De Franse schrijfster en filmmaakster Virginie Despentes werd geboren in Nancy, Meurthe-et-Moselle, op 13 juni 1969. Na haar jeugd in de Elzas verhuisde zij naar Lyon, waar ze onder andere werkte als huisbediende, prostituee in massagesalons en peepshows, verkoopster, freelance rockjournaliste en recensente van pornofilms. “Baise-moi”, haar eerste roman over twee meiden en hun moordende tocht door Frankrijk was een succès de scandale. Het boek werd in 2000 door Despentes verfilmd met in de hoofdrollen Coralie Trinh Thi, Raphaela Anderson en Karen Lancaume. Zowel de roman als de film zorgden voor veel ophef vanwege het geweld, de expliciete seks en rauwe taal van de vrouwelijke protagonisten. Despentes verhuisde naar Parijs, waar in 2001 “Les Jolies choses” eveneens werd verfilmd, met in de hoofdrollen Marion Cotillard en Stomy Bugsy. De film werd datzelfde jaar bekroond met de prix Michel d'Ornano op het Festival van Deauville.In 2006 verscheen haar essay “King Kong théorie” over haar ervaringen in de Franse seksindustrie. In 2009 regisseerde ze de documentaire Mutantes (Feminist Porn Punk). “Bye Bye Blondie” werd in 2011 verfilmd, met Béatrice Dalle en Emmanuelle Béart in de hoofdrollen. Despentes won in 1998 de Prix de Flore en in 1999 de Prix Saint-Valentin voor « Les Jolies Choses »; in 2010 werd de roman « Apocalypse Bébé » bekroond met de Prix Renaudot.

Uit: Les jolies choses

« Catégorie pétasse, celle-ci éliminait du monde. Moulée dans du jean blanc et chemisier serré, acceptant de boire un coup avec lui. Comment et quoi elle voulait obtenir de lui, avec ses gros nibards, son ventre plat et ses hanches arrondies. Elle avait un cul fascinant, qu'elle savait dans quel futal mettre. Ils s'en étaietn jeté un au comptoir; Elle rigolait facile, semblait contente d'être là. ... Elle avait des dents blanches, impeccables. Elle jouait beaucoup avec ses cheveux, une façon d'ê"tre ravissante... Elle sentait bon, il pouvait sentir son odeur en étant assis en face d'elle. Elle croisait sagement ses mains sur la table, et ses ongles étai'etn roses. C'était impossible pour Nicolas de discenrer si elle était toute kitsch pour faire genre c'est mon genre, ou bien si elle trouvait ça classe, premier degré. plus tard, à plusieurs reprises, il lui demanderait : "Mais pourquoi tu te sapes pouffe à ce point ?" Levant les yeux au ciel elle répondrait : "Ecoute coco, tu peux me sortir toutes les salades du monde, ce que je sais c'est que les hommes adorent ça. Que ça soye aburde c'est pas le propos, ce qui compte c'est qu eça marche à chaque fois.
(…)

A force, il connaît ses petites manigances de fille pas bienveillante. Qu'elle couche avec lui ou pas, l'homme reste son pire ennemi. Les premières fois qu'elle coince un mec, elle est gentille comme une nounou, entre deux pipes, vraiment sympa. Jusqu'au jour où elle disparait, elle fait ce coup-là presque chaque fois, l'histoire qu'ils sentent comme ils y tiennent. Quand elle y retourne, c'est du sérieux, et les lascars se mettent à payer. Jusqu'au jour où ça ne suffit plus à Claudine, les cadeaux, les attentions, les preuves d'amour. Alors c'est la phase finale : elle s'arrange pour qu'ils apprennent non seulement qu'elle se fait tirer ailleurs, mais surtout combien elle aime ça. Elle laisse échapper, feignant un désarroi sincère "si tu savais come il me fait jouir". Nicolas remarque : "Je suis content qu'on couche pas ensemble. Claudine répond : - Aucun mérite, je suis pas ton genre. Son genre à lui, c'est mettre un point d'honneur à pas baiser les filles qui se trouvent belles. Juste pour les faire chier, celles qui croient avoir un don de séduction imparable. Il a compris ça fait longtremps qu'il est beau gosse qu'il plait beaucoup, sans pour autant bien saisir à quoi ça tient. Rien qu'il apprécie davantage que chauffer une pétasse impeccable, jusqu'à la sentir bien brûlante. Et ne pas la toucher. En revanche il a un faible pour les physiques ingrats, ça l'émeut come une injustice, il aime bien s'occuper de leur cas, leur dénicher ce qu'elle ont de bon. Au moins il est sûr qu'il n'est pas le énième à les faire miauler à coups de rein."

 
Virginie Despentes (Nancy, Meurthe-et-Moselle, 13 juni 1969)

13-06-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, schrijver en graficus Christoph Meckel werd geboren op 12 juni 1935 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Christopher Meckel op dit blog.

Im Vergleich

Und der krumme Hund mit dem Pfennig im Sack
ist ein guter Anblick, verglichen
mit dem krummen Hund ohne Sack und Pfennig.
Der Neger, sein Messer küssend im Dunkeln
ist ein guter Anblick, verglichen
mit dem, der seinen Namen wegwirft und einschläft.
Lustig macht uns der Frierende Franz
verglichen mit dem, der frierend
Zuflucht sucht in seinem Leichnam; es macht uns
lustig was lebt und den Tag im Auge behält.

Der Baum, der Stein, der Regen
braucht nicht verglichen zu werden, erhaben
über jeden Vergleich.
Aber wir können verglichen werden
der Reihe nach, einer am andern,
der Hunger des einen und das Erbrochene des ändern
das Rasierzeug des einen mit der Kehle des ändern
nackt, nackter, entblößt bis auf den Herzschlag
können wir endlos verglichen werden
zu jeder Stunde, auf jedem Abtritt
die Schlaflosigkeit des einen
mit der Geliebten des ändern
der Kältegrad des einen
und die Schmerzmeisterschaft des andern.

Gentleman, die Vergleiche ruinieren uns, sichtbar
sichtbarer mit der Zeit, am sichtbarsten ohne Anlaß
das Stipendium des einen und der Wortschatz des andern
fern, ferner, am entferntesten einer vom andern;
einer immer hat kältere Füße
und schwärzeres Mehl in den Knochen, einer wird immer
gefischt aus dem Wasser, das grundloser ist
als das grundlose Wasser vom letzten Mal.

Steh auf, schlag den Kopf an die Wand im Vergleich
mit dem schärfsten Schmerz
mit dem härtesten Knochen!
Geh hin, zieh dich aus im Vergleich
mit der schmutzigsten Haut, mit der löchrigsten Decke!
Die Superlative halten sich schadlos
verzehren uns, persönlich und unpersönlich
während wir uns ausruhn von Hart
und Härter und Steinhart
und wir übertreffen sie, lebend und nichts sonst
und drehn uns zur Wand im Vergleich
zu früher und später
und sterben, verglichen mit niemand
tot, tot im Vergleich zu Luft und Asche.

 
Christoph Meckel (Berlijn, 12 juni 1935)

De Duitse schrijver, schilder en illustrator Wolfgang Herrndorf werd geboren op 12 juni 1965 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Wolfgang Herrndorf op dit blog.

Uit: Sand

“Canisades’ Ergebnis hatte deutlich höher gelegen. Um wie viel höher, selbst daran konnte Polidorio sich nicht erinnern. Aber die eigene Zahl stand von nun an festbetoniert in seinem Gedächtnis. Obwohl er sicher war, dass er im nüchternen Zustand mehr Punkte erzielt hätte – nicht mehr als Canisades, aber mehr auf jeden Fall–, fiel ihm das jetzt jedes Mal wieder ein, wenn er etwas nicht verstand.
Wenn er etwas mühsamer begriff als andere, wenn er Sekundenbruchteile später über einen Witz lachte als seine Kollegen.
Polidorio hatte sich immer für einen verständigen und begabten Menschen gehalten. Wenn er nun zurückblickte, wusste er nicht, worauf sich diese Überzeugung gegründet hatte. Er war ohne große Schwierigkeiten durch die Schule, die Ausbildung, die Prüfungen gekommen, aber mehr auch nicht. Immer Mittelfeld, immer Durchschnitt.
Und nichts anderes besagte die Zahl ja auch: Durchschnitt.
Die Erkenntnis, nichts Besonderes zu sein, überfällt die meisten Menschen einmal in ihrem Leben, nicht selten gegen Ende der Schulzeit oder zu Beginn der Berufsausbildung, und die intelligenteren eher als die unintelligenten. Aber nicht alle leiden gleich stark darunter. Wer mit den Idealen des persönlichen Verdienstes, der Leistung, des Herausragens als Kind nicht ausreichend vertraut gemacht worden ist, wird das Bewusstsein blasser Durchschnittlichkeit vielleicht hinnehmen wie eine zu große Nase oder zu dünnes Haar. Andere wieder reagieren darauf mit den bekannten Fluchtbewegungen, die von exzentrischer Kleidung über exzentrisches Leben bis hin zur ehrgeizigen Suche nach einem Selbst reichen können, das im eigenen Innern vermutet wird wie ein prächtiger verborgener Schatz, welchen die gnädige Psychoanalyse auch dem letzten Trottel zugesteht. Und die Sensiblen reagieren mit einer Depression.
Schon ein paar Tage nachdem Canisades die herrlichen Erlebnisse der Nacht dem gesamten Kollegen- und Bekanntenkreis weitererzählt hatte, stand Polidorio vor seinem Fach mit der Nummer 703 und sah, dass irgendein Witzbold mit Kugelschreiber aus der 7 eine 1 und aus der 3 eine 2gemacht hatte.“

 
Wolfgang Herrndorf (12 juni 1965 – 26 augustus 2013)

De Nederlandse schrijfster Anne Frank werd geboren in Frankfurt am Main op 12 juni 1929. Zie ook alle tags voor Anne Frank op dit blog.

Uit:The Diary of a Young Girl (Vertaald door B. M. Mooyart-Doubleday)

“SATURDAY, JULY 11, 1942
Dearest Kitty,
....
Last night the four of us went down to the private office and listened to England on the radio. I was so scared someone might hear it that I literally begged Father to take me back upstairs. Mother understood my anxiety and went with me. Whatever we do, we're very afraid the neighbors might hear or see us. We started off immediately the first day sewing curtains. Actually, you can hardly call them that, since they're nothing but scraps of fabric, varying greatly in shape, quality and pattern, which Father and I stitched crookedly together with unskilled fingers. These works of art were tacked to the windows, where they'll stay until we come out of hiding.
The building on our right is a branch of the Keg Company, a firm from Zaandam, and on the left is a furniture workshop. Though the people who work there are not on the premises after hours, any sound we make might travel through the walls. We've forbidden Margot to cough at night, even though she has a bad cold, and are giving her large doses of codeine.
I'm looking forward to the arrival of the van Daans, which is set for Tuesday. It will be much more fun and also not as quiet. You see, it's the silence that makes me so nervous during the evenings and nights, and I'd give anything to have one of our helpers sleep here.
It's really not that bad here, since we can do our own cooking and can listen to the radio in Daddy's office. Mr. Kleiman and Miep, and Bep Voskuijl too, have helped us so much. We've already canned loads of rhubarb, strawberries and cherries, so for the time being I doubt we'll be bored. We also have a supply of reading material, and we're going to buy lots of games. Of course, we can't ever look out the window or go outside. And we have to be quiet so the people downstairs can't hear us.”

 
Anne Frank (12 juni 1929 – maart 1945)
Niet aflatende rijen bij het Anne Frank Huis in Amsterdam

De Turks-Duitse schrijfster en actrice Renan Demirkan werd geboren op 12 juni 1955 in Ankara. Zie ook alle tags voor Renan Demirkan op dit blog

Uit:Wie buchstabiert man Liebe

"Im Türkischen, zum Beispiel, ist das anders als im Deutschen. Da gibt es zwei verschiedene Worte für die – wie Erich Fromm sie nennt – für die ›individuelle‹ Liebe und für die ›gesellschaftliche‹ Liebe. Das eine Wort heißt Aschk und das andere Sevgi.
Aber dazu später.
Die Wissenschaftler sagen, und die haben ja auch meistens Recht, also die sagen, je nachdem, wie viel Liebe ein Kind erfahren hat, wird es stark oder schwach, intelligent oder dumm, offen oder verschlossen, respektvoll oder hasserfüllt.
Und die Prognose für die Erwachsenen ist auch nicht viel besser, da heißt es: Erwachsene Menschen, die nicht geliebt werden, sterben früher!
Das macht einen doch richtig panisch und man denkt sich: Verdammt noch mal! Wo kriege ich jetzt bloß genug Liebe her, damit ich nicht zu früh krepiere!? Und, was ist überhaupt ›genug‹ Liebe, damit es reicht?
Egal, denk ich mir, genug ist nie genug, je mehr umso besser! Her mit dem Zeug, ich brauch es um jeden Preis!
Aber was ist der Preis? Was kostet dieses Zeug?
Was die Wissenschaftler da berichten, klingt zwar nach einer Art Handelsabkommen, als gäbe es da einen Transfer von Impression und Expression mit einer Abschlussbilanz, eine Art seelischer Kosten-Nutzen-Rechnung, aber sie schreiben nichts von einem Preis, auch nichts von einer Währung!

 
Renan Demirkan (Ankara, 12 juni 1955)
Cover 

De Amerikaanse schrijfster Djuna Barnes werd geboren in Cornwall-on-Hudson, Orange County in de staat New York op 12 juni 1892. Zie ook alle tags voor Djuna Barnes op dit blog.

Lines To A Lady

Lay her under the rusty grass,
With her two eyes heavy and blind and done;
Her two hands crossed beneath her breast
One on one.

Lay her out in the paling eve,
With its sudden tears and white birch-trees;
And let her passing seem to be
One with these.

Close her out of this hour of grief,
And casting the earth on her, like a breath,
Sew her tenderly, that she may-
Reap her death!

And close her eyes, close, close her lips,
For still, too still is her smitten tongue;
Her hour's over, her breath has passed,
And her song is sung.

Lay her under the wild red grass
In the fields death-tossed and bowed with rain;
And let her silence seem to move
Within the grain.

Shadows

A LITTLE trellis stood beside my head,
And all the tiny fruitage of its vine
Fashioned a shadowy cover to my bed,
And I was madly drunk on shadow wine!

A lily bell hung sidewise, leaning down,
And gowned me in a robe so light and long;
And so I dreamed, and drank, and slept, and heard
The lily's song.

Lo, for a house, the shadow of the moon;
For golden money, all the daisy rings;
And for my love, the meadow at my side -
Thus tramps are kings!

Djuna Barnes (12 juni 1892 – 18 juni 1982)
Portret door Fabrizio Cassetta, 2016

De Italiaanse dichter en schrijver Sandro Penna werd geboren op 12 juni 1906 in Perugia. Zie ook alle tags voor Sandro Penna op dit blog.

Uit: Confuso sogno

When the trees are bare
and January
has just begun,
under a pure sun
pebbles in the now
deserted park
glisten with the spit
of a boy who
passed running maybe,
driven by April

He left the field abruptly,
still half naked,
and immediately disappeared.
In the warmth of that moment,
a warm odor remained….
a few flies—
among them, me.

Vertaald door George Scrivani

 
Sandro Penna (12 juni 1906 – 21 januari 1977)
Cover

De Zwitserse schrijfster Johanna Spyri werd geboren in Hirzel op 12 juni 1827. Zie ook alle tags voor Johanna Spyri op dit blog.

Uit: Heidi kann brauchen, was es gelernt hat

„Über den Hauptpunkt aber, daß sie nun unmöglich mehr stattfinden könnte, glitt er eilig hinweg, denn er fürchtete sich ein wenig vor den kommenden Tränen. Dann ging er schnell auf den neuen Gedanken über und machte Klara darauf aufmerksam, wie wohltätig es für ihren guten Freund wäre, wenn er diese Erholungsreise unternehmen würde.
Die Tränen waren wirklich aufgestiegen und schwammen in den blauen Augen, wie sehr sich auch Klara Mühe gab, sie niederzudrücken, denn sie wußte, wie ungern der Papa sie weinen sah. Aber es war auch hart, daß nun alles aus sein sollte, und den ganzen Sommer hindurch war die Aussicht auf die Reise zum Heidi ihre einzige Freude und ihr Trost gewesen in all den langen, einsamen Stunden, die sie durchlebt hatte. Aber Klara war nicht gewohnt zu markten, sie wußte recht gut, daß der Papa ihr nur versagte, was zum Bösen führen würde und darum nicht sein durfte. Sie schluckte ihre Tränen hinunter und wandte sich nun der einzigen Hoffnung zu, die ihr blieb. Sie nahm die Hand ihres guten Freundes und streichelte sie und bat flehentlich:
»O bitte, Herr Doktor, nicht wahr, Sie gehen zum Heidi, und dann kommen Sie, um mir alles zu erzählen, wie es ist dort oben und was das Heidi macht und der Großvater und der Peter und die Geißen, ich kenne sie alle so gut! Und dann nehmen Sie mit, was ich dem Heidi schicken will, ich habe schon alles ausgedacht und auch etwas für die Großmutter. Bitte, Herr Doktor, tun Sie's doch; ich will auch gewiß unterdessen Fischtran nehmen, soviel Sie nur wollen."

 
Johanna Spyri (12 juni 1827 - 7 juli 1901)
Heidi en Klara. Illustratie door Clara M. Burd, 1924

De Oostenrijkse dichter en vertaler Hans Carl Artmann werd geboren op 12 juni 1921 in Wenen. Zie ook alle tags voor H. C. Artmann op dit blog en eveneens voor H. Artmann.

MYLADY mit dem blauen hut

MYLADY mit dem blauen hut,
ich finde sie so äußerst chic,
ihr angewandter silberblick,
der fest auf meinem frischen frackhemd ruht,
geht mir wie amors pfeil durchs blut.

die jazzband dudelt im savoy,
man tanzt den english waltz, den fox,
im whisky klirren kühl die rocks,
ich hoff, madame, sie bleiben mir doch treu,
klopf an das stuhlbein, toi, toi, toi!

sie rauben mir perfekt die ruh,
wie klimpern ihre wimpern keck,
madame, ich bin vor liebe weg,
der ober drückt bereits ein auge zu,
mir sinkt das herz bis in die schuh.

ich bin bekannt mit vielen fraun
und mit den meisten kaum per sie,
ein tête à tête, ein vis à vis,
und mir ist auch schon nimmermehr zu traun,
wenn sie aus schönen augen schaun.

jedoch vor ihnen bin ich scheu,
pardon, ich staune über mich,
das läuft mir förmlich gen den strich,
mir ist das wirklich gar nicht einerlei,
so sie und ich hier im savoy.

mylady mit dem blauen hut,
wie kann den sowas möglich sein,
trotz curaçao, chartreuse und wein
verlier ich plötzlich meinen ganzen mut
vor ihrer blicke heißer glut.

 
H. C. Artmann (12 juni 1921 – 4 december 2000)

De Duitse dichter Günter Nehm werd geboren in Wattenscheid op 12 juni 1926. Zie ook alle tags voor Günter Nehm op dit blog.

EISENBAHN

Mir fiel, mit Hein per EISENBAHN,
als wir ’ne kesse BIENE SAHN,
die schönste Form des HABENS EIN,
ich sprach: «Sei doch kein HASENBEIN,
die schönste meiner BASEN, HEIN,
die dürfte noch zu HABEN SEIN.»
Der Zug fuhr weiter SEINE BAHN,
in dem wir schlanke BEINE SAHN.

Vor der Türe steht ein Pferd

Vor der Türe steht ein Pferd,
ganz in weiß, es ist ein Schimmel,
drückt verhärmt und abgezehrt
mit den Hufen auf die Bammel.

Als ich öffne, sagt es zag:
„Meine Kehle brennt wie Feuer.
Sie verzeihen, wenn ich frag:
Warum ist das Bier so teuer?"

Darauf sage ich sehr schlau:
„Das liegt sicher an den Preisen,
doch exakt und ganz genau
läßt sich so was nicht beweisen."

„Dachte ich mir's", spricht der Gaul,
„wer kann diesem Trend entrinnen?"
Er verzieht erbost das Maul
und zieht durstgeplagt von hinnen.

 
Günter Nehm (12 juni 1926 - 11 februari 2009)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12^e juni ook mijn blog van 12 jnui 2016 deel 2.

12-06-2017 om 18:38 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver William Styron werd op 11 juni 1925 in Newport News in de staat Virginia geboren. Zie ook alle tags voor William Styron op dit blog.

Uit: Darkness Visible

“I felt a kind of numbness, an enervation, but more particularly an odd fragility—as if my body had actually become frail, hypersensitive and somehow disjointed and clumsy, lacking normal coordination. And soon I was in the throes of a pervasive hypochondria. Nothing felt quite right with my corporeal self there were twitches and pains, sometimes intermittent, often seemingly constant, that seemed to presage all sorts of dire infirmities. (Given these signs, one can understand how, as far back as the seventeenth century-in the notes of contemporary physicians, and in the perceptions of John Dryden and others—a connection is made between melancholia and hypochondria; the words are often interchangeable, and so were used until the nineteenth century by writers as various as Sir Walter Scott and the Brontes, who also linked melancholy to a preoccupation with bodily ills.) It is easy to see how this condition is part of the psyche’s apparatus of defense: unwilling to accept its own gathering deterioration, the mind announces to its indwelling consciousness that it is the body with its perhaps correctable defects—not the precious and irreplaceable mind—that is going haywire. In my case, the overall effect was immensely disturbing, augmenting the anxiety that was by now never quite absent from my waking hours and fueling still another strange behavior pattern—a fidgety recklessness that kept me on the move, somewhat to the perplexity of my family and friends.
…By now I had moved back to my house in Connecticut. It was October, and one of the unforgettable features of this stage of my disorder was the way in which my own farmhouse, my beloved home for thirty years, took on for me at that point when my spirits regularly sank to their nadir an almost palpable quality of ominousness. The fading evening light—akin to that famous “slant of light” of Emily Dickinson’s, which spoke to her of death, of chill extinction—had none of its familiar autumnal loveliness, but ensnared me in a suffocating gloom. I wondered how this friendly place, teeming with such memories of (again in her words) “Lads and Girls,” of “laughter and ability and Sighing,/ And frocks and Curls,” could almost perceptibly seem so hostile and forbidding. Physically, I was not alone. As always Rose was present and listened with unflagging patience to my complaints. But I felt an immense and aching solitude. I could no longer concentrate during those afternoon hours, which for years had been my working time, and the act of writing itself, becoming more and more difficult and exhausting, stalled, then finally ceased.”

 
William Styron (11 juni 1925 – 1 november 2006)

De Nederlandse schrijfster Sophie van der Stap werd geboren in Amsterdam op 11 juni 1983. Zie ook alle tags voor Sophie van der Stap op dit blog.

Uit: The Girl With Nine Wigs (Vertaald door Charlotte Caroline Jongejan)

« He calmly acknowledges me as I stand up. A teenager. I can practically see the thought forming in his mind as he looks at me. But to me he looks like a dream: handsome face, nice hands, fortysomething. Finally, my Grey's Anatomy fantasy is becoming a reality. Who knew that a hospital would turn out to be a great place for a single girl like me? I abandon my mom in the waiting room and follow him, gingerly, down the hall.
As my details are taken down for what feels like the hundredth time — amid all these technologically advanced supermachines, they still can't keep track of my records — I take advantage of this time and study Dr. McDreamy more closely. His nametag says DR. K, PULMONARY SPECIALIST. I'm guessing early forties. Charming, handsome, and smart: a playboy or happily married in the suburbs? Or maybe both? Better Google him later. A white coat can be misleading, but shoes never lie. Brogues, black leather. Hmm. ... Not bad, not great either. Not much to go on, but given his age I decide to give him the benefit of the doubt.
He tells me to take a seat and asks me to lift up my top. I'm allowed to keep on my bra. He places a cold metal stethoscope against my chest, and then on my back.
He listens, I sigh.
I sigh, he listens.
I listen, he sighs.
"Something isn't quite right," he says. His words don't scare me. In fact, I'm even a bit relieved. It's been blatantly clear for a long time that something's wrong; finally, someone else is catching on. Handsome and smart. Dr. K might be the answer to this Kafkaesque hospital. At last I'll get a diagnosis, some pills in a jar, and back to normal life.”

 
Sophie van der Stap (Amsterdam, 11 juni 1983)
 

De Zuid-Afrikaans schrijver en dichter Nicolaas Petrus van Wyk Louw werd geboren in Sutherland op 11 juni 1906. Zie ook alle tags voor N. P. van Wyk Louw op dit blog.

Ballade van die Nagtelike Ure

Ons liefde het uitgeblom
tussen elfuur en kwart oor twee -
hier sit ek onder die dagbreek
half-nugter en verlee

op koel stoeptreetjies êrens
waar ek 'n blink waterkraan sien
in die ure van die donker dors
tussen twaalfuur en smôrens om tien.

Om elfuur was jou liggaam
die honger en dors in my,
as jou skewe papier-kalot
ver deur die danssaal gly.

Om twaalfuur was jy 'n ligte brug,
'n hoë, gevaarlike gang
bo my klein verwildering
tussen pyn en sterwe gehang.

Om eenuur was jou hare
vir my vingers 'n bose strik,
en jou lyf soos swart still water
en jou asem soos 'n snik.

En nou het die môre my
oor die rand van sy glas gemors
op die stoep by die kraan wat blink
in die uur van die donker dors.

 
N. P. van Wyk Louw (11 juni 1906 – 18 juni 1970)

De Britse dichteres en schrijfster Renée Vivien (eig. Pauline Mary Tarn) werd geboren op 11 juni 1877 in Londen. Zie ook alle tags voor Renée Vivien op dit blog.

