De Engelse dichter Dylan Thomas werd geboren op 27 oktober 1914 in Swansea in Wales. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Dylan Thomas op dit blog.

Being But Men

Being but men, we walked into the trees

Afraid, letting our syllables be soft

For fear of waking the rooks,

For fear of coming

Noiselessly into a world of wings and cries.

If we were children we might climb,

Catch the rooks sleeping, and break no twig,

And, after the soft ascent,

Thrust out our heads above the branches

To wonder at the unfailing stars.

Out of confusion, as the way is,

And the wonder, that man knows,

Out of the chaos would come bliss.

That, then, is loveliness, we said,

Children in wonder watching the stars,

Is the aim and the end.

Being but men, we walked into the trees.

A Saint About To Fall

A saint about to fall,

The stained flats of heaven hit and razed

To the kissed kite hems of his shawl,

On the last street wave praised

The unwinding, song by rock,

Of the woven wall

Of his father's house in the sands,

The vanishing of the musical ship-work and the chucked bells,

The wound-down cough of the blood-counting clock

Behind a face of hands,

On the angelic etna of the last whirring featherlands,

Wind-heeled foot in the hole of a fireball,

Hymned his shrivelling flock,

On the last rick's tip by spilled wine-wells

Sang heaven hungry and the quick

Cut Christbread spitting vinegar and all

The mazes of his praise and envious tongue were worked in flames and shells.

Glory cracked like a flea.

The sun-leaved holy candlewoods

Drivelled down to one singeing tree

With a stub of black buds,

The sweet, fish-gilled boats bringing blood

Lurched through a scuttled sea

With a hold of leeches and straws,

Heaven fell with his fall and one crocked bell beat the left air.

O wake in me in my house in the mud

Of the crotch of the squawking shores,

Flicked from the carbolic city puzzle in a bed of sores

The scudding base of the familiar sky,

The lofty roots of the clouds.

From an odd room in a split house stare,

Milk in your mouth, at the sour floods

That bury the sweet street slowly, see

The skull of the earth is barbed with a war of burning brains and hair.

Strike in the time-bomb town,

Raise the live rafters of the eardrum,

Throw your fear a parcel of stone

Through the dark asylum,

Lapped among herods wail

As their blade marches in

That the eyes are already murdered,

The stocked heart is forced, and agony has another mouth to feed.

O wake to see, after a noble fall,

The old mud hatch again, the horrid

Woe drip from the dishrag hands and the pressed sponge of the forehead,

The breath draw back like a bolt through white oil

And a stranger enter like iron.

Cry joy that hits witchlike midwife second

Bullies into rough seas you so gentle

And makes with a flick of the thumb and sun

A thundering bullring of your silent and girl-circled island.

Dylan Thomas (27 oktober 1914 – 9 november 1953)

Hier met zijn vrouw Caitlin

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Sylvia Plath werd geboren op 27 oktober 1932 in Jamaica Plain, een buitenwijk van Boston. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Sylvia Plath op dit blog.

Black Pine Tree in an Orange Light

Tell me what you see in it :
The pine tree like a Rorschach-blot
black against the orange light :

Plant an orange pumpkin patch
which at twelve will quaintly hatch
nine black mice with ebon coach,

or walk into the orange and make
a devil's cataract of black
obscure god's eye with corkscrew fleck;

put orange mistress half in sun,
half in shade, until her skin
tattoos black leaves on tangerine.

Read black magic or holy book
or lyric of love in the orange and black
till dark is conquered by orange cock,

but more pragmatic than all this,
say how crafty the painter was
to make orange and black ambiguous.

Doomsday

The idiot bird leaps out and drunken leans
Atop the broken universal clock:
The hour is crowed in lunatic thirteens.
Out painted stages fall apart by scenes
While all the actors halt in mortal shock:
The idiot bird leaps out and drunken leans.

Streets crack through in havoc-split ravines
As the doomstruck city crumbles block by block:
The hour is crowed in lunatic thirteens.

Fractured glass flies down in smithereens;
Our lucky relics have been put in hock:
The idiot bird leaps out and drunken leans.

The monkey's wrench has blasted all machines;
We never thought to hear the holy cock:
The hour is crowed in lunatic thirteens.

Too late to ask if end was worth the means,
Too late to calculate the toppling stock:
The idiot bird leaps out and drunken leans,
The hour is crowed in lunatic thirteens.

Winter Trees

The wet dawn inks are doing their blue dissolve.
On their blotter of fog the trees
Seem a botanical drawing.
Memories growing, ring on ring,
A series of weddings.

Knowing neither abortions nor bitchery,
Truer than women,
They seed so effortlessly!
Tasting the winds, that are footless,
Waist-deep in history.

Full of wings, otherworldliness.
In this, they are Ledas.
O mother of leaves and sweetness
Who are these pietas?
The shadows of ringdoves chanting, but chasing nothing.

Sylvia Plath (27 oktober 1932 – 11 februari 1963)

Hier met de dichter Ted Hughes

De Egyptische schrijfster, gynaecologe, moslimfeministe en politiek activiste Nawal el Saadawi werd geboren in Kafr Tahla op 27 oktober 1931. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2008 en ook mijn blog van 27 oktober 2009 en ook mijn blog van 27 oktober 2010

Uit: The Circling Song (Vertaald door Marilyn Booth)

„...He filled his chest with the night air, and realized that he had been born motherless, that his paternal grandfather had been a soldier in the army of Muhammad Ali and that he had been slain in prison...

(…)

...She recognized the black stains on the finger, and whispered: 'Hamido!" But Hamido heard nothing, and remained stiffly upright, his head raised to the sky and one black finger to his ear. (Those travelling abroad used to see this memorial to the unknown soldier erected at the entrance to every capital city.) Hamida stretched out her had and grabbed his. His fingers were like hers, and the lines on his palm resembled hers. In a rush of sympathy - for their lot was a shared one - she tried to bend his arm downwards. But the stone arm, raised wearily, would not move. She raised her eyes and noticed that the wide ebony eyes shone with a real tear, a childlike one...

(…)

...When Hamido opened his eyes, daylight was filling the room. He thought for sure that what he had seen had been nothing but a dream. He jumped up from the mat and ran out into the street. His friends…were playing as usual in the narrow lane extending along the mud-brick façades. Each child grasped the next one's hand, forming a ring that circled round and round...Because they were circling and singing uninterruptedly, it was impossible to pick out the song's beginning or end by ear, just as it was impossible to tell by looking where the circle began and where it ended... „

Nawal el Saadawi (Kafr Tahla, 27 oktober 1931)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

27-10-2011 om 19:02 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijfster Zadie Smith werd geboren op 27 oktober 1975 in Londen. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2008 en ook mijn blog van 27 oktober 2009 en ook mijn blog van 27 oktober 2010

Uit: Changing My Mind

„My father had few enthusiasms, but he loved comedy. He was a comedy nerd, though this is so common a condition in Britain as to be almost not worth mentioning. Like most Britons, Harvey gathered his family around the defunct hearth each night to watch the same half-hour comic situations repeatedly, in reruns and on video. We knew the "Dead Parrot" sketch by heart. We had the usual religious feeling for Monty Python's Life of Brian. If we were notable in any way, it was not in kind but in extent. In our wood-cabinet music center, comedy records outnumbered the Beatles. The Goons' "I'm Walking Backwards for Christmas" got an airing all year long. We liked to think of ourselves as particular, on guard against slapstick's easy laughs — Benny Hill was beneath our collective consideration. I suppose the more precise term is "comedy snobs."

Left unchecked, comedy snobbery can squeeze the joy out of the enterprise. You end up thinking of comedy as Hemingway thought of narrative: structured like an iceberg, with all the greater satisfactions fathoms underwater, while the surface pleasure of the joke is somehow the least of it. In my father, this tendency was especially pronounced. He objected to joke merchants. He was wary of the revue-style bonhomie of the popular TV double act Morecambe and Wise and disapproved of the cheery bawdiness of their rivals, the Two Ronnies. He was allergic to racial and sexual humor, to a far greater degree than any of the actual black people or women in his immediate family. Harvey's idea of a good time was the BBC sitcom Steptoe and Son, the grim tale of two mutually antagonistic "rag-and-bone" men who pass their days in a Beckettian pile of rubbish, tearing psychological strips off each other. Each episode ends with the son (a philosopher manque, who considers himself trapped in the filthy family business) submitting to a funk of existential despair. The sadder and more desolate the comedy, the better Harvey liked it.“

Zadie Smith (Londen, 27 oktober 1975)

De Belgische dichter en schrijver Albrecht Rodenbach werd geboren te Roeselare op 27 oktober 1856. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Albrecht Rodenbach op dit blog.

Vrede

't Was winter en 't wierd avond. In de kerk was 't donkernacht.
Een broeder, de lanteern in hand, ging sluiten, als hem dacht,
met hoofd en lijf geleund lijk een die doodmoe is van reizen,
een spilde mansgestalte langs een pijler te zien rijzen.
Hij deed zijn sleutels rammelen en hij klutterde aan de poort.
Doch roerloos bleef het staan alsof het niets en had gehoord,
gelijk een dode of wel een spook. Zeer bang en zeer godvruchtig,
sloeg de arme broer een kruis drie vier, besproeide zich geduchtig,
met water uit 't gewijde vat, en stapte toe. Het licht
verschrok de dove. Hij keek op, en toonde een aangezicht
zo mager als de Honger, als het Lijden zo getrokken,
en toch zo onverklaarbaar schoon met zijne grijze lokken,
dat men er van bewondering wel bij gekresen had
zo prachtig, lijk een vlamme door een oud albasten vat,
doorstraalde die verstorvenheid de meesterschap der rede.
'Mijn broeder, wat begeert gij?' vroeg de lekebroeder. 'Vrede!'
verzuchtte diep die vreemde man, en leunde op de pilaar.
Gauw vezelde de broer de lijst der 'beste paters', maar,
alsof een pletterende overmacht hem langs die pijler plantte,
stond hij die vrede zocht daar doof en stom. Zijn naam was Dante.

