De Braziliaanse dichter, schrijver en vertaler Manuel Carneiro de Souza Bandeira Filho werd geboren op 19 april 1886 in Recife. Zie ook alle tags voor Manuel Bandeira op dit blog.

English Sonnet No. 1

When death close my blank eyes --
Hard from so much vain torment,
What thoughts will fill your young bosom
Of all my sad moments?

I see you now distracted and distant:
More than distant - withdrawn. And I predict,
already now I predict, the exact moment
When your desire will no longer turn to another man

For you will have nothing, but your loneliness,
Left, abandoned! One day I shall leave
I shall sleep the ultimate sleep.
On that day you will cry… What matters? Cry.

Then I will feel much closer
To me, your uncertain heart.

Vertaald door Mariza G Goes

Naked

When you are dressed,
Nobody imagines
The worlds hidden
Under your clothes.

(Thus, in the day light,
We do not have notion
Of the stars that shine
In the deep sky.

But naked is the night
And naked in the night,
Vibrate your worlds
And the worlds of the night.

Your knees shine.
Your navel shines,
Shines all your
Abdominal lyre.

Your exiguous bosoms
- As two small fruits
in the firmness
Of your firm torso

- Your bosom shines)
Ah! Your hard nipples!
Your back!
Your flanks!
Ah, your shoulders!

When naked, your eyes
Become naked also:
Your gaze lingers longer,
Slower, more liquid.

Then, within those eyes,
I float, swim, jump,
Lower in a perpendicular
Diving!

I dive to the depths
Of your being, there where
Your soul smiles at me,
Naked, naked, naked.

Manuel Bandeira (19 april 1886 – 13 oktober 1968)

De Zuidtiroolse dichter norbert c. kaser werd geboren op 19 april 1947 in Brixen. Zie ook alle tags voor norbert c. kaser op dit blog.

der hahn

wenn der hahn sich erhebt

an jedem morgen

seinen kamm neu stellt

rot voller blut und fleisch

da werfe ich ihm steine nach

an jedem morgen

dem hahn in

seine federn

wenn der hahn sich erhebt

an jedem abend

seinen kamm noch stellt

wo er doch schlafen soll

da werfe ich ihm sand ins lid

an jedem abend

dem hahn daß

er schlafe

drohung

ob faust

oder erhobener zeigefinger

die geste bleibt gleich

solange du die hand

nicht auftust

laß fallen

die drohung

den inhalt deiner hand

leere haende sind

        voll guter dinge

n. c. kaser (19 april 1947 – 21 augustus 1978)

De Russische schrijver Veniamin Kaverin werd geboren op 19 april 1902 in Pskov. Zie ook alle tags voor Veniamin Kaverin op dit blog.

Uit: Two captains (Vertaald door Bernard Isaacs)

“And he started to swear.

Had I  known what was to happen within the hour, I should have tried to remember what he said, although just the same I could not  have repeated his words to anybody. He went on swearing for quite a time, and even spat in the fire  and gnashed his teeth.  Then  he fell silent, his head thrown back and knees clasped  in his  hands. I  stole a  glance at him and could have  felt sorry for him had he not been so unpleasant.

     Suddenly the man sprang  to his  feet. In  a few  minutes he was on the pontoon bridge, which  the soldiers had recently put across the river, and I caught a last glimpse of him on the opposite bank before he disappeared.

     My fire  had  gone out, but  even without  it I could see  clearly that there wasn't a single blue crab among my  catch, and a pretty  good catch it was. Just ordinary black crabs, none too big either-they went for a kopeck a pair at the local pub.

     A  cold wind began  to  draw  from  somewhere  behind  me. My  trousers billowed out and I began to feel cold. It was time to go home. I was casting my line,  baited with meat, for the last time when I saw the watchman on the opposite bank  running down the  slope. Spassky  Tower  stood high above the river  and the  hillside  leading down to the river bank was  littered  with stones.  There  was no sign of anybody on  the hillside, which  was  lit  up brightly by the moon, yet for some reason the watchman unslung this rifle as he ran.

     "Halt!"

     He did not fire, but just  clicked the bolt, and, at that very moment I saw the man  he  was after on  the pontoon bridge.  I am  choosing  my words carefully, because even now I am not quite certain it  was the man, who,  an hour ago, had  been sitting by my fire. But I can still see the scene before my eyes:  the  quiet  banks,  the widening  moon path on the  water  running straight from where I was to the  barges of the pontoon  bridge, and on  the bridge the long shadows of two running figures.”

Veniamin Kaverin (19 april 1902 – 4 mei 1989)

De Franse dichter en schrijver van liedteksten Pierre-Jean de Béranger werd geboren op 19 april 1780 in Parijs. Zie ook alle tags voor Pierre-Jean de Béranger op dit blog.

LA BACCHANTE

Air : Fournissez un canal au ruisseau

Cher amant, je cède à tes désirs :
De champagne enivre Julie.
Inventons, s’il se peut, des plaisirs ;
Des Amours épuisons la folie.
Verse-moi ce joyeux poison ;
Mais sur-tout bois à ta maîtresse :
Je rougirais de mon ivresse,
Si tu conservais ta raison.

Vois déjà briller dans mes regards
Tout le feu dont mon sang bouillonne.
Sur ton lit, de mes cheveux épars,
Fleur à fleur vois tomber ma couronne.
Le cristal vient de se briser :
Dieux ! Baise ma gorge brûlante,
Et taris l’écume enivrante
Dont tu te plais à l’arroser.

Verse encor ! mais pourquoi ces atours
Entre tes baisers et mes charmes ?
Romps ces nœuds, oui, romps-les pour toujours :
Ma pudeur ne connaît plus d’alarmes.

Presse en tes bras mes charmes nus.
Ah ! je sens redoubler mon être !
À l’ardeur qu’en moi tu fais naître
Ton ardeur ne suffira plus.

Dans mes bras tombe enfin à ton tour :
Mais, hélas ! tes baisers languissent.
Ne bois plus, et garde à mon amour
Ce nectar où tes feux s’amortissent.
De mes désirs mal apaisés,
Ingrat, si tu pouvais te plaindre,
J’aurai du moins pour les éteindre
Le vin où je les ai puisés.

Pierre-Jean de Béranger (19 april 1780 – 16 juli 1857)
Standbeeld in Parijs

De Franse schrijver Louis Amédée Achard werd geboren op 19 april 1814 in Marseille Zie ook alle tags voor Louis Amédée Achard op dit blog.

Uit: Madame Rose

“Georges était arrivé à la Maison-Blanche vers la fin d'avril avec Pétronille, Jacob et Tambour. Trois ou quatre grandes caisses remplies de livres l'avaient suivi; il avait acheté un canot, un fusil, des vareuses, tout cet attirail de chasse et de pêche sans lequel les jours à la campagne peuvent paraître longs, même les jours d'hiver, et bientôt on avait vu s'élever dans le bûcher une pile de bois propre à braver les neiges de décembre et les pluies de janvier.

On sait qu'à Paris un changement de domicile met dans les relations des barrières plus infranchissables que n'en mettait jadis entre les Capulet et les Montaigu la haine héréditaire de deux familles: en partant pour la campagne, Georges était donc parti pour l'exil. Deux ou trois de ses amis se souvenaient seuls qu'il habitait Maisons. Il vivait avec Tambour et causait avec ses livres. Ses habitudes étaient les plus régulières du monde; il ne savait jamais la veille ce qu'il ferait le lendemain. Il se couchait tard ou tôt, selon le temps, un jour avec le soleil, et le jour d'après avec la lune. S'il partait avec l'intention de lire dans quelque coin du bois, on le surprenait ramant sur la Seine avec l'ardeur inquiète d'un contrebandier. Il déjeunait tantôt chez lui, tantôt à l'auberge, ce qui, pour le dire en passant, faisait le désespoir de Pétronille, obligée de l'attendre auprès d'une côtelette qui noircissait sur le gril.”

Louis Amédée Achard (19 april 1814 – 24 maart 1875)

Marseille

Onafhankelijk van geboortedata:

De Zwitserse schrijver Werner Rohner werd in 1975 geboren in Zürich. Zie ook alle tags voor Werner Rohner op dit blog.

Uit: Lektionen im Größenwahn

„Einmal, auf einer nicht ganz legalen Substanz, habe ich sogar geglaubt, ich sei Jesus. Ich fand das sehr romantisch, und vielleicht ginge es der Welt besser, wenn mehr Menschen glauben würden, sie seien Jesus. Andererseits, gäbe es wirklich mehrere Jesus (im Zeitalter des Klonens und der großen Anzahl gut erhaltener Jesushaare ist das gar nicht so unwahrscheinlich), so wäre es nicht auszuschließen, dass sie sich bloß gegenseitig taub predigen, die Schuld aus den Schuhen schieben oder gar bekriegen würden, wie man das von anderen Größenwahnsinnigen kennt. Aber genau um diesen Größenwahn geht es: Er ist unabdingbar fürs Schreiben. Man muss sich schon selbst Flügel verleihen, wenn man fliegen will. (Und wenn sie gegen innen wachsen, legt man sich einfach auf die Erdstrahlung, denn auch die trägt – das habe ich letzthin geträumt – und man muss nicht mehr albern mit den Armen flattern.) Den einen oder anderen Absturz wird man zwar nicht überleben (zum Beispiel, wenn man plötzlich nicht mehr unterscheiden kann zwischen dem Geschriebenen und der Erinnerung; oder wenn man Jahre an einem Manuskript arbeitet, um es am Ende nicht einmal mehr gut genug für die Schublade zu finden), aber für Kinder Gottes sollte das mit der Auferstehung kein allzu großes Problem darstellen. (Und es ist ja kein Geheimnis, dass Gott die Welt nach Jesus' Tod den Schriftstellern überlassen hat, seinen eigentlichen Söhnen und Töchtern.) Und auch Jesus ist doch nur so bekannt, weil er sich nach der Krise am Kreuz wieder aufgerappelt hat. Weil er glaubte, es würde ihm sein Leiden erleichtern, wenn er es teilen, mitteilen könnte, damit die Menschen begreifen, wie schwer er wirklich trägt; er war einfach sehr einsam. Einsamkeit und Größenwahn. Und vielleicht noch die Welt (mit der eigenen Erfindung) verändern wollen und glauben, man richte damit nicht nur Schaden an. Das sind nicht die schlechtesten Voraussetzungen zum Schreiben. Wenn man sich nicht selbst zum Gott erklärt, tut es niemand.”

Werner Rohner (Zürich, 1975)

19-04-2013 om 20:56 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marjoleine de Vos werd geboren in Oosterbeek op 19 april 1957 De Vos is redacteur kunst bij NRC Handelsblad (anno 2008). Ze schrijft over kunst, literatuur en koken, en heeft een tweewekelijkse column op de opiniepagina. Een selectie uit deze columns werd gebundeld in “Nu en altijd: bespiegelingen” (2000) en “Het is zo vandaag als altijd” (2011). Ze schrijft ook een column voor het opinieweekblad VolZin. In 2000 verscheen haar eerste poëziebundel “Zeehond graag”, in 2003 gevolgd door “Kat van sneeuw”. “Zeehond graag” werd genomineerd voor de VSB Poëzieprijs 2002. In het voorjaar van 2008 verscheen haar bundel “Het waait.”

Kinderspel

Zou je liever doof of blind of niet
meer voelen, zonder reuk of snoep?
Viel ooit de neus, is dat nu jammer.
Hij ruikt zo lekker soep en hoe vergeeld papier
hij weet de wierookgeur van Griekenland
snuift liefde, kerstboom, haring.
Dus nee hij niet, liever het oog dan
dat alle rimpels kent in het gezicht
de kleur van zalm en winteravondlucht?
Te erg dit spel voor wie met volle hand
het ongemengde deeg in duikt, vervuld
van botergeur en eierstruif en Bachs
verliefde alt: Bist du bei mir, gaan we
nog niet naar het einde maar vrolijk verder
kreeften eten en van elkaar het zachte vel.
Geen pink kan hier gemist, geen oogopslag.
Elk zintuig kent ons tot de puntjes
baant ons een weg de wereld in
en leidt ons tot verslaving.

Vluchteling

Vertel ik mijzelf steeds weer mijn leven
een verhaal verreisd door mijn woorden
ik hoorde nooit ergens, ik sprak mijn geen thuistaal
kijk lege portretten, ik ken geen verlangen
dan zijn in het heden volmaakt als een merel

zijn lijfje een peertje, niet groter
met veren
en zingen om niet.

