De Brits-Ierse dichter Cecil Day Lewis werd geboren in Ballintogher, Ierland, op 27 april 1904. Zie ook alle tags voor Cecil Day Lewis op dit blog.
 

My Mother’s Sister

I see her against the pearl sky of Dublin

Before the turn of the century, a young woman

With all those brothers and sisters, green eyes, hair

She could sit on; for high life, a meandering sermon

(Church of Ireland) each Sunday, window-shopping

In Dawson Street, picnics at Killiney and Howth…

To know so little about the growing of one

Who was angel and maid-of-all work to my growth!

- Who, her sister dying, took on the four-year

Child, and the chance that now she would never make

A child of her own; who, mothering me, flowered in

The clover-soft authority of the meek.

Who, exiled, gossiping home chat from abroad

In roundhand letters to a drift of relations –

Squires’, Goldsmiths, Overends, Williams’ – sang the songs

Of Zion in a strange land.  Hers the patience

Of one who made no claims, but simply loved

Because that was her nature, and loving so

Asked no more than to be repaid in kind.

If she was not a saint, I do not know

What saints are…Buying penny toys at Christmas

(The most a small purse could afford) to send her

Nephews and nieces, sh’d never have thought the shop

Could shine for me one day in Bethlehem splendour.

Exiled again, after ten years, my father

Remarrying, she faced the bitter test

Of charity – to abdicate in love’s name

From love’s contentful duties.  A distressed

Gentle woman housekeeping for strangers;

Later, companion to a droll recluse

Clergyman brother in rough-pastured Wexford,

She lived for all she was worth – to be of use.

She bottle plums, she visited parishioners.

A plain habit of innocence, a faith

Mildly forbearing, made her one of those

Who, we were promised, shall inherit the earth

…Now, sunk in one small room of a Rathmines

Old people’s home, helpless, beyond speech

Or movement, yearly deeper she declines

To imbecility – my last link with childhood.

The battery’s almost done: yet if I press

The button hard – some private joke in boyhood

I teased her with – there comes upon her face

A glowing of the old, enchanted smile.

So, still alive, she rots.  A heart of granite

Would melt at this unmeaning sequel, Lord,

How can this be justified, how can it

Be justified?

Cecil Day Lewis (27 april 1904 – 22 mei 1972)

De Engelse schrijfster en feministe Mary Wollstonecraft werd geboren in Hoxton (nu Londen) op 27 april 1759. Zie ook mijn blog van 27 april 2009 en ook mijn blog van 27 april 2010.

Uit: Maria, or the Wrongs of Woman

“Abodes of horror have frequently been described, and castles, filled with spectres and chimeras, conjured up by the magic spell of genius to harrow the soul, and absorb the wondering mind. But, formed of such stuff as dreams are made of, what were they to the mansion of despair, in one corner of which Maria sat, endeavouring to recall her scattered thoughts!

Surprise, astonishment, that bordered on distraction, seemed to have suspended her faculties, till, waking by degrees to a keen sense of anguish, a whirlwind of rage and indignation roused her torpid pulse.

One recollection with frightful velocity following another, threatened to fire her brain, and make her a fit companion for the terrific inhabitants, whose groans and shrieks were no unsubstantial sounds of

whistling winds, or startled birds, modulated by a romantic fancy, which amuse while they affright; but such tones of misery as carry a dreadful certainty directly to the heart. What effect must they then have produced on one, true to the touch of sympathy, and tortured by maternal

apprehension!

Her infant's image was continually floating on Maria's sight, and the first smile of intelligence remembered, as none but a mother, an unhappy mother, can conceive. She heard her half speaking half cooing, and felt the little twinkling fingers on her burning bosom--a bosom bursting with the nutriment for which this cherished child might now be pining in vain. From a stranger she could indeed receive the maternal aliment, Maria was grieved at the thought--but who would watch her with a

mother's tenderness, a mother's self-denial?”

Mary Wollstonecraft (27 april 1759 – 10 september 1797)

Portret door John Opie, 1797

De Oostenrijkse schrijver Hans Bemmann werd geboren op 27 april 1922 in Groitzsch nabij Leipzig. Zie ook mijn blog van 27 april 2009.

Uit: Stein und Flöte

“Aber er fragte sich auch, wohin man geraten mochte, wenn man an der Verlässlichkeit seines eigenen Verstandes zu zweifeln begann. Wonach sollte man sich richten, wenn nirgends eine greifbare Wegmarke den Horizont in messbare Abschnitte gliederte? Das würde sein, als ritte man ohne Weg und Ziel über die grenzenlose Steppe, und selbst dort gab es ja noch das ewig kreisende Muster der Gestirne, das dem Kundigen die Richtung wies, wenn er bereit war, sich den Gesetzen ihrer Bewegung anzuvertrauen. Was aber, wenn diese Lichtpunkte einmal ihre geregelte Bahn verlassen sollten? Wer sagt einem, dass sie dies nicht schon längst getan hatten, ohne dass man es hätte merken können?”

Hans Bemmann (27 april 1922 – 1 april 2003)

De Amerikaanse toneelschrijver August Wilson (eig. Frederick August Kittel) werd geboren op 27 april 1945 in Pittsbugh. Zie ook alle tags voor August Wilson op dit blog.

Uit: Fences

“Okay, Troy...you're right. I'll take care of your baby for you...cause...like you say...she's innocent...and you can't visit the sins of the father upon the child. A motherless child has got a hard time. From right now...this child got a mother. But you a womanless man.”

(…)

“Don't you think I ever wanted other things? Don't you think I had dreams and hopes? What about my life? What about me. Don't you think it ever crossed my mind to want to know other men? That I wanted to lay up somewhere and forget about my responsibilities? That I wanted someone to make me laugh so I could feel good? You not the only one who's got wants and needs. But I held on to you, Troy. I took all my feelings, my wants and needs, my dreams...and I buried them inside you. I planted myself inside you and waited to bloom. And it didn't take me no eighteen years to find out the soil was hard and rocky and it wasn't never gonna bloom.”

August Wilson (27 april 1945 – 2 oktober 2005)

Scene uit „Fences“ met Danzel Washington en Viola Davis, Broadway, 2010 

De Turkse prediker, schrijver en dichter Fethullah Gülen werd geboren in Korucuk, Erzurum, op 27 april 1941 Zie ook alle tags voor Fethullah Gülen op dit blog.

Dawn Comes in Dreams

The spirit wanders through the night
To find a way out
Toward that which it seeks and longs for
Travels with the hope of recovering what is lost

Travels from the reason to the heart
To bereft of power
To distinguish the hopeful
from among the hopeless causes
There’s a cold war between realities and imaginings

Dawn comes in dreams
When everything turns pale in the dead hours of the night
Dawn comes in dreams

Dreams are always vivid
Full of color
There when a man looks deep
Into unfathomed oceans
Beholds the past
The far future and what is near to come
What is old about to be replaced or renewed?

Dawn comes in dreams
When realities are too dark to endure
Dawn comes in dreams

In darkness a man suffers
The extreme of loneliness
When mouths are tight-lipped
As if zip-fastened
He wishes to sprout wings and fly
To the realms beyond and fly

Dawn comes in dreams
When events begin to drive me to give up hope
Dawn comes in dreams

Fethullah Gülen (Korucuk, 27 april 1941)

De Poolse schrijver Martin Gray werd geboren als Mietek Grayewski in Warschauop 27 april 1922. Zie ook alle tags voor Martinn Gray op dit blog.

Uit: Au Nom de Tous les Miens

“Parfois, nous allions vers la Vistule en suivant les Allées de Jérusalem jusqu'au pont Poniatowski. Nous traversions les jardins Krasinski. Des Juifs marchandaient entre eux. Ils me semblaient toujours vêtus des mêmes pardessus noirs, ils étaient pauvres. Mais je ne savais pas ce qu'était la pauvreté. Je ne savais même pas vraiment que nous étions juifs. Nous célébrions les grandes fêtes mais nous avions des catholiques dans notre famille. Nous étions entre les deux religions et mon père, grand, droit, avec sa main forte, me paraissait être à lui seul le début du monde. Nous rentrions, je traînais dans l'Ogrod Saski, les derniers jardins avant la rue Senatorska. Chez nous. Mon père ouvrait la porte : je me souviens encore d'une odeur douce, des cris de mes deux frères. Ma mère était là et la table mise. C'était avant ma naissance, bien avant, une époque de beau temps qui s'acheva avec l'été 1939.
Brusquement, la guerre. Mon père est en uniforme d'officier, il me prend par les épaules et je me rends compte que je suis presque aussi grand que lui. Nous laissons ma mère et mes deux frères à la maison et nous partons, tous les deux, vers la gare. Dans les rues tout est déjà différent : des soldats en groupes, des camions, les premières queues devant les magasins. Nous marchons côte à côte sur la chaussée, épaule contre épaule, il ne me tient plus par la main : je suis un homme. Il m'a crié quelque chose de la fenêtre de son wagon que je n'ai pas entendu et je me suis retrouvé seul dans la rue. Il me semble que c'est ce jour-là que nous avons eu le premier bombardement : j'ai regardé les bombardiers argentés à croix noire qui volaient bas, en formation de trois.
- Rentre ici.
Un policier polonais hurlait dans ma direction depuis un porche où s'agglutinaient des passants affolés. Je me suis mis à courir dans la rue déserte : il faut que je rentre chez moi, je n'obéis à personne.”

Martin Gray (Warschau, 27 april 1922)

27-04-2013 om 14:11 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Bernard Malamud werd op 26 april 1914 in Brooklyn, New York, geboren. Zie ook alle tags voor Bernard Malamud op dit blog. 

