De Duitse schrijver Peter Schneider werd geboren in Lübeck op 21 april 1940. Zie ook alle tags voor Peter Schneider op dit blog.

Uit: Rebellion und Wahn

“Man habe so vieles unterschrieben und versucht, eine irgendwie noch mögliche Balance zu halten ... "Aber solche schönen Überraschungen", schloss er seine Geschichte, die er sichtlich nicht zum ersten Mal preisgab, "können einem passieren, wenn man Äpfel klaut!"

In das anschließende Schweigen habe ich hineingefragt: "Und wie viele Patienten haben Sie damals nicht gesundgeschrieben?"

Halblaut wies mein Vater mich zurecht: "Hast du eigentlich kein anderes Thema im Moment?"

Der Wahrheit am nächsten kommt wohl der Befund, dass wir, die Schüler des Berthold-Gymnasiums in Freiburg, über die "dunklen Jahre" wenig wussten und auch nicht viel darüber wissen wollten. Wir vermissten dieses Wissen nicht. Erst der Eichmannprozess in Jerusalem und der nachfolgende Auschwitzprozess in Frankfurt öffneten mir die Augen. Danach war die Welt nicht mehr dieselbe.

Im Frühjahr 1966 zogen L. und ich in einer Hinterhofwohnung in Schöneberg zusammen. Die Wohnung bestand aus zwei großen Zimmern ohne Küche und Bad. Wir bauten eine Dusche ein, die Küche blieb ein Provisorium. L. hatte ihren Job an der FU aufgegeben und eine Arbeit in einem Antiquitätengeschäft angenommen.

Eines Abends, als sie von der Arbeit zurückkam, fragte sie mich, ob ich etwas dagegen hätte, wenn sie die Einladung eines ihrer Kunden zum Abendessen annähme. Ich erfuhr, dass dieser Kunde, ein distinguierter Mann im Blazer und mit Schnallenschuhen, sich einige Minuten vor dem Schaufenster herumgedrückt und die englischen Möbel und wohl auch die Verkäuferin inspiziert hatte, bevor er sich entschloss, das Geschäft zu betreten. Dann allerdings habe er den halben Laden leergekauft und L. in seine Villa irgendwo am Wannsee eingeladen.

"Und deine Antwort?", fragte ich.

Sie zuckte die Schultern. Der Kunde entstamme natürlich einer anderen Welt, genauer gesagt sei er ein Kapitalistenschwein, aber er habe erstaunlich gute Manieren an den Tag gelegt, bilde sich nichts auf seinen Reichtum ein und sei überhaupt ganz anders, als man ihn sich vorstelle ...”

Peter Schneider (Lübeck, 21 april 1940)

De Columbiaanse dichteres Meira Delmar (eig. Olga Isabel Chams Eljach) werd geboren in Barranquilla op 21 april 1922. Zie ook alle tags voor Meira Delmar op dit blog.

Returnings

I want to go back to what once upon
a time we all called our house,
to go up the old staircase,
to open the doors, the windows.

I want to stay there for a while, a while
listening to that same rain –  
I never knew for certain
if it was water or music.

I want to go out on the balconies
where a girl leaned out
to see the swallows arrive
that came back in December.

Maybe I can still find it
my eyes fixed on that time,
with a flame of distances
burning on the small forehead.

I want to cross the tepid patio
of sun and roses and grasshoppers,
to touch the whitewashed walls,
the absent echo of the cages.

Perhaps the doves are still
flying around it,
to show me the way
fading in the shadows.

I want to know if what I look for
is in a dream or in my childhood.
For I am lost and I must find myself,
face and soul, in another place.

Vertaald door Nicolás Suescún

Meira Delmar (21 april 1922 - 18 maart 2009)

De Schotse schrijver Alistair Stuart MacLean werd geboren op 21 april 1922 in Glasgow. Zie ook alle tags voor Alistair MacLean op dit blog.

Uit: Island

“They are only shadows and echoes, the animals a child's hands make on the wall by lamplight, and the voices from the rain barrel; the cuttings from an old movie made in the black and white of long ago.

    I first became conscious of the boat in the same way and at almost the same time that I became aware of the people it supported. My earliest recollection of my father is a view from the floor of gigantic rubber boots and then of being suddenly elevated and having my face pressed against the stubble of his cheek, and of how it tasted of salt and of how he smelled of salt from his red-soled rubber boots to the shaggy whiteness of his hair.

    When I was very small, he took me for my first ride in the boat. I rode the half-mile from our house to the wharf on his shoulders and I remember the sound of his rubber boots galumphing along the gravel beach, the tune of the indecent little song he used to sing, and the odour of the salt.

    The floor of the boat was permeated with the same odour and in its constancy I was not aware of change. In the harbour we made our little circle and returned. He tied the boat by its painter, fastened the stern to its permanent anchor and lifted me high over his head to the solidity of the wharf. Then he climbed up the little iron ladder that led to the wharf's cap, placed me once more upon his shoulders and galumphed off again.

When we returned to the house everyone made a great fuss over my precocious excursion and asked, "How did you like the boat?" "Were you afraid in the boat?" "Did you cry in the boat?" They repeated "the boat" at the end of all their questions and I knew it must be very important to everyone.”

Alistair MacLean (21 april 1922 - 2 februari 1987)

De Franse dichter en schrijver Népomucène Lemercier werd geboren op 21 april 1771 in Parijs. Zie ook alle tags voor Népomucène Lemercier op dit blog.

Uit: Pinto, ou la Journée d'une conspiration

“LE DUC.

Alvare , eh bien ! où sont nos chasseurs ?

ALVARE.

Fort loin. Le bois est coupé de fondrières , de torrens, et je n'ai pu les atteindre.

MADAME DOLMAR.

Les insensés ! n'avoir pas seulement fait halte avec nous : c'est ce comte de Commines qui les pousse.

LE DUC

Quelle joyeuse vie on mène au château d'Almada ! Nulle langueur, nul moment perdu. Chasse, jeux, festins, fêtes, de bons amis, des femmes, et la vie d'Epicure — Vivent l'indépendance et la joie !

ALVARE.

La notre sera bientôt troublée.

MADAME DOLMAB.

Pourquoi ?

ALVARE.

Le duc part demain pour Madrid.

LE DUC.

Demain , oui ; je pars demain.

MADAME DOLMAR.

La duchesse ne devait-elle pas vous faire ici ses adieux?

LE DUC.

Je l'attends : le trajet qui sépare ce lieu de la ville n'est pas long , et je ne veux pas donner matière aux discours par ma présence à Lisbonne. Ma prudence confondra la malignité”.

Népomucène Lemercier (21 april 1771 – 7 juni 1840)

Standbeeld in Parijs

Onafhankelijk van geboortedagen:

De Cubaanse dichteres María Elena Cruz Varela werd in 1953 geboren in Colón. Zie ook alle tags voor María Elena Cruz Varela op dit blog.

Testament

My mother has arrived sprinkling my threshold

with holy water. I see her act.

I smile still. It’s no use. I say. In silence. 

My mother, her hands. For more than three decades

they nested tenderness among my clothes.

Now they loosen my hair. Hurried. Now they want to save me.

It’s no use. I say. In silence.

Through here everyone passes by without staying.

Through here they are passing by;

my mother, tenacious witness to my agony.

My mother. The one who never read Miguel Hernandez.

The one who drank Vallejo in my verses.

Without knowing she was drinking. And she wants to speak to

                                                                             God.

To present him with a writ of Habeas Corpus

while she walks back and forth, her eyes everywhere

sprinkling my chastity with holy water.

It’s no use. I say. In silence.

Poor mother, my mother.

She breaks her fury against everything. Magnificent attack.

She knows there are no remedies to cure my wrongs.

But she prays. The drops she scatters in my bedroom

seem more like tears of rage. She wants to battle

all the demons. Strip me of evil.

And I let her. It’s no use. I say. In silence.

And she is talking to God as if to a neighbor:

she wants to convince him with a dim allegation

that proves my innocence. And I see her.

I am rising in my flight;

“There is, Madre, in the world a place called . . .”

I don’t remember. I am a prisoner who forgets.

In the end it’s all the same; she keeps rotating,

ties the little knots of the shawl where is exposed

her mad hopes. And I let her.

“There is, Madre, in the world a place . . .

Maybe there we may meet again.” 

Vertaald door Mairym Cruz-Bernal en Deborah Digges

María Elena Cruz Varela (Colón, 1953)

21-04-2013 om 18:45 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, toneelschrijver en essayist Martinus Nijhoff werd geboren in Den Haag op 20 april 1894. Zie ook alle tags voor Martinus Nijhoff op dit blog.

Het uur U (Fragment)

Het was zomerdag.

De doodstille straat lag

te blakeren in de zon.

Een man kwam de hoek om.

Er speelde in de verte op de stoep

een groep kinderen, maar die groep

betekende niet veel,

maakte, integendeel,

dat de straat nog verlatener scheen.

De zon had het rijk alleen.

Zelfs zij, wier tweede natuur

hen bestemde, hier, op dit uur,

te wandelen: de student,

de dame die niemand kent,

de leraar met pensioen,

waren van hun gewone doen

afgeweken vandaag;

men miste, miste hen vaag.

Sterker: de werkman die

nog tot een uur of drie

voor bomen in 't middenpad

de kuilen gegraven had,

had zijn schop laten staan

en was elders heen gegaan.

Maar vreemder, ja inderdaad

veel vreemder dan dat de straat

leeg was, was het feit

der volstrekte geluidloosheid,

en dat de stap van de man

die zojuist de hoek om kwam

de stilte liet als zij was,

ja, dat zijn gestrekte pas

naarmate hij verder liep

steeds dieper stilte schiep.

De jongen

Hij zat in nachtgoed voor het raam en liet
Willoos het hoofd hangen op het kozijn -
Hij zag den landweg langs de heuvels zijn
Kronkel wegtrekken naar het blauw verschiet.

