De Italiaanse schrijver Umberto Eco werd geboren op 5 januari 1932 in Allasandria. Zie ook alle tags voor Umberto Eco op dit blog.

Uit: In de naam van de roos (Vertaald door Jenny Tuin, Pietha de Voogd, Henny Vlot)

“De kerk was niet majestueus zoals andere die ik later in Straatsburg, Chartres, Bamberg en Parijs zag. Ze leek veeleer op die welke ik in Italië al had gezien, weinig geneigd in een duizelingwekkende vlucht naar de hemel op te streven en stevig op de aarde geplant, dikwijls meer breed dan hoog; zij het dat de muren van deze kerk op een eerste niveau, gelijk die van een burcht, van boven waren bezet met een reeks vierkante kantelen, terwijl zich boven deze verdieping een tweede bouwwerk verhief, meer een fikse tweede kerk dan een toren, bedekt met een puntdak en voorzien van strenge ramen. Een robuuste abdijkerk zoals onze oude bouwmeesters in de Provence en de Languedoc bouwden, gespeend van de vermetele vormen en overdreven versiersels eigen aan de moderne stijl, en pas in later tijden, vermoed ik, boven het koor verrijkt met een spitse, driest naar het hemelgewelf priemende toren.

(...)

Twee rechte, gladde zuilen stonden voor de ingang, die op het eerste gezicht een grote boog leek; maar van de zuilen gingen twee steunmuren uit, waarboven zich nog vele andere bogen welfden die de blik, als naar het hart van een afgrond, naar de eigenlijke, in het halfduister juist te onderscheiden ingang trokken, bekroond met een groot timpaan, aan de zijkanten geschraagd door twee muurpijlers en in het midden door een gebeeldhouwde pilaar die de ingang verdeelde in twee openingen, elk afgesloten door een eikenhouten, met metaal verstevigde deur. Op dat uur van de dag scheen de bleke zon bijna lood recht op het dak en liet licht viel schuin op de voorgevel, dus niet rechtstreeks op het timpaan; zo stonden we, na de twee zuilen te zijn gepasseerd, plotseling als het ware in een woud van bogen die, ontsproten aan de reeks kleinere pijlers waarmee de steunmuren op regelmatige afstanden werden verstevigd, boven onze hoofden het gewelf vormden. Toen onze ogen eindelijk aan het halfduister gewend waren, werd ik als door een bliksemflits getroffen door de woordeloze taal van de gebeeldhouwde en beschilderde Steen, waarvan de voorstellingen, direct toegankelijk voor ieders blik en fantasie als ze waren, (want pictura est laicorum literatura) mij in een visioen dompelden waarvan mijn tong ook thans nog slechts met moeite vermag te gewagen.”

Umberto Eco (Allasandria, 5 januari 1932)

De Zwitserse schrijver Friedrich Dürrenmatt werd geboren op 5 januari 1921 in Konolfingen. Zie ook alle tags voor Friedrich Dürrenmatt op dit blog.

Uit: Hercules and the Augean Stables (Vertaald door Alexander Gross)

“Scene Two: On the glacier of Mount Olympus

(A snow-capped Hercules sits at right next to a snow-capped Wild Sow.)

HERCULES: Cold.
POLYBIUS: Cold
HERCULES: Thin air.
POLYBIUS: Mountain air.

(Polybius blows on his hands, beats his arms against his body, runs in place, trying to warm himself.)

HERCULES: Sit down. Stop dancing around. You're making me nervous.

POLYBIUS: Sorry about that.

(He mounts the platform and sits down to the left of the Wild Sow. They are both almost frozen.)

HERCULES: North wind.

(Polybius moistens his right index finger and holds it up in the air.)

POLYBIUS: Northwest wind.

HERCULES: Luckily I have my lion skin.

POLYBIUS: I unfortunately am dressed for the middle of summer.

HERCULES: The fog's getting thicker.

POLYBIUS: You can't see ten paces ahead.

HERCULES: Now it's started snowing again.

POLYBIUS: Storm blowing up.

HERCULES: There's something helpless about Greeks on a glacier.

(Thundering.)

POLYBIUS: An avalanche.

HERCULES: We're not a mountaineering nation.”

Friedrich Dürrenmatt (5 januari 1921 – 14 december 1990)

Zelfportret, 1982 

De Keniase schrijver Ngũgĩ wa Thiong'o werd geboren op 5 januari 1938 in Kamiriithu, Limuru, Kenia. Zie ook alle tags voor Ngũgĩ wa Thiong'o op dit blog.

Uit: Decolonising the Mind

“One of the most humiliating experiences was to be caught speaking [Gikuyu] in the vicinity of the school. The culprit was given corporal punishment — three to five strokes of the cane on bare buttocks — or was made to carry a metal plate around his neck with inscriptions such as I AM STUPID or I AM A DONKEY. Sometimes the culprits were fined money they could hardly afford. And how did the teachers catch the culprits? A button was initially given to one pupil who was supposed to hand it over to whoever was caught speaking his mother tongue. Whoever had the button at the end of the day would sing who had given it to him and the ensuing process would bring out all the culprits of the day. The children were turned into witch-hunters and in the process were being taught the lucrative value of being a traitor to one’s immediate community.

(…)

The fact is that all of us who opted for European languages—the conference participants and the generation that followed them—accepted that fatalistic logic [of the unassailable position of English in our literature] to a greater of lesser degree. We were guided by it and the only question which preoccupied us was how best to make the borrowed tongues carry the weight of our African experience by, for instance, making them ‘prey’ on African proverbs and other peculiarities of African speech and folklore.”

Ngũgĩ wa Thiong'o (Kamiriithu, 5 januari 1938)

De Duitser schrijver, criticus en literatuurwetenschapper Paul Ingendaay werd geboren op 5 januari 1961 in Keulen. Zie ook alle tags voor Paul Ingendaay op dit blog.

Uit: Gebrauchsanweisung für Spanien

“Man berät, bemitleidet die junge Frau, deren Suche bisher vergeblich war, lobt ihr Spanisch, lobt dann noch einmal die Vespa und ruft schließlich Julio. Und Julio erinnert sich an ein Vorderlicht, eines von den alten, gerundeten, das schon seit Ewigkeiten niemand haben will und das noch irgendwo im Lager herumliegen muß. Drei Minuten später hält er es triumphierend in der Hand, alle lachen, teuer ist das Vorderlicht auch nicht, weil es ja schon fast ausgemustert war.

Die erste Geschichte trägt sich wahrscheinlich täglich in dieser oder einer ähnlichen Form in Deutschland zu. Die zweite hat sich ziemlich genau so abgespielt - in Spanien. Man könnte sich nun fragen, was die vier Leute in der Madrider Werkstatt den ganzen Tag machen. Womöglich ist das Erstatzteillager in so fürchterlichem Zustand, daß man mindestens vier Leute braucht, um das Chaos in den Griff zu bekommen. Oder einer hat einen Freund mitgebracht, der gerade nichts Besseres zu tun hat und ebensogut in der Werkstatt herumtrödeln kann wie in seiner Bude. Kurz, der Charme des geschilderten Erlebnisses, der erfolgreichen Suche nach dem Vorderlicht, gründet wahrscheinlich auf einer gewissen Unordnung und Ineffizienz der Lagerhaltung.
Doch wie sehr man an der kleinen Geschichte auch herumdeutet, ihre Ursachen und Vorbedingungen untersucht, das Ergebnis bleibt davon unberührt. Die junge Frau mit der Vespa wird aus der Werkstatt nicht nur ein Vorderlicht (gerundet) mitnehmen, sondern auch einen sehr guten Eindruck, dem keine spätere Erfahrung etwas anhaben kann.”

Paul Ingendaay (Keulen, 5 januari 1961)

De Hongaarse schrijver László Krasznahorkai werd geboren op 5 januari 1954 in Gyula. Zie ook alle tags voor László Krasznahorkai op dit blog.

Uit: Satanstango (Vertaald door Hans Skirecki)

“Denn nur das blieb; die Mutter nämlich hatte sie, nachdem sie im gegenseitigen Einverständnis aus der Hilfsschule in der Stadt zurückgeholt worden war, für die Hausarbeit eingespannt, doch in der Furcht vor Schelte zerbrachen die Teller auf dem Fußboden, blätterte das Email von den Töpfen, blieb das Spinngewebe in den Ecken hängen, war die Suppe ohne Geschmack und der Paprikasch versalzen, bis sie schließlich die einfachsten Aufgaben nicht mehr erledigen konnte und aus der Küche verscheucht werden mußte. Fortan verrannen ihr die Tage in verkrampftem Warten, sie verzog sich hinter die Scheune oder unter das Vordach hinterm Haus, wenn es regnete, denn von dort aus hatte sie die Küchentür so im Blick, daß sie von drinnen zwar nicht gesehen werden, aber beim ersten Ruf zur Stelle sein konnte. In der ständigen Wachsamkeit geriet bald die Ordnung ihrer Sinnesorgane aus den Fugen: Ihr Sehvermögen beschränkte sich fast ausnahmslos auf die Küchentür, diese jedoch nahm sie mit ungeheurer Schärfe, mit beinahe schon reißendem Schmerz wahr; an ihr erfaßte sie alle Einzelheiten gleichzeitig, oben die beiden schmutzigen Scheiben und den mit Reißzwecken befestigten Spitzenvorhang dahinter, unten die angetrockneten Schlammspritzer, die waagrechte Linie der Klinke, kurz, das ganze alarmierende Netz der Formen, Farben und Linien; in der in Stücke zerfallenden Zeit nahm sie auch die verschiedenen Zustände der Küchentür wahr, die jeweils von einem anderen Grad der Gefahren und Möglichkeiten kündeten. Wenn die Tür sich jäh bewegte, kam rundherum alles in Schwung: die Mauer des Hauses oder die Krümmung des Regenabflusses lief an ihr vorbei, das Fenster flitzte davon, zur Linken schwammen der kleine Stall und der vernachlässigte Blumengarten vorüber, der Himmel über ihr setzte sich in Bewegung, der Boden unter ihren Füßen rannte weg, und schon stand sie vor der Mutter oder der Schwester, ohne daß sie hatte sehen können, wie die Küchentür sich öffnete, auf einmal stand sie vor ihnen. Die Sekunde, bis sie den Blick senkte, genügte, sie zu erkennen, mehr brauchte sie nicht, und von da an und noch lange danach schien die undeutliche Gestalt der Mutter oder der Schwester wie hineingenagelt in den Raum voller zappelnder Gegenstände, blicklos nahm sie wahr, daß diese dort sind und sie hier ist, ihnen gegenüber, unten, und sie wußte auch, daß die drei sie so sehr überragten, daß das Bild, falls sie jemals zu ihnen aufblickte, vielleicht zerspränge, da ihr offenkundiges Recht, derart aufzuragen, so ins Auge sprang, daß allein schon der Anblick es zerstören mochte.”

László Krasznahorkai (Gyula, 5 januari 1954)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5^e januari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag. 

05-01-2013 om 12:15 geschreven door Romenu  

De Iraanse dichteres Forough Farokhzad werd geboren op 5 januari 1935 in Teheran. Zie ook alle tags voor Forough Farokhzad op dit blog.

Conquest of the Garden

The crow that flew over us and sank-
in the confusion of a vagabond cloud;
The crow that swiftly crossed-
the extent of the sphere-
like a short arrow-
will tell about us-
in the town.

Everybody knows.
Everybody knows that you and I,
looked through the oblique crack of the wall-
and saw The Garden.

Everybody knows.
Everybody knows that you and I,
reached for the trembling branch of The Tree-
and picked the apple.

Everybody is scared.
Everybody is scared but you and I,
together joined lights,
mirrors and water-
and feared never.

For you and I,
it is not about a frail union of two names-
in the aged pages of a registrar notebook.
It is about my fortunate locks-
and the burning stroke of your kiss.

For you and I,
it is about the imminence of our skins-
in the sacred wellspring of lightly streams,
swiftly sliding -over the waterfalls and the hills.

And,
it is about the fountain’s songs-
its fleeting flight, its short, silvery life.

You and I,
in the core of a darkened night,
in the fluid freshness of forests,
on the peak of shielding mounts,
and in a freezing fearful sea-
asked young, golden eagles-
what we ought to do.

Everybody knows.
Everybody knows that we pierced-
into the silent dream of Phoenix.

Everybody knows.
Everybody knows that you and I,
In the prairies and the plains-
reached to the glittering roots-
of Truth.

Everybody knows.
Now, everybody knows that you and I,
in an endless instant, conquered the entirety of Eternity.

