De Chinese schrijver Gao Xingjian werd geboren op 4 januari 1940 in Ganzhou, in de provincie Jiangxi. Zie ook alle tags voor Gao Xingjian op dit blog.

Uit: One Man's Bible (Vertaald door Mabel Lee)

“It was not that he didn't remember he once had another sort of life. But, like the old yellowing photograph at home, which he did not burn, it was sad to think about, and far away, like another world that had disappeared forever. In his Beijing home, confiscated by the police, he had a family photo left by his dead father: it was a happy gathering, and everyone in the big family was present. His grandfather who was still alive at the time, his hair completely white, was reclined in a rocking chair, paralyzed and unable to speak. He, the eldest son and eldest grandson of the family, the only child in the photo, was squashed between his grandparents. He was wearing slit trousers that showed his little dick, and he had on his head an American-style boat-shaped cap. At the time, the eight-year War of Resistance against the Japanese had just ended, and the Civil War had not properly started. The photograph had been taken on a bright summer day in front of the round gateway in the garden, which was full of golden chrysanthemums and purple-red cockscombs. That was what he recalled of the garden, but the photo was water-stained and had turned a grayish yellow. Behind the round gateway was a two story, English-style building with a winding walkway below and a balustrade upstairs. It was the big house he had lived in. He recalled that there were thirteen people in the photograph -- an unlucky number -- his parents, his paternal uncles and aunts, and also the wife of one of the uncles. Now, apart from an aunt in America and himself, all of them and the

 
Gao Xingjian (Ganzhou, 4 januari 1940)

De Zwitserse schrijver Emil Zopfi werd geboren op 4 januari 1943 in Wald. Zie ook alle tags voor Emil Zopfi op dit blog.

Uit: Garibaldis Fuss

„Ich stelle mir vor: ein Tag in Schwanden im Herbst 1890, Zopfys letztem Jahr. Zum Beispiel Samstag, der 27. September, es ist Kirchweih, die traditionelle «Schwander Chilbi».
Sein Mund ist trocken, als er erwacht. Die Zunge fühlt sich rauh und dick an. Mit der rechten Hand tastet er über die Decke, aber da ist nichts. Das Bett neben ihm ist leer. Er wischt sich Tränen aus den Augen, starrt in die Dunkelheit. Seine Lippen bewegen sich. «Anna Maria.» Fahl schimmert das Viereck des Fensters an der Südseite der Kammer. Anna Maria ist tot, dämmert ihm allmählich. Tot, im Himmel, oder wo immer. All seine Arznei und Erfahrung hat ihr nicht helfen können. Wozu denn alles, das Studium, die Praxis, die lebenslange Erfahrung, wenn man seinen Nächsten, seinen Liebsten in ihrem Leiden nicht beistehen kann? Ihren Schmerz nicht einmal lindern, ihre Not nicht besänftigen. Wozu, wozu?
Mit dem Handrücken fährt er sich über die Wangen, die feuchten Stoppeln. Er dreht sich zur Seite, schiebt die Decke weg, tritt mit blossen Füssen auf den kalten Boden. Tastet mit den Zehen nach den Pantoffeln, findet nur den einen. Einer ist besser als keiner. Mit ausgebreiteten Armen wankt er durch die Kammer zur Tür. Sich an den Möbeln abstützend, ertastet er wie ein Blinder den Weg zur Küche. Im Herd glimmt Asche, es riecht nach Bratfett und Kohl. Er streicht ein Zündholz an, die Flamme zittert, verlöscht. Noch eines, dann brennt der Docht des Kerzenleuchters auf dem Tisch. Mit einer Kelle schöpft er Wasser aus dem Kessel neben dem Herd, trinkt und schöpft nach. Das trockene Gefühl im Mund bleibt, die Zunge geschwollen. Über die Laube schlurft er zum Abtritt, hebt den Deckel. Der Geruch, der ihm entgegenschlägt, raubt ihm den Atem. Faule Eier, Ammoniak. Man müsste das Jauchegas in Behältern fassen und verwerten, geht ihn durch den Kopf. Durch eine Öffnung in der Wand des Aborts sieht er über dem Dorf die schwarzen Konturen der Berge, ihre Spitzen und Grate zeichnen sich wie ein Scherenschnitt in den fahlen Himmel. In den Fabriken auf der andern Seite des Flüssleins Sernft brennt schon Licht in einer Reihe von Fenstern. Elektrisches Licht!.”

 
Emil Zopfi (Wald, 4 januari 1943)

De Amerikaanse dichter, songwriter en frontman van Silver Jews David Berman werd geboren op 4 januari 1967 in Williamsburg, Virginia. Zie ook alle tags voor David Berman op dit blog.

Self-Portrait At 28 (Fragment)

I know it's a bad title
but I'm giving it to myself as a gift
on a day nearly canceled by sunlight
when the entire hill is approaching
the ideal of Virginia
brochured with goldenrod and loblolly
and I think "at least I have not woken up
with a bloody knife in my hand"
by then having absently wandered
one hundred yards from the house
while still seated in this chair
with my eyes closed.

It is a certain hill
the one I imagine when I hear the word "hill"
and if the apocalypse turns out
to be a world-wide nervous breakdown
if our five billion minds collapse at once
well I'd call that a surprise ending
and this hill would still be beautiful
a place I wouldn't mind dying
alone or with you.

I am trying to get at something
and I want to talk very plainly to you
so that we are both comforted by the honesty.
You see there is a window by my desk
I stare out when I am stuck
though the outdoors has rarely inspired me to write
and I don't know why I keep staring at it.

 
David Berman (Williamsburg, 4 januari 1967)

De Duitse journalist, schrijver, film- en literair criticus en hoogleraar theaterwetenschap Hellmuth Karasek werd geboren op 4 januari 1934 in Brno, Moravië, Tsjechoslowakije. Zie ook alle tags voor Hellmuth Karasek op dit blog.

Uit:Vom Küssen der Kröten

“Eigentlich küsst man Kröten nicht – man schluckt sie als unangenehme Wahrheiten oder als leider notwendige Bedingungen bei einem Einigungsprozess (zum Beispiel in Politik oder Wirtschaò) hinunter. Nur Frösche küsst man – im Märchen, damit sie sich in Prinzen verwandeln.
In der Realität ist es oò umgekehrt: Da küsst man einen Prinzen oder eine Prinzessin, oder vermeint sie zu küssen, und in Wahrheit ist sie, ist er, Frosch oder Fröschin, jedenfalls froschig, glitschig. Dann möchte man dem zum Frosch Geküssten zurufen: Sei kein Frosch.
Wer Frösche pseudokannibalisch zum Fressen gernhat, buchstäblich, ist Franzose und muss sich in England und vor allem in den USA den Kosenamen Froschesser gefallen lassen. Ist das schöner als »Kraut« (Deutscher) oder »Spaghetti« (Italiener) oder »Frites« (Belgier)? Jedenfalls ist der Mensch, was er isst. Auf einer Karikatur des Zeichners Gross, natürlich Amerikaner, sagt der wach geküsste Prinz, der ohne Beine auf einem Brett mit Rädern sitzt, zu der, die ihn wach geküsst hat und vor ihm steht: »Jetzt tut’s dir leid!«
Wenn der Frosch schwimmt, wirkt er sehr menschlich. Wenn er aber singt, stört er sehr, weshalb empìndsame, hochadelige Damen in feudalistischen Zeiten ihre Leibeigenen auf die Froschteiche einschlagen ließen, während sie dem menschlichen Liebesgequake ihres Galans zur Laute lauschten – »Laut und Luise« nennt das Ernst Jandl.
Der berühmteste betrunkene Frosch ist Gefängniswärter in der »Fledermaus« – ein Lurch bei einem Flattertier.
Wenn einem die Stimme versagt, hat man einen Frosch im Hals, was oò passiert, wenn man eine Kröte schlucken musste. Gegen diesen Frosch hilò Räuspern oder ein Schluck Wasser; auf Englisch nennt man das »die Kehle säubern«, da sieht man’s wieder!
Meine Glossen, die wöchentlich in der »Berliner Morgenpost « und im »Hamburger Abendblatt« erscheinen, hüpfen der Zeit wie im Froschsprung hinterher und sind meist aus der Froschperspektive geschrieben. Das heißt, sie quaken die Welt mit leicht vorquellenden Augen von unten an. Als Ergebnis wünsche ich mir spöttische Leichtigkeit, die klein erscheinen lässt, was sich groß spreizt.
Die Froschperspektive folgt dem lateinischen Sprichwort:
»Quamquam sunt sub aqua, sub aqua maledicere temptant.
« Das ist lautmalerisch, von Ovid und heißt: »Selbst beim Untertauchen oder Untergehen quaken die Frösche üble Nachrede.«
Eben Glossen.“

 
Hellmuth Karasek (4 januari 1934 - 29 september 2015)

De Duitse schrijver Markus Seidel werd geboren op 4 januari 1969 in Wilhelmshaven. Zie ook alle tags voor Markus Seidel op dit blog.

Uit: Von Leuten, die ihre Brille verlieren und sich einen Porsche kaufen

„Gestern Abend hatte Axel beschlossen, zu Tanja zu fahren, bevor Suzanne und er für zwei Wochen in den Urlaub an die französische Atlantikküste fahren würden. Tanja war eine Prostituierte, die ihr Appartement im Westen Hannovers hatte, etwa eine Viertelstunde Autofahrt entfernt.
Seit acht Jahren ging er zu Huren. Im Laufe der Zeit hatten sich die Abstände zwischen den Besuchen verkürzt: Hatte er am Anfang alle sechs oder acht Wochen eine Frau aufgesucht, vergingen inzwischen selten mehr als vierzehn Tage, bis er sich wieder auf den Weg machte.
Zu Tanja ging er seit einem halben Jahr. Seit er sie kannte, besuchte er fast ausschließlich sie.
Zuvor war er selten öfter als drei oder vier Mal bei derselben Prostituierten gewesen; er fand es aufregend, eine Frau das erste Mal zu besuchen – sie das erste Mal sprechen zu hören, sich das erste Mal vor ihr auszuziehen und ihr beim Ausziehen zuzusehen. Der Zauber dieser Premiere konnte sich noch in die erste und zweite Wiederholung retten, manchmal in die dritte.
Spätestens dann besuchte er wieder eine andere. Und aufregend war auch die Vorfreude auf sie, die Fahrt zu ihr. Manchmal hätte er schreien können vor glücklicher Ungeduld! Dass da jemand war, der auf ihn wartete und der ihm das erfüllte, was er sich wünschte, das war schlichtweg atemberaubend.
War es am Anfang eine fremde, sonderbare Welt gewesen, in die er da eintrat – eine Welt voll süßer aufdringlicher Parfüms, mit Kuscheltieren auf den Betten, Schlagermusik aus billigen Radios, Fernsehern, in denen ein Musikkanal eingeschaltet war oder ein Pornofilm lief, mit Glasschälchen auf dem Tisch, in denen nicht selten mehrere Dutzend Präservative lagen –, so verlor sich bald die anfängliche Fremdheit, die er gegenüber den Frauen, ihren Wohnungen, ihren Gerüchen, ihrer Nähe spürte.“

 
Markus Seidel (Wilhelmshaven, 4 januari 1969)
Cover

De Vlaamse dichter en (toneel)schrijver Fernand Handtpoorter werd geboren in Poperinge op 4 januari 1933. Zie ook alle tags voor Fernand Handtpoorter op dit blog.

Risquons tout

Ik weet dat die paarden geen paarden zijn
een reis geen reis geen vrede vrede
kome wat komt mij rukt gij mede
het hachelijk besef ten spijt en spijt de vrede

herkauwend grotendeels en voor de rest onzeker
wantrouwig en verblind en zadelvast in schijn
de zaligheid op zak de zege in de schede
zijn mijn gezellen voos en voos de Rede

hoe bult de waan uit hun verwende nek
en barst de wijn uit hun verwarde reden
de dood is geen bezwaar en uit hun luchtig heden
slaan zij zich trots te paard in eeuwigheid bereden

in dit bestaan bereisd onkwetsbaar in gemoede
want wie zijn hart vergeet vergeet te bloeden

 
Fernand Handtpoorter (4 januari 1933 - 5 augustus 2007)
Cover 

De Duitse dichter en schrijver Andreas Altmann werd geboren in Hainichen (Sachsen) op 4 januari 1963. Zie ook alle tags voor Andreas Altmann op dit blog. Zie ook mijn blog van 8 juni 2009.

besuch

das gedächtnis, wenn es eine
nach der anderen erinnerung aufgibt,
erblindet an seinen worten.
in leeren räumen tastest du dich
an der wand, die deine hände ergreift,
über türen, die du nicht öffnest,
ans fenster. blicke, die dunkel
die hell sind, weichen den augen.
an geräuschen formt sich die stimme,
die nicht über das schweigen hinaus
kommt. noch einmal gehst du
mit bodenlosen schritten durchs haus.
licht hat schatten herausgeschnitten,
für die es hier keinen grund gibt.
du kratzt an den rändern die finger auf.
jemand folgt dir verschränkt
mit den armen, dem blick. du bittest,
noch länger zu bleiben. vor dem tor
wartet das auto. der motor springt an.

 
Andreas Altmann (Hainichen, 4 januari 1963)

De Amerikaanse schrijfster en biografe Doris Kearns Goodwin werd geboren op 4 januari 1943 in New York. Zie ook alle tags voor Doris Kearns Goodwin op dit blog.

Uit: Lyndon Johnson and the American Dream

“On the north bank of the Pedernales River in Stonewall, Blanco County, Texas, a mile of dirt road connects the ranch house where Lyndon Johnson died to the small farmhouse in which he was born. During his last years, Johnson often ambled the stretch of grassy river bottom, checking on his grazing Herefords, talking the entire way past the shack that once was his grandfather's house, past the low stone wall bordering the family cemetery, to the meticulously restored museum, his birthplace.
There, his talk sometimes turned to his childhood, stories attached to this room or that furnishing. Once, standing at the entrance to his parents' bedroom, where Lyndon slept when his father was away, Johnson described to me a long-remembered ritual: "First my mother washed my hands and face with water, then tucked me in between the cool, white sheets. She crossed then to that old marble dresser on the far side of the room and seated herself on the straw chair in front of the mirror. I watched her take out the long brown pins from her hair. Then she shook her head from side to side, brushing her hair. I used to count, fifty strokes with one arm, fifty with the other. Always the same. Then she emptied a pitcher of water into the washbowl and, with a small yellow cloth, she scrubbed her face, throat, and arms. Then she came back to the bed, said her prayers, and climbed in beside me. Propped against two pillows, she read to me from books she had read with her father long ago ... Browning, Milton, Dickens. I liked it better when she talked about when she was a young girl."
The world Rebekah described, as Johnson remembered it, was very different from the shabby life she was then leading with her husband and children on the bank of the Pedernales. Her parents had money, position, respectability. They lived in a two-story house surrounded by trees, terraced flower gardens, and a white picket fence. Her people — unlike their poor and ignorant neighbors along the Pedernales — were a proper, civilized breed of educators and preachers of European culture. She projected herself to her son as a dreamy young girl who had spent her afternoons reading poetry under the shade of the big trees in those gardens, her evenings discussing literature with her father, Joseph Wilson Baines.”

 
Doris Kearns Goodwin (New York, 4 januari 1943)
Cover

De Duitse jurist, taal- en letterkundige Jacob Ludwig Karl Grimm werd geboren in Hanau op 4 januari 1785. Zie ook alle tags voor Jacob Grimm op dit blog.

Uit:Von dem Tischlein deck dich, dem Goldesel

“Es war einmal ein Schuster, der hatte drei Söhne und eine Ziege; die Söhne mußten ihm beim Handwerk helfen, und die Ziege mußte sie mit ihrer Milch ernähren. Damit sie nun alle Tage gut saftig Futter bekäm, sollten die Söhne sie der Reihe nach auf die Weide führen. Der älteste führte sie auf den Kirchhof, ließ sie da herumspringen und fressen; am Abend, als er heim wollte, fragte er: »Ziege, bist du satt?« die Ziege antwortete:
»Ich bin so satt, ich mag kein Blatt meh! meh!«
»Nun so komm nach Haus« sagte er, zog sie in den Stall und band sie fest. Der alte Schuster fragte seinen Sohn, ob die Ziege auch genug zu fressen gekriegt hätte; der Sohn antwortete: »sie ist so satt, sie mag kein Blatt.« Er wollte aber selbst sehen, ob das wahr sey, ging in den Stall und fragte: »Ziege, bist du satt?« die Ziege antwortete:
»Ich bin so satt, ich mag kein Blatt meh! meh!«
»Nun so komm nach Haus« sagte er, zog sie in den Stall und band sie fest. Der alte Schuster fragte seinen Sohn, ob die Ziege auch genug zu fressen gekriegt hätte; der Sohn antwortete: »sie ist so satt, sie mag kein Blatt.« Er wollte aber selbst sehen, ob das wahr sey, ging in den Stall und fragte: »Ziege, bist du satt?« die Ziege antwortete:
»Wovon sollt ich satt seyn?
ich sprang nur über Gräbelein,
und fand kein einzig Blättelein: meh! meh!«
Wie der Schuster das hörte, glaubte er sein Sohn habe ihn belogen, ward zornig, sprang hinauf, nahm seinen Stock von der Wand und prügelte ihn fort. Tags darauf mußte der zweite Sohn die Ziege weiden, er führte sie unter lauter gute Kräuter, die fraß die Ziege alle ab. Am Abend fragte er: »Ziege, bist du satt?«

 
Jacob Grimm (4 januari 1785 – 20 september 1863)
Illustratie bij “Tischlein deck dich”.

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e januari ook mijn blog van 4 januari 2017 en ook mijn blog van 4 januari 2015 deel 1 en eveneens deel 2 en deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 4 januari 2007 en ook mijn blog van 4 januari 2008 en eveneens mijn blog van 4 januari 2009.

04-01-2018 om 18:23 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter Peter Ghyssaert werd geboren op 3 januari 1966 te Wilrijk. Zie ook alle tags voor Peter Ghyssaert op dit blog.

De spinnen

Sjaals van zilver zijn de webben
in de rododendrons waar de spinnen
ateliers en woonplaats hebben;
langs de uitgebloeide bollen
hangt het franje van hun werk;
als het warme waaien in
de holtes van een struik, zo is
het weven ingewikkeld voor
de domme prooien die hun lijf
en vleugels op de lijm beproeven,
huiverend de koudste
opperklem voorvoelend; zonder
één geluid verschijnt de spin,
het dodelijk geruis van een blad
stijgt op als een applausje uit
het muffe spookhuis van de struik;
de doden drogen hier in lichte
sarcofagen, blind gedaald
in voorraadkamers die naar schimmel
en voorbije zomers ruiken.

Het wonderkind

Van doden kende hij de naam,
hij noemde die en maakte hem opmerkzaam
op zijn bestaan.

Hij sprak soms uren met de grond.

Zijn ouders lazen hem uit sprookjesboeken voor.

Hij schreeuwde naar de maan, hij sloeg
zijn vuist stuk op de muur;
het hielp niets:

ze trokken met miljoenen handen
aan zijn naam.

 
Peter Ghyssaert (Wilrijk, 3 januari 1966)

De Engelse schrijver J.R.R. Tolkien werd geboren op 3 januari 1892 in Bloemfontein, Zuid-Afrika. Zie ook alle tags voor J.R.R. Tolkien op dit blog.

Uit: The Lord of the Rings (The Hobbit)

“Just before tea-time there came a tremendous ring on the front-door bell, and then he remembered! He rushed and put on the kettle, and put out another cup and saucer, and an extra cake or two, and ran to the door. "I am so sorry to keep you waiting!" he was going to say, when he saw that it was not Gandalf at all. It was a dwarf with a blue beard tucked into a golden belt, and very bright eyes under his dark-green hood. As soon as the door was opened, he pushed inside, just as if he had been expected. He hung his hooded cloak on the nearest peg, and "Dwalin at your service!" he said with a low bow. "Bilbo Baggins at yours!" said the hobbit, too surprised to ask any questions for the moment. When the silence that followed had become uncomfortable, he added: "I am just about to take tea; pray come and have some with me." A little stiff perhaps, but he meant it kindly. And what would you do, if an uninvited dwarf came and hung his things up in your hall without a word of explanation? They had not been at table long, in fact they had hardly reached the third cake, when there came another even louder ring at the bell.
"Excuse me!" said the hobbit, and off he went to the door. "So you have got here at last!" That was what he was going to say to Gandalf this time. But it was not Gandalf. Instead there was a very old-looking dwarf on the step with a white beard and a scarlet hood; and he too hopped inside as soon as the door was open, just as if he had been invited. "I see they have begun to arrive already," he said when he caught sight of Dwalin's green hood hanging up. He hung his red one next to it, and "Balin at your service!" he said with his hand on his breast. "Thank you!" said Bilbo with a gasp. It was not the correct thing to say, but they have begun to arrive had flustered him badly. He liked visitors, but he liked to know them before they arrived, and he preferred to ask them himself. He had a horrible thought that the cakes might run short, and then he—as the host: he knew his duty and stuck to it however painful—he might have to go without. "Come along in, and have some tea!" he managed to say after taking a deep breath. "A little beer would suit me better, if it is all the same to you, my good sir," said Balin with the white beard. "But I don't mind some cake—seed-cake, if you have any." "Lots!"

 
J.R.R. Tolkien (3 januari 1892 – 2 september 1973)
Filmaffiche

De Amerikaanse schrijver Smith Henderson werd geboren op 3 januari 1954 in Montana. Zie ook alle tags voor Smith Henderson op dit blog.

Uit: Fourth of July Creek

“The mother called out to him—“Pete! Pete!”—but he shook his head no, and she looked off, pissed and muttering. The son didn’t even glance up, but must’ve suggested something to her because she turned away from him and spat out some words. From where they were, Pete and the cop couldn’t hear what hateful thing she said, and they watched a minute to see if the bickering would flare up. It did not.
Pete affixed the open folder to the clipboard, clicked his pen, and started his incident report. The cop let out his pony-keg belly a little. They always relaxed when the social worker got involved, soothed by the scritching of his pen, relieved that Pete would be taking it from here.
“So what happened?” Pete asked, pen aloft.
The cop snorted contemptuously, lit up another cigarette, and told him. They were at it again, and the neighbor’d finally had it with the two of them broadcasting to the whole row of houses precisely how they’d kill each other, what appendages would be hacked off, and into what orifices they would stick those dismembered parts. There were children about, the neighbor said, so he went over. He pounds on the door. No response. Cups his eyes to see in the window. Sounds like the argument has spilled out the back door of the house. The neighbor jogs around to the side gate, where the boy is standing with his air rifle. The two of them halt at the sight of one another. Then the kid starts crossing and uncrossing his eyes at the neighbor. To unnerve him or because he’d at last gone bonkers, who could say.
“Did he actually threaten the neighbor with the gun?”
The cop blew smoke out his nose.
“This guy, he knows a pellet gun when he sees it.”
“Right.”
“But it ain’t like he pointed the gun at the guy or said anything threatening at him exactly. The neighbor says he was more worried about the kid going after the mother.”

 
Smith Henderson (Montana, 3 januari 1954)

De Franse schrijfster Marie Darrieussecq werd geboren in Bayonne, Pyrénées-Atlantiques, op 3 januari 1969. Zie ook alle tags voor Marie Darrieussecq op dit blog.

Uit: Être ici est une splendeur

« Elle a été ici. Sur la Terre et dans sa maison.
Dans sa maison on peut visiter trois pièces. Leur accès est limité par des rubans de velours rouge. Sur un chevalet, une reproduction de son dernier tableau, un bouquet de tournesols et de roses trémières.
Elle ne peignait pas que des fleurs.
Une porte peinte en gris, fermée à clef, menait à un étage où j’imaginais des fantômes. Et quand on sortait de la maison, on les voyait, Paula et Otto, les Modersohn-Becker. Pas des fantômes mais des monstres, en habit d’époque, très kitsch à la fenêtre de leur maison de morts, par-dessus la rue, par-dessus nos têtes de vivants. Un couple de mannequins de cire, d’une laideur bicéphale à la fenêtre de cette jolie maison de bois jaune.
*
L’horreur est là avec la splendeur, n’éludons pas, l’horreur de cette histoire, si une vie est une histoire : mourir à trente et un ans avec une œuvre devant soi et un bébé de dix-huit jours.
Et sa tombe : elle est horrible. À Worpswede, village confit dans le tourisme. Le Barbizon de l’Allemagne du Nord. L’ami sculpteur, Bernhard Hoetger, qui y va de son monument. Une grande stèle de granit et de briques : une femme à demi nue, allongée, plus grande que nature, un bébé nu assis sur son ventre. Comme si le bébé était mort aussi, mais il n’est pas mort : Mathilde Modersohn a vécu quatre-vingt-onze ans. Le monument est désormais abîmé par le temps, par le vent et la neige de Worpswede.
Paula Modersohn-Becker écrivait dans son journal, le 24 février 1902, cinq ans avant sa mort : « J’ai souvent pensé à ma tombe… Elle ne doit pas avoir de tertre. Il faut juste un rectangle avec des œillets blancs autour. Et autour encore, un modeste sentier de graviers, lui aussi bordé d’œillets, et un treillis de bois, tout simple, pour porter l’abondance de roses. Et il y aurait un petit portail pour que les gens me rendent visite, et au fond un tranquille petit banc pour que les gens s’assoient. Ce serait dans le cimetière de notre église de Worpswede, le long de la haie qui donne sur les champs, dans la partie ancienne, pas à l’autre bout."

 
Marie Darrieussecq (Bayonne, 3 januari 1969)
Cover Nederlandse uitgave

De Britse schrijver Alex Wheatle werd geboren op 3 januari 1963 in Londen. Zie ook alle tags voor Alex Wheatle op dit blog.

Uit:Straight Outta Crongton

“`Mum! Why d'you let him take my dinner money?' She was sitting on her bed, tying her dressing gown belt around her waist — it needed washing but I had used the last of the bio capsules to clean my PE kit the previous evening. Sleep clogged up the corners of her eyes. Her mascara now looked as if she'd applied it with a mop. Stupid woman couldn't even wash her freaking make-up off before she went to bed. `Mum!' I repeated. She stretched and yawned before she finally answered me. 'There are a couple of crusty rolls in the kitchen and I think there's a scrape of peanut butter in the cupboard.' Her voice sounded rough, as if she had been eating bristled doormats. `Let him eat the rolls,' I spat. She covered her ears. `Mum. I need some money for school!' `Stop shouting, Mo. Can't hear myself bleeding think; I've got a ringing headache. Get off to school. Aren't you late?' I took my mobile out of my back pocket. Eight-twenty. Cell bells! Holman's gonna bruise my ears again. `I'm going back to bed,' Mum said. She scooped the gunk from her eye with a fingernail and wiped it on her dressing gown before flopping back on to the mattress. 'Take the rolls, Mo, and get off my case, will ya? We didn't get in till after three.' Half of the quilt was on the floor. There was a dent in the mattress where he'd slept. The ashtray was full. The room stank of beer. The bin was full of cans. I swore I'd never drink alcohol. Mum pulled the bedding over her head, turned her back to me and curled up like an unborn baby. Frustration crackled inside me. 'You're freaking useless.' `Soya always say. Can I get some sleep now?' I stood there, arms folded, staring at her, but she didn't move a muscle. I heard a noise from the kitchen. He was still here. I left Mum's room, slamming the door behind me, and turned into the hallway.
He was sitting down at the kitchen table, sipping a mug of tea. He threw me an oh-shit-Mo-hasn't-gone-to-school-yet look. I hoped he burned his lips. Name-brand trainers niced up his feet. (Where'd he got them? He was supposed to be skint.) He wore a too-tight Real Madrid football shirt, number seven on the back. The shape of his man boobs underneath almost made me spew. Jack Sparrow was inked on his fat right bicep. A pirate ship was tattooed on the other. His goatee beard scratched his neck. How could Mum smack tongues with him? I looked at him dead on. 'That five pounds Mum gave you – that's my dinner money.'

 
Alex Wheatle (Londen, 3 januari 1963)

De Romeinse schrijver, redenaar, politicus, advocaat en filosoof Marcus Tullius Cicero werd geboren in Arpinum op 3 januari 106 v. Chr. Zie ook alle tags voor Cicero op dit blog.

