De Vlaamse schrijver Pol Hoste werd geboren in Lokeren op 25 maart 1947. Zie ook mijn blog van 25 maart 2007 en ook mijn blog van 25 maart 2008.

Uit: Brieven aan Mozart

„M'n beste Mozart,

Vandaag gleed als een maan de zon door de niet telbare wolken en verticaal tegen de notelaar zat de specht. Wat verwacht iemand als ik?

De ...* hebben me uitgenodigd terwijl ze naar Bretagne zijn en nu draag ik zoveel zorg voor hun huis en de tuin als ik voor de hele wereld zou willen hebben.

Is muziek iets anders? Ik probeer maar niet te denken aan de dag dat ik terug moet. Heb ik dan in de stad geen nieuwe vriendschap en een onafgewerkt boek achtergelaten? Wat voor iemand ben ik!

Weet je wat het is? Terwijl alles hier gedijt onder het licht, de schaduw, de stilte en de zachte warmte zal ik er ginder opnieuw helemaal alleen op moeten toezien, dat ik alles wat me aan het hart ligt niet weer eens in de vernieling help.

Nauwelijks één dag heeft het huis er over nagedacht om me te accepteren! Daarna mocht ik zelfs aan de kleine vleugelpiano plaatsnemen. Zoals je weet, kan ik de vingers niet eens behoorlijk op de toetsen houden. Verschrikkelijk is dat, want er is niets wat ik in mijn leven liever had gekund dan piano spelen. Een geluk dat de Duivel me nooit heeft aangeboden om in ruil voor deze const mijn ziel te verkopen, want lang zou ik niet hebben getwijfeld.

Hier is alles echter veel eenvoudiger. Dus heb ik gauw de eerste maten van één of ander stukje gespeeld dat ik me nog herinnerde, en ben voor de rest maar wat blijven dromen. Welke uitnodiging kan men afwijzen, wanneer er voor schaamte geen plaats is maar enkel voor vreugde?“

Pol Hoste (Lokeren, 25 maart 1947)

De Amerikaanse schrijfster Flannery O'Connor werd geboren op 25 maart 1925 in Savannah, Georgia. Zie ook mijn blog van 25 maart 2007 en ook mijn blog van 25 maart 2008.

Uit: Wise Blood

„Enoch Emery knew now that his life would never be the same again, because the thing that was going to happen to him had started to happen. He had always known that something was going to happen but he hadn't known what. If he had been much given to thought, he might have thought that now was the time for him to justify his daddy's blood, but he didn't think in broad sweeps like that, he thought what he would do next. Sometimes he didn't think, he only wondered; then before long he would find himself doing this or that, like a bird finds itself building a nest when it hasn't actually been planning to.

What was going to happen to him had started to happen when he showed what was in the glass case to Haze Motes. That was a mystery beyond his understanding, but he knew that what was going to be expected of him was something awful. His blood was more sensitive than any other part of him; it wrote doom all through him, except possibly in his brain, and the result was that his tongue, which edged out every few minutes to test his fever blister, knew more than he did.

The first thing that he found himself doing that was not normal was saving his pay. He was saving all of it, except what his landlady came to collect every week and what he had to use to buy something to eat with. Then to his surprise, he found he wasn't eating very much and he was saving that money too. He had a fondness for supermarkets; it was his custom to spend an hour or so in one every afternoon after he left the city park, browsing around among the canned goods and reading the cereal stories. Lately he had been compelled to pick up a few things here and there that would not be bulky in his pockets, and he wondered if this could be the reason he was saving so much money on food. It could have been, but he had the suspicion that saving the money was connected with some larger thing. He had always been given to stealing but he had never saved before.“

Flannery O'Connor (25 maart 1925 – 3 augustus 1964)

De Amerikaanse schrijfster en sociale activiste Toni Cade Bambara werd als Miltona Mirkin Cade geboren op 25 maart 1939 in New York. Zij studeerde Engels en theaterwetenschappen aan Queen's College en mime in Frankrijk. Later doceerde zij aan Rutgers University en het Spelman College. Haar eerste bundel korte verhalen Gorilla, My Love verscheen in 1972. In 1970 verzorgde zij de bloemlezing The Black Woman, een bundel gedichten, korte verhalen en essays van schrijvers als Nikki Giovanni, Audre Lorde, Alice Walker, Paule Marshall, en van Bambara zelf. Dit boek was zeer invloedrijk.

Uit: Those Bones Are Not My Child

“You're on the porch with the broom sweeping the same spot, getting the same sound — dry straw against dry leaf caught in the loose-dirt crevice of the cement tiles. No phone, no footfalls, no welcome variation. It's 3:15. Your ears strain, stretching down the block, searching through schoolchild chatter for that one voice that will give you ease. Your eyes sting with the effort to see over bushes, look through buildings, cut through everything that separates you from your child's starting point — the junior high school.
The little kids you keep telling not to cut through your yard are cutting through your yard. Not boisterous-bold and loose-limbed as they used to be in the first and second grades. But not huddled and spooked as they were last year. You had to saw off the dogwood limbs. They'd creak and sway, throwing shadows of alarm on the walkway, sending the children shrieking down the driveway. You couldn't store mulch in lawnleaf bags then, either. They'd look, even to you, coming upon those humps in your flowerbed, like bagged bodies.
A few months ago, everyone went about wary, tense, their shoulders hiked to their ears in order to fend off grisly news of slaughter. But now, adults walk as loose-limbed and carefree as the children who are scudding down the driveway, scuffing their shoes, then huddling on the sidewalk below.”

Toni Cade Bambara (25 maart 1939 – 9 december 1995)

De Franse dichter en schrijver Jacques Bens werd geboren op 25 maart 1931 in Cadolive (Bouches-du-Rhône). Zie ook mijn blog van 25 maart 2007 en ook mijn blog van 25 maart 2008.

Uit:  41 sonnets irrationnels

-- Parlons clair : tu adoptes quoi comme système ?

Si tu préfères : tu mets quoi dans un poème ?

Ta philosophie ? Mmm ? Ton modus vivendi ?

-- Des bruits, des sons, des mots, des pieds, des vers, des phrases.

-- Oui, je sais. Mais ce n’est pas ça que je te dis.

Je parle des idées, comment dire ? Du thème,

Du…Ou plutôt, voici : dis-moi ce que tu aimes

Dans les vers honorés, méconnus ou maudits ?

-- Les bruits, les sons, les mots. Parfois, une ou deux phrases.

Un sourire pincé, un cri, mais pas l’emphase,

Une fleur oubliée, un rire démentiel,

Une chanson, par-ci par-là, qui vient, qui jase,

Quatre regrets, mon cœur, et peut-être Pégase,

Ma jeunesse partie,

            Mer,

Terre,

Soleil,

Ciel.

Jacques Bens (25 maart 1931 – 26 juli 2001)

De Nederlandse cartoonist en striptekenaar Peter van Straaten werd geboren in Arnhem op 25 maart 1935. Zie ook mijn blog van 25 maart 2007 en ook mijn blog van 25 maart 2008.

„Heb ik talent, denkt U?“

 

 

 

 

 

Peter Van Straaten (Arnhem, 25 maart 1935)

 

 

 

 

 

De Mexicaanse dichter en schrijver Jaime Sabines Gutiérrez werd geboren op 25 maart 1926 in Tuxtla Gutiérrez, Chiapas. Zie ook mijn blog van 25 maart 2007 en ook mijn blog van 25 maart 2008.

 

 

Pedestrian

 

  It's said, it's rumored, they affirm it in the salons, at parties, someone

or many in the know, that Jaime Sabines is a great poet. Or at least a good

poet. Or a poet who's decent, worthy. Or simply, really, a poet.

  Jaime hears the news and he's happy: how marvelous! I'm a poet! I'm an

important poet! I'm a great poet! convinced, he goes out or comes home,

convinced. But in the street, no one, and in the house, fewer: no one

notices that he's a poet. Why don't the poets have a star before them, or a

visible brilliance, or a ray of light shining from their ears?

  My god, says Jaime. I have to be a father or husband, work in the factory

like others, or go about, like others, as a pedestrian.

  That's it! says Jaime. I'm not a poet. I'm a pedestrian.

  And this time he hangs about in bed, sweetly happy and tranquil.

 

 

 

Vertaald door Athena Kildegaard

 

 

 

Jaime Sabines (25 maart 1926 – 19 maart 1999)

 

 

 

 

 

De Franse dichter en schrijver Jacques Audiberti werd geboren op 25 maart 1899 in Antibes. Zie ook mijn blog van 25 maart 2007.

 

 

Vera-Cruz

Ce petit qu'il faut qu'on fusille
on le mena devant la croix.
Cigarettes, blancheurs de fille,
il tira de sa poche, trois.
Une, il la mit à son esgourde,
l'autre à sa lèvre, puis en l'air,
il jette son chapeau qui tourne
comme le soleil du désert.
La troisième, soit une sainte,
sur le calvaire il la perdit.
C'est elle qui poussa la plainte
puisque les hommes n'ont rien dit.

 

 

Rempart

 

La vieille
Il naquit là dans la carrière
du Saint-Esprit, oui, là derrière.
Comment vendrait-il des poisons !
Son père faisait des maisons.
L'enfant, le soir, cherchait des astres,
comme on prétend que font les pastres,
blancs petits soleils de ciment
dans les cheveux, noir firmament
du maître au parfum de chaux grasse
que celui de l'aïl seul surpasse.

 

 

 

 

Jacques Audiberti (25 maart 1899 – 10 juli 1965)

25-03-2009 om 20:25 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver  Filip De Pillecyn werd te Hamme aan de Durme geboren op 25 maart 1891. Zie ook mijn blog van 25 maart 2007.

Uit: Jan Tervaert

“Een troepje Franse soldaten stond te wachten aan de overzet van het Sas. De officier keek naar de rasse stroom en verderop naar de toren van Temse die nog even zichtbaar was door de rijzende nevel van oktober. De wassende vloed woelde door het wankende riet en zou welhaast de zandbank overspoelen waar een reiger in eenzaamheid stond.