For you and I,
It is not about a shaking whisper in the dark.
It is about Day and its invading spark.
It is about a breeze over the fertile side.
It is about birth, evolution and pride.

It is about burning every futile piece-
in the garnet core of the flames.

And it is about our hands-
that contrived a bridge,
concrete and bright,
over the tear of night.

Come to the turf!
Come to the turf-
and call my name!
Call my name-
with a choral of white lilies-
like a gazelle who calls his mate.

The shades of dusk-
are floating in their veiled sorrow.

And doves,
from the windows of their white tower-
are looking at Earth.

Come to the turf!

Vertaald door Maryam Dilmaghani

Forough Farokhzad (5 januari 1935 – 13 februari 1967)

De Spaanse schrijver Terenci Moix werd geboren op 5 januari 1942 in Barcelona. Zie ook alle tags voor Terenci Moix op dit blog.

Uit: Der Traum der Kleopatra (Vertaald door Elisabeth Brock)

“Mit dem verschleierten Gesicht, dem verhüllten, gekrümmten Körper, war die arme Frau kaum wiederzuerkennen. Der edle Sosigenes jedoch trat auf wie immer. Er war die gleiche ehrfurchtgebietende Person, die seit den frühen Tagen des Bürgerkriegs, als Kleopatra ihren Gatten und Bruder, den Milchbart Ptolemaios besiegt und sich des ägyptischen Throns bemächtigt hatte, immer an ihrer Seite gestanden hatte. Sosigenes, einst ihr Erzieher und bewährter Berater, diente ihr heute als Stütze und Stab, als Blindenführer, der ihren taumelnden Schritten den Weg wies.

Kleopatra blickte auf ihre Umgebung, ohne etwas wahrzunehmen. Das trauernde Schiff fand seine Entsprechung in den Gruppen der betrübten Menschen, die sich am Ufer versammelten. Doch selbst diese Würdigung ihres Schmerzes berührte Kleopatra nicht.”

Terenci Moix (5 januari 1942 – 2 april 2003)

De Russische schrijver Yevgeni Anatoljewitsj Popov werd geboren op 5 januari 1946 in Krasnojarsk, Sibirië. Zie ook alle tags voor Yevgeni Popov op dit blog.

Uit: Mein Moskau

Auch ich bin, wie diese Filmheldin, vor 35 Jahren in zerrissenen Schuhen aus Sibirien nach Moskau gekommen, weshalb ich heute bezeugen kann: Früher änderte sich hier jahrelang gar nichts, und wir alle waren der Ansicht: «Das Reich Lenins wird nie ein Ende haben», wie es im letzten Brief eines buckligen Selbstmörders hiess, der sich in einer Erzählung Iwan Bunins, des vor den Bolschewiken geflüchteten künftigen Nobelpreisträgers, aufgehängt hatte. Heute hat sich alles geändert, möchte man sagen, doch will ich mit einer so kategorischen Behauptung eher vorsichtig sein, nicht nur aus Aberglauben, auch aus Liebe und Genauigkeit.

Was war früher? Hysterische Langeweile befiel den einfachen Moskauer, wenn er abends auf die Strasse seiner schlecht beleuchteten Stadt trat, deren Schmuck - die Spruchbänder RUHM DER KPDSU - wie ein Menetekel im Dunkeln schimmerte. In «Der Meister und Margarita», dem Roman des Satirikers Michail Bulgakow, drückt das eine der Figuren so aus: «Wäre nicht das Kartenspiel, wäre das Leben in Moskau völlig unerträglich.» Und wäre nicht der Wodka, füge ich hinzu.

In den letzten Jahren unter kommunistischer Herrschaft war im Vergleich mit den Zeiten Stalins und Bulgakows das Warenangebot in den Geschäften sehr geschrumpft, und in den missmutigen, sich stundenlang hinziehenden Wurstwarteschlangen wurde Jahr um Jahr über das Problem debattiert, wer daran schuld sei, die Provinzler, die in Moskau Lebensmittel einkauften und sie taschenweise in ihre Kleinstädte verschleppten, wo es niemals Wurst zu kaufen gab, oder die «verfressenen Moskauer», die von ganz Russland gemästet wurden, womit Russland zugleich den hergereisten Ausländern etwas vormachte, denen aus irgendwelchen Gründen ständig bewiesen werden musste: SOWJETISCH HEISST VORTREFFLICH und DER KOMMUNISMUS IST DIE LICHTE ZUKUNFT DER GESAMTEN MENSCHHEIT.

Yevgeni Popov (Krasnojarsk, 5 januari 1946)

De Argentijnse dichteres en schrijfster Luisa Futoransky werd geboren op 5 januari 1939 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Luisa Futoransky op dit blog.

Uit: The Formosa

“I don’t know why, who knows they don’t either, but the whole gang of us they gave pet nicknames that to this day we haven’t been able to shake off. They must have thought it was affectionate. Chola, Quique, Bochi, Chiqui, Dito, Cacho, Pichi, Michi. With variants, like for example, Pichita and Pichona. Cachito, Mincho, Bicho and Biche.
The mothers in turn were identified by their grandmothers or by the flaws the families suffered. But when the dimensions of the capitals of Eldorado reached beyond main street and the surroundings of the shtetl, they recognized each other by the distant neighborhood they came from, tenaciously preserving however a few threads from the old Jewish districts, indelible before the bloody or bloodless advances of assimilation.
            So, Sonia was never Sonia but Sonie from Urquiza, Dora was Dobresh from Nazca; Clara, Jaique the cripple from Parque Chas. Rujl was never called Raquel, but Rujl from the Center to distinguish her, since she was richer, from the Rujl from the outskirts, from Ramos Mejía. Ite was always Ite and bobe. No matter how much I revise, shake, or rake the tree in every direction, I find neither a Reina nor a Fortuna, as occurs in Sephardic families. With a mere princess or Joy, I, we, might have been content; that must be the reason it was for us how it was or continues to be.
            We kept separating from one another like tuna or swordfish steaks not too fresh in the fish market. Not so much smell of fish, but you can see that the meat has lost its initial firmness and oozes softish pink blood over the marble counter top that they’ll have to wash down with the brush made of the same material as those brooms, the best ones, the kind with five strands that used to be bought in a sort of store-shed rather in shadows, where you’d find piled up bags of potatoes, onions and coal. The bags of thick sackcloth were identical and they came in sizes of ten or twenty-five kilos, but by touch you could guess the contents; sharp edges for the coal, roundnesses for potatoes and onions. To sit there on your bottom procured other sensations”.

Luisa Futoransky (Buenos Aires, 5 januari 1939)

05-01-2013 om 12:10 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter William De Witt Snodgrass werd geboren op 5 januari 1926 in Wilkinsburg, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor William Snodgrass op dit blog.

Pacemaker

I
'One Snodgrass, two Snodgrass, three Snodgrass, four . . .
I took my own rollcall when I counted seconds;
'One two three, Two two three, Three . . .,' the drum score
Showed only long rests to the tympani's entrance.

'Oh-oh-oh leff; leff; leff-toh-righ-toh-leff,'
The sergeant cadenced us footsore recruits;
The heart, poor drummer, gone lame, deaf,
Then AWOL, gets frogmarched to the noose.

II
Old coots, at the Veterans', might catch breath
If their cheeks got slapped by a nurse's aide,
Then come back to life; just so, at their birth,
Young rumps had been tendered warm accolades.

The kick-ass rude attitude, smart-assed insult,
The acid-fueled book review just might shock
Us back to the brawl like smelling salts,
Might sting the lulled heart up off its blocks.

III
I thought I'd always favor rubato
Or syncopation, scorning fixed rhythms;
Thought my old heartthrobs could stand up to stress;
Believed one's bloodpump should skip a few beats
If it fell into company with sleek young women;
Believed my own bruit could beat with the best.

Wrong again, Snodgrass! This new gold gadget,
Snug as the watch on my wife's warm wrist,
Drives my pulsetempo near twice its old pace—
Go, nonstop startwatch! Go, clockwork rabbit,
Keeping this lame old dog synchronized,
Steady, sparked up, still in the race.

William Snodgrass (5 januari 1926 – 13 januari 2009)

De Franse dichter en uitgever Pierre Seghers werd geboren op 5 januari 1906 in Parijs. Zie ook alle tags voor Pierre Seghers op dit blog.

Uit: Comme une main qui se referme

Comme une main qui se referme
Comme un refus qui se raidit
Comme un défi aux yeux de fer
Mon cœur

Comme un oiseau de paradis
Une tombe en terre lointaine
Ou le dauphin d'une fontaine
Mon cœur

Un prisonnier qui se débat
Sans mouvements et marche droit
Ses poings sont devenus de bois
Mon cœur

Pierre Seghers (5 januari 1906 – 4 november 1987)

De Oostenrijkse schrijver Fred Wander werd geboren op 5 januari 1917 in Wenen als Fritz Rosenblatt. Zie ook alle tags voor Fred Wander op dit blog.

Uit: Das gute Leben

“Von Lyon nach Paris waren es damals noch fünf langweilige Stunden Fahrt. Ich stieg nach Mitternacht in den Schnellzug, der von Marseille kam und glücklicherweise nicht voll besetzt war. In meinem Abteil saßen ein paar Landarbeiter und Algerier, Leute, die wie ich rote Nasen hatten, von zuviel frischer Luft, und kein Geld fur den Schlafwagen. Einer der Manner packte gerade eine Sandwichstange aus, mit Käse und Wurst, und mehrere Äpfel.

Als er mir ins Gesicht gesehen hatte, teilte er sein Frühstück in zwei Teile und gab mir eine Hälfte. Ohne ein Wort. Nicht einmal ein Lächeln. In mir drehte sich der leere Magen hin und her, und man sah es mir an. Die Leute blicken dir hier ins Gesicht, dachte ich und hatte auf einmal, während ich gierig einen Apfel verschlang, das Gefühl von einem vollig neuen Leben.

Ich war zwanzig Jahre alt, ziemlich weltfremd, und wenn ich heute nach so langer Zeit daran zurückdenke, war es unter den verschiedenen Stationen meines Lebens eine der schönsten. Du kommst in Paris an, hast keine Ahnung von der wirklichen Welt, kein Gepäck, kein Geld, kennst die Sprache nicht, kennst keinen einzigen Menschen.

Aber was macht das aus, wenn schon auf der Fahrt dorthin einer seine Knackwurst mit dir teilt. Ich schlief dann auf der Holzbank ausgestreckt, etwas unbequem, aber selig. Mein Gönner schielte noch ein paarmal herüber, ohne mich mit Fragen zu löchern. Wir waren uns einig.”v

Fred Wander (5 januari 1917 – 10 juli 2006)

De Engelse dichter Humbert Wolfe werd geboren op 5 januari 1885 in Milaan. Zie ook alle tags voor Humbert Wolfe op dit blog.

Green Candles

'There's someone at the door,' said gold candlestick:
'Let her in quick, let her in quick!'
'There is a small hand groping at the handle.
Why don't you turn it?' asked green candle.
'Don't go, don't go,' said the Hepplewhite chair,
'Lest you find a strange lady there.'
'Yes, stay where you are,' whispered the white wall:
'There is nobody there at all.'
'I know her little foot,' grey carpet said:
'Who but I should know her light tread?'
'She shall come in,' answered the open door,
'And not,' said the room, 'go out any more.'

Humbert Wolfe (5 januari 1885 – 5 januari 1940)

De Engelse schrijfster Stella Gibbons werd geboren op 5 januari 1902 in Londen. Zie ook alle tags voor Stella Gibbons op dit blog.

Uit: Cold Comfort Farm

“The death of her parents did not cause Flora much grief, for she had barely known them. They were addicted to travel, and spent only a month or so of each year in England. Flora, from her tenth year, had passed her school holidays at the house of Mrs Smiling's mother; and when Mrs Smiling married, Flora spent them at her friend's house instead. It was therefore with the feelings of one who returns home that she entered the precincts of Lambeth upon a gloomy afternoon in February, a fortnight after her father's funeral.
Mrs Smiling was fortunate in that she had inherited house property in Lambeth before the rents in that district soared to ludicrous heights, following the tide of fashion as it swung away from Mayfair to the other side of the river, and the stone parapets bordering the Thames became, as a consequence, the sauntering ground of Argentinian women and their bull ­terriers. Her husband (she was a widow) had owned three houses in Lambeth which he had bequeathed to her. One, in Mouse Place, was the pleasantest of the three, and faced with its shell fanlight the changing Thames; here Mrs Smiling lived, while of the other two, one had been pulled down and a garage perpetrated upon its site, and the third, which was too small and inconvenient for any other purpose, had been made into the Old Diplomacy Club.
The white porcelain geraniums which hung in baskets from the little iron balconies of 1, Mouse Place, did much to cheer Flora's spirits as her taxi stopped before its door.
Turning from the taxi to the house, she saw that the door had already been opened by Mrs Smiling's butler, Sneller, who was looking down upon her with dim approval. He was, she reflected, almost rudely like a tortoise; and she was glad her friend kept none as pets or they might have suspected mockery.”

