De Duitse dichter en schrijver Gottfried Benn werd geboren in Mansfeld op 2 mei 1886. Zie ook alle tags voor Gottfried Benn op dit blog.

Gedicht

Und was bedeuten diese Zwänge,
Halb Bild, halb Wort und halb Kalkül,
Was ist in dir, woher die Dränge
Aus stillem trauernden Gefühl?

Es strömt dir aus dem Nichts zusammen,
Aus einzelnem, aus Potpourri,
Dort nimmst Du Asche, dort die Flammen,
Du streust und löschst und hütest sie.

Du weißt, du kannst nicht alles fassen,
Umgrenze es, den grünen Zaun
Um dies und das, du bleibst gelassen,
Doch auch gebannt in Mißvertraun.

So Tag und Nacht bist du am Zuge,
Auch sonntags meißelst du dich ein
Und klopfst das Silber in die Fuge
Dann läßt du es - es ist: das Sein.

Auf Deine Lider senk ich Schlummer

Auf deine Lider senk ich Schlummer,
auf deine Lippen send ich Kuß,
indessen ich die Nacht, den Kummer,
den Traum alleine tragen muß.

Um deine Züge leg ich Trauer,
um deine Züge leg ich Lust,
indes die Nacht, die Todesschauer
weben allein durch meine Brust.

Du, die zu schwach, um tief zu geben,
du, die nicht trüge, wie ich bin -
drum muß ich abends mich erheben
und sende Kuß und Schlummer hin.

Zwei Träume

Zwei Träume. Der erste fragte,
wie ist nun dein Gesicht:
was deine Lippe sagte
oder das schluchzend Gewagte
bei verdämmerndem Licht?

Der zweite sah dich klarer:
eine Rose oder Klee,
zart, süß - ein wunderbarer
uralter Weltenbewahrer
der Muschelformen der See.

Wird noch ein dritter kommen?
Der wäre von Trauer schwer:
ein Traum der Muschel erglommen,
die Muschel von Fluten genommen
hin in ein anderes Meer.

Gottfried Benn (2 mei 1886 - 7 juli 1956)

De Engelse schrijfster Esther Freud werd geboren in Londen op 2 mei 1963. Zie ook alle tags voor Esther Freud op dit blog.

Uit: Summer at Gaglow

“Eva sat in a large armchair, looking out through the french windows to where the grass was being clipped and mown, and thought with longing of the moment when Emanuel would come home. She thought how she would climb into his lap and tease him while he read. She would pull at the little hairs that grew singly on his chin and whisper the names of girls Mama had planned for him to marry. Eva shivered as she thought of the people her mother had invited to the party. Smart brash women with loud voices and thick necks. Emanuel would have nothing to do with them, she knew that, and, besides, he had made a promise to her. It was a promise secured on their shared birthday, the year that she'd turned seven, and she'd insisted that he swear to it, pricking his finger with a pin and blotting it against her thumb.

Emanuel's arrival was overshadowed by the talk of war that came with him from Hamburg. `It's only rumour,' he consoled his mother. `The consensus at my university is that there will not be a war,' and he repeated his theory to various groups of guests clustered around the piano in the drawing room or strolling on the upper lawn.

    Emanuel also arrived with a birthday present for Eva. `Did you think you were forgotten?' he teased, and she thanked him nonchalantly, gulping back relief. It was an inlaid Turkish box that shone in shades of rose and amber wood. Set in the centre was a pattern of mother-of-pearl uncurling like a flower. `It has a key,' he told her, and when she twisted it, the box opened to reveal a lining of green felt and her name carved at the back between the hinges.

    Eva had embroidered her brother five white handkerchiefs with his initials and a scattering of pink-eyed flowers in one corner. `He'll never use them,' Bina teased, and Martha laughed that he would most likely hide them at the bottom of a drawer. Eva glared in triumph when Emanuel shook one out and tucked it into the top pocket of his waistcoat, the flowers bursting out against the cloth. He kept it there throughout the afternoon, transferring it to his evening suit when, with the guests, he retired to change for supper.”

Esther Freud (Londen, 2 mei 1963)

De Duitse dichter en schrijver Novalis werd geboren in Oberwiederstedt op 2 mei 1772. Zie ook alle tags voor Novalis op dit blog.

Uit: Hymnen an die Nacht

“1.

Welcher Lebendige, Sinnbegabte, liebt nicht vor allen Wundererscheinungen des verbreiteten Raums um ihn, das allerfreuliche Licht - mit seinen Farben, seinen Stralen und Wogen; seiner milden Allgegenwart, als weckender Tag. Wie des Lebens innerste Seele athmet es der rastlosen Gestirne Riesenwelt, und schwimmt tanzend in seiner blauen Flut - athmet es der funkelnde, ewigruhende Stein, die sinnige, saugende Pflanze, und das wilde, brennende, vielgestaltete Thier - vor allen aber der herrliche Fremdling mit den sinnvollen Augen, dem schwebenden Gange, und den zartgeschlossenen, tonreichen Lippen. Wie ein König der irdischen Natur ruft es jede Kraft zu zahllosen Verwandlungen, knüpft und löst unendliche Bündnisse, hängt sein himmlisches Bild jedem irdischen Wesen um. - Seine Gegenwart allein offenbart die Wunderherrlichkeit der Reiche der Welt.

Abwärts wend ich mich zu der heiligen, unaussprechlichen, geheimnißvollen Nacht. Fernab liegt die Welt - in eine tiefe Gruft versenkt - wüst und einsam ist ihre Stelle. In den Sayten der Brust weht tiefe Wehmuth. In Thautropfen will ich hinuntersinken und mit der Asche mich vermischen. - Fernen der Erinnerung, Wünsche der Jugend, der Kindheit Träume, des ganzen langen Lebens kurze Freuden und vergebliche Hoffnungen kommen in grauen Kleidern, wie Abendnebel nach der Sonne Untergang. In andern Räumen schlug die lustigen Gezelte das Licht auf. Sollte es nie zu seinen Kindern wiederkommen, die mit der Unschuld Glauben seiner harren?

Was quillt auf einmal so ahndungsvoll unterm Herzen, und verschluckt der Wehmuth weiche Luft? Hast auch du ein Gefallen an uns, dunkle Nacht? Was hältst du unter deinem Mantel, das mir unsichtbar kräftig an die Seele geht? Köstlicher Balsam träuft aus deiner Hand, aus dem Bündel Mohn. Die schweren Flügel des Gemüths hebst du empor. Dunkel und unaussprechlich fühlen wir uns bewegt - ein ernstes Antlitz seh ich froh erschrocken, das sanft und andachtsvoll sich zu mir neigt, und unter unendlich verschlungenen Locken der Mutter liebe Jugend zeigt. Wie arm und kindisch dünkt mir das Licht nun - wie erfreulich und gesegnet des Tages Abschied - Also nur darum, weil die Nacht dir abwendig macht die Dienenden, säetest du in des Raumes Weiten die leuchtenden Kugeln, zu verkünden deine Allmacht - deine Wiederkehr - in den Zeiten deiner Entfernung. Himmlischer, als jene blitzenden Sterne, dünken uns die unendlichen Augen, die die Nacht in uns geöffnet. Weiter sehn sie, als die blässesten jener zahllosen Heere - unbedürftig des Lichts durchschaun sie die Tiefen eines liebenden Gemüths - was einen höhern Raum mit unsäglicher Wollust füllt. Preis der Weltköniginn, der hohen Verkündigerinn heiliger Welten, der Pflegerinn seliger Liebe - sie sendet mir dich - zarte Geliebte - liebliche Sonne der Nacht, - nun wach ich - denn ich bin Dein und Mein - du hast die Nacht mir zum Leben verkündet - mich zum Menschen gemacht - zehre mit Geisterglut meinen Leib, daß ich luftig mit dir inniger mich mische und dann ewig die Brautnacht währt.“

Novalis (2 mei 1772 - 25 maart 1801)

Het Novalis-Museum Schloss Oberwiederstedt

De Amerikaanse dichter en vertaler James Stratton Holmes werd geboren in Collins, Iowa, op 2 mei 1924. Zie ook alle tags voor James Holmes op dit blog.

Uit: A Long Night In Leatherland (Verschenen onder het pseudoniem Jacob Lowland)

“It’s Tuesday afternoon. This article needs to be ready by tomorrow evening. I am looking for an excuse. Oh yeah, that thingy on my jacket needs to be mended. Off to Rob’s Gallery.
I am chitchatting with Rob, get a beer from John, I watch the paintings Michael is hanging up for the next exhibition: Phillip Beard. There are some really horny ones.
Then a boy comes in. About twenty years old, blond, shy. Horny, hornier than all those paintings by Phillip Beard. His hands on his back in a handcuffed-position which seems to be innate in him, so natural does it look. He asks Rob:”Please, sir, have you a cockring for me? I should like a leather one, please, sir.”
German accent. He and Rob go downstairs, a few minutes later with a content smile he comes up again and, after some polite talk with Rob, a hesitance, then, shyly towards me:”Goodbye, sir.” Damn, I think after he’s gone, that one’s totally it, I should have grabbed him. Rob thought so too.
Homeward. Bungling, looking at the typewriter, walking up and down. Reading something, eating something, looking for excuses. The image of that boy: I call him Kurt. Shit.
Towards half past ten I give up. Time to explore. Where to begin? It’s Tuesday, so first off to the Spijker. Cheap Nite: wine and booze at half price. I take a bottle anyway because I’ve never got used to the taste of beer from a glass. The familiar atmosphere of a leather and jeans bar: horny tools along the walls, posters and drawings of Tom of Finland-men. But everything just a little too clean.  It’s not very crowded yet, but that changes quickly and towards midnight it’s hardly possible to move. Little leather, lots of denim, a lot of clones. The stench of chique odours becomes more and more penetrating.”

James Holmes (2 mei 1924 - 6 november 1986)

De Frans-Duitse schrijver, essayist en vertaler Georges-Arthur Goldschmidt werd geboren op 2 mei 1928 in Reinbek bij Hamburg. Zie ook alle tags voor Georges-Arthur Goldschmidt op dit blog.

Uit: Ein Wiederkommen

“Das Dröhnen des Zuges wurde jetzt, da man die Berge hinter sich gelassen hatte, vom Heulen des Windes übertönt, der von weither vom Ozean gekommen, bis in die russischen Weiten ziehen würde. In der leicht gewellten Ebene fuhr der Zug durch Felder und Wiesen, von weit ausholenden Eichen gesäumt, deren Kronen in der Mondhelle Nachtschatten warfen. Ganz in der Ferne erriet man Hügelketten, trotz der Dunkelheit ging der Blick ins Endlose, in unermeßliche Ferne. Es war sonderbar, so im Abteil mit sieben anderen, völlig unbekannten Menschen, vier zu vier, gegenüberzusitzen.
     Die Reisenden hatten das Licht im Abteil ausgemacht, manche schliefen und fielen gegen ihren Nachbarn, der, selbst im Halbschlaf, ihn nicht zurückschob. Er, Arthur Kellerlicht, gerade achtzehnjährig, mit zur Hälfte bestandenem Abitur, saß am Gang, natürlich hätte er gerne am Fenster gesessen, da es doch seine ­allererste längere Bahnfahrt durch Frankreich war. Man war von Sallanches um neun Uhr abends abgefahren und sollte zehn Stunden später in Paris, Gare de Lyon, ankommen, dort würde man ihn am nächsten Tag abholen. Ihm gegenüber schlummerte, in sich zusammengesunken, der Baron von Weinbein, der ihn nach Paris begleiten sollte. Im Halbdunkel sah man ihn ungenau, aber Kellerlicht kannte ihn so gut, daß er nicht einmal hinzuschauen brauchte, um ihn zu erkennen, er war der Englischlehrer im Internat, und da sie nur drei Schüler waren, die man auf das Abitur vorbereitete, sah man ihn immer aus nächster Nähe. Da Arthur Kellerlicht links von ihm saß, kannte er jeden Bartstoppel, jede Hautfaser seiner linken Gesichtshälfte, er hatte eine tiefe Stimme und schwarze Haare, die über der Stirn eine gerade Linie bildeten und von der Arthur nicht weg­sehen konnte: Wie war es möglich, daß die Haare so ­genau, jedes für sich, eins neben dem anderen, wuchsen und auf einmal aufhörten, und es von da ab nur noch leicht angefeuchtete, ein wenig fettige, glatte Haut gab, mit unzähligen Poren und hie und da schwarzen Punkten, die die Stirn überzogen. Es gab so viel in einem Gesicht zu sehen, das von sich selbst nicht wußte, wie es aussah.”