I have ruined my heart

I have ruined my heart, devastated my soul
And a beggar of love is what I am today:
The memories, like filthy vermin, take their toll,
Gnaw at me in the implacable face of day.
I have ruined my heart, devastated my soul
And of fate, I implore shamefully, without cease,
A reflection of your eyes: a divine caprice;
O fugitive form, perfumed pallor that hovers
So prodigal, so abundant among lovers!

I have looked endlessly for your gaze in strange eyes,
I have searched for your kiss on ephemeral lips;
Like a vine in the orchard, flushed by the sun's rise,
Floating on Bacchic laughter which rises and dips,
I have looked endlessly for your gaze in strange eyes
Without freeing my heart from your harsh caresses.
And thus, like the sighing of plaintive mistresses
Who weep at night for a summer without return,
In laments I hear echos of love-words which yearn.

O form so fugitive, O pallor so perfumed,
Inconstant sweetness which destiny sought to cease,
Abundant and prodigal lover who once bloomed,
I have lost your sweet smile to the divine caprice;
O form so fugitive, O pallor so perfumed,
You have turned me to a beggar of love today
Exposed in the implacable face of the day
The stark grief of wretched misery takes its toll...
I have ruined my heart, devastated my soul.

 
Renée Vivien (11 juni 1877 – 10 november 1909)
Cover

De Franse schrijver Jean-Pierre Chabrol werd geboren op 11 juni 1925 in Chamborigaud. Zie ook alle tags voor Jean-Pierre Chabrol op dit blog.

Uit:Fleur d'épine

“— Quel âge ça lui fera maintenant, à l'Ours-Lion ? Ils se carrent, prennent leur souffle, prennent leur distance. La buire de terre garde le café à portée de flammes, au fond de l'âtre. Le velours des pantalons roucoule. Un genou craque. Sous la table, Flambeau aboie trois fois, drôlement : jappe-ments plaintifs, courts, suivis, chacun, d'un grondement étouffé. Flambeau rêve, les hommes sourient. Le sanglier est suspendu par les pattes do derrière dans la casetta 1, avec deux charges de chevrotines dans le corps. La première, dans le museau, l'a retourné. La deuxième, dans le coeur, l'a roulé sur la pente du maquis, de bruyères en rochers, jusqu'au buisson de lentisques où il a fini la course de sa vie. Il était trop tard quand les chasseurs l'ont remonté du fleuve. Ce sera demain, à l'aube, la fête du dépeçage, de la charcuterie, et les enfants pourront jouer au ballon avec les poumons. Dolinda lave les assiettes sur la pierre du coin noir et, parfois, son coude fait tinter les seaux. Dom Petru sort. La lune flatte la casetta. En salut, Dom Petru s'étire puis bâille, avec des variations. Les montagnes sont en étain. A leur pied, deux collines forment hausse. On peut viser la mer, la mer, jour et nuit couleur de ciel, la mer, coup de faux dans les étoiles. Demain il fera clair. On verra là-bas l'île d'Elbe, l'île Pianosa, l'île de Monte Cristo, on devinera la côte italienne. Dom Petru ramasse un moignon d'olivier et il entre : — Demain, il fera beau. Avant qu'il ait refermé la porte,”

 
Jean-Pierre Chabrol (11 juni 1925 – 1 december 2001)
Cover

De Engelse dichter en schrijver Ben Jonson werd geboren rond 11 juni 1572 in Westminster, Londen. Zie ook alle tags voor Ben Jonson op dit blog.

An Ode To Himself

Where dost thou careless lie,
Buried in ease and sloth?
Knowledge that sleeps doth die;
And this security,
It is the common moth
That eats on wits and arts, and oft destroys them both.

Are all th' Aonian springs
Dried up? lies Thespia waste?
Doth Clarius' harp want strings,
That not a nymph now sings?
Or droop they as disgrac'd,
To see their seats and bowers by chatt'ring pies defac'd?

If hence thy silence be,
As 'tis too just a cause,
Let this thought quicken thee:
Minds that are great and free
Should not on fortune pause;
'Tis crown enough to virtue still, her own applause.

What though the greedy fry
Be taken with false baites
Of worded balladry,
And think it poesy?
They die with their conceits,
And only piteous scorn upon their folly waits.

Then take in hand thy lyre,
Strike in thy proper strain,
With Japhet's line aspire
Sol's chariot for new fire,
To give the world again;
Who aided him will thee, the issue of Jove's brain.

And since our dainty age
Cannot endure reproof,
Make not thyself a page
To that strumpet, the stage,
But sing high and aloof,
Safe from the wolf's black jaw and the dull ass's hoof.

 
Ben Jonson (ca. 11 juni 1572 – 6 augustus 1637) 
Naar een portret van Abraham van Blijenberch, ca. 1617

De Japanse schrijver Yasunari Kawabata werd geboren op 11 juni 1899 in Osaka. Zie ook alle tags voor Yasunari Kawabata op dit blog.

Uit: Snow Country (Vertaald door Edward Seidensticker)

“In any case, he had revised his view of her, and he had found, surprisingly, that her being a geisha made it even more difficult for him to be free and open with her.
Dead-drunk that night, she had savagely bitten her half-paralyzed arm in a ɹt of irritation at its recalcitrance. “What’s the matter with you? Damn you, damn you. Lazy, worthless.
What’s the matter with you?”
And, unable to stand, she had rolled from side to side. “I’ll never have any regrets. But I’m not that sort of woman. I’m not that sort of woman.”
“The midnight for Tokyo.” The woman seemed to sense his hesitation, and she spoke as if to push iaway. At the sound of the train whistle she stood up. Roughly throwing open a paper-paneled door and the window behind it, she sat down on the sill with her body thrown back against the railing. The train moved oʃ into the distance, its echo fading into a sound as of the night wind. Cold air flooded the room.
“Have you lost your mind?” Shimamura too went over to the window. The air was still, without a suggestion of wind.
It was a stern night landscape. The sound of the freezing of snow over the land seemed to roar deep into the earth. There was no moon. The stars, almost too many of them to be true, came forward so brightly that it was as if they were falling with the swiftness of the void. As the stars came nearer, the sky retreated deeper and deeper into the night color. The layers of the Border Range, indistinguishable one from another, cast their heaviness at the skirt of the starry sky in a blackness grave and somber enough to communicate their mass. The whole of the night scene came together in a clear, tranquil harmony.
As she sensed Shimamura’s approach, the woman fell over with her breast against the railing. There was no hint of weakness in the pose. Rather, against the night, it was the strongest and most stubborn she could have taken. So we have to go through that again, thought Shimamura.
Black though the mountains were, they seemed at that moment brilliant with the color of the snow. They seemed to him somehow transparent, somehow lonely. The harmonybetween sky and mountains was lost.“

 
Yasunari Kawabata (11 juni 1899 — 16 april 1972)
Filmposter

Zie voor nog meer schrijvers van de 11^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

11-06-2017 om 10:31 geschreven door Romenu  

De Zuidafrikaanse schrijver Harold Athol Lannigan Fugard werd geboren op 11 juni 1932 in Middelburg, Kaapprovincie. Zie ook alle tags voor Athol Fugard op dit blog.

Uit: Hello And Goodbye

„HESTER. Ja, that's right.
JOHNNIE. YOU will?
HESTER [ignoring his question]. You were always daring me. You used to find it—the thing you were too scared to do, and dare me, and watch while I did it and got into trouble. That's what you want, hey? You and him. `Hester's in trouble again, Pa!'
JOHNNIE. You won't?
HESTER. No. [She goes back to the papers.]
JOHNNIE [to himself]. Too much to hope for.
HESTER. You won't get rid of me that easily.
JOHNNIE. But I tried. Whatever happens nobody can say I didn't try. Be brave.
HESTER [readingfrom one of the papers]. 'Johannes Albertus Smit.' That's you.
JOHNNIE. Yes, in full. What's it say?
HESTER [scanning the letter]. 'Your application. . . The Kroonstad Railway School. From the Principal. Saying they accept your application to be a learner-stoker. And a second-class voucher to get there. November, 1958.
JOHNNIE. Too late now.
HESTER. But you said you tore up your application.
JOHNNIE. That's right.
HESTER. Because you didn't want to go.
JOHNNIE. So?
HESTER. So here he says he got your application.
JOHNNIE. These things happen. [Pause. Hester thinks about this.]
HESTER. No. No, they don't. He wouldn't tell you to come if you didn't have asked him if you could come.
JOHNNIE. Where does that get us?
HESTER. You did post that application.
JOHNNIE. I see.
HESTER. But you told me you didn't."

 
Athol Fugard (Middelburg (ZA), 11 juni 1932)
Scene uit een opvoering in Kaapstad, 2014

De Nigeriaanse dichter, schrijver, architect, en milieuactivist Nnimmo Bassey werd geboren in Akwa Ibom op 11 juni 1958. Zie ook alle tags voor Nnimmo Bassey op dit blog.

To Cook A Continent

First it was the Ogonis
Today it is the Ijaws
Who will be slain this next day?
We see open mouths
But hear no screams
Tears don't flow
When you are scarred
We stand in pools
Up to our knees

We thought it was oil
But it was blood

We thought it was oil
But it was blood

Dried tear bags
Polluted streams
Things are real
When found in dreams
We see their shells
Behind military shields
Evil, horrible, gallows called oilrigs
Drilling our souls

We thought it was oil
But it was blood

We thought it was oil
But it was blood

The heavens are open
Above our heads

 
Nnimmo Bassey (Akwa Ibom, 11 juni 1958)

De Franse schrijver Jules Vallès werd geboren op 11 juni 1832 in Puy-en-Velay, Haute-Loire. Zie ook alle tags voor Jules Vallès op dit blog.

Uit: Les Victimes du Livre

"Pas une de nos émotions n’est franche.
Joies, douleurs, amours, vengeances, nos sanglots, nos rires, les passions, les crimes ; tout est copié, tout !
Le Livre est là.
L’encre surnage sur cette mer de sang et de larmes !
Cela est souvent gai, quelquefois triste. Mais à travers les débris, les fleurs, les vies ratées, les morts voulues, le Livre, toujours le Livre !
« Cherchez la femme, » disait un juge. C’est le volume que je cherche, moi : le chapitre, la page, le mot…
Combien j’en sais dont tel passage lu un matin a dominé, défait ou refait, perdu ou sauvé l’existence !
Une pensée traduite du chinois ou du grec, prise à Sénèque ou à saint Grégoire, a décidé d’un avenir, pesé sur un caractère, entraîné une destinée. Quelquefois le traducteur s’était trompé, et la vie d’un homme pivotait sur un contresens.
Souvent, presque toujours, la victime a vu de travers, choisi à faux, et le Livre la traîne après lui, vous faisant d’un poltron un crâneur, d’un bon jeune homme un mauvais garçon, d’un poitrinaire un coureur d’orgies, un buveur de sang d’un buveur de lait, une tête-pâle d’une queue rouge. Tyrannie comique de l’Imprimé !
D’où vient cela ?
Je ne sais ; mais l’influence est là ! Tous la subissent, jusqu’à nous, les corrompus, qui lisons mieux sur la mise en page que sur le manuscrit, et croyons plutôt que c’est arrivé.
Joignez à cette autorité de l’imprimé l’intérêt du roman. Que l’écrivain ou l’écrivailleur ait donné à ses personnages une physionomie saisissante, dans le mal ou le bien, sur une des routes que montre Hercule, moine ou bandit, ange ou démon ! et c’en est fait du simple ou du fanfaron sur qui le bouquin tombera."

 
Jules Vallès (11 juni 1832 – 14 februari 1885)
Portret door Gustave Courbet, 1860

De Engelse dichter en satiricus George Wither werd geboren op 11 juni 1588 in Bentworth. Zie ook alle tags voor George Wither op dit blog.

The Lord is King

The Lord is King, and weareth
A robe of glory bright:
He clothed with strength appeareth,
And girt with powerful might.

The earth He hath so grounded
That moved it cannot be;
His throne long since was founded,
More old than time is He.

The waters highly flowed,
And raised their voice, O Lord;
The seas their fury showed,
And loud their billows roar'd.

But God in strength excelleth
Strong seas and powerful deeps;
With Him all pureness dwelleth,
And firm His truth He keeps.

 
George Wither (11 juni 1588 – 2 mei 1667)
Ivall’s Farm, cottage in Bentworth

De Engelse dichter en vertaler Barnabe Googe werd geboren op 11 juni 1540 in Londen of Kent. Zie ook alle tags voor Barnabe Googe op dit blog.

Coming Homeward Out Of Spain

O raging seas, and Mighty Neptune's reign,
In monstrous hills that throwest thyself so high,
That with thy floods dost beat the shores of Spain,
And break the cliffs that dare the force envy;
Cedase now thy rage and lay thine ire aside.
And thou that hast the governance of all,
O mighty God! grant weather, wind and tide,
Till in my country coast our anchor fall.

 
Barnabe Googe (11 juni 1540 – 1594)
Cover

11-06-2017 om 10:30 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Louis Couperus werd op 10 juni 1863 geboren in Den Haag. Zie ook alle tags voor Louis Couperus op dit blog.

Uit: Langs lijnen van geleidelijkheid.

“Het pension van de marchesa Belloni was gelegen in een van de gezondste, zoo niet dichterlijkste wijken van Rome: de helft van het huis was een gedeelte van een villino der oude Ludovisi-tuinen; de oude mooie tuinen, betreurd door een ieder, die ze gekend had, vóór de nieuwe kazernewijken verrezen waren, waar eerst het Romeinsche villa-park zich had uitgestrekt. Het pension stond in de Via Lombardia; het oude villino-gedeelte had voor de locataires van de marchesa zekere antieke bekoring gehouden, en het nieuw aangebouwde perceel bood aan: ruime kamers, moderne waterleiding en electrisch licht. Het pension had een zekere reputatie van goed en goedkoop en aangenaam gelegen te zijn; enkele minuten wandelens van den Pincio af, hoog gelegen, behoefde men er niet voor malaria te vreezen, en de prijs, dien men er voor een langer verblijf betaalde, en die acht lire nauw-lijks te boven ging was buitengewoon voor Rome, bekend als duurder dan iedere andere Italiaansche stad. Zoo was het pension dan ook meestal vol: de reizigers kwamen reeds in October - die het vroegst in den season kwamen, betaalden het minst; en behalve enkele haastige toeristen, bleven zij meest allen tot Paschen, om na de groote kerkfeesten naar Napels af te zakken.
Het pension was door Engelsche reiskennissen zeer aanbevolen aan Cornélie De Retz van Loo, die alleen in Italië reisde, en uit Florence geschreven had aan de marchesa Belloni. Het was de eerste keer, dat zij in Italië reisde; het was de eerste keer, dat zij uitstapte aan het groote holle station bij de Thermen van Diocletianus, en op het plein, in de gouden zonnelucht van Rome, terwijl de groote fontein van de Acqua Marcia ruischte, en de koetsiers klapperden met de zweepen en met de tong - om haar aandacht te trekken - kreeg zij hare ‘lieve Italiaansche sensatie’, zooals zij dacht, en was blij in Rome te zijn.
Zij zag een oud moeilijk loopend mannetje op haar toe komen, met het instinct van een oud-gedienden portier, die zijn reizigers dadelijk herkent, en zij zag op zijn pet: Hôtel Belloni, en wenkte hem, en glimlachte. Hij begroette haar als een oude kennis, met familiariteit en eerbied tegelijk, als was hij blij haar te zien - vroeg of zij prettig gereisd had, of zij niet moê was, geleidde haar naar de victoria, schikte haar plaid, haar valies, vroeg het biljet van hare koffers, en zeide, dat zij maar gaan moest: in tien minuten volgde hij met de bagage. Zij kreeg een gevoel van gezelligheid, van verzorgd te worden door het oude hinkende mannetje, en knikte hem vriendelijk toe, terwijl de koetsier wegreed. Zij gevoelde zich licht en luchtig, met even den weemoed van iets onbekends, dat haar gebeuren ging: en zij zag links en rechts, als om nu te zien de straten van Rome: zij zag alleen maar huizen en huizen, kazernehuizen; toen een groot wit paleis: het nieuwe Palazzo Piombino - waar zij wist, dat de Juno Ludovisi was - en toen hield hij stil, en een knoopenjongetje kwam naar haar toe.”

 
Louis Couperus (10 juni 1863 – 16 juli 1923)
Hier met zijn hond Brinio

De Nederlandse dichter Jacques Fabrice Herman Perk werd geboren in Dordrecht op 10 juni 1859. Zie ook alle tags voor Jacques Perk op dit blog.

Sluimer

Stil! - Duizendogig spiegelt zich in 't meer
De nacht, en laat haar bleke luchter beven,
Die gloeiend witte glanzen heen doet zweven
Om 't, rond de diepte reiend, rotsenheer.

En Sluimer daalt op vlinderwieken neer,
Met wuivend rijs, waaraan de druppen beven,
Die dauwend droom en zoet vergeten geven,
En zweeft in schaduw peinzend heen en weer.

En in mijn dolend hulkje, dat er glijdt
Langs 't kabblend zilver, zet hij zich; ik zie
Hem tederblikkend over mij gebogen.

Hij lacht mij aan, ontplooit de wieken wijd...
Ik hoor een sluimerende melodie,
En weet niet wat mij loodzwaar viel op de ogen...

Sanctissima virgo

't Was bladstil, en een lauwe loomheid lag
En woog op beemd en dorre wei, die dorstten;
Zwaar zeeg en zonder licht een vale dag
Uit wolken, die gezwollen onweer torsten.

Toen is het zwijgend zwerk uit-een-geborsten,
En knetterende donders, slag op slag,
Verrommelden en gromden. Vol ontzag,
Look ik mijne ogen, die niet ogen dorsten:

Een schelle schicht schoot schichtig uit den hogen,
En sloeg mij. Ik bezwijmde... ontwaakte, en zag
De lucht geschraagd door duizend kleurenbogen.

Daarboven, in een kolk van licht te pralen,
Stond reuzengroot de Jonkvrouw, en een lach
Voelde ik van haar verengeld aanschijn stralen.

De schietbeek

(XVII)
In 't brede lommer van de lage bomen
Glipt, glipt het beekje langs de holle boorden:
Het streelt de blonde bloemen aan zijn zomen,
En zingt een lied vol murmelende akkoorden.

Toen kost gij, lieve, uw lust niet meer betomen
Maar waadde door de golfjes, die bekoorden:
Zij wijken, nu zij bij uw voetjes komen,
En kussend fluisteren zij liefdewoorden.

Hoe fronsen zich die gladde rozenvoeten
In 't rimpelend kristal.... O, laat mij beiden,
Om met een voetkus mijn vorstin te groeten!...

En 'k liet het linnen van haar voeten drinken
Het water, wenend om het wreed verscheiden,
En zag haar oog van frisse blijheid blinken. -

 
Jacques Perk (10 juni 1859 - 1 november 1881)
Portret door Herman van der Voort in de Betouw, 1870

De Amerikaanse schrijver James Salter werd op 10 juni 1925 in New York geboren. Zie ook alle tags voor James Salter op dit blog.

Uit: There and Then

“A few summers ago, searching for dinosaur excavations, we stopped in a little town named DeBeque in western Colorado. There was a grocery store, an old garage, a post office, and a bar. No one seemed to know anything about dinosaurs although they had an alleged forty-million-year-old tortoise fossil, turned up during road construction, in the garage. "Why don't you go and talk to Armand DeBeque?" they said.
Armand DeBeque lived in a well-kept house at the edge of town but he wasn't there. We found him at the high school where he taught journalism. He was working on the yearbook. He was sixty-eight and the son of a man who had founded DeBeque as part of a land grant given out after the Civil War. His father had fought in that war. Your grandfather, I suggested. No, his father, he said. His father had been born in 1840 and was seventy-two years old at the birth of his son. In one leap the entire history of the state, almost of the West, was spanned.
Colorado lies in two parts. The eastern half is flat, part of the great, fertile heartland that feeds the nation. Denver is the last city of the plains. From its hotel windows, to the west, the mountains rise like a wall. These are the Rockies. Beneath the mountains lies the great reef of silver upon which the mining towns were built. Almost everything was done by hand in these remote locations—trees felled, tunnels dug, shafts and galleries timbered. Sometimes you find the remains of mines with weathered piles of tailings deep in the wilderness. On the way to Crested Butte from Aspen, over the mountains, there are several. It is difficult to imagine such backbreaking labors far from any road or town, but then one remembers the purity of the ore and the size of the nuggets that were sometimes found: in one celebrated case, almost twenty-one hundred pounds of pure silver.
Walking to Crested Butte takes a day. The path at the beginning, in the early morning, is narrow but defined. Gradually it begins to fade and finally, above timberline, to wander aimlessly through high meadows, though the final rocky trail over the pass is plain. The air is thin at this height. One's eyes feel dry; the skin itches. All around is wilderness and fever-blue sky. A friend of mine once encountered two women walking with difficulty toward him near the top of the pass. Jehovah's Witnesses, they were wearing high heels. They wanted to know if this was the way to town.”

 
James Salter (10 juni 1925 – 19 juni 2015)

De Nederlandse schrijfster Mensje van Keulen werd op 10 juni 1946 geboren in Den Haag. Zie ook alle tags voor Mensje van Keulen op dit blog.

Uit: In het donker

‘‘Benno is een fantastische kat. Als ik het huis binnenga, staat hij me op te wachten en begint meteen te spinnen. Het is jammer dat jij niet tegen katten kan, ik zou er graag een willen.’
‘Voor honden ben ik niet allergisch. We zouden een hondje kunnen overwegen, ik heb het je eerder gezegd.’
‘Weet je hoe heerlijk het voelt als je een kat aait?’
‘Die je vervolgens openhaalt.’
“Daar kon hij niks aan doen.’
Opnieuw het geluid van een naderende wagen.
‘Nog meer onschuldige schepsels naar de slachtbank,’ zegt ze. ‘Is het binnenkort soms weer offerfeest? Ooit hadden we een wet die bepaalde dat dieren niet moesten lijden als ze voor de slacht gedood werden. Maar ook op die school van jou krijgen ze voor het gemak tegenwoordig allemaal maar halal worst en kaas waarvoor kalveren zonder verdoving moeten leegbloeden. Arabieren schijnen eerst de pezen van de achterpoten van koeien door te snijden zodat de dieren niet kunnen wegrennen.’
‘Je moet oppassen met dat soort opmerkingen.’
‘En wees jij niet zo politiek correct. Dat zijn degenen die het meest liegen.’

 
Mensje van Keulen (Den Haag, 10 juni 1946)

De Nederlandse schrijver Jan Brokken werd geboren op 10 juni 1949 in Leiden. Zie ook alle tags voor Jan Brokken op dit blog.

Uit:De gloed van Sint-Petersburg

“Toen ik in 1975 voor het eerst van mijn leven in Leningrad verbleef, was het nog maar negen jaar geleden dat Anna Achmatova de laatste adem had uitgeblazen. Haar invloed was nog altijd merkbaar in de stad, maar om geen problemen met de autoriteiten te krijgen kon je haar naam beter niet uitspreken in het openbaar. Echt verboden was haar werk niet langer, een op de tien bewoners van Leningrad kon haar verzencyclus Requiem uit het hoofd declameren – schat ik – en toch riep haar naam nog altijd het vermoeden van protest en dissidentie op. De volledige, ongecensureerde versie van Requiem zou pas vele jaren later in de Sovjet-Unie verschijnen, in 1987; Anna Achmatova zat nog half in het verdomhoekje.
De laatste jaren voor haar dood had ze als een gevangene geleefd, afgeschermd en afgesloten van de wereld. De voornaamste reden dat haar volgeling Joseph Brodsky als persona non grata op een vliegtuig naar de Verenigde Staten werd gezet, was zijn veelvuldig contact met Achmatova geweest, tegen de wens van de autoriteiten in. Hij deed er alles aan om de poëzie van Achmatova onder een breed publiek te verspreiden en stak niet onder stoelen of banken dat hij haar vereerde als de grootste Russische dichter sinds Poesjkin. Dat streelde het ego van de dichteres. Achmatova had de jongeman als het even kon iedere dag ontvangen, mede omdat hij haar onophoudelijk aan de vermoorde Osip Mandelstam deed denken. Met Mandelstam had ze een band gehad die het begrip en de genegenheid verre oversteeg: zij leken een en dezelfde dichtersziel te delen.
Veertig jaren zijn voorbijgegaan sinds mijn eerste bezoek aan de stad. Op zondag 22 februari 2015 loop ik over de Voskresenskaja, de Opstandingskade die voorheen Robespierrekade heette, langs de Neva in de richting van de Smolnykathedraal.
De sneeuw knerpt onder mijn schoenzolen. Het is zo koud dat de lucht die ik inadem als een mes in mijn longen snijdt. Brede rijen auto’s denderen over de wit uitgeslagen weg langs de rivier; door het geratel van hun spijkerbanden lijken geweren af te gaan. Ik zet de capuchon van mijn anorak op, trek de sjaal rond mijn kraag strakker aan en sta bij het metrostation Tsjernysjevskaja plotseling voor het standbeeld van Anna Achmatova.”

 
Jan Brokken (Leiden, 10 juni 1949)
Cover 

De joods-Amerikaanse schrijver Saul Bellow werd geboren op 10 juni 1915 te Lachine, een voorstad van Montreal. Zie ook alle tags voor Saul Bellow op dit blog.

