De Nederlandse schrijver A. F. Th. van der Heijden werd geboren in Geldrop op 15 oktober 1951. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor A. F.Th. van der Heijden op dit blog.

Uit: De helleveeg

“Ze ontving me in een crèmekleurige deux-pièces, die de duurdere kledingwinkel verried, en perfect om haar heen sloot: op haar achtendertigste had ze nog net zo'n mooi figuur als vijftien jaar eerder op haar trouwdag. Hoe kon het dat mijn moeder, die sterk op haar leek, al voor haar dertigste grijs begon te worden, en dat Tiny haar eigen donkerbruine haarkleur had behouden, zonder een enkel zilveren draadje? En dat de oudste van de twee zussen al tien jaar een rimpelig oudevrouwtjesgezicht had, terwijl dat van de jongste nog knap en strak was, met grote bruine ogen, waarvan de leden niet door permanente vermoeidheid waren gaan hangen? Tiny had zich bescheiden opgemaakt, precies genoeg om het bijzondere aan haar trekken te accentueren. Een dame, every inch. Maar pas op.
Misschien moest ik zeggen trois-pièces, want over het mantelpak droeg ze een huishoudschortje in dezelfde crèmekleur, met ruches en een grote strik, waarvan de lussen op haar billen dansten toen ze voor me uit naar de woonkamer liep. In de flat was weinig veranderd sinds ik er als jongen van elf, twaalf een paar keer gelogeerd had. Hetzelfde meubilair, nog als nieuw, de teakhouten leuningen zelfs niet een beetje verschoten. Er stond nu een grote kleurentelevisie op de plaats waar vroeger de kleine, lichtblauwe radio stond, waaraan ik me had gelaafd in die bloeitijd van de rock-'n-roll. Wat meer planten misschien, en nergens asbakken, althans niet zichtbaar - verder alles bij het oude. Ik ging wat ongemakkelijk op de bank zitten, onverminderd (en sinds de ontvangst zelfs in meerdere mate) gehinderd door het priapisme van Guy de Maupassant.
Ik vroeg Tiny of ze nog altijd op dezelfde wijze koffie maakte: heel sterk, met kokende melk aangelengd.
'Koos drinkt hem nu anders,' zei ze weinig vriendelijk, 'maar voor jou kan ik het nog wel een keer op de oude manier doen.' Tiny verdween naar de keuken. Ze hield er nog altijd die aanstellerig schokkerige manier van zich voortbewegen op na, met half opgeheven onderarmen en geknakte polsen - een beetje slofferig ook, zelfs nu ze haar hoogste hakken droeg. Het was in strijd met haar aanvankelijke verschijning als dame, wat misschien ook precies in haar bedoeling lag. Een clown met een schortje voor, dat is wat ze konden krijgen, de mensen.”

A. F.Th. van der Heijden (Geldrop, 15 oktober 1951)

De Franstalige Algerijnse schrijver Boualem Sansal werd geboren op 15 oktober 1949 in El Teniente-Had. Zie ook alle tags voor Boualem Sansal op dit blog.

Uit: Harraga

« La pauvreté des jours ? la bêtise ambiante ? Oui, c'est cela mais il y a plus fort, le traficotage, la religion, la bureaucratie, la culture du crime, du coup, du clan, l'apologie de la mort, la glorification du tyran, l'amour du clinquant, la passion du discours hurlé. Est-ce tout ? Il y a le mauvais exemple. Il vient de haut, du gouvernement qui prend son inculture pour un diamant légendaire, sa barbarie pour du raffinement, ses bricolages pour de formidables stratégies d'Etat, ses détournements pour de légitimes rémunérations. Ah, les gueux, ah, la puanteur ! Et l'intelligentsia, que dit-elle, ses champions ne sont pas tous morts ? Qu'est-ce que tu veux qu'ils disent en prison, ils réclament du pain et une couverture comme les autres !  »

(…)

« Quel siècle fait-il dehors ? le bruit et la poussière qui me parviennent par vagues brutales ne me disent rien qui vaille. Il y a maldonne, l'Islam le plus ténébreux et le modernisme le plus toc se disputent les rengaines et les initiatives. C'est à hue et à dia, j'en ai les oreilles malades. Le temps, patrimoine mondial de l'humanité, subit ici les injures d'un passéisme virulent et les outrages d'un futurisme d'horreur, il n'a plus de force, plus d'allant, plus de lumière. Faut-il aimer le néant pour s'infliger pareille distorsion ! »

Boualem Sansal (El Teniente-Had, 15 oktober 1949)

De Duitse dichter, filosoof, filoloog en schrijver Friedrich Nietzsche werd geboren op 15 oktober 1844 in Röcken ten zuidwesten van Leipzig. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Friedrich Nietzsche op dit blog.

Uit: Ecce Homo

“Das Glück meines Daseins, seine Einzigkeit vielleicht, liegt in seinem Verhängnis: ich bin, um es in Räthseltorm auszudrücken, als mein Vater bereits gestorben, als meine Mutter lebe ich noch und werde alt. Diese doppelte Herkunft, gleichsam aus der obersten und der untersten Sprosse an der Leiter des Lebens, décadent zugleich und Anfang - dies, wenn irgend Etwas, erklärt jene Neutralität, jene Freiheit von Partei im Verhältnis zum Gesammtprobleme des Lebens, die mich vielleicht auszeichnet. Ich habe für die Zeichen von Aufgang und Niedergang eine feinere Witterung als je ein Mensch gehabt hat, ich bin der Lehrer par excellence hierfür, ich kenne Beides, ich bin Beides. Mein Vater starb mit sechsunddreissig Jahren: er war zart, liebenswürdig und morbid, wie ein nur zum Vorübergehn bestimmtes Wesen, eher eine giftige Erinnerung an das Leben, als das Leben selbst. Im

gleichen Jahre, wo sein Leben abwärts ging, ging auch das meine abwärts: im sechsunddreissigsten Lebensjahre kam ich auf den niedrigsten Punkt meiner Vitalität, ich lebte noch, doch ohne drei Schritt weit vor mich zu sehen. Damals – es war 1879 - legte ich meine Basler Professur nieder, lebte den Sommer über wie ein Schatten in St. Moritz und den nächsten Winter, den sonnenärmsten meines Lebens, als Schatten in Nlaumburg. Dies war mein Miminum:

«Der Wanderer und sein Schatten» entstand währenddem. Unzweifelhaft, ich verstand mich damals auf Schatten ...“

Friedrich Nietzsche (15 oktober 1844 – 25 augustus 1900)

Portret door Edvard Munch, 1906

De Russische dichter en schrijver Michail Joerjevitsj Lermontov werd geboren op 15 oktober 1814 in Moskou. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Michail Lermontov op dit blog.

A Prayer

Faithful before thee, Mother of God, now kneeling,
Image miraculous and merciful--of thee
Not for my soul's health nor battles waged, beseeching,
Nor yet with thanks or penitence o'erwhelming me!

Not for myself,--my heart with guilt o'erflowing--
Who in my home land e'er a stranger has remained,
No, a sinless child upon thy mercy throwing,
That thou protect her innocence unstained!

Worthy the highest bliss, with happiness O bless her!
Grant her a friend to stand unchanging at her side,
A youth of sunshine and an old age tranquil,
A spirit where together peace and hope abide.

Then, when strikes the hour her way from earth for wending,
Let her heart break at dawning or at dead of night--
From out thy highest heaven, thy fairest angel sending
The fairest of all souls sustain in heavenward flight!

Like An Evil Spirit

Like an evil spirit hast thou
Shocked my heart from out its rest,
If thou'lt take it quite away now--
Thou wilt win my healing blest!

My heart thy temple evermore!
Thy face,--the altar's Godhead sign!
Not heaven's grace,--thy smiles, restore,
Grant absolution, joy divine!

Michail Lermontov (15 oktober 1814 - 27 juli 1841)

De Italiaanse schrijver Italo Calvino werd geboren in Santiago de las Vegas op Cuba op 15 oktober 1923. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Italo Calvino op dit blog.

Uit: Cosmicomics (Vertaald door William Weaver e.a.)

“I had fallen in love. What I mean is: I had begun to recognize, to isolate the signs of one of those from the others, in fact I waited for these signs I had begun to recognize, I sought them, responded to those signs I awaited with other signs I made myself, or rather it was I who aroused them, these signs from her, which I answered with other signs of my own . . . ”

(…)

“I could distinguish the shape of her bosom, her arms, her thighs, just as I remember them now, just as now, when the Moon has become that flat, remote circle, I still look for her as soon as the first sliver appears in the sky, and the more it waxes, the more clearly I imagine I can see her, her or something of her, but only her, in a hundred, a thousand different vistas, she who makes the Moon the Moon and, whenever she is full, sets the dogs to howling all night long, and me with them.”

(…)

“Now the situation is different, I admit: I have a wristwatch, I compare the angle of its hands with the angle of all the hands I see; I have an engagement book where the hours of my business appointments are marked down; I have a chequebook on whose stubs I add and subtract numbers. At Penn Station I get off the train, I take the subway, I stand and grasp the strap with one hand to keep my balance while I hold the newspaper up in the other, folded so I can glance over the figures of the stock market quotations: I play the game, in other words, the game of pretending there's an order in the dust, a regularity in the system, or an interpretation of different systems, incongruous but still measurable, so that every graininess of disorder coincides with the faceting of an order which promptly crumbles.”

Italo Calvino (15 oktober 1923 - 19 november 1985)

De Nederlandse schrijfster Tessa de Loo (pseudoniem van Tineke Duyvené de Wit) werd op 15 oktober 1946 in Bussum geboren. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Tessa de Loo op dit blog.

Uit: Die Zwillinge (Vertaald door Waltraud Hüsmeri)

“"Es gefiel ihm nicht, dass du krank warst. Ein gesundes Kind ist eine gute Investition, aber ein krankes ... Ärzte, Medikamente, ein Sanatorium, eine Beerdigung. Das hätte nur Geld gekostet. Deshalb war es ihm ganz recht, als seine Schwester Elisabeth anbot, dich mitzunehmen – auch wenn er sie überhaupt nicht leiden konnte und ihr in ihrer mondänen Trauerkleidung nur misstraute. Sie hatte ihm erzählt, ihr Sohn wohne in einer trockenen, waldreichen Gegend unweit von Amsterdam, wo das Klima heilsam sei für Tbc-Kranke, in der Nähe sei sogar ein Sanatorium [...] Opa war nichts mehr an dir gelegen, auch nicht, als du wieder gesund warst. Eine Katze, die als junges Tier kränkelt, wird nie richtig gesund und stark, das war sein Standpunkt."

