De Canadese schrijver Douglas Coupland werd geboren op 30 december 1961 in een militaire kazerne in Rheinmünster-Söllingen in Duitsland. Zie ook alle tags voor Douglas Coupland op dit blog.

Uit: Generation A

“How can we be alive and not wonder about the stories we use to knit together this place we call the world? Without stories, our universe is merely rocks and clouds and lava and blackness. It's a village scraped raw by warm waters leaving not a trace of what existed before.

Imagine a tropical sky, ten miles high and a thousand years off on the horizon. Imagine air that feels like honey on your forehead; imagine air that comes out of your lungs cooler than when it entered.

Imagine hearing a dry hiss outside your office building's window. Imagine walking to the window's louvered shutters and looking out and seeing the entire contents of the world you know flow past you in a surprisingly soothing, quiet sluice of gray mud: palm fronds, donkeys, the local Fanta bottler's Jeep, unlocked bicycles, dead dogs, beer crates, shrimper's skiffs, barbed wire fences, garbage, ginger flowers, oil sheds, Mercedes tour buses, chicken delivery vans.

...corpses

...plywood sheets

...dolphins

...a moped

...a tennis net

...laundry baskets

...a baby

...baseball caps

...more dead dogs

...corrugated zinc

Imagine a space alien is standing with you there in the room as you read these words. What do you say to him? Her? It? What was once alive is now dead. Would aliens even know the difference between life and death?”

Douglas Coupland (Rheinmünster-Söllingen, 30 december  1961)

De Vlaamse dichter en schrijver Willy Spillebeen werd geboren in Westrozebeke op 30 december 1932. Hij viert vandaag zijn 80e verjaardag. Zie ook alle tags voor Willy Spillebeen op dit blog.

Vlieger

Ik spit in mijn tuin van heden
en het handvat van mijn spade
wordt plots de houten klos -
het vliegertouw schiet los
en de vlieger op een windvlaag
springt als een vis in de hemel.

We liepen die middag over de stoppels
van de keiheuvel
bij het kastanjebos.
Het was de laatste augustusmaand
van mijn kinderjaren en ons spel
duurde niet langer dan een uur.
Maar dat ene uur bleef leven
en zoveel latere jaren zijn dood.

Plots brak een onweer los.
De wereld leek te vergaan.
De vlieger werd doorweekt.
Hij is nooit meer omhooggegaan.

Willy Spillebeen (Westrozebeke, 30 december 1932)

De Duitse dichter en schrijver Norbert Hummelt werd geboren op 30 december 1962 in Neuss. Zie ook alle tags voor Norbert Hummel top dit blog.

vorfrühling

mein kind war krank. nur eine nacht lag es bei hohem fieber.
jetzt sieht es veilchen wo noch keine sind. die frühjahrsstürme
sind noch nicht vorüber u. an den tonnen reißt im hof der wind.

seltsame dinge sind in seinem wehen .. ich soll mich nach den
veilchen bücken, befiehlt mein kind. es weiß noch nichts von
meinem rücken u. daß wir eingeschlossen sind. wir hören radio

u. spielen karten. die elster auf dem dach. mein kind gewinnt.
jetzt soll ich still sein, denn mein kind singt lieder. ich soll ein
anderer sein u. wär es gern. mir selber will an diesem tag nichts

glücken. dann sehen wir für eine stunde fern .. u. früher stand ich
selbst einmal im garten. da war ein goldregen, es war im mai. auf
einem foto schaue ich beklommen .. dann sehen wir nach mond u.

abendstern. wir sitzen unterm hollerbusch u. warten. u. kommen
erst die mauersegler u. jagen sich bis untern first u. ist mir dann
was mich bedrückt genommen, dann winke ich, dann winke ich.

Norbert Hummelt (Neuss, 30 december 1962)

De Britse schrijver en dichter Joseph Rudyard Kipling werd geboren op 30 december 1865 in Bombay, India. Zie ook alle tags voor Rudyard Kipling op dit blog.

A Child's Garden

Now there is nothing wrong with me
Except -- I think it's called T.B.
And that is why I have to lay
Out in the garden all the day.

Our garden is not very wide
And cars go by on either side,
And make an angry-hooty noise
That rather startles little boys.

But worst of all is when they take
Me out in cars that growl and shake,
With charabancs so dreadful-near
I have to shut my eyes for fear.

But when I'm on my back again,
I watch the Croydon aeroplane
That flies across to France, and sings
Like hitting thick piano-strings.

When I am strong enough to do
The things I'm truly wishful to,
I'll never use a car or train
But always have an aeroplane;

And just go zooming round and round,
And frighten Nursey with the sound,
And see the angel-side of clouds,
And spit on all those motor-crowds!

Rudyard Kipling (30 december 1865 –18 januari 1936)

Portret door Riccardo Vecchio

De Duitse dichter, schrijver en schilder Georg von der Vring werd geboren op 30 december 1889 in Brake (Oldenburg). Zie ook alle tags voor Georg von der Vring op dit blog.

Die Zeit, die mich betrog

Die Zeit, die mich betrog,
Die wolkengleich entflog
Übers Gebirg von dannen zog.
Die Stunde jahrefern,
Im West versunkner Stern,
Auf ihrem Grunde ruht ich gern.
Die Seele, welche fragt,
Von Herz zu Herz sich wagt,
Hat solcher Ruhe abgesagt.
Die Seele und das Wort,
Sie haben keinen Ort,
Sie tönen ohn Besinnen fort.

Kleiner Faden Blau

Kleiner Faden Blau,
Aus der Pfeife steigend,
Freut mich, wenn ich schweigend
Sitz und Zeilen bau.

Beides nicht von Übel
Und zugleich nichts wert.
Wer hat mich's gelehrt?
Und aus welcher Fibel?

Und wo will's hinaus?
Eh ich das begreife,
Klopf ich mancher Pfeife
Noch die Asche aus.

Georg von der Vring (30 december 1889 – 1 maart 1968)

Zelfportret 

Zie voor nog meer schrijvers van de 30e december ook mijn blog van 30 december 2010 deel 2.

30-12-2012 om 19:11 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook alle tags voor Stefan Brijs op dit blog.

Uit: Post voor mevrouw Bromley

“Martin was veranderd. Dat viel me meteen op toen hij in de deuropening verscheen en opgewonden verkondigde dat het oorlog was. Het was woensdagochtend 5 augustus 1914. Ik zat te lezen in Paradise Lost. Zijn komst verraste me meer dan zijn woorden. Ik wist niet wat te zeggen.

‘Dat is verdomd goed nieuws, niet?’ vroeg hij, verbaasd dat ik zijn enthousiasme niet spontaan deelde, en als om me te overtuigen voegde hij eraan toe: ‘We zullen die Duitsers eens ’n lesje leren!’

Zijn stem was zwaarder geworden en hij praatte nog platter dan voorheen. Ook had hij meer kleur in zijn gezicht en op zijn hoofd stond een andere pet dan ik me herinnerde. Het muisgrijze, mouwloze vestje droeg hij nog wel, maar het zat een stuk strakker om zijn romp dan toen hij het van mij had

gekregen — zijn borst en schouders waren opmerkelijk breder geworden van het harde werk in de dokken. Maar verder was hij nog altijd even klein als de laatste keer dat we elkaar hadden

gezien, zowat een jaar eerder. Daarna was ik nog enkele keren bij hem thuis langsgegaan, maar hij was er nooit.

‘Hij is vast weer met die lui van Cunningham op pad,’ verontschuldigde zijn moeder zich dan in zijn plaats. ‘Straks komt ie weer vol schrammen en blauwe plekken thuis. Hij is geen haar beter dan Shakespeare.’

Shakespeare was de hond die Martin op een koude dag uit het Wenlock Basin had gehaald. Hij was als enige van een nest pups ontsnapt uit een jutezak, kort voor die helemaal onderging. Met gevaar voor eigen leven was Martin het donkere water in gesprongen en had hem gered van de verdrinkingsdood.

Shakespeare werd grootgebracht met melk van Martins moeder, die toen net van Molly en Poppy was bevallen. In een koffielepel, die ze onder haar tepel hield, liet mevrouw Bromley, iedere keer nadat ze een van de tweelingmeisjes had gezoogd, een paar druppels vallen, waarmee Martin en ik naar de toen nog slechts een vuistgrote pup liepen om hem te voeren.”

Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

De Britse schrijver, filmcriticus en columnist Gilbert Adair werd geboren op 29 december 1944 in Edinburgh. Zie ook alle tags voor Gilbert Adair op dit blog.

Uit: The Real Tadzio

“ON A DECEMBER afternoon in 1910 Thomas Mann treated his immediate family circle, his wife and elder brother, to a reading of a short work of fiction, "The Fight Between Jappe and Do Escobar," which he had just that day completed. Mann, who was then in his mid-thirties, had been feeling as ill-humored, as cantankerous, as irritably out of sorts, as one of his own neurotic protagonists. He had laid aside (temporarily, he assumed) a projected comic novel to which, as it transpired, he would return only at the very end of his life and which was first published, in English, with the rather unwieldy title Confessions of Felix Krull, Confidence Man: the Early Years, in 1955. He had also been troubled, although less profoundly than might have been predicted, by the horrific death of his younger sister Carla. The garish circumstances of her suicide--she had swallowed, as Mann himself was later to write, with an unnerving absence of sibling warmth, "enough potassium cyanide to kill a company of soldiers"--suggested that poor Carla had ceased to make too much of a distinction between her own life and the melodramas in which, as a hopelessly third-rate actress, she had tended to be cast.

Cover van de Duitse vertaling “Adzio und Tadzio” met Björn Arnesen

Unable to channel his intellectual energies into any form of extended labor, Mann had quickly dashed off his new story after an unexpected encounter with a childhood friend, Count Vitzum von Eckstadt, revived memories of their schooldays together, memories which, as was almost invariably his custom, he sought at once to transmute into fiction.
"The Fight Between Jappe and Do Escobar" is a minor but perfectly achieved example of Mann's storytelling genius. It centers on an abortive fist-fight between two youths, a German and a Spaniard, refereed by a somewhat equivocal dancing-master, Herr Knaak ("who picked up the edge of his frock-coat with his finger-tips, curtsied, cut capers, leaped suddenly into the air, where he twirled his toes before he came down again"), and observed by a third boy, a twelve-year-old English cherub named Johnny Bishop. This is how Mann pictures Johnny in his Sunday finery: "He was far and away the best-dressed boy in town, distinctly aristocratic and elegant in his real English sailor suit with the linen collar, sailor's knot, laces, a silver whistle in his pocket and an anchor on the sleeves that narrowed round his wrists."

Gilbert Adair (29 december 1944 – 8 december 2011)

De Amerikaanse schrijver Paul M. Rudnick werd geboren op 29 december 1957 in Piscataway, een voorstad van New York. Zie ook alle tags voor Paul Rudnick op dit blog. 