Hij dacht weer aan den ouden vreemdeling
Die ‘s middags in het herbergtuintje sliep -
Zij stoeiden om hem heen, en iemand riep
Hem wakker, en hij zat dwaas in hun kring.

Zijn verre blik zwierf langs hun ogen weg.
Hij zei: – (zijn baard was om den glimlach grijs)
‘Jongens, het leven is een vreemde reis,
maar wellicht leert een mens wat onderweg.’

Toen was het of een deur hem open woei
En hij de verten van een landschap zag,
Hij zag zichzelf daar wand’len in een dag
Zwellend van zomer en van groenen groei.

De weg buigt om en men keert nooit terug -
Hij kon zijn hart als voor ‘t eerst horen slaan,
Hij heeft zijn schoenen zacht weer aangedaan
En sloop door ‘t tuinhek naar de kleine brug.

Martinus Nijhoff (20 april 1894 – 26 januari 1953)

De Nederlandse schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer werd geboren in Enschede op 20 april 1940. Zie ook alle tags voor Jan Cremer op dit blog.

Tulpen, 1998

Uit: Ik Jan Cremer

“Ik bietste een piek en ging dan naar het nachtcafé. Het binnenkomertje nam ik voor eigen rekening, maar ik werd altijd lazerus. Van het knobelen, pokeren en bamzaaien. De vrouw van de kastelein (hoe heette ze nou toch?), ontzag me want ze had een oogje op me. Ze had een paar vreselijke kanjers. Als ze haar b.h. losknoopte golfde het roze vlees eruit. Ze had tieten als vulkanen, ze hingen tot haar navel. Wat ’n vleesmassa! Haar tepels waren knalrood; al haar bloed vloeide in die punten die ook weer vulkanen waren. Als ze aan de bar een gebroken bierviltje onder m’n neus duwde betekende het dat ik de volgende middag langs moest komen. Om drie uur. En als dan de geraniums voor het raam stonden was de kust veilig en kon ik de trap op. Ze zat dan altijd toevallig in bad. Dan moest ik haar rug afboenen met een spons. ‘Harder, harder,’ kreunde ze. Of ik moest op haar rug krabben. ‘Kom er ook in!’ zei ze. Maar ik keek wel uit: het was een bad met een elektrische installatie. En ik zou niet de eerste zijn die vanwege een klein foutje of kortsluitinkje paarsblauw en verstijfd uit de kuip getild moest worden.”

Jan Cremer (Enschede, 20 april 1940)

Met Karel Appel (links) in 1963 in Parijs

De Nederlandse dichter en vertaler Jean Pierre Rawie werd geboren op 20 april 1951 in Scheveningen. Zie ook alle tags voor Jean Pierre Rawie op dit blog.

Ten leste

Ik weet niet welke weg je neemt;
de sterren gaan hun baan ten einde
en straks is mij het dichtstbijzijnde,
het langst gewetene weer vreemd.

Maar wat bestond aan zon en maan
en wisseling van de getijden,
het was alleen opdat wij beiden
elkander niet zouden ontgaan.

Wij worden nu nog slechts door tijd
en ruimte van elkaar gescheiden,
maar sta mij aan het eind terzijde
als ik de einder overschrijd.

Wij hebben alles nog te goed
wat ons het leven heeft ontnomen:
uit welke verten ook, wij komen
elkaar ten leste tegemoet.

Bezit

Waar ik mijn hart aan heb verpand
in mijn verspild verleden,
het ging voorbij, het hield geen stand,
het is als zand vergleden.

Ik heb mij steeds het meest gehecht
aan sterfelijke zaken,
aan dingen die ik nimmer echt
tot mijn bezit kon maken.

Maar alles wat zo dierbaar was
dat ik het heb verloren,
is mij sinds ik het kwijt ben pas
voorgoed gaan toebehoren.

Jean Pierre Rawie (Scheveningen, 20 april 1951)

De Britse schrijver en journalist Sebastian Faulks werd geboren op 20 april 1953 in Newbury. Zie ook alle tags voor Sebastian Faulks op dit blog.

Uit: Engleby

„I 'd better explain. It's October, the beginning of my final year. I left off this story all of a sudden because I had to do some work for exams. They didn't go as well as I'd hoped, but that doesn't matter.

This does matter, though.

In the summer vacation, I worked in my father's old paper mill for four weeks to make money. The work was boring (I pushed a rubber-wheeled wagon round the factory floor), but it wasn't hard. At some time the union had agreed that in return for deferring a pay rise, the workforce would have a ten minute break each hour ? excluding lunch and tea and the official tea breaks of fifteen minutes and the five-minute two-hourly toilet breaks. You could roll all the minutes up, if you liked, and leave an hour early. As a casual, I wasn't officially in the union, but I followed their rules and got paid in cash in a crinkly grey envelope on Friday afternoon.

Jennifer was going to Ireland to make a film with some people from Trinity. The director was called Stewart Forres and there were maybe thirty or so people, cast and crew an a few hangers-on, girlfriends, boyfriends, going to a large old country house near Tipperary.”

Sebastian Faulks (Newbury, 20 april 1953)

De Vlaamse dichter en schrijver Jozef Hugo Maria Deleu werd geboren in Roeselare op 20 april 1937. Zie ook alle tags voor Jozef Deleu op dit blog.

Zaterdagmiddag

1

Zaterdagmiddag

niets gaat boven de tuin

de zonen en de zon.

Zij praat

gehaast in de gebaren

lacht verlegen -

het is zo voorbij

het sprokkelen van zomer

voor de winter, de herinnering

voor morgen als ze

ver weg zijn.

De moeder de vrouw

tot in de kruin van de haren

aanwezig.

2

In het avondlicht

verzamelt zij

zichzelf

tot een gedicht

dat languit

in de schemer ligt.

De rimpels

ongeschminkt

het leven

onbelogen

wachtend

tot alles

zingt

van onvermogen.

Jozef Deleu (Roeselare, 20 april 1937)

De Amerikaanse schrijver, essayist en criticus Steven Michael Erickson werd geboren op 20 april 1950 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Steven Erickson op dit blog.

Uit: Zeroville

8.

Afterward, he makes his way farther west along Sunset before cutting up to Hollywood Boulevard. Where once was the Moulin Rouge nightclub at the corner of Vine is now a psychedelic club called the Kaleidoscope. Vikar really has no idea what a psychedelic club is. Along Hollywood Boulevard are shabby old jewelry shops, used bookstores, souvenir stands, porn theaters. He's startled there are no movie stars walking down the street. Still hungry from having sacrificed his French dip sandwich at Philippe's, he orders a chicken pot pie at Musso & Frank, where Billy Wilder used to lunch with Raymond Chandler while they were writing Double Indemnity, both drinking heavily because they couldn't stand each other.

Steve Erickson (Los Angeles, 20 april 1950)

Zie voor nog meer schrijves van de 20e april ook mijn vorige blog van vandaag.

20-04-2013 om 14:08 geschreven door Romenu  

De Finse schrijver Arto Paasilinna werd geboren op 20 april 1942 in Kittilä in Lapland. Zie ook alle tags voor Arto Paasilinna op dit blog.

Uit: The Year of the Hare (Vertaald door Herbert Lomas)

“The journalist sat on the edge of the ditch, holding the hare in his lap, like an old woman with her knitting on her knees, lost in thought. The sound of the car engine faded away. The sun set.

The journalist put down the hare on the grass. For a moment he was afraid it would try to escape; but it huddled in the grass, and when he picked it up again, it showed no sign of fear at all. 'So here we are,' he said to the hare. 'Left.'

That was the situation: he was sitting alone in the forest, in his jacket, on a summer evening. No disputing it—he'd been abandoned.

What does one usually do in such a situation? Perhaps he should have responded to the photographer's shouts, he thought. Now maybe he ought to find his way back to the road, wait for the next car, hitch a ride, and think about getting to Heinola, or Helsinki, under his own steam. The idea was immensely unappealing. The journalist looked in his briefcase. There were a few banknotes, his press card, his health insurance card, a photograph of his wife, a few coins, a couple of condoms, a bunch of keys, an old May Day celebration badge. 

And also some pens, a notepad, a ring. The management had printed on the pad Kaarlo Vatanen, journalist. His health insurance card indicated that Kaarlo Vatanen had been born in 1942.

Vatanen got to his feet, gazed at the sunset's last redness through the trees, nodded to the hare. He looked toward the road but made no move that way. He picked up the hare off the grass, put it tenderly in the side pocket of his jacket, and left the clearing for the darkening forest.”

Arto Paasilinna (Kittilä, 20 april 1942)

De Franse dichter, schrijver en etholoog Michel Leiris werd geboren in Parijs op 20 april 1901. Zie ook alle tags voor Michel Leiris op dit blog.

Pase de Pecho

Niveau des cuisses

Niveau des reins

Niveau de la poitrine

Degrés des côtes recourbées en loggias

Gradins des muscles

O niveaux

Pour quel spectacle

Le corps entasse-t-il ces strates

Sédiments taraudés

Coulées de laves successives

Creusées en plaza de toros

Halètement de la terre harassée de minéraux

La série de passes naturelles se termine

Par une passe de poitrine

Au ras du cœur

A hauteur de sanglots

Avare

M’alléger

Me dépouiller

Réduire mon bagage à l’essentiel

Abandonnant ma longue traîne de plumes

De plumages

De plumetis et de plumets

Devenir oiseau avare

Ivre du seul vol de ses ailes

Michel Leiris (20 april 1901 – 30 september 1990)
Portret door Man Ray

De Franse schrijver Emmanuel Bove (eig. Emmanuel Bobovnikoff) werd geboren op 20 april 1898 in Parijs. Zie ookalle tags voor Emmanuel Bove op dit blog.

