Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
07-06-2016
Orhan Pamuk, Monika Mann, Nikki Giovanni, Harry Crews, Louise Erdrich, Mascha Kaléko, Jan Engelman
Uit: Dat vreemde in mijn hoofd (Vertaald door Hanneke van der Heijden en Margreet Dorleijn)
“Dit is het verhaal van het leven en de dromen van Mevlut Karataş, venter van boza en yoghurt. Mevlut werd in 1957 geboren in het westelijkste deel van Azië, in een armoedig Centraal-Anatolisch dorp, niet ver van een meer, dat je in de verte nevelig kon zien liggen. Op zijn twaalfde kwam hij naar Istanbul, de hoofdstad van de wereld, waar hij de rest van zijn leven zou doorbrengen. Toen hij vijfentwintig was schaakte hij een meisje, wat nogal vreemd verliep, de gebeurtenis bepaalde zijn hele verdere leven. Hij keerde terug naar Istanbul, trouwde en kreeg twee dochters. Hij werkte aan één stuk door en had allerlei baantjes, zo ventte hij yoghurt, werkte als ijscoman, verkocht rijst met kikkererwten, was kelner. Maar wat voor werk hij ook deed, het venten van boza en het verzinnen van vreemde dromen ’s avonds in de straten van Istanbul zou hij nooit opgeven. Onze hoofdpersoon, Mevlut, was lang, hij had een sterk en tegelijk rank lichaam, en zag er goed uit. Hij had een jongensachtig gezicht dat vrouwen vertederde, donkerblond haar, en een oplettende en intelligente blik. Voor een beter begrip van het verhaal zal ik mijn lezers hier en daar nog eens aan die twee kenmerken van Mevlut herinneren, namelijk dat zijn gezicht niet alleen in zijn jeugd maar ook na zijn veertigste iets jongensachtigs had, en dat vrouwen hem knap vonden. Dat Mevlut altijd optimistisch en vol goede bedoelingen was – naïef volgens sommigen – hoef ik niet apart in herinnering te brengen, dat zult u vanzelf wel zien. Hadden mijn lezers net als ik met Mevlut kennis kunnen maken, dan zouden ze de vrouwen, die hem knap en jongensachtig vonden, gelijk gegeven hebben en hebben toegegeven dat ik niet overdrijf omwille van een kleurrijker verhaal. Laat ik meteen van de gelegenheid gebruikmaken om te zeggen dat dit boek geheel op ware gebeurtenissen berust, dat ik nergens de zaken zal aandikken, maar me ertoe beperk een aantal vreemde gebeurtenissen, die nu eenmaal hebben plaatsgevonden, op een rijtje te zetten zodat mijn lezers ze beter kunnen volgen.”
Orhan Pamuk (Istanbul, 7 juni 1952)
De Duitse schrijfster Monika Mann werd als vierde kind van Thomas Mann geboren op 7 juni 1910 in München. Zie ook alle tags voor Monika Mann op dit blog.
Uit:Das fahrende Haus
„Es war soweit – wiederum im Sommer –, daß ich vor den hohen Richter trat. In einem turnsaalartigen Archiv, wo Männer in Hemdärmeln und Goldbrillen zwischen Akten schwitzten, saßen wir, die Angeklagten – nein, die Antragsteller, Verfechter eines Titels, eines Rechts, auf langen Bänken oder Stühlchen und warteten. Emigranten aus aller Herren Länder – Japaner, Portoriker, Deutsche, Philippiner, Juden, Holländer, Franzosen, Neger – teils trüben und hungrigen Angesichts – erwarteten das Urteil, würden oder würden sie nicht jenen Titel, jenes Recht erlangen. Wir saßen 2, 3, 4 und 5 Stunden. Die Hitze war groß. Der Straßenverkehr verhing sich klirrend in den Fenstern. Ab und zu verschwand einer von uns hinter einer Türe, wohin ein Mann in Hemdärmeln und Goldbrille aktenbeladen ihn beorderte. Ich erfuhr, daß dort eine Art Untergericht stattfand, eine Art Untergott waltete : Von ihm wurde man in das eigentliche Gemach und vor den eigentlichen Gott gestellt. Ich hatte das Haus am frühen Morgen betreten. Die Sonne kochte mittaglich, als ich von meinen beiden Zeugen schützend eingerahmt – als wir drei wie die Zinnsoldaten vor den Richter traten. Jetzt sah ich den Rhododendronwald Pennsylvaniens, der mit seinen rosa, weißen und blauen Blüten und seiner satten Ruh’ von der feuchten Hitze widerstrahlte – in dem ich die Constitution gelernt hatte, die Präsidenten, die 48 Staaten, und ich fühlte mich plötzlich wohl, glücklich. Ob ich Amerikas Ehre mit Waffen verteidigen wolle, hörte ich fragen. Nein, antwortete ich glücklich. Als der Richter mit freundlichem, ja gewinnendem Lächeln seine Frage wiederholt hatte, gab ich ihm das Ja, obwohl ich keine Waffe in den Händen gehabt hatte, obwohl ich mit Waffen nicht umzugehen wußte.“
Monika Mann (7 juni 1910 – 17 maart 1992) Portret door Andreas Noßmann, 2010
walking down park amsterdam or columbus do you ever stop to think what it looked like before it was an avenue did you ever stop to think what you walked before you rode subways to the stock exchange (we can't be on the stock exchange we are the stock exchanged)
did you ever maybe wonder what grass was like before they rolled it into a ball and called it central park where syphilitic dogs and their two-legged tubercular masters fertilize the corners and side-walks ever want to know what would happen if your life could be fertilized by a love thought from a loved one who loves you
ever look south on a clear day and not see time's squares but see tall Birch trees with sycamores touching hands and see gazelles running playfully after the lions ever hear the antelope bark from the third floor apartment
ever, did you ever, sit down and wonder about what freedom's freedom would bring it's so easy to be free you start by loving yourself then those who look like you all else will come naturally
ever wonder why so much asphalt was laid in so little space probably so we would forget the Iroquois, Algonquin and Mohicans who could caress the earth
ever think what Harlem would be like if our herbs and roots and elephant ears grew sending a cacophony of sound to us the parrot parroting black is beautiful black is beautiful owls sending out whooooo's making love ... and me and you just sitting in the sun trying to find a way to get a banana tree from one of the monkeys koala bears in the trees laughing at our listlessness
“White people were dangerous and snakes were dangerous and now the two were working together, each doing what the other told it to. She was sure she had seen a snake in a weeded ditch with the head of a white man. Right after she came out of the house on the way to Big Joe's, which she had immediately forgotten, she saw it, long and black and diamond-patterned in the ditch with a white man's head. It had blue eyes. The bluest eyes any white man ever had. She was sure she had seen it. She thought she had seen it. Maybe it was only a dream or a memory of another time. Whatever it was, she still saw it every time she closed her eyes, coiled there on the back of her eyelids, blue-eyed and dangerous.” (…)
“He did not know what love was. And he did not know what good it was. But he knew he carried with him, a scabrous spot of rot, of contagion, for which there was no cure. Rage would not cure it. Indulgence made it worse, flamed it, made it grow like cancer. And it had ruined his life. Not now, not in this moment. Long before. The world had seemed a good and liveable place. Brutal, yes. but there was a certain joy in that. The brutality on the football fields, in the tonks, was celebration. Men were maimed without malice, sometimes--often even--in friendship. Lonely, yes. Running was lonely. Sweat was lonely. The pain of preparation was lonely. There's no way to share a pulled hamstring with somebody else. There's no way to farm out part of a twisted knee. But who in god's name ever assumed otherwise? Once you know that it was all bearable.”
Headless and clenched in its armor, the snapper is lugged home in the trunk for tomorrow’s soup. Ray rolls it beneath a bush in the backyard and goes in to sleep his own head off. Tomorrow I find that the animal has dragged itself off. I follow torn tracks up a slight hill and over into a small stream that deepens and widens into a marsh.
Ray finds his way back through the room into his arms. When the phonograph stops, he slumps hard in his hands and the boys and their old man fold him into the car where he curls around his bad heart, hearing how it knocks and rattles at the bars of his ribs to break out.
Somehow we find our way back. Uncle Ray sings an old song to the body that pulls him toward home. The gray fins that his hands have become screw their bones in the dashboard. His face has the odd, calm patience of a child who has always let bad wounds alone, or a creature that has lived for a long time underwater. And the angels come lowering their slings and litters.
Louise Erdrich (Little Falls, 7 juni 1954)
De Duitstalige dichteres Mascha Kaléko (eig. Golda Malka Aufen) werd geboren op 7 juni 1907 in Krenau of Schidlow in Galicië in het toenmalige Oostenrijk-Hongarije, nu Polen. Zie ook alle tags voor Mascha Kaléko op dit blog.
Heimweh, wonach?
Wenn ich „Heimweh“ sage, sag ich „Traum“. Denn die alte Heimat gibt es kaum. Wenn ich Heimweh sage, mein ich viel: Was uns lange drückte im Exil. Fremde sind wir nun im Heimatort. Nur das „Weh“, es blieb. Das „Heim“ ist fort.
Seiltänzerin ohne Netz
Mein Leben war ein Auf-dem-Seile-Schweben. Doch war es um zwei Pfähle fest gespannt. Nun aber ist das starke Seil gerissen: Und meine Brücke ragt ins Niemandsland.
Und dennoch tanz ich und will gar nichts wissen, Teils aus Gewohnheit, teils aus stolzem Zorn. Die Menge starrt gebannt und hingerissen. Doch gnade Gott mir, blicke ich nach vorn.
Mascha Kaléko (7 juni 1907 – 21 januari 1975) Cover
Zacht branden van de teedre lenden: een wiegeling, een wit satijn aan mijne handen, de gewenden, die met haar leest verzameld zijn
tot éne slag en in het stuwen des bloeds niet laten van hun wit. Die stem, die stameling bij 't huwen: wie zijt gij? - En het diepst bezit
de tweelingster, haar ogen, weergevonden in de golven en het nachtstruweel der haren, stromende ontbonden op deze schouder en haar prille keel.
Conflict
Ik kuste de wreef, toen de fijne enkel: haar schoot geurde wild als zo menig uur. Maar zij trok het hemd weer over haar schenkel en keerde zich zwijgende af, naar de muur.
Jan Engelman (Utrecht 7 juni 1900—Amsterdam 20 maart 1972)
De Britse toneelschrijver Peter Shaffer is maandag op 90-jarige leeftijd in Ierland overleden. Peter Shaffer werd geboren op 15 mei 1926 in Liverpool. Zie ook alle tags voor Peter Schaffer op dit blog.
Uit: Equus
„DYSART Me? HESTHER I mean, to hospital. DYSART Now look, Hesther. Before you say anything else, I can take no more patients at the moment. I can't even cope with the ones I have. HESTHER You must. DYSART Why? HESTHER Because most people are going to be disgusted by the whole thing. Including doctors. DYSART M AY I REMIND YOU I SHARE THIS ROOM WITH TWO HIGHLY competent psychiatrists? HESTHER Bennett and Thoroughgood. They'll be as shocked as the public. DYSART T HAT ' S AN ABSOLUTELY UNWARRANTABLE STATEMENT .
Scene uit een opvoering in Londen, 2012
HESTHER O H , THEY ' LL BE COOL AND EXACT . A ND UNDERNEATH they'll be revolted, and immovably English. Just like my bench. DYSART Well, what am I? Polynesian? HESTHER You know exactly what I mean!…... (pause) Please, Martin. It's vital. You're this boy's only chance. DYSART Why? What's he done? Dosed some little girl's Pepsi with Spanish Fly? What could possibly throw your bench into two-hour convulsions? HESTHER He blinded six horses with a metal spike. A long pause. DYSART Blinded? HESTHER Yes. DYSART All at once, or over a period? HESTHER All on the same night.“
„Mit aller Bestimmtheit will ich versichern, daß es keineswegs aus dem Wunsche geschieht, meine Person in den Vordergrund zu schieben, wenn ich diesen Mitteilungen über das Leben des verewigten Adrian Leverkühn, dieser ersten und gewiß sehr vorläufigen Biographie des teuren, vom Schicksal so furchtbar heimgesuchten, erhobenen und gestürzten Mannes und genialen Musikers, einige Worte über mich selbst und meine Bewandtnisse vorausschicke. Einzig die Annahme bestimmt mich dazu, daß der Leser — ich sage besser: der zukünftige Leser; denn für den Augenblick besteht ja noch nicht die geringste Aussicht, daß meine Schrift das Licht der Öffentlichkeit erblikken könnte, — es sei denn, daß sie durch ein Wunder unsere umdrohte Festung Europa zu verlassen und denen draußen einen Hauch von den Geheimnissen unserer Einsamkeit zu bringen vermöchte; — ich bitte wieder ansetzen zu dürfen: nur weil ich damit rechne, daß man wünschen wird, über das Wer und Was des Schreibenden beiläufig unterrichtet zu sein, schicke ich diesen Eröffnungen einige wenige Notizen über mein eigenes Individuum voraus, — nicht ohne die Gewärtigung freilich, gerade dadurch dem Leser Zweifel zu erwecken, ob er sich auch in den richtigen Händen befindet, will sagen: ob ich meiner ganzen Existenz nach der rechte Mann für eine Aufgabe bin, zu der vielleicht mehr das Herz als irgendwelche berechtigende Wesensverwandtschaft mich zieht.
Armel Loriquet als Echo en Jon Finch als Adrian Leverkühn in de film uit 1982
Ich überlese die vorstehenden Zeilen und kann nicht umhin, ihnen eine gewisse Unruhe und Beschwertheit des Atemzuges anzumerken, die nur zu bezeichnend ist für den Gemütszustand, in dem ich mich heute, den 23. Mai 1943, zwei Jahre nach Leverkühns Tode, will sagen: zwei Jahre nachdem er aus tiefer Nacht in die tiefste gegangen, in meinem langjährigen kleinen Studierzimmer zu Freising an der Isar niedersetze, um mit der Lebensbeschreibung meines in Gott ruhenden — o möge es so sein! — in Gott ruhenden unglücklichen Freundes den sächlich hat das Erlebnis mich gezwungen, über dieses Problem so angestrengt, so inständig nachzudenken,»daß es mir schreckhafter Weise zuweilen schien, als würde ich damit über die mir eigentlich bestimmte und zukömmliche Gedankenebene hinausgetrieben und erführe selbst eine »unlautere« Steigerung meiner natürlichen Gaben ...“
Thomas Mann (6 juni 1875 - 12 augustus 1955) In 1947
Wanneer de dichter door Apollo Niet wordt genood ten offerfeest. Dan gaat hij in de Íeege wereld Geheel ten onder. klein van geest; Dan zwijgen zijn gewijde snaren. Een kille slaap bevangt zijn ziel. En van de ijd'le menschenschare ls hij ’t nietswaardigst dan misschien.
Doch. heeft het godd”ijk woord slechts even Zijn fijngevoelig oor geraakt. Dan schrikt zijn ziel weer op ten leven, Gelijk een ad'laar die ontwaakt. Dan laat hij aardsche vreugden rusten. Dan mijdt hij 's menschen woord en lied. En voor den afgod van hun lusten Buigt Fier hij 't hoofd in ootmoet niet: Maar vol verbijst’ring, vol accoorden, Ontvlucht hij. schuw, wat hem benauwt. Naar wijde wat'ren en hun boorden. Naar 't statig ruischend eikenwoud.
Elegie
Vergane vreugd van zinnelooze dagen Bedrukt mij als een roes na drinkgelagen, En net als wijn. die wint aan kracht door tijd. Zoo groeit mijn zieleleed hij elk uur dat verglijdt. Mijn weg is droef. Mijn toekomst als de zee. Onstuimig. vol gevaren en vol wee. Maar ‘k vraag niet aan den dood mij te bevrijden; ‘k Wil leven om te denken en te lijden. Ik weet dat mij naast droefheid ook nog wachten Werk strijd en veel wat droefheid kan verzachten. Soms zal ik weer in harmonie verzinken. Bij ‘t scheppen zullen tranen in mijn oogen blinken En mog'lijk als mijn leven stil ter kimme daalt. Dat liefdes ster glimlachend mij ten afscheid straalt.
Bachantenlied
Hoe verstomden die stemmen vol vreugd? Klinkt òp. gij bacchantische zangenl Gegroet. gij. door schoonheid omvangen. Gij, jeugdige vrouwen, wier liefd' ons verheugtl Schenkt voller de glazen met wijn! Maar werpt vóór gij drinkt Op den bodem. die klinkt Den ring. die voorspelt wat zal zijn.
Helt òp dan de glazen en wijdt op dit feest Een dronk aan de muzen. een dronk aan den geestl Breek dóór, heilig zonlicht en straall Gelijk door den gloed van den glorenden dag Het lamplicht ontzield wordt en vaal. Zoo blijkt dat de wijsheid die veinst. niets vermag Naast den geest die in eeuwigheid licht. Wees welkom. o zonne. o duisternis zwicht!
Vertaald door Aleida G. Schot
Aleksandr Poesjkin (6 juni 1799- 10 februari 1837) Portret uit de schilderschool van Palekh
“Would the defendant please rise.” This wasn’t an actual question, even though it sounded like one. I’d noticed that the first time we’d all been assembled here, in this way. Instead, it was a command, an order. The “please” was just for show. My brother stood up. Beside me, my mom tensed, sucking in a breath. Like the way they tell you to inhale before an X-ray so they can see more, get it all. My father stared straight forward, as always, his face impossible to read. The judge was talking again, but I couldn’t seem to listen. Instead, I looked over to the tall windows, the trees blowing back and forth outside. It was early August; school started in three weeks. It felt like I had spent the entire summer in this very room, maybe in this same seat, but I knew that wasn’t the case. Time just seemed to stop here. But maybe, for people like Peyton, that was exactly the point. It was only when my mother gasped, bending forward to grab the bench in front of us, that I realized the sentence had been announced. I looked up at my brother. He’d been known for his fearlessness all the way back to when we were kids playing in the woods behind our house. But the day those older boys had challenged him to walk across that wide, gaping sinkhole on a skinny branch and he did it, his ears had been bright red. He was scared. Then and now. There was a bang of the gavel, and we were dismissed. The attorneys turned to my brother, one leaning in close to speak while the other put a hand on his back. People were getting up, filing out, and I could feel their eyes on us as I swallowed hard and focused on my hands in my lap. Beside me, my mother was sobbing. “Sydney?” Ames said. “You okay?” I couldn’t answer, so I just nodded. “Let’s go,” my father said, getting to his feet. He took my mom’s arm, then gestured for me to walk ahead of them, up to where the lawyers and Peyton were. “I have to go to the ladies’ room,” I said.”
"DORANTE. À la fin j'ai quitté la robe pour l'épée : L'attente où j'ai vécu n'a point été trompée ; Mon père a consenti que je suive mon choix, Et j'ai fait banqueroute à ce fatras de lois. Mais puisque nous voici dedans les Tuileries, Le pays du beau monde et des galanteries, Dis-moi, me trouves-tu bien fait en cavalier ? Ne vois-tu rien en moi qui sente l'écolier ? Comme il est malaisé qu'aux royaumes du code On apprenne à se faire un visage à la mode, J'ai lieu d'appréhender... CLITON. Ne craignez rien pour vous : Vous ferez en une heure ici mille jaloux. Ce visage et ce port n'ont point l'air de l'école, Et jamais comme vous on ne peignit Bartole : Je prévois du malheur pour beaucoup de maris. Mais que vous semble encore maintenant de Paris ? DORANTE. J'en trouve l'air bien doux, et cette loi bien rude Qui m'en avait banni sous prétexte d'étude. Toi qui sais les moyens de s'y bien divertir, ayant eu le bonheur de n'en jamais sortir, Dis-moi comme en ce lieu l'on gouverne les dames. CLITON. C'est là le plus beau soin qui vienne aux belles âmes, Disent les beaux esprits. Mais sans faire le fin, Vous avez l'appétit ouvert de bon matin : D'hier au soir seulement vous êtes dans la ville, Et vous vous ennuyez déjà d'être inutile ! Votre humeur sans emploi ne peut passer un jour, Et déjà vous cherchez à pratiquer l'amour ! Je suis auprès de vous en fort bonne posture De passer pour un homme à donner tablature J'ai la taille d'un maître en ce noble métier, Et je suis, tout au moins, l'intendant du quartier."
