De Nederlandse dichter, schrijver, criticus, polemist en toneelschrijver Gerrit Komrij werd geboren op 30 maart 1944 in Winterswijk. Zie ook alle tags voor Gerrit Komrij op dit blog.

De eenhoorn

Wreed schrijdt de eenhoorn in zijn glazen huis
Op de flamingo af, die sneeuwwit rilt.
De vogel weet: er is hier iets niet pluis.
Dan steekt de eenhoorn toe. Er klinkt een gil.

Wel gaat door heel de koepel het gesuis
Van bloed dat lekt en ritselt uit de zij
Van de flamingo, die nu grauw als gruis
Is, sterft met zacht, ontwapenend geschrei.

De eenhoorn, die het bloed gedronken heeft,
Komt in verrukking overeind, verschiet
Van kleur, verkeert, terwijl hij schokt en beeft,
In een helblauwige hermafrodiet.

Harmonie

Je hebt een tuin. Daar loop je 's avonds in.
Nu ja, niet elke avond. Af en toe.
Vaak ben je voor dat groeien zonder zin,
En toch zo grondig, na de dag te moe.

Een bloem geeft alles. Maar zij is al dood.
Jij bent gespleten. Maar jou wacht het leven.
Zo ben je vaak in niets een lotgenoot.
Een wig lijkt tussen haar en jou gedreven.

Zij wil zich haasten. Jij moet blijven duren.
Jij waakt en fragmenteert. Zij bloeit en slaapt.
Soms strookt het. Op zo'n avond, dat je uren
Door een wijd open kelk wordt aangegaapt.

Solidariteit

Op zekere dag zag je een groenteboer,
Een wondermooie Maniak, hij was gewoon
Om alle vrouwen in zijn zaak een loer
Te draaien: hij verkocht ze groente, schoon
Van buiten, maar van binnen enkel schimmel.
O, niet alleen die vrouwen gaf hij dat
Maar ook de doetjes en de boerenpummels,
Kortom, aan wie hij maar een hekel had.

Je lachte. Hij bemerkte je plezier
En knipoogde. Hij zag een kameraad
In je, zoveel was zeker. Een kwartier
Daarna stond je met rotte lof op straat.

Gerrit Komrij (30 maart 1944 - 5 juli 2012)

De Duitse schrijver Uwe Timm werd geboren op 30 maart 1940 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Uwe Timm op dit blog.

Uit: Die Entdeckung der Currywurst

“Ich mach die Bude dicht, endgültig.
Das sagte sie jedesmal, und ich war sicher, sie im nächsten Jahr wiederzusehen. Aber in dem darauffolgenden Jahr war ihr Stand verschwunden.
Daraufhin bin ich nicht mehr in das Viertel gegangen, habe kaum noch an Frau Brücker gedacht, nur gelegentlich an einem Imbißstand in Berlin, Kassel oder sonstwo, und dann natürlich immer, wenn es unter Kennern zu einem Streit über den Entstehungsort und das Entstehungsdatum der Currywurst kam: Die meisten, nein, fast alle reklamierten dafür das Berlin der späten fünfziger Jahre. Ich brachte dann immer Hamburg, Frau Brücker und ein früheres Datum ins Gespräch.
Die meisten bezweifelten, daß die Currywurst erfunden worden ist. Und dann noch von einer bestimmten Person? Ist das nicht wie mit Mythen, Märchen, Wandersagen, den Legenden, an denen nicht nur einer, sondern viele gearbeitet haben? Gibt es den Entdecker der Frikadelle? Sind solche Speisen nicht kollektive Leistungen? Speisen, die sich langsam herausbilden, nach der Logik ihrer materiellen Bedingungen, so wie es beispielsweise bei der Frikadelle gewesen sein mag: Man hatte Brotreste und nur wenig Fleisch, wollte aber den Magen füllen, da bot sich der Griff zu beiden an und war noch dazu voller Lust, man mußte das Fleisch und das Brot ja zusammenmanschen. Viele werden es getan haben, gleichzeitig, an verschiedenen Orten, und die unterschiedlichen Namen bezeugen es ja auch: Fleischbengelchen, Boulette, Fleischpflanzerl; Hasenohr, Fleischplätzchen.”

Uwe Timm (Hamburg, 30 maart 1940)

Imbiss in Sankt Pauli, Hamburg

De Franse dichter Paul Marie Verlaine werd geboren in Metz op 30 maart 1844. Zie ook alle tags voor Paul Verlaine op dit blog.

Asperges me

Moi qui ne suis qu'un brin d'hysope dans la main
Du Seigneur tout-puissant qui m'octroya la grâce,
Je puis, si mon dessein est pur devant Sa face,
Purifier autrui passant sur mon chemin.

Je puis, si ma prière est de celles qu'allège
L'Humilité du poids d'un désir languissant,
Comme un païen peut baptiser en cas pressant,
Laver mon prochain, le blanchir plus que la neige.

Prenez pitié de moi, Seigneur, suivant l'effet
Miséricordieux de Vos mansuétudes,
Veuillez bander mon coeur, coeur aux épreuves rudes,
Que le zèle pour Votre maison soulevait.

Faites-moi prospérer dans mes voeux charitables
Et pour cela, suivant le rite respecté,
Gloire à la Trinité durant l'éternité,
Gloire à Dieu dans les cieux les plus inabordables,

Gloire au Père, fauteur et gouverneur de tout,
Au Fils, créateur et sauveur, juge et partie,
Au Saint-Esprit, de Qui la lumière est sortie,
Par Quel ainsi qu'une eau lustrale mon sang bout,...

Moi qui ne suis qu'un brin d'hysope dans la main.

Marine

L'Océan sonore
Palpite sous l'oeil
De la lune en deuil
Et palpite encore,

Tandis qu'un éclair
Brutal et sinistre
Fend le ciel de bistre
D'un long zigzag clair,

Et que chaque lame,
En bonds convulsifs,
Le long des récifs
Va, vient, luit et clame,

Et qu'au firmament,
Où l'ouragan erre,
Rugit le tonnerre
Formidablement

Mon rêve familier

Je fais souvent ce rêve étrange et pénétrant
D'une femme inconnue, et que j'aime, et qui m'aime
Et qui n'est, chaque fois, ni tout à fait la même
Ni tout à fait une autre, et m'aime et me comprend.

Car elle me comprend, et mon coeur, transparent
Pour elle seule, hélas ! cesse d'être un problème
Pour elle seule, et les moiteurs de mon front blême,
Elle seule les sait rafraîchir, en pleurant.

Est-elle brune, blonde ou rousse ? - Je l'ignore.
Son nom ? Je me souviens qu'il est doux et sonore
Comme ceux des aimés que la Vie exila.

Son regard est pareil au regard des statues,
Et, pour sa voix, lointaine, et calme, et grave, elle a
L'inflexion des voix chères qui se sont tues.

Paul Verlaine (30 maart 1844 - 8 januari 1896)

De Canadese dichter Milton James Rhode Acorn werd geboren op 30 maart 1923 in Charlottetown, Prince Edward Island. Zie ook alle tags voor Milton Acorn op dit blog.

The natural History Of Elephants (Fragment)

In the elephant's five-pound brain
Sun and moon are the pieces in a delightfully complex ballgame
That have to do with him...never does he doubt
The sky has opened and rain and thunder descend
For his special ministration. He dreams of mastodons
And mammoths and still his pride beats
Like the heart of the world, he knows he could reach
To the end of space if he stood still and imagined the effort.

In the elephant's five-pound brain
Poems are composed as a silent substitute for laughter,
His thoughts while resting in the shade
Are long and solemn as novels and he knows his companions
By names differing for each quality of morning.
Noon and evening are ruminated on and each overlaid
With the taste of night. He loves his horny perambulating hide
As other tribes love their houses, and remembers
He's left flakes of skin and his smell
As a sign and permanent stamp on wherever he has been.

In the elephant's five-pound brain
The entire Oxford dictionary'ld be too small
To contain all the concepts which after all are too weighty
Each individually ever to be mentioned;
Thus of course the beast has no language
Only an eternal pondering hesitation.

Milton Acorn (30 maart 1923 – 20 augustus 1986)

De Oostenrijkse schrijfster en dichteres Erika Mitterer werd geboren op 30 maart 1906 in Wenen. Zie ook alle tags voor Eika Mitterer op dit blog.

Der Fischer

Der Fischer,

der auf dem felsigen Eiland steht

und zu den Hügeln hinüberblickt,

atmet Unendlichkeit.

Zu seiner Linken:

Unendlichkeit.

Aber gewahrt er sie?

Er hält seine Angel.

Er wartet.

Der Wind

läßt weiße Kämme

schäumen

auf blauer Flut.

Reglos hält er die Angel.

Er wartet.

Lehre mich warten, o Herr,

am Ufer deiner Unendlichkeit,

die ich nicht begreife.

Einzelhaft

Steinerne Wände auf allen vier Seiten

Wasser wie Zeit sickert glitschig hervor.

Oben die Luke in dämmernde Weiten.

Unablässig starr ich empor.

Gibt es die Welt noch? Ich kann's nicht ermessen.

Bäume und Berge, Meer oder Land

jenseits der Mauern? Ich hab es vergessen.

Plötzlich erscheint eine menschliche Hand!

Gibt sie mir Zeichen? Bringt sie mir Nahrung?

Wirft mir ein Seil zu und wird mich befrein?

Oder ist dies meine letzte Erfahrung:

Daß ich die Hand seh ... und bleibe allein?

Erika Mitterer (30 maart 1906 – 14 oktober 2001)

Met de Oostenrijkse minister van onderwijs en kunst Herbert Moritz in 1985

30-03-2013 om 13:01 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver Tom Sharpe werd geboren op 30 maart 1928 in Londen. Zie ook alle tags voor Tom Sharpe op dit blog.

Uit: Grantchester Grind

“While women had come to Porterhouse their numbers were negligible. And since the Senior Tutor was in charge of admissions as well as the Boat Club, those women who were admitted had certain characteristics that distinguished them from the girls in other colleges. Even the Chaplain, always a broad-minded man, had complained.

‘I know the world is a very different place these days and I try to keep up with the times’, he had said over the kidney ragout at dinner one night, ‘but I draw the line at young men wearing lipstick in public places. There is some man on my staircase who is distinctly odd. I found a tube of lipstick in the lavatory this morning and whatever aftershave lotion he uses is most disturbing’.

‘I don’t suppose there is any point in explaining’, said the Praelector, keeping his voice down. The Chaplain was deaf, but it was as well to take precautions.

‘Definitely not’, said the Dean. ‘if he ever found out their real sex, Heaven alone knows what he might get up to’.

‘I suppose we must be grateful he’s not interested in boys. A lot of the dons in other colleges are, I’m told’.

‘It’s amazing he can get up to anything at all at his age’, said the Senior Tutor a trifle mournfully. ‘Still, it was obviously a great mistake to put any women on his staircase’. They looked accusingly at the Bursar who was in charge of room allocations.”

Tom Sharpe (Londen, 30 maart 1928)

De Duitse dichter, schrijver en (radio)journalist Gert Heidenreich werd geboren op 30 maart 1944 in Eberswald. Zie ook alle tags voor Gert Heidenreich op dit blog.

Uit: Die Steinesammlerin von Etretat

“Wieder erhältst du nur Papier, geschwärzt mit Zeichen. Ich  stelle mir vor, ja, ich kann sehen, wie du deine Mütze aufziehst und in Berlin oder irgendwo für den Welt frieden  über die Straße spazierst. Kein gutes Wetter. Viel Trotz in  den Mienen. Den Körper zu Taten bewegen, massenhaft  werden, Ketten aus Kerzen schmieden ... Und ich? Hocke hier an dieser wintergrauen Atlantikküste und schreibe  Zettel voll.

Du hast Recht: Ich war nie die nützliche Kraft wie Hans,  der die Fahne trug und dem die Arme nicht müde wurden. Ich baue keine neue Welt. Nur Sätze. Meine buchstäblichen Mitteilungen weckten in dir immer den Verdacht, ich könnte mich hinter den Texten verbergen. Ich habe mich daran gewöhnt, dass du Wörter und Leben trennst, das Satzgefüge als verwinkeltes Gebäude ansiehst,

in dem ich aus einem Zimmer ins nächste flüchten und zuletzt durch Tapetentüren, wie du meine Vorliebe für den Konjunktiv nennst, entschwinden könnte. Wie einig du dir mit Hans warst, als er sagte, Romane seien «die Nahrung des Zweifels!» Sein herablassender Ton dabei. Dein zufriedenes Lächeln.