Uit: Pages de journal

“19 octobre 1936

Arrivé hier, vers cinq heures et demie, à Paris. C'était ma troisième sortie après maladie. Les deux premières avaient été d'une dizaine de minutes. Raymond est venu nous chercher en taxi. Fin d'après-midi radieuse d'automne. (Radieux signifie qui a des rayons de lumière.) Soleil sur la campagne. C'était merveilleux.

Le soleil n'avait pas de chaleur. Il n'y avait pas de vent. La journée semblait être sortie du temps, à un moment heureux, et y avoir laissé toutes ses imperfections quotidiennes. L'arrivée à Paris a été plus extraordinaire encore.

Les grandes avenues. Les lumières naissantes, les phares des autos sans force. Il y avait eu alerte contre les avions la veille et les becs de gaz étaient encore bleus. Toutes les couleurs dans le ciel.

Cela, c'est la description sèche. Je voudrais montre ces nuances extraordinaires. Il faut attendre l'inspiration. Une fin d'après-midi de printemps.

La vie renaît. Des parfums enivrants vous frôlent une seconde.

C'est la belle saison qui s'annonce. Ce n'était pas cela, hier, le 19 octobre et pourtant, c'est la même avidité en moi. Elle a pour cadre, pour but, autre chose : les richesses de l'hiver, les désirs, les secrets. Lu aujourd'hui le Carnet vert de Dabit, dans la N.R.F. Tristesse. Je pense à notre déjeuner à l'Hôtel du Nord. Quel garçon étrange et plein de charme, étrange parce qu'incompréhensible, insaisissable ! Pas de classes sociales. Dans la partie de son cerveau où s'élaborait son oeuvre, il n'y en avait pas. J'en suis certain. C'est peut-être cela qui donnait à tous ses gestes, à tous ses actes, cette aisance, cette absence complète de gêne. Il voyait tout du point de vue des sentiment.”

Emmanuel Bove (20 april 1898 – 13 juli 1945)

Met dochtertje

De Franse schrijver Henry de Montherlant werd geboren op 20 (en niet op 21) april 1896 in Parijs Zie ook alle tags voor Henry de Montherlant op dit blog.

Uit: La Reine morte

“Au milieu de ce tumulte, on apporte sur une civière Inès morte, pendant que des cloches sonnent. Le tumulte à l'instant s'apaise. En silence, tous s'écartent du cadavre du Roi étendu sur le sol, se massent du côté opposé de la scène autour de la litière, à l'exception de Dino del Moro qui, après un geste d'hésitation, est resté un genou en terre auprès du Roi. A ce moment apparaît don Pedro; il se jette contre la litière en sanglotant. Le lieutenant Martins entre à son tour, portant un coussin noir sur lequel repose la couronne royale. Pedro prend la couronne et la pose sur le ventre d'Inès. Puis il se tourne vers l'officier des gardes; celui-ci dégaine; tous les gardes font de même et présentent l'épée. Alors Pedro force par son regard l'assistance à s'agenouiller; le Prince de la Mer ne le fait qu'à regret. Pedro s'agenouille à nouveau, et, la tête sur le corps d'Inès, il sanglote. L'assistance commence à murmurer une prière. A l'extrême droite, le corps du roi Ferrante est resté étendu, sans personne auprès de lui, que le page andalou agenouillé à son côté. Le page se lève avec lenteur, regarde longuement le cadavre, passe avec lenteur vers la civière, hésite, se retourne pour regarder encore le Roi, puis, se décidant, va s'agenouiller avec les autres, lui aussi, auprès de la civière. Le cadavre du Roi reste seul.”

Henry de Montherlant (20 april 1896 – 21 september 1972)

De Franse schrijver Charles Maurras werd geboren op 20 april 1868 in Martigues Zie ook alle tags voor Charles Maurras op dit blog.

Uit: Un sage voyageur

« Il ne serait pas difficile de déduire des cruautés et des immoralités de cette éducation les trois quarts des maux qui affligent la jeunesse contemporaine. C’est à elle autant qu’aux familles, aux maîtres et aux savants que M. de Coubertin a destiné cet album de croquis qu’il a pris sur le vif de l’autre côté de la Manche.

Je ne veux pas résumer cet album. Je le recommanderais de toutes mes forces, si cela était nécessaire. Peut-être une paire de niais s’accordera-t-elle à traiter l’auteur d’anglomane. Dans tous les cas, son style est très français, son observation également — profonde sous un air léger. Rien du pédant. Il y a des divisions, des séparations de chapitres pour le plaisir des yeux.

M. de Coubertin a nettement marqué les deux points par lesquels l’âme anglaise s’affirme dans la méthode d’éducation — esprit d’individualisme et tendance à s’associer : ces deux traits sont loin de s’exclure.

Qu’est-ce qui fait la personne humaine ? Est-ce un peu plus ou moins d’idées dans le cerveau? Mais ceci est à tout le monde, monnaie courante qu’on acquiert, qu’on perd, qu’on peut rattraper. L’homme vrai (non le pantin logique de Cousin et consorts), c’est une volonté recouverte de muscles élastiques et durs. Il faut qu’il soit capable de se poser devant les autres, de leur résister ou d’agir sur eux. Et quel est le but de la vie ? Les Anglais pensent que c’est l’action. Savoir en vue de pouvoir : la devise est née en France, mais eux s’y conformaient avant qu’on la formulât chez nous.”

Charles Maurras (20 april 1868 – 16 november 1952)

Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

20-04-2013 om 14:03 geschreven door Romenu  

De Deense schrijver Herman Bang werd geboren op 20 april 1857 in Asserballe. Zie ook alle tags voor Herman Bang op dit blog.

Uit: Katinka (Vertaald door Tiina Nunnally)

“She stepped out of the train car, down onto the platform, and she allowed herself to be kissed by Bai, and Marie took her things, and she had only one thought: to get inside the house - inside.
      It seemed to her that Huus had to be inside, waiting.
      And she went on ahead and opened the door to the parlor whicb was waiting, clean and nice; to the bedroom; to the kitchen where everything shone; clean and - empty.
     "My God, how thin the mistress has become," began Marie, who was lugging the bags.
      And then she really got started, while Katinka, pale and tired, collapsed into a chair - about the whole area. About  what had been happening and what was being said. Over at the inn thev had had summer guests who came with bedsteads and everything, and at the parsonage there were visitors right up to the rafters.
      And Huus, who had left ... all of a sudden…
      "Well, I thought so ... Because he was down here on that last evening and it seemed to me just like he was going around saying goodbye to everything - he sat in the parlor alone - and out in the garden ... and out here on the steps with the doves.''
      "When did he leave?" asked Katinka.
      "It must be about two weeks ago."
      "Two weeks ...
      Katinka carmly got up and went out into the garden. She walked along the pathway, over to the roses, down to the elder tree. He had been here to say goodbye to her - at every spot, in every place. She had no tears. She felt almost a quiet solemnity.
      There was a happy shout out on the road. She heard Agnes's voice in the midst of a great chorus. She practically jumped up. She didn't want to see them there just now, Agnes rushed at her like a big dog to welcome her, so that she almost fell over; and the entire party from the parsonage came in for hot chocolate, and a table was set in the garden beneath the elder, and they all stayed untill the 8 o'clock train.
      The train reared off, and they were gone again - you could hear them talking noisily along the road. Peter, the station hand, had taken the milk cans away, and Katinka was sitting alone on the platform.”

Herman Bang (20 april 1857 – 19 januari 1912)

De Amerikaanse dichter, schrijver, essayist en criticus Henry Theodore Tuckerman werd geboren op 20 april 1813 in Boston, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Henry Tuckerman op dit blog.

Ode

Shroud the banner! rear the cross!

Consecrate a nation's loss;

Gaze on that majestic sleep;

Stand beside the bier to weep;

Lay the gentle son of toil

Proudly in his native soil;

Crowned with honor, to his rest

Bear the prophet of the West.

How cold the brow that yet doth wear

The impress of a nation's care;

How still the heart, whose every beat

Glowed with compassion's sacred heat;

Rigid the lips, whose patient smile

Duty's stern task would oft beguile;

Blood-quenched the pensive eye's soft light;

Nerveless the hand so loth to smite;

So meek in rule, it leads, though dead,

The people as in life it led.

O let his wise and guileless sway

Win every recreant today,

And sorrow's vast and holy wave

Blend all our hearts around his grave!

Let the faithful bondmen's tears,

Let the traitor's craven fears,

And the people's grief and pride,

Plead against the parricide!

Let us throng to pledge and pray

O'er the patriot martyr's clay;

Then, with solemn faith in right,

That made him victor in the fight,

Cling to the path he fearless trod,

Still radiant with the smile of God.

Shroud the banner! rear the cross!

Consecrate a nation's loss;

Gaze on that majestic sleep;

Stand beside the bier to weep;

Lay the gentle son of toil

Proudly in his native soil;

Crowned with honor, to his rest

Bear the prophet of the West.

Henry Tuckerman (20 april 1813 – 17 december 1871)
Portret door Daniel Huntington

De Franse dichter Aloysius Bertrand werd geboren op 20 april 1807 in Ceva, Piemont, Italië. Zie ook alle tags voor Aloysius Bertrand op dit blog.

Le soir sur l'eau

La noire gondole se glissait le long des palais de marbre,
comme un bravo qui court à quelque aventure de nuit, un
stylet et une lanterne sous sa cape.

Un cavalier et une dame y causaient d'amour : - " Les
orangers si parfumés, et vous si indifférente ! Ah !
signora, vous êtes une statue dans un jardin !

- Ce baiser est-il d'une statue, mon Georgio ? pourquoi
boudez-vous ? - Vous m'aimez donc ? - Il n'est pas au
ciel une étoile qui ne le sache et tu ne le sais pas ?

- Quel est ce bruit ? - Rien, sans doute le clapotement
des flots qui monte et descend une marche des escaliers
de la Giudecca.