Uit: The Tenants

“Lesser catching sight of himself in his lonely glass wakes to finish his book. He smelled the living earth in the dead of winter. In the distance mournful blasts of a vessel departing the harbor. Ah, if I could go where it's going. He wrestles to sleep again but can't, unease like a horse dragging him by both bound legs out of bed. I've got to get up to write, otherwise there's no peace in me. In this regard I have no choice. "My God, the years." He flings aside the blanket and standing unsteadily by the loose-legged chair that holds his clothes slowly draws on his cold pants. Today's another day.Lesser dresses unwillingly, disappointing surprise, because he had gone to bed in a fire of desire to write in the morning. His thoughts were sweet, impatient for tomorrow. He goes to sleep in anticipation and wakes resistant, mourning. For what? Whom? What useless dreams intervene? Though he remembers none although his sleep is stuffed with dreams, Lesserreveries one touched with fear: Here's this stranger I meet on the stairs."Who you looking for, brother?" "Who you callin brother, mother?"Exit intruder. Yesterday's prowler or already today's? Levenspiel in disguise? A thug he's hired to burn or blow up the joint? It's my hyperactive imagination working against the grain. Lesser makes things hard for himself for certain reasons. That's a long tale but right now it means he doesn't know how to end his book. Nor why the ending, this time, is so hard to come by if you've invented every step that leads to it, though some crumble when you look hard at them. Still, it's bound to come, it always has. Maybe it's some kind of eschatological dodge? Like an end is more than I can stand? Each book I write nudges me that much closer to death? As soon as he ends one he begins another.Now that the imagination is imagining Lesser imagines it done, the long labor concluded at last. Relief, calm, mornings in bed for a month. Dawn on the sea, rose lighting the restless waves touching an island waking, breathing the fresh breath of its trees, flowers, bayberry bushes, seashells.”

Bernard Malamud (26 april 1914 – 18 maart 1986)

De Spaanse dichter Vincente Aleixandre (eig. Vicente Pío Marcelino Cirilo Aleixandre y Merlo) werd geboren op 26 april 1898 in Sevilla. Zie ook alle tags voor Vincente Aleixandre op dit blog. 

On the Way to School

I rode my bicycle to school.
Along a peaceful street that ran through the center of the noble,
   mysterious city.
I rode by, surrounded by lights, and the carriages made no noise.
They passed, majestic, pulled by distinguished bays or chestnuts
   that moved with a proud bearing.
How they lifted their hooves as they went along, like gentlemen,
   precise,
not disdaining the world, but studying it
from the sovereign grace of their manes!
And inside, what? Old ladies, scarcely a little more than lace,
silent ornaments, stuck-up hairstyles, ancient velvet:
a pure silence passing, pulled by the heavy shining animals.

I rode my bicycle, I almost had wings, I was inspired.
And there were wide sidewalks along that sunny street.
In the sunlight, some sudden butterfly hovered over the carriages
   and then, along the sidewalks,
over the slow strollers made of smoke.
But they were mothers taking their littlest children for a walk.
And fathers who, in their offices of glass and dreams...
I looked as I went by.
I sailed through the sweet smoke, and the butterfly was no stranger.
Pale in the iridescent winter afternoon,
she spread herself out in the slow street as over a sheltered,
   sleepy valley.
And I saw her swept up sometimes to hang suspended
over what could as well have been the pleasant bank of a river.
Ah, nothing was terrible.
The street had a slight grade and up I went, driven on.
A wind swept the hats of the old ladies.
It wasn't hurt by the peaceful canes of the gentlemen.
And it lit up like an imaginary rose, a little like a kiss, on the
   cheeks of the children.
The trees in a row were a motionless vapor, gentle
suspended under the blue. And by now nearly up in the air,
I hurried past on my bicycle and smiled...
and I remember perfectly
how I folded my wings mysteriously on the very threshold of the
   school.

Vertaald door Stephen Kessler

Vicente Aleixandre (26 april 1898 – 14 december 1984)

De Nederlandse dichter Leo Stilma werd geboren op 26 april 1953 in Hilversum. Zie ook alle tags voor Leo Stilma op dit blog.  

OUD WORDEN

Waar ik bang voor ben

is niet

de tijd dat ik kwijlen ga

mijn benen al bij bewegen

breken, dat ik gezichten even

snel verwissel als de dagen

en mijn stoel een schuilplaats

is tegen de boze wereld buiten.

Het is niet voor de tijd

dat mijn vrienden alleen

op oude foto’s lachen

de telefoon steeds rinkelt

voor rouw en berichten

over gladde natte straten

en afbrokkelende botten

het is voor de tijd

dat niemand meer

mijn voornaam weet

waar ik bang voor ben.

Leo Stilma (Hilversum, 26 april 1953)

Hilversum, het Raadhuis van Dudok

De Duitse dichteres en schrijfster Hannelies Taschau werd geboren op 26 april 1937 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Hannelies Taschau op dit blog. 

ICH WERDE WACH ICH SEHE

sofort die Sterne und denke daran
zu bleiben
Was trennt mich von Euch Junge
Sterne sind kühler und strahlen
mehr infrarotes als sichtbares
Licht ab Was trennt mich von
euch es kann nicht wichtiger sein
als das was uns verbindet
Was die Entstehung eines Sterns
auslöst ist noch nicht bekannt

Der letzte

wird der erste Tag

Wir haben uns mehrmals um

Heute gedreht in tiefer

Befriedigung Gleich will man

dass alles so bleibt

Mit Trotz statt Gewissheit

Pilze gegessen

Durstlöschendes Wette

Hannelies Taschau (Hamburg, 26 april 1937)

De Nederlandse dichter en schrijver Theun de Vries werd geboren in Veenwouden op 26 april 1907. Zie ook alle tags voor Theun de Vries op dit blog. 

Terugkeer

De groote rust en de bezinning zinken

in mij als regens in een dooden tuin.

Na dezen waanzin en dit zelfverminken

keer ik terug. Nog ligt de droom in puin,

maar buiten waar men bruggen bouwt, wijd bogend,

en waar de stroom versnelt tot vurig licht,

word ik van nieuwe liefde en trots almogend -

En ik vergeet en wandel opgericht.

Nu eindlijk valt het masker van de dagen

en de verbijstrende eenzaamheid vergaat.

Zij kwam van ver. De blindelingsche vlagen

van wanhoop stierven aan mijn hart, verzaad.

Een vrouw wier handen in de mijne lagen

riep met éen lach den dood uit mijn gelaat.

Praeludium

Onder donkere vrouwenoogen

ben ik verwonderd ontwaakt;

een licht had den nachttuin doorvlogen

en smetteloos vervolmaakt.

Van een eenzaam stormachtig leven

geleid in verneedring en schuld

werd de laatste schemer vergeven

en een uiterste droom is vervuld:

Tusschen heldere horizonnen,

omringd van zee en wind,

is een goddelijk glanzen begonnen

over wereld en menschenkind.

Theun de Vries (26 april 1907 – 21 januari 2005)

Portret door Joop Sjollema, 1970
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e april ook mijn blog van 26 april 2011 deel 1 en eveneens deel 2

26-04-2013 om 15:40 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Ted Kooser werd geboren op 25 april 1939 in Ames, Iowa. Zie ook alle tags voor Ted Kooser op dit blog.

In the Basement of the Goodwill Store

In musty light, in the thin brown air   

of damp carpet, doll heads and rust,   

beneath long rows of sharp footfalls   

like nails in a lid, an old man stands   

trying on glasses, lifting each pair

from the box like a glittering fish   

and holding it up to the light

of a dirty bulb. Near him, a heap   

of enameled pans as white as skulls   

looms in the catacomb shadows,   

and old toilets with dry red throats   

cough up bouquets of curtain rods.

You’ve seen him somewhere before.   

He’s wearing the green leisure suit   

you threw out with the garbage,   

and the Christmas tie you hated,   

and the ventilated wingtip shoes   

you found in your father’s closet   

and wore as a joke. And the glasses   

which finally fit him, through which   

he looks to see you looking back—

two mirrors which flash and glance—

are those through which one day

you too will look down over the years,   

when you have grown old and thin   

and no longer particular,

and the things you once thought   

you were rid of forever

have taken you back in their arms.

Untitled [Each time I go outside]

Each time I go outside

the world is different.

This has happened all my life.

*

The clock stopped at 5:30

for three months. Now it's always time to quit work,

have a drink, cook dinner.

*

"What I would do for wisdom,"

I cried out as a young man.

Evidently not much. Or so it seems.

Even on walks I follow the dog.

*

Old friend,

perhaps we work too hard

at being remembered.

Ted Kooser (Ames, 25 april 1939)

De Engelse dichter, schrijver, criticus en letterkundige James Fenton werd geboren op 25 april 1949 in Lincoln. Zie ook alle tags voor James Fenton op dit blog.

A German Requiem (Fragment)

The better for the widow, that she should not live in fear of surprise,
The better for the young man, that he should move at liberty between the armchairs,
The better that these bent figures who flutter among the graves
Tending the nightlights and replacing the chrysanthemums
Are not ghosts,
That they shall go home.
The bus is waiting, and on the upper terraces
The workmen are dismantling the houses of the dead.

*

But when so many had died, so many and at such speed,
There were no cities waiting for the victims.
They unscrewed the name-plates from the shattered doorways
And carried them away with the coffins.
So the squares and parks were filled with the eloquence of young cemeteries:
The smell of fresh earth, the improvised crosses
And all the impossible directions in brass and enamel.

*

'Doctor Gliedschirm, skin specialist, surgeries 14-16 hours or by appointment.'
Professor Sarnagel was buried with four degrees, two associate memberships
And instructions to tradesmen to use the back entrance.
Your uncle's grave informed you that he lived in the third floor, left.
You were asked please to ring, and he would come down in the lift
To which one needed a key...

James Fenton (Lincoln, 25 april 1949)

De Engelse dichter Walter John de la Mare werd geboren op 25 april 1873 in Charlton, Kent. Zie ook alle tags voor Walter John de la Mare op dit blog.

All But Blind

All but blind
In his chambered hole,
Gropes for worms
The four-clawed mole.

All but blind
In the burning day,
The barn owl
Blunders on her way.

And blind as are
These three to me,
So blind to someone
I must be.

Alone

The abode of the nightingale is bare,
Flowered frost congeals in the gelid air,
The fox howls from his frozen lair:
Alas, my loved one is gone,
I am alone:
It is winter.

Once the pink cast a winy smell,
The wild bee hung in the hyacinth bell,
Light in effulgence of beauty fell:
I am alone:
It is winter.

My candle a silent fire doth shed,
Starry Orion hunts o'erhead;
Come moth, come shadow, the world is dead:
Alas, my loved one is gone,
I am alone;
It is winter.

Walter John de la Mare (25 april 1873 – 22 juni 1956)

Portret door William Rothenstein 

De Amerikaanse schrijver Ross Franklin Lockridge Jr. werd geboren op 25 april 1914 in Bloomington, Indiana. Zie ook alle tags voor Ross Franklin Lockridge Jr.op dit blog.