Uit: De ideale redenaar (Vertaald door A.D. Leeman H.W.A. van Rooijen-Dijkman en A.D Leeman)

“Steeds wanneer ik in mijn gedachten de herinnering aan lang vervlogen tijden terugroep, komt het mij voor, beste broer Quintus, dat de mensen toen wel bijzonder gelukkig zijn geweest. Zij konden immers in de bloeiperiode van onze staat, beloond met eer en roem voor hun daden, een leven leiden, waarin ze ofwel een vooraanstaande rol konden spelen zonder risico's te lopen óf een ambteloos leven konden genieten zonder hun aanzien te verspelen. Er was een tijd, waarin ik verwachtte, dat ook voor mij het ogenblik zou komen — verdiend en mij bijna door allen gegund —, waarop er met het afsluiten van mijn politieke loopbaan en het keerpunt van mijn jaren, een einde zou komen aan de onophoudelijke druk van rechtszaken en de tijdrovende ambtelijke carrière, zodat ik in alle rust mijn aandacht weer zou kunnen gaan richten op ons beider luisterrijke studiegebieden. In deze hoopvolle gedachten en overwegingen kwam ik door de ernstige ontwikkelingen in de algemene situatie én door allerlei persoonlijke tegenslagen bedrogen uit. Want daar waar ik de meeste rust en stille vrede verwachtte, kwamen de grootste zorgenvloed en het onstuimigste noodweer op; en zo werd mij, hoe vurig ik daarnaar ook verlangde, niet het profijt geschonken van de rust om samen met jou terug te keren tot de beoefening van die studiën die ons van jongs af aan zo na aan het hart hadden gelegen. Want zoals ik als jongeman verzeild raakte in de verstoring van de oude politieke orde en tijdens mijn consulaat midden in een beslissende machtsstrijd belandde, zo heb ik mij deze hele periode na mijn consulaat moeten inzetten tegen die vloedgolven die, aanvankelijk door mijn optreden gekeerd voordat ze de staat konden schaden, vervolgens op mijzelf neersloegen. Maar ondanks deze woelige omstandigheden en mijn benauwend tijdsgebrek wil ik toch de roepstem van mijn studiën volgen en alle tijd die de intriges van mijn vijanden, de belangen van mijn vrienden en de staatszaken mij overlaten bij voorkeur aan het schrijverschap wijden. Zeker zal ik jouw aansporingen en verzoeken, broer, niet naast mij neerleggen, want niemands gezag en wensen wegen voor mij zwaarder dan de jouwe. Ik wil dan nu de herinnering ophalen aan een oud gebeuren.”

 
Cicero (3 januari 106 v. Chr. – 7 december 43 v. Chr.)
Standbeeld voor het paleis van justitie in Rome 

De Belgische schrijver Jean Muno (pseudoniem van Robert Burniaux) werd geboren in Molenbeek op 3 januari 1924. Zie ook alle tags voor Jean Muno op dit blog.

Uit: Histoires singulières

« Au détour de l’avenue, Walter se trouva devant un décor qui n’avait plus de fond. La chaussée et ses rails luisants creusaient un tunnel rectiligne à travers la nuit. Il dépassa les dernières maisons. Cette obscurité plus épaisse, cette ombre qui s’épanchait dans l’ombre, il crut que c’était le fleuve et qu’il s’engageait sur un pont qu’il ne connaissait pas. Un pont d’une largeur insolite. Il devait être de construction récente, comme l’attestait la blancheur mate de la pierre encore poudreuse. On eût dit une gigantesque construction d’enfant, un échafaudage minutieux et fragile, un piège de craie. À moins que tout cela ne fût qu’un jeu de lignes infinies, celles des rails, des trottoirs et des parapets, convergeant là-bas, en un mystérieux foyer, au plus obscur de l’autre rive. Sur legarde-fou, tous les vingt ou trente mètres, l’architecte avait disposé des lampadaires Belle Époque, comme autant de cierges qui n’éclairaient qu’eux-mêmes. Walter s’arrêta. Ce n’était pas un pont ! Le réverbère qu’il venait de dépasser était le douzième, et il y en avait d’autres devant lui, beaucoup d’autres, qui l’attendaient en une file interminable. Alors ? Une route, une digue… À droite, dans un creux de la nuit, des lumières s’apercevaient, comme les feux d’un bivouac. Mais à gauche, devant, partout ailleurs, régnait l’obscurité la plus totale, au travers de laquelle les lampadaires surannés jetaient une passerelle dérisoire. « Le moment est venu d’oser », pensa Walter.
Il crut entendre la respiration de la mer. Ainsi donc, c’était bien une digue. Voici longtemps, peut-être dans son enfance, il l’avait déjà parcourue. À gauche s’étendait une immense plage dorée qui descendait très doucement vers l’Océan. Il y avait du soleil, on distinguait au loin les dunes vierges. Le nom chantait encore dans sa mémoire :les dunes de Pyla. Pourtant, cette fois-là aussi, il avait renoncé. Pour une raison médiocre, peur de se perdre ou de désobéir, il avait rebroussé chemin. Il s’était promis de revenir, de marcher jusqu’au bout de la digue, jusqu’au pays natal, mais la promesse était restée non tenue, et tout cela, désormais, appartenait au souvenir, au remords, à la nuit. "

 
Jean Muno (3 januari 1924 - 6 april 1988)
Cover

De Amerikaanse dichter en schrijver John Gould Fletcher werd geboren op 3 januari 1886 in Little Rock, Arkansas. Zie ook alle tags voor John Gould Fletcher op dit blog.

In The City Of Night (Fragment)

City of restlessness, city where I have tramped and wandered,
City where the herded crowds glance at me suspiciously, city where the churches are
locked, the shops unopened, the houses without hospitality,
City of restlessness,
Wrap me in your folds of shadow.
City of sleeplessness, city of cheap airless rooms, where in the gloom are heard snores
through the partition, lovers that struggle, couples that squabble, cabs that rattle,
cats that squall,
City of sleeplessness,
Wrap me in your folds of shadow.
City of feverish dreams, city that is being besieged by all the demons of darkness, city of
innumerable shadowy vaults and towers, city where passion flowers desperately and
treachery ends in death the strong:
City of night,
Wrap me in your folds of shadow.

 
John Gould Fletcher (3 januari 1886 – 20 mei 1950)
Hier met zijn vrouw, de schrijfster van kinderboeken Charlie May Simon

De Duitse dichter en schrijver Johann Jacob Balde S.J. werd geboren op 3 januari 1604 in Ensisheim in de Elzas. Zie ook alle tags voor Jacob Balde en voor Jacob Balde S.J. op dit blog.

Uit: Oden und Epoden

XXVII.
Lob der seligsten Jungfrau Maria (Fragmentt)

Wo beginnt Dein Sänger das kühne Werk doch,
Hochgepries'ne Frau Du von hundert Zungen!
Preisenswerthe hoch Du mit hundert Zungen!
Alles besingt Dich.

Hier die Berge rings den belaubten Scheitel
Neigen Dir, zum Himmel empor zu tragen;
Dort zu Deinem Lob sich erneut der Quelle
Sanftes Gemurmel.

Hermon's edler Hain, die Gefilde Sibma's
Und Engaddi's, Balhamons Garten,
Karmels hohe Gipfel sich freu'n, den hehren
Gast zu empfangen.

Küssen möchte Dich als behaarte Ceder,
Wie sie ragt auf Libanon's, der Südwest;
Küssen als Platane der Bach mit linder
Welle dich möchte.

Dich als Terebinthe das blonde Thal wünscht,
Die geschloss'ne Flur als Cypresse wünscht Dich:
Allen doch entreißt auf der Burg dich Sion's
Heiliger Felsen.

 
Jacob Balde (3 januari 1604 – 9 augustus 1668)
Ensisheim

Zie voor nog meer schrijvers van de 3^e januari ook mijn blog van 3 januari 2016 en ook mijn blog van 3 januari 2016 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 3 januari 2007 en ook mijn blog van 3 januari 2008 en eveneens mijn blog van 3 januari 2009.

03-01-2018 om 18:12 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en essayist Dirk Ayelt Kooiman werd geboren in Amsterdam op 3 januari 1946. Kooiman kwam zowel van vaders- als moederszijde uit families van predikanten en was een zoon van prof. dr. Willem Jan Kooiman (1903-1968), luthers predikant en hoogleraar, en Margaretha Alida Wumkes (1902-1996). Zijn moeder was een dochter van hervormd predikant dr. Geert Aeilco Wumkes (1869-1954). Kooiman was met Thomas Graftdijk oprichter en redacteur van Soma (1968-1972). Hij geldt, met Doeschka Meijsing, Nicolaas Matsier en Frans Kellendonk, als een uitgesproken representant van het literair tijdschrift De Revisor, dat als opvolger van Soma door hem en Graftdijk in 1974 werd opgericht en waarvan hij tot 1994 redacteur was. Hij zette in De Revisor zijn opvattingen over literatuur uiteen, die onder meer inhielden dat de anekdote en het realisme niet in de literatuur thuishoorden. Daartegenover stonden hij en zijn medestanders een meer analytische, geconstrueerde schrijfwijze voor, die de Revisor-auteurs de bijnaam 'academisten' opleverde. Kooiman schreef romans en verhalen. Met “Een romance” (1973) bereikte hij een groot publiek. Hij trok ook de aandacht met “De grote stilte” (1975) en “De vertellingen van een verloren dag” (1980). Zijn bekendste boek is de "non-fictieve roman “Montyn” (het levensverhaal van de kunstenaar Jan Montyn) uit 1982. Kooiman schreef ook een aantal film- en televisiescripts, onder meer voor “Prettig weekend, meneer Meijer” van Orlow Seunke (1978) en “De Dream” van Pieter Verhoeff (1985).

Uit: Een romance

“Half acht. Geen zuchtje wind dreef door de wijdgeopende vensters naar binnen. Het was of de atmosfeer, verlamd door de broeierige hitte, iedere beweging smoorde en zelfs te loom was om geluid doortocht te verlenen, want het was onnatuurlijk stil. De vochtige lucht omvatte ons, drukte ons neer, verstikte ons alsof we ondergedompeld lagen in een lauw en troebel bad. De lakens van het bed waren kleverig, ook de geringste aanraking met het lichaam van de ander was onaangenaam en zelfs benauwend. Ik draaide me om, terwijl ik me ertoe wist te dwingen achter mijn rug haar hand in de mijne te nemen om me te verontschuldigen voor deze verwijdering. Zo keek ik door het raam naar buiten.
Het huis stond op de top van een heuvel, die de hoogste van de omtrek was. Scherp omkaderd door het raamkozijn strekte zich een golvend landschap uit, geel en dor als een kokosmat, tot waar de horizon nevelig overvloeide in de lucht. Het licht van de ondergaande zon werd door een dun wolkendek verstrooid. Maar terwijl ik keek, roerloos, zonder veel besef van tijd, vormde zich een langgerekte wolkenformatie, die, nadat de zon bij wijze van afscheid - een dramatisch afscheid, alsof zij niet van plan was ooit nog eens terug te keren - nog een aureool van scherpgebundelde stralen had losgelaten, het vergezicht tenslotte afsloot als een hooggebergte.
Voor het huis was een erf. Rechts ervan stond een schuurtje, opgetrokken uit gehalveerde boomstammetjes en ruwe planken, met een dak van verbrokkeld teerpapier. Naast het schuurtje stonden de restanten van een ploeg, en een met mos begroeide theekist waarop ooit iemand zolang een heggeschaar had neergelegd. Aan de linkerzijde werd het erf beschut door een rijtje struiken, dat, hoewel sommige van top tot teen verdord waren en de overige in onregelmatige pieken opgeschoten, in de verte deed denken aan de heg die hij eertijds gevormd moest hebben. Tussen die voormalige heg en het schuurtje bevond zich een open ruimte, een kale plek, met wat dun gras en miezerig onkruid begroeid alsof de grond daar te hard of te onvruchtbaar was om sappiger gewassen te voeden. Zowel de plaats - tussen heg en schuur - als een lichte glooiing van het terrein wezen er dan ook op dat het erf via die plek eens verbonden moest zijn geweest met een pad - wat de hardheid van de grond ter plaatse zou kunnen verklaren.”

 
Dirk Ayelt Kooiman (Amsterdam, 3 januari 1946)

03-01-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en filosoof Henk van der Waal werd op 3 januari 1960 geboren in Hilversum Van der Waal studeerde filosofie aan de Universiteit van Amsterdam en aan de Sorbonne. In 1995 debuteerde hij als dichter met de bundel “De windsels van de sfinx”, die werd onderscheiden met de C. Buddingh’-prijs. Zijn tweede bundel, “Schuldsanering”, verscheen in 2000 en werd genomineerd voor de Paul Snoek-poëzieprijs. Voor zijn bundel “De aantochtster” (2003) werd hij genomineerd voor de VSB-Poëzieprijs 2004. In 2007 publiceerde hij “Vreemdgang” en in 2010 volgde “Zelf worden”. Die bundel werd genomineerd voor de VSB-Poëzieprijs en be kroond met de Ida Gerhardt Poëzieprijs 2012.

cirkel

als het laat is, als de tijd zich
kromt in de schemer, als de
mist de velden bestookt met witte
wijven en de rimpels van het
land langzaam vollopen met een
zilverpapieren zwaarte, trekt de
taal zich terug in zijn doofstomme

cirkel

je speelt nog de troefkaart van
uitstel en lust, vlucht nog in tennis
en voetbal, maar eigenlijk draai je
al rond in de jubel van het totale af
laten weten: kijk maar hoe jij je kijkt
en hoe je al kijkend verhevigd raakt
in de staar van de zuiverste droom

opwinding

mag ik, hoewel je nu volledig zicht hebt
gekregen op het vergeten en ik tegen beter
weten in de rust waarin je nu gekeerd ligt
beduimel met verdriet, mag ik niettemin
af en toe aanstillen onder je arm van weemoed,
uitrusten onder het strooisel van je liefdesoog,
opleven in de lach die je was, in de

opwinding

waarmee je mij voedde, mag ik niettemin
af en toe nog een eindje met je op en
mag ik bij je als je van verre mij het verre
influistert en mag ik je voelen als je ‘s nachts
in mijn oor bijt om er je weldaad in te gieten
terwijl je tegelijkertijd je vinger drukt op
de vraag die telkens uitglijdt over mijn tong

 
Henk van der Waal (Hilversum, 3 januari 1960)

03-01-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Nyk de Vries werd geboren in Noordbergum op 2 januari 1971. Zie ook alle tags voor Nyk de Vries op dit blog.

Uit: Renger

“Als ik thuiskom van school pak ik de roman 1984 van George Orwell van mijn bureau. Voor het vak Engels moeten we de komende tijd een hele stapel boeken lezen. Ik begin aan het eerste hoofdstuk, maar mijn gedachten dwalen af. Sinds afgelopen weekend woon ik als enig kind nog thuis – mijn jongste zus is naar de nieuwbouw verhuisd. Wanneer ik eraan denk, schiet er een rilling door me heen.
Afgelopen zomer heeft de situatie in huis een dieptepunt bereikt. Na de verhuizing van mijn broer probeerde mijn moeder de verbouwing van het huis weer op de agenda te krijgen. Die was na mijn geboorte gestopt. Als een van de weinige gezinnen in het dorp hadden we geen douche en ook geen warm water. Ook was er niks aan de oude keuken gedaan. Het oude aanrecht van mijn grootmoeder was veel te laag voor mijn moeder die last van haar rug kreeg door het vele bukken.
Volgens mijn moeder was mijn vader sowieso veel te laat met de verbouwing van ons huis begonnen. Terwijl mijn oom Matheüs een bungalow bouwde, was hij rondom in de buurt aan het beunen. Uiteraard was mijn vader niet de enige. Elke bouwvakker met een beetje spirit ging ’s avonds klussen in de buurt. Maar hij was wel erg fanatiek. ‘Eerst heeft hij de hele omgeving verbouwd,’ zei mijn moeder. ‘Pas toen was ons eigen huis aan de beurt.’
Na lang aandringen overtuigde ze mijn vader ervan om de zaak af te maken, te beginnen bij de keuken. In die tijd werkte hij bij een grote bouwcorporatie in Leeuwarden. Ik kon zien dat hij het er zwaar had. De jaren dat hij zich drie slagen in de rondte beunde lagen achter hem. Hij had last van zijn rug en wanneer hij aan het eind van de dag thuiskwam, plofte hij neer in zijn stoel. ‘Arbeid is te duur geworden,’ verzuchtte hij. ‘Vroeger was er tijd voor het draaien van een sigaret, we konden een praatje maken. Nu racen we van klus naar klus om maar te kunnen concurreren.’
Ik vermoed dat hij snakte naar vakantie, maar wegens de verbouwing maakten we alleen dagtochtjes. Begin juli begon hij met het uithakken van het aanrecht. Terwijl ik hem in wolken van stof op het graniet in zag slaan, moest ik denken aan een van zijn motto’s: ‘Ha ha! Wat er ook gebeurt, we moeten wel op vakantie!’ Ik keek naar zijn gezicht en eerlijk gezegd maakte het me bang. Vermoedelijk was ik niet de enige. Naast ons was een jonge buurman komen wonen met wie mijn vader aanvankelijk goed kon opschieten. Ze kletsten vaak bij de heg, maar plotseling hadden ze ruzie gekregen, hoewel ik geen idee had waarover.”

 
Nyk de Vries (Noordbergum, 2 januari 1971)

De Amerikaanse schrijver, essayist en literatuurwetenschapper André Aciman werd geboren op 2 januari 1951 in Alexandrië in Egypte. Zie ook alle tags voor André Aciman op dit blog.

Uit: Call Me by Your Name

“Later!” The word, the voice, the attitude.
I’d never heard anyone use “later” to say goodbye before. It sounded harsh, curt, and dismissive, spoken with the veiled in- difference of people who may not care to see or hear from you again.
It is the first thing I remember about him, and I can hear it still today. Later!
I shut my eyes, say the word, and I’m back in Italy, so many years ago, walking down the tree-lined driveway, watching him step out of the cab, billowy blue shirt, wide-open collar, sunglasses, straw hat, skin everywhere. Suddenly he’s shaking my hand, handing me his backpack, removing his suitcase from the trunk of the cab, asking if my father is home.
It might have started right there and then: the shirt, the rolled-up sleeves, the rounded balls of his heels slipping in and out of his frayed espadrilles, eager to test the hot gravel path that led to our house, every stride already asking, Which way to the beach?
This summer’s houseguest. Another bore.
Then, almost without thinking, and with his back already turned to the car, he waves the back of his free hand and utters a careless Later! to another passenger in the car who has probably split the fare from the station. No name added, no jest to smooth out the ruffled leave-taking, nothing. His one-word send-off: brisk, bold, and blunted—take your pick, he couldn’t be bothered which.
You watch, I thought, this is how he’ll say goodbye to us when the time comes. With a gruff, slapdash Later!
Meanwhile, we’d have to put up with him for six long weeks. I was thoroughly intimidated. The unapproachable sort.
I could grow to like him, though. From rounded chin to rounded heel. Then, within days, I would learn to hate him. This, the very person whose photo on the application form months earlier had leapt out with promises of instant affinities.”

 
André Aciman (Alexandrië, 2 januari 1951)
Scene uit de gelijknamige film uit 2017 met o.a. Armie Hammer (Oliver) en Timothée Chalamet (Elio)

De Amerikaanse dichter en schrijver Jimmy Santiago Baca werd geboren in Santa Fe, New Mexico, op 2 januari 1952. Zie ook alle tags voor Jimmy Santiago Baca op dit blog.

Into Death Bravely

Winter
throws his great white shield
on the ground,
breaking thin arms of twisting branches,
and then howls
on the north side of the Black Mesa
a deep, throaty laughter.
Because of him
we have to sell our cattle
that rake snow for stubble.
Having lived his whole life
in a few weeks,
slow and pensive he walks away,
dragging his silver-stream shield
down branches
and over the ground,
he keeps walking slowly away
into death
bravely.

When Life

Is cut close, blades and bones,
And the stench of sewers is everywhere,
Blood-sloshed floors,
And guards count the dead
With the blink of an eyelid, then hurry home
To supper and love, what saves us
From going mad is to carry a vacant stare
And a quiet half-dead dream.

Like An Animal

Behind the smooth texture
Of my eyes, way inside me,
A part of me has died:
I move my bloody fingernails
Across it, hard as a blackboard,
Run my fingers along it,
The chalk white scars
That say I AM SCARED,
Scared of what might become
Of me, the real me,
Behind these prison walls.

 
Jimmy Santiago Baca (Santa Fe, 2 januari 1952)

De Amerikaanse dichter, criticus en historicus David Shapiro werd geboren op 2 januari 1947 in Newark, New Jersey. Zie ook alle tags voor David Shapiro op dit blog.

Tattoo for Gina

Some see a dove
And think Pigeon
Others see pigeons
And think Dove

Some know that all pigeons are doves
Some angry as if pigeons were not doves

But the city lover knows
And I try to reconstruct
The tattoo on one of your many branches

The more arms the more power
I think of you, O pale tattoo
All pigeons, all doves
You friendly cliff-dwellers

In the Other Pocket Dust

Sisyphus had a bad back.
Why? Well, I get up in the morning
And my wife wants me to carry
A big blue bag of garbage
To my son now
Sleeping in a studio in NY. Five flights he will not carry.

Oh I say I'm not supposed to carry
More than five pounds of garbage

And she crosses the border with it

There was a dead body like little Pedro rolled down the
Hill by Buñuel and not the long kiss
Of L'age d'or but the dog and dog-dream
In Los Olvidados. How do you abandon dirt?
The blue bag also rolls down by itself, full of Pedro

Something little Pedro always wanted to do
It's a cold day. Man is garbage.

 
David Shapiro (Newark, 2 januari 1947)

 
De Nederlandse dichter, tekstschrijver en uitgever Look J. Boden werd geboren in Vlaardingen op 2 januari 1974. Zie ook alle tags voor Look J. Boden op dit blog en alle tags voor L. J. Boden.

Op zaal

Ze ligt op zaal, de oude dame
die, vaal en uitgeteld, nog fluistert:
ik wil niet dood. Niemand luistert.

Ze wankelde van facelift naar
bloedprop, ongemerkt ontvleugeld
in haar eigen gelijk:
woestijnen zijn groot als je geen
stem meer hebt - en geen bereik.

Ze overwoog een hospice
om rustig te sterven, maar
scherven  brengen ook voor
deze dame nog geluk.

Haar dag kan niet meer stuk:
de gordijnen blijven open
de lampen blijven branden
het kippenvel blijft opgetogen staan.

Ze ligt op zaal, de oude dame,
maar vandaag wordt ze ontslagen
om gesterkt door nieuwe krachten
en een grijns voor wie ooit lachte,
met klaterend applaus
haar eigen hart te volgen,
en in ongekende vorm
haar eigen weg te gaan.

 
Look J. Boden (Vlaardingen, 2 januari 1974)
Cover

De Nederlandse dichter, essayist, redenaar en literair-historicus Anton van Duinkerken werd op 2 januari 1903 geboren in Bergen op Zoom. Zie ook alle tags voor Anton van Duinkerken op dit blog.

Heugenis aan een landverblijf

Wij zagen op het smalle wandelpad
Hoe 's morgens rond uw huis de bomen waren
Aaneengeschaard als wilden zij bewaren
In stilte's koelte een heimelijke schat,
Tot op het eerste kraaien van de hanen
De wind zacht heensloop uit zijn nacht-asyl:
Een zwerver langs de weg, en wie 't beviel
Zich over 't land een eigen weg te banen.

't Gerinkel van een emmer op uw erf
Deed alle dingen leven, ver in 't ronde:
Seringengeur woei los uit de gezonde
Tros-volle struiken, en het speels gezwerf
Van uchtends wind plaagde de bomen wakker;
Een vogel wies zijn veren in een plas;
Dan sloeg een hond aan: op de zandweg was
De huifbedekte wagen van de bakker.

Zomer en zon bewogen om u heen
De dag voorzichtig als een zwaar te beuren
Bloemkorf, die vol van landelijke kleuren
Iederen keer welriekender verscheen
En lomer scheidde, tot de blaren geelden,
De wegen ritselden onder uw voet:
Hoe was bij haard en lamp dan de avond goed,
Als vrienden van uw brood en wildbraad deelden.

In 't nat seizoen en bijna nachtlijk uur,
Als 't fietspad blank stond van de zware regen,
Kwaamt gij met de petrolie-lamp ons tegen
En preest dit landverblijf; uw waterkuur;
Een verre hond begon verstoord te bassen,
Maar vluchtte voor de regen op zijn huid;
De grendel op de deur was 't laatst geluid,
Slaapkamerlicht viel glanzend in de plassen.

 
Anton van Duinkerken (2 januari 1903 - 27 juli 1968)
De Grote Markt in Bergen op Zoom in de kersttijd

De Noorse schrijver Hans Herbjørnsrud werd geboren op 2 januari 1938 in Heddal, Telemark. Zie ook alle tags voor Hans Herbjørnsrud op dit blog.

Uit:Kai Sandemo /Kai Sandmoser (Vertaald door Michael Baumgartner)

“Nod, 1.8.1983
Lieber ehemaliger Freund!
Doch, du hast ganz richtig gelesen auf der Rückseite des Kuverts. Der Absender heißt Uli Huber, so wie es geschrieben steht. Ihn kennst du nicht, mich dagegen, den Briefschreiber, kennst du sehr wohl.
Uli Huber ist der Name einer meiner begrenzten Möglichkeiten. Ich warte noch ein wenig, ehe ich dir den Namen des Schreibers verrate. Ich gebe dir noch ein paar Zeilen zum Nachdenken und Raten. Laß mich solange ein namenloser Vertrauter sein, ein in deinen Augen unbekannter Freund.
Mittlerweile habe ich so viele Namen wie ein Fuchs Ausgänge aus seinem Bau. Uli Huber ist eine bleierne und enge Möglichkeit. Er ist mir Futteral und Hülle. Ich bin in ihn hineingekrochen wie in eine Rüstung aus Eisen und Stahl. Bei der kleinsten Bewegung scheppert und rasselt er metallisch. Es klingt wie Ketten, die gegeneinander schlagen. Uli Huber ist mein äußeres Skelett. Er ist das Drahthaar auf meinen Zähnen, mein Rückgrat, das mich aufrecht hält. Wie bei einem Insekt umhüllt das Skelett meinen Körper.
Manche Menschen sind geborene Bösewichte, andere geborene Glückspilze. Ich selbst bin ein Wirbelsturmmensch, der Katastrophen, Brände und Zerstörung verbreitet, wo er auch hinfegt. Mich halten wohl alle für einen Bösewicht. Doch mein Außenskelett Uli Huber ist ein Glückspilz. Ihm ist alles gegeben. Ich habe ihm mein ungebrauchtes Glück vermacht und ihn als seines eigenen Glückes Schmied geschaffen, als einen Menschen, der tagelang im Freudentaumel umhertanzt. Also lasse ich Uli Huber ein bekanntes Museum in Württemberg leiten, gebe ihm ein elf Fach breites Bauernhaus mit Garten bis hinunter an die Jagst und schenke ihm eine prächtige Ehefrau, die Dichterin Pia Jäger, die meinem bescheidenen Skelett Süddeutschlands feurigste (und beste) Liebesgedichte widmet. Sie haben eine reizende Tochter von acht Jahren, mit sonnengelben Korkenzieherlocken und den kornblumenblauesten Augen.
IhrWohnhaus ist fast ganz von wildemWein bedeckt, der im Herbst mit flammend roten Blättern lodert und wie ein leuchtender Brand an allen vier Wänden leckt, wenn der Wind ins Laub fährt.“

 
Hans Herbjørnsrud (Heddal, 2 januari 1938)

De Franse schrijver Jean-Bernard Pouy werd geboren op 2 januari 1946 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean-Bernard Pouy op dit blog.

