|
De Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott werd geboren op 29 november 1832 in Germantown, Pennylvania. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2008.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Uit: Little women (Onder moedervleugels, vertaling door Almine, Amsterdam 1876)
"Ik geloof niet, dat het beetje, dat wij te besteden hebben, veel zou kunnen uitrichten. We hebben elk een rijksdaalder, en het leger zou er niet veel bij winnen, of wij dien nu al gaven. Ik geef toe, dat ik niets van Moeder of van jou moet verwachten, maar ik zou zoo dol graag "Udine en Sintram" voor mezelf willen koopen, ik heb er al zoo lang naar verlangd," zei Jo, die een boekworm was.
"Ik was van plan mijn geld te besteden aan nieuwe muziek," zei Bets met een zuchtje, dat echter door niemand gehoord werd.
"Ik zal een mooi doosje met Faber's teekenpotlood koopen; die heb ik bepaald noodig," zei Amy vast besloten.
"Moeder heeft niets gezegd van ons eigen geld, en ze zal toch niet verlangen, dat we alles opgeven. Laten we ieder iets koopen wat we graag willen hebben en wat pret maken; we zwegen heusch hard genoeg om het te verdienen," riep Jo, terwijl ze de hakken van haar laarzen op jongensmanier bekeek.
"Ik tenminste wel,--die elken dag die gruwelijke kinderen moet leeren, terwijl ik er naar snak prettig thuis te zijn," begon Meta op klagenden toon.
"Jij hebt het niet half zoo hard als ik," vond Jo. "Hoe zou jij het vinden, uren lang opgesloten te zijn met een zenuwachtige, zeurige, oude dame, die je al maar heen en weer laat loopen, nooit tevreden
is, en je plaagt, tot je in staat zou zijn het raam uit te springen, of haar een oorveeg te geven?"
"Het is slecht om ontevreden te zijn,--maar ik geloof, dat borden wasschen en alles netjes houden het naarste werk van de wereld is. Het bederft mijn humeur, en mijn handen worden zoo stijf; ik kan haast
niet studeeren." En Bets keek naar haar ruwe handen met een zucht, die ditmaal heel goed te hooren was.
"En ik geloof niet, dat een van allen het zoo erg heeft als ik," riep Amy, "want jullie hoeven niet naar school te gaan met nuffen, die iemand plagen, als hij zijn lessen niet kent, of uitlachen om zijn kleeren, en met "étain" op iemands vader neerzien, als hij niet rijk is, en iemand beleedigen, als hij geen mooien neus heeft."
Louisa May Alcott (29 november 1832 6 maart 1888)
De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Hauff werd geboren in Stuttgart op 29 november 1802. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2008.
An Emilie
Zum Garten ging ich früh hinaus,
Ob ich vielleicht ein Sträußchen finde?
Nach manchem Blümchen schaut' ich aus,
Ich wollt's für dich zum Angebinde;
Umsonst hatt' ich mich hinbemüht,
Vergebens war mein freudig Hoffen;
Das Veilchen war schon abgeblüht,
Von andern Blümchen keines offen.
Und trauernd späht' ich her und hin;
Da tönte zu mir leise, leise
Ein Flüstern aus dem Zweige Grün,
Gesang nach sel'ger Geister Weise;
Und lieblich, wie des Morgens Licht
Des Tales Nebelhüllen scheidet,
Ein Röschen aus der Knospe bricht,
Das seine Blätter schnell verbreitet.
"Du suchst ein Blümchen!" spricht's zu mir,
"So nimm mich hin mit meinen Zweigen,
Bring' mich zum Angebinde ihr!
Ich bin der wahren Freude Zeichen.
Ob auch mein Glanz vergänglich sei,
Es treibt aus ihrem treuen Schoße
Die Erde meine Knospen neu;
Drum Unvergänglich ist die Rose.
Und wie ein Leben ewig quillt
Und Knosp um Knospe sich erschließet,
Wenn mich die Sonne sanft und mild
mit ihrem Feuerkuß begrüßet,
So deine Freundin ewig blüht,
Beseelt vom Geiste ihrer Lieben;
Denn ob der Rose Schmelz verglüht -
der Rose Leben ist geblieben."