Georges-Arthur Goldschmidt (Reinbek, 2 mei 1928)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e mei ook mijn blog van 2 mei 2012 en ook mijn blog van 2 mei 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

02-05-2013 om 21:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Rob Waumans werd geboren in Alkmaar op 2 mei 1977. In februari 2011 verscheen zijn debuutroman "Als je de stad binnenrijdt", over parkeerwachter Gert Verhulst. Daarnaast publiceerde hij korte verhalen in onder andere verhalenbundel Het Beste van Nightwriters, De Brakke Hond en De Revisor. Zijn tweede roman "De nacht van Lolita" verscheen in oktober 2013 bij uitgeverij Atlas Contact. Rob Waumans maakt en presenteert samen met Ivo Victoria de rondreizende literaire voorstelling Waumans' en Victoria's Groot Internationaal Literair Variété Spektakel.

Uit: Als je de stad binnenrijdt

“Mijn moeder ligt in kamer D 2.20. Op het prikbord boven haar hoofdeinde hangen drie kaarten. Op een van de kaarten staat een beer met een grote glimlach. De beer ligt in een bed en daarnaast staat ook een beer, gekleed als een verpleegster. ‘Beterschap!’ staat eronder. Die kaart is van mij. Een andere kaart is van de buurvrouw en die kleine is van mijn broer. Zo is hij dan ook wel weer. Oom Don heeft nooit een kaart gestuurd want hij komt elke dag, net als ik. Hij koopt om de vijf dagen een bos bloemen. In totaal heeft hij al zes bossen bloemen gekocht. Meestal tulpen of rozen, maar zo nu en dan koos hij voor een gemengd boeket. Ik stuurde mijn kaart pas nadat die van mijn broer was bezorgd.
Op de dag dat moeder in het ziekenhuis werd opgenomen, hebben oom Don en ik haar tas gepakt. Als laatst pakte ik het fotolijstje met mijn foto. Die van mijn broer liet ik staan, maar toen ze de volgende dag vroeg of ik die ook wilde neerzetten, heb ik hem alsnog gehaald.
De verpleegster zegt dat moeder bijna de hele dag haar ogen niet heeft geopend. Ik vraag of ze een glas water wil halen. Oom Don zegt dat hij zijn ogen ook niet zou openen als die verpleegster aan zijn bed zou staan. Hij pakt de vaas bloemen van het kastje.
‘Deze hebben het niet lang volgehouden,’ zegt hij. Hij loopt ermee naar het keukentje. Als hij terugkomt, zet hij de lege vaas neer. Het is de eerste keer sinds moeder hier ligt dat er geen bloemen naast haar bed staan. De verpleegster komt terug met een glas water. Ik vraag haar of moeder vandaag goed heeft gegeten.
‘Mwoah,’ zegt ze.
De verpleegsters dragen bijna allemaal dezelfde schoenen. Modellen van een rubberachtig spul in bonte kleuren. Vroeger droeg ik in de zomer waterschoenen. Die van mij hadden een riempje dat vaak irriteerde. Deze niet. Ze dragen ze allemaal, dus onder het ziekenhuispersoneel lijkt er een soort van mode te bestaan.”

 
Rob Waumans (Alkmaar, 2 mei 1977)

02-05-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Wytske Versteeg werd geboren op 2 mei 1983. Zij studeerde in 2005 cum laude af in de politicologie aan de UvA, en werkt momenteel aan een promotieonderzoek op het gebied van wetenschapscommunicatie aan de Universiteit Twente. In het voorjaar van 2012 verscheen haar zeer goed ontvangen romandebuut De Wezenlozen bij uitgeverij Prometheus.
Eerder publiceerde Versteeg bij uitgeverij Lemniscaat het non-fictie boek Dit is geen dakloze, dat onder andere gebaseerd was op haar ervaringen als vrijwilliger in een crisisopvang. Dit is geen dakloze (2008) mengde filosofische literatuur met journalistieke observaties en de ervaringen van daklozen zelf, en werd genomineerd voor de Jan Hanlo Essayprijs Groot.
Wytske Versteeg werkt momenteel aan een nieuwe roman. In het verleden won ze onder andere de Serge Heederik Prijs voor filosofisch schrijftalent en de Kwakoe Literatuurprijs. Wytske Versteeg schrijft niet alleen essays, maar ook verhalen, gedichten en toneelteksten die verschenen in internationale bladen als De Ware Tijd, Streven, de Brakke Hond en Freitag. Naast politicologie studeerde ze ook sociale geografie aan de UvA en drama aan de Hogeschool Gent.

Uit: Boy

“Het lichaam komt altijd naar boven, zo zei die vrouw het.
‘Mensen denken dat het eenvoudig is, om te verdwijnen.’
Ze heette Joke en droeg donkerpaarse tentjurken. Ik had haar in de afgelopen tijd al te vaak in mijn huis gezien; politiemensen wijs je niet de deur, je biedt ze koffie aan. Wanneer ze vaker komen dan je hen zou willen zien verberg je dat ook als het moeite kost – ze zijn immers de enigen die je nog kunnen helpen. Dus haal je appeltaart, alsof dat uitmaakt, alsof ze door zo’n stukje taart nog verder, beter zullen zoeken, ontvang je hen met goed gespeelde hartelijkheid. Daarvoor was het nu te laat, ik zag het al aan hun gezichten toen ik de deur opendeed, maar toch liet ik hen binnen. Er was een protocol voor dit soort dingen, deze situaties moesten ze geoefend hebben.
Haar stem had de verkeerde toon.
Ze waren hier om die zin uit te spreken die ik niet wilde horen. Ik zou mijn handen tegen mijn oren moeten klemmen, heel hard moeten gaan zingen. Een geluid maken, wat voor geluid dan ook, als het maar luid genoeg was om haar boodschap te overstemmen, ongedaan te maken.
‘Ze denken, ik houd ermee op en het is klaar. Maar het lichaam komt altijd weer terug.’
‘Het spijt ons heel erg, mevrouw,’ onderbrak haar partner haar. Hij heette Walter. Hij had de gewoonte om zijn duimen achter de rand van zijn spijkerbroek te steken, zoals cowboys in slechte films dat doen. Ik vroeg me af of hij veel naar detectives keek en daaruit afleidde hoe hij zich moest gedragen, want hij had iets verbitterds dat niet helemaal van hem leek.
Ik bood hun iets te drinken aan, zij weigerden beleefd. Toch stond ik op en maakte thee voor hen, en ze bedankten me, maar raakten hun beker niet aan.”

 
Wytske Versteeg (Amsterdam (?), 2 mei 1983)

02-05-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Tilman Rammstedt werd geboren op 2 mei 1975 in Bielefeld. Zie ook alle tags voor Tilman Rammstedt op dit blog.

Uit: Der Kaiser von China

„Dass mein Großvater zu dem Zeitpunkt, als mich seine vorletzte Postkarte erreichte, bereits tot war, konnte ich nicht wissen. Ich hatte sie ungelesen beiseitegelegt, so wie ich auch die vorangegangenen Postkarten ungelesen beiseitegelegt hatte. Gemeinsam mit den Rechnungen und Wurfsendungen, zwischen denen sie fast täglich lauerten, bildeten sie unter dem Schreibtisch einen immer waghalsigeren Stapel, den ich mit einer alten Zeitung abdeckte, auch wenn das wenig half, ich wusste schließlich, was sich darunter verbarg.

Seit zehn Tagen spielte sich fast alles unter dem Schreibtisch ab. Auf Händen und Füßen kroch ich herum und bewegte mich nur noch in den von außen nicht sichtbaren Bereichen des Zimmers, die Knie mit Spülschwämmen gepolstert. Ich schlief unterm Schreibtisch, ich schmierte mir Brote dort, ich zeichnete einen Sternenhimmel auf die Unterseite der Tischplatte und wartete darauf, dass die zwei Wochen vorbei waren, dass ich glaubhaft aus China zurück sein konnte, um das, was es zu erklären gab, irgendwie zu erklären, eine Erklärung für meinen Großvater, eine für Franziska, eine für meine Geschwister, wenn sie mich bis dahin nicht entdeckt hatten. So schnell wie möglich musste ich mir etwas einfallen lassen, für Postkarten war da keine Zeit, die konnten so lange warten, und auch mein Großvater, so glaubte ich zu wissen, konnte so lange warten, und dann kam der Anruf, und das mit dem Warten hatte sich erübrigt.

Selbstverständlich war ich nicht ans Telefon gegangen, seit zehn Tagen schon war ich nicht mehr ans Telefon gegangen, auf dem Anrufbeantworter hörte ich eine Frau, die mich um einen Rückruf bat. «Es ist dringend», sagte sie, aber ich ahnte schon, dass das nicht stimmte, dass ich es mit dem Undringlichsten  der Welt zu tun hatte, trotzdem rief ich zurück, und aus meinem Großvater wurde ein toter Großvater, aus seiner Postkarte wurde seine vorletzte Postkarte und aus mir etwas sehr Verwirrtes und sehr Einsilbiges."

Tilman Rammstedt (Bielefeld, 2 mei 1975)

02-05-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter Guido Gezelle werd geboren in Brugge op 1 mei 1830. Zie ook mijn blog van 1 mei 2010 en verder de tags voor Guido Gezelle.

Weldadig zonneweer

Weldadig zonneweer,
hoe lang heeft ons verlangen
gewacht naar uwe troost,
geveterd en gevangen
in ‘s winters lastigheid!
Zal ‘t zomer zijn voortaan,
of zult ge, wederher
al, zonne, u duiken gaan?

De mensen danken u
volmondig, en de hoven,
in ‘t eerst aanschouwde groen,
u dankbaarheid beloven;
de vogels vliegen los
en blij; het kwekenoot,
ontdonkerd hier en daar,
de staldeure openstoot.

Daar davert iet dwersdeur
elk wezen; daar zijn stralen
van louter levendheid,
die uit de hemel dalen:
of wat, ontdekt het mij,
wat is die geile stroom,
die alles blij zijn doet,
‘t zij mense, dier of boom?

‘t Is zonneweer; het is...
‘t is zomer; al ‘t geleden,
al ‘t uitgedoogde kwaad
is weg, uit lijf en leden;
de zonne lacht en laaft
het herte los en vrij
van kommer, of het ook
geen dag nog zonne en zij.

