J.M.A. Biesheuvelprijs voor Annelies Verbeke

De Vlaamse schrijfster Annelies Verbeke krijgt de J.M.A. Biesheuvelprijs voor de beste Nederlandstalige korteverhalenbundel voor haar boek “Halleluja”. De Biesheuvelprijs wordt volledig gefinancierd met crowdfunding en de hoogte hangt daar ook van af. Aan de prijs is deze keer een geldbedrag verbonden van 7336 euro. De prijs wordt voor de vierde keer uitgereikt. In 2015 won Rob van Essen, in 2016 Marente de Moor, in 2017 Maarten 't Hart . Annelies Verbeke werd geboren op 6 februari 1976 in Dendermonde. Zie ook alle tags voor Annelies Verbeke op dit blog.

Uit: Halleluja (De beer)

“De auteur is een beer geworden. Een oude, bruine beer.
Van het mannelijke geslacht maar impotent, zo meent hij te ontdekken, voorzichtig tastend met zijn kromme klauw.
Omdat hij vindt dat hij over zoiets open kaart moet spelen, vertelt hij het meteen aan de partner van de auteur, naast hem in bed. De partner draait zich slapend om en verstrengelt zich blindelings met de beer, zijn mond om diens rechtertepel. De beer gromt zacht en fronst.
Wankel en houterig loopt hij de trap af. Onderweg naar het toilet bemerkt hij harde, schilferige stukken huid op zijn knieën. Op zijn ellebogen eveneens. Alsof hij door zijn vacht is gebarsten. Eczeem misschien, denkt de beer, of schurft. Spierpijn heeft hij ook, en diarree. Een oude, zieke beer.
Of hij een bruine beer is, weet hij niet zeker, mogelijk is hij een kleine grizzly. Hij bestudeert zichzelf voor de badkamerspiegel: geen haar op zijn neus, geen bult op zijn rug. De voetafdruk die hij na een stap op de natte badkamermat achterlaat toont tenen die uit elkaar staan. Op vier poten bevindt zijn achterste zich hoger dan zijn schouders. Heel zeker een bruine beer. Geen grizzly. Ach, wat kan het me ook bommen, denkt de beer.
‘Gelukkig ben ik geen ijsbeer, het is een warme lente.’ Hij probeert positief te blijven. Het lukt niet. Waarom net deze metamorfose? Beter als beer ontwaken dan als insect? De beer heeft daar sterk zijn twijfels over. Hij herinnert zich een film die de auteur ooit zag, eentje uit de jaren tachtig, hij kan
niet op de titel komen, iets met een randpersonage dat een berenpak droeg na een verkrachting. Dat was hier niet het geval, tenzij de verkrachting metaforisch moest worden opgevat, maar de kop van de beer staat nu absoluut niet naar metaforen. Hij draagt ook geen berenpak, er valt niets uit te trekken.
Dat de auteur de voorbije maanden steeds grotere hoeveelheden honing had gegeten had een waarschuwing moeten zijn. Hoewel de weegschaal het tegensprak, had ze zich steeds zwaarder gevoeld. Het was onvoorstelbaar hoeveel ze in korte tijd was verloren, wat er buiten haar wil of inbreng om was opgeheven, afgerond en opgeblazen.”

 
Annelies Verbeke (Dendermonde, 6 februari 1976)

22-02-2018 om 08:05 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Philip Ballantyne Kerr werd geboren in Edinburgh op 22 februari 1956. Kerr studeerde rechten en juridische filosofie aan de universiteit van Birmingham en werkte daarna in een reclamebureau. 1989, zijn eerste roman, “March Violets”, die speelt in de jaren 1930 in Berlijn, een mix van historische roman en thriller die internationale erkenning ontving en waaraan in Frankrijk de Prix du Roman d'Aventures en de Prix Mystère de la critique werd toegekend. Vanuit het debuut ontwikkelde zich de misdaadtrilogie “Berlin Noir” over de privédetective en voormalige hoofdinspecteur Bernhard Gunther. Verschillende bijfiguren zijn niet fictief, zoals Ernst Gennat (destijds politiecommissaris van Berlijn), Reinhard Heydrich, Bernhard Weiß (een Joods politicus), Arthur Nebe, Adolf Eichmann, Horst Carlos Fuldner (een nazi-agent in Argentinië) en Joseph Mengele. Zijn romans en thrillers schreef hij onder zijn eigen naam en zijn kinderboekenserie “Children of the Lamp” als P.B. Kerr.

Uit: The Other Side of Silence

„Yesterday I tried to kill myself.
It wasn’t that I wanted to die as much as the fact that I wanted the pain to stop. Elisabeth, my wife, left me a while ago and I’d been missing her a lot. That was one source of pain, and a pretty major one, I have to admit. Even after a war in which more than four million German soldiers died, German wives are hard to come by. But another serious pain in my life was the war itself of course, and what happened to me back then, and in the Soviet POW camps afterwards. Which perhaps made my decision to commit suicide odd considering how hard it was not to die in Russia; but staying alive was always more of a habit for me than an active choice. For years under the Nazis I stayed alive out of sheer bloody mindedness. So I asked myself, early one Spring morning, why not kill yourself? To a Goethe-loving Prussian like me the pure reason of a question like that was almost unassailable. Besides, it wasn’t as if life was so great anymore, although in truth I’m not sure it ever was. Tomorrow and the long, long empty year to come after that isn’t something of much interest to me, especially down here on the French Riviera. I was on my own, pushing sixty and working in a hotel job that I could do in my sleep, not that I got much of that these days. Most of the time I was miserable. I was living somewhere I didn’t belong and it felt like a cold corner in hell, so it wasn’t as if I believed anyone who enjoys a sunny day would miss the dark cloud that was my face.
There was all that for choosing to die, plus the arrival of a guest at the hotel. A guest I recognized and wished I hadn’t. But I’ll come to him in a moment. Before that I have to explain why I’m still here.
I went into the garage underneath my small apartment in Villefranche, closed the door, and waited in the car with the engine turning over. Carbon monoxide poisoning isn’t so bad. You just close your eyes and go to sleep. If the car hadn’t stalled or perhaps just run out of gas I wouldn’t be here now. I thought I might try it again another time, if things didn’t improve and if I bought a more reliable motor car. On the other hand, I could have returned to Berlin, like my poor wife, which might have achieved the same result. Even today it’s just as easy to get yourself killed there as it ever was and if I were to go back to the former German capital, I don’t think it would be very long before someone was kind enough to organize my sudden death. One side or the other has got it in for me, and with good reason. When I was living in Berlin and being a cop or an ex-cop, I managed to offend almost everyone, with the possible exception of the British.”

 
Philip Kerr (Edinburgh, 22 februari 1956)

22-02-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, essayist, journalist en tijdschriftuitgever Herman de Coninck werd geboren in Mechelen op 21 februari 1944. Zie ook alle tags voor Herman de Coninck op dit blog.

Kleurenstudie

En de zwarte kraai kwam
van over de zeven bergen gevlogen en
bracht een brief in z'n bek:

een zwarte omslag met een zwart
kaartje er in waarop in witte
letters het woord 'zwart'.

Zo donker is de nacht van de dood
en zo wit is onze schrik.

Om echt te lezen

Om echt te lezen
moet je alle lichten uit doen,
woorden houden van duisterheid
zoals het beeld houdt van de donkere kamer.
Onder hen beiden zouden ze zonder geluid
te maken de wereld kunnen vervangen.

Alles deed pijn

Alles deed pijn. Twee uur lang in kleren
gehesen worden deed pijn. Zijn vrouw zijn
deed pijn, lachen deed pijn, grijnzen al minder,
moed niet. Moed wordt ervan gemaakt

zoals een vuist van vijf vingers.
En verdriet is die vuist weer opendoen.

Sterven doe je alleen.
Niet sterven ook.

Dood zijn doe je met twee
Achterblijven ook.

 
Herman de Coninck (21 februari 1944 - 22 mei 1997)
Cover

De Nederlandse dichter en literatuurcriticus Tom van Deel werd geboren in Apeldoorn op 21 februari 1945. Zie ook alle tags voor Tom van Deel op dit blog.

Nesten van Vincent

De vogelnesten die hij gretig binnenhaalde,
dertig op voorraad in een hoek van het atelier,
uit hun natuur heeft hij ze omgeschapen tot
stilleven en tegen zwarte achtergrond lichtend
vertoond, zoals ook aardappel, pompoen of peer.
Studies in gebruik van kleur, schreef hij z'n broer:
begin met slaafs natuur te volgen, eindig dan
met uit palet te scheppen de natuur die volgt.
Kunst is vogelnest - voorgoed voorbij bewoning.

Nu het nog licht is

Nu het nog licht is zou ik graag
een ander willen zijn, een haas
die zich een hoed opzet en man wordt.
Door spiegel wil ik gaan, raadsels
van aangezicht tot aangezicht
bezien, en weten dat ik niet alleen
een haas ben maar in 't licht van deze
spiegeling een man met hoed, een ander
dan men kent, niet bang voor jagers
of voor strikken, mijn eigen jagers zelfs
mijn eigen strik verschijnt daar
in het lacht als man met hoed.

 
Tom van Deel (Apeldoorn, 21 februari 1945)

De Amerikaanse schrijver Jonathan Safran Foer werd geboren in Washington D.C. op 21 februari 1977. Zie ook alle tags voor Jonathan Safran Foer op dit blog.

Uit: Hier ben ik (Vertaald door Gerda Baardman en Tjadine Stheeman)

„Toen de verwoesting van Israël begon, twijfelde Isaac Bloch of hij zelfmoord zou plegen of naar het Joods Tehuis verhuizen. Hij had in een appartement gewoond met boeken tot het plafond en kleden die dik genoeg waren om dobbelstenen in te verbergen, toen in anderhalve kamer met een vloer van aangestampte aarde; op bosgrond onder onverschillige sterren; onder de vloer bij een christen die een halve wereld en eeuw daarna een boom zou laten planten om zijn rechtschapenheid te gedenken; in een gat in de grond, zoveel dagen achtereen dat hij zijn knieën nooit meer helemaal heeft kunnen strekken; te midden van zigeuners, partizanen en min of meer fatsoenlijke Polen in doorgangs-, vluchtelingen- en statenlozenkampen; op een bootje met een fles met een boot erin die een slapeloze agnosticus daar op wonderbaarlijke wijze in had gebouwd; aan de overkant van een oceaan die hij nooit helemaal zou oversteken, boven een stuk of zes kruidenierswinkels die hijzelf met bloed, zweet en tranen had opgebouwd en met een kleine winst had verkocht; naast een vrouw die de sloten op de deur controleerde totdat ze ervan kapotgingen en op haar tweeënveertigste van ouderdom stierf zonder dat ooit een prijzende lettergreep haar strot had verlaten, maar de cellen van haar vermoorde moeder deelden zich nog steeds in haar hersenen; en ten slotte, de laatste kwarteeuw, in een huis met een souterrain in Silver Spring waar het zo stil was als in een sneeuwbol en waar vijf kilo Roman Vishniac op de salontafel lag te vergelen, Enemies, a Love Story in kwaliteit achteruit zat te gaan in de laatste nog werkende vhs ter wereld en een bak eiersalade zichzelf in vogelgriep omzette in een ijskast gemummificeerd in foto’s van prachtige, geniale, tumorloze achterkleinkinderen.
Duitse hoveniers hadden Isaacs stamboom helemaal tot op de Galicische bodem teruggesnoeid. Maar met geluk, intuïtie en wilskracht en zonder hulp van boven had hij de wortels naar de straten van Washington overgeplaatst en tijd van leven gehad om hem weer te zien uitbotten. En tenzij Amerika zich tegen de Joden keerde – totdat, corrigeerde zijn zoon Irv dan – zou de boom blijven groeien en bloeien. Tegen die tijd zou Isaac natuurlijk allang weer in een gat in de grond zitten. Zijn knieën kreeg hij nooit meer recht, maar op zijn onbekende leeftijd, met onbekende krenkingen wie weet hoe nabij, werd het tijd zijn Joodse vuisten niet meer te ballen en toe te geven dat het eind was begonnen. Het verschil tussen toegeven en accepteren is depressie.”

 
Jonathan Safran Foer (Washington, 21 februari 1977)

De Nederlandse dichter en prozaschrijver Hans Andreus werd geboren in Amsterdam op 21 februari 1926. Zie ook alle tags voor Hans Andreus op dit blog.

Vreemd lichaam

Drank – en later een vreemd lichaam:
mijn handen blijven tedere snelle
werktuigen;
mijn mond denkt aan iets anders.

Mijn mond, mijn hele lichaam denkt:
het goede lichaam, het vertrouwde
is hier niet.
Het woont weer in een te zachtgroen land:
gras dat lispelt,
gelogen bloemen.

En hier dit vreemd maar natuurlijk toch
eenzaam lichaam tegen mij aan:
wanneer de morgen komt,
sla ik mijn ogen ervoor neer
en slaap maar
en slaap.

De drie vliegen

Er zaten eens drie vliegen
Om het hardst te liegen,
Buiten op een balkon,
Luierend in de zomerzon.

De eerste zei: ‘Met deze poot
Sloeg ik vijf olifanten dood.’

De tweede zei: ‘Ik vlieg zo vlug,
In ’n uurtje naar Afrika en terug.’

De derde zei: ‘Ik vlieg zo hoog,
Nog hoger dan de regenboog.’

Toen werd ’t wat kil en ’t waaide wat
De vliegen riepen: ‘Voel je dat!’

En vlogen gauw het huis weer binnen
Om daar nóg meer leugens te verzinnen.

 
Hans Andreus (21 februari 1926 – 9 juni 1977) 

De Israëlische dichter, schrijver, schilder en filmmaker David Avidan werd geboren op 21 februari 1934 in Tel Aviv. Zie ook alle tags voor David Avidan op dit blog.

Urgently Have To Give Myself

I urgently have to give myself additional opportunities now,
leave previous contingencies which have been implemented,
move toward new innovative opportunities, open possibilities.
At a certain stage I stopped supplying this vital need to myself.
I remembered only previous shipments, huge and abundant
and I innocently thought that the store of possibilities would never end.
I didn’t think about myself in conventional industrial concepts,
and so I supplied the raw material and the production plans at the same time.
Now delivery begins – one, two, three.
On trains and planes and cargo ships and semi-trailer trucks.
I supply myself with additional possibilities that won’t run out so fast.
I open hidden doors for myself and pass through them.
I signal the new options to reach me at record speed.

I urgently have to give myself additional opportunities now,
The earlier opportunities were more or less used up earlier.
My writing flows, and I meet nearly every challenge,
but that’s not what I’m looking for, I’m looking for new opportunities.
I’ll find them, don’t worry, I’ll find them.
They are waiting for me on my doorstep, they are waiting for me.
They know everything they have to about me – they have all the data.
They operate according to the data they have and according to essential information.
They are looking for me the way I look for them,
because I am their possibility just as they are my possibilities.

Microfilm

Everything’s miniature, like microfilm.
And at the hour of need – enlarged.
It could have worked for us too.

The world is filled with creatures which are too large
and not always useful and not always necessary.
What’s so bad about miniaturizing people and their belongings
and enlarging them at the hour of our need.

Keep them in mind big, taking up space.
Keep them in mind jumping toward the basket.
Keep them in mind, their equipment and objects.
But keep them in mind small, until the proper time.

We haven’t got the mental power
to shrink and at the same time believe
that we’ll grow at the hour of need.
We’re afraid we won’t return from the journey
toward miniaturization.
We want to maintain our territoriality
to use and as a special option.

And so there’s no mini-future for humankind,
no micro-future for humankind, which doubts.
People don’t have the rare prowess
to contract and attack when the time comes.

Vertaald door Lisa Katz

 
David Avidan (21 februari 1934 - 11 mei 1995)

De Amerikaanse schrijver en journalist Chuck Palahniuk werd geboren op 21 februari 1962 in Pasco, Washington. Zie ook alle tags voor Chuck Palahniuk op dit blog.

Uit: Fight Club

“Sob’s big arms were dosed around to hold me in-side, and I was squeezed in the dark between Bob's new sweating tits that hang enormous, the way we think of God's as big. Going around the church basement full of men, each night we met: this is Art, this is Paul, this is Bob; Bob's big shoulders made me think of the hori-zon. Bob's thick blond hair was what you get when hair cream calls itself sculpting mousse, so thick and blond and the part is so straight. His arms wrapped around me, Bob's hand palms my head against the new tits sprouted on his barrel chest. "It will be alright," Bob says. "You cry now." From my knees to my forehead, I feel chemical reactions within Bob burning food and oxygen. "Maybe they got it all early enough," Bob says. "Maybe it's just seminoma. With seminoma, you have almost a hundred percent sur-vival rate. »
Bob's shoulders inhale themselves up in a long draw, then drop, drop, drop in jerking sobs. Draw themselves up. Drop, drop, drop. I've been coming here every week for two years, and every week Bob wraps his arms around me, and I cry. "You cry," Bob says and inhales and sob, sob, sobs. "Go on now and cry." The big wet face settles down on top of my head, and I am lost in-side. This is when I'd cry. Crying is right at hand in the smothering dark, closed inside someone else, when you see how everything you can ever accomplish will end up as trash. Anything you're ever proud of will be thrown away. And I'm lost inside. This is as close as I've been to sleeping in almost a week. This is how I met Marla Singer. Bob cries because six months ago, his testicles were removed. Then hormone support therapy. Bob has tits because his testosterone ra-tion is too high. Raise the testosterone level too much, your body ups the estrogen to seek a balance. This is when I'd cry because right now, your life comes down to nothing, and not even nothing, oblivion. Too much estrogen, and you get bitch tits. It's easy to cry when you realize that everyone you love will reject you or die."

 
Chuck Palahniuk (Pasco, 21 februari 1962)
Brad Pitt als Taylor Durden in de film “Fight Club” uit 1999

De Engelse dichter, essayist en criticus Wystan Hugh Auden werd geboren in York op 21 februari 1907. Zie ook alle tags voor Wystan Hugh Auden op dit blog.

Uit: The Quest

IX. The Tower

This is an architecture for the old;
Thus heaven was attacked by the afraid,
So once, unconsciously, a virgin made
Her maidenhead conspicuous to a god.

Here on dark nights while worlds of triumph sleep
Lost Love in abstract speculation burns,
And exiled Will to politics returns
In epic verse that makes its traitors weep.

Yet many come to wish their tower a well;
For those who dread to drown, of thirst may die,
Those who see all become invisible:

Here great magicians, caught in their own spell,
Long for a natural climate as they sigh
"Beware of Magic" to the passer-by.

X. The Presumptuous

They noticed that virginity was needed
To trap the unicorn in every case,
But not that, of those virgins who succeeded,
A high percentage had an ugly face.

The hero was as daring as they thought him,
But his pecular boyhood missed them all;
The angel of a broken leg had taught him
The right precautions to avoid a fall.

So in presumption they set forth alone
On what, for them, was not compulsory,
And stuck half-way to settle in some cave
With desert lions to domesticity,

Or turned aside to be absurdly brave,
And met the ogre and were turned to stone.

 
W. H. Auden (21 februari 1907 – 29 september 1973)
Hier met collega dichter Chester Kallman (rechts) in Venetië in 1961

De Franse dichteres en schrijfster Laure Limongi werd geboren op 21 februari 1976 in Bastia (Corsica). Zie ook alle tags voor Laure Limongi op dit blog.

Uit: Fonction Elvis

« Gladys adore son fils. Gladys pleure son fils. Le drame d’un hoquet de l’histoire. En écho strict. C’est écrit.
Mais c’est le même visage. Colombe blanche de l’aube.
Un paradoxe ou une image, la beauté convoitée.
Contrairement à d’autres Indiens, Morning Dove White pose, pose devant les machines des Blancs, ne craignant pas les flashes, persuadée qu’ils accomplissent enfin un serment fait à son peuple : « Tu as promis que nos enfants auraient tant de métal d’argent qu’en se regardant les uns les autres, ils paraîtraient aussi éclatants que le soleil levant... » Elle est convaincue que c’est là le sens de la nouvelle Amérique, la leur. L’image. Le don d’une culture, qui est d’argent. Et la répétition. Le charme velouté de sa peau résiste à la longueur de la pose, conserve la fraîcheur de l’aube. (Un général ajoute que l’éclat unique de l’or divertit tellement l’œil qu’il fait oublier l’odeur du sang.
Sans compter l’imagination.) Et elle met des enfants au monde, comme aujourd’hui sa descendante. Destinées errantes élevées de pauvreté, de rudesse, de rêves et d’espoirs. Le temps de plusieurs révolutions complètes ".

 
Laure Limongi (Bastia 21, februari 1976)
Elvis Presley

De Nederlandse schrijver Justus van Effen werd geboren in Utrecht op 21 februari 1684. Zie ook alle tags voor Justus van Effen op dit blog.

Uit: N^o. 9. Den 15. October 1731. De Hollandsche Spectator.

“Wanneer ik my onlangs verlustigde met in dat gewoel en gedruisch, verwekt door eene zamenvloed van bewoonders der meeste waerelds deelen, de noch standhoudende grondslag van Neerlandsch welvaaren, en uitgestrekte macht te bespeuren; hechte ik voornamentlyk myne aandacht op eene zeekere hoek, alwaar onder geringe kleederen crediet en onder eenvoudige wezens en gebaarden, verstand en oordeel schuilden. Doch op die plaats wat heen en weer tredende, vond ik my met de hand een weinig te rug gehouden, door een persoon die my vry koeltjes toevoegde: Zoo dicht hier niet by, als 't je geliefd, jy vrind met je rappier; ik heb daar zo aanstonds al een heele scheur in myn kleeren gekreegen, en ik vrees dat myn koussen 'er ook aan zullen moeten gelooven. Ik wou doch wel eens weeten wat al die deegens hier op de Beurs doen? Hoewel ik de eer niet heb een Koopman te zyn, vond ik die berisping, schoon wat ruw, niet ongegrond, en zonder te antwoorden, dacht ik raadzaam my elders heen te begeven; doch in het doordringen, 't welk niet geschiede, zonder myne heenen eenigzins te beschadigen, bespeurde ik waarlyk, dat indien de Beurs was bestormt geworden, het aan middelen van verdeediging niet zoude hebben ontbrooken. 't Was ook niet moeyelyk voor my te bemerken, dat veel dezer gewapende wezentlyk zich met den Handel bemoeyden; en niet, gelyk ik, door nieuwsgierigheid alleen, derwaards waren getrokken. Hier op herhaalde ik in my zelve, 't geen ik zelf zo aanstonds had moeten hooren; Wat hebben al die deegens doch op de Beurs van nooden? Zouden die Heeren, dacht ik, zich hunne loffelyke Professte wel schaamen? Is het zo met de zaak gelegen, zo hoeft men zich over d'algemeene klachten, wegens 't verval des Koophandels niet zeer te verwonderen. Ik ging verder, en dewyl dikwils, door 't geringste voorval, de reden, die door de gewoonte als in de slaap gewiegd is, word opgewekt, vroeg ik my zelve, waarom ik doch met het rapier op de zyde voor den dag kwam?”

 
Justus van Effen (21 februari 1684 - 18 september 1735)
Amsterdam, koopmansbeurs – Frederick de Wit, ca. 1690

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e februari ook mijn blog van 21 februari 2017 en ook mijn blog van 21 februari 2016 deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 21 februari 2007 en ook mijn blog van 21 februari 2008 en eveneens mijn blog van 21 februari 2009.

21-02-2018 om 18:09 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Pieter Cornelis Boutens werd geboren in Middelburg op 20 februari 1870. Zie ook alle tags voor P. C. Boutens op dit blog.

Sonnet II

Hemel, eindloos blauw lokkend zieleweiland, -
Zee, die in zon- en maanstilte of wolkdonderen
Aandrijft de veelheid der wereldsche wonderen
Wier vrije vlotte vloot bij ieder tij landt,
Zie ons, bleek menschdom, uit ons eng afzonderen
Op dit uw zielenvol dagegroen eiland,
Als slaven naar hun overzeesch en vrij land,
Wringen ons handen van vervoerings vlonderen:

Diep in een ouden droom die altijd weêrkomt,
Ligt opgetrokken aan den havenkant
Vleugelen boot waarmeê we eens zijn geland
Als zon en maan en sneeuw en regen neêrkomt, -
Tot laten einddroom wanneer ge openbreidt:
Windbreede vaart naar alle oneindigheid.

Sonnet VIII

Kom: ik ben enkel lust en lieflijkheid,
Een zilvervolle hof altijdig ooft,
Waar knop en bloesem eeuwge vrucht belooft,
Een levend maal op ieder uur bereid.

En waar het hart der stilte welft en spreidt,
Aardkoele woon doorluchtig overloofd,
Houdt zon en maan om Uw hoog-heerlijk hoofd
Haar gulde' afspraken tot in eeuwigheid.

O kom: geen weet het enge steile pad
Dat door de bergen naar den wijngaard leidt,
Dan Gij alleen en die den hof geplant heeft:
God, die eens zeker komt te Zijner tijd
En streng-rechtvaardig U de tienden schat
Van vele aardsche oogsten die Hij U verpand heeft.