Tessa de Loo (Bussum, 15 oktober 1946)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e oktober ook mijn blog van 15 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

15-10-2013 om 19:38 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Heinz Helle werd geboren op 15 oktober 1978 in München. Helle studeerde filosofie in München en New York. Van 2009 tot 2012 bezocht hij het Zwitserse Literatuur Instituut. Hij werkt als copywriter voor verschillende reclamebureaus. In 2013 werd hij uitgenodigd door Daniela Strigl om deel te nemen aan de Ingeborg Bachmann-prijs. In 2014 zal zijn debuutroman “Der beruhigende Klang von explodierendem Kerosin” verschijnen.

Uit: Wir sind schön

„Wir sind schön. Es geht uns gut. Wir mögen unsere Körper, den eigenen und den jeweils anderen, andere finden, wir sind ein schönes Paar. Wir sind glücklich. Wir sind das, was man glücklich nennt. Wir sind das, was alle glücklich nennen, die wir kennen. Wir haben, was alle wollen, tun, was alle tun. Wir haben zusammen 53.374,43 Euro auf dem Konto und könnten eine Eigentumswohnung anzahlen, eine kleine, und dann abzahlen, langsam, nachdem wir beide feste, sichere Jobs angenommen hätten; fest müssten sie sein für den Kredit, und sicher wären sie aufgrund unserer Ausbildung, unserer freundlichen, zuverlässigen Art und unserer Erfahrung. Wir könnten in Elternzeit gehen, Deutschland ist ein zivilisiertes Land, das seinen jungen Eltern ermöglicht, ohne allzu große finanzielle Einbußen junge Eltern zu sein, zumindest vorerst, später dann nicht mehr, Kinder zu haben ist deutlich teurer, als Kinder zu bekommen, und nach einer Elternzeit ist die Karriere auch meistens gelaufen, aber das sagt man ihnen nicht, den Kindern nicht, weil sie es nicht verstehen würden, und den jungen Eltern nicht, weil es sie im Moment nicht interessiert. Ihnen sagt man: schön.
Wir haben Sex. Zunächst mehrmals am Tag, dann mehrmals in der Woche, dann mehrmals am Wochenende, dann einmal pro Woche. Wir finden es beide gut, so versichern wir einander, es wird eben weniger, es gibt viel zu tun, wir haben Stress, und ab und zu möchte man ja auch ein paar Freunde sehen.“

 
Heinz Helle (München, 15 oktober 1978)

15-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Edward Estlin Cummings werd geboren in Cambridge, Massachusetts op 14 oktober 1894. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor E. E. Cummings op dit blog.

In The Rain-

in the rain-
darkness,     the sunset
being sheathed i sit and
think of you

the holy
city which is your face
your little cheeks the streets
of smiles

your eyes half-
thrush
half-angel and your drowsy
lips where float flowers of kiss

and
there is the sweet shy pirouette
your hair
and then

your dancesong
soul.     rarely-beloved
a single star is
uttered,and i

think
       of you

I Like My Body When It Is With Your

i like my body when it is with your
body. It is so quite new a thing.
Muscles better and nerves more.
i like your body.  i like what it does,
i like its hows.  i like to feel the spine
of your body and its bones,and the trembling
-firm-smooth ness and which i will
again and again and again
kiss, i like kissing this and that of you,
i like, slowly stroking the,shocking fuzz
of your electric furr,and what-is-it comes
over parting flesh….And eyes big love-crumbs,

and possibly i like the thrill

of under me you so quite new

It Is Funny, You Will Be Dead Some Day

it is funny, you will be dead some day.
By you the mouth hair eyes,and i mean
the unique and nervously obscene

need;it’s funny.  They will all be dead

knead of lustfulhunched deeplytoplay
lips and stare the gross fuzzy-pash
—dead—and the dark gold delicately smash….
grass,and the stars,of my shoulder in stead.

It is a funny,thing.  And you will be

and i and all the days and nights that matter
knocked by sun moon jabbed jerked with ecstasy
….tremble (not knowing how much better

than me will you like the rain’s face and

the rich improbable hands of the Wind)

E. E. Cummings (14 oktober 1894 - 3 september 1962)

Zelfportret, 1958

De Hongaarse schrijver Péter Nádas werd geboren op 14 oktober 1942 in Boedapest. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Péter Nádas op dit blog.

Uit: A Lovely Tale Of Photography (Vertaald door Imre Goldstein)

"Mein Carl, on the other hand, regrets that the nights are so cool already. Isn't it so, Carl?"

"Our Kornélia keeps telling us that on some southern seas the weather wouldn't be nearly so pleasant."

"In truth, we could hardly afford to interrupt our walk, still we hastened over, since the young lady had sent for us. Would it be too much of an intrusion to suggest that you share the rest of our walk with us?"

"On the contrary. Nothing would please us more. All the more so since the young lady is deeply indebted to Mister Van der Woelde; and if she has taken the liberty of sending for him, she has done so for no other reason than to pay her respects to her savior and to express her gratitude."

"The young lady should not even think in terms of debt and gratitude."

"Forgive me, madam, but why not? And why should she not talk of such things? After all, the young lady was told how the young gentleman had saved her life."

"I grant you that it was he who found her on the steps of that abandoned house of terrible reputation. But that's hardly worth mentioning. We hope that the young lady has recovered from her fright; judging by her radiant complexion I cannot reach any other conclusion."

"The young body can overcome its passing weakness; the rest will be done by the curative effect of this marvelous environment and, last but not least, by the hoped-for company of the two of you."

And there is the voice that, to all indications, follows us everywhere.

"The elderly lady at this moment with a single regal gesture put an end to the stream of mutual courtesy and compliments. And although there was some gain, however unpleasant, to be had from this gesture, its necessity was not readily fathomable."

Péter Nádas (Boedapest,14 oktober 1942)

De Amerikaanse dichteres, essayiste, critica en feministe Katha Pollitt werd geboren op 14 oktober 1949 in New York. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Katha Pollit op dit blog.

Silent Letter

It’s what you don’t hear

that says struggle

as in wrath and wrack

and wrong and wrench and wrangle.

The noiseless wriggle

of a hooked worm

might be a shiver of pleasure

not a slow writhing

on a scythe from nowhere.

So too the seeming leisure

of a girl alone in her blue

bedroom late at night

who stares at the bitten

end of her pen

and wonders how to write

so that what she writes

stays written.

Job

Worse than the boils and sores

and the stench and the terrible flies

was the nattering: Think.

You must have done something.

Things happen for a reason.

What goes around.

His life swept off in a whirlwind of camels and children!

Still, he knew enough to shut up

when his skin cleared pink as a baby’s

and overnight lambs blanketed the burnt fields.

People even said he looked taller

in his fine new robes: You see?

When one door closes, two doors open.

Nobody wanted to hear

about the rain or its father

or leviathan slicing the deeps

at the black edge of the world

under the cold blue light of the Pleiades.

The new sons were strong and didn’t ask difficult questions,

the new daughters beautiful, with glass-green eyes.

Katha Pollitt (New York,14 oktober 1949)

De Nederlandse schrijver Daniël Rovers werd geboren in Zelhem op 14 oktober 1975. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voot Daniël Rovers op dit blog.

Uit: Walter

“Da zal ow kontje wel vaore,’ gromde Van Leijsen, en hij schopte het beest in de linkerflank. ‘Onzen misdienaar laote gerust.’
Van Leijsen stampte op de straatstenen, alsof hij het koud had. Zijn klompen moesten nodig hersteld worden. De klompen van een knecht, maar de praatjes van een boer. Het werd tijd voor de mis. ‘Houdoe, Van Leijsen.’ Land bij de Moerdijk, dat kreeg die van zijn leven niet.
Op de Heuvel graasden de vaarzen van Van der Ven. De weide tussen de bomen was leeggevreten, toch bleven de beesten naar de laatste grassprieten op zoek. Daarom ook waren hun ogen zo groot, zoals bij vliegen. Eentje draaide zich om, rood zwol haar achterste op, stront – vlats, vlats – kwam in stoten uit de aars zetten. De zon zou er de hele dag op blijven schijnen. Daar kreeg je stevige, bijna zwarte korsten van, met van binnen groene saus. Maakte de zon alles hard? Kleigrond, pas gemaaid gras, broodkruimels. Maar boter wordt zacht als het in de zon op het aanrecht ligt, en ijs smelt in de sloten als de vorstnachten ophouden te duren.
Walter keek naar de punten van zijn schoenen, Trees had ze gisteren nog gepoetst. Er zat een vlekje op. Was dat water van het wassen of een strontspetter van zo-even? Hij spuugde in zijn zakdoek en ging door zijn knieën om het leder schoon te vegen. Wit belletjesschuim. Jezus Christus stond voor de kerk op zijn sokkel een witte slagtand te wezen.
De kerkdeur had een grote smeedijzeren klink, die je met twee handen naar beneden moest duwen. Donker was het voorportaal, het rook naar kelder en naar hersenschudding. Een tweede deur moest hij door, met daarachter het kerkschip. De koster had naast het altaar twee kaarsen aangestoken. In Made was zo vorig jaar op een ochtend brand uitgebroken; de preekstoel had als een braambos vlam gevat.
Weduwe Van Raamsdonk zat al in de kerk, aan de linkerkant, die van de vrouwen. Het silhouet dat al een keer in zijn dromen was verschenen: gebogen schouders, een dunne nek, het haar dat in een knot samengebonden werd.”

Daniël Rovers (Zelhem, 14 oktober 1975)

De Nieuw-Zeelandse schrijfster Katherine Mansfield werd geboren op 14 oktober 1888 in Wellington. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Katherine Mansfield op dit blog.

Uit: The Swing of the Pendulum

“She heard him walk down the passage and then pause - lighting a cigarette.  Yes - a faint scent of delicious cigarette smoke penetrated her room.  She sniffed at it, smiling again.  Well, that had been a fascinating interlude!  He looked so amazingly happy: his heavy clothes and big buttoned gloves; his beautifully brushed hair... and that smile... 'Jolly' was the word - just a well-fed boy with the world for his playground.  People like that did one good - one felt 'made over' at the sight of them. Sane they were - so sane and solid.  You could depend on them never having one mad impulse from the day they were born until the day they died.  And Life was in league with them - jumped them on her knee - quite rightly, too.  At that moment she noticed Casimir's letter, crumpled up on the floor - the smile faded.  Staring at the letter she began braiding her hair - a dull feeling of rage crept through her - she seemed to be braiding it into her brain, and binding it, tightly, above her head...”

Katherine Mansfield (14 oktober 1888 – 9 januari 1923)

Portret door Anne Estelle Rice, 1918

De Duitse dichteres, schrijfster en filosofe Margarete Susman werd geboren op 14 oktober 1872 in Hamburg. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Margarete Susman op dit blog.