Tatsächlich werde ich in meinen Satzbauten immer ganz sichtbar sein. Bleibe du beim Verändern der Lage. Lass mich versuchen, in meinen inneren Bildern eine ungewisse Ordnung aufzuspüren. Eine vergangene, die vielleicht eine künftige werden könnte. Wegweisung. Dies mit aller Vorsicht gesagt.”

Gert Heidenreich (Eberswald, 30 maart 1944)

De Duitse schrijver en dichter Theo Breuer werd geboren op 30 maart 1956 in Zülpich. Zie ook alle tags voor Theo Breuer op dit blog.

bensch · endlich –

bensch hat einen brief erhalten
ofen droht schon zu erkalten
da – beim auseinanderfalten
spürt bensch ihn auf warm umschalten

bereits der erste · sanfte · satz
beschirmt den leser (wie ein · ›schatz‹?)
bewegt – trotz tagelanger hatz
nimmt bensch nunmehr (fast friedlich) platz

um die wörter still zu lesen – – –
ungesäumt tritt liebewesen
hintern hocker ihn zu schützen

rücken nacken kopf zu stützen
heilsam hilfreich hier zu nützen
tat mensch je so rasch genesen?

Theo Breuer (Zülpich, 30 maart 1956)

Het Weiertor in Zülpich

De Franse schrijver Jean Giono werd geboren op 30 maart 1895 Manosque in het Département Alpes-de-Haute-Provence. Zie ook alle tags voor Jean Giono op dit blog.

Uit: Les Âmes fortes

“C'est tellement réussi que Châtillon n'en dort pas. Elle crie suffisamment pour que le lendemain la commère puisse se donner les gants d'avoir eu peur. Premiers bénéfices : on envoie à la cabane à lapins plus de bouillons de poule qu'il n'en faudrait pour noyer Firmin. Lui il tient son rôle en première : effacé mais présent; contrit et résolu. Si on lui dit : « Heureusement du mariage hier soir » il soupire et lève les yeux au ciel. S'il ne joint pas les mains... peut-être même que devant certains il les joint. Mais tout ça c'est brimborions et bagatelles. Maintenant qu'on a les outils il faut se mettre au boulot. Ne nous endormons pas sur le rôti. Une accouchée n'est jamais rouge. « Va remercier ces dames. » Celle-là y va. Elle a son petit visage tiré et tout pâle, et ses grands yeux. - Tu te souviens de tes grands yeux, Thérèse ? - Elle a ses grands yeux qui lui mangent le visage. Elle se tient cependant droite et solide. Firmin connaît le prix de ce qu'ici (et partout) les bourgeois appellent la bonne volonté. Il faut qu'on dise : « Vous avez vu comme elle était pâle, la pauvre, comme elle a de la bonne volonté ! » Pour les gens comme Firmin et comme Thérèse, la bonne volonté est la clé qui ouvre les portes. Ce qu'il faut surtout éviter, c'est de paraître au dernier degré de la misère. Les bourgeois ne supportent pas le dernier degré. Etre au dernier degré, ou simplement le paraître, et toutes les portes se ferment. Les gens sont sensibles. Il y a des choses qu'ils ne peuvent pas voir.”

Jean Giono (30 maart 1895 – 9 oktober 1970)

In 1952

De Poolse schrijfster Gabriela Zapolska werd geboren op 30 maart 1857 in Podhajce bij Łuck. Zie ook alle tags voor Gabriela Zapolska op dit blog.

Uit: Sommerliebe (Vertaald door Karin Wolff)

«Fahr, kurier dich und paß auf dich auf!» sagte er zu ihr, die sich aus dem Abteilfenster lehnte. Seine Stimme war matt und belegt. Er schaute sie mit seinen blassen Augen an, die von einem Netz kleiner Falten umgeben waren, aber er schien sie nicht zu sehen. «Und schreib!»
Auch sie wollte etwas sagen, irgend etwas Herzliches, doch fiel ihr auf die schnelle nichts Passendes ein. «Falls dir das Essen im Restaurant nicht zuträglich ist...», begann sie.
Er lächelte nur flüchtig. «Ach, nein.», warf er lässig ein. «Bevor die Jungen nicht in Kalinöwka sind, lasse ich die Köchin nicht gehen. Sie werden daheim essen. Im übrigen dauert das kaum noch eine Woche.»
«Ich rede auch nicht von den Jungen, mir geht es um dich .»
Ein wenig verblüfft schaute er sie an und lächelte sogleich verbindlich, wenn auch etwas gezwungen. Er senkte den Kopf. «Ich danke dir, mach dir keine Sorgen um mich. Ich habe einen robusten Magen...»
Ein Junge mit illustrierten Zeitschriften kam vorbei.
«Soll ich dir irgend etwas kaufen?» fragte Zebrowski.
Genau in diesem Moment schaute Pita aus dem Abteil. Ihr zerstreuter Blick wanderte über den Perron, über den abgetragenen Mantel ihres Vaters, sein flüchtiges Lächeln.”

Gabriela Zapolska (30 maart 1857 – 17 december 1921)

30-03-2013 om 12:56 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres Luise Hensel werd geboren op 30 maart 1798 in Linum nabij Fehrbellin (Brandenburg). Zie ook alle tags voor Luise Hensel op dit blog.

Beim Lesen der heiligen Schrift
 
Immer muß ich wieder lesen
In dem alten, heil'gen Buch,
Wie der Herr so sanft gewesen,
Ohne Arg und ohne Trug;
 
Wie er ließ die Kindlein kommen,
Wie er hold auf sie geblickt
Und sie in den Arm genommen,
Und an seine Brust gedrückt;
 
Wie er Hülfe und Erbarmen
Allen Kranken gern erwies,
Und die Blöden und die Armen
Seine lieben Brüder hieß;
 
Wie er keinem Sünder wehrte,
Der mit Reue zu ihm kam,
Wie er freundlich ihn belehrte,
Ihm den Tod vom Herzen nahm.
 
Immer muß ich wieder lesen,
Les' und weine mich nicht satt,
Wie der Herr so treu gewesen,
Wie er uns geliebet hat.
 
Hat die Herde mild geleitet,
Die sein Vater ihm verlieh'n;
Hat die Arme ausgebreitet,
Alle an sein Herz zu ziehn.
 
Laß mich knie'n zu deinen Füßen,
Herr, die Liebe bricht mein Herz;
Laß in Thränen mich zerfließen,
Untergehn in Wonn' und Schmerz.
 

Luise Hensel (30 maart 1798 – 18 december 1878)

Oude ansichtkaart van het Luise Hensel Haus in Wiedenbrück

De Engelse schrijfster Anna Sewell werd geboren op 30 maart 1820 in Great Yarmouth, Norfolk. Zie ook alle tags voor Anna Sewell op dit blog.

Uit: Black Beauty

"What hare?" I said.

"Oh! I don't know what hare; likely enough it may be one of our own hares out of the woods; any hare they can find will do for the dogs and men to run after;" and before long the dogs began their "yo! yo, o, o!" again, and back they came altogether at full speed, making straight for our meadow at the part where the high bank and hedge overhang the brook.

"Now we shall see the hare," said my mother; and just then a hare wild with fright rushed by and made for the woods. On came the dogs; they burst over the bank, leaped the stream, and came dashing across the field followed by the huntsmen. Six or eight men leaped their horses clean over, close upon the dogs. The hare tried to get through the fence; it was too thick, and she turned sharp round to make for the road, but it was too late; the dogs were upon her with their wild cries; we heard one shriek, and that was the end of her. One of the huntsmen rode up and whipped off the dogs, who would soon have torn her to pieces. He held her up by the leg torn and bleeding, and all the gentlemen seemed well pleased.

As for me, I was so astonished that I did not at first see what was going on by the brook; but when I did look there was a sad sight; two fine horses were down, one was struggling in the stream, and the other was groaning on the grass. One of the riders was getting out of the water covered with mud, the other lay quite still.

"His neck is broke," said my mother.

"And serve him right, too," said one of the colts.

I thought the same, but my mother did not join with us.”

Anna Sewell (30 maart 1820 – 25 april 1878)

Scene uit de film “Black Beauty” uit 1994, met Andrew Knott

De Duitse dichter, schrijver en draaiboekauteur Herbert Asmodi werd geboren op 30 maart 1923 in Heilbronn. Zie ook alle tags voor Herbert Asmodi op dit blog.

Reiseempfehlung
Für Rudolf Noelte

Warum in die Ferne schweifen?
Abenteuer, Strapazen, Nervenkitzel
Und die Trophäen der Mannesbewährung?
Wieso zu den Kopfjägern?
Ferien auf den Stromschnellen
Des Colorado River?
Klettern im Himalaja?
Krokodile reiten auf Palau
Und Fallschirmspringen in Ashford?
Oder garantierte Einsamkeit
In den Mc-Kenzie-Bergen?

Wozu der Aufwand?
Bleiben Sie zuhause
Und schwimmen Sie gegen den Strom.
Sie werden staunen.

Der Dschungel beginnt doch vor der Haustür.
Was sind die Papuas
Gegen den Exotismus Ihrer Nachbarn.
In Nepal können Sie nicht tiefer stürzen,
Am Pol nicht ärger frieren,
In der Sahara nicht verlassener sein
Als dort, wo Sie wohnen.
Unter Ihren Landsleuten
Erleben Sie das blaue Wunder
Am Kaffeetisch.

Warum in die Ferne schweifen?
Ruhm ist in der kleinsten Hütte.
Dem Mutigsten winkt
Ein Gelber Stern.

Herbert Asmodi (30 maart 1923 – 3 maart 2007)

De Ierse dichter en toneelschrijver Sean O'Casey werd geboren in Dublin op 30 maart 1880. Zie ook alle tags voor Sean O'Casey op dit blog.

Uit: Juno and the Paycock.

“Johnny: Is mother back from the doctor yet, with Mary?

Mrs Boyle enters; it is apparent from the serious look on her face that something has happened. She takes off her hat and coat without a word and puts them by. She then sits down near the fire, and there is a few moments’ pause.

Boyle: Well, what did the doctor say about Mary?

Mrs Boyle: (in an earnest manner and with suppressed agitation)

Sit down here Jack, I’ve something to say to you .. . about Mary.

Boyle:(awed by her manner) About ... Mary?

Mrs Boyle: Close that door there and sit down here.

Boyle:(closing the door) More trouble in our native land is it?

(He sits down.) Well, what is it?

Mrs Boyle: It’s about Mary.

Boyle:  Well, what about Mary – there’s nothing wrong with her, is there?

Mrs Boyle:  I’m sorry to say there’s a gradle wrong with her.

Boyle:  A gradle wrong with her! (Peevishly) First Johnny an’ now Mary; is the whole house goin’ to become a hospital! It’s not consumption, is it?

Mrs Boyle:  No.... it’s not consumption ... it’s worse.

Johnny:  Worse! Well, we’ll have to get her into some place ower this, there’s no one to mind her here.

Mrs Boyle:  We’ll all have to mind her now. You might as well know now, Johnny, as another time.”

Sean O'Casey (30 maart 1880 – 18 september 1964)

De Duitse schrijfster en vertaalster Christine Wolter werd geboren op 30 maart 1939 in Königsberg. Zie ook alle tags voor Christine Wolter op dit blog.

Uit: The Rooms Of Memory (Vertaald door Isabel Cole)

“I saw this only once, one single time that rain-heavy summer I spent in the Berlin apartment, and though it was nothing out of the ordinary, and surely nothing supernatural, it seized me like an apparition. In the paling evening sky over the trees of the park, in the gray pink broken only by a withered acacia’s rearing crown, birds wheeled. It was not a flock gathering for the autumn migration; the birds darted in all directions across the piece of sky, myriad solitary dark arcs. Are those swallows? I wondered, leaning my forehead against the pane, but even in the rose-gold glow it was too dark to make out the birds. Only their high wheeling flight was still visible and – perhaps because of the appalling silence all around – palpable.

It was a restless rising and sinking, black on vanishing bright, soundless. I watched it, I followed the teeming random motion, it drew me, I circled with it, leaning my face against the pane. That is me. I thought and did not think it; I thought next to nothing, only rose and fell, wheeling, mute, with a glassy sense of absence.

The last time: I did not really think this either, I saw it in the sky. I used to think it sometimes, at partings, on trips; it had been a dramatic, even melodramatic thought. Now everything was simply as it was.”

Christine Wolter (Königsberg, 30 maart 1939)

In 1989

30-03-2013 om 12:53 geschreven door Romenu  

Die Kreuzigung Christi door Christian Wilhelm Ernst Dietrich, 1754

Golgatha

Seele hast du keine Flügel?

So fliege doch nach Golgatha

Wo auf einem Todeshügel

Den Sohn der Vater leiden sah.

Die Erde zittert,

Schaut und erschüttert

Den Tod, den großen Tod!

Der dem Mittler Gottes droht.