Uit: Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

Negende strofe

Daar is niet éen die eenzaam gaat als ik,
en geen der andren draagt zijn harts geheim -
dit donker zaad dat zwelt naar lichten bloei,
dit stomme leed dat hijgt naar luid geluk -
in zulk een klem van onverbreekbaar zwijgen.
Want als een kind, in vroegste jeugd verdoold
naar een ver land, moeder en moedertaal
alleen nog weet als felbewust gemis,
ergens achter den bleeken horizon
een lang verloren onbereikbren schat;
en als zijn hart in druk van smart of vreugd
zich uit moet spreken aan een ander hart,
keert het vreemd woord in ledige echo weder,
ijdel en dood zoodra zijn mond het sprak -:
zóo, waar ik door de lichte volten dwaal
van dit ontelbaar levendschoone volk,
wenken van de overzij der dubble stilte
oogen alzijds mijn oogen als gelijken,
en mijn hart bonst in luideloozen zang;
maar als mijn schuwe groet hun nadertreedt,
en van hun lippen ruischt het helder antwoord,
dan voel ik hoe ik nimmer halen zal
den simplen aanslag van dien heemschen toon,
en 't teedre lied blijft op mijn lippen stom...
En andren onderwijl, als duistre schimmen,
met oogen achter schaduwmom versmeuld,
sluipen en duiken door het dichtst gewoel,
en vaak benadert mij hun half gebaar
als een dof grijnzen: ‘gij zijt éen van ons’ -
en van hun lippen valt een heesch gefluister,
een taal waarin geen schepsel zingen kan,
maar waarvan iedre klank mijn hart doorpriemt
en ieder woord mijn diepste wezen schokt,
en tranen wellen, die mijn oogen branden...
O daar is geen die eenzaam gaat als ik!

 
Pieter Cornelis Boutens (20 februari 1870 – 14 maart 1943)
Portret door Willem van Konijnenburg, 1914

De Vlaamse schrijver David Nolens werd geboren in Antwerpen op 20 februari 1973. Zie ook alle tags voor David Nolens op dit blog.

Uit: De waan van Cotard

“Ze vertelt dit terwijl ze haar rotte tanden laat zien (en dat voor een meisje van misschien zes jaar oud), terwijl speeksel uit haar mondhoeken druipt en haar huid afschilfert. Het is een droom en voor Anna, die erg gevoelig is, een nachtmerrie, omdat ze Apple tot in haar pulserende baarmoeder voelt sterven.
Die ochtend verzwijgt Anna haar droom en zit ze ter- neergeslagen aan het ontbijt, overweldigd door een fikse opstoot van melancholie, dat is: haar specifieke vorm van zwaarmoedigheid, waarbij ze in een steeds donkerder wordende grot afdaalt. Jean, anders zo oplettend, merkt het niet op. Die nacht was ook hij afgedaald langs de levensdraad die zijn jaren verbond.
In mijn werkkamer had ik een lievelingsroman uit mijn jeugd voor het eerst in meer dan twintig jaar uit de boekenkast geplukt en hem doorgebladerd. Ik las over de vijfjarige jongen die weldra zou sterven en zag Micky meteen weer voor me, als het nieuwsgierige knaapje dat door zijn moeder werd verwaarloosd en door zijn vader werd aanbeden. Ik wilde het boek herlezen en vond tussen pagina zes en zeven een klasfoto van toen ik vijftien was en bekeek de gezichten een voor een. Ongeveer de helft van mijn klasgenoten wist ik nog bij naam te noemen. Toen ik mezelf vond, schrok ik van de onschuld die reeds verduisterde rond de diepe kassen van mijn ogen.
Dat jaar was mijn laatste jaar aan het college geweest.
De foto was gemaakt voor mijn vertrek, dus ik kon alleen maar raden hoe de donkerte en de magerzucht mijn gezicht weldra verder zouden tekenen, na mijn exodus net voor de kerstvakantie. Want zo voelde het toen, alsof ik helemaal op mezelf een volk was dat migreerde. Om uiteindelijk gewoon bij mijn achttiende jaar in dezelfde stad, waar ik altijd al woonde, uit te komen.”

 
David Nolens (Antwerpen, 20 februari 1973)

De Amerikaanse schrijfster Ellen Gilchrist werd geboren op 20 februari 1935 in Vicksburg, Mississippi. Zie ook alle tags voor Ellen Gilchrist op dit blog.

Uit: Nora Jane: A Life in Stories

"He has gone to Nebraska," her grandmother would answer. "He went to try to find his wife."
"Where's his wife?"
"He doesn't know. She got tired of waiting for him."
"She's sad, like Momma, isn't she?"
"I think so, some people get sad."
"But not us, do we?"
"Let's walk over to the park," her grandmother said, and got up from the swing. "Those Emperor geese are dying to see you. They're waiting for you to bring them some bread."
"Then do I have to go home?"
"Sometime you do. Your mother doesn't like it if you stay here all the time."
"I'll go tomorrow. In two days I'll go back over there."
"We'll see. Put on your shoes. Those geese are waiting for you by the bridge."
Of course sooner or later she would have to go back to her mother's house and watch her mother cry. Although the older she got the less she had to put up with it. Her mother's house was seven blocks from her grandmother's house. Her mother's house was in the three hundred block of Webster Street and her grandmother's house was in the five hundred block of Henry Clay. By the time she was six years old Nora Jane was allowed to walk from her grandmother's house to her mother's house anytime she wanted to as long as the sun was up. She knew every house and yard and porch and tree between the three hundred block of Webster Street and the five hundred block of Henry Clay. She knew which fences made the best sound when she ran a stick along the railings. She knew which dogs were mean. She knew which people got up early and which ones were sleepyheads. She knew who took the Times-Picayune and who did not. When the golden rain trees bloomed and when the magnolia blossoms opened. Hello, Nora Jane, everyone would say. How you keeping? How's everything with you?”

 
Ellen Gilchrist (Vicksburg, 20 februari 1935)

De Duitse schrijfster Julia Franck werd geboren op 20 februari 1970 in Oost-Berlijn. Zie ook alle tags voor Julia Frank op dit blog.

Uit:Rücken an Rücken

“Zu Käthes Rückkehr, am Ende der zwei Wochen, hatten sie nur ein wenig aufräumen wollen, sie hatten das Geschirr abgewaschen, und während Ella noch abtrocknete, hatte Thomas begonnen, den Küchenboden zu schrubben, sie rieben die dunklen Flecken vom Türblatt und polierten die Klinke mit Asche, den Türrahmen wuschen sie mit Seife, den Fußabtreter schlugen sie mit dem Teppichklopfer aus und bürsteten ihn in der Regentonne. Meine Herren, heute sehen Sie mich Klinken abputzen und ich singe ein Lied für jeden.
Lachend hielt sich Thomas immer wieder die Ohren zu, er wollte sie nicht kränken, doch sie traf nur wenige Töne und veränderte die Melodie, wie es ihr einfiel. Der Kronleuchter konnte glänzen, wenn man ihn abrieb. Der Geruch des Messings haftete an den Fingern. Es machte Spaß, sie wollten das Haus so herrichten, wie es noch nie jemand gesehen hatte. Thomas entstaubte die Bücher und Regale mit einem trockenen Tuch, und mit einem feuchten Lappen wischte er nach, er sortierte die Kunstbücher nach Epochen und Größe, die Literatur nach dem Alphabet, die politischen Schriften nach Themen. Mit grollender Stimme, den Feldstecher des verstorbenen Vaters vor Augen, fragte er in die Tiefe des Raumes: Frollein Ella, wünschen Sie eine romantische oder eine abenteuerliche Lektüre aus der schönen Literatur zu leihen? Studieren Sie Trojas Kampf um Helena? Gern fülle ich eine Leihkarte für Sie aus. Ella beachtete ihn nicht, sie lag unter dem Tisch und reinigte mit einem Messer und einem Schwamm die Unterseite, was offensichtlich seit Jahrzehnten niemand getan hatte. Dort klebten hartnäckige Krusten, Spuren von Essen vielleicht, oder Wachs. Das Tischtuch aus italienischem Damast hatte Ella in der Zinkwanne im Garten eingeweicht, es musste gründlich gewaschen werden, Krümel und dunkle Flecken von Saucen und Wein hatten sich über lange Zeit darin eingenistet. Hätten Ella und Thomas den Hausputz nicht in zwei Tagen bewältigen wollen, es wäre Thomas ein Vergnügen gewesen, Bibliothekar zu spielen; er wollte einen Karteikasten für die Bibliothek und ihre künftigen Nutzer anlegen und Leihkarten für jedes Buch entwerfen.“

 
Julia Franck (Oost-Berlijn, 20 februari 1970)

De Franse schrijver Georges Bernanos werd geboren in Parijs op 20 februari 1888. Zie ook alle tags voor Georges Bernanos op dit blog.

Uit: Journal d’un curé de campagne

« J’ai eu ce matin, après la messe, une longue conversation avec Mlle Louise. Je la voyais jusqu’ici rarement aux offices de la semaine, car sa situation d’institutrice au château nous impose à tous deux une grande réserve. Mme la comtesse l’estime beaucoup. Elle devait, paraît-il, entrer aux Clarisses, mais s’est consacrée à une vieille mère infirme qui n’est morte que l’année dernière. Les deux petits garçons l’adorent. Malheureusement la fille aînée, Mlle Chantal, ne lui témoigne aucune sympathie et même semble prendre plaisir à l’humilier, à la traiter en domestique. Enfantillages peut-être, mais qui doivent exercer cruellement sa patience, car je tiens de Mme la comtesse qu’elle appartient à une excellente famille et a reçu une éducation supérieure.
J’ai cru comprendre que le château m’approuvait de me passer de servante.
On trouverait néanmoins préférable que je fisse la dépense d’une femme de journée, ne fût-ce que pour le principe, une ou deux fois par semaine. Évidemment, c’est une question de principe. J’habite un presbytère très confortable, la plus belle maison du pays, après le château, et je laverais moi-même mon linge ! j’aurais l’air de le faire exprès.
Peut-être aussi n’ai-je pas le droit de me distinguer des confrères pas plus fortunés que moi, mais qui tirent un meilleur parti de leurs modestes ressources. Je crois sincèrement qu’il m’importe peu d’être riche ou pauvre, je voudrais seulement que nos supérieurs en décidassent une fois pour toutes. Ce cadre de félicité bourgeoise où l’on nous impose de vivre convient si peu à notre misère… L’extrême pauvreté n’a pas de peine à rester digne. Pourquoi maintenir ces apparences ? Pourquoi faire de nous des besogneux?
Je me promettais quelques consolations de l’enseignement du catéchisme élémentaire, de la préparation à la sainte communion privée selon le vœu du saint pape Pie X. Encore aujourd’hui, lorsque j’entends le bourdonnement de leurs voix dans le cimetière, et sur le seuil le claquement de tous ces petits sabots ferrés, il me semble que mon cœur se déchire de tendresse. Sinite parvulos… Je rêvais de leur dire, dans ce langage enfantin que je retrouve si vite, tout ce que je dois garder pour moi, tout ce qu’il ne m’est pas possible d’exprimer en chaire où l’on m’a tant recommandé d’être prudent. Oh ! je n’aurais pas exagéré, bien entendu!"

 
Georges Bernanos (20 februari 1888 - 5 juli 1948)
Claude Laydu als de curé d'Ambricourt in de gelijknamige film van Robert Bresson, 1951

De Ierse schrijver William Carleton werd geboren op 20 februari 1794 in Glogher, in het graafschap Tyrone. Zie ook alle tags voor William Carleton op dit blog.

Uit: The Station

“Our readers are to suppose the Reverend Philemy M’Guirk, parish priest of Tir-neer, to be standing upon the altar of the chapel, facing the congregation, after having gone through the canon of the Mass; and having nothing more of the service to perform, than the usual prayers with which he closes the ceremony.
“Take notice, that the Stations for the following week will be held as follows:--
“_On Monday, in Jack Gallagher’s of Corraghnamoddagh_. Are you there, Jack?”
“To the fore, yer Reverence.”
“Why, then, Jack, there’s something ominous--something auspicious—to happen, or we wouldn’t have you here; for it’s very seldom that you make part or parcel of this _present_ congregation; seldom are you here, Jack, it must be confessed: however, you know the old classical proverb, or if you don’t, I do, which will just answer as well--_Non semper ridet Apollo_--it’s not every day _Manus_ kills a bullock; so, as you are here, be prepared for us on Monday.”
“Never fear, yer Reverence, never fear; I think you ought to know that the grazin’ at Corraghnamoddagh’s not bad.”
“To do you justice, Jack, the mutton was always good with you, only if you would get it better killed it would be an improvement. Get Tom McCusker to kill it, and then it’ll have the right smack.”
“Very well, yer Rev’rence, I’ll do it.”
“_On Tuesday, in Peter Murtagh’s of the Crooked Commons_. Are you there, Peter?”
“Here, yer Reverence.”
“Indeed, Peter, I might know you are here; and I wish that a great many of my flock would take example by you: if they did, I wouldn’t be so far behind in getting in my _dues_. Well, Peter, I suppose you know that this is Michaelmas?” *
“So fat, yer Reverence, that they’re not able to wag; but, any way, Katty has them marked for you--two fine young crathurs, only this year’s fowl, and the ducks isn’t a taste behind them--she crammin’ them this month past.”

 
William Carleton (20 februari 1794 – 30 januari 1869)
Cover

De Nederlandse dichter, liedtekstschrijver, toneelschrijver en boekhandelaar Cornelis Sweerts werd geboren in Amsterdam op 20 februari 1669. Zie ook alle tags voor Cornelis Sweerts op dit blog.

Lof der deugd

Loflyke deugd wiens waarde,
Zich noit in schyn vertoont,
Daarmen d'ondeugd op aarde,
Dickwils met eer bekroont.
Ach! ach! Dat men dus ontaarde!
En deugd met ondeugd loont.

Maar schoon de deugd verheven,
Staat op den throon gestelt,
Daar hem de kroon werd gegeven,
En scepter van geweld.
Ach! ach! by hem 't heerlykst leven,
Noch Crezus gelt niet gelt.

Nochtans hoort men te kroonen,
Met eer die niet en vleid,
Hem daar de deugd in wil woonen,
En nimmer werd verleid.
Ach! ach! beklimt gy de Throonen,
U voegt de Godlikheid.

 
Cornelis Sweerts (20 februari 1669 - 23 maart 1749)
Allegorie op de deugd door Theodoor van Thulden, 1630

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Johann Heinrich Voß werd geboren op 20 februari 1751 in Sommersdorf / Mecklenburg. Zie ook alle tags voor Johann Heinrich Voß op dit blog en eveneens alle tags voor Johann Voß.

Der Herbsttag

Die Bäume stehn der Frucht entladen,
Und gelbes Laub verweht ins Tal;
Das Stoppelfeld in Schimmerfaden
Erglänzt am niedern Mittagsstrahl.
Es kreist der Vögel Schwarm, und ziehet;
Das Vieh verlangt zum Stall, und fliehet
Die magern Aun, vom Reife fahl.

O geh am sanften Scheidetage
Des Jahrs zu guter Letzt hinaus;
Und nenn ihn Sommertag und trage
Den letzten schwer gefundnen Strauß.
Bald steigt Gewölk, und schwarz dahinter
Der Sturm, und sein Genoß, der Winter,
Und hüllt in Flocken Feld und Haus.

Ein weiser Mann, ihr Lieben, haschet
Die Freuden im Vorüberfliehn,
Empfängt, was kommt, unüberraschet,
Und pflückt die Blumen, weil sie blühn.
Und sind die Blumen auch verschwunden;
So steht am Winterherd umwunden
Sein Festpokal mit Immergrün.

Noch trocken führt durch Tal und Hügel
Der längst vertraute Sommerpfad.
Nur rötlich hängt am Wasserspiegel
Der Baum, den grün ihr neulich saht.
Doch grünt derK amp von Winterkorne;
Doch grünt, beim Rot der Hagedorne
Und Spillbeern,unsre Lagerstatt!

So still an warmer Sonne liegend,
Sehn wir das bunte Feld hinan,
Und dort, auf schwarzer Brache pflügend,
Mit Lustgepfeif, den Ackermann:
Die Krähn in frischer Furche schwärmen
Dem Pfluge nach, und schrein und lärmen;
Und dampfend zieht das Gaulgespann.

Natur, wie schön in jedem Kleide!
Auch noch im Sterbekleid wie schön!
Sie mischt in Wehmut sanfte Freude,
Und lächelt tränend noch im Gehn.
Du, welkes Laub, das niederschauert,
Du, Blümchen, lispelst: Nicht getrauert!
Wir werden schöner auferstehn! Kamp,
ein eingefriedigtes Fruchtfeld.

 
Johann Heinrich Voß (20 februari 1751 – 29 maart 1826)
De Johann Heinrich Voß Schule in Eutin, waarvan Voß rector was in de jaren 1782 tot 1802

De Franse schrijver Pierre Boulle werd geboren op 20 februari 1912 in Avignon. Zie ook alle tags voor Pierre Boulle op dit blog.

Uit: The Bridge Over the River Kwai (Vertaald door Xan Fielding)

“The insuperable gap between east and west that exists in some eyes is perhaps nothing more than an opti-cal illusion. Perhaps it is only the conventional way of express-ing a popular opinion based on insufficient evidence and masquerading as a universally recognized statement of fact, for which there is no justification at all, not even the plea that it contains an element of truth. During the last war, "saving face" was perhaps as vitally important to the British as it was to the Japanese. Perhaps it dictated the behavior of the former, without their being aware of it, as forcibly and as fatally as it did that of the latter, and no doubt that of every other race in the world. Perhaps the conduct of each of the two enemies, su-perficially so dissimilar, was in fact simply a different, though equally meaningless, manifestation of the same spiritual real-ity. Perhaps the mentality of the Japanese colonel, Saito, was essentially the same as that of his prisoner, Colonel Nicholson. These were the questions which occupied Major Clipton's thoughts. He, too, was a prisoner, like the five hundred other wretches herded by the Japanese into the camp on the River Kwai, like the sixty thousand English, Australians, Dutch, and Americans assembled in several groups in one of the most un-civilized corners of the earth, the jungle of Burma and Siam, in order to build a railway linking the Bay of Bengal to Bangkok and Singapore. Clipton occasionally answered these questions in the affirmative, realizing, however, that this point of view was in the nature of a paradox; to acquire it one had to disregard all superficial appearances. Above all, one had to as-sume that the beatings-up, the butt-end blows, and even worse forms of brutality through which the Japanese mentality made itself felt were all as meaningless as the show of ponderous dignity which was Colonel Nicholson's favorite weapon, wielded as a mark of British superiority. But Clipton willingly gave way to this assumption each time his C.O.'s behavior en-raged him to such an extent that the only consolation Ile could find was in a wholehearted objective examination of primary causes. He invariably came to the conclusion that the combination of individual characteristics which contributed to Colonel Nicholson's personality (sense of duty, observance of ritual, obsession with discipline, and love of the job well done were all jumbled together in this worthy human repository) could not be better described than by the single word snobbery.”

 
Pierre Boulle (20 februari 1912 – 30 januari 1994)
Affiche voor de gelijknamige film uit 1957

Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e februari ook mijn blog van 20 februari 2016 deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 20 februari 2007 en ook mijn blog van 20 februari 2008 en eveneens mijn blog van 20 februari 2009.

20-02-2018 om 18:32 geschreven door Romenu  

De Ierse schrijfster Sally Rooney werd geboren op 20 februari 1991 inCastlebar. Haar vader werkte voor Telecom Éireann, terwijl haar moeder een kunstencentrum runde; ze heeft ook een oudere broer en een jongere zus. Rooney studeerde Engels aan het Trinity College in Dublin. Ze begon later aan een Masters in politicologie aan dezelfde universiteit, maar voltooide deze niet en behaalde in plaats daarvan een graad in Amerikaanse literatuur. Ze was de beste spreker op de Europese universitaire debatkampioenschappen in 2013. Voordat ze schrijver werd werkte ze voor een restaurant. Rooney schreef haar eerste roman op 15-jarige leeftijd, maar had daar later geen goed woord voorover. Ze voltooide haar debuutroman, “Conversations with Friends”, terwijl ze nog studeerde voor haar Masters in Amerikaanse literatuur. Ze schreef de 100.000 woorden van het boek in 3 maanden tijd. Rechten voor het boek werden uiteindelijk verkocht naar 12 landen. Het boek werd genomineerd voor de 2018 Swansea University International Dylan Thomas Prize, en de Folio Prize van 2018. In maart 2017 werd haar korte verhaal "Mr Salary" genomineerd voor de Sunday Times EFG Private Bank Short Story Award. Haar tweede roman, “Normal People”, werd gepubliceerd in 2018. In juli 2018 stond het op de longlist voor de Man Booker Prize van dat jaar en won de "Irish Novel of the Year" bij de Irish Book Awards.

Uit: Conversations With Friends

“Bobbi and I first met Melissa at a poetry night in town, where we were performing together. Melissa took our photograph outside, with Bobbi smoking and me self-consciously holding my left wrist in my right hand, as if I was afraid the wrist was going to get away from me. Melissa used a big professional camera and kept lots of different lenses in a special camera pouch. She chatted and smoked while taking the pictures. She talked about our performance and we talked about her work, which we’d come across on the internet. Around midnight the bar closed. It was starting to rain then, and Melissa told us we were welcome to come back to her house for a drink.
We all got into the back of a taxi together and started fixing up our seat belts. Bobbi sat in the middle, with her head turned to speak to Melissa, so I could see the back of her neck and her little spoon-like ear. Melissa gave the driver an address in Monkstown and I turned to look out the window. A voice came on the radio to say the words: eighties . . . pop. . . classics. Then a jingle played. I felt excited, ready for the challenge of visiting a stranger’s home, already preparing compliments and certain facial expressions to make myself seem charming.
The house was a semi-detached red-brick, with a sycamore tree outside. Under the streetlight the leaves looked orange and artificial. I was a big fan of seeing the insides of other people’s houses, especially people who were slightly famous like Melissa. Right away I decided to remember everything about her home, so I could describe it to our other friends later and Bobbi could agree.
When Melissa let us in, a little red spaniel came racing up the hall and started barking at us. The hallway was warm and the lights were on. Next to the door was a low table where someone had left a stack of change, a hairbrush and an open tube of lipstick. There was a Modigliani print hanging over the staircase, a nude woman reclining. I thought: this is a whole house. A family could live here.
We have guests, Melissa called down the corridor. No one appeared so we followed her into the kitchen. I remember seeing a dark wooden bowl filled with ripe fruit, and noticing the glass conservatory. Rich people, I thought. I was always thinking about rich people then. The dog had followed us to the kitchen and was snuffling around at our feet, but Melissa didn’t mention the dog so neither did we.”

 
Sally Rooney (Castlebar, 20 februari 1991)

20-02-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Michiel Stroink werd geboren in Oss op 19 februari 1981. Zie ook alle tags voor Michiel Stroink op dit blog.

Uit: De notaris en het meisje

“Voor Anna was het de vijfde keer dat ze het begrafenisritueel aanschouwde. Bij de vorige processie mocht ze voor het eerst met de vrouwen meelopen. Ze droeg toen een zwarte overrok die ze bij iedere stap tot aan haar enkels de kleigrond in trapte. Nu zat ze gehurkt achter de kruiwagen met het zware gevoel in haar keel en kon ze zich niet eens meer voorstellen hoe licht het leven was toen ze met de kinderen mee mocht huppelen, achter de bellen en de fakkels aan.
De stoet trok langs het ondiep en zou nog eenmaal in de richting van het dorp komen voor hij afboog naar het droogveld. De dikke mist die over het laagland dreef, leek er altijd te zijn als er dingen gebeurden die God niet mocht zien. Nu zorgde Hij ervoor dat Anna alleen de kop, het midden en de staart van de meanderende rouwstoet zag.
‘Het lijkt op een aal.’ De krassende mannenstem kwam van achteren, naast de schuur. ‘Hij kronkelt het moeras in.’ De man was niet van het laagland. Hij droeg een zwarte overjas over een donker pak, en onder de hoed die tot aan zijn wenkbrauwen over zijn voorhoofd was getrokken, staarden twee kraalogen haar onafgebroken aan. Onder zijn linkeroog liep een litteken, als een traan, langs zijn neus tot aan zijn mondhoek.
Het duurde even voor Anna de man vanuit hurkzit durfde aan te spreken.
‘Wie bent u, meneer? Bent u soms familie?’ Anna stond op en wilde een stap naar achteren zetten, maar stootte tegen de kruiwagen aan.
‘Je bent mooi. Geen kleikop, je hebt een fijn gezicht. Hoe oud ben je, meisje?’
‘Ik ben zeventien, bijna achttien. Ik heet Anna. Wie bent u?’
De glimlach van de man drukte het litteken schuin omhoog.
‘Bijna achttien, toe maar. Waar zijn je ouders, meisje?’
‘Mijn vader en moeder lopen mee. Ze lopen naar het droogveld.
Ze zijn pas rond de middag weer terug.’
‘Werkt je vader aan het veen of op het veld?’

 
Michiel Stroink (Oss, 19 februari 1981)

De Amerikaanse schrijfster en essayiste Siri Hustvedt werd geboren op 19 februari 1955 in Northfield, Minnesota. Zie ook alle tags voor Siri Hustvedt op dit blog.

