De Oostenrijkse schrijver Albert Drach werd op 17 december 1902 in Mödling geboren. Zie ook mijn blog van 17 december 2008 en ook mijn blog van 17 december 2010.

Uit: Das Goggelbuch

„Bei Ermittlung seines Ahnennachweises, den Klaus Xaver Johann Guckelhupf, öffentlicher Notar, emsig und ehrlich zusammenzustellen im Begriffe stand und der ihn zunächst auf eine lange Reihe gleich und ähnlich benamster, zumeist dem Notarsstande angehöriger Blutsvorgänger führte, mit

Ausnahme eines aus der Art gefallenen, der neben den noch bestehenden Erdteilen Eurasien, Afrika, Australien, Polynesien, Amerika und Antarktis auch noch das versunkene Eiland Atlantis anführte, das sich bisweilen neben die noch nicht untergegangenen als siebentes in unser Bewußtsein einschiebt, kam schließlich der Nachforscher auf den letzterweislichen Urzeuger zurück, der nicht einmal ein phantastischer Geograph oder Erdkundler gewesen, sondern kurzweg ein deutscher Diener mit dem einfachen Namen Xaver Johann Gottgetreu Goggel, der außerdem über sein Dasein in früher Neuzeit einen Bericht hinterlassen hatte, dessen Ursprünglichkeit auch noch durch die Bearbeitung dreier

Notare und eines Erdkundlers seine nackte Haut zeigte, wie auch noch immer, wenn auch in Folianten gepreßt, die reine Einheit der Seele eines deutschen Dieners mit seinem Gotte, über den er trotz seinem Stande und seiner Zeit nicht allzulange nach Erfindung des Schießpulvers gehörig nachgedacht hat, sich urtümlich bekundet.

Mithin das Goggelbuch, welches gleich mit der Feststellung beginnt, daß ein deutscher Mann sich niemals in den Spiegel sehe, es sei denn zum Trotz. Hier kann es sich freilich nur um eine allegorische Meinungsäußerung handeln, zumal es in deutschen Landen durchaus üblich und vermutlich immer üblich gewesen ist, sich zwecks Bindens der Krawatte, solange es eine solche gibt, zwecks Rasierens und Haarbürstens eines Spiegels zu bedienen, ohne daß damit eine Herausforderung des Rückstrahlungsgerätes beabsichtigt wäre. Im übrigen beginnt Goggel selbst seinen Bericht mit einer eingehenden Besichtigung seiner Person mit Hilfe einer solchen Fläche“.

Albert Drach (17 december 1902 – 27 maart 1995)

De Amerikaanse schrijver John Kennedy Toole werd geboren op 17 december 1937 in New Orleans. Zie ook mijn blog van 17 december 2008. en ook mijn blog van 17 december 2010.

Uit: A Confederacy of Dunces

„Ignatius snorted at the movie credits.  All of the people involved in the film were equally unacceptable.  A set designer, in particular, had appalled him too many times in the past.  The heroine was even more offensive than she had been in the circus musical.  In this film she was a bright young secretary whom an aged man of the world was trying to seduce.  He flew her in a private jet to Bermuda and installed her in a suite.  On their first night together she broke out in a rash just as the libertine was opening her bedroom door."Filth!" Ignatius shouted, spewing wet popcorn over several rows.  "How dare she pretend to be a virgin.  Look at her degenerate face.  Rape her!"

(..)

"Then you must begin a reading program immediately so that you may understand the crises of our age," Ignatius said solemnly.  "Begin with the late Romans, including Boethius, of course.  Then you should dip rather extensively into early Medieval.  You may skip the Renaissance and the Enlightenment.  That is mostly dangerous propaganda.  Now that I think of it, you had better skip the Romantics and the Victorians, too.  For the contemporary period, you should study some selected comic books."

John Kennedy Toole (17 december 1937 – 26 maart 1969)

De Amerikaanse dichter en hervormer John Greenleaf Whittier werd geboren in Haverhill, Massachusetts op 17 december 1807. Zie ook alle taggs voor John Greenleaf Whittier op dit blog.

A Dream Of Summer

Bland as the morning breath of June

The southwest breezes play;

And, through its haze, the winter noon

Seems warm as summer's day.

The snow-plumed Angel of the North

Has dropped his icy spear;

Again the mossy earth looks forth,

Again the streams gush clear.

The fox his hillside cell forsakes,

The muskrat leaves his nook,

The bluebird in the meadow brakes

Is singing with the brook.

'Bear up, O Mother Nature!' cry

Bird, breeze, and streamlet free;

'Our winter voices prophesy

Of summer days to thee!'

So, in those winters of the soul,

By bitter blasts and drear

O'erswept from Memory's frozen pole,

Will sunny days appear.

Reviving Hope and Faith, they show

The soul its living powers,

And how beneath the winter's snow

Lie germs of summer flowers!

The Night is mother of the Day,

The Winter of the Spring,

And ever upon old Decay

The greenest mosses cling.

Behind the cloud the starlight lurks,

Through showers the sunbeams fall;

For God, who loveth all His works,

Has left His hope with all!

John Greenleaf Whittier (17 december 1807 – 7 september 1892)

De Canadese schrijver Thomas Chandler Haliburton werd geboren op 17 december 1796 in Windsor, Nova Scotia. Zie ook mijn blog van 17 december 2008 en ook mijn blog van 17 december 2010.

Uit: The Clockmaker

“[After these sketches had gone through the press, and were ready for the binder, we sent Mr. Slick a copy; and shortly afterwards received from him the following letter, which characteristic communication we give entire.

To MR. HOWE,

Sir--I received your letter, and note its contents; I ain't over half pleased, I tell you; I think I have been used scandalous, that's a fact. It warn't the part of a gentleman for to go and pump me arter that fashion and then go right off and blart it out in print. It was a nasty dirty mean action, and I don't thank you nor the Squire a bit for it. It will be more nor a thousand dollars out of my pocket.

There's an eend to the clock trade now, and a pretty kettle of fish I've made of it, havn't I? I shall never hear the last on it, and what am I to say when I go back to the States? I'll take my oath I never said one half the stuff he has set down there; and as for that long lochrum about Mr. Everett, and the Hon. Alden Gobble, and Minister, there ain't a word of truth in it from beginnin' to eend. If ever I come near hand to him agin, I'll larn him--but never mind,

I say nothin'. Now there's one thing I don't cleverly understand. If this here book is my "Sayin's and Doin's," how comes it your'n or the Squire's either? If my thoughts and notions are my own, how can they be any other folks's? According to my idee you have no more right to take them, than you have to take my clocks without payin' for 'em. A man that would be guilty of such an action is no gentleman, that's flat, and if you don't like it, you may lump it--for I don't vally him, nor you neither, nor are a Bluenose that ever stepped in shoe leather the matter of a pin's head. I don't know as ever I felt so

ugly afore since I was raised; why didn't he put his name to it, as well as mine? When an article hain't the maker's name and factory on it, it shows it's a cheat, and he's ashamed to own it. If I'm to have the name I'll have the game, or I'll know the cause why, that's a fact.“

Thomas Haliburton (17 december 1796 – 27 augustus 1865)

De Poolse dichter en militair Władysław Broniewski werd geboren op 17 december 1897 in Plock. Zie ook mijn blog van 17 december 2008 en ook mijn blog van 17 december 2010.

Ballads and Romances 

"Listen, girl! She's not listening...

It's daylight, it's a town..."

There is no town, not a living creature,

a naked, red-headed Ryfka runs in the ruins,

thirteen-year-old.

Well-fed Germans in a fat tank passed by.

(Run, Ryfka, run!)

"Mama's under the ruins, papa in Majdanek..."

She laughed, turned around, disappeared.

A good old chap from Lubartow passed by:

"Here, Ryfka, a white roll, so that you're healthy..."

She took it, had a bite, her teeth glistened:

"I'll bring it to Mama and to Papa."

A peasant passed by, threw a penny,

a peasant woman passed by, gave her something,

many, many people passed by,

all were stunned that she was naked and red-headed.

And a sorrowful Jesus passed by,

the SS were leading him to die,

they put them both by a hedge,

then took their guns in their hands.

"Listen, Jesus, listen, Ryfka, sie Juden,

for this thorn crown, for that red hair,

for your nakedness, for your guilt,

you both should be dead."

And it sounded Alleluia

in the Galilee,

and they both were turning

into angels,

and then a round of gunfire exploded...

"Listen, girl!...

She's not listening..."

Vertaald door Joanna Schier

Władysław Broniewski (17 december 1897 – 10 februari 1962)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 17 december 2010.

De Braziliaanse schrijver Érico Veríssimo werd geboren op 17 december 1905 in Rio Grande do Sul. Zie ook mijn blog van 17 december 2008.

17-12-2011 om 19:57 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en televisiemaker Adriaan van Dis werd op 16 december 1946 geboren in het Noord-Hollandse Bergen aan Zee. Zie ook alle tags voor Adriaan van Dis op dit blog. Adriaan van Dis viert vandaag zijn 65e verjaardag.