Der Sturm rauscht durch die Linde

Der Sturm rauscht durch die Linde;

Düfte kommen im Winde

In tiefer klingender Nacht.

Mein Herz ist aufgewacht

Und pocht so laut und mächtig

In der Nacht tiefstürmendes Lied.

Ich weiss nicht, wie mir geschieht.

Ah, wie der Nachtsturm saust!

Ein grosses Vergessen umbraust

Das Haupt mir dunkel und nächtig -

Und in dem Vergessen ein Wissen

Von nie gewussten Dingen —

Ein Fliehn und Umschlingen,

Ein Verlieren und Finden,

Ein Erscheinen, Verschwinden —

Das sind die stummen Gestalten,

Das ist das webende Walten

Der Nacht. —

Der Sturm rauscht durch die Linde,

Düfte kommen im Winde,

Mein Herz ist aufgewacht.

Nacht ist's — zu meinen Füssen brandet

Nacht ist's — zu meinen Füssen brandet

Ein Meer von unerlöster Sehnsucht

In schluchzenden Wogen —

Und alle gekreuzigte Liebe der Welt

Steht um mich her. —

Dunkel — beengend — so voll die Welt

Von brennender Liebe,

Die in das dunkle Gewand der Nacht

Einsam ihr Antlitz birgt.

Stockende Seufzer — banges Schluchzen

Und die heiligste Liebe verströmt

Einsam ins All.

Margarete Susman (14 oktober 1872 - 16 januari 1966)

De Poolse schrijver Stefan Żeromski werd geboren op 14 oktober 1864 in Strawczyn in de buurt van Kielce. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Stefan Żeromski op dit blog.

Uit: Forebodings (Vertaald door Marie Busch)

“After having gazed at the awe-inspiring phenomena which surrounded him in the semicircle of the hospital theatre, he had slept during the operation.  His simple heart had not worked out the lesson that sleep, the greatest mistress on earth, teaches.  After the operation everything had been veiled by moral lassitude.  This had continued, but in the afternoon and at night they had mixed something heavy, like a stone ball, into his drinking-cup, and waves of warmth had flowed to the toes of his healthy foot from the cup.  Thoughts chased one another swiftly, like tiny quicksilver balls through some corner of his brain, and while he lay bathed in perspiration, and his eyelids closed of their own accord, not in sleep but in unconsciousness, he had been pursued by strange, half-waking visions.

Everything real seemed to disappear, only dimly lighted, vacant space remained, pervaded by the smell of chloroform.  He seemed to be in the interior of a huge cone, stretched along the ground like a tunnel.  Far away in the distance, where it narrowed towards the opening, there was a sparkling, white spot; if he could get there, he might escape. He seemed to be travelling day and night towards that chink along unending spiral lines running within the surface of the tunnel; he traveled under compulsion and with great effort, slowly, like a snail, although within him something leapt up like a rabbit caught in a snare, or as if wings were fluttering in his soul.  He knew what was behind that chink.  Only a few steps would lead him to the ridge under the wood… to his own four strips of his potato-field….’

Stefan Żeromski (14 oktober 1864 - 20 november 1925)

Portret in het Nationale Museum in Kielce

14-10-2013 om 18:57 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Maarten van der Graaff werd geboren op 14 oktober 1987 in Dirksland. Hij studeerde religiewetenschappen aan de Universiteit Utrecht en publiceerde poëzie en proza in onder andere De Revisor, nY, De Brakke Hond, DWB en Het Liegend Konijn. Van der Graaff staat op verschillende podia in Nederland en België en is redacteur en medeoprichter van het online literair tijdschrift “Samplekanon”. Hij debuteerde met de bundel “Vluchtautogedichten” bij uitgeverij Atlas Contact.

Kanaal

Deze zacht
toegeschroeide kras
is een kanaal.

De wil tot vooruitgang een
Hunebed, bestand tegen de terreur
van smeekbedes.

Uit het landgraf aan het kanaal
klauteren kinderen die moeten worden
beschreven.

Zo staat de wind.

Niets is eenvoudiger dan inzicht
in dit geval te verkrijgen.

Niets gemakkelijker dan met alle
nagels in de zwerfstenen wil
geslagen te wachten,
reikhalzend,

op de volle tiet
van de slaap.

 
Maarten van der Graaff (Dirksland, 14 oktober 1987)

14-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Aan de Wit-Russische schrijfster en onderzoeksjournaliste Svetlana Alexandrovna Alexievich  werd gisteren in de Frankfurter Paulskerk de Friedenspreis des Deutschen Buchhandels uitgereikt. Zie ook alle tags voor Svetlana Alexievich op dit blog.

Uit: Zinky Boys: Soviet Voices from the Afghanistan War

“I never want to write another word about the war, I told myself. Long after I'd finished "War is not a Woman", a book about World War II, I could still be upset by the sight of a child with a nosebleed.

Out in the country I couldn't bear to watch the fishermen cheerfully throwing their catch on to the sandy riverbank. Those fish, dragged up from the depts of God knows where, with their glassy, bulging eyes, made me want to vomit. I dare say we all have our pain threshold - physical as well as psychological. Well, I'd reached mine. The screech of a cat run over by a car, eventhe sight of a squa

shed worm, could make me feel I was going mad. I felt that animals, birds, fish, every living thing had a right to a life of its own. And then all of a sudden, if you can call it suddenfor the war had been going on for seven years...

One day we gave a lift to a young girl. She'd been to Minsk todo some food shopping for her mother. She had a big bag with chicken heads sticking out, I remember, and a shopping-net full of bread, which we put in the boot.

Her mother was waiting for her in the village. Or rather, standing at her garden gate, wailing.

'Mama!' The little girl ran up to her.

'Oh, my baby. We've had a letter. Our Andrey in Afghanistan.

Ohhh... They're sending him home, like they did Ivan Fedorinov. A little child needs a little grave, isn't that what they say? But my Andrei was as big as an oak and over six foot. "Be proud of me Mum, I'm in the Paras now," he wrote to us. Oh, why? .

Why? Can anyone tell me? Why? ''Each substance of agrief hath twenty shadoms.' (Richard II) Then, last year, something else happened.

I was in the half-empty waitingroom of a bus station. An officer was sitting there with a suitcase, and next to him there was as kinny boy who you could tell from his shaved head was a soldier.

The young soldier was digging in a plant pot (a dryold ficus, Iremember it was) with an ordinary kitchen fork. A couple of simple country women went and sat next to them and, out ofsheer curiosity, asked where they were going, and why, who were they? It turned out the officer was escorting the soldier home.“

Svetlana Alexievich (Stanyslaviv, 31 mei 1948)

14-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Herman Franke werd geboren op 13 oktober 1948 in Groningen. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Herman Franke op dit blog.

Uit: Wolfstonen

“Hij betwijfelde of die oude huizen het zouden pikken. Anders dan de overbuurvrouw geloofde hij wel in bezielde materie en hij dacht aan een harem vol oude wijven met verdorde schaamlippen waar een jong, stralend meisje werd binnengebracht; haar billen glommen als goud, op haar borsten schitterden zilverkleurige sieraden, tussen haar benen gloorde een vochtige hemel en haar liefdeszuchten klonken als engelengezang. De oude vrouwen maakten krabbend, schoppend en bijtend een wrak van haar. Maar zo fantasierijk en poëtisch waren de anderen niet. Zij herinnerden zich het gat dat tientallen jaren lang in de huizenrij gegaapt had en de vlakte met puinresten en uitbundig opschietend onkruid maar al te goed. Het gat werd rechts en links begrensd door de bontgekleurde tussenmuren van de belendende percelen, die buitenmuren waren geworden op de dag van de sloop. Je kon nog zien waar de vloeren en trappen hadden gezeten. De witte uitsparing in een geel geschilderde kamerwand verried waar een rechthoekige kast had gestaan. Je zag de betegelde wanden van doucheruimtes. This wall is now available in paperback, was er met een spuitbus op de rechtermuur geschreven, die opbolde en gestut werd door boomstammen. Er liepen altijd katten op het door een gazen hekwerk afgezette terrein, dat in feite de enige groenvoorziening in de wijk was maar als zodanig werd de plek niet gewaardeerd. Integendeel, het gat was iedereen een doorn in het oog. Er werd huisvuil en andere rotzooi gedumpt dat ging rotten en stinken en ongedierte aantrok. Ouders verboden hun kinderen het terrein te betreden maar via kleine openingen in het hek kropen zij stiekem toch naar binnen. Kort daarna kregen ze last van huiduitslag en misselijkheid. Er zouden giftige planten groeien. Er zou illegaal gif zijn gestort. Er zou ontucht bedreven worden door homo’s en kinderlokkers.”

Herman Franke (13 oktober 1946 – 14 augustus 2010)

De Jamaicaanse schrijver Colin Channer werd geboren op 13 oktober 1963 in Kingston. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Colin Channer op dit blog.

Uit: Satisfy My Soul

„I’m a playwright and director whose grandfather moved to Harlem from West Africa in the twenties. Chadwick is fifty. I am thirty-eight. Chadwick is married. I will never be. He is a Republican. I like to call myself a negro. He is bald. My locks are wrapped around my head to form a turban.
His freckled cheeks are settling into jowls. His nose is sharp and owlish. He does not have an upper lip. His forehead lasts forever.
“I think I’d have a rack of lamb,” he answers. “And it is always hard for me to sleep without my wife. My favorite book has always been Heart of Darkness. Conrad is amazing. You should read him. I would dine with Rudy Kipling. As a boy in Oklahoma I felt connected to his stories . . . all the Indians. I know that our natives aren’t the same as Kipling’s Hindus, but I could still relate. As far as music is concerned I think I’d listen to Aretha Franklin. And you—you asked the question. What would you do?”
I glance at the producer, a desert-colored woman with a se- cret trail of bites along her neck and stomach. Her name is Amaranta.
Smiling as she looks away, she scoops her copper hair into a ponytail. When she looks again I recognize the contour of her body in her nose. Like her back, it arches inward on a bony spine then flares into a bulb of spongy flesh.
The diamonds on her wedding ring are glinting. Her cheeks are hard and chiseled like the stones. But as a woman she is soft. Her skin. Her voice. Her touch.
Last night, as she read to me in bed, I told her that her skin reminded me of sand. She drew her nipple on my chest and said I was her Tuareg . . . the way I wrap my dreadlocks like a turban, the oily blackness of my skin, the height of what she calls my Libyan nose. She held me by my cheekbones when she kissed me. She christened them my little horns.”

Colin Channer (Kingston, 13 oktober 1963)

De Albanese dichter Migjeni (eigen. Millosh Gjergj Nikolla) werd geboren op 13 oktober 1911 in Shkodra. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Migjeni op dit blog.