Uit: What I Loved

“Her right hand was resting on her pubic bone, and when I moved closer, I saw that she was holding a little taxi in that hand-a miniature version of the ubiquitous yellow cab that moves up and down the streets of New York.
It took me about a minute to understand that there were actually three people in the painting. Far to my right, on the dark side of the canvas, I noticed that a woman was leaving the picture. Only her foot and ankle could be seen inside the frame, but the loafer she was wearing had been rendered with excruciating care, and once I had seen it, I kept looking back at it. The invisible woman became as important as the one who dominated the canvas. The third person was only a shadow. For a moment I mistook the shadow for my own, but then I understood that the artist had included it in the work. The beautiful woman, who was wearing only a man's T-shirt, was being looked at by someone outside the painting, a spectator who seemed to be standing just where I was standing when I noticed the darkness that fell over her belly and her thighs.
To the right of the canvas I read the small typed card: Self-Portrait by William Wechsler. At first I thought the artist was joking, but then I changed my mind. Did that title next to a man's name suggest a feminine part of himself or a trio of selves? Maybe the oblique narrative of two women and a viewer referred directly to the artist, or maybe the title didn't refer to the content of the picture at all, but to its form. The hand that had painted the picture hid itself in some parts of the painting and made itself known in others. It disappeared in the photographic illusion of the woman's face, in the light that came from the invisible window, and in the hyperrealism of the loafer. The woman's long hair, however, was a tangle of heavy paint with forceful dabs of red, green, and blue. Around the shoe and the ankle above it, I noticed thick stripes of black, gray, and white that may have been applied with a knife, and in those dense strokes of pigment I could see the marks left by a man's thumb. It looked as if his gesture had been sudden, even violent.”

 
Siri Hustvedt (Northfield, 19 februari 1955)

De Engelse schrijfster Helen Fielding werd geboren in Morley, Yorkshire op 19 februari 1958. Zie ook alle tags voor Helen Fielding op dit blog.

Uit: Olivia Joules and the Overactive Imagination

«The problem with you, Olivia, is that you have an overactive imagination.”
“I don’t,” said Olivia Joules indignantly.
Barry Wilkinson, foreign editor of the Sunday Times, leaned back in his chair, trying to hold in his paunch, staring over his half-moon glasses at the disgruntled little figure before him, and thinking: And you’re too damned cute.
“What about your story about the cloud of giant, fanged locusts pancaking down on Ethiopia, blotting out the sun?” he said.
“It was the Sudan.”
Barry sighed heavily. “We sent you all the way out there and all you came up with was two grasshoppers in a polythene bag.”
“But there was a locust cloud. It was just that it had flown off to Chad. They were supposed to be roosting. Anyway, I got you the story about the animals starving in the zoo.”
“Olivia, it was one warthog—and he looked quite porky to me.”
“Well, I would have got you an interview with the fundamentalist women and a cross amputee if you hadn’t made me come back.”
“The birth of Posh and Becks’s new baby you were sent to cover live for BSkyB?”
“That wasn’t hard news.”
“Thank God.”
“I certainly didn’t imagine anything there.”
“No. But nor did you say anything for the first ten seconds. You stared around like a simpleton, fiddling with your hair live on air, then suddenly yelled, ‘The baby hasn’t been born yet, but it’s all very exciting. Now back to the studio.’”

 
Helen Fielding (Morley, 19 februari 1958)
 

De Estlandse schrijver Jaan Kross werd geboren op 19 februari 1920 in Tallin. Zie ook alle tags voor Jaan Kross op dit blog.

Uit: Der Verrückte des Zaren (Vertaald door Helga Viira)

„Die Gepäckträger waren natürlich da, um uns auf der Reise von Petersburg nach Woiseck unter der Aufsicht des Feldjägers nicht aus den Augen zu lassen. Damit wir nicht vom vorgeschriebenen Weg abwichen, zum Beispiel ins Ausland, was man am meisten fürchtete, oder sonstwohin. Und damit wir keine Briefe und Nachrichten schickten oder mit Außenstehenden ins Gespräch kamen, über staatsfeindliche Dinge, versteht sich .. .
Unterwegs hatte ich seit neun Jahren eigentlich zum erstenmal Gelegenheit, Timo eingehend zu betrachten. Ich hatte munkeln hören, er wäre fürchterlich dick geworden. Das stimmte nicht. Nun ja, als er verhaftet wurde, war er ein schlanker junger Mann gewesen und hatte blendend ausgesehen, viel jünger als dreißig. jetzt wirkte er wie fünfzig. Sein zahnloser Mund machte ihn sogar noch älter. Am besorgniserregendsten war meiner Meinung nach seine graue Gesichtsfarbe.
Nicht sein graumeliertes Haar oder das überflüssige Gewicht. Letzteres würde er sich bald abreiten. Bei Gott — er fing gleich damit an! Er öffnete das Kutschenfenster und winkte den Feldjäger herbei. Er erklärte ihm etwas. Dann ließ er die Kutsche halten.
»Kitty, ich möchte ein wenig reiten. Ich habe allzu lange keine Bewegung gehabt.«
Er stieg aus. Einer der Gendarmen gab ihm sein Pferd und kletterte zu Käsper hinter den Kutschkasten. Timo schwang sich in den Sattel und galoppierte davon, der Feldjäger und zwei Gendarmen in respektvoller Entfernung von fünfzig Schritt hinterher...
Ich schaute mich in der Kutsche um. Der kleine, braungebrannte, stupsnasige Jüri lag zusammengerollt unter seinem karierten Reiseplaid auf dem Hintersitz und schlief fest, vorn wiegte sich Liisos flachsblonder Kopf im Schlummer. Ich neigte mich zu Eevas Ohr und fragte leise in der Bauernsprache> (später wurde mir klar, daß dies gleichsam ein Wink war, auch künftig von diesen Dingen nur in der Bauernsprache miteinander zu reden): »Eeva, was haben sie mit seinen Zähnen gemacht?"

 
Jaan Kross (19 februari 1920 – 27 december 2007)
Cover

De Duitse schrijfster, regisseuse en actrice Helene Hegemann werd geboren in Freiburg im Breisgau op 19 februari 1992. Zie ook alle tags voor Helene Hegemann op dit blog.

Uit: Jage zwei Tiger

„Kai befand sich gegen seinen Willen in der Zivilisation.
Und zwar in einer, die nichts mit seinem bisherigen Alltag zu tun hatte (in dem er, umgeben von eiweißlastig ernährten, reit- oder Tai-Chi- oder karatebegeisterten Kindern, in die fünfte Klasse einer bilingualen Ganztagsschule gegangen war oder mit seiner Mutter durch mit Kunst behangene Hallen an Menschen vorbei, die Binky immer genervt hatten, weil man anhand der pseudosubversiven Statements ihrer Anziehsachen und Haarschnitte sofort feststellen konnte, aus wie vielen und was für Designklassikern deren Inneneinrichtung bestand, ab und zu noch ein paar kalkulierte Brüche, irgendein bambusmäßiges, aus Bali eingeflogenes Windlicht zum Beispiel, oder ein Motörheadposter zwischen dem Eames-Softpadchair und irgendwas vom Flohmarkt, eine mit Perlmuttknöpfen beklebte Kommode, über der eine Pfauenfeder schwebt, grau gestrichener Beton mit Perserteppichen oder Echtholzparkett, sogenannte Scheißkreativoasen, in denen sich an folkloristischer Kunst geschätzte Einfachheit und Schlichtheit widerspiegelt, und auf keinen Fall Hängeschränke in der Küche). Das, was er unter seiner momentan so verhassten Realität verstand, war an diesem Ort dermaßen jenseits, dass er sich traute, an der Ziege vorbei zum Wasser zu gehen. Die Ziege folgte ihm sogar.“

 
Helene Hegemann (Freiburg im Breisgau, 19 februari 1992)

De Duitse dichter en schrijver Björn Kuhligk werd geboren op 19 februari 1975 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Björn Kuhligk op dit blog.

Horizontbetrachter

Hier ist ein Wald
da sind die Bäume
darin sind die Ringe
darin schläft die Angst

du schlägst zu mit der Axt
und trinkst den Harzstein mit

und das Lieblingstier
das ist der Affe im Zoo
den kannst du besuchen
und er dich nicht

Ohne Kragen und wenn wirs denken würden

Die Farbfilme lagern in Kühlschränken
ein Beischlaf kann im Treppenhaus
beginnen, ja, unter den Tieren sind
wir die traurigsten

wir kaufen Geld an Automaten
wir mieten Zimmer für den Sommer
wir lesen morgens Zeitung und
erleben Déja-vus, wir erwarten
Liebesbriefe, die nicht kommen
wir denken uns ein Land und vögeln
bis ein Heiland niedergeht und
schieben Einkaufswagen durch
einen schwerbestückten Laden

ja aber, WENN WIRS DENKEN WÜRDEN
wir stünden auf Aussichtstürmen, eine Menge
Nomaden im verstörten Licht
„Es gibt Ansätze“, würde jemand
flüstern, „Eine Verbesserung“
würde jemand hinzufügen und vielleicht
sagt es dann einer: DER MENSCH ALS
KLEINSTE WIRTSCHAFTLICHE EINHEIT
geht jeden Sonntag Kuchen holn oder
steht vor einem Zielfernrohr
an dessen Ende der Körper fällt, MACHTS
GUT, NACHBARN, ja, es genügt
zu wissen, wie eine Schwertlilie aussieht

 
Björn Kuhligk (Berlijn, 19 februari 1975)

De Duitse dichter en schrijver Thomas Brasch werd geboren in Westow,Yorkshire (Engeland) op 19 februari 1945. Zie ook alle tags voor Thomas Brasch op dit blog.

Uit: Vor den Vätern sterben die Söhne

„Das hätte ich wissen müssen, aber sie sagen einem ja nicht Bescheid, wenn der Hase wieder läuft. Der Alte schob seine Beine über die Bettkante und sah Robert an. Willst du einen Tee? Du kannst ein Glas kriegen. Ich setze gleich Wasser auf. Danke. Ich muß weiter. Machen Sie sich keine Umstände. Umstände. Der Alte lachte. Mir macht nichts mehr Umstände. Ich hab was zu erledigen, sagte Robert. Ich verstehe schon. Du denkst: Der hat einen ganz schönen Vogel. Erst läßt er mich das Kissen hochbringen, und jetzt soll ich mich noch in seine dreckige Wohnung setzen. Zwischen jedem Wort holte er tief Luft, und Robert schien, als hörte er ein Pfeifen in der Stimme des Mannes. So eilig wird es nicht sein, daß du einem alten Mann nicht zehn Minuten Gesellschaft leisten kannst. Robert setzte sich in den Sessel und sah sich um. Der Alte suchte seine Schuhe, fand einen und ging schließlich barfuß in die Kochnische. Er hat gewußt, daß der Fahrstuhl funktioniert. Was soll ich mit ihm reden? Es ist auch egal. Sechs Stunden. Besser hier sitzen als auf der Straße vor jeder Uniform zittern. Der Alte begann zu husten. Er stand am Spülbecken und ließ das Wasser in den Kessel laufen. Der Husten wurde stärker, und plötzlich ließ der Alte den Kessel fallen und erbrach sich ins Becken. Jetzt kotzt der auch noch. Robert ging in die Kochnische. Es geht gleich wieder, flüsterte der Alte, und sein Körper zitterte. Dann erbrach er sich wieder, und Robert sah die roten Klumpen im Becken. Der Alte drückte den Kopf gegen die Wand. Tränen rannen über sein Gesicht. Seine Hose rutschte herunter. Er griff nach ihr, aber er bekam sie nicht mehr zu fassen. Robert bückte sich und zog sie wieder hoch. Das Zittern des Körpers wurde stärker. Jetzt kippt er weg. Robert faßte ihn an den Schultern und in den Kniekehlen, hob ihn hoch und trug ihn zum Bett. Der Alte hatte die Augen geschlossen.”

 
Thomas Brasch (19 februari 1945 – 3 november 2001)

De Russische schrijver Dmitri Lipskerov werd geboren op 19 februari 1964 in Moskou. Zie ook alle tags voor Dmitri Lipskerov op dit blog.

Uit: The Last Sleep of Reason (Vertaald door Dmitri Priven)

"This is the third time he's not in!" answered the woman angrily. " You bloody Tatar!"
"I am Russian!" protested Sinichkin. "Actually, ethnic hatred in its extreme manifestations is against the law!"
"I wasn't talking about you!" corrected the woman. "It's about the man from this flat! Bloody uncultured Tatar! Not a word in Russian, not a single bloody word!
"Why bother coming to him then?" inquired Sinichkin.
"Well, he hasn't been to work for God knows how many days! And no one knows where the hell he's got to!"
"And you are…"
"His co-worker," answered the woman with a thunderous sneeze. "A-shoo… From the deli department".
Sinichkin had trouble making a connection between shoes and salami, so he asked the woman to clarify.
"Ilyasov is the name! Don't know how old exactly, but pretty old. He works in our shop, in the fish department, and I'm in meats and deli."
"What've shoes got to do with it?"
"Shoes? My shoes got wet, so I've got a cold!"
The woman wrinkled her nose so as to hold her next sneeze, and thought to herself that there were a lot of idiots on this planet, more than one could imagine. Obviously this man in uniform did not have a lot of brains under that hat.
"Well, who needs brains anyways?" said the sausage woman out loud, which left captain utterly confused. "The manager told me to go find Ilyasov, because he's an ace when it comes to fish!"

 
Dmitri Lipskerov (Moskou, 19 februari 1964)
Moskou, het Rode Plein 

De Oostenrijkse schrijver Wolfgang Fritz werd geboren op 19. Februar 1947 in Innsbruck. Zie ook alle tags voor Wolfgang Fritz op dit blog.

Uit: Flatterbusch

„Ich hatte einmal eine Arbeitsgruppe zu leiten, deren Aufgabe die Verbesserung der Welt auf einem gewissen, nur einem bescheidenen Teil der Menschheit zugänglichen Gebiet war. Die Mitglieder der Gruppe waren Akademiker, junge Leute, die sich noch keinen Namen gemacht hatten, von Universitätsinstituten und Ministerien entsandt. Ergebnis unserer Arbeit sollte eine Studie sein, ein so genanntes Paper, welches unsere Teilnehmer auf dem Weg zu Ruhm und Macht, ein freilich nur bescheidenes Stück, vorwärts bringen mochte.
Insgesamt kamen zu den wöchentlichen Sitzungen vielleicht fünfzehn Leute, Männlein und Weiblein, einmal ein paar mehr und einmal ein paar weniger. Wir arbeiteten in einem recht beengten Saal im Dachgeschoß eines innerstädtischen Amtsgebäudes, wo man aber für die Beengung durch einen prächtigen Blick auf die Dächer der umliegenden Häuser entschädigt war.
Unter den Anwesenden war einer, von dem niemand wusste, woher er kam. Sein Name war, das konnte den Anwesenheitsprotokollen entnommen werden, Daniel Christian Flatterbusch; akademischen Grad oder entsendete Stelle füllte er niemals aus. Das taten auch andere nicht, teils weil sie es für unter ihrer Würde fanden, teils weil sie sich etwa der Tatsache schämten, dass Titel und Stelle nur bescheidener Natur waren. Zu welchen von beiden Flatterbusch gehörte, vermochte ich nicht einzuschätzen; ein bestimmtes Gefühl hielt mich aber davon ab, ihn einfach zu fragen.
Flatterbusch war ein unauffälliger Mann mittleren Alters, eher schlank, mit dem Ansatz zu einem Wohlstandsbäuchlein, mit schwarzem, streng nach hinten gekämmtem Haar, und blassem Gesicht, das von einer mächtigen, ebenfalls schwarzen Hornbrille fast verdeckt wurde. Seine Kleidung war einfach: grauer Pullover, aus dem ein reiner Hemdkragen hervorschaute, braune Schnürlsamthose und abgetretene hellbraune Halbschuhe.“

 
Wolfgang Fritz (Innsbruck, 19 februari 1947)
Innsbruck 

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e februari ook mijn blog van 19 februari deel 1 en ook deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 19 februari 2007 en ook mijn blog van 19 februari 2008 en eveneens mijn blog van 19 februari 2009 deel 1 en ook deel 2.

19-02-2018 om 18:37 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Jonathan Allen Lethem werd geboren op 19 februari 1964 in Brooklyn, New York. Lethem groeide aanvankelijk op in Kansas City, vervolgens in Brooklyn. Zijn vader Richard Brown Lethem is beeldend kunstenaar, zijn moeder Judith stierf aan kanker toen hij nog een tiener was. Een paar semesters studeerde Lethem met Bret Easton Ellis aan het Bennington College in Vermont voordat hij naar Californië verhuisde en begon te schrijven. Eind jaren tachtig publiceerde hij zijn eerste korte verhalen, maar pas met zijn romans trok hij in de jaren negentig internationaal de aandacht. Met zijn roman „Gun, with Occasional Music“, een futuristische detective verhaal in de stijl van Raymond Chandler won hij in 1995 de Locus Award in de categorie "Best First Novel" van Locus Magazine. Na het uitbrengen van zijn vroege verhalen in één bunde,l “The Wall of the Sky, the wall of the Eye”, verscheen in 1996 Lethem’s roman "As She Climbed Across the Table". In 1997 ontving hij de World Fantasy Award voor “The Wall of the Sky, the wall of the Eye”. Eind jaren negentig verhuisde Lethem van de Bay Area terug naar Brooklyn. Zijn volgende boek na deze verhuizing was “Girl in Landscape“ (1998). In 1999 verscheen “Motherless Brooklyn”. Voor deze roman ontving Lethem de National Book Critics Circle Award, de Macallan Gold Dagger Awards for crime fiction, de Salon.com Book Prize en was het Esquire Book of the Year. In 2003 publiceerde Lethem de autobiografisch geïnspireerde educatieve roman "The Fortress of Solitude" Zijn tweede verhalenbundel: "Mannen Cartoons" verscheen in 2004. Weer een roman "You do not love me yet" verscheen in 2007. In 1987 trouwde Jonathan Lethem met schrijfster Shelley Jackson, maar ze gingen in 1998 weer uit elkaar. Lethem woonde tot 2010 in Brooklyn toen hij vanwege familiale redenen naar Claremont, Californië verhuisde. Daar doceert hij creatief schrijven aan het Pomona College.

Uit: Motherless Brooklyn

"Maufishful," said Gilbert Coney in response to my outburst, not even turning his head. I could barely make out the words--"My mouth is full"--both truthful and a joke, lame. Accustomed to my verbal ticcing, he didn't usually bother to comment. Now he nudged the bag of White Castles in my direction on the car seat, crinkling the paper. "Stuffinyahole."
Coney didn't rate any special consideration from me. "Eatmeeatmeeatme," I shrieked again, letting off more of the pressure in my head. Then I was able to concentrate. I helped myself to one of the tiny burgers. Unwrapping it, I lifted the top of the bun to examine the grid of holes in the patty, the slime of glistening cubed onions. This was another compulsion. I always had to look inside a White Castle, to appreciate the contrast of machine-tooled burger and nubbin of fried goo. kaos and control. Then I did more or less as Gilbert had suggested--pushed it into my mouth whole. The ancient slogan Buy 'em by the sack humming deep in my head, jaw working to grind the slider into swallowable chunks, I turned back to stare out the window at the house.
Food really mellows me out.
We were putting a stakeout on 109 East Eighty-fourth Street, a lone town house pinned between giant doorman apartment buildings, in and out of the foyers of which bicycle deliverymen with bags of hot Chinese flitted like tired moths in the fading November light. It was dinner hour in Yorktown. Gilbert Coney and I had done our part to join the feast, detouring up into Spanish Harlem for the burgers. There's only one White Castle left in Manhattan, on East 103rd. It's not as good as some of the suburban outlets. You can't watch them prepare your order anymore, and to tell the truth I've begun to wonder if they're microwaving the buns instead of steaming them. Alas. Taking our boodle of thusly compromised sliders and fries back downtown, we double-parked in front of the target address until a spot opened up. It only took a couple of minutes, though by that time the doormen on either side had made us--made us as out-of-place and nosy anyway. We were driving the Lincoln, which didn't have the "T"-series license plates or stickers or anything else to identify it as a Car Service vehicle. And we were large men, me and Gilbert. They probably thought we were cops. It didn't matter. We chowed and watched."

Jonathan Lethem (New York, 19 februari 1964)

19-02-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij de eerste zondag van de vasten

 
De verzoeking van Christus door Ary Scheffer, 1854

De verzoeking in de woestijn
Matth. IV. v. 1-11.

I.
De booze.
Hoe? Is des Boozen euvelmoed
Zoo groot, dat niets hem vreezen doet,
Dat hij den Reinen aan durft blikken
En tarten tot zijn worstelperk?
Durft hij, door list en lagen sterk,
Den Heilgen lokken in zijn strikken?

Vernam hij, in de afzichtbre hel,
Van Gods genade 't grootsch bestel,
Zoo is de tijd zijns wroks gekomen;
Want de aarde, 't voorwerp van zijn wensch,
Met den door hem gevallen mensch,
Zijn roof, zijn buit wordt hem ontnomen.

Verborgen voor zijns volks gezicht,
Bereidt zich Jezus tot den plicht,
Waarop hij 't oog des geestes vestte,
En toeft in 't hart der woestenij.
Reeds veertig dagen vastte hij,
Maar nu, nu hongert hem ten leste.

Daar treedt, geoefend op verraad,
Met vriendlijk oog en heusch gelaat,
De Satan voor des Heilands oogen:
‘Hoe? Lijdt Gods zoon hier hongersnood?
Hij vordre van dees rotsen brood;
Wat zou Zijn almacht niet vermogen?’

Naar 's Tempels tinnen voert hij hem.
‘Welnu,’ klinkt des Verzoekers stem,
‘Werp, werp u af! Gij moogt het wagen.
Zijt Gij Gods Zoon, voor u geen nood!
Daar de Englen Gods Gods Gunstgenoot,
Op hunne handen zullen dragen.’

Hij voert hem op een hoogen berg,
Dat hij zijn hart met eerzucht terg:
‘Ziehier al 's werelds vorstendommen!
Indien gij neervalt aan mijn kniên,
Zult gij ze in Uwe handen zien,
Ten top van grootheid opgeklommen.’

De Heilige blijft onverlokt;
Geen list des Satans, die hem schokt
Of in zijn hart den lust kan wekken;
Hij keert de pijlen, die hij spilt,
Op 't godlijk woord als op een schild,
En dwingt hem schaamrood af te trekken.

 
Nicolaas Beets (13 september 1814 – 13 maart 1903)
Sint Bavo kathedraal in Haarlem, de geboortestad van Nicolaas Beets

Zie voor de schrijvers van de 18^e februari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

18-02-2018 om 07:38 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Nick McDonell werd geboren op 18 februari 1984 in New York. Zie ook alle tags voor Nick McDonell op dit blog.

Uit: The Third Brother

“When dinner started, the children would go to the playroom and eat with the nannies. They lounged on heavy couches, watching movies until they fell asleep and the nannies went outside for cigarettes. Lyle especially loved these dinners and made a point of talking to everybody, lingering in the dining room rather than watching movies with the other children. He loved listening to adults talk. So did Mike, but he knew he didn't understand the way his older brother did. The adults sat and drank wine and laughed and smiled at one another in the fall candlelight. Many of them had started families late or had been married once before and had only recently started new ones. Jobs were interesting; there was much travel. There was a lot to talk about, and the subtext was that they were lucky to have the lives they had. Mike remembered everyone being very happy.
Before one of these dinners, Lyle decided that he and Mike would be spies. Lyle had gotten a small tape recorder, only a toy really, for his birthday earlier that fall. Their plan was to hide it in the dining room to record the dinner conversation. While the servants were setting up, and Mike's mother was upstairs dressing, and Mike's father was out walking along the ocean, Lyle and Mike secured the tape recorder under the table with duct tape. As the guests arrived and had drinks, the boys slid between them and crawled under the table and switched on the recorder. They were very excited all through dinner, but they didn't tell any of the other children what they were up to. By dessert, Mike couldn't wait any longer. He wanted to go get the recorder. No, said Lyle, they'll be there for a long time. Let's just look. When they peeked around the dining room door, Elliot Analect saw them and held up the tape recorder, which he must have found much earlier, maybe when he first sat down. Analect wasn't a regular guest at these dinners. He was usually abroad somewhere. At this point he was a correspondent in East Asia, and Mike's father was especially glad to have him for Thanksgiving. Mike's mother didn't like Analect. Mike didn't know this the way Lyle did, but he had a sense of it too. When Analect held up the recorder Mike knew instantly they would be in trouble. He saw the way the adults laughed but didn't think it was funny. One of them, drunker than the rest and not a very good friend of Mike's parents, was even a little angry. Mike remembered that he worked for one of the networks. Their mother was embarrassed and that always made her cross as well. Mike's father called the boys over and tried to set things right by giving them a talk in front of the table that was both funny and serious. Analect removed the tape from the recorder and put it in his pocket.”

 
Nick McDonell (New York, 18 februari 1984)

De Nederlandse schrijver Robbert Welagen werd geboren in Dordrecht op 18 februari 1981. Zie ook alle tags voor Robbert Welagen op dit blog.

