De Britse schrijver Ian McEwan werd op 21 juni 1948 geboren in de Engelse garnizoensplaats Aldershot. Zie ook alle tags voor Ian McEwan op dit blog.

Uit: Amsterdam

„The patch of lawn was strewn with flattened cigarette butts, for this was a place where people came to stand about and wait for the funeral party ahead of theirs to clear the building. As they strolled up and down, the two old friends resumed the conversation they had had in various forms a half-dozen times before but that gave them rather more comfort than singing "Pilgrim."
Clive Linley had known Molly first, back when they were students in '68 and lived together in a chaotic, shifting household in the Vale of Health.
"A terrible way to go."
He watched his own vaporized breath float off into the gray air. The temperature in central London was said to be twelve degrees today. Twelve. There was something seriously wrong with the world for which neither God nor his absence could be blamed. Man's first disobedience, the Fall, a falling figure, an oboe, nine notes, ten notes. Clive had the gift of perfect pitch and heard them descending from the G. There was no need to write them down.
He continued, "I mean, to die that way, with no awareness, like an animal. To be reduced, humiliated, before she could make arrangements, or even say goodbye. It crept up on her, and then . . ."
He shrugged. They came to the end of the trampled lawn, turned, and walked back.

"She would have killed herself rather than end up like that," Vernon Halliday said. He had lived with her for a year in Paris in '74, when he had his first job with Reuters and Molly did something or other for Vogue.
"Brain-dead and in George's clutches," Clive said.“

Ian McEwan (Aldershot, 21 juni 1948)

De Israëlische schrijver Alon Hilu werd geboren op 21 juni 1972 in Jaffa. Zie ook alle tags voor Alon Hilu op dit blog.

Uit: Death of a Monk

„Maman, Father's statuesque, long-haired, amply-bosomed wife, bedecked with golden rings and chains, who throughout the day pretended to be my good friend and dress me up in silk clothing to prance about in her room, would lecture him about things I had said to my cross-eyed sister, Alkhola, for example that I had teased her about her deformed eye and her grating voice, and my grumbly sister of the blue eyes and pure white skin would affirm it all, teary-voiced, adding her own evidence, blasphemous notes that I had supposedly sent her and blessings I had bestowed upon her wishing a slow recovery for that malformed eye and, at the apex of her account, her pupils rolling like buttons fallen from tattered clothing, she would add that I had teased her with the words, Imek muvhama alleh eljamous, which is to say that while pregnant with her, my mother had gazed upon a water buffalo, which explained her perpetually angry countenance.

And while Maman and Alkhola embraced and consoled themselves in one another's arms, the younger brother Meir would recount, each evening, each time in a different manner, how Aslan had confiscated his playthings, how Aslan had taken his garments and how this Aslan had a finger in every pie and a pie in every finger, and lo, I can picture Father's eyebrows contracting, the hairs protruding and erect, as he loosens his belt, the siblings grabbing hold of me in my tunic, which was always clean and pleasant as were all the garments I loved, and they convey me to wrathful Father, to his belt that is lashing my tiny feet, stroke after stroke, to the accompaniment of a long and vociferous string of curses, from the mild 'Stupid,' to blessings of 'May God take your soul,' ' Allah yela'anek,' or ' Allah yah'dek,' after which I would not cry nor shed a tear, rather, I would merely walk sniveling to my room, shoulders stooped and head bent, leaning for support on the arms of one of the servants.“

Alon Hilu (Jaffa, 21 juni 1972)

De Franse schrijfster Françoise Sagan (pseudoniem van Françoise Quoirez) werd geboren in Cajarc, Lot op 21 juni 1935. Zie ook alle tags voor Françoise Sagan op dit blog.

Uit: Ein gewisses Lächeln (Vertaald door Helga Treichl)

„Ganz natürlich kamen wir auf Liebe zu sprechen. Er sagte, die Liebe sei eine gute Sache, weniger wichtig, als man sich einbilde, aber um glücklich zu sein, müsse man geliebt werden und selber einigermaßen innig lieben. Ich stimmte ihm mit einem Kopfnicken zu. Er sagte, er sei sehr glücklich, denn er liebe Francoise sehr und sie ihn ebenso. Ich beglückwünschte ihn und versicherte ihm, dass mich das nicht erstaune, denn Francoise und er seien großartige Menschen. Ich verging vor Rührung.
„Und nun“, sagte Luc, „ würde ich mich freuen, wenn ich mit ihnen ein Abenteuer haben könnte.“

(...)

„In gewisser Hinsicht“, sagte Luc ernsthaft, „gibt es da etwas. Ich will sagen: zwischen uns. Sonst habe ich im allgemeinen für junge Mädchen nicht sehr viel übrig. Aber wir sind vom gleichen Schlag. Ich meine, es wird weder so dumm noch so abgedroschen sein. Und das kommt selten vor. Also denken Sie darüber nach.“

Françoise Sagan (21 juni 1935 – 24 september 2004)

De Duitse dichter, schrijver en uitgever Wulf Kirsten werd geboren op 21 juni 1934 in Klipphausen bij Meißen. Zie ook alle tags voor Wulf Kirsten op dit blog.

libellentümpel

lichtgestalten, schilfgrün,
um ihrer selbst willen gesetzt
an teichränder, wo libellen
aus tümpeln, fast schon verlandet,
steigen und schwirren
mit ausgebreiteten flügeln,
augensinnlich, ohrenfällig,
nimm einen ziegelbrocken auf,
wirf ihn, der stein wächst
vertraulich, ehrenwert,
sinkt ab, fällt zu grunde,
das wasser wölkt sich,
schlägt einen kranz von wellen,
in den laubhölzern eingebunden
gespinst an gespinst,
darüber fährt eben jetzt,
windvertrieben eine perlmuttwolke,
vollkommen einvernehmlich
als pfingstwunder.

Wulf Kirsten (Klipphausen, 21 juni 1934)

De Vlaamse dichter Frans Joseph de Cort werd geboren in Antwerpen op 21 juni 1834. Zie ook alle tags voor Frans de Cort op dit blog en ook mijn blog van 21 juni 2011 deel 2.

Zomeravond

Stem: ‘Enfants, n'y touchez pas.’ (Clapisson.)

De zonne zinkt

Van goud en vuer omtogen,

En zacht en streelend klimt de maen op vóór

En 't allen kant vaert meê het lied ten hoogen, onze oogen;

Dat heel Natuer haer Meester tegenzingt.

En wy den blik naer boven,

In 't plegtig avonduer,

Stemmen mede in het lied en wy danken en loven

Den Meester der Natuer,

Hoort! alles vloeit

Van liefdetoonen over:

't Gevleugeld zangrenheir kweelt vrolyk in het loover;

De krekel tjilpt haer liedjen vol getoover,

Wyl langs de haeg, de kever snorrend stoeit.

En wy den blik naer boven, enz.

De zefir sust

De lieve bloeme weder;

Zy buigt het hoofdjen voor zyn zachten adem neder,

En neuriet blyde een liedjen zoet en teeder

En lacht hem toe, den dauwdrop die haer kust,

En wy den blik naer boven, enz.

Knielt vol ontzag

Teneder, aerdelingen,

Die voelen kunt wat wind en bloem en vogel zingen,

En 't allen kant de beê hoort opwaerts klinken;

Dank, Heere, dank, voor d'afgeloopen dag.

Wy ook, den blik naer boven, enz.

Frans de Cort (21 juni 1834 – 18 januari 1878)

Antwerpen, Grote Markt bij avond

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e juni ook mijn blog van 21 juni 2011 deel 3 en eveneens mijn blog van 21 juni 2011 deel 4.

21-06-2012 om 18:51 geschreven door Romenu  

De Indische schrijver Vikram Seth werd geboren op 20 juni 1952 in Kolkata. Zie ook alle tags voor Vikram Seth op dit blog.

Uit: Two Lives

„When I was seventeen I went to live with my great-uncle and great-aunt in England. He was Indian by origin, she German. They were both sixty. I hardly knew them at the time. It was August 1969 – the monsoon season in Calcutta. A few days before I left, Mama had taken me to a temple to be blessed, which was most unlike her. She and Papa came to see me off at Dumdum Airport. I arrived at Heathrow in the afternoon. My great-uncle and great-aunt were still away on their annual holiday in Switzerland and, as I recall, I was met at the terminal by someone in the firm for which my father worked. My first impression was of the width of the road that led (under grey skies) to London. I was housed for a night in a drab hotel somewhere near Green Park.
That evening Shanti Uncle and Aunty Henny returned from Switzerland, and the following day I and my luggage arrived at their door.
I looked at the house that was to be my home for the next few years. There was a red pillar-box not far from the gate of 18 Queens Road, Hendon; this was to be my beacon whenever I trudged up from the tube station. In front of the house was a small, low-walled, immaculately maintained garden with a few rosebushes in full bloom. A path led to the door. To the right of the path, slanted on a stand, was a burnished brass plaque that read:

S. B. Seth
L.D.S., R.C.S. (Edin.), B.Sc., D.M.D. (Berlin)
Dental Surgeon

I set down my luggage on the front step. The thought of meeting people whom I had not seen for years and did not really know, and whose home I would be sharing, made me nervous. I was, in any case, fearfully shy. After a minute I rang the bell.“

Vikram Seth (Kolkata, 20 juni 1952)

De Ierse dichter en schrijver Paul Muldoon werd geboren in Portadown, County Armagh, in Noord-Ierland op 20 juni 1951, Zie ook  Zie ook alle tags voor Paul Muldoon op dit blog.

