De Britse schrijfster E. L. James (pseudoniem van Erika Leonard) werd op 4 april 1963 in Buckinghamshire als Erika Mitchell geboren.  Zie ook alle tags voor E. L. James op dit blog.

Uit: Fifty Shades of Grey

“I know nothing about him,” I murmur, trying and failing to suppress my rising panic.
“The questions will see you through. Go. It’s a long drive. I don’t want you to be late.”
“Okay, I’m going. Get back to bed. I made you some soup to heat up later.” I stare at her fondly. Only for you, Kate, would I do this.
“I will. Good luck. And thanks, Ana—as usual, you’re my lifesaver.”
Gathering my backpack, I smile wryly at her, then head out the door to the car. I cannot believe I have let Kate talk me into this. But then Kate can talk anyone into anything. She’ll make an exceptional journalist. She’s articulate, strong, persuasive, argumentative, beautiful—and she’s my dearest, dearest friend.
The roads are clear as I set off from Vancouver, Washington, toward Interstate 5. It’s early, and I don’t have to be in Seattle until two this afternoon. Fortunately, Kate has lent me her sporty Mercedes CLK. I’m not sure Wanda, my old VW Beetle, would make the journey in time. Oh, the Merc is a fun drive, and the miles slip away as I hit the pedal to the metal.
My destination is the headquarters of Mr. Grey’s global enterprise. It’s a huge twenty-story office building, all curved glass and steel, an architect’s utilitarian fantasy, with GREY HOUSE written discreetly in steel over the glass front doors. It’s a quarter to two when I arrive, greatly relieved that I’m not late as I walk into the enormous—and frankly intimidating—glass, steel, and white sandstone lobby.

Behind the solid sandstone desk, a very attractive, groomed, blonde young woman smiles pleasantly at me. She’s wearing the sharpest charcoal suit jacket and white shirt I have ever seen. She looks immaculate.”
 

E. L. James (Buckinghamshire, 4 april 1963)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson) werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zie ook alle tags voor Maya Angelou op dit blog.

Remembrance

Your hands easy
weight, teasing the bees
hived in my hair, your smile at the
slope of my cheek. On the
occasion, you press
above me, glowing, spouting
readiness, mystery rapes
my reason

When you have withdrawn
your self and the magic, when
only the smell of your
love lingers between
my breasts, then, only
then, can I greedily consume
your presence.

Refusal

Beloved,
In what other lives or lands
Have I known your lips
Your Hands
Your Laughter brave
Irreverent.
Those sweet excesses that
I do adore.
What surety is there
That we will meet again,
On other worlds some
Future time undated.
I defy my body's haste.
Without the promise
Of one more sweet encounter
I will not deign to die.

Maya Angelou (Saint Louis, 4 april 1928)

De Duitse schrijver, dichter en graficus Wolfgang Windhausen werd geboren op 4 april 1949 in Duderstadt. Zie ook alle tags voor Wolfgang Windhausen op dit blog.

Uit: Geheimnisvolles Tibet - geschundenes Land!

„Nachdem wir es uns in unserem Abteil bequem gemacht hatten, wurden auch wieder die

Begrüßungsblumen von der Schaffnerin abgeräumt.

Diese zierten dann am nächsten Morgen die Restauranttische. Zum Chinesischen Frühstück

begaben wir uns in den Restaurantwagen und waren tief beeindruckt von dieser Höhenlandschaft mit

ihrem unnatürlich blauen Himmel. Gelegentlich konnten wir Herden wilder Esel, Gazellen und Yaks

sehen, eine der Hauptnahrungsquellen der Tibeter, die in dieser kargen Landschaft noch leben können.

Am frühen Vormittag erreichten wir Golmud, unser erster und einziger Halt. Beim Verlassen des Zuges merkten wir körperlich schon die Höhe. Die Stecke von Golmud nach Lhasa führt über knapp

zweitausend Brücken, Tunnel und Viadukte, eine Zahl die beeindruckt und uns die Dimension dieser

Strecke erneut vor Augen führt. Die Volksrepublik China investierte mehr als 33 Milliarden Euro in

dieses Prestigeobjekt, das nach Aussagen von Fachleuten keinen erkennbaren wirtschaftlichen Wert

hat. Die Chinesen nutzen die Eisenbahn um das Militär nach Tibet zu bekommen. Das funktioniert auf

dem Schienenweg besser und schneller als auf der Strasse.

Zur Sicherung der Bahntrasse wurden Zehntausende von Kühlstäben entlang der Strecke eingebaut, die, analog der Ölpipeline-Kühlung in Alaska, den Boden mit einem Kühlmittel vor Temperaturschwankungen bzw. Erwärmung durch den Zug und die Globale Erderwärmung schützen. Als eine weitere Schutzmaßnahme wurden quadratische Flächen mit einer Steinumrandung über weite Flächen an der Trasse in Handarbeit angelegt. In ihnen bricht sich der immer über die Landschaft fegende Wind, formt kleine Wirbel und soll so den Untergrund kühlen.“

Wolfgang Windhausen (Duderstadt, 4 april 1949)

Duderstadt 

De Nederlandse dichter en schilder Marko Klomp werd geboren op 4 april 1974 in Goes. Zie ook alle tags voor Marko Klomp op dit blog.

Masqué

De vlucht als het drama verslecht

achter de mombakkes schuilgaan

in de mist van de façade afgedaan

ware gezicht verscholen opgelegd

Zogenaamd, voldaan

of in tranen volgelegd

levendig aangehecht

met de rol meegaan

De hamer van de dagen

anoniem waarop

de klap wordt afgedragen

Valt minder op

spijkers ingeslagen

met verlopen kop

Scherpte

Het sarcasme vanbinnen spuit zich door
de tunnel van het excuus:

Wie zich inlaat
met scherpte
schrijft met
glasscherven
tussen de vingers

Marko Klomp (Goes, 4 april 1974)

De Franse schrijfster Marguerite Duras (pseudoniem van Marguerite Donnadieu) werd geboren op 4 april 1914 in Gia Dinh, Indochina (nu Vietnam). Zie ook alle tags voor Marguerite Duras op dit blog.

Uit: L'amant

“Un jour, j'étais âgé déjà, un homme est venu vers moi et m'a dit : " Je vous ai connu lorsque vous étiez petit, et je vous trouve toujours aussi mignon ".

Que répondre à ce genre de compliments ?

Il m'arrive souvent de penser à cette situation. Pourquoi ? Je ne sais pas.

Pourtant, à dix-huit ans, j'avais l'impression d'être déjà vieux, Peut-être comme tout le monde. Cette impression de vieillissement a été brutale, j'avais le regard triste des gens croisés dans mes lectures

Et cela ne m'inquiétait pas du tout, car je n'ai jamais trop aimé, ni mon enfance, ni mon adolescence. Aujourd'hui, j'ai un visage lacéré de rides, mais il a gardé les contours rappelant ma jeunesse. J'ai quinze ans et demi, c'est le passage d'un bac, la traversée de la Touque, entre Trouville et Deauville,

Je rêve ne pas être là. J'ai quinze ans et demi et suis dans un pays imaginaire. Il n'y a pas de saisons dans ce pays-là, il fait chaud, toujours chaud, c'est monotone à la fin... Je suis dans une pension, et là je mange, et là je dors. Ma mère est institutrice et moi, je suis son élève. Mon petit frère n'a pas pu faire Des études comme moi, sauf la comptabilité, et ma mère en a beaucoup souffert.

Mon autre frère, l'ainé de la famille, pour faire les siennes, est parti, très loin de nous.

Il nous a quittés. On fit comme s'il n'existait plus, on l'oublia même lorsque maman acheta la concession. Nous mangions à notre faim, nous étions blancs. Lorsque j'ai eu dix-huit ans, il m'est arrivé quelque chose. La nuit, c'était la nuit. J'avais peur de tout et de moi aussi. Dans ma tête, ça se portait sur mon frère aîné, mes idées se perdaient dans des interdits inouïs. Je voulais voir ma mère n'aimer que deux personnes : moi et mon petit frère.”

Marguerite Duras (4 april 1914 – 3 maart 1996)
Cover

De Fins-Zweedse dichteres Edith Irene Södergran werd geboren in Sint-Petersburg op 4 april 1892. Zie ook alle tags voor Edith Södergran op dit blog.

Moment Image

The Bolsheviks’ victory is very fast,
but we will get there before them, for this is the last one.
The reins we will loosen from life,
the muzzle we will remove from humanity.
Magnificent beast, you have come of age.

My Artificial Flowers

My artificial flowers
I send them to you.
My small bronze lions
I set up at your door.
I myself sit down on the steps --
a lost oriental pearl
in the big city’s noisy sea.

Edith Södergran (4 april 1892 - 24 juni 1923)

Portret door Tonie Roos, 1994

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e april ook mijn blog van 4 april 2012 deel 2.

04-04-2013 om 18:53 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Charles Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) werd geboren in Leuven op 3 april 1952. Zie ook alle tags voor Charles Ducal op dit blog.

In de marge

Zij zitten hoog, op dunne banden,
in de marge van het verkeer. Hun strook
is niet ingelijfd, zij zijn op weg
in een tragere eeuw, missen de koorts

de wereld bijtijds te bestrijken,
de verte aanwezig te rijden, breed en brutaal.
De auto is jong, zingt de werkelijke taal.
Op de fiets komt men nergens. In ijdel

evenwicht sturen dichters hun hoogmoed
de marge in, waar God nog bestaat,
en zingen daarboven, met dunne halzen,
iets duurs op de rand van de taal.

Haas

Het veld was modder. Ik meed de wegen.
Regen waste het avondlicht schoon.
Prikkeldraad aan de rand sloot te hoog
om de verte tegen te spreken.

Ik had zoveel jeugd bij te benen,
angst stuwde op in mijn bloed,
kreeg snelheid, werd overmoed.
De wind hield zijn honden geketend.

Haas is een hartslag op lopers,
een springveer door hoepels van licht.
Ik liep. Ik zag niet de strik.
Ik werd wakker in de handen van stropers.

Charles Ducal (Leuven, 3 april 1952)

De Nederlandse schrijver, dichter en columnist Adriaan Jaeggi werd geboren op 3 april 1963 in Wassenaar. Zie ook alle tags voor Adriaan Jaeggi op dit blog.

Uit: De tol van de roem

„Ik vind ze aardig, je ouders’ zei Marije.
Ik kon niet anders dan ja zeggen.
‘Waarom heb je me nooit eerder voorgesteld?
Was je bang dat ze me niet leuk zouden vinden?’
Ik lachte. Ze had mijn vader en vooral mijn moeder volledig ingepakt. Marije was precies het meisje dat ouders zich wensen als schoondochter. Knap op een beschaafde manier, lief en met een goede baan, zonder daar al te trots op te zijn. Maar het was moeilijk om dat aan haar uit te leggen zonder het neerbuigend te laten klinken.
‘Ach,’ zei ik, ‘het heeft ook tien jaar geduurd voor ze voor het eerst naar me kwamen luisteren.’
‘Ja, dat zei je vanmiddag al. Is daar een reden voor? Ik bedoel… je vindt het vast vervelend.’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Een beetje. Ik heb ze nooit duidelijk kunnen maken wat muziek voor me betekent. Wat het is om te spelen. Waarom weet ik niet.’
‘Heb je het wel geprobeerd?’
‘Af en toe Maar als ik erover begon zag ik altijd die blik in hun ogen, als toen ik thuiskwam van de kleuterschool en mijn eerste vinger verftekening liet zien. Op zo’n moment zijn ouders heel trots op je, maar ze gaan er toch niet van uit dat je de rest van je leven door wilt gaan met vingerverven.’
Marije schoot in de lach. ‘Vingerverven. Nou maak je het zelf belachelijk . Zo kan ik het ook moeilijk serieus nemen.’
‘O, ik weet best dat er belangrijker dingen zijn dat trompet spelen. Ik zou alleen niet weten wat.’
Ik zag hoe ze haar gezicht half naar me toe draaide. Het licht van het dashboard scheen groen op haar voorhoofd. “

Adriaan Jaeggi (3 april 1963 – 10 juni 2008)

De Vlaamse schrijver Pieter Aspe (pseudoniem van Pierre Aspeslag) werd geboren in Brugge op 3 april 1953. Zie ook alle tags voor Pieter Aspe op dit blog.