Naast hem trappelde zijn paard; onrustig ging de blik van het dier naar het stijgende water van de inham. Het schurend gerucht van het tij en de kreet van een vogel vulden het wijde land. De zware rust van de dijken in de grijze namiddag dempte het luidruchtig gedoe van de soldaten die één voor één de banken vóór de herberg verlieten en naar het water kwamen staren dat van het noorden in gestadig bruisen kwam aanzwellen.

Het geklop van riemen weerklonk over de stroom en een grote platboomde schuit zwenkte af tegen de vloed. Twee mannen roeiden met gespannen lichaam stroomop door het rukkend geweld van de Schelde en lieten zich dan in een wijde boog meevoeren tot aan de inham; rustig naderden zij de kleine vlotbrug.

- ‘Eerst het paard,’ zei de officier.

Twee mannen hadden het achteruit steigerende dier bij de toom gegrepen. Het loensde schichtig naar de naderende schuit.”

Filip De Pillecyn (25 maart 1891 – 7 augustus 1962)

De Turkse schrijver Evliya Çelebi werd geboren op 25 maart 1611 in Istanbul. Zijn vader was de goudsmid met de hoogste rang in het paleis van de sultan. Çelebi kreeg dus een goede opvoeding en opleiding. Hij leerde ook het vak van zijn vader. Daarnaast had hij veel belangstelling voor muziek. In zijn geschriften berichtte hij over de talrijke reizen die hij door het Osmaanse rijk en de buurlanden maakte,

Uit: Im Reiche des Goldenen Apfels. Des türkischen Weltenbummlers Evliya Çelebi denkwürdige Reise in das Giaurenland und in die Stadt und Festung Wien anno 1665

„Als Sultan Süleyman, der großmächtige Chan, um an den unseligen Ungarn sowie an den Giauren

deutschen Blutes Rache zu nehmen, i. J. 936 [1529-30] die Festung Wien höchstpersönlich belagerte, da ließ er sie von neun Fronten her aus unzähligen Donnergeschützen unausgesetzt unter Feuer nehme und ihre Widerstandskraft zermürben; es wurde mehrfach Sturm gelaufen, und schon war man in die Mauern eingebrochen, auf den Wällen erscholl bereits der muslimische Gebetsruf und schon war auch ein kühner Haudegen namens Çerkes durch eine Bresche, die die Geschütze gerissen hatten, auf seinem Rosse bis mitten in die Festung vorgedrungen, aber da feil der tapfere Çerkes samt seinem Pferde als Blutzeuge des Glaubens, die Giauren schlugen den Sturmangriff des muslimischen Heeres zurück und so wurde also der Hauptsturm auf den kommenden Tag verschoben.

Durch Allahs Fügung setzte jedoch am nächsten Morgen scharfer Frost ein, es fing an zu schneien und ein derartiger Schneesturm und Wirbelwind mit Hagelschlag brach hernieder, dass das ganze muslimische Heer unter diesen Schneemassen in äußerste Bedrängnis geriet“.

Evliya Çelebi (25 maart 1611 – na 1683 op een van zijn reizen)

De Engelse schrijfster Lady Anne Fanshawe werd geboren op 25 maart 1625 in  Balls Park, bij Hertford. Zij was de echtgenote van (de latere Sir) Richard Fanshawe (1608 - 1666), een overtuigd aanhanger van de Royalisten die aan de kant stonden van Karel II. Na de dood van haar man schreef Anne Fanshawe haar Memoir (1676), voor gebruik in de familie, met name voor haar zoon. Het biedt een kleurrijk verslag van hun avontuurlijke leven en levert tevens boeiende details over kleding en de uiteenlopende gewoontes die zij zoal tegenkwamen tijdens hun reizen. The Memoirs of Lady Fanshawe werd pas voor het eerst volledig gepubliceerd in 1829. Een moderne editie verscheen in 1979.

Uit: The Memoirs of Lady Fanshawe

It was in May 1645, the first time I went out of my chamber and to church, where, after service, Sir William Parkhurst, a very honest gentleman, came to me, and said he had a letter for me from your

father and fifty pieces of gold, and was coming to bring them to me. I opened first my letter, and read those inexpressible joys that almost overcame me, for he told me I should the Thursday following come to him, and to that purpose he had sent me that money, and would send two of his men with horses, and all accommodation both for myself, my father, and sister, and that Lady Capell and Lady Bradford would meet me on the way; but that gold your father sent me when I was ready to perish, did not so much revive me as his summons. I went immediately to walk, or at least to sit in the air, being very weak, in the garden of St. John's College, and there, with my good father, communicated my joy, who took great pleasure to hear of my husband's good success and likewise of his journey to him. We, all of my household being present, heard drums beat in the highway, under the garden wall. My father asked me if I would go up upon the mount to see the soldiers march, for it was Sir Charles Lee's company of foot, an acquaintance of ours; I said yes, and went up, leaning my back to a tree that grew on the mount.

Anne Fanshawe (25 maart 1625 - 1680)

Portret door Marc Gheeraedts the Younger, 1679

De Italiaanse schrijver Antonio Fogazzaro werd geboren op 25 maart 1842 in Vicenza. Stammend uit een welgestelde familie, promoveerde hij in 1864 in Turijn in de rechten. Hij werkte daarna korte tijd als advocaat in zijn geboorteplaats, maar gaf dat al snel op om zich geheel aan de literatuur te wijden. Fogazzaro was aanhanger van het evolutionisme en het positivisme. In 1905 zette de kerk zijn werk op de index.

Uit: The Saint

„Jeanne was seated by the window with the book which she had been reading open upon her lap. She gazed pensively into the oval sheet of leaden water slumbering at her feet, at the passing clouds, casting their ever-changing shadows on the little villa, on the deserted garden, the trees of the opposite bank, the distant fields, on the bridge to the left, and on the quiet roads, which lost themselves behind the Béguinage, and on the slanting roofs of Bruges, grand, mysterious, dead.

Could it be that _l'Intruse_ of whom she had just been reading, that fatal, unseen visitor, was even now crossing the sepulchral city; could it be that the short ripples upon the face of the dark water were her shadow, while she herself had reached the threshold of the villa, bringing with her the coveted gift of eternal sleep! The church bells chimed the hour of five. High, high up, near the white clouds, magic

voices of innumerable bells sang over the houses, the squares, the streets of Bruges that melancholy incantation which renders its rest eternal. Jeanne felt two cool hands upon her eyes, a wave of perfume touched her cheek, a breath stirred her hair, whispering "_encore une intruse_," and then soft lips kissed her. She did not seem surprised; and, raising her hand, caressed the face bending over her, saying: "Welcome, Noemi. _Magari fossi tu l'Intruse_," (Would that you were

_l'Intruse_.)

Noemi failed to understand.

"_Magari_," she said. "Is that Italian? It sounds like Arabic. Explain

at once, please."

Jeanne rose. "You would not understand any better if I did," she said

with a smile. "Shall we have our Italian conversation lesson now?"

Antonio Fogazzaro (25 maart 1842 – 7 maart 1911)

De Duitse dichter en schrijver Daniel Schiebeler werd geboren op 25 maart 1741 in Hamburg.  Een privéleraar bracht hem al vroeg in contact met een grote hoeveelheid Europese literatuur. Als jongeman beheerste hij al het Engels, Frans, Italiaans en Spaans. In Göttingen studeerde hij vanaf 1763 zonder veel enthousiasme rechten. Schiebeler schreef talrijke libretti en gedichten met vaak een komische inslag, of bootste antieke werken op ironische wijze na. Hij stierf al vroeg aan tbc.

Sonnet

Du forderst ein Sonett von mir;

Du weißt, wie schwer ich dieses finde.

Darum, du lose Rosalinde,

Versprichst du einen Kuß dafür.

Was ist, um einen Kuß von dir,

Das sich Myrtill nicht unterstünde?

Ich glaube fast, ich überwinde;

Sieh, zwei Quadrains stehn ja schon hier!

Auf einmal hört es auf zu fließen!

Nun werd ich doch verzagen müßen!

Doch nein, hier ist schon ein Terzett!

Nun beb ich doch – wie werd ich schließen?

Komm Rosalinde, laß dich küssen! –

Hier, Schönste, hast du dein Sonett.

Daniel Schiebeler (25 maart 1741 – 19 augustus 1771)

CD van G. P. Telemann met o.a werk van Schiebeler

(Geen portret beschikbaar)

De Engelse dichteres en schrijfster Mary Webb werd geboren als Gladys Mary Meredith in Leighton, Shropshire als dochter van een leraar die haar liefde voor literatuur bijbracht en een moeder die stamde uit een familie die gerelateerd was aan die van Sir Walter Scott.In 1912 trouwde zij met de leraar Henry Webb. Het succes van haar boek The Golden Arrow in 1917 stelde hen in staat in Lyth Hill, Bayston Hill land te kopen en er een huis te bouwen: Spring Cottage. In 1927 verlechterde de gezondheid van de schrijfster en liep ook haar huwelijk stuk. Zij stierf op 46-jarige leeftijd.

Presences

There is a presence on the lonely hill,
Lovely and chill:
There is an emanation in the wood,
Half understood.
They come upon me like an evening cloud,
Stranger than moon-rise, whiter than a shroud.
I shall not see them plain
Ever again,
Though in my childhood days
I knew their ways.
They are as secret as the black cloud-shadows
Sliding along the ripe midsummer grass;
With a breath-taking majesty they pass,
Down by the water in the mournful meadows;
Out of the pale pink distance at the falling
Of dusk they gaze--remote, summoning, chill;
Sweetly in April I have heard them calling
Where through black ash-buds gleams the purple hill.

Mary Webb (25 maart 1881 – 8 oktober 1927)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 25 maart 2007.

De Zwitserse schrijfster en beeldhouwster Erica Pedretti werd geboren op 25 maart 1930 in Šternberk (Tsjechië).

25-03-2009 om 20:21 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Martin Walser werd op 24 maart 1927 geboren in Wasserburg aan de Bodensee. Zie ook  Zie ook mijn blog van 24 maart 2007 en ook mijn blog van 24 maart 2008.