Milkweed and Monarch

The rain comes flapping through the yard
like a tablecloth that she hand-embroidered.
My mother has left it on the line.
It is sodden with rain.
The mushroom shed is windowless, wide,
its high-stacked wooden trays
hosed down with formaldehyde.
And my father has opened the gates of Troy
to that first load of horse manure.
Barley straw. Gypsum. Dried blood. Ammonia.
Wagon after wagon
blusters in, a self-renewing gold-black dragon
we push to the back of the mind.
We have taken our pitchforks to the wind.

All brought back to me that September evening
fifteen years on. The pair of us
tripping through Barnett's fair demesne
like girls in long dresses
after a hail-storm.
We might have been thinking of the fire-bomb
that sent Malone House sky-high
and its priceless collection of linen
sky-high.
We might have wept with Elizabeth McCrum.
We were thinking only of psilocybin.
You sang of the maid you met on the dewy grass-
And she stooped so low gave me to know
it was mushrooms she was gathering O.

He'll be wearing that same old donkey-jacket
and the sawn-off waders.
He carries a knife, two punnets, a bucket.
He reaches far into his own shadow.
We'll have taken him unawares
and stand behind him, slightly to one side.
He is one of those ancient warriors
before the rising tide.
He'll glance back from under his peaked cap
without breaking rhythm:
his coaxing a mushroom-a flat or a cup-
the nick against his right thumb;
the bucket then, the punnet left or right,
and so on and so forth till kingdom come.

We followed the overgrown tow-path by the Lagan.
The sunset would deepen through cinnamon
to aubergine,
the wood-pigeon's concerto for oboe and strings,
allegro, blowing your mind.
And you were suddenly out my ken, hurtling
towards the ever-receding ground,
into the maw
of a shimmering green-gold dragon.
You discovered yourself in some outbuilding
with your long-lost companion, me,
though my head had grown into the head of a horse
and shook its dirty-fair mane
and spoke this verse:

Come back to us. However cold and raw, your feet
were always meant
to negotiate terms with bare cement.
Beyond this concrete wall is a wall of concrete
and barbed wire. Your only hope
is to come back. If sing you must, let your song
tell of treading your own dung,
let straw and dung give a spring to your step.
If we never live to see the day we leap
into our true domain,
lie down with us now and wrap
yourself in the soiled grey blanket of Irish rain
that will, one day, bleach itself white.
Lie down with us and wait.

Paul Muldoon (Portadown, 20 juni 1951)

De Duitse schrijver, dichter en kunstenaar Kurt Schwitters werd geboren op 20 juni 1887 in Hannover. Zie ook alle tags voor Kurt Schwitters op dit blog.

If I Were, When I Was

Untimely gropes without space      The I in the Everywhere You From Morning-Evening-Evening-Morning      toward the next self-consciousness.
From the eternally Old it came,      As I;      Always growing without degree or measure      It remains in the I.
Soon smaller-larger, up-back      In the You the I, in the I the You.      You are like I,      Your I you are,     like I.
Thus we travel in the Nothing      Unevenly different and differently the same      Uneven evenness (Variable parable) of the millions      Me-Thee, Thee-Me: the same way.      Always believing everyone fulfills his duty,      Always faithful to the call within;      The hope that we may unite ourselves,      Remains unsevered.      We live, because we can remember,      And go on living, because we hope.      Time is change all around us,      Space is Cover.
We are the measure,      For Time and eternally,      infinite Space.
We grope, because we know,      If we were, when we were.

Vertaald door Pierre Joris

Dumb Poem

A worm hangs from a fishhook.
A fish bites the worm.
The fish also bites the fishhook.
The hook pulls the fish.
Now the fish hangs from the hook.
The hook swings it through the air.
The fish drops dead in the air.
The hook drops the fish dead.
A new worm hangs from the fishhook.
A new fish bites the new worm.
And new life blossoms out among the ruins.

Vertaald door Jerome Rothenberg

Kurt Schwitters (20 juni 1887 – 8 januari 1948)

De Franse schrijver Jean-Claude Izzo werd geboren op 20 juni 1945 in Marseille. Zie ook alle tags voor Jean-Claude Izzo op dit blog.

Uit: Total Chaos (Vertaald door Howard Curtis)

„Rue des Pistoles, twenty years after

All he had was her address. Rue des Pistoles, in the old neighborhood. It was years since he'd last been in Marseilles. But he didn't have a choice. Not now.

It was June 2nd, and it was raining. Despite the rain, the taxi driver refused to turn into the back alleys. He dropped him in front of Montée-des-Accoules. More than a hundred steps to climb and a maze of streets between there and Rue des Pistoles. The ground was littered with garbage sacks spilling their contents. There was a pungent smell on the streets, a mixture of piss, dampness and mildew. The only big change was that even this neighborhood was being redeveloped. Some houses had been demolished, others had had their fronts repainted ocher and pink, with Italian-style green and blue shutters.

Even on Rue des Pistoles, maybe one of the narrowest streets of all, only one side, the side with even-numbered houses, was still standing. The other side had been razed to the ground, as had the houses on Rue Rodillat, and in their place was a parking lot. That was the first thing he saw when he turned the corner from Rue du Refuge. The developers seemed to have taken a breather here. The houses were blackened and dilapidated, eatenaway by sewer vegetation.

He was too early, he knew. But he didn't want to go to a bistro and sit drinking one coffee after another, looking at his watch, waiting for a reasonable hour to wake Lole. What he wanted was to have his coffee sitting comfortably in a real apartment. He hadn't done that for months. As soon as she opened the door, he headed straight for the only armchair in the room, as if it was something he'd often done. He stroked the armrest with his hand, sat down slowly, and closed his eyes. It was only afterwards that he finally looked at her. Twenty years after.

She was standing. Bolt upright, as always. Her hands deep in the pockets of a straw-colored bathrobe. The color made her skin look browner than usual and emphasized the blackness of her hair, which she was wearing short now. Her hips may have grown thicker, he wasn't sure. She'd become a woman, but she hadn't changed. Lole, the Gypsy. She'd always been beautiful“.

Jean-Claude Izzo (20 juni 1945 – 26 januari 2000)

De Duitse dichteres, schrijfster en kunsthistorica Silke Andrea Schuemmer werd geboren op 20 juni 1973 in Aken. Zie ook alle tags voor Silke Andrea Schuemmer op dit blog.

Uit: Organische Portraits

Was sich ein Nest baut in den Achselhöhlen,
das kriecht auch durch den Nabel fort. Und in die
Muscheln ruft es wilde Worte, färbt Wangen rot,
ist Echolot auch für die Lymphen, die sich wie
grüngebleichte Nymphen zu den Schulterblättern schmiegen.
In den Salzfässern unterm Hals, da leckt sich satt,
was da geschlüpft aus Haar und Poren, was
ausgebrütet zu der Beuge runterfloß, um sich dann
noch einen Weg zu bohren zur andren Seite hin.
Was sich ein Nest baut in den Achselhöhlen,
das schlängelt sich auch durch den Mund,
das brennt und zündelt auf der Zunge,
bis die Lippen wund ein neues Nest gestatten.

Es regt sich, schnarrt und ächzt im Kehlkopf drin
schlägt den harten Gong des Gaumens zwölfmal an
Gewalpert wird vielleicht ganz oben wo sichs wölbt
hier unten, wo der Kiefer leise knackt,
spukt es in der Lippenfurche, huscht ein Schatten übers Kinn
Statt Fäden: Speichelnetze. Was da sich drin verfängt
zappelt eine Weile, stirbt dann schnell wie hingesagt
In den Winkeln ist ein früh verwestes Wort verwoben
ein unterkühltes seilt sich von der Schartenspitze ab
durch klebrig, dichtgesponnenes Gemasch
beschlägt in Tau und lungenwarmem Dunst
Zehn Füße hat der mißgeborne Vers
die rudern, krabbeln um ihr Leben einen Laut
wenn nicht der Atemzug vom nächsten drüberfährt

20-06-2012 om 19:14 geschreven door Romenu  

De Indisch-Britse schrijver en essayist Salman Rushdie werd geboren in Bombay op 19 juni 1947. Zie ook alle tags voor Salman Rushdie op dit blog.

Uit: Mitternachtskinder (Vertaald door Karin Graf)

“Es war einmal ein kleiner Junge, der wurde in der Stadt Bombay geboren … Nein, so geht es nicht, ich kann mich um das Datum nicht herummogeln: Ich wurde am 15. August 1947 in Dr. Narlikars

privatem Entbindungsheim geboren. Und die Zeit? Die Zeit spielt auch eine Rolle. Also dann: nachts. Nein, man muss schon genauer sein … Schlag Mitternacht, um die Wahrheit zu sagen. Uhrzeiger

neigten sich einander zu, um mein Kommen respektvoll zu begrüßen.

