties moesten ze geoefend hebben.
Haar stem had de verkeerde toon.
Ze waren hier om die zin uit te spreken die ik niet wilde horen. Ik zou mijn handen tegen mijn oren moeten klemmen, heel hard moeten gaan zingen. Een geluid maken, wat voor geluid dan ook, als het maar luid genoeg was om haar boodschap te overstemmen, ongedaan te maken.
‘Ze denken, ik houd ermee op en het is klaar. Maar het lichaam komt altijd weer terug.’
‘Het spijt ons heel erg, mevrouw,’ onderbrak haar partner haar. Hij heette Walter. Hij had de gewoonte om zijn duimen achter de rand van zijn spijkerbroek te steken, zoals cowboys in slechte films dat doen. Ik vroeg me af of hij veel naar detectives keek en daaruit afleidde hoe hij zich moest gedragen, want hij had iets verbitterds dat niet helemaal van hem leek.
Ik bood hun iets te drinken aan, zij weigerden beleefd. Toch stond ik op en maakte thee voor hen, en ze bedankten me, maar raakten hun beker niet aan.”

 
Wytske Versteeg (Amsterdam (?), 2 mei 1983)

02-05-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Tilman Rammstedt werd geboren op 2 mei 1975 in Bielefeld. Zie ook alle tags voor Tilman Rammstedt op dit blog.

Uit: Der Kaiser von China

„Dass mein Großvater zu dem Zeitpunkt, als mich seine vorletzte Postkarte erreichte, bereits tot war, konnte ich nicht wissen. Ich hatte sie ungelesen beiseitegelegt, so wie ich auch die vorangegangenen Postkarten ungelesen beiseitegelegt hatte. Gemeinsam mit den Rechnungen und Wurfsendungen, zwischen denen sie fast täglich lauerten, bildeten sie unter dem Schreibtisch einen immer waghalsigeren Stapel, den ich mit einer alten Zeitung abdeckte, auch wenn das wenig half, ich wusste schließlich, was sich darunter verbarg.

Seit zehn Tagen spielte sich fast alles unter dem Schreibtisch ab. Auf Händen und Füßen kroch ich herum und bewegte mich nur noch in den von außen nicht sichtbaren Bereichen des Zimmers, die Knie mit Spülschwämmen gepolstert. Ich schlief unterm Schreibtisch, ich schmierte mir Brote dort, ich zeichnete einen Sternenhimmel auf die Unterseite der Tischplatte und wartete darauf, dass die zwei Wochen vorbei waren, dass ich glaubhaft aus China zurück sein konnte, um das, was es zu erklären gab, irgendwie zu erklären, eine Erklärung für meinen Großvater, eine für Franziska, eine für meine Geschwister, wenn sie mich bis dahin nicht entdeckt hatten. So schnell wie möglich musste ich mir etwas einfallen lassen, für Postkarten war da keine Zeit, die konnten so lange warten, und auch mein Großvater, so glaubte ich zu wissen, konnte so lange warten, und dann kam der Anruf, und das mit dem Warten hatte sich erübrigt.

Selbstverständlich war ich nicht ans Telefon gegangen, seit zehn Tagen schon war ich nicht mehr ans Telefon gegangen, auf dem Anrufbeantworter hörte ich eine Frau, die mich um einen Rückruf bat. «Es ist dringend», sagte sie, aber ich ahnte schon, dass das nicht stimmte, dass ich es mit dem Undringlichsten  der Welt zu tun hatte, trotzdem rief ich zurück, und aus meinem Großvater wurde ein toter Großvater, aus seiner Postkarte wurde seine vorletzte Postkarte und aus mir etwas sehr Verwirrtes und sehr Einsilbiges."

Tilman Rammstedt (Bielefeld, 2 mei 1975)

02-05-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter Guido Gezelle werd geboren in Brugge op 1 mei 1830. Zie ook mijn blog van 1 mei 2010 en verder de tags voor Guido Gezelle.

Weldadig zonneweer

Weldadig zonneweer,
hoe lang heeft ons verlangen
gewacht naar uwe troost,
geveterd en gevangen
in ‘s winters lastigheid!
Zal ‘t zomer zijn voortaan,
of zult ge, wederher
al, zonne, u duiken gaan?

De mensen danken u
volmondig, en de hoven,
in ‘t eerst aanschouwde groen,
u dankbaarheid beloven;
de vogels vliegen los
en blij; het kwekenoot,
ontdonkerd hier en daar,
de staldeure openstoot.

Daar davert iet dwersdeur
elk wezen; daar zijn stralen
van louter levendheid,
die uit de hemel dalen:
of wat, ontdekt het mij,
wat is die geile stroom,
die alles blij zijn doet,
‘t zij mense, dier of boom?

‘t Is zonneweer; het is...
‘t is zomer; al ‘t geleden,
al ‘t uitgedoogde kwaad
is weg, uit lijf en leden;
de zonne lacht en laaft
het herte los en vrij
van kommer, of het ook
geen dag nog zonne en zij.

Wie zal de goedheid dan,
wie de eeuwig onbegonnen
mildadigheid van Hem,
de dageraad aller zonnen,
verstaande, ootmoediglijk
genoeg, op beide knie'n
aanbidden? wie de naam
vollovend zijn van Dien?

Door de eeuwige eeuwen heen,
geloofd zij ‘t eeuwig Wezen;
zij ‘t eeuwig Licht geloofd,
zo nu zo ooit nadezen:
zij ‘t eeuwig Liefdevier,
het leven van ‘t heelal,
geloofd, zo lange iet is,
of ooit iet wezen zal!

‘k Zal mij van te dichten zwichten

‘k Zal mij van te dichten zwichten,
zo ‘t mijn hart niet wel en gaat:
wie kan rijpe bezen lezen
van een tak die droge staat?