 
Marjoleine de Vos (Oosterbeek, 19 april 1957)

19-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Bas Belleman werd in Alkmaar geboren “op een heldere ochtend in april” (Rottend Staal) van het jaar 1978. Zie ook alle tags voor Bas Belleman op dit blog.

Saturnus

het ruisen van de ringweg, je hoort
het niet meer. pas als het verstilt
en zelfs dan is het water op handen:
je voelt het niet verdampen.

vergeet niet hoe mijn liefde ruist.
de tuin is de tuin zonder liefde niet,
ik doe de afwas niet om borden schoon
te krijgen; wees in alle rust zwanger.

niets is zo'n vervuiling als gewenning,
iedere afslag voert naar nieuwbouw.
ik dompel mijn akkers in tact,
ik houd me vruchtbaar.

vruchtbaar is me soms te vruchtbaar.
toch houd ik me groot in babywinkels,
een vreedzame Saturnus, ik houd me vol,
leid alle gruis in een boog

om me heen. Ik knijp het oog van de orkaan
dicht. ik hoor alleen wat ruisen
en dat is houden van.
ik hoef nergens naar te luisteren.

Uit: Hout

een boom
en nog een boom
en nog een en nog een en nog een.

mijn ziel, waar ben je gebleven?
ik zwerf langs de stammen van de slaap
en kom je nergens tegen,
word wakker als een aap.

een bos is een boom
en nog een boom
en nog een en nog een en nog een.

de ziel is een droom
en nog een droom
en nog een en nog een en nog een.

Sonnet 76

Waarom is mijn gedicht verstoken van modes?
Zo zonder wending of plotselinge spurten?
Waarom kan ik in deze tijd niet flirten
Met vreemde elementen en nieuwe methodes?
Waarom ik telkens één en hetzelfde beraam,
En mijn ideeën hul in bekende patronen,
Zodat elk woord haast ritselt van mijn naam,
Om zo zijn oorsprong en zijn lot te tonen?
O lieve schat, het gaat mij steeds om jou,
En jij en liefde zijn mijn onderwerp.
Met al mijn talent pas ik een nieuwe mouw
Aan oude taal, en werp wat men verwerpt.
    De zon is elke dag zo oud, zo jong;
    Steeds zingt mijn liefde wat al eerder zong.

(William Shakespeare, vertaald door Bas Belleman.)

Bas Belleman (Alkmaar, april 1978)

De Nederlands dichteres en schrijfster Clara Eggink werd geboren in Utrecht op 18 april 1906. Zie ook alle tags voor Clara Eggink op dit blog.

Gebonden

Laat het niet uit zijn, God, na dezen dood
In leven en ellende om noodzakelijk brood.
Want waartoe gaaft gij dan uw bosschen, heiden,
Uw luchten, wateren en ruime weiden
Den mensch als lokaas van zijn plichten weg?
Het is het woord van velen dat ik zeg.
Er zijn er meer die snakken naar ontkomen,
Wier hart uw zeeën meedraagt in hun droomen.
Maar gij geeft traag getob en kleinen strijd
En waait er over met een wind van eeuwigheid.

Clara Eggink (18 april 1906 - 3 maart 1991)

De Amerikaanse schrijfster, essayiste en feministe Kathy Acker werd op 18 april 1947 in New York geboren als Karen Alexander. Zie ook alle tags voor Kathy Acker op dit blog.

Uit: Blood and Guts in High School

“That night, for the first time in months, Janey and her father sleep together because Janey can’t get to sleep otherwise. Her father’s touch is cold, he doesn’t want to touch her mostly ‘cause he’s confused. Janey fucks him even though it hurts her like hell ‘cause of her Pelvic Inflammatory Disease.

(…)

Johnny returned home (what is home?) and told Janey he had been drinking with Sally...She lay down on the filthy floor by his bed, but it was very uncomfortable: she hadn’t slept for two nights. So she asked him if he wanted to come into her bed.

The plants in her room cast strange, beautiful shadows over the other shadows. It was a clean, dreamlike room. He fucked her in her asshole cause the infection made her cunt hurt too much to fuck there, though she didn’t tell him it hurt badly there, too, cause she wanted to fuck love more than she felt pain .

(…)

Mr. Fuckface: You see, we own the language. Language must be used clearly and precisely to reveal our universe.

Mr. Blowjob: Those rebels are never clear. What they say doesn’t make sense.

Mr. Fuckface: It even goes against all the religions to tamper with the sacred languages.

Mr. Blowjob: Without language the only people the rebels can kill are themselves.”

Kathy Acker (18 april 1947 – 30 november 1997)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Joy Davidman werd geboren op 18 april 1915 in New York. Zie ook alle tags voor Joy Davidman op dit blog.

Amulet

I am a serpent that will suck your blood,

Sting your bare eyes, or pleasurably drain

Sweet fiery thought and honey from your brain,

And find the savor of your heartstrings good.

I will unclothe your spirit of your skin,

If I can take your body in the snare

That out of flowers and my flowering hair

And idle night these incantations spin.

Joy Davidman (18 april 1915 – 13 juli 1960)

De Amerikaanse journalist en schrijver Richard Harding Davis werd geboren op 18 april 1864 in Philadelphia. Zie ook alle tags voor Richard Harding Davis op dit blog.

Uit: Once Upon A Time

“Of the school of earnest young writers at whom the word muckraker had been thrown in opprobrium, and by whom it had been caught up as a title of honor, Everett was among the younger and less conspicuous. But, if in his skirmishes with graft and corruption he had failed to correct the evils he attacked, from the contests he himself had always emerged with credit. His sincerity and his methods were above suspicion. No one had caught him in misstatement, or exaggeration. Even those whom he attacked, admitted he fought fair. For these reasons, the editors of magazines, with the fear of libel before their eyes, regarded him as a "safe" man, the public, feeling that the evils he exposed were due to its own indifference, with uncomfortable approval, and those he attacked, with impotent anger. Their anger was impotent because, in the case of Everett, the weapons used by their class in "striking back" were denied them. They could not say that for money he sold sensations, because it was known that a proud and wealthy parent supplied him with all the money he wanted. Nor in his private life could they find anything to offset his attacks upon the misconduct of others. Men had been sent to spy upon him, and women to lay traps. But the men reported that his evenings were spent at his club, and, from the women, those who sent them learned only that Everett "treats a lady just as though she is a lady."

Accordingly, when, with much trumpeting, he departed to investigate conditions in the Congo, there were some who rejoiced.”

Richard Harding Davis (18 april 1864—11 april 1916)

De Australische dichter Henry Kendall werd geboren op 18 april 1839 in Milton. Zie ook alle tags voor Henry Kendall op dit blog.

The Austral Months

April

The darling of Australia’s Autumn—now
Down dewy dells the strong, swift torrents flow!
This is the month of singing waters—here
A tender radiance fills the Southern year;
No bitter winter sets on herb and root,
Within these gracious glades, a frosty foot;
The spears of sleet, the arrows of the hail,
Are here unknown. But down the dark green dale
Of moss and myrtle, and the herby streams,
This April wanders in a home of dreams;
Her flower-soft name makes language falter. All
Her paths are soft and cool, and runnels fall
In music round her; and the woodlands sing
For evermore, with voice of wind and wing,
Because this is the month of beauty—this
The crowning grace of all the grace that is.

Henry Kendall (18 april 1839 – 1 augustus 1882)

Monument in Kendall

Zie voor nog meer schrijvers ook mijn blog van 18 april 2012 deel 1 en ook deel 2.

18-04-2013 om 19:08 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Antoon Coolen werd geboren in Wijlre in Zuid-Limburg op 17 april 1897. Zie ook alle tags voor Antoon Coolen op dit blog.

Uit:Dorp aan de rivier

“Daar had hij lange jaren zijn geweldige hoogmoed over gehad, maar eens, toen het wekenlang regende en het water geweldig waste, toen er ook binnendijks huizen aan moesten geloven, ja, toen was Janus de Mert ook overstroomd geweest. Toen zat hij grif afgesloten, er waren koeien en varkens van hem verdronken, hij zat in de grote opkamer van angst te klagen, sindsdien had hij een noodklok op de nok van zijn zwaar rieten dak. Hij dacht, als het weer gebeurt, dan zal ik die noodklok luiden, dan kannen ze mij komen redden. Want Janus de Mert, dat mocht nou voor zijn doen in deze omgeving een flinke boer zijn, hij mocht zijn grootspraak hebben, hij had een hazenhart, hij was schrikkelijk laf en bang als het om zijn lijf en leden ging. Daar heeft hij later nog angst en ellende genoeg over gehad, toen was hij te zwak geworden om de noodklok te luiden. Ge hadt hier ook Cis de Dove, die woonde in een klein arkje op de Maas, dat had hij een beetje buiten het dorp achter het veer liggen. Hij had het zelf blinkend groen geverfd, en de spijlen van de ruitjes had hij blinkend wit geschilderd. Daar had hij pleizier in, in die heldere dingen. Hij had gordijnen van bloemen, zozeer als hij geraniums, foksia's en floxen voor het raam had staan, omdat hij daar zo'n pleizier in had. In het warm, klein, planken inwendige van zijn drijvende huis, hoe was het daar gesteld. Tegen de planken zoldering hingen honderden hazenstrikken bijeengekluwd. Cis zat daaronder dicht bij zijn dubbelloops jachtgeweer, en zijn petroleum-

[p. 10]

stel, dat gaf als het brandde 's avonds voor de koffie, die Cis ging zetten, nog op zekere zin gezelligheid. En Cis zijn onsterfelijke witte, bruingevlekte hondje, dat kefte als ge binnenkwaamt en het sprong voor geweld, om Cis, die zo doof was als een hout, te waarschuwen.”

Antoon Coolen (17 april 1897 – 9 november 1961)

De Duitse schrijfster Ida Boy-Ed werd geboren op 17 april 1852 in Bergedorf (Hamburg). Zie ook alle tags voor Ida Boy-Ed op dit blog.

Uit: Um ein Weib

„Den Geburtstag des Bürgermeisters feierten Amtsrichter Dr. Fritz Haldenwang und Frau Antoinette mit einem Frühstück. Es war ein Sonntag im September. Die kleine Schar der Gäste saß im vollen Sonnenschein, der durch die Fenster der Veranda hereinkam und alle weinheißen Gesichter etwas zu rücksichtslos beleuchtete. Man hatte gut gegessen und getrunken.

Seit Bürgermeister Mandach mit imposanter Majestät und doch auch mit schmunzelndem Wohlwollen hier als Stadtvater wirkte, war in dem engeren Kreis, dem er gleich wie von selbst vorsaß, ein lebemännischer Ton aufgekommen. Wie lange der Bürgermeister sich in dem Amt behaupten würde, darauf war er selbst objektiv neugierig. Im allgemeinen war er nicht gut mit sich umgegangen. Er sagte es selbst, teils aus wirklicher Erkenntnis, teils aus einer gewissen grandiosen Art heraus, die sich lieber selbst scharf kritisiert, als daß sie die scharfe Kritik anderer abwartet.

Im Grunde genommen fiel es aber niemandem ein, ihn scharf zu beurteilen. Er trug ja seine eigene Haut zu Markte. Und selbst die alten Freunde, die wohl hier und da einige Schulden für ihn bezahlt hatten, rechneten ihm ihre Großmut nicht an, was doch gewiß bedeutsam war.

Erst hatte er ein paar Semester studiert, und von jener Zeit her stammte seine Freundschaft mit Amtsrichter Dr. Haldenwang. Sie waren beide Rhenanen und hatten in Freiburg unvergeßliche Zeiten zusammen durchbummelt. Dann, als Leutnant der Reserve, ging ihm bei einem köstlichen Manöver sein Soldatenherz auf. Es war das reinste Lustspielmanöver gewesen, im Stil des seligen Gustav von Moser. Herrliches Wetter, großartige Quartiere, bezaubernde Schloßfräuleins, Vorgesetzte von gutem Humor. Mandach kapitulierte. Aber als er ein paar Jahre die Einförmigkeit des Rekrutendrillens genossen und seine Finanzen derartig verworren wurden, daß seinen guten Freunden die Haare zu Berge standen – seine eigenen Kopfnerven waren nicht so reizbar –, nahm er seinen Abschied mit dem Titel eines Hauptmanns z.D. Wovon er dann lebte, bis ihm, dank der geradezu leidenschaftlichen Bemühungen seiner Freunde, die Bürgermeisterstelle in Wachow zufiel, war niemandem ganz klar.”