Oh, sprich’s nur aus: Genau in dem Augenblick, in dem In dien die Unabhängigkeit erlangte, purzelte ich in die Welt. Schweres Atmen war zu hören. Und draußen vor dem Fenster Feuerwerk und

Menschenmassen. Ein paar Sekunden später brach mein Vater sich den großen Zeh; aber verglichen mit dem, was mich in diesem verhängnisvollen Augenblick befallen hatte, war sein Unfall eine bloße

Lappalie, denn dank der verborgenen Willkürherrschaft dieser verbindlich grüßenden Uhren war ich auf geheimnisvolle Weise an die Geschichte gefesselt, war mein Geschick unlösbar mit dem meines

Landes verkettet worden. Für die nächsten drei Jahrzehnte sollte es kein Entkommen geben. Wahrsager hatten mich prophezeit, Zeitungen feierten meine Ankunft, Politiker bescheinigten meine

Echtheit. Ich hatte in der ganzen Sache nichts zu sagen. Ich, Saleem Sinai, später auch verschiedentlich Rotznase, Fleckengesicht, Kahlkopf, Schnüffl er, Buddha und sogar Scheibe-vom-Mond genannt, war vom Schicksal schwer mit Beschlag belegt worden – selbst unter günstigsten Umständen eine gefährliche Verstrickung. Und ich konnte mir zu der Zeit noch nicht einmal selbst die Nase putzen.

Nun läuft jedoch die Zeit ab (da sie keine weitere Verwendung für mich hat). Ich werde bald einunddreißig Jahre alt. Vielleicht. Wenn mein zerfallender, überbeanspruchter Körper es zulässt. Aber ich kann nicht darauf hoffen, mein Leben zu retten, ich kann nicht einmal damit rechnen, tausendundeine Nacht zu haben. Ich muss schnell arbeiten, schneller als Scheherazade, wenn mein Leben bei meinem Tod einen Sinn – ja, Sinn – gehabt haben soll. Ich gebe es zu: Mehr als alles andere fürchte ich die Sinnlosigkeit.”

Salman Rushdie (Bombay, 19 juni 1947)

De Nederlandse dichter en schrijver Sybren Polet (pseudoniem van Sybe Minnema) werd geboren in Kampen op 19 juni 1924. Zie ook alle tags voor Sybren Polet op dit blog.

Verdedigingsgrijs

Dag amper aan de supermarkt ontsnapt,
Verdedigingsgrijs, de allernatuurlijkste kleur.
Leven een quaestie van ondergeluk.
Eten
een krachttoer, een krachtmeting.
De ziel
als een hond met een kunstgebit,
gevangen in de draaideur van een warenhuis.

Een hoog aan de gevel gekleefd
een handvol bejaarde hangjongeren.
In de bomen enkele nagesynchroniseerde merels.
Op het gazon: een zielig hoopje massa-DNA
ter grootte van een molshoop.
Je speurt de zwakke uitstraling.

Droom van een trauma:
de verstrooide as van een gecremeerde crimineel
die je door wind in het gezicht wordt geblazen.

De vijfvingerige leegte die je aangrijnst.

In de lucht: een eigenhandig gedolven mangat
dat je zult vullen met jezelf.
Laberdi laberda laberdonia.

Zonsverduistering

Vanmorgen om 10 u 10
ontmoette ik de man
die de zon heeft verduisterd,
drie minuten lang.

Hij droeg een colbert van krekels,
een dorp als een monocle in zijn oog.

Hij aksepteerde mijn cuba libre niet,
hij aksepteerde mijn cafe solo niet,
hij aksepteerde mij niet;
zijn wenkbrauwen van muggen optrekkend,
liep hij door mij heen,
als een mens door een gedachte.

Een zee had geen branding meer,
drie minuten lang;
en de zon had geen negatieven meer,
drie minuten lang -

Daarna verdween hij uit mijn gedachten,
als een foto die emigreert
naar doorzichtiger schijngebieden -

Sybren Polet (Kampen, 19 juni 1924)

Kampen, op een oude schoolplaat 

De Tsjechische schrijver Josef Nesvadba werd geboren op 19 juni 1926 in Praag. Zie ook alle tags voor Josef Nesvadba op dit blog.

Uit: The Einstein Brain

„While students flock to hear lectures on Goethe or Herder's views on art, we have been forced to give up the gymnasium to the Lecturer in Aesthetics, although when the University was founded his department was almost forgotten, it was so insignificant. The shocking thing is that we cannot imagine how this state of affairs has come about. Is it the natural desire of the younger generation to rebel against their parents and do something different? Or is it some kind of unconscious protest (here Professor Kozhevkin permitted himself to smile) against figures themselves as the symbols of order and therefore as symbols of paternal authority? Our psychologists have been studying this matter for a long time, but alas! they have not been able to come to any conclusion."

We clapped again and Professor Smith-Jones sat down. For a while there was an uncomfortable silence. Nobody felt like carrying on with the discussion. They were all afraid to speak up. Yet the reasons for this changing trend had been known long enough. I decided to speak myself.

"There is no point in refusing to face the facts," I got down to brass tacks at once. "We've come to the end of our resources. We've reached a dead end. It is true that since the end of the nineteenth century the technical sciences have transformed the world and thrown all other branches of knowledge into the shade; they have made it possible for humanity to devote itself to more important tasks and so on and so forth. We are all aware of these things. But technical progress has not solved the fundamental problems of the human mind. People are still asking how and why we should live; we still know nothing of how the universe came into being, and we cannot understand the fourth dimension Einstein worked out. Whenever we set this question to our cybernetic machines they reject it as unscientific, wrongly programmed, too personal, private, human.“

Josef Nesvadba (19 juni 1926 – 26 april 2005)

De Japanse schrijver Osamu Dazai (eig.Shūji Tsushima) werd geboren op 19 juni 1909 in Tsugaru. Zie ook alle tags voor Osamu Dazai op dit blog.

Uit: The setting sun (Vertaald door Donald Keene)

“Take the matter of eating soup. Weare trained to lean slightly over theplate, to take up a little soup with thespoon held sideways, and then to bringit to our mouth, still holding the spoonsideways. Mother, on the other hand,lightly rests the fingers of her left handon the edge of the table and sitsperfectly erect, with her head held highand scarcely so much as a glance at theplate. She darts the spoon into the soupand like a swallow — so gracefully andcleanly one can really use the simile —brings the spoon to her mouth at a rightangle, and pours the soup between herlips from the point. Then, with innocentglances around her, she flutters the spoon exactly like a little wing, never spilling adrop of soup or making the least sound of sippingor clinking the plate. This may not be the way of eating soup that etiquette dictates, but to me it ismost appealing and somehow really genuine. As amatter of fact, it is amazing how much bettersoup tastes when you eat it as Mother does,sitting serenely erect, than when you look downinto it. But being, in Naoji's words, a high-classbeggar and unable to eat with Mother's effortlessease, I bend over the plate in the gloomy fashionprescribed by proper etiquette.Mother's way of eating, not only soup butevery-thing else, is quite a thing apart fromnormal table manners. When the meat appearsshe at once cuts it up into little pieces with herknife and fork, then transfers the fork to her righthand and happily skewers one piece afteranother. Again, while we are struggling to free themeat from a chicken bone without rattling theplate, Mother unconcernedly picks up the bone inher fingers and chews the meat off. Even suchuncivilized actions seem not only charming butstrangely erotic when Mother performs them. Thereal things are apt to be deviant.I have sometimes myself thought things wouldtaste better if we ate with our fingers, but I refrainfrom doing so, for fear that if a high-class beggarlike myself imitates Mother badly, it might makeme look a beggar plain and simple”.

Osamu Dazai (19 juni 1909 – 13 juni 1948)

De Filippijnse schrijver José Rizal (eig. José Protacio Rizal Mercado y Alonso Realonda) werd geboren op 19 juni 1861. Zie ook alle tags voor José Rizal op dit blog.

Kundiman

Now mute indeed are tongue and heart:
love shies away, joy stands apart.
Neglected by its leaders and defeated,
the country was subdued and it submitted.

But O the sun will shine again!
Itself the land shall disenchain;
and once more round the world with growing praise
shall sound the name of the Tagalog race.

We shall pour out our blood in a great flood
to liberate the parent sod;
but till that day arrives for which we weep,
love shall be mute, desire shall sleep.

Goodbye to Leonor

And so it has arrived -- the fatal instant,
the dismal injunction of my cruel fate;
so it has come at last -- the moment, the date,
when I must separate myself from you.

Goodbye, Leonor, goodbye! I take my leave,
leaving behind with you my lover's heart!
Goodbye, Leonor: from here I now depart.
O Melancholy absence! Ah, what pain!

José Rizal (19 juni 1861 - 30 december 1896)

Portret door Romeo C. MananQuil

De Duitse dichter en schrijver Friedrich Huch werd geboren op 19 juni 1873 in Braunschweig. Zie ook alle tags voor Friedrich Huch op dit blog.

Uit: Enzo

“Es war ein weites, bequem eingerichtetes Gemach, das noch soeben von zwei Stimmen erfüllt gewesen war, die lebhaft, hoffnungsvoll und heiter redeten, befreit von einem schweren Druck. Eine verstaubte Flasche alten Weines stand auf dem Flügel, der schräg die Mitte des Zimmers beherrschte, neben ihr zwei halbgeleerte Gläser, undeutlich beleuchtet von einer elektrischen Stehlampe mit grünem Seidenschirm. Ihr Schein fiel voll auf eine Partitur, deren Zeichen vielfach durchstrichen, verbessert und noch nicht vollendet waren. An den Wänden hingen sehr große Lorbeerkränze mit goldbedruckten roten Bändern.