Uit: Porta Romana

“De etalages van een horlogemaker, een lijstenmaker en een antiquair. Hij wierp een blik naar binnen, zonder stil te houden. Het was alsof hij een onzichtbaar jongetje achternaliep. Het jongetje mocht hij niet kwijtraken, want het leidde hem door deze onbekende omgeving. De dingen deden zich als nieuw aan hem voor. Maar toch voelden ze al zo oud.
Het eindpunt van de route lag links in een hoek. Een plaque aan de muur vermeldde ‘6 – Scuola parificata’, wat ‘gelijkgestelde school’ betekende. De hoge houten deur stond open en Emilio keek uit op een binnenplaats waar de lokalen omheen lagen. Bij de deuropening hadden zich moeders met kinderen verzameld. Emilio liet zijn oog vallen op een donkere, mysterieuze vrouw met een kind aan iedere hand. Ze kuste hen op de wangen en liep weg. Maar hij liep de openstaande deur door en betrad de binnenplaats. De kinderen speelden er tot ze naar binnen moesten. De moeders keken toe, terwijl ze met elkaar en met enkele leraren praatten.
Emilio keek door de ramen bij de leslokalen naar binnen. Kleine stoelen en lage tafeltjes. Platen van dieren aan de muur. Kasten gevuld met boeken en opgestapelde bordspelen. Houten bakken met speelgoed. Slingers van papier. Het geheel maakte een kleurige en chaotische indruk.
‘Kan ik u ergens mee helpen?’
Emilio maakte zich los van het raam en toen hij zich omdraaide nam een lerares hem aandachtig in zich op.
‘Heeft u hier een kind op school zitten?’ vroeg ze.
‘Ik heb hier...’ stamelde hij, maar het lukte hem niet om zijn zin af te maken. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Een paar moeders draaiden zich om en bekeken hem van top tot teen. De wandelstok in combinatie met het litteken op zijn voorhoofd wekte wantrouwen.
‘Als u geen familie bent van een kind dat hier naar school gaat, verzoek ik u vriendelijk te vertrekken.’ Emilio begreep waarvoor hij werd aangezien. Hij verliet de binnenplaats. Op het trottoir keek hij even voor zich uit, om het stigma dat hij zojuist kreeg opgeplakt van zich af te schudden. Vervolgens liep hij terug de Via Romana over. De heuvel op. Zoals hij dat vroeger aan het einde van elke schooldag gedaan kon hebben.
Bij het huis aangekomen nam hij de gevel een tijdje in zich op en wandelde weer naar beneden. Bij de gesloten deur van de school draaide hij zich om en zette opnieuw de wandeling naar boven in.”

 
Robbert Welagen (Dordrecht, 18 februari 1981)

De Nederlandse dichter Bart FM Droog werd geboren in Emmen op 18 februari 1966. Zie ook alle tags voor Bart FM Droog op dit blog.

Kloosterdroog

Ik monnik, ik leef
in de ruïnes, ben
de laatste hier

in mijn rock ‘n’ roll klooster
van de Schemerorde
van de Twintigste Eeuw

buiten bonkt ze
op vergrendelde poort
zal niet opstaan

ik werk.

Het land Overvloed

Er is een beek waar geld in stroomt
gouden karpers naar adem happen
en watervallen diamanten spuiten

aan de oevers van de beek
staan de vissers geld te vangen
kaviaar te plukken uit het riet

het is in het land dat Overvloed heet
waar de buiken rond, de daken verguld
zijn alle verlangens vervuld

in Overvloed heerst geen ongeluk
geen woningnood noch hongersramp
de gletsjers schuiven er het eten aan

in Overvloed heet iedereen geluk
en uit de kranen vloeit de wijn
in rode, volle stralen

ik ben in Overvloed geweest
heb er heel wat dagen doorgebracht,
en heb het uiteindelijk verlaten

te kunnen zwelgen in Overvloed
is zeker aangenaam
gebleven zijn er velen.

 
Bart FM Droog (Emmen, 18 februari 1966)

De Nederlandse dichter, publicist en diplomaat Maarten Mourik werd geboren in Streefkerk op 18 februari 1923. Zie ook alle tags voor Maarten Mourik op dit blog.

Uit: Een impromptu van J.C. Bloem

“Het was de zomer van '62. Wij, mijn toenmalige vrouw Ariane Amsberg en ik, waren na vier jaar Washington met groot verlof, en zoals dat gaat reisden we stad en land af om familieleden, vrienden en bekenden op te zoeken. Zo belandden we op een bewolkte, winderige dag in de rietlanden van Kalenberg, waar Jacques Bloem en Clara Eggink in een idyllische lat-relatie woonden: hij in een met zijn boeken volgepakt boerderijtje, ‘De Kale Berg’ gedoopt, en zij in een haventje aan de overkant van de weg op haar ‘bodem’, de woonboot ‘De Wijze Uil’. We logeerden op de boot en ik hoor nog de korte klapjes van het kabbelende water tegen de ijzeren wand. De vriendschap tussen Bloem en Ariane dateerde uit de vroege jaren vijftig in Amsterdam, waar hij zich graag liet bewonderen door mooie jonge meisjes. In haar Leven met J.C. Bloem zegt Clara Eggink daarover dat het in het algemeen de bijna- schoolkinderen waren die hem aantrokken, reden waarom ze hem voor ‘a cradlle-snatcher’ uitmaakte. Bloem leek oprecht verheugd zij vriendinnetje van toen weer te zien en ook ik mocht daarin delen; hij gaf ongevraagd positief commentaar op mijn pas verschenen bundel Nomade.
Nadat we onze bagage op Clara's woonboot hadden gedeponeerd, staken we de weg over naar De Kale Berg, waar we thee zouden drinken. Daar troffen we Jacques aan in zijn befaamde bibliotheek, die in tientallen rekken op de deel en de vroegere stal was ondergebracht. Hij liep moeizaam schuifelend, zwaar leunend op een dikke stok met een opvallend grote rubberen dop. We vroegen hem bezorgd of hij allang moeite met lopen had, maar nog voor hij kon antwoorden zei Clara snibbig: ‘Niks hoor, pure aanstellerij. Als hij weet dat niemand hem ziet, loopt ‘ie als een kievit tussen zijn boeken.’ We lachten wat verlegen en probeerden Bloem in bescherming te nemen met een: ‘Nou, hij zal er best zijn reden voor hebben.’

 
Maarten Mourik (18 februari 1923 - 30 september 2002)
Jacques Bloem en Clara Eggink (helemaal rechts) in de jaren '50.

De Nederlandse dichter,vertaler en schilder Huub Beurskens is geboren in Tegelen op 18 februari 1950. Zie ook alle tags voor Huub Beurskens op dit blog.

Uit: Eindeloos eiland

“Wie het grootste deel van zijn inmiddels zestigjarige leven had doorgebracht in een dichtbevolkte negentiende-eeuwse stadswijk en daar al heel veel jaren in een hoekpand woonde, met zijn slaapkamerraam aan een straatzijde, werd niet gauw wakker van het slaan van autodeuren in de nacht, van het gelal van naar huis kerende cafébezoekers, van gesprekken op de stoep in een vreemde taal, van het sjorren en trekken van een morgenster tussen afgedankt huisraad, van de geluiden van een vuilniswagen in de vroege ochtend of het gesnerp van een tram in de bocht om het park een paar straten verderop.
Toch was Van Rossum van iets op straat wakker geworden. Hij luisterde, met een oog dicht en het andere op de drie wazige cijfers van zijn wekker. Niets.
Door de kier tussen de overgordijnen gluurde weliswaar al daglicht, maar hij hoefde niet naar het toilet en het was zondagsvroeg genoeg om te proberen de slaap te hervatten. Wat niet lukte, want opnieuw moest hij luisteren. Juist omdat er schijnbaar helemaal niets te horen was.
Schijnbaar, want er leek een dikke, wattige stilte te hangen, daar achter de gordijnen, tegen de buitenkant van het raam, een tot zwijgen onderdrukt geroezemoes dat de straat vulde.
Van Rossum priemde een wrikkende vinger in zijn oor.
Nee, dat zat niet dicht. Hij hoorde zelfs het schuiven van zijn onderarm over het dekbed en het bewegen van zijn voeten in hun warme, duistere diepte.
Hij pakte zijn bril van het nachtkastje en stond op.
Het tafereel dat hij zag toen hij de kier tussen de overgordijnen verbreedde, vervulde hem op slag met verbijstering.
Had hij geen bril op gehad, dan had hij zich de ogen uitgewreven, want dan zou het in al zijn evidentie en helderheid niets anders hebben kunnen zijn dan een droombeeld en waarschijnlijk had de bril daarbij op het nachtkastje en Van Rossum gewoon op een zij onder zijn donzen dekbed gelegen.”

 
Huub Beurskens (Tegelen, 18 februari 1950)
Cover

De Vlaamse dichter en schrijver Gaston Burssens werd geboren in Dendermonde op 18 februari 1896. Zie ook alle tags voor Gaston Burssens op dit blog.

Vergeefse verleiding

Dit is de laatste hartstocht van de herfst
zó hij zich uitvlamt in de vlammen van de blaren
die wuiven - wellicht zoals wij afscheid wuiven -
en rijzen
dán eerst rijzen om in eigen gloed
in eigen vloed en gloed
nog éénmaal
zich nog éénmaal uit te vlammen

Aan de vijverkant zijn eenden eender stil
omdat de stappen die wij stappen doelloos zijn
en onze schaduw niet de vlam kan doven
die om de vijver slaat

Dit is de laatste hartstocht van ons allen
stil als eenden liggen wij aan de kant
omdat de vlam niet onze schaduw doet ontvlammen

Pin-up

Mijn uurwerk stond op kwart voor eeuwigheid.
Nog een kwartier en 't was alweer te laat.
Maar vijf voor twaalf heb ik hier staan te wachten
met reispas, visum en 't gewone afscheid.

Het is nu één over mijn ongenaakbaarheid.
't Wordt tijd dat ik ga vergelijken:
zichzelf in een vitrine bekijken,
doodshoofd van innigheid;

verwelkte pick-up [pin-up] in een tingeltangel,
of nog, en liefst, ter ere van de spijt,
een strip-tease in de Blauwe Engel,

of in de varkensstal van Kirkè.
Of nog, per post en bij 't ontbijt,
de kwadratuur van de vicieuze cirkel.

 
Gaston Burssens (18 februari 1896 – 29 januari 1965)
Dendermonde, stadhuis en belfort

De Afro-Amerikaansschrijfster Toni Morrison werd geboren op 18 februari 1931 in Lorain, Ohio. Zie ook alle tags voor Toni Morrison op dit blog.

Uit: Love

"Cosey women," he said. "That's their place you looking for. It ain't been number one for a long time now, but you can't tell them that. Can't tell them nothing. It 1410 or 1401, probably."
Now it was her turn to question his certainty.
"I'm telling you," he said, suddenly irritable — the wind, he thought, tearing his eyes. "Go on up thataway. You can't miss it 'less you try to. Big as a church."
She thanked him but did not turn around when he hollered at her back, "Or a jailhouse."
Sandler Gibbons didn't know what made him say that. He believed his wife was on his mind. She would be off the bus by now, stepping carefully on slippery pavement until she got to their driveway. There she would be safe from falling because, with the forethought and common sense he was known for, he was prepared for freezing weather in a neighborhood that had no history of it. But the "jailhouse" comment meant he was really thinking of Romen, his grandson, who should have been home from school an hour and a half ago. Fourteen, way too tall, and getting muscled, there was a skulk about him, something furtive that made Sandler Gibbons stroke his thumb every time the boy came into view. He and Vida Gibbons had been pleased to have him, raise him, when their daughter and son-in-law enlisted. Mother in the army; father in the merchant marines. The best choice out of none when only pickup work (housecleaning in Harbor for the women, hauling road trash for the men) was left after the cannery closed. "Parents idle, children sidle," his own mother used to say.
Getting regular yard work helped, but not enough to keep Romen on the dime and out of the sight line of ambitious, under-occupied police. His own boyhood had been shaped by fear of vigilantes, but dark blue uniforms had taken over posse work now. What thirty years ago was a one-sheriff, one-secretary department was now four patrol cars and eight officers with walkie-talkies to keep the peace."

 
Toni Morrison (Lorain, 18 februari 1931)

De Duitse dichteres en schrijfster Elke Erb werd geboren op 18 februari 1938 in Scherbach in de Eifel. Zie ook alle tags voor Elke Erb op dit blog.

Selbstgespräche sind nur Meeresrauschen

denn das Selbst, wie wir es hatten,
das reine
- unter Gottes Eifersucht und scheinheiligem Lidschlag -
Gold,

von unseren Klondike-Klauen und sibirischen, karpatisch...
geklaubt aus schroffen Quarzen:

außerordentlich weich
und dehnbar, leicht

mechanisch zu bearbeiten, von
träger Reaktion,

Scheibenmonstranz, wie es vom Stengel nickt,

hört ja weder selbst noch sprichts,

ein Inbegriff
des innersten Gehirns -
oh Blastula, oh Gastrula, oh Gast

aus fernem Meer, gereist
mit gleichsam aufsteigenden Teichen,

Amöbe, die

im Teichohr Meeresrauschen

Jäger und Sammler

Das Leder nicht der Handtasche, der Hüfte
nimmt entgegen, Haut nur. So entlegen –

den der stumme Umkreis kantet – jeder Rand
um mich, die stets aus dem Gesicht verliert das Land,
in das Gesicht auch sammelt: Schrank vor Wand –

ich möchte nur das schlaue kleine Hinternchen des Rehs,
des durch Gebüsch sich tauchenden – wahrhaftig! – Farn!
– ich sammle!

weißgeflecktes Hinternchen noch sehn – ich sehs!

& den gemeinen Lebensstrick, bis er den Kopf hat, Ganglien,
elektrisieren, diesen nicht verlieren!

 
Elke Erb (Scherbach, 18 februari 1938)

Onafhankelijk van geboortedata

De Vlaamse dichteres Charlotte Van den Broeck werd in 1991 geboren in Borgerhout. Zie ook alle tags voor Charlotte van den Broeck op dit blog.

Uit: Nachtroer

V.
Europa, een inwisselbaar landschap achter het autoraam ondergeschikt
aan welk nummer er op de radio draait, wat er door ons heen glijdt
bij het staren naar de snelweg, in cadans de kerken, de Tsjechen en de verte
het herhaalt zich, zoals wij ons jaar na jaar onbedoeld, maar halsstarrig herhalen
Wenen wordt onze woonkamer, de Donau een geknelde zenuw, zelfs het vrijen
langdradig in die droge zomer, ik slik muggen in, altijd en later
twee tijdstippen die me bij de keel grijpen, nu ze vanzelfsprekend en aangebroken zijn
wij meer dan ooit de gietvorm van ons geluk en niet het geluk zelf het glijdt voorbij
de plaatsnaamborden, voorbij de tinteling en de twijfel daarna
op de autostopplaats de milde stilstand van elkaars glimlach
waarachter een schreeuw smeekt dat we het steeds van elkaar zullen weten
het heimelijk verbond, wat ons opzweept en de strop

 
Charlotte Van den Broeck (Borgerhout, 1991)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18^e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 18 februari 2007 en ook mijn blog van 18 februari 2008 en eveneens mijn blog van 18 februari 2009.

18-02-2018 om 07:35 geschreven door Romenu  

De Griekse dichter en schrijver Níkos Kazantzákis werd geboren in Heraklion op 18 februari 1883. Zie ook alle tags voor Níkos Kazantzákis op dit blog.

Uit: The Odyssey (Vertaald door Kimon Friar)

Snatch prudence from me, God, burst my brows wide, fling far
the trap doors of my mind, let the world breathe awhile.
Ho, workers, peasants, you ant-swarms, carters of grain,
I fling red poppies down, may the world burst in flames!
Maidens, with wild doves fluttering in your soothing breasts,
brave lads, with your black-hilted swords thrust in belts,
no matter how you strive, earth's but a barren tree,
but I, ahoy, with my salt songs shall force the flower!
Fold up your aprons, craftsmen, cast your tools away,
fling off Necessity's firm yoke, for Freedom calls.
Freedom, my lads, is neither wine nor a sweet maid,
not goods stacked in vast cellars, no, nor sons in cradles,
it's but a scornful, lonely song the wind has takenŠ
Come, drink of Lethe's brackish spring to cleanse your minds,
forget your cares, your poisons, your ignoble profits,
and make your hearts as babes, unburdened, pure and light.
.
O brain, be flowers that nightingales may come to sing!
Old men, howl all you can to bring your white teeth back,
to make your hair crow-black, your youthful wits go wild,
for by our Lady Moon and our Lord Sun, I swear
old age is a false dream and Death but fantasy,
all playthings of the brain and the soul's affectations,
all but a mistral's blast that blows the temples wide;
the dream was lightly dreamt and thus the earth was made;
let's take possession of the earth with song, my lads!
Aye, fellow craftsmen, seize your oars, the Captain comes;
and mothers, give your sweet babes suck to stop their wailing!
Ahoy, cast wretched sorrow out, prick up your ears-
I sing the sufferings and torments of renowned Odysseus!

 
Níkos Kazantzákis (18 februari 1883 - 26 oktober 1957)

De Amerikaanse schrijfster Jean Marie Auel werd geboren op 18 februari 1936 in Chicago. Zie ook alle tags voor Jean M. Auel op dit blog.

Uit:Het lied van de grotten (Vertaald door Henny van Gulik en Ingrid Tóth)

“Ze bleef staan. ‘Er zijn leeuwen vlak achter de splitsing in het pad,’ zei ze zacht.
Jondalar keek naar voren en zag iets bewegen wat hij herkende als leeuwen nu hij wist waarnaar hij keek. Ook hij greep naar zijn wapens.
‘Jij kunt beter hier blijven met Jonayla. Ik zal gaan.’
Ayla keek neer op haar slapende kindje en keek toen naar hem op.
‘Jij bent goed met de speerwerper, Jondalar, maar er zijn minstens twee welpen en drie volwassen leeuwen, waarschijnlijk meer. Als de leeuwen het gevoel krijgen dat er gevaar dreigt voor de welpen en ze besluiten aan te vallen, zul je hulp nodig hebben, iemand om je bij te staan, en je weet dat ik beter ben dan wie dan ook, op jou na.’
Hij fronste zijn voorhoofd en dacht even na terwijl hij haar bleef aankijken. Toen knikte hij. ‘Goed dan... maar blijf achter me.’ Hij zag vanuit zijn ooghoek iets bewegen en keek achterom. ‘En de paarden?’
‘Ze weten dat er leeuwen in de buurt zijn. Kijk maar,’ zei Ayla.
Jondalar keek. Alle drie de paarden, ook het jonge merrieveulen, staarden strak voor zich uit, zich duidelijk bewust van de grote katten.
Jondalar fronste weer zijn voorhoofd. ‘Zullen ze zich rustig houden?
Vooral kleine Grijs?’

 
Jean M. Auel (Chicago, 18 februari 1936)
Cover 

De Afro-Amerikaanse schrijfster, dichteres en lesbisch-feministische, anti-racistische activiste Audre Geraldine Lorde werd geboren op 18 februari 1934 in New York. Zie ook alle tags voor Audre Lorde op dit blog.

Love Poem

Speak earth and bless me with what is richest
make sky flow honey out of my hips
rigis mountains
spread over a valley
carved out by the mouth of rain.

And I knew when I entered her I was
high wind in her forests hollow
fingers whispering sound
honey flowed
from the split cup
impaled on a lance of tongues
on the tips of her breasts on her navel
and my breath
howling into her entrances
through lungs of pain.

Greedy as herring-gulls
or a child
I swing out over the earth
over and over
again.

Coping

It has rained for five days
running
the world is
a round puddle
of sunless water
where small islands
are only beginning
to cope
a young boy
in my garden
is bailing out water
from his flower patch
when I ask him why
he tells me
young seeds that have not seen sun
forget
and drown easily.

 
Audre Lorde (18 februari 1934 – 17 november 1992)

De Hongaarse schrijver en journalist Mór Jókai werd geboren op 18 februari 1825 in Komárom. Zie ook alle tags voor Mór Jókai op dit blog.

Uit: Black Diamonds (Vertaald door Frances A. Gerard)

“We are in the depths of an underground cavern. It is bad enough to be underground, but here we are all enveloped in black as well: the ceiling is black, so are the walls; they are made of blocks of coal.
The floor is one great black looking-glass. It is a sort of pond, polished as steel. Over this polished surface glistens the reflection of a solitary light, the light of a safety-lamp shining through a wire net.
A man guides himself over the pond in a narrow boat. By the doubtful light of the lamp he sees high pillars, which rise out of the depths below and reach to the very roof of the cavern--pillars slender, like the columns of a Moorish palace. These pillars are half white and half black; up to a certain point only are they coal black, beyond that they are light in color.
What are these pillars?
They are the stems of pines and palm-trees. These gigantic stems are quite at home in the layers over the coal-mine, but how have they descended here? They belong to another world--the world of light and air. The coal layers overhead sometimes take fire of themselves, and the fire, being intense, has loosened the hold of these giants and sent them below.
Coal-pits kindle of themselves often, as every novice knows, but in this case who extinguished the flames? That is the question.
The solitary occupant of the rudely shaped boat or canoe goes restlessly here and there, up and down. He is a man of about thirty years, with a pale face and a dark beard. His firmly closed lips give him an expression of earnestness, or strong, decided will; while his forehead, which is broad, with large bumps over the eyes, shows that he is a deep thinker. His head is uncovered, for here in this vault the air is heavy, and his curly black hair is in thick masses, so that he needs no covering.
What is he doing here?
He drives his boat over the black looking-glass of the lake; round and round he goes, searching the black walls with anxiety, his lamp raised in his disengaged hand. Does he imagine that a secret is hidden there?
Does he think that by touching a spring, and saying "Open Sesame," the treasure hidden there for hundreds of years will spring forth?”

 
Mór Jókai (18 februari 1825 – 5 mei 1904)
Cover

De Duitse schrijfster Hedwig Courths-Mahler werd geboren in Nebra (Saksen-Anhalt) op 18 februari 1867. Zie ook alle tags voor Hedwig Courths-Mahler op dit blog.

Uit: Die wilde Ursula

“Im ewigen Eis erstarrt lag der Gipfel des Wetterkogels hinter den drei Gestalten, die sich langsam auf dem mit Geröll bedeckten Weg vorwärts schoben.
Tiefe Stille ringsum.
Nur die Schritte der drei Menschen, ihr schweres Atmen und zuweilen das leise Gleiten eines gelösten Steins waren vernehmbar.
Voran schritt Will Vollrat mit hoch erhobenem Haupt.
Ihm folgte mit weniger kräftigen und sicheren Schritten seine Gattin, eine schlanke, zarte Blondine mit lieblichem Gesicht und fiebrig leuchtenden Augen.
Zuletzt ging der Bergführer. Er trug Rucksack und Seile, die vor Kurzem noch die drei Gestalten aneinander gefesselt hatten.
Der Wetterkogel drohte finster und in Nebel gehüllt hinter ihnen her.
Der Bergführer, dessen wettergebräuntes Gesicht wie aus Erz gegossen schien, ließ die scharfen, hellen Augen wachsam und spähend umherschweifen, um den rechten Pfad zu finden. Jetzt rief er Will Vollrat einige Worte zu, um ihm die Richtung anzugeben. Dieser nickte und sah rückwärts zum Gipfel des Wetterkogels hinauf.
Da oben hatten sie vor einigen Stunden gestanden nach mühevoller Kletterarbeit. Will Vollrat hatte mit strahlenden Augen den überwältigenden Rundblick in sich aufgenommen.Wie schön, wie einzig schön und wunderbar!
Eva Vollrat hatte sich schwer atmend auf den Arm ihres Gatten gelehnt. Mit schwärmerischer Innigkeit haftete ihr Blick auf seinem kühn geschnittenen Profil, und seine machtvollen, strahlenden Augen hielten sie im Bann."

 
Hedwig Courths-Mahler (18 februari 1867 - 26 november 1950)

De Noorse schrijver Alexander Lange Kielland werd geboren in Stavanger op 18 februari 1849. Zie ook alle tags voor Alexander Kielland op dit blog.

Uit: Hellgrün ist die Hoffnung

»Du schlurfst«, rief Vetter Hans.
Ole hörte nicht.
»Er ist genauso taub wie Tante Maren«, dachte Hans. »Du schlurfst, Ole!«, rief er lauter.
»O, Verzeihung!«, sagte Vetter Ole und hebt nun die Beine betont in die Höhe mit jedem Schritt. Um nichts in der Welt würde er seinen Bruder verärgern wollen. Er hatte ohnehin schon so ein schlechtes Gewissen.
Dachte er denn etwa nicht genau in diesem Moment an sie? Sie, von der er wusste, dass sein Bruder sie liebte. Und war es nicht sündhaft von ihm, dass er diese Leidenschaft nicht unter Kontrolle bekam? Es war doch Unrecht seinem Bruder gegenüber und außerdem so unendlich hoffnungslos.
Vetter Ole ging streng mit sich ins Gericht; und während er sich auf der anderen Seite des Weges hielt, um nicht so auffällig zu schlurfen, versuchte er mit aller Macht an die allergleichgültigsten Sachen zu denken. Aber wie weit weg er seine Gedanken auch streifen ließ, sie kamen doch über die wunderlichsten Umwege wieder zurück zu dem verbotenen Punkt und flatterten dann wie die Fliegen um das Licht.
Die beiden Brüder, die über die Ferien bei ihrem Onkel, dem Priester, zu Besuch waren, befanden sich gerade auf dem Weg zum Anwesen des örtlichen Amtsrichters, wo es eine Tanzgesellschaft geben sollte. Es waren viele Studenten zu Besuch in dem Dorf und diese Tanzgesellschaften verbreiteten sich deshalb wie eine Epidemie von Anwesen zu Anwesen.
Vetter Hans war in vortrefflicher Stimmung. Er sang, tanzte, machte Witze schon den ganzen Tag über. Und wenn sein Ton dem schlurfenden Bruder gegenüber vielleicht ein wenig scharf war, dann eigentlich nur aus Ärger darüber, dass es ihm nicht gelang, ihn mit seiner vortrefflichen Stimmung anzustecken.“

 
Alexander Kielland (18 februari 1849 - 6 april 1906)
Standbeeld in Stavanger

De Amerikaanse schrijver Wallace Stegner werd geboren op 18 februari 1909 in Lake Mills, Iowa. Zie ook alle tags voor Wallace Stegner op dit blog.