Uit: The Adventures of Augie March

“Simon was a blond boy with big cheekbones and wide gray eyes and had the arms of a cricketer—I go by the illustrations; we never played anything but softball. Opposed to his British style was his patriotic anger at George III. The mayor was at that time ordering the schoolboard to get history books that dealt more harshly with the king, and Simon was very hot at Cornwallis. I admired this patriotic flash, his terrific personal wrath at the general, and his satisfaction over his surrender at Yorktown, which would often come over him at lunch while we ate our bologna sandwiches. Grandma had a piece of boiled chicken at noon, and sometimes there was the gizzard for bristleheaded little Georgie, who loved it and blew at the ridgy thing more to cherish than to cool it. But this martial true-blood pride of Simon’s disqualified him for the crafty task to be done at the dispensary; he was too disdainful to lie and might denounce everybody instead. I could be counted on to do the job, because I enjoyed it. I loved a piece of strategy. I had enthusiasms too; I had Simon’s, though there was never much meat in Cornwallis for me, and I had Grandma Lausch’s as well. As for the truth of these statements I was instructed to make—well, it was a fact that we had a boarder. Grandma Lausch was our boarder, not a relation at all. She was supported by two sons, one from Cincinnati and one from Racine, Wisconsin. The daughters-in-law did not want her, and she, the widow of a powerful Odessa businessman—a divinity over us, bald, whiskery, with a fat nose, greatly armored in a cutaway, a double-breasted vest, powerfully buttoned (his blue photo, enlarged and retouched by Mr. Lulov, hung in the parlor, doubled back between the portico columns of the full-length mirror, the dome of the stove beginning where his trunk ended)—she preferred to live with us, because for so many years she was used to direct a house, to command, to govern, to manage, scheme, devise, and intrigue in all her languages. She boasted French and German besides Russian, Polish, and Yiddish; and who but Mr. Lulov, the retouch artist from Division Street, could have tested her claim to French? And he was a serene bogus too, that triple-backboned gallant tea-drinker. Except that he had been a hackie in Paris, once, and if he told the truth about that might have known French among other things, like playing tunes on his teeth with a pencil or singing and keeping time with a handful of coins that he rattled by jigging his thumb along the table, and how to play chess.“

 
Saul Bellow (10 juni 1915 - 5 april 2005)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 10^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

10-06-2017 om 10:54 geschreven door Romenu  

De Roemeense schrijver Ion Creanga werd geboren op 10 juni 1839 in Humuleşti. Zie ook alle tags voor Ion Creanga op dit blog.

Uit: Memories of My Boyhood (Vertaald door Ana Cartianu en R.C. Johnston)

“One day what should come into the priest's head but to inspect our prayerbooks. Seeing them all bloodstained, he clutched his head in horror. As soon as he found out how they had got into this shocking state, he summoned each one of us in turn to Dapple-Grey's back and began to belabour us with St. Nicholas, bishop in partibus, as retribution for the pains the martyred flies and the holy bumble-bees had suffered at our hands.
Not long after this, one day in the month of May, close upon the Whitsun Moşi1 festival, the Evil One prompted Master Vasile, the blockhead, for I have no better word for him, to appoint a fellow called Nică, Costache's son, to test my knowledge. Nică, who was older than me and whose scholarship was a trifle more than non-existent, had quarrelled with me on account of little Smaranda, whom, one day, with every sign of regret, I had been forced to shove away because she would interfere with my catching flies. So Nică began to examine me, and just went on examining and examining and didn't he just score mistakes wholesale on a piece of shingle: one, two, three, and so on up to twenty-nine! "My word, this is past a joke," I said to myself. "He has not yet finished examining me, and think of all the mistakes to come!" All of a sudden, everything went black in front of me and I began to tremble with anger. "Well, well, I am in a hole! What's to be done about it?" I kept asking myself. Slyly I glanced at the door of salvation and kicked my heels impatiently, waiting for some loiterer outside to come in, for there was a school rule that two people should not walk out at the same time. My heart was fit to burst within me seeing that no one would come in and give me a chance of escaping mounting Dapple-Grey and receiving the blessing of St. Nicholas, that dispenser of black and blue.“

 
Ion Creanga (10 juni 1839 – 31 december 1889)
Het geboortehuis van Ion Creanga, nu museum

De Turkse dichter Oktay Rifat werd geboren op 10 juni 1914 in Trabzon. Zie ook alle tags voor Oktay Rifat op dit blog.

I Hoisted all my flags

I hoisted all my flags on the flagpoles,
I painted the city with my blood's hot colour.
I spread stones on the road that led to anger.
I levelled towers with the back of my hand.
I quartered love into east, west, north and south,
For the leaps from corner to corner.

My first grasshopper, key to my lock.

Fresh as spring sunshine, burgeoning hopes
That carry my joy on the branch.
Inside the light a different light,
Inside the fruit another seed
Empty all my taps, pour my rain
On darkness and fear and the old.

Hello to the torrents that flood down the hill to the plain!

I stand in the middle; days and nights,
Streets and houses, flow past me on both sides.
I am keener than a rust-free anchor, than the sky.
I spin tbe seasons like a top.
In one snap of the fingers I overturned loneliness, erased it.
Fed on my own milk I grow into immortality.

Grass on the earth, and trees, and wet tomorrows.

Vertaald door Ruth Christie

Freedom Has Hands

1
Our horses galloped foaming
to the calm sea.

2
What is this flight? Is it the dove's
joy of freedom?

3
It was forbidden to kiss, did you know
forbidden to think
forbidden to defend the work force.

4
They've picked the fruit from the tree
and they sell it in the market
for as much as they can get,
labor's broken branches on the ground.

Vertaald door Richard McKane

 
Oktay Rifat (10 juni 1914 – 10 april 1988)

De Duitse schrijver Peter Kurzeck werd geboren op 10 juni 1943 in Tachau, Bohemen. Zie ook alle tags voor Peter Kurzeck op dit blog.

Uit: Ein Kirschkern im März

“Als Gast. Alle Abende mit meinem Leben unter dem Oberlichtfenster oder im leeren schweigenden Nebenzimmer. Am Anfang des Abends. Immer der gleiche Moment. Noch eben hell.
März, eine Amsel singt. Du bist müde und spürst, wie die Zeit an dir zieht. Wer bin ich? Und warum hier? Bevor du dich jedesmal wieder auf den Weg machst, deinem Kind gute Nacht sagen.
Carina ist viereinhalb. Ende November die Trennung. Vorher fristgerecht meine Arbeit verloren, eine unersetzliche Halbtagsstelle in einem Antiquariat. Kein Geld, keine Wohnung, kein Einkommen. Schriftsteller. Letzten Sommer mit meinem dritten Buch angefangen. Ende November die Trennung und von da an dann ganz zuletzt jede Nacht aus den überzähligen Matratzen ein Bett, ein Ersatzbett mir in unserem großen Zimmer. Mit Selbstgesprächen. Und immer noch fassungslos. In der Stille nach Mitternacht. Die Zeit, die mir bleibt. Dann spät im Januar für sechs Wochen in eine Abstellkammer in einer fremden Wohnung zwei Straßen weiter und als Spuk, als Gespenst, als Schatten vorerst in dieser Abstellkammer. Eine Trennung und noch keine Wörter dafür. Und hätte nicht gedacht, daß das zu mir und zu meinem Leben gehört. Das Jahr 1984. Frankfurt am Main.
Und als mir auch in der Abstellkammer nur noch drei letzte Tage blieben, sagte im Kinderladen ein anderer Vater zu mir: Du kannst bei uns wohnen. Auch länger. In der Eppsteiner Straße.
Du warst ja schon bei uns. Aber haben im gleichen Haus unterm Dach noch zwei Zimmer als Arbeitszimmer, sagt er, für Birgit und mich. Heizung. Bad dabei. Alles was du brauchst, sagt er. Platz genug. Er heißt Peter wie ich. Ende Februar. Ein heller Morgen. Wir stehen vor dem Kinderladen am Tor. Das besetzte Haus in der Siesmayerstraße. Dann am ersten März bei ihnen eingezogen. Und seither als Gast.“

 
Peter Kurzeck (10 juni 1943 – 25 november 2013)

De Kroatische dichter en diplomaat Antun Mihanović werd geboren in Zagreb op 10 juni 1796. Zie ook alle tags voor Antun Mihanović op dit blog.

Notre belle patrie

Notre belle patrie,
Oh cher et héroïque pays,
Patrie à la gloire ancestrale,
Sois toujours heureuse !

Chère, autant que tu es glorieuse,
Toi seule nous est chère.
Chère, là où ton sol est plat,
Chère, là où il est montagneux.

Coule Drave, Save coule,
Toi non plus Danube, ne perd pas ta vigueur
Mer azur, va annoncer au monde
Qu'un Croate aime son peuple !

Tant que le soleil réchauffe sa terre labourée,
Tant que les tempêtes fouettent ses chênes,
Tant que les tombeaux cachent ses morts
Tant que bat son cœur vivant !

 
Antun Mihanović (10 juni 1798 – 14 november 1861)
Borstbeeld in Tuhelj

Onafhankelijk van geboortedata:

De Vlaamse dichter Tijl Nuyts werd geboren in 1993. Nuyts studeerde Engelse en Spaanse taal- en letterkunde en westerse literatuur. Momenteel werkt hij als assistent Spaanstalige literatuur aan de KU Leuven. Eerder verschenen korte verhalen, gedichten en essays van hem in onder meer Deus ex Machina, Kluger Hans, DW B, Streven, Oikos, Romaneske, Mvslim.com, Gierik & NVT. Bij uitgeverij Polis verschijnt in januari 2017 zijn eerste gedichtenbundel Anagrammen van een blote keizer.

aborg 2

het is bijna zoals italiaanse schilderijen
of flirten in een stomme film:
het gevaar de dingen te noemen

tussen handelspanden verzonken in
tijdloze kronkelstraten schrikt
een man op een stapel perzische tapijten wakker;
hij verontschuldigt zich voor zijn dutje:
‘hoofdpijn’, zegt hij

toen werd ik ziek, het was augustus
en terwijl zij beneden tevergeefs hun kleuren tonen
— paradijsvogels vol ‘origo ik ik ik!’ — plaats ik,
gebogen over scarabee en avondmaal,
een injectie in de bloedbaan van het denken

zij begrijpen niet dat wij niet
naar de woorden luisteren
maar naar hun eelt

daar staat hij, op het grasveld onder mijn raam: wilhelm kostrowicky;
als een kind dat vrienden zoekt om mee te fietsen

zijn snor stijf van de pommade, messen kwetterend in zijn handen
zijn stem een autoalarm in de stenen nachtlucht

 
Tijl Nuyts (1993)

10-06-2017 om 10:53 geschreven door Romenu  

De Nederlands schrijfster D. Hooijer (pseudoniem van Catharina Antonetta (Kitty) Ruys-Krijgers Janzen) werd geboren in Hilversum op 10 juni 1939. D. Hooijer debuteerde in 2001 met de verhalenbundel “Kruik en Kling”. In 2004 verscheen haar tweede bundel “Zuidwester meningen”. De openingszinnen van het titelverhaal lijken programmatisch voor haar unieke stijl: 'Mensen die aan zee wonen hebben een bollere mening dan mensen in het binnenland. Dat komt door de zuidwester. Je moet ook harder praten in die wind en misschien korter.' Meer nog dan in haar debuut richtte Hooijer haar blik op de rafelranden van menselijk gedrag, op dat wat in alle onbeholpenheid aandoenlijk is. Haar stijl was pontificaal, laconiek, humoristisch en volstrekt persoonlijk. In 2008 werd Hooijer de Libris Literatuur Prijs toegekend voor haar derde bundel “Sleur is een roofdier”. De jury loofde de winnares aldus: "De auteur heeft alle registers van het vertellen opengetrokken. Dat leverde negen ongewone, fascinerende verhalen op, waarin niets vaststaat, afgerond of eenduidig is. In die verhalen heeft zij een delicaat evenwicht weten te vinden tussen vertelling en vertelwijze, tussen inhoud en vorm. Hooijer slaagt erin te verrassen, te ontroeren en te doen lachen". In 2009 verscheen Hooijers eerste roman “Catwalk”, waarover zij met een verwijzing naar een recensie in NRC Handelsblad over haar prijswinnende boek laconiek vaststelde 'Dat moest van Janet Luis'. Het bleek een on-Nederlandse 'sitcom' over gestorven echtgenoten, een stikwarme zomer in Nederland, modeshows, erfenissen, richtmicrofoons en seks op leeftijd. Haar tweede roman “De wanden van Oeverhorst” beschrijft het leven in 'een krap draaiende privé-inrichting met een wachtlijst' voor tijdelijk gestoorden. D. Hooijer staat ook bekend als illustrator van boeken. Voorheen schreef zij voornamelijk gedichten onder het pseudoniem “Milly Wiers” die werden gepubliceerd bij de kleine uitgeverij De Beuk en in De Revisor, maar die vonden weinig gehoor.

Uit: De zomer

“Op het Huis werden de tekenlessen ‘vrije expressie’ genoemd. Maar van zomaar expressie werden mijn leerlingen baldadig dus gaf ik ze algauw een straffe tekenles. Ik vroeg ze om hun ogen te gebruiken. Soms zong de hele klas met dichte ogen, ‘ik zie wat ik zie’, terwijl ze tastende gebaren maakten als van een blinde. Kleurenleer gaf ik ook omdat ze schrokken van geel over blauw of zwart over wit. Het waren heerlijke uren, iedereen schilderde mooi, iedereen hield van zijn eigen werk het allermeest en aan het eind van de les wilden ze pas weg als ik zei dat het papier nu moest drogen. We hingen de natte vellen in de tocht, in de wind eigenlijk want in die warme zomer stonden de ramen tegen elkaar open.
Het is niet mijn bedoeling om aan te tonen dat patiënten geniaal zijn of normaler dan hun arts, het gaat me om mevrouw Blakers die ons probeerde te belazeren, mij en de anderen, en die daarin geslaagd is.
Ik was labiel in die tijd en mijn eigen tekeningen waren een raadsel voor me maar ik maakte ze nu eenmaal: handen die op steunzolen voortliepen of omhooggestoken voeten met ringen en sigaretten tussen de tenen. Voeten en handen waren afzonderlijk te koop maar de mensen zochten altijd een voet en een hand bij elkaar op huidskleur of nagellak. Zo hadden ze nog net een beetje een persoon, zo werden ze naast elkaar in de kamer opgehangen.
Labiel dus, mijn leerlingen zagen het ook. Ze zeiden het niet hardop maar zodra er een ploeg studenten onze gang opkwam om te kijken hoe in deze goed bekendstaande inrichting therapie werd gegeven, riepen ze: ‘Jongens, allemaal zitten, u ook juffrouw Antoinette.’ En dan holden we naar onze tafeltjes en gingen zitten met de armen over elkaar. De studenten kwamen binnen, de leerlingen zaten te lachen en riepen dat het bezoek moest aanwijzen wíe hier de lessen gaf. En altijd werd mevrouw Blakers aangewezen. Ze was goed gekleed zonder aanstellerij. Haar manier van zitten gaf de doorslag, de armen voor zich op tafel en de handen losjes ineen. Lichaamstaal was nieuw in die tijd. De studenten zeiden dat ze aan mijn schouders zagen dat ik de juf niet was. Altijd wezen ze mevrouw Blakers aan. Een echte lerares maar géén tekenlerares. Wij tekenleraressen droegen vale truien met daaronder zichtbaar bij de wijde hals, zeker twee T-shirts in bestorven kleuren. Ons haar was dof van het terugkammen, maar de wimpers glommen olieachtig van de mascara. Zo worden we tegenwoordig niet aangenomen.
Mevrouw Blakers maakte van die eenvoudige, fleurige tekeningen. Maar toen er op een vergadering besloten werd dat ze naar huis kon, zei ik dat haar werk verontrustend was. Ik begon uit te leggen dat iets ook té fris kon zijn. We worden opgelicht, geen enkel hoofd is zo leeg en vrolijk tegelijk.”

 
D. Hooijer (10 juni 1939 – 25 september 2013)

10-06-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver, criticus en filosoof Maarten Doorman werd geboren op 9 juni 1957 in Medina Sidonia (Spanje). Zie ook alle tags voor Maarten Doorman op dit blog.

Het landschap denkt ons

Alles ligt klaar voor de wandelaar
De beek langs de weg, het seinhuis
het te smalle trottoir als gedachten
die je ontmoet en dan de jouwe
noemt, ook zonder kaart liggen ze daar
en wie de deur uitgaat ziet ze haast
voor ze ons omhelzen en wij denken
dat wij het doen terwijl de bomen minzaam
zwaaien. En wij doen het soms
maar meestal denkt het landschap ons
en daar ga je

Hoekwachters

Ze wachten op minstens 2 trams tegelijk
de hakkenlichters
die tussen twee wallen
hun zwaargeestige momenten staan te kauwen,
op minstens 2 trams die in vereiste richting
met de bel mee gaan.
Ze wachten als doodgetrapte ballonnen
deze pikstekige vrouwspersonen
en de mannen aan toonder,
even onbedaarlijk als schaamteloos staan ze daar
in de beklemming van hun natte jas
weg te raken. In portieken gedrukt
tegen de regen vraagt hun ongeduld
toch verhuld om uitstel van bestemming:
met lege tas willen de hoekwachters liever
de tram niet in.
Wat doe ik ik hun plastic zak?
- een föhn die kastanjegeur blaast
een brilmontuur van konijnebout
een schubje zeemeermin
en een nieuw papiertje voor maart (de weekends
uitgezonderd), een spijker een mes en een touwtje
een vies vloekblaadje een stukje
zuidelijk halfrond en een eigen houtje
voor het bijten. Een 45-
strippenkaart voor lijn 1 t/m 100.

 
Maarten Doorman (Medina Sidonia, 9 juni 1957)

De Amerikaanse schrijver Paul Beatty werd geboren op 9 juni 1962 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Paul Beatty op dit blog.

Uit:De verrader (Vertaald door Gerda Baardman en Bart Gravendaal)

“De drie basiswetten van de gettofysica zijn: een nigger die je lastigvalt, blijft je meestal lastigvallen; ongeacht waar de zon aan de hemel staat, het is altijd ‘kwart over je apenreet en tien voor je kloten’; en nummer drie: als er iemand wordt neergeschoten van wie je houdt, ben je steevast net thuis voor de kerstvakantie, halverwege je eerste studiejaar, en ben je die middag te paard op weg naar een afspraak met je vader voor een vergadering van de Intellectuelen van de Dum Dum Donut, de plaatselijke denktank, waar hij en de andere buurtgeleerden je overvoeren met cider, kaneelbroodjes en homotherapie. (Niet dat je vader denkt dat je gay bent, maar hij maakt zich zorgen omdat je altijd om elf uur thuis bent en de uitdrukking ‘lekkere bitch’ niet in je vocabulaire lijkt voor te komen.) Het is een koude avond. Je bemoeit je met je eigen zaken en neemt net genietend de laatste slokjes van je vanillemilkshake als je op een troep rechercheurs stuit die om het lijk heen staan. Je stijgt af. Je doet een stap dichterbij en herkent een schoen, of een overhemdsmouw of een sieraad. Mijn vader lag op zijn buik op de kruising. Ik herkende hem aan zijn vuist, stevig toegeknepen, de aderen op de rug van zijn hand nog steeds opgezwollen en vol. Ik compromitteerde de plaats delict door wat pluis uit zijn verklitte afro te plukken, de gekreukte kraag van zijn Oxford-overhemd glad te strijken, het grind van zijn wang te vegen en wat volgens het politierapport nog het ergste was, mijn hand in de plas bloed rond zijn lichaam te leggen, die tot mijn verrassing koud was. Niet heet, niet kolkend van de zwarte woede en de levenslange frustratie van een fatsoenlijke, zij het enigszins gestoorde man die nooit was geworden wie hij vond dat hij was.
‘U bent zijn zoon?’
De rechercheur nam me van top tot teen op. Hij fronste zijn wenkbrauwen en zijn ogen schoten heen en weer van herkenningspunt naar herkenningspunt. Achter zijn minachtend zelfgenoegzame glimlach zag ik zijn hersenen bijna speuren naar verwijzingen in mijn littekens, lengte en bouw naar een bestand met gezochte misdadigers in zijn hoofd.
‘Inderdaad.’
‘Ben je iets bijzonders?’
‘Huh?’
‘Volgens de agenten schreeuwde hij bij zijn aanhouding, en ik citeer: “Ik waarschuw jullie, stelletje anale, autoritaire archetypes, jullie weten niet wie mijn zoon is!” Dus, ben je een bijzonder iemand?’
Wie ben ik? En hoe kan ik die persoon worden?
‘Nee, ik ben niets bijzonders.’

 
Paul Beatty (Los Angeles, 9 juni 1962)

De Nederlandse schrijver Xander Michiel Beute werd geboren op 9 juni 1975 te Gouda. Zie ook alle tags voor Xander Michiel Beute op dit blog.

Uit: Nachtvoorstelling

“Dit is gebeurd, geen weg terug. Kut, hoe kom ik thuis’? Ademhalen Maarten, blijven ademhalen. De lucht diep in je longen zuigen, daar goed op letten. Dan krachtig uitblazen door de mond, de wangen moeten bol staan. Eerst rustig worden, beginnen met de ademhaling dan volgt het hart vanzelf. Het lijkt te werken, De man houdt me nog steeds zorgvuldig overeind. Zijn handen omklemmen mijn schouders stevig. Omvallen zal ik niet meer. Ik moet steeds aan mijn knie denken, het doet al minder pijn, misschien valt het nog wel mee. De man kijkt me recht in de ogen. Hij heeft donkere ogen, serieus. Ken ik hem ergens van? Hij beangstigt me een beetje. Verlegen kijk ik langs hem heen, mijn ogen zoeken een bekend gezicht. Er staat een kring van mensen om ons heen, allemaal jongens. Ik herken niemand. Ze lachen. Wat valt er nou te lachen? Ik sta nog op mijn benen! Achter de kring van jongens zie ik nu vaag nog veel meer gezichten. Ze staan een eind van ons vandaan. Een haag van mensen. Toeschouwers. De man verstevigt zijn grip om mijn schouders. Viel ik weer bijna om, hield hij me daarom zo stevig vast? Het lijkt alsof ik zijn vingers in mijn vlees voel. Zijn gezicht komt dichterbij. Ik kijk verlegen naar mijn schoenen. ’Zo, nou heb je ineens geen grote bek meer! ’ Hij houdt zijn hand in de lucht, zijn vuist is gebald. ’Wat?’ Op het moment dat ik nog meer wil zeggen, wordt ik verblind door de slaande vuist in mijn gezicht. Mijn hoofd trilt, ik schud met mijn hoofd, doe mijn ogen open, alles begint te bonzen. Bloed. Ik kijk de man recht in zijn ogen aan. Rode vlekken bewegen voor mijn ogen. Hij spuugt me in het gezicht. ’Een vuile klootzak ben je! ’ Ik verroer geen vin. Ik ben een standbeeld, vastgenageld. Vragend blijf ik de man in het gezicht kijken. Het maakt hem nog kwader. Zijn voorhoofd glimt van het zweet. Ik voel mijn hand weer trillen, Mijn hoofd knalt uit mekaar, ziedend van woede weet ik helemaal niets. Een klap voor zijn smoel kan ie krijgen. Ik heb niets gedaan, helemaal niets. Ik kan niets doen. Zijn speeksel druipt langs mijn wangen, het blijft op mijn lippen plakken. Mijn mond is droog. Het gebeurt allemaal niet echt, het is niet zo... een vuist slaat me hard in het gezicht.”

 
Xander Michiel Beute (Gouda, 9 juni 1975)

De Nederlands schrijver en jurist Antonius Martinus Henricus (Anton) Roothaert werd geboren in Tilburg op 9 juni 1896. Zoe ook alle tags voor Anton Roothaert op dit blog.

Uit: Doctor Vlimmen

“En bij deze onplezierige ontmoeting zit Vlimmen in zijn wagen, beweegt zich niet en tuurt in het spiegeltje of daar zijn leven van afhangt. Zijn huid voelt aan als het pantser van een schildpad; alleen is het jammer, dat hij niet zijn hoofd eronder kan wegstoppen, een hoofd, waarvan hij met ergernis voelt, dat het steeds roder wordt... Daar staat Treeborg al naast zijn wagen!... Wie moet nu het eerst groeten? Zal hij...? Maar stel je voor, dat de vent hem negeert, of een hautain knikje teruggeeft!...
Juist als hij op het punt staat met een verschrikt gebaar zijn zakboekje te trekken om gauw iets na te kijken:
‘Bonjour, de Vlim! Hoe gààt het nog, zeg?’
Vlimmen is komiek in zijn slecht-gespeelde verrassing en hij weet het... Maar hoor toch 'ns, wat 'n jovialiteit! ‘De Vlim’ is zijn studentennaam en het klinkt hem tegenwoordig in de oren, als werd hij bij zijn voornaam genoemd...
‘Hallo - uh - Treeborg! Hoe is 't?’ Hij spant zich vergeefs in om gewoon te doen. Maar de ander let meer op zichzelf, trekt een geleerd gezicht en komt ter zake.
‘Zeg!’ roept hij en het zweemt al een beetje naar zag. ‘Beginnen ze bij jullie ook al te zaniken over verlaging van tarieven in verband met de malaise?’
Het is einde 1929 en de crisis begint eerst. Iedereen zegt dat alles ‘omlaag’ moet en dat het zo geen jaar moet duren, want dan gaan we allemaal over de kop.
‘Ik heb er nog niets van gehoord,’ zegt Vlimmen, de ogen strak op het asbakje van zijn auto... Moet hij nu aanstonds, als de bomen opgaan ‘die feut’ vragen om mee te rijden...? ‘Maar ik ben zelf al begonnen met verlagen,’ zegt hij dan met de bedoeling om eens zeer grappig voor den dag te komen.
‘O - uh?’ De gedachtengang van den jongen arts wordt er hinderlijk door onderbroken. Hij is juist bezig een belangrijk verhaal ineen te dichten over grootmachten van de Maatschappij voor Geneeskunde, professoren en dat soort lui, die hij gewoon bij de naam zal noemen als Jantje Kouwer en Pietje Lameris, die hem persoonlijk hebben geraadpleegd, wien hij dit en dat eens heel flink heeft gezegd, waarop ze moesten toegeven, dat...
‘Ja, ik heb zo juist nog m'n tarieven verlaagd voor olifanten, tijgers en zeboe's!’ Vlimmen trekt er een zeer ernstig gezicht bij.”