Autumn on parade

Autumn in nature and autumn in our faces.
The sultry breeze enfeebles, the glowering sun
Oppresses the ailing spirit in our breasts,
Shrivels the life trembling among the twigs of a poplar.

The yellow colours twirl in the final dance,
(A frantic desire of leaves dying one by one).
Our joys, passions, our ultimate desires
Fall and are trampled in the autumn mud.

An oak tree, reflected in the tears of heaven,
Tosses and bleeds in gigantic passion.
"To live! I want to live!" - it fights for breath,
Piercing the storm with cries of grief.

The horizon, drowned in fog, joins in
The lamentation. In prayer dejected fruit trees
Fold imploring branches - but in vain, they know.
Tomorrow they will die... Is there nowhere hope?

The eye is saddened. Saddened, too, the heart
At the hour of death, when silent fall the veins
And from the grave to the highest heavens soar
Despairing cries of long-unheeded pain.

Autumn in nature and autumn in our faces.
Moan, desires, offspring of poverty,
Groan in lamentation, bewail the corpses,
That adorn this autumn among the withered branches.

Vertaald door Robert Elsie

Migjeni (13 oktober 1911 – 26 augustus 1938)

Postzegel ter gelegenheid van zijn 100^e geboortedag

De Amerikaanse dichter en schrijver Arna Wendell Bontemps werd geboren op 13 oktober 1902 in Alexandria in Louisiana. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Arna Wendell Bontemps op dit blog.

Length of Moon

Then the golden hour
Will tick its last
And the flame will go down in the flower.
A briefer length of moon
Will mark the sea-line and the yellow dune.
Then we may think of this, yet
There will be something forgotten
And something we should forget.
It will be like all things we know: .
A stone will fail; a rose is sure to go.
It will be quiet then and we may stay Long at the picket gate
But there will be less to say.

Arna Wendell Bontemps (13 oktober 1902 – 4 juni 1973)

De Amerikaanse schrijver Conrad Richter werd geboren op 13 oktober 1890 in Pine Grove, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Conrad Richter op dit blog.

Uit: Smoke on the Prairie

„Her hands kept eternally busy. She washed and ironed, heating the heavy smoothing iron by setting it upright on the hearth before the coals. She sat daily over winter socks for Pleas and the baby, one foot moving the cradle as she knitted. Morning or afternoon she let the sheep from the high corral and followed on foot over the range, resting with her baby on the grass in cedar shade.
Pleas had set up a hopper for the oak ash. In the big copper kettle brought from Arkansas she boiled wood ashes. When the lye dissolved the end of a feather, she added accumulated greases and tallow and boiled a small batch of soap, cut the cooling mixture into yellow-gray bars and piled them on the mantel to dry. She soaked a flint-dry deerskin in strong suds of lye soap, water, and a spoonful of lard; scraped off the hair with an old corn knife; let it remain by the warm hearth all night; wrung, pulled, and stretched it next day until perfectly dry, when it becomes soft and pliable as cloth and waited only her shears and thread for gloves or clothes.

(…)

They rode slowly on, while the luminous purple began to appear like violet mist on the hills. It spread to the plains, bathing them in color. The home ranch in the wide mouth of Monica Canyon ahead became an island of buildings, corrals, and windmill swimming in a bright velvet sea. The color seemed to float in the air about them. They breathed it, road through it.”

Conrad Richter (13 oktober 1890 – 30 oktober 1968)

Als cowboy, rond 1940 

De Britse romanschrijfster en gewezen politica Edwina Currie werd geboren in Liverpool op 13 oktober 1946. Zie ook alle tags voor Edwina Currie op dit blog en ook mijn blog van 13 oktober 2010.

Uit: Diaries

“Les Tuileries [Edwina’s house in France], Friday, January 6, 1995, 6pm

Every time I come here, I wonder why on earth I bothered to buy such an outlandish property so far away. But this is a place for reflection and healing — and without it, I’d be some kind of nutcase.

Here, I did all my weeping over John Major, and what hurt the most — not being invited to join his government at the first opportunity.

I think a lot about keeping age at bay. I wish I could stop nibbling and generally overeating: although I’m fit, ten-and-a-half stone means a thick waist and a big bum.

Tower House [Edwina’s house in  her South Derbyshire constituency], Friday, February 24, 8pm

When [my husband] Ray’s around, all I get is a grunt. And yet . . . I know as I pack those boxes to move out to my new flat [in Clapham, South London], I’ll be very tearful.“

Edwina Currie (Liverpool, 13 oktober 1946)

13-10-2013 om 19:04 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en essayist Stefaan van den Bremt werd geboren in Aalst op 12 oktober 1941. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010en eveneens alle tags voor Stefaan van den Bremt op dit blog.

Geboorte van de kleuren

Het grijs hield vol dat alles wit was
wat niet zwart was, dat alles dag was
wat niet nacht was. De vele kleuren
verbleven clandestien in het zonlicht
dat hen nog niet kon velen.

Wat wij nu rood vinden was wijnwit.
Oranje? Volle-melkwit.
Geel was een heel oud wit.
Groen, een grijzend wit.
Het blauw was nog zo bleu.
Indigo bleef maar bleken.
Violet werd olievet.

En verder was er zwart. Elke nacht
waren de tijden zwart. Elke zee
was zwart, elk woud, elk werelddeel.
De kunst was zwart, zo zwart als
de wereldziel. De inkt was Oost-Indisch
kleurendoof.

Moest er nog daglicht wezen?
vroeg de ochtend soms, of liever
vroeg de regen ('t regende pijpen-
stelen). De zon scheen daardoorhen
en kleurde als een boei,
werd een oranjeappel,
verschoot van vroeg goud
tot geel en groen,
zag dan weer blauw,
waste met indigo
een bloembed, violet.

De eerste regenboog
sprong in het eerste oog.

Motief op reis

Het motief was het moe
maar een patroon te zijn
in het vloerkleed. 't Wou
de wijde wereld in, en ging
als een klimoprank in het
ijle. 't Rekte zich, op zoek
naar een verband, dat er niet
was dan in het kleed. Dapper
steigerde het motief tegen
de hemel, helmboswuivend.
Omweef nu, hand, met wand,
met warme kleur en klank,
die wandelende tak.

Stefaan van den Bremt (Aalst, 12 oktober 1941)

De Italiaanse dichter Eugenio Montale werd geboren in Genua op 12 oktober 1896. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Eugenio Montale op dit blog.

You phone to remind me

You phone to remind me
I said the Nobel
ought to be refused, because
it’s not always awarded to the best.
Forgive me. I’m accepting out of fear.
A conspicious reward doesn’t offend,
rather it’s a defense against the threat
of devaluation. Don’t expect
acts of courage from an old man.
Recognition always arrives
late, when even a hoped-for
honor seems useless.
The time of events

is different from ours.

Vertaald door Jonathan Galassi

Eindig

Ik zie een vogel stil in de dakgoot zitten,

Hij lijkt op een duif, maar dunner

En met een soort kuifje, of anders

Is dat de wind, wie weet, de ramen zijn dicht.

Als jij hem ook ziet, als je wakker wordt

Van de buitenboordmotoren:

dit Is wat wij kunnen hebben aan geluk,

Meerniet.

Het kost te veel, het is niks voor ons

En wie het heeft, begint er weinig mee.

Vertaald door Eva Gerlach

To Rest In The Shade

To rest in the shade, pale and thoughtful,

by a sun-hot garden wall

listening among thorns and brushwood

to the cry of blackbirds, the hiss of snakes.

In cracks in the soil or amongst the vetch

to spy on the files of red ants

now scattering now intertwining

at the top of miniscule mountains.

To observe among the leaves the distant

quivering scales of the sea,

while the tremulous cries rise

from cicadas on the naked hills.

And walking in the dazzling sun

to feel with a saddened wonder

how all of life and its travails

is in this following a wall

topped by bright shards of glass.

Vertaald door A. S. Kline

Eugenio Montale (12 oktober 1896 - 12 september 1981)

In 1918

De Amerikaanse dichter, criticus en vertaler Robert Stuart Fitzgerald werd geboren op 12 oktober 1910 in Springfield, Illinois. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Robert Fitzgerald op dit blog.

Sympathy of Peoples

No but come closer. Come a little

Closer. Let the wall-eyed hornyhanded

Panhandler hit you for a dime

Sir and shiver. Snow like this

Drives its pelting shadows over Bremen,

Over sad Louvain and the eastern

Marshes, the black wold. It sighs

Into the cold sea of the north,

That vast contemptuous revery between

Antiquity and you. Turn up your collar,

Pull your hatbrim down. Commune

Briefly with your ignorant heart

For those bewildered raging children

Europe surrenders her old gentry to.

All their eyes turn in the night from

Your fretfulness and forgetfulness,

Your talk; they turn away, friend.

Their eyes dilated with dreams of power

Fix on the image of the mob wet

With blood scaling the gates of order.

Anarchist and incendiary

Caesar bind that brotherhood

To use and crush the civil guard,

Debauch the debauche, level

Tenement and court with soaring

Stripped for the smoking levee of the

Howitzer, thunderstruck under the net.

The great mouth of hunger closes

On swineherd and princess, on the air

Of jongleur and forest bell; Grendel

Swims from the foul deep again.

Deputy, cartelist, academician

Question in haste any plumeless captain

Before the peremptory descent

Of mankind, flattered and proud.

With whitening morning on the waste

You may discern through binoculars

Moving yet motionless, as if those

Were populations whom the sun failed

And the malicious moon enchanted

To wander and be still forever

The prey of wolves and bestial mazes.

Robert Fitzgerald (12 oktober 1910 – 16 januari 1985)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12^e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

12-10-2013 om 15:04 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Paul Engle werd geboren op 12 oktober 1908 in Cedar Rapids. Zie ook alle tags voor Paul Engle op dit blog en ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Uit: A Lucky American Childhood

The name Paul Engle trembles on his tongue.
Should it be bellowed, sneered, whined, bleated, sung?
Look at his broken (football) crooked nose,
His shifty way of letting his eyes close
When they look into your own eyes. Too grim.
How could you buy an old used car from him?

Yet as a father what he gave was love.
Yet as a husband what he gave was love.

He likes his liquor, but his hands don’t’ shake.
He talks too much, merely for talking’s sake.
He seldom bores you, but he makes you mad.
He is not really evil, only bad.
He likes all animals, dog, cat and woman
(For whom his love is human—all-too-human).
Some think him worse, now, than he really is.
Some think him better than he really is.
His hands still calloused from his working youth,
His brain is calloused bending too much truth.

Eyeball to eyeball, he and his memory stare
As glittering mirrors into mirrors’ glare.

Let it be said of Engle in his praise:
He loved his life-crammed, people-crowded days,
The rough of rock, the autumn’s hovering haze,
Skin rubbed on skin, the loving, living blaze,
Bird wing far brighter than the air it beats,
Cabbageworm greener than the leaf it eats,
The high hysteria that lies behind
The howling horror of the manic mind.