Wie zal de goedheid dan,
wie de eeuwig onbegonnen
mildadigheid van Hem,
de dageraad aller zonnen,
verstaande, ootmoediglijk
genoeg, op beide knie'n
aanbidden? wie de naam
vollovend zijn van Dien?

Door de eeuwige eeuwen heen,
geloofd zij ‘t eeuwig Wezen;
zij ‘t eeuwig Licht geloofd,
zo nu zo ooit nadezen:
zij ‘t eeuwig Liefdevier,
het leven van ‘t heelal,
geloofd, zo lange iet is,
of ooit iet wezen zal!

‘k Zal mij van te dichten zwichten

‘k Zal mij van te dichten zwichten,
zo ‘t mijn hart niet wel en gaat:
wie kan rijpe bezen lezen
van een tak die droge staat?

Laat de lieve wonnenbronne,
laat het leutig zonnenvier,
laat de verse blommen kommen,
laat weerom de lente, alhier!

Dan ja, zal ‘k genezen wezen,
opstaan en, gespannen fel,
of ‘t een klare snare ware,
dichten ende deunen wel!

Oneigene

Hetgeen ik niet uitgeve en
hebbe ik niet in,
wie zal mij dat wijten tot schande ?
Mijn herte en mijn tale, mijn
rede en mijn zin,
't is al zo van buiten, 't is
al zo van bin'
't ligt alles daar bloot op mijn handen !

Dan, weg met de oneigene
tale en de schijn
van elders geborgde gepeizen;
mijn zijt gij niet, uw, dat en
wille ik niet zijn ;
dat in mij en aan mij is,
dàt hete ik mijn
oneigene, ik late u, . . . . gaat reizen !

Guido Gezelle (1 mei 1830 – 27 november 1899)

Portret door  H. De Graer, 1905

De Duitse schrijver Johano Strasser werd geboren op 1 mei 1939 in Leeuwarden. Zie ook alle tags voor Johano Strasser op dit blog.

Uit: Kolumbus kam nur bis Hannibal

“Seine Geschäfte ließen sich gut an, sehr gut sogar. Aber dann war im Jahre 1682 der Friedensvertrag zwischen dem Kaiser und den Türken nicht verlängert worden, und nun hatte er schon seit mehr als sechs Wochen keine Nachricht mehr von seinen Geschäftspartnern in Istanbul, Damaskus und Saana erhalten und seit Monaten schon kamen keine Waren mehr aus dem Osmanischen Reich die Donau herauf nach Wien. Als Kolschitzky, den trübsinnigsten Gedanken nachhängend, vor dem Altar kniete und alle seine Stoßgebete ungehört verhallten, stach ihm plötzlich ein Geruch in die Nase, den er seit den Jahren in türkischer Gefangenschaft nicht mehr wahrgenommen hatte.
Verwundert richtete er sich auf, schnüffelte in alle Richtungen und folgte dann der Geruchsspur, bis er an die Tür zur Sakristei kam. Diese war nur angelehnt, und als er sie einen Spaltbreit öffnete, sah er den Küster und den Hauptmann der Domwache mit zwei türkisch aussehenden Fremden auf runden Kissen sitzen, in ihrer Mitte auf einem Tripod einen Kupferkessel, aus dem einer der Fremden dann und wann eine braune Flüssigkeit in zierliche, buntbemalte Porzellantassen goss."

Johano Strasser (Leeuwarden, 1 mei 1939)

De Franse schrijfster Yasmina Reza werd geboren op 1 mei 1960 in Parijs. Zie ook alle tags voor Yasmina Reza op dit blog.

Uit: Desolation (Vertaald door Carol Janeway)

„The word is, you have a good gardener. People say to me, You have a good gardener! What gardener?! A laborer, a workman. He carries things out. You, you do the thinking. Him, he pushes the wheelbarrow and he carries things out. Everything—I've done everything in the garden. People congratulate Nancy on the flowers. I decide on the color scheme and the plants, I site them, I buy the seeds, I buy the bulbs, and her, what does she do?—it gives her an activity, you'll tell me—she plants them. People congratulate her. That's life. The celebration of the superfluous.

I'd like you to explain the word happy.

On Sundays I talk about you with your sister, because I talk about you. You, you think I don't talk about you, but I do talk about you. She tells me, He's happy.

Happy? The other day, at Ren? Fortuny's, some idiot said, "Surely the purpose of life is to be happy." On the way home in the car I said to Nancy, "Did you ever hear anything so banal?" To which Nancy's subtle response was, "So what should it be, according to you?" For her, happiness is legitimate, you know. She's one of those people who think happiness is legitimate.

Do you know her latest accusation? I had a new roller blind made for the laundry room. You know how much the guy wanted to charge me to install the Japanese shade I could buy readymade in any supermarket? Two hundred twenty dollars. I object. I'm not looking to get robbed, you know. Finally, the guy, who's a robber, knocks off $40. You know what upsets her? That I spent a hour and a half getting him down $40. Her argument? You reckon you're worth $40 an hour. Trying to make me mad. And her other argument? The guy has to earn a living. That's how she is.”

Yasmina Reza (Parijs, 1 mei 1960)

De Amerikaanse schrijver Joseph Heller werd geboren in New York op 1 mei 1923. Zie ook alle tags voor Joseph Heller op dit blog.

Uit: Closing Time

“Showing off, old Henry Markowitz -- like my father back then, old Henry Markowitz probably was not much past forty -- would bark commands out till hoarse to the tired women trudging home on thick legs to their small apartments carrying brown bags from the grocery or butcher, who paid him no mind. His two embarrassed daughters ignored him too, little girls, the younger my own age, the other a year or so older. He was shell-shocked, some said, but I do not think that was true. I do not think we even knew what shell-shocked meant.

There were no elevators then in our brick apartment houses, which were three and four stories high, and for the aging and the elderly, climbing steps, going home, could be hell. In the cellars you'd find coal, delivered by truck and spilled noisily by gravity down a metal chute; you'd find a furnace and boiler, and also a janitor, who might live in the building or not and whom, in intimidation more than honor, we always spoke of respectfully by his surname with the title "Mister," because he kept watch for the landlord, of whom almost all of us then, as some of us now, were always at least a little bit in fear. Just one easy mile away was the celebrated Coney Island amusement area with its gaudy lightbulbs in the hundreds of thousands and the games and rides and food stands. Luna Park was a big and famous attraction then, and so was the Steeplechase ("Steeplechase -- the Funny Place") Park of a Mr. George C. Tilyou, who had passed away long before and of whom no one knew much. Bold on every front of Steeplechase was the unforgettable trademark, a striking, garish picture in cartoon form of the grotesque, pink, flat, grinning face of a subtly idiotic man, practically on fire with a satanic hilarity and showing, incredibly, in one artless plane, a mouth sometimes almost a city block wide and an impossible and startling number of immense teeth.”

Joseph Heller (1 mei 1923 – 12 december 1999)

Cover van Gentlemens Quarterly, 1984 

De Nieuwgriekse dichter Yánnis Rítsos werd geboren op 1 mei 1909 in Monemvasia. Zie ook mijn blog van 1 mei 2010 en verder de tags voor Yánnis Rítsos.

Dagelijkse voorvallen

Ze zei hem: «Neem de sleutel mee - en als je
thuiskomt, eender wanneer,
doe open en kom binnen. Je vindt me hier.» Vele jaren
gingen voorbij. Toen hij opendeed:
het eerste wat hij aankeek, in de spiegel aan de kleerkast,
daar, vlak voor de voordeur,
was hij zélf, merkbaar verouderd, met z'n grauwe plunjezak.
Zodus ook hier
alleen híj zélf aan het wachten op zichzelf? Daarnaast,
aan de muur,
met een punaise vastgeprikt, een blaadje: «Wacht op mij.
Ben voor een tijdje in de tuin.»
Hij nam z'n pet,
stak het briefje in z'n zak
en ging weer weg.
De duimspijker bleef achter aan de wand, hij glinsterde
als een insect,
versloten in zijn eigen leven, op een gouden,
warme middag.

Vooravondlied

De kippen pikten nog op straat. De oude
kapiteinsvrouw
zat op de drempel met haar kleinste kleinkind
geborgen tussen haar knieën.
Een jongen sleurde met een mand. De huizen
slordig naast elkaar bij avondval; hun
oude koffers,
ijzeren bedden, tafels, prenten. Een
grammofoon
kraste vermoeid uit een gesloten kamer. En lakens
ontvouwden met vierkant omhaal hun klein verhaal.
De zee was niet te horen.
Een grote, ongeziene hand verhief de stoelen
twee handbreed boven de aarde. Hoe zou de mens
kunnen leven
zonder poëzie?

Vertaald door Guido Demoen

Yánnis Rítsos (1 mei 1909 — 11 november 1990)
Beeld in Monemvasia

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e mei ook mijn blog van 1 mei 2011 deel 2 en ook deel 3.

01-05-2013 om 16:06 geschreven door Romenu  

De Franse schrijfster, scenariste en actrice Yasmina Reza werd geboren op 1 mei 1959 in Parijs.
Reza's vader was een Joodse Iraanse ingenieur van Russische afkomst (zijn familie verliet Moskou toen de bolsjewieken aan de macht kwamen) , en haar moeder was een joods Hongaarse violiste.
Aan het begin van haar carrière  speelde Reza in verschillende nieuwe toneelstukken van Molière en Marivaux . In 1987 schreef ze “Conversations après un enterrement”, waarvoor zij de “Molière de l'auteur francophone vivants” ontving. Ook voor haar tweede toneelstuk “La Traversée de l'hiver” ontving zij in 1990 een prijs, evenals voor ' Art ' dat in 1995 in première ging  in Parijs. Sindsdien is dit stuk wereldwijd opgevoerd en vertaald in meer dan 30 talen.
In 1997 werd haar eerste roman “Hammerklavier”gepubliceerd, in 1999 gevolgd door “Une Désolation”. Haar werk L' Aube le Soir ou la Nuit ( Dageraad Avond of Nacht ), geschreven na een jaar lang de campagne van Nicolas Sarkozy gevolgd te hebben,veroorzaakte een sensatie in Frankrijk.  In 2007 ontving zij voor haar toneelstuk” Le Dieu du Carnage” (God van de slachting), geregisseerd door Jürgen Gosch en voor het eerst in Zürich uitgevoerd,  de Weense Nestroy – Theatreprijs voor de beste Duitstalige voorstelling van het seizoen.

Uit: God of Carnage (Vertaald door Christopher Hampton)

“A living room. No realism. Nothing superfluous.

The Vallons and the Reilles, sitting down, facing one another. We need to sense right away that the place belongs to the Vallons and that the two couples have just met.

In the centre, a coffee table, covered with art books. Two big bunches of tulips in vases.

The prevailing mood is serious, friendly and tolerant.

Véronique So, this is our statement – you'll be doing your own, of course ... 'At 5.30 p.m. on 3rd November, in Aspirant Dunant Gardens, following a verbal altercation, Ferdinand Reille, eleven, armed with a stick, struck our son, Bruno Vallon, in the face. This action resulted in, apart from a swelling of the upper lip, the breaking of two incisors, including injury to the nerve in the right incisor.'

Alain Armed?

Véronique Armed? You don't like 'armed' – what shall We say, Michel, furnished, equipped, furnished with a Stick, is that all right?

