De Nederlandse schrijver Leon de Winter werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 24 februari 1954. Zie ook alle tags voor Leon de Winter op dit blog.

Uit: Malibu (Vertaald door Hanni Ehlers)

„Joop buckte sich und zog den rosa Rucksack zu sich heran. Auf dem erleuchteten Display des Handys sah er den Namen seiner Tochter. Er druckte auf die Gesprachstaste.

“Hi, Schatz”, sagte er.

Aber aus dem Apparat kam eine unbekannte Stimme.

“Hier Dr. Hemmings, Cedars-Sinai Medical Center. Spreche ich mit Mr. Koopman?”

Er sagte Kuhpm’n, mit langgezogenem u: und verschlucktem e, wie alle hier.

“Ja, mit dem sprechen Sie”, antwortete Joop verwundert.

“Ich dachte, meine Tochter riefe an. Telefonieren Sie mit deren Handy?”

“Tut mir leid, das ich Sie storen mus”, sagte die Stimme,

“aber sind Sie der Vater von Mirjam Helen Koopman?”

“Ja, der bin ich, wieso fragen Sie… wie war noch Ihr Name?”

“Dr. Hemmings. Ich bin leitender Arzt der Notaufnahme hier im Krankenhaus. Ihre Tochter wurde vor einer halben Stunde eingeliefert. Sie liegt jetzt auf der Intensivstation.

Ich mus Sie bitten… konnen Sie sofort ins Krankenhaus kommen?”

Der Mann faselte wirres Zeug. Ein Irrer, der irgendeine Nummer wahlte und den Leuten einen Mordsschrecken einjagte.

“Wovon reden Sie? Mir ist ja vollig unklar, wovon Sie reden.”

“Ich verstehe Ihre Emp⁄ndungen, aber ein Irrtum ist leider ausgeschlossen. Ihre Tochter Mirjam Koopman ist hier eingeliefert worden. Nach einem schweren Unfall. Es ist wirklich wichtig, das Sie herkommen.”

“Meine Tochter, wie kann denn das sein? Woher wollen Sie wissen, das es meine Tochter ist? Und ich weis ja gar nicht, wer Sie sind, das ist ein befremdliches Gesprach, mus ich sagen.”

Leon de Winter (’s-Hertogenbosch, 24 februari 1954)

De Duitse schrijfster en architekte Keto von Waberer werd geboren op 24 februari 1942 in Augsburg. Zie ook mijn blog van 24 februari 2009 en ook mijn blog van 24 februari 2010.en ook mijn blog van 24 februari 2011.

Uit: Die Kuh aus dem Meer

„Es gab keine Kühe, dort wo Aqua lebte – auf dem Meeresgrund.

Es gab elegant segelnde Rochen, schnittige Haifische, rosige Barben, pralle Thunfische, Seeschlangen, Seesterne, Muscheln und Bänke von wunderbar gefärbten Korallen. Es gab die hektischen Heringsschwärme und die langsam dahingleitenden Purpurschnecken, die Medusen, die im Dunkeln aufblitzten wie Neonreklamen, und die Tintenfische, die von einem Moment zum anderen die Farbe wechseln konnten. Es gab die wundersamsten Geschöpfe auf dem Meeresgrund. Aber keine Kühe. Jeden Abend, wenn die Sonne so tief am Himmel stand, dass sie nicht mehr auf der Haut brannte, schwamm Aqua den Fluss hinauf zu einer kleinen Insel. Dort setzte sie sich auf einen Felsen

am Strand unter die Weidenbüsche. Ihr Freund Bobo, der Oktopus, kam mit, obwohl ihm das Süßwasser im Fluss nicht wirklich behagte. Aqua liebte das süße Wasser. Sie setzte sich auf den Felsen und ließ ihren hübschen perlmuttglänzenden Schwanz in der Strömung fächeln, während sie sich die Haare kämmte. Das tat sie jeden Abend, und Bobo sah ihr dabei vom Wasser aus zu. Auch die Kühe, die auf der Wiese drüben auf dem Festland zu Abend aßen, sahen ihr zu. Es waren gut genährte, weiß-braun gefleckte Damen mit rosigen Eutern und verträumtem Blick.

»Was findest du nur an denen?«, fragte Bobo und ringelte einen Arm um Aquas Schwanz.

»Sie sind einfach klasse, sie sind so wunderschön!«, sagte Aqua.“

Keto von Waberer (Augsburg, 24 februari 1942)

De Amerikaanse schrijver en uitgever August William Derleth werd geboren op 24 februari 1909 in Sauk City, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 24 februari 2009 en ook mijn blog van 24 februari 2010.en ook mijn blog van 24 februari 2011..

Uit: In Re: Sherlock Holmes

„In the annals of crime, cases involving magic, witchcraft and traffic with supernatural powers are by no means rare; to the connoisseur of crime one need only mention the schemes of "Count Cagliostro" or the scandalous affairs of Aleister Crowley. The great majority of these are easily explained in terms of ordinary fraud and of the unbalanced mentality naturally attracted to such things. But there remains a residue which teases the intellect and haunts the imagination.

The cases I have encountered in my own career may all be dismissed as the result of mundane human criminality except for a small number. The disturbing feature of these, however, is that they all have a common link in a body of lore known in occult and scholarly circles as the "Cthulhu Mythos."

I first became aware of these apparently outlandish ideas in the wake of the hideous case of Threadgill, the notorious necrophile, whose fiendish activities were conducted with such maniacal cunning as to elude the official police for many years. At his death the case was treated with circumspection by the press, and his crimes described only vaguely as the most repulsive results of mental aberration. But I had learned that the man had combined the sort of insanity documented by Kraft-Ebing with attempts at necromancy, guided by a collection of recherche books. Unfortunately his library was destroyed in the fire in which he perished, save only a handful of notes which I carried out with me.“

August Derleth (24 februari 1909 – 4 juli 1971)

De Congolese dichter en schrijver Alain Mabanckou werd geboren op 24 februari 1966 in Congo-Brazzaville (Frans Congo). Zie ook mijn blog van 24 februari 2009 en ook mijn blog van 24 februari 2010.en ook mijn blog van 24 februari 2011..

Uit: Chez Janette (Vertaald door Helen Stevenson)

“I've been back home for a few days, after several years away.

We're sitting at a table on the terrace outside Chez Janette, a bar in the Trois-Cents quarter. It's the busiest place in Louzingou, the Republic of Mboka's political capital.

There are a few people talking in the corner, but they can't hear us. As night falls, their faces gradually fade into the darkness. We've been here nearly two hours, and my uncle seems pleased to meet up with me, after all these years.

The waitress has just come and served us a couple of Primus beers. My uncle is eyeing the girl's backside greedily:

– My dear boy, have you seen that waitress – nice, uh?

I don't answer. He watches the waitress as she makes her way back to the bar, then turns to me:

– This country's changed.

When I look at the big scar running down his face, he says:

– Yes, I know, it's because of the war, dear boy … it's because of the war, or rather oil …

He glances over at the people sitting at the back of the terrace, but they're not listening, and my uncle goes on:

– I wonder what our country would have been like if there'd been no oil. A peaceful country? A country with no history? I don't know. We'll never know. God gave us oil, though we're just a small country, with only three million inhabitants. Why did he put all the oil in the south, instead of giving a bit to the north, so everyone at least had a little bit of the cake, and we could stop fighting? Ah well, I mustn't complain, some countries are in real trouble, not a drop of oil anywhere, under land or sea!”

Alain Mabanckou (Congo-Brazzaville, 24 februari 1966)

De Turkse dichter, schrijver en vertaler Yüksel Pazarkaya werd geboren op 24 februari 1940 in Izmir. Zie ook alle tags voor Yüksel Pazarkaya op dit blog.

deutsche tierliebe

die uns bestellten zur arbeit—
wollt ihr uns wirklich?
vielleicht verstehen wir eure sprache nicht
jedoch eure gebärden
keine paläste wollten wir
jedoch ein dach überm kopf
für uns brauchen wir keine schulen
jedoch für unsere kinder
und seht
auch wir leben bislang mit haus und familie
die wir gerne hier bei uns hätten

ein irrglaube
uns von unserer arbeitskraft zu trennen:
für euch unsere kraft
und zum teufel mit uns selbst
damit wir den herren nicht lästig werden

die uns bestellten zur arbeit—
wusstet ihr nicht
dass nur tiere oder menschen
arbeitskraft haben
die ihr uns nicht für menschen haltet
haltet uns doch zumindest für tiere
die ihr so sehr liebt mit euren sanften herzen
und euren tierschutzvereinen

24-02-2012 om 19:06 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Erich Loest werd geboren op 24 februari 1926 in Mittweida. Zie ook alle tags voor Erich Loest op dit blog. 

Uit: Prozesskosten

“Erzählt soll werden von politischen Umwälzungen in der Sowjetunion, in Polen und Ungarn und von Gerichtsverfahren in der tiefen DDR, in die ein Schriftsteller verwickelt war, Erich Loest, hier meist L. genannt, auch "Mark" in der Sprache des Ministeriums für Staatssicherheit, oder 23/59, so meldete er sich gegenüber dem Anstaltspersonal in seiner Zuchthauszeit. Dieses Wort erinnert an Fritz Reuters "Ut mine Festungstid"; nach Todesurteil und Begnadigung hatte er sieben verlorene Jahre zu beklagen. Karl May, L.s Landsmann, verfügte ebenfalls über sieben Jahre diesbezüglicher Erfahrung. Aus dem Bericht in der dritten Person wird nach zwei Jahrzehnten und einigen Buchkapiteln ein Zusammenfließen möglich sein: Der Chronist und sein Objekt vereinen sich zum schlichten ich. Von flankierenden Prozessen ist die Rede, von einer Phase, "Tauwetter" genannt nach einem schwachen Roman von Ilja Ehrenburg. Sie dauerte neun Monate und wurde von demselben Mann beendet, der sie ausgelöst hatte. Ein Bericht also aus einem Abstand von fünfzig Jahren - diese Spanne scheint nötig, um zu werten durch Vergessen. Andererseits wird es Zeit, denn allmählich geben die Letzten von damals den Löffel ab.
Am 24. Februar 1956 feierte L. seinen 30. Geburtstag. Er war verheiratet mit Annelies, die wie er aus Mittweida stammte, um sie waren ihre Kinder Thomas und Brigitta. Sie wohnten in Leipzig in der Oststraße auf 126 Quadratmetern mit Kachelöfen und hohen Türen, mit Parkett in den Zimmern zur Straße hin. Die Fenster hatten durch den Luftdruck von Kriegsbomben gelitten und schlossen miserabel. An der Rückfront bröckelte Putz ab, Nässe drang ein, Sturzwasser aus einer defekten Regenrinne spülte Ziegel frei. L. durfte sich Schriftsteller nennen mit zwei Romanen und drei Erzählungsbänden. Er hatte sich breitschlagen lassen, dem soeben gegründeten Literaturinstitut in Leipzig als namhafter Student ein Stück Fassade zur Verfügung zu stellen.”