Uit: Life and Death and New Jersey

"Whenever I stumble over my own feet, or blurt out a thought which makes no sense at all, or leave the house wearing one pattern too many, I always think, it’s okay, I’m from New Jersey. I love New Jersey, because it’s not just an all-purpose punchline, but probably a handy legal defense, as in, “Yes, I shot my wife because I thought she was Bigfoot, but I’m from New Jersey.”

New Jersey never disappoints. The paper placemats at Jersey diners are often printed with factoids about the Garden State, but they rarely mention that, as of this writing, the last three New Jersey governors have all broken their legs while in office. Among those on this disabled list was ex-Governor McGreevey, who stepped down after coming out as a proud Gay American, having appointed his Israeli mancrush as the State Director of Homeland Security. McGreevey and his understandably peeved ex-wife then published duelling memoirs, and Jim later crowed that Dina’s book hadn’t sold well due to “her awful appearance on Oprah, in an inappropriate and ill-fitting ballgown with a plunging neckline.” Jim is now studying to become a Jesuit priest.

I was raised in the suburb of Piscataway, where the Chamber of Commerce sponsored a promotional billboard picturing two cartoon Native Americans, in feathers and striped warpaint. One of these braves was shading his eyes with his hand and scanning the horizon, with the caption, “They went Piscataway!” Piscataway is also the home to many industrial parks, where gracefully landscaped acreage surrounds the buildings which market bath towels, silicone breast implants, and napalm. There’s a nearby complex which manufactures the contraceptive Orthocreme, and the site is so large that it contains a road named Ortho Drive. There also used to be a majestic grove of evergreens along the highway, enhancing a sign that advertised feminine hygiene products, with enormous, lustrously lit scripted letters reading, “Modess . . . because.” As a child, this sign enticed and confused me. Because why?"

Paul Rudnick (Piscataway, 29 december 1957)

De Amerikaanse schrijver William Gaddis werd op 29 december 1922 geboren in New York. Zie ook alle tags voor William Gaddis op dit blog.

Uit: Agapē Agape

'... the Welte-Mignon that didn't just record the notes but more perforations that actually reproduced all the shadings and subtleties of the artist, the unique performances of their own work by Debussy and Grieg, Rachmaninoff George Gershwin and the greatest pianists, Paderewski and God knows who, don't you see? These Welte, Duo-Art Pianolas, Ampico all over the place what they'd done was to make the transient permanent, given the fleeting nature of music of great performances of great music a permanence that's the heart of authenticity....when Welte's reproducing apparatus put Debussy into the piano you wouldn't need Debussy. You wouldn't need Grieg you wouldn't need Gershwin or Paderewski or any of them because you'd have authenticity and the whole concept of authenticity preserved, the music itself and the fleeting performances brought together forever, given permanence that's the heart of authenticity'

William Gaddis (29 december 1922  - 16 december 1998)




Zie voor nog meer schrijvers van de 29e december ook mijn vorige blog van vandaag.

29-12-2012 om 14:17 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Brigitte Kronauer werd geboren op 29 december 1940 in Essen. Zie ook alle tags voor Brigitte Kronauer op dit blog.

Uit: Frau Mühlenbeck im Gehäus

»Absolute Finsternis ist etwas Grausames. Mein Vater war ein jähzorniger Mann, aber schon damals stellte er uns Kindern, wenn wir uns im Dunkeln fürchteten, ein Öllichtchen ins Schlafzimmer. Das kostete fast nichts und half so. Wenn wir nachts schrien, trug er uns singend den langen Flur auf und ab, bis wir uns beruhigt hatten. Vor nichts, vor keinem Menschen habe ich in meinem Leben Angst gehabt, nur vor dem Dunkeln.

(…)›Der dich behütet schläft nicht‹ stand auf dem Leinentuch entlang dem Bett, in dem wir alle einmal schliefen.Wir alle wußten es rückwärts auswendig.«

»Meine Mutter war eine geduldige, weichherzige Frau, die sehr schön weinen konnte, vor so schrecklich vielen Jahren, aber in der Erbitterung über eine Ungerechtigkeit schlug sie beim Bettenmachen laut schimpfend auf die Kissen ein und prügelte sie anstelle ihrer leibhaftigen Feinde, bis sie wieder lachen wollte.«

»Meine Mutter war immer eine großzügige, fromme Frau. Einmal allerdings, lange vor meiner Geburt, passierte folgendes: Zur selben Tanzstunde, die mein späterer Vater besuchte, ging auch ihre Kusine. Meine Mutter sollte Schneiderin werden, zu Hause war kein Geld für Vergnügungen dieser Art. Mein Vater, ein eleganter, leidenschaftlicher Tänzer, wurde von den Mädchen sehr umschwärmt, besonders die Kusine hatte beschlossen, ihn zu heiraten. Statt dessen holte ihn meine Mutter im hübsch geschneiderten Kleid jedesmal von der Tanzstunde ab. Keiner anderen gelang es, ihn zu erobern.

Lange nach ihrer Heirat und kurznach dem Tod der Kusine erfuhr meine Mutter durch Zufall von einer

sehr abschätzigen Äußerung der Verstorbenen über ihr ›Heranmachen‹ an meinen Vater. Da ruhte nun also die tote Kusine in der Familiengruft und hatte doch sie, meine sonst nicht rachsüchtige Mutter, verleumdet, Schändliches, Erlogenes über sie verbreitet, während sie so ahnungslos Tränen vergossen hatte an ihrem Grab.”

Brigitte Kronauer (Essen, 29 december 1940)

De Duitse schrijfster Carmen Sylva werd geboren op 29 december 1843 in Neuwied als prinses Pauline Elisabeth Ottilie Luise zu Wied. Zie ook alle tags voor Carmen Sylva op dit blog. 

Das Erwachen

Wo waren nur alle die Blumen versteckt,
Die nun zum Blühen gekommen?
Was hat die Mägdlein vom Schlaf erweckt,
Die nun in Schönheit entglommen?

Das war ein einziger leichter Hauch,
Man weiß nicht, von wo er geblasen,
Er küßte die Bäume, die Blumen, den Strauch,
Die Wangen, die Erde, den Rasen.

Und sie wußten gar nicht, daß sie geküßt,
Bemerkten nicht ihr Benehmen;
Denn wenn es der Spröden Eine nur wüßt,
Sie würde zu Tode sich schämen.

Alpenglühen

Es stand der Fels in Sonnengluth
Den Tag entlang,
Sie hat am Herzen ihm geruht,
Bis Untergang.

Was Wunder, daß er rosgen Schein
Zu Thal gesandt?
Ist doch der arme alte Stein
In Lieb entbrannt!

Und giebt der Erde scheu zurück
Den warmen Strahl,
Und steht und träumt von seinem Glück,
Zu seiner Qual.

Carmen Sylva (29 december 1843 – 2 maart 1916)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Alexander Gumz werd geboren op 19 december 1974 in Berlijn. Gumz studeerde Duitse literatuur en filosofie. Hij is redacteur bij Texttonlabel KOOK en organisator voor het poëziefestival berlin. Hij is ook mede-oprichter van het festival LAN Drie dagen jonge literatuur en muziek in Berlijn en van HAM.LIT. Lange Nacht van de jonge Duitse literatuur en muziek in Hamburg. Gumz werkte onder andere bij seminars en workshops van de Literatur Werkstatt Berlin en aan de Vrije Universiteit Berlijn. Gumz ' eigen gedichten werden gepubliceerd in diverse tijdschriften en bloemlezingen. Geselecteerde gedichten werden vertaald in het Engels, Pools, Perzisch, en Slowaaks. Zelf heeft hij dichten vertaald uit het Pools en het Engels en gepubliceerd in Duitsland. Zijn eerste dichtbundel “ausrücken mit modellen”  werd in 2011 gepubliceerd. 

AUSRÜCKEN MIT MODELLEN

doppelte dinge unter den heute untröstlichen sinnen nur
das draufhalten das anziehen von lichtschutzmasken
kann uns den abend retten: ein lautloses geschäft

in den schaltkreisen (ein pochen und knacken)
strahlen die bei jedem versuch den moment
zu verlängern unter beschuss geraten

wir sehen unsere bewegungen im dunkeln
bunt gerändert sich auf bildschirme legen
(unbezahlt natürlich) ein atemlabor geöffnet

wenn die herrschaften aus unseren adern treten
und sich vorstellen: atomkränze sinusanlagen
nicht streng genug auf der innenseite der hoffnungen

galante festivitäten wie zum beispiel das ausrücken
nach unerreichbar nahen inseln

(zu jean-antoine watteau: l'embarquement pour cythère)

Alexander Gumz (Berlijn, 19 december 1974)

De Duitse dichteres Vesna Lubina werd geboren in 1981 als dochter van Bosnische immigranten in Witten. Momenteel woont zij in Orlando, Florida. Ze studeerde filosofie en literatuur, kunst en media en religieuze studies in Konstanz, Tübingen en New York. Tegelijkertijd studeerde ze literaire schrijven aan de Tübinger Studio Literatur  en theater bij Dagmar Leupold. Vanaf 2005-07 werkte ze als redacteur, journalist en vertaler voor een online magazine over de IJslandse kunst en cultuur. In de jaren 2001 - 2003 een verbleef zij in IJsland. Sinds 2007, filosofische vertalingen, co-organisatie van kunstprojecten, reizen naar Mexico en in de Verenigde Staten. In 2008 werd de bloemlezing “Geburt eines Engels. Gedichte aus Slowenien“ gepubliceerd. In de herfst van 2008 nam zij deel aan de Landesliteraturtagen Baden-Württemberg met een leespresentatie over Hermann Hesse. Vesna Lubinas gedichten zijn gepubliceerd in diverse tijdschriften en bloemlezingen.

Deutsche Fassaden

die Namen der Spieler werden nicht länger vermerkt:
das zertretene
Hasenkraut
im Unterholz

Einreisedokumente gefaltet die Sprache erneut
abgelegt, den Jungs ein letztes Mal zuhören dem
Ball         gegen die Hauswand wieder wieder

dem Bauern von damals einen Gruß
mit dem schiefen Zahn, den Lippen
verbogen

vom Geburtsort
nur eine Station:
mein Vogel mein Kissen schweigen

im Sturm kommen keine Leute

stehst du dann mit den Augen im
Sand weich

Vesna Lubina (Witten, 1981)

29-12-2012 om 14:17 geschreven door Romenu  

De Chinese dichter en mensenrechtenactivist Liu Xiaobo werd geboren in Changchun op 28 december 1955. Zie ook alle tags voor Liu Xiaobo op dit blog.

To Xia

My dear,
I'll never give up the struggle for freedom from the oppressors'
jail, but I'll be your willing prisoner for life.