Ida Boy-Ed (17 april 1852 – 13 mei 1928)

Bergedorf, haven

De Engelse schrijver Nick Hornby werd geboren op 17 april 1957 in Redhill. Zie ook alle tags voor Nick Hornby op dit blog.

Uit: About a Boy

'Mushroom omelette and fries, please. And a Coke,' said Marcus.
'I'll have the swordfish steak,' said Will. 'No vegetables, just a side salad.'
Fiona was having difficulty deciding.
'Why don't you have the swordfish steak?' said Marcus.
'Ummm...'
He tried to get his mother's attention across the table without Will noticing. He nodded hard, once, and then he coughed.
'Are you all right, sweetie?'
He just felt it would help if his mum ordered the same food as Will. He didn't know why. It wasn't like you could talk for ages about swordfish steak or anything, but maybe it would show them that they had something in common, that sometimes they thought the same way about things. Even if they didn't. 'We're vegetarian,' said Marcus. 'But we eat fish.'
'So we're not really vegetarian.'

Hugh Grant en Nicholas Hoult in de film ‘About a boy” uit 2002

'We don't eat fish very often though. Fish and chips sometimes. We never cook fish at home, do we?'
'Not often, no.'
'Never.'
'Oh, don't show me up.'
He didn't know how saying she never cooked fish was showing her up - did men like women who cooked fish? Why? - but that was the last thing he wanted to do.
'All right,' he said. 'Not never. Sometimes.'
'Shall I come back in a couple of minutes?' said the waiter.
Marcus had forgotten he was still there.
'Ummm....'
'Have the swordfish,' said Marcus.
'I'll have the penne pesto,' said his mother. 'With a mixed salad.'

Nick Hornby (Redhill, 17 april 1957)

De Amerikaanse schrijver Thornton Niven Wilder werd geboren op 17 april 1897 in Madison, Wisconsin. Zie ook alle tags voor Thornton Wilder op dit blog.

Uit: The Eighth Day

“For almost twenty years these ladies were in and out of one another’s house, as were their children. They got on well together without one vibration of sympathy. Beata Ashley lacked the imagination or freedom of attention to penetrate the older woman’s misery. (John Ashley was well aware of it but did not speak.) One art they shared in common: both were incomparable cooks; one condition: both were far removed from the environment that had shaped their early lives.

For these two families the first ten years went by without remarkable event: pregnancies, diapers, and croup; measles and falling out of trees; birthday parties, dolls, stamp collections, and whooping cough. George was caught stealing Roger’s three-sen stamp; Roger had his mouth washed out with soap and water for saying “hell.” Felicite, who aspired to be a nun, was discovered sleeping on the floor in emulation of some saint; Constance refused to speak to her best friend Anne for a week. You know all that.”

Thornton Wilder (17 april 1897 – 7 december 1975)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17e april ook mijn blog van 17 april 2012 deel 2 en ook   mijn blog van 17 april 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

17-04-2013 om 19:20 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Vincent Daniel Corjanus werd geboren op 17 april 1995 in Zwolle. Toen hij nog maar 8 jaar oud was probeerde hij al woorden te vangen op papier. Zijn grote inspiratiebron is Frank Boeijen. Zijn eerste bundel “Woorden wonen in huizen” verscheen in 2012. In 2013 verscheen de tweede bundel “De Zichtbare Ziel.” Corjanus nam deel aan diverse evenementen als Dichters op het Erf in Den Andel en Poetry Musica in Amsterdam

Liefde online

Een foto van liefde
op de achtergrond van je telefoon.
Een tweet op mijn timeline,
een kus in een discotheek.
#lovehim #love.

Op facebook je ‘’vrienden’’
overtuigen dat het allemaal zo mooi en gezellig was.

Liefde online.
De liefdesbrieven zijn digitaal.
Een pot inkt gesmeten naar je beeldscherm.

Een slecht toneelstuk
in een afgebrand theater.
Romeo en Julia door de slechtste acteurs, geacteerd.
Liefde ingeblikt
in het internet.

 
Vincent Corjanus (Zwolle, 17 april 1995)

17-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver Kingsley Amis werd geboren op 16 april 1922 in Londen. Zie ook alle tags voor Kingsley Amis op dit blog.

Uit: Lucky Jim

“He and Welch might well be talking about history, and in the way history might be talked about in Oxford and Cambridge quadrangles. At moments like this Dixon came near to wishing that they really were. He held on to this thought until animation abruptly gathered again and burst in the older man, so that he began speaking almost in a shout, with a tremolo imparted by unshared laughter:

'There was the most marvellous mix-up in the piece they did just before the interval. The young fellow playing the viola had the misfortune to turn over two pages at once, and the resulting confusion ... my word ...'

Quickly deciding on his own word, Dixon said it to himself and then tried to flail his features into some sort of response to humour. Mentally, however, he was making a different face and promising himself he'd make it actually when next alone. He'd draw his lower lip in under his top teeth and by degrees retract his chin as far as possible, all this while dilating his eyes and nostrils. By these means he would, he was confident, cause a deep dangerous flush to suffuse his face.

Welch was talking yet again about his concert. How had he become Professor of History, even at a place like this? By published work? No. By extra good teaching? No in italics. Then how? As usual, Dixon shelved this question, telling him­self that what mattered was that this man had decisive power over his future, at any rate until the next four or five weeks were up. Until then he must try to make Welch like him, and one way of doing that was, he supposed, to be present and conscious while Welch talked about concerts. But did Welch notice who else was there while he talked, and if he noticed did he remember, and if he remembered would it affect such thoughts as he had already? Then, abruptly, with no warning, the second of Dixon's two predicaments flapped up into consciousness. Shuddering in his efforts to repress a yawn of nervousness, he asked in his flat northern voice: 'How's Margaret these days ?'

Kingsley Amis (16 april 1922 – 22 oktober 1995)

Kingsley en zijn zoon Martin Amis in 1992

De Vlaamse schrijfster, filosofe, hoogleraar en essayiste Patricia De Martelaere werd geboren in Zottegem op 16 april 1957. Zie ook alle tags voor Patricia de Martelaere op dit blog.

Uit: Een verlangen naar ontroostbaarheid

“Zelfmoord is ‘in’. Meer en meer mensen denken erover, meer en meer mensen doen het, meer en meer mensen proberen het ook eens een keertje. Maar meest van al nog wordt er over zelfmoord gesproken - door psychologen, sociologen en filosofen, door dokters en priesters, door critici, moralisten en sympathisanten, door sekteleiders, begeleiders en weifelende vertwijfelden.

Bij dit alles is reeds vaak gewezen, vanuit diverse hoeken, op een merkwaardige band die zou bestaan tussen de zelfmoord en het kunstenaarschap, meer in het bijzonder het schrijverschap. Tal van studies zijn gewijd aan het suïcidaal gedrag van schrijvers als Sylvia Plath, Cesare Pavese en Fernando Pessoa, aan het bestendige gevecht tegen de verlokking van zelfmoord dat het leven van een onnoemelijk aantal andere schrijvers karakteriseerde, en aan de uitgesproken cultus van het literaire zelfmoordideaal in de romantische - en later de dadaïstische - kunstconceptie. Ondanks dit alles is de band tussen het schrijven en de zelfmoord relatief onopgehelderd gebleven. Want niettegenstaande hun manifeste, latente of onbewuste zelfmoordobsessies blijft het een feit dat de meeste schrijvers het hebben volgehouden tot ze een natuurlijke dood stierven, vaak zelfs op onbetamelijk hoge leeftijd, en dat ze zich intussen vrij succesvol en comfortabel met hun schrijverschap hebben weten te verzoenen. Weliswaar zijn er kunstenaars, uit heden en verleden, die te kennen geven dat ‘de kunst en zij alleen’ hen van de zelfmoord heeft weerhouden. Maar waarom de kunst, en niet bijvoorbeeld het pottenbakken, het kleiduifschieten of het postzegelverzamelen? Wat is er in het schrijven dat een mens, in plaats van hem tot zelfmoord te drijven - wat aannemelijker zou zijn -, juist van de zelfmoord doet afzien?”

Patricia De Martelaere (16 april 1957 – 4 maart 2009)

De Duitse schrijfster en dichteres Sarah Kirsch (eig. Ingrid Hella Irmelinde Kirsch) werd geboren op 16 april 1935 in Limlingerode. Zie ook alle tags voor Sarah Kirsch op dit blog.

THE LAST OF NOVEMBER

Erst in die Wechselstuben am Zoo

die letzten silbernen Pferdchen aus allen

Manteltaschen

Umtausch – ein toller Kurs

es blieb noch was übrig

Der Wind, der Wind, unhimmlisches Kind

blies uns im schönen Kabriolett an den Reichstag

Schneebeeren rieselten

kleines Getier raschelte an dem furchtbaren Ort

stellenweis grüner Kalk

das ist die Mauer

Türmchen und Aussichtspodeste hüben und drüben

alles registrieren sagt er

wie Hemingway auf dem Rückzug in Spanien

das stinkende Pferd

wir fuhren und flogen dreimal um den frisch

vergoldeten Engel

trafen unsere töten Dichter in ihren Wagen

die flogen schneller und schöner als wir.

Die Luft riecht schon nach Schnee

Die Luft riecht schon nach Schnee, mein Geliebter
Trägt langes Haar, ach der Winter, der Winter der uns
Eng zusammenwirft steht vor der Tür, kommt
Mit dem Windhundgespann. Eisblumen
Streut er ans Fenster, die Kohlen glühen im Herd, und
Du Schönster Schneeweißer legst mir deinen Kopf in den Schoß
Ich sage das ist
Der Schlitten der nicht mehr hält, Schnee fällt uns
Mitten ins Herz, er glüht
Auf den Aschekübeln im Hof Darling flüstert die Amsel

Sarah Kirsch (Limlingerode, 16 april 1935)

De Franse dichter, dadaïst en surrealist Tristan Tzara werd op 16 april 1896 in de Roemeense plaats Moinesti geboren als Samuel Rosenstock. Zie ook alle tags voor Tristan Tzara op dit blog.

(DADAist eine jungfräuliche Mikrobe)

DADAist eine jungfräuliche Mikrobe
Dada ist gegen das teure Leben
Dada
Aktiengesellschaft für die Ausbeutung von Ideen
Dada hat 391 verschiedene Haltungen und Farben je nach
dem
Geschlecht des Vorsitzenden
Es wandelt sich um – behauptet – sagt zugleich das
Gegenteil –
ohne Bedeutung – brüllt – angelt.
Dada ist das Chamäleon der schnellen und interessierten
Veränderung.
Dada ist gegen die Zukunft. Dada ist tot. Dada ist idiotisch.
Es lebe Dada. Dada ist keine literarische Schule, brüllt

Tristan Tzara (16 april 1896 – 24 december 1963)

Cartoon door David Baldinger 

De Nederlandse schrijver Ewald Vanvugt werd geboren op 16 april 1943 in 's-Hertogenbosch. Zie ook alle tags voor Ewald Vanvugt op dit blog.

Uit: Roofgoed

“Bijna de hele golvende buitenwand is van glas: de hoge zalen en hallen kijken uit op de polder waar ’s zomers vette koeien in het groen grazen en ’s winters soms de lokale bevolking door de sneeuw voorbij schaatst. De negen ranke witte palen van de windmolens die de energie voor het gebouw opwekken, staan in drie rijen van drie achter de parkeerplaatsen. Binnen durven de ruime vitrines de zwevende vormen van het gebouw te herhalen.

Het silhouet van het Europees Museum van het Wereldgeheugen is nu al een internationaal bekend beeldmerk van Amsterdam. En sinds de opening blijft het nieuwe schouwpaleis hoge aantallen bezoekers naar de stad trekken, de positiefste voorspellingen nog overtreffend.

Net als in elk mammoetmuseum - het Louvre, de Hermitage, de Uffizi, het British Museum, het Museum van het Vaticaan – kan een bezoeker in het Europees Museum in veel galerijen temidden van het massale aanbod vaak niet kiezen welke verbazingwekkende schepping het eerst nauwkeuriger te bekijken. Hij of zij dreigt te verdrinken of is al ondergegaan in de overvloed aan beelden, voorwerpen, schilderingen, documenten. Overweldigd door de veelheid glijdt de aandacht vluchtig over de meeste spullen en deze onderdompeling in de cultuurgoederen geeft een geweldig plezier omdat we delen in de scheppingskracht van de vele vaklui en kunstenaars.”