Alain Furnished, yes.

Michael 'Furnished with a stick'.

Véronique (making the correction) Furnished. The irony Is, we've always regarded Aspirant Dunant Gardens as A haven of security, unlike Montsouris Park

Michel She's right. We've always said the Monstouris Park no, Aspirant Dunant Garden yes.

Véronique Absolutely. Anyway, thank you for coming. There's nothing to be gained from getting stuck down Some emotional cul-de-sac.

Annette We should be thanking you. We should.

Véronique I don't see that any thanks are necessary. Fortunately, there is still such a thing as the art of co-existence, is there not?

Alain Which the children don't appear to have mastered. At least, not ours!

Annette Yes, not ours! ... What's going to happen to the tooth with the affected nerve? ...

Véronique We don't know yet. They're being cautious about the prognosis. Apparently the nerve hasn't been totally exposed.

Michel Only a bit of it's been exposed.

Véronique Yes. Some of it's been exposed and some of it's still covered. That's why they've decided not to kill the nerve just yet.

Michel They're trying to give the tooth a chance.

Véronique Obviously it would be best to avoid endodontic surgery.

Annette Well, yes ...

Véronique So there'll be an interim period while they Give the nerve a chance to recover.“

Yasmina Reza (Parijs, 1 mei 1959)

01-05-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij de inhuldiging van koning Willem-Alexander

Willem I van Nassau, portret door Antonio Moro

WILLEM DE EERSTE.
                                     Unus, qui restituit rem.

Der Middeneeuwen Zon ging in Euroop verdwijnen,
   en Staatskunst trad in ’t Recht van Ridderoorlogsmoed,
toen ’t Willem van Oranje, ontzagvol, zag verschijnen,
   in staat- en oorlogskunst door Karel opgevoed;
die by de heldenkracht van Ridderlijke Vaderen
   de Wijsheid schittren deed van een verlichten tijd,
en, op de stem van ’t bloed in de onverbasterde aderen,
   aan des Gewetens recht die beiden had gewijd.
Standvastig, moedig, vroom, doordringend, ondoordringbaar,
   beleidvol in den raad, beleidvol in het veld,
door list, noch nood, noch ramp in zijn besluit verwringbaar,
   tot wijken onbekwaam voor de almacht van ’t geweld,
het oog met kalme hoop tot God den Heer geslagen,
   met de eene hand aan ’t zwaard, met de andre aan ’t roer van Staat,
dorst hy den stoutsten kamp, dien ooit Euroop zag, wagen,
   en temde uitheemsch geweld en binnenlandschen haat.
Wat drijfveêr deed die reeks van deugden samenwerken
   tot een zoo grootsch bestaan, tot een zoo heerlijk doel?
Was ’t roemzucht? zucht naar macht, ontspattend aan haar perken?
   Neen! Godsdienst was ’t alleen, en heilig plichtgevoel!
Wie twijfle, de Almacht zelf verklaarde hier haar oordeel!
   Toen Hollands vrije Maagd, beveiligd door zijn hand,
min uit erkentenis dan tot haar eigen voordeel,
   zijn kruin ging sieren met den Vorstelijken band;
toen was het einde daar van dat doorluchtig leven,
   waarnaar zoo menige arm tot dien dag vruchtloos dong.
De kogel des verraads deed grooten Willem sneven —
   hem was een martelkroon bestemd, geen Gravenwrong.

Willem III, prins van Oranje, koning van Engeland

WILLEM DE DERDE.
                                           Hic murus aheneus esto!

In ’t nimmer feilbaar boek des Noodlots stond geschreven,
   dat Frankrijk, zelf in ’t juk eens dwingelands gekneld,
naar de Opperheerschappij der wereld eens zou streven,
   en stichten op haar grond een troon van Algeweld!
De tweede Lodewijk van ’t stamhuis de Bourbonnen
   waant in zijn Babeltrots dien roem voor zich gespaard,
en ’t vleigezang van ’t hof, zoo slaafsch als onbezonnen,
   verheft zijn Koning reeds tot Koning van heel de aard!
Nu ijvren om het Al in Frankrijks wet te dwingen
   de moed in ’t oorlogsveld, de list van ’t kabinet;
het schitterende staal van ridderlijke klingen,
   en ’t goud, dat harten wint en weêrstand nederzet;
en alles waar gelukt aan hun vereenigd pogen,
   had niet één Jongling toen het Staatstooneel betreên.
en met onwrikb’ren moed en steeds hernieuwd vermogen
   der Heerschzucht wapens en haar invloed moê gestreên!
Een Willem is ’t op nieuw, een Willem van Oranje
   voor wien de Dwinglandij, gelijk het Oproer, beeft;
die Frankrijk siddren doet, gelijk zijn Vaadren Spanje,
   en ’t waggelend Euroop zijn evenwicht hergeeft.
Zoo heeft Hy, wien van Nijd men ’t Staatsroer eenmaal weerde,
   niet Holland slechts gered, maar heel Euroop met haar;
ontzaggebiedend groot, wanneer hy triumfeerde,
   maar eindloos grooter nog in onheil en gevaar;
en, als een Josua, die, machtig door vertrouwen,
   den loop stuit van de zon in ’t wentlend hemelveld,
den machtigsten Monarch in ’t stoutst ontwerp weêrhouên,
   en ’t lot, dat de aard bedreigde, een eeuw lang uitgesteld.

Isaäc da Costa (14 januari 1798 – 28 april 1860)

Koning Willem I der Nederlanden

's Konings verjaardag

De koning leev'! de koning leev'!

Zoo klinken stem en snaren:

Dat God hem vreugde en voorspoed geev'

En menig tiental jaren!

Gezegend zij geen vorst als hij:

Dat zingen en dat bidden wij.

Gegroet, gegroet, gij dageraad,

Gegroet uit ieders woning!

Gij ziet geen trouwer onderzaat,

Gij vindt geen braver koning;

Gij voert geen blijder feestdag aan

Dan die voor Neêrland op mogt gaan.

Rijs op, rijs op, gebeden dag!

Gods templen zijn ontsloten;

Daar waaijen vaân en vreugdevlag,

Daar knallen de eereschoten:

De nabuur hoort aan grens en strand

Het feestgejuich van Nederland.

Ook dreunt den Belg, die gloeit van spijt,

Ons luid gejuich in de ooren;

Hij gunt ons niets dan bang gekrijt

En moet ons jublen hooren...

Doch denken we in ons vreugdelied

Aan die ondankbre dwazen niet.

't Is feest, 't is feest! God dank! God lof!

We erkennen 's hemels zegen:

Uit stad en vlek, uit hut en hof

Klimt lof en dank hem tegen;

En, schalt een zang of vloeit een traan,

God heeft hen even goed verstaan.

Gij weet, o vorst! wat wensch het zij,

Dien we u te staamlen trachten:

Geen kindren, meer verkleefd dan wij,

Geen wal van trouwer wachten;

Geen vorst en volk zoo na verwant

Als Nassau is en Nederland.

In nood en dood, in lief en leed,

Zijn we aan elkaâr verbonden;

Het nakroost houdt der vaadren eed,

o Koning, ongeschonden:

Ons goed, ons bloed... beschik, bepaal!

Wij geven 't goud en grijpen 't staal.

Laat ver van hier zich de oproervaân

In 't puin van troonen zetten;

Geev' stout en strafloos de onderdaan

Zijn vorst, als meester, wetten:

Wie met die pest ons naadren zou,

Hier stiet hij op een muur van trouw.

Kruip' staatsbelang, in krijg en vreê,

Langs duizend kromme wegen,

Gij, koning! gij gaat regt door zee

Met ons den springvloed tegen!

Hoe zwarter ginds de valschheid zij,

Te blanker, Neêrland! schittert gij.

's Lands vader leev'! 's lands moeder leev'!

Zoo juichen hart en snaren:

Dat God hen vreugde en voorspoed geev'

En menig tiental jaren!

Onbreekbaar zij onze eendragtsband:

Dat zingt en bidt het vaderland.

Hendrik Tollens  (24 september 1780 - 21 oktober 1856)

Zie voor de schrijvers van de 30^e april ook mijn blog van 30 april 2011 deel 1 en ook deel 2.

30-04-2013 om 06:05 geschreven door Romenu  

De Griekse dichter Konstantínos Petros Kaváfis werd geboren te Alexandrië (Egypte) op 29 april 1863. Zie ook alle tags voor Konstantínos Petros Kaváfis op dit blog.

MORGENZEE

Laat ik hier gaan staan. En laat ook ik even

de natuur aanschouwen. Het vonkende azuur

van morgenzee en wolkeloze hemel, een gele kust:

alles overgoten door een groot, mooi licht.

Laat ik hier gaan staan. En me wijsmaken dat ik dit zie

Ik zag het werkelijk het eerste moment toen ik bleef staan)

en niet ook hier mijn fantasieën,

mijn herinneringen, de droombeelden van de wellust.

Vertaald door Hans Warren en Mario Molengraaf

One Night

The room was cheap and sordid,

hidden above the suspect taverna.

From the window you could see the alley,

dirty and narrow. From below

came the voices of workmen

playing cards, enjoying themselves.

And there on that common, humble bed

I had love’s body, had those intoxicating lips,

red and sensual,

red lips of such intoxication

that now as I write, after so many years,

in my lonely house, I’m drunk with passion again.

Days of 1896   

He became completely degraded. His erotic tendency,

condemned and strictly forbidden

(but innate for all that), was the cause of it:

society was totally prudish.

He gradually lost what little money he had,

then his social standing, then his reputation.

Nearly thirty, he had never worked a full year—

at least not at a legitimate job.

Sometimes he earned enough to get by

acting the go-between in deals considered shameful.

He ended up the type likely to compromise you thoroughly

if you were seen around with him often.

But this isn’t the whole story—that would not be fair.

The memory of his beauty deserves better.

There is another angle; seen from that

he appears attractive, appears

a simple, genuine child of love,

without hesitation putting,

above his honor and reputation,

the pure sensuality of his pure flesh.

Above his reputation? But society,

prudish and stupid, had it wrong.

Vertaald door Edmund Keeley en Philip Sherrard

K. P. Kaváfis (29 april 1863 – 29 april 1923)

De Duitse dichter en schrijver Bernhard Setzwein werd geboren op 29 april 1960 in München. Zie ook alle tags voor Bernhard Setzwein op dit blog.

Uit: Der neue Ton

“Endlich war es wieder wie früher! Vančura vorne, an den Lenker  geklammert, mit seinem breiten Kreuz den Fahrtwind abhaltend, sie, die Bohumila hinter ihm, die Arme um seine Hüften

geschlungen, die Hände vor seinem Bäuchlein verschränkt, zu dessen bierfaßähnlicher Gerundetheit – Bohumila dachte mit Stolz daran – sie seinerzeit als Wirtin der Grünen Jungfernicht unwesentlich beigetragen hatte. Immer hatte sie ihm blind vertraut bei ihren gemeinsamen Ausfahrten, so auch jetzt, nur er wußte, wohin die Reise ging, alles, was sie tat, war, ihre Wange auf seinen Rücken zu legen und auf seine Bewegungen zu lauern, denn die wahre Sozia ahnte die Schräglagen in den Kurven instinktiv voraus und brillierte durch eine Anschmiegsamkeit, die Fahrer und Fahrerin zu einem einzigen vereinten Körper machte. Wenn sie so durch die Kurven glitten als der perfekte Pas de deux für Moped und Landstraße, dann mußte jeder am Rinnstein Stehende, der sie vorbeiknattern sah, denken: Was für ein schönes Paar doch! Zwar war Bohumila dieser Meinung schon immer gewesen, nur Vančura sträubte sich gegen dieses felsenfest stehende Faktum. Eigentlich hätte er sie heiraten

müssen, wenn es mit rechten, nämlich mit Herzensdingen zugegangen wäre, nachdem das mit ihrem Alten passiert war. Aber es ging ja auf der Welt nicht mit rechten Dingen zu. Anstatt vor den Standesbeamten hatte er sie vor die Leiterin des Pflegeheimes geführt. Ach, Bohumila wollte gar nicht mehr daran denken, an diesen größten Verrat ihres Lebens, denn jetzt schien ja doch noch

alles gut zu werden ... sie hatte Vančura schon fast verziehen.”