Laat de lieve wonnenbronne,
laat het leutig zonnenvier,
laat de verse blommen kommen,
laat weerom de lente, alhier!

Dan ja, zal ‘k genezen wezen,
opstaan en, gespannen fel,
of ‘t een klare snare ware,
dichten ende deunen wel!

Oneigene

Hetgeen ik niet uitgeve en
hebbe ik niet in,
wie zal mij dat wijten tot schande ?
Mijn herte en mijn tale, mijn
rede en mijn zin,
't is al zo van buiten, 't is
al zo van bin'
't ligt alles daar bloot op mijn handen !

Dan, weg met de oneigene
tale en de schijn
van elders geborgde gepeizen;
mijn zijt gij niet, uw, dat en
wille ik niet zijn ;
dat in mij en aan mij is,
dàt hete ik mijn
oneigene, ik late u, . . . . gaat reizen !

Guido Gezelle (1 mei 1830 – 27 november 1899)

Portret door  H. De Graer, 1905

De Duitse schrijver Johano Strasser werd geboren op 1 mei 1939 in Leeuwarden. Zie ook alle tags voor Johano Strasser op dit blog.

Uit: Kolumbus kam nur bis Hannibal

“Seine Geschäfte ließen sich gut an, sehr gut sogar. Aber dann war im Jahre 1682 der Friedensvertrag zwischen dem Kaiser und den Türken nicht verlängert worden, und nun hatte er schon seit mehr als sechs Wochen keine Nachricht mehr von seinen Geschäftspartnern in Istanbul, Damaskus und Saana erhalten und seit Monaten schon kamen keine Waren mehr aus dem Osmanischen Reich die Donau herauf nach Wien. Als Kolschitzky, den trübsinnigsten Gedanken nachhängend, vor dem Altar kniete und alle seine Stoßgebete ungehört verhallten, stach ihm plötzlich ein Geruch in die Nase, den er seit den Jahren in türkischer Gefangenschaft nicht mehr wahrgenommen hatte.
Verwundert richtete er sich auf, schnüffelte in alle Richtungen und folgte dann der Geruchsspur, bis er an die Tür zur Sakristei kam. Diese war nur angelehnt, und als er sie einen Spaltbreit öffnete, sah er den Küster und den Hauptmann der Domwache mit zwei türkisch aussehenden Fremden auf runden Kissen sitzen, in ihrer Mitte auf einem Tripod einen Kupferkessel, aus dem einer der Fremden dann und wann eine braune Flüssigkeit in zierliche, buntbemalte Porzellantassen goss."

Johano Strasser (Leeuwarden, 1 mei 1939)

De Franse schrijfster Yasmina Reza werd geboren op 1 mei 1960 in Parijs. Zie ook alle tags voor Yasmina Reza op dit blog.

Uit: Desolation (Vertaald door Carol Janeway)

„The word is, you have a good gardener. People say to me, You have a good gardener! What gardener?! A laborer, a workman. He carries things out. You, you do the thinking. Him, he pushes the wheelbarrow and he carries things out. Everything—I've done everything in the garden. People congratulate Nancy on the flowers. I decide on the color scheme and the plants, I site them, I buy the seeds, I buy the bulbs, and her, what does she do?—it gives her an activity, you'll tell me—she plants them. People congratulate her. That's life. The celebration of the superfluous.

I'd like you to explain the word happy.

On Sundays I talk about you with your sister, because I talk about you. You, you think I don't talk about you, but I do talk about you. She tells me, He's happy.

Happy? The other day, at Ren? Fortuny's, some idiot said, "Surely the purpose of life is to be happy." On the way home in the car I said to Nancy, "Did you ever hear anything so banal?" To which Nancy's subtle response was, "So what should it be, according to you?" For her, happiness is legitimate, you know. She's one of those people who think happiness is legitimate.

Do you know her latest accusation? I had a new roller blind made for the laundry room. You know how much the guy wanted to charge me to install the Japanese shade I could buy readymade in any supermarket? Two hundred twenty dollars. I object. I'm not looking to get robbed, you know. Finally, the guy, who's a robber, knocks off $40. You know what upsets her? That I spent a hour and a half getting him down $40. Her argument? You reckon you're worth $40 an hour. Trying to make me mad. And her other argument? The guy has to earn a living. That's how she is.”

Yasmina Reza (Parijs, 1 mei 1960)

De Amerikaanse schrijver Joseph Heller werd geboren in New York op 1 mei 1923. Zie ook alle tags voor Joseph Heller op dit blog.

Uit: Closing Time

“Showing off, old Henry Markowitz -- like my father back then, old Henry Markowitz probably was not much past forty -- would bark commands out till hoarse to the tired women trudging home on thick legs to their small apartments carrying brown bags from the grocery or butcher, who paid him no mind. His two embarrassed daughters ignored him too, little girls, the younger my own age, the other a year or so older. He was shell-shocked, some said, but I do not think that was true. I do not think we even knew what shell-shocked meant.

There were no elevators then in our brick apartment houses, which were three and four stories high, and for the aging and the elderly, climbing steps, going home, could be hell. In the cellars you'd find coal, delivered by truck and spilled noisily by gravity down a metal chute; you'd find a furnace and boiler, and also a janitor, who might live in the building or not and whom, in intimidation more than honor, we always spoke of respectfully by his surname with the title "Mister," because he kept watch for the landlord, of whom almost all of us then, as some of us now, were always at least a little bit in fear. Just one easy mile away was the celebrated Coney Island amusement area with its gaudy lightbulbs in the hundreds of thousands and the games and rides and food stands. Luna Park was a big and famous attraction then, and so was the Steeplechase ("Steeplechase -- the Funny Place") Park of a Mr. George C. Tilyou, who had passed away long before and of whom no one knew much. Bold on every front of Steeplechase was the unforgettable trademark, a striking, garish picture in cartoon form of the grotesque, pink, flat, grinning face of a subtly idiotic man, practically on fire with a satanic hilarity and showing, incredibly, in one artless plane, a mouth sometimes almost a city block wide and an impossible and startling number of immense teeth.”

