200 Jaar Charles Dickens

De Engelse schrijver Charles Dickens werd geboren op 7 februari 1812 in Landport. Dat is vandaag precies 200 jaar geleden. Zie ook alle tags voor Charles Dickens op dit blog.

Uit:: David Copperfield

„I was present myself, and I remember to have felt quite uncomfortable and confused, at a part of myself being disposed of in that way. The caul was won, I recollect, by an old lady with a hand-basket, who, very reluctantly, produced from it the stipulated five shillings, all in halfpence, and twopence halfpenny short - as it took an immense time and a great waste of arithmetic, to endeavour without any effect to prove to her. It is a fact which will be long remembered as remarkable down there, that she was never drowned, but died triumphantly in bed, at ninety-two. I have understood that it was, to the last, her proudest boast, that she never had been on the water in her life, except upon a bridge; and that over her tea (to which she was extremely partial) she, to the last, expressed her indignation at the impiety of mariners and others, who had the presumption to go 'meandering' about the world. It was in vain to represent to her that some conveniences, tea perhaps included, resulted from this objectionable practice. She always returned, with greater emphasis and with an instinctive knowledge of the strength of her objection, 'Let us have no meandering.'

Not to meander myself, at present, I will go back to my birth.

I was born at Blunderstone, in Suffolk, or 'there by', as they say in Scotland. I was a posthumous child. My father's eyes had closed upon the light of this world six months, when mine opened on it. There is something strange to me, even now, in the reflection that he never saw me; and something stranger yet in the shadowy remembrance that I have of my first childish associations with his white grave-stone in the churchyard, and of the indefinable compassion I used to feel for it lying out alone there in the dark night, when our little parlour was warm and bright with fire and candle, and the doors of our house were - almost cruelly, it seemed to me sometimes - bolted and locked against it.

W. C. Fields als  Mr. Micawber en Freddie Bartholomew
als de jonge David Copperfield in de film van George Cukor uit 1935

An aunt of my father's, and consequently a great-aunt of mine, of whom I shall have more to relate by and by, was the principal magnate of our family. Miss Trotwood, or Miss Betsey, as my poor mother always called her, when she sufficiently overcame her dread of this formidable personage to mention her at all (which was seldom), had been married to a husband younger than herself, who was very handsome, except in the sense of the homely adage, 'handsome is, that handsome does' - for he was strongly suspected of having beaten Miss Betsey, and even of having once, on a disputed question of supplies, made some hasty but determined arrangements to throw her out of a two pair of stairs' window. These evidences of an incompatibility of temper induced Miss Betsey to pay him off, and effect a separation by mutual consent. He went to India with his capital, and there, according to a wild legend in our family, he was once seen riding on an elephant, in company with a Baboon; but I think it must have been a Baboo - or a Begum. Anyhow, from India tidings of his death reached home, within ten years. How they affected my aunt, nobody knew; for immediately upon the separation, she took her maiden name again, bought a cottage in a hamlet on the sea-coast a long way off, established herself there as a single woman with one servant, and was understood to live secluded, ever afterwards, in an inflexible retirement.“

Charles Dickens (7 februari 1812 – 9 juni 1870)

07-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

In verband met een langdurige internetstoring vandaag geen nieuw bericht. Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 6 februari 2011.

Dermot Bolger, Felix Mitterer, Heinz Kahlau, Thomas von Steinaecker, Annelies Verbeke, Pramoedya Ananta Toer, John Henry Mackay

06-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

In verband met een langdurige internetstoring vandaag geen nieuw bericht. Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 5 februari 2011.

Geert Buelens, William S. Burroughs, Joris-Karl Huysmans, Terézia Mora, Rudolf Lorenzen, Luc Indestege

05-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

In verband met een langdurige internetstoring vandaag geen nieuw bericht. Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 4 februari 2011.

Stewart O'Nan, Louis Ferron, Robert Coover, Werner Schwab, E. J. Pratt, Norman Ohler,

Grigore Vieru, Georg Brandes, Alfred Andersch, Jacques Prévert,Jean Richepin, Carl Michael Bellman

04-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in Salzburg geboren. Zie ook alle tags voor Georg Trakl op dit blog.

Verfall

Am Abend, wenn die Glocken Frieden läuten,

Folg ich der Vögel wundervollen Flügen,

Die lang geschart, gleich frommen Pilgerzügen,

Entschwinden in den herbstlich klaren Weiten.

Hinwandelnd durch den dämmervollen Garten

Träum ich nach ihren helleren Geschicken

Und fühl der Stunden Weiser kaum mehr rücken.

So folg ich über Wolken ihren Fahrten.

Da macht ein Hauch mich von Verfall erzittern.

 Die Amsel klagt in den entlaubten Zweigen.

 Es schwankt der rote Wein an rostigen Gittern,

Indes wie blasser Kinder Todesreigen

Um dunkle Brunnenränder, die verwittern,

Im Wind sich fröstelnd blaue Astern neigen.

Verklärter Herbst

Gewaltig endet so das Jahr

Mit goldnem Wein und Frucht der Gärten.

Rund schweigen Wälder wunderbar

Und sind des Einsamen Gefährten.

Da sagt der Landmann:

Es ist gut. Ihr Abendglocken lang und leise

Gebt noch zum Ende frohen Mut.

Ein Vogelzug grüßt auf der Reise.

Es ist der Liebe milde Zeit.

Im Kahn den blauen Fluss hinunter

Wie schön sich Bild an Bildchen reiht

Das geht in Ruh und Schweigen unter.

Psalm
Opgedragen aan Karl Kraus

Er is een licht dat de wind uitgedoofd heeft.
Er is een kroeg op de hei die een dronkaard 's middags verlaat.
Er is een wijnberg, verbrand en zwart met gaten vol spinnen.
Er is een ruimte die ze met melk hebben gewit.
De waanzinnige is gestorven. Er is een eiland in de Zuidzee,
Om de zonnegod te ontvangen. Men roert de trommels.
De mannen voeren oorlogsdansen uit.
De vrouwen wiegen de heupen in slingerplanten en vuurbloemen,
Als de zee zingt. O ons verloren paradijs.

De nimfen hebben de gouden bossen verlaten.
Men begraaft de vreemde. Dan begint een glinsterregen.
De zoon van Pan verschijnt in de gestalte van een grondwerker,
Die de middag op het gloeiende asfalt verslaapt.
Er zijn kleine meisjes op een erf in jurkjes vol hartverscheurende armoede!
Er zijn kamers, vol met akkoorden en sonates.
Er zijn schimmen die elkaar voor een geblindeerde spiegel omarmen.
Achter de ramen van het hospitaal verwarmen zich genezenden.
Een witte stoomboot op het kanaal voert bloedige plagen aan.

De vreemde zuster verschijnt weer in iemands kwade dromen.
Rustend in het hazelaarsbosje speelt zij met zijn sterren.
De student, misschien een dubbelganger, kijkt haar door het raam lang na.
Achter hem staat zijn dode broer, of hij loopt de oude wenteltrap af.
In het donker van bruine kastanjes verbleekt de gestalte van de jonge novice.
De tuin ligt in de avond. In de kruisgang fladderen de vleermuizen rond.
De kinderen van de huismeester staken hun spel en zoeken het goud van de hemel.
Slotakkoorden van een kwartet. De kleine blinde loopt bevend door de laan,
En later gaat haar schim op de tast langs koude muren, omgeven door sprookjes en heilige legenden.

Er is een lege boot die 's avonds het zwarte kanaal afdrijft.
In het duister van het oude asiel vervallen menselijke ruïnes.
De dode wezen liggen bij de tuinmuur.
Uit grijze kamers stappen engelen met bemodderde vleugels.
Wormen druppen van hun vergeelde oogleden.
Het plein voor de kerk is somber en zwijgzaam, als in de kinderdagen.
Op zilveren zolen glijden vroegere levens voorbij
En de schimmen der verdoemden dalen naar de zuchtende wateren af.
In zijn graf speelt de witte magiër met zijn slangen.

Zwijgzaam boven de schedelplaats openen zich Gods gouden ogen.

Vertaald  door Frans Roumen

Georg Trakl (3 februari 1887 – 4 november 1914)

Portret door de Deense schilder Knud Odde

In verband met een internetstoring vandaag slechts een kort bericht. Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 3 februari 2011.

Gertrude Stein, Ferdinand Schmatz, Michael Scharang

Paul Auster, Johannes Kühn, Andrzej Szczypiorski, Lao She, Henning Mankell

03-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Hella Haasse werd geboren op 2 februari 1918 in Batavia. Zie ook alle tags voor Hella Haasse op dit blog.