Bernhard Setzwein (München, 29 april 1960)

De Argentijnse dichteres en schrijfster Alejandra Pizarnik werd geboren op 29 april 1936 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Alejandra Pizarnik op dit blog.

Uit: Tree of Diana (Vertaald door Joseph Mulligan en Patricia Rossi)

          1

I’ve taken the plunge from me to dawn.

I’ve left my body along with the light

& I’ve sung the sadness of what’s born.

            2

These are the versions she puts on the table:

a hole, a wall that shakes...

            3

only the thirst

the silence

no encounter

beware of me my love

beware of the silent one in the desert

of the traveler with a decanted canteen

& of her shadow’s shadow

            4

                                               SO THEN:

Who would stop diving down in search of the tribute

to the little forgotten one. Pay the cold will. The wind will pay.

Pay the rain will. The thunder will pay.

            5

for a minute of fleeting life

one of a kind wide-eyed

for a minute to see

little flowers in the brain

dance like words in a mute’s mouth

Alejandra Pizarnik (29 april 1936 – 25 september 1972)

De Duitse schrijver Walter Kempowski werd geboren in Rostock op 29 april 1929. Zie ook alle tags voor Walter Kempowski op dit blog.

Uit: Hamit

“Nun also die Neunziger, sie werden uns ein Wiedersehen mit der "Hamit" bescheren und manches andere, wenn ich nur immer schön meine Pillen nehme! Wer hätte das gedacht. Morgen fällt auch für uns die Mauer, die ja nach Meinung des Staatsratsvorsitzenden Honecker noch 100 Jahre stehen sollte. Mit Prophezeiungen dieser Art sollte man vorsichtig sein. Hitler hat mit seinen 1000 Jahren ja auch ziemlich vorbeigehauen, mit den vier Jahren jedoch richtig gelegen. Nach vier Jahren war Deutschland in der Tat nicht mehr wiederzuerkennen, so wie er es vorausgesagt hatte. Im vorigen Jahr habe ich mir die "Friedensgrenze", den "Schutzwall" noch angesehen, sauber geharkt, ein Jeep patrouillierte zwischen den Stacheldrähten und Mauern dahin. Und diesseits pflückten Türkenfrauen Melde. Die Visumspflicht für den Arbeiter- und Bauernstaat ist aufgehoben worden. Ich fahre also morgen mit Robert nach drüben, in das "Phänomen", wie Kurt Georg Kiesinger die DDR nannte. Hübsche deutsche Formulierung: "Unrechtsstaat". - "Ostzone" war von Anfang an die richtige Bezeichnung. - "Wie meinen Sie das?": Sie enthielt das Armselige, was der sogenannten DDR bis zum Schluß anhaftete.”

Walter Kempowski (29 april 1929 – 5 oktober 2007)

De Deense schrijver Bjarne Reuter werd geboren op 29 april 1950 in Brønshøj. Zie ook alle tags voor Bjarne Reuter op dit blog.

Uit: Das dunkle Lied des Todes (Vertaald door Gabriele Haefs)

“Sie standen im Halbkreis um das Grab, und wie immer verging eine Weile, ehe sie sich endlich besannen und verstummten. Langsam, fast widerwillig, nahmen sie einander an den Händen, einige senkten die Köpfe, andere zeigten ihr Unbehagen, indem sie mit den Füßen im Kies

scharrten.

Anders schielte zu Betty hinüber, weil sie sonst den Spruch anstimmte, den sie im Chor aufsagten, zuerst auf Latein, dann auf Dänisch, aber an diesem Tag ließ Betty auf sich warten.

Vibe und Tineke starrten in die Luft, als versuchten sie, ihr Kaugummikauen zu synchronisieren. Die Zwillinge Johan und Filip waren wie immer schwer zu durchschauen, aber sie taten es den meisten anderen nach, sie senkten die Köpfe und warteten darauf, dass irgendwer anfing.

Julius Blumendorph schlug vor, sie könnten einfach Leb wohl und war nett heute sagen, aber niemand achtete auf ihn, abgesehen von Franz, der die Kette als Erster brach.

»Ich war jetzt zum letzten Mal hier«, sagte er. »Ich hab einfach keinen Bock mehr auf den Quatsch. Das ist doch nur noch albern.«

Thomas seufzte.

»Bringen wir es hinter uns«, murmelte er.

Anders, Betty, die Zwillinge, Vanessa und Thomas murmelten leise und stockend:

»Caelum non animum mutant qui trans mare currunt.«

Danach zog Betty einen kleinen Blumenstrauß aus ihrer Schultertasche und legte ihn vor den schwarzen Grabstein.”

Bjarne Reuter (Brønshøj, 29 april 1950)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e april ook mijn blog van 29 april 2011 deel 2.

29-04-2013 om 19:15 geschreven door Romenu  

De Chileense dichter en schrijver Roberto Bolaño werd geboren op 28 april 1953 in Santiago de Chile. Zie ook alle tags voor Roberto Bolaño op dit blog.

GODZILLA IN MEXICO

Listen carefully, my son: bombs were falling
over Mexico City
but no one even noticed.
The air carried poison through
the streets and open windows.
You'd just finished eating and were watching
cartoons on TV.
I was reading in the bedroom next door
when I realized we were going to die.
Despite the dizziness and nausea I dragged myself
to the kitchen and found you on the floor.
We hugged. You asked what was happening
and I didn’t tell you we were on death’s program
but instead that we were going on a journey,
one more, together, and that you shouldn’t be afraid.
When it left, death didn’t even
close our eyes.
What are we? you asked a week or year later,
ants, bees, wrong numbers
in the big rotten soup of chance?
We’re human beings, my son, almost birds,
public heroes and secrets.

Ernesto Cardenal and I

I was out walking, sweaty and with hair plastered

to my face

when I saw Ernesto Cardenal approaching

from the opposite direction

and by way of greeting I said:

Father, in the Kingdom of Heaven

that is communism,

is there a place for homosexuals?

Yes, he said.  

And for impenitent masturbators?

For sex slaves?

For sex fools?

For sadomasochists, for whores, for those obsessed  

with enemas,  

for those who can't take it anymore, those who really truly  

can't take it anymore?

And Cardenal said yes.  

And I raised my eyes

and the clouds looked like

the pale pink smiles of cats

and the trees cross-stitched on the hill

(the hill we've got to climb)

shook their branches.  

Savage trees, as if saying

some day, sooner rather than later, you'll have to come

into my rubbery arms, into my scraggly arms,

into my cold arms. A botanical frigidity

that'll stand your hair on end.

Vertaald door Laura Healy

Roberto Bolaño (28 april 1953 – 15 juli 2003)

De Amerikaans schrijfster Nelle Harper Lee werd geboren in Monroeville op 28 april 1926. Zie ook alle tags voor Harper Lee op dit blog.

Uit: To Kill a Mockingbird

“Maycomb was an old town, but it was a tired old town when I first knew it. In rainy weather the streets turned to red slop; grass grew on the sidewalks, the courthouse sagged in the square. Somehow, it was hotter then: a black dog suffered on a summer's day; bony mules hitched to Hoover carts flicked flies in the sweltering shade of the live oaks on the square. Men's stiff collars wilted by nine in the morning. Ladies bathed before noon, after their three-o'clock naps, and by nightfall were like soft teacakes with frostings of sweat and sweet talcum.

People moved slowly then. They ambled across the square, shuffled in and out of the stores around it, took their time about everything. A day was twenty-four hours long but seemed longer. There was no hurry, for there was nowhere to go, nothing to buy and no money to buy it with, nothing to see outside the boundaries of Maycomb County. But it was a time of vague optimism for some of the people: Maycomb County had recently been told that it had nothing to fear but fear itself.

We lived on the main residential street in town--Atticus, Jem and I, plus Calpurnia our cook. Jem and I found our father satisfactory: he played with us, read to us, and treated us with courteous detachment.

Calpurnia was something else again. She was all angles and bones; she was nearsighted; she squinted; her hand was wide as a bed slat and twice as hard. She was always ordering me out of the kitchen, asking me why I couldn't behave as well as Jem when she knew he was older, and calling me home when I wasn't ready to come. Our battles were epic and one-sided. Calpurnia always won, mainly because Atticus always took her side. She had been with us ever since Jem was born, and I had felt her tyrannical presence as long as I could remember.”

Harper Lee (Monroeville, 28 april 1926)
Gregory  Peck als Atticus Finch en Brock Peters als Tom Robinson in de film uit 1962

De Joods-Oostenrijkse dichter, schrijver en journalist Karl Kraus werd geboren in Jičin, Bohemen, Oostenrijk-Hongarije (thans Tsjechië) op 28 april 1874. Zie ook alle tags voorKarl Kraus op dit blog.

Aus jungen Tagen

Nie kann es anders sein.

Nun wirft mein Glaube keinen Schatten mehr.

Von deinem großen Lichte kam er her,

von des Geschlechtes rätselhaftem Schein.

Nun bin ich ganz im Licht,

das milde überglänzt mein armes Haupt.

Ich habe lange nicht an Gott geglaubt.

Nun weiß ich um sein letztes Angesicht.

Wie es den Zweifel bannt!

Wie wirst du Holde klar mir ohne Rest.

Wie halt' ich dich in deinem Himmel fest!

Wie hat die Erde deinen Werth verkannt.

Du gabst dich zum Geschenk

der Welt, ich hab es für dich aufbewahrt.

Ich habe Gott den größten Schmerz erspart.

Geliebte, bleibe deiner eingedenk!

Wie glänzt mir deine Pracht.

Dein Menschliches umarmt, der beten will.

Er heiligt es im Kuß. Wie ist sie still

von Sternen, deiner Nächte tiefste Nacht.

Nie soll es anders sein.

Ob alles Irdische zerbricht und stirbt,

nur dein Zerfall ein geistig Glück verdirbt.

Vergib dich an die Erde nicht, sei Dein!

Bessere Methode

Sie wußten es, sie sagen fest und steif:
das Volk hier ist zur Freiheit noch nicht reif.
Damit das Volk zur Freiheit endlich reife,
zäumt man das losgelassne Pferd beim Schweife.
Es kann das Volk, wer sollt' es nicht begreifen,
nur in der Sklaverei zur Freiheit reifen.

Karl Kraus (28 april 1874 - 12 juni 1936

De Meso-Amerikaanse dichter en filosoof Nezahualcóyotl werd geboren in Texcoco op 28 april 1402. Zie ook alle tags voor Nezahualcóyotl op dit blog.

A PLAIN SPRING SONG

Flowers descend to earth, Life Giver sends them, sacred yellow flowers. Ohuaya ohuaya.