Uit: La Récup'

“Il s’en était passé des choses, à Chamarande, le jour où on avait failli me faire passer de vie à trépas. Notamment un article, chef-d’œuvre littéraire méconnu, tendance gâtinaise, qui m’a bien fait rigoler : une certaine Germaine Banneau s’était évanouie pendant la messe, on avait dû l’emmener d’urgence à l’hôpital de Dourdan. Elle était tombée de son prie-dieu avec, dans les mains, un gros morceau de viande saignante, un gîte « à la noix », précisait-on dans la dépêche, sans autres détails ni précisions. Cela n’avait pas trop étonné les fidèles, Germaine étant connue pour ses talents culinaires et son habitude de faire les courses au marché communal avant d’aller à l’église. La gendarmerie locale avait cependant ouvert une enquête, car, une demi-heure après cet événement, la petite maison de Germaine avait été détruite par un incendie. Signe du destin ? Hasard ? Cambrioleurs indélicats et cyniques ? Fer à repasser resté allumé ? Ou encore court-circuit dans une installation datant de l’invention de l’électricité ? Les pompiers avaient vite trouvé l’origine du sinistre : une cocotte-minute qui, en explosant, avait mis le feu par contamination aux rideaux et aux papiers peints.
Là, les esprits déductifs des gendarmes avaient fait merveille. Le capitaine Brechet avait eu l’illumination que, justement, Germaine recherchait depuis longtemps dans la petite église à chaque messe, à ces offices que pour rien au monde elle n’aurait manqués. Il avait supposé que la pauvre dame, un peu tourneboulée, avait confondu ses ingrédients principaux et plongé son gros missel relié cuir rouge dans la cocotte-minute, emportant donc le morceau de gîte à la messe. Au moment d’ouvrir son missel pour suivre les paroles de « In nomine Salvatoris Dei », elle avait peut-être vu, dans ses paumes, le cœur saignant de Notre Seigneur, ou bien, plus prosaïquement, elle s’était rendu compte de son erreur et avait supposé les dégâts que ça pouvait occasionner dans sa petite maison. Sous l’émotion, elle avait eu une attaque.”

 
Jean-Bernard Pouy (Parijs 2 januari 1946)

De Franse dichter en schrijver Luc Decaunes werd geboren op 2 januari 1913 in Marseille. Zie ook alle tags voor Luc Decaunes op dit blog.

La faim la soif

La faim la soif mes couleurs préférées
Ce sont des couleurs bien réelles
Qui ne trahissent pas
Qui les aime

Je t’enferme quand il me plaît
Dans un buisson de musique
Toi qui n’aimes pas la musique
Je te dresse à la tribune du plaisir
Comme une danseuse facile
Toi qui te donnes en tremblant
Je te couronne avec du blé et de l’argile
Je te consacre un orage de vignes
Toi qui te plais dans les faux univers

Je te fais pâture des feux et des cris
Je te nomme folle de ton corps
Toi qui refusais jusqu’au nom d’amante
Et qui commenças par un seul baiser

Je t’apporte les mots les plus étranges du monde
Et la saveur mortelle du départ
O grande fleur précieuse
O prisonnière des miroirs

Le soleil joue dans les mains de l’audace
Le jour est un beau pain de glace
La faim la soif sont tes nouveaux amis.

 
Luc Decaunes (2 januari 1913 - 13 maart 2001)
Marseille

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e januari ook mijn blog van 2 januari 2017 en ook mijn blog van 2 januari 2016 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 2 januari 2007 en ook mijn blog van 2 januari 2008 en eveneens mijn blog van 2 januari 2009.

02-01-2018 om 18:34 geschreven door Romenu  

Alle bezoekers en mede-bloggers een gelukkig Nieuwjaar!

Winterlandschap met figuren te Bedburg bij Kleef door B. C. Koekkoek, 1842

Simples Neujahrslied

Vorüber ist das alte Jahr,
Ich wünsche Glück zum neun!
Was euch das alte noch nicht war,
Soll euch das neue sein.

Ich greife zu dem vollen Glas,
Und trink es aus und sag,
Ich wünsche Jedem Alles was
Er selbst sich wünschen mag.

Ich wünsch euch Alles, was auch euch
Befriediget und reizt,
Und dass mit euern Wünschen sich
Der meinen keiner kreuzt!

So treten wir ins neue Jahr
Getrosten Mutes ein -
Und was im alten noch nicht war,
Erfülle sich im neun!

 
Ludwig Eichrodt (2 februari 1827 – 2 februari 1892)
Karlsruhe, Pyramide. Ludwig Eichrodt werd in Karlsruhe geboren.

Zie voor de schrijvers van de 1e januari  mijn twee vorige blogs van vandaag.

01-01-2018 om 10:21 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Ernest van der Kwast werd geboren in Bombay, India, op 1 januari 1981. Zie ook alle tags voor Ernest van der Kwast op dit blog.

Uit:Het wonder dat niet omvalt

“Ik ken alleen het verhaal. Ik was er niet bij, ik heb het niet gezien. Zo is het mij ter ore gekomen. Op een grijze doordeweekse dag wordt er een oude piano afgeleverd bij de kringloopwinkel Piekfijn aan de Mariniersweg. Het is een zwarte piano, van het merk Gerhald Adel. Niemand in de kringloopwinkel weet wat het instrument waard is en of de snaren nog goed zijn. Maar de veertigjarige Ako Taher loopt naar de piano toe en maakt de klankkast open. Hij verwijdert het stof en gaat zitten. Hij begint te spelen. De mond van de filiaalleider valt het eerst open, de monden van de andere verkopers van het tweedehandswarenhuis volgen. Ako Taher werkt nog niet zo lang bij Piekfijn, hij heeft zijn baan te danken aan een re-integratietraject van het gemeentelijke afvalverwerkingsbedrijf. Vier jaar lang werkte hij in een Buurt Service Team. Schoffelen, vegen, onkruid uitrukken. Tot zijn handen kapotgingen en zijn wil werd gebroken. Ooit studeerde Ako Taher klassieke piano aan het conservatorium van Bagdad en droomde hij van een carrière als concertpianist. Maar dan breekt de Tweede Golfoorlog uit en moet hij vluchten. Hij zit in een vrachtauto, in een bus, hij zit op een paard, hij loopt en loopt en loopt. En dan is hij in Nederland, in een asielzoekerscentrum in Rockanje. Er staat een piano, maar daar mag hij niet op spelen. Wel mag hij loodzware klusjes doen voor 25 gulden per week. Er gaan jaren voorbij — om precies te zijn: er gaan tien jaar voorbij —en dan zit hij eindelijk weer achter een piano. Het spelen gaat moeilijk, alles is geblokkeerd. Hij meldt zich aan bij het conservatorium van Rotterdam, maar hij moet eerst zijn schulden afbetalen. Zo komt hij bij het Buurt Service Team terecht, zo gaan zijn handen kapot, zo breekt zijn wil. En zo komt hij uiteindelijk bij Piekfijn terecht. De man die te paard de oorlog ontvluchtte, die tien jaar geen piano speelde, die het vuil van de straat raapte. Ik was er niet bij, ik heb de monden niet zien openvallen. Ik heb de muziek niet gehoord. Debussy? Chopin? Of was het Satie? Mensen raken betoverd door Ako Taher. Ontroerd. De pianist van Piekfijn wordt ontdekt door Radio Rijnmond. De kranten volgen.”

 
Ernest van der Kwast (Bombay, 1 januari 1981)

De Britse schrijver Rhidian Brook werd geboren op 1 januari 1964 in Tenby. Zie ook alle tags voor Rhidian Brook op dit blog. Zie ook alle tags voor Rhidian Brook op dit blog.

Uit: The Aftermath

 “Of course. How silly of me.” Lewis left it there. Any more such questions and this efficient young officer with his shiny Sam Browne and perfect puttees would have him reported to Psychiatric.
 He stepped from the overheated British Military Detachment Headquarters into the premature cold of a late-September day. He blew vapour and pulled on the kid gloves that Captain McLeod, the American cavalry officer, had given him in the town hall at Bremen the day the Allies had announced the division lines of the new Germany. “Looks like you get the bum deal,” he had said, reading the directive. “The French get the wine, we get the view and you guys get the ruins.”
 Lewis had lived among the ruins for so long now he had stopped noticing them. His uniform was fitting garb for a governor in this new, quadripartite Germany—a kind of internationalized mufti which, in the midst of post-war disorientation and re-regulation, passed without comment.
 The American gloves were prized but it was his Russian-front sheepskin coat that gave him the most pleasure, its provenance traceable back via the American to a Luftwaffe lieutenant who had, in turn, taken it from a captured Red Army colonel. He’d be wearing it soon enough if this weather kept up.
 It was a relief to get away from Wilkins. The young officer was one of the new brigade of civil servants that made up the Control Commission, Germany, a bloated force of clipboard men who saw themselves as the architects of the reconstruction. Few of these people had seen action—or even a German—and this allowed them to pronounce and theorize their way to decisions with confidence. Wilkins would make major before long.
 Lewis took a silver-plated cigarette case from his coat and opened it, catching the light from the sun on its clear, buffed surface. He polished it regularly. The case was the only material treasure he had with him, a parting gift from Rachael given to him at the gates of the last proper house he’d lived in—in Amersham, three years ago. “Think of me when you smoke” was her instruction, and this he had tried to do, fifty, sixty times a day for three years; a little ritual to keep the flame of love alive. He lit a cigarette and thought about that flame. With distance and time it had been easy to make it seem hotter than it was. The remembrance of their lovemaking and of his wife’s olive-smooth, curvy flesh had sustained him through the cold and lonely months (her flesh seemingly growing smoother and curvier as the war went by). But he had grown so comfortable with this imagined, ersatz version of his wife that the imminent prospect of actually touching and smelling her unsettled him.”

 
Rhidian Brook (Tenby, 1 januari 1964)

De Syrische schrijver Adonis (pseudoniem van Ali Ahmad Sa'id) werd geboren op 1 januari 1930 in Qassabin in het noorden van Syrië. Zie ook alle tags voor Adonis op dit blog.

Desert (Fragment)

You will see—
       say his name
       say you drew his face
       reach out your hand toward him
       or smile
       or say I was happy once
       or say I was sad once
       you will see:
                there is no country there.

Murder has changed the city’s shape—this stone
                                                 is a child’s head—
and this smoke is exhaled from human lungs.
Each thing recites its exile . . .                  a sea
                                            of blood—and what
do you expect on these mornings except their arteries set to sail
into the darkness, into the tidal wave of slaughter?

Stay up with her, don’t let up—
she sits death in her embrace
and turns over her days
                                tattered sheets of paper.
Guard the last pictures
of her topography—
she is tossing and turning in the sand
in an ocean of sparks—
on her bodies
are the spots of human moans.

Seed after seed are cast into our earth—
fields feeding on our legends,
guard the secret of these bloods.
                              I am talking about a flavor to the seasons
                              and a flash of lightning in the sky.

 
Adonis (Qassabin, 1 januari 1930)

De Deense schrijver Jonas T. Bengtsson werd geboren op 1 januari 1976 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Jonas T. Bengtsson op dit blog.

Uit: Aminas Briefe (Vertaald door Günther Frauenlob)

„Sofie. Damals, in jenem Jahr, verwendete ich den Namen Sofie als Absender. Aminas Eltern sind Kurden. Sie hat immer nur gut über sie geschrieben. Obwohl sie gesagt hat, sie seien ziemlich altmodisch und dass es ihrer Mutter gar nicht gefallen würde, wenn sie einem Mann schriebe. Und die Tatsache, dass ich in der Geschlossenen vollkommen stillgelegt sei, mache die Sache auch nicht besser. Als Amina mit ihrem Studium anfing, besorgte sie sich ein Postfach. Sie war es leid, dass ihre Mutter die Briefe öffnete und sie jedes Mal ausfragte, wenn ein Brief von der Uni kam, von einem männlichen Absender. Ihre Mutter verstand nicht sonderlich gut Dänisch und war der Meinung, das Wort „Tutor“ bedeute etwas Anrüchiges.
Ich nehme mir einen zweiten Brief aus der gleichen Reihe. Der gleiche Sommer.
Meine Mutter kann verdammt gut kochen, wirklich, wirklich gut. Aber im Moment hat sie keine Zeit dazu, sie musste einen Putzjob in einem Büro annehmen und kommt erst spät nach Hause. Deshalb müssen sich jetzt Gülden und ich um das Essen kümmern. Und das ist echt keine gute Idee, aber was sollen wir machen … Wir stehen in der Küche, vor uns überall diese Kräuter in kleinen Döschen ohne jede Aufschrift. Meine Mutter weiß natürlich, was da drin ist, sie braucht keine Etiketten. Und Rezepte gibt es natürlich auch nicht. Sie hat alles im Kopf. Hat das als Kind von ihrer Mutter gelernt, als sie zusammen am Herd standen. Wie viel Kräuter … wie viel Joghurt … Als Gülden und ich klein waren, haben wir immer unten im Hof gespielt, wenn Mutter gekocht hat. Und wenn sie uns gerufen hat, damit wir ihr helfen, haben wir immer behauptet, ganz dringend Hausaufgaben machen zu müssen, und sind in unserem Zimmer verschwunden."

 
Jonas T. Bengtsson (Kopenhagen, 1 januari 1976)
Oud en Nieuw in Kopenhagen

De Nederlandse schrijfster Chantal van Gastel werd geboren op 1 januari 1980 in Breda. Zie ook alle tags voor Chantal van Gastel op dit blog.

Uit: Zonder jou

“ls ze eindelijk de klas in gaan, moet Mick apart gaan zitten, helemaal vooraan bij het bureau van de juf. Natuurlijk vindt iedereen weer dat het zijn schuld is, niemand ziet dat hij steeds wordt uitgelokt. Het is niet zijn schuld! Maar nooit gelooft iemand hem. Het kan niemand wat schelen. De juf begint met aardrijkskunde. Mick is zo kwaad dat hij helemaal niet kan opletten, dus hij zit maar wat met zijn potlood op zijn werkbankje te krassen. De juf kijkt hem streng aan. Mick smijt het potlood neer, waarna de juf naar Zoe loopt en haar vraagt om wat stencils uit te delen. Dat stomme kind! Kijk hoe blij ze is dat de juf haar gekozen heeft. Ze loopt heel dicht langs hem heen als ze een stencil op tafel legt. Weer ziet hij die lange vlecht van haar op haar rug heen en weer zwiepen. Die lelijke, kinderachtige vlecht. Hij háát die vlecht.
'Je weet dat het niet anders kan, Valerie.’ De stem van Oscar haalt me uit mijn trance. Ik was bijna vergeten dat hij hier nog is, tegenover me aan tafel. Nu nog wel. Ik knipper het waas voor mijn ogen weg en zie tot mijn afschuw een traan op het papier vallen. Ik schraap mijn keel en probeer me te herpakken. Dit ga ik níét doen. Niet weer. Ik heb gehuild. Op hem ingepraat. Geprobeerd hem van gedachten te laten veranderen. Ik heb hem zo goed als gesmeekt om te blijven. En als ik dacht dat het zou uitmaken, zou ik het allemaal nog eens doen. Maar ik weet beter. Ik wil niet dat hij nog één traan van me te zien krijgt. Ik zou willen dat ik deze terug kon nemen. Die laatste, zielige, zwakke traan. Nou ja, te laat nu. Hij mag hem hebben. Maar er volgen geen nieuwe meer. Ik zou met mijn woede alles om me heen in as kunnen veranderen. De papieren die voor me liggen, de tafel waaraan we zitten en die we nog maar een jaar geleden samen uitgezocht hebben, het vloerkleed onder onze voeten en de grote hoekbank aan de andere kant van de kamer. Elke steen waaruit ons huis bestaat, elk meubelstuk waarmee we het ingericht hebben, elk element van ons leven samen… Ik zou het allemaal kunnen vernietigen nu. En voor het eerst begrijp ik enigszins hoe Mick zich soms moet voelen. Ik wil me niet indenken wat dit met hem zal doen.”

 
Chantal van Gastel (Breda, 1 januari 1980)

De Nederlandse schrijfster Inge Schilperoord werd geboren op 1 januari 1973. Zie ook alle tags voor Inge Schilperoord op dit blog.

Uit: Muidhond

“Haar gevouwen handen die ze altijd net onder haar boezem liet rusten. Vaak las hij in het Natuurblad maar kon zijn aandacht niet bij de woorden houden; de televisiestemmen prikten in zijn gedachten. Dan liet hij het blad op zijn schoot zakken en keek naar hoe zij televisie zat te kijken.
Hij dacht aan die kleine dingen, de dingen die hij zo goed kende. Hoe de vingers van haar rechterhand zich samenbogen en langzaam, gedachteloos naar het ragfijne kettinkje reikten, hoe ze het zilveren kruisje tussen haar duim- en wijsvinger nam, eroverheen begon te wrijven. Dan wist hij dat er iets was op televisie wat haar aandacht trok, waar ze om zou lachen, waar ze hem op zou wijzen. Hoe ze het rozenkransje door haar handen liet gaan wanneer ze ’s avonds bad.
Zijn handen waren klam. Hij voelde de warmte van de motor die in het binnenste van de bus dreunde. Af en toe keek hij naar zijn nagels, trok aan de velletjes langs zijn pink. Soms kwam hij wat overeind van zijn stoel om beter en verder te kunnen kijken, kneep zijn ogen tot spleetjes tegen het zonlicht en ging weer zitten.
Hij keek naar de meeuwen die door de lucht gleden met hun bek wijd opengesperd. Soms hingen ze even helemaal stil, als verstard in de lucht. Hij dacht aan de vogels waarvan hij de vlucht van achter zijn celraam had gevolgd. Zo lang hij kon. Het krachtige slaan van de vleugels. Wanneer ze vlak langs zijn raam zeilden, beeldde hij zich in dat hij het suizen van de lucht hoorde die schuin op de pennenveren stond. Achter in zijn therapieschrift hield hij bij wanneer hij bijzondere vogels zag, met de dagen en tijdstippen erbij. Drieteenmeeuwen, kleine mantelmeeuwen, storVooral de nabijheid van al die mannen. De misselijkmakende etensgeuren.
Maar dat was nu voorbij, even plotseling als het was begonnen. Ondanks alles had het toch plotseling geleken. Vorige week was de zoveelste rechtszitting; de hele dag in het beklaagdenbankje, de woorden van zijn advocaat, die zoals altijd langs hem heen gleden.
En gistermiddag dan de officiële brief van het gerechtshof.”mvogels, een zeekoet. Het turven gaf hem wat rust in dat lawaai, de verstikking zonder einde. Alles was zo ondraaglijk.

 
Inge Schilperoord (Den Haag(?), 1 januari 1973)

De Amerikaanse schrijver Jerome David Salinger werd in New York geboren op 1 januari 1919. Zie ook alle tags voor J. D. Salinger op dit blog.

Uit:The Catcher in the Rye

"I was just leaving," I told her. "I have to meet somebody." You could tell she was just trying to get in good with me. So that I'd tell old D.B. about it.
 "Well, you little so-and-so. All right for you. Tell your big brother I hate him, when you see him."
 Then she left. The Navy guy and I told each other we were glad to've met each other. Which always kills me. I'm always saying "Glad to've met you" to somebody I'm not at all glad I met. If you want to stay alive, you have to say that stuff, though.
 After I'd told her I had to meet somebody, I didn't have any goddam choice except to leave. I couldn't even stick around to hear old Ernie play something halfway decent. But I certainly wasn't going to sit down at a table with old Lillian Simmons and that Navy guy and be bored to death. So I left. It made me mad, though, when I was getting my coat. People are always ruining things for you.

************

 I walked all the way back to the hotel. Forty-one gorgeous blocks. I didn't do it because I felt like walking or anything. It was more because I didn't feel like getting in and out of another taxicab. Sometimes you get tired of riding in taxicabs the same way you get tired riding in elevators. All of a sudden, you have to walk, no matter how far or how high up. When I was a kid, I used to walk all the way up to our apartment very frequently. Twelve stories.
 You wouldn't even have known it had snowed at all. There was hardly any snow on the sidewalks. But it was freezing cold, and I took my red hunting hat out of my pocket and put it on--I didn't give a damn how I looked. I even put the earlaps down. I wished I knew who'd swiped my gloves at Pencey, because my hands were freezing. Not that I'd have done much about it even if I had known. I'm one of these very yellow guys. I try not to show it, but I am. For instance, if I'd found out at Pencey who'd stolen my gloves, I probably would've gone down to the crook's room and said, "Okay. How 'bout handing over those gloves?"

 
J.D. Salinger (1 januari 1919 – 27 januari 2010)
Robert Vickrey's portret van Salinger uit 1961 is te zien in de National Portrait Gallery in Washington

De Engelse romanschrijver en essayist Edward Morgan Forster werd geboren op 1 januari 1879 in Londen. Zie ook alle tags voor Edward Morgan Forster op dit blog.

Uit: Maurice

“I don't know. I've come to tell you what I did.' Yes, that was the reason of his visit. It was the closing of a book that would never be read again, and better close such a book than leave it lying about to get dirtied. The volume of their past must be restored to its shelf, and here, here was the place, amid darkness and perishing flowers. He owed it to Alec also. He could suffer no mixing of the old with the new. All compromise was perilous, because furtive, and, having finished his confession, he must disappear from the world that had brought him up.”
(...)

“He was not sure, but liked it. It recurred when they met suddenly or had been silent. It beckoned to him across intellect, saying, "This is all very well, you're clever, we know—but come!" It haunted him so that he watched for it while his brain and tongue were busy, and when it came he felt himself replying, "I'll come—I didn't know."
"You can't help yourself now. You must come."
"I don't want to help myself."
"Come then."
He did come. He flung down all the barriers—not at once, for he did not live in a house that can be destroyed in a day.”
(...)

“Fed by neither Heaven nor by Earth he was going forward . . . He hadn't a God or a lover--the two usual incentives to virtue. But on he struggled with his back to ease, because dignity demanded it. There was no one to watch him, nor did he watch himself, but struggles like his are the supreme achievements of humanity, and surpass any legends about Heavan.”

 
Edward Morgan Forster (1 januari 1879 - 7 juni 1970)
James Wilby als Maurice en Hugh Grant als Clive in de film “Maurice” uit 1987

De Colombiaanse schrijver Juan Gabriel Vásquez werd geboren in Bogotá op 1 januari 1973. Zie ook alle tags voor Juan Gabriel Vásquez op dit blog.

Uit: The Sound of Things Falling (Vertaald door Anne McLean)

“After these academic discussions I’d go to the billiards clubs on 14th Street, low-ceilinged places filled with smoke where my other life went on, a life without doctrines or jurisprudence. There, between small bets and coffee with brandy, my day would draw to a close, sometimes in the company of a colleague or two, sometimes with female students who after a few drinks might end up in my bed. I lived nearby, in a tenth-floor apartment where the air was always chilly, where the view of the spiky city of bricks and concrete was always good, where my bed was always open to discussions of Cesare Beccaria’s concept of crimes and punishments, or a difficult chapter of Bodenheimer, or even a simple upgrade of a mark by the quickest route. Life, in those days that now seem to have belonged to somebody else, was full of possibilities. The possibilities, as I would later discover, also belonged to somebody else: they were gradually, imperceptibly extinguished, like a tide going out, until they left me with what I am today.
At the time my city was beginning to emerge from the most violent years of its recent history. I’m not talking about the violence of cheap stabbings and stray bullets, the settling of accounts between low-grade dealers, but the kind that transcends the small resentments and small revenges of little people, the violence whose actors are collectives and written with capital letters: the State, the Cartel, the Army, the Front. We Bogotanos had become accustomed to it, partially because its images arrived with extraordinary regularity in our news reports and papers; that day, the images of the most recent attack had begun to appear, in the form of a breaking news bulletin, on the television screen at the billiards club.First we saw the reporter presenting the news from outside the door of the Country Clinic, then we saw the image of the bullet-riddled Mercedes—through the shot-out window we saw the backseat, broken glass, smears of dried blood— and finally, when all movement had ceased at all the tables and everyone had quieted down and someone had shouted to turn up the sound, we saw, above the dates of birth and the still fresh one of his death, the face of the victim in black and white. It was the conservative politician Álvaro Gómez, son of one of the most controversial presidents of the century and himself candidate for the presidency more than once.”

 
Juan Gabriel Vásquez (Bogotá, 1 januari 1973)
Cover originele uitgave

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 1 januari 2007 en ook mijn blog van 1 januari 2008 en eveneens mijn blog van 1 januari 2009.

01-01-2018 om 10:17 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Douglas Kennedy werd geboren op 1 januari 1955 in New York. Zie ook alle tags voor Douglas Kennedy op dit blog.

Uit: The Heat of Betrayal

“Out of nowhere, Paul suddenly began to mumble something in his sleep, its incoherency growing in volume. When his agitation reached a level that woke our neighbour — an elderly man sleeping in grey-tinted glasses — I touched Paul's arm, trying to rouse him out of his nightmare. It was several more unnerving moments of shouting before he snapped awake, looking at me as if he had no idea who I was. `What . . . where ... I don't . . .?' His wide-eyed bemusement was suddenly replaced by the look of a bewildered little boy. `Am I lost?' he asked. `Hardly,' I said, taking his hand. 'You just had a bad dream.' `Where are we?' `Up in the air.' `And where are we going?' `Casablanca.' He appeared surprised at this news. `And why are we doing that, Robin?' I kissed him on the lips. And posed the question: `Adventure?'
****

FATE IS BOUND up in the music of chance. A random encounter, a choice impulsively made . . . and fate suddenly has its own interesting momentum. It was fate that had brought us to Casablanca. The 'fasten seat belts' sign had now been illuminated. All tray tables stored away. All seats upright. The change in cabin pressure was wreaking havoc with the eardrums of all the babies around us. Two of the mothers — their faces veiled — tried to calm their children down without success. One of the babies was staring wide-eyed at the cloaked face in front of him, his anguish growing. Imagine not being able to see your mother's face in public. She is visible at home, but in the world beyond, all that can be seen is a slitted hint of eyes and lips: to an infant jolted awake by a change in cabin pressure, it would be even more reason to cry. little charmers,' Paul whispered, rolling his eyes. I entwined my hand with his, saying: `We'll be down on the ground in just a few minutes.' How I so want one of our very own 'little charmers' sitting next to us. Paul suddenly put his arm around me and said: `Am I still your love?' I clutched his hand more tightly, knowing just how much reassurance he craves. `Of course you are.' The moment he walked into my office three years ago I knew it was love. What do the French call it? A coup de foudre. The overwhelming, instantaneous sense that you have met the love of your life; the one person who will change your entire trajectory because you know .. . What exactly?”

 
Douglas Kennedy (New York, 1 januari 1955)

De Nederlandse schrijfster Rascha Peper (pseudoniem van Jenneke Strijland) werd geboren op 1 januari 1949 in Driebergen. Zie ook alle tags voor Rascha Peper op dit blog.

Uit: Waterscheerling

“De kinderen van wisselwachter Tienverloren waren grootgebracht met ontzag voor de waterput achter hun huis. Ruim voordat de ouders halverwege de jaren vijftig het afgelegen huis aan de rand van een Veluws dorp betrokken hadden, was de put al niet meer in gebruik, maar zodra de oudste zoon kon lopen, had de jonge vader er nog een nieuw eikenhouten deksel op laten maken, waarop hij het zwaarste brok steen had gelegd dat hijzelf, toentertijd in de kracht van zijn jaren, kon tillen. Een enkele keer ging het deksel van de put en mochten de kinderen, stevig vastgehouden, in de diepte roepen om de echo te horen, te spugen en steentjes te gooien. Voor de rest mocht er niet op de putrand geklommen en niet aan de verroeste zwengel gehangen worden. Je bleef ervandaan en daarmee uit. Niet dat de ouders ook maar enig geloof hechtten aan het verhaal van de vorige bewoner, een onbetrouwbare zuiplap, dat onder in de put een kinderlokkend oud wijf woonde – gewoon tijdens het spelen in de put vallen leek hun al erg genoeg.
Het verbod gold vooral de twee oudsten, de jongens. Die klommen er, als ze dachten dat niemand het zag, toch bovenop, deden verspringwedstrijden vanaf de rand, verzonnen constructies om hem tot hut te verbouwen, maakten er een draaimolen van waaromheen de bok in galop een karretje moest trekken, en incasseerden regelmatig een oorvijg van hun vader. Toen het nakomertje geboren werd, was de ergste voorzichtigheid van de ouders al afgenomen en toen het dochtertje opgroeide, bleek ook dat zij niet vermaand hoefde te worden.
Hoewel zij de wilde spelletjes van haar broers niet uit de weg ging, leek de put voor Stella een rustpunt, de vertrouwde spil van de wereld, van waaruit zij het leven observeerde. Als peuter al hees ze zichzelf, voordat iemand het in de gaten had, erbovenop en kon een tijdlang stilletjes naast de zware steen op het deksel zitten wachten tot er een trein langskwam. Ouder wordend ging ze er tegen haar pop zitten praten. Ze lieten haar op het laatst maar begaan, Stella haalde geen halsbrekende toeren uit. Wel deed ze iets onverwachts, toen ze vier jaar was. Ze had een kettinkje van bloedkoralen, door haar grootmoeder geregen, waar ze dol op was en dat ze altijd om wilde hebben. Toen de grote jongens weer eens over de putrand mochten kijken en de vader zich met zijn dochter op de arm eveneens vooroverboog, greep ze dat snoertje vast, trok het kapot en wierp het in de put. Niemand snapte het en ze moest er zelf om huilen, maar het mocht geen naam hebben: een kindersnoertje van bloedkoraaltjes.”