Pierre Corneille (6 juni 1606 – 1 oktober 1684) Affiche voor een uitvoering in 2002
“The long, dark pathway to the end of my dream was lined with hemlock, branched and graceful, with its white flowers and smooth stems marked with red. History and philosophy students probably know that Socrates was forced to drink it to carry out his own death sentence. I know that my ancestors recommended mixing it with betony and fennel seed to cure the bite of a mad dog. I cannot tell you exactly how or why I know these things. I don’t even know for sure who my ancestors were or where they lived. I don’t know if I’m English, Italian, Dutch, or some combination. However, even when I was a young girl, probably no more than four years old, memories like these would come over me when I was least expecting them, but usually back then only when I was alone. Often that would happen when I was sitting outside on my small redwood bench on the rear patio, playing with a doll or some other toy my adoptive parents had given me for my birthday or when my father returned from a work trip. My father was a commercial insurance salesman and often visited companies more than a hundred miles away. I was sure he could sell anyone anything. He was handsomer than anyone else’s father I knew and had a smile that could radiate enough warmth to heat an igloo. With his perennial suntanned complexion, his green-tinted ebony eyes, his rich, thick licorice-black hair, always neatly styled, and his perfect facial features, he could have his picture next to the term movie star in the dictionary."
De Nederlandse dichter en publicist Frank Gericke (pseudoniem van Derk Gerhardus Hoek) werd geboren in Hoogvliet op 6 juni 1887. Hoek was de zoon van ds. Willem Hoek en Derkdina Harmsen; hij werd in de pastorie van Hoogvliet geboren. In 1892 werd zijn vader predikant in Brussel waarnaar het gezin verhuisde. Daar ging Hoek naar school en vanaf 1906 naar de universiteit van Brussel waar hij eerst Letteren en wijsbegeerte studeerde, en later overstapte naar rechten waar hij vlak voor de Eerste Wereldoorlog afstudeerde als doctor in de rechten. Vanaf oktober 1907 studeerde Carel Gerretson (1884-1958) sociologie te Brussel en Hoek en hij leerden daar elkaar kennen. Beiden raakten betrokken bij de Vlaamse Beweging waardoor ook Leo Picard en Eugène Cantillon tot hun vriendenkring gingen behoren. Het waren ook de jaren dat beiden zich op het vlak van de dichtkunst begaven. Gerretson publiceerde in 1911 onder het pseudoniem Geerten Gossaert zijn bundel “Experimenten”, Hoek publiceerde vanaf 1913 gedichten onder de naam Frank Gericke in verschillende tijdschriften. In 1916 publiceerde Gericke zijn “Van het slagveld der Natieën”, een bundel eerder verschenen verslagen over door de oorlog getroffen plaatsen in België. Vanaf 1918 werkte hij bij de Koninklijke BPM, door bemiddeling van Gerretson die daar werkte als secretaris van directeur Hendrikus Colijn, de latere minister-president. Bij de BPM leerde hij zijn vrouw Ida kennen. Zij trouwden in 1920 en vlak daarna vertrok het jonge echtpaar naar Java om op het BPM-kantoor in Tjepoe te gaan werken. Ook daar dichtte Gericke voort en publiceerde zijn gedichten onder pseudoniem. In 1923 ging hij werken bij het latere Unilever in Londen (waar hij de dichter Pieter Nicolaas van Eyck leerde kennen), en vervolgens in Rotterdam. In 1925 stuurde hij voor advies een typoscript naar Van Eyck. Na een uitvoerige reactie van die laatste, waar Gericke zich het nodige van aantrok, verscheen eind 1927 zijn eerste (en naar later bleek: enige) dichtbundel: “Conservatieve gedichten”. De bundel werd zeer gemengd ontvangen: J.C. Bloem schreef er positief over, Hendrik Marsman zeer negatief. In 1949 ging Hoek met pensioen. Hij bleef wel schrijven maar van publiceren zou niet veel meer komen. Wel schreef hij in 1958 het levensbericht van zijn vriend Gerretson in het Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letteren. Daarna verschenen nog slechts twee werkjes (een in 1966 en een postuum in 1977). Gericke is de grootvader van publiciste Ileen Montijn en de overgrootvader van Jonathan van het Reve.
Op een maartschen zomer
Koud zij als deze zomer mijn hart! En de striemende vlagen, 'T onweêr, 't flitsende licht, klaatren en vlammen rondom! Zou ook dit schrale geslacht als de vele zijn vruchten doen rijpen, Die, voor zich niet alleen, hemelwijd hebben gebloeid? Nog kunt gij, en uw zoon, en uw naneef trouw hun ten gast zijn. Gij - breng' gij, wat dees eeuw 't leven u voeden kan, voort?
Gebed
O Vader rijk en vroed Die alle leven voedt, Wend uwe zeegnende oogen Niet af van 't biddend kind Dat zwak en willig blind Voor U leit neergebogen.
Misgun Gij, die hem laaft En licht en leven gaaft, Ook uwe speelsche wijzen Niet aan zijn teedre keel; Mocht, als een zuivre veêl, Ze in eeuwigheid U prijzen!
De Nederlandse dichteres en schrijfster Hagar Peeters heeft de eerste Fintro Literatuurprijs gewonnen met haar debuutroman "Malva". De prijs is de opvolger van de Gouden Boekenuil en wordt nu voor het eerst gewonnen door een vrouw. De lezersjury koos voor "De onderwaterzwemmer" van P.F. Thomése.Hagar Peeters werd geboren in Amsterdam op 12 mei 1972. Zie ook alle tags voor Hagar Peeters op dit blog.
Uit: Malva
“Mijn naam is Malva Marina Trinidad del Carmen Reyes, voor mijn vrienden hier Malfje; Malva voor alle anderen. Ik kan ter zelfrechtvaardiging melden dat ik die naam natuurlijk niet zelf heb bedacht. Dat is gedaan door mijn vader. Je kent hem wel, de grote dichter. Zoals hij zijn gedichten en zijn dichtbundels titels gaf, zo gaf hij mij een naam. Maar nooit noemde hij die in het openbaar. Mijn eeuwige leven begon na mijn dood in 1943 in Gouda. Mijn begrafenis telde een handjevol mensen. Heel anders dan de begrafenis van mijn vader, dertig jaar later in Santiago de Chile. Op een manier waaraan Sokrates nog een puntje had kunnen zuigen, ontsliep mijn vader in het Santa Mariaziekenhuis in Santiago nadat bij hem de hysterie was gesmoord die hem had bevangen na het aanhoren van zo veel mensonterend onrecht dat hij, die altijd vriendelijk en kalm was geweest, en zelfs onder de meest bloedstollende omstandigheden het hoofd koel had gehouden, ontstak in tirades en wanhopig geschreeuw, kortom: tekeerging als een bezetene, maar daar was al de dokter in witte jas geweest die hem met een kalmeringsinjectie tot rust had gebracht, en de zoete slaap waarin hij vervolgens was gegleden, maakte een ellenlange uitglijder en werd een glijbaan waaraan maar geen einde kwam, zo voelde mijn vader onder in zijn buik hoe hij de heerlijke afdaling inzette terwijl hij in werkelijkheid aan het opstijgen was tot de regionen van het hiernamaals, waarin ik hem nog lang niet zal aantreffen maar waar hij zich wel degelijk moet bevinden want het hiernamaals is groot en bovendien was hij zo dood als een pier, wat de artsen de volgende dag eensluidend vaststelden aan de hand van zijn gestaakte polsslag en gegeven het onmiskenbare feit dat ook zijn ogen gesloten bleven en er niets maar dan ook niets meer aan hem bewoog; nog geen zuchtje wind ging er door die ledematen, die stokstijf bleven alsof zonsverduistering en hartje winter in één klap en op hetzelfde moment waren ingevallen. Ik rekte deze zin opzettelijk om gedurende het verstrijken ervan mijn vader de tijd te geven op zijn gemak het leven te verlaten en de dood binnen te treden. Ik rekte deze zin opzettelijk om gedurende het verstrijken ervan mijn vader de tijd te geven op zijn gemak het leven te verlaten en de dood binnen te treden. Het verlies was aan zijn weduwe Matilde Urrutia. Zij boog voor de dode, kuste zijn handen, tastte op de grond naast het bed naar de uit zijn hand gegleden vulpen, vond die uiteindelijk toen ze al op haar knieën zat en haar armen uitstrekte tot onder het bed, waarna zij de verpleegster mopperend om een bezem verzocht om het ding naar zich toe te bewegen, ze stak hem achter haar rechteroor onder een nonchalant vallende haarlok, olijke, onverbeterlijke Patoja, en nam zich voor er later zijn eigen herinneringen mee af te schrijven, en daarna ook die van haarzelf aan hun leven samen.”
“Tegen de stroom in blijven zwemmen, herinnert hij zich. Anders kom je nooit aan de overkant. Normaal wordt de vaargeul voor zwemmers te gevaarlijk geacht. Er zijn stromingen en draaikolken. Die trekken je naar beneden, naar een onbekende onderwereld, waar je wordt uitgewist. Hij denkt aan de gefluisterde verhalen over verdronkenen wier karkassen op de bodem rusten, kaalgevreten door vette alen. Mannen, vrouwen, jongens ook. Hun namen kent hij niet, alleen hun lot. Niet aan denken, aan die ontmenselijkte duisternis onder zich, waar zijn lichaam door niets van gescheiden wordt gehouden. Met het hoofd boven water, nog net op de bodem van de hemel, zodat de blauwogige God hem kan blijven volgen in het al vervagende donker, dat nu duidelijk afsteekt tegen het donkerst van de rivier. Hij denkt God, maar hij bedoelt zijn vader. Hij richt zich tot Hem omdat hij zijn vader nergens ziet. Als hij naar hem roept, gaan de soldaten schieten. Dus kan hij beter bidden. Hij smeekt God om te kijken of zijn vader op hem toeziet en hem bewaart en niet kopje-onder laat gaan. Als je het van boven zou zien, dan was hij er al niet meer. Dan zag je geen enkel onderscheid in het donkere water. Maar precies nu, nu het hopeloos lijkt, wordt hij op wonderbaarlijke wijze sterker. Buiten zichzelf van onmacht klauwt hij door het water, met paniekkracht slaat en trapt hij om zich heen. Maakt hij niet te veel lawaai?”
In the sky there is nobody asleep. Nobody, nobody. Nobody is asleep. The creatures of the moon sniff and prowl about their cabins. The living iguanas will come and bite the men who do not dream, and the man who rushes out with his spirit broken will meet on the street corner the unbelievable alligator quiet beneath the tender protest of the stars.
Nobody is asleep on earth. Nobody, nobody. Nobody is asleep. In a graveyard far off there is a corpse who has moaned for three years because of a dry countryside on his knee; and that boy they buried this morning cried so much it was necessary to call out the dogs to keep him quiet.
Life is not a dream. Careful! Careful! Careful! We fall down the stairs in order to eat the moist earth or we climb to the knife edge of the snow with the voices of the dead dahlias. But forgetfulness does not exist, dreams do not exist; flesh exists. Kisses tie our mouths in a thicket of new veins, and whoever his pain pains will feel that pain forever and whoever is afraid of death will carry it on his shoulders.
One day the horses will live in the saloons and the enraged ants will throw themselves on the yellow skies that take refuge in the eyes of cows.
Another day we will watch the preserved butterflies rise from the dead and still walking through a country of gray sponges and silent boats we will watch our ring flash and roses spring from our tongue. Careful! Be careful! Be careful! The men who still have marks of the claw and the thunderstorm, and that boy who cries because he has never heard of the invention of the bridge, or that dead man who possesses now only his head and a shoe, we must carry them to the wall where the iguanas and the snakes are waiting, where the bear’s teeth are waiting, where the mummified hand of the boy is waiting, and the hair of the camel stands on end with a violent blue shudder.
Nobody is sleeping in the sky. Nobody, nobody. Nobody is sleeping. If someone does close his eyes, a whip, boys, a whip! Let there be a landscape of open eyes and bitter wounds on fire. No one is sleeping in this world. No one, no one. I have said it before.
No one is sleeping. But if someone grows too much moss on his temples during the night, open the stage trapdoors so he can see in the moonlight the lying goblets, and the poison, and the skull of the theaters.
Vertaald door Robert Bly
Federico García Lorca (5 juni 1898 – 19 augustus 1936) Portret door Fabrizio Cassetta, 2013
“Behalve schrijver was Hans Lodeizen ook ‘de dichter van zijn leven’. In tegenstelling tot zovele jonge poëten die, bij gebrek aan alles, ons alleen maar komen vervelen, bezat hij het vermogen iemand bezig te houden zonder geleerd, vermoeiend of banaal te zijn. Hij werkte aanstekelijk en ik voor mij gaf mij reeds bij de eerste ontmoeting gewonnen. Hij was, ook in de omgang, vol fantasie, vol van een speelse weemoed. Achteraf heb ik pas begrepen hoeveel spel er in alles van hem was, hoe hij met de zekerheid van een spoedige dood voor ogen zijn vrienden met zijn vrolijkheid om de tuin leidde, niet uit heldhaftigheid, maar eerder uit lust tot mystificeren, uit een behoefte om het spel met de ander niet voortijdig te bederven. Maar wat bij zijn leven alleen maar spel leek, werd later grimmige, neen, toch ook speelse ernst. Ik herinner mij een van onze laatste ontmoetingen, toen hij mij uit de lijnen van mijn hand een lang leven voorspelde en mij zijn eigen hand liet zien, met het teken van een vroege dood. Zijn hand had iets ouwelijks. Zij was grijs en gerimpeld, schilferig hier en daar, als de hand van Carmiggelt. Ook zijn gezicht vertoonde reeds rimpels, veel meer dan het mijne, hoewel ik zoveel ouder was. Hij plaagde mij met mijn rimpelloosheid die plotseling, zei hij, van de ene dag op de andere in de verschrompeldheid van een overjaarse appel kon overgaan, als bij Dorian Gray. Hij was doodsbang voor de ouderdom, voor de machteloosheid, het gebrek aan contrôle van oude lichamen. Zijn gezicht was bleek en zelfs zomers scheen die bleekheid door het bruin heen. Hij zat moeilijk stil, was nerveus in zijn bewegingen, wilde altijd opbreken. In gezelschap liep hij van de een naar de ander en dikwijls voor allen uit. Hij droeg zijn haar op Amerikaanse wijze geknipt en hij had flaporen. Hij kleedde zich goed, een beetje sportief en joyeus, niet het enigszins onverschillige gemak van iemand die altijd over behoorlijke kleren heeft beschikt. Uit zijn gedichten kan men opmaken hoe verdrietig en wanhopig hij dikwijls was. Toch had hij plezier in het leven en het liefst had hij het als een feest opgevat, een feest met veel vrienden, maskerades, wandelingen, reizen, maar ook met dagen van luiheid en studie, in bed doorgebracht, met alle soorten muziek, met een menigte fijne gevoelens, met gefantaseer dat tot geen maatschappelijke activiteit leidt. Hij was brillant, met een brille om zichzelfs wil, zonder ambities, behalve die van het ogenblik."
“Only once during their courtship had she doubted him, briefly. They had been in a minor car crash. It had been wholly the fault of the other driver, who had come out of a side street without stopping. Such things happened every day, but Hans had been mad with rage. Although the damage to the two cars was minimal, he had called the police, shown them his Department of Justice identity card, and had the other driver arrested for dangerous driving and taken off to jail. Afterwards he had apologized to Rebecca for losing his temper. She had been scared by his vindictiveness, and had come close to ending their relationship. But he had explained that he had not been his normal self, due to pressure at work, and she had believed him. Her faith had been justified: he had never done such a thing again. When they had been dating for a year, and sleeping together most weekends for six months, Rebecca wondered why he did not ask her to marry him. They were not kids: she had then been twenty-eight, he thirty-three. So she had proposed to him. He had been startled, but said yes. Now he pulled up outside her school. It was a modern building, and well equipped: the Communists were serious about education. Outside the gates, five or six older boys were standing under a tree, smoking cigarettes. Ignoring their stares, Rebecca kissed Hans on the lips. Then she got out. The boys greeted her politely, but she felt their yearning adolescent eyes on her figure as she splashed through the puddles in the school yard. Rebecca came from a political family. Her grandfather had been a Social Democrat member of the Reichstag, the national parliament, until Hitler came to power. Her mother had been a city councillor, also for the Social Democrats, during East Berlin’s brief post-war period of democracy. But East Germany was a Communist tyranny now, and Rebecca saw no point in engaging in politics. So she channelled her idealism into teaching, and hoped that the next generation would be less dogmatic, more compassionate, smarter."
“You start, Dash, said Mumma, and Dash got up and put his drum-ette to his hip and began with Fork-Tail Trio, and it did feel a bit like a party. It stirred Ikky awake from her hung-headed shame; she lifted up and even laughed, and I saw her hips move in the last chorus, side to side. Then Mumma got out one of the ice-baskets, which was already black on the bottom from meltwater. Ikky gasped. Ha! What! Crab! Where’d that come from? Never you mind, sweet-thing. Mumma lifted some meat to Ikky’s mouth, and rubbed some of the crush-ice into her hair. Oh, Mumma! Ik said with her mouth full. May as well have the best of this world while you’re here, said Mumma. She stood there and fed her like a baby, like a pet guinea-bird. I thought Auntie Mai would come, said Ik. Auntie Mai, she’s useless, said Dash. She’s sitting at home with her handkerchief. I wouldn’t’ve cared, her crying, said Ik. I would’ve thought she’d say goodbye to me. Her heart’s too hurt, said Mumma. You frightened her. And she’s such a straight lady—she sees shame where some of us just see people. Here, inside the big claw, that’s the sweetest meat. Oh, yes! Is anyone else feasting with me? No, darlin’, this is your day only. Well, okay, I’ll give some to this little sad-eyes here, huh? Felly never had crab but the once. Is it yum? Ooh, it’s yum! Look at him! Next she called me to do my flute—the flashiest, hardest music I knew. And Ik listened, who usually screamed at me to stop pushing spikes into her brain; she watched my fingers on the flute-holes and my sweating face and my straining, bowing body, and for the first time I didn’t feel like just the nuisance-brother to her.”
“Het optimisme dat men de Verlichting meestal toeschrijft is zonder twijfel ooit een kenmerk van haar filosofie geweest en als er nu nog mensen zijn met een sterk vertrouwen in de mogelijkheden van de rede, dan komt dat daarvandaan. (Dat dit optimisme ook bij de filosofen van de Verlichting niet algemeen was leert Candide van Voltaire.) Maar de Verlichting is al bijna twee eeuwen niet meer de Verlichting waarvoor men haar houdt. Na haar kwam de romantiek, de decadentie, het surrealisme, de psychoanalyse, en al deze stromingen hebben de soevereiniteit van de rede gerelativeerd, want daarmee kwamen menselijke krachten, verlangens, fantasieën aan het licht die de rede over het hoofd gezien had. De correctie op de Verlichting en op de rationele instelling door het ontstaan van de Romantiek, en het inzicht dat de menselijke geest en de natuur allerminst gebaat zijn bij een unverfroren rationalisme, vaagt de Verlichting nog niet weg. In een cultuur kwmen een rationele instelling en een onbeperkte schakering van wat ik maar de donkere ‘romantische’ aanvechtingen noem heel goed samengaan, al was het alleen maar omdat die rationele instelling enig licht kan werpen op wat er in de duistere en wonderlijke regionen van de ziel leeft. De kritiek op de Verlichting in Frans Kellendonks essays in De veren van de zwaan heeft voornamelijk de vorm van uitdagende beweringen; die geven (zeker in het artikel ‘Kardinaal Simonis en de Kinderen van het Licht’ in de Haagse Post van 28 februari 1987) niet veel te raden. Volgens Kellendonk bestaat er een ‘Verlichtingsideologie’ en dat zou de ‘geloofsleer’ van het hmnanisme zijn, Birmen die ideologie zou de opvatting van een ‘goede’ menselijke naturu* worden gehuldigd en die zou hebben ‘geleid tot het sociaal-darwinisme, het fascisme en al die zogenaamd vooruitstrevende verrnormningen van het fascisme die ons heden ten dage teisteren’. Het aanstootgevende van die ‘Verlichtingsideologie’ is dat zij het zonder metafysische ideeën wil stellen en aan de menselijke naturu* en de rede genoeg heeft.”
Carel Peeters (Nijmegen, 5 juni 1944) Nijmegen, Grote Markt
“Warme stromingen gaan over en door me heen. Ik lig in brandend zand dat rondom me kleeft als een gietvorm rondom een objekt. Gestalten glijden op vilt in de ruimte vlak bij me. Het ruisen van de zee. Ik zie de eindeloze baai dampen. Bec d'Andaine. Twee vrouwen lopen naar de horizon. Met de rug naar me toegekeerd. Ik roep, maar mijn stem heeft geen geluid. Hun lichamen zinken in het drijfzand. Ik verroer een arm. Een hand. Gesmoorde stemmen zijn naast me. De werkelijkheid wordt tastbaar. Ze heeft een struktuur. Dit is een vorm van ontwaken. Van bewustzijn. Het komt nu al jaren met dezelfde beklemming. Dezelfde onmacht. De verlamming die spier voor spier aantast. En dan de eerste beelden als verward wier. De gedachten nog niet helemaal gevormd. Is het niveau van het denkvermogen een ander dan dat van het voelen? Er is nu al jaren iets dat ik niet kan doorbreken omdat ik er de substantie niet van ken. Een gif dat zich onnaspeurbaar in mijn bloed vermeerdert. Gewaarwording. Nerveuze verbijstering loopt door mijn opgetrokken been, mijn vingers, mijn gelaatsspieren. Er is iets gebeurd. In koortsig ijlen beweeg ik mijn vingers. Ik speel piano in de lucht. Ik maak mijn arm los en ik zeg: ‘kijk! Ze kijken.’ Ik trommel op het laken. Ik krijg er niet genoeg van. Ik kom nog niet helemaal tot de wereld rondom me. Maar zij zien. Ik weet dat ze zien. Ik heb weer een arm die beweegt als een gewone arm. Vingers die als gewone vingers weer een sigaret kunnen vasthouden. Schrijven. Schroeven. Scheren. Strelen... De baaikust ligt als een gebogen vrouwelijk lichaam. Mijn blikken lossen zich op in schuim... Op mijn koortsgrafiek staat 41,3.”