Geister stehen auf den Höhen,

Wie Todte bleich, wie Gräber stumm!

Und die wen’gen Edlen stehen

Ohnmächtig um den Pfahl herum;

Sie sehn und schauen

Den Tod voll Grauen;

Den Tod, den großen Tod!

Der dem besten Freunde droht.

Nacht und Dunkel hängt herunter,

Moria, wo ist deine Pracht?

Wo ist deines Tempels Wunder?

Deckt alles Tod und Mitternacht?

Die Berge zittern,

Die Felsen splittern;

O Tod, O großer Tod!

Der dem Sündentilger droht.

Aus der fürchterlichsten Wolke

Erhebt die Todesstimme sich

Vor dem zitterenden Volke:

»Mein Gott! warum verläßst du mich?«

Vom Höllengrimme

Zeugt diese Stimme;

O Tod! - o welch ein Tod!

Der dem größten Menschen droht.

Blutigrothe Strahlen zücken

Von eines Todesengels Schwert,

Geister hören, staunen, blicken!

Als sie das letzte Wort gehört:

»Nun ich empfehle

Dir meine Seele!

O Gott, es ist vollbracht!«

Und sein Haupt sinkt in die Nacht.

Tief an deinem Kreuze unten,

Gottmensch! Erlöser! lieg' ich hier.

Ich blick’ hinauf nach deinen Wunden,

Sie strömen Seligkeit auch mir.

Will Tod mich tödten,

So soll es reden

Dein Blut,Gottmensch, dein Blut!

Und ich trotze seiner Wuth.

O wie freudig kann ich sterben!

Ich fürchte nicht der Hölle Gluth;

Meine Kleider will ich färben

In des erwürgten Lammes Blut.

Auch ich empfehle

Dir meine Seele,

O Gott! wenn einst der Tod

Mir, wie meinem Mittler droht.

Christian Schubart (24 maart 1839 – 10 oktober 1791)

Obersontheim, geboorteplaats van Schubart, raadhuis

Zie voor de schrijvers van de 29e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

29-03-2013 om 13:51 geschreven door Romenu  

De Vlaamse prozaschrijver, dichter en essayist Geert van Istendael werd geboren in Ukkel op 29 maart 1947. Zie ook alle tags voor Geert van Istendael op dit blog.

Mijn volkslied voor Nederland

Land van kroket en kaas
van bistroos, boerenkool
en sjuu met ossenhaas,
waar muren eten geven,
waar pils zo flets en klein is,
waar gastronomen sneven,
en Trijntje aan de wijn is.

O Vaderland!
O Nederland!
O nee, nee, nee, nee,
Nederland!
Nee.

Land waar het hele volk
de taal van Sjeekspier blaat,
thuis, in de trem, op straat:
Guts, man, with what for idea
come you now up the proppy,
We are so by the tide, niet,
kwestie van coppy coppy.

Refrein

Land van de massamens
die elke zomer vlucht
in blanke kèrrevèns
naar Franse autowegen,
de polder ver ontstegen.
Wie weet wat hem benarde?
Is Holland niet te harden?

Refrein

Auw land van klaain en chrauwt,
fan leife en fan dauwd,
fan sjpetter en fan sjtauwt.
Land waar een vis een fisj isj
(dus min of meer een fiets is)
Wat hep hun te furtelle?
Ik sjech: maaint joer auwn bisnisj.

Refrein

Land dat geen Alpen heeft
maar zuilen meer dan Rome,
niets kan je overkomen.
Jij land van zwarte kousen
en zestien miljoen pausen,
o welvaartsstaat van koeien
van dijken en van doeieie.

O Vaderland!
O Nederland!
O nee, nee, nee, nee,
Nederland!
Tja.

Geert van Istendael (Ukkel, 29 maart 1947)

De Nederlandse dichter, journalist en presentator Wim Brands werd geboren in Brummen op 29 maart 1959. Zie ook alle tags voor Wim Brands op dit blog.

Op straat, op een transformatorhuisje

Op straat, op een transformatorhuisje:
ik zoek zieke, dode vogels,
dank u wel
ik woon in de Knollendamstraat.

In de krant: als een zebra gaat liggen
sterft hij

In bed, ik zie weer mijn grootvader
vlak voor hij sterft. Het was
in het voorjaar, de paarden

gingen van stal en hij leunde
tegen het hek. Ik hoorde hem:
geef me mijn bril, het worden stippen.

Zo herinner ik me

Zo herinner ik me de voddenkoopman
van de overkant. Ik was in deze ontvolkte
buurt zijn laatste klant.

Zittend aan het raam zie ik nog zijn volle kar staan.
Midden op de weg. Hoor zijn roep. Wat vrolijk
en somber stemt, want

als ik er niet meer ben, wie herinnert zich
dan zijn stem?

Wim Brands (Brummen, 29 maart 1959)

De Duitse schrijver Eric Walz werd geboren op 29 maart 1966 in Königstein im Taunus. Zie ook alle tags voor Eric Walz op dit blog.

Uit:Die Herrin der Päpste

»Es ist auch schon siebenundsechzig Jahre her«, erklärte Suidger. »Weder Ihr, Exzellenz, noch ich waren damals schon geboren. Sie aber war zarte sechs Jahre alt und …«
Liudprand wandte sich um. »Das genügt«, rief er. »Der Vorfall ist von keinerlei Bedeutung für meine Untersuchung. Sie wird morgen vor Gericht gestellt, und dabei bleibt es.«
»Aber Exzellenz«, empörte Suidger sich. »Der Vorfall erklärt anschaulich, dass Marocia entgegen Eurer Annahme bereits von frühester Kindheit an auf unserer Seite …«
Das Stampfen von Liudprands Stock hallte von den Wänden wider. »Genug, habe ich gesagt. Ich will nichts mehr davon hören.« Liudprand wandte sich wieder dem Feuer zu, doch als er ihm seine Hände entgegenstreckte, zitterten sie. Wie zum Schutz umfassten seine Finger erneut den Stock. »Die Kindheit dieser… Person mag Euch einen Bericht wert sein, denn Ihr seid ihr Verteidiger …«
»Verhandlungsführer«, berichtigte Suidger.
Liudprand murrte in sich hinein. »Meine Untersuchung jedoch befasst sich nicht mit Dingen, die vor fast zwei Menschenaltern vorgefallen sind, sondern« – er fuchtelte mit dem Stock in Richtung des geschlossenen Fensters – »mit dem, was da draußen geschehen ist – mit Verrat.«
»Damit hat sie nichts zu tun. Sie hat lediglich versucht …«
»Schweigt«, befahl Liudprand mit einer Kraft, die man seiner dürren Kehle kaum zugetraut hätte.
Suidger war zu klug, um sich mit dem Gesandten jetzt ein Wortgefecht zu liefern. Er rieb sich seinen vollen braunen Bart, der sein halbes Gesicht bedeckte, und ging stumm zu einem der Fenster. Ein knapper Stoß seiner kräftigen Rechten genügte, um den Laden aufzuklappen. Sofort wehte Suidgers Ordensgewand im eisigen Abendwind und schmiegte sich eng um seinen rundlichen Bauch.”

Eric Walz (Königstein im Taunus, 29 maart 1966)

Cover 

De Duitse schrijver Georg Klein werd geboren op 29 maart 1953 in Augsburg. Zie ook alle tags voor Georg Klein op dit blog.

Uit: Roman unserer Kindheit

“Dazu kommt noch der eine superschwere schwarze Gummiball. Er ist schon alt und weit gereist. Frau Böhm, die Mutter der Schicken Sybille, vermochte ihn als halbwüchsiges Mädchen in ihrer durch den Krieg unendlich fern gerückten Heimat bei einer besonderen Tanzgymnastik senkrecht so himmelhoch zu werfen, dass sie unter dem Steigen, Im-Totpunkt- Stehen und Stürzen drei Pirouetten drehen konnte, bevor er mit einem gehorsam, aber zugleich missgünstig dumpfen Schmatzen wieder in ihre Ellenbogenbeugen plumpste. Bis heute und auch in Zukunft ist die schwarze Kugel mit Vorsicht zu genießen. Beim Abwerfball schießen nicht nur den Mädchen die Tränen in die Augen, wenn sie den Böhm?schen Gummiball an den Kopf bekommen haben. Einem der Zwillinge wurde nach einem Wurf von Wolfskopf einmal derart gründlich finster vor Augen, dass seiner Erinnerung bereits das Niedersinken auf den Rasen fehlt. Deshalb lässt er sich ab und zu, am liebsten vom Älteren Bruder, schildern, wie es für die anderen aussieht, wenn man wie umgekegelt daliegt, mit zitternden Lidern, mit hellem Blut in einem Nasenloch und schaumiger Spucke auf den schlaffen Lippen.”

Georg Klein (Augsburg, 29 maart 1953)

De Duitse schrijver Ernst Jünger werd geboren in Heidelberg op 29 maart 1895. Zie ook alle tags voor Ernst Jünger op dit blog.

Uit: Kriegstagebuch 1914-1918

“3.I.15.

Am Morgen holte ich Kaffee von der Feldküche, die an die Fasa-nerie gefahren war. Dann schliefen wir in der Hauptstellung, ei-nem Schützengraben, der hinter der Linie liegt. Der Graben, der vor uns lag wurde stark beschossen, die Granaten platzten 50 -100 mvor unsrer Stellung, ich ließ mich im Schlafe nicht stören. Am Abend bezogen wir wieder unsre Feuerstellung. Das Granaten-hölzchen hinter uns erhielt einige Treff er der Fortgeschütze, wir sahen die Funken aus dem Zünder sprühen. Ein Offizierstellvertreter, ein Unteroffizier und ein Gefreiter gingen mit Gewehrgranaten vor, als sie die erste abschossen, explodierte sie vor der Mündung und verwundete alle 3, den Unteroffizier sehr schwer.”

Ernst Jünger (29 maart 1895 - 17 februari 1998)

In 1916

De Duits-Franse dichter en schrijver Yvan Goll (eig. Isaac Lang) werd geboren in Saint-Dié-des-Vosges op 29 maart 1891. Zie ook alle tags voor Yvan Goll op dit blog.

Mond

III

Wie sollten wir dich anders denn verstehn,
o roter Mund, der sündig sich verzerrte;
wir Schmachtenden, auf stummer Erde hockend!

Kalt in Mansarden warfst du dein Gemecker,
und über die verstummten Krankensäle
ließest du goldne Lerchen zwitschern.

Wir alle standen an die Welt gekreuzigt
und mußten dich mit unsern Augen schaun,
und mußten an den Schmerz und an das Sterben glauben
und mußten doch noch immer weiter hoffen!

IV

Und eines Nachts troff Blut auf unser Antlitz:
Dein Blut, zu unsres Krieges Blut gemischt,
rann um die Erde wie ein runder Ring.

Verwundete, tiefkniend bei Kartätschen,
aufschäumten ihre Lippen von dem Roten,
und Sterbende ersoffen an dem Trank.

Es war kein Heil im Himmel noch auf Erden:
Wir mußten unsre Häupter tief vergraben,
wir mußten unsre Lieben tief verschütten,
und klagten, daß wir eher nicht gestorben.

Yvan Goll (29 maart 1891 – 27 februari 1950)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e maart ook mijn blog van 29 maart 2012 deel 1 en ook deel 2.

29-03-2013 om 13:46 geschreven door Romenu  

Het Laatste Avondmaal door Jacopo Bassano, 1542

Am Gründonnerstage

O Wundernacht, ich grüße!
Herr Jesus wäscht die Füße.
Die Luft ganz stille stand;
Man hört den Atem hallen
Und wie die Tropfen fallen
Von seiner heil'gen Hand.

Da Jesus sich tut beugen,
Ins tiefe Meer sich neigen
Wohl Inseln diesem Gruß.
Ist er so tief gestiegen,
So muß ich ewig liegen
Vor meines Nächsten Fuß.

Herr, ob sich gleich betöret
Die Seele mein empöret
Vor aller Niedrigkeit,
Daß ich vielmehr mein Leben
In Qualen aufzugeben
Für deinen Ruhm bereit:

So gib, daß ich nicht klage,
Wenn du in meine Tage
Hast alle Schmach gebannt;
Laß brennen meine Wunden,
So du mich stark befunden
Zu solchem harten Stand!

O Gott, ich kann nicht bergen,
Wie angst mir von den Schergen,
Die du vielleicht gesandt
In Krankheit oder Grämen
Die Sinne mir zu nehmen,
Zu töten den Verstand!

Es ist mir oft zu Sinnen,
Als wolle schon beginnen
Dein schweres Strafgericht;
Als dämmre eine Wolke,
Doch unbewußt dem Volke,
Um meines Geistes Licht.

