De Amerikaanse dichter en letterkundige Edward Hirsch werd geboren op 20 januari 1950 in Chicago. Zie ook alle tags voor Edward Hirsch op dit blog.

To Poetry

Don’t desert me
just because I stayed up last night
watching The Lost Weekend.

I know I’ve spent too much time
praising your naked body to strangers
and gossiping about lovers you betrayed.

I’ve stalked you in foreign cities
and followed your far-flung movements,
pretending I could describe you.

Forgive me for getting jacked on coffee
and obsessing over your features
year after jittery year.

I’m sorry for handing you a line
and typing you on a screen,
but don’t let me suffer in silence.

Does anyone still invoke the Muse,
string a wooden lyre for Apollo,
or try to saddle up Pegasus?

Winged horse, heavenly god or goddess,
indifferent entity, secret code, stored magic,
pleasance and half wonder, hell,

I have loved you my entire life
without even knowing what you are
or how—please help me—to find you.

Gabriel: A Poem (Fragment)

Grief broke down in phrases
And extrapolated lines
From me without myself

Tear-stained pillow of stone
I felt I was lying
Beside him in the coffin

Wormy mother
Who takes us into the ground
With her whenever and wherever

She wants the grass glistens
And grows over us in the heat
Of late summer in the country

 
Edward Hirsch (Chicago, 20 januari 1950)
 

De Nederlandsche schrijver en journalist Stefan Popa werd op 20 januari 1989 geboren in Vleuten. Zie ook alle tags voor Stefan Popa op dit blog.

Uit: De verovering van Vlaanderen

“Dus, hier volgt een gepaste introductie: ik ben geboren in een middelhoog aangeschreven ziekenhuis in de hoofdstad van het land en werd van daaruit overgeplaatst naar een arbeidershuisje in gelid aan de buitenrand van Amsterdam, waar ik op mijn zeventiende uittrok omdat ik dankzij de toegenomen welgesteldheid van mijn vader een pand aan de Herengracht toegewezen kreeg, en vanuit die basis doorstond ik mijn opleiding tot journalist, studeerde vervolgens drie jaar Geschiedenis (propedeuse) en twee jaar Filosofie (bijna), vervulde uiteenlopende functies en trok kortgeleden na een jaar werken bij een reclamebureau de conclusie dat ik mezelf elders moest ontplooien. Of nou ja, ik werd ontslagen omdat ik om halftwaalf in de ochtend het kantoor binnenstrompelde en met dubbele tong de ongetalenteerde maar charmante copywriter probeerde te verleiden (ik besloop haar vanachter en jongleerde zonder toestemming met haar door anderen geroemde tietjes). Zij was niet geheel toevallig de dochter van de baas en de baas was op zijn beurt weer een volle broer van mijn vriendin haar vader. De ingewikkelde situatie kort samengevat was ik tegen het einde van de ochtend mijn baan en mijn vriendin kwijt, hoewel dit alles nauwelijks invloed had op mijn gemoed.
Ik was namelijk al verdomd ongelukkig.
Mooi, dan hebben we dat vast gehad. Ik had hier met gemak een roman over kunnen schrijven zoals u er al zoveel bent tegengekomen. Wat zullen we eens zeggen? Tweehonderddertig pagina’s? Een duimdikke paperback voor een euro of twintig te veel met op de voorkant schreeuwerige kleuren of een gordelmol en de flauwe titel Het bestaan is klote en ik maakte er al het beste van, met op de achterflap een blurb waarin de uitgeverij de schrijver lauwert als een literaire sensatie, de meest besproken Nederlandse debutant sinds de vorige meest besproken Nederlandse debutant, afgeblust met een aanmoediging van een bijzonder bekend onbekend persoon.
Die besmetting gaat mij voorbij, alsjeblieft-dankjewel. Om de recyclemachines en de bleek voor te zijn kan ik u inwijden in mijn fuiverij, soit, ik zal u niet vermoeien met de ongemakken uit mijn verleden. Kom, ik wil verder.”

 
Stefan Popa (Vleuten, 20 januari 1989)

De Duitse (Luxemburgse) schrijver Guy Helminger werd geboren op 20 januari 1963 in Esch-sur-Alzette. Zie ook alle tags voor Guy Helminger op dit blog.

Uit:Venezuela. Drei Stücke

„TONI:
Und dann sagt Jesus, ich revidiere das mit der linken Backe.
Du bist ein Tier, sage ich zu ihm. Gott ist alles, sagt er. Deshalb kann er auch anders. Du bist ein Tier, sage ich erneut. Und er trinkt seine Bloody Mary auf ex, kippt sie so runter, den Ellenbogen weit abgestreckt, Posing, aber cool, du weißt ganz genau, dass er das nur für die Galerie macht, diese Art zu trinken, aber, verdammt nochmal, es wirkt. Und ich denke, klar, kann ich mir vorstellen, wie der am Kreuz hängt, aber der macht Millionen, hat ein Händchen für jede Aktie, die er beschnuppert. Ich mein’, ich auch, aber Jesus kannst du nicht schlagen. Das ist, als wolltest du ein Rennen mit einem Geparden machen oder mit einem Elefanten um die Wette fressen. Und er stellt das leere Glas mit einem feinen Klickgeräusch auf den Tisch und ich sehe, dass er aus der Seite blutet.
Ein kleiner Fleck auf’m weißen Hemd, eigentlich zwei kleine Flecken nebeneinander, winzig wie ein Schlangenbiss. Du hast gekleckert, sage ich. Und er: Was? Du hast gekleckert, sage ich, schaue auf den Schlangenbiss und er schaut auch, schaut, noch immer, dann hebt er langsam den Kopf und sagt: Nein. Sagt einfach: Nein! Das war der Hammer. Ich hab’ dann meine Virgin Mary genommen und dran genippt. Die hat mir den Mund so zusammengezogen, dass ich sauer wurde.
Ich meine, das ist jetzt kein Wortspiel, verstehst du. Ich bin aufgesprungen und zur Bar hin und hab’ gewartet, bis dieser Barmannpisser zu mir kommt, dann habe ich den Drink über die gespülten Gläser gekippt.“

 
Guy Helminger (Esch-sur-Alzette, 20 januari 1963)
Scene uit een opvoering in Saran, 2016

De Duitse schrijver André Kubiczek werd op 20 januari 1969 geboren in Potsdam. Zie ook alle tags voor André Kubiczek op dit blog.

Uit: Skizze eines Sommers

„Keine Ahnung, wer zuerst zu wem kam, die Melancholie zu mir oder ich zur Melancholie. Aber eines stand fest: Seit einem Jahr war sie da. Und das andere: Sie ging seitdem nicht mehr weg.
Nicht mehr freiwillig.
Ich guckte in den Badezimmerspiegel, als mir dieser Gedanke in den Kopf schoss. Nicht dass jemand glaubt, ich würde mir solche Sachen aus den Fingern saugen, um mich interessanter zu machen oder wozu auch immer. Diese Ideen kamen einfach, und zwar aus dem Nichts, sie schlugen dann quasi in mein Gehirn ein wie der sogenannte Blitz aus heiterem Himmel.
Im Moment vorher überlegst du noch, ob du die Haare heute lieber nach links legst oder besser nach rechts wie immer, wo sie das Segelohr, was dort blöderweise wächst, wenigstens ein bisschen kaschieren. Und dann denkst du vielleicht noch so was wie: Nehm ich heute einfach nur Seife, was schneller geht, oder die teure Frisiercreme oder aber beides zusammen, und plötzlich – du hast gerade die Hände voller Schmadder und fuhrwerkst damit in deinen Haaren herum –, zack, ist er da, dieser Melancholie-Einfall oder irgendeine andere komische Idee. Und mit einem Mal ist dir total egal, in welche Richtung deine Haare heute stehen werden, denn mit einem Mal ist dir klar: Mensch, René, es gibt so viel Wichtigeres auf der großen, weiten Welt als den Sitz deiner dämlichen Frisur.
Jedenfalls ein, zwei Momente lang.
Das mit den Blitzeinfällen hatte stark zugenommen, seit wir vor einem Jahr angefangen hatten, diese Bücher zu lesen, Dirk, Michael und ich. Baudelaire und diesen ganzen Kram. Auch unseren Wortschatz hatten die Lektüren ziemlich aufgemotzt. Wir sagten jetzt Equipage statt Kutsche, wir sagten heutzutage, jemand sei impertinent, der uns früher einfach nur auf die Ketten gegangen war, und unser Segelohr, das heißt, meines, versteckte ich nicht mehr unter den Haaren, sondern kaschierte es.
Durch sie.”

 
André Kubiczek (Potsdam, 20 januari 1969)

De Israëlische schrijfster, journaliste en literatuurwetenschapster Batya Gur werd geboren op 20 januari 1947 in Tel Aviv. Zie ook alle tags voor Batya Gur op dit blog.

Uit:Denn am Sabbat sollst du ruhen (Vertaald door Margalit Zibaso)

“Es würde, das wußte Schlomo Gold, noch Jahre dauern, bis er sein Auto vor dem Institut parken könnte, ohne eine kalte Hand zu spüren, die nach seinem Herzen griff. Er dachte manchmal sogar, das Institut solle seinen Sitz verlegen, damit ihm diese immer wiederkehrende Panik erspart bliebe. Auch die Möglichkeit, seine Patienten an einem anderen Ort zu behandeln, hatte er schon erwogen. Aber seine Supervisoren waren der Ansicht, daß in seiner Situation innere Prozesse nötig seien, keine äußeren Veränderungen.
Noch immer klangen die Worte des alten Hildesheimer in ihm nach. Es gehe doch nicht um das Gebäude, hatte der Alte gesagt, nicht das Gebäude versetze ihn in Angst, sondern das, was jenes Ereignis in ihm ausgelöst habe. Seit jenem Tag hörte Gold den Alten jedesmal, wenn er sich dem Haus näherte, er hörte den schwerfälligen deutschen Akzent, er hörte diesen einen Satz: Mit seinen Gefühlen solle er sich auseinandersetzen, nicht mit Wänden aus Stein.
Allerdings, so hatte Hildesheimer dann gesagt, sei es eine Tatsache, daß es um seine, Golds, Analytikerin gegangen sei, und das müsse man in Rechnung stellen. Vielleicht sollte er versuchen, sich den "Schwierigkeiten zu stellen und dann an ihnen zu wachsen", hatte der alte Mann gesagt und Gold mit einem kühlen, durchdringenden Blick angesehen. Schlomo Gold aber, der einmal sehr stolz gewesen war, als man ihm die Schlüssel zum Gebäude ausgehändigt hatte, konnte sein Zimmer im Institut nicht mehr betreten, ohne von Entsetzen gepackt zu werden.
Wenn er nur daran dachte, was er alles hatte durchmachen müssen, bis man ihm die Schlüssel überhaupt anvertraute. Erst Ende seines zweiten Jahres als Kandidat trat die Unterrichtskommission zusammen und fand ihn geeignet, sich tatsächlich als voller Analytiker zu versuchen und seinen ersten Patienten (selbstverständlich unter Supervision) zu behandeln. Und nun war alles dahin, der Stolz über die Schlüssel und die Freude über das Besitzrecht an dem Haus, die ihn jedesmal überkommen hatte, wenn er die Tür öffnete - nichts würde wieder so werden wie es war, seit jenem Sabbat.
Einige machten sich lustig über Golds gefühlsbetonte Beziehung zu dem Gebäude, das sich das Institut zum Sitz gewählt hatte. Bis zu jenem Sabbat pflegte Gold jedem Gast, der nach Jerusalem kam, das Haus zu zeigen. Er tat das immer aus freien Stücken und verbarg nie sein Zugehörigkeitsgefühl zu dem Ort. Er hatte seine Arme ausgebreitet, als wolle er das Haus umarmen, seine beiden Stockwerke, die runde Veranda, den kleinen Park, in dem zu jeder Jahreszeit Rosen blühten, die Steintreppen, die sich zu beiden Seiten der Veranda wanden und zur Haustür führten. Dann hielt er inne und erwartete einen Ausdruck der Begeisterung, die Zustimmung, daß dieses herrliche Gebäude wirklich seinem Zweck gerecht wurde.“

 
Batya Gur (20 januari 1947 – 19 mei 2005)
Cover

De Turkse schrijver Nazim Hikmet werd op 20 januari 1902 geboren in Thessaloniki. Zie ook alle tags voor Nazim Hikmet op dit blog.

Over Leven

2
Stel, je krijgt een zware chirurgische ingreep,
met de kans niet meer
op te staan van de witte operatietafel.
Al voel je je droef bedrukt om een te vroeg heengaan
toch lach je om een Bektaşi-grap,
kijk je uit het raam of het gaat regenen
of wacht je toch ongeduldig op
de laatste nieuwsberichten.

Stel, ten behoeve van iets waarvoor het waard is te strijden
bevind je je aan het front.
Het kan dat je de eerste dag al, bij de eerste aanval
vooroverstort en sterft.
Je weet dit met een vreemde wrok,
maar toch ben je razend benieuwd
hoe deze mogelijk nog jaren slepende strijd zal aflopen.

Stel, je zit achter tralies,
loopt al tegen de vijftig,
en over achttien jaar pas zal de stalen poort zich openen.
Toch koester je de band met buiten,
met mens en dier, met strijd en wind,
met alles dus wat zich buiten de muren bevindt.

Dus in welke toestand, op welke plek ook
moet je leven als ging je nooit dood...

Vertaald door Wim van den Munkhof

 
Nazim Hikmet (20 januari 1902 – 3 juni 1963)
Portret door Durmuş Bahar, 2012

De Indiaase schrijfster Qurratulain Hyder werd geboren op 20 januari 1927 in Aligarh, Uttar Pradesh. Zie ook alle tags voor Qurratulain Hyder op dit blog.

Uit: River of Fire

“She had promised the Rajkumar she would wait for him. She had rejected many a fine suitor and was fast turning into a grumpy old maid. Soon, she may also have no option but to become a sanyasin or even a Buddhist nun. The princess shuddered.
Men who go away on long journeys are awaited anxiously in the rainy season by the women they leave behind. That's what all the rain songs say. But he had not come back, even in this year's Sawan and Bhadon, to end Champak's long vigil. How much more was her brother going to study, the princess wondered. Whether you acquire the wisdom of the three worlds or remain ignorant like this dasi, Jamuna, you die all the same. So why waste your precious youth squatting under the trees, cramming? I must not feel depressed so early in the morning. She said aloud: "Today I would like to try out a new hair-style when I get home."
"The other day I saw some snooty women from Pataliputra. They wore fan-like turbans jauntily fixed to one side, big-city women. They think we are dowdy and provincial." Champak, too, changed the subject. "My father says there is political trouble brewing in Pataliputra, so they have come here."
It began to drizzle.
Both of them gazed wistfully at the further side of the river. The unknown scholar had vanished behind a moving curtain of rain.
Gautam reached midstream. He turned his head once to catch a last glimpse of the girl with the champak blossoms. Then he began swimming with all his strength and reached the other bank where cranes stood about sorrowfully, drenched in rain. He spread his wet mantle on a shrub to dry. The sun was coming up. He went to the riverside village, a peacock-rearers' hamlet where they made fans from peacock feathers. Gautam stopped at the first house in the lane and knocked on the door. A jovial-looking householder peered out and seemed relieved to see a white-robed mendicant.”

 
Qurratulain Hyder (20 januari 1927 – 21 augustus 2007)

De Amerikaanse schrijver Robert Olen Butler Jr. Werd geboren op 20 januari 1945 in Granite City, Illinois. Zie ook alle tags voor Robert Olen Butler Jr. en voor Robert Butler op dit blog.

Uit: Hell

“From Broadcast Central in the Great Metropolis where all rivers converge, all storms make a beeline, and all the levees look a little fragile, it’s the Evening News from Hell. And now here’s your anchorman, looking a little fragile himself, Hatcher McCord.” The voice of Beelzebub, Satan’s own station manager, mellifluously fills Hatcher McCord’s head from the feed in his ear. He squeezes the sheaf of papers with both hands, and he knows even without looking that they’re blank by now and he’ll be on his own—the last thing he wants is to rely on the teleprompter, though he will be compelled to try—and yes, he’s feeling a little fragile—and the three dozen monitors arrayed before him burst into klieg-light brightness with his face pasty and splashed with razor burn and dark around the eyes.
“Good evening,” Hatcher says, from the teleprompter. “Good evening, good evening, good evening,” he continues to read. “Poopy butt, poopy butt, poopy butt.” And he wrenches his eyes from the scroll that is about to drop its baby-talk irony and get into some serious obscenity. Hatcher has been allowed to keep his anchorman ability to improvise, though even in his earthly life when he had to do this, which he did most every night—to cut or expand to fit the time hole—we’re eleven seconds heavy, we’re twenty seconds light—he churned with anxiety at the grasp of every phrase. He understands, of course, that his anxiety is why he’s allowed to keep the skill. And Satan does indeed seem to want the news to be the news every night. Hatcher knows he gets to pulls this off, though that doesn’t lessen his worry.”

 
Robert Olen Butler Jr. (Granite City, 20 januari 1945)

De Duitse schrijver en journalist Axel Hacke werd geboren op 20 januari 1956 in Braunschweig. Zie ook alle tags voor Axel Hacke op dit blog.

Uit:Die Tage, die ich mit Gott verbrachte

„Diese ganze seltsame Geschichte begann mit einer Reise, die ich unternahm. Ich fuhr mit dem Zug in eine andere Stadt. hatte dort zu tun, und als das erledigt war, saß ich wieder im Zug und fuhr nach Hause. Es war Nacht, es war dunkel, ich sah zum Fenster hinaus…
Nein, das ist nicht richtig!
Ich sah nicht zum Fenster hinaus, denn ich sah im Fenster nur mich selbst. Das kennt jeder. der schon einmal mit dem Zug durch die Nacht gefahren ist: dass man von seinem Spiegelbild begleitet wird. Man schaut es an, und das Bild schaut zurück und man selbst schaut auch wieder zurück; so geht das hin und her, und irgendwann vergisst man, wer man ist, der hier oder der da drüben. Oder ist hier, so fragt man sich nach einer Weile, gar nicht hier, sondern eben - drüben?
Aber was nun kam, isr vielleicht noch niemandem passiert, und das, was danach geschah, schon gar nicht.
Deshalb erzähle ich es hier.
Denn nach einem Moment, in dem das Spiegelbild und ich besonders viel hin und her und her und hin geschaut hatten und ich eben, wie gesagt, schon gar nicht mehr wusste, wer jetzt das Spiegelbild war und wer ich selbst, und in dem ich mich fragte, warum ich mich die ganze Zeit selb5t betrachtete und was ich eigentlich zu sehen hoffte, wenn ich mich selbst so ansah, und nachdem (also nach diesem einen Moment) ichwohl ein bisschen eingenickt war und fiir Sekunden nicht mehr recht wusste, ob ich nun noch schlief oder schon wach war – da fuhr einer von uns beiden allmählich schneller und schneller und dem anderen davon.“

 
Axel Hacke (Braunschweig, 20 januari 1956)

Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e januari ook mijn blog van 20 januari 2013 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

20-01-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver Julian Barnes werd geboren op 19 januari 1946 in Leicester. Zie ook alle tags voor Julian Barnes op dit blog.

Uit:Het tumult van de tijd (Vertaald door Ronald Vlek)

“Het gebeurde midden in de oorlog, op een perron, even vlak en stoffig als de eindeloze steppe die het omringde. De wachtende trein was twee dagen geleden uit Moskou vertrokken, in westelijke richting; nog twee of drie dagen te gaan, afhankelijk van kolenvoorraad en troepenbewegingen. Het was kort na zonsopgang, maar de man – in werkelijkheid maar een halve man – was al bezig zich op een platte lorrie met houten wielen naar de slaaprijtuigen te stuwen. Er was geen andere manier om het geval voort te bewegen dan aan de voorkant te wrikken, en om te voorkomen dat hij zijn evenwicht verloor had hij een touw onder de lorrie door gehaald en door zijn broeksband gestoken. De handen van de man waren omzwachteld met smerige repen stof en zijn huid was gehard door het bedelen op straten en stations.
Zijn vader was een overlevende geweest van de vorige oorlog. Hij was vertrokken met de zegen van de dorpspriester om te gaan vechten voor het vaderland en de tsaar. Toen hij terug was gekomen waren de priester en de tsaar inmiddels verdwenen, en was zijn vaderland niet meer hetzelfde geweest. Zijn vrouw had gegild toen ze zag wat de oorlog met haar man had gedaan. Nu woedde er opnieuw een oorlog, en was dezelfde indringer weer terug, al waren de namen veranderd; de namen aan beide kanten.
Maar verder was er niets veranderd: jonge mannen werden nog steeds door kanonnen aan flarden geschoten en vervolgens door chirurgen ruw opengesneden. Zijn eigen benen waren afgezet in een veldhospitaal te midden van kapotgeschoten bomen. Allemaal voor een hoger doel, zoals dat de vorige keer ook het geval was geweest. Het liet hem koud. Laat anderen daar maar over twisten; zijn enige zorg was het einde halen van de volgende dag. Hij was verworden tot een techniek om te overleven. Beneden een bepaald niveau werden alle mannen dat: een techniek om te overleven.
Enkele passagiers waren uitgestapt om zich even te vertreden in de stoffige lucht; andere zaten met hun gezicht voor de ramen van de rijtuigen. Terwijl de bedelaar naderbij kwam, hief hij luidkeels een obsceen soldatenlied aan. Sommige passagiers zouden hem misschien een paar kopeken toewerpen als dank voor het vertier; andere hem betalen om zich te verwijderen.”

 
Julian Barnes (Leicester, 19 januari 1946)

De Nederlandse schrijver, uitgever en journalist Bert Natter werd geboren in Baarn op 19 januari 1968. Zie ook alle tags voor Bert Natter op dit blog.

Uit: Goldberg

“Goldberg beschouwde ik als een volkomen oninteressant fenomeen. Niet meer dan een voetnoot bij Bach, de componist op wie ik wilde afstuderen. Een onderzoek naar wat we echt weten over de grootste componist die ooit heeft geleefd, leek mij een prachtig onderwerp voor een scriptie aan de faculteit Muziekwetenschappen te Utrecht, bedacht ik op de fiets naar de afspraak met mijn docent. Als we spreken over wat zeker is met betrekking tot het leven van Johann Sebastian Bach zijn we namelijk snel uitgeluld, dat is ongeveer evenveel als wat bekend is over het bestaan vanwillekeurig welke andere achttiende-eeuwer: vrijwel niets. En nog minder weten we trouwens over Goldberg.
Ik legde mijn docent uit dat ik me aan de feiten wilde houden die we kunnen bewijzen met behulp van bronnen, zoals archiefstukken, brieven, dagboeken, contemporaine publicaties die op Bach betrekking hebben. ‘De rest is ruis,’ zei ik.
Toebos was gematigd enthousiast en zei: ‘Je geeft zelf al aan dat je scriptie aan de magere kant zal zijn, maar vooruit.’ Misschien gaf hij me alleen toestemming om dit onderwerp te nemen omdat hij vond dat ik zo aanstekelijk stond te orakelen aan zijn lege bureau.
Drs. Toebos was zelf in de jaren zeventig afgestudeerd, vast in een vaal en rafelig spijkerpak, met baard en vette haren, een sjekkie achter het oor, op De première van de Bach-Variationen für großes Orchester van Paul Dessau door de Mecklenburg Staatskapelle onder Klaus Tennstedt te Schwerin in 1963. Het is een nog eindeloos veel saaier geschrift dan deze toch al niet sexy omschrijving doet vermoeden. Het werk klinkt ook alsof de toondichter door de Oost-Duitse Stasi onder bedreiging van automatische wapens werd gedwongen deze orkestrale slaappil te schrijven, maar in zijn scriptie wekt Toebos de indruk dat het gaat om een compositorische oerknal die nog in het muzikale universum nadreunt en waarbij vergeleken de première van Stravinsky’s Le Sacre du Printemps een machteloze muggenscheet is”.

 
Bert Natter (Baarn, 19 januari 1968)

De Amerikaanse dichter en schrijver Edgar Allen Poe werd geboren op 19 januari 1809 in Boston. Zie ook alle tags voor Edgar Allen Poe op dit blog

The Raven (Fragment)

Back into the chamber turning, all my soul within me burning,
Soon again I heard a tapping somewhat louder than before.
“Surely,” said I, “surely that is something at my window lattice;
Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore—
Let my heart be still a moment and this mystery explore;—
’Tis the wind and nothing more!”

Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter,
In there stepped a stately Raven of the saintly days of yore;
Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he;
But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door—
Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door—
Perched, and sat, and nothing more.

Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling,
By the grave and stern decorum of the countenance it wore,
“Though thy crest be shorn and shaven, thou,” I said, “art sure no craven,
Ghastly grim and ancient Raven wandering from the Nightly shore—
Tell me what thy lordly name is on the Night’s Plutonian shore!”
Quoth the Raven “Nevermore.”

Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning—little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door—
Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door,
With such name as “Nevermore.”

But the Raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only
That one word, as if his soul in that one word he did outpour.
Nothing farther then he uttered—not a feather then he fluttered—
Till I scarcely more than muttered “Other friends have flown before—
On the morrow he will leave me, as my Hopes have flown before.”
Then the bird said “Nevermore.”

 
Edgar Allen Poe (19 januari 1809 – 7 oktober 1849) 
Cover 

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Edwidge Danticat werd geboren in Port-au-Prince op Haïti op 19 januari 1969. Zie ook alle tags voor Edwidge Danticat op dit blog.

Tourist

Tourist, don’t take my picture
Don’t take my picture, tourist
I’m too ugly
Too dirty
Too skinny
Don’t take my picture, white man
Mr. Eastman won’t be happy
I’m too ugly
Your camera will break
I’m too dirty
Too black
Whites like you won’t be content
I’m too ugly
I’m gonna crack your Kodak
Don’t take my picture, tourist
Leave me be, white man
Don’t take a picture of my burro
My burro’s load’s too heavy
And he’s too small
And he has no food here
Don’t take a picture of my animal
Tourist, don’t take a picture of the house
My house is of straw
Don’t take a picture of my hut
My hut’s made of earth
The house already smashed up
Go shoot a picture of the Palace
Or the Bicentennial grounds
Don’t take a picture of my garden
I have no plow
No truck
No tractor
Don’t take a picture of my tree
Tourist, I’m barefoot
My clothes are torn as well
Poor people don’t look at whites
But look at my hair, tourist
Your Kodak’s not used to my color
Your barber’s not used to my hair
Tourist, don’t take my picture
You don’t understand my position
You don’t understand anything
About my business, tourist
“Gimme fie cents”
And then, be on your way, tourist.

 
Edwidge Danticat (Port-au-Prince, 19 januari 1969)

De Amerikaanse schrijfster Patricia Highsmith werd geboren als Mary Patricia Plangman in Fort Worth (Texas) op 19 januari 1921. Zie ook alle tags voor Patricia Highsmith op dit blog.

Uit:Strangers on a Train

“The train rushed along angrily. Guy was thinking about Miriam.
He saw her round pink face, her cruel mouth ... he started to hate her.
'Perhaps Miriam doesn't want a divorce,' Guy thought unhap­pily. 'But she's pregnant and it's not my child, and she must want to marry the father. Why does she want to see me, though? She can get a divorce without that. Perhaps she doesn't want a divorce, only money.'
Miriam sometimes asked him for money and he always sent it because she was good at making trouble and Guy didn't want his mother to be unhappy. In Metcalf, Guy's home town, Miriam pretended that Guy lived in New York so he could succeed as an architect before he sent for her.
Guy thought about his girlfriend Anne and how much he loved her, and about the important job he had in Florida. He felt happy.
'Soon . . .' Guy said to himself. 'Soon . . .' He started to read his book.
After he had read half a page Guy looked up and saw a young man sitting opposite him. The young man was very tall and thin, and he smiled shyly at Guy as if he did not know whether to speak or not. Guy moved in his seat and accidentally touched the young man's foot.
'Sorry,' Guy said.
'That's all right,' the man said. 'Say, where are we? Do you know?'
'Texas.'
The young man took a small bottle of whisky from his pocket and offered it to Guy with a friendly smile. He had a very large head, his face did not look stupid or intelligent, or young or old. His eyes were red and tired, but his skin was as smooth as a girl's.
'No, thanks,' Guy said.
The young man drank some of the whisky, then he asked, very politely, 'Where are you going?'
'Metcalf.' Guy wanted to read his book.
'Nice town, Metcalf,' the young man said. 'Are you going on business?'
'Er, yes.' Guy turned the page of his book.
'What business?' the young man asked, like a child.
'I'm an architect.'
'That's interesting,' he said. He put his hand forward. 'My name's Bruno, Charles Anthony Bruno.'

