De Vlaamse dichter, prozaïst en essayist Luuk Gruwez werd geboren op 9 augustus 1953 te Kortrijk. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2007 en ook mijn blog van 9 augustus 2008.

Esthetica

Het sierlijkste is niet de zwaan, maar het water

waar de zwaan zich spoorloos in weerspiegelt,

een rimpeling van vriendelijke huiver.

Het sierlijkste is niet je lichaam, maar de spiegel

waarin het lichaam licht bezeerd weerspiegeld wordt,

terwijl een hand verschuift over je huid

en ook een streling dan, omhelzing van zichzelf,

op je lichaam liggen gaat.

Terwijl mijn blik die dat niet blijvend

vangen kan, gevangen blijft, en onomhelsd,

zoals wie ééns genodigd tot genot,

daarna voorgoed gegijzeld blijft in pijn.

Gebruiksaanwijzing

Wie in zee begraven wordt, gaat nooit verloren.

De zee is spaarzaam als een dichter.

En ik was aan zee en ik was op een berg:

twee eeuwenoude makkers.

Wie op een berg wordt bijgezet,

wil nog jongleren met de sterren,

snakt nog belachelijk naar lucht

met al de roofzucht van zijn lijk.

Wanneer men mij per se begraven wil,

dan liefst niet al te ver van zee,

deemoedig bij een koeienvlaai

of ergens bij een ezelsdrol.

Ik bleef zo lang gezond, zo lang in leven,

doordat ik steeds beleefd bleef voor de dood,

voor hem boog en hem fêteerde

als een hoogverheven heer.

Biografie

Het lichaam is een eenzaam ding

met plasma, beendermerg en smeer

en kleine holtes vol geheim

en drie, vier klieren voor plezier.

Het kreeg twee handen voor iets liefs,

maar zelfs twee handen zijn alleen

gehoorzaam aan het protocol

van een of ander kolderdier.

Een koningsvaren heeft nooit last

van blinde onderdanigheid,

maar halzen willen weerloos zijn,

zij die zo teer geschapen zijn.

Een lichaam is een eenzaam ding

en niemand wil dat het geneest.

De Engelse dichter Philip Larkin werd op 9 augustus 1922 geboren in Coventry. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2006 en ook mijn blog van 9 augustus 2007 en ook mijn blog van 9 augustus 2008.

High Windows

When I see a couple of kids

And guess he's fucking her and she's

Taking pills or wearing a diaphragm,

I know this is paradise.

Everyone old has dreamed of all their lives ?

Bonds and gestures pushed to one side

Like an outdated combine harvester

And everyone young going down the long slide

To happiness, endlessly. I wonder if

Anyone looked at me, forty years back,

And thought, That'll be the life;

No God any more, or sweating in the dark;

About hell and that, or having to hide;

What you think of the priest. He

And his lot will all go down the long slide

Like free bloody birds. And immediately

Rather than words comes the thought of high windows:

The sun-comprehending glass,

And beyond it, the deep blue air, that shows

Nothing, and is nowhere, and is endless.

Next, Please

Always too eager for the future,

Pick up bad habits of expectancy.

Something is always approaching, every day

Till then we say,

Watching from a bluff the tiny, clear,

Sparkling armada of promises draw near.

How slow they are!

And how much time they waste,

Refusing to make haste!

Yet still they leave us holding wretched stalks

Of disappointment, for, though nothing balks

Each big approach, leaning with brasswork prinked,

Each rope distinct,

Flagged, and the figurehead with golden tits

Arching our way, it never anchors; it's

No sooner present than it turns to past.

Right to the last

We think each one will heave to and unload

All good into our lives, all we are owed

For waiting so devoutly and so long.

But we are wrong:

Only one ship is seeking us, a black-

Sailed unfamiliar, towing at her back

A huge and birdless silence. In her wake

No waters breed or break.

Breadfruit

Boys dream of native girls who bring breadfruit,

Whatever they are,

As bribes to teach them how to execute

Sixteen sexual positions on the sand;

This makes them join (the boys) the tennis club,

Jive at the Mecca, use deodorants, and

On Saturdays squire ex-schoolgirls to the pub

By private car.

Such uncorrected visions end in church

Or registrar:

A mortgaged semi- with a silver birch;

Nippers; the widowed mum; having to scheme

With money; illness; age. So absolute

Maturity falls, when old men sit and dream

Of naked native girls who bring breadfruit

Whatever they are.

De Nederlandse dichter Gerrit Kouwenaar werd op 9 augustus 1923 in Amsterdam geboren. Hij is vandaag dus 85 jaar geworden. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2006 en ook mijn blog van 9 augustus 2007 en ook mijn blog van 9 augustus 2008.

Toen wij nog jong waren

Toen wij nog jong waren en de wereld nog oud was

en wij in een ver land op hoge bergen stonden

en in het dal diep beneden een lange roerloze

roestige trein zagen, onbestaanbaar alleen

in het oog van een hevige leegte, riep jij

terwijl je de hemel een kushand toewierp

ik ben een reisgids kinderen

leer mij lezen

en 's avonds op het plein onder kwijnende palmen

waren er wijn en olijven en een ritselend zwijgen

uit klagende kelen en het donker was week

op het scherp van de snede, en jij

jij kocht het ondraaglijke lot van een blinde

en riep het oor drinkt

nu is het dus later, een avond na jaren, de dood

stille trein is vertrokken, de tijd van het lot

is verstreken, je reisgids ligt open

onder eendere oudere bomen drink ik

de hese stem van je woorden, hoor ik je stilte -

tijden

Als men terugkomt is men een ander

denkt men terwijl men het huis sluit

het licht ingepakt de zomer verzegelt

het tuinhek prijst om zijn ijzer

deze slak op de drempel zal er nog zijn

de ijskast zal blaffen de hitte blaten

de hond zal zuchten en zijn sterven

hervatten als men terugkomt denkt men

Gerrit Kouwenaar (Amsterdam, 9 augustus 1923)

09-08-2009 om 20:22 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en taalkundige Henk Romijn Meijer (eig. Henk Meijer werd geboren in Zwolle op 9 augustus 1929.  Aan de Universiteit van Amsterdam studeerde hij Engels. In 1956 debuteerde hij met Consternatie dat in 1954 bekroond was met de Reina Prinsen Geerligsprijs. Uit die tijd stamt ook zijn pseudoniem. Gerard van het Reve, destijds redacteur van Tirade, vond de naam van Henk Meijer te kaal. "Hoe heet je moeder?", vroeg Reve. "Romijn", antwoordde Henk. Zo werd het dus Henk Romijn Meijer. Naast zijn schrijverschap ontplooide Romijn Meijer tal van andere activiteiten. Zo doceerde hij eerst Frans in Australië, keerde terug naar Nederland en werkte van 1959 tot 1987 bij het Engels Seminarium aan de Universiteit van Amsterdam, meestentijds als wetenschappelijk hoofdmedewerker Engelse en Amerikaanse literatuur, slechts onderbroken van 1963 tot 1964 toen hij studeerde in de Verenigde Staten en van 1979 tot 1981 toen hij lesgaf aan de Universiteit van Minnesota. Op zijn vakgebied schreef hij een groot aantal artikelen. Verder was hij als redacteur verbonden aan Literair Paspoort (1978-1982) en aan Maatstaf (vanaf 1982), alsook gastredacteur van Propria Cures (1983-1984). In 2004 ontving hij de Max Pam Award voor zijn bundel Alle verhalen tot nu toe.

Uit: Toen Reve nog Van het Reve was

“Ik had Gerard voor het eerst ontmoet op het doctoraalfeest van een psychiater, in 1950 of 1951, de tijd, in ieder geval, toen De avonden nog mijn lijfboek was. Ik kende het uit mijn hoofd en mijn ogen rolden uit hun kassen toen ik iemand zo in het openbaar hoorde spreken, geheel in de trant van het boek. De auteur stelde zich voor in een virtuoze reeks schuttingwoorden en mengde zich daarna in een gesprek. Twee doktoren bespraken vakkundig een hartkwaal en Gerard ging op de leuning van een van hun stoelen zitten. Hij mengde zich in de discussie. ‘Komt van het trappenlopen,’ zei hij, ‘alsmaar de trap op en af, dat wordt te veel, dat is slecht...’ Het gesprek was verziekt en Gerard begaf zich naar de bar.

Zo'n twee weken daarna zag ik ze weer in Kriterion, Gerard en Hannie. Hij herkende me niet. Hannie herinnerde hem een paar keer aan het feest, toen schoot ik hem weer te binnen. Ik leerde ze kennen en bezocht ze af en toe in het huis aan de oude Galerij. Een enkele keer bleef ik eten. Vóór het maal gaf Gerard instructies hoe de gast zich aan tafel diende te gedragen. Belangrijk was onder meer dat hij zijn bord niet te dichtbij de rand van de tafel zou plaatsen, want de katten moesten tijdens het eten een zo vrij mogelijke doorgang behouden. Gerard hield van harde bokking en maakte de vis vóór het broodmaal zelf zo toegewijd schoon dat de poes er krols van werd. Hij kookte een Turks gerecht waarvan je ging boeren en demonstreerde de juiste manier waarop je die boeren moest laten: de rechterarm opgeheven, de vuist gebald. Hij bestudeerde de rode plek in mijn hals die ik aan het vioolspelen dankte. ‘Heb je nou een of andere geslachtsziekte opgelopen, kerel?’ wilde hij weten en vroeg of mijn migraines ‘spychologisch’ waren. ‘Heb je niet een of andere menstruatiepil?’ vroeg hij Hannie. Hij wist iets beters, een natuurlijk geneesmiddel tegen de kwaal: ‘Aftrekken, minstens vijf maal per dag.’ ‘Van aftrekken krijg je juist hoofdpijn,’ zei ik en Hannie zei: ‘Dat zegt Hermans ook.’ Waarop Gerard beloofde dat hij een vrouw voor me zou zoeken.”

Henk Romijn Meijer (9 augustus 1929 – 23 februari 2008)

De Noorse schrijfster Linn Karin Beate Ullmann werd geboren op 9 augustus 1966 in Oslo. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2007 en ook mijn blog van 9 augustus 2008.

Uit: Stella Descending (Vertaald door Barbara Haveland)

“The other night on the streetcar, I spotted a man I thought I knew. He was sitting very still, a few seats in front of me, gazing out the window. There wasn't much to see out there; the streets were deserted and it was dark and miserable, just the odd car swishing by. No one in the street, just flurries of snow chased by rain, and the wet white light of the streetlamps.

I saw him first from the back. He was wearing a brown leather jacket, his hair was thick and black--a handsome man, I thought, a man who walks tall and never stumbles. Just for a second I thought I saw a little girl dressed in red on the seat next to him, but then I gave my head a shake. What was I thinking? There was no child there. As if there would be, in such weather and at that time of night. There was no one on the streetcar but him and me--and the driver, of course. The man stood up and headed for the door at the front. We were approaching a stop.

"Martin Vold," I called out softly. "Is that you?"