Erich Loest (Mittweida, 24 februari 1926)

De Nederlandse historicus, schrijver en dichter Jacques (Jacob) Presser werd geboren in Amsterdam op 24 februari 1899. Zie ook alle tags voor Jacques Presser op dit blog.

Uit: Ondergang

„Beter ingelicht hebben wij ons uiteraard over de vlucht naar de kust. De kust, dat was natuurlijk voor het merendeel der vluchtelingen IJmuiden, al worden er ook geslaagde - en mislukte - ontsnappingspogingen van elders vermeld, zo, en dat zeer suggestief, in ‘De Adem van Mars’ van Leo Vroman, die de lezer doet meeleven in het gesjagger om de reddende boot en in de overvaart naar Engeland, van Scheveningen uit. Zo zal het ook wel elders zijn geweest; er waren Joden die, afgewezen in IJmuiden, in noordelijke richting in vrijwel elke kustplaats voortdurend nieuwe pogingen deden, en eindelijk, moe en murw, terugkeerden naar hun huis, waar zich, al beseften zij dat meestal vaag of nauwelijks, de val voorgoed achter hen sloot.

Men heeft wel eens gesproken van ‘het drama van IJmuiden’, een niet ontoepasselijke karakterisering van de tragedie van verwarring, onwil, misverstand, wanhoop en zelfopoffering, die zich daar afspeelde. Hoeveel Joden zich naar die havenplaats hebben begeven? Duizenden zeker, misschien vele duizenden. Dat betekende, dat duizenden, tienduizenden in Amsterdam zijn gebleven. Waardoor? Wie zal het zeggen? Waardoor handelt men wel, handelt men niet? Van verscheidenen, alweer: van tienduizenden, mag men zeggen: ook al hadden ze gewild, ze hadden niet gekund. Wie weet, van hoeveel men zeggen moet: zij konden niet willen. Of ook: zij wilden niet kunnen. Een journalist1 erkende later: ‘combinatie van traagheid, onwil, Legalitätsdusel en misschien overschatting van risico's’. Een andere journalist2: ‘vaderlandsliefde en avontuurlijkheid drongen mij in de richting van weggaan. Vaderlandsliefde en avontuurlijkheid drongen mij in de richting van blijven’. Deze lieden konden nog weifelen tenminste; de overgrote meerderheid, kortweg gezegd: de mensen zonder auto, hoefden dat niet eens, al hebben, heet het, toch nog velen de fiets genomen en gelopen (over de mogelijkheid van het gebruik van taxis bestaat in het materiaal geen eenstemmigheid).“

Jacques Presser (24 februari 1899 - 30 april 1970)

Cover 

De Duitse schrijver Friedrich Spielhagen werd geboren op 24 februari 1829 in Magdeburg. Zie ook mijn blog van 24 februari 2009 en ook mijn blog van 24 februari 2010 en ook mijn blog van 24 februari 2011.

Uit: Platt Land

“Der Wagen hielt, und Gerhard erwachte.

Er hatte in der dumpfen Schwüle des engen Gefährtes so fest geschlafen, und jetzt war die sonnige Stille um ihn nur wie ein hellerer Traum. Erst ein langer Blick durch das offene Fenster zur Rechten auf den Roggen, dessen hohe Halme sich nicht fortbewegten, und zur Linken auf die verkrüppelte Weide, die ebensowenig von der Stelle rückte, brachte ihn vollends zum Bewußtsein. Eilfertig griff er nach Hut und Stock und Tasche, die vor ihm auf dem Rücksitz lagen, öffnete den Schlag und sprang hinaus, nicht wenig verwundert, als er sich nach einer flüchtigen Umschau mitten zwischen den Feldern fand.

»Ich dachte, wir wären in Kantzow?«

»Sind wir auch«, erwiderte der Postillion.

Der Mann hatte es auf hochdeutsch gesagt, so daß ihn Gerhard nicht mißverstanden haben konnte; und da, neben der Weide, war ja auch ein schmalerer Weg, der von der Landstraße in ziemlich gerader Richtung durch eine mächtige Weizenbreite auf ein paar kleinere Gehöfte zuführte, welche in ziemlich bedeutender Entfernung zerstreut am Rande des Waldes lagen.

»Das ist also Kantzow?« fragte er.

»I bewahre«, sagte der Postillion, »das sind man die Büdners«.

»Was sind Büdners?«

»Büdners sind – Büdners«, sagte der Postillion.

»Freilich! aber ich soll diesen Weg gehen?«

»I bewahre!«

Der Postillion war unterdessen mit der Schweppe seiner Peitsche fertig geworden, die ihm, während er auf dem Bocke nicht minder fest schlief wie sein einziger Passagier im Wagen, unter das Rad gekommen war. Nun wies er mit dem Stiele über die Decke nach rückwärts; und Gerhard, sich um den Wagen herumbewegend, sah weit abseits von der Straße, in grüner Umgebung von Baum und Busch, die Gebäude und Dächer eines großen Hofes.

»Da werde ich wieder zurück müssen«, sagte er.“

Friedrich Spielhagen  (24 februari 1829 – 25 februari 1911)

De Duitse schrijver Erich Pawlu werd geboren op 24 februari 1934 in Frankstadt, Mähren. Zie ook mijn blog van 24 februari 2009 en ook mijn blog van 24 februari 2010 en ook mijn blog van 24 februari 2011.

Uit: Gestörte Spiele

„Aber dann bimmelte es eines Tages doch wieder die Gasse herauf, die Bänder, der weißverschmierte Wagen, der Kolich-Mann auf quergelegtem Brettchen erschienen. 
Die Häuser mußten jetzt besonders sauber gehalten werden, weil ein hoher Herr aus der Reichshauptstadt eine Besichtigung angekündigt hatte. Der Kolich-Mann machte ein gutes Geschäft und lachte wie eh und je. Bald mußte er den letzten Kalk von den Brettern seines Wägelchens kratzen, um noch die Ansprüche eines letzten Käufers erfüllen zu können, da hielt er auf einmal inne, denn in das leise Gebimmel der Glöckchen mischte sich wütendes Gebell. Ein Wolfshund schoß die Gasse herunter, war schnell knapp vor dem Pony, drückte den Bauch fast auf den Boden, fletschte über gestreckten Vorderbeinen die Zähne und bellte zum klingelnden Ponykopf hinauf. Das Pferd blickte gelassen und wie nachdenklich zu dem rasenden Hund hinab und schüttelte nur widerwillig die Mähne, daß die Glöckchen lauter bimmelten und die blauen Bänder zu flattern begannen. Das machte den Hund noch wütender. Er schien einen Angriff wagen zu wollen, aber da ertönte ein schriller Pfiff, und der Wolfshund trottete mit einem letzten Knurren zurück zu seinem Herrn, der sich in Stiefeln und brauner Uniform näherte. Er blickte düster drein, als er den Hund an die Leine nahm, und ging auf den Kolich-Mann zu, der durch ein Lächeln zu verstehen zu geben versuchte, daß die Angelegenheit ja weiter nicht schlimm und kein Grund zur Aufregung sei. 
Aber der Herr des Hundes verzog keine Miene. »Ihren Ausweis, bitte!« sagte er sachlich. 
Zum ersten Mal sah man die Fröhlichkeit aus dem Gesicht des Kolich-Mannes schwinden. Da gewahrte man erst, wie alt er schon war. Er fingerte in den Innentaschen seiner mit weißen Flecken verschmierten Jacke herum und brachte endlich ein Papier zum Vorschein. 
Der Herr in Uniform warf nur einen Blick darauf und sagte dann wie selbstverständlich. »Kommen Sie mit!« 

Erich Pawlu (Frankstadt, 24 februari 1934)

De Vlaamse dichter en schrijver Luc Verbeke werd geboren in Wakken op 24 februari 1924. Zie ook alle tags voor Luc Verbeke op dit blog.

Phanta Rhei

Wolken en water, hemel en zee,
planten en bloemen, boom, mens en dier,
sterren, planeten, stroom en rivier:
alles beweegt en leeft met mij mee.

Beeld en gedachte, droom, wil en daad,
wens en verlangen, vreugd en verdriet:
wereld in mij, die wordt en vervliet,
immer opnieuw ontbloeit en vergaat.

Wondere groei in hart en in geest.
Wentelend heelal. Wassend getij.
Waar ik me wend: buiten en in mij
voel ik Uw adem Scheppende Geest.

Luc Verbeke (Wakken, 24 februari 1924)

De Duitse schrijver en taalwetenschapper Wilhelm Karl Grimm werd geboren in Hanau op 24 februari 1786. Zie ook alle tags voor Wilhelm Grimm op dit blog.