Uit: Inkijk

“De hoofdpersoon van Het martyrium (Die Blendung), dr. Peter Kien, ‘geleerde en bibliothecaris’, een sinoloog van wereldreputatie, dwangmatig ordelievend en punctueel, een mensenhater, altijd op zijn hoede ten opzichte van hen die hij ‘de mensen der menigte’ noemt, de massa, die hij gevaarlijk acht omdat zij geen ontwikkeling en geen verstand heeft, leeft letterlijk verschanst binnen de Chinese muur van zijn boeken, zijn prive-bibliotheek. Zijn blindzijn voor de werkelijkheid is de zwakke plek waardoor duivelse hardnekkige domheid zijn wereld binnen dringt in de gedaante van Therese, de huishoudster, belichaming van de materie, de grove zinnelijkheid, de gevreesde massa. Kien loopt te pletter op de Chinese muur van haar cirkelvormig gesteven rok. Haar hebzucht en nieuwsgierigheid en zijn volstrekt subjectieve interpretatie van het begrip ‘leren’ brengen hen tot elkaar. Voor Therese is leren identiek aan ‘mores leren’ volgens fatsoens. en gezagsnormen die de domme massa regeren, en voor Kien is ‘leren’ alleen kennis vergaren uit boeken. Hij geeft aan deze beginnelinge in de cultuur, de draagster van de voor hem zo angstwekkende rok, het enige boek te leen waarvoor hij zich heimelijk schaamt, De broek van Herr von Bredow. Voor Therese is de broek echter symbool van het heiligste, van hem die de broek aanheeft, de door de hysterische oude juffrouw zo vurig begeerde man. Als een priesteres aan een altaar legt zij de beduimelde roman op een fluwelen leeskussen, trekt zij witte handschoenen aan voor zij de bladzijden omslaat. Deze magie-rondom-de-broek legt Kien uit als uitzonderlijke eerbied-voor-het-boek, met verschrikkelijke gevolgen. Het huwelijk met Therese zal regelrecht leiden tot zijn ondergang en die van zijn geliefde bibliotheek. Kien, de eenling, die geen contact, geen aanraking duldt, wil noch kan overgaan tot ‘gemeenschap hebben’. Het is hem niet om een vrouw te doen, maar om een moeder voor zijn boeken. Therese kent nu zijn zwakke plek, zij gaat zijn angst voor hem letterlijk te gelde maken. Kien roept de bescherming in van de conciërge van het flatgebouw, de ex-politieman Benedikt Pfaff, een sentimentele sadistische bruut die zijn vrouw en dochter misbruikt en doodgeranseld heeft, en zich nu uitleeft op bedelaars en op huurders die in gebreke blijven.”

Hella Haasse (2 februari 1918 - 29 september 2011)

De Maltese dichter Norbert Bugeja werd geboren in Siġġiewi op 2 februari 1980. Zie ook alle tags voor Norbert Bugeja op dit blog.

The Sun is Setting upon Andalusian Waters

Twenty-seven oranges;
your heart can only take so much.

Twenty-seven oranges looking down
upon the Guadalquivir careening, languid,
drinking up the tears of this city which suckles
from the orange death cheering in the beast’s maw.
Twenty-seven oranges bartering
on the yellow thoughts caught up in our hands
as we drink up the froth of a setting sun –
olé, la muerte alegre. A fleeting glance –
twenty-seven oranges raise their hands
and as lewd drunks bore their eyes into ours:
a pair of sinners sharing the last pint,
a couple of dark bulls, as one, strewn on the sand.

Twenty-seven oranges.

These verses can only take so much.

Vertaald door Mark-Anthony Fenech

Norbert Bugeja (Siġġiewi, 2 februari 1980)

De Nederlandse schrijfster Esther Gerritsen werd op 2 februari 1972 geboren in Nijmegen. Zie ook ook alle tags voor Esther Gerritsen op dit blog.

Uit: De Afscheidsmonologen

“Accepteren

Mijn chirurg, die vorige week zei dat hij niets meer voor mij kon doen,

zei in datzelfde gesprek: “U moet het wel accepteren.”

Ik vroeg hem of er iemand anders was die wel iets voor mij kon doen.

Hij gaf geen antwoord op mijn vraag.

Hij herhaalde: “U moet het accepteren.”

Alsof hij mij een cadeau overhandigde en ik niet ondankbaar mocht zijn.

Ik voelde me onbeleefd toen ik mijn eigen vraag herhaalde.

Of er niet iemand anders was die… misschien… wel iets… iets anders kon…

Iets nieuws… iets in het buitenland… iets… alternatiefs… iets…

‘Sorry,’ wilde ik bijna zeggen.

‘Sorry, dat ik maar door blijf gaan over mezelf, over mijn verlangens, over mijn …’

Hij schudde zijn hoofd.

Blijkbaar was dat het antwoord op mijn vraag.

Hij zei opnieuw: “U moet het accepteren.”

Ik durfde niets meer te vragen.

Mijn vriend zat naast mij, en legde een hand op mijn been.

Dat doet hij ook als hij vindt dat ik in gezelschap iets ongepasts zeg.

De chirurg bleef mij aankijken. Verwachtingsvol.

Blijkbaar was het gesprek nog niet afgelopen.

Ook al kon hij niets meer voor mij doen.

Ik kon nog wel iets voor hem doen.

Ik moest zijn cadeau nog aannemen.

Het was heel duidelijk dat het onbeschoft zou zijn, als ik nu op zou staan en weg zou lopen.

We hebben tenslotte al een hele geschiedenis samen, mijn chirurg en ik.

Of: mijn chirurg en mijn lichaam.

Dit was de eerste keer dat mijn chirurg zich met iets anders dan mijn lichaam bemoeide.”

Esther Gerritsen (Nijmegen, 2 februari 1972)

De Ierse schrijver James Joyce werd geboren in Dublin op 2 februari 1882. Zie ook ook alle tags voor James Joyce op dit blog.

Uit: Finnegans Wake

  „Sir Tristram, violer d'amores, fr'over the short sea, had passen- core rearrived from North Armorica on this side the scraggy isthmus of Europe Minor to wielderfight his penisolate war: nor had topsawyer's rocks by the stream Oconee exaggerated themselse to Laurens County's gorgios while they went doublin their mumper all the time: nor avoice from afire bellowsed mishe mishe to tauftauf thuartpeatrick: not yet, though venissoon after, had a kidscad buttended a bland old isaac: not yet, though all's fair in vanessy, were sosie sesthers wroth with twone nathandjoe. Rot a peck of pa's malt had Jhem or Shen brewed by arclight and rory end to the regginbrow was to be seen ringsome on the aquaface.
The fall (bababadalgharaghtakamminarronnkonnbronntonnerronntuonnthunntrovarrhounawnskawn-toohoohoordenenthurnuk!) of a once wallstrait oldparr is retaled early in bed and later on life down through all christian minstrelsy. The great fall of the offwall entailed at such short notice the pftjschute of Finnegan, erse solid man, that the humptyhillhead of humself prumptly sends an unquiring one well to the west in quest of his tumptytumtoes: and their upturnpikepointandplace is at the knock out in the park where oranges have been laid to rust upon the green since devlinsfirst loved livvy.
      What clashes here of wills gen wonts, oystrygods gaggin fishy- gods! Brékkek Kékkek Kékkek Kékkek! Kóax Kóax Kóax! Ualu  Ualu Ualu! Quaouauh! Where the Baddelaries partisans are still
out to mathmaster Malachus Micgranes and the Verdons catapelting the camibalistics out of the Whoyteboyce of Hoodie  Head. Assiegates and boomeringstroms. Sod's brood, be me fear!“

James Joyce (2 februari 1882 – 13 januari 1941)

De Nederlandse dichter, tekstschrijver en cabaretier Kees Torn werd geboren in Oostburg op 2 februari 1967. Zie ook alle tags voor Kees Torn op dit blog.

Echt gebeurd

Mijn opa, een voormalig soldaat
Gaf mij een oude Duitse handgranaat
"Die zie je tegenwoordig bijna nooit
Maar vroeger werd je ermee doodgegooid"

Tien cent

Ontving ik tien cent

Voor ieder moment

Dat jij in mijn gedachten bent

Dan had ik per dag

Een aardig bedrag

En dacht aan jou uit winstbejag...

De wonderen der natuur

Dolfijnen redden drenkelingen

Vlooien kunnen prima springen

Vogels kunnen zingen en ze komen uit een ei

Piranhas hebben sterke kaken

Bijen kunnen honing maken

Herten lekker smaken en ze hebben een gewei

Pantoffeldiertjes eten weinig

En ze kijken nooit chagrijnig

En ze sloffen geinig met zijn allen in het rond

Parkieten hebben scherpe klauwen

Bevers kunnen dammen bouwen

Runderen herkauwen, maar mijn broertje wil een hond...

Kees Torn (Oostburg, 2 februari 1967)

De Vlaamse dichter en schrijver Eriek Verpale werd geboren op 2 februari 1952 te Zelzate. Zie ook ook alle tags voor Eriek Verpale op dit blog.

Something Rotten

Er is iets niet in orde met het geluid
dat uit de stenen komt.
Iets vreemds en onverwachts en onverwachts horen wij daarin:
de stap van de vertwijfelde wandelaar
of eindeloze regen op verandaruiten.
Er is iets onbekends aan de hand, denken wij,
een meer verfijnde weemoed als bij zieke kinderen.
Heel zeker zullen wij het toch nooit weten.

Dressuur

En dan? Na al die jaren.