Albrecht Rodenbach (27 oktober 1856 – 23 juni 1880)

De Britse schrijfster Enid Algerine Bagnold werd geboren op 27 oktober 1889 in Rochester, Kent. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2008 en ook mijn blog van 27 oktober 2009 en ook mijn blog van 27 oktober 2010

Uit: The Happy Foreigner

„A porter came out and swept the steps of the hotel, and a puff of his dust caught her in the face. He laid a fibre mat on each stone step, and clipped them with little metal clips.
"Are you for us?" asked a _sous-lieutenant_, looking first up and down the empty street and then at the car. He had blue eyes and a long, sad moustache that swept down the lower half of his face and even below his chin, making him look older than he should.
"I am for a Russian colonel," she said, liking his mild face.
"That's right. Yes, a Russian colonel. Colonel Dellahousse. But can you manage by yourself? Can you really? I will tell him...."
He disappeared up the steps and through the swing door of the hotel. A moment later he was out again.
"He will come to you himself, he will see you. But we want to go to Verdun! Could you drive so far? You could? Yes, yes, perhaps. Yet here he comes...."
In dark civilian clothes the Russian came down the hotel steps. He was tall, serious, upright, rich. His face beneath his wide, black hat was grave and well cared for. The sombre glitter of his eye was grave, his small dark beard shone in the well-controlled prime of its growth. From the narrow line of white collar to the narrower thread of French watchchain--from the lean, long feet to the lean, white hands she took him in, and braced herself, adjusted herself, to meet his stately gravity. If there was something of the Mephistopheles in fancy dress about him, it was corrected by his considerate expression.
"Have you had breakfast?" he began, speaking French with a softly nasal accent.
"How kind of you to think of it! Yes, thank you, monsieur."
"I have to go to Verdun," he put it to her. "I have business there." It was as though he expected that she would let him off without difficult explanations, would exclaim: "There is some mistake! Some other car, some other driver is intended for your work!"

Enid Bagnold ( 27 oktober 1889 – 3 maart 1981)

De Amerikaanse schrijfster Frances Ann "Fran" Lebowitz werd geboren op 27 oktober 1950 in Morristown, New Jersey. Zie ook mijn blog van 27 oktober 2008 en ook mijn blog van 27 oktober 2010

Uit: Fran Lebowitz, A Humorist at Work (Interview in The Paris Review, 1991)

“LEBOWITZ

That’s not writing. Talking is not writing. To me, it would be even a slower way to write. To me, dictating a book seems impossible. But what would also be impossible, would be to write on one of those word processors. There’s too much distance.

INTERVIEWER

What do you use then?

LEBOWITZ

A Bic pen. I’m such a slow writer I have no need for anything as fast as a word processor. I don’t need anything so snappy. I write so slowly that I could write in my own blood without hurting myself. I think if there were no such thing as men, there would be no word processors. Male writers like them because they have this sneaking suspicion that writing is not the most masculine profession. This is why you have so much idiotic behavior among male writers. There are more male writers who own guns than any other profession except police officers. They like machines because it makes them seem more masculine. Well, I work on a machine. It’s almost as good as being a mechanic.

I have a real aversion to machines. I write with a pen. Then I read it to someone who writes it onto the computer. What are those computer letters made of anyway? Light? Too insubstantial. Paper, you can feel it. A pen. There’s a connection. A pen goes exactly at your speed, whereas that machine jumps. And then, that machine is waiting for you, just humming “uh-huh, yes?”

It reminds me of when a choreographer I know was creating a ballet. He was stuck, and he asked me to come help.

I said, How could I help you choreograph a ballet?

He said, I’d like you to come and sit there while I’m doing it. You’re so judgmental I would find it helpful.

So I went to his studio several times while he was making the ballet. I saw the only job that was worse than writing. My idea of pure hell. The dancers sit there waiting for him to come up with something. It would be as if the letters were sitting there, or the words, smoking cigarettes, staring at you, as if to say, Well? OK, come on.

Plus they are paid by the minute. And a piano player is sitting there as well. Twenty-five people sitting in the room staring at you while you are thinking. I can’t believe anyone has ever made a ballet.

Fran Lebowitz (Morristown, 27 oktober 1950)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 27 oktober 2008.

De Iraanse schrijver en filmmaker Reza Allamehzadeh werd geboren op 27 oktober 1943 in Sari, Mazandaran.

De Poolse schrijver Kazimierz Brandys werd geboren op 27 oktober 1916 in Lodz.

27-10-2011 om 18:58 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en beeldend kunstenaar Jan Wolkers werd geboren in Oegstgeest op 26 oktober 1925. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Jan Wolkers op dit blog.

Uit: Langpootmuggen
 

„Gek van het licht zeilen ze door het open raam naar binnen. Hun achterpoten slierten slap achter hun lichamen aan, willoos laten ze zich meevoeren. Maar hun voorpoten zwemmen begerig door de ruimte, omarmen schokkend het licht. Dan tuimelen ze verblind omlaag en blijven trillend op de grond zitten tot ze weer omhoog kunnen vliegen om in een laatste waanzin het gloeiende glas van de lamp te omhelzen. Met verbrande poten en vleugels vallen ze als een dor reepje boombast naar beneden.

- Ik moet het raam sluiten, mompelt hij.

Hij loopt naar het raam en sluit het.

Het zijn schepselen Gods, denkt hij. Ik mag ze niet willens en wetens door het executiepeloton van 150 Watt laten ombrengen. Jeltsma, ja, die vuilak. Die stak, op de verjaardag van Mies nog wel, de stekker van het elektrisch straalkacheltje in het stopkontakt. En maar op zijn dronken poten door de kamer waggelen. In de ene hand het brandende kacheltje en in de andere een stoel. En overal waar er een zat ging hij op de stoel staan en drukte het gloeiende deksel tegen het plafond. Het leek wel of er menselijk geluid uit die hete kabine kwam. Een deernis-wekkend gefluister dat overging in gesis van pijn. Ik moest ineens kotsen. Met samengeklemde kaken rende ik naar de W.C., maar terwijl ik de bril omhoog klapte zag ik dat er een motvisje in de pot liep. Ik kon niet op dat beestje kotsen en het met mijn bedorven eten doortrekken. Ik kotste naast de W.C. en met het maagzuur druipend van mijn kin zei ik tegen dat diertje:

- Ben jij zo laat nog aan de wandel, klein druppeltje kwik, voortschuivend traantje. Je kan hier niet meer uit, hè. Ik zal je helpen. Voordat die goorling komt en je boven op je kop schijt.

En ik pakte een W.C.-papiertje en liet hem er op lopen en zette hem

[p. 42]

op de grond.

- Ga maar gauw naar je moeder toe, zei ik.

Maar toen kwam Mies en die zei:

- Hoe heb ik het nou met je Johan, je zit naast de W.C. te kotsen. Je ziet alles dubbel.

Er was maar één motvisje, zei ik.

Ach, jij, je bent hartstikke teut, zei ze.

Ze trok me overeind en veegde in de keuken mijn gezicht af met een natte punt van de handdoek.

Toen ik de kamer weer binnenkwam had Jeltsma een krant op de tafel uitgespreid en daarboven keerde hij het straalkacheltje om. De krant lag vol afgebrande lucifers, kromgetrokken door de hitte.

- Willem Jeltsma, zei ik langzaam en nadrukkelijk, dat had je niet mogen doen. Je kan zelf nog geen spijker in de muur slaan, laat staan een langpootmug maken. God is duizenden jaren bezig geweest met die beesten. Ontwerpen... ontwerpen en nog eens helemaal opnieuw beginnen. Tot hij zag dat het goed was. Je kan het zien aan de vleugeltjes. Ze zijn van allemaal kleine stukjes aan elkaar gezet. Tot ze groot genoeg waren om te vliegen. En toen zei God:

Gaat heen en vermenigvuldigt u!

Maar die Jeltsma begint me straal in mijn gezicht uit te lachen.“

Jan Wolkers (26 oktober 1925 – 19 oktober 2007)

De Engelse dichter, schrijver en biograaf  Andrew Motion werd geboren op 26 oktober 1952 in Braintree in Essex. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2007 en ook mijn blog van 26 oktober 2008 en ook mijn blog van 26 oktober 2009 en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Uit: Andrew Motion on Keats (Lezing)

Why do we need a new life of Keats?
In a way the answer is obvious. Even though three excellent biographies of him were published in the 1960s, the one that we know best in England is by Robert Gittings,. The two that you know best are by Eileen Ward and Walter Jackson Bate. Even though we have those excellent biographies, and even though we know now an enormous amount about his daily doings, our sense of him has changed in the last thirty odd years.
Like all important writers, he turns in the wind of history, showing new facets of his genius to each succeeding generation. In another sense, the answer is complicated. The Keats that has been given to us is very finely figured but, generally speaking, held apart from the life of his times. The other great Romantic poets are routinely placed in the context of the French Revolution, of the war against Napoleon, of the repressive Tory government which was in power during the early years of the nineteenth century. Think about the way we think of Byron, who died for liberty in Greece, or Shelley wearing his politics on his sleeve, or Blake, being Blake. But "Little Junkets", as Lee Hunt famously called him - Keats is a charming voluptuary, gazing open-mouthed at beauty and truth, while others concentrate on the Bastille or Castlereagh.
Clearly, there is a lot to value in the "old" readings of Keats, and equally clearly it would be ridiculous to turn him in to a narrowly political writer. He spends far too much energy trying to transcend time, to make that seem sensible. He's also too mercurial, too much what one of his publishers called, "a man of fits and starts". All the same, Keats doesn't get his just desserts, as a man or a writer, unless we put him in his place and wonder how he reflects the pressures which bore on him.

Sometimes this means defining his political beliefs, the staunchly liberal views, which in the early part of his short life were relatively simple and idealistic, but which towards the end, became much more intricate and refined. Sometimes, it means appreciating the ways in which he was shaped unconsciously.”

Andrew Motion (Braintree, 26 oktober 1952)

De Amerikaanse schrijver Stephen L. Carter werd geboren op 26 oktober 1954 in Washington, D.C. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2008 en en ook mijn blog van 26 oktober 2009 en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Uit: New England White

„On Friday the cat disappeared, the White House phoned, and Jeannie's fever — said the sitter when Julia called from the echoing marble lobby of Lombard Hall, where she and her husband were fêting shadowy alumni, one or two facing indictment, whose only virtue was piles of money — hit 103. After that, things got worser faster, as her grandmother used to say, although Granny Vee's Harlem locutions, shaped to the rhythm of an era when the race possessed a stylish sense of humor about itself, would not have gone over well in the Landing, and Julia Carlyle had long schooled herself to avoid them.