Uit: Doppelliebe (Vertaald door Marlene Müller-Haas)

“Es war still auf der Straße und trotz der Morgensonne kühl. Ich klopfte mir die Asche vom Blazer, rieb einen Kotzefleck vom Schuh und versuchte mir den Anschein zu geben, als wäre es ganz selbstverständlich, so früh am Morgen durch Amsterdam zu laufen. Meine Muskeln taten weh, innen und außen. Wenn man mir nur nichts ansah. Bald würde ich diese Stadt, und diese Nacht, von mir abwaschen und ich würde eifrig lernen, Laurence Olivier hören, mich auf meine Aufnahmeprüfung für die Schauspielschule konzentrieren – schöne Sätze, schöne Worte, die Schönheit war meine einzige Rettung.
Wo lag wohl der Bahnhof? Hinter den Häusern kreischte eine Straßenbahn. Ich folgte meinen Ohren und kam zu einer breiten Straße mit zwei Schienen im Asphalt; denen folgte ich auf gut Glück. Kurz darauf roch ich die salzige Luft des Wassers vom IJ und sah das Schieferdach des Bahnhofs vor dem blauen Himmel glänzen.
In den Bäumen vor dem Eingang sangen die Stare. Aus einer Straßenbahn stiegen die ersten Fahrgäste. An der Fassade lehnten zwei Stadtstreicher in der Sonne. Sie tranken Bier aus der Flasche und schrieen den Passanten Zoten nach: »He, ihr da, dort läuft ’ne Hure, die hat die ganze Nacht nix verdient, die kannste ficken für ’nen Fünfer.« Auch ich mußte dran glauben. »He, du da, haste was Bares?» Ich ließ sie links liegen.
»Kannste nich höflich grüßen?«
»Guten Morgen, meine Herren.« Gespreizter ging’s nicht.
Ein Mann kam mit einer Flasche in der Hand auf mich zu. Hatte ich vielleicht was zum Rauchen? Ohne zu reagieren, steuerte ich in die Halle zu den Schaltern, aber der Mann folgte mir bettelnd. Der Schalterbeamte pulte Gulden aus einer Geldrolle. Ich klopfte gehetzt an die Scheibe. Das Schild »Geschlossen« klappte vor meiner Nase herunter.
Der Penner zog an meiner Jacke. »Bestimmt Student?« Mein Schweigen gefiel ihm nicht. »Entschuldigen Sie«, sagte ich und wollte zu den Zügen rennen. Er hielt mich fest. Ein Schubs, seine Bierflasche fiel zu Boden – Schaum und Fluchen. Auf den Lärm hin eilten seine Kumpane herbei. »Hast se wohl nich mehr alle, du Arschloch!« Ich hastete zum letzten Bahnsteig, dem festen Abfahrtsgleis für Halfstad. Eine Bierflasche flog mir zwischen die Beine. Schritte hallten in der Unterführung wider.

 Adriaan van Dis (Bergen aan Zee, 16 december 1946)

De Engelse schrijfster Jane Austen werd geboren op 16 december 1775 in Steventon, Hampshire. Zie ook alle tags voor Jane Austen op dit blog.

Uit: Pride And Prejudice

"I see no occasion for that. You and the girls may go, or you may send them by themselves, which perhaps will be still better, for as you are as handsome as any of them, Mr. Bingley might like you the best of the party."

"My dear, you flatter me. I certainly have had my share of beauty, but I do not pretend to be anything extraordinary now. When a woman has five grown-up daughters, she ought to give over thinking of her own beauty."

"In such cases, a woman has not often much beauty to think of."

"But, my dear, you must indeed go and see Mr. Bingley when he comes into the neighbourhood."

"It is more than I engage for, I assure you."

"But consider your daughters. Only think what an establishment it would be for one of them. Sir William and Lady Lucas are determined to go, merely on that account, for in general you know they visit no newcomers. Indeed you must go, for it will be impossible for us to visit him if you do not."

"You are over scrupulous surely. I dare say Mr. Bingley will be very glad to see you; and I will send a few lines by you to assure him of my hearty consent to his marrying whichever he chooses of the girls; though I must throw in a good word for my little Lizzy."

"I desire you will do no such thing. Lizzy is not a bit better than the others; and I am sure she is not half so handsome as Jane, nor half so good-humoured as Lydia. But you are always giving her the preference."

"They have none of them much to recommend them," replied he; "they are all silly and ignorant like other girls; but Lizzy has something more of quickness than her sisters."

"Mr. Bennet, how can you abuse your own children in such a way? You take delight in vexing me. You have no compassion on my poor nerves."

"You mistake me, my dear. I have a high respect for your nerves. They are my old friends. I have heard you mention them with consideration these twenty years at least."

"Ah! you do not know what I suffer."

"But I hope you will get over it, and live to see many young men of four thousand a year come into the neighbourhood."

"It will be no use to us if twenty such should come since you will not visit them."

"Depend upon it, my dear, that when there are twenty, I will visit them all."

Mr. Bennet was so odd a mixture of quick parts, sarcastic humour, reserve, and caprice, that the experience of three and twenty years had been insufficient to make his wife understand his character. Her mind was less difficult to develop. She was a woman of mean understanding, little information, and uncertain temper. When she was discontented she fancied herself nervous. The business of her life was to get her daughters married; its solace was visiting and news.”

Jane Austen (16 december 1775 – 18 juli 1817)

De Nederlandse schrijver Adriaan van der Veen werd geboren op 16 december 1916 in Schiedam. Zie ook alle tags voor Adriaan van der Veen op dit blog.

Uit: Alibi voor het onvolkomen hart

„Een dergelijke wond, en zo voel ik het in de letterlijkste zin, is nooit te helen, maar het gebied van de ziel blijkt zo groot te zijn, dat ik de open plek kan blijven verdragen. Toch, sterker, nobeler? Neen, dat ben ik niet, wel blijvend rancuneus tegenover het leven. Als ik het leven heel persoonlijk en concreet kon zien, onweerlegbaar bijvoorbeeld in handen van een Opperwezen, dan had ik uit wrok misschien een eind er aan gemaakt - als tegenzet, om terug te slaan, iets tenminste te doen. Je ziet wel, dat ik een weinig verheven mens ben. Nettie is een veel beter wezen. En toch vraag ik me af of haar moeilijke jeugd haar inderdaad, zoals ze zegt, zo veel weerbaarder heeft gemaakt. Is dat niet alleen maar een gangbare opvatting? Gelooft ze er echt in? Ik denk van wel. Ik kan het niet laten nu en dan een boos spelletje met haar te spelen en te onderzoeken waarom het geldgebrek, de emotionele ruzie's van haar ouders haar sterker zouden hebben gemaakt. Ik loer op haar reacties, speur naar onzekerheid, naar verborgen angsten. Het is ignobel, maar een afleiding, bijna een troost. Ik kan alleen maar herhalen, dat ik niets heb geleerd en ik weet, dat ik nu telkens en telkens omsingeld zal worden door het leven en, wat het ergste is, zonder dat iets mij werkelijk nog zal aangaan. Was ik dan maar tegelijk met haar verdwenen. Het zou een hoogtepunt zijn geweest, een heftige angst en daarna niets meer, niets van dit vervloekte gemis, die verschrikkelijke onzekerheid, die angstaanjagende jaloezie. Maar ik heb de moed er toe gemist. Dat is mijn grootste schande. Of gewoon een kwestie van levenswil misschien; als zij zelfmoord heeft gepleegd, was zij al verder, dieper aangetast.“

Adriaan van der Veen (16 december 1916 – 7 maart 2003)

De Engelse schrijver en songwriter Noël Coward werd geboren op 16 december 1899 in Teddington, Londen. Zie ook alle tags voor Noël Coward op dit blog.

London Pride :

London Pride has been handed down to us,
London Pride is a flower that's free.
London Pride means our own dear town to us,
And our pride is forever will be.
Whoa, Liza,
See the coster barrows,
The vegetables and the fruit piled high,
Oh, Liza,
Little London sparrows,
Covent Garden Market where the costers cry.

Cockney feet
Mark the beat of history.
Every street pins a memory down.
Nothing ever can quite replace
The grace of London Town.

There's a little city flower,
Ever spring unveiling,
Growing in the crevices,
By some London railing.
Though it has a Latin name
In town and countryside,
We in England call it
London Pride.

London Pride has been handed down to us,
London Pride is a flower that's free.
London Pride means our own dear town to us,
And our pride it forever will be.
Hey, lady,
When the day is dawning,
See the policeman yawning
On his lonely beat.
Gay lady,
Mayfair in the morning,
Hear your footsteps echo
In the empty street.

Early rain,
And the pavement's glistening,
All Park Lane
In a shimmering gown.
Nothing ever could break or harm
The charm
Of London Town.