 
Rascha Peper (1 januari 1949- 16 maart 2013)

De Nederlandse schrijfster Carry van Bruggen (eig. Caroline Lea de Haan) werd geboren in Smilde op 1 januari 1881. Zie ook alle tags voor Carry van Bruggen op dit blog.

Uit: Heleen: een vroege winter

“In de klas had ze geen vriendinnetje, doch speelde met elkeen die haar vroeg zonder bijzondere voorkeur, ze plaagde niemand en deed in wreedheid jegens dieren en gebrekkigen niet mee, doch verzette zich evenmin tegen het doen der anderen. Ze hield van de menschen in haar huis, niet omdat ze vader, moeder en broertjes waren, maar omdat ze bij haar in het huis behoorden. Van het huis-zelf en de oude meubels hield ze bijkans evenzeer. Ze hield van wat bij haar-zelf hoorde en verlangde geen nieuws. Ze hechtte zich snel en sterk aan wie op haar vertrouwd of haar deernis ingeroepen hadden, die waren dan ook niet langer vreemd maar eigen, ze leed weken om het hondje, dat in den regen met haar mee naar huis geloopen was, dat ze weenend van deernis gevoed en getroost had, en dat haarvader had voortgejaagd in donkeren avond omdat het ziek was en vuil; ze schreide in de nachten daarna, zich radeloos afvragend waar het wel dolen zou, en in de avonden, dat het stormde, dacht ze aan de arme zeelui met rillingen van smart. Deernis, angst en pijn was in al haar genegenheid, voor het levenloos huisraad bijkans evenzeer als voor mensch en dier, om den ouden stoel die jaren lang naast den warmen haard had gestaan en gebroken naar den zolder werd verbannen, deernis, die vaak zonder dat ze wist waardoor of waarvoor, als een benauwdheid in haar aanzwol, deernis als bloedende pijn, die gejaagd en radeloos maakte en elk goed ding verbitterde, zoodat ze veel en vaak schreide -, doch ze verborg dit alles voor haar omgeving. Elkeen zag haar als een willig, gehard en goedlachsch kind, sterk opgaand in spel, afkeerig van twist, de waarheid sprekend van nature, maar liegend zonder blozen als de nood het gebood. In school bezon ze zich nooit opzettelijk op kwaad, maar deed grif mee in rumoer of plagerij, want nooit kwam het in haar op, dat dit den meester deren of verdrieten kon. Hij bulderde en strafte en bleef daarbij de baas, de strijd tusschen kind en meester lag in de natuurlijke orde der dingen, Heleen had het nooit anders gezien.”

 
Carry van Bruggen (1 januari 1881 - 16 november 1932)
Portret door J.D. Hendriks, ca. 1920

De Amerikaanse dichter Paul Hamilton Hayne werd geboren in Charleston, South Carolina, op 1 januari 1830. Zie ook alle tags voor Paul Hamilton Hayne op dit blog.

Cloud Pictures (Fragment)

Followed by splintered icebergs, vast and lone,
Set in swift currents of some arctic zone,
Like fragments of a Titan's world o'erthrown;

Next, measureless breadths of barren, treeless moor,
Whose vaporous verge fades down a glimmering shore,
Round which the foam-capped billows toss and roar!

Calms of bright water—like a fairy's wiles,
Wooing with ripply cadence and soft smiles,
The golden shore-slopes of Hesperian Isles;

Their inland plains rife with a rare increase
Of plumed grain! and many a snowy fleece
Shining athwart the dew-lit hills of peace;

Wrecks of gigantic cities—to the tune
Of some wise air-god built!—o'er which the noon
Seems shuddering; caverns, such as the wan Moon

Shows in her desolate bosom; then, a crowd
Of awed and reverent faces, palely bowed
O'er a dead queen, laid in her ashy shroud—

A queen of eld—her pallid brow impearled
By gems barbaric! her strange beauty furled
In mystic cerements of the antique world.

Weird pictures, fancy-gendered!—one by one,
'Twixt blended beams and shadows, gold and dun,
These transient visions vanish in the sun.

 
Paul Hamilton Hayne (1 januari 1830 – 6 juli 1886)

De Duitse schrijver en filosoof Rüdiger Safranski werd geboren op 1 januari 1945 in Rottweil. Zie ook alle tags voor Rüdiger Safranski op dit blog.

Uit: Goethe - Kunstwerk des Lebens

„Die Straßen sollten besser werden, die Bauern sollten von Lasten befreit, arme und tüchtige Leute sollten in Lohn und Brot gesetzt werden, der Bergbau sollte Erträge abwerfen, und auf dem Theater sollte das Publikum möglichst an jedem Abend etwas zu lachen oder zu weinen haben.
Auf der einen Seite die Werke, in denen das Leben Gestalt gewinnt, auf der anderen Seite die Aufmerksamkeit. Sie ist das schönste Kompliment, das man dem Leben machen kann, dem eigenen und dem der anderen.
Auch die Natur verdient es, liebevoll wahrgenommen zu werden. Goethe erforschte die Natur, indem er sie aufmerksam beobachtete. Er war überzeugt, man müsse nur genau genug hinschauen, das Wichtige und Wahre werde sich allemal zeigen. Nichts anderes, keine Geheimnistuerei. Er pflegte eine Wissenschaft, bei der einem Hören und Sehen nicht vergeht. Das meiste, was er entdeckte, gefiel ihm. Es gefiel ihm auch, was ihm gelang.
Und wenn es den anderen nicht gefiel, so war es ihm am Ende auch egal. Ihm war die Lebenszeit zu wertvoll, um sie mit Kritikern zu vergeuden. Widersacher kommen nicht in Betracht, sagte er einmal.
Goethe war ein Sammler, nicht nur von Gegenständen, sondern von Eindrücken. So war es bei den persönlichen Begegnungen. Er fragte sich stets, ob und worin sie ihn gefördert hätten, wie sein Lieblingsausdruck dafür lautete. Goethe liebte das Lebendige und wollte so viel wie möglich davon festhalten und in irgendeine Form bringen. Ein Augenblick, in eine Form gebracht, ist gerettet. Ein halbes Jahr vor seinem Tode klettert er noch einmal auf den Kickelhahn, um jenes Gekritzel von einst an der Innenwand der Jägerhütte zu lesen: Über allen Gipfeln ist Ruh.
Es gibt keinen Autor der neueren Zeit, bei dem die biographischen Quellen so reichlich fließen, aber auch keinen, der von so vielen Meinungen, Mutmaßungen und Interpretationen zugedeckt wird.Dieses Buch nähert sich diesem vielleicht letzten Universalgenie ausschließlich aus den primären Quellen – Werke, Briefe, Tagebücher, Gespräche, Aufzeichnungen von Zeitgenossen. So wird Goethe lebendig und er tritt auf, wie zum ersten Mal.”

 
Rüdiger Safranski (Rottweil, 1 januari 1945)

De Britse schrijver Joe Kingsley Orton werd geboren in Leicester op 1 januari 1933. Zie ook alle tags voor Joe Orten op dit blog.

Uit: Entertaining Mr Sloane

„KEMP: I'm seeing him then.

SLOANE: Are you threatening me? Do you feel confident? Is that it? (Stops. Clicks his tongue. Pause. Leans over and straightens KEMP's tie.) Ed and me are going away. Let's have your word you'll forget it. (KEMP does not reply.) Pretend you never knew. Who was he? No relation. Hardly a friend. An employer. You won't bring him back by hanging me. (KEMP does not reply.) Where's your logic? Can I have a promise you'll keep your mouth shut?
KEMP: No.
SLOANE twists KEMP's ear.
KEMP: Ugh! Aaah….
SLOANE: You make me desperate. I've nothing to lose, you see. One more chance, Pop. Are yo going to give me away?
KEMP: I'll see the police.
SLOANE: You don't know what’s good for you. (He knocks KEMP behind the settee. Kicks him.) You bring this on yourself (He kicks him again.) All this could've been avoided. (KEMP half-rises, collapses again. Pause. SLOANE kicks him gently with the toe of his boot.) Eh, then. Wake up. (Pause.) Wakey, wakey. (Silence.) Ed! (Pause.) Ed!
KATH comes to the door. He pushes her back.
KATH (off): What happened?
SLOANE: Where's Ed. Not you! I want Ed!”

 
Joe Orton (1 januari 1933 - 9 augustus 1967)
Scene uit een opvoering in Phoenix, 2017

De Mexicaanse schrijver en medicus Mariano Azuela González werd geboren in Lagos de Moreno op 1 januari 1873. Zie ook alle tags voor Mariano Azuela op dit blog.

Uit: The Underdogs (Vertaald door E. Munguia jr.)

“When he reached the summit, he glanced down to see the sun steeping the valley in a lake of gold. Near the canyon, enormous rocks loomed protrudent, like fantastic Negro skulls. The pitaya trees rose tenuous, tall, like the tapering, gnarled fingers of a giant; other trees of all sorts bowed their crests toward the pit of the abyss. Amid the stark rocks and dry branches, roses bloomed like a white offering to the sun as smoothly, suavely, it unraveled its golden threads, one by one, from rock to rock.
Demetrio stopped at the summit. Reaching backward, with his right arm he drew his horn which hung at his back, held it up to his thick lips, and, swelling his cheeks out, blew three loud blasts. From across the hill close by, three sharp whistles answered his signal.
In the distance, from a conical heap of reeds and dry straws, man after man emerged, one after the other, their legs and chests naked, lambent and dark as old bronze. They rushed forward to greet Demetrio, and stopped before him, askance.
"They've burnt my house," he said.
A murmur of oaths, imprecations, and threats rose among them. Demetrio let their anger run ist course. Then he drew a bottle from under his shirt and took a deep swig; then he wiped the neck of the bottle with the back of his hand and passed it around. It passed from mouth to mouth; not a drop was left. The men passed their tongues greedily over their lips to recapture the tang of the liquor.
"Glory be to God and by His Will," said Demetrio, "tonight or tomorrow at the latest we'll meet the Federals. What do you say, boys, shall we let them find their way about these trails?"

 
Mariano Azuela (1 januari 1873 - 1 maart 1952)
Lagos de Moreno met Oud en Nieuw

De Franse schrijver, essayist en vertaler René de Ceccatty werd geboren op 1 januari 1952 in Tunis. Zie ook alle tags voor René de Ceccatty op dit blog.

Uit:La princesse qui aimait les chenilles

"Si ces dauphins retournent d'où ils viennent, s'ils reculent en ouvrant la gueule, comme pour dévorer l'air, s'ils gobent les embruns en s'éloignant de nous, alors la bataille n'est pas gagné par les Genji. C'est l'extermination de nos ennemis qu'annoncerait la retraire des dauphins, mais si...
Elle s'interrompit et, fixant la mer, vit les dauphins qui ne cessaient d'avancer vers le navire.
— Mais si, poursuivit-elle, [...], mais si les dauphins filent, filent, filent et plongent et s'enfoncent dans la mer et ressortent et bondissent et replongent et coulent et rejaillissent et sombrent et sautent et se glissent sous notre carène, alors...
Elle s'interrompit une fois encore. [...]
"Si ces dauphins retournent d'où ils viennent, s'ils reculent en ouvrant la gueule, comme pour dévorer l'air, s'ils gobent les embruns en s'éloignant de nous, alors la bataille n'est pas gagné par les Genji. C'est l'extermination de nos ennemis qu'annoncerait la retraire des dauphins, mais si...
Elle s'interrompit et, fixant la mer, vit les dauphins qui ne cessaient d'avancer vers le navire.
— Alors, finit-elle dans un souffle rauque comme une prière d'exorcisme, les Heike n'existeront plus !
Elle souleva l'enfant sur son sein et enjamba la rambarde. Il avait compris.”

 
René de Ceccatty (Tunis, 1 januari 1952)

De Duitse schrijver en musicus Sven Regener werd geboren op 1 januari 1961 in Bremen. Zie alle tags voor Sven Regener op dit blog.

Uit: Herr Lehmann

„Jetzt bloß nichts falsch machen, dachte Herr Lehmann, der andererseits aber auch keinen Sinn darin sah, sich wegen einer albernen Anrede groß aufzuregen, immer fest in die Augen schauen, das schüchtert sie ein, dachte er und konzentrierte seinen Blick auf die beiden schwarzen, blanken Löcher im Schädel seines Gegenübers. Der Hund zog im Rhythmus seines Knurrens die Lefzen hoch und runter und starrte zurück. Sie hatten etwa drei Schritte Abstand voneinander, der Hund bewegte sich nicht, und Herr Lehmann bewegte sich auch nicht. Nicht wegsehen, dachte Herr Lehmann, nichts anmerken lassen, einfach vorbeigehen, dachte er und machte einen Schritt zur Seite. Der Hund knurrte noch lauter, es war ein bösartiges, nervtötendes Geräusch. Bloß nichts anmerken lassen, das Tier spürt die Angst und nutzt sie aus, dachte Herr Lehmann, noch ein kleiner Schritt zur Seite, dachte er, nicht aus den Augen lassen, noch ein kleiner Schritt, und dann noch einer, so, und dann gleich geradeaus, dachte Herr Lehmann. Aber dann ging der Hund einfach auch ein Stück zur Seite, und sie standen sich wieder gegenüber.
Er will mich nicht vorbeilassen, dachte Herr Lehmann, der seinen bald stattfindenden dreißigsten Geburtstag nicht gerade als rauschendes Fest zu feiern gedachte, gerade weil er davon überzeugt war, daß das bloß ein Geburtstag war wie jeder andere auch, und er hatte seine Geburtstage noch nie gerne gefeiert. Das ist doch lächerlich, so etwas darf es gar nicht geben, dachte er, ich habe ihm doch gar nichts getan. Er sah die großen, gelben Zähne, und es schauderte ihn bei der Vorstellung, wie sie von den riesigen Kiefern des Hundes in eines seiner Beine, in einen Arm, in seinen Hals geschlagen wurden, ja sogar um seine Hoden wurde ihm angst und bange.“

 
Sven Regener (Bremen, 1 januari 1961)

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 1 januari 2007 en ook mijn blog van 1 januari 2008 en eveneens mijn blog van 1 januari 2009.

01-01-2018 om 10:14 geschreven door Romenu  

De Libanees-Canadese schrijver en fotograaf Rawi Hage werd geboren op 1 januari 1964 in Beiroet en groeide op in Libanon en Cyprus. Hij verhuisde in 1984 naar New York City. In 1991 verhuisde hij naar Montreal, waar hij fotografie studeerde aan het Dawson College en Fine Arts aan de Concordia University. Hij begon vervolgens te exposeren als fotograaf en werk van hem is verworven door het Canadese Museum of Civilization in de hoofdstad van Canada. Hij heeft een MFA van de Université du Québec in Montréal (UQAM). Naast zijn werk als schrijver en beeldend kunstenaar was Hage ook een tijd taxichauffeur in Montreal. Hage publiceerde journalistiek en fictie in verschillende Canadese en Amerikaanse tijdschriften en in de PEN America Journal. Voor zijn debuutroman, “De Niro’s Game” (2006) ontving hij de internationale IMPAC Dublin Literary Award 2008. Het boek werd genomineerd voor de Scotiabank Giller-prijs 2006 en de 2006 Governor General's Award voor Engelse fictie. “De Niro’s Game” kreeg ook twee prijzen in Quebec, de Hugh MacLennan Prize for Fiction en de McAuslan First Book Prize. Zijn tweede roman “Cockroach” verscheen in 2008 en werd ook genomineerd voor de Giller Prize, de Governor General's Award en de Rogers Writers 'Trust Fiction Prize. Hage was de winnaar van de Hugh MacLennan Prize for Fiction in 2008 en 2012 voor zijn boeken “Cockroach” en “Carnival”. In augustus 2013 werd hij de negende Vancouver Public Library's writer in residence. Hage is de partner van romanschrijfster Madeleine Thien.

Uit: De Niro's Game

“Ten thousand bombs had landed on Beirut, that crowded city, and I was lying on a blue sofa covered with white sheets to protect it from dust and dirty feet.
It is time to leave, I was thinking to myself. My mother’s radio was on. It had been on since the start of the war, a radio with Rayovac batteries that lasted ten thousand years. My mother’s radio was wrapped in a cheap, green plastic cover, with holes in it, smudged with the residue of her cooking fingers and dust that penetrated its knobs, cinched against its edges. Nothing ever stopped those melancholic Fairuz songs that came out of it.
I was not escaping the war; I was running away from Fairuz, the notorious singer.
Summer and the heat had arrived; the land was burning under a close sun that cooked our flat and its roof. Down below our white window, Christian cats walked the narrow streets nonchalantly, never crossing themselves or kneeling for black-dressed priests. Cars were parked on both sides of the street, cars that climbed sidewalks, obstructed the passage of worn-out, suffocating pedestrians whose feet, tired feet, and faces, long faces, cursed and blamed America with every little step and every twitch of their miserable lives.
Heat descended, bombs landed, and thugs jumped the long lines for bread, stole the food of the weak, bullied the baker and caressed his daughter. Thugs never waited in lines.
GEORGE HONKED.
His motorcycle’s cadaverous black fumes reached my window, and its bubbly noise entered my room. I went downstairs and cursed Fairuz on the way out: that whining singer who makes my life a morbid hell.
My mother came down from the roof with two buckets in her hands; she was stealing water from the neighbour’s reservoir.
There is no water, she said to me. It only comes two hours a day.
She mentioned something about food, as usual, but I waved and ran down the stairs.
I climbed onto George’s motorbike and sat behind him, and we drove down the main streets where bombs fell, where Saudi diplomats had once picked up French prostitutes, where ancient Greeks had danced, Romans had invaded, Persians had sharpened their swords, Mamluks had stolen the villagers’ food, crusaders had eaten human flesh, and Turks had enslaved my grandmother.”

 
Rawi Hage (Beiroet, 1 januari 1964)

01-01-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

Alle bezoekers en mede-bloggers een prettige jaarwisseling en een gelukkig Nieuwjaar!

 
Wintergezicht op de Singel, Amsterdam door J.C.K. Klinkenberg, eind 19^e eeuw

A Farewell

Good-bye, old year, good-bye!
Gentle you were to many as to me,
And so we, meditating, sigh,
Since what hath been will be,
That you must die.
Hark! In the crumbling grey church tower,
Tolls the recording bell
The deeply-sounding solemnising knell
For your last hour.

How quietly you die!
No canonisëd Saint
E'er put life by
With less of struggle or complaint.
You seem to feel nor grief nor pain,
No retrospection vain,
As if, departing, you would have us know
It is not hard to go,
Since pang is none, but only peace, in Death,
And Life it is that suffereth.

Closer and clearer comes the last slow knell,
And on my lip for you awaits
That final formula of Fate's,
The low, lamenting, lingering word, Farewell!
For you the curved-backed sexton need not stir
The mould, for there is nothing to inter,
No worn integument to doff,
No bodily corruption to put off;
Begotten of the earth and sun,
And ending spirit-wise as you begun,
You pass, a mere memento of the mind,
Leaving no lees behind.

Hark! What is that we hear?
A quick-jerked, jocund peal,
Making the fretted church tower reel,
Telling the wakeful of a young New Year,
Young, but of lusty birth,
To face the masked vicissitudes of earth.

Let us, then, look not back,
Though smooth and partial was the track
Of the receding Past,
But through the vista vast
Of unknown Future wend intrepid way,
Framed to contend and cope
With perils new by vanished yesterday,
Whose last bequests to Man are Love, and
Faith, and Hope.

 
Alfred Austin (30 mei 1835 – 2 juni 1913)
Leeds Castle. Alfred Austin werd geboren in Leeds

Zie voor de schrijvers van de 31^e december ook mijn drie vorige blogs van vandaag.

31-12-2017 om 11:36 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anne Vegter werd geboren in Delfzijl op 31 december 1958. Zie ook alle tags voor Anne Vegter op dit blog.

Dadaab

We zeggen laten we niet naar school gaan, als je naar school gaat
begin je de wereld te begrijpen, dan breekt de pleuris uit.

We zeggen meisjes zijn duurkoop om toekomst mee te betalen
of is de wereld een markt waar je dochters ruilt voor suiker.

We zeggen achter de tenten is een zandweg en de weg is lang
en het zand leidt terug naar de oorlog, waarom zou je gaan.

We zeggen het schieten klinkt in de slaap zo luid als in het
geheugen maar we zijn doof van honger zeggen we en

het tobben zat. Herkent iemand op school de naam Nadifa al,
geboren tussen seizoenen, woede en onschuld, dan breekt

de pleuris maar uit. De meisjes zeggen whatever wij meisjes
zeggen. Onder de zwarte hemel delen we zandlampen uit,

we spellen een handleiding want morgen breken we de tenten af.

Aanslag op de liefde

Is dit hoe dood kan gaan, je richt je geweer, je scant
mijn geheugen: de laatste vakantie, de eerste vliegreis,
de beslagen medaille van de laatste vierdaagse: sterven

voor beginners. Je blik houdt schrik en misbaar
samen, je ogen richten een ravage aan in mijn versie
van een mannenhart. Liefde is de som van gemis.

Je graaft een kuil in je naam, het dagelijks bloed
kan er zomaar in verdwijnen, je zegt dat je
geen vrouwen doodt. Iedereen wijst naar je foto,

je hebt het ‘m geflikt. Je wilde ons waarschuwen:
dit is geen gedicht. Je zegt haast vriendelijk dat je
geen vrouwen doodt, maar het loopt wel eens anders,

het blijft mensenwerk. Welke engelen kent je geloof,
in welke woorden kan een verloren god zich nestelen?
Vergeven is gezegd, onmenselijk godenwerk.

 
Anne Vegter (Delfzijl, 31 december 1958)

De Nederlandse dichter en schrijver Arjen Duinker werd geboren in Delft op 31 december 1956. Zie ook alle tags voor Arjen Duinker op dit blog.

Bloem blad blad bloem

Bloem blad blad bloem
Zuurtje touw zuurtje cirkel
Wortel oor wortel neus
Voet vlakje vierkantje vogel
Vlieg vogel vlieg punt
Plus zuurtje plus gras
Duim duim duim blad

Liniaal weggetje voet stof
Steen steen weggetje wimper
Oor vlakje bloem bloem
Bel bloem touw vlakje
Driehoek driehoek vogel vogel
Kom kom ruit wimper
Wind vlieg vlieg wolk

Wioe-Wioe!

Op een van de tafels
In de transparante kantine
Ligt een appel zonder thuis.

Op een van de tafels
In de kantine van de verte
Ligt een appel zonder bewustzijn,
Zonder de wens om te worden gegeven.

Kek-kek-kek! Kek-kek-kek! Vie-bie!
Kauw-kauw-kauw! Kek-kek-kek! Kittiweek!
Kie-urr! Kie-urr! Kauw-kauw-kauw! Tsju-ik!

De appel spreekt met een Chileens accent,
Met Amerikaans accent of met een Argentijnse tongval.
De appel is in de lucht ontstaan, uit wind en wolk,
Uit regen en zon, uit het roepen van duizenden vogels
Die hun schroom hebben afgeworpen.
De appel heeft geen weet van zijn ontstaan.
Is appel zonder het te weten,
Eenvoudig en magnifiek.

 
Arjen Duinker (Delft, 31 december 1956)

De Amerikaans-Dominicaans schrijver Junot Díaz werd geboren in Santo Domingo op 31 december 1968. Zie ook alle tags voor Junot Diaz op dit blog.

Uit:The Brief Wondrous Life of Oscar Wao

“Maritza was Lola's friend. Long-haired and prissy and so pretty she could have played young Dejah Thoris. Olga, on the other hand, was no friend of the family. She lived in the house at the end of the block that his mother complained about because it was filled with puertoricans who were always hanging out on their porch drinking beer. (What, they couldn't have done that in Cuamo? Oscar's mom asked crossly.) Olga had like ninety cousins, all who seemed to be named Hector or Luis or Wanda. And since her mother was una maldita borracha (to quote Oscar's mom), Olga smelled on some days of ass, which is why the kids took to calling her Mrs. Peabody.
Mrs. Peabody or not, Oscar liked how quiet she was, how she let him throw her to the ground and wrestle with her, the interest she showed in his Star Trek dolls. Maritza was just plain beautiful, no need for motivation there, always around too, and it was just a stroke of pure genius that convinced him to kick it to them both at once. At first he pretended that it was his number-one hero, Shazam, who wanted to date them. But after they agreed he dropped all pretense. It wasn't Shazam—it was Oscar.
Those were more innocent days, so their relationship amounted to standing close to each other at the bus stop, somundercover hand-holding, and twice kissing on the cheeks very seriously, first Maritza, then Olga, while they were hidden from the street by some bushes. (Look at that little macho, his mother's friends said. Que hombre.)
The threesome only lasted a single beautiful week. One day after school Maritza cornered Oscar behind the swing set and laid down the law, It's either her or me! Oscar held Maritza's hand and talked seriously and at great length about his love for her and reminded her that they had agreed to share, but Maritza wasn't having any of it. She had three older sisters, knew everything she needed to know about the possibilities of sharing. Don't talk to me no more unless you get rid of her! Maritza, with her chocolate skin and narrow eyes, already expressing the Ogún energy that she would chop at everybody with for the rest of her life. Oscar went home morose to his pre–Korean-sweatshop-era cartoons—to the Herculoids and Space Ghost. What's wrong with you? his mother asked. She was getting ready to go to her second job, the eczema on her hands looking like a messy meal that had set. When Oscar whimpered, Girls, Moms de León nearly exploded. Tú ta llorando por una muchacha? She hauled Oscar to his feet by his ear.”

 
Junot Díaz (Santo Domingo, 31 december 1968)

De Duitse dichter schrijver Bastian Böttcher werd op 31 december 1974 in Bremen geboren. Zie ook alle tags voor Bastian Bötcher op dit blog.

tag im park

die locken der schönheit im park und die blüten die locken. - die locken.
die funken des glitzernden wassers in welln. handys funken. - die funken.
die schicken ne botschaft an freunde, die netten und schicken. - die schicken.
die rasen des parkes bevölkert. radfahrer die rasen. - die rasen.

die reifen erdbeern gepflückt. es kreisen die reifen. - die reifen.
die wagen beladen. mutproben wagen die kinder. - die wagen.
die streifen durch gärten. an kleidern da strahlen die streifen. - die streifen.
die cliquen der technikstudenten mit laptop, die klicken. - die cliquen.

die summen der prüfungen richtig und bienen, die summen. - die summen.
und boxen vom eismann schallen. teenager boxen. - die boxen.
die backen der kinder knallrot. bagelbäcker die backen. - die backen.
und sorgen fürs picknick im grünen. keine zeit für die sorgen. - die sorgen.

die decken mit speisen gefüllt. mütter decken auf decken. - die decken.
die grilln auf der wiese. am abend da zirpen die grillen. - die grillen.
die reichen geschmäcker und düfte zu haufe. die reichen. - die reichen.
die stimmen der leute im wind. alle eindrücke stimmen. - die stimmen.