 
Patricia Highsmith (19 januari 1921 - 4 februari 1995)
Bruno Anthony (Robert Walker) en Guy Haines (Farley Granger) in de gelijknamige film van Alfred Hitchcock uit 1951

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marie Koenen werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 19 januari 1879. Zie ook alle tags voor Marie Koenen op dit blog.

Uit: Het Pardon der Heiligen

“Wanneer in den nacht van Maria-Hemelvaart de vreugdevuren en alle kaarsen- en fakkelvlammen van het vigilie gedoofd zijn rondom de kerk van la Clarté, dat in de landstaal Sklerder heet, - als daarbinnen alleen nog de kleine goudster der Godslamp haar schemerschijnen laat spelen over de gouden sterren van Maria's bruidskleed, over de gouden lelies van haar weidschen blauwen koninginne-mantel, in de edelsteenen van haar kroon en van de kroon van haar lief Kind, den Koning der Wereld, - dan komen, hoog boven de zee en toch lager dan de sterren, die groote witte wolken naderdrijven, een vloot van hemelschepen. Bij den diepen samenzang van den vloed en den nachtwind varen ze aan, recht op Maria's heiligdom toe, dat op den hoogsten kustheuvel, halverwegen de bocht tusschen Perros en Trégastel, zijn doorzichtigen torenflits opheft tot wegwijzer voor allen te-land of ter-zee.
Rustig en welbestierd zeilen de wolkenschepen over de Zeven-Eilanden en de rotsbaai van Ploumanach heen, om ergens ginds tegen de paarse heideheuvels te landen. Na hun voorbijgang is de nachthemel boven aarde en water van het droomverzonken Bretagne meteen weer helder, groen en blauw maar ijler en doorzichtiger dan de zee bij dag, en véél wijder nog, grenzeloos-wijd en zuiver in den schijn van Godslichtende waaklamp, de maan.
Alleen over de hollewegen, de voetpaden, de breedere banen, die van alle hemelstreken naar de kerk van Sklerder geleiden, bewegen schaduwen voort, bij het geschuifel van vele voeten en het geprevel van vele biddende stemmen. Want dichte scharen van beevaartgangers brachten de wolkenschepen aan, alle Hemelingen, - en geen bleef er achter - die op de altaren, tegen de pilaren of in de portieken der kerken van Bretagne, in veldkapel of deur-nis, bij de bronnen in de bosschen of op de rotsen van de kust hun beeld weten staan.”

 
Marie Koenen (19 januari 1879 - 11 juli 1959)
Getekend portret door Jan Bogaerts, 1932

De Oostenrijkse schrijver Gustav Meyrink werd op 19 januari 1868 te Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Gustav Meyrink op dit blog.

Uit: Walpurgisnacht

"Ich war unten! In der Welt!" platzte der Hofrat von Schirnding heraus und betupfte seine Stirn mit einem riesigen, rot-gelb-gefleckten Taschentuch. "Und bei der Gelegenheit hab' ich mir die Haare schneiden lassen." – er fuhr sich mit dem Finger hinter den Kragen, als jucke ihn der Hals.
Derartige auf einen angeblich nur schwer zu bändigenden Haarwuchs abzielende Bemerkungen pflegte er jedes Vierteljahr zu machen, in dem Wahn, man wisse nicht, daß er Perücken trage – einmal langlockige, dann wieder kurzgeschorene –, und immer bekam er auch in solchen Fällen staunenerfülltes Gemurmel zu hören. Aber diesmal blieb es aus: Die Herrschaften waren zu verblüfft, als sie vernahmen, wo er gewesen sei.
"Was? Unten? In der Welt? In Prag? Sie?" Der kaiserliche Leibarzt Flugbeil war erstaunt herumgefahren. "Sie?"
Den beiden anderen blieb der Mund offen. "In der Welt! Unten! In Prag!"
"Da – da haben Sie ja ieber die Brücke missen!" brachte die Gräfin endlich stockend heraus. "Was denn, wenn sie eingestirzt wäre?!"
"Eingestirzt!! No servus!" krächzte Baron Elsenwanger und wurde blaß. "Unberufen" – er ging zittrig zur Ofennische, vor der noch aus der Winterszeit her ein Scheit Holz lag, nahm es, spuckte dreimal darauf und warf es in den kalten Kamin – "Unberufen."
Bo¸ena, das Dienstmädchen, in zerlumpten Kittel, ein Kopftuch um und barfuß, wie es in altmodischen Prager Patrizierhäusern üblich ist, brachte eine prunkvolle Schüssel aus schwerem getriebenem Silber herein.
"Aha! Wurstsuppe!" brummte die Gräfin und ließ befriedigt ihre Lorgnette fallen. – Sie hatte die Finger des Mädchens, die in viel zu weiten, weißen Glacéhandschuhen staken und in die Brühe hineinhingen, für Würste gehalten. –
"Ich bin mit – der Elektrischen gefahren", stieß der Herr Hofrat gepreßt hervor, immer noch voll Aufregung des überstandenen Abenteuers eingedenk.“

 
Gustav Meyrink (19 januari 1868 – 4 december 1932)
Walpurgisnacht door Albert Welti, 1896-97

De Portugese dichter Eugénio de Andrade (eig. José Fontinhas) werd geboren op 19 januari 1923 in Póvoa de Atalaia. Zie ook alle tags voor Eugénio de Andrade op dit blog.

An Lissabons Jacarandabäume

Sie kündigen den Sommer an.
Ich kenne keine andere Pracht, kein weiteres
Paradies: an seinem Eingang stehen die Jacarandabäume
in voller Blüte, einer an jeder Seite.
Und ein Lächeln, ruhige Wohnstatt,
erwartet mich.
Der Raum in ihrer Umgebung
vervielfacht seine Spiegel, öffnet
Balkone zum Meer.
Und wie in den kindlichsten Träumen:
kann ich fliegen und die hohen Wolken
fast berühren – Bruder der Vögel –,
mich in der Luft verlieren

Vertaald door Juana und Tobias Burghardt

Er was...

Er was
een woord
in het duister.
Minuscuul. Onbekend.

Het hamerde in het duister.
Het hamerde
op de bodem van het water.

Vanuit het diepste van de tijd,
hamerde het.
Tegen de muur.

Een woord.
In het duister.
Dat mij riep.

Vertaald door Toon Cappuyns en Germain Droogenbroodt

 
Eugénio de Andrade (19 januari 1923 – 13 juni 2005)

De Duitse dichter en satiricus Thomas Gsella werd geboren op 19 januari 1958 in Essen. Zie ook alle tags voor Thomas Gsella op dit blog.

Karlsruhe

In Karlsruhe leben heißt Trauer und Tod.
Nach Karlsruhe ziehen heißt Schrecken.
Aus Karlsruhe herkommen heißt voller Not
An Herkommen zittend verrecken.

Von Karlsruhe lesen macht Ekel und Wut
Im Erdrund der Menschengemeinde.
Von Karlsruhe Schlechtes zu schreiben tut gut.
Für Karlsruhe sprechen macht Feinde.

In Karlsruhe wüten mit grauem Gesicht
Und blutroten Roben und Tonnengewicht
Die Herren der eisernen Worte.

Sie nennen sich Bundesverfassungsgericht
Und brennen und schänden und schonen dich nicht
Im furchtbarsten Ort aller Orte.

Gummersbach

Zehn Männer spielten Fußball nicht
Wie Müller, ich und du.
Die Männer waren nicht ganz dicht:
Sie warfen (!) ihn sich zu.

Das hat die Männer krank gemacht
An Seele, Hirn und Nerven.
Die Armen übten Tag und Nacht
Das Fangen und das Werfen,

Obwohl doch Handball um und um
In blankem Wahnsinn mündet.
Um dieses Irrenhaus herum
Wurd Gummersbach gegründet.

 
Thomas Gsella (Essen,19 januari 1958)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19^e januari ook mijn blog van 19 januari 2014 deel 1 en eveneens deel 2.

19-01-2017 om 18:16 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver Peter Stamm werd geboren op 18 januari 1963 in Weinfelden. Zie ook alle tags voor Peter Stamm op dit blog.

Uit: Agnes

„Die Bilder scheinen mir wirklicher als die dunkle Wohnung, die mich umgibt. Es ist ein seltsames Licht in ihnen, das Licht einer weiten Ebene an einem Nachmittag im Oktober.
Eine leere Ebene, weit und breit keine Stadt, kein Dorf, nicht einmal eine Farm. Kurz geschnittene Sequenzen, ohne dass das Bild sich wesentlich verändert. Immer neue Ansätze, Versuche, die Landschaft zu erfassen. Manchmal erahne ich, weshalb Agnes die Kamera eingeschaltet hat: eine seltsam geformte Wolke, eine Reklametafel, in der Ferne ein Streifen Wald, fast unsichtbar durch das Weitwinkelobjektiv. Einmal ein Schwenk zu mir, wie ich am Steuer sitze. Ich mache eine Grimasse. Und dann wohl der Versuch, sich selbst zu zeigen: der Rückspiegel, darin gross die Kamera und dahinter, kaum zu sehen, Agnes selbst. Dann noch einmal ganz kurz Agnes, am Steuer diesmal, wie sie eine abwehrende Handbewegung macht.
Der Parkaufseher. Auch er macht abwehrende Handbewegungen, aber im Gegensatz zu Agnes lacht er dabei. Ein Zoom auf seine Hände, die über ein Kartenblatt fahren, einen Weg zeigen, der im Bild nicht zu erkennen ist. Der Aufseher lässt sich auf seinen Stuhl fallen, öffnet eine Schublade, zieht einige Broschüren heraus. Er lacht und hält eine davon in die Kamera: How to survive Hoosier National Forest. Das Bild wackelt, dann greift von unten eine Hand nach dem Faltblatt. Der Parkaufseher spricht unentwegt, sein Gesicht wird ernst. Die Kamera wendet sich von ihm ab, streift mich kurz. Plötzlich Wald, ein lockerer Baumbestand. Ich liege auf dem Boden, scheine zu schlafen oder habe zumindest die Augen geschlossen. Die Kamera nähert sich mir von oben, kommt immer näher, bis das Bild unscharf wird, weicht zurück. Dann wandert sie über meinen Körper bis zu den Füssen und wieder zum Kopf. Lange bleibt sie auf dem Gesicht stehen, versucht, noch einmal näherzukommen, aber das Bild wird wieder unscharf, und sie weicht von neuem zurück“.

 
Peter Stamm (Weinfelden, 18 januari 1963)

De Duitse dichter, schrijver en fotograaf Sascha Kokot werd geboren op 18 januari 1982 in Osterburg. Zie ook alle tags voor Sascha Kokot op dit blog.

Uit: Rodung

der Winter weht fleißig ein frostiges Tuch
zwischen meine Fensterfliigel keine Handbreit
fiir das Temperaturgefälle reicht der Lack
schon seit dem Vermieter kaum noch aus der
Straße sichert das Achsenrumpeln wenn da
nicht die Kälte dieser Tage wäre ich lieber ein
befelltes Tier auf der Fährte im Park dicht über
der Decke zwischen all den Schneemännern
den gelben Bmiergremen junger Familien dem
Geäst vorgelagerter Jahre falle ich noch immer
deinem Pfeifen zum Opfer ganz fern bleibst du
nur mir

*

vor dem Haus ist wieder ein Platz
für den Wind die gleitenden Vögel
wenn die Kinder heimgetrieben werden
Stiefelspuren in alle Richtungen zeigen
bleibt auf den Platten in Schnee und Salz
die Grausamkeit liegen mit der sie lachend
sich gegenseitig Frost an die roten Köpfe werfen

 
Sascha Kokot (Osterburg, 18 januari 1982)

De Oostenrijkse schrijver, vertaler en uitgever Franz Blei werd geboren op 18 januari 1871 in Wenen. Zie ook alle tags voor Franz Blei op dit blog.

Uit: Das große Bestiarium der modernen Literatur

„Der Borchardt.
Ist ein sehr sporadisch vorkommender, immer allein und hoch fliegender schöngefiederter Vogel aus der Gattung der Edelfasane. Er zeigt nur in der Höhe sein über alle Maßen kostbares Gefieder, im Busche kriechend weiß er es so geschickt zu verbergen, daß man nur die graue Unterseite seines Federschmuckes sieht, was Beobachter, welche den Borchardt im Fluge nicht gesehen haben, sondern nur manchmal im Buschwerk, zu der Behauptung veranlaßte, der Borchardt sei grau und nicht so prächtig. Es gehören aber klare und scharfe Augen dazu, ihn in der Höhe zu sehen. Auch das solitäre Vorkommen des Borchardts haben einige bestritten und behauptet, er sei ein Gefolgsvogel der George. Doch stimmt dieses mit nichten. Denn daß der Borchardt zuweilen hoch über den George hinfliegt, darin kann Gefolgschaft nicht gesehen werden. Darin ganz unähnlich den Fasanen ist des Borchardts Schrei von prächtigem Klange und fast ein Gesang zu nennen, in dem manche vieler Singvögel Singweise zu entdecken meinen. Aber die wenigen, die sich ohrbegabt genauer mit dem Gesang des Borchardts befaßt haben, sprechen, er habe eine ihm durchaus eigene Melodie, nur singe er viel zu selten, als daß man sie sich merken könne.

Das Brod.
Oder auch Maxbrod genannt ist ein neuerdings viel in jüdischen Tempeln gehaltenes Haustier. Es ist harmlos und nimmt, auch wenn es gereizt wird, das Futter aus der Hand. Woraus man eben auf seine Eignung zu einem religiösen Tier geschlossen hat. Einige wollen voraussagen, daß das Maxbrod noch einmal die Verehrung genießen werde wie das Buber, das bekannte heilige Tier der Juden. Doch fehlt dazu dem kleinen, gar nicht stattlichen Maxbrod das Format, so große Mühe es sich dazu auch gibt. Vergleichsweise gesprochen: das Format der Gartenlaube wird nicht dadurch größer, daß ich den heftenden Bindfaden durchschneide und den Bogen auseinanderfalte. Vergleichsweise gesprochen.”

 
Franz Blei (18 januari 1871 – 10 juli 1942)
Cover

De Engelse dichter en letterkundige Jon Stallworthy werd geboren op 18 januari 1935 in Londen. Zie ook alle tags voor Jon Stallworthy op dit blog.

Burning the stubble

Another harvest gathered in
Worse than the last; only a bin
of rotten grain for all our trouble.
But there is a time for the plough,
a time for harvesting, and now
a time for burning the stubble.

Flames snap at the wind, and it
etches the eye with a bitter
mirage of summer. Returning
I looked for the dip in the ground,
the nest, the unfurled poppy; found
nothing but stubble burning

And charred ground hardening towards frost.
Fire before ice; and the ground must
be ploughed after burning the stubble,
the ground must be broken again.
There can be no new grain
without, first, burning the stubble.

Rounding the Horn

Rounding the Horn, such seas
as made my mother wince.
I slept on down below,
but have been on deck since.

 
Jon Stallworthy (18 januari 1935 – 19 november 2014)
 

De Franse schrijver en filosoof Charles Louis de Secondat, baron de La Brède et de Montesqieu werd geboren op 18 januari 1689 op het kasteel La Brède bij Bordeaux. Zie ook alle tags voor Montesquieu op dit blog.

Uit  Lettres Persanes

« Lettre IX. Le premier eunuque à Ibbi, à Erzeron.
Tu suis ton ancien maître dans ses voyages ; tu parcours les provinces et les royaumes ; les chagrins ne sauroient faire d’impression sur toi ; chaque instant te montre des choses nouvelles ; tout ce que tu vois te récrée, et te fait passer le temps sans le sentir.
Il n’en est pas de même de moi, qui, enfermé dans une affreuse prison, suis toujours environné des mêmes objets et dévoré des mêmes chagrins. Je gémis accablé sous le poids des soins et des inquiétudes de cinquante années ; et, dans le cours d’une longue vie, je ne puis pas dire avoir eu un jour serein et un moment tranquille.
Lorsque mon premier maître eut formé le cruel projet de me confier ses femmes, et m’eut obligé, par des séductions soutenues de mille menaces, de me séparer pour jamais de moi-même ; las de servir dans les emplois les plus pénibles, je comptai sacrifier mes passions à mon repos et à ma fortune. Malheureux que j’étois ! Mon esprit préoccupé me faisoit voir le dédommagement, et non pas la perte : j’espérois que je serois délivré des atteintes de l’amour par l’impuissance de le satisfaire. Hélas ! on éteignit en moi l’effet des passions, sans en éteindre la cause ; et, bien loin d’en être soulagé, je me trouvai environné d’objets qui les irritoient sans cesse. J’entrai dans le sérail, où tout m’inspiroit le regret de ce que j’avais perdu : je me sentois animé à chaque instant : mille grâces naturelles sembloient ne se découvrir à ma vue que pour me désoler : pour comble de malheurs, j’avois toujours devant les yeux un homme heureux. Dans ce temps de trouble, je n’ai jamais conduit une femme dans le lit de mon maître, je ne l’ai jamais déshabillée, que je ne sois rentré chez moi la rage dans le cœur, et un affreux désespoir dans l’âme."

 
Montesquieu (18 januari 1689 – 10 februari 1755)
Cover

De Roemeense schrijver en journalist Ioan Slavici werd geboren op 18 januari 1848 in Siria. Zie ook alle tags voor Ioan Slavici op dit blog.

Uit: Die schlaue Ileane (Vertaald door Mite Kremnitz)

„„Es war einmal. was einmal war, wäre es nicht gewesen, wurde es nicht erzählt.
Es war einmal ein Kaiser, der hatte drei Töchter. von denen die älteste schön war, die mittlere schöner. die jüngste. lleane. aber so schön. daß sogar die heilige Sonne stehen blieb. um sie zu sehen und sich an ihrer Schönheit zu erfreuen.
Eines Tages erhielt der Kaiser Nachricht und Kunde von seinem Nachbar. einem großen und mächtigen Kaiser. daß. - schau an! daß es nicht mehr gut sei. nämlich daß er sich mit ihm schlagen wollte wegen einer großen, kaiserlichen Fehde. Der Kaiser hielt Rath mit den Alten des Landes, und als er sah, daß er nicht anders könne, befahl er den Tapferen allen. das Streitroß zu besteigen. ihre Waffen zu ergreifen und sich auf die furchtbare Schlacht vorzubereiten. die geschlagen werden sollte.
Ehe er selbst zu Pferd stieg, rief der Kaiser seine Töchter zu sich. sägte ihnen eindringliche und väterlichc Worte und gab dann einer jeden je eine schöne Blume, ein munteres Vögelein und einen rothbäckigen Apfel.
Wem die Blume welkt. wem das Vögelchen traurig wird und wem der Apfel l'ault. von dem werde ich wissen daß er die Treue nicht bewahrt hat«, sprach der kluge Kaiser bestieg dann wieder das Pferd. wünschte ihnen »Gutes Wohlergehen« und machte sich mit seinen Tapferen auf den schweren Weg.
Als die drei Söhne des Nachbar-Kaisers die Kunde bekamen. daß der Kaiser sich auf den Weg gemacht und von llause aufgebrochen sei, verständigten sie sich unter einander und bestiegen ihr Roß. um zu dem Schloß mit den drei Kaisertöchtem zu eilen. die Töchter ihrer Treue abspenstig zu machen und dem Kaiser Aergerniß zu bereiten. Der älteste der Kaisersöhne, muthig. heldenhalt und schön wie er war. ging voran. um zu sehen. wie es sei und stehe, um nachher Kunde zu bringen und Nachricht darüber zu geben.“

 
Ioan Slavici (18 januari 1848 – 17 augustus 1925) 
Postzegel uit 1973 

De Nicaraguaanse schrijver Rubén Darío werd geboren in Metapa, tegenwoordig Ciudad Darío, op 18 januari 1867. Zie ook alle tags voor Rubén Darío op dit blog.

Far Away

Ox that I saw in my childhood, as you steamed
in the burning gold on the Nicaraguan sun,
there on the rich plantation filled with tropical
harmonies; woodland dove, of the woods that sang
with the sound of the wind, of axes, of birds and wild bulls:
I salute you both, because you are both my life.

You, heavy ox, evoke the gentle dawn
that signaled it was time to milk the cow,
when my existence was all white and rose;
and you, sweet mountain dove, cooing and calling,
you signify all that my own springtime, now
so far away, possessed of the Divine Springtime.

A Sonnet on Cervantes

In all my days of troubled loneliness
And fretted grief Cervantes is to me
A faithful friend, and none so true as he,
That brings me precious gifts of quietness.

All nature his, and life. Of his largesse
My dreams, that are knight-errants bold and free,
Have golden casques to crown them gloriously.
He is, for me: sigh, prayer, joyousness.

He speaks as runs a brook, so amorous
And very gentle is this Christian knight,
Even undaunted. And I love him thus,

Beholding how the world, by fate's design,
Reaps, from his deathless sorrow, rich delight,
And laughter from a madness so divine!

 
Rubén Darío (18 januari 1867 - 6 februari 1916)
Borstbeeld in de Paseo de los Poetas, Buenos Aires

De Franse schrijver Paul Léautaud werd geboren op 18 januari 1872 in Parijs. Zie ook alle tags voor Paul Léautaud op dit blog.

Uit:Journal littéraire

“6 février 1930
Cette lecture m'a donné une grande rêverie à son propos et au mien. Singulière situation. Nous avons été extrêmement liés et nous ne nous voyons plus. Il ne m'envoie pas ses livres et je ne lui envoie pas les miens. (De mon côté, c'est à la fois embarras sur le caractère de nos relations et souci de ne pas l'encombrer et l'obliger à m'écrire pour des choses qui ne peuvent l'intéresser.) En un mot, sauf le hasard des rencontres, et récemment la question de ses vers dans la nouvelle édition des Poètes, nous sommes presque comme si nous ne nous connaissions pas, à cela près que nous parlons mutuellement l'un de l'autre quand nous nous trouvons chez des gens qui savent que nous nous connaissons. Il est vrai que c'est moi qui ai commencé (les petites choses désagréables) avec ce que j'ai écrit à son propos, au sujet du monument à Paul Adam, et peut-être même avec mon compte rendu de la Jeune Parque, c'était pendant la guerre, je crois, quand j'ai fait dans le Mercure un Interim de la rubrique des Poèmes. Il n'y a rien à faire. Je suis ainsi, capable de dire des choses désagréables sur mes meilleurs amis, quand cela me fait plaisir. Ce serait à refaire, pour Valéry, que je le referais. Il y a eu aussi ma vente de ses lettres, qui me donnait une certaine gêne vis-à-vis de lui, même quand je pouvais douter qu'il la connût. Enfin, il y a quelque chose d'un peu chagrin pour moi, quand l'occasion m'est donnée d'y penser, dans le fait d'avoir cessé toutes relations après avoir été si liés. Je m’interroge : le regret du plaisir de fréquenter Un écrivain célèbre, membre de l'Académie, d'être avec lui sur le pied de la plus entière cama­raderie ? Non. Pas du tout. Pour de bon. Je me fiche complètement de toutes ces bêtises extérieures."

 
Paul Léautaud (18 januari 1872 – 22 februari 1956)
Portret door Emile Bernard. 1929

De Britse dichter en schrijver Alan Alexander Milne werd geboren op 18 januari 1882 in Londen. Zie ook alle tags voor Alan Alexander Milne op dit blog.

Wind On The Hill

No one can tell me,
Nobody knows,
Where the wind comes from,
Where the wind goes.

It's flying from somewhere
As fast as it can,
I couldn't keep up with it,
Not if I ran.

But if I stopped holding
The string of my kite,
It would blow with the wind
For a day and a night.

And then when I found it,
Wherever it blew,
I should know that the wind
Had been going there too.

So then I could tell them
Where the wind goes…
But where the wind comes from
Nobody knows.

 
Alan Alexander Milne (18 januari 1882 - 31 januari 1956)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e januari ook mijn blog van 18 januari 2015 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

18-01-2017 om 18:15 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, popjournalist en muzikant Nanne Tepper werd geboren in Hoogezand op 17 januari 1962. Zie ook alle tags voor Nanne Tepper op dit blog.

Uit:De kunst is mijn slagveld

“Groningen 6 april 1993
Beste Marc,
Ben weer eens in een periode van zware neuralgie geraakt. Bezocht voor het eerst in tien jaar een dokter en die gaf mij pilletjes tegen ‘overgevoeligheid’, slappe hemelsblauwe tabletjes die nog het beste werken als men ze inneemt met een dubbele borrel. Morgen ga ik naar mijn oude zielenknijper, om te voorkomen dat ik straks weer rijp ben voor het gesticht. De oorzaak van dit alles? Geluk, en een overdosis aan inspiratie; nu ja, sta je ervoor, dan moet je erdoor, zegt Ome Gerard. Heb ondertussen wel twee prachtverzen geschreven en deze hedenochtend naar Tirade gestuurd, dit blad had ik nog niet eerder met mijn geloei bestookt. Baat het niet dan schaadt het zeker.
Bright Lights, Big City vind ik ook maar een matig boekje, wat dat betreft is Gimmick! even mank: het blijft in goede bedoelingen steken. Neen, dan de laatste van de Ier, Brightness Falls, dat is andere oude wijven, wel een totale rip-off van Tender is the Night van Scott Fitz., maar de eerste helft is magistraal, ondanks de rommelige stijl, op de helft echter – typisch Amerikaans – klaart de stijl op en stort het boek ineen. Toch een diepe buiging voor Jay M. Word strontjaloers van zulke prestaties. Wat echter naar mijn onbescheiden mening Het Meesterwerk
tot dusverre is is Less Than Zero. Dat boek grijpt je bij je kloten en laat je een jaar lang krom lopen van de pijn. Heb nu American Psycho liggen, vertaald door een zeer zachtaardige Limburger, die hier in mijn geboortedorp Hoogezand is ondergedoken, en met wie ik wel
eens in de kroeg zat toen hij deze klus aan het klaren was. Hij werd er op zijn minst zo af en toe een beetje misselijk van. Ik moet nog zien of ik dit boek wel aandurf, gezien mijn huidige staat van ontbinding.
Gaat Zwagerman zich op de Bijlmer werpen? Na een Boeing nu een zweefvliegtuigje. Engagement, tja, kom d’r maar ’s om. Toch is het een aardige jongen. Toen ik hem eens een schop onder zijn kloten verkocht, op papier dan, kreeg ik een uiterst correct briefje terug, dat
vind ik wel van ballen getuigen. Maar mijn proza dat ik naar de Belt stuurde heb ik nooit weer gezien; taal noch teken. Tijdens Herfstschrift, enkele jaren terug, mocht Zwagerman tegen Reugenbrink cq aanzeiken, en omgekeerd. (Met Reugenbrinkcq heb ik schoolgegaan,
hierzo, en zelfs nog toneelgespeeld (Borak valt, van Lodewijk de Boer) – wij waren in die tijd geen liefhebbers van elkander maar die wolkenlucht is later redelijk opgeklaard, zo meen ik althans te moeten denken – zijn redacteurschap bij De eenentwintigste Geeuw heeft me er wel altijd van weerhouden iets naar dat blad te sturen, dom natuurlijk, maar daar zat ook de slechtste schrijver van Nederland, Joost N. en die ging over het proza.”

