Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
10-04-2013
Leo Vroman, Paul Theroux, Claudio Magris, Bella Akhmadulina, Stefan Heym, Richard Wagner
Er zijn twee hachelijke
partijen: één strevende
naar het belachelijke,
dat is die der levenden;
en één van gezag,
dat is die der doden;
en als het aan mij lag
waren beide verboden.
Lag het aan mij
dan stichtte ik graag,
en liefst nog vandaag,
een derde partij.
De 'Waar Alleen Zij
Die Nergens Toe Horen,
Toe Horen Partij'
zij hierbij geboren.
Ik nodig degenen
die zich klimdrab
of zitsteen menen
tot lidmaatschap,
en maak bekend
dat dit gedicht
zich tot hen richt
als president;
want evenals
gesprek en spook
heeft het geen leven
en geen dood ook.
Echt gisteravond
gebeurd
Wij zaten gewoon naast elkaar
en keken als altijd naar de tv
toen ik plotseling merkte: Nee,
dat is allemaal niet waar,
ik ben op een vreemde planeet
waar mijn vrienden mij achterlieten
en voor zover ik weet
zit ik eenzaam op visite.
Tegenover mij stond een lijst
waar een landschap in werd gereisd,
en waaruit tot overmaat
raar werd gepraat.
En ineens was dat weer niet waar
en we zaten opnieuw naast elkaar.
Wel blijft mij een bepaald
gevoel van onzekerheid:
wordt het niet langzaamaan tijd
dat ik word opgehaald?
Sluiting
Als ik morgen niet opsta
moet je niet schrikken:
per slot, elke opera
en alle toneelstukken
hebben hun ogenblikken,
het vallen van gordijnen
of andere ongelukken.
Dit is dan het mijne.
Sluit dus mijn gezicht,
doe die mond en twee ogen
maar netjes dicht
en ik ben voltooid.
Laat zo maar gaan,
en die oren mogen
nog openstaan,
want je weet nooit
To be an African
leader was to be a thief, but evangelists stole peoples innocence, and self-
serving aid agencies gave them false hope, which seemed worse. In reply,
Africans dragged their feet or tried to emigrate, they begged, they pleaded,
they demanded money and gifts with a rude, weird sense of entitlement. Not that
Africa is one place. It is an assortment of motley republics and seedy
chiefdoms. I got sick, I got stranded, but I was never bored. In fact, my trip
was a delight and a revelation. Such a paragraph needs some explanation at
least a book. This book perhaps.
As I was saying, in those old undramatic days of my school- teaching in the
bundu, folks lived their lives on bush paths at the ends of unpaved roads of
red clay, in villages of grass-roofed huts. They had a new national flag to
replace the Union Jack, they had just gotten the vote, some had bikes, many
talked about buying their first pair of shoes. They were hopeful and so was I,
a teacher living near a settlement of mud huts among dusty trees and parched
fields. The children shrieked at play; the women, bent double most with
infants slung on their backs hoed patches of corn and beans; and the men sat
in the shade stupefying themselves on chibuku, the local beer, or kachasu, the
local gin. That was taken for the natural order in Africa: frolicking children,
laboring women, idle men. Now and then there was trouble: someone transfixed by
a spear, drunken brawls, political violence, goon squads wearing the
ruling-party T- shirt and raising hell. But in general the Africa I knew was
sunlit and lovely, a soft green emptiness of low, flat-topped trees and dense
bush, bird squawks, giggling kids, red roads, cracked and crusty brown cliffs
that looked newly baked, blue remembered hills, striped and spotted animals and
ones with yellow fur and fangs, and every hue of human being, from pink-faced
planters in knee socks and shorts to brown Indians to Africans with black
gleaming faces, and some people so dark they were purple.
MY DEAR COGOI, to
tell the truth I'm not so sure that no one is able to write a man's life as
well as he can, even though I was the one who wrote that. Of course, that
sentence has a question mark. In fact, if I remember correctlyso many years
have passed, a century, the world around us was young, a verdant, dewy-eyed
dawn, still it was already a prisonif I remember correctly, that question
mark, hauling all the rest along with it, was the very first thing I actually
wrote down. When Dr. Ross urged me to write those pages for the yearbook, I
would have liked to send him a batch of pages with just a nice big question
mark and nothing elseit would have been the honest thing to dobut I didn't
want to be impolite toward him, kindly and benevolent as he was, unlike the
others, and then too it wasn't a good idea to irritate someone who could oust
you from a comfortable niche, like the editorial office of the penal colony
almanac, and send you to that hellhole, Port Arthur, where if you sat down to
rest for even just a second, worn out from the rocks and icy water, you'd feel
the cat-o'-nine-tails on your back.
So I only wrote the
first sentence in front of that question mark, rather than my entire life ...
mine, his, whoever's. Life, our grammar teacher Pistorius used to
sayaccompanying the Latin citations with calm, sonorous gestures in that room
hung with red that darkened and faded away toward evening, childhood's embers
glowing in the shadowslife is not a declaration or a statement but an
interjection, a punctuation mark, a conjunction, at most an adverb. In any
case, never one of the so-called principal parts of speech"Are you sure
that's what he said?"Oh ... you're right, Doctor, it's possible that ...
perhaps it wasn't he who used that expression, it must have been Miss Perich,
subsequently Perini, the teacher in Fiume, but later on, much later.
Besides, that
initial question can't be taken seriously since it implicitly contains the
commonly known response, like a question in a sermon posed to the faithful in a
rising tone. "Who so able to write a man's life as the living man
himself?" No one, of course, you can almost hear the congregation murmur
in response to the preacher. If there's one thing I've grown used to, it's
rhetorical questions, ever since I wrote the sermons for Reverend Blunt, who
paid me half a shilling apiece, in the prison in Newgate, while he played cards
with the guards and waited for me to come and play too, that way he frequently
got his half shilling backnothing strange about that, I was in there mainly
because I had lost everything gambling.
Es ist ein
halbdunkler Kellerraum. Durch ein kleines Loch in der Wand, Fenster genannt,
fällt, je nachdem die Wolken draußen sich lichten oder zusammenballen,
stärkeres oder schwach zitterndes Licht ein. Ein großer, für das niedere Gemach
zu großer Mann geht darin auf und ab, manchmal rüttelt er an der Tür, sein
Gesicht rötet sich, dick schwillt eine Ader auf seiner kurzen Stirn - dann
flucht er, grob, bäurisch, und fährt sich mit eigenartig täppischer, Verzweiflung
bedeutender Gebärde über sein glatt geschorenes, fast weißes Haar. / Seine Toga
ist grau und befleckt, die Purpurstreifen des Consuls hat er abgetrennt vor
seiner Flucht, aber man hat ihn natürlich doch erkannt und geschnappt - wer
kennt ihn denn nicht, Marius, zum sechsten Male Consul gegen das Gesetz, Sieger
über Jugurtha, den Neger, über die aufrührerischen Italiker, über Cimbern und
Teutonen? Er sieht seine Hände durch den Dämmer schimmern - es war falsch, sagt
er sich. Das sind nicht mehr Soldatenhände, weiß und weich sind sie geworden,
Hände eines Politikers und doch zu ungeschickt für dieses lügenhaft-feine
Spiel. Solange er General war, solange sie ihn brauchten mit seinen Legionen:
in Afrika, in den Alpen, in Asien - so lange erkannten sie ihn an, die noblen
Herren, denen er schon als Volkstribun erheblich auf die Finger geklopft hatte.
Jedoch hinter seinem Rücken - oh, das hatte er immer gewußt, sollten sie nur
nicht glauben, daß er so dumm sei -, hinter seinem Rücken rümpften sie die
Nasen, ihre vornehmen, wenn er beim Essen sich gehen ließ, aufstieß und
hochzog, schnalzte und schlürfte. Aber ins Gesicht waren sie fein devot, er war
der Herr der Legionen, abgöttisch verehrten ihn die Soldaten - nun nicht mehr,
nun nicht mehr, seit jener gekommen war, der immer dann auftauchte, wenn der
Gipfel des Ruhms erreicht zu sein schien, der Zaunkönig, den er, Marius, der
Adler, mit in die Höhe getragen hatte und der nun noch einen Meter höher flog
und frech grinste, das listige Gigerl, das sich nicht anstrengte, dem alles in
den Schoß fiel, der adrette Schleimer, der im Feldlager immer saubere
Fingernägel und parfümierte Damen hatte, dieser Sulla
Uit:Ausgewählte Schriften und Briefe(Autobiographische Skizze)
Ich heiße Wilhelm
Richard Wagner, und bin den 22. Mai 1813 in Leipzig geboren. Mein Vater war
Polizei-Aktuarius und starb ein halbes Jahr nach meiner Geburt. Mein
Stiefvater, Ludwig Geyer, war Schauspieler und Maler; er hat auch einige
Lustspiele geschrieben, worunter das Eine: »Der bethlehemitische Kindermord«
Glück machte: mit ihm zog meine Familie nach Dresden.
Er wollte, ich
sollte Maler werden; ich war aber sehr ungeschickt im Zeichnen. Auch mein
Stiefvater starb zeitig, ich war erst sieben Jahr. Kurz vor seinem Tode hatte
ich: »Üb immer Treu und Redlichkeit« und den damals ganz neuen »Jungfernkranz«
auf dem Klavier spielen gelernt: einen Tag vor seinem Tode mußte ich ihm Beides
im Nebenzimmer vorspielen; ich hörte ihn da mit schwacher Stimme zu meiner
Mutter sagen: »Sollte er vielleicht Talent zur Musik haben?« Am frühen Morgen,
als er gestorben war, trat die Mutter in die Kinderstube, sagte jedem der
Kinder etwas, und mir sagte sie: »Aus Dir hat er etwas machen wollen«. Ich
entsinne mich, daß ich mir lange Zeit eingebildet habe, es würde etwas aus mir
werden. Ich kam mit meinem neunten Jahre auf die Dresdner Kreuzschule: ich
wollte studieren, an Musik wurde nicht gedacht; zwei meiner Schwestern lernten
gut Klavier spielen, ich hörte ihnen zu, ohne selbst Klavierunterricht zu
erhalten. Nichts gefiel mir so wie der »Freschütz«: ich sah Weber oft vor
unserm Hause vorbeigehen, wenn er aus den Proben kam; stets betrachtete ich ihn
mit heiliger Scheu. Ein Hauslehrer, der mir den Cornelius Nepos explizierte,
mußte mir endlich auch Klavierstunden geben; kaum war ich über die ersten
Fingerübungen hinaus, so studierte ich mir
heimlich, zuerst
ohne Noten, die Ouvertüre zum Freischütz ein; mein Lehrer hörte das einmal und
sagte: aus mir würde nichts.
Richard Wagner (Lowrin, 10 april 1952) Lovrin, katholieke kerk
De Spaanse schrijver José
Luis Sampedro is maandagochtend, 8 april, op 96-jarige leeftijd in zijn
woning in Madrid overleden. Dat heeft zijn echtgenote na zijn crematie dinsdag
laten weten. Sampedro kreeg bekendheid met zijn roman La sonrisa etrusca, die
als De Etruskische glimlach in het Nederlands is vertaald. Zie ook alle tags voor José Luis Sampredo op dit blog.
Uit: De Etruskische glimlach (Vertaald door Eugenie Schoolderman)
Verscholen spotjes
zetten de figuren vol in het licht; door het spel van licht en schaduw is het
bijna alsof ze tot leven komen. De roerloze oude man in het halfdonker daarentegen
lijkt in de ogen van de suppoost wel een beeld.
Als betoverd,
denkt hij onwillekeurig en om zichzelf gerust te stellen praat hij zich in dat
er niets aan de hand is.
Die oude man is
gewoon moe en omdat hij toch entree heeft betaald, wil hij ook wel even zitten.
Zo zijn mensen van het platteland nou eenmaal. Omdat er niets gebeurt, loopt
de zaalwachter na een poosje weer verder.
Nu hij weg is,
lijkt de lucht rond om de drie gedaanten in de crypte, de oude man en het
echtpaar, zich nog meer te verdichten. De tijd verstrijkt.
Ineens wordt de
betovering verbroken door een jongeman, die zegt:
Eindelijk, vader!
Kom, we gaan. Het spijt me dat ik u zo heb laten wachten, maar de directeur...
De oude Roncone
kijkt naar hem. Arme kerel, denkt hij, altijd maar gehaast en zich verontschuldigend...
En dat moet dan mijn zoon zijn?
Wacht even. Wat is
dat?
Dat daar? Het heet
De echtgenoten. Een Etruskische sarcofaag.
Een sarcofaag? Een
kist voor doden?
Ja... Maar nu
moeten we gaan.
Zijn ze echt in
dat ding begraven? Het lijkt wel een divan.
Een triclinium. De
Etrusken aten liggend, net als in Rome. En ze werden ook niet
echt begraven. De sarcofagen werden in een gesloten crypte gezet, die vanbinnen
werd beschilderd als een huis.
Precies, ja. Maar
Andrea kan het u vast beter uitleggen. Ik ben geen archeoloog.
Je vrouw? Goed, ik
zal het haar vragen.
Verbaasd kijkt zijn
zoon hem aan. Is hij er zo in geïnteresseerd? Hij kijkt opnieuw op zijn
horloge.
Milaan is nog een
heel eind, vader... Toe.
Langzaam komt de
oude Roncone overeind van de bank, met zijn ogen nog steeds strak op het paar
gericht.
Ze werden begraven
terwijl ze aten! mompelt hij verwonderd en met tegenzin gaat hij met zijn zoon
mee.
José LuisSampredo (1 februari 1917 - 8 april 2013)
La sottise, l'erreur, le péché, la lésine,
Occupent nos esprits et travaillent nos corps,
Et nous alimentons nos aimables remords,
Comme les mendiants nourrissent leur vermine.
Nos péchés sont têtus, nos repentirs sont lâches ;
Nous nous faisons payer grassement nos aveux,
Et nous rentrons gaiement dans le chemin bourbeux,
Croyant par de vils pleurs laver toutes nos taches.
Sur l'oreiller du mal c'est Satan Trismégiste
Qui berce longuement notre esprit enchanté,
Et le riche métal de notre volonté
Est tout vaporisé par ce savant chimiste.
C'est le Diable qui tient les fils qui nous remuent !
Aux objets répugnants nous trouvons des appas ;
Chaque jour vers l'Enfer nous descendons d'un pas,
Sans horreur, à travers des ténèbres qui puent.
Ainsi qu'un débauché pauvre qui baise et mange
Le sein martyrisé d'une antique catin,
Nous volons au passage un plaisir clandestin
Que nous pressons bien fort comme une vieille orange.
Serré, fourmillant, comme un million d'helminthes,
Dans nos cerveaux ribote un peuple de Démons,
Et, quand nous respirons, la Mort dans nos poumons
Descend, fleuve invisible, avec de sourdes plaintes.