In our city, darkened now,
Street and square and crescent,
We can feel our living past
In our shadowed present.
Ghosts beside our starlit Thames
Who lived and loved and died
Keep throughout the ages
London Pride.

London Pride has been handed down to us,
London Pride is a flower that's free.
London Pride means our own dear town to us,
And our pride it forever will be.
Grey city,
Stubbornly implanted,
Taken so for granted
For a thousand years.
Stay, city,
Smokily enchanted,
Cradle of our memories,
Of our hopes and fears.

Every Blitz,
Your resistance toughening.
From the Ritz
To the Anchor and Crown,
Nothing ever could override
The pride
Of London Town.

Noël Coward (16 december 1899 - 26 maart 1973)

De Antilliaanse dichter en schrijver Tip Marugg werd geboren op 16 december 1923 in Willemstad, Curaçao. Zie ook alle tags voor Tip Marugg op dit blog.

In de straten van Tepalka

gelijknamige roman):

De lichtgroene maandag
blinkt
op dit verplichte zwijgen;
geen zucht verbreekt de aureool
die ik om uw lichaam vlocht.
Witte vlokken
zwemmen in mijn ziel
naar het schuim in de lach der sterren
en voegen zich bij de begeerten
die elke dag weer sterven.
Schaduwen schuiven.
Een lichtstraal
brandt tot op mijn huid.
In de straten van Tepalka
braken vrouwen dobbelstenen.

In de regentijd

in de regentijd
spreken de rooien zachtjes
met schuimende woorden

angst schept kracht
vrees gedijt ongehinderd
de ziel blokkeert het hopen
onkruid schiet omhoog

in het veel te grote huis
op het veel te koude bed
strijkt van heel ver weg
de oude schaduw neer

god heeft de stroom afgesneden
de wereld zit zonder licht
geen kruis op de schedelberg

wie loopt er in de duisternis?
wie slingert er doelloos rond?
wie is bevriend met vuurvliegjes?

wie hoort het aftellen
van god
of de scheids bij het boksen?

Vertaald door Aart G. Broek en Tip Marugg

Tip Marugg (16 december 1923 - 22 april 2006) 

16-12-2011 om 15:00 geschreven door Romenu  

De Spaanse dichter en schrijver Rafael Alberti werd geboren op 16 december 1902 in El Puerto de Santa María (Cádiz). Zie ook mijn blog van 16 december 2008 en ook mijn blog van 16 december 2009 en ook mijn blog van 16 december 2010. 

Punishments

It is when gulfs and bays of blood,

clotted with dead and vengeful stars,

flood into my dreams.

When gulfs and bays of blood

capsize the beds that were sailing,

and, on the world's right, an angel dies forgotten.

When the winds reek of brimstone

and mouths by night taste of bone, glass, and wire.

Hear me.

I did not know that doors moved from place to place,

that souls could blush for their bodies,

nor that at the end of a tunnel, the light would bring death.

Hear me yet.

The sleepers want to run away.

But those graves of the sea are not still,

those graves which open through

neglect and weariness of the sky are not stable,

and the dawns stumble upon disfigured faces.

Hear me yet. There's still more.

There are nights when the hours turn to stone in space,

when veins do not flow

and when the silences raise up centuries and gods to come.

A thunderbolt shuffles tongues and jumbles words.

Think of the shattered spheres,

of the dry orbits of the uninhabited men,

of the dumb millennia.

More, more yet. Hear me.

You can see that bodies are not where they were,

that the moon is growing cold through being stared at,

and that a child's crying deforms the constellations.

Mildewed skies corrode our desert brows,

where each minute buries its nameless corpse.

Hear me, hear me for the last time.

For there's always a last time

 that follows the fall of the high wasteland,

the advent of the cold in forgetful dreams,

and death's headlong stoops upon the skeleton of nothingness.

Vertaald door Geoffrey Connell

Rafael Alberti (16 december 1902 – 27 oktober 1999)

Monument in El Puerto de Santa María

De Franse fabeldichter Pierre Lachambeaudie werd geboren op 16 december 1807 bij Sarlat. Zie ook mijn blog van 16 december 2008 en ook mijn blog van 16 december 2009 en ook mijn blog van 16 december 2010. 

Le pigeon et la grenouille

Le pigeon se mirait au bord d'un clair ruisseau :
"Que des poissons, dit-il, le sort me fait envie !
Ne dit-on pas : heureux comme un poisson dans l'eau ?
De milans, de chasseurs, ma race poursuivie
Traîne les jours les plus affreux..."

La grenouille cria : "Les poissons sont heureux ?
Demandez au goujon quand le brochet le happe ;
Demandez au brochet quand le pêcheur l'attrape...
Croyez bien qu'ici-bas le ciel sut ménager
A chacun sa part de danger."

Pierre Lachambeaudie (16 december 1807 – 7 juli 1872)

De Britse schrijver en criticus (Victor Sawdon) V. S. Pritchett werd geboren op 16 december 1900 in Ipswich, Suffolk. Zie ook mijn blog van 16 december 2008 en ook mijn blog van 16 december 2009 en ook mijn blog van 16 december 2010. . 

Uit: London Perceived

„Twenty-three miles of industrial racket, twenty-three miles of cement works, paper-mills, power stations, dock basins, cranes and conveyors shattering to the ear. From now on, no silence. In the bar at thre Royal Clarence at Gravesend, once a house built for a duke’s mistress, it is all talk of up-anchoring, and everyone has an eye on the ships going down as the ebb begins, at the rate of two a minute. The tugs blaspheme. One lives in an orchestra of chuggings, whinings, the clanking and croaking of anchors, the spinning of winches, the fizz of steam, and all kinds of shovellings, rattlings, and whistlings, broken once in a while by a loud human voice shouting an unprintable word. Opposite are the liners like hotels, waiting to go to Africa, India, the Far East; down come all the traders of Europe and all the flags from Finland to Japan. You take in lungfuls of coal smoke and diesel fume; the docks and wharves send out stenches in clouds across the water: gusts of raw timber, coal gas, camphor, and the gluey, sickly reek of bulk sugar. The Thames smells of goods: of hides, the muttonish reek of wool, the heady odours of hops, the sharp smell of packing cases, of fish, frozen meat, bananas from Tenerife, bacon from Scandanavia,

Londen, 2011

Before us are ugly places with ancient names where the streets are packed with clownish Cockneys and West Indian immigrants, the traffic heavy. Some of them on the north side between Tilbury and Bethnal Green are slums, dismal, derelict, bombed; some of them so transformed since 1940 by fine building that places with bad names – Ratcliff Highway and Limehouse Causeway and Wapping – are now respectable and even elegant. The old East End has a good deal been replaced by a welfare city since 1946.“

V.S. Pritchett ( 16 december 1900 – 20 maart 1997)

De Engelse schrijfster Mary Russell Mitford werd geboren op 16 december 1787 in Alresford,  Hampshire. Zie ook mijn blog van 16 december 2008 en ook mijn blog van 16 december 2009 en ook mijn blog van 16 december 2010.

Uit: Aunt Deborah

„A crosser old woman than Mrs. Deborah Thornby was certainly not to be found in the whole village of Hilton. Worth, in country phrase, a power of money, and living (to borrow another rustic expression) upon her means, the exercise of her extraordinary faculty for grumbling and scolding seemed the sole occupation of her existence, her only pursuit, solace, and amusement; and really it would have been a great pity to have deprived the poor woman of a pastime so consolatory to herself, and which did harm to nobody: her family consisting only of an old labourer, to guard the house, take care of her horse, her cow, and her chaise and cart, and work in the garden, who was happily, for his comfort, stone deaf, and could not hear her vituperation, and of a parish girl of twelve, to do the indoor work, who had been so used to be scolded all her life, that she minded the noise no more than a miller minds the clack of his mill, or than people who live in a churchyard mind the sound of the church bells, and would probably, from long habit, have felt some miss of the sound had it ceased, of which, by the way, there was small danger, so long as Mrs. Deborah continued in this life. Her crossness was so far innocent that it hurt nobody except herself. But she was also cross-grained, and that evil quality is unluckily apt to injure other people; and did so very materially in the present instance.“

Mary Russell Mitford (16 dcember 1787 - 10 januari 1855)

Portret door Benjamin Robert Haydon

De Braziliaanse dichter Olavo Bilac werd geboren op 16 december 1865 in Rio de Janeiro. Zie ook mijn blog van 16 december 2008 en ook mijn blog van 16 december 2009 en ook mijn blog van 16 december 2010. 
 

ABSTRACTION

There are in space millions of gentle stars,

To the reach of your sight... but thou conjecture

The ones thou don´t see, igneous and obscure roses

Exuberating in the farthest height of heights.

There are in Earth millions of beautiful women,

To the reach of your desire... but thou search for

The ones who don´t live, dream and affection thou do not enjoy

Neither will, past or future visions.

Thus, in an abstraction of numbers and images,

Thou live. You look with boredom at the isolated and sad planet

And find the heavenly vault desert and dark.