 
Nanne Tepper (17 januari 1962 - 10 november 2012)

De Amerikaanse schrijver, filmmaker, essayist, journalist en redacteur Tom Dolby werd geboren op 17 januari 1975 in Londen. Hij groeide op in San Francisco, Californië als zoon van de Amerikaanse zakenman en ingenieur Ray Dolby en NARAL activist en fundraiser Dagmar Dolby. Hij studeerde af aan de Hotchkiss School in 1994 en aan Yale University. Tom Dolby’s debuutroman “The Trouble Boy” gaat over betreft een jonge homoseksuele freelance schrijver in Manhattan. Het werd gevolgd door de kostschool roman “The Sixth Form” (2008) die speeltop een eliteschool in Massachusetts. Dolby’s eerste roman voor jonge volwassenen “Secret Society” werd gepubliceerd in oktober 2009 De follow-up “The Trust: A Secret Society Novel” werd uitgebracht in februari 2011.Dolby was samen met schrijfster Melissa de la Cruz co-editor van de bloemlezing essays van “Girls Who Like Boys Who Like Boys: True Tales of Love, Lust, and Friendship Between Straight Women and Gay Men” (2007). In 2012 schreef Dolby de film “Last weekend”die hij samen met Tom Williams regisseerde. Dolby’s werk verscheen in The New York Times, The Village Voice, de San Francisco Chronicle en Out. Een persoonlijk essay van zijn hand werd opgenomen in de bloemlezing “From Boys to Men: Gay Men Write About Growing Up” (2006). Dolby trouwde met zijn partner Andrew Frist in Connecticut in april 2009. Zij zijn de ouders van een meisjestweeling.

Uit:The Trouble Boy

“Two weeks after I moved to New York, I met Jamie Weissman at one of those parties where people don't talk to anyone they don't know already. The living room of the Chelsea apartment was packed with girls in headbands and guys with banker butt, a condition that afflicts first-year investment analysts who spend too much time at their desks and too little time at the gym. We were in the gayest neighborhood on earth, but it wasn't that kind of party.
I knew I had worn the wrong thing when my plaid clam-diggers, perfect for the early September heat, were met with sneers from a group standing in the hallway. Most people were wearing khakis and I looked like I was ready for the beach.
In the kitchen, I poured myself several fingers of vodka and mixed in some off-brand cranberry juice. A guy in a pink Polo shirt and glasses with tortoise shell frames came up to me.
"Ever get the feeling you're at the wrong party?"
I looked down at him quizzically. His curly chestnut hair was receding, more like a thirty year-old's than someone who was probably twenty-two, twenty-three tops.
"Oh, never mind," he continued. "Sometimes I just say whatever comes into my head. I'm sort of ADD that way. I take Ritalin for it."
I never understood people who bragged about the meds they were on. I had been taking sixty milligrams of Paxil every day for the past four years to combat my depression, but I didn't go around telling people about it.
"Hey, can you pour me some of that?" he asked.
I poured him some vodka, and he dropped in a few ice cubes.
"You want a mixer?" I held up a bottle of tonic water. I thought it was obnoxious when people drank booze straight to show off.
"Naw, it's a taste I acquired at prep school. Gets you drunk faster."
"Where'd you go?" I asked. I had gone to a small boarding school in Connecticut, the kind whose glossy catalogs were featured in The Preppy Handbook.
"Oh, it was in Jersey. I was a day student. Actually, most people were day students. But we played all the other prep schools." He sipped his drink. "You're not part of this Princeton crowd, are you? 'Cause I've never seen you before."

 
Tom Dolby (Londen, 17 januari 1975)

De Nederlandse dichter en schrijver Ilja Leonard Pfeijffer werd geboren op 17 janauari 1968 in Rijswijk. Zie ook alle tags voor Ilja Leonard Pfeijffer op dit blog.

Uit: Brieven uit Genua

“Ze waren zonder waarden. Niets was waardevol voor hen. Het ontbrak zelfs aan bijtend cynisme. Dat zou nog iets stijlvols of strijdvaardigs kunnen hebben. Toen Tommy, Dimitri en ik voor de grap moralistisch gingen zitten doen over die twee Roemeense hoertjes, was hun gezamenlijke verweer niet meer dan wat betekenisloos gesputter. Daan barstte in de hotellobby zelfs in tranen uit omdat hij bang was dat zijn vriendin erachter zou komen. Nou. Bij dezen. Wat ben je nou voor bohemien met je gegrien achter de cocktail die wij voor jou hebben betaald?
Maar zo waren ze alle drie. Dat was het erge. Een en al existentiële twijfels, jeugdtrauma’s en opkomende depressies. De bloem der natie zat met geknakte nekjes in het duurste hotel van Antwerpen sip aan rietjes te sabbelen van hun majestueuze cocktails. En ze koketteerden met hun zwakte als te vroeg oud geworden decadente dichters uit de vorige eeuw, maar zonder de klasse en met slechts de bleke, improductieve, grauwe teint van een zorgvuldig gecultiveerde vermoeidheid.”
(…)

“Ik wil niet meer leven op papier zoals in deze brieven. Ik wil ja zeggen tegen het leven dat een lichaam heeft en dat oprecht is voor een ander. Daarom is dit mijn laatste brief. Het enige wat ik hierna nog wil schrijven, zal ik schrijven op mijn huid in plaats van op papier, dat ik te lang met mijn huid heb verward, en het zal een enkel woord zijn en het zal het enige woord zijn dat belangrijk is en waar, en het woord zal zijn: sì.”

 
Ilja Leonard Pfeijffer (Rijswijk, 17 janauari 1968)
Cover

De Amerikaanse schrijver David Ebershoff werd geboren op 17 januari 1969 in Pasadena, Californië. Zie ook alle tags voor David Ebershoff op dit blog.

Uit: The Danish Girl

« His wife knew first. “Do me a small favor?” Greta called from the bedroom that first afternoon. “Just help me with something for a little bit?”
“Of course,” Einar said, his eyes on the canvas. “Anything at all.”
The day was cool, the chill blowing in from the Baltic. They were in their apartment in the Widow House, Einar, small and not yet thirty-five, painting from memory a winter scene of the Kattegat Sea. The black water was white-capped and cruel, the grave of hundreds of fishermen returning to Copenhagen with their salted catch. The neighbor below was a sailor, a man with a bullet-shaped head who cursed his wife. When Einar painted the gray curl of each wave, he imagined the sailor drowning, a desperate hand raised, his potato-vodka voice still calling his wife a port whore. It was how Einar knew just how dark to mix his paints: gray enough to swallow a man like that, to fold over like batter his sinking growl.
“I’ll be out in a minute,” said Greta, younger than her husband and handsome with a wide flat face. “Then we can start.”
In this way as well Einar was different from his wife. He painted the land and the sea—small rectangles lit by June’s angled light, or dimmed by the dull January sun. Greta painted portraits, often to full scale, of mildly important people with pink lips and shine in the grain of their hair. Herr I. Glückstadt, the financier behind the Copenhagen Free Harbor. Christian Dahlgaard, furrier to the king. Ivar Knudsen, member of the shipbuilding firm Burmeister and Wain. Today was to have been Anna Fonsmark, mezzo-soprano from the Royal Danish Opera. Managing directors and industry titans commissioned Greta to paint portraits that hung in offices, above a filing cabinet, or along a corridor nicked by a worker’s cart.
Greta appeared in the door frame. “You sure you won’t mind stopping for a bit to help me out?” she said, her hair pulled back. “I wouldn’t have asked if it weren’t important. It’s just that Anna’s canceled again. So would you mind trying on her stockings?” Greta asked. “And her shoes?”
The April sun was behind Greta, filtering through the silk hanging limply in her hand. Through the window, Einar could see the tower of the Rundetårn, like an enormous brick chimney, and above it the Deutscher Aero-Lloyd puttering out on its daily return to Berlin.“

 
David Ebershoff (Pasadena, 17 januari 1969)
Hier met collega Tom Dolby (rechts) 

De Engelse schrijver Gavin Extence werd geboren op 17 januari 1982 in Swineshead, Lincolnshire. Zie ook alle tags voor Gavin Extence op dit blog.

Uit: The Mirror World Of Melody Black

“I don’t know how long I hesitated in the doonNay. In my memory, the moment seems to go on and on - an insect caught in amber - but I’m sure that’s just an effect of hindsight, of knowing what was to follow. The door to the kitchen-Iiving-dining room was ajar and the television was turned up loud. This, I reasoned, was why he hadn’t responded to my knocks. I knocked louder, on the inside of the door, then called his name, but there was still no response. Just the ongoing babble of the television.
Go on or turn back? Curiosity and caution fought a short, bloody battle (more of a bludgeoning, truth be told) and then four and a half steps took me to the half-open interior door, where I stopped mid-stride, left arm aloft and knuckles poised.
Simon was dead. I didn’t need to get any closer to satisfy myself of this fact. He was sitting in an armchair on the far side of the room (about eight feet away), his eyes wide and his back preternaturally straight. But really, it was nothing to do with his posture; it wasn’t even the glazed, vacant stare as the television continued to flicker in his irises. More than this, it was just a feeling of absence, the certainty that I was the only person in that flat. I was a person, and Simon was a body.
My immediate thought was that I needed a smoke, which seemed to arrive simultaneously with the realizations that I’d left my cigarettes in my shoulder bag and there was a pack of twenty Marlboro on the coffee table. And, after all, why not?
Beck hated me smoking in our flat, no matter how far I poked my head out of the window. But it wasn’t as if Simon could have any such qualms. This was a completely reasonable response to the situation in which I found myself. I stepped into the room, removed a Marlboro from the pack - there were seven left – and looked around for a lighter. Since there wasn’t one by the ashtray, the next logical place to check would be Simon’s front trouser pockets. That, however, seemed a step too far. Instead, I lit the cigarette from the gas hob in the kitchen area, taking care to keep my hair away from the naked flame, and then leaned against the counter and started to think."

 
Gavin Extence (Swineshead, 17 januari 1982)

De Deense schrijver Ib Michael (eig. Ib Michael Rasmussen) werd geboren op 17 januari 1945 in Roskilde. Zie ook alle tags voor Ib Michael op dit blog.

Uit: Prince (Vertaald door Barbara Haveland) 

“I see a boy. Hard to say how old he is, I'm no expert on children; but he is at the age when the wonder is great and the grief, when something breaks, devastating. The beach is fraught with wind and the world cuts right through him as he comes tearing around the bend, all dog roses, sandy track, and farmsteads, and suddenly finds himself, out of breath, by the sea. It is the best bend in the world and he flies around it with his arms spread into wings.
Farther on, beyond the cliff that rears up, crowned by windblown tufts of sedge and lyme grass, stands the lighthouse. The lighthouse at the end of the world. A delft-blue cap is all that can be seen, sticking up above the cliff side with its drifting sands and foxes' lairs; spy holes in the whitewashed tower and glass all the way around carry the light across white nights in which birds never cease to sing, while the day hovers and grows thin on the horizon.
The sea holds him transfixed. It knocks the feet from under him, whether it is stretching glassy calm as far as the eye can see or thundering against cliff faces and stone dikes that shatter its teeth. A sea that devours sailors and crushes their spirits like eggshells. He can hear it—even when he is asleep in his berth with the timbered walls and the window that lets in the white sky. Distant thunder murmurs when he puts his ear to the wall. He lives in a conch of a house, and the windowsill is spread with his collection of seashells and pebbles.
Nor do I know what place this is, though I have—in my time—seen many like it. A fishing village, with boats on the beach, stones, rollers, and a winch for hauling the boats out of the water. The winch is turned by a fishing stake that has been washed ashore, scoured white, and saturated with saltwater that lends its weight to the wood. It takes one man to brace his chest against the stake, another to keep the dinghy on an even keel as it runs up onto the rollers. Fishing nets are hung out to dry and when the sun hits the live-boxes the airholes shine like silver coins.”

 
Ib Michael (Roskilde, 17 januari 1945)

De Nederlandse schrijver en schilder Anton Valens werd geboren op 17 januari 1964 in Paterswolde. Zie ook alle tags voor Anton Valens op dit blog.

Uit: Het Boek Ont

“Soms had hij niets bij zich, soms een waszak vol. Hij reed motor, een vervoermiddel dat vreemd contrasteerde met zijn chronische traagheid, die zodra je hem wat beter leerde kennen vlot aan de oppervlakte kwam. Niemand tergde de tijdmeting als Boudewijn. Ook nu weer begon hij een te breed opgezet verhaal over een zeker bezoek aan een ambtelijke instantie en was, toen de minuut ruimschoots verstreken was, vrijwel niet af te stoppen. Je had geen bal aan Boudewijn. Een van de bedoelingen van Man&Post was dat de mannen elkaar zouden helpen met moeilijke formulieren en instantiekwesties, maar Boudewijn was uitsluitend met zichzelf bezig. Hij wist niets en was niemand tot steun.
Toen het met hulp van de anderen toch gelukt was Boudewijn het zwijgen op te leggen, was aan hemzelf de beurt. Sylvio nam de rol van interviewer over en vroeg: ‘Isebrand, hoe zit je erbij?’
‘Goed. Redelijk, dank je, ik sta een beetje strak nu en dan, maar niks abnormaals. Alleen het geld... Als het zo doorgaat, ga ik binnenkort failliet. Ik moet weg, naar de Randstad. Hier is het hopeloos. Maar hoe kom ik hier weg? Daarom val ik soms wat moeilijk in slaap...’
Hij werd onderbroken door de voordeurbel, die tweemaal achtereen hard en schril schelde en zo de fragiele sfeer van vertrouwen en veiligheid schond.
Met de beduimelde hallofoon aan het l-oor herkende Isebrand de gebarsten bas van Cornelis Meckering. Na hun eerste kennismaking had hij niet veel meer aan de organisatieadviseur uit Nieuw-Buinen gedacht, maar hij was hem ook niet helemaal vergeten.
Meckering stapte de woning in, gekleed in zijn wollen mantel, met in zijn tegen zijn borst aan gedrukte handen een dubbele stapel post van angstwekkende omvang, een zware boezem van bankafschriften.”

 
Anton Valens (Paterswolde, 17 januari 1964)

De Nederlandse dichter en schrijver Roel Houwink werd geboren op 17 januari 1899 in Breda. Zie ook alle tags voor Roel Houwink op dit blog.

Erfhuis

In de beslotenheid der oude wanden
hangt zorgeloos uw eenzaam beeld,
boven den vastberaden greep der handen:
een glimlach, beuzel en verveeld.

Uw blik, die eens een vorst ontmande,
is in het bleeke licht vergeeld,
het keurs, dat sluw uw leest omspande,
beurtlings door vocht en zon bespeeld.

Zij laten u in deze schande:
een veil, versleten vrouwebeeld...
En verder grijpen hunne handen
naar wat hun baatzucht reeds verdeelt.

 
Roel Houwink (17 januari 1899 – 3 juni 1987)
Breda, haven

De Oostenrijkse dichter schrijver Raoul Schrott werd op 17 januari 1964 geboren in Landeck, Tirol (en volgens andere bronnen op een schip „São Paulo“ dat van Brazilië onderweg was naar Europa). Zie ook alle tags voor Raoul Schrott op dit blog.

Uit: Das schweigende Kind

„Erzählenswert ist wohl nur Wirkliches. Um dir jedoch die Wahrheit sagen zu können, muss ich Zeugnis alles Falschen ablegen.
Durch das Rundglas schaute ich zu, wie deine Mutter hin eingerollt, an Maschinen und Schläuche angeschlossen wurde. Die Gesichter der Ärzte bis auf die Augen von Gazemasken verhüllt, breitete man ein grünes Tuch über sie, sodass vom prallen Bauch unten bloß ein Rechteck blieb. In diesem abgemessenen Ope rationsfeld fing dein Leben an, einem keimfreien gefliesten Raum, in dem deine Mutter ihren Körper taub werden spürte.
Drinnen nahm ich ihre Hand; sie ließ los: bleib weg, bleib weg, du bist schuld, die Schmerzen haben einen halben Menschen aus mir gemacht, das wolltest du doch, gib’s zu, murmelte sie. Stattdessen hielt mich der Anästhesist an der Schulter, um mich am Blick über die Schirmwand zu hindern. Ich entwand mich schließlich seinem Griff, um sehen zu können, wie sie dich mit den Füßen voran aus dem Leib zogen.
Eine Steißgeburt warst du, dein Körper voll weißem Schmer, dein Haar kohlig schwarz dagegen. Blut troff von deinem Gesicht, du warst von der Stirn ab darin getaucht, mit der verschmierten Schnauze eines jungen Polarbären, der sich in einer Robbe festgebissen hat, um sie hin und her zu schütteln und auf die Scholle zu zerren, deine Zehen breit gespreizt, als wolltest du mit talgverklebtem Fell gleich davon stapfen, einen Fleischbrocken im Maul, Blut auf den Tatzen und der dahinter in den Harsch gezogenen Spur.
Ein Schwall dunklen Meeres stieg derweil in deiner Mutter auf und nahm ihr die Luft; sie würgte, die Narkose lähmte ihre Lungenflügel: erst da habe ich dich schreien gehört. Zwei Krankenschwestern brachten deine Mutter weg und legten dich mir in die Arme. Du wolltest dich festbeißen, deine Schnauze erneut unter das Eis stecken, dich an meiner Brust festsaugen, bist dabei aber mit deinen Pfoten abgerutscht in meine Achsel, die Armbeuge. So erlagst du zum ersten Mal in deinem Leben einer Täuschung, einem leeren Versprechen.“

 
Raoul Schrott (Landeck, 17 januari 1964)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e januari ook mijn blog van 17 januari 2016 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

17-01-2017 om 18:44 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, kunstenaar en illustrator Jaap van den Born werd geboren in Nijmegen op 17 januari 1951. Van den Born werd opgeleid tot onderwijzer en tekenleraar. Hij is beëdigd grafoloog. Van den Born was o.a. werkzaam als matroos, sergeant bij de luchtmacht, arbeider, barkeeper, wietknipper, nachtportier en postbezorger. In 1988 maakte hij met Peter Coret (alias Cees van der Pluijm) en Wilbert Friederichs de expositie en voorstelling 'Poëzie aan de muur' in het Steigertheater te Nijmegen. In 2011 schreef hij het libretto voor het oratorium 'Kiek duir'...De Broerstraat, voor het Colourful Citykoor, dirigent Johnny Rahaket, een muziekspektakel met teksten over de vreemdelingen die door de eeuwen Nijmegen bevolkten, met muzikanten uit vele werelddelen, dat opgevoerd werd in de Stadsschouwburg. Als dichter debuteerde Van den Born in 2005 met de bundel “2000 jaren Nijmegenaren”, gevolgd door “Drs. P révisé”, die hij samen met Drs. P schreef. Hierna volgden nog een groot aantal bundels en publicaties in literaire tijdschriften. Zijn werk kenmerkt zich door de toepassing van strakke vormen als het sonnet, het ollekebolleke en het elftal. Zijn werk is humoristisch maar ook kritisch van aard. Filosofie, wetenschap en geschiedenis zijn belangrijke thema’s in zijn werk. In 2012 werd Van den Born door literair tijdschrift De Tweede Ronde (later: KortVerhaal) de Kees Stip Prijs toegekend voor zijn gehele oeuvre op het gebied van light verse.

Hemels Tafereel

Ach, kijk ze nou toch vrolijk staan te springen!
De witte veren vliegen in het rond
Ook cherubijntjes in hun blote kont
Staan stralend van Gods lof en eer te zingen

Eén loopt zich door de menigte te wringen
Verbeten trek rond de wat weke mond
Ondanks zijn blos oogt hij wat ongezond
Normaal bij pas gestorven stervelingen

Hij spreidt een zelfverzekerdheid ten toon
Ondanks zijn nu gestaakte ambtstermijn
Alsof zijn sterven hem pas echt een doel gaf

Hij stevent recht op God af op Zijn troon
En zegt met lijzig, achteloos venijn:
‘Ga als de sodemieter van mijn stoel af!’

Een ster uit het oosten

We joelden en we gilden in het bad
Toen kregen we opeens een grote schok
Daar kwam, gewoon in badpak, Ciska Peters!

Die zomaar in óns bad een baantje trok
Gescheiden door wat chloordoorwalmde meters
Zwom daar een Ster, bekend van de Teevee!

Na afloop knoopten wij gehaast de veters
En zagen hoe Zij, zwevend als een fee
Per fiets vertrok, de blonde haren nat

Ons jongenshart bleef smeulend weken gloeien
(Daarna kwam Frank, maar die kon me niet boeien)

 
Jaap van den Born (Nijmegen, 17 januari 1951)

17-01-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Diana van Hal (pseudoniem van Diana Ruwaard) werd op 17 januari 1980 geboren in Amsterdam. Zij studeerde medische microbiologie, maar veranderde halverwege het derde leerjaar naar klinische chemie. Na de HBO studie ging zij als medisch klinisch analist werken. In haar tienerjaren wilde ze al schrijfster worden. In november 2015 presenteerde zij haar debuut “De verzamelaar”.

Uit: De verzamelaar

“Katie Caudill veegt een verdwaalde traan van haar wang.
Hoe vaak is ze nu al naar bodycombat les geweest? Brian vindt het heerlijk om met de kleine Max alleen te zijn. Mannen onder elkaar, noemt hij het gekscherend. Voor de zoveelste keer draait Katie haar hoofd naar hun huis. Er brandt licht in de badkamer. Brian zal Max nu wel in zijn badje zetten. In gedachten ziet ze voor zich hoe Max met zijn mollige handjes in het water spettert. Om de opkomende tranen terug te dringen wendt ze haar hoofd af richting de straat, waar het opvallend rustig is op die ene auto na. Katie staart naar het bord boven de bushalte. Nog tien minuten voor de bus komt. Gedachten buitelen over elkaar heen. Zal ik wel gaan? Zal ik niet gaan? Het zou oneerlijk zijn om terug naar binnen te gaan om vervolgens weer te klagen over haar lichaam. Waarom is het
toch zo moeilijk om die twee uurtjes van huis te zijn?
Voor een klein moment is Katie afgeleid. Vreemd, de auto staat nu stil met de lichten nog aan. Staat vast op iemand te wachten. Een blik op haar horloge vertelt haar dat het nog zeker vijf minuten duurt voordat de bus komt. Zal ik dan toch?
Een geluid vlak achter haar maakt dat ze zich omdraait. Verdorie, door de bewolking is het al donker aan het worden. Wat verwacht je anders in oktober. Het gaat nog regenen ook en ze trekt de capuchon van haar jas over haar rode, lange haar. Twijfel, altijd weer die onrustige twijfel.
Voor een tweede keer wordt Katie afgeleid door een geluid. Nog een blik achterom. Zal wel een diertje zijn dat schuilt voor de regen. Katie trekt de capuchon verder over haar hoofd, draait zich om. De net nog geparkeerde auto komt haar kant op. Dit gaat volledig aan Katie voorbij. Pas op het moment dat de auto de busbaan oprijdt, rinkelen alarmbellen in haar. Te laat!”

 
Diana van Hal (Amsterdam, 17 januari 1980)

17-01-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres Ester Naomi Perquin werd geboren in Utrecht op 16 januari 1980. Zie ook alle tags voor Ester Naomi Perquin op dit blog.

Kortom

ik herinner me wel de sneeuw,
de Karelsbrug in Praag, hoe jij -
hoe jij tot op vandaag lacht om
iets dat ik niet zag, wat vlokken
van mijn schouder slaat.

Hoe ieder zinloos ingewikkeld
sneeuwkristal op kinderkoppen
achterblijft en erger:
dat het ons niet daarom gaat.

Maar of er een moment zal zijn
waarop wij wezenlijker samen
- ik weet niet eens of wij
dat toen wel waren, wat jij
voorbij mijn blikveld ziet.

Taal valt armoedig in een zin als:
weet je nog we gingen
met de eerste sneeuw naar Praag
om samen op de brug te staan
en smelt al bij; we gingen niet.

Vreemden

Zoals je jezelf op een foto waarop je ruggelings staat afgebeeld
herkent maar omdat het onnatuurlijk blijft
liever niet meer bent – zo is de ander

precies zoals je zelf al denkt: het is niet goed teveel te weten,
geheimen tekenen verstand, geven iets om handen

leg tussen jezelf / de ander een diepe zee en verf je haren,
hou je onhoorbaar voor elke poging tot elkaar, verzet je
tegen nadering met rotsvast uitgesproken namen.

geef volle ruchtbaarheid en ga een oorlog aan, wees
te allen tijde onveranderbaar. Val met niemand samen.

 
Ester Naomi Perquin (Utrecht, 16 januari 1980)

De Deense dichteres, schrijfster en essayiste Inger Christensen werd geboren op 16 januari 1935 in de stad Vejle aan de oostkust van Jutland. Zie ook alle tags voor Inger Christensen op dit blog.

Uit:Alphabet (fragment)

the earth that Jayadeva sings in his mystic
12 century poem; the earth with its coastline
of conscience, blue and with nests
where the large heron exists, with its neck curved
blue-gray , or the small heron exists, mysterious
and shy, or the night heron, the ash-colored heron exist
and the degrees of wing beats of sparrows, of cranes
and pigeons; the earth with Jullundur, Jabalpur and
Jungfrau exists, with Jotunheim and the Jura
exists, with Jabron and Jambo, Jogkarta
exists, with earth-swirls and earth-smoke exists
with water masses, landmasses, earthquakes exists,
with Judenburg, Johannesburg and the Jerusalem of Jerusalems

*
atombombs exist

Hiroshima, Nagasaki

Hiroshima 6
august 1945

Nagasaki 9
august 1945

140.000 dead and
wounded in Hiroshima

about 60.000 dead and
wounded in Nagasaki

frozen numbers
somewhere in a distant
and ordinary summer

since then the wounded
have died, many at first, indeed
most, then fewer, but in the end

 
Inger Christensen (16 januari 1935 – 2 januari 2009)

De Amerikaanse schrijfster en essayiste Susan Sontag werd geboren op 16 januari 1933 in New York. Zie ook alle tags voor Susan Sontag op dit blog.

Uit: Against interpretation

“The story of the exodus from Egypt, the wandering in the desert for forty years, and the entry into the promisedland, said Philo, was really an allegory of the individual soul’s emancipation, tribulations, and final deliverance. Interpretation thus presupposes a discrepancy between the clear meaning of the text and the demands of (later) readers. It seeks to resolve that discrepancy. The situation is that for some reason a text has become unacceptable; yet it cannot be discarded. Interpretation is a radical strategy for conserving an old text, which is thought too precious to repudiate, by revamping it. The interpreter, without actually erasing or rewriting the text, is altering it. But he can’t admit to doing this. He claims to be only making it intelligible, by disclosing its true meaning. However far the interpreters alter the text (another notorious example is the Rabbinic and Christian “spiritual” interpretations of the clearly erotic Song of Songs), they must claim to be reading off a sense that is already there.
Interpretation in our own time, however, is even more complex. For the contemporary zeal for the project of interpretation is often prompted not by piety toward the troublesome text (which may conceal an aggression), but by an open aggressiveness, an overt contempt for appearances. The old style of interpretation was insistent, but respectful; it erected another meaning on top of the literal one. The modern style of interpretation excavates, and as it excavates, destroys; it digs “behind” the text, to find a sub-text which is the true one. The most celebrated and influential modern doctrines, those of Marx and Freud, actually amount to elaborate systems of hermeneutics, aggressive and impious theories of interpretation.“

 
Susan Sontag (16 januari 1933 – 28 december 2004)
 

De Duitse schrijver Reinhard Jirgl werd op 16 januari 1953 in Oost-Berlijn geboren. Zie ook alle tags voor Reinhard Jirgl op dit blog.

Uit: Nichts von euch auf Erden

„Sie dienen auch zur Abschirmung gegen unerwünschte Satellitensignale; die elektronische Detektion der Kontinente ist somit weitgehend ausgeschlossen. Wälder, Gewässer (Seen und Flüsse) sowie landwirtschaftlich genutzte Flächen sind ebenfalls von dieser Imagosphäre überwölbt; so erhalten sich unterhalb dieser Membran stabile, von äußeren Klimaten weitgehend unabhängige Witterungsverhältnisse. Einige schmale, mit Lichtsignalen und Funkfeuern markierte >Schleusentore< bieten zu Land, zu Wasser und aus der Luft sowie den vom All herkommenden Flugkörpern Gelegenheit, unter die Imagosphären zu gelangen. Diese Schleusen sind zu jeder Zeit fest verschließbar.
Das Portal zum europäischen Kontinent befindet sich über dem nördlichen Atlantik, über dem Eis des Nordpols; der Landeanflug in etwa 45 Grad zum Nullmeridian erfolgt zunächst über die britischen Inseln, dann über Nordostfrankreich hin zum europäischen Kernland, denn in diesen Teilen Europas finden sich besonders viele Imagosphären verstreut. – Die Einlassschleusen für Nordamerika befinden sich ebenfalls über dem Nordpol, der Landeanflug führt sodann über die Nordregionen Kanadas hinweg auf das nordamerikanische Festland (Hauptlande- und Startplatz seit jeher in Florida). Mittelamerika weist seinen Zugang von den Bahamas her, Südamerika von der Antarktischen Halbinsel des Erdsüdpols über Feuerland. Asien hat seinen Zugang vom Indischen Ozean über Sri Lanka, wahrend Afrika, ebenfalls über den Erdsüdpol, vom Königin-Maud-Land erreichbar ist, hingegen Australien und Neuseeland ihre Einflugschleusen über Victorialand offen halten. Andere Zugänge oder transkontinentale Verbindungen existieren keine mehr.”