Uit: Angstblüte

“Es war Gundi. Sie klang, als sei jemand in ihrer Nähe, der nicht hören dürfe, was sie sagt. Man sah förmlich, wie sie den Kopf senkte, um Mund und Hörer möglichst dicht zusammenzubringen. Und verfügte doch in ihrem Schlößchen in der Menterschwaige über soviel Ungestörtheit, wie sie nur wollte. Eigentlich war sie entspannt. Die Gelassenheit selbst, sagte Diego, sei sie. Gelegentlich sprach er ihr sogar eine göttliche Gelassenheit zu. Aber heute gab es einen Grund für diesen Dringlichkeitston. Diego liegt im Schwabinger Krankenhaus. Er konnte morgens nicht aufstehen,

konnte keinen Arm, kein Bein mehr bewegen, ist darüber so erschrocken, daß er sofort gekotzt hat. Sie hat den Notarzt gerufen, der hat Diego ins Schwabinger Krankenhaus bringen lassen, da liegt er jetzt seit achtundvierzig Stunden, die Ärzte können sich für keine Ursache entscheiden. Also

Schlaganfall ist schon mal ausgeschlossen worden. MS noch nicht.

Als Karl von Kahn hörte, daß das schon vorgestern passiert war, konnte er ein zu lautes, fast klagendes Nein nicht zurückhalten.

Gundi sagte: Ja. Sagte das ganz matt.

Karl, eher heftig: Sag Lambert, ich komme sofort.

Karl, rief sie, Karl!

Er verstand nicht gleich und erfuhr, er habe Diego Lambert genannt. Das tue ihr weh. Jetzt, da Diego so elend daliege, ganz besonders.

Karl rief: Gundi, liebe Gundi, das tut mir so leid, wie ich es nicht sagen kann. Wisch es weg, hab es nicht gehört, laß es bedeutungslos sein. Ich bitte dich darum.”

Martin Walser (Wasserburg, 24 maart 1927)

Portret door Johannes Grützke

De Italiaanse regisseur, acteur en toneelschrijver Dario Fo werd geboren in Leggiuno-Sangiamo op 24 maart 1926. Zie ook mijn blog van 24 maart 2007 en ook mijn blog van 24 maart 2008.

Uit: Bezahlt wird nicht (Vertaald door Peter O. Chotjewitz)

“Antonia: Das ist das wenigste, was einem passieren kann, wenn man mit einem Mann ins Bett geht.
Giovanni: Und im wievielten Monat ist sie? Letzten Sonntag sah man noch gar nichts.
Antonia: Seit wann versteht du was von Frauen? Außerdem ist der letzte Sonntag schon fast eine Woche her, und in einer Woche, das kannst du mir glauben ...
Giovanni: Vielleicht bin ich doof, aber nicht blöd ... Außerdem hätte Luigi mir was gesagt: Wir stehen am selben Band, und er erzählt mir sonst alles von sich und seiner Frau.
Antonia: Es gibt Dinge, die einem vielleicht peinlich sind, sodass er sie nicht erzählt hat.
Giovanni: Wieso peinlich? Spinnst du? Peinlich, dass seine Frau schwanger ist? Ist es jetzt eine Schande, ein Kind zu haben?
Antonia: Dann weiß er's also nicht. Wie soll er's dir erzählt haben, wenn er's noch nicht weiß?
Giovanni: Wieso?
Antonia: Nun ja, ganz klar, dass sie ihm nichts sagen wollte.
Giovanni: Wieso wollte sie ihm nichts sagen?
Antonia: Weil Luigi ödete sie immer, die arme Margherita, es wäre noch zu früh, momentan nicht, bei den wirtschaftlichen Aussichten und dass sie sich erst einrichten müssten, dass die Frau, wo sie arbeitet, sie sofort entlassen würde, wenn sie schwanger wäre. Jedenfalls lässt er sie immer die Pille nehmen.

Giovanni: Wenn sie immer die Pille nehmen muss, wie ist sie dann schwanger geworden?
Antonia: Da sieht man, dass die Pille eben nichts getaugt hat: das kommt vor.
Giovanni: Wieso hält sie es dann vor ihrem Mann geheim, wenn sie keine Schuld hat?

Dario Fo (Leggiuno-Sangiamo, 24 maart 1926)

De Amerikaanse dichter en schrijver Lawrence Ferlinghetti werd geboren op 24 maart 1919 in Yonkers, New York. Zie ook mijn blog van 24 maart 2007 en ook mijn blog van 24 maart 2008.

Number 20

The pennycandystore beyond the El

is where I first

fell in love

with unreality

Jellybeans glowed in the semi-gloom

of that september afternoon

A cat upon the counter moved among

the licorice sticks

and tootsie rolls

and Oh Boy Gum

Outside the leaves were falling as they died

A wind had blown away the sun

A girl ran in

Her hair was rainy

Her breasts were breathless in the little room

Outside the leaves were falling

and they cried

Too soon! too soon!

Dove Sta Amore

Dove sta amore

Where lies love

Dove sta amore

Here lies love

The ring dove love

In lyrical delight

Hear love's hillsong

Love's true willsong

Love's low plainsong

Too sweet painsong

In passages of night

Dove sta amore

Here lies love

The ring dove love

Dove sta amore

Here lies love

Lawrence Ferlinghetti (Yonkers, 24 maart 1919)

Ferlinghetti in 1973

De Zwitserse schrijver Peter Bichsel werd geboren op 24 maart 1935 in Luzern. Zie ook mijn blog van 24 maart 2007 en ook mijn blog van 24 maart 2008.

Uit: Cherubin Hammer und Cherubin Hammer

„Vom Berg aus konnte man bei guter Fernsicht auch eine ganz kleine Spitze, eine minime Spitze des Matterhorns, sehen, man mußte halt wissen, wo. Kein Wort dazu zu seiner Frau. Und wenn er Leute sah, oben auf dem Berg sitzen sah, dann ärgerte er sich im Wissen, daß sie es nicht wußten. Aber kein Wort dazu - ungebildetes Gesindel. Und solche wollen Lehrer sein, war sein ständiger Gedanke, wenn er Lehrer sah. Und er verabscheute Schulreisen. Erst im Gymnasium war er dann -Lateinisch und Griechisch - der beste, auch in Mathematik, die ihm keineswegs lag, aber die er sich in sein Hirn hämmerte. Auch da schon ein Langweiler, der seinen Lehrern keineswegs auffiel, sich am Unterricht nicht beteiligte, aber jede Prüfung fehlerlos bestand. (12)
Nur einmal, als ihm der Häfliger das Naturkundeheft zerknitterte, stand er auf, und Häfliger grinste und stand auch auf. Und da stellte er dem Häfliger dem Häfliger - mit einem Griff an die Kehle den Schnauf ab, und der Häfliger zog den Schwanz ein. Sein Leben hätte ganz anders verlaufen können. Aber die Klassenkameraden nahmen nur zur Kenntnis, daß der Schwächere gewonnen hatte, wie es ab und zu im Fußball auch vorkommt und was ja auch - ab und zu seinen Reiz hat Aber er wäre nie zum Starken geworden, auch wenn er allen Starken den Schnauf abgestellt hätte. Er wäre ein Leben lang der Schwächere gewesen, der einen Stärkeren besiegt hätte. Hammer war keineswegs zum Verlierer prädestiniert, er war nur zum Schwächeren prädestiniert, der zwar ab und zu siegt - er war der Beste in der Klasse -...“

Peter Bichsel (Luzern, 24 maart 1935)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e maart ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

24-03-2009 om 20:31 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Jacob van Lennep is geboren te Amsterdam op 24 maart 1802. Zie ook  Zie ook mijn blog van 24 maart 2007 en ook mijn blog van 24 maart 2008.

Uit: De lotgevallen van Ferdinand Huyck

„Dikwijls, mijn kinderen! wanneer wij na afloop van den avonddisch een naauwer kring om den haard sloten, en ik nog een laatste pijp stopte, terwijl uw lieve grootmoeder, - half wakend, half slapend nieuwe hieltjens aan de versletene kousjens der kleintjens breidde, en een van u mij met een vleiende stem toeriep: ‘och, grootvader! vertel ons nog eens wat van den Carnaval te Venetiën, of van den Landgraaf van Hessen, of van de Frankforter mis!’ heb ik aan uw nieuwsgierigheid voldaan en u eenige der belangrijkste episoden verteld van die reis, welke ik als jongeling door Duitschland en Italiën deed: ja, zoo menigmalen hebt gij naar het gepraat van den ouden man geluisterd, dat gij op het laatst mijn ontmoetingen en wederwaardigheden zoo goed en beter kendet dan ik zelf, en vaak, wanneer mijn door ouderdom eenigzins verzwakt geheugen te kort schoot, mij de kleine bijzonderheden herinnerdet, welke tot aanvulling mijns verhaals moesten strekken. Nimmer echter heeft een uwer mij ondervraagd betreffende

[p. 2]hetgeen mij na mijn terugkomst van die reize overkomen is; waarschijnlijk omdat gij, wetende hoe kalm en gerust ik, sedert mijn huwelijk, de dagen mijns levens in den schoot mijns huisgezins gesleten heb, verondersteldet, dat ik, te huis komende, zoo maar dadelijk een vrouw en een aanzienlijk vermogen gevonden had, en dat geene zorg noch wederwaardigheid die dagen van kalmte was voorafgegaan. Intusschen bedriegt gij u zeer: en het tijdvak, dat onmiddelijk op mijn reis volgde, was het gewichtigste en, in zijn bijzonderheden, het belangrijkste mijns levens.“

Jacob van Lennep (24 maart 1802 – 25 augustus 1868)

Portret door A.J. Ehnle / P. Blommers

De Nederlandse (gelegenheids)dichter, historicus, geschiedenisleraar, illustrator en journalist Harry Prenen werd geboren in Schoten op 24 maart 1915.Prenen werkte als redacteur bij de Volkskrant, Elseviers Weekblad, de Haagse Post, de Nieuwe Eeuw en De Linie en later als leraar geschiedenis op het Haarlemse Mendelcollege. Rond 1930 raakte hij bevriend met de schrijver Godfried Bomans, een sterke vriendschap die zou duren tot de dood van Bomans in 1971. In 1936 begonnen ze een schertsgenootschap, de Rijnlandsche Academie, oorspronkelijk bedoeld om de demping van de Haarlemse Bakenessergracht tegen te gaan, een opzet waarin zij slaagden. Daarna onderhielden ze nog jaren een genootschappelijke correspondentie. Van een uitgave van een selectie van die brieven is het niet meer gekomen. Overigens heeft Harry Prenen zich door lezingen en publicaties zeer ingezet om de nagedachtenis aan zijn vriend in ere te houden. In zijn studententijd was Prenen redacteur van Propria Cures. Later illustreerde hij een groot aantal werken van Bomans, met name Sprookjes, Memoires of Gedenkschriften van Mr. P. Bas, Het Duel, Het Ogenboek en Een verdwenen facet van Haarlem. Ook legendarische stukken van Bomans in Ons huis in Haarlem en in Nijmegen in de Spiegel zijn door Prenen geïllustreerd. Van zijn gedichten is wellicht het kerstlied Midden in de Winternacht uit 1943 het meest bekend.