Joseph Heller (1 mei 1923 – 12 december 1999)

Cover van Gentlemens Quarterly, 1984 

De Nieuwgriekse dichter Yánnis Rítsos werd geboren op 1 mei 1909 in Monemvasia. Zie ook mijn blog van 1 mei 2010 en verder de tags voor Yánnis Rítsos.

Dagelijkse voorvallen

Ze zei hem: «Neem de sleutel mee - en als je
thuiskomt, eender wanneer,
doe open en kom binnen. Je vindt me hier.» Vele jaren
gingen voorbij. Toen hij opendeed:
het eerste wat hij aankeek, in de spiegel aan de kleerkast,
daar, vlak voor de voordeur,
was hij zélf, merkbaar verouderd, met z'n grauwe plunjezak.
Zodus ook hier
alleen híj zélf aan het wachten op zichzelf? Daarnaast,
aan de muur,
met een punaise vastgeprikt, een blaadje: «Wacht op mij.
Ben voor een tijdje in de tuin.»
Hij nam z'n pet,
stak het briefje in z'n zak
en ging weer weg.
De duimspijker bleef achter aan de wand, hij glinsterde
als een insect,
versloten in zijn eigen leven, op een gouden,
warme middag.

Vooravondlied

De kippen pikten nog op straat. De oude
kapiteinsvrouw
zat op de drempel met haar kleinste kleinkind
geborgen tussen haar knieën.
Een jongen sleurde met een mand. De huizen
slordig naast elkaar bij avondval; hun
oude koffers,
ijzeren bedden, tafels, prenten. Een
grammofoon
kraste vermoeid uit een gesloten kamer. En lakens
ontvouwden met vierkant omhaal hun klein verhaal.
De zee was niet te horen.
Een grote, ongeziene hand verhief de stoelen
twee handbreed boven de aarde. Hoe zou de mens
kunnen leven
zonder poëzie?

Vertaald door Guido Demoen

Yánnis Rítsos (1 mei 1909 — 11 november 1990)
Beeld in Monemvasia

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e mei ook mijn blog van 1 mei 2011 deel 2 en ook deel 3.

01-05-2013 om 16:06 geschreven door Romenu  

De Franse schrijfster, scenariste en actrice Yasmina Reza werd geboren op 1 mei 1959 in Parijs.
Reza's vader was een Joodse Iraanse ingenieur van Russische afkomst (zijn familie verliet Moskou toen de bolsjewieken aan de macht kwamen) , en haar moeder was een joods Hongaarse violiste.
Aan het begin van haar carrière  speelde Reza in verschillende nieuwe toneelstukken van Molière en Marivaux . In 1987 schreef ze “Conversations après un enterrement”, waarvoor zij de “Molière de l'auteur francophone vivants” ontving. Ook voor haar tweede toneelstuk “La Traversée de l'hiver” ontving zij in 1990 een prijs, evenals voor ' Art ' dat in 1995 in première ging  in Parijs. Sindsdien is dit stuk wereldwijd opgevoerd en vertaald in meer dan 30 talen.
In 1997 werd haar eerste roman “Hammerklavier”gepubliceerd, in 1999 gevolgd door “Une Désolation”. Haar werk L' Aube le Soir ou la Nuit ( Dageraad Avond of Nacht ), geschreven na een jaar lang de campagne van Nicolas Sarkozy gevolgd te hebben,veroorzaakte een sensatie in Frankrijk.  In 2007 ontving zij voor haar toneelstuk” Le Dieu du Carnage” (God van de slachting), geregisseerd door Jürgen Gosch en voor het eerst in Zürich uitgevoerd,  de Weense Nestroy – Theatreprijs voor de beste Duitstalige voorstelling van het seizoen.

Uit: God of Carnage (Vertaald door Christopher Hampton)

“A living room. No realism. Nothing superfluous.

The Vallons and the Reilles, sitting down, facing one another. We need to sense right away that the place belongs to the Vallons and that the two couples have just met.

In the centre, a coffee table, covered with art books. Two big bunches of tulips in vases.

The prevailing mood is serious, friendly and tolerant.

Véronique So, this is our statement – you'll be doing your own, of course ... 'At 5.30 p.m. on 3rd November, in Aspirant Dunant Gardens, following a verbal altercation, Ferdinand Reille, eleven, armed with a stick, struck our son, Bruno Vallon, in the face. This action resulted in, apart from a swelling of the upper lip, the breaking of two incisors, including injury to the nerve in the right incisor.'

Alain Armed?

Véronique Armed? You don't like 'armed' – what shall We say, Michel, furnished, equipped, furnished with a Stick, is that all right?

Alain Furnished, yes.

Michael 'Furnished with a stick'.

Véronique (making the correction) Furnished. The irony Is, we've always regarded Aspirant Dunant Gardens as A haven of security, unlike Montsouris Park

Michel She's right. We've always said the Monstouris Park no, Aspirant Dunant Garden yes.

Véronique Absolutely. Anyway, thank you for coming. There's nothing to be gained from getting stuck down Some emotional cul-de-sac.

Annette We should be thanking you. We should.

Véronique I don't see that any thanks are necessary. Fortunately, there is still such a thing as the art of co-existence, is there not?