And thou´ll die, alone, between two mirages:

The stars with no name- the light thou´ve never seen,

And the women with no body- the love thou´ve not had!

Vertaald door Doidimais Brasil

Olavo Bilac (16 december 1865 – 28 december 1918)

Olavo Bilac, Alberto de Oliveira en Raimundo Correia

16-12-2011 om 14:55 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Ingo Schulze werd geboren in Dresden op 15 december 1962.  Zie ook mijn blog van 15 december 2008 en ook mijn blog van 15 december 2009 en ook mijn blog van 15 december 2010.

Uit: 33 Augenblicke des Glücks

“Ich will es Ihnen erklären: Vor einem Jahr erfüllte ich mir einen langgehegten Wunsch und fuhr mit der Bahn nach Petersburg. Ich teilte das Abteil mit einer frisch frisierten Russin, ihrem Mann und einem Deutschen namens Hofmann. Die Russen sahen in uns ein Paar, und Hofmann, als der Übersetzer ihrer Fragen und meiner Antworten, ließ sie wohl in diesem Glauben. Ich weiß nicht, was er ihnen noch alles erzählt hat. Sie lachten unentwegt, und die Frau tätschelte meine Wange.
Auch in der Nacht blieb es schwül, die Hemden der Schaffner waren fleckig vor Schweiß, die Fenster beschlagen, schmutzig und im Abteil nicht zu öffnen – angeblich gab es eine Klimaanlage –, und wenn es nicht nach Desinfektionsmitteln stank, dann nach Klo und Zigaretten. Stahlbleche, wie Zugbrücken zwischen den Waggons herabgelassen, schlugen tarrara-tarrara-bsching, tarrara-tarrara-bsching aufeinander, wechselten beim Abbremsen zu tarrara-bsching-bschong, tarrara-bsching-bschong, bis die Puffer aufeinander prallten – unberechenbare, unablässige Stöße, so daß ich nicht schlafen konnte und auch am folgenden Tag, als die Hitze nachließ, wach lag. Wenn Hofmann nicht mit den Russen sprach, blickte er, den Kopf ins Kissen gedrückt, zum Fenster hinaus, wo sich zwischen sumpfigem Brachland und wüsten Wäldern hin und wieder Häuschen zeigten, blau und grün und schief in die Erde gedrü ckt, und aufgestapelte Scheite hell hinter abgebrannten Wiesen und getünchten Zäunen leuchteten. Von den gelben Fähnchen der Schrankenwä rter war oft nur der Holzstab zum Salutieren übriggeblieben.
Am zweiten Abend, bereits in Litauen, lud mich Hofmann plö tzlich in den Speisewagen ein. Wie er mir gegenübersaß, dunkelblond, fast grauäugig, mit einer Narbe unterm Kinn, wirkte er selbstsicher. Er bestellte ohne Speisekarte und putzte sein Besteck an den roten Gardinen. Auf die Frage jedoch, wie ein deutscher Geschäftsmann, für den er sich ausgab, dazu komme, mit der Bahn zu reisen, verlor er einen Moment lang alle Leichtigkeit. Er lächelte angestrengt und fixierte mich. Statt zu antworten, begann er weitschweifig von seiner Arbeit für eine Zeitung zu sprechen. Vor allem aber sei er, neben seiner Leidenschaft fü r den Karaokegesang, ein Literaturliebhaber.”

Ingo Schulze (Dresden, 15 december 1962)

De Deense dichter en schrijver Klaus Rifbjerg werd geboren op 15 december 1931 in Kopenhagen. Zie ook mijn blog van 15 december 2008 en ook mijn blog van 15 december 2009 en ook mijn blog van 15 december 2010.

In Bellman’s time

Carl Michael Bellman

often felt quite atrocious

in the morning.

Carl Michael Bellman wanted

so much to have a quick drink

but knew it just wasn’t on.

Carl Michael Bellman’s mornings

were prosaic,

then he wrote poetry.

With seething stomach and liver

like a stone

Carl Michael Bellman sat

in his cold room and would have

given almost anything

for a glass of hock

or to see a tankard full of ale

but he stood his ground.

Carl Michael Bellman’s fingers

were sore and it hurt

to play the lute.

He played and looked out over

the chimney-topped roofs and the wet snow.

He said to himself:

Give up now, Carl Michael Bellman

throw your pen down now

and give up,

sell your lute now and mull

a glass of red wine with cloves

the devil take the lot of it.

He felt quite atrocious in the morning did

Carl Michael Bellman

To hell with you, Ulla & Movitz

it said inside his head

though on the paper different music came

(Your health, comrades, your health, dear sisters!)

and in the evening things were a bit better.

Vertaald door John Irons

Klaus Rifbjerg (Kopenhagen, 15 december 1931)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Greshoff werd geboren op 15 december 1888 in Nieuw Helvoet. Zie ook alle tags voor Jan Greshoff op dit blog.

Chromo

I.

Een dag vol zon en een kasteel

Met zomersch park en toebehooren:

Een koekoek, zwanen, kikkerkoren,

De speelsche zefier in 't struweel. -

De brave tuinman draagt klassiek

Zijn bruinverbrande panama;

En 't grauwe muschje treedt zijn ga

Herhaaldelijk en in 't publiek.

De boterblommen in de wei

Staan argeloos brutaal te bloeien,

Twee nuttelooze vlinders stoeien

En ergeren een bruine bij.

Wij zitten stil en worden moe

Van al dien geur, die klank, dat licht. -

En uw gezicht en mijn gezicht

Gaan 's avonds als de bloemen toe.

Het zuiver en volmaakt plezier

Waarvan wij ongeloovig lazen

Werd voor ons kinderlijk verbazen

Tot werklijkheid, vandaag en hier.

En láter vindt de gramofoon

Met een versleten melodie:

‘Oh mon amour, oh mon amie’,

Tot goed besluit, den juisten toon.

II.

Wij zijn nog altijd, god zij dank,

Precies hetzelfde als in de jaren

Toen wij verliefd en achttien waren

En schaamtloos vrijden op een bank.

Que voulez-vous? Zoo'n wit kasteel, -

Met tuin en zomeroverdaad -

Brengt ons in onzen waren staat:

Naief-, banaal- sentimenteel.

En àl het andere is maar kaf.

Ondanks den schijn zijn we in de kern

Niet zeer beschaafd en niet modern;

Wij zijn alleen, te dikwijls, laf.

Als wij gewoon zijn, bête en wáár,

Dan trilt in ons, door een romance:

‘Amour, angoisse et inconstance’.

Een diepverborgen strakke snaar.

Wij hebben werklijk nu geen tijd

Om ons te peinigen met ‘morgen’:

Heb lief en laat violen zorgen

En lach om de Bestendigheid!

Dit gaat voorbij, die dag, dat lied,

De liefde en alle dure eeden....

De som van deze vluchtigheden:

Dàt is geluk; - en anders niet.

Jan Greshoff (15 december 1888 – 19 maart 1971)

Hier (links) met Menno ter Braak in Sestri Levante, 1935

De Nederlandse schrijfster Simone van der Vlugt werd geboren in Hoorn op 15 december 1966. Zie ook mijn blog van 15 december 2009 en ook mijn blog van 15 december 2010.

Uit: Das Klassentreffen (De Reünie, vertaald door Eva Schweikart)

„Ich habe die Hände in den Taschen meiner Wildlederjacke vergraben, stehe am Strandaufgang und schaue aufs Meer. Es ist der 6. Mai und viel zu kühl für die Jahreszeit. Von ein paar Muschelsuchern abgesehen, ist der Strand leer. Das bleifarbene Meer nimmt bedrohlich schäumend immer mehr

Strand in Besitz.

Ein Stück entfernt sitzt ein Mädchen zusammengekauert auf einer Bank. Auch sie schaut aufs Meer. Sie trägt eine Daunenjacke und feste Schuhe. Neben ihren Füßen liegt eine pralle Schultasche. Ganz in der Nähe steht ihr Fahrrad an den Stacheldraht gelehnt; es ist abgeschlossen, obwohl sie

fast daneben sitzt.

Ich sehe sie an. Ich habe erwartet, sie hier zu finden. Blicklos schaut sie aufs Meer. Den Wind, der aufdringlich an ihrer Jacke zerrt, scheint sie gar nicht wahrzunehmen. Er peitscht ihr die hellbraunen Haare ums Gesicht.

Trotz der scheinbaren Unempfindlichkeit gegen Wind und Wetter hat das Mädchen etwas Verletzliches, das mich anrührt. Ich kenne sie. Dennoch zögere ich, sie anzusprechen, denn sie kennt mich nicht. Aber es ist ungeheuer wichtig, dass sie mich kennen lernt. Dass sie mir zuhört. Dass ich zu ihr durchdringe.

Langsam gehe ich auf die Bank zu, lasse das Meer aber nicht aus den Augen, so als wollte ich die Aussicht auf die wilden Wellen genießen.