Jetzt öffnete sich die Tür wieder, und der Kapellmeister trat herein. Er stieß einen langen Seufzer der Erleichterung aus und ließ sich in einen Sessel fallen, wie jemand, der nach langem Kranksein, nach schließlicher Operation endlich aus dem Hospital entlassen, sich auf diesen Augenblick mit einem abschließenden: Gott sei Dank schon tagelang gefreut hat.

Alles glücklich überstanden! murmelte er für sich, alles am Ende noch gut abgelaufen, aber es hat meine Nerven doch sehr heruntergebracht. – Er starrte in einen Winkel, fühlte eine leise Übelkeit, der sich sogleich der Wunsch anreihte, sich zu stärken, und sah verlangend nach der Weinflasche. Aber sollte er schon wieder aufstehen von seinem schönen weichen Sitze? Nach kurzem Schwanken erhob er sich, trat langsam zum Flügel, sah die beiden Gläser an und wußte nun nicht mehr, welches sein eigenes und welches das Glas des Arztes gewesen sei. Mit leidendem Gesicht füllte er sie beide, trank das eine aus und stellte das andere vor sich auf die Flügelplatte, auf der er dann selber mit beiden Ellenbogen für seinen Kopf einen Stützpunkt fand. Sein Mähnenhaar fiel herab und spiegelte sich mit dem Gesichte undeutlich auf dem schimmernden Grund. – Und wenn ich dieses alles hätte persönlich aushalten sollen, dachte er wieder, das hätte ich ganz sicher nicht überstanden. Wie nur eine Frau das durchmachen kann! Und später steht sie wohl und gesund wieder auf und weiß doch, daß ihr so etwas vielleicht noch öfter geschehen wird. Ich hätte kein Talent zur Frau, zur Mutter; Schmerzen sind etwas Entsetzliches.“

Friedrich Huch (19 juni 1873 – 12 mei 1913)

De Duitse schrijver en pastor Gustav Schwab werd geboren op 19 juni 1792 in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Gustav Schwab op dit blog.

An August Grafen von Platen

Nimm hin den Dank, wie du mein Herz erfrischet!

Das war kein Mahl aus Orients fremder Küche;

Das mundet anders, als die kalten Sprüche,

Die der Hyperbeln Würze heiß gemischet!

Wein, lautern Wein hast du mir aufgetischet,

Erzogen auf durchsonntem Steingebrüche

Glüht er im Kelch, dampft auf in Wohlgerüche,

Und schäumt, daß ihn kein Tadel überzischet.

Im Innersten hab' ich's bekennen müssen:

Du bist, du bist der heil'gen Sänger Einer,

Vor deren Geist der meinige sich beuget.

Ja, selig ist die Lust, die schafft und zeuget;

Doch eine – heut empfind' ich's – ist nicht kleiner:

Die Lust, begabtre Geister zu begrüßen.

Abendsegen

Dank, Vater! dir für Leid und Lust
Und was du mir gegeben.
Laß mich, wie dieses liebe Heut,
Mein Morgen auch erleben.
Erfüll' mir keinen thör'gen Wunsch,
Das Gute laß nicht säumen.
Und was du mir nicht geben kannst,
Ei, davon laß mich träumen!

Gustav Schwab (19 juni 1792 – 4 november 1850)

19-06-2012 om 20:20 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Richard Powers werd geboren op 18 juni 1957 in Evanston, Illinois. Zie ook alle tags voor Richard Powers op dit blog.

Uit: The Time of Our Singing

„In some empty hall, my brother is still singing. His voice hasn't dampened yet. Not altogether. The rooms where he sang still hold an impression, their walls dimpled with his sound, awaiting some future phonograph capable of replaying them.
My brother Jonah stands fixed, leaning against a piano. He's just twenty. The sixties have only begun. The country still dozes in its last pretended innocence. No one has heard of Jonah Strom but our family, what's left of it. We've come to Durham, North Carolina, the old music building at Duke. He has made it to the finals of a national vocal competition he'll later deny ever having entered. Jonah stands alone, just right of center stage. My brother towers in place, listing a little, backing up into the crook of the grand piano, his only safety. He curls forward, the scroll on a reticent cello. Left hand steadies him against the piano edge, while right hand cups in front of him, holding some letter, now oddly lost. He grins at the odds against being here, breathes in, and sings.
One moment, the Erl-King is hunched on my brother's shoulder, whispering a blessed death. In the next, a trapdoor opens up in the air and my brother is elsewhere, teasing out Dowland of all things, a bit of ravishing sass for this stunned lieder crowd, who can't grasp the web that slips over them:

Time stands still with gazing on her face,
Stand still and gaze for minutes, hours, and years to her give place.
All other things shall change, but she remains the same,
Till heavens changed have their course and time hath lost his name.

Two stanzas, and his tune is done. Silence hangs over the hall. It drifts above the seats like a balloon across the horizon. For two downbeats, even breathing is a crime. Then there's no surviving this surprise except by applauding it away. The noisy gratitude of hands starts time up again, sending the dart to its target and my brother on to the things that will finish him.“

Richard Powers (Evanston, 18 juni 1957)

De Franse schrijver Raymond Radiguet werd geboren op 18 juni 1903 in Saint-Maur-des-Fossés. Zie ook alle tags voor Raymond Radiguet op dit blog.

Uit: Den Teufel im Leib (Vertaald door Hinrich Schmidt-Henkel)

“Ich werde mir viele Vorwürfe einhandeln. Aber was kann ich dafür? Ist es meine Schuld, dass ich ein paar Monate vor Kriegsbeginn zwölf wurde? Die Verwirrungen, die diese außergewöhnliche Zeit für mich mit sich brachte, waren ganz sicher andere, als man sie in diesem Alter sonst erlebt; doch da trotz allem Anschein nichts stark genug ist, einen reifer werden zu lassen, als man ist, musste ich als Kind ein Abenteuer bestehen, das auch einem erwachsenen Mann zu schaffen gemacht hätte.

Ich bin nicht der Einzige. Meine Altersgenossen werden an diese Zeit ganz andere Erinnerungen haben als die Älteren.

Scene uit de film 'Le diable au corps' met Micheline Presle en Gérard Philipe, 1947

Überhaupt, wer mich verurteilt, der soll sich erst mal vor Augen führen, was der Krieg für viele Jungen

meines Alters bedeutete: vier Jahre lang große Ferien. Wir wohnten in F… an der Marne.

Meine Eltern waren Gegner der gemeinsamen Erziehung von Jungen und Mädchen.* Doch dadurch wurde die Sinnlichkeit, mit der wir geboren werden und die noch gar nicht wusste, wohin, eher verstärkt als abgeschwächt.

Ich war nie ein Träumer. Was anderen, Leichtgläubigeren, wie Traum vorkommt, das war für mich ebenso wirklich wie für eine Katze ein Käse unter einer Glasglocke. Dennoch gibt es die Glasglocke.

Geht die Käseglocke entzwei, kann die Katze sich freuen, auch wenn ihre Besitzer die Glocke zerbrochen haben und sich daran die Hände zerschneiden.”

Raymond Radiguet (18 juni 1903 – 12 december 1923)

Rond 1919

De Engelse dichter Geoffrey Hill werd geboren op 18 juni 1932 in Bromsgrove, Worcestershire. Zie ook alle tags voor Geoffrey Hill op dit blog.

.

Ovid in the Third Reich

non peccat, quaecumque potest peccasse negare,
solaque famosam culpa professa facit.

Amores, III, xiv

I love my work and my children. God
Is distant, difficult. Things happen.
Too near the ancient troughs of blood
Innocence is no earthly weapon.

I have learned one thing: not to look down
So much upon the damned. They, in their sphere,
Harmonize strangely with the divine
Love. I, in mine, celebrate the love-choir.

Picture of a Nativity

Sea-preserved, heaped with sea-spoils,
Ribs, keels, coral sores,
Detached faces, ephemeral oils,
Discharged on the world’s outer shores,

A dumb child-king
Arrives at his right place; rests,
Undisturbed, among slack serpents; beasts
With claws flesh-buttered. In the gathering

Of bestial and common hardship
Artistic men appear to worship
And fall down; to recognize
Familiar tokens; believe their own eyes.

Above the marvel, each rigid head,
Angels, their unnatural wings displayed,
Freeze into an attitude
Recalling the dead.

Geoffrey Hill (Bromsgrove, 18 juni 1932)

De Nederlandse schrijver en dichter Bert Schierbeek (1918-1996) werd geboren op 18 juni 1918 in Glanerbrug in Twente. Zie ook alle tags voor Bert Schierbeek op dit blog.

.