Let all be adorned, princes, lords. Life Giver sends them, these wailing piles of sacred flowers, these golden flowers. Ohuaya ohuaya.

What do our hearts want on this earth? Heart pleasure. Life Giver, let us borrow your flowers, these golden flowers, these wailing flowers. No one can enjoy them forever, for we must depart. Ahuaye ohuaya ohuaya.

Though they may be gold, you will hide them, though they may be your jades, your plumes. We only borrow them. No one can enjoy them forever, for we must depart. Ahuaye ohuaya ohuaya.

O friends, to a good place we've come to live, come in springtime! In that place a very brief moment! So brief is life!

I, Yoyontzin, say, Here our hearts are glad. Friends, we have come to know each other and each other's beautiful words. Yet they are also dark. Ohuaya ohuaya.

Yes, I suffer, grieve, I am joyless, inconsolable on Earth. Ohuaya ohuaya.

I am a hawk. My heart longs for Life Giver God's glory. Here on earth lords are born and they rule through his glory. Ohuaya ohuaya.

Vertaald door John Curl

Nezahualcóyotl (28 april 1402 - 4 juni 1472)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

28-04-2013 om 18:48 geschreven door Romenu  

De Franse dichter Auguste Barbier werd geboren op 28 april 1805 in Parijs. Zie ook alle tags voor Auguste Barbier op dit blog.

La curée (Fragment)

IV
C'est la vierge fougueuse, enfant de la Bastille,
Qui jadis, lorsqu'elle apparut
Avec son air hardi, ses allures de fille,
Cinq ans mit tout le peuple en rut ;
Qui, plus tard, entonnant une marche guerrière,
Lasse de ses premiers amants,
Jeta là son bonnet, et devint vivandière
D'un capitaine de vingt ans
C'est cette femme, enfin, qui, toujours belle et nue,
Avec l'écharpe aux trois couleurs,
Dans nos murs mitraillés tout à coup reparue,
Vient de sécher nos yeux en pleurs,
De remettre en trois jours une haute couronne
Aux mains des Français soulevés,
D'écraser une armée et de broyer un trône
Avec quelques tas de pavés.

V
Mais, ô honte ! Paris, si beau dans sa colère,
Paris, si plein de majesté
Dans ce jour de tempête où le vent populaire
Déracina la royauté,
Paris, si magnifique avec ses funérailles,
Ses débris d'hommes, ses tombeaux,
Ses chemins dépavés et ses pans de murailles
Troués comme de vieux drapeaux ;
Paris, cette cité de lauriers toute ceinte,
Dont le monde entier est jaloux,
Que les peuples émus appellent tous la sainte,
Et qu'ils ne nomment qu'à genoux,
Paris n'est maintenant qu'une sentine impure,
Un égout sordide et boueux,
Où mille noirs courants de limon et d'ordure
Viennent traîner dans leurs flots honteux ;
Un taudis regorgeant de faquins sans courage,
D'effrontés coureurs de salons,
Qui vont de porte en porte, et d'étage en étage,
Gueusant quelque bout de galons ;
Une halle cynique aux clameurs insolentes,
Où chacun cherche à déchirer
Un misérable coin de guenilles sanglantes
Du pouvoir qui vient d'expirer.

Auguste Barbier (28 april 1805 – 14 februari 1882)

Parijs, Le Pont du Carrousel met het Louvre, door Vincent van Gogh, 1886

De Tataarse dichter Ğabdulla Tuqay werd geboren op 28 april 1886 in Qoşlawıç in Kazan, Rusland (tegenwoordig Tatarstan). Zie ook alle tags voor Ğabdulla Tuqay op dit blog.

Autumn

Look around, my friends, autumn is here,

And winter in its white cloak is already near.

The birds are moving southward, flying far away,

They have a better place where it is safe to stay.

The forest dyed in yellow, soon all its leaves are gone,

The harvesters have gathered their grain and corn.

Naked seem the fields, bald like a Tatar’s head,

The lark dives from the sky, hunting for his bread.

Small pockets of grass retain the gleam of silk,

The sun is getting tired – its rays are growing weak.

Darkness ousts the light. It makes me so sad.

The wind is cold and nasty, spins around my head.

Autumn is depressing, as everyone agrees,

Flowers lose their bloom, leafless stand the trees.

A forsaken graveyard is brighter than this field,

Without the summer grass, gone is its glossy shield.

Six months of heavy slumber… So I can shut my eyes,

Oblivious completely to those gloomy skies.

Nothing will awake me, neither heavy wind nor rain,

I will awaken only when spring comes back again.

The carpet of young grass will tempt me to lie down.

Happy I will be like the shah showing off his crown.

I wonder why my people aren’t happy in their land.

So let the day take over, and night come to an end.

Will I ever see this happen while I’m still alive?

Just a dream it is, alas, first I have to die.

Ğabdulla Tuqay (28 april 1886 – 15 april 1913)

Monument in Moskou

De Engelse dichter en vertaler Charles Cotton werd geboren op 28 april 1630 in Beresford in Staffordshire. Zie ook alle tags voor Charles Cotton op dit blog.

The Angler's Ballad  (Fragment)

The boxes and books
For your lines and your hooks,
And, though not for strict need notwithstanding,
Your scissors, and your hone
To adjust your points on,
With a net to be sure for your landing.

All these things being on,
'Tis high time we were gone,
Down, and upward, that all may have pleasure;
Till, here meeting at night,
We shall have the delight
To discourse of our fortunes at leisure.

The day's not too bright,
And the wind hits us right,
And all Nature does seem to invite us;
We have all things at will
For to second our skill,
As they all did conspire to delight us.

Or stream now, or still,
A large pannier will fill,
Trout and grayling to rise are so willing;
I dare venture to say
'Twill be a bloody day,
And we all shall be weary of killing.

Charles Cotton (28 april 1630 – 16 februari 1687)

De Duitse schrijver Bruno Apitz werd geboren in Leipzig op 29 april 1900. Zie ook alle tags voor Bruno Apitz op dit blog.

Uit: Nackt unter Wölfen

„Krämers Spott reizte. Viele lärmten erneut auf.

„Lasst mich sprechen, gottverdammich! – Schließlich habe ich als Lagerältester den größten Brocken zu schleppen und darum auch was zu sagen. – Wieviel Waffen wir eigentlich besitzen, dass weiß ich nicht so genau. Ihr werdet es besser wissen. Aber eines weiß ich! Es werden nicht so viele und so gute Waffen sein, dass wir es mit 6.000 SS-Leuten aufnehmen könnten. Ich weiß auch, daß sich der Kommandant hüten wird, hier ein Leichenfeld zurückzulassen, wenn wir ihn nicht durch unsere eigene Dummheit dazu zwingen!“

„Durch unsere eigene Dummheit?“

„Was bist du für ein Lagerältester?“

„Hört nur, er nimmt den Kommandanten noch in Schutz!“

Bochow griff ein: „Lasst den Lagerältesten zu Ende sprechen.“

Krämer schnaufte.

„Ich weiß nicht, ob ihr alle Kommunisten seid? Ich bin einer! – Hört mir gut zu, damit ihr begreift, was ich meine.“

Er machte eine knappe Pause.

„Wir haben hier im Lager ein kleines Kind versteckt. Sicher wisst ihr davon. Wegen dieses Kindes

haben wir viel durchmachen müssen. Seinetwegen sitzen zwei von uns im Bunker, ihr kennt sie. Wegen

des Kindes hat sich unser Pippig totschlagen lassen. Wegen des Kindes haben viele andere Kumpel

ihren Arsch riskiert. Ihr selbst, wie ihr hier sitzt, seid wegen des Kindes in großer Gefahr gewesen.

Manchmal hing es für das ganze Lager am seidenen Faden. Was war das für eine Dummheit von uns, ein kleines Kind zu verstecken?“

Bruno Apitz (28 april 1900 – 7 april 1979)

28-04-2013 om 18:44 geschreven door Romenu  

De Surinaamse dichteres en schrijfster Astrid Roemer  werd in Paramaribo geboren op 27 april 1947. Zie ook alle tags voor Astrid Roemer op dit blog..

Uit: Maar een struisvogel kan hard lopen, mam

“Op straat gebeurde wat alle dagen onopgemerkt gebeurt: vrouwen, mannen en voertuigen in beweging - ze verdwenen net zo snel uit het zicht als zij er in schoven. Maar het raam gaf weinig uitzicht en de ramen van het huis waar ze tegenaan keek waren gesloten gebleven. Net als haar eigen ramen thuis. Dicht. Potdicht. En hermetisch gesloten zouden ze blijven ook tot ze lucht had gegeven aan haar eigen interieur. Het was een opslagruimte geworden. Ze had er zoveel opgestapeld al die jaren. Er waren zelfs dingen bij die ze totaal was vergeten ook al voelde ze hun gewicht toenemen. Bezwaren hadden haar binnenkant volledig gevuld.

De laatste tijd had ze ademhalingsmoeilijkheden, maagklachten, kuitkramp, buikloop en sinds kort steken in de borst. En zij was niet van plan zich door gekanker te laten overwoekeren - nooit. Daarom bleef ze in deze kamer zitten op dit ontwapenende uur van de donderdag.

Uitzonderlijk is het niet. Om haar heen kronkelden relaties troosteloos verder en werden er kinderen grootgebracht op stabiele puinhopen. Het echt-paren was met de tijd een serieus spel geworden: schaak, mat - schaak, mat en daartussen het geblokkeerde veld waar vooral de kinderen de hoofdrol in speelden - schaak, mat.

Haar eigen zoons bij voorbeeld. Soms vroeg ze zich verbijsterd af waar ze in 's hemelsnaam vandaan waren gekomen: de oudste, ogend als hij - alwetend en onverschillig en zijn vierjarig broertje dat haar lichaam nog niet was ontgroeid. En de abortus. Eenmaal. Tweemaal. Driemaal. Omdat zij geen zin had in nog meer kroost.

Omdat zij maar geen vat kon krijgen op zijn liefdesleven. De laatste keer had hij haar ronduit bespot omdat ze weer tegen haar zin en ondanks haar spiraaltje zwanger was geworden en hij had er manisch op gestaan zijn nakomeling te houden - desnoods alleen maar om aan wederzijdse vrienden en familie te bewijzen dat er nog vruchtbaar gevrijd wordt tussen ons, had hij gelachen.”

Astrid Roemer (Paramaribo, 27 april 1947)

In 1990

De Armeense dichter Hovhannes Shiraz werd geboren op 27 april 1915 in Alexandropol in het toenmalige Russische rijk (tegenwoordig Gyumri). Zie ook alle tags voor Hovhannes Shiraz op dit blog..

MIRACLE NUMBER II

In my dreams this time I saw my Dad
Who was revealed to me just like my Mom.
With full of fear and also joy, I fell into his arms
While he came out of his grave and began to caress me.

We wept in bitterness and also sweetly;
My Dad looked around,
Smiled to Mount Aragats* tenderly
And then said, "My son is alive indeed!"

But when my elderly father looked at Mount Ararat*,
He looked at me in suspicion,
"In what way can you call yourself my son
When our home is now left to be half empty?"

My Dad once again died due to sorrow and misery
And said to me, "My son, if you want me
And my soul to rest in peace,
Don't let my home be half empty...!"