 
Bastian Böttcher (Bremen, 31 december 1974)

De Nederlandse schrijver, dichter, publicist, rechtsgeleerde Jacob Israël de Haan werd geboren in Smilde op 31 december 1881. Zie ook alle tags voor Jacob Israël de Haan op dit blog.

Uit: Pathologieën. De ondergangen van Johan van Vere de With

“3.
De mooiste dingen uit hunne rijke woning waren de deurbel en de gangklok. Die bel hing achter de breede buitendeur. Hij was niet van zilver, maar van een onbekend metaal, dat veel zuiverder was van klank, dan het zilver is, óók veel ontroerender. Het was heerlijk die heldere bel te hooren in de hooge en stille gangen en dan dunde het luiden uit, tot de stilte weder in de woning dichtstond. Het speet Johan, dat deze kostelijke en koninklijke bel zoo weinig luidde, doordat de meeste menschen niet aan hunne voorname voordeur kwamen, maar zij kwamen wel door tuinpoort over het graslandje en de straatweg aan de achterzijde van het huis. Wanneer Johan 's avonds zonder zijnen vader, te werken zat, en zijne lamp wit dampte en dun ademde, dan verlangde hij dikwijls naar eenen mensch, dat die bellen zou in de stilte, en dat er daarna iets bijzonders gebeuren zou. Maar dat gebeurde nooit, omdat zij zoo stil leefden.
In het hooge en heldere vóórportaal van beneden stond de klok, die Johan ten zeerste liefhad. Die tikte donker en ernstig, alsof een oude man sprak. Maar die sloeg met lichte en lachende slag, alsof een jongen, een groote jongen, lachte, 's Avonds laat als Johan wakker was, hoorde hij de klok niet tikken, maar hij hoorde hem wel de voltallige heele uren afslaan.
Tegenover hun huis was een bruin-steenen kerk, en daarin hing hoog boven de huizen een zware klok, die luidde des avonds gedurende een kwartier tot tien uren toe. Daarna verzuimde Johan nooit naar beneden in de hooge witte portalen te gaan, om te zien of de huisklok toch wel gelijk met de stadsklok liep.

4.
Toen de vader van Johan achttien jaar was, studeerde hij te Amsterdam in de rechten. Daar kwam hij in de innigste aanraking met eene veel oudere vrouw, eene arts, met wie hij dadelijk daarna huwde. Zoo spoedig mogelijk werd een kind geboren, want de oudere vrouw vreesde, dat zij in latere jaren tot geene veilige geboorte meer in staat zou zijn. Over het geboren kind waren de jonge man en de oude vrouw beiden heerlijk verheugd.”

 
Jacob Israël de Haan (31 december 1881 - 30 juni 1924)
Cover

De Vlaamse dichter, advocaat en rechter August van Cauwelaert werd geboren in Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek op 31 december 1885. Zie ook alle tags voor August van Cauwelaert op dit blog.

Voor mijn jongens (Fragment)
1 Januari 1916

Zoo rukt ge weer binnen uw dorpen en stêen;
Met hun kerken gemarteld in bogen en steen;
De mannen ontvoerd, heel wijken verbrand
En vrouwen die weenen om schuldlooze schand....

O vreeslijke wraak, o razend verdriet,
Als ge zóó uw landeke wederziet
En drilt in uw vuist den stam van een speer
Of een zwaard of den kolf van uw trouwe geweer.

Dan sleept ge als een huilenden hond uit zijn nest
Wie met 't brood van uw kindren zijn maag heeft gemest
En nu kermt om erbarmen, en sleurt hem en slaat
Hem te grond met uw staal en den grijns van uw haat.

Het land is verlost uit zijn moordend gevang;
'T is rumoer in de stad en getier en gedrang;
Het leger is daar met de kindren vooraan,
En weer waait boven 't hoofd ons driekleurige vaan.

Het volk is dronken van vreugd en 't geluid
Der klokken bonst al de torens uit;
De beiaard zingt victorie in 't land,
Wijl ontzaglijk in 't oosten de nacht ontbrandt.

 
August van Cauwelaert (31 december 1885 - 4 juli 1945)

De Duitse dichteres en schrijfster Paula Dehmel werd geboren op 31 december 1862 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Paula Dehmel op dit blog.

Geburtstag

Leises Klopfen an der Türe:
Kann ich ’rein Mama?
Frisch gewaschen, frisch gebügelt
Steht Rumpumpel da.
Rosen in beiden Händchen!
Wie der Kerl sich freut!
Kommt ans Bett, sagt: Guten Morgen,
Mutti Burtstag heut,
Vater putzt die große Stube,
Die ist furchtbar schön;
Lauter Blumen! Und die Torte!
Komm, zu Vati gehn!

Das große Karussell

Im Himmel ist ein Karussell,
das dreht sich Tag und Nacht.
Es dreht sich wie im Traum so schnell,
wir sehn es nicht, es ist zu hell
aus lauter Licht gemacht;
still, mein Wildfang, gib acht!

Gib acht, es dreht die Sterne, du,
im ganzen Himmelsraum.
Es dreht die Sterne ohne Ruh
und macht Musik, Musik dazu,
so fein, wir hören′s kaum;
wir hören′s nur im Traum.

Im Traum, da hören wir′s von fern,
von fern im Himmel hell.
Drum träumt mein Wildfang gar so gern,
wir drehn uns mit auf einem Stern;
es geht uns nicht zu schnell,
das große Karussell.

 
Paula Dehmel (31 december 1862 - 9 juli 1918)
Berlijn. Oberbaumbrücke tijdens Oud en Nieuw

Zie voor nog meer schrijvers van de 31e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 31 december 2006 en ook mijn blog van 31 december 2007 en eveneens mijn blog van 31 december 2008.

31-12-2017 om 11:34 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Dieter Noll werd geboren op 31 december 1927 in Riesa. Zie ook alle tags voor Dieter Noll op dit blog. 

Uit:Die Abenteuer des Werner Holt

„Der Wecker rasselte. Werner Holt schreckte aus dem Schlaf, sprang aus dem Bett und stand ein wenig taumelig im Zimmer. Er fühlte sich nicht erfrischt, sondern matt und benommen. Sein Kopf schmerzte. In einer Stunde begann der Schulunterricht.
Durch die weitgeöffneten Fenster flutete Sonnenlicht. Der Mai des Jahres 1943 endete mit heißen, trockenen Tagen, mit prachtvollem Badewetter. Der Fluß, der bei der kleinen Stadt reißend durch die Berge brach, lockte mit seinen grünen Ufern weit mehr als das ziegelrote Schulhaus und seine muffigen Räume.
Mathematik, Geschichte, Botanik und Zoologie, dachte Holt, und dann zwei Stunden bei Maaß, Studienrat Maaß, Latein und Englisch. Die Übersetzung aus dem Livius muß ich bei Wiese abschreiben, in der großen Pause. Wenn ich bei Zickel drankomm, meck-meck, dann gibt’s ein Fiasko … Allmählich wich der dumpfe Schmerz, der hinter der Stirn saß. Er erinnerte sich jetzt, erregend und beängstigend geträumt zu haben, von der Marie Krüger und ihrem zigeunerhaft bunten Rock, und dann von einer Schlägerei mit Wolzow.
Ich bin krank, dachte er, als ihn bei der dritten Kniebeuge vor dem offenen Fenster ein Schwindelgefühl ergriff, ich geh nicht in die Schule, mir ist elend, ich bleib im Bett. Nein! Das ist unmöglich. Wenn ich heut fehle, dann hab ich verspielt, dann heißt es, ich hab Angst vor Wolzow. Bei diesem Gedanken wurde ihm noch elender. Es hatte gestern mit Wolzow Krach gegeben, es hatte vorgestern, es hatte jeden Tag Krach gegeben; und heute war die Prügelei fällig. Er fürchtete niemanden in der Klasse, aber gegen Wolzow hatte er keine Chance: und damit war er erledigt. Denn ein unbesiegter Held war, von Homer bis heute, so gewaltig wie sein Mundwerk, aber ein besiegtes Großmaul war nur noch lächerlich.“

 
Dieter Noll (31 december 1927 – 6 februari 2008)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Nicolas Born werd geboren op 31 december 1937 in Duisburg. Zie ook alle tags voor Nicolas Born op dit blog.

Dick vermummtes Winterbild (Fragment)

Ich spüre nichts und gehe durch stille Autokolonnen.
Die Welt ist eingepackt in Goldpapier.
Die Beleuchter stöhnen.
Das Gehirn labt sich am gelben Neon-Geflügel
der Wienerwaldstätten;
eine Rolle Drops erstrahlt in feierlichem Glanz.
Hier auf der U-Bahntreppe verliere ich haltlos
die Tränen
und wieder vergeht auch bei uns zu Hause
ein Winter ohne jede Zuchtperle.
Die Hauptperson liegt in ihrem kleinen Bett
mein Kind, ich sehe es an, es ist Jesus.
Es riecht so gut durch die Windeln - Babycreme
gemischte Gerüche und Gefühle, Wollsocken
eine Herberge, ein Licht dem man sich nähern kann.
Ich nehm die Hände aus den Taschen. Ich bin
verrückt nach diesem Babygeruch.
Das grüne Badewasser läuft ab und unter der Erde
schäumt ungesehen ein Wunder auf.
Ich und du - wir schlagen uns heute morgen
mit unendlich humanem Ausdruck ans Kreuz.
Das war wieder mal das Frühstück. Meiner Frau
bleibt die Milch weg von der Schufterei, ich sehe
das ein.
Draußen wird noch geschossen. Man packt uns
an den kleinen Beinen und wirft uns in die Luft.
Wir werden geschlagen und erschossen, das aber
erst später.
Jesus greift nach meiner Brille, aber vielleicht
will er mich nur segnen.
Ich will keine alten Geschichten und
keine neuen Geschichten. Und ich will keine
renovierten Geschichten.
Ich will die Verwandlung menschlicher Energie
in warme Zimmer und dampfende Abendessen.
Ich hack dir dein Holz damit du es von Weihnachten
bis Ostern warm hast.

 
Nicolas Born (31 december 1937 – 7 december 1979)

De Australische schrijver Dal Stivens werd geboren op 31 december 1911 in Blayney, New South Wales. Zie ook alle tags voor Dal Stivens op dit blog.

Uit: The Pepper--Tree (Retold by Christine Lindop)

“My father often spoke about the pepper-tree when I 'as a child, and it was clear that it meant a lot to him – like the Rolls Royce he was always going to buy. It wasn't what he said about the pepper-tree – my father was not very clever with words – bur how lie said it. When he spoke of the pepper-tree at Tullama where he had grown up, you saw it clearly: an enormous tree with long sheets of green leaves in a big wide backyard in a country town. `A proper backyard–not one of your miserable city yards,' my father said. In this great tree there was always a noisy traffic of birds flying from branch to branch. When we lived at Newtown, Sydney, I used to look for pepper-trees when my father took me for a walk on Sunday afternoons. 'Look, there's a pepper-tree,' I'd say to him when I saw one.
`By golly, boy, that's only a little runt of a tree,' my dad would say 'They don't grow so well in the city Too much smoke, by golly. You ought to see them out west where 1 come from.' My father was a tall, thin man with sad brown eyes and a head full of dreams. That was why he wanted to own a Rolls Royce one day 'First our own house and then one day, if I'm lucky, I'll buy a Rolls Royce,' he would say. Some of his friends thought this was a crazy dream. `What would you do with a car like that, Peter?' they would say. 'Go and live with the millionaires?' My father would stroke his long brown moustache, which had only a little white in it, and try to explain, but he could not make them understand. It has taken me all these years to realize what a Rolls Royce meant to him. `It's not about what other people think of me,' he would say to my mother. `No, by golly. I want to own a Rolls Royce because it is the most perfect piece of machinery made in the world. Why, a Rolls Royce—' And then he would stop and feel for the right words to describe what he felt, and clumsily, lovingly, he would go on talking about how beautiful the engine was ... 'What would a garage mechanic do with a Rolls Royce, ask your my mother would say 'I'd feel silly sitting up in it.' At such rimes my mother would grab her brush and start cleaning the kitchen floor hard.”

 
Dal Stivens (31 december 1911 - 16 juni 1997)
Cover

De Amerikaanse (sciencefiction) schrijfster Connie Willis werd geboren in Denver (Colorado) op 31 december 1945. Zie ook alle tags voor Connie Willis op dit blog.

Uit:A Lot Like Christmas

“I love Christmas. All of it—decorating the tree and singing in the choir and baking cookies and wrapping presents. I even like the parts most people hate—shopping in crowded malls and read-ing Christmas newsletters and seeing relatives and standing in baggage check-in lines at the airport. Okay. I lied. Nobody likes standing in baggage check•in lines. I love seeing people get off the plane, though, and holly and candles and egg-nog and carols. But most of all, I love Christmas stories and movies. Okay, I lied again. I don't love all Christmas stories and movies. It's a Wonderful Life, for instance. And Hans Christian Andersen's The Fir Tree." But I love Miracle on 34th Street and Christopher Morley's The Tree That Didn't Get Trimmed' and Christina Rossetti's poem in the Bleak Midwinter." My family watches The Sure Thing and A Christmas Story each year, and we read George V. Higgins's "The Impossible Snowsuit of Christmas Past" out loud every Christmas Eve, and eagerly look for new classics to add to our traditions. There aren't a lot. This is because Christmas stories are much harder to write than they look, partly because the subject matter is fairly lim-ited, and people have been writing it for nearly two thousand years, so they've just about rung all the changes possible on snowmen, Santas, and shepherds. Stories have been told from the point of view of the fourth wise man (who got waylaid on the way to Bethlehem), the innkeeper, the innkeeper's wife, the donkey, and the star. There've been stories about department-store Santas, phony Santas, burned-out Santas, substitute Santas, reluctant Santas, and dieting Santas, to say nothing of Santa's wife, his elves, his reindeer, and Rudolph. We've had births at Christmas (natch!), deaths, partings, meetings, mayhem, attempted suicides, and sanity hearings. And Christmas in Hawaii, in China, in the past, the fu-ture, and outer space. We've heard from the littlest shepherd, the littlest wise man, the littlest angel, and the mouse who wasn't stirring. There's not a lot out there that hasn't already been done. In addition, the Christmas-story writer has to walk a narrow tight-rope between sentiment and skepticism, and most writers end up falling off into either cynicism or mawkish sappiness. And, yes, I am talking about Hans Christian Andersen. He invented the whole three-hanky sob story, whose plot Maxim Gorky, in a fit of pique, described as taking a poor girl or boy and letting them "freeze somewhere under a window, behind which there is usually a Christmas tree that throws its radiant splendor upon them: Match girls, steadfast tin soldiers, even snowmen (melted, not frozen) all met with a fate they (and we) didn't deserve, especially at Christmas.“

 
Connie Willis (Denver, 31 december 1945)
Cover

De Italiaanse dichter Giovanni Pascoli werd geboren op 31 december 1855 in San Mauro di Romagna. Zie ook alle tags voor Giovanni Pascoli op dit blog.

The Truth (Fragment)

And there was a flowering garden in the sea,
in a sea glossy as the sky; and a song
of two Sirens did not resound yet,
because the meadow was distant.
And the old hero felt a strong premonition,
a current running in the calm sea,
pushing the boat toward the Sirens;
and he told the men to raise their oars:
“The ship turns away from them now, friends!
But don't worry that the roar of the rowing
disturbs the songs of the Sirens. By now
we should hear them. Listen to the song
calmly, your arms on the oarlocks.”
And the current running quiet and smooth
pushes the ship forward more and more.
And the godlike Odysseus sees at the top
of the blooming island, the Sirens,
stretched out among the flowers, heads
erect, upright on idle elbows, watching
the rosy sun rising across from them;
watching, motionless; and their long shadows
were stripes across the island of flowers.
'Are you sleeping? The dawn has passed
already. Already eyes under delicate brows
look for the sun. Sirens, I am still mortal.
I heard you, but I could not stop.”
And the current ran on, quiet and smooth,
pushing the ship forward more and more.
And the old man sees the two Sirens,
their eyebrows raised high above their pupils,
gazing straight ahead, at the fixed sun,
or at him, in his black ship.

 
Giovanni Pascoli (31 december 1855 – 6 april 1912)

De Franse schrijfster gravin Marie de Flavigny d'Agoult werd in 1805 geboren in Frankfurt Am Main. Zie ook alle tags voor Marie d'Agoult op dit blog.

Uit: Mes souvenirs

« Il avise ce fils, peu résigné, paraît-il, que tout homme impatient aux adversitez piaffe volontiers, insolent, aux prospéritez. L’ordre des sentiments où notre chevalier du xvi^e siècle va puiser le plus souvent ses consolations n’a rien que de tempéré. À l’encontre des stoïciens, il permet la plainte, pourvu qu’elle se modère ; il cherche à toutes choses un bon aspect. Prisonnier lui-même, au retour d’Arques, il sait par expérience que l’on gagne en prison ; que son servage forcé donne l’esprit libre à l’estude. Dans sa ruine, dans ses pauvreté z, comme il écrit à la façon de nos modernes romantiques (il a été pendant ces guerres civiles misérablement deschiré ; il a eu ses villages désolés, ses plus belles maisons détruites, ses chevaux tués ou perdus), il se tient en bonne humeur néanmoins. Réduit en sa cage de Souhé, il relit Platon et Plutarque; il consulte la Bible et les astres ; il écoute la voix des songes. Demi-chrétien, demi-païen, quelque peu arabe, gentilhomme avant tout, humaniste et moraliste, confiant en la belle et vertueuse fortune de son roy, pour se mettre au cœur l’allégresse et l’avant-goût des batailles, il lui suffira d’un souffle du printemps : Jà, la terre nous rit, écrit-il, de sa cage de Souhé ; jà les arbres boutonnent ; le soleil nous renflamme, et la nécessité renforce le courage. — À ce mot nécessité qui revient aisément sous la plume de mon ancêtre, à ces hautes planètes, à ces calculs des Arabes où il se fie ; à la manière un peu légère dont il traite les subtilitez de la grâce et du libre arbitre, n’en voulant pas laisser estonner la simplicité de sa prière ; au plaisir qu’il paraît prendre à conter à son fils le conte du Vrai annel ; à l’opinion qu’il a de l’enfer, de ces peines infinies dont il ne veut pas croire que l’immense bénignité de Dieu punisse nos péchés finis, j’entre en doute, je l’avoue, sur la parfaite orthodoxie du chevalier chrétien. »

 
Marie d'Agoult (31 december 1805 – 5 maart 1876)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 31^e december ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 31 december 2006 en ook mijn blog van 31 december 2007 en eveneens mijn blog van 31 december 2008.

31-12-2017 om 11:34 geschreven door Romenu  

De  Amerikaanse schrijver Nicholas Sparks werd geboren in Omaha, Nebraska op 31 december 1965. Zie ook alle tags voor Nicolas Sparks op dit blog.

Uit:Two by Two 

“After lunch, and with the day only getting hotter, I decided to bring London to the movies, one of those animated ones. Marge and Liz came with us and seemed to enjoy it as much as London did. As for me, I wanted to enjoy it, but my thoughts kept drifting to the previous week, which made me wonder what on earth might be coming next.
After the movie, I didn’t want to go home. Marge and Liz seemed content to hang out at my parents’ place as well, and Mom ended up making tuna casserole, something London regarded as a treat, what with all the white flour in the pasta. She had a larger than normal portion and began to doze in the car on our way back home; I figured I’d get her in the bath, read a few stories, and spend the rest of the night zoning out in front of the television.
But it was not to be. As soon as she got in the house, she trotted to see the hamsters and I heard her voice calling to me from upstairs.
“Daddy! Come quick! I think something is wrong with Mrs. Sprinkles!”
I went to her room and peered into the cage, staring at a hamster that seemed to be making an attempt to push through the glass. Her room smelled like a barn. “She seems fine to me,” I said.
“That’s Mr. Sprinkles. Mrs. Sprinkles isn’t moving.”
I squinted. “I think she’s sleeping, honey.”
“But what if she’s sick?”
I had no idea what to do in that case and opening the lid, I scooped Mrs. Sprinkles into my hand. She was warm, always a good sign, and I could feel her begin to move.
“Is she okay?”
“She seems fine to me,” I said. “Do you want to hold her?”
She nodded and cupped her hands; I put the hamster in them. I watched as she brought the little critter closer to her face.”

 
Nicholas Sparks (Omaha, 31 december 1965)

De Duitse schrijfster Irina Korschunow werd geboren op 31 december 1925 in Stendal in Sachsen-Anhalt. Zie ook alle tags voor Irina Korschunow op dit blog. 

Uit: Langsamer Abschied

„Die Beerdigung, das letzte Kapitel unserer Geschichte.
Ich gehe an der Spitze des Trauerzuges, mit dem Bild in der Hand, das neben dem Sarg gestanden hatte, Pierre in seinem alten Anorak, schwarz, der rote Pulli darunter. Ein Foto aus unseren Göttinger Anfängen, er, der Überflieger, kurz vor dem Physikdiplom und ich im vierten Semester Kunstgeschichte. Noras Orchideenfach, wie er es nannte, was mir, obwohl seine Halbleiterphysik mich ebenfalls kaltließ, jedes Mal einen Stich gab. Und nun nur noch das Bild.
Ich sehe ihn an, die dunklen Augen, das lachende Gesicht, und die Zeit beginnt sich zu drehen, zurück ins Damals vor zwanzig Jahren. Es ist Sommer, wir gehen durch die Weender Straße Richtung Mensa, der tägliche Weg. »Du und deine brotlosen Spielchen!«, tönt Pierre aus dem Off, »aber egal, du heiratest ja sowieso demnächst«, wonach meine eigene Stimme »ach ja, wen denn?« fragt, und selbst jetzt noch, auftauchend aus dem Dunst der Erinnerung, glaube ich, den Ärger über seine flapsige Antwort zu spüren: »Wen wohl, mich natürlich.«
Nur eine Frotzelei, was sonst auch angesichts unserer eher lockeren Beziehung, die für mich in jenem ersten Sommer, obgleich wir schon seit drei Monatenmzusammen durch Göttingen liefen, noch keineswegs nach Dauer schmecken wollte.
»Ich bin Pierre«, hatte er beimTanzen oben amRohns gesagt, während die Beatles mit ihrem Yesterday aus den Lautsprechern quollen, Yesterday, jedermanns Ohrwurm, der nun ihm und mir zu gehören begann. Unser Lied und ein Muss geradezu für Pierres Beerdigung, hatte ich gedacht, als kurze Sequenz zumindest zwischen Chorälen und Klassik, warum nicht, auch kirchliche Rituale waren ja nicht unberührt geblieben vom Zeitgeist.“

 
Irina Korschunow (31 december 1925 – 31 december 2013)
Stendal, Sachsen-Anhalt op een oude ansichtkaart

De Duitse dichter en schrijver Gottfried August Bürger werd geboren op 31`december 1747 in Molmerswende. Zie ook alle tags voor Gottfried August Bürger op dit blog.

Sanct Stephan (Fragment)

Sanct Stephan war ein Gottesmann,
Von Gottes Geist berathen,
Der durch den Glauben Kraft gewann
Zu hohen Wunderthaten;
Doch seines Glaubens Wunderkraft
Und seine Himmelswissenschaft
Verdroß die Schulgelehrten,
Die Erdenweisheit ehrten.

Und die Gelehrten stritten scharf
Und waren ihm zuwider;
Allein die Himmelsweisheit warf
Die irdische darnieder,
Und ihr beschämter Hochmuth sann
Auf Rache an dem Gottesmann!
Ihn zu verleumden, dungen
Sie falscher Zeugen Zungen.

Und gegen ihn in Aufruhr trat
Die jüdische Gemeinde.
Bald riß ihn vor den Hohen Rath
Die Rachgier seiner Feinde.
Die falschen Zeugen stiegen auf
Und logen: Dieser hört nicht auf,
Zu sträflichem Exempel
Zu lästern Gott und Tempel.

Sein Jesus, schmäht er, würde nun
Des Tempels Dienst zerstören,
Hinweg die Satzung Mosis thun
Und andre Sitten lehren.
Starr sah der ganze Rath ihn an;
Doch er, mit Unschuld angethan,
Trotzdem was sie bezeugten,
Schien Engeln gleich zu leuchten.

»Nun sprich! Ist dem also?« begann
Der Hohepriester endlich.
Da hub er frei zu reden an
Und deutete verständlich
Der heiligen Propheten Sinn
Und was der Herr von Anbeginn
Zu Juda’s Heil und Frommen
Gered’t und unternommen.

»Doch, Unbeschnittne«, fuhr er fort,
»An Herzen und an Ohren!
An euch war Gottes That und Wort
Von je und je verloren.
Eu’r Stolz, der sich der Zucht entreißt,
Stets widerstrebt er Gottes Geist.
Ihr, sowie eure Väter,
Seid Mörder und Verräther!

 
Gottfried August Bürger (31 december 1747 – 8 juni 1794)
Cover biografie

De Schotse dichter Alexander Smith werd geboren op 31 december 1830 in Kilmarnock. Zie ook alle tags voor Alexander Smith op dit blog.

Glasgow (Fragment)

While o'er thy walls the darkness sails,
I lean against the churchyard rails;
Up in the midnight towers
The belfried spire, the street is dead,
I hear in silence overhead
The clang of iron hours:
It moves me not - I know her tomb
Is yonder in the shapeless gloom.

All raptures of this mortal breath,
Solemnities of life and death,
Dwell in thy noise alone:
Of me thou hast become a part -
Some kindred with my human heart
Lives in thy streets of stone;
For we have been familiar more
Than galley-slave and weary oar.

The beech is dipped in wine; the shower
Is burnished; on the swinging flower
The latest bee doth sit.
The low sun stares through dust of gold.
And o'er the darkened heath and wold
The large ghost-moth doth flit.
In every orchard Autumn stands,
With apples in his golden hands.

 
Alexander Smith (31 december 1830 - 5 januari 1867)
Glasgow

De Uruguayaanse schrijver Horacio Quiroga werd geboren op 31 december 1878 in Salto. Zie ook alle tags voor Horacio Quiroga op dit blog.

Uit: For a Night of Insomnia (Vertaald door Stephen Mc.)

“We were all surprised by the tragic news; and we remained terrified when a child brought us – quickly—details of his death. Even though for a long while we had noticed in our friend signs of imbalance, we never thought it would ever arrive at such an extreme. He had carried out the most chilling suicide without leaving a memento for his friends. Once we had him in our presence, we looked away, captive to a horrified compassion.
On that humid and cloudy night, our impressions became much stronger. The sky was an awesome shade of purple and a stiff cloud cover expanded over the horizon.
We carried the cadaver in a carriage, standing close together from a growing fear. Night came upon us; and from a poorly latched door came a river of blood that left a red trail along our path.
It continued spilling over our legs, and the last yellow daylights shone brightly upon his violet face in pale spotlights. His head shook from one side to the other. With every bump on the pavement, his eyelids would open and he looked at us with his glassy, hard, and cloudy eyes.
Our clothes were soaked in blood, and on the hands of each one of us that supported his neck, slid a cold and viscous mucus that at each jolt bubbled at his lips.
I am not sure what caused it, but I do not believe that ever in my life had I ever felt a similar impression. From the slightest touch of his rigid body, I felt a chill throughout my entire body. Strange superstitious ideas entered my head. My eyes took on a hypnotic gaze staring at him, and in the horror of my imagination, it seemed that he opened his mouth in a frightening face, digging his gaze into me and throwing himself on top of me, covering me with cold and coagulated blood.
My hair stood on end, and I was not even able to let out an anguished cry, yet convulsed and delirious I threw myself backward."

 
Horacio Quiroga (31 december 1878 – 19 februari 1939)

De Duitse schrijver en musicus Stephan Krawczyk werd geboren op 31 december 1955 in Weida in Thüringen. Zie ook alle tags voor Stephan Krawczyk op dit blog.

Wieder stehen

Lang genug auf Eis gelegen,
lang genug umsonst geheult,
muss die starren Glieder regen,
eh´ der Frost ins Herz sich beult.