Na werelddelen, oceanen van tijd:

eensklaps weer dicht en samen.

Halsreikende paarden die schichtig

met hun sterke koppen willen slaan.

Of als bejaarden in een streng gesticht

met geen ander uitzicht dan kijk,

dit, ooit, waren wij. Geen spijt. Nooit.

Zo verschrikkelijk medeplichtig.

Ik toon je trots de foto van een zoon:

had jij daarginds dan geen dochter

kunnen krijgen? Zodat zij met hem,

zoals ìk destijds met jou?

En dat je vraagt om dààrover nu

te zwijgen. Maar even later, je gaat weg:

hoe mijn hand dan toch naar jou,

hoe jouw lippen ook nog steeds naar mijn mond.

Zo vatten wij elkaar weer eens treffend samen:

elkanders hond. Met liefde afgericht.

Eriek Verpale (Zelzate, 2 februari 1952)

02-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijfster Monica Camuglia werd geboren op 2 februari 1960 in St. Gallen. Zie ook ook alle tags voor Monica Camuglia op dit blog.

Uit: Irrtum 2012

»Verzeihung, ich möchte Sie nicht stören«, seine graublauen Augen sahen müde aus, sein Blick war weich und eindringlich zugleich.

»Mami, darf ich mit Nathan spielen?«, funkte Lia in ihrem bestimmenden Ton dazwischen, die kleinen Ärmchen in die Hüften gestützt, bevor ich auf ihn eingehen konnte. Diese Haltung hat sie sich von ihrem Vater abgeschaut und setzt sie ein, wenn sie unbedingt etwas will. Das ist ihre Art, mir den Krieg zu erklären, sollte ich ihren Wunsch nicht respektieren. Nathan wurde verlegen, das war mir nicht entgangen.

»Von mir aus«, rutschte es mir spontan über die Lippen. Im gleichen Atemzug meldete sich mein schlechtes Gewissen, unverzüglich ballte sich eine Kugel in meinem Magen zusammen. Setze ich meine Tochter einer Gefahr aus, nur um meine Neugierde zu befriedigen? Doch das sanfte, entschuldigende Lächeln von Nathan löschte diesen mütterlich besorgten Gedanken

umgehend aus.

»Lia, ich muss noch etwas erledigen. Aber dann können deine Mami, du und ich zum Hafen spazieren und ein Eis essen, sofern deine Mami einverstanden ist.« Er blickte mich unsicher an. Na ja, ein Aufreißer war er nicht, aber interessant allemal, zudem einfühlsam und geschickt. Ich nickte schmunzelnd; Lia fiel mir um den Hals, und ich drückte sie mit beiden Armen an mich. Wir beide wussten genau, dass wir gerade einem weiteren Duell zwischen Tochter und Mutter ausweichen konnten und waren vermutlich in gleichem Maße erleichtert darüber. So begann unsere Geschichte vor drei Jahren und sieben Monaten, an einem sommerlichen Tag auf Filicudi.“

Monica Camuglia (St. Gallen, 2 februari 1960)

De Canadese toneelschrijver Michel Marc Bouchard werd geboren op 2 februari 1958 in Saint Coeur-de-Marie, Quebec. Zie ook ook alle tags voor Michel Marc Bouchard op dit blog.

Uit: Les Muses orphelines

« ISABELLE : …Une belle famille ! Un malade, une mongole pis une guedoune ! »

 « LUC : …pis a’les a crachées dans face à meman en y disant que ça prenait rien qu’une femme de mauvaise vie qui couchait avec des importés pour aller crier OLE quand un cultivateur tuait son beu. »

« CATHERINE : …Faut-tu dire la vérité à une femme de vingt-sept ans qui agit comme une enfant de onze ans qui pique des crises qu'on peut pas contrôler? Y faut-tu s'excuser de s'être dévouée pendant vingt ans à y laisser croire que sa mère était morte en Espagne? Y faut-tu y avouer qu'est encore vivante pis qu'a nous a tout simplement abandonnés? ... Ben le jour oùsque je comprendrai pourquoi une mère abandonne ses enfants, j'y expliquerai. »

« ISABELLE : Que c’est que ça veut dire « repentir » ?
MARTINE : Ca veut dire quelqu’un qui revient à quatre pattes en lichant le plancher pour se faire excuser ! Non on ne se tapera pas l’apothéose du pardon ! « Apothéose », ça veut dire la cerise sur l’sundae ! Prends ton dictionnaire ! »

« ISABELLE : J’aime assez ça parler des histoires de fesses. Ca m’fait tellement de bien. C’est ça « parler en adulte », hein ?
MARTINE : Ca dépend des adultes. »

Chanson : « Le soir, ma mère me chantait que j’étais enfant,
L’histoire d’un bateau perdu et d’un oiseau blanc.
Un jour le bateau s’en va droit vers l’océan,
Et seule, le cœur plein d’amour, une fille attend… »

Michel Marc Bouchard (Saint Coeur-de-Marie, 2 februari 1958)

De Amerikaanse dichter en schrijver James Dickey werd geboren op 2 februari 1923 in Atlanta, Georgia. Zie ook alle tags voor James Dickey op dit blog. 

The Heaven of Animals

Here they are. The soft eyes open.

If they have lived in a wood

It is a wood.

If they have lived on plains

It is grass rolling

Under their feet forever.

Having no souls, they have come,

Anyway, beyond their knowing.

Their instincts wholly bloom

And they rise.

The soft eyes open.

To match them, the landscape flowers,

Outdoing, desperately

Outdoing what is required:

The richest wood,

The deepest field.

For some of these,

It could not be the place

It is, without blood.

These hunt, as they have done,

But with claws and teeth grown perfect,

More deadly than they can believe.

They stalk more silently,

And crouch on the limbs of trees,

And their descent

Upon the bright backs of their prey

May take years

In a sovereign floating of joy.

And those that are hunted

Know this as their life,

Their reward: to walk

Under such trees in full knowledge

Of what is in glory above them,

And to feel no fear,

But acceptance, compliance.

Fulfilling themselves without pain

At the cycle’s center,

They tremble, they walk

Under the tree,

They fall, they are torn,

They rise, they walk again.

James Dickey (2 februari 1923 – 19 januari 1997)

De Britse schrijfster Santa Montefiore (eig. Santa Palmer-Tomkinson) werd geboren op 2 februari 1970 in Hampshire. Zie ook alle tags voor Santa Montefiore op dit blog. 

Uit: The French Gardener

„Hartington House, Dorset
October 2005

Gus crept up to his mother's study door and put his ear to the crack. He inhaled the familiar smell of Marlboro Lites and felt his frustration mount at the sound of her husky voice speaking on the telephone. He knew she was talking to his teacher, Mr. Marlow. He assumed, correctly, that she wasn't on his side. Gus was a problem no one wanted to take the trouble to solve. "I don't believe it!" she exclaimed. "I'm so sorry, Mr. Marlow. It won't happen again. It really won't. His father will be down tonight from London. I'll make sure he talks to him...You're right, it's absolutely not on to bite another child...I'll find him and send him straight back to school." Then her tone softened and Gus heard her chair scrape across the wooden floorboards as she stood up. "I know he can be a bit aggressive, but we only moved from London a couple of months ago. It's been difficult for him. He's left all his friends behind. He's only seven. He'll settle in. Just give him time, Mr. Marlow? Please. He's a good boy, really."

Gus didn't hang around to hear more. He tiptoed back down the corridor and out the garden door onto the terrace. The lawn was a rich, wet green, sparkling in the pale morning light. He took a deep breath and watched mist rise into the air. He shoved his hands into his trouser pockets and shivered. He'd left his coat at school. Swallowing his resentment, he wandered across the terrace and up the thyme walk lined with shaggy round topiary balls. His shoulders hunched, his feet kicking out in front of him, his eyes searched for some small creature upon which to vent his anger.

At the end of the thyme walk was a field full of sheep belonging to their neighbor Jeremy Fitzherbert. Among the sheep was a disheveled old donkey called Charlie. Gus enjoyed nothing more than bullying the beast, chasing him around the field with a stick until his braying grew hoarse and desperate. He climbed the fence. Sensing danger, Charlie pricked his ears. He spotted the little boy jumping down and his eyes widened with fear. He stood frozen to the ground, nostrils flaring, heart turning over like a rusty engine.“

Santa Montefiore (Hampshire, 2 februari 1970)

De Viëtnamese dichter Xuân Diệu werd geboren op 2 februari 1916 in Gò Bồi, gemeente Tùng Giản. Zie ook ook alle tags voor Xuân Diệu op dit blog. 

Offerings

Here is a bundle of longing, a fascicle of love;
And here the bud of dream waiting for the foggy light;
Here too the unquiet leaves fluttering in the wind
And here the twig of coyness with the shoot of love.

My whole garden is in a holding mode,
For you have such a touch of poetry.
Come here to pick a pair of fortune flowers
And save my heart from its ill-fated hope.

Your feet have hardly treaded round this way
Than birds burst out chirping, willows singing.
Open your arms to clasp the spring,
Then from your hand let there be light.