- Au secours ! au secours ! - Ah ! mère du Sauveur, quel-
qu'un qui se noie ! - Écartez-vous ; il est confessé ",
dit un moine qui parut sur la terrasse.

Et la noire gondole força de rames, se glissant le long
des palais de marbre comme un bravo qui revient de quelque
aventure de nuit, un stylet et une lanterne sous sa cape.

Aloysius Bertrand (20 april 1807 – 29 april 1841)

Buste in Dijon 

De Italiaanse schrijver Pietro Aretino werd geboren in Arezzo op 20 april 1492. Zie ook alle tags voor Pietro Aretino op dit blog.

Narcissus

Narcissus was a very silly boy:

He looked into a pool and fell in love

With his own image; I am not above

Narcissus’ folly, as my glances toy

With what my lips would like well to enjoy:

Before the lancers come, with thrust and shove

Of amorous war, I, like a billing dove,

Survey the scene of bellicose employ.

For this is what I live for, if you’d know —

Dearest, the mystery is solved at last;

I’ll whisper it, before I turn to dust.

Lie still and listen till your blood runs slow,

Till flowers are withered, ecstasy is past;

And then, too late! you’ll know the answer: Lust.

Vertaald door Samuel Putnam

Pietro Aretino (20 april 1492 - 21 oktober 1556)

De Engelse dichteres en schrijfster Dinah Maria Craik werd geboren op 20 april 1826 in Stoke-on-Trent. Zie ook alle tags voor Dinah Craik op dit blog.

A German Student’s Funeral Hymn

WITH steady march across the daisy meadow,
And by the churchyard wall we go;
But leave behind, beneath the linden shadow,
One, who no more will rise and go:
Farewell, our brother, here sleeping in dust,
Till thou shalt wake again, wake with the just.

Along the street where neighbor nods to neighbor,
Along the busy street we throng,
Once more to laugh, to live and love and labor,--
But he will be remembered long:
Sleep well, our brother, though sleeping in dust:
Shalt thou not rise again--rise with the just?

Farewell, true heart and kindly hand, left lying
Where wave the linden branches calm;
'T is his to live, and ours to wait for dying,
We win, while he has won, the palm;
Farewell, our brother! But one day, we trust,
Call--he will answer Thee, God of the just.

Dinah Craik (20 april 1826 - 12 oktober 1887)

20-04-2013 om 13:59 geschreven door Romenu  

De Braziliaanse dichter, schrijver en vertaler Manuel Carneiro de Souza Bandeira Filho werd geboren op 19 april 1886 in Recife. Zie ook alle tags voor Manuel Bandeira op dit blog.

English Sonnet No. 1

When death close my blank eyes --
Hard from so much vain torment,
What thoughts will fill your young bosom
Of all my sad moments?

I see you now distracted and distant:
More than distant - withdrawn. And I predict,
already now I predict, the exact moment
When your desire will no longer turn to another man

For you will have nothing, but your loneliness,
Left, abandoned! One day I shall leave
I shall sleep the ultimate sleep.
On that day you will cry… What matters? Cry.

Then I will feel much closer
To me, your uncertain heart.

Vertaald door Mariza G Goes

Naked

When you are dressed,
Nobody imagines
The worlds hidden
Under your clothes.

(Thus, in the day light,
We do not have notion
Of the stars that shine
In the deep sky.

But naked is the night
And naked in the night,
Vibrate your worlds
And the worlds of the night.

Your knees shine.
Your navel shines,
Shines all your
Abdominal lyre.

Your exiguous bosoms
- As two small fruits
in the firmness
Of your firm torso

- Your bosom shines)
Ah! Your hard nipples!
Your back!
Your flanks!
Ah, your shoulders!

When naked, your eyes
Become naked also:
Your gaze lingers longer,
Slower, more liquid.

Then, within those eyes,
I float, swim, jump,
Lower in a perpendicular
Diving!

I dive to the depths
Of your being, there where
Your soul smiles at me,
Naked, naked, naked.

Manuel Bandeira (19 april 1886 – 13 oktober 1968)

De Zuidtiroolse dichter norbert c. kaser werd geboren op 19 april 1947 in Brixen. Zie ook alle tags voor norbert c. kaser op dit blog.

der hahn

wenn der hahn sich erhebt

an jedem morgen

seinen kamm neu stellt

rot voller blut und fleisch

da werfe ich ihm steine nach

an jedem morgen

dem hahn in

seine federn

wenn der hahn sich erhebt

an jedem abend

seinen kamm noch stellt

wo er doch schlafen soll

da werfe ich ihm sand ins lid

an jedem abend

dem hahn daß

er schlafe

drohung

ob faust

oder erhobener zeigefinger

die geste bleibt gleich

solange du die hand

nicht auftust

laß fallen

die drohung

den inhalt deiner hand

leere haende sind

        voll guter dinge

n. c. kaser (19 april 1947 – 21 augustus 1978)

De Russische schrijver Veniamin Kaverin werd geboren op 19 april 1902 in Pskov. Zie ook alle tags voor Veniamin Kaverin op dit blog.

Uit: Two captains (Vertaald door Bernard Isaacs)

“And he started to swear.

Had I  known what was to happen within the hour, I should have tried to remember what he said, although just the same I could not  have repeated his words to anybody. He went on swearing for quite a time, and even spat in the fire  and gnashed his teeth.  Then  he fell silent, his head thrown back and knees clasped  in his  hands. I  stole a  glance at him and could have  felt sorry for him had he not been so unpleasant.

     Suddenly the man sprang  to his  feet. In  a few  minutes he was on the pontoon bridge, which  the soldiers had recently put across the river, and I caught a last glimpse of him on the opposite bank before he disappeared.

     My fire  had  gone out, but  even without  it I could see  clearly that there wasn't a single blue crab among my  catch, and a pretty  good catch it was. Just ordinary black crabs, none too big either-they went for a kopeck a pair at the local pub.

     A  cold wind began  to  draw  from  somewhere  behind  me. My  trousers billowed out and I began to feel cold. It was time to go home. I was casting my line,  baited with meat, for the last time when I saw the watchman on the opposite bank  running down the  slope. Spassky  Tower  stood high above the river  and the  hillside  leading down to the river bank was  littered  with stones.  There  was no sign of anybody on  the hillside, which  was  lit  up brightly by the moon, yet for some reason the watchman unslung this rifle as he ran.

     "Halt!"

     He did not fire, but just  clicked the bolt, and, at that very moment I saw the man  he  was after on  the pontoon bridge.  I am  choosing  my words carefully, because even now I am not quite certain it  was the man, who,  an hour ago, had  been sitting by my fire. But I can still see the scene before my eyes:  the  quiet  banks,  the widening  moon path on the  water  running straight from where I was to the  barges of the pontoon  bridge, and on  the bridge the long shadows of two running figures.”

Veniamin Kaverin (19 april 1902 – 4 mei 1989)

De Franse dichter en schrijver van liedteksten Pierre-Jean de Béranger werd geboren op 19 april 1780 in Parijs. Zie ook alle tags voor Pierre-Jean de Béranger op dit blog.

LA BACCHANTE

Air : Fournissez un canal au ruisseau

Cher amant, je cède à tes désirs :
De champagne enivre Julie.
Inventons, s’il se peut, des plaisirs ;
Des Amours épuisons la folie.
Verse-moi ce joyeux poison ;
Mais sur-tout bois à ta maîtresse :
Je rougirais de mon ivresse,
Si tu conservais ta raison.

Vois déjà briller dans mes regards
Tout le feu dont mon sang bouillonne.
Sur ton lit, de mes cheveux épars,
Fleur à fleur vois tomber ma couronne.
Le cristal vient de se briser :
Dieux ! Baise ma gorge brûlante,
Et taris l’écume enivrante
Dont tu te plais à l’arroser.

Verse encor ! mais pourquoi ces atours
Entre tes baisers et mes charmes ?
Romps ces nœuds, oui, romps-les pour toujours :
Ma pudeur ne connaît plus d’alarmes.

Presse en tes bras mes charmes nus.
Ah ! je sens redoubler mon être !
À l’ardeur qu’en moi tu fais naître
Ton ardeur ne suffira plus.

Dans mes bras tombe enfin à ton tour :
Mais, hélas ! tes baisers languissent.
Ne bois plus, et garde à mon amour
Ce nectar où tes feux s’amortissent.
De mes désirs mal apaisés,
Ingrat, si tu pouvais te plaindre,
J’aurai du moins pour les éteindre
Le vin où je les ai puisés.

Pierre-Jean de Béranger (19 april 1780 – 16 juli 1857)
Standbeeld in Parijs

De Franse schrijver Louis Amédée Achard werd geboren op 19 april 1814 in Marseille Zie ook alle tags voor Louis Amédée Achard op dit blog.

Uit: Madame Rose

“Georges était arrivé à la Maison-Blanche vers la fin d'avril avec Pétronille, Jacob et Tambour. Trois ou quatre grandes caisses remplies de livres l'avaient suivi; il avait acheté un canot, un fusil, des vareuses, tout cet attirail de chasse et de pêche sans lequel les jours à la campagne peuvent paraître longs, même les jours d'hiver, et bientôt on avait vu s'élever dans le bûcher une pile de bois propre à braver les neiges de décembre et les pluies de janvier.

On sait qu'à Paris un changement de domicile met dans les relations des barrières plus infranchissables que n'en mettait jadis entre les Capulet et les Montaigu la haine héréditaire de deux familles: en partant pour la campagne, Georges était donc parti pour l'exil. Deux ou trois de ses amis se souvenaient seuls qu'il habitait Maisons. Il vivait avec Tambour et causait avec ses livres. Ses habitudes étaient les plus régulières du monde; il ne savait jamais la veille ce qu'il ferait le lendemain. Il se couchait tard ou tôt, selon le temps, un jour avec le soleil, et le jour d'après avec la lune. S'il partait avec l'intention de lire dans quelque coin du bois, on le surprenait ramant sur la Seine avec l'ardeur inquiète d'un contrebandier. Il déjeunait tantôt chez lui, tantôt à l'auberge, ce qui, pour le dire en passant, faisait le désespoir de Pétronille, obligée de l'attendre auprès d'une côtelette qui noircissait sur le gril.”