 
Anton Roothaert (9 juni 1896 – 29 maart 1967)
Scene uit de film  “Dokter Vlimmen” met Peter Faber (Vlimmen) en Roger Van Hool (Dacha), 1977

De Canadese schrijver, muzikant en tv-en radiopresentatorpresentator Jian Ghomeshi werd geboren op 9 juni 1967 in Londen en groeide op in Thornhill, Ontario. Zie ook alle tags voor Jian Ghomeshi op dit blog.

Uit: 1982

“Thad always wanted to be a rock singer. I'd done pretty well with the Wing nuts and our big gig at the Wood-land Junior High gymnasium in Grade 8.
I'd certainly deduced that girls fan-cied rock singers. And so I imagined that if I became a good rock singer, I would probably get Wendy's attention and af-fection. The good news was that a few months before I summoned up the courage to ask Wendy to the Police Pic-nic, I began to receive some notice for my vocal abilities. The less than good news was that this modest vocal triumph did not really come from singing. It was about speaking. In the middle of Grade 9, I started doing the morning announcements at Thornlea Secondary School. It was a job for a nerd. I was that nerd. Actually, no, I was more. I was an aspiring Persian-Canadian New Wave singer with newly acquired hair gel ... and also a public-speaking nerd. This was the first time I became identified for my voice. The morning announcements were roughly five minutes in length and in-volved holding a microphone close to a cassette deck that was playing the na-tional anthem and then telling everyone that classes were to begin. We didn't have digital music players in the early '8os. We had clunky porta-ble cassette decks left over from the 'dos.
They would make loud whirring sounds cassette-player speaker for the audio to when they were rewinding. And we be heard over the school PA system. would hold a microphone close to the If you're a teenager reading this now, you probably think the whole exercise sounds prehistoric. That's because it was. Sometimes, describing the way we lived in the early 198os is akin to telling the story of being a pioneer: "Yes ... we survived with these large-knobbed cassette players, children. And we used shiny tapes in plastic cases that moved quickly in circles and often broke. And also, we learned how to mash up peanuts and butter in order to make peanut butter for food." OK, maybe I have no idea how you make peanut butter. We never did that. But the point is, clunky Thornlea tape-deck technology was the only op-tion at the time. It was all very anti-quated. The morning announcements were a thankless endeavour but a big step into prominence by my standards. And I'm still not really sure how I got this odd morning gig. Somehow, I took the place of our vice-principal and his moustache.”

 
Jian Ghomeshi (Londen, 9 juni 1967)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Mirko Bonné werd op 9 Juni 1965 in Tegernsee / Oberbayern. Zie ook alle tags voor Mirko Bonné op dit blog.

Uit: Nie mehr Nacht

„Ira reiste durch Israel, um Hebräisch zu lernen, und wurde schwanger. In Hamburg heiratete ich meine Nachbarin. In kam aus Netanja zurück und brachte einen Sohn zur Welt. Ich ließ mich scheiden. Aber meine frühere Frau blieb in der Nähe, Saskia und ich blieben Freunde. Aus Angst umeinan-der wurden wir wieder zu Nachbarn. Rückblickend schien mir außerdem, dass im Gegensatz zu mir meine Schwester sehr wohl versucht hatte, sich gegen ihre Angst zu wappnen. Oder waren ihre Reisen eine Flucht gewesen? Wovor? Vor wem? Was uns peinigte, schienen wir entweder in uns zu tragen oder waren es selbst. Beide nah-men wir es überallhin mit, ihm entkommen, das wusste wir, konnten weder sie noch ich. Irgendwann wohnte sie in einem eigenen Haus. Es war kein schönes Haus, nichts daran war besonders, außer dass es in den letzten Jahren vor ihrem Tod der Mittelpunkt ihrer Welt war. In ihrem Haus, sagte In, stehe zu jeder Sekunde alles auf dem Spiel, bei Tag und auch auch in der Nacht. Allein mit dem Kind, fühlte sie sich in dem Haus einge-mauert. Bei Wind und Wetter — immer! — kamen um kurz nach halb zwei die Nachbarskinder aus der Schule und fuh-ren mit Fahrrädern durch die Siedlung, so wie sie selber vor zwanzig Jahren keine zehn Kilometer entfernt durch Schnei-sen gefahren war Moos überwucherte den Garten, und schon im März kamen die Mücken. Ab Mitte Juni bellte der kleine Hund von nebenan gegen die Terrassenmarkise an, sobald sie heraus-gekurbelt wurde. Im Hochsommer schob sie den Buggy mit dem Jungen auf trostlose Spielplätze. Im Herbst stand sie an der Terrassentür und starrte durch das Gitter des Regens auf eine bemooste Pergola und lauter Thujen. Zwei Fledermäuse gaukelten durch die Dämmerung. Manchmal bekam sie Lust, den Rasen umzugraben, die schwarze Erde ans Licht zu holen, aber tat es nicht. Es wurde kalt, und in seinem Kel-lertank tropfte das Heizöl, im Kinderzimmer, im Vorgarten, in der Garage, wo immer man stand und horchte, überall war es zu hören. Einmal hatte sie mich gebeten, ihr Haus zu zeichnen. An einem Wintertag standen wir im Garten, und sie zeigte mir, wie sie sich das Bild vorstellte: Das Haus sollte wegfliegen.“

 
Mirko Bonné (Tegernsee, 9 juni 1965)

De Italiaanse schrijver van Duitse afkomst Curzio Malaparte (pseudoniem van Kurt Erich Suckert) werd geboren in Prato Toscane, 9 juni 1898. Zie ook alle tags voor Curzio Malaparte op dit blog.

Uit: Kaputt (Vertaald door Hellmut Ludwig)

„Als Dietl den Arm hob und »Heil Hitler!« rief, stand der Mann auf, und jetzt erkannte ich ihn. Es war der Mann aus dem Aufzug, es war Himmler. Er stand uns gegenüber, auf seinen Plattfüßen, deren große Zehen seltsam nach aufwärts gebogen waren, die kurzen Arme hingen ihm seitlich herab. Ein Schweißbach rann wie aus einer Wasserleitung von seinen Fingerspitzen; selbst von seinem Penis strömte ein Wasserstrahl, so daß Himmler aussah wie die Figur des Mannekenpis in Brüssel. Um die schlaffen Brüste sprossen zwei kleine Haarkronen, zwei Mondhöfe lichtblonder Haare; von den Brustwarzen spritzte der Schweiß wie Milch.
Er machte eine Bewegung, sich an der Wand zu stützen, um nicht auf dem feuchten und glitschigen Bodenbelag auszugleiten, und bot uns so den Anblick seiner zwei runden, stark ausgebildeten Hinterbacken, die wie eine Tätowierung den Abdruck der Bankbretter zeigten. Schließlich gelang es ihm, das Gleichgewicht wiederzufinden, er wandte sich um, hob den Arm und öffnete den Mund, doch der Schweiß, der von seinem Gesicht herabströmte, lief ihm in den Mund und hinderte ihn, »Heil Hitler« zu sagen. Bei dieser Bewegung, welche die Anwesenden als das Signal zur Geißelung auffaßten, hoben die anderen nackten Männer ihre Birkenruten und begannen zunächst sich gegenseitig zu peitschen, dann, wie auf Verabredung, schlugen sie mit den Reisern auf Himmler ein, auf Schultern, Rücken und Gesäß, sich zu immer größerer Heftigkeit steigernd.“

 
Curzio Malaparte (9 juni 1898 – 19 juli 1957)
Cover biografie

De Amerikaanse schrijver Charles Webb werd geboren op 9 juni 1939 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Charles Webb op dit blog.

Uit:The Graduate

"Ben."
"I'm grotesque. This house is grotesque. It's just this feeling I have all of a sudden. And I don't know why!"
"Ben, it's because you're all tied up in knots."
Benjamin shook his head.
"Now I want you to relax."
"I can't seem to."
"Ben, you've just had four of the most strenuous years of your life back there."
"They were nothing," Benjamin said.
"What?"
"The whole four years," he said, looking up at his father. "They were nothing. All the things I did are nothing. All the distinctions. The things I learned. All of a sudden none of it seems to be worth anything to me."
His father was frowning. "Why do you say that."
"I don't know," Benjamin said. He walked across the room to the door. "But I've got to be alone. I've got to think until I know what's been happening to me."
"Ben?"
"Dad, I've got to figure this thing out before I go crazy," he said, unlocking the door. "I'm not just joking around either." He stepped back out into the hall.“

 
Charles Webb (San Francisco, 9 juni 1939)
Jerry Hall en Tim Dashwood in een toneeluitvoering van The Graduate in Sydney, 2015

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Rudolf Borchardt werd geboren op 9 juni 1877 in Königsberg. Zie ook alle tags voor Rudolf Borchert op dit blog.

Knaben Schwermut

O Wolken, warum nahmt ihr was ich litt
Und was ich war, was ihr mir brachtet, mit?
Schon neue steigen an den Hügelrändern
Und bringen mir den Schmerz, mich zu verändern.

Ich sehne mich nach einem ewigen Nun;
Nicht immer, aber heute möcht ich ruhn;
Ich sehne mich danach, daß dieser Strich
Nicht morgen fleht: „mach mich veränderlich".

Nun muß ich wachsen, wie Gefild und Tier;
Auch ist im Winde Eigenschaft von mir;
Mein Eigen ist der bittere Gewinn,
In mir zu wissen, was ich nicht mehr bin.

Zum Wachsen ist es die bewußte Pein,
Die mich zu werden zwingt, und neu zu sein —
Kein Zeiger mißt und keine Spitze schreibt
Und keine Hand stellt ruhig, was mich treibt.

Um unsere Stirnen wandelt wunderbar
Mit Sturm und leichter Luft das mächtige Jahr —
Von jedem Wandel, dran es sich erhält,
Fällt Wandel über uns und auf die Welt:

Du wußtest, Altertum, was du gedichtet:
Augen der Götter sind auf uns gerichtet,
Wie das Gestirn am Bogen weiter rückend,
Taglang und Nachtlang, quälend und entzückend.

Von ihnen fließt es: aber meine Hände,
Wann halten sie, was ihnen widerstände?
Bin ich auf ewig dem Geheiß verpflichtet,
Weil michs beseligt, daß es mich vernichtet?

Ich wollte ohn euch sein, wenn Ihr mir ließt,
Was Ihr mir gabt, und sagen: „Andern fließt!"
Ihr seid die Feuersbrunst, Ihr seid die Habe:
Wir sind gemein, und nennen beides Gabe.

 
Rudolf Borchardt (9 juni 1877 – 10 januari 1945)
Portret door Gerhard Richter, 1971/72

Zie voor nog meer schrijvers van de 9^e juni ook mijn blog van 9 juni 2015 en ook mijn blog van 9 juni 2014 deel 2.

09-06-2017 om 18:32 geschreven door Romenu  

De Belgisch-Amerikaanse, Franstalige schrijfster Marguerite Yourcenar werd geboren in Brussel op 8 juni 1903. Zie ook alle tags voor Marguerite Yourcenar op dit blog.

Uit:Memoirs of Hadrian (Vertaald door Grace Frick, in samenwerking met de schrijfster)

“When I consider my life, I am appalled to find it a shapeless mass. A hero’s existence, such as is described to us, is simple; it goes straight to the mark, like an arrow. Most men like to reduce their lives to a formula, whether in boast or lament, but almost always in recrimination; their memories oblingingly construct for them a clear and comprehensible past. My life has contours less firm. As is commonly the case, it is what I have not been which defines me, perhaps, most aptly: a good soldier, but not a great warrior; a lover of art, but not the artist which Nero thought himself to be at his death; capable of crime, but not laden with it. I have come to think that great men are characterized precisely by the extreme position which they take, and that their heroism consists in holding to that extremity throughout their lives. They are our poles, or our antipodes. I have occupied each of the extremes in turn, but have not kept to any one of them; life has always drawn me away. And nevertheless neither can I boast, like some plowman or worthy carter, of a middle-of-the-road existence.
The landscape of my days appears to be composed, like mountainous regions, of varied materials heaped up pell-mell. There I see my nature, itself composite, made up of equal parts of instinct and training. Here and there protrude the granite peaks of the inevitable, but all about is rubble from the landslips of chance. I strive to retrace my life to find in it some plan, following a vein of lead, or of gold, or the course of some subterranean stream, but such devices are only tricks of perspective in the memory. From time to time, in an encounter or an omen, or in a particular series of happenings, I think that I recognize the working of fate, but too many paths lead nowhere at all, and too many sums add up to nothing. To be sure, I perceive in this diversity and disorder the presence of a person; but his form seems nearly always to be shaped by the pressure of circumstances; his features are blurred, like a face reflected in water. I am not of those who say that their actions bear no resemblance to them. Indeed, actions must do so, since they alone give my measure, and are the sole means of engraving me upon the memory of men, or even upon my own memory (and since perhaps the very possibility of continuing to express and modify oneself by action may constitute the real difference between the state of the living and of the dead). But there is between me and these acts which compose me an indefinable hiatus, and the proof of this separation is that I feel constantly the necessity of weighing and explaining what I do, and of giving account of it to myself. In such an evaluation certain works of short duration are surely negligible; yet occupations which have extended over a whole lifetime signify just as little. For example, it seems to me as I write this hardly important to have been emperor.”

 
Marguerite Yourcenar (8 juni 1903 – 17 december 1987)
Hadrianus en Antinous, sculptuur van Malcolm Lidbury voor het LGBT History & Art Project Cornwall UK, 2016

De Duitse dichter en schrijver Lutz Seiler werd geboren op 8 juni 1963 in Gera. Zie ook alle tags voor Lutz Seiler op dit blog.

Uit: Turksib

„Trotz der hundert Rubel hatte ich nicht wirklich an sein Funktionieren geglaubt, und offensichtlich war, daß er auch nicht so funktionierte, wie er sollte, denn deutlich spürte ich, wie sein Verhalten in mich drang. Gern hätte ich mich ausgestreckt, flach auf dem Boden – ich war gebannt von einem außerordentlich wichtigen, tröstlichen Bild, welches das wispernde Kästchen mir in seiner wundersamen Melodie entgegenhob: Etwas, das ich nicht ganz erfassen konnte, ein Gesicht vielleicht, das noch schemenhaft blieb, eine Maske, unter der beharrlich oder auch nur abwartend geschwiegen wurde.
Ich selbst hatte in den Wochen vor meiner Abreise neben den bereits vorbestimmten Stationen Pawlodar und Karaganda jenen dritten Ort, nämlich Semey, Semey am Irtysch, ins Spiel gebracht. Der Konsul hatte länger als üblich nicht geantwortet. Nur von der Frau des Konsuls war eine kleine Liste eingetroffen, ein paar Dinge, die sie für sich und ihre Familie erbat: einen Adventskranz, Dominosteine und ein Medikament namens Uralyt. Schließlich hatte der Konsul meinem Vorschlag, wenn auch zurückhaltend, zugestimmt. In Semey, schrieb er, solle es dann aber unbedingt das Dostojewskihaus sein – ein idealer Ort für unser Thema; Städte im Nichts – der Titel war eine Idee der Übersetzerin gewesen.
Zu den Überraschungen des Konsuls gehörte, daß meine Auftritte von einem kasachischen Dombraspieler und seiner dreizehnjährigen Tochter begleitet wurden.
Die Sängerin, die aufgrund ihrer puppenhaften Erscheinung von der Übersetzerin bald unsere kleine, glänzende Mumie getauft wurde, zog die Töne von weit her und dehnte sie dann nach innen. Für diese umgekehrte, tief in den Rachen gedrehte Form des Gesangs stand sie wie angewurzelt, nur ihre Hände gingen durch die Luft, als striche sie vorsichtig über etwas, das sich unmittelbar vor ihr befinden mußte. Vollkommen unangebracht schien es mir, die betäubende Stille nach dem Lied mit meiner eigenen Stimme zu durchbrechen: Brasilia, Nairobi, und dann zum Wesentlichen hin, dem Wunder Astana, der „Hauptstadt der Steppe“.

 
Lutz Seiler (Gera, 8 juni 1963)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Ulf Stolterfoht werd geboren op 8 juni 1963 in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Ulf Stolterfoht op dit blog.

engelstrompete

engelstrompete: schon nach dem ersten zug setzt dumpfes brüten
ein, die arme hängen rechts und links herab, vor dem mund bunter
schaum. atmung beschleunigt, schenkel unschön verdreht. abwech-
selnd lauscht der berauschte oder geifert herzzerreißend. stöhnt,
ächzt und fällt in tiefen schlaf. nach dem erwachen erzählt er von
längeren reisen und seinen gesprächen mit bense. das klang nach

belang, doch gleichzeitig reichlich gefährlich. ecke witthoh-staffel /
wannenstraße hatte es eine grünanlage gegeben, mit truthahnge-
hege – und die hähne fraßen das zeug. gerieten völlig außer sich.
das hat uns schließlich bewogen. und nie, wirklich nie, hat uns die
pflanze um bilder betrogen. informationsästhetische bilder, bilder
der entropie, geschaute edv usw. wir haben dort eine kybernetische

hütte errichtet, von der aus flogen wir ab. keine ahnung, ob bense
das wußte. vielleicht hat ihm etwas geschwant. wie auch immer.
geraucht hatte sich die wirkung dann doch ein wenig verbraucht.
so wurde gekaut, schließlich gespritzt, und etwas seltsames ge-
schah: es genügten jetzt immer geringere mengen. die depots wa-
ren voll, quollen über, die nennung des namens ersetzte den stoff.

wir formten die klitsche zum sprachlabor um, setzten die kopf-
hörer auf und hauchten uns „engelstrompete“ ins ohr. beachtlicher
flash. manche begannen, im zustand zu dichten. vielleicht unsre
besten. mit echten karrieren. kurz vor dem olymp verleugnung der
wurzeln. die immer gleiche geschichte: bense – wer ist das? und:
die beste droge ist ein weißes blatt. ihr werk verwese ungelesen.

 
Ulf Stolterfoht (Stuttgart, 8 juni 1963)

De Hongaarse schrijver en film- en theaterregisseur Péter Gárdos werd geboren op 8 juni 1948 in Boedapest. Zie ook alle tags voor Péter Gárdos op dit blog.

Uit: Fever at Dawn (Vertaald doorElizabeth Szász)

“Pressed against the X-ray machine, Miklós had done his best not to move. Dr Lindholm shouted at him from the other room. The doctor was a gangling figure, at least six foot six tall, and he spoke a funny sort of Hungarian. All his long vowels sounded the same, as if he were blowing up a balloon. He had run the Lärbro hospital—now temporarily enlarged to accommodate the intake of camp survivors—for the last dozen years. His wife, Márta, a tiny woman whom Miklós reckoned couldn’t be more than four foot six, was a nurse and worked in the hospital too; she was Hungarian, which explained why the doctor tackled the language with such bravado.
‘You hold breath! No frisking!’ he bellowed.
A click and a hum—the X-ray was ready. Miklós relaxed his shoulders.
Dr Lindholm walked over and stood beside him, gazing with compassion at a point slightly above his head. Miklós was slumped, his sunken chest naked against the machine, as if he never wanted to get dressed again. His glasses had steamed up.
‘What you say you occupied with, Miklós?’ the doctor asked. ‘I was a journalist. And poet.’
‘Ah! Engineer of the soul. Very good.’
Miklós shifted from one foot to the other. He was cold.
‘Dress. Why you stand around?’
Miklós shuffled over to the corner of the room and pulled on his pyjama jacket. ‘Is there a problem?’ he asked the doctor.
Lindholm still didn’t look at him. He started walking towards his office, waving at Miklós to follow him. He was muttering, almost to himself, ‘Is a problem.’
Miklós sat in a leather armchair. Opposite him, on the other side of the desk, sat Dr Lindholm. He was flicking anxiously through Miklós’s medical reports.
‘How much you weigh now, Miklós?’
‘Forty-seven kilos.’
‘You see. It works like a clock.’

 
Péter Gárdos (Boedapest, 8 juni 1948)

De Australische dichteres en librettiste Gwen Harwood werd geboren op 8 juni 1920 in Taringa, Queensland. Zie ook alle tags voor Gwen Harwood op dit blog.

The Wound

The tenth day, and they give
my mirror back. Who knows
how to drink pain, and live?
I look, and the glass shows
the truth, fine as a hair,
of the scalpel's wounding care.

A round reproach to all
that's warped, uncertain, clouded,
the sun climbs. On the wall,
by the racked body shrouded
in pain, is a shadow thrown;
simple, unchanged, my own.

Body, on whom the claims
of spirit fall to inspire
and terrify, there flames
at your least breath a fire
of anguish, not for this pain,
but that scars will remain.

You will be loved no less.
Spirit can build, make shift
with what there is, and press
pain to its mould; will lift
from your crucible of night
a form dripping with light.

Felix culpa. The sun
lights in my flesh the great
wound of the world. What's done
is done. In man's estate
let my flawed wholeness prove
the art and scope of love.

 
Gwen Harwood (8 juni 1920 - 5 december 1995)
Cover brievenboek

De Nederlandse schrijver Herman Jan (Han) Friedericy werd op 8 juni 1900 geboren in Stadskanaal in de gemeente Onstwedde. Zie ook alle tags voor H. J. Friedericy op dit blog.

Uit: Bendeleider (Onder het pseudoniem H. J. Merlijn)

“Deze renden op de Chinezen af en staken de ene timmerman dadelijk dood. Hij heeft niet geweten wie hem vermoord hebben, want hij stond met zijn rug naar de weg te timmeren en had geen tijd om zich om te draaien. De andere timmerman probeerde weg te komen, maar de drie mannen kregen ook hem te pakken. Zij doorstaken hem met hun krissen en lieten hem voor dood achter. Later bleek hij nog te leven, maar ook hij zou wel dood gaan.
Daarna trokken de drie mannen schreeuwend verder het dorp in. Bij het grote huis van Aroe Peneki bleven zij staan en onder aan de trap riep een van hen, de aanvoerder, of iemand thuis was. De schrijver van de Aroe had, boven aan de trap, geantwoord, dat de Aroe naar een vergadering was met andere hoofden, in Sengkang. De aanvoerder, een grote kerel, had toen gezegd, dat hij een afgezant was van de koning van Bone en dat hij met alle eerbied ontvangen wenste te worden. De bevende schrijver had hem toen buigend binnen genodigd en de drie mannen waren statig de trap op gelopen en breeduit gaan zitten in het grote voorvertrek. Zij hadden zich laten bedienen, thee gedronken en gebak gegeten.
Inmiddels had de schrijver, die wel bang, maar niet dom was, een bediende op de fiets de Aroe tegemoet gestuurd met een jachtgeweer. Na een benauwd uur stapte de Aroe onder aan de trap van zijn fiets en met het jachtgeweer in de aanslag riep hij naar boven, wie er binnen waren. De drie mannen stonden op en toen zij boven aan de trap kwamen en de Aroe met het geweer zagen, trokken zij hun bebloede krissen weer en wilden zij de trap afstormen. De Aroe wachtte niet. Een schot klonk donderend onder de overkapping van de trap en de aanvoerder rolde dood van de treden tot voor de voeten van de Aroe. De twee anderen wierpen hun krissen weg en werden gebonden.”

 
H. J. Friedericy (8 juni 1900 – 23 november 1962)

De Oostenrijkse dichter en vertaler Gerald Bisinger werd geboren op 8 juni 1936 in Wenen. Zie ook alle tags voor Gerald Bisinger op dit blog.

Die Welt ist struppig

I
Das Wirtshaus ist die Mitte der Welt.
(Wirtshaus gehört grammatikalisch zu den Sammel-
namen; es sind das Wörter, deren Singular mehrere
Wesen oder Dinge umfaßt, sie in sich sammelt. Eine
Vielheit wird sprachlich durch eine Einheit ausgedrückt.
Die Mitte der Welt ist analog zu den Sammelnamen
ein Sammelbegriff).
Das Wirtshaus ist die Mitte der Welt.

II
«Diese Welt die ist ja wirklich sehr groß die
ist immer noch größer ein wenig immer ein we-
nig noch größer als diese und jene Wortwelt
und nicht mal De Gaulle war la France und die Wort-
welt ist anders und größer und ... »

III
Ich fahre jetzt jeden Tag mit der S-Bahn von Berlin-
Friedennu zum Wannsee. Dabei sehe ich ein schönes
Stück Welt. Häuser, manchmal weitet sich das Bahnge-
lände, Kohlenlager, Bäume, kahle Bäume und Kiefern,
ein Stück vom zugefrorenen Schlachtensee, Schnee liegt,
und es schneit.
So vermittelt sich mir jeden Tag ein Bild von der
Welt.
Im Frühjahr werden die Bäume wieder blühn wie im
Wiener Prater.

 
Gerald Bisinger (8 juni 1936 – 22 februari 1999)
Wenen. Hoofgebouw van de universiteit aan de Ringstraße

Onafhankelijk van geboortedata:

De Oostenrijkse dichter, vertaler, danser en choreograaf Udo Kawasser werd geboren in 1965 in Vorarlberg. Zie ook alle tags voor Udo Kawasser op dit blog.