I'm your lifelong prisoner, my love

I want to live in your dark insides
surviving on the dregs in your blood

inspired by the flow of your estrogen

I hear your constant heartbeat

drop by drop, like melted snow from a mountain stream
if I were a stubborn, million-year rock
you'd bore right through me
drop by drop

day and night

Inside you
I grope in the dark
and use the wine you've drunk
to write poems looking for you
I plead like a deaf man begging for sound
Let the dance of love intoxicate your body

I always feel
your lungs rise and fall when you smoke
in an amazing rhythm
you exhale my toxins
I inhale fresh air to nourish my soul

I'm your lifelong prisoner, my love
like a baby loath to be born
clinging to your warm uterus
you provide all my oxygen
all my serenity

A baby prisoner
in the depths of your being
unafraid of alcohol and nicotine
the poisons of your loneliness
I need your poisons
need them too much

Maybe as your prisoner
I'll never see the light of day
but I believe
darkness is my destiny
inside you
all is well

The glitter of the outside world
scares me
exhausts me
I focus on
your darkness –
simple and impenetrable

Liu Xiaobo (Changchun, 28 december 1955)

De Duitse schrijver Burkhard Spinnen werd geboren op 28 december 1956 in Mönchengladbach. Zie ook alle tags voor Burkhard Spinnen op dit blog.

Uit: Nevena

„Patrick loggt sich ein. Als Erstes wird seine Figur sichtbar, dann bauen sich um ihn herum sehr langsam die Häuser und Straßen von Themara auf. Das Warten nervt, aber Patrick wohnt gerne in der Hauptstadt, auch wenn sein PC dafür ganz schön arbeiten muss. Er fühlt sich wohl im Herzen der Spielwelt. In Themara gibt es alles zu kaufen, was Pocahonta, seine Zornelfenzauberin, für ihre Reisen in die entlegenen Territorien braucht. Hier kann sie ihren Drachen unterstel-len, hier gibt es die Läden, in denen man ihre komplizierten Heilzauber mixt. Allerdings bilden sich in Themara auch die großen Schlachtzuggruppen, zu denen sich Dutzende von Spielern zusammenschließen, um besonders schwierige Auf-gaben zu lösen. Deshalb ist Patrick hier nicht allein, im Ge-genteil, er muss sich die Stadt zu jeder Tages- und Nachtzeit mit Hunderten anderer Spieler teilen. Kein Wunder also, dass sein Computer so viel zu tun hat. Schon nach zwei, drei Minuten schaltet sich der zusätzliche Lüfter ein. Nevena sagt, dass Patricks Vorliebe für die Metropole ein Fehler sei. Sie selbst hat sich eine andere Heimat gesucht, die Stadt D’ub am Rande der Terrakonischen Wüste. Die ist zwar deutlich kleiner und hat nur bescheidene Läden, dafür ist sie nicht so überlaufen. Das sei besser für ihre serbische Grafikkarte, hat sie einmal gesagt. Und dann hat sie noch ge-sagt: »You get lost in the city, Patti-Baby.« Provinz hingegen bedeute Identität. Am letzten Satz hing der Zwinkersmiley, den nur Nevena benutzt. Sie hat ihn selbst gezeichnet, ein gutmütiger einäugiger Pirat.“

Burkhard Spinnen (Mönchengladbach, 28 december 1956)

De Oostenrijkse schrijver Engelbert Obernosterer werd geboren op 28 december 1936 in St. Lorenzen im Lesachtal, Kärnten. Zie ook alle tags voor Engelbert Obernosterer op dit blog.

UIt: Vom Ende der Steinhocker

“In den Augen der Mäher waren die Eisenbahner die ersten abstrakten Menschen. Während ihre Frauen weiterhin auf den Balkons des Eisenbahnerblocks mittels Scharreisen in den Beeten hinter dem Block ihre Regsamkeit im Erdreich unterbrachten, wurden in den Händen der Eisenbahner nie mehr Geräte gesehen. Als unnütze Schnörkel hingen die vormaligen Greifwerkzeuge seitlich ihrer Leibesstrünke herab.
Sinnlosigkeit ging von ihnen aus. Kein Wunder, daß es just einem Eisenbahner vorbehalten blieb, das auszuführen, was dem aufstrebenden Marktflecken noch fehlte, um sich in seinem Flair mit jenem der Städte messen zu können: einen Mord!
Er betraf die Serviererin des Bahnhofs-Buffets.
Der Eisenbahner namens Mößlacher hatte in einem Anfall von Eifersucht ein auf der Theke liegendes Brotmesser ergriffen und in die Höhe gerissen. Die naive Weibsperson aber konnte nur lachen. Es sah zu komisch aus: ein Brotmesser im Zusammenhang mit Liebesdingen, dahinter dieses schienenfeste Wesen mit zitterndem Oberlippenbärtchen! Da konnte doch nichts herauskommen, das gab doch keinen Sinn!”

Engelbert Obernosterer (St. Lorenzen, 28 december 1936)

De Chinese schrijver Shen Congwen werd geboren op 28 december 1902 in Fenghuang in de provincie Hunan. Zie ook alle tags voor Shen Congwen op dit blog.

Uit: The Old and the New (Vertaald door Jeffrey Kinkley)

„The day of executions sometimes coincided with the market day.

Then there would be people selling pork and beef in the market.

Followed by two cooks carrying a bamboo basket, the headsman would, according to the custom, take that bloody broadsword and cut some meat from each butcher’s table. And then the pork and beef would be evenly distributed for stew on fire stoves. Wine would be gulped down without limitation. When everyone got a little bit tipsy, someone would stand up unsteadily. Lifting up his chopsticks he

would make a playful swipe at the back of the neck of someone squatting there eating and drinking. And then there would be a great havoc of wrestling, laughing, and shouting.

(…)

Yang Jinbiao was twenty-four and a bachelor. He cut a fine, healthy figure of a soldier, being free and without a care. He was known for his generosity and skill in all things. He had dreams of future glory:

“A tower a mile high must start from the ground.” His companion in the ranks, too, felt he was not a fellow to be underestimated.”

Shen Congwen (28 december 1902 – 10 mei 1988)

De Nederlandse schrijver Conrad Busken Huet werd geboren op 28 december 1826 in Den Haag, als zoon van een ambtenaar. Zie ook alle tags voor Conrad Busken Huet op dit blog.

Uit: Jacob Cats

„L'indifférence que m'inspira cet homme, par une grâce de la Providence, finit par devenir une aversion.’ Zoo durfde, in een aan de nagedachtenis van Lacordaire gewijd opstel, een streng geloovig fransch katholiek zich uitlaten over den persoon van Lamennais, weleer door hem, kort vóór zijn grooten omkeer, eene enkele maal in zijne afzondering bezocht; en, ware tot mijne beschaming mij niet te goeder uur te binnen geschoten dat mijne eigen gevoelens omtrent Vader Cats, nog geen tien jaren geleden, weinig christelijker of liefderijker plagten te zijn, welligt had ik de pen opgevat en eene boetpredikatie geschreven tegen het ongoddelijk fanatisme van den vreemdeling en ultramontaan.

‘In het leven van elk regtgeaard Nederlander der 19de eeuw’, dacht ik toen, ‘behoort een oogenblik aan te breken dat hij ophoudt ten aanzien van Cats slechts onverschilligheid te koesteren; een dag en een uur dat hij ‘al de werken’ van dien rijmelaar en kwezel op zijde duwt met geheel den fieren weerzin dien zulk een erbarmelijk karakter, eene zoo ergerlijke middelmatigheid, een zoo gemeene en zoo gemeenmakende geest, den weldenkende moet inboezemen. Al hetgeen er onhebbelijks wezen mag in onzen landaard is weleer vleesch geworden in den persoon vanJacob Cats. Deze godvreezende moneymaker is de inkarnatie geweest van den nederlandschen daemon. Met zijne door en door laaghartige moraal, zijne leuterlievende vroomheid en keutelachtige poëzie, heeft hij onnoemelijk veel kwaad gesticht. Zijne populariteit is eene nationale ramp geweest. De verbeelding onzer jeugd heeft hij bezoedeld met zijne kwanswijs zedelijke, doch in den grond der zaak wellustige verhalen, zijne speelsche lessen. Voor onze idealen van jonge liefde en zelfopoffering heeft hij ons de wijsheid van den berekenenden wereldling in de plaats leeren stellen.“

Conrad Busken Huet (28 december 1826 – 1 mei 1886)

De Argentijnse schrijver Manuel Puig werd geboren op 28 december 1932 in General Villegas. Zie ook alle tags voor Manuel Puig op dit blog.

Uit: The Kiss of the Spider Woman (Vertaald door Allan Baker)

Night. The prison lights are on. VALENTIN is engrossed in a book. MOLINA, restless, is flicking through a magazine he already knows backwards.

VALENTIN: (lifting his head from his book) Why are they so late with dinner?

Next door had it ages ago.

MOLINA: (ironic) Is that all you’re studying tonight? I’m not hungry, thank goodness.

VALENTIN: That’s unusual. Don’t you feel well?

MOLINA: No, it’s just my nerves.

VALENTIN: Listen…I think they are coming.

MOLINA: Better hide the magazines or else they’ll pinch them.

VALENTIN: I’m famished.

Scene uit een opvoering met Rupert Evans (Valentin) en Will Keen (Molina), Londen, 2007

MOLINA: Please Valentin, promise me you won’t make a scene with the guards.

VALENTIN: No.

(Through the grille in the other door come two plates of porridge – one visibly more loaded than the other. MOLINA looks at

VALENTIN.)

Porridge.

MOLINA: Yes.

(MOLINA looks at the two plates which VALENTIN has collected from the hatch.)

(Exchanging an enigmatic glance with the invisible guard) Thank you.

VALENTIN: (to the guard) What about this one? Why’s it got less? (to MOLINA)

I didn’t say anything for your sake. Otherwise I’d have thrown it in his face, this bloody glue.”

Manuel Puig (28 december 1932 – 22 juli 1990)

De Duitse actrice, schrijfster en zangeres Hildegard Knef werd geboren in Ulm op 28 december 1925.Zie ook alle tags voor Hildegard Knef op dit blog.

Uit: Der geschenkte Gaul

“Vor mir schaukelt ein Mann mit zu Berge stehendem Kraushaar, von unsichtbarem Föhn hochgeblasen [...] Sein Zeigefinger nagelt mich an die Tür. »Wie heißen Sie?«, fragt er laut. Das »heißen« lässt einen Lispler erzischen, ein Zisch, einer in Sommersonne geöffneten Seltersflasche gleich. Ich flüstere: »Hilde Knef.« – »Sind Se Schauspielerin, ick brauchn Mädchen wie Sie, ja jenau wie Sie, ick heiße« – wieder sprudelt die Flasche – »Barlog … Boleslav, ick machn Film für die Terra, Der jrüne Salong, jrüüne Salong, schön unverfänglich, aber kriegswichtig, enorm kriegswichtig.« [...] Wie ein Könnten-wir-das-mal-nach-Drehschluss-besprechen-Regisseur sieht der nicht aus. Ich stottere was von Ufa-Nachwuchs. »Na, denn wer ick die Bongers mal frajen [...] Wenn der Scheißkrieg, diese ganze Scheißzeit« – dabei detonierte ein Siphon – »vorbei is, denn mack ick Theata, und wenn du was aufn Kasten hast, kannste bei mir spieln, da kommste einfach vorbei, und denn machen wa endlich anständjes Theata.«

Hildegard Knef (28 december 1925 - 1 februari 2002)

Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 28^e december ook mijn blog van 28 december 2011 deel 2.