Vertaald door Thomas D. Le

Xuân Diệu (2 februari 1916 - 18 december 1985)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e februari ook mijn blog van 2 februari 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

02-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

In Memoriam Wislawa Szymborska

De Poolse dichteres Wislawa Szymborska is op 88-jarige leeftijd overleden. Dat is gisteren bekendgemaakt. Szymborska won in 1996 de Nobelprijs voor de Literatuur. Wisława Szymborska werd geboren op 2 juli 1923 in Bnin. Zij is volgens haar woordvoerder 'vredig, in haar slaap, overleden'. De dichteres was al lange tijd ziek. Ze woonde in de Zuid-Poolse stad Krakau. Zie ook alle tags voor Wislawa Szymborska op dit blog.

Hier

Ik weet niet waar nog meer,
maar hier op aarde is genoeg van alles.
Hier maakt men stoelen en verdriet,
schaartjes, violen, tederheid, transistors,
stuwdammen, grappen, kopjes.

Misschien dat elders van alles meer is,
alleen ontbreken daar om bepaalde redenen schilderijen,
kinescopen, noedels, tranendoekjes.

Hier is een overvloed aan plekken met omgeving.
Op sommige kun je bijzonder gesteld raken,
ze op jouw manier benoemen
en behoeden voor het kwade.

Misschien zijn elders soortgelijke plekken,
alleen vindt niemand die mooi.

Misschien als nergens anders of zelden ergens
heb je hier een eigen romp,
en daarbij de nodige attributen
om bij kinderen van anderen die van jezelf te voegen.
En verder handen, benen en een verbaasd hoofd.

Onwetendheid hier is aldoor in de weer,
telt voortdurend iets, vergelijkt, meet,
trekt daaruit conclusies en wortels.

Ik weet het, ik weet wat je denkt.
Niets hier is blijvend,
want voor eeuwig en altijd in de macht der elementen.
Maar zie — elementen raken snel vermoeid
en moeten soms lang rusten
tot de volgende keer.

En ik weet wat je nog meer denkt.
Oorlogen, oorlogen, oorlogen.
Maar ook daartussen doen zich pauzes voor.
Geef acht — de mensen zijn slecht.
Plaats rust — de mensen zijn goed.
Op geef acht produceert men woestenijen.
Op plaats rust worden in het zweet des aanschijns huizen gebouwd
en raken snel bewoond.

Het leven op aarde is tamelijk goedkoop.
Voor dromen bijvoorbeeld betaal je hier geen cent.
Voor illusies — pas als je ze kwijt bent.
Voor het hebben van een lichaam — alleen met dat lichaam.

En alsof dat nog niet genoeg is
draai je zonder kaartje mee in een carrousel van planeten,
en samen met haar, zwart, in een storm van melkwegstelsels,
door tijden zo duizelingwekkend,
dat niets hier op aarde daar zelfs maar van trillen kan.

Want kijk maar eens goed:
de tafel staat waar hij stond,
op de tafel ligt een briefje, zoals daar neergelegd,
door het open raam een vleugje van enkel lucht,
en in de muren geen vervaarlijke spleten,
waardoor je nergens heen zou kunnen waaien.

Vertaald door Karol Lesma

02-02-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter en schrijver Hugo von Hofmannsthal werd geboren op 1 februari 1874 in Wenen. Zie ook alle tags voor Hugo von Hofmannsthal op dit blog.

Was ist die Welt?

Was ist die Welt? Ein ewiges Gedicht,

Daraus der Geist der Gottheit strahlt und glüht,

Daraus der Wein der Weisheit schäumt und sprüht,

Daraus der Laut der Liebe zu uns spricht

Und jedes Menschen wechselndes Gemüt,

Ein Strahl ists, der aus dieser Sonne bricht,

Ein Vers, der sich an tausend andre flicht,

Der unbemerkt verhallt, verlischt, verblüht.

Und doch auch eine Welt für sich allein,

Voll süß-geheimer, nievernommner Töne,

Begabt mit eigner, unentweihter Schöne,

Und keines Andern Nachhall, Widerschein.

Und wenn du gar zu lesen drin verstündest,

Ein Buch, das du im Leben nicht ergründest.

Siehst du die Stadt?

Siehst du die Stadt, wie sie da drüben ruht,

Sich flüsternd schmieget in das Kleid der Nacht?

Es gießt der Mond der Silberseide Flut

Auf sie herab in zauberischer Pracht.

Der laue Nachtwind weht ihr Atmen her,

So geisterhaft, verlöschend leisen Klang:

Sie weint im Traum, sie atmet tief und schwer,

Sie lispelt, rätselvoll, verlockend bang ...

Die dunkle Stadt, sie schläft im Herzen mein

Mit Glanz und Glut, mit qualvoll bunter Pracht:

Doch schmeichelnd schwebt um dich ihr Widerschein,

Gedämpft zum Flüstern, gleitend durch die Nacht.

Des alten Mannes Sehnsucht nach dem Sommer

Wenn endlich Juli würde anstatt März,

Nichts hielte mich, ich nähme einen Rand,

Zu Pferd, zu Wagen oder mit der Bahn

Käm ich hinaus ins schöne Hügelland.

Da stünden Gruppen großer Bäume nah,

Platanen, Rüster, Ahorn oder Eiche:

Wie lang ists, daß ich keine solchen sah!

Da stiege ich vom Pferde oder riefe

Dem Kutscher: Halt! und ginge ohne Ziel

Nach vorwärts in des Sommerlandes Tiefe.

Und unter solchen Bäumen ruht ich aus;

In deren Wipfel wäre Tag und Nacht

Zugleich, und nicht so wie in diesem Haus,

Wo Tage manchmal öd sind wie die Nacht

Und Nächte fahl und lauernd wie der Tag.

Dort wäre alles Leben, Glanz und Pracht.

Und aus dem Schatten in des Abendlichts

Beglückung tret ich, und ein Hauch weht hin,

Doch nirgend flüsterts: »Alles dies ist nichts.«

Das Tal wird dunkel, und wo Häuser sind,

Sind Lichter, und das Dunkel weht mich an,

Doch nicht vom Sterben spricht der nächtige Wind;

Ich gehe übern Friedhof hin und sehe

Nur Blumen sich im letzten Scheine wiegen,

Von gar nichts anderm fühl ich eine Nähe.

Und zwischen Haselsträuchern, die schon düstern,

Fließt Wasser hin, und wie ein Kind, so lausch ich

Und höre kein »Dies ist vergeblich« flüstern!

Da ziehe ich mich hurtig aus und springe

Hinein, und wie ich dann den Kopf erhebe,

Ist Mond, indes ich mit dem Bächlein ringe.

Halb heb ich mich aus der eiskalten Welle,

Und einen glatten Kieselstein ins Land

Weit schleudernd, steh ich in der Mondeshelle.

Und auf das mondbeglänzte Sommerland Fä

Fällt weit ein Schatten: dieser, der so traurig

Hier nickt, hier hinterm Kissen an der Wand?

So trüb und traurig, der halb aufrecht kauert

Vor Tag und böse in das Frühlicht starrt

Und weiß, daß auf uns beide etwas lauert?

Er, den der böse Wind in diesem März

So quält, daß er die Nächte nie sich legt,

Gekrampft die schwarzen Hände auf sein Herz?

Ach, wo ist Juli und das Sommerland!

Hugo von Hofmannsthal (1 februari 1874 – 15 juli 1929)

De Duitse dichter en schrijver Günter Eich werd geboren op 1 februari 1907 in Lebus an der Oder. Zie ook alle tags voor Günter Eich op dit blog.

Latrine

Über stinkendem Graben,
Papier voll Blut und Urin,
umschwirrt von funkelnden Fliegen,
hocke ich in den Knien,

den Blick auf bewaldete Ufer,
Gärten, gestrandetes Boot.
In den Schlamm der Verwesung
klatscht der versteinte Kot.

Irr mir im Ohre schallen
Verse von Hölderlin.
In schneeiger Reinheit spiegeln
Wolken sich im Urin.

Geh aber nun und grüße
die schöne Garonne
Unter den schwankenden Füßen
schwimmen die Wolken davon.

Abgelegene Gehöfte

Die Hühner und Enten treten

den Hof zu grünlichem Schmutz.

Die Bauern im Hause beten.

Von den Mauern bröckelt der Putz.

Der Talgrund zeichnet Mäander

in seine Wiesen hinein.

Die Weide birgt Alexander,

Cäsarn der Brennesselstein.

Auch wo die Spinnen weben,

der Spitz die Bettler verbellt,

im Rübenland blieben am Leben

die großen Namen der Welt.

Die Ratten pfeifen im Keller,

ein Vers schwebt im Schmetterlingslicht,

die Säfte der Welt treiben schneller,

Rauch steigt wie ein feurig Gedicht.

Abends am Zaun

Am Abend duftet holder die Kamille

vom Feldrain her. Der Posten bläst ein Lied

auf seiner Okarina. Gottes Wille

im Glanz des Abendsternes sich vollzieht.

Wie viele doch sind nun für immer stille,

die gerne sich erfreut an Stern und Lied!