Stella Gibbons (5 januari 1902 – 19 december 1989)

05-01-2013 om 12:05 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver Emil Zopfi werd geboren op 4 januari 1943 in Wald. Zie ook alle tags voor Emil Zopfi op dit blog.

Uit: Schrot und Eis

“5. September 1839. Einen Streich auf den Mund

Jahrzehnte fliegen dahin. Johannes Hegetschweiler ist Politiker geworden, wider seine Natur und seine Neigung, Regierungsrat und Staatsrat des Kantons Zürich. Ein friedliebener Mensch im Streit der Zeit.

Es ist Donnerstag, der 5. September 1839. Nach regnerischen Tagen klart der Himmel auf gegen Abend. Die Nacht bricht an, eine Nacht der Entscheidung. Amtsbürgermeister Johann Jakob Hess hat die Regierung des Kantons Zürich zum Kriegsrat gerufen. Es mag gegen elf Uhr gehen, als Johannes Hegetschweiler an Schipfe der Limmat entlangeilt, den Hut tief in der Stirn. Beim Roten Turm am Weinplatz biegt er in die Storchengasse, hört Stimmenlärm im Café Litteraire, einem Treffpunkt der Radikalen. Sonst ist alles ruhig, da und dort flackert ein Öllicht hinter Vorhängen. Nichts deutet auf einen Bürgerkrieg hin, den Bruderkrieg zwischen Stadt und Land, den alle fürchten. Sein Stock klöppelt übers Pflaster, er überquert den Münsterhof zum Postgebäude, wo sich die Regierung versammelt. Man hält die Sitzungen in der neuen Post in der Kleinen Stadt ab, die eidgenössische Tagsatzung belegt das Rathaus auf dem rechten Limmatufer. Zürich ist in diesem Jahr Vorort der Eidgenossenschaft, die Zürcher Regierung eine Art Landesregierung, eine Landesregierung ohne eigene Truppen, ohne Staatskasse, ohne Macht. Die Staatskanzlei eine Truhe voller Akten, die man von Stadt zu Stadt schleppt, wenn der Vorort wechselt. Papierberge, nichts weiter. Die Schweiz ein Land ohne Zentrum, ein loser Bund von Kantonen, zerbrechlich und zerstritten. Alle kämpfen gegen alle, um Vorrechte, um Besitzstand, um Ämter und Pfründe und um die Macht schlechthin. Die Fronten trennen Stadt und Land, Katholisch und Reformiert, Konservativ und Liberal, Welsch und Deutsch. Eine chaotische Hinterlassenschaft von Napoleons Weltordnung, die längst untergegangen ist.

Ein Weibel öffnet die Pforte, Hegetschweiler tritt ins Sitzungszimmer. Heinrich Weiss, der härteste Radikale im Rat, Oberst im Militär, hält den Vorsitz des Kriegsrats. Hegetschweiler setzt sich lautlos, stellt sogleich fest, dass mehrere der 19 Ratskollegen fehlen. Weiss wendet sein rundes Bauerngesicht Hegetschweiler zu, stockt einen Augenblick in seiner Rede, kratzt sich im zerzausten Kraushaar, fährt dann weiter. Ein Bote sei vor kurzer Zeit eingetroffen, habe berichtet, ein Gewalthaufe nähere sich von Dübendorf her der Stadt, bewaffnet mit Stöcken, Mistgabeln, Dreschflegeln, eine Hundertschaft mit Stutzern und Jagdflinten an der Spitze.”

Emil Zopfi (Wald, 4 januari 1943)

De Amerikaanse dichter, songwriter en frontman van Silver Jews David Berman werd geboren op 4 januari 1967 in Williamsburg, Virginia. Zie ook alle tags voor David Berman op dit blog.

End of the Cruise

Ready to disembark,
We're mostly puff and grey.
Who else can sail this ark?
Who else afford such play?

Our bags are overpacked
Protruding like our flesh,
The proof of nothing lacked
That money can enmesh.

Before we booked, we viewed
Pictures in which the young
And svelte declared the moods
We hoped to move among.

We fidget, wait to be
Called back to land once more,
Selves dragged from the sea
We meant to leave on shore.

The Ultimate

When dreams have turned to dust and dust to slime;
When all you ever were or hoped to be
Appears as no more than a jest of time,
A foolish jest, a tasteless parody

On some unlikely fiction; when not just
Your dear pretensions but your best ideals
Have been ground down into an acrid dust
That you are forced to eat for all your meals;

When—oh, but what can metaphor provide
Sufficient in its scope to comprehend
The fury never to be satisfied
Of one betrayed by a once-trusted friend?

David Berman (Williamsburg, 4 januari 1967)

De Chinese schrijver Gao Xingjian werd geboren op 4 januari 1940 in Ganzhou, in de provincie Jiangxi. Zie ook alle tags voor Gao Xingjian op dit blog.

Uit: Return to Painting

„While never straying form the work that is emerging under his hand, the artist also never stops observing himself. To possess this kind of self-consciousness is to no longer be a simple artisan. Consciousness is not like reason; it is far vaster, and to a certain extent, it includes reason. Whereas reason progresses through reflection, relying on language and logic, consciousness shines at the heart of the chaotic self and is immune to the rules of cause and effect, while also restraining and guiding human behavior. Consciousness arises out of a subconscious it does not reject. Instead, it regulates it and sublimates its drives into creative activity. One is hard put to tell it apart from intuition. If we agree that sensations are the endowment of intuition, then consciousness is the mistress of reason.

Xingjian, Lightning, 2006

If painting returns to nature, to the human being, to human sentiments and visions, it will spell its return to what is spiritual, a far richer and more interesting recourse than the one offered by consumer objects and articles.
If nature is subjected to either micro- or macro-scopic observation, not only with the aid of scientific instruments but through the human gaze as well, the result will be landscapes imbued with humanity.”

Gao Xingjian (Ganzhou, 4 januari 1940)

De Vlaamse dichter en (toneel)schrijver Fernand Handtpoorter werd geboren in Poperinge op 4 januari 1933. Zie ook alle tags voor Fernand Handtpoorter op dit blog.

Oud boerenhuis

Het loof dat rot werd en het loof dat brandde,

de netels en het kruid, de reuk van donken;

in mest gebed en in de vaalt verzonken,

de duivel niet gebaat, de dood zijkt in de wanden,

de ramen zijn afkerig van het licht

en staren op een rastering van tronken,

de walm slaat op het dak maar zet geen vonken

op mos en donderbaar, benevelt het gezicht.

De mist die opzet zal er langer talmen,

de regen houdt er inniger gesprek,

de winter zet een wachter op de dijken

terwijl de lijsters in de netten strijken

wier schedel wordt geplet. De slotbewoner zal men

koning heten, heerser in de drek.

V.

De kunst is dood en wij zijn dood en ik.

De zoete weiden zijn beroofd van veen en bloemen.

Er is geen leer die meedeelt hoe men

nú sterven moet. De dood is wonderlijk

En onder glas gekweekt en stralend aangevuurd

en onder ons gezegd, gezwegen:

je kann niet langer schuilen voor de regen

die ons ontvezelt eer wij zijn verzuurd,

ons treft eer wij ons hebben voorbereid

en in de kinderen treft en in verwanten

en verre overzee en zonder slag noch strijd

en in de boem treft en in de planten

en in de dieren die gaan schuilen tegeneen.

Geen arke Noachs voor die vloed. Geen uitweg. Geen.

Fernand Handtpoorter (4 januari 1933 - 5 augustus 2007)

 

De Amerikaanse schrijfster en biografe Doris Kearns Goodwin werd geboren op 4 januari 1943 in New York. Zie ook alle tags voor Doris Kearns Goodwin op dit blog.

Uit: No Ordinary Time

“As usual when the president's day came to an end, he called for his valet, Irvin McDuffie, to lift him into his bed. McDuffie, a Southern Negro, born the same year as his boss, had been a barber by trade when Roosevelt met him in Warm Springs, Georgia, in 1927. Roosevelt quickly developed a liking for the talkative man and offered him the job of valet. Now he and his wife lived in a room on the third floor of the White House. In recent months, McDuffie's hard drinking had become a problem: on several occasions Eleanor had found him so drunk that "he couldn't help Franklin to bed." Fearing that her husband might be abandoned at a bad time, Eleanor urged him to fire McDuffie, but the president was unable to bring himself to let his old friend go, even though he shared Eleanor's fear.

McDuffie was at his post in the early hours of May 10 when the president called for help. He lifted the president from his wheelchair onto the narrow bed, reminiscent of the kind used in a boy's boarding school, straightened his legs to their full length, and then undressed him and put on his pajamas. Beside the bed was a white-painted table; on its top, a jumble of pencils, notepaper, a glass of water, a package of cigarettes, a couple of phones, a bottle of nose drops. On the floor beside the table stood a small basket -- the Eleanor basket -- in which the first lady regularly left memoranda, communications, and reports for the president to read -- a sort of private post office between husband and wife. In the corner sat an old-fashioned rocking chair, and next to it a heavy wardrobe filled with the president's clothes. On the marble mantelpiece above the fireplace was an assortment of family photos and a collection of miniature pigs. "Like every room in any Roosevelt house," historian Arthur Schlesinger has written, "the presidential bedroom was hopelessly Victorian -- old-fashioned and indiscriminate in its furnishings, cluttered in its decor, ugly and comfortable."

Outside Roosevelt's door, which he refused to lock at night as previous presidents had done, Secret Service men patrolled the corridor, alerting the guardroom to the slightest hint of movement. The refusal to lock his door was related to the president's dread of fire, which surpassed his fear of assassination or of anything else. The fear seems to have been rooted in his childhood, when, as a small boy, he had seen his young aunt, Laura, race down the stairs, screaming, her body and clothes aflame from an accident with an alcohol lamp. Her life was ended at nineteen.”

Doris Kearns Goodwin (New York, 4 januari 1943)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

04-01-2013 om 15:46 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Andreas Altmann werd geboren in Hainichen (Sachsen) op 4 januari 1963. Zie ook alle tags voor Andreas Altmann op dit blog.

engelsgeschichte

ich möchte im winter sterben,
wenn die asche des schnees beginnt,
hat mir der mann aus dem fenster erzählt,
der seine tage darin verbrachte.
er hatte sich alles vergeben und schlug
licht mit seinen flügeln zusammen,
und hielt sie offen im schnee.
ich stand oft darunter und roch
seine weiße stimme, die dann herabfiel.
in meinem schweigen nannte ich ihn
mit leeren händen den engel.
er hat mir oft von den lippen gelesen
und mit den worten verglichen.
ich hab ihm geglaubt. das war unser versteck.
was bleiben wird, ist nie gewesen.
zwischen seinen augen ging mein blick auseinander.
die straße wurde gesperrt, das haus entsteint.
ich liebe ruinen, sie haben geduld,
war das letzte, was ich von ihm hörte.
ohne beine trugen sie ihn.
er starb, ohne noch einmal zu sprechen.
ich ging aus dem haus, nahm ein zimmer
am see, sah kaum aus dem fenster,
nur im winter dem schnee nach,
wenn er im wasser verbrannte.

Andreas Altmann (Hainichen, 4 januari 1963)

Hier met Simone Trieder op een affiche 

De Amerikaanse dichter en schrijver Max Forrester Eastman werd geboren op 4 januari 1883 in Canandaigua, N.Y. Zie ook alle tags voor Max Eastman op dit blog.

As The Crag Eagle

As the crag eagle to the zenith's height

Wings his pursuit in his exalted hour

Of her the tempest-reared, whose airy power

Of plume and passion challenges his flight

To that wild altitude, where they unite,

In mutual tumultuous victory

And the swift sting of nature's ecstasy,

Their shuddering pinions and their skyward might--

As they, the strong, to the full height of heaven

Bear up that joy which to the strong is given,

Thus, thus do we, whose stormy spirits quiver

In the bold air of utter liberty,

Clash equal at our highest, I and thee,

Unconquered and unconquering forever!