Uit: Aschenputtel

Einem reichen Manne dem wurde seine Frau krank, und als sie fühlte daß ihr Ende heran kam, rief sie ihr einziges Töchterlein zu sich ans Bett und sprach 'liebes Kind, bleib fromm und gut, so wird dir der liebe Gott immer beistehen, und ich will vom Himmel auf dich herab blicken, und will um dich sein.' Darauf that sie die Augen zu und verschied. Das Mädchen gieng jeden Tag hinaus zu dem Grabe der Mutter und weinte, und blieb fromm und gut. Als der Winter kam, deckte der Schnee ein weißes Tüchlein auf das Grab, und als die Sonne im Frühjahr es wieder herabgezogen hatte, nahm sich der Mann eine andere Frau.
Die Frau hatte zwei Töchter mit ins Haus gebracht, die schön und weiß von Angesicht waren, aber garstig und schwarz von Herzen. Da gieng eine schlimme Zeit für das arme Stiefkind an. 'Soll die dumme Gans bei uns in der Stube sitzen!' sprachen sie, 'wer Brot essen will, muß es verdienen: hinaus mit der Küchenmagd.' Sie nahmen ihm seine schönen Kleider weg, zogen ihm einen grauen alten Kittel an, und gaben ihm hölzerne Schuhe. 'Seht einmal die stolze Prinzessin, wie sie geputzt ist!' riefen sie, lachten und führten es in die Küche. Da mußte es von Morgen bis Abend schwere Arbeit thun, früh vor Tag aufstehn, Wasser tragen, Feuer anmachen, kochen und waschen. Obendrein thaten ihm die Schwestern alles ersinnliche Herzeleid an, verspotteten es und schütteten ihm die Erbsen und Linsen in die Asche, so daß es sitzen und sie wieder auslesen mußte. Abends, wenn es sich müde gearbeitet hatte, kam es in kein Bett, sondern mußte sich neben den Herd in die Asche legen.“

Wilhelm Grimm (24 februari 1786 – 16 december 1859)

Als onderdeel van het Göttinger Sieben monument in Hannover

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e februari ook mijn blog van 24 februari 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

24-02-2012 om 19:00 geschreven door Romenu  

De Argentijnse schrijver en vertaler César Aira werd geboren op 23 februari 1949 in Coronel Pringles. Zie ook alle tags voor César Aira op dit blog.

Uit: Die nächtliche Erleuchtung des Staatsdieners Varamo (Vertaald door Matthias Strobel)

„An einem Tag im Jahre 1923 verließ in der Stadt Colón (Panama) ein drittrangiger Schreiber das Ministerium, nachdem er zuvor die Kasse aufgesucht hatte, um sich, da es der letzte Arbeitstag des Monats war, sein Gehalt abzuholen. In der Zeit, die zwischen diesem Augenblick und dem Anbruch des folgenden Tages verging, also innerhalb von zehn bis zwölf Stunden, schrieb er ein langes Gedicht, in einem durch, ab der Entscheidung, es zu schreiben, bis zum Schlusspunkt, nach dem es keine Zusätze oder Änderungen mehr geben würde. Um diese Zeitspanne in sich abzuschließen, sei hier gesagt, dass er nie zuvor in seinem nun schon ein halbes Jahrhundert währenden Leben auch nur eine einzige Verszeile geschrieben hatte oder ihm ein Grund eingefallen war, warum er dies hätte tun sollen; auch danach schrieb er nie wieder etwas. Es war eine Blase in der Zeit und in seiner Biographie, ohne Vorläufer oder Nachfolger. Die Inspiration blieb innerhalb der Aktion und umgekehrt, wo die eine die andere nährte und beide sich gegenseitig verzehrten, ohne Reste übrig zu lassen. Trotzdem wäre es eine private und geheime Episode geblieben, wäre ihr Protagonist nicht Varamo gewesen und das daraus resultierende Gedicht nicht das berühmte Meisterwerk der modernen mittelamerikanischen Lyrik Der Gesang des jungfräulichen Kindes.
Ausgangs- und Höhepunkt der gewagtesten experimentellen Sprachavantgarde, wurde das rätselhafte Gedicht (das wenige Tage später als Buch herauskam, um den Mythos des Plötzlichen zu verfestigen, der
es seither umweht), weil es jeden Kritiker oder Literaturgeschichtler, der es in einen Kontext einzuordnen versucht, vor schier unüberwindliche Schwierigkeiten stellt, wiederholt als unerklärliches Wunder
bezeichnet.
Doch hat auf dieser Welt alles seine Erklärung. Wenn wir sie in diesem Fall finden wollen, müssen wir uns daran erinnern, dass diese Episode, wenn sie ein Ende hat (den Gedichttext), auch einen Anfang haben muss, schon aus Gründen der Symmetrie, so wie die Wirkung auf die Ursache folgt oder umgekehrt.“

César Aira (Coronel Pringles, 23 februari 1949)

De Australische dichter Robert Gray werd geboren op 23 februari 1945 in Port Macquarie. Zie ook mijn blog van 23 februari 2009 en ook mijn blog van 23 februari 2010 en ook mijn blog van 23 februari 2011.

poems happen in the dark
when the pupils of perception
dilate to enlightenment
and allow what little light
there is to penetrate the darkness

poems happen in the dark
when dim and scattered beams of light
enlighten scattered places
and fight against the nothingness

poems happen in the dark
to show the way amid the shadows
and create stark contrasts
with the night
and save us from the days

Wing-beat

In some last inventory, I’ll have lost a season
through the occlusion
of summer by another hemisphere.
Going there
the winter tolls twice
across the year. The leaves of ice
in their manuscripts
are shelved on the air and each sifts
fine as paper-cuts along the wind. I will go
to crippled snow
moving through the crossings, in the headlights
of early nights.
How glorious summer is to them
who have caught just a glimpse of its billowing hem.
‘Fifty springs are little room,’ an authority
in loss warns, but actuarially
I can expect to own
ten summers, before the heights of blue close down.
Although I’ve gone
northwards, I shall cross the lawn
at home – the trees and yard in bloom –
in the mirror in an empty room.

Robert Gray (Port Macquarie, 23 februari 1945)

De Australische schrijfster Sonya Hartnett werd geboren op 23 februari 1968 in Box Hill, Melbourne. Zie ook mijn blog van 23 februari 2010 en ook mijn blog van 23 februari 2011.

Uit: Het Elfenkind (Vertaald door Karin Breuker)

"Hoewel ze wist dat ze slechts een klein onderdeeltje uitmaakte van hun drukke leven, wist ze ook dat ze veel van haar hielden als ze onder de omstandigehden voor haar op konden brengen. Maddy had haar tekortkomingen, en aan tafel was ze zich daar altijd scherp van bewust. Ze was geen pop, waar mama mee kon knuffelen en spelen; kleren en feestjes brachten haar in verwarring. Ze was geen jongen, die in de schaduw van de ijzeren man kon staan en die kon leren net zo angstaanjagend te zijn als hij. Maddy was in feite een kind waar je gemakkelijk overheen keek, aarzelend en terughoudend in haar contact met anderen, onopvallend als een muisje. Ze was snel gekwetst, en ze liet zich gemakkelijk om de tuin leiden en ontmoedigen. Maar als ze op zichzelf was aangewezen, was ze vindingrijk, zelfstandig en schrander voor haar leeftijd."

Sonya Hartnett (Box Hill, 23 februari 1968)

De Nederlandse schrijfster, filosofe en columniste Marjolijn Februari (eig. Marjolijn Drenth) werd geboren in Coevorden op 23 februari 1963. Zie ook mijn blog van 23 februari 2010 en ook mijn blog van 23 februari 2011.

Uit: Word simpeler (Column)

„In de archieven van de Engelse krant The Telegraph las ik dat mensen überhaupt steeds minder vaak tiara’s dragen in hotels, een ontwikkeling die mogelijk samenhangt met het moderne gebruik van shampoo, waardoor ieder ornament uit je haar valt. Dit is, zegt de krant, „slightly detrimental to the wearing of tiaras”.

Geloof me, ik zou er uren over kunnen doorgaan, maar omdat we ook nog iets intellectueels moeten doen vandaag, stuur ik mijn gedachten in de richting van het concrete en het gebrek daaraan in onze tijd. Niet alleen leven we in een tijdperk van vage juridisering en virtuele communicatie, een tijdperk van grote woorden en onduidelijke begrippen dus, de moderne mens verliest ook het contact met de werkelijkheid doordat hij niet langer praat, maar opinieert.

In een essay over politiek en taal – Politics and the English language– schreef George Orwell al in 1946 dat de moderne taal zich verwijderde van het concrete. „The whole tendency of modern prose is away from concreteness.” Vooral in het schrijven over maatschappij en politiek zag hij een grote onverschilligheid ten opzichte van betekenis. Schrijvers hadden geen beeld voor ogen om daar dan vervolgens de woorden bij te zoeken, maar stelden teksten samen uit rondzingende, holle frasen, die aan elkaar werden geknutseld als een geprefabriceerd kippenhok.

Het is duidelijk, zei Orwell, dat verval van de taal allereerst politieke en economische oorzaken heeft; aan de gebrekkige talenten van de individuele schrijvers alleen kan het niet liggen.“

Marjolijn Februari (Coevorden, 23 februari 1963) 

De Nederlandse schrijver Toon Kortooms werd op 23 februari 1916 in Deurne geboren. Zie ook alle tags voor Toon Kortooms op dit blog.

Uit: Help! De dokter verzuipt... 

„Zo'n geneesheer als Edmund Angelino hebben wij nooit meer gehad. Hij was medicus van zijn geloof, om het aldus eens uit te drukken. Een man, groot in alles. Groot van gestalte. Groot van hart. Zijn handen waren groot. Zijn voeten waren het. Groot was zijn praktijk en daaraan evenredig zijn hartstocht voor zijn werk. Als hij na een ontmoeting afscheid van u nam, zei hij doorgaans: ‘Ik wens u beterschap zo ge soms ziek mocht worden!’ En wérd iemand van ons ziek, dan wenste hij hem niet alleen beterschap, doch genas hem ook.

Hij behoorde niet tot onze religie. Wij hebben dat nooit als een bezwaar gevoeld. Integendeel, zouden wij haast willen zeggen. Want hij was diep in zijn mysterieuze binnenste een gelovig mens die in zijn beroep herhaaldelijk de hand erkende van de Oppergeneesheer, zoals hij hem noemde. En bij het uitspreken van deze eretitel nam hij de hoed af en boog de blote kruin.

Zo kaal als zijn kruin was, zo begroeid waren zijn slapen. Aan weerskanten van zijn hoofd zat een hardnekkige wolk van witte haren. ‘Ach, mijn boomgrens is wat laag uitgevallen,’ kon hij goedmoedig spotten. Zijn eveneens witte wenkbrauwen huifden overmatig voorwaarts en zijn snor gaf hem iets van een walrus. Hij had een opvallend jeugdig gelaat. Zo'n energieke kop waar van alles mee gebeurt.

Faam genoot hij tot ver buiten de grenzen. Over hem gingen de onstuimigste verhalen en geruchten. Ze weefden een legende om hem heen. Ze kwamen voort uit het niets. Desnoods verzon hij ze zelf, nochtans zonder ooit te snoeven op zijn kundigheden.