Uit: Wat behouden blijft (Vertaald door Edzard Krol)

“De lucht is even vertrouwd als de kamer. De voor vakantiehuisjes gebruikelijke zweem van muizen, evenals een vage, niet onaangename herinnering aan stinkdieren onder het huis, maar daaromheen en erdoorheen een geur die even penetrant is als zevenduizend voeten. Een illusie natuurlijk. Wat ruikt naar hoogte, is breedte. Een kilometer of twintig noordelijker ligt Canada, en de ijsvlakte, die zijn sporen in deze hele omgeving heeft nagelaten, is niet voor altijd verdwenen, maar heeft zich alleen maar teruggetrokken. Iets in de lucht, zelfs in augustus, zegt dat hij zal terugkeren.
Eigenlijk, als je kon vergeten dat je sterfelijk was, en dat was hier ooit gemakkelijker dan op de meeste plekken, zou je werkelijk kunnen geloven dat de tijd circulair is, en niet lineair voortschrijdend zoals onze cultuur geneigd is te bewijzen. Vanuit geologisch perspectief gezien zijn we fossielen in wording, zullen we begraven worden en uiteindelijk weer tevoorschijn komen om wezens in latere tijdperken te verbazen. In geologisch, noch biologisch opzicht zijn we als individu van belang. De ene mens verschilt niet zoveel van de andere, elke generatie herhaalt haar voorouders, de werken die we scheppen om ons te overleven, gaan niet veel langer mee dan mierennesten, en veel minder lang dan koraalriffen. Hier keert alles terug naar zichzelf, herhaalt en vernieuwt alles zichzelf, en is het heden nauwelijks te onderscheiden van het verleden.
Sally slaapt nog. Ik glip uit bed en loop op blote voeten over de koude, houten vloer. Als ik langs de kalender loop, wijst die mij erop dat het een andere is dan ik me herinner. Er staat, correct, dat het 1972 is, en dat het augustus is.”

 
Wallace Stegner (18 februari 1909 – 13 april 1993)

De Italiaanse dichter en schrijver Leone Battista Alberti werd geboren in Genua op 18 februari 1404. Zie ook alle tags voor Leone Battista Alberti en voor Leone Alberti op dit blog.

Uit: On Painting (Vertaald door Cecil Grayson)

“I think every painter, if he wishes to be a great master, ought to understand clearly the

similarities and the distinctions of the planes, a thing known to very few....They should know that they circumscribe the plane with their lines. When they fill the circumscribed places with colors, they should only seek to present the forms of things seen on this plane as if it were of transparent glass. Thus the visual pyramid could pass through it, placed at a definite distance with definite lights and a definite position of center in space and in a definite place in respect to the observer. Each painter, endowed with his natural instinct , demonstrates this when, in painting this plane, he places himself at a distance as if searching the point and angle of the pyramid from which point he understands the thing painted is best seen.
Where this is a single plane, either a wall or a panel on which the painter attempts to depict several planes comprised in the visual pyramid, it would be useful to cut through this pyramid in some definite place, so the painter would be able to express in painting similar outlines and colors with his lines. He who looks at a picture, done as I have described [above], will see a certain cross-section of a visual pyramid, artificially represented with lines and colors on a certain plane according to a given distance, center and lights. Now, since we have said that the picture is a cross-section of the pyramid we ought to investigate what importance this cross-section has for us. Since we have these knowns, we now have new principles with which to reason about the plane from which we have said the pyramid issues.”

 
Leone Battista Alberti (14 februari 1404 — 25 april 1472)
Cover

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 18 februari 2007 en ook mijn blog van 18 februari 2008 en eveneens mijn blog van 18 februari 2009.

18-02-2018 om 07:33 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, theoloog en predikant Johannes Theodor Rudolf Kögel werd geboren op 18 februari 1829 in Birnbaum als zoon van pastor Gottfried Kögel en diens echtgenote Florentine. Rudolf Kögel studeerde in de periode 1847-1852 in Halle en Berlijn theologie en filologie en maakte tijdens zijn studententijd reizen naar Frankrijk, Spanje, Oostenrijk, Zwitserland en Italië. Van 1852-1854 werkte hij als godsdientsleraar aan het Vitzthumschen Gymnasium in Dresden, vervolgens als leraar op het seminarium voor stadsscholen in Berlijn. Van 1854 tot 1857 was hij predikant in Nakel bij Bromberg en vervolgens tot 1863 predikant van de Duits-protestantse gemeenschap in Den Haag (Nederland). Van daaruit werd hij door Wilhelm I als predikant naar Berlijn gehaald en ook benoemd tot lid van de kerkenraad van Brandenburg en tot raadheer in het ministerie van cultuur beoemd. In 1868 verleende de Rheinische Friedrich-Wilhelms-Universität Bonn hem een ​​eredoctoraat. Het kerkelijk beleid van Adalbert Falk en Emil Herrmann vocht Kögel door zijn invloed bij de keizer met groeiend succes aan. Door toedoen van Falk werd Kögel bij het ministerie van onderwijs ontslagen, maar in 1878 werd Kögel wel benoemd tot lid van de oud-Pruisische protestantse Oberkirchenrat en in 1880 werd hij algemeen inspecteur van de Kurmark. Hij werd beschreven als een uitstekend predikant. Veel van zijn preken werden gebundeld.. Ook schreef hij talloze kerkelijke liederen. Hij publiceerde ook verschillende kleinere geschriften over de sociale kwestie. Hij trouwde in 1855 in Halle met Marie Müller. Het echtpaar had vier zonen en drie dochters, waaronder Julius die hoogleraar theologie in Kiel zou worden. Na de dood van zijn vrouw Marie in 1884 hertrouwde hij met Karoline von Bodelschwingh.

Heimat für Heimatlose

So nah dem Strand ein stiller Raum,
Ein eingehegter Garten:
Will man bei Sturm und Wogenschaum
Hier noch der Blumen warten?
Ich trete ein. Zwei Gräberreih'n
In Heidekraut und Moose.
Es sagt der Schrift erloschner Schein:
"Heimat für Heimatlose!"

Die mitleidslos das Meer geraubt
Und die das Meer gab wieder,
Hier legten sie ihr bleiches Haupt
Von Wellen triefend nieder.
Schiffbrüchige — man kennt sie nicht,
Ob Schiffsherrn, ob Matrosen,
Nun träumen von der Heimat Acht
Die armen Heimatlosen.

Du Fremdling mit dem flüchtigen Sinn,
Zieh lachend nicht von hinnen,
Auf dein Woher, auf dein Wohin
Sollst du dich hier besinnen.
Noch eh' der Abend niedersinkt,
Zerflattert Ruh und Rose,
Weh dem, dem nicht beim Scheiden winkt
Heimat für Heimatlose.

Du andrer Gast mit müdem Fuß,
Voll Schwermut und voll Sorgen,
Denk' nicht bei diesem Kirchhofsgruß:
"Hier wär' ich wohlgeborgen!
Was treib' ich noch von Ort zu Ort,
Ein Blatt im Sturmgetose?"
Ist wirklich Tod ein Ruheport,
Heimat für Heimatlose?

Wir sind ein Volk, vom Strom der Zeit
Gespült zum Erdeneiland,
Voll Unfall und voll Herzeleid,
Bis heim uns holt der Heiland.
Das Vaterhaus ist immer nah,
Wie wechselnd auch die Lose —
Es ist das Kreuz von Golgatha
Heimat für Heimatlose.

 
Rudolf Kögel (18 februari 1829 - 2 juli 1896)

18-02-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Iraanse schrijfster Shahrnush Parsipur werd geboren op 17 februari 1946 in Teheran. Zie ook alle tags voor Shahrnush Parsipur op dit blog.

Uit: Touba and the Meaning of Night (Vertaald door Kamran Talattof and Havva Houshmand)

“Haji Adib thought, "I am old." His heart sank. There was not much time left to spend on the subject of becoming and metamorphosis, or the spirit of dust in part and whole, or to contemplate the trees as a whole or the minute parts making up the whole. He thought that probably each in its own minute society had a few Haji Adibs and Moshir O'Dolehs and Englishmen who fought each other. He laughed and imagined that probably Asdolah their local butcher chopped their meat for them. And then he laughed loudly again.
Suddenly the rhythmic sound of the shuttle comb stopped in the basement. Haji Adib could no longer hear the soft conversations of the women. The sun had not yet reached the middle of the sky. Haji Adib still sat on the edge of the octagonal pool, his fist under his chin. He turned his head around and, through the sharp angle that formed between his head and his arm, looked in the direction of the basement. The women had gathered by the basement window staring in his direction and were whispering. He had a feeling that they were talking about him. He remembered that just a few seconds ago he had laughed, loud and without inhibition, in a manner that was not appropriate to his position, and that the women had never seen such behavior in him. As he slowly tapped his foot on the ground, he thought, "They think. Unfortunately, they think. Not like the ants nor like the minute parts of the tree, nor like the particles of dust, but more or less as I do." But, he was certain that they would never have thoughts about Mullah Sadra.
Suddenly he was shaken again, for of course they could think about Mullah Sadra as well. Had that not been the case with that rebellious and audacious woman who lived in their town when he was a child, who created all that uproar and sensation? People said that she was a prostitute, but they also said that she was learned. How much talking there was about her! He remembered someone telling his father that she was the messiah. The women were laughing behind the basement window. Haji thought disparagingly that they were behaving with typical women's foolishness. One pushed and the others burst out laughing; one was tickled while the other tried to get away. If there had not been a man in the house, their laughter would probably have been heard all over. Undoubtedly some of them were going crazy for not having a husband, but it was not possible to find husbands for them. They were dependent on Haji Adib, and there was not a man available at the moment who was rich enough to take one of them. Besides, if they did get married who would then weave the carpets? For that, he couldn't bring strange women into the house. They might then participate in some perverse activities with one another.”

 
Shahrnush Parsipur (Teheran, 17 februari 1946)
Cover

De Nederlandse dichter Willem Thies werd geboren op 17 februari 1973 in Nijmegen. Zie ook alle tags voor Willem Thies op dit blog.

De onmacht van Michelangelo

De wind neemt happen van het gras.
Iemand legt bloemen op een onbemand graf.

Een wit kind wuift met een wijde arm
en begint stil te zingen.

Een reepje stof hangt omlaag
van de stomp van een tak.

De wind haalt zijn hand door het gras.
Tandeloze kam.

Een bij harpoeneert mijn arm
en verliest lijf en leven.
Zoals eenieder die tot in de kern
tracht door te dringen,
in de huid steken blijft.

Er is een steen die men niet vormen kan naar zijn hand.

De gastvrije doden

Dennenappels. Boeketten. Prenten
met punaises op een boom geprikt.
Een man prevelt voor een naam met jaren,
aan zijn voeten groeit een schaduw.
Een hoed ligt op het hoofdeinde
van eengraf, in de deuk staat regenwater.
Het muurtje rondom neemt laag
na laag af, de toegang gevormd
door een enkele rij stenen,
om de levenden door te laten.
Mezen buitelen dor de lucht of
pikken pinda's van een snoer.
Mensen stampen aarde
uit het profiel van
hun schoenzolen om
op de parkeerplaats
achter te laten.

 
Willem Thies (Nijmegen, 17 februari 1973)

De Iraanse schrijver Sadegh Hedayat werd geboren op 17 februari 1903 in Teheran. Zie ook alle tags voor Sadegh Hedayat op dit blog.

Uit: The Silent Language of a Donkey at the Time of Death (Vertaald door Farzin Yazdanfar)

“But all these words have produced no results because of the lack of a law for preventing and limiting human beings' cruelty and their limitless cupidity and avidity. If my legs had been crushed in the West, I would have been relieved from this futile suffering or they would have put me to sleep! Ah! Save me from the pain and hunger! I wish I were free to live among animals of my own kind in pastures with a nice climate and to die on the day determined by my destiny. But now I am dying of hunger and hardship in captivity. This is the awful consequence of the life of a speechless animal who has been enslaved by this two-legged creature. I have to burn in the fire that they have kindled. Ah! My patience has reached its limits...! Human beings are killers of the oppressed. Why don't they take untamed and rapacious animals into captivity and put them in service? The only sin that we, tamed animals, have committed is the fact that we are harmless and deprived of our daily food.
The world has become dark and murky before my eyes. My body has grown feeble from the suffering inflicted on me by hunger. I can hear somebody's footsteps. Perhaps this is my master who is feeling sorry for my unhappiness and bringing me food. No, it is just a kid who throws a stone at me and runs away.
The sooner I die the sooner I will be able to take vengeance from this cruel tyrant before the court of eternal justice.”

 
Sadegh Hedayat (17 februari 1903 – 9 april 1951)
Portret door Amin Nourani, 2004

De Russische schrijver, regisseur en acteur Yevgeni Grishkovetz werd geboren op 17 februari 1969 in Kemerovo. Zie ook alle tags voor Yevgeni Grishkovetz op dit blog.

Uit: How I Ate the Dog

“I’ll talk about a person who is no more now, who already doesn’t exist, in the sense that he existed before, but now he ceased to exist, but besides me no one noticed this.  And when I reminisce about him or talk about him, I say, “I thought… or I said”….  And I remember all this in detail, what he did, how he lived, what he thought, I remember why he did this or that, well, good thing, or, more often, bad thing….  I even become embarrassed for him, even though I distinctly understand that it wasn’t me.  No, not me.  In the sense that for everyone who knows me and knew me it was me, but actually that “I” who’s now saying this is a different person, and that one is no more and has no chance of appearing again….  In short, I ended up having to serve three years in the Pacific fleet….  That’s what kind of person this was.
(…)

I remember how we traveled seven days from the “Taiga” station to the Vladivostok station on a passenger/mail train. We traveled slowly, stood at each crossing, and I was grateful to the railroad workers for these tiny delays…. We were going…, and interestingly, you could be going anywhere, to the east, to the south, to the north, and the whole time it would be the exact same scenery, in the sense that, it changes, of course, but the feeling remains that it’s the exact same: This means not very thickly growing birch trees, those uniformly spaced white-black trees, everywhere…. Well, in general, the kind of scenery, looking at which a Russian is obligated to say: “My God… what beauty!” It happens like this: The Russian has woken up, comes out from the sleeping compartment into the corridor of the wagon, on his shoulders hangs a towel, like so, in his hand a toothbrush with toothpaste already on it, he’s a bit blinded by the morning light (in the compartment it had been very dark), he stops at the window, like so, holding onto the handrail. In the corridor the rattle of the train is stronger. Someone draws water from the tea urn. The train: tuduk-tuk-tuk, tuduk-tuk-tuk. The person who has just woken up: “Ssssoooo, where are we by now?” The person with hot water in his mug, swaying with concentration, slowly walking and because of this swaying even more, says: “Who knows…”

 
Yevgeni Grishkovetz (Kemerovo, 17 februari 1969)
Cover

De Nederlandse schrijver Albert Kuyle werd geboren in Utrecht op 17 februari 1904. Zie ook alle tags voor Albert Kuyle op dit blog.

Uit: Harten en Brood

“En Jansen doet heelemaal niets. Die zit maar op een gematte stoel, met zijn kousevoeten op de sport van een andere. Hij heeft alles gezien wat er te zien is, en hij kijkt nog. De zonnebloem die voorover hangt van zwaarte, de drie broeken aan de lijn die slap hangen van vocht.
Van Duin loopt nu door de emballage-afdeeling. Hij blijft even staan bij de man die bandijzer om de kisten legt. Pootige kerel. Vlugge werker. De chef hier is een halve gare, die met een hoog boord om werkt. Hij heeft iets krampachtig heerachtigs over zich. Het schijnt dat hij voorzitter is van verschillende vereenigingen en in het bestuur van de leeszaal zit. Hier doet hij in ieder geval niets dan bonnen schrijven en toekijken en zenuwachtig worden als er op het kantoor een reclame is over onvoldoende verpakking en beschadigde zending.
Hij neemt zijn groene hoedje af voor mijnheer. Dat draagt hij voor de tocht, en hij zet het af uit eerbied. Het remt echter de kruistocht van van Duin niet. Die loopt door en hij komt bij de getouwen. Als hij binnenkomt, hoort hij slordig een ‘meneer’ mompelen, tusschen het krakende gezoem van de machines door. Het is de kortste en minst zeggende groet die men kan bedenken. Het beteekent evenzeer ‘goeje morgen’ als ‘stik de moord’, en van Duin mag het zelf uitzoeken. Het deert hem niet. Dit is altijd zijn beste uur van de dag. Als hij het flikkerend zweven van de wielen ziet, het wazig flimmeren van de riemen en hij ziet hoe de stof tot een vast geheel wordt.
Hij staat tusschen de coulissen, en hij bewondert het spel. Ja, zooveel van de eerlijke sportman steekt er nog in hem, dat hij werkelijk het spel bewondert. En dat is gelukkig, want het filtert veel beroerde dingen in hem. Een man die veel te weinig wordt tegengesproken, een man die iederen dag goed eet, een man die zijn lusten heeft bevredigd zonder stagnatie, een man die om-en-de-bij nooit echt bidt, zoo'n man groeit natuurlijk geestelijk krom en scheef. Er komt een driftprop in zoo'n kerel, die maar een klein zetje noodig heeft om als een kogel er uit te vliegen. Dit, dit gelijkmatig bewegen van menschen en machines, daar kan hij niet tegen op. Hij heeft hier niet het gevoel dat hij dat maakte, dat hij dat beheerscht. Hij heeft hier een zeker ontzag, een vreemde eerbied, voor de dingen en voor de kracht. Hij is de bewaker ervan, van deze religie, van deze tempel en hij doet zijn werk van toekijken en bewonderen schuchter en onopgemerkt.”

 
Albert Kuyle (17 februari 1904 - 4 maart 1958)
Cover

De Tsjechische dichter en schrijver Jaroslav Vrchlický (eig. Emilius Jakob Frida) werd geboren op 17 februari 1853 in Louny, Bohemen. Zie ook alle tags voor Jaroslav Vrchlický op dit blog.

To Be A Poet

Life taught me long ago
that music and poetry
are the most beautiful things on earth
that life can give us.
Except for love, of course.

In an old textbook
published by the Imperial Printing House
in the year Vrchlickys death
I looked up the section on poetics
and poetic ornament.

Then I placed a rose in a tumbler,
lit a candle
and started to write my first verses.

Flare up, flame of words,
and soar,
even if my fingers get burned!

A startling metaphor is worth more
than a ring on ones finger.
But not even Puchmajers Rhyming Dictionary
was any used to me.

In vain I snatched for ideas
and fiercely closed my eyes
in order to hear that first magic line.
But in the dark, instead of words,
I saw a womans smile and
wind-blown hair.

That has been my destiny.
And Ive been staggering towards it breathlessly
all my life.

Vertaald door Ewald Osers

 
Jaroslav Vrchlický (17 februari 1853 - 9 september 1912)
Portret door Hynais Vojtech. z.j.

De Amerikaanse schrijver Chaim Potok werd geboren in New York City op 17 februari 1929. Zie ook alle tags voor Chaim Potok op dit blog.

Uit: The Chosen

“Throughout the warm-up period, with only our team in the yard, he kept thumping his right fist into his left palm and shouting at us to be a solid defensive front.
“No holes,” he shouted from near home plate. “No holes, you hear? Goldberg, what kind of solid defensive front is that? Close in. A battleship could get between you and Malter. That’s it. Schwartz, what are you doing, looking for paratroops? This is a ball game. The enemy’s on the ground. That throw was wide, Goldberg. Throw it like a sharpshooter. Give him the ball again. Throw it. Good. Like a sharpshooter. Very good. Keep the infield solid. No defensive holes in this war.”
We batted and threw the ball around, and it was warm and sunny, and there was the smooth, happy feeling of the summer soon to come, and the tight excitement of the ball game. We wanted very much to win, both for ourselves and, more especially, for Mr. Galanter, for we had all come to like his fist-thumping sincerity. To the rabbis who taught in the Jewish parochial schools, baseball was an evil waste of time, a spawn of the potentially assimilationist English portion of the yeshiva day. But to the students of most of the parochial schools, an inter-league baseball victory had come to take on only a shade less significance than a top grade in Talmud, for it was an unquestioned mark of one’s Americanism, and to be counted a loyal American had become increasingly important to us during these last years of the war.
So Mr. Galanter stood near home plate, shouting instructions and words of encouragement, and we batted and tossed the ball around. I walked off the field for a moment to set up my eyeglasses for the game. I wore shell-rimmed glasses, and before every game I would bend the earpieces in so the glasses would stay tight on my head and not slip down the bridge of my nose when I began to sweat. I always waited until just before a game to bend down the earpieces, because, bent, they would cut into the skin over my ears, and I did not want to feel the pain a moment longer than I had to. The tops of my ears would be sore for days after every game, but better that, I thought, than the need to keep pushing my glasses up the bridge of my nose or the possibility of having them fall off suddenly during an important play.”

 
Chaim Potok (17 februari 1929 – 23 juli 2002)
Cover

De Chinese schrijver Mo Yan werd geboren op 17 februari 1955 in Gaomi in de provincie Shandong. Zie ook alle tags voor Mo Yan op dit blog.

Uit: Red Sorghum (Vertaald door Howard Goldblatt)

“The ninth day of the eighth lunar month, 1939. My father, a bandit’s offspring who had passed his fifteenth birthday, was joining the forces of Commander Yu Zhan’ao, a man destined to become a legendary hero, to ambush a Japanese convoy on the Jiao-Ping highway. Grandma, a padded jacket over her shoulders, saw them to the edge of the village. “Stop here,” Commander Yu ordered her. She stopped.
“Douguan, mind your foster-dad,” she told my father. The sight of her large frame and the warm fragrance of her lined jacket chilled him. He shivered. His stomach growled.
Commander Yu patted him on the head and said, “Let’s go, foster-son.”
Heaven and earth were in turmoil, the view was blurred. By then the soldiers’ muffled footsteps had moved far down the road. Father could still hear them, but a curtain of blue mist obscured the men themselves. Gripping tightly to Commander Yu’s coat, he nearly flew down the path on churning legs. Grandma receded like a distant shore as the approaching sea of mist grew more tempestuous, holding on to Commander Yu was like clinging to the railing of a boat.
That was how Father rushed toward the uncarved granite marker that would rise above his grave in the bright-red sorghum fields of his hometown. A bare-assed little boy once led a white billy goat up to the weed-covered grave, and as it grazed in unhurried contentment, the boy pissed furiously on the grave and sang out: “The sorghum is red—the Japanese are coming—compatriots, get ready—fire your rifles and cannons—”
Someone said that the little goatherd was me, but I don’t know. I had learned to love Northeast Gaomi Township with all my heart, and to hate it with unbridled fury. I didn’t realize until I’d grown up that Northeast Gaomi Township is easily the most beautiful and most repulsive, most unusual and most common, most sacred and most corrupt, most heroic and most bastardly, hardest-drinking and hardest-loving place in the world. The people of my father’s generation who lived there ate sorghum out of preference, planting as much of it as they could. In late autumn, during the eighth lunar month, vast stretches of red sorghum shimmered like a sea of blood. Tall and dense, it reeked of glory; cold and graceful, it promised enchantment; passionate and loving, it was tumultuous.”

 
Mo Yan (Gaomi, 17 februari 1955)
Scene uit de gelijknamige film uit 1987

De Duitse schrijver Frederik Hetmann (eig. Hans-Christian Kirsch) werd geboren op 17 februari 1934 in Breslau. Zie ook alle tags voor Frederik Hetmann op dit blog.