Si le viol, le poison, le poignard, l'incendie,
N'ont pas encor brodé de leurs plaisants dessins
Le canevas banal de nos piteux destins,
C'est que notre âme, hélas ! n'est pas assez hardie.
Mais parmi les chacals, les panthères, les lices,
Les singes, les scorpions, les vautours, les serpents,
Les monstres glapissants, hurlants, grognants, rampants,
Dans la ménagerie infâme de nos vices,
Il en est un plus laid, plus méchant, plus immonde !
Quoiqu'il ne pousse ni grands gestes ni grands cris,
Il ferait volontiers de la terre un débris
Et dans un bâillement avalerait le monde ;
C'est l'Ennui ! - l'oeil chargé d'un pleur involontaire,
Il rêve d'échafauds en fumant son houka.
Tu le connais, lecteur, ce monstre délicat,
- Hypocrite lecteur, - mon semblable, - mon frère !
Wees altijd
dronken
Wees altijd dronken. Daar gaat het om: dat is
het enige. Om niet de afschuwelijke last van de Tijd te voelen die je schouders
verbrijzelt en je naar de aarde toe drukt, moet je je onophoudelijk bedrinken.
Maar waar aan? Aan wijn, aan poëzie, of aan
deugdzaamheid, dat moet je zelf weten. Maar bedrink je.
En als je, een enkele keer, op de traptreden
van een paleis, op het groene gras van een greppel, in desombere eenzaamheid
van je kamer, wakker wordt, en de dronkenschap is al verminderd of verdwenen,
vraag dan aan de wind, aan de golf, aan de ster, aan de vogel, aan de klok, aan
alles wat vliedt, aan alles wat zucht, aan alles wat voortrolt, aan alles wat
zingt, aan alles wat spreekt, vraag dan hoe laat het is; en de wind, de golf,de
ster, de vogel, de klok, zullen je antwoorden: 'Het is tijd om je te bedrinken!
Om niet de gemartelde slaven van de Tijd te zijn, bedrink je, bedrink je
voortdurend! Aan wijn, aan poëzie of aan deugdzaamheid, dat moet je zelf weten.
Vertaald door Thérèse Fisscher en Kees
Diekstra
Charles Baudelaire (9 april 1821 31 augustus 1867)
In 1855, foto door Nadar
De Engelse dichteres, schrijfster en spoken-word artist Joolz Denby werd
geboren op 9 april 1955 in Colchester. Zie ook alle tags voor Joolz
Denby op dit blog.
Uit:Wild Thing
Once upon a time, long ago and far away, I
had everything youre supposed to want. All the stuff they tell you about on
the telly and in the celeb mags, the lifestyle youre supposed to die for. I
had a good job at a major record company, a bijou loft apartment in London, the
parties, the clothes, the gorgeous rock-star boyfriend, the cocaine, the
champagne, the permanent guest-list at the kind of clubs that pissed-up
silicone sculpted glamour-models are paparazzid leaving with a Premier League
footballer in tow and without their knickers. The Brit Awards. AAA passes to
everything from Unsigned Bands Night at some tiny, hip club to The Pyramid
Stage at Glastonbury and The Stones Honest-To-God-Final-Goodbye concert at
Wembley all four nights. I had invites to everything; the OK wedding of a
whippet-sized chart-topping popstrelle and her thicko backing-dancer fiancé,
the openings of the hottest new bars, clubs, galleries, boutiques; oh, you name
it, I turned it down because I couldnt be arsed. Or I went, and made out like
I was bored stiff, which mostly, I was, celeb culture not being all that, in
actuality.
All of it. I had all of it, and more. Jesus,
the tales I could tell not that anyone would believe me because they wouldnt
be about how great it all was and what fascinating and worthwhile people
boy-bands, pop-whores and rock musicians are. Or MPs, newscasters, actors and
celebrity chefs either, for that matter. Those stories wouldnt tow the party
line, boost the media profile, you see. Ha! Christ, far from it like,
remember that MP, the one who was on the box all the time saying how Britain
should return to a state of decency and Christian principles? Him with the
blond hair and fat red face? Yeah you know. I once saw him at a party stark
naked on all fours on a dining table, coked off his tits, eating well, yeah,
not the entrées anyway. People were cheering him on while they shook bottles of
Moet up and sprayed him and his dinner with them. Cool, eh? Right.
Der Dichter HansCarossa erinnert sich an das im Krieg zerstörteMünchner Café Stephanie, auch «Café
Größenwahn»genannt, in dem um die
vorletzte Jahrhundertwende SchwabingerLiteraten und Künstler verkehrten. Obwohl auch der junge Thomas Mann in
Schwabing wohnte, zählte er nicht zu den Gästen des Cafés.Man konnte ihn aber durch die großen Fenster
«raschen Schrittes»
über die Straße gehen sehen, «unauffällig
tadellos gekleidet». DenVerfasser von
Erzählungen wie
Gladius Dei oder Tristan merkte mandiesem Herrn nicht an, eher konnte man ihn
für einen «Vertreter derGroßindustrie»
halten, der sich «auf dem Wege zur Aufsichtsratssitzung ein wenig verspätet
hatte». Weniger wohlwollende Augenzeugen assoziierten die Erscheinung des
wenige Jahre nach der Veröffentlichung seines ersten Romans Buddenbrooks(1901)
berühmt gewordenen Schriftstellers mit einem mittleren Bankbeamten. Der aus der
Hansestadt Lübeck mit neunzehn Jahren nach München gezogene Senatorensohn trug
und betrug sich nach hanseatisch korrekter, kühler und distanzierter Art.
Thomas Mann als student van de Technische Hochschule
in München, ca. 1984
In der Hochburg der Boheme fiel er gerade
durch seine Unauffälligkeit aus dem Rahmen. Seinen Doppelgänger, den
Schriftsteller Tonio Kröger in der gleichnamigen Novelle von 1903, läßt er zu
einer befreundeten Malerin sagen: «Wünschten Sie, daß ich in einer zerrissenen
Sammetjacke oder einer rotseidenen Weste umherliefe? Man ist als Künstler
innerlich immer Abenteurer genug. Äußerlich soll man sich gut anziehen, zum
Teufel, und sich benehmen wie ein anständiger Mensch.» So hielt er es sein
Leben lang. Seine Förmlichkeit im Umgang, die auf manche Menschen als Steifheit
und Kälte wirkte, der «Artistengestus des Sich-draußen-Haltens» (Theodor W.
Adorno), diente der Abschirmung des inneren Abenteurertums, dem Schutz der
künstlerischen Freiheit vor den Zumutungen der Außenwelt.
Gij, Die alles weet
en alles begrijpt,
ook waar Uw Zoon geen tijd voor heeft en geen geduld,
tot U, lieve Moeder, zing ik dit lied:
van U gekomen, keer ik tot U terug.
Moge het niet te lang duren voordat ik weer bij U ben.
Ooit een engel ontmoet
haar al eerder gezien achteraf
in andere blotevoetenmaat
Maar steeds als zodanig herkenbaar
Haar glimlach vraagt om een lasbril
haar beloften zijn van een zoetheid
die het glazuur van je tanden slijt
altijd gevleugeld en met een altijd
vlammend zwaard tussen ons in
Komt me nog meer vertellen
hemelse nakomelingen voorspellen
maar (wat ze achter haar rug
houdt) geloven durf ik het niet
Dan vallen alle kruiswegstaties om
dan stijgt ze terneergeslagen weer op
fietst langzaam en eenzaam
naar het paradijs terug
Toch blijft in mijn koelkast onbedorven
het eeuwig licht bewaard.
Zwemles
Hoe dat te ondergaan? Wie zich in het water begeeft
moet kunnen zwemmen. En wie niet kan zwemmen
doet er verstandig aan zich niet in het water te begeven
Eerst moet een kind watergewend zijn,
zich bepaalde automatismen aanleren. Daarna
moet het die weer afleren
Het regent, de voetenbaden waardoorheen je trapje af trapje op
moet lopen zijn lauwwarm, je kleren zullen nat worden
van het water, je tranen. Wie zwemt bij regen, blijft eigenlijk droog
Onder water kun je niet huilen. Of zwem je dan in verdriet?
En als je je hoofd boven water houden kan,
hard watertrappelend, met beide wijsvingers opgestoken?
Und nun, wenige
Wochen nachdem er ihren Namen gelöscht hatte, hörte er wieder von ihr. Er war
von einem Kundenbesuch ins Büro zurückgekommen, als ihm seine Sekretärin sagte,
die französische Polizei habe angerufen und wünsche ihn zu sprechen. Sie würden
gegen drei Uhr nochmals anrufen.
»Wer will mich
sprechen?«, fragte Gliese überrascht.
»Die Gendarmerie
von Vendôme. Ein Monsieur Passeret.«
Er fuhr herum und
starrte die Frau überrascht an.
»Die Gendarmerie?
Aus Vendôme? In Frankreich?«
»Ja, natürlich.«
»Was habe ich mit der
französischen Gendarmerie zu tun? Was wollen die von mir?«
»Das wollte er mir
nicht sagen.«
Er schüttelte
belustigt den Kopf.
»Gut. Stellen Sie
ihn durch, falls er sich wieder meldet.«
»Sie müssen französisch
mit ihm sprechen. Monsieur Passeret spricht kein Deutsch und kein Englisch.«
»Auch das noch.«
Eine halbe Stunde
später klingelte es.
»Monsieur Gliese?«
»Ja.«
»Können Sie mich verstehen?
Sprechen Sie Französisch?
»Ein wenig.
Sprechen Sie bitte langsam.«
»Sie sind Monsieur Sebastian
Gliese? Sie wohnen in der Nummer fünf der Körnerstraße in Berlin?«
It was her turn to
have her last moment. Afterwards, theyd take him for cremation. I looked down
at his face one last time. Ill never
see you again, I thought. I wasnt ready. I blinked and touched my
chest. Thats when it happened when I touched my chest. At first, it felt like
an itchy tingle. It quickly swelled into something more.
The more I tried to get up, the more intense it got and the more my grief
expanded. They cant take him,
I thought frantically. There is still
so much metal left in his shop. He hasnt finished his work! The
sensation spread through my chest and radiated out to the rest of my body. I
rounded my shoulders to hold it in. Then I started pulling it from the people
around me. I shuddered and gnashed my teeth. I was filling with rage. Oh not here! I thought. Not at Papas ceremony! Life wouldnt
leave me alone long enough to even mourn my dead father.
Behind me, the wailing stopped. All I heard was the gentle breeze. It was
utterly eerie. Something was beneath me, in the ground, or maybe somewhere
else. Suddenly, I was slammed with the pained emotions of everyone around me-
for Papa.
On instinct, I laid my hand on his arm. People started screaming. I didnt turn
around. I was too focused on what I had to do. Nobody tried to pull me away. No
one touched me. My friend Luyus uncle was once struck by lightning during a
rare dry season Ungwa storm. He survived but he couldnt stop talking about how
it felt like being violently shaken from the inside out. Thats how I felt now.
I gasped with horror. I couldnt take my hand from Papas arm. It was fused to him. My sand colored skin
tapered to his grey brown skin from my palm. A mound of mingled flesh.
I started screaming.
On shearing day
the weather turned cool and fine. On the strength of that and nothing more,
just a few degrees of temperature, the gray clouds scurried away to parts
unknown like a fleet of barn cats. The chore of turning ninety ewes and their
uncountable half-grown lambs through the shearing stall became a day's good
work instead of the misery expected by all. As far as Dellarobia could
remember, no autumn shearing had been so pleasant. After all the months of
dampness, the air inside the barn now seemed unnaturally dry. Stray motes of
fleece flecked the beams of light streaming from the high windows, and the day
smelled mostly of lanolin rather than urine and mud. The shorn fleeces were dry
enough to be skirted while still warm off the sheep. Dellarobia stood across
from her mother-in-law at the skirting table where they worked with four other
women, picking over the white fleece spread out between them. The six of them
surrounded the table evenly like numbers on a clock, but with more hands, all
reaching inward rather than out.
There was no
denying the clear sky was fortuitous. If the sheep had stood in rain and mud
all morning waiting to be shorn, some of the wool would have been too fouled
for sale. A lot of income turned on a few points of humidity. But good luck was
too simple for Hester, who now declared that God had taken a hand in the
weather. Dellarobia felt provoked by the self-congratulation. "So you're
thinking God made the rain stop last night, just for us?" she asked.
Then I got a job
as a grocery clerk. The man who ran the store was an Italian with a belly like
a bushel basket. When Tony Romero was not busy he stood over the cheese bin
breaking off little pieces with his fingers. He had a good business. The harbor
people traded at his store when they wanted imported food.
One morning he
waddled in and saw me with a pad and pencil. I was taking inventory.
"Inventory,"
he said. "What's that?" I told him, but he didn't like it. He looked
around. "Get to work," he said. "I thought I told you to sweep
the floor the first thing every morning."
"You mean you
don't want me to take inventory?" "No. Get to work. No
inventory."
Every day at three
there was a great rush of customers. It was too much work for one man. Tony
Romero worked hard but he waddled, his neck floated in sweat, and people went
away because they couldn't waste time waiting. Tony couldn't find me. He
hurried to the rear of the store and pounded
the bathroom door I
was reading Nietzsche, memorizing a long passage about voluptuousness. I heard
the banging on the door but ignored it. Tony Romero put an egg crate in front
of the door and stood on it. His big jaw pushed over the top and looking down
he saw me on the other side. "Mannaggia Jesu Christif" he yelled. "Come
out!" I told him I'd come out immediately. He went away roaring. But I
wasn't fired for that.
One night he was
checking the day's receipts at the cash register. It was late, almost nine
o'clock. I wanted to get to the library before it closed. He cursed under his
breath and called me. I walked over. "I'm short ten dollars." I said,
"That's funny." "It's not here."
À seize ans, pauvre
et timide
Devant les plus frais appas,
Le cur battant, lil humide,
Je voulais et nosais pas,
Et je priais, et sans cesse
Je répétais dans mes vux :
« Jésus ! rien quune maîtresse,
Rien quune maîtresse ou deux ! »
Lors une beauté, qui daigne
Magacer dun air moqueur,
Me dit : « Enfant, ton cur saigne,
Et jai pitié de ton cur.
Pour te guérir quel dictame
Faut-il donc, pauvre amoureux ?
Oh ! rien quun baiser, madame !
Oh ! rien quun baiser ou deux ! »
Puis le beau docteur, qui raille,
Me tâte le pouls, et moi,
En façon de représaille,
Je tâte je ne sais quoi !
« Où vont ces lèvres de flamme ?
Où vont ces doigts curieux ?