Uit: Herinneringen aan Godfried Bomans

“Een paar dagen na de begrafenis (van Bomans), heb ik een grote doos met brieven van zolder gehaald, uit de tijd van de ‘Rijnlandsche Academie’ – een schertsgenootschap dat wij beiden hadden opgericht en altijd volhielden in onze ‘missiven’, tot het einde toe. Er waren maar twee leden, hij en ik, die elkaar eindeloze brieven schreven, om de paar dagen, ofschoon het dagblad ‘Het Volk’, waarin de Academie toenmaals een lang ingezonden stuk over de een of andere kwestie publiceerde, zijn lezers door een voetnoot inlichtte dat het genootschap uit een paar honderd ‘intellectuelen’ bestond en geregeld bijeenkomsten hield – een fictie, die ons zo maar in de schoot werd geworpen en waarvan wij grondig gebruik maakten, want Godfried was er de man niet naar om zo’n buitenkansje onbenut te laten. Wij schraapten ons laatste geld bij elkaar en bestelden onmiddellijk een briefhoofd in gotische letters – ‘aldus schrik en eerbied verspreidend onder de burgers’”

Harry Prenen (24 maart 1915 - 20 oktober 1992)

Godfried Bomans en Harry Prenen

De Nederlandse schrijfster Top Naeff (eig. Anthonetta van Rhijn-Naeff) werd geboren op 24 maart 1878 in Dordrecht. Zie ook mijn blog van 24 maart 2007

Uit: Boekenschouw (Over “De Ongeweten Dingen” van Ina Boudier-Bakker)

“Dien morgen begon het. Blééf Jopie onwillig om naar beneden te gaan, tegen het overtuigend gepraat der moeder in’.

Met dezen doorgebroken zin begint Ina Boudier een verhaal, het eerste van een nieuwen bundel. Het is haar privilegie zoo huiselijk te mogen, misschien te kúnnen schrijven. Het zijn meer aanduidingen dan zinnen, het halve woord is haar liever dan het heele, ja eigenlijk geneert haar nog dát. Geeft ze het, na lang tasten, uit het diepst van haar wezen prijs, dan voelen we iets als een ademstoot... het stáat... daarop kwam het aan. Met schijnbaar overtollige, in haar werk toch zoo kenschetsende klem-teekens zijn haar bladzijden bezaaid. Doch bij voorkeur houdt ze het in, stokt middenin den zin ... het behóeft niet meer... wij raadden het immers al.

Tusschen de regels ligt haar literatuur. Van ‘ongeweten dingen’ vertelt ze, met de omzichtige kieschheid waartoe een geheim ons noopt. De aandoening om het geval dempt al vanzelf haar stem, maakt ze hakkelend... soms is het maar een gebaar... In fluisterende vertrouwelijkheid, in een oogopslag, verstaan ze elkaar - Ina Boudier-Bakker en haar lezers - daar hapert niets”.

Top Naeff (24 maart 1878 – 21 april 1953)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Robert Hamerling werd geboren op 24 maart 1830 in Kilchberg am Walde. Zie ook mijn blog van 24 maart 2007

Du

Noch zarter, als die ich dir sang, die Lieder,
Noch süsser als ein Kuss, von dir gegeben,
Ist jenes holde Du, mein süsses Leben!
Das traulich zwischen uns geht hin und wieder.

Ein Vöglein scheint es mir im Glanzgefieder,
Dess gold'ne Schwingen leise zu mir streben:
Mein Ohr berührt's in wunderholdem Schweben,
Und lässt zuletzt sich mir im Herzen nieder.

Zu künden das Geheimnis ganz, das süsse,
Versuchten wir mit Worten leeren Schalles:
Nun fanden wir den sprechendsten der Grüsse.

Was braucht es noch des Reims und Silbenfalles?
Was selbst der Liebesblicke, Thränen, Küsse?
Mit einem Wörtchen sagen wir uns Alles.

Robert Hamerling (24 maart 1830 – 13 juli 1889)

Standbeeld in Graz

De Duitse schrijfster Fanny Lewald werd op 24 maart 1811 in het toenmalige Königsberg geboren. Zie ook mijn blog van 24 maart 2007

Uit: Clementine

„Also weil der Herr Geheimrath mich gestern geistreich gefunden hat, soll und muß ich ihn heirathen? fragte Clementine und sah dabei lachend ihre jüngere Schwester, die Frau des Professors Reich, an, die ganz erhitzt auf dem Sopha ihres Wohnzimmers saß.
Darum allein nicht, entgegnete diese, aber Du darfst diese Verbindung nicht ausschlagen, wie alle andern, die sich Dir boten. Der Geheimrath von Meining ist ein sehr geachteter, gebildeter und reicher Mann; er ist freilich fünfzig Jahre alt, Du bist aber schon siebenundzwanzig, was kann denn passender sein? Du hast mir selbst gesagt, daß Du an Dein früheres Verhältniß zu Robert Thalberg mit vollkommener Ruhe dächtest; warum also wieder ein Glück, ein wahrhaftes Glück von Dir weisen, das sich Dir vielleicht nie wieder bietet? Mein Mann wünscht diese Verbindung, die Tante, Deine letzte Instanz, dringt darauf, Meining erwartet das Glück seines Lebens davon und Du selbst hältst Meining nicht nur für einen liebenswürdigen, sondern auch für einen ehrenwerthen Mann; was willst Du denn eigentlich, Clementine?
Ich will nicht lügen, Marie! Ich will, ich kann es nicht, und je achtungswerther mir der Geheimrath er scheint, um so weniger möchte ich ihn täuschen; ich kann nicht heirathen, quäle mich nicht.”

Fanny Lewald (24 maart 1811 - 5 augustus 1889)

Portret door M. Stohl

24-03-2009 om 20:26 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Willem van Iependaal werd geboren in Rotterdam op 24 maart 1891.  Na een moeizame schoolloopbaan vertrok hij rond 1910 naar Engeland, waar hij in 1915 in dienst trad van het Britse leger. Zijn verblijf in de loopgraven wakkerde zijn antimilitaristische gevoelens aan. Terug in Rotterdam probeerde hij in de jaren twintig op allerlei manieren in zijn levensonderhoud te voorzien, hetgeen hem enkele malen in de gevangenis deed belanden. Tijdens zo'n verblijf schreef hij enkele gedichten die in handen kwamen van de schrijver A.M. de Jong. Deze moedigde Van Iependaal aan om zijn werk te publiceren. In 1931 trouwde Van Iependaal, en kwam zijn eerste boek uit. Zijn leven raakte in een wat rustiger vaarwater. Hij begon te publiceren, vooral in tijdschriften met een pacifistische of socialistische signatuur. Hij was onder andere ook actief in de vrijdenkersbeweging. Grote populariteit kreeg Van Iependaal in de jaren dertig met zijn romans Polletje Piekhaar en Lord Zeepsop, die in hun tijd bestsellers waren. Van Iependaal kreeg hierdoor meer financiële armslag en vestigde zich in Laren, waar hij tijdens de oorlog onderduikadres verleende aan tientallen joden. Na de oorlog schreef Van Iependaal nog vele pamfletten, hoorspelen (voor de VARA) en romans, en hield hij in heel Nederland vele voordrachten. Sinds zijn dood is hij echter, ondanks zijn kleurrijke werk en zijn minstens even kleurrijke leven, steeds meer in de vergetelheid geraakt.

Het lied is uit

Meer van Willem van Iependaal

Ik zocht in riet en wilgenblad

Een schuil met jou, Marie

Omdat jij last van sproeten had

En ik van pozie

Ik zong van maan en wereldwee

voor jou, mijn koningin

En jij sprak over H.V.V

En ijsjes van Jamin

Ik noemde je mijn troeliefras

Mijn snuitebos en snoes

jij veegde met mijn flodderdas

De kruimels van je bloes

Jij trouwde met en makelaar

Een sof, een bankroetier

Verschoten lintje uit je haar

Treurt aan mijn stomme lier

Ik koop nou shag van Dobbelman,

Die kost maar negen spie

En draait daar saffiaantjes van

Das Lied ist aus, MARIE !

Willem van Iependaal (24 maart 1891 - 23 oktober 1970)

De Duitse dichter Richard Leising werd geboren op 24 maart 1934 in Chemnitz. Hij wordt gerekend tot de Saksische Dichterschool. Ten tijde van de DDR was hij een soort geheime tip van poëzieliefhebbers. Tijdens zijn leven publiceerde hij maar 35 gedichten. Langzaam groeit de belangstelling, ook voor zijn nagelaten werk. In 1992 ontving hij de Christian-Wagner-Preis.

Abendlied

(für Renate)

Was geht da vor mir hin

Gen Abend lang und länger

Es ist mein schwarzer Sinn

Der wache Doppelgänger

Der geht da vor mir her

So leicht als ich bin schwer

Mein böser Bruder Sänger

Noch stummer als ich bin.

Richard Leising (24 maart 1934 – 20 mei 1997)

 

 

 

 

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Gabriele von Baumberg werd geboren op 24 maart 1768 in Wenen. Haar belangstelling voor literatuur leidde er toe dat zij in contact kwam met de literaire kringen van Wenen. Zij trouwede met de Hongaarse schrijver János Batsányi. Toen deze de proclamatie van Napoleon in het Hongaars had vertaald moest hij als verrader naar Parijs vluchten.