28-12-2012 om 19:24 geschreven door Romenu  

DE Franse schrijver, filmmaker en kunstenaar Guy Ernest Debord werd op geboren 28 december 1931 in Parijs. Guy Debord was een radicale criticus van het kapitalisme en de kapitalistische ideologie van het consumentisme, dat hij aan de kaak als “enscenering van valse behoeften”. In zijn hoofdwerk “De spektakelmaatschappij” ( 1967 ), ontwikkelde hij een theorie van het spektakel : " Het spektakel is het kapitaal in een ​​dergelijke mate van accumulatie , dat het tot beeld wordt.” Debord 's boek oefende vooral in Frankrijk een belangrijke invloed uit op de beweging van Nieuw Links in het Parijs van mei 1968 . Zijn anti-kapitalistisch , situationist opvattingen staan dicht bij het ​​anarchisme , maar hij nam ook redeneringen over van dat deel van de arbeidersbeweging, dat kritisch stond tegenover de Sovjet- Unie. De centrale zorg Debord was de intrekking van de " grote kloof" van individuen van elkaar door een revolutionaire praktijk van zelfbestuur . Debord benadrukte altijd de artistieke dimensie van de revolutie , de noodzaak van de revolutie ook van het dagelijks leven .
Samen met Asger Jorn richtte  Debord in de jaren 1950 in Parijs de Lettristische Internationale op, waaruit in 1957 de Situationistische Internationale voortkwam. In deze echt basisdemocratische groep nam Debord een vaak bekritiseerd dominantie positie in. De S.I. oefende in de jaren 1960 een significante invloed uit op de toenmalige studentenbeweging . Debord maakte verschillende films waarin hij speelde met de mogelijkheden van de experimentele film, waarbij hij soms de reacties van het publiek en de donkere bioscoop in de voorstelling mee betrok. Nadat in  1984 zijn uitgever Gerard Lebovici door een onbekende in Parijs was vermoord, bracht Debord de laatste tien jaarvan zijn leven door in een afgelegen dorp in de Auvergne, waar hij in 1994 na een lange ziekte zelfmoord pleegde.

Uit: La Société du spectacle

“Le spectacle se présente comme une énorme positivité indiscutable et inaccessible. Il ne dit rien de plus que « ce qui apparaît est bon, ce qui est bon apparaît ». L’attitude qu’il exige par principe est cette acceptation passive qu’il a déjà en fait obtenue par sa manière d’apparaître sans réplique, par son monopole de l’apparence.

(…)

Là où le monde réel se change en simples images, les simples images deviennent des êtres réels, et les motivations efficientes d’un comportement hypnotique. Le spectacle, comme tendance à faire voir par différentes médiations spécialisées le monde qui n’est plus directement saisissable, trouve normalement dans la vue le sens humain privilégié qui fut à d’autres époques le toucher ; le sens le plus abstrait, et le plus mystifiable, correspond à l’abstraction généralisée de la société actuelle. Mais le spectacle n’est pas identifiable au simple regard, même combiné à l’écoute. Il est ce qui échappe à l’activité des hommes, à la reconsidération et à la correction de leur œuvre. Il est le contraire du dialogue. Partout où il y a représentation indépendante, le spectacle se reconstitue.

(…)

… La connaissance et la reconnaissance historiques de tout l’art du passé, rétrospectivement constitué en art mondial, le relativisent en un désordre global qui constitue à son tour un édifice baroque à un niveau plus élevé, édifice dans lequel doivent se fondre la production même d’un art baroque et toutes ses résurgences. Les arts de toutes les civilisations et de toutes les époques, pour la première fois, peuvent être tous connus et admis ensemble. C’est une « recollection des souvenirs » de l’histoire de l’art qui, en devenant possible, est aussi bien la fin du monde de l’art. C’est dans cette époque des musées, quand aucune communication artistique ne peut plus exister, que tous les moments anciens de l’art peuvent être également admis, car aucun d’eux ne pâtit plus de la perte de ses conditions de communication particulières, dans la perte présente des conditions de communication en général.”

Guy Debord (28 december 1931 - 30 november 1994)

28-12-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Bernard Wesseling werd geboren in Amsterdam op 27 december 1978. Zie ook alle tags voor Bernard Wesseling op dit blog.

Etiquette voor een stervende

Allereerst is het goed om te beseffen dat je de dood
momenteel gezicht geeft.

Mocht je nog tot praten in staat zijn, zie dan af
van spreekwoordelijke gezegdes. Zing liever
een mopje uit de kindertijd, maar let erop
dat de woorden zonder context blijven. Houd het
luchtig.
Bij twijfel mompel je, dit combineert ook prima
met respiratie-apparatuur.

Laatkomers dienen voor de gelegenheid meteen
vergeven.
In plaats van nu te opteren voor de dubieuze glimlach,
neem je je sentimentele verantwoordelijkheid waar
door bij het slaken van de laatste adem
de duim omhoog te steken.

Een universele geruststelling in rigor mortis
die het de nabestaanden verwaardigd is te bewaren
achter glas als relikwie van de familie.

In geval van een onverhoopt afscheid onder vreemden
zoals zich dit wel voordoet bij een verkeersongeluk:
lieg de laatste blik als je niet in de positie bent
het hoofd af te wenden.

Voel je je onverwachts avontuurlijk? Lach eens hardop.
Maar kijk uit voor de kakel. Neem een ruim getal
als je voelt dat je moet aftellen, je hoeft niet uit te
komen.

Bernard Wesseling (Amsterdam, 27 december 1978)

De Franse dichter, schrijver, schilder en musicus Édouard Nabe (eig. Alain Zannini) werd geboren in Marseille op 27 december 1958. Zie ook alle tags voor Edouard Nabe op dit blog.

Uit: L’Autopocalypse 

“J’ai l’air en forme comme ça, mais je suis détruit. En fait, c’est dès que j’écris que je vais mieux. Il y a cinq secondes, ça allait très mal. L’écriture ne reflète pas du tout mon état d’esprit présent, même au passé. Voilà pourquoi les temps flottent. C’est assez agréable de passer du présent au passé et de repasser au présent, non ? Laissons-nous, vous et moi (dans la même galère), bercer par cette houle temporelle. Je raconte actuellement une histoire, mais au moment où je l’écris, je suis déjà un autre. J’ose à peine dire que ces lignes ont été écrites à Patmos, là où j’étais en souffrance. Ce n’est même pas plus tard que je me souviens de tout ça ! Faudra-t-il (futur) que je me replonge (présent) dans ce que j’ai vécu (passé) pour me retrouver enfin ? Un drôle de roman commence : je veux vous prévenir, vous, lecteur du seul temps qui existe, celui de la lecture. Vous êtes dans le vrai moment de ma vie, moi je n’y suis que par anticipation, et encore, rétrospectivement !”

Édouard Nabe (Marseille, 27 december 1958)

De Amerikaanse schrijfster Wendy Coakley-Thompson werd geboren op 27 december 1966 in Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Wendy Coakley-Thompson op dit blog.

Uit: What You Won’t Do for Love

“When Chaney parked in front of the house on North Garfield, she saw him standing under the porch light. Gone was the bloodstained polo. He wore a white wife beater, his cargo pants, and Adidas sandals. She locked the car with her remote, bounded up the concrete path, and took the steps two at a time. Anger-induced physical exercise. He looked a tad peeved as well. “You gave me my orders,” he said. “I’m here. What do you want?”

“You come over to my house, mooning over some bitch, and I’m supposed to be open like 7-Eleven?” she demanded. “Are you insane?!”

He opened the glass door, and she could see the darkened anteroom. “Let’s take this inside,” he said quietly. “Unless you want to whole neighborhood to hear us.”

Chaney thought about it for a second, then stepped into the house. He closed the glass door and the front door, leaving them both in the dark. Her heart thumped, as her eyes adjusted to the darkness. “Can we shed the light on the subject, please?” she whispered.

“Come this way,” he said.

Obediently, she followed him, all the while, looking around for landmarks. She was doubtful that he’d physically hurt her, but she was leery nonetheless. He led her into the kitchen, and she remembered helping him clean up that night he’d had her over for dinner. For a second, she regretted allowing romantic feelings to cloud her judgment where he was concerned. All of this, he’d been a great friend to her.

He opened a door at the far end of the kitchen. A sliver of light from the basement cut the darkness in the kitchen. “Go on,” he said.”

Wendy Coakley-Thompson (New York, 27 december 1966)

De Amerikaanse schrijver en optredend artiest Bob Flanagan werd geboren op 26 december 1952 in New York. Zie ook alle tags voor Bob Flanagan op dit blog.

Why (Fragment)

because I still love Lent, and I still love my penis, and in spite of it all I have no guilt;
because my parents said BE WHAT YOU WANT TO BE, and this is what I want to be;
because I'm nothing but a big baby and I want to stay that way, and I want a mommy forever, even a mean one, especially a mean one;
because of all the fairy tale witches, and the wicked stepmother, and the stepsisters, and how sexy Cinderella was, smudged with soot, doomed to a life of servitude;
because of Hansel, locked in the witch's cage until he was fat enough to eat;
because of "O" and how desperately I wanted to be her;
because of my dreams;
because of the games we played;
because I've got an active imagination;
because my mother bought me Tinker Toys;
because hardware stores give me hard-ons;
because of hammers, nails, clothespins, wood, padlocks, pullies, eyebolts, thumbtacks, staple-guns, sewing needles, wooden spoons, fishing tackle, chains, metal rulers, rubber tubing, spatulas, rope, twine, C-clamps, S-hooks, razor blades, scissors, tweezers, knives, pushpins, two-by-fours, Ping-Pong paddles, alligator clips, duct tape, broomsticks, barbecue skewers, bungie cords, sawhorses, soldering irons;

Bob Flanagan (27 december 1952 – 4 januari 1996)

De Nederlandse dichter Louis de Bourbon werd geboren in Renkum op 27 december 1908. Zie ook alle tags voor Louis de Bourbon op dit blog.

Zelfportret I

Een Prins van Frankrijk en het zoet Navarre,

heeft blauwe ogen, donker-blonde haren,

maar geen paleizen meer en geen vazallen,

Want heersen doen in deze eeuw barbaren.

Zelfportret II

Iets van een zwerver die een woning zoekt,

iets van een zeeman die zijn boot vervloekt,

iets van een vlieger die te paard wil rijden.

Maar dan, als al die dingen van hem glijden,

een zeer eenvoudig man die rookt en lacht,

en die zijn kinders op het schoolplein wacht.