Puisque jen tiens un, madame,
Laissez-moi prendre les deux. »
La coquette sans alarmes
Rit si bien de mon amour,
Que jeus à baiser des larmes
Quand je riais à mon tour.
Elle sanglote et se pâme :
« Quavons-nous fait là, grands dieux ?
Oh ! rien quun enfant, madame.
Oh ! rien quun enfant ou deux ! »
Hégésippe Moreau (8 april 1810 20 december 1838)
De Nederlandse schrijfster en journaliste Judith Koelemeijer werd geboren in Zaandam op 8 april 1967. Koelemeijer studeerde Nederlands en Culturele Studies, volgde een cursus aan de postdoctorale opleiding Journalistiek en werd daarna werkzaam bij de Volkskrant. In 2000 nam ze ontslag bij die krant om zich volledig te kunnen wijden aan het schrijven van haar debuutroman “Het zwijgen van Maria Zachea”, die in 2001 verscheen. Van deze familiegeschiedenis werden meer dan 250.000 exemplaren verkocht en het boek werd bekroond met de NS publieksprijs in 2002, het Gouden Ezelsoor in 2003 en de Zaanse Cultuurprijs. In 2008 verscheen de biografie “Anna Boom”, die ook vertaald werd naar het Duits en daar verscheen onder de titel “Das Leben der Anna Boom - die Geschichte einer mutigen Frau”. Het boek stond in 2008 op de achtste plaats in de Nederlandse top tien van bestverkochte non-fictie boeken. In juni 2009 verscheen “Mijn vader, de familie en ik” in de reeks Literaire Juweeltjes. Koelemeijer schrijft vanaf oktober 2009 samen met haar zus Rosa een interviewreeks voor het tijdschrift esta. In 2013 verscheen “Hemelvaart”. Het is haar eerste autobiografische boek en het gaat over het noodlottige einde van een vakantie op het Griekse Paros in 1985.
Uit: Anna Boom
“Er werd hard op de deur gebonkt. Wel een paar keer.Ze wist zeker dat het de Russen waren. De Russen stonden voor haar huis en kwamen haar halen. Ze lag in bed. Ze kon geen kant op. Ze moest haar revolver hebben. Waar was haar revolver? Ze moest hem hebben, nu meteen, voor het te laat was, ze moest opspringen en... Iemand schudde aan haar arm. 'Wat heb jij nou?' vroeg Jan. 'Ik droomde,' zei ze, nog slaperig. 'Een nachtmerrie denk ik.' 'Je schreeuwde. Je riep: "Waar is mijn revolver?!" En toen nog een keer. "Waar is mijnrevolver!"' 'Wil je een glas water halen?' Het was vier uur 's nachts. In hun slaapkamer was het warm. Buiten hoorde ze de honden blaffen. Hun nieuwe buren in Cascais hadden veel honden, die liefst 's nachts veel lawaai maakten. Terwijl ze haar glas leegdronk, keek Jan haar nog steeds verwonderd aan. 'Wat moet jij nu met een revolver?' vroeg hij. 'Het was maar een droom. Laten we gaan slapen.' Jan deed het licht uit en ging dicht naast haar liggen. Terwijl ze naar zijn ademhaling luisterde, dacht ze aan de jonge Rus die ze al die jaren had willen vergeten - maar die zich nu niet langer liet wegstoppen in het donker. 'Wat was er vannacht?' vroeg Jan toen ze de volgende dag zoals gewoonlijk samen een borrel dronken; hij een pilsje met een jenever ernaast en zij een wodka met ijs. 'Ik droomde over de oorlog,' zei ze. 'Over de Russen. Er is iets gebeurd toen... Ik bedoel: er is zoveel gebeurd in Boedapest...”
I wandered lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.
Continuous as the stars that shine
And twinkle on the milky way,
They stretched in never-ending line
Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.
The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
In such a jocund company:
I gazed--and gazed--but little thought
What wealth the show to me had brought:
For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.
A Night Thought
Lo! where the Moon
along the sky
Sails with her happy destiny;
Oft is she hid from mortal eye
Or dimly seen,
But when the clouds asunder fly
How bright her mien!
Far different we--a froward race,
Thousands though rich in Fortune's grace
With cherished sullenness of pace
Their way pursue,
Ingrates who wear a smileless face
The whole year through.
If kindred humours e'er would make
My spirit droop for drooping's sake,
From Fancy following in thy wake,
Bright ship of heaven!
A counter impulse let me take
And be forgiven.
You said that you loved the lark more than
any other bird because of its straight flight toward the sun. That is how I
wanted our flight to be.
Albatrosses fly over the sea, intoxicated by salt and iodine. They are like
unfettered waves playing in the air, but they do not lose touch with the other
waves.
Storks make long journeys; they cast shadows over the Earth's face. But like
albatrosses, they fly horizontally, resting in the hills.
Only the lark leaps out of ruts like a live dart, and rises, swallowed by the
heavens. Then the sky feels as though the Earth itself has risen. Heavy jungles
below do not answer the lark. Mountains crucified over the flatlands do not
answer.
But a winged arrow quickly shoots ahead, and it sings between the sun and the
Earth. One does not know if the bird has come down from the sun or risen from
the Earth. It exists between the two, like a flame. When it has serenaded the
skies with its abundance, the exhausted lark lands in the wheatfield.
You, Francis, wanted us to achieve that vertical flight, without a zigzag, in
order to arrive at that haven where we could rest in the light.
You wanted the morning air filled with arrows, with a multitude of carefree
larks. Francis, with each morning song, you imagined that a net of golden larks
floated between the Earth and the sky.
We are burdened, Francis. We cherish our lukewarm rut: our habits. We exalt
ourselves in glory just as the towering grass aspires. The loftiest blade does
not reach beyond the high pines.
Only when we die do we achieve that vertical flight! Never again, held back by
earthly ruts, will our bodies inhibit our souls.
Uit: This America of Ours. The Letters of Gabriela Mistral and Victoria
Ocampo (Introductie door Elizabeth Horan and Doris Meyer)
Ocampo's preference for French in her
earlier writings was consistent with her background and education, as was also
the case with other literary figures of her generation, such as her close
friend Ricardo Güiraldes (author of the definitive gaucho novel Don Segundo Sombra). She did not
begin to use Spanish as a literary language until the 1930s, in response to
both the urgings of friends such as Mistral and Waldo Frank and her own
dissatisfaction with translations others did of her work.
Ocampo's preferred genre was the personal
essay, or testimonio, which
eventually resulted in more than ten volumes of collected writings. Unlike
Mistral, poetry was not Ocampo's medium, although the first letter in this
volume shares with Mistral a long and very subjective poem that was published
under a pseudonym years later. Ocampo's profound poetic nature, however, is
repeatedly expressed in her prose essays through a kind of "imaginative
understanding" based on intuition, not intellect. In fact, Ocampo's constant
concern as a writer is to find unity between the intellect and the spirit, and
to bridge cultural as well as geographic divides. For this objective, the
essay's malleability and its inherent resistance to boundaries of containment
made it the perfect genre for her wide-reaching interests.
Ocampo's true entry into the public sphere
followed in part from her work with Sur,
the literary magazine she founded in 1931, and, more broadly, from the death of
her parents, whose conservative sensibilities she had tried not to offend.
After 1935, Ocampo became emotionally and financially independent.
Considerations of rank and precedence were
temporarily put aside, a handsome concession on the part of Shotwell, who is a
captain, whereas I am only a first lieutenant. One of us watches the console at
all times rather than two of us watching the console at all times, except when
we are both on our feet. One of us watches the console at all times and if the
bird flies then that one wakes the other and we turn our keys in the locks
simultaneously and the bird flies. Our system involves a delay of perhaps
twelve seconds but I do not care because I am not well, and Shotwell does not
care because he is not himself. After the agreement was signed Shotwell
produced the jacks and the rubber ball from his attache case, and I began to
write a series of descriptions of forms occurring in nature, such as a shell, a
leaf, a stone, an animal. On the walls.
Shotwell plays jacks and I write descriptions
of natural forms on the walls. Shotwell is enrolled in a USAFI course which
leads to a master's degree in business administration from the University of
Wisconsin (although we are not in Wisconsin, we are in Utah, Montana or Idaho).
When we went down it was in either Utah, Montana or Idaho, I don't remember.We have been here for one
hundred thirty-three days owing to an oversight. The pale green reinforced
concrete walls sweat and the air conditioning zips on and off erratically and
Shotwell reads
Introduction to Marketing by Lassiter and
Munk, making notes with a blue ballpoint pen.
"Ich kenne keinen Jacob Fenner."
"Er war sehr erregt. Sagte, er müsse dich unbedingt sprechen. Es klang
hysterisch. Gewiß ruft er wieder an."
"Gewiß", sagte Philip Sorel. Er stieg auf der gewaltigen Marmortreppe
in den ersten Stock hinauf und ging in eines von drei Badezimmern, in denen,
natürlich, weißer Marmor dominierte. Vergoldet leuchteten die Armaturen. Sorel
zog sich aus und trat unter die Dusche. Bis in das Bad klang die Cembalomusik.
Scarlatti, dachte er, während Wasser auf ihn herabzustürzen begann. Seit drei
Jahren Scarlatti.
Seit einundzwanzig Jahren war er mit Irene verheiratet, der älteren Schwester
Cats. Catherine, wie die Eltern sie getauft hatten, war seine erste Frau
gewesen, in allem und jedem das absolute Gegenteil Irenes: fröhlich,
warmherzig, leidenschaftlich. Ende 1974 war sie schwanger geworden. Sie lebten
in Hamburg. Mit übergroßer Freude erwarteten sie das Kind. Philip glaubte
damals, daß keine Frau mehr bei einer Geburt starb. Er irrte sich. Cat starb
bei der Geburt Kims am 5. September 1975.
Er war zu jener Zeit bereits Chef der Abteilung Softwarequalität bei Alpha und
plötzlich allein mit dem Säugling. Nur sehr schwer gelang es ihm, über Cats Tod
durch Arbeit, besonders viel Arbeit, hinwegzukommen. Aber wer sollte seinen
Sohn aufziehen, wer sich um ihn kümmern? Er konnte das nicht und wollte doch,
daß eine Frau mit aller Kraft und aller Zuneigung für Kim da war, für ihn, der
keine Mutter hatte. Sogleich nach Cats Tod übernahm Irene diese Aufgabe.
Johannes Mario Simmel (7 april 1924 1 januari 2009)
Schneidet, schneidet Hafer,
Jedes Hälmchen klein!
Wer wird Hafer binden,
Wer wird oben sein?
Wer nimmt mich,
Und wer nimmt dich,
Wer wird uns verschmähen?
Gott nimmt seins, und Satan seins,
Niemand bleibt hier stehen.
Vertaald door Robert Franz Arnold
Jens Peter Jacobsen (7 april 1847 30 april 1885)
De Duitse schrijver,
vertaler, anarchistisch politicus en joods denker Gustav Landauer werd geboren in Karlsruhe op 7 april 1870. Zie
ook alle tags voor
Gustav Landauer op dit blog.
Uit:Das Bildnis des Dorian Gray (Vertaling
door Gustav Landauer en Hedwig Lachmann)
Starker Rosenduft durchströmte das Atelier,
und als ein leichter Sommerwind die Bäume im Garten hin und her wiegte, kam
durch die offene Tür der schwere Geruch des Flieders oder der feinere Duft des
Rotdorns.
Von dem Perserdiwan, auf dem er lag und nach
seiner Gewohnheit unzählige Zigaretten rauchte, konnte Lord Henry Wotton gerade
die süßduftenden und honigfarbenen Blüten eines Goldregenstrauchs gewahren,
dessen zitternde Zweige die Last einer so flammenden Schönheit kaum tragen zu
können schienen; und hie und da flitzten die phantastischen Schatten vorbeifliegender
Vögel über die langen bastseidenen Vorhänge des großen Fensters und brachten
eine Art japanische Augenblickswirkung hervor, so daß ihm die blassen,
nephritfarbenen Maler Tokios einfielen, die vermittelst einer Kunst, die nicht
anders als unbeweglich sein kann, den Eindruck der Raschheit und Bewegung
hervorzurufen suchen. Das summende Murren der Bienen, die in dem langen
ungemähten Gras hin und her taumelten oder mit eintöniger Hartnäckigkeit die
staubiggoldenen Blütentrichter des wuchernden Geißblatts umkreisten, schienen
die Stille noch drückender zu machen. Das dumpfe Getöse Londons klang wie das
Schnarrwerk einer entfernten Orgel.
In der Mitte des Gemaches stand auf einer
hoch aufgerichteten Staffelei das lebensgroße Porträt eines ungewöhnlich schönen
jungen Mannes, und ihm gegenüber, etwas entfernt davon, saß der Künstler, der
es gemalt hatte, Basil Hallward, dessen plötzliches Verschwinden vor einigen
Jahren das Publikum erregt und so viele seltsame Vermutungen erweckt hat.
Gustav
Landauer (7 april 1870 2 mei 1919)
Helmut Berger en Herbert Lom in de Duits-Italiaanse
verfilmingdoor Massimo Dallamano uit
1970
Faut-il avouer, en désavouant ma jeunesse,
que la force de Brasse-Bouillon n'était qu'un reflet de celle de sa mère, une
contrepartie, un courant induit?
"Voyez la bobine! Tu viens, ricanait le vieux démon, te frotter à la
nouvelle inductrice, à la nouvelle force qui est simplement de signe contraire.
oui, tu viens, dans un sens, demander la main de Monique : les enfants ont
besoin d'une main pour passer la rue.
- il n'y aura pas grand monde à votre noce.
"Mariage" rectifiai-je, replongeant dans mes pensées.
"Noce" est plébéien. Et de constater aussitôt : "C'est vrai que
tu te mésallies, tu descends." Mais voici qu'intervenait une troisième
voix qui, depuis quelques temps, tranchait ces controverses: "Vous vous
rejoindrez".
Nous nous rejoignîmes ce soir-là, au fond du potager, dans un carré de
citrouilles. par une brèche du mur, on apercevait quelques arpents de vigne,
puis des kilomètres de cette campagne champenoise si différente de mes halliers
craonnais. Sur cet immense damier se dressaient quelques arbres isolés, tels
des pièces d'échec en fin de partie.
D'ailleurs, cette pauvreté ne demandait
rien. Du milieu de la Pente Douce, les maisons sales qu'on apercevait
semblaient se moquer des belles choses, parce que les belles choses tournent
toujours aux larmes et fondent. Jean était mort aussi.
Denis n'avait pas encore l'esprit social. Il ne révolutionnerait rien de cela.