The man turned around. His face was not familiar. I noticed two beady green eyes and a scar on his chin.

"You must be mistaken," he said, as the doors opened. "That's not me."

"No," I said, "that's not you. But good night, anyway, and watch your step out there. The pavement's slippery."

"Thanks, you too," said the man. "Good night."

It hasn't even been six months since the last time I had anything to do with him. That was at the beginning of September last year. The evening before Stella's funeral I called on him at home in Hamborgveien, up by the Lady Falls. We sat down at the large dark-brown dining table, and there we passed the night. He asked me to keep my voice down, so as not to wake the children. He did most of the talking. I asked questions.”

Linn Ullmann (Oslo, 9 augustus 1966)

De Franse schrijver, vertaler en schilder Pierre Klossowski werd geboren op 9 augustus 1905 in Parijs. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2007.

Uit: Roberte, ce soir (Vertaald door Walter Van der Star)

“Mijn oom Octave, vooraanstaand hoogleraar in de scholastiek aan de Universiteit van…, leed onder zijn huwelijksgeluk alsof het een ziekte was en hij meende dat hij pas zou genezen als hij er anderen mee kon besmetten. Mijn tante Roberte was van het soort strenge schoonheid waarachter een wonderlijke neiging tot lichtzinnigheid schuil kon gaan; wie daar eenmaal achter is gekomen voelt zich tekort gedaan en heeft er spijt van dat hij niet doortastender is geweest. Merkwaardig genoeg beschouwde mijn oom zichzelf als het eerste slachtoffer van die dubbelzinnigheid; toen mijn tante dat merkte, nam ze een starre houding aan die nog afwerender was tegen al zijn ideeën. Hoe meer ze in die houding volhardde, des te raadselachtiger werd ze in de ogen van mijn oom; om van zijn verwarring verlost te zijn wist hij niets beters te verzinnen dan hun levens te onderwerpen aan een bepaalde wet van de gastvrijheid die binnen onze traditie onfatsoenlijk wordt gevonden. Mijn tante gold als een ‘geëmancipeerde’ vrouw, maar ook daarin vergiste mijn oom zich; zeker is dat ze deze nieuwigheid afkeurde; maar vast staat ook dat ze zich meer dan eens aan dit gebruik heeft moeten onderwerpen. Dat verklaart nu voor mij de sfeer in het huis waar ik een zo veelbewogen puberteit heb doorgebracht. Mijn tante ging met me om als een broer en de professor had mij tot zijn favoriete leerling gemaakt. Vreemd was vooral dat ik als voorwendsel diende voor het uitoefenen van de gastvrijheid waarvan mijn tante het slachtoffer was.
Ik was dertien toen ik door de Octaves werd geadopteerd. Mijn oom vond dat ik een huisonderwijzer moest hebben. Ik kreeg er achtereenvolgens drie, stuk voor stuk gekozen uit de naaste entourage van de Octaves. Ze ontvingen vaak gezelschap in hun zomerverblijf. Daaruit werd dan onverwachts een willekeurige gast verantwoordelijk gemaakt voor mijn opvoeding, en na een paar maanden of soms na een paar weken verdween hij weer.
Ik kan niet ontkennen dat mijn tante Roberte bij mij hevige hartstochtelijke gevoelens had gewekt. Maar mijn oom had mijn emotionele verwarring doorzien en maakte daar op verraderlijke wijze gebruik van om zijn eigen perversiteit in mij te observeren. Zoals bij alle jongeren van mijn leeftijd was de hartstocht die ik voelde natuurlijk volkomen platonisch.”

Pierre Klossowski (9 augustus 1905 – 12 augustus 2001)

 

De Amerikaanse schrijver Daniel Keyes werd geboren in Brooklyn, New York op 9 augustus 1927. Zie ook mijn blog van 9 augustus 2007.

 

Uit: Flowers for Algernon

 

“I tolld Burt I saw ink spilld on a wite card. Burt said yes and he smild and that maid me feel good. He kept terning all the cards and I tolld him somebody spilld ink on all of them red and black. I thot that was a easy test but when I got up to go Burt stoppd me and said now sit down Charlie we are not thru yet. Theres more we got to do with these cards. I dint understand about it but I remembir Dr Strauss said do anything the testor telld me even if it dont make no sense because thats testing.

I dont remembir so good what Burt said but I remembir he wantid me to say what was in the ink. I dint see nothing in the ink but Burt sed there was picturs there. I coudnt see no picturs. I reely tryed to see. I holded the card up close and then far away. Then I said if I had my eye glassis I coud probaly see better I usully only ware my eyeglassis in the movies or to watch TV but I sed maybe they will help me see the picturs in the ink. I put them on and I said now let me see the card agan I bet I find it now.

I tryed hard but I still coudnt find the picturs I only saw the ink. I tolld Burt mabey I need new glassis. He rote somthing down on a paper and I got skared of faling the test. So I tolld him it was a very nice pictur of ink with pritty points all around the eges but he shaked his head so that wasnt it neither. I asked him if other pepul saw things in the ink and he sed yes they imagen picturs in the inkblot. He tolld me the ink on the card was calld inkblot.

Burt is very nice and he talks slow like Miss Kinnian dose in her class where I go to lern reeding for slow adults. He explaned me it was a raw shok test. He sed pepul see things in the ink. I said show me where. He dint show me he just kept saying think imagen theres something on the card. I tolld him I imaggen a inkblot. He shaked his head so that wasnt rite eather. He said what does it remind you of pretend its something. I closd my eyes for a long time to pretend and then I said I pretend a bottel of ink spilld all over a wite card. And thats when the point on his pencel broke and then we got up and went out.”

 

 

 

 

Daniel Keyes (New York, 9 augustus 1927)

09-08-2009 om 20:17 geschreven door Romenu  

De Australische schrijfster Pamela Lyndon Travers werd als Helen Lyndon Goff op 9 augustus 1899 geboren in Maryborough in Australië. Samen met haar twee zusjes groeide ze op op een suikerplantage. Ze was pas een tiener toen ze al ze gedichten publiceerde en als actrice met een toneelgezelschap door Australië en Nieuw-Zeeland reisde.
In 1924 verhuisde ze naar Engeland, waar ze zich onder het pseudoniem P.L. Travers helemaal op een schrijfcarrière stortte. Af en toe werd er een gedicht van haar gepubliceerd, maar het echte succes kwam pas tien jaar later, toen Mary Poppins uitkwam. Travers schreef nog vijf leesboeken over de beroemde kinderjuffrouw, naast andere romans, dichtbundels en informatieve boeken. In 1964 kwam de Disneyfilm Mary Poppins uit.

Uit: Mary Poppins

“If you want to find Cherry­-­Tree Lane all you have to do is ask the Policeman at the cross­-­roads. He will push his helmet slightly to one side, scratch his head thoughtfully, and then he will point his huge white­-­gloved finger and say: “First to your right, second to your left, sharp right again, and you’re there. Good­-­morning.”

And sure enough, if you follow his directions exactly, you will be there—right in the middle of Cherry­-­Tree Lane, where the houses run down one side and the Park runs down the other and the cherry­-­trees go dancing right down the ­middle.

If you are looking for Number Seventeen—and it is more than likely that you will be, for this book is all about that particular house—you will very soon find it. To begin with, it is the smallest house in the Lane. And besides that, it is the only one that is rather dilapidated and needs a coat of paint. But Mr. Banks, who owns it, said to Mrs. Banks that she could have either a nice, clean, comfortable house or four children. But not both, for he couldn’t afford ­it.

And after Mrs. Banks had given the matter some consideration she came to the conclusion that she would rather have Jane, who was the eldest, and Michael, who came next, and John and Barbara, who were Twins and came last of all. So it was settled, and that was how the Banks family came to live at Number Seventeen, with Mrs. Brill to cook for them, and Ellen to lay the tables, and Robertson Ay to cut the lawn and clean the knives and polish the shoes and, as Mr. Banks always said, “to waste his time and my ­money.”

P. L. Travers (9 augustus 1899 – 23 april 1996)

De russische schrijver Leonid Andreyev werd geboren op 9 augustus 1871 in Orjol. Na zijn studie rechten werkte hij korte tijd als advocaat. Later was hij werkzaam als journalist en feuilletonist. Hij sympathiseerder aanvankelijk met de revolutie, maar na het mislukken ervan werd hij conservatief. Ook de dood van zijn vrouw droeg bij aan een pessimistische geesteshouding, evenals de invloed van schrijvers als Schopenhauer, Tolstoi en Dostojevski. Zijn belangrijkste toneelstuk K swjosdam (Hinauf zu den Sternen) voltooide hij in 1905.

Uit: Hinauf zu den Sternen (Vertaald door Frank Jankowski)

Eine Sternwarte in den Bergen. Später Abend. Die Bühne stellt zwei Zimmer dar; das erste eine Art großes Speisezimmer mit weißen, dicken Wänden; an den Fenstern, hinter denen etwas Weißes herumwirbelt, sehr breite Fensterbretter; ein riesiger Kamin, in dem Holzscheite brennen. Schlichte, strenge Einrichtung, in der Polstermöbel und Vorhänge fehlen. Einige Stiche: Portraits von Astronomen. Eine Treppe, die zur Bibliothek und zum Arbeitszimmer Ternovskijs hinaufführt. Das hintere Zimmer ist ein geräumiges Arbeitszimmer, das im Großen und Ganzen dem ersten gleicht, nur ohne Kamin. Einige Tische. Fotos von Sternen und von der Mondoberfläche, einige höchst einfache Geräte. Pollak, ein Assistent Ternovskijs, sitzt an seiner Arbeit. Im vorderen Zimmer unterhalten sich Inna Alexandrovna und Zhitov miteinander; Petja liest; Luntz geht auf und ab. Am Herd kocht die deutsche Köchin einen Kaffee. Hinter den Fenstern das Pfeifen und Heulen eines Gebirgs-Schneesturms. Im Kamin knackt das Holz. In regelmäßigen Abständen läutet die Glocke, die den im Wald Verirrten zur Orientierung dient.

INNA: Ständig dieses Geläute - und dabei so sinnlos. Wenn wenigstens jemand käme. Seit vier Tagen keine Nachricht! Man sitzt die ganze Zeit da und fragt sich, ob da draußen noch Menschen leben.

PETJA: (sich vom Buch losreißend) Wer soll denn kommen? Wer kommt denn schon hierher?

INNA: Vielleicht jemand vom Tal...

PETJA: Die haben bestimmt was Besseres zu tun, als hier in den Bergen rumzukraxeln.

ZHITOV: Ja, ein etwas schwieriges Unterfangen. Es gibt ja nicht mal einen Weg... wie in einer belagerten Stadt - man kommt nicht hierher und man kommt nicht von hier weg.

INNA: Und wir haben kaum noch etwas zu essen im Haus.

Zhitov: Dann müssen wir eben ein bißchen kürzer treten.