Ewald Vanvugt (’s-Hertogenbosch, 16 april 1943)

De Nederlandse dichter en etser Jan Luyken werd geboren in Amsterdam op 16 april 1649. Zie ook alle tags voor Jan Luyken op dit blog.

Het Kind Gewaarschouwd

Die Oog, en Ooren heeft gemaakt,

Denkt, dat hy hoord, en dat hy waakt.

Het Kind en moet het niet vergeeten,

Dat alles wat van hem geschied,

Schoon zyne Oud'ren dat niet weeten,

Dat Onzen Lieven Heer dat ziet;

Die 't al kan zien, en al kan hooren,

Van alle die'er zyn gebooren.

De Boog

Schiet niet in 't wild; maar, doeld op 't wit.

Daar Eeuwig voordeel achter zit.

Elk rekt (als 't Kind) zyn spanning uit,

En schiet, na 't geen, dat niet beduid:

Maar and'ren, die wat meer beoogen,

Die schieten (om een groote vrucht)

Na God, met eene scherpe zucht,

Van haar gespannen herte Boogen.

Jan Luyken (16 april 1649 – 5 april 1712)

Illustratie bij De Boog

Zie voor nog meer schrijvers van de 16^e april ook mijn blog van 16 april 2012 deel 2 en ook mijn blog van 16 april 2011 deel 3.

16-04-2013 om 17:55 geschreven door Romenu  

De Zweedse dichter en schrijver Tomas Tranströmer werd geboren in Stockholm op 15 april 1931. Zie ook alle tags voor Tomas Tranströmer op dit blog.

The Indoors is Endless

It’s spring in 1827, Beethoven
hoists his death-mask and sails off.

The grindstones are turning in Europe’s windmills.
The wild geese are flying northwards.

Here is the north, here is Stockholm
swimming palaces and hovels.

The logs in the royal fireplace
collapse from Attention to At Ease.

Peace prevails, vaccine and potatoes,
but the city wells breathe heavily.

Privy barrels in sedan chairs like paschas
are carried by night over the North Bridge.

The cobblestones make them stagger
mamselles loafers gentlemen.

Implacably still, the sign-board
with the smoking blackamoor.

So many islands, so much rowing
with invisible oars against the current!

The channels open up, April May
and sweet honey dribbling June.

The heat reaches islands far out.
The village doors are open, except one.

The snake-clock’s pointer licks the silence.
The rock slopes glow with geology’s patience.

It happened like this, or almost.
It is an obscure family tale

about Erik, done down by a curse
disabled by a bullet through the soul.

He went to town, met an enemy
and sailed home sick and grey.

Keeps to his bed all that summer.
The tools on the wall are in mourning.

He lies awake, hears the woolly flutter
of night moths, his moonlight comrades.

His strength ebbs out, he pushes in vain
against the iron-bound tomorrow.

And the God of the depths cries out of the depths
‘Deliver me! Deliver yourself!’

All the surface action turns inwards.
He’s taken apart, put together.

The wind rises and the wild rose bushes
catch on the fleeing light.

The future opens, he looks into
the self-rotating kaleidoscope

sees indistinct fluttering faces
family faces not yet born.

By mistake his gaze strikes me
as I walk around here in Washington

among grandiose houses where only
every second column bears weight.

White buildings in crematorium style
where the dream of the poor turns to ash.

The gentle downward slope gets steeper
and imperceptibly becomes an abyss.

Vertaald door Robin Fulton

Tomas Tranströmer (Stockholm, 15 april 1931)

In 1965

De Amerikaanse schrijver Henry James werd geboren in New York op 15 april 1843. Zie ook alle tags voor Henry James op dit blog.

Uit: Italian Hours

“It is a great pleasure to write the word; but I am not sure there is not a certain impudence in pretending to add anything to it. Venice has been painted and described many thousands of times, and of all the cities of the world is the easiest to visit without going there. Open the first book and you will find a rhapsody about it; step into the first picture-dealer's and you will find three or four high-coloured "views" of it. There is notoriously nothing more to be said on the subject.

Every one has been there, and every one has brought back a collection of photographs. There is as little mystery about the Grand Canal as about our local thoroughfare, and the name of St. Mark is as familiar as the postman's ring. It is not forbidden, however, to speak of familiar things, and I hold that for the true Venice-lover Venice is always in order. There is nothing new to be said about her certainly, but the old is better than any novelty. It would be a sad day indeed when there should be something new to say. I write these lines with the full consciousness of having no information whatever to offer. I do not pretend to enlighten the reader; I pretend only to give a fillip to his memory; and I hold any writer sufficiently justified who is himself in love with his theme.”

Henry James (15 april 1843 - 28 februari 1916)

Portret door Jacques-Émile Blanche

De Nederlandse schrijver, columnist, kleinkunstenaar en zanger Daniël Samkalden werd geboren op 15 april 1979 in Naarden. Zie ook mijn blog van 15 april 2011.

Uit: Straf (Column)

“Ik heb mijn fraaie Apple-laptop vernietigd. Een fatale afloop van een reeks broeierige dagen sinds uit het niets de ‘enter’-toets van mijn toetsenbord het voor gezien hield en losbrak in redeloze anarchie. De ‘enter’-toets deed het in deze nieuwe boosaardige realiteit niet óf de ‘enter’-toets deed het onophoudelijk. In het ene geval kon ik geen regels meer openlaten, niet meer chatten, geen zoekopdrachten meer uitsturen. In het andere geval klonk een ziek geratel en zeilden mijn teksten weg over een eindeloos aantal lege pagina’s, werden wachtwoorden en pincodes te vroeg bekrachtigd, accounts onbruikbaar verklaard en passen geblokkeerd. Pure hysterie. Hysterie die ik een halt probeerde toe te roepen door met mijn rechterhand op de ‘enter’-toets te slaan. Soms ging het dan even goed en was de orde hersteld, maar steeds sneller ging het weer mis. Eerst sloeg ik nog met een zeker respect voor de geniale techniek die ik niet kon doorgronden. Gaandeweg sloeg ik harder en harder, als straf. Als straf voor de ongehoorzaamheid. Als represaille voor het onacceptabele getreiter van mijn computer. ’s Nachts voelde ik in mijn duim het bloed kloppen en de pijn zeuren als ik de tv had uitgezet en wachtte tot ik in slaap viel. ’s Ochtends zag ik het bijproduct van deze pijn als ik mijn laptop opende en schrok van een steeds dieper wordende holte, een vallei, rechts van het toetsenbord. “Per ongeluk laten vallen”, zei ik toen een vriend mij vroeg wat er in godsnaam was gebeurd en ik hield voor me dat een sadistisch machtsspel gaande was.”

Daniël Samkalden (Naarden, 15 april 1979)

De Franse schrijver Jérôme Lambert werd geboren op 15 april 1975 in Nantes. Zie ook alle tags voor Jérôme Lambert op dit blog.

Uit: J'aime pas le lundi

“Ce qui me dérange, c'est quand le tyran qui règne sur ses sujets en profite et exige de chacun un peu plus chaque jour. J'ai toujours peur que les gens se perdent eux même, qu'ils ne se retrouvent plus et ne comprennent que des années plus tard, enfin libérés, à quel point ils furent malheureux. Sans parler du nombre d'années supplémentaires pour soigner tout ça, se restaurer, se reconstruire vraiment. Je crois que les mécanismes qui régissent nos cœurs sont beaucoup plus fragiles qu'on ne se le figure.

(…)

Les cailloux me paraissaient les êtres les plus enviables de la Création. D'abord parce qu'ils ne s’embarrassent pas de savoir s'ils sont heureux ou non. Ils sont. Point barre. Ensuite parce qu'ils sont toujours bien là où le destin les a posés. Un caillou ne dépare jamais son environnement. Même un galet de plage qui se retrouverait par un concours de circonstances au milieu d'une forêt aurait toujours l'air à sa place. Il ne serait ni trop plat, ni trop salé, ni trop joli. Et je suis sûr que les autres cailloux de la forêt l'accueilleraient sans préjugés. Les cailloux ne jugent pas, les cailloux ne se plaignent pas.”

Jérôme Lambert (Nantes,15 april 1975)

De Engelse dichter en schrijver Benjamin Zephaniah werd geboren op 15 april 1958 in Handsworth, Birmingham. Zie ook alle tags voor Benjamin Zephania op dit blog.

Fair Play

Mirror mirror on the wall
Could you please return our ball
Our football went through your crack
You have two now
Give one back.

Vegan Steven

There was a young vegan
Called Steven,
Who just would not kill for no reason,
This kid would not eat
No cheese or no meat
And he hated the foxhunting season.

Benjamin Zephaniah (Handsworth, 15 april 1958)

De Duitse dichter en tekenaar Wilhelm Busch werd geboren in Wiedensahl op 15 april 1832. Zie ook alle tags voor Wilhelm Busch op dit blog.

Armer Haushalt

Weh, wer ohne rechte Mittel

    Sich der Poesie vermählt!

Täglich dünner wird der Kittel,

    Und die Milch im Hause fehlt.

Ängstlich schwitzend muß er sitzen,

    Fort ist seine Seelenruh,

Und vergeblich an den Zitzen

    Zupft er seine magre Kuh.

Der Wetterhahn

Wie hat sich sonst so schön der Hahn

Auf unserm Turm gedreht

Und damit jedem kundgetan,

Woher der Wind geweht.

Doch seit dem letzten Sturme hat

Er keinen rechten Lauf;

Er hängt so schief, er ist so matt,

Und keiner schaut mehr drauf.

Jetzt leckt man an den Finger halt

Und hält ihn hoch geschwind.

Die Seite, wo der Finger kalt,

Von daher weht der Wind.

Wilhelm Busch (15 april 1832 - 9 januari 1908)

De Nederlandse schrijfster Ina Boudier-Bakker werd geboren in Amsterdam op 15 april 1875. Zie ook alle tags voor Ina Boudier-Bakker op dit blog.

Uit: 't Vrindje

‘Ga nou Frits!’

‘Ja, 't is al bij tweeën!’

‘Als je nou niet gaat, denken ze, dat je niet meer komt.’

De jongen, verveeld, hing tegen de vensterbank naar buiten te kijken, in de zonnige stille straat.

Zijn moeder kwam naast hem staan, haar hand op zijn schouder.

‘Toé nou jongen, denk eens, die menschen doe je d'r nog een beetje plezier mee.’

De jongen zuchtte.

Hij wist wel, zijn moeder stónd erop, en hij wou ook wel, och jawel, als hij er maar niet zoo láng hoefde te zitten, en er nou niet net heenmoest op dien éénen dag, dat hij voor 't eerst eens van kostschool thuis was - zijn heele middag weg... en 't was er ook zoo náár...’

‘Dan ga ik maar,’ zei hij lusteloos.

Buiten lag de straat in blakende zonnehitte - stille zondagstraat van klein provincie-stadje. Maar het was den jongen, of na die vier weken op kostschool buiten, alles hier in blijde herkenning tegen hem opsprong .. de huizen, de menschen.. kijk, ouwe Kees van den bakker altijd nog als een dooie mol op de stoep!... en een gelukkig gevoel, iets, om opeens te willen hollen, schreeuwen, pretmaken, barstte in hem los.

‘Hé! Frits!!’ hoorde hij achter zich gillen, toen een langgerekt gefluit. Mèt bleef hij staan, keek om.

Achter hem kwamen hard aanloopen Jan en Barend Keg, met Hannes van Slooten, zijn speciale vrienden. Rood van verwachting rende hij terug, op hen toe.”

Ina Boudier-Bakker (15 april 1875 - 26 december 1966)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e april ook mijn blog van 15 april 2012 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

15-04-2013 om 18:37 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres Mieke van Zonneveld werd op 5 april 1989 geboren in Hilversum. Zij bezocht de International School in haar geboorteplaats en studeerde Nederlands, literatuurwetenschap en Latijn op de VU in Amsterdam. Van Zonneveld schreef recensies voor Recensieweb en publiceerde eerder werk in De tweede ronde en in het ambachtelijk gedrukte Avantgaerde en op Tzum.