Boucher se disait laid: il voulait sans humiliation s'établir un commerce
d'épicerie dans son quartier, où il se créerait une supériorité protégée par
l'hermétisme de la paroisse. Et la littérature commençait à rapporter. Déjà on
lui confiait la rédaction d'adresses pour enterrements de vie de garçon,
d'anniversaires, de mariages. Ainsi, il s'éviterait les frottements des salons
littéraires où des dames intéressées et coquettes accaparent les jeunes
talents.
Il trébucha soudain et grommela. Il s'était accroché à une crevasse qui zébrait
le ciment. A cet endroit se trouvait un ancien dépotoir. Maintenant, le pavage
travaillait. Pour se punir de ses espoirs, il s'imagina à la place de Jean. Le
vent se mit à souffler. Le soleil creva les nuages et rampa dans les champs.
Les bosquets rutilèrent: une obsession traversa Boucher, amollit tout son être:
avant l'automne, il faudrait rire et chanter dans ces bosquets avec Lise.
D'en bas arriva une rumeur de vie. Des épousailles se préparaient dans
l'enthousiasme: l'église était neuve, et les jeunes Mulots se tranquillisaient
après la vingtaine, devenaient des ouvriers rangés, de bons pères de famille,
d'excellents paroissiens.
Uit : Nécessité de faire un bon
accueil aux femmes étrangères
On a toujours jeté
l'anathème sur les grandes villes, en disant que là abondent les vices, les
infamies ; que tout vient s'y cacher, s'y confondre, s'y engloutir. Cela n'est
que trop vrai, mais aussi c'est là où l'on trouve la vertu qui y pleure et y
meurt ignorée, le désespoir qui y gémit et s'y tord les mains en silence, et le
malheur à l'attitude calme et résignée. Nous savons parfaitement que si une
autre jeune fille, d'une petite ville de province, a été séduite, déshonorée,
et abandonnée dans son malheur, cette infortunée n'a d'autre ressource pour
cacher sa honte que d'aller se confondre dans cet abîme immense où tout se
broie sous la même forme et prend la même couleur.
C'est là aussi que vient chercher un refuge la femme malheureusement mariée,
que nos institutions actuelles laissent vivre séparée de son mari, sans
pourtant lui accorder un divorce nécessaire pour le bonheur de tous deux et
l'ordre général.
C'est là aussi où vient chercher refuge l'Etrangère que l'infortune, ou la
calomnie qui en est la conséquence, a forcé d'abandonner sa terre natale. C'est
lorsque leurs curs sont brisés par les angoisses, que l'infâme anathème de
leurs semblables, peut-être mille fois plus coupables qu'elles, vient encore
peser sur leurs têtes, c'est alors qu'elles se réfugient en foule dans le sein
de ces grandes villes, y cherchant la liberté de pleurer inaperçues dans
l'ombre, et d'y cacher leur douleur et leur misère.
De Antilliaans-Nederlandse dichter en kunstenaar Quinsy Gario (ook bekend onder het pseudoniem T. Martinus) werd geboren in Curaçao op 7 april 1984 en groeide op op Sint Maarten. Gario heeft Theater-, Film- en Televisiewetenschap gestudeerd aan de Universiteit Utrecht en is begonnen aan Comparative Women's Studies in Culture and Politics. Hij heeft zijn eigen radioprogramma genaamd Roet In Het Eten dat twee wekelijks op Mart Radio wordt uitgezonden. Hij is lid van het Pan-Afrikaans kunstenaars collectief State of L3, het Antilliaans schrijverscollectief Simia Literario, redactielid van Andy's Art & Culture Market en redacteur bij Space Invaders. Van zijn hand zijn twee dichtbundels uitgekomen. In november 2011 won hij MC Theater's Hollandse Nieuwe Theatermakersprijs 2011. Een week later werd hij gearresteerd in Dordrecht voor zijn kunstproject Zwarte Piet Is Racisme. Op 30 oktober 2012 kwam theaterstuk genaamd Geit In Blik uit bij Podium Mozaïek (over de formatie van het kabinet Rutte Ascher).
Rehabilitatie
Hoe rehabiliteer je een woord? dat was mijn vraag aan de zin die vooraf ging aan deze. Ik wou het grijpen als een kreet halverwege een paragraaf gesmoord door de punten op een i die daar niet hoorde. Ik leerde lezen maar misvatte wat ons samen bracht en viel.
Geschaafde ziel en al probeer ik nu te staan, te lezen te begrijpen wat voor mijn neus wordt geduwd maar kom niet verder dan het heden. Los van de zoden, zolen van schoenen die aarde vertrappen op weg naar de oorden, soorten. We zijn meervoud dan we denken. Ik kom er nog steeds niet uit. Gevangen tussen morgen en gister probeer ik te vervangen wat vervuild is. Behoud mij van de dreiging achter vrijheid die schuil gaat in onbegrip en onbelezen acties. Versta me door te staan in de bibliotheek en lees de daden in de boeken niet de kaften, gekleurd, verkleurd door blikken, maar nog vol potentie van verroering, vervoering.
De Nederlandse schrijver en columnist Özcan Akyol werd geboren in Deventer op 7
april1984.
Akyol bezocht de mavo en studeerde later journalistiek en
Nederlands. De laatste studie heeft hij echter niet afgerond. Hij schrijft
onder andere voor Men's Health, Playboy, Hard Gras, NRC en De Volkskrant. In
september 2011 debuteerde Akyol met het korte verhaal Zero Impact in de
bundel WTF? Volwassen worden na 11 september. Dit boek gaat over jongeren die
na de aanslagen op 11 september 2001 in New York opgroeien. In oktober 2012
verscheen zijn debuutroman Eus bij uitgeverij Prometheus. Het boek, over een
Turks-Nederlandse jongen uit een gastarbeidersgezin die in aanraking komt met
criminaliteit en in de gevangenis belandt, werd gepresenteerd als een
gedeeltelijk autobiografische "schelmenroman".[2] Het kreeg voor en
bij verschijnen veel aandacht in de Nederlandse media. Er werden in een week
tijd 10.000 exemplaren verkocht. Een maand na het verschijnen werden de filmrechten
gekocht door Eyeworks.
Uit: Eus
Volgens haar
werden de Hollandse kinderen thuis gesteund door hun ouders, het was cruciaal
om te slagen op het atheneum. Net als de andere batsen moest ik óók naar het
vbo van die omhooggevallen klaploopster Die lelijke graftak Een zelfingenomen
kletskous Het vleesgeworden product van de kleinburgerlijkheid Kutje de Bruin!
Met haar fukkin poster van Rintje Ritsma in de klas, die ze adoreerde als een
klein meisje terwijl ze eigenlijk een verlept oud wijf was.
Thuis vertelde ik
vader van het vbo-advies en de volgende morgen stond hij woedend in
onsklaslokaal, duidelijk van plan het een en ander recht te breien. Met grote
passen kwam-ie voor het bureau van Faber staan, die net een stukje voorlas uit
een boek.
Klootsjak, mijn
sjoon doktor worden of atvokaat! Wie jij zijn, ha?!
Schelden kon-ie wel
in het Hollands. Die hoer bewoog zich schuifelend naar de deur, bijna scheet ze
zeven kleuren stront in haar kakibroek, terwijl mijn vriendjes en ik ademloos
toekeken, we hadden er plezier in.
Schooldirecteur van
Luijn kwam op het geluid af en kalmeerde Turis. Daarna nam-ie hem apart voor
een persoonlijk gesprek Mahir stond in de gang. Hij zou tolken.
Na wat
gediscussieer mocht ik naar de mavo, net als mijn broers, en daar had ik wel
vrede mee, want nu hoefde ik niet naar de Van Marle ook wel de Turkenschoolgenoemd.
De Nederlandsedichter en schrijver Henk Fedder werd
op 7 april 1890 te Amsterdam geboren. In eerste instantie werd hij
procuratiehouder bij de Rotterdamsche Bank, personeelschef, maar later
letterkundige. En loopbaan in het onderwijs ging niet door. Ook studeerde
Fedder voor organist. Henk Fedder heeft een aantal dichtbundels, toneelspelen,
boekbesprekingen, romans en historische romans op zijn naam staan. Het boek Onverwoestbaar
ideaal (ca. 1967) gaat over de op 11 oktober 1839 geboren Hollandse Jeanne
Merkus, een meisje van goede huize, die nu eens niet wil trouwen, sigaren
rookt, later meevecht in de Balkanoorlogen en zelfs aan het hoofd van een
cavalerie staat. Hij overleed op 29 mei 1979.
Wittebrood
Alweer gedroomd van wittebrood met ham
De honger maakt de wildste dieren tam
Maar Holland is door niets kapot te krijgen
'k wou dat er 'n postpakket met bruine bonen kwam
Kazim Ali, Jakob Ejersbo, John Pepper Clark, Günter Herburger, Uljana Wolf
De Amerikaanse
dichter, schrijver en essayist Kazim Ali werd geboren op 6 april 1971 in Croydon,
Engeland. Zie ook alle tags voor Kazim Ali op dit blog.
Hymn
My father's silence
I cannot brook. By now he must know I live and well.
My heart is nickel,
unearthed and sent. We are a manmade catastrophe.
Unable to forgive,
deeply mine this earthly light that swells sickly inside.
Like wind I drift
westward and profane when the doors of ice slide open.
While he prays my
father swallows the sickle moon, its bone sharp path spent.
Preyed upon by
calendars of stone unbound the nickel of the mountain in streams.
Mine this awful
empty night. Mine this unchiming bell, his unanswered prayers.
Mine the
rain-filled sandals, the road out of town. Like a wind unbound this shining
river mine.
Sleep Door
a light knocking on
the sleep door
like the sound of a
rope striking the side of a boat
I wake up early with blood on the sheet, a
headache and aching limbs. I can hear the girl in the kitchen. Were leaving
mid-morning. I crumple up the bed linen and chuck it in the laundry basket.
Walk into the sitting room. Alison is standing in a big T-shirt in the middle
of the floor, looking sleepy.
Wheres Dad? she asks.
I dont know, I say. I look outside his Land Rover has gone.
The only clue: missing toothbrush, toothpaste and weapon. Without saying a
word, leaving a note. Just gone. For how long? Who knows? Mum is sitting and
drinking coffee on the veranda.
He cant bring himself to say goodbye to Alison, she says.
I leap down the slope and into the boat house, sail out and go fishing, with
just a mask, snorkel and harpoon. I hover three metres down, and its beginning
to rain, even though the short rainy season is several months away its
frightening. The surface water is lashed into a lather. I hurry upwards. Grey
on grey.
Mum is still sitting on the veranda. The rain has stopped.
Arent you going to do something? I ask.
Why? she asks.
Because I say.
Youve almost left home, and Douglas is away all the time, and
Ive been chasing the employees every single day for years to tell them the
same things time and time again. And they dont take any notice only if I
stand over them. Im tired. Im tired of the humidity, of the mosquitoes, of
the hotel, of
Of Douglas, of us, I say. Mum looks shocked.
Not of all of you, she says. Alison appears in the sitting room
doorway:
Youre tired of yourself, she says.
Yes, Mum says. And Africa. Africa is killing me. She looks up
at me: If I go to England, will you come with me, Samantha? she asks.
Coming and going these several seasons,
Do stay out on the baobab tree,
Follow where you please your kindred spirits
If indoors is not enough for you.
True, it leaks through the thatch
When flood brim the banks,
And the bats and the owls
Often tear in at night through the eaves,
And at harmattan, the bamboo walls
Are ready tinder for the fire
That dries the fresh fish up on the rack.
Still, it's been the healthy stock
To several fingers, to many more will be
Who reach to the sun.
No longer then bestride the threshold
But step in and stay
For good. We know the knife scars
Serrating down your back and front
Like beak of the sword-fish,
And both your ears, notched
As a bondsman to this house,
Are all relics of your first comings.
Then step in, step in and stay
For her body is tired,
Tired, her milk going sour
Where many more mouths gladden the heart.
Judas und Jesus sind wieder da.
ein kämpferisches Paar.
Judas könnte Jesus sein.
dann wäre Jesus Judas.
Maria Magdalena sagt, küsst euch, was sie tun.
Sie werfen die Tische
von Geldwechselern um,
füttern das Volk
bei einem Fischsterben
und lassen dampfende Brote
den Hang in den See Genezareth hinunterrollen,
Zeichen zum Aufstand.
Bevor sie gekreuzigt werden,
erwecken sie Lazarus,
der barfuß im Fieber die Steine nicht spürt
und wie eine Fackel
in der Arena langsam erlischt.
Nun wissen wir , was geschieht,
sagt Judas. Sagt Jesus,
wir sind noch nicht tot,
das Martyrium beginnt erst.
Maria Magalena bleibt allein
und weint, muss ihren alten Beruf
wieder aufnehmen, diened mit Brust
und Schoß.Kunden , die nicht bezahlen
wollen, erschreckt sie
mit einem Heiligenschein.
Dan Andersson, Erich Mühsam, Georges Darien, Jean-Baptiste Rousseau, Alexander Herzen
De Zweedse
dichter en schrijver Dan Andersson werd geboren op 6 april 1888 in Skattlösberg
(Dalarna). Zie ook alle tags Dan Andersson op dit blog.
Elegy for the
Dying Dog
Tomorrow he will die.
For now, though, see him drowsing in the shade.
A cardinal cracks the red whip of its flight.
Frail butterfliesthe metalmark,
The spicebush swallowtailare lobbed
Like painted tissue on the air.
The wind, as it might carve on fields of wheat,
Combs over his black coat. Ive set him there
As water irises prepare
Their gold unfolding in the rain-fresh pond.
Last meal: Steamed rice. Grilled strips of steak.
Last lazy afternoon. Last hour
To watch the clouds drift like meringues,
To watch them blended into tones of peach
Then deepen to the dusky tints of plums.
One last command to heed or disobey,
But its not me whos calling Virgil now,
Its Death whos calling, calling, calling,
And he comes.
Vertaald door Mike McArthur
Dan Andersson (6 april 1888 16 september 1920)
De Duitse dichter,
schrijver, anarchist en activist Erich Mühsam werd geboren in Berlijn op 6 april
1878. Zie ook alle tags Erich Mühsam op dit blog.
Folg mir in mein
Domizil
Folg mir in mein Domizil,
liebes Kind, und frag nicht viel.
Wirst schon alles lernen,
wirst schon alles sehn,
liest nicht in den Sternen,
was dir heut noch alles kann für Heil geschehn.
Stehst herum in Nacht und Wind.
Komm! Bei mir ist's warm, mein Kind.
Geb dir einen Taler,
koch dir ein Glas Tee.
Einen Emmentaler
essen wir selbander auf dem Kanapee.
Nach all den
Nächten, die voll Sternen hingen
Nach all den Nächten, die voll Sternen
hingen,
nun diese dumpfe, trübe, nasse Nacht,
als wär die Arbeit aller Zeit vollbracht
und niemals wieder Hoffnung auf Gelingen.