Doch wie die Schmerzen schwinden,
Die mein Gehirn entzünden,
So flieht der Nebelduft,
Und mit geheimem Glühen
Fühl' ich mich neu umziehen
Die frische starke Luft.

Mein Jesu, darf ich wählen,
Ich will mich lieber quälen
In aller Schmach und Leid,
Als daß mir so benommen,
Ob auch zu meinem Frommen,
Die Menschenherrlichkeit.

Doch ist er so vergiftet,
Daß es Vernichtung stiftet,
Wenn er mein Herz umfleußt:
So laß mich ihn verlieren,
Die Seele heimzuführen,
Den reichbegabten Geist.

Hast du es denn beschlossen,
Daß ich soll ausgegossen
Ein tot Gewässer stehn
Für dieses ganze Leben:
So will ich denn mit Beben
An deine Prüfung gehn.

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Keuken in het Rüschhaus nabij Drostes geboortehuis Burg Hülshoff

 Zie voor de schrijvers van de 28^e maart ook mijn vorige  blog van vandaag.

28-03-2013 om 16:13 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Joost de Vries werd geboren op 28 maart 1983 in Alkmaar. Zie ook alle tags voor Joost de Vries op dit blog.

Uit: Clausewitz (Vertaald door Liz Waters)

“That evening I read the fewer than 120 pages at a single sitting. Mr Brissot wrote clearly and amiably about why he found the work of Ferdynand LeFebvre so interesting and why he thought there was more political reality behind the man’s fanciful narratives than the literary world assumed. In the next hundred pages he deciphered countless parables and intertextualities hidden in the work and analysed a wide range of symbols and metaphors. All meticulously annotated.

In the online catalogue of the consortium of Dutch university libraries I could find neither the title nor the author. I had to create an account before I could search the French national library, but there too I

failed to unearth any Monsieur Brissot. Google Scholar produced zero results. The book had no ISBN. It was as if I was holding something that didn’t exist.

In the week before leaving for France I’d walked along a corridor of the university library that I hadn’t seen before and happened upon the booklined wall where all the dissertations were kept. Thousands of surnames on thousands of immaculate, untouched white covers, an unread monument, with the names of doctoral researchers engraved on it like fallen soldiers.”

Joost de Vries (Alkmaar, 28 maart 1983)

28-03-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Peruviaanse schrijver Mario Vargas Llosa werd geboren op 28 maart 1936 in Arequipa. Zie ook alle tags voor Mario Vargas Llosa op dit blog.

Uit: Die Welt des Juan Carlos Onetti (Vertaald door Angelica Ammar)

“Nackt oder,wenn die Unbilden des Klimas es erfordern, in Pelze gehüllt, befinden sich diese Rudel von Protomenschen in ständiger Bewegung, ziehen zum Jagen und Sammeln unablässig umher auf der Suche nach unberührten Landstrichen, um Nahrung zu finden, die sie der Natur entnehmen, ohne sie zu ersetzen, wie es die Tiere tun, diese große Gemeinschaft, der sie immer noch angehören, von der sie sich erst langsam abzulösen beginnen. 
 Nebeneinander zu leben heißt noch nicht, zusammenzuleben. Letzteres setzt ein ausgefeiltes Kommunikationssystem voraus, ein kollektives, geteiltes Schicksal, das auf gemeinsamen Nennern wie Sprache, Glauben, Riten, Körperverzierungen und Bräuchen basiert. Nichts von all dem existiert bislang – noch haben wir es mit dem nackten Überleben zu tun, mit Impulsen und Affekten, die der Logik vorangehen und diese halben Tiere dazu gebracht haben, anstatt ihrer fehlenden Krallen, Reißzähne, Hörner oder Giftdrüsen und anderen Verteidigungsmechanismen, über die die übrigen Lebewesen verfügen, nach Schiefern oder Kieseln zu greifen, in der Gruppe zu jagen, zu schlafen und den Ort zu wechseln, um sich gegenseitig zu beschützen und die Angst zu nehmen.
 Denn zweifellos hat die tägliche Erfahrung bewirkt, daß sich in diesem ersten Menschen von allen noch schlummernden Emotionen, Begierden, Instinkten und Leidenschaften beim Erwachen ins Dasein als erstes die Angst entwickelte.” 

Mario Vargas Llosa (Arequipa, 28 maart 1936)

De Vlaamse roman- en toneelschrijver Walter van den Broeck werd geboren in Olen op 28 maart 1941. Zie ook alle tags voor Walter van den Broeck op dit blog.

Uit: Brief aan Boudewijn

“Zo denkt u natuurlijk dat wij in heel nette steden en gemeenten wonen, die worden bestuurd door oppassende burgemeesters. Maar indien u uw chauffeur zou opdragen heel even van de uitgestippelde route af te wijken, dan zou u wel eens in straten terecht kunnen komen waarvan de moegetergde bewoners zich ten lange leste hebben verenigd in een aktiekomitee om met nauwlijks nog legale middelen een verbetering van het bultige en met lawaaideksels bezaaide wegdek af te dwingen. Ik zeg maar wat.

In elk gebouw dat u bezoekt, wordt inderhaast een gloednieuw WC geïnstalleerd, zodat u, wanneer u aan een natuurlijke behoefte moet voldoen, de indruk krijgt dat op het hygiënische vlak niets aan te merken valt in uw land.

 Bovendien worden daardoor allerhande grafische uitingen van ongenoegen, die uw volk in de intimiteit van dat soort kamertjes aan de wanden pleegt toe te vertrouwen, geheel onthouden, en moet u wel denken dat wij in het geheel gespeend zijn van frustraties en klachten, en met de gang van zaken volkomen tevreden zijn. Veelvuldige protesten die u vanuit diverse bevolkingslagen via de pers worden toegezonden, moeten u dan wel voorkomen als drijverijen van labiele enkelingen, die zich achter verenigingen en partijen verschuilen om hun hoogstpersoonlijke frustraties te ventileren. Sommigen beweren zelfs dat het altijd dezelfde closetpot is, en sterker nog: dat daags voor uw reis een hele karavaan kamoeflagespecialisten vanuit Brussel vertrekt.”

Walter van den Broeck (Olen, 28 maart 1941)

Cover 

De Nederlandse dichter Chrétien Breukers werd geboren op 28 maart 1965 in het Limburgse Leveroy. Zie ook alle tags voor Chrétien Breukers op dit blog.

Aix en Provence

Ik kocht een kilo erwten op de markt. Daarna
een kilo kalfsvlees bij de Algerijn met zweren
en een hoofd van leer. Het was pas twee uur
in de middag en ik had een zee van tijd.

Ik dacht: het vlees moet stoven en de erwten
zal ik uit hun huls bevrijden. Maar bij een toonbank
stond een kennis die net witte wijn, pernod
of bier uit koude flesjes had besteld. Ik nam
een bocht in de geschiedenis die uren duurde.

Terug naar huis. De wrakke twintig meter met het bed
waarin het huismijtleger heer en meester was. Ik zag
dat je in slaap gevallen was. Een zomer uit een film
die net geen Gouden Palm gewonnen heeft. Je droeg
een groene jurk. Kalfsvidé met erwten en dragon.

Tongebreek

Wij konden ons verstaan. Wij stemden met ons in.
Toen brak van één de tong. Hem sloeg de taal uiteen.

Het was een stille dag. Wij wisten het nog niet.
Wij zouden snel verspreid. Wij zouden ruw verstrooid.

Wij zouden weg van huis en haard. Onze vaders
achterlatend naar een verre streek. Zonder naam

en met een dikke strot. Mompel klonk voortdurend
om ons heen. Gelach. Geklaag. Gebed. Geteem.

De wereld was zo groot. Wij werden her en der
gemoord. Geduld. Gehoord. Zij konden ons verstaan

en deden dat met harde hand. Of zacht. Of niet.
Wij bouwden ons een huis. Maar wat geen spraak beschrijft

hangt als de - hangt voornaam - hangt - hangt nog
als een nevel - steekt als een angel in de keel.

Chrétien Breukers (Leveroy,  28 maart 1965)

De Amerikaanse schrijver Nelson Algren werd geboren op 28 maart 1909 in Detroit. Zie ook alle tags voor Nelson Algren op dit blog.

Uit: A Place To Lie Down

“Two hungry bums in Texas, mopin' down the S.P. ties. On either side of the tracks stretched the Texas prairie, half unseen now under a fog. Within the fog a cowbell tinkled, near at hand and coming nearer. The black 'bo drew a battered pack of cigarettes out of his hip pocket.

"Say," he asked his white companion, "you know why they made Ol' Gol's in the first place?"

The white didn't know.

"To keep niggers an' Jews from smokin' Camels is why."

They both laughed, without strength, and moped on.

The Negro paused, stood on one leg like a heron, and slipped off his right shoe. His toes were encrusted with a fishlike scale; he rubbed them with gaunt knuckles until brownish chips brittled off onto the ties.

"It itches," he complained. "It itches like the crabs."

The white offered advice: "Y'all ought to wear a white sock on that. On anythin' like that."

When they reached El Paso the streets were deserted; but morning was breaking over Juarez, and an empty C.C.C. truck rolled past as though to herald an empty dawn.

Neither boy knew where this city's breadline, if any, was to be found; so they walked on aimlessly. Once they paused in a doorway while the Negro removed his shoe once more, and again scraped his knuckles against his toes. Overhead an unshaded night bulb still burned feebly, casting a sickly greenish glow across a staircase leading up to nowhere. A woman passed the doorway, head down and hurrying through the rain along the unlovely southern street.

"I'm tired as a old hound, ain't you?" the Negro asked as he scraped.

"Yeah," the other answered. "Bummin' takes all the tallow out o' mah pole. Ah ain't been eatin' so reg'lar o' late, neither. What's yore name, nigger?"

"Call me Mack. What's yours?"

Nelson Algren (28 maart 1909 - 9 mei 1981)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e maart ook mijn blog van 28 maart 2012.

28-03-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Heinrich Mann werd geboren op 27 maart 1871 in Lübeck. Zie ook alle tags voor Heinrich Mann op dit blog.

Uit: Die Jugend des Königs Henri Quatre

«Fein!» rief Henri. «Ich habe eine Frau, wie heißt sie?»
«Margot. Sie ist ein Kind wie du, sie konnte die Religion noch nicht hassen und verfolgen. Dennoch glaube ich nicht, daß du Marguerite von Valois heiraten wirst. Ihre Mutter, die Königin, ist eine zu böse Frau.»
Henri sah das Gesicht Jeannes sich verändern bei der Er­wähnung der Königin von Frankreich. Er erschrak, und seine Phantasie erhielt einen jähen Anstoß. Im Geist erblickte er eine furchtbar unmenschliche Fratze, eine Klaue, einen dicken Stock, und er fragte: «Ist sie eine Hexe? Kann sie zau­bern?»
«Am liebsten möchte sie es», bestätigte Jeanne. «Aber das ist noch nicht das Schlimmste.»
«Speit sie Feuer? Frißt sie Kinder?»
«Beides; aber es gelingt ihr nicht immer. Denn die Bosheit hat Gott zu unserem Glück mit der Dummheit bestraft. Mein Sohn, von diesem allem darfst du keinem Menschen auch nur ein Wort verraten. »
«Ich werde alles für mich behalten, meine liebe Mama, und ich werde mich hüten, damit ich nicht gefressen werde.» Er war im Augenblick ganz erfüllt von seinen Vorstellungen und glaubte daher nicht, daß er sie und die Worte seiner Mutter je werde verlieren können.
«Halte vor allem fest an dem wahren Glauben, den ich dich gelehrt habe!» sagte Jeanne innig und auch drohend; er er­schrak wieder und diesmal tiefer.
Dies war das erste, was Henri von seiner Mutter Jeanne d'Albret hörte über Katharina von Medici; und dann wurde wirklich gereist.
Voran fuhr ein großer alter Wagen aus Leder, er trug den Erzieher des Prinzen, mit Namen La Gaucherie, er trug zwei Pastoren und mehrere Lakaien. Dann folgten sechs bewaff­nete Reiter, lauter protestantische Edelleute, dann der mit ro­tem Samt ausgeschlagene Wagen der Königin, darin saß Jeanne mit ihren beiden Kindern und drei Damen. Den Be­schluß des Zuges machten wieder die berittenen Herren «von der Religion».

Heinrich Mann (27 maart 1871 – 12 maart 1950)

Ets door Max Liebermann, 1928

De Duitse schrijver en historicus Golo Mann werd geboren in München op 27 maart 1909. Zie ook alle tags voor Golo Mann op dit blog.