Wilhelm Hauff (29 november 1802 - 18 november 1827)
De Oostenrijkse schrijver Ludwig Anzengruber werd geboren op 29 november 1839 in Wenen. Zie ook mijn blog van 29 november 2006 en ook mijn blog van 29 november 2008.
Uit: Der Gwissenswurm
III. Akt, 6. Szene
Sechste Szene, Grillhofer und Liesel.
Liesel (kommt vor, frisch). Jo, wir habn schon a Kreuz miteinander...
(Da sie Grillhofer näher ins Auge faßt.) Um Gotteswilln, Bauer, was is der denn?
Grillhofer. Nix, nix, Dirndl, triffst mich grad, wie ich nach meiner neuchen Wohnung ausschau.
Liesel. Gfreut dich dein alte nimmer? (Sieht hinaus.) Wo zu willst denn hinbaun?
Grillhofer (hinausdeutend). Siehst! Siehst! Durt, wo die Kreuzeln herschimmern.
Liesel. Am Freithof? Geh zu, was kümmert dich der Freithof? Dö er angeht, dö wissen nix davon, und dö davon wissen, dö geht er nix an! Schau lieber, wie heunt dö Stern funkeln und 's Mondschein leucht. Bin hizt durch'n Wald hergfahrn, im Gezweig habn dö Johanneskäferln ihr Gspiel triebn und über der stillen Nacht is der ganze Himmel voll Lichter glegn. Und wann ma so hinaufschaut, wie's leucht und funkelt über der weiten Welt, da is ein, als ziehet's ein d' Seel aus der Brust und reichet dö weit über d' Erd in sternlichten Himmel h'nein.
Grillhofer. O jo--wohl--wohl--wonn mer holt no a freie Seel hat!
Liesel (ermutigter). No geh, Bauer, tu net so verzagt, dö deine wird a no keiner am Strickl führn; laß dir hizt von meiner Mahm verzähln, daß d' auf andere Gedanken kimmst!--Denk dir, dö Mahm leidt's net, daß d' dein Hof weggibst!
Grillhofer (erstaunt). Dein Mahm, dö alte Horlacherin, leidt's net? Dös is bsunders! (Steht auf.)
Liesel. Gelt ja!
Grillhofer. Dö leidt's net! No möcht ich doch wissen...
Liesel. Na siehst, wann d' es wissen möchst, mußt d' mich schon anhörn.
--Geh, ich führ dich.
Grillhofer. A na--na--konn schon no selber gehn. (Geht, von Liesel geleitet, zum Sorgenstuhl, setzt sich.) No, so verzähl halt! Hätt net denkt, es verinteressieret mich noch was, aber dös is doch bsunders--ja,ganz bsunders!
Ludwig Anzengruber (29 november 1839 10 december 1889)
De Amerikaanse schrijfster Madeleine L'Engle werd geboren in New York op 29 november 1918. Zie ook mijn blog van 29 november 2008.
Uit: Camilla
During that week Mother was very quiet and she looked tired and unhappy. Carter told me that the days I went down to Luisa's after school Mother went out in the afternoon; but the days I came back from school to the apartment with Luisa she was always there waiting for us with hot chocolate and little cakes, and Jacques did not come. But I still had that dead feeling in my heart when I thought about her and when I was with her. My father was very gentle with her, and twice I saw him go up to her and put his arms around her. Oh, Father, I thought. Oh, Father. And I wanted always to keep him from knowing that Mother had talked to Jacques on the telephone.
It's a funny thing how it takes your emotions much longer than your intellect to realize it when some big change happens in your life. My feeling this new numb way about my parents was the biggest change that had ever happened to me and I couldn't get used to it. All that week I'd wake up in the morning and know that something was wrong and my mind had to tell my heart that it was because my mother had talked to Jacques on the phone, because my parents were Rose and Rafferty Dickinson instead of just Mother and Father. Then my heart would try to adjust itself to unhappiness, but still it didn't realize why it was unhappy and it instinctively turned to Mother for comfort, and then my mind would say, "No, you mustn't do that anymore." And gradually my heart began to know what my mind had been telling it every day: that everything was changed, that nothing could ever be the same again.
Madeleine LEngle (29 november 1918 6 september 2007)
|