Wohin die Schritte weisen, da das Ziel
ertrank im nebeligen Grau der Wege?
Ich such nur noch, wo ich mich niederlege,
den stillen Platz. Verloren ist das Spiel.
Ich höre vieler Menschen Schritte tasten -
verirrte Menschen, einsam, müd und arm -
und keiner weiß, wie wohl ihm wär und warm,
wenn wir einander bei den Händen faßten.
Erich Mühsam (6 april 1878 10 juli 1934)
De Franse,
anarchistische, schrijver Georges Darien werd geboren als Georges Hippolyte Adrien op 6
april 1862 in Parijs. Zie ook alle tags Georges Darien op dit blog.
Uit:Le Voleur
Vous pouvez être tranquille,
savez-vous ; on ne louvrira pas. Cest mon mari qui a été la chercher
lui-même ; et avec lui, savez-vous, jamais de visite ; il sest
arrangé avec les douaniers pour ça. Ça nous coûte ce que ça nous coûte ;
mais au moins, les bagages de nos clients cest sacré. Sans ça, avec les droits
dentrée sur les toilettes, ces dames auraient quelque chose à payer, savez-vous.
Et puis, vos instruments à vous, ils auraient du mal à échapper à lil,
hein ? Je sais bien quil vous en faut des solides et que vous ne pouvez
pas toujours les mettre dans vos poches ; mais enfin, on voit bien que ce
nest pas fait pour arracher les dents. Vaut mieux que tout ça passe franco.
Cest bien certain. Mais,
Ah ! joubliais. La valise qui est dans le coin, là, cest la valise de
M. Randal ; il na pas voulu lemporter, hier. Si elle ne vous gêne pas,
je la laisserai dans la chambre ; elle est plus en sûreté
quailleurs ; car je sais bien quentre vous À moins quelle ne vous
embarrasse ?
Pas le moins du monde.
Jespère que Monsieur sera satisfait, dit lhôtesse en se retirant. Et pour
le tarif, cest toujours comme ces messieurs ont dû le dire à Monsieur.
Jesquisse un sourire.
Jai été très satisfait. Et le soir, retiré dans ma chambre, fort ennuyé car
javais appris que le roi Léopold était enrhumé et quil ne sortirait pas de
quelque temps il mest venu à lidée, pour tromper mon chagrin, de regarder
ce que contenait la valise de M. Randal. Curiosité malsaine, je laccorde.
Mais, pourquoi avait-on laissé ce portemanteau dans ma chambre ? Pourquoi
étais-je morose et désuvré ? Pourquoi le roi Léopold était-il enrhumé ?
Autant de questions auxquelles il faudrait répondre avant de me juger trop
sévèrement.
Bref, jouvris la valise ; elle nétait point fermée à clé. ; les
courroies seules la bouclaient. Je naurai pas, Dieu merci, une effraction sur
la conscience.
C'est pour sauver
la mémoire
De vos immortels secours ;
C'est pour vous pour votre gloire,
Que vous prolongez nos jours.
Non, non, vos bontés sacrées
Ne seront point célébrées
Dans l'horreur des monuments :
La Mort, aveugle et muette,
Ne sera point l'interprète
De vos saints commandements.
Mais ceux qui de sa menace,
Comme moi, sont rachetés,
Annonceront à leur race
Vos célestes vérités.
J'irai, Seigneur, dans vos temples,
Réchauffer par mes exemples
Les mortels les plus glacés,
Et, vous offrant mon hommage,
Leur montrer l'unique usage
Des jours que vous leur laissez.
Jean-Baptiste
Rousseau (6 april 1671 16 maart 1741)
Uit: The Correspondence of Alexander Herzen with James de Rothschild
(Vertaald doorDerek Offord)
11 September 1849, from Geneva,
I have had the
pleasure this morning of receiving your kind letter of 3 September and I am
writing to you to repeat my request about the 24,000 francs to be remitted to
one of my compatriots. Here are some new guarantees that I propose.
1. I have received
four banker's drafts on Mr Roug. de Löwenberg through the House of Colley and
Redlich, [and] the total of these drafts is 30,000 francs, [so] I can repay you
the sum of 24,000 straightaway. I would even have done so now, but the drafts
are in the name of Mme Louise Haag and Mme is at present in Zurich.
2. In the event
that Mr de Rothschild does not wish to entrust the 24,000 to me until the
dispatch of these banker's drafts, I shall be able to send him the Belgian
registration document that the House has purchased, as you probably recall.
I shall be awfully
obliged to you if you would drop me a line about this and say in addition what
the formalities are for transfer or sale of the Belgian holding.
Incidentally, the
bond from the Moscow Bank must be realized soon, [since] it was made over on 10
August.
Trusting entirely
to your experience, in accordance with your advice I shall choose the 6% New
York as long as the rate of exchange goes no higher than 114. I do not place
much reliance on the stability of the old world it is too
old. I think that to write about the purchase of the 10,000 piastres would be
the right thing to do.
I have further sums
that I should like to have transferred from St Petersburg but I shall write
about this on another occasion.
I remain yours
faithfully, Your devoted servant, Alex. Herzen.
De Franse
schrijver en aforist Nicolas Chamfort, pseudoniem van Sébastien Roch Nicolas,
werd geboren op 6 april 1740 in Clermont - Ferrand. Zie ook alle tags voor Nicolas
Chamfort op dit blog.
La Querelle du Riche et du Pauvre (Fragment)
Le riche avec le
pauvre a partagé la terre,
Et vous voyez comment : lun eut tout, lautre rien.
Mais depuis ce traité qui réglait tout si bien,
Les pauvres ont par fois recommencé la guerre :
On sait quils sont vaincus, sans doute pour toujours.
Jai lu, dans un écrit, tenu pour authentique,
Quaprès le siècle dor, qui dura quelques jours,
Les vaincus, opprimés sous un joug tyrannique,
Sadressèrent au ciel : cest-là leur seul recours.
Un humide député de lhumble république
Au souverain des dieux présenta leur supplique.
La pièce était touchante, et le texte était bon ;
Lorateur y plaidait très-bien les droits des hommes :
Elle parlait au cur non moins quà la raison ;
Je ne la transcris point, vu le siècle où nous sommes.
Jupiter, layant lue, en parut fort frappé.
« Mes amis, leur dit-il, je me suis bien trompé :
Cest le destin des rois ; ils nen conviennent guères.
Javais cru quà jamais les hommes seraient frères :
Tout bon père se flatte, et pense que ses fils,
Dun même sang formés, seront toujours amis.
Irrenhaus sagt man
nicht mehr. Es ist genau wie draußen, in der Nacht ist keiner da. Aber
aufhängen kannst du dich auch nicht, das ist der Vorteil. Vom Stimmenhören,
Pillenschlucken und Schwachsein.
Gott (in der
EU-Verfassung kommt ER, glaube ich, nicht vor, aber hier bei mir geht's ohne
IHN nicht, Schönborn wird sich freuen), Gott hat also mich ziemlich wahnsinnig
auf die Probe gestellt in den letzten Jahren und überhaupt den letzten
Jahrzehnten. Sodass ich zum Beispiel Anfang der Achtzigerjahre, als es nicht
mehr auszuhalten war, Österreichs prominenteste, immer gefragte
Schriftstellerin zu sein, betete: "Lieber Gott, bitte hilf mir, lass
einmal eine andere Frau die immer gefragte Schriftstellerin sein, nicht mehr
mich." Und ER hat mich erhört: Bitte, liebe Brigitte Gertraud, das kannst
du haben. Einige Jahre vergingen oder nur ei- nes, möglicherweise, da war
"Die Klavierspielerin" da, der große Hit. Eine Rowohlt-Angestellte
sagte zu mir bei einem Abendessen: "Sie wissen, Frau Schwaiger, dass
Elfriede Jelinek, von der wir ,Die Klavierspielerin' herausgebracht haben,
derzeit die gefragteste österreichische Autorin ist."
Wieder vergingen einige Jahre, ich wurde Sozialhilfeempfängerin, Elfriede
Jelinek gewann einen Preis nach dem andern, ich sagte zu Gott: "Bitte
schön, es ist genug." Doch Gott war so in Schuss oder hatte schon al-les
geplant, jedenfalls erhielt sie voriges Jahr den Nobelpreis . . . "Na ja,
reg dich nicht auf", sagte Peter Henisch, "du musst da nicht neidisch
sein, schau, es ist ein Ansporn.
Je suis aussi cette ombre que je suis et que
je fuis :
Ombre dune ombre, dansant sur les murs
croulants de hasards, jusqu à me devancer en ces moments où la chaleur le long
du dos me dissout dans la vue de cette caricature forcenée qui meffraie trop
pour que je nen rie pas tout mon soûl.
( )
Cest dans les livres darithmétique que jai
compris combien il était stupide de poser des problèmes. Depuis, jai
découvert que les problèmes ne sont même pas des faux-problèmes ! Larmoyante
comédie toute cousue de fil à retordre, et qui consiste à tenter de réconcilier
ce quon a dabord soigneusement disjoint. Le Monde et lEsprit, le Plein et le
Vide, le travail et le repos Pratiques qui nintéressent guère que ceux qui
nont pas à vivre. Car la vie vraie ou fausse- se charge bien de noyer le
poison dialectique dans le Phénoumène.
Le contraire du problème est le poème.
Julien
Torma (6 april 1902 - 17 februari 1933)
De
Armeense dichter en schrijver Levon Shant werd geboren als Levon Seghposian in
Konstantinopel op 6 april 1869. Zie ook alle tags voor Levon Shant
op dit blog.
Uit: Ancient Gods (Vertaald doorAnne T. Vardanian)
Act I
Scene I
The summit of Sevan. A ruin amidst the rocks. Twilight.
The FATHER SUPERIOR is seated on a rock, his chin resting on his hand. As he
pensively looks down. From under arch partially destroyed the MAN IN WHITE
emerges. The FATHER SUPERIOR is tall, has thick. Graying hair, and is
bareheaded. The MAN IN WHITE is likewise bareheaded, has long black hair and a
splendid black beard, braided the Assyrian manner. For a moment they stare at
each other in silence. MAN IN WHITE (jeeringly)
Oh, how you gaze and stare at your kingdom!
FATHER SUPERIOR
Who are you?
MAN IN WHITE
Oh ... Yes! Behold that sight! See those few, small shaky cells. Haven't you
built them? Then, that chapel, how it compelled your haste! And lastly, look at
your new church, whose dome soars upward day by day, and atop which you shall
soon affix the cross with your own hands.
FATHER SUPERIOR
Yes, if the Lord so wills it.
Once again I have seen the winter
give way to spring;
The wild cherry trees in full bloom,
I saw once again.
Once again I saw the ice
break free from the land,
Saw the snow melt and the foam of the river
swirl and rage.
And the plants and flowers once again
I saw them bloom;
And again I heard the spring song of the birds
expectant of sun and summer.
And I was privileged to see
dancing on the spring hillsides,
Butterflies fluttering and flitting
among the garlands of flowers.
All the life of the spring I saw again
that I so missed.
But I am weary and I ask myself:
is this the last one?
Let it be so: much that was waited
in life I have enjoyed;
I have received more than I deserved
and all may fade.
Once I was myself, in the full flow of spring
that fills my sight,
Once I wanted to find myself a home
and convivial company.
All that the spring presented to me
and even the flowers I plucked,
And I thought it was the ancestral spirits
that danced and sighed,
And so between birch and fir tree I found
a mystery in the spring;
And so the sound of the flute that I cut
seemed full of tears.
Vertaald door William Jewson
Aasmund
Olavsson Vinje (6 april 1818 30 juli 1870)
Uit: The Sorrow Of Belgium (Vertaald door Arnold J.
Pomerans)
"It was
sister Imelda who was sitting in Louis's room, because although her face had
been replaced by a featureless, pumicelike tumor, he recognized her peasant
bosom, her smell of nature. She spread her knees, and from between the black
billows she carefully pulled a skinned rabbit, or was it a cat? Unfortunately
he couldn't see the skull properly, she stroked the naked, blood-spattered
carcass to which tufts of fur still clung, the pupils were not slit-shaped but
round, like little pink pills.
He was woken
by the siren, the antiaircraft guns and Papa calling him. Papa always called
him, vigilant watchman of the night, even though he knew that Louis would still
not follow him and Mama down to the air raid shelter with its crowds of
quaking, praying neighbors."
( )
He was
sitting on a train, and for the first time in his life it occurred to him that
a train, more so than the idea of a train, was a box so many feet high, so many
feet long, so many feet wide, a fragile, futile, and above all simple thing on
wheels. I could touch the ceiling of this carriage who would have thought it?
Only a moment ago I was in the playground, in the shadow of my grandfather, who
is now lying on his deathbed.
( )
My brother
died in a concentration camp, said Louis. He was an intellectual working for
the Underground, and he never tasted the fruits of his clandestine
labours.
Is this entry
about his experience?
His own
experience, yes, of course.
Het Laatste
Nieuws would certainly be interested in that.
It doesnt
deal directly with the concentration camp. Its rather
Which
concentration camp?
symbolic.
Uh, Neuengamme. (Ill be struck down for that. Till the blood runs. Terminal
cancer. Starting with the intestines. Then it spreads all over.)
Its a good
subject. The Belgian people are going to have to learn the facts. From the
source.
He handed me
the text before he was taken away. In a cattle truck. Take good care of it,
Louis, he said.
I thought his
name was Louis.
He asked me
to adopt his name. So as to save his lifes work after his death, to continue
it. My real name is Maurice.
I hid my heart in a nest of roses,
Out of the sun's way, hidden apart;
In a softer bed than the soft white snow's is,
Under the roses I hid my heart.
Why would it sleep not? why should it start,
When never a leaf of the rose-tree stirred?
What made sleep flutter his wings and part?
Only the song of a secret bird.
Lie still, I said, for the wind's wing closes,
And mild leaves muffle the keen sun's dart;
Lie still, for the wind on the warm seas dozes,
And the wind is unquieter yet than thou art.
Does a thought in thee still as a thorn's wound smart?
Does the fang still fret thee of hope deferred?
What bids the lips of thy sleep dispart?
Only the song of a secret bird.
The green land's name that a charm encloses,
It never was writ in the traveller's chart,
And sweet on its trees as the fruit that grows is,
It never was sold in the merchant's mart.
The swallows of dreams through its dim fields dart,
And sleep's are the tunes in its tree-tops heard;
No hound's note wakens the wildwood hart,
Only the song of a secret bird.
ENVOI
In the world of dreams I have chosen my part,
To sleep for a season and hear no word
Of true love's truth or of light love's art,
Only the song of a secret bird.