 
Reinhard Jirgl (Oost-Berlijn, 16 januari 1953)

De Amerikaanse dichter Anthony Hecht werd geboren op 16 januari 1923 in New York. Zie ook alle tags voor Anthony Hecht op dit blog.

The Feast Of Stephen

1
The coltish horseplay of the locker room,
Moist with the steam of the tiled shower stalls,
With shameless blends of civet, musk and sweat,
Loud with the cap-gun snapping of wet towels
Under the steel-ribbed cages of bare bulbs,
In some such setting of thick basement pipes
And janitorial realities
Boys for the first time frankly eye each other,
Inspect each others’ bodies at close range,
And what they see is not so much another
As a strange, possible version of themselves,
And all the sparring dance, adrenal life,
Tense, jubilant nimbleness, is but a vague,
Busy, unfocused ballet of self-love.

II
If the heart has its reasons, perhaps the body
Has its own lumbering sort of carnal spirit,
Felt in the tingling bruises of collision,
And known to captains as esprit de corps.
What is this brisk fraternity of timing,
Pivot and lobbing arc, or indirection,
Mens sana in men’s sauna, in the flush
Of health and toilets, private and corporal glee,
These fleet caroms, plies and genuflections
Before the salmon-leap, the leaping fountain
All sheathed in glistening light, flexed and alert?
From the vast echo-chamber of the gym,
Among the stumbled shouts and shrill of whistles,
The bounced basketball sound of a leather whip.

 
 Anthony Hecht (16 januari 1923 – 20 oktober 2004)

De Australische schrijver en essayist Brian Castro werd geboren op 16 januari 1950 in Hongkong. Zie ook alle tags voor Brian Castro op dit blog.

Uit:The Bath Fugues

“Fabiana. played in a palm-court orchestra at tlte Intercontinental Hotel. to keep her lingers and her little knot of friends. Ishe said.
She seemed at the opposite pole to me. I was trying to undo all knots. If you had to describe me you would say I was a knot loosener. Dispensing with friends of the ordinary variety, only maintaining acquaintances who were tnost likely to become enemies and who could then be shed without conscience.
l acquired true solitude. The only time I l'elt lonely was when I lived on the banks of that French river with rats for company. The rats fought a lot amongst themselves. I didn't seem to have their attention. Back in my bourgeois life people always intruded. Even barged in when I was in the toilet, like when I was sharing the flat in Newtowu with a couple who made noisy lose all day. They had a big bed and liked manacles. whips and chains. It was a construction site with vinyl; I had to use a megaphone to enforce union hours. The hippy with angel hair cooked. appeared out of nowhere. olleriug lentil soup. Accostiug me in the outside toilet one day. she suggested we practise constriction. She was twirling a little braid of rubber bands. Anyway. it's because I liked solitude so much that l have had these seizures. escapades. repetitions.
l was saying to l-‘abiana. since I had been born to perfect my life according to my art and so much of both had already been dissipated by a failure to garner critical acclaim. llell was other people. So her silos were a godsend. I said. (I had since moved all the paintings and easels and frames into the smaller bin, which only has one window.)“

 
Brian Castro (Hongkong, 16 januari 1950)

De Braziliaanse schrijver, theaterproducent, talk show host, acteur, schilder en musicus José Soares werd geboren op 16 januari 1938 in Rio de Janeiro. Zie ook alle tags voor José Soares op dit blog.

Uit: Twelve Fingers: Biography of an Anarchist

“By the age of eight one can see in him the handsome man he is to become. He has inherited his mother's dark, curly hair, his father's green eyes and snowy white complexion.
He knows nothing of his grandfather but takes pride in his grandmother's African blood. He becomes irritated when the clowns laugh at his statement that, inside his white body, he is as black as a Watusi prince. His lanky form and his unaffectedly elegant manners are enchanting to all. Later he would have what women call irresistible charm. He is intelligent and studious. His air of a vulnerable poet causes people to like him at first sight. He has a sole defect: stemming perhaps from the contortions undergone while still in his mother's womb, Dimo is extremely awkward. Not even his two extra fingers prevent objects from slipping out of his hands. Despite the rigor of the intensive training to which he dedicates himself, it becomes quickly apparent that he will never be a professional in the circus. He has an innate talent for climbing the pole that supports the tent or for ascending and descending the ropes to the trapeze, but he lacks the sense of balance needed for acrobatics. An anarchist from the cradle, with his father as mentor, by the age of twelve he has read Proudhon, Bakunin, and Kropotkin. He finds Proudhon overly theoretical and Bakunin practically a conservative. He prefers Kropotkin, who resigned as secretary-general of the Russian Geographic Society in favor of anarchism. Dimitri thinks, however, that he lacks a certain boldness. His tender age notwithstanding, he favors violent methods. He dreams of eliminating all the world's tyrants.
In 1912, Isabel is forced to give up the circus because of a dislocated vertebra. The unfortunate accident did not occur during her performance but on a picnic in the foothills of Mount Maglic. Dimitri tripped on a tree root while trying to open a bottle of wine, which flew out of his hands, hitting his mother in the lumbar region of the spine.”

 
José Soares (Rio de Janeiro, 16 januari 1938)

De Canadese dichter en schrijver Robert William Service werd geboren op 16 januari 1874 in Preston, Engeland. Zie ook alle tags voor Robert W. Service op dit blog.

Pavement Poet

God's truth! these be the bitter times.
In vain I sing my sheaf of rhymes,
And hold my battered hat for dimes.

And then a copper collars me,
Barking: "It's begging that you be;
Come on, dad; you're in custody."

And then the Beak looks down and says:
"Sheer doggerel I deem your lays:
I send you down for seven days."

So for the week I won't disturb
The peace by singing at the curb.
I don't mind that, but oh it's hell
To have my verse called doggerel.

Second Childhood

Some deem I'm gentle, some I'm kind:
It may be so,--I cannot say.
I know I have a simple mind
And see things in a simple way;
And like a child I love to play.

I love to toy with pretty words
And syllable them into rhyme;
To make them sing like sunny birds
In happy droves with silver chime,
In dulcet groves in summer time.

I pray, with hair more white than grey,
And second childhood coming on,
That yet with wonderment I may
See life as in its lucent dawn,
And be by beauty so beguiled
I'll sing as sings a child.

 
Robert W. Service (16 januari 1874 – 11 september 1958)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijver Tino Hanekamp werd geboren in 1979 in Wippra in Saksen-Anhalt. Zie ook alle tags voor Tino Hanekamp op dit blog.

Uit:So was von da

„Sogar mein Pferd wollen sie mir nehmen.
Keine Ahnung, was ich ab morgen machen werde. Habe ich Angst? Nein. Panik? Schon eher. Um genau zu sein, stehe ich kurz vorm Nervenzusammenbruch. Außerdem denke ich immer wieder an Mathilda. Mein Leben liegt in Trümmern.
Aber halt! Immer schön die Ruhe bewahren. Ich muss doch ein guter Mensch sein, tun, was die Natur von mir fordert, voll Güte und Zartgefühl.
Krieg ist schlimmer, Trottel.
Drücke fünf Aspirin in ein Glas. Wasser drauf und zusehen, wie sie vergehen. Ihr habt’s gut, ihr könnt einfach so verschwinden. Auf der Digitalanzeige des alten Radios steht 13:16. Um zwei muss ich im >Pupasch< sein, wo Rocky auf mich wartet, wenn er wartet, was man bei ihm nie wissen kann. Beschließe, mir unter der Dusche allen Schmutz aus Körper und Seele zu brennen und danach ein neues Leben zu beginnen. Aber das verdammte, verkackte, dämliche Dreckswasser ist natürlich wieder kaltkaltkalt! Warum stehen die auch alle so früh auf, am Samstag, Silvester?
Da bleibt man doch liegen, wenn man kann, und lässt das warme Wasser denen, dies brauchen. Das gebietet doch der Anstand, die allgemeine Rücksichtnahme, das man da mal drüber nachdenkt, über das warme Wasser und so. Aber nein, alle denke immer nur an sich, nur ich nicht, ich denke an sie.
Vor drei Jahren haben wir uns getrennt, vor zwei Jahren habe ich ihre Nummer gelöscht, in der Hoffnung, sie, Mathilda, endlich aus meinem Leben zu tilgen.“

 
Tino Hanekamp (Wippra, 1979)

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e januari ook mijn blog van 16 januari 2016 deel 2 en eveneens deel 3.

16-01-2017 om 18:35 geschreven door Romenu  

De Belgische dichter en schrijver Antoine Wauters werd op 15 januari 1981 geboren in Luik. Zie ook alle tags voor Antoine Wauters op dit blog.

Uit:Nos Mères

“Elles nous demandent où nous vivons.
Tout haut, nous ne répondons rien.
Tout bas, nous répondons dans le plus grand et le plus beau lieu entouré de biefs, d’osselets, de cascades d’eau chaude et de fines pluies qui ne souillent pas. Sur une terre blanche. Dans un village de petite taille et de petite montagne que nous n’allons jamais quitter, dit-on.
Nous demeurons. Nous disons nous mordons, et nous mordons. Aveugles. Nos pieds nus caressés par les crocs de bêtes noires. Des araignées peut-être. Il y en a tant dans la région. Ou des cafards. Ils escaladent sur nous.
Nous portons des pelisses, des gilets de fine laine, mais le plus souvent nous allons nus.
Après journée, elles viennent nous chercher derrière les plantations de bananes, d’oranges et de mangues où nous vivons dans une abondance verte.
Nous mentons.
Nos mères nous fixent durement. Elles n’ont encore rien dit mais préparent des sermons, l’air mauvais et une verge à la main dont elles vont déchirer nos peaux, c’est sûr, afin de nous rendre moins fragiles garçons.
Elles nous aiment, c’est évident, simplement elles ne supportent plus grand-chose depuis qu’elles sont seules avec nous.
Pieds nus sur la terrasse, elles racontent l’épisode de la mort de l’homme de leur vie, mais entre leurs dents, tout bas, toujours entre leurs dents. Mort dans la boue des poussières d’obus disent-elles, et mort dans la poussière des tirs de Kalachnikov des milices adverses répétons-nous, entre nos dents aussi, tout bas, tâchant de ne pas les affoler.
Elles, elles voudraient que ce soit ça et rien d’autre : elles et nous, elles avec nous, et nous pour elles.
Elles tentent alors de nous capturer, des boucles terminant leurs mains. De nous garder. De nous couver si fort souvent et de nous punir de ce que nous sommes d’affreux gamins et galopins."

 
Antoine Wauters (Luik, 15 januari 1981)

De Nederlandse schrijfster Etty Hillesum werd geboren in Middelburg op 15 januari 1914. Zie ook alle tags voor Etty Hillesum op dit blog.

Uit: Het verstoorde leven - Dagboek van Etty Hillesum

“Ik geef me rekenschap van alles tot in de kleinste details, ik geloof wel dat ik, in m’n innerlijke “Auseinandersetzungen”, met m‘n twee voeten staan blijf op de hardste bodem van de hardste realiteit. En mijn aanvaarden is geen resignatie of willoosheid. Er is nog altijd plaats voor de elementaire zedelijke verontwaardiging over een regiem, dat zó met mensen omspringt. Maar de dingen komen te groot en te demonisch over ons, dan dat men daar nog met een persoonlijke wrok en verbittering op zou kunnen reageren. Dat komt me zo kinderachtig voor en niet aangepast aan dit “schicksalhafte“ gebeuren.
Men windt zich dikwijls op, wanneer ik zeg: het is toch niet essentieel of ik ga of een ander, hoofdzaak is toch, dater zoveel duizenden gaan moeten? En het is niet zo, dat ik regelrecht m‘n ondergang in de armen zou willen lopen met een gelaten glimlach, dat is het ook niet. Het is een gevoel van het onafwendbare en een aanvaarden van het onafwendbare en daarbij het weten, dat ons in laatste instantie niets ontnomen kan worden. Ik wil niet uit een soort masochisme beslist mee gaan en afgerukt worden van m’n bestaansbasis der laatste jaren, maar ik weet nog niet eens of ik me prettig zou voelen, als ik verschoond bleef van datgene, wat zovelen moeten ondergaan. Men zegt tegen me: iemand als jij, is verplicht zich in veiligheid te stellen, je moet nog zoveel doen in het leven later, je hebt nog zoveel te geven. Wat ik allemaal al of niet te geven zal hebben, dat zal ik kunnen geven, wáár ik ook ben, hier in een vriendenkringetje of ergens anders in een concentratiekamp. En het is een zeldzame zelfoverschatting, om zichzelf te waardevol te vinden, om een “Massenschicksal" samen mee te ondergaan. En als God vindt, dat ik nog veel te doen zal hebben, welnu, dan zal ik dat ook wel doen, na alles doorgemaakt te hebben, wat anderen ook door kunnen maken.”

 
Etty Hillesum (15 januari 1914 – 30 november 1943)
Cover

De Russische dichter Osip Mandelstam werd geboren op 15 januari 1891 in Warschau. Zie ook alle tags voor Osip Mandelstam op dit blog.

Alleen ik kijk de vorst in het gezicht

Alleen ik kijk de vorst in het gezicht:
hij - nergens heen en ik nergens vandaan.
En zonder plooien, glad geperst dient zich
het ademende wonder van de vlakte aan.

De zon ziet in gesteven armoe toe,
de ogen rustig kierend en getroost.
De bossen lispelen, zichzelve nog niet moe,
en sneeuw knerpt, zoals zuiver brooddeeg, zondeloos.

Zo scherp als ranke wespen kunnen zien

Zo scherp als ranke wespen kunnen zien
die aan de aardas, aan de aardas zuigen,
speur ik mijn tijdperk, kan er bovendien
om niet en uit het hoofd nog van getuigen...

Ik zing niet, heb in schilderen geen zin,
de zwartgestemde strijkstok ligt terzijde:
ik drink alleen het leven gulzig in
en mag de sluwe wespen graag benijden.

O dat het ooit gegeven wordt aan mij,
in zinderende zomergloed verloren,
aan slaap en droom en dood voorgoed voorbij,
de aardas en haar wenteling te horen...

Voetganger
Voor M.L. Lozinski

Ik ben voor het verhevene beducht,
een soort van hoogtevrees waaraan ik lijd.
Voor mij volstaat een zwaluw in de lucht,
een klokkentoren die de wolken splijt!

Op houtwerk dat een afgrond overbrugt
hoor ik, voetganger van vervlogen tijd,
behalve een aanzwellend sneeuwgerucht
de stenen klokslag van de eeuwigheid.

Maar toch zal ik die reiziger niet zijn
die langs het uitgebloeide lover schiet,
en in mij zingt oprecht gevoelde pijn.

Heus, een lawine is in het verschiet!
En hoe ik ook van klokgegalm geniet,
muziek behoedt je niet voor een ravijn.

Vertaald door Peter Zeeman

 
Osip Mandelstam (15 januari 1891 – 27 december 1938)
Monument voor de Liefde (tussen Osip en Nadezjda Mandelstam) in de Nadezjda Mandelstamstraat in Amsterdam

De Nederlandse schrijver en diplomaat F. Springer (eig. Carel Jan Schneider) werd geboren in Batavia op 15 januari 1932. Zie ook alle tags voor F. Springer op dit blog.

Uit: Teheran, een zwanezang

“Oog op de klok, tweede kop koffie, wachtte ik in de vertrekhal van Heathrow op mijn vriend Alfred - onmiskenbaar lndische jongen, accountant in Zürich, wereldwijde opdrachten, Zwitserse vrouw, Zwitserse zoons, en nog altijd dromend van een nooit veroverde jeugdliefde, genaamd Yvonne, mij ook goed bekend want ze woonde in onze straat, Haags Statenkwartier, waar Alfred op onmogelijke tijden bij mij binnenviel (zogenaamd om samen huiswerk te maken) en uren voor het raam van mijn kamer geposteerd stond, in de hoop haar aanbeden gestalte langs te zien fietsen. Natuurlijk ging mij dat gedweep wel eens vervelen.
Zoals hij in het Scheveningse tennispark met open mond vanachter het hek naar Yvonnes stuntelig gehuppel op de baan stond te kijken zonder te willen toegeven dat ze werkelijk geen bal behoorlijk over het net kreeg! Om hem te treiteren dreigde ik somszijn geheim aan de jongedame te verklappen. Zweer dat je dat nooit doet, zweer het, riep hij dan in paniek uit. Nee, hij siste en gromde het, want roepen, schreeuwen kon hij niet. Alfred was met een zeer uitzonderlijk stemgeluid gezegend, eeuwig hees en schor, onvemijderbare keelpoliepen, chronische ontsteking van de stembanden, god wist wat hem mankeerde en waarom dat rare geluid niet te verhelpen was.
In elk geval bleek toen, in Scheveningen, zo’n stem niet het geschiktste instrument om een meisje je liefde te verklaren. Vandaar dat Yvonne nooit iets van zijn tijdloze gevoel voor haar geweten heeft. Alleen tegenover mij durfde hij haar naam uit te spreken en dat deed hij zo hees, zo schor, dat het mij door de ziel sneed. Onze onvermijdelijk sporadischer wordende ontmoetingen begon hij, na de eerste handdruk of schouderklop, steevast met een weemoedig loflied op Yvonne. Altijd vroeg hij of ik wist hoe het nu met haar was. Woonde ze nog met man en kinderen in Bloemendaal?”

 
F. Springer (15 januari 1932 – 7 november 2011)
Cover 

De Vlaamse dichteres en schrijfster Maud Vanhauwaert werd op 15 januari 1984 geboren in Veurne. Zie ook alle tags voor Maud Vanhauwaert op dit blog.

Naast mij zit een vrouw

Naast mij zit een vrouw. Ze weent en zegt
'excusez-moi'. Ik zeg 'ce n'est pas grave'. Zij
zegt 'si c'est grave, vous n'en savez rien'.
'Dat is waar' zeg ik 'ik weet er helemaal
niets van'. Ons gesprek is geen einde geen
begin. Zoals alles in een stad valt het
ergens tussenin

Er grolt een handtas, iedereen kijkt op.
Een vrouw ritst een hond tevoorschijn.
'Rustig maar, mama is hier'. Ze ritst nog
wat verder, rijdt in het vlees van de hond.
Hij jankt. 'Rustig maar' sist zij en de
massa schreeuwt 'mama is hier'

Op de schoot van de wenende vrouw ligt
een grote klomp deeg. Ze begint te kne-
den. 'Dat doe ik altijd als alles dreigt uit-
een te vallen. Hoe meer je kneedt hoe
beter het kleeft'

Nog voor ze haar romp over de klomp
heen kan buigen, graaien vreemde handen
naar het deeg. Beringde handen, klamme
kinderhanden, gerimpelde handen, ook
de handen van een Chinees. Hij kneedt
niet, hij pulkt. De vrouw kletst hem vlak
in het gezicht.'Ik heb geen rimpels, het
zijn de kneepjes die het leven mij gaf'

De vrouw naast mij weent niet meer. Het
deeg op haar schoot staat in pieken. Ik ver-
lies haar in de massa, de metro-massa, die,
zoals de zee pas breekt aan het oppervlak,
pas breekt en schuimt bovengronds

 
Maud Vanhauwaert (Veurne, 15 januari 1984)

De Roemeense dichter Mihai Eminescu (eigenlijk Mihail Eminovici) werd geboren op 15 januari 1850 in Botoşani bij Czernowitz. Zie ook alle tags voor Mihai Eminescu op dit blog.

The Vesper (Fragment)

Once on a time, as poets sing
High tales with fancy laden,
Born of a very noble king
There lived a wondrous maiden.

An only child, her kinsfolk boon,
So fair, imagination faints;
As though amidst the stars the moon,
Or Mary amidst the saints

From 'neath the castle's dark retreat,
Her silent way she wended
Each evening to the window-seat
Where Lucifer attended.

And secretly, with never fail,
She watched his double race,
Where vessels drew their pathless trail
Across the ocean's face.

And as intent she drank his light,
Desire was quickly there;
While he who saw her every night
Soon fell in love with her.

And sitting thus with rested head,
Her elbows on the sill,
Her heart by youthful fancy led
Did with deep longing fill.

While he, a brilliant shining spark,
Glowed always yet more clear
Towards the castle tall and dark
Where she would soon appear

Until one night with shower of rays
He slips into her room,
As though a strange and silver haze
Did round about her loom.

And when at last the child to rest
Upon her sofa lies,
He lays her arms across her breast
And closes her soft eyes.

 
Mihai Eminescu (15 januari 1850 - 15 juni 1889) 
Cover 

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse schrijver Philip Snijder werd geboren in Amsterdam in 1956. Zie ook alle tags voor Philip Snijder op dit blog.

Uit: Bloed krijg je er nooit meer uit

“Vanuit het groepje familie dat bij de zitruimte op ons wachtte, kwam met schuddende buik oom Rikus op Dylan af rennen. Hij bereikte hem eerder dan ik en trok hem aan zijn schouders weg van de deur waarop de jongen zijn vuisten kapot stond te beuken.
'Wat doe je nou, malle? Schei uit daarmee!' Hij pakte de fel tegenstribbelende Dylan bij zijn polsen. 'Moet je nou toch 's kijken: allemaal bloed op je handen…'
Ik was nu ook bij ze gearriveerd. Dylans knokkels en vingers waren inderdaad besmeurd met zijn bloed, net als de witte deur.
'Het is helemaal niet waar!' riep hij met overslaande stem terwijl hij, plotseling geheel verslapt, ineenzakte tegen het kolossale lijf van oom Rikus. 'Wedden dat het helemaal niet waar is?'
Oom Rikus keek vragend naar mij, angst in zijn ogen voor wat ik hem ging meedelen.
Ik wist niets uit te brengen en kwam niet verder dan, zoals dat in Goede Tijden Slechte Tijden op dit soort momenten werd gedaan, met vertrokken gezicht langzaam mijn hoofd te schudden.
Uit oom Rikus' mond kwam een zwaar, dierlijk geluid los, hard en kort. Met stijf dichtgeknepen ogen trok hij Dylan steviger tegen zich aan. Op het plateau van de vooruitstekende buik werd de kleine tengere jongen troostend een stukje van de grond getild.
Toen ik opkeek, bleken we inmiddels omringd te zijn door de rest van ons groepje. 'Wat? Wat is er?' werd er van alle kanten geroepen. Iedereen wilde zo lang mogelijk voor zichzelf volhouden dat ze nog niet hadden begrepen wat er met Francien was gebeurd, ook al kon dat nog maar twee seconden duren. 'Wat is er dan? Wat is er met d'r?'
Bijna letterlijk herhaalde ik de woorden die dokter 't Hart een paar minuten geleden in haar kamer had uitgesproken: 'Ze is toch overleden, helaas.'
Ik had geen moment gelegenheid mezelf dat stompzinnig steriele 'helaas' te verwijten. Meteen na mijn uitspraak veranderde het stukje ziekenhuisgang waarin we stonden in een wilde werveling van beweging en geluid, in een chaotisch ballet van ontzetting. Van het ene moment op het andere was ik er een deel van, werd ik er willoos in opgezogen.”

 
Philip Snijder (Amsterdam, 1956)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e januari ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

15-01-2017 om 14:13 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, schrijver, vertaler en schilder Johannes Beilharz werd geboren op 15 januari 1956 in Oberndorf am Neckar. Zie ook alle tags voor Johannes Beilharz op dit blog.

Weltmannschaft

Elf Dichter aus aller Welt
begaben sich zum Turnier

War ein Andalusier dabei,
zurückgestrichnes schwarzes
Haar, ermordet: Garcia Lorca

War ein Amerigo-Engländer
dabei mit ernster Brille fürs
Mittelfeld: T. S. Eliot
Bolzte sich ein franko-
abessinischer Waffenhändler ein
mit Namen Rimbaud

Ein schmalbrüstiger und dürftig
bebarteter Österreicher zur
Abwehr: R. M. Rilke

Als Libero ein Franzose,
der auf schwarze Frauen
stand: Baudelaire

Im Sturm ein erblindeter
Bibliothekar aus Argentinien:
Borges

lm Tor einer aus Peru,
der Hungers starb in Paris:
César Vallejo

Ein Judeo-Russe für die
Verteidigung, in Sibirien ums
Leben gekommen: Mandelstam

 
Johannes Beilharz (Oberndorf am Neckar, 15 januari 1956)

De Franse toneelschrijver en acteur Molière (pseudoniem van Jean-Baptiste Poquelin) werd geboren in Parijs op 15 januari 1622. Zie ook alle tags voor Molière op dit blog.

Uit: Les Précieuses ridicules

“DU CROISY.- Seigneur la Grange...
LA GRANGE.- Quoi ?
DU CROISY.- Regardez-moi un peu sans rire.
LA GRANGE.- Eh bien ?
DU CROISY.- Que dites-vous de notre visite ? en êtes-vous fort satisfait ?
LA GRANGE.- À votre avis, avons-nous sujet de l’être tous deux ?
DU CROISY.- Pas tout à fait à dire vrai.
LA GRANGE.- Pour moi je vous avoue que j’en suis tout scandalisé. A-t-on jamais vu, dites-moi, deux pecques provinciales faire plus les renchéries que celles-là, et deux hommes traités avec plus de mépris que nous ? À peine ont-elles pu se résoudre à nous faire donner des sièges. Je n’ai jamais vu tant parler à l’oreille qu’elles ont fait entre elles, tant bâiller ; tant se frotter les yeux, et demander tant de fois : "quelle heure est-il?" ; Ont-elles répondu que oui, et non, à tout ce que nous avons pu leur dire ? Et ne m’avouerez-vous pas enfin que quand nous aurions été les dernières personnes du monde, on ne pouvait nous faire pis qu’elles ont fait ?
DU CROISY.- Il me semble que vous prenez la chose fort à cœur.
LA GRANGE.- Sans doute je l’y prends, et de telle façon que, je veux me venger de cette impertinence. Je connais ce qui nous a fait mépriser. L’air précieux n’a pas seulement infecté Paris, il s’est aussi répandu dans les provinces, et nos donzelles ridicules en ont humé leur bonne part. En un mot, c’est un ambigu de précieuse et de coquette que leur personne ; je vois ce qu’il faut être, pour en être bien reçu, et si vous m’en croyez, nous leur jouerons tous deux une pièce, qui leur fera voir leur sottise, et pourra leur apprendre à connaître un peu mieux leur monde."

 
Molière (15 januari 1622 - 17 februari 1673)
Scene uit een opvoering in Noilhan, 2013

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Grillparzer werd geboren in Wenen op 15 januari 1791. Zie ook alle tags voor Franz Grillparzer op dit blog.

Dezemberlied

Harter Winter, streng und rauch,
Winter, sei willkommen!
Nimmst du viel, so gibst du auch,
Das heißt nichts genommen!

Zwar am Äußern übst du Raub,
Zier scheint dir geringe,
Eis dein Schmuck, und fallend Laub
Deine Schmetterlinge,

Rabe deine Nachtigall,
Schnee dein Blütenstäuben,
Deine Blumen, traurig all
Auf gefrornen Scheiben.

Doch der Raub der Formenwelt
Kleidet das Gemüte,
Wenn die äußere zerfällt,
Treibt das Innere Blüte.

Die Gedanken, die der Mai
Locket in die Weite,
Flattern heimwärts kältescheu
Zu der Feuerseite.