Louis de Bourbon (27 december 1908 – 8 januari 1975)

Plaquette In Escharen op het Burg. De Bourbonplein

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e december ook mijn blog van 27 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

27-12-2012 om 21:57 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

Viggo Johansen, Gelukkig kerstfeest, 1891

Little Tree

little tree
little silent Christmas tree
you are so little
you are more like a flower

who found you in the green forest
and were you very sorry to come away?
see i will comfort you
because you smell so sweetly

i will kiss your cool bark
and hug you safe and tight
just as your mother would,
only don't be afraid

look the spangles
that sleep all the year in a dark box
dreaming of being taken out and allowed to shine,
the balls the chains red and gold the fluffy threads,

put up your little arms
and i'll give them all to you to hold
every finger shall have its ring
and there won't a single place dark or unhappy

then when you're quite dressed

you'll stand in the window for everyone to see
and how they'll stare!
oh but you'll be very proud
and my little sister and i will take hands
and looking up at our beautiful tree
we'll dance and sing
"Noel Noel"

E. E. Cummings (14 oktober 1894 - 3 september 1962)

Cambridge, Massachusetts (Cummings werd in Cambridge geboren)

Zie voor de schrijvers van de 26^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

26-12-2012 om 09:57 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver David Sedaris werd geboren in Binghamton, New York, op 26 december 1956. Zie ook alle tags voor David Sedaris op dit blog.

Uit: When You Are Engulfed in Flames

“Beside our apartment building in New York, there was a narrow gangway, and every evening, just after dark, rats would emerge from it and flock to the trash cans lining the curb. The first time I saw them, I started and screamed, but after that I made it a point to walk on the other side of the street, pausing and squinting to take them all in. It was like moving to Alaska and seeing a congregation of bears - I knew to expect them, but still I could never quite believe my eyes. Every now and then, one of them would get flattened by a cab, and I'd bend over the body, captivated by the foulness of it. Twenty, maybe 30 seconds of reverie, and then the spell would be broken, sometimes by the traffic, but more often by my neighbour Helen, who'd shout at me from her window.

Like the rats that spilt from the gangway, she was exactly the type of creature I'd expected to find living in New York. Arrogant, pushy, proudly, almost fascistically opinionated, she was the person you found yourself quoting at dinner parties, especially if your hosts were on the delicate side and you didn't much care about being invited back. Helen on politics, Helen on sex, Helen on race relations: the response at the table was almost always the same. 'Oh, that's horrible. And where did you know this person from?'

It was Hugh who first met her. This was in New York, on Thompson Street, in the fall of 1991. There was a combination butcher shop and café there, and he mentioned to the owner that he was looking to rent an apartment. While talking, he noticed a woman standing near the door, 70 at least, and no taller than a 10-year-old girl. She wore a sweat-suit, tight through the stomach and hips. It wasn't the pastel-coloured, ladylike kind, but just plain grey, like a boxer's. Her glasses were wing-shaped, and at their centre, just over her nose, was a thick padding of duct tape. Helen, she said her name was. Hugh nodded hello, and as he turned to leave, she pointed to some bags lying at her feet.”

David Sedaris (Binghamton, 26 december 1956)

De Amerikaanse schrijfster Elizabeth Kostova werd geboren op 26 december 1964 in New London, Connecticut. Zie ook alle tags voor Elizabeth Kostova op dit blog.

Uit: The Swan Thieves

“Outside the village there is a fire ring, blackening the thawing snow. Next to the fire ring is a basket that has sat there for months and is beginning to weather to the color of ash. There are benches where the old men huddle to warm their hands — too cold even for that now, too close to twilight, too dreary. This is not Paris. The air smells of smoke and night sky; there is a hopeless amber sinking beyond the woods, almost a sunset. The dark is coming down so quickly that someone has already lit a lantern in the window of the house nearest the deserted fire. It is January or February, or perhaps a grim March, 1895 — the year will be marked in rough black numbers against the shadows in one corner. The roofs of the village are slate, stained with melting snow, which slides off them in heaps. Some of the lanes are walled, others open to the fields and muddy gardens. The doors to the houses are closed, the scent of cooking rising above the chimneys.
Only one person is astir in all this desolation — a woman in heavy traveling clothes walking down a lane toward the last huddle of dwellings. Someone is lighting a lantern there, too, bending over the flame, a human form but indistinct in the distant window. The woman in the lane carries herself with dignity, and she isn't wearing the shabby apron and wooden sabots of the village. Her cloak and long skirts stand out against the violet snow. Her hood is edged with fur that hides all but the white curve of her cheek. The hem of her dress has a geometric border of pale blue. She is walking away with a bundle in her arms, something wrapped tightly, as if against the cold. The trees hold their branches numbly toward the sky; they frame the road. Someone has left a red cloth on the bench in front of the house at the end of the lane — a shawl, perhaps, or a small tablecloth, the only spot of bright color.”

Elizabeth Kostova (New London, 26 december 1964)

De Amerikaanse schrijver Henry Miller werd geboren op 26 december 1891 In New York. Zie ook alle tags voor Henry Miller op dit blog.

Uit: Tropic Of Capricorn

“0nce you have given up the ghost, everything follows with dead certainty, even in the midst of chaos. From the beginning it was never anything but chaos: it was a fluid which enveloped me, which I breathed in through the gills. In the sub-strata, where the moon shone steady and opaque, it was smooth and fecundating; above it was a jangle and a discord. In everything I quickly saw the opposite, the contradiction, and between the real and the unreal the irony, the paradox. I was my own worst enemy. There was nothing I wished to do which I could just as well not do. Even as a child, when I lacked for nothing, I wanted to die: I wanted to surrender because I saw no sense in struggling. I felt that nothing would be proved, substantiated, added or subtracted by continuing an existence which I had not asked for. Everybody around me was a failure, or if not a failure, ridiculous. Especially the successful ones. The successful ones bored me to tears. I was sympathetic to a fault, but it was not sympathy that made me so. It was a purely negative quality, a weakness which blossomed at the mere sight of human misery. I never helped any one expecting that it would do any good; I helped because I was helpless to do otherwise. To want to change the condition of affairs seemed futile to me; nothing would be altered, I was convinced, except by a change of heart, and who could change the hearts of men? Now and then a friend was converted; it was something to make me puke. I had no more need of God than He had of me, and if there were one, I often said to myself, I would meet Him calmly and spit in His face. What was most annoying was that at first blush people usually took me to be good, to be kind, generous, loyal, faithful. Perhaps I did possess these virtues but if so it was because I was indifferent: I could afford to be good, kind, generous, loyal, and so forth, since I was free of envy. Envy was the one thing I was never a victim of. I have never envied anybody or anything. On the contrary, I have only felt pity for everybody and everything.

From the very beginning I must have trained myself not to want anything too badly. From the very beginning I was independent, in a false way. I had need of nobody because I wanted to be free, free to do and to give only as my whims dictated. The moment anything was expected or demanded of me I balked. That was the form my independence took.”

Henry Miller (26 december 1891 – 7 juni 1980)

De Duitse dichter Rainer Malkowski werd geboren op 26 december 1939 in Berlijn-Tempelhof. Zie ook alle tags voor Rainer Malkowski op dit blog.

Sterne

Zu wenig Zeit genommen

für die Betrachtung der Sterne.

Ich rede nicht von Teleskopen.

Ich spreche von einer Dachluke

in einer ganz gewöhnlichen

wolkenlosen Nacht.

Vom Heimweg zu später Stunde,

nur flüchtig aufschauend,

den Schlüssel schon im Schloß.

Nicht, was ich nicht weiß,

reut mich.

Mich reut

der nachlässige Gebrauch

meiner Augen.

Fotos

All die nichtssagenden Fotos,
in die wir unsere Liebe hineinlesen,
unsere Erinnerung an Augenblicke,
die nicht auf dem Bild sind.
Ihr Armen,
was tut ihr, wenn wir sterben,
unter Menschen, die nur sehen,
was ihr zeigt?
Reduziert
auf das Sichtbare:
wer könnte so leben.

Rainer Malkowski (26 december 1939 – 1 september 2003)

Berlijn, Berliner Dom

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

26-12-2012 om 09:54 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Mani Beckmann (pseudoniem Tom Finnek) werd geboren op 26 december 1965 in Alstätte/Westfalen. Zie ook alle tags voor Mani Beckmann op dit blog.

Uit: Sodom und Gomera

“Um nicht auf der Stelle loszuheulen oder ihm an die Gurgel zu springen, grinste ich unbeholfen und stammelte etwas ähnliches wie: »Ich hatte eh vor, erst mal ein wenig

Urlaub zu machen.«

»Na prima!« Er klopfte mir väterlich auf die Schulter.

»Vielleicht sieht’s ja in drei, vier Wochen wieder etwas besser aus. Und ich werde auf jeden Fall bei den Kollegen von der Lokalen ein gutes Wort für Sie einlegen.« Wieder ein Schulterklopfer, dann ein aufbauendes Wort des Trostes:

»Sie sind doch jung und fl exibel. Ihnen gehört die Zukunft, mein lieber Brandt. Wie ich Sie beneide!« Damit war für Wuttke das Th ema beendet, und er wendete sich wieder dem üppigen Büfett und der ebenso reichlich ausgestatteten Brünetten zu, die an einem Hähnchenschenkel knabberte und bewundernd an seinen Lippen hing.

Und ich war dazu verdonnert worden, in Urlaub zu fahren. Auch wenn dies natürlich nicht der einzige und eigentliche Grund war, warum ich nun an diesem herrlichen Spätsommertag vor dem Gebäude des Flughafens Teneriff a-Süd stand und ausfi ndig zu machen versuchte, wie ich am besten und schnellsten zum Hafen von Los Cristianos gelangte. Schließlich war ich in quasi-detektivischer Mission unterwegs.”

Mani Beckmann (Alstätte, 26 december 1965)

De Cubaanse schrijver, essayist en musicoloog Alejo Carpentier werd geboren in Havana op 26 december 1904. Zie ook alle tags voor Alejo Carpentier op dit blog.

Uit: The Lost Steps (Vertaald door Harriet de Onís)

“Just to be contrary, I said that the thing that impressed me most on this trip was the discovery that there were still great areas of the earth where people were immune to the ills of the day, and that here, even though many people were contented with a thatched roof, a water jug, a clay griddle, a hammock, and a guitar, a certain animism lived on in them, an awareness of ancient traditions, a living memory of certain myths which indicated the presence of a culture more estimable and valid, perhaps, than that which we had left behind. It was of greater value for a people preserve the memory of the Chanson de Roland than to have hot and cold running water. I was glad to know that there were still men unwilling to trade their souls for a gadget which by eliminating the washwoman did away with her song, thus wiping out ages of folklore at one fell swoop.”

Alejo Carpentier (26 december 1904 - 24 april 1980)

De Duitse dichter, schrijver en criticus Hans Brinkmann werd geboren op 26 december 1956 in Freiberg in Sachsen. Zie ook alle tags voor Hans Brinkmann op dit blog.