Molen te Sellingen

de standaardmolen in Sellingen

daar staat hij
al jaren te
wachten op
wind
tussen de boeren
hun huizen en koeien
in de wei
staat hij recht
zijn wieken stijf
en zwart
als hijzelf
de molen
wachtend op wind
op een heuveltje

(wij noemen hem standaardmolen
op zijn driepoot heel alleen
wachtend op wind)

Stilte

wat me
bezighoudt
soms
is de angstwekkende
stilte
in het woord
zo luid
meestal
zo angst en
aanjagend
het geluid
van de stilte

Bert Schierbeek (18 juni 1918- 9 juni 1996)

Uit: Veel geluk professor

„Het eerste kwartier was een genot, vooral toen hij het stadje helemaal achter zich had, en niets meer zag dan dennen en sneeuw. Het bos had iets plechtigs over zich, iets dat aan een kathedraal herinnerde, en de wind, die er doorheen voer, en de sneeuwpakken, die ritselend en verstuivend omlaag kwamen, en de eekhoorntjes, die snel als schichten van de ene boom in de andere schoten en soms meters ver op hun pluimstaart bleven zweven, het was alles zo schoon, zo indrukwekkend en zo stil, dat Pierre er niets van gewaarwerd dat hij bij iedere stap tot aan zijn enkels in de sneeuw zakte, en almaar door kijkend en bewonderend voortploederde, met zijn valies in de ene en een paar opgevouwen kranten in de andere hand.

Hij dacht terug aan Dr. Schlesinger, en hij glimlachte. Vandaag voor de eerste maal voelde hij eens geen afkeer en misprijzen voor de oude brombeer, die al dertig jaar in de rectorstoel van de Weense universiteit zetelde en zijn jonge docenten het leven zo moeilijk en zo saai mogelijk maakte. Vandaag voor de eerste maal vond hij dat hij eigenlijk ongelijk had gehad de arme man zo lang en zo diep te verachten. De man kon er tenslotte ook niet aan doen dat hij een slechte maag had en alle twee, drie uren het zuur kreeg. En hij kon er evenmin aan doen dat zijn huishoudster soms vergat maagzout en water gereed te zetten, en dat de ongelukkige die hem op zulke momenten iets kwam vragen, dan schrikwekkende en goddeloze verwensingen naar het hoofd gegooid kreeg.

Neen, neen, de oude Schlesinger mocht er zijn. Hij was wel koppig overtuigd dat buiten Plato alle filosofen sufferds waren, en dat de dichter van Dertienlinden zo groot was als die van Hermann en Dorothea, maar in feite was hij nog de slechtste niet. En op zijn volgende verjaardag zou hij hem, in plaats van het gebruikelijke boek, eens een fles deugdelijke schnaps als geschenk geven. De man had er recht op, na zoveel jaren van trouwe plichtsbetrachting en noeste arbeid.“

Aster Berkhof (Rijkevorsel, 18 juni 1920)

De Duitse dichteres Karin Fellner werd geboren 1970 in München, waar zij nog steeds woont. Zie ook alle tags voor Karin Fellner op dit blog..

Uit: hangab zur Kehle

statt stau wünschst du dir beim abwasch
aura zu hören aus
dem stimmkoffer und dass jemand
spräche vom reizenden scheitern
an unübersetzbaren welten:
flackernde laubgehäuse
eine schwimmschule wolken
blankenese! oder
lausbubenlüftchen dies
pyjamahafte flattern

Karin Fellner (München, 18. Juni 1970)

De Duitse schrijfster en vertaalster Mirjam Pressler werd geboren op 18 juni 1940 in Darmstadt. Zie ook alle tags voor Mirjam Pressler op dit blog.

Uit: Ein Buch für Hanna

“An einem Morgen brach Hanna zusammen, sie blieb einfach auf dem Boden liegen und weinte und konnte nicht mehr aufhören zu weinen. Mira schüttelte sie, aber sie schaffte es nicht einmal, den Kopf zu heben. Die anderen gingen hinunter, um sich ihre Ration des schrecklichen Kaffees zu holen, doch Hanna blieb liegen. Da holte Mira aus ihrem Rucksack einen verschrumpelten Apfel und drückte ihn Hanna in die Hand. „Hier, der ist noch von Rosch Haschana. Ich habe ihn für eine besondere Gelegenheit aufgehoben.“ Sie lächelte.

„Ehrlich gesagt, ich habe gar nicht mehr gewusst, dass er noch da ist, ich habe ihn vorhin erst

entdeckt, sonst hätte ich ihn doch längst gegessen.“

Hanna war so erstaunt, dass sie aufhörte zu weinen. Sie biss in den Apfel, biss hinein und kaute so lange, bis sich das Fruchtfleisch in ihrem Mund aufgelöst hatte und nur noch eine süße, sämige Flüssigkeit übrig blieb, die sie dankbar schluckte. Für einen Moment war es, als säßen sie in Dänemark, in der Küche des Lindenhofs, und Bente hätte ihnen etwas zu essen hingestellt. Mira lächelte sie an, und Hanna verstand, dass Mira ihr ein Spiel anbot: Sie sollten so tun, als ob. Hanna war bereit, dieses Spiel mitzuspielen, Mira sollte sich nicht umsonst bemüht haben. Sie hielt der Freundin den Apfel mit der Aufforderung hin, auch einen Bissen zu nehmen, und fragte: „Wieso hat man euch eigentlich erwischt, nur euch?“ Zugleich wunderte sie sich, warum sie diese Frage erst jetzt stellte.”

Mirjam Pressler (Darmstadt, 18 juni 1940)

18-06-2012 om 18:57 geschreven door Romenu  

Dolce far niente 12 (Bij Vaderdag)

Kijken hoe vader werkt, Albert Neuhuys (10 juni 1844 –  6 februari 1914)

My Father

The memory of my father is wrapped up in
white paper, like sandwiches taken for a day at work.

Just as a magician takes towers and rabbits
out of his hat, he drew love from his small body,

and the rivers of his hands
overflowed with good deeds.

Yehuda Amichai (3 mei 1924 – 22 September 2000)

Do not go gentle into that good night

Do not go gentle into that good night,

Old age should burn and rave at close of day;

Rage, rage against the dying of the light.

Though wise men at their end know dark is right,

Because their words had forked no lightning they

Do not go gentle into that good night.

Good men, the last wave by, crying how bright

Their frail deeds might have danced in a green bay,

Rage, rage against the dying of the light.

Wild men who caught and sang the sun in flight,

And learn, too late, they grieved it on its way,

Do not go gentle into that good night.

Grave men, near death, who see with blinding sight

Blind eyes could blaze like meteors and be gay,

Rage, rage against the dying of the light.

And you, my father, there on the sad height,

Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.

Do not go gentle into that good night.

Rage, rage against the dying of the light.

Dylan Thomas (27 oktober 1914 – 9 november 1953)

Vom Vater...

Vom Vater hab`ich die Statur,
des Lebens erstes Führen,
vom Mütterchen die Frohnatur
und Lust zu fabulieren.

Urahnherr war der Schönsten hold,
das spukt so hin und wieder;
Urahnfrau liebte Schmuck und Gold,
das zuckt wohl durch die Glieder.

Sind nun die Elemente nicht
aus dem Komplex zu trennen,
was ist denn an dem ganzen Wicht
Original zu nennen?

Johann Wolfgang von Goethe (28 augustus 1749 – 22 maart 1832)

Het geschenk van mijn vader

Wij zaten samen, zwijgend, bij het vuur;
mijn lieve vader
en ik.
Bij elk klokgetik
kwam zijn stervensuur
nader en nader.

Hij was rustig en goed;
lijk de moeder
die haar kindje heeft gedekt tot de kin,
en die heengaat op lichte voet,
stil en verblijd.
Zo wist hij zijn denken en daden bedolven
onder Gods warme barmhartigheid.

Hij stond langzaam uit zijn zetel op,
recht en sterk lijk hij had geleefd.
Zijn fijne hand
heeft gebeefd
op mijn hand:
een nevel over ontwakend land.

Hij heeft zijn laatste daad gedaan:
hij gaf me zijn uurwerk,
eenvoudig, zonder één woord,
en monklend is hij te rust gegaan.

Maar, toen ik hem zacht naar het bed geleidde,
wist ik
hoe een Engel, zingend, aanschreed achter ons beide.
Want moedig had mijn vader,
in mijn handen
afstand van daad en tijd gedaan.
Trots en wenend ben ik van hem heengegaan.

17-06-2012 om 10:09 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, schrijver en diplomaat James Weldon Johnson werd geboren op 17 juni 1871 in Jacksonville, Florida Vooral door zijn moeder werd Johnson aangemoedigd om de Engelse literatuur en de Europese muzikale traditie te bestuderen. Hij studeerde aan Atlanta University met de bedoeling dat het onderwijs dat hij daar kreeg zou worden gebruikt om de belangen van de zwarte mensen te bevorderen. Na zijn afstuderen kreeg hij een baan als schoolhoofd in Jacksonville. In 1900 schreef hij het ​​nummer "Til Ev'ry Voice and Sing" ter gelegenheid van de verjaardag van Lincoln. Het lied dat immens populair werd in de zwarte gemeenschap werd bekend als de “Negro National Anthem." Johnson verhuisde naar New York in 1901 om samen te werken met zijn broer Rosamond, een componist, en kreeg een beetje succes als songwriter voor Broadway, maar koos er in 1906 uiteindelijk voor om Amerikaanse consul in Venezuela te worden. In dienst van het corps diplomatique publiceerde Johnson gedichten in Century Magazine en in The Independent. In 1912, publiceerde Johnson onder een pseudoniem “The Autobiography of an Ex-Colored Man”, het verhaal van een muzikant die zijn zwarte roots verwerpt voor een leven van materieel comfort in de witte wereld. De roman onderzoekt de kwestie van raciale identiteit in de twintigste eeuw, een gemeenschappelijk thema bij de schrijvers van de Harlem Renaissance.