Max Eastman (4 januari 1883 – 25 maart 1969)

De Duitse toneelschrijver Daniel Mursa werd geboren op 4 januari 1979 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Daniel Mursa op dit blog.

Uit: Muschi, Puschi, Schnurrdiburr (Samen met Ariane Grundies)

“Wir  haben trotzdem so manchen Schatz gehoben. Insbe- sondere in Briefwechseln konnten wir ganze Bataillone von Kosenamen  aufspüren,  die   die   breite  Öffentlichkeit  vor Neid   erblassen lassen dürften.  Ingeborg Bachmann zum Beispiel hatte einen fast  schon zwanghaft  kosenamenden Verehrer: «Liebe  Eiche, illustre Bachstelze, Jahrhundertnär- rin,  allerliebste  Zerbinetta, liebe  Wildente, liebe  Ingebach Borkmann, meine angebetete Tochter, mein liebes  Pastell- mädchen, Schatz, Ingibingi, Adorabilissima, liebe Ingelilili- lilili, illustres Bachtier, liebe   Nachtigall,  liebe  Sapphetta, mein kleiner armer Engel, meine Elsa, lieblichste Doktorin, liebster Irrwisch, meine Begnadete, meine liebe  arme kleine Allergrößte.» Puh, durchschnaufen!

So verschieden die  Kosenamen sind, so verschieden kön-  nen  auch ihre  Entstehungsgeschichten sein.  So  kann bei- spielsweise  ein   gemeinsames Erlebnis einen  Kosenamen hervorbringen. Hängebumm ist vielleicht mal aus der Hänge- matte gebummst und Gestrüpp bei einer Wanderung in den Blaubeerstrauch gefallen. Besonders gern bedient man sich auch des  Tierreichs, wenn es darum geht, aus  Holger oder Anne   etwas   anderes zu  machen als  den   immer gleichen Holger und die  immer  gleiche Anne.”

Daniel Mursa (Hamburg, 4 januari 1979)

De Duitse jurist, taal- en letterkundige Jacob Ludwig Karl Grimm werd geboren in Hanau op 4 januari 1785. Zie ook alle tags voor Jacob Grimm op dit blog. De eerste druk van de sprookjes verscheen 200 jaar geleden, op 20 december 1812.

Uit: Brüderchen und Schwesterchen (Märchen)

“Brüderchen nahm sein Schwesterchen an der Hand und sprach: "Seit die Mutter tot ist, haben wir keine gute Stunde mehr; die Stiefmutter schlägt uns alle Tage, und wenn wir zu ihr kommen, stößt sie uns mit den Füßen fort. Die harten Brotkrusten, die übrig bleiben, sind unsere Speise, und dem Hündlein unter dem Tisch geht's besser: dem wirft sie doch manchmal einen guten Bissen zu. Dass Gott erbarm, wenn das unsere Mutter wüsste! Komm, wir wollen miteinander in die weite Welt gehen." Sie gingen den ganzen Tag über Wiesen, Felder und Steine, und wenn es regnete, sprach das Schwesterchen: "Gott und unsere Herzen, die weinen zusammen!" Abends kamen sie in einen großen Wald und waren so müde von Jammer, Hunger und dem langen Weg, dass sie sich in einen hohlen Baum setzten und einschliefen.

Am andern Morgen, als sie aufwachten, stand die Sonne schon hoch am Himmel und schien heiß in den Baum hinein. Da sprach das Brüderchen: "Schwesterchen, mich dürstet, wenn ich ein Brünnlein wüsste, ich ging und tränk einmal; ich mein, ich hört eins rauschen."

Brüderchen stand auf, nahm Schwesterchen an der Hand, und sie wollten das Brünnlein suchen. Die böse Stiefmutter aber war eine Hexe und hatte wohl gesehen, wie die beiden Kinder fortgegangen waren, war ihnen nachgeschlichen, heimlich, wie die Hexen schleichen, und hatte alle Brunnen im Walde verwünscht. Als sie nun ein Brünnlein fanden, das so glitzerig über die Steine sprang, wollte das Brüderchen daraus trinken; aber das Schwesterchen hörte, wie es im Rauschen sprach: "Wer aus mir trinkt, wird ein Tiger, wer aus mir trinkt, wird ein Tiger." Da rief das Schwesterchen: "Ich bitte dich, Brüderchen, trink nicht, sonst wirst du ein wildes Tier und zerreißest mich." Das Brüderchen trank nicht, ob es gleich so großen Durst hatte, und sprach: "Ich will warten bis zur nächsten Quelle." Als sie zum zweiten Brünnlein kamen, hörte das Schwesterchen, wie auch dieses sprach: "Wer aus mir trinkt, wird ein Wolf, wer aus mir trinkt, wird ein Wolf." Da rief das Schwesterchen: "Brüderchen, ich bitte dich, trink nicht, sonst wirst du ein Wolf und frisst mich."

Jacob Grimm (4 januari 1785 – 20 september 1863)

Wilhelm en Jacob Grimm

De Duitse schrijver Markus Seidel werd geboren op 4 januari 1969 in Wilhelmshaven. Zie ook alle tags voor Markus Seidel op dit blog.

Uit: Satt

“Der Mann drehte sich noch einmal nach ihr um und nickte, Marie schloss leise die Tür hinter ihm und drehte den Schlüssel zweimal um. Sie erschrak und stieß sogar einen kurzen Schrei aus, als sie sich plötzlich in dem Spiegel im Flur sah. Sie ging in die Küche, stellte die Geschirrspülmaschine an und wischte den Küchentisch mit einem Schwamm, den sie vorher unter den Wasserhahn gehalten hatte, ab. Anschließend ging sie ins Wohnzimmer, schrieb das Grußwort unter den Geburtstagsbrief an ihre Mutter, steckte den Brief in ein Kuvert, klebte eine Briefmarke darauf und verließ das Haus. Sie ging bis zum Postkasten an der Straßenecke, eine Nachbarin nickte erst und grüßte sie dann, und Marie nickte und grüßte zurück.
Das Leben ging weiter, es ging immer weiter: Die Vögel zwitscherten, die Autos hielten an der roten Ampel und fuhren erst bei grünem Licht, die Kinder spielten auf dem Spielplatz, zur vollen Stunde kamen die Nachrichten, die Fahrradfahrer traten in die Pedale, Mütter schoben ihre Kinder im Kinderwagen, der Wind pfiff in den Bäumen, und wenn Marie jetzt in ihr Haus wollte, musste sie den Schlüssel in das Schloss stecken und ihn gegen den Uhrzeigersinn drehen.
Als sie im Flur stand, fing sie an zu weinen und wusste nicht, wieso; vielleicht, weil Jakob gestorben war; vielleicht, weil alles weiter lief, als wäre nichts geschehen; alles funktionierte, ohne Rücksicht auf ihr Unglück und seinen plötzlichen Tod. Marie zog sich aus, ging in den Keller, wo sich das Schwimmbad befand und schwamm. Sie schwamm so lange, bis sie endlich vollkommen erschöpft war und nicht mehr schwimmen konnte. Sie stieg dann aus dem Wasser, ging ins Schlafzimmer, legte sich auf das Bett und schlief augenblicklich ein.”

Markus Seidel  (Wilhelmshaven, 4 januari 1969)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e januari ook mijn blog van 4 januari 2011 deel 2.

04-01-2013 om 15:38 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver J.R.R. Tolkien werd geboren op 3 januari 1892 in Bloemfontein, Zuid-Afrika. Zie ook alle tags voor J.R.R. Tolkien op dit blog.

Uit: The Lord of the Rings (The Hobbit)

“Not that Belladonna Took ever had any adventures after she became Mrs Bungo Baggins. Bungo, that was Bilbo’s father, built the most luxurious hobbit-hole for her (and partly with her money) that was to be found either under The Hill or over The Hill or across The Water, and there they remained to the end of their days. Still it is probable that Bilbo, her only son, although he looked and behaved exactly like a second edition of his solid and comfortable father, got something a bit queer in his make-up from the Took side, something that only waited for a chance to come out. The chance never arrived, until Bilbo Baggins was grown up, being about fifty years old or so, and living in the beautiful hobbit-hole built by his father, which I have just described for you, until he had in fact apparently settled down immovably.

Scene uit de film “The Hobbit” van Peter Jackson, 2012

By some curious chance one morning long ago in the quiet of the world, when there was less noise and more green, and the hobbits were still numerous and prosperous, and Bilbo Baggins was standing at his door after breakfast smoking an enormous long wooden pipe that reached nearly down to his woolly toes (neatly brushed)—Gandalf came by. Gandalf! If you had heard only a quarter of what I have heard about him, and I have only heard very little of all there is to hear, you would be prepared for any sort of remarkable tale. Tales and adventures sprouted up all over the place wherever he went, in the most extraordinary fashion. He had not been down that way under The Hill for ages and ages, not since his friend the Old Took died, in fact, and the hobbits had almost forgotten what he looked like. He had been away over The Hill and across The Water on businesses of his own since they were all small hobbit-boys and hobbit-girls.
All that the unsuspecting Bilbo saw that morning was an old man with a staff. He had a tall pointed blue hat, a long grey cloak, a silver scarf over which his long white beard hung down below his waist, and immense black boots”

.

J.R.R. Tolkien (3 januari 1892 – 2 september 1973)

De Franse schrijfster Marie Darrieussecq werd geboren in Bayonne, Pyrénées-Atlantiques, op 3 januari 1969. Zie ook alle tags voor Marie Darrieussecq op dit blog.

Uit: Tom est mort

“Tom est mort. J'écris cette phrase.

Ça fait dix ans que Tom est mort. Dix ans maintenant. Mais la date ne s'est pas inscrite au fer rouge, comme on dit. Quand Tom est mort j'étais dans une période où, justement, je ne savais plus très bien quel jour on était. Pour mon mari ce n'est pas pareil. La date s'est inscrite au fer rouge dans sa tête, dit-il. Sa vie a basculé autour de cette date. Moi aussi ma vie a basculé. Mais ce ne sont pas les mots que je dirais.

Par exemple, les dates de mes enfants, de mes autres enfants, il faut que je réfléchisse. J'ai tendance à mélanger, mes enfants sont tous nés au printemps, comme ceux des loutres ou des koalas ou des diables de Tasmanie, ou de beaucoup d'autres animaux, je cite les animaux qui m'intéressent. Mai, juin. La saison des anniversaires. C'est bientôt. J'ai envie d'écrire: si nous sommes encore en vie. C'est une phrase qui me venait souvent après la mort de Tom. Je la disais comme une découverte, pas vraiment stupéfiante, mais comme une évidence que j'ignorais jusque-là. Si nous sommes toujours en vie. Ensuite j'ai dit la phrase par conviction. Je l'ai dite aussi par provocation, je ne la dis plus, ça blesse les gens. Et puis c'est devenu un tic, un tic de pensée, ça terminait mes raisonnements, mes phrases mentales, tous mes projets (les projets étaient revenus. Nous avions découvert ça aussi: que les projets pouvaient revenir, que nous en étions à nouveau capables).”

Marie Darrieussecq (Bayonne, 3 januari 1969)

De Britse schrijver Alex Wheatle werd geboren op 3 januari 1963 in Londen. Zie ook alle tags voor Alex Wheatle op dit blog.

Uit: The Dirty South

“Noel smiled an ugly smile, like he was thinking of some old school, bitch torture that he had seen in some old Samurai film. 'I have a ride now', he said. 'A little Fiesta. Bought it at an auction for three hundred notes. And now I've got my ride, I'm going in for a little stakeout, to see if I can find that bitch who honey-trapped you. It would be good if you could come with me. You could identify any of the African brothers who jacked you. It was probably a Nigerian. I hate them motherfuckers with their scarred up faces and ugly mothers .... They're all over Peckham these days with their crater-legged women and mad-coloured clothes. And then we could deal with them in medieval style. There's something I've got, two piece of long shanks. And I will use them. But if you're going to go on like a pussy then I'll do this shit on my own. And I can remember what the bitch looks like. Man won't find her too buff by the time I'm done with her. And when I am done the phantom of the motherfucking opera will turn his back on her nigger honey-trapping ass.'

Alex Wheatle (Londen, 3 januari 1963)

De Romeinse schrijver, redenaar, politicus, advocaat en filosoof Marcus Tullius Cicero werd geboren in Arpinum op 3 januari 106 v. Chr. Zie ook alle tags voor Cicero op dit blog.

Uit: Pleitrede voor Sextus Roscius van Ameria (Vertaald door Prof. Dr. A. Van den Daele S. J).