Blutbild einer Fledermaus (Fragment)

“Jetzt müssen Blut, Schweiß, Tränen fließen, um neue Reichtumsquellen zu erschließen. Es gilt zu heulen, zu bluten, zu schwitzen als erste Bürgerpflicht, nicht mehr nur dasitzen. Der ganze Jammer wird flüssig gemacht, weil nur so die Sonne morgen wieder lacht. Quetscht euch aus wie Zitronen, denn irgendwas muss sich ja lohnen. Stinken wie ein Iltis, weinen wie ein Krokodil, dabei bluten wie ein Schwein, und von alledem möglichst viel. Wenn es weh tut, tut es gut. Und ich bin zuständig nur für Blut. Das allein ist, was ich leisten kann, für Schweiß heb ich nicht den Sargdeckel an. Tränen bringen mich zum Gähnen. Arbeit macht mich scheu, aber Blut auf den Zähnen macht, dass ich mich freu. Ich verdanke viel meiner Gabe, wenngleich ich vom Leben sonst kaum was habe: den Pfahl und ein Loch zwischen meinen Rippen. Politisch zieh' n andere die Strippen.”

Hans Brinkmann (Freiberg, 26 december 1956)

De Amerikaanse dichter en schrijver Jean Toomer werd geboren op 26 december 1894 in Washington, D.C. Zie ook alle tags voor Jean Toomer op dit blog.

Unsuspecting

There is a natty kind of mind
That slicks its thoughts,
Culls its oughts,
Trims its views,
Prunes its trues,
And never suspects it is a rind.

Storm Ending

Thunder blossoms gorgeously above our heads,
Great, hollow, bell-like flowers,
Rumbling in the wind,
Stretching clappers to strike our ears . . .
Full-lipped flowers
Bitten by the sun
Bleeding rain
Dripping rain like golden honey—
And the sweet earth flying from the thunder.

Jean Toomer (26 december 1894 – 30 maart 1967)

De Nederlandse schrijfster Willy Corsari (pseudoniem van Wilhelmina Angela Douwes-Schmidt) werd geboren in Sint-Pieters-Jette, Brussel, op 26 december 1897. Zie ook alle tags voor Willy Corsari op dit blog.

Uit: Charles en Charlotte

“Haar stille stem klonk in zijn gedachten: ik heb je niet nodig. Neen, zij had niemand nodig. Ze vocht het wel alleen uit. Ze woù niet anders. Ze zou hier ook weer overheen komen.’

(…)

‘Je kon haar niet liefhebben. Er was iets in haar, dat het onmogelijk maakte.’

(...)

‘Dat was het, wat je soms opstandig maakte en bitter en onrechtvaardig: dat zij altijd degene was, die gelijk had, die juist handelde. Zoals zij ook juist had gehandeld na de oorlog, toen ze hem eerlijk zei, wat hij voor haar had betekend – en niet betekend. In de grond moest je haar dankbaar zijn. Maar het is soms moeilijk, als je iemand altijd dankbaar moet zijn. Ik heb je niet nodig. Ze had hem niet nodig en eigenlijk ook Chris niet en Marjolein niet, of wie dan ook. Daarom was ze zo alleen. Daarom liét je haar alleen, als je, alleen al uit dankbaarheid…‘

Willy Corsari (26 december 1897 – 11 mei 1998)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e december ook mijn blog van 26 december 2011 deel 3 en eveneens deel 4.

26-12-2012 om 09:48 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

Gerard David, Drieluik met de geboorte van Christus (middenpaneel), rond 1505 -1515

Geburt Christi

Hättest du der Einfalt nicht, wie sollte

dir geschehn, was jetzt die Nacht erhellt?

Sieh, der Gott, der über Völkern grollte,

macht sich mild und kommt in dir zur Welt.

Hast du dir ihn größer vorgestellt?

Was ist Größe? Quer durch alle Maße,

die er durchstreicht, geht sein grades Los.

Selbst ein Stern hat keine solche Straße.

Siehst du, diese Könige sind groß,

und sie schleppen dir vor deinen Schooß

Schätze, die sie für die größten halten,

und du staunst vielleicht bei dieser Gift -:

aber schau in deines Tuches Falten,

wie er jetzt schon alles übertrifft.

Aller Amber, den man weit verschifft,

jeder Goldschmuck und das Luftgewürze,

das sich trübend in die Sinne streut:

alles dieses war von rascher Kürze,

und am Ende hat man es bereut.

Aber (du wirst sehen): Er erfreut.

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)

Rilke werd geboren in Praag (Hier de Praagse burcht)

Zie voor de schrijvers van de 25e december ook mijn vorige blog van vandaag.

25-12-2012 om 08:14 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver, acteur en homoactivist Quentin Crisp werd geboren als Denis Charles Pratt op 25 december 1908 in Sutton, Surrey. Zie ook alle tags voor Quentin Crisp op dit blog.

Uit: The Alternative Queen’s Message

“Mr. Bush, still president in early 1993, being an elder statesman wanted everything to stay the same, the same as it had been in the Hollywood sunshine of Mr. Reagan’s day. Now Mr. and Mrs. Clinton have entered the White House, and by political standards they are a young couple.
They watched many episodes of Sesame Street, and they wish for change. For one thing, they want to transform America into a welfare state. They want everyone however poor, however foreign, however idle, to be eligible for health care. The trouble with this grand notion is that it will cost money. A lot of it!
Americans believe in money. The dollar is not just a currency, it is a passion. This being so, it is difficult to find out how they lost so much of it, especially as they did not have Mr. Lamont to guide them.
In the early Sixties, when the Kennedy’s reigned from the brittle splendor of their fireproof castle in Camelot, almost every country in the world owed money to the United States. In thirty years, this situation has allowed to become reversed.
Just as the country in general is falling part, so is New York in particular. Viewed from a distance it looms up as a magnificent citadel of steel and glass. The Emerald City come to life. But when you live in it, it turns out to be a wreck. If you take a swift taxi drive down Fifth Avenue, your head hits the roof of the taxi cab several times. If Audrey Hepburn, today, wanted to enjoy breakfast at Tiffany’s, she would not choose to arrive at that Mecca of diamonds by taxi cab.”

Quentin Crisp (25 december 1908 – 21 november 1999)

Richard Louis James als Quentin Crisp in de theatershow “Tea N Crisp” uit 2008

De Nederlandse schrijver David Pefko werd op 25 december 1983 geboren in Amsterdam. Zie ook alle tags voor David Pefko op dit blog.

Uit: Het Voorseizoen

“Opeens moet ik denken aan de foto van haar moeder die op de afzuigkap geplakt zat.
‘Maakt dat niet uit, het is warm daar, Sue,’ had ik gezegd.
‘Ze had het altijd koud, dat weet je toch,’ was het antwoord dat me weer op slag verliefd had gemaakt.
‘Je glimlacht,’ fluistert Anca in mijn oor.
‘Ach ja, ik weet niet of ik nou kan zeggen dat het een slecht huwelijk was, het was meer dat ze na een tijd alles kapotmaakte.’
‘Als het aan jou had gelegen waren jullie nu nog bij elkaar geweest?’ ‘Ja, dat denk ik wel. Ik denk wel eens dat we nu nog samen zouden zijn als ik mijn regenpijp niet had laten vernieuwen.’
We drinken glaasjes brandewijn. Ik lig languit naast haar op bed. Ze trekt haar benen op en gaat dicht tegen me aan liggen, houdt me stevig vast, zo stevig als mogelijk. Ik zoen alles wat maar in de buurt van mijn mond komt.
‘Vertel verder,’ fluistert ze in mijn oor.
‘Het is een stom verhaal, Anca, je wilt het niet horen.’
‘Kom nou, ik vertel jou ook genoeg stomme dingen, ik vind iets niet zo gauw stom.’
‘Nou oké,’ zeg ik, ‘het was ergens in oktober. De bladeren waren van de bomen gevallen, Wigston is erg mooi in deze tijd van het jaar, weet je dat? Echt heel mooi, alles is roestbruin en vochtig. Maar goed, de goot zat constant verstopt, en toen begon het dagen achtereen te regenen, zo hevig dat we binnenbleven. We speelde spelletjes en Susan kookte de laatste groente uit de tuin. De oogst was gigantisch geweest die zomer en ik had de hele vriezer vol met bonen en courgettes, aubergines, paprika’s, ga zo maar door. Die dag maakte ze iets met de courgettes, geloof ik. Ja, ik kan me ook nog precies herinneren wat het was dat ze maakte: een stoofschotel met lamsvlees. Die avond zat de goot zo verstopt dat het regenwater niet meer weg kon. Toen begon de ellende… Het eerste kwam de goot naar beneden, met een enorme klap, toen de regenpijp…’

David Pefko (Amsterdam, 25 december 1983)

De Argentijnse schrijfster Tununa Mercado werd geboren op 25 december 1939 in Córdoba, Argentinië. Zie ook alle tags voor Tunana Mercado op dit blog.

Uit: In a State of Memory (Vertaald door Peter Kahn)

“I cannot stop thinking about Cindal. Who might have mourned him, who mourns him still; I wonder who other than I remembers him, doubled over in pain, pitiful, suffering his ulcer the way one does daily chores, the way one does schoolwork, in the waiting room of death, tracing resplendent red letters with the blood seeping from the wounds of his ulcer, bleeding internally and finally departing, dragging himself to the other world, drowned in his own blood. He would get up, I suppose, in the morning or at night, or after a short daytime nap during which he may have succeeded in subduing his pain, he would awaken and find himself yet again with the ulcer, not a solitary, isolated ulcer but one in permanent communication with his mind, as if it were all one and the same thing, the ulcer and the terror, the terror unleashed by the ulcer, or the ulcer unleashed by the terror. Ulcer and terror were inseparable for Cindal during those sleepless hours of his day. He would double over and howl, pleading for help.

    People like that who suffer with such conviction--this was said after Cindal had hung himself from a rope--must be left alone, nothing can be done for them; and when such people seek and find their own death, it is commonly agreed that they have found peace, that they have gently slipped away, and that, in the end, they have ceased to suffer. Cindal was left to die because it was thought that death was what he really wanted and that sooner or later he was going to have his way. Cindal, whose name returns to my memory with regularity, always with the stress on the letter i , whose twisted posture appears over and over, was left to die because his demands could not be answered and because demands of that nature do nothing but interfere with the lives of others and undermine the plenitude to which everyone has a right. No one who lives his or her life in conformity, replete with projects and certainties, no one who enjoys life's constant gratifications, can let down their guard and permit people like Cindal to enter their world, a person who did not make appointments, who did not book passages, and who even arrived late, at the final tattered shreds of the sanity that a psychiatrist's couch might have offered him.”

Tununa Mercado (Córdoba, 25 december 1939)

De Duitse schrijfster Sabine Kuegler werd geboren op 25 december 1972 in Patan in Nepal. Zie ook alle tags voor Sabine Kuegler op dit blog.