Uit: Eine ziemlich haarige Geschichte

„Peter ist in einem Alter, in dem die Haare jedes Mal. wenn er beim Friseur gewesen ist, nicht kürzer, son-dern immer etwas länger geworden sind. Er nennt das, den Vater auf den Endzustand vorbereiten, ge-s wissermaßen Zentimeter für Zentimeter. Peters Vater kann sich nämlich über lange Haare unerhört aufregen. Er findet Haare, die fast bis auf die Schultern fallen, bei einem Jungen, wörtlich, kriminell. Bei Peter be-to decken die Haare mittlerweile schon fast die Ohren. Peters Vater ist bekannt, dass sich manche anderen Menschen langsam an langes Haar, selbst bei Jungen, gewöhnt haben, aber bei ihm ist das nicht zu erwarten. Er gehört andererseits aber nicht zu der Sorte von Vätern, die sagen: „So will ich's. So wird's ge-macht. Punktum, Schluss." Er geht da etwas raffinierter vor. Peter nennt das Vor-gehen seines Vaters einfach Zermürbungstaktik. Dass er und sein Vater da die gleiche Taktik anwenden, diese Idee ist ihm aber noch nicht gekommen. Der Vater erwähnt Peters Haare mindestens zehnmal am Tag. Ach was, zehnmal reicht nicht hin, wenn man es genau zählt, jedenfalls nicht an Wochenenden. Der Vater sagt: „Also, Peter, ich kann mir nicht helfen, deine Haare sind entschieden zu lang für meinen Geschmack." „Wie wäre denn die Länge nach deinem Geschmack", erkundigt sich Peter spitz, „ich meine, genau ... auf den Zentimeter?" Peters Vater stöhnt. Aber nach spätestens einer halben Stunde fällt schon wieder so eine Bemerkung. „Also, schau doch mal, das sieht ganz einfach ungepflegt aus", sagt Peters Vater. „Was sollen denn die Leute von uns denken, wenn wir dich so rumlaufen lassen?"
Peter erinnert seinen Vater an Jesus Christus, an die Helden des Wilden Westens und an den Herrn auf dem Zehnmarkschein. „Und ich erinnere dich an Absalom. falls du weißt, wer das ist", gibt der Vater zurück. „Mit dem nahm's auch ein schlimmes Ende. Wie viel muss ich dir denn zum Taschengeld dazulegen, damit du dir das nächste Mal deine Haare auf eine vernünftige Länge kürzen lässt?" ;Typisch", sagt Peter gereizt, „ihr denkt immer, alles ist käuflich." „... war ja nur ein Vorschlag zur Güte, entschuldige bitte", sagt der Vater penetrant behutsam.“

 
Frederik Hetmann (17 februari 1934 – 1 juni 2006)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17e februari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 17 februari 2007 en ook mijn blog van 17 februari 2008 en eveneens mijn blog van 17 februari 2009.

17-02-2018 om 12:58 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres, schrijfster en caberetiere Emmy Hennings werd geboren op 17 februari 1885 in Flensburg. Zie ook alle tags voor Emmy Hennings op dit blog.

After the Cabaret

I see the early morning sun
At five a.m. I homeward stroll.
The lights still burn in my hotel.
The cabaret is finally done.
In shadows children hunker down.
The farmers bring their goods to town.
You go to church, silent and old
grave sound of church-bells in the air,
and then a girl with untamed hair
wanders up all blear and cold:
“Love me, free of every sin.
Look, I’ve kept watch many nights .”

Untitled

And nighttime when there is no light
and pictures fall right off the walls,
then someone laughs so big and bright
Someone’s long hands grab for me
And then a lady with green hair
who looks at me so very sad --
she was once a mother she swears.
She cannot bear the weight of pain
(I press the thorns into my heart
and then stop full of peace,
and I will suffer every hurt
it’s what is asked of me.)

Vertaald door Howard A. Landman

 
Emmy Hennings (17 februari 1885 – 10 augustus 1948)
Portret door Alexander Graf, 1951

De Japanse schrijver Mori Ōgai werd geboren op 17 februari 1862 als Mori Rintaro in het dorpTsuwano in Iwami. Zie ook alle tags voor Mori Ōgai op dit blog.

Uit: The Dancing Girl (vertaald door Richard Bowring)

„They have finished loading the coal, and the tables here in the second-class saloon stand in silence. Even the bright glare from the electric lights seems wasted, for tonight the group of card players who usually gather here of an evening are staying in a hotel and I am left alone on board. It is now five years since the hopes I cherished for so long were fulfilled and I received orders to go to Europe. When I arrived here in the port of Saigon, I was struck by the strangeness of everything I saw and heard. I wonder how many thousands of words I wrote every day as I jotted down random thoughts in my travel diary. It was published in a newspaper at the time and was highly praised, but now I shudder to think how any sensitive person must have reacted to my childish ideas and my presumptuous rhetoric. I even recorded details of the common flora and fauna, the geology, and the local customs as if they were rarities. Now, on my way home, the notebooks that I bought intending to use for a diary remain untouched. Could it be that while studying in Germany I developed a kind of nil admiral attitude? No, there is another reason. Returning to Japan, I feel a very different person from when I set out. Not only do I still feel dissatisfied with my studies, but I have also learned how sad this transient life can be. I am now aware of the fallibility of human emotions, but in particular I realize what a fickle heart I have myself. To whom could I possibly show a record of fleeting impressions that might well be right one day and wrong the next? Perhaps this is why my diary was never written. No, there is another reason. Twenty days or more have passed since we left Brindisi. Usually it is the custom at sea to while away the cares of travel even in the company of utter strangers, but I have shut myself up in my cabin under the pretext of feeling somewhat indisposed. I seldom speak to my fellow travelers, for I am tormented by a hidden remorse.
At first this pain was a mere wisp of cloud that brushed against my heart, hiding the mountain scenery of Switzerland and dulling my interest in Italy's ancient wins. Then gradually I grew weary of life and weary of myself, and suffered the most heart-rending anguish. Now, remorse has settled in the depths of my heart, the merest shadow. And yet, with everything I read and see it causes me renewed pain, evoking feelings of extreme nostalgia, like a form reflected in a mirror or the echo of a voice. How can I ever rid myself of such remorse? If it were of a different nature I could perhaps soothe my feelings by expressing them in poetry.”

 
Mori Ōgai (17 februari 1862 – 9 juli 1922)
Borstbeeld in Kokura, Kitakyūshū

De Spaanse dichter Gustavo Adolfo Bécquer werd op 17 februari 1836 in Sevilla geboren. Zie ook alle tags voor Gustavo Adolfo Bécquer op dit blog.

Her hand within my hands

Her hand within my hands,
Her eyes upon my eyes,
Her amorous head
Reclined upon my breast.--
God knows how many times,
With languid step,
We wandered on together
Beneath the high-topped elms,
Which round her portal throw
Shadow and mystery!

And yesterday, scarcely a year
Flown like a breath,
With what a finished grace,
With what a smiling calm,
She said, as an officious friend
Presented each to each--
"I think somewhere we've met,
Your face is known to me"--
Ah! fools and high-born gossips
Who chase athwart the salons
Your prey of scandalous love-tales,
What a prize is lost you here!
How exquisite a morsel
Meant to be devoured
Mid whispers--in corners,
Behind your fans
Of feathers and of gold!--

O! chaste and silent moon,
O! tall and leafy elms,
O! walls which gird her house,
O! shadows of her gate--
Keep silence, let none guess!
Keep silence!--for my part
I have forgotten all,
And she--she--there is no mask
Like to her face!

Vertaald door Mary A. Ward

A Matter Of Semantics

t's a matter of semantics, and yet
After what happened, you and I
Could never agree
Who is at fault.

Too bad there is no lover's dictionary
To define once and for all
When pride is merely pride,
And when it is dignity.

Vertaald door Walter Wykes

 
Gustavo Bécquer (17 februari 1836 – 22 december 1870)
Portret door Valeriano Bécquer, 1862

De Duitse dichter en schrijver Georg Britting werd op 17 februari 1891 geboren in Regensburg. Zie ook alle tags voor Georg Britting op dit blog.

Früh im Jahr

Die Äste sind schwarz
Und das Licht ist schmächtig –
Woran erkennst du den
Frühling?

Die Luft ist trächtig,
Trägt Hauch und Gerüche.
Kocht schon in der Küche,
Im felsigen Hohlraum
Die alte Frau Mutter?

Wind sagt seine Sprüche,
Die stößig gekürzten,
Dem Schweigen ins Ohr.
Felsen, was flennst du
Duftende Tränen?
Was soll dein Gähnen,
Sumpfloch im Moor?
Wind, und das nennst du schon
Ahnung und Frühling,
Weil in der Küche,
Im felsigen Tief,
Der Alten, der Mutter
Ein Topf überlief,
Mit Sud vom Gewürzten?

Den März erwartend

Der März bringt den Frühling, den warmen Wind,
Und wenn auch die Fenster gefroren sind,
Bald tauen und tropfen sie alle,
Und wo jetzt der schwärzliche Schnee noch liegt,
Wirds sein, daß sich zitternd im Windhauch biegt
Das Gras in der Buchenwaldhalle.

Dann ist es so weit, und dann kommt der Tag,
An dem auch das Veilchen sich rühren mag,
Im nassen Moose, noch schüchtern.
Das wird wie im trunkenen Rausch nicht sein:
So ist nicht der März, selbst sein Sonnenschein
Ist rauschig nicht, nein, er ist nüchtern.

Und probt dann ein Vogel den ersten Ton,
Staunt über sich selber und fliegt davon,
Erschauert der Himmel, als schäm er
Der prahlenden, hellblauen Farbe sich,
Ganz nackt, wie er glänzt, ohne Wolkenstrich –
Ja, so wird der März sein, o käm er!

 
Georg Britting (7 februari 1891- 27 april 1964)
Borstbeeld door Hermann Leber in Regensburg

De Australische dichter Andrew Barton "Banjo" Paterson werd geboren op 17 februari 1864 in  Narambla in New South Wales. Zie ook alle tags voor Andrew Paterson op dit blog.

The Man Who Was Away

The widow sought the lawyer's room with children three in tow,
She told the lawyer man her tale in tones of deepest woe.
Said she, 'My husband took to drink for pains in his inside,
'And never drew a sober breath from then until he died.

'He never drew a sober breath, he died without a will,
'And I must sell the bit of land the childer's mouths to fill.
'There's some is grown and gone away, but some is childer yet,
'And times is very bad indeed — a livin's hard to get.

'There's Min and Sis and little Chris, they stops at home with me,
'And Sal has married Greenhide Bill that breaks for Bingeree.
'And Fred is drovin' Conroy's sheep along the Castlereagh,
'And Charley's shearin' down the Bland, and Peter is away.'

The lawyer wrote the details down in ink of legal blue —
'There's Minnie, Susan, Christopher, they stop at home with you;
'There's Sarah, Frederick, and Charles, I'll write to them to-day,
'But what about the other one — the one who is away?

You’ll have to furnish his consent to sell the bit of land.'
The widow shuffled in her seat, 'Oh, don't you understand? '
I thought a lawyer ought to know — I don't know what to say —
'You'll have to do without him, boss, for Peter is away.'

But here the little boy spoke up — said he, 'We thought you knew;
'He's done six months in Goulburn gaol — he's got six more to do.'
Thus in one comprehensive flash he made it dear as day,
The mystery of Peter's life — the man who was away.

 
Andrew Paterson (17 februari 1864 – 5 april 1941)  
Portret door John Longstaff, 1935

De Amerikaanse schrijfster Margaret Truman werd geboren op 17 februari 1924 in Independence, Missouri. Zie ook alle tags voor Margaret Truman op dit blog.

Uit: The President's House

“In the basement and attic rooms are the memories of the hundreds of other people who lived a large part of their working lives in this unique house, and experienced its aura of power and history. Their stories belong in this book, too. Some, I regret to say, were slaves. But the house, paradoxical as always, gradually became a place where free African-Americans demonstrated their right to equality.
Maggie Rogers began working as a White House maid when William Howard Taft became president in 1909. Her daughter, Lillian Rogers Parks, was hired as a seamstress at the White House in 1929 and worked until the end of the Eisenhower administration in 1961. Growing up, Lillian once asked her mother if she would be happier (and better paid) at some millionaire's mansion elsewhere in the capital. Maggie Rogers scorned the idea. "Heavens no, child! Be it ever so elegant, there's no place like the White House. Why, I'm living history!" There was black pride and White House pride achieving a magical fusion.
Also worth commemorating are the efforts of the dedicated, courageous, amazingly patient men who have struggled to keep presidents and their families alive in the often malevolent glare of public criticism and spasms of national hatred. We know them now as members of the Secret Service. But their predecessors are equally memorable, standing guard at the White House's doors in suits that were a size too large for them--to conceal their pistols. Most people, including some of the presidents they guarded, were unaware of those hidden weapons.
There is a side to these protectors that few people know about, much less appreciate--the many acts of kindness and thoughtfulness they perform for presidents and first ladies. Perhaps the most touching story comes from the sad days of President Woodrow Wilson's decline. Felled by a stroke, he sank into near despair as Congress rejected his dream of world peace embodied in the League of Nations.
When the crippled president went for a ride in the afternoon, the Secret Service used to round up a small crowd of government employees and strolling tourists, who waited at the White House gate to cheer him when he returned. It was a pathetic illusion, but a testament to how much these men cared about the president."

 
Margaret Truman (17 februari 1924 – 29 januari 2008)

De Britse schrijfster Ruth Rendell werd geboren als Ruth Grasemann in Londen op 17 februari 1930. Zie ook alle tags voor Ruth Rendell op dit blog.

Uit: Harm Done

“On the day Lizzie came back from the dead the police and her family and neighbors had already begun the search for her body. They worked on the open countryside between Kingsmarkham and Myringham, combing the hillsides and beating through the woods. It was April but cold and wet, and a sharp northeast wind was blowing. Their task was not a pleasant one; no one laughed or joked and there was little talking.
Lizzie's stepfather was among the searchers, but her mother was too upset to leave the house. The evening before, the two of them had appeared on television to appeal for Lizzie to come home, for her abductor or attacker, whatever he might be, to release her. Her mother said she was only sixteen, which was already known, and that she had learning difficulties, which was not. Her stepfather was a lot younger than her mother, perhaps ten years, and looked very young. He had long hair and a beard and wore several earrings, all in the same ear. After the television appearance several people phoned Kingsmarkham Police Station and opined that Colin Crowne had murdered his stepdaughter. One said Colin had buried her on the building site down York Street, a quarter of a mile down the road from where the Crownes and Lizzie lived on the Muriel Campden Estate. Another told Detective Sergeant Vine that she had heard Colin Crowne threaten to kill Lizzie "because she was as thick as two planks."
"Those folks as go on telly to talk about their missing kids," said a caller who refused to give her name, "they're always the guilty ones. It's always the dad. I've seen it time and time again. If you don't know that, you've no business being in the police."
Chief Inspector Wexford thought she was dead. Not because of what the anonymous caller said, but because all the evidence pointed that way. Lizzie had no boyfriend, she was not at all precocious, she had a low IQ and was rather slow and timid. Three evenings before, she had gone with some friends on the bus to the cinema in Myringham, but at the end of the film the other two girls had left her to come home alone. They had asked her to come clubbing with them but Lizzie had said her mother would be worried--the friends thought Lizzie herself was worried at the idea--and they left her at the bus stop. It was just before eight-thirty and getting dark. She should have been home in Kingsmarkham by nine-fifteen, but she didn't come home at all. At midnight her mother had phoned the police.”

 
Ruth Rendell (Londen, 17 februari 1930) 

De Russische dichter en schrijver Fjodor Sologoeb  (eig. Fjodor Koezmitsj Teternikov) werd geboren in Sint-Petersburg op 17 februari 1863. Zie ook mijn blog van 17 februari 2009 en ook mijn blog van 17 februari 2010.

What Are Our Villages

What are our villages, destitute,
Or the whole of time and of space?
Father's mansions exist in a multitude, -
We don't know their name, and their place.

But, while waiting for joys behind earthly skies,
Beside which life is only a dream,
I renounce the sweetness, beguiling us,
I repulse the distress of time streams.

Cruel torments, decline, degradation,
You have brought me a garland of death.
And the promise of our resurrection
Will be never fulfilled on the earth.

His Wines, Feasts And Funs

His wines, feasts and funs are forgotten,
His sword and his armour are left,
He, single, descends into rotten
A dungeon, without a lamp.

With a shrill and continued sound,
The door - all forgot it - is rolled:
Just dampness and darkness around,
And the window's set high and small.

His eyes grow used to the darkness,
And through humid gloom under vaults,
Strange marks dawn on stony vastness,
Of selling, wet floor, and wet walls.

He looks for a long time at networks
Of the marks, such unknown, and waits,
When his eyes, like eyes of all sinners,
Will be well enlightened by death.

 
Fjodor Sologoeb (17 februari 1863 - 5 december 1927)
Van links naar rechts: Alexander Blok, Fjodor Sologoeb, Georgy Chulkov, jaren 1910

Zie voor nog meer schrijvers van de 17e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 17 februari 2007 en ook mijn blog van 17 februari 2008 en eveneens mijn blog van 17 februari 2009.

17-02-2018 om 12:58 geschreven door Romenu  

De Franse dichter, schrijver en acteur Pêr-Jakez Helias werd geboren op 17 februari 1914 in Pouldreuzig, Penn-ar-Bed. Zie ook alle tags voor Pêr-Jakez Helias op dit blog.

Uit: Le cheval d'orguei

« Un jour, Alain Le Goff me demande : "Seriez-vous capable de me trouver avant ce soir deux bâtons qui n'ont qu'un seul bout chacun ? J'en ai grand besoin et le temps me manque pour les chercher moi-même. Vous aurez une pièce de deux sous pour votre peine."
Je ne réponds pas tout de suite. [...]. Avec ses deux bâtons à un seul bout chacun il me prend de si court que je suis sur le point de me tirer d'affaire en inventant quelque prétexte sur le chaud. Si je ne le fais pas, c'est parce que j'appréhende de voir les yeux bleus du grand-père se détourner de moi pendant qu'il dira en soupirant : "Alors, il faudra que je donne mes deux sous à quelqu'un d'autre."
Jamais de la vie ! Les deux sous, je m'en moque, mais le quelqu'un d'autre je ne veux pas en entendre parler. [...].
- Alors, dit Alain Le Goff en tirant sur sa pipe, je ne peux pas vous faire confiance ?
- Deux bâtons à un seul bout chacun, c'est difficile à trouver. Mais peut-être, si vous pouviez vous contenter d'un seul ...
- Ils vont toujours deux par deux, c'est tout ce que je sais. Si vous mettez la main sur l'un, vous tenez l'autre en même temps.
- Et de quel côté sont-ils les plus nombreux ?
De tous les côtés, dit Alain Le Goff.
- Mais comment reconnaît-on qu'un bâton n'a qu'un seul bout ?
- Comment ? Vous ne savez pas ? C'est quand l'autre bout n'est pas là ! »

 
Pêr-Jakez Helias (17 februari 1914 – 13 augustus 1995)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Georg Weerth werd geboren op 17 februari 1822 in Detmold. Zie ook alle tags voor Georg Weerth op dit blog.

Sie saßen auf den Bänken

Sie saßen auf den Bänken,
Sie saßen um ihren Tisch,
Sie ließen Bier sich schenken
Und zechten fromm und frisch.
Sie kannten keine Sorgen,
Sie kannten kein Weh und Ach,
Sie kannten kein Gestern und Morgen,
Sie lebten nur diesen Tag.

Sie saßen unter der Erle -
Schön war des Sommers Zier -
Wilde, zorn'ge Kerle
Aus York und Lancashire.
Sie sangen aus rauhen Kehlen,
Sie saßen bis zur Nacht,
Sie ließen sich erzählen
"Von der schlesischen Weberschlacht."

Und als sie alles wußten,
Tränen vergossen sie fast,
Auffuhren die robusten
Gesellen in toller Hast.
Sie ballten die Fäuste und schwangen
Die Hüte im Sturme da;
Wälder und Wiesen klangen:
"Glück auf, Silesia!"

 
Georg Weerth (17 februari 1822 - 30 juli 1856)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Friedrich Maximilian Klinger werd geboren op 17 februari 1752 in Frankfurt am Main. Zie ook alle tags voor Friedrich Klinger op dit blog.

Uit: Faust's Leben, Taten und Höllenfahrt

“Lange hatte sich Faust mit den Seifenblasen der Metaphysik, den Irrwischen der Moral, und den Schatten der Theologie herumgeschlagen, ohne eine feste, haltbare Gestalt für seinen Sinn herauszukämpfen. Ergrimmt warf er sich in die dunklen Gefilde der Magie, und hoffte nun der Natur gewaltsam abzuzwingen, was sie uns so eigensinnig verbirgt. Sein erster Gewinn war die merkwürdige Erfindung der Buchdruckerei, der zweite war schaudervoller. Er entdeckte durch Forschen und Zufall die furchtbare Formel, den Teufel aus der Hölle zu rufen, und ihn dem Willen des Menschen untertänig zu machen. Bis jetzt konnte er sich noch nicht, aus Vorliebe zu seiner unsterblichen Seele, für die jeder Christ wacht, ohne sie weiter zu kennen, zu diesem gefährlichen Schritt entschließen. In diesem Augenblick war er ein Mann in seiner vollen Blüte. Die Natur hatte ihn wie einen ihrer Günstlinge behandelt, ihm einen schönen, festen Körper, und eine bedeutende, edle Gesichtsbildung verliehen. Genug um Glück in der Welt zu machen; aber da sie die gefährlichen Gaben, strebende, stolze Kraft des Geistes, hohes, feuriges Gefühl des Herzens, und eine glühende Einbildungskraft hinzufügte, die das Gegenwärtige nie befriedigte, die das Leere, Unzulängliche des Erhaschten in dem Augenblick des Genusses aufspürte, und alle seine übrigen Fähigkeiten beherrschte, so verlor er bald den Pfad des Glücks, auf den nur Beschränktheit den Sterblichen zu führen scheint, und auf welchem ihn nur Bescheidenheit erhält. Früh fand er die Grenzen der Menschheit zu enge, und stieß mit wilder Kraft dagegen an, um sie über die Würklichkeit hinüber zu rücken. Durch das, was er in frühern Jahren begriffen und gefühlt zu haben glaubte, faßte er eine hohe Meinung von den Fähigkeiten, dem moralischen Wert des Menschen, und in der Vergleichung mit andern legte er natürlich seinem eignen Selbst (welches der größte Geist mit dem flachsten Schafskopf gemein hat) den größten Teil der Hauptsumme bei. Zunder genug zu Größe und Ruhm; da aber wahre Größe und wahrer Ruhm, gleich dem Glücke, den am meisten zu fliehen scheinen, der sie dann schon erhaschen will, bevor er ihre feinen, reinen Gestalten von dem Dunst und Nebel absondert, den der Wahn um sie gezogen, so umarmte er nur zu oft eine Wolke für die Gemahlin des Donnerers.“

 
Friedrich Maximilian Klinger (17 februari 1752 – 25 februari 1831)
Cover

De Australische dichteres, schrijfster, uitgeefster en suffragette Louisa Lawson werd geboren op 17 februari 1848 in Mudgee, New South Wales. Zie ook alle tags voor Louisa Lawson op dit blog.

A Reveire

I am sitting by the river,
And I while an hour away,
Watching circles start and widen
In their momentary play.
Here a stronger whelms a weaker
As its ring expanding flies,
There one rises to the surface,
As another fades and dies.
And I solemn grow with thinking,
For just now it would me seem,
That each life is like a circle -
On time's deep, impellant stream.
Do we not upon its bosom
Linger for a little day,
Making faint and fleeting impress,
Then forever fade away.
While the strong unresting river
Toward Eternity doth glide,
All regardless of the circles
That have pulsed upon its 'ide.

 
Louisa Lawson (17 februari 1848 – 12 augustus 1920)
Mudgee, New South Wales

De  Duitse dichter Max Schneckenburger werd geboren op 17 februari 1819 in Talheim bij Tuttlingen. Zie ook alle tags voor Max Schneckenburger op dit blog.

The Watch On The Rhine

A voice resounds like thunder-peal,
'Mid dashing waves and clang of steel:--
"The Rhine, the Rhine, the German Rhine!
Who guards to-day my stream divine?"

Chorus.

Dear Fatherland, no danger thine:
Firm stand thy sons to watch the Rhine!

They stand, a hundred thousand strong,
Quick to avenge their country's wrong;
With filial love their bosoms swell,
They'll guard the sacred landmark well!

The dead of a heroic race
From heaven look down and meet their gaze;
They swear with dauntless heart, "O Rhine,
Be German as this breast of mine!"

While flows one drop of German blood,
Or sword remains to guard thy flood,
While rifle rests in patriot hand,--
No foe shall tread thy sacred strand!

Our oath resounds, the river flows,
In golden light our banner glows;
Our hearts will guard thy stream divine:
The Rhine, the Rhine, the German Rhine!

Dear Fatherland, no danger thine:
Firm stand thy sons to watch the Rhine!

 
Max Schneckenburger (17 februari 1819 – 3 mei 1849)

De Engelse schrijfster  Maria Francesca Rossetti werd geboren in Londen op 17 februari 1827. Zie ook alle tags voor Maria Rossetti op dit blog.

Uit: A Shadow Of Dante

“To one unacquainted with the Ptolemaic system, and unprovided with suitable maps, the Dantesque cos-mology presents difficulties almost as insuperable as those, geography would offer to a child destitute of an atlas. The scheme of the Universe has to be picked out here and there throughout the poem ; and I propose in this chapter to present my reader with a preliminary bird's-eye view of that world through which we are about to become fellow-pilgrims with the Poet. The central point of Dante's Universe is that central point of the Earth which constitutes the centre of gravity. Hither with Dante we descend through the Pit of Hell ; hence painfully threading our way through the bowels of Earth's opposite hemisphere, emerge on the shore of the single island dotting the vast Ocean ; climb with toil the Mountain of Purgatory, situate within the Spheres of Air and Fire, and from the Terrestrial Paradise on its summit ascend through the Nine Heavens : traversing thus all the realms of Time and Space till we attain our final rest in the allcontaining, uncontained, timeless, spaceless, Empyrean, . So marvellous in conception, so perfect in order, so dazzling in glory, is the Universe unfolded to our view. We proceed to consider it in detail. Dante divides our globe into two elemental hemispheres : the Eastern, chiefly of land ; the Western, almost wholly of water. In the midst of the inhabited Land-hemisphere he places Jerusalem ; within the same hemisphere, so that its central and Hell's lowest point is exactly under Jeru-salem, he places Hell ; in the midst of the uninhabited Sea-hemisphere he places Purgatory, as the antipodes to Jeru-salem, distant from it by the whole diameter of the globe. Thus on and within the Earth are situated the temporal and the eternal prison-house of sin. Neither, in Dante's view, formed part of God's original creation, wherein sin was not ;...”