Uit: Raintree County

“ --The wisdom of the mythmakers is still with us, Professor. The profoundest mystery in the world is the existence of Another. Erotic love is the intense awareness of this Other, a Sacred Place. The lover bears the golden bough of godlike appetite and mysterious power and passes through the dismal wood that lies at the portals of Tartarus. Among the gibbering shades, he presses in with mortal thrust, making the boat of Charon heavy with his unusual weight. He bears the golden bough to the inmost shrine of the earth-goddess where he repeats the ancient frenzy. As you say, this rite is not unconnected with blood and death, for the renewal of form is possible only by the destruction of form. Love is a sweet death. A million die that one may reach the mark.
     He beheld the fading beauty of the day over Waycross. Now the roofs of the town were drenched in a last red bath of fire. A few rays thrust through to paint the green body of a nymph and touch the pooled and spouting fountain with golden light. The children were little blind swimmers in the valley of the day's receding brightness. Corn filled the earth with blind roots. All things were bathed in light and longing.
     --We'll never go any farther than those broken stones beside the inland ocean, the Perfessor said. The corn god is gone, and we have --behold!--only the corn.
     He took a long pull at his bottle, coughed, and sighed.
     --The world is still full of divinity and strangeness, Mr. Shawnessy said. The scientist stops, where all men do, at the doors of birth and death. He knows no more than you and I why a seed remembers the oak of twenty million years ago, why dust acquires the form of a woman, why we behold the earth in space and time. He hasn't yet solved the secret of a single name upon the earth. We may pluck the nymph from the river, but we won't pluck the river from ourselves: this coiled divinity is still all murmurous and strange. There are sacred places everywhere. The world is still man's druid grove, where he wanders hunting for the Tree of Life.”

Ross Franklin Lockridge Jr. (25 april 1914 – 6 maart 1948)

Hier met vriend Malcolm Correll (rechts) in 1937 

De Duitse dichter en schrijver Richard Anders werd geboren op 25 april 1928 in Ortelsburg, tegenwoordig Szczytno, Polen. Zie ook alle tags voor Richard Anders op dit blog.

Dreißig Jahre danach

Pans Stunde in Berlin, die Bewohner

vor der Mittsagshitze in die Wälder,

an die Seen geflohn, endlich wieder Stille

in der abgedunkelten Wohnung.

Durch einen Spalt im Vorhang flimmert

Durch die Jahre, die lauten, nach der Kindheit

Ein anderer Sommer, der tiefer

Die Baumschatten schwärzt.

Und drüben an der Wand, wo kein Geräusch

Durch das Bildglas kommt, steht ein alter Himmel

Über dem Feldweg, der Wiese,

die nie aufhört zu grünen, als wäre

auf die Vergangenheit in jenem Januar

kein Schnee gefallen, kein Schnee auf

alle früheren Sommer, und die Stille

nicht gebrochen von Geschützdonner.

Traum hat keine Zeit. Jeder Baum im Stadtpark

Ist aus dem Paradies verpflanzt, wo

Jemand spielt, der vielleicht schon tot ist,

ein Kind mit Greisenfalten, dessen Photo vergilbt.

Richard Anders (Ortelsburg, 25 april 1928)
Ortelsburg (Szczytno)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e april ook mijn blog van 25 april 2012 deel 2.

25-04-2013 om 18:53 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Erik Menkveld werd geboren op 25 april 1959 in Eindhoven. Zijn vader werkte bij Philips, die radiofabrieken startte in verre landen. Vandaar dat zijn lagere schooljaren in Tanzania en Ghana plaatsvonden. Hij sprak toen Engels, waar hij later profijt van had. In Doorn bezocht hij daarna de middelbare school. Na zijn studie Nederlands in Amsterdam was Menkveld van 1987 tot 1998 fondsredacteur van Uitgeverij De Bezige Bij. Sinds 1998 was hij stafmedewerker bij Poetry International te Rotterdam. Met ingang van jaargang 2000 was hij redacteur van het literaire tijdschrift Tirade.Samen met Margaretha H. Schenkeveld bezorgde hij de briefwisseling tussen A. Roland Holst en diens oom en tante Richard en Henriëtte Roland Holst (verschenen in de reeks Privé Domein bij De Arbeiderspers, 1989). In 1995 verscheen bij de bibliofiele uitgeverij De Lange Afstand Erik Menkvelds poëziedebuut “Koebeest en vrouwdier”. Deze bundel werd in 1996 gevolgd door “Lente”, eveneens bij De Lange Afstand. Officieel debuteerde Erik Menkveld als dichter in 1997 bij Uitgeverij De Bezige Bij met de bundel “De karpersimulator”, waarin beide genoemde bibliofiele bundels zijn opgenomen. “De karpersimulator” werd in 1998 bekroond met de C. Buddingh'-prijs voor het beste Nederlandstalige debuut, en met de Van der Hoogtprijs. Ook werd de bundel dat jaar genomineerd voor de VSB Poëzieprijs. Nieuw werk van Erik Menkveld verscheen in tijdschriften als Raster, De Revisor en De Gids. Najaar 2000 verscheen zijn tweede bundel “Schapen nu!”, in 2005 gevolgd door “Prime time”.

Boerenbui

Hevige aandrang te eggen of te gieren?
Een tractor te kopen? Nuchtere
kalveren voor de mesterij?

Red één ongeschoren schaap
bij nacht en ontij uit de sloot, bekijk
het liefste varken op worstkwaliteit, eet

twaalf sneeën zelfverbouwd roggebrood.
En vergeet niet bij rooien of poten
op klompen te lopen en overal bij.

Meestal waait het dan wel over.
En anders ben je onherroepelijk
geboren voor de boerderij.

Alles mag je worden

Het springzaad knapt, de brempeulen
knallen open en jij ligt er in je wieg
als een popelend boontje bij.

Alles mag je worden van mij: zeeman,
boswachter, archeoloog. Of -
als je leven ingewikkelder loopt –

gesponsord ontdekker van aangroei
werende stoffen voor scheepsverf,
alleenstaand paddenstoelenfotograaf,

pacht- en beestenlijstenonderzoeker
van verdwenen Drentse keuterijen…
Behalve ongelukkig. Beloofd?

 
Erik Menkveld (Eindhoven, 25 april 1959)

25-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, essayist en criticus Frans Coenen werd in Amsterdam geboren op 24 april 1866. Zie ook alle tags voor Frans Coenen op dit blog.

Uit: Verveling

“Boven onder 't dak was 't al broeiheet, met een benauwden reuk van versch hout en door de zon gestoofd lood. Een heen-en-weer geklos over den vloer, en de hooge stem van fräulein Böhmer, de eigenares van 't hôtel, klonken uit een kamer aan het eind van een middengangetje.

‘Da sind Sie endlich!’ riep 't fräulein Henriette toe, haar vriendelijk lachend aanziend, in de groote, bruine, uitpuilende oogen, een schalke vogelachtige uitdrukking.

Zij had over 't geheel veel van een oud-verweerd spekpoppetje op een trumeau, met haar kleine lijfje onder 't groote eironde hoofd, rood en zon-verbrandend, met glanzend zwart haar.

‘Na, was sagen Sie jetz! ist's nicht hübsch geworden hier?! Wird ihre Freundin hier nicht ganz heimisch sein? ging zij voort en wees in 't rond op 't nieuw hardblauw behang en de tullen gordijntjes, met de roodlinten embracetjes voor 't raam.

Henriette knikte vriendelijk van ja. Zij was pas drie dagen geleden uit Holland gekomen, doch al op heel goeden voet met de eigenares, die haar overal brjriep waar wat te zien was.

In haar huiselijke omgeving in Amsterdam, stond Henriette de Wal anders niet bekend als iemand, die gauw vertrouwelijk was. Haar donkere oogen, onder de fljne wenkbrauwen, zagen gewoonlijk hoog en onverschillig uit 't witte smalle gezicht en om de smalle bloedelooze lippen van haar kleinen mond was een trotsche, afwijzende trek.

Maar thans gloeide er iets innigs, een zachte dankbaarheid in den blik, waarmee zij naar buiten tuurde en haar mond was droomerig even-geopend.

Zoo luisterde zij met schijnbare belangstelling naar 't levendig zelfbehagelijk geratel van fräulein Böhmer, een lang relaas van alles wat er hier en in 't hoofdgebouw nog aan de kamers moest gedaan worden,.... van buiten, vochtig en koel, kwam 't onregelmatig, frisch geplas van de fontein tot hen,... toen 't kleine menschje op eens zich zelf onderbrak:

‘Aber jetz musz ich eilen, sonst wird mein diner nicht fertig,... gehen Si mit, fräulein?’

Frans Coenen (24 april 1866 - 23 juni 1936)

De Amerikaanse schrijver en acteur Eric Bogosian werd geboren op 24 april 1953 in Woburn, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Eric Bogosian op dit blog.

Uit: Mall

"MAL!" Mary's voice cut like an airhorn through the aging ranch house. Past the framed needlepoint-by-numbers, past the mute upright piano, past the dusty royal blue-and-gold Encyclopedia Americana, past the dripping bathroom faucet, over the wall-to-wall rugs flat with beaten paths, past the circa-1962 pole lamp, down the dark hallway, under the door of the TV den and into Mal's ear.

"Malcolm! You want your dinner now?"

Mal was as still as a lizard on a warm rock, pupils dilated, absorbing the TV images across the close air of the darkened room.

Mal knew how concerned his mother was regarding his relationship with food. She had discussed his problem with the doctors and the therapists and they had informed her that one way to tell if Mal was abusing any mood elevators was if he had no appetite or if he was particularly active. Clutching this inside information close to her chest Mary felt she had the upper hand. But Mal knew something neither his mom nor the doctors knew: A) if necessary, he could force himself to eat; and B) sometimes when he was speeding on crystal meth he didn't move at all. Instead he directed all his energy into his thoughts and became pure consciousness. Which was what he had been doing for the past three months. Mary thought he had been watching TV or sleeping. But she was wrong. For ninety days, Mal had been thinking and planning, his thoughts as convoluted as a fever patient's nightmare.