Hemel, zei hij

Hemel, zei hij
en ik schreef het op
irreëel decorgeschilder
waardeloos gebazel
over lichtval
waar ik in hing
als een spin

Zijdezachte draden die de wind
niet wilde breken en een weke
warme glimlach, het vertrouwen
van een kind

dat vlinder wilde zijn

Alle acht mijn ogen
werden glimlachend bedrogen
Alle acht mijn ogen
hebben in het licht geloofd

Hemel, zegt hij
en ik schud mijn hoofd

 
Mieke van Zonneveld (Hilversum, 5 april 1989)

15-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver, cenarist, acteur en regisseur Patrick Bernauw werd geboren op 15 april 1962 in Aalst en woont in Erembodegem. Tot zijn bekendste proza-werken behoren de docudetective Mysteries van het Lam Gods (1991) en, in samenwerking met Guy Didelez, de historische jeugdroman In het Teken van de Ram (1996) die in eigen land werd onderscheiden met de Prijs Knokke-Heist voor de Beste Jeugdroman en in Duitsland met de Eule des Monats. Zijn proza-werk voor de jeugd werd voorts nog twee maal bekroond met de John Flandersprijs voor Vlaamse Filmpjes, en het werd vertaald in het Frans, het Duits, het Noors, het Italiaans, het Spaans en het Pools. Zijn meest recente werken zijn doorgaans historische thrillers voor volwassenen, zoals Het Bloed van het Lam (2006), Nostradamus in Orval (2007), Het Illuminati Complot (2008 - De "illuminati" zijn een complotgroep die de wereld wil overheersen.), "De Paus van Satan" (2011) en "De Zaak Louis XVII" (2012). In 1994 ontving hij voor zijn luisterspel La Comédie Française de Provinciale Paul de Mont Prijs voor toneel. In 1998 richtte Patrick samen met zijn broer Fernand het muziektheatergezelschap Compagnie de Ballade op, dat zowel voor een volwassenen publiek als voor jongeren speelt. Patrick Bernauw schrijft niet alleen de teksten waarvoor zijn broer Fernand de muziek componeert, maar regisseert de stukken ook en acteert/zingt erin mee. Met De Sterke Verhalen Blues trok hij meer dan tien jaar door het hele Vlaamse land. Bernauw is sinds 1985 voltijds auteur en staat sinds 1987 aan het roer van zijn eigen productiehuis het Onafhankelijk Radiofonisch Gezelschap ORAGE cvba, destijds opgericht om luisterspelen en radiodocumentaires te maken voor de vrije radio's. In 1999 stopte ORAGE definitief met het produceren van audiodrama en vormde zich om tot productiehuis voor theater- en multimedia-projecten.

Uit: Het Bloed van het Lam

“‘Pseudologia phantastica,’ luidde de diagnose van Mennaert. Het is in de ogen van Maarten een kwal van een vent, maar dit betekent niet noodzakelijk dat Mennaert ongelijk heeft.
‘Het dorpskerkje van Rennes-le-Château verkeerde in een ver gevorderde staat van ontbinding,’ gaat Lena verder alsof Maarten haar nooit heeft onderbroken. ‘En in 1891…’ Ze spreekt het jaartal heel nadrukkelijk uit en ze kijkt hem nu ook zo aan… als om te achterhalen of hij nog bij de les is.
‘Het jaar waarin Là-bas verscheen,’ knikt hij.
‘In 1891 dus verwijderde hij de altaarsteen die rustte op twee oude Visigotische zuilen, de restanten van een bouwwerk uit de zesde eeuw waarop de kerk aan het eind van de elfde eeuw was opgetrokken.’
Eén van de zuilen bleek hol te zijn. In de holle ruimte ontdekte Saunière vier perkamenten, gevat in verzegelde houten foedralen. Twee ervan bevatten stambomen; de eerste ging terug tot 1244, de tweede tot 1644. De overige documenten leken van de hand van een laat achttiende eeuwse voorganger van Saunière, Antoine Bigou. Oppervlakkig bekeken, kon men de teksten beschouwen als vrome fragmenten uit het Nieuwe Testament, gesteld in het Latijn. Maar hier en daar waren er woorden aan elkaar blijven kleven, liepen er lijnen door hele zinnen, werden er overbodige letters toegevoegd of boven de rest van de letters geplaatst.
‘Saunière is er vermoedelijk niet in geslaagd de code te breken waarin de boodschap gesteld was. Niettemin realiseerde hij zich op iets belangrijks gestoten te zijn. Hij trok met zijn ontdekking naar de bisschop van Carcassone, die hem op staande voet doorstuurde naar Parijs. Daar maakte hij kennis met de linguïst en cryptografisch expert Emile Hoffet, die zich ondanks zijn priesterroeping ten zeerste interesseerde voor allerlei esoterische onderwerpen en contacten onderhield met diverse secten en geheime genootschappen. Hoffet introduceerde de plattelandspriester in kringen die gefrequenteerd werden door letterkundigen als Mallarmé en Maeterlinck, de componist Debussy, Emma Calvé… Emma was een geval apart… Ze moet zo een beetje de Maria Callas van haar tijd geweest zijn, en ze was de hogepriesteres van een esoterische secte en de maîtresse van verscheidene invloedrijke occultisten. Al gauw deden er ook geruchten de ronde over een amoureuze affaire tussen Saunière en Calvé.”

 
Patrick Bernauw (Aalst, 15 april 1962)

15-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Alexandre Jardin werd geboren in Neuilly op 14 april 1965. Zie ook alle tags voor Alexandre Jardin op dit blog.

Uit: Bille en tête

“Mon père continuait à habiller de noir son existence. Son deuil interminable m'accablait chaque fois davantage. Alors, quand la coupe était pleine, je courais retrouver Clara. Sa maison riante m'accueillait à lit ouvert. Ses caresses me rassasiaient. Nous faisions l'amour à en perdre la tête pour oublier la mort de ma mère.
Chez Clara, c'était mieux qu'une auberge espagnole. On y trouvait plus que ce qu'on y apportait. J'apportais mes seize ans, et j'y trouvais l'amour, le vrai.

(...)

“Sur le chemin du retour, bercé par les cahots ferroviaires, je pensais à toi, l'Arquebuse. Ta mort ferait de moi un riche héritier en rillettes et autres cochonnailles ; mais tu me laisserais longtemps le regret de tes sourires. Pour la première fois, tu m'apparus égoïste; car enfin, tes retrouvailles avec le bon Dieu étaient bien jolies, mais qu'allais-je faire de mes pleurs? Tu ne serais plus là pour les sécher. Grand-mère irresponsable, tu n'avais pas songé qu'en mourant tu me léguerais aussi de la tristesse. Voilà ce que c'est que les vieux. Et, chose plus cruelle encore, tu me forçais à étouffer mes larmes ; car pleurer aurait été te trahir. Pourtant, le jour de ta mort, je te ferais cette infidélité. L'espace de quelques sanglots, je me laisserais chialer, tu m'entends, oui chialer comme un enfant. Mais rassure-toi, ce sera très bref. Je te promets d'être heureux et de rire aux éclats à la sortie de ton enterrement. Sitôt la grille du cimetière franchie, je m'engage même à basculer une fille dans une meule de foin. On fera l'amour à ta santé ; ça ne sera pas triste ; je le jure sur ta tête.”

Alexandre Jardin (Neuilly, 14 april 1965)

De Zwitserse dichter en schrijver Roman Graf werd geboren geboren op 14 april 1978 in Winterthur, Zwitserland. Zie ook alle tags voor Roman Graf op dit blog.

Neuer Tag

Nacht
Lebt in den Tag hinein.
Welt im Traum
Beginnt mich zu verlassen.
Ich muss jetzt selbst erschaffen.
Liege fest im warmen Laken.
Wer dreht die Heizung auf,
Wo ist der Abend hin.
Ich zieh mich an.
Die Arbeit geht nicht aus.

Der Anfang eines Tages

Augen auf, der Tag da. Dein Herz
Nicht eingeschlafen in der Nacht.
Und du – wieder kein Zar.
Wie immer (zwanzig Jahre) „Gepuffte Weizenkost“,
Während draussen das Gold der Sonne.
Du stehst im März eines Jahres.
Die Pflanzen fangen an zu blühen
Und Blätter. Welt noch nicht untergegangen.
Hält im Gleichgewicht. Zuhause die Arbeit,
Ein Gedicht verficht irgendetwas.
Was wolltest du denken?
Tee beruhigt die Gedanken.
Trinken.

Roman Graf (Winterthur, 14 april 1978)

De Nederlandse dichter Tjitse Hofman werd geboren in Assen op 14 april 1974. Zie ook alle tags voor Tjitse Hofman op dit blog.

HOOI

Zij bloeide
het was de tijd van hooi
van werken en insecten
 
Het was de tijd van zoet
het zoemen van bloesem
zweet en stof
 
Van wagens lossen
en later op de zolder
de kat en haar kroost.

Allerliefste

Wat ik
het liefste
het aller
allerliefste

Ben jij
in je blote
in je onvergrote
blote

Je onvergrote
Blozende
blootste jij

Dat staat je
het mooiste
het aller
allermooiste

het allerblootste
mooie blozende
bloot zo mooi
ben jij.

Tjitse Hofman (Assen, 14 april 1974)

De Hongaarse schrijver Graaf Péter Esterházy van Galántha werd geboren in Boedapest op 14 april 1950. Zie ook alle tags voor Péter Esterházy op dit blog.

Uit: Celestial Harmonies (Vertaald door Judy Sollosy)

“Green peppers or tomatoes stuffed with cottage cheese and dill, or just a boiled onion with mayonnaise, canned liver paté tuned up with sour cream and thyme - something. For the sake of appearances. Our mother could make something out of almost nothing. No, not just something, but something beautiful. In every sphere of life she was at war with anything ugly, anything that lacked shape. Hard semolina pudding from goat's milk and grits, which she then flattened out, baked, cut into rounds, then she stacked them up with jam between the layers. This was the Tower of Babel. We could talk to our heart's delight then, partly pure nonsense, partly gibberish (obvious wisdom). Duck sans orange. Who wants more sansorange? (Déclassé humor.) In short, hors d'oeuvres and dolce. La dolce vita.
"A little dolce? Pur la bon buss."
This double sentence was always forthcoming, as if we had to choose.
But there was no denying the tomato juice with pepper, nutmeg, ginger and ground orange peel, when available. We loved it. Our friends make faces and pushed the plate away.
"You're putting on airs!"
When it came to food, there might have been a touch of the précieux in us. We were proud of our taste buds.”

Péter Esterházy (Boedapest, 14 april 1950)

De Duitse schrijver Landolf Scherzer werd geboren op 14 april 1941 in Dresden. Zie ook alle tags voor Landolf Scherzer op dit blog.

Uit: Urlaub für rote Engel: Reportagen

“Ich kenne sie als Mitarbeiterin vom Rat des Bezirkes. Sie war unter anderem für die Schriftsteller verantwortlich. Sie nahm regelmäßig an den Sitzungen unseres Verbandes teil, und ich erinnere mich, dass sie mütterlich war. Und Staatsmacht. Am Telefon sagt sie mir, dass sie morgen in den Urlaub fahre. Parlaments- und Schulferien in Thüringen. Nachmittags müsse sie zur Stadtratssitzung, also wenn, dann solle ich sofort kommen. wöhnt, bis 60 oder 65 zu arbeiten, und dann bekam man automatisch seine Rente. Jetzt aber, dieser Bürokraten Überlebens- Schreibkram, der ängstigt viele.«
Dann würde sie noch einige sehr alte Frauen im Haus betreuen. Beispielsweise die Elisabeth Keyser, schon über 80. »Ich schaue jeden Abend nach ihr, das ist sozusagen mein Nachtgebet.« Aber wenn ich wirklich über das soziale Engagement der PDS schreiben wolle, sei ich bei ihr falsch. Da müsste ich mit der Heide Schwalbe sprechen. Die habe als Vorsitzende des Jugendhilfeausschusses in der Stadt ein Kinderparlament gegründet, oder mit der ehemaligen Pastorin Renate Müller, die 1990 in die PDS eingetreten sei, oder mit der Designerin Hayde-Nina Klonz, die sich nun um Häftlinge kümmere und mit ihnen im Knast Bilder male, oder mit der Else Duske, die mit anderen Genossen jeden Dienstag im Suhler Büro der Thüringer PDS-Vorsitzenden Gabi Zimmer sitze und dort Rentenantragsstellern Hilfe zur Selbsthilfe gebe. Über 5.000 wären schon dort gewesen.”