Uit: Blauw Bloed

“Diana  Delanghe, want zo heette ze officieel, betrok een appartement in de Witte Leertouwersstraat op loopafstand van de Coupure, waar Marcus Heydens naar alle waarschijnlijkheid zelfmoord had gepleegd. Het was een trieste buurt. De mensen bleven er wonen omdat er elders geen plaats voor hen was. Het pand in kwestie was een krot met een trapgevel dat onlangs als beschermd monument was geklasseerd en dringend aan renovatie toe was, maar daar had de eigenaar geen oren naar. Hij bleef de huur opstrijken en wachtte geduldig af tot de overheid met een interessant voorstel over de brug zou komen.

Die kans was klein want in de Witte Leertouwersstraat kwamen geen toeristen. Het vervallen monument had daarom geen enkele economische waarde. Van In raadpleegde de naamplaatjes die slordig naast de belknoppen waren aangebracht.

Dat van Diana viel op omdat het nog sneeuwwit was en er Heydens op stond in plaats van Delanghe.

“Ik denk dat ze op de tweede verdieping woont”, zei hij tegen Versavel.

Een van de overburen, een slome veertiger met een uitgezakte bierbuik, observeerde de politionele actie van achter het raam van zijn woning. Toen Van In bij Diana Delanghe aanbelde, riep hij zijn vrouw erbij. Hoewel het mens in de keuken aardappelen aan het schillen was – dat deed ze zittend vanwege haar spataderen – reageerde ze meteen op het verzoek van haar man.

“Ik heb je toch gezegd dat ze iets zouden ondernemen tegen dat tuig van hier rechtover.” De vrouw veegde haar aardappelschiller schoon aan haar schort. Wat moest ze daarop zeggen?

Dat de aangetekende brief die haar man vorig jaar aan het college van burgemeester en schepenen had gericht en waarop nooit een antwoord was gekomen, hoogstwaarschijnlijk niets te maken had met de politiewagen die nu voor de deur stond? Nee,  als ze dat onder zijn neus zou wrijven, zou hij kwaad worden en kreeg ze weer slaag. Dat gebeurde steeds vaker sinds hij zijn baan was kwijtgeraakt.

“Ik hoop dat ze die vuile profiteurs meteen het land uitzetten.”

Pieter Aspe (Brugge, 3 april 1953)

Cover

De Nederlandse dichter en schrijver Frederik van Eeden werd geboren in Haarlem op 3 april 1860. Zie ook alle tags voor Frederik van Eeden op dit blog.

Uit: De kleine Johannes

„Hij dacht aan de diepte van het stille, heldere water voor zich, - hoe gezellig het daar moest zijn, tusschen die waterplanten, in dat vreemde schemerlicht, en dan weer aan de verre, prachtig gekleurde wolken die boven de duinen zweefden, – wat daar wel achter zou zijn en of het heerlijk zou zijn daarheen te kunnen vliegen. Als de zon juist was ondergegaan, stapelden de wolken zich daar zóó opeen, dat ze den ingang van een grot schenen te vormen en in de diepte van die grot schitterde het dan van zachtrood licht. Dat was wat Johannes verlangde. Kon ik daarin vliegen! dacht hij dan. Wat zou wel daar achter zijn? Zou ik daar eenmaal, eenmaal kunnen komen?.....

Maar hoe dikwijls hij dat wenschte, telkens viel de grot in vale, donkere wolkjes uiteen, zonder dat hij er dichter bij konde komen. Dan werd het koud en vochtig aan den vijver en hij moest weêr zijn donker slaapkamertje in het oude huis gaan opzoeken.

Hij woonde daar niet geheel alleen; hij had een vader, die hem goed verzorgde, een hond die Presto en kat die Simon heette. Natuurlijk hield hij van zijn vader het meest, maar Pestro en Simon achtte hij volstrekt niet zooveel beneden hem, als een groot mensch dat zou doen. Hij vertrouwde zelfs meer geheimen aan Presto dan aan zijn vader, en voor Simon gevoelde hij een eerbiedig ontzag. Nu, dat was geen wonder! Simon was een groote kat met glanzig zwart vel en een dikken staart. Men kon hem aanzien dat hij volkomen overtuigd was van zijn eigen grootheid en wijsheid. Hij bleef altijd even deftig en voornaam, zelfs als hij zich verwaardigde even met een rollende kurk te spelen, of achter een boom een vergeten haringkop op te knauwen. Bij de dolle uitgelatenheid van Presto kneep hij minachtend de groene oogen toe en dacht: Nu ja! Die honden weten niet beter.

Begrijpt ge nu dat Johannes ontzag voor hem had? - Met den kleinen bruinen Presto ging hij veel vertrouwelijker om. Het was geen mooi of voornaam, maar een bizonder goedig en schrander hondje, dat nimmer verder dan twee pas van Johannes weg te krijgen was en geduldig zat te luisteren naar de mededeelingen van zijn meester.“

Frederik van Eeden (3 april 1860 – 16 juni 1932)

De Duitse dichter Peter Huchel werd geboren in Lichterfelde bij Berlijn op 3 april 1903. Zie ook alle tags voor Peter Huchel op dit blog.

Die Magd

Klaubholz hat sie im Wald geknackt,
die Kiepe mit Kienzapf gepackt.
Sie hockt mich auf und schürzt sich kurz,
schwankt barfuß durch den Stoppelsturz.

Im Acker knarrt die späte Fuhr.
Die Nacht pecht schwarz die Wagenspur.
Die Geiß, die zottig mit uns streift,
im Bärlapp voll die Zitze schleift.

Exil

Am Abend nahen die Freunde,
die Schatten der Hügel.
Sie treten langsam über die Schwelle,
verdunkeln das Salz,
verdunkeln das Brot
und führen Gespräche mit meinem Schweigen.

Draußen im Ahorn
regt sich der Wind:
Meine Schwester, das Regenwasser
in kalkiger Mulde,
gefangen
blickt sie den Wolken nach.

Geh mit dem Wind,
sagen die Schatten.
Der Sommer legt dir
die eiserne Sichel aufs Herz.
Geh fort, bevor im Ahornblatt
das Stigma des Herbstes brennt.

Sei getreu, sagt der Stein.
Die dämmernde Frühe
hebt an, wo Licht und Laub
ineinander wohnen
und das Gesicht
in einer Flamme vergeht.

Peter Huchel (3 april 1903 – 30 april 1981)

Rond 1947 

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e april ook mijn blog van 3 april 2012 deel 2.

03-04-2013 om 18:24 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver Thomas Glavinic werd geboren op 2 april 1972 in Graz. Zie ook alle tags voor Thomas Glavinic op dit blog.

Uit: Wie man leben soll

“Man liegt unbequem da. Wagt nicht, den steifgewordenen Arm unter dem Körper wegzuziehen. Man befürchtet, diese Bewegung könnte Claudia so verschrecken, daß sie sich die Sache noch einmal überlegt und Hals über Kopf zur Tür hinausstürzt. Doch das Risiko ist es wert. So bewegt man die Lippen auf jene des Mädchens zu. Dabei achtet man darauf, nicht zu hastig vorzugehen. Wenn endlich Mund auf Mund trifft, staunt man über den Eindruck, den diese Intimität erzeugt.

Vorsichtig schiebt man die Zunge in Claudias Mund, ohne sich vom Klopfen seines Herzens irritieren zu lassen. Man bemüht sich, daß es zu keiner Kollision der Gebisse kommt. In ›Das erste Mal‹ hat man gelesen, solches sei der Romantik des Moments abträglich und nur durch Lachen zu kompensieren. Das aber setzt ein gewisses Maß an bereits vorhandener Harmonie voraus. Und so lange ist man ja nicht zusammen. Drei Wochen, was ist das schon.

Beflissen vermeidet man ferner, der Geliebten in den Mund zu speicheln. Jedenfalls in übertriebenem Ausmaß. Ein wenig Speichel bringt Vertrautheit, doch dosis venenum facit.

Die Küsse sind lang und innig.

In regelmäßigen Abständen donnert Mutter mit ihrem Gipsarm, den sie einem Alkoholexzeß verdankt, gegen die versperrte Tür, um den Kindern keine Zeit für eine Schwängerung zu lassen. Vor Claudias Ankunft hat sie allen Ernstes behauptet, sie selbst müsse in diesem Fall für die Alimente aufkommen, da man noch unmündig sei, und daher solle man, wie sie sich ausdrückte, den Hengst im Stall lassen.

Man reagiert nicht. In Claudias Beisein will man der eigenen Mutter unterkühlt-lässig begegnen. Dies wird der Freundin das Gefühl vermitteln, einen reifen Partner gewählt zu haben, der sich wohltuend von den kreidewerfenden, kraftmeiernden und Allotria treibenden Kindsköpfen in ihrer Klasse unterscheidet.”

Thomas Glavinic (Graz, 2 april 1972)

De Franse schrijver Émile Zola werd geboren op 2 april 1840 te Parijs. Zie ook alle tags voor Émile Zola op dit blog.

Uit: La Fortune des Rougon

“Lorsqu’on sort de Plassans par la porte de Rome, située au sud de la ville, on trouve, à droite de la route de Nice, après avoir dépassé les premières maisons du faubourg, un terrain vague désigné dans le pays sous le nom d’aire Saint-Mittre.

L’aire Saint-Mittre est un carré long, d’une certaine étendue, qui s’allonge au ras du trottoir de la route, dont une simple bande d’herbe usée la sépare. D’un côté, à droite, une ruelle, qui va se terminer en cul-de-sac, la borde d’une rangée de masures ; à gauche et au fond, elle est close par deux pans de muraille rongés de mousse, au-dessus desquels on aperçoit les branches hautes des mûriers du Jas-Meiffren, grande propriété qui a son entrée plus bas dans le faubourg. Ainsi fermée de trois côtés, l’aire est comme une place qui ne conduit nulle part et que les promeneurs seuls traversent.

Anciennement, il y avait là un cimetière placé sous la protection de Saint-Mittre, un saint provençal fort honoré dans la contrée. Les vieux de Plassans, en 1851, se souvenaient encore d’avoir vu debout les murs de ce cimetière, qui était resté fermé pendant des années. La terre, que l’on gorgeait de cadavres depuis plus d’un siècle, suait la mort, et l’on avait dû ouvrir un nouveau champ de sépultures à l’autre bout de la ville. Abandonné, l’ancien cimetière s’était épuré à chaque printemps, en se couvrant d’une végétation noire et drue. Ce sol gras, dans lequel les fossoyeurs ne pouvaient plus donner un coup de bêche sans arracher quelque lambeau humain, eut une fertilité formidable. De la route, après les pluies de mai et les soleils de juin, on apercevait les pointes des herbes qui débordaient les murs ; en dedans, c’était une mer d’un vert sombre, profonde, piquée de fleurs larges, d’un éclat singulier. On sentait en dessous, dans l’ombre des tiges pressées, le terreau humide qui bouillait et suintait la sève.”

Émile Zola (2 april 1840 - 29 september 1902)

Paul Cézanne:“Paul Alexis lisant à Emile Zola”, 1869-1870

De joods-Hongaarse schrijver György Konrád werd geboren op 2 april 1933 in Berettyóújfalu (bij Debrecen). Zie ook alle tags voor György Konrád op dit blog.