Even now, Mal jammed one more conceptual log into the inferno of his brainpan, a memory. The tan brick church embraced by its tiny lawn; the bone white Mary weeping over bloody geraniums; the darkly shellacked doors agape. Inside the cool, frankincense-infused building, Father Donleavy, no, Father Donahue, no, Father Donavon, no, Father Fuckface, that's it, Father Fuckface with the scraped-red cheekskin, is blabbing: Jesus said this and Jesus said that.”

Eric Bogosian (Woburn, 24 april 1953)

De Amerikaanse dichter en schrijver Robert Penn Warren werd geboren op 24 april 1905 in Guthrie, Kentucky. Zie ook alle tags voor Robert Penn Warren op dit blog.

Dead Horse In Field

In the last, far field, half-buried
In barberry bushes red-fruited, the thoroughbred
Lies dead, left foreleg shattered below knee,
A .30-30 in heart. In distance,
I now see gorged crows rise ragged in wind. The day
After death I had gone for farewell, and the eyes
Were already gone—that
The beneficent work of crows. Eyes gone,
The two-year-old could, of course, more readily see
Down the track of pure and eternal darkness.

A week later I couldn’t get close. The sweet stink
Had begun. That damned wagon mudhole
Hidden by leaves as we galloped—I found it.
Spat on it. As a child would. Next day
The buzzards. How beautiful in air!—carving
The slow, concentric, downward pattern of vortex, wing-glint
On wing-glint. From the house,
Now with glasses, I see
The squabble and pushing, the waggle of wattle-red heads.

At evening I watch the buzzards, the crows,
Arise. They swing black in nature’s flow and perfection,
High in sad carmine of sunset. Forgiveness
Is not indicated. It is superfluous. They are
What they are.

How long before I go back to see
That intricate piece of
Modern sculpture, white now,
Assuming in stasis
New beauty! Then,
A year later, I’ll see
The green twine of vine, each leaf
Heart-shaped, soft as velvet, beginning
Its benediction.

It thinks it is God.

Can you think of some ground on which that may be gainsaid?

Robert Penn Warren (24 april 1905 – 15 september 1989)
Portret door Conrad A. Albrizio, 1935

De Duitse schrijver Michael Schaefer werd geboren op 24 april 1976 in Bielefeld. Zie ook alle tags voor Michael Schaefer op dit blog.

Uit: Touch me, Coach!

„Das Martyrium beginnt Stolz streicht Evan sein T-Shirt mit dem Aufdruck „SV Bergfeld“ und dem stilisierten „B“ als Zeichen des Sportclubs glatt. Ursprünglich wollte er in den Elite-Sportverein im Nachbarort Gotteshagen eintreten. Seine sportlichen Leistungen hätten Evan ohne Weiteres für den Elite-Club qualifiziert. Aber Evan hatte diese Pläne über Bord geworfen, als er einen Brief von einem alten Freund bekam. Der acht Jahre ältere Julian zog damals von Frankreich nach Deutschland, nachdem sein Vater in der Großstadt Stuttgart einen Job als Manager einer großen internationalen Firma angenommen hatte. Julian zog in die Villa neben Evan und stellte sich bei seinen neuen Nachbarn vor.

Damals war Evan gerade sechs Jahre und Julian vierzehn. Als Evan Julian das erste Mal sah, glaubte er, ihm stehe ein Mädchen gegenüber. Julians Gesicht war kindlich gezeichnet und seine weichen, blonden Haare trug er halblang. Sein schüchternes und strahlendes Lächeln war nicht von dieser Welt. Evan fühlte sofort eine tiefe Verbundenheit zu diesem Jungen. Julian kümmerte sich auch wirklich intensiv um ihn. Er half ihm in der Schule, ging oft mit ihm draußen spielen und war für Evan sein bester Freund.

Nachdem Evans Vater bei einem Autounfall ums Leben kam, kümmerte sich Julian nicht nur um Evan, sondern nahm auch Evans Mutter viel Arbeit ab. In dieser Zeit bewies Julian sein unheimliches Talent für Haushalt und Reinlichkeit, und dass er sich aus Evan und seiner Mutter viel machte. Evans Mutter konnte die Villa allerdings nicht weiter finanzieren und musste sie ein halbes Jahr später verkaufen. Evan zog mit seiner Mutter in das rund 300 km entfernte Bergfeld in ein kleineres Haus. Dort arbeitet sie bis heute halbtags im Sekretariat des Schulzentrums von Bergfeld. Bevor sie aber Stuttgart verließen, hatte Julian Evan erzählt, dass er später Lehrer werden möchte.“

Michael Schaefer (Bielefeld, 24 april 1976)

Cover

De Zwitser dichter, schrijver, essayist en criticus Carl Friedrich Georg Spitteler (eig. Carl Felix Tandem) werd geboren op 24 april 1845 in Liestal bij Basel. Zie ook alle tags voor Carl Spitteler op dit blog.

Satyr

Ich schritt mit einer jungen hübschen Frau und schwieg,

Weil mir ein ander Frauenbild vor Augen stieg.

Da kam ein Satyrschmetterling, vom Glanz betrogen,

Mit Ungestüm auf meinen Ärmelknopf geflogen;

Und ob er da auch weder Saft noch Honig fand,

Pocht' er mit ausgestrecktem Rüssel unverwandt.

"Haben Sie je," begann ich, "gnäd'ge Frau, geseh'n

Solch ein verbohrtes, eigensinnig Nichtversteh'n?

Müht sich das Tier und pocht mit stets erneuter Frist,

Um Honig zu erzwingen da, wo keiner ist!"

""Ein Herr,"" versetzte sie ""ist gleichwohl mir bekannt,

Mit dessen Unverstand ist's schlimmer noch bewandt.

Da er, von keinem Mißerfolge je belehrt,

Jahraus jahrein zu zweien Augen wiederkehrt

Und Spott und Klatsch verzeiht und seinen Wert vergißt,

Um Liebe zu ersingen da, wo keine ist.""

Was tun? - - Sie aber schmunzelte vergnügt und heiter:

""Und nun? - Was haben Sie? Erzählen Sie doch weiter!""

Carl Spitteler (24 april 1845 – 29 december 1924)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e april ook mijn blog van 24 april 2012 deel 2 en ook deel 3.

24-04-2013 om 19:26 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en schrijver William Shakespeare werd geboren in Londen op, vermoedelijk, 23 april 1564. Zie ook alle tags voor William Shakespeare op dit blog.

Uit: Othello

“ACT I

SCENE I. Venice. A street.

Enter RODERIGO and IAGO

RODERIGO

Tush! never tell me; I take it much unkindly

That thou, Iago, who hast had my purse

As if the strings were thine, shouldst know of this.

IAGO

'Sblood, but you will not hear me:

If ever I did dream of such a matter, Abhor me.

RODERIGO

Thou told'st me thou didst hold him in thy hate.

IAGO

Despise me, if I do not. Three great ones of the city,

In personal suit to make me his lieutenant,

Off-capp'd to him: and, by the faith of man,

I know my price, I am worth no worse a place:

But he; as loving his own pride and purposes,

Evades them, with a bombast circumstance

Horribly stuff'd with epithets of war;

And, in conclusion,

Nonsuits my mediators; for, 'Certes,' says he,

'I have already chose my officer.'

And what was he?

Forsooth, a great arithmetician,

One Michael Cassio, a Florentine,

A fellow almost damn'd in a fair wife;

That never set a squadron in the field,

Nor the division of a battle knows

More than a spinster; unless the bookish theoric,

Wherein the toged consuls can propose

As masterly as he: mere prattle, without practise,

Is all his soldiership. But he, sir, had the election:

And I, of whom his eyes had seen the proof

At Rhodes, at Cyprus and on other grounds

Christian and heathen, must be be-lee'd and calm'd

By debitor and creditor: this counter-caster,

He, in good time, must his lieutenant be,

And I--God bless the mark!--his Moorship's ancient.

RODERIGO

By heaven, I rather would have been his hangman.”

William Shakespeare (23 april 1564 – 23 april 1616)

John Douglas Thompson als Othello (Shakespeare & Company, Lenox, Massachusetts, 2009)

De Oekraïense schrijver Andrey Kurkov werd geboren op 23 april 1961 in Leningrad. Zie ook alle tags voor Andrey Kurkov op dit blog.

Uit: Death and the Penguin (Vertaald door George Bird)

“First, a stone landed a metre from Viktor’s foot. He glanced back. Two louts stood grinning, one of whom stooped, picked up another from a section of broken cobble, and bowled it at him, skittler-fashion. Viktor made off at something approaching a racing walk and rounded the corner, telling himself the main thing was not to run. He paused outside his block, glancing up at the hanging clock: 9.00. Not a sound. No one about. He went in, now no longer afraid. They found life dull, ordinary people, now that entertainment was beyond their means. So they bowled cobbles.

As he turned on the kitchen light, it went off again. They had cut the power, just like that. And in the darkness he became aware of the unhurried footfalls of Misha the penguin.

Misha had appeared chez Viktor a year before, when the zoo was giving hungry animals away to anyone able to feed them. Viktor had gone along and returned with a king penguin. Abandoned by his girlfriend the week before, he had been feeling lonely. But Misha had brought his own kind of loneliness, and the result was now two complementary lonelinesses, creating an impression more of interdependence than of amity.

Unearthing a candle, he lit it and stood it on the table in any empty mayonnaise pot. The poetic insouciance of the tiny light sent him to look, in the semi-darkness, for pen and paper. He sat down at the table with the paper between him and the candle; paper asking to be written on. He he been a poet, rhyme would have raced across the white. But he wasn’t. He was trapped in a rut between journalism and meagre scraps of prose. Short stories were the best he could do. Very short, too short to make a living from, even if he got paid for them.

A shot rang out.

Darting to the window, Viktor pressed his face to the glass. Nothing. He returned to his sheet of paper. Already he had thought up a story around that shot. A single side was all it took; no more, no less. And as his latest short short story drew to its tragic close, the power came back on and the ceiling bulb blazed. Blowing out the candle, he fetched coley from the freezer in Misha’s bowl.”

Andrey Kurkov (Leningrad, 23 april 1961)

De Franse schrijver Pascal Quignard werd geboren op 23 april 1948 in Verneuil-sur-Avre. Zie ook alle tags voor Pascal Quignard op dit blog.