Nun sind sie selbst darin und Gottes Wille

in Glanz und Duft und solcher Abendstille

geschieht.

Günter Eich (1 februari 1907 - 20 december 1972)

CD-Cover

De Duitse schrijver Dieter Kühn werd geboren op 1 februari 1935 in Keulen. Zie ook alle tags voor Dieter Kühn op dit blog.

Uit: Tristan und Isolde des Gottfried von Straßburg

Trödelei mit meiner Zeit, obwohl ich reifen Alters bin -
da würd ich dieser Welt nicht so geweltet sein, wie ich es bin.
Ich hab mir für die hohe Welt nun eine Arbeit vorgenommen;
sie sage noblen Herzen zu - den Herzen, die ich herzlich liebe,
der Welt in meinem Herzensblick. Die Welt der Mehrzahl mein ich nicht,
von der ich mir erzählen lasse, dass sie kein Leid ertragen kann
und sich nur Freude machen will -  die lass denn Gott in Freude leben ...
Jener Welt und solchem Leben wird mein Erzählen unbequem -
ihr Leben divergiert von meinem! Ich denk an völlig andre Menschen,
deren Herzen dies umschliessen: ihr süsses Bittres, schönes Leid,
ihr Herzensglück, ihr Liebesleid, und schönes Leben, schweren Tod,
den schönen Tod und schweres Leben. Solches Leben will ich leben,
dieser Welt bleib ich geweltet, ich stehe, falle nur mit ihr.
Ich hab bisher mit ihr gelebt, hab meine Zeit verbracht mit ihr,
die meinem Leben (so bedrückend!) Geleit, Belehrung geben sollte.
tDieser Welt leg ich mein Werk nun vor zur Unterhaltung;
ich will mit dem, was ich erzähle,  halbwegs lindern, was für sie
Schmerz ist, der sie sehr bedrückt, will ihr Leid damit verringern.

Dieter Kühn (Keulen,1 februari 1935)

De Nederlandse schrijver Frits Bernard Hotz werd geboren op 1 februari 1922 in Leiden. Zie ook alle tags voor F. B. Hotz op dit blog.

Uit: Een dubbel incident

„Op zomerzondagmiddagen bevond ons gezin zich meestal di­rect achter de hoogopgeschoven ramen van het bovenhuis aan de Leidse Rijnsburgerweg. Geuren van aarde, klinkers, bomen, ver­brande benzine en stoom drongen feestelijk binnen. Mijn vader staarde dan misleidend ernstig naar het fietspad aan de overkant, waar roodverbrande meisjes vanaf een uur of vier begonnen terug te keren van het Katwijkse strand naar de binnenstad. Hij volgde ze soms even met de ogen, maar altijd zo of hij afkeuring in de zin had. Dikwijls uitte hij die ook: ‘Kijk eens éven hoe die daar zich heeft toegetakeld!’ zei hij dan van een niet te mooie meid in won­derlijk geachte strandkledij. Moeder, aan het andere raam, keek mee met schuddend hoofd en vader bleef buiten verdenking.

Ook m’n zus, die in die jaren een fondsbril droeg en niet graag buiten kwam, zat de zondagmiddagen mee uit. Ze staarde mee door vaders raam, even ondoorgrondelijk als hij, en soms vonkte haar bril in de al wat dalende zon. Zelf telde ik doelloos hoeveel auto’s per uur passeerden en ik mompelde monotoon de merken: zesentwintig Fords, veertien Chevrolets, drie Auburns, één Voisin, vier Studebakers, drie Chryslers, één Hotchkiss, enzovoort. Ik had het er druk mee, maar meestal kwam al gauw landerig ongenoegen op om verspilde tijd: ik had beter kunnen gaan tekenen of ‘iets maken’ van het grote karton, dat achter in het weekblad Het Leven lag ter versteviging bij de verzending. M’n werkzame ouders zagen dat ook liever.“

F. B. Hotz (1 februari 1922 –  5 december  2000)

01-02-2012 om 19:08 geschreven door Romenu  

De Schotse schrijfster Muriel Spark werd op 1 februari 1918 geboren als Muriel Sarah Camberg in Edinburgh. Zie ook mijn blog van 1 februari 2009 en ook mijn blog van 1 februari 2010 en ook mijn blog van 1 februari 2011.

Uit: Muriel Spark: The Biography (Biografie door Martin Stannard)

„Muriel Sarah Camberg arrived in the middle of the night (3 a.m., 1 February 1918) and immediately became her parents' princess. Later in life, she would occasionally amuse herself with the fantasy that she was a real princess, kidnapped by gypsies (her parents). She saw her life as a Cinderella story – and Rossini's La Cenerentola was not one of her favourite operas for nothing. How she had emerged from that family intrigued her. She was born in a small rented flat at 160 Bruntsfield Place, in the Morningside district of Edinburgh. Her brother, Philip, had made his appearance in the middle of the day five and a half years earlier, in another flat, down the hill and round the corner at 55 Viewforth. He welcomed his new sister guardedly. As they grew up together this emotional distance increased. And they remained night and day to each other for the rest of their lives, uncomplementary (and sometimes uncomplimentary) opposites. 'My brother', she remarked to me, 'is like a Chekhov short story. When you meet him you'll know what I mean.'During April 1962, with the great success of The Prime of Miss Jean Brodie behind her and life as a celebrity ahead, she began to reflect on all this. She was back in Edinburgh, attending her father's deathbed in the Royal Infirmary. What was she doing in the elegant North British Hotel when her mother, brother and son were gathered in the family home? By hitching her legs up on to the window-sill of her room she could prop herself on one side or the other. The broad sash was lifted, opening, to the left, on the craggy outcrop of Arthur's Seat, to the right on Princes Street Gardens, just coming into bloom in cold spring sunshine.

Above everything loured the castle, erupting between the Old Town and the New. This brutal caesura, dividing the tangle of ancient closes from the rational elegance of eighteenth-century town planning, seemed to her somehow symbolic. There was a link, as yet still an abstraction, between the topography of Edinburgh and the topography of her mind. Most people in her circumstances would have been saturated in melancholy. But Muriel was not like most people. Her response to the world was rarely one of self-pity. She was an artist, a channel through which impressions could flow, a cold medium.“

 

Muriel Spark (1 februari 1918 – 13 april 2006)



 
De Amerikaanse schrijver Langston Hughes werd geboren op 1 februari  1902 in Joplin, Missouri. Zie ook alle tags voor Langston Hughes op dit blog.

Acceptance

God in His infinite wisdom

Did not make me very wise-
So when my actions are stupid

They hardly take God by surprise

Children's Rhymes

By what sends

the white kids

I ain't sent:

I know I can't

be President.

What don't bug

them white kids

sure bugs me:

We know everybody

ain't free.

Lies written down

for white folks

ain't for us a-tall:

Liberty And Justice--

Huh!--For All?

Langston Hughes (1 februari 1902 – 22 mei 1967)

De Franse schrijver, journalist en anarchistisch activist Michel Zevaco werd geboren op 1 februari 1860 in Ajaccio. Zie ook mijn blog van 1 februari 2009 en ook mijn blog van 1 februari 2010 

Uit: Les Pardaillan

“Lorsque Pardaillan frappa contre le mur les trois coups convenus, le nain s'empressa d'ouvrir et accueillit le chevalier triomphant avec des manifestations d'une joie aussi bruyante que sincère, qui l'émurent doucement.

—J'ai bien cru que vous ne sortiriez pas vivant de là-dedans, dit-il, quand il se fut un peu calmé.

—Bah! répondit Pardaillan en souriant, j'ai la peau trop dure, on ne m'atteint pas aisément.

—J'espère que nous allons nous en aller, maintenant? fit le Chico qui tremblait à la pensée que le Français ne s'avisât de s'exposer encore, bien inutilement, à son sens.

A sa grande satisfaction, Pardaillan dit:

—Ma foi, oui! Ce séjour est peut-être agréable pour des bêtes de nuit, mais il n'a rien d'attrayant et il est trop peu hospitalier pour d'honnêtes gens comme Chico. Allons-nous-en donc!

Le soleil se levait radieux, lorsque Pardaillan, accompagné de Chico, fit son entrée dans l'auberge de la Tour.

Dans la vaste cheminée de la cuisine, un feu clair pétillait, et la gouvernante Barbara, pour ne pas en perdre l'habitude, maugréait et bougonnait contre les jeunes maîtresses qui ne veulent en faire qu'à leur tête, et qui, après avoir passé la plus grande partie de la nuit debout, sont levées les premières et parées de leurs plus beaux atours, gênent les serviteurs honnêtes et consciencieux acharnés à leur besogne.“

Michel Zevaco (1 februari 1860 – 8 augustus 1918)

Les Pardaillan op een Franse postzegel

De Russische revolutionair en schrijver Jevgeni Zamjatin werd geboren op 1 februari 1884 in Lebedjan. Zie ook mijn blog van 1 februari 2009 en ook mijn blog van 1 februari 2010 en ook mijn blog van 1 februari 2011.