Uit: Aphorism On The Durability Of Jews

“Jewish reflection bridges, links, comprehends through distancing, and easily swings up from the concrete to the abstract and back: it oscillates.

I see as Jewish this transcendent, surpassing passion, the ability of individuals to break away from their environment, to achieve distance, and to be able to view their own world ironically.

Jews are transcendent in a realistic way. They are not afraid to go past the given borders of the given world, they know there is more to it, they know people live beyond the hills as well.

It is an accommodating, polite, law-abiding non-conformity.

The spiritual basis: individuals having godly dignity of equal rank, integrity, inviolability, the idea of the unity of humanity, every person’s God is the same one.

For Jews, there is no intermediate metaphysical station between man and god, there is no god-man, no man become god.

That which is human should just stay that way.

Moses is a person, David is a person, Jesus is a person, all our fellow-men, all frail, and the truth of each one is partial.

And the messiah can let people await his arrival, he needn’t hurry.

A Jew doesn’t need to be religious; if he doesn’t believe, well then he doesn’t believe God, who is not human, but rather the eternal presence which sees and hears a person, even listens, God is spoken to by the religious.”

György Konrád (Berettyóújfalu, 2 april 1933)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anneke Claus werd geboren op 2 april 1979 in Doetinchem. Zie ook alle tags voor Anneke Claus op dit blog.

Trouwens

besta voor zeventig procent
uit water - u zegt: niets nieuws
onder de zon - u zegt: wij hebben
alle tijd, u neemt luchtig uw hoed af
op het zoveelste station, maar opgelet!
mijn vingers tegen licht gehouden
weten al van hun sterfelijkheid
straks liggen ze gevouwen
in mijn schoot - nog strelen ze
uw zachte huid, nog willen ze
om nieuw leven te planten
in dezelfde aarde wroeten
die hen verderop bedekken zal
het einde kent u wel uit uw
zorgvuldig weggestopte dromen
ik neem die trein en u blijft achter
op dat kolkende perron - ik gaf u
achteloos mijn sleutels, dat is al
pas als het fluitsignaal klinkt snapt u
het: u ziet mij voor het laatst achter
een boek verdwijnen - ik sla
verstrooid een bladzij om.

Anneke Claus (Doetinchem, 2 april 1979)

De Amerikaanse dichteres Anne Waldman werd geboren op 2 april 1945 in Millville, New Jersey. Zie ook alle tags voor Anne Waldman op dit blog.

Manatee/Humanity (Fragment)

sing manatee, manatee (you’d better praise all you can he said) all the trembling day

& passing before her captivity

                        reiterating a chant of manatee

I began

the manatee is found in shallow slow-moving rivers

the manatee moves in estuaries moves in saltwater bays

the manatee in moving moves gently

the manatee is to be found in canals & coastal areas

the manatee is a migratory animal

the manatee is gentle & slow moving

the manatee in slow-moving rivers slowly

the manatee is completely herbivorous

the West Indian manatee has no natural enemies

the manatee has no natural enemies but unnatural man

the manatee is constantly threatened by man unnaturally

man with his boats & plastic & attitude

the manatee often drowns in canal locks of man

man who makes no concession to manatee

the manatee dies in flood control structures

man who makes no concession to manatee nor cares of manatee

Anne Waldman (Millville, 2 april 1945)

De Italiaanse schrijver en avonturier Giacomo Girolamo Casanova werd geboren in Venetië op 2 april 1725. Zie ook alle tags voor Giacomo Casanova op dit blog.

Uit: The memoirs of Jacques Casanova de Seingalt (Vertaald door Arthur Machen)

“Bettina put on throughout the day a cheerful and happy look. In the evening she dressed herself for the ball; but suddenly an attack of sickness, whether feigned or real I did not know, compelled her to go to bed, and frightened everybody in the house. As for myself, knowing the whole affair, I was prepared for new scenes, and indeed for sad ones, for I felt that I had obtained over her a power repugnant to her vanity and self-love. I must, however, confess that, in spite of the excellent school in which I found myself before I had attained manhood, and which ought to have given me experience as a shield for the future, I have through the whole of my life been the dupe of women. Twelve years ago, if it had not been for my guardian angel, I would have foolishly married a young, thoughtless girl, with whom I had fallen in love: Now that I am seventy-two years old I believe myself no longer susceptible of such follies; but, alas! that is the very thing which causes me to be miserable.

The next day the whole family was deeply grieved because the devil of whom Bettina was possessed had made himself master of her reason. Doctor Gozzi told me that there could not be the shadow of a doubt that his unfortunate sister was possessed, as, if she had only been mad, she never would have so cruelly ill-treated the Capuchin, Prospero, and he determined to place her under the care of Father Mancia.

This Mancia was a celebrated Jacobin (or Dominican) exorcist, who enjoyed the reputation of never having failed to cure a girl possessed of the demon.”

Giacomo Casanova (2 april 1725 – 4 juni 1798)

Heath Ledger als Casanova in de gelijknamige film uit 2005

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e april ook mijn blog van 2 april 2012 deel 1 en ook deel 2.

02-04-2013 om 17:50 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen!

Noli me tangere door Antonio da Correggio, ca 1534

Am Ostermontage

Ev: Von den Jüngern die nach Emmaus gingen

Herr, eröffne mir die Schrift,
Deiner Worte Liebesmorgen,
Daß er leis' im Herzen trifft,
Was gewißlich drin verborgen.
Weiß es selber nicht zu finden,
Bin doch aller Hoffnung voll:
O, die Wolken werden schwinden,
Wenn die Sonne scheinen soll!

Soll der Glaube ferne sein,
Da die Liebe nicht verloren,
Da in Nächten stiller Pein
Mir die Hoffnung neu geboren?
Du mein Gott der Huld und Treue,
Den des Würmleins Krümmen rührt,
Hättest du umsonst die Reue
In dies starre Herz geführt?

Nein, mein Herr, das hast du nicht,
Deine Seelen sind dir teuer;
Wo nur noch ein Fünklein spricht,
Nahst du gern mit deinem Feuer.
O, ich fühl' es wohl, wie leise
Sich das neue Leben regt,
An der Gnade zarte Speise
Seine schwachen Lippen legt.

Manches ist mir wunderbar,
Manches muß mir dunkel scheinen;
Doch in deiner Liebe klar
Wird sich Alles freudig einen.
War der Nebel nur des Bösen,
Was als Nacht mich zagen ließ:
Wie sich meine Sünden lösen,
Tret' ich aus der Finsternis.

Herr, mit Tränen dank ich dir
Für dein übergnädig Walten,
Daß du deinen Glauben mir
In der Sünde vorenthalten:
Ach, ich hätte wie im Grimme
Neue Frevel nur erspäht,
Bis mir des Gewissens Stimme
Von dem Sturme überweht.

Deine Gnad' ist weich und warm,
Mag der Sorgfalt nicht entbehren,
Und mein Herz war kalt und arm
Solchen zarten Gast zu nähren.
Aber wie die Quellen springen,
Losgerissen von dem Weh,
Taucht sie sich mit milden Schwingen
In den heißen roten See.

Herr, ich habe viel geweint,
Daß ich oft wie zu zergehen
In der Seelennot gemeint,
Und wie ist mir heut' geschehen!
Daß ich gar so voll der Freuden
Und mich keine Angst bezwingt,
Ob mir gleich das alte Leiden
Riesig an die Seele dringt.

Und bei deinem heil'gen Buch,
Was mir heute fast wie offen,
Denk ich keinen einz'gen Fluch,
Kann nur lieben, kann nur hoffen,
Seh dich nur als Kindlein neigen,
Alles lieblich, alles lind;
Deine harten Worte schweigen,
Und ich weiß nicht, wo sie sind.

Das ist nur für diesen Tag,
O, viel anders wird es kommen;
Denn zu groß ist meine Schmach,
Solche Lust kann ihr nicht frommen;
Hast nur deinen Blitz gesendet,
Daß nicht irr' in meiner Pein
Ich mich wieder zugewendet
Dem verlaßnen Götzenhain.

Du unendlich süßes Glück,
Muß ich wieder dich verlieren,
Laß mir nur dein Bild zurück,
In dem Grolle mich zu rühren!
Oder, Herr, soll dieser Stunde
Überschwenglich Heil erstehn,
O, so laß des Grolles Wunde
Mir als Trauer offen gehn!

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Burg Hülshoff

Zie voor de schrijvers van de 1^e april ook mijn drie vorige blogs van vandaag.

01-04-2013 om 12:52 geschreven door Romenu  

De Tsjechische schrijver Milan Kundera werd geboren in Brno op 1 april 1929. Zie ook alle tags voor Milan Kundera op dit blog.

Uit: Immortality (Vertaald door Peter Kussi).

“I think, therefore I am is the statement of an intellectual who underrates toothaches. I feel, therefore I am is a truth much more universally valid, and it applies to everything that's alive. My self does not differ substantially from yours in terms of its thought. Many people, few ideas: we all think more or less the same, and we exchange, borrow, steal thoughts from one another. However, when someone steps on my foot, only I feel the pain. The basis of the self is not thought but suffering, which is the most fundamental of all feelings. While it suffers, not even a cat can doubt its unique and uninterchangeable self. In intense suffering the world disappears and each of us is alone with his self. Suffering is the university of egocentrism.”

(…)

“Just imagine living in a world without mirrors. You'd dream about your face and imagine it as an outer reflection of what is inside you. And then, when you reached forty, someone put a mirror before you for the first time in your life. Imagine your fright! You'd see the face of a stranger. And you'd know quite clearly what you are unable to grasp: your face is not you.”

Milan Kundera (Brno, 1 april 1929)

De Russische schrijver Nikolaj Vasiljevitsj Gogol werd geboren in Poltawa, Oekraïne, op 1 april 1809. Zie ook alle tags voor Nikolaj Gogol op dit blog.

Uit: The Overcoat (Vertaald door Constance Garnett)

“In the department of -- but it is better not to mention the department. There is nothing more irritable than departments, regiments, courts of justice, and, in a word, every branch of public service. Each individual attached to them nowadays thinks all society insulted in his person. Quite recently a complaint was received from a justice of the peace, in which he plainly demonstrated that all the imperial institutions were going to the dogs, and that the Czar's sacred name was being taken in vain; and in proof he appended to the complaint a romance in which the justice of the peace is made to appear about once every ten lines, and sometimes in a drunken condition. Therefore, in order to avoid all unpleasantness, it will be better to describe the department in question only as a certain department.

So, in a certain department there was a certain official -- not a very high one, it must be allowed -- short of stature, somewhat pock-marked, red-haired, and short-sighted, with a bald forehead, wrinkled cheeks, and a complexion of the kind known as sanguine. The St. Petersburg climate was responsible for this. As for his official status, he was what is called a perpetual titular councillor, over which, as is well known, some writers make merry, and crack their jokes, obeying the praiseworthy custom of attacking those who cannot bite back.

His family name was Bashmatchkin. This name is evidently derived from "bashmak" (shoe); but when, at what time, and in what manner, is not known. His father and grandfather, and all the Bashmatchkins, always wore boots, which only had new heels two or three times a year. His name was Akakiy Akakievitch. It may strike the reader as rather singular and far-fetched, but he may rest assured that it was by no means far-fetched, and that the circumstances were such that it would have been impossible to give him any other.

This is how it came about.”

Nikolaj Gogol (1 april 1809 – 4 maart 1852)

De Nederlandse schrijver Arnold Aletrino werd geboren in Amsterdam op 1 april 1858. Zie ook alle tags voor Arnold Aletrino op dit blog.