Uit: Sur le jadis

“Dans son trou le vieux répondit à son fils :
— C’est l’un des trois secrets du jadis. C’est facile. Il s’agit du secret de la succession des rotations célestes. Tisse une très belle corde. Mets-la sur une pierre plate. Va au palais avec ta pierre et ta corde. Demande au seigneur qu’il te donne du feu de son âtre. Brûle-la sous ses yeux.
Le fils fit comme son père avait dit. Le seigneur fut étonné mais il offrit en récompense au fils une corde neuve avec au bout un bœuf.
Le fils les ramena chez lui. Il alla trouver son père. Il lui exprima sa gratitude. Il lui dit :
— Que veut dire la corde de cendres ?
— Que jadis nous incinérions nos guerriers en les couchant sous des pierres quand ils étaient morts au cours du combat qu’ils avaient mené pour défendre le village.

*

Un an passa.
Au début de l’année qui suivit le roi du pays fit venir Corde de Cendres. Il lui montra au milieu de la grand-salle un tronc d’arbre qui avait été coupé, qui était tout noir, le fût parfaitement rond, l’ensemble entièrement poli. Le seigneur se tourna vers Corde de Cendres et lui dit :
— Demain matin tu me diras de quel côté se trouve la racine de cet arbre ou tu mourras.
Le fils pieux fut rempli de perplexité. Il regarda longtemps et silencieusement le fût noir et lisse qui brillait au milieu de la salle du palais. Il rentra dans sa cabane. Quand la nuit fut tombée il alla trouver son père dans le champ de derrière, derrière son buisson de ronces.”

Pascal Quignard (Verneuil-sur-Avre, 23 april 1948)

De Duitse dichter, essayist en literatuurwetenschapper Peter Horst Neumann werd geboren op 23 april 1936 in Neisse. Zie ook alle tags voor Peter Horst Neumann op dit blog.

Als sie nach einer Sommerreise ihren Garten wiedersah

Die unter Wunden
aufgesteckte Brombeerhecke
wuchs über sich hinaus,
mit Stachelschlangen
sind die Wege überschossen,
dein Fleiß vergessen,
deine Ordnung überlebt.

Verbrüdert wuchert Kresse
zwischen Bohnen, die Zwiebeln
haben sich mit Wicken
überworfen, der kleine Kürbis
stieg den Baum hinaus,
läßt sein Kugeln bei den Äpfeln
leuchten.

Sich zu verwüsten -
Lust der Gärten. Wenn
du dich freuen könntest,
Gärtnerin. Die Bombe
vom Tomatenstrauch
fällt weich.

Peter Horst Neumann (23 april 1936 – 27 juli 2009)

De Oostenrijkse dichteres Christine Busta werd geboren op 23 april 1915 in Wenen. Zie ook alle tags voor Christine Busta op dit blog.

Am Rande

Manchmal auf einer Schwelle sitzen,
ausruhn vom Gehn, das nicht ankommt,
die Türe hinter dir und nicht klopfen.

Alle Geräusche wahrnehmen
und keines verursachen.
Das Leben, das dich nicht annimmt, erhören:
im Haus, auf der Straße,
das Herz der Maus und des Motors,
die Stimmen von Luft und Wasser,
die Schritte des Menschen, der Sterne,
das Seufzen von Erde und Stein.

Manchmal setzt sich das Licht zu dir
und manchmal der Schatten,
treue Geschwister.
Staub will nisten auf dir
und unbetretbarer Schnee.

Langsam unter der Zunge
wärmt sich dein letztes Wort.

Die Wand

Du warst die Wand, an die ich mich lehnte,
und die Wand, an der ich mich stieß.
Dann begannst du zurückzuweichen.
Jetzt bist du unerreichbar geworden.
 
Aber ich weiß, zuletzt
wirst du die Wand sein, die auf mich zukommt,
und ich werde durch dich hindurchgehn,
ohne dass wir einander verletzen.

Christine Busta (23 april 1915 – 3 december 1987)

Wenen, Prater

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e april ook mijn blog van 23 april 2012 deel 1 en ook deel 2.

23-04-2013 om 19:11 geschreven door Romenu  

De Rüssisch-Amerikaanse schrijver Vladimir Vladimirovic Nabokov werd geboren in St. Petersbürg, op 22 april 1899. Zie ook alle tags voor Vladimir Nabokov op dit blog.

Üit: Lolita

“I attended an English day school a few miles from home, and there I played rackets and fives, and got excellent marks, and was on perfect terms with schoolmates and teachers alike. The only definite sexual events that I can remember as having occurred before my thirteenth birthday (that is, before I first saw my little Annabel) were: a solemn, decorous and purely theoretical talk about pubertal surprises in the rose garden of the school with an American kid, the son of a then celebrated motion-picture actress whom he seldom saw in the three-dimensional world; and some interesting reactions on the part of my organism to certain photographs, pearl and umbra, with infinitely soft partings, in Pichon's sumptuous La Beauté Humaine that I had filched from under a mountain of marble-bound Graphics in the hotel library. Later, in his delightful debonair manner, my father gave me all the information he thought I needed about sex; this was just before sending me, in the autumn of 1923, to a lycée in Lyon (where we were to spend three winters); but alas, in the summer of that year, he was touring Italy with Mme. de R. and her daughter, and I had nobody to complain to, nobody to consult.

Annabel was, like the writer, of mixed parentage: half-English, half-Dutch, in her case. I remember her features far less distinctly today than I did a few years ago, before I knew Lolita. There are two kinds of visual memory: one when you skillfully recreate an image in the laboratory of your mind, with your eyes open (and then I see Annabel in such general terms as: "honey-colored skin," "thin arms," "brown bobbed hair," "long lashes," "big bright mouth"); and the other when you instantly evoke, with shut eyes, on the dark innerside of your eyelids, the objective, absolutely optical replica of a beloved face, a little ghost in natural colors (and this is how I see Lolita).”

Vladimir Nabokov (22 april 1899 - 2 jüli 1977)

Standbeeld in Montreux

De Nederlandse schrijver Jan de Hartog werd geboren in Haarlem op 22 april 1914. Zie ook alle tags voor Jan de Hartog op dit blog.

Uit: Hollands Glorie

“De ‘Fortuna’, verlamd, dreigt dwars op de zee te komen liggen en wanneer dat gebeurt is het uit. Maar Jan Wandelaar is, met een lijn om de borst, overboord gesprongen en heeft het touw doorgehakt; hij wordt, meer dood dan levend, aan boord teruggehesen en de raderen draaien weer. Waarom hij het gedaan heeft weet hij niet, toen hij te water ging was hij blind en toen aan hem getrokken werd zo bang als hij nooit iemand vertellen zal; maar wanneer hij beseft, dat hij in de kajuit ligt en dat de schipper zelf een borrel voor hem inschenkt en dat de schuit behouden is door hem en door hem alleen, dan is hij zo trots, dat hij het niet harden kan en inslaapt uit zelfverweer.

Zeventien October staat matroos Wandelaar voor den ouden heer van Munster en hoort dat hij op kosten van de maatschappij voor stuurman mag leren wegens heldhaftige onderscheiding; achttien October zit hij in de schoolbanken, stijf en ongelukkig; twintig October huilt hij in een portiek, snikkend: ‘Ik kan het niet, ik kan het niet!’ terwijl Nellie Dijkmans, het dochtertje van den sluiswachter, hem tracht te sussen met: ‘je kan het best....’ erg zenuwachtig, omdat er ieder ogenblik iemand langskomen kan, die zal blijven staan en vragen wat dien jongen mankeert.

Twintig December loopt hij wanhopig langs de haven, tot diep in de nacht, en wanneer er een schip zou zijn uitgevaren voor de lange trip zou hij zich aan boord verstoken hebben, want morgen komt zijn eerste rapport los en dan zal hij wel weer matroos moeten worden.”

Jan de Hartog (22 april 1914 – 22 september 2002)

Cover van de tv-serie op DVD 

De Duitse schrijver Björn Kern werd geboren op 22 april 1978 in Lörrach (Baden). Zie ook alle tags voor Björn Kern op dit blog.

Uit: Einmal noch Marseille

“Das Telefon klingelte an einem Donnerstagmorgen, den ich mit meiner Freundin im Bett verbrachte. Ich hatte nicht im geringsten vor, den Hörer abzunehmen, aber meine Freundin sagte: Geh dran, du weißt schon. Sie entzog sich mir, ich schüttelte den Kopf und lief zum Telefon.

Wir haben die Diagnose, sagte mein Vater.

Guten Morgen, sagte ich.

Es ist keine Arthrose.

Mir wurde kalt.

Es ist keine Arthrose, hörst du?

Mein Vater fing an zu weinen, ich hätte nicht gedacht, daß er das kann. Als er sich schnäuzte, fragte ich: Soll ich morgen kommen? Erst morgen, murmelte er und legte dann auf.

Ich ging zurück zu meiner Freundin ins Bett. Sie lag nackt auf den Laken, glatt und perfekt. Sie schaute mich fragend an, ich sagte: Hat Zeit, sie sagte: Wenn du meinst, und dann liebten wir uns.

Ich weiß nicht, welche Rolle ich dabei spiele, sagte ich meiner Freundin beim Frühstück, aber du spielst am besten gar nicht erst mit. Es ist meine Mutter, und es ist ihre Krankheit. Du hast damit rein gar nichts zu tun. Meine Freundin wollte widersprechen, ich schob ihr ein Marmeladenbrot in den Mund und sagte: Nein.

Wie jedes Jahr rief meine Mutter Anfang November an und fragte: Aber Weihnachten bist du doch bei uns? Ich haßte dieses Telefonat, ich sagte jedesmal: Nein, dieses Jahr kann ich nicht kommen, und am Ende kam ich dann doch.”

Björn Kern (Lörrach 22 april 1978)

De Indiase schrijver Chetan Bhagat werd geboren op 22 april 1974 in New Dehli Zie ook alle tags voor Chetan Bhagat op dit blog.