Sammlung, jene Götterbraut,
Mutter alles Großen,
Steigt herab auf deinen Laut,
Segenübergossen.

Und der Busen fühlt ihr Wehn,
Hebt sich ihr entgegen,
Läßt in Keim und Knospen sehn,
Was sonst wüst gelegen.

Wer denn heißt dich Würger nur?
Du flichst Lebenskränze,
Und die Winter der Natur
Sind der Geister Lenze!

In der Fremde

Schon bin ich müd zu reisen,
Wärs doch damit am Rand!
Vor Hören und vor Sehen
Vergeht mir der Verstand.

So willst du denn nach Hause?
Ach nein, nur nicht nach Haus!
Dort stirbt des Lebens Leben
Im Einerlei mir aus.

Wo also willst du weilen,
Wo findest du die Rast,
Wenn übrall du nur Fremde,
Die Heimat nirgend hast.

Wintergedanken

Willst du, Seele, nicht mehr blühen,
Da vorbei des Sommers Flucht?
Oder wenn der Herbst erschienen,
Warum gibst du keine Frucht?

War vielleicht zu reich dein Blühen,
War zu bunt der Farben Licht?
Denn die Blüten geben Früchte,
Aber, ach, die Blumen nicht.

 
Franz Grillparzer (15 januari 1791 - 21 januari 1872)
Borstbeeld aan het Burgtheater in Wenen

De Duitse dichter en schrijver Franz Fühmann werd geboren op 15 januari 1922 in Rochlitz (in het huidige Tsjechië). Zie ook alle tags voor Franz Fühmann op dit blog.

Der Übersetzer

Sein Kopf ist müd. Er stützt ihn in die Hand,
jedoch das Denken drängt ihn: Übertrage
die eine Zeile noch, sinn nach und sage
den ungeheuren Sinn, der dir erstand

aus diesen Worten fremder Sprache! Wage
dies einz’ge Wort nur: Es wird Widerstand,
es wird die Feuerschrift auf schwarzer Wand,
die Front ruft wider deines Volkes Plage!

Wie schwillt des Worts Substanz unter der Stirn,
zieht alles Licht auf die gefurchte Fläche,
die hoch sich wölbt über dem wählenden Hirn,
und hämmert, daß es diesen Fels durchbreche,
um auszusprechen sich, dies Wort, dies eine,
in neuer Sprache: Freiheit, die ich meine!

 
Franz Fühmann (15 januari 1922 – 8 juli 1984)
Borstbeeld door Wieland Förster in Kiskőrös

De Duitse dichteres en schrijfster Martha Saalfeld werd geboren op 15 januari 1898 in Landau. Zie ook alle tags voor Martha Saalfeld op dit blog.

Das Herz des Vogels ist geängstigt

Das Herz des Vogels ist geängstigt und
das Herz des Dichters. Ach, es ist das Blau
des Himmels göttlicher Betrug und schlau
verborgne Kälte; es erfriert der Mund,

Der es besingt, und in den Adern blaßt
das rote Blut. Von aller Farbe bleibt
ein Mörtelton. Doch vieles übertreibt
der Liebende zunächst und jedes haßt

Ihn schrecklich darum. Der unbewehrt
dem Fall des Laubs begegnet und der Flucht
der zarten Schwalben und dem Sturz der Frucht -
wie vieler Dinge Tod hat ihn versehrt!

 
Martha Saalfeld (15 januari 1898 – 14 maart 1976)
Cover

De Chinese dichter Xu Zhimo werd geboren op 15 januari 1897 in de provincie Zhejiang. Zie ook alle tags voor Xu Zhimo op dit blog.

Leaving the Revisited Cambridge

Quietly now I leave the Cam,
As quietly as I came.
Gently wave farewell the clouded
Western sky aflame—

There the golden willow stands
a bride of sunset’s glow.
How its dancing ripples glint
and stir my heart below;

crowded rushes wave in water
bouncing with the weed
flowing slick by soft-soil’d banks—
I long to thus proceed!

Duckweed-crumpled rainbow’s pool
of iridescent dream
pure as springs ’neath elmtree’s bough—
O search the shrouded stream;

Punt toward the yonder whence
the emerald fields lie;
Return with joyous song engulfed
by tranquil starlit sky.

But as for me, I cannot sing
this muted summer’s evening;
Even insects hush, as silence
plays the flute for leaving.

Stealth’ly now I part from Cam,
As bid farewell I must.
Waving sleeve so gently lest
a cloudspeck I should dust.

Vertaald door Silas S. Brown

 
Xu Zhimo (15 januari 1897 – 19 november 1931)
Poster voor het Zhimo Poetry Festival in Cambridge, 2015

 Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

15-01-2017 om 14:12 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dicher en (dagboek)schrijver Willem de Clercq werd geboren in Amsterdam op 15 januari 1795. Zie ook alle tags voor Willem de Clercq op dit blog.

Uit: Dagboek van Willem de Clercq 1811-1830

“Justus en Clericus raakten in zulk een geestdrift, dat zij door elkander hoogduitsche en latijnsche verzen uitdonderden, zoodat het vuur der opzeggers zelfs de verbazing des voermans tot zich trok. Ede ligt zeer schoon en door een groot bosch omringd. Midden onder dit genoegen verhief de maan haar verzilverd aangezicht, doch er begon zich tevens een vervaarlijk onweder opeen te pakken. Hoezeer nu ook onze natuur-bewonderaars zich mochten verheugen over het heerlijk gezicht, hetwelk het glansrijke weerlicht, dat zijne stralen door de wolken schoot, opleverde, zoo besloot men, daar de fysische mensch boven dreef, het bewonderen te staken en een oogenblik te Papendaal, eene afgezonderde boerenwoning, aan te leggen. Weldra speelden donder, bliksem en weerlicht hunne rol met plasregens gepaard, terwijl onze reizigers bij een gelderschen haard geschaard in een beminnelijke boerin en drie lieve kinderen een heerlijk ostadisch tafereel bewonderden en wezenlijk eenigszins sentimenteel werden. Evenwel vereischte het gebulder des onweders spoedige besluiten. De voerman spoorde hen tot voortgang aan en de jonge dame was vol moed. Men pakte zich dan zoo goed mogelijk in den halven kap in, terwijl de boerin in doodelijken angst tot alle de heiligen in den Hemel bad. Nu ging dan ook de reis voort, aangenamer in de herinnering dan in de werkelijkheid... Zij renden dat hooren en zien verging tot zij eindelijk bij de duisternis des avonds, tot hunne innige vreugde de poorten van Arnhem bereikten. De mede reizende dame vond haren broeder, die als een echt stijf proponent de beleefdheden der reizigers, die door het aanbod van eene visite tegen den volgenden dag bekroond werden, zeer koeltjes beantwoordde, en zijne zuster spoedig van hunne zijde wegtrok....”

Willem de Clercq (15 januari 1795 - 4 februari 1844)
Blik op Arnhem door Thomas Barber, eerste helft 19e eeuw

De Franse schrijver Louis Guilloux werd geboren op 15 januari 1899 in Saint-Brieuc. Zie ook alle tags voor Louis Guilloux op dit blog.

Uit:Salido, suivi de O.K., Joe !

“Les Français que nous sommes se croient un peu trop facilement à l'abri des malheurs qui partout en Europe et ailleurs frappent des centaines de milliers de gens. Vous pensez, comme moi-même, tout en sachant que ce n'est pas vrai, que parce que la France est la France cela n'arrivera jamais chez nous ! Vous avez la plus haute opinion de votre pays et vous l'aimez. N'est-ce pas vous qui un jour m'avez parlé des grandes traditions d'accueil de la France et ajouté que, justement, parce qu'elle pouvait se croire à l'abri des persécutions qui s'exercent ailleurs contre les juifs, les intellectuels, les communistes, les démocrates ou contre le peuple tout court en Espagne, et les Noirs en Amérique, cette même France se devait plus que jamais de maintenir ses traditions, en accueillant, en protégeant, en réconfortant les persécutés ? Et comme ce ne sont pas toujours les gens de droite qui s'en chargent, il faut bien que ce soient les autres ? Au nom de la France, pas seulement au nom de la solidarité ou de l'action politique. Il faut que certaines choses soient faites non seulement pour mettre fin au scandale, mais pour l'honneur."
(…)

"Elle a ouvert la porte. Je suis entré dans une pièce à peu près vide. Sans un mot, la vieille femme est allée tout droit à une commode dont elle a ouvert un tiroir. Elle a sorti du tiroir des photos qu'elle a étalées sur une table : les portraits de ses enfants et de ses neveux que les Allemands étaient venus chercher ici. Une fois ils en avaient emmené trois d'un coup. Elle m'a dit cela d'une voix sans larmes, puis elle a remis les photos dans le tiroir et elle m'a fait entrer dans une pièce voisine où se trouvait couché sur un grabat un vieillard chauve aux joues creuses, aux yeux creux, à la longue barbe blanche, un Job moribond... "
(...)

"Elle a ouvert la porte et nous nous sommes regardés, nous ne savions quoi nous dire. A la fin, je lui ai demandé pourquoi elle ne m'avait pas répondu tout de suite, quand j'avais frappé ? Mais j'ai compris, à son regard, que je n'aurais pas dû lui poser cette question. Est-ce que je ne savais pas l'horreur dont elle avait été saisie en entendant le bruit de mes brodequins sur les marches ?
J'ai redescendu l'escalier lentement, en m'efforçant de faire le moins de bruit possible."

 
Louis Guilloux (15 januari 1899 – 14 oktober 1980)
Portret door Eugène Dabit, 1935 (Detail)

De Duitse schrijver Walter Serner werd op 15 januari 1886 in de Tsjechische plaats Karlsbad (Bohemen) geboren. Zie ook alle tags voor Walter Serner op dit blog.

Uit:Die tückische Straße

“Möglichkeiten verpflichten.
Diesen Satz hatte Eiermann insgeheim seiner Lebensführung vorangestellt. Schon in jungen Jahren. Was zur Folge hatte, daß seine Biographie durchaus nicht so schematisch geblieben war wie die anderer, sondern streckenweise ganz ungewöhnliche Höhepunkte aufwies. Allerdings nur in venere. Auf anderen Gebieten pflegte Eiermann, wenn seinem Auge Möglichkeiten sich boten, es im Bewußtsein der ihm mangelnden Fähigkeiten zu schließen. In venere aber war es vor jeder Möglichkeit weit offen und schloß sich erst, wenn sie zur süßen Wirklichkeit geworden war.
Dieses offene Auge, mit dem er jederzeit spazieren ging, verursachte nicht selten, daß Möglichkeiten, die andernfalls gar keine geworden wären, plötzlich vor ihm sich auftaten. Denn so manche Dame, die nur so für sich hinwandelte, ließ im Anblick seines groß auf sie gerichteten Auges, das ihre zur selben Größe sich ausdehnen. Damit war für Eiermann die verpflichtende Möglichkeit da.
Eines Abends aber fiel ihm, als er bereits heimkehren wollte, schon von ferne etwas Glänzendes auf, das bei näherem Zusehen als ein durch das konstante Lächeln seiner Besitzerin entblößter, abnormal großer Goldzahn sich erwies.
Eiermann war dermaßen von diesem Anblick gefesselt, daß er das Gesicht der Goldzahn-Besitzerin gar nicht gesehen hatte. Erst als das hypnotisierende Glänzen seinem Auge fehlte, bemerkte er, daß jene Dame bereits an ihm vorbeigegangen war. Er machte stracks kehrt, sah aber nichts mehr. Da, ein kurzes Aufblitzen: der Goldzahn bog um die Ecke. Diesmal blieb Eiermann auf der Fährte. Denn als er an die Ecke kam, wandelte vor ihm eine einzige Dame. Er hatte, weit ausschreitend, sie fast schon eingeholt, als sie in die Grennegade einbog und daselbst ein Haus betrat.
Ihr dahin zu folgen, wagte er nicht: sie konnte verheiratet sein, einen strengen Vater haben, eine Megäre zur Tante ... Eiermann hatte da so seine Erfahrungen. Nachdem er auf dem gegenüber befindlichen Trottoir noch etwa fünf Minuten auf und ab gegangen war, ohne den ersehnten Goldzahn am Fenster zu erblicken, beschloß er, da einen solch abnormal großen schwerlich zwei Personen zugleich in einem Hause besitzen konnten, einen Brief nach Grennegade sechs zu adressieren und zwar ›An die Dame mit dem Goldzahn‹. Zudem mußte der Briefträger diesen sicherlich längst bemerkt haben, so daß ein also adressierter Brief zweifellos richtig bestellt werden würde. Eiermann stürzte in ein Restaurant, verfaßte eine ebenso energische wie vorsichtige Liebesepistel und warf sie ungesäumt in einen Briefkasten.“

 
Walter Serner (15 januari 1886 – augustus 1942)
Cover van zijn Dada Manifest in het Spaans

De Duitse schrijver en satiricus Alexander Moszkowski werd geboren in Pilica, Polen, op 15 januari 1851. Zie ook alle tags voor Alexander Moszkowski op dit blog.

Was Schiller vergessen hat (Das Lied vom Glockenklöppel)

Als er kam zu dieser Stelle:
„Friede sei ihr erst' Geläut'
Äußerte der Altgeselle:
Meister, Ihr seid zu zerstreut!
Fertig, glaubtet Ihr,
Wär' die Glocke hier,
Und da habt Ihr unterdessen
Ja den Klöppel ganz vergessen!

Denn wo das Strenge mit dem Zarten,
Wo Starkes sich und Mildes paarten,
Da gibt es einen guten Klang;
Drum prüfe, eh' die Zeit dahin ist,
Ob in der Glock' ein Klöppel drin ist,
Sonst weiß man deinem Werk nicht Dank.

Gefährlich ist's, den Leu zu wecken,
Verderblich ist des Nashorns Stoß,
jedoch der schrecklichste der Schrecken,
Das ist die Glocke, klöppellos,

Und wo man hinbringt eine Glocke,
Die inkomplett, da naht, o Graus,
Der Auftraggeber mit dem Stocke
Und ruft empört: „Der Mann muß 'raus!“

Denn was das Messer ohne Stiel ist,
Und was die Bühne ohne Spiel ist,
Und was der Ofen ohne Kohle,
Und was der Stiefel ohne Sohle,
Und was der Blog is ohne Spott
Und was das Rollenspiel ohne Plot
Und was der Globus ohne Ax' is,
Und was der Thum ist ohne Taxis,
Und was Akustik ohne Schall is,
Und was die Schweiz ist ohne Wallis,
Und was die Zarin ohne Zar is,
Und was Helene ohne Paris,
Und was der Haushahn ohne Henn ' is,
Und was der Lawn ist ohne Tennis,
Und was der Walfisch ohne Thran is,
Und was der Piscis ohne Panis,
Und was das Hemd ist ohne Knüppel —
Das ist die Glocke ohne Klöppel!

Drum aus Eisen laßt uns machen
Einen Kloppstock, lang und schwer,
Daß er tönend möge krachen,
Wenn er baumelt hin und her.
So, jetzt ist er da,
Grüßt ihn mit Hurra!
Seid des höchsten Lobs gewärtig,

Denn jetzt ist die Glocke fertig!

 
Alexander Moszkowski (15 januari 1851 – 26 september 1934)
Cover

De Russische schrijver Aleksandr Sergejevitsj Gribojedov werd geboren in Moskou op 15 januari 1795. Zie ook alle tags voor Aleksandr Gribojedov op dit blog.

Uit:WOE FROM WIT (Lijden door verstand,vertaald door A.S.Vagapov)

"LIZZIE:
When she gets up I'll tell her so,
You'll wake her up, I'm afraid, please go.
FAMUSOV:
I'll wake her up? Why, it is you not me
Who starts the clock and makes it play a symphony.
LIZZIE:
(raising her voice):
Now stop it, will you?
FAMUSOV:
(shutting her mouth):
Why shout like that?
Are you going mad?
LIZZIE:
There's something wrong about it, I fear.
FAMUSOV:
About what, my dear?
LIZZIE:
You ought to know for you're not a little one:
Young women's sleep is light at down,
They hear every whisper, a door creak, or a sigh,
They hear everything.
FAMUSOV:
No, it's a lie.
SOFIA:
(her voice comes from her room)
Ah, Lizzie!
FAMUSOV:
(quickly)
Hush!
(Tiptoeing out of the room hurriedly)
LIZZIE:
(alone in the room)
He's gone. Beware of masters, they
Will cause you trouble any day.
Of all the woes may God deliver us from both
From their love and their wrath.”

 
Aleksandr Gribojedov (15 januari 1795 – 11 februari 1829)
Scene uit een opvoering in Simferopol, Oekraïene, 2015

De Duitse dichteres Sidonia Hedwig Zäunemann werd geboren op 15 januari 1714 in Erfurt. Zie ook alle tags voor Sidonia Zäunemann op dit blog.

Kindlicher Feyertags-Wunsch

Geliebtes Eltern-Paar! Wem gleichet wohl die Zeit,
Die jenen traurig macht, und diesen hoch erfreut?
Den Nebel, Rauch und Wind und Schatten kan auf Erden
Die Zeit an Nichtigkeit und Lauf verglichen werden.
Ich weiß Ihr wehrtesten! Ihr denckt in eurem Sinn
Mit mir: wie fliegt die Zeit so schnell, so bald dahin!
Ein Jahr ist wiederum nun bald zu End gegangen,
Gott sey gelobt vor das, was wir darin empfangen.
Ein Jahr des Elends wird zugleich zurück gelegt.
Die Christ-Lust, die der Herr in euer Hertz geprägt,
Die wird Geliebteste! Euch stärcken, trösten, gründen,
Daß Ihr in dieser Zeit werdt süsse Freude finden.
So feyret denn vergnügt in Gott dieß heilge Fest,
Das uns der Herr zum Heil und Glück erscheinen läßt,
Legt es gesund zurück, und tretet mit Vergnügen
Das Neue Jahr auch an. Der Höchste wolle fügen,
Daß, Hochgeliebteste! sein Seegen aus der Höh,
Und seine Lieb und Gnad stets um, und mit Euch geh.
Es woll die Allmachtshand Euch schützen und begleiten,
Und wieder eure Feind und alles Unglück streiten.

 
Sidonia Zäunemann (15 januari 1714 – 11 december 1740)
Plaquette aan de kerk in Plaue

De Noorse schrijver Peter Christen Asbjørnsen werd geboren op 15 jamuari 1812 in Kristiania, tegenwoordig Oslo. Zie ook alle tags voor Peter Christen Asbjørnsen op dit blog.

Uit: Per Gynt

"Und du kannst Suppe versuchen“, sagte Per Gynt, und goss ihm den ganzen Topf Suppe über die Nase. Der Troll stürzte davon und jammerte laut; aber ringsherum von allen Höhen lachte und spottete und ertönte es:
"Suppenrüssel, Suppenrüssel!"
Hierauf war eine Weile alles still; doch dauerte es nicht lange, da erhob sich draußen wieder Lärm und Getöse. Per Gynt sah hinaus, und da erblickte er einen mit Bären bespannten Wagen; der große Troll wurde aufgeladen, und dann ging es hinauf ins Gebirge mit ihm. Während Per Gynt dem Wagen noch nachsah, wurde plötzlich ein Eimer Wasser durch den Schornstein herabgegossen: das Feuer erlosch, und Per Gynt saß im Dunkeln. Da begann es in allen Ecken zu lachen und zu spotten, und eine Stimme sagte:
"Jetzt wird es Per Gynt gerade so gehen wie den Sennerinnen in der Val-Hütte."
Per Gynt zündete das Feuer wieder an, rief seine Hunde herbei, verschloss die Sennhütte und ging weiter nach Norden bis zu der Val-Hütte, in her die drei Sennerinnen waren. Als er eine Strecke zurückgelegt hatte, sah er ein Feuer lodern, als wenn die ganze Val-Hütte in hellen Flammen stünde, und in demselben Augenblick stieß er auf ein Rudel Wölfe, von denen er die einen niederschoss und die andern erschlug. Als er die Val-Hütte erreicht hatte, war es da stockfinster und von einer Feuersbrunst keine Spur zu entdecken, aber es waren vier fremde Männer in der Hütte, die die Sennerinnen belästigten; das waren vier Bergtrolle, die hießen Gust i Väre, Tron Valjeldet, Tjöstöl Aabakken und Rolf Eldförpungen. Gust i Väre stand vor der Tür und sollte Wache halten, während die andern bei den Sennerinnen drinnen waren und zudringlich werden wollten. Per Gynt schoss auf Gust i Väre, verfehlte ihn aber, und da lief Gust i Väre davon. Als dann Per Gynt in die Stube hineinkam, waren die Sennerinnen in großer Not; zwei von ihnen waren ganz außer sich vor Schrecken und flehten zu Gott um Hilfe und Rettung, die dritte aber, die man die tolle Kari nannte, hatte keine Angst. Sie sagte, sie sollten nur kommen, sie hätte wirklich Lust zu sehen, ob solche Kerle auch Schneid hätten. Als aber die Trolle merkten, dass Per Gynt im Zimmer war, fingen sie zu jammern an und sagten zu Eldförpungen, er solle Feuer anmachen. In demselben Augenblick fielen die Hunde über Tjöstöl Aabakken her und warfen ihn kopfüber auf den Herd, dass Asche und Funken umherstoben.“

 
Peter Christen Asbjørnsen (15 januari 1812 – 6 januari 1885)
Scene uit een balletuitvoering van Edvard Griegs “Peer Gynt” door het Nordharzer Städtebundtheater, 2015

15-01-2017 om 14:10 geschreven door Romenu  

De Friese dichter en vertaler Tsjêbbe Piter Hettinga werd geboren in Burgwerd op 15 januari 1949 als zoon van een katholieke boer en paardenhandelaar in Burgwerd, net ten noorden van Bolsward. Zijn moeder verdronk zichzelf op 55-jarige leeftijd. Tijdens zijn jeugd werd Hettinga geleidelijk slechtziend, en uiteindelijk was hij vrijwel blind. Na zijn studie aan de kweekschool te Sneek was Hettinga werkzaam als opnametechnicus van de blindenbibliotheek in Groningen. Daarnaast studeerde hij Nederlands en Fries aan de Rijksuniversiteit Groningen, waar hij in 1986 afstudeerde. Hij woonde vanaf 1982 in Leeuwarden, woonde samen (zijn vrouw overleed in 2011) en was vader van twee kinderen. Hij overleed op 64-jarige leeftijd in het ziekenhuis van Leeuwarden aan kanker. Afgezien van zijn optredens leidde Hettinga een tamelijk teruggetrokken leven. Hij gaf vrijwel geen interviews, en achtte zijn privé-leven niet van belang voor de interpretatie van zijn werk. De dichter Eeltsje Hettinga is zijn jongere broer. Tsjêbbe Hettinga gold als een van meest beeldbepalende Friese dichters. In 1970, 1971 en 1987 won hij de Rely Jorritsmapriis voor zijn poëzie. Zijn optreden op de Frankfurter Buchmesse in 1993 betekende voor hem (en voor de Friestalige poëzie) een doorbraak in de Nederlandse literaire wereld. In 2001 ontving hij de belangrijkste Friese literaire prijs, de Gysbert Japicxpriis, voor zijn bundel Fan oer see en fierder. De poëzie van Tsjêbbe Hettinga is vertaald in het Nederlands (door Benno Barnard en David Van Reybrouck), Engels, Duits, Frans en Spaans. Zelf vertaalde Hettinga werk van Dylan Thomas, Derek Walcott en Walt Whitman naar het Fries. Bij zijn performances werkte Hettinga veel samen met musici. Zelf speelde hij als jazzmuzikant saxofoon. In 1974 raakte Hettinga betrokken bij het literair tijdschrift Hjir. Vijftien jaar lang, tot 1990, was hij lid van de redactie van dit tijdschrift. De Friese regisseur Pieter Verhoeff maakte over Hettinga een documentaire die in 2006 verscheen onder de titel Yn dat sykjen sûnder finen (In dat zoeken zonder vinden).

De kruik

Hij dronk, terwijl zijn ogen de strakblauwe ogen
Van de vissersvrouw in het zwart troffen en verwarden,
Bij de bron, in de zoele schaduw van verlegen
Ceders, geur van vis en hars, zicht op zee en sloepen, leeg.
Stil stond zij, terwijl haar verzonken ogen zijn dronk
Zagen in de nacht van stille kreten, liefdes dorst en
De zo gulle kruik op haar nu geschrokken schouder,
Naast een ezel, blauw en stil; door het oorwit van haar arm
De zee, om haar heupen de branding, tussen beiden,
Verstomd door de stormvlagen van een ogenblik stilte:

Zij hadden gedronken, gezien hoe de vissers in
Hun kleine sloepen kleiner werden, de van belofte
Druipende netten van de sterren strakker, voller,
En twee halve manen dreven de groene haven in,
Terwijl de wind het zout over het gebroken ijs
Strooide in glazen op een terras met zwarte slangen,
Witte emmers; en het paadje naar haar hut (nà haar
Heuvelop, de stegen door, vanwege vissersmessen)
Legde zij uit, voelend dat hij komen zou, en hij
Had haar heuvel beklommen, had zich gelaafd aan haar kruik.

BLAUW EN GROEN

aan de oude middelzeedijk
onder berlikum
stonden tussen slinkende voren
de aardappelplantjes
als kinderkopjes
van de zon te snoepen

in 't zachte zuidwestelijke lentewindje
heb ik toen een kruis geslagen
van mijn voorhoofd naar mijn hart
als het geluid van de vogels
dat blauw is
en van schouder naar schouder
als de veile vlakte in de stilte
die groen is

Vertaald door Tsjêbbe Hettinga en Benno Barnard

 
Tsjêbbe Hettinga (15 januari 1949 – 7 maart 2013)

15-01-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

 
Jozef met het kindje Jezus door Guido Reni, ca. 1635

Am Feste vom süßen Namen Jesus

Was ist süß wie Honigseim,
Wenn er sich der Wab' entgießt?
Süßer ist des Lebens Keim,
Der durch unsre Adern fließt.
Doch dein Name, lieber Jesu mein,
Der ist über Alles mild und süß!
Daß der Tod vergißt die herbe Pein,
Wo ein frommer Mund ihn tönen ließ.

Was ist gleich des Löwen Kraft
Wenn er durch die Wälder kreis't?
Stärker ist die Leidenschaft,
Ist der widerspenst'ge Geist.
Doch dein Name, lieber Jesu mein,
Der ist über Alles voll der Macht!
Daß er zwängt zu milden Lichtes Schein,
Was die Welt bedräut in Flammenpracht.

Was ist reich wie Meeresfahrt,
Gleich des Schachtes goldner Hut?
Reicher ist, wer sich bewahrt
Seiner Ehre köstlich Gut.
Doch dein Name, lieber Jesu mein,
Der ist mehr und reicher als das all'!
Ach um ihn erträgt man ganz allein
Schmach, Verkennung, aller Ehre Fall.

Was ist schön wie Morgenlicht,
Gleich dem Sternendom der Nacht?
Ach, ein lieblich Angesicht,
Und im Aug' des Geistes Pracht!
Doch dein Name, lieber Jesu mein,
Der ist über Alles mild und schön!
Wer ihn trägt im stillen Antlitz sein,
Der ist hold, was auch Natur versehn.

Was ist freudig wie zu ziehn
In die reiche Welt hinaus?
Ach, viel freud'ger, was wir fliehn,
Das verkannte Elternhaus!
Doch dein Name, lieber Jesu mein,
Der ist über alles voll der Lust!
O, wer gäb' nicht um die Freuden sein
Heimat, Freiheit, was ihm nur bewußt!

Ja, dein Name, Jesus Christ,
Der ist stark und reich und mild!
Wer den Namen nie vergißt,
Der kennt aller Leiden Schild.
Und ich soll, o liebster Jesu mein,
Ich, die Arme, treulos aller Pflicht,
Dennoch deines Namens Erbin sein:
Gott, du willst den Tod des Sünders nicht!

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)
Venster met het Jezus monogram in de Namen Jesu kerk in Wenen

15-01-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter J. Bernlef werd geboren op 14 januari 1937 in Sint Pancras. Zie ook alle tags voor J. Bernlef en alle tags voor Bernlef op dit blog.