Jaren had hij als militair arts in de tropen gewerkt. In Borneo met name, waar hij allerhande smerige ziektes en kwalen te lijf was gegaan met al zijn bekwaamheid en heel zijn lichamelijke kracht. Te vroeg gepensioneerd naar zijn zin, hadden ze hem teruggeroepen naar het kille winderige Holland. Hij verveelde er zich weldra stierlijk. Op een dag kwam hij bij ons.“

Toon Kortooms (23 februari 1916 – 5 februari 1999)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e februari ook mijn vorige blog van vandaag. 

23-02-2012 om 19:34 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Jef Geeraerts werd geboren op 23 februari 1930 in Antwerpen. Zie ook alle tags voor Jef Geeraerts op dit blog.

Uit: Cro-Magnon

“Een donkerblauwe Renault Mégane coupé 2004 met kenteken 482BZ13 vertraagde en sloeg linksaf aan de T van de D4 met de D943 van Gordes naar Apt, in het département Vaucluse. De smalle asfaltweg lag er verlaten bij. De maan hing als een zilveren forel aan de pikzwarte hemel vol sterren. Het was zacht en windstil. De weg liep tussen gemengd loofbos. Hij was bochtig en steeg geleidelijkaan vanaf Apt naar Cadenet in zuidelijke richting naar de vallei van Aiguebrun.
Na ongeveer twaalf kilometer vertraagde de Renault en reed een smal bospad in. Wat verder hield hij stil tussen lage chênes verts. De motor en de koplampen werden uitgezet. De binnenverlichting ging aan. De man achter het stuur, gekleed in een zwart trainingspak, keek even op zijn horloge, haakte een gsm van zijn broekriem, en tikte een nummer.
Het display van de gsm lichtte op. Het was opvallend groot, maar in de plaats van de gewone data verscheen er een digitale, in vierkanten verdeelde ministafkaart met coördinaten. Hij drukte op een knopje tot de cijfers van de coördinaten goed leesbaar werden. Het apparaat leek alleen maar op een gsm. Het was eigenlijk een gps Magellan van Duitse makelij, een peperdure gadget, fel in trek bij de jonge generatie van zogenaamde backpackers, die nooit hadden geleerd met kaart en kompas om te gaan.”

Jef Geeraerts (Antwerpen, 23 februari 1930)

De Duitse schrijver, dichter en cabaretier Erich Kästner werd geboren in Dresden op 23 februari 1899. Zie ook alle tags voor Erich Kästner op dit blog.

Uit: Emil und die Detektive

"Sehr viele ausländische Wagen?", fragte Emil.
"Woher soll ich das wissen?", sagte Frau Wirth und musste niesen. Ihr war Seifenschaum in die Nase gekommen.
"Na, nun mach aber, dass du fertig wirst", drängte die Mutter. "Deinen guten Anzug hab ich im Schlafzimmer zurechtgelegt. Zieh ihn an, damit wir dann sofort essen können, wenn ich Frau Wirth frisiert habe."
"Was für'n Hemd?", erkundigte sich Emil.
"Liegt alles auf dem Bett. Und zieh die Strümpfe vorsichtig an. Und wasch dich erst gründlich. Und ziehe dir neue Schnürsenkel in die Schuhe. Dalli, dalli!"
"Puh!", bemerkte Emil und trollte sich.
Als Frau Wirth, schön onduliert und mit ihrem Spiegelbild zufrieden, gegangen war, trat die Mutter ins Schlafzimmer und sah, wie Emil unglücklich herumlief.
"Kannst du mir nicht sagen, wer die guten Anzüge erfunden hat?"

Scene uit de musical van Marc Schubring en Wolfgang Adenberg uit 2001

"Nein, tut mir Leid. Aber warum willst du's wissen?"
"Gib mir die Adresse und ich erschieße den Kerl."
"Ach, hast du's schwer! Andere Kinder sind traurig, weil sie keinen guten Anzug haben. So hat jeder seine Sorgen...Ehe ich's vergesse: Heute Abend lässt du dir von Tante Martha einen Kleiderbügel geben und hängst den Anzug ordentlich auf. Vorher wird er mir aber ausgebürstet. Vergiss es nicht! Und morgen kannst du schon wieder deinen Pullover, dieses Räuberjackett, anziehen. Sonst noch was? Der Koffer ist gepackt. Die Blumen für die Tante sind eingewickelt. Das Geld für Großmutter gebe ich dir nachher. Und nun wollen wir essen. Kommen Sie, junger Mann!" Frau Tischbein legte den Arm um seine Schulter und transportierte ihn nach der Küche.“

Erich Kästner (23 februari 1899 - 29 juli 1974)

De Britse schrijver Bernard Cornwell werd geboren op 23 februari 1944 in Londen. Zie ook mijn blog van 23 februari 2009 en ook mijn blog van 23 februari 2010 en ook mijn blog van 23 februari 2011.

Uit: The Last Kingdom

“My name is Uhtred. I am the son of Uhtred, who was the son of Uhtred and his father was also called Uhtred. My father's clerk, a priest called Beocca, spelt it Utred. I do not know if that was how my father would have written it, for he could neither read nor write, but I can do both and sometimes I take the old parchments from their wooden chest and I see the name spelled Uhtred or Utred or Ughtred or Ootred, and I look at the deeds which say that Uhtred, son of Uhtred is the lawful and sole owner of the lands that are carefully marked by stones and by dykes, by oaks and by ash, by marsh and by sea, and I dream of those lands, wave-beaten and wild beneath the wind driven sky. I dream, and know that one day I will take back the land from those who stole it from me.
I am an Ealdorman, though I call myself Earl Uhtred, which is the same thing, and the fading parchments are proof of what I own. The law says I own that land, and the law, we are told, is what makes us men under God instead of beasts in the ditch. But the law does not help me take back my land. The law wants compromise. The law thinks money will compensate for loss. The law, above all, fears the bloodfeud. But I am Uhtred, son of Uhtred, and this is the tale of a bloodfeud. It is a tale of how I will take from my enemy what the law says is mine. And it is the tale of a woman and of her father, a king.”

Bernard Cornwell (Londen, 23 februari 1944)

De Duitse dichteres en schrijfster Elisabeth Langgässer werd geboren op 23 februari 1899 in Alzey. Zie ook mijn blog van 23 februari 2009 en ook mijn blog van 23 februari 2010 en ook mijn blog van 23 februari 2011.

In den Mittag gesprochen

Schläfriger Garten. Gedankenlos

wie der Daume über dem Daume.

Sage, wer trägt die Birne im Schoß,

den Apfel, die Eierpflaume.

Breit auseinander setzt Schenkel und Knie’,

weil schon Spilling und Mirabelle

höher sich wölben voll Saft und Magie,

die Natur auf der Sommnerschwelle.

Bis an den Umkreis der Schale erfüllt

sind die Früchte nur mit sich selber,

und in die flimmernden Lüfte gehüllt,

überläuft es sie blauer und gelber.

Pochender Aufschlag. Was trägt und enthält,

ist das Ganze von allen geboren.

Innen ward außen. Was ungepflückt fällt,

geht wie Traum an das Ganze verloren.

Scharren im Laube. Ein brütendes Huhn

sitzt getrost auf zerbrochenem Rade.

Zeit, wohin fließest du? Nach Avalun ...

Süßes, wie heißest du? Kern in den Schuhn

purpurblaun, gelben? Du wirkendes Ruhn?

Und ein jegliches antwortet: Gnade!

Elisabeth Langgässer (23 februari 1899 – 25 juli 1950)

De Engelse schrijver Samuel Pepys werd geboren op 23 februari 1633 in Londen. Zie ook alle tags voor Samuel Pepys op dit blog.

Uit: The Diary of Samuel Pepys

“Monday 22 February 1668/69

Up, and betimes to White Hall; but there the Duke of York is gone abroad a-hunting, and therefore after a little stay there I into London, with Sir H. Cholmly, talking all the way of Tangier matters, wherein I find him troubled from some reports lately from Norwood (who is his great enemy and I doubt an ill man), of some decay of the Mole, and a breach made therein by the sea to a great value. He set me down at the end of Leadenhall Street, and so I home, and after dinner, with my wife, in her morning-gown, and the two girls dressed, to Unthanke’s, where my wife dresses herself, having her gown this day laced, and a new petticoat; and so is indeed very fine. And in the evening I do carry them to White Hall, and there did without much trouble get into the playhouse, there in a good place among the Ladies of Honour, and myself also sat in the pit; and there by and by come the King and Queen, and they begun “Bartholomew Fayre.” But I like no play here so well as at the common playhouse; besides that, my eyes being very ill since last Sunday and this day se’nnight, with the light of the candles, I was in mighty pain to defend myself now from the light of the candles. After the play done, we met with W. Batelier and W. Hewer and Talbot Pepys, and they follow us in a hackney-coach: and we all stopped at Hercules’ Pillars; and there I did give them the best supper I could, and pretty merry; and so home between eleven and twelve at night, and so to bed, mightily well pleased with this day’s work.”

Samuel Pepys (23 februari 1633 – 26 mei 1703)

Guildhall Art Gallery, Londen

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e februari ook mijn blog van 23 februari 2011 deel 2 en eveneens deel 3

23-02-2012 om 19:25 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Arnon Grunberg werd geboren in Amsterdam op 22 februari 1971. Zie ook alle tags voor Arnon Grunberg op dit blog.

Uit: Tirza (Vertaald door Sam Garrett)

„After Ibi began collecting the rent there were fewer complaints about moisture on the wallpaper, radiators that didn’t work, a window that didn’t close well. Her smile took away the complaints, her legs made the sneaking suspicion that one was paying way too much to vanish into thin air. Her eyes compensated for the leaky faucet. Ibi was more important than any defects in the furnished apartment.
And then, one autumn evening, on the first of the month—always the first of the month; when Hofmeester looked back on his life he saw an endless series of paydays—she stayed away for a long time. Hofmeester was reading the evening paper as he listened to one of Elgar’s cello concertos, but when he got to the page with ‘readers’ opinions’, for he read the newspaper from cover to cover, like a book, he became worried. She had been gone for more than half an hour. He read on, but the readers’ opinions no longer sank in. After each sentence he got stuck, and his thoughts wandered to Ibi.
Of course you couldn’t just grab the money and run, sometimes you had to stop and chat a little. He remembered that from when the unwelcome task had been his to fulfill. But half an hour was no chat anymore. That was a conversation, that was half an evening meal.
He had already walked to the door twice to see if she was coming, the way one looks for streetcars that refuse to arrive. The ridiculous assumption that looking made any difference. That a peremptory glance can summon that which apparently will never show up.
She couldn’t have been mugged, she didn’t even have to leave the yard.
It puzzled him, and it kept puzzling him. His wife had gone out to pick up Tirza, who was playing at a friend’s house. Hofmeester had no one with whom to share his anxiety. He turned off the Elgar, went into the garden to look at his apple tree and then peered up through the branches at the windows behind which the tenant was concealed, but could see nothing unusual. The curtains that always hung there and that actually needed washing. No movement. It was a lovely evening for early October. Nothing rustled in the bushes. No screams. Silence. Eternal silence.“

Arnon Grunberg (Amsterdam, 22 februari 1971)

De Vlaamse dichter en schrijver Paul van Ostaijen werd geboren in Antwerpen op 22 februari 1896. Zie ook alle tags voor Paul van Ostaijen op dit blog.