Uit: The 3 Mistakes of my Life

“I pointed to the monitor.
“Businessman?” she said as she finished reading the mail. She looked shaken up, too.
“And it is from Ahmedabad,” I said, “that is all we know.”
“You sure this is real?” she said, a quiver in her voice.
“This is not spam,” I said. “It is addressed to me.”
My wife pulled a stool to sit down. I guess we really did need some extra chairs.
“Think,” she said. “We got to let someone know. His parents may be.”
“How? I don’t know where the hell it came from,” I said. “And who do we know in Ahmedabad”
“We met in Ahmedabad, remember?” Anusha said. Pointless statement, I thought. Yes, we’d been classmates at IIMA years ago.
“So?”
“Call the institute. Prof. Basant or someone,” She sniffed and left the room. “Oh no, the daal is burning.”
There are advantages to having a wife smarter than you. I could never be a detective.
I searched the institute numbers on the Internet and called. An operator connected me to Prof. Basant’s residence. I checked the time, 10:00am in Singapore, 7:30am in India. It is a bad idea to mess with a Prof early morning.
“Hello?” a sleepy voice answered. Had to be the prof.
“Prof. Basant, Hi. This is Chetan Bhagat calling. Your old student, remember?”
“Who?” he said with nil curiosity. Bad start.
I told him about the course he took for us, and how we had voted him the friendliest prof.
“Oh that Chetan Bhagat,” he said, like he knew a million of them. “You are a writer now, no?”

Chetan Bhagat (New Dehli, 22 april 1974)

De Zwitstserse schrijver en müsicüs Peter Weber werd geboren op 22 april 1968 in Wattwil / Toggenbürg. Zie ook alle tags voor Peter Weber op dit blog.

Uit: Die Schweiz ist eine Stadt die deutsche Sprache ein Geschehen

“Mit dem Hochgeschwindigkeitszug der Deutschen Bahn - einer Frischluftzelle - durch die Deutschschweiz Richtung Hamburg, ich durchreise verschiedene Dialektzonen des Mittellands, gewisse Dialekte sind unsingbar, andere sind nur Gesang, hätte ich vom Zug aus behauptet, Sprachmelodie sei relativ zu verstehen, erklärt mir ein Linguist in Aarau, der die Computer zum Lesen bringt und Sprachmelodien erkundet: Es singen in unseren Ohren immer die anderen. Nach Basel schlafe ich die Rheinebene, Mittelwellen, Schwarzwald und Vogesenhügel, schlafe Weinberge, döse Frankfurt, Göttingen, erwache in Wohlklang: Wenn der Zug vor Hannover ins Flache gleitet, in den Hamburger Himmel, ins Immerblau, in den Immerniesel, verändert sich das Sprechgeschehen, Norddeutsch schwingt flacher, scheint horizontal gegliedert, schwingt unendliche Horizonte entlang, in langen Wellen, stimmhafte Konsonanten, sonor und weich, während die Vokale mit den Konsonanten verschliffen und gleichförmig gehalten sind, besonders schön klingts in meinen Ohren am fernen Nordende des Sprachraumes. Deutsch ist eine arbeitende Sprache, ein entstehendes Element, durch die unendliche Bindungs- und Fügungsfreiheit, durch die Möglichkeit, Neufügungen beliebig umzuschmelzen, zusammengesetzte Adjektive in Verben, Verben in Substantive, erhält sie höchste Lebendigkeit, nimmt unterschiedliche Strömungen in sich auf, zwischen Nord und Süd etwa findet reger Klangaustausch statt, in Norddeutschland beginne ich schnell und flacher zu sprechen, rechne dabei etwas viel Langsameres, in ganz anderer Weise Fliessendes um: Mein Dialekt ist eine Mischsprache zwischen dem Sanktgallischen und dem Mitteltoggenburgischen, diese beiden Dialekte sind sich ähnlich und unterscheiden sich deutlich, beide sind Formen des Alemannischen.”

Peter Weber (Wattwil, 22 april 1968)

De Duitse dichter, graficus en illustrator Gert W. Knop werd geboren op 22 April 1943 in Darmstadt.Zie ook alle tags voor Gert W. Knop op dit blog.

Zerbrechlich

Augenblicke zerinnen
in Einsamkeit,
zerbrechlich,
Hauch des Zweifels,
zerbrechlich,
wie Meißner Porzellan,
vergangener Tage.

Hingestreute Gedanken,
verloren in kurzen Sätzen,
Vergangenes ausgestreut
und vergessen.
Zerbrechliche Zukunft,
lautloser Horizont,
Meeresstille im Windschatten.

Vergangene Tage,
zerbrechlich wie Morgentau.
Gegenwart aufgeschlagen
im Buch der Stille,
Tagträume,
vergessen im Abendrot

Gert W. Knop (Darmstadt, 22 April 1943)

De Franse schrijfster Madame de Staë lwerd in Parijs geboren op 22 april 1766. Zie ook alle tags voor Madame de Staël op dit blog.

Uit: De l'Allemagne

„Mais, pour manifester cette existence toute intérieure, il faut qu'une grande variété dans les faits présente sous toutes les formes les nuances infinies de ce qui se passe dans l'ame. Si de nos jours les beaux-arts étoient astreints à la simplicité des anciens, nous n'atteindrions pas à la force primitive qui les distingue, et nous perdrions les émotions intimes et multipliées dont notre ame est susceptible. La simplicité de l'art, chez les modernes, tourneroit facilement à la [288] froideur et à l'abstraction, tandis que celle des anciens étoit pleine de vie. L'honneur et l'amour, la bravoure et la pitié sont les sentiments qui signalent le christianisme chevaleresque; et ces dispositions de l'ame ne peuvent se faire voir que par les dangers, les exploits, les amours, les malheurs, l'intérêt romantique, enfin, qui varie sans cesse les tableaux. Les sources des effets de l'art sont donc différentes à beaucoup d'égards dans la poésie classique et dans la poésie romantique; dans l'une, c'est le sort qui règne, dans l'autre, c'est la Providence: le sort ne compte pour rien les sentiments des hommes, la Providence ne juge les actions que d'après les sentiments. Comment la poésie ne créeroit-elle pas un monde d'une toute autre nature, quand il faut peindre l'œuvre d'un destin aveugle et sourd, toujours en lutte avec les mortels, ou cet ordre intelligent auquel préside un être suprême, que notre cœur interroge, et qui répond à notre cœur!”

Madame de Staël (22 april 1766 – Parijs, 14 juli 1817)

Portret door Vladimir Borovikovski,  1812

Zie voor nog meer schrijvers van de 22^e april ook mijn blog van 22 april 2012 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

22-04-2013 om 19:15 geschreven door Romenu  

De Britse schrijfster Charlotte Brontë werd geboren in Thornton op 21 april 1816. Zie ook alle tags voor Charlotte Brontë op dit blog.

Uit: The Correspondence of Charlotte Brontë

“Charlotte's reply to Robert Southey
16 March 1837

Sir—… At the first perusal of your letter I felt only shame and regret that I had ever ventured to trouble you with my crude rhapsody; I felt a painful heat rise to my face when I thought of the quires of paper I had covered with what once gave me so much delight, but which now was only a source of confusion; but after I had thought a little, and read it again and again, the prospect seemed to clear. You do not forbid me to write. You only warn me against the folly of neglecting real duties for the sake of imaginative pleasures; of writing for the love of fame... You kindly allow me to write poetry for its own sake, provided I leave undone nothing which I ought to do, in order to pursue that single, absorbing, exquisite gratification. . .
Following my father's advice—who from my childhood has counselled me, just in the wise and friendly tone of your letter—I have endeavoured not only attentively to observe all the duties a woman ought to fulfill, but to feel deeply interested in them. I don't always succeed, for sometimes when I'm teaching or sewing I would rather be reading or writing; but I try to deny myself; and my father's approbation amply rewarded me for the privation. Once more allow me to thank you with sincere gratitude. I trust I shall never more feel ambitious to see my name in print; if the wish should rise, I'll look at Southey's letter, and suppress it.”

Charlotte Brontë (21 april 1816 – 31 maart 1855)

Portret door haar broer Patrick Branwell Brontë

De Duitse literatuurwetenschapper en musicus Michael Mann werd als jongste kind van Thomas en Katia Mann geboren op 21 april 1919 in München. Zie ook alle tags voor Michael Mann op dit blog.

Uit: Als Michael Mann geboren wurde: München 1919 (Lezing door Wolfgang Frühwald)

“Den Studenten Ernst Toller, der seit dem 8. April Vorsitzender des Zentralrats der bayerischen Arbeiter-, Bauern- und Soldatenräte war und wenig später (seit Juli 1919 in einer fünfjährigen Festungshaft) ein weltberühmter Dramatiker und Lyriker wurde, haben seine kommunistischen Gegner damals spöttisch, aber auch ein wenig mit Respekt, den „König von Südbayern“ genannt. Nicht  nur Thomas Mann mokierte sich über den „Schwabinger Kunst-Einschlag“ des von den Kommunisten „Scheinräterepublik“ genannten anarchistischen Räteregimes, in dem Gustav Landauer, die viel verleumdete, aber integre Führungsfigur des deutschen Anarchismus, als Volksbeauftragter für Volksaufklärung amtierte. So konnte es nicht ausbleiben, dass am 13. April, das heißt am Palmsonntag 1919, die Münchner Garnison gegen die von Toller geführte Räteregierung putschte. Einige ihrer führenden Mitglieder, darunter der Schriftsteller Erich Mühsam und der vermutlich geisteskranke Volksbeauftragte für Äußeres Franz Lipp, wurden verhaftet und nach Nordbayern entführt. Der Münchner Hauptbahnhof fiel in die Hand der Putschisten.

Im Gegenzug rissen nun die Kommunisten die Macht an sich, ihr Anführer Eugen Leviné leitete seit dem 14. April, an demrote Truppen den Bahnhof zurückeroberten, eine kommunistische Räteregierung. Kommandant der Roten Armee wurde Rudolf Eglhofer, ein Matrose, der schon am Aufstand der deutschen Flotte im November 1918 teilgenommen hatte. In Thomas Manns

Tagebuch ist an diesem 14. April die bürgerliche Innensicht der Münchner Wirren bewahrt: „Post und Läden geschlossen, das Telephon gesperrt, sodass wir Maßnahmen für den Fall überlegen, dass die Geburt einsetzt, Katias Mutter kam zu Fuß in großer Aufregung. Auch die Trambahnen gehen natürlich nicht. Am Bahnhof die Oberleitung zerstört. Kämpfe für den heutigen Tag wahrscheinlich.”

Michael Mann (21 april 1919 - 1 januari 1977)

De Franse schrijver Patrick Rambaud werd geboren op 21 april 1946 in Parijs. Zie ook alle tags voor Patrick Rambaud op dit blog.