Uit: Ludwig I. König von Bayern

“Auch diese Beschreibung könnte mit den Worten «München leuchtete« beginnen. Wie anders, wenn der Grüne Heinrich anstatt im Mai 1840, sagen wir im Mai 1810 in die Stadt gekommen wäre. Natürlich weiß er, daß nahezu all das glänzende Neue, im Gegensatz zu den dunkeln Bürgerhäusern, das Werk des regierenden Königs ist; mit dem er dann auch bald persönliche Bekanntschaft macht: »Denn vor kurzer Zeit, da ich. . in der Abenddämmerung durch eine stille Straße ging, um den bescheidenen Abendtrunk aufzusuchen, begegnete ich dem mir unbekannten, schlank hageren Manne, der plötzlich seinen raschen Schritt anhielt und mich achtlos Vorübergehenden fragte, warum ich ihm nicht die gebührende Ehre erwiese? Erstaunt sah ich ihn an; aber schon hatte er mir den Hut vom Kopfe genommen, mir die Hand gegeben und sagte: ›Kennen Sie mich nicht? Ich bin der König!‹ worauf er seinen Weg in die Dämmerung hineinfortsetzte.« So etwas erfindet man nicht. Wir wissen ja, daß Ludwig regelmäßig, meist ohne jede Begleitung, in seiner Hauptstadt spazieren ging, von den Bürgern eine Ehrenbezeugung erwartete und selbstverständlich erhielt, auch gern den einen und anderen in ein kurzes Gespräch zog. Köstlich ist dann bei Keller auch die Beschreibung eines Fasnachtzuges im folgenden Februar, den der Grüne Heinrich als angehender Maler selber mitmachen darf, wie die Mitglieder aller Zünfte. Dabei dominieren die Künstler und Handwerker, die im Dienste des Königs stehen. Es geht durch das Zentrum der Stadt und hinein in die Residenz, vorbei am König und seiner Familie: »Der zufrieden, ja vergnügt scheinende Monarch, welcher die rauschende und farbenstrahlende Festfreude gewissermaßen als den Lohn seines eigenen Verdienstes betrachten durfte, saß in der Mitte der Seinigen auf goldenem Sessel und besah sich diese und jene Erscheinung des vorüberwallenden Zuges genau und richtete an manchen einzelnen ein Scherzwort.«

Golo Mann (27 maart 1909 - 7 april 1994)

De Uruguayaans-Nederlandse schrijfster Carolina Trujillo werd geboren in Montevideo, Uruguay, op 27 maart 1970. Zie ook mijn blog van 27 maart 2011.

Uit: De terugkeer van Lupe Garcia

“Zolang ze met mij was, dacht ik, al was het alleen om te praten, te lezen of te slapen, zou ze niet met een ander gaan. Dat ze voor het eerst met een gozer zoende, een die niet ik was, zag ik nog net aankomen. Dat verzachtte de klap. De gast waar ze het voor het eerst echt mee deed, kwam als een verrassing. Ik was steeds de eerste aan wie ze het vertelde.
Ik heb me goed gehouden. Beter dan ooit, maar die gozer is een van de weinige mensen uit die tijd van wie ik de voor- en achternaam nog weet. Ik heb hem nog jarenlang de meest beschimmelde wiet verkocht die ik in huis kon vinden. Met hem was het anders, troostte Lupe me, maar dat had ik al begrepen.
‘Waar praten jullie over?’ vroeg ik. Zelden zo’n spijt gehad van een vraag.
‘We praten niet,’ zei ze. Ik liet me aan haar vriendinnen koppelen als een ezel aan een kar: me verzettend, schoppend en zelfs slaag krijgend.”

Carolina Trujillo (Montevideo, 1970)

De Ierse schrijver Patrick Joseph McCabe werd geboren op 27 maart 1955 in Clones, Monaghan. Zie ook alle tags voor Patrick Mc Cabe op dit blog.

Uit: The Butcher Boy

“We called round to Philip and had a swopping session.

We cleaned him out. I admit it. It was only a laugh. We'd have given them back if he asked for them. All he had to say was: Look chaps, I think I want my comics back and we'd have said: OK Phil.

But of course Nugent couldn't wait for that. Anyway we left Philip with his pile of junk and off we went to the hide going on about it all until the tears ran down our faces. Wait till you hear this one Joe would say one flea says to the other what do you say will we walk or take a dog. He was reading out all these jokes I couldn't stop the laughing, I was choking. We got so bad I was hitting the grass with my fists crying stop Joe stop. But we weren't laughing the next day when Nugent got on the job.

I met Joe coming across the Diamond and he says to me watch out Francie we're in the wars with Nugent. She called at our house and she'll be round to you. Sure enough I was lying on the bed upstairs and the knock comes to the front door. I could hear ma humming and the shuffle of her slippers on the lino. Ah hello Mrs Nugent come in but Nugent was in no humour for ah hello come in or any of that. She lay into ma about the comics and the whole lot and I could hear ma saying yes yes I know I will of course! and I was waiting for her to come flying up the stairs, get me by the ear and throw me on the step in front of Nugent and that's what she would have done if Nugent hadn't started on about the pigs. She said she knew the kind of us long before she went to England and she might have known not to let her son anywhere near the likes of me what else would you expect from a house where the father's never in, lying about the pubs from morning to night, he's no better than a pig.”

Patrick McCabe (Clones, 27 maart 1955)

De Nederlandse schrijver Bob den Uyl werd geboren in Rotterdam op 27 maart 1930. Zie ook alle tags voor Bob den Uyl op dit blog.

Uit: Het fietswiel

“Het omgaan met mensen gaat mij aardig af, maar zodra ik iets van ze gedaan moet krijgen is het mis. Eindeloos was ik aan het proberen om Szabul, de man voor me, voorzichtig uit te horen, en steeds zei ik de domste dingen. Waarom bij voorbeeld zijn bestaan niet belachelijk gemaakt door als een hond blaffend in zijn been te bijten, in cirkels om hem heen te gaan draven om dan in straf tempo door te lopen en zakelijke blikken te werpen op wat zich daartoe leent en dat is vrijwel alles. Waarom heeft een vadsig mens als hij macht over mij, een macht die ik hem verdomme zelf opdring? Als hij na een verwarde redevoering zijn relaas besluit met een ‘zo is de mens’ kijkt hij je gelukkig aan. Hij heeft de mens bepaald en daarmee zichzelf. Gefeliciteerd! En ik maar slapjes lachen. Ik stond nu al een uur met hem te praten en wat wist ik nog van dat fietswiel? Ik zette al mijn doorzichtige diplomatie op zij en vroeg hem op de man af wat het allemaal betekende. Aan mijn gezicht moest hij wel zien dat het me ernst werd, dat ik aan het eind van mijn krachten was.

- Kijk, zei hij, het is dus een as met een middellijn van ongeveer drie centimeter, waaruit metalen spaken steken van ongeveer dertig centimeter. Het geheel lijkt sterk op een fietswiel zonder velg, maar is dat niet, omdat de speciale manier waarop fietsspaken worden geplaatst hier niet is gevolgd. Om één van de spaken zit een voorwerp, van synthetische stof; het is een vierkant met daarin weer een vierkant, aan het eerste bevestigd met dunne, in de hoeken geplaatste verbindingen van dezelfde stof. De beide vierkanten zijn op dezelfde hoogte schuin doorgesneden. Via deze voor het oog nauwelijks zichtbare gleuven is het voorwerp, het geheel ter grootte van vier vierkante centimeter, om een spaak gehangen. Het is een toevallig lijkende constructie waarvan ik de uitvinder ben.”

Bob den Uyl (27 maart 1930 - 14 februari 1992)

De Kroatische schrijfster Dubravka Ugrešić werd geboren op 27 maart 1949 in Kutina in Joegoslavië. Zie ook alle tags voor Dubravka Ugrešić op dit blog.

Uit: The Ministry of Pain (Vertaald door Michael Henry Heim)

“That’s why I have the feeling I’m learning to speak from scratch here. And it’s not easy. I’m constantly on the lookout for breathing spaces to deal with the fact that I can’t express what I have in mind. And there’s the larger question of whether a language that hasn’t learned to depict reality, complex as the inner experience of that reality may be, is capable of doing anything at all – telling stories, for instance.

And I was a literature teacher.
After going to Germany, Goran and I settled in Berlin. Germany had been Goran’s choice: Germany did not require visas. We’d saved up quite a bit, enough for a year. I quickly found my feet: I landed a job as a nanny for an American family. The Americans paid me more than a decent wage and proved to be decent people. I also found a part-time job at the National Library, shelving books in the Slavonic Division one day a week. Since I knew a thing or two about libraries, spoke Russian in addition to ‘our language’ and could make sense out of the other Slavonic tongues, the work came easy to me. I lacked the proper work permit, however, so they had to pay me under the counter. As for Goran, who’d taught mathematics at the University of Zagreb, he soon found employment in a computer firm, but he resigned after a few months: a colleague of his had been hired as a lecturer at a university in Tokyo and was trying to lure Goran there, assuring him he would get a better job forthwith.!
Goran in turn tried to persuade me to leave, but I held out: I was a West European, I said by way of self-justification, and I wanted to be close to my mother and his parents. Which was true. But there was another truth.”

Dubravka Ugrešić (Kutina, 27 maart 1949)

De Japanse schrijver Shusaku Endo werd geboren in Tokio op 27 maart 1923. Zie ook alle tags voor Shusaku Endo op dit blog.

Uit: Kiku’s Prayer (Vertaald door Van C. Gessel)

  “At the outset, I must introduce two girls who are characters in this novel. Their names are Mitsu and Kiku. They are cousins only one year apart inage. They have no last names, having been born toward the end of the Tokugawaperiod into farming families in the Magome District of Urakami Village, whichborders Nagasaki. Consequently, the government offcials in Nagasaki and the Buddhist prelates at Shōtokuji Temple recorded in their registries: “Mitsu, daughter of Mohei of Magome District, and Kiku, daughter of Shinkichi from same district.” Shōtokuji was the ancestral temple for this region.

Were you to drive in Nagasaki toward the epicenter where the A-bomb wasdropped, on the right side of the highway you would see a temple with a signreading “Shōtokuji Preschool.” That area used to be known as Magome District. These days there is nothing to see there but a drab national highway with carsand trucks weaving in and out, but around the time Mitsu and Kiku were born,this area was right next to the ocean.

The Shōtokuji was perched on a hill at theedge of the water. Mountains pressed up against the shore, leaving little land that could becultivated. So the farmers in Magome, just like the peasants in the neigh-boring Satogō, Nakano, Motohara, and Ieno Districts, used the slopes of the hills and made their living by planting rice crops in the valleys between. The population of all these villages combined could not have exceeded nine hundred households. Nothing remains of those days, with Magome now buried under modernhousing developments. But each time I visit Nagasaki, I always pause there andclose my eyes, imagining what it must have looked like when Mitsu and Kikuwere still alive.”

Shusaku Endo (27 maart 1923 – 29 september 1996)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e maart ook mijn blog van 27 maart 2012 deel 2 en eveneens deel 3.

27-03-2013 om 17:50 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Gregory Corso werd geboren in New York op 26 maart 1930. Zie ook alle tags voor Gregory Corso op dit blog.

To a downfallen rose

When I laid aside the verses of Mimnermus,
I lived a life of canned heat and raw hands,
alone, not far from my body did I wander,
walked with a hope of a sudden dreamy forest of gold.
O rose, downfallen, bend your huge vegetic back;
eye down the imposter sun...in winter dream
sulk your rosefamed head into the bile of golden giant,
ah, rose, augment the rose further still!
whence upon that self-created dive in Eden
you blossomed where the Watchmaker of Nothingness
lulled,
your birth did cause bits of smashed night to pop,
causing my dreamy forest to unfold.
Yes, and the Watchmaker, his wheely-flesh
and jewelled-bones spoiled as he awoke,
and in the face of your Somethingness, he fled
waving oblivious monks in his unwinded hands.
The sun cannot see upheaved spatics, the tennis of Venus
and the court of Mars sing the big lie of the sun,
ah, faraway ball of fur, sponge up the elements;
make clear the trees and the mountains of the earth,
arise and turn away from the vast fixedness.

Rose! Rose! my tinhorneared rose!
Rose is my visionic eyehand of all Mysticdom
Rose is my wise chair of bombed houses
Rose is my patient electric eyes, eyes, eyes, eyes,
Rose is my festive jowl,
Dali Lama Grand Vicar Glorious Caesar rose!

When I hear the rose scream
I gather all the failure experiments of an anatomical empire
and, with some chemical dream, discover
the hateful law of the earth and sun, and the screaming
rose between.

Gregory Corso (26 maart 1930 – 17 januari 2001)

De Amerikaanse schrijver Tennessee Williams (eigenlijk Thomas Lanier Williams) werd geboren in Columbus (Mississippi op 26 maart 1911. Zie ook alle tags voor Tennessee Williams op dit blog.