Leven

Mevr. Dr jur. heeft prachtig verdedigd

de éen-kilo-brood-dief

zijn gezin

          en bedenkt 7 (zeven) arme kinderen

vader

     een korst brood

de rechters hebben gesnikt   Het was een sterk stuk

In de avondkoelte wandelt Mevr. Dr jur.

             Lützowplatz

en zet zich op een bank

juist tegenover de kont van de zeegod

Verdiende rust

0 Wonne

Een schoon gezicht

Een schoon gezicht heeft de dagblad-postiche

CREME LA NYMPHE

zij zou zeer schoon zijn indien

                      zij geen sproeten had

Hoe jammer wanneer een zo schone vrouw sproeten heeft

zomersproeten

zoals bij deze postiche het geval is

gebekt haar

de boog van de wenkbrauwen

en de lieve mond

en de volle wangen

en de kuiltjes

doch zoals gezegd

                 hoe jammer die zomersproeten

Nochtans heb je

                 CREME LA NYMPHE

hoofdapoteek     bijhuizen     overal verkrijgbaar

het jammer kan worden verwijderd

dank zij de hoofdapoteek en de bijhuizen

zijn er op de wereld geen sproeten meer

                 en u

allerschoonste met gekruld haar en verlokkelike lippen

u

 die prijkt op de laatste bladzijde

 van het laatste nieuws

          kan ik beminnen

          omdat gij  dank de nimfezalf

          voortaan zult zijn

          zonder sproeten

of zomersproeten

Paul van Ostaijen (22 februari 1896 – 18 maart 1928) 

CD Cover

De Duitse dichter en schrijver Hugo Ball werd geboren op 22 februari 1886 in Pirmasens. Zie ook alle tags voor Hugo Ball op dit blog.

Der grüne König

Wir, Johann, Amadeus Adelgreif,

Fürst von Saprunt und beiderlei Smeraldis,

Erzkaiser über allen Unterschleif

Und Obersäckelmeister vom Schmalkaldis

Erheben unsern grimmen Löwenschweif

Und dekretieren vor den leeren Saldis:

»Ihr Räuberhorden, eure Zeit ist reif.

Die Hahnenfeder ab, Ihr Garibaldis!

Man sammle alle Blätter unserer Wälder

Und stanze Gold daraus, soviel man mag.

Das ausgedehnte Land braucht neue Gelder.

Und eine Hungersnot liegt klar am Tag.

Sofort versehe man die Schatzbehälter

Mit Blattgold aus dem nächsten Buchenschlag.«

Katzen und Pfauen

baubo sbugi ninga gloffa

siwi faffa

sbugi faffa

olofa fafamo

faufo halja finj

sirgi ninga banja sbugi

halja hanja golja biddim

mâ mâ

piaûpa

mjâma

pawapa baungo sbugi

ninga

gloffalor

Hugo Ball (22 februari 1886 – 14 september 1927) 

Hermann Hesse, Emmy Ball-Hennings, Hugo Ball in 1921

De Amerikaanse schrijfster Jane Bowles werd als Jane Auer geboren op 22 februari 1917 in New York. Zie ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010 en ook mijn blog van 22 februari 2011.

Uit: Everything is nice

“When I reached the place where I had met Zodelia I went over to the wall and leaned on it. Although the sun had sunk behind the houses in back of me, the sky was still luminous and the color of the blue wall had deepened. I rubbed my fingers along it; the wash was fresh and a little of the powdery stuff came off; but no matter how often I walked through these streets reaching out to touch the chalky blue wash on the houses ... on the walls, I could never satisfy my longing for the town.

I remember that once I reached out to touch the beautiful and powdery face of a clown because his face had awakened some longing; it happened at a little circus but not when I was a child.”

Jane Bowles (22 februari 1917 – 4 mei 1973)

Zie voor nog meer schrijvers van de 22^e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

22-02-2012 om 18:49 geschreven door Romenu  

De Servische schrijver Danilo Kiš werd geboren op 22 febrari 1935 in Subotica. Zie ook alle tags voor Danilo Kiš op dit blog.

Uit: Garden, Ashes (Vertaald door William J. Hannaher)

“Late in the morning on summer days, my mother would come into the room softly, carrying that tray of hers. The tray was beginning to lose its thin nickelized glaze. Along the edges where its level surface bent upward slightly to form a raised rim, traces of its former splendor were still present in flaky patches of nickel that looked like tin foil pressed out under the fingernails. The narrow, flat rim ended in an oval trough that bent downward and was banged in and misshapen. Tiny decorative protuberances – a whole chain of little metallic grapes – had been impressed on the upper edge of the rim. Anyone holding the tray (usually my mother) was bound to feel at least three or four of these semicylindrical protuberances, like Braille letters, under the flesh of the thumb. Right there, around those grapes, ringlike layers of grease had collected, barely visible, like shadows cast by little cupolas. These small rings, the color of dirt under fingernails were the remnants of coffee grounds, cod-liver oil, honey sherbet. Thin crescents on the smooth, shiny surface of the tray showed where glasses had just been removed. Without opening my eyes, I knew from the crystal tinkling of teaspoons against glasses that my mother had set down the tray for a moment and was moving toward the window, the picture of determination, to push the dark curtain aside. Then the room would come aglow in the dazzling light of the morning, and I would shut my eyes tightly as the spectrum alternated from yellow to blue to red. On her tray, with her jar of honey and her bottle of cod-liver oil, my mother carried to us the amber hues of sunny days, thick concentrates full of intoxicating aromas.“

Danilo Kiš (22 februari 1935 – 15 oktober 1989)

De Ierse schrijver Sean O'Faolain werd geboren op 22 februari 1900 in Cork. Zie ook mijn blog van 22 februari 2007 en ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010.

Uit: The Trout

“It was late June, the longest days of the year. The sun had sat still for a week, burning up the world. Although it was after ten o'clock it was still bright and still hot. She lay on her back under a single sheet, with her long legs spread, trying to keep cool. She could see the D of the moon through the fir-tree -- they slept on the ground floor. Before they went to bed her mummy had told Stephen the story of the trout again, and she, in her bed, had resolutely presented her back to them and read her book. But she had kept one ear cocked.

'And so, in the end, this naughty fish who would not stay at home got bigger and bigger, and the water got smaller and smaller. . . .' Passionately she had whirled and cried, 'Mummy, don't make it a horrible old moral story!' Her mummy had brought in a Fairy Godmother, then, who sent lots of rain, and filled the well, and a stream poured out and the trout floated away down to the river below. Staring at the moon she knew that there are no such things as Fairy Godmothers and that the trout, down in The Dark Walk, was panting like an engine. She heard somebody unwind a fishing-reel. Would the beasts fish him out!

She sat up. Stephen was a hot lump of sleep, lazy thing. The Dark Walk would be full of little scraps of moon. She leaped up and looked out the window, and somehow it was not so lightsome now that she saw the dim mountains far away and the black firs against the breathing land and heard a dog say, bark-bark. Quietly she lifted the ewer of water, and climbed out the window and scuttled along the cool but cruel gravel down to the maw of the tunnel. Her pyjamas were very short so that when she splashed water it wet her ankles. She peered into the tunnel. Something alive rustled inside there.

She raced in, and up and down she raced, and flurried, and cried aloud, 'Oh, Gosh, I can't find it,' and then at last she did. Kneeling down in the damp she put her hand into the slimy hole. When the body lashed they were both mad with fright. But she gripped him and shoved him into the ewer and raced, with her teeth ground, out to the other end of the tunnel and down the steep paths to the river's edge.“

Sean O'Faolain (22 februari 1900 – 20 april 1991)

De Afro-Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Ishmael Scott Reed werd geboren op 22 februari 1938 in Chattanooga, Tennessee. Zie ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010 en ook mijn blog van 22 februari 2011.

I Am a Cowboy in the Boat of Ra

The devil must be forced to reveal any such physical evil

(potions, charms, fetishes, etc.) still outside the body

and these must be burned.' (Rituale Romanum, published

1947, endorsed by the coat-of-arms and introductory

letter from Francis cardinal Spellman)

I am a cowboy in the boat of Ra,

sidewinders in the saloons of fools

bit my forehead like O

the untrustworthiness of Egyptologists

who do not know their trips. Who was that

dog-faced man? they asked, the day I rode

from town.

School marms with halitosis cannot see

the Nefertiti fake chipped on the run by slick

germans, the hawk behind Sonny Rollins' head or

the ritual beard of his axe; a longhorn winding

its bells thru the Field of Reeds.

I am a cowboy in the boat of Ra. I bedded

down with Isis, Lady of the Boogaloo, dove

deep down in her horny, stuck up her Wells-Far-ago

in daring midday getaway. 'Start grabbing the

blue,' I said from top of my double crown.

I am a cowboy in the boat of Ra. Ezzard Charles

of the Chisholm Trail. Took up the bass but they

blew off my thumb. Alchemist in ringmanship but a

sucker for the right cross.

I am a cowboy in the boat of Ra. Vamoosed from

the temple i bide my time. The price on the wanted

poster was a-going down, outlaw alias copped my stance

and moody greenhorns were making me dance;

while my mouth's

shooting iron got its chambers jammed.

I am a cowboy in the boat of Ra. Boning-up in

the ol' West i bide my time. You should see

me pick off these tin cans whippersnappers. I

write the motown long plays for the comeback of

Osiris. Make them up when stars stare at sleeping

steer out here near the campfire. Women arrive

on the backs of goats and throw themselves on

my Bowie.