“The situation was made even more annoying by the fact that everyone looked so interesting. That was why they were all getting on with each other so splendidly, of course. The only people who were not shouting or shuffling were extremely boring-looking people like himself, who were propped up sadly in dark corners. And the girls, one could not deny it, were most impressive. He liked artistic and intellectual-looking girls, himself; he could never see what other people had against all these fiercely painted eyes, these long over-exposed legs, these dramatic dresses. They all looked a little larger and brighter than life, and talked with a more than natural intensity, and laughed with a more than natural mirth. He found them most exhilarating. He gazed with frank admiration at one exotic creature with long pale hair and a long maroon velvet dress: her legs were not over-exposed but on the contrary totally enclosed, though she made up for this modesty elsewhere, displaying to the world a vast extent of pallid back, where angry pointed shoulder-blades rose and fell as she gesticulated and discoursed. All he saw of her was her active back: her face and front were bestowed upon others. Even she, though, had nothing on a girl he could see at the other side of the room, far away and perched on top of a book-case, whence she was holding court, and whence she smiled serenely above the heads of others and above the sea of smoke. Her slight elevation gave her a look of detached beauty, and her face had a cool superiority, as of one who inhabits a finer air. She too was surrounded, naturally, by hordes of friends and admirers, who were plying her with chat and cigarettes, and constantly refilling her glass. And she too, like the pale girl, had long hair, though hers, as far as he could distinguish, was not pale, but of a dark and fiery red. He decided that he would cross the room and distinguish a little more closely.“
“They'd ordered cases of frozen feeder mice-available on the Internet to pet owners in need of food for raptors and reptiles-and, in an impressive labor of hate, had carefully sewn several hundred of these tiny frozen mice into the hems of all the heavy West Wing drapes. We'd noticed an unpleasant odor a few days after we'd moved in, but couldn't be positive that wasn't the way the place always smelled. But as the frozen feeder mice had thawed in their thick fabric tombs, the smell had intensified rapidly. In a little over a week, it had become unbearably wretched, rendering the West Wing virtually uninhabitable. It had been difficult to locate the precise source, since the horrific stench had seemed to emanate from the very walls around us. The maintenance crew had finally discovered the tiny rotting rodent corpses after their fourth thorough search. That very day, a case of champagne had been delivered to the West Wing with a note that read: "To wash down the smell. Enjoy yourselves while you last, because we'll be rid of you before you know it. Love and kisses, the Exterminators." And thus, an annoying nickname had been born. Even after the discovery and removal of the mice carcasses, the gut-gripping stink had lingered for nearly two months, despite all efforts to eradicate it. To their obnoxious delight, the Exterminators had inflicted a parting gift that had kept on giving. I knew that my own party was perfectly capable of similar pettiness, because the previous administration had complained instantly to the press when they'd moved into the White House eight years earlier to find tuna sandwiches locked in all their file cabinets and their computers rigged to print the chorus of Bob Dylan's "Ballad of a Thin Man" no matter what the command. Some in the press had privately enjoyed the specter of then President Pile's political guru Carl Jones battling rebellious office machinery that taunted him with the words "Because something is happening here but you don't know what it is. Do you, Mister Jones?" printed over and over again, but the majority of columns and articles had chastised the outgoing administration for such childishness.”
gegnüber. eingelassene plattn; pro- tzigste heraldik. weißestn marmors parade: di superfette SPRACH- INSTALLATION. (innenansicht außnvor: hat sichsn fürstbi- schof feingemacht, getäfelt, drin. drauf- sicht intarsienspielchn; draufsicht turm- ofn ALLEGORIEN; nix wi mädels mit blankn möpsn auffe reliefkacheln, hübsch glasierte ofnwärme.) und vor- geblendet. kellen, kehrbleche. aus- gräbersound. DIE GESCHICHTE HERBRETTERND AUF SACKKARREN. der ganze weggeächzte schutt, durch- gesiebte sprache. dies asservieren auf knien; kratzen geschieht, gekratz, bürstn, abgepinselt. knien, nebnnander, an irgend (kloster)mauer bei rasselndm, heiser schlürfendm INDUSTRIESTAUB- SAUGER. so landn, schürf-schürf, schä- del in obstkistn marke »papa clemente«; säuberlich schädeldeckn (caput mortuum), sargbrettchn (pestbeständig, siena) in cellophantütn, auf geflattertm, windgezerr- tm zeitungspapier. gotisch und durch- numeriert. durchnumerierter grabungsbericht.
Thomas Kling (5 juni 1957 - 1 april 2005) Cover luisterboek
De Franse feministische schrijfster, dichteres, professor, filosoof, literair criticus en historica Hélène Cixous werd geboren in Oran, Algerije, op 5 juni 1937. Zie ook alle tags voor Hélène Cixous op dit blog.
Uit: Homère est morte...
« Finalement, c'était une belle nuit. E.- Qu'est-ce qu'on peut faire, quand on est si vieux? Je ne suis plus rien. H.- La nuit tu fais beaucoup de bruit.Beaucoup pipi. E.- J'ai pas d'autre chose à faire. ( Un temps.) Dommage. Dommage, ai-je pensé. Nous nous sommes battues cote à côte. Dans une autre pièce, le jour nous aurait trouvées allongées dan les bras l'une de l'autre, pensai-je. Maintenant ma mère craint ma nuit. On voit rien. C'est pas très clair. Voilà que nous nous figurons tous les deux qu'"Elle" viendra la nuit. "Tu me laisses pas tomber ! dit ma mère. Tu me laisses pas seule!" Maintenant j'ai aussi peur de la nuit que du jour. Je la laisse calmement endormie à 23 heures, je dors à une allure folle, à 5 heures je parcours le petit couloir, étroit conduit peuplé de spectre et d'illusions, je murmure "maman", que dis-je! "maman" c'est moi, si ma mère vit encore. C'est seulement si j'avais perdu mon vieil enfant que maman ce serait celle que j'appelle à mon secours pour me déterrer de cette enterrement vivante. » (…)
« Ce matin c'est à la boîte à couture assise dans ton armoire que je me suis désaltérée. Je l'ai ouverte. Elle est pleine de ton fatras antique grands boutons jamais vains, écheveaux fatigués, deux dés, que je passe à mon doigt pour y retrouver ton doigt, vieille alliance en faïence. La boîte est extérieurement en bon état, vieux chien sage qui ne fait pas son âge. Dedans c'est un cerveau qui a perdu le sens de l'ouvrage du temps : on amasse des brins de fils, des épingles, une pression, des bouts de galons, comme si l'on s'attendait à une disette. Ou comme si l'on recueillait compulsivement de pauvres orphelins.”
“So off we went to this monastery, and I guess it was kind of the Þrst harbinger of death, although death seemed everywhere in Ireland. This was a monastery on a river where the Vikings used to come and raid it and burn the books and kill the priests. There was a funeral going on, or at least the grave diggers were digging some graves right near the monastery and taking a cigarette break. I remember that, it was kind of Hamletesque. Then, driving home, another funereal thing happened. They had the funeral announcements on the radio. I'd never heard anything like that in my life. There must have been about sixteen deaths. Every one of them had put up a courageous struggle, had led an exemplary life, never had a bad word to say about anybody. The announcer read in a monotone, with no inflection at all, pausing about five seconds between each name and then talked about the removal time, Saturday at four-thirty, or whenever the body was going to be removed. So there was a lot of death in the air that day. When we got home, I took a walk to kind of relieve myself of all that, and walked about six miles through dairy country. The cows were baying and mooing. Mad cow disease was around. I had a feeling they were trying to warn me about something. It was the last long walk I'd ever take in my life. I had no idea at the time, did not imagine it. At the end of the walk I came upon a calf that was in real distress. It couldn't stand up, it had arthritis, and it was looking me right in the eye and pleading with me to put it out of its pain. I told the farmer, "That calf is suffering. You should call a vet, or have something done with it." He said, "Ah, yes, I'll be doing that then. Thank you for looking after it." So off I went thinking I'd saved the calf, or put him out of his misery, and off we went, Þve adults-Barbara Leary and her boyfriend, Kim; Tara Newman; and Kathie and I-to have dinner at John Scanlon's favorite restaurant. I have to say, it wasn't that good. Maybe in terms of Irish cuisine it was, but my duck was dry.”
“Very worried by this, mother told my father her fears, and they decided to seek medical advice without any further delay. I was a little over a year old when they began to take me to hospitals and clinics, convinced that there was something definitely wrong with me, something which they could not understand or name, but which was very real and disturbing. Almost every doctor who saw and examined me, labelled me a very interesting but also a hopeless case. Many told mother very gently that I was mentally defective and would remain so. That was a hard blow to a young mother who had already reared five healthy children. The doctors were so very sure of themselves that mothers faith in me seemed almost an impertinence. They assured her that nothing could be done for me. She refused to accept this truth, the inevitable truthh as it then seemed”that I was beyond cure, beyond saving, even beyond hope. She could not and would not believe that I was an imbecile, as the doctors told her. She had nothing in the world to go by, not a scrap of evidence to support her conviction that, though my body was crippled, my mind was not. In spite of all the doctors and specialists told her, she would not agree. I don’t believe she knew why she just knew without feeling the smallest shade of doubt. Finding that the doctors could not help in any way beyond telling her not to place her trust in me, or, in other words, to forget I was a human creature, rather to regard me as just something to be fed and washed and then put away again, mother decided there and then to take matters into her own hands. I was her child, and therefore part of the family. No matter how dull and incapable I might grow up to be, she was determined to treat me on the same plane as the others, and not as the ˜queer one” in the back room who was never spoken of when there were visitors present.”
Christy Brown (5 juni 1932 – 6 september 1981)
De Britse schrijver, dramaturg en regisseur David Hare werd geboren op 5 juni 1947 in Sussex. Zie ook alle tags voor David Hare op dit blog.
Uit:Wall: A Monologue
“On June 1, 2001, nine months into the second intifada, a Palestinian suicide bomber named Saeed Hotari crossed into Israel from the West Bank, and exploded himself at the entrance to the Dolphinarium discotheque on the beach in Tel Aviv, killing twenty-one civilians, most of them high school students. A further 132 people were injured. In response to the massacre, a grassroots movement grew up all over Israel calling itself Fence for Life. They argued, as Prime Minister Yitzhak Rabin had argued ten years earlier, that the only way of protecting the country from infiltration by terrorists was by sealing itself off from the Palestinian territories, by removing the points of friction between the two communities. But separation would not be a purely military tactic. No, before he was murdered by a fellow Israeli, Rabin had been arguing something much more radical. “We have to decide on separation as a philosophy.” There it is. Not just a wall. A wall would be a fact. But this wall is a philosophy, what one observer has called “a political code for shutting up shop.” Construction began in 2002. The original plan was that the fence should stretch a full 486 miles, the entire length of Israel’s eastern border. The current estimate for its completion is some-time around the end of 2010. Varying in width between 30 and 150 meters, this $2 billion combination of trenches, electronic fences, ditches, watchtowers, concrete slabs, checkpoints, patrol roads, and razor coil is priced at around $2 million per kilometer. Some seventy-five acres of greenhouses and twenty-three miles of irrigation pipes have already been destroyed on the Palestinian side. More than 3,700 acres of Palestinian land have been confiscated, some of it so that the wall may run yards away from Palestinian hamlets and villages. Already, 102,000 trees have been cut down to clear its path. It is, says an Israeli friend, an acknowledgment of failure. “History has not followed the course we might have wished.” Another way of putting it, later the same evening, after a few drinks in one of the big beachside hotels that are beginning to make the Bauhaus quarter of Tel Aviv look like Florida: “You do have to ask yourself: I’m not sure Ben-Gurion would be thrilled.”
“Her mother had herself laid them out on the silver-plated tray with its elaborately embroidered spread. When the two men had taken their coffee, her father had looked up at her with a smile and had told her to sit down, and she had seated herself on the sofa facing them, drawing the end of her dress over her knees and looking through lowered lids at the man who might choose her as his wife. She had been glad to see that he was tall, well-built and clean-shaven except for a thin greying moustache. In particular she noticed the well-cut coat of English tweed and the silk shirt with gold links. She had felt herself blushing as she saw him returning her gaze. Then the man turned to her father and took out a gold case and offered him a cigarette. "You really shouldn't, my dear sir," said her father, patting his chest with his left hand and extracting a cigarette with trembling fingers. Before he could bring out his box of matches Abboud Bey had produced his lighter. "No, after you, my dear sir," said her father in embarrassment. Mingled with her sense of excitement at this man who gave out such an air of worldly self-confidence was a guilty shame at her father's inadequacy. After lighting her father's cigarette Abboud Bey sat back, crossing his legs, and took out a cigarette for himself. He tapped it against the case before putting it in the corner of his mouth and lighting it, then blew out circles of smoke that followed each other across the room. "It's a great honour for us, my son," said her father, smiling first at Abboud Bey, then at his daughter, at which Abboud Bey looked across at her and asked: "And the beautiful little girl's still at second school?” She lowered her head modestly and her father had answered: "As from today she'll be staying at home in readiness for your happy life together, Allah permitting," and at a glance from her father she had hurried off to join her mother in the kitchen.”
Uit:Tiefer Sog, freundliches Plätschern (Recensie van „Zeit des Fasans“ door Reinhard Baumgart)
“Rekonstruktion ist in beiden Schichten, in der braven wie der kühnen, Aufgabe und Schreibziel: „Rekonstruktion von möglicher Geschichte und als Vermutung“. Die dreißiger und vierziger Jahre vor allem mit ihrer weltgeschichtlichen Blut- und Machtspur bis nach Jammers/SO und dahinter oder vielmehr davor die gewaltigen Schatten von Onkeln, Tanten, Vater, Mutter, Schwestern, Groß- und Urgroßvätern, dazu Geschichten von Bäumen, Hunden, Hengsten, Mardern und Hühnern, von Revolvern, Madonnen, Reitpeitschen, Schlagruten. Rekonstruktion einerseits am Faden einer bis in Traumschichten abgedrängten Erinnerung, Rekonstruktion andererseits mit dem Hilfsgerüst abrufbarer Geschichtsdaten und aufgeklärter Meinungen über deren Zusammenhang. Montage soll die so gebildeten Schichten und Geschichten, das Erfahrungsmaterial und das Aktenkundliche verbinden, vermitteln zwischen der epischen Sinnlichkeit und Phantasie des Walterschen Erzählens und einer bald klug, bald linkisch, aber immer sympathisch mit dem Blick von unten dazuarrangierten Zeitgeschichte. Doch die Hoffnung aller Montage, daß nämlich die Ränder der kalt gegeneinander gesetzten Fragmente nicht nur Grenzen markieren, sondern Verbindungen stiften, daß sie zu flimmern beginnen, ja verschmelzen – diese Hoffnung will sich hier kaum je einlösen.“
Otto F. Walter (5 juni 1928 – 24 september 1994) In 1981
"You are rather old for a tutor," said Marcus, "I thought they were generally young." "Some young men begin by being tutors, and pass on to something else." "Then you are a failure?" said Tamasin. "I think I should be called one. I paid too much attention to my studies when I was young, and that does lead to people's being tutors." "How old are you?" said Marcus "I am forty-one." "Oh, quite a young man," said Tamasin. "Does your wife think you are a failure?" said Marcus. "I am not married. I live with my mother and sister. If they think so, they do not betray it. Women are so loyal." "What do you do with the money you earn?" said Jasper. "If you have no wife, you can't have children, and you don't seem as if you spend very much on yourself." "Part of it I subscribe to the family expenses, and part to a fund that is to give me an income when I am old." "Your hair is gray now," said Marcus. "Yes, but that is premature. It merely gives me a personality."
Ivy Compton-Burnett (5 juni 1884 - 27 augustus 1969) Cover biografie
De Tsjechische dichter Stanislav Kostka Neumannwerd geboren op 5 juni 1875 in Praag als zoon van een advocaat uit Praag-Zizkov en gezant van de Keizerlijke Raad. Hij bezocht eerst een tijdlang het gymnasium, maar verruilde dat later voor de handelsschool, waar hij echter vanaf werd gestuurd. Hij ging om met arbeiders en bezocht de Tsjechoslowaakse Sociaal-Democratische Partij in Oostenrijk. In 1894 werd hij als een van de intellectuele leiders van de Omladina-beweging tot een gevangenisstraf van een jaarveroordeeld. Na zijn vrijlating publiceerde hij zijn eerste poëtische werk, geschreven in het Latijn fabriek “Nemesis, bonorum custos”, sterk beïnvloed door Josef Svatopluk Machar. Hij werd leider van de anarchistische groeperingen om František Gellner, Fráňa Šrámek, Karel Toman en Jiří Mahen. In 1904 ging hij naar Wenen en beleefde daar de crisis van het anarchisme in de strijd voor algemeen kiesrecht. In 1905 verhuisde hij naar Řečkovice, later naar Bílovice in Moravia en leefde voornamelijk van zijn artikelen in de pers. In Moravia maakte hij kennis met de natuur en keerden zich af van het anarchisme. De Eerste Wereldoorlog beleefde hij aan het front in Albanië. Na de demobilisatie was hij redacteur van de krant “Stem van het Volk” (Hlas národa). In de jaren 1920 was Neumann betrokken bij de oprichting van de Communistische Partij van Tsjecho-Slowakije en wijdde hij zich in toenemende mate aan de proletarische poëzie. In de jaren 1930 werd hij erg ziek en ging hij naar Poděbrady voor een kuur. Tijdens de Tweede Wereldoorlog woonde hij in kleine plaatsjes om aan de aandacht van de Gestapo te ontsnappen. Hij werkte voor verschillende tijdschriften als redacteur, waaronder “Moderní revue”, “Omladina”, “Lidové noviny”, “Tvorba”. In de periode tussen de twee wereldoorlogen, toen hij betrokken raakte bij de Communistische Partij, schreef hij agitatie- en strijdpoëzie, de ook wel als arbeidersliteratuur bekende 'proletarische poëzie ", maar ook filosofisch aandoende bundels tegen het fascisme. Hij gebruikte tenminste 25 pseudoniemen die hij ook wel met elkaar combineerde.
And so stand tall
And so stand tall you stood so strong, keeping your lips and breast unfouled by calls perfidious.
My kinfolk clutched the scythe, the hammer. Waited for dawn so much, waited with trust.
They’ll gather in the coming harvest fine on their own, with their own. Stand aside. Theirs is the edifying shrine to times of brotherhood.
Vertaald door Václav Z. J. Pinkava
Ei, Stille
Ei, Stille, der steilen Waldverhaue heiße Stille, wenn Kerf und Kerf sich auf den Blüten gattet und tanzt und singt und rast in goldnen Brünsten —
ei, Stille, unserer Wiesen duftend innige Stille, wenn Wunderblumenweiß, Blau von Salbei in quellendes und laues Grün sich mengen —
ei, Stille, unserer Felder weitverklärte Stille, wenn wellend Roggen schoßt im Hochgefühl unter dem Blau, gefurcht von weißer Wolke —
ei, Stille, Stille, ein wenig Helle mehr noch wolle spenden friedlichem Sinn, daß Laune der Geliebten nicht stör ihn auf aus seinem Mittagsfrieden, in dem er stehn bleibt wie die Blum' am Hang!
Stanislav Kostka Neumann (5 juni 1875 - 28 juni 1947)
Sol, Sol, mighty lord of the tropic zone, Here I wait with the trembling stars To see thee once more take thy throne.
There the patient palm tree watching Waits to say, 'Good morn' to thee, And a throb of expectation Pulses through the earth and me.
Now, o'er nature falls a hush, Look! the East is all a-blush; And a growing crimson crest Dims the late stars in the west; Now, a flood of golden light Sweeps acress the silver night, Swift the pale moon fades away Before the light-girt King of Day, See! the miracle is done! Once more behold! The Sun!