Das Mädchen schaut her; ihr Gesicht zeigt keine Regung. Für einen Moment sieht es so aus, als wollte sie gehen, aber dann scheint sie sich damit abzufinden, dass ich den Bannkreis der Einsamkeit um sie herum durchbrochen habe.

Wir sitzen nebeneinander auf der Bank, die Hände in den Taschen, und sehen, wie Himmel und Wasser ineinander übergehen.“

Simone van der Vlugt (Hoorn,15 december 1966)

De Ierse schrijfster Edna O’Brien werd geboren op 15 december 1930 in Tuamgraney (County Clare). Zie ook mijn blog van 15 december 2008 en ook mijn blog van 15 december 2009 en ook mijn blog van 15 december 2010.

Uit: Saints And Sinners

„In one lapel a small green-and-gold harp, and in the other a flying angel. His blue jacket had seen better days. He wore a black felt homburg hat, and his white hair fell in coils almost to his shoulders. His skin was sallow, but his huge hands were a dark nut brown, and on the right hand he had a lopsided knuckle, obviously caused by some injury. Above it, on the wrist, he wore a wide black strap. He could have been any age, and he seemed like a man on whom a permanent frost had settled. He drank the Guinness slowly, lifting the glass with a measured gravity. We were in a massive pub named Biddy Mulligan’s, in North London, on St. Patrick’s Day, and the sense of expectation was palpable. Great banners with HAPPY ST. PATRICK draped the walls, and numerous flat television screens carried pictures of the homeland, featuring hills, dales, lakes, tidy towns, and highlights of famed sporting moments down the years. Little votive lamps, not unlike Sacred Heart lamps, were nailed in corners to various wooden beams and seemed talismanic on that momentous day. Only three people were there, the quiet man, a cracked woman with tangled hair gabbling away, and myself.

Adrian, the young barman, was chalking up the promised delights, large Jameson at less than half price, teeny dishes of Irish stew and apple cake for free. Moreover, the governor had left a box full of green woolly hats and green scarves that were reserved to be given to the regular customers. Adrian was young and affable, asking if I needed more coffee and wondering if the quiet man, whom he called Rafferty, would like a refill, in honor of the day. Much to the chagrin of Clodagh, the spry young assistant, Adrian indulged his nostalgia by playing “Galway Shawl” on the jukebox, over and over again.

The coffee that I had been served was dire, but I lingered, because of being early for an appointment, and picked up a newspaper that was lying on the vacant table next to me. Disaster and scandals featured prominently. Further unrest was reported in a northern province of China; an actress was pictured being helped out of a nightclub in a state of inebriation; another photograph showed her arriving only a few hours earlier wearing a white clinging dress and perilously high heels.“

Edna O’Brien (Tuamgraney, 15 december 1930)

15-12-2011 om 19:56 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Hans Carossa werd geboren op 15 december 1878 in Bad Tölz. Zie ook alle tags voor Hans Carossa op dit blog.

Geist und Schmetterling am Ufer

Ich bin ein Geist, für kurze Frist gebannt
An dieses Flusses klüftereichen Strand,
Wo Schilfrohr bräunlich blüht, wo die Libellen
Wie heisse blaue Nadeln mich durchschnellen
Und manchmal mit unwirksamer Gewalt
Ein menschlich Lied mich Schauenden umhallt.

Urseele, die nicht endet, nicht beginnt,
Selbst formlos, nur in Formen lebt und sinnt,
Sie hat mich in die Luft hervorgerufen;
Sie weiss für mich noch viele, viele Stufen,
Und jede macht mich lauterer und neuer.
Am Ende werd ich wohl als reines Feuer
Der alten Flamme wieder zugezündet,
Mein Glück erfüllt, mein heiliger Lauf gegründet.

O Stundengang! o Segen irdischer Haft!
Wie fühl ich meine lichtgeborene Kraft
So gross und leidlos über Fisch und Welle!
Was aber bricht an jener Uferstelle
Den gelben Ton der grauen Weidenrinde?-
Zwei Flügel sinds, goldblau mit Purpurbinde,
Die manchmal sich gedankenstill bewegen,
Als ob die Freudenwoge drüber ging

Ich kenne dies; es ist ein Schmetterling,
Ein Wesen mit verwandt, vom Strahl begnadet,
Das trunken lebt und keinem andern schadet.
O wie's den Äther saugt! Mit starkem Duft
Wie reife Beeren würzt es rings die Luft -

Doch still! Der selten Farbenfolge Bann
Lockt aus der Flut schon einen Feind heran,
Strandbürtig Volk, verwegene nackte Knaben;
Ein jeder will das lichte Kleinod haben.
Hier wird Gefahr! Ein Geisterrecht gebrauch ich,
Ich winde mich um ihn, unmerkbar hauch ich
Die Flügel ihm zusammen o so leicht,
Dass er im Nu der dürren Rinde gleicht.
Ein Häscher stutzt schon, beugt sich zweifelnd vor,
Mit halben Blicken streifend Baum und Rohr;
Ein andrer findet Muscheln unterdessen.
Bald, schöner Schmetterling, bist du vergessen.
Nun lass dich erst mir hoher Lust beschauen!
In Flügelunterflächen, scheinbar grauen,
Rankt seltsam goldne Schrift, - Ein Netz von Zügen,
Die sich so zart und streng zusammenfügen
Wie leichter Sand auf klangbeseeltem Glas.
Zu welchem Wunder aber wird mir das!
Die goldne Schrift glänzt auf, - ich kann sie lesen!
Luft, Feuer, Wasser, Stein, mein eigenes Wesen
Erfahr ich schmerzentzückt zum ersten Mal -
Fort! Fort! Ich will kein Wissen keine Wahl!
Ein Heisses, Kreisendes will mich bezwingen,
Vom Geisterdienste los, muss ich mich ringen, -
Wohin? Ich seh es nicht, ich fühle nur:
Ein fremdes Reich lockt mich auf glühende Spur.
Hinunter schwingts. Mein Ätherblut wird wärmer,
Ich brenne, - halt! flieh nicht! bleib, goldner Schwärmer!
Nur einen Blick noch in Dein Zauberbuch! -
Er gaukelt weg, ihn hält kein Flehn, kein Fluch -

Hans Carossa (15 december 1878  - 13 september 1956)

De Franse schrijver François de La Rochefoucauld werd geboren op 15 december 1613 in Parijs. Zie ook alle tags voor François de La Rochefoucauld op dit blog.

Maximen:

“Alleen grote mannen kunnen zich grote gebreken veroorloven.”

“Bij het ouder worden wordt men zowel gekker als wijzer.”

“Twisten zouden niet lang duren als het ongelijk slechts aan één zijde was.”

François de La Rochefoucauld (15 december 1613 - 17 maart 1680)

De Franse dichter Nicolas Gilbert werd geboren in Fontenoy-le-Château (Vosges) op 15 december 1750. Zie ook mijn blog van 15 december 2008 en ook mijn blog van 15 december 2009 en ook mijn blog van 15 december 2010.

Le poète malheureux (Fragment)

C'en est donc fait : déjà la perfide espérance
Laisse de mes longs jours vaciller le flambeau ;
A peine il luit encore, et la pâle indigence
M'entrouvre lentement les portes du tombeau.
Mon génie est vaincu : voyez ce mercenaire,
Qui, marchant à pas lourds dans un sentier scabreux,
Tombe sous son fardeau ; longtemps le malheureux
Se débat sous le poids, lutte, se désespère,
Cherchant au loin des yeux un bras compatissant :
Seul il soutient la masse à demi soulevée ;
Qu'on lui tende la main, et la vie est sauvée.
Nul ne vient, il succombe, il meurt en frémissant :
Tel est mon sort. Bientôt je rejoindrai ma mère,
Et l'ombre de l'oubli va tous deux nous couvrir.

Ô Rives de la Saône, où ma faible paupière
A la clarté des cieux commença de s'ouvrir,
Lieux où l'on sait au moins respecter l'innocence,
Vous ne me verrez plus ! Mon dernier jour s'avance,
Mes yeux se fermeront sous un ciel inhumain.
Amis !... vous me fuyez ?... cruels ! je vous implore,
Rendez-moi ces pinceaux échappés de ma main...
Je meurs... ce que je sens, je veux le peindre encore.

Nicolas Gilbert (15 december 1750 – 16 november 1780)

Standbeeld in Fontenoy-Le-Château

De Amerikaanse schrijver en songwriter Maxwell Anderson werd geboren op 15 december 1888 in Atlantic Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 15 december 2008 en ook mijn blog van 15 december 2009 en ook mijn blog van 15 december 2010.

Atons Cat

The warmth and light, Kiss

all the land, and

Raising up my comforting

hand, placing a disk

to play their ghosts

to let them dance;

the feline hosts.

Nefertiti strokes the tail

as it coils around, slow

like a snail.

A pleasant purr, accents

the sentiment; Wine in abundant

Jugs, spiritual sediment.

Nairobi plains adjust to heat...