We carry within
the texts that fall into our hands. There are philosophers who believe: the
things that we find in books are those that we have brought to them. Borges
said that his protagonist writes an already existing book all over again,
convinced that only the repeat exists, not the original. In Musil's novel, by
the way, there is a strange librarian, who guards thousands of books without
every having opened even one of them. But still he knows everything about them,
because we apparently sometimes also read when we are not reading. As it is,
libraries make normal people anxious, seeming like overload, regardless how
orderly the catalogues may be. I therefore do understand those who flee from
reading as if it were the plague. Everyone has a right to their individual
fears. Canetti finds a way out of this in a novel about books by causing the
library to burn down. However, after every barbarian plundering there will
always be someone who reads the few remaining recognisable characters lying in
the ashes.
So my daily
ploughing through the pages continues, my unrelenting vice. There are many
people guilty of making me this way. My grandmother, first and foremost, who
already taught me to read and write at age four. (As we see, there are two
phenomena that run parallel to one another; writing is a form of reading, and
reading means writing.)
Bevor wir dem Wolf
begegneten, war eigentlich für Paula und für mich die Welt so ziemlich in
Ordnung. Wir hatten keine großen Schwierigkeiten miteinander. Wir lebten
glücklich und zufrieden und planten zusammen eine richtige Reise durch Amerika.
Das war im Sommer 1969. Und im Herbst flogen wir von Frankfurt aus mit einer DC
8 über Winnipeg nach Vancouver in Kanada.
Ich bin Billy.
Eigentlich heiße ich Werner, aber in Amerika nannte man mich Bill oder Billy,
was die Kurzform von William ist. Immer, wenn ich als W. J. Egli unterschrieben
habe, streckten mir die Leute die Hand hin und sagten: Well, how do you do,
Bill?, weil sie glaubten, das W steht für William. Inzwischen habe ich mich
daran gewöhnt. Paula und ich, wir waren schon drei Jahre zusammen. Ohne Hund.
Ohne Katze. Auch ohne Kanarienvogel.
Die Paula wollte
aber schon immer einen Hund haben. Schon seit sie klein war. Aber der
Hausmeister war dagegen. Paulas Mutter auch. Stofftierchen sind besser. Nur,
die Paula wollte lieber einen richtigen Hund haben, und jeden Herbst, wenn sie
Geburtstag hatte, schleppte sie mich in die Tierhandlung und spielte mit den
kleinen Hunden herum, den Dobermännern und den Schäferhunden und Spaniels, und
ich stand griesgrämig daneben .
Air freight
warehouses of all airlines were stacked to their palletized limits with
shipments, their usual high speed transit impeded by the storm. Freight
supervisors were nervously watching perishables hothouse flowers from Wyoming
for New England; a ton of Pennsylvania cheese for Anchorage, Alaska; frozen
peas for Iceland; live lobsters trans-shipped from the east for a polar route
flight destination Europe. The lobsters were for tomorrows menus in
Edinburgh and Paris where they would be billed as fresh local seafood, and
American tourists would order them unknowingly. Storm or not, contracts decreed
that air freight perishables must arrive at destination fresh, and swiftly.
Causing
special anxiety in American Airlines Freight was a shipment of several thousand
turkey poults, hatched in incubators only hours earlier. The precise
hatching-shipping schedule like a complex order of battle was set up weeks
ago, before the turkey eggs were laid. It called for delivery of the live birds
on the West Coast within forty-eight hours of birth, the limit of the tiny
creatures existence without their first food or water. Normally, the
arrangement provided a near-hundred percent survival. Significant also if the
poults were fed en route, they would stink, and so would the airplane conveying
them, for days afterward. Already the poults schedule was out of joint by
several hours. But an airplane had been diverted from passenger to freight
service, and tonight the fledgling turkeys would have priority over everything
else traveling, human VIPs included.
Rai. I
know, ninety per cent of the unfaithful wives represent only ninety out of a
hundred husbands who deserve being deceived. But half of them deserve it
through a single mistake they have made an imprudent choice. And your case?
The remedy? To make up for the first mistake with all the good sense possible.
It is difficult, true, but there is a certain sword of Damocles which sharpens
the wit and points the will.
Fed. A
sword of Damocles?
Rai. Yes,
a sword on whose blade a single word stands inscribed, the little word
describing the husband of the 124 faithless wife. It is the Inquisition of our
day. Should the man kill her? Should he forgive her? The law offers him a
wash-basin, and when he has washed his hands he is no better off than he was
before. Because society makes no allowances, but strikes him with a terrible
punishment, which overtakes him and is inflicted on him without his being
conscious of it. Nothing changes; no one denies him the usual bow. Quite the
contrary, poor fellow! His friends shake hands with him; why not, poor devil?
He is always welcome at his club; he is permitted to act as second in duels; he
is invited to shoot at pigeons, to belong to racing committees. But the bows
and hand-shakes have an imperceptible touch of irony, the very least tinge of
mockery, which is most pronounced when he passes arm in arm with his best
friend.
E. L. James, Maya Angelou, Wolfgang Windhausen, Marko Klomp, Marguerite Duras, Edith Södergran
De Britse schrijfster E. L. James (pseudoniem van Erika
Leonard) werd op 4 april 1963 in Buckinghamshire als Erika Mitchell geboren.Zie ook alle tags voor E. L. James
op dit blog.
Uit:
Fifty
Shades of Grey
I know nothing
about him, I murmur, trying and failing to suppress my rising panic.
The questions will see you through. Go. Its a long drive. I dont want you to
be late.
Okay, Im going. Get back to bed. I made you some soup to heat up later. I
stare at her fondly. Only for you,
Kate, would I do this.
I will. Good luck. And thanks, Anaas usual, youre my lifesaver.
Gathering my backpack, I smile wryly at her, then head out the door to the car.
I cannot believe I have let Kate talk me into this. But then Kate can talk
anyone into anything. Shell make an exceptional journalist. Shes articulate,
strong, persuasive, argumentative, beautifuland shes my dearest, dearest
friend.
The roads are clear as I set off from Vancouver, Washington, toward Interstate
5. Its early, and I dont have to be in Seattle until two this afternoon.
Fortunately, Kate has lent me her sporty Mercedes CLK. Im not sure Wanda, my
old VW Beetle, would make the journey in time. Oh, the Merc is a fun drive, and
the miles slip away as I hit the pedal to the metal.
My destination is the headquarters of Mr. Greys global enterprise. Its a huge
twenty-story office building, all curved glass and steel, an architects utilitarian
fantasy, with GREY HOUSE written discreetly in steel over the glass front
doors. Its a quarter to two when I arrive, greatly relieved that Im not late
as I walk into the enormousand frankly intimidatingglass, steel, and white
sandstone lobby.
Behind the solid
sandstone desk, a very attractive, groomed, blonde young woman smiles
pleasantly at me. Shes wearing the sharpest charcoal suit jacket and white
shirt I have ever seen. She looks immaculate.
E. L. James
(Buckinghamshire, 4 april 1963)
De Amerikaanse dichteres en schrijfster Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson)
werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zie ook alle tags voor Maya Angelou op dit blog.
Remembrance
Your hands easy
weight, teasing the bees
hived in my hair, your smile at the
slope of my cheek. On the
occasion, you press
above me, glowing, spouting
readiness, mystery rapes
my reason
When you have withdrawn
your self and the magic, when
only the smell of your
love lingers between
my breasts, then, only
then, can I greedily consume
your presence.
Refusal
Beloved,
In what other lives or lands
Have I known your lips
Your Hands
Your Laughter brave
Irreverent.
Those sweet excesses that
I do adore.
What surety is there
That we will meet again,
On other worlds some
Future time undated.
I defy my body's haste.
Without the promise
Of one more sweet encounter
I will not deign to die.
Nachdem wir es uns in
unserem Abteil bequem gemacht hatten, wurden auch wieder die
Begrüßungsblumen von der
Schaffnerin abgeräumt.
Diese zierten dann am
nächsten Morgen die Restauranttische. Zum Chinesischen Frühstück
begaben wir uns in den
Restaurantwagen und waren tief beeindruckt von dieser Höhenlandschaft mit
ihrem unnatürlich blauen
Himmel. Gelegentlich konnten wir Herden wilder Esel, Gazellen und Yaks
sehen, eine der Hauptnahrungsquellen
der Tibeter, die in dieser kargen Landschaft noch leben können.
Am frühen Vormittag
erreichten wir Golmud, unser erster und einziger Halt. Beim Verlassen des Zuges
merkten wir körperlich schon die Höhe. Die Stecke von Golmud nach Lhasa führt
über knapp
zweitausend Brücken,
Tunnel und Viadukte, eine Zahl die beeindruckt und uns die Dimension dieser
Strecke erneut vor Augen
führt. Die Volksrepublik China investierte mehr als 33 Milliarden Euro in
dieses Prestigeobjekt,
das nach Aussagen von Fachleuten keinen erkennbaren wirtschaftlichen Wert
hat. Die Chinesen nutzen
die Eisenbahn um das Militär nach Tibet zu bekommen. Das funktioniert auf
dem Schienenweg besser
und schneller als auf der Strasse.
Zur Sicherung der
Bahntrasse wurden Zehntausende von Kühlstäben entlang der Strecke eingebaut,
die, analog der Ölpipeline-Kühlung in Alaska, den Boden mit einem Kühlmittel
vor Temperaturschwankungen bzw. Erwärmung durch den Zug und die Globale Erderwärmung
schützen. Als eine weitere Schutzmaßnahme wurden quadratische Flächen mit einer
Steinumrandung über weite Flächen an der Trasse in Handarbeit angelegt. In
ihnen bricht sich der immer über die Landschaft fegende Wind, formt kleine
Wirbel und soll so den Untergrund kühlen.
Het sarcasme vanbinnen spuit zich
door
de tunnel van het excuus:
Wie zich inlaat
met scherpte
schrijft met
glasscherven
tussen de vingers
Marko Klomp (Goes,
4 april 1974)
De Franse
schrijfster Marguerite Duras (pseudoniem van Marguerite Donnadieu) werd
geboren op 4 april 1914 in Gia Dinh, Indochina (nu Vietnam). Zie ook alle tags voor Marguerite Duras op dit blog.
Uit:L'amant
Un jour, j'étais âgé déjà, un homme est venu
vers moi et m'a dit : " Je vous ai connu lorsque vous étiez petit, et je
vous trouve toujours aussi mignon ".
Que répondre à ce genre de compliments ?
Il m'arrive souvent de penser à cette
situation. Pourquoi ? Je ne sais pas.
Pourtant, à dix-huit ans, j'avais
l'impression d'être déjà vieux, Peut-être comme tout le monde. Cette impression
de vieillissement a été brutale, j'avais le regard triste des gens croisés dans
mes lectures
Et cela ne m'inquiétait pas du tout, car je
n'ai jamais trop aimé, ni mon enfance, ni mon adolescence. Aujourd'hui, j'ai un
visage lacéré de rides, mais il a gardé les contours rappelant ma jeunesse.
J'ai quinze ans et demi, c'est le passage d'un bac, la traversée de la Touque,
entre Trouville et Deauville,
Je rêve ne pas être là. J'ai quinze ans et
demi et suis dans un pays imaginaire. Il n'y a pas de saisons dans ce pays-là,
il fait chaud, toujours chaud, c'est monotone à la fin... Je suis dans une
pension, et là je mange, et là je dors. Ma mère est institutrice et moi, je
suis son élève. Mon petit frère n'a pas pu faire Des études comme moi, sauf la
comptabilité, et ma mère en a beaucoup souffert.
Mon autre frère, l'ainé de la famille, pour
faire les siennes, est parti, très loin de nous.
Il nous a quittés. On fit comme s'il
n'existait plus, on l'oublia même lorsque maman acheta la concession. Nous
mangions à notre faim, nous étions blancs. Lorsque j'ai eu dix-huit ans, il m'est
arrivé quelque chose. La nuit, c'était la nuit. J'avais peur de tout et de moi
aussi. Dans ma tête, ça se portait sur mon frère aîné, mes idées se perdaient
dans des interdits inouïs. Je voulais voir ma mère n'aimer que deux personnes :
moi et mon petit frère.
Marguerite Duras (4 april 1914 3 maart 1996) Cover
The Bolsheviks victory is very fast,
but we will get there before them, for this is the last one.
The reins we will loosen from life,
the muzzle we will remove from humanity.
Magnificent beast, you have come of age.
My Artificial
Flowers
My artificial flowers
I send them to you.
My small bronze lions
I set up at your door.
I myself sit down on the steps --
a lost oriental pearl
in the big citys noisy sea.
Charles Ducal, Adriaan Jaeggi, Pieter Aspe, Frederik van Eeden, Peter Huchel
De Vlaamse
dichter en schrijver Charles Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) werd
geboren in Leuven op 3 april 1952. Zie ook alle tags voor Charles Ducal op dit blog.
In de marge
Zij zitten hoog, op dunne banden,
in de marge van het verkeer. Hun strook
is niet ingelijfd, zij zijn op weg
in een tragere eeuw, missen de koorts
de wereld bijtijds te bestrijken,
de verte aanwezig te rijden, breed en brutaal.
De auto is jong, zingt de werkelijke taal.
Op de fiets komt men nergens. In ijdel
evenwicht sturen dichters hun hoogmoed
de marge in, waar God nog bestaat,
en zingen daarboven, met dunne halzen,
iets duurs op de rand van de taal.
Haas
Het veld was modder. Ik meed de wegen.
Regen waste het avondlicht schoon.
Prikkeldraad aan de rand sloot te hoog
om de verte tegen te spreken.
Ik had zoveel jeugd bij te benen,
angst stuwde op in mijn bloed,
kreeg snelheid, werd overmoed.
De wind hield zijn honden geketend.
Haas is een hartslag op lopers,
een springveer door hoepels van licht.
Ik liep. Ik zag niet de strik.
Ik werd wakker in de handen van stropers.
Ik vind ze aardig, je ouders zei Marije.
Ik kon niet anders dan ja zeggen.
Waarom heb je me nooit eerder voorgesteld?
Was je bang dat ze me niet leuk zouden vinden?
Ik lachte. Ze had mijn vader en vooral mijn moeder volledig ingepakt. Marije
was precies het meisje dat ouders zich wensen als schoondochter. Knap op een
beschaafde manier, lief en met een goede baan, zonder daar al te trots op te
zijn. Maar het was moeilijk om dat aan haar uit te leggen zonder het
neerbuigend te laten klinken.
Ach, zei ik, het heeft ook tien jaar geduurd voor ze voor het eerst naar me
kwamen luisteren.
Ja, dat zei je vanmiddag al. Is daar een reden voor? Ik bedoel je vindt het
vast vervelend.
Ik haalde mijn schouders op. Een beetje. Ik heb ze nooit duidelijk kunnen
maken wat muziek voor me betekent. Wat het is om te spelen. Waarom weet ik
niet.