II Los Cigarillos
This is the land of the dark-eyed gente,
Of the dolce far niente,
Where we dream away Both the night and day, At night-time in sleep our dreams we invoke, Our dreams come by day through the redolent smoke, As it lazily curls, And slowly unfurls From our lips, And the tips Of our fragrant cigarillos. For life in the tropics is only a joke, So we pass it in dreams, and we pass it in smoke, Smoke — smoke — smoke.
Tropical constitutions Call for occasional revolutions; But after that's through, Why there's nothing to do But smoke — smoke; For life in the tropics is only a joke, So we pass it in dreams, and we pass it in smoke, Smoke — smoke — smoke.
James Weldon Johnson (17 juni 1871 – 26 juni 1938)
De Nederlandse dichteres en schrijfster Marieke Rijneveld werd geboren in Nieuwendijk in 1991. Sinds 2015 redacteur van literair tijdschrift De Revisor. Werk van haar is gepubliceerd in o.a. de VPRO gids, Das Magazin, Terras, De Revisor, Hard//Hoofd, Passionate Platform, Het Liegend Konijn, De Poëziekrant, DW B, Deus ex Machina en in Het Hollands Maandblad. Ze won de Hollands Maandblad Aanmoedigingsbeurs 2014/2015 en de C.C.S Crone Stipendium literatuurbeurs 2015. In Juni 2015 verscheen haar debuutdichtbundel ‘KALFSVLIES’ bij AtlasContact. Door de Volkskrant werd ze uitgeroepen tot literair talent van 2016.
Het ligt niet aan jou maar aan het huis
Ik denk aan deuren die harder dichtvallen als iemand voor het laatst het huis verlaat, aan hoeken van kamers die eigenlijk oksels zijn en angstzweet verspreiden, lekkages. Er hangt geen ongemakkelijke sfeer, het zijn de ramen die bibberen als iemand weggaat
Zoals verdriet vergelijkbaar is met het vuilnis buitenzetten niemand zie je het doen en toch staat het op maandagochtend aan de straat sommige dingen doe je alleen in bed als de nacht in een zeil verandert waar sterren vanaf tuimelen, op het dak vallen als knalerwten.
In de verte staan twee fabrieken met elkaar te roken toen de deur achter je dichtviel, heb ik uit het raam gehangen zij stonden daar veilig onder het afdak van wat grijze wolken
en ik riep je na terwijl zij de volgende opstaken, het over ons hadden rokers staan zelf eeuwig in de mist, kijken daarom altijd naar de ander dus schreeuwde ik naar je waardoor het behang zich losrukte van de muren want we bellen ook al knippen ze de lijnen door als navelstrengen
sturen brieven met parfum en inktvlekken als tegenstellingen om te verdoezelen dat we misschien wel te veel van elkaar houden gooien flessenpost met gedachten en zorgen om onze hoofden boven water te houden. Zetten het huis op een ansichtkaart.
who broke down crying in white gymnasiums naked and trembling before the machinery of other skeletons, who bit detectives in the neck and shrieked with delight in policecars for committing no crime but their own wild cooking pederasty and intoxication, who howled on their knees in the subway and were dragged off the roof waving genitals and manuscripts, who let themselves be fucked in the ass by saintly motorcyclists, and screamed with joy, who blew and were blown by those human seraphim, the sailors, caresses of Atlantic and Caribbean love, who balled in the morning in the evenings in rosegardens and the grass of public parks and cemeteries scattering their semen freely to whomever come who may, who hiccuped endlessly trying to giggle but wound up with a sob behind a partition in a Turkish Bath when the blond & naked angel came to pierce them with a sword, who lost their loveboys to the three old shrews of fate the one eyed shrew of the heterosexual dollar the one eyed shrew that winks out of the womb and the one eyed shrew that does nothing but sit on her ass and snip the intellectual golden threads of the craftsman’s loom, who copulated ecstatic and insatiate with a bottle of beer a sweetheart a package of cigarettes a candle and fell off the bed, and continued along the floor and down the hall and ended fainting on the wall with a vision of ultimate cunt and come eluding the last gyzym of consciousness, who sweetened the snatches of a million girls trembling in the sunset, and were red eyed in the morning but prepared to sweeten the snatch of the sunrise, flashing buttocks under barns and naked in the lake, who went out whoring through Colorado in myriad stolen night-cars, N.C., secret hero of these poems, cocksman and Adonis of Denver—joy to the memory of his innumerable lays of girls in empty lots & diner backyards, moviehouses’ rickety rows, on mountaintops in caves or with gaunt waitresses in familiar roadside lonely petticoat
Allen Ginsberg (3 juni 1926 - 6 april 1997) Jack Kerouac, Allen Ginsberg, Peter Orlovsky en Gregory Corso in de korte film “Allen” van Woody Allen uit 1964
« J’avais écrit une chanson durant la nuit. Et cette chanson disait: Mais comment oses-tu... Entre autres. Ce genre-là. L’automne était chaud, lancinant et humide. L’aube silencieuse, à peine fraîche. Hésitant de bon matin devant une tasse de café noir, brûlant, sous un ciel vide, je me demandais si je n’ étais pas trop sombre, quelquefois. La réponse était mitigée. La question récurrente. Elle planait dans les mortifères couloirs de ma maison de disques. Autour de moi. Walter, qui était mon ami avant d’ être mon agent, m’ engageait à prendre la mesure du problème. « Pourquoi ne fais-tu pas un effort, soupirait-il à l’ envi. Pourquoi t’ obstiner dans cette veine. » Il me donnait régulièrement des nouvelles de nos ventes et les chiffres n’ étaient pas bons. Ils baissaient régulièrement. « Il a fallu que cette maudite crise arrive, Walter. Qu’ elle nous balaie et nous emporte », répétais-je en faisant de grands gestes, en tournant les talons sans attendre. Sans doute. Mais la Crise n’ était pas l’ unique responsable de la baisse de mes ventes — et succomber à la Crise n’ aurait rien eu de déshonorant. « Arrête de te lamenter », me disait-il. Je l’ entends arriver — Norton Commando 961 SE. Je le suis un instant des yeux tandis qu’ il remonte l’ allée d’ un pas brusque, puis je m’ installe au piano. « Ne fais pas cette tête, Walter. Sers-toi un verre, si tu veux. Enfin bref, j’ ai écrit une chanson, cette nuit. J’ aimerais te la faire écouter. Je ne sais pas encore comment je vais l’ appeler. Tu me diras."
“Twee jaar geleden werd de toen 76-jarige Marguerite Yourcenar gekozen als lid van de Académie Française, een opmerkelijke gebeurtenis, omdat nog nooit eerder in de lange geschiedenis van dit eerbiedwaardige instituut een vrouw was toegelaten tot de kring der ‘onsterfelijken’. In opvallend contrast met dit unieke eerbetoon staat de geringe aandacht die tot dan toe aan haar werk was besteed. In de Franse literatuurgeschiedenissen van de 20e eeuw komt Yourcenars naam niet voor, slechts in één, zeer lijvig overzicht van de Franse literatuur na de tweede wereldoorlog wordt haar werk in het voorbijgaan vermeld. De reden voor die veronachtzaming heeft waarschijnlijk te maken met de moeilijkheid om de van oorsprong Belgische schrijfster in enig kader te plaatsen. Marguerite Yourcenar heeft zich nooit willen aansluiten bij voor- of na-oorlogse literaire bewegingen zoals existentialisme of Nouveau Roman. Haar manier van leven is altijd bepaald geweest door een non-conformisme dat ook vaak in de levenshouding van haar romanpersonages is terug te vinden. Daar komt bij dat ze een groot deel van haar leven buiten Europa heeft doorgebracht: voor de oorlog reisde ze veel en sinds 1942 woont ze in Amerika. Ten slotte wordt het belangrijkste deel van haar werk gevormd door historische romans, waarvan het verband met de actualiteit te weinig nadrukkelijk is dan dat ze kunnen worden gelezen als stellingname in eigentijdse problemen (niet dat dat verband afwezig is, overigens: de ‘pax romana’, die Hadrianus tot stand brengt - Hadrianus' Gedenkschriften, 1951 - heeft een meer dan toevallige overeenkomst met het streven naar een ‘pax americana’ na de tweede wereldoorlog). Ongehinderd door die uitblijvende erkenning schreef Marguerite Yourcenar werken waarvan het uitzonderlijk kaliber vooral tot uiting komt in de manier waarop historische periodes verbonden worden met de geestelijke ontwikkeling van enkelingen die in staat waren de vaak tegenstrijdige tendenties van hun tijd in zich te verenigen. Hadrianus, die de grenzen van het Romeinse rijk consolideerde en ijverde voor invloed van de Griekse cultuur, en Zeno, de alchemist uit de vroege renaissance, zijn daarvan de indrukwekkendste voorbeelden.”
“Toen we bij het hotel aankwamen, liet Daisy mijn pols los. Een groot bord met de woorden palace hotel verwelkomde ons. Zoals altijd moest ik als eerste naar binnen. Daisy was bang dat ik me zou omdraaien en wegrennen als zij me voorging. De vloerbedekking had de kleur van zand. De dikke man achter de receptie keek niet naar ons toen we binnenkwamen. Toen we dichterbij kwamen richtte hij zijn hoofd langzaam op. Ik wist dat hij er geen zin in had. Ik zag het. McGregor. Ik heb gebeld, kondigde Daisy aan. De man krabde aan zijn kin en antwoordde: Hóe is de naam? McGregor. Hij controleerde snel een lijst die voor hem lag en knikte eventjes. In orde, zei hij. Dat is dan zestig dollar. U zei vijftig door de telefoon. U zei dat u een eigen badkamer wilde. Dat is tien meer. Moet ik nu betalen? Ja. Alleen contant. Hotelbeleid. Nieuwe regels. Daar gaat het eten van deze week, mompelde Daisy terwijl ze in haar tas rommelde en de biljetten pakte. De man pakte een sleutel van het rek en gaf die aan Daisy. Nummer 28. De trap op, helemaal de gang door. We hebben een paar huisregels. Breek de tent niet af. Niemand vermoorden en geen lijken achter het douchegordijn verstoppen. Als er in de kamer iets niet in orde is kom je naar mij toe. Duidelijk? Ik keek naar Daisy. Ik zag in haar ogen dat ze niet wist hoe ze moest reageren.”
Solomonica de Winter (Bloemendaal, 3 juni 1997) Hier met haar vader Leon de Winter
Uit: Wie ich ein Buch nicht schreiben kannund es trotzdem versuche
„Vielleicht ist es eine frühe Erfahrung, daß etwas, über das man nicht sprechen will oder kann, sich einem Stück Papier anvertrauen läßt und daß Konfusion, in Sprache gefaßt, Gestalt annimmt; daß also etwas, das als Zuviel, als störender Dberschuß an der eigenen Person empfunden wird, sich plötzlich als sinnstiftende Möglichkeit offenbart. Und wenn eine solche Erfahrung mit dem Lesen einhergeht und eines Tages der Blick auf das eigene Leben darin nach einer Form sucht, nach einer erzählbaren Form, kann der Wunsch entstehen, den unzähligen Büchern ein eigenes hinzuzufügen. Warum ist es mir eigentlich zu intim, von meinen poetischen Vorstellungen, vom Gelingen und Mißlingen des Schreibens zu erzählen? Und warum habe ich solche Gefühle nicht, wenn ich in einem Roman erzähle, wie ein Mann und eine Frau miteinander im Bett liegen, zumal jeder annehmen wird, daß ich dergleichen nicht aus der Beobachtung, sondern aus eigener Erfahrung beschreibe? Wenn ich über das Schreiben spreche, muß ich über mich sprechen; ich weiß nicht, wie und warum andere schreiben. Wenn ich einen Roman schreibe, spreche ich nicht über mich, auch nicht, wenn es so scheint. Die Versuchung, in dem erzählenden Ich eines Romans den Autor zu suchen oder gar zu erkennen, ist offenbar so groß, daß sogar die, die es besser wissen, davon nicht absehen können. Aber dieses Ich ist eine andere Person und nicht ich. Ich bin ihr verfügbares Material.”
“Customers couldn't relax under their hot towels for trying to make out Dillard's whispers. He hadn't really been worth listening to, even when he had two legs, and in time many of his customers drifted off to the Mexican barber. Call even used the Mexican, and Call didn't trust Mexicans or barbers. Augustus took the jug back to the porch and placed his rope-bottomed chair so as to utilize the smidgin of shade he had to work with. As the sun sank, the shade would gradually extend itself across the porch, the wagon yard, Hat Creek, Lonesome Dove and, eventually, the Rio Grande. By the time the shade had reached the river, Augustus would have mellowed with the evening and be ready for some intelligent conversation, which usually involved talking to himself. Call would work until slap dark if he could find anything to do, and if he couldn't find anything he would make up something -- and Pea Eye was too much of a corporal to quit before the Captain quit, even if Call would have let him. The two pigs had quietly disregarded Augustus's orders to go to the creek, and were under one of the wagons, eating the snake. That made good sense, for the creek was just as dry as the wagon yard, and farther off. Fifty weeks out of the year Hat Creek was nothing but a sandy ditch, and the fact that the two pigs didn't regard it as a fit wallow was a credit to their intelligence. Augustus often praised the pigs' intelligence in a running argument he had been having with Call for the last few years. Augustus maintained that pigs were smarter than all horses and most people, a claim that galled Call severely. "No slop-eating pig is as smart as a horse," Call said, before going on to say worse things."
„Es wäre eine schwere Entscheidung, ob ich die Lehrerfamilie beibehalten würde, in der sie aufgewachsen ist, ob den strengen Vater, oder ob ich aus ihm einen kinderliebenden, freundlichen Mann machen würde, aus der früh verstorbenen Mutter eine langlebige Dame, die sie immer noch regelmäßig im Altersheim besucht. Ich könnte aus der Schulausreißerin, die mit sechzehn auf eigene Faust nach Klagenfurt ging und sich dort jahrelang als Kellnerin und Aushilfe in allen möglichen Restaurants durchschlug, bevor ihr ein Stammgast eine Buchhändlerlehre ermöglichte und die Liebe zum Lesen in ihr weckte, eine Internatsschülerin machen, ein Mädchen, das sich in der katholischen Jugend engagierte und dann brav Germanistik studierte, könnte von ersten Schreib- versuchen sprechen oder auch nicht, es liefe auf ein und dasselbe hinaus. Denn sobald ich ihren späteren Mann auch nur erwähnte, wäre zumindest für die Leser der Klatschspalten »zwischen Bodensee und Neusiedler See«, wie das österreichische »from coast to coast« heißt, alles klar, gäbe es für sie keinen Zweifel, die Rede war von Heinrich Glück, dem Verleger, den das immer ein wenig zum Windigen neigende Wiener Feuilleton weniger ehrerbietig als verächtlich mit den Größten seiner Zunft verglichen hat, und ich könnte mir alle weiteren Ausschmückungen sparen. Dagmar hat selbst wieder und wieder erzählt, wie sie ihn kennengelernt hat, und die Anekdote gehört zu der Folklore, die sie aus ihrem Leben macht, ist für die Freunde des Hauses Gemeingut, eine richtige Schnurre, wie er sie bei der Präsentation eines Buches aus seinem Verlag angesprochen hat, auf einem Wörther-See-Schiff, und sie trotz des Altersunterschieds sofort dem Charme dieses Kavaliers der alten Schule verfallen ist. Die ganze Beziehung von Anfang bis Ende hatte dann auch etwas Schmierenkomödiantisches, das in dieser Form vielleicht tatsächlich nur in Wien möglich ist, die sozusagen auf einer Bühne geführte Ehe eines Verlegers schöner und nicht ganz so schöner Literatur, wie er selbst gern gesagt hat, der nicht mit seinen Büchern, sondern durch seine erste Heirat mit einer geborenen Thurn-Milesi zu einem Millionenvermögen gekommen war und sich jetzt von seinem »Kärntner Dirndl« den Lebensabend versüßen ließ.“
Norbert Gstrein (Mils, 3 juni 1961)
De Duitse dichter, schrijver, vertaler, antropoloog en verzetsstrijder Wolfgang Cordan (pseudoniem van Heinrich Wolfgang Horn) werd geboren op 3 juni 1909 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Wolfgang Cordan op dit blog.
Die Insel Urk
Es gehn mit schwerem Blick die bleichen Jungfrauen durch die alten Gassen, Die Burschen hinter Ställe schleichen Und müssen sich verliebt umfassen. Es spricht der Pfarrer streng von Sünde, doch haben nur die Frauen Glauben -
"There, you see? Can you imagine how they would feel if youkilled yourself?" "So, what, I should go on living solely out of guilt? Guilt overhow they would feel if I were to end it? That's not much to workwith." I chuckled. "See? You just laughed! If you laugh, that must meansomething. Everything's not completely dark." "Well, Wagner said," I responded, one more young man whotook his Wagner too seriously, "`Amidst laughter should we faceour doom.'" "Who?" "Never mind," I told her, knowing the whole thing was amistake. It wasn't going anywhere, and never would go anywhere."Thanks for taking the time, but I'm suddenly real tired. I'mgoing to bed." "Are you still thinking about hurting yourself?" "Well, yeah. But right now I'm just too damn tired." Thesefew minutes on the phone with her had completely sapped whatenergy I had left. She began to say something else, but I hungup. Useless. I lay down on my mattress, still dressed, and fellasleep. The next morning was brisk and clear outside. Therewere things I was supposed to be doing, but for the life of me, Icouldn't remember what. I put on my hat and coat, left theapartment, and started walking in a direction I'd never gone. I hadstarted wearing a black fedora everywhere when I was sixteenyears old. At the time, I thought it made me look like Bogart. Iwas mistaken. So many of us go through life trying to be Bogartor Cagney, but we mostly end up like Elisha Cook, Jr. I certainlydid. But the hat stayed. It was my most identifiable feature. I walked for hours, hoping I could exhaust myself and walkthe bad thoughts out of my head. Once my legs started gettingnumb, I turned around and started back home. While I walked,I took inventory, only to discover that there was nothing to count. When I got home, I opened the door, threw my hat and coaton the mattress, snatched the razors off the desk, took them intothe bathroom, and searched in vain for a comfortable spot on thetiled floor. After a few minutes I gave up on that silly notion andset to work on the right wrist."