Brothers

See! There he stands; not brave, but with an air
Of sullen stupor. Mark him well! Is he
Not more like brute than man? Look in his eye!
No light is there; none, save the glint that shines
In the now glaring, and now shifting orbs
Of some wild animal caught in the hunter's trap.

How came this beast in human shape and form?
Speak, man! - We call you man because you wear
His shape-How are you thus? Are you not from
That docile, child-like, tender-hearted race
Which we have known three centuries? Not from
That more than faithful race which through three wars
Fed our dear wives and nursed our helpless babes
Without a single breach of trust? Speak out!
I am, and am not.

Then who, why are you?


I am a thing not new, I am as old
As human nature. I am that which lurks,
Ready to spring whenever a bar is loosed;
The ancient trait which fights incessantly
Against restraint, balks at the upward climb;
The weight forever seeking to obey
The law of downward pull; and I am more:
The bitter fruit am I of planted seed;
The resultant, the inevitable end
Of evil forces and the powers of wrong.

Lessons in degradation, taught and learned,
The memories of cruel sights and deeds,
The pent-up bitterness, the unspent hate
Filtered through fifteen generations have
Sprung up and found in me sporadic life.
In me the muttered curse of dying men,
On me the stain of conquered women, and
Consuming me the fearful fires of lust,
Lit long ago, by other hands than mine.
In me the down-crushed spirit, the hurled-back prayers
Of wretches now long dead, - their dire bequests, -
In me the echo of the stifled cry
Of children for their bartered mothers' breasts.

I claim no race, no race claims me; I am
No more than human dregs; degenerate;
The monstrous offspring of the monster, Sin;
I am-just what I am . . . . The race that fed
Your wives and nursed your babes would do the same
To-day, but I -
Enough, the brute must die!
Quick! Chain him to that oak! It will resist
The fire much longer than this slender pine.
Now bring the fuel! Pile it 'round him! Wait!
Pile not so fast or high! or we shall lose
The agony and terror in his face.
And now the torch! Good fuel that! the flames
Already leap head-high. Ha! hear that shriek!
And there's another! Wilder than the first.
Fetch water! Water! Pour a little on
The fire, lest it should burn too fast. Hold so!
Now let it slowly blaze again. See there!
He squirms! He groans! His eyes bulge wildly out,
Searching around in vain appeal for help!
Another shriek, the last! Watch how the flesh
Grows crisp and hangs till, turned to ash, it sifts
Down through the coils of chain that hold erect
The ghastly frame against the bark-scorched tree.

Stop! to each man no more than one man's share.
You take that bone, and you this tooth; the chain -
Let us divide its links; this skull, of course,
In fair division, to the leader comes.

And now his fiendish crime has been avenged;
Let us back to our wives and children. - Say,
What did he mean by those last muttered words,
'Brothers in spirit, brothers in deed are we'?

James Weldon Johnson (17 juni 1871 – 26 juni 1938)

Portret door Laura Wheeler Waring, 1943

17-06-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver essayist en vertaler August Willemsen werd geboren in Amsterdam op 16 juni 1936. Zie ook alle tags voor August Willemsen op dit blog.

Uit: Braziliaanse brieven

„Vrijdag 20 juli vroeg terug naar São Paulo. Op de bank: geen geld. De HBU zal nu reclameren en het geld naar de HBU in Rio sturen. São Paulo was, na twee dagen provinciestad, een verademing. Dat cosmopoliete. In de lift van het hotel trof ik een receptionist en een hotelgast. Receptionist, tegen mij: ‘Hier is een landgenoot van u’. Ik kijk naar de man. Zuidamerikaanser kon het niet: klein, donkerharig, besnord, vermetele strohoed. Hij zegt: ‘Ik ben Argentijn.’ Ik zeg: ‘Ik ben Hollander.’ ‘O,’ zegt de receptionist, ‘ik dacht dat u Paraguayo was.’ Het maakt allemaal niets uit. De hotelbaas is Galiciër, de receptionisten zijn Brazilianen, de kokkin spreekt Spaans en de wasvrouw Italiaans, verhaspeld met Spaanse en Portugese woorden. En iedereen verstaat iedereen. Op grond van uiterlijk wordt geen enkele (althans zelden de juiste) conclusie getrokken met betrekking tot herkomst.

Laatste avond in São Paulo. Ik loop, enigszins in gedachten met gebogen hoofd, over de São João, en zie opeens vonken en brandende dingen vlak voor mijn voeten neervallen. Ik kijk omhoog: uitslaande brand in een wolkenkrabber. Toen zag ik dat er wel al politiewagens waren, maar blijkbaar had men het niet nodig gevonden het trottoir af te zetten. Ik maakte dat ik naar de overkant kwam. Brand op de zesde verdieping, vooral gevoed door gordijnen en luxaflex zonneschermen voor de open ramen. Het vuur klom razend snel hoger. Bij elke nieuwe verdieping die werd bereikt steeg gejuich en applaus uit de menigte op. De brandweer had het vuur gauw geblust, het zat voornamelijk aan de voorkant. Maar zeven verdiepingen waren toch geblakerd. En de mensen maar juichen, als betrof het een voetbalwedstrijd.

Later op de avond nam ik nog even afscheid van ‘mijn’ Portugees, een kroegbaas op de hoek. Vreemd dat een Portugees in Brazilië, voor mij, toch weer iets ‘eigens’ heeft (Europa?).“

August Willemsen (16 juni 1936 – 29 november 2007)

De Nederlandse dichter Casper Fioole werd geboren op 16 juni 1975. Zie ook alle tags voor Casper Fioole op dit blog.

Stilte staat

Stilte staat
als een muur in ons bed.

Vol groot gelijk bid ik
dat jij dit zwijgen
pijnlijker vindt dan ik.
Dat je het haat.
Dat het je misselijk maakt.
En vooral,
dat je sorry zeggen gaat,
en tegen me aan komt liggen.
Nu.
Op dit moment.
Alsjeblieft.

Eén seconde eerder dan ik.

“Paar pondjes minder. Minder slordig.”

In dit lijflijk geheugen,
waar elk jaar
zijn sporen slingeren liet
stapel op stapel op plaatsen
laag op laag op plekken
hoe slordig jaren zijn,
zet ik het mes

 Casper Fioole (16 juni 1975)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Joyce Carol Oates werd geboren in Lockport, New York, op 16 juni 1939. Zie ook alle tags voor Joyce Carol Oates op dit blog.

Uit: A Widow's Story

“February 15, 2008. Returning to our car that has been haphazardly parked—by me—on a narrow side street near the Princeton Medical Center—I see, thrust beneath a windshield wiper, what appears to be a sheet of stiff paper. At once my heart clenches in dismay, guilty ap­prehension—a ticket? A parking ticket? At such a time? Earlier that afternoon I'd parked here on my way—hurried, harried—a jangle of admonitions running through my head like shrieking cicadas—if you'd happened to see me you might have thought pityingly That woman is in a desperate hurry—as if that will do any good—to visit my husband in the Telemetry Unit of the medical center where he'd been admitted several days previously for pneumonia; now I need to return home for a few hours preparatory to returning to the medical center in the early eve­ning—anxious, dry-mouthed and head-aching yet in an aroused state that might be called hopeful—for since his admission into the medical center Ray has been steadily improving, he has looked and felt better, and his oxygen intake, measured by numerals that fluctuate with liter­ally each breath—90, 87, 91, 85, 89, 92—is steadily gaining, arrangements are being made for his discharge into a rehab clinic close by the medical center—(hopeful is our solace in the face of mortality); and now, in the late afternoon of another of these interminable and exhausting hospital-days—can it be that our car has been ticketed?—in my distraction I'd parked illegally?—the time limit for parking on this street is only two hours, I've been in the medical center for longer than two hours, and see with embarrassment that our 2007 Honda Accord—eerily glaring-white in February dusk like some strange phosphorescent creature in the depths of the sea—is inexpertly, still more inelegantly parked, at a slant to the curb, left rear tire over the white line in the street by several inches, front bumper nearly touching the SUV in the space ahead. But now—if this is a parking ticket—at once the thought comes to me I won't tell Ray, I will pay the fine in secret.”

Joyce Carol Oates (Lockport, 16 juni 1939)

De Canadese dichter, artiest en musicus Derek Raymond Joseph Audette werd geboren op 16 juni 1971 in Hull, Quebec. Zie ook alle tags voor Derek R. Audette op dit blog.

A Song for the Worms

Longer still they tear at my fetid heart
with minds that suffer like a dew draped leaf,
and through grand halls lined with bitter demur
my ersatz body is slowly produced.
In this garden of ubiquitous pain
they bear witness to this decrepit act.
I am no longer a child of the earth,
but a beast of famine who hungers not.

A vile and loathsome sow I have become,
a hellish fiend drenched in disquietude.
I have become a grim, pernicious blight,
an icon of well deserved abhorrence.
Yet upon my head sits a shining crown,
for now am I also, desolation.

Derek R. Audette (Hull, 16 juni 1971)

De Zwitserse schrijver en columnsit -minu (eig. Hans-Peter Hammel) werd geboren op 16 juni 1947 in Basel. Zie ook alle tags voor -minu op dit blog.