Alain Which the children don't appear to have mastered. At least, not ours!

Annette Yes, not ours! ... What's going to happen to the tooth with the affected nerve? ...

Véronique We don't know yet. They're being cautious about the prognosis. Apparently the nerve hasn't been totally exposed.

Michel Only a bit of it's been exposed.

Véronique Yes. Some of it's been exposed and some of it's still covered. That's why they've decided not to kill the nerve just yet.

Michel They're trying to give the tooth a chance.

Véronique Obviously it would be best to avoid endodontic surgery.

Annette Well, yes ...

Véronique So there'll be an interim period while they Give the nerve a chance to recover.“

Yasmina Reza (Parijs, 1 mei 1959)

01-05-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij de inhuldiging van koning Willem-Alexander

Willem I van Nassau, portret door Antonio Moro

WILLEM DE EERSTE.
                                     Unus, qui restituit rem.

Der Middeneeuwen Zon ging in Euroop verdwijnen,
   en Staatskunst trad in ’t Recht van Ridderoorlogsmoed,
toen ’t Willem van Oranje, ontzagvol, zag verschijnen,
   in staat- en oorlogskunst door Karel opgevoed;
die by de heldenkracht van Ridderlijke Vaderen
   de Wijsheid schittren deed van een verlichten tijd,
en, op de stem van ’t bloed in de onverbasterde aderen,
   aan des Gewetens recht die beiden had gewijd.
Standvastig, moedig, vroom, doordringend, ondoordringbaar,
   beleidvol in den raad, beleidvol in het veld,
door list, noch nood, noch ramp in zijn besluit verwringbaar,
   tot wijken onbekwaam voor de almacht van ’t geweld,
het oog met kalme hoop tot God den Heer geslagen,
   met de eene hand aan ’t zwaard, met de andre aan ’t roer van Staat,
dorst hy den stoutsten kamp, dien ooit Euroop zag, wagen,
   en temde uitheemsch geweld en binnenlandschen haat.
Wat drijfveêr deed die reeks van deugden samenwerken
   tot een zoo grootsch bestaan, tot een zoo heerlijk doel?
Was ’t roemzucht? zucht naar macht, ontspattend aan haar perken?
   Neen! Godsdienst was ’t alleen, en heilig plichtgevoel!
Wie twijfle, de Almacht zelf verklaarde hier haar oordeel!
   Toen Hollands vrije Maagd, beveiligd door zijn hand,
min uit erkentenis dan tot haar eigen voordeel,
   zijn kruin ging sieren met den Vorstelijken band;
toen was het einde daar van dat doorluchtig leven,
   waarnaar zoo menige arm tot dien dag vruchtloos dong.
De kogel des verraads deed grooten Willem sneven —
   hem was een martelkroon bestemd, geen Gravenwrong.

Willem III, prins van Oranje, koning van Engeland

WILLEM DE DERDE.
                                           Hic murus aheneus esto!

In ’t nimmer feilbaar boek des Noodlots stond geschreven,
   dat Frankrijk, zelf in ’t juk eens dwingelands gekneld,
naar de Opperheerschappij der wereld eens zou streven,
   en stichten op haar grond een troon van Algeweld!
De tweede Lodewijk van ’t stamhuis de Bourbonnen
   waant in zijn Babeltrots dien roem voor zich gespaard,
en ’t vleigezang van ’t hof, zoo slaafsch als onbezonnen,
   verheft zijn Koning reeds tot Koning van heel de aard!
Nu ijvren om het Al in Frankrijks wet te dwingen
   de moed in ’t oorlogsveld, de list van ’t kabinet;
het schitterende staal van ridderlijke klingen,
   en ’t goud, dat harten wint en weêrstand nederzet;
en alles waar gelukt aan hun vereenigd pogen,
   had niet één Jongling toen het Staatstooneel betreên.
en met onwrikb’ren moed en steeds hernieuwd vermogen
   der Heerschzucht wapens en haar invloed moê gestreên!
Een Willem is ’t op nieuw, een Willem van Oranje
   voor wien de Dwinglandij, gelijk het Oproer, beeft;
die Frankrijk siddren doet, gelijk zijn Vaadren Spanje,
   en ’t waggelend Euroop zijn evenwicht hergeeft.
Zoo heeft Hy, wien van Nijd men ’t Staatsroer eenmaal weerde,
   niet Holland slechts gered, maar heel Euroop met haar;
ontzaggebiedend groot, wanneer hy triumfeerde,
   maar eindloos grooter nog in onheil en gevaar;
en, als een Josua, die, machtig door vertrouwen,
   den loop stuit van de zon in ’t wentlend hemelveld,
den machtigsten Monarch in ’t stoutst ontwerp weêrhouên,
   en ’t lot, dat de aard bedreigde, een eeuw lang uitgesteld.

Isaäc da Costa (14 januari 1798 – 28 april 1860)

Koning Willem I der Nederlanden

's Konings verjaardag

De koning leev'! de koning leev'!

Zoo klinken stem en snaren:

Dat God hem vreugde en voorspoed geev'

En menig tiental jaren!

Gezegend zij geen vorst als hij:

Dat zingen en dat bidden wij.

Gegroet, gegroet, gij dageraad,

Gegroet uit ieders woning!

Gij ziet geen trouwer onderzaat,

Gij vindt geen braver koning;

Gij voert geen blijder feestdag aan

Dan die voor Neêrland op mogt gaan.

Rijs op, rijs op, gebeden dag!

Gods templen zijn ontsloten;

Daar waaijen vaân en vreugdevlag,

Daar knallen de eereschoten:

De nabuur hoort aan grens en strand

Het feestgejuich van Nederland.