Aan het eind van een vorige eeuw

Er staat een rijtuig gereed op een binnenplaats
onder een zonnewering.
Voor mij of voor een ander.
Een ander stapte voor alle zekerheid vast in.
Ik weet nog niet of ik vertrekken zal
of hier moet blijven,
deuren open houden moet voor gasten uit het niets.

Alsof er iemand let op mij
achter de gordijnen.

Vriendinnen

Zij schildert alles wit
samen met een vriendin
zij schilderen alle kamers
op ladders staande wit

In jurken van jaren geleden
verven zij de vlekken weg
trekken naast elkaar verbeten
hun kaarsrechte banen

Als zij klaar zijn (ook wit)
kijken zij naar de nu weer
smetteloze muren en dan
aarzelend pas naar elkaar.

Is het berusting, is het vermoeidheid
handen op elkaars schouders, dat zij
daar zo roerloos blijven staan, als
waren zij nooit meer uit hun baan te drijven

Onaantastbaar, de strijd tegen 't bederf
met verf gewonnen, glorieus
in witgevlekte jurken beginnen zij - twee meisjes
langzaam te dansen met elkaar.

Sterven

Als je dicht genaderd bent
en denkt het is mij best,
ik heb het wel gezien en er
is niemand aan wie ik nog hecht,

laat nu maar, heer, uw knecht
met een lichaam dat
leger wordt en een
steeds meer gevuld met dromen
laat zachtjes en onvernomen -

dan kun je het wel vergeten.
Het moet nog uit je zweten.

 
J. Bernlef (14 januari 1937 - 29 oktober 2012)
In 1968

De Vlaamse schrijver en journalist Chris De Stoop werd geboren op 14 januari 1958 in Sint-Gillis-Waas. Zie ook alle tags voor Chris de Stoop op dit blog.

Uit: Dit is mijn hof

“Daar staan we dan, mijn broer en ik, laat in de middag, diep in de modder, blauw van de kou, te roepen naar de koeien, ‘kom, kom, kom’, terwijl achter ons opeens kogels tegen het dak van de stal ketsen.
lnstinctmatig duiken we ineen en kijken rond. Verzopen velden en weilanden strekken zieh voor ons uit tot aan de horizon, met overvolle grachten eromheen. Het enige ongewone dat we zien is een bulldozer aan de overkant van de wei achter de omheining.
De oudere koeien laten zieh gewillig bijeendrijven. Ze luisteren nog naar roepnamen als Stampvoet, Steekhoorn of Wittekop en hebben al eerder een winter in de warme stal meegemaakt. Ze plonzen gezapig door het hek naar het erf, voorbij de lange, verse maiskuil, waarvan de bitterzoete geur als natte damp in de lucht hangt. Ze waggelen, draaiend met hun dikke konten, grommend van genoegen, blindelings naar de stal, recht naar de ruif om hooi te eten.
De zeven jonge vaarzen, met hun nog blinkende oranje chips in hun oren, willen echter met geen stokslagen naar het hek, waardoor ze pas in september voor het eerst in de wei zijn gekomen, samen met de springstier. We jagen ze armenzwaaiend op, roepen en tieren, glijden uit en worden drijfnat. Op het laatste moment draaien ze zieh telkens om en stormen rakelings langs ons. Luid loeiend vliegen ze alle kanten uit. En omdat het al sinds onze kinderjaren een uitgemaakte zaak is dat ik de snelste ben en mijn broer de sterkste, is het altijd aan mij om erachteraan te rennen.
De wind wakkert aan, ik spring op de graspollen aan de zijkant van een plas, verlies mijn evenwicht en val languit in het slijk. Uitgeteld kijk ik een halve minuut naar de grote vlakken grijs en zwart die boven me over elkaar schuiven. Hoe vaak hebben we dit al samen gedaan? Ik vond het altijd geweldig om met mijn broer de kudde in en uit de stal te laten.
In ruil daarvoor krijg ik om de paar jaar een aehterkwartier mee naar huis. Niet van de beste koe, die te veel geld waard is, maar van de slechtste.”

 
Chris De Stoop (Sint-Gillis-Waas, 14 januari 1958)

De Britse schrijver en journalist Edward St Aubyn werd geboren op 14 januari 1960 in Cornwall. Zie ook alle tags voor Edward St Aubyn op dit blog.

Uit: Lost For Words

« Malcolm’s doubts were not confined to Hampshire. Elysian was a highly innovative but controversial agricultural company. It numbered among its products some of the world’s most radical herbicides and pesticides, and was a leader in the field of genetically modified crops, crossing wheat with Arctic cod to make it frost resistant, or lemons with bullet ants to give them extra zest. Their Giraffe carrots had been a great help to the busy housewife, freeing her to peel a single carrot for Sunday lunch instead of a whole bunch or bag.
Nevertheless, environmentalists had attacked one Elysian product after another, claiming that it caused cancer, disrupted the food chain, destroyed bee populations, or turned cattle into cannibals. As the noose of British, European and American legislation closed around it, the company had to face the challenge of finding new markets in the less hysterically regulated countries of Africa, Asia and Latin America. That was where the Foreign Office, liaising with Trade and Industry, had stepped in with their combined expertise in exports and diplomacy. The latter had come very much to the fore after some regrettable suicides among Indian farmers, whose crops had failed when they were sold Cod wheat, designed to withstand the icy rigours of Canada and Norway rather than the glowing anvil of the Indian Plain. Although the company disclaimed any responsibility, an unusually generous consignment of Salamander wheat proved such a success that Elysian was able to use a shot of the gratefully waving villagers, their colourful clothing pressed to their elegantly thin bodies by the billows of a departing helicopter, in one of its advertising campaigns.
Elysian’s weaponized agricultural agents had come to Malcolm’s attention when he was asked to sit on the Government committee responsible for the ‘Checkout List’. Aerially dispersed, Checkout caused any vegetation on the ground to burst immediately into flame, forcing enemy soldiers into open country where they could be destroyed by more conventional means. Debates about the Checkout List had of course remained secret, and from the general public’s point of view, Elysian’s name continued to be associated almost entirely with its literary prize."

 
Edward St Aubyn (Cornwall, 14 januari 1960)

De Japanse schrijver Yukio Mishima werd geboren op 14 januari 1925 in Tokyo. Zie ook ook alle tags voor Yukio Mishima op dit blog.

Uit: Runaway Horses (Vertaald door Michael Gallagher)

“How oddly situated a man is apt to find himself at age thirty-eight! His youth belongs to the distant past. Yet the period of memory beginning with the end of youth and extending to the present has left him not a single vivid impression. And therefore he persists in feeling that nothing more than a fragile barrier separates him from his youth. He is forever hearing with the utmost clarity the sounds of this neighboring domain, but there is no way to penetrate the barrier.
Honda felt that his youth had ended with the death of Kiyoaki Matsugae. At that moment something real within him, something that had burned with a vibrant brilliance, suddenly ceased to be.
Now, late at night, when Honda grew weary of his legal drafts, he would pick up the dream journal that Kiyoaki had left him and turn over its pages.
(...)

Since then eighteen years had passed. The border between dream and memory had grown indistinct in Honda’s mind. Because the words contained in this journal, his only souvenir of his friend, had been traced there by Kiyoaki’s own hand, it had profound significance for Honda. These dreams, left like a handful of gold dust in a winnowing pan, were charged with wonder.
As time went by, the dreams and the reality took on equal worth among Honda’s diverse memories. What had actually occurred was in the process of merging with what could have occurred. As reality rapidly gave way to dreams, the past seemed very much like the future.
When he was young, there had been only one reality, and the future had seemed to stretch before him, swelling with immense possibilities. But as he grew older, reality seemed to take many forms, and it was the past that seemed refracted into innumerable possibilities. Since each of these was linked with its own reality, the line distinguishing dream and reality became all the more obscure. His memories were in constant flux, and had taken on the aspect of a dream.”

 
Yukio Mishima (14 januari 1925 - 25 november 1970)

De Chinese schrijfster Anchee Min werd geboren in Shanghai op 14 januari 1957. Zie ook alle tags voor Anchee Min op dit blog.

Uit: Red Azalea

“As I understood it, my parents were doing work that was saving the world. Every evening I would pick up the children and fight with the kids on the block all the way home. It was like eating a regular meal that I got a purple cheek or a bloody nose. It did not bother me too much. Although I was scared of crossing at traffic lights and dark alleys, I learned to not show my fear, because I had to be a model for the children, to show them what bravery meant. After I arranged for the children to play by themselves in the living room, I went to set up the stove to cook dinner. It always took me a long time to light the stove, because I did not understand that wood and coals needed air to burn. I stuffed the stove as I sang songs of Mao quotations. One time, when I tried many times and the stove would not light, I lost my patience. I went out to play, thinking that the stove was not burning. Then a kid came and told me that there was smoke coming out of our house window. This happened three times.I tried to put the children to sleep while the sky was still bright. The children's little feet kicked the cotton blankets and made new holes over the old. The blankets soon became rags. When the room quieted down, I would lean on the windowsill staring at the entrance to the lane, waiting for my parents to appear. I watched the sky turn deep blue, Venus rising, and I would fall asleep by the window.In 1967, when I was ten years old, we moved. It was because our downstairs neighbor accused us of having a bigger space than they had. They said, How can a family of six occupy four rooms while a family of eleven has only one? The revolution is about fairness. They came up with chamber pots and poured shit on our blankets. There were no police. The police station was called a revisionist mechanism and had been shut down by the revolutionaries. The Red Guards had begun looting houses. No one answered our call for help. The neighbors just watched.The downstairs neighbor kept bothering us. We cleaned the shit night after night, swallowed insults in meek submission. The downstairs family became uncontrollable. They threatened to harm us children when our parents were not at home. They said their second daughter had a history of mental illness. Therefore, they could not be responsible for what she was going to do. The second daughter came up and showed me an ax that she had just sharpened.”

 
Anchee Min (Shanghai, 14 januari 1957)

De Oostenrijkse dichter en schrijver, musicus en cabaretier Martin Auer werd geboren op 14 januari 1951 in Wenen. Zie ook alle tags voor Martin Auer op dit blog.

Über die Erde

Über die Erde
sollst du barfuß gehen.
Zieh die Schuhe aus,
Schuhe machen dich blind.
Du kannst doch den Weg
mit deinen Zehen sehen,
das Wasser,
den Wind.

Sollst mit deinen Sohlen
die Steine berühren,
mit ganz nackter Haut.
Dann wirst du bald spüren,
daß dir die Erde vertraut.

Spür das nasse Gras
unter deinen Füßen
und den trockenen Staub.
Laß dir vom Moos
die Sohlen streicheln und küssen
und fühl
das Knistern im Laub.

Steig hinein,
steig hinein in den Bach
und lauf aufwärts
dem Wasser entgegen.
Halt dein Gesicht
unter den Wasserfall.
Und dann sollst du dich
in die Sonne legen.

Leg deine Wange an die Erde,
riech ihren Duft und spür,
wie aufsteigt aus ihr
eine ganz große Ruh'.
Und dann ist die Erde
ganz nah bei dir,
und du weißt:
Du bist ein Teil von Allem
und gehörst dazu.

 
Martin Auer (Wenen, 14 januari 1951)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e januari ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

14-01-2017 om 11:53 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver John Dos Passos werd geboren op 14 januari 1896 in Chicago. Zie ook alle tags voor John Dos Passos op dit blog.

Uit: Manhattan Transfer

“Before the ferry leaves a horse and wagon comes aboard, a brokendown springwagon loaded with flowers, driven by a little brown man with high cheekbones. Jimmy Herf walks around it; behind the drooping horse with haunches like a hatrack the little warped wagon is unexpectedly merry, stacked with pots of scarlet and pink geraniums, carnations, alyssum, forced roses, blue lobelia. A rich smell of maytime earth comes from it, of wet flowerpots and greenhouses. The driver sits hunched with his hat over his eyes. Jimmy has an impulse to ask him where he is going with all of those flowers, but he stifles it.
(...)

He is walking up an incline. There are tracks below him and the slow clatter of a freight, the hiss of an engine. At the top of a hill he stops to look back. He can see nothing but fog spaced with a file of blurred archlights. Then he walks on, taking pleasure in breathing, in the beat of his blood, in the tread of his feet on the pavement, between rows of otherworldly frame houses. Gradually the fog thins, a morning pearliness is seeping in from somewhere. Sunrise finds him walking along a cement road between dumping grounds full of smoking rubbishpiles. The sun shines redly through the mist on rusty donkey-engines, skeleton trucks, wishbones of Fords, shapeless masses of corroding metal. Jimmy walks fast to get out of the smell. He is hungry; his shoes are beginning to raise blisters on his big toes. At a cross-road where the warning light still winks and winks, is a gasoline station, opposite it the Lightning Bug lunchwagon. Carefully he spends his last quarter on breakfast. That leaves him three cents for good luck, or bad luck for that matter. A huge furniture truck, shiny and yellow, has drawn up outside.
"Say will you give me a lift?" he asks the redhaired man at the wheel.
"How fur ye goin?"
"I dunno. . . . Pretty far."

 
John Dos Passos (14 januari 1896 – 28 september 1970)

De Duitse schrijver en vertaler Andreas Steinhöfel werd geboren op 14 januari 1962 in Battenberg. Zie ook alle tags voor Andreas Steinhöfel op dit blog.

Uit: Anders

„Felix bedeutet der Glückliche. Der Name stammt aus dem Lateinischen. und er war. als die Winters ihn für ihren Sohn aussuchten, in der Hitparade der Jungennarnen soeben auf Platz elf vorgerückt - Tendenz leicht steigend. Melanie Winter hatte die Liste aus dem Internet heruntergeladen und hielt sie ihrem Mann unter die Nase. Ein sorgfältig rot lackierter Fingernagel tippte wiederholt auf die elfte Zeile, und tatsächlich, erkannte André Winter: Felix stand nicht nur weit genug vom. um später einmal belegen zu können. dass man sich mit dieser Wahl durchaus auf der Höhe der Zeit befunden hatte. Nein, in seiner hübschen Zweisilbigkeit stand der Name auch weit genug hinten, um sich deutlich von allen spitzenreitenden einsilbigen Jans und Toms und Bens abzugrenzen, die in diesem Jahr scharenweise, wie es aussah. zur Meinung der Menschheit an den Start geschickt wurden.
André Winter studierte stumm die Liste, speziell die Ziffer vor dem Namen Felix. Elf war eine Primzahl. Primzahlen machten ihn nervös. Alles, was sich nicht in ganzzahlige Größen teilen ließ, machte ihn nervös - das uferlose Internet, die gestauchten Zahlenkolonnen unter seinen Kontoausziigen… manchmal sein ganzes Leben. Ein Primzahlenname beschwor womöglich etwas herauf. das ihm in Zukunft Kopfzerbrechen bereiten mochte.
Aber die Zukunft war weit entfernt. Die Gegenwart war ausgefüllt von einem fordernd tippenden Zeigefinger, und noch nervöser als die Elf machte André Winter das Wissen darum, wie ungehalten seine Frau reagierte, wenn sie nicht bekam, was sie wollte. Deshalb stimmte er, mit einem letzten Blick auf ihre roten Fingernägel zu. Vermutlich war er bloß abergläubisch.
Vielleicht ging alles gut.
Und alles ging gut. Elf Jahre lang.
Am ersten Tag des zwölften ]ahres wurde alles anders.“

 
Andreas Steinhöfel (Battenberg, 14 januari 1962)

De Nederlandse dichter en schrijver Isaäc da Costa werd geboren in Amsterdam op 14 januari 1798. Zie ook alle tags voor Isaäc da Costa op dit blog.

Vijf en twintig jaren
Een lied in 1840

Kan het zijn dat de lier, die sinds lang niet meer ruiste,
die sinds lang tot geen harten in dichtmuziek sprak,
weer opeens van verrukking en hemellust bruiste,
en in stromende galmen het stilzwijgen brak?

Kan het zijn dat een ader, verstikt en vergeten,
schoon eens mede van jeugdige zangtonen vol,
thans opnieuw, door een stout maar gelukkig vermeten,
in de zandgrond geraakt, weder uitschoot en zwol?

’t Mochte zijn, dat een winter voorbij waar gevaren,
en haar ijs bij de stralen der lentezon smolt; —
dat — een reeks van onvruchtbaar vervlotene jaren
door één oogst voor het minst al die dorheid vergold!

Neen! de mens mag zijn lente geen tweedemaal smaken;
op zijn winter volgt nooit weer herleving en groei! —
dan alleen als dit stof eens zijn doden zal slaken
voor een eeuwige zon, voor een eindloze bloei!

Evenwel heeft wellicht onze Dichtkunst haar tijden. —
o! De harp van mijn stam heeft de wissling gekend
van gejuich en geklag, van verheffing en lijden,
van bevrijding en lange — verdorrende ellend.

 
Isaäc da Costa (14 januari 1798 – 28 april 1860)

De Joods-Amerikaanse schrijfster, dichteres en feministe Tillie Lerner Olsen werd geboren in Omaha (Nebraska) op 14 januari 1912. Zie ook alle tags voor Tillie Olsen op dit blog.

Uit: I Stand Here Ironing

“I stand here ironing. and what you asked me moves tormented back and forth with the iron.
“I wish you would manage the time to come in and talk with me about your daughter. I‘m sure you can help me understand her. She's a youngster who needs help and whom I'm deeply interested in helping.”
“Who needs help.” . . . Even if 1 came. what good would it do? You think because I am her mother 1 have a key. or that in some way you could use me as a key? She has lived for nineteen years. There is all that life that has happened outside of me, beyond me.
And when is there time to remember. to sift. to weigh. to estimate, to total? I will start and there will be an interruption and I will have to gather it all together again. Or I will become engulfed with all I did or did not do. with what should have been and what cannot be helped.
She was a beautiful baby. The first and only one of our five that was beautiful at birth. You do not guess how new and uneasy her tenancy in her now-loveliness. You did not know her all those years she was thought homely, or see her poring over her baby pictures, making me tell her over and over how beautiful she had been-and would be. I would tell her-and was now. to the seeing eye. But the seeing eyes were few or nonexistent. Including mine.
I nursed her. They feel that’s important nowadays. I nursed all the children, but with her. with all the fierce rigidity of first motherhood. I did like the books then said. Though her cries battered me to trembling and my breasts ached with swollenness, I waited till the clock decreed.“

 
Tillie Olsen (14 januari 1912 – 1 januari 2007)
Cover

De Poolse schrijver Marek Hlasko werd geboren op 14 januari 1934 in Warschau. Zie ook alle tags voor Marek Hlasko op dit blog.

Uit: The Graveyard (Vertaald door Norbert Guterman)

“Franciszek Kowalski, forty-eight years of age, slender, slightly balding, with a ruddy complexion, prominent cheekbones, and blue eyes, took a drink you won’t believe how rarely, only on really extraordinary occasions; he never drank more than he could hold, and never had to be told later by others what he had talked about and how he had behaved He was one of the lucky few who upon waking in the morning never have to be ashamed of the night before. Late one night, however, on his way home from a party meeting, a meeting which had dragged on for many hours, and at which he had often had to take the floor on matters of importance to him and his fellow workers, he ran into a friend whom he had known when they were both partisan fighters, He had not seen him since 1945 when he himself had marched off to the front while his friend, then seriously wounded, had gone to the hospital and stayed there until the end of the war.
This meeting so delighted them that they decided to celebrate it with a glass of vodka. They went to the nearest bar. The friend ordered a half pint; and when the bottom of the bottle showed, Franciszek called the waiter, and, so as not to give his friend the impression that he had gone completely rusty since the days of the underground, ordered another half pint
This put them in suda high spirits, they talked so heartily, and faded memories took on such brilliant colors, that they asked for a third half pint almost in one breath, and then the waiter himself, without asking them, served them a fourth. When they walked out, day was breaking, and the first bands of light were beginning to show in the gray sky. They said goodbye, afiecfionatdy shaking hands at great length, and then each went his way.
Franciszek walked briskly, keeping his eye on a line in the sidewalk, but he felt that some hitherto unknown forces were rocking him from side to side, and the line in the sidewalk kept vanishing from his field of vision. “I guess I’m a bit…”, he murmured, “abit. . .what the hell . . .”

 
Marek Hlasko (14 januari 1934 – 14 juni 1969)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

14-01-2017 om 11:52 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Rudolf Hagelstange werd geboren op 14 januari 1912 in Nordhausen. Zie ook alle tags voor Rudolf Hagelstange op dit blog.

Von der Überwindung des Todes

Es gilt nicht dies: zu überwinden,
Was in uns nach Behalten schreit.
Es darf ein Herz wohl Freude finden
An Dingen der Vergänglichkeit:
Ein Abendfrieden unter Linden,
Ein Trunk, ein Stern, ein Frauenkleid.
Entsagung ist die Straße der Gefahren,
Und Torheit macht nicht halt vor weißen Haaren.

Es gilt auch nicht: den Tag verspielen
Mit dem Gedanken an den Untergang
Und nach dem eigenen Herzen zielen
In einem fieberhaften Überschwang.
Wer sah nicht zu, wie ach so vielen
Dabei der Bogen in der Hand zersprang,
Und wie sie wehrlos, selbstvergessen
Nun taumelnd ihren Weg durchmessen?

Wohl aber gilt uns dies: sich selbst entschreiten,
Den Blick gerichtet auf das große Tor,
In dem das Ungewisse dieser Zeiten
Sich ins unendlich Ungewisse still verlor.
Die Schätze, die uns hier entgleiten,
Sond ohnehin nur schwaches Rohr,
Das uns zerbricht auf dieser letzten Straße,
Die jenseits liegt vor uns und unserem Maße.

Ich wollte, daß ich diese Kraft besäße,
Ganz ohne Neugier schweigend nachzudringen
Dem Tode, so in Demut der Gefäße,
Die schmerz- und klagelos zur Neige gingen
Und ohne daß die Gier an ihnen fräße,
Zu wissen, welchen Trank sie bringen,
Bis ich am Tore still die Schuh vom Knöchel streife
Wie eine Frucht die Schale in der Zeit der Reife.

 
Rudolf Hagelstange (14 januari 1912 – 5 augustus 1984)

De Russische schrijver Anatoli Rybakov werd geboren op 14 januari 1911 in Tsjernihiv. Zie ook alle tags voor Anatoli Rybakov op dit blog.

Uit: The Children of the Arbat

“What Lenin had called bureaucratic perversion was in fact the only possible way to run the country. It had its dangers: the bureaucracy tries to stand between the people and the leadership, it tries to supplant the leadership. That has to be stamped out without mercy. The apparatus must be the unquestioning executor of the supreme will, it has to be kept in a state of fear, which it will in turn pass on to the people.
Did he have such an apparatus? No, he did not! The present apparatus had been formed in the struggle for power and was not yet an instrument of the leader; it regarded itself as a partner in the victory. Budyagin’s visit had been a reminder of this.
The apparatus of the true leader is the one he creates for himself after he has come to power. Such an apparatus must not be eternal or permanent, otherwise ties become cemented and the apparatus acquires a monolithic quality and strength of its own. One must keep shuffling it, renewing and replacing it.
The creation of such an apparatus is more complicated than just getting rid of rivals. The apparatus consists of hundreds of thousands of people who have been concentrated into a single organism, linked and welded together from top to bottom. The present members of the Politburo were no longer those who had returned with Lenin from abroad. The Politburo members now had their own connections within the apparatus, their own links, which stretched from the top to the bottom. You only had to touch one link for the whole chain to rattle.
Did he trust his own entourage?
In politics you trust nobody.”

 
Anatoli Rybakov (14 januari 1911 – 23 december 1998)

De Duitse dichter en schrijver Werner Helwig werd op 14 januari 1905 in Berlijn geboren. Zie ook alle tags voor Werner Helwig op dit blog.

Uit:Auf der Knabenfährte

“Dieses mental Angestecktwerden ist auf sehr vielen Ebenen möglich. So ist das Sich-identisch-fühlen eines Lesers mit seinem Lieblingsschriftsteller dem gleichen Vorgang zuzuordnen. Ansteckungen können also zum Guten wie zum Schlimmen führen. Ich, beispielsweise, bin entscheidend von dem Werk des englischen Schriftstellers John Cowper Powys angesteckt worden. Das heißt, er hat einen Gärungsvorgang in mir angeregt, der meinen eigentlichen "Ton" fördern half. Zu solcher Fruchtbarkeit können Freundschaften und Liebesverhältnisse führen. Fuhrmann nennt das: Wir setzen uns aus den anderen zusammen, die wir suchen, weil sie wiederum uns für ihre eigene Komplettierung brauchen.
In diesem Sinne verstehe ich auch, warum das Schreiben von Büchern im Laufe der letzten Jahrzehnte, sozusagen durch Erpressung seitens der nothaften Zeit, zu einer Beschreibung des Vorgangs, der zum Schreiben führt, hat werden können. Wir suchen im Schriftsteller den Freund, mit dem wir Intimstes austauschen. Wir wünschen ihn, mehr als in ausgerundeten Romanen mit gestellten Kulissen, in Tagebüchern und Briefen über seinem mystischen Eigentum, im Zentrum dieses Eigentums anzutreffen und dort, in diesen Bezirken, Signale mit ihm zu tauschen, in denen er sich, wir uns, endgültig und vorbehaltlos zu erkennen geben. Das ist hilfreich. Das führt uns in brüderlicher Vereinigung durch die zermalmenden Gewalten der Gegenwart.“

 
Werner Helwig (14 januari 1905 – 4 februari 1985)

De Finse dichter en schrijver Zacharias Topelius werd geboren in Nykarleby op 14 januari 1818. Zie ook alle tags voor Zacharias Topelius op dit blog.

Uit: Times of Gustaf Adolf (Vertaald door Selma Borg en Marie A. Brown)

"That is not true," rejoined another, who had received from returning soldiers a vague idea of the conspiracies against the king's life. "It is," added he, with a shy voice, as if fearing to be heard by the object of his story, " it is a nun from Walskland, hired by the Jesuits to make away with the king. Six times has she given him deadly poison, and six times has he been warned in dreams not to drink. When for the seventh time she offered him the draught, the king drew his sword and forced her to swallow her own poison."
"But how can she then be here alive?" remarked an elderly lady, innocently.
"Alive?" repeated the story-teller, without being disconcerted. "Oh, that is a question.
Those creatures can dissemble wonderfully. . . .
Yes, indeed, do you remember the Dutchman last year who swallowed melted lead ? I do not wish
to say too much — but just look! The black-haired nun is as pale as a corpse! "
"Has she given the king poison?" exclaimed a trembling female voice close by. It was Meri, who, with bated breath, drank every word.
"What nonsense!" replied a sea-captain, with the air of knowing more than all the rest. " When I was in Stralsund last spring, I saw those same eyes, which one cannot easily forget. The girl was then brought to Stockholm, and one of the guards told me the whole story. She is a Spanish witch, who has sold herself to the evil one, to be for seven years the most beautiful woman on earth.”

 
Zacharias Topelius (14 januari 1818 – 12 maart 1898)
Portret door Maria Wiik, z.j.

De Duitse dichteres en strijdster voor vrouwenrechten Ida Dehmel werd geboren op 14 januari 1870 in Bingen. Zie ook alle tags voor Isa Dehmel op dit blog.