„Aber es scheint so, als sei er zu dem Ergebnis gekommen, daß es leichtsinnig wäre, den postumen Revisionsprozeß, der auch ihm nicht erspart bleiben konnte, anderen, möglicherweise nicht zuständigen Kommentatoren zu überlassen. Vielmehr sei es richtiger, sich der Sache beizeiten, wenigstens teilweise anzunehmen. Die Edition der ab 1977 in zehn Bänden erscheinenden Tagebücher Thomas Manns war 1986 abgeschlossen. Nun bietet ein Tagebuch in der Regel monologische Prosa ohne künstlerischen Anspruch, es ist eine zuchtlose, häufig unkontrollierte und daher für den Autor sehr bequeme Aneinanderreihung von Gedanken und Gefühlen, Beobachtungen und Beschreibungen. Was es immerhin ermöglicht, ist Unmittelbarkeit und Subjektivität. Beides mutet freilich oft etwas dilettantenhaft an. Auch Thomas Manns Tagebücher haben im Grunde keinen literarischen Wert. Dennoch wurden sie sofort als ungewöhnliche Dokumente anerkannt, von seinen Anhängern und Bewunderern ebenso wie von jenen, die den Autor ablehnten und verachteten. Der Hauptbestandteil der Tagebücher sind Eintragungen über den Alltag. Thomas Mann geht spazieren und schreibt in Klammern "ohne Weste", er trinkt Lindenblütentee "mit einer Zitronenscheibe", er ißt zum Frühstück "zwei Eier ohne das Weiße des einen", er notiert "mit dem Pudel gescherzt". Und dergleichen mehr. Ich frage mich, warum ich trotz dieser nicht zu überbietenden Belanglosigkeiten die Lektüre des Tagebuchs keineswegs abgebrochen habe. Weil es aus der Feder des Autors stammt, der den "Zauberberg", den "Josephsroman" verfaßt hat? Nein, das ist es nicht - und auch nicht die Tatsache, daß sich hier zwischendurch aufschlußreiche und auch originelle Eintragungen finden.“
Marcel Reich-Ranicki (2 juni 1920 – 18 september 2013)
“Und weg, hatte er gedacht. Die Schule war zu Ende, das Leben noch nicht, hatte noch nicht begonnen, das Leben. Er hatte nicht viel Angst davor, weil er noch keine Enttäuschungen kannte. Er war ein schöner Junge mit langen dunklen Haaren, er spielte Gitarre, komponierte am Computer und dachte, irgendwie werde ich wohl später nach London gehen, was Kreatives machen. Aber das war später. Und nun? Warum kommt der Spaß nicht? Der Junge hockt in einem Zimmer, das Zimmer ist grün, wegen der Neonleuchte, es hat kein Fenster und der Ventilator ist sehr laut. Schatten huschen über den Betonboden, das Glück ist das nicht, eine Wolldecke auf dem Bett, auf der schon einige Kriege ausgetragen wurden. Magen gegen Tom Yam, Darm gegen Curry. Immer verloren, die Eingeweide. Der Junge ist 18, und jetzt aber Asien, hatte er sich gedacht. Mit 1000 Dollar durch Thailand, Indien, Kambodscha, drei Monate unterwegs, und dann wieder heim, nach Deutschland. Das ist so eng, so langweilig, jetzt was erleben und vielleicht nie wieder zurück. Hast du keine Angst, hatten blasse Freunde zu Hause gefragt, so ganz alleine? Nein, hatte er geantwortet, man lernt ja so viele Leute kennen unterwegs. Bis jetzt hatte er hauptsächlich Mädchen kennen gelernt, nett waren die schon, wenn man Leute mag, die einen bei jedem Satz anfassen. Mädchen, die aussahen wie dreißig und doch so alt waren wie er, seit Monaten unterwegs, die Mädchen, da werden sie komisch. Übermorgen würde er in Laos sein, da mag er jetzt gar nicht dran denken, in seinem hässlichen Pensionszimmer, muss Obacht geben, dass er sich nicht aufs Bett wirft und weint, auf die Decke, wo schon die anderen Dinge drauf sind. In dem kleinen Fernseher kommen nur Leute vor, die ihm völlig fremd sind, das ist das Zeichen, dass man einsam ist, wenn man die Fernsehstars eines Landesnicht kennt und die eigenen keine Bedeutung haben. Der Junge sehnt sich nach Stefan Raab, nach Harald Schmidt. Er merkt weiter, dass er gar nicht existiert, wenn er nichts hat, was er kennt. Wenn er keine Zeitung in seiner Sprache kaufen kann, keine Klatschgeschichten über einheimische Prominente lesen, wenn keiner anruft und fragt, wie es ihm geht. Dann gibt es ihn nicht.“
“If Fay McLeod no longer loves Peter Knightly, there is still the question of whether she can live without him, live alone that is. She is thirty-five years old, after all, and should know something about compromise. Toast, she says to herself, might be the test. She is being whimsical, of course, which is one of the ways she protects herself, but she is partly serious too: can she bear to stand alone in her kitchen on a Saturday morning, or any morning, for that matter, and push down the lever of her ten-year-old General Electric black-and-chrome toaster and produce a single slice of breakfast toast? One only. Other things she can do on her own. Traveling, for instance. Last summer, tracking down mermaid legends, she scoured half a dozen American libraries, California, Texas, Boston -- three happy weeks, traveling light, one suitcase, three changes of clothes, two pairs of shoes, that was it. She relished the ease of arranging single-seat tickets and the sight every night of a neatly made-up hotel room, avoiding, if she could, those pompous doubles with their giant puffed duvets and bulging headboards. "A very small room, please," she said to a succession of hotel clerks, interchangeable behind their crisp summer haircuts and narrow shirt collars and eager looks, and they'd complied, beaming as though she'd bent forward over the desk and smoothed their faces with the flat of her hand. Occasionally, vacationing families with young children called out greetings, but mostly she sat alone by pool sides or in hotel dining rooms with a book open by her plate. People looked her way and smiled, pitying or else envious, she wasn't sure which, and it didn't matter. She finds the bewilderment of travel rousing. Next summer she'll be off again, Europe this time, her mermaids again, a second research grant, more generous than the first. She departs at the end of July and will be gone for four intense weeks. Most of the arrangements have already been made - and the thought that she will be on her own adds to, rather than subtracts from, her anticipation.”
Carol Shields (2 juni 1935 – 16 juli 2003) Scene uit de gelijknamige film met Bruce Greenwood (Tom) en Emilia Fox (Fay), 2003
Uit: Het intrigerende wielerleven van Jean Nelissen
“Toon en Rietje Hermans hebben een huis gekocht in de chique Stokstraat in het hart van de totaal gerenoveerde. voormalige hoerenbuurt van Maastricht. Een paar keer per week ga ik bij Toon ontbijten, want ik werk op driehonderd meter afstandbij dagblad De Limburger in de Havenstraat. Wij kennen elkaar goed. Gedurende meer dan twintig jaar sluiten Toon‚ Rietje, de Zangeres zonder Naam' Mary Servaes en haar man Sjo en ik om twee uur 's nachts af aan de stamtafel van de populaire kroeg ‘ln den Ouden Vogelstruys' aan het Vrijthof. Op zondagmiddag drinken we koffie in de bestuurskamer van voetbalclub MVV. In 1965 volg ik met Toon in mijn tweepersoons sportwagen. een knalrode Triumph met een stoffen zwart dakje, de Ronde van Nederland. Op weg naar Simpelveld - in de Koninginnerit - zien we een prachtig duel tussen jan Janssen en Jacques Anquetil. Het is 32 graden en ik zeg tegen Toon: ‘Zullen we iets drinken?' We stappen een café binnen en zodra de mensen in de overvolle kroeg Toon zien roepen ze: ‘Toon. vertel een mop.‘ Dat is het leven dat hem achtervolgt. Als hij met zijn one-man-show op de televisie verschijnt. is het land uitgestorven en zijn de autowegen verlaten.Want het volk zit massaal voor de tv, hij haalt 94% kijkdichtheid!”
Jean Nelissen (2 juni 1936 - 1 september 2010) Monument voor Jean Nelissen op de Gulperberg
De Engels romanschrijver en dichter Thomas Hardy werd op 2 juni 1840 geboren in Higher Bockhampton, bij Dorchester. Zie ook alle tags voor Thomas Hardyop dit blog.
"I Said To Love"
I said to Love, "It is not now as in old days When men adored thee and thy ways All else above; Named thee the Boy, the Bright, the One Who spread a heaven beneath the sun," I said to Love.
I said to him, "We now know more of thee than then; We were but weak in judgment when, With hearts abrim, We clamoured thee that thou would'st please Inflict on us thine agonies," I said to him.
I said to Love, "Thou art not young, thou art not fair, No faery darts, no cherub air, Nor swan, nor dove Are thine; but features pitiless, And iron daggers of distress," I said to Love.
"Depart then, Love! . . . - Man's race shall end, dost threaten thou? The age to come the man of now Know nothing of? - We fear not such a threat from thee; We are too old in apathy! Mankind shall cease.--So let it be," I said to Love.
Thomas Hardy (2 juni 1840 – 11 januari 1928) Portret door Hubert Herkomer. 1909
"Why," he continued with a curse, "he doesn't much aid you, your God, does he? and thus he allows unhappy virtue to suffer, he abandons it to villainy's hands; ah! what a bloody fine God you've got there, Therese, what a superb God he is! Come," he says, "come here, whore, your prayer should be done," and at the same time he places me upon the divan at the back of that cell; "I told you Therese, you have got to die!" He seizes my arms, binds them to my side, then he slips a black silken noose about my neck; he holds both ends of the cord and, by tightening, he can strangle and dispatch me to the other world ei quickly or slowly, depending upon his pleasure. "This torture is sweeter than you may imagine, Therese," says Roland; "you will only approach death by way of unspeakably pleasurable sensations; the pressure this noose will bring to bear upon your nervous system will set fire to the organs of voluptuousness; the effect is certain; were all the people who are condemned to this torture to know in what an intoxication of joy it makes one die, less terrified by this retribution for their crimes, they would commit them more often and with much greater self-assurance; this delicious operation, Therese, by causing, as well, the contraction of the locale in which I am going to fit myself," he added as he presented himself to a criminal avenue so worthy of such a villain, "is also going to double my pleasure."
Markies De Sade (2 juni 1740 – 2 december 1814) Anna Karina en Dirk Bogardein de Duits-Italiaanse film „Justine“ uit 1969
Onafhankelijk van geboortdata
De Amerikaanse dichteres, schrijfster en hoogleraar transgender-wetenschappen Joy Ladin werd geboren in Rochester, New York in 1961. Zie ook alle tags voor Joy Ladin op dit blog.
Lost and Found
You find yourself quite comfortable in the bony clothes of death, though you seem to have lost the feeling of,
well, feeling. Light moves through you easily and eerily, as though life were a window that was broken when you found it
so you can admire without shame its fracture-stars that never set, though you find you get a little lost
when you try to navigate by them though the complicated waste of loss and obligation
to the life that reveals itself when you close your eyes, the stars, that is, of the foundling self,
aroused and assertive, warmed by the hope you found you’ve lost in the bony clothes of death.
« La nuit était tombée sur cette journée grise de février. Je me rappelle les phares des voitures sous la pluie, une boule blonde sous les draps blancs, qui était la tête de la femme qui m'aimait. La femme qui m'aimait dormait toujours la tête sous les draps car elle était frileuse. Il m'arrive encore de soulever les draps et les couvertures et de chercher, mais de moins en moins souvent. C'est sans doute cela qu'on appelle guérir. Février est comme novembre, un mois où les amours commencent ou meurent. Il y a des moments où la vie vaut la peine d'être vécue. Par exemple quand on nous présente à une femme qui correspond à ce que nous cherchons sous les draps et les couvertures. Le bon moment est quand les mots de la femme et les nôtres se suivent en ligne continue, s'attrapent et jouent les uns avec les autres comme des chats avec une balle en caoutchouc. On dit rouge, et c'est le rouge qui sort. 9, et le 9 sort. Mais combien de fois cela arrive-t-il ? Cela arrive juste assez souvent pour nous empêcher de nous tuer et c'est pourquoi nous sommes en enfer. L'enfer, en effet, n'a pas de fin.” (..)
« Il lui aurait dit qu'ils étaient avant tout des amis, un garçon et une fille tombés par hasard dans le même esquif et qui vont essayer, malgré la tempête et le manque de provisions, d'arriver ensemble à bon port. Alors il n'y aurait eu ni coups ni déchirures, simplement deux enfants dans un grand lit, qui vont en voir de toutes les couleurs mais qui n'ont pas peur parce qu'ils savent qu'ils ont un ami."
Laugh and be merry, remember, better the world with a song, Better the world with a blow in the teeth of a wrong. Laugh, for the time is brief, a thread the length of a span. Laugh and be proud to belong to the old proud pageant of man.
Laugh and be merry: remember, in olden time. God made Heaven and Earth for joy He took in a rhyme, Made them, and filled them full with the strong red wine of His mirth The splendid joy of the stars: the joy of the earth.
So we must laugh and drink from the deep blue cup of the sky, Join the jubilant song of the great stars sweeping by, Laugh, and battle, and work, and drink of the wine outpoured In the dear green earth, the sign of the joy of the Lord.
Laugh and be merry together, like brothers akin, Guesting awhile in the rooms of a beautiful inn, Glad till the dancing stops, and the lilt of the music ends. Laugh till the game is played; and be you merry, my friends.
Hell’s Pavement
“When I’m discharged at Liverpool ‘n’ draws my bit o’ pay, I won’t come to sea no more; I’ll court a pretty little lass ‘n’ have a weddin’ day, ‘N’ settle somewhere down shore; I’ll never fare to sea again a-temptin’ Davy Jones, A-hearkening to the cruel sharks a-hungerin’ for my bones; I’ll run a blushin’ dairy-farm or go a-crackin’ stones, Or buy ‘n’ keep a little liquor-store” &mdash So he said.
They towed her in to Liverpool, we made the hooker fast, And the copper-bound official paid the crew, And Billy drew his money, but the money didn’t last, For he painted the alongshore blue, &mdash It was rum for Poll, and rum for Nan, and gin for Jolly Jack; He shipped a week later in the clothes upon his back; He had to pinch a little straw, he had to beg a sack To sleep on, when his watch was through, &mdash So he did.
““ALLES(ruft). Willkommen, Distichon. DISTICHONfeierlich). Verderben diesen Zaubernymphen! Die ganze Nacht hat meine Phantasie geraset und den geflügelten Gaul beinahe zuschanden geritten, bis Aurora vierzig Schmähgedichte beleuchtete, die mein schöpferischer Geist in dieser Nacht gebar. MEHRERE. Hier sind noch mehr. (Zeigen sie vor.) DISTICHON. Ich glaub es euch, an Dichtern fehlt's auf unserer Insel nicht. Flora heißet sie, weil sie die Göttin hat mit Blümlein aller Art bedeckt. Wir kennen keinen Schnee, als wenn uns Zephir weiße Blüten streut, darum begeistert uns der ewige Blumenduft und weihet uns zu Priestern des Apoll. So daß der Schuster selbst mit einer Hand nur seinen Stiefel schafft, und in der andern hält er hoch die goldne Leier. Sein kühner Geist ist mit Apoll verwandt, Ist seine Lyra gleich mit Schustergarn bespannt. AFFRIDURO. Doch hohe Zeit ists nun, die Leier zu vertauschen mit dem Mut. Die Zauberschwestern müssen fallen. DISTICHON. Ich werfe sie mit Knittelreimen tot. AFFRIDURO. Ein Jahr ists nun, daß diese beiden Zauberschwestern auf unsere Insel kamen in einem Wolkenwagen, den zwei weiße Löwen zogen. Wir glaubten schon, die Götter hätten sie gesendet, doch bald erfuhren wir, daß sie der Orkus ausgespien. Denn ihre Zaubermacht erbaute schnell ein Schloß, vor dem die beiden Löwen wachen und jeden töten, der sich naht. Sie zertreten unsere Fluren, und mit vergifteten Pfeilen schießen sie nach den Dienern des Tempels. ALLE. Wehe, wehe über sie!“
Ferdinand Raimund (1 juni 1790 - 5 september 1836) Scene uit een opvoering in Schrobenhausen, 1991
"Der nächste Tag, Sonntag, der fünfte März, war kalt und trübe. Ich stand zeitig auf und ging auf die Straße hinunter. Der Himmel über der Stadt war bewölkt, es fiel ein feiner Staubregen, der nach einiger Zeit aufhörte. . . . Dann bog ich um die Ecke und ging den Kurfürstendamm hinauf in Richtung Halensee. Die Flaggen an den Fenstern hingen schlaff herunter, weil es windstill war, dazu waren sie schwer von Nässe. Trotz des Lärms machte alles einen müden abgekämpften Eindruck. Nicht nur die Menschen auf der Straße, sondern sogar die Häuser selbst, ja die ganze Stadt samt ihren Flaggen und Bannern, alles schien zu sagen: "Wir sind müde und erschöpft, wir haben es satt." Ich wußte nicht genau, wo das für mich zuständige Wahllokal lag, deshalb ging ich zu der Ecke, wo die Zeitungsleute standen und fragte meinen alten Freund danach. Der grüßte mich freundlich lächelnd und gab Auskunft. . . . Ich fand auch alsbald das Lokal, es war eine Turnhalle. Vor dem Eingang standen wieder Leute mit Wahlplakaten und Fahnen, die kleine Flugzettel austeilten, aber keiner von ihnen machte Lärm. Die Polizei stand daneben und überwachte sie aufs genaueste. Drinnen mußte man an einem Tisch vorüber, an dem zwei Männer saßen. Dazu wartete man in einer langen Schlange, die langsam vorwärtsrückte. . . . Drinnen [in der Wahlzelle] stand ein kleiner Tisch, auf ihm lag eine Bleistift, der an einem Bindfaden hing. Ich nahm den Bleistift zur Hand und überflog die lange Liste der Parteien auf dem Wahlzettel. . . . Die Nationalsozialistische Deutsche Arbeiter Partei führte die Liste an, dann folgten alle anderen, Sozialdemokraten, Demokraten, das katholische Zentrum, die Deutschnationalen und noch viele andere mehr. Auch Kommunisten waren dabei. Nicht viel Auswahl, dachte ich. Außerdem: man kann wählen, was man will, es ist doch umsonst. Was hatte es für einen Sinn, den Kommunisten das Kreuz zu geben? Im nächsten Reichstag gab es keine Kommunisten, denn sie saßen schon alle im Gefängnis. Sollte man seine Stimme der großen republikanischen Partei schenken?”
Peter de Mendelssohn (1 juni 1908 – 10 augustus 1982) De Karlsplatz in München in 1908
“Frank had driven his mother into Wahine to buy Meggie's doll, and he was still wondering what had prompted her to do it. She wasn't given to impractical birthday presents, there wasn't the money for them, and she had never given a toy to anyone before. They all got clothes; birthdays and Christmases replenished sparse wardrobes. But apparently Meggie had seen the doll on her one and only trip into town, and Fiona had not forgotten. When Frank questioned her, she muttered something about a girl needing a doll, and quickly changed the subject. Jack and Hughie had the doll between them on the front path, manipulating its joints callously. All Frank could see of Meggie was her back, as she stood watching her brothers desecrate Agnes. Her neat white socks had slipped in crinkled folds around her little black boots, and the pink of her legs was visible for three or four inches below the hem of her brown velvet Sunday dress. Down her back cascaded a mane of carefully curled hair, sparkling in the sun; not red and not gold, but somewhere in between. The white taffeta bow which held the front curls back from her face hung draggled and limp; dust smeared her dress. She held the doll's clothes tightly in one hand, the other pushing vainly at Hughie.”
Colleen McCullough (Wellington, 1 juni 1937) Scene uit de tv-serie met Richard Chamberlain en Rachel Ward, 1983
Uit: From The Museum of Eterna’s Novel (Vertaald door Margaret Schwartz)
“The adjectivalization read above—conveniently, I speak before the novel of that which is not read that the book contains; but the rest, here, is before everything and I leave only a little of it; by means of prologues I have the refinement to privilege the readers who know the entire book, something only my readers have found in an abnegated author—I give the book to the public just to turn around and put it through the linguistic workshop of that singular artist, Xul Solar, who will make it into one, definitive word. And, already in its fourth edition, my salutation to the reader, which you’ll have to pardon me, will today be served decaffeinated. To your health, reader. How sad we are in our books, and how distant. I, the most often mentioned and identified of the unknowns, find myself in a predicament with my Complete Works, to start with, in such a way that the entire future, my whole literary career, will be posterior, in my case, to the aforementioned Complete Works; only because the public has not stopped to wait for me and hasn’t given me the name of a great unknown.”
Macedonio Fernández (1 juni 1874 – 10 februari 1952) Cover
Elk jaar kies je er opnieuw voor om te wonen, ergens – hier is een optie. Waar dan ook. Je bouwt in vertrouwde patronen, met nieuw materiaal en een ander uitzicht. Dan komt er een moment waarop het thuiskomen begint. Geen enkele keuze is zonder gevolgen. Waar dan ook, ergens zijn ook wij die vogels, en hier is, zonder meer, een optie.
Uit: Niemandsland (The Aftermath, vertaald door Maria Andreas)
»Hier muss er sein, der Panther. Ich hab ihn gesehen. Berti hat ihn gesehen. Dietmar hat ihn auch gesehen. Schwarzes Fell wie ’n piekfeiner Pelzmantel. Und Zähne wie Klaviertasten. Den machen wir kalt. Müssen wir ja – wer sonst? Der Tommy vielleicht? Der Ami? Der Iwan? Der Franzose? Die kannst du vergessen. Alle zu beschäftigt. Die schauen doch bloß, was sie sich krallen können. Wie Hunde, die um einen Knochen raufen, an dem kein Fleisch mehr dran ist. Nee, da müssen wir selber ran. Wir machen das Biest kalt, bevor es uns kaltmacht. Dann sind wir aus dem Gröbsten raus.« Der Junge, der Osi genannt wurde, rückte seinen Kopfschutz zurecht und führte die anderen durch die pulverisierte Landschaft dieser von den Briten zerbombten Stadt. Osi hatte den Tommy-Helm auf, den er in der Nähe der Alster aus einem Laster geklaut hatte. Der sah zwar nicht so schmissig aus wie die amerikanischen Helme aus seiner Sammlung, nicht einmal so schmissig wie die russischen, aber er passte am besten. Und er half Osi, auf Englisch zu fluchen, zu fluchen wie der Sergeant, der am Bahnhof Hamburg-Dammtor die Häftlinge zusammengeschissen hatte: »Oi! Put your fucking hands up. Fucking up, I said!Where I can see them! Dumb bloody fucking Huns.« Diese Männer hatten einen Augenblick gezögert, die Hände zu heben, nicht weil sie schwer von Begriff waren, sondern unterernährt und zu schwach. Dumb-Bloody-Fucking-Huns!Vom Hals abwärts war Osi in einem fantastischen, aus der Not geborenen Hybridstil gekleidet, ein Mischmasch aus Fetzen und Feinem: Unter dem Morgenmantel, der einmal einem Lebemann gehört hatte, trug er die Strickjacke einer alten Jungfer, ein kragenloses Opahemd und eine SA-Hose mit hochgekrempelten Beinen und einer Krawatte als Gürtel; seine an den Kappen durchlöcherten Schuhe stammten von einem Bahnhofsvorsteher, der schon lange nicht mehr lebte.“
Tags:Patrick Besson, John Masefield, Ferdinand Raimund, Peter de Mendelssohn, Colleen McCullough, Macedonio Fernández, Dennis Gaens, Rhidian Brook, Romenu
1 Te voet en luchthartig ga ik de open weg op, Gezond, vrij, de wereld voor me, Het lange, bruine pad voor me dat leidt waarheen ik wil.