Uit: Einbruch der Landschaft

„hatte nicht glauben wollen, dass es wirklich Probleme geben könnte. wen geht es schon an, wen ich mit aufs Zimmer nehme. sie wolle keine Scherereien mit der Polizei haben, ¡imagínate tú! stell dir vor, es sei verboten und schließlich geschehe es auch zu meinem eigenen Schutz. hatte Vida nicht geglaubt, als sie mich davor warnte, mit ihr zusammen hoch zu gehen, tatsächlich war es schon vorher ein Fehler gewesen, ihre Hand zu nehmen, als wir von der Rampa Richtung Vedado gingen. hatte der Abend dadurch nicht sehr bald etwas Mechanisches, allzu Vorhersehbares bekommen? selbst als ich mich bemühte, den Weg zu meinem Zimmer zu verlängern, nach der BANCO POPULAR Vida auf eine der Bänke im Halbdunkel des anschließenden kleinen Parks zog? da saß dann einer, der wollte Gefühle, wollte überwältigt werden von der Anwesenheit des anderen, es war der Augen Untergang, die Hand der Frau in seiner begann zu wiegen, lag ihm wie ein lebloses Ding zwischen den Fingern, das Du floh aus den Berührungen, sickerte in die Schatten, die sie unter dem Ficus umgaben, mit immer forscheren Zärtlichkeiten haschte er nach den fliehenden Empfindungen, hielt ihr Fleisch unter dem Lycrahemd umfangen und sah über ihre Schulter hinweg in das gelbe Licht der Straßenlaterne. die 23. Straße lag ermattet in der Nacht und gähnte, ließ den Schweiß aus ihren Schenkelfalten verdunsten, sehe den dunklen, bizarr ausfransenden Umriss zweier mächtiger Gestalten aufragen, eine Schindmähre, die sich in zuckendem Irrsinn aufbäumt, auf ihrem Rücken die ausgezehrte Gestalt des Hidalgos mit spitzem Bart, der um sein Gleichgewicht kämpft und wie die Mambizes das Schwert schwingt gegen einen eingebildeten Feind. auf ihren Hinterläufen steigt Rocinante in den Nachthimmel Havannas, habe mich wieder auf das Bett gelegt, in den kühlenden Propellerstrom, wie können einen von einem Tag auf den anderen so die Lebensgeister fliehen, wie ist es möglich, dass mich in den letzten beiden Tagen das Herabsteigen von diesem Dachzimmer in Centro Habana so erschöpft und das alles nur um ein paar Malangas oder einen dieser aufgeschäumten weißen Brotwecken zu bekommen, die nicht schwerer wiegen als das Geld, das man für sie bezahlt.“

 
Udo Kawasser (Vorarlberg, 1965)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Michael Basse werd geboren in 1957 in Bad-Salzuflen / Nordrhein-Westfalen. Zie ook alle tags voor Michael Basse op dit blog.

Prachtmenschen
nach victor hugo

Verschärft gesichtet in diesen tagen
aliens von nebenan
wunschlose wiedergänger
transitgeschöpfe die nicht begehren
& so herrlich benommen sind
von den blaustufen des himmels
von den graustufen darunter
(falter käfer stahlgewitter)
von lymphatischen krümmungen
einer kleinen wirbelsäule
(formen alles nur formen)

seht nur der aldebaran geht auf
seht die wunderbare rosette
die eine scheibe tannenholz
unterm mikroskop offenbart
vergleicht mir das mit mechelner spitzen!

geduldige osmotiker
ohne ausdrückliches ego
kühle betrachter des schmerzes
die der enthauptung zusehn
und einen lichteffekt dabei suchen
agenten unverdächtiger pracht
die nero nicht bemerken
despektierliches wimmern kratzen
in der zelle nebenan
wünschelgänger des augenblicks
gebieter flüchtigen staunens
die sich die lider reiben
wenn der dornbusch in flammen steht
die sich gegenseitig erkennen
am zeichen auf ihrer stirn

wahrscheinlich muß es sie geben
wahrscheinlich wird es sie immer geben
götterlieblinge sternenmenschen
auf dem gipfel
im zenit

 
Michael Basse (Bad-Salzuflen, 1957)

08-06-2017 om 16:22 geschreven door Romenu  

De Georgische schrijfster en regisseuse Nino Haratischwili werd geboren op 8 juni 1983 in Tbilisi.
Als tiener richtte Nino Haratischwili het "Seringen Theater" op, een Duits-Georgische theatergroep waarvoor zij in de periode 1998-2003 regelmatig toneelstukken schreef en regisseerde. Na de studie filmregie aan de school voor film en theater in Tbilisi studeerde Haratischwili van 2000 tot 2007 theaterregie aan de Toneelacademie in Hamburg. Als regisseuse is Nino Haratischwili verantwoordelijk voor talloze wereldpremières, o.a. in het Duitse theater Göttingen, Kampnagel Hamburg en in het Thalia Theater. Haar dramatische teksten hebben verschillende prijzen gewonnen. In 2008 ontving ze een van de auteursprijzen van de Heidelberger Stückemarkt. In 2010 ontving zij de Adelbert von Chamisso-prijs. Met haar debuutroman “Juja” (2010) was Haratischwili op de lange lijst van de Duitse Buchpreis en was zij genomineerd voor de ZDF-aspekte-Literaturpreis en won zij in 2011 de debuutprijs van Buddenbrookhaus Lübeck. Haar tweede roman “ Mein sanfter Zwilling” verscheen ook in 2011. In 2014 werd Haratischwilis derde roman gepubliceerd: “Das achte Leben (Für Brilka)”, waarvoor zijvan de Robert Bosch Stiftung een beurs kreeg voot onderzoek in Rusland en Georgië.

Uit Juja

„Warum man sie Olga genannt hatte, hatte sie vergessen. Bis zu dem Tag, an dem Olgas Leben sich katastrophal ändern sollte, war nichts Gravierendes passiert.
Olga hatte ihre Vorlesungen besucht und war dann mit ihrem Hund spazieren gegangen, einem goldenen Spaniel, Lydia. Olga war 23 Jahre alt und ein nettes Mädchen, hatte russische Vorfahren, konnte aber kein Wort Russisch und hieß auch nicht Olga, hatte einen noch durchschnittlicheren Namen, einen westeuropäischen, doch das ist jetzt egal.
Sie war früh aufgestanden, hatte schlecht geschlafen und war zur Uni geradelt, wie immer. Hatte auch ihre Bekannten – richtige Freunde hatte sie kaum, wenn man von einer Freundin absah – nicht sehen können (sie besuchten andere Kurse) und war eher etwas gelangweilt mit Lydia spazieren gegangen. Dann hatte sie in ihrem Lieblingsimbiss gegessen, das hatte sie sich gegönnt, da ja sonst nichts Schönes geschehen war, und war ein bisschen durch die Straßen geschlendert. So kam es, dass sie das Buch fand.
Es war ein netter Nachmittag, und es gab nichts Besseres zu tun. Der Antiquar hatte neu eröffnet und sie ging aus purer Langeweile in seinen Laden hinein.
Zwei ältere Damen standen in der Ecke und plauderten miteinander; vor den Regalen stand ein junger Mann, vertieft in ein Buch. Er sah ganz gut aus und Olga ging instinktiv in seine Richtung, doch als sie sich neben ihn stellte und so tat, als suche sie etwas, legte er das Buch aus der Hand und rannte wie verrückt aus dem Laden.
An der Kasse saß keiner, und niemand schien sein abruptes Verschwinden bemerkt zu haben, niemand außer Olga. Aus irgendeinem Grund versetzte seine Handlung sie in großen Aufruhr, am liebsten wäre sie ihm nachgelaufen, doch fehlte ihr die Portion Mut, die sie dazu gebraucht hätte. So ergriff sie das Buch, das er so erschrocken zurückgestellt hatte, und begann darin zu blättern.
Klar, es hätte sein können, dass er nur zu einer Verabredung musste und deshalb so schnell aus dem Laden gestürmt war, doch Olga wollte an Abenteuer glauben. Noch lieber wollte sie sich eine unglückliche Liebesgeschichte zusammenreimen. Es hätte ja sein können, dass er unglücklich verliebt war, und nun hatte er das Buch aufgeschlagen und ihre Initialen darin entdeckt. Und so war er zu ihr gerannt, um ihr alles zu beichten, sein Leid, seine Liebe.
Olga nahm das Buch in die Hand. Die alten Damen schienen nichts bemerkt zu haben. Olga schlug das dünne, alte Buch auf und begutachtete die ersten Seiten, doch sie entdeckte keine Initialen. Absolut nichts. Keine getrockneten Rosenblätter, keine handschriftlichen Anmerkungen.“

 
Nino Haratischwili (Tbilisi, 8 juni 1983)

08-06-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Turkse schrijver Orhan Pamuk werd geboren op 7 juni 1952 in Istanbul. Zie ook alle tags voor Orhan Pamuk op dit blog.

Uit: The New Life (Vertaald door Guneli Gun)

“I read a book one day and my whole life was changed. Even on the first page I was so affected by the book's intensity I felt my body sever itself and pull away from the chair where I sat reading the book that lay before me on the table. But even though I felt my body dissociating, my entire being remained so concertedly at the table that the book worked its influence not only on my soul but on every aspect of my identity. It was such a powerful influence that the light surging from the pages illumined my face; its incandescence dazzled my intellect but also endowed it with brilliant lucidity. This was the kind of light within which I could recast myself; I could lose my way in this light; I already sensed in the light the shadows of an existence I had yet to know and embrace. I sat at the table, turning the pages, my mind barely aware that I was reading, and my whole life was changing as I read the new words on each new page. I felt so unprepared for everything that was to befall me, and so helpless, that after a while I moved my face away instinctively as if to protect myself from the power that surged from the pages. It was with dread that I became aware of the complete transformation of the world around me, and I was overtaken by a feeling of loneliness I had never before experienced—as if I had been stranded in a country where I knew neither the lay of the land nor the language and the customs.
I fastened onto the book even more intensely in the face of the helplessness brought on by that feeling of isolation. Nothing besides the book could reveal to me what was my necessary course of action, what it was that I might believe in, or observe, and what path my life was to take in the new country in which I found myself. I read on, turning the pages now as if I were reading a guidebook which would lead me through a strange and savage land. Help me, I felt like saying, help me find the new life, safe and unscathed by any mishap. Yet I knew the new life was built on words in the guidebook. I read it word for word, trying to find my path, but at the same time I was also imagining, to my own amazement, wonders upon wonders which would surely lead me astray.
The book lay on my table reflecting its light on my face, yet it seemed similar to the other familiar objects in the room. While I accepted with joy and wonder the possibility of a new life in the new world that lay before me, I was aware that the book which had changed my life so intensely was in fact something quite ordinary. My mind gradually opened its doors and windows to the wonders of the new world the words promised me, and yet I seemed to recall a chance encounter that had led me to the book. But the memory was no more than a superficial image, one that hadn't completely impressed itself on my consciousness. As I read on, a certain dread prompted me to reflect on the image: the new world the book revealed was so alien, so odd and astonishing that, in order to escape being totally immersed in this universe, I was anxious to sense anything related to the present ».

 
Orhan Pamuk (Istanbul, 7 juni 1952)
 

De Duitse schrijfster Monika Mann werd als vierde kind van Thomas Mann geboren op 7 juni 1910 in München. Zie ook alle tags voor Monika Mann op dit blog.

Uit:Das fahrende Haus

„Während wir schon bei der nächsten Frage waren, dachte ich blitzschnell – wenn einer übel von meinem Bruder redet, mag ich ihm einen Nasenstüber versetzen ; wenn einer übel von China, Norwegen, Rumänien oder Amerika redet, so ist mir’s einerlei. Denn das sind Begriffe, während mein Bruder ein Individuum, eine Tatsache ist. Ich mag nur für das Individuum den Nasenstüber austeilen ! – Ich zählte langsam, stockend, ich glaub’ ein wenig singend die Staaten auf, nebenher dachte ich wieder blitzschnell – und doch, jene Begriffe mögen Tatsache sein. Der Begriff eines Landes, einer Nation, eines Kontinents, der Begriff « Amerika » wird individuell, verteidigungswert in diesem Menschen, der da als Richter vor mir sitzt. – Kentucky, Tennessee, Georgia, Florida – summte ich, und ich stockte. – In diesem Menschen, der als Richter vor mir sitzt. – Alabama, Mississippi, Louisiana, Ohio, Indiana, Michigan, Wisconsin, Minnesota, Kansas, Nebraska, Colorado, New Mexico, seine Fahne hat 48 Sterne, aber Texas hat nur einen Stern (improvisierte ich), Idaho, Utah, Kalifornien, Oregon, Washington. – In diesem Menschen, der als Richter vor mir sitzt . . . Mir schwindelte.
[. . .]
Und was man sich erworben hat, kann man sich bewahren !
Ich bewahre es mir. Nicht äußerlich – ich bin dabei, das amerikanische Staatsbürgerrecht niederzulegen –, aber innerlich : Ich bewahre mir das Recht, Amerika zu lieben, ihm dankbar zu sein.“

 
Monika Mann (7 juni 1910 – 17 maart 1992) 
Cover 

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Nikki Giovanni werd geboren op 7 juni 1943 in Knoxville, Tennessee. Zie ook alle tags voor Nikki Giovanni op dit blog.

Always There Are The Children

and always there are the children

there will be children in the heat of day
there will be children in the cold of winter

children like a quilted blanket
are welcomed in our old age

children like a block of ice to a desert sheik
are signs of status in our youth

we feed the children with our culture
that they might understand our travail

we nourish the children on our gods
that they may understand respect

we urge the children on the tracks
that our race will not fall short

but our children are not ours
nor we theirs they are future we are past

how do we welcome the future
not with the colonialism of the past
for that is our problem
not with the racism of the past
for that is their problem
not with the fears of our own status
for history is lived not dictated

we welcome the young of all groups
as our own with the solid nourishment
of food and warmth

we prepare the way with the solid
nourishment of self-actualization

we implore all the young to prepare for the young
because always there will be children.

 
Nikki Giovanni (Knoxville, 7 juni 1943)

De Amerikaanse schrijver Harry Crews werd geboren op 7 juni 1935 in Bacon County, Georgia. Zie ook alle tags voor Harry Crews op dit blog.

Uit:Classic Crews: A Harry Crews Reader

“I picked up a magazine not long ago in which a man was writing about his children. In the very beginning of the piece, he said, “The storms of childhood and adolescence had faded into the past.” He would be the poorer for it if that were true. But it is not true, not for him or for any father. The storms don’t fade into the past, nor do all the moments that are beautiful and full of happiness, the moments that quicken our hearts with pride. In early July of the summer Byron would turn 12, we were sitting on the top of Springer Mountain in Georgia. It was raining and we were soaked and exhausted to the bone, having made the long steep climb of the approach to the Appalachian Trail, which winds its way across the Eastern united States and finally ends on Mount Katahdin in Maine. Between us, embedded in the boulder on which we were sitting, was the metal image of a young hiker.
Byron put his hand on the stone and said, “Well, we made it to the beginning.”
And so we had, but a hell of a beginning it had been. It hadn’t stopped raining all day as we’d climbed steadily over broken rock. He was carrying a 20-pound pack and mine weighed 45, both probably too heavy, but we’d decided to pack enough with us so that we could hike for as long as we wanted to without getting out of the mountains to restock our supplies. I had put him in the lead to set the pace.
“Remember, we’re not in a hurry,” I called after we’d been going awhile. “This is not a goddamn contest.”
I was forced to say it because he’d taken off over the brutally uneven trail like a young goat. He’d looked back at me for only an instant and kept climbing.
Then, as the mud and rock made the footing more and more unsure, I said, “You think we ought to find a place to wait out this rain.”
He stopped and turned for just an instant to look at me. “Did we come to by God hike or did we come to hike?”

 
Harry Crews (7 juni 1935 – 28 maart 2012)
Cover

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Louise Erdrich werd geboren op 7 juni 1954 in Little Falls, Minnesota. Zie ook alle tags voor Louise Erdrich op dit blog.

Indian Boarding School: The Runaways

Home's the place we head for in our sleep.
Boxcars stumbling north in dreams
don't wait for us. We catch them on the run.
The rails, old lacerations that we love,
shoot parallel across the face and break
just under Turtle Mountains. Riding scars
you can't get lost. Home is the place they cross.

The lame guard strikes a match and makes the dark
less tolerant. We watch through cracks in boards
as the land starts rolling, rolling till it hurts
to be here, cold in regulation clothes.
We know the sheriff's waiting at midrun
to take us back. His car is dumb and warm.
The highway doesn't rock, it only hums
like a wing of long insults. The worn-down welts
of ancient punishments lead back and forth.

All runaways wear dresses, long green ones,
the color you would think shame was. We scrub
the sidewalks down because it's shameful work.
Our brushes cut the stone in watered arcs
and in the soak frail outlines shiver clear
a moment, things us kids pressed on the dark
face before it hardened, pale, remembering
delicate old injuries, the spines of names and leaves.

 
Louise Erdrich (Little Falls, 7 juni 1954)

De Duitstalige dichteres Mascha Kaléko (eig. Golda Malka Aufen) werd geboren op 7 juni 1907 in Krenau of Schidlow in Galicië in het toenmalige Oostenrijk-Hongarije, nu Polen. Zie ook alle tags voor Mascha Kaléko op dit blog.

Die frühen Jahm

Ausgesetzt
In einer Barke von Nacht
Trieb ich
Und trieb an ein Ufer.
An Wolken lehnte ich gegen den Regen.
An Sandhügel gegen den wütenden Wind.
Auf nichts war Verlaß.
Nur auf Wunder.
Ich aß die grünenden Früchte der Sehnsucht,
Trank von dem Wasser das dürsten macht
Ein Fremdling, stumm vor unerschlossenen Zonen,
Fror ich mich durch die finsteren Jahre.
Zur Heimat erkor ich mir die Liebe.

Der kleine Unterschied

Es sprach zum Mister Goodwill
ein deutscher Emigrant
,,Gewiß, es bleibt dasselbe,
sag ich nun land statt Land,
sag ich für Heimat homeland
und poem für Gedicht
Gewiss, ich bin sehr happy:
Doch glücklich bin ich nicht'

 
Mascha Kaléko (7 juni 1907 – 21 januari 1975)

De Nederlandse dichter Johannes Aloysius Antonius Engelman werd geboren in Utrecht op 7 juni 1900. Zie ook alle tags voor Jan Engelman op dit blog.

Annabel

Mijn kleine, kleine Annabel
zij zong zo zuiver en zo schel
als fluiten op een glansrivier,
zij was geluk en leefde hier

mijn kleine, kleine Annabel
ik wist uw prille leden wel,
de trilling van die bloemenmond
wanneer een hand uw haren vond

mijn kleine, kleine Annabel
de geest is lang, maar wij gaan snel:
op 't koude laken ligt uw lijf
en ik vind nergens meer verblijf

mijn kleine, kleine Annabel
als ik in hemel of in hel
moet varen met mijn lichte lied,
verloochen, maar vergeet mij niet

Orgelpunt

De man die uwe weelden mint
is weerloos als het kleine kind:
de wereld ging hem vreemd voorbij
als aan zijn borst uw hartslag lei.
Maar wat ons saamgedreven heeft
is wat in kleine bloemen beeft
en gonzend draagt het groot heelal:
't is twee-in-een, en dat is al.

 
Jan Engelman (Utrecht 7 juni 1900 ;Amsterdam 20 maart 1972)
Begin jaren 1930 

De Amerikaanse dichteres Gwendolyn Brooks werd geboren op 7 juni 1917 in Topeka, Kansas. Zie ook alle tags voor Gwendolyn Brooks op dit blog.

The Children Of The Poor

1
People who have no children can be hard:
Attain a mail of ice and insolence:
Need not pause in the fire, and in no sense
Hesitate in the hurricane to guard.
And when wide world is bitten and bewarred
They perish purely, waving their spirits hence
Without a trace of grace or of offense
To laugh or fail, diffident, wonder-starred.
While through a throttling dark we others hear
The little lifting helplessness, the queer
Whimper-whine; whose unridiculous
Lost softness softly makes a trap for us.
And makes a curse. And makes a sugar of
The malocclusions, the inconditions of love.

2
What shall I give my children? who are poor,
Who are adjudged the leastwise of the land,
Who are my sweetest lepers, who demand
No velvet and no velvety velour;
But who have begged me for a brisk contour,
Crying that they are quasi, contraband
Because unfinished, graven by a hand
Less than angelic, admirable or sure.
My hand is stuffed with mode, design, device.
But I lack access to my proper stone.
And plenitude of plan shall not suffice
Nor grief nor love shall be enough alone
To ratify my little halves who bear
Across an autumn freezing everywhere.

 
Gwendolyn Brooks (7 juni 1917 – 3 december 2000)

De Ierse schrijfster Elizabeth Bowen werd geboren op 7 juni 1899 in Dublin. Zie ook alle tags voor Elizabeth Bowen op dit blog.

Uit: Friends and Relations

“The morning of the Tilney–Studdart wedding rain fell steadily from before daylight, veiling trees and garden and darkening the canvas of the marquee that should have caught the earliest sun in happy augury. The bride's relations frowned in sleep and were roused with a sense of doom by rain's inauspicious mutter on roofs and windowsills. Clouds with their reinforcements came rolling over the Malvern hills. Till quite late, the rooms at Corunna Lodge were dusky as though the morning had been delayed.
Laurel Studdart herself was not concerned with weather and gave the windows hardly a glance. She and Colonel Studdart, both embarrassed by idleness, frequently met throughout the morning as, straying from room to room, they attempted to efface themselves. Her father had the afternoon on his mind – he had not yet given away a daughter – for her, these hours before her wedding were like a too long wait on the platform of some familiar station from which, virtually, one has already departed, where the very associations become irksome. Her clothes were all packed; she was buttoned into an old blazer of Janet's and did not look like today's bride. From half-past ten till noon she and Colonel Studdart, shut into the morning-room, played demon patience. Her life here was over, his at a standstill; there was nothing for them to do. The morning-room flowers had been 'arranged'; freesia banked the fireplace; Colonel Studdart, from nervousness and a tendency to hay-fever, frequently sneezed. Pollen dashed Laurel's cheek where she had leant excitedly forward across a lily.
The rain stopped before lunch. Later, during the ceremony, the sun came out, parting the clouds widely; so that Laurel's married way down the aisle was gold from successive windows. When she uncertainly smiled in the porch, against strong blasts from the organ rolling out from behind, the umbrellas were finally down; the graves glittered. It was early-closing day, friends from the Cheltenham shops were among the onlookers. The sweet bride, trailing light in her veil, was nodded and smiled to the car where the chauffeur compromised with his impassivity”.

 
Elizabeth Bowen (7 juni 1899 – 22 februari 1973)
Hier met een jonge Sylvia Plath (links) tijdens een interview

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e juni ook mijn blog van 7 juni 2015 deel 2.

07-06-2017 om 18:27 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Thomas Mann werd geboren in Lübeck op 6 juni 1875. Zie ook mijn blog van 6 juni 2010 en eveneens alle tags voor Thomas Mann op dit blog.

Uit: Joseph und seine Brüder

„Tief ist der Brunnen der Vergangenheit. Sollte man ihn nicht unergründlich nennen? Dies nämlich dann sogar und vielleicht eben dann, wenn nur und allein das Menschenwesen es ist, dessen Vergangenheit in Rede und Frage steht: dies Rätselwesen, das unser eigenes natürlich-lusthaftes und übernatürlich-elendes Dasein in sich schließt und dessen Geheimnis sehr begreiflicherweise das A und das 0 all unseres Redens und Fragens bildet, allem Reden Gedrängtheit und Feuer, allem Fragen seine Inständigkeit verleiht. Da denn nun gerade geschieht es, daß, je tiefer man schürft, je weiter hinab in die Unterwelt des Vergangenen man dringt und tastet, die Anfangsgründe des Menschlichen, seiner Geschichte, seiner Gesittung. sich als gänzlich unerlotbar erweisen und vor unserem Senkblei, zu welcher abenteuerlichen Zeitenlänge wir seine Schnur auch abspulen, immer wieder und weiter ins Bodenlose zurückweichen. Zutreffend aber heißt es hier: wieder und weiter.; denn mit unserer Forscherangelegendichkeit treibt das Unerforschliche eine Art von foppendem Spiel: es bietet ihr Scheinhalte und Wegesziele, hinter denen, wenn sie erreicht sind, neue Vergangenheitsstrecken sich auftun, wie es dem Küstengänger ergeht, der des Wanderns kein Ende findet, weil hinter jeder lehmigen Dünenkulisse, die er erstrebte, neue Weiiten zu neuen Vorgebirgen vorwärtslocken. So gibt es Anfänge bedingter Art, welche den Ur-Beginn der besonderen Überlieferung einer bestimmten Gemeinschaft, Volkheit oder Glaubensfamilie praktisch-tatsächlich bilden, so daß die Erinnerung, wenn auch wohl belehrt darüber, daß die Brunnenteufe damit keineswegs ernstlich als ausgepeilt gelten kann, sich bei solchem Ur denn auch national beruhigen und zum persönlich-geschichtlichen Stillstande kommen mag.

 
Jozef vertelt de droom aan zijn broers door Rafaël, fresco in het Vaticaan, ca. 1515/18.