Uit Il neigeait

“Devant, ils entendaient jurer. Le capitaine lança son trognon de pomme que des bâtards efflanqués se disputèrent en jappant, puis, de la main gauche, avec un geste noble, il dirigea sa monture minuscule dans l'embouteillage.
La voiture bâchée d'une cantine, en travers sur la chaussée, perturbait le flux. Un poulet survivant, ficelé par les pattes au châssis, perdait ses plumes en se débattant ; une bande de conscrits sales le reluquait avec des yeux de rôtisseurs. La cantinière et son cocher se lamentaient. L'un des chevaux de trait s'était effondré d'un coup ; des voltigeurs aux uniformes déchirés avaient posé leurs armes par terre pour le détacher du brancard.
D'Herbigny s'approcha. La carcasse était maintenant dételée mais les soldats, malgré leur nombre et leurs efforts, n'arrivaient pas à la pousser sur le bas-côté.
- Faudrait deux percherons bien costauds, disait le cocher.
- Y'en a pas, disait un voltigeur.
- Il suffit d'une corde solide, avança d'Herbigny sur un ton d'évidence.
- Et après, mon capitaine ? S'ra toujours aussi pesant, l'animal.
- Foutre non ! Vous l'attachez par les paturons et vous vous y mettez à dix pour le haler.
- On n'est pas plus valides que les chevaux, répondit un jeune sergent à la mine pâle.
D'Herbigny se retroussa les moustaches, il se gratta l'aile du nez, qu'il avait long et fort. Il s'apprêtait à diriger l'opération de déblaiement quand une immense clameur l'en empêcha. Cela venait de tout là-bas, vers l'horizon, au virage de la route. La clameur persistait, s'installait, formidable et soutenue. La horde ralentie par l'accident de la cantine se figea. Les visages se tournaient ensemble vers le vacarme.”

Patrick Rambaud (Parijs, 21 april 1946)

De Engelse schrijver John Mortimer werd geboren op 21 april 1923 in Londen. Zie ook alle tags voor John Mortimer op dit blog.

Uit: Rumpole and the Brave New World

“Despite all this I did reasonably well in criminal law with the help of useful little text books such as Murder in a Nutshell and All You Need to Know About Offences Against the Person

I did learn one important lesson. I had become addicted to the college sherry and as a ridiculous and useless gesture I boasted that I could drink a tankard full of it. I did so and fell to the ground and found the religious character who shared my rooms kneeling beside me in silent prayer. Since then I have resolutely refused sherry.

Looking back on it I am grateful for Hilda's persistence. If we hadn't gone to the concert I would have missed an occasion which led, through a tangle of possibilities, to one of the most curious and unusual crimes in the Rumpole history.

So there I was, wondering why old Handel or his scriptwriter couldn't say a thing once and let it go at that. Every line in The Messiah seemed to be repeated again and again. I looked around the crowded auditorium and was curious to see so many children all below undergraduate age assembled. There was a certain amount of giggling and pinching between them, but on the whole they sat quietly until the music came to an end.

During the interval a woman came on to the stage and asked for further contributions to "Music in Oxford". "I've only got folding money." "Of course you'll give them folding money, a £10 note will be adequate," Hilda told me. So I pulled out my wallet and parted with the cash. I only tell you this because of what happened when we were leaving the hall.”

John Mortimer (21 april 1923 – 16 januari 2009)

De schrijver met de acteur Leo McKern als Rumpole (rechts)

Onafhankelijk van geboortedagen:

De Duitse dichter Gerrit Wustmann werd in 1982 in Keulen geboren. Hij studeere Oriëntalstiek, politicologie en geschiedenis in Keulen en Bonn. Sinds 2006 werkt hij als freelance journalist en redacteur voor gedrukte en online media. Hij behoort ook tot het creatieve kernteam van deonafhankelijke filmmaatschappij Skyroad Films. Sinds 2001 publiceert hij poëzie en proza ​​in literaire tijdschriften en bloemlezingen, waaronder De Deutsche Lyrikkalender en Versnetze en in internationale media. Zijn gedichten zijn vertaald in het Engels, Italiaans, Turks en Perzisch.
In 2011 verscheen “Beyoglu Blues”, het eerste deel van een driedelige tweetalige gedichtencyclus over Istanbul. Wustman is samensteller van de bloemlezing “Hier ist Iran! Persische Lyrik im deutsch­sprachigen Raum”, dat het eerste uitgebreide overzicht van het werk van Iraanse dichteressen in Duitse ballingschap biedt. Hij ontving de postpoetry.NRW Poëzieprijs 2012.

berlin II

der stuhl auf dem du sitzt
vor dem spiegel in dem
die vorhänge entlichtet sind
es ist ein leiser stuhl
er lässt deine haut
rascheln die lehnen streicheln
deine hände die
nicht wissen wohin
deinen händen
entgleiten die wörter setzen sich fest
in den rillen und nischen
bis irgendeiner
sie findet

yağmur

das stete rauschen des regens
in beyoğlu der nasse glanz
auf leeren straßen und katzen
die wie du in hauseingängen
sitzen im widerschein der lichter
in den fenstern in den augen
der nacht der nachtgesänge
der stadt in deiner stimme
yağmur in deinen augen

Gerrit Wustmann (Keulen, 1982)

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

21-04-2013 om 18:51 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Peter Schneider werd geboren in Lübeck op 21 april 1940. Zie ook alle tags voor Peter Schneider op dit blog.

Uit: Rebellion und Wahn

“Man habe so vieles unterschrieben und versucht, eine irgendwie noch mögliche Balance zu halten ... "Aber solche schönen Überraschungen", schloss er seine Geschichte, die er sichtlich nicht zum ersten Mal preisgab, "können einem passieren, wenn man Äpfel klaut!"

In das anschließende Schweigen habe ich hineingefragt: "Und wie viele Patienten haben Sie damals nicht gesundgeschrieben?"

Halblaut wies mein Vater mich zurecht: "Hast du eigentlich kein anderes Thema im Moment?"

Der Wahrheit am nächsten kommt wohl der Befund, dass wir, die Schüler des Berthold-Gymnasiums in Freiburg, über die "dunklen Jahre" wenig wussten und auch nicht viel darüber wissen wollten. Wir vermissten dieses Wissen nicht. Erst der Eichmannprozess in Jerusalem und der nachfolgende Auschwitzprozess in Frankfurt öffneten mir die Augen. Danach war die Welt nicht mehr dieselbe.

Im Frühjahr 1966 zogen L. und ich in einer Hinterhofwohnung in Schöneberg zusammen. Die Wohnung bestand aus zwei großen Zimmern ohne Küche und Bad. Wir bauten eine Dusche ein, die Küche blieb ein Provisorium. L. hatte ihren Job an der FU aufgegeben und eine Arbeit in einem Antiquitätengeschäft angenommen.

Eines Abends, als sie von der Arbeit zurückkam, fragte sie mich, ob ich etwas dagegen hätte, wenn sie die Einladung eines ihrer Kunden zum Abendessen annähme. Ich erfuhr, dass dieser Kunde, ein distinguierter Mann im Blazer und mit Schnallenschuhen, sich einige Minuten vor dem Schaufenster herumgedrückt und die englischen Möbel und wohl auch die Verkäuferin inspiziert hatte, bevor er sich entschloss, das Geschäft zu betreten. Dann allerdings habe er den halben Laden leergekauft und L. in seine Villa irgendwo am Wannsee eingeladen.

"Und deine Antwort?", fragte ich.

Sie zuckte die Schultern. Der Kunde entstamme natürlich einer anderen Welt, genauer gesagt sei er ein Kapitalistenschwein, aber er habe erstaunlich gute Manieren an den Tag gelegt, bilde sich nichts auf seinen Reichtum ein und sei überhaupt ganz anders, als man ihn sich vorstelle ...”

Peter Schneider (Lübeck, 21 april 1940)

De Columbiaanse dichteres Meira Delmar (eig. Olga Isabel Chams Eljach) werd geboren in Barranquilla op 21 april 1922. Zie ook alle tags voor Meira Delmar op dit blog.

Returnings

I want to go back to what once upon
a time we all called our house,
to go up the old staircase,
to open the doors, the windows.

I want to stay there for a while, a while
listening to that same rain –  
I never knew for certain
if it was water or music.

I want to go out on the balconies
where a girl leaned out
to see the swallows arrive
that came back in December.

Maybe I can still find it
my eyes fixed on that time,
with a flame of distances
burning on the small forehead.

I want to cross the tepid patio
of sun and roses and grasshoppers,
to touch the whitewashed walls,
the absent echo of the cages.

Perhaps the doves are still
flying around it,
to show me the way
fading in the shadows.

I want to know if what I look for
is in a dream or in my childhood.
For I am lost and I must find myself,
face and soul, in another place.

Vertaald door Nicolás Suescún

Meira Delmar (21 april 1922 - 18 maart 2009)

De Schotse schrijver Alistair Stuart MacLean werd geboren op 21 april 1922 in Glasgow. Zie ook alle tags voor Alistair MacLean op dit blog.

Uit: Island

“They are only shadows and echoes, the animals a child's hands make on the wall by lamplight, and the voices from the rain barrel; the cuttings from an old movie made in the black and white of long ago.

    I first became conscious of the boat in the same way and at almost the same time that I became aware of the people it supported. My earliest recollection of my father is a view from the floor of gigantic rubber boots and then of being suddenly elevated and having my face pressed against the stubble of his cheek, and of how it tasted of salt and of how he smelled of salt from his red-soled rubber boots to the shaggy whiteness of his hair.

    When I was very small, he took me for my first ride in the boat. I rode the half-mile from our house to the wharf on his shoulders and I remember the sound of his rubber boots galumphing along the gravel beach, the tune of the indecent little song he used to sing, and the odour of the salt.

    The floor of the boat was permeated with the same odour and in its constancy I was not aware of change. In the harbour we made our little circle and returned. He tied the boat by its painter, fastened the stern to its permanent anchor and lifted me high over his head to the solidity of the wharf. Then he climbed up the little iron ladder that led to the wharf's cap, placed me once more upon his shoulders and galumphed off again.

When we returned to the house everyone made a great fuss over my precocious excursion and asked, "How did you like the boat?" "Were you afraid in the boat?" "Did you cry in the boat?" They repeated "the boat" at the end of all their questions and I knew it must be very important to everyone.”