 

 

Glückwunsch an einen Freund zum Neujahrstage
 
Ich wünsche dir aus wahrem Freundschaftstriebe,
Ein Mädchen, gut, wie du, und würdig deiner Liebe,
Ein Mädchen - schön und treu - reich - klug und ohne List,
Weil du ein Freund - von Seltenheiten bist.

 

 

 

 

Gabriele von Baumberg (24 maart 1768 – 24 juli 1839)

Silhouet

 

 

 

 

De Duitse dichter, componist enn journalist Christian Friedrich Daniel Schubart werd geboren op 24 maart 1739 in Obersontheim. In 1769 werd hij organist en directeur muziek in Ludwigsburg. In zijn sociallkritsche geschriften stelde hij de decadentie en de absolutistische heerschappij aan de kaak. Omdat hij met zijn scherpe tong de geestelijkheid aanviel werd hij in 1773 het land uitgezet. In Augsburg begon hij toen met het uitgeven van de »Deutsche Chronik. In 1777 kwam het weer tot een arrestatie. Zonder rechterlijke uitspraak kwam hij voor tien jaar in de gevangenis.Toen hij in 1787 vrijkwam benoemde hertog Karel Eugenius van Württemberg hem tot theaterdirecteur en zette Schubart de uitgave van de kroniek weer voort. Van hem is het lied Die Forelle, dat door Schubert op muziek is gezet.

 

 

Die Fürstengruft (Fragment)

 

Da liegen sie, die stolzen Fürstentrümmer,

Ehmals die Götzen ihre Welt!

Da liegen sie, vom fürchterlichen Schimmer

Des blassen Tags erhellt!

 

Die alten Särge leuchten in der dunkeln

Verwesungsgruft, wie faules Holz;

Wie matt die großen Silberschilde funkeln,

Der Fürsten letzter Stolz!

 

Entsetzen packt den Wandrer hier am Haare,

Geußt Schauer über seine Haut,

Wo Eitelkeit, gelehnt an eine Bahre,

Aus hohlen Augen schaut.

 

Wie fürchterlich ist hier des Nachhalls Stimme!

Ein Zehentritt stört seine Ruh'.

Kein Wetter Gottes spricht mit lauterm Grimme:

O Mensch, wie klein bist du!

 

 

 

 

Christian Schubart (24 maart 1839 – 10 oktober 1791)

 

 

 

 

De Zuidafrikaanse schrijfster Olive Emilie Albertina Schreiner werd geboren op 24 maart 1855 in Wittebergen, Lesotho. Zij was het zevende kind van een Duitse missionaris en een Engelse domineesdochter. In 1881 vertrok zij naar Engeland, waar zij haar loopbaan als schrijfster begon. Haar bekendste werk is haar debuut uit 1883 The Story of an African Farm. Tussen 1907 en 1913 leefde zij in De Aar in Zuidafrika.

 

Uit: The Story of an African Farm

 

„'What have you been doing to-day?' asked Lyndal, lifting her eyes to his face.

'Looking after ewes and lambs below the dam. Here!' he said, holding out his hand awkwardly, 'I brought them for you.'

There were a few green blades of tender grass.

'Where did you get them?'

'On the dam wall.'

She fastened them beside the leaf on her blue pinafore.

'They look nice there,' said the boy, awkwardly rubbing his great hands and watching her.

'Yes, but the pinafore spoils it all; it is not pretty.'

He looked at it closely.

'Yes, the squares are ugly; but it looks nice upon you - beautiful.'

He now stood silent before them, his great hands hanging loosely at either side.

'Someone has come to-day,' he mumbled out suddenly, when the idea struck him.

'Who?' asked both girls.

'An Englishman on foot.'

'What does he look like?' asked Em.

'I did not notice; but he has a very large nose,' said the boy slowly. 'He asked the way to the house.'

'Didn't he tell you his name?'

'Yes - Bonaparte Blenkins.'

'Bonaparte!' said Em, 'why that is like the reel Hottentot Hans plays on the violin --

' "Bonaparte, Bonaparte, my wife is sick;

In the middle of the week, but Sundays not,

I give her rice and beans for soup" –„

 

 

 

 

Olive Schreiner (24 maart 1855 – 11 december 1920)

 

 

 

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 24 maart 2007

 

De Engelse schrijver, ontwerper en utopisch denker William Morris werd geboren op 24 maart 1834 in Walthamstow, Essex.

24-03-2009 om 20:23 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Steven Saylor werd geboren op 23 maart 1956 in Port Lavaca Texas. Zie ook mijn blog van 23 maart 2008.

Uit: A Gladiator Dies Only Once

„Lucius Claudius lowered the little scroll and raised his bushy red eyebrows. “Gordianus! By Hercules, you got here in a hurry! Take a seat.”

I looked about for a chair, then remembered where I was. In the garden of Lucius Claudius, visitors did not fetch furniture. Visitors sat, and a chair would be slipped beneath them. I stepped into the spot of sunlight where Lucius sat basking, and folded my knees. Sure enough, a chair caught my weight. I never even saw the attendant slave.

“Something to drink, Gordianus? I myself am enjoying a cup of hot broth. Too early in the day for wine, even watered.”

“Noon is hardly early, Lucius. Not for those of us who’ve been up since dawn.”

“Since dawn?” Lucius grimaced at such a distasteful notion. “A cup of wine for you, then? And some nibbles?”

I raised my hand to wave away the offer, and found it filled with a silver cup, into which a pretty slavegirl poured a stream of Falernian wine. A little tripod table appeared at my left hand, bearing a silver platter embossed with images of dancing nymphs and strewn with olives, dates, and almonds.

“Care for a bit of the Daily? I’m finished with the sporting news.” Lucius nodded toward a clutter of little scrolls on the table beside him. “They say the Whites have finally got their act together this season. New chariots, new horses. Should give the Reds a run for the prizes in tomorrow’s races.”

I laughed out loud. “What a life you lead, Lucius Claudius. Up at noon, then lolling about your garden reading your own private copy of the Daily Acts.”

Steven Saylor (

Hier als zijn alter ego Aaron Travis

De Amerikaanse schrijver Mitch Cullin werd geboren op 23 maart 1968 in Santa Fe, New Mexico. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007 en ook mijn blog van 23 maart 2008.

Uit: The Post-War Dream

„Throughout the years Hollis has observed them among his dreams, watching from a distance as they foraged under a blackened sky. After a time he understood that they, like him, had sensed the flux of earth, yet were undaunted: having journeyed perhaps twenty miles in almost fifty days, a procession of cows-nomadic Herefords and Jerseys-grazed onward, wobbling over a moonlit prairie, bulky heads lowered; their hooves crunched sandstone and pumice, and their excreta, hardening behind them, marked the slender trail in uneven circles-testaments to how far they had come, symbols of presence, like the burned-out and rusting wheelless cars they encountered within unkempt pastures of bluebonnets and high brittle grass, or the gutted houses abandoned on good soil (porches collapsing, doors gone, the wind sneaking through busted panes into dim interiors), or any number of fading signposts passed along the way, those many things fashioned by man-made design and then left again and again as the herd proceeded, weaving blindly ahead for no other reason than it must.

And there, too, he has infrequently witnessed the approach of other languid creatures: half-naked human figures emerging whenever the recurring cows failed to manifest, hundreds of pale bodies cutting through the landscape, angling across the same nighttime terrain but traveling in the opposite direction.”

Mitch Cullin (Santa Fe, 23 maart 1968)

De Japanse schrijfster Yōko Tawada werd geboren op 23 maart 1960 in Tokyo. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007 en ook mijn blog van 23 maart 2008.

Uit: An der Spree

Ich bin in Europa, ich weiß nicht, wo ich bin. Eines ist sicher: der Nahe Osten ist von hier aus ganz nah. Der Ort, von dem aus der Nahe Osten ganz nah ist, heißt Europa. Als ich noch im Fernen Osten lebte, war der Nahe Osten ganz fern. Auch das war aber ein Irrtum. Der Nahe Osten war nicht so fern vom Fernen Osten, wie man im Fernen Osten gedacht hatte. Die Seidenstraße verband einen Punkt schnell mit einem anderen. So wurde die alte Kaiserstadt Kyoto von den Persern gebaut, die über China weiter nach Japan gewandert waren. Kyoto ist also eine persische Stadt. Der Nahe Osten ist der Ort, der von überall aus nah ist.

Europa liegt dort, wo die Seidenstraße endet. Aber da die Seidenstraße heute zerstört und zerschnitten ist, kann man keine Linie bis Europa ziehen. Sollte man die komplizierte Mitte überfliegen? Kann eine geflügelte Maschine das Ziel erreichen, ohne den flammenden Weg zu berühren? Ich stand auf dem Flughafen Tokyo-Narita und las die blinkenden Ortsnamen auf der Tafel: Amsterdam, Brüssel, Frankfurt, Helsinki, Istanbul, London, Madrid, Moskau, Paris, Rom, Wien. Sie standen da wie bunt eingepackte Weihnachtsgeschenke. Europa liegt dort, 12 wo die Flugzeuge landen. Sie landen aber nicht immer dort, wo die Landung geplant ist.

Mit dem Warszawa-Express kam ich in „Berlin Zoologischer Garten“ an und entdeckte in „Berlin“ ein „B“, im „Zoologischen“ ein C und im „Garten“ ein A. Das Alphabet erinnerte mich immer an den Nahen Osten. Vilém Flusser schrieb: „Das A zeigt noch immer die Hörner des syriakischen Stiers, das B noch immer die Kuppeln des semitischen Hauses, das C (G) noch immer den Buckel des Kamels in der vorderasiatischen Wüste.“

Yōko Tawada (Tokyo, 23 maart 1960)

De Amerikaanse dichter Gary Joseph Whitehead werd geboren op 23 maart 1965 in Pawtucket, Rhode Island. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007  en ook mijn blog van 23 maart 2008.

Bats

Come dark, they drop
out of the barn's slotted roof
like a flock of birds trapped in black gloves,

a loveless, ravenous
brood of clenched leather
winging eager mouths into the bowl of sky.