The cat was the smallest problem, even if later it turned out to be a portent. Rainbow Coalition, the children's smelly feline mutt, had vanished before and usually came back, but now and then stayed away and was dutifully replaced by another dreadful creature of the same name. The White House was another matter. Lemaster's college roommate, now residing in the Oval Office, telephoned at least once a month, usually to shoot the breeze, a thing it had never before occurred to Julia that Presidents of the United States did. As to Jeannie, well, the child was a solid eight years into a feverish childhood, the youngest of four, and her mother knew by now not to rush home at each spike of the thermometer. Tylenol and cool compresses had so far defeated every virus that had dared attack her child and would stymie this one, too. Julia gave the sitter her marching orders and returned to the endless dinner in time for Lemaster's closing jokes. It was eleven minutes before ten on the second Friday in November in the year of our Lord 2003. Outside Lombard Hall, the snow had arrived early, two inches on the ground and more expected. As the police later would reconstruct the night's events, Professor Kellen Zant was already dead and on the way to town in his car.“

Stephen L. Carter (Washington, 26 oktober 1954)

De Zweedse dichteres en schrijfster Karin Maria Boye werd geboren op 26 oktober 1900 in Göteborg. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2008 en ook mijn blog van 26 oktober 2009 en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Clouds

See the mighty clouds, whose distant lofty tops
proud, shimmering rise, white as white snow!
Calmly they glide on, at last in calm to die below,
slowly dissolving in a shower of cool drops.

Majestic clouds - smiling onward they go straight
through life, through death in brilliant sun,
in ether so clear and pure, dark care unknown,
with quiet and grand contempt for their fate.

Would I were granted, festively proud as those,
to climb where the bustle of worlds does not tread
and bear the sunlight's golden wreath around my head
no matter how angrily round me the storms' roar goes.

Evening Prayer

No time is like this one,
the evening's final, silent hour.
No sorrows burn any longer,
no voices crowd any more.

Then take now into your hands
this day that is past, like a token.
For I know: into good you will turn
what I have held or broken.

Evilly I think, evilly I act,
but all things you heal and cleanse.
My days then you transform
From gravel to precious stones.

You must lift, you must carry,
I can only leave all things behind.
Take me, lead me, be close to me!
Show me what you next may intend!

You

Cool is your voice as murmur of springs, and your being
tartly fresh as the autumn's fragrant fruits.
Clear in your eye rests
high September's chill merriment.

A fountain you are, whose sunnily glittering beam,
beautiful in its equilibrium, beautiful in its form-strict arc,
beautiful in its strength, possesses
the power to love limits and noble dimensions.

Hail to your playing calm, your springtime health!
Hail to your spirit's sweet, godlike nobility,
drawn in your features' purity
and the singing harmony of your limbs!

Vertaald door David McDuff

Karin Boye (26 oktober 1900 – 24 april 1941)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

26-10-2011 om 19:25 geschreven door Romenu  

De Ierse dichter Trevor Joyce werd geboren op 26 oktober 1947 in Dublin. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2008 en ook mijn blog van 26 oktober 2009 en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Fast Rivers

for Michael Smith

right at the very

instant of delivery

the messengers

begin to fail

and are already

exhausted

when we see the moment so

instantaneously

spent

reckoning surely we regard

time not yet come

extinct

let not the fool delude himself

that which he foresees

will last

no longer than the bygone show

and all things thus

shall pass

our lives are fast rivers soon

delivered to the sea

of death

whereto go all dominions down

exhausted and

are quenched

there must find the slightest rill

with tributary stream

and flood

all then levelled utterly

daylabourer

and lord

this world is but a road to one

wherein is no abiding

grief

he needs due bearing who would not

from that true path

fall off

the setting out is at our birth

we travel as we live

dying

at last complete the course

and in that death

lie down

Trevor Joyce (Dublin, 26 oktober 1947)

De Amerikaanse schrijver Pat Conroy werd geboren op 26 oktober 1945 in Atlanta, Georgia. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2008 en ook mijn blog van 26 oktober 2009 en ook mijn blog van 26 oktober 2010 

Uit: South of Broad

„In the secrecy of its gardens you can discover jasmine and camellias and hundreds of other plants that look embroidered and stolen from the Garden of Eden for the sheer love of richness and the joy of stealing from the gods. In its kitchens, the stoves are lit up in happiness as the lamb is marinating in red wine sauce, vinaigrette is prepared for the salad, crabmeat is anointed with sherry, custards are baked in the oven, and buttermilk biscuits cool on the counter.
Because of its devotional, graceful attraction to food and gardens and architecture, Charleston stands for all the principles that make living well both a civic virtue and a standard. It is a rapturous, defining place to grow up. Everything I reveal to you now will be Charleston-shaped and Charleston-governed, and sometimes even Charleston-ruined. But it is my fault and not the city's that it came close to destroying me. Not everyone responds to beauty in the same way. Though Charleston can do much, it can't always improve on the strangeness of human behavior. But Charleston has a high tolerance for eccentricity and bemusement. There is a tastefulness in its gentility that comes from the knowledge that Charleston is a permanent dimple in the understated skyline, while the rest of us are only visitors.
My father was an immensely gifted science teacher who could make the beach at Sullivan's Island seem like a laboratory created for his own pleasures and devices. He could pick up a starfish, or describe the last excruciating moments of an oyster's life on a flat a hundred yards from where we stood. He made Christmas ornaments out of the braceletlike egg casings of whelks. In my mother's gardens he would show me where the ladybug disguised her eggs beneath the leaves of basil and arugula. In the Congaree Swamp, he discovered a new species of salamander that was named in his honor. There was no butterfly that drifted into our life he could not identify by sight. At night, he would take my brother, Steve, and I out into the boat to the middle of Charleston Harbor and make us memorize the constellations.“

Pat Conroy (Atlanta, 26 oktober 1945)

De Duitse schrijver Ulrich Plenzdorf werd geboren op 26 oktober 1934 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2006 en ook mijn blog van 26 oktober 2008 en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Uit: Die neuen Leiden des jungen W.

»Und deswegen ging Edgar weg, glauben Sie?«

»Ich weiß nicht... Jedenfalls, was die meisten denken, Ed ging weg wegen dieser Sache mit Flemming, das ist Quatsch. Warum er das gemacht hat, versteh ich zwar auch nicht. Ed hatte nichts auszustehen. Er war Chef in allen Fächern, ohne zu pauken.

Und er hielt sich sonst immer aus allem raus. Ärger gab es bei uns öfter. Viele sagten: Muttersöhnchen. Natürlich nicht öffentlich. Ed war ein kleiner Stier. Oder er hätte es überhört. Beispielsweise das mit den Miniröcken. Die Weiber, ich meine: die Mädchen aus unserer Klasse, sie konnten es nicht bleibenlassen, in diesen Miniröcken in der Werkstatt aufzukreuzen, zur Arbeit. Um den Ausbildern was zu zeigen. X-mal hatten sie das schon verboten. Das stank uns dann so an, daß wir mal, alle Jungs, eines Morgens in Miniröcken zur Arbeit antraten. Das war eine ziemliche Superschau. Ed hielt sich da raus. Das war ihm wohl auch zu albern.«

Leider hatte ich nichts gegen kurze Röcke. Man kommt morgens völlig vertrieft aus dem ollen Bett, sieht die erste Frau am Fenster, schon lebt man etwas. Ansonsten kann sich von mir aus jeder anziehen, wie er will. Trotzdem war die Sache ein echter Jux.

Hätte von mir sein können, die Idee. Rausgehalten hab ich mich einfach, weil ich Muttern keinen Ärger machen wollte. Das war wirklich ein großer Fehler von mir: Ich wollte ihr nie Ärger machen. Ich war überhaupt daran gewöhnt, nie jemand Ärger zu machen. Auf die Art muß man sich dann jeden Spaß verkneifen. Das konnte einen langsam anstinken. Ich weiß nicht, ob mich einer versteht. Damit sind wir beim Thema, weshalb ich zu Hause kündigte. Ich hatte einfach genug davon, als lebender Beweis dafür rumzulaufen, daß man einen Jungen auch sehr gut ohne Vater erziehen kann. Das sollte es doch sein. An einem Tag war ich mal auf den blöden Gedanken gekommen, was gewesen wäre, wenn ich plötzlich abkratzen müßte, schwarze Pocken oder was. Ich meine, was ich dann vom Leben gehabt hätte. Den Gedanken wurde ich einfach nicht mehr los.“

Ulrich Plenzdorf (26 oktober 1934 – 9 augustus 2007)

Scene uit de televisiefilm uit 1976 met Klaus Hoffmann als Edgar Wibeau

De Schotse dichter Sorley MacLean (Schots Gaelic: Somhairle MacGill-Eain) werd geboren op 26 oktober 1911 Osgaig op het eiland Raasay. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2008 en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Death Valley

Some Nazi or other has said that the Fuehrer
had restored to German manhood the
‘right and joy of dying in battle’.

Sitting dead in ‘Death Valley’
below the Ruweisat Ridge,
a boy with his forelock down about his cheek
and his face slate-grey;

I thought of the right and the joy
that he got from his Fuehrer,
of falling in the field of slaughter
to rise no more;

of the pomp and the fame
that he had, not alone,
though he was the most piteous to see
in a valley gone to seed

with flies about grey corpses
on a dun sand
dirty yellow and full of the rubbish
and fragments of battle.

Was the boy of the band
who abused the Jews
and Communists, or of the greater
band of those

led, from the beginning of generations,
unwillingly to the trial
and mad delirium of every war
for the sake of rulers?

Whatever his desire or mishap,
his innocence or malignity,
he showed no pleasure in his death
below the Ruweisat Ridge.