Louis Amédée Achard (19 april 1814 – 24 maart 1875)

Marseille

Onafhankelijk van geboortedata:

De Zwitserse schrijver Werner Rohner werd in 1975 geboren in Zürich. Zie ook alle tags voor Werner Rohner op dit blog.

Uit: Lektionen im Größenwahn

„Einmal, auf einer nicht ganz legalen Substanz, habe ich sogar geglaubt, ich sei Jesus. Ich fand das sehr romantisch, und vielleicht ginge es der Welt besser, wenn mehr Menschen glauben würden, sie seien Jesus. Andererseits, gäbe es wirklich mehrere Jesus (im Zeitalter des Klonens und der großen Anzahl gut erhaltener Jesushaare ist das gar nicht so unwahrscheinlich), so wäre es nicht auszuschließen, dass sie sich bloß gegenseitig taub predigen, die Schuld aus den Schuhen schieben oder gar bekriegen würden, wie man das von anderen Größenwahnsinnigen kennt. Aber genau um diesen Größenwahn geht es: Er ist unabdingbar fürs Schreiben. Man muss sich schon selbst Flügel verleihen, wenn man fliegen will. (Und wenn sie gegen innen wachsen, legt man sich einfach auf die Erdstrahlung, denn auch die trägt – das habe ich letzthin geträumt – und man muss nicht mehr albern mit den Armen flattern.) Den einen oder anderen Absturz wird man zwar nicht überleben (zum Beispiel, wenn man plötzlich nicht mehr unterscheiden kann zwischen dem Geschriebenen und der Erinnerung; oder wenn man Jahre an einem Manuskript arbeitet, um es am Ende nicht einmal mehr gut genug für die Schublade zu finden), aber für Kinder Gottes sollte das mit der Auferstehung kein allzu großes Problem darstellen. (Und es ist ja kein Geheimnis, dass Gott die Welt nach Jesus' Tod den Schriftstellern überlassen hat, seinen eigentlichen Söhnen und Töchtern.) Und auch Jesus ist doch nur so bekannt, weil er sich nach der Krise am Kreuz wieder aufgerappelt hat. Weil er glaubte, es würde ihm sein Leiden erleichtern, wenn er es teilen, mitteilen könnte, damit die Menschen begreifen, wie schwer er wirklich trägt; er war einfach sehr einsam. Einsamkeit und Größenwahn. Und vielleicht noch die Welt (mit der eigenen Erfindung) verändern wollen und glauben, man richte damit nicht nur Schaden an. Das sind nicht die schlechtesten Voraussetzungen zum Schreiben. Wenn man sich nicht selbst zum Gott erklärt, tut es niemand.”

Werner Rohner (Zürich, 1975)

19-04-2013 om 20:56 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marjoleine de Vos werd geboren in Oosterbeek op 19 april 1957 De Vos is redacteur kunst bij NRC Handelsblad (anno 2008). Ze schrijft over kunst, literatuur en koken, en heeft een tweewekelijkse column op de opiniepagina. Een selectie uit deze columns werd gebundeld in “Nu en altijd: bespiegelingen” (2000) en “Het is zo vandaag als altijd” (2011). Ze schrijft ook een column voor het opinieweekblad VolZin. In 2000 verscheen haar eerste poëziebundel “Zeehond graag”, in 2003 gevolgd door “Kat van sneeuw”. “Zeehond graag” werd genomineerd voor de VSB Poëzieprijs 2002. In het voorjaar van 2008 verscheen haar bundel “Het waait.”

Kinderspel

Zou je liever doof of blind of niet
meer voelen, zonder reuk of snoep?
Viel ooit de neus, is dat nu jammer.
Hij ruikt zo lekker soep en hoe vergeeld papier
hij weet de wierookgeur van Griekenland
snuift liefde, kerstboom, haring.
Dus nee hij niet, liever het oog dan
dat alle rimpels kent in het gezicht
de kleur van zalm en winteravondlucht?
Te erg dit spel voor wie met volle hand
het ongemengde deeg in duikt, vervuld
van botergeur en eierstruif en Bachs
verliefde alt: Bist du bei mir, gaan we
nog niet naar het einde maar vrolijk verder
kreeften eten en van elkaar het zachte vel.
Geen pink kan hier gemist, geen oogopslag.
Elk zintuig kent ons tot de puntjes
baant ons een weg de wereld in
en leidt ons tot verslaving.

Vluchteling

Vertel ik mijzelf steeds weer mijn leven
een verhaal verreisd door mijn woorden
ik hoorde nooit ergens, ik sprak mijn geen thuistaal
kijk lege portretten, ik ken geen verlangen
dan zijn in het heden volmaakt als een merel

zijn lijfje een peertje, niet groter
met veren
en zingen om niet.

 
Marjoleine de Vos (Oosterbeek, 19 april 1957)

19-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Bas Belleman werd in Alkmaar geboren “op een heldere ochtend in april” (Rottend Staal) van het jaar 1978. Zie ook alle tags voor Bas Belleman op dit blog.

Saturnus

het ruisen van de ringweg, je hoort
het niet meer. pas als het verstilt
en zelfs dan is het water op handen:
je voelt het niet verdampen.

vergeet niet hoe mijn liefde ruist.
de tuin is de tuin zonder liefde niet,
ik doe de afwas niet om borden schoon
te krijgen; wees in alle rust zwanger.

niets is zo'n vervuiling als gewenning,
iedere afslag voert naar nieuwbouw.
ik dompel mijn akkers in tact,
ik houd me vruchtbaar.

vruchtbaar is me soms te vruchtbaar.
toch houd ik me groot in babywinkels,
een vreedzame Saturnus, ik houd me vol,
leid alle gruis in een boog

om me heen. Ik knijp het oog van de orkaan
dicht. ik hoor alleen wat ruisen
en dat is houden van.
ik hoef nergens naar te luisteren.

Uit: Hout

een boom
en nog een boom
en nog een en nog een en nog een.

mijn ziel, waar ben je gebleven?
ik zwerf langs de stammen van de slaap
en kom je nergens tegen,
word wakker als een aap.

een bos is een boom
en nog een boom
en nog een en nog een en nog een.

de ziel is een droom
en nog een droom
en nog een en nog een en nog een.

Sonnet 76

Waarom is mijn gedicht verstoken van modes?
Zo zonder wending of plotselinge spurten?
Waarom kan ik in deze tijd niet flirten
Met vreemde elementen en nieuwe methodes?
Waarom ik telkens één en hetzelfde beraam,
En mijn ideeën hul in bekende patronen,
Zodat elk woord haast ritselt van mijn naam,
Om zo zijn oorsprong en zijn lot te tonen?
O lieve schat, het gaat mij steeds om jou,
En jij en liefde zijn mijn onderwerp.
Met al mijn talent pas ik een nieuwe mouw
Aan oude taal, en werp wat men verwerpt.
    De zon is elke dag zo oud, zo jong;
    Steeds zingt mijn liefde wat al eerder zong.

(William Shakespeare, vertaald door Bas Belleman.)

Bas Belleman (Alkmaar, april 1978)

De Nederlands dichteres en schrijfster Clara Eggink werd geboren in Utrecht op 18 april 1906. Zie ook alle tags voor Clara Eggink op dit blog.

Gebonden

Laat het niet uit zijn, God, na dezen dood
In leven en ellende om noodzakelijk brood.
Want waartoe gaaft gij dan uw bosschen, heiden,
Uw luchten, wateren en ruime weiden
Den mensch als lokaas van zijn plichten weg?
Het is het woord van velen dat ik zeg.
Er zijn er meer die snakken naar ontkomen,
Wier hart uw zeeën meedraagt in hun droomen.
Maar gij geeft traag getob en kleinen strijd
En waait er over met een wind van eeuwigheid.

Clara Eggink (18 april 1906 - 3 maart 1991)

De Amerikaanse schrijfster, essayiste en feministe Kathy Acker werd op 18 april 1947 in New York geboren als Karen Alexander. Zie ook alle tags voor Kathy Acker op dit blog.

Uit: Blood and Guts in High School

“That night, for the first time in months, Janey and her father sleep together because Janey can’t get to sleep otherwise. Her father’s touch is cold, he doesn’t want to touch her mostly ‘cause he’s confused. Janey fucks him even though it hurts her like hell ‘cause of her Pelvic Inflammatory Disease.

(…)

Johnny returned home (what is home?) and told Janey he had been drinking with Sally...She lay down on the filthy floor by his bed, but it was very uncomfortable: she hadn’t slept for two nights. So she asked him if he wanted to come into her bed.

The plants in her room cast strange, beautiful shadows over the other shadows. It was a clean, dreamlike room. He fucked her in her asshole cause the infection made her cunt hurt too much to fuck there, though she didn’t tell him it hurt badly there, too, cause she wanted to fuck love more than she felt pain .

(…)

Mr. Fuckface: You see, we own the language. Language must be used clearly and precisely to reveal our universe.

Mr. Blowjob: Those rebels are never clear. What they say doesn’t make sense.

Mr. Fuckface: It even goes against all the religions to tamper with the sacred languages.

Mr. Blowjob: Without language the only people the rebels can kill are themselves.”

Kathy Acker (18 april 1947 – 30 november 1997)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Joy Davidman werd geboren op 18 april 1915 in New York. Zie ook alle tags voor Joy Davidman op dit blog.