Uit: Von einem Hügelbrand und dem geretteten Elefanten

”Es schneite. Dies Ende Mai. Und in Italien.
Ich war eben am Wäscheaufhängen. Das heisst, ich stand etwas ratlos vor den Gästeleintüchern, die plötzlich in einem eierfruchtartigen Lila im Sturmwind flatterten. LILA?
Da erst entdeckte ich das pechschwarze Hemd, das mir der Mann, der in Orbetello stets im Schatten des Bäckergässchen hockt, angedreht hatte. Ich meine, er heisst Bubu oder so. Jedenfalls hockt er, seit Orbetello ein Städtchen ist, in diesem windigen Gässchen. Bubu hat stets allerlei lustige Dinge vor sich ausgebreitet. Etwa hölzerne Elefanten.
Aber auch chinesische Feuerzeuge. Und dann Colliers aus diversen Funkelsteinen, von denen er behauptet, sie seien aus Afrika, aus dem Land seiner Vorfahren. Aber natürlich sind sie vom Obi-Bastelmarkt. Ich erkenne sie sofort wieder.
Denn Hannchen, mein Patenkind, bastelte mir immer auf Weihnachten Kleiderbügel mit diesem Funkelsteinzeug, weil das gute Mädchen schon bald einmal geschnallt hatte, dass sein Patenonkel total, ABER TOTAL auf den Glamour dieser Kleiderbügelwelt abfährt.
Wir driften ab. Das Thema war, dass Bubu mich jeden Tag löchert, ich solle bei ihm einen hölzernen Elefanten kaufen, weil man so etwas immer gebrauchen könne. Bubus Angebot ist allerdings eines der wenigen, wo ich mit frohem Herzen NEIN sagen kann.
Bubu hört mein NEIN nicht gerne. Er fragt mich weinerlich, ob ich ein Problem mit seiner Hautfarbe hätte ... Ob ich einer Rechtsgruppierung angehören würde ... Kurz: Bubu redet Scheiss.
DICKEN SCHEISS. Und seine Hautfarbe lässt mich so kalt wie sein elefantöses Angebot.
NA JA: DIESES THEATER HATTE ICH JA SCHON.”

-minu (Basel, 16 juni 1947)

16-06-2012 om 16:14 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en onderwijzer Theo Thijssen werd geboren in Amsterdam op 16 juni 1879. Zie ook alle tags voor Theo Thijssen op dit blog.

Uit: Kees de jongen

„Tante stond op en ging voorzichtig de alkoofdeur dichtdoen. Toen kwam ze naar Kees kijken, maar die hield zich dadelijk weer slapend.

"De arme schapen," fluisterde tante, "hoe laat is het gebeurd?"

"Weet 't niet," zei oom, heel moeilijk sprekend, net of-ie telkens benauwd werd, "... hij is niet meer bij kennis gekomen na vanmiddag... aldoor zo stil blijven liggen... we hebben er maar bij gezeten, vader ook... zo oud als-ie is... de godganse nacht... en tegen de ochtend werd-ie zo erg stil... gingen we twijfelen... zeg ik tegen haar: zie dat je nou wat slapen gaat nog... zulke onzin praat je dan hè... tegen je eigen gedachten in... ben ik nog naar die dokter gevlogen... heb daar staan te schellen... hij zou komen... hij moet nóg komen... och hij wist het gisteren al... kom ik terug... 't leek of ze gék was... die juffrouw van boven was er gelukkig... de ouwe man wist geen raad ook... Och god Jeanne, 't is ook zo erg, 't is ook zo erg...

En hij huilde nu, z'n stem was helemaal geen mannenstem meer...

Kees ging ineens recht overeind in het bed zitten. Ze schrokken allebei.

"U liegt het toch! U líegt het!" riep-ie, het enige wat-ie zeggen kón.

Oom stond op en ging de keuken in, alsof-ie wegvluchtte. Tante kwam naar Kees toe, zwijgend, en duwde hem zachtjes neer en dekte hem toe.

"D'r is niks van waar!" schreeuwde Kees; hij duwde z'n hoofd in het kussen, om niet te laten zien hoe erg hij huilde.

"Nee d'r is ook niks van waar, Kees," suste tante, "blijf jij nog maar slapen, toe blijf nog maar slapen tot ik jullie roep, dan is het tijd genoeg nog. Denk om Truus."

Kees gaf geen antwoord. Huilend zocht hij naar een uitweg, naar een middel om aan de waarheid te ontkomen, om zichzelf te bewijzen dat ze zich allemaal vergisten...

Maar hij vond niets. En hij moest zich machteloos overgeven aan de waarheid: dat het toch gebeurd was, toch gebeurd... "

Theo Thijssen (16 juni 1879 - 23 december 1943)

De Albanese dichter en vertaler Ferdinand Laholli werd geboren op 16 juni 1960 in Gradishta. Zie ook alle tags voor Ferdinand Laholli op dit blog.

PENITENTIAL

I banged
my head
to quiet me
and now
it aches
from endurance.

THE WORKERS' PARTY OF ALBANIA

The killer
comes for our dreams,
amnesiac
because he doesn't like
corpses.

Vertaald door Zana Banci en Anthony Weird

Ferdinand Laholli (Gradishta, 16 juni 1960)

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Elfriede Gerstl werd geboren op 16 juni 1932 in Wenen. Zie ook alle tags voor Elfriede Gerstl op dit blog.

Mein Prater

die liliputbahn ist ein schwan auf schienen, die schwäne spucken hier frösche

aus und im kreis durch die luft fliegen ist noch keine mutprobe, da gibts

noch mehr.

2 x fürchten kaufen und rein in die geisterbahn. sich im spiegelkabinett

[und seinen ebenbildern] verirren – schlicht und grad nicht mehr rausfinden.

und immerzu fliegen im sitzen und liegen. mit all dem gekreisch der

fliegenden in den ohren vertickert der sonntag.

bitte nur die kleinen blechautos fahren müssen dürfen, nicht wahr, und

viel viel zuschauen.

später mit meiner tochter als schulkind so mit 6, 7 – der micky maus,

musste ich donald der tolpatsch sein und mir die schrecklich schöne

praterwelt erklären lassen.

und was wollte sie? na was schon: grade einmal schwan im bach fahren

und mit autodromwagerln, die immerzu zusammenstossen, und zur erholung

in die liliputbahn, die durch ein miniwäldchen bimmelt, hinein in eine beinaheruhe

– nach all dem gewusel, getrampel und geschrei ein tröpfchen stille.

Elfriede Gerstl (16 juni 1932 – 9 april 2009)

Hier met Elfriede Jelinek (links)

De Italiaanse dichter en schrijver Giovanni Boccaccio werd geboren in Florence of Certaldoi in juni of juli 1313. Zie ook alle tags voor Boccacio op dit blog.

Uit: Das Dekameron (Vertaald door Karl Witte)

„Um so überschwenglichere Gnade haben wir aber in ihm zu erkennen, wenn wir, deren sterbliches Auge auf keine Weise in das Geheimnis des göttlichen Willens eindringen kann, durch falschen Wahn betrogen, einen zu unserem Fürsprecher vor der Majestät Gottes erwählen, den er von seinem Angesicht verbannt hat, und wenn er, vor dem nichts verborgen ist, dessen ungeachtet mehr auf die reine Gesinnung des Bittenden als auf dessen Unwissenheit oder auf des Angerufenen Verdammung sieht und das Gebet ebenso erhört, als ob der vermeintliche Fürsprecher die Seligkeit, ihn zu schauen, genösse. Daß es sich so verhält, wird aus der Geschichte offenbar werden, die ich euch erzählen will. Offenbar nach menschlichem Dafürhalten, sage ich, da Gottes Ratschlüsse uns verborgen bleiben.

Es wird nämlich berichtet, daß Musciatto Franzesi, als er von einem reichen und angesehenen Kaufherrn zum Edelmanne geworden war und nun mit dem Bruder des Königs von Frankreich, dem vom Papst Bonifaz herbeigerufenen und unterstützten Karl ohne Land, nach Toskana ziehen sollte, sich entschloß, seine Geschäfte, welche, wie es bei Kaufleuten der Fall zu sein pflegt, äußerst verwickelt waren, mehreren Bevollmächtigten zu übertragen. Für alles fand er Rat, nur blieb ungewiß, wo er jemanden auftreiben wollte, der geschickt wäre, jene Schulden einzutreiben, die er bei einigen Burgundern ausstehen hatte. Der Grund seines Bedenkens lag darin, daß ihm wohlbekannt war, was für ein wortbrüchiges, händelsüchtiges und abscheuliches Volk die Burgunder sind und daß er sich auf niemand besinnen konnte, der abgefeimt genug gewesen wäre, um ihrer Bösartigkeit mit Erfolg Widerpart zu leisten. Als er in solchem Zweifel lange hin und her überlegt hatte, fiel ihm ein gewisser Ciapperello von Prato ein, der sein Haus in Paris oft zu besuchen pflegte.“

Giovanni Boccaccio ( juni of juli 1313 - 21 december 1375)

En als toegift bij een andere verjaardag:

Kiss Krisstal

Er was een stilte die zich niet liet dwingen,
een angst, onhoudbaar diep en koud als staal.
Zij speelden mij een morgen voor, een maal
van ijzing en een stoelendans die dringen

naar macht en aanzien werd. Herinneringen
van duizend malen kregen hier verhaal.
Absurd theater in een achterzaal
scheen plotseling fataal. Tot hun zingen

herkenning werd, ik lachte om hun grappen,
bevrijd en in hun midden opgenomen.
Het oude huis dat mij een warmte bood,

waarin ik trillende naar lucht moest happen,
was hier onzinnig aan zijn eind gekomen.
Is het nou afgelopen met de dood?