Ook dreunt den Belg, die gloeit van spijt,

Ons luid gejuich in de ooren;

Hij gunt ons niets dan bang gekrijt

En moet ons jublen hooren...

Doch denken we in ons vreugdelied

Aan die ondankbre dwazen niet.

't Is feest, 't is feest! God dank! God lof!

We erkennen 's hemels zegen:

Uit stad en vlek, uit hut en hof

Klimt lof en dank hem tegen;

En, schalt een zang of vloeit een traan,

God heeft hen even goed verstaan.

Gij weet, o vorst! wat wensch het zij,

Dien we u te staamlen trachten:

Geen kindren, meer verkleefd dan wij,

Geen wal van trouwer wachten;

Geen vorst en volk zoo na verwant

Als Nassau is en Nederland.

In nood en dood, in lief en leed,

Zijn we aan elkaâr verbonden;

Het nakroost houdt der vaadren eed,

o Koning, ongeschonden:

Ons goed, ons bloed... beschik, bepaal!

Wij geven 't goud en grijpen 't staal.

Laat ver van hier zich de oproervaân

In 't puin van troonen zetten;

Geev' stout en strafloos de onderdaan

Zijn vorst, als meester, wetten:

Wie met die pest ons naadren zou,

Hier stiet hij op een muur van trouw.

Kruip' staatsbelang, in krijg en vreê,

Langs duizend kromme wegen,

Gij, koning! gij gaat regt door zee

Met ons den springvloed tegen!

Hoe zwarter ginds de valschheid zij,

Te blanker, Neêrland! schittert gij.

's Lands vader leev'! 's lands moeder leev'!

Zoo juichen hart en snaren:

Dat God hen vreugde en voorspoed geev'

En menig tiental jaren!

Onbreekbaar zij onze eendragtsband:

Dat zingt en bidt het vaderland.

Hendrik Tollens  (24 september 1780 - 21 oktober 1856)

Zie voor de schrijvers van de 30^e april ook mijn blog van 30 april 2011 deel 1 en ook deel 2.

30-04-2013 om 06:05 geschreven door Romenu  

De Griekse dichter Konstantínos Petros Kaváfis werd geboren te Alexandrië (Egypte) op 29 april 1863. Zie ook alle tags voor Konstantínos Petros Kaváfis op dit blog.

MORGENZEE

Laat ik hier gaan staan. En laat ook ik even

de natuur aanschouwen. Het vonkende azuur

van morgenzee en wolkeloze hemel, een gele kust:

alles overgoten door een groot, mooi licht.

Laat ik hier gaan staan. En me wijsmaken dat ik dit zie

Ik zag het werkelijk het eerste moment toen ik bleef staan)

en niet ook hier mijn fantasieën,

mijn herinneringen, de droombeelden van de wellust.

Vertaald door Hans Warren en Mario Molengraaf

One Night

The room was cheap and sordid,

hidden above the suspect taverna.

From the window you could see the alley,

dirty and narrow. From below

came the voices of workmen

playing cards, enjoying themselves.

And there on that common, humble bed

I had love’s body, had those intoxicating lips,

red and sensual,

red lips of such intoxication

that now as I write, after so many years,

in my lonely house, I’m drunk with passion again.

Days of 1896   

He became completely degraded. His erotic tendency,

condemned and strictly forbidden

(but innate for all that), was the cause of it:

society was totally prudish.

He gradually lost what little money he had,

then his social standing, then his reputation.

Nearly thirty, he had never worked a full year—

at least not at a legitimate job.

Sometimes he earned enough to get by

acting the go-between in deals considered shameful.

He ended up the type likely to compromise you thoroughly

if you were seen around with him often.

But this isn’t the whole story—that would not be fair.

The memory of his beauty deserves better.

There is another angle; seen from that

he appears attractive, appears

a simple, genuine child of love,

without hesitation putting,

above his honor and reputation,

the pure sensuality of his pure flesh.

Above his reputation? But society,

prudish and stupid, had it wrong.

Vertaald door Edmund Keeley en Philip Sherrard

K. P. Kaváfis (29 april 1863 – 29 april 1923)

De Duitse dichter en schrijver Bernhard Setzwein werd geboren op 29 april 1960 in München. Zie ook alle tags voor Bernhard Setzwein op dit blog.

Uit: Der neue Ton

“Endlich war es wieder wie früher! Vančura vorne, an den Lenker  geklammert, mit seinem breiten Kreuz den Fahrtwind abhaltend, sie, die Bohumila hinter ihm, die Arme um seine Hüften

geschlungen, die Hände vor seinem Bäuchlein verschränkt, zu dessen bierfaßähnlicher Gerundetheit – Bohumila dachte mit Stolz daran – sie seinerzeit als Wirtin der Grünen Jungfernicht unwesentlich beigetragen hatte. Immer hatte sie ihm blind vertraut bei ihren gemeinsamen Ausfahrten, so auch jetzt, nur er wußte, wohin die Reise ging, alles, was sie tat, war, ihre Wange auf seinen Rücken zu legen und auf seine Bewegungen zu lauern, denn die wahre Sozia ahnte die Schräglagen in den Kurven instinktiv voraus und brillierte durch eine Anschmiegsamkeit, die Fahrer und Fahrerin zu einem einzigen vereinten Körper machte. Wenn sie so durch die Kurven glitten als der perfekte Pas de deux für Moped und Landstraße, dann mußte jeder am Rinnstein Stehende, der sie vorbeiknattern sah, denken: Was für ein schönes Paar doch! Zwar war Bohumila dieser Meinung schon immer gewesen, nur Vančura sträubte sich gegen dieses felsenfest stehende Faktum. Eigentlich hätte er sie heiraten

müssen, wenn es mit rechten, nämlich mit Herzensdingen zugegangen wäre, nachdem das mit ihrem Alten passiert war. Aber es ging ja auf der Welt nicht mit rechten Dingen zu. Anstatt vor den Standesbeamten hatte er sie vor die Leiterin des Pflegeheimes geführt. Ach, Bohumila wollte gar nicht mehr daran denken, an diesen größten Verrat ihres Lebens, denn jetzt schien ja doch noch

alles gut zu werden ... sie hatte Vančura schon fast verziehen.”