Uit: Een Achtermiddag

“In de doffe loomheid na het koffiedrinken was hij neêrgevallen in zijn luien stoel, niet in staat om te gaan werken en in de trage, lauwe kamerlucht had hij zich langzamerhand machteloos gevoeld om op te staan en hij was blijven droomen, wezenloos en zwaar, in de vage drijving van zijn gedachten, deinend als de wolken tabaksdamp, die laag in de kamer hingen.

Onder den verdrietigen invloed van den regenachtigen Octoberdag, was zijn moedelooze bui der laatste dagen tot een uitbarsting gekomen, hem krachteloos makend en lam.

Vreemd waren die buien niet voor hem. Soms duurden ze weken achtereen eentonig-grijs en maakten hem onmachtig om te denken. Dan verdwenen zij plotseling en hij voelde zich weêr als te voren; alleen bleef er een zekere vermoeidheid achter, alsof hij dagen lang ziek was geweest.

In het sombere licht van een dreigende regenbui, dreef in zijn kamer een donzige schemer, stil en droomerig glijdend over de meubelen.

Alleen bij de vensters stond een waterig, geel licht, vreemd afschijnend van een zonnige wolkplek, valsch klinkend tegen den doffen toon der schemering.

Een fijne regen begon te vallen, dun, stoffig zilverachtig zwevend in den gelen lichtveeg, die schuin over de natte straat en de glimpende daken aan de overzij heenstreek.

En onder de tintelende, geluidlooze trilling van den regen, loste langzaam de gele glans bij de vensters op in het donzige licht dat donker uitzweefde in den kamer. Buiten trok de goude glans onmerkbaar op naar de lucht waar alleen nog een heldere, witte wolk afplekte tegen het dikke grauw er omheen.

Op eens herinnerde die vreemde lichtglans hem aan jaren geleden. 't Was een winderige zomerdag. Hij reed met zijn moeder en zuster in een boeren rijtuigje over den naakten weg tusschen groote veenplassen.”

Arnold Aletrino (1 april 1858 - 17 januari 1916)

Zelfportret

De Nederlandse dichter en journalist Max Nord werd geboren in Gorinchem op 1 april 1916. Zie ook alle tags voor Max Nord op dit blog.

Droom

Ik droomde moe: ik was zo stil als oud,

ik wist alleen: nooit zal ik alles weten,

mijn handen waren van verwachting koud.

Toen trad zij binnen die 'k niet kan vergeten,

zij lachte en haar lach was mij vertrouwd,

zij heette zoals zij alleen kan heten.

Ik riep haar, nam haar slanke bruine hand,

oud was ik zeer, zij was zo jong gebleven

als mijn herinnering, en op de rand

en op de ijle rand van dood en leven

liep ik opnieuw met haar, als eens aan 't strand

waarvan ik door haar sterven was verdreven.

Max Nord (1 april 1916 - 28 februari 2008)

Gorinchem 

De Zwitserse schrijver en dichter Urs Allemann werd geboren op 1 april 1948 in Schlieren. Zie ook alle tags voor Urs Allemann op dit blog.

Sapphisch die sechste

Unsre Lippen fremd ineinander rollen

früh Gedächtnistöter in Zauberschläuchen

Steine Brutmaschinen ins Leere schlagen

rosige Brüller

wären Hölzer schraubten die Euterteile

um das Rindenfenster im Stamm des Bolzen-

spürgeräts betörender Rauch der leuzer-

reissenden Buhlen

Gliederschwere schlafender Boote Küste

Mädchen Böcke fauchende Mäuler keimten

Schlummerfisteln ferne der Wanderscholle

lyrisches Ätzen

Urs Allemann (Schlieren, 1 april 1948)

01-04-2013 om 12:39 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Rolf Hochhuth werd geboren op 1 april 1931 in Eschwege. Zie ook alle tags voor Rolf Hochhuth op dit blog en ook mijn blog van 1 april 2011.

Uit: Der Stellvertreter

FONTANA: Reden wir realistisch. Ich frage dich als Mitarbeiter des  Staatsekretariats: Wie könnte der Papst, ohne seine Neutralitätspolitik zu  revidieren, Hitler zwingen, die Juden nicht zu deportieren?
RICCARDO: Indem er die Tatsache ausnutzt, daß Hitler seinen Einfluß  fürchtet. Hitler hat nicht aus Frömmigkeit für die Dauer seines Krieges  alle Maßnahmen gegen die Kirche untersagt.
FONTANA: Das kann sich täglich ändern. Wie viele Priester hat er schon  umgebracht!
RICCARDO (sehr leidenschaftlich): Ja! – und trotzdem kündigt Rom ihm  nicht die Freundschaft! Warum? Weil Rom sich gar nicht angegriffen  fühlt? So ist es doch: der Papst sieht weg, wenn man in Deutschland  seinen Bruder totschlägt. Priester, die sich dort opfern, handeln nicht auf  Geheiß des Vatikans – sie verstoßen eher gegen sein Prinzip der Nicht- einmischung. Da sie von Rom verlassen sind, so wird ihr Tod auch nicht  als Sühne für die Schuld Roms verrechnet werden. Solange Rom erlaubt,  daß seine Priester noch für Hitler beten ... noch beten für diesen Mann! –  solange ...
FONTANA: Bitte, bleib sachlich: Warum unterschlägst du die Proteste des  Bischofs von Münster!
RICCARDO: O Vater, Galens Beispiel gibt mir ja recht! Er protestierte  Mitten in Deutschland gegen die Mörder – im Sommer einundvierzig,  Hitlers Ruhm stand im Zenit, und siehe da: man ließ ihm volle Redefreiheit. Nicht eine Stunde war er in Haft! Und sein Protest bewirkte, daß  die Kranken nicht mehr ermordet werden. Nur ein Bischof mußte sich  erheben – und Hitler schreckte schon zurück. Warum? – Weil er den Papst  fürchtete, den Papst, der Galens Reden nicht einmal unterstützt hat!
[...]
Und meine Frage: Warum ist Galen nicht auch für die Juden eingetreten?  Weil die Geisteskranken getauft sind? Eine entsetzliche Frage, Vater,  geben wir das zu.

FONTANA: Riccardo! – Richte nicht. Du wagst es, einem Bischof vor-  zuwerfen, daß er für Juden nicht ebenso sein Leben einsetzt wie für  Christen? Weißt du, Riccardo, was dazu gehört, sein Leben einzusetzen?  Ich habe es im Krieg erfahren.”

Rolf Hochhuth (Eschwege, 1 april 1931)

In 1963

De Griekse dichteres Maria Polydouri werd geboren op 1 april 1902 in Kalamata. Zie ook alle tags voor Maria Polydouri op dit blog.

SANATORIUM

Let the day die now, with its light.

Why is the night so slow in coming?

In the shadows of the pines an armchair

awaits me.

In the wards the lights will go out,

and sleep will come like a swooning.

An empty bed, here, makes

no impression.

Darkness will enfold me and, as

I become entangled in deep shadows,

I'll believe I'm once again something

of this world.

The night will deepen in terror

when the wind arrives suddenly.

The eucalyptus will shake out its tresses

along with the secrets of dreams.

Vertaald door Katharine F. Pantzer

Maria Polydouri (1 april 1902 – 30 april 1930)

De Engelse journalist en schrijver Edgar Wallace werd geboren in Greenwich op 1 april 1875. Zie ook alle tags voor Edgar Wallace op dit blog.

Uit: King Kong (samen met Merian C. Cooper)

 “Everybody around the dock—and lemme tell you there’re some smart men around here even if they ain’t got such high and mighty jobs—everybody around the dock says it’s crazy. Take the cargo this Denham’s stowed away! There’s stuff down there I can’t believe yet, and I seen it go aboard with my own two eyes. And take the crew! It’s three times too big for the ship. Why it’ll take shoe horns to fit ’em all in!”
He paused but only for breath. Plainly he was prepared to bark out an interminable succession of charges against the Wanderer. Before he could re-open his critical barrage, however, a young authoritative voice put a permanent stop to it.
“Hey, on the gangway there! What do you want?”
Weston looked up toward the low deck rail amidship. Light streaming from a cabin astern and higher up outlined a figure; and in the illumination Weston felt sure, from Denham’s descriptions, that he was seeing the Wanderer’s personable first mate. There, unmistakably, was the long, young body Denham had praised. There were the reckless eyes, the full strong mouth. Weston, whose experiences had taught him to guard against spontaneous regard for any stranger, however personable, yielded for once to a swift liking. There, he admitted, was as pleasant a young fellow as a man could hope to meet—as any woman could hope to meet, he added, on second glance.
“What do you want?” the brisk demand came down a second time as Weston made his inspection.
“Want to come aboard, Mister Driscoll,” Weston replied; and grown a little more cheerful because of his liking for the mate he began a cautious ascent of the wet and slippery gangway.
“Oh, you must be Weston.”
“Broadway’s one and only,” Weston admitted. “Weston, the ace of theatrical agents, even if,” he added as he began to puff a little from the ascent, “my wind is not what it used to be.”

Edgar Wallace (1 april 1875 – 10 februari 1932)

Cover DVD 

De Engelse dichter en schrijver John Wilmot, 2e graaf van Rochester werd geboren in Ditchley, Oxfordshire, op 1 april 1647. Zie ook alle tags voor John Wilmot op dit blog.

The Dying Lover

I cannot change, as others do,
Though you unjustly scorn;
Since that poor swain that sighs for you,
For you alone was born.
No, Phyllis, no, your heart to move
A surer way I'll try:
And to revenge my slighted love,
Will still love on, will still love on, and die.

When, killed with grief, Amintas lies
And you to mind shall call,
The sighs that now unpitied rise,
The tears that vainly fall,
That welcome hour that ends this smart
Will then begin your pain;
For such a faithful tender heart
Can never break, can never break in vain.

John Wilmot (1 april 1647 – 26 juli 1680)

Johnny Depp in de film The Liberine (The story of John Wilmot), 2004

De Duitse schrijver Carl Sternheim werd als zoon van een joodse bankier geboren op 1 april 1878 in Leipzig. Zie ook alle tags voor Carl Sternheim op dit blog.

Uit: Bürger Schippel

“Thekla, (ganz blond, tritt von links ein) Bist du allein, Jenny? Um Mitternacht höre ich vom Zaun her, sehe einen Schatten, eine Mannsgestalt gebückt.

Jenny Thekla!

Thekla Gebückt eine Ewigkeit lang, die ich hinstarre. Der Kerl hat mich bemerkt, rührt sich nicht. Schließlich, ihm aus seiner Lage zu helfen, trete ich zurück. Fort ist er. Wer war's?

Jenny Wer grade für dich schwärmt.

Thekla Warum in schwarzer Nacht wie ein Dieb her und weg?

Jenny Du hast dich getäuscht. Dir steckt Adolfs Tod noch in den Gliedern.

Thekla Sprich von Naumann nicht mehr in solchem Sinn. Er war mein Verlobter, ein schreckliches Wesen. Ich krümmte mich unter seiner Geradheit.

Jenny Jetzt ruht er in Frieden. Die Männer werden gleich vom Begräbnis zurück sein. Ob es geklungen hat: »Wie sie so sanft ruhen« – ohne des Begrabenen Tenor?

Thekla Dieser Morgen! Da es feststand, er ist Staub. Die Freude darüber besiegte das Grauen vor dem nächtlichen Spuk.

Jenny Du dachtest einst besser von Naumann.

Thekla Ein Juniabend entschied. Wir beiden allein. Ich angefüllt von Glück, ihm als dem Weltall hingegeben. Das Wort mußte er sprechen, Zeichen geben, ich hätte ihn überschüttet. Blödsinn schwieg er. Seine Augen eines Kalbes auf Stielen.

Jenny Kind!