 

Sorley MacLean (26 october 1911 - 24 november 1996)

Portret door Donald MacKenzie

De Russische schrijver en theoreticus van het symbolisme Andrej Bely werd geboren op 26 oktober 1880 in Moskou. Zie ook mijn blog van 26 oktober 2008 en ook mijn blog van 26 oktober 2010

Uit: Petersburg (Vertaald door Robert A. Maguire en John E. Malmstad)

“He had a fear of space.
The landscape of the country actually frightened him. Beyond the snows, beyond the ice, and beyond the jagged line of the forest the blizzard would come up. Out there, by a stupid accident, he had nearly frozen to death.
That had happened some fifty years ago.
While he had been freezing to death, someone’s cold fingers, forcing their way into his breast, had harshly stroked his heart, and an icy hand had led him along. He had climbed the rungs of his career with that same incredible expanse always before his eyes. There, from there an icy hand beckoned. Measureless immensity flew on: the Empire of Russia.
Apollon Apollonovich Ableukhov ensconced himself behind city walls for many years, hating the orphaned distances of the provinces, the wisps of smoke from tiny villages, and the jackdaw. Only once had he risked transecting these distances by express train: on an official mission from Petersburg to Tokyo.
Apollon Apollonovich did not discuss his stay in Japan with anyone. He used to say to the Minister:
‘Russia is an icy plain. It is roamed by wolves!’
And the Minister would look at him, stroking his well-groomed gray mustache with a white hand. And he said nothing, and sighed. On the completion of his official duties he had been intending to…
But he died.
And Apollon Apollonovich was utterly alone. Behind him the ages stretched into immeasurable expanses. Ahead of him an icy hand revealed immeasurable expanses.
Immeasurable expanses flew to meet him.
Oh Rus, Rus!
Is it you who have set the winds, storms, and snows howling across the steppe? It seemed to the senator that from a mound a voice was calling him. Only hungry wolves gather in packs out there.
Undoubtedly the senator had been developing a fear of space.”

Andrej Bely (26 oktober 1880 – 8 januari 1934)

26-10-2011 om 19:20 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en journaliste Marja Pruis werd geboren in Amsterdam op 26 oktober 1959. Marja Pruis studeerde Nederlands en Algemene Taalwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam. Daarna ging zij aan de slag als literatuurredactrice bij De Groene Amsterdammer, waar zij sinds 2006 deel uitmaakt van de redactie. Sinds 1999 schrijft zij romans. Haar eerste roman, Bloem (2002), was een experimentele, impressionistische novelle over lust en seks, en over de afstand tussen twee mensen in een liefdesrelatie. In 2005 verscheen haar tweede roman De Vertrouweling. Deze leverde Pruis nominaties op voor de AKO Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. De meest recente roman van Pruis, Atoomgeheimen, verscheen in 2008. Atoomgeheimen kwam op de longlist van de AKO Literatuurprijs. In 2011 heeft Pruis het literatuurkritische werk Kus me, straf me uitgegeven. Kus me, straf me haalde de shortlist van AKO Literatuurprijs.

Uit: Bloem

„Seks, seks, seks.
Eigenlijk denkt Bloem wat anders, maar dit staat wel zo netjes. Ze kon het spel niet anders spelen dan door zich klein te maken, dan door te denken aan het meisje dat ze eens op televisie had gezien, dat met een zwaar Gronings accent zei dat ze dat ook welns wilde probeern, vastbindn en zo. Ze liet hem met een sigaret langzaam langs de binnenkant van haar dijen omhooggaan tot ze het voelde schroeien. Ze liet zich bekijken, om en om rollen. Als ze bij de bakker stond leek alles ervoor gemaakt om bij haar naar binnen te proppen, van harde puntjes tot kaasstengels, een handjevol graag. Ze ging naar de dokter omdat ze pijn in haar buik had en was bang dat de dokter iets zou uitroepen als hij tussen haar benen zou kijken, maar die vertrok geen spier en schreef alleen het recept voor een zalfje uit dat het schrijnen minder moest maken, en een antibioticum tegen blaasontsteking. Ze voelde zich een wandelende trechter. Het was alsof een gulzig zuigende slang zich van mond tot mond in haar had genesteld en voortdurend meer wilde. Meer, meer, meer. Ze kreeg ook meer, meer, meer, waardoor ze soms met verbazing op straat, in de trein, in de supermarkt, op het schoolplein, om zich heen keek en zich afvroeg in welke dorheid die mensen zich staande moesten zien te houden. Ze wist niet hoe gauw ze zich thuis op bed moest laten vallen, op haar buik, met haar hand tussen haar benen, met haar telefoon tussen haar benen, met de hele groentela tussen haar benen, en het kratje bier niet te vergeten. Ze was vol, maar het kon altijd nog voller. De splinters zaten in haar handpalmen, opgedroogd sperma in haar hals, maar het kon nog meer.“

Marja Pruis (Amsterdam, 26 oktober 1959)

26-10-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Anne Tyler werd geboren op 25 oktober 1941 in Minneapolis, Minnesota. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Anne Tyler op dit blog.

Uit: Breathing Lessons

„Maggie and Ira Moran had to go to a funeral in Deer Lick, Pennsylvania. Maggie’s girlhood friend had lost her husband. Deer Lick lay on a narrow country road some ninety miles north of Baltimore, and the funeral was scheduled for ten-thirty Saturday morning; so Ira figured they should start around eight. This made him grumpy. (He was not an early-morning kind of man.) Also Saturday was his busiest day at work, and he had no one to cover for him. Also their car was in the body shop. It had needed extensive repairs and Saturday morning at opening time, eight o’clock exactly, was the soonest they could get it back. Ira said maybe they’d just better not go, but Maggie said they had to. She and Serena had been friends forever. Or nearly forever: forty-two years, beginning with Miss Kimmel’s first grade.
They planned to wake up at seven, but Maggie must have set the alarm wrong and so they overslept. They had to dress in a hurry and rush through breakfast, making do with faucet coffee and cold cereal. Then Ira headed off for the store on foot to leave a note for his customers, and Maggie walked to the body shop. She was wearing her best dress—blue and white sprigged, with cape sleeves—and crisp black pumps, on account of the funeral. The pumps were only medium-heeled but slowed her down some anyway; she was more used to crepe soles. Another problem was that the crotch of her panty hose had somehow slipped to about the middle of her thighs, so she had to take shortened, unnaturally level steps like a chunky little windup toy wheeling along the sidewalk.
Luckily, the body shop was only a few blocks away. (In this part of town things were intermingled—small frame houses like theirs sitting among portrait photographers’ studios, one-woman beauty parlors, driving schools, and podiatry clinics.) And the weather was perfect—a warm, sunny day in September, with just enough breeze to cool her face. She patted down her bangs where they tended to frizz out like a forelock. She hugged her dress-up purse under her arm. She turned left at the corner and there was Harbor Body and Fender, with the peeling green garage doors already hoisted up and the cavernous interior smelling of some sharp-scented paint that made her think of nail polish.“

Anne Tyler (Minneapolis, 25 oktober 1941)

De Duitse dichter en schrijver Peter Rühmkorf werd geboren op 25 oktober 1929 in Dortmund.  Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Peter Rühmkorf op dit blog.

Ballade von den geschenkten Blättern  

Es war mal ein Paradiesvogelschiß,
der schien sich sogleich seiner Sendung gewiß,
weil er klackste bei mir in den Garten.
Bei so etwas liegt der Gedanke nicht fern,
vielleicht birgt er einen nützlichen Kern -
Mal warten.  
Ein Jahr verflog - ein zweites verfloß
Erst im dritten hatte ein ärmlicher Sproß
sich entschieden, Flagge zu zeigen:
Ein Stengel schoß auf, ein Blättchen daran,
das sah mich statt grün eher bleiern an,
sehr eigen.  
Ich ließ es so treiben und nahm es als Jux,
bis es Hecken und Sträucher weit überwuchs
und mein Haus in den Schatten setzte.
Da sprach ich, egal, ob du Deibel,
ob Christ, ja, die Weltenesche persönlich bist,
Herbstende ist für dich der Letzte.  
Ich schränkte die Säge, ich wetzte das Beil,
weil mir ein besonntes Altenteil
doch erfreulicher schien als ein düstres.
Da fingen - «Halt ein, unseliger Mann»,
die blechernen Blätter zu rascheln an,
«gib Acht, es folgt was Illüstres!»  
Und Geschepper, Geldepper, Geklimper, Geklirr,
aus den Händen glitt mir mein Mördergeschirr,
und ich fluchte nur, «ab mit Schaden!»
Weil aufs Stichwort hatte der seltsame Gast
Sich seiner gesammelten Blätterlast Ent! - laden -  
«Was Schaden?! - Für dich? - Ungläubiger Buch-
stabendruckser; doch ganz nach Belieben -
Weil auf jedem Blatt steht ein goldener Spruch
in privater Geheimschrift geschrieben.
Und wenn du sie einsäckelst Fitz für Fitz,
selbst die schrägen und scheinbar verrenkten,
und es mangelt dir eines Tages an Witz,
dann greif nur zurück auf deinen Besitz,
und es knattern wie eh die Poengten ...  
Und genieß dich getrost als Beschenkten!»  

Peter Rühmkorf (25 oktober 1929 – 8 juni 2008)

De  Nederlandse dichter, schrijver en zanger Willem Andries Wilmink werd geboren in Enschede op 25 oktober 1936. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2008 en ook mijn blog van 25 oktober 2009 en ook mijn blog van 25 oktober 2010

Vader

vader kocht ooit
een verzameld werk
een bundel gedichten
van degelijk merk

bij wat hij mooi vond
zette hij strepen
een enkele keer
een uitroepteken

bij tijd en wijle
herlees ik die
zeer summiere
biografie

in een code
van strepen en stippen
steeg het water
hem naar de lippen

Allerzielen

Soms loopt er door een drukke straat
ineens een oude kameraad
of reisgenoot.
Je weet zodra je hem begroet:
het kan niet dat ik hem ontmoet,
want hij is dood.
Eerst ben je nog een tijd verbaasd
omdat die levende toch haast
die dode was.
Heb je de zaak dan afgedaan,
dan komt er weer zo'n dode aan,
met flinke pas.

Thuis van het dodencarnaval
zie je de spiegel in de hal,
je schrik is groot:
die man daar in het spiegelglas,
met die bekende regenjas,
was die niet dood?