Amulet

I am a serpent that will suck your blood,

Sting your bare eyes, or pleasurably drain

Sweet fiery thought and honey from your brain,

And find the savor of your heartstrings good.

I will unclothe your spirit of your skin,

If I can take your body in the snare

That out of flowers and my flowering hair

And idle night these incantations spin.

Joy Davidman (18 april 1915 – 13 juli 1960)

De Amerikaanse journalist en schrijver Richard Harding Davis werd geboren op 18 april 1864 in Philadelphia. Zie ook alle tags voor Richard Harding Davis op dit blog.

Uit: Once Upon A Time

“Of the school of earnest young writers at whom the word muckraker had been thrown in opprobrium, and by whom it had been caught up as a title of honor, Everett was among the younger and less conspicuous. But, if in his skirmishes with graft and corruption he had failed to correct the evils he attacked, from the contests he himself had always emerged with credit. His sincerity and his methods were above suspicion. No one had caught him in misstatement, or exaggeration. Even those whom he attacked, admitted he fought fair. For these reasons, the editors of magazines, with the fear of libel before their eyes, regarded him as a "safe" man, the public, feeling that the evils he exposed were due to its own indifference, with uncomfortable approval, and those he attacked, with impotent anger. Their anger was impotent because, in the case of Everett, the weapons used by their class in "striking back" were denied them. They could not say that for money he sold sensations, because it was known that a proud and wealthy parent supplied him with all the money he wanted. Nor in his private life could they find anything to offset his attacks upon the misconduct of others. Men had been sent to spy upon him, and women to lay traps. But the men reported that his evenings were spent at his club, and, from the women, those who sent them learned only that Everett "treats a lady just as though she is a lady."

Accordingly, when, with much trumpeting, he departed to investigate conditions in the Congo, there were some who rejoiced.”

Richard Harding Davis (18 april 1864—11 april 1916)

De Australische dichter Henry Kendall werd geboren op 18 april 1839 in Milton. Zie ook alle tags voor Henry Kendall op dit blog.

The Austral Months

April

The darling of Australia’s Autumn—now
Down dewy dells the strong, swift torrents flow!
This is the month of singing waters—here
A tender radiance fills the Southern year;
No bitter winter sets on herb and root,
Within these gracious glades, a frosty foot;
The spears of sleet, the arrows of the hail,
Are here unknown. But down the dark green dale
Of moss and myrtle, and the herby streams,
This April wanders in a home of dreams;
Her flower-soft name makes language falter. All
Her paths are soft and cool, and runnels fall
In music round her; and the woodlands sing
For evermore, with voice of wind and wing,
Because this is the month of beauty—this
The crowning grace of all the grace that is.

Henry Kendall (18 april 1839 – 1 augustus 1882)

Monument in Kendall

Zie voor nog meer schrijvers ook mijn blog van 18 april 2012 deel 1 en ook deel 2.

18-04-2013 om 19:08 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Antoon Coolen werd geboren in Wijlre in Zuid-Limburg op 17 april 1897. Zie ook alle tags voor Antoon Coolen op dit blog.

Uit:Dorp aan de rivier

“Daar had hij lange jaren zijn geweldige hoogmoed over gehad, maar eens, toen het wekenlang regende en het water geweldig waste, toen er ook binnendijks huizen aan moesten geloven, ja, toen was Janus de Mert ook overstroomd geweest. Toen zat hij grif afgesloten, er waren koeien en varkens van hem verdronken, hij zat in de grote opkamer van angst te klagen, sindsdien had hij een noodklok op de nok van zijn zwaar rieten dak. Hij dacht, als het weer gebeurt, dan zal ik die noodklok luiden, dan kannen ze mij komen redden. Want Janus de Mert, dat mocht nou voor zijn doen in deze omgeving een flinke boer zijn, hij mocht zijn grootspraak hebben, hij had een hazenhart, hij was schrikkelijk laf en bang als het om zijn lijf en leden ging. Daar heeft hij later nog angst en ellende genoeg over gehad, toen was hij te zwak geworden om de noodklok te luiden. Ge hadt hier ook Cis de Dove, die woonde in een klein arkje op de Maas, dat had hij een beetje buiten het dorp achter het veer liggen. Hij had het zelf blinkend groen geverfd, en de spijlen van de ruitjes had hij blinkend wit geschilderd. Daar had hij pleizier in, in die heldere dingen. Hij had gordijnen van bloemen, zozeer als hij geraniums, foksia's en floxen voor het raam had staan, omdat hij daar zo'n pleizier in had. In het warm, klein, planken inwendige van zijn drijvende huis, hoe was het daar gesteld. Tegen de planken zoldering hingen honderden hazenstrikken bijeengekluwd. Cis zat daaronder dicht bij zijn dubbelloops jachtgeweer, en zijn petroleum-

[p. 10]

stel, dat gaf als het brandde 's avonds voor de koffie, die Cis ging zetten, nog op zekere zin gezelligheid. En Cis zijn onsterfelijke witte, bruingevlekte hondje, dat kefte als ge binnenkwaamt en het sprong voor geweld, om Cis, die zo doof was als een hout, te waarschuwen.”

Antoon Coolen (17 april 1897 – 9 november 1961)

De Duitse schrijfster Ida Boy-Ed werd geboren op 17 april 1852 in Bergedorf (Hamburg). Zie ook alle tags voor Ida Boy-Ed op dit blog.

Uit: Um ein Weib

„Den Geburtstag des Bürgermeisters feierten Amtsrichter Dr. Fritz Haldenwang und Frau Antoinette mit einem Frühstück. Es war ein Sonntag im September. Die kleine Schar der Gäste saß im vollen Sonnenschein, der durch die Fenster der Veranda hereinkam und alle weinheißen Gesichter etwas zu rücksichtslos beleuchtete. Man hatte gut gegessen und getrunken.

Seit Bürgermeister Mandach mit imposanter Majestät und doch auch mit schmunzelndem Wohlwollen hier als Stadtvater wirkte, war in dem engeren Kreis, dem er gleich wie von selbst vorsaß, ein lebemännischer Ton aufgekommen. Wie lange der Bürgermeister sich in dem Amt behaupten würde, darauf war er selbst objektiv neugierig. Im allgemeinen war er nicht gut mit sich umgegangen. Er sagte es selbst, teils aus wirklicher Erkenntnis, teils aus einer gewissen grandiosen Art heraus, die sich lieber selbst scharf kritisiert, als daß sie die scharfe Kritik anderer abwartet.

Im Grunde genommen fiel es aber niemandem ein, ihn scharf zu beurteilen. Er trug ja seine eigene Haut zu Markte. Und selbst die alten Freunde, die wohl hier und da einige Schulden für ihn bezahlt hatten, rechneten ihm ihre Großmut nicht an, was doch gewiß bedeutsam war.

Erst hatte er ein paar Semester studiert, und von jener Zeit her stammte seine Freundschaft mit Amtsrichter Dr. Haldenwang. Sie waren beide Rhenanen und hatten in Freiburg unvergeßliche Zeiten zusammen durchbummelt. Dann, als Leutnant der Reserve, ging ihm bei einem köstlichen Manöver sein Soldatenherz auf. Es war das reinste Lustspielmanöver gewesen, im Stil des seligen Gustav von Moser. Herrliches Wetter, großartige Quartiere, bezaubernde Schloßfräuleins, Vorgesetzte von gutem Humor. Mandach kapitulierte. Aber als er ein paar Jahre die Einförmigkeit des Rekrutendrillens genossen und seine Finanzen derartig verworren wurden, daß seinen guten Freunden die Haare zu Berge standen – seine eigenen Kopfnerven waren nicht so reizbar –, nahm er seinen Abschied mit dem Titel eines Hauptmanns z.D. Wovon er dann lebte, bis ihm, dank der geradezu leidenschaftlichen Bemühungen seiner Freunde, die Bürgermeisterstelle in Wachow zufiel, war niemandem ganz klar.”

Ida Boy-Ed (17 april 1852 – 13 mei 1928)

Bergedorf, haven

De Engelse schrijver Nick Hornby werd geboren op 17 april 1957 in Redhill. Zie ook alle tags voor Nick Hornby op dit blog.

Uit: About a Boy

'Mushroom omelette and fries, please. And a Coke,' said Marcus.
'I'll have the swordfish steak,' said Will. 'No vegetables, just a side salad.'
Fiona was having difficulty deciding.
'Why don't you have the swordfish steak?' said Marcus.
'Ummm...'
He tried to get his mother's attention across the table without Will noticing. He nodded hard, once, and then he coughed.
'Are you all right, sweetie?'
He just felt it would help if his mum ordered the same food as Will. He didn't know why. It wasn't like you could talk for ages about swordfish steak or anything, but maybe it would show them that they had something in common, that sometimes they thought the same way about things. Even if they didn't. 'We're vegetarian,' said Marcus. 'But we eat fish.'
'So we're not really vegetarian.'

Hugh Grant en Nicholas Hoult in de film ‘About a boy” uit 2002

'We don't eat fish very often though. Fish and chips sometimes. We never cook fish at home, do we?'
'Not often, no.'
'Never.'
'Oh, don't show me up.'
He didn't know how saying she never cooked fish was showing her up - did men like women who cooked fish? Why? - but that was the last thing he wanted to do.
'All right,' he said. 'Not never. Sometimes.'
'Shall I come back in a couple of minutes?' said the waiter.
Marcus had forgotten he was still there.
'Ummm....'
'Have the swordfish,' said Marcus.
'I'll have the penne pesto,' said his mother. 'With a mixed salad.'

Nick Hornby (Redhill, 17 april 1957)

De Amerikaanse schrijver Thornton Niven Wilder werd geboren op 17 april 1897 in Madison, Wisconsin. Zie ook alle tags voor Thornton Wilder op dit blog.