Vertaald door Daniel Janoyan

Hovhannes Shiraz (27 april 1915 – 14 maart 1984)

Bij filmopnamen in Gyumri, 1983, (zittend in de koets)

De Duitse schrijver August Becker werd geboren op 27 april 1828 in Klingenmünster. Zie ook alle tags voor August Becker op dit blog.

Uit: Die Nonnensusel

“Viel tausendmal bin ich diese Straße hin und her gewandert; in jungen Jahren täglich zweimal mit dem Schulränzel auf dem Rücken, um in der Heimat des kräuterkundigen Tabernaemontanus, wo schon die Römer ihre Bergschenken hatten, in das Idiom Cäsars und Xenophons eingeweiht zu werden. Von jeder Höhe, über welche die Straße führt, hatte ich den Anblick des blauen Schwarzwaldes, der, aus dem dunklen Grenzforst der Rheinebene aufsteigend, den Horizont als hohe Gebirgsmauer abschließt. Die Goldammern auf den Schlehdornzweigen, die schnurrende Wachtel am Wiesengraben, der schmetternde Buchfink auf dem Mandelbaum, der oft schon unter Schneeflocken seine Blütenpracht in den kahlen Reben entfaltete, waren mir vertraute Erscheinungen. Kaum bückte ich mich mehr nach den Walnüssen im Straßenstaub, oder im falben Herbstlaub der Hohlwege nach den geplatzten Stachelhülsen der Edelkastanien, die man hier »Kästen« heißt.

Im übrigen waren mir alle Obstbäume am Wege alte Bekannte; insbesondere ein schöner Apfelbaum, der mir schon beim Durchschreiten der langen Dorfgasse von Pleisweiler von ferne gastlich entgegenwinkte. Dieser Apfelbaum, der mich so oft durch seinen Schatten und seine Frucht erquickt hat, stand bei der steinernen Ruhebank zwischen den einander benachbarten Dörfern Pleisweiler und Oberhofen, die politisch und kirchlich eine Gemeinde bilden, in der Nähe eines zertrümmerten Kruzifixes auf einer dornumrankten, moosgrauen Weinbergsmauer, aus deren Spalten mich jedesmal eine goldgrüne Eidechse geheimnisvoll anäugte, wenn ich den gefallenen Sommerapfel von der Straße aufhob. Zuleide konnte ich dem zutraulichen Tierchen nichts tun: denn der Kindermund wußte davon zu erzählen, daß Eidechsen dem Menschen gegen böse Schlangen warnend und helfend beistehen. Scheu zog sich das Geschöpf mit den Märchenaugen nur dann völlig zurück, wenn ich der Gastlichkeit des Apfelbaumes durch einen gutgezielten Steinwurf zu Hilfe kam; darin hatte ich viel Übung, aus bloßer Hand und mit der Schleuder, die ich stets mit mir führte.”

August Becker (27 april 1828 – 23 maart 1891)

Beckers geboortehuis in Klingenmünster 

De Schotse dichter en vertaler Edwin Morgan werd geboren in Glasgow op 27 april 1920. Zie ook alle tags voor Edwin Morgan op dit blog..

The First Men on Mercury

– We come in peace from the third planet.
Would you take us to your leader?

– Bawr stretter! Bawr. Bawr. Stretterhawl?

– This is a little plastic model
of the solar system, with working parts.
You are here and we are there and we
are now here with you, is this clear?

– Gawl horrop. Bawr Abawrhannahanna!

– Where we come from is blue and white
with brown, you see we call the brown
here 'land', the blue is 'sea', and the white
is 'clouds' over land and sea, we live
on the surface of the brown land,
all round is sea and clouds. We are 'men'.
Men come –

– Glawp men! Gawrbenner menko. Menhawl?

– Men come in peace from the third planet
which we call 'earth'. We are earthmen.
Take us earthmen to your leader.

– Thmen? Thmen? Bawr. Bawrhossop.
Yuleeda tan hanna. Harrabost yuleeda.

– I am the yuleeda. You see my hands,
we carry no benner, we come in peace.
The spaceways are all stretterhawn.

– Glawn peacemen all horrabhanna tantko!
Tan come at'mstrossop. Glawp yuleeda!

– Atoms are peacegawl in our harraban.
Menbat worrabost from tan hannahanna.

– You men we know bawrhossoptant. Bawr.
We know yuleeda. Go strawg backspetter quick.

– We cantantabawr, tantingko backspetter now!

– Banghapper now! Yes, third planet back.
Yuleeda will go back blue, white, brown
nowhanna! There is no more talk.

– Gawl han fasthapper?

– No. You must go back to your planet.
Go back in peace, take what you have gained
but quickly.

– Stretterworra gawl, gawl…

– Of course, but nothing is ever the same,
now is it? You'll remember Mercury.

Edwin Morgan (27 april 1920 - 19 augustus 2010)

De Franse schrijver en dichter Jules Lemaître werd geboren op 27 april 1853 in Vennecy, Loiret. Zie ook alle tags voor Jules Lemaître op dit blog..

Uit: Les Rois

„Quand la cour se fut rangée des deux côtés du trône, le roi Christian, très vieux, d'une pâleur de cire, sa barbe blanche étalée sur sa tunique militaire et cachant à moitié le grand cordon de l'Aigle-

Bleu, dit, d'une voix forte de commandement, chevrotante à peine:

—Monsieur le grand chancelier, quand il vous plaira.

Le grand chancelier, comte de Moellnitz, debout au pied de l'estrade, devant une table carrée couverte d'un tapis de pourpre à crépines d'or—la table royale des mélodrames historiques—déroula

un parchemin d'où pendait un sceau rouge plus large qu'une hostie, et, scandant les phrases d'un hochement de sa petite tête d'oiseau déplumé, il lut avec une lenteur et des intonations d'archevêque

officiant:

«Nous, Christian XVI, par la grâce de Dieu roi d'Alfanie, à tous présents et à venir salut.

»Considérant que l'âge et la maladie, sans diminuer notre zèle pour le bien de notre peuple, ne nous permettent plus d'y travailler selon notre désir et nous rendent désormais difficile le gouvernement

de nos États;

»Déléguons généralement tous nos pouvoirs à notre fils aîné et héritier présomptif, Hermann, prince de Marbourg, duc de Fridagne, et ce pour une année à dater du présent jour;

»Ordonnons à tous nos sujets, à tous les officiers des armées de terre et de mer, à tous les magistrats, administrateurs et fonctionnaires constitués d'obéir au prince de Marbourg comme à nousmême;

»Appelons les bénédictions de Dieu sur le prince Hermann, afin qu'il exerce avec sagesse et prudence et pour le plus grand avantage de nos sujets la puissance que nous lui déléguons.”

Jules Lemaître (27 april 1853 – 5 augustus 1914)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e april ook mijn vorige blog van vandaag.

27-04-2013 om 14:15 geschreven door Romenu  

De Brits-Ierse dichter Cecil Day Lewis werd geboren in Ballintogher, Ierland, op 27 april 1904. Zie ook alle tags voor Cecil Day Lewis op dit blog.
 

My Mother’s Sister

I see her against the pearl sky of Dublin

Before the turn of the century, a young woman

With all those brothers and sisters, green eyes, hair

She could sit on; for high life, a meandering sermon

(Church of Ireland) each Sunday, window-shopping

In Dawson Street, picnics at Killiney and Howth…

To know so little about the growing of one

Who was angel and maid-of-all work to my growth!

- Who, her sister dying, took on the four-year

Child, and the chance that now she would never make

A child of her own; who, mothering me, flowered in

The clover-soft authority of the meek.

Who, exiled, gossiping home chat from abroad

In roundhand letters to a drift of relations –

Squires’, Goldsmiths, Overends, Williams’ – sang the songs

Of Zion in a strange land.  Hers the patience

Of one who made no claims, but simply loved

Because that was her nature, and loving so

Asked no more than to be repaid in kind.

If she was not a saint, I do not know

What saints are…Buying penny toys at Christmas

(The most a small purse could afford) to send her

Nephews and nieces, sh’d never have thought the shop

Could shine for me one day in Bethlehem splendour.

Exiled again, after ten years, my father

Remarrying, she faced the bitter test

Of charity – to abdicate in love’s name

From love’s contentful duties.  A distressed

Gentle woman housekeeping for strangers;

Later, companion to a droll recluse

Clergyman brother in rough-pastured Wexford,

She lived for all she was worth – to be of use.

She bottle plums, she visited parishioners.

A plain habit of innocence, a faith

Mildly forbearing, made her one of those

Who, we were promised, shall inherit the earth

…Now, sunk in one small room of a Rathmines

Old people’s home, helpless, beyond speech

Or movement, yearly deeper she declines

To imbecility – my last link with childhood.

The battery’s almost done: yet if I press

The button hard – some private joke in boyhood

I teased her with – there comes upon her face

A glowing of the old, enchanted smile.

So, still alive, she rots.  A heart of granite

Would melt at this unmeaning sequel, Lord,

How can this be justified, how can it

Be justified?

Cecil Day Lewis (27 april 1904 – 22 mei 1972)

De Engelse schrijfster en feministe Mary Wollstonecraft werd geboren in Hoxton (nu Londen) op 27 april 1759. Zie ook mijn blog van 27 april 2009 en ook mijn blog van 27 april 2010.

Uit: Maria, or the Wrongs of Woman

“Abodes of horror have frequently been described, and castles, filled with spectres and chimeras, conjured up by the magic spell of genius to harrow the soul, and absorb the wondering mind. But, formed of such stuff as dreams are made of, what were they to the mansion of despair, in one corner of which Maria sat, endeavouring to recall her scattered thoughts!

Surprise, astonishment, that bordered on distraction, seemed to have suspended her faculties, till, waking by degrees to a keen sense of anguish, a whirlwind of rage and indignation roused her torpid pulse.

One recollection with frightful velocity following another, threatened to fire her brain, and make her a fit companion for the terrific inhabitants, whose groans and shrieks were no unsubstantial sounds of

whistling winds, or startled birds, modulated by a romantic fancy, which amuse while they affright; but such tones of misery as carry a dreadful certainty directly to the heart. What effect must they then have produced on one, true to the touch of sympathy, and tortured by maternal

apprehension!

Her infant's image was continually floating on Maria's sight, and the first smile of intelligence remembered, as none but a mother, an unhappy mother, can conceive. She heard her half speaking half cooing, and felt the little twinkling fingers on her burning bosom--a bosom bursting with the nutriment for which this cherished child might now be pining in vain. From a stranger she could indeed receive the maternal aliment, Maria was grieved at the thought--but who would watch her with a

mother's tenderness, a mother's self-denial?”

Mary Wollstonecraft (27 april 1759 – 10 september 1797)

Portret door John Opie, 1797

De Oostenrijkse schrijver Hans Bemmann werd geboren op 27 april 1922 in Groitzsch nabij Leipzig. Zie ook mijn blog van 27 april 2009.

Uit: Stein und Flöte

“Aber er fragte sich auch, wohin man geraten mochte, wenn man an der Verlässlichkeit seines eigenen Verstandes zu zweifeln begann. Wonach sollte man sich richten, wenn nirgends eine greifbare Wegmarke den Horizont in messbare Abschnitte gliederte? Das würde sein, als ritte man ohne Weg und Ziel über die grenzenlose Steppe, und selbst dort gab es ja noch das ewig kreisende Muster der Gestirne, das dem Kundigen die Richtung wies, wenn er bereit war, sich den Gesetzen ihrer Bewegung anzuvertrauen. Was aber, wenn diese Lichtpunkte einmal ihre geregelte Bahn verlassen sollten? Wer sagt einem, dass sie dies nicht schon längst getan hatten, ohne dass man es hätte merken können?”