The Nile has her disciples

The sermon complete!

The fur of ancient Gods

Like silk, the sun bathes

The soul in mothers milk.

Accordingly like a conspired

kill, the heart gives up its

living thrills; into the afterworld

Where its guardian has kept,

Atons grace

Where the animal once slept.

Maxwell Anderson (15 december 1888 – 28 februari 1959)

De Amerikaanse dichteres, schrijfster en politiek activiste Muriel Rukeyser werd geboren op 15 december 1913 in New York. Zie ook mijn blog van 15 december 2008 en ook mijn blog van 15 december 2009 en ook mijn blog van 15 december 2010.

Myth

Long afterward, Oedipus, old and blinded, walked the

roads. He smelled a familiar smell. It was

the Sphinx. Oedipus said, 'I want to ask one question.

Why didn't I recognize my mother?' 'You gave the

wrong answer,' said the Sphinx. 'But that was what

made everything possible,' said Oedipus. 'No,' she said.

'When I asked, What walks on four legs in the morning,

two at noon, and three in the evening, you answered,

Man. You didn't say anything about woman.'

'When you say Man,' said Oedipus, 'you include women

too. Everyone knows that.' She said, 'That's what

you think.'

Painters

In the cave with a long-ago flare

a woman stands, her arms up. Red twig, black twig, brown twig.

A wall of leaping darkness over her.

The men are out hunting in the early light

But here in this flicker, one or two men, painting

and a woman among them.

Great living animals grow on the stone walls,

their pelts, their eyes, their sex, their hearts,

and the cave-painters touch them with life, red, brown, black,

a woman among them, painting.

Muriel Rukeyser (15 december 1913 – 12 februari 1980)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Vlaamse dichter en schrijver Y.M. (Yannick) Dangre werd geboren in 1987 in Kapellen. Hij publiceerde in literaire tijdschriften als Het Liegend Konijn, Met Andere Zinnen en Deus Ex Machina. Dangre schreef onder meer pastiches op de Franse symbolisten en een hommage aan Hugo Claus. In Print is dead verscheen in 2009 een fragment uit Vulkaanvrucht, waaraan hij uiteindelijk drie jaar heeft gewerkt. In januari 2011 verscheen zijn debuutbundel Meisje dat ik nog moet.

Naoogst

Ik ben een veld met kloven, met nagelsporen
Van al wie mij bewerkt heeft en achteloos
Het zwellend onkruid met de spinnenwebben
Uit mijn hoofd trok.

Boven mij rusten de anderen, de avonden
Die zich met afgetrapte schoenen in mijn ziel
Planten en modder doen opspatten uit de voren
Van mijn melancholie.

In mijn aren hangt hun tijd te drogen,
Op kousenvoeten te vergaan van geduld,
Want mijn lijf van graan en gras is oud
En verschraald van zovele jaren
Grazen op mijn blakende naam.

Y.M. Dangre (Kapellen, 1987)

15-12-2011 om 19:48 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve werd op 14 december 1923 in Amsterdam geboren. Zie ook alle tags voor Gerard Reve op dit blog.

Uit: De Avonden

“Daarna nam hij een slok levertraan uit een fles op zijn schrijftafel, kleedde zich uit en sliep spoedig in.
Hij meende muziek te horen, maar telkens als de klanken bijna duidelijker werden, nam de wind in kracht toe en blies alle geluid weg. Even daarna liep hij langs de rivier.
In zijn hand had hij een bos bloemen in papier. Over het water kwam langzaam een grote witte zwaan op hem toezwemmen. Het dier klom moeizaam, maar toch vrij snel de steile walkant op en liep op hem af. Het was een gewone zwaan, zoals er in parken te zien zijn. De poten echter staken in damesschoenen, maar dit verontrustte hem niet.
Hij wilde iets zeggen, maar had geen stem. Toch voelde hij zich niet bevreesd. Het dier was nu vlak bij hem gekomen, strekte de hals uit, scheurde pikkend het papier van de bos en ging in de bloemen happen. Het waren sterke witte chrysanten. Elke pik bracht nieuwe beschadigingen teweeg. De witte kroonblaadjes woeien weg naar de rivier. Als ze boven het water waren gekomen, vormden ze een sneeuwstorm.

Scene uit de speelfim uit 1989 met Thom Hoffman als Frits van Egters

Soms beet de vogel een hele bloem van de steel en spuugde die uit. Spoedig was de bos kaal. Frits wierp hem op de grond.
Toen kwam de kop van de vogel dichter bij hem. Eerst werd de kop aldoor groter, toen alleen het oog. Het oog groeide en naderde steeds dichter. Het was in een oogwenk zo groot als zijn eigen hoofd. Hij keek er in en werd geheel rustig. Hij wist, dat, wanneer hij zich niet verzette, dit zijn ondergang zou zijn, maar hij wilde niet weerstreven. Het dier zou hem doden, maar hij kreeg bij de aanblik van het oog, dat nu zo groot was, dat hij er zich in kon spiegelen, een gevoel van voldoening: het was hem onverschillig
Hij werd wakker, draaide zich om en probeerde zich de droom te herinneren, maar dat lukte niet. Hij herinnerde zich alleen, dat er een zwaan in was voorgekomen, sliep weer in en droomde die nacht niet meer.”

Gerard Reve (14 december 1923 – 8 april 2006)

De Nederlandse dichter, schrijver en televisiemaker Boudewijn Maria Ignatius Büch werd geboren op 14 december 1948 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Boudewijn Büch op dit blog.

Uit: Het Carnaval Der Rouwenden

„Het is vijfenveertig jaar gelden dat ik een vriendje zag stikken in een pinda. Het klinkt banaal, maar zo is het precies gegaan. Mijn vriendje stierf voor mijn ogen en ik wist niet wat ik met mijn verdriet moest doen. Samen met al mijn klasgenoten zijn we later naar mijn opgebaarde vriendje gaan kijken. En we zwegen. We huilden ook niet. We durfden dat niet. Nog later brachten we hem naar de begraafplaats. Toen zijn kistje in de aarde zakte, bleven we zwijgen. We huilden nog steeds niet, omdat we dat nog steeds niet durfden. Ik denk nog vaak aan die gebeurtenis, vijfenveertig jaar geleden. Het was een raadsel dat we beleefden. We begrepen de dood niet en niemand die het ons uit kon leggen. En zo hoorde het. En zo hoort het naar mijn smaak eigenlijk nog steeds te zijn.

De dood verdient geen applaus. Moord heeft geen recht op een bloemenhulde. Rouw moet niet begeleid worden door voetballiederen. Dat vind ik en het zal wel een ouderwets standpunt zijn, want nu de dood van ons allemaal geworden is en live op de televisie wordt uitgezonden, is er geen plaats meer voor die verstilde woede vanbinnen.

Er is geen plek meer voor de slapeloze nachten met gepieker over het feit dat één man met een pistool van mooie lentedagen een hel kan maken. Een hel van uitzinnige rouw, van rouwenden met spandoeken, van waxinelichtjes en van boeketten, talloze boeketten.

En de ouderwetse rouwkaart valt nergens meer op de deurmat, de stilte van de kokosmat.

Begon vroeger de dood in de vestibule, nu is de rouw van de straat.

Het is zeker waar: de politiek moet aan de mensen teruggegeven worden. Zo heet dat tegenwoordig en daar ben ik het mee eens. Maar de dood moet op haar beurt weer terug naar zoals het vroeger was. Het sterven hoort niet op voorpagina te staan, de rouw mag geen jongen zijn die vanuit een lantaarnpaal schreeuwt. De rouwstoet is geen file van de dood. De teraardebestelling is geen gebeurtenis voor de Firma Kijkgraag.

Hoe nu verder? – is mij gevraagd. De politiek moet verder, de kussens Den Haag moeten worden opgeschud en de politiek moet weer van de straat worden. Dat heeft iedereen nu tot vervelens toe gezegd, beaamd en bepleit. En die noodzaak begrijp ik. Maar de dood moet van de straat af, het rouwbeklag moet van de spandoeken verwijderd worden en de gezichten van de mensen dienen weer stil verdriet uit te stralen. Zoals vroeger.“

Boudewijn Büch (14 december 1948 – 23 november 2002)

De Franse schrijver Hervé Guibert werd geboren op 13 december 1955 in Saint-Cloud. Zie ook mijn blog van 14 december 2008 en ook mijn blog van 14 december 2009.en ook mijn blog van 14 december 2010.

Uit: Fou de Vincent

“L'être qui manque à ma vie : celui qui saura me battre ; j'ai cru longtemps qu'il sortirait de T., que ce serait un être compris dans lui qui s'en dédoublerait, mais il n'en a rien été ; j'ai cru longtemps que ce serait Vincent, mais il n'en est rien. Parfois je redoute la nécessité d'une notation, comme celle-ci, mais l'écriture fait aussitôt tomber ce qui en elle s'annonçait de tortueux : l'indicible.”