INNA: Sie haben gut reden, Vassilij Vassilitsch, Sie sind wie ein Bär und werden eine Woche lang von Ihrem eigenen Fett satt, - aber was ich mit Sergej Nikolajitsch machen?

Zhitov: Legen Sie ihm doch auch ein kleines Polster an - so wie wir Bären es machen. Luntz, he Luntz, warum setzen Sie sich nicht hin?

Luntz antwortet nicht, geht umher.

INNA: Was für eine Gegend! Halt, still, da hat doch jemand geklopft. Seid doch mal ruhig! (horcht) Nein, doch nicht. Ein Schneesturm! Sowas gibt es ja nicht mal bei uns in Rußland!“

Leonid Andreyev

Portret door Ilja Repin

De Engelse dichter en vertaler John Oldham werd geboren in Shipton Moyne (Gloucestershire) op 9 augustus 1653. Hij bezocht het gymnasium Tetbury Grammar School en behaalde zijn B.A. aan de Universiteit van Oxford in 1674. Vervolgens verdiende hij de kost als leraar. Oldham imiteerde onder meer de klassieke satires van Juvenalis. Tot zijn bekendste werken behoren A Satyr upon a Woman, who by her Falsehood and Scorn was the Death of My Friend (1678), A Satyr against Vertue (1679), Satyrs upon the Jesuists (1681) en de ode Upon the Works of Ben Jonson. Zijn vertalingen van Juvenalis verschenen na zijn dood. John Oldham overleed op 30-jarige leeftijd aan pokken.

A Quiet Soul 

Thy soul within such silent pomp did keep,

As if humanity were lull'd asleep;

So gentle was thy pilgrimage beneath,

Time's unheard feet scarce make less noise,

Or the soft journey which a planet goes:

Life seem'd all calm as its last breath.

A still tranquillity so hush'd thy breast,

As if some Halcyon were its guest,

And there had built her nest;

It hardly now enjoys a greater rest.

John Oldham (9 augustus 1653 - 9 december 1683)

De Engelse schrijver Izaak Walton werd geboren in Stafford op 9 augustus 1593. Er staan slechts enkele werken op zijn naam: een aantal biografieën en het zeer populair geworden boek The Compleat Angler, over zijn hobby, het vissen. Het boek werd voor het eerst gepubliceerd in 1653 en vervolgens steeds aangevuld en bewerkt in vijf volgende edities. Walton raakte bevriend met de dichter en geestelijke John Donne en maakte spoedig daarna kennis met George Herbert, bisschop Sanderson en Sir Henry Wotton. Deze laatste was bezig met de voorbereiding van een biografie van Donne en, wetend dat Walton in zijn vrije tijd wel eens iets schreef, vroeg hij hem te helpen met het verzamelen van materiaal. Wotton overleed echter in 1639, waarop Walton de biografie zelf voltooide (1640). Een biografie van Wotton verscheen in 1651, die van George Herbert in 1670 en van bisschop Sanderson in 1678. Hij vulde deze Lives voortdurend aan. De biografieën waren vriendelijk en welwillend van aard, enkele van de beschrevenen deelden zijn passie voor de vissport.

Uit: The Compleat Angler

“Take your Trout, wash, and dry him with a clean napkin; then open hime, and, having taken out his guts, and all the blood, wipe him very clean within, but wash him not.; and give him three scotches with a knife to the bone, on one side only. After which take a clean kettle, and put in as much hard stale beer (but it must not be dead), vinegar, and a little white wine, as will cover the fish you intend to boil; then throw into the liquor a good quantity of salt, the rind of a lemon, a handful of sliced horse-radish root with a handsome fagot of rosemary, thyme, and winter-savory. Then set your kettle upon a quick fire of wood, and let your liquor boil up to the height before you put in your fish; and then, if there be many, put them in one by one, that they may not so cool the liquor, as to make it fall. And whilst your fish is boiling, beat up the butter for your sauce with a ladleful or two of the liquor it is boiling in. And, being boiled enough, immediately pour the liquor from the fish; and, being laid in a dish, pour your butter upon it; and strewing it plentifully over with shaved horse-radish, and a little pounded ginger, garnish your sides of your dish, and the fish itself with a sliced lemon or two, and serve it up.”

Izaak Walton (9 augustus 1593 - 15 december 1683)

09-08-2009 om 20:15 geschreven door Romenu  

De Russische schrijfster Nina Nikolaevna Berberova werd geboren op 8 augustus 1901 in Sint Petersburg. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2007

Uit: The Tattered Cloak (Vertaald door Marian Schwartz)

„Nine years. No, I can't believe it. Do things really happen like that? Why? Why, though I had committed no crime, did I end up standing at an ironing board for nine years lifting a heavy iron? The first few days I came home and cried all night at the impossibility of fulfilling my own destiny. Then I stopped crying and came to the conclusion that the people around me were right: my work was clean and my job steady; my documents were in order; and my wage was sufficient for me to live in the way I was expected to. After all, I had no education, no looks, and no talent, so what else could I possibly be good for?

And I saved. Never in all those years did I buy myself a single extra or unnecessary item. All the stockings, shoes, dresses, and underwear I wore were the plainest possible, and I went for years without buying gloves or a hat. I brought enough into the house for myself and Father, and the little left over I kept in a thick book on the shelf above my bed, a cookbook that no one had used in a long time. I heard about people putting money away for an operation, for their teeth, for a trip to the seashore, for a new sideboard, or simply for their old age. From the very outset I got the idea of going to Italy one day. I didn't know quite what I was going to see in Italy- paintings, or cities, or just its dark nights and orange groves, the cypresses in its cemeteries. But I had a feeling one day my dream would come true. All by myself I would go to Italy, Genoa, Rome. Why? To see what I had never ever seen.

In all those years only one single time was I able to get away from that life. That was five years ago, when Cavalry Captain Golubenko proposed to me. Captain Golubenko, one of the most valorous of Varvara's visitors, was over forty and owned an electrical supply store. He was a dark, hirsute, lively man, at one time quite the daredevil and dragon slayer, but now his passion was balalaika orchestras, Russian cooking, and singing at the table.“

Nina Berberova (8 augustus 1901 – 26 september 1993)

De Duitse schrijver en journalist Gernot Wolfram werd geboren op 8 augustus 1975 in Zittau en groeide op in Nürtingen. Hij studeerde germanistiek en communicatiewetenschappen in Tübingen en Berlijn. Daarna werkte hij voor o.a. de „Frankfurter Allgemeine“, de „Welt“ en de „Süddeutsche Zeitung“. In 2002 ontving hij de Walter-Serner-Preis.

Uit: Der Fremdländer

„Herr L. ist ein schriftstellernder Exilchinese. Dabei ist ihm die Bezeichnung Exilchinese gleichgültig. Selbst wenn morgen aus China ein amerikanischer Bundesstaat würde und man mit dem Verkauf von freien Büchern auf dem freien Markt eine Menge Geld verdienen könnte, würde er nicht zurück in sein Heimatland gehen. Er würde in der engen, leicht ansteigenden Straße mit den im Sommer nach Seegras duftenden Bäumen wohnen bleiben (den Seegrasduft in den Bäumen Berlins hat er, wie er nicht ohne Stolz sagt, zweifelsohne als einer der Ersten entdeckt). Er würde weiterhin seine

zwei Zimmer penibel sauber halten, morgens, vor Arbeitsbeginn, die Tasten seines tragbaren Computers mit einem Pinsel von Staubflusen befreien und von Zeit zu Zeit – zum Beispiel, wenn einmal im Monat die schon vor Jahren in London abonnierte Exilzeitung mit dem Geldscheck des Bruders eintrifft – einen längeren Blick auf das Plakat im Wohnzimmer werfen, das eine ihm vertraute Häuserzeile in Peking zeigt.

In einem dieser Häuser mit den schiefen Balustraden wurde er 1927 geboren; dort ist seine jüngere

Schwester, eine Jungkommunistin, in den vierziger Jahren an einer diffusen Krankheit gestorben, und dort hat man ohne langes Zögern seinen Vater abgeholt, als irgendjemand meldete, der Vater habe während einer Abstimmung absichtlich zum falschen Zeitpunkt die Hand gehoben.

Dort hat er auch das letzte Mal, vor der Konfiszierung der Wohnung, seine Wörterbücher gesehen.

L. sagt des Öfteren, er habe sie damals wie eine Kostbarkeit gehütet. Sie waren sein Rüstzeug bei der

Vorbereitung für das Treffen des Großen Vorsitzenden mit einer ostdeutschen Delegation im Oktober

1954.

Da hatte er, von den Genossen wegen seiner Körpergröße und Schüchternheit Kleiner L. gerufen, in einem langen, sauberen Saal die lapidaren Gespräche der Ostberliner Delegation übersetzt.Von der Pekinger Universität war er dem Außenministerium als glänzender Deutschkenner empfohlen worden.“

Gernot Wolfram (Zittau, 8 augustus 1975)

De Amerikaanse dichteres Sara Teasdale werd geboren op 8 augustus 1884 in St. Louis. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2007 en ook mijn blog van 8 augustus 2008.

A Cry 

Oh, there are eyes that he can see,

And hands to make his hands rejoice,

But to my lover I must be

Only a voice.

Oh, there are breasts to bear his head,

And lips whereon his lips can lie,

But I must be till I am dead

Only a cry.

After Love 

There is no magic any more,

We meet as other people do,

You work no miracle for me

Nor I for you.

You were the wind and I the sea --

There is no splendor any more,

I have grown listless as the pool

Beside the shore.

But though the pool is safe from storm

And from the tide has found surcease,

It grows more bitter than the sea,

For all its peace.

Buried Love 

I shall bury my weary Love

Beneath a tree,

In the forest tall and black

Where none can see.

I shall put no flowers at his head,

Nor stone at his feet,

For the mouth I loved so much

Was bittersweet.

I shall go no more to his grave,

For the woods are cold.

I shall gather as much of joy

As my hands can hold.

I shall stay all day in the sun

Where the wide winds blow,

But oh, I shall weep at night

When none will know. 

Sara Teasdale (8 augustus 1884 – 29 januari 1933)

De Oostenrijkse schrijver Klaus Ebner werd geboren op 8 augustus 1964 in Wenen. Hij studeerde Romaanse en Duitse filologie en vertaalwetenschap in Wenen. In dezelfde tijd was hij werkzaam voor een literaire vereniging. Tussen 1983 en 1986 werkte hij mee aan het tijdschrift TEXTE. Na zijn studie gaf hij taalcursussen en werkte hij in opleidingsprojecten op IT gebied. Ebner schrijft gedichten, essays en (korte) verhalen.

Uit: Der Ruch von Kaffee

Hätte er mir das auf der Straße gesagt, einfach so, zwischen den Passanten, dann wäre ich weitergegangen, ohne ihn überhaupt eines Blickes zu würdigen. Aber es passierte in der Schnellbahn, als ich mit Ina nach Wiener Neustadt fuhr. Wir tratschten seit Minuten und kicherten über die Eskapaden unseres Jungchefs, der jede Woche für spannende Neuigkeiten sorgte. Ein anderer Fahrgast war uns schon mindestens zwanzig Minuten gegenübergesessen; ein älterer Herr, dunkler Anzug, Rollkragenpulli – schickes Outfit, vor allem in seinem Alter. Dass dass er uns jedoch beobachtet hatte, war mir nicht einmal aufgefallen.