Uit: Cat on a Hot Tin Roof

“MARGARET: Why, you know what they're up to!

BRICK [appearing]: No, I don't know what they're up to.

[He stands there in the bathroom doorway drying his hair with a towel and hanging onto the towel rack because one ankle is broken, plastered and bound. He is still slim and firm as a boy. His liquor hasn't started tearing him down outside. He has the additional charm of that cool air of detachment that people have who have given up the struggle. But now and then, when disturbed, something flashes behind it, like lightning in a fair sky, which shows that at some deeper level he is far from peaceful. Perhaps in a stronger light he would show some signs of deliquescence, but the fading, still warm, light from the gallery treats him gently.]

Paul Newman en Elizabeth Taylor in Cat on a Hot Tin Roof (1958)

MARGARET: I'll tell you what they're up to, boy of mine!-They're up to cutting you out of your father's estate, and-

[She freezes momentarily before her next remark. Her voice drops as if it were somehow a personally embarassing admission.]

-Now we know that Big Daddy's dyin' of-cancer....

[There are voices on the lawn below: long-drawn calls across distance. Margaret raises her lovely bare arms and powders her armpits with a light sigh.

[She adjusts the angle of a magnifying mirror to straighten an eyelash, then rises fretfully saying:]

There's so much light in the room it-

BRICK [softly but sharply]: Do we?

MARGARET: Do we what?

BRICK: Know Big Daddy's dyin' of cancer?

MARGARET: Got the report today.

BRICK: Oh ...

MARGARET [letting down bamboo blinds which cast long, gold-fretted shadows over the room]:

Yep, got th' report just now ... it didn't surprise me, Baby.... “

Tennessee Williams (26 maart 1911 – 25 februari 1983)

De Zuid-Koreaanse dichter en schrijver Hwang Sun-won werd geboren op 26 maart 1915 in Taedong, Zuid-Pyongan, in het hedendaagse Noord-Korea. Zie ook alle tags voor Hwang Sun-won op dit blog.

Uit: A Shower (Vertaald door broeder Anthony van Taizé)

„As soon as the boy saw the girl beside the stream, he realized that she must be the great-granddaughter of Master Yun. She had her hands in the water and was splashing it about. Probably she had never seen a stream like that in Seoul.
She had been playing with the water in the same manner for several days now, on the way home from school. Until the previous day she had played at the edge of the stream, but today she is right in the middle of the stepping-stones.
The boy sat down on the bank. He decided to wait until she got out of the way.
As it happened, someone came along and she made way.
The next day, he arrived at the stream a little later. This time he found her washing her face, sitting there in the middle of the stepping-stones. In contrast to her pink jumper with its sleeves rolled up, the nape of her neck was very white.
After washing her face for a while, she stares intently into the water. She must be looking at her reflection. She makes a sudden grab at the water. Perhaps some baby fish were swimming by.
There is no knowing if the girl is aware or not of the boy sitting on the bank as she goes on making nimble grabs at the water. But each time to no effect. She simply keeps grabbing at the water as if for the sheer fun of it. It looks as though she will only get out of the way if there’s someone crossing the stream, as on the previous day.
Then she plucks something from the water. It was a white pebble. After that, she stands up and goes skipping lightly across the stepping-stones.
Once across, she turns round : " Hey, you."

Hwang Sun-won (26 maart 1915-14 september 2000)

De Engels-Ierse schrijver en regisseur Martin McDonagh werd geborenop 26 maart 1970 in Camberwell, Londen. Zie ook alle tags voor Martin McDonagh op dit blog.

Uit: The Lieutenant of Inishmore

“Scene One

A cottage on Inishmore1 circa 1993. Front door in centre of back wall, a window to its left and right. Exit stage left to a bathroom, unseen, an open area forward right to signify another room. A clock somewhere on back wall along with a framed piece of embroidery reading ‘Home Sweet Home’. Cupboards left and right, a telephone on one of them. A couple of armchairs near the back wall and a table centre, on which, as the play begins, lies a dead black cat, its head half missing. Donny, the middle-aged owner of the house, and Davey, a long-haired, slightly pudgy neighbour of seventeen, stand staring quietly at this cat for a few moments.

Davey Do you think he’s dead, Donny?

Pause. Donny picks up the limp dead cat. Bits of its brain plop out. Donny looks across at Davey and puts the cat back down again.

Donny Aye.

Davey He might be in a coma. Would we ring the vet?

Donny It’s more than a vet this poor feck needs.

Davey If he gave him an injection?

Donny (pause)     Have this injection, you!

Donny steps back and kicks Davey up the arse.

Davey(almost crying)   What was that fer?!

Donny How many times have people told you, hairing down that bastarding hill on that bastarding bicycle?

Davey I didn’t touch the poor fella, I swear it! In the road I saw him lying . . . !

Donny In the road me arsehole!”

Martin McDonagh (Camberwell, 26 maart 1970)

De Amerikaanse dichter Robert Lee Frost werd geboren op 26 maart 1874 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Robert Frost op dit blog.

An Old Man's Winter Night

All out of doors looked darkly in at him
Through the thin frost, almost in separate stars,
That gathers on the pane in empty rooms.
What kept his eyes from giving back the gaze
Was the lamp tilted near them in his hand.
What kept him from remembering what it was
That brought him to that creaking room was age.
He stood with barrels round him -- at a loss.
And having scared the cellar under him
In clomping there, he scared it once again
In clomping off; -- and scared the outer night,
Which has its sounds, familiar, like the roar
Of trees and crack of branches, common things,
But nothing so like beating on a box.
A light he was to no one but himself
Where now he sat, concerned with he knew what,
A quiet light, and then not even that.
He consigned to the moon, such as she was,
So late-arising, to the broken moon
As better than the sun in any case
For such a charge, his snow upon the roof,
His icicles along the wall to keep;
And slept. The log that shifted with a jolt
Once in the stove, disturbed him and he shifted,
And eased his heavy breathing, but still slept.
One aged man -- one man -- can't keep a house,
A farm, a countryside, or if he can,
It's thus he does it of a winter night.

Robert Frost (26 maart 1874 – 29 januari 1963)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Erica Jong werd geboren in New York op 26 maart 1942. Zie ook alle tags voor Erica Jong op dit blog.

I Sleep With

I sleep with double pillows since you're gone.
Is one of them for you-or is it you?
My bed is heaped with books of poetry.
I fall asleep on yellow legal pads.

Oh the orgies in stationery stores!
The love of printer's ink & think new pads!
A poet has to fall in love to write.
Her bed is heaped with papers, or with men.

I keep your pillow pressed down with my books.
They leave an indentation like your head.
If I can't have you here, I'll take cold type-
& words: the warmest things there are-
but you.

Erica Jong (New York, 26 maart 1942)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e maart ook mijn blog van 26 maart 2012 deel 1 en eveneens deel 2.

26-03-2013 om 16:56 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Pol Hoste werd geboren in Lokeren op 25 maart 1947. Zie ook alle tags voor Pol Hoste op dit blog..

Uit: Neerlands Hoop

„Foto met de Aap

Mies Does Kees Lam Bok. Dat wel. Hok. Zo is het nog rustig. Lam Bok Hok. Maar Teun Gijs Koerd Turk, dat is al moeilijker.

Wat ik wel gaarne lees, dat is zo het gesproken Vlaams. Dat komt tegenwoordig weer wreed op in romans. En al. Zo in de literatuur. En in het Parlement. Het zou spijtig zijn moest dat verdwijnen. De mensen lezen al zo weinig. Zodus, ik laat u denken.

Monsieur, je vous prie de bien vouloir répondre à notre question sur la disparition de la langue néerlandaise en Europe. Wenn Sie darauf bestehen können Sie uns auch auf Deutsch über Ihre Meinung berichten. Schreiben Sie bitte deutlich.

Toen ik een paar jaar geleden in Holland op reis was sprak men er Engels. Ik kwam niet te weten of er Nederlands werd gesproken. ‘Yes,’ zei men. ‘Everyone here speaks Dutch.’ Ik denk wel dat iedereen daar Nederlands spreekt.

Maar ‘werkvrouw’, zegden ze, dat is toch schoonmaakster. ‘En een schoon bestaan,’ tikten ze onachtzaam de as van hun sigaret, ‘dat is toch de ruiten zemen.’ Ja, zei ik, en werkman of kraanman dat is kraanbestuurder of kraanvogel of vogelbestuurder. Het bonte chauffeurtje.

Nee, het reglement, denk ik. Ik denk dat het reglement zeker zou moeten bewaard blijven. Mies kan niet zonder Does. Aap niet zonder Cent. Veronderstel, zei ik, dat morgen zou blijken dat alle strafwetboeken verdwenen zijn, dan konden we elkaar uitmoorden. (Het zou me wat moois worden in de Balkan.)

‘Alsof,’ voegde ik daaraan toe, lachend mijn kookwas sorterend, ‘er geen wet meer zou bestaan omdat er nergens nog een wettekst kan worden gevonden.’ Ik begin wat ouder te worden en dus moreler. ‘Dat is niet voorzien in de wet’, zegden ze, ‘dat de wet er niet meer zou zijn.’

In de taal ook niet, dat de taal er niet meer zou zijn. Dat is niet voorzien. Intussen is de gesproken of de geschreven taal met alfabetten en ideogrammen echt wel een grap. Kees Lam Bok Hok. Om daar een woord of uitdrukking uit mee te nemen! Dan is die schedelverzameling heel leerrijk. A-pen.”

Pol Hoste (Lokeren, 25 maart 1947)

De Amerikaanse schrijfster Flannery O'Connor werd geboren op 25 maart 1925 in Savannah, Georgia. Zie ook alle tags voor Flannery O'Connor op dit blog.

Uit: The Habit of Being

„I think there is no suffering greater than what is caused by the doubts of those who want to believe. I know what torment this is, but I can only see it, in myself anyway, as the process by which faith is deepened. A faith that just accepts is a child's faith and all right for children, but eventually you have to grow religiously as every other way, though some never do.
What people don't realize is how much religion costs. They think faith is a big electric blanket, when of course it is the cross. It is much harder to believe than not to believe. If you fell you can't believe, you must at least do this: keep an open mind. Keep it open toward faith, keep wanting it, keep asking for it, and leave the rest to God.”

(…)

“The serious writer has always taken the flaw in human nature for his starting point, usually the flaw in an otherwise admirable character. Drama usually bases itself on the bedrock of original sin, whether the writer thinks in theological terms or not. Then, too, any character in a serious novel is supposed to carry a burden of meaning larger than himself. The novelist doesn't write about people in a vacuum; he writes about people in a world where something is obviously lacking, where there is the general mystery of incompleteness and the particular tragedy of our own times to be demonstrated, and the novelist tries to give you, within the form of the book, the total experience of human nature at any time. For this reason, the greatest dramas naturally involve the salvation or loss of the soul. Where there is no belief in the soul, there is very little drama. ”

Flannery O'Connor (25 maart 1925 – 3 augustus 1964)

De Mexicaanse dichter en schrijver Jaime Sabines Gutiérrez werd geboren op 25 maart 1926 in Tuxtla Gutiérrez, Chiapas. Zie ook alle tags voor Jaime Sabines op dit blog..

IN THE MOUTH OF THE BONFIRE burn my days,

the dead leaves and dry grass that I am.

My soul feels like scorched earth.

Eyes: see nothing but the everyday ghosts.

Mouth: say nothing but the greeting, “Good evening,”

and, for weather: “A fine evening,” or “It’s pouring rain.”

Hands and fingers: go on gripping the desk,

the wine-glass, banknotes, and thighs.

Sole of my foot: you must walk the beaten path,

alongside the same cars, over the same ants.

Heart: devote yourself to your blood, and my lungs.

And you, dear stomach: digest whatever I fill you with.

Millwheel: we’re no strangers.

For you, my most beloved, most hated, I’ll be seeking out

the sweetest names

and secreting them in your ear with my tongue.

I want to fill your head with that foam of the sea.

I’m no good for anything but the birds.

God, my tree: let me fall from you like your shadow.

MY LOVE, MY DEAR, love suddenly

found in the oyster of death,

I want to eat with, be, love with you,

touch and watch you.

I tell myself, the blood pulsing

through my veins tells me,

and this pain and my shoes,

mouth and pillow, tell me so.

I love you, my dear love, absurdly,

foolishly, all lit up, head over heels,

rose-dreaming, conjuring stars; saying

goodbye to you walking beside you.

I love you from the pole on the corner,

from the carpet of that empty room,

on the warm sheets of your body

where a vase of poppies sleeps.