 
Maria Rossetti (17 februari 1827 - 24 november 1876)
Rond 1874

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 17 februari 2007 en ook mijn blog van 17 februari 2008 en eveneens mijn blog van 17 februari 2009.

17-02-2018 om 12:52 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter Ingmar Heytze werd geboren op 16 februari 1970 in Utrecht. Zie ook alle tags voor Ingmar Heytze op dit blog.

Rietveldzit

Ken je het gevoel dat je gaat zitten
op een stoel die er niet staat

de sensatie dat iets plotseling niet is
waar je het zonder twiijfel had verwacht,
een onzichtbare duw van voren.

Verbaasde berichten naar alle spieren:
Mayday! Mayday! We zweven! We vallen!
Uitklapreflex van beide armen.

Daarom zit de Rietveldstoel zoals hij zit,
zo laag en blauw en rood en goed,

als om er op te wijzen dat men af en toe
eens moet gaan zitten op een stoel
die er niet staat.

Denim Blues

Spijkerbroeken vol met meisjes
zweven wiegend door de wereld.
Als de meisjes zijn gaan slapen
- meisjes slapen zacht en rond-
droomt de stof een blauwdruk
van hun billen op de grond.
Was mijn huid van sterk katoen
met platte spijkers in de heupen
en vijf knopen aan het kruis,
dan mochten ze me altijd aan:
niemand zou zo lekker zitten,
niemand zou ze beter staan.

Hypochonder

Sinds de dag dat ik uit de hemel
kwam gevallen op mijn achterhoofd,
gaat het niet goed. Mijn bloedbaan
regent in mijn trommelvliezen.
In mijn slaap dansen mijn armen
en benen tegen elkaar in.

Hier staat gelukkig veel tegenover.
Ik bezorg met regelmaat volle bushokjes
de zenuwen door grijnzend mijn hart
omhoog te houden voordat ik het
met zuigend geluid terugstop
in mijn hersenpan. Af en toe lach ik
met tanden van kaas.

Steeds vaker daagt het luxe besef
dat een mens zijn leven voor zich heeft
om het ademen af te leren.

 
Ingmar Heytze (Utrecht, 16 februari 1970)

De Zuidafrikaanse dichteres Elisabeth Eybers werd geboren op 16 februari 1915 in Klerksdorp. Zie ook alle tags voor Elisabeth Eybers op dit blog.

Eerste sneeu

Vyandelike bitter oostewind,
sodra 'k my veilig agter glas bevind

vergeef ek jou. Want kyk hoe saggies dra
jy elke aparte ragfyn donsvlok na

die knekelharde grond om saam te smelt
tot één groot wit weerlegging van geweld.

Die moeder

Die vreemde oorsprong van jou lewe het,
soos lig deur ’n kristal, deur my gevloei
in al die maande toe ek één was met
die stil geheim van jou verborgene groei.

En nou kan niks ons skei – want is jy niet
afhanklik en gebonde aan my bloed
wat met sy onbegryplike chemie
jou wonderlik gevorm het en voed?

En of die uur ver en vergete word,
en of die jare tussen jou en my
hul seile span, die see sy golwe stort,
of self die Dood sy somber baken steek,
nogtans sal jy aan my gebonde bly
met die onsigb’re naelstring wat nie breek.

Noodweer

Die besete, stuiptrekkende boom
word meedoënloos vasgevat
soos in 'n afgryslike droom,
radeloos - of onderskat
my vermetel tekort aan skroom
sy trotse geworteldheid?

Een wat weidse gebate omlyn
op sy sokkel van aarde en tyd
oorleef praters wat tot aan die soom
kan skuifel en dan pas verdwyn.

Hy leef moeiteloos met homself
en raak selde sy ewewig kwyt
- selfs onder die stuursste gewelf -
terwyl hy die ganse wyk
ingetoë kopskuddend bekyk.

Soms help hy om ons te versoen
op ritme van flikkerende groen
met strikter kortstondigheid.

 
Elisabeth Eybers (16 februari 1915 – 1 december 2007)
In 1959

De Surinaams-Nederlandse schrijver, columnist, essayist, programmamaker en presentator Anil Ramdas werd geboren in Paramaribo op 16 februari 1958. Zie ook alle tags voor Anil Randas op dit blog.

Uit: Badal

“Ze mochten het niet meer koesteren, vanwege hun historische schuld aan kolonialisme en slavernij. Zo’n tien, twintig jaar geleden was racisme een schandelijke houding voor blanken. Voor zwarten, voor Surinamers, was het heel gewoon. Hindoestanen hoorden racistisch te zijn tegenover creolen en andersom. Van alle racisten waren Turken het ergst, vond hij. Atatürk had net zo erg kunnen worden als Hitler, als hij niet dat ene menselijke trekje had gehad: een zwak voor wijn. Mensen die sterven aan een levercirrose kunnen nooit helemaal kwaadaardig zijn geweest.
Maar bij deze Turk was het dus geen racisme, het was doofheid.
Hij at zijn agliolio met tegenzin. Te weinig peper, hij had iets met pepers nodig, de endorfine moest worden aangemaakt. Hij had ergens gelezen dat het eten van peper geen simpel masochisme was, maar een oefening in karakter. Geest boven lichaam. De tong geeft aan dat je zult sterven van de helse pijn, maar de geest zegt dat het zo’n vaart niet zal lopen. Het is ook een teken van menselijkheid: dieren laten een Mexicaanse habanero of een Surinaamse madame jeanette staan, omdat ze weten dat het hete buitenste deel, het capsicum dat de pitten beschermt, niet goed voor ze is. Mensen weten ook dat het niet goed voor ze is. Maar mensen hebben karakter.
Hij dacht aan het tafereel op het perron. Waarom had hij gevonden dat de blanke Engelsman de blanke Duitse jongen moest helpen? Lang geleden, in zijn studententijd, had hij in Amsterdam in de bus gezeten, bus 23 richting Uilenstede. Op twee eenpersoonsstoelen achter elkaar zaten een Surinaamse vrouw en een Hollandse man van in de veertig. Ze voerden een gesprek, dat langzaam uitliep op een ruzie. Ineens gaf de man haar een klap in het gezicht.
‘Wacht maar tot mijn zonen dit horen,’ gilde de vrouw. Hij gaf haar nog een klap en nog een. De chauffeur stopte en deed de deur open. Ze moesten allebei uitstappen, en terwijl ze liepen gaf de man haar nog een flinke schop. Waardoor de vrouw vooroverviel.
‘Waarom ben je niet voor haar opgekomen,’ riep een blanke vrouw op de achterste rij. ‘Het zijn jouw mensen.’
De Surinaamse vrouw behoorde tot zijn soort mensen en daarom moest hij voor haar opkomen en hoefde zij niets te doen. Hij had het misschien wel gewild, maar de blanke man was twee hoofden groter geweest, met knokige handen en een mager, doorgroefd gezicht. Hij leek op Lee van Cleef.”

 
Anil Ramdas (16 februari 1958 - 16 februari 2012)

De Schotse dichter en schrijver Iain Menzies Banks werd geboren op 16 februari 1954 in Dunfermline, Schotland. Zie ook alle tags voor Ian Banks op dit blog.

18

Displeased with all
The blind men touching it
Up, fondling and
Prodding its
Skin, tail, trunk, legs and tusks,
The beast tramples them all to death
And resumes its work
Composing a treatise on reality.

Rannoch I, July 1981

Pressed on the plain, a line.
In dfrozen force of snow
Stilled reams of whiteness, edge to edge,
Beneath drnirror sky, formless and blank,
The train moves.

Diesel from the engine, clattering
In a white-out silence,
Steam from the carriage, wisping
In the clear-air space.

The wheels splash, throwing water, slush,
From covered steel; the train banks,
Moving slow on sunken rafts reburied.
Beyond the dark wood, grimy glass, steam smell,
Deer run, brown startling; hooves flash black.

I watched the light from the snow-filled moor
Shine on her face through the dirt-flecked glass,
I saw the fields of grey clouds move;
Ponderous, obscure,
Then in carriage's humid warmth,
Shivered From that surface's cold glow.

 
Iain Banks (16 februari 1954 – 9 juni 2013)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Alfred Kolleritsch werd geboren op 16 februari 1931 in Brunnsee, Südsteiermark. Zie ook alle tags voor Alfred Kollertitsch op dit blog.

Petrarcas Grab

Der Raub zeigt das Leere, der Armraub,
des Dichters Arm. Sein Schriftzug
wiederholt nicht, die Erinnerung vermehrt
die Dunkelheit: das Zeitalter,
die nach innen stürzende Grenze,
ist seine Not, Laura, die liebt.

Was rettet sie, die zusieht und leidet?
Das Erstaunen verbirgt sich, unzeitig nah,
darin der geraubte Rest, Laura, das Neue,
der Berge, der Wind, die Voraussicht der Welt.
Vor der Scheu, es dem Auge anzuvertrauen.

Variation

Was sammelt sich, ein Knoten,
ein Würgegriff in die Organe,
als Lohn der Schrei,
der Jubelschmerz,
einmal noch
hinab in die Erfahrung,
das Grubenlicht
mit Licht vertauscht,
aufs Ende hin
in einem Menschen, seinem Leib,
die Welt zu finden,
im Augenpaar, im Höhenflug
Berührungen,
daß die Sprache sich vergißt,
weil sie Wörter
in die Wahrheit schickt,
die sie ins Nichts verkehrt,
davor rauschen Lindenblätter,
Pappeln glitzern,
Hände überstürzen sich,
und eine Botschaft
wühlt die Äcker auf,
die Rippen reißen Furchen,
es lauern Krähen,
wie Bilder
sich in Aas verwandeln,
dem anderen zu,
mit dem die Lust zu teilen,
über den Riß hinweg,
so grenzt die Haut
uns alle ab,
wir Puppen,
die sich nicht wehren können,
trotz der Wege, trotz der Steine.

 
Alfred Kolleritsch (Brunnsee, 16 februari 1931)

De Israëlische schrijver Aharon Appelfeld werd geboren op 16 februari 1932 in Sadhora in de Oekraïne. Zie ook alle tags voor Aharon Appelfeld op dit blog.

Uit: The Story of a Life

“At what point does my memory begin? It sometimes seems to me as if it began only when I was four, when we set off for the first time, Mother, Father, and I, for a vacation into the heart of the shadowy, moist forests of the Carpathians. But I sometimes think that memory began to bud from within me before that, in my room, next to the double-glazed window that was decorated with paper flowers. Snow is falling, and fleecy soft flakes are slowly coming down from the sky with a sound so faint that you cannot hear it. For hours I sit and gaze in wonder, until I merge with the white flow and drift off to sleep.
A clearer memory is linked for me to one word, too long and rather hard to pronounce, Erdbeeren, which means “strawberries” in German. It is spring. Mother is standing at the open window. I am perched on a chair next to her, and suddenly, from a side alley, there appears a young Ruthenian girl. She is carrying a broad, circular wicker basket full of strawberries on her head. “Erdbeeren!” Mother calls out. Her call is not directed at the girl but at Father, who is in the back garden and very near the girl. Father stops her, she lifts the basket off her head, and they speak for a moment. Father laughs, draws out a banknote from the pocket of his jacket, and presents it to the girl, who, in exchange, gives him the basket with all the strawberries inside it. Father comes up the steps and enters the house. Now one can see it close up: the basket is not deep but extremely wide; the berries are tiny and red and still alive with the scent of the forest. I so want to put out my hand and take a handful from the basket, but I know that this is completely forbidden, and I restrain myself. Still, my mother understands me, and she takes a handful from the basket, rinses them, and serves me them in a small bowl. I’m so happy that I can hardly breathe.
Here the ritual begins: Mother sprinkles powdered sugar on the tiny fruit, adds cream, and serves up the delicacy to each of us. There’s no need to ask for another portion: Mother ladles it out, more and more, and we feast on it with great relish, as if we are about to finish the strawberries. But there is nothing to worry about, the basket is still full, and even if we go on eating all through the night, it won’t get any emptier. “A pity there are no guests,” says Mother. Father laughs quietly, as if a partner to a conspiracy. »

 
Aharon Appelfeld (Sadhora, 16 februari 1932)

De Duitse schrijfster Iris Kammerer werd geboren op 16 februari 1963 in Krefeld. Zie ook alle tags voor Iris Kammerer op dit blog.

Uit: Wolf und Adler

„Cinna starrte in die funkelnden Augen des Germanicus Iulius Caesar, dem er den Spott verdankte, des Statthalters der Drei Gallien, des Enkels des jüngst verstorbenen Caesar Augustus und Neffe dessen Nachfolgers Tiberius. Dann kniff er kurz die Augen zu und atmete tief durch, um den auflodernden Zorn zu ersticken. In der lähmenden Stille, die eingetreten war, hörte er seinen Namen.
" Praefect der Zweiten Asturischen Ala", beendete der stämmige Mann, Legat Gaius Silius, die kurze Vorstellung.
Germanicus nickte schroff und hieß Cinna mit einem knappen Wink, sich in die Versammlung der Offiziere einzureihen. Unweit der Tür bemerkte Cinna einen breitschultrigen, langbeinigen Mann, der sich die kurzen, rotblonden Locken in die Schläfen gekämmt hatte und ihm mit dem rechten Auge zuzwinkerte anstelle des anderen verzerrte eine faserige Narbe die Hälfte seines kantigen, aber ansonsten ebenmäßigen Gesichtes. In Cinnas Mundwinkel stahl sich ein Lächeln; sie gaben ein auffälliges Freundespaar ab, der hellhäutige Flavus und Cinna mit seinem schwarzen Haar und den ebenso schwarzen Augen, der sich neben dem Cherusker geradezu schmächtig dünkte.
Als Cinna neben Flavus gerückt war, drückte dieser ihm ein Tuch in die Hand und deutete auf die Flecken auf seiner Brust, doch Cinna schüttelte unwirsch den Kopf.
"Die Meuterer schreien nach Geld und Vergünstigungen", fuhr Germanicus in seinen Ausführungen fort. "Sie jammern über den Drill und die Mühen was würden sie erst jammern und schreien, wenn wir gegen den Feind ziehen, um ihn in der Schlacht zu stellen."

 
Iris Kammerer (Krefeld, 16 februari 1963)
Cover

De Nederlandse schrijfster Annie van Gansewinkel werd geboren in Weert op 16 februari 1954. Zie ook alle tags voor Annie van Gansewinkel op dit blog.

Uit: Zeezucht

“De afgelopen dagen was het gevoel steeds sterker geworden dat het met volle maan zou gebeuren. Met elk stukje licht waarmee de maan aangroeide, was haar vertrek onontkoombaarder geworden, en dat was goed.
Dat onbekende gevoel van volledige overgave, voor het eerst in haar bewuste leven, maakte haar bijna uitgelaten van verwachting. Sterker nog dan die enkele keren die ze zich van vroeger herinnerde als ze bijna jarig was. Want zelfs toen zat er nog een spoortje angst bij: zou ze haar cadeaus al niet hebben? Zouden ze het wel leuk vinden op haar feestje?
Gisteren had ze totaal geen angst, alleen kinderlijke nieuwsgierigheid. Ze had zich vlak naast de landingscirkel opgesteld, beurtelings zittend en staand, en met open blik had ze de lucht in gekeken. Daar zou het vandaan komen. Toen de maan aan de hemel verscheen, verwelkomde ze die als haar metgezel.
In de loop van de uren waren de geluiden van het dorp gedempter geworden tot ze bijna helemaal verstomden. Soms nog een enkele, verre auto, een bange hond of het piepje van een nachtelijke vogel die overvloog. Te klein om haar mee te nemen, al dacht ze in het begin nog wel dat zelfs dat mogelijk zou zijn. Zelf had ze eerder gedacht aan een grote vogel, een helikopter of een vliegende schotel, al kon ze dat laatste eigenlijk niet zonder een ongelovige glimlach bedenken. Maar ze sloot niet uit dat zoiets juist haar, met haar aangeboren scepsis en ratio, moest overkomen.
Toen de nacht in het oosten valer begon te worden, vervolgens de lucht rood kleurde en tenslotte de maan het voor gezien hield, wist ze dat ze vergeefs had gewacht. Heel even was ze bang dat ze tijdens de uren van de hondenwacht toch weggedommeld was. Maar ze had er ook vertrouwen in dat het wezen dat haar haalde, haar wel gewekt zou hebben.
Op het ogenblik dat de zon in alle hevigheid ontbrandde, had ze haar verstijfde ledematen bij elkaar geraapt en was ze naar beneden gegaan. Met een leeg hoofd was ze op bed gaan liggen en onmiddellijk in slaap gevallen.”

 
Annie van Gansewinkel (Weert, 16 februari 1954)

De Amerikaanse schrijver Richard Ford werd geboren op 16 februari 1944 in Jackson, Missisippi. Zie ook alle tags voor Richard Ford op dit blog.

Uit: Canada

« First, I'll tell about the robbery our parents committed. Then about the murders, which happened later. The robbery is the more important part, since it served to set my and my sister's lives on the courses they eventually followed. Nothing would make complete sense without that being told first.
Our parents were the least likely two people in the world to rob a bank. They weren't strange people, not obviously criminals. No one would've thought they were destined to end up the way they did. They were just regular - although, of course, that kind of thinking became null and void the moment they did rob a bank.
My father, Bev Parsons, was a country boy born in 1923, in Marengo County, Alabama, and came out of high school in 1939, burning to be in the Army Air Corps - the branch that became the Air Force. He went in at Demopolis, trained at Randolph, near San Antonio, wanted to be a fighter pilot, but lacked the aptitude and so learned bombardiering instead. He flew the B–25s, the light-medium Mitchells, that were seeing duty in the Philippines, and later over Osaka, where they rained destruction on the earth - the enemy and undeserving people alike. He was a tall, winning, smiling handsome six footer (he barely fitted into his bombardier's compartment), with a big square, expectant face and knobby cheekbones and sensuous lips and long, attractive feminine eyelashes. He had shiny white teeth and short black hair he was proud of - as he was of his name. Bev. Captain Bev Parsons. He never conceded that Beverly was a woman's name in most people's minds.
It grew from Anglo-Saxon roots, he said. "It's a common name in England. Vivian, Gwen and Shirley are men's names there. No one confuses them with women." He was a non-stop talker, was open-minded for a southerner, had nice obliging manners which should've taken him far in the Air Force, but didn't. His wide hazel eyes would dart around any room he was in, finding someone to pay attention to him - my sister and me, ordinarily. He told corny jokes in a southern theatrical style, could do card tricks and magic tricks, could detach his thumb and replace it, make a handkerchief disappear and come back. He could play boogie-woogie piano, sometimes would "talk Dixie" to us and sometimes like Amos 'n Andy. He had lost some hearing by flying in the Mitchells, and which he was sensitive about. But he looked sharp in his "honest" GI haircut and blue captain's tunic and generally conveyed a warmth that was genuine and made my twin sister and me love him.“

 
Richard Ford (Jackson, 16 februari 1944)

Zie voor meer schrijvers van de 16 februari ook mijn blog van 16 februari 2015 en eveneens mijn blog van 16 februari 2013 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 16 februari 2007 en ook mijn blog van 16 februari 2008 en eveneens mijn blog van 16 februari 2009.

16-02-2018 om 18:31 geschreven door Romenu  

Nederlandse Boekhandelsprijs 2018 voor Murat Isik

De Turks-Nederlandse schrijver Murat Isik heeft met zijn boek "Wees onzichtbaar" de Nederlandse Boekhandelsprijs 2018 gewonnen. Dat is donderdag bekendgemaakt in de Amsterdamse boekhandel Scheltema. Deze vakprijs is bestemd voor een werk dat in de ogen van Nederlandse boekverkopers meer aandacht verdient. Vorige winnaars waren Jaap Robben met “Birk” (2015), Alex Boogers met “Alleen met de goden” (2016) en Lize Spit met “Het smelt” (2017). Murat Isik werd geboren in Izmir op 11 september 1977. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Murat Isik op dit blog.

Uit: Wees onzichtbaar

`Kadir amca,' zei ik nauwelijks hoorbaar. 'Oom Kadir, zou ik nu alsjeblieft mogen rijden?' `Hé, die kleine roept wat,' zei Erol, die op de passagiersstoel zat. `Dat is waar ook, je moet nog een stukje rijden voordat we in Amsterdam zijn,' zei Kadir waarna hij zijn neus luid ophaalde. Trol, neem het stuur even over.' Zonder de reactie van Erol af te wachten, draaide Kadir zich om en reikte met zijn grote handen naar me. Van schrik deinsde ik achteruit terwijl de auto even zigzagde over de weg. Kadir sleurde me van mijn plek, zette me op zijn schoot en nam het stuur met een ferme beweging weer over van Erol. Daarna bracht hij zijn mond dicht bij mijn oor. Pak het stuur met twee handen vast aan de zijkanten, en kijk goed voor je.' Rookwalmen vertroebelden als mist mijn blikveld. Ik wapperde met mijn handen om mijn moment niet door een hoestbui te laten verpesten. 'Stel je niet zo aan,' riep Kadir met zijn raspende stem. 'Let nou maar op de weg.' De Mercedes schoot over de Autobahn. 'Maak geen plotselinge bewegingen anders zul je je vader nooit meer zien.' Mijn kleine handen klemden zich stevig om het met leer omklede stuur. Ik zou ons naar mijn vader rijden. `Jaaaaa!' riep ik met een Duitse tongval. 'Das ist super!' Kadir begon te lachen en woelde met zijn hand door mijn haar. 'Nu heb je je vader straks een spannend verhaal te vertellen.' Na een paar minuten was het afgelopen en werd ik weer op de achterbank geplaatst, maar ik was zo blij dat ik op mijn plek bleef huppelen. Na een klein uur stopten we bij een wegrestaurant in de buurt van Groningen. Het was ijskoud. Op het parkeerterrein stonden tientallen vrachtwagens. Binnen zaten forse mannen achter dampende borden terwijl ze naar het televisietoestel staarden dat in het midden van de zaak op een verhoging stond. Er was voetbal op televisie. Zonder een moment weg te kijken van het scherm, schepten de mannen het eten van hun bord. `Kijk, Cruijff is weer terug bij Ajax,' zei Kadir tegen Erol. 'Er is geen betere dan die magere.' Hij keek om zich heen. 'Er komt zo wel een tafel vrij.' Mijn moeder drukte mij tegen zich aan. 'We moeten even wachten,' zei ze. Het waren de eerste woorden die ze sprak sinds we in Nederland waren. `Ik ben jarig,' fluisterde mijn zus in mijn oor. 'Misschien krijgen we wel taart.' Toen we eindelijk aan tafel mochten, bekeek Kadir de menukaart met een afkeurende blik en bestelde iets wat ik niet kende. Even later kregen mijn zus en ik allebei een groot bord friet met mayonaise en een glas cola. Ik had nooit eerder friet gegeten, maar de eerste hap beviel me zo goed dat ik me er als een uitgehongerde op wierp. Kadir en Erol aten niets. Ze dronken koffie en keken rokend naar de wedstrijd. Mijn moeder nam een paar frietjes van mijn bord, zuchtte diep en staarde zwijgend voor zich uit. Toen we alweer een tijdje onderweg waren, zei Erol dat het nog maar een uur rijden was.”

 
Murat Isik (Izmir, 11 september 1977)

16-02-2018 om 07:38 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, schrijver en arts Silas Weir Mitchell werd geboren op 15 februari 1829 in Philadelphia, Pennsylvania, als zoon van de arts John Kearsley Mitchell. Hij studeerde aan de universiteit van Pennsylvania en behaalde de graad van MD aan het Jefferson Medical College in 1850. Tijdens de burgeroorlog had hij de leiding over patienten met nerveuze aandoeningen en kwalen in het Turners Lane Hospital in Philadelphia en aan het einde van de oorlog werd hij specialist in neurologie. Op dit gebied werd de naam van Weir Mitchell prominent geassocieerd met zijn introductie van de rustkuur bij zenuwaandoeningen, met name hysterie, die door de medische wereld werd overgenomen; de behandeling bestaat voornamelijk uit isolatie, bed houden, diëten en massage. Zijn medische publicaties omvatten o.a. “Injuries of Nerves and Their Consequences” (1872) en « Fat and Blood » (1877). De ziekte van Mitchell (erytromalgalgie) is naar hem vernoemd.Naast zijn medische werk en privépraktijk had Mitchell ook een carrière als auteur. Hij publiceerde tal van korte verhalen, 19 romans, een biografie van George Washington en 7 poëziebundels. Hij was een vriend en beschermheer van de kunstenaar Thomas Eakins. De kunstenaar John Singer Sargent schilderde twee portretten van Mitchell, een ervan bevindt zich in de verzameling van het College of Physicians of Philadelphia. Mitchell ontving voor zijn werk als arts en schrijver eredoctoraten van verschillende universiteiten in binnen- en buitenland. In 1887 was hij president van de Association of American Physicians en in 1908-09 president van de American Neurological Association.