Er wandte sich mit einer Entschuldigung an uns, das heißt, mehr an mich, dass er uns unterbreche, und stellte sich als Samy Walder vor. Er sei Kunstmaler und habe sein Atelier in Wien, reise aber gern aufs Land, um sich neue Impressionen zu holen. Er sah mir direkt in die Augen, als er meinte, in Fachkreisen und an der Akademie werde er für seine Aktmalerei geschätzt, und er suche stets nach geeigneten Modellen, nach normalen Menschen, wie er betonte, nicht irgendwelchen aufgetakelten Kosmetikgesichtern oder plastisch modifizierten Hochglanzkörpern, und er fände es schön, wenn auch ich mich mit dem Gedanken anfreundete, ihm für ein Gemälde, und dabei denke er an Öl oder Acryl, Modell zu stehen. Er sagte tatsächlich, er fände es schön, in einer ruhigen, sehr angenehmen Stimme, überhaupt nicht aufdringlich, ganz im Gegenteil, sehr sympathisch und nett, ohne den Eindruck zu erwecken, es unbedingt darauf anzulegen. Dann hielt er uns eine Visitkarte hin, auf der sein Name aufgedruckt war, Samy Walder, und eine Adresse im sechsten Bezirk.“

Klaus Ebner (Wenen, 8 augustus 1964)

De Duitse schrijfster Birgit Vanderbeke werd geboren op 8 augustus 1956 in Dahme. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2007 en ook mijn blog van 8 augustus 2008.

Uit: Geld oder Leben

„Kurz bevor der Laden zumachte, tauchte plötzlich Hänschen Hoh-mann dort auf. Hänschen Hohmann war nicht an der Uni, sondern nach der Schule sang- und klanglos von der Bild-fläche verschwunden. Lu sagte, ist das nicht Hänschen Hohmann, und ich sagte, hat sich ziemlich verändert, oder. <BR>Wir hatten, als wir unsere Abschlußzeugnisse hatten, alle noch etwas vor der Aula herumgestanden und Adressen getauscht und gesagt, daß wir uns nicht aus den Augen verlieren würden, und das Adressentauschen wäre eigentlich gar nicht nötig gewesen, weil wir uns alle über kurz oder lang an der Uni über den Weg gelaufen sind und die meisten längst neue Adressen hatten, die wir in-zwischen auch schon getauscht hatten, bloß Hänschen Hohmann war einfach nicht in der Aula erschienen, als es die Abschlußzeugnisse gab und das Schulorchester dazu spielte, und dann war er einfach verschwunden und nie an der Uni oder im Kommunikationszentrum aufgetaucht, und plötzlich stand er da und hatte sich ziemlich verändert. Er stand alleine...”

Birgit Vanderbeke (Dahme, 8 augustus 1956)

08-08-2009 om 20:28 geschreven door Romenu  

De Noorse schrijver Jostein Gaarder werd geboren op 8 augustus 1952 in Oslo. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2007 en ook mijn blog van 8 augustus 2008.

Uit: Das Kartengeheimnis

„Lieber Sohn – ich muß Dich so nennen dürfen. Wenn ich hier sitze und meine Lebensgeschichte niederschreibe, weiß ich, daß Du eines Tages ins Dorf kommen wirst. Vielleicht schlenderst Du an der Bäckerei in der Waldemarstraße vorbei und bleibst vor dem Goldfischglas stehen. Du weißt selber nicht, warum Du gekommen bist, aber ich weiß, daß Du nach Dorf kommst, um die Geschichte der Purpurlimonade und der magischen Insel weiterzuführen.
Ich schreibe im Januar 1946 und bin noch ein junger Mann. Wenn Du mir in dreißig oder vierzig oder mehr Jahren begegnest, werde ich alt und weißhaarig sein. Deshalb schreibe ich Dir auch für die Zeit, die nach mir kommt.
Das Papier, auf dem ich schreibe, ist wie ein Rettungsfloß, unbekannter Sohn. Ein Rettungsfloß kann in Wind und Wetter dahintreiben, ehe es vielleicht auf einen Hafen in der Ferne zusteuert. Aber manche Flöße segeln in eine ganz andere Richtung. Sie segeln aufs Morgenland zu. Und von dort' führt kein Weg zurück.
Woher ich weiß, daß gerade Du die Geschichte weitertragen wirst? Ich werde es sehen, wenn Du auf mich zukommst, mein Sohn. Ich werde sehen, daß Du das Zeichen trägst.
Ich schreibe auf norwegisch, damit Du alles verstehst, und auch, weil die Dörfler die Geschichte der Zwerge nicht lesen sollen. Dann würde das Geheimnis der magischen Insel zur Sensation, aber eine Sensation ist immer dasselbe wie eine Neuigkeit, und eine Neuigkeit hat nie ein langes Leben. Sie erregt Aufmerksamkeit, dann wird sie vergessen. Aber die Geschichte der Zwerge darf nie im Geflimmer der Neuigkeiten untergehen. Es ist besser, daß nur ein Mensch das Geheimnis der Zwerge kennt, als daß alle Menschen es vergessen.”

Jostein Gaarder (Oslo, 8 augustus 1952)

De Japanse schrijfster Hitomi Kanehara werd geboren op 8 augustus 1983 in Tokyo. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2007

Uit: Slangen & piercings (Vertaald door Paul Wijsman)

„Ama lachte een beetje dom. Ik weet niet hoe het komt, maar Ama kijkt heel dom wanneer hij lacht. Misschien komt het doordat het gebied rond de piercing in zijn onderlip gaat hangen als hij zijn mond opentrekt. Ik had altijd het beeld in mijn hoofd dat punks als Ama voortdurend marihuana roken en seksorgies hebben, maar niet iedereen blijkt zo te zijn. Ama was altijd heel aardig, en hoewel het niet bij zijn image paste, kon hij enorm charmant zijn.“

Hitomi Kanehara (Tokyo, 8 augustus 1983)

De Duitstalige schrijver Franco Biondi werd geboren op 8 augustus 1947 in Forli in Italië. Hij geldt als de nestor van de zogenoemde gastarbeidersliteratuur. Hij kwam toen hij achttien was samen met zijn vader naar de Bondsrepubliek. Hij werkte tien jaar lang o.a. als lasser. In de avonduren behaalde hij zijn gymnasiumdiploma. Daarna studeerde hij tot 1982 psychologie. In 1979 debuteerde hij met een bundel gedichten Nicht nur gastarbeiterdeutsch. Er volgden meer gedichten, novellen, verhalen en romans.

Uit: Karussellkinder

„Über dem Rummelplatz war es sehr bewölkt. Die Böen fegten Papier über den Platz. Nichtsdestotrotz flanierten etliche Leute auf und ab. Karusselle und Buden waren mäßig besucht. Babbo sagte: Wir drehen noch eine Runde. Als er sich umsah, meinte er, dass es sich nicht lohnen würde, den Tisch mit dem Würfelspiel aufzustellen. Dennoch ging er zum Platzverwalter und bat um eine Genehmigung. Dieser zierte sich und gab ihm eine unter der Hand, sogar ohne Zusatzzahlung.
Den Nachmittag verbrachten sie in der Osteria vor dem Rathaus. Dario klebte sein Gesicht an die Fensterfront, Moro seine Lippen an das Weinglas.
Es dämmerte. Die Luna Park Lichter gingen an und legten einen glitzernden Mantel über das Städtchen. Moro tauchte seine gute Laune in das Lichtgefunkel ein, Dario hinterher. Die Böen waren inzwischen rar geworden und überraschten die Leute nur dann und wann mit einem kräftigen Windschlag.
Inmitten des Rummelplatzes wimmelte es von Besuchern. Es sieht gut aus, sagte Moro und suchte einen Platz im Licht, wo der Tisch aufgestellt werden konnte. Vom Dodge holten Vater und Sohn das Würfelspiel. Kaum waren Plane, Würfel und Würfelkorb auf den Tisch gelegt, sammelten sich Neugierige um das Spiel.“

Franco Biondi (Forli, 8 augustus 1947)

De Nederlandse dichter en schrijver Hieronymus van Alphen werd op 8 augustus 1746 geboren te Gouda. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2006 en ook mijn blog van 8 augustus 2007  en ook mijn blog van 8 augustus 2008.

Het kinderlijk geluk

Ik ben een kind,
Van God bemind,
En tot geluk geschapen.
Zijn liefde is groot;
'k Heb speelgoed, kleedren, melk en brood,
Een wieg om in te slapen!

Ik leef gerust;
Ik leer met lust;
Ik weet nog van geen zorgen.
Van 't spelen moê,
Sluit ik mijn oogjens 's avonds toe,
En slaap tot in den morgen.

Geloofd zij God
Voor 't ruim genot
Van zoo veel gunstbewijzen!
Mijn hart en mond,
Zal hem, in elken morgenstond,
En elken avond prijzen.

Hieronymus van Alphen (8 augustus 1746 – 2 april 1803)

De Duitse dichter Reinhold Hauschka werd geboren op 8 augustus 1926 in Aussig in Bohemen. Hij is vooral bekend geworden door zijn aforismen. Hauschka studeerde in Regensburg en München filosofie, pedagogie, theologie. Na zijn promotie werkte hij bij de Höhere Bibliotheksdienst in Beieren. Sinds 1965 verschenen 31 boeken, waarvan 17 bundels met aforismen.

Aforismen

Was nützt es dem Menschen, wenn er Lesen und Schreiben gelernt hat, aber das Denken anderen überläßt?

Der Verstand ist wie eine Fahrkarte: Sie hat nur dann einen Sinn, wenn sie benutzt wird.

Genau die Kraft, die gefehlt hat, um einen Sieg zu erringen braucht man, um eine Niederlage zu verkraften.

Reinhold Hauschka (Aussig, 8 augustus 1926)

Aussig, Ferdinandshöhe (Geen portret beschikbaar)

De Amerikaanse schrijfster Marjorie Kinnan Rawlings werd geboren op 8 augustus 1896 in Washington. Zij groeide op en volgde een opleiding in Madison, Wisconsin. Later werkte zij als journaliste in New York. Haar eerste succes als schrijfster boekte zij in 1933 met de roman South Moon Under. De grote doorbraak kwam echter met haar roman The Yearling uit 1938. Haar autobiografische roman Cross Creek werd in 1983 verfilmd.