(…)

“Dans la nuit du 25 au 26 novembre, Vincent tombait d'un troisième étage en jouant au parachute avec un peignoir de bain. Il a bu un litre de téquila, fumé une herbe congolaise, sniffé de la cocaïne. Le retrouvant inanimé, ses camarades appellent les pompiers. Vincent se redressa brusquement, marcha jusqu'à sa voiture, démarra. Les pompiers le coursent, s'engouffrent dans son immeuble, montent avec lui dans l'ascenseur, pénètrent dans sa chambre, Vincent les injurie. Il dit " Laissez-moi me reposer ", eux : " Andouille, tu risques de ne jamais te réveiller. " Dans la chambre d'à côté, ses parents continuent de dormir. Vincent a foutu les pompiers dehors. Il s'est endormi comme un charme. À neuf heures moins le quart, sa mère le secoue pour l'envoyer au travail, il ne peut plus bouger d'un pouce, elle le transporte à l'hôpital. Le 27 novembre, prévenu par Pierre, je rendis visite à Vincent à Notre-Dame-du-Perpétuel-secours. Deux jours plus tard il mourait des suites d'un éclatement de la rate.”

Hervé Guibert (14 december 1955 – 27 december 1991)

De Franse dichter en schrijver Paul Eluard werd geboren op 14 december 1895 in Saint Denis. Zie ook alle tags voor Paul Eluard op dit blog.

La mort, l’amour, la vie

J’ai cru pouvoir briser la profondeur de l’immensité
Par mon chagrin tout nu sans contact sans écho
Je me suis étendu dans ma prison aux portes vierges
Comme un mort raisonnable qui a su mourir
Un mort non couronné sinon de son néant
Je me suis étendu sur les vagues absurdes
Du poison absorbé par amour de la cendre
La solitude m’a semblé plus vive que le sang
Je voulais désunir la vie
Je voulais partager la mort avec la mort
Rendre mon cœur au vide et le vide à la vie
Tout effacer qu’il n’y ait rien ni vire ni buée
Ni rien devant ni rien derrière rien entier
J’avais éliminé le glaçon des mains jointes
J’avais éliminé l’hivernale ossature
Du voeu de vivre qui s’annule

Tu es venue le feu s’est alors ranimé
L’ombre a cédé le froid d’en bas s’est étoilé
Et la terre s’est recouverte
De ta chair claire et je me suis senti léger
Tu es venue la solitude était vaincue
J’avais un guide sur la terre je savais
Me diriger je me savais démesuré
J’avançais je gagnais de l’espace et du temps
J’allais vers toi j’allais sans fin vers la lumière
La vie avait un corps l’espoir tendait sa voile
Le sommeil ruisselait de rêves et la nuit
Promettait à l’aurore des regards confiants
Les rayons de tes bras entrouvraient le brouillard
Ta bouche était mouillée des premières rosées
Le repos ébloui remplaçait la fatigue
Et j’adorais l’amour comme à mes premiers jours.

Les champs sont labourés les usines rayonnent
Et le blé fait son nid dans une houle énorme
La moisson la vendange ont des témoins sans nombre
Rien n’est simple ni singulier
La mer est dans les yeux du ciel ou de la nuit
La forêt donne aux arbres la sécurité
Et les murs des maisons ont une peau commune
Et les routes toujours se croisent.
Les hommes sont faits pour s’entendre
Pour se comprendre pour s’aimer
Ont des enfants qui deviendront pères des hommes
Ont des enfants sans feu ni lieu
Qui réinventeront les hommes
Et la nature et leur patrie
Celle de tous les hommes
Celle de tous les temps.

Paul Eluard (14 december 1895 - 18 november 1952)

Portret door Salvador Dali, 1929

 Zie voor nog meer schrijvers van de 14e december ook mijn vorige blog van vandaag.

14-12-2011 om 19:36 geschreven door Romenu  

De Amerikaans schrijfster Shirley Jackson werd geboren in San Francisco op 14 december 1919. Zie ook mijn blog van 14 december 2008 en ook mijn blog van 14 december 2009 en ook mijn blog van 14 december 2010.

Uit:The Lottery

“The morning of June 27th was clear and sunny, with the fresh warmth of a full-summer day; the flowers were blossoming profusely and the grass was richly green. The people of the village began to gather in the square, between the post office and the bank, around ten o'clock; in some towns there were so many people that the lottery took two days and had to be started on June 26th. but in this village, where there were only about three hundred people, the whole lottery took less than two hours, so it could begin at ten o'clock in the morning and still be through in time to allow the villagers to get home for noon dinner.

The children assembled first, of course. School was recently over for the summer, and the feeling of liberty sat uneasily on most of them; they tended to gather together quietly for a while before they broke into boisterous play, and their talk was still of the classroom and the teacher, of books and reprimands. Bobby Martin had already stuffed his pockets full of stones, and the other boys soon followed his example, selecting the smoothest and roundest stones; Bobby and Harry Jones and Dickie Delacroix-- the villagers pronounced this name "Dellacroy"--eventually made a great pile of stones in one corner of the square and guarded it against the raids of the other boys. The girls stood aside, talking among themselves, looking over their shoulders at the boys, and the very small children rolled in the dust or clung to the hands of their older brothers or sisters.

Soon the men began to gather, surveying their own children, speaking of planting and rain, tractors and taxes. They stood together, away from the pile of stones in the corner, and their jokes were quiet and they smiled rather than laughed. The women, wearing faded house dresses and sweaters, came shortly after their menfolk. They greeted one another and exchanged bits of gossip as they went to join their husbands. Soon the women, standing by their husbands, began to call to their children, and the children came reluctantly, having to be called four or five times. Bobby Martin ducked under his mother's grasping hand and ran, laughing, back to the pile of stones. His father spoke up sharply, and Bobby came quickly and took his place between his father and his oldest brother.“

Shirley Jackson (14 december 1919 – 8 augustus 1965)

De Oostenrijks – Zwitserse dichteres en schrijfster Regina Ullmann werd op 14 december 1884 in St. Gallen geboren. Zie ook mijn blog van 14 december 2008 en ook mijn blog van 14 december 2010.

Erwachen

Ich lag in Dir noch unverzweigt,

Du tiefer Felsen einer Nacht;

so kalt wie Stein und trostesarm.

Da fühlt ich plötzlich, wie der Tag

Sich an dem Sein im Licht verfing

Und liebewarm und flammenhaft

Sich an die kleinsten Dinge hing.

Da war ich wach.

Doch war mir noch ein Silberklang,

Der sich an einem Zimbal schlug,

erhörbar,

und meines Engels Morgengang.

Im Mohnfeld zur Gewitterszeit

Ich ging im Mohnfeld zur Gewitterszeit

vor vielen Jahren —

und es war mein Kleid

von rotem Seidenstoff und mächtig weit ...

wie umgestülpter Mohn aus Seidenhaaren.

Und schlug ein Rad aus mir und deckt’das Feld

Vor den Gefahren

und rief als Zeugen mich der höhern Welt,

die mich auf dieses rote Feld bestellt

für diesen Tag vor ungezählten Jahren!

Regina Ullmann (14 december 1884 – 6 jannuari 1961)

Hier met haar dochters 

De Duitse schrijver Andreas Mand werd geboren op 14 december 1959 in Duisburg. Zie ook mijn blog van 14 december 2008.

Uit: Kleinstadthelden

„Es stimmte ja, daß die Briefkästen klapperten, wenn sich ein schwerer Lieferwagen vorbeizwängte, und es stimmte wohl auch, daß ein Vormieter seinen Beamtenstatus verloren hatte, weil die lieben Nachbarn den verfassungsfeindlichen Inhalt seines Wandschmuckes der Polizei gemeldet hatten. Das komische daran war, daß die achtundsiebzigjährige Vermieterin die skandalösen Bilder ganz genau beschreiben konnte.
Mein Vorhang war aus dem dichtesten Stoff, den das Kaufhaus liefern konnte. Die Tagesgardine war eine Dauerleihgabe der Vermieterin, die sie auch ständig waschen wollte, was ich aber zu vermeiden wußte, da es mit der Mühe des Fensterputzens verbunden war. Ich hatte kein einziges Bild an der Wand hängen, nur die Abfahrtzeiten der Bundesbahn.
Mein Wohngefährte Manfred war angestellter Steuerberater; wir sahen uns selten und störten uns fast nie. Wir belegten verschiedene Ecken in den häßlichen weißen Küchenregalen und dem komplett vereisten Kühlschrank. Wir aßen zu verschiedenen Zeiten und auch ganz verschiedene Sachen. Er aß Dosenfleisch, Dosenravioli, Heringsdip oder eine besonders widerliche einheimische Spezialität namens "Wurstebrot". Meine Kochkünste beschränkten sich auf Rührei mit Zwiebeln und Tomatenstückchen und eine atavistische Art, ein Schnitzel zu braten. Ich probierte alle Rezepte durch, die auf der blauen Haferflockenpackung standen.
Wenn Manfred und ich uns trafen, redeten wir wenig. Ich meine, wir verständigten uns schon, wer die nächste Klopapierrolle kaufen gehen sollte. Wir hatten ein echtes Sprachproblem, denn ich verstand seinen genuschelten, ländlichen Akzent genauso schlecht wie er meine fremdwortgespickte Hochsprachlichkeit, in die ich immer fiel, wenn mich einer nicht verstand.
Wir lebten nebeneinander in verschiedenen Welten. Er bügelte seine Hosen. Er trug jedes Oberhemd genau einen Tag und hängte es dann ungewaschen bis zur nächsten Woche an die Stange.“

Andreas Mand (Duisburg, 14 december 1959)

De Ierse dichter Charles Wolfe werd geboren op 14 december 1791 in Blackhall, County Kildare. Zie ook mijn blog van 14 december 2008.