Van nu af aan vraag ik niet om meer om voorspoed, ik ben zelf de voorspoed, Van nu af aan jammer ik niet meer, stel ik niet meer uit, heb ik niets meer nodig, Weg met het binnenshuis klagen, de bibliotheken, de knorrige kritiek, Sterk en senang bereis ik de open weg.
De aarde, dat is genoeg, Ik wil de sterrenbeelden niets dichterbij, Ik weet dat ze thuishoren waar ze zijn, Ik weet dat ze volstaan voor hen die ertoe behoren.
(Nog steeds draag ik hier mijn oude, heerlijke lasten, Ik draag ze, mannen en vrouwen, ik draag ze mee waar ik ook ga, Ik zweer dat het onmogelijk voor me is om ze kwijt te raken, Ik ben er vol van en zij zullen vol zijn van mij.)
Vertaald door Jabik Veenbaas
A Glimpse
A GLIMPSE, through an interstice caught, Of a crowd of workmen and drivers in a bar-room, around the stove, late of a winter night--And I unremark'd seated in a corner; Of a youth who loves me, and whom I love, silently approaching, and seating himself near, that he may hold me by the hand; A long while, amid the noises of coming and going--of drinking and oath and smutty jest, There we two, content, happy in being together, speaking little, perhaps not a word.
Uit: Calamus Poems (Fragment)
2 Yet you are very beautiful to me, you faint-tinged roots—you make me think of Death, Death is beautiful from you—(what indeed is beau- tiful, except Death and Love?) O I think it is not for life I am chanting here my chant of lovers—I think it must be for Death, For how calm, how solemn it grows, to ascend to the atmosphere of lovers, Death or life I am then indifferent—my Soul de- clines to prefer, I am not sure but the high Soul of lovers welcomes death most; Indeed, O Death, I think now these leaves mean pre- cisely the same as you mean; Grow up taller, sweet leaves, that I may see! Grow up out of my breast! Spring away from the concealed heart there! Do not fold yourselves so in your pink-tinged roots, timid leaves! Do not remain down there so ashamed, herbage of my breast! Come, I am determined to unbare this broad breast of mine—I have long enough stifled and choked; Emblematic and capricious blades, I leave you—now you serve me not, Away! I will say what I have to say, by itself, I will escape from the sham that was proposed to me, I will sound myself and comrades only—I will never again utter a call, only their call, I will raise, with it, immortal reverberations through The States, I will give an example to lovers, to take permanent shape and will through The States;
Walt Whitman (31 mei 1819 – 26 maart 1893) Standbeeld in Camden, New Jersey
„Es fühlt sich ein bisschen so an, als sei Anka auch schuld daran, dass er die Beerdigung verpasst hat, obwohl das nicht stimmt, aber er hätte eben gern Onkel Hermann diese letzte Ehre erwiesen, zumal alles sicher in einem zünftigen Gelage in jener Kneipe oben am Hauptfriedhof geendet hat, der »Femlinde«, ein Name, über den Stefan sich schon vor dreißig Jahren gewundert hat, als er nach dem Begräbnis seiner Urgroßmutter mit der ganzen Familie dort gewesen ist, und eigentlich hat er immer nachschlagen wollen, was das noch gleich ist, »Ferne«, aber man kennt das ja, man nimmt sich so was vor, und wenn man dann endlich in der Nähe eines Lexikons ist oder vor dem Rechner sitzt, wo man es googeln oder bei Wikipedia nachschlagen könnte, hat man es schon wieder vergessen oder verdrängt, genauso wie man immer wieder vergisst oder verdrängt, in was für einem verdammt kleinen Zimmer man aufgewachsen ist. Er steht nicht gleich auf, sondern nimmt sich ein paar Minuten, um anzukommen. Er will nicht hier sein, aber es geht nun mal nicht anders, und es ist nur ein Wochenende. Er muss sich mit dem Makler treffen, und der erledigt dann den Rest. Vielleicht wird Stefan dann noch mal zum Entrümpeln kommen müssen. Sicher kann man das auch über eine Firma abwickeln lassen, aber das kommt ihm nicht richtig vor, genauso wie es falsch wäre, nur mit dem Makler zu telefonieren oder das per Mail zu regeln, nein, da muss man sich mal überwinden und persönlich hier auftauchen. Vor manchen Dingen kann man sich nicht drücken, das hat er gelernt, das hat ihm sein Vater klargemacht, da muss man einfach durch. Genauso muss er jetzt durch dieses Wochenende durch. Er kann sich nicht einfach im Haus verkriechen, den Verkauf abwickeln und am Sonntag wieder abhauen. Er wird Leuten über den Weg laufen, das ist unvermeidlich. Mit Frank Tenholt ist er fest verabredet. Also wird er wohl auch dessen Frau über den Weg laufen. Bei dem Gedanken kribbelt es kurz. Dann wären da noch Toto Starek und Diggo Decker. Typen, vor denen seine Mutter ihn immer gewarnt hat, ein zweiköpfiges Sinnbild für schlechte Gesellschaft, Typen zu denen es Stefan immer wieder hingezogen hat. Aber vielleicht sitzt Diggo ja mal wieder im Knast, oder lässt er das jetzt auch von Toto erledigen, seinem ergebenen Diener und Paladin?“
"Und das alles, weil man die Wahrheit nicht erträgt. Die Wahrheit, die in neunundneunzig von hundert Fällen ganz einfach ist. Ein tarnendes Lächeln, ein singender Gang, ein heißer Nachmittag, ein kluges Gespräch über Beirut, ein warmes Parfüm voller Sehnsucht, ein Schweigen inmitten des Lärms.Aber nein –so einfach darf es nicht sein –es muß ja – wenn schon – Liebe sein. »Drum stürz dich rein und sag nicht nein zum ewig süßen, wilden Wein…«Es ist immer der Anfang.Konkret – da sitzt, da geht, da steht eine Frau – man sieht sie– die Attraktion – die Filmdose – die erste Millionstelsekunde, alles könnte ganz einfach sein – und schön – und gut. Die Möglichkeit zur Hingabe an die Wahrheit schwebt im Raum.Peng! Ende – Aus – Beziehung – Wahnsinn – Schluß! Es ist logisch, daß ein Mann mit einer Frau ins Bett möchte –und sie mit ihm. Aber zuerst muß ihre Abwehr kommen, dann sein Drängen, dann ihre Versprechungen, dann seine Schwüre – gleichzeitig merkt er, daß er sicher nicht der einzige ist, der diese Insel umkreist – Haifischrücken flossen allerorten, und alle steuern sie diese kleine blonde, brünette, schwarze oder rote Insel an. Also muß man sein Tempo verdoppeln – also muß man der Beste sein, der Sieger, der Held – der einzige, der landen darf. Immer wieder beugt man sich über die eigene Reling und streckt die Hand aus, um die Handlung des Filmes zu verändern, in Richtung ewiges Glück – denn das wollen sie ja alle hören – alle– alle alle. Wer hat gesagt: »Die Frauen, die man nicht mit Geld kauft,die kauft man mit Liebe«?! Ich hab es vergessen – nur daß es stimmt, kann man nicht vergessen, wenn man nicht als Einsiedler sterben will – als Eremit – als Krebs – als Stein. Ja – und dann erobert man eben – mit so viel Druck und Kraft, daß man das Burgtor und die Burgmauer in einem niederreißt und, von dem Schwung getragen, bis in die Burgkapelle geschleudert wird, um dort das »Jawort« abzuliefern. Denn wenn man schon so viel Lebenskraft investiert hat, dann will man auch ganz sicher sein, daß einem diese Eroberung niemand mehr wegnehmen kann. Dann hat man endlich unter Dach und Fach, was in Wahrheit ein wunderbarer Abend gewesen wäre, eine wunderbare sanfte Welle am Strand des eigenen Lebens – auf die im ewigen Rhythmus andere folgen.“
Uit:Erzählungen vom Leben (Vertaald door Georg Schwarz)
„Dagegen lehnte er sich nicht auf: letzten Endes beanspruchte eine solche Operation nicht allzuviel Zeit. Wohl aber gab es Krach, wenn sich gewisse anmaßende Mitarbeiter weigerten, das Geld in ganzen Bogen anzunehmen, und verlangten, dass man es ihnen in fertig geschnittenen Scheinen auszahle. In solchen Fällen warf der gallige Kassierer das Sperrholzfensterchen seiner Kasse zu und rief von ihnen: „Was denn noch! Verdorren Ihnen vielleicht die Arme, wenn Sie das Geld auseinanderschneiden? Wenn Sie`s nicht selber machen wollen, dann überlassen Sie`s doch Ihren Kindern! Sollen sie ihr Vergnügen haben!“ Das war ein zwar wirkungsvoller, aber unzulässiger Kniff – er kam einer psychischen Attacke gleich... Vor dem zugeworfenen Sperrholzfenster gab jedesmal selbst der halsstarrige Geldempfänger klein bei und begann sogar zu bereuen. Dann öffnete der Kassierer wieder den Schalter, sah den Aufsässigen lange und kummervoll über die Brille hinweg an und schüttelte den Kopf. „Schämen Sie sich, junger Mann!“ sagte er. „Krach schlagen, das können Sie, aber den Mitarbeitern der Finanz auch nur ein wenig entgegenkommen und das Geld selber schneiden –dazu reicht es bei Ihnen nicht! Schreiben Sie den Betrag in Worten aus, hier, wo das rote Häckchen ist!“ Um die Mitarbeiter des Oprodkomgub über das Gebiet des Geldumlaufs aufzuklären, hatte der Kassierer an die Sperrholzwand vor der Kasse Muster von Sowjetgeld geklebt,das im Lande Gültigkeit hatte, und daneben von solchem, dass ausser Kurs war. Es war eine einzigartige Papiergeldsammlung. Sie wurde nur deshalb nicht gestohlen, weil der vorausschauende Kassierer die Scheine mit Tischlerleim ans Sperrholz geklebt hatte und man sie auf keine Weise herunterbekam…“
Konstantin Paustovski (31 mei 1892 – 14 juli 1968) Standbeeld in Tarussa, Rusland
“There was a moment when there was the danger of a nuclear explosion, and they had to get the water out from under the reactor, so that a mixture of uranium and graphite wouldn't get into it - with the water, they would have formed a critical mass. The explosion would have been between three and five megatons. This would have meant that not only Kiev and Minsk, but a large part of Europe would have been uninhabitable. Can you imagine it? A European catastrophe. So here was the task: who would dive in there and open the bolt on the safety valve? They promised them a car, an apartment, a dacha, aid for their families until the end of time. They searched for volunteers. And they found them! The boys dived, many times, and they opened that bolt, and the unit was given 7,000 roubles. They forgot about the cars and apartments they promised - that's not why they dived. These are people who came from a certain culture, the culture of the great achievement. They were a sacrifice. It took about 20-30 seconds to fill a wheelbarrow, and then another 30 seconds to throw the "garbage" off the roof. These special wheelbarrows weighed 40 kilos just by themselves. So you can picture it: a lead vest, masks, the wheelbarrows, and insane speed. In the museum in Kiev they have a mould of graphite the size of a soldier's cap; they say that if it were real it would weigh 16 kilos, that's how dense and heavy graphite is. The radio-controlled machines they used often failed to carry out commands or did the opposite of what they were supposed to do, because their electronics were disrupted by the high radiation. The most reliable "robots" were the soldiers. They were christened the "green robots" [from the colour of their uniforms]. Some 3,600 soldiers worked on the roof of the ruined reactor. They slept on the ground in tents. They were young guys. These people don't exist any more, just the documents in our museum, with their names.”
„In Arras lebte, in den letzten Regierungsjahren Philipp des Guten, eine reiche schöne Witwe, die sich am liebsten, da sie mit ihrem Manne nicht glücklich gewesen war, Frau Catharina nennen hörte. Sie besaß ein großes Haus in der Stadt, in welchem sie viele Gesellschaften sah, sowie vor dem Tore einen anmutigen Garten, wo in den Sommertagen ihre Freunde oft im kühlen Saale sich um sie versammelten. Philipp, den seine Zeitgenossen den Guten nannten, war in seinem hohen Alter schwach geworden, und seine Günstlinge benutzten seine Launen und wechselnden Stimmungen, um sich zu bereichern und vieles durchzusetzen, worüber die Untertanen mit Recht Klage führen konnten. Die Mächtigen, der hohe Adel, die Reichen handelten oft nach Leidenschaft und Willkür, und jedermann war in dem wohlhabenden blühenden Lande mehr oder minder darauf angewiesen, sich selber Recht zu schaffen, und durch Kraft der Waffen Anhang oder Protektoren sich zu sichern, um nicht beeinträchtiget zu werden. Der Herzog Philipp war mit seinem Sohne Carl gespannt. Beide hatten Ursache, sich über einander zu beklagen und Günstlinge und Schmeichler wendeten alle Künste an, um diese Verstimmung in Zwietracht und einen öffentlichen Bruch zu verwandeln. So waren zwei Parteien im Lande, die sich entgegenarbeiteten. Die des Sohnes hatte sich verstärkt, seitdem der Dauphin von Frankreich, Ludwig, seinem alten, argwöhnischen Vater mißtrauend, sich als Flüchtling unter den Schutz des Herzogs Philipp des Guten nach Burgund begeben hatte. Der Sohn, Carl Graf von Charolais, glaubte, und wurde von seiner Umgebung in dieser Meinung bestärkt, daß der Dauphin seinen Einfluß benutze, um ihm seinen Vater Philipp ganz zu entfremden. Entfernen sich die Gemüter, die durch Bande des Bluts, durch Dankbarkeit und Wohltat verbunden sind, erst voneinander, so wird den Bösgesinnten leicht, gerade diese unversöhnlich und auf immer voneinander zu trennen.“
Ludwig Tieck (31 mei 1773 – 28 april 1853) Heksensabbat door Francisco Goya, circa 1797-1798
We pull off to a road shack in Massachusetts to watch men walk
on the moon. We did the same thing for three two one blast off, and now
we watch the same men bounce in and out of craters. I want a Coke and a hamburger.
Because the men are walking on the moon which is now irrefutably not green, not cheese,
not a shiny dime floating in a cold blue, the way I'd thought, the road shack people don't
notice we are a black family not from there, the way it mostly goes. This talking through
static, bounces in space- boots, tethered to cords is much stranger, stranger
even than we are.
At the Beach
Looking at the photograph is somehow not unbearable: My friends, two dead, one low on T-cells, his white T-shirt an X-ray screen for the virus, which I imagine as a single, swimming paisley, a sardine with serrated fins and a neon spine.
I'm on a train, thinking about my friends and watching two women talk in sign language. I feel the energy and heft their talk generates, the weight of their words in the air the same heft as your presence in this picture, boys, the volume of late summer air at the beach.
Did you tea-dance that day? Write poems in the sunlight? Vamp with strangers? There is sun under your skin like the gold Sula found beneath Ajax's black. I calibrate the weight of your beautiful bones, the weight of your elbow, Melvin,
on Darrell's brown shoulder.
Elizabeth Alexander (New York, 30 mei 1962)
De Afro-Amerikaanse dichter Countee Cullen werd geboren als Countee LeRoy Porter op 30 mei 1903 in Louisville, Kentucy, of Baltimore. Zie ook alle tags voor Countee Cullen op dit blog.
To A Brown Boy
That brown girl's swagger gives a twitch To beauty like a Queen, Lad, never damn your body's itch When loveliness is seen.
For there is ample room for bliss In pride in clean brown limbs, And lips know better how to kiss Than how to raise white hymns.
And when your body's death gives birth To soil for spring to crown, Men will not ask if that rare earth Was white flesh once, or brown.
Uncle Jim
“White folks is white,” says uncle Jim; “A platitude,” I sneer; And then I tell him so is milk, And the froth upon his beer.
His heart walled up with bitterness, He smokes his pungent pipe, And nods at me as if to say, “Young fool, you’ll soon be ripe!”
I have a friend who eats his heart Always with grief of mine, Who drinks my joy as tipplers drain Deep goblets filled with wine.
I wonder why here at his side, Face-in-the-grass with him, My mind should stray the Grecian urn To muse on uncle Jim.
Naar buiten gauw, om bloemen in te gâren, Naar buiten!... hoor de winden somber jagen. 't Is winter, ach! waar zijt gij heengevaren, Of frissche geuren, schoone zonnedagen?
De min verjongt mijn hart; ik, arme droomer, 'k Meende t'allen kant de jeugd te vinden, En juichte: hé, naar buiten, lief! 't is zomer En alle menschen zijn mijn goede vrinden.
O liefde! liefde! gij kunt 't hart bedriegen... 't Is winter, 'k heb geen jeugd en weinig vrinden. Wat geeft het, 'k laat me in zoete droomen wiegen, Zoolang ik 't lieve bloemken trouw zal vinden.
Ze bloeide als bloem
Ze bloeide als bloem in ‘t wereldruim; Ze kon aan elk behagen. Thans is zij, als een vlokje schuim, Door winden weggedragen.
Ik heb haar menigmaal gekust, Dat gloeide hare wangen! Die zielengloed is uitgeblust, Gelijk een doods verlangen.
Is ‘t vurig oog als in de nacht Voor eeuwig uitgeblonken, Toch ligt ze diep in mijn gedacht, Als in een graf verzonken.
Emmanuel Hiel (30 mei 1834 - 27 augustus 1899) Borstbeeld door Paul de Vigne, 1875
entbunden der pflicht zur revolution genießen wir den vormittag und das nölen der alternden jogger das früher alles besser schlecht war und die jugend nicht so mild lächelte
wir erfreun uns der sonderberichte von den täglichen weltuntergängen sorgen und entrüsten uns ein wenig brav rebellisch wie es sich gehört und gehen dann duschen
man wirft uns vor alles hinzunehmen und zu wenig unzufrieden zu sein wir nicken zustimmend und schalten die großartige musik aus dem radio ab wir pfeifen eine kleine melodei nicht neu aber na und
man bietet uns revolutionäre softdrinks sensationelle kreationen und handgepflückte probiotische weltkulturen wir staunen aber wir danken
zugegeben ein glas wasser ist nicht neu aber immer noch ziemlich gut
Why, throstle, do you sing In this November haze? Singing for what? for whom? Deem you that it is Spring, Or that your lonely lays Will stave off Winter's gloom?
Then did the bird reply: „I sing because I know That Spring will surely come: That is the reason why, Though menaced by the snow, Even now I am not dumb.
„But few are they that hear, And fewer still that feel, The meaning of my song, Until the note be clear, Re-echoed be the peal, Early, and late, and long.
“But you have heard and owned The sound of my refrain, Yet tentative and low. Thus, poet, be intoned Your own foreshadowing strain, Trusting that some will know:
„That some will know and say, When greetings of the Spring Wake Winter from its bed, This is the self-same lay We overheard him sing When dead hearts deemed him dead."
Alfred Austin (30 mei 1835 – 2 juni 1913) Portret door W. Scott Barber, 1900
“What is authority? Is it the inevitable power of the natural laws which manifest themselves in the necessary linking and succession of phenomena in the physical and social worlds? Indeed, against these laws revolt is not only forbidden - it is even impossible. We may misunderstand them or not know them at all, but we cannot disobey them; because they constitute the basis and the fundamental conditions of our existence; they envelop us, penetrate us, regulate all our movements. thoughts and acts; even when we believe that we disobey them, we only show their omnipotence. Yes, we are absolutely the slaves of these laws. But in such slavery there is no humiliation, or, rather, it is not slavery at all. For slavery supposes an external master, a legislator outside of him whom he commands, while these laws are not outside of us; they are inherent in us; they constitute our being, our whole being, physically, intellectually, and morally; we live, we breathe, we act, we think, we wish only through these laws. Without them we are nothing, we are not. Whence, then, could we derive the power and the wish to rebel against them? In his relation to natural laws but one liberty is possible to man - that of recognising and applying them on an ever-extending scale of conformity with the object of collective and individual emancipation of humanisation which he pursues. These laws, once recognised, exercise an authority which is never disputed by the mass of men. One must, for instance, be at bottom either a fool or a theologician or at least a metaphysician, jurist or bourgeois economist to rebel against the law by which twice two make four. One must have faith to imagine that fire will not burn nor water drown, except, indeed, recourse be had to some subterfuge founded in its turn on some other natural law. But these revolts, or rather, these attempts at or foolish fancies of an impossible revolt, are decidedly the exception: for, in general, it may be said that the mass of men, in their daily lives, acknowledge the government of common sense - that is, of the sum of the general laws generally recognised - in an almost absolute fashion.”