Let it be stated clearly—he was cruel,
But only to the cruel and to the fool.

He liked to laugh, and yet he laughed too loud.
He loathed the selfish, greedy, and proud

And told them so in language of too much lip.
Each day his eyes run the fast razor’s track,
But see the radiant mirror sneering back.

Paul Engle (12 oktober 1908 – 25 maart 1991)

In 1961

De Amerkaanse schrijfster Ann Petry werd geboren op 12 oktober 1908 in Old Saybrook, Connecticut. Zie ook alle tags voor Ann Petry op dit blog en ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Uit: The Street

“The snow fell softly on the street. It muffled sound. It sent people scurrying homeward, so that the street was soon deserted, empty, quiet. And it could have been any street in the city, for the snow laid a delicate film over the sidewalk, over the brick of the tired, old buildings; gently obscuring the grime and the garbage and the ugliness.

(…)

She got off the train, thinking that she never felt really human until she reached Harlem and thus got away from the hostility in the eyes of the white women who stared at her on the downtown street and in the subway. Escaped from the openly appraising looks of the white men whose eyes seemed to go through her clothing to her long brown legs. On the trains their eyes came at her furtively from behind newspapers, or half-concealed under hatbrims or partly shielded by their hands. And there was a warm, moist look about their eyes that made her want to run.
These other folks feel the same way, she thought-that once they are freed from the contempt in the eyes of the downtown world, they instantly become individuals. Up here they are no longer creatures labeled simply 'colored' and therefore all alike. She noticed that once the crowd walked the length of the platform and started up the stairs toward the street, it expanded in size. The same people who had made themselves small on the train, even on the platform, suddenly grew so large they could hardly get up the stairs to the street together. She reached the street at the very end of the crowd and stood watching them as they scattered in all directions, laughing and talking to each other.”

Ann Petry (12 oktober 1908 – 28 april 1997)

De Franse schrijver Louis Hemon werd geboren op 12 oktober 1880 in Brest in Bretagne. Zie ook alle tags voor Louis Hemon op dit blog en eveneens mijn blog van 12 oktober 2010.

Uit: Maria Chapdelaine

“– Eh bien, monsieur Larouche, ça marche-t-il toujours de l’autre bord de l’eau ?
– Pas pire, les jeunesses. Pas pire !
Chacun tirait de sa poche sa pipe et la vessie de porc pleine de feuilles de tabac hachées à la main et commençait à fumer d’un air de contentement, après une heure et demie de contrainte. Tout en aspirant les premières bouffées ils causaient du temps, du printemps qui venait, de l’état de la glace sur le lac Saint-Jean et sur les rivières, de leurs affaires et des nouvelles de la paroisse, en hommes qui ne se voient guère qu’une fois la semaine à cause des grandes distances et des mauvais chemins.
– Le lac est encore bon, dit Cléophas Pesant, mais les rivières ne sont déjà plus sûres. La glace s’est fendue cette semaine à ras le banc de sable
en face de l’île, là où il y a eu des trous chauds tout l’hiver.
D’autres commençaient à parler de la récolte probable, avant même que la terre se fût montrée.
– Je vous dis que l’année sera pauvre, fit un vieux, la terre avait gelé avant les dernières neiges.
Puis les conversations se ralentirent et l’on se tourna vers la première marche du perron, d’où Napoléon Laliberté se préparait à crier, comme toutes les semaines, les nouvelles de la paroisse.
Il resta immobile et muet quelques instants, attendant le silence, les mains à fond dans les poches de son grand manteau de loup-cervier, plissant le front et fermant à demi ses yeux vifs sous la toque de fourrure profondément enfoncée ; et quand le silence fut venu, il se mit à crier les nouvelles de toutes ses forces, de la voix d’un charretier qui encourage ses chevaux dans une côte.”

Louis Hemon (12 oktober 1880 - 8 juli 1913)

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Paula von Preradović werd geboren op 12 oktober 1887 in Wenen. Zie ook alle tags voor Paula von Preradović op dit blog.

Requiem

Ach, Bruder, von den Buchten her die Brandung schwoll,

Vom Hügel uns ein Duften schwer herüberquoll

Nach Thymian und Ginster und blauem Salbeikraut,

Aus finstergrüner Kiefer, da schrie ein Käuzchen laut.

Zu Häupten hoch die Sterne, die flammten ohne Zahl,

Sie schüttelten von ferne hernieder Strahl um Strahl.

Uns fächelte die Wangen salziger Wind von weit,

Da wir zur Nacht gegangen gaßauf, gaßab zu zweit.

Wir redeten und glühten von Liebe, Gott und Tod,

Wir grübelten und mühten uns bis ans Morgenrot,

Und durch die Stille schmetterten hell unsre Stimmen jung,

Da wir durchs Dickicht kletterten auf steiniger Wanderung.

Verschwunden und versunken ist uns die Heimat lang.

Es ist im Meer ertrunken, was leicht in Lüften schwang.

Das himmlische Geflimmer verlosch im Nebelgrund,

Und, Bruder, ach, auf immer ist mir verstummt dein Mund.

Paula von Preradović (12 oktober 1887 – 25 mei 1951)

12-10-2013 om 15:00 geschreven door Romenu  

De Zwitserse dichter en schrijver Conrad Ferdinand Meyer werd geboren in Zürich op 11 oktober 1825. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Conrad Ferdinand Meyer op dit blog.

Das Heiligtum

Waldnacht. Urmächtge Eichen, unter die

Des Blitzes greller Strahl geleuchtet nie!

Dämmernde Wölbung, Ast in Ast verwebt

Von keines Vogels Lustgeschrei belebt!

Ein brütend Schweigen, nie vom Sturm gestört,

Ein heilig Dunkel, das dem Gott gehört

Darin, umblinkt von Schädel und Gebein

Sich ungewiss erhebt ein Opferstein ...

Es rauscht. Es raschelt. Schritte durch den Wald!

Das kurze römische Kommando schallt.

Geleucht von Helmen! Eine Kriegerschar!

Vorauf ein Gallier und ein Legionar:

"Die Stämme können dienen. Beil in Schwung!

Cäsar braucht Widder zur Belagerung!"

Erbleichend spricht der Gallier ein Gebet

Den Römer selbst ergreift die Majestät

Des Orts, doch hebt gehorchend er die Axt -

Der Gallier flüstert: "Weisst du, was du wagst?

Die Stämme - diese Riesen - sind gefeit,

Hier wohnt ein mächtger Gott seit alter Zeit

In dessen Nähe nur der Priester tritt,

Ein totenblasses Opfer schleppt er mit.

Versehrtest nur ein Blatt du freventlich

Stracks kehrte sich die Waffe wider dich!" ...

Die heilgen Eichen drohen Baum an Baum

Die Römer lauschen bang und atmen kaum,

Schwer, schwerer wird der Hand des Beiles Wucht

Und ihr entsinkts. Sie stürzen auf die Flucht.

"Steht!" und sie stehn. Denn es ist Cäsars Ruf

Der ihre Seelen sich zu Willen schuf!

Er ist bei seiner Schar. Er deutet hin

Auf eine Eiche. Sie umschlingen ihn,

Sie decken ihn wie im Gedräng der Schlacht,

Sie flehn. Er ringt. Er hat sich losgemacht,

Er schreitet vor. Sie folgen. Er ergreift

Ein Beil, hebts, führt den Schlag, der saust und pfeift ...

Sank er verwundet von dem frevlen Beil? Er

lächelt: "Schauet Kinder, ich bin heil.

Erstaunen! Jubel! Hohngelächter! Spott!

Soldatenwitz: "Verendet hat der Gott!"

Die Rinde fliegt! Des Stammes Stärke kracht!

Vom Laub zu dunklerm Laube flieht die Nacht.

Die Beile tun ihr Werk. Die Wölbung bricht,

Und Riesentrümmer überströmt das Licht.

Die Felswand

Feindselig, wildzerrissen steigt die Felswand.

Das Auge schrickt zurück. Dann irrt es unstät

Daran herum. Bang sucht es, wo es hafte.

Dort! über einem Abgrund schwebt ein Brücklein

Wie Spinnweb. Höher um die scharfe Kante

Sind Stapfen eingehaun, ein Wegesbruchstück!

Fast oben ragt ein Tor mit blauer Füllung:

Dort klimmt ein Wanderer zu Licht und Höhe!

Das Aug verbindet Stiege, Stapfen, Stufen.

Es sucht. Es hat den ganzen Pfad gefunden,

Und gastlich, siehe, wird die steile Felswand.

Conrad Ferdinand Meyer (11 oktober 1825 - 28 november 1898)
Het Conrad Ferdinand Meyer huis in Kilchberg

De Nederlands / Indonesisch dichter, essayist en geleerde.Gertrudes Johannes (Han) Resink werd geboren in Jogjakarta op 11 oktober 1911. Zie ook alle tags voor Han Resink op dit blog en ook mijn blog van 11 oktober 2010.

Sonnet van de halve

Levend aan de tropenkant der keerkringen

behoor ik tot het evenaarsgeslacht,

dat uit gematigder zones gedacht,

steeds twee halfronden kent: twee vereringen

voor vrouw en man; de dubbelbezweringen

van beest en geest, jeugdeeuw en oudedag;

en al de wisselende bekeringen

tot west of oost, God of Walpurgisnacht.

Onder het hart des hemels dierenriem

en diep verliefd op wat de aarde geeft,

leerde ik al vroeg de halfheid te beërven

tussen solair heelal en donkere kiem

om het bestaan te leiden naar een sterven

met de dood, waarmee ik slecht samenleef.

Djangir

Zij dansen. Duizend dromen in één nacht.

De dromen van een licht bewogen leven:

hoe men lief kan hebben; hoe men best zacht

mag zijn, maar niet half-zacht; hoe men zich geven

moet, maar nooit helemaal; hoe men wel beven

kan van ontroering, doch, op vorm bedacht,

de hartstocht door een gouden huid moet zeven

tot zweetglans, oogopslag en pradadracht.

Nu zullen dit voor mij wel dromen blijven.

Maar hier neemt één idee in vele lijven

gestalten aan en winnen alle zinnen

het van de zuiverste gedachtengangen:

hier laat, in duizend dansposen gevangen,

de schoonheid zich bloot lijfelijk beminnen.

Han Resink (11 oktober 1911 – 4 september 1997)

De Duitse dichteres en schrijfster Gertrud von Le Fort werd geboren in Minden op 11 oktober 1876. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Gertrud von Le Fort op dit blog.