I am a cowboy in the boat of Ra. Lord of the lash,

the Loup Garou Kid. Half breed son of Pisces and

Aquarius. I hold the souls of men in my pot. I do

the dirty boogie with scorpions. I make the bulls

keep still and was the first swinger to grape the taste.

I am a cowboy in his boat. Pope Joan of the

Ptah Ra. C/mere a minute willya doll?

Be a good girl and

bring me my Buffalo horn of black powder

bring me my headdress of black feathers

bring me my bones of Ju-Ju snake

go get my eyelids of red paint.

Hand me my shadow

I'm going into town after Set

I am a cowboy in the boat of Ra

look out Set here i come Set

to get Set to sunset Set

to unseat Setto Set down Set

usurper of the Royal couch

imposter RAdio of Moses' bush

party pooper O hater of dance

vampire outlaw of the milky way

Ishmael Reed (Chattanooga, 22 februari 1938)

 Zie voor nog meer schrivers van de 22^e februari ook mijn blog van 22 februari 2011 deel 2,

22-02-2012 om 18:44 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, essayist, journalist en tijdschriftuitgever Herman de Coninck werd geboren in Mechelen op 21 februari 1944. Zie ook alle tags voor Herman de Coninck op dit blog.

Zoals dit eiland van de meeuwen

Zoals dit eiland van de meeuwen
is en de meeuwen van hun krijsen
en hun krijsen van de wind
en de wind van niemand,

zo is dit eiland van de meeuwen
en de meeuwen van hun krijsen
en hun krijsen van de wind
en de wind van niemand. 

De lenige liefde (6)

Zoals je binnenkwam en dag zei,
en uit je kleren en je woorden stapte

(het voorlaatste wat je voor me uit-
deed was het woord “lieveling”
en het laatste een glimlach; toen
opende je dehaakjes en ik kwam erin
en je sloot ze)

zo ging je ook weer weg, trok
enkel veel te dunne woorden
van afscheid om je heen en rilde.

Parabel van de verloren vader

Zoon wil wereld veranderen.
Vader eigenlijk liever zoon.
Maar hij kan alleen een zin veranderen
tot die niet meer anders wil.

Je zal maar jong zijn en meningen hebben
van anderen, en verder niks,
niet eens een dode vader.

'Dat eigen leven, begin daar gvd. eens mee,
en kom over tien jaar eens terug met verdriet
in plaats van gelijk, bijvoorbeeld na een vrouw of twee.
Dat ik kan zeggen: je bent dezelfde gebleven.'

Het bovenstaande is tien jaar geleden geschreven.
En aldus is tien jaar later geschied.

Herman de Coninck (21 februari 1944 - 22 mei 1997)

De Amerikaanse schrijver en journalist Chuck Palahniuk werd geboren op 21 februari 1962 in Pasco, Washington. Zie ook alle tags voor Chuck Palahniuk op dit blog.

Uit: Lullaby

“At first, the new owner pretends he never looked at the living room floor. Never really looked. Not the first time they toured the house. Not when the inspector showed them through it. They'd measured rooms and told the movers where to set the couch and piano, hauled in everything they owned, and never really stopped to look at the living room floor.
They pretend. Then on the first morning they come downstairs, there it is, scratched in the white-oak floor:
GET OUT
Some new owners pretend a friend has done it as a joke. Others are sure it's because they didn't tip the movers. A couple of nights later, a baby starts to cry from inside the north wall of the master bedroom.
This is when they usually call. And this new owner on the phone is not what our hero, Helen Hoover Boyle, needs this morning. This stammering and whining. What she needs is a new cup of coffee and a seven-letter word for "poultry." She needs to hear what's happening on the police scanner. Helen Boyle snaps her fingers until her secretary looks in from the outer office. Our hero wraps both hands around the mouthpiece and points the telephone receiver at the scanner, saying, "It's a code nine-eleven." And her secretary, Mona, shrugs and says, "So?"
So she needs to look it up in the codebook.
And Mona says, "Relax. It's a shoplifter."
Murders, suicides, serial killers, accidental overdoses, you can't wait until this stuff is on the front page of the newspaper. You can't let another agent beat you to the next rainmaker.
Helen needs the new owner at 325 Crestwood Terrace to shut up a minute. Of course, the message appeared in the living room floor. What's odd is the baby doesn't usually start until the third night. First the phantom message, then the baby cries all night. If the owners last long enough, they'll be calling in another week about the face that appears, reflected in the water when you fill the bathtub. A wadded-up face of wrinkles, the eyes hollowed-out dark holes.”

Chuck Palahniuk (Pasco, 21 februari 1962)

De Nederlandse dichter en prozaschrijver Hans Andreus werd geboren in Amsterdam op 21 februari 1926. Zie ook alle tags voor Hans Andreus op dit blog.

Bloemen leven licht-zinnig

Bloemen leven licht-zinnig in hun bladen.
Dieren lopen vanzelfsprekend; ze zwijgen
van wat ze zouden kunnen zijn; hun daden
gebeuren altijd nu; dieren zijn eigen.

Mensen doen alsof. Bestaan in ijskouden,
denken, denken, denken dat ze bestaan.
Geen mens kènt een mens. Men wil zich vasthouden.
Angst laat niet los. Men kijkt zijn spiegel aan.

En hangt zich op aan winterse systemen
of takken van geloof. Maar dood is dood.
Men neemt zich mee en is niet mee te nemen.

En ik ben eenzelfde. Maar leg mij bloot,
omdat ik zien wil wie ik toch nog ben.
Ik moet toch een mens zijn die ik herken.

Decemberbrief

Ik wilde dat je dichter bij me was.
Het jaar is oud en heeft niets meer te zeggen.
Het weer is somber. Alle dagen staat er
een haveloze regen voor de ramen
lam zwaaiend als een dronkelap. Ik loop
door 't huis, de kamers waarin jij niet bent
en die dus leeg zijn. Of ik zit maar ergens
en kijk naar buiten tot het donker is.
De televisie 's avonds een meest trieste
vertoning in een eenmansbioskoop,
zoek ik maar vroeg mijn bed op, slaap pas laat
en word weer vroeg uit boze dromen wakker
omdat ik jou ook in de slaap niet vinden kan.
Ik wilde dat het jaar nu over was
en jij weer dichter bij me, bij me was.

Mol

Dat ik woon in de aarde,
woel door de grote moeder,
kind aan huis blijf bij haar,

en dat ik het gevaar
schuw van alles onder de zon -
goed, maar moet ik niet leven

zoals ik ben, blind
en met de onrust in de poten
van een grond doordrenkt van doden?

Hans Andreus (21 februari 1926 – 9 juni 1977)

De Engelse dichter, essayist en criticus Wystan Hugh Auden werd geboren in York op 21 februari 1907. Zie ook alle tags voor Wystan Hugh Auden op dit blog.

On the Circuit

Among pelagian travelers,

Lost on their lewd conceited way

To Massachusetts, Michigan,

Miami or L.A.,

An airborne instrument I sit,

Predestined nightly to fulfill

Columbia-Giesen-Management's

Unfathomable will,

By whose election justified,

I bring my gospel of the Muse

To fundamentalists, to nuns,

to Gentiles and to Jews,

And daily, seven days a week,

Before a local sense has jelled,

From talking-site to talking-site

Am jet-or-prop-propelled.

Though warm my welcome everywhere,

I shift so frequently, so fast,

I cannot now say where I was

The evening before last,

Unless some singular event

Should intervene to save the place,

A truly asinine remark,

A soul-bewitching face,

Or blessed encounter, full of joy,

Unscheduled on the Giesen Plan,

With, here, an addict of Tolkien,

There, a Charles Williams fan.

Since Merit but a dunghill is,

I mount the rostrum unafraid:

Indeed, 'twere damnable to ask

If I am overpaid.

Spirit is willing to repeat

Without a qualm the same old talk,

But Flesh is homesick for our snug

Apartment in New York.

A sulky fifty-six, he finds

A change of mealtime utter hell,

Grown far too crotchety to like

A luxury hotel.

The Bible is a goodly book

I always can peruse with zest,

But really cannot say the same

For Hilton's Be My Guest.

Nor bear with equanimity

The radio in students' cars,

Muzak at breakfast, or--dear God!--

Girl-organists in bars.

Then, worst of all, the anxious thought,

Each time my plane begins to sink

And the No Smoking sign comes on:

What will there be to drink?

Is this my milieu where I must

How grahamgreeneish!  How infra dig!

Snatch from the bottle in my bag

An analeptic swig?

Another morning comes: I see,

Dwindling below me on the plane,

The roofs of one more audience

I shall not see again.

God bless the lot of them, although

I don't remember which was which:

God bless the U.S.A., so large,

So friendly, and so rich.

W. H. Auden (21 februari 1907 – 29 september 1973)

Hier met Christopher Isherwood (links) in de trein, 1938

De Franse schrijfster Laure Limongi werd geboren op 21 februari 1976 in Bastia (Corsica). Zie ook mijn blog van 21 februari 2009 en ook mijn blog van 21 februari 2010 en ook mijn blog van 21 februari 2011.

Uit: Le travail de rivière

« Je suis accrochée à cette vie comme à un poumon gris. Pourtant je souris. Mes pieds avancent l’un après l’autre, bien docilement, qu’il vente ou qu’il neige. Personne ne pourrait imaginer la voix qui hurle en moi et qui recouvre tout. La peur de la mort, le fracas des machines. Personne ne pourrait l’imaginer derrière le chignon peigné et les yeux qui reflètent les arbres. Derrière les liens soigneusement dessinés, pleins et déliés. Je m’éloigne bien docilement de ce que j’ai été. De ce que j’ai cru être. Et ce pas crée une écorce fendue d’un grand rire. Un point arrêté sur une image au ralenti, tout est flou autour car c’est la Grande Histoire qui passe, son train sinuant. Seul mon regard pourra vous y assurer un chemin net avec de vrais visages, presque de chair. J’ai dit presque. Des gestes, des dimensions, des angles. Où se cogner. Je suis accrochée à cette vie comme aussi bien pas. C’est arbitraire, je le sais. Qu’est-ce qui ne l’est pas ? C’est versatile une femme, tous les proverbes le disent et mon père aussi. Ainsi que ses amis. C’est versatile un homme qui court après sa mort en croyant la fuir. Ça, personne ne le dit. La répétition des gestes aide. On le croit. Le souvenir, les traditions. La monotonie est douce comme un matin pluvieux, l’intérieur de mes bras. Fade comme les repas quotidiens, l’odeur du savon noir. Et si je pleurais, qu’est-ce que ça changerait ? Et si je criais aussi fort que le loup du bois ? Le cou tendu à se briser, crocs à l’air, bavant ma vie ? Cela n’effraierait sans doute que les enfants et les curés. »

Laure Limongi (Bastia 21, februari 1976)

21-02-2012 om 19:10 geschreven door Romenu  

De Chinees-Amerikaanse schrijver Ha Jin werd geboren op 21 februari 1956 in Jinzhou, China. Zie ook mijn blog van 21 februari 2009 en ook mijn blog van 21 februari 2010 en ook mijn blog van 21 februari 2011.