Their hunger is a flower
to which they fling a song
we cannot hear because we cannot hear,

and this song,
when it comes back to them
comes back to them with the news

of what is in between
and what will feed,
and they read this news and carry off

the pollen of night
—all that knowledge—
like the black, black butterflies we make of them.

Gary Whitehead (Pawtucket,  23 maart 1965)

De Samische dichter, schilder, musicus en fotograaf  Nils-Aslak Valkeapää werd geboren op 23 maart 1943 in Palonjoensuu nabij Enontekiö. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007  en ook mijn blog van 23 maart 2008.

Can you hear the sound of life

in the roaring of the creek

in the blowing of the wind

That is all I want to say

that is all

          *

this is my life

winds and smoky snow

sunshine and drizzle

the sound of bells and dogs barking

the bluethroat singing

in the tundra as wide as a sea

that is how my life’s rain falls

winds blow

ice rumbles

storms howl across the tundras

this is my life

its sorrows tears the heart’s crying

its happiness and joy

and delight

yesterday and today

brothers and sisters

young and old

men and women

this is my life

I am a part of nature

I feel I know

The yoik in wind

The bird’s singing in summer night

Vertaald door Harald Gaski, Lars Nordström en Ralph Salisbury

Nils-Aslak Valkeapää

23-03-2009 om 20:23 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijfster Federica de Cesco werd geboren op 23 maart 1938 in Pordenone, Italië, als dochter van een Italiaanse vader en een Duitse moeder. Zij groeide meertalig op en studeerde kunstgeschiedenis en psychologie in Luik. Sinds 1971 is zij getrouwd met de Japanse fotograaf Kazuyuki Kitamura. De Cesco werd in eerste instantie bekend als schrijfster van succesvolle kinder- en jeugdboeken. In 1994 publiceerde zij haar eerste roman voor volwassenen. Daarnaast schreef zij boeken, waarin zij haar kennis van volkenkunde en haar ervaringen als wereldreiziger verwerkte. Een film over haar leven door Nino Jacusso verscheen in 2008.

Uit: Die Augen des Schmetterlings

„In mir lebt ein jüngerer Bruder, der gestorben ist. Henrik kam ein Jahr nach mir zur Welt. Mit zwölf war er tot. Irgendwie habe ich ihn in meine Nähe geholt, lebe sozusagen mit ihm zusammen. Ich spreche oft zu ihm; wenn er will, gibt er Antwort. Sein Gesicht, das die Welt jenseits des Todes erblickt, sehe ich manchmal im Traum, sehe es ganz langsam aus der Tiefe schweben, von grünem Wasserfilm überglänzt. Ich sehe Augen, die glasklar starren, und eine Luftblase löst sich aus dem offenen Mund. Der Körper bewegt sich schattenhaft, die Arme schweben wie Flossen, die Finger sind leicht gespreizt, aufgeschürft und grünlich verfärbt. Vielleicht ist er jetzt das, was er sein wollte: verwandelt. Leicht dreht sich die Traumgestalt in der Strömung. Ich will sie packen, festhalten vergeblich! Die Gestalt gleitet weg, kreist schneller. Lautlos, von Luftblasen umgeben, entschwindet der Körper in dunkel schillernde Tiefen. Den Traum hatte ich früher häufig. Jetzt seltener. Es gibt Leid, aber auch Trost.“

Federica de Cesco (

De Franse schrijver Roger Martin du Gard werd geboren op 23 maart 1881 in Neuilly. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007.

Uit: La parabole de l'enfant prodigue

“Jacques crispait les poings au fond de ses poches et comprimait le menton contre sa poitrine, afin qu'aucun sanglot ne pût jaillir de sa gorge, afin qu'aucun muscle de visage ne pût le trahir. Lui seul savait combien il souffrait de ne pas avoir demandé pardon, quelles larmes délicieuses il eût versées s'il eût reçu l'accueil de Daniel ! Non ! et puisqu'il en était ainsi, jamais il ne laisserait soupçonner à personne ce qu'il éprouvait pour son père, cet attachement animal, assaisonné de rancune, et qui semblait même avivé depuis qu'aucun espoir de réciprocité ne le soutenait plus !
L'abbé se taisait. La placidité de ses traits rendait plus pesant son silence. Puis, le regard au loin, sans autre préambule, il commença, d'une voix de récitant :
-"Un homme avait deux fils. Or, le plus jeune des deux, ayant rassemblé tout ce qu'il avait, partit pour une région étrangère et lointaine ; et là il dissipa son bien en vivant dans le désordre. Après qu'il eut tout dépensé, il rentra en lui-même et dit : Je me lèverai et je m'en irai vers mon père, et je lui dirai : Mon père, j'ai péché contre le ciel et à tes yeux je ne suis plus digne d'être appelé ton fî. Il se leva donc et s'en fut vers son père. Et comme il était encore loin, son père l'aperçut et il fut touché de compassion ; et courant à lui, il le serra dans ses bras et l'embrassa. Mais le fî lui dit : " Mon père, j'ai péché contre le ciel et à tes yeux je ne suis plus digne d'être appelé ton fî..."
A ce moment, la douleur de Jacques fut plus forte que sa volonté : il fondit en larmes.
L'abbé changea de ton :
-" Je savais bien que tu n'étais pas gâté jusqu'au fond du cœur, mon enfant. J'ai dit ce matin ma messe pour toi. Eh bien, va comme l'Enfant prodigue, va-t'en trouver ton père, et il sera touché de compassion. Et il dira, lui aussi : " Réjouissons-nous, car mon fî, que voici, était perdu, mais il est retrouvé ! "

Roger Martin du Gard (23 maart 1881 – 22 augustus 1958)

De Hongaarse schrijver Hamvas Béla werd geboren op 23 maart 1897 in Eperjes (tegenwoordig Prešov). Zie ook mijn blog van 23 maart 2007.

Uit: Heloïse and Abélard (Vertaald door Péter Simon)

„Only ephemeral works are worth publishing; immortal ones can stay in manuscripts. When the author dies the maid can collect them in a basket and take them to the kitchen to make the fire. If something has been written immortally, its existence does not depend on human memory. It has triumphed somewhere else, eternally and infinitely. It did not want credit or fame, money or power, it did not wish to teach or please. Why would it want fame, money, power, praise or credit? Every work takes place somewhere, and in every work something takes place. Almost all of them take place here on earth, between man and man. I want to persuade someone, I want to entertain, teach, fight, argue, conquer, amaze. The eternal work does not take place here. But higher. And deeper. And what is in it takes place between man and God. It has taken place. Even if no one knows. And God remembers in his heart when the paper has burnt, just like a porphyry obelisk disintegrates like sand. It has nothing to do with the book any more; it does not need a reader. It does not need a storyteller.

Immortal works have almost all burnt away, and from the few we have left no one knows where they got lost, what they are, who wrote and what. No one can have an idea about the loss, just like no one can know the thoughts of the one who set off to the ocean on a lonely boat all by his own and never returned.“

Hamvas Béla (23 maart 1897 – 7 november 1968)

De Franse dichter en schrijver  Daniel Biga werd geboren op 23 maart 1940 in Nice. Zie ook mijn blog van 23 maart 2007  en ook mijn blog van 23 maart 2008.

Uit: Né nu

né nu

vécu vêtu truqué à peine vivant si peu chair épanouie
et si peu esprit ouvert...
mais si un jour tu n'avais plus peur d'être seul si tu n'avais
plus d'angoisse ni panique parmi ces êtres enfin semblables dénudés

démasqués égaux sans mensonge

né nu
tu te tiendrais à nouveau nu corps et âme
"bonne année !" que tes voeux les plus subtils éclatent
hors de ta tête dans le corps nu et l'âme nue de la vie
va ! que le matérialisme puissamment dialectique et que
la paix profondément cosmique règnent en toi

Daniel Biga (Nice, 23 maart 1940)

Zie voor onderstaande schrijfster ook mijn blog van 23 maart 2008  en ook mijn blog van 23 maart 2007.

23-03-2009 om 20:21 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Arnold Sauwen werd geboren te Stokkem op 22 maart 1857. Zie ook mijn blog van 11 mei 2006 en mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008.

Klokkenklank

‘k Zit zoo vaak in ‘t avondgrauwen

over ‘t veld naar u te schouwen,

waar ge nog in gouden schijn

ligt te scheemren, dorpje mijn!

Boven uwe roode daken

zie ‘k uw hoogen toren waken,

die de schaduw van zijn kruis

afwerpt op mijn vaderhuis.

‘k Hoor van ver uw klokken galmen,

feestlijk soms als vreugdepsalmen

en soms klagend, naar en droef,

als toen men mijn kind begroef.

Klokken, over weide en akker

luidt ge mijne jonkheid wakker,

luidt ge in klanken, droef van zin,

mij uw stillen weemoed in.

Wen uw bronzen stemmen, klokken,

‘t landvolk naar zijn haardste lokken,

is ‘t als riepen zij mij me

naar mijn dorp, in de avondvre.

Moeder wachtte eens op den drempel

daar van ‘t huis, haar liefdetempel…

Wie heet mij nog wellekom,

vader, n dat heiligdom?

‘k Ben als een die, ‘t land ontweken,

weerkeert ongekend ter streke

en vr geen vriendenhuis of hut

‘t stof van zijne voeten schudt.

Liefde, vriendschap… zij verdorden…

Dorp, ik ben u vreemd geworden;

maar uw verre klokkenklank

roert me diep, mijn leven lang.

Arnold Sauwen (22 maart 1857 – 11 mei 1938)

De Amerikaanse dichter en schrijver Billy Collins werd geboren in New York op 22 maart 1941. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008.

The Best Cigarette

There are many that I miss

having sent my last one out a car window

sparking along the road one night, years ago.

The heralded one, of course:

after sex, the two glowing tips

now the lights of a single ship;

at the end of a long dinner

with more wine to come

and a smoke ring coasting into the chandelier;

or on a white beach,

holding one with fingers still wet from a swim.

How bittersweet these punctuations

of flame and gesture;

but the best were on those mornings

when I would have a little something going

in the typewriter,

the sun bright in the windows,

maybe some Berlioz on in the background.