Michail Bakoenin (30 mei 1814 – 13 juni 1876) Foto door Felix Nadar, 1860
“Maar Oom Safri geloofde niet dat er een druppel regen zou vallen. In de zestig jaren van zijn leven was het, voor zover het hem heugde, maar eenmaal zo droog in Coronie geweest. Als hij dacht aan de armoede, die ze op de van hun voorouders geërfde grond hadden geleden, kwamen de tranen hem in de ogen. Toen, zonder dat hij er iets aan kon doen, kreeg hij kippevel en vouwde de handen om te bidden; een gebed in zijn hart, een gebed, dat God alleen kon horen en begrijpen. Plotseling brak de lucht boven de parwabossen uit in vuur in het duister van de avond. Lange, rode slangen wilden het land van God aanraken, precies alsof de bosgeesten een loopje met God wilden nemen. Oom Safri steunde. Zijn zwarte hand liet de pijpekop los en wees in het duister waar de zwarte rook zich vermengde met het rood van de vlammen en werd als gestold bloed. „Kijk, kijk toch hoe God alles wat hij heeft gegeven terugneemt. Zie hoe Hij het bos in vlammen heeft gezet en het ene stuk na het andere verbrandt!" Zijn stem trilde terwijl hij zei: „Coronianen! Gedaan is het met de wereld. Het land, dat onze vaderen voor ons behouden hebben, zal as worden. Al wekenlang, overdag en 's nachts, is te zien hoe ons bos verkoolt. Het vee en onze kinderen, de zon verzengt ze! In de Boven-Coronie, in de Beneden-Coronie, overal is het dezelfde bede: water, water, geef ons water, Heer!“
op een dag zo licht en zo hoog aan de hemel dat je denkt, er is geen reden om binnen te blijven en te gaan twijfelen, tekent met een droge tik van de tijd een ster in het venster de helderst denkbare nacht en een merel in het gras een vogel voor de kat
plots zit er een barst in ons geheugenverlies, het huis waarin wij verloren gewoond waren, keert terug in zichzelf als een gedachte in een mens en is nog slechts een voornemen, een open plek waar nog een deur in moet zodat buiten een lied kan klinken waar het later zal bloeden
Uit: De bidsprinkhaan (Vertaald door Rob van der Veer).
“Kupido Kakkerlak werd niet op de gewone manier uit zijn moeders lichaam geboren, maar uitgebroed uit de verhalen die ze vertelde. Deze verhalen namen vele vormen aan. Volgens een ervan was zijn moeder een maagd, zo smal en dun als een leren riempje, en had iedereen pas in de gaten dat ze zwanger was toen de nietige boreling ter wereld kwam. In een andere versie was ze juist zichtbaar en kolossaal zwanger, een bizar lange tijd, wel drie tot vier jaar, voordat de berg een muis baarde. Afhankelijk van haar luim en de stand van de maan beweerde ze dat hij juist niet een kind van haar was, maar gewoon in haar hut was achtergelaten, pasgeboren en met de navelstreng nog aan de nageboorte, door een vreemdeling die toevallig ’s nachts voorbij was gekomen en wiens gezicht ze geen moment te zien had gekregen. (Het enige wat ze met zekerheid kon zeggen, was dat de vreemdeling anders dan zij geen contractarbeider was, maar ‘een vrij man’ die kon gaan en staan waar hij wou, net als de wind.) Van deze weergave was het maar een kippeneindje naar de uitspraak dat de bezoeker helemaal geen mens was geweest, maar een nachtloper, een van de soba khoin of schaduwmensen die bij de levenden komen spoken, of een fantoom uit een droom. Veel van haar toehoorders prefereerden de versie waarin Kupido de ene helft van een tweeling was geweest en ergens in het vrije veld was neergelegd omdat hij heel duidelijk de zwakste van het stel was, volgens de oeroude gewoonten van de Khoikhoi (oftewel de Hottentotten, zoals ze algemeen bekend waren aan het eind van de achttiende eeuw, toen dit alles gebeurde). Op een gegeven moment, zo gaat het verhaal, dook er een bateleur uit de hemelen, een prachtige buitelarend uit de verre bergen, die het amper wriemelende wurm in zijn klauwen greep om het vervolgens te verliezen - of te laten vallen - op de manier waarop deze vogels een schildpad doden, een heel eind verderop, in de godverlaten, hoger gelegen streken van de Grote Karoo, bekend als de Koup, waar afstand alle betekenis verliest en slechts pure ruimte heerst. De baby kwam terecht op de schoot van een vrouw die daar op de vlakte zat te slapen, en toen ze wakker werd, was het kind er, en van haar. Het enige wat ze wist - hoe, dat zou niemand kunnen zeggen - was dat de arend ooit eens weerom zou komen om het schepseltje mee terug te nemen naar waar hij vandaan gekomen was.”
es gibt auf der erde keine zerrissenen, zerfetzten landstriche, es gibt keine mulden voll schlamm aus laub und blattwerk: die zeit zersetzt nicht und die einsamkeit entwurzelt uns nicht.
in deiner gegend, eingefasst in aufgetürmte grabnischen, die blumen aufnehmen, richten sich die blätter auf und verstehen dein schweres erwachen und lauern nicht indiskret in der nacht: samen wehen durch die straßen im april.
zum boden, zu den pflanzentöpfen, lenke ich die finger: glatt: und meine, dass alles einfach sein müsste. spiegel zur sonne gerichtet damit du dich in ihnen siehst und erkennst und ein wald zum spielen und eine öde freifläche zum warten.
es gibt tote männer mit einem in die brust gerammten holzprügel. man tut, was man kann. ausgestreckt auf dem festgetretenen boden.
This much, O heaven—if I should brood or rave, Pity me not; but let the world be fed, Yea, in my madness if I strike me dead, Heed you the grass that grows upon my grave.
If I dare snarl between this sun and sod, Whimper and clamour, give me grace to own, In sun and rain and fruit in season shown, The shining silence of the scorn of God.
Thank God the stars are set beyond my power, If I must travail in a night of wrath, Thank God my tears will never vex a moth, Nor any curse of mine cut down a flower.
Men say the sun was darkened: yet I had Thought it beat brightly, even on—Calvary: And He that hung upon the Torturing Tree Heard all the crickets singing, and was glad.
Elegy In A Country Churchyard
The men that worked for England They have their graves at home: And bees and birds of England About the cross can roam.
But they that fought for England, Following a falling star, Alas, alas for England They have their graves afar.
And they that rule in England, In stately conclave met, Alas, alas for England, They have no graves as yet.
G. K. Chesterton (29 mei 1874 - 14 juli 1936) Portret door Edwin Swan, 1940
"Il se retrouva une fois de plus à la gare et se planta près de l'entrée des voyageurs. Il n'y avait plus d'espoir en lui, plus qu'un instinct de bête dont le maître est mort, mais qui continue pourtant de le chercher parmi les vivants. Elle était partie en voiture, mais il l'attendait là, près de ce portillon où disparaissaient des manteaux de fourrure et des cheveux blonds, bruns, roux... Il ne savait même pas de quelle couleur étaient aujourd'hui les siens. Voilà : Quantin, c'était devenu cela. Un vieux sans force, un vieux dont les mains ouvertes pendaient de chaque côté de son corps. Deux grosses mains inutiles, marquées par une vie de peine, habituées à tout entreprendre et à tout mener à bien, mais qui n'avaient rien pu faire pour retenir Marie-Louise. (…)
Ils vivaient là, sans se quitter, attelés au même chargement de petites misères et de petites joies, à marcher du même pas depuis des années, à marcher du même pas depuis des années, et voilà qu'il s'apercevait aujourd’hui qu'il connaissait à peine sa femme. Voilà qu'il n'osait même plus embrasser. Lorsqu'on vit ainsi, on croit se connaître, mais c'est seulement valable pour l'habituel, c'est-à-dire la peine et toutes les petites joies qui font l'existence. Mais qu'un évènement survienne qui vous jette brutalement en dehors de l'ornière, et voilà qu'on ne se retrouve plus. On se prend à regarder sa femme comme si on la rencontrait pour la première fois."
Bernard Clavel (29 mei 1923 – 5 oktober 2010)
De Hebreeuwse dichteres, schrijfster en letterkundige Leah Goldberg werd geboren in Königsberg (Pruisen) op 29 mei 1911. Zie ook alle tags voor Leah Goldberg op dit blog.
Uit: Tagebuch
“3. November 1927: Mich interessieren am meisten die Vorträge zur russischen Literatur, ich fühle mich ihr verbunden wie keiner anderen Literatur in der Welt. Mehr als ich dies selbst will. Und obwohl ich mich in letzter Zeit etwas von der russischen Literatur entfernt habe, so ist sie mir doch am bekanntesten und verständlichsten von allen. Ich bin ihr durch die Sprache und die Lebensumstände verbunden, viel mehr als der hebräischen Literatur. Zwar habe ich das Verhältnis einer großen Liebe, wie ich es zu hebräischen Schöpfungen habe, nicht zu der russischen [Sprache; ...] Weil ich, trotz aller Liebe, die ich zu den Helden der russischen Literatur habe, nicht so bin wie sie. Dieselbe besondere Atmosphäre, welche die jüdische Umgebung erzeugt, ist ein Zauberkreis, den man nicht verlassen kann und den ich auch in keiner Weise verlassen will. Sie beeinflusst all mein Denken und Fühlen und macht mich und die übrigen Töchter meines Volkes völlig verschieden von den Frauen, die in eine andere Umgebung hineingeboren werden und in ihr leben. Und daher kann ich mich Missius oder irgendeiner anderen Russin gleich fühlen – wer auch immer sie sei, äußerst menschlich und ›kosmopolitisch‹. Ich kann denken und träumen ähnlich wie sie (so ähnlich, dass ein unerfahrenes Auge uns für identisch hält!). Aber so zu fühlen wie sie fühlt, zu denken und zu träumen wie sie – werde ich niemals können. Das vollkommene ›Ich‹, vollendet wie es ist, kann ich nur in der hebräischen Geistesschöpfung finden.« (…)
„2. Januar 1928: Wir haben keine Sprache [...] seit unseren Kindertagen redet man mit uns in drei, wenn nicht vier Sprachen. Und in keiner haben wir Wurzeln. Wir lieben sie alle, die eine, weil ihre Literatur schön ist, die zweite, weil sie unsere Eltern sprechen, die dritte, weil sie gemäß unserer Weltanschauung und unseren Prinzipien unsere Sprache sein soll. Und wenn wir die dritte wählen und uns stärker mit ihr als mit den anderen verbinden und wenn wir zu der Erkenntnis kommen, dass wir in ihr und nur in ihr denken müssen, können wir dann aber auch in ihr schöpferisch sein? Diese Sprache, die wir gelernt haben und in der Regel nicht gut kennen! Trotzdem müssen wir hartnäckig sein.“
“If I were to be made a knight," said the Wart, staring dreamily into the fire, "I should insist on doing my vigil by myself, as Hob does with his hawks, and I should pray to God to let me encounter all the evil in the world in my own person, so that if I conquered there would be none left, and, if I were defeated, I would be the one to suffer for it." "That would be extremely presumptuous of you," said Merlyn, "and you would be conquered, and you would suffer for it." "I shouldn't mind." "Wouldn't you? Wait till it happens and see." "Why do people not think, when they are grown up, as I do when I am young?" "Oh dear," said Merlyn. '"You are making me feel confused. Suppose you wait till you are grown up and know the reason?" "I don't think that is an answer at all," replied the Wart, justly. Merlyn wrung his hands. "Well, anyway," he said, "suppose they did not let you stand against all the evil in the world?" "I could ask," said the Wart. "You could ask," repeated Merlyn. He thrust the end of his beard into his mouth, stared tragically into the fire, and began to munch it fiercely.”
Uit: Le Jardin de cristal (Vertaald door Vincent Despagnet)
«Lâyeh arpentait la pièce, une main sur les reins. Douleur. Délire. Une brebis met bas. Les filles font cercle autour, soucieuses. Elle souffre. Les filles restent immobiles. Il ne faut pas s’immiscer dans le travail de la nature. L’animal agnelle à l’écart, seul à endurer le mal. Un instant de répit. Le temps de brouter un peu, d’oublier. Puis de nouveau les muscles se contractent. Plus fort qu’avant. Les pattes se dérobent. Le malaise et la détresse de la brebis couchée sur le flanc se mêlent à ceux de la jeune femme, qui s’allonge en geignant. Au paroxysme de la souffrance, les pattes de l’agneau apparaissent à l’extrémité du ventre de la femelle. Nouvel être donné au monde: voici ton univers! Il est à toi! Réjouis-toi! Mais pour un instant seulement, car le moment d’avoir la gorge tranchée approche ! Broute, afin de devenir beau et gras.»
“Man saß viel beisammen in jenem dunklen und kalten Winter nach dem Krieg. Licht und Wärme schienen im Beisammensein vervielfacht. Es gab auch kaum andere Verbindungen zu den Menschen als: sie aufsuchen. So ging man, wenn man in der Nähe war, zu denen, die man kannte, in die Wohnung. Waren sie zu Hause, saßen wohl andere schon bei ihnen und holten sich Licht und Wärme. Das war eine unbekümmerte und sehr ursprüngliche Geselligkeit. Mir erschien sie damals als die wienerische Art der Geselligkeit; denn ich war erst im Herbst nach Wien gekommen. Was ich hier fand, kam mir nicht wie zu dieser Zeit, sondern wie zu dieser Stadt gehörend vor. Viel später erst merkte ich allmählich, wie die Zeit und die Stadt einander wandelten. Wer ein Zimmer betritt und drin eine Anzahl von Menschen findet, meint, daß er eine Gesellschaft vor sich hat, und bringt sie in viel dichtere Beziehung zueinander, als es meist angemessen ist. So ging es mir, als ich in die große Stadt Wien, aus dem kleinen Bezirk meiner ersten Jugend kommend, kläglichen Einzug hielt. Die Zufälligkeiten erster Begegnungen schienen mir unwandelbare Gegebenheiten. Und so ist’s wohl auch dir gegangen, als du in dieses zufällige Zimmer gekommen bist, in dem inmitten von Zufälligkeiten zufällig auch ich gesessen bin. Der Hausherr, einer meiner noch spärlichen Bekannten jener Tage, hatte eben auf einem großen Teller Brote aufgetischt, bestrichen mit einer Mischung, die uns erstaunlich wohlschmeckend vorkam, deren Hauptbestandteil für uns, auf ewig unvergeßbar, mit jenen Zeiten verbunden zu sein schien und von der ich heute kaum mehr weiß, daß sie »Nährhefe« hieß. Es hat geläutet. Der Hausherr ging öffnen. Man hat jubelnde Schreie und Rufe einer stürmischen Begrüssung gehört. Dann ist er mit einem anderen Mann im Zimmer gestanden, noch ganz im Eindruck des Augenblicks und mit männlichem verhaltenem Ungeschick nach äußeren Mitteln zum Erweis von Liebe, Freude und Freundschaft suchend: Umarmen, Auf-die-Schulter-Klopfen, Händeschütteln.“
Hans Weigel (29 mei 1908 – 12 augustus 1991)
De Amerikaanse schrijver Max Brand (eig. Frederick Schiller Faust) werd geboren op 29 mei 1892 in Seattle. Zie ook alle tags voor Max Brand op dit blog.
Uit: Gunman's Reckoning
“The fifty empty freights danced and rolled and rattled on the rough road bed and filled Jericho Pass with thunder; the big engine was laboring and grunting at the grade, but five cars back the noise of the locomotive was lost. Yet there is a way to talk above the noise of a freight train just as there is a way to whistle into the teeth of a stiff wind. This freight-car talk is pitched just above the ordinary tone--it is an overtone of conversation, one might say--and it is distinctly nasal. The brakie could talk above the racket, and so, of course, could Lefty Joe. They sat about in the center of the train, on the forward end of one of the cars. No matter how the train lurched and staggered over that fearful road bed, these two swayed in their places as easily and as safely as birds on swinging perches. The brakie had touched Lefty Joe for two dollars; he had secured fifty cents; and since the vigor of Lefty's oaths had convinced him that this was all the money the tramp had, the two now sat elbow to elbow and killed the distance with their talk. "It's like old times to have you here," said the brakie. "You used to play this line when you jumped from coast to coast." "Sure," said Lefty Joe, and he scowled at the mountains on either side of the pass. The train was gathering speed, and the peaks lurched eastward in a confused, ragged procession. "And a durned hard ride it's been many a time." "Kind of queer to see you," continued the brakie. "Heard you was rising in the world." He caught the face of the other with a rapid side glance, but Lefty Joe was sufficiently concealed by the dark. "Heard you were the main guy with a whole crowd behind you," went on the brakie. "Yeh?" "Sure. Heard you was riding the cushions, and all that." "Yeh?" "But I guess it was all bunk; here you are back again, anyway." "Yep," agreed Lefty. The brakie scratched his head, for the silence of the tramp convinced him that there had been, after all, a good deal of truth in the rumor.”
« Il se passa beaucoup de choses pendant ce temps-là : je n'étois qu'un enfant pour lors, je n'avois part à rien et ne pouvois rien remarquer. Tout ce dont je me souviens, c'est d'avoir vu la cérémonie des chevaliers de l'ordre qui furent faits à Fontainebleau, dans laquelle aussi on dégrada de l'ordre M. le duc d'Elbœuf et le marquis de la Vieuville. Je vis ôter et rompre les tableaux de leurs armes qui étoient au rang des autres ; j'en demandai la raison : l'on me dit que l'on leur faisoit cette injure parce qu'ils avoient suivi Monsieur. Je me mis aussitôt à pleurer, et je me sentis si touchée de ce traitement, que je voulus me retirer, et je dis que je ne pouvois voir cette action avec bienséance. Mon dépit ne me faisoit pourtant pas haïr la cour : j'étois ravie lorsqu'elle étoit à Fontainebleau et que Leurs Majestés m'envoyoient querir. Quand cela m'arrivoit, j'y étois trois ou quatre semaines dans la joie de mon cœur, par les divertissements continuels que j'y trouvois à mon goût. Il est vrai que le roi adoucissoit bien, par la tendresse qu'il me témoignoit, le déplaisir que me donnoit l'aversion qu'il avoit pour Monsieur. Les sentiments de la reine ne s'accordoient point aux siens en cela ; je pense que les amitiés qu'elle me faisoit n'étoient que des effets de celle qu'elle avoit pour Monsieur. Si les histoires de ce temps-là en font mention, celles d'aujourd'hui pourront bien dire le contraire. J'étois tellement accoutumée à leurs caresses, que j'appelois le roi mon petit papa, et la reine ma petite maman ; je croyois qu'elle l'étoit, parce que je n'avois jamais vu ma mère. Lorsque j'étois à Paris, tout ce qui'il y avoit de filles de qualité venoient me faire jouer ; et les plus assidues auprès de moi étoient mesdemoiselles de Longueville, d'Épernon, de Brissac, les filles de M. de Gramont, mesdemoiselles de Lannoi, du Lude, Séguier, fille du chancelier, de Rancé, de la Ville-aux-Clercs, Jarnac, et beaucoup d'autres ; et celles-là étoient mes particulières amies. »
Anne d'Orléans de Montpensier (29 mei 1627 – 5 april 1693) Uit het atelier van Charles et Henri Beaubrun, rond 1660
It's ten o'clock at night; in the room in semidarkness My sister is asleep, hands on her chest; Her face is very white and very white her bed, As if it understood, the light is almost unlit
She sinks into the bed like rosy fruit, from smooth pastures into the depths of the mattress. The air enters her chest and raises it chastely With its rhythm measuring the fleeting minutes.
I tuck her tenderly into the white covers And protect from the air her two divine hands; Walking on tiptoe I close all the doors, leave the shutters half-open and draw the drapes
There's a lot of noise outside, drowning so much noise The men are suing each other, whisper the women, Words of hate go up, the shouts of the merchants: Oh, voices, stop it. Don't enter till you come to your nest.
My sister is weaving her silk cocoon Like a skilled caterpillar: her cocoon is a dream. With thread of gold she weaves the silken ball: Spring is her life. I am already summer.
She counts with only fifteen Octobers in her eyes, And so her eyes are so clean and clear; She beleives that storks, from strange countries, Come down carrying beautiful babies with little red feet.
Who wants to enter now? Oh, is it you, good wind? Do you want to watch her? Come in. But first, Warm up a moment; don't go so soon and freeze the gentle dream in her present.
Like you, it's well that the rest would like to come in and watch that whiteness, those immaculate cheeks, Those fine bags under her eyes, those simple lines, You would see them, wind, and kneel and weep.
Oh, if you love her, be good a day, because she flees from the light if it hurts her. Watch your words, and your intention. Her soul, like wax, can be carved, But like wax, too much touch destroys her.
Do as that star that watches her by night, Filtering its eye through a crystalline veil: That star rubs its eyelashes and spins, But does not wake her, silent in the sky.