Bernhard Setzwein (München, 29 april 1960)

De Argentijnse dichteres en schrijfster Alejandra Pizarnik werd geboren op 29 april 1936 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Alejandra Pizarnik op dit blog.

Uit: Tree of Diana (Vertaald door Joseph Mulligan en Patricia Rossi)

          1

I’ve taken the plunge from me to dawn.

I’ve left my body along with the light

& I’ve sung the sadness of what’s born.

            2

These are the versions she puts on the table:

a hole, a wall that shakes...

            3

only the thirst

the silence

no encounter

beware of me my love

beware of the silent one in the desert

of the traveler with a decanted canteen

& of her shadow’s shadow

            4

                                               SO THEN:

Who would stop diving down in search of the tribute

to the little forgotten one. Pay the cold will. The wind will pay.

Pay the rain will. The thunder will pay.

            5

for a minute of fleeting life

one of a kind wide-eyed

for a minute to see

little flowers in the brain

dance like words in a mute’s mouth

Alejandra Pizarnik (29 april 1936 – 25 september 1972)

De Duitse schrijver Walter Kempowski werd geboren in Rostock op 29 april 1929. Zie ook alle tags voor Walter Kempowski op dit blog.

Uit: Hamit

“Nun also die Neunziger, sie werden uns ein Wiedersehen mit der "Hamit" bescheren und manches andere, wenn ich nur immer schön meine Pillen nehme! Wer hätte das gedacht. Morgen fällt auch für uns die Mauer, die ja nach Meinung des Staatsratsvorsitzenden Honecker noch 100 Jahre stehen sollte. Mit Prophezeiungen dieser Art sollte man vorsichtig sein. Hitler hat mit seinen 1000 Jahren ja auch ziemlich vorbeigehauen, mit den vier Jahren jedoch richtig gelegen. Nach vier Jahren war Deutschland in der Tat nicht mehr wiederzuerkennen, so wie er es vorausgesagt hatte. Im vorigen Jahr habe ich mir die "Friedensgrenze", den "Schutzwall" noch angesehen, sauber geharkt, ein Jeep patrouillierte zwischen den Stacheldrähten und Mauern dahin. Und diesseits pflückten Türkenfrauen Melde. Die Visumspflicht für den Arbeiter- und Bauernstaat ist aufgehoben worden. Ich fahre also morgen mit Robert nach drüben, in das "Phänomen", wie Kurt Georg Kiesinger die DDR nannte. Hübsche deutsche Formulierung: "Unrechtsstaat". - "Ostzone" war von Anfang an die richtige Bezeichnung. - "Wie meinen Sie das?": Sie enthielt das Armselige, was der sogenannten DDR bis zum Schluß anhaftete.”

Walter Kempowski (29 april 1929 – 5 oktober 2007)

De Deense schrijver Bjarne Reuter werd geboren op 29 april 1950 in Brønshøj. Zie ook alle tags voor Bjarne Reuter op dit blog.

Uit: Das dunkle Lied des Todes (Vertaald door Gabriele Haefs)

“Sie standen im Halbkreis um das Grab, und wie immer verging eine Weile, ehe sie sich endlich besannen und verstummten. Langsam, fast widerwillig, nahmen sie einander an den Händen, einige senkten die Köpfe, andere zeigten ihr Unbehagen, indem sie mit den Füßen im Kies

scharrten.

Anders schielte zu Betty hinüber, weil sie sonst den Spruch anstimmte, den sie im Chor aufsagten, zuerst auf Latein, dann auf Dänisch, aber an diesem Tag ließ Betty auf sich warten.

Vibe und Tineke starrten in die Luft, als versuchten sie, ihr Kaugummikauen zu synchronisieren. Die Zwillinge Johan und Filip waren wie immer schwer zu durchschauen, aber sie taten es den meisten anderen nach, sie senkten die Köpfe und warteten darauf, dass irgendwer anfing.

Julius Blumendorph schlug vor, sie könnten einfach Leb wohl und war nett heute sagen, aber niemand achtete auf ihn, abgesehen von Franz, der die Kette als Erster brach.

»Ich war jetzt zum letzten Mal hier«, sagte er. »Ich hab einfach keinen Bock mehr auf den Quatsch. Das ist doch nur noch albern.«

Thomas seufzte.

»Bringen wir es hinter uns«, murmelte er.

Anders, Betty, die Zwillinge, Vanessa und Thomas murmelten leise und stockend:

»Caelum non animum mutant qui trans mare currunt.«

Danach zog Betty einen kleinen Blumenstrauß aus ihrer Schultertasche und legte ihn vor den schwarzen Grabstein.”

Bjarne Reuter (Brønshøj, 29 april 1950)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e april ook mijn blog van 29 april 2011 deel 2.

29-04-2013 om 19:15 geschreven door Romenu  

De Chileense dichter en schrijver Roberto Bolaño werd geboren op 28 april 1953 in Santiago de Chile. Zie ook alle tags voor Roberto Bolaño op dit blog.