Alistair MacLean (21 april 1922 - 2 februari 1987)

De Franse dichter en schrijver Népomucène Lemercier werd geboren op 21 april 1771 in Parijs. Zie ook alle tags voor Népomucène Lemercier op dit blog.

Uit: Pinto, ou la Journée d'une conspiration

“LE DUC.

Alvare , eh bien ! où sont nos chasseurs ?

ALVARE.

Fort loin. Le bois est coupé de fondrières , de torrens, et je n'ai pu les atteindre.

MADAME DOLMAR.

Les insensés ! n'avoir pas seulement fait halte avec nous : c'est ce comte de Commines qui les pousse.

LE DUC

Quelle joyeuse vie on mène au château d'Almada ! Nulle langueur, nul moment perdu. Chasse, jeux, festins, fêtes, de bons amis, des femmes, et la vie d'Epicure — Vivent l'indépendance et la joie !

ALVARE.

La notre sera bientôt troublée.

MADAME DOLMAB.

Pourquoi ?

ALVARE.

Le duc part demain pour Madrid.

LE DUC.

Demain , oui ; je pars demain.

MADAME DOLMAR.

La duchesse ne devait-elle pas vous faire ici ses adieux?

LE DUC.

Je l'attends : le trajet qui sépare ce lieu de la ville n'est pas long , et je ne veux pas donner matière aux discours par ma présence à Lisbonne. Ma prudence confondra la malignité”.

Népomucène Lemercier (21 april 1771 – 7 juni 1840)

Standbeeld in Parijs

Onafhankelijk van geboortedagen:

De Cubaanse dichteres María Elena Cruz Varela werd in 1953 geboren in Colón. Zie ook alle tags voor María Elena Cruz Varela op dit blog.

Testament

My mother has arrived sprinkling my threshold

with holy water. I see her act.

I smile still. It’s no use. I say. In silence. 

My mother, her hands. For more than three decades

they nested tenderness among my clothes.

Now they loosen my hair. Hurried. Now they want to save me.

It’s no use. I say. In silence.

Through here everyone passes by without staying.

Through here they are passing by;

my mother, tenacious witness to my agony.

My mother. The one who never read Miguel Hernandez.

The one who drank Vallejo in my verses.

Without knowing she was drinking. And she wants to speak to

                                                                             God.

To present him with a writ of Habeas Corpus

while she walks back and forth, her eyes everywhere

sprinkling my chastity with holy water.

It’s no use. I say. In silence.

Poor mother, my mother.

She breaks her fury against everything. Magnificent attack.

She knows there are no remedies to cure my wrongs.

But she prays. The drops she scatters in my bedroom

seem more like tears of rage. She wants to battle

all the demons. Strip me of evil.

And I let her. It’s no use. I say. In silence.

And she is talking to God as if to a neighbor:

she wants to convince him with a dim allegation

that proves my innocence. And I see her.

I am rising in my flight;

“There is, Madre, in the world a place called . . .”

I don’t remember. I am a prisoner who forgets.

In the end it’s all the same; she keeps rotating,

ties the little knots of the shawl where is exposed

her mad hopes. And I let her.

“There is, Madre, in the world a place . . .

Maybe there we may meet again.” 

Vertaald door Mairym Cruz-Bernal en Deborah Digges

María Elena Cruz Varela (Colón, 1953)

21-04-2013 om 18:45 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, toneelschrijver en essayist Martinus Nijhoff werd geboren in Den Haag op 20 april 1894. Zie ook alle tags voor Martinus Nijhoff op dit blog.

Het uur U (Fragment)

Het was zomerdag.

De doodstille straat lag

te blakeren in de zon.

Een man kwam de hoek om.

Er speelde in de verte op de stoep

een groep kinderen, maar die groep

betekende niet veel,

maakte, integendeel,

dat de straat nog verlatener scheen.

De zon had het rijk alleen.

Zelfs zij, wier tweede natuur

hen bestemde, hier, op dit uur,

te wandelen: de student,

de dame die niemand kent,

de leraar met pensioen,

waren van hun gewone doen

afgeweken vandaag;

men miste, miste hen vaag.

Sterker: de werkman die

nog tot een uur of drie

voor bomen in 't middenpad

de kuilen gegraven had,

had zijn schop laten staan

en was elders heen gegaan.

Maar vreemder, ja inderdaad

veel vreemder dan dat de straat

leeg was, was het feit

der volstrekte geluidloosheid,

en dat de stap van de man

die zojuist de hoek om kwam

de stilte liet als zij was,

ja, dat zijn gestrekte pas

naarmate hij verder liep

steeds dieper stilte schiep.

De jongen

Hij zat in nachtgoed voor het raam en liet
Willoos het hoofd hangen op het kozijn -
Hij zag den landweg langs de heuvels zijn
Kronkel wegtrekken naar het blauw verschiet.

Hij dacht weer aan den ouden vreemdeling
Die ‘s middags in het herbergtuintje sliep -
Zij stoeiden om hem heen, en iemand riep
Hem wakker, en hij zat dwaas in hun kring.

Zijn verre blik zwierf langs hun ogen weg.
Hij zei: – (zijn baard was om den glimlach grijs)
‘Jongens, het leven is een vreemde reis,
maar wellicht leert een mens wat onderweg.’

Toen was het of een deur hem open woei
En hij de verten van een landschap zag,
Hij zag zichzelf daar wand’len in een dag
Zwellend van zomer en van groenen groei.

De weg buigt om en men keert nooit terug -
Hij kon zijn hart als voor ‘t eerst horen slaan,
Hij heeft zijn schoenen zacht weer aangedaan
En sloop door ‘t tuinhek naar de kleine brug.

Martinus Nijhoff (20 april 1894 – 26 januari 1953)

De Nederlandse schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer werd geboren in Enschede op 20 april 1940. Zie ook alle tags voor Jan Cremer op dit blog.

Tulpen, 1998

Uit: Ik Jan Cremer

“Ik bietste een piek en ging dan naar het nachtcafé. Het binnenkomertje nam ik voor eigen rekening, maar ik werd altijd lazerus. Van het knobelen, pokeren en bamzaaien. De vrouw van de kastelein (hoe heette ze nou toch?), ontzag me want ze had een oogje op me. Ze had een paar vreselijke kanjers. Als ze haar b.h. losknoopte golfde het roze vlees eruit. Ze had tieten als vulkanen, ze hingen tot haar navel. Wat ’n vleesmassa! Haar tepels waren knalrood; al haar bloed vloeide in die punten die ook weer vulkanen waren. Als ze aan de bar een gebroken bierviltje onder m’n neus duwde betekende het dat ik de volgende middag langs moest komen. Om drie uur. En als dan de geraniums voor het raam stonden was de kust veilig en kon ik de trap op. Ze zat dan altijd toevallig in bad. Dan moest ik haar rug afboenen met een spons. ‘Harder, harder,’ kreunde ze. Of ik moest op haar rug krabben. ‘Kom er ook in!’ zei ze. Maar ik keek wel uit: het was een bad met een elektrische installatie. En ik zou niet de eerste zijn die vanwege een klein foutje of kortsluitinkje paarsblauw en verstijfd uit de kuip getild moest worden.”

Jan Cremer (Enschede, 20 april 1940)

Met Karel Appel (links) in 1963 in Parijs

De Nederlandse dichter en vertaler Jean Pierre Rawie werd geboren op 20 april 1951 in Scheveningen. Zie ook alle tags voor Jean Pierre Rawie op dit blog.

Ten leste

Ik weet niet welke weg je neemt;
de sterren gaan hun baan ten einde
en straks is mij het dichtstbijzijnde,
het langst gewetene weer vreemd.

Maar wat bestond aan zon en maan
en wisseling van de getijden,
het was alleen opdat wij beiden
elkander niet zouden ontgaan.

Wij worden nu nog slechts door tijd
en ruimte van elkaar gescheiden,
maar sta mij aan het eind terzijde
als ik de einder overschrijd.

Wij hebben alles nog te goed
wat ons het leven heeft ontnomen:
uit welke verten ook, wij komen
elkaar ten leste tegemoet.

Bezit

Waar ik mijn hart aan heb verpand
in mijn verspild verleden,
het ging voorbij, het hield geen stand,
het is als zand vergleden.

Ik heb mij steeds het meest gehecht
aan sterfelijke zaken,
aan dingen die ik nimmer echt
tot mijn bezit kon maken.

Maar alles wat zo dierbaar was
dat ik het heb verloren,
is mij sinds ik het kwijt ben pas
voorgoed gaan toebehoren.

Jean Pierre Rawie (Scheveningen, 20 april 1951)

De Britse schrijver en journalist Sebastian Faulks werd geboren op 20 april 1953 in Newbury. Zie ook alle tags voor Sebastian Faulks op dit blog.

Uit: Engleby

„I 'd better explain. It's October, the beginning of my final year. I left off this story all of a sudden because I had to do some work for exams. They didn't go as well as I'd hoped, but that doesn't matter.

This does matter, though.

In the summer vacation, I worked in my father's old paper mill for four weeks to make money. The work was boring (I pushed a rubber-wheeled wagon round the factory floor), but it wasn't hard. At some time the union had agreed that in return for deferring a pay rise, the workforce would have a ten minute break each hour ? excluding lunch and tea and the official tea breaks of fifteen minutes and the five-minute two-hourly toilet breaks. You could roll all the minutes up, if you liked, and leave an hour early. As a casual, I wasn't officially in the union, but I followed their rules and got paid in cash in a crinkly grey envelope on Friday afternoon.

Jennifer was going to Ireland to make a film with some people from Trinity. The director was called Stewart Forres and there were maybe thirty or so people, cast and crew an a few hangers-on, girlfriends, boyfriends, going to a large old country house near Tipperary.”

Sebastian Faulks (Newbury, 20 april 1953)

De Vlaamse dichter en schrijver Jozef Hugo Maria Deleu werd geboren in Roeselare op 20 april 1937. Zie ook alle tags voor Jozef Deleu op dit blog.

Zaterdagmiddag

1

Zaterdagmiddag

niets gaat boven de tuin

de zonen en de zon.

Zij praat

gehaast in de gebaren

lacht verlegen -

het is zo voorbij

het sprokkelen van zomer

voor de winter, de herinnering

voor morgen als ze

ver weg zijn.

De moeder de vrouw

tot in de kruin van de haren

aanwezig.

2