Der junge Joseph zum Beispiel, Jaakobs Sohn und der lieblichen, zu früh gen Westen gegangenen Rahel, loseph zu seiner Zeit, als Kurigalzu, der Kossäer, zu Babel saß, Herr der vier Gegenden, König von Schumir und Akkad, höchst wohltuend dem Herzen Bel-Marudugs, ein zugleich strenger und üppiger Gebieter, dessen Bartlöckchen so künstlich gereiht erschienen, daß sie einer Abteilung gut ausgerichteter Schildträger glichen;— zu Theben aber, in dem Unterlande, das Joseph »Mizraime oder euch »Kerne, das Schwarze«, zu nennen gewohnt war, seine Heiligkeit der gute Gott, genannt .Antun ist zufrieden« und dieses Namens der dritte, der Sonne leiblicher Sohn, zum geblendeten Entzücken der Staubgeborenen im Horizont seines Palastes strahlte; als Assur zunahm durch die Kraft seiner Götter und auf der großen Straße am Meere, von Gaza hinauf zu den Pässen des Zederngebirges, königliche Karawanen Höflichkeitskontributionen in Lapislazuli und gestempeltem Golde zwischen den Höfen des Landes der Ströme und dem Pharaos hin und her führten; als man in den Städten der Amoriter zu Beth-San, AjaInn, Ta'anek, Urusalini der Aschtarti diente, zu Sichern und Beth-Lahama das siebentägige Klagen um den Kehrhaften Sohn, den Zerrissenen, erscholl und zu Gebal, der Buchstadt, El angebetet ward, der keines Tempels und Kultus bedurfte: Joseph also, wohnhaft im Distrikte Kenana des Landes, das ägyptisch das Obere Retenu hieß, in seines Vaters von Terebinthen und immergrünen Steineichen beschattetem Familienlager bei Hebron, ein berühmt angenehmer Jüngling, angenehm namentlich in erblicher Nachfolge seiner Mutter, die hübsch und schön gewesen war, wie der Mond. wenn er voll ist, und wie lschtars Stern, wenn er milde im Reinen schwimmt, außerdem aber, vom Vater her, ausgestattet mit Geistesgaben, durch welche er diesen wohl gar in gewissem Sinne noch übertraf, - Joseph denn schließlich (zum fünften- und sechstenmal nennen wir seinen Namen und mit Befriedigung; denn um den Namen steht es geheimnisvoll, und uns ist, als gäbe sein Besitz uns Beschwörerkraft über des Knaben zeitversunkene, doch einst so gesprächig-lebensvolle Person) - Joseph für sein Teil erblickte in einer südbabylonischen Stadt namens Uru, die er in seiner Mundart »Ur Kaschdim«, »Ur der Chaldäer« zu nennen pflegte, den Anfang aller, das heißt: seiner persönlichen Dinge.“

 
Thomas Mann (6 juni 1875 - 12 augustus 1955)
Portret door Max Oppenheimer, 1926

De Russische dichter en schrijver Aleksandr Poesjkin werd geboren in Moskou op 6 juni 1799. Zie ook alle tags voor Aleksandr Poesjkin op dit blog.

Ich liebte Dich ...

Ich liebte Dich: vielleicht ist dieses Feuer
In meinem Herzen noch nicht ganz verglüht;
Doch Deine Ruh ist mir vor Allem theuer,
Durch nichts betrüben will ich Dein Gemüth.
Ich liebte Dich, stumm, hoffnungslos und schmerzlich,
In aller Qual, die solche Liebe giebt —
Ich liebte Dich so wahrhaft und so herzlich,
Gott geb', daß Dich ein Andrer je so liebt!

Vertaald door Friedrich Martin Bodenstedt

Das Vöglein

Den alten Brauch, den gibt es ewig,
dem ich in Fremde folgen mag:
Ich lass ein Vöglein aus dem Käfig
an fröhlich heitrem Frühlingstag.

Nun meine Seele wird genesen;
Gibt's einen Grund zum Traurigsein,
wo ich nur einem Lebewesen
bescher' den freien Sonnenschein?

Vertaald door Alexander Besel

Die Blume

Im Buch seh ich ein Blümchen liegen,
Welk, duftlos, mutterseelenallein …
In wundersames Sinnen wiegen
Mein Geist und mein Gemüt sich ein.

Wie lange blühtest du? Was schmückte
Dein Reiz im Lenze hold und zart?
Kenn ich die Hand, die fromm dich pflückte?
Warum wardst hier du aufbewahrt?

Mahnst du an seliges Wiederfinden,
An namenloses Trennungsleid?
An Träumerein in Thalesgrüden
Und stummer Waldeseinsamkeit?

Und lebt er noch, lebt sie zur Stunde?
Errangen sie des Friedens Port?
Ging ihrer Jugend Glück zu Grunde,
Gleich dir, o Blume, früh verdorrt?

Vertaald door Friedrich Fiedler

 
Aleksandr Poesjkin (6 juni 1799- 10 februari 1837) 
Portret door Koezma Petrov-Vodkin, 1934

De Amerikaanse schrijfster Sarah Dessen werd geboren op 6 juni 1970 in Evanston, Illinois. Zie ook alle tags voor Sarah Dessen nop dit blog.

Uit: Saint Anything

"I have to go to the ladies' room," I said.
My mom, her eyes red, just looked at me. As if this, after all that had happened, was the thing that she simply could not bear.
"It's okay," Ames said. "I'll take her."
My father nodded, clapping him on the shoulder as we passed. Out in the courthouse lobby, I could see people pushing the doors open, out into the light outside, and I wished more than anything that I was among them.
Ames put his arm around me as we walked. "I'll wait for you here," he said when we reached the ladies' room. "Okay?"
Inside, the light was bright, unforgiving, as I walked to the sinks and looked at myself in the mirror there. My face was pale, my eyes dark, flat, and empty.
A stall door behind me opened and a girl came out. She was about my height, but smaller, slighter. As she stepped up beside me, I saw she had blonde hair, plaited in a messy braid that hung over one shoulder, a few wisps framing her face, and she wore a summer dress, cowboy boots, and a denim jacket. I felt her look at me as I washed my hands once, then twice, before grabbing a towel and turning to the door.
I pushed it open, and there was Ames, directly across the hallway, leaning against the wall with his arms folded over his chest. When he saw me, he stood up taller, taking a step forward. I hesitated, stopping, and the girl, also leaving, bumped into my back.
"Oh! Sorry!" she said.
"No," I told her, turning around. "It was . . . my fault."
She looked at me for a second, then past my shoulder, at Ames. I watched her green eyes take him in, this stranger, for a long moment before turning her attention back to me. I had never seen her before.”

 
Sarah Dessen (Evanston, 6 juni 1970)

De Nederlandse dichter en publicist Frank Gericke (pseudoniem van Derk Gerhardus Hoek) werd geboren in Hoogvliet op 6 juni 1887. Zie ook alle tags voor Frank Gericke op dit blog.

De eik

De eikeboom, rijzig geplant
In het land,
Stuwde zijn bloeikracht in 't wijde,
Rondde zijn weemlend getak
Tot een dak,
Dekte met schaduw de weide.

Diep uit de voedende schacht
Van den nacht
Bracht hij de sappen aan 't streven,
Ademde uitbundige won
In de zon,
Glanzende jonkheid en leven.

Tvogeltjesvolkje ter woon
In zijn kroon
Teelde er zijn twinklende wereld,
Schoon als een bloeiende tuin
Was zijn kruin
Rondom met eikels bepereld:

Over de velden gespreid
Op hun tijd,
Sproot, door de wuivende jaren,
Tzwellende en bottende hout
Tot een woud
Waar hij als vorst zou gebaren.

Merk hoe de ruimte ter helft
Om hem welft,
Hoor hoe de winden hem streelen -
Willig staan wolken en weer
In hun keer
Onder zijn blinde bevelen.

 
Frank Gericke (6 juni 1887 − 14 december 1976)

De Franse dichter en schrijver Jean Cayrol werd geboren op 6 juni 1911 in Bordeaux. Zie ook alle tags voor Jean Cayrol op dit blog.

Coquelicot

Coquelicot essoufflé
dans les mains tu crains
la chaleur des plaies.

Coquelicot toujours refusé,
toujours battu.
Ô qu’as-tu fait
du blé tout nu
du grain mangé,

ne rougis pas.

Coquelicot, je ne t’ai plus
quand brûle l’hiver
sur mes pas
coquelicot tout cru.

Fleur, mon écho,
vite, un verre de vin ;
finis les bécots,
sont froides mes mains.

Glissante glycine

Glissante glycine
tape à la fenêtre ;
l’enfant lui fait signe
quand ses murs vont naître.

Puis,
les grappes dissoutes,
le feuillage vient ;
le long de la route,
la glycine est bien.

Glycine rapide
adieu les beaux murs
les prisons se vident
à son vieux murmure.

 
Jean Cayrol (6 juni 1911 – 10 februari 2005)

De Franse dichter en schrijver Pierre Corneille werd geboren in Rouen op 6 juni 1606. Zie ook alle tags voor Pierre Corneille op dit blog.

Uit: Le Cid

“Acte 1 , Scène 6
Don Rodrigue
...
Il vaut mieux courir au trépas.
Je dois à ma maitresse aussi bien qu'à mon père ;
J'attire en me vengeant sa haine et sa colère ;
J'attire ses mépris en ne me vengeant pas.
À mon plus doux espoir l'un me rend infidèle,
Et l'autre indigne d'elle.
Mon mal augmente à le vouloir guérir ;
Tout redouble ma peine.
Allons, mon âme ; et puisqu'il faut mourir,
Mourons du moins sans offenser Chimène.

Mourir sans tirer ma raison !
Rechercher un trépas si mortel à ma gloire !
Endurer que l'Espagne impute à ma mémoire
D'avoir mal soutenu l'honneur de ma maison !
Respecter un amour dont mon âme égarée
Voit la perte assurée !
N'écoutons plus ce penser suborneur,
Qui ne sert qu'à ma peine.
Allons, mon bras, sauvons du moins l'honneur,
Puisqu'après tout il faut perdre Chimène.

Oui, mon esprit s'était déçu.
Je dois tout à mon père avant qu'à ma maitresse :
Que je meure au combat, ou meure de tristesse,
Je rendrai mon sang pur comme je l'ai reçu.
Je m'accuse déjà de trop de négligence ;
Courons à la vengeance ;
Et tout honteux d'avoir tant balancé,
Ne soyons plus en peine,
Puisqu'aujourd'hui mon père est l'offensé,
Si l'offenseur est le père de Chimène.

 
Pierre Corneille (6 juni 1606 – 1 oktober 1684)
William Nadylam als Rodrigue in een uitvoering tijdens het Festival d’Avignon, 1998

De Nederlandse dichter en vertaler Hendrik van Teylingen werd geboren op 6 juni 1938 in IJmuiden. Zie ook alle tags voor Hendrik van Teylingen op dit blog.

Vedergewicht

Het kind was, hoorde hij, weer druk
vandaag en moest voor straf naar bed.
Zijn vrouw kan, merkt hij, nog maar net
de last aan van haar zwaar geluk.

Er gaat vanavond een goed stuk,
leest hij, dat moest maar aangezet.
De stamppot kan dan in die tijd,
voelt hij, doorzakken naar de buik.

Het stuk is echter uitgesteld,
verneemt hij; niet direkt voorhanden
blijkt een reservestuk – volgt sport.

Een oude bokser, ziet hij, wordt
ontslagen van zijn laatste tanden.

Hij slaapt, van verre uitgeteld.

 
Hendrik van Teylingen (6 juni 1938 – 25 december 1998)

De Amerikaanse schrijfster V. C. Andrews (eig. Cleo Virginia Andrews) werd geboren in Portsmouth op 6 juni 1923. Zie ook alle tags voor VC Andres en eveneens alle tags voor V. C. Andrews op dit blog.

Uit: Christopher's Diary: Secrets of Foxworth

"Where are you going today, Dad'?" I asked.
It was Saturday, and he hadn't mentioned any new construction job. I had come out of the kitchen, where I had just finished the breakfast dishes, and I saw him in the entryway pulling on his reluctant knee-high rubber boots, the muscles in his neck and face looking like rubber bands ready to snap. He already had his khaki "aged like wine" leather coat and faded U.S. Navy cap on. His tool belt lay beside him on the oak wood bench he had built, its heavy leather belt curled on itself like some sleeping snake. It had been a birthday present from my mother nearly ten years ago, but with the tender loving care he gave it, it looked like it had been bought yesterday.
I wasn't surprised to see him dressing like this. It was October, and we were having weird weather. Some days were cooler than usual, and then suddenly, some days were much warmer, and we also had more rainy ones in Charlottesville for this time of the year. Whenever anyone complained about the unusual changes in the weather, Dad loved to resurrect an old '50s expression, "Blame it on the Russians," rather than just saying "Climate change." Most people had no idea what "Blame it on the Russians" meant, least of all any of my friends, and few had the patience to listen to any explanation he might have. Dad wasn't old enough to personally remember, of course, but he told me his father had said it so often that it became second nature for him, too.
"Oh. Didn't I say anything about it at breakfast?"
"You didn't say much about anything this morning, Dad. You had your nose in the newspaper most of the time, sniffing the words instead of reading them," I reminded him. He said that was something my mother would complain about, too. She used the exact same evression. She told him that eating breakfast with him was like sleepwalking through a meal.
My reliance on any of my mother's expressions, whether vaguely remembered or coming from my dad's descriptions, always brought a broad smile to his face. As if he had tiny dimmer switches behind them, his hazel eyes would brighten.”

 
V. C. Andrews (6 juni 1923 - 19 december 1986)
Cover

 Zie voor nog meer schrijvers van de 6e juni ook mijn blog van 6 juni 2015 deel 2.

06-06-2017 om 19:49 geschreven door Romenu  

Prettige Pinksterdagen!

 
Pinksteren door Girolamo Muziano, ca. 1577

Pfingstbestellung

Ein Pfingstgedichtchen will heraus
Ins Freie, ins Kühne.
So treibt es mich aus meinem Haus
Ins Neue, ins Grüne.

Wenn sich der Himmel grau bezieht,
Mich stört`s nicht im geringsten.
Wer meine weiße Hose sieht,
Der merkt doch: Es ist Pfingsten.

Nun hab ich ein Gedicht gedrückt,
Wie Hühner Eier legen,
Und gehe festlich und geschmückt —
Pfingstochse meinetwegen —
Dem Honorar entgegen.

Joachim Ringelnatz (1883-1934)
Wurzen. Joachim Ringelnatz werd geboren in Wurzen

Zie voor de schrijvers van de 5^e juni ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

05-06-2017 om 09:17 geschreven door Romenu  

De Spaanse dichter en toneelschrijver Federico Garcia Lorca werd geboren op 5 juni 1898 in Fuente Vaqueros, Granada. Zie ook alle tags voor Federico Garcia Lorca op dit blog.

Of the Dark Doves
For Claudio Guillén

In the branches of the laurel tree
I saw two dark doves
One was the sun
and one the moon
Little neighbors I said
where is my grave — 
In my tail said the sun
On my throat said the moon
And I who was walking
with the land around my waist
saw two snow eagles
and a naked girl
One was the other
and the girl was none
Little eagles I said
where is my grave —
In my tail said the sun
On my throat said the moon
In the branches of the laurel tree
I saw two naked doves
One was the other
and both were none.

Vertaald door Sarah Arvio

Sonnet of the Wreath of Roses

The wreath, quick, I am dying!
Weave it quick now! Sing, and moan, sing!
Now the shadow is darkening my throat,
and January’s light returns, a thousand and one times.

Between what needs me, and my needing you,
starry air, and a trembling tree.
A thickness of windflowers lifts
a whole year, with hidden groaning.

Take joy from the fresh landscape of my wound,
break out the reeds, and the delicate streams,
and taste the blood, spilt, on thighs of sweetness.

But quick! So that joined together, and one,
time will find us ruined,
with bitten souls, and mouths bruised with love.

Paso (The Images of the Passion)

Virgin in a crinoline,
Virgin of Solitude,
spreading immensely
like a tulip-flower.
In your boat of light,
go -
through the high seas
of the city.
through turbulent singing,
through crystalline stars.
Virgin in a crinoline
through the roadway’s river
you go,
down to the sea!

Vertaald door A. S. Kline

 
Federico García Lorca (5 juni 1898 – 19 augustus 1936)
“Federico García Lorca” door Alice Wellinger, 2011

De Nederlandse dichter en schrijver Adriaan Morriën werd geboren op 5 juni 1912 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Adriaan Morriën op dit blog.

Uit: Herinneringen aan Hans Lodeizen

“Hij zat vol invallen en plannen. Hij verlangde naar Amerika waar hij biologie had gestudeerd, vrienden had gemaakt en voor het eerst echt vrij was geweest. Hij leek op een Amerikaanse student, maar met de nerveuse gevoeligheid van het oude Europa bij de hand. Hij had reeds velerlei mensen ontmoet: filmspelers, regisseurs, zakenlieden, schrijvers, geleerden, miljonnairs, oude verwende vrouwen, jonge onberekenbare meisjes: een lift vol mensen die langzaam van boven naar beneden gaat, vol levens, vol herinneringen, een zware lift vol ellende en plezier, zoals het ergens in zijn gedichten staat. Hij hield van dieren en planten en wist er alles van. Hij had iets ontdekt in de samenleving van de mieren waarover hij een verslag had geschreven en waarvoor hij, als knaap nog, lid van een Brits biologisch genootschap was geworden. Hij leek zelf een beetje op een hond, een wijze fijngevoelige hond die nooit voor een kar is gespannen, maar veel in kamers heeft gezeten, door tuinen is gewandeld, mee op reis genomen, die muziek van Strawinsky heeft aangehoord en heeft gezien hoe mensen plezier vinden in boeken, wijn, mooie toiletten, gesprekken en in het willoze stilzitten. Een hond met meer wijsheid dan zijn meester en met een groter gemak om er afstand van te doen wanneer dat onder andere honden nodig is.
Ik heb hem slechts kort gekend, van het voorjaar 1949 tot aan zijn dood, de afgelopen zomer. Maar het laatste half jaar zag ik hem nauwelijks. Hij overleed in Zwitserland en enkele weken voor zijn dood zond hij mij een ansicht van een Zwitserse boer die op een manslange hoorn de midzomer inblaast; of uitblaast. Over zijn ziekte geen woord. Het was een grap die ik na zijn dood als een terechtwijzing heb opgevat omdat ik hem nog altijd niet geschreven had. Zo gaan al mijn verre vrienden dood, zonder een brief van mij. Op deze wijze, dacht ik, zou ik zelf een vriend willen terechtwijzen en als een goed speler willen scheiden.
Hij herinnerde mij door allerlei reacties aan mijn eigen manier van doen toen ik zo oud was als hij en ik nog de tijd had omdat ik werkeloos was. Ook hij was werkeloos maar op een andere manier. Hij had zijn studie afgebroken en verzette zich tegen een maatschappelijke bezigheid die hij toch als iets onafwendbaars op zich zag afkomen. Hij had de tijd, al was het slechts voor een achtermiddag.”

 
Adriaan Morriën (5 juni 1912 – 7 juni 2002) 

De Engelse schrijver Ken Follett werd geboren op 5 juni 1949 in Cardiff, Wales. Zie ook alle tags voor Ken Follett op dit blog.

Uit:Edge Of Eternity

“In the staff room she checked the emergency timetable on the notice board. Most of her classes were doubled today, two groups of pupils crammed into one room. Her subject was Russian, but she also had to teach an English class. She did not speak English, though she had picked up a smattering from her British grandmother, Maud, still feisty at seventy.
This was the second time Rebecca had been asked to teach an English class, and she began to think about a text. The first time, she had used a leaflet handed out to American soldiers, telling them how to get on with Germans: the pupils had found it hilarious, and they had learned a lot too. Today perhaps she would write on the blackboard the words of a song they knew, such as “The Twist” — played all the time on American Forces Network radio — and get them to translate it into German. It would not be a conventional lesson, but it was the best she could do.
The school was desperately short of teachers because half the staff had emigrated to West Germany, where salaries were three hundred marks a month higher and people were free. The story was the same in most schools in East Germany. And it was not just teachers. Doctors could double their earnings by moving west. Rebecca’s mother, Carla, was head of nursing at a large East Berlin hospital, and she was tearing her hair out at the scarcity of both nurses and doctors. The story was the same in industry and even the armed forces. It was a national crisis.
As Rebecca was scribbling the lyrics of “The Twist” in a notebook, trying to remember the line about “my little sis”, the deputy head came into the staff room. Bernd Held was probably Rebecca’s best friend outside her family. He was a slim, dark-haired man of forty, with a livid scar across his forehead where a shard of flying shrapnel had struck him while defending the Seelow Heights in the last days of the war. He taught physics, but he shared Rebecca’s interest in Russian literature, and they ate their lunchtime sandwiches together a couple of times a week. “Listen, everybody,” Bernd said. “Bad news, I’m afraid. Anselm has left us.”

 
Ken Follett (Cardiff, 5 juni 1949)
Cover

De Australische schrijfster Margo Lanagan werd geboren op 5 juni 1960 in Waratah, New South Wales. Zie ook alle tags voor Margo Lanagan op dit blog.

Uit:Singing My Sister Down

“I played well, out of the surprise of her not minding. I couldn’t’ve played better. I heard everyone else being surprised, too, at the end of those tunes, that they must’ve all known too, too well from all my practising.
I sat down, very hungry. Mumma passed me the water-cup and a damp-roll.
I’m stuck now, said Ik, and it was true—the tar had her by the feet, closed in a gleaming line like that pair of zipper-slippers I saw once in the shoe-master’s vitrina.
Oh yeah, well and truly stuck, said Mumma. But then, you knew when you picked up that axe-handle you were sticking yourself.
I know.
No coming unstuck from this one. You could’ve let that handle lie. That was some serious teasing.
No, I couldn’t, Mumma, and you know.
I do, baby chicken. I always knew you’d be too angry, once the wedding-glitter rubbed off your skin. It was a good party, though, wasn’t it? And they laughed at each other, Mumma having to steady Ikky or her ankles would’ve snapped over. And when their laughter started going strange Mumma said, Well, this party’s going to be almost as good, ’cause it’s got children. And look what else! And she reached for the next ice-basket.
And so the whole long day went, in treats and songs, in ice and stink and joke-stories and gossip and party-pieces. On the banks, people came and went, and the chief sat in his chair and was fanned and fed, and the family of Ikky’s husband sat around the chief, being served too, all in purple-cloth with flashing edging, very prideful.“

 
Margo Lanagan (Waratah, 5 juni 1960)

De Nederlandse literair criticus Carel Peeters werd geboren in Nijmegen op 5 juni 1944. Zie ook alle tags voor Carel Peeters op dit blog.

Uit: Kan het licht aanblijven? (Over Frans Kellendonk)

“Aangezien Kellendonk niet in God gelooft is het onduidelijk welke metafysische ideeën hij aanhangt; maar in de discussie naar aanleiding van de opmerkingen van kardinaal Simonis over de tegennatuurlijkheid van homoseksualiteit mag hij de kardinaal graag in bescherming nemen, ook al vindt hij de uitspraken van de kardinaal met een curieuze kwalificatie ‘overbodig’. De charme van die uitspraken schijnt te schuilen in hun theologische schoonheid: ‘De katholieke visie op het geslachtsleven is een wonder van theoretische schoonheid, die echter nog maar weinig in praktijk gebracht wordt. De seksuele revolutie heeft daar geen samenhangende visie tegenover kunnen stellen. Vrijheid blijheid, is steeds de leus geweest.’
Kennelijk is er iets mis met de leus ‘vrijheid, blijheid’. Daar kan volgens mij nooit iets mee mis zijn, omdat de logica wil dat waar vrijheid is ook de vrijheid bestaat zichzelf beperkingen op te leggen. Dat dit niet altijd gedaan wordt, en dat men dan op de koffie komt, doet niets af aan de waarde van het principe. Wie nooit zijn hoofd gestoten heeft weet niet hoe hard het is. Kellendonk is echter van mening dat die vrijheid op een of andere manier ‘metafysisch’ beperkt moet worden. Het is wel uiterst wrang dat hij als bewijs daarvoor aids aanvoert en zelfs schrijft dat aids ‘het zoveelste echec van de Verlichting’ laat zien. Is er dan verband tussen aids en de Verlichting?
Dat verband is er in zoverre dat de Verlichting er (in een langdurig proces) mede voor heeft gezorgd dat een grote seksuele vrijheid ontstond. Van seksuele vrijheden gebruikmaken is echter niet een exclusief voorrecht van de twintigste eeuw. Degenen die zich in dit opzicht in de negentiende eeuw weinig beperkingen oplegden konden gemakkelijk syfilis oplopen, dat risico was eraan verbonden. Het verschil tussen syfilis en aids is gradueel: aids doet zich op grotere schaal voor.
Wie zulke grote, maar even dunne verbanden legt tussen aids en de Verlichting als Kellendonk is met een kruistocht bezig, zo omvangrijk dat het niet anders kan dan dat de versimpelmachine aan het werk is.”

 
Carel Peeters (Nijmegen, 5 juni 1944) 

De Nederlandse dichter, schrijver en schilder Robert Marie Philmain Joseph Franquinet werd geboren in Amby (bij Maastricht) op 5 juni 1915. zie ook alle tags voor Robert Franquinet op dit blog.

Uit: Drijfzand

“Beelden tuimelen door me heen. Het rugbeeld van Carla. Wat is herinnering? Waar houdt de werkelijkheid van Carla op en waar begint de onwerkelijkheid van de nostalgie? Welke dokter kan haar meten?
Ik ben vannacht over het staketsel geklommen, de fles die in mijn polsader steekt achter me aan slepend. Ze hebben me met handen en voeten aan het verchroomde bed vastgesnoerd. De ochtendverpleegster treft me zo aan. Ik herinner me in de nevelige zone het watergrijs van haar blik. Haar gelaat komt af en toe opdoemen. Ik herinner me nu ook haar stem. Vóór de laatste operatie zei ze: ‘ze doet geen pijn, ze is alleen maar vermoeiend.’
In de gevangenis van de geheime politie, waar we werden afgetuigd op allerlei manieren, zei ik tot mezelf: ‘pijn is een begrensd iets, wanneer ze zo hevig is dat je ze niet meer verdraagt verlies je het bewustzijn.’
Ik tast naar mijn kaalgeschoren schedel. De luiken zijn weer dicht. Verdwenen onder de schedelhuid. Carla is niet gekomen. Ze komt nooit meer. Ik heb haar eens gezegd dat ik voor één nacht met haar een jaar politiegevangenis wil overdoen. En nu nog wil ik voor een teder woord heel dit proces van lichamelijke uitmergeling, gebrokenheid, vernedering opnieuw ondergaan. Waanzin. Maar zonder die waanzin is het leven als een ketting van leeggelopen dagen.
Hoe ben ik hier op de operatietafel terecht gekomen? Ik weet er niets meer van. Prof Guylot heeft gezegd: ‘indien ik hem niet opereer heeft hij nog twee jaar.’
Wanneer ik chemisch ben ontleed begint de meetkunde in de ruimte. Elektroniek. Radar en ultrasone straal. Minizender. Radiografische maten. Komputer. Ik hoor rekenen in frakties van millimeters en in mikrons die de afstanden van de kernen onder elkaar, van de cellen in het grijze merg aangeven. Atomen. Zelfs de punt van een operatienaald is te grof voor deze precisie.”