“Ongetwijfeld, rechters, vraagt u zich verwonderd af, waarom, terwijl zo talrijke redenaars en mannen uit de hoogste adel hier neergezeten blijven, juist ik ben opgestaan, ik die noch in leeftijd, noch in redenaarstalent, noch in aanzien met hen die bleven zitten, wedijveren kan. Al deze mannen, die u hier tot bijstand aanwezig ziet, zijn wel overtuigd, dat men in deze zaak de onrechtvaardige aanklacht, door een ongehoorde misdadigheid opgezet, moet afweren. Om echter die afweer in eigen persoon te doen, brengen zij, wegens de ongunst der tijden, de moed niet op. Daardoor zijn ze hier aanwezig, om hun plicht na te komen, doch zwijgen omdat ze het gevaar ontwijken. Wat volgt hieruit? Ben ik dan de stoutmoedigste van allen? Geenszins. Ben ik dan zo veel plichtsgetrouwer dan de overigen? Ook op deze eer ben ik niet zo belust, dat ik er anderen van zou willen beroven. Welke reden is er dan die mij aangespoord heeft, meer dan de anderen, om de zaak van sextus Roscius op mij te nemen? Hierom deed ik het: indien iemand onder hen die u hier aanwezig ziet, en die zo´n hoog gezag en zo´n hoge waardigheid bezitten, ook maar met één woord over staatszaken had gerept, - wat in dit geding noodzakelijk moet voorkomen, - dan zou men hem veel meer toedichten, dan hij werkelijk zou hebben gezegd. Wat mij echter betreft, ook als ik alles wat dient gezegd te worden vrijmoedig uitspreek, toch zal mijn pleidooi geenszins op gelijke wijze als bij hen naar buiten bekend kunnen raken en in het brede publiek worden verspreid. Daarenboven, van de overigen, wegens hun adelstand en waardigheid, kan geen enkel woord onbekend blijven, en gezien hun leeftijd en levenswijsheid, kan geen onbezonnen uitlating hun vergeven worden. Zal ik echter iets te vrijmoedig zeggen, dan zal dit onopgemerkt kunnen blijven, daar ik de politieke loopbaan nog niet ben ingetreden, of het zal mij wegens mijn jeugdige leeftijd worden vergeven; ofschoon thans in onze staat zowel het begrip zelf van het vergeven als de gewoonte van het gerechtelijk vooronderzoek werden uitgeroeid.”

Cicero (3 januari 106 v. Chr. – 7 december 43 v. Chr.)

Cicero ontdekt het graf van Archimedes door Martin Knoller, 1775

De Franse dichter, schrijver en essayist Pierre Eugène Drieu la Rochelle werd geboren op 3 januari 1893 in Parijs. Zie ook alle tags voor Pierre Drieu la Rochelle op dit blog.

INTERROGATION

Là, toute vie, toute vérité s*est retraite.

Fait décisif qui se pose en borne cogneuse à la frontière

de ce royaume :

II n*est aucune vie à l'Arrière, aucune vérité. Tout y

est marqué par la totale ignorance.

De ce côté-ci se manifeste l'inénarrable révélation.

Je plains les Habitants de l'Arrière, frappés de la

mort, coupés de ce temps, précipités au néant.

Et nul miracle de l'esprit ne peut les transmuer et

les transposer.

Entre dans les ordres — infanterie, artillerie, génie,

aviation.

Prends cellule dans le poste d'écoute ou la sape — là

tu es en présence de la mort, là menace l'abominable

souffrance liminaire.

Ou élève-toi, si tu en es digne, dans l'avion

Au sommet du champ de bataille, à la clef de la voûte

sonore, au comble du son humain.

L’ANNONCIATION DE LA MORT

Mort, ton appel trouble comme celui de la volupté.

Aux jours du prologue, quand le guerrier avant de

partir composa une, pensée décisive, je me donnai

tout entier à ton exigence fatale.

En cet août rempli des pompes de la gloire ressus-

citée, parmi la splendeur sonore de la foule, j'écoutai

la voix muette de ta révélation.

Parmi ces prestiges de la force militaire dont s'eni-

vre un adolescent, tu m'es apparue, ô mort : bouche

sombre d'où s'épanouit le cri lumineux de la trompette.

Dès lors, j'ai été celui qui sait.

J'ai marché ignoré parmi les hommes. J'ai mesuré

la faiblesse de tout amour car nul ne m'a deviné et ils

s'étonneront quand tout sera consommé.

Pierre Drieu la Rochelle (3 januari 1893 – 16 maart 1945)

De Franstalige schrijver Xavier Orville werd geboren op 3 januari 1932 in Case-Pilote, op Martinique. Zie ook alle tags voor Xavier Orville op dit blog.

Uit: Moi, Trésilien-Théodore Augustin

“Ce n'est pas un mauvais bougre, ce Trésilien-T'héodore Augustin qui se proclame Général-Président à vie pour dynamiter l'inertie de son île-pirogue, dont il déplore la nonchalante passivité. Mais franchement, instaurer, pour rattraper des siècles d'immobilisme, une Direction des Montres, Horloges et Calendriers chargée de liquider des saints contre-révolutionnaires, court-circuiter saisons et fêtes carillonnées ou interdire aux crabes de marcher de côté pour cause d'exhibition déviationniste, est-ce bien raisonnable? Alors, le jour où Trésilien décide de supprimer le samedi, c'en est trop: Vent Debout et son bataillon de marchandes d'amour – dont c'est le meilleur jour – déclenchent la grève générale. Avec un succès à faire pâlir d'envie les syndicats de tous pays: jusqu'aux bulles d'eau gazeuse qui refusent de remonter à la surface! Et le Grand Bond en Avant de Trésilien s'écrasera le nez dans la mangrove...”

Xavier Orville (3 januari 1932 – 19 augustus 2001)

De Duitse dichter en schrijver Johann Jacob Balde S.J. werd geboren op 3 januari 1604 in Ensisheim in de Elzas. Zie ook alle tags voor Jacob Balde op dit blog.

Ehrenpreiß (Fragment)

5.

Abigail war nie so klueg/
Die David eingenommen:
Vnd die durch jhren Wasserkrueg
Den Isaac hat bekommen
Judittæ Blut vnd Heldin Muth
Vnd stärcke must verzagen.
Der vorzug ghört Mariæ Schwerde;
Was will ich lang vil sagen.


6.

Erfahren hats der Holofern
Der Gott hat gleichen wöllen:
Der Lucifer vnd Morgenstern
Mit seinen schönen Gsellen.
Du hast den Pracht zunichten gmacht:
Vnd der verfluchten Schlangen/
Dem Höllen Fürst/ den Kopff zerknirscht/
Daß jhm der Muth vergangen.

Jacob Balde (3 januari 1604 – 9 augustus 1668)

Voormalig regentenpaleis, nu musée de la Régence, Ensisheim

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e januari ook mijn blog van 3 januari 2012 deel 2 en eveneens deel 3.

03-01-2013 om 20:19 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter Peter Ghyssaert werd geboren op 3 januari 1966 te Wilrijk. Zie ook alle tags voor Peter Ghyssaert op dit blog.

Marine

De avond tingelt als een theehuisje aan de horizon; maar de stormen
daarachter, het versplinteren van hout en de wrakken die elkaar
angstig opduwen in de haven.

Kom wij maken een wandeling langs dit troebele water vol wier dat
zinkt als lood; nu erven wij een rust die van de hele aarde schijnt te
komen. Maar de schreiende stem en de verre deur die open zwaait in
het landschap; en het trillen van de wind die ons naar het zandkas-
teel brengt.

En wij, luisterend als twee kinderen; kleiner wordend, verdwalend
met het koude, schitterende speelgoed van elkaars gezelschap.

Het museum van zoet en brak water

Vitrines vol met tranen;
kasteelvijvers en zoete vennen
in zaal drie.

Nauwelijks voelbaar schuift
branding onder het parket;
uit verstuivers drijft de zeemist

De Afrikaanse waterval
schuimt in een meubel van mahoniehout;
weer bij de uitgang koopt men

washandjes en de brochure
'Geschiedenis der waterzucht'

Er zijn geen frisdranken te koop;
dit is geen recreatieoord.

Peter Ghyssaert (Wilrijk, 3 januari 1966)

03-01-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse toneelschrijver Christopher Durang werd geboren op 2 januari 1949 in Montclair, New Jersey. Zie ook alle tags voor Christopher Durang op dit blog.

Uit: Laughing Wild

“Woman: I want to talk to you about life. It’s just too difficult to be alive, isn’t it, and try to function? There are all these people to deal with. I tried to buy a can of tuna fish in the supermarket, and there was this person standing right in front of where I wanted to reach out to get the tuna fish, and I waited a while, to see if they’d move, and they didn’t—they were looking at tuna fish too, but they were taking a real long time on it, reading the ingredients on each can like they were a book, a pretty boring book if you ask me, but nobody has; so I waited a long while, and they didn’t move, and I couldn’t get to the tuna fish cans; and I thought about asking them to move, but then they seemed so stupid not to have sensed that I needed to get by them that I had this awful fear that it would do no good, no good at all, to ask them, they’d probably say something like, “We’ll move when we’re goddam ready you nagging bitch” and then what would I do? And so then I started to cry out of frustration, quietly, so as not to disturb anyone, and still, even though I was softly sobbing, this stupid person didn’t grasp that I needed to get by them, and so I reached over with my fist, and I brought it down real hard on his head and screamed: “Would you kindly move asshole!!!”

And the person fell to the ground, and looked totally startled, and some child nearby started to cry, and I was still crying, and I couldn’t imagine making use of the tuna fish now anyway, and so I shouted at the child to stop crying—I mean, it was drawing too much attention to me—and I ran out of the supermarket, and I thought, I’ll take a taxi to the Metropolitan Museum of Art, I need to be surrounded with culture right now, not tuna fish.”

Christopher Durang (Montclair, 2 januari 1949)

De Amerikaanse dichter, criticus en historicus David Shapiro werd geboren op 2 januari 1947 in Newark, New Jersey. Zie ook alle tags voor David Shapiro op dit blog. 

The Weak Poet

for Michal Govrin

When a poet is weak,
like a broken microphone,
he still has some power,
indicated by a red light.

The weak poet
is fixed to the wall
like an ordinary light.

Dependent and dismal by turns,
he is a nominalist
and a razor blade
and a light.

And the demons cry,
Cast him from the kingdom
for a copy of a copy!

Remove him
like the women who supported the temple —
slaves too free and alive.
His similes are ingenious, like science among lovers.

My friend, however early
you called, you had come
too late, again.

The weak poet
has not gone grey
but his sacrificed similes
lead nowhere.

And his I is like any other word
in the newspaper and he is cut up
like fashion.

Each window was seductive,
but even his diseases could be cured.
Your low voice alone
is major like a skepticism.

We had forgotten
the place and the stories,
and the fiery method, too familiar, too distant.

We had memorized the poems,
but only for prison.
With the first new year celebrated in chaos
above the red waters of Paradise.

Where a clayey groom
hears the bride’s voice
like a stronger world —

Sound is all
a snake can do —
and charming sense
and strangeness.

Now the old poet
loses his voice like a garden.
But finds it again, like a street in a garden.

In the injured house
made of local sun and stone —
In the city of numbers
which everyone counts and hates and wants—

We could read together in a dark city garden,
scribbling with language over
screens like lips, scribbling the first mistranslations.

David Shapiro (Newark, 2 januari 1947)

De Amerikaanse dichter en schrijver Jimmy Santiago Baca werd geboren in Santa Fe, New Mexico, op 2 januari 1952. Zie ook alle tags voor Jimmy Santiago Baca op dit blog.

As Children Know

Elm branches radiate green heat,

blackbirds stiffly strut across fields.

Beneath bedroom wood floor, I feel earth—

bread in an oven that slowly swells,

simmering my Navajo blanket thread-crust

as white-feathered and corn-tasseled

Corn Dancers rise in a line, follow my calf,

vanish in a rumple and surface at my knee-cliff,

chanting. Wearing shagged buffalo headgear,

Buffalo Dancer chases Deer Woman across

Sleeping Leg mountain. Branches of wild rose

trees rattle seeds. Deer Woman fades into hills

of beige background. Red Bird

of my heart thrashes wildly after her.

What a stupid man I have been!

How good to let imagination go,

step over worrisome events,

those hacked logs

tumbled about

in the driveway.

Let decisions go!

Let them blow

like school children’s papers

against the fence,

rattling in the afternoon wind.