Thekla Da war's vorbei. Ich wieder frei.

Jenny Verwische Tilmann das Bild des Freundes nicht.

Thekla So wenig wie mein eigenes hochheiliges. In meines Bruders Vorstellung bleiben wir das Brautpaar auf ein Postament hochgestellt. Ich spiele für ihn die Untröstliche.”

Carl Sternheim (1 april 1878 – 3 november 1942)

Uitvoering van ”Burger Schippel” in Heilbronn, 2007/2008

01-04-2013 om 12:36 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Edmond Eugène Alexis Rostand werd geboren in Marseille op 1 april 1868. Zie ook alle tags voor Edmond Rostand op dit blog.

Hymne au soleil

Je t'adore, Soleil ! ô toi dont la lumière,
Pour bénir chaque front et mûrir chaque miel,
Entrant dans chaque fleur et dans chaque chaumière,
Se divise et demeure entière
Ainsi que l'amour maternel !

Je te chante, et tu peux m'accepter pour ton prêtre,
Toi qui viens dans la cuve où trempe un savon bleu
Et qui choisis, souvent, quand tu veux disparaître,
L'humble vitre d'une fenêtre
Pour lancer ton dernier adieu !

Tu fais tourner les tournesols du presbytère,
Luire le frère d'or que j'ai sur le clocher,
Et quand, par les tilleuls, tu viens avec mystère,
Tu fais bouger des ronds par terre
Si beaux qu'on n'ose plus marcher !

Gloire à toi sur les prés! Gloire à toi dans les vignes !
Sois béni parmi l'herbe et contre les portails !
Dans les yeux des lézards et sur l'aile des cygnes !
Ô toi qui fais les grandes lignes
Et qui fais les petits détails!

C'est toi qui, découpant la soeur jumelle et sombre
Qui se couche et s'allonge au pied de ce qui luit,
De tout ce qui nous charme as su doubler le nombre,
A chaque objet donnant une ombre
Souvent plus charmante que lui !

Je t'adore, Soleil ! Tu mets dans l'air des roses,
Des flammes dans la source, un dieu dans le buisson !
Tu prends un arbre obscur et tu l'apothéoses !
Ô Soleil ! toi sans qui les choses
Ne seraient que ce qu'elles sont !

Edmond Rostand (1 april 1868 – 2 december 1918)

De Zwitserse dichter, schrijver en vertaler Armel Guerne werd geboren in Morges op 1 april 1911. Zie ook alle tags voor Armel Guerne op dit blog.

L’âge d’or 

Un jour jadis quand le ciel reposait sur la terre
En faisant d’elle, à cet endroit, un paradis
Dont personne en vivant n’a perdu la mémoire,
Avec l’arbre debout, le serpent et le fruit
Qui n’a cessé, depuis, de tomber à l’abîme
Et de le recreuser :  un jour jadis, la terre
Avait le ciel pour capitale et pour maison.
Nul ne l’oublie et nul pourtant ne le sait plus :
Car en voulant, par sûreté, se faire un toit
Du monde où l’on vivait, on a fait un tombeau.

Armel Guerne (1 april 1911 – 9 oktober 1980)

De Duitse dichter Friedrich Güll werd geboren op 1 april 1812 in Ansbach. Zie ook alle tags voor Friedrich Güll op dit blog.

Abendgebet

Die Sonne hat uns gute Nacht gegeben;
Die Schafe ziehen heim in's stille Haus,
Kein Vogel mag den Flügel mehr erheben,
Sie schlafen alle, und ihr Lied ist aus.
Nun leg' auch ich mich hin zur Ruh'
Und schließ' die müden Augen zu.

Ich bin noch schwach, ich bin noch klein,
Du, guter Gott, wirst bei mir sein,
Dann fürcht' ich nicht die finst're Zeit,
Ich weiß, mir widerfährt kein Leid.
Dann täum' ich, was auch kommen mag,
Von einem schönen gold'nen Tag.

* * *

Wenn die Kinder schlafen ein,
Wachen auf die Sterne,
Und es steigen Engelein
Nieder aus der Ferne,
Halten wohl die ganze Nacht
Bei den frommen Kindern Wacht.

Friedrich Güll (1 april 1812 – 24 december 1879)

Ansbach 

De Franse schrijver Antoine François Prévost werd geboren op 1 april 1697 in Hesdin, Artois. Zie ook alle tags voor Antoine Prévost op dit blog.

Uit: Manon Lescaut

“Il s'embarque comme volontaire à bord du vaisseau qui emporte Manon outre-Atlantique. Il sympathise avec le capitaine et lui raconte ses malheurs. Il fait croire au capitaine que Manon et lui sont mariés. Grâce à la confiance du capitaine, il peut entourer Manon de ses soins.
Après deux mois de traversée, le bateau arrive à la Nouvelle Orléans. Le capitaine renseigne le gouverneur sur la situation de des Grieux et de Manon. L’accueil du gouverneur est sympathique. Il leur trouve un logement et les invite à souper.
Comme toutes le cabanes du lieu, le logement de des Grieux et de Manon est modeste. Les deux amants retrouvent une grande complicité. Manon rend grâce à la gentillesse de des Grieux et lui promet q’elle a changé. Des Grieux est enfin « assuré du cœur de Manon ». et se réjouit de leur séjour à la Nouvelle Orléans. Les deux amants décident de se marier.
Ce louable projet entraîne leur ruine : le neveu du gouverneur aime Manon. Apprenant qu'elle est libre, il la réclame pour lui. Il se bat en duel avec des Grieux qui le blesse. Croyant avoir tué son adversaire, des Grieux s'enfuit dans le désert avec Manon où elle meurt d'épuisement. Des Grieux l'ensevelit, se couche sur sa tombe pour mourir.
Gracié, retrouvé par Tiberge parti à sa recherche, des Grieux revient en France neuf mois après la mort de Manon. De retour en France, il apprend la mort de son père, miné par le chagrin. C’est la deuxième rencontre avec l’Homme de qualité, à Calais.”

Antoine Prévost (1 april 1697 – 23 december 1763)

Cover

De Franse politicus, schrijver en filosoof Joseph, comte de Maistre werd geboren in Chambéry op 1 april 1753. Zie ook alle tags voor Joseph de Maistre op dit blog.

Uit: Les Soirées de Saint-Pétersbourg (1821)

“Nous rencontrions de temps en temps d'élégantes chaloupes dont on avoit retiré les rames, et qui se laissoient aller doucement au paisible courant de ces belles eaux. Les rameurs chantoient un air national, tandis que leurs maîtres jouissoient en silence de la beauté du spectacle et du calme de la nuit. Près de nous une longue barque emportoit rapidement une noce de riches négocians. Un baldaquin cramoisi, garni de franges d' or, couvroit le jeune couple et les parens. Une musique russe, resserrée entre deux files de rameurs, envoyoit au loin le son de ses bruyans cornets. Cette musique n' appartient qu'à la Russie, et c'est peut-être la seule chose particulière à un peuple, qui ne soit pas ancienne. Une foule d'hommes vivans ont connu l'inventeur, dont le nom réveille constamment dans sa patrie l'idée de l'antique hospitalité, du luxe élégant et des nobles plaisirs. Singulière mélodie ! Emblème éclatant fait pour occuper l'esprit bien plus que l'oreille. Qu'importe à l'œuvre que les instrumens sachent ce qu'ils font : vingt ou trente automates agissant ensemble produisent une pensée étrangère à chacun d' eux ; le mécanisme aveugle est dans l'individu : le calcul ingénieux, l'imposante harmonie sont dans le tout.

La statue équestre de Pierre Ier s'élève sur le bord de la Néva, à l'une des extrémités de l'immense place d'Isaac. Son visage sévère regarde le fleuve et semble encore animer cette navigation, créée par le génie du fondateur. Tout ce que l'oreille entend, tout ce que l'œil contemple sur ce superbe théâtre n'existe que par une pensée de la tête puissante qui fit sortir d'un marais tant de monumens pompeux. Sur ces rives désolées, d'où la nature sembloit avoir exilé la vie, Pierre assit sa capitale et se créa des sujets. Son bras terrible est encore étendu sur leur postérité qui se presse autour de l'auguste effigie : on regarde, et l'on ne sait si cette main de bronze protège ou menace.”

Joseph de Maistre (1 april 1753 – 26 februari 1821)

Standbeeld van Xavier en Joseph de Maistre in Chambéry

01-04-2013 om 12:30 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen!

Verrijzenis door Raffaelino del Garbo, 1510

Am Ostersonntage

O, jauchze, Welt, du hast ihn wieder,

Sein Himmel hielt ihn nicht zurück!

O jauchzet! jauchzet! singet Lieder!

Was dunkelst du, mein sel'ger Blick?

Es ist zu viel, man kann nur weinen,

Die Freude steht wie Kummer da;

Wer kann so großer Lust sich einen,

Der all so große Trauer sah!

Unendlich Heil hab' ich erfahren

Durch ein Geheimnis voller Schmerz,

Wie es kein Menschensinn bewahren,

Empfinden kann kein Menschenherz.

Vom Grabe ist mein Herr erstanden,

Und grüßet alle die da sein,

Und wir sind frei von Tod und Banden,

Und von der Sünde Moder rein.

Den eignen Leib hat er zerrissen,

Zu waschen uns mit seinem Blut,

Wer kann um dies Geheimnis wissen,

Und schmelzen nicht in Liebesglut!

Ich soll mich freun an diesem Tage

Mit deiner ganzen Christenheit,

Und ist mir doch, als ob ich wage,

Da Unnennbares mich erfreut.

Mit Todesqualen hat gerungen

Die Seligkeit von Ewigkeit,

Gleich Sündern hat das Graun bezwungen

Die ewige Vollkommenheit.

Mein Gott, was konnte dich bewegen

Zu dieser grenzenlosen Huld!

Ich darf nicht die Gedanken regen

Auf unsre unermessne Schuld.

Ach, sind denn aller Menschen Seelen

Wohl sonst ein überköstlich Gut,

Sind sie es wert, dass Gott sich quälen,

Ersterben muss in Angst und Glut!

Und sind nicht aller Menschen Seelen

Vor ihm nur eines Mundes Hauch?

Und ganz befleckt von Schmach und Fehlen,

Wie ein getrübter dunkler Rauch?

Mein Geist, o wolle nicht ergründen,

Was einmal unergründlich ist;

Der Stein des Falles harrt des Blinden,

Wenn er die Wege Gottes misst.

Mein Jesus hat sie wert befunden

In Liebe und Gerechtigkeit;

Was will ich ferner noch erkunden?

Sein Wille bleibt in Ewigkeit!

So darf ich glauben und vertrauen

Auf meiner Seele Herrlichkeit!

So darf ich auf zum Himmel schauen,

In meines Gottes Ähnlichkeit!

Ich soll mich freun an diesem Tage:

Ich freue mich, mein Jesu Christ,

Und wenn im Aug' ich Tränen trage,

Du weißt doch, daß es Freude ist!

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Tuinkamer in het Rüschhaus nabij Drostes geboortehuis Burg Hülshoff

Zie voor de dichters van de 31^e maart ook mijn vorige drie blogs van vandaag.

31-03-2013 om 12:10 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en journaliste Marga Minco, pseudoniem van Sara Minco, werd geboren in Ginneken op 31 maart 1920. Zie ook alle tags voor Marga Minco op dit blog.

Uit: ‘Het Bittere Onkruid’

“De sterren

Van het raam van mijn kamer uit zag ik in de verte mijn vader aankomen. Sinds enige weken was ik uit het ziekenhuis. Wel moest ik nog een paar uur per dag rusten, maar ik was geheel hersteld.

Meer dan deze straat kende ik van Amersfoort nog niet. Het was een stille buitenwijk met nieuwe, twee aan twee gebouwde huizen, omringd door tuinen.