I would go into the kitchen for coffee

and on the way back to the page,

curled in its roller,

I would light one up and feel

its dry rush mix with the dark taste of coffee.

Then I would be my own locomotive,

trailing behind me as I returned to work

little puffs of smoke,

indicators of progress,

signs of industry and thought,

the signal that told the nineteenth century

it was moving forward.

That was the best cigarette,

when I would steam into the study

full of vaporous hope

and stand there,

the big headlamp of my face

pointed down at all the words in parallel lines. 

Billy Collins (New York, 22 maart 1941)

De Duitse dichter Wolfgang Bächler (een pseudoniem van Wolfgang Born) werd geboren op 22 maart 1925 in Augsburg. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008. 

Bahnhof

Regen.
Der Zug hat Verspätung.
Ich warte auf dich.
Aber so lange kann kein Zug sich verspäten,
wie ich gewartet habe
auf dich
bevor ich dich kannte.

Frost

Frost weckt uns auf.
Wir werfen Mäntel
über die Träume
und knüpfen sie zu.
Der Wind verhört uns.
Wir sagen nichts aus,
treten auf unsere Schatten.
Unter den Bäumen im Schnee
finde ich die zertanzten Schuhe
der zwölf Prinzessinnen.
Ich hebe sie auf.

Wolfgang Bächler (22 maart 1925 – 24 mei 2007)

De Duitse dichter, schrijver en theoloog Albrecht Goes werd geboren op 22 maart 1908 in Langenbeutingen. Na de vroeg dood van zijn moeder werd hij door zijn grootmoeder in Berlin-Steglitz opgevoed. Vanaf 1926 studeerde hij germanistiek en geschiedenis, later theologie in Tübingen en Berlijn. In 1931 werd hij vicaris in Stuttgart, in 1933 dominee in Unterbalzheim, in 1939 in Gebersheim. Tijdens WO II diende hij als zielzorger in hospitalen in Rusland, Polen, Hongarije en Oostenrijk. Na de oorlog werd streed hij actief tegen de herbewapening. Zijn eerste bundel Verse verscheen in 1932, gevolg in 1934 door Der Hirte. In het verhaald Das Brandopfer uit 1954 thematiseerde hij de jodenvervolging. Het werk werd ook verfilmd.

Nach schwerem Winter

Ob dir gleich in winterwährend

Dunkler Welt den Sinn versehrt

Schwermut, die der süßen Hoffnung

Flügelschlag und Flug verwehrt,

Ob der Hall vom Schrei der Krähen

Dir im Ohr noch, lang und bang,

Und aus Nächten, vieldurchwachten,

Klagender, des Windes Klang –

Ach das Herz, es mild zu trösten,

Ist das Kleine groß genug:

Eine gelbe Krokusblüte,

Einer Wolke Frühlingszug.

Landschaft der Seele

Kein Himmel, nur Gewölk ringsum
Schwarzblau und wetterschwer.
Gefahr und Angst. Sag: - wovor?
Gefahr: und sprich - woher?
Rissig der Weg. Das ganze Feld
Ein golden-goldner Brand.
Mein Herz, die Hungerkrähe fährt
Kreischend über das Land.

Albrecht Goes (22 maart 1908 – 23 februari 2000)

De Engelse schrijver Nicholas Monsarrat werd geboren op 22 maart 1910 in Liverpool. Hij bezocht Trinity College, Cambridge om rechten te studeren, maar de studie verveelde hem en hij begon te schrijven. Hij werkte aanvankelijk als freelancer voor kranten terwijl hij toch in een tijdsbestek van vijf jaar vier romans en een toneelstuk voltooide. Tijdens WO II diende hij op zee en was uiteindelijk de commandant van een fregat. Na de oorlog ging hij in diplomatike dienst. Zijn bekendste roman is The Cruel Sea uit 1951, gebaseerd op zijn eigen ervaringen.

Uit: The Cruel Sea

„THIS IS the story — the long and true story — of one ocean,  two ships, and about a hundred and fifty men. It is a long  story because it deals with a long and brutal battle, the  worst of any war. It has two ships because one was sunk,  and had to be replaced. It has a hundred and fifty men  because that is a manageable number of people to tell a  story about. Above all, it is a true story because that is  the only kind worth telling.

     First, the ocean, the steep Atlantic stream. The map  will tell you what that looks like: three-cornered, three  thousand miles across and a thousand fathoms deep, bounded  by the European coastline and half of Africa, and the vast  American continent on the other side: open at the top, like  a champagne glass, and at the bottom, like a municipal  rubbish-dumper. What the map will not tell you is the  strength and fury of that ocean, its moods, its violence,  its gentle balm, its treachery: what men can do with it,  and what it can do with men. But this story will tell you  all that.

     Then the ship, the first of the two, the doomed one.  At the moment she seems far from doomed: she is new,  untried, lying in a river that lacks the tang of salt  water, waiting for the men to man her. She is a corvette, a  new type of escort ship, an experiment designed to meet a  desperate situation still over the horizon. She is brand- new; the time is November 1939; her name is H.M.S. Compass Rose“.

Nicholas Monsarrat  (22 maart 1910 – 8 augustus 1979)

De Franse schrijver Érik Orsenna werd geboren in Parijs op 22 maart 1947 als Érik Arnoult. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008.

Uit: Les chevaliers du subjonctif

„Et puis ma voix, la plus douce de mes voix, est entrée en action :
-L' île que nous survolons n'est pas comme les autres, patron. Sij'ai bien compris, le subjonctif est l'univers du doute, de l'attente, du désir, de l'espérance, de tous les possibles... Comment voulez-vous que l'île du doute, de l'attente, du désir, de l'espérance, de tous les possibles ait des contours bien définis ?
Longtemps, il réfléchit. Avant de se retourner vers moi.
-Ce n'est pas faux, ce que tu racontes là.
-Vous savez, vous, donner des limites à vos doutes, à votre désir, à votre espérance ? Soyez franc. En êtes-vous capables, patron, en dépit de votre âge et de votre expérience ? Par définition, le possible n'a pas de limites, non ? »

Érik Orsenna (Parijs, 22 maart 1947)

22-03-2009 om 20:20 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijfster Gabrielle Roy werd geboren op 22 maart 1909 in Saint Boniface, Manitoba. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007.

Uit: Street of Riches

„When he built our home, my father took as model the only other house then standing on the brief length of Rue Deschambault — still unencumbered by any sidewalk, as virginal as a country path stretching through thickets of wild roses and, in April, resonant with the music of frogs. Maman was pleased with the street, with the quiet, with the good, pure air there, for the children, but she objected to the servile copying of our neighbor’s house, which was luckily not too close to ours. This neighbor, a Monsieur Guilbert, was a colleague of my father’s at the Ministry of Colonization and his political enemy to boot, for Papa had remained passionately faithful to Laurier’s memory, while Monsieur Guilbert, when the Conservative party came into power, had become a turncoat. Over this the two men quarreled momentously. My father would return home after one of these set-tos chewing on his little clay pipe. He would inform my mother: “I’m through. I’ll never set foot there again. The old jackass, with his Borden government!”

My mother concurred: “Certainly. You’d do far better to stay home than go looking for an argument wherever you stick your nose.”

Yet no more than my father could forgo his skirmishes with Monsieur Guilbert could she forgo her own with our neighbor’s wife.

This lady was from St. Hyacinth, in the Province of Quebec, and she made much of it. But above all she had a way of extolling her own children which, while lauding them, seemed to belittle Maman’s. “My Lucien is almost too conscientious,” she would say. “The Fathers tell me they have never seen achild work so hard.”

Gabrielle Roy (22 maart 1909 – 13 juli 1983)

De Zwitserse schrijfster Eveline Hasler werd geboren in Glarus op 22 maart 1933. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008.

Uit: Spaziergänge durch mein Tessin

„Nie ist das Tessin schöner als im Dezember. Die Touristen sind fort, zurück bleiben die stillen Liebhaber. Unter der Glasglocke des winterlichen Himmels rücken die Dörfer am Fuß des Gambarogno zusammen, die Berge erscheinen rundlicher, sanfter, und der rötliche Waldüberzug

der Hänge wird flauschig. Im See zeigt sich auf der leicht bewegten Wasserfläche das Spiegelbild: kupferne Farbtupfer in metallischer Bläue. Den ganzen Tag gibt es zu schauen, denn im Winter wird der Gambarogno mit seinen Hängen zu einer Projektionsfläche des Lichts.

Nur mit Mühe stemmt sich morgens um neun der Sonnenball von der Rückseite des Bergs auf die Höhe des Monte Paglione. Selbst noch unsichtbar, legt er als ersten Gruß schräge Lichtbahnen über die benachbarten Hügel. Dann erscheint ein Goldrand über der Kuppe, gleißt, funkelt, die Sonnenscheibe steigt langsam auf. Der erloschene Berghang beginnt zu leben und verwandelt sich in ein waberndes, regenbogenfarbiges Strahlengeflecht. Stündlich verändert sich während des Tages die Beleuchtung und der Charakter der Hügelzüge. Licht und Schatten grenzen sich schärfer ab als im Sommer, topographische Unebenheiten treten reliefartig hervor. Auch die Abende haben ihr feierliches Ritual.“

Eveline Hasler (Glarus, 22 maart 1933)

De Franse dichter Léon Deubel werd geboren op 22 maart 1879 in Belfort. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008.

Tombeau du Poète

Par les sentiers abrupts où les fauves s’engagent,

Sur un pic ébloui qui monte en geyser d’or,

Compagnon fabuleux de l’aigle et du condor,

Le Poète nourrit sa tristesse sauvage.

A ses pieds, confondus dans un double servage,

Multipliant sans cesse un formidable effort,

Les Hommes, par instants, diffamaient son essor ;

Mais lui voyait au loin s’allumer des rivages.

Et nativement sourd à l’injure démente,

Assuré de savoir à quelle ivre Bacchante

Sera livrée un jour sa dépouille meurtrie ;

Laissant la foule aux liens d’un opaque sommeil,

Pour découvrir enfin l’azur de sa patrie

Il reprit le chemin blasphémé du soleil !