Landolf Scherzer (Dresden, 14 april 1941)

De Duitse schrijfster Gabriele Stötzer werd geboren op 14 april 1953 in Emleben inThüringen in de toenmalige DDR. Zie ook alle tags voor Gabriele Stötzer op dit blog.

Uit: Ich bin die Frau von gestern

“Sie haben keine Gefühle füreinander. Ihre Eltern hatten keine Zeit, es ihnen zu lehren, und jetzt beschäftigt sich niemand mehr mit ihnen. Sie haben viel Zeit, denn es gibt nichts mehr zu tun. Die Landschaften sind zerstört, es lohnt sich kaum noch zu reisen. Sie setzen sich auf die Tische und machen die Beine breit. Sie sind unkeusch und zügellos, und doch weiß ich nicht, wie sie Liebe machen. Den Nutten fehlen die Freier. Und reißt sich einmal eine die Kleider vom Leib, schaut keiner hin. Vielleicht weil die Musik fehlt.
Er hätte weiter geredet. Er wäre vielleicht noch tiefer gegangen, hätte noch weiter ausgeholt. Er hätte ein terminologisch-philosophisches System aufbauen können. Er hätte mir seine Jugend erzählen können. Aber er sah mir an, dass ich den Kontakt zerbrach. Wir waren noch aus der Zeit, da man sich ohne Worte verstand. Wo ein Blick noch ein Meer war. Wir wussten das Gleiche. Wir hatten Augen, Ohren, Gefühl und Wissen. Wir hatten gehört, gesehen, gefühlt und gelebt. Wir wussten zu allem die richtigen Worte. Wir wussten das Gleiche. Wir waren stumm.”

Gabriele Stötzer (Emleben, 14 april 1953)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e april ook mijn vorige blog van vandaag.

14-04-2013 om 18:52 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver en draaiboekauteur Charles Lewinsky werd geboren op 14 april 1946 in Zürich. Zie ook alle tags voor Charles Lewinsky op dit blog.

Uit: Johannistag

“Wenn man sich der Dorfmitte nähert, rücken die Häuser näher zusammen, sie haben sich auf städtisch herausgeputzt und ihre Gärten hinter sich versteckt, als ob sie sich der Tomatenstauden schämten und der wuchernden Gurken. Wer zu den Beeten will, muss zuerst durch die Garage, die früher mal eine Scheune war, und bevor er wieder auf die Straße hinausgeht, wechselt er die Schuhe. Die Grundstücke sind durch immer neue Erbteilungen verwinkelt und verzahnt; man kennt seine Nachbarn, wenn man hier wohnt, hat ihnen seit Generationen in die Fenster gesehen und in die Geschichten.

Man hat mir zum Beispiel (das wird Dir gefallen) von einem Mann erzählt, der konnte sich zwischen zwei Schwestern nicht entscheiden, heiratete schließlich die eine und nahm die andere mit ins Haus, und immer, wenn die ledige schwanger war, musste sich die verheiratete den Bauch ausstopfen, um das Kind später als ihr eigenes ausgeben zu können. Ich habe die Geschichte gehört, als ob sie sich gestern ereignet hätte oder vorgestern, aber als ich Genaueres wissen wollte, stellte sich heraus, dass sie im letzten Jahrhundert spielt. Wie der Mann geheißen hat und seine zwei Frauen, das wusste man nicht mehr zu sagen, aber das Haus, in dem die beiden immer abwechselnd ihre Kinder geboren haben, das konnte man mir noch zeigen.

Die Leute in diesen Häusern sind anders als die am Rande des Dorfes, obwohl es nur ein paar Schritte dahin sind, bürgerlicher, sie haben Jobs irgendwo in der Umgebung, oder sie ziehen sich

zumindest an, als ob sie Arbeit haben würden, wenn sich nur welche finden ließe. Am Morgen fahren sie mit ihren Autos weg, lassen die grün lackierten Scheunentore offen stehen, so dass man die Stapel mit den Mineralwasser kisten sehen kann und die sauber aufgeräumte Werkbank, am Abend kommen sie wieder zurück, aus ihren Küchen riecht es nach Zwiebeln und Knoblauch, und wenn man später noch einmal vorbeigeht, flackern die Fernsehschirme hinter den Fenstern.”

Charles Lewinsky (Zürich, 14 april 1946)

De Duitse schrijfster Helene Hübener werd geboren op 14 april 1843 in Sternberg. Zie ook alle tags voor Helene Hübner op dit blog.

Uit: Es muß doch Frühling werden

“Der Unwille legte sich sofort, als es den fremden Herrn erblickte.

„Verzeihen Sie“, stotterte es errötend, „ich dachte, es wäre einer von unsern Jungen; sie wissen, dass die Eltern um diese Zeit schlafen, vergessen es aber oft – und da wollte ich schelten!“

„Nun, da schelten Sie nur“, sagte Herr von Buchwald lächelnd. „Wir haben’s verdient, wenn wir die Eltern gestört haben, und werden später wieder reinschauen.“

Das junge Mädchen, das mit klugen Augen die Sache durchschaut hatte, dachte sich wohl, dass der Junge zu den Eltern in Pension gebracht werden solle, und da sie wünschten, zu drei Pflegesöhnen noch einen vierten bei sich aufzunehmen, sagte sie mit gewinnender Stimme:

„Nein, fortlassen darf ich Sie nicht, da würde der Papa ungehalten sein. Bitte, wollen Sie eintreten?“

Herr von Buchwald betrat einen geräumigen hellen Vorsaal, der, nach dem Büfett und dem großen Esstisch zu urteilen, als Speisezimmer diente. Das junge Mädchen hatte augenscheinlich hier mit Näharbeit gesessen. Sie war noch in ihrer Hand, auch war es Herrn von Buchwald nicht entgangen, dass es eine geplatzte Weste war, die von der kunstfertigen Hand des kleinen Blondkopfes wiederhergestellt wurde. „Ein gutes Zeichen“, dachte er, „hier flicken sie für die Pensionäre.“ Was ihn weiter angenehm berührte, war die einfache und äußerst sauber gehaltene Wohnung. Das junge Mädchen öffnete die Tür des Besuchszimmers und ließ die Fremden mit der Versicherung hinein, der Papa würde gleich kommen. Während

Herr von Buchwald gern die schneeweißen Gardinen, die blanken Fenster, die blühenden, wohlgepflegten Blumen btrachtete und von da seine Blicke auf gute Kupferstiche und Photographien schweifen ließ, sagte er sich: „Hier weht gesunde Luft, innerlich und äußerlich, Gott gebe, dass ich mich nicht täusche.“

Helene Hübener (14 april 1843 – 5 juni 1918)

Sternberg, markt

De Duits-Argentijnse schrijver Robert Schopflocher werd geboren op 14 april 1923 in Fürth. Zie ook alle tags voor Roberto Schopflocher op dit blog.

Uit: Weit von wo

“Ich kann mich nur einer einzigen Schikane erinnern, welche wir  über uns ergehen lassen mussten: Das Schwimmbassin durften  wir nicht gleichzeitig mit den »Ariern« benutzen. Nur am Abend

wurde uns eine kurze Badezeit bewilligt. Man könnte diese Verfügung ironisieren und von der humoristischen Seite betrachten.

Viele der von ihr Betroffenen taten dies auch. Aber gerade das ist  ja das Unheimliche: Alle nahmen wir diese uns auferlegte Demütigung als die natürlichste Sache der Welt hin. Was beweist, wie

schnell sich Unterdrückte an den Zustand ihrer Unterdrückung gewöhnen und sich deren Regeln unterwerfen. Dr. Alfred Dang, der Direktor der antifaschistischen Pestalozzi-Schule von Buenos

Aires, sah sich einmal zu seiner Bestürzung der schüchternen Frage ausgesetzt, die ein gerade aus Deutschland eingetroffenes jüdisches Emigrantenkind an ihn richtete. Der Junge wollte wis-

sen, ob es sich auf die Bank neben seinen »arischen« Mitschüler setzen dürfe. Und ein alter Nennonkel meines Vaters erkundigte sich verwundert, wie es mir als Jude eigentlich gelungen sei, in

eine staatliche Landwirtschaftsschule aufgenommen zu werden.

Als unser Schiff die deutschen Hoheitsgewässer hinter sich gelassen hatte, atmeten die jüdischen Emigranten erleichtert auf und beglückwünschten sich einander, weil sie dem Hitlerterror

entronnen waren. Vermutlich haben sich bei einer solchen Gelegenheit auch die knapp zwei Jahre später ausreisenden Passagiere zugeprostet, nicht ahnend, dass sie sich auf einer Irrfahrt befanden, auf einem jener Gespensterschiffe, die einen Hafen nach dem andern anlaufen würden, in der vergeblichen Bemühung, sich seiner dem Tod geweihten Menschenfracht zu entledigen.”

Robert Schopflocher (Fürth, 14 april 1923)

De Duitse dichter en schrijver Martin Kessel (eig. Hans Brühl) werd geboren op 14 april 1901 in Plauen (Vogtland). Zie ook alle tags voor Martin Kessel op dit blog.

Aphorismen

"Die Jugend verachtet die Folgen; darauf beruht ihre Stärke."

"Es gibt Besserwisser, die niemals begreifen, daß man recht haben und ein Idiot sein kann."

"Man glaubt für gewöhnlich, es gebe keine Steigerungsform von tot. Diese gibt es aber doch: ausgestorben."

"Man ist in dem Maße zur Freiheit reif als man zur Selbstkritik fähig ist."

 
Martin Kessel (14 april 1901 – 14 april 1990)

De Duitse schrijver en Afrikareiziger Gerhard Rohlfs werd geboren op 14 april 1831 in Vegesack bij Bremen. Zie ook alle tags voor Gerhard Rohlfs op dit blog.

Uit: Mein erster Aufenthalt in Marokko und Reise südlich vom Atlas durch die Oasen Draa und Tafilet

„Wie ganz anders ist die gegenüberliegende spanische Küste, grüne, wein- und olivenumrankte Berge, überall Städte, freundliche Villen und Dörfer, kleine Schiffe, die den Küstenverkehr vermitteln; man kann keinen grösseren Gegensatz denken.

Gegen Abend desselben Tages verliessen wir die Küste, ohne sie jedoch ganz aus den Augen zu verlieren, und hielten auf Gibraltar, welches noch Nachts erreicht wurde. Bis zum folgenden Mittag ruhte der Dampfer, sodann wurde die Meerenge durchschnitten und wir waren um 3 Uhr vor Tanger. Zahlreiche Jollen waren gleich vorhanden, uns Passagiere aufzunehmen, die jetzt ausser mir fast nur noch aus Bewohnern des Landes Marokko bestanden. Eine Jolle war bald gefunden, aber man kann auch mit diesen kleinen Fahrzeugen nicht unmittelbar ans Land kommen, sondern bedarf dazu eines Menschen, der einen heraustragen muss. Bei sehr flachem Strande ist nämlich die Brandung so stark, dass die Böte dort nicht anlegen können. Ich miethete einen kräftigen Neger, der mich rittlings auf seinen Schultern vom Boote aus ans Land trug.

Für einzelne Reisende sind die Douane-Schwierigkeiten nicht lästig, zumal für mich, da mein Pass bekundete, dass ich unter englischem Schutze stände. Die Dragomanen der verschiedenen Consulate fragen die gelandeten Fremden nach ihrer Nationalität, und als ich meinen Bremer Pass in die Hände eines vornehm aussehenden Juden legte, des Dolmetsch des englischen Generalconsulates, waren im Augenblick alle Schwierigkeiten beseitigt. Die Hansestädte standen dazumal unter grossbritanischem Schutze, während Preussen sich durch Schweden vertreten liess.

Ein Absteigequartier war auch bald gefunden, das Hôtel de France, welches von einem Levantiner Franzosen gehalten wurde, ein reizendes Haus, in ächt maurischem Style. Von einem früheren Gouverneur Stadt erbaut, gehörte dasselbe jetzt der marokkanischen Regierung, der Eigenthümer der Gastwirthschaft hatte es nur miethweise.”