Uit: War Trash

„Before the Communists came to power in 1949, I was a sophomore at the Huangpu Military Academy, majoring in political education. The school, at that time based in Chengdu, the capital of Szechuan Province, had played a vital part in the Nationalist regime. Chiang Kai-shek had once been its principal, and many of his generals had graduated from it. In some ways, the role of the Huangpu in the Nationalist army was like that of West Point in the American military.
The cadets at the Huangpu had been disgusted with the corruption of the Nationalists, so they readily surrendered to the People's Liberation Army when the Communists arrived. The new government disbanded our academy and turned it into a part of the Southwestern University of Military and Political Sciences. We were encouraged to continue our studies and prepare ourselves to serve the new China. The Communists promised to treat us fairly, without any discrimination. Unlike most of my fellow students who specialized in military science, however, I dared not raise my hopes very high, because the political courses I had taken in the old academy were of no use to the People's Liberation Army. I was more likely to be viewed as a backward case, if not a reactionary. At the university, established mainly for reindoctrinating the former Nationalist officers and cadets, we were taught the basic ideas of Marx, Lenin, Stalin, and Mao Zedong, and we had to write out our personal histories, confess our wrongdoings, and engage in self- and mutual criticism. A few stubborn officers from the old army wouldn't relinquish their former outlook and were punished in the reeducation program-they were imprisoned in a small house at the northeastern corner of our campus. But since I had never resisted the Communists, I felt relatively safe. I didn't learn much in the new school except for some principles of the proletarian revolution.“

Ha Jin (Jinzhou, 21 februari 1956)

De Franse schrijfster Anaïs Nin werd geboren op 21 februari 1903 in Neuilly. Zie ook alle tags voor Anaïs Nin op dit blog.

Uit: The Diaries

„August 11, 1914.~~~"Impressions of Arrival In New York"

We were all dressed and on deck. It was 2 o'clock and one could vaguely see a city, but very far away. The sea was gray and heavy. How different from the beautiful sea of Spain! I was anxious to arrive, but I was sad.

I felt a chill around my heart and I was seeing things all wrong.

Suddenly we were wrapped in a thick fog. A torrential rain began to fall, thunder rumbled, lightning flashes lit the heavy black sky. The people promptly took refuge in the lounge. None of the Spanish passengers had ever seen weather like that, so the frightened women wept,the men prayed in low tones. We were not afraid.

Maman had seen many storms and her calmness reassured us. We were the first to go back up on the wet deck. But the fog continued and we waited.

It was 4 o'clock when the ship began to move again, slowly, as though she approached the great city with fear. Now, leaning on the railing, I couldn't hear anything. My eyes were fixed on the lights that drew closer, I saw the tall buildings, I heard the whistling of the engine, I saw a great deal of movement. Huge buildings went by in front of me. I hated those buildings in advance because they hid what I love most--flowers, birds, fields, liberty.

Maman came up to me and took me for a walk, whispering in my ear the wonderful things I was going to see. But although I admire New York for its progress, I hate it, I find it superficial. I saw it as an ugly prison. Maman was still walking, but seeing that I wasn't paying the slightest attention, she didn't talk to me anymore, but her eyes looked worried. my head felt heavy, my heart seemed full enough to burst, I felt sad and unhappy.“

Anaïs Nin (21 februari 1903 – 14 januari 1977)

De Franse schrijver Raymond Queneau werd geboren op 21 februari 1903 in Le Havre. Zie ook alle tags voor Raymond Queneau op dit blog.

L’iinspiration

De son juchoir
la poule laisse choir
un oeuf
c’est une imprudence
un moment d’absence
mais il tombe pouf
dans la paille :
la fermière était prévoyante
combien de poèmes brisés
que ne recueille aucun recueil.

La leçon de choses

Venez, poussins,
Asseyez-vous
Je vais vous instruire sur l’œuf
Dont tous vous venez, poussins.
L’œuf est rond
Mais pas tout à fait
Il serait plutôt ovoïde
Avec une carapace
Et vous en venez tous, poussins
Il est blanc
Pour votre race
Crème ou même orangé
Avec parfois collé
Un brin de paille
Mais ça,
C’est un supplément
A l’intérieur, il y a…
Mais pour y voir
Faut le casser
Et alors d’où - vous poussins - sortirez ?

Raymond Queneau (21 februari 1903 – 25 oktober 1976)

De Nederlandse schrijver Justus van Effen werd geboren in Utrecht op 21 februari 1684. Zie ook alle tags voor Justus van Effen op dit blog.

Uit: N^o. 2. Den 27. Augusty 1731. De Hollandsche Spectator.

„OM tot de styl te komen, waar van ik voorneemens ben my te bedienen, heb ik iets te verhandelen met de Heeren Puristen of Taal-zuiveraars. Eertyds ben ik van hunne bende geweest, en niet alleen een verwonderend liefhebber van hunne gelukkige poogingen, maar zelfs een ieverig navolger, en mede-dinger. Zelf heb ik, zonder roem gesprooken, reeds in myn kindsche jaaren Koppelwoorden t'zamen gesteld, die, in uitgestrektheid en hardigheid, voor niemant hunner trotze en opgeblazene broederen behoefden te wyken, dewelke, indien ik raadzaam hadde gedagt, den zelve het ligt te doen zien, zonder twyfel hun fortuin in de wereld zoude gemaakt hebben. Zommigen van deze myne treffelyke uitvindingen is dit geluk al te beurt gevallen. Dewyl ik onbekend ben, durf ik zeggen, dat ik de man ben, die de eer heb, op de leest van 't woord Jufferdom, dat van Dichterdom geschoeit te hebben, zoo dat aan my, en aan niemand anders verschuldigt zy, dat men met zoo veel destigheid en zoetluidendheid in verscheidene van onze vaderlandsche dichten hoort brommen: Het Neerduitsch Dichterdom &c. Ik verwonderde my zelfs, dat dit maakzel myns vernufts aan andere fraije geesten, die meer als ik, haar werk van in onze moedertaal te schryven maakten, geen aanleiding gaf, om met die bevallige uitgang van dom, andere woorden, en wel voornamentlyk koppel-woorden op te pronken; waarom dagt ik, wanneer men in 't gemeen spreeken wil van Kleermaakers of Hairsnyers, ook niet gezegt, 't Kleermaakerdom, 't Hairsnyerdom.

Justus van Effen (21 februari 1684 - 18 september 1735)

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e februari ook mijn blog van 21 februari 2011.

21-02-2012 om 19:01 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Pieter Cornelis Boutens werd geboren in Middelburg op 20 februari 1870. Zie ook alle tags voor P. C. Boutens op dit blog.

Uit: Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

Tweede strofe

Onze vaders hebben ons niet geweten,

wij bleven voor hen als verstooknen;

alleen de blindheid onzer moeders

heeft ons vermoed en liefgehad.

De broêrs en zusters die daar waren,

onze aangewezene gelijken,

zij sloten rond ons donker heimwee

een bond van levenlicht verzet.

Uit onze weêrstandlooze handen

grepen ze ons deel van 't blinkend speelgoed

eerst met begeertes weiflen glimlach,

dan met het kort gebaar van recht.

Wrevel om deernis niet-te-deren

versmeet het waardeloos begeerde

als onzer oogen roerlooze aandacht

geen schaduw leed van spijt of wrok.

De kussen hunner korte liefden

bestierven op ons koele wangen;

de hartstocht onzer bleeke lippen

ontweek de rozen van hun mond.

Als die niet zijn bestemd te leven,

planten die in den dag verkwijnen,

zoo bloemeloos en bladerdonker

rees onze schaduw naast hun bloei...

O siddrend leed der ver bewusten,

o bitter hachelijke keuze

van ademloos te moeten wachten

op onberekenbaar geluk!:

zich liefdes eigen kindren weten,

en haren vollen dag verbeiden

in donkren schijn van liefdeloozen,

die nimmer zich verraden mag.

Sonnet XXVI

Het stolpend maanlicht huift den winternacht

In wazen plooien van doorzichtigheid.

Geen ster weet helder van de heerlijkheid

Waarin ik treed naar heerlijkheid die wacht...

Hoe ligt de lichte weg naar U gedacht

Recht door den stillen glansverstarden tijd...

Elk oogenblik is kort als eeuwigheid...

Wanneer heb ik deze' oogst van heil gepacht?

Gij zijt het kloppen van mijn hart, het licht

Dat in mijn oogen is, de boovne maan,

Gij zegent de aarde in mijner voeten val...

De wereld breekt doorzichtig als kristal:

'k Zie in bevrozen grond het gouden graan,

Ooglampen branden alom uit huizen dicht.

Pieter Cornelis Boutens (20 februari 1870 – 14 maart 1943)

De Amerikaanse schrijfster Ellen Gilchrist werd geboren op 20 februari 1935 in Vicksburg, Mississippi. Zie ook mijn blog van 20 februari 2009 en ook mijn blog van 20 februari 2010 en ook mijn blog van 20 februari 2011.

Uit: Nora Jane: A Life in Stories

„She put on her shorts and shirt and found her sandals and wandered out into the backyard to pick the mirlitons from the mirliton vines.

A neighbor was in the yard next door. Mr. Edison Angelo. He leaned over the fence. "How's everything going, Nora Jane?" he asked. "How's your grandmother?"

"She's feeling fine," Nora Jane said. "She's fine now. She's out of bed. She can do anything she likes."