Uit: The Yearling

“A column of smoke rose thin and straight from the cabin chimney. The smoke was blue where it left the red of the clay. It trailed into the blue of the April sky and was no longer blue but gray. The boy Jody watched it, speculating. The fire on the kitchen hearth was dying down. His mother was hanging up pots and pans after the noon dinner. The day was Friday. She would sweep the floor with a broom of ti-ti and after that, if he were lucky, she would scrub it with the corn shucks scrub. If she scrubbed the floor she would not miss him until he had reached the Glen. He stood a minute, balancing the hoe on his shoulder. The clearing itself was pleasant if the unweeded rows of young shafts of corn were not before him. The wild bees had found the chinaberry tree by the front gate. They burrowed into the fragile clusters of lavender bloom as greedily as though there were no other flowers in the scrub; as though they had forgotten the yellow jessamine of March; the sweet bay and the magnolias ahead of them in May. It occurred to him that he might follow the swift line of flight of the black and gold bodies, and so find a bee-tree, full of amber honey. The winter's cane syrup was gone and most of the jellies. Finding a bee-tree was nobler work than hoeing, and the corn could wait another day. The afternoon was alive with a soft stirring. It bored into him as the bees bored into the chinaberry blossoms, so that he must be gone across the clearing, through the pines and down the road to the running branch. The bee-tree might be near the water. He stood his hoe against the split-rail fence. He walked down the cornfield until he was out of sight of the cabin. He swung himself over the fence on his two hands. Old Julia the hound had followed his father in the wagon to Grahamsville, but Rip the bull-dog and Perk the new feist saw the form clear the fence and ran toward him. Rip barked deeply but the voice of the small mongrel was high and shrill. They wagged deprecatory short tails when they recognized him. He sent them back to the yard.“

Marjorie Kinnan Rawlings (8 augustus 1896 – 14 december 1953)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 8 augustus 2007

De Franse schrijfster Flavia Bujor werd geboren op 8 augustus 1988 in Roemenië. Zie ook mijn blog van 8 augustus 2007.

De Poolse schrijfster Zofia Kossak-Szczucka werd geboren op 8 augustus 1890 in Kośmin.

08-08-2009 om 20:25 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, schrijver, cabaretier en schilder Joachim Ringelnatz (eig. Hans Bötticher) werd geboren op 7 augustus 1883 in Wurzen bij Leipzig. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2007 en ook mijn blog van 7 augustus 2008.

Ein Taschenkrebs und ein Känguruh

Ein Taschenkrebs und ein Känguruh,
Die wollten sich ehelichen.
Das Standesamt gab es nicht zu,
Weil beide einander nicht glichen.

Da riefen sie zornig: "Verflucht und verdammt
Sei dieser Bürokratismus!"
Und hingen sich auf vor dem Standesamt
An einem Türmechanismus  

Heimatlose

Ich bin fast
Gestorben vor Schreck:
In dem Haus, wo ich zu Gast
War, im Versteck,
Bewegte sich,
Regte sich
Plötzlich hinter einem Brett
In einem Kasten neben dem Klosett,
Ohne Beinchen,
Stumm, fremd und nett
Ein Meerschweinchen.
Sah mich bange an,
Sah mich lange an,
Sann wohl hin und sann her,
Wagte sich
Dann heran
Und fragte mich:
"Wo ist das Meer?" 

Wie mag er aussehen?

Wer hat zum Steuerbogenformular
den Text erfunden?
Ob der in jenen Stunden,
da er dies Wunderwirr gebar,
wohl ganz --- oder total --- war?

Du liest den Text. Du sinnst. Du spinnst.
Du grinst - "Welch Rinds" - Und du beginnst
wieder und wieder. Eisigkalt
kommt die Vision dir "Heilanstalt".

Für ihn? Für dich? - Dein Witz erblaßt.
Der Mann, der jenen Text verfaßt,
was mag er dünkeln oder wähnen?
Ahnt er denn nichts von Zeitverlust und Tränen?

Wir kommen nicht auf seine Spur.
Und er muß wohl so sein und bleiben.
Auf seinen Grabstein sollte man nur
den Text vom Steuerbogen schreiben.  

Joachim Ringelnatz (7 augustus 1883 – 17 november 1934)

De Duitse dichter, schrijver en filmmaker Michael Roes werd geboren op 7 augustus 1960 in Rhede. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2007 en ook mijn blog van 7 augustus 2008.

AL-KUDS

Die Wunde, die nicht blutet, tötet

            und das Wort, das nicht fällt, erstickt

Der Gestellte verweigert die Ausweisung

            die geschulterte Last Herkunft und Ziel

Gäbe der Pflichtbewußte mit Gott sich zufrieden

            doch verehrt die Ikone mit Stiefeln

Saurer Wein hätte gewarnt, die grundlosen

            Freudentriller, die brennenden Reifen

In der Ferne der heilige Berg, rauchend

            Halde aus Seife und Fischmehl

TEIRESIAS

Frauen sind keine blutenden Vögel

und schlüge eine von ihnen

uns eine Wunde, es träte

nur Wasser heraus

Nie haben sie mir Treue geschworen

noch tat ich ihnen diesen Schwur

Wir haben einander nichts vorzuwerfen

Wäre ich Frau, wäre ich

Nymphe. Auch die Gewalt liebte ich

die schweigsame, wegwerfende Geste des

Mannes, den gewaltsam geöffneten Mund

Doch einmal werden wir Männer

Frau sein, bluten vor Scham, vor

Schande, jemandes Schatten

Michael Roes (Rhede,

De Australische schrijver John Birmingham werd geboren op 7 augustus 1964 in Liverpool, Engeland. In 1970 emigreerden zijn ouders naar Australië. Hij begon al met publiceren op de University of Queensland. Zijn bekendste werk is He Died With A Felafel In His Hand uit 1994. Van dit boek werd een toneelstuk gemaakt, een film en ook een stripboek. In 1997 verscheen The Tasmanian Babes Fiasco. Andere werken van hem zijn The Search for Savage Henry, How To Be A Man en Off One's Tits. Voor Leviathan: the unauthorised biography of Sydney ontving hij in 2002 de National Prize For Non-Fiction.

Uit: Without Warning

„Pitié-Salpêtrière Hospital, Paris

The killer awoke, surrounded by strangers. An IV line dripped clear fluid through a long, thick needle punched into the back of her right hand. Surgical tape held the silver spike in place and tugged at the fine blond hairs growing there. The strangers—all women—leaned in, their faces knotted with anxiety, apparently for her. But she stared instead at her hands, which lay in her lap on a thin brown blanket. They looked strong, even masculine. She turned them over, examining them. The nails were cut short. Calluses disfigured her knuckles, the heels of both palms, and the sides of her hands, from the base of both little fingers down to her wrists. The more she stared, the more unsettled she became. Like the women gathered around her bed, those hands were completely alien to her. She had no idea who she was.

“Cathy? Are you all right?”

“Nurse!” somebody called out.

The strangers, three of them, seemed to launch themselves at her bed, and she felt herself tense up, but they simply wanted to comfort her.

“Doctor. She’s awake,” one of them said in French.

She felt soft hands patting her down, stroking her the way you might comfort a child who’s suffered a bad fright. Cathy—that wasn’t her name, was it?—Cathy tried not to panic or to show how much she didn’t want any of these women touching her. They looked like freaks, not the sort of people she’d want as friends. And then she remembered. They weren’t her friends.“

John Birmingham (Liverpool, 7 augustus 1964)

De Russische schrijver Vladimir Sorokin werd geboren op 7 augustus 1955 in Bykovo bij Moskou. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2007 en ook mijn blog van 7 augustus 2008.

Uit: The Queue (Vertaald door Sally Laird)

“—He’s just got back from America.

—And how was it?

—Depends… There’s an awful lot of crime. You can’t really go out after eight in the evening… There’s loads of stuff around to buy, but you have to work like a horse.

—Of course. Can’t get anything for nothing.

—Here at least you can walk round the streets at night.

—I wouldn’t speak too soon. Just in the last two years we’ve had two murders round our house. And robbery.

—Just coincidence.

—Oh yeah, you reckon!

—The point is Americans are always scared about something—frightened they’ll be kicked out of their job or their wife’s going to get raped or their car stolen…they’re scared stiff the whole time…

—Still, they don’t have these queues.

—No, they don’t have the queues, that’s true.”

Vladimir Sorokin (Bykovo, 7 augustus 1955)

De Nederlandse dichter en prozaïst Cees Buddingh’ werd op 7 augustus 1918 geboren in Dordrecht. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2006 en ook mijn blog van 7 augustus 2007 en ook mijn blog van 7 augustus 2008.

De bozbezbozzel

De bozbezbozzel lijkt wat op
Een jenk, maar heeft een klein're kop.

Zijn poten staan steeds twee aan twee
Als eenmaal bij het stekelree.

Hij hinnikt als een maliepaard,
En als het sneeuwt heeft hij een staart.

Wanneer die staart zijn kop zou zijn,
Was hij precies een spieringzwijn.

En als hij zeven staarten had,
Een kossosale kolbakrat.

Nu lijkt hij nog het meeste op
Een jenk, maar met een klein're kop.

Eight days a week

als mijn vrouw met de bus naar de stad gaat
hoop ik altijd dat ze halte ziekenhuisplein instapt:
dan kan ik haar net zolang nakijken
als wanneer ze halte vogelplein neemt
en zie ik haar bovendien nog een keer
voorbijkomen in de bus

Cees Budding’ (7 augustus 1918

07-08-2009 om 17:05 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver en radiomaker Garrison Keillor werd geboren op 7 augustus 1942 in Anoka, Minnesota. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2007 en ook mijn blog van 7 augustus 2008.

Uit: A Lutheran's Guide to the Orchestra

“Nobody goes into choir music for the wrong reasons.  But orchestra... do you know what you're getting into?  You're getting into opera for one thing.  Don Juan and Mephistopheles, pagan goddesses screeching and being strangled and thrown off balconies.  And even if you stick

to concert music, where are the Christian composers?  Modern ones are existentialists, the romantics were secular humanists, the 18th century was all rationalists, and the 17th were Italian except for Bach.  And you can't make a living playing Bach.  In the Bible, we read about people singing and playing musical instruments, including the harp, the last trump, the cymbal, the psaltery.  But in the Bible, music was in praise of the Lord, not for amusement.  We don't read that our Lord Himself ever played an instrument or enjoyed hearing other people play theirs.  The apostles did not attend concerts.  They weren't in the arts - maybe there's a reason for that.  You play in an orchestra, you're going to be devoting your life to music that sort of swirls around in spiritual mystery.  Searching for answers that people could find in the Epistle to the Romans if somebody just showed them

where it is.“

Garrison Keillor (Anoka, 7 augustus 1942)

De Oostenrijkse schrijver en dichter Heinz Rudolf Unger werd geboren op 7 augustus 1938 in Wenen. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2007 en ook mijn blog van 7 augustus 2008.