Hoffnung kommt nicht vor der Trauer,
Rettung kommt von Ohnmacht nicht,
eben ist von kurzer Dauer,
keine Zeit mehr für Verzicht.

In den Wirren deiner Strähnen,
muss ich dir nicht widerstehen,

abgestürzt vom Rand der Tränen,
kann ich in dir untergehen .

Es geht ein dunkle Wolk herein

Es geht ein dunkle Wolk herein;
mich deucht, es wird ein Regen sein,
ein Regen aus den Wolken
wohl in das grüne Gras.

Und kommst du, liebe Sonn, nit bald,
so weset alls im grünen Wald,
und all die müden Blumen,
die haben müden Tod.

Es geht ein dunkle Wolk herein,
es soll und muß geschieden sein;
ade, Feinslieb, dein Scheiden
macht mir das Herze schwer.

 
Stephan Krawczyk (Weida, 31 december 1955)

De Surinaamse dichter, percussionist, beeldend kunstenaar, Surinamist, toneelschrijver, regisseur, acteur en maatschappelijk werker Noeki André Mosis (Kingbotho)werd geboren in het District Marowijne op 31 december 1954. Zie ook alle tags voor Kingbotho op dit blog.

Vrouw

moeder van alle mannen en
vrouwen
overal mooi

hier ook trouwens, maar vooral daar
waar ze geen make-up gebruiken
maar wel schminken

vrouw, schoonheid van
de natuur
voor de natuur

overal mooi
daar vooral
waar ze overdag

minder in het openbaar verschijnen
en meer tussen diverse gewassen fleuren
daar is de vrouw

nog steeds zo mooi
waar het haar niet ontkroesd wordt
en vaak van structuur verandert

daar is de vrouw, die vrouw wil zijn
geboren in vrijheid, in harmonisch Marronland
zij zeggen dat ik zo moet zijn, zoals ik nu ben.

 
Kingbotho (District Marowijne, 31 december 1954)

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 31 december 2006 en ook mijn blog van 31 december 2007 en eveneens mijn blog van 31 december 2008.

31-12-2017 om 11:32 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, journalist en redacteur Peter Buwalda werd geboren in Blerick op 30 december 1971. Zie ook alle tags voor Peter Buwalda op dit blog.

Uit: De kleine voeten van Lowell George

“In mijn eentje bewoon ik een groot, smerig kasteel.
Daarom heb ik op advies van de Gemeente Reinigingsdienst een schoonmaakster in de arm genomen. Gisteren had Carmen haar eerste werkdag. Ze zou er om elf uur zijn. Op een laag vuilnis van anderhalve meter lag de kasteelheer kalm urinerend op haar te wachten.
Ze was laat. Onder de bacteriën ging een voorzichtig gejuich op.
Om halftwaalf ging de telefoon. Iemand meldde in plat-Roemeens met Engelse invloeden dat ze verdwaald was – wat ik niet zo gek vond. Geen idee wie lang geleden mijn straat van huisnummers heeft voorzien, maar het was geen genie. Of juist wel. Een wilde denker die precies hier, in deze eenvoudige wijk, het numerieke stelsel omver wilde werpen, wat hem uitstekend gelukt is, want niemand kan er iets vinden, ook TomTom niet.
‘I stand before nummero two-five-eight,’ zei Carmen. Feitelijk, zie boven, was dat geen informatie.
Ze kon bij de buren staan, maar ook in Zaanstad.
‘Stay standing,’ zei ik, waarna ik in concentrische cirkels Noord-Holland begon af te fietsen. Na twintig minuten ontwaarde ik op een stoep een vrouw met een emmer en een dweilmop.
‘Carmen?’
‘Sir Peter?’
‘Zeg maar lord.’
We fietsten slingerend door Amsterdam-Noord, Carmen achterop, wapperend met haar dweil, ik automobilisten dollend, samen fluitende het Turks Fruit-melodietje van opgebaarde Toots – tot we voor mijn kasteel stonden. Meteen zaten we in een heel andere film, namelijk The Exorcist. Carmens blik, hoe ze naar mijn slaapkamerraam staarde: alsof daarboven een hele grote bacterie op bed lag, hees ‘stof’ brullend, en ‘nooit meer poetsen’, dit alles in het Latijn der kerkvaderen. Ik zag die bacterie al de complete stofzuiger keihard in het kletsnatte gat tussen zijn beentjes rammen, dat hing nu wel in de lucht.”

Peter Buwalda (Blerick, 30 december 1971)

De Duitse dichter en schrijver Theodor Fontane werd geboren in Neuruppin op 30 december 1819. Zie ook alle tags voor Theodor Fontane op dit blog.

Uit:Wanderungen durch die Mark Brandenburg

“Der Ruppiner See, der fast die Form eines halben Mondes hat, scheidet sich seinen Ufern nach in zwei sehr verschiedene Hälften. Die nördliche Hälfte ist sandig und unfruchtbar und, die freundlich gelegenen Städte Alt- und Neu-Ruppin abgerechnet, ohne allen malerischen Reiz, die Südhälfte aber ist teils angebaut, teils bewaldet und seit alten Zeiten her von vier hübschen Dörfern eingefaßt. Das eine dieser Dörfer, Treskow, war bis vor kurzem ein altes Kämmereigut der Stadt Ruppin; die drei andern: Gnewikow, Karwe und Wustrau, sind Rittergüter. Das erstere tritt aus dem Schilf- und Waldufer am deutlichsten hervor und ist mit seinem Kirchturm und seinen Bauerhäusern eine besondere Zierde des Sees. Es gehörte seit Jahrhunderten der Familie von Woldeck; jetzt ist es in andere Hände übergegangen. Der letzte von Woldeck, der dies Erbe seiner Väter innehatte, war ein Lebemann und passionierter Tourist. Seine Exzentrizitäten hatten ihn in der Umgegend zu einer volkstümlichen Figur gemacht; er hieß kurzweg »der Seebaron«. Das Wort war gut gewählt. Er hatte mit den alten »Seekönigen« den Wanderzug und die Abenteuer gemein.
Karwe gehört den Knesebecks, Wustrau dagegen ist berühmt geworden als Wohnsitz des alten Zieten. Sein Sohn, der letzte Zieten aus der Linie Wustrau, starb hier 1854 in hohem Alter. Es gibt noch Zietens aus andern Linien, und überall, wo nachstehend vom »letzten Zieten« gesprochen wird, geschieht es in dem Sinne von: der letzte Zieten von Wustrau.
Wustrau, wie viele märkische Besitzungen, bestand bis zur Mitte des vorigen Jahrhunderts aus vier Rittergütern, wovon zwei dem General von Dossow, eins den Zietens und eins den Rohrs gehörte.
Wann die Zietens in den teilweisen Besitz von Wustrau gelangten, ist nicht mehr sicher festzustellen. Ebensowenig kennt man das Stammgut der Familie. In der Mark Brandenburg befinden sich neun Ortschaften, die den Namen Zieten, wenn auch in abweichender Schreibart, führen. Als die Hohenzollern ins Land kamen, lagen die meisten Besitzungen dieser Familie bereits in der Grafschaft Ruppin. Hans von Zieten auf Wildberg, das damals ein fester und reicher Burgflecken war, war Geschworener Rat beim letzten Grafen von Ruppin und begleitete diesen auf den Reichstag zu Worms.

 
Theodor Fontane (30 december 1819 - 20 september 1898)
Cover

De Hongaarse schrijver en politicus Miklós Bánffy (graaf van Losoncz) werd geboren op 30 december 1873 in Kolozsvár, op dat moment gelegen in het koninkrijk Hongarije. Zie ook alle tags voor Miklós Bánffy op dit blog.

Uit: The Transylvanian Trilogy (Vertaald door Patrick Thursfield en Katalin Banffy-Jelen)

“It was a delicate and disagreeable situation.
 The difficulties had started two days before when a member of the People’s Party had proposed that the recently resigned government of General Fejervary should be impeached. The new government, much though it would have liked to do so, could not now avoid a debate on the proposal (as it had done the previous July when similar propositions had been put forward by the towns and counties at the time of the great debate on the Address), especially as the proposer was a member of Rakovsky’s intimate circle. Naturally the government suspected that the latter was behind this latest move and it was believed too that the whole manoeuvre had been plotted in Ferenc Kossuth’s camp of treachery and was intended to breed such confusion and doubt that the newly achieved harmony of the Coalition would be endangered. This was indeed a direct attack just where the new administration was most vulnerable. Everyone now professed to know that one of the conditions of the recent transfer of power had been that no harm should come to members of the previous government. The leaders of the Coalition had accepted this condition since their object was to restore good relations between the nation and the ruler and the government of General Fejervary had been appointed by the King. That this agreement had been made was not, until now, public knowledge and indeed had been expressly denied during the summer when Laszlo Voros, Minister of the Economy in Fejervary’s so-called ‘Bodyguard’ government, had first announced the existence of the Pactum, the settlement of differences between the royal nominees and the elected representatives. These denials had then been in somewhat vague terms, but now the matter had been brought out into the open. The new government’s problem was how openly to face the situation provoked by the People’s Party representative, offer a solution that would content the opposition, and at the same time keep their word to the King.”

 
Miklós Bánffy (30 december 1873 - 5 juni 1950)
Cover

De Duitse schrijver en regisseur Peter Lund werd geboren op 30 december 1965 in Flensburg. Zie ook alle tags voor Peter Lund op dit blog.

Uit: Das Wunder von Neukölln

“Janine hat gedroht, sich umzubringen und liegt jetzt zum Ausnüchtern im Krankenhaus. Der Journalist Johannes erfährt von seiner Freundin Dorothea, daß Janines Kind behindert ist.
JOHANNES:
Ein Mongo! Au weia!
DOROTHEA:
Hör auf, ja?
JOHANNES:
Ich mein, so ohne Job und ihr arbeitsloser Freund läßt sie im Stich-...
und sie hat keine Freunde, die ihr helfen können, weil die selber genug Probleme haben.....
DOROTHEA:
Johannes-
JOHANNES:
- und ihre Mutter will nichts mit ihr zu tun haben und traut ihr das mit dem Kind sowieso nicht zu-
DOROTHEA:
Ich denk, du kennst das Mädchen nicht?
JOHANNES:
Aber so ist es doch bestimmt.
Dorothea:überlegt
Den besten Fall mal angenommen- Ja. Wahrscheinlich.
JOHANNES:
Ich werde ihr helfen.
DOROTHEA:
Reiß dich zusammen.
JOHANNES:
Jetzt wird nicht gleich wieder rational-
DOROTHEA:
Du kannst nicht jeden einzelnen Arbeitslosen persönlich retten.”

 
Peter Lund (Flensburg, 30 december 1965)

De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus Joshua Clover werd geboren op 30 december 1962 in Berkeley, California. Zie ook alle tags voor Joshua Clover op dit blog.

What's American About American Poetry?

They basically grow it out of sand.
This is a big help because otherwise it was getting pretty enigmatic.
Welcome to the desert of the real,
I am an ephemeral and not too discontented citizen.
I do not think the revolution is finished.
So during these years, I lived in a country where I was little known,
With the thunder of the Gods that protect the Icelandic tundra from advertising,
Great red gods, great yellow gods, great green gods, planted at the edges of the speculative tracks along which the mind speeds from one feeling to another, from one idea to its consequence
Past the proud apartment houses, fat as a fat money bag. I wish that I might stay in this pleasant, conventional city,
A placid form, a modest form, but one with a claim to pleasure,
And then vanish in the fogs of hypnoLondon.
All are in their proper place in these optical whispering-galleries,
The swan-winged horses of the skies with summer's music in their manes,
The basic Los Angeles Dingbat,
A housewife in any neighborhood in any city in any part of Mexico on a Saturday night.
Every Sunday is too little Sunday,
A living grave, the true grave of the head.
In one shout desire rises and dies.
Composed while I was asleep on horseback
I drift, mainly I drift.

 
Joshua Clover (Berkeley, 30 december 1962)

De Amerikaanse schrijver, dichter en componist Paul Bowles werd geboren in New York op 30 december 1910. Zie ook alle tags voor Paul Bowles op dit blog.

Uit: Next to nothing: collected poems

At first there was mud, and the sound of breathing.
and no one was sure of where we were.
When we found out, it was much too late.
How nothing can happen save as it has to happen.
And then I was alone, and it did not matter.
Only because by that time nothing could matter.

The next year there were knifing matches in the stadium.
I think the people are ready for it, the mayor said.
Total involvement. A new concept in sports.
The loser does not leave the ring alive.

But no one can know where he is until lie knows where he has been.
I sat quietly, and the air changed then, and I looked up.
And the black branches trailing in the living water
stirred slowly with the change of air.
Piropos, you said. El sire les hace piropos.

Have you change for this banknote?
It is closed off for the time being.
Take me to the other end of the city
where they slice up the sharks on the sand.

The double tariff applies after sundown.
It is forbidden to pass beyond this railing.
Take me to the other end of the city
where nobody wants to go.

 
Paul Bowles (30 december 1910 – 18 november 1999)
Kersttijd in New York

De Britse schrijver en dichter Joseph Rudyard Kipling werd geboren op 30 december 1865 in Bombay, India. Zie ook alle tags voor Rudyard Kipling op dit blog.

Uit: The Jungle Book

“It was the jackal—Tabaqui, the Dish-licker—and the wolves of India despise Tabaqui because he runs about making mischief, and telling tales, and eating rags and pieces of leather from the village rubbish-heaps. But they are afraid of him too, because Tabaqui, more than anyone else in the jungle, is apt to go mad, and then he forgets that he was ever afraid of anyone, and runs through the forest biting everything in his way. Even the tiger runs and hides when little Tabaqui goes mad, for madness is the most disgraceful thing that can overtake a wild creature. We call it hydrophobia, but they call it dewanee—the madness—and run.
"Enter, then, and look," said Father Wolf, stiffly; "but there is no food here."
"For a wolf, no," said Tabaqui; "but for so mean a person as myself a dry bone is a good feast. Who are we, the Gidur-log (the jackal people), to pick and choose?" He scuttled to the back of the cave, where he found the bone of a buck with some meat on it, and sat cracking the end merrily.
"All thanks for this good meal," he said, licking his lips. "How beautiful are the noble children! How large are their eyes! And so young too! Indeed, indeed, I might have remembered that the children of kings are men from the beginning."
Now, Tabaqui knew as well as anyone else that there is nothing so unlucky as to compliment children to their faces; and it pleased him to see Mother and Father Wolf look uncomfortable.
Tabaqui sat still, rejoicing in the mischief that he had made, and then he said spitefully:
"Shere Khan, the Big One, has shifted his hunting-grounds. He will hunt among these hills for the next moon, so he has told me."
Shere Khan was the tiger who lived near the Waingunga River, twenty miles away.
"He has no right!" Father Wolf began angrily—"By the Law of the Jungle he has no right to change his quarters without due warning. He will frighten every head of game within ten miles, and I—I have to kill for two, these days."
"His mother did not call him Lungri (the Lame One) for nothing," said Mother Wolf, quietly. "He has been lame in one foot from his birth. That is why he has only killed cattle. Now the villagers of the Waingunga are angry with him, and he has come here to make our villagers angry. They will scour the jungle for him when he is far away, and we and our children must run when the grass is set alight. Indeed, we are very grateful to Shere Khan!"

 
Rudyard Kipling (30 december 1865 –18 januari 1936)
Cover

De Canadese schrijver Douglas Coupland werd geboren op 30 december 1961 in een militaire kazerne in Rheinmünster-Söllingen in Duitsland. Zie ook alle tags voor Douglas Coupland op dit blog.

Uit:JPod

“"Oh God. I feel like a refugee from a Douglas Coupland novel.”
“That asshole.”
“Who does he think he is?”
“Come on, guys, focus. We’ve got a major problem on our hands.”
The six of us were silent, but for our footsteps. The main corridor’s muted plasma TVs blipped out the news and sports, while ­co-­workers in ­long-­sleeved blue and black ­T-­shirts ­oompah-­loompahed in and out of ­laminate-­access doors, elevated walkways, staircases and elevators, their missions inscrutable and squirrelly. It was a rare sunny day. Freakishly articulated sunbeams highlighted specks of mica in the hallway’s designer granite. They looked like randomized particle ­events.
Mark said, “I can’t even think about what just happened in there.”
John Doe said, “I’d like to do whatever it is people statistically do when confronted by a jolt of large and bad news.”
I suggested he ingest five milligrams of Valium and three shots of hard liquor or four glasses of domestic ­wine.
“Really?”
“Don’t ask me, John. Google it.”
“And so I shall.”
Cowboy had a jones for cough syrup, while Bree fished through one of her many pink vinyl Japanese handbags for lip gloss – phase one of her ­well-­established pattern of pursuing sexual conquest to silence her inner ­pain.“

Douglas Coupland (Rheinmünster-Söllingen, 30 december 1961)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30e december ook mijn vorige blog van vandaag.

30-12-2017 om 12:16 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Willy Spillebeen werd geboren in Westrozebeke op 30 december 1932. Zie ook alle tags voor Willy Spillebeen op dit blog.

Woorden in de stroom

Het kind dat keitjes
keilde in het water
zag: vliegende vissen
en 's avonds
kwam hij veilig weer thuis.

Ziek van liefde en schuld
gooide hij later
grote stenen uit.
Het water wolkte vol modder.
De stenen vormden geen brug.
Hij vond zichzelf
niet terug.

Nu staande aan de oever
tegen de stroom in
en de vertroebeling
spuw ik kringetjes
als een kind.
Zuiverend zout.
Even een teken
van leven.

 
Willy Spillebeen (Westrozebeke, 30 december 1932)

De Duitse dichter en schrijver Norbert Hummelt werd geboren op 30 december 1962 in Neuss. Zie ook alle tags voor Norbert Hummel top dit blog en ook mijn blog van 24 juni 2009.

der erste schnee

du sagst du wußtest schon wie du zum fenster
gingst es ist die amsel die uns da beäugt
so tief wie du in meinen armen liegst hielt sie

sich fliegend an sich selber fest jetzt sitzt sie
stumm wo in der dunkeln gabelung noch eine
spur von etwas weißem blieb das ist bestimmt

erst über nacht gekommen u. stäubt herab
wenn sie den zweig verläßt du sagst im schlaf
hast du den ersten schnee gerochen doch

was uns trennte ist noch nicht besprochen
sind denn die vogelbeeren noch nicht bald
erfroren ich sah sie leuchten eben im geäst

sonett mit morpheus

erst ist die luft so süß von sanften drogen
u. wenn wir kuchen essen schließt sich lid um lid
dann wird die welt nach innen umgebogen
doch in der brust ist immer nur der stille beat

das ist musik mich in den schlaf zu schicken
u. was ich sehe ist allein das gras
ich werde müde wie van gogh zu blicken
weiß blüht der mandelsproß im trüben wasserglas

was denn für bilder. ich war weggetaucht
zu zögern zwischen halt u. überlassen
dann ist der kuchen restlos aufgebraucht

u. alles denken sinkt u. mir ist komisch warm
wie ist es möglich dich jetzt anzufassen
du bist so weit auf einmal weg in meinem arm

 
Norbert Hummelt (Neuss, 30 december 1962)

De Duitse dichter, schrijver en schilder Georg von der Vring werd geboren op 30 december 1889 in Brake (Oldenburg). Zie ook alle tags voor Georg von der Vring op dit blog.

Ein Sprühn und ein Schatten

Nichts ist geschehn, und doch sing ich ein Lied:
Heut ist die glückliche Zeit meines Lebens!
Keiner will glauben, wenn nichts geschieht,
Dies sei die glückliche Zeit meines Lebens.

Wenn mir im Licht eine Amsel sprüht
so ist’s die von heute und nicht die von morgen;
Wenn mein Aug’ ihre Schattenspur sieht,
So nicht die von gestern und nicht die von morgen.

Die Stunde geht hin und nichts geschieht
Als das Sprühn eines Vogels am Tag meines Lebens,
Und mein Lied ist kurz wie der Amsel Lied:
Heut ist die glückliche Zeit meines Lebens!

Regenabend

Ich saß in der Dämmerung am Tisch und Fenster,
Vor mir einen Strauß blauen und weißen Flieders.
Die Blüten waren riesengroß und verbargen dunkle Schatten
in ihren Trauben.
Die Blätter waren wie lebend, und der Duft der Sträuße
beherrschte mich ganz.
Von der Landschaft draußen sah ich nur die großen ruhigen
Konturen,
Denn es war regnerisch. Im Garten drunten
Wiederholte laut und klar eine Drossel
Immer den gleichen klagenden, jubelnden Ruf.

Ich dachte: Die Welt ist noch immer
Wie am ersten Tag: Unerlöst, traumbefangen,
Und vielleicht im geheimen glücklich.

 
Georg von der Vring (30 december 1889 – 1 maart 1968)
In 1959

De Russische dichter en schrijver Daniil Charms (pseudoniem van Daniil Ivanovitsj Joevatsjov)werd geboren in  Sint-Petersburg op 30 december 1905. Zie ook alle tags voor Daniil Charms op dit blog.

Sleep Teases A Man

Markov took off his boots and, with a deep breath, lay down on the divan.
He felt sleepy but, as soon as he closed his eyes, the desire for sleep immediately passed. Markov opened his eyes and stretched out his hand for a book. But sleep again came over him and, not even reaching the book, Markov lay down and once more closed his eyes. But, the moment his eyes closed, sleepiness left him again and his consciousness became so clear that Markov could solve in his head algebraical problems involving equations with two unknown quantities.
Markov was tormented for quite some time, not knowing what to do: should he sleep or should he liven himself up? Finally, exhausted and thoroughly sick of himself and his room, Markov put on his coat and hat, took his walking cane and went out on to the street. The fresh breeze calmed Makarov down, he became rather more at one with himself and felt like going back home to his room.
Upon going into his room, he experienced an agreeable bodily fatigue and felt like sleeping. But, as soon as he lay down on the divan and closed his eyes, his sleepiness instantly evaporated.

In a fury, Markov jumped up from his divan and, hatless and coatless, raced off in the direction of Tavrichesky Park.

 
Daniil Charms (30 december 1905 - 2 februari 1942)
Portret door Tatyana Druchinina, z.j.

De Duitse schrijver en criticus Heinrich Hart werd geboren op 30 december 1855 in Wesel. Zie ook alle tags voor Heinrich Hart op dit blog.

Kinder des Lichts

Vor meinen Augen zerflattert der Nebel. Eine strahlende Weite thut sich auf. Schwärme von Silberreihern stehen in der Luft, seidig glänzenden Wolken gleich. Langsam schweben sie gen Süd. Und wie ich ihnen nachschaue, fühl' ich die Lust, die Kraft, wie sie emporzusteigen. In raschem Fluge gleit' ich durch klares warmes Blau. Über Felsen dahin, die purpurblühendes Gerank schmiegsam umschlingt. Über tausend Gärten, die ihre Lianenarme mir entgegenbreiten, mit ihren Blumenaugen mir lachend winken. Jeder Garten umrahmt ein weiß schimmerndes Marmorhaus mit Wänden, zart und durchbrochen wie Spitzengeweb. Unter Ulmen ruhen rosenleibige Menschen, ihre Gesichter hell von einem Lächeln, das nie erlischt. Und eine Stimme glaub' ich zu hören: Wohin willst du? Laß dich nieder zu uns, den Kindern des Lichts. Bleibe bei uns im Sonnenland, im Lande der Zukunft, in Avalun! Mich aber reißt ein Wirbel hinweg, ein eisiger Hauch durchschüttelt mein Blut, graues Gewölk umdrängt mich, verfinstert die Luft, drückt mich zu Boden ... Was ist uns – uns ein Licht, das nie erlischt? Uns Kindern der Dämmerung. Und doch – kommt nicht einst der Tag, da wir reif und stark sind, es zu ertragen? Schon heut' in den Stunden der Sehnsucht leuchtet dann und wann ein Strahl in unsre Trübnis herüber. Und schon heut' wandelt dann und wann einer unter uns, dessen Seele kaum noch vom Dunkel weiß, ein Vorbote künftiger Geschlechter. Ohne Irrung ist sein Weg, sicher führt ihn die innere Helle. An ihm vorbei treiben die Staubwirbel des Leids, des Zweifels, des Hasses, ohne ihn zu treffen.
Einen und noch Einen hab' ich gekannt, die über Schuld und Schmerz hinwegglitten, wie über Schnee. Wo wir andern einsinken bis zum Knie, hinterließen sie kaum eine Spur. Ein Jünger des Gekreuzigten, des Erbarmers der Eine, ein Nachkomme hellenischer Götter der Andere. Aber des Einen Herz und des Anderen Nerven und Sinne waren immerfort dem Lichte zugewandt, wie die Blumen des Helianthus. Und wie von Sonnenlicht bestrahlt tauchen ihre Gestalten in meiner Erinnerung auf ..."

 
Heinrich Hart (30 december 1855 – 11 juni 1906)
Wesel in de kersttijd 

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Betty Paoli (eig. Barbara Elisabeth Glück ) werd geboren op 30 december 1814 in Wenen. Zie ook alle tags voor Betty Paoli op dit blog.

Jung und Alt

So lang uns noch die Jugend blüht,
Ergreift oft, ehe wir´s gedacht,
Grundlose Trauer das Gemüt,
Und unsre Thränen fließen sacht.

Doch wem des Alters Eulenflug
Die Stirne streifte kalt und schwer,
Zur Trauer hätt´ er Grund genug,
Nur hat er keine Thränen mehr.

Die Vergangenheit

Mir ist als legten leise
Sich Nebel um mich her,
Vom bunten Menschenkreise
Mich scheidend mehr und mehr.
Erinnerungen sind es,
Aus Lust und Leid gewebt,
Die man, will's ein gelindes
Geschick, mit mir begräbt!

Mir ist, als braus'te, grollte
Um mich ein Ocean,
Den ich, wie gern ich wollte
Nicht überbrücken kann.
Dieß Meer, deß banger Klage
Die Seele träumend lauscht,
Es sind die fernen Tage,
Die an mir hingerauscht!

Vereinsamt im Gewühle,
Das rastlos drängt und schafft,
Vergangenheit! wie fühle
Ich mich in deiner Haft!
Erschöpft vom Lebensstreite,
Den Wunsch auf nichts gestellt,
Ein dunkler Schatten gleite
Ich durch die blüh'nde Welt!

 
Betty Paoli (30 december 1814 – 5 juli 1894)
Cover

De Franse dichter en schrijver Maurice Bedel werd geboren op 30 december 1883 in Parijs. Zie ook alle tags voor Maurice Bedel op dit blog.

Uit: Journal de guerre - 1914-1918

“1er août. Dans le train qui m'emporte vers Nancy tout le monde est ivre. La mobilisation générale n'est pas encore proclamée, mais les convocations individuelles ont touché des milliers de réservistes qui gagnent les dépôts de leur régiment. Il y en a de tous les âges. Je m'étonne d'en apercevoir qui portent bien quarante ans. Dans le même compartiment que moi est monté un homme de 38 ans, canonnier à Toul, convoqué dès avant-hier. Sont également montés deux Polytechniciens, d'un entrain endiablé, un médecin lugubre et tout entier abandonné à la Peur, et un jeune sous-lieutenant de Dragons insouciant, au teint rose, qui va à la guerre comme à une chasse à Courre. Au moment où le train, regorgeant de monde, quitte la gare de l'Est, la foule qui l'occupe et celle qui encombre la gare entonnent la Marseillaise sur tous les tons. C'est hurlé, c'est « gueulé ». C'est pénible. La marche est scandée du cri : « À Berlin 1.... À Berlin I » On entend les bouteilles aller se briser sur les voies latérales. Une odeur de vin emplit l'atmosphère. Le train marche à bonne allure. À la Marseillaise, ont succédé des romances sentimentales, des chansons de café-concert. À chaque passage à niveau, à chaque gare une foule compacte encombre les abords de la voie. Les cris redoublent : « À Berlin 1....À Berlin I » Et puis la nuit vient et les chants se calment. À partir de 8 heures du soir (nous sommes partis à 5 heures 30) le train avance avec une extrême lenteur. Tous les deux ou trois cents mètres il stoppe. Derrière lui s'allonge l'interminable file de wagons de cinq ou six autres convois. À Bar-le-Duc où nous arrivons à 3 heures du matin nous apprenons que la mobilisation générale vient d'être ordonnée. Des bruits circulent : un garde-champêtre, première victime de la guerre, a été tué hier soir par les Allemands à Sainte-Marie-aux-Chênes. À cette nouvelle, des vociférations s'élèvent des wagons où je croyais tout le monde endormi. « À Berlin I À Berlin t » Du sang a coulé : les voilà ivres de sang... parce qu'ils n'ont plus de vin à boire. »

 
Maurice Bedel (30 december 1883 – 16 oktober 1954)
Cover

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 30 december 2006 en ook mijn blog van 30 december 2007 en eveneens mijn blog van 30 december 2008.