Uit: Wir (Vertaald door Gisela Drohla)

„Frühling. Aus der wilden, unbekannten Weite jenseits der Grünen Mauer weht der Wind gelben Blütenstaub herüber. Dieser süßliche Staub macht die Lippen trocken — man muss sie alle Augenblicke mit der Zunge anfeuchten —, alle Frauen, die mir begegnen, haben diese süßen Lippen (die Männer natürlich auch). Das verwirrt das logische Denken ein wenig.
Doch was für ein Himmel! Tiefblau, von keiner einzigen Wolke befleckt (was für einen jämmerlichen Geschmack müssen unsere Vorfahren gehabt haben, wenn diese dummen, unförmigen Dampfklumpen ihre Dichter begeistern konnten). Ich liebe einen sterilen, peinlich sauberen Himmel. Nicht ich allein, wir alle, ich täusche mich nicht, lieben ihn. An einem Tag wie heute ist die ganze Welt aus dem unzerbrechlichen ewigen Glas gegossen, aus dem die Grüne Mauer und alle unsere Gebäude bestehen. An solchen Tagen sieht man die blauste Tiefe dieser Dinge, nimmt unbekannte Größen, wunderbare Gleichungen wahr — man entdeckt sie im Allergewöhnlichsten, Alltäglichsten...
Heute morgen zum Beispiel war ich auf der Werft, wo der Integral gebaut wird. Plötzlich fiel mein Blick auf die Maschinen. Mit geschlossenen Augen, selbstvergessen, drehten sich die Kugeln der Regulatoren. Die blitzenden Hebel neigten sich nach rechts und nach links, stolz wiegte sich die Balancierstange in den Schultern, der Meißel der Stemmmaschine knirschte im Takt einer unhörbaren Musik. Da ging mir die Schönheit dieses prächtigen, von bläulichem Sonnenlicht überfluteten Maschinenballetts auf.
Unwillkürlich fragte ich mich dann: Warum ist das schön? Warum ist der Tanz schön? Die Antwort: Weil er eine unfreie, eine gebundene Bewegung ist, weil sein tieferer Sinn die vollkommene ästhetische Unterwerfung, die ideale Unfreiheit ist. Wenn es stimmt, dass unsere Ahnen in Augenblicken der höchsten Begeisterung sich dem Tanz hingaben (religiöse Mysterien, Militärparaden), dann kann das nur das eine bedeuten: der Trieb zur Unfreiheit ist dem Menschen angeboren, und wir in unserem heutigen Leben tun nur bewusst...“

Jevgeni Zamjatin (1 februari 1884 – 10 maart 1937)

Duitse Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e februari ook mijn blog van 1 februari 2011 deel 2.

01-02-2012 om 19:02 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Norman Mailer werd op 31 januari 1923 in Long_Branch, New Jersey geboren. Zie ook alle tags voor Norman Mailer op dit blog.

Uit: The Fight

"There is always a shock in seeing him again. Not live as in television but standing before you, looking his best. Then the World's Greatest Athlete is in danger of being our most beautiful man and the vocabulary of Camp is doomed to appear. Women draw an audible breath. Men look down. They are reminded again of their lack of worth. If Ali never opened his mouth to quiver the jellies of public opinion, he would still inspire love and hate. For he is the Prince of Heaven - so says the silence around his body when he is luminous."

(…)

"Then he made a curious remark one could think about for the rest of the week. It was characteristic of a great deal about Foreman. "Excuse me for not shaking hands with you," he said in that voice so carefully muted to retain his power, "but you see I'm keeping my hands in my pockets."
Of course! If they were in pockets, how could he remove them? As soon ask a poet in the middle of writing a line whether coffee is taken with milk or cream. Yet Foreman made his remark in such simplicity that the thought seems likeable rather than rude. He was telling the truth. It was important to keep his hands in his pockets. Equally important to keep the work at remove. He lived in silence. Flanked by body guards to keep, exactly, to keep hand-shakers away, he could stand among a hundred people in the lobby and be in touch with no one. His head was alone. Other champions had a presence larger than themselves. They offered charisma. Foreman had silence. It vibrated about him in silence."
"Foreman's hands were as separate from him as a kuntu. They were his instrument and he kept them in his pockets the way a hunter lays his rifle back into its velvet case."

Norman Mailer (31 januari 1923 – 10 november 2007)

Op de cover van Life, augustus 1969

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anna Blaman werd geboren op 31 januari 1905 te Rotterdam. Zie ook alle tags voor Anna Blaman op dit blog.

Uit: De Verliezers

“Het gaf hem een ellendig misselijk gevoel in z'n maag en z'n keel. Maar hij ademde opzettelijk diep. Z'n maag woelde in zijn lichaam, hij kokhalsde van walging en hij steunde zacht en zonder het zelf te merken. Hij dacht nog: doodgaan is moeilijk, verschrikkelijk, vooral voor een mens. En toen zag hij grijze beweeglijke draden voor z'n ogen spannen, in 't begin een doorzichtig net, en in z'n oren begon een zoemtoon die hem doof maakte. Hij dacht niet meer, hij zag beelden over doodgaan voor z'n geest. Een vlieg die je doodsloeg, een hond die een strichninespuitje kreeg en doodviel als door de bliksem getroffen en een mens die moeilijk lag dood te gaan, uren, misschien wel maanden of jaren, hij wist het niet meer. Alles deed hem pijn, alles walgde in hem, het was alsof z'n hersens in zijn hoofd bewogen en alsof zijn maag in z'n lichaam schommelde, en het net voor z'n ogen, grijze draden, werd zwaarder en donkerder. Hij dacht toen plotseling nog, moeilijk, het was alsof z'n hoofd scheurde en verpletterd werd onder zware mokerslagen: Hoe is me dat nu toch overkomen? Hij wist het niet meer, hij kwam uit een volslagen niets en daar viel hij weer in terug. En het gas stroomde maar door, en het electrische licht bleef maar branden. Alles ging door in dat huis, in heel de wereld, er was niets van belang dat ook maar even op een schokkende manier uit de maat raakte, niets-“

Anna Blaman (31 januari 1905 - 13 juli 1960)

De Nederlandse dichter en schrijver Alfred Kossmann werd geboren op 31 januari 1922 in Leiden. Zie ook alle tags voor Alfred Kossmann op dit blog.

Uit: Indirect antwoord

“Uit vele mogelijkheden kies ik er drie. Poëzie kan, als veel moois in andere kunsten, verdwijnen. Robert Schumann heeft prachtige liederen gemaakt van gedichten van zijn tijdgenoot, Justinus Kerner, en ik vrees dat niemand in de wereld die teksten navoelt en bewondert. Ze zijn gestorven, gewoon, en hebben in Schumanns componistenfantasie eens intens geleefd.

Tweede mogelijkheid: veel moois wordt vergeten. Op een andere manier gewoon, je kunt niet alles onthouden. Steeds zijn er gelukkig mensen die in de zeeën van de vergetelheid gaan vissen en ons, aan de wal, met hun vangst verbluffen. Maar ik kan me niet voorstellen dat de dichter Joannes Reddingius en de romancier Herman Robbers ooit ergens worden teruggevonden.

Zij zijn, denk ik, in hun eigen cultuur voor alle eeuwigheid vredig verdronken.

Derde mogelijkheid: veel moois wordt verwijderd. Er zijn twee instanties die daarvoor zorgen, de markt en het onderwijs. Beide instanties hebben behoefte aan coryfeeën en zijn geneigd tot strenge keuze, of wellicht ertoe gedwongen. In de literatuurbeschouwing is vaak sprake van ‘de canon’, een afschuwelijk begrip, bedacht om onderwijs en onderzoek overzichtelijk te houden, en gebruikt of het om iets heiligs gaat.

Nijhoff en Bloem. Ik ken heel wat van hen uit mijn hoofd, door lektuur van bijna zestig jaar geleden. Ik ken ook heel wat uit mijn hoofd van Van Vriesland, wiens lange gedichten ‘Rive gauche’ en ‘Avondlijk tweegesprek tussen de dichter en de harmonika’ tot de mooiste horen die ik ken. Hij is, zo las ik laatst bij een hoogleraar, geheel vergeten. Een andere hoogleraar stelde vast dat de poëzie van Holst met zijn dood was doodgegaan. Ik ken van hem allerlei uit mijn hoofd.

Behalve Nijhoff en Bloem zijn de dichters van mijn jeugd bezig vergeten te worden. Vaak denk ik dat ze voor het gemak, ten bate van ordening verwijderd worden. Of zouden ze als Justinus Kerner en Joannes Reddingius een natuurlijke dood aan het sterven zijn? Zo peinst een oude man over de toekomst,- alsof die al herinnering is. Dit stukje, verwacht ik, kan over zestig jaar herdrukt worden, met andere schrijversnamen.”

Alfred Kossmann (31 januari 1922 - 27 juni 1998)

De Nederlands dichter en neerlandicus Anton Korteweg werd geboren in Zevenbergen op 31 januari 1944. Zie ook mijn blog van 31 januari 2009 en ook mijn blog van 31 januari 2010 en ook mijn blog van 31 januari 2011.