Uit: Die Muse der Bohème (Artikel van Özlem Topçu in het Hamburger Abendblatt, 2008)

„Ida Dehmel war ein respektierter Teil der feinen Blankeneser Gesellschaft, auch nach dem Tod ihres Mannes 1920. Bis 1933. Dann durfte sie keine Muse mehr sein – weil sie Jüdin war, lebte aber mit einer Sodergenehmigung weiter in dem Haus. Die Zerstörung ihres Lebens und die Angst vor den Nazis trieb sie in den Selbstmord. Im Alter von 72 Jahren nahm sie sich 1942 mit Schlaftabletten das Leben. In der Straße vor dem Haus erinnert heute ein Stolperstein an Ida Dehmel.
Als sie 1896 das erste Mal Richard Dehmel begegnete, waren beide noch mit anderen Partnern verheiratet. Ida Dehmels Ehe war noch von ihrem Vater, einem konservativen Kaufmann aus Bingen am Rhein, arrangiert worden. Ida, die bereits einen Sohn hatte, ließ alles stehen und liegen und ging mit Richard nach Hamburg. Richard Dehmels Gedicht „Empfang“ belegt die exzessive Liebe und das Verlangen zwischen den beiden:
„Wie dein Ohr brennt! wie dein Mieder drückt! / rasch, reiß auf, du atmest mit Beschwerde; / o, wie hüpft dein Herzchen nun beglückt! / Komm, ich trage dich, du wildes Wunder: / wie dich Gott gemacht hat! Weg den Plunder! / und dein Brautbett ist die ganze Erde.“
Ida und Richard wurden ein Traumpaar, nicht nur, weil sie „für damalige Verhältnisse in einer nicht gekannten Offenheit mit ihrer Erotik umgin-gen“, sagt ihr Biograf Matthias
Wegner („Aber die Liebe. Der Lebenstraum der Ida Dehmel“, Claassen-Verlag). Fotos dokumentieren ihre Lust an der Verkleidung und ihren Hang für „alles Dekorative“, sagt Wegner. Feinste Stoffe, avantgardistischer Schmuck und Kleider, die alle Blicke auf die dunkle Schönheit mit dem vollen Haar zogen. „Sie wollte das so – und sie wollte auch provozieren“, sagt der Autor. Das sei wichtig für sie gewesen, um aus dem Schatten ihres so präsenten Mannes heraustreten zu können. Es gelang ihr. Wenn Ida Dehmel zu ihren Soirées einlud, kamen sie alle. Im Mittelpunkt der Künstlerkreise zu stehen, hatte sie zu ihrer Lebensaufgabe gemacht – und institutionalisiert: 1926 gründete sie den Bund Deutscher Künstlerinnen, aus dem später die Gemeinschaft Deutscher und Österreichischer Künstlerinnenvereine aller Kunstgattungen hervorging (Gedok). Die Gemeinschaft gibt es heute noch – das größte Netzwerk für Künstlerinnen in Europa. Alle drei Jahre verleiht die Gedok in Gedenken an die Gründerin den „Ida-Dehmel-Literaturpreis“.

 
Ida Dehmel (14 januar 1870 - 29 september 1942)

14-01-2017 om 11:50 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver en essayist Edmund White werd geboren op 13 januari 1940 in Cincinnati. Zie ook alle tags voor Edmund White op dit blog.

Uit:Our Young Man

“Although Guy was thirty-five he was still working as a model, and certain of his more ironic and cultured friends called him, as the dying Proust had been called by Colette, “our young man.” For so many years he’d been actually young; he’d arrived from Paris to New York in the late 1970s when he was in his late twenties but passed as nineteen. He’d been the darling of Fire Island Pines the summers of 1980 and 1981; everyone in the Octagon House was in love with him and he was a good deal more egalitarian and participatory in chores and expenses than he needed to be, splitting the grocery and house cleaning bills down to the last penny, even when he skipped meals or entire weekends.
Everyone adored him, so he could have skimped on his share. He was making $175 an hour as a model for a whole host of beauty products, which was a lot of money in those days; he made more in two hours than his housemate, the young journalist Howard, earned in a week, or Howard’s lover the mustachioed Cuban bartender Martin took in at Uncle Charlie’s in tips on two or three shifts. Even his heavy French accent made him all the more desirable; one of their most besotted housemates, Tom, started taking French lessons but could never master a whole sentence.
Nor was he stinting with his favors. He’d swallow an after- dinner concoction Ted would assemble of acid, tranquilizers, Quaaludes, and the odd yellow jacket. After a strenuous night of dancing at the Sandpiper he’d be found nude at dawn, splayed in the surf with three other amorous beauties or massaging a Croatian fellow model on the deck by the pool as they sipped big shaggy joints of Acapulco gold.
He liked the Pines, since the muscular men there were bankers or lawyers or surgeons and not just gigolos, as comparable studs would have been in Saint-Tropez, lounging around on the decks of moored yachts (or “laying out in the sun,” as these American guys all said, though Guy knew from lycée English class back in France that it should be “lying”; the French, he thought primly, would never have made a similar mistake in their own language).
He was from Clermont-Ferrand, a big, dead, dreary industrial city in the heart of France, lava-black, cold in the winter and suffocatingly hot in the summer, and now he sent home a thousand dollars a month from New York to his pious mother, who arranged the flowers for the altar, and his Communist father, a Michelin factory hand who’d been laid off for twenty years, living on welfare and drinking too much red wine (his first coup de rouge he downed at eleven every morning, an old habit from his working days).”

 
Edmund White (Cincinnati, 13 januari 1940)

De Duitse schrijver Daniel Kehlmann werd op 13 januari 1975 in München geboren. Zie ook alle tags voor Daniel Kehlmann op dit blog.

Uit:Du hättest gehen sollen

“2. Dezember
Jana und Ella fahren auf dem Tandem die Landstraße entlang. Die Sonne scheint, die Halme wogen, heitere Musik. Ella am Steuer, Jana breitet die Arme aus, Großaufnahme: Glücklich blinzelt sie in die Sonne. Dann fährt das Rad über einen Stein, kommt von der Straße ab und fällt um. Schmerzensschreie. Die Musik bricht ab, Schwarzblende, Anfangstitel. Setzt gleich den richtigen Ton.
Es passt gut, dass ich hier oben ein neues Notizbuch anfange. Neue Umgebung, neue Ideen, ein neuer Anfang. Frische Luft.
Letzte Woche ist Esther vier Jahre alt geworden. Jetzt wird alles leichter. Man merkt schon, dass es nicht mehr dauernd Streit um die Frage gibt, wer mit ihr aufsteht, wer sie zu Bett bringt, wer mit den Blöckchen oder der kleinen Eisenbahn oder den Legosteinen spielt. Sie kann jetzt viel mehr alleine tun.
Das kalte Blauweiß der zwei Gletscher, darunter schroffer Granit, dann die Wälder, die der Dunst in eine glatte dunkelgrüne Fläche verwandelt. Der Himmel ist leicht bewölkt, eine Wolke hat sich vor die Sonne geschoben, ein Feuerkranz legt sich um ihre weißfaserigen Ränder.
Vor dem Haus, das wir gemietet haben, bildet die Wiese einen sanften Abhang, hundert Meter etwa, zum Waldessaum hin: Fichten, Föhren und, dort, eine riesige bleiche Weide. Wenn ich das Fenster öffne, höre ich den Wind flüstern. Sonst höre ich nichts. Tief unten liegt das Tal mit seinen würfelkleinen Häusern, der Länge nach durchschnitten von drei Bändern: Straße, Fluss, Eisenbahn. Wie ein dünner Bleistiftstrich zweigt die Serpentinenstraße ab, auf der wir heraufgekommen sind.“

 
Daniel Kehlmann (München, 13 januari 1975)
Hier bij de uitreiking van de Weense Nestroy-Preis in 2012

De Amerikaanse schrijver Jay McInerney werd geboren op 13 januari 1955 in Hartford, Connecticut. Zie ook alle tags voor Jay McInerney op dit blog.

Uit: Bright, Precious Days

“Once, not so very long ago, young men and women had come to the city because they loved books, because they wanted to write novels or short stories or even poems, or because they wanted to be associated with the production and distribution of those artifacts and with the people who created them. For those who haunted suburban libraries and provincial bookstores, Manhattan was the shining island of letters. New York, New York: It was right there on the title pages—the place from which the books and magazines emanated, home of all the publishers, the address of The New Yorker and The Paris Review, where Hemingway had punched O’Hara and Ginsberg seduced Kerouac, Hellman sued McCarthy and Mailer had punched everybody, where—or so they imagined—earnest editorial assistants and aspiring novelists smoked cigarettes in cafés while reciting Dylan Thomas, who’d taken his last breath in St. Vincent’s Hospital after drinking seventeen whiskeys at the White Horse Tavern, which was still serving drinks to the tourists and the young litterateurs who flocked here to raise a glass to the memory of the Welsh bard. These dreamers were people of the book; they loved the sacred New York texts: The House of Mirth, Gatsby, Breakfast at Tiffany’s et al., but also all the marginalia: the romance and the attendant mythology—the affairs and addictions, the feuds and fistfights. Like everyone else in their lousy high school, they’d read The Catcher in the Rye, but unlike everyone else they’d really felt it—it spoke to them in their own language—and they secretly conceived the ambition to one day move to New York and write a novel called Where the Ducks Go in Winter or maybe just The Ducks in Winter.
 Russell Calloway had been one of them, a suburban Michigander who had an epiphany after his ninth-grade teacher assigned Thomas’s “Fern Hill” in honors English, who subsequently vowed to devote his life to poetry until A Portrait of the Artist as a Young Man changed his religion to fiction. Russell went east to Brown, determined to acquire the skills to write the great American novel, but after reading Ulysses—which seemed to render most of what came afterward anticlimactic—and comparing his own fledgling stories with those written by his Brown classmate Jeff Pierce, he decided he was a more plausible  Maxwell  Perkins  than  a  Fitzgerald  or  Hemingway.  After a postgraduate year at Oxford he moved to the city and eventually landed a coveted position opening mail and answering the phone for legendary editor Harold Stone, in his leisure hours prowling the used bookstores along Fourth Avenue in the Village, haunting the bars at the Lion’s Head and Elaine’s, catching glimpses of graying literary lions at the front tables.”

 
Jay McInerney (Hartford, 13 januari 1955)

De Amerikaanse schrijfster Lorrie Moore werd geboren op 13 januari 1957 in Glens Falls, New York. Zie ook alle tags voor Lorrie Moore op dit blog.

Uit: Birds of America

„Everyone has divided into teams, four and four, and written the names of famous people, songs, films, plays, books on scraps of wrapping paper torn off the gifts hours earlier. It is another few hours until Therese and her husband Ray's flight, at 4:30, from National Airport. "Yes," says Therese, "I guess we'll have to forgo the 'Averell Harriman: Statesman for All Seasons' exhibit."
"I don't know why you couldn't catch a later flight," says Therese's sister, Ann. She is scowling. Ann is the youngest, and ten years younger than Therese, who is the oldest, but lately Ann's voice has taken up a prissy and matronly scolding that startles Therese. "Four-thirty," says Ann, pursing her lips and propping her feet up on the chair next to her. "That's a little ridiculous. You're missing dinner." Her shoes are pointy and Victorian-looking. They are green suede--a cross between a courtesan's and Peter Pan's.
The teams are divided in such a way that Therese and Ray and her parents are on one team, Andrew and Pam, Ann and Tad, Ann's fiancé, on the other. Tad is slender and red-haired, a marketing rep for Neutrogena. He and Ann have just become engaged. After nearly a decade of casting about in love and work, Ann is now going to law school and planning her summer wedding. Since Therese worked for years as a public defender and is currently, through a fluky political appointment, a county circuit court judge, she has assumed that Ann's decision to be a lawyer is a kind of sorrowful affirmation, that it will somehow mean the two of them will have new things in common, that Ann will have questions for her, observations, forensic things to say. But this seems not to be so. Ann appears instead to be preoccupied with trying to hire bands and caterers, and to rent a large room in a restaurant. "Ugh," said Therese sympathetically. "Doesn't it make you want to elope?" Therese and Ray were married at the courthouse, with the file clerks as witnesses.
Ann shrugged. "I'm trying to figure out how to get everybody from the church to the restaurant in a way that won't wrinkle their outfits and spoil the pictures."
"Really?" asked Therese. "You are?"

 
Lorrie Moore (Glens Falls, 13 januari 1957)

De Nederlandse historicus en dichter Jan de Bas werd geboren op 13 januari 1964 in Waddinxveen. Zie ook alle tags voor Jan de Bas op dit blog.

Liefdesgedichtje

Je ligt als een liefdesgedichtje
zachtjes te snurken

Lieve, kleine geluidjes
doen het goed in poëzie.

Ik kus je keer op keer
en zoen je woord voor woord.

Ik stel je wakker worden
zo lang mogelijk uit.

Tweerichtingsverkeer voor beginners

Juist door de andere kant op te kijken
- O, kijk mij eens kijken naar de dingen
die ik niet wil zien - zag hij wat ze zag.

Juist door te denken wat ze niet
wilde denken - O, wat een oninteressante
gedachten had ze – dacht ze aan hem.

 
Jan de Bas (Waddinxveen, 13 januari 1964)

De Argentijnse schrijver en regisseur Edgardo Cozarinsky werd geboren 13 januari 1939 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Edgardo Cozarinsky op dit blog.

Uit:Letters From Buenos Aires

"On screen I had always regarded the great variety of the Argentine landscape—stretching for nearly three thousand miles between the Tropic of Capricorn and the ice-floes of Antarctica—as little more than a backdrop intended to stir patriotic sentiment. In Martel’s film, the wind rarely ruffles the exteriors which, because of the sheer immobility of the camera and the deliberate lack of conviction in the acting, begin to seem as if they were made of cardboard. Perhaps one has to go back to Mario Soffici’s Prisioneros de la tierra (1939) to find nature so bare, and yet playing such an effective role. That ‘classic’ was an ambitious literary adaptation, but a long way from the chamber films to which the logic of production always consigned urban interiors.
Carlos Sorin is not a beginner. He is over fifty, and worked for a long time in advertising and as a cinematographer. Returning to directing after more than a decade of absence, he too left the metropolis—this time for the scenery of his beloved Patagonian desert. His Historias mínimas(Minimal Stories, 2002) was a word-of-mouth success in Argentina, with screenings multiplying week by week. The film combines anecdotal minimalism with extremely careful attention to the image and the actors—with a single exception, all non-professional. Its appeal, impossible to quantify or replicate, lies not only in its unending, empty scenery, but in its details: the tv game-show airing on a cable channel in the middle of nowhere, complete with shabby décor and rinky-dink presenter; the old man searching for his dog, sheepishly wondering if the animal could somehow know that his master had done something wrong; the boastful, love-struck travelling salesman who incessantly changes the name of the cake he is bringing to his girlfriend’s child. »

 
Edgardo Cozarinsky (Buenos Aires, 13 januari 1939)

De Iraanse schrijver Mohammad- Ali Jamālzādeh Esfahani werd geboren op 13 januari 1892 in Isfahan. Zie ook alle tags voor Mohammad- Ali Jamālzādeh op dit blog.

Uit: Persian Is Sugar (Vertaald door Heshmat Moayyad en Paul Sprachman)

“Thinking back to the events before the appearance of the officials, I recalled a discussion between the passengers and the boatmen who transferred us to the shore. They were saying that, once again, the king and the parliament in Tehran had gone on the war path. They also said that not only governmental officials had started to pick up undesirables, but that strict orders had been issued from Tehran regarding all traffic in the region.
More importantly, that very morning a new official had arrived in Anzali from Rasht. To prove his loyalty and viability, they said, this official was burning the wet alongside the dry, as it were. His behavior was likened to that of a rabid dog that, without any apparent reason, attacks innocent people left and right. Additionally, this very official was eyeing the governorship of the region. Preparing the ground for becoming the governor of Anzali, throughout the morning, he had tied up the entire Anzali-Tehran telegraph line, transmitting information on his own activities.
For a while after I entered the hut, I was quite upset. So upset, in fact, that I could not see any thing. As my eyes got used to the darkness, however, I discovered that I was not alone. The first person I saw was one of those typical Europeanized young men who would remain Iran's symbol of insipidness, foolishness, and lack of education for generations to come. I can foresee that, for the next century, Iranian theater audiences will split their sides laughing at the demeanor and behavior of those compatriots of ours.
The Europeanized gentleman in the cell wore a high collar, very much like the chimney of a samovar. Even the color of his collar matched that of a samavar, indicating that he had crossed the Caucasus mountains aboard an oil-powered engine. He sat in a niche and, in the dim light, and immersed himself in reading a "novel."

 
Mohammad- Ali Jamālzādeh (13 januari 1892 - 8 november 1997)

De Amerikaanse dichter, schrijver en beeldhouwer Clark Ashton Smith werd geboren in Long Valley (Californië) op 13 januari 1893. Zie ook alle tags voor Clark Ashton Smith op dit blog.

Autumn Orchards

Walled with far azures of the wintering year,
Late autumn on a windless altar burns;
Splendid as rubies from Sabean urns,
A holocaust of hues is gathered here.

The pear-trees lift a Tyrian tinged with blood;
Strange purples brighten in the smouldering plums;
The fire-red gold of peach and cherry comes
To storm the bronzing borders of the wood.

Rich as the pyre of some Hesperian queen,
Feeding the ultimate sunset with sad fires,
Is this, where beauty with her doom conspires
To tell in flame what death and beauty mean.

O, loveliness grown tragical and dear!
My heart has taken from the torchful leaf
A swiftly soaring glory, and the grief
Of love is colored like the dying year.

Amor

This is the fire of Hestia's careful hearth;
The flame that fed on many-towered Troy;
Selene's light about the Latmian boy;
The all-consuming ardor of Melkarth.

This is the peregrine star that will return,
Faithful to the olden ephemerides;
The torch of corybantic mysteries;
The spark still burning in the stoppered urn.

This is the lamp ancestral hands have lit
Deep in the doorless crypts of blood and bone . . . .
For you and me, it is a witch-fire blown

Where secret airs and obscure pinions flit,
That has outburned Walpurgis and the moon
And lifts in quenchless rose to a cloudy noon.

 
Clark Ashton Smith (13 januari 1893 – 14 augustus 1961)
Borstbeeld door Joe Broers, 2015

Onafhankelijk van geboortedata

De Amerikaanse schrijver Michael Carroll werd geboren in 1965 en groeide op in een wijk van Fort Caroline (nu Jacksonville), Florida. Zie ook alle tags voor Michael Carroll op dit blog.

Uit:Little Reef and Other Stories (Little Reef)

“If you’re staying a while,” he ventured wryly, as always, “I could run you a tab.”
A tab wasn’t her style, as by now he should’ve deduced, and she said, “I don’t think so.”
She handed him a ten- she wasn’t one of those demure biddies- and he took it instantly.
Closing his lips and drawing them forth, Buster said, “Wes coming in, Miz Blake?”
“He’ll be along directly, I expect. At least I hope. How are things for you, Buster?”
“Had a nasty cold last week, but I’m on the mend now. Nice day out there, you’ll note.”
“Real pretty day,” she said, nodding, waiting for him to skedaddle.
“Be right back with your change,” he said, and his heart seemed to be bursting bright.
Jo’s was a bar for women, but Buster ran the day shift. He opened at an unthinkable two in the afternoon. While in her thirties, Jeanette had left inland Jacksonville to be closer to her job and after retiring stayed out here. The beaches had a more bohemian feel, which did not disturb her enough to make a fuss over. In general people minded their own business, Buster and Alison being the only two exceptions.
Alison, as usual, was at the bar and had been leaning over it with one of her cocktails, something concocted of juices and hard liquor, when Jeanette had first come in. Alison had also been in love with Wesley, who’d lived with Jeanette since he was a tot, since before that- since he was born and after Jeanette’s only daughter, Lisa, had passed away.
Alison had eventually gotten over her crush for Wesley, unlike Buster. She was young still, living with her father, and as far as Jeanette could tell she’d never worked a day in her life. She called her father the Bastard. You got used to stories like this. Jeanette reckoned by now she’d heard them all and most of them here at Jo’s Little Reef. In her agnostic way, she prayed that her Wes would meet a nice boyfriend (not here, God almighty, no!) and thus have no further use for Jo’s. At times she’d try to see what this man looked like in her imagination, playing her game of mental slot machine.“

 
Michael Carroll (Fort Caroline, 1965)
Hier met partner Edmund White (links)

Zie voor nog meer schrijvers van de 13^e januari ook mijn blog van 13 januari 2014 en ook mijn blog van 13 januari 2013 deel 2.

13-01-2017 om 19:20 geschreven door Romenu  

De BNG Bank Literatuurprijs is dit jaar gewonnen door de Nederlandse schrijfster Hanna Bervoets. Een dag geleden won de 32-jarige Bervoets nog de Frans Kellendonk-prijs. Hanna Bervoets werd geboren in Amsterdam op 14 februari 1984. Zie ook alle tags voor Hanna Bervoets op dit blog.

Uit:Efter

“Laat me jullie vertellen over #103.
18 december, kwart voor negen ’s ochtends: Roya LaFayette loopt het Rheinpark in. Ze draagt een donkerblauwe jas met capuchon en duwt een kinderwagen. Haar tred houdt het midden tussen de zelfverzekerde gang van een wandelaar en de haastige passen van iemand die een trein moet halen: Roya LaFayette stapt stevig door, maar lijkt eerder vastberaden dan bang om te laat te komen.
Over de kinderwagen zit een kap die haar dochtertje, net negen maanden oud, moet beschermen tegen de kou. De baby heeft een muts op; het hoofddeksel bedekt beide oren.
Om negen uur wordt Roya verwacht op haar werk, een verzekeringsmaatschappij in het centrum van Keulen. Wanneer haar manager haar blauwe jas om kwart over negen niet aan de kapstok ziet hangen, probeert hij contact op te nemen met Roya.
Ze blijkt haar Seos te hebben uitgeschakeld.
Op dat moment staat Roya voor de deur van een huis, vijf woonblokken van het park.
Ze belt aan.
Heike Ratz ligt in bed wanneer ze haar deurbel hoort. Ze opent haar ogen, kijkt recht in het verbaasde gezicht van Hamid LaFayette: de man met wie ze de nacht doorbracht.
‘Zal ik opendoen?’ vraagt Heike.
Hamid knikt langzaam.
Zodra Heike de deur heeft geopend, rijdt Roya haar kinderwagen de gang in. Ze loopt Heikes woonkamer door, direct naar de keuken. Daar parkeert ze de kinderwagen voor het aanrecht. En controleert ze nog één keer of de kap goed dichtzit.
‘Wat doe je?’ gilt Heike, maar Roya duwt Heike de keuken uit.
Hamid, die nog altijd in bed ligt, hoort nu het gehuil van zijn dochtertje.
En daarna het gekrijs van zijn minnares.
Wanneer Hamid de huiskamer binnenkomt, ligt Heike op de grond. Naast haar staat zijn vrouw Roya. Met in haar hand zíjn stanleymes.
Daarmee staat de teller nu op honderddrie. En dat zijn slechts de dodelijke slachtoffers. Honderden, duizenden geweldsdelicten worden op dit moment met Efter in verband gebracht. Om nog niet te spreken van de aanrandingen. Deze maand negenentwintig in de regio Kopenhagen alleen, Denemarken registreert de Efterverkrachtingen als enige land apart.
#104, #105, #106, #107: morgen, hooguit overmorgen zal ik over nieuwe slachtoffers moeten vertellen.”

 
Hanna Bervoets (Amsterdam, 14 februari 1984)

13-01-2017 om 08:21 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en columnist Cees van der Pluijm werd geboren op 12 januari 1954 te Radio Kootwijk (Gld.). Cees van der Pluijm overleed op 14 december jongstleden op 60-jarige leeftijd. Zie ook alle tags voor Cees van der Pluijm op dit blog.

Winterpark

Je ademt witte wolken uit
Het park spreidt als een winterbruid
Nog blinkend, haast onaangeraakt

Een wereld van gedempt geluid
Waarin je voetstap knisperkraakt
Waarin je kinderziel ontwaakt

Je weet dat het niet duren zal:
(Als al het ongerepte schoons)
Straks vliedt als water naar het dal
Wat uit de lucht viel als kristal

De wereld kreeg iets ongewoons
De vaders werden weer als zoons
Dit moest de sneeuw zijn van hun jeugd
O winterpark, o kindervreugd...

De cederallee

Zo moet het zijn: het tedere geweld
Van ceders in september, kopergroen
Als wachters in gelid, die heel het bos
Behoeden voor wat schuilt en spiedt en dreigt

Maar beuken zijn het: neigend naar het veld
En reikend naar de lucht, een legioen
Van overmoed dat zonder blik of blos
Ons voorhoudt dat het eeuwen overstijgt

En in oktobers late middagzon
Valt stofgoud van de droge bladerdos

November waait de eerste takken los
Het leven wijkt nu met de lichtval mee

Dan wordt voltooid wat eens als feest begon
Verloochend in een herfstige allee

Uit: Momenten

1957

Vijfhonderd meter was het hemelsbreed
Een handkar was voldoende voor het huisraad
En jij mocht zittend mee, wat zat je plat

Fijn bonkend op de bodem met je gat
Een kind van drie dat naar een ander huis gaat
En de gemeentegrens zelfs overschreed

't Was net iets groter; 't lag er bijna naast
't Was meer verplaatsen dan verhuizen haast

Maar Barneveld werd Apeldoorn die zomer
Je weet nog dat het warm was: almaar lomer
Werd ieder ritje hotsend uitgezeten

Ook wees men naar de hemel, stomverbaasd
Om wat je later nooit meer zou vergeten:
Zo'n Sputnik was wel kostje voor een dromer...

 
Cees van der Pluijm (12 januari 1954 – 14 december 2014)

De Britse schrijver David Mitchell werd geboren in Southport op 12 januari 1969. Zie ook alle tags voor David Mitchell op dit blog.

Uit: The Bone Clocks

"Well, perhaps your little walk took you up Peacock Street, to a certain someone called Vincent Costello?" The kitchen sort of swirls, and through the window, on the Essex shore of the river, a tiny stick-man's lifting his bike off the ferry. "Lost for words all of a sudden? Let me jog your memory: ten o'clock last night, closing the blinds, front window, wearing a T-shirt and not a lot else."
Yes, I did go downstairs to get Vinny a lager. Yes, I did lower the blind in the front room. Yes, someone did walk by. Relax, I'd told myself. What's the chances of one stranger recognizing me? Mam's expecting me to crumple, but I don't. "You're wasted as a barmaid, Mam. You ought to be handling supergrasses for MI5."
Mam gives me the Kath Sykes Filthy Glare. "How old is he?"
Now I fold my arms. "None of your business."
Mam's eyes go slitty. "Twenty-four, apparently."
"If you already know, why're you asking?"
"Because a twenty-four-year-old man interfering with a fifteen-year-old schoolgirl is illegal. He could go to prison."
"I'll be sixteen in September, and I reckon the Kent police have bigger fish to fry. I'm old enough to make up my own mind about my relationships."        
Mam lights one of her Marlboro Reds. I'd kill for one. "When I tell your father, he'll flay this Costello fella alive."
Sure, Dad has to persuade piss-artists off the premises from time to time, all landlords do, but he's not the flaying-anyone-alive type. "Brendan was fifteen when he was going out with Mandy Fry, and if you think they were just holding hands on the swings, they weren't. Don't recall him getting the 'You could go to prison' treatment."
She spells it out like I'm a moron: "It's—different—for—boys."

 
David Mitchell (Southport, 12 januari 1969)

De Nederlandse dichter en schrijver Jacques Hamelink werd geboren op 12 januari 1939 in Driewegen, bij Terneuzen. Zie ook alle tags voor Jacques Hamelink op dit blog.

Proefpatroon

In de rietlaagte waar kapotte petroleumstellen eindigen
hebben boerenturven de beige koffers ammunitie uitgekipt.

Licht vastgezogen in de eendemodder en amper onder water
lokken, half doorgeroest, de diverse soorten belemnieten er.

In het geheim aan de schaafbank wrijf ik schoon wat ik kan. Zet
in de bankschroef puntvast de scherpe patroon, slaghoedje boven.

Hamertje-tik geeft de vlam in de pan, helse oorpijn. Geen hulsflinter
is over, zo waar als ik ongedeerd de dreun van de god geïncasseerd heb.

Baadster

Ze zit op haar hurken overdwars
in de badkuip Evavoorbeeldig
rechtop onder de douchesproeier

die ze als een föhn boven haar
hoofd hanteert, die haar volmaakt,
die haar de bloeddichtbije huid

bekleedt met het continu gruis-
glasscherp verglaasselglanzend
zich vergietend warmwatervlies,

het klaterjuweel dat ze geniet,
met de vrije hand haar haar
achter haar oren vastklevend,

de ogen toe, voor de nacht toilet
makend in de badkuiphurkzit, haar
van het badwater luxurieus gezalfd

schijnende borsten zich zeer groot tonend.

Albaanse grens

De tankkolonne in de zode terzijdegeschoven. De mededood-
groene kolonne met de lanceerinstallaties vordert voorrang.