GODZILLA IN MEXICO

Listen carefully, my son: bombs were falling
over Mexico City
but no one even noticed.
The air carried poison through
the streets and open windows.
You'd just finished eating and were watching
cartoons on TV.
I was reading in the bedroom next door
when I realized we were going to die.
Despite the dizziness and nausea I dragged myself
to the kitchen and found you on the floor.
We hugged. You asked what was happening
and I didn’t tell you we were on death’s program
but instead that we were going on a journey,
one more, together, and that you shouldn’t be afraid.
When it left, death didn’t even
close our eyes.
What are we? you asked a week or year later,
ants, bees, wrong numbers
in the big rotten soup of chance?
We’re human beings, my son, almost birds,
public heroes and secrets.

Ernesto Cardenal and I

I was out walking, sweaty and with hair plastered

to my face

when I saw Ernesto Cardenal approaching

from the opposite direction

and by way of greeting I said:

Father, in the Kingdom of Heaven

that is communism,

is there a place for homosexuals?

Yes, he said.  

And for impenitent masturbators?

For sex slaves?

For sex fools?

For sadomasochists, for whores, for those obsessed  

with enemas,  

for those who can't take it anymore, those who really truly  

can't take it anymore?

And Cardenal said yes.  

And I raised my eyes

and the clouds looked like

the pale pink smiles of cats

and the trees cross-stitched on the hill

(the hill we've got to climb)

shook their branches.  

Savage trees, as if saying

some day, sooner rather than later, you'll have to come

into my rubbery arms, into my scraggly arms,

into my cold arms. A botanical frigidity

that'll stand your hair on end.

Vertaald door Laura Healy

Roberto Bolaño (28 april 1953 – 15 juli 2003)

De Amerikaans schrijfster Nelle Harper Lee werd geboren in Monroeville op 28 april 1926. Zie ook alle tags voor Harper Lee op dit blog.

Uit: To Kill a Mockingbird

“Maycomb was an old town, but it was a tired old town when I first knew it. In rainy weather the streets turned to red slop; grass grew on the sidewalks, the courthouse sagged in the square. Somehow, it was hotter then: a black dog suffered on a summer's day; bony mules hitched to Hoover carts flicked flies in the sweltering shade of the live oaks on the square. Men's stiff collars wilted by nine in the morning. Ladies bathed before noon, after their three-o'clock naps, and by nightfall were like soft teacakes with frostings of sweat and sweet talcum.

People moved slowly then. They ambled across the square, shuffled in and out of the stores around it, took their time about everything. A day was twenty-four hours long but seemed longer. There was no hurry, for there was nowhere to go, nothing to buy and no money to buy it with, nothing to see outside the boundaries of Maycomb County. But it was a time of vague optimism for some of the people: Maycomb County had recently been told that it had nothing to fear but fear itself.

We lived on the main residential street in town--Atticus, Jem and I, plus Calpurnia our cook. Jem and I found our father satisfactory: he played with us, read to us, and treated us with courteous detachment.

Calpurnia was something else again. She was all angles and bones; she was nearsighted; she squinted; her hand was wide as a bed slat and twice as hard. She was always ordering me out of the kitchen, asking me why I couldn't behave as well as Jem when she knew he was older, and calling me home when I wasn't ready to come. Our battles were epic and one-sided. Calpurnia always won, mainly because Atticus always took her side. She had been with us ever since Jem was born, and I had felt her tyrannical presence as long as I could remember.”

Harper Lee (Monroeville, 28 april 1926)
Gregory  Peck als Atticus Finch en Brock Peters als Tom Robinson in de film uit 1962

De Joods-Oostenrijkse dichter, schrijver en journalist Karl Kraus werd geboren in Jičin, Bohemen, Oostenrijk-Hongarije (thans Tsjechië) op 28 april 1874. Zie ook alle tags voorKarl Kraus op dit blog.

Aus jungen Tagen

Nie kann es anders sein.

Nun wirft mein Glaube keinen Schatten mehr.

Von deinem großen Lichte kam er her,

von des Geschlechtes rätselhaftem Schein.

Nun bin ich ganz im Licht,

das milde überglänzt mein armes Haupt.

Ich habe lange nicht an Gott geglaubt.

Nun weiß ich um sein letztes Angesicht.

Wie es den Zweifel bannt!

Wie wirst du Holde klar mir ohne Rest.

Wie halt' ich dich in deinem Himmel fest!

Wie hat die Erde deinen Werth verkannt.

Du gabst dich zum Geschenk

der Welt, ich hab es für dich aufbewahrt.

Ich habe Gott den größten Schmerz erspart.

Geliebte, bleibe deiner eingedenk!

Wie glänzt mir deine Pracht.

Dein Menschliches umarmt, der beten will.

Er heiligt es im Kuß. Wie ist sie still

von Sternen, deiner Nächte tiefste Nacht.

Nie soll es anders sein.

Ob alles Irdische zerbricht und stirbt,

nur dein Zerfall ein geistig Glück verdirbt.

Vergib dich an die Erde nicht, sei Dein!

Bessere Methode

Sie wußten es, sie sagen fest und steif:
das Volk hier ist zur Freiheit noch nicht reif.
Damit das Volk zur Freiheit endlich reife,
zäumt man das losgelassne Pferd beim Schweife.
Es kann das Volk, wer sollt' es nicht begreifen,
nur in der Sklaverei zur Freiheit reifen.

Karl Kraus (28 april 1874 - 12 juni 1936

De Meso-Amerikaanse dichter en filosoof Nezahualcóyotl werd geboren in Texcoco op 28 april 1402. Zie ook alle tags voor Nezahualcóyotl op dit blog.

A PLAIN SPRING SONG

Flowers descend to earth, Life Giver sends them, sacred yellow flowers. Ohuaya ohuaya.

Let all be adorned, princes, lords. Life Giver sends them, these wailing piles of sacred flowers, these golden flowers. Ohuaya ohuaya.