Fly away, if it's possible, for your snow-white orchard: Piety for your soul! She is immaculate. Piety for your soul! I know it all, it's true. But she is like the sky: She knows nothing.
der abschied ist immer der abschied für immer das aus dem haus gehen und nicht wiederkehren so gehe ich bevor ich gehe den vorabend nachtlang die bücherreihen lang schlage auf schlage nach immer ein spätwerk von jedem möglichst das letzte.
De paden op! Welja, dat ene pad dat heel de tuin bestrijkt: het rondje binnendoor. Diagonale bielzen hogen hier en daar wat op. En dat is dat.
Wat heb je met me voor dat wij hier gaan? Een achtertuin van zes bij acht, een spoor van slakken, minder dan een blokje om.
Jij zegt: 'Dit is het binnenpad.' Volstaat het schijnbaar vierkant van een streepje grond of zoek je van de cirkel het kwadraat?
Eens ging de ondergang met paard en kar de wereld rond; dat hebben we gehad Nu blijf ik vlak bij huis, en noem je schat.
Dit is het. Naar bielzen draait het pad licht omhoog. Daar blijft de zon wat langer voor hij ondergaat. Ik heb je lief, zo lief. In 't groen draagt dit de waarde van een daad.
Reservaat
Zaten wij op een duintop, was het het bekende liedje, van de wind die op het hoogste punt en hopen dat het uitzicht niet bedriegt.
Eerst in de diepte langs het strand, een golf de horizon, gericht op hond en kind, op zon en wind, werd je vanzelf gedachteloos en vrij.
Toen onder prikkeldraad omhoog, het verse nauwelijks begroeide duin, het reservaat. Het was verboden, maar daar zaten wij, vrij
als de zee die schitterde in zonnegloed, een vol gemoed van dat je zoiets zong zonder te weten wat het duin nog meer was dan bescherming
van het achterland. En nu dezelfde haast: de zeespiegel in stukken in de ochtendkrant was verder van je bed dan nu je keek
voorbij de opgebolde horizon. Een stip als een begin; we konden alle kanten op.
Vier meisjes - ze zijn verkleed, ze dragen linten in hun haar, ze hebben zich opgemaakt met lipstick, mascara en oogschaduw - lopen arm in arm over de stoep van de dorpsstraat. Ze zijn vrolijk en uitgelaten. Ze kwetteren en tateren als eksters. De zon schijnt. Stilzwijgend staat een jongen van een jaar of elf, twaalf misschien, in de deuropening aan de straatkant te kijken. Hij wacht, twijfelt, probeert zich nog snel achter de halfgeopende voordeur te verbergen wanneer de meisjes in het voorbijlopen op hun beurt in zijn richting kijken. Ten slotte komt hij terug te voorschijn en drentelt achter de vier meisjes aan. Maar die hebben het alweer veel te druk met elkaar om nog aandacht aan hem te besteden. De afstand tussen de jongen en de vier meisjes die nu eens verkleint, dan weer vergroot. Alsof hij aan een onzichtbaar elastisch lint over de stoep wordt meegesleept. Er weerklinkt muziek in de straat. Een vlag wappert in de wind. Ineens echter houden de meisjes halt. Als op een afgesproken teken draaien ze zich alle vier om en luidop en in koor beginnen ze te skanderen. ‘Joo-ris!’ ‘Joo-ris!’ ‘Joo-ris!’ ‘Joo-ris!’ Verlegen druipt Joris af. Giechelend en ginnegappend lopen de meisjes weer voort. Het is een zonnige dag in het voorjaar.
“Het demonstreren heb ik al jaren geleden voor gezien gehouden. In het bijzonder die wandeltochten die erop zijn gericht overheden van je gelijk te overtuigen. Natuurlijk: de gezelligheid kent geen tijd. Je ziet oude bekenden, je maakt een praatje hier, een afspraakje daar, maar over de resultaten van je protest hoef je je geen illusies te maken. We hebben de vrijheid van meningsuiting in dit land, de autoriteiten hebben niet de plicht tot luisteren. Daarom zoek ik mijn vertier bij voorkeur elders: zelfs in de kleine uurtjes van een feest is er altijd wel iemand te vinden die echt naar me luistert. Er zit echter ook een praktische kant aan mijn aversie tegen demonstreren, voortkomend uit mijn eenbenigheid. Het betreft niet zo zeer de lengte van die wandelingen; mensen in een massa lopen niet zo vlot, dus het is allemaal wel bij te benen. Het is de eventuele versnelling die me parten kan gaan spelen. Zodra namelijk de oproerpolitie uit de hokken wordt losgelaten slaan mijn medestanders' aan het rennen, mij eenzaam achterlatend. Dat neem ik niemand kwalijk: solidariteit is één ding, je nodeloos in elkaar te laten slaan is heel wat anders. Maar om nou in mijn eentje als kop van Jut te fungeren... Voor het martelaarschap ben ik niet in de wieg gelegd. Iets dergelijks is me overkomen toen ik me weer eens had laten overhalen mee te brullen op het Binnenhof. (Niemand heeft me ooit kunnen beschuldigen van consequent gedrag en, ach, je woont in Den Haag....) Het was op de dag dat de Tweede Kamer een beslissing zou nemen over de plaatsing van Amerikaanse nucleaire kruisraketten op de vliegbasis Woensdrecht."
„Unsere ureigene Sache, unser eigentliches Ding: die endlos langen Sommerabende. Fuß- ball. Räuber und Gendarm, Versteckspiel, renn ums Leben, sons t abgeschlagen, ausgeschieden, rausgenommen, zu den Toten. In den Auguststaub klopfende Igelitsandalen, hallende Rufe, spitze Schreie, Grölen, Quieken, zurückgeworfen vom däm-mergrauen Geviert der Häuserreihen. Geschiebe, Geschubse, Gezerre, Gerangel, bei zunehmender Dunkelheit, gemeint die Mädchen, wer sonst. Brückengasse. Wyhrabrücke. Gußeisenkonstruktion aus Cains- dorf, Königin-Marien-Hütte. Unter jedem Laster Zittern, Be-ben, Schwingen. Auch bei Hochwasser und Eisgang: Treibgut Balken, Schollenstoß. Töpferplatz. Die Maulbeerhecke. Eßbar oder. Drei Trittstufen zur Schöpfe. Der alte Bürstenmacher Prause bis zum Knie im seichten Fluß: Auf Wiedersehn, du schöne Welt. Von der Toch-ter zurückgeschleppt ins Haus und eingeschlossen, warum auch nicht, muß sein. Lindenreihe. In den Hundstagswochen, vor Gewittern schwarzrotes Gewimmel der Franzosenkäfer. Greifenhainer Straße.Die Großeltern. Nach dem großen Brand am Markt das Haus am Fluß gekauft. Dort ich geboren.Rechts vom Eingang Tierarztzimmer. Vitrine. Ausgekochte bleiche Schädel von Marder, Dachs und Katze. War das gleich nach dem Krieg in deinen Töpfen, Oma. Im Arzneiregal die Tüte mit dem weißen Pulver. Um Gottes Willen, Kinder, schon aufgewehter Staub kann tödlich sein. Gekreuzte Knochen, Totenkopf. Arsen. Auf der anderen, der linken Hausflurseite die Schlesier, von den Russen, den Polen herausgedrückt, angeweht von der Vertrei-bung, ins Erdgeschoß hineingepreßt, Leibigs, fünf Personen, eng an eng. Den neuen Fahrradschlauch geklaut. Wer sonst.Im ersten Stock Wohnstube. Großvater, auf den Stuhl neben dem Klavier gestiegen, zog jeden Tag die Wanduhr auf, mit neunundachtzig noch. Westminsterschlag. Undenkbar eine volle Stunde ohne. Eßzimmer. An der hinteren Wand die Jugendstilumbauung des Sofas mit Regal. Dort der Brehm im Großformat, zehn Bände, Chromlithos unter Seidenpapier, und Meyers großes Lexikon von 1906 , mit bunten Tafeln wie im Brehm , und dann noch dreißig, fünfunddreißig Klassiker, Novalis auch und Heine. Eine Tür weiter: Schlafraum. Das Ehebett. In dreizehn Jahren elf Geburten. Die Küche gegen-über. Unterm Fenster die Gußeisenwanne auf vier Füßen, ab-gedeckt, sonnabends der Badereigen aus acht, neun, manchmal zehn Personen, je drei im gleichen Wasser, Dampfschwaden zogen in den Korridor und in die Zimmer, Fenster auf, sonst setzt sich Schimmel fest. Mansardenwohnung.“
„Lautstark verwünschte er sich. Warum hatte er dem Blonden nicht die Pistole abgenommen? Überall in der Zentrale hatten Waffen herumgelegen. Aufgebracht sah er zu, wie sich Zhaos Kopf und Schultern über den Rand schoben. Mit einem Satz war der Killer auf der Schleuse. Yoyo wich zurück, ging auf alle viere und umfasste das Gestänge des Förderbandes. Behände ließ sie sich daran herunter, bis ihre Füße eine parallel verlaufende, tiefer gelegene Stange berührten, suchte nach halbwegs festem Stand, begann sich abwärtszuhangeln, Meter für Meter - Glitt aus. Voller Entsetzen sah Jericho sie fallen. Ein Ruck ging durch ihren Körper. In letzter Sekunde hatten sich ihre Finger um die Stange geschlossen, auf der sie eben noch gestanden hatte, doch nun zappelte sie über einem Abgrund von gut und gerne 70 Metern Tiefe. Zhao starrte auf sie herab. Dann verließ er die Deckung des Gerüstaufbaus. »Böser Fehler«, knurrte Jericho. »Ganz böser Fehler!« Mittlerweile feuerten seine Nebennieren beträchtliche Salven von Adrenalin, das Herzschlag und Blutdruck auf Heldentatenniveau peitschte. Mit jeder Sekunde gehorchte ihm die Maschine besser. Getragen von einer Woge des Zorns und der Euphorie ließ er das Airbike vorschnellen und nahm Zhao ins Visier, der im selben Moment in die Hocke ging und Anstalten machte, zu Yoyo herunterzuklettern.“
My ear is shocked by every noise, My eye – by light of sun or fire, My spirit launched its cutting growth, Like a tooth – through gums which swelled entire.
It will break through and leave at once, The former covering it sphere, And with his thousands bright eyes, Will rush in night – not one that’s here.
And I’ll be here left and laid – A banker, killed by a thug, meanest, To press my wound by freezing hands, To cry and writhe in your existence.
The Evening
Smooth and crunch by feet of mine. Snow starts and wind regains. Holly Father! What a pine! Holly Father! What a pain!
Your world under moon is hard, And You’re not as kind as told. Why need we this world so wide, If death reigns in this wide world?…
Nobody could rightly say, Why in sunset of one’s years, One wants more walks and ways, Wants to sing, to freeze and… faith.
Vertaald door Yevgeny Bonver
Vladislav Chodasevitsj (28 mei 1885 - 14 juni 1939) Cover
“Everyone had their own job to do on the Ryans’ farm in Stoneybridge. The boys helped their father in the fields, mending fences, bringing the cows back to be milked, digging drills of potatoes; Mary fed the calves, Kathleen baked the bread, and Geraldine did the hens. Nor that they ever called her Geraldine-she was “Chicky” as far back as anyone could remember. A serious little girl pouring out meal for the baby chickens or collecting the fresh eggs each day, always saying, “Chuck, chuck, chuck," soothingly into the feathers as she worked. Chicky had names for all the hens, and no one could tell her when one had been taken to provide a Sunday lunch. They always pretended it was a shop chicken, but Chicky always knew. Stoneybridge was a paradise for children during the summer, but summer in the west of Ireland was short, and most of the time it was wet and wild and lonely on the Atlantic coast. Still, there were caves to explore, cliffs to climb, birds' nests to discover, and wild sheep with great curly horns to investigate. And then there was Stone House. Chicky loved to play in its huge overgrown garden. Sometimes the Miss Sheedys, three sisters who owned the house and were ancient, let her play at dressing up in their old clorhes. Chicky watched as Kathleen went off to train to be a nurse in a big hospital in Wales, and then Mary got a job in an insurance office. Neither of those jobs appealed to Chicky at all, but she would have to do something. The land wouldn’t support the whole Ryan family. Two of the boys had gone to serve their time in business in big towns in the West. Only Brian would work with his father.“ Chicky’s mother was always tired and her father always worried. They were relieved when Chicky got a job in the knitting factory. Not as a machinist or home knitter but in the office. She was in charge of sending out the finished garments to customers and keeping the books. It wasn’t a great job but it did mean that she could stay at home, which was what she wanted. She had plenty of friends around the place. and each summer she fell in love with a different O’Hara boy but nothing ever came of it.”
There is not in the wide world a valley so sweet As that vale in whose bosom the bright waters meet; Oh! the last rays of feeling and life must depart, Ere the bloom of that valley shall fade from my heart.
Yet it was not that nature had shed o'er the scene Her purest of crystal and brightest of green; 'Twas not her soft magic of streamlet or hill, Oh! no, -- it was something more exquisite still.
'Twas that friends, the beloved of my bosom, were near, Who made every dear scene of enchantment more dear, And who felt how the best charms of nature improve, When we see them reflected from looks that we love.
Sweet vale of Avoca! how calm could I rest In thy bosom of shade, with the friends I love best, Where the storms that we feel in this cold world should cease, And our hearts, like thy waters, be mingled in peace.
Thomas Moore (28 mei 1779 – 25 februari 1852) Cover biografie
“Women are often meticulous and safe drivers, but they are very seldom first-class. In general, Bond regarded them as a mild hazard and he always gave them plenty of road and was ready for the unpredictable. Four women in a car he regarded as the highest potential danger, and two women nearly as lethal. Women together cannot keep silent in a car, and when women talk they have to look into each other’s faces. An exchange of words is not enough. They have to see the other person’s expression, perhaps to read behind the others’ words or analyze the reaction to their own. So two women in the front seat of a car constantly distract each other’s attention from the road ahead and four women are more than doubly dangerous for the driver not only has to hear and see, what her companion is saying but also, for women are like that, what the two behind are talking about.” (…)
“Anyway, I make up my own mind about men and women. What's the good of other people's opinions? Animals don't consult each other about other animals. They look and sniff and feel. In love and hate, and everything in between, those are the only tests that matter. But people are unsure of their own instincts. They want reassurance. So they ask someone else whether they should like a particular person or not. And as the world loves bad news, they nearly always get a bad answer--or at least a qualified one.”
Ian Fleming (28 mei 1908 – 12 augustus 1964) Scene uit de Bondfilm uit 1965 met Sean Connery en Claudine Auger
“He was actually like one of those scientists in the movies who don’t care about anything but the problem in their heads. . . . Yet I do not envy him. I would not change places with him if he discovered the cause and cure of cancer. For he is no more aware of the mystery which surrounds him than a fish is aware of the water it swims in. So, just as the malaise threatens to make Binx a ghost who is divorced from the material world, the vertical search rendered him, like Harry, no more than a scientific Anyone Anywhere (“outside the universe,” without “time and place”). And just as Binx resolves to vanquish the malaise —“ I vow: I’m a son of a bitch if I’ll be defeated by the everydayness” — he abandoned his vertical search long ago. He discovered that, in the end, that search was insufficient, failing to put him in touch with ambient “mystery” and leading to the “difficulty” that, “though the universe had been disposed of, I myself was left over. There I lay in my hotel room with my search over yet still obliged to draw one breath and then the next”. Binx’s experience of the failure of the vertical search, which rendered him “left over,” is suggestive of an idea that, for Percy, was not confined to his first novel. In his essays, Percy often commented on the existential inadequacy of science: “the more science progressed, and even as it benefitted man, the less it said about what it is like to be a man living in the world. every advance in science seemed to take us further from the concrete here-and-now in which we live.”
„Da es erwiesen ist, daß die Jesuiten in Paraguay Unserer Krone abtrünnig geworden; da es erwiesen ist, daß sie unter dem Vorwand der Religion Sklaverei und Bedrückung unter Meinem indianischen Volk aufgerichtet, da es erwiesen ist, daß sie sich durch Verheimlichung von Bergwerken bereichert; da es erwiesen ist ... befehle ich kraft Meiner höchster Gewalt, die der Allmächtige in Meine Hände niedergelegt hat, daß alle Ordens personen der Gesellschaft Jesu die paraguayanischen Provinz zu räumen haben und daß ihre Güter eingezogen werden. Gegeben zu Buen Retiro, am 27. Februar 1767. ICH, KÖNIG.“ (…)
„Eure Weigerung wäre der Untergang Eures Ordens im ganzen spanischen Weltreich! Überlegt: in Frankreich und Portugal ist die Gesellschaft Jesu verboten. Wir lassen Euch im ganzen spanischen Reich bestehen — wenn ihr Euch aus Paraguay freiwillig zurückzieht.“ (…)
„Und wir, die wir genau wissen, daß wir im Grund machtlos sind, wir haben uns um äußeren Erfolges willen selbst in die Netze der Macht verstrickt — wir, die wir frei von Parteinahme in allen Ländern der verzweifelnden, unterdrückten, leidenden Menschheit den Weg zu ebnen haben in jenes Reich, in das uns alle erst der Tod entläßt.“
"C'était vers 1907. Le petit et rond Jules, étranger à Paris, avait demandé au grand et mince Jim, qu'il connaissait à peine, de le faire entrer au bal des Quat-z'Arts, et Jim lui avait procuré une carte et l'avait emmené chez le costumier. C'est pendant que Jules fouillait doucement parmi les étoffes et choisissait un simple costume d'esclave que naquit l'amitié de Jim pour Jules. Elle crût pendant le bal, où Jules fut tranquille, avec des yeux comme des boules, pleins d'humour et de tendresse. Le lendemain ils eurent leur première vraie conversation. Jules n'avait pas de femme dans sa vie parisienne et il en souhaitait une. Jim en avait plusieurs. Il lui fit rencontrer une jeune musicienne. Le début sembla favorable. Jules fut un peu amoureux une semaine, et elle aussi. Puis Jules la trouva trop cérébrale, et elle le trouva ironique et placide. Jules et Jim se virent tous les jours. Chacun enseignait à l'autre, jusque tard dans la nuit, sa langue et sa littérature. Ils se montraient leurs poèmes, et ils les traduisaient ensemble. Ils causaient, sans hâte, et aucun des deux n'avait jamais trouvé un auditeur si attentif. Les habitués du bar leur prêtèrent bientôt, à leur insu, des moeurs spéciales. Jim introduisit Jules dans des cafés littéraires où fréquentaient des célébrités. Jules y fut apprécié et Jim en fut content. Jim avait une camarade, dans un de ces cafés, une jolie petite femme désinvolte, qui tenait le coup aux Halles mieux que les poètes, jusqu'à six heures du matin. Elle distribuait, de haut, ses faveurs brèves. Elle conservait, à travers tout, une liberté hors la loi et un esprit rapide qui frappait juste. Ils eurent des sorties à trois. Elle déconcertait Jules, qu'elle trouvait gentil, mais ballot. Il la jugeait remarquable, mais terrible. Elle amena pour Jules une amie bonasse, mais Jules la trouva bonasse. Jim ne put donc rien pour Jules. Il l'engagea à chercher seul. Jules, peut-être gêné par son français encore imparfait, échouait toujours. Jim dit à Jules « Ce n'est pas qu'une question de langue. » Et il lui exposa des principes. Autant me prêter vos souliers, ou vos gants de boxe, dit Jules, tout cela est trop grand pour moi. Jules, malgré l'avis de Jim, prit contact avec des professionnelles, sans y trouver satisfaction. Ils se rabattirent sur leurs traductions et sur leurs entretiens."
Henri-Pierre Roché (28 mei 1879 – 9 april 1959) Scene uit de film "Jules et Jim" vanFrançois Truffaut uit 1962
1. The pearl bejeweling the quiet of night, The gem of the lagoon’s star-studded base! Your light makes young and pallid every face, Thorn-apple longs for You in love-lorn plight.
Love’s anguish echoes in the hearts the tunes That, string-like strummed, Your rays set loose. Uneasy dreams revive and reproduce In haunting hues the once disquieting moons.
Your humid glow and faded shadows, falling Upon the walls, the stairway, and the flooring, Throw tints of turquoise onto stones, finesse
The leaf of plane toward greater yet indention, Endowing strands of vine with greater fineness. Dreams’ luminary! Mistress of conception!
Vertaald door Constantine Rusanov
Cimmerian Twilight I
The evening light has soaked with ancient gold And gall the yellow hills. Like tawny fur Grass rises shaggy in a ruddy blur; Past fiery bushes metal waves unfold; And enigmatic cliffs and boulders hold Worn troughs that are the sea's chronologer. In the winged twilight figures seem to stir: A heavy paw, a jowl grins stark and bold, Like swelling ribs the dubious hillocks show; On what bent back, like wool, does savory grow? What brute, what titan, to this region cleaves? The dark is strange . . . and yonder, space is clean. And there the tired ocean, panting, heaves, And rotting grasses breathe of iodine.
Maximilian Voloshin (28 mei 1877 – 11 augustus 1932)