Uit:  Zwölfeläuten

„Von der Bergseite her stapft der Förster heran, ein einsamer Jäger in weißer Wildnis. Sein deutscher Wolfshund hat die Tollwut gekriegt, von den Füchsen, diesem Gesindel. Und es gibt keine rassereinen Jagdhunde mehr in der Gegend, nur noch irgendwelche Rattler, Mischlinge ersten und zweiten Grades. Er biegt um die Kirchhofmauer und hält das Jagdgewehr schußbereit in der Hand, den Jägerblick, scharf wie ein Jagdhund, auf die Schrittspuren gerichtet. Grad waren sie noch deutlich, aber an der Mauer verlieren sie sich, alles zerstampft. „Viel zu viel Füߓ, flucht er.
Der Pfarrer Glashüttner fährt herum: „Fichtelhuber! Bist nicht beim Begräbnis?“
„Mein Beileid“, sagt der Förster kalt. „Das da ist wichtiger!“
Der Pfarrer folgt seinem Blick, sucht im Matsch, was da wichtiger sein könnte, findet nichts.
„Das da“, sagt der Förster, „ist viel wichtiger, das ist kriegswichtig, Pfarrer!“
Der Pfarrer versteht nichts. „Was denn, um Himmelswillen?“
Der Förster deutet mit dem Gewehrlauf in den Schnee: „Partisanen! Und die Spuren führen bis ins Dorf!“
Mit einer gewissen Genugtuung sieht er den Pfarrer Glashüttner erbleichen. Der bringt kein Wort heraus, sieht aus, als suche er nach einem passenden Bibeltext. „Ich muß jetzt zum Begräbnis“, sagt er schließlich und will davon.
„Der Ortsvorsteher muß her“, fordert der Förster. „Sagen Sie ihm, etwas enorm Wichtiges wär passiert, und daß er sofort kommen soll!“
Der Pfarrer bockt: „Das geht nicht, er ist ja beim Begräbnis!“
„Er soll sich wegschleichen!“
Jetzt wird es dem Glashüttner zuviel, jetzt wird er widerständig. „Ein Förster kann schleichen“, ätzt er, „aber ein Orstvorsteher kann sich nicht einfach schleichen!“
Der Fichtelhuber hebt seine Stimme wie ein Fahne - da er der Fichtelhuber ist, wie eine Hakenkreuzfahne: „Kruzitürken, Pfarrer! Partisanen!“
Der Pfarrer neigt den Kopf, verschränkt die Arme und wird zynisch: „Na und? Es ist ja Krieg! Was erwartest du dir denn vom Krieg? Touristen?“
 

Heinz Rudolf Unger (Wenen, 7 augustus 1932)

De Duitse dichter, schrijver, essayist en vertaler Dieter Schlesak werd geboren in Sighişoara, Roemenië, op 7 augustus 1934. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2007 en ook mijn blog van 7 augustus 2008.

Uit: Vlad. Die Draculakorrektur

„Der Gestank hatte sich etwas verzogen, der zweite Teil, der gemütliche, mit Likören, Dulceata tödlich süßem Gebäck aus Rusciuc und Tarigrad, Halva, Serbet Kaffee, Vutca wieder, Wasserpfeifen wurden gereicht- und hereinkamen noch Clowns gesprungen und Schauspieler, die Lautari, die Zigeunerkapelle, war ja sowieso die ganze Zeit laut dabei gewesen; drei Stunden saufen und Toasts ausbringen, war nun angezeigt. Erstaunlich, dass nicht alle bei den letzten Toasts völlig besoffen unter den Tisch fielen. Man trank aus Pokalen von einer Oca (1,2 l) Größe. Außer dem Metropoliten mussten alle stehen. Dieser brachte als erstes einen Toast auf die Gesundheit des Fürsten aus. Der zweite galt dem "Kaiser" (Sultan oder wer, der Kaiser von Wien?). Dann trank der Woiwode auf die Gesundheit jedes einzelnen der versammelten Großbojaren, das ging so drei Stunden lang. Und niemand durfte den Toasttrunk verweigern, mancher ließ den Wein einfach am Mund herunter rinnen, tat als trinke er, und war schließlich völlig durchnässt, als wäre er inkontinent, Geübte ließen es ins Essen rinnen, manche hatten Schwämme am Körper angebracht. Als letztes, es war meist schon Abend, brachte der Fürst einen Toast auf Gott den Herrn aus.“

Dieter Schlesak (Sighişoara, 7 augustus 1934)

De Amerikaanse dichter Joseph Rodman Drake werd geboren op 7 augustus 1795 in New York. Nog tientallen jaren na zijn dood werden zijn gedichten opnieuw uitgegeven en in bloemlezingen opgenomen. Hij was in de canon van de Amerikaanse literatuurgeschiedenis opgenomen, zoals bijvoorbeeld in een werk als Rufus Wilmot Griswolds The Poets and Poetry of America (1856). Hij werd de Amerikaanse Keats genoemd, mede door de overeenkomsten in hun biografie: in 1795 geboren, studie medicijnen, dichter geworden, jong gestorven aan tbc. Edgar Allen Poe was minder over hem te spreken en latere critici hebben zich bij diens negatieve oordeel aangesloten, waardoor zijn werk op een paar gedichten na is vergeten.

The American Flag

I

WHEN Freedom, from her mountain height,

Unfurled her standard to the air,

She tore the azure robe of night,

And set the stars of glory there;

She mingled with its gorgeous dyes

The milky baldric of the skies,

And striped its pure, celestial white

With streakings of the morning light;

Then, from his mansion in the sun,

She called her eagle bearer down,

And gave into his mighty hand,

The symbol of her chosen land.

II

Majestic monarch of the cloud!

Who rear'st aloft thy regal form,

To hear the tempest-trumpings loud,

And see the lightning-lances driven

When strive the warriors of the storm,

And rolls the thunder-drum of heaven--

Child of the sun! to thee 't is given

To guard the banner of the free,

To hover in the sulphur smoke,

To ward away the battle-stroke,

And bid its blendings shine afar,

Like rainbows on the cloud of war,

The harbingers of victory!

Joseph Rodman Drake (7 augustus 1795 – 21 september 1820)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 7 augustus 2007.

De Deense schrijver Johan Carl Christian Brosbøll werd geboren op 7 augustus 1816 in Fredericia.

07-08-2009 om 17:04 geschreven door Romenu  

De Finse schrijver Kjell Westö werd geboren op 6 augustus 1961 in Helsinki. Zie ook mijn blog van 6 augustus 2007 en ook mijn blog van 6 augustus 2008.

Uit: Wo wir einst gingen  (Vertaald door Paul Berf)

„Der Zufall wollte es, dass der erste Tag von Vivan Fallenius als Hausmädchen bei den Herrschaften Gylfe in der Achtzimmerwohnung an der Boulevardsgatan auf den ersten Jahrestag der Ermordung des russischen Generalgouverneurs Bobrikoff durch den einsamen und halbtauben Beamten Eugen

Schauman fiel. Der stellvertretende Amtsrichter und seine Frau, die Schauman flüchtig gekannt hatten, feierten dies mit einem stummen Champagnertoast zur Consommé. Vivan stand an der Tür zum Flur, mit Rüschen in den Haaren, sie trug einen schwarzen Rock und eine schwarze Bluse

mit weißem Spitzenkragen und hatte sich darüber hinaus eine weiße Schürze umgebunden, sie wartete auf die nächste Anweisung und versuchte sich möglichst unsichtbar zu machen.

Das mit Schauman und Bobrikoff interessierte sie nicht weiter, stattdessen dachte sie an den Familienbaum daheim in Degerby, an ihre Hofbirke, die während eines überraschenden Maisturms vor gut einem Monat in der Mitte umgeknickt war, und daran, wie seltsam es doch war, dass sie bereits im Januar geträumt hatte, der Baum werde sterben. Träume dieser Art hatte sie in regelmäßigen Abständen, und sie machten ihr Angst, aber inzwischen war schon zartgrün gefärbter Sommer, und sie fragte sich, warum Frau Beata Gylfe nicht die schweren Samtvorhänge aufziehen ließ. Vivan hatte es am Vormittag eigenmächtig getan; wenn die Vorhänge fort waren, sah man, wie schön das Licht auf die Boulevardsgatan fiel, und man konnte sich hinauslehnen und die jungen Linden anschauen

und dem Klackern von Pferdehufen und Klappern von Wagen und Karren auf dem Kopfsteinpflaster lauschen. Vivan fand, dass die Gylfeschen Paradezimmer düster und brütend wurden, sobald die Vorhänge zugezogen waren. Sie wusste nicht, dass es dem Wunsch der reichen Stadtbewohner entsprach, wenn ihre Wohnungen so aussahen – dunkel getäfelte Möbel, Ebenholz und Mahagoni, schwarze, dekorativ bemalte Urnen und gipsweiße, auf kleinen Ziertischen ausgestellte Statuetten,

üppige Topfpalmen in den Ecken, Seegemälde und glupschäugige Verwandte an den Wänden und dann die Stühle, diese quälende Vielzahl von Zierstühlen und Sesseln, die allerorten herumstanden und zur Folge hatten, dass man sich die Beine blau und wund schlug, wenn man zwischen den Möbelstücken kreuzte, um zu servieren oder abzudecken oder eine soeben abgegebene Visitenkarte zu überreichen oder was einem sonst gerade aufgetragen worden war.“

Kjell Westö (Helsinki, 6 augustus 1961)

De Zwitserse schrijver Christoph Simon werd geboren op 6 augustus 1972 in Langnau im Emmental. Zie ook mijn blog van 6 augustus 2007 en ook mijn blog van 6 augustus 2008.

Uit: Luna Llena

„«Sieben mal vier Meter Parkett. Luna Llena, die Gelateria im Breitenrain, vollgestellt mit Holztischen, Stühlen und einem abgewetzten Sofa. Eine ägyptische Palme beim Eingang und ein mexikanischer Kaktus beim Ausgang verbreiteten Stimmung. Das Prunkstück, der türkisfarbene Eiskasten, und daneben die Bar, Stütze für Gewohnheitstrinker, die halbleere Biergläser von der einen in die andere Hand schoben und ein Gesprach mit Rahel König suchten, wers schafft, zehn Franken. Das Luna Llena im Breitenrain war Bühne und Abstellkammer für allerlei Strandgut der geist- und weniger geistreichen Art: Stempelbrüder, Provinzintellektuelle, Hafturlauber, Erziehungsbedürftige, lettische Aupair-Mädchen ... Sie strömten herein, sassen an kleinen Tischen, Platz für vier Personen, zu acht, zu neunt, je später der Abend. Sie löffelten Eis, assen Focaccias, schlürften Kaffee und überboten sich im Versuch, Neuigkeiten und Insiderwissen auszutauschen (Schwarzarbeit, Aktienkurse, Gletscherschmelze). Einige hörten mit (Ukrainer mit Touristenvisum, Kiffer im freien Fall, Jugendliche mit Return-to-sender-Bewerbungen in der Tasche), schnappten auf und verdrückten sich zu den regional einschlägigen Arbeitsbörsen: Flohmärkte, eigenwillige Strassenecken, General-Guisan-Platz. Alles hatte seine Ordnung bis zu jenem Tag, als Alexandra Jenk bei ihrem Freund, dem Bodybuilder Jost Matter ein- und – mit ausgekugeltem Arm – gleich wieder auszog. Das Luna Llena begann zu kochen.»