Uit: Ruf des Dschungels

“Ich starrte darauf und fühlte mich mit einem Mal seltsam entfremdet von der jungen Frau auf dem Foto. Mir fiel die Reaktion meiner Mutter ein, als ich ihr am Telefon erzählte, dass mein Buch auf der Bestsellerliste stehe. »Oh wie schön, Sabine «, antwortete sie beiläufig und fuhr dann fort: »Weißt du, was der Arzt heute zu mir gesagt hat?«
Die Erinnerung an diese Situation brachte ein Lächeln auf mein Gesicht. Natürlich wusste ich, dass meine Eltern stolz auf mich waren, doch wie sagte Mama mal so schön? Ihr sei es wichtiger, dass ich privat glücklich bin, das bedeute mehr als beruflicher Erfolg, und sei der noch so groß. Und überhaupt, nach all den Jahren, die sie im Dschungel verbracht hatte - was mochte ihr da schon eine Bestsellerliste sagen?
Meine Gedanken wanderten nach West-Papua zurück, zu meiner Zeit bei den Fayu.
Ich habe meine Kindheit nie als ungewöhnlich empfunden, schließlich kannte ich nichts anderes. Erst die Reaktionen auf mein Buch haben mir gezeigt, wie einzigartig meine Kindheit gewesen sein muss. Immer wieder werde ich gefragt, ob ich es meinen Eltern verüble, dass ich ihretwegen in der Wildnis aufgewachsen bin. Warum aber sollte ich diese aufregende und wunderschöne Phase meines Lebens bedauern?
Natürlich war es für mich nicht leicht, mich nach einer Kindheit im Dschungel in der westlichen Welt zurechtzufinden.
Es hatte mehr als zehn Jahre gedauert, mich in dieser fremden, sonderbaren Kultur zurechtzufinden - an sie gewöhnt habe ich mich immer noch nicht. Das, was ich in meinem bisherigen Leben tatsächlich bedaure, ist, dass ich nicht zurück nach Hause zu meinem Stamm gegangen bin, als ich mit der Schule fertig war. Wann immer ich dies jedoch meiner Mutter gegenüber erwähne, erinnert sie mich daran, dass man erst am Ende seines Lebens anfangen sollte, dies oder jenes zu bedauern.” »Schließlich weißt du nie, was dich alles noch erwartet und welche Aufgaben du noch zu erfüllen hast.«

Sabine Kuegler (Patan, 25 december 1972)

De Duitse schrijver, journalist en theatercriticus Alfred Kerr werd op 25 december 1867 in Breslau geboren. Zie ook alle tags voor Alfred Kerr op dit blog.

Uit: Warum fließt der Rhein nicht durch Berlin?

“In Berliner Badeanstalten sieht man in der heißen Zeit gute Turnleistungen. Wenn die Männer  und Knaben springen, bieten sie einen gerundeten und korrekten Anblick. In Paris springen  sie auch - und es ist ein großes Vergnügen, in ihrer Gesellschaft wochenlang jeden Tag in der  Seine herumzuplätschern, deren Pariser Ufer sich von unten am schönsten ansehn -, aber ihre  Sprünge wirken nicht heroisch, nicht stramm, nicht tadelooooos. Sie springen geschickter;  aber weniger tadelooooos. Man muß unbedingt die Beine schließen, beim Kopfsprung, so daß  der Körper, durch die Luft schießend, eine Einheit bildet, gewissermaßen einen Strich. Die  Pariser aber fallen wie eine Sternschnuppe, die sich grenzenlos freut. Sie haben keine Würde  und schließen die Beine nicht, ces misérables. Sie fallen durchs Universum und tauchen mit  Heiterkeit in die grüne Flut ihres geliebten Flusses, ihres liebsten Flusses, der nicht wie unser  Rhein eine Tagereise von der Hauptstadt entfernt ist. Vorsehung, warum fließt der Rhein nicht  durch Berlin? Er wird sich hüten. Was ich sagen wollte: in einer Berliner Badeanstalt fürchtet  man immer, Keile zu bekommen. Ich werde das Gefühl nie los. Unsere Bevölkerung hat  diesen Wesenszug in sich, einen jugendfrischen Wesenszug; und wer bei uns auf  Körperverletzungen immerhin von vornherein gefaßt ist, ist weise. Die positive Gesinnung,
die Goethe dem ersten seiner starken Gesellen in den Mund legt, äußert sich auch im  Spreebad:

Wenn einer mir ins Auge sieht,
Werd' ich ihm mit der Faust gleich in die Fresse fahren.”

Alfred Kerr (25 december 1867 - 12 oktober 1948)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e december ook mijn blog van 25 december 2011 deel 2.

25-12-2012 om 08:07 geschreven door Romenu  

De Surinaams-Nederlandse schrijfster Karin Amatmoekrim werd geboren in Paramaribo op 25 december 1976. Amatmoekrim emigreerde in 1981 vanuit Suriname naar Nederland en groeide op in IJmuiden. Ze doorliep het Gymnasium Felisenum in Velsen Zuid, daarna de studie Moderne Letterkunde (UvA) en studeerde af op de scriptie de Etniciteit in de Surinaamse Literatuur. In 2004 kwam haar debuutroman “Het knipperleven” uit, die door de pers enthousiast werd ontvangen. In 2006 volgde “Wanneer wij samen zijn”, een generatieroman gebaseerd op Amatmoekrims familiegeschiedenis. In 2009 verscheen de roman Titus. Ook publiceerde Amatmoekrim dit jaar korte verhalen in De Groene Amsterdammer en Vrij Nederland, en verving zij columniste Aaf Brandt Corstius drie weken lang met een dagelijkse column in nrc.next. Op 15 november 2009 kreeg zij als eerste de Black Magic Woman Literatuurprijs uitgereikt voor haar roman Titus.

Uit: Wanneer wij samen zijn

“Wagiman had haar horen gillen terwijl hij aan het werk was. Toen hij het huis binnen was gerend, was ze al aan het bloeden.
Zittend op de grond naast hun bed, graaide ze in haar doorweekte sarong, in een wanhopige poging het onomkeerbare ongedaan te maken. De vrouwen die later kwamen om haar te verzorgen, vertelden dat het kind dood was en dat ze het moest baren. Het leek hem barbaars om zoiets van een vrouw te verlangen, maar Soemi deed het. Ze liet de weeen komen en perste het kind uit haar lichaam zonder een kreet te slaken. Toen het op haar borst werd gelegd, sloeg ze haar armen om het warme maar toch stille lichaampje en schreeuwde harder dan ze gezwegen had tijdens het baren. Haar moederliefde was verminkt en ze schreeuwde omdat ze de kracht niet vond om te vragen hoe het kon gebeuren en wanneer het kind was gestopt met bewegen en waarom, waarom, waarom het zo moest zijn.

Wagiman was in de kamer, waar zijn machteloosheid hem in een hoek had gedreven. Hij keek zonder iets te zeggen naar zijn Soemi, zonder zijn tranen op zijn handen te voelen vallen. Hij wilde haar sussen en zeggen dat het allemaal weer goed zou komen. Hij zou voor haar liegen, als dat haar pijn zou verzachten. Maar hun verlies stond onbeweeglijk tussen hen in, zijn troost bestond niet voor haar.

Zij kon hem niet uitleggen dat het verdriet zo groot was, dat haar lichaam er pijn van deed. Dat ze zoveel van dit kind hield, dat gestopt was te bestaan voordat het bestond, en dat ze het desondanks kende als al haar andere kinderen, omdat het was ontstaan in haar lichaam. Dat zij het had moeten beschermen omdat het nog te klein was om zonder haar te leven, maar dat zij het zelfs toen het binnenin haar was, niet had kunnen redden. Haar lichaam huilde zo hard dat het vergat hoe het moest ademen en het had weinig gescheeld of Soemi was gestorven aan de ondraaglijke pijn van het verliezen van een kind.”

Karin Amatmoekrim (Paramaribo, 25 december 1976)

25-12-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

Francesco Giambattista Bassano da Ponte ,Verkondiging aan de herders, rond 1575

Dorotheum,Wenen

Verkündigung über den Hirten

Seht auf, ihr Männer. Männer dort am Feuer,

die ihr den grenzenlosen Himmel kennt,

Sterndeuter, hierher! Seht, ich bin ein neuer

steigender Stern. Mein ganzes Wesen brennt

und strahlt so stark und ist so ungeheuer

voll Licht, daß mir das tiefe Firmament

nicht mehr genügt. Laßt meinen Glanz hinein

in euer Dasein: Oh, die dunklen Blicke,

die dunklen Herzen, nächtige Geschicke

die euch erfüllen. Hirten, wie allein

bin ich in euch. Auf einmal wird mir Raum.

Stauntet ihr nicht: der große Brotfruchtbaum

warf einen Schatten. Ja, das kam von mir.

Ihr Unerschrockenen, o wüßtet ihr,

wie jetzt auf eurem schauenden Gesichte

die Zukunft scheint. In diesem starken Lichte

wird viel geschehen. Euch vertrau ichs, denn

ihr seid verschwiegen; euch Gradgläubigen

redet hier alles. Glut und Regen spricht,

der Vögel Zug, der Wind und was ihr seid,

keins überwiegt und wächst zur Eitelkeit

sich mästend an. Ihr haltet nicht

die Dinge auf im Zwischenraum der Brust

um sie zu quälen. So wie seine Lust

durch einen Engel strömt, so treibt durch euch

das Irdische. Und wenn ein Dorngesträuch

aufflammte plötzlich, dürfte noch aus ihm

der Ewige euch rufen, Cherubim,

wenn sie geruhten neben eurer Herde

einherzuschreiten, wunderten euch nicht:

ihr stürztet euch auf euer Angesicht,

betetet an und nenntet dies die Erde.

Doch dieses war. Nun soll ein Neues sein,

von dem der Erdkreis ringender sich weitet.

Was ist ein Dörnicht uns: Gott fühlt sich ein

in einer Jungfrau Schooß. Ich bin der Schein

von ihrer Innigkeit, der euch geleitet.

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)

Rilke werd geboren in Praag (Hier de Karelsbrug)

Zie voor de schrijvers van de 24e december ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

24-12-2012 om 18:11 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Angelika Schrobsdorff werd geboren op 24 december 1927 in Freiburg im Breisgau. Zie ook alle tags voor Angelika Schrobsdorff op dit blog.