Gnade des Dichters

Stumm aber wird der Dichter geboren
sprachlos steht er im Kreise der flinken Sprecher
überwältigt von Staunen und immer wie heimlich trunken
vom Glanz und vom Schmerz dieser Erde -
Nur eine, die himmlische Muse entzündet sein Schweigen,
sie, die den heiligen Schlaf der Lieder behütete
und ihr Erwachen erküsst,
es sei zur Rosenblüte des Morgens oder im Nachtversinken,
wie es ihr eben gefällt - sie ist die Mächtige
und ist wie alle Gnade von oben ohne Gesetze.
Denn dies ist des Singenden heimlicher Glanz und Ruhm:
Nicht anbefehlbar ist seine Stimme, nicht untertänig
der Weisung der Welt, der kleinen des Tages,
auch nicht der hohen der Liebe,
auch nicht den sehnenden des eignen Verlangens:
In unzerbrechlichen Ketten harrt er der klingenden Stunde,
die da mit Flügeln bricht aus dem Unbekannten,
mit Flügeln fällt sie ihn an, mit Flügeln hebt sie ihn auf, mit Flügeln lässt sie ihn fallen
zurück ins Gefängnis der Ohnmacht.
Doch tausendstündiges Schweigen gilt nichts gegen einen Gesang
und herrlich ist auch Verstummen, wenn es die Muse gebietet -
ja herrlich ist's abzuhängen von einer himmlischen Stimme.

Gertrud von Le Fort (11 oktober 1876 - 1 november 1971)

Borstbeeld door Walter Kalot, 1976

De Franse schrijver François Mauriac werd op 11 oktober 1885 geboren in Bordeaux. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2010. en eveneens alle tags voor François Mauriac op dit blog.

Uit : Thérèse Desqueyrou

^“__ << La déposition de M. Desqueyroux était excellente, oui. Mais il y avait cette ordonnance : en somme, il s'agissait d'un faux... Et c'était le docteur Pédemay qui avait porté plainte...
^__ Il a retiré sa plainte...
^__ Tout de même, l'explication qu'elle a donnée... cet inconnu qui lui remet une ordonnance... >>
Thérèse, moins par lassitude que pour échapper à ces paroles dont on l'étourdissait depuis des semaines, ralentit en vain sa marche ; impossible de ne pas entendre le fausset de son père :
^__ << Je le lui ai assez dit : "Mais, malheureuse, trouve autre chose... trouve autre chose..." >>
Il le lui avait assez dit, en effet, et pouvait se rendre justice. Pourquoi s'agite-t-il encore ? Ce qu'il appelle l'honneur du nom est saut ; d'ici les élections sénatoriales, nul ne se souviendra plus de cette histoire. Ainsi songe Thérèse qui voudrait bien ne pas rejoindre les deux hommes ; mais dans le feu de la discussion, ils s'arrêtent au milieu de la route et gesticulent.
^__ << Croyez-moi, Larroque, faites front ; prenez l'offensive dans Le Semeur de dimanche ; préférez-vous que je m'en charge ? Il faudrait un titre comme La rumeur infâme...
^__ Non, mon vieux ; non, non : que répondre, d'ailleurs ? C'est trop évident que l'instruction a été bâclée ; on n'a pas même eu recours aux experts en écriture ; le silence, l'étouffement, je ne connais que ça. J'agirai, j'y mettrai le prix ; mais, pour la famille, il faut recouvrir tout ça... il faut recouvrir... >>
Thérèse n'entendit pas la réponse de Duros, car ils avaient allongé le pas. Elle aspira de nouveau la nuit pluvieuse, comme un être menacé d'étouffement ; et soudain s'éveilla en elle le visage inconnu de Julie Bellade, sa grand-mère maternelle inconnu : on eût cherché vainement chez les Larroque ou chez les Desqueyroux un portrait, un daguerréotype, une photographie de cette femme dont nul ne savait rien, sinon qu'elle était partie un jour. Thérèse imagine qu'elle aurait pu être ainsi effacée, anéantie, et que plus tard il n'eût pas même été permis à sa fille, à sa petite Marie, de retrouver dans un album la figure de celle qui l'a mise au monde.”

François Mauriac (11 oktober 1885 - 1 september 1970)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11^e oktober ook mijn blog van 11 oktober 2011.

11-10-2013 om 19:16 geschreven door Romenu  

Nobelprijs voor literatuur voor Alice Munro

De Canadese schrijfster Alice Munro krijgt dit jaar de Nobelprijs voor literatuur. Alice Munro werd geboren op 10 juli 1931 in Wingham, Ontario. Zie ook alle tags voor Alice Munro op dit blog.

Uit: Differently

“It was true. Maya had a lot of servants, for a modern woman, though they came at different times and did separate things and were nothing like an old-fashioned household staff. Even the food at her dinner parties, which seemed to show her own indifferent touch, had been prepared by someone else.
Usually, Maya was busy in the evenings. Georgia was just as glad, because she didn’t really want Maya coming into the store, asking for crazy titles that she had made up, making Georgia’s employment there a kind of joke. Georgia took the store seriously. She had a serious, secret liking for it that she could not explain. It was a long, narrow store with an old-fashioned funnelled entryway between two angled display windows. From her stool behind the desk Georgia was able to see the reflections in one window reflected in the other. This street was not one of those decked out to receive tourists. It was a wide east-west street filled in the early evening with a faintly yellow light, a light reflected off pale stucco buildings that were not very high, plain storefronts, nearly empty sidewalks. Georgia found this plainness liberating after the winding shady streets, the flowery yards and vine-framed windows of Oak Bay. Here the books could come into their own, as they never could in a more artful and enticing suburban bookshop. Straight long rows of paperbacks. (Most of the Penguins then still had their orange-and-white or blue-and-white covers, with no designs or pictures, just the unadorned, unexplained titles.) The store was a straight avenue of bounty, of plausible promises. Certain books that Georgia had never read, and probably never would read, were important to her, because of the stateliness or mystery of their titles. In Praise of Folly. The Roots of Coincidence. The Flowering of New England. Ideas and Integrities.

Sometimes she got up and put the books in stricter order. The fiction was shelved alphabetically, by author, which was sensible but not very interesting. The history books, however, and the philosophy and psychology and other science books were arranged according to certain intricate and delightful rules — having to do with chronology and content — that Georgia grasped immediately and even elaborated on. She did not need to read much of a book to know about it. She got a sense of it easily, almost at once, as if by smell.”

Alice Munro (Wingham, 10 juli 1931)

11-10-2013 om 08:49 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Daniel Falb werd geboren op 11 oktober 1977 in Kassel. Falb deed in 1977 eindeamen gymnasium in Kassel en studeerde daarna in Berlijn onder meer filosofie, politieke wetenschappen en natuurkunde. Vervolgens deed hij vervangende dienstplicht aan het universitaire ziekenhuis in Marburg / Lahn (Psychiatrie). In 1998 werd hij voor het eerst actief in de literatuur en hij nam langdurig deel aan het schrijversforum "lauter niemand", hield lezingen in en buiten Berlijn en publiceerde in tijdschriften en bloemlezingen. Daarnaast werkte met daklozen, als portier en als een telefonist. In 2003 debuteerde hij met “die räumung dieser parks”, gevolgd door BANCOR in 2009.

bei sonnenaufgang

fühlte ich mich schon wie ein wirt
                      und war vom paketdienst. auf dem weg zum empfänger
kein laufband auslassen, keine spuren, nur infekte, nur verschleiß.
                  mein tourette-syndrom hatte immer für mich kommuniziert,
 aber jetzt hielten die zeremonien.
                             der witz mit der bananenschale wurde substanziell,
 und um die form zu wahren, wiederholte ich ihn noch mal.
        ich fand den briefkasten nicht, oder vielmehr nur den briefkasten.
 diese büros waren leer, aber verwanzt, das waren stallungen,
                      die viren meiner nutztiere wie erspartes noch in der luft.

die messbare tiefe der organisation

die messbare tiefe der organisation, die uns animierte. den urmeter
prüfen. die häuser bestehen aus kuchen.

montagne sainte-victoire´s twenty four expiring versions per time
unit. beachte das frischedatum der umgebenden dinge.

die natur produziert fertiggerichte. durch öffentliche ämter mithin
geht das geerntete, geht das körpergewicht bekleidet hindurch.

wir lagen übereinander, in der generationszeit. auf mir befand sich
ein präsident und die endlose reihe seiner lebendigsten darsteller. 

sagt eine erbse zur andren. die nachschublinien sind über und über
mit wohngebieten bedeckt. rasen von bürgerbüros.

wenn strukturen auf die straße gehen, was ist dann die straße. und
das obst, am strauch sekundenlang optimal konserviert.

ich zahlte in der lebensmittelabteilung und bekam das geld am automaten zurück, das an den bäumen wächst. 

 
Daniel Falb (Kassel, 11 oktober 1977)

11-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en vertaler Menno Wigman werd geboren in Beverwijk op 10 oktober 1966. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Menno Wigman op dit blog.

Kamer 421

Mijn moeder gaat kapot. Ze heeft een hok,
nog net geen kist, waar ze haar stoel bepist
en steeds dezelfde dag uitzit. Uitzicht
op bomen heeft ze, in die bomen vogels                 
en geen daarvan die zijn verwekker kent.     
                               
Ik ben al meer dan veertig jaar haar zoon
en zoek haar op en weet niet wie ik groet.  
Ze heeft me voorgelezen, ingestopt.
Ze wankelt, hapert, stokt. Ze gaat kapot.

Geen dier, zegt men, dat aan zijn moeder denkt.
Ik lepel bevend eten in haar mond
en weet haast zeker dat ze me nog kent.

Het zullen merels zijn. Ze zingen door.
De aarde roept. Krijgt vloek na vloek gehoor.

Promesse de bonheur

Ik in haar bed en zij die net de douche uit stapt.
Zoals zij loopt, zoals zij naakt het huis door loopt,
zo zullen vanaf nu de dagen lopen.

Ze neuriet en ik zit verhevigd in haar bed.
Oneindig wakker is ze, warm en trots en zacht
en mooi, zo mooi, ik krijg het niet gezegd.

Het is een liefde die. Het is een wonder dat.
En alles wat ik van een lichaam heb verlangd
staat voor mijn ogen naakt te zijn,

naakt en van mij. De kamer hijgt nog, geil en stroef.
Haar mond, gemaakt voor lippen en genot, haar mond,
haar stoere, hoogverheven mond staat goed.

Levensloop

Voor bijna alles heb ik mij geschaamd.
Mijn nek, mijn haar, mijn handschrift en mijn naam,

de schooltas die ik van mijn moeder kreeg,
mijn vader die zich in een blazer hees,

het huis waar ik voor vriendschap heb bedankt.
Maar nu mijn vader aan vijf slangen hangt,

zijn mond steeds heser over afscheid spreekt,
nu hurkt mijn schaamte in een hoek. Hij stierf

zoals hij in zijn Opel reed: beheerst,
correct, zijn ogen dapper op de weg.