Christoph Simon (Langnau im Emmental, 6 augustus 1972)

De Ierse (toneel)schrijver Conor McPherson werd geboren op 6 augustus 1971 in Dublin. Daar heeft hij ook filosofie gestudeerd. In 1992 bracht hij aan de universiteit zijn eerste stuk op de planken Rum & Vodka. In 1996 nam het Londense Bush Theatre zijn stuk The Lime Tree Bower op het repertoir en nam de schrijver zelf in dienst als “writer in residence“. Met The Weir kwam in 1997 in het Royal Court Theatre in London de grote doorbraak. The Lime Tree Bower werd inmiddels door McPherson zelf verfilmd. In 2006 werd hij genomineerd voor een Tony Award voor Shining City.

Uit: The Weir

“I just kept walking. There was a light rain. I just kept walking. And then I was in town… And I ducked into a pub. Little dark place. Just one or two others there. A businesslike barman… And I put a pint or two away. And a small one or two. And I sat there, just looking down at the dirty wooden bar. And the barman asked me if I was alright? Simple little question. And I said I was. And he said he'd make me a sandwich. And I said okay. And I nearly started crying - because, you know, here was someone just… and I watched him.
He took two big slices off a fresh loaf and buttered them carefully, spreading it all around. I'll never forget it. And then he sliced some cheese and cooked ham and an onion out of a jar, and put it all on a plate and sliced it down the middle. And, just someone doing this for me. And putting it down in front of me. 'Get that down you now,' he said. And then he folded up his newspaper and put on his jacket and went off on his break. And there was another barman then.
And I took this sandwich up and I could hardly swallow it, because of the lump in my throat. But I ate it all down because someone I didn't know had done this for me. Such a small thing. But a huge thing in my condition. It fortified me, like no meal I ever had in my life.”

Conor McPherson (Dublin, 6 augustus 1971)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Diane DiPrima werd geboren op 6 augustus 1934 in New York. In 1957 leerde zij Allen Ginsberg, Jack Kerouac en andere schrijvers van de Beat Generation kennen. In 1958 verscheen haar eerste bundel This Kind of Bird Flies Backward. In 1961 verscheen een prozaboek Dinners and Nightmares. Eind jaren zestig drong Maurice Girodias van de Olympia Press er bij haar op aan om haar memoires te schrijven. Elk hoofdstuk dat zij naar hem opstuurde retourneerde hij met de opdracht: “meer sex”. Hoewel zij het boek schreef vanwege het geld werd Memoirs of a Beatnik haar meest gelezen werk.

Rant, From A Cool Place

                                                       "I see no end of it, but the turning

                                                        upside down of the entire world"

                                                                                               Erasmus 

We are in the middle of a bloody, heartrending revolution

Called America, called the Protestant reformation, called Western man,

Called individual consciousness, meaning I need a refrigerator and a car

And milk and meat for the kids so, I can discover that I don't need a car

Or a refrigerator, or meat, or even milk, just rice and a place with

              no wind to sleep next to someone

Two someones keeping warm in the winter learning to weave

To pot and to putter, learning to steal honey from bees,

               wearing the bedclothes by day, sleeping under

(or in) them at night; hording bits of glass, colored stones, and

               stringing beads

How long before we come to that blessed definable state

Known as buddhahood, primitive man, people in a landscape

together like trees, the second childhood of man 

I don't know if I will make it somehow nearer by saying all this

out loud, for christs sake, that Stevenson was killed, that Shastri

              was killed

both having dined with Marietta Tree

the wife of a higher-up in the CIA

both out of their own countries mysteriously dead, as how many others

as Marilyn Monroe, wept over in so many tabloids

done in for sleeping with Jack Kennedy - this isn't a poem - full of

              cold prosaic fact

thirteen done in the Oswald plot: Jack Ruby's cancer that disappeared

              in autopsy

the last of a long line - and they're waiting to get Tim Leary

Bob Dylan

Allen Ginsberg

LeRoi Jones - as, who killed Malcolm X? They give themselves away

with TV programs on the Third Reich, and I wonder if I'll live to sit in

             Peking or Hanoi

see TV programs on LBJ's Reich: our great SS analysed, our money exposed,

              the plot to keep Africa

genocide in Southeast Asia now in progress Laos Vietnam Thailand Cambodia

             O soft-spoken Sukamo

O great stone Buddhas with sad negroid lips torn down by us by the red

              guard all one force

one leveling mad mechanism, grinding it down to earth and swamp to sea

              to powder 

till Mozart is something a few men can whistle

or play on a homemade flute and we bow to each other

telling old tales half remembered gathering shells

learning again "all beings are from the very beginning Buddhas"

or glowing and dying radiation and plague we come to that final great

             love illumination

"FROM THE VERY FIRST NOTHING IS."

Diane DiPrima (New York, 6 augustus 1934)

06-08-2009 om 20:26 geschreven door Romenu  

De Hongaarse schrijver János Rózsás werd geboren in Boedapest op 6 augustus 1926. Zie ook mijn blog van 6 augustus 2007  en ook mijn blog van 6 augustus 2008.

Uit: In der sonnigen Ukraine

„Am Ufer des breit und würdevoll dahinströmenden, blauen Dnjepr liegt eine der schönsten Städte der Ukraine: Cherson.

Im Sommer 1946 waren in der ganzen Stadt die entsetzlichen Spuren des unlängst beendeten, verheerenden Krieges noch immer sichtbar. Die brandgeschwärzt aufragenden Mauerreste der durch Bombardements, Beschuss und Straßenkämpfe ausgebrannten Häuser säumten die breiten Straßen. An anderen Stellen erinnerten Eisenbeton-Trümmerhaufen, grasbewachsene und rostige Industriegeleise, dass dort, irgendwann vor gar nicht langer Zeit, eine Fabrik gewesen sein mochte. Eine von Arbeit, von menschlichen Stimmen widerhallende Industrieanlage.

Die am Leben gebliebenen Mitglieder der im ungeheuerlichen Sturm des Krieges gelichteten, zerstreuten Familien sickerten nach und nach von Osten und von Westen zurück, um in ihrem sturmzerwühlten Heim das erloschene Feuer des häuslichen Herdes wieder anzufachen, das Leben auf den Trümmern neu zu beginnen.

Die von den verschiedenen Fronten heimkehrenden Soldaten nahmen ihre Auszeichnungen und Achselklappen von ihrem Uniformrock ab. In ihren von Rangabzeichen, Orden befreiten Soldatenkleidern stellten sie sich vor die Hochöfen, an die Maschinen und Werkbänke.

In ausgeblichener Soldatenhose und zerfledderter Wattejacke gingen Groß und Klein. Die Bekleidung der Frauen war ähnlich armselig und zusammengewürfelt. Die verblichene, verbrauchte Uniform und die an den Arbeitsplätzen ausgeteilten abgetragenen Wattesachen waren allgemein die einzige Bekleidung, gleichermaßen für Werktage und Feiertage, für die meisten sogar ihr Bettzeug nach dem in ermüdender Arbeit verbrachten Tag.“

János Rózsás (Boedapest, 6 augustus 1926)

De Duitse dichteres en schrijfster Christa Reinig werd geboren op 6 augustus 1926 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 6 augustus 2007 en ook mijn blog van 6 augustus 2008.

Das Jahr 1945

(gesehen im Jahre 1945)

Wir sind dabei, den Leibgurt zu zerkauen,

und keiner mehr, der noch Vergangenes schmähte,

die Freiheit ist ein Trug, den wir durchschauen,

nichts als der Knechtschaft aufgeplatzte Nähte

und alle, die der Hunger niedermähte,

die wollten Knechte sein und gut verdauen,

und manche schlüpfen durch die Stacheldrähte

und dürfen draußen neue Waffen bauen

da hört man Räuber aus der Bibel lesen

und Mörder über Menschenrechte schreien

und Vollgefressene sind höhre Wesen-

das können wir der Freiheit nicht verzeihen,

für uns bleibt alles, wie es stets gewesen,

und wieder wird uns wer erneut befreien.

Christa Reinig (6 augustus 1926 – 30 september 2008)

De Algerijnse dichter en schrijver Yacine Kateb werd geboren op 6 augustus 1929 in Zighout-Youcef. Zie ook mijn blog van 6 augustus 2007 en ook mijn blog van 6 augustus 2008.

Bonjour

Bonjour ma vie
Et vous mes désespoirs.
Me revoici aux fossés
Où naquit ma misère !
Toi mon vieux guignon,
Je te rapporte un peu de cœur

Bonjour, bonjour à tous
Bonjour mes vieux copains ;
Je vous reviens avec ma gueule
De paladin solitaire,
Et je sais que ce soir
Monteront des chants infernaux…
Voici le coin de boue
Où dormait mon front fier,
Aux hurlements des vents,
Par les cris de Décembre ;
Voici ma vie à moi,
Rassemblée en poussière…

Bonjour, toutes mes choses,
J'ai suivi l'oiseau des tropiques
Aux randonnées sublimes
Et me voici sanglant
Avec des meurtrissures
Dans mon cœur en rictus !…

Bonjour mes horizons lourds,
Mes vieilles vaches de chimères :
Ainsi fleurit l'espoir
Et mon jardin pourri !
- Ridicule tortue,
J'ai ouvert le bec
Pour tomber sur des ronces

Bonjour mes poèmes sans raison…

Yacine Kateb (6 augustus 1929 – 28 oktober 1989)

De Amerikaanse schrijfster Isabel Bolton (eig. Mary Britton Miller) werd geboren op 6 augustus 1883 in New London, Connecticut. Toen zij vier jaar was stierven haar veide ouders aan een longontsteking. Haar tweelingzus Grace verdronk toen zij veertien jaar was. Zij werd door haar grootmoeder opgevoed, maar werd na een reis naar Italië, waarvan zij volgens familieleden met een buitenechtelijk kind terugkeerde, het zwarte schaap van de familie. Zij begon te schrijven, zowel voor kinderen als voor volwassenen. Haar pseudoniem koos zij toen zij al 62 was en de New York Mosaik Trilogie (Do I Wake or Sleep, The Christmas Tree, Many Mansions) die zij onder dit pseudoniem publiceerde werden een groot succes. Na haar dood in 1975 raakte zij wat in de vergetelhied, maar in 1997 werd zij opnieuw ontdekt en tegenwoordig behoort zij tot de klassieken.