Gerhard Rohlfs (14 april 1831 – 2 juni 1896)

Tafilet 

14-04-2013 om 18:48 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Nachoem Mesoelam Wijnberg werd geboren in Amsterdam op 13 april 1961. Zie ook alle tags voor Nachoem Wijnberg op dit blog.

Huis bij de rivier

Kinderen mogen van hem spelen
op de begraafplaats naast zijn huis

of mogen daar stil zijn
en bloemen neerleggen op de graven

en mogen de volgende dag op school zeggen: 'Luister,
gisteren legde ik bloemen neer op het graf van je oma.'

Huis bij de rivier.
Vissen in de rivier.

Wat ik hoor

Dat is wat ik gehoord heb,
het is mij verteld,
maar niet als iets
wat ik niet moet vergeten.

Iets horen
van lang geleden,
alsof voor alles geldt
dat het altijd nog kan komen.

Wat begint met
een langzame golf,
een deur die opengaat,
wil iemand naar binnen?

Wat ik mij herinner
is wat mij verteld is,
langzaam overeind komen
en golven komen door de schemering, van wat?

Nachoem Wijnberg (Amsterdam, 13 april 1961)

De Nederlandse schrijfster, freelance journaliste en columniste Saskia Noort werd geboren in Bergen op 13 april 1967. Zie ook alle tags voor Saskia Noort op dit blog.

Uit: 40

“Zomervakantie

Het ligt op de bank en het hangt. Rara wat is dat? Mijn zoon in zijn favoriete zomervakantiepositie. Vriendjes zijn op vakantie, buiten kletteren de verfrissende zomerbuitjes al dagenlang tegen de ruiten, alle computerspelletjes zijn gespeeld, alle dvd’s bekeken, alle scheten uitgewisseld per MSN,alle ijsjes opgegeten, alle ballen lek. Tennissen? Bleh. Een boswandeling? Gadver. Naar de storm kijken aan het strand? Dûh. Museumpje pakken in Amsterdam? Kots-kots.
Het hangt ondersteboven,voeten over de rugleuning, chips malend onderuit en die enkele vriend die hij op heeft weten te snorren, hangt ernaast. Giebelend. Ruftend. Boerend. Neuspeuterend. Alles omvermaaiend met hun onhandige knokige ledematen. Overal commentaar op leverend met hun verveelde, overslaande stemmen. Ja hoor, mam, wat zie je eruit. Jezus, pap, doe even normaal. En naar bed gaan ze ook al helemaal nooit meer. Met hun alles horende oren hangen ze om je heen, met hun allesziende ogen registreren ze ieder non-verbaal bericht, Big Kid Is Watching You, en een beetje ruziemaken, laat staan seksen is er niet meer bij. Jullie gaan toch niet scheiden, hè? Jullie gaan toch niet vrijen, hè?”

Saskia Noort (Bergen, 13 april 1967)

De Franse schrijver Jean-Marie Gustave Le Clézio werd geboren op 13 april 1940 in Nice. Zie ook alle tags voor Jean-Marie Gustave Le Clézio op dit blog.

Uit: In the forest of paradoxes (Vertaald door  Alison Anderson)

“Why do we write? I imagine that each of us has his or her own response to this simple

question. One has predispositions, a milieu, circumstances. Shortcomings, too. If we are

writing, it means that we are not acting. That we find ourselves in difficulty when we are faced with reality, and so we have chosen another way to react, another way to communicate, a certain distance, a time for reflection.

If I examine the circumstances which inspiredme to write–and this is not mere self-indulgence, but a desire for accuracy–I see clearly that the starting point of it all for me was war. Not war in the sense of a specific time of major upheaval, where historical events are experienced, such as the Frenchcampaign on the battlefield at Valmy, as recounted by Goethe on the German side and my ancestor François on the side of the armée révolutionnaire.

That must have been a moment full of exaltation and pathos. No, for me war is what civilians experience, very young children first and foremost. Not once has war ever seemed to me to be an historical moment. Wewere hungry, we were frightened, we were cold, and that is all. I remember seeing the troops of Field Marshal Rommel pass by under my window as they head

ed towards the Alps, seeking a passage to the north of Italy and Austria. I do not have a particularlyvivid memory of that event.

I do recall, however, that during the years which followed the war we were deprived of everything, in particular books and writing materials. For want of paper and ink, I made my first drawings and wrote my first texts on the back of the ration books, using a carpenter’s blue and red pencil. This left me with a certain preference for rough paper and ordinary pencils. For want of any children’s books, I read my grandmother’s dictionaries. They were like a marvellous gateway, through which I embarked on a discovery of the world, to wander and daydream as I looked at the illustrated plates, and the maps, and the lists of unfamiliar words.”

Jean-Marie Gustave Le Clézio (Nice, 13 april 1940)

De Ierse (toneel)schrijver en dichter Samuel Barclay Beckett werd geboren in Foxrock, Dublin op 13 april 1906. Zie ook alle tags voor Samuel Beckett op dit blog.

Uit: Waiting for Godot

“VLADIMIR:

Boots must be taken off every day, I'm tired telling you that. Why don't you listen to me?

ESTRAGON:

(feebly). Help me!

VLADIMIR:

It hurts?

ESTRAGON:

(angrily). Hurts! He wants to know if it hurts!

VLADIMIR:

(angrily). No one ever suffers but you. I don't count. I'd like to hear what you'd say if you had what I have.

ESTRAGON:

It hurts?

VLADIMIR:

(angrily). Hurts! He wants to know if it hurts!

ESTRAGON:

(pointing). You might button it all the same.

VLADIMIR:

(stooping). True. (He buttons his fly.) Never neglect the little things of life.

ESTRAGON:

What do you expect, you always wait till the last moment.

VLADIMIR:

(musingly). The last moment . . . (He meditates.) Hope deferred maketh the something sick, who said that?

ESTRAGON:

Why don't you help me?”

Samuel Beckett (13 april 1906 - 22 december 1989)
Scene uit „Waiting For Godot, Studio 54, New York, 2009

Zie voor nog meer schrijvers van vandaag ook mijn vorige blog van vandaag.

13-04-2013 om 12:07 geschreven door Romenu  

De Ierse dichter Seamus Heaney werd op 13 april 1939 te County Derry, Noord-Ierland, geboren. Zie ook alle tags voor Seamus Heaney op dit blog.

The Harvest Bow

As you plaited the harvest bow
You implicated the mellowed silence in you
In wheat that does not rust
But brightens as it tightens twist by twist
Into a knowable corona,
A throwaway love-knot of straw.

Hands that aged round ashplants and cane sticks
And lapped the spurs on a lifetime of game cocks
Harked to their gift and worked with fine intent
Until your fingers moved somnambulant:
I tell and finger it like braille,
Gleaning the unsaid off the palpable,

And if I spy into its golden loops
I see us walk between the railway slopes
Into an evening of long grass and midges,
Blue smoke straight up, old beds and ploughs in hedges,
An auction notice on an outhouse wall—
You with a harvest bow in your lapel,

Me with the fishing rod, already homesick
For the big lift of these evenings, as your stick
Whacking the tips off weeds and bushes
Beats out of time, and beats, but flushes
Nothing: that original townland
Still tongue-tied in the straw tied by your hand.

The end of art is peace
Could be the motto of this frail device
That I have pinned up on our deal dresser—
Like a drawn snare
Slipped lately by the spirit of the corn
Yet burnished by its passage, and still warm.

Postscript

And some time make the time to drive out west
Into County Clare, along the Flaggy Shore,
In September or October, when the wind
And the light are working off each other
So that the ocean on one side is wild
With foam and glitter, and inland among stones
The surface of a slate-grey lake is lit
By the earthed lightening of flock of swans,
Their feathers roughed and ruffling, white on white,
Their fully-grown headstrong-looking heads
Tucked or cresting or busy underwater.
Useless to think you'll park or capture it
More thoroughly. You are neither here nor there,
A hurry through which known and strange things pass
As big soft buffetings come at the car sideways
And catch the heart off guard and blow it open.

Seamus Heaney (County Derry, 13 april 1939)

De Duitse dichter en schrijver Stephan Hermlin werd als zoon van joodse immigranten geboren op 13 april 1915 in Chemnitz Zie ook alle tags voor Stephan Hermlin op dit blog.

Uit: Abendlicht

“Seit ich zum erstenmal "Tausendundeine Nacht" gelesen hatte, drang immer die gleiche rubinene Glut aus der Nacht der Basare, lief der gleiche kleine Wasserverkäufer durch die schweren Schlagschatten, stand die gleiche unsichtbare Sonne an einem tiefblauen Himmel über der Morgenkühle in den Häuserschluchten. Umgeben von Armut und Verfall und dem Einbruch einer widerwärtigen Technik stand ich lange neben den Märchenerzählern an den Straßenecken. Ihre Sprache verstand ich nicht; nur in den Augen ihrer zerlumpten Zuhörer lebten die Bilder und Gestalten meiner Kindheit. Lange suchte ich nach einem Licht, das ich einmal deutlich gesehen hatte. Ich habe es nicht gefunden.
Mit dreizehn Jahren las ich zufällig das "Kommunistische Manifest"; es hatte später Folgen. Mich bestach daran der große poetische Stil, dann die Schlüssigkeit des Gesagten. Zu den Folgen gehörte, daß ich es mehrmals las, im Laufe der Jahre sicher zwei dutzendmal. In drei Ländern hörte ich bei meinem Lehrer Hermann Duncker Vorlesungen über das Manifest; Duncker, der das Werk vom ersten bis zum letzten Wort hätte auswendig hersagen können, gehört zu jenen nicht mehr Lebenden, die noch mit Tränen der Ergriffenheit in den Augen über marxistische Theorie sprachen. Das berühmte Werk führte mich zu schwierigeren, umfangreicheren Schriften der marxistischen Literatur, aber ich kehrte immer wieder auch zu ihm zurück. Längst schon glaubte ich, es genau zu kennen, als ich, es war etwa in meinem fünfzigsten Lebensjahr, eine unheimliche Entdeckung machte. Unter den Sätzen, die für mich seit langem selbstverständlich geworden waren, befand sich einer, der folgendermaßen lautete: "An die Stelle der alten bürgerlichen Gesellschaft mit ihren Klassen und Klassengegensätzen tritt eine Assoziation, worin die freie Entwicklung aller die Bedingung für die freie Entwicklung eines jeden ist." Ich weiß nicht, wann ich begonnen hatte, den Satz so zu lesen, wie er hier steht. Ich las ihn so, er lautete für mich so, weil er meinem damaligen Weltverständnis auf diese Weise entsprach. Wie groß war mein Erstaunen, ja mein Entsetzen, als ich nach vielen Jahren fand, daß der Satz in Wirklichkeit gerade das Gegenteil besagt: "... worin die freie Entwicklung eines jeden die Bedingung für die freie Entwicklung aller ist."

Stephan Hermlin (13 april 1915 – 6 april 1997)

Hier met de Albanese schrijver Zihni Sako (rechts) op een congres in 1952

De Turkse dichter Orhan Veli (eig. Orhan Veli Kanık) werd geboren op 13 april 1914 in Izmir. Zie ook alle tags voor Orhan Veli op dit blog.

MY TREE

If there were other trees
in our neighbourhood
I would not love you so.
But if you knew
how to play backgammon with me
I would love you even more.

O beautiful tree!
When you die
I hope we'll have moved
to another neighbourhood.

FOR FREE

We are living for free;
The air's for free, the clouds are for free,
hills and dales are for free.
Rain and mud are for free.
The outside of cars,
the foyers of movie-houses,
shop-windows are for free.
It's not the same as bread and cheese -
but salt-water is for free.

Freedom will cost you your life,
but slavery is free - somewhere -
to anyone who wants it.
We are living for free.
For free.

THE TRAM-DRIVER

He looks in front of him all the time.
He doesn't smoke.
He is
a wonder!

Vertaald door Murat Nemet-Nejat e.a.

Orhan Veli (13 april 1914 – 14 november 1950)

De Nederlands schrijver en schaker Tim Krabbé werd geboren in Amsterdam op 13 april 1943. Zie ook alle tags voor Tim Krabbé op dit blog.

Uit: Vertraging

„Met zijn zaklantaarn scheen hij langs de bomenrij, maar ineens was het alsof zijn licht geweldig aangloeide. Hij keek om: het waren de koplampen van een auto die vlakbij stilhield. Hij deed zijn lantaarn uit. Een deur sloeg, er klonken stemmen, lichtbundels van lantaarns zochten tussen de bomen en verblinden hem.