Of Those Remembered

There is no moment when our dead lose power;
Unsignaled, unannounced they visit us.
Who calleth them I know not. Sorrowful,
They haunt reproachfully some venal hour
In days of joy, and when the world is near,
And for a moment scourge with memories
The money changers of the temple-soul.
In the dim space between two gulfs of sleep,
Or in the stillness of the lonely shore,
They rise for balm or torment, sweet or sad,
And most are mine where, in the kindly woods,
Beside the child like joy of summer streams,
The stately sweetness of the pine hath power
To call their kindred comforting anew.
Use well thy dead. They come to ask of thee
What thou hast done with all this buried love,
The seed of purer life? Or has it fallen unused
In stony ways and brought thy life no gain?
Wilt thou with gladness in another world
Say it has grown to forms of duty done
And ruled thee with a conscience not thine own?
Another world! How shall we find our dead?
What forceful law shall bring us face to face?
Another world! What yearnings there shall guide?
Will love souls twinned of love bring near again?
And that one common bond of duty held
This living and that dead, when life was theirs?
Or shall some stronger soul, in life revered,
Bring both to touch, with nature’s certainty,
As the pure crystal atoms of its kind
Draws into fellowship of loveliness?

Evening By The Sea

With noble waste of lazy hours
I loitered, till I saw the moon,
A rosy pearl, hang vast and strange
Above the long gray dune!

And hither, thither, as I went,
My ancient friend the sea beside,
Whatever tune my spirit sang
The dear old comrade tried.

Friendship

No wail of grief can equal answer win:
Love's faltering echo may but ill express
The grief for grief, nor more than faintly mock
The primal cry of some too vast distress.
Or is it for fair company of joy
We ask an equal echo from the heart?
A certain loneliness is ever ours,
And friendship mourns her still imperfect art.

 
Silas Weir Mitchell (15 februari 1829 - 4 januari 1914)
Portret door John Singer Sargent, 1903 (uitsnede)

15-02-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver, scenarist en journalist Domenico Starnone werd geboren op 15 februari 1943 in Saviano, nabij Napels. Hij heeft voor verschillende kranten en tijdschriften gewerkt en schreef meestal over zijn periode als leraar. In 2006 gingen er al geruchten dat Starnone de succesvolle schrijfster Elena Ferrante is. Starnone heeft evenwel altijd ontkend. Starnone is getrouwd met Anita Raja, een literaire vertaler die in 2016 door een Italiaanse journalist op grond van de geldstromen werd aangewezen als de persoon achter het pseudoniem. In 2017 kwam op grond van tekstanalyse het bewijs dat hij toch achter het pseudoniem Elena Ferrante schuil gaat. Zie ook mijn blog van 1 juni 2017.

Uit: Strikken

“Misschien ben jij het vergeten, waarde heer, maar ik zal je eraan helpen herinneren: ik ben je vrouw. Ja, ik weet dat je dat vroeger leuk vond, en dat het je nu ineens irriteert. Ik weet dat je doet alsof ik niet besta en nooit bestaan heb omdat je geen slecht figuur wilt slaan bij de uiterst beschaafde mensen met wie je omgaat. Ik weet dat een geregeld leven leiden, op tijd thuis moeten zijn voor het eten en alleen met mij vrijen en niet met wie je maar wilt je het gevoel geven dat je een lulletje rozenwater bent. Ik weet dat je het gênant vindt om te zeggen: Luister, ik ben op ii oktober 1962 getrouwd, op mijn tweeëntwintigste; luister, ik heb ja gezegd voor een priester, in een kerk in de wijk Stella, en dat deed ik alleen maar uit liefde, het was geen moetje of zo; luister, ik heb mijn verantwoordelijkheden, en als jullie niet snappen wat dat betekent zijn jullie een stelletje stumperds. Dat weet ik, dat weet ik maar al te goed. Maar of je het wilt of niet, het is zoals het is: ik ben jouw vrouw en jij bent mijn man, we zijn twaalfjaar getrouwd — in oktober twaalfjaar — en we hebben twee kinderen; Sandro is in 1965 geboren en Anna in 1969. Moet ik je hun geboorteaktes laten zien om je tot bezinning te laten komen? Genoeg, sorry, ik overdrijf. Ik ken je, ik weet dat je een fatsoenlijk mens bent. Maar alsjeblieft, kom zodra je deze brief leest naar huis. Of als je daar nog niet aan toe bent, schrijf me dan om uit te leggen wat je doormaakt. Ik zal proberen het te begrijpen, dat beloof ik. Het is me alvast duidelijk dat je behoefte hebt aan meer vrijheid, en dat is terecht, je kinderen en ik zullen proberen zo min mogelijk op je te leunen. Maar ik wil wel tot in detail weten wat er speelt tussen jou en dat meisje. We zijn nu al zes dagen verder en je hebt niet gebeld, niet geschreven, je gezicht niet laten zien. Sandro vraagt naar je, Anna wil haar haren niet wassen omdat volgens haar niemand het zo goed kan drogen als jij. En je moet me niet alleen maar bezweren dat die mevrouw of juffrouw je niet interesseert, dat je haar niet meer zult zien, dat ze niets voorstelt, dat ze alleen maar het gevolg was van een crisis die al heel lang bij je sudderde. Je moet me vertellen hoe oud ze is, hoe ze heet, of ze studeert, of ze werkt, of ze niks doet. Ik wed dat zij jou als eerste heeft gezoend. Jij bent niet in staat om het initiatief te nemen, dat weet ik, jij wordt ergens in meegesleurd of je doet niks. En nu ben je als versuft, ik zag de blik wel waarmee je tegen me zei: Ik heb iets met een ander gehad. Wil je weten wat ik denk? Ik denk dat het nog niet tot je doordringt wat je me hebt aangedaan. Begrijp je wel dat het voor mij voelt alsof je je hand in mijn keel hebt gestoken en net zolang bent blijven trekken en trekken, tot je mijn hart uit mijn borst rukte?”

 
Domenico Starnone (Saviano, 15 februari 1943)

15-02-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Richard Blanco werd geboren op 15 februari 1968 in Madrid. Zie ook alle tags voor Richard Blanco op dit blog.

Uit: For All of Us, One Today

“Days before our field trip to the science center, Mrs. Bermudez tells our class the sun is actually hundreds of times larger than the earth. We move around it. We’re nothing, zooming through dark space, she says, matter-of-factly, as if it didn’t matter that we were no longer the center of our own little worlds. We, with crayons in our hands coloring dittos of the sun and our nine planets. We, at our desks but also helplessly zooming through cold, empty space. I don’t want to believe her; the sun is the size of a sunflower, I insist. I draw lemon-yellow petals around it and color its center sienna brown. The first time I see a lion I am nine years old, my grandfather’s hands holding me back from the cage I want to open. I can still feel his grip and the lion’s eyes staring at me like tiny, amber planets behind bars, asking me to set him free. My first kiss was under the shade of moonlit palms in Janet Carballo’s backyard, exactly two days before the end of the school year. But I’m still feeling the powdery skin behind her earlobes, smelling her strawberry lip gloss and the orange blossoms in the air already thick with summer. I never saw a comet until I was twenty-four, cupped in the darkness of the Everglades and the arms of a man I loved. It was past midnight on a Sunday, I remember; I didn’t go to work the next day. I’m still sleeping with the mangroves and the ibis, under a masterpiece of stars. The comet’s tail a brushstroke of pure, genius light.
These are more than memories. They are what lives—and relives—inside our bodies, in every cell and heartbeat. The undiscovered DNA of our souls imprinted with the minute details of those eternal moments that change our lives, our stories, forever. Sometimes they’re subtle, sometimes dramatic, but we know nothing will ever be the same the instant we experience them. And quite often they are unexpected.
On the afternoon of December 12, while casually driving back to my home in Maine, I receive a phone call with the news that I have been chosen as inaugural poet. Bewildered, I first wonder if it could be some cruel joke a friend might be playing on me. You mean like Robert Frost? Like Maya Angelou? I ask, wanting confirmation that what I just heard is true. Yes. Yes, I’m told, as I keep driving down the interstate in a daze, trying to speak, trying to fathom what has just happened. But I know. My body knows it’s the most important moment of my life as a poet, a day by which I will mark the rest of my life, the day I learned that I will be named the fifth poet ever in our history to be US Inaugural Poet.

 
Richard Blanco (Madrid, 15 februari 1968)
Hier bij de 2^e inauguratie van president Obama in 2013

De Amerkiaanse dichteres en schrijfster Stacie Cassarino werd geboren op 15 februari 1975 in Hartford, Connecticut. Zie ook alle tags voor Stacie Cassarino op dit blog.

Early Snow

Some mornings are like this,
the stupor of longing or pure light,
stillness in a rifled grouse,
the black woods legible to a woman
whose heart is made of false starts,
the ruddy life of a hill gone blank
or what the face in the window
wants to believe of her past,
architecture of a white house,
this draft of rooms, paramour planets,
children with gentle hands, kindling
piled near the moon’s pillar, this draft
of despotic love, then distance, vacancy,
then forgiven words accumulating
like snow, just when the world
is finished with us, we build a wall
with rocks and the work is the whole
body inside the idea of belonging
somewhere, even if not for long,
mineral world of slate and flint,
numinous like these days and others
wintering, we test what will hold,
attenuated voices that lean
and fall, the argent sky, the worry
we don’t need anymore.

Goldfish Are Ordinary

At the pet store on Court Street,
I search for the perfect fish.
The black moor, the blue damsel,
cichlids and neons. Something
to distract your sadness, something
you don’t need to love you back.
Maybe a goldfish, the flaring tail,
orange, red-capped, pearled body,
the darting translucence? Goldfish
are ordinary, the boy selling fish
says to me. I turn back to the tank,
all of this grace and brilliance,
such simplicity the self could fail
to see. In three months I’ll leave
this city. Today, a chill in the air,
you’re reading Beckett fifty blocks
away, I’m looking at the orphaned
bodies of fish, undulant and gold fervor.
Do you want to see aggression?
the boy asks, holding a purple beta fish
to the light while dropping handfuls
of minnows into the bowl. He says,
I know you’re a girl and all
but sometimes it’s good to see.
Outside, in the rain, we love
with our hands tied,
while things tear away at us.

 
Stacie Cassarino (Hartford, 15 februari 1975)

De Duitse schrijfster, critica en presentatrice Elke Heidenreich werd geboren op 15 februari 1943 in Korbach. Elke Heidenreich viert vandaag haar 70e verjaardag. Zie ook alle tags voor Elke Heidenreich op dit blog.

Uit: Der Welt den Rücken

„Ich bin einmal, nur ein einziges Mal mit meiner Mutter zusammen verreist. Da war sie achtzig Jahre alt und noch sehr gerade, sehr energisch und tatkräftig, und ich war fünfundvierzig und hatte Rückenschmerzen, fühlte mich ziemlich alt und war alles andere als zufrieden mit meinem Leben.Meine Mutter lebte in einer ordentlichenWohnung in einer Kleinstadt im Süden und ich in einer unordentlichen in einerGroßstadt imNorden. Als sie älterwurde, besuchte ich sie öfter – notgedrungen, denn wir verstanden uns nicht besonders gut. Aber ich dachte, sie würde mich vielleicht brauchen, müßte doch in diesem Alter allmählich schwächer, schusseliger und vergeßlicher werden, und so reiste ich alle paar Monate an, um irgend etwas bei Behörden für sie zu erledigen, den Großeinkauf mit dem Auto bei Aldi zu machen, auf die Leiter zu steigen, dieGardinen abzunehmen und zu waschen, im Frühling den Balkon zu bepflanzen und im Herbst alles zurückzuschneiden und die Töpfe in den Keller zu tragen –wasman eben so macht als einzige Tochter, aus Pflichtgefühl, nicht unbedingt aus Liebe. Und immer kam es mir so vor, als wäre ich es, die schwächer, schusseliger und vergeßlicher würde und nicht sie. Sie sah mir zu, wie ich mit den Gardinen auf der Leiter stand, gab Anweisungen, rügte: »Du machst sie mit deinen Pfoten ja gleich wieder dreckig«, oder fand, daß ich die Azaleen ganz falsch zurückgeschnitten hätte. Sie bedankte sich auch nie, konnte es nicht einmal über sich bringen, »das hast du gut gemacht, Nina« zu sagen.
Das hatte sie nie gekonnt. Bei uns zu Hause wurde nicht gelobt. »Na also, es geht doch!« war das Höchste, was meiner Mutter an Anerkennung über die Lippen kam, und das war schon so gewesen, als ich noch ein Kind war und gute Noten aus der Schule nach Hause brachte – »Na also, es geht doch."

 
Elke Heidenreich (Korbach, 15 februari 1943)
Cover luisterboek

De Canadese schrijfster Chrystine Brouillet werd geboren op 15 februari 1958 in Loretteville, Quebec. Zie ook alle tags voor Chrystine Brouillet op dit blog.

Uit: À qui la faute?

“Québec, novembre 2015
Sa mère avait changé d'idée. Elle n'était pas d'accord pour qu'on lui offre un appareil qui valait aussi cher, mais maintenant que Mylène l'avait photographiée avec son Nikon, elle ne la jugeait plus trop jeune pour en avoir un. Elle s'était trouvée belle sur les photos. Pendant un instant, elle avait regardé sa fille autrement. Mylène avait dit qu'elle aimerait faire de la photo sous-marine. Cristelle avait aussitôt décidé que toute la famille partirait dans le Sud pour les vacances de Noèl. Ils pourraient tous en profiter pour s'améliorer au tennis. Elle-même s'y remettrait. « Penses-tu vraiment que je vais avoir le goût de jouer avec toi ? s'était dit Mylène. Si je veux descendre au fond de l'eau, c'est pour avoir la paix. Pour ne plus t'entendre. » Sur les photos, même celles prises avec son téléobjectif, il lui semblait que la voix de sa mère lui parvenait encore.
Croyait-elle que Mylène ne savait pas comment sa mère la regardait ? Qu'elle n'avait pas compris que Cristelle était rassurée de ne pas avoir engendré une beauté, une Blanche-Neige qui aurait pu devenir une rivale ? Pas de danger. Mylène ressemblait à son père. Elle avait seulement hérité des yeux et de la chevelure de Cristelle. Mais il faudrait que cette crinière noire cache davantage ses traits, qu'on ne voie pas son menton trop carré, sa bouche trop mince, son nez trop large. « Miroir, miroir, dis-moi qui est la plus belle. Mais c'est toi, Cristelle, la magnifique. Ne t'inquiète pas, maman, jamais je ne te ferai concurrence. En même temps, tu es déçue, non ? Tu aurais voulu un clone, une mini-Cristelle, une poupée à ton image qui t'aurait remplie d'orgueil. C'est raté. Tu dois l'avoir compris assez vite. Quand Lucas a eu trois ans. Il était si beau. C'était clair pour tout le monde. Ou quand tu as vu Jasmine. Première journée d'école. Jasmine à l'ossature d'une gazelle. Jasmine si gracieuse. Jasmine aux pommettes aussi hautes que les tiennes, bien dessinées. Pas des joues de bébé comme les miennes.”

 
Chrystine Brouillet (Loretteville, 15 februari 1958)

De Duitse dichter en schrijver Hans Kruppa werd geboren op 15 februari 1952 in Marl. Zie ook alle tags voor Hans Kruppa op dit blog.

Uit: Das Geschenk der Sterne

„Als Tschuang Tse um die Mittagszeit von einem Spaziergang zurückkehrte, wartete ein junger Mann vor seinem Haus, verneigte sich höflich und fragte: "Bist du Tschuang Tse?"
"Ja, der bin ich."
"Mein Name ist Min Teng. Ich habe eine Nachricht für dich."
"Laß uns hineingehen", erwiderte Tschuang Tse.
Der junge Mann folgte ihm ins Innere seines kleinen Hauses, schloß die Tür hinter sich und sagte: "Es ist keine gute Nachricht. Du wirst jetzt sterben!"
Min Teng zückte seinen Dolch, doch etwas hinderte ihn daran, den todbringenden Stoß auszuführen. War es die Verblüffung darüber, daß Tschuang Tse nicht die geringste Furcht vor dem Sterben zeigte? Nicht eine Spur von Angst war in seinem Blick. Er sah Min Teng mit einer Gelassenheit an, die ihn maßlos verwirrte.
Je länger Min Teng in Tschuang Tses Augen sah, desto deutlicher wurde ihm bewußt, daß er ihn nicht töten konnte, ohne zuvor herauszufinden, warum er sich nicht vor dem Sterben fürchtete. Außerdem hatte ein Mann, der mit solchem Gleichmut der Zerstörung seines Lebens entgegensah, eine Aufklärung über den Grund seines Todes verdient. Min Teng senkte langsam den zum Dolchstoß erhobenen Arm.
"Wollen wir uns nicht setzen? Meine Beine sind etwas müde von meinem Spaziergang." Min Tengs Verwunderung über Tschuang Tses Sorglosigkeit wuchs. Hatte der Mann, den viele für einen bedeutenden Weisen hielten, seinen Verstand verloren?
Unwillkürlich streifte Min Tengs Blick über die karge Einrichtung des Raumes. Tschuang Tse lebte in Armut. Nur das Allernötigste war in dem kleinen Haus vorhanden und von den Spuren langen Gebrauchs gezeichnet. Seine abgetragene Kleidung hatte kleinere Löcher und Risse, seine Schuhe waren mit Schnüren zusammengebunden, damit sie nicht auseinanderfielen.
Die Tötung des schlanken, fast schmächtigen Mannes, der in Lumpen herumlief und sich gerade so unbekümmert auf einem der beiden zerschlissenen Sitzkissen niederließ, als hätte er die Lage der Dinge überhaupt nicht verstanden, würde ein Kinderspiel sein.“

 
Hans Kruppa (Marl, 15 februari 1952)
Cover

De Amerikaanse wetenschapper en schrijver Douglas Richard Hofstadter werd geboren op 15 februari 1945 in New York. Zie ook alle tags voor Douglas Hofstadter op dit blog.

Uit: I Am a Strange Loop

“One gloomy day in early 1991, a couple of months after my father died, I was standing in the kitchen of my parents’ house, and my mother, looking at a sweet and touching photograph of my father taken perhaps fifteen years earlier, said to me, with a note of despair, “What meaning does that photograph have? None at all. It’s just a flat piece of paper with dark spots on it here and there. It’s useless.” The bleakness of my mother’s grief-drenched remark set my head spinning because I knew instinctively that I disagreed with her, but I did not quite know how to express to her the way I felt the photograph should be considered.
After a few minutes of emotional pondering — soul-searching, quite literally — I hit upon an analogy that I felt could convey to my mother my point of view, and which I hoped might lend her at least a tiny degree of consolation. What I said to her was along the following lines.
“In the living room we have a book of the Chopin études for piano. All of its pages are just pieces of paper with dark marks on them, just as two-dimensional and flat and foldable as the photograph of Dad — and yet, think of the powerful effect that they have had on people all over the world for 150 years now. Thanks to those black marks on those flat sheets of paper, untold thousands of people have collectively spent millions of hours moving their fingers over the keyboards of pianos in complicated patterns, producing sounds that give them indescribable pleasure and a sense of great meaning.”

 
Douglas Hofstadter (New York, 15 februari 1945)

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Jensen werd geboren op 15 februari 1837 in Heiligenhafen (Holstein). Zie ook alle tags voor Wilhelm Jensen op dit blog. 

Am ersten Sarge (Fragment)

Es war in schwüler Julizeit; die Gassen
im Städtchen draußen lagen stumm verlassen,
und schläfrig klang vom Turm das Glockenspiel
ins Schulgemach, wo schmal, wie goldener Duft,
ein Sonnenstreif ans Wandgetäfel fiel.
Die Fliegen summten müde durch die Luft,
und müde lag es auf den Knabenlidern,
die auf des alten Römers Weisheit tief
herniedernickten, nur ein Flüstern lief
verstohlen rund, ein Blick, ein kurz Erwidern,
und alles still und selbst der Lehrer schlief.
Die Blicke aber aller streiften scheu
den Platz zur Rechten mir, der leer heut war:
dort saß mein Nachbar sonst; wir hielten treu
zusammen stets in Not und in Gefahr,
wie Kinderspiel und Ernst es mit sich bringen.
Wir hatten's nie gesagt und kaum gedacht,
daß unsere Herzen aneinander hingen,
daß unsere Augen nacheinander gingen,
und wer's gesagt, wir hätten drob gelacht.
Und langsam von der Wand herniedersank
der Sonnenstreifen auf die leere Bank,
es war der Zeiger der erharrten Stunde;
wir ließen Cäsar mitten in der Schlacht,
der Lehrer schloß, fast eh' wir's noch gedacht,
das Buch, und blickte flüchtig in die Runde
und sagte: »Heinrich Wolf ist heute nacht
gestorben; wer ihn etwa sehn noch will,
der muß es heut, die Eltern lassen's sagen.«
Er ging; sonst drängte wohl in wildem Jagen
jedweder nach der Tür; heut blieb es still;
der Klang der letzten Worte nur lief schrill
noch an der Wand entlang, und wie im Traum
verklangen leise auf dem Flur die Schritte;
ich selbst gedankenlos in ihrer Mitte –
tot war er – tot – was war's? Sie wußten's kaum,
doch lag es seltsam auf den Kinderwangen,
wie Neugier halb und halb wie heimlich Bangen.
Nur mir war's so, als ob der warme Strahl
des Sonnenlichts mit kaltem Flor verhangen,
und drinnen fühlt' ich's, daß zum erstenmal
ein Schauer durch die warme Welt gegangen.

 
Wilhelm Jensen (15 februari 1837 – 24 november 1911) 
Portret door Siri Pasina, 2012

De Griekse schrijver en zakenman Demetrius Vikelas, ook bekend als Bikelas werd geboren in Ermoupoli op 15 februari 1835. Zie ook alle tags voor Demetrius Vikelas op dit blog.

Uit: The Plain Sister (Vertaald door L.E. Opdycke)

“If I had spoken of men of taste, I should have had to confine myself to the dual number!” Mr. Plateas began to laugh at his own joke. His friend smiled too, but wishing a more exact answer, continued:
“At least we two have imitators; how many did you meet and who were they?”
“Always the same; Mr. A., Mr. B. ” And the professor began to count off on his fingers the peripatetic philosophers, as he used to call the frequenters of this promenade, that he had met, all of them old, or at least of ripe age, except one romantic youth who thought himself a poet.
“And no ladies?” asked the judge.
“Oh, yes, Mrs. X. with her flock of children, and the merchant, what is his name, Mr. Mitrophanis, with his two daughters.”
The judge had learned all he wanted to know without letting his friend perceive the drift of his questions. This was not very difficult, for the professor was by no means a modern Lynceus, and did not see any great distance beyond his nose. No doubt this resulted from the innate simplicity and integrity of his character; having never been able to conceal or feign anything himself, he was easily led to believe whatever he was told. The readiness with which he became the victim of his friends each first of April was notorious. He was always on the watch from the night before; but his precautions were in vain. He was a man of first impressions. Sometimes, but not often, he fathomed the questions afterward, and discovered that he had not acted or spoken as he would have liked. As a rule, however, these after-thoughts came too late to be of any use, and he had to console himself with the reflection that what’s done is done.
“What do you say, will you stroll on with me?” asked the judge.
“What, at this hour, my dear friend!”

 
Demetrius Vikelas (15 februari 1835 – 20 juli 1908)
Als wassenbeeld in het Olympisch stadion van Beijing

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichter en schrijver Tobias Amslinger werd geboren in 1985 in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Tobias Amslinger op dit blog.

Landschaft

Zeichnen Sie einen ersten Landstrich.
Formen Sie jetzt einen Landkreis daraus.
Sehen Sie zu, wie landab, landauf,
entlang der Linie ein Landauer fährt.
Nehmen Sie als Landbesetzer darin Platz.
Schlagen Sie in Ruhe ihr Landei auf.
Fühlen Sie sich ganz als Landbesitzer, der
landein, landaus, von Landtag zu Landtag,
das Landbrot bricht. Lauschen Sie:
was die Geige des Landstreichers spricht.

 
Tobias Amslinger (Stuttgart, 1985)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e februari ook mijn blog van 15 februari 2015 deel 1en eveneens deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 15 februari 2007 en ook mijn blog van 15 februari 2008 en eveneens mijn blog van 15 februari 2009.

15-02-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij Valentijnsdag

 
Dubbelportret door Giorgio da Castelfranco, 1502

A glimpse

A glimpse through an interstice caught,
Of a crowd of workmen and drivers in a bar-room around the stove late of a winter night, and I unremark’d seated in a corner,
Of a youth who loves me and whom I love, silently approaching and seating himself near, that he may hold me by the hand,
A long while amid the noises of coming and going, of drinking and oath and smutty jest,
There we two, content, happy in being together, speaking little, perhaps not a word.

 
Walt Whitman (31 mei 1819 – 26 maart 1893)
Valentijnsdag op Times Square, New York, de geboorteplaats van Walt Whitman

Zie voor de schrijvers van de 14^e februari ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

14-02-2018 om 10:40 geschreven door Romenu