Hans Bemmann (27 april 1922 – 1 april 2003)

De Amerikaanse toneelschrijver August Wilson (eig. Frederick August Kittel) werd geboren op 27 april 1945 in Pittsbugh. Zie ook alle tags voor August Wilson op dit blog.

Uit: Fences

“Okay, Troy...you're right. I'll take care of your baby for you...cause...like you say...she's innocent...and you can't visit the sins of the father upon the child. A motherless child has got a hard time. From right now...this child got a mother. But you a womanless man.”

(…)

“Don't you think I ever wanted other things? Don't you think I had dreams and hopes? What about my life? What about me. Don't you think it ever crossed my mind to want to know other men? That I wanted to lay up somewhere and forget about my responsibilities? That I wanted someone to make me laugh so I could feel good? You not the only one who's got wants and needs. But I held on to you, Troy. I took all my feelings, my wants and needs, my dreams...and I buried them inside you. I planted myself inside you and waited to bloom. And it didn't take me no eighteen years to find out the soil was hard and rocky and it wasn't never gonna bloom.”

August Wilson (27 april 1945 – 2 oktober 2005)

Scene uit „Fences“ met Danzel Washington en Viola Davis, Broadway, 2010 

De Turkse prediker, schrijver en dichter Fethullah Gülen werd geboren in Korucuk, Erzurum, op 27 april 1941 Zie ook alle tags voor Fethullah Gülen op dit blog.

Dawn Comes in Dreams

The spirit wanders through the night
To find a way out
Toward that which it seeks and longs for
Travels with the hope of recovering what is lost

Travels from the reason to the heart
To bereft of power
To distinguish the hopeful
from among the hopeless causes
There’s a cold war between realities and imaginings

Dawn comes in dreams
When everything turns pale in the dead hours of the night
Dawn comes in dreams

Dreams are always vivid
Full of color
There when a man looks deep
Into unfathomed oceans
Beholds the past
The far future and what is near to come
What is old about to be replaced or renewed?

Dawn comes in dreams
When realities are too dark to endure
Dawn comes in dreams

In darkness a man suffers
The extreme of loneliness
When mouths are tight-lipped
As if zip-fastened
He wishes to sprout wings and fly
To the realms beyond and fly

Dawn comes in dreams
When events begin to drive me to give up hope
Dawn comes in dreams

Fethullah Gülen (Korucuk, 27 april 1941)

De Poolse schrijver Martin Gray werd geboren als Mietek Grayewski in Warschauop 27 april 1922. Zie ook alle tags voor Martinn Gray op dit blog.

Uit: Au Nom de Tous les Miens

“Parfois, nous allions vers la Vistule en suivant les Allées de Jérusalem jusqu'au pont Poniatowski. Nous traversions les jardins Krasinski. Des Juifs marchandaient entre eux. Ils me semblaient toujours vêtus des mêmes pardessus noirs, ils étaient pauvres. Mais je ne savais pas ce qu'était la pauvreté. Je ne savais même pas vraiment que nous étions juifs. Nous célébrions les grandes fêtes mais nous avions des catholiques dans notre famille. Nous étions entre les deux religions et mon père, grand, droit, avec sa main forte, me paraissait être à lui seul le début du monde. Nous rentrions, je traînais dans l'Ogrod Saski, les derniers jardins avant la rue Senatorska. Chez nous. Mon père ouvrait la porte : je me souviens encore d'une odeur douce, des cris de mes deux frères. Ma mère était là et la table mise. C'était avant ma naissance, bien avant, une époque de beau temps qui s'acheva avec l'été 1939.
Brusquement, la guerre. Mon père est en uniforme d'officier, il me prend par les épaules et je me rends compte que je suis presque aussi grand que lui. Nous laissons ma mère et mes deux frères à la maison et nous partons, tous les deux, vers la gare. Dans les rues tout est déjà différent : des soldats en groupes, des camions, les premières queues devant les magasins. Nous marchons côte à côte sur la chaussée, épaule contre épaule, il ne me tient plus par la main : je suis un homme. Il m'a crié quelque chose de la fenêtre de son wagon que je n'ai pas entendu et je me suis retrouvé seul dans la rue. Il me semble que c'est ce jour-là que nous avons eu le premier bombardement : j'ai regardé les bombardiers argentés à croix noire qui volaient bas, en formation de trois.
- Rentre ici.
Un policier polonais hurlait dans ma direction depuis un porche où s'agglutinaient des passants affolés. Je me suis mis à courir dans la rue déserte : il faut que je rentre chez moi, je n'obéis à personne.”

Martin Gray (Warschau, 27 april 1922)

27-04-2013 om 14:11 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Bernard Malamud werd op 26 april 1914 in Brooklyn, New York, geboren. Zie ook alle tags voor Bernard Malamud op dit blog. 

Uit: The Tenants

“Lesser catching sight of himself in his lonely glass wakes to finish his book. He smelled the living earth in the dead of winter. In the distance mournful blasts of a vessel departing the harbor. Ah, if I could go where it's going. He wrestles to sleep again but can't, unease like a horse dragging him by both bound legs out of bed. I've got to get up to write, otherwise there's no peace in me. In this regard I have no choice. "My God, the years." He flings aside the blanket and standing unsteadily by the loose-legged chair that holds his clothes slowly draws on his cold pants. Today's another day.Lesser dresses unwillingly, disappointing surprise, because he had gone to bed in a fire of desire to write in the morning. His thoughts were sweet, impatient for tomorrow. He goes to sleep in anticipation and wakes resistant, mourning. For what? Whom? What useless dreams intervene? Though he remembers none although his sleep is stuffed with dreams, Lesserreveries one touched with fear: Here's this stranger I meet on the stairs."Who you looking for, brother?" "Who you callin brother, mother?"Exit intruder. Yesterday's prowler or already today's? Levenspiel in disguise? A thug he's hired to burn or blow up the joint? It's my hyperactive imagination working against the grain. Lesser makes things hard for himself for certain reasons. That's a long tale but right now it means he doesn't know how to end his book. Nor why the ending, this time, is so hard to come by if you've invented every step that leads to it, though some crumble when you look hard at them. Still, it's bound to come, it always has. Maybe it's some kind of eschatological dodge? Like an end is more than I can stand? Each book I write nudges me that much closer to death? As soon as he ends one he begins another.Now that the imagination is imagining Lesser imagines it done, the long labor concluded at last. Relief, calm, mornings in bed for a month. Dawn on the sea, rose lighting the restless waves touching an island waking, breathing the fresh breath of its trees, flowers, bayberry bushes, seashells.”

Bernard Malamud (26 april 1914 – 18 maart 1986)

De Spaanse dichter Vincente Aleixandre (eig. Vicente Pío Marcelino Cirilo Aleixandre y Merlo) werd geboren op 26 april 1898 in Sevilla. Zie ook alle tags voor Vincente Aleixandre op dit blog. 

On the Way to School

I rode my bicycle to school.
Along a peaceful street that ran through the center of the noble,
   mysterious city.
I rode by, surrounded by lights, and the carriages made no noise.
They passed, majestic, pulled by distinguished bays or chestnuts
   that moved with a proud bearing.
How they lifted their hooves as they went along, like gentlemen,
   precise,
not disdaining the world, but studying it
from the sovereign grace of their manes!
And inside, what? Old ladies, scarcely a little more than lace,
silent ornaments, stuck-up hairstyles, ancient velvet:
a pure silence passing, pulled by the heavy shining animals.

I rode my bicycle, I almost had wings, I was inspired.
And there were wide sidewalks along that sunny street.
In the sunlight, some sudden butterfly hovered over the carriages
   and then, along the sidewalks,
over the slow strollers made of smoke.
But they were mothers taking their littlest children for a walk.
And fathers who, in their offices of glass and dreams...
I looked as I went by.
I sailed through the sweet smoke, and the butterfly was no stranger.
Pale in the iridescent winter afternoon,
she spread herself out in the slow street as over a sheltered,
   sleepy valley.
And I saw her swept up sometimes to hang suspended
over what could as well have been the pleasant bank of a river.
Ah, nothing was terrible.
The street had a slight grade and up I went, driven on.
A wind swept the hats of the old ladies.
It wasn't hurt by the peaceful canes of the gentlemen.
And it lit up like an imaginary rose, a little like a kiss, on the
   cheeks of the children.
The trees in a row were a motionless vapor, gentle
suspended under the blue. And by now nearly up in the air,
I hurried past on my bicycle and smiled...
and I remember perfectly
how I folded my wings mysteriously on the very threshold of the
   school.

Vertaald door Stephen Kessler

Vicente Aleixandre (26 april 1898 – 14 december 1984)

De Nederlandse dichter Leo Stilma werd geboren op 26 april 1953 in Hilversum. Zie ook alle tags voor Leo Stilma op dit blog.  

OUD WORDEN

Waar ik bang voor ben

is niet

de tijd dat ik kwijlen ga

mijn benen al bij bewegen

breken, dat ik gezichten even

snel verwissel als de dagen

en mijn stoel een schuilplaats

is tegen de boze wereld buiten.

Het is niet voor de tijd

dat mijn vrienden alleen

op oude foto’s lachen

de telefoon steeds rinkelt

voor rouw en berichten

over gladde natte straten

en afbrokkelende botten

het is voor de tijd

dat niemand meer

mijn voornaam weet

waar ik bang voor ben.

Leo Stilma (Hilversum, 26 april 1953)

Hilversum, het Raadhuis van Dudok

De Duitse dichteres en schrijfster Hannelies Taschau werd geboren op 26 april 1937 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Hannelies Taschau op dit blog. 

ICH WERDE WACH ICH SEHE

sofort die Sterne und denke daran
zu bleiben
Was trennt mich von Euch Junge
Sterne sind kühler und strahlen
mehr infrarotes als sichtbares
Licht ab Was trennt mich von
euch es kann nicht wichtiger sein
als das was uns verbindet
Was die Entstehung eines Sterns
auslöst ist noch nicht bekannt

Der letzte

wird der erste Tag

Wir haben uns mehrmals um

Heute gedreht in tiefer

Befriedigung Gleich will man

dass alles so bleibt

Mit Trotz statt Gewissheit

Pilze gegessen

Durstlöschendes Wette

Hannelies Taschau (Hamburg, 26 april 1937)

De Nederlandse dichter en schrijver Theun de Vries werd geboren in Veenwouden op 26 april 1907. Zie ook alle tags voor Theun de Vries op dit blog. 

Terugkeer

De groote rust en de bezinning zinken

in mij als regens in een dooden tuin.

Na dezen waanzin en dit zelfverminken

keer ik terug. Nog ligt de droom in puin,

maar buiten waar men bruggen bouwt, wijd bogend,

en waar de stroom versnelt tot vurig licht,

word ik van nieuwe liefde en trots almogend -

En ik vergeet en wandel opgericht.

Nu eindlijk valt het masker van de dagen

en de verbijstrende eenzaamheid vergaat.

Zij kwam van ver. De blindelingsche vlagen

van wanhoop stierven aan mijn hart, verzaad.

Een vrouw wier handen in de mijne lagen

riep met éen lach den dood uit mijn gelaat.

Praeludium

Onder donkere vrouwenoogen

ben ik verwonderd ontwaakt;