Uit: Du bist nicht so wie andre Mütter

“Berlin um die Jahrhundertwende. Was stelle ich mir darunter vor? Eine heile, da vergangene Welt wahrscheinlich: Trambahnen und zweistöckige Au­tobusse von Pferden gezogen; Kopfsteinpflaster und Gas­laternen; solide, milchkaffeefarbene Wohnhäuser und »herrschaftliche« Villen in großen Gärten; Leierkästen, Blumen- und Obststände, Würstchen- und Zeitungsver­käufer; die ersten Warenhauspaläste; Ballsäle, Cafes mit
Stehgeigern, elegante Speiselokale mit befrackten Obern, Varietes, Theater; Parks, in denen sich Grün auf Grün türmt, düstere Prachtbauten, eherne Denkmäler; der Kur­fürstendamm und Unter den Linden, auf denen Herren im Stresemann und Damen mit Muff, blumenbewachsenen Hüten und hochgeschnürtem Busen auf und ab flanieren; und rings um die Stadt herum Seen, die Spree, Fichtenwäl­der, wohin man in Droschken fuhr, picknickte, ruderte, in Gartenlokalen mit flotten Militärkapellen Weißbier trank und Buletten aß.
Die Kindheitswelt meiner Mutter. War sie so? War sie heil? Es sieht danach aus.
»Ich war das kleine, geliebte Mädchen zärtlicher Eltern, jüdischer Eltern, die ja die zärtlichsten sind, die es gibt. Wir, mein drei Jahre jüngerer Bruder Friedel und ich, wa­ren glückliche Kinder, denen es an nichts gefehlt hat.« So schrieb sie.
Die Lebenslaufeintragungen ihrer Mutter Minna fallen spärlich aus, und ich kann mir denken, warum. Minna hatte einen strengen literarischen Geschmack, und das Buch, das ihr wahrscheinlich eine ihrer zahllosen Ver­wandten geschenkt hatte, war gespickt mit peinlichen Ge­dichten, wie etwa: »Drauß blüht's so prächtig / Alles steht in Duft und Glanz / Um die schaukelnde Wiege / Schwe­ben die Engel in himmlischem Tanz.«

Angelika Schrobsdorff (Freiburg im Breisgau, 24 december 1927)

De Nederlandse schrijver en journalist Karel Glastra van Loon werd geboren in Amsterdam op december 1962. Zie ook alle tags voor Karel Glastra van Loon op dit blog.

Uit: Passionsfrucht (Vertaald door Arne Braun)

"Wir fahren schweigend ins Krankenhaus. Ellen sitzt am Steuer, ich zähle die Streifen auf der Fahrbahn. Die Straße ist voll, Autos auf dem Kriegspfad. Ellen fährt erst zu schnell, dann zu langsam. Sie blinkt nicht. Ich sage nichts. Am Straßenrand wachsen Werbetafeln. THE FUTURE IS HERE. WAS MACHT EINEN UNTERNEHMER GLÜCKLICH? 'Geld', sage ich. 'Was?' 'Ach nichts.' Wir parken im Betonbauch der Krankenhausstadt. Gehen durch überdachte Straßen voller Menschen in Jogginganzügen, die Rollstühle vor sich her schieben. Auf einem Platz, über dem der Geruch von Fritieröl und verwelkten Blumen hängt, spielt eine Zigeunerkapelle. 'Hier nach links', sage ich. 'Da ist der Aufzug', sagt Ellen. Ich betrachte ihr Spiegelbild in einer Glasscheibe. Ihre Lippen sind bleich vor Anspannung. 'Ich kann nicht für mich garantieren ....', hatte sie gesagt. 'Wenn sie das sagen, was ich befürchte, dann ...' Seit Wochen schon beendet sie ihre Sätze nicht mehr.
'Nehmen Sie Platz', sagt der Arzt. Und als wir sitzen: 'Ich habe keine guten Nachrichten für Sie.' Ich sehe, wie Ellen erstarrt. Sie drückt das Kinn auf die Brust und blickt zu Boden. 'Vor allem für Sie nicht, Herr Minderhout.' Ihr Rücken streckt sich, das Kinn schnellt hoch. Ich sehe es aus den Augenwinkeln. Für einen Moment wendet sie mir das Gesicht zu. Plötzlich wird mir bewußt, daß ich heftig geschwitzt habe, die Kleider kleben mir naß und kalt am Leib. 'Sie sind unfruchtbar. Dagegen läßt sich nichts machen. Und nicht nur das, Sie sind es außerdem - und mir ist klar, daß das jetzt ein Schock für Sie ist - immer schon gewesen.' Das erste, was ich empfinde, als er ausgeredet hat, ist - Erleichterung. Es handelt sich hier um einen grotesken Irrtum. Unterlagen sind verwechselt, Untersuchungsergebnisse falsch eingetragen worden, es gibt jemanden mit demselben Namen, jemanden, der in diesem Moment in einem anderen Sprechzimmer die Ergebnisse meiner Untersuchung erfährt: 'Ihnen fehlt überhaupt nichts.”

Karel Glastra van Loon (24 december 1962 – 1 juli 2005)

De Amerikaanse schrijver en dichter Dana Gioia werd op 24 december 1950 in Los Angeles geboren. Zie ook alle tags voor Dana Gioia op dit blog.

Litany

This is a litany of lost things,
a canon of possessions dispossessed,
a photograph, an old address, a key.
It is a list of words to memorize
or to forget–of amo, amas, amat,
the conjugations of a dead tongue
in which the final sentence has been spoken.
This is the liturgy of rain,
falling on mountain, field, and ocean–
indifferent, anonymous, complete–
of water infinitesimally slow,
sifting through rock, pooling in darkness,
gathering in springs, then rising without our agency,
only to dissolve in mist or cloud or dew.

This is a prayer to unbelief,
to candles guttering and darkness undivided,
to incense drifting into emptiness.
It is the smile of a stone Madonna
and the silent fury of the consecrated wine,
a benediction on the death of a young god,
brave and beautiful, rotting on a tree.

This is a litany to earth and ashes,
to the dust of roads and vacant rooms,
to the fine silt circling in a shaft of sun,
settling indifferently on books and beds.
This is a prayer to praise what we become,
'Dust thou art, to dust thou shalt return.'
Savor its taste–the bitterness of earth and ashes.

This is a prayer, inchoate and unfinished,
for you, my love, my loss, my lesion,
a rosary of words to count out time's
illusions, all the minutes, hours, days
the calendar compounds as if the past
existed somewhere–like an inheritance
still waiting to be claimed.

Until at last it is our litany, mon vieux,
my reader, my voyeur, as if the mist
steaming from the gorge, this pure paradox,
the shattered river rising as it falls–
splintering the light, swirling it skyward,
neither transparent nor opaque but luminous,
even as it vanishes–were not our life.

Dana Gioia (Los Angeles, 24 december 1950)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Henriette Roland Holst-van der Schalk werd geboren op 24 december 1869 in Noordwijk. Zie ook alle tags voor Henriette Roland Holst op dit blog.

Uit: Het innerlijk rijk

XV

Gij dan, vul uw hart uit het stille bekken
der eenzaamheid, met vastheid, liefde en rust
en keer niet terug naar de menschen-kust
eer deze krachten u geheel doortrekken
en hun werken in u, u werd bewust.

Keer niet, eer ge van u zelf kunt geven
en blijven even rijk, hoeveel g' ook geeft.
Daden zijn golven, die opkome' en even
staan, dan terugzinke' in het leven,
maar gij zijt hij, die achter daden lééft.

Gij zijt de grond, waarin ruste' al uw daden:
de zee, waaruit hun golfslag komt gerezen:
het knooppunt, waar hun veelkleurige draden
in saamkomen. Ze zijn om u een wade,
zich plooiend naar den grondvorm van uw wezen.

Te loopen in het jonge lentelicht

Te loopen in het jonge lentelicht,

dat nu elken dag langer openbloeit, -

naar de steilte te heffen het gezicht,

daarheen waar hoog, eenzaam een vogel roeit,

of maar naar den top van den populier,

waarin de merel zijn avondlied zingt, -

lied, waar al het geluksverlange' in klinkt,

dat nu rumoert door mensch en dier, -

zoo te loopen, vaak vol bekommering

over de wereld, het duistre gebeur

in haar; kleine, nietige enkeling

vol zwakheid en vol twijfel en getreur,

en dan op eens, vol moed weer en vol drang

te helpe' en ook nog soms, vol lentezang.

Henriette Roland Holst (24 december 1869 – 21 november 1952)

24-12-2012 om 18:11 geschreven door Romenu  

De Poolse dichter Adam Mickiewicz werd geboren op 24 december 1798 in Zaosie, nabij Nowogródek. Zie ook alle tags voor Adam Mickiewicz op dit blog.

Primel

Lerche zu des Frühlings Ruhme

Hat ihr Erstlingslied gesungen,

Blumenerstling Schlüsselblume

Hat sich goldnem Kelch entrungen.

Blümchen, bist zu früh gekommen!

Mitternacht haucht noch so kalt.

Hast den Schnee nicht wahrgenommen?

Feucht ist noch der Eichenwald.

Schließ die goldnen Äuglein wieder,

Birg dich in der Mutter Schoß,

Eh der Reif dir mitleidslos

Starren macht die zarten Glieder.

Unsre Tage Falterstage,

Morgen Leben, Mittag sterben.

Ganzem Herbst ich gern entsage,

Einen Lenztag zu erwerben.

Willst den Freunden Kränze bringen,

Oder der Geliebten dein?

Wirst aus meiner Blüt; ihn schlingen,

Soll´s der Kranz der Kränze sein.

Unterm Gras, in wildem Hain

Keimtest du, geliebte Blume,

Klein an Wuchs, an Glanze klein,

Darfst du späh´n nach solchem Ruhme?

Wo sind deiner Schönheit Pfänder,

Wo der Tulpe stolzer Bund?

Wo der Lilie Lichtgewänder,

Wo der Rose Brust so rund?

Will zum Kranze dich verflechten,

Doch woher so viel Vertaun?

Freunde und Geliebte, möchten

Sie auch huldvoll auf dich schaun?

Glaub´s, der Freund heißt mich willkommen,

Mich, des jungen Frühlings Engel,

Glanz nicht mag der Freundschaft frommen,

Schatten liebt sie wie mein Stengel.

Ob ich wert der Liebsten Hände,

Sag´s Marie, du himmlisch hehre!

Für der Erstlingsknospe Spende

Wird mir, ach! nur eine Zähre.

Adam Mickiewicz (24 december 1798 - 26 november 1855)

Buste in Weimar

Stephenie Meyer(Connecticut, 24 december 1973)

24-12-2012 om 18:10 geschreven door Romenu  

Bij de Vierde Advent

Visitatie, Rogier van der Weyden, 1555

Mariae Heimsuchung

Noch erging sie's leicht im Anbeginne,

doch im Steigen manchmal ward sie schon

ihres wunderbaren Leibes inne, -

und dann stand sie, atmend, auf den hohn

Judenbergen. Aber nicht das Land,

ihre Fülle war um sie gebreitet;

gehend fühlte sie: man überschreitet

nie die Größe, die sie jetzt empfand.

Und es drängte sie, die Hand zu legen

auf den andern Leib, der weiter war.

Und die Frauen schwankten sich entgegen

und berührten sich Gewand und Haar.

Jede, voll von ihrem Heiligtume,