De erg jonge dichter

Toen ieder weg was, gaf hij snel een wel
heel erg gesloten envelop. Hij draaide
nog wat en vluchtte, trots, verlegen. Nu
hij om mijn oordeel vraagt, zie ik hem beven.

Niets grijpt aan als een jonge dichter, echt
al heel mooi bleek, met wallen, lang
sluik haar, waarachter schuwe ogen.

Hij is mijn broertje: schuchter medeminnaar
van 't mooiste meisje uit de klas, en
even eeuwig vergeefs.

Met Mariken op de foto

Ik zou willen dat ik Moenen was,
kon ik eens flink in zonde met haar leven.
Maar ik ben Puber-met-de-streepjes-das
al stroop ik ook mijn mouwen ervoor op

Zij is twee meter. Ik bij lange niet.
Maar als ik heel erg op mijn tenen sta,
past tussen half geheven arm en rechtertiet
mijn puistenkop. In zelfgemaakte omhelzing
grijns ik, even stompzinnig als beaat.

Anton Korteweg (Zevenbergen, 31 januari 1944)

Portret door Trudy Kraner

De Franse schrijfster Benoîte Groult werd geboren op 31 januari 1920 in Parijs. Zie ook alle tags voor Benoîte Groult op dit blog.

Uit: Ödipus' Schwester  (Vertaald door Marita Anger)

“Die endlose Dienstbarkeit

"Wenn die endlose Dienstbarkeit der Frau ein Ende findet, wenn der bisher noch furchtbare Mann sie aus ihr entläßt, dann wird auch die Frau zur Dichterin werden..."
Arthur Rimbaud

Ich hatte keine Lust, einen Roman zu schreiben. Lieber etwas Undefinierbares. Eine Art Grabbelkiste. Ein Buch über die Frauen, die heute als Frauenrechtlerinnen bezeichnet werden, sobald sie sich auch nur zu rühren wagen; und über die Natur, die heute Umwelt genannt wird, als sei sie nur dazu da, uns als Umgebung zu dienen; über die Bretagne, die in "westliche Region" umgetauft wurde, um ihr die Identität zu nehmen; über Gärten, die trösten; über das Meer, das sich hoheitsvoll über die Menschen lustig macht - wie lange noch?; über Bücher, die Frauen jetzt zu schreiben beginnen und die endlich Dinge sagen, die wir nie gesagt haben, weil Männer uns davon überzeugt hatten, sie seien belanglos, da sie, eben weil sie Männer waren, nichts von ihnen wissen konnten.
Aber schließlich hat das Thema Frauen alles andere überschattet, vermutlich, weil sie heutzutage das große, zentrale Anliegen, das Fragezeichen, das Problem und die Hoffnung geworden sind.
Jahrhundertelang taumelten wir in einem scheinbar wohlgeordneten Spiel dahin, wir lebten so, wie man es uns vorschrieb, wir dachten, wie wir denken sollten und empfanden die Lust, die zu empfinden man uns gestattete.“

Benoîte Groult (Parijs, 31 januari 1920)



Zie voor nog meer schrijvers van de 31e januari ook mijn vorige blog van vandaag

31-01-2012 om 19:31 geschreven door Romenu  

In Memoriam Doeschka Meijsing

De Nederlandse schrijfster Doeschka Meijsing is op 64-jarige leeftijd overleden. Doeschka Meijsing werd geboren in Eindhoven op 21 oktober 1947. Ze stierf aan de complicaties van een zware operatie. Doeschka Meijsing was de zus van schrijver Geerten Meijsing met wie ze in 2005 het boek 'Moord & Doodslag' schreef. Zie ook alle tags voor Doeschka Meijsing op dit blog.

Uit: Moord & Doodslag

“Timbeer ontwaakte uit zijn betovering. Hij begon een dansje, zo wild dat hij er elk moment bij neer kon vallen. Hij zwaaide met zijn armen en draaide in de rondte en stampte met zijn voeten. Zijn tong krulde naar buiten. Hij zong iets.
– Wat doet híj nou? vroegen de meisjes van de straat en liepen door.
Ik bleef bij de poort van de tuin naar hem staan kijken tot hij was uitgedanst en hijgend, stralend op me afkwam. Hij was een beeld van een jongetje, zag ik nu. Hij had lichtblond krullend haar, vrij lang, en ongelooflijk blauwe ogen. Als hij lachte met zijn kleine melktandjes leek het of hij schaterde. Er hing een zeer licht licht om hem heen alsof God de vrolijkste van zijn cherubijntjes even zonder stempel had uitgeleend.
–Wat deed je daar? vroeg ik naar zijn werkelijk opvallend gedrag van zo-even.
– Ik danste, zei hij.
– En wat danste je dan? vroeg ik.
Hij pakte zijn step weer op en keek me aan of hij de nieuwe wereld had ontdekt.
– De dans van het meisje met de kleurpotloden, zei hij en stepte weg.
Ik keek hem na. Hoe hij nog onhandig stepte, afstapte, weer twee stepjes probeerde.
Zijn antwoord had mij volledig uit het lood geslagen. Hoewel ik het niet onder woorden kon brengen, wist ik dat hij de perfecte woorden had gevonden voor het geluk van de verliefdheid. Hij had iets benoemd wat nooit beter onder woorden zou kunnen worden gebracht, feilloos had hij de juiste termen gevonden, geen te veel, geen te weinig, geen pathos, geen opwinding, die hij in het dansje zelf nu juist wel had getoond, overmoedige seksuele opwinding, een buiten jezelf treden, of jezelf en de wereld voelen samenvallen in één grote luchtballon, hoger en hoger, totdat je uit het zicht was verdwenen. En nooit zou je weer terugkeren.
De dans van het meisje met de kleurpotloden. Niet vóór het meisje, maar ván. Dat was het. Daarmee had hij alles gezegd.”

31-01-2012 om 16:03 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver.Marcus Roloff werd geboren op 31 januari 1973 in Neubrandenburg. Zie ook alle tags voor Marcus Roloff op dit blog.

klassenfahrt 1985

brandenburgs ödes flachland in feldern dann
teilungswälder halb buchenwald halb „warte nur
bald“-klassik & jürgen: „wurzel aus gegengewalt

= geschichte“ auch kuchen (streusel) auf brettchen
auf kniescheibe & kurz belichtet abteilfensterkreuz &
ZUR SONNE ZUR endreimstufe frau beusel

verheiratete richter: „?“ „verweile doch, …“ ausschnitt
(frau rogge) FAHREN ÜBERN SEE, ÜBERN SEE
WIR FAHREN „dabei war keiner dabei“ (sven, leer-

zeile) & alle tot seit vierzig jahren

reisegedicht

griffbereit steckt die fahrkarte vorne im sitznetz
die zeit hängt in der luft eine flüchtende summe (jahr-
tausend) gehört dem moment zwischen nachher & hinfort
ist höhe schlüchtern ein nothalt ein standbild dem
flatternden augapfel außerhalb des bordbistros ist das
einsetzende gedröhn (eins) mit der kulissenverschiebung
weiterhin nichts als der chronologische abbruch von raum.

Marcus Roloff (Neubrandenburg, 31 januari 1973)

31-01-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Stefan Beuse werd geboren op 31 januari 1967 in Münster. Zie ook alle tags voor Stefan Beuse op dit blog.

Uit: Verschlußzeit

„Gerade fokussiert er Sophies Mund, der sich um die Schokoladenkugel schließt und kurz zuckt. Er sieht das Zucken, während Sophie spürt, wie ihre Zunge die Waffelhülle durchdringt und in die weiche Schokolade taucht, die den eigentlichen Kern umhüllt. Dann wieder Auslöser.

Sophies Großvater war Ingenieur. Mit Sechzig bekam er eine Krankheit, die ihm seine Erinnerung nahm, und in den letzten Jahren seines Lebens schrieb er dicke Notizbücher voll, die ihm seine Sprache retten sollten.

Am Anfang kannte ihr Großvater noch die meisten Worte. Er hatte keine Probleme, in ein Geschäft zu gehen und die Dinge zu benennen, die er brauchte. Doch mit den Jahren fiel es ihm immer schwerer, sich an bestimmte Begriffe zu erinnern. Wenn er zum Beispiel Batterien für sein Radio brauchte, ging er in ein Elektrogeschäft und sagte, ich brauche das, was man haben muß, um sich beim Baden gut zu behandeln, denn er hörte gern Musik, während er in der Badewanne saß. Natürlich konnten die Verkäufer im Elektrogeschäft nichts damit anfangen. Sie verstanden ihn nicht und schickten ihn in einen Sanitärladen, wo man ihm derart aufdringlich einen neuen Duschkopf verkaufen wollte, daß ihr Großvater traurig wurde und nach Hause ging.