Heb je het wel geprobeerd?
Af en toe Maar als ik erover begon zag ik altijd die blik in hun ogen, als
toen ik thuiskwam van de kleuterschool en mijn eerste vinger verftekening liet
zien. Op zon moment zijn ouders heel trots op je, maar ze gaan er toch niet
van uit dat je de rest van je leven door wilt gaan met vingerverven.
Marije schoot in de lach. Vingerverven. Nou maak je het zelf belachelijk . Zo
kan ik het ook moeilijk serieus nemen.
O, ik weet best dat er belangrijker dingen zijn dat trompet spelen. Ik zou
alleen niet weten wat.
Ik zag hoe ze haar gezicht half naar me toe draaide. Het licht van het
dashboard scheen groen op haar voorhoofd.
Adriaan Jaeggi (3 april 1963 10 juni 2008)
De Vlaamse
schrijver Pieter Aspe (pseudoniem van Pierre Aspeslag) werd geboren in
Brugge op 3 april 1953. Zie
ook alle tags voor
Pieter Aspe op dit blog.
Uit:Blauw Bloed
DianaDelanghe, want zo heette ze officieel, betrok
een appartement in de Witte Leertouwersstraat op loopafstand van de Coupure,
waar Marcus Heydens naar alle waarschijnlijkheid zelfmoord had gepleegd. Het
was een trieste buurt. De mensen bleven er wonen omdat er elders geen plaats
voor hen was. Het pand in kwestie was een krot met een trapgevel dat onlangs
als beschermd monument was geklasseerd en dringend aan renovatie toe was, maar
daar had de eigenaar geen oren naar. Hij bleef de huur opstrijken en wachtte
geduldig af tot de overheid met een interessant voorstel over de brug zou
komen.
Die kans was klein
want in de Witte Leertouwersstraat kwamen geen toeristen. Het vervallen
monument had daarom geen enkele economische waarde. Van In raadpleegde de
naamplaatjes die slordig naast de belknoppen waren aangebracht.
Dat van Diana viel
op omdat het nog sneeuwwit was en er Heydens op stond in plaats van Delanghe.
Ik denk dat ze op
de tweede verdieping woont, zei hij tegen Versavel.
Een van de
overburen, een slome veertiger met een uitgezakte bierbuik, observeerde de
politionele actie van achter het raam van zijn woning. Toen Van In bij Diana
Delanghe aanbelde, riep hij zijn vrouw erbij. Hoewel het mens in de keuken
aardappelen aan het schillen was dat deed ze zittend vanwege haar spataderen
reageerde ze meteen op het verzoek van haar man.
Ik heb je toch
gezegd dat ze iets zouden ondernemen tegen dat tuig van hier rechtover. De
vrouw veegde haar aardappelschiller schoon aan haar schort. Wat moest ze daarop
zeggen?
Dat de aangetekende
brief die haar man vorig jaar aan het college van burgemeester en schepenen had
gericht en waarop nooit een antwoord was gekomen, hoogstwaarschijnlijk niets te
maken had met de politiewagen die nu voor de deur stond? Nee,als ze dat onder zijn neus zou wrijven, zou
hij kwaad worden en kreeg ze weer slaag. Dat gebeurde steeds vaker sinds hij
zijn baan was kwijtgeraakt.
Ik hoop dat ze die
vuile profiteurs meteen het land uitzetten.
Hij dacht aan de diepte
van het stille, heldere water voor zich, - hoe gezellig het daar moest zijn,
tusschen die waterplanten, in dat vreemde schemerlicht, en dan weer aan de
verre, prachtig gekleurde wolken die boven de duinen zweefden, wat daar wel
achter zou zijn en of het heerlijk zou zijn daarheen te kunnen vliegen. Als de
zon juist was ondergegaan, stapelden de wolken zich daar zóó opeen, dat ze den
ingang van een grot schenen te vormen en in de diepte van die grot schitterde
het dan van zachtrood licht. Dat was wat Johannes verlangde. Kon ik daarin
vliegen! dacht hij dan. Wat zou wel daar achter zijn? Zou ik daar eenmaal,
eenmaal kunnen komen?.....
Maar hoe dikwijls hij
dat wenschte, telkens viel de grot in vale, donkere wolkjes uiteen, zonder dat
hij er dichter bij konde komen. Dan werd het koud en vochtig aan den vijver en
hij moest weêr zijn donker slaapkamertje in het oude huis gaan opzoeken.
Hij woonde daar niet
geheel alleen; hij had een vader, die hem goed verzorgde, een hond die Presto
en kat die Simon heette. Natuurlijk hield hij van zijn vader het meest, maar
Pestro en Simon achtte hij volstrekt niet zooveel beneden hem, als een groot
mensch dat zou doen. Hij vertrouwde zelfs meer geheimen aan Presto dan aan zijn
vader, en voor Simon gevoelde hij een eerbiedig ontzag. Nu, dat was geen
wonder! Simon was een groote kat met glanzig zwart vel en een dikken staart.
Men kon hem aanzien dat hij volkomen overtuigd was van zijn eigen grootheid en
wijsheid. Hij bleef altijd even deftig en voornaam, zelfs als hij zich
verwaardigde even met een rollende kurk te spelen, of achter een boom een
vergeten haringkop op te knauwen. Bij de dolle uitgelatenheid van Presto kneep
hij minachtend de groene oogen toe en dacht: Nu ja! Die honden weten niet
beter.
Begrijpt ge nu dat
Johannes ontzag voor hem had? - Met den kleinen bruinen Presto ging hij veel
vertrouwelijker om. Het was geen mooi of voornaam, maar een bizonder goedig en
schrander hondje, dat nimmer verder dan twee pas van Johannes weg te krijgen
was en geduldig zat te luisteren naar de mededeelingen van zijn meester.
Klaubholz hat sie im Wald geknackt,
die Kiepe mit Kienzapf gepackt.
Sie hockt mich auf und schürzt sich kurz,
schwankt barfuß durch den Stoppelsturz.
Im Acker knarrt die späte Fuhr.
Die Nacht pecht schwarz die Wagenspur.
Die Geiß, die zottig mit uns streift,
im Bärlapp voll die Zitze schleift.
Exil
Am Abend nahen die Freunde,
die Schatten der Hügel.
Sie treten langsam über die Schwelle,
verdunkeln das Salz,
verdunkeln das Brot
und führen Gespräche mit meinem Schweigen.
Draußen im Ahorn
regt sich der Wind:
Meine Schwester, das Regenwasser
in kalkiger Mulde,
gefangen
blickt sie den Wolken nach.
Geh mit dem Wind,
sagen die Schatten.
Der Sommer legt dir
die eiserne Sichel aufs Herz.
Geh fort, bevor im Ahornblatt
das Stigma des Herbstes brennt.
Sei getreu, sagt der Stein.
Die dämmernde Frühe
hebt an, wo Licht und Laub
ineinander wohnen
und das Gesicht
in einer Flamme vergeht.
Man liegt unbequem da. Wagt nicht, den
steifgewordenen Arm unter dem Körper wegzuziehen. Man befürchtet, diese
Bewegung könnte Claudia so verschrecken, daß sie sich die Sache noch einmal
überlegt und Hals über Kopf zur Tür hinausstürzt. Doch das Risiko ist es wert.
So bewegt man die Lippen auf jene des Mädchens zu. Dabei achtet man darauf,
nicht zu hastig vorzugehen. Wenn endlich Mund auf Mund trifft, staunt man über
den Eindruck, den diese Intimität erzeugt.
Vorsichtig schiebt man die Zunge in Claudias
Mund, ohne sich vom Klopfen seines Herzens irritieren zu lassen. Man bemüht
sich, daß es zu keiner Kollision der Gebisse kommt. In Das erste Mal hat man
gelesen, solches sei der Romantik des Moments abträglich und nur durch Lachen
zu kompensieren. Das aber setzt ein gewisses Maß an bereits vorhandener
Harmonie voraus. Und so lange ist man ja nicht zusammen. Drei Wochen, was ist
das schon.
Beflissen vermeidet man ferner, der Geliebten
in den Mund zu speicheln. Jedenfalls in übertriebenem Ausmaß. Ein wenig
Speichel bringt Vertrautheit, doch dosis venenum facit.
Die Küsse sind lang und innig.
In regelmäßigen Abständen donnert Mutter mit
ihrem Gipsarm, den sie einem Alkoholexzeß verdankt, gegen die versperrte Tür, um
den Kindern keine Zeit für eine Schwängerung zu lassen. Vor Claudias Ankunft
hat sie allen Ernstes behauptet, sie selbst müsse in diesem Fall für die
Alimente aufkommen, da man noch unmündig sei, und daher solle man, wie sie sich
ausdrückte, den Hengst im Stall lassen.
Man reagiert nicht. In Claudias Beisein will
man der eigenen Mutter unterkühlt-lässig begegnen. Dies wird der Freundin das
Gefühl vermitteln, einen reifen Partner gewählt zu haben, der sich wohltuend
von den kreidewerfenden, kraftmeiernden und Allotria treibenden Kindsköpfen in
ihrer Klasse unterscheidet.
Lorsquon sort de Plassans par la porte de
Rome, située au sud de la ville, on trouve, à droite de la route de Nice, après
avoir dépassé les premières maisons du faubourg, un terrain vague désigné dans
le pays sous le nom daire Saint-Mittre.
Laire Saint-Mittre est un carré long, dune
certaine étendue, qui sallonge au ras du trottoir de la route, dont une simple
bande dherbe usée la sépare. Dun côté, à droite, une ruelle, qui va se
terminer en cul-de-sac, la borde dune rangée de masures ; à gauche et au
fond, elle est close par deux pans de muraille rongés de mousse, au-dessus
desquels on aperçoit les branches hautes des mûriers du Jas-Meiffren, grande
propriété qui a son entrée plus bas dans le faubourg. Ainsi fermée de trois
côtés, laire est comme une place qui ne conduit nulle part et que les
promeneurs seuls traversent.
Anciennement, il y avait là un cimetière
placé sous la protection de Saint-Mittre, un saint provençal fort honoré dans
la contrée. Les vieux de Plassans, en 1851, se souvenaient encore davoir vu
debout les murs de ce cimetière, qui était resté fermé pendant des années. La terre,
que lon gorgeait de cadavres depuis plus dun siècle, suait la mort, et lon
avait dû ouvrir un nouveau champ de sépultures à lautre bout de la ville.
Abandonné, lancien cimetière sétait épuré à chaque printemps, en se couvrant
dune végétation noire et drue. Ce sol gras, dans lequel les fossoyeurs ne
pouvaient plus donner un coup de bêche sans arracher quelque lambeau humain,
eut une fertilité formidable. De la route, après les pluies de mai et les
soleils de juin, on apercevait les pointes des herbes qui débordaient les
murs ; en dedans, cétait une mer dun vert sombre, profonde, piquée de
fleurs larges, dun éclat singulier. On sentait en dessous, dans lombre des
tiges pressées, le terreau humide qui bouillait et suintait la sève.
Émile
Zola(2 april
1840 - 29 september 1902)
Paul Cézanne:Paul
Alexis lisant à Emile Zola, 1869-1870
Jewish reflection bridges, links,
comprehends through distancing, and easily swings up from the concrete to the
abstract and back: it oscillates.
I see as Jewish this transcendent, surpassing
passion, the ability of individuals to break away from their environment, to
achieve distance, and to be able to view their own world ironically.
Jews are transcendent in a realistic way.
They are not afraid to go past the given borders of the given world, they know
there is more to it, they know people live beyond the hills as well.
It is an accommodating, polite, law-abiding
non-conformity.
The spiritual basis: individuals having godly
dignity of equal rank, integrity, inviolability, the idea of the unity of
humanity, every persons God is the same one.
For Jews, there is no intermediate
metaphysical station between man and god, there is no god-man, no man become
god.
That which is human should just stay that
way.
Moses is a person, David is a person, Jesus
is a person, all our fellow-men, all frail, and the truth of each one is
partial.
And the messiah can let people await his
arrival, he neednt hurry.
A Jew doesnt need to be religious; if he doesnt
believe, well then he doesnt believe God, who is not human, but rather
the eternal presence which sees and hears a person, even listens, God is spoken
to by the religious.
besta voor zeventig procent
uit water - u zegt: niets nieuws
onder de zon - u zegt: wij hebben
alle tijd, u neemt luchtig uw hoed af
op het zoveelste station, maar opgelet!
mijn vingers tegen licht gehouden
weten al van hun sterfelijkheid
straks liggen ze gevouwen
in mijn schoot - nog strelen ze
uw zachte huid, nog willen ze
om nieuw leven te planten
in dezelfde aarde wroeten
die hen verderop bedekken zal
het einde kent u wel uit uw
zorgvuldig weggestopte dromen
ik neem die trein en u blijft achter
op dat kolkende perron - ik gaf u
achteloos mijn sleutels, dat is al
pas als het fluitsignaal klinkt snapt u
het: u ziet mij voor het laatst achter
een boek verdwijnen - ik sla
verstrooid een bladzij om.
Uit:The memoirs of Jacques Casanova de Seingalt (Vertaald
door Arthur Machen)
Bettina put on throughout the day a cheerful
and happy look. In the evening she dressed herself for the ball; but suddenly
an attack of sickness, whether feigned or real I did not know, compelled her to
go to bed, and frightened everybody in the house. As for myself, knowing the
whole affair, I was prepared for new scenes, and indeed for sad ones, for I
felt that I had obtained over her a power repugnant to her vanity and
self-love. I must, however, confess that, in spite of the excellent school in
which I found myself before I had attained manhood, and which ought to have
given me experience as a shield for the future, I have through the whole of my
life been the dupe of women. Twelve years ago, if it had not been for my
guardian angel, I would have foolishly married a young, thoughtless girl, with
whom I had fallen in love: Now that I am seventy-two years old I believe myself
no longer susceptible of such follies; but, alas! that is the very thing which
causes me to be miserable.
The next day the whole family was deeply
grieved because the devil of whom Bettina was possessed had made himself master
of her reason. Doctor Gozzi told me that there could not be the shadow of a
doubt that his unfortunate sister was possessed, as, if she had only been mad,
she never would have so cruelly ill-treated the Capuchin, Prospero, and he
determined to place her under the care of Father Mancia.
This Mancia was a celebrated Jacobin (or
Dominican) exorcist, who enjoyed the reputation of never having failed to cure
a girl possessed of the demon.
Giacomo
Casanova (2 april 1725 4 juni 1798)
Heath Ledger als Casanova in de gelijknamige film uit
2005
Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen!
Noli me tangere door Antonio da Correggio, ca 1534
Am Ostermontage
Ev: Von den Jüngern die nach Emmaus gingen
Herr, eröffne mir die Schrift,
Deiner Worte Liebesmorgen,
Daß er leis' im Herzen trifft,
Was gewißlich drin verborgen.