30-12-2017 om 12:03 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Stefan Brijs werd geboren op 29 december 1969 in Genk. Zie ook alle tags voor Stefan Brijs op dit blog.

Uit: Maan en zon

“En je das recht hangen, Max. Never forget you’ tie.’
Max droeg al een eeuwigheid geen das meer. ‘Doe ik, pai.’
Roy vond het een goed idee. Hij begreep zijn zoon als geen ander. Alles voor de Dodge. En dat Max daarvoor helemaal naar Nederland zou vliegen, riep geen vragen bij hem op. In zijn oude hoofd lag het koninkrijk vast niet veel verder dan Aruba, waar hij een deel van zijn leven had doorgebracht en tijdens de Tweede Wereldoorlog het Amerikaans-Engels had opgepikt waarmee hij zijn zinnen kruidde.
Lucia, de vrouw van Max, had zich vreselijk opgewonden toen hij haar op de hoogte bracht van zijn plannen.
‘Naar Nederland? Voor oud ijzer? Ben je nog wel goed bij je hoofd? Laat die rotzooi per post komen!’
‘De douane steelt alles, Lucia, het zijn gangsters.’
‘En wie gaat dat betalen?’
‘Ik heb gespaard.’
‘Je hebt gespaard voor Sonny! Voor zijn studie! Niet voor dat wrak!’
‘Dat wrak zorgt wel voor brood op de plank. Als ik hem niet opknap dan hebben we straks niets meer. Niets!’
‘En toch ga je niet naar Nederland. Mi morto akibou!’ Over mijn lijk!
‘Toen heb ik me omgedraaid en ben weggelopen. Met veel pijn in mijn hart.’ Dat vertelde Max aan mij. Hij legde zijn grote hand op zijn borst. ‘Ik hou van haar. Zij is mijn alles. Zij en Sonny. Luna ku solo. Wil je dat tegen haar zeggen zodra ik weg ben? Dat zij de maan is die mijn donkere nachten verlicht.’
De gevoelige ziel van Max. Innerlijk kan hij niet méér verschillen van zijn vader. Zijn krachtige fysieke verschijning heeft hij wel van hem geërfd. Het lichaam van Roy raakte echter al vroeg door reuma verteerd. Zijn vingers, zijn tenen, zijn handen en voeten, rug en nek, alles aan hem is mettertijd kromgetrokken, zijn staalkabels van spieren zijn vezel per vezel geknapt, de gewrichten vergroeid tot knobbels die zijn huid zo oprekken dat die er bleek van is geworden.”

 
Stefan Brijs (Genk, 29 december 1969)

De Zwitserse schrijver en journalist Christian Kracht werd geboren in Saanen op 29 december 1966. Zie ook alle tags voor Christiab Ktacht op dit blog.

Uit: Faserland

“Also, es fängt damit an, daß ich bei Fisch-Gosch in List auf Sylt stehe und ein Jever aus der Flasche trinke. Fisch-Gosch, das ist eine Fischbude, die deswegen so berühmt ist, weil sie die nördlichste Fischbude Deutschlands ist. Am obersten Zipfel von Sylt steht sie, direkt am Meer, und man denkt, da käme jetzt eine Grenze, aber in Wirklichkeit ist da bloß eine Fischbude.
Also, ich stehe da bei Gosch und trinke ein Jever. Weil es ein bißchen kalt ist und Westwind weht, trage ich eine Barbourjacke mit Innenfutter. Ich esse inzwischen die zweite Portion Scampis mit Knoblauchsoße, obwohl mir nach der ersten schon schlecht war. Der Himmel ist blau. Ab und zu schiebt sich eine dicke Wolke vor die Sonne. Vorhin hab ich Karin wiedergetroffen.
Wir kennen uns noch aus Salem, obwohl wir damals nicht miteinander geredet haben, und ich hab sie ein paar mal im Traxx in Hamburg gesehen und im P1 in München.
Karin sieht eigentlich ganz gut aus, mit ihrem blonden Pagenkopf. Bißchen zuviel Gold an den Fingern für meinen Geschmack. Obwohl, so wie sie lacht, wie sie das Haar aus dem Nacken wirft und sich leicht nach hinten lehnt, ist sie sicher gut im Bett. Außerdem hat sie mindestens schon zwei Gläser Chablis getrunken. Karin studiert BWL in München. Das erzählt sie wenigstens. Genau kann man sowas ja nicht wissen. Sie trägt auch eine Barbourjacke, allerdings eine blaue. Eben, als wir über Barbourjacken sprachen, hat sie gesagt, sie wolle sich keine grüne kaufen, weil die blauen schöner aussehen, wenn sie abgewetzt sind. Das glaube ich aber nicht. Meine grüne Barbour gefällt mir besser. Abgewetzte Barbourjacken, das führt zu nichts. Das erkläre ich später, was ich damit meine.“

 
Christian Kracht (Saanen, 29 december 1966)

De Britse schrijver, filmcriticus en columnist Gilbert Adair werd geboren op 29 december 1944 in Edinburgh. Zie ook alle tags voor Gilbert Adair op dit blog.

 Uit:The Real Tadzio

“Even now, nearly a century after the event, it is not generally realised, save to specialists of Mann's work and life, that virtually everything experienced by Gustav von Aschenbach in the novella, short of his premature death on the beach, had first happened to the author. Yet Mann never sought to camouflage just how little of a novelist's imaginative gifts had gone into this particular tale. More than once he admitted to the world that there really had been an effeminate, posturing fop, a gruff gondolier, an aristocratic Polish family and, of course, a beautiful boy. As he himself wrote:

 
Filipe Pinheiro als Tadzio en Kurt Streit als Gustav von Aschenbach in een scene van de opera ‘‘Death in Venice’’ van Benjamin Britten, Wenen, 2009

"Nothing is invented in Death in Venice. The 'pilgrim' at the North Cemetery, the dreary Pola boat, the grey-haired rake, the sinister gondolier, Tadzio and his family, the journey interrupted by a mistake about the luggage, the cholera, the upright clerk at the travel bureau, the rascally ballad singer, all that and anything else you like, they were all there. I had only to arrange them when they showed at once and in the oddest way their capacity as elements of composition."
Yet, surprisingly, in that self-same year of 1912, Mann was complaining of the novella's "errors and weaknesses" and describing it to his brother Heinrich as "full of half-baked ideas and falsehoods". Had he been afforded the opportunity of writing Death in Venice over again, Thomas insisted, he would have made it significantly less of a "mystification". And, indeed, as we have long known, the reality is that, notwithstanding his claims to the contrary – that the novella's narrative had simply and magically unfolded before his eyes and that all he had had to do was transcribe it from life, as though taking dictation from God – he had been as economical with the factual truth as the majority of his fellow-novelists.”

 
Gilbert Adair (29 december 1944 – 8 december 2011)
Cover Italiaanse uitgave van “The Real Tadzio”

De Duitse schrijfster Brigitte Kronauer werd geboren op 29 december 1940 in Essen. Zie ook alle tags voor Brigitte Kronauer op dit blog.

Uit:Poesie und Natur/Natur und Poesie

„Vor zwei Monaten, am 2. April 2011, nach einem ungewohnt langen nördlichen Winter, sah ich beim Frühstück kurz von meiner Zeitungslektüre auf und, zunächst ohne zu stutzen, durch das Küchenfenster. Dann vertiefte ich mich wieder in die Hauptnachrichten zum damals akuten Weltzustand, also zu den Bemühungen, die japanische Atomkatastrophe zu begrenzen, zum Waffenstillstandsangebot der libyschen Aufständischen und dessen Ablehnung durch Gaddafi , und,
lediglich eine innerdeutsche Affäre, zum Rückzug des Außenministers
Westerwelle vom Parteivorsitz der FDP. Erst dann, nach Kenntnisnahme einer Anzeige des Bayerischen Rundfunks zur Übertragung der Oper Anna Bolena aus der Wiener Staatsoper, wurde mir plötzlich bewußt, daß ich eben etwas Außergewöhnliches aufgenommen, allerdings nicht im geringsten begriffen hatte.
Wie gesagt, diesem Augenblick waren viele stumme, geruchlose, unbewegte Wochen vorausgegangen. Als ich zum zweiten Mal nach draußen zur leicht frostigen, in blendender Helligkeit daliegenden Wiese sah, mit den wegen Unbelaubtheit scharfen Schlagschatten der Obstbäume darauf, kurzum die allererste optische Frühlingssensation konstatierte, die mir mit Verzögerung nun aber doch kurzfristig samt »Ah« und »Oh« den Atem verschlug, packte mich umgehend eine mir im Prinzip wohlvertraute Unruhe. Es war der energische, geradezu verbissene Wunsch zu formulieren, was ich wahrnahm, die Färbung und neuartige Beleuchtung, die komplette, nervös vibrierende Erscheinung in Wörtern festzuhalten und mich gleichzeitig ihres starken Appells zu entledigen.
Es hätte im Prinzip auch die bequeme Möglichkeit bestanden, meine Beobachtung in schon bestehende, von anderen geschriebene Zeilen einmünden zu lassen. Allerdings fi el mir so schnell nur Goethes »Mailied« ein. Von dessen genialisch drängendem Dreischritt »Es dringen Blüten aus jedem
Zweig / Und tausend Stimmen aus dem Gesträuch / Und Freud und Wonne aus jeder Brust« konnte an diesem spröden Aprilmorgen nicht die Rede sein. Etwas anderes aber hatte mein Gedächtnis gerade nicht zur Hand.“

 
Brigitte Kronauer (Essen, 29 december 1940)

De Amerikaanse schrijver Paul M. Rudnick werd geboren op 29 december 1957 in Piscataway, een voorstad van New York. Zie ook alle tags voor Paul Rudnick op dit blog.

Uit:Valhalla

“SALLY: Some people think that I had—feelings for James Avery, but that is just not true. But before he—went away, he always used to say something which I will never forget. He would say that he’d been studying the situation since kindergarten, and that he’d made lists and charts and held a personal pageant, and that he had finally determined that I was the prettiest girl in all of Dainsville. And he said that the prettiest girl can give people hope, and brighten their day, and wasn’t that just a wonderful thing to say? Especially for a delinquent? And ever since then, whenever I look in the mirror, I see Eleanor Roosevelt. Only, of course, pretty. I mean, Mrs. Roosevelt works so hard, trying to help the poor and the downtrodden, but can you imagine how much more she could do, if she were pretty? And of course, there’s also inner beauty, but inner beauty is tricky, because you can’t prove it. I’ve thought a lot about this, you know, about beauty and goodness, and all the different religions? I mean, Buddha is chubby—face it. And Confucius was all old and scraggly and, I imagine, single. And you’re not even allowed to have a picture of Mohammed—was it the teeth? I don’t know. But Jesus is always really pretty, with perfect skin and shiny hair, it’s like God was saying, look to Jesus, for tips. And I don’t want to be vain or prideful, so I always remember what James said, in one of his letters. He said that there are only two things which really matter in life: youth and beauty.”
(James enters, dressed as he was in the locker room. He is on the prowl, stalking Sally. She’s frightened, nervous and very drawn to James.)
JAMES: Truth and beauty.
SALLY: James? Oh my God!
JAMES: The front door was open.
SALLYIs that really you? Ate you back?
JAMES: For the day.
SALLY: Look at you, you look, well, I'm not even sure what to say, you look — older. Rougher. But what are you doing here?”

 
Paul Rudnick (Piscataway, 29 december 1957)
Scene uit een opvoering in Boston, 2007 

De Amerikaanse schrijver William Gaddis werd op 29 december 1922 geboren in New York. Zie ook alle tags voor William Gaddis op dit blog.

Uit: Carpenter's Gothic

“The bird, a pigeon was it? or a dove (she'd found there were doves here) flew through the air, its colour lost in what light remained. It might have been the wad of rag she'd taken it for at first glance, flung at the smallest of the boys out there wiping mud from his cheek where it hit him, catching it up by a wing to fling it back where one of them now with a broken branch for a bat hit it high over a bough caught and flung back and hit again into a swirl of leaves, into a puddle from rain the night before, a kind of battered shuttlecock moulting in a flurry at each blow, hit into the yellow dead end sign on the corner opposite the house where they'd end up that time of day.
When the telephone rang she'd already turned away, catching breath, and going for it in the kitchen she looked up to the clock: not yet five. Had it stopped? The day was gone with the sun dropped behind the mountain, or what passed for one here rising up from the river. —Hello? she said, —who...? Oh yes no, no he's not here he's... No I'm not, no.
No, I'm... Well I'm not his wife no, I just told you. My name is Booth, I don't even know him. We've just... Well if you'll just let me finish! We've just rented his house here, I don't know where Mister McCandless is I've never even met him. We got a card from him from Argentina that's all, Rio? Isn't that Argentina? No it was just a card, just something about the furnace here it was just a postcard. I'm sorry I can't help you, there's somebody at the... No I have to go goodbye, there's spmebody at the door...
Somebody hunched down, peering in where she'd stood staring out there a minute before, a line straight through from the kitchen past the newel to the front door fitted with glass, shuddering open. —Wait! she was up, —wait stop, who...
—Bibb?
—Oh. You frightened me.
He was inside now, urging the door closed behind him with his weight against it, bearing up her embrace there without returning it. —Sorry, I didn't...”

 
William Gaddis (29 december 1922 - 16 december 1998)
Cover

De Duitse dichteres en schrijfster Carmen Sylva werd geboren op 29 december 1843 in Neuwied als prinses Pauline Elisabeth Ottilie Luise zu Wied. Zie ook alle tags voor Carmen Sylva op dit blog.

Das Erwachen

Wo waren nur alle die Blumen versteckt,
Die nun zum Blühen gekommen?
Was hat die Mägdlein vom Schlaf erweckt,
Die nun in Schönheit entglommen?

Das war ein einziger leichter Hauch,
Man weiß nicht, von wo er geblasen,
Er küßte die Bäume, die Blumen, den Strauch,
Die Wangen, die Erde, den Rasen.

Und sie wußten gar nicht, daß sie geküßt,
Bemerkten nicht ihr Benehmen;
Denn wenn es der Spröden Eine nur wüßt,
Sie würde zu Tode sich schämen.

 
Carmen Sylva (29 december 1843 – 2 maart 1916)
Cover

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichteres Vesna Lubina werd geboren in 1981 als dochter van Bosnische immigranten in Witten. Zie ook alle tags voor Vesna Lubina op dit blog.

unternehmungen im bedeutungslosen leben 

wir werden uns wiederfinden. auf augenhöhe werden wir 
auf einander treffen und in die arme fallen, die hand geben,
auf ein von beiden parteien unterschriebenes dokument verweisen. 

wir teilen die höhe des mietbetrags durch zwei, unter umständen
gelingt das nicht jeden monat. wir werden dann aufgaben finden, 
rollen annehmen, auch jene die uns nicht ganz passen
oder zustehen.

wir gehen dorthin, wo keine konkurrenz besteht.
wo man einen beim wort nimmt (auch dem wollen manche entrinnen), 
wo nachbarn unter einander brennholz tauschen (eiche brennt am längsten)
und den rest für sich behalten. and the rest shall remain unsold.

 
Vesna Lubina (Witten, 1981)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e december ook mijn blog van 29 december 2012.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 28 december 2008 en eveneens mijn blog van 28 december 2007 en mijn mijn blog van 28 december 2006.

29-12-2017 om 18:10 geschreven door Romenu  

De Chinese dichter en mensenrechtenactivist Liu Xiaobo werd geboren in Changchun op 28 december 1955. Liu Xiaobo overleed op 13 juli van dit jaar op 61-jarige leeftijd. Zie ook alle tags voor Liu Xiaobo op dit blog.

Fifteen Years of Darkness (Fragment)

Before dawn at home in Beijing, 6/4/2004
Fifteenth anniversary offering for 6/4

15 years ago
a massacre took place at daybreak
I died then was reborn

15 years have passed
daybreak bayonets dyed red
is still a blade fixed in the eyes

15 years have passed
I still have nightmares of those departed souls
I see them soaked with blood
I write each stroke each line
as an outpouring of the tomb

15 years have passed
within the darkness of vanished freedom
I wait for the hour-hand to point to pre-
dawn’s advent of the fifteenth anniversary offering

Tonight, in this city without altar
I hope the dead souls can see my eyes
and turn my watchful gaze into the flicker of a candle flame
Not the sacrificial spirit money for the ancestors
not the raging blaze that illuminates the cold night
but memory’s nakedness
is like a bone that will not decay

15 years ago
martial-law troops besieged the Square
the military broadcast the order over and
over, a continuous transmission of gunshots and bloodthirsty news
A few hours before
the gathering crowds, the clamoring crowds
then in a blink the light was extinguished
people fled like a surge of quicksilver
leaving behind an empty void

 
Liu Xiaobo (28 december 1955 – 13 juli 2017)

De Duitse schrijver Burkhard Spinnen werd geboren op 28 december 1956 in Mönchengladbach. Zie ook alle tags voor Burkhard Spinnen op dit blog.

Uit: Ente Orange

„Am Morgen wird Kortschläger entlassen. New economy, sagt Dörfler. Heute noch auf hohen Rossen, morgen durch die Brust geschossen. Kortschläger bleibt vollkommen ruhig. Wenn er Dörfler wäre, würde er das gleiche tun. So muss man denken. Dann packt er in Ruhe seine privaten Sachen in eine Plastiktüte.

Am Abend ist das große Abschlussessen im Kochseminar. Es soll Ente geben. Ente ist die Krönung, hat Sven, ihr Lehrer, gesagt. An Ente könne man einfach am meisten verderben. Aber wenn bei Ente alles stimme - ja, dann lecke sich jeder die Finger.
Kortschläger überlegt kurz, ob er nicht zu Hause bleiben und sich betrinken soll. Aber Dörfler wird sich auch nicht betrinken. Dörfler wird im Büro bleiben und sich weitere Einsparungen überlegen. Außerdem gibt es heute Abend nach dem Essen ein Diplom, das Kortschläger einrahmen und im Flur aufhängen will. Er nimmt den Bus, zu Ente gehört schließlich ein guter Tropfen.
Die Teilnehmer des Kochseminars tragen alle festliche Kleidung, darüber weiße Kittelschürzen. Es herrscht die allerbeste Stimmung. Auf dem großen Tisch liegen acht Enten, je eine für zwei Personen. Viel zu viel, aber heute soll es einmal nicht darauf ankommen. Sven gibt den Plan aus: Zweimal Ente mit Orangensauce, zweimal mit Pfirsich, zweimal mit Ananas, zweimal mit Granatapfel.
Und los!, sagt Sven. Paare bilden und Anfangen mit dem Ausnehmen. Kortschläger steht neben Miriam, das ist beim letzten Mal vereinbart worden. Miriam ist zehn Jahre jünger als er und Unternehmensberaterin. Ziemlich eklig, sagt er, aber Miriam schüttelt den Kopf. Man muss schon wissen, was man isst. Nur dann kann man es auch genießen. Sie will in die Ente greifen, doch sie hält inne. Sie schaut an sich herunter.
Und, sagt Kortschläger, wie sieht's allgemein aus.
Überall Flaute, sagt Miriam, nur nicht bei uns. Sie lacht, sie schaut auf ihre Hände. Dann bindet sie ihre Kittelschürze los, legt sie ab und gleich darauf ihre weiße Bluse. Einen Moment steht sie im BH neben Kortschläger. Der BH ist rot, seine Träger haben ein Muster. Wie zwei Filmstreifen, denkt Kortschläger. Miriam zieht die Schürze wieder an. Blut an den Händen, sagt sie, ist kein Problem. Aber nicht an meiner besten Bluse!“

 
Burkhard Spinnen (Mönchengladbach, 28 december 1956)

De Oostenrijkse schrijver Engelbert Obernosterer werd geboren op 28 december 1936 in St. Lorenzen im Lesachtal, Kärnten. Zie ook alle tags voor Engelbert Obernosterer op dit blog.

Uit: Die Decke

“Ende April 2017 habe ich wieder einmal einen Fernseh-Film über das Tal meiner Herkunft über mich ergehen lassen. Wie bereits bei früheren Aufnahmen versuchte jeder der drei, vier Einheimischen, die sich der Kamera stellten, das Tal samt den darin herrschenden Zustände in Bausch und Bogen zu loben und seine persönliche Zufriedenheit, ja seinen Stolz darauf zu bekunden. ....Während im weiter laufenden Film gezeigt wurde, wie munter zwischen Felsklötzen durch das klare Wasser der Gail dahin sprudelt, wie malerisch ein Dörfchen sich an den Fuß der Gebirge schmiegt und in einer Bauernküche Brot gebacken wird, schrie es in mir: Alles nur Decke!
Eine geglättete, mit alten Mustern bestickte, wärmende Decke: die der viel gepriesenen Zufriedenheit, mit der die tatsächlichen Verhältnisse zugedeckt werden. Nicht nur dumpfes Vegetieren und die Aussichtslosigkeit von tiernahen Existenzen wurden in meiner Erinnerung darunter wach, auch unzählige zum Scheitern verurteilte Jugendträume lagen erstickt zwischen aussichtslosem Begehren, durch Sachzwänge ad absurdum geführter Schwärmerei und Unterdrückung eigener Regungen zugunsten des Altbewährten. Erst nachdem all das nicht Brauchbare unter die Decke verstaut und als Hirngespinst abgetan ist, wird einer hier als reif und erwachsen anerkannt.“

 
Engelbert Obernosterer (St. Lorenzen, 28 december 1936)

De Chinese schrijver Shen Congwen werd geboren op 28 december 1902 in Fenghuang in de provincie Hunan. Zie ook alle tags voor Shen Congwen op dit blog.

Uit:Family Letters (Vertaald door Alice Xin Liu)

« What's hard is to find a place to write. I can still efficiently use my final years for a little longer. What I still often think about is writing a novella of sixty or seventy thousand characters, at the most eighty thousand characters. The scope mustn't be too broad, the set-up similarly minimal, and the people and events might as well be stripped down and treated in a plain way. If I can find a calm environment to write in, I can definitely write works of some weight. Of course this is only a present, subjective estimation. In reality there's a limit on how much my mind can be used, and the task may never be completed. The most difficult thing will be when I've finished writing: will it satisfy objective demands as well as win my own approval? It isn't easy to unite these contradictions. I hope I will have the chance to travel to the Southwest, and reap something from it. If, after a month, the doctors are still concerned over my heart, I might be forced into a different direction, because it would change the nature of my work. If I can work only half of every day, it'll be a blessing in disguise, as I could try again to plan a novella. Lately I have read some practically formulaic operas, plays and novels about despotic landlords, evil gentry, army officers and other evil men, none of whom are written with any depth. The good characters are not well rounded enough, and the structure of many of the stories was very ordinary. It's neither lively nor endearing. I should really use my pen, that's the truth of it. If I really wrote as seriously as I used to back then, five or six thousand characters a week, using four to six months to finish a novella, it should not exhaust me too much. If I finished it, I don't think it would be too unreadable.
I started reading some short stories in a magazine here, none of which were good. No one knows how to write, how to arrange a story, how to write dialogue, or how to write about people. I just couldn't keep reading. The people and events written up in newspapers touch people even less. When scenery description comes up in prose and poems, it's as if they don't know how to set it up, as if there aren't enough words: it's also unrealistic. Perhaps the standard anthologies are to blame. Everyone studies them and takes them as their example. The more they study, the narrower their scope, which eliminates our hope of seeing new styles or personalities in literature (perhaps we need to think of a solution).  It's as if no one has mentioned this problem in newspapers.  Just as the problem is in arts and crafts and art in general, all they do is write "good." In reality, they know what the problem is even as they discuss sales — that there's no market. Some people want to exhibit, but they fail. But they continue to produce. »

 
Shen Congwen (28 december 1902 – 10 mei 1988)

De Nederlandse schrijver Conrad Busken Huet werd geboren op 28 december 1826 in Den Haag, als zoon van een ambtenaar. Zie ook alle tags voor Conrad Busken Huet op dit blog.

Uit: Het land van Rembrandt

“Naar deze of een soortgelijke standaard, komt het mij voor, hebben wij in het letterkundige het gemiddelde der Nederlandse beschaving te bepalen, in de tijd uit de rederijkers en de herleving van de antieke letteren in Europa voorafgegaan is. De ontwikkeling der letterkundigen zelf moet, uitgaande van het feit dat onder deze leidslieden zich geen geesten van de eerste rang bevonden hebben, bij het vaststellen der ontwikkeling van het publiek onze maatstaf zijn.
Er is de grote massa van het volk of van de kleine burgerij; het ‘ongeleerde diet'. Het ontbreekt deze lieden niet aan belangstelling; doch zij verstaan geen andere taal dan Diets, en overzettingen zijn het enige middel om hun leeslust te bevredigen. Over de waarde van die vertolkingen kunnen zij niet oordelen, tenzij bij instinct. Hun smaak is ongevormd. Zij beginnen met te verorberen wat men hun voorzet. Te hunnen behoeve is het dat, uit het Duits, uit het Latijn, bovenal uit het Frans, tegen de klippen aan vertaald wordt. Op hen speculeren de overzetters.
Er is de klasse der geletterden, der savants en us, gelijk in een later tijdvak de Fransen hen noemen zouden. Het zijn de filosofen, de theologen, de juristen. Hun vaderland is Europa. Voor het merendeel behoren zij tot de geestelijke stand. Zij schrijven metafysica's in het Latijn, bijbelse historiën in het Latijn, wereldgeschiedenissen in het Latijn, politieke vertogen in het Latijn. Zelfs oude gedichten in de volkstaal worden door hen in Latijnse verzen overgebracht. In de schatting dezer studiemannen zijn de nationale literaturen een soort van entomologische curiositeiten. Zij weten niet recht wat deze insecten te beduiden hebben, en zijn geneigd ze voor schadelijk te houden. De beoefening der wetenschappen in het Latijn schijnt hun de enige waardige bezigheid van de menselijke geest; Latijnse welsprekendheid de enige welke eerbied afdwingt. Villehardouin en Joinville schrijven of dicteren Frans, omdat zij militairen en de taal der geleerden niet machtig zijn. De geletterde Dante bedient zich van het Italiaans enkel met een polemisch bijoogmerk, en acht de taal van Vergilius de enige bello stile. Petrarca veracht zijn eigen Italiaanse sonnetten.”

 
Conrad Busken Huet (28 december 1826 – 1 mei 1886)
Cover

De Argentijnse schrijver Manuel Puig werd geboren op 28 december 1932 in General Villegas. Zie ook alle tags voor Manuel Puig op dit blog.

Uit: The Kiss of the Spider Woman (Scenario van Leonard Schrader)

"INT. LAVISH BUDOIR - NIGHT (NAZI MOVIE)
We see the MOVIE Molina describes. The glamorous STAR is in a bathtub. She caresses her skin with soft foam.
CUT TO:
INT. CELL - NIGHT
VALENTIN
They're black.
MOLINA
I'm the one who saw the movie.
But if that's what you want,
big black eyes. Kind eyes...
CUT TO:
INT. LAVISH BUDOIR - NIGHT (NAZI MOVIE)
The star has gotten out of the tub. A MAID wraps her in
a towel. She studies herself in a mirror. Her eyes are
big, black, searching.
VOICE OF MOLINA
Tender eyes... but beware.
They can see everything.
There's nothing you can hide
from them.
CUT TO:
INT. CELL - NIGHT
MOLINA
No matter how lonely she
may be, she keeps men at a
distance...
VALENTIN
She's probably got bad breath
or something.
The SOUND of Valentin's laugh.”