Long hair of the restless air,

river of night, dark banana grove,

blind beehive, unearthed love,

I’ll follow your footsteps upwards,

from your feet to your thigh to your rib.

Vertaald door Colin Carberry

Jaime Sabines (25 maart 1926 – 19 maart 1999)

De Nederlandse cartoonist en striptekenaar Peter van Straaten werd geboren in Arnhem op 25 maart 1935. Zie ook alle tags voor Peter van Straaten op dit blog..

„Met deze ‚puinhoop‘ verdien ik toevallig wel mijn brood, ja?!“

Peter Van Straaten (Arnhem, 25 maart 1935)

De Amerikaanse schrijfster en sociale activiste Toni Cade Bambara werd als Miltona Mirkin Cade geboren op 25 maart 1939 in New York. Zie ook alle tags voor Toni Cade Bambara op dit blog.

Uit: The Lesson

“So we heading down the street and she's boring us silly about what things cost and what our parents make and how much goes for rent and how money ain't divided up right in this country. And then she gets to the part about we all poor and live in the slums which I don't feature. And I'm ready to speak on that, but she steps out in the street and hails two cabs just like that. Then she hustles half the crew in with her and hands me a five-dollar bill and tells me to calculate 10 percent tip for the driver. And we're off. Me and Sugar and Junebug and Flyboy hangin out the window and hollering to everybody, putting lipstick on each other cause Flyboy a faggot anyway, and making farts with our sweaty armpits. But I'm mostly trying to figure how to spend this money. But they are fascinated with the meter ticking and Junebug starts laying bets as to how much it'll read when Flyboy can't hold his breath no more. Then Sugar lays bets as to how much it'll be when we get there. So I'm stuck. Don't nobody want to go for my plan, which is to jump out at the next light and run off to the first bar-b-que we can find. Then the driver tells us to get the hell out cause we there already. And the meter reads eighty-five cents. And I'm stalling to figure out the tip and Sugar say give him a dime. And I decide he don't need it bad as I do, so later for him. But then he tries to take off with Junebug foot still in the door so we talk about his mama something ferocious. Then we check out that we on Fifth Avenue and everybody dressed up in stockings. One lady in a fur coat, hot as it is. White folks crazy.”

Toni Cade Bambara (25 maart 1939 – 9 december 1995)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e maart ook mijn blog van 25 maart 2012 deel 2 en eveneens deel 3.

25-03-2013 om 18:37 geschreven door Romenu  

Bij Palmzondag

Intocht van Jezus in Jeruzalem
Mozaïek. Palermo, Cappella Palatina, meester van de paleiskapel, rond 1150

Am Palmsonntage

Der Morgentau will steigen;
Sind denn die Palmen grün?
Auf, laßt mit hellen Zweigen
Uns ihm entgegen ziehn!
Er will in unser Haus,
In unsre Kammern kommen;
Schon ziehen rings die Frommen
Mit Lobgesang heraus.

Ich kann nicht mit euch gehen,
Mir ist der Odem schwer;
Die Kreuzesfahnen wehen,
Ich folge nimmermehr.
Wie wird so klar die Luft?
O Jesu, süße Helle,
Du kömmst in meine Zelle,
In meine Modergruft!

Was soll ich dir bereiten,
Du wunderlieber Gast?
Ich möchte dich verleiten
Zu langer Liebesrast.
Wohlan, ich schmücke dich,
Will dich mit Blumen binden;
Du sollst dich nicht entwinden,
Das weiß ich sicherlich.

Aus deiner Mutter Rechten
Will ich um deinen Fuß
Die reine Lilie flechten
Mit demutsvollem Gruß.
Daß ich dich feßle ganz
Mit Liebesblumenringen,
Will um dein Haupt ich schlingen
Den heil'gen Rosenkranz.

Den Boden will ich streuen
Mit Palmen ganz und gar,
Mein Leiden dir zu weihen,
Was ich in diesem Jahr
Oft still, oft schwerer trug.
Es liegt zu deinen Füßen,
Es soll mich nicht verdrießen,
Dein Will' ist mir genug!

Wie soll ich mich doch finden
In deine Liebesmacht,
Daß du an meine Sünden
So gar nicht hast gedacht!
Ich lasse nicht von dir,
Mußt du gleich wieder scheiden.
Ich fühl' es wohl in Freuden,
Du kömmst noch oft zu mir.

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Italiaanse kamer in het Rüschhaus nabij Drostes geboortehuis Burg Hülshoff

Zie voor de schrijvers van de 24^e maart ook mijn vorige drie blogs van vandaag.

24-03-2013 om 09:43 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Martin Walser werd op 24 maart 1927 geboren in Wasserburg aan de Bodensee. Zie ook alle tags voor Martin Walser op dit blog.

Uit: Muttersohn

“Ewald, ich heiße Percy. Das sagte er, als er die Tür hinter sich zugemacht hatte. Ewald hatte auf sein Klopfen nicht geantwortet. Percy sagte, das verstehe er. In der Geschlossenen Abteilung an eine Tür zu klopfen und auf ein Herein zu warten, sei heuchlerisch, da doch der Klopfende den Schlüssel habe, mit dem die Tür aufzuschließen sei.

Ewald lag auf dem gemachten Bett. Er lag auf dem Rücken. Die Augen offen. Die rechte Seite seines Gesichts war rot, vernarbt, die rechte Hand auch. Diese rechte Hand lag auf Ewalds Brust. Sie hielt ein Handy. Das konnte nur heißen, dass er auf etwas wartete, was aus dem Handy kommen musste. Percy sagte: Ich setz’ mich auf den Stuhl an deinem Tisch. Dann schwieg er. Er wartete nicht, er schwieg. Plötzlich richtete sich Ewald auf, schlüpfte in die schwarzen Schuhe, die unter seinem Bett

standen, und legte sich wieder hin und schaute zur Decke. Es war klar, er wollte nicht, dass ihn jemand ohne Schuhe sähe. Schwarze Schlüpfschuhe, schwarze Socken, schwarze Hose, schwarzes, langärmliges Hemd. Als Manschettenknöpfe goldgefasste rote Steine. Karneol, dachte Percy. Das Handy hatte Ewald beim In-die-Schuhe-Schlüpfen in der Hand behalten.

So blieben sie. Stumm. Zwei Stunden lang oder drei. Dann stand Percy auf, ging zur Tür, schloss auf und sagte: Ich will nicht, dass du dich wunderst. Ich bin mit allen per du, seit ich hier in der Pflegerschule war. Der Professor hat mich Latein lernen lassen. Da gibt es kein Sie. Seitdem sag ich zu allen du. Es ist dann immer, als spräche ich Latein. So ein Gefühl halt. Bis bald, Ewald.

Als Percy draußen war, drehte er den Schlüssel so leise wie möglich im Schloss.

Zwei Empfindungen waren Percy fremd: Furcht und Ungeduld.”

Martin Walser (Wasserburg, 24 maart 1927)

De Zwitserse schrijver Peter Bichsel werd geboren op 24 maart 1935 in Luzern. Zie ook alle tags voor Peter Bichsel op dit blog.

Uit: Heute kommt Johnson nicht

„Ist es diese heftige Demonstration des Todes, die mich an all jene erinnert, die kleine und größere Spuren von Liebe hinterlassen haben?

Nein, von jenen, die ich noch nicht aus den Augenverlorenhabe,istniemandumgekommenbei diesem Seebeben. Aber wie viele waren dabei, denen ich irgendwo begegnete und die ich irgendwie mochte und die–würdeichsiesehen–mich an etwas erinnern würden – Menschen, die mir mal für ein paar Sekunden, für ein paar Minuten das Leben lebenswert machten.

Jener Student zum Beispiel, den ich im Zug auf dem Weg nach Berlin lesend antraf, Jean Paul le- send. Ich weiß seinen Namen nicht, ich weiß auch nicht mehr, wie er aussah. Ich könnte ihn nicht beschreiben. Jetzt fällt er mir ein. Ich möchte, daß er noch lebt – dabei gibt es keinen Anlaß, daran zu zweifeln, daß er noch lebt. Erfahren werde ich es nie. Es ist sehr unwahrscheinlich, daß ich ihn je wieder treffen werde.

Rösli habe ich auch nie mehr gesehen und Doris und , und , und ... und ich werde sie alle wohl nie mehr sehen, trotzdem, ich möchte, daß es sie gibt. Ich will nicht, daß sie sterben. Sie gehören zu meinem Leben, sie sind zum mindesten ein ganz kleiner Teil, vielleicht nur eine Sekunde, meines Lebens. Wenn sie sterben, stirbt ein ganz kleiner Teil vonmireinganzkleinesbißchenmit. Und nun höre ich, daß auf der Welt täglich über 150000 Menschen verhungern, also etwa so viel, wie bei dieser Flut umgekommen sind.

Warum fällt mir das, was mir hier recht hilflos eingefallen ist, denn nicht täglich ein?“

Peter Bichsel (Luzern, 24 maart 1935)

De Italiaanse regisseur, acteur en toneelschrijver Dario Fo werd geboren in Leggiuno-Sangiamo op 24 maart 1926. Zie ook alle tags voor Dario Fo op dit blog.

Uit: The Birth of the Jongleur (Vertaald door Ed Emery)

“Anyway, I carried earth up in my own hands, and the grass grew so fast! Pfff ... ! It grew of its own accord. You've no idea how beautiful it was! It was like gold dust! I would stick in my hoe, and pfff ... a tree sprang forth. That earth was a miracle! A marvel! There were poplars, oaks and other trees everywhere. I sowed them when the moon was right; I knew what had to be done, and there, sweet, fine, handsome crops grew. There was chicory, thistles, beans, turnips, there was everything. For me, for us!

Oh, how happy I was! We used to dance, and then it would rain for days on end, and then the sun would blaze, and I would come, and go, and the moons were always right, and there was never too much wind, or too much mist. It was beautiful, beautiful! It was our land. This set of terraces was really beautiful. Every day I built another one. It was like the tower of Babel, beautiful, with all these terraces. It was paradise, paradise on earth! I swear it. And all the peasants used to pass by, saying:

'That's amazing, look what you've managed to bring forth out of this pile of rocks! How stupid that I never thought of that!' And they were envious. One day the lord of the whole valley passed by. He took a look and said:

'Where did this tower spring up from? Whose is this land?'

'It's mine,' I said. 'I made it myself, with these hands. It was nobody's.'

'Nobody's? That "Nobody's" is a word that doesn't exist. It's mine!'

Dario Fo (Leggiuno-Sangiamo, 24 maart 1926)

De Amerikaanse dichter en schrijver Lawrence Ferlinghetti werd geboren op 24 maart 1919 in Yonkers, New York. Zie ook alle tags voor Lawrence Ferlinghetti op dit blog.

Baseball Canto

Watching baseball, sitting in the sun, eating popcorn,
reading Ezra Pound,
and wishing that Juan Marichal would hit a hole right through the
Anglo-Saxon tradition in the first Canto
and demolish the barbarian invaders.
When the San Francisco Giants take the field
and everybody stands up for the National Anthem,
with some Irish tenor's voice piped over the loudspeakers,
with all the players struck dead in their places
and the white umpires like Irish cops in their black suits and little
black caps pressed over their hearts,
Standing straight and still like at some funeral of a blarney bartender,
and all facing east,
as if expecting some Great White Hope or the Founding Fathers to
appear on the horizon like 1066 or 1776.
But Willie Mays appears instead,
in the bottom of the first,
and a roar goes up as he clouts the first one into the sun and takes
off, like a footrunner from Thebes.
The ball is lost in the sun and maidens wail after him
as he keeps running through the Anglo-Saxon epic.
And Tito Fuentes comes up looking like a bullfighter
in his tight pants and small pointy shoes.
And the right field bleechers go made with Chicanos and blacks
and Brooklyn beer-drinkers,
"Tito! Sock it to him, sweet Tito!"
And sweet Tito puts his foot in the bucket
and smacks one that don't come back at all,
and flees around the bases
like he's escaping from the United Fruit Company.
As the gringo dollar beats out the pound.
And sweet Tito beats it out like he's beating out usury,
not to mention fascism and anti-semitism.
And Juan Marichal comes up,
and the Chicano bleechers go loco again,
as Juan belts the first ball out of sight,
and rounds first and keeps going
and rounds second and rounds third,
and keeps going and hits paydirt
to the roars of the grungy populace.
As some nut presses the backstage panic button
for the tape-recorded National Anthem again,
to save the situation.

But it don't stop nobody this time,
in their revolution round the loaded white bases,
in this last of the great Anglo-Saxon epics,
in the territorio libre of Baseball.

Lawrence Ferlinghetti (Yonkers, 24 maart 1919)

De Nederlandse schrijver Jacob van Lennep werd geboren te Amsterdam op 24 maart 1802. Zie ook alle tags voor Jacob van Lennep op dit blog.