Over verrotgereden landweg zwermen naar de strijdvehikels
de gehuchtkrijgertjes uit, in frank plezante geestdrift als

hanen kraaiend, opvliegbewegingen makend, om hun iele spil
zich draaiend ter verwelkoming van NATO en hun extase speelt

en het elan van Cantecleer fier op zijn mestvaalt voor elkaar
dat het verbeterd bombardement en de tankslag gelijk aanvangen.

 
Jacques Hamelink (Terneuzen, 12 januari 1939)
 

De Japanse schrijver en vertaler Haruki Murakami werd geboren op 12 januari 1949 in Kyoto. Zie ook alle tags voor Haruki Murakami op dit blog.

Uit: What I Talk About When I Talk About Running

“I’m on Kauai, in Hawaii, today, Friday, August 5, 2005. It’s unbelievably clear and sunny, not a cloud in the sky. As if the concept clouds doesn’t even exist. I came here at the end of July and, as always, we rented a condo. During the mornings, when it’s cool, I sit at my desk, writing all sorts of things. Like now: I’m writing this, a piece on running that I can pretty much compose as I wish. It’s summer, so naturally it’s hot. Hawaii’s been called the island of eternal summer, but since it’s in the Northern Hemisphere there are, arguably, four seasons of a sort. Summer is somewhat hotter than winter. I spend a lot of time in Cambridge, Massachusetts, and compared to Cambridge—so muggy and hot with all its bricks and concrete it’s like a form of torture—summer in Hawaii is a veritable paradise. No need for an air conditioner here—just leave the window open, and a refreshing breeze blows in. People in Cambridge are always surprised when they hear I’m spending August in Hawaii. “Why would you want to spend summer in a hot place like that?” they invariably ask. But they don’t know what it’s like. How the constant trade winds from the northeast make summers cool. How happy life is here, where we can enjoy lounging around, reading a book in the shade of trees, or, if the notion strikes us, go down, just as we are, for a dip in the inlet.
Since I arrived in Hawaii I’ve run about an hour every day, six days a week. It’s two and a half months now since I resumed my old lifestyle in which, unless it’s totally unavoidable, I run every single day. Today I ran for an hour and ten minutes, listening on my Walkman to two albums by the Lovin’ Spoonful—Daydream and Hums of the Lovin’ Spoonful—which I’d recorded on an MD disc.
Right now I’m aiming at increasing the distance I run, so speed is less of an issue. As long as I can run a certain distance, that’s all I care about. Sometimes I run fast when I feel like it, but if I increase the pace I shorten the amount of time I run, the point being to let the exhilaration I feel at the end of each run carry over to the next day. This is the same sort of tack I find necessary when writing a novel. I stop every day right at the point where I feel I can write more.”

 
Haruki Murakami (Kioto, 12 januari 1949)

De Nederlandse dichter en schrijver Kamiel Verwer werd op 12 januari 1979 in Tilburg geboren. Zie ook alle tags voor Kamiel Verwer op dit blog.

Humaan

twee transhumanisten uit Leiden
wilden het leed van de mensheid vermijden
ze programmeerden hun brein
en wat hadden ze het fijn
tot ze zich van het silicium wilden bevrijden 

Kwamrij

je bleef een dapper en verliefd estheet
die scherp en galant zijn kruit verschoot
je bracht leven in de bliksemse keet
Gerrit, waarom verdomme ben je nu al dood

 
Kamiel Verwer (Tilburg, 12 januari 1979)

De Duitse dichter en schrijver Jakob Michael Reinho;d Lenz werd geboren op 12 januari 1751 in Seßwegen. Zie ook alle tags voor Jakob Lenz en eveneens alle tags voor Jakob Michael Reinhold Lenz op dit blog.

Bebe, beb´ihr auf zu Füßen

Bebe, beb´ihr auf zu Füßen,
Frühlingserde, und ein Flor,
junger Veilchen, sie zu grüßen,
keim aus deinem Schoß hervor.

Sagt, ihr Veilchen, eure Wonne,
daß ihr sie zu sehn gekriegt,
sagt ihr, daß in eurer Sonne,
fern von ihr, ein Bruder liegt.

An die Sonne

Seele der Welt, unermüdete Sonne!
Mutter der Liebe, der Freuden, des Weins!
Ach ohne dich erstarret die Erde
Und die Geschöpfe in Traurigkeit.
Und wie kann ich von deinem Einfluß
Hier allein beseelt und beseligt
Ach wie kann ich den Rücken dir wenden?

Wärme, Milde! Mein Vaterland
Mit deinem süßesten Strahl, nur laß mich,
Ach ich flehe, hier dir näher,
Nah wie der Adler dir bleiben.

 
Jakob Michael Reinhold Lenz (12 januari 1751- 24 mei 1792)
Markus Meyer als Lenz in een uitvoering van het gelijknamige toneelstuk van Georg Büchner, Salzburg 2012.

De Albanese schrijver Fatos Kongoli werd geboren op 12 januari 1944 in Elbasan. Zie ook alle tags voor Fatos Kongoli op dit blog.

Uit: The Loser (Vertaald door Robert Elsie en Janice Mathie-Heck)

“Nevertheless, there I was.The next day, my feet carried me out to the cemetery. You might have assumed that it was the grave of some loved one or some sort of nostalgic contemplation which had prevented my departure. This isn’t true, though I have a lot of respect for graves and for nostalgia. In fact, I’m envious of people who feel that those kinds of notions are important and provide stability, like the force of gravity, as a basis for action. For myself, I feel I’m somewhere beyond gravity, cast off and abandoned in a black hole of disdain. Nostalgia was a fleeting luxury for me. Those weren’t the motives behind my aborted departure or behind my visit the following day – for the first time in my life – to the cemetery. For everyone and from every point of view, I was and am a loser.
Grey clouds hovered over the town the next morning. My thoughts were with the refugees at sea. My parents – I live with my mother and father in a two-room apartment plus kitchen – didn’t even bother to ask where I’d been the day before. They were used to my absences and had stopped asking me a long time ago where I was going and what I was doing. My coming home at night was enough for them to get a good night’s sleep. So my thoughts were with the refugees. I was worried about them because of the bad weather, yet there are certain biological processes inside the human body that take place independent of your emotions. I was starving. I dressed and after a quick and muffled ‘morning!’ from the doorway, I left my parents to their coffee in the kitchen, and went out.
I don’t think there’s anywhere on earth quite as dusty as the place I live. There’s dust all over, on the flat cement roofs of apartment buildings, on the tiled roofs of private houses, on the pavements and on the flowers poking up in the only park in the centre of town. It sticks to everything, like icing sugar sprinkled on a layer cake in the baker’s showcase window.”

 
Fatos Kongoli (Elbasan, 12 januari 1944)

De Amerikaanse schrijver Jack London (eig. John Griffith Chaney) werd geboren op 12 januari 1876 in San Francisco, Californië. Zie ook alle tags voor Jack London op dit blog.

Uit: To Build a Fire

“Day had broken cold and grey, exceedingly cold and grey, when the man turned aside from the main Yukon trail and climbed the high earth-bank, where a dim and little travelled trail led eastward through the fat spruce timberland. It was a steep bank, and he paused for breath at the top, excusing the act to himself by looking at his watch. It was nine o'clock. There was no sun nor hint of sun, though there was not a cloud in the sky. It was a clear day, and yet there seemed an intangible pall over the face of things, a subtle gloom that made the day dark, and that was due to the absence of sun. This fact did not worry the man. He was used to the lack of sun. It had been days since he had seen the sun, and he knew that a few more-days must pass before that cheerful orb, due south, would just peep above the sky-line and dip immediately from view.
The man flung a look back along the way he had come. The Yukon lay a mile wide and hidden under three feet of ice. On top of this ice were as many feet of snow. It was all pure white, rolling in gentle, undulations where the ice jams of the freeze-up had formed. North and south, as far as his eye could see, it was unbroken white, save for a dark hairline that curved and twisted from around the spruce-covered island to the south, and that curved and twisted away into the north, where it disappeared behind another spruce-covered island. This dark hair-line was the trail - the main trail - that led south five hundred miles to the Chilcoot Pass, Dyea, and salt water; and that led north seventy miles to Dawson, and still on to the north a thousand miles to Nulato, and finally to St. Michael on Bering Sea, a thousand miles and half a thousand more.
But all this - the mysterious, far-reaching hair-line trail. the absence of sun from the sky, the tremendous cold, and the strangeness and weirdness of it all - made no impression on the man. It was not because he was long used to it. He was a newcomer! in the land, a chechaquo, and this was his first winter. The trouble with him was that he was without imagination. He was quick and alert in the things of life, but only in the things, and not in the significances.“

 
Jack London (12 januari 1876 - 22 november 1916)

De Hongaarse schrijver Ferenc Molnár werd op 12 januari 1878 in een burgerlijk-joods gezin van Duitse afkomst geboren. Zie ook alle tags voor Ferenc Molnár op dit blog.

Uit: Liliom

“JULIE Are you talking to me?
MRS. MUSKAT Yes, you! You - chamber-maid, you! In my carousel - -
JULIE Who did anything in your old carousel? I paid my fare and took my seat and never said a word, except to my friend here.
MARIE No, she never opened her mouth. Liliom came over to her of his own accord.
MRS. MUSKAT It's all the same. I'm not going to get in trouble with the police, and lose my license on account of you - you shabby kitchen maid!
JULIE Shabby yourself.
MRS. MUSKAT You stay out of my carousel! Letting my barker fool with you! Aren't you ashamed of yourself?
JULIE What? What did you say?
MRS. MUSKAT I suppose you think I have no eyes in my head. I see everything that goes on in my carousel. During the whole ride she let Liliom fool with her - the shameless hussy!
JULIE He did not fool with me! I don't let any man fool with me!
MRS. MUSKAT He leaned against you all through the ride!
JULIE He leaned against the panther. He always leans against something, doesn't he? Everybody leans where he wants. I couldn't tell him not to lean, if he always leans, could I? But he didn't lay a hand on me. »
MRS. MUSKAT Oh, didn't he? And I suppose he didn't put his hand around your waist, either?
MARIE And if he did? What of it?
MRS. MUSKAT You hold your tongue! No one's asking you - just you keep out of it.”

 
Ferenc Molnár (12 januari 1878 – 1 april 1952)
Scene uit een opvoering in Kecskemét, Hongarije, 2014

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e januari ook mijn blog van 12 januari 2015 en ook mijn blog van 12 januari 2014 deel 2.

12-01-2017 om 17:47 geschreven door Romenu  

Frans Kellendonk-prijs 2017 voor Hanna Bervoets

De Nederlandse schrijfster Hanna Bervoets heeft de Frans Kellendonk-prijs 2017 gewonnen, de driejaarlijkse literatuurprijs voor een auteur met originele kijk op maatschappelijke of existentiële problematiek. De Kellendonk-prijs is vernoemd naar de in Nijmegen geboren schrijver en vertaler Frans Kellendonk (1951-1990). Hanna Bervoets werd geboren in Amsterdam op 14 februari 1984. Zie ook alle tags voor Hanna Bervoets op dit blog.

Uit:  Ivanov

“Geheimen willen we altijd kwijt. Ja, uiteindelijk vertelt iedereen elkaar altijd alles. Ik heb me vaak afgevraagd waarom. Waarschijnlijk is het omdat juist dat wat anderen niet van ons weten, ons maakt tot wie we zijn; onze uitzonderlijkheid bewijst. Zo dragen we onze geheimen mee als een zak glimmende edelstenen. Het is een onopvallende zak, die we bewaren op een onopvallende plek. Tot er per ongeluk iemand over struikelt, de zak opent, nog net iets ziet blinken voor we zijn hand wegduwen – nee, dit mag jij niet weten. Maar wanneer de fonkeling eenmaal ontsnapt is, wordt de verleiding groot; willen we pochen met wat we bij ons dragen en zullen we de zak alsnog opentrekken: kijk dan, hier zijn ze, mijn edelstenen, edelstenen die alleen ík heb, die maken dat ik ben geworden wie ik nu ben. Het snelst trekken we de zak open voor de mensen om wie we geven, want nog meer dan de ander willen zien, betekent liefde dat je jezelf aan de ander wilt laten zien, is het niet? 
En toch.
De eerste keer dat ik Jonas over Helena vertelde, was ook meteen de laatste keer.
We kenden elkaar nog maar een paar weken. Het was een warme, droge zomer. Jonas zou met vrienden naar Italië gaan maar had die vakantie één dag voor vertrek afgezegd. Omdat hij geen zin had, beweerde hij. Omdat hij mij had leren kennen, wist ik. Vanaf dat moment zagen we elkaar dagelijks. We spraken af in parken en op stadse terrassen, tot we de ogen van anderen niet meer nodig hadden om onze afspraakjes een zekere ongedwongenheid te verschaffen. Daarna zaten we vooral op mijn balkon. Wanneer de onderburen niet thuis waren dronken we bier en mojito’s tot laat in de avond, en vertelden we elkaar onze levensverhalen; telkens opnieuw, steeds andere details, alsof onze levens routes op een landkaart waren die we nauwkeurig moesten volgen met onze wijsvingers, omdat iedere afslag een nieuwe karaktertrek, een nieuw geheim zou kunnen prijsgeven.
Zijn jeugd in Brabant: vader kweker, moeder huisvrouw, één zus, twee broers, een warm gezin (‘maar ook beklemmend’), met neefjes de maïsvelden in om elkaar af te trekken, als tiener het dorp uit, Architectuur in Antwerpen (‘eigenlijk begon mijn leven daar pas’).
Mijn jeugd in Rotterdam: enig kind van alleenstaande moeder, vaak op straat, voetballen, skateboarden en schuimblokken stelen uit de supermarkt, duistere puber met paars haar, drie studies begonnen, drie studies niet afgemaakt.”

 
Hanna Bervoets (Amsterdam, 14 februari 1984)

12-01-2017 om 07:48 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver en cameraman Jasper Fforde werd geboren op 11 januari 1961 in Londen. Zie ook alle tags voor Jasper Fforde op dit blog.

Uit: The Eye of Zoltar

“The first thing we had to do was catch the Tralfamo-saur. The obvious question, other than “What’s a Tralfa-mosaur?” was “Why us?” The answer to the first question was that this was a magical beast, created by some long-forgotten wizard when conjuring up weird and exotic creatures had been briefly fashionable. The Tralfamosaur is about the size and weight of an elephant, has a brain no bigger than a Ping-Pong ball, and can outrun a human. More relevant to anyone trying to catch one, Tralfamo-saurs aren’t particularly fussy about what they eat. And when they are hungry — which is much of the time — they are even less fussy. A sheep, cow, rubber tire, garden shed, antelope, smallish automobile, or human would go down equally well. In short, the Tralfamosaur is a lot like a Tyrannosaurus rex, but without the sunny disposition. And we had to capture it. Oh, and the answer to the “Why us?” question was that it was our fault the rotten thing had escaped. In case you’re new to my life, I’m sixteen, a girl, and an orphan — hey, no biggie; lots of kids don’t have par-ents here in the Ununited Kingdoms, because so many people have been lost in the endless Troll Wars these past sixty years. With lots of orphans around, there’s plenty of cheap labor. I got lucky. Instead of being sold into the garment, fast food, or hotel industry, I get to spend my six years of indentured servitude at Kazam Mystical Arts Management, a registered House of Enchantment run by the Great Zambini. Kazam does what all Houses of En-chantment used to do: rent out wizards to perform magi-cal feats. The problem is that in the past half century, magic has faded, so we are really down to finding lost shoes, rewiring houses, unblocking drains, and getting cats out of trees. It’s a bit demeaning for the once-mighty sorcerers who work for us, but at least it’s paid work. At Kazam I found out that magic has not much to do with black cats, cauldrons, wands, pointy hats, and broomsticks. No, those are only in the movies. Real magic is weird and mysterious, a fusion between science and faith.”

 
Jasper Fforde (Londen, 11 januari 1961)

De Duitse dichteres en schrijfster Katharina Hacker werd geboren op 11 januari 1967 in Frankfurt am Main. Zie ook alle tags voor Katharina Hacker op dit blog.

Uit:Die Erdbeeren von Antons Mutter

“Der kleine Garten, ein Acker eigentlich, der früher, in Antons Kindheit, ringsum an Felder gegrenzt hatte, jetzt an weitere Vorgärten stieß, nur an seiner Rückseite ins Freie überging, war umgegraben, die Erde sah frisch aus, vereinzelt stakten Gräser hervor, an einer Stelle war ein großer Löwenzahn gewachsen und nahe am Zaun drängten sich die weichen Blätter von Beinwell.
Muß raus, brummte Helmer, der Bauer, der inzwischen eine kleine Gärtnerei betrieb. Das wächst, da haben Sie keine Vorstellung von! Er bückte sich, grub mit den Fingern, riß drei der langen Wurzeln aus. Immer das gleiche, wird man nie wieder los.
Anton stand neben ihm und blinzelte in das diffuse Licht.
Wie alt sind Sie jetzt eigentlich? fragte Helmer. Dreiundvierzig, antwortete Anton.
Na auch schon. Und keine Kinder, und die Schwester immer noch in Amerika?
Immer noch, sagte Anton.
Da haben Sie für Ihre Eltern ja Zeit.
Ich bin Arzt, wandte Anton ein.
Paßt doch. Helmer schaute zu ihm, in seinen Augen mischten sich Kummer und ein freundlicher Spott.
Erst die Erdbeeren, sagte Anton.
An den Sträuchern, die in kleinen, schwarzen Töpfchen darauf warteten, wieder eingesetzt zu werden in die Erde, hingen schon grüne Früchte. Helmer schüttelte den Kopf.
Anton wollte in zwei Wochen wiederkommen, und dann wieder zur Ernte.
Wässern kann ich sie Ihnen, heute und morgen, daß ein paar angehen. Stroh können Sie hintun nächstes Mal, sagte Helmer. Ist gut gegen die Fäule. Und gegen Schnecken. Viel werden wird das aber trotzdem nicht.“

 
Katharina Hacker (Frankfurt am Main, 11 januari 1967)

De Griekse dichter, schrijver en zeeman Nikos Kavvadias werd geboren op 11 januari 1910 in Nikolski Ousouriski. Zie ook alle tags voor Nikos Kavvadias op dit blog..

A Black Stoker From Djibouti

I will commune with salty sea water
gathered from your body drop by drop,
in an ancient Algerian copper cup,
like the one pirates drunk from, before the fight.

Where do you come from? Babylon
Where are you going? To the eye of the storm
Whom do you love? A Gypsy girl
What is her name? Fata Morgana

A ship sail made of leather,all smeared with wax,
the smell of cedar-wood, of incense and varnish,
like the scent of an ageing vessel's hold
built long ago in Euphrates or Phoenicia.

Flame-hued rust from the mine tunnels in Sinai
the mining docks in Gerakini and Stratoni
this thin coating, this sacred rust gives birth to us,
it nurtures us, it feeds on us and then kills us

Where do you come from? Babylon
Where are you going? To the eye of the storm
Whom do you love? A Gypsy girl
What is her name? Fata Morgana

 
Nikos Kavvadias (11 januari 1910 – 10 februari 1975)
Standbeeld bij de haven van Argostoli

De Amerikaanse schrijver en columnist Marc Acito werd geboren op 11 januari 1966 in Bayonne, New Jersey. Zie ook alle tags voor Marc Acito op dit blog.

Uit: How I Paid for College

"Oh, baby doll, these poor, poor people," Aunt Glo says, ironing and crying, crying and ironing. (Aunt Glo calls everybody baby doll, partly out of affection, but mostly because she can't remember jack shit.) "I just thank the Virgin Mother that my Benny is dead, God rest his soul, so I'll never have to know the pain of divorce."
Even before her stroke, Aunt Glo operated according to a logic all her own. She is, after all, the woman who named her only son Angelo D'Angelo.
Sweat and tears mix on Aunt Glo's pudgy face and her crepe-y arm jiggles as she irons back and forth. Behind her, Angelo's collars hang clipped to a clothesline like severed doves' wings. "It's just so sad for the children," she sighs.
Oh, please, not this.
I know that sad-clown-in-a-black-velvet-painting look, that sympathetic tone, that warm washcloth of pity that grown-ups are always trying to wipe all over me. What she really means, what they all really mean is, "I'm sure your mom had her reasons, Edward, but what kind of mother leaves her own children?"
I'm fine, I want to say, I'm fine. I have my career ahead of me. My art. My friends. Besides, it's not like I don't ever see my mom. True, I never know when she's going to show up, but that's part of what makes her so cool: she's a Free Spirit. Our bond is more spiritual than temporal. But still everyone treats me like I'm Oliver fucking Twist. “

 
Marc Acito (Bayonne, 11 januari 1966) 

De Nederlandse (sport)journalist, schrijver en radio- en televisiepresentator Martinus Jan (Mart) Smeets werd geboren in Arnhem op 11 januari 1947. Zie ook alle tags voor Mart Smeets op dit blog.

Uit:For the record - Het boek

“Het is de 35ste studioplaat van Neil Young en de echte fans hebben de schij { al ettelijke keren gedraaid. of ze allen blij zijn met het resultaat? Ik denk het niet, want Young is geheel zichzelf als hij weer eens een experiment voor ons neerzet waar sommigen erg van zullen genieten, maar de meeste muziekliefhebbers toch vraagtekens bij zullen zetten.
De snelle uitleg: de plaat heet A Letter Home en dat is een sympathieke en warme titel. Hij 'schrijft’ een spreekwoordelijke brief aan zijn (reeds lang geleden) overleden moeder en stuurt haar twee knuisten met opvallende liedjes uit het nabije verleden toe. Liedjes die Young, in zijn lange reis door de muzikale wereld, ooit aardig of goed of intrigerend vond. Songs van andere mastodonten uit de singer-songwriterwereld zoals zijn landgenoot Cordon Lightfoot, zijn muzikale vriend-op-afstand Bob Dylan, of grootmeesters als Phil Ochs, The Everly Brothers, Tim Hardin, Bert Jansch en Bruce Springsteen (opvallend: alleen maar mannen) speelt en zingt Young in met een overgave die er wezen mag.
Hij had al eerder aangekondigd dat hij met een soort ‘kunstwerk’ zou komen en dat is dus ook weer gebeurd.
Young trok naar Nashville om daar in de privéstudio van Jack White (die zelf op twee nummers te horen is) zijn nieuwste plaat te maken. Young verbaast altijd weer. De vraag luid echter: waarom deze plaat?
Omdat Neil dat zo wil. Waar hij, eeuwen geleden lijkt het bijna, iedereen in de muzikale wereld blij maakte met lp's als After The Cold Rush of Harvest heeft hij door de jaren heen steeds weer een koerswijziging voor ons neergezet. Dat hij deze liedjes mooi vindt, is bijna begrijpelijk. Het zijn allen leeftijdgenoten die uit de hoek van de folkrock komen. Mannen van eer en geweten die liedjes van importantie schreven en die Young nu, als een vorm van eer, aan zijn moeder opstuurt.”

 
Mart Smeets (Arnhem, 11 januari 1947) 
Cover

De Braziliaanse schrijver Oswald de Andrade werd geboren op 11 januari 1890 in São Paulo. Zie ook alle tags voor Oswald de Andrade op dit blog.

Babbling (Fragment)

Against cahinetism, the tramping of the climates.

The language without urchuisms. -’ithout erudilion.
Natural and nee-logic. The: millionaire contribution of all
Of the mistakes.

From naturalism one had passed to domestic
pyrography and to the excursionist kodak.

All the girls talented. Virtuosos of the player piano.
The processions went out of the bulge of the factories.
It was neceaeary to un-do. Deformation through
impressionism and the symbol. The lyricism brand~new.
The presentation of the materials.

The coincidence: of the first Brazilian construction in
the movement of general reconstrucuction. Brazilwood
poetry.

Against the naturalistic subtlety, the synthesis.
Against the copy, the invention and the surprise.

A perspective of an order other than visual. The
correspondent to the physical miracle in art. Closed stars
in the photographic negatives.

And the wise solar laziness. The prayer. The silent
energy. The hospitality.

Barbaric, picturesque and credulous. Brazilwood.
The forest and the school. The food, the minerals and the
dance. The vegetation. Brazilwood.

Vertaald door Flavia Vidal

 
Oswald de Andrade (11 januari 1890 – 22 oktober 1954)
Portret door Anita Malfatti, 1925

De Spaanse schrijver Eduardo Mendoza werd geboren in Barcelona op 11 januari 1943. Zie ook alle tags voor Eduardo de Mendoza op dit blog.

Uit: Katzenkrieg (Vertaald door Peter Schwaar)

„Der ist vor einer Weile abgegeben worden.»
Der Umschlag war verschlossen und trug weder Absender noch Empfänger.
«Wer hat ihn gebracht? Der, der gestern nach mir gefragt hat?»
«Nein. Der da war ein junger, kesser Typ, sah aus wie ein Zigeuner. Er hat seinen Namen nicht genannt und nichts hinterlassen. Nur, ich soll Ihnen den Brief persönlich geben, sobald ich Sie sehe. Es sei wichtig. Das hat er gesagt.»
«In Ordnung», sagte Whitelands und steckte das Kuvert ein.
«Ich werde den Koffer packen. Bereiten Sie die Rechnung vor. Ich habe keine Zeit zu verlieren.»
Er ging in sein Zimmer hinauf, legte den Koffer aufs Bett und öffnete den Schrank, so dass seine wenigen Habseligkeiten zum Vorschein kamen. Bevor er sie in den Koffer verfrachtete, zog er den Umschlag aus der Tasche, ging damit zum Fenster, riss ihn auf und entfaltete ein mit großer, sauberer weiblicher Schrift beschriebenes Blatt. Der Text lautete:
Werter Anthony,
ich weiß, dass mein Vater und Sie heute Vormittag ein Treffen vereinbart haben, aber der vornehme Charakter,den mir unser kurzer Umgang an Ihnen festzustellen erlaubt hat, lässt mich befürchten, dass Sie nicht erscheinen werden. Bitte tun Sie es doch, es ist unbedingt nötig, dass wir uns noch einmal sehen. Nötig für mich, und wenn mich mein Instinkt und mein Verstand nicht trügen, auch für Sie.
Aus diesem gewichtigen Grund erlaube ich mir, Ihnen zu schreiben. Unser Butler, den Sie ja kennen, wird Ihnen meinen Brief zukommen lassen, von dessen Inhalt er nichts weiß, er weiß nicht einmal, wer ihn geschrieben hat. Falls Sie ihn sehen, lesen Sie den Brief nicht in seiner Gegenwart, und fragen Sie ihn nichts. Zerreißen Sie ihn nach der Lektüre.
Wenn Sie zu uns kommen, klingeln Sie nicht an der Eingangstür. Gehen Sie die Mauer entlang, bis Sie in der Seitenstraße zu einer schmalen Eisenpforte gelangen, die in den Garten führt. Klopfen Sie Punkt zwölf Uhr dreimal, und ich werde Ihnen öffnen. Wenn Sie kommen, versichern Sie sich, dass Ihnen niemand gefolgt ist oder Sie beobachtet. Zu gegebener Zeit werde ich Ihnen den Grund für all diese Vorsichtsmaßnahmen nennen.
Immer voller Vertrauen in Sie,
Paquita
Er las den Brief, ohne seine Bedeutung zu verstehen.“

 
Eduardo Mendoza (Barcelona, 11 januari 1943)

 

De Duitse dichter en schrijver Gustav Falke werd geboren op 11 januari 1853 in Lübeck. Zie ook alle tags voor Gustav Falke op dit blog.

Das Licht

Ein Traum nur war es, ein Gesicht,
Aus Dämmerung geboren:
Es kam des Wegs ein kleines Licht,
Als hätt's den Weg verloren.

Es zitterte und schwankte sacht
Und flackerte im Winde;
Getragen ward es durch die Nacht
Von einem zarten Kinde.

Das schützte mit der rechten Hand
Das Flämmchen, mit der feinen,
Es glänzte durch die Fingerwand
Ein rosenrotes Scheinen.

Was bist du für ein Seelchen, Kind?
Sprach ich aus meinem Traume.
Sogleich erlosch das Licht im Wind,
Und dunkel war's im Raume.

Der Tulpenbaum