Willem Wilmink (25 oktober 1936 – 2 augustus 2003)

De Amerikaanse schrijver Harold Brodkey werd geboren op 25 oktober 1930 als Aaron Roy Weintraub in Staunton, Illinois. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2008 en ook mijn blog van 25 oktober 2009 en ook mijn blog van 25 oktober 2010

Uit: First Love And Other Sorrows

„Toward the end of March in St. Louis, slush fills the gutters, and dirty snow lies heaped alongside porch steps, and everything seems to be suffocating in the embrace of a season that lasts too long. Radiators hiss mournfully, no one manages to be patient, the wind draws tears from your eyes, the clouds are filled with sadness. Women with scarves around their heads and their feed encased in fur-lined boots pick their way carefully over patches of melting ice. It seems that winter will last forever, that this is the decision of nature and nothing can be done about it.

At the age when I was always being warned by my mother not to get overheated, spring began on that evening when I was first allowed to go outside after dinner and play kick-the-can. The ground would be moist, I’d manage to get muddy in spite of what seemed to me extreme precautions, my mother would call me home in the darkness and when she saw me she would ask, “What have you done to yourself?” “Nothing,” I’d say, hopefully. But by the time I was sixteen, the moment when the year passed into spring, like so many other things, was less clear. In March and April, track began, but indoors; mid-term exams came and went; the buds appeared on the maples, staining all their branches red; but it was still winter, and I found myself having feelings in class that were like long petitions for spring and all its work.“

Harold Brodkey (25 oktober 1930 - 26 januari 1996)

De Duitse schrijver en arts Jakob Hein werd geboren op 25 oktober 1971 in Leipzig. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2008.en ook mijn blog van 25 oktober 2009 en ook mijn blog van 25 oktober 2010

Uit: Vor mir den Tag und hinter mir die Nacht

„Die haben gesagt, ich kann ihn in einer Stunde abholen. Da habe ich beschlossen, mir in der Zwischenzeit mal Sie und Ihre Agentur für verworrene Ideen anzugucken.«

»Verworfene Ideen«, korrigierte Boris. »Wir sind eine Agentur für verworfene Ideen.«

»Jaja, ich weiß schon. Ist gerade viel los?«

»Nein, im Moment ist es gerade etwas ruhiger.

Möchten Sie einen Kaffee trinken?«

»Ehrlich gesagt, würde ich viel lieber einen Tee trinken, aber nur, wenn sie einen richtigen dahaben. «

»Ich glaube, ich habe irgendwo noch Teebeutel«, sagte Boris.

»Dann trinke ich lieber einen Kaffee. Obwohl sie Teebeutel heißen, habe ich es noch nie erlebt, dass

es jemandem gelungen ist, aus diesen Beuteln einen Tee zu machen.«

Boris sah sie fragend an.

»In diese Beutel wird das gefüllt, was nach der Teeernte zusammengefegt wurde, die wenigen Aromastoffe werden von dem sie umgebenden Toilettenpapier aufgesogen. Wenn schließlich die Beutel lauwarm gewässert werden, können sich diese armseligen Teekrümel nicht ausbreiten. Tee braucht sehr viel Platz, den gibt es nicht in so einem Beutel.

Viele Menschen ahnen das und bewegen deshalb ihre Teebeutel wie wild durch das umgebende Wasser. Aber diese Masche funktioniert nicht, das ist gerade so, als würden sie einen Vogelkäfig umherwerfen, um die Flugweise des darin befindlichen Vogels zu erforschen. Also stopfen die Hersteller meist mehr Tee in diese Beutel, als man für eine Tasse bräuchte, wodurch das Wasser dunkel und bitter wird.«

Boris konnte ihr nicht vollständig folgen, weil seine Aufmerksamkeit gleichzeitig von Hör-, Sehund

Geruchssinn beansprucht wurde. Diese Frau sah nicht nur gut aus, sie trug ein Parfüm, in dem

um diese Tageszeit eine Sandelholznote dominierte und das ihn ganz durcheinanderbrachte.“

Jakob Hein (Leipzig, 25 oktober 1971)

De Amerikaanse dichter, schrijver en biograaf Daniel Mark Epstein werd geboren op 25 October 1948 in Washington, D.C. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2009 en ook mijn blog van 25 oktober 2008 en ook mijn blog van 25 oktober 2010

In Late November

Of the butterfly-bush, whose purple flowers
The monarch and the swallowtail
Sipped in August, near my windowpane
(Such a wealth of wings and flower clusters
I could hardly see the grass, the trees)
Only stalks and branches remain,
And panicles tipped with russet berries.
Now I see everything so vividly:
The young woman on her hands and knees,
Planting the meek shrubs three years ago --
Three short years and thirteen feet below --
Told me the light was perfect here and so
The plants would thrive, just wait and see
How gracefully the flowers would bear wings.
I would see her when she was not there,
Then go blind, standing right beside her.
How could I begin to explain such things?
Soon enough the blossoms reached my sill,
A floor above her terrace flat. Too late
For her to see the wonder she had wrought
Or for me to tell her. She'd moved out.
I never dreamed these branches in full bloom
Would all but block the summer view below:
Garden, gardener and terrace door,
Casting a dappled shadow across my room.
I never knew that when November came
I would miss the butterflies so much
And see the world more clearly than before.

Daniel Mark Epstein (Washington, 25 oktober 1948)

25-10-2011 om 19:23 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver John Allyn Berryman (eig. John Allyn Smith) werd geboren op 25 oktober 1914 in McAlester, Oklahoma. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2008 en ook mijn blog van 25 oktober 2009 en ook mijn blog van 25 oktober 2010

Dream Song 6: A Capital at Wells

During the father's walking—how he look

down by now in soft boards, Henry, pass

and what he feel or no, who know?—

as during hís broad father's, all the breaks

& ill-lucks of a thriving pioneer

back to the flying boy in mountain air,

Vermont's child to go out, and while Keats sweat'

for hopeless inextricable lust, Henry's fate,

and Ethan Allen was a calling man,

all through the blind one's dream of the start,

when Day was killing Porter and had to part

lovers for ever, fancy if you can,

while the cardinals' guile to keep Aeneas out

was failing, while in some hearts Chinese doubt

inscrutably was growing, toward its end,

and a starved lion by a water-hole

clouded with gall, while Abelard was whole,

these grapes of stone were being proffered, friend.

Dream Song 7: 'The Prisoner of Shark Island' with Paul Muni

Henry is old, old; for Henry remembers

Mr Deeds' tuba, & the Cameo,

& the race in Ben Hur,—The Lost World, with sound,

& The Man from Blankey's, which he did not dig,

nor did he understand one caption of,

bewildered Henry, while the Big Ones laughed.

Now Henry is unmistakably a Big One.

Fãonnee; he don't féel so.

He just stuck around.

The German & the Russian films into

Italian & Japanese films turned, while many

were prevented from making it.

He wishing he could squirm again where Hoot

is just ahead of rustlers, where William S

forgoes some deep advantage, & moves on,

where Hashknife Hartley having the matter taped

the rats are flying. For the rats

have moved in, mostly, and this is for real.

John Berryman (25 oktober 1914 – 7 januari 1972)

De Vlaamse dichteres en prozaschrijfster Christine D'Haen werd geboren in Sint-Amandsberg op 25 oktober 1923. Zie ook mijn blog van 5 september 2009 en ook mijn blog van 25 oktober 2008 en ook mijn blog van 25 oktober 2009 en ook mijn blog van 25 oktober 2010

Woord en wereld

Nancy, Place Stanislas, glansvolle maan, die naam,

die klank, die zaak, hoe dan verwant? Het ding een ding.

Het beeld daarvan in mij is verinwendiging,

grenzeloos band van beeld en denkwerk: dioraam.

De naam een ding ook, daarvan de onaanraakbaarheid,

tot van de naam het beeld met beeld en beeld verbindt,

en taal het al in strengen vangt van labyrinth.

Terwijl de maan stijgt, ijlend door de korte tijd

komt klank, al dadelijk geprangd in een cadans,

van steeds herhaalde steeds veranderende dwang,

verzwonden zaak en naam, beeld en gedachtengang.

Gedicht, gezicht: in lichaam danst al wat er was,

a, n, i, s op zilvertrillende balans,

de zang, glansvolle maan, Nancy, Place Stanislas.

Vita

Bloesems, bloemenwangen, baby, blos,
een dochter, zoon, mijn: schijn, zoet, bitter, zuur
en zout, die vier, maar talloos met textuur;
kleur met lijn oneindig; meng en scheid,
ontvouw, spreid, bal, creëer, fuseer en splijt;
vaarwel. Want langs de zenuw geest en woord,
elk instrument klank die geen oor meer hoort,
nooit zonder het getal weer baby, blos.

Christine D'haen (25 oktober 1923 – 3 september 2009)

De Nederlandse dichteres Hélène Swarth werd geboren op 25 oktober 1859 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Hélène Swarth op dit blog.

Late liefde

Ik wil uit mijn kamer ontvluchten
De bekoring van je gelaat,
Het zweeft in de wolkenluchten,
Al boven de grauwe straat.

De mensen doen wijze verhalen,
Niets begrijp ik van hun gepraat.
Tussen anderen en mij zie ik stralen
De bekoring van je gelaat.

En wil ik boeken lezen,
Ik weet niet wat er in staat.
Tussen mij en het boek komt gerezen
De bekoring van je gelaat.

O mijn hart, met dat wilde gehamer,
Dat mijn leven te pletter slaat!
O alom, in de sombere kamer,
De bekoring van je gelaat!

O uit meelij, om mij te genezen
Zeg een woord zodat ik je haat,
Zo dat ik niet langer zal vrezen
De bekoring van je gelaat.

Het Allerdroefste

O droef is elke erinnering
Aan hem, die jong ten grave ging,
Maar ’t allerdroefste dunkt mij dat:
Nooit heeft mijn lief mij liefgehad.

O, dat ik dááraan denken blijf!
Voor hem was ik een tijdverdrijf,
Wat hij voor mij was wist hij wel:
Hij was mijn hemel en mijn hel.

Kon ik maar wenen als weleer!
O God, ik heb geen tranen meer.
Kon ik maar bidden! ’t was zijn spot
Die mij vertwijflen deed aan God.