Nora Jane bent over the mirliton vines. They were beautiful, sticky and fragrant, climbing their trellis of chicken wire. The rich burgundy red fruit hung on its fragile stems, fell off into Nora Jane's hands at the slightest touch. She gathered a basketful, placing them carefully on top of each other so as not to bruise them. Mirlitons are a delicacy in New Orleans. The dark red rind is half an inch thick, to protect the pulp and seeds from the swarming insects of the tropics, for mirlitons are a tropical fruit, brought to New Orleans two hundred years ago by sailors from the Caribbean. Some winters in New Orleans are too cold for mirlitons and the fruit is small and scanty. This had been a warm winter, however, and the mirliton vines were thick with fruit. Nora Jane bent over her work. Her head of curly dark black hair caught the morning sun, the sun caressed her. She was a beautiful child who looked so much like her dead father that it broke her mother's heart and made her drink. It made her grandmother glad. Nora Jane's father had been her oldest son. She thought God had given Nora Jane to her to make up for losing him. Nora Jane's grandmother was a deeply religious woman who had been given to ecstatic states when she was young. It never occurred to her to rail at God or blame him for things. She thought of God as a fallback position in times of trouble. She thought of God as solace, patience, wisdom, forgiveness, compensation.“

Ellen Gilchrist (Vicksburg, 20 februari 1935)

De Duitse schrijfster Julia Franck werd geboren op 20 februari 1970 in Oost-Berlijn. Zie ook alle tags voor Julia Frank op dit blog.

Uit: Die Mittagsfrau

“Auf dem Fensterbrett stand eine Möwe, sie schrie, es klang, als habe sie die Ostsee im Hals, hoch, die Schaumkronen ihrer Wellen, spitz, die Farbe des Himmels, ihr Ruf verhallte über dem Königsplatz, still war es da, wo jetzt das Theater in Trümmern lag. Peter blinzelte, er hoffte, die Möwe werde allein vom Flattern seiner Augenlider aufgescheucht und flöge davon. Seit der Krieg zu Ende war, genoss Peter die Stille am Morgen. Vor einigen Tagen hatte ihm die Mutter ein Bett auf dem Boden der Küche gemacht. Er sei jetzt ein großer Junge, er könne nicht mehr in ihrem Bett schlafen. Ein Sonnenstrahl traf ihn, er zog sich das Laken über das Gesicht und lauschte der sanften Stimme von Frau Kozinska. Sie kam aus den Rissen im Steinboden, aus der Wohnung unter ihm. Die Nachbarin sang. Ach Liebster, könntest du schwimmen, so schwimm doch herüber zu mir. Peter liebte diese Melodie, die Wehmut in ihrer Stimme, das Wünschen und die Traurigkeit. Diese Gefühle waren so viel größer als er, und er wollte wachsen, nichts lieber als das. Die Sonne wärmte das Laken auf Peters Gesicht, bis der die Schritte seiner Mutter hörte, die sich wie aus großer Ferne näherten. Plötzlich wurde das Laken weggezogen. Los, los, aufstehen, ermahnte sie ihn. Der Lehrer warte, behauptete die Mutter. Aber der Lehrer Fuchs erfragte schon seit langer Zeit nicht mehr die Anwesenheit der einzelnen Kinder, die wenigsten konnten noch jeden Tag kommen. Seit Tagen gingen seine Mutter und er jeden Nachmittag mit einem kleinen Koffer zum Bahnhof und versuchten, einen Zug in Richtung Berlin zu bekommen.”

Julia Franck (Oost-Berlijn, 20 februari 1970)

De Vlaamse schrijver David Nolens werd geboren in Antwerpen op 20 februari 1973. Zie ook alle tags voor David Nolens op dit blog.

Uit: Fifty ways to become a famous artist

„5.     Hermitage. Maak van duizenden juweelkevers een fuik en noem het werk Hermitage. De symboliek zal snel door een gewillige recensent als volgt verklaard worden: Een fuik is een langwerpig gevlochten vistuig met verschillende, door hoepels gescheiden, steeds nauwer wordende afdelingen, waarvan de laatste in een gesloten punt uitloopt. De kluizenaar is er vrijwillig ingekropen. Elke afdeling symboliseert een verdere onthechting. De kevers staan voor het krioelende en onrustige leven buiten, voor de schittering van de schijn. In een interview voeg je daar zelf nog aan toe: Ook de kluizenaar is niet vrij. Ook hij wil worden bevestigd in wat hij doet. Daarom heeft hij zijn fuik uitgezet. De fuik staat derhalve ook voor de ijdelheid, waaraan geen mens kan ontkomen.

6.     Grotesque. Je beeldhouwt uit was een miezerige, kleine man. Hij is tergend gewoon. Zijn ogen zijn dof, zijn huid is schraal. Hij gaat gekleed in een onopvallend, goedkoop kostuum. Ter hoogte van zijn navel is uit de kledij een gat gesneden. In zijn navel prijkt een juweelkever. Grotesk? Ja, zeg je, ik vind het veel grotesker om bescheiden te zijn, om niemand te willen zijn, om je op de achtergrond te houden. Had deze man zijn navel ontdekt, dan had hij kunnen uitstijgen boven zichzelf. De interviewer vraagt: Zoals u hebt gedaan? Je zegt lachend: Dat hebt u gezegd. En dan wandel je weg.

7.     Flesh double. Enkele jaren later knoop je uit stevig ijzerdraad de gestalte van een drie meter grote man.  Je laat een bekend couturier een patroon uittekenen van een modieus gesneden maatpak. Dat kostuum vervaardig je door plakken ham op het ijzeren geraamte aan te brengen. Het vlees moet lijken op mensenvlees. Je legt uit: De mens wordt naakt geboren. Meteen na zijn geboorte wordt hij gekleed. Nooit zal hij nog kunnen teruggrijpen op de ideeële zuiverheid van het naakte vlees. De mens is immers bij voorbaat een gekleed mens. Hij moet zijn eigen vlees derhalve heruitvinden. Dat is de ware missie van de kunstenaar. -- Flesh double ziet er heel indrukwekkend uit. »

David Nolens (Antwerpen, 20 februari 1973)

De Franse schrijver Georges Bernanos werd geboren in Parijs op 20 februari 1888. Zie ook alle tags voor Georges Bernanos op dit blog.

Uit: La France des robots

“Nos ancêtres se sont servis d'une pierre tenue au creux de la main en guise de marteau, jusqu'au jour où, de perfectionnement en perfectionnement, l'un d'entre eux imagina de fixer la pierre au bout d'un bâton. Il est certain que cet homme de génie, dont le nom n'est malheureusement pas venu jusqu'à nous, inventa le marteau pour s'en servir lui-même, et non pour en vendre le brevet à quelque société anonyme. Ne prenez pas ce distinguo à la légère. Car vos futures mécaniques fabriqueront ceci ou cela, mais elles seront d'abord et avant tout, elles seront naturellement, essentiellement, des mécaniques à faire de l'or. Bien avant d'être au service de l'Humanité, elles serviront les vendeurs et les revendeurs d'or, c'est-à-dire les spéculateurs, elles seront des instruments de spéculation. Or, il est beaucoup moins avantageux de spéculer sur les besoins de l'homme que sur ses vices, et, parmi ces vices, la cupidité n'est-elle pas le plus impitoyable? L'argent tient plus étroitement à nous que notre propre chair. Combien donnent volontiers leurs fils au Prince et tirent honneur du trépas de leur enfant, qui refuseraient à l'Etat leur fortune tout entière, ou même une part de leur fortune. Je prédis que la multiplication des machines développera d une manière presque inimaginable l'esprit de cupidité. De quoi cet esprit ne sera-t-il pas capable? Pour nous parler d'une république pacifique composée de commerçants, il faut vraiment que vous vous croyiez le droit de vous payer nos têtes? Si les boutiquiers d'aujourd'hui sont plus experts à manier l'aune que l'épée c'est qu'ils n'ont point d'intérêt dans les guerres. Que leur importe une province de plus ou de moins dans le Royaume? Lorsqu'ils trouveront devant eux des concurrents, vous les verrez contempler d un œil sec les plus effroyables carnages ; l'odeur des charniers ne les empêchera pas de dormir. Bref, le jour ou la superproduction menacera d'étouffer la spéculation sous le poids sans cesse accru des marchandises invendables vos machines à fabriquer deviendront des machines à tuer voilà ce qu'il est très facile de prévoir”.

Georges Bernanos (20 februari 1888  - 5 juli 1948)

De Ierse schrijver William Carleton werd geboren op 20 februari 1794 in Glogher, in het graafschap Tyrone. Zie ook alle tags voor William Carleton op dit blog.

Uit: The Midnight Mass

“Frank M'Kenna was a snug farmer, frugal and industrious in his habits, and, what is rare amongst most men of his class, addicted to neither drink nor quarrelling. He lived at the skirt of a mountain, which ran up in long successive undulations, until it ended in a dark, abrupt peak, very perpendicular on one side, and always, except on a bright day, capped with clouds. Before his door lay a hard plain, covered only with a kind of bent, and studded with round gray rocks, protruding somewhat above its surface. Through this plain, over a craggy channel, ran a mountain torrent, that issued to the right of M'Kenna's house, from a rocky and precipitous valley which twisted itself round the base of the mountain until it reached the perpendicular side, where the peak actually overhung it. On looking either from the bottom of the valley or the top of the peak, the depth appeared immense; and, on a summer's day, when the black thorns and other hardy shrubs that in some placas clothed its rocky sides were green, to view the river sparkling below you in the sun, as it flung itself over two or three cataracts of great depth and boldness, filled the mind with those undefinable sensations of pleasure inseparable from a contemplation of the sublimities of nature. Nor did it possess less interest when beheld in the winter storm. Well do we remember, though then ignorant of our own motives, when we have, in the turmoil of the elements, climbed its steep, shaggy sides, disappearing like a speck, or something not of earth, among the dark clouds that rolled over its summit, for no other purpose than to stand upon its brow, and look down on the red torrent, dashing with impetuosity from crag to crag, whilst the winds roared, and the clouds flew in dark columns around us, giving to the natural wildness of the place an air of wilder desolation.--Beyond this glen the mountains stretched away for eight or ten miles in swelling masses, between which lay many extensive sweeps, well sheltered and abundantly stocked with game, particularly with hares and grouse.”

William Carleton (20 februari 1794 – 30 januari 1869)

20-02-2012 om 19:20 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Pierre Boulle werd geboren op 20 februari 1912 in Avignon. Zie ook mijn blog van 20 februari 2009 en ook mijn blog van 20 februari 2010 en ook mijn blog van 20 februari 2011.