Uit: Der Weihnachtsbaum (Vertaald door Hannah Harders)

„Die Weihnachtszeit, dachte Mrs. Danforth, während sie in ihrem Wohnzimmer auf und ab ging, stellte komische Sachen mit einem an, baute die gesammelten Erinnerungen vor einem auf – und man erinnerte sich an frühere Weihnachten, ja, man könnte sagen, an frühere Leben; denn sie war eine Frau, die die eigene Sterblichkeit nicht aus den Augen verlor, und die Summe all ihrer Erfahrungen gab ihr recht häufig das merkwürdige Gefühl, als habe sie viele verschiedene Leben gelebt und viele Zeitalter durchlaufen. Nicht nur hatte sie gesehen, wie sich in der äußeren, der materiellen Welt erstaunliche Dinge zugetragen hatten, sondern auch welch bestürzende Revolutionen sich in den Seelen der Menschen ereignet zu haben schienen – die Gesten und Gebärden des Geistes, die Moralvorstellungen und Umgangsformen von heute! Gott, wenn man sich von diesen angesammelten Erinnerungen und Eindrücken hinreißen ließ – wenn man in Gedanken zur eigenen Jugend zurückkehrte.
Man wartete, erinnerte sie sich, und ihre Gedanken an frühere Weihnachten verschwommen zu einer sehr fernen Vergangenheit, während sie sah, wie die zarten kleinen Schneeflocken um die Ecke ihrer hohen Balkone und ihrer Terrassen von einem Dezember zum nächsten wirbelten und alle Tage dazwischen mit einem Hauch Weihnachtserwartung verzauberten. Da hatte es diese märchenhaften, ja legendären New Yorker Winter gegeben, auf der Avenue wurden Wagen und Busse von Pferden gezogen und im Park glitten die Schlitten in hellem Schneegestöber unter Glockengeläut dahin – und der knackende Klang der Wagenräder und Kutschenräder in der Kälte, das Plonk-Plonk der Pferdehufe – alle Straßen so ganz ordentlich und, um diese abgenutzte Wendung zu gebrauchen, »Menschen der eigenen Klasse« überlassen, der Schnee so rein, zu beiden Seiten der Gehwege akkurat aufgeschichtet, er lag auf Gittern und Geländern und Balustraden, und auf der Avenue überragten nur wenige Gebäude die vertrauten Kirchtürme, bis man schließlich an das Reservoir an der zweiundvierzigsten Straße kam, umgeben von der hohen Steinmauer, die so spärlich mit Efeu bewachsen war, in der die vielen Spatzen zwitscherten.“

Isabel Bolton (6 augustus 1883 – 5 april 1975)

De Australische schrijver Rolf Boldrewood (eig. Thomas Alexander Browne) werd geboren op 6 augustus 1826 in Londen. Zijn bekendste roman is Robbery Under Arms. Aan het begin van de roman wacht de verteller Dick Marsden op zijn terechtstelling wegens misdrijven die hij als ranger in de Australische bush gepleegd heeft. Hij vertelt de geschiedenis van zijn leven. Sommige verhalen berusten op werkelijke gebeurtenissen waarbij bestaande personen als Daniel Morgan, Ben Hall, Frank Gardiner en John Gilbert betrokken waren. Deze zogenaamde „ripping yarn“ is sinds de eerste publicatie in boekvorm in 1888 in Australië populair gebleven en werd drie keer verfilmd.

Uit: Robbery Under Arms

“My name's Dick Marston, Sydney-side native.  I'm twenty-nine years old, six feet in my stocking soles, and thirteen stone weight.

Pretty strong and active with it, so they say.  I don't want to blow -- not here, any road -- but it takes a good man to put me on my back, or stand up to me with the gloves, or the naked mauleys. I can ride anything -- anything that ever was lapped in horsehide -- swim like a musk-duck, and track like a Myall blackfellow.

Most things that a man can do I'm up to, and that's all about it. As I lift myself now I can feel the muscle swell on my arm like a cricket ball, in spite of the -- well, in spite of everything.

The morning sun comes shining through the window bars; and ever since he was up have I been cursing the daylight, cursing myself, and them that brought me into the world.  Did I curse mother,

and the hour I was born into this miserable life?

Why should I curse the day?  Why do I lie here, groaning; yes, crying like a child, and beating my head against the stone floor?

I am not mad, though I am shut up in a cell.  No.  Better for me if I was.

But it's all up now; there's no get away this time; and I, Dick Marston, as strong as a bullock, as active as a rock-wallaby, chock-full of life and spirits and health, have been tried for bush-ranging -- robbery under arms they call it -- and though the blood runs through my veins like the water in the mountain creeks, and every bit of bone and sinew is as sound as the day I was born, I must die on the gallows this day month.“

Rolf Boldrewood (6 augustus 1826 – 11 maart 1915)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 6 augustus 2007.

06-08-2009 om 20:25 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver en essayist Jean Carrière werd geboren op 6 augustus 1928 in Nîmes. Hij debuteerde in 1957 met de roman Retour à Uzès, waarvoor hij meteen de prijs van de Académie française ontving. Van tijd tot tijd werkte hij ook als muziek- en literatuurcriticus. In 1972 ontving hij voor L'épervier de Maheux de Prix Goncourt. Het boek werd een enorm succes ( 2 miljoen verkochte exemplaren, vertalingen in 14 talen). Maar de dood van zijn vader bij een verkeersongeluk en een scheiding stortten de schrijver in een diepe depressie. Deze verwerkt hij vijftien jaar later in Le prix d'un Goncourt. In dit boek beschrijft hij de vernietigende werking die de toekenning van een prijs op een schrijver kan hebben.

Uit: Passions futiles

« Nous avons réalisé que nous étions passés à travers deux guerres mondiales mais qu'elles ne nous avaient pas affectés. Quand nous avons vu dans les journaux locaux les photographies des abominations commises dans les camps de la mort, nous n'avons pas été tellement bouleversés. Ces horreurs restaient hors de portée de notre compréhension, et notre indignation demeurait abstraite.

(...)

Les mois, les semaines, les jours qui passaient, et jusqu'à la moindre minute, se ressemblaient tellement que nous avions le sentiment de vivre dans la prison d'un éternel présent où mêmes les amabilités du climat n'avaient que peu de prise sur notre état d'esprit. Tout était immobile, figé, comme un suspens du mouvement des planètes, du soleil, de la lune, et notre principale activité mentale se réduisait à lutter contre la peur d'une nouvelle catastrophe. »

Jean Carrière (6 augustus 1928 – 7 mei 2005)

De Engelse dichter Alfred, Lord Tennyson werd geboren op 6 augustus 1809 in Somersby, Lincolnshire, England. Zie ook mijn blog van 6 augustus 2006 en ook mijn blog van 6 augustus 2007  en ook mijn blog van 6 augustus 2008.

Tears, Idle Tears

'Tears, idle tears, I know not what they mean,

Tears from the depth of some divine despair

Rise in the heart, and gather to the eyes,

In looking on the happy autumn-fields,

And thinking of the days that are no more.

'Fresh as the first beam glittering on the sail,

That brings our friends up from the underworld,

Sad as the last which reddens over one

That sinks with all we love below the verge;

So sad, so fresh, the days that are no more.

'Ah, sad and strange as in dark summer dawns

The earliest pipe of half-awaken'd birds

To dying ears, when unto dying eyes

The casement slowly grows a glimmering square;

So sad, so strange, the days that are no more.

'Dear as remember'd kisses after death,

And sweet as those by hopeless fancy feign'd

On lips that are for others; deep as love,

Deep as first love, and wild with all regret;

O Death in Life, the days that are no more.'

The Miller’s Daughter

IT is the miller's daughter,

And she is grown so dear, so dear,

That I would be the jewel

That trembles in her ear:

For hid in ringlets day and night,

I'd touch her neck so warm and white.

And I would be the girdle

About her dainty dainty waist,

And her heart would beat against me,

In sorrow and in rest:

And I should know if it beat right,

I'd clasp it round so close and tight.

And I would be the necklace,

And all day long to fall and rise

Upon her balmy bosom,

With her laughter or her sighs:

And I would lie so light, so light,

I scarce should be unclasp'd at night.

Portret door Samuel Laurence

De Franse dichter, schrijver en diplomaat Paul Claudel werd geboren op 6 augustus 1868 in Villeneuve-sur-Fère. Zie ook mijn blog van 6 augustus 2007 en ook mijn blog van 6 augustus 2008.

Le delphinium

Toute pure comme le ciel,
Brûlante comme le feu,
Aérienne et réelle,
Quel nom te donner pour modèle,
Énorme torche bleue?

La grande fleur bleue dit: N'ai-je
Pas réussi à sortir
Du fond du plus noir saphir
Ce feu plus pur que la neige?
Dans le clair matin du Dieu
La grande fleur a frissonné
De la gloire d'être née,
Du triomphe d'être bleue!
Si jamais Dieu s'ennuyait,
Qu'il te regarde, créature
Aussi fraîche que le lait,
Énorme épi de millet,
Colonie de clair juillet.
Madrépore de l'azur!

Paul Claudel (6 augustus 1868 – 23 februari 1955)

De Engelse schrijver, criticus, vertaler en dichter John Middleton Murry werd geboren op 6 augustus 1889 in Londen. Hij was een uiterst vruchtbaar schrijver die tijdens zijn leven meer dan 60 boeken schreef en duizenden essays, artikelen en kritieken over literatuur, sociale kwesties, politiek en religie. Hij was getrouwd met de schrijfster Katherine Mansfield en verzorgde na haar dood de uitgave van haar werk. Ook werkte hij nauw samen met de schrijver D.H. Lawrence. Gedurende WO I waren de Murrys en de Lawrences buren in Cornwall, en iets van de relatie tussen de twee echtparen is terug te vinden Lawrence’s Women in Love.

Uit: The Bet (Tsjechov, vertaald door John Middleton Murry)

„IT was a dark autumn night. The old banker was pacing from corner to corner of his study, recalling to his mind the party he gave in the autumn fifteen years ago. There were many clever people at the party and much interesting conversation. They talked among other things of capital punishment. The guests, among them not a few scholars and journalists, for the most part disapproved of capital punishment. They found it obsolete as a means of punishment, unfitted to a Christian State and immoral. Some of them thought that capital punishment should be replaced universally by life-imprisonment.

"I don't agree with you," said the host. " I myself have experienced neither capital punishment nor life-imprisonment, but if one may judge a priori, then in my opinion capital punishment is more moral and more humane than imprisonment. Execution kills instantly, life-imprisonment kills by degrees. Who is the more humane executioner, one who kills you in a few seconds or one who draws the life out of you incessantly, for years ? "

"They're both equally immoral," remarked one of the guests, " because their purpose is the same, to take away life. The State is not God. It has no right to take away that which it cannot give back, if it should so desire."

Among the company was a lawyer, a young man of about twenty-five. On being asked his opinion, he said :

"Capital punishment and life-imprisonment are equally immoral ; but if I were offered the choice between them, I would certainly choose the second. It's better to live somehow than not to live at all."

There ensued a lively discussion. The banker who was then younger and more nervous suddenly lost his temper, banged his fist on the table, and turning to the young lawyer, cried out :

"It's a lie. I bet you two millions you wouldn't stick in a cell even for five years."

"If that's serious," replied the lawyer, " then I bet I'll stay not five but fifteen."

"Fifteen! Done!" cried the banker. "Gentlemen, I stake two millions."

"Agreed. You stake two millions, I my freedom," said the lawyer.“

John Middleton Murry (6 augustus 1889 – 12 maart 1957)