Geen zin in dom geworstel met de dood.
Hoe alles wat ik nog te zeggen had

onder de wielen van de tijd wegstoof.

Menno Wigman (Beverwijk, 10 oktober 1966)

De Nederlandse schrijver Ferdinand Bordewijk werd geboren op 10 oktober 1884 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Ferdinand Bordewijk op dit blog.

Uit: Noorderlicht

“Het noorderlicht komt in verschillende vormen voor: als glinsterende wolken, banden, pijlen, draperie, en als stolp met een ster aan den top: de kroon.

De wolken. Iets van geschiedenis

Reeds de overgrootvader van moederszijde had den grondslag gelegd voor het bedrijf waarvan het huidig gezin bestond. Zijn opvolger, de grootvader, een uit een talrijke familie, bezat niet meer dan een enkele dochter. Zij bleek in staat het bedrijf voort te zetten; zij deed het zelfs met genegenheid en toewijding. Toen zij, bijna dertig jaar oud, trouwde, werd haar man, Valcoog, deelgenoot in de zaak. Zij hadden ontzaglijk veel oneenigheid, maar nooit betreffende de affaire. Zij waren beiden eigenzinnige menschen, toch van doorzicht in elkaars eigenschappen, misschien fouten, allerminst verstoken. Daarom hadden zij den afspraak gemaakt: wanneer een van hen in den handel iets wilde, en de ander wilde het niet, dan werd het voorstel geacht te zijn verworpen. Aan deze afspraak hield het paar zich tot de vrouw stierf. Het bezat in hooge mate zakelijk fatsoen, niet slechts tegenover leverancier en klant, ook jegens den partner. De herschepping van het bedrijf in een naamlooze vennootschap, de nieuwe richting die het insloeg waren vrucht van eendrachtig samenwerken.

Valcoog was een jaar jonger dan zijn / vrouw en een merkwaardig man. Onder haar vader had hij eerst gereisd voor den afzet, daarna als inkooper. Hij toonde van jongs af den durf van den handelsreiziger in een eigen uitgave. Zijn vasthoudendheid was ongelooflijk, doch niet een bron voor aardigheden van den moppentrommel; hij boezemde bijna ontzag, bijna vrees in.“

Ferdinand Bordewijk (10 oktober 1884 – 28 april 1965)

De Amerikaanse schrijver Jonathan Littell werd geboren in New York op 10 oktober 1967. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Jonathan Littell op dit blog.

Uit: Die Wohlgesinnten (Vertaald door Hainer Kober)

„An der Grenze war eine Pontonbrücke ausgelegt. Dicht daneben ragten noch, wie hingefläzt, aus den grauen Wassern des Bugs die verbogenen Joche der von den Sowjets gesprengten Stahlbrücke empor. Wie es hieß, hatten unsere Pioniere die neue Brücke in einer einzigen Nacht montiert, und gleichmütige Feldgendarmen, deren halbmondförmige Ringkragen im Sonnenlicht funkelten, regelten den Verkehr so selbstverständlich, als wären sie noch zu Hause. Die Wehrmacht hatte Vorfahrt; wir mussten warten. Ich blickte auf den gemächlich dahinfließenden Strom, die kleinen ruhigen Wälder auf der anderen Seite, das Gedränge auf der Brücke. Dann waren wir an der Reihe. Gleich nach der Brücke begann eine Art Allee aus den Skeletten des russischen Kriegsgeräts am Straßenrand: platt gewalzte und ausgebrannte Lastkraftwagen, wie Konservendosen aufgerissene Panzer, wüst ineinander verknäulte Geschütze - umgestürzt, weggeschleudert, verkeilt, in einer unabsehbaren verkohlten Masse aus unregelmäßig übereinandergeschobenen Lagen. Dahinter die Wälder in strahlendem Sommerlicht. Die ungepflasterte Straße war geräumt, doch die Spuren der Explosionen, große Ölflecken und verstreut herumliegende Trümmerreste, waren noch zu sehen. Dann kamen die ersten Häuser von Sokal. Im Stadtzentrum knisterte noch die Glut einiger verlöschender Brände. Staubbedeckte Leichen zwischen Schutt und Trümmern, meist in Zivil, versperrten einen Teil der Straße. Gegenüber in einem Park standen, säuberlich aufgereiht im Schatten der Bäume, weiße Kreuze mit seltsamen kleinen Dächern. Zwei deutsche Soldaten malten Namen darauf. Dort warteten wir, während Blobel in Begleitung unseres Versorgungsoffiziers Strehlke zum Hauptquartier ging. Ein süßlicher, leicht ekelerregender Geruch mischte sich in den beißenden Rauch. Blobel kam schon bald zurück. »Alles in Ordnung. Strehlke kümmert sich um die Unterkunft. Kommen Sie mit.«


 

Jonathan Littell (New York, 10 oktober 1967)

De Britse schrijver Harold Pinter werd geboren op 10 oktober 1930 in Londen. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Harold Pinter op dit blog.

Uit: One for the Road

“He sits back. The door opens. VICTOR walks in, slowly. His clothes are torn. He is bruised. The door closes behind him.

NICOLAS

Hello! Good morning. How are you? Let’s not beat about the bush. Anything but that. D’accord? You’re a civilized man. So am I. Sit down.

VICTOR slowly sits. NICOLAS stands. walks over to him.

What do you think this is? It’s my finger. And this is my little finger. This is my big finger and this is my little finger. I wave my big finger in front of your eyes. Like this. And now I do the same with my little finger. I can also use both…at the same time. Like this. I can do absolutely anything I like. Do you think I’m mad? My mother did.

He laughs.

Do you think waving fingers in front of people’s eyes is silly? I can see your point. You’re a man of the highest intelligence. But would you take the same view if it was my boot—or my penis? Why am I so obsessed with eyes? Am I obsessed with eyes? Possibly. Not my eyes. Other people’s eyes. The eyes of people who are brought to me here. They’re so vulnerable. The soul shines through them. Are you a religious man? I am. Which side do you think God is on? I’m going to have a drink.

He goes to sideboard, pours whiskey.

You’re probably wondering where your wife is. She’s in another room.”

Harold Pinter (10 oktober 1930 – 24 december 2008)

Lloyd Hutchinson (links) en Harold  in een uitvoering van "One for the Road," in 2001.

De Antilliaanse (Curaçaose) schrijver Willem Cornelis Jacobus (Boeli) van Leeuwen werd geboren op 10 oktober 1922 op Curaçao. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Boeli van Leeuwen op dit blog.

Uit: De taal der aarde

“Wie kan Buchenwald en Treblinka op rationele basis verklaren? De gespletenheid van de mens is zichtbaar: Hitler en Franciscus, John Rockefeller en moeder Theresa van Calcutta, paus Alexander Borgia en paus Johannes XXIII, Mozart en Krupp, Iwan de Verschrikkelijke en Abraham Lincoln, Goebbels en Jan van het Kruis: ze zijn allen mensen uit een vrouw geboren. Kan dezelfde hand, die de lumineuze portretten van Rembrandt heeft gemaakt, goud uit de kaak van een vergaste jood hebben getrokken?
Kan de hand die een sonate van Mozart heeft neergeschreven de knop hebben ingedrukt die Hiroshima en Nagasaki verpulverde? Het is, helaas, dezelfde hand: mijn hand en de uwe. Het is de hand die in het paradijs naar de appel greep, die ons daarna in de keel is blijven steken en tot vandaag adamsappel heet.

(…)

In dit spanningsveld, tussen hemel en hel, tussen licht en duister, tussen Christus en Satan, tussen goed en kwaad, leven we ons tragisch en heroïsch bestaan. Want een denkend wezen dat dit leven kan dragen is in de eerste plaats heroïsch.”

Boeli van Leeuwen (10 oktober 1922 – 28 november 2007)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e oktober ook mijn blog van 10 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

10-10-2013 om 20:57 geschreven door Romenu  

De Poolse dichter en schrijver Tadeusz Różewicz werd geboren in Radomsko op 9 oktober 1921. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Tadeusz Różewicz op dit blog.

The Story of Old Women

I like old women
ugly women
mean women

they are the salt of the earth

they are not disgusted by
human waste

they know the flipside
of the coin
of love
of faith

dictators clown around
come and go
hands stained
with human blood

old women get up at dawn
buy meat fruit bread
clean cook
stand on the street
arms folded silent

old women
are immortal

Hamlet flails in a snare
Faust plays a base and comic role
Raskolnikov strikes with an axe

old women
are indestructible
they smile knowingly

god dies
old women get up as usual
at dawn they buy bread wine fish
civilization dies
old women get up at dawn
open the windows
cart away waste
man dies
old women
wash the corpse
bury the dead
plant flowers
on graves

I like old women
ugly women
mean women

they believe in eternal life
they are the salt of the earth
the bark of a tree
the timid eyes of animals

cowardice and bravery
greatness and smallness
they see in their proper proportions
commensurate with the demands
of everyday life
their sons discover America
perish at Thermopylae
die on the cross

conquer the cosmos

old women leave at dawn
for the city to buy milk bread meat
season the soup
open the windows

only fools laugh
at old women
ugly women
mean women

because these beautiful women
kind women
old women
are like an ovum
a mystery devoid of mystery
a sphere that rolls on

old women
are mummies
of sacred cats

they’re either small
withered
dry springs
dried fruit
or fat
round buddhas

and when they die
a tear rolls down
a cheek
and joins
a smile on the face
of a young woman

Vertaald door Joanna Trzeciak

Tadeusz Różewicz (Radomsko, 9 oktober 1921)

De Vlaamse schrijver Herman Brusselmans werd geboren in Hamme op 9 oktober 1957. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Herman Brusselmans op dit blog.