This Red Bird

of my heart thrashes within the tidy appearance

I offer the world,

topples what I erect, snares what I set free,

dashes what I’ve put together,

indulges in things left unfinished,

and my world is left, as children know,

left as toys after dark in the sandbox.

Jimmy Santiago Baca (Santa Fe, 2 januari 1952)

De Amerikaanse schrijver, essayist en literatuurwetenschapper André Aciman werd geboren op 2 januari 1951 in Alexandrië in Egypte. Zie ook alle tags voor André Aciman op dit blog.

Uit: Noem Me Bij Jouw Naam (Vertaald door Nan Lenders)

‘Later!’ Dat woord, die stem, die houding.
Ik had nog nooit iemand ‘later’ horen gebruiken om afscheid te nemen. Het klonk nors, kortaf en laatdunkend en werd uitgesproken met de verholen onverschilligheid van iemand wie het misschien helemaal niet kan schelen of hij je ooit nog ziet of ooit nog iets van je hoort.
Het is het eerste wat ik me van hem herinner en ik hoor het hem zo nog zeggen. Later!
Ik doe mijn ogen dicht, zeg dat woord, en ben weer terug in Italië, al die jaren geleden, waar ik de met bomen gezoomde oprijlaan af loop en zie hoe hij uit de taxi stapt, fladderig blauw overhemd met wijd openstaande kraag, zonnebril, strooien hoed, overal blote huid. Opeens staat hij mijn hand te schudden, geeft me zijn rugzak aan, haalt zijn koffer uit de kofferbak van de taxi, vraagt me of mijn vader thuis is.
Het zou heel goed kunnen dat het daar, op dat moment was begonnen: dat hemd, die opgerolde mouwen, de ronding van zijn hielen die bij iedere stap weer uit zijn gerafelde espadrilles gleden alsof ze niets liever wilden dan het hete grindpad dat naar het huis leidde uittesten en die vroegen: welke kant op naar het strand?
De zomergast van dit jaar. Weer zo’n saaie.
Dan zwaait hij, bijna achteloos en met zijn rug al naar de auto gekeerd, even naar achteren met zijn vrije hand en roept onverschillig Later! naar een andere passagier in de auto met wie hij waarschijnlijk de kosten van de taxi heeft gedeeld vanaf het station. Zonder een naam erbij te noemen, zonder een geintje om wat minder de bink te lijken, niets. De ander wordt met één woord weggestuurd: kordaat, brutaal en bot – kies zelf maar, hem kan het niet schelen hoe je het noemt.
Let maar eens op, dacht ik, zo gaat hij ook van ons afscheid nemen als het zover is. Met een korzelig, achteloos later!
Maar eerst moesten we het zes lange weken met hem zien uit te houden.
Ik was volkomen geïntimideerd. Het onbenaderbare type.
Al zou ik hem best aardig kunnen gaan vinden. Van de ronding van zijn kin tot aan de ronding van zijn hiel. En vervolgens, binnen enkele dagen, zou ik hem leren haten. Deze zelfde man, wiens foto op het aanmeldingsformulier maanden eerder was opgevallen door een belofte van onmiddellijke affiniteit.

André Aciman (Alexandrië,  2 januari 1951)

De Nederlandse dichter Nyk de Vries werd geboren in Noordbergum op 2 januari 1971. Zie ook alle tags voor Nyk de Vries op dit blog.

Geheim

Een geheim betekent niets. Wanneer het wordt onthuld is
het verdwenen – alsof er nooit een buitenhuis is geweest.
Aanvankelijk was iedereen nieuwsgierig, toen de deuren
opengingen, maar binnen enkele maanden was het
nieuwtje eraf. Men dacht dat men het begreep en
misschien deed men dat ook wel. Maar ik bleef zitten met
de geest die het verhullen in me had geplant. Ik zat
doodstil in mijn auto, werd ’s nachts wakker van niets. Ik
weet dat het fout is, maar soms lig ik op bed en stel me
voor dat de deuren opnieuw dichtklappen – dat de wereld
opnieuw donker wordt en alles weer een reden heeft.

Nyk de Vries (Noordbergum, 2 januari 1971)

De Noorse schrijver Hans Herbjørnsrud werd geboren op 2 januari 1938 in Heddal, Telemark. Zie ook alle tags voor Hans Herbjørnsrud op dit blog.

Uit: Die Brunnen (Vertaald door Ulrich Sonnenberg)

“Gegen den Strom zu laufen ist wie gegen den Wind zu laufen, ich verkürze die Schrittlänge, laufe an den Pfosten vorbei, die von der alten Hängebrücke noch stehen, und um 6:08:05 hüpfe ich von Stein zu Stein über die Mündung eines rieselnden Bachs und springe auf die breite Kiesbank, die sich entlang der Heddøla bis Grenehølen erstreckt. Mou, keiwai, gwei: Ich murmele ein Wort bei jedem Schritt, den ich auf den Kies setze: niemand, merkwürdig, Gespenst. Die Luft spült mir den Mund, der Kies knirscht und brennt unter den Füßen, und in meinen Ohren höre ich die durchdringenden Schritte von Man Lok auf dem Fußboden in Oslo. Schnell, es eilt, Man Lok entwickelt sich zu einem prächtigen Burschen, haben sie gesagt. Mou, keiwai und gwei, murmele ich wie eine Beschwörungsformel, wobei die Wörter unter den

Schuhsohlen knirschen, und hetze im Gegenwind des Stromes vorwärts.

6:11:42, bei Grenehølen drehe ich um, nehme den Joggingstein in die linke Hand und laufe mit der Strömung zurück. Der Fluss fletscht die Zähne und schnappt nach den Steinen, während er rasch über den Grund fließt, der Strom wirbelt schneller als die Zeit, unmöglich, mit ihm Schritt zu halten. Trotzdem ist es einfacher, im Sog des Flusses zu laufen, ich gehe in lange Schritte über, berühre den Boden nur kurz mit den Ballen und drücke die Beine durch, dass es in den

Kniekehlen zieht.”

Hans Herbjørnsrud (Heddal, 2 januari 1938)

De Nederlandse dichter, essayist, redenaar en literair-historicus Anton van Duinkerken werd op 2 januari 1903 geboren in Bergen op Zoom. Zie ook alle tags voor Anton van Duinkerken op dit blog.

Thuis, op het kerkhof

Tussen de zerken, lezend het verleden
Van deze kleine stad, waaruit ik kwam,
Waarheen ik telkens wederkeer, vernam
Ik achter mij stil wandelende schreden.

Verwonderd zag ik om. Even beneden
Het kruis in 't midden draagt een vrouw een vlam.
Dit stenen beeld, vlak naast een treurwilgstam,
Stond of 't gereed was, op mij toe te treden.

Geen levend mens was daar, maar het geluid,
Dat mij bedroog, scheen deze vrouw te wekken
En in mijn angst bracht zij de woorden uit:

‘Sla geen geloof aan klanken, die u trekken,
De waarheid is een vuur, geen ijdel woord,
Wie waarheid spreekt, die draagt een schroeiwond voort’.

Anton van Duinkerken (2 januari 1903 - 27 juli 1968)

Cover biografie

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e januari ook mijn blog van 2 januari 2012 deel 1 en eveneens deel 2.

02-01-2013 om 19:08 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een gelukkig Nieuwjaar!

Dorp in de winter door Joos de Momper II (1564-1635)

Zum Neuen Jahr

Wir
wollen
glauben
an
ein langes Jahr,
das uns gegeben ist,
neu,
unberührt, voll nie gewesener Dinge,
voll nie getaner Arbeit,
voll Aufgabe,
Anspruch und Zumutung.
Wir wollen sehen,
dass wir's nehmen lernen, ohne allzu viel fallen zu lassen
von dem
was es zu vergeben hat, an die, die Notwendiges, Ernstes und
Großes von ihm verlangen.

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)

Rilke werd geboren in Praag

Zie voor de schrijvers van de 1e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

01-01-2013 om 12:07 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Jerome David Salinger werd in New York geboren op 1 januari 1919. Zie ook alle tags voor J. D. Salinger op dit blog.

Uit: The Catcher in the Rye

“I didn't say anything for about a minute. Then I said, "All right. What do they do, the fish and all, when that whole little lake's a solid block of ice, people skating on it and all?"

Old Horwitz turned around again. "What the hellaya mean what do they do?" he yelled at me. "They stay right where they are, for Chrissake."

"They can't just ignore the ice. They can't just ignore it."

"Who's ignoring it? Nobody's ignoring it!" Horwitz said. He got so damn excited and all, I was afraid he was going to drive the cab right into a lamppost or something. "They live right in the goddam ice. It's their nature, for Chrissake. They get frozen right in one position for the whole winter."

"Yeah? What do they eat, then? I mean if they're frozen solid, they can't swim around looking for food and all."

"Their bodies, for Chrissake--what'sa matter with ya? Their bodies take in nutrition and all, right through the goddam seaweed and crap that's in the ice. They got their pores open the whole time. That's their nature, for Chrissake. See what I mean?" He turned way the hell around again to look at me.

"Oh," I said. I let it drop. I was afraid he was going to crack the damn taxi up or something. Besides, he was such a touchy guy, it wasn't any pleasure discussing anything with him. "Would you care to stop off and have a drink with me somewhere?" I said.

He didn't answer me, though. I guess he was still thinking. I asked him again, though. He was a pretty good guy. Quite amusing and all.

"I ain't got no time for no liquor, bud," he said. "How the hell old are you, anyways? Why ain'tcha home in bed?"

J.D. Salinger (1 januari 1919 – 27 januari 2010)

De Engelse romanschrijver en essayist Edward Morgan Forster werd geboren op 1 januari 1879. Zie ook alle tags voor Edward Morgan Forster op dit blog.

Uit: A Passage to India

“The sky too has its changes, but they are less marked than those of the vegetation and the river. Clouds map it up at times, but it is normally a dome of blending tints, and the main tint blue. By day the blue will pale down into white where it touches the white of the land, after sunset it has a new circumference –

orange, melting upwards into tenderest purple. But the core of blue persists, and so it is by night. Then the stars hang like lamps from the immense vault. The distance between the earth and them is as nothing to the distance behind them; and that further distance, though beyond colour, last freed itself from blue.

The sky settles everything – not only climates and seasons, but when the earth shall be beautiful. By herself she can do little – only feeble outbursts of flowers. But when the sky chooses, glory can rain into the Chandrapore bazaars, or a benediction pass from horizon to horizon. The sky can do this because it is so strong and so enormous. Strength comes from the sun, infused in it daily, size from the prostrate earth. No mountains infringe on the curve. League after league the earth lies flat, heaves a little, is flat again. Only in the south, where a group of fists and fingers are thrust up through the soil, is the endless expanse interrupted. These fists and fingers are the Marabar Hills, containing the extraordinary caves.”

Edward Morgan Forster (1 januari 1879 - 7 juni 1970)

Scene uit de film van David Lean uit 1984 met Victor Banerjee, Judy Davis en Alec Guiness

De Amerikaanse schrijver Douglas Kennedy werd geboren op 1 januari 1955 in New York. Zie ook alle tags voor Douglas Kennedy op dit blog

Uit: Temptation

“I AL WAYS WANTED to be rich. I know that probably sounds crass, but it’s the truth. A true confession.

Around a year ago, I got my wish. After a ten-year bad luck streak—a toxic accumulation of endless rejection slips and “we’re going to pass on this” and the usual bevy of near-misses (“you know, we were really looking for this sort of thing last month”), and (of course) never getting my calls returned—the gods of happenstance finally decided I was worth a smile. And I received a phone call. Check that: I received the phone call that anyone who has ever scribbled for a living always dreams of receiving.

The call came from Alison Ellroy, my long-suffering agent.

“David, I sold it.”

My heart skipped five beats. I hadn’t heard the words “I sold it” for . . . well, to be honest about it, I’d never heard that sentence before.

“You sold what?” I asked, since five of my speculative scripts were currently doing the Flying Dutchman rounds of assorted studios and production companies.

“The pilot,” she said.

“The television pilot?”

“Yep. I sold Selling You.”

“To whom?”

“FRT.”

“What?”

“FRT—as in Front Row Television; as in the smartest, hottest producer of original programs on cable .”

Douglas Kennedy (New York, 1 januari 1955)

De Nederlandse schrijfster Rascha Peper (pseudoniem van Jenneke Strijland) werd geboren op 1 januari 1949 in Driebergen. Zie ook alle tags voor Rascha Peper op dit blog.