Mijn vader liep met korte, stevige passen en nam met een zwierig gebaar zijn hoed af voor een vrouw, die in haar voortuin bloemen stond te plukken. Zij scheen iets tegen hem te zeggen, want hij hield even zijn pas in. Toen hij vlak bij het huis was, zag ik dat hij een pakje in zijn hand hield. Een bruin pakje. Ik ging naar beneden, stak mijn hoofd om de huiskamerdeur en kondigde aan:

‘Daar komt vader met een pakje.’

‘Wat zit er in?’ vroeg ik bij de voordeur.

‘Waarin?’ vroeg mijn vader, die rustig jas en hoed ophing. Hij had het pakje op de kapstok gelegd.

‘Nou,’ zei ik ongeduldig, ‘in dat pakje, dat je bij je hebt.’

‘Je zult het wel zien,’ zei hij. ‘Kom maar.’

Ik volgde hem naar binnen. Daar legde hij het op tafel, terwijl iedereen er nieuwsgierig naar keek. Er zat een touwtje omheen, waarvan hij eerst geduldig de knopen lospeuterde. Daarna vouwde hij het papier open. Het waren de sterren.

‘Ik heb er voor allemaal wat meegebracht,’ zei hij, ‘dan kunnen jullie ze op al je jassen naaien.’ Mijn moeder nam er een uit het pakje en bekeek die aandachtig. ‘Ik zal eens zien of ik gele zij in huis heb,’ zei ze.

‘'t Is oranje,’ zei ik, ‘je moet er oranje garen voor gebruiken.’

‘Het lijkt mij beter,’ zei Lotte, de vrouw van mijn broer, ‘om garen in de kleur van je mantel te nemen.’

Marga Minco (Ginneken, 31 maart 1920)

Cover 

De Mexicaanse schrijver, dichter, en diplomaat Octavio Paz werd geboren op 31 maart 1914 in Mixcoac, tegenwoordig een deel van Mexico-stad. Zie ook alle tags voor Octavio Paz op dit blog.

Eén aar is al het koren

Eén aar is al het koren
Eén veer is een levende en zingende vogel
Een mens van vlees is een mens van droom
De waarheid is ondeelbaar
De donder verkondigt de daden van de bliksem
Een gedroomde vrouw wordt altijd een geliefde van vlees
De slapende boom spreekt groene orakeltaal
Het water babbelt maar en herhaalt zicht nooit
In de weegschaal van de oogleden is de droom van geen gewicht
In de weegschaal van een tong die raaskalt
Een vrouwentong die ja zegt tot het leven
Slaat de paradijsvogel zijn vleugels open

Vertaald door Stefaan van den Bremt

Hier

Mijn stappen in deze straat
Weerklinken
in een andere straat
waar
ik mijn stappen hoor
passeren in deze straat
waar
Slechts de mist werkelijk is

Vertaald door K. Michel

Twee lichamen

Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn soms twee golven
En de nacht is de oceaan

Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn soms twee stenen
En de nacht een woestenij

Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn soms wortels
In de nacht vastgebonden

Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn soms zakmessen
En de nacht een bliksemflits

Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn twee hemellichamen die vallen
In een lege hemel.

Vertaald door Annet Burgers

Octavio Paz (31 maart 1914 – 19 april 1998)

Portret door Carlos Enrique Velázquez Moreyra, 1990 

De Roemeense dichter en essayist Nichita Stănescu werd geboren op 31 maart 1933 in Ploieşti. Zie ook alle tags voor Nichita Stănescu op dit blog.

On Horseback at Dawn

Silence strikes the tree trunks, upon itself retracing,
turns to distance, turns to sand.
I have turned my only face toward the sun,
my shoulders scatter leaves in this racing.
Cutting through the field - up on two shoes
my horse leaps, steaming, from the clay.
Ave, I am turning to you, I, Ave!
The sun has burst across the heavens, crying.

Stone drums are sounding, the sun grows,
the vault of heaven, alive with eagles, before him,
collapses into steps of air, and glows.
Silence turns to blue wind,
the spur of my shadow grows
in the ribs of the field.

The sun snaps the horizon in two.
The vault of heaven pulls down its dying prison cells.
Blue spears, with no returning,
I discard my visions, both of them -
they meet him, sweet and grave.
My horse rises on two shoes.
Ave, tide of light, ave!

The sun ascends from objects, crying,
shakes the borders, voiceless and grave.
My soul meets Him, Ave!
My horse rises on two shoes.
My pale mane burns on the wind.

Nichita Stănescu (31 maart 1933 – 13 december 1983)

De Spaanse schrijver Enrique Vila-Matas werd geboren in Barcelona op 31 maart 1948. Zie ook alle tags voor Enrique Vila-Matas op dit blog.

Uit: Bartleby & Co. (Vertaald door Jonathan Dunne)

“I wonder if I can do this. I am convinced that only by tracking down the labyrinth of the No can the paths still open to the writing of the future appear. I wonder if I can evoke them. I shall write footnotes commenting on a text that is invisible, which does not mean it does not exist, since this phantom text could very well end up held in suspension in the literature of the next millennium.

1) Robert Walser knew that writing that one cannot write is also writing. Among the many minor positions that he held - bookshop assistant, lawyer's clerk, bank employee, worker in a factory that made sewing machines, and finally major-domo of a castle in Silesia - Robert Walser would from time to time retire to Zurich, to the "Chamber of Writing for Unoccupied Persons" (the name could not be more Walserian, but it is genuine), and there, seated on an old stool, in the evening, in the pale light of an oil lamp, he would make use of his graceful handwriting to work as a copyist, to work as a "Bartleby".

Both his occupation as a copyist and Walser's whole existence remind us of the character in Melville's story, the scrivener who spent twenty-four hours a day in the office. Roberto Calasso, referring to Walser and Bartleby, has remarked that in such beings who have the appearance of ordinary and discreet men there is, however, to be found an alarming tendency to negate the world. All the more radical the less it is observed, the blast of destruction is frequently ignored by people who consider the Bartlebys to be grey, good-natured beings. "For many, Walser, the author of Jakob von Gunten," writes Calasso, "is still a familiar figure and it is possible to read even that his nihilism is middle class and good-natured like the Swiss. And yet he is a remote character, a parallel path of nature, an almost indiscernible knife-edge. Walser's obedience, like Bartleby's disobedience, presupposes a total break [...]. They copy, they transcribe texts that pass through them like a transparent sheet. They make no special pronouncements, no attempt to modify. 'I do not develop,' says Jakob von Gunten in Jakob von Gunten. 'I would prefer not to make any change,' says Bartleby. Their affinity reveals the similarity between silence and a certain decorative use of language."

Enrique Vila-Matas (Barcelona, 31 maart 1948)

De Duitse schrijver Hartmut Lange werd geboren op 31 maart 1937 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Hartmut Lange op dit blog.

Uit: Das Haus in der Dorotheenstraße

“Jeder kennt die Stimmung, die um einen Schlafenden entsteht. Es ist so etwas wie Fremdheit, und doch bleibt alles, wie es war: Da sind die Möbel, die, nachdem die Nachttischlampe nicht mehr brennt, ihre Schatten werfen, da ist das unverhangene Fenster, durch das genügend Licht fällt, um auch den kahlen Wänden ringsherum Konturen zu geben, und hinter dem Fenster beginnt das grenzenlose Draußen, das, da niemand es wahrnimmt, wie unerlöst, wie beziehungslos, wie eine Welt ohne Gegenüber wirkt, und selbst der Mond, der über den Dächern der Stadt aufsteigt, kann seine Schönheit nicht zur Geltung bringen. Und wenn nun der eben noch Schlafende aus irgendeinem Grund, vielleicht, weil er unbequem lag oder schlecht geträumt hatte, sich plötzlich mit einem Seufzer aufrichtet und, mit beiden Händen Halt suchend, auf der Bettkante zu sitzen kommt, dann wäre es möglich, dass sich zwei Welten, die zusammengehören, für Augenblicke nicht mehr berühren.”

Hartmut Lange (Berlijn, 31 maart 1937)

31-03-2013 om 12:04 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en feministe Marge Piercy werd geboren op 31 maart 1936 in Detroit. Zie ook alle tags voor Marge Piercy op dit blog.

Implications of One Plus One

Sometimes we collide, tectonic plates merging,
continents shoving, crumpling down into the molten
veins of fire deep in the earth and raising
tons of rock into jagged crests of Sierra.

Sometimes your hands drift on me, milkweed's
airy silk, wingtip's feathery caresses,
our lips grazing, a drift of desires gathering
like fog over warm water, thickening to rain.

Sometimes we go to it heartily, digging,
burrowing, grunting, tossing up covers
like loose earth, nosing into the other's
flesh with hot nozzles and wallowing there.

Sometimes we are kids making out, silly
in the quilt, tickling the xylophone spine,
blowing wet jokes, loud as a whole
slumber party bouncing till the bed breaks.

I go round and round you sometimes, scouting,
blundering, seeking a way in, the high boxwood
maze I penetrate running lungs bursting
toward the fountain of green fire at the heart.

Sometimes you open wide as cathedral doors
and yank me inside. Sometimes you slither
into me like a snake into its burrow.
Sometimes you march in with a brass band.

Ten years of fitting our bodies together
and still they sing wild songs in new keys.
It is more and less than love: timing,
chemistry, magic and will and luck.

One plus one equal one, unknowable except
in the moment, not convertible into words,
not explicable or philosophically interesting.
But it is. And it is. And it is. Amen.

Marge Piercy (Detroit, 31 maart 1936)

De Duitse dichteres en schrijfster Angela Kreuz werd geboren in Ingolstadt op 31 maart 1969. Zie ook alle tags voor Angela Kreuz op dit blog.

Echo

Das Rauschen der Muschel

– ein Geschenk von dir –

Ist mir im Ohr, geheimnisvoll

Ich schließe die Augen

Das kalkstarre Kleinod in der Hand

Ein Mini-Meer

Ersehne sein Tosen, sein Bild, den Geruch

Versinke im Ozean wirbelnder Fülle

Und Stille

Unterwasserwelt

Im tiefsten Abgrund

Bist du

Mit offenen Armen

Eine Träne verloren

Im Ozean

Ängste rufen mich zurück

Flieh!

Zerrissen

Gehe ich an Land

Hinter mir: Wellen, Wellen, Wellen

Angela Kreuz (Ingolstadt, 31 maart 1969)

De Vlaamse schrijver, vertaler en publicist Peter Motte werd geboren in Geraardsbergen op 31 maart 1966. Zie ook alle tags voor Peter Motte op dit blog.

Uit: Shinigami in manga

“Nadat ik mijn eerste manga had gelezen, geraakte ik zodanig verstrikt in een web van intriges, dat ik er nooit meer uitgeraakte. Die manga heette Death Note, en op dat moment kon ik nog helemaal niet vermoeden dat ik aan de volledige tweede cyclus van die cultreeks zou meewerken. Het begon nochtans onschuldig met de controle van het eerste hoofdstuk van Detective Conan - over een detectivetiener waarvan het lichaam per ongeluk wordt teruggebracht tot zijn zevenjarige proporties - een serie die om een of andere reden nooit door haar publiek werd ontdekt, en die in het Nederlands werd stopgezet. Niets lukt zomaar.

Na dat instappertje werden me Death Note en Shaman King toegeschoven. Death Note bleek een flinke breinbreker, zeker voor de corrector, maar nog meer voor de vertaler. De personages proberen elkaar de loef af te steken door ingewikkelde intriges op te zetten, maar vooral door op slinkse manieren gebruik te maken van een apart wezen waarover ze soms macht uitoefenen, en waarvan ze soms het slachtoffer zijn: shinigami.”