O schoon gelaat! o zonnig haar!
Demonische ogen, diep en klaar!
O sfinx-lach om die fijne mond!
O raadsel dat ik nooit verstond!

Hij boog mijn trots, hij brak mijn wil,
Mijn afgemarteld hart werd stil.
Hij temde, als een wild dier, mijn ziel,
Tot, slaafs, zij aan zijn voeten viel.

Mijn arme liefde knielde in ’t zand
En kuste, bleek, zijn meesterhand.
Toen hij mij dat had aangedaan,
Toen bood hij mij... zijn vriendschap aan.

Hélène Swarth (25 oktober 1859 - 20 juni 1941)

De Oostenrijkse schrijver Karl Emil Franzos werd geboren op 25 oktober 1848 in Czortków (Galicië). Zie ook mijn blog van 25 oktober 2008 en ook mijn blog van 25 oktober 2010

Uit: Der Shylock von Barnow

“Gerade dem alten, grauen Kloster der Dominikaner gegenüber steht das große, weiße Haus des Juden, hart an der Heerstraße, die von Lemberg nach Skala führt und das düstere Städtchen durchschneidet. Wer in einem der kleinen, schmutzigen Häuser des Ghetto geboren ist, wächst in Ehrfurcht und Bewunderung auf vor diesem Hause und seinem Besitzer, dem alten Moses Freudenthal. Dieses Haus und dieser Mann sind der Stolz von Barnow. Und Beide rechtfertigen auch, jedes in seiner Weise, diesen Stolz.

Da ist zuerst das Haus. Es ist, als wüßte es seinen Wert, so stolz und stattlich steht es da in seinem weißen, reinlichen Aufputz, mit der langen, glänzenden Fensterreihe des ersten Stockwerks, mit den bunten Kaufläden zu ebener Erde, zu beiden Seiten des mächtigen Thorwegs, der einladend geöffnet ist. Denn dieses Haus ist ein Einkehrhaus und die Edelleute wissen seine Vorzüge zu schätzen, wenn sie ins Bezirksamt oder zum Wochenmarkt in die Stadt kommen, und ebenso die Kavallerieoffiziere aus den Dörfern der Umgegend, wenn sie die Langweile hereintreibt. Aber daneben ist das Haus auch ein Zinshaus, denn im ersten Stockwerk wohnen die vornehmsten Honoratioren von Barnow, der Bezirksrichter und der Arzt, zur Miete und daneben – noch alles Mögliche dazu. Denn es ist fast schwer zu sagen, was alles im Erdgeschoße zusammengedrängt ist. Da findet sich eine Lottokollektur und eine Assekuranz-Agentschaft für Vieh, Menschen und Getreide, eine Tuchhandlung und ein Spezereiwarenladen, eine Weinstube für die vornehmen Gäste und ein Branntweinschank für die Bauern. Und Kollekteur, Agent, Kaufmann und Wirt, dies Alles ist Moses Freudenthal.”

Karl Emil Franzos (25 oktober 1848 - 28 januari 1904)

De Franse schrijver Benjamin Henri Constant de Rebecque werd geboren op 25 oktober 1767 in Lausanne. Zie ook mijn blog van 25 oktober 2006 en ook mijn blog van 25 oktober 2010

Uit: Adolphe

„Je venais de finir à vingt-deux ans mes études à l'université de Gottingue. — L'intention de mon

père, ministre de l'électeur de **, était que je parcourusse les pays les plus remarquables de

l'Europe. Il voulait ensuite m'appeler auprès de lui, me faire entrer dans le département dont la direction lui était confiée, et me préparer à le remplacer un jour. J'avais obtenu, par un travail assez opiniâtre, au milieu d'une vie très dissipée, des succès qui m'avaient distingué de mes compagnons d'étude, et qui avaient fait concevoir à mon père sur moi des espérances probablement fort exagérées. Ces espérances l'avaient rendu très indulgent pour beaucoup de fautes que j'avais commises. Il ne m'avait jamais laissé souffrir des suites de ces fautes. Il avait toujours accordé, quelquefois prévenu, mes demandes à cet égard.

Malheureusement sa conduite était plutôt noble et généreuse que tendre. J'étais pénétré de tous ses

droits à ma reconnaissance et à mon respect. Mais aucune confiance n'avait existé jamais entre nous. Il avait dans l'esprit je ne sais quoi d'ironique qui convenait mal à mon caractère. Je ne demandais

alors qu'à me livrer à ces impressions primitives et fougueuses qui jettent l'âme hors de la sphère

commune, et lui inspirent le dédain de tous les objets qui l'environnent. Je trouvais dans mon père,

non pas un censeur, mais un observateur froid et caustique, qui souriait d'abord de pitié, et qui

finissait bientôt la conversation avec impatience.“

Benjamin Constant (25 oktober 1767 – 8 december 1830)

25-10-2011 om 19:16 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Zsuzsa Bánk werd geboren op 24 oktober 1965 in Frankfurt am Main. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2009 en ook mijn blog van 24 oktober 2010.

Uit: Die hellen Tage

„Ich kenne Aja, seit ich denken kann. Ich habe kaum eine Erinnerung an eine Zeit vor ihr, an ein Leben, in dem es sie nicht gegeben hat, keine Vorstellung, wie sie ausgesehen haben könnten, Tage ohne Aja. Aja gefiel mir sofort. Sie sprach laut und deutlich und kannte Wörter wie Wanderzirkus und Schellenkranz. Zwischen anderen sah sie winzig aus, mit ihren kleinen Händen und Füßen, und als müsse sie dem etwas entgegensetzen, sprach sie in langen Sätzen, denen kaum jemand folgte, als wolle sie beweisen, dass sie laut reden konnte, ohne Pause und ohne Fehler. Sie zog in dem Jahr zu uns, in dem für uns Kinder nichts lustiger war, als unsere Namen rückwärts aufzusagen und uns laut Retep oder Itteb zu rufen. Aja hieß immer nur Aja.
Wir fanden uns, wie sich Kinder finden, ohne zu zögern, ohne Umstände, und sobald wir unser erstes Spiel begonnen, unsere ersten Fragen gestellt hatten, verbrachten wir unsere Tage miteinander, fädelten sie auf wie an einer endlosen Kette, und hielten jede Unterbrechung, mit der andere uns trennten, für eine Zumutung. Wenn Aja zu mir kam, öffnete sie unser Hoftor lautlos. Niemand konnte unser Tor lautlos öffnen und schließen, weil es ein großes Tor auf Rollen war, das jeden Besuch vor den letzten Schritten zur Haustür ankündigte, und dessen Geräusch wir bis unters Dach und bis in die hintersten Winkel des Gartens hören konnten. Nur Aja öffnete unser Tor so leise, dass es niemandem auffiel, auch nicht, dass sie über den Hof lief, und ich wunderte mich, wie still sie sein, wie unbemerkt sie kommen und gehen konnte.
Wir müssen uns im Sommer begegnet sein, im Sommer, der Aja umgab, als gehöre er ihr, als gehörten sein Licht, sein Staub, seine langen hellen Abende ihr, und durch den sie sich ohne Jacke und Schuhe, mit einem gelben Hut, den sie im Schrank ihrer Mutter gefunden hatte, bewegte wie durch ein großes, lichtes Haus, dessen Zimmer ohne Türen ineinanderliefen.”

Zsuzsa Bánk (Frankfurt am Main, 24 oktober 1965)

De Duitse dichter Karl August Georg Maximilian Graf von Platen-Hallermünde werd geboren op 24 oktober 1796 in Ansbach. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010 en eveneens alle tags voor August Graf von Platen op dit blog.

Schön wie der Tag und lieblich wie der Morgen

Schön wie der Tag und lieblich wie der Morgen,
Mit edler Stirn, mit Augen voll von Treue,
An Jahren jung und reizend wie das Neue,
So fand ich dich, so fand ich meine Sorgen.

O wär ich schon an deiner Brust geborgen,
Wo ich mich sammle, wenn ich mich zerstreue!
O wäre schon bezwungen diese Scheue,
Die unsern Bund vertagt von heut auf morgen!

Was fliehst du mich? Vermagst du mich zu hassen?
Was quälst du so durch deiner Huld Verschweigung
Den Liebevollen, der sich fühlt verlassen?

Beim ersten Zeichen deiner künft'gen Neigung
Wird eine bange Wonne mich erfassen,
Wie einen Fürsten bei der Thronbesteigung.

Des Glückes Gunst wird nur durch dich vergeben

Des Glückes Gunst wird nur durch dich vergeben,
Schön ist die Rose nur, von dir gebrochen,
Und ein Gedicht nur schön, von dir gesprochen.
Tot ist die Welt, du bist allein am Leben.

In diesen Lauben, die sich hold verweben,
Wird ohne dich mir jeder Tag zu Wochen,
Und dieser Wein, den warme Sonnen kochen,
Kann nur aus deiner Hand ein Herz beleben.

Von dir geschieden, trenn ich mich vom Glücke,
Das Schönste dient mir nur, mich zu zerstreuen,
Das Größte füllt mir kaum des Innern Lücke.

Doch drückst du mich an deine Brust, den Treuen,
Dann kehrt die Welt in meine Brust zurücke,
Und am Geringsten kann ich mich erfreuen.

Daß ich dich liebe, hast du nie vermutet

Daß ich dich liebe, hast du nie vermutet,
Nie konnten's Menschen um uns her beachten:
Mein ganzes Sein ist nur ein stilles Trachten,
Und leise pocht das Herz mir, weil es blutet.

Ob's ruhig in mir, oder ob es flutet,
Teilnehmend wolltest du das nie betrachten,
Und daß die Deinen mich für wenig achten,
Das hat mich oft geschmerzt, doch oft ermutet.

Denn meine Seele strebte warm nach oben,
Und was mir freundlich, feindlich trat entgegen,
Ein Traum erschien mir's, der mich rings umwoben.

Und also will ich auch der Liebe pflegen,
Mit einer Sinnesart, die nicht zu loben,
Doch, die zu schelten, mich bedünkt verwegen.

August Graf von Platen (24 oktober 1796 - 5 december 1835)

Standbeeld in Ansbach

De Nederlandse dichter Onno Kosters werd geboren op 24 oktober 1962 in Baarn. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Onno Kosters op dit blog. 