To Mary

If I had thought thou couldst have died,

I might not weep for thee;

But I forgot, when by thy side,

That thou couldst mortal be:

It never through my mind had past

The time would e'er be o'er,

And I on thee should look my last,

And thou shouldst smile no more!

And still upon that face I look,

And think 'twill smile again;

And still the thought I will not brook,

That I must look in vain.

But when I speak—thou dost not say

What thou ne'er left'st unsaid;

And now I feel, as well I may,

Sweet Mary, thou art dead!

If thou wouldst stay, e'en as thou art,

All cold and all serene—

I still might press thy silent heart,

And where thy smiles have been.

While e'en thy chill, bleak corse I have,

Thou seemest still mine own;

But there—I lay thee in thy grave,

And I am now alone!

I do not think, where'er thou art,

Thou hast forgotten me;

And I, perhaps, may soothe this heart

In thinking too of thee:

Yet there was round thee such a dawn

Of light ne'er seen before,

As fancy never could have drawn,

And never can restore!

Charles Wolfe (14 december 1791 – 21 februari 1823)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 14 december 2008.

De Deense schrijfster Helle Helle werd geboren als Helle Krogh Hansen in Nakskov op 14 december 1965.

De Oostenrijkse schrijfster Marianne Fritz werd als Marianne Frieß geboren op 14 december 1948 in Weiz in de Steiermark.

14-12-2011 om 19:25 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter Heinrich Heine werd geboren in Düsseldorf op 13 december 1797. Zie ook alle tags voor Heinrich Heine op dit blog.

Uit: Aus den Memoiren des Herren von Schnabelewopski

“Mein Vater hieß Schnabelewopski; meine Mutter hieß Schnabelewopska; als beider ehelicher Sohn

wurde ich geboren den ersten April 1795 zu Schnabelewops. Meine Großtante, die alte Frau von Pipitzka, pflegte meine erste Kindheit und erzählte mir viele schöne Märchen und sang mich oft in den Schlaf mit einem Liede, dessen Worte und Melodie meinem Gedächtnisse entfallen. Ich vergesse aber nie die geheimnisvolle Art, wie sie mit dem zitternden Kopfe nickte, wenn sie es sang, und wie wehmütig ihr großer einziger Zahn, der Einsiedler ihres Mundes, alsdann zum Vorschein kam. Auch erinnere ich mich noch manchmal des Papagois, über dessen Tod sie so bitterlich  weinte. Die alte Großtante ist jetzt ebenfalls tot, und ich bin in der ganzen weiten Welt wohl der einzige Mensch, der an ihren lieben Papagoi noch denkt. Unsere Katze hieß Mimi, und unser Hund hieß Joli. Er hatte viel Menschenkenntnis und ging mir immer aus dem Wege, wenn ich zur Peitsche griff. Eines Morgens sagte unser Bedienter, der Hund trage den Schwanz etwas eingekniffen zwischen den Beinen

und lasse die Zunge länger als gewöhnlich hervorhängen; und der arme Joli wurde, nebst einigen

Steinen, die man ihm an den Hals festband, ins Wasser geworfen. Bei dieser Gelegenheit ertrank er. Unser Bedienter hieß Prrschtzztwitsch. Man muß dabei niesen, wenn man diesen Namen ganz richtig aussprechen will. Unsere Magd hieß Swurtszska, welches im Deutschen etwas rauh, im Polnischen aber äußerst melodisch klingt. Es war eine dicke, untersetzte Person mit weißen Haaren und blonden Zähnen. Außerdem liefen noch zwei schöne schwarze Augen im Hause herum, welche man Seraphine nannte. Es war mein schönes herzliebes Mühmelein, und wir spielten zusammen im Garten und belauschten die Haushaltung der Ameisen und haschten Schmetterlinge und pflanzten Blumen. Sie lachte einst wie toll, als ich meine kleinen Strümpfchen in die Erde pflanzte, in der Meinung, daß ein paar große Hosen für meinen Vater daraus hervorwachsen würden.

Mein Vater war die gütigste Seele von der Welt und war lange Zeit ein wunderschöner Mann; der

Kopf gepudert, hinten ein niedlich geflochtenes Zöpfchen, das nicht herabhing, sondern mit einem Kämmchen von Schildkröte auf dem Scheitel befestigt war.

Seine Hände waren blendend weiß, und ich küßte sie oft. Es ist mir, als röche ich noch ihren süßen Duft und er dränge mir stechend ins Auge. Ich habe meinen Vater sehr geliebt; denn ich habe nie daran gedacht, daß er sterben könne. Mein Großvater väterlicher Seite war der alte Herr von Schnabelewopski; ich weiß gar nichts von ihm, außer daß er ein Mensch und daß mein Vater sein Sohn war.”

Heinrich Heine (13 december 1797- 17 februari 1856)

Heine monument van Waldemar Grzimek in Berlijn

De Angolese schrijver José Eduardo Agualusa werd op 13 december 1960 in Huambo geboren. Zie ook mijn blog van 13 december 2008 en ook mijn blog van 12 december 2009 en ook mijn blog van 13 december 2010.

Uit: My Father’s Wives (Vertaald door Daniel Hahn)

“Karen came to pick me up at the hotel and we walked down to the beach. We spent part of the morning, and several hours after lunch, talking about the movie. We sketched out a plot. We want to tell the story of a Portuguese documentary-maker who travels to Luanda for the funeral of her father, Faustino Manso, the famous Angolan singer and composer. At a certain point Laurentina decides to trace her father’s travels, which saw him in the sixties and seventies covering the whole southern African coast from Luanda to Mozambique Island. Faustino would spend two or three years in each city, sometimes a little more, start a little family, then get back on the road. In each city she visited Laurentina would record testimonies from Faustino’s widows, and his countless children, as well as from many other people who spent time with him. The picture that begins to emerge bit by bit is of a mysteriously complex man. At the end Laurentina discovers that Faustino was infertile.

(…)

“Hours later I [Agualusa] met Orlando on the veranda, sitting in a plastic chair, eyes lost in the vast darkness. I wanted to know who this Dancer was. My friend smiled. An engrossed smile.

“No one,” he said. “She lived here . . .”

“She lived here?!”

“That’s it. She lived here. She lived with a sapper. The Dancer and the sapper. Can you imagine a stranger love story than that?”

“What happened?”

“What do you think happened? One day the sapper went to work and never came back. One of the mines exploded while he was defusing it. The next day they found her dancing, naked, on the minefield.” . . .

“And what’s she doing here?”

“Just sits and breathes. She doesn’t do anything any more. A while ago she knocks on the door and I let her in. She’s sort of a ghost, but without the impertinence that ghosts have.”

José Eduardo Agualusa (Huambo, 13 december 1960)

De Amerikaanse dichter  Kenneth Patchen werd geboren op 13 december 1911. Zie ook alle tags voor Kenneth Patchen op dit blog.

The Slums

That should be obvious

Of course it won't

Any fool knows that.

Even in the winter.

Consider for a moment.

What?

Consider what!

They never have.

Why now?

Certainly it means nothing.

It's all a lie.

What else could it be?

That's right.

Sure.

Any way you look at it.

A silk hat.

A fat belly.

A nice church to squat in.

My holy ass...

What should they care about?

It's quaint.

Twelve kids on the fire escape...

Flowers on the windowsill...

You're damn right.

That's the way it is.

That's just the way it is.

There Are Not Many Kingdoms Left

I write the lips of the moon upon her shoulders. In a

temple of silvery farawayness I guard her to rest.

For her bed I write a stillness over all the swans of the

world. With the morning breath of the snow leopard I

cover her against any hurt.

Using the pen of rivers and mountaintops I store her

pillow with singing.

Upon her hair I write the looking of the heavens at

early morning.

-- Away from this kingdom, from this last undefiled

place, I would keep our governments, our civilization, and

all other spirit-forsaken and corrupt institutions.

O cold beautiful blossoms of the moon moving upon

her shoulders . . . the lips of the moon moving there . . .

where the touch of any other lips would be a profanation.

Kenneth Patchen (13 december 1911 – 8 januari 1972)