Als er dann eines Tages im Supermarkt zufällig Batterien sah, nahm er die Verpackung und schrieb sie ab. Er schrieb den gesamten Text der Batterieverpackung in sein Notizbuch, weil er nicht wußte, welches der vielen Wörter die richtige Bezeichnung für das war, was er haben wollte. Über den Packungstext schrieb er in allerbester Ingenieursstandarddruckschrift: Das muß ich sagen, wenn ich das Gerät brauche, das mich beim Baden gut behandelt. Diesen Satz unterstrich er mit Hilfe eines Lineals in zwei Farben, und darunter schrieb er: Daimon Sparpack 4 x 1,5 V Mignonzellen.“

Stefan Beuse (Münster,  31 januari 1967)

De Duitse dichteres en schrijfster Marie Luise Kaschnitz werd geboren op 31 januari 1901 in Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Marie Luise Kaschnitz op dit blog. 

Schreibend

Schreibend wollte ich
Meine Seele retten.
Ich versuchte Verse zu machen
Es ging nicht.
Ich versuchte Geschichten zu erzählen
Es ging nicht.
Man kann nicht schreiben
Um seine Seele zu retten.
Die aufgegebene treibt dahin und singt.

Notizen der Hoffnung

Nicht zu vergessender Stein
Der mir den Himmel aufriß
Brunnentief über den Erlen
Nicht zu vergessender
Singender Pfiff
Aus dem Herzen des Reisigfeuers.
Nicht zu vergessendes Wiegen
Ast über Ast
Der Knaben im Buchenskelett
Nicht zu vergessende Märzsonne
Ungebührliches Scheinen
Und purpurner Seidelbast
Tannenschonungversteck
Blühend für keinen.

Marie Luise Kaschnitz (31 januari 1901 – 10 oktober 1974)

De Japanse schrijver Kenzaburo Oe werd op 31 januari 1935 geboren in het dorp Oso op het eiland Shikoku. Zie ook alle tags voor Kenzaburo Oe op dit blog.

Uit: Der kluge Regenbaum (Vertaald door Siegfreid Schaarschmidt)

»Wollen Sie sich nicht lieber einen Baum ansehen als die Leute hier?« hatte die Deutsch-Amerikanerin vorgeschlagen, als sie mich aus dem Partyraum holte, der voller Gäste war, um mich durch einen breiten Korridor auf die Veranda hinauszuführen, vor eine weitausladende Finsternis. Im Rücken noch den Partylärm und Gelächter, starrte ich in diese Finsternis, aus der es nach Wasser roch. Daß sie fast vollständig mit einem einzelnen, ungeheuer großen Baum angefüllt war, erkannte ich an ihrem Saum, wo ein schwacher Widerschein von Licht auf strahlenförmigen und sich vielfach überlagernden brettartigen Wurzeln lag, die auf uns zustrebten. Auch den blaugrauen Glanz, den das einer Umzäunung aus schwarzen Brettern ähnliche Gebilde kaum merklich zeigte, nahm ich allmählich wahr. Bei so stark entwickelten Brettwurzeln bestimmt ein paar hundert Jahre alt, sperrte sich der Baum in dieser Finsternis gegen den Himmel und das weit unten am Abhang liegende Meer. Von dort, wo wir standen, unter dem Vordach der Veranda eines großen Hauses in neuenglischem Stil, wäre er, gemessen an menschlichen Proportionen, auch bei Tage nur bis unterhalb der Knie zu sehen gewesen. Für ein Haus wie dieses mit spärlich gehaltener Beleuchtung, was dem alten Baustill mehr noch dem bloßen Alter des Gebäudes entsprach, war der Baum im Garten ein regelrechter Wall der Finsternis.“

Kenzaburo Oe (Oso, 31 januari 1935)

De Zwitserse dichter en schrijver Kurt Marti werd geboren op 31 januari 1921 in Bern. Zie ook mijn blog van 31 januari 2010 en ook mijn blog van 31 januari 2011.

Die Auferstehung der Toten?

ihr fragt
wie ist die auferstehung
der toten?
ich weiß es nicht

ihr fragt
wann ist die auferstehung
der toten?
ich weiß es nicht

ihr fragt
gibt es eine auferstehung
der toten?
ich weiß es nicht

ihr fragt
gibt es keine auferstehung
der toten?
ich weiß es nicht

ich weiß nur
wonach ihr nicht fragt:
die Auferstehung
derer, die leben

ich weiß nur wozu er uns ruft:
zur auferstehung heute uns jetzt

Kurt Marti (Bern, 31 januari 1921)

De Amerikaanse schrijver John 'O Hara werd geboren op 31 januari 1905 in Pottsville, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor John 'O Hara op dit blog.

Uit: Graven Image

“You were asking me if it isn’t water under the bridge. Why should it be?” “The obvious reason,” said Browning. “My country, ‘tis of thee’?” “Exactly. Isn’t that enough?” “It isn’t for your Raquet Club pal over there.” “You keep track of things like that?” “Certainly,” said the Under Secretary. “I know every goddam club in this country, beginning back about twenty-three years ago. I had ample time to study them all then, you recall, objectively, from the outside. By the way, I notice you wear a wristwatch. What happens to the little animal?” Browning put his hand in his pocket and brought out a small bunch of keys. He held the chain so that the Under Secretary could see, suspended from it, a small golden pig. “I still carry it,” he said… “Listen, Joe, are we talking like grown men? Are you sore at the Pork? Do you think you’d have enjoyed being a member of it? If being sore at it was even partly responsible for getting you where you are, then I think you ought to be a little grateful to it. You’d show the bastards…” … The Under Secretary smiled. “There’s no getting away from it, you guys have got something. O.K., what are you interested in? Of course, I make no promises, and I don’t even know if what you’re interested in is something I can help you with.”… Browning went on to tell the Under Secretary about the job he wanted. He told him why he thought he was qualified for it, and the Under Secretary nodded… He told Browning that he thought there might be some little problem with a certain character but that that character could be handled, because the real say-so, the green light, was controlled by a man who was a friend of the Under Secretary’s, and the Under Secretary could almost say at this moment that the matter could be arranged. At this, Browning grinned, “By God, Joe, we’ve got to have a drink on this. This is the best news since—” He summoned the waiter.“

John 'O Hara (31 januari 1905 - 11 april 1970)

Zie voor nog meer schrijvers van de 31^e januari ook mijn blog van 31e januari 2011 deel en eveneens deel 2 en ook deel 3.

31-01-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Tijs Goldschmidt werd geboren op 30 januari 1953 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Tijs Goldschmidt op dit blog.

Uit: Dit woord heeft zeven letters: nowhere

„Het is ruim twintig jaar geleden dat ik de zeemanskroegen in Dar es Salaam bezocht om greep te krijgen op het Afrikaanse continent. Ik kende niemand in deze stad, maar had, vlak voor mijn jarenlange vrijwillige ballingschap, een film van Pasolini gezien die in Dar es Salaam was opgenomen. De stemming in die film was me bijgebleven en daarnaar ging ik op zoek in de havens en buitenwijken. Dat ik in Dar es Salaam bleef hangen, in plaats van door te reizen naar het achterland waar ik als bioloog zou gaan werken, kwam doordat de Nederlandse ambassade steeds dicht was en ik een brief nodig had met een stempel van onze regering om in aanmerking te komen voor een verblijfsvergunning. Zonder zo'n residence permit had het geen zin af te reizen naar mijn standplaats Mwanza bij het Victoriameer.

Het was om gek van te worden. De ene dag was de ambassade dicht omdat prins Bernhard in de buurt op safari moest, de volgende dag omdat een profeet op Zanzibar een glimp van de nieuwe maan had opgevangen en de derde dag leverde de ambassade opnieuw geen diensten, omdat de lift uit de liftkoker was gestolen. Wilde je erachter komen wanneer de ambassade weer geopend zou zijn, dan zat er niets anders op dan je te begeven naar de jachtclub, of een van de bewaakte stranden waar vrijwel uitsluitend blanken, Indiërs en hoogstens nog enkele welgestelde Afrikanen kwamen. Daar trof je dan altijd wel iemand van de ambassade die je vriendelijk vertelde wanneer hij weer present zou zijn.

Met het gros van de lokale ‘klotenklappers’ en ‘kokosnotenklimmers’ liet het ambassadepersoneel zich zo min mogelijk in. De meesten onder hen, durf ik wel te beweren, zagen vanaf hun eerste dag in Dar es Salaam al uit naar een volgende standplaats met een milder klimaat, golfbanen met netter geschoren gras en een positie met nog betere financiële perspectieven.“

Tijs Goldschmidt (Amsterdam, 30 januari 1953)

De Vlaamse dichter, schrijver en journalist Bernard Dewulf werd op 30 januari 1960 in Brussel geboren. Zie ook mijn blog van 11 mei 2010 en ook mijn blog van 30 januari 2010 en ook mijn blog van 30 januari 2011.

Breister

Laden vol warme halzen
breit zij en komt zo mensen
op het spoor die het jaar door
winter trotseren in haar.

Naalden zijn de laatste taal.
Een na een heeft rijm
de levenden het zwijgen opgelegd.
Toch zijn ze er nog allemaal.

Hun alfabet is een perfect geheim,
het wordt omwonden, niet gezegd.
Wie spreekt kan er niet bij.
Hun gesprek tikt, tikt om mij.

Naar binnnen