Systeem en verloop

In het systeem staat je stem als een huis.
Huis dat zich sluit, hek voor de deur.
Huis dat zich sluit, blind voor elk raam.
Huis dat zich sluit, wingerd in de muur.
Bel niet aan, breek niet in, kijk en sluit
uit dat de duisternis daar, onder de
lakens over de meubels, onder het stof
(ook dat nog) op die lakens, het stof
op het stof, ooit het daglicht zal zien.
In het systeem heb ik greep op je stem,
draag ik hem uit. Gaat het vervolgens
plat.
Verloop
is een kwestie van tijd, zei de aannemer mij.
Als de herbouw hier toeslaat, eenvoudigweg
omdat de aanleunwoning die je bouwde
wegzakt in zand (er was eens een mannetje)
bij gebrek aan een huis dat staat als je stem,
huis zonder blinden of hekken of wingerd,
herstelt zich het blikveld en slingert het
lood uit: schiet het vanzelf in het lood.
Verloop is een kwestie van tijd, zei de man
die mij die weerstaanbare offerte deed.
(Die mij ook nu nog onweerstaanbaar leek.)

Onno Kosters (Baarn,  24 oktober 1962)

De Amerikaanse schrijver Norman Rush werd geboren op 24 oktober 1933 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2008 en ook mijn blog van 24 oktober 2009 en ook mijn blog van 24 oktober 2010

Uit: Mortals

„He’d had to push Iris into the house the first time they inspected it because she thought the floors were wet, they were waxed and buffed to such an insane lustre. They had the best plot on Kgari Close, the largest, at the apex of the horseshoe the close made. They had six rooms. He would admit that their moderne type furniture was on the ungainly and garish side. It was from South Africa. It seemed to be made for very large human beings. On the other hand it was provided free by the government of Botswana. Their bed was firm, and was vast. The corrugated iron roof, painted red to suggest terracotta tile, was a mistake, but only in the hottest part of the year, like now, when it converted the unshaded parts of the house into ovens, to which the answer was the airconditioners they had in their bedroom and living room, at least, at opposite ends of the house, except that unfortunately Iris saw herself as acquiring virtue by abstaining from using them exactly when the justification for using them was greatest. She always denied her attitude had anything to do with solidarity with Dimakatso and the other servants in the neighborhood out in their hot cubicles or with the un-airconditioned population in general, but he thought otherwise. She claimed it was because the airconditioners made too much noise for her. She was very sensitive to noise. Also she could be willful. For example, everything in the house could be locked up—regular closets, linen closets, cupboards, cabinets. The assumption was that you were going to be stolen from. The drill everywhere else was that the maid came to you to get the key when something had to be procured, and brought the key back to you afterward. But Iris kept everything unlocked even though their first maid had complained about it because she was worried that if anything went missing she’d be blamed. So nothing was locked, which was fine, she always did what she wanted. What was wrong now? He was tired of it.
Sometimes the yardman opened the gate, but usually it was the watchman, who came on duty at five. He overlapped the yardman’s tour by half an hour or so, but the yardman could be anywhere, doing anything, including napping someplace. The watchman would normally be at his post under the thorn tree to the right of the gate, sitting on a camp stool and having a cup of Joko tea and eating the very decent leftovers Iris provided—a chop, chicken thighs, and the sweets without which no meal is complete, to a Motswana.“

Norman Rush (San Francisco, 24 oktober 1933)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e oktober ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

24-10-2011 om 19:04 geschreven door Romenu  

De Engels - Amerikaanse dichteres Denise Levertov werd geboren op 24 oktober 1923 in Ilford, Essex. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2008 en ook mijn blog van 24 oktober 2009 en ook mijn blog van 24 oktober 2010

A Map Of The Western Part Of The County Of Essex In England

Something forgotten for twenty years: though my fathers

and mothers came from Cordova and Vitepsk and Caernarvon,

and though I am a citizen of the United States and less a

stranger here than anywhere else, perhaps,

I am Essex-born:

Cranbrook Wash called me into its dark tunnel,

the little streams of Valentines heard my resolves,

Roding held my head above water when I thought it was

drowning me; in Hainault only a haze of thin trees

stood between the red doubledecker buses and the boar-hunt,

the spirit of merciful Phillipa glimmered there.

Pergo Park knew me, and Clavering, and Havering-atte-Bower,

Stanford Rivers lost me in osier beds, Stapleford Abbots

sent me safe home on the dark road after Simeon-quiet evensong,

Wanstead drew me over and over into its basic poetry,

in its serpentine lake I saw bass-viols among the golden dead leaves,

through its trees the ghost of a great house. In

Ilford High Road I saw the multitudes passing pale under the

light of flaring sundown, seven kings

in somber starry robes gathered at Seven Kings

the place of law

where my birth and marriage are recorded

and the death of my father. Woodford Wells

where an old house was called The Naked Beauty (a white

statue forlorn in its garden)

saw the meeting and parting of two sisters,

(forgotten? and further away

the hill before Thaxted? where peace befell us? not once

but many times?).

All the Ivans dreaming of their villages

all the Marias dreaming of their walled cities,

picking up fragments of New World slowly,

not knowing how to put them together nor how to join

image with image, now I know how it was with you, an old map

made long before I was born shows ancient

rights of way where I walked when I was ten burning with desire

for the world's great splendors, a child who traced voyages

indelibly all over the atlas, who now in a far country

remembers the first river, the first

field, bricks and lumber dumped in it ready for building,

that new smell, and remembers

the walls of the garden, the first light.

Denise Levertov (24 oktober 1923 – 20 december 1997)

De Vlaamse auteur Ernest Claes werd geboren op 24 oktober 1885 te Zichem. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Ernest Claes op dit blog.

Uit: De Witte

„Juist toen de Witte binnentrad kwam er boven in den ronden kop waar 't leven zat, onzichtbaar, een roezig ronken dat aanhield tot er acht helder metalen klanken uitsprongen, en dan begon weer het eenelijk effen tiktakken zonder verpoozen. Op de witglimmende wijzerplaat stak de kleine wijzer in 't volle zwart van de romeinsche acht, en de groote hing lamlullig naar de één gezakt, of 't hem verder niet meer aanging en hij 't zijne gedaan had.

De Witte keek naar de klok en mommelde: ‘Ziede wel dat et nog gien acht ure was,’ en dan zette hij zich aan tafel. Naast den koffiepot lagen drie boterhammen voor hem gereed gesneden. Hij schonk een tas koffie in, keek eens door de openstaande achterdeur den hof in of moeder niet afkwam - en haalde uit den suikerpot in de schapraai drie klontjes broodsuiker. Bedaard begon hij dan zijn boterhammen op te eten, zonder een kruiske te maken nu hem toch niemand zag. Hij lipte telkens proevend aan zijn koffie, en sloeg naar de vliegen die over heel de tafel, in gaatjes en spleetjes, aan broodkruimels en nattigbruine koffievlekken te peuteren zaten.

De drie boterhammen waren spoedig verorberd; hij sneed er nog een van 't brood, en toen die op was ging een halve, die van 's morgens was blijven liggen, ook nog achterna.

De Witte was slecht geluimd, zeer slecht geluimd. Eerst dat droomen, waar niets van aan was, dan de musch die wel nergens zou te vinden zijn, moeder met haar gewoon gezeur van elken morgen, te weinig boterhammen, die vuile koffietafel op den hoop toe, - als ze misschien dachten dat hij dien smerigen boel zou opruimen!... neê, hij kon het even goed laten staan!

Hoe de Witte er uit ziet? - Om met zijn kop te beginnen: sprietel-wit haar, ‘verkenshaar’ noemde hem de meester somtijds, om bij wijze van verkorting den heelen Witte te beduiden. Een laag voorhoofd, kleine bruine oogskens die overal te gelijk rondspiedden, een mager gezicht, groote wijd uitstaande ooren, een mond die tamelijk breed mocht genoemd worden, - iets wat Heinke, zijn oudsten broer, eens had doen zeggen: ‘Oan onze Witte ze bakkes es 't goed te zien dat èm beter kan frèten as werke.’ De Witte had dit als een beleediging opgenomen om den toon waarop het gezegd werd, maar beschouwde het overigens als iets zeer natuurlijks, zelfs zonder dat bakkes. - Ferme schouders had de Witte, een kloeke borst, stevige armen en beenen, die door frak en broek aan ellebogen en knieën heenwrongen, omdat die deelen het meest van zijn dagelijksche lichaamsoefeningen te verduren hadden.“

Ernest Claes (24 oktober 1885 - 2  september 1968)

Hier met de schrijver Jan Vercammen (rechts)

De Ierse dichter en essayist Robert Greacen werd geboren op 24 oktober 1920 in Derry. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2008 en ook mijn blog van 24 oktober 2010

At Brendan Behan's Desk

Full seven years I've sat

And scribbled at this desk:

Cards,  letters, poems, autosnaps,

Diary entries, shopping lists,

While Beatrice  down below hoarded

Memories of Brendan in a clutter

Of paintings,  posters, photos,

With, for company, two dogs.

To Brendan's ghost I  must confess

My orderly grey days.

At moments I'd like to be  out

Emptying glasses in the pubs

Of Dublin town, blarneying

To  actors, poets, drunks,

Then taxi-ing back to Cuig*

Not earlier than  three a.m.,

Rousing the solid citizens,

Telling an uncaring world

How  'that old triangle

Went jingle-jangle

Along the banks of the Royal  Canal.'

Instead, I sit at Brendan's desk,

Reading, scribbling,  drinking coffee-

A Protestant without a horse

Robert Greacen (24 oktober 1920 – 13 april 2008)

De Bulgaarse schrijver Yordan Radichkov werd geboren op 24 oktober 1929 in het dorp Kalimanitza, in de provincie Montana. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010

Uit: The Bowler-Hat

„Progressive and civilized countries opposed to the bowler-hat, the top hat made desperate attempts to stay and although its resistance it confined itself to the sphere of diplomacy. When they shot the Serbian king in the cab, the bowler-hat first hid the fear on the monarch’s face, because the face of a king must be smiling, or manly, or noble, but never - frightened. The Bowler-hat spread gradually in Europe, threw into   Danube Wallachian and Magyar felt hats, supplanted on North the perky Tyrol hat and made its way even into the British island, as it captured there the Englishmen to their great surprise. British people continued to smoke pipes at the fireplaces and to read Dickens and they accepted the bowler-hat with the smile of Mona Lisa, began to take it for a drive with their famous Rolls-Roices and they accepted the fact that with the same smile they also proved that Britain is a parliamentary state.