Peter Motte (Geraardsbergen, 31 maart 1966)

Geraardsbergen, markt en raadhuis

De Amerikaanse schrijfster Judith Rossner werd geboren als Judith Perelman op 31 maart 1935 in New York. Zie ook alle tags voor Judith Rossner op dit blog.

Uit: Perfidia

“My mother would have been twenty-seven, Wilkie about ten years older,  this huge, soft-voiced teddy bear with wavy brown hair and bushy brows,  his eyes set so deep under them that they looked trapped. He got by  because he'd had an inheritance of maybe forty thousand dollars and,  bumming around the West, he'd landed in Santa Fe several years before the  real-estate boom. His then artist-girlfriend persuaded him to buy a  crumbling adobe house on a large lot on Canyon Road. Outright. She left  before long, but there were always other artists (artist mostly in  quotes) ready to move in with him. The males and maybe some of the  females paid rent. He had good offers for the whole piece of real estate  but he turned them down. He couldn't imagine where he'd go afterward.  Wilkie was one of the few people I've ever known who didn't need to  do anything, even when he was sober. He could sit at home or in  the coffee shop for hours without even looking at the newspaper, waiting  for people to come by and talk. Or not talk. Just drink coffee at his  regular table. Sober, my mother could do that for five or ten minutes.  Even drunk, she didn't stay still for long. Anyway, I wasn't so much  aware of the difference between drunk and sober, in those days. And she  wasn't drunk so much of the time.
They struck up a conversation in the Pink Adobe, called by regulars the  Pink. His girlfriend had just left. A couple of hours later, we moved  into his room. No mystery about how my mother got pregnant; the marvel is  that it didn't happen more often. She loved babies. She loved anything  that didn't talk back.”

Judith Rossner (31 maart 1935 – 9 augustus 2005)

New York Easter Parade

De Nederlandse dichter Rob Boudestein werd geboren op 31 maart 1947 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 31 maart 2010 en ook mijn blog van 31 maart 2011.

Kaapren varen: De derde kaper

Hij heette Tjores en hij had een baard,
hij was met zwaard en enterhaak bedreven.
Wie hem ontwaarde wendde vast de steven,
vaak tevergeefs, dan werd geen man gespaard.

Maar nooit heeft hij eenzelfde roem vergaard
als Jan, Piet en Corneel, dus ongeschreven
blijft heel de rest van Tjores’ ruige leven;
wie Tjores was bleef voor ons niet bewaard.

En waar hij dan ook rust, hij rust in vree.
Ze waren ferme jongens, stoere knapen
met een alom gerespecteerd beroep.

Dankzij hun spirit telden wij nog mee.
Thans heeft al wie een baard draagt en wil kapen
terstond het halve leger op z’n stoep.

Rob Boudestein (Den Haag, 31 maart 1947)

31-03-2013 om 12:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter Andrew Marvell werd geboren in Winestead, Yorkshire op 31 maart 1621 in Londen. Zie ook alle tags voor Andrew Marvell op dit blog.

The Character Of Holland (Fragment)

Yet still his claim the Injur'd Ocean laid,
And oft at Leap-frog ore their Steeples plaid:
As if on purpose it on Land had come
To shew them what's their Mare Liberum.
A daily deluge over them does boyl;
The Earth and Water play at Level-coyl;
The Fish oft-times the Burger dispossest,
And sat not as a Meat but as a Guest;
And oft the Tritons and the Sea-Nymphs saw
Whole sholes of Dutch serv'd up for Cabillan;
Or as they over the new Level rang'd
For pickled Herring, pickled Heeren chang'd.
Nature, it seem'd, asham'd of her mistake,
Would throw their land away at Duck and Drake.
Therefore Necessity, that first made Kings,
Something like Government among them brings.
For as with Pygmees who best kills the Crane,
Among the hungry he that treasures Grain,
Among the blind the one-ey'd blinkard reigns,
So rules among the drowned he that draines.
Not who first see the rising Sun commands,
But who could first discern the rising Lands.
Who best could know to pump an Earth so leak
Him they their Lord and Country's Father speak.
To make a Bank was a great Plot of State;

Invent a Shov'l and be a Magistrate.
Hence some small Dyke-grave unperceiv'd invades
The Pow'r, and grows as 'twere a King of Spades.
But for less envy some Joynt States endures,
Who look like a Commission of the Sewers.
For these Half-anders, half wet, and half dry,
Nor bear strict service, nor pure Liberty.

Andrew Marvell (31 maart 1621 - 16 augustus 1678)

Portret, toegeschreven aan Godfrey Kneller

De Engelse schrijver en essayist John Fowles werd geboren in Leigh-on-Sea (Essex) op 31 maart 1926. Zie ook alle tags voor John Fowles op dit blog.

Uit: The Journals

“5 November 1949
Guy Fawkes night. A great crowd of people, vaguely contented at shaking off the discipline of the world as it is. The undergraduates form the largest part, for the most part just watching, with a few active spirits shouting, calling, singing, making speeches. A certain air of forcedness about all these crowds. Fireworks shooting up, and people exploding away from them when they land. The police and the proctors standing ineffectively. Buses moving slowly, cars being rocked and thumped. Many climb up the scaffolding around the Martyr's Memorial,1 then a vague move is made to the Taj Mahal restaurant where there is a man climbing up, men shouting, and a solid mass of people. Water out of the windows.
Basically one cannot help feeling contempt for all this canaille, noisily and offensively drunk yet not doing anything positive. Most of them posturing in a ridiculous manner. A good many girls, who seem the most genuinely excited.
To a certain extent there is a vast good will that can be sensed; roughly everyone is together and enjoying themselves, with the police and the proctors symbolizing all kinds of emotion and, ultimately, the determinism in life. GH and BB both enjoy themselves, and look for some means to manifest their lawlessness. I have absolutely no desire to do anything else but watch, wanting to be everywhere and see everything, observing people's faces. Roger Hendry2 is like me but not so finely 'set', for he has to pretend to a certain lawlessness which isn't innate in him at all.
Too many of the faces are vacuous and want filling.
The sight of the girl in green, about whom I wrote the Hospital story, with a thick well set-up young man, is distressing. Above all the sight of the moon, nearly full, in a clear night sky, not particularly cold, after a dull, rainy day. I wanted very much to see one of the people who climbed the Memorial fall down to his death. The indrawn breath and sudden laugh would have been most effective”.

John Fowles (31 maart 1926 - 5 november 2005)

De Engelse dichter, schrijver en vertaler Edward FitzGerald werd geboren in Woodbridge, Suffolk, op 31 maart 1809. Zie ook alle tags voor Edward FitzGerald op dit blog.

Uit: Rubaiyat of Omar Khayyam

III
And, as the Cock crew, those who stood before
The Tavern shouted--"Open then the Door!
You know how little while we have to stay,
And, once departed, may return no more."

IV
Now the New Year reviving old Desires,
The thoughtful Soul to Solitude retires,
Where the WHITE HAND OF MOSES on the Bough
Puts out, and Jesus from the Ground suspires.

VI
And David's Lips are lock't; but in divine
High piping Pehleví, with "Wine! Wine! Wine!
Red Wine!"--the Nightingale cries to the Rose
That yellow Cheek of hers to' incarnadine.

Vertaald door Edward FitzGerald

Edward FitzGerald (31 maart 1809 - 14 juni 1883)

Illustratie door Edmund Dulac uit de Rubáiyát of Omar Khayyám

De Schotse dichter, schrijver en journalist Andrew Lang werd geboren op 31 maart 1844 in Selkirk. Zie ook alle tags voor Andrew Lang op dit blog.

Spring

Now the bright crocus flames, and now
The slim narcissus takes the rain,
And, straying o'er the mountain's brow,
The daffodilies bud again.
The thousand blossoms wax and wane
On wold, and heath, and fragrant bough,
But fairer than the flowers art thou,
Than any growth of hill or plain.

Ye gardens, cast your leafy crown,
That my Love's feet may tread it down,
Like lilies on the lilies set:
My Love, whose lips are softer far
Than drowsy poppy petals are,
And sweeter than the violet!

In Ithaca

'Tis thought Odysseus when the strife was o'er
With all the waves and wars, a weary while,
Grew restless in his disenchanted isle,
And still would watch the sunset, from the shore,
Go down the ways of gold, and evermore
His sad heart followed after, mile on mile,
Back to the Goddess of the magic wile,
Calypso, and the love that was of yore.

Thou too, thy haven gained, must turn thee yet
To look across the sad and stormy space,
Years of a youth as bitter as the sea,
Ah, with a heavy heart, and eyelids wet,
Because, within a fair forsaken place
The life that might have been is lost to thee.

Andrew Lang (31 maart 1844 – 20 juli 1912)

Andrew Lang aan het werk. Ets door  J. F. Jungling, 1894

De Franse schrijver, dichter en journalist Robert Brasillach werd geboren in Perpignan op 31 maart 1909. Zie ook alle tags voor Robert Brasillach op dit blog.

PSAUME I

L’ouvrage de méchants demeure périssable,
Les idoles d'argent qu'ils se sont élevées
S'écrouleront un jour sur leur base de sable
Et la nuit tombera sur leurs formes rêvées.

O Seigneur, nous qu'ils ont enfermés sous ces portes.
Nous qu'ils ont verrouillés derrière ces verrous,
Nous pour qui les soldats de ces murailles fortes
Font dans les corridors sonner leurs pas à clous,

O Seigneur, vous savez que couchés sur la paille
Ou sur le dur ciment des prisons sans hublot,
Nous avons su garder en nous, vaille que vaille,
L'espoir sans défaillance envers des jours plus beaux.

Nous avons rassemblé les anciennes tendresses,
Nous avons dessiné sur le plâtre des murs
Les magiques portraits de nos saintes jeunesses
Et nos coeurs sans remords savent qu'ils restent purs.

La sottise au dehors dans le sang rouge baigne,
Et l'ennemi déjà s'imagine immortel,
Mais lui seul croit encore au long temps de son règne
Et nos barreaux, Seigneur, ne cachent pas le ciel.

Robert Brasillach (31 maart 1909 - 6 februari 1945)

31-03-2013 om 11:56 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Asis Aynan werd geboren in Haarlem op 31 maart 1980. Na de opleidingen MBO en HBO bestuurskunde ging hij als zoon van een Marokkaanse gastarbeider filosofie studeren aan de Universiteit van Amsterdam. Hij verdiepte zich ook in islamitische filosofie, nadat hij het boek “Islamitische filosofie: Een geschiedenis” van filosoof Michiel Leezenberg ontdekt had. Daarnaast is hij docent aan het middelbaar beroepsonderwijs in Haarlem. Hij is redacteur bij het opinietijdschrift Contrast en was columnist voor het weekblad Multined. Hij schrijft momenteel voor de boekenpagina van NRC Handelsblad, wekelijks een column voor Het Parool en hij was ook regelmatig te horen bij de Nederlandse Islamitische Omroep. Zijn stukken verschenen verder onder meer in het literaire tijdschrift Passionate en worden voorgelezen op Radio 5. In zijn bundel “Veldslag en andere herinneringen” (2007), schrijft Aynan over zijn jeugd, of zoals hij het zelf noemt, zijn "katholieke-islamitische-berberachtergrond", de huidige Nederlandse samenleving en de ervaringen van een Berberjongen tussen twee dominante culturen. In 2010 verscheen “Ik, Driss” samen met Hassan Bahara, onder het pseudoniem Driss Tafersiti.