Weiß es selber nicht zu finden,
Bin doch aller Hoffnung voll:
O, die Wolken werden schwinden,
Wenn die Sonne scheinen soll!
Soll der Glaube ferne sein,
Da die Liebe nicht verloren,
Da in Nächten stiller Pein
Mir die Hoffnung neu geboren?
Du mein Gott der Huld und Treue,
Den des Würmleins Krümmen rührt,
Hättest du umsonst die Reue
In dies starre Herz geführt?
Nein, mein Herr, das hast du nicht,
Deine Seelen sind dir teuer;
Wo nur noch ein Fünklein spricht,
Nahst du gern mit deinem Feuer.
O, ich fühl' es wohl, wie leise
Sich das neue Leben regt,
An der Gnade zarte Speise
Seine schwachen Lippen legt.
Manches ist mir wunderbar,
Manches muß mir dunkel scheinen;
Doch in deiner Liebe klar
Wird sich Alles freudig einen.
War der Nebel nur des Bösen,
Was als Nacht mich zagen ließ:
Wie sich meine Sünden lösen,
Tret' ich aus der Finsternis.
Herr, mit Tränen dank ich dir
Für dein übergnädig Walten,
Daß du deinen Glauben mir
In der Sünde vorenthalten:
Ach, ich hätte wie im Grimme
Neue Frevel nur erspäht,
Bis mir des Gewissens Stimme
Von dem Sturme überweht.
Deine Gnad' ist weich und warm,
Mag der Sorgfalt nicht entbehren,
Und mein Herz war kalt und arm
Solchen zarten Gast zu nähren.
Aber wie die Quellen springen,
Losgerissen von dem Weh,
Taucht sie sich mit milden Schwingen
In den heißen roten See.
Herr, ich habe viel geweint,
Daß ich oft wie zu zergehen
In der Seelennot gemeint,
Und wie ist mir heut' geschehen!
Daß ich gar so voll der Freuden
Und mich keine Angst bezwingt,
Ob mir gleich das alte Leiden
Riesig an die Seele dringt.
Und bei deinem heil'gen Buch,
Was mir heute fast wie offen,
Denk ich keinen einz'gen Fluch,
Kann nur lieben, kann nur hoffen,
Seh dich nur als Kindlein neigen,
Alles lieblich, alles lind;
Deine harten Worte schweigen,
Und ich weiß nicht, wo sie sind.
Das ist nur für diesen Tag,
O, viel anders wird es kommen;
Denn zu groß ist meine Schmach,
Solche Lust kann ihr nicht frommen;
Hast nur deinen Blitz gesendet,
Daß nicht irr' in meiner Pein
Ich mich wieder zugewendet
Dem verlaßnen Götzenhain.
Du unendlich süßes Glück,
Muß ich wieder dich verlieren,
Laß mir nur dein Bild zurück,
In dem Grolle mich zu rühren!
Oder, Herr, soll dieser Stunde
Überschwenglich Heil erstehn,
O, so laß des Grolles Wunde
Mir als Trauer offen gehn!
Annette von
Droste-Hülshoff (10 januari 1797 24 mei 1848)
I
think, therefore I am is the statement of an intellectual who underrates
toothaches. I feel, therefore I am
is a truth much more universally valid, and it applies to everything that's
alive. My self does not differ substantially from yours in terms of its
thought. Many people, few ideas: we all think more or less the same, and we
exchange, borrow, steal thoughts from one another. However, when someone steps
on my foot, only I feel the pain. The basis of the self is not thought but
suffering, which is the most fundamental of all feelings. While it suffers, not
even a cat can doubt its unique and uninterchangeable self. In intense
suffering the world disappears and each of us is alone with his self. Suffering
is the university of egocentrism.
( )
Just imagine living in a world without
mirrors. You'd dream about your face and imagine it as an outer reflection of
what is inside you. And then, when you reached forty, someone put a mirror
before you for the first time in your life. Imagine your fright! You'd see the
face of a stranger. And you'd know quite clearly what you are unable to grasp:
your face is not you.
Uit: The Overcoat (Vertaald door Constance Garnett)
In the department of -- but it is
better not to mention the department. There is nothing more irritable than
departments, regiments, courts of justice, and, in a word, every branch of
public service. Each individual attached to them nowadays thinks all society
insulted in his person. Quite recently a complaint was received from a justice
of the peace, in which he plainly demonstrated that all the imperial
institutions were going to the dogs, and that the Czar's sacred name was being
taken in vain; and in proof he appended to the complaint a romance in which the
justice of the peace is made to appear about once every ten lines, and
sometimes in a drunken condition. Therefore, in order to avoid all
unpleasantness, it will be better to describe the department in question only
as a certain department.
So, in a certain department there
was a certain official -- not a very high one, it must be allowed -- short of
stature, somewhat pock-marked, red-haired, and short-sighted, with a bald
forehead, wrinkled cheeks, and a complexion of the kind known as sanguine. The
St. Petersburg climate was responsible for this. As for his official status, he
was what is called a perpetual titular councillor, over which, as is well
known, some writers make merry, and crack their jokes, obeying the praiseworthy
custom of attacking those who cannot bite back.
His family name was Bashmatchkin.
This name is evidently derived from "bashmak" (shoe); but when, at
what time, and in what manner, is not known. His father and grandfather, and
all the Bashmatchkins, always wore boots, which only had new heels two or three
times a year. His name was Akakiy Akakievitch. It may strike the reader as
rather singular and far-fetched, but he may rest assured that it was by no
means far-fetched, and that the circumstances were such that it would have been
impossible to give him any other.
In de doffe loomheid na het koffiedrinken
was hij neêrgevallen in zijn luien stoel, niet in staat om te gaan werken en in
de trage, lauwe kamerlucht had hij zich langzamerhand machteloos gevoeld om op
te staan en hij was blijven droomen, wezenloos en zwaar, in de vage drijving
van zijn gedachten, deinend als de wolken tabaksdamp, die laag in de kamer
hingen.
Onder den verdrietigen invloed van den
regenachtigen Octoberdag, was zijn moedelooze bui der laatste dagen tot een
uitbarsting gekomen, hem krachteloos makend en lam.
Vreemd waren die buien niet voor hem. Soms
duurden ze weken achtereen eentonig-grijs en maakten hem onmachtig om te
denken. Dan verdwenen zij plotseling en hij voelde zich weêr als te voren;
alleen bleef er een zekere vermoeidheid achter, alsof hij dagen lang ziek was
geweest.
In het sombere licht van een dreigende
regenbui, dreef in zijn kamer een donzige schemer, stil en droomerig glijdend
over de meubelen.
Alleen bij de vensters stond een waterig,
geel licht, vreemd afschijnend van een zonnige wolkplek, valsch klinkend tegen
den doffen toon der schemering.
Een fijne regen begon te vallen, dun, stoffig
zilverachtig zwevend in den gelen lichtveeg, die schuin over de natte straat en
de glimpende daken aan de overzij heenstreek.
En onder de tintelende, geluidlooze trilling
van den regen, loste langzaam de gele glans bij de vensters op in het donzige
licht dat donker uitzweefde in den kamer. Buiten trok de goude glans onmerkbaar
op naar de lucht waar alleen nog een heldere, witte wolk afplekte tegen het
dikke grauw er omheen.
Op eens herinnerde die vreemde lichtglans hem
aan jaren geleden. 't Was een winderige zomerdag. Hij reed met zijn moeder en
zuster in een boeren rijtuigje over den naakten weg tusschen groote
veenplassen.
Arnold
Aletrino (1 april 1858 - 17 januari 1916)
Zelfportret
De Nederlandse
dichter en journalist Max Nord werd geboren in Gorinchem op 1 april 1916. Zie ook alle tags voor Max Nord op dit blog.
FONTANA: Reden wir
realistisch. Ich frage dich als Mitarbeiter des Staatsekretariats: Wie könnte der Papst, ohne
seine Neutralitätspolitik zu revidieren,
Hitler zwingen, die Juden nicht zu deportieren?
RICCARDO: Indem er die Tatsache ausnutzt, daß Hitler seinen Einfluß fürchtet. Hitler hat nicht aus Frömmigkeit für
die Dauer seines Krieges alle Maßnahmen
gegen die Kirche untersagt.
FONTANA: Das kann sich täglich ändern. Wie viele Priester hat er schon umgebracht!
RICCARDO (sehr leidenschaftlich): Ja! und trotzdem kündigt Rom ihm nicht die Freundschaft! Warum? Weil Rom sich
gar nicht angegriffen fühlt? So ist es
doch: der Papst sieht weg, wenn man in Deutschland seinen Bruder totschlägt. Priester, die sich
dort opfern, handeln nicht auf Geheiß
des Vatikans sie verstoßen eher gegen sein Prinzip der Nicht- einmischung. Da
sie von Rom verlassen sind, so wird ihr Tod auch nicht als Sühne für die Schuld Roms verrechnet
werden. Solange Rom erlaubt, daß seine
Priester noch für Hitler beten ... noch beten für diesen Mann! solange ...
FONTANA: Bitte, bleib sachlich: Warum unterschlägst du die Proteste des Bischofs von Münster!
RICCARDO: O Vater, Galens Beispiel gibt mir ja recht! Er protestierte Mitten in Deutschland gegen die Mörder im
Sommer einundvierzig, Hitlers Ruhm stand
im Zenit, und siehe da: man ließ ihm volle Redefreiheit. Nicht eine Stunde war
er in Haft! Und sein Protest bewirkte, daß die Kranken nicht mehr ermordet werden. Nur
ein Bischof mußte sich erheben und
Hitler schreckte schon zurück. Warum? Weil er den Papst fürchtete, den Papst, der Galens Reden nicht
einmal unterstützt hat!
[...]
Und meine Frage: Warum ist Galen nicht auch für die Juden eingetreten? Weil die Geisteskranken getauft sind? Eine
entsetzliche Frage, Vater, geben wir das
zu.
FONTANA: Riccardo!
Richte nicht. Du wagst es, einem Bischof vor- zuwerfen, daß er für Juden nicht ebenso sein
Leben einsetzt wie für Christen? Weißt
du, Riccardo, was dazu gehört, sein Leben einzusetzen? Ich habe es im Krieg erfahren.
Everybody around the dockand lemme
tell you therere some smart men around here even if they aint got such high
and mighty jobseverybody around the dock says its crazy. Take the cargo this
Denhams stowed away! Theres stuff down there I cant believe yet, and I seen
it go aboard with my own two eyes. And take the crew! Its three times too big
for the ship. Why itll take shoe horns to fit em all in!
He paused but only for breath. Plainly he was prepared to bark out an
interminable succession of charges against the Wanderer. Before he could
re-open his critical barrage, however, a young authoritative voice put a
permanent stop to it.
Hey, on the gangway there! What do you want?
Weston looked up toward the low deck rail amidship. Light streaming from a
cabin astern and higher up outlined a figure; and in the illumination Weston
felt sure, from Denhams descriptions, that he was seeing the Wanderers
personable first mate. There, unmistakably, was the long, young body Denham had
praised. There were the reckless eyes, the full strong mouth. Weston, whose
experiences had taught him to guard against spontaneous regard for any
stranger, however personable, yielded for once to a swift liking. There, he
admitted, was as pleasant a young fellow as a man could hope to meetas any
woman could hope to meet, he added, on second glance.
What do you want? the brisk demand came down a second time as Weston made his
inspection.
Want to come aboard, Mister Driscoll, Weston replied; and grown a little more
cheerful because of his liking for the mate he began a cautious ascent of the
wet and slippery gangway.
Oh, you must be Weston.
Broadways one and only, Weston admitted. Weston, the ace of theatrical
agents, even if, he added as he began to puff a little from the ascent, my
wind is not what it used to be.
Edgar Wallace (1 april 1875 10 februari 1932)
Cover DVD
De Engelse
dichter en schrijver John Wilmot, 2e graaf van Rochester werd geboren in
Ditchley, Oxfordshire, op 1 april 1647. Zie ook alle tags voor John Wilmot op dit blog.
The Dying Lover
I cannot change, as
others do,
Though you unjustly scorn;
Since that poor swain that sighs for you,
For you alone was born.
No, Phyllis, no, your heart to move
A surer way I'll try:
And to revenge my slighted love,
Will still love on, will still love on, and die.
When, killed with grief, Amintas lies
And you to mind shall call,
The sighs that now unpitied rise,
The tears that vainly fall,
That welcome hour that ends this smart
Will then begin your pain;
For such a faithful tender heart
Can never break, can never break in vain.
John Wilmot (1 april 1647 26 juli 1680)
Johnny Depp in
de film The Liberine (The story of John Wilmot), 2004
Thekla, (ganz blond, tritt von links
ein) Bist du allein, Jenny? Um Mitternacht höre ich vom Zaun her, sehe einen
Schatten, eine Mannsgestalt gebückt.
Jenny Thekla!
Thekla Gebückt eine Ewigkeit lang, die ich hinstarre. Der Kerl hat mich
bemerkt, rührt sich nicht. Schließlich, ihm aus seiner Lage zu helfen, trete
ich zurück. Fort ist er. Wer war's?
Jenny Wer grade für dich schwärmt.
Thekla Warum in schwarzer Nacht wie ein Dieb her und weg?
Jenny Du hast dich getäuscht. Dir steckt Adolfs Tod noch in den Gliedern.
Thekla Sprich von Naumann nicht mehr in solchem Sinn. Er war mein Verlobter,
ein schreckliches Wesen. Ich krümmte mich unter seiner Geradheit.
Jenny Jetzt ruht er in Frieden. Die Männer werden gleich vom Begräbnis
zurück sein. Ob es geklungen hat: »Wie sie so sanft ruhen« ohne des
Begrabenen Tenor?
Thekla Dieser Morgen! Da es feststand, er ist Staub. Die Freude darüber
besiegte das Grauen vor dem nächtlichen Spuk.
Jenny Du dachtest einst besser von Naumann.
Thekla Ein Juniabend entschied. Wir beiden allein. Ich angefüllt von Glück,
ihm als dem Weltall hingegeben. Das Wort mußte er sprechen, Zeichen geben, ich
hätte ihn überschüttet. Blödsinn schwieg er. Seine Augen eines Kalbes auf Stielen.
Jenny Kind!
Thekla Da war's vorbei. Ich wieder frei.
Jenny Verwische Tilmann das Bild des Freundes nicht.
Thekla So wenig wie mein eigenes hochheiliges. In meines Bruders Vorstellung
bleiben wir das Brautpaar auf ein Postament hochgestellt. Ich spiele für ihn
die Untröstliche.
Carl Sternheim (1 april 1878 3 november 1942)
Uitvoering
van Burger Schippel in Heilbronn, 2007/2008