 
Manuel Puig (28 december 1932 – 22 juli 1990)
Scene uit de gelijknamige film met William Hurt (Molina) en Raúl Juliá (Valentin), 1985

De Duitse actrice, schrijfster en zangeres Hildegard Knef werd geboren in Ulm op 28 december 1925.Zie ook alle tags voor Hildegard Knef op dit blog.

Uit: Der geschenkte Gaul

„Meiner hieß Karl, er war mittelgroß und genauso kräftig, wie er aussah. Er trug den Kopf sehr gerade, die Wirbelsäule auch, und er hatte einen großen Mund mit vielen Zähnen; er hatte sie noch alle 32, als er mit 81 Jahren Selbstmord machte. Sein Jähzorn war das Schönste an ihm, erstens weil er sich nie gegen mich richtete und weil er so wild und rasch kam, wie er verging, und wenn vergangen, wurde sein Gesicht warm wie ein Dorfteich in der Sommersonne und seine Bewegungen verlegen und einem fischenden Bären gleich. Im Winter wohnten wir in der Sedanstraße in Schöneberg; die Sedanstraße war ein Berlin ohne Bäume, und er paßte gar nicht dorthin, er ging mit mir ununterbrochen spazieren und kaufte mir vor dem Mittagessen Anisbonbons, jedesmal gab es deshalb Krach, wenn wir zurückkamen. Meine Großmutter war zart, zuckerkrank, und die Tragödie ihres Lebens war, daß sie Karl nicht liebte und daß er sie ängstigte. Er war polnisch-ostpreußischer Abstammung, er sprach selten über seine Familie, sehr mühsam fand ich heraus, daß sein Vater sämtliche Güter verspielt und versoffen hatte, daß seine Mutter während einer Schwangerschaft einen Nervenzusammenbruch hatte und die Tochter, die darauf zur Welt kam, sechzehn Jahre später verrückt wurde und regelmäßig jedes Jahr vier bis sechs Monate in einer Heilanstalt zubrachte, von der sie nach Entlassung sonnig die grauenhaftesten Geschichten zu erzählen hatte. Mein Großvater wurde ihr Vormund, und er litt, glaube ich, sehr darunter; sie zog sich manchmal auf einer Berliner Brücke (sie hatte einen starken Hang zu Brücken) splitternackt aus, und mein Großvater mußte dann zur Polizei, er versuchte das alles vor mir zu verbergen, aber ich bekam es natürlich doch heraus, sosehr sie auch alle flüsterten und immer wieder nachsahen, ob ich auch eingeschlafen war. Im Sommer war alles anders, wir waren bei Zossen in seinem kleinen Haus — es war eigentlich eine glorifizierte Laube mit vier Räumen und einem gemütlichen Herd, auf dem die jungen Küken nachts warmgehalten wurden —, seinem großen Garten mit Obstbäumen und Kohl und Spargel und einem kleinen Teich, in den ich regelmäßig fiel und entweder von meinem Großvater oder unserem keiner auch nur entfernt bekannten Rasse angehörigen Riesenhund gerettet wurde. Was ich im Winter an Anisbonbons fraß, waren im Sommer, nur noch in weitaus größeren Mengen, Äpfel, mein Großvater vertrat den eigenwilligen Standpunkt, daß auch nach regelmäßigem Erbrechen noch genug Apfel im Körper zurückbleibt, um mich mit Kraft und ungestörtem Wachstum über den sedanstraßigen Winter zu bringen.“

 
Hildegard Knef (28 december 1925 - 1 februari 2002)
Cover

De Franse schrijver, filmmaker en kunstenaar Guy Ernest Debord werd op geboren 28 december 1931 in Parijs. Zie ook alle tags voor Guy Debord op dit blog.

Uit: Society of the Spectacle (Vertaald door Donald Nicholson­Smith)

"10
The concept of the spectacle brings together and explains a wide range of apparently disparate
phenomena. Diversities and contrasts among such phenomena are the appearances of the spectacle -- the appearances of a social organization of appearances that needs to be grasped in its general truth. Understood on its own terms, the spectacle proclaims the predominance of appearances and asserts that all human life, which is to say all social life, is mere appearance. But any critique capable of apprehending the spectacle's essential character must expose it as a visible negation of life -- and as a negation of life that has invented a visual form for itself.

11
In order to describe the spectacle, its formation, its functions and whatever forces may hasten its demise, a few artificial distinctions are called for. To analyze the spectacle means talking its
language to some degree -- to the degree, in fact, that we are obliged to engage the methodology of the society to which the spectacle gives expression. For what the spectacle expresses is the total practice of one particular economic and social formation; it is, so to speak, that formation's agenda. It is also the historical moment by which we happen to be governed.

12
The spectacle manifests itself as an enormous positivity, out of reach and beyond dispute. All it says is: "Everything that appears is good; whatever is good will appear." The attitude that it demands in principle is the same passive acceptance that it has already secured by means of its seeming incontrovertibility, and indeed by its monopolization of the realm of appearances.”

 
Guy Debord (28 december 1931 - 30 november 1994)

De Nederlandse rooms-katholiek priester, kunsthistoricus, schrijver en columnist Antoine Bodar werd geboren in 's-Hertogenbosch op 28 december 1944. Zie ook alle tags voor Antoine Bodar op dit blog.

Uit: Bezoek aan het Heilig Land

“9 XII
Vandaag wacht ons het bezoek aan Gaza, waar anderhalf miljoen mensen wonen op een gebied dat anderhalf keer het eiland Texel is. 45 ptocent de beroepsbevolking is werkeloos en tachtig procent van de bewoners is afhankelijk van humanitaire hulp. De controle aan de verlaten grens is grondiger dan grondig. De lange tunnelgang lijkt eindeloos. Dan bereiken we het deel van de landstreek waar alles is weggebombardeerd. Daar wachten de UNO-wagens. We worden tot voorzichtigheid gemaand; want met ontvoering dan wel gijzeling moet worden gerekend.
Eerst doen we een kamp aan waar voedsel wordt uitgedeeld. Rondhangende mannen aan de ingang die ons opnemen. Dan naar het hoofdkwartier van de UNRWA (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East) voor uitleg van het hier evengoed te geven onderwijs ondanks de steeds groter schaarste aan geld. Weer door druk bevolkte straten van Gazastad in de gepantserde automobielen. We bezoeken een klas met veertienjarige meisjes op de UNO-school en praten met haar. Blije kinderen die enthousiast over de eigen toekomst denken en gaarne eens buiten de openluchtgevangenis van Gaza zouden willen komen. Wat wij zouden kunnen doen? Wij schrijven en praten over jullie in de openbaarheid. Een antwoord dat te abstract is voor de meisjes.
In haast nog bezoek aan psychiater lyad al-Sarraj, die door geweld getraumatiseerde kinderen behandelt. Het voortgaande isolement is voor alle Gazagen slecht. Kinderen kunnen zich niet concentreren en dromen weg, mannen vooral zijn door frustratie agressief. Veel huiselijk geweld. Het isolement verkleint niet afkeer van Israel, maar vergroot het. Radicalisering en fundamentalisme nemen slechts toe.
Snel terug naar de grens. Ons ‘permit’ loopt om 14.30 af. Nog in medelijden om al het geziene betreden we opnieuw door de lange kooitunnel het grensgebouw. De stem door de geluidsprekers die klaarblijkelijk alles ziet is huiveringwekkend kil en het achtereen opgesloten worden in een volgende sluis van controle maakt me tot barstende koppijn nerveus.
Volmaakte beveiliging is perfecte intimidatie.”

 
Antoine Bodar ('s-Hertogenbosch, 28 december 1944)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28^e december ook mijn blog van 28 december 2016 en ook mijn blog van 28 december 2015 en eveneens mijn blog van 28 december 2014 deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 28 december 2008 en eveneens mijn blog van 28 december 2007 en mijn mijn blog van 28 december 2006.

28-12-2017 om 18:09 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Bernard Wesseling werd geboren in Amsterdam op 27 december 1978. Zie ook alle tags voor Bernard Wesseling op dit blog en ook mijn blog van 3 april 2006.

Het spoorwachtershuisje!

Het spoorwachtershuisje!
Daar kan je in als je wil, met je probleem. Kan je er
wonen.
Dat is wat ik voor je heb gewenst voor als de tijd
komt dat je het spoor opzoekt.
Schoorsteen, boom ernaast, schuur voor het hout. Ik
had gedacht dat het ongeveer moet zijn alsof je in
een kindertekening intrekt. Klinkt goed, toch?
Nee, er is niks verder. Klimop.
Vermaak je met de seizoenen of bouw een vogelhuis
als je moeite hebt met loslaten.
Waar je het mee moet doen dit, vriend. Niet weer
wegrennen.
Lange winters, ik weet het, nog langere zomers.
Maar dat uitgerekend jij niet gelukkig kon zijn, wordt
met de dag minder waar.
En, oh ja, je krijgt een taak en dat is de wissel. De
wissel is jouw taak.

Vaders die volgens de Linda aan hun tweede leg zijn

Vaders die volgens de Linda aan hun tweede leg zijn

Ze staan vaak, uit zelfbehoud afwezig, op speelplaatsen
hun laatste hummels te schommelen.

Thuis is het niets dan hommeles
nu overspelige echtgenotes ongewroken blijven,
de diepste belediging tenslotte is die
door geveinsde jaloezie.

Het kind komt terecht. Vaders die volgens de Linda
aan hun tweede leg zijn weten het:
je hebt het slechts een ego te voeren.

Verlegen om een sluitende moraal,
hebben ze hun dwalingen te overdenken
nadat alle dans uit hen werd gehaald,
koppig als het zaad ook is.

Wat rest zijn deze schuwe insemineerders.
Op een dag mislukt de daad, ze zijn op weg
naar het eeuwige grazen.

Hun schaduwweduwes moeten de krant erop nazien.

 
Bernard Wesseling (Amsterdam, 27 december 1978)

De Franse dichter, schrijver, schilder en musicus Marc-Édouard Nabe (eig. Alain Zannini) werd geboren in Marseille op 27 december 1958. Zie ook alle tags voor Edouard Nabe op dit blog.

Uit:L'Enculé

“Je suis un enculé : c’est souvent ceux qui enculent les autres qu’on traite d’enculés. Moi, je mérite bien ce nom, à bien des titres. Je vais raconter ici comment un enculeur s’est fait enculer. Et ce ne sera pas du roman, tout sera vrai, enfin selon moi. Après avoir enculé le monde entier, je me suis fait enculer aux yeux de ce même monde, entier.
(…)

Voici mes compagnons de promenade. Une ronde d’une trentaine de taulards. Les uns derrière les autres, on avance lentement comme des éléphants tenant chacun la queue du précédent par la trompe. Moins tristes que les éléphants du PS. Quelle misère ces socialistes ! Tu m’étonnes qu’ils comptaient sur moi, pas un pour relever l’autre dans la balourdise éléphantesque justement. Toutes les qualités des vrais éléphants, ils ne les ont pas (solidarité, mémoire, sensibilité, force, défenses), mais tous les défauts, ça y va : lourdeur, maladresse, vieillissement, peur des souris, et pour couronner le tout, perte du sens des réalités, hallucinations éthyliques même, comme cette Martine Aubry qui voit des socialistes roses dès qu’elle boit un coup de trop ! Je préfère les éléphants d’ici, leurs crimes contre la société sont assumés.
(…)

La vision éblouissante de ce taureau noir énorme me mit les larmes aux yeux, parce que je le comprenais… J’étais pour lui, avec lui, en lui, si fort que je n’ai pas remarqué immédiatement le connard qui le «chevauchait». Un cow-boy de plus, toujours en stetson avec ses jambières à franges comme les taleth, et sa main en l’air même pas pour tenir le flambeau d’une Liberté quelconque… Petite chose insignifiante qui s’agitait sur l’échine de la bête somptueuse…
Mais je m’aperçus que le «connard», c’était moi aussi. Mon être humain de base, orgueilleux et faible, prétentiard et présomptueux, qui essayait de maîtriser la bête en lui, sous lui."

 
Marc-Édouard Nabe (Marseille, 27 december 1958)

De Amerikaanse schrijfster Wendy Coakley-Thompson werd geboren op 27 december 1966 in Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Wendy Coakley-Thompson op dit blog.

Uit: Back to live

“The party raged in the Simons' living room. People dressed in all their summertime finery were either chatting or off dancing on the enclosed patio to the funky, blistering sounds of Soul II Soul's "Back to Life" blasting through the speakers. Caron Wheeler's mellifluous voice floated on Jazzie B's fat beats and the sweaty, sexually charged air. Caron sang, and bodies gyrated in an arcane groove.
Lisa stared at all the people from her vantage point: a stool at the bar. She was wearing her best elegant black party dress and black pumps. Her face was beat to near perfection. And she was convinced everyone was digging the fete but her. She turned to Tim-tall, black, handsome, mid-thirties-who was pouring a concoction into a tall glass behind the bar.
"How can someone be in a crowded room and still feel alone, Timothy?" she asked, bobbing her head to the music.
"You're not over Bryan yet?" Tim offered. "Even though you guys split up over a year ago."
Lisa scoffed. "I'm over Bryan like the sky," she declared, then looked out at the couples kissing and slow-dragging on the patio. She couldn't even remember the last time a man touched her like that, so lovingly carnal. "It's just hard," she sighed. "Being alone after five years."
"Nina and I have been married for nine years, and I couldn't imagine one second without her," he said knowingly.
Lisa forced down the nagging instinct, the irrational sensation every black woman felt when thinking about a black man with a white woman, particularly the trophy blonde. It was even more irrational, since Lisa's own grandfather was a big white Englishman with an ocean of love for her. "That's sweet," she said sarcastically. "I think I'm getting a cavity."

 
Wendy Coakley-Thompson (New York, 27 december 1966)

De Nederlandse dichter Louis de Bourbon werd geboren in Renkum op 27 december 1908. Zie ook alle tags voor Louis de Bourbon op dit blog.

Vacantie

O, oude, wonderlijke Apenijnen
- Spoleto, Terni, Ascoli -
hier rust de brave burger met de zijnen
wat uit van de besognes der privaateconomie.

Jan Pieter, d'oudste zoon en officieel verloofd
klaagt over 't ontbreken van een goed aperitif
onder welks invloed hij het gouden hoofd
kan kussen van zijn veelbelovend lief.

De vader heeft Oom Klaas een lange brief gezondenn
en geestig onderteekend ‘Hannibal’;
hij heeft in Tivoli een fransche vriend gevonden
en disputeert over de waarde van Pascal.

Maar moeder heeft een aanval van migraine
en vindt het landschap toch maar matig mooi;
zij heeft op reis altijd deveine
doch nochtans maakt ze deel uit van 't convooi.

Ik vraag mij af waarom de trotsche bergen,
tot walgens toe bewogen door dit beeld,
geen lawa spuwen over deze dwergen
en verder droomen, eindeloos verveeld.

 
Louis de Bourbon (27 december 1908 – 8 januari 1975)
Renkum op een oude overzichtsfoto, met de Jufferswaard en de Rijn op de achtergrond.

De Zwitserse dichteres en schrijfster Mariella Mehr werd geboren op 27 december 1947 in Zürich. Zie ook alle tags voor Mariella Mehr op dit blog.

Jetzt

jetzt
meine schieferfarbene törin
rollt sich die sonne zur weinbeere
versickert ihr blut im halbauge kalis

jetzt meine rollende weinbeertraube
beginnt die dachgleiche unserer sprache
durchstreift sie hungrig das eislaub
der wahrheit (fahrhabe der venus
osterschmuck gekreuzigter schwüre)

und ach
schon nagt ein rudel streunender
worte am abendgrauen
nah meinen brüsten geborenes un-licht
brennende trauer

(weine weib beere im sichern griff
meiner flügge gewordenen kalkgebirge)

träumt jetzt dein gläserner schenkel
vom eisernen zwilling
deine schilfhand von meiner asterwurzel

träumt sich eine nimmer-mehr-flocke
wahwahwahwahnsinns eine nimmer-mehr-flocke
weissen wahns zurück in den kelch
meiner kerkerblume
(geheiligtes pisa meiner zwei herzen)

träumen die monde
zum siebenten male
die haut dir zu streifen
vom fleische

es reitet das einhorn das rote
mit unserer zeit auf dem rücken
das silberschuppige glied
verloren im siebenten schosse
der erdfrau

stampfen die schwarzen trolle
im takt meiner pochenden hirnmasse
die nun ausserhalb meiner lieder
erblüht

jetzt
meine schieferfarbene törin
trägt sich die winterrose ein in dir
als zeitwert meine schieferfarbene törin
beginnen die zellplasmen der angst
zu wuchern

du meine rollende
graugesteinte
jetzt
meine wisperente
im eislaub

 
Mariella Mehr (Zürich, 27 december 1947)

De Zwitserse schrijver Markus Werner werd geboren op 27 december 1944 in Eschlikon (Kanton Thurgau). Zie ook alle tags voor Markus Werner op dit blog.

Uit: Festland

„Kurz nach elf, ich lag noch wach, lärmte das Telefon wieder. Wirklich, ich hatte einen schmerzhaft unsensiblen Freund. Sekundenschnell wuchsen mir Stacheln, ich sprang auf, nahm ab und schrie: Ich kann nicht mehr! — Am anderen Ende ein Räuspern. Josef? Josef hätte gelacht oder Hoppla gerufen. —Ich auch nicht, sagte eine sanfte Stimme, bist du es, Julia? — Wann hatte ich die Stimme das letzte Mal gehört, vor wieviel Jahren? Ja, sagte ich, entschuldige, was ist passiert? — Ich weiß es nicht, sagte mein Vater, ich möchte dich sehen, es wäre wertvoll. — Ich schwieg. Nie war mir uneinheitlicher zumute, und trotzdem hörte ich mich schließlich sagen, zu schroff vielleicht: Ich bin am Verreisen. —So, sagte der Vater, ich eigentlich auch, und wohin geht die Reise? —Wahrscheinlich südwärts, sagte ich, und deine? — Mein Vater hustete und sagte dann: Wahrscheinlich weg vom Festland. — Das tönt nach Kreuzfahrt, sagte ich. — Wirklich? fragte mein Vater. Wir schwiegen, ich war ratlos. Endlich sagte der Vater: Ach Julia. — Sofort erkaltete ich. Hinter Gefühligkeit, vor allem der männlichen, konnte ich immer nur Alkohol wittern, Selbstmitleid und letztlich Erpressung. Hast du ein wenig getrunken? fragte ich, und da ich mir Mühe gab, die Frage in einem belustigten und gleichsam großmütigen Ton zu stellen, kam ich mir heuchlerisch vor. — Es steht dir frei, mich zu verachten, sagte mein Vater, es steht dir vielleicht zu, außerdem trinke ich Tee. — Wann soll ich kommen? fragte ich. Der Vater, als befürchte er, daß ich mich umbesinnen könnte, wenn er sich für die Antwort auch nur zwei Augenblicke Zeit ließ, sagte rasch: Am liebsten bald, morgen, morgen mittag? — Übrigens sei er umgezogen, vor einem Jahr, und wohne jetzt auch in der Stadt. Er nannte die Adresse. Uns trennten Welten und doch nur fünfzehn Tramminuten. Daß jedes Haus eine Hausnummer habe, sagte der Vater noch, finde er irgendwie rührend. Mir war sehr bang.
*
Der Ort heißt wunderlicherweise Orta. Einer mit Augen habe ihn einst, sagt mein Vater, ein Aquarell Gottes genannt. Aber, hat Vater gesagt und mir den Schlüssel förmlich aufgedrängt, ich fahre nicht mehr hin, ich möchte mich nicht mehr bewegen, und hätte ich Jünger — hier ist die leise Stimme des Vaters lauter geworden — , sie schwärmten nicht aus, sie säßen und ruhten beispielhaft. Trotzdem, so weiter mein Vater, Orta wird dir gemäß sein, lüfte und belebe die Wohnung, und wenn du sie von meinen Spuren säubern willst, tu es, sie ist dein Eigen, du schaust als Erbin aus dem Fenster, hinab auf die Piazza oder hinaus auf den See und die ovale Insel.“

 
Markus Werner (27 december 1944 – 3 juli 2016)

De Duitse schrijfster Malin Schwerdtfeger werd geboren op 27 december 1972 in Bremen. Zie ook mijn blog van 27 december 2008. Zie ook alle tags voor Malin Schwerdtfeger op dit blog.

Uit: Café Saratoga

„Dieses Spiel spielten wir, wann immer wir an einem Schaufenster vorbeikamen, einen Film sahen, eine Zeitschrift lasen oder eine Straße mit schönen Häusern entlanggingen. Wir gingen zum Bahnhof und überlegten, welchen Zug wir nehmen würden oder welche Droge, wenn wir eine nehmen müssten. Wir spielten es mit Selbstmordmethoden und Haarfarben, mit Hunden, Pferden und Männern. Die einzige Regel bestand darin, dass wir niemals dasselbe wählen durften. Vor allem durfte ich mir nie aussuchen, was bereits Jane gehörte. Der Dritte von der Tankstelle gehörte Jane. Jane begann mir einzureden, dass ich Heinz Rühmann wollte. »Ich hasse Heinz Rühmann«, sagte ich, »wie kannst du mir das zumuten? Er ist ein Nazi.«
Auf der Rückbank begann sich Lilka zu regen. Ihre Lider zitterten. Ich schaute in ihr Gesicht, das, klein und rot-weiß gesprenkelt in einem Schwung von Haaren, aussah wie ein Ei in einem Nest. Um das Gesicht herum waren die Haare dunkel vom Schweiß. Immer, wenn Lilka schwitzte, wartete ich darauf, dass sich kleine rote Tröpfchen von ihrem Haaransatz lösen und Schlieren über ihr Gesicht ziehen würden, denn Lilka färbte ihre Haare röter und röter, in immer kürzer werdenden Abständen.
»Willst du was trinken, Lilka?«, fragte Jane nach hinten.
»Es ist heiß!«, sagte Lilka.
»Schlaf!«, sagte Jane.
»Es ist so heiß«, sagte Lilka. »Kann man das Fenster aufmachen?«
Jane griff unter ihren Sitz und zog eine Colafl asche hervor, schraubte sie vorsichtig auf, damit nichts übersprudeln konnte, und steckte einen Knickstrohhalm hinein.
»Nimm!«, sagte sie und streckte Lilka die Flasche hin, aber Lilka rührte sich nicht.
»Kann jemand nach hinten kommen?«, fragte sie.
»Lilka!«, sagte ich. »Nicht jetzt!«
»Ich kann nicht nach hinten kommen«, sagte Jane. »Wir sind mitten auf der Autobahn.«
»Was ist das für ein Krach?«, fragte Lilka.
»Irgendetwas ist nicht in Ordnung mit dem Auto.«
Lilka zog sich an der Vordersitzlehne hoch. Sie griff in meine Haare, dass es ziepte.“

 
Malin Schwerdtfeger (Bremen, 27 december 1972)
Cover 

De Indische dichter Mirza Ghalib (eigenlijk Asadullah Baig Khan) werd geboren op 27 december 1796 in Agra. Zie ook alle tags voor Mirza Ghalib op dit blog.

Die Schauenden (Fragment)

Die in der Füße Blasen Perlen sehen,
Des Fußes Stand jenseits der Sterne sehen,
Die, was dem Auge klar, bewahrend schauen,
Was in der Brust verhüllt, im Antlitz sehen,
Das Rechte aus des Daseins Blatt entziffern,
Das krumme Bild in Simurghs Feder sehen,
Weitblickend schon am Tag des Urvertrages,
Erschauen hier sie, was sie dort auch sehen: -
Such das Geheimnis bei den Schau-Begabten,
Die schon im Punkt den Kern des Herzens sehen,
Frag nach dem Weg die Schauenden, die – eilend –

Den Weg als Puls im Leib der Wüste sehen,
Den Funken, eh´ er plötzlich sprüht, als Plektrum
Schon an des Steines Ader-Saite sehen,
Den Tropfen, den der Spiegel zum Juwel macht,
Als Pustel auf des Meeres Antlitz sehen,

Vertaald door Annemarie Schimmel

 
Mirza Ghalib (27 december 1796 – 15 februari 1869)
Ghalib ki Haveli, woonhuis, nu museum in Oud Dehli

De Duitse dichter en schrijver Carl Zuckmayer werd op 27 december 1896 geboren in Nackenheim am Rhein. Zie ook alle tags voor Carl Zuckmayer op dit blog.

Das Essen

Ein Mensch beim Essen ist ein gut Gesicht,
wenn er nichts denkt und nur die Kiefer mahlen,
die Zähne malmen und die Blicke strahlen
von einem sonderbaren Urweltlicht.

Vorspeisen sind wie Segel über Buchten,
schlank und zum Hafen schnellend in erregter Fahrt,
indes die schweren Fleischgerichte wuchten
gewaltig über Wiesen und Gemüsen zart.

Welch ein entzückendes Spiel: zu hohen Festen
erlesener Bissen Liebreiz zu erflehen,
und welche Lust: sich mächtig vollzumästen
satt und mit Saft gefüllt vom Hals bis zu den Zehn.

Fischfleisch ist weiß und heilig oder rosen,
und manchmal rauchgebeizt und lauchgewürzt.
Auch kleine Fische gibt's in blanken Dosen,
die man wie Schnäpse jach hinunterstürzt.

Wildbret: Du Perle Cumberlands, von edler Fäule
und nackter Horden rohgebratner Fraß!
Wohl dem, der Schneehuhn oder Rentierkeule
(gespickt mit Sahne) hoch im Norden aß.

Beefsteak tatare ist fast so stark an Gnade
wie ein am Grill gebratnes Lendenstück
und viele Götter leben im Salate,
saftrot und samenkerngeschwellt das Weib Tomate,
Und grünes Kraut im Frühling ist ein kühles Glück.

Wenn du Kartoffeln oder Spargel ißt,
Schmeckst du den Sand der Felder und den Wurzelsegen,
Des Himmels Hitze und den warmen Regen,
die kühlen Wässer und den warmen Mist.

Laßt mich hier schweigen vom Besoffensein,
vom tiefsten, tödlichsten Hinübergleiten,
vom hellsten, wachsten Indiewindereiten,
die Welt ist groß und unser Wort ist klein.

Laßt mich hier schweigen von dem Blutgericht
geheimster Liebe in verrauschten Zeiten -
laßt mich nur essen, dankbar und bescheiden -
ein Mensch beim Essen ist ein gut Gesicht.

 
Carl Zuckmayer (27 december 1896 – 18 januari 1977)
Cover autobiografie 

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e december ook mijn blog van 27 december 2015 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 27 december 2008 en eveneens mijn blog van 27 december 2007 en mijn mijn blog van 27 december 2006.

27-12-2017 om 18:07 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

 
Kerstmis door Felix Ehrlich, 1889

Der Weihnachtsbaum

Ich lag und schlief, da träumte mir
ein wunderschöner Traum;
es stand auf unserm Tisch vor mir
ein hoher Weihnachtsbaum.

Und bunte Lichter ohne Zahl,
die brannten ringsumher,
die Zweige waren allzumal
von goldnen Äpfeln schwer.

Und Zuckerpuppen hingen dran:
Das war mal eine Pracht!
Da gab´s, was ich nur wünschen kann
und was mir Freude macht.

Und als ich nach dem Baume sah
und ganz verwundert stand,
nach einem Apfel griff ich da,
und alles, alles schwand.

Da wacht´ ich auf aus meinem Traum.
Und dunkel war´s um mich:
Du lieber, schöner Weihnachtsbaum,
sag an, wo find´ ich dich?

Da war es just, als rief er mir:
“Du darfst nur artig sein,
dann steh´ ich wiederum vor dir —
jetzt aber schlaf nur ein!

Und wenn du folgst und artig bist,
dann ist erfüllt dein Traum,
dann bringet dir der Heil´ge Christ
den schönsten Weihnachtsbaum.”

 
Hoffmann von Fallersleben (2 april 1798 – 19 januari 1874)
De Michaeliskirche in Fallersleben. De kerk werd in 1805 gebouwd door de vader van de dichter

Zie voor de schrijvers van de 26^e december ook mijn drie vorige blogs van vandaag.

26-12-2017 om 09:49 geschreven door Romenu