 
Robert Franquinet (5 juni 1915 - 30 mei 1979)
Amby

De Engelse schrijfster Margaret Drabble werd geboren op 5 juni 1939 in Sheffield, Yorkshire. Zie ook alle tags voor Margaret Drabble op dit blog.

Uit: The Dark Flood Rises

“She has often suspected that her last words to herself and in this world will prove to be 'You bloody old fool' or, perhaps, depending on the mood of the day or the time of the night, 'you fucking idiot'. As the speeding car hits the tree, or the unserviced boiler explodes, or the smoke and flames fill the hallway, or the grip on the high guttering gives way, those will be her last words. She isn't to know for sure that it will be so, but she suspects it. In her latter years, she's become deeply interested in the phrase 'Call no man happy until he is dead.' Or no woman, come to that. 'Call no woman happy until she is dead.' Fair enough, and the ancient world had known women as well as men who had met unfortunate ends: Clytemnestra, Dido, Hecuba, Antigone. Though of course Antigone, one must remember, had rejoiced to die young, and in a good (if to us pointless) cause, thereby avoiding all the inconveniences of old age.
Fran herself is already too old to die young, and too old to avoid bunions and arthritis, moles and blebs, weakening wrists, incipient but not yet treatable cataracts, and encroaching weariness. She can see that in time (and perhaps in not a very long time) all these annoyances will become so annoying that she will be willing to embark on one of those acts of reckless folly that will bring the whole thing to a rapid, perhaps a sensational ending. But would the rapid ending cancel out and negate the intermittent happiness of the earlier years, the long struggle towards some kind of maturity, the modest successes, the hard work? What would the balance sheet look like, at the last reckoning?”

Margaret Drabble (Sheffield, 5 juni 1939)

De Amerikaanse schrijfster Kristin Carlson Gore werd geboren op 5 juni 1977 in Carthage, Tennessee Zie ook alle tags voor Kristin Gore op dit blog.

Uit:Sammy's House

“Had we been as eager to whine to the press, we might have garnered comparable support, but we weren't the same breed of tattletales. And even taking pride in that was immature. The whole embarrassing rivalry gave me flashbacks to junior high.
Which, frankly, didn't seem all that long ago. I was twenty-eight now and working as a health care advisor to the White House, but I still often felt as awkward and unsure of myself as I had during those halcyon days of orthodontic headgear and New Kids on the Block fan clubs. Though I'd spent a few fascinating years as a Capitol Hill staffer to then Senator Robert Gary (RG to his staff), the White House was an entirely different universe. The stakes, the pressure, the perpetual potential for both extraordinary progress and crippling failure-everything was ratcheted up to a spectacular intensity now that I worked for the president and vice president of the United States. More than ever before, I felt like I needed to constantly prove myself in a new world full of gossip and cliques and all sorts of social politics. So in some ways, the junior high flashbacks were apropos. Though perhaps I had slightly more of a shot at a date with New Kid heartthrob Jordan Knight now. Slightly.
Amid the fear and anxiety, I also felt a certain wide-eyed wonder at everything I was witnessing. At the inauguration of Wye and RG, I'd been awed by the sight of democracy in action. After a hard-fought, nasty election cycle, it had been thrilling and refreshing to observe the peaceful transfer of power. I'd watched everything from the sidelines, humbled by the remarkable nature of such an event, and grateful to be on the happier end of it. Granted, a week later I'd felt considerably less idealistic about the whole thing when I'd had to wear a surgical mask at my desk to filter the rancid fumes of decomposing mice. And now those same clever saboteurs had disrupted our year-and-a-half-late victory cruise by paying a woman to take her clothes off. They were classy, classy folks.”

 
Kristin Gore (Carthage, 5 juni 1977)


 

Zie voor nog meer schrijvers van de 5^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

05-06-2017 om 09:15 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Thomas Kling werd geboren op 5 juni 1957 in Bingen. Zie ook alle tags voor Thomas Kling op dit blog.

Bildprogramme

2
MITSCHNITT CALVENSCHLACHT

inzwischn: 1499. luftbilder, -spiegel,
spiegelungn ausm engadinerkrieg. ein
sommerlicher brückenkopp (gesprengt) so
nimmt das wasser andre farbe an.
                                                         
  di gute
geschoßverschraubte luft! im luftzug
NAPALMHEIDE / das in den fluß
zischt, nähte zwischen leib und panzern
zieht (»da ist ja keine landschaft mehr«,
TONLOS / »hättns sollen fahren
lassn«). darüber geht di kamera, ho-
lpernd; kamerafahrt heiser, angekro-
chenes aug. vorm ortler. vor schi-
mmerndn 3000ern: demolirte sand-
sackberge (...)

                und sorgnfaltn, kummer-
volles redaktörsgesic’t: ICH HÖRE EBEN!,
ICH RUFE WILLIBALD PIRKHEIMER
(sonst in Nürnberg stationiert)!, am sattel, AM HU-
MANISTISCHEN SATTELLITTNTELEPHON:

PIRKHEIMER: ja, hier pirkheimer. humanitär-
sanitäre verhältnisse ... mit grawenvollen bildern
zu tun ... habn hohe-luste zu zeichnen ... di
geiselerschießung von meran ... (FADING),
obwohl bevölkerun’ dagegn ... (RAUSCH-
RAUSCH), im -iegesrausch, durchrau-
schende flüchtlinge ... strom weg, alles weg ...
KAISER MAXIMILIAN SOLL GEWEINT
HABN ALS / FADING /DI KINDER ESSENZ /
BROTKLEE VON DEN WIESN da br-
                                                                         icht
di leitun’ zamm, damundherrn, in weißm rau-
schn, klappt zusamm das bilderwelt in riesen OH-
NELÖSCHLÖSCH. romanisch di bandnwerbun’
Gottes, tonlos di engel vorm himml. jerusalem, wei-
ße bänder spruchbänder in händn. ohne text.

 
Thomas Kling (5 juni 1957 - 1 april 2005)

De Franse feministische schrijfster, dichteres, professor, filosoof, literair criticus en historica Hélène Cixous werd geboren in Oran, Algerije, op 5 juni 1937. Zie ook alle tags voor Hélène Cixous op dit blog.

Uit: Gare d'Osnabrück à Jérusalem

« Quand j’étais à Osnabrück je n’ai pas demandé où était la maison-à-Juifs, ça ne m’est pas venu à l’esprit, je suivais la rue je cherchais l’immeuble de la famille Jonas, je remontais la Schwedenstrasse, je passai devant le monumental immeuble Macdonald, je vis que le Macdo avait avalé le magasin Jonas, je n’y ai pas pensé, je ne sais pas combien de personnes elle pouvait contenir, donc six fois plus si on entasse, parmi lesquelles je ne sais pas pendant combien de temps Andreas et Else Jonas attendirent la suite, je ne sais pas ce qu’ils pensaient enfermés serrés dans la maison-à-Juifs, je ne sais pas s’ils pensaient je ne sais pas si penser pensait ou fuyait et se jetait dans le hurlement muet, selon ma mère on ne pense pas, on se répète un mot, on le halète, on le mâche, sans arrêt pour ne pas crier pour ne pas être seul avec le silence, quel mot ? dis-je, tu penses à dieu ? dis-je, non, non bien sûr que non, non, chacun le sien, le premier qui vient, qui passe, un mot qui répond, qui dit oui, je suis là, je te donne la main, on ne pense pas, je connais quelqu’un qui se récitait un poème de Baudelaire, un tas de motsau lieu de pense, sent, et que sent-on entassé dans la boîte-à-Juifs, on sent des distances des distances, inconnues, vertigineuses, des distances surnaturelles entre ici et hier, des sortes de siècles de murs aplatis d’océans d’eaux noires gonflées de rochers, entre ici et la maison où j’étais je et c’était moi et tout d’un coup il n’y a plus de près, des loins monstrueux environnent l’esprit et quelques dizaines de mètres-hier signifient plus-jamais-maman-ne-reviendra-plus-jamais. »

 
Hélène Cixous (Oran, 5 juni 1937)

De Amerikaanse schrijver en acteur Spalding Gray werd geboren op 5 juni 1941 in Barrington, Rhode Island. Zie ook alle tags voor Spalding Gray op dit blog.

Uit: Life Interrupted

“What did we talk about — we talked about the art critic Robert Hughes's car accident that he'd had in Australia, and how difficult that would be, to have a car accident in a foreign country like that. Then there was this discussion about who would drive home. We'd all been drinking, not a lot, but Kathie had only had one glass of wine so she was the designated driver. So we're off and she says, "Buckle up," and no one in the back seat pays any attention to her. Tara Newman says, "Yes, Mom," very condescendingly, and I — God, I didn't hear her; Kathie says it's because I don't listen. I just didn't buckle up. I think I was taking a pee in the bushes, a last-minute pee, and I got in and so we're off on a backcountry road. I didn't think anything could possibly happen on a backcountry road. We'd come on a main highway and the speeding was terrific, but on the country road I thought it would be...
Just about one mile from the mansion — and they say these things happen within a mile of your destination, that's why my friend Donald says that he drives like crazy to get out of that radius — I look up and I see in Kathie's window what looks like a cartoon of a van. It looks like a video game. I can't take it in. We had stopped to turn right, we were still, and the road was a narrow country road, there were no lanes, just a road, and coming at me, at us, was this yellow van. It must have been coming very fast, because all I got was one glimpse of it, its headlights. It was dusk, it was ten-fifteen, and there was this enormous crash that I remember as the most violent moment of my life. It was equal to an earthquake that I'd gone through in California, which had sounded like a bomb.
Our car spun around three times, that's how hard he hit, and he drove the engine right into the front seat of the car, where Kathie burned her arm. Somehow she got out. I thought Kim, who was next to her, was dead. His forehead was down on the dashboard. Tara Newman was yelling, "The car's going to explode. Everyone get out!" I don't remember getting out, but the next I knew I was lying in the road next to Kathie, and she's saying, "I'm dying! I'm dying!" and I'm saying, solipsist that I am, "But I can't straighten out my leg!" And I couldn't.”

 
Spalding Gray (5 juni 1941 – 10 januari 2004)

De Ierse dichter, schrijver en schilder Christy Brown werd geboren op 5 juni 1932 in Dublin. Zie ook alle tags voor Christy Brown op dit blog.

Uit: My Left Foot

« That was a momentous decision as far as my future life was concerned. It meant that I would always have my mother on my side to help me fight all the battles that were to come, and to inspire me with new strength when I was almost beaten. But it wasn't easy for her because now the relatives and friends had decided otherwise. They contended that I should be taken kindly, sympathetically, but not seriously. That would be a mistake. "For your own sake," they told her, "don't look to this boy as you would to the others; it would only break your heart in the end." Luckily for me, Mother and Father held out against the lot of them. But Mother wasn't content just to say that I was not an idiot: she set out to prove it, not because of any rigid sense of duty, but out of love. That is why she was so successful.
At this time she had the five other children to look after besides the "difficult one," though as yet it was not by any means a full house. They were my brothers, Jim, Tony, and Paddy, and my two sisters, Lily and Mona, all of them very young, just a year or so between each of them, so that they were almost exactly like steps of stairs.
Four years rolled by and I was now five, and still as helpless as a newly born baby. While my father was out at bricklaying, earning our bread and butter for us, Mother was slowly, patiently pulling down the wall, brick by brick, that seemed to thrust itself between me and the other children, slowly, patiently penetrating beyond the thick curtain that hung over my mind, separating it from theirs. It was hard, heartbreaking work, for often all she got from me in return was a vague smile and perhaps a faint gurgle. I could not speak or even mumble, nor could I sit up without support on my own, let alone take steps. But I wasn't inert or motionless. I seemed, indeed, to be convulsed with movement, wild, stiff, snakelike movement that never left me, except in sleep. My fingers twisted and twitched continually, my arms twined backwards and would often shoot out suddenly this way and that, and my head lolled and sagged sideways. I was a queer, crooked little fellow.”

 
Christy Brown (5 juni 1932 – 6 september 1981)
Hier bij een van zijn eigen schilderijen

De Britse schrijver, dramaturg en regisseur David Hare werd geboren op 5 juni 1947 in Sussex. Zie ook alle tags voor David Hare op dit blog.

Uit:Wall: A Monologue

“From the start the exact route has been controversial. The most obvious path for it to have followed would have been along the international border, established in 1949 between Israel and Jordan, and known to all parties as the Green Line. But in fact, 85 percent of its intended route is inside the West Bank. The fence snakes and coils, departing eastward from the Green Line in places by just two hundred meters, but in other places by as much as twenty-two kilometers where it goes inland to collect up and protect Israeli settlements established far inside the occupied territory. Sometimes it takes in fertile Palestinian agricultural land and water wells, leaving Palestinian farmers without access to their own fields. Some 140,200 Israeli settlers will be living between the fence and the Green Line. 93,000 Palestinians will be caught on the wrong side of the wall.
For that reason the fence is seen by its opponents not as what it claims to be—a security measure—but more as a land grab, the delineation of a de facto claim, an attempt, like the steady expansion of the Israeli-controlled parts of Jerusalem, to do what is known as “change the facts on the ground.” At the outset of the campaign, supporters of Fence for Life insisted that the wall should be a barrier, not a border. It was not to be used as a bargaining tactic in any future negotiation for a final status agreement. But even Israelis have found this intention hard to credit. Before he left office, Israeli Prime Minister Ehud Olmert admitted that had he survived in the job he would have sought to set Israeli permanent borders by 2010—and that the border “would run along or close to the barrier.”

 
David Hare (Sussex, 5 juni 1947)
Palestijnen bij een checkpoint op weg naar Jeruzalem

De Egyptische schrijfster Alifa Rifaat werd op 5 juni 1930 in Caïro geboren. Zie voor onderstaande schrijfster ook alle tags voor Ailfa Rifaat op dit blog.

Uit: Another Evening at the Club

'You're a lucky girl,' her mother had told her. 'He's a real find. Any girl would he happy to have him. He's an Inspector of Irrigation though he's not yet forty. He earns a big salary and gets a fully furnished government house wherever he's posted, which will save us the expense of setting up a house - and I don't have to tell you what our situation is - and that's besides the house he owns in Alexandria where you'll be spending your holidays.' Samia had wondered to herself how such a splendid suitor had found his way to her door. Who had told him that Mr Mahmoud Barakat, a mere clerk at the Court of Appeal, had a beautiful daughter of good reputation? The days were then taken up with going the rounds of Cairo's shops and choosing clothes for the new grand life she would be living. This was made possible by her father borrowing on the security of his government pension. Abboud Bey, on his part, never visited her without bringing a present. For her birthday, just before they were married, he bought her an emerald ring that came in a plush box hearing the name of a well-known jeweller in Kasr el-Nil Street. On her wedding night, as he put a diamond bracelet round her wrist, he had reminded her that she was marrying someone with a brilliant career in front of him and that one of the most important things in life was the opinion of others, particularly one's equals and seniors. Though she was still only a young girl she must try to act with suitable dignity. `Tell people you're from the well-known Barakat family and that your father was a judge,' and he went up to her and gently patted her cheeks in a fatherly, reassuring gesture that he was often to repeat during their times together. Then, yesterday evening, she had returned from the club somewhat light-headed from the bottle of beer she had been required to drink on the occasion of someone's birthday. Her husband, noting the state she was in, hurriedly took her back home. She had undressed and put on her nightgown, leaving her jewellery on the dressing-table, and was fast asleep seconds after getting into bed. The following morning, fully recovered, she slept late, then rang the bell as usual and had breakfast brought to her. It was only as she was putting her jewellery away in the wooden and mother-of-pearl box that she realized her emerald ring was missing.”

 
Alifa Rifaat (5 juni 1930 - 4 januari 1996)

De Zwitserse schrijver en uitgever Otto Friedrich Walter werd geboren op 5 juni 1928 in Rickenbach. Zie ook alle tags voor Otto. F. Walter op dit blog.

Uit: Herr Tourel

“Ich möchte für den Augenblick darauf näher nicht eingehen, auf jeden Fall bin ich in bestem Einvernehmen und auf eigenen Wunsch aus der Firma Zoller ausgetreten.
Das war ziemlich genau vor einem Jahr. Am 5. Juni des letzten Jahres. Vier Tage vor meinem Geburtstag. Ich hatte die Absicht, mich für eine gewisse Zeit hier in Jammers, in der Stadt meiner frühen Kindheit, niederzulassen. Das habe ich denn auch getan. Ich habe gleich da vorn Quartier bezogen, an der Tripolisstraße, keine vierhundert Meter von hier entfernt, dem Zementwerk gegenüber im Haus von Immanuel Kupper, Südfrüchte Großhandel. Vom 6. Juni an blieb ich im Tripolisquartier, blieb da bis zum 8. November des letzten Jahres. Gewisse Vorkommnisse bewogen mich, die Stadt meiner frühen Kindheit zum zweitenmal zu verlassen. Das war vor sieben Monaten. Mein Unglück, mein Schicksal oder was immer führte mich gestern, nach einer Reise von sieben Monaten durch die ganze Juragegend, hierher zurück. Ich bin unschuldig, und ich betone hiermit, die über mich ausgestreuten Gerüchte sind mir nicht unbekannt. Ich werde an zuständiger Stelle meine Beschwerden vorbringen. Die Urheber werden zur Verantwortung gezogen werden, und ich werde nicht zögern, die Wahrheit zu sagen.“

 
Otto F. Walter (5 juni 1928 – 24 september 1994)
Cover 

De Engelse schrijfster Ivy Compton-Burnett werd geboren op 5 juni 1884. Zie ook alle tags voor Ivy Compton-Burnett op dit blog.

Uit: The Mighty And Their Fall

"Agnes first, Hengist second, Leah third!" said Lavinia Middleton, as her sisters and brother contested the access to the cloakroom in the hall. "And don't be too long. Miss Starkie is waiting for you." "She told us to stay in the garden." "Only for half-an-hour. How long have you been?" "Only three-quarters," said Hengist, as if this was a reasonable difference. "And we are to have the dining-room luncheon. So we don't have to go upstairs." "Well, one of you should tell Miss Starkie," said their sister, leaning back on the hall bench. "I don't want to, because I am the boy," said Hengist. "It is not a real reason." "No one could want to for any reason," said Leah. "Miss Starkie may not want to wait for her luncheon," said Agnes. "She ought not to mind," said Hengist. "She should be thinking of higher things." "Nothing could be higher than food," said Leah. "Perhaps it is too high for her." They broke into mirth and continued their talk, a short, sturdy pair of eleven and ten, with broad, sallow faces, dark, deep-set eyes and an almost saturnine aspect. Something about them, when together, suggested the sympathy between them. Agnes was a mild-looking girl of fourteen, with blue eyes, narrower features and a placid but resolute expression. "What is the jest?" said their elder brother, coming up to his sister on the bench. "Miss Starkie. Something about her thinking of food." "I used to be surprised that she did. It seemed to reduce her to our level." "Or to raise her to it," said Leah. "Food is on the heights." "Well, I feel just about on a line with it at the moment," said Miss Starkie's voice. "So I have come down to pursue it, as no one came up to me. I suppose you are to have your share downstairs today." "We were just going to tell you," said Agnes. "I have had to take the will for the deed. It is already later than usual." "Were you assailed by pangs of hunger?" said Hengist. "Well, by something milder than those. But I did feel Nature's reminder."

 
Ivy Compton-Burnett (5 juni 1884 - 27 augustus 1969)

05-06-2017 om 09:14 geschreven door Romenu  

De Britse dichter en schrijver Paul Farley werd geboren op 5 juni 1965 in Liverpool. Hij studeerde schilderkunst aan de Chelsea School of Art en woonde in Londen, Brighton en Cumbria. Voor zijn eerste poëzie bundel “The Boy from the Chemist is Here to See You” (1998) en won een Forward Poetry Prize (Best First Collection) en werd op de shortlist geplaatst voor de Whitbread Prize. Het boek bezorgde hem ook de Somerset Maugham Award en in 1999 won hij de Sunday Times Young Writer of the Year Award. Van 2000-2002 was hij de dichter-in-residence bij de Wordsworth Trust in Grasmere. Voor zijn tweede bundel “The Ice Age” (2002), ontving hij de Whitbread Poetry Award. Zijn derde bundel “Tramp in Flames” verscheen in 2006. Voor het gedicht ‘Liverpool Disappears for a Billionth of a Second’ ' kreeg hij de Forward Prize voor Best Individual Poem. In hetzelfde jaar publiceerde hij ook een studie over Terence Davies film “Distant Voices, Still Lives”. In 2007 bewerkte hij een selectie van John Clare voor de dichtersreeks van Faber “Poet to Poet”. Farley heeft ook veel geschreven voor radio en televisie, en schrijft vaak over kunst en literatuur. Hij woont momenteel in Lancashire en is hoogleraar poëzie aan de universiteit van Lancaster.

Liverpool Disappears for a Billionth of a Second

Shorter than the blink inside a blink
the National Grid will sometimes make, when you’ll
turn to a room and say: Was that just me?

People sitting down for dinner don’t feel
their chairs taken away/put back again
much faster that that trick with tablecloths.

A train entering the Olive Mount cutting
shudders, but not a single passenger
complains when it pulls in almost on time.

The birds feel it, though, and if you see
starlings in shoal, seagulls abandoning
cathedral ledges, or a mob of pigeons

lifting from a square as at gunfire,
be warned it may be happening, but then
those sensitive to bat-squeak in the backs

of necks, who claim to hear the distant roar
of comets on the turn – these may well smile
at a world restored, in one piece; though each place

where mineral Liverpool goes wouldn’t believe
what hit it: all that sandstone out to sea
or meshed into the quarters of Cologne.

I’ve felt it a few times when I’ve gone home,
if anything, more often now I’m old
and the gaps between get shorter all the time.

Dependants

How good we are for each other, walking through
a land of silence and darkness. You
open doors for me, I answer the phone for you.

I play jungle loud. You read with the light on.
Beautiful. The curve of your cheekbone,
explosive vowels, exact use of cologne.

What are you thinking? I ask in a language of touch
unique to us. You tap my palm nothing much.
At stations we compete senses, see which

comes first—light in the tunnel, whiplash down the rail.
I kick your shins when we go out for meals.
You dab my lips. I finger yours like Braille.

 
Paul Farley (Liverpool,. 5 juni 1965)

05-06-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver Geoff Dyer werd op geboren 5 juni 1958 in Cheltenham als enig kind van een plaatwerker vader en een schooldiner dame moeder. Hij ging naar school in zijn geboorteplaats en kreeg een beurs om Engels te studeren aan het Corpus Christi College in Oxford. Dyer is de auteur van vier romans: “The Colour of Memory”, “The Search”, “Paris Trance”, en “Jeff in Venice, Death in Varanasi”, een kritische studie over John Berger, “Ways of Telling”; drie bundels essays “Anglo-English Attitudes”, “Working the Room” en “Otherwise Known as the Human Condition” en zes andere titels die niet direct tot een specifiek genre behoren: “But Beautiful” (over jazz), “The Missing of the Somme” (over de herdenking van WO I), “Out of Sheer Rage” (over D. H. Lawrence), “Yoga For People Who Can’t Be Bothered To Do It”, “The Ongoing Moment” (over fotografie), en Zona (over Andrei Tarkovsky’s film Stalker uit 1979). Hij is de redacteur van “John Berger: Selected Essays” en mede-redacteur, met Margaret Sartor, van “What Was True: The Photographs and Notebooks of William Gedney”. In 2014 verscheen “Another Great Day at Sea” (2014), waarin Dyer vertelt over zijn ervaringen op de USS George H.W. Bush, waarop hij twee weken meevoer als writer-in-residence. In 2005 werd Dyer Fellow van de Royal Society of Literature. In 2014 werd hij verkozen tot Honorary Fellow of Corpus Christi College, Oxford. In 2013 werd hij benoemd in het prestigieuze ambt van Bedell Distinguished Visiting Professor, verbonden aan het Nonfiction Writing Program van de Universiteit van Iowa. Hij doceert tegenwoordig aan de Universiteit van Zuid-Californië.

Uit: Jeff in Venice, Death in Varanasi

“On an afternoon in June 2003, when, for a brief moment, it looked as if the invasion of Iraq had not been such a bad idea after all, Jeffrey Atman set out from his flat to take a walk. He had to get out of the flat because now that the initial relief about the big picture had worn off - relief that Saddam had not turned his non-existent WMD on London, that the whole world had not been plunged into a conflagration - the myriad irritations and frustrations of the little picture were back with a vengeance. The morning's work had bored the crap out of him. He was supposed to be writing a twelve-hundred-word so-called 'think piece' (intended to require zero thought on the part of the reader and scarcely more from the writer but still, somehow, beyond him) that had reached such a pitch of tedium that he'd spent half an hour staring at the one-line email to the editor who'd commissioned it:
'I just can't do this shit any more. Yrs J.A.'
The screen offered a stark choice: Send or Delete. Simple as that. Click Send and it was all over with. Click Delete and he was back where he started. If taking your own life were this easy, there'd be thousands of suicides every day. Stub your toe on the way to the bathroom. Click. Get marmalade on your cuff while eating toast. Click. It starts raining as soon as you leave the house and your brolly's upstairs. What to do? Go back up and get it, leave without it and get soaked, or ... Click. Even as he stared at the message, as he sat there on the very brink of sending it, he knew that he would not. The thought of sending it was enough to deter him from doing so. So instead of sending the message or getting on with this article about a 'controversial' new art installation at the Serpentine he sat there, paralysed, doing neither.
To break the spell he clicked Delete and left the house as if fleeing the scene of some dreary, as yet uncommitted crime. Hopefully fresh air (if you could call it that) and movement would revive him, enable him to spend the evening finishing this stupid article and getting ready to fly to Venice the following afternoon. And when he got to Venice? More shit to set up and churn out. He was meant to be covering the opening of the Biennale - that was fine, that was a doddle - but then this interview with Julia Berman had come up (or at least a probable interview with Julia Berman) and now, in addition to writing about the Biennale, he was supposed to persuade her - to beg, plead and generally demean himself - to do an interview that would guarantee even more publicity for her daughter's forthcoming album and further inflate the bloated reputation of Steven Morison, the dad, the famously overrated artist.”