Uit: Zwartwaterkoorts

“De mozambieksijzen maakten al sinds gisteren een hangerige indruk en ook de Indische tortels vertrouwde hij niet helemaal. Bovendien bleek, zodra hij met Scheffer op de schouder de deur van de zijkamer opende, de manke merel in gevecht met de blinde. Scheffer dook erop omde orde te herstellen, maar Stutijns beslissing stond meteen vast: de manke merel kon weer teruggezet worden; dit was al de derde keer dat hij zich agressief tegen de blinde gedroeg.
Terwijl Scheffer met opgezette borstveren door de kamer hipte om zich door de tortels te laten bewonderen, verzamelde Stutijn de drinkbakken en gooide ze leeg in de wastafel. Bij het vullen kwam Scheffer op de kraan zitten omuit de waterstraal te drinken, terwijl de enig overgebleven rode kardinaal schuin boven hemaan de waterleidingbuis hing om direct zijn plaats in te kunnen nemen als Scheffer klaar was. Zo was hier de pikorde.
Argwanend bekeek Stutijn de witkuifgaai, die met verdraaide hals boven op een nestkastje zat. Wat viel er te slapen, terwijl de zon hoog aan de hemel stond? Hij hing de schone drinkbakken op, vulde de voerbakjes bij, sneed een appel in stukjes, schudde een laatste restje buffalowormen uit en greep in het voorbijgaan de manke merel omhemin een kooitje te stoppen – dat ging gemakkelijk, in drie maanden tijds was het beestje handtam ge worden.
Begin april had hij de horren al in de vensters van de kamer geplaatst, dus het rook hier nu fris, en ook op de gang. ’s Winters merkte hij zelf wat voor muffe lucht er in de kamer hing, hoe wel hij soms wel twee keer in de week de poep van de vloer schraapte, zelfs van de boomtakken die tussen vloer en plafond geklemd stonden. Die takken zouden eens ververst moeten worden, maar bij de gedachte alleen al zonk hem de moed in de schoenen.”

Rascha Peper (Driebergen, 1 januari 1949)

De Duitse schrijver en musicus Sven Regener werd geboren op 1 januari 1961 in Bremen. Zie alle tags voor Sven Regener op dit blog.

Uit: Der Hund

“Der Nachthimmel, der ganz frei von Wolken war, wies in der Ferne, über Ostberlin, schon einen hellen Schimmer auf, als Frank Lehmann, den sie neuerdings nur noch Herr Lehmann nannten, weil sich herumgesprochen hatte, daß er bald dreißig Jahre alt werden würde, quer über den Lausitzer Platz nach Hause ging. Er war müde und abgestumpft, er kam von der Arbeit im Einfall, einer Kneipe in der Wiener Straße, und es war spät geworden. Das war kein guter Abend, dachte Herr Lehmann, als er von der westlichen Seite her den Lausitzer Platz betrat, mit Erwin zu arbeiten macht keinen Spaß, dachte er, Erwin ist ein Idiot, alle Kneipenbesitzer sind Idioten, dachte Herr Lehmann, als er an der großen, den ganzen Platz beherrschenden Kirche vorbeikam. Ich hätte die Schnäpse nicht trinken sollen, dachte Herr Lehmann, Erwin hin, Erwin her, ich hätte sie nicht trinken sollen, dachte er, als sich sein Blick zerstreut in den Maschen der hohen Umzäunung des Bolzplatzes verfing. Er ging nicht schnell, die Beine waren ihm schwer von der Arbeit und vom Alkohol. Das mit dem Schnaps war Quatsch, dachte Herr Lehmann, Tequila und Fernet, morgen früh wird es mir schlecht gehen, dachte er, Arbeiten und Schnapstrinken verträgt sich nicht, alles, was über Bier hinausgeht, ist falsch, dachte er, und gerade ein Typ wie Erwin sollte seine Angestellten nicht noch zum Schnapstrinken überreden, dachte Herr Lehmann. Er kommt sich noch großzügig dabei vor, wenn er die Leute zum Schnapstrinken überredet, dachte Herr Lehmann, dabei tut er das bloß, um selbst einen Vorwand zum Saufen zu haben, aber andererseits, dachte er, ist es auch nicht richtig, die Verantwortung auf Erwin abzuwälzen, am Ende ist man immer selber schuld, wenn man Schnaps trinkt.”

Sven Regener (Bremen, 1 januari 1961)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

01-01-2013 om 12:06 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en filosoof  Rüdiger Safranski werd geboren op 1 januari 1945 in Rottweil. Zie ook alle tags voor Rüdiger Safranski op dit blog.

Uit: Goethe und Schiller. Geschichte einer Freundschaft

“Goethe und Schiller waren darauf gefaßt, daß man ihrer überdrüssig werden könnte, und übten sich beizeiten in der Kunst der Publikumsbeschimpfung. Ihren Freundschaftsbund verstanden sie auch als Trutzburg, von wo aus sie wohlgelaunt ihre Blitze gegen das zeitgenössische literarische Leben schleuderten.
Goethe und Schiller waren Konkurrenten, ehe sie zu Freunden wurden. Goethe fühlte sich vom Ruhm des Jüngeren bedrängt. Für ihn war Schiller zunächst nichts anderes als eine ungute Erinnerung an den eigenen, inzwischen überwundenen Sturm und Drang. Und Schiller sah in Goethe eine stolze Prüde, der man ein Kind machen muß, um sie vor der Welt zu demütigen. Es mußte einiges geschehen, ehe Schiller an Goethe schreiben konnte: Wie lebhaft habe ich ... erfahren . . ., daß es dem Vortrefflichen gegenüber keine Freiheit gibt als die Liebe und Goethe Schiller gegenüber erklärte: Sie haben mir eine zweite Jugend verschafft und mich wieder zum Dichter gemacht, welches zu sein ich so gut als aufgehört hatte.
Was hier im einzelnen geschehen war, davon erzählt dieses Buch. Wie der junge Schiller den bewunderten Goethe bei der Preisverleihung an der Karlsschule als Gast des Herzogs zum ersten Mal erblickte. Wie es in den nächsten Jahren zu einer eigenartigen Parallelität der Lebensläufe kam: Zweimal Flucht und Verwandlung. Schiller flieht aus Stuttgart und dem Machtbereich des Herzogs. Goethe flieht nach Italien. Für beide ist es eine Befreiung zu neuem Künstlertum. Zweimal auch ein neuer Liebesbund. Schiller und Charlotte, Goethe und Christiane. Goethe verliebt und bindet sich sozial nach unten, Schiller nach oben. Dann die mühsame Annäherung, Schiller tastet sich zu Goethe vor, der aber hält auf Abstand. Im Sommer 1794 in Jena schließlich das glückliche Ereignis der gelungenen Begegnung. Von da an beginnt der Briefwechsel, wohl das bedeutendste gemeinsame Werk der beiden und die wichtigste Quelle dieses Buches. Von 1794 bis zum Tode Schillers im Mai 1805 währt die Freundschaft. Die Polarität der Temperamente und Charaktere bewirkt bei jedem eine Steigerung der schöpferischen Kräfte, bei Goethe vor allem in den ersten, bei Schiller in den letzten Jahren der Freundschaft.”

Rüdiger Safranski (Rottweil, 1 januari 1945)

Goethe en Schiller voor het Nationaltheater in Weimar 

De Nederlandse schrijfster Carry van Bruggen (eig. Caroline Lea de Haan) werd geboren in Smilde op 1 januari 1881. Zie ook alle tags voor Carry van Bruggen op dit blog.

Uit: Heleen: een vroege winter

“HET huis, waarin Heleen was geboren en waarin ze den geheelen duur van haar jeugd verbleef, stond afgezonderd aan de bocht van een breede rivier, waarvan het water traag tusschen vlakke oevers voortstroomde. Rietland en bosch lagen tusschen plassen aan de overzijde verderop, en daarachter de bleeke, vochtige weien.

Wanneer Heleen in later jaren haar huis herdacht, de blanke plassen, het riet en de weien, dan scheen het aan de beelden van haar verbeelding, alsof het daar altijd late herfst en komende winter was geweest. Op het koude water van de rivier dekten de bonte bladeren het diep en wazig beeld van een hooge, bonte lucht, bleeke nevels zweefden zwak en onvast tusschen wolken en water, in het vochtig bosch beefde damp om elken stam, daar lag de zomerpracht vergaan en de bedroefde roep der late vogels klonk hol als in koude zalen. In de druipende takken wiegden nesten verlaten, het grauwe huis schreide ziltig vocht, bleek onkruid wies uit de spleten en het vervallen hek voelde van groenen uitslag glibberig en kil. Voor-langs het huis, in de bocht van den weg, waar regen het grint gestadig vochtig en donker hield, zuchtten smartelijk de oude, scheeve boomen -, hun duistere kruinen drukten zwaar de knoestige, korte stammen, en beneden dien weg lagen achter berm en sloot de wijde, grijze akkers tusschen smalle greppels; kraaien pikten het winterzaad uit de verwoelde klei, schichtige spreeuwen hipten over de kluiten, schreeuwden met gerekten hals en repten zich weg. Een kruiwagen, omgestort bij verlaten gereedschap, leek aan de aarde vastgekorst, huisjes en boompjes verderop stonden in ijle, blauwe wazen gevat.

Binnen in het hol en donker najaarshuis bewoonden Heleen en de haren maar enkele kamers, de andere stonden leeg, bij gebrek aan meubels. Boven, onder het dak, lagen bloote, grauwe vloeren tusschen koude wanden, leege kasten kierden en klemden en het rook er kil naar rag en vochtig stof. De wind joeg door de scheuren van het dak regen als het herfst en sneeuw als het winter was, het ijzig stuifsel sloeg in ijle plakken tegen balk en bint -, dan drong ook een starre klaarte naar binnen, die den schemer verjoeg en de geheimenissen openbaarde der zwammen, die teer en bleek daar groeiden uit vocht en donkerte van den nazomer af tot in de Mei.”

Carry van Bruggen (1 januari 1881 - 16 november 1932)

Hier met haar kinderen 

De Britse schrijver Joe Kingsley Orton werd geboren in Leicester op 1 januari 1933. Zie ook alle tags voor Joe Orten op dit blog.

Uit: The Erpingham Camp and The Ruffian on the Stair (Program Notes, Juni 1967)

"I was born in Leicester thirty-three years ago. Father a gardener, mother a machinist. I had quite an ordinary schooling. I didn't get my eleven plus. I wanted it at the time. So I left school and did this supposedly business course for a year, but it didn't do me any good because I'd no aptitude for keeping accounts and things like that... Yes, I was sacked from all the jobs I had between sixteen and eighteen because I was never interested in any of them. I resented having to go to work in the morning and very often I didn't bother - I just looked in shop windows, or if it was a nice sunny morning I'd sit in the Town Hall square and have an ice-cream."

"At night I belonged to an amateur dramatic society, in fact I belonged to so many it got ridiculous - the rehearsals for the shows clashed. I wanted to be an actor but didn't know how to go about it so I wrote to the Information Bureau in Leicester. They said I'd have to go to R.A.D.A. or some recognized dramatic academy and they gave me a whole list of elocution teachers."

(...)

"I didn't have a very good time at R.A.D.A. really, because I found that in the very first term I actually expected to be taught something. It was complete rubbish. I wasn't taught anything and I learned at the end of the term that I was more enthusiastic and knew more about acting at the beginning of my first term than I did at the end. And during the next two terms, I had two years there, I completely lost my confidence and my virginity."

Joe Orton (1 januari 1933 - 9 augustus 1967)

De Mexicaanse schrijver en medicus Mariano Azuela González werd geboren in Lagos de Moreno op  1 januari 1873. Zie ook alle tags voor Mariano Azuela op dit blog.

Uit: The Underdogs (Vertaald door E. Munguia jr.)

"I'll wager you know that bandit, lady. . . . I was in the pen with him at Escobedo."
"Bring me a bottle of tequila, Sergeant; I've decided to spend the night with this little brunette. . . . What's that? The colonel? . . . Why talk about the colonel now? He can go straight to hell. And if he doesn't like it, it's all right with me. Come on, Sergeant, tell the corporal outside to unsaddle the horses and feed them. I'll stay here. Listen, my girl, you let the sergeant fry the eggs and warm up the tortillas; you come here to me. See this wallet full of nice new bills? They're all for you, darling. Sure, I want you to have them. Imagine! I'm drunk, see, a little, and that's why I'm kind of hoarse. . . . I left half my gullet down Guadalajara way, and I've been spitting the other half out all the way up here. Oh, well, who cares? But I want you to have that money. Hey, Sergeant, where's my bottle? Darling, you're awfully far away. Come closer and pour yourself a drink. You won't, eh? Afraid of your . . . er . . . husband . . . or whatever he is? Well, if he's skulking in some hole, you tell him to come out. What the hell do I care? I'm not scared of rats, see!"
Suddenly a white shadow loomed on the dark threshold.”