Uit: Dagboek van mijne reis (1823)

„Donderdag, 29 Mei.

Te 5 ure opgestaan zijnde, trokken wij een uur later de poort uit naar Monnikendam en wandelden op een harden met esschenboomen beplantten kleiweg tot aan een sloot waar de wegen van Edam en Monnikendam zich vereenen. Wij hielden dus de rechterhand, waar verscheidene hoeven stonden, zeer net en welbewassen: zoo kwamen wij aan een boom op een viersprong, waar wij links af een rechten kleiweg volgden, over een dijk en brug staken, en langs een kronkelend binnendijkje Monnikendam genaakten. Onderweg klampte ons een Osnabrugsche timmermansgezel aan die ons voor zijne makkers aanzag, naar den aard zeer dom was, en op alle vragen averechts verkeerd antwoordde. Bij hem voegden zich nog anderen. Dus verzeld traden wij de poort in.

Er stond weinig vee op het land: sommige meenen dat het slechts zoo schijnt omdat men eene koe niet ver zien kan, doch dan zoude dit ook in Zuid-Holland plaats moeten hebben; anderen, en met meer grond, geven tot reden dat de boeren in dezen tijd zoo slecht de teering naar de neering gezet hebben, dat de gestegen prijs der landerijen hen noodzaakt minder vee te koopen: ook zijn schapen en varkens te geef.

Monnikendam draagt meer nog dan Purmerend blijken van verval: echter heeft de heer ARBMAN in den tijd het sloopen van vele schoone huizen belet, door zich de zelve voor de stad te eigenen, het welk de sloopers heeft afgeschrikt. – Wij traden den Doelen binnen, welke herberg een goed uiterlijk voorkomen heeft. Vlak bij dezelve is de groote kerk die in 't midden der stad had moeten staan, doch doordien dezelve niet volbouwd is, aan den uithoek staat. Na ons geschoren en verfrischt te hebben, doorkruisten wij de stad en bewonderden het fraaie huis van den heer VAN ROJEN. Te ½ 10 wandelden wij naar Broek langs een' vaart en een meer: de oude net- en schuwheid der ingezetenen is er zeer verminderd: zelfs kon de heer ARBMAN, toen de hertogin van BRUNSWICK een oud Broeksch huis en huisgezin wenschte te zien, er slechts twee meer vinden, die de vorige zeden nog eenigermate bewaard hadden.“

Jacob van Lennep (24 maart 1802 – 25 augustus 1868)
Monnickendam, Speeltoren en Oude Waag

De Nederlandse dichter, essayist en blogger Jeroen Mettes werd geboren in Valkenswaard op 24 maart 1978.

Uit: N30

“O ironie! Laten we emigreren!
Het leger vuurt traangas af op winkelende Palestijnen. En luid hinniken de hymnen aan de god die jou, lezer, blind en gebonden, in hun armen heeft doen vallen. Wat de nar belooft... Er is een dier-worden van mensen, maar geen mens-worden van dieren. Bewijs: mijn grote tieten. Daar kun je ook heel genuanceerd over doen. Hoewel ik stomdronken ben en moe. Waar lopen we op? De onbereidheid tot sterven is niet alleen symmetrisch met de professionalisering en technocratisering van de oorlogsmachine; ze weerspiegelt de organisatie van een schimmige, transnationale soevereiniteit, die niet langer opofferingsgezindheid eist van haar onderdanen, maar hen in tegendeel verplicht tot leven. Hier (tegenover de zee in de winter) heb ik Herman Gorter gelezen.”

Jeroen Mettes (24 maart 1978 - 21 september 2006)

24-03-2013 om 09:23 geschreven door Romenu  

De Nederlandse (gelegenheids)dichter, historicus, geschiedenisleraar, illustrator en journalist Harry Prenen werd geboren in Schoten op 24 maart 1915. Zie ook alle tags voor Harry Prenen op dit blog.

Uit: Het een en ander over Godfried Bomans

“Deze avond gaf mij de bevestiging van iets dat ik al lang vermoedde. Gezien zijn succes kan men kwalijk zeggen dat Bomans miskend zou zijn, maar desondanks geniet hij vaak een verkeerde bekendheid. Dat hij een van onze eerste humoristen is wordt wel algemeen aanvaard (..) dat hij echter een van onze beste prozaïsten is, daar wil de officiële litteratuur en fijnproeverij nog maar moeilijk aan geloven. En toch is dat zo. Wie werkelijk iets weet van wat proza en wat schrijven is kan in zijn boeken en in zijn journalistiek te kust en te keur passages vinden om in een lijstje te zetten. De fijnproeverij verzekert ons echter dat hij een voortreffelijk auteur voor Jan, Piet en Klaas is, een genie van de middenstand, maar niet voldoende voor de happy few. Het tegendeel is waar, want terwijl hij de duizenden op de galerij in hun twee handen laat klappen blijft hij tegelijkertijd iemand van de kleine keurbende.

Dit misverstand heeft niettemin vele aanhangers. (..) Het volk te vermaken schijnt bij het edeler deel der natie op de index te staan (verboden, e.k.). En toch doet Bomans hiermede op eigen manier in onze litteratuur niet anders en niets minders dan Dickens het in de zijne deed. (..) Vervolgens ben ik van mening dat er in het eerste het beste goede stuk van Bomans’ Elsevierjournalistiek meer echte schrijfkunst en aangeboren talent steekt dan in menig poëem op hoge stelten.

Bij de happy few van de litteraire café’s kan men ondertussen nog meer bedenkingen vernemen. Bijvoorbeeld: dat hij in Elsevier schrijft!!  Een burgerlijk blad, naar ik verneem.”

Harry Prenen (24 maart 1915 - 20 oktober 1992)

De Nederlandse schrijfster Top Naeff (eig. Anthonetta van Rhijn-Naeff) werd geboren op 24 maart 1878 in Dordrecht. Zie ook alle tags voor Top Naeff op dit blog.

Uit: Voor de poort

„De kinderen aan het lage einde der tafel, knoopten de servetbandjes los - Bijoute, de golf van haar bruine krullen in één schuimval over haar gezicht, - en wenkte Oma: of ze op mochten staan? En toen Oma's aandacht op dien afstand, want er zaten dezen Zondag vele groote menschen en wel tien kinders aan den familiedisch, moeilijk te vatten bleek, gleed matrozen-Pietje, snel en schuw, wijl hij iets ongeoorloofds ondernam, van het muziekboek, dat zijn zitplaats verhoogde, en dook verrassend op naast Oma's leunstoel.

De oude dame neeg heur zacht bepoederde wang naar de geheven lipjes, en voelde het vluchtig kusje vóór haar oor het gefluister: ‘of we op mogen staan?’ ving. Het was als het geritsel van een muis bij haar slaap, en als van een muis was ook zijn mondje, vochtig en spits, toen hij haar, in de vraag, nogmaals kuste.

Ook zij fluisterde, en het verzoek bleef als een geheim behandeld tusschen Oma en Piet, terwijl zij door den open, wild omrankten toog den bleek verlichten tuin aanzag en over de vroegtijdig dalende duisternis dacht, en daarop ja-knipte met de oogen, en hij nog weten moest: of ze allemáál naar buiten mochten? zónder hoed? en of ze de rozijntjes mee mochten nemen?

Glimlachend trok Grootmama, met heur fijne, half in kant verscholen vingers, fonkelend van juweel, een kristallen schaaltje van het midden naar den tafelrand, en wipte al wat er op lag in Piet's tot een schuitje saamgevouwen handen. En de andere kinderen, die het zoet verdrag gewaar werden, wierpen de servetten neer en tuimelden van de stoelen: ‘We mogen van Oma!’ en renden over den krakenden parketvloer, tusschen de wijde, wit geruite deuren door, den tuin in, rond de perken vol teedere kleur.“

Top Naeff (24 maart 1878 – 21 april 1953)

De Nederlandse dichter en schrijver Willem van Iependaal werd geboren in Rotterdam op 24 maart 1891. Zie ook alle tags voor Willem van Iependaal op dit blog.

Uit: Polletje Piekhaar

“Dan slingerde ie ons in 't turfhok, kwam mee d'r in, dee de deur in 't slot en ging z'n linksmoesie houwe: ‘Nog al wat rechschapes op de kop wete te tikke deze reis?’

‘Ga nog al,’ zee Snoekie op groot lef. ‘Me magge niet klage.’

‘Dat doet me effetief plezier,’ lachte Pietjepuk, ‘al was 't alleen maar om 't leed, dat noodzakelijk geleeje zal motte worre. 'k Veronderstel, dat jullie begrijpe, waarom 'k een endje hout bij me heb?’

‘Ja,’ zee Balletje om z'n eige niet te late kenne, ‘en da's zoowat alles wat me hier goed begrepe hebbe.’

‘Prachtig!’ riep Pietje, ‘maar da's geen rede, om 't nog niet is effe grondig door te neme.’

En dan begon ie er op in te rammele, tot me lagge te krinkeltolle en dochte damme van de wereld geknuppeld zouwe worre. Me krege ze uitgemete, tot al de plekkies van je bast geraakt ware en as Pietje maar half docht, dat ie 'n heiligedag gelate had, begon ie alles nog is van nieuws af an over te kloppen.

Amme goed ware afgestoft, wiere me bekant gek, blind en kreupel naar de bank in de klas gebrocht en mochte er over denke, hoe je 't flikke most om naast je kont te gaan zitte.

Balletje was de beste in alle vakken en wist zooveel uit z'n bloot hoofd, dat je wel most gaan denke, dat ie er wat voor innam. De tafels kende ie bekant zoo goed as de broekzakke van z'n vader en op de landkaart wist ie dorpe en vliegestrontjes grif uit mekaar te houwe. Snoekie was beter in geschiedenis. As ie voor 't bord most komme om uit te rekene: twaalf plus zes en negentig, gaf ie as uitkomst: Floris de Vijfde door de edele vermoord!”

Willem van Iependaal (24 maart 1891 - 23 oktober 1970)

De Oostenrijkse dichter en dichter Robert Hamerling werd geboren op 24 maart 1830 in Kilchberg am Walde. Zie ook alle tags voor Robert Hamerling op dit blog.

Lenzesgabe

Mit seinem Füllhorn kam der Lenz gezogen,

Und Lieblichstes ward links und rechts entsendet.

Glanz ward dem See, dem Strome zugewendet,

Und Klang den Vöglein, die da lustig flogen.

Duft ward den Blumen, d'ran die Bienen sogen,

Azur dem Himmel, Grün dem Hain gespendet:

Und alsbald war die Fülle ganz verschwendet

An Vögel, Bäume, Blumen, Lüfte, Wogen.

Doch als der Lenz mich sah mit bleichen Wangen,

Da sprach er, gleich, als ob es ihn gereuet,

Daß leer allein der Dichter ausgegangen:

"Hin gab ich, was die Einzelnen erfreuet,

Doch dir nur schenk' ich dies gesammte Prangen,

Dein Herz versammle, was ich rings zerstreuet!"

Spiel der Blicke

Ach, meine Blicke, trunk'ne Vögel, spreiten

Die Schwing' im weiten Saal nach ihr alleine:

Ihr Auge aber meidet stets das meine,

Und scheut sich, Stern in Stern den Blick zu leiten.

Wohl streift er mich in holder Näh' zu Zeiten,

Irrt spielend mir ums Haupt mit süßem Scheine,

Um, wenn ich ihn beglückt zu haschen meine,

Mit kühlem Stolze wieder abzugleiten.

Nur wenn der Schönen Kranz um sie verdichtet

Sich drängt, und mir verbirgt mein süßes Hoffen,

Dann aber sich der Schwarm ein wenig lichtet:

Da seh' ich durch ein Spältchen, lieblich offen,

Urplötzlich oft von fern auf mich gerichtet

Ein spähend Feuerauge, süß betroffen!

Robert Hamerling (24 maart 1830 – 13 juli 1889)

De Duitse schrijfster Fanny Lewald werd op 24 maart 1811 in het toenmalige Königsberg geboren. Zie ook alle tags voor Fanny Lewald op dit blog.

Uit: Italienisches Bilderbuch

“Wenn die goldenen Tore der Märchenwelt sich vor der wunderdürstenden Phantasie des Kindes schließen, wenn die Feenkönigin mit ihrem Zauberstabe sich für immer in das Reich der Träume zurückzieht und der Glaube an ihre Macht verschwindet, so tritt die Wirklichkeit urplötzlich in ihre Rechte ein, und die Jugend sehnt sich nach der Schönheit der Welt, die sie noch nicht kennt, wie das Kind sich gesehnt hat nach den Wundern der Märchenwelt, von denen man ihm erzählte.