 
Geoff Dyer (Cheltenham, 5 juni 1958)

05-06-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Prettige Pinksterdagen!

 
Pinksteren door Juan Bautista Maíno, 1612-1614

Pinksteren

Een groot effect zoals op een toneel,
het stelt een kamer voor, er zitten mannen,
een vrouw ook, duidelijk bedroefd, gespannen,
bij 't praten stokt de stem hun in de keel.

De roffel van een stormwind, bliksemlicht
verspreid in vonken, wirwar van geluiden
die zich tot taal die iedereen kan duiden,
tot ieders eigen moedertaal verdicht.

In het decor opent zich deur na deur,
vensters geven op vergezichten uit
in een volmaakt arcadisch licht gehuld.

Van een godzalig visioen vervuld
verrijst het enthousiast publiek om luid
hulde te brengen aan de Regisseur.

 
Jan Willem Schulte Nordholt (12 september 1920 - 16 augustus 1995)
Zwolle. De dichter Schulte Nordholt werd geboren in Zwolle.

Zie voor de schrijvers van de 4^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

04-06-2017 om 08:59 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Ralf Thenior werd geboren op 4 juni 1945 in Bad Kudowa. Zie ook alle tags voor Ralf Thenior op dit blog.

Uit: Strange Kebab

Schlechte Karten

Einsame Frau am Tresen. Leichte Beute. – Na, Kummer mit dem Liebsten? Nee, mit’m Chef. Wie? Er kommt immer zu spät und ich muss die ganze Arbeit machen.
Soll vorkommen. Was machst du? Sozialfürsorge. Kleines Büro, nur er und ich. Dauernd ist er weg, Kenia, Karibik und so. Und woher kommt die Kohle? Aus der Kasse für die Behinderten. Zeig ihn an!
Wollte ich ja. Und? Kein Geld. Geh ins Amtsgericht zur Rechtsberatung. War ich ja. Und? Netter junger Anwalt. Ich erzähl die Story. Sein Robin-Hood-Ding kommt hoch. Er kriegt leuchtende Augen. Wie heißt der Mann? Ich nenn den Namen. Seine Miene wird eisig. Keine Chance, schnarrt er. Der Mann ist in meiner Partei. Dann hat er mich rausgeschmissen. –

Der Borsig-Kreisel

Vom Borsigplatz gehen sternförmig sechs Straßen ab.
An jeder Ecke gibt es eine Kneipe und in die Straßenschluchten hinein, die, wie manche sagen, wie Fangarme eines Kraken auf Opfer lauern, gibt es weitere,sie bilden in vereintem Interesse einen Mahlstrom,dessen Wirbel der Borsig-Kreisel genannt wird. Gerät einer in diesen Kreisel hinein, ist er für mindestens drei Nächte verschwunden. Wenn er überhaupt wieder auftaucht. Es beginnt mit Bier und Korn, jeder Arzt rät von der Mischung ab. Der wagemutige Westfalenreisende würde hier mehr als Überraschungen erleben.
Doch sprechen wir über jene, die sich nicht leichtfertig hineinstürzen: Die Ortskundigen, die es wie eine Kunst betreiben. Der Mann, der im Kreisel surft. Der volltrunken in den »Haxenhans« hineinschneit, ohne Zögern eine Haxe bestellt und sie, während unser staunender Stammesforscher noch an der harten Außenhaut seiner eigenen Haxe herum säbelt, in Sekundenschnelle fachmännisch zerlegt und verzehrt hat, und ehe der verdutzte Neuankömmling sich an die zweite Säbelei machen kann, schon wieder, nachdem er zahlte, den Laden verlässt und dem Wirt über die Schulter zu-
ruft: Grüß deine Schwester! – Welche? – Is’ egal! Schon ist er verschwunden, angesogen vom Borsigkreisel in der Nacht.

 
Ralf Thenior (Bad Kudowa, 4 juni 1945)
Kudowa-Zdrój (Bad Kudowa)

De Franse schrijfster Marie Ndiaye werd geboren op 4 juni 1967 in Pithiviers. Zie ook alle tags voor Marie Ndiaye op dit blog.

Uit: Drei starke Frauen (Vertald door Claudia Kalscheuer)

„Und der, der sie empfing oder wie durch Zufall auf der Schwelle seines großen Betonhauses auftauchte, in einem schlagartig so starken Licht, daß es von sei-nem hellgekleideten Körper auszugehen und sich von dort zu verbreiten schien, dieser Mann, der klein und schwerfällig dastand und ein weißes Strahlen aus-sandte wie eine Neonleuchte, dieser plötzlich auf der Schwelle seines übertrieben großen Hauses erschie-nene Mann hatte, so sagte sich Norah sofort, nichts mehr von seinem Hochmut, von seiner Statur, von seiner früher auf geheimnisvolle Weise gleichbleiben-den und dadurch unvergänglich wirkenden Jugend-lichkeit. Er hielt die Hände über dem Bauch gefaltet und den Kopf zur Seite geneigt, und dieser Kopf war grau, dieser Bauch wölbte sich unter dem weißen Hemd schlaff über den Gürtel der cremefarbenen Hose. In einem kalten Lichtschein stand er da, wahrschein-lich vom Ast eines der Flammenbäume des Gartens auf die Schwelle seines protzigen Hauses gefallen, denn, so sagte sich Norah, sie hatte die Eingangstür nicht aus den Augen gelassen, während sie sich dem Garten-tor näherte, und sie hatte sie nicht aufgehen und ih-ren Vater hinaustreten sehen — und doch war er vor ihr in der Abenddämmerung erschienen, dieser leuch-tende und heruntergekommene Mann, der den Ein-druck machte, als habe ein ungeheurer Schlag auf den Kopf seine harmonischen Proportionen zerstört, an die Norah sich erinnerte, und ihn in einen dicken, halslosen Mann mit schweren, kurzen Beinen ver-wandelt. Regungslos beobachtete er, wie sie auf ihn zukam, und nichts in seinem zögernden, etwas verlorenen Blick verriet, daß er sie erwartete, daß er sie aufgefor-dert, ja inständig gebeten hatte (soweit ein solcher Mann, dachte sie, überhaupt Fähig war, irgendeine Art von Hilfe zu erflehen), ihn zu besuchen. Er stand einfach da, als habe er sich möglicherwei-se mit einem Flügelschlag von dem dicken Ast des Flammenbaums, der das Haus gelb überschattete, hin-abgeschwungen und sei hart auf der rissigen Beton-schwelle des Hauses gelandet, und allein der Zufall habe Norahs Schritte in diesem Augenblick auf das Gartentor zugelenkt. Und dieser Mann, der jede von ihm ausgehende Bit-te in ein an ihn gerichtetes Gesuch verwandeln konn-te, sah zu, wie sie das Tor aufstieß und den Garten be-trat wie ein Gast, der versucht, ein leises Unbehagen zu verbergen, eine Hand schützend über die Augen haltend, denn obwohl die Schwelle im Abendschat-ten lag, wurde sie dennoch durch seine seltsam strah-lende, elektrische Erscheinung erhellt.“

 
Marie Ndiaye (Pithiviers, 4 juni 1967)

De Duitse schrijver Erasmus Schöfer werd geboren op 4 juni 1931 in Altlandsberg bij Berlijn. Zie ook alle tags voor Erasmus Schöfer op dit blog.

Uit:Ein Frühling irrer Hoffnung

„Kommuneleute hatten die Flüstertüte, setzten sich durch für Auf­bruch und unterwegs Flugblätter verteilen, Sympatisanten sammeln. Langsam franste der Menschenhaufen aus in die Schwabinger Passanten, welche wollten mit der Straßenbahn, vier Stationen bis Theresienstraße, Kurz­Reden an die Fahrgäste, Bliss und Anklam schoben ihre Fahrräder auf dem Bürgersteig der nächtlich belebten Leopoldstraße, neben ihnen die auf­wallenden HupOpern der Autofahrer in die kleine LatschDemo, sie nötigten die Flugblätter in die Hände uninteressierter Lustsucher mit rausgestoßnen Hinweisen auf das Attentat und die ideellen Totschläger, auch in die Cafés und Bars drang Anklam ein, paar Müßigsitzer vielleicht vom Hintern zu scheuchen. Bliss wartete mit den Rädern vor den Schaufenstern, sah Man­fred von Tisch zu Tisch, freundlich ernst, Hausierer ohne Bauchladen in Sa­chen Empörung, hinterließ sichtbar Unruhe Irritation an den Tischen, tatsächlich gerieten einige junge Leute in Bewegung, winkten der Kellnerin Zahlen, schoben sich durch zum Ausgang an Bliss vorbei Richtung Siegestor.
Da sind doch viele ganz schön angeschlagen, berichtete Anklam, erst der Mord an King, jetzt Dutschke, und was sie so gesehn haben von Vietnam, monatelang in der Tagesschau, ich glaube sie haben ein dumpfes Gefühl daß die Gewalt ih­nen langsam wieder auf die Pelle rückt, daß sich was ändert in der Welt über ihre Köpfe weg, das regt die allmählich auf - die wollen was gegen tun und wissen nicht wie.
Vor dem Haupteingang des Buchgewerbehauses in der Schellingstraße hatten sich kaum mehr Men­schen versammelt als vor Hertie in Schwabing. Die Straßenlaternen gaben mattes Licht in die diesig kalte Nachtluft. Sie schlossen ihre Räder an einen Kandelaber. Das mächtige Gebäude mit den re­gelmäßigen Fensterreihen ragte ins Dunkel, sah aus wie geräumt oder schlafend, wenige Lampen warfen einen fahlen Schein über den Hof. Durch das Rollgitter neben dem Pförtner­haus sahen sie die Reihen aufgestellter Lieferwagen mit dem gut verhaßten rotweißen BILDViereck. Ein Pförtner war hinter den Scheiben zu erkennen, einsam, lesend, so schien es. Unglaubhaft, daß der die Menge vor der Ein­fahrt nicht bemerkt haben wollte. Spielte Ge­lassenheit. Eine halbe Stunde vor Mitternacht zeigte die Normaluhr an der Wand hinter ihm. Ralf Pohle kapierte als erster: Leute - die Bude ist leer, die drucken heut nicht wegen Karfreitag!“

 
Erasmus Schöfer (Altlandsberg, 4 juni 1931)

De Amerikaanse (slam) dichter Buddy Wakefield werd geboren op 4 juni 1974 in Shreveport, Louisiana. Zie ook alle tags voor Buddy Wakefield op dit blog.

Convenience Stores(Fragment)

still
gettin' scared like I do sometimes
really (REALLY) ready to drive
I ask,
"Is this it for you?
Is this all you'll ever do?"

Her smile
collapsed.
That tightly strapped-in pasty skin
went loose.
Her heart
fell crooked.

She said (not knowin' my real name),
"I can tell, buddy, by the Mini Thins and the way ya drive--
we're both taken with novelty.
We've both believed in mean gods.
We both spend our money on things that break too easily like...
people.
And I can tell
you think you've had it rough
so especially you should know...
It's what I do,
I dream.
I get high sometimes.
And I'm gonna roll outta here one day.
I just might not get to drive."

 
Buddy Wakefield (Shreveport, 4 juni 1974)

De Duitse dichter en schrijver Yaak Karsunke werd geboren op 4 juni 1934 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Yaak Karsunke op dit blog.

Der Speise-Eisbär

Der Speise-Eisbär misst im Stehn
von Fuß bis Kopf zwei Meter zehn

Seine allerliebste Speise
ist Sahne-Eiscreme eimerweise

Er schleckt & schlürft & schlotzt & schluckt
das ist, wonach das Fell ihm juckt

und dieses Fell ist gelblich-weiß
:das kommt von dem Vanille-Eis
 
 

Auf dem Dorf

Wenn der Hofhund morgens kräht
weil die Gans auf Stelzen geht

Wenn Pferde gackern, Schweine bellen
dann hilft es nicht, sich taub zu stellen

Wenn Hähne grunzen, Hühner schwimmen
da kann doch irgendwas nicht stimmen

Wenn dann noch Mäuse Katzen fangen
ist etwas gründlich schief gegangen.

 
Yaak Karsunke (Berlijn, 4 juni 1934)
Berlijn, Südstern

De Amerikaanse schrijver Charles Dickinson werd geboren op 4 juni 1951 in Detroit, Michigan. Zie ook alle tags voor Charles Dickinson op dit blog.

Uit: Shortcut in Time

“I got my hands under his armpits, got my feet balanced precariously on the edge of the trolley, and lifted. He came free easily enough. He was a shrimp, light and cold. A strand of pearllike bubbles trailed out his nose as I carried him toward the surface. I felt a slushy thump in his chest as we ascended.
The girl was kneeling at the pool's edge. She'd lost a high-heeled shoe. The tail of her blouse had come loose and there was a rip in the knee of her nylons. From far away, too far away to be of any immediate use, came a siren. The girl pushed her glasses higher on her nose, then grabbed the back of Kurt's trunks and dragged him out onto the deck, her eyes locked all the time on the trolley at the bottom of the pool.
Then she put her hand on my face and pushed me back under.
"Vaughan!" she screamed.
Vaughan Garner hadn't moved. He reminded me of a kid sleeping in a bed he'd outgrown, his knees to his chest, his toes scratching against the trolley canvas. The only sign of something wrong was the nail of his left index finger jutting out perpendicular from its roots, torn almost off in his panic.
I reached in and grabbed the back of his swim trunks. He came loose easily. He felt inert--empty--as I struggled with him to the surface. I delivered him into a flurry of activity. A firefighter went feetfirst over my head into the water, and then down, not knowing everyone was accounted for. Others worked on Kurt.
The girl in one shoe stood off to the side. She chewed the tips of her fingers, but she didn't cry. I learned soon enough that this was Vaughan's sister, Flo Garner. She had come to the pool when her brother was late returning home.
A spark of life was found almost immediately in Kurt and he was borne away.
Vaughan was taken away, too, finally, but there was no hurry””

 
Charles Dickinson (Detroit, 4 juni 1951)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 4^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

04-06-2017 om 08:58 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Dana Bönisch werd geboren op 4 juni 1982 in Frechen. Zie ook alle tags voor Dana Bönisch op dit blog.

Uit: Rocktage

„An den guten Tagen ging Puck zwischen den Leuten hindurch und konnte in ihre Seelen sehen und begriff ansatzweise die tausend Welten, die zwischen Neu-markt und Roncalliplatz parallel existierten, und er sah ganz deutlich einzelne Federn im Gefieder von schmut-zigen Vögeln, und er sah den fallenden Wassertrop-fen, und er sah Multivitaminbonbons in Mündern ver-schwinden, und er schrieb im Kopf Gedichte über alles, was er sah — und Musik existierte als fünftes Element, an guten Tagen. Rocktage. An schlechten Tagen ging Puck und sah die Leute hinter einer Mattscheibe, und wenn man sie mit den Fingerspitzen berührte, zischte es kurz und kalt, und man bekam einen gewischt. us gab keine Musik, an den schlechten Tagen.
»Hören Sie, Herr ... Puck«, sagte Herr Kiel und fixierte etwas hinter Pucks Kopf, »so werden Sie nicht weit kom-men. Es gibt Regeln. Alle hier müssen sich dran halten, sonst funktioniert nichts.« Puck wusste nicht, meinte er mit »hier« die Erde? Oder die Redaktion? »Sie werden nicht weit kommen, wenn Sie so weitermachen.« »Kommt drauf an«, sagte Puck. »wo man hinwill.« Herr Kiel lachte kurz und hustend. Vor dem Fenster Flog eine Möwe kopfnickend vorbei.
»Auch Sie werden einmal sterben, Herr Kiek sagte Puck und ging
Draußen dominierte Beton, und die Sonne kam nicht wirklich zu den Leuten durch, die unten auf der Straße herumkrebsten. Puck ging schnell, er bekam Seitensti-che und konnte schlecht atmen. Er kramte in seiner Ta-sche nach dem Asthmaspray. fand es aber nicht. Seit-lich gegen die Schaufensterscheibe eines Sanitärladens gelehnt, wartete er ein paar Minuten. Mit einem Auge sah er sich im Spiegel, seine schattige Gesichtshälfte, die Augenhöhle wie ein dunkles Tal und irgendwo darüber schwarze strubbelige Boomer-Haare. Er wusste nicht. wohin. Das fiel ihm nun auf. Puck ging langsam weiter, sah sein Spiegelbild in die Sonne treten, raus aus der Schaufensterwelt von Rheu-maunterhosen und Inkontinenz-Beratungsbroschüren. Es war früher Frühling. Puck hoffte, wirklich da zu sein So, dass die anderen Leute ihn auch sehen konnten.“

 
Dana Bönisch (Frechen, 4 juni 1982)

De Australische schrijfster Elizabeth Jolley werd geboren op 4 juni 1923 in Birmingham, Engeland. Zie ook alle tags voor Elizabeth Jolley op dit blog.

Uit: The Orchard Thieves

“The aunt wanted to go out by herself. The aunt said she wanted quiet and fresh air. The aunt said she would walk alone. She said the nephews must walk with their grandmother. 'This once,' she said. 'Your grandmother would like a walk,' she told them. 'Go with your grandmother.' The aunt said the nephews could not go with her unless they first walked with their grandmother. The nephews could come with her later, the aunt said, she did not want the grandmother to explore with them along the cliff. The cliff path, the secret path on the rocky cliff, the aunt said, was uneven. The grandmother would not manage the path, she said. All those rocks.
The grandmother thought about the aunt wanting to walk alone. She thought it might be because the aunt wanted to meet someone. She would like, she told the grandsons, to have a walk with them. The grandmother turned the thoughts over in her mind. If the aunt wanted to meet someone all by herself, she, the grandmother, did not know who it could be. She hoped no harm would come to the aunt. She was afraid the aunt might be hurt in some way.The grandsons told the grandmother that they did not want to walk. The grandmother thought of the aunt wanting, as she had said, to walk alone. Hours had passed, and she had not come back. The grandmother told the grandsons that it was high time the aunt came home. She told them that they would go together to look for her. The grandmother walked along the rocky river path behind the grandsons, who were far ahead. At the end of the path, the grandmother saw the aunt sitting, a little way ahead on a tilted flat rock on the edge of a part of the cliff that was higher than the rest. Behind the aunt, and leaning over her, was a figure indistinguishable in the gathered darkness. The grandmother, with an extra strength, marched straight up to confront the stranger. Then the grandmother saw that the figure was not a man but an old pear tree stump leaning behind the aunt.She sat down on the rock with the others to rest and watched the calm and dark water of the river with them.”

 
Elizabeth Jolley (4 juni 1923 – 13 februari 2007)

De Russische dichter Apollon Nikolayevich Maykov werd geboren op 4 juni 1821 in Moskou. Zie ook alle tags voor Apollon Maykov op dit blog.

Swans

White Swans, ye harbingers of Spring, a greeting fond from me!
Rejoicing thrills within the breast of Mother Earth anew-
From her once more the flowers push forth 'mid gleaming drops of dew,
And like the Swans, across my soul my dreams will lightly sweep,
And my heart blissful throbbing, ghostly tears of rapture weep.
O Spring I feel thy coming! And behold Thee, Poesy!

To Sleep

When shadows pale are sinking in hues the twilight weaves,
Upon the golden grain fields of gleaming wheaten sheaves-
Upon the emerald pastures and blue of forests deep,
When the soft mists of silver o'er the sea doth creep;
When 'mid the reeds, the swan's head is pillowed 'neath her wings,
The stream to sleep is rocking, light flowing as she sings,-
Then to my hut o'er thatched with golden straw,- o'er grown
By frail acacia green and leafy oaks, I turn.
And there with greeting holy, in radiant starry crown-
Her scented locks with deepest of purple poppies bound,
And with one dusky gauze enveiled her snowy breast-
The Goddess comes to me with sweet desire of rest.
A faint and roseate fire about my brow she sheds,
Soft mystery of azure above my eyelids spreads,
Bends low upon my breast her regal star-crowned tresses
And on my mouth and eyes, the kiss of slumber presses!

 
Apollon Maykov (4 juni 1821 – 20 maart 1897)
Portret door Vasily Perov, 1872

De Haïtiaanse dichter, schrijver en politicus Jacques Roumain werd geboren op 4 juni 1907 in Port-au-Prince. Zie ook alle tags voor Jacques Roumain op dit blog.

Uit: Gouverneurs de la rosée

« Nous mourrons tous... — et elle plonge sa main dans la poussière ; la vieille Délira Délivrance dit : nous mourrons tous : les bêtes, les plantes, les chrétiens vivants, ô Jésus-Marie Sainte Vierge ; et la poussière coule entre ses doigts. La même poussière que le vent rabat d'une haleine sèche sur le champ dévasté de petit-mil sur la haute barrière de cactus rongés de vert-de-gris, sur les arbres, ces bayahondes1 rouillés. La poussière monte de la grand-route et la vieille Délira est accroupie devant sa case, elle ne lève pas les yeux, elle remue la tête doucement, son madras a glissé de côté et on voit une mèche grise saupoudrée, dirait-on, de cette même poussière qui coule entre ses doigts comme un chapelet de misère : alors elle répète : nous mourrons tous et elle appelle le Bon Dieu. Mais c'est inutile, parce qu'il y a, si tellement beaucoup de pauvres créatures qui hèlent le Bon Dieu de tout leur courage que ça fait un grand bruit ennuyant et le Bon Dieu l'entend et il crie : quel est, foutre tout ce bruit ? Et il se bouche les oreilles. C'est la vérité et l'homme est abandonné. Bienaimé, son mari, fume sa pipe, la chaise calée contre le tronc d'un calebassier. La fumée ou sa barbe cotonneuse s'envole au vent. — Oui, dit-il, en vérité, le nègre est une pauvre créature.
Délira semble ne pas l'entendre. Une bande de corbeaux s'abat sur les chandeliers. Leur croassement enroué racle l'entendement, puis ils se laissent tomber d'une volée, dans le champ calciné, comme des morceaux de charbon dispersés. Bienaimé appelle: Délira? Délira, ho? Elle ne répond pas. — Femme, crie-t-il. Elle lève la tête. Bienaimé brandit sa pipe comme un point d'interrogation : — Le Seigneur, c'est le créateur, pas vrai ? Réponds : Le Seigneur, c'est le créateur du ciel et de la terre, pas vrai? Elle fait: oui; mais de mauvaise grâce. — Eh bien, la terre est dans la douleur, la terre est dans la misère, alors, le Seigneur c'est le créateur de la douleur, c'est le créateur de la misère.
Il tire de courtes bouffées triomphantes et lance un long jet sifflant de salive.
Délira lui jette un regard plein de colère: — Ne me tourmente pas, maudit. Est-ce que j'ai pas assez de tracas comme ça ? La misère, je la connais, moi-même. Tout mon corps me fait mal, tout mon corps accouche la misère, moi-même. J'ai pas besoin qu'on me baille la malédiction du ciel et de l'enfer. Puis avec une grande tristesse et ses yeux sont pleins de larmes, elle dit doucement : — O Bienaimé, nègre à mozté... Bienaimé tousse rudement."

 
Jacques Roumain (4 juni 1907 – 18 augustus 1944)
Cover

De Oostenrijkse schrijver Fritz Weber werd geboren op 4 juni 1895 in Wenen. Zie ook alle tags voor Fritz Weber op dit blog.

Uit:Granaten und Lawinen

„Das Auge sucht die erste Reihe der Angreifer, der Daumen tastet nach der Abzugsklappe. Es flammt aus dem Lauf, hämmert mit gleichmäßigen Schlägen. Leere Hülsen klirren an die Panzerwand, immer weiter frißt das Gewehr die Patronengurte in sich hinein.
Aus. Die Hände suchen die Lederlasche der nächsten Gurte, der Verschlußblock gleitet zurück, schnellt vor, der Daumen drückt auf die Klappe, wieder beginnt das Gewehr zu bellen. Gellende Schreie antworten von unten, man hört sie abgerissen durch das Knattern, Dröhnen und Heulen.
Auf einmal sprüht eine ganze Reihe schmetternder Explosionen hoch. Sie sind in unser Minenfeld geraten. Ein Knäuel von Menschen wälzt sich gegen den Waldrand, Schrapnells platzen über ihren Köpfen. Da und dort taumelt einer, rollt ins Gras. Aus dem Haufen zerfetzter Menschenleiber vor dem Drahtverhau, aus Trichtern und hinter Steinblöcken hervor kriechen einzelne, bleiben liegen, zucken unter aufklirrendem Eisen, kriechen weiter. Manche laufen wie irre zwischen den drehenden Lichtbündeln der Scheinwerfer hin und her, schießen in die Luft, fuchteln mit den Armen, bis sie plötzlich vornüberkippen und liegen bleiben.
...Das Feuer setzt aus. Da schreit es durch die Finsternis, schreit hundertstimmig, gellend, fürchterlich, schnarcht und röchelt. Schrapnellfeuer peitscht dazwischen und erstickt mit heißem Blei langsam die Marter der Getroffenen... „

 
Fritz Weber (4 juni 1895 – 1 juni 1972)
Tiroler Kaiserschützen im Kampf im Hochgebirge. Ansichtkaart van het Rode Kruis uit WO I

04-06-2017 om 08:56 geschreven door Romenu