Uit: The Eighth Day

“For almost twenty years these ladies were in and out of one another’s house, as were their children. They got on well together without one vibration of sympathy. Beata Ashley lacked the imagination or freedom of attention to penetrate the older woman’s misery. (John Ashley was well aware of it but did not speak.) One art they shared in common: both were incomparable cooks; one condition: both were far removed from the environment that had shaped their early lives.

For these two families the first ten years went by without remarkable event: pregnancies, diapers, and croup; measles and falling out of trees; birthday parties, dolls, stamp collections, and whooping cough. George was caught stealing Roger’s three-sen stamp; Roger had his mouth washed out with soap and water for saying “hell.” Felicite, who aspired to be a nun, was discovered sleeping on the floor in emulation of some saint; Constance refused to speak to her best friend Anne for a week. You know all that.”

Thornton Wilder (17 april 1897 – 7 december 1975)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17e april ook mijn blog van 17 april 2012 deel 2 en ook   mijn blog van 17 april 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

17-04-2013 om 19:20 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Vincent Daniel Corjanus werd geboren op 17 april 1995 in Zwolle. Toen hij nog maar 8 jaar oud was probeerde hij al woorden te vangen op papier. Zijn grote inspiratiebron is Frank Boeijen. Zijn eerste bundel “Woorden wonen in huizen” verscheen in 2012. In 2013 verscheen de tweede bundel “De Zichtbare Ziel.” Corjanus nam deel aan diverse evenementen als Dichters op het Erf in Den Andel en Poetry Musica in Amsterdam

Liefde online

Een foto van liefde
op de achtergrond van je telefoon.
Een tweet op mijn timeline,
een kus in een discotheek.
#lovehim #love.

Op facebook je ‘’vrienden’’
overtuigen dat het allemaal zo mooi en gezellig was.

Liefde online.
De liefdesbrieven zijn digitaal.
Een pot inkt gesmeten naar je beeldscherm.

Een slecht toneelstuk
in een afgebrand theater.
Romeo en Julia door de slechtste acteurs, geacteerd.
Liefde ingeblikt
in het internet.

 
Vincent Corjanus (Zwolle, 17 april 1995)

17-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver Kingsley Amis werd geboren op 16 april 1922 in Londen. Zie ook alle tags voor Kingsley Amis op dit blog.

Uit: Lucky Jim

“He and Welch might well be talking about history, and in the way history might be talked about in Oxford and Cambridge quadrangles. At moments like this Dixon came near to wishing that they really were. He held on to this thought until animation abruptly gathered again and burst in the older man, so that he began speaking almost in a shout, with a tremolo imparted by unshared laughter:

'There was the most marvellous mix-up in the piece they did just before the interval. The young fellow playing the viola had the misfortune to turn over two pages at once, and the resulting confusion ... my word ...'

Quickly deciding on his own word, Dixon said it to himself and then tried to flail his features into some sort of response to humour. Mentally, however, he was making a different face and promising himself he'd make it actually when next alone. He'd draw his lower lip in under his top teeth and by degrees retract his chin as far as possible, all this while dilating his eyes and nostrils. By these means he would, he was confident, cause a deep dangerous flush to suffuse his face.

Welch was talking yet again about his concert. How had he become Professor of History, even at a place like this? By published work? No. By extra good teaching? No in italics. Then how? As usual, Dixon shelved this question, telling him­self that what mattered was that this man had decisive power over his future, at any rate until the next four or five weeks were up. Until then he must try to make Welch like him, and one way of doing that was, he supposed, to be present and conscious while Welch talked about concerts. But did Welch notice who else was there while he talked, and if he noticed did he remember, and if he remembered would it affect such thoughts as he had already? Then, abruptly, with no warning, the second of Dixon's two predicaments flapped up into consciousness. Shuddering in his efforts to repress a yawn of nervousness, he asked in his flat northern voice: 'How's Margaret these days ?'

Kingsley Amis (16 april 1922 – 22 oktober 1995)

Kingsley en zijn zoon Martin Amis in 1992

De Vlaamse schrijfster, filosofe, hoogleraar en essayiste Patricia De Martelaere werd geboren in Zottegem op 16 april 1957. Zie ook alle tags voor Patricia de Martelaere op dit blog.

Uit: Een verlangen naar ontroostbaarheid

“Zelfmoord is ‘in’. Meer en meer mensen denken erover, meer en meer mensen doen het, meer en meer mensen proberen het ook eens een keertje. Maar meest van al nog wordt er over zelfmoord gesproken - door psychologen, sociologen en filosofen, door dokters en priesters, door critici, moralisten en sympathisanten, door sekteleiders, begeleiders en weifelende vertwijfelden.

Bij dit alles is reeds vaak gewezen, vanuit diverse hoeken, op een merkwaardige band die zou bestaan tussen de zelfmoord en het kunstenaarschap, meer in het bijzonder het schrijverschap. Tal van studies zijn gewijd aan het suïcidaal gedrag van schrijvers als Sylvia Plath, Cesare Pavese en Fernando Pessoa, aan het bestendige gevecht tegen de verlokking van zelfmoord dat het leven van een onnoemelijk aantal andere schrijvers karakteriseerde, en aan de uitgesproken cultus van het literaire zelfmoordideaal in de romantische - en later de dadaïstische - kunstconceptie. Ondanks dit alles is de band tussen het schrijven en de zelfmoord relatief onopgehelderd gebleven. Want niettegenstaande hun manifeste, latente of onbewuste zelfmoordobsessies blijft het een feit dat de meeste schrijvers het hebben volgehouden tot ze een natuurlijke dood stierven, vaak zelfs op onbetamelijk hoge leeftijd, en dat ze zich intussen vrij succesvol en comfortabel met hun schrijverschap hebben weten te verzoenen. Weliswaar zijn er kunstenaars, uit heden en verleden, die te kennen geven dat ‘de kunst en zij alleen’ hen van de zelfmoord heeft weerhouden. Maar waarom de kunst, en niet bijvoorbeeld het pottenbakken, het kleiduifschieten of het postzegelverzamelen? Wat is er in het schrijven dat een mens, in plaats van hem tot zelfmoord te drijven - wat aannemelijker zou zijn -, juist van de zelfmoord doet afzien?”

Patricia De Martelaere (16 april 1957 – 4 maart 2009)

De Duitse schrijfster en dichteres Sarah Kirsch (eig. Ingrid Hella Irmelinde Kirsch) werd geboren op 16 april 1935 in Limlingerode. Zie ook alle tags voor Sarah Kirsch op dit blog.

THE LAST OF NOVEMBER

Erst in die Wechselstuben am Zoo

die letzten silbernen Pferdchen aus allen

Manteltaschen

Umtausch – ein toller Kurs

es blieb noch was übrig

Der Wind, der Wind, unhimmlisches Kind

blies uns im schönen Kabriolett an den Reichstag

Schneebeeren rieselten

kleines Getier raschelte an dem furchtbaren Ort

stellenweis grüner Kalk

das ist die Mauer

Türmchen und Aussichtspodeste hüben und drüben

alles registrieren sagt er

wie Hemingway auf dem Rückzug in Spanien

das stinkende Pferd

wir fuhren und flogen dreimal um den frisch

vergoldeten Engel

trafen unsere töten Dichter in ihren Wagen

die flogen schneller und schöner als wir.

Die Luft riecht schon nach Schnee

Die Luft riecht schon nach Schnee, mein Geliebter
Trägt langes Haar, ach der Winter, der Winter der uns
Eng zusammenwirft steht vor der Tür, kommt
Mit dem Windhundgespann. Eisblumen
Streut er ans Fenster, die Kohlen glühen im Herd, und
Du Schönster Schneeweißer legst mir deinen Kopf in den Schoß
Ich sage das ist
Der Schlitten der nicht mehr hält, Schnee fällt uns
Mitten ins Herz, er glüht
Auf den Aschekübeln im Hof Darling flüstert die Amsel

Sarah Kirsch (Limlingerode, 16 april 1935)

De Franse dichter, dadaïst en surrealist Tristan Tzara werd op 16 april 1896 in de Roemeense plaats Moinesti geboren als Samuel Rosenstock. Zie ook alle tags voor Tristan Tzara op dit blog.

(DADAist eine jungfräuliche Mikrobe)

DADAist eine jungfräuliche Mikrobe
Dada ist gegen das teure Leben
Dada
Aktiengesellschaft für die Ausbeutung von Ideen
Dada hat 391 verschiedene Haltungen und Farben je nach
dem
Geschlecht des Vorsitzenden
Es wandelt sich um – behauptet – sagt zugleich das
Gegenteil –
ohne Bedeutung – brüllt – angelt.
Dada ist das Chamäleon der schnellen und interessierten
Veränderung.
Dada ist gegen die Zukunft. Dada ist tot. Dada ist idiotisch.
Es lebe Dada. Dada ist keine literarische Schule, brüllt

Tristan Tzara (16 april 1896 – 24 december 1963)

Cartoon door David Baldinger 

De Nederlandse schrijver Ewald Vanvugt werd geboren op 16 april 1943 in 's-Hertogenbosch. Zie ook alle tags voor Ewald Vanvugt op dit blog.

Uit: Roofgoed

“Bijna de hele golvende buitenwand is van glas: de hoge zalen en hallen kijken uit op de polder waar ’s zomers vette koeien in het groen grazen en ’s winters soms de lokale bevolking door de sneeuw voorbij schaatst. De negen ranke witte palen van de windmolens die de energie voor het gebouw opwekken, staan in drie rijen van drie achter de parkeerplaatsen. Binnen durven de ruime vitrines de zwevende vormen van het gebouw te herhalen.

Het silhouet van het Europees Museum van het Wereldgeheugen is nu al een internationaal bekend beeldmerk van Amsterdam. En sinds de opening blijft het nieuwe schouwpaleis hoge aantallen bezoekers naar de stad trekken, de positiefste voorspellingen nog overtreffend.