Uit: Ik, Driss

“Op 29 april 1972 werd ik door mijn oudste broer, Moha, in Lille, Frankrijk, op de bus gezet naar Nederland. Ik was eenentwintig jaar. Ik had een klein reiskoffertje bij me. Daarin zaten al mijn bezittingen: twee witte overhemden, wat ondergoed en een van mijn twee pakken. Het andere had ik aan. Ik moest van Moha weg uit Frankrijk. Hij zei dat als ik langer in de mijnen zou werken mijn longen kapot zouden gaan. Net als die van hem. Moha zei dat het werk in Nederland schoner was. En hij zei ook dat Nederlanders aardiger zijn dan de Fransen. Die scholden ons vaak uit voor "vieze Arabieren". Twee jaar heb ik in Lille gewoond en niets van de stad gezien. Mijn dag zag er zo uit: huis-kolenmijn-huis. Het deed mij dan ook niets toen ik het verliet.
De bus kwam aan op het Amstelstation in Amsterdam. Toen ik uitstapte, zag ik dat Moha gelijk had; alles was schoner. Alsof er een groot tapijt over de hele stad was uitgerold. En de mensen die op het tapijt liepen, keken vriendelijk. Ik dacht: Driss kan zich hier thuis voelen.'”

 
Asis Aynan (Haarlem, 31 maart 1980)

31-03-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en muzikant MartijnTeerlinck werd geboren op 31 maart 1987 in Lendelede. Teerlinck studeerde literatuurwetenschap en Italiaans aan de Universiteit van Amsterdam. Hij won in 2008 de poëzieprijs van het Amsterdams Studenten Festival. In 2010 behaalde hij een gedeelde eerste plaats bij het kampioenschap Poetry Slam. Teerlinck was één van de oprichters van het poëziecollectief Meer Licht. Hij publiceerde onder meer in de tijdschriften ‘Awater’, 'Deus Ex Machina', 'Met Andere Zinnen', 'Digther', 'Krakatau' en 'Op Ruwe Planken'. Ook verscheen zijn werk in de bloemlezingen ‘Met dat hoofd gebeurt nog eens wat’ (2010) en 'We zochten slechts een gat om van te varen' (2010).

schreeuw

ik schreeuw gedempt in de baard van de nacht:

houw jezelf toch uit dat lichaam van beton
laat die witte schubben van je ogen vallen
word een vogel die zijn naam roept

ook jij bent al te vaak een lege grot geweest
verlies geen deuren, word niet dichtgeknipt
maar scheur toch open uit dat bovenkleed
scheur toch open uit die onderhuid

vlecht je ingegroeide botten uit
sta op en loop
onthecht jezelf toch uit de moederwond
en wees vanaf vandaag geboorte

 
Martijn Teerlinck (Lendelede, 31 maart 1987)

31-03-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Am Karsamstage

Tiefes, ödes Schweigen,

Die ganze Erd' wie tot!

Die Lerchen ohne Lieder steigen,

Die Sonne ohne Morgenrot.

Auf die Welt sich legt

Der Himmel matt und schwer,

Starr und unbewegt,

Wie ein gefrornes Meer.

O Herr, erhalt' uns!

Meereswogen brechen,

Sie toben sonder Schall;

Nur die Menschenkinder sprechen,

Doch schaurig schweigt der Widerhall.

Wie versteinet steht

Der Äther um uns her;

Dringt wohl kein Gebet

Durch ihn zum Himmel mehr.

O Herr, erhalt'uns!

Sünden sind geschehen,

Für jedes Wort zu groß,

Daß die Erde müßt' vergehen,

Trüg' sie nicht Jesu Leib im Schoß.

Noch im Tod voll Huld

Erhält sein Leib die Welt,

Daß in ihrer Schuld

Sie nicht zu Staub zerfällt.

O Herr, verschon' uns!

Jesus liegt im Grabe,

Im Grabe liegt mein Gott!

Was ich von Gedanken habe,

Ist doch dagegen nur ein Spott.

Kennt in Ewigkeit

Kein Jesus mehr die Welt?

Keiner der verzeiht,

Und keiner der erhält?

O Herr, errett' uns!

Ach, auf jene Frommen,

Die seines Heils geharrt,

Ist die Glorie gekommen

Mit seiner süßen Gegenwart.

Harrten seiner Huld:

Vergangenheit die Zeit,

Gegenwart Geduld,

Zukunft die Ewigkeit.

O Herr, erlös' uns!

Lange, lange Zeiten

In Glauben und Vertraun,

Durch die unbekannten Weiten

Nach unbekanntem Heil sie schaun.

Dachten sich so viel,

Viel Seligkeit und Pracht.

Ach, es war wie Spiel,

Von Kindern ausgedacht.

O Herr, befrei' uns!

Herr, ich kann nicht sprechen

Vor deinem Angesicht!

Laß die ganze Schöpfung brechen,

Diesen Tag erträgt sie nicht.

Ach, was naht so schwer,

Ist es die ew'ge Nacht,

Ist's ein Sonnenmeer,

In tausend Strahlen Pracht?

O Herr, erhalt' uns!

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Het Rüschhaus nabij Drostes geboortehuis Burg Hülshoff, tuinkant

Zie voor de schrijvers van de 30^e maart ook mijn vorige drie blogs van vandaag. 

30-03-2013 om 13:09 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver, criticus, polemist en toneelschrijver Gerrit Komrij werd geboren op 30 maart 1944 in Winterswijk. Zie ook alle tags voor Gerrit Komrij op dit blog.

De eenhoorn

Wreed schrijdt de eenhoorn in zijn glazen huis
Op de flamingo af, die sneeuwwit rilt.
De vogel weet: er is hier iets niet pluis.
Dan steekt de eenhoorn toe. Er klinkt een gil.

Wel gaat door heel de koepel het gesuis
Van bloed dat lekt en ritselt uit de zij
Van de flamingo, die nu grauw als gruis
Is, sterft met zacht, ontwapenend geschrei.

De eenhoorn, die het bloed gedronken heeft,
Komt in verrukking overeind, verschiet
Van kleur, verkeert, terwijl hij schokt en beeft,
In een helblauwige hermafrodiet.

Harmonie

Je hebt een tuin. Daar loop je 's avonds in.
Nu ja, niet elke avond. Af en toe.
Vaak ben je voor dat groeien zonder zin,
En toch zo grondig, na de dag te moe.

Een bloem geeft alles. Maar zij is al dood.
Jij bent gespleten. Maar jou wacht het leven.
Zo ben je vaak in niets een lotgenoot.
Een wig lijkt tussen haar en jou gedreven.

Zij wil zich haasten. Jij moet blijven duren.
Jij waakt en fragmenteert. Zij bloeit en slaapt.
Soms strookt het. Op zo'n avond, dat je uren
Door een wijd open kelk wordt aangegaapt.

Solidariteit

Op zekere dag zag je een groenteboer,
Een wondermooie Maniak, hij was gewoon
Om alle vrouwen in zijn zaak een loer
Te draaien: hij verkocht ze groente, schoon
Van buiten, maar van binnen enkel schimmel.
O, niet alleen die vrouwen gaf hij dat
Maar ook de doetjes en de boerenpummels,
Kortom, aan wie hij maar een hekel had.

Je lachte. Hij bemerkte je plezier
En knipoogde. Hij zag een kameraad
In je, zoveel was zeker. Een kwartier
Daarna stond je met rotte lof op straat.

Gerrit Komrij (30 maart 1944 - 5 juli 2012)

De Duitse schrijver Uwe Timm werd geboren op 30 maart 1940 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Uwe Timm op dit blog.

Uit: Die Entdeckung der Currywurst

“Ich mach die Bude dicht, endgültig.
Das sagte sie jedesmal, und ich war sicher, sie im nächsten Jahr wiederzusehen. Aber in dem darauffolgenden Jahr war ihr Stand verschwunden.
Daraufhin bin ich nicht mehr in das Viertel gegangen, habe kaum noch an Frau Brücker gedacht, nur gelegentlich an einem Imbißstand in Berlin, Kassel oder sonstwo, und dann natürlich immer, wenn es unter Kennern zu einem Streit über den Entstehungsort und das Entstehungsdatum der Currywurst kam: Die meisten, nein, fast alle reklamierten dafür das Berlin der späten fünfziger Jahre. Ich brachte dann immer Hamburg, Frau Brücker und ein früheres Datum ins Gespräch.
Die meisten bezweifelten, daß die Currywurst erfunden worden ist. Und dann noch von einer bestimmten Person? Ist das nicht wie mit Mythen, Märchen, Wandersagen, den Legenden, an denen nicht nur einer, sondern viele gearbeitet haben? Gibt es den Entdecker der Frikadelle? Sind solche Speisen nicht kollektive Leistungen? Speisen, die sich langsam herausbilden, nach der Logik ihrer materiellen Bedingungen, so wie es beispielsweise bei der Frikadelle gewesen sein mag: Man hatte Brotreste und nur wenig Fleisch, wollte aber den Magen füllen, da bot sich der Griff zu beiden an und war noch dazu voller Lust, man mußte das Fleisch und das Brot ja zusammenmanschen. Viele werden es getan haben, gleichzeitig, an verschiedenen Orten, und die unterschiedlichen Namen bezeugen es ja auch: Fleischbengelchen, Boulette, Fleischpflanzerl; Hasenohr, Fleischplätzchen.”

Uwe Timm (Hamburg, 30 maart 1940)

Imbiss in Sankt Pauli, Hamburg

De Franse dichter Paul Marie Verlaine werd geboren in Metz op 30 maart 1844. Zie ook alle tags voor Paul Verlaine op dit blog.

Asperges me

Moi qui ne suis qu'un brin d'hysope dans la main
Du Seigneur tout-puissant qui m'octroya la grâce,
Je puis, si mon dessein est pur devant Sa face,
Purifier autrui passant sur mon chemin.

Je puis, si ma prière est de celles qu'allège
L'Humilité du poids d'un désir languissant,
Comme un païen peut baptiser en cas pressant,
Laver mon prochain, le blanchir plus que la neige.

Prenez pitié de moi, Seigneur, suivant l'effet
Miséricordieux de Vos mansuétudes,
Veuillez bander mon coeur, coeur aux épreuves rudes,
Que le zèle pour Votre maison soulevait.

Faites-moi prospérer dans mes voeux charitables
Et pour cela, suivant le rite respecté,
Gloire à la Trinité durant l'éternité,
Gloire à Dieu dans les cieux les plus inabordables,

Gloire au Père, fauteur et gouverneur de tout,
Au Fils, créateur et sauveur, juge et partie,
Au Saint-Esprit, de Qui la lumière est sortie,
Par Quel ainsi qu'une eau lustrale mon sang bout,...

Moi qui ne suis qu'un brin d'hysope dans la main.

Marine

L'Océan sonore
Palpite sous l'oeil
De la lune en deuil
Et palpite encore,

Tandis qu'un éclair
Brutal et sinistre
Fend le ciel de bistre
D'un long zigzag clair,

Et que chaque lame,
En bonds convulsifs,
Le long des récifs
Va, vient, luit et clame,

Et qu'au firmament,
Où l'ouragan erre,
Rugit le tonnerre
Formidablement

Mon rêve familier

Je fais souvent ce rêve étrange et pénétrant
D'une femme inconnue, et que j'aime, et qui m'aime
Et qui n'est, chaque fois, ni tout à fait la même
Ni tout à fait une autre, et m'aime et me comprend.

Car elle me comprend, et mon coeur, transparent
Pour elle seule, hélas ! cesse d'être un problème
Pour elle seule, et les moiteurs de mon front blême,
Elle seule les sait rafraîchir, en pleurant.

Est-elle brune, blonde ou rousse ? - Je l'ignore.
Son nom ? Je me souviens qu'il est doux et sonore
Comme ceux des aimés que la Vie exila.

Son regard est pareil au regard des statues,
Et, pour sa voix, lointaine, et calme, et grave, elle a
L'inflexion des voix chères qui se sont tues.