Mariano Azuela (1 januari 1873 - 1 maart 1952)

De Franse schrijver, essayist en vertaler René de Ceccatty werd geboren op 1 januari 1952 in Tunis. Zie ook alle tags voor René de Ceccatty op dit blog.

Uit: Raphaël et Raphaël

“Le continent noir s’est rouvert. Il suffit de peu et il faut tout. Je l’ai voulu, je ne m’en étonne pas.

Tant de détermination à creuser en moi une brèche qui ne demandait qu’à s’élargir et s’approfondir devait bien donner quelques résultats : ils se sont fait attendre, mais ils sont là désormais, incontestables.

J’accueille de vieilles sensations assoupies : elles se réveillent, elles n’étaient pas mortes, ni parties.

Je suis allé dans cette rue pavillonnaire d’une ville que je n’ai jamais visitée dans un esprit de système ni avec une humeur de nostalgie. J’y suis allé un lundi de pluie avortée, de ciel poisseux, d’août moite. Il m’a fallu pour atteindre ce quartier, que je savais méconnaissable par rapport au souvenir que j’en avais gardé, emprunter un boulevard arboré dont la tonnelle de feuilles de platanes ne me protégeait pas des grosses gouttes qui annoncent les orages de septembre. Mais l’averse s’est rapidement calmée, j’ai replié le parapluie de secours que j’ai acheté hâtivement dans un grand magasin pour très pauvres, et j’ai zigzagué entre les flaques déjà grosses.

Les souvenirs étaient trop lointains (de ce trajet autrefois fréquemment suivi) pour que cette course dans les faubourgs populaires de la ville ranime mes émotions. À peine si un nom de rue se chargeait alors de quelque sens, attaché sinon à des personnes, du moins à une fonction, une institution, un organisme dont l’énoncé aurait été, ainsi que le veulent les conventions orales, accompagné de son adresse, comme si cette précision l’avait humanisé.”

René de Ceccatty (Tunis, 1 januari 1952)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e januari ook mijn blog van 1 januari 2011 deel 3.

01-01-2013 om 12:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Chantal van Gastel werd geboren op 1 januari 1980 in Breda. Zij koos na het behalen van haar vwo-diploma in 1998 voor een studie rechten aan de Universiteit van Tilburg. Ze behaalde haar propedeuse, maar het schrijven bleef haar passie en al snel bleek dat haar ambitie niet lag in het nastreven van een juridische carrière. Na het tweede studiejaar brak ze haar studie af. Ze ging werken in een boekhandel om zo alvast het gevoel te hebben ‘in het vak’ te zitten. Door middel van zelfstudie ontwikkelde ze haar schrijfstijl. Ze volgde een cursus creatief schrijven en verdiepte zich in alles wat bij het schrijven en het uitgeven van een boek kwam kijken. Het wierp vruchten af: ze won een schrijfwedstrijd van het weekblad Yes en publiceerde daarna enkele korte verhalen in dit tijdschrift. In 2008 verscheen haar debuutroman Zwaar verliefd! bij The House of Books. Een jaar later werd deze succesvolle chicklit van Nederlandse bodem opgevolgd door Zwaar beproefd! Daarna verschenen de losstaande boeken Geknipt voor jou (2010) en Zoek het maar uit (2011).

Uit: Zoek het maar uit

 ‘En zo komt er alweer een eind aan een enerverende werkdag bij Boek en zo,’ verkondigt mijn collega Milou vanaf de andere kant van de winkel. We doen wat we altijd vlak voor sluitingstijd doen: we beginnen elk in een andere hoek met het recht leggen van de stapels boeken, tot we elkaar in het midden tegenkomen in een opgeruimd ogende winkel.

Ik moet even lachen om haar sarcastische opmerking. Er is niet bepaald sprake van topdrukte de laatste tijd. ‘We kunnen het beter omdopen tot “Boek en zooi”,’ antwoord ik als ik voorbij de hoek loop waar onze ramsj uitgestald ligt. Een hoek die steeds groter wordt ten opzichte van de rest van het assortiment. Wat moet ik nu met duizend puzzelwoordenboeken uit het jaar nul? Of met een zestiendelige serie over tuinieren met een vormgeving die in de jaren zeventig vast enorm vooruit-

strevend was?  101 Tuiniertips voor uw balkon, 101 Tuiniertips voor uw moestuin, 101 Bomen en struiken.

‘Verwachten ze op het hoofdkantoor nu echt dat wij deze rommel verkocht krijgen?’ Ik sla mijn hand geschrokken voor mijn mond als er op de valreep een klant binnenstapt. Een oudere vrouw die vaak rond sluitingstijd voor iets onbenulligs komt. Zoals nu voor ons assortiment wenskaarten van een euro

per stuk en zes voor vijf euro. Maar de klant is koning, dus begroet ik haar beleefd als ik terug naar de toonbank loop om alvast het kleingeld in het telrekje te leggen. Milou haalt de molens met dvd’s en cd’s naar binnen.”

Chantal van Gastel (Breda, 1 januari 1980)

01-01-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Syrische schrijver Adonis (pseudoniem van Ali Ahmad Sa'id) werd geboren op 1 januari 1930 in Qassabin in het noorden van Syrië. Hij bezocht een Franstalige middelbare school in Tartu en studeerde in 1954 af aan de Universiteit van Damascus. In 1955 werd hij voor een half jaar gevangen gezet vanwege zijn lidmaatschap van de Syrische Sociale Nationalistische Partij (SSNP).  Daarna vestigde hij zich met zijn vrouw in Libanon, waar hij samen met Yusuf al-Khal en andere beroemde schrijvers het avant-garde literaire tijdschrift Schi'r ("Poëzie") in 1957 uitgaf. In 1960 verwierf hij het Libanese staatsburgerschap. In 1973 studeerde hij af aan de Universite Saint-Joseph in Beiroet. In de volgende jaren doceerde hij, ondanks de beginnende Libanese burgeroorlog, zowel aan de Universite Saint-Joseph, alsmede aan de Staatsuniversiteit (Université Libanaise) in Beiroet. Sinds 1985 is hij in ballingschap en woont hij in Parijs.  In het academisch jaar was 1998/1999 en 2001/2002 Adonis een Fellow aan het Institute for Advanced Study in Berlijn. Gedurende deze periode werkte hij aan de gedichtencyclus "Al Kitab" (het boek). Adonis is waarschijnlijk de meest belangrijke Arabische dichter van onze tijd. Door toevlucht te nemen tot klassieke Arabisch dichters, die vaak geen taboes kenden en kritisch waren ten opzichte van religie, probeert hij deze openheid te laten herleven. Behalve door zijn gedichten, wekte hij ook door zijn kritische essays herhaaldelijk opzien in de Arabische wereld.

New Testament

He doesn’t speak this language.
He doesn’t know the voices of the wastes—
a soothsayer in stony sleep,
he is burdened with distant languages.

Here he comes from under the ruins
in the climate of new words,

offering his poems to grieving winds
unpolished but bewitching like brass.

He is a language glistening between the masts,
the knight of strange words.

In the City of the Partisans

I.
Open your arms
O city of Partisans.
Welcome him with thorns
or with stones.
Bind his arms above his head,
stretch them into an archway to the grave,
tattoo upon his head
graven images, brand him with glowing coals
and let the flames consume Mihyar.

II.
More than an olive tree, more
than a river, more than
a breeze
bounding and rebounding,
more than an island,
more than a forest,
a cloud
that skims across his leisurely path:
all and more
in their solitude
are reading his book.

Vertaald door Adnan Haydar en Michael Beard

Adonis (Qassabin, 1 januari 1930)

01-01-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Deense schrijver Jonas T. Bengtsson werd geboren op 1 januari 1976 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Jonas T. Bengtsson op dit blog.

Uit: Aminas Briefe (Vertaald door Günther Frauenlob)

“Ich stehe auf dem Bett und sehe nach unten auf die Briefe. Habe sie auf dem Boden ausgebreitet, jeweils mit einer Handbreit Platz dazwischen. 53 Briefe, ein paar Postkarten. Ich habe mir das genau so vorgestellt. Wollte mir einen Überblick verschaffen. Das Schlafzimmer meines Bruders ist so durchgestylt wie die ganze Wohnung. Hellgraue Wände, ein großer Eichenschrank mit Türen aus sandgestrahltem Glas und ein derartig straffbezogenes Bett, wie man es sonst nur in Hotels findet.
Ich sehe nach unten auf die Briefe, die Briefe aus drei Jahren, Aminas Briefe. Sie hat nicht jede Woche geschrieben. Manchmal schon, aber meistens vergingen 14 Tage oder ein ganzer Monat, je nachdem, wie viel sie mit dem Studium oder sonst zu tun hatte. Wenn es lange dauerte, schrieb sie mir immer, warum. Ich habe ihr auch geschrieben, aber nicht so oft. Es gab aus der Klinik nicht so viel zu erzählen, außerdem war es nicht leicht, Ruhe zum Schreiben zu finden. Häufig schaffte ich es nicht, einen Brief zu beantworten, bevor der nächste kam. Und sie kamen, darauf konnte ich mich verlassen. Blieb mal eine Woche einer aus, kam er in der folgenden Woche oder spätestens die Woche drauf, aber sie kamen, immer.
Es ist jetzt über ein halbes Jahr her, dass ich den letzten Brief von Amina erhalten habe. Seither habe ich ihre Briefe wieder und wieder gelesen, habe darauf geachtet, ob sich ihre Handschrift verändert hat, ob ihre Worte neue Sätze bilden, wenn man sie von oben nach unten oder von unten nach oben liest. Nach Andeutungen gesucht, nach Bemerkungen. Aber ich habe nichts gefunden. Keine Erklärung, warum sie aufgehört hat zu schreiben.

Auf der Station hatte ich gehofft, etwas erkennen zu können, wenn ich mir in aller Ruhe einen vollständigen Überblick verschaffte. Ohne Stress und die ständige Angst, dass plötzlich ein Pfleger in der Tür auftauchte.”

Jonas T. Bengtsson (Kopenhagen, 1 januari 1976)

01-01-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Alle bezoekers en mede-bloggers een aangename jaarwisseling en een gelukkig Nieuwjaar!

Kerkuitgang bij avond door B. J. van Hove, 1846

The Death of the Old Year

Full knee-deep lies the winter snow,

And the winter winds are wearily sighing:

Toll ye the church bell sad and slow,

And tread softly and speak low,

For the old year lies a-dying.

Old year you must not die;

You came to us so readily,

You lived with us so steadily,

Old year you shall not die.

He lieth still: he doth not move:

He will not see the dawn of day.

He hath no other life above.

He gave me a friend and a true truelove

And the New-year will take ’em away.

Old year you must not go;

So long you have been with us,

Such joy as you have seen with us,

Old year, you shall not go.

He froth’d his bumpers to the brim;

A jollier year we shall not see.

But tho’ his eyes are waxing dim,

And tho’ his foes speak ill of him,

He was a friend to me.

Old year, you shall not die;

We did so laugh and cry with you,

I’ve half a mind to die with you,

Old year, if you must die.

He was full of joke and jest,

But all his merry quips are o’er.

To see him die across the waste

His son and heir doth ride post-haste,

But he’ll be dead before.

Every one for his own.

The night is starry and cold, my friend,

And the New-year blithe and bold, my friend,

Comes up to take his own.

How hard he breathes! over the snow

I heard just now the crowing cock.

The shadows flicker to and fro:

The cricket chirps: the light burns low:

’Tis nearly twelve o’clock.

Shake hands, before you die.

Old year, we’ll dearly rue for you:

What is it we can do for you?

Speak out before you die.

His face is growing sharp and thin.

Alack! our friend is gone,

Close up his eyes: tie up his chin:

Step from the corpse, and let him in

That standeth there alone,

And waiteth at the door.

There’s a new foot on the floor, my friend,

And a new face at the door, my friend,

A new face at the door.

Alfred Tennyson (6 augustus 1809 – 6 oktober 1892)

Portret door Samuel Laurence, rond 1840

Zie voor de schrijvers van de 31e december ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

31-12-2012 om 15:23 geschreven door Romenu