Léon Deubel (22 maart 1879 – 4 juni 1913)

Brons van Hiroatsu Takata

De Engelse schrijver Edward Moore werd geboren in Abingdon, Berkshire op 22 maart 1712.  Moore was de zoon van een protestantse dominee. Zijn vader overleed toen hij 10 jaar oud was, waarna hij onder de hoede kwam van zijn oom John Moore, een schoolmeester uit Somerset. Hij ging in de leer bij een linnenhandelaar en oefende uiteindelijk zelf dit vak uit. Dit was echter geen succes, en hij richtte zich vervolgens op het schrijven. In 1744 boekte hij een eerste bescheiden succes met Fables of the Female Sex, waaraan ook toneelschrijver Henry Brooke bijdroeg. In 1748 verschenen The Trial of Selim the Persian en The Foundling. Dit laatste stuk werd door Brooke voorzien van een proloog. De komedie, die in februari 1747 in première ging in het Koninklijk Theater Drury Lane, werd door de critici niet erg goed ontvangen. Meer succes kende hij met Gil Blas (Drury Lane, februari 1751). In hetzelfde theater ging in februari 1753 de tragedie The Gamester in première. Dit stuk, over gokverslaving, kende veel succes, niet in de laatste plaats door de medewerking van de befaamde acteur David Garrick. Naast toneel schreef Moore ook gedichten, in 1756 verschenen onder de titel Poems, Fables and Plays.

Uit: The Gamester

„Mrs. Bev. BE comforted, my dear; all may be well yet. And now, methinks, the lodgings begin to look with another face. O sister! sister! if these were all my hardships; if all I had to complain of were no more than quitting my house, servants, equipage and show, your pity would be weakness.

Char. Is poverty nothing then?

Mrs. Bev. Nothing in the world, if it affected only Me. While we had a fortune, I was the happiest of the rich: and now 'tis gone, give me but a bare subsistance, and my 422 husband's smiles, and I'll be the happiest of the poor. To Me now these lodgings want nothing but their master. Why d'you look so at me?

Char. That I may hate my brother.

Mrs. Bev. Don't talk so, Charlotte.

Char. Has he not undone you? Oh! this pernicious vice of gaming! But methinks his usual hours of four or five in the morning might have contented him; 'twas misery enough to wake for him till then: need he have staid out all night? I shall learn to detest him.

Mrs. Bev. Not for the first fault. He never slept from me before.

Char. Slept from you! No, no; his nights have nothing to do with sleep. How has this one vice driven him from every virtue! nay, from his affections too!—The time was, sister—

Edward Moore (22 maart 1712 – 1 maart 1757)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 22 maart 2007.

De Duitse schrijver en publicist Hans Grimm werd op 22 maart 1875 geboren in Wiesbaden

De Tsjechische schrijver Karel Poláček werd geboren op 22 maart 1892 in Reichenau.

22-03-2009 om 20:17 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en dichter Peter Hacks werd geboren op 21 maart 1928 in Breslau. Zie ook mijn blog van 21 maart 2007 en ook mijn blog van 21 maart 2008.

Der Herbst steht auf der Leiter

Der Herbst steht auf der Leiter

Und malt die Blätter an,

Ein lustiger Waldarbeiter,

Ein froher Malersmann.

Er kleckst und pinselt fleißig

Auf jedes Blattgewächs,

Und kommt ein frecher Zeisig,

Schwupp, kriegt der auch ´nen Klecks.

Die Tanne spricht zum Herbste:

Das ist ja fürchterlich,

die anderen Bäume färbste,

Was färbste nicht mal mich?

Die Blätter flattern munter

Und finden sich so schön.

Sie werden immer bunter.

Am Ende falln sie runter.

Was träumt der Teufel

Was träumt der Teufel, wenn die Schatten nahn?

Was rührt den Braven, der in Chaos‘ Nacht

Die Öfen fährt und seine Arbeit macht,

Was, wenn gelehnet er an einen Zahn

Des Höllenmauls nach fünfe, pechumschäumt,

Ins Feuer starrt, wo sich die Sünder drängeln,

Ich wüsste Namen. Doch zurück: was träumt

Des Abgrunds Werkmeister? Er träumt von Engeln.

Höchst unvermittelt in der maledeiten

Stirn blüht ein Bild von jener Wesen Reizen

Und schönen Unzurechnungsfähigkeiten,

Die noch so frei nicht sind, gleich ihm zu heizen.

Auch ich an Halbheit krank. Wie der Geschwänzte

Träum ich dem Engel nach, der mich ergänzte.

Peter Hacks (21 maart 1928 – 28 augustus 2003)

De Tunesische dichter Youssef Rzouga werd geboren op 21 maart 1957 in Mahdia. Zie ook mijn blog van 21 maart 2007 en ook mijn blog van 21 maart 2008.

Rêve

Mon défi multiple d’enfant
Est le suivant :
Parvenir un jour à concentrer
Le chant du cygne
Au fond de ma paume
Ou à contourner l’atome
Et agir contre le corbeau.

Mon défi multiple d’enfant
Est le suivant :
Parvenir un jour à tout faire /
A tout dire :
Le secret,l’âpre goût bizarre
D’un bombardement fortuit et massif.

Mon défi multiple d’enfant
Est le suivant :
Parvenir un jour à gommer l’or
Et l’orgueil.

Mon défi multiple d’enfant
Est le suivant :
Parvenir un jour à gagner mon petit village
Où je pourrai danser librement
« with my poem ».

Point d’attouchement

Deux mains se lovent
A un petit point ové d’attouchement
L’oersted, déluge de l’œuf magique,
Ejecte l’incendie de deux mains chaudes, chaudes..
Et rive l’âme à l’âme..

Deux mains s’enchevêtrent farouchement
A un petit point ové d’attouchement

Après le feu,
Le déluge.

Youssef Rzouga (Mahdia 21, maart 1957)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Günter Vallaster werd geboren op 21 maart 1968 in Schruns (Vorarlberg). Zie ook mijn blog van 21 maart 2007 en ook mijn blog van 21 maart 2008.

Uit: Hinter dem Buchstabenzaun

kissen ein
ist kopf der
vor ecken
den zu mich fühle
über leintuch das mir
ich streife mühe mit
decken den von oder
sind matratze
der von kratzen
mir in die federn die ob
unklar
gestell ein bett

samt zu gesteigert
anker der röhre durch
gekappt knoten für knoten
nur verloren nicht
faden den hinterlassen
schiffchen vom film
wohlig allzu wohlig
gewebe ein teppich

Günter Vallaster (Schruns, 21 maart 1968)

De Tsjechische schrijver en vertaler Siegfried Kapper werd op 21 maart 1820 geboren in Smichov. Zie ook mijn blog van 21 maart 2007

Uit: Christen und Türken

„Es ist ein herrlicher Maitag, so blau und warm, so sonnig und frisch, wie er nur unter diesem Himmelsstriche, der die Nähe italienischer Zonen bereits lebhaft ahnen läßt, zu Hause zu sein anfängt. Die Straße haben wir abseits gelassen, und als ging es über Federn hin rollt unser Karren — denn so müssen wir das Fahrzeug, in welchem wir auf einer bequemen Strohunterlage sitzen, nennen, wenn wir den Leser nicht verleiten sollen, sich von dem Luxus eines Grenzoffiziers irrigen Vorstellungen hinzugeben, lautlos über Hutweiden und Brachgrund dahin, um den Stabsort, nach welchem unser Weg uns zunächst führt, zu erreichen.

Die Pferde, zwei dürre, braune Wesen von wenig ansehnlichem Wuchse und langen wirren Mähnen, deren Schirrzeug in höchst einfacher Weise zum Theil aus alten Lederstücken, zum Theil aus zusammengeknüpften Stricken besteht, trotten so unverdrossen darauf los, als hätten sie — woran wir jedoch sehr zweifeln — Hafer im Leibe, und der Kutscher, auf einem Bund Heu vor uns thronend, hält mit ihnen, ohne auch nur einen Augenblick auszusetzen, seine bald schmeichelnden, bald drohenden, bald auch fluchenden Zwiegespräche.

Ein sonderbarer Kauz, dieser Rosselenker! Blind auf einem Auge, zernarbt im Gesichte von den Blattern, daß es den Anschein hat, als würde seine zerrissene Physiognomie lediglich durch Kleister zusammengehalten und könne jeden Augenblick

wieder auseinandergehen; trotz der brennenden Hitze des Mittags fest in einen zottigen Schafpelz gehüllt, wie er da hockt und mit der knotigen Peitsche bald durch die Lüfte spielt, bald die beiden Gäule an ihren Flanken kitzelt, scheint er für nichts Anderes auf Erden, als für diese letztern, irgend einen Sinn zu haben. Die plötzliche Umwandlung, die mit dem Herrn, den er fährt, vorgegangen, hat ihn nur im Augenblicke des Einsteigens einen Moment stutzen gemacht.”

Siegfried Kapper (21 maart 1820 – 7 juni 1879)

21-03-2009 om 20:08 geschreven door Romenu  

Dit Blog bestaat vandaag precies drie jaar. Dank weer aan alle oude en nieuwe bezoekers voor hun interesse en reacties van het afgelopen jaar. De eerste bijdrage in 2006 ging over de dichter en schrijver Willem de Mérode. Niet omdat dit zijn geboortedag was, maar omdat hij aan de wieg stond van dit Blog hier weer een gedicht van hem. Zie ook mijn blogs van 21 maart 2006, 2 september 2006, 21 maart 2007 en 2 september 2007 en ook mijn blog van 21 maart 2008.

Waanzin

Ik leef niet meer als ik u niet aanschouw.

Mijn denken is in leegte weggezonken.

’k Zie ’t licht niet meer, maar ballen vuur en vonken

En dan duikt alles in een nacht van rouw.

Er is een luide suizing in mijn oor,

Waar alle stemmen effen in vervloeien,

Tot klanken, schoon als bloemen, open bloeien,

En met een schok is ’t dat ‘k u noemen hoor.

Dit is beminnens waanzin, zeer gevreesd,

Wijl niemand uit haar weerloosheid geneest,

Of van haar laten wil, dan om te sterven.

Daar is geen leven buiten uw verband.

Blindelings tast ik langs de wereldwand