'Blijf staan!' zei een stem.

Hij stak zijn handen in de lucht en begon voorzichtig naar het licht toe te lopen. De Bundels weken uit zijn ogen, en hij zag twee mannen. Ze hadden uniformen aan, en op hun auto stond POLICE.

'Ze is hier,' zei hij.

'Wie is hier.'

'Madame Twenty. Ze moet hier zijn. Ik zoek haar al de hele tijd, maar ik kan haar niet vinden. Ik ben Jacques Bekker, de Nederlandse quizmaster.'

Hij werd achter in de auto gezet, de politiemannen vroegen per radio om versterking, en toen die er was, en men op zijn aanwijzingen het lichaam van Moniek gevonden had werd hij naar Strobe gebracht. Onderweg, zo zouden de politiemannen later op de avond aan de toegestroomde pers vertellen, herhaalde hij voordurend dat hij een lafbek was die voor eeuwig zijn kans had gemist.“

Tim Krabbé (Amsterdam, 13 april 1943)

13-04-2013 om 12:03 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Antje Rávic Strubel werd geboren op 12 april 1974 in Potsdam. Zie ook alle tags voor Antje Rávic Strubel op dit blog.

Uit: Gebrauchsanweisung Schweden

“Ich hatte eine Villa in Schweden, am Ufer des Fryken in Värmland. Vom Fenster und von der Veranda war der See zu sehen, der in der Sonne hell aufschien. Vogelbeerbäume säumten eine Schneise im Wald. Solange der Nachbar die Schneise nicht zuwuchern ließ, wurde sie von Rehen genutzt, um in der Dämmerung zum Trinken ans Ufer zu ziehen.

Wenn die Tannen nachts in der Spur des MondesSchatten auf die Kiesel warfen und das Gras am Schuppen grau und verwittert aussah, wenn nach einer stürmischen Nacht Kastanienhülsen, Birkenzweige und die Blätter der Akazie über die Holzplanken der Veranda trieben und das Haus im blauen Licht wirkte wie der letzte, verlassene Ort, oder wenn an einem Frühsommermorgen der Tau die verrosteten Seile des Fahnenmastes im Garten versilberte und die Luft so klar war, dass sie schmerzend scharfe Bilder aus der Landschaft trieb, war es, als hätte bis zu diesem Moment jemand anderes mein Leben gelebt. Ich aber wäre die ganze Zeit hier gewesen.

Ich war in meine Villa so verliebt wie Tania Blixen in ihre Farm in Afrika, und genauso blauäugig hatte ich sie auch gekauft. Die Abenteuer schienen mir, die ich nie in Kenia gewesen bin, vergleichbar groß. Unerschrocken unternahm ich Tagesmärsche in den nächsten Ort, um Proviant für die kommenden Wochen zu kaufen, verhandelte mit Einheimischen über die Reparatur meines Brunnens und hielt Elche für mindestens so gefährlich wie Löwen, weshalb ich wahrscheinlich nie einen sah. Glücklicherweise war ich am Ende nicht ganz so pleite wie die dänische Schriftstellerin, aber ich war am Anfang auch nicht annähernd so reich gewesen.”

Antje Rávic Strubel (Potsdam, 12 april 1974)

De Amerikaanse schrijver en jurist Scott Turow werd geboren op 12 april 1949 in Chicago. Zie ook alle tags voor Scott Turow op dit blog.

Uit: Personal Injuries

“Robbie Feaver's troubles were more immediate. Last night three Special Agents of the Internal Revenue Service's Criminal Intelligence Division had visited him at home -- one to talk and two to listen. They were, as you would expect, rumpled men in inexpensive sport coats, grave but polite. They had handed him a grand jury subpoena for all of his law partnership's financial records and tried to ask Robbie questions about his income tax returns. Wisely, he had refused to reply.

He could suit himself, responded the one agent who spoke. But they wanted to tell him a couple things. Good news and bad. Bad first.

They knew. They knew what Robbie and his law partner, Morton Dinnerstein, had been up to. They knew that for several years the two had occasionally deposited a check they received when they won or settled one of their personal injury cases in a secret account at River National Bank, where the firm transacted no other business. They knew that out of the River National account Dinnerstein and Robbie had paid the usual shares of what they'd earned -- two thirds to the clients, one ninth to the referring attorneys, odd amounts to experts or court reporters. Everyone had received his due. Except the IRS. They knew that for years now, Feaver and his partner had been writing checks to cash to draw down the balance of the account, never paying a dime in tax.

You guys are cold-cocked, the agent added. Robbie laughed now, very briefly, repeating the words.

I didn't ask how Robbie and his partner could have ever believed a scheme so simpleminded would work. I was long accustomed to the dumb ways people get themselves in trouble. Besides, the fact was that their scam had operated smoothly for years. A checking account that paid no interest was unlikely to come to the Service's attention. It was, frankly, noteworthy that it had, a development that would inevitably be traced to freak coincidence, or, if things were spicier, betrayal.”

Scott Turow (Chicago, 12 april 1949)

De Britse blijspelauteur Alan Ayckbourn werd geboren op 12 april 1939 in Londen. Zie ook alle tags voor Alan Ayckbourn op dit blog.

Uit: Alan Ayckbourn's programme note for the Theatre Royal, Windsor, 1968

“My only contact with the Theatre Royal until now was a rather embarrassing one. My mother-in-law, determined to see her daughter's newly acquired, un-employed actor husband established as a second Terence Rattigan, besieged John Counsell's office with 'phone calls, letters and visits insisting they presented a play of mine. Mr. Counsell politely but firmly declined the invitation. But all that was several years and six plays ago. The fact remains though, that when we heard that Relatively Speaking was to be presented here both mother-in-law and I glowed smug with contentment.
I thought it might be worth devoting these columns to describing exactly how a play comes to be written. In particular this play, since every single one is different, and the actual process of writing it down devious and mysterious. Some write in pencil; some directly on to typewriters; some at dawn some at midnight. Some wait for inspiration, some, like me, bash on with page one and hope they reach page ninety-five without confronting a major obstacle. Plays are sometimes written back to front with the first scene the last to be completed. This play, for the record, was written in pencil over several midnights, the second scene first and the first scene last and was completed in ten days flat. I remember I had a large woolly cat for company who didn't really belong to us but seemed to like basking in the heat generated by my creative processes.”

Alan Ayckbourn (Londen, 12 april 1939)

Scene uit  “Relatively Speaking”, Nyack’s Elmwood Playhouse, 2009

De Amerikaanse schrijver Tom Clancy werd geboren op 12 april 1947 in Baltimore County, Maryland. Zie ookalle tags voor Tom Clancy op dit blog.

Uit: Red Rabbit

“The scary part, Jack decided, was going to be driving. He'd already bought a Jaguar — pronounced jag-you-ah over here, he'd have to remembe — but both times he'd walked to it at the dealership, he'd gone to the left-front door instead of the right. The dealer hadn't laughed at him, but Ryan was sure he'd wanted to. At least he hadn't climbed into the passenger seat by mistake and really made an ass of himself. He'd have to remember all that: The "right" side of the road was the left. A right turn crossed oncoming traffic, not a left turn. The left lane was the slow lane on the interstates-motorways, he corrected himself. The plugs in the wall were all cockeyed. The house didn't have central heating, despite the princely price he'd paid for it. There was no air-conditioning, though that probably wasn't necessary here. It wasn't the hottest of climates: The locals started dropping dead in the street when the mercury topped 75. Jack wondered what the D.C. climate would do to them. Evidently, the "mad dogs and Englishmen" ditty was a thing of the past.
But it could have been worse. He did have a pass to shop for food at the Army-Air Force Exchange Service — otherwise known as the PX at nearby Greenham Commons Air Base — so at least they'd have proper hot dogs, and brands that resembled the ones he bought at the Giant at home in Maryland.

So many other discordant notes. British television was different, of course, not that he really expected much chance to vegetate in front of the phosphor screen anymore, but little Sally needed her ration of cartoons. Besides, even when you were reading something important, the background chatter of some mindless show was comforting in its own way. The TV news wasn't too bad, though, and the newspapers were particularly good-better than those he normally read at home, on the whole, but he'd miss the morning Far Side. Maybe the International Tribune had it, Ryan hoped. He could buy it at the train station kiosk. He had to keep track of baseball anyway.”

Tom Clancy (Baltimore County, 12 april 1947)

De Duitse schrijfster Agnes Sapper werd geboren op 12 april 1852 in München. Zie ook alle tags voor Agnes Sapper op dit blog.

Uit: Ohne den Vater

„Im gemütlichen Wohnzimmer eines Forsthauses in Ostpreußen saß ein kleiner Familienkreis eng und traulich beisammen: der Förster Stegemann mit seiner noch ganz jungen, lieblichen Frau, die ihr Kindchen in den Armen hielt und versuchte, mit zärtlichen Worten und dem Spiel ihrer Finger dem kleinen Geschöpf das erste Lächeln zu entlocken. Neben ihr lehnte Gebhard, ein kräftiger, etwa zehnjähriger Junge; er sah nach dem Schwesterchen, das so wohlig in der Mutter Armen ruhte, und wartete gespannt, ob es noch einmal gelänge, das Lächeln hervorzuzaubern, das vorhin wie ein Sonnenstrahl über das Kindergesichtchen gehuscht war. Als es gelang, sah er die Mutter beglückt an und wandte sich lebhaft an seinen Vater: "Hast du es diesmal gesehen?"

Nein, er hatte es wieder nicht gesehen, weil ihm etwas anderes noch anziehender war, als das erste Lächeln seines Töchterchens. Er hatte auf Mutter und Sohn gesehen. Ihn freute, daß diese beiden sich so gut verstanden. Es war noch nicht lange her, daß er diese junge Frau heimgeführt hatte, nachdem seine erste Frau, Gebhards Mutter, gestorben war. Eine lange Reihe stiller Jahre hatte er mit dem Knaben verlebt, den eine treue Magd schlicht und streng erzog. Innig nah standen sich Vater

und Sohn, ernst und pflichttreu war der Förster, anspruchslos der Junge.

Kräftig wuchs er in der frischen Waldluft heran und machte von seinem sechsten Lebensjahr an täglich einen stundenlangen Weg, um auf einem benachbarten Gut an dem Unterricht mit den Knaben des Gutsbesitzers teilzunehmen. Auf diesem Weg begleitete ihn ein treuer Hund des Försters, der schon immer sein Spielkamerad gewesen und jetzt sein Beschützer auf einsamen Waldwegen war.”

Agnes Sapper (12 april 1852 – 19 maart 1929)
München, Sendlinger Tor

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e april ook mijn blog van 12 april 2012 deel 2.

12-04-2013 om 16:31 geschreven door Romenu  

De Belgische dichter en schrijver Leonard Nolens werd geboren in Bree op 11 april 1947. Zie ook alle tags voor Leonard Nolens op dit blog.

Geduld

Hou me vast, geduld, ook nu we samengaan
Als gaan en hurken, strelen en kapotte handen.
Als je kunt zal ik mij ook vanavond kuilen
Voor de nacht, en dromen, dromen dat ik slaap,
En dat ik slaap door alles heen en iedereen.

Als je me wekt zal ik me morgenochtend buigen,
En buigen opnieuw, over mijn bord, een vrouw, het lot
Dat mij aan tafel roept met zijn afwezige stem.
Ik zal er eten van haar brood, haar vlees, en eten
Tot ik niet meer kan, en weggegeten ben.

Jij bent schatrijk geboren

Jij en ik, dat is twee
Plus dit. Dat is drie. Dat is vragen
Om ruzie, men komt er niet uit.
Wij zitten perplex in elkaar.
Wij maken hetzelfde misbaar.
Jij en ik dat is een.

Jij bent schatrijk geboren
En kocht mij met gemak.
Dat zet ik je betaald
Op deze rekening.
Ik ben geen slapend geld
Vandaag, ik handel in ons.

Ik werk mij in het zweet
Van jou, ik bid en vloek mij
Uit de naad van ons,
Ik maak je winst op de markt.
Jij bent wat ik hier tel,
Mijn tol, mijn kapitaal.

Ik viel jou in de schoot
Van goud, ik woeker met wissels
Van ons en koop je terug
Nu ik ons doorverkoop
Aan vreemden, de truc is gelukt.
Wij staan op hetzelfde biljet.