Uit: Mogelijke memoires

“In mei van 1967 werd m’n grootvader Frans blind. M’n vader Gust, m’n moeder Lea en ik, Herman Brusselmans, gingen naar Sint-Niklaas voor een witte stok, omdat er in Hamme geen enkele winkel was waarin je witte stokken kon krijgen. In de Sint-Niklase winkel, waarin je ook rolstoelen, prothesen, bandages en van die dingen kon kopen, zei m’n vader: ‘Voor ons een witte stok graag, het is voor een blinde.’
‘Het is m’n vader,’ zei m’n moeder, ‘hij heeft het zicht aan beide ogen verloren.’
‘Vanmorgen is hij tegen de rand van de deur gelopen,’ zei ik, ‘ik heb het persoonlijk zelf gezien.’
‘Zwijg jij maar,’ zei m’n vader, ‘ik voer hier het woord.’
Daar kreeg ik het van, dat ik al negen jaar oud was en moest zwijgen.
‘Ik heb vier verschillende soorten witte stokken in de aanbieding,’ zei de verkoper.
‘Geef ze maar alle vier,’ zei ik. Met dat zwijgen viel het niet altijd mee. Ik kon gewoon moeilijk m’n bek dichthouden, zo was het nu eenmaal. M’n vader keek kwaad naar mij en zei tegen de verkoper dat één witte stok wel volstond. Toen moesten we kiezen. De vier soorten, verschillend in lengte, uitvouwsysteem en prijs, werden naast elkaar gelegd. Terwijl m’n ouders er hulpeloos naar keken, zei ik tegen de verkoper: ‘Weet je wat? Geef ons toch maar een blauwe stok. Deze vier witte lijken nergens naar.’ Nu zei m’n moeder dat ik me er niet mee moest bemoeien. ‘Ik moei me niet,’ zei ik, ‘ik vind alleen dat een blauwe stok beter geschikt is voor grootvader. Blauw is z’n lievelingskleur.’
‘Dat klopt,’ zei m’n moeder, ‘hij draagt altijd blauwe sokken.’
‘Ja?’ zei m’n vader. ‘Dat is me nog niet opgevallen.’
‘Blauwe sokken,’ zei m’n moeder, ‘al z’n gehele leven.’
‘Wat vreemd dat dat me nooit is opgevallen,’ zei m’n vader.”

Herman Brusselmans (Hamme, 9 oktober 1957)

De Braziliaanse dichter en schrijver Mário de Andrade werd op 9 oktober 1893 in São Paulo in Brazilië geboren. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Mário de Andrade op dit blog.

Streets of my São Paulo

Streets of my São Paulo:
Where is the living love,
Where is it?

Roads of my city:
I run after my friend,
Where is he?

Streets of my São Paulo:
Love greater than food,
Where is it?

Roads of my city:
An answer to my request,
Where is it?

Streets of my São Paulo:
The fault of the restless one,
Where is it?

It must be in the past:
In the damned centuries,
There it is.

The man who walks all alone

That man who walks all alone
Along those squares, those streets,
Ha in himself an enormous secret.
         He is a man.

That woman like all the others
Along those squares, those streets<
Has in herself a cruel surprise.
         She is a woman.

The woman meets the man,
They smile and hold hands,
The surprise and the secret expand
         Violently.

But the shadow of the restless one
Guards that mystery in the dark.
Death watches with her scythe.
         Verily, it is night.

Mário de Andrade (9 oktober 1893 – 25 februari 1945)

De Britse schrijver en filmmaker Colin Clark werd geboren op 9 oktober 1932 in Londen. Zie ook alle tags voor Colin Clark op dit blog.

Uit: My Week With Marilyn

“FRIDAY 14 SEPTEMBER
As soon as we broke for lunch, Milton Greene was waiting for me: ‘Colin, I must talk to you very seriously. I had a call from Arthur Miller in Paris. He called Marilyn late last night and when he asked her why she took so long to answer the phone she said she had been saying goodbye to you. What were you doing there?’

‘I wasn’t doing anything!’

‘Colin, please don’t go over to see Marilyn again. Or even talk to her without telling me. I’m going to have dinner with her this evening and I’ll explain the situation to her. She told us that she might see you again tonight, and clearly that must not happen. OK?’

It had been fun while it lasted but I didn’t want to lose my job. Nothing had happened, but I felt desperately sorry for Marilyn. She was trapped by her own fame.”

Colin Clark (9 oktober 1932-17 december 2002)

Eddie Redmayne en Michelle Williams als Colin Clark en Marilyn

in de film My Week With Marilyn uit 2011

De Joods-Duitse filoloog en schrijver Victor Klemperer werd geboren in Landsberg an der Warthe (tegenwoordig Gorzów Wielkopolski) op 9 oktober 1881. Zie ook alle tags voor Victor Klemperer op dit blog en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Uit: Ich will Zeugnis ablegen bis zum letzten, Tagebücher 1933-1945

“1933
14. Januar, Sonnabend
Rektorwahl: Nach großem Intrigenkampf wurde Reuther zum zweitenmal gewählt, und Gehrig unterlag. Es war eine schmutzige Sache, ein gegen unsere Abteilung gedrehtes Ding. Trotz meiner Beteiligung an der "Munkelkonmmission" blieb ich innerlich fast unberührt. Ebenso gleichgültig war es mir, daß gestern abend (Abteilungssitzung) Beste Dekan wurde.
Die Qualen des neuen Jahres die gleichen wie vorher: das Haus, Frost, Zeitverlust, Geldverlust, keine Kreditmöglichkeit, Evas Verbohrtheit in den Hausbau und ihre Verzweiflung immer noch wachsend. Wir werden wirklich an dieser Sache zugrunde gehen. Ich sehe es kommen und fühle mich hilflos.
Der Hueberprozeß quält mich auch sehr, raubt Zeit und nimmt keinen günstigen Verlauf. Ich hätte mich mit den gebotenen 250 M begnügen sollen; im Prozessieren ist der Mann mir über. Bei ständiger Ablenkung stockt das "Frankreichbild".
Mit den "Dresdener NN" sind zwei Kleinigkeiten verabredet. Kleinigkeiten (Stendhal-Centenar, Neues Spanien), aber Zeit kosten sie auch. Dazu die Kollegien, die mir immer wieder Mühe bereiten, und die Wirtschaftsmisere (Heizen, Staubwischen, Abtrocknen - kostbare Stunden). -
[...]
Gestern nachmittag Liesel Sebba bei uns (gealtert) und die jungen Köhlers. Gelegentlich unsere üblichen Abendgäste. Am 3. Januar wurde das Nickelchen kastriert, und jetzt sind die beiden Tiere schon viel zusammen. Ich habe manchmal den Eindruck, sie seien das einzige, was für Eva noch eine reine Freude und sichere Lebensbindung bedeute.”

Victor Klemperer (9 oktober 1881 - 11 februari 1960)

Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 9^e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

09-10-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Russische dichteres en schrijfster Marina Tsvetájeva werd geboren op 9 oktober 1892 in Moskou. Zie ook alle tags voor Marína Tsvetájeva op dit blog en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Why such tenderness?

Why such tenderness?

Not the first – these curls

I stroke, I’ve known, yes,

Lips much darker than yours.

As stars fade and rise,

– Why such tenderness?

Eyes have risen

And faded to my eyes.

Yet with no such song

Have I heard night darker

Crowned – O tenderness –

In the breast of the singer.

Why such tenderness,

And what to do with it, singer

So young, simply passing by?

And could eyelashes – be longer?

Dying, I’ll not say: ‘I was’.

Dying, I’ll not say: ‘I was’.

No regrets, I’ll not cast blame.

There are greater things in this world

Than love’s storm, and passion’s game.

But you – wing-beat against my chest,

Fresh, guilty cause of my inspiration –

You I command to: – Be!

My obedience – knows no evasion.

When I watch the flight of leaves,

When I watch the flight of leaves,

To the cobblestones at my feet,

Swept up – as if by an artist,

Whose picture’s at last complete,

I think how (already no one likes

My figure, face deep in thought)

A strongly yellow, decidedly rusty,

Leaf, there at the crown’s – forgot.

Vertaald door A. S. Kline

Marína Tsvetájeva (9 oktober 1892 – 31 augustus 1941)

Portret door George G. Sjisjkin

De Noorse schrijver, schilder en essayist Jens Bjørneboe werd geboren op 9 oktober 1920 in Kristiansand. Zie ook alle tags voor Jens Bjørneboe op dit blog en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Uit: Powderhouse (Vertaald door Esther Greenleaf Mürer)

“It's very clear that at a Soviet embassy in a Christian country this is not compatible with diplomatic dignity and etiquette. And it's evident that for the wife herself these diplomatic years beside her silent, flawless ambassador-husband were pure purgatory, before she finally said to hell with it and took to howling and raping freely. That's how she came here. Nothing is simple.

    Of course I'm not a "caretaker," but—as Lefèvre puts it—"combination caretaker and physician-in-chief of the Institute," and as such I naturally have a radical insight into all that goes on here, into everything that happens. Now when I say "physician-in-chief," that's of course to be understood in a higher, so to speak purely spiritual sense—as chief ideologist and father-confessor to nearly everybody. From the viewpoint of the employment roster I'm a caretaker. Janitor. Cleaning man.

    This last point in particular—my being the place's trusted renovation worker—must not be underestimated from an epistemological standpoint. How else, for example, would I have had any awareness of the stupendous quantities of prophylactics with which the diplomat's wife fills her wastebasket between attacks? What, indeed, would I have understood of anything at all without access to wastebaskets and garbage pails?

    Another side of the matter is that I have full opportunity to pursue my studies and my research here. My interests are the same as before, even though I've acquired an ice-cold scientific attitude to reality. Of course, while collecting my documents I had to come sooner or later to one of the central points in our Christian culture—possibly to its heart, to the matter's core. It's natural too that I began on the topic in just the geographic situation in which I now find myself: in a landscape which has been the historic arena for our culture's very innermost concerns. One is located even more centrally if one travels some miles further to the northeast, up to Trier. It was impossible to continue with The History of Bestiality without taking up the Christian churches' heretic and witch trials.”

Jens Bjørneboe (9 oktober 1920 – 9 mei 1976)

Hier met leerlingen van de Rudolf Steinerschool in Oslo, 1952 

De Senegalese schrijver Léopold Senghor werd geboren op 9 oktober 1906 in het plaatsje Joal aan de Atlantische kust, zo'n 70 kilometer van de Senegalese hoofdstad Dakar. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Léopold Senghor op dit blog.

Night in Sine

Woman, place your soothing hands upon my brow,

Your hands softer than fur.

Above us balance the palm trees, barely rustling

In the night breeze. Not even a lullaby.

Let the rhythmic silence cradle us.

Listen to its song. Hear the beat of our dark blood,

Hear the deep pulse of Africa in the mist of lost villages.

Now sets the weary moon upon its slack seabed

Now the bursts of laughter quiet down, and even the storyteller

Nods his head like a child on his mother’s back

The dancers’ feet grow heavy, and heavy, too,

Come the alternating voices of singers.

Now the stars appear and the Night dreams

Leaning on that hill of clouds, dressed in its long, milky pagne.

The roofs of the huts shine tenderly. What are they saying

So secretly to the stars? Inside, the fire dies out

In the closeness of sour and sweet smells.

Woman, light the clear-oil lamp. Let the Ancestors

Speak around us as parents do when the children are in bed.

Let us listen to the voices of the Elissa Elders. Exiled like us

They did not want to die, or lose the flow of their semen in the sands.

Let me hear, a gleam of friendly souls visits the smoke-filled hut,