Net als in elk mammoetmuseum - het Louvre, de Hermitage, de Uffizi, het British Museum, het Museum van het Vaticaan – kan een bezoeker in het Europees Museum in veel galerijen temidden van het massale aanbod vaak niet kiezen welke verbazingwekkende schepping het eerst nauwkeuriger te bekijken. Hij of zij dreigt te verdrinken of is al ondergegaan in de overvloed aan beelden, voorwerpen, schilderingen, documenten. Overweldigd door de veelheid glijdt de aandacht vluchtig over de meeste spullen en deze onderdompeling in de cultuurgoederen geeft een geweldig plezier omdat we delen in de scheppingskracht van de vele vaklui en kunstenaars.”

Ewald Vanvugt (’s-Hertogenbosch, 16 april 1943)

De Nederlandse dichter en etser Jan Luyken werd geboren in Amsterdam op 16 april 1649. Zie ook alle tags voor Jan Luyken op dit blog.

Het Kind Gewaarschouwd

Die Oog, en Ooren heeft gemaakt,

Denkt, dat hy hoord, en dat hy waakt.

Het Kind en moet het niet vergeeten,

Dat alles wat van hem geschied,

Schoon zyne Oud'ren dat niet weeten,

Dat Onzen Lieven Heer dat ziet;

Die 't al kan zien, en al kan hooren,

Van alle die'er zyn gebooren.

De Boog

Schiet niet in 't wild; maar, doeld op 't wit.

Daar Eeuwig voordeel achter zit.

Elk rekt (als 't Kind) zyn spanning uit,

En schiet, na 't geen, dat niet beduid:

Maar and'ren, die wat meer beoogen,

Die schieten (om een groote vrucht)

Na God, met eene scherpe zucht,

Van haar gespannen herte Boogen.

Jan Luyken (16 april 1649 – 5 april 1712)

Illustratie bij De Boog

Zie voor nog meer schrijvers van de 16^e april ook mijn blog van 16 april 2012 deel 2 en ook mijn blog van 16 april 2011 deel 3.

16-04-2013 om 17:55 geschreven door Romenu  

De Zweedse dichter en schrijver Tomas Tranströmer werd geboren in Stockholm op 15 april 1931. Zie ook alle tags voor Tomas Tranströmer op dit blog.

The Indoors is Endless

It’s spring in 1827, Beethoven
hoists his death-mask and sails off.

The grindstones are turning in Europe’s windmills.
The wild geese are flying northwards.

Here is the north, here is Stockholm
swimming palaces and hovels.

The logs in the royal fireplace
collapse from Attention to At Ease.

Peace prevails, vaccine and potatoes,
but the city wells breathe heavily.

Privy barrels in sedan chairs like paschas
are carried by night over the North Bridge.

The cobblestones make them stagger
mamselles loafers gentlemen.

Implacably still, the sign-board
with the smoking blackamoor.

So many islands, so much rowing
with invisible oars against the current!

The channels open up, April May
and sweet honey dribbling June.

The heat reaches islands far out.
The village doors are open, except one.

The snake-clock’s pointer licks the silence.
The rock slopes glow with geology’s patience.

It happened like this, or almost.
It is an obscure family tale

about Erik, done down by a curse
disabled by a bullet through the soul.

He went to town, met an enemy
and sailed home sick and grey.

Keeps to his bed all that summer.
The tools on the wall are in mourning.

He lies awake, hears the woolly flutter
of night moths, his moonlight comrades.

His strength ebbs out, he pushes in vain
against the iron-bound tomorrow.

And the God of the depths cries out of the depths
‘Deliver me! Deliver yourself!’

All the surface action turns inwards.
He’s taken apart, put together.

The wind rises and the wild rose bushes
catch on the fleeing light.

The future opens, he looks into
the self-rotating kaleidoscope

sees indistinct fluttering faces
family faces not yet born.

By mistake his gaze strikes me
as I walk around here in Washington

among grandiose houses where only
every second column bears weight.

White buildings in crematorium style
where the dream of the poor turns to ash.

The gentle downward slope gets steeper
and imperceptibly becomes an abyss.

Vertaald door Robin Fulton

Tomas Tranströmer (Stockholm, 15 april 1931)

In 1965

De Amerikaanse schrijver Henry James werd geboren in New York op 15 april 1843. Zie ook alle tags voor Henry James op dit blog.

Uit: Italian Hours

“It is a great pleasure to write the word; but I am not sure there is not a certain impudence in pretending to add anything to it. Venice has been painted and described many thousands of times, and of all the cities of the world is the easiest to visit without going there. Open the first book and you will find a rhapsody about it; step into the first picture-dealer's and you will find three or four high-coloured "views" of it. There is notoriously nothing more to be said on the subject.

Every one has been there, and every one has brought back a collection of photographs. There is as little mystery about the Grand Canal as about our local thoroughfare, and the name of St. Mark is as familiar as the postman's ring. It is not forbidden, however, to speak of familiar things, and I hold that for the true Venice-lover Venice is always in order. There is nothing new to be said about her certainly, but the old is better than any novelty. It would be a sad day indeed when there should be something new to say. I write these lines with the full consciousness of having no information whatever to offer. I do not pretend to enlighten the reader; I pretend only to give a fillip to his memory; and I hold any writer sufficiently justified who is himself in love with his theme.”

Henry James (15 april 1843 - 28 februari 1916)

Portret door Jacques-Émile Blanche

De Nederlandse schrijver, columnist, kleinkunstenaar en zanger Daniël Samkalden werd geboren op 15 april 1979 in Naarden. Zie ook mijn blog van 15 april 2011.

Uit: Straf (Column)

“Ik heb mijn fraaie Apple-laptop vernietigd. Een fatale afloop van een reeks broeierige dagen sinds uit het niets de ‘enter’-toets van mijn toetsenbord het voor gezien hield en losbrak in redeloze anarchie. De ‘enter’-toets deed het in deze nieuwe boosaardige realiteit niet óf de ‘enter’-toets deed het onophoudelijk. In het ene geval kon ik geen regels meer openlaten, niet meer chatten, geen zoekopdrachten meer uitsturen. In het andere geval klonk een ziek geratel en zeilden mijn teksten weg over een eindeloos aantal lege pagina’s, werden wachtwoorden en pincodes te vroeg bekrachtigd, accounts onbruikbaar verklaard en passen geblokkeerd. Pure hysterie. Hysterie die ik een halt probeerde toe te roepen door met mijn rechterhand op de ‘enter’-toets te slaan. Soms ging het dan even goed en was de orde hersteld, maar steeds sneller ging het weer mis. Eerst sloeg ik nog met een zeker respect voor de geniale techniek die ik niet kon doorgronden. Gaandeweg sloeg ik harder en harder, als straf. Als straf voor de ongehoorzaamheid. Als represaille voor het onacceptabele getreiter van mijn computer. ’s Nachts voelde ik in mijn duim het bloed kloppen en de pijn zeuren als ik de tv had uitgezet en wachtte tot ik in slaap viel. ’s Ochtends zag ik het bijproduct van deze pijn als ik mijn laptop opende en schrok van een steeds dieper wordende holte, een vallei, rechts van het toetsenbord. “Per ongeluk laten vallen”, zei ik toen een vriend mij vroeg wat er in godsnaam was gebeurd en ik hield voor me dat een sadistisch machtsspel gaande was.”

Daniël Samkalden (Naarden, 15 april 1979)

De Franse schrijver Jérôme Lambert werd geboren op 15 april 1975 in Nantes. Zie ook alle tags voor Jérôme Lambert op dit blog.

Uit: J'aime pas le lundi

“Ce qui me dérange, c'est quand le tyran qui règne sur ses sujets en profite et exige de chacun un peu plus chaque jour. J'ai toujours peur que les gens se perdent eux même, qu'ils ne se retrouvent plus et ne comprennent que des années plus tard, enfin libérés, à quel point ils furent malheureux. Sans parler du nombre d'années supplémentaires pour soigner tout ça, se restaurer, se reconstruire vraiment. Je crois que les mécanismes qui régissent nos cœurs sont beaucoup plus fragiles qu'on ne se le figure.

(…)

Les cailloux me paraissaient les êtres les plus enviables de la Création. D'abord parce qu'ils ne s’embarrassent pas de savoir s'ils sont heureux ou non. Ils sont. Point barre. Ensuite parce qu'ils sont toujours bien là où le destin les a posés. Un caillou ne dépare jamais son environnement. Même un galet de plage qui se retrouverait par un concours de circonstances au milieu d'une forêt aurait toujours l'air à sa place. Il ne serait ni trop plat, ni trop salé, ni trop joli. Et je suis sûr que les autres cailloux de la forêt l'accueilleraient sans préjugés. Les cailloux ne jugent pas, les cailloux ne se plaignent pas.”

Jérôme Lambert (Nantes,15 april 1975)

De Engelse dichter en schrijver Benjamin Zephaniah werd geboren op 15 april 1958 in Handsworth, Birmingham. Zie ook alle tags voor Benjamin Zephania op dit blog.

Fair Play

Mirror mirror on the wall
Could you please return our ball
Our football went through your crack
You have two now
Give one back.

Vegan Steven

There was a young vegan
Called Steven,
Who just would not kill for no reason,
This kid would not eat
No cheese or no meat
And he hated the foxhunting season.

Benjamin Zephaniah (Handsworth, 15 april 1958)

De Duitse dichter en tekenaar Wilhelm Busch werd geboren in Wiedensahl op 15 april 1832. Zie ook alle tags voor Wilhelm Busch op dit blog.

Armer Haushalt

Weh, wer ohne rechte Mittel

    Sich der Poesie vermählt!

Täglich dünner wird der Kittel,

    Und die Milch im Hause fehlt.

Ängstlich schwitzend muß er sitzen,

    Fort ist seine Seelenruh,