A, exactly at that time, when the one half of the Earth was under the shadow of the bowler-hat, and the other half was under the shadow of the iron soldier helmet, our Bulgarian bought The Bowler-hat in question from Italy, before he started on a journey to his homeland.“

Yordan Radichkov (24 oktober 1929 - 21 januari 2004)

24-10-2011 om 18:58 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter , dramaturg en schrijver Adrian Christopher William Mitchell werd geboren in Hampstead Heath op 24 oktober 1932. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2009 en ook mijn blog van 24 oktober 2010

There are not enough of us

How much verse is magnificent?
Point oh oh oh oh one per cent.
How much poetry is second-rate?
Around point oh oh oh oh eight.
How much verse is a botched hotch potch?
Ninety-eight per cent by my watch.
How much poetry simply bores?
None of mine and all of yours.

There are too many of us

Most poets are bad poets, the poor creatures.
Much worse than that: most teachers are bad teachers.

for mental patients

pull yourself together
that's what they always say
pull yourself together
throw your cares away
pull yourself together
but if they knew my heart
and how it kicks inside me
they'd say
pull yourself apart

all together now

Adrian Mitchell (24 oktober 1932 –  20 december 2008)

De Engelse schrijfster en journaliste Marghanita Laski werd geboren op 24 oktober 1915 in Manchester. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2010

Uit: Little Boy Lost

„Her eyes flickered from one to the other, and she said briskly, "Well, have you introduced yourselves yet?" Jean, this is the English gentleman I was telling you about, Monsieur Wainwright. Go and shake hands with him at once. I don't know where your manners are."

The child came slowly forward, his eyes still fixed on Hilary's face. He put out his hand, and as Hilary touched its iciness, the intensity that had held them both was broken. The boy dropped his eyes to the ground and Hilary breathed deeply and felt half-dead with weariness.

The Mother Superior seemed to notice nothing. She went on in the same cheerful voice, "Monsieur is going to spend a few days here and then he's going back to Paris to tell Madame Quilleboeuf all about you." She added with a note of anxiety, "Jean, you remember Madame Quilleboeuf, don't you?"

The boy looked apprehensive. Hilary thought, He's become scared of questions, and an impulse to spare the child made him say quickly, with assurance not interrogation in his voice, "But of course you remember Grandmaman."

Miraculously the little expression changed. Now he looked at Hilary again, but this time his eyes were full of relief and gratitude as if he had already received what he was asking for. He said, "She had a clock. A bird jumped out and said, 'Cuckoo'." The words were tumbling over each other with excitement.

Hilary thought, How queer to hear him talking French, and simultaneously, That must be the clock that the old lady sold. The nun was saying, "I too had a clock like that when I was a little girl in Alsace," and the boy quickly turned to her the face of another child, a child vivid, eager, interested.

Now the Mother Superior was saying smoothly, "I mustn't keep you both indoors talking, when I am sure you want to set out on your walk. Come here, Jean," she said, and helped him into the heavy straight black coat, buttoned it tightly, and pulled the hood up over his head. Then she opened the door and stood quietly waiting beside it until Hilary and Jean had passed her, and then she closed the door behind them and left them together in the hall.

Hilary turned the handle of the front door, but the door wouldn't open. The boy darted forward and said eagerly, "Let me. I know how to." He stood on tiptoe to release a high latch then pulled the door open and proudly held it back for Hilary to pass through.“

Marghanita Laski (24 oktober 1915 - 6 februari 1988)

De Duitse schrijfster Dorothea von Schlegel werd geboren op 24 oktober 1764 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2008 en ook mijn blog van 24 oktober 2009 en ook mijn blog van 24 oktober 2010

Mein Lied, was kann es Neues euch verkünden? (Fragment)
 
Mein Lied, was kann es Neues euch verkünden?
Und welche Weisheit, Freunde, fordert ihr?
Der Hohen meine Jugend zu verbünden,
Dies, wie ihr wißt, gelang noch niemals mir.
Noch Neu, noch Alt wußt' ich je zu ergründen;
Das Schicksal gönn im Alter Weisheit mir.
Wir irren alle, denn wir müssen irren,
Gelassen mag die Zeit den Knäul entwirren.
 
Der Waldstrom braust im tiefen Felsengrund,
Gar schroffe Klippen führen drüber hin,
Die furchtbar hängen überm finstern Schlund;
Wer strauchelt, dem ist sichrer Tod Gewinn!
Ein Müder wankt an Geist und Gliedern wund
Daher, schaut bang hinab, kalt graust der Sinn:
Am Felsen spielt ein Kind, sorglos bemühet
Ein Blümchen pflückend, das am Abgrund blühet.
 
Oft mühten sinnreich Dichter sich und Weise,
Das Leben mit dem Leben zu vergleichen.
Am glücklichsten geschah's im Bild der Reise!
Ein Tor eröffnet Armen sich, wie Reichen;
Früh ausgewandert auf gewohnten Gleise
Sieht er die Dämmrung kaum dem Licht entweichen,
So treibt der Wahn, ihm dürf's allein gelingen,
Rastlos in nie erreichte Fern' zu dringen.
 
Es türmen Felsen sich in seinen Wegen,
Des Mittags Strahlen glühn auf seinem Haupt,
In Wüsten Sands muß sich der Fuß bewegen,
Ein Ungewitter naht, der Sturmwind schnaubt,
Wo kommt ein sichres Dach dem Blick entgegen?
Es seufzt nach Ruh, wem stolzer Mut geraubt;
In später Nacht, nach tausendfält'ger Not
Kömmt er ans Ziel - und dieses ist - der Tod!

Dorothea von Schlegel (24 oktober 1764 – 3 augustus 1839)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Sarah Josepha Buell Hale werd geboren op 24 oktober 1788 in Newport, New Hampshire. Zie ook mijn blog van 24 oktober 2008 en ook mijn blog van 24 oktober 2010

Uit: Northwood. A Tale Of new England

„She committed, in  faith, the care of her destitute child to her God,  and he did provide. The hearts of all who knew  the little orphan were softened to pity; and the  lady who finally adopted, and for six years treated  her with all the tenderness of a mother, was a woman capable of performing the duties she had thus  voluntarily assumed. Beneath her forming care,  the fair child grew a lovely, intelligent and accomplished young lady, realizing those expectations her  docility and early industry had inspired. There can  be no excellence attained without industry. The  mind of the idle, Hke the garden of the slothful, will  be overgrown with briars and weeds; and indolence,  under whatever fashionable name it may assume,  sensibility or nervous affections, delicacy or dyspepsia, is a more dangerous enemy to the practice of  virtue, and to moral and intellectual improvement,  than even dissipation or luxury. Those who tread  a devious path, may possibly retrace their steps, or  by a circuitous route finally reach the goal; but  those who never stir, how can they win the race!

It is a good thing to have habits of industry form-  ed early, and to be able to connect our first exertions

with the happiness or benefit they imparted to those  we loved. This Susan could do, and the pleasure

it gave 'her made employment, ever after, a privilege instead of a burden; and when she was released

from the necessity of labor, she was still ready to  receive every order, and attentive to fulfil every

wish of her benefactress.“

Sarah Josepha Hale (24 oktober 1788 – 30 april 1879)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 24 oktober 2010.

De Canadese schrijver, politiek activist, essayist en filmmaker Hubert Aquin werd geboren 24 oktober 1929, in Montreal, Quebec.

24-10-2011 om 18:54 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Michel van der Plas werd geboren op 23 oktober 1927 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Michel van der Plas op dit blog.

Heilsoldaat

Er liep een hondje tussen de soldaten,
meisjes giechelden op de laatste rij,
toen zij een lange juichende cantate
over de hemel zongen: Maakt u vrij!
Het was een straat als alle andere straten
Ik zag een heilsoldaat, hoe hij
Haast jubelend zong, of hij 't nooit meer zou laten,
hij keek omhoog en leek onzegbaar blij.

Ik hoorde de trompet niet noch de hoorn,
ik zag alleen de wonderlijke lach
van een, die in verlangen stond verloren
en zong of hij de hemel open zag
en of hij stond tussen de engelenkoren
en of hij God zag op de jongste dag.

Ik die de moed nooit had om op een kist
van God te spreken met geheven handen
niet om in hete zon, regen en mist
met heul en troost bij pooiers te belanden--
maar ik heb nooit geweten, wat ik wist
en ik dacht koud te zijn, maar ik verbrandde,
ik ging een weg, maar ik heb slechts gegist
want ik kwam uit tegen mijn kamerwanden.

En als de dag komt, waar de heilsoldaat
haast jubelend van zong, zal ik als hij,
zo wonderlijk bereid, zo stil en vrij,
uitzien naar waar de Heer op wolken staat?
Als ik nu zing, zing ik dan niet te laat?
en waarom sta ik altijd nog terzij?

Michel van der Plas (Den Haag, 23 oktober 1927)

De Albanees-Amerikaanse schrijfster en actrice Masiela Lusha werd geboren op 23 oktober 1985 in Tirana. Zie ook mijn blog van 23 oktober 2008 en ook mijn blog van 23 oktober 2009 en ook mijn blog van 23 oktober 2010

Celestial Rumors

Last night the stars

Rumored of his defeat.

They lined a perfect

Smile across the navy

Duress

And shined a mocking

Tale of every destiny

He had disowned…

He was given the rights

To happiness—

And yet he had baffled

Even the gods.

What is it that he

Didn’t deserve

That ties his story

To the successions of failure?

And will they mock him?

Will destiny shine its sky

Mirror onto his faded pride

And reflect the face of past

Fears?

Will his faith fold, slowly

Piece by happy piece

Inside the darkest chapters

Of his world? Will

He release the hope he was promised,

The sandy world he had quickly built

With dreams?

How quiet the night seems.

He refuses to look into the presence of stars

He refuses to recount their promise