What do our hearts want on this earth? Heart pleasure. Life Giver, let us borrow your flowers, these golden flowers, these wailing flowers. No one can enjoy them forever, for we must depart. Ahuaye ohuaya ohuaya.

Though they may be gold, you will hide them, though they may be your jades, your plumes. We only borrow them. No one can enjoy them forever, for we must depart. Ahuaye ohuaya ohuaya.

O friends, to a good place we've come to live, come in springtime! In that place a very brief moment! So brief is life!

I, Yoyontzin, say, Here our hearts are glad. Friends, we have come to know each other and each other's beautiful words. Yet they are also dark. Ohuaya ohuaya.

Yes, I suffer, grieve, I am joyless, inconsolable on Earth. Ohuaya ohuaya.

I am a hawk. My heart longs for Life Giver God's glory. Here on earth lords are born and they rule through his glory. Ohuaya ohuaya.

Vertaald door John Curl

Nezahualcóyotl (28 april 1402 - 4 juni 1472)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

28-04-2013 om 18:48 geschreven door Romenu  

De Franse dichter Auguste Barbier werd geboren op 28 april 1805 in Parijs. Zie ook alle tags voor Auguste Barbier op dit blog.

La curée (Fragment)

IV
C'est la vierge fougueuse, enfant de la Bastille,
Qui jadis, lorsqu'elle apparut
Avec son air hardi, ses allures de fille,
Cinq ans mit tout le peuple en rut ;
Qui, plus tard, entonnant une marche guerrière,
Lasse de ses premiers amants,
Jeta là son bonnet, et devint vivandière
D'un capitaine de vingt ans
C'est cette femme, enfin, qui, toujours belle et nue,
Avec l'écharpe aux trois couleurs,
Dans nos murs mitraillés tout à coup reparue,
Vient de sécher nos yeux en pleurs,
De remettre en trois jours une haute couronne
Aux mains des Français soulevés,
D'écraser une armée et de broyer un trône
Avec quelques tas de pavés.

V
Mais, ô honte ! Paris, si beau dans sa colère,
Paris, si plein de majesté
Dans ce jour de tempête où le vent populaire
Déracina la royauté,
Paris, si magnifique avec ses funérailles,
Ses débris d'hommes, ses tombeaux,
Ses chemins dépavés et ses pans de murailles
Troués comme de vieux drapeaux ;
Paris, cette cité de lauriers toute ceinte,
Dont le monde entier est jaloux,
Que les peuples émus appellent tous la sainte,
Et qu'ils ne nomment qu'à genoux,
Paris n'est maintenant qu'une sentine impure,
Un égout sordide et boueux,
Où mille noirs courants de limon et d'ordure
Viennent traîner dans leurs flots honteux ;
Un taudis regorgeant de faquins sans courage,
D'effrontés coureurs de salons,
Qui vont de porte en porte, et d'étage en étage,
Gueusant quelque bout de galons ;
Une halle cynique aux clameurs insolentes,
Où chacun cherche à déchirer
Un misérable coin de guenilles sanglantes
Du pouvoir qui vient d'expirer.

Auguste Barbier (28 april 1805 – 14 februari 1882)

Parijs, Le Pont du Carrousel met het Louvre, door Vincent van Gogh, 1886

De Tataarse dichter Ğabdulla Tuqay werd geboren op 28 april 1886 in Qoşlawıç in Kazan, Rusland (tegenwoordig Tatarstan). Zie ook alle tags voor Ğabdulla Tuqay op dit blog.

Autumn

Look around, my friends, autumn is here,

And winter in its white cloak is already near.

The birds are moving southward, flying far away,

They have a better place where it is safe to stay.

The forest dyed in yellow, soon all its leaves are gone,

The harvesters have gathered their grain and corn.

Naked seem the fields, bald like a Tatar’s head,

The lark dives from the sky, hunting for his bread.

Small pockets of grass retain the gleam of silk,

The sun is getting tired – its rays are growing weak.

Darkness ousts the light. It makes me so sad.

The wind is cold and nasty, spins around my head.

Autumn is depressing, as everyone agrees,

Flowers lose their bloom, leafless stand the trees.

A forsaken graveyard is brighter than this field,

Without the summer grass, gone is its glossy shield.

Six months of heavy slumber… So I can shut my eyes,

Oblivious completely to those gloomy skies.

Nothing will awake me, neither heavy wind nor rain,

I will awaken only when spring comes back again.

The carpet of young grass will tempt me to lie down.

Happy I will be like the shah showing off his crown.

I wonder why my people aren’t happy in their land.

So let the day take over, and night come to an end.

Will I ever see this happen while I’m still alive?

Just a dream it is, alas, first I have to die.

Ğabdulla Tuqay (28 april 1886 – 15 april 1913)

Monument in Moskou

De Engelse dichter en vertaler Charles Cotton werd geboren op 28 april 1630 in Beresford in Staffordshire. Zie ook alle tags voor Charles Cotton op dit blog.

The Angler's Ballad  (Fragment)

The boxes and books
For your lines and your hooks,
And, though not for strict need notwithstanding,
Your scissors, and your hone
To adjust your points on,
With a net to be sure for your landing.

All these things being on,
'Tis high time we were gone,
Down, and upward, that all may have pleasure;
Till, here meeting at night,
We shall have the delight
To discourse of our fortunes at leisure.

The day's not too bright,
And the wind hits us right,
And all Nature does seem to invite us;
We have all things at will
For to second our skill,
As they all did conspire to delight us.

Or stream now, or still,
A large pannier will fill,
Trout and grayling to rise are so willing;
I dare venture to say
'Twill be a bloody day,
And we all shall be weary of killing.

Charles Cotton (28 april 1630 – 16 februari 1687)