Frans Roumen, Uit: Elk woord van mij is zonde,

Uitgeverij Berend Immink, Nijmegen 1984)

Frans Roumen (Wessem, 16 juni 1957)

Poptempel Doornroosje, Nijmegen

Zie ook alle tags voor Frans Roumen op dit blog.

Zie voor nog meer schrijvers van de 16^e juni ook mijn blog van 16 juni 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

16-06-2012 om 16:07 geschreven door Romenu  

De Nederlands-Indische schrijfster Maria Dermoût (eigenlijk Helena Anthonia Maria Elisabeth Dermoût-Ingerman) werd geboren in Pekalongan, Java, op 15 juni 1888. Zie ook alle tags voor Maria Dermoût op dit blog.

Uit: Toeti

„Nog meer ingespannen dan tevoren, haar gezicht donker, haar zwarte ogen bedroefd, de mond getrokken. “Ach,” zei zij, en toen, “ach ja, je hebt wel gelijk dat wij alleen... maar zeg dat maar niet hardop, waarvóór eigenlijk, het doet zoveel verdriet om alleen te zijn hé Tsjalie, en soms,” haar hele gezicht oplichtend in haar glimlach, “soms even zijn wij toch niet alleen, als wij...” Zij zweeg, verschrikt voor het grote woord liefhebben.’

(...)

‘Een ogenblik bleven Charles en zij achter in de binnengalerij, zij liepen naast elkaar; zonder iets te zeggen nam Charles haar hand in de zijne, hield die vast zoals mensen dat doen die straks afscheid van elkaar zullen nemen. “Toeti,” zei hij tegen haar naast hem. Hij liet haar hand weer los voordat zij de achtergalerij inliepen. Hij dacht - waarom wist hij zelf niet -aan een ander afscheid, en hoe zijn moeder gezegd had “trouw moet blijken”. Hij herinnerde het zich heel duidelijk alsof het nu was: hij hoorde de woorden, zó was het! Hij keek even naast zich, en dít was het’.

Maria Dermoût (15 juni 1888 – 27 juni 1962)

De Amerikaanse schrijver Christian Bauman werd geboren op 15 juni 1970 in Easton, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Christian Bauman op dit blog.

Uit: Voodoo Lounge

„When you go, you go for real. And there is no time more real than 3:00 A.M. Sergeants' time, it's called. Zero three hundred. Zero dark early.
On the old Army boat, the general-quarters bell rang twice for wake-up at 0300. The bell didn't matter; those who'd slept had been up for at least half an hour. Most of the thirty-four soldiers hadn't slept. In warm bunks and cold latrine stalls they'd all felt the engines throttle down at 0245, the hard rattle in the bulkheads reduced to a low buzz as the vessel went from full speed to barely making headway through the Caribbean waters.
The echo of the bell died in empty steel passageways, replaced by the hollow silence of nothing to say, nothing to talk about. Cigarettes went to lips, Zippo lids flipped back. Brown T-shirts came down over heads, camouflage BDU blouses buttoned up. The skeleton crews on night watch wiped oil from the gray sides of the diesels, raised binoculars to eyes on the bridge wings, listened to quiet static on the marine bands, made coffee.
In a cramped, two-bunk crew cabin the soldier everyone called Jersey sat in the only chair, bent over, pulling speed-laces tight on a black jungle boot, tucking ends. The door opened, Dick Wags in blue engine-room coveralls, hands in pockets. The light from the passage behind framing a tight face.
"Roomdog," Dick Wags said, with deep-voice Dick Wags drama. "Voodoo Lounge awaits."
Jersey looked up, snorted, said, "Please." The soldier tapped a Marlboro against the ashtray, bent to tie the other boot. Dick Wags was from northeast Jersey, Jersey from northwest. Dick Wags was Dick, sometimes Rick. Jersey was Jersey, except to Dick Wags; to Dick Wags, Jersey was Roomdog. Everyone's roomdog was Roomdog. It wasn't complicated.“

Christian Bauman (Easton, 15 juni 1970)

De Duitse dichteres en schrijfster Silke Scheuermann werd geboren op 15 juni 1973 in Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Silke Scheuermann op dit blog.

Lepra

ein Märchenschock war am Anfang
die einfache Injektion einer Landschaft
in einen Körper, damit er praller wirkt, zugleich lebloser,
der Botrox-Effekt, seine Ausbreitung: überall tote Feengesichter

gut und böse sind nicht mehr paritätisch verteilt,
da die künstlichen Muskel der
Sprache verkümmert sind, zu
billigem Material, das das Gesicht einer Frau modelliert
und ihren Körper, den wir einmal in
Sturmaugen, Felsmund, Flußtränen zergliederten,
in Schneegeschlechter, Salzlippen.
Kerkerhirn, Eisfinger
aufteilen konnten, in seine
Blitznerven, Erdzunge,
Wolkenbrüste, und jedes Organ
hatte seinen Stammplatz, genau wie Herzeleid
keinen gehabt hat

angenommen, drei Wünsche wären offen, einzudringen
in die fiktionale Struktur der Schönheit, was wäre, wir
wollten den Felsmund geschlossen, daß
der Mund, von dem
man gerne sagt, er sehe aus wie ein Schnitt,
nicht mehr da sei, nur ein glattes Stück Haut das
nach dem Messer sucht, ein vergleichsweise
kleiner Schauplatz,
der den Wind stumm sein läßt, der das Elend aufsaugen kann, und
dieser zielgerichtete Wunsch könnte uns dann
gegen die Last aller Platitüden von gestern aufwiegen, wir
wären mehr als federgewichtig, weißt du

Silke Scheuermann (Karlsruhe, 15 juni 1973)

De Franse schrijver en journalist Roland Dorgelès (eig. Roland Lécavelé) werd geboren op 15 juni 1885 in Amiens. Zie ook alle tags voor Roland Dorgelès op dit blog.

Uit: Les Croix de bois

„- Ils attaquent !

Gilbert et moi avons bondi ensemble, assourdis. Nos mains aveugles cherchent le fusil et arrachent la toile de tente qui bouche l’entrée.

- Ils sont dans le chemin creux !

Le cimetière hurle de grenades, flambe, crépite. C’est comme une folie de flammes et de fracas qui

brusquement éclate dans la nuit. Tout tire. On ne sait rien, on n’a pas d’ordres : ils attaquent, ils sont dans le chemin, c’est tout...

Un homme passe en courant devant notre trou et s’abat, comme s’il avait buté. D’autres ombres passent, courent, avancent, se replient D’une chapelle ruinée, les fusées rouges jaillissent, appelant le barrage1. Puis le jour semble naître d’un coup ; de grandes étoiles blafardes crèvent au-dessus de nous, et, comme à la lueur d’un phare, on voit naître des fantômes, qui galopent entre les croix. Des grenades éclatent, lancées de partout. Une mitrailleuse glisse sous une dalle, comme un serpent et se met à tirer, au tir rapide, fauchant les ruines.

- Ils sont dans le chemin, répètent les voix.

Et, aplatis contre le talus, des hommes lancent toujours des grenades sans s’arrêter, de l’autre côté du mur.

Par dessus le parapet, sans viser, les hommes tirent. Toutes les tombes se sont ouvertes, tous les morts se sont dressés, et, encore aveuglés, ils tuent dans le noir, sans rien voir, ils tuent de la nuit ou des hommes.“

Roland Dorgelès (15 juni 1885 – 18 maart 1973)

In 1915

De Mexicaanse dichter Ramon Lopez Velarde werd geboren op 15 juni 1888 in Jerez. Zie ook alle tags voor Ramon Lopez Velarde op dit blog.

Wet Earth

Wet earth of liquid evenings when the rain
whispers and girls soften
under the redoubled pelting of the drops
of the roof terrace.

Wet earth of odoriferous evenings when
misanthropy toils up to the lascivious
solitudes of air and on them lights
with the last dove of Noah;
while the thunder crackles tirelessly
along the miry clouds.

We evenings of steaming earth when I
acknowledge I am made
of clay, for the summer tears, beneath
the auspice of the light that is half gone,
the soul turns to water on the nails
of its cross.

Evenings when the telephone invites
naiads known for their knowingness,
who leave their bath for live,
to strew their fatuous tresses on the bed
and to lisp, with perfidy and profit,
damp and panting monosyllables
as the fine rain harries the window-panes....

Evenings like an alcove under the sea,
its bed its bath;
evenings when a maiden
grows old in front of her extinguished hearth,
waiting for a swain to bring her a live coal;
evenings when on earth
angels descend to plough unerring furrows
on edifying fallows;
evenings of supplication and Pascal candles;
evenings when the squall
incites me to inflame
each frigid maiden with the opportune coal;

evenings when, my soul
oxidized, I feel
an acolyte of camphor,
slightly swordfish, slightly
Saint Isidore Labrador....

Vertaald door Samuel Beckett

Ramon Lopez Velarde (15 juni 1888 – 19 juni 1921)

Standbeeld in Jerez 

De Canadese dichter en schrijver François-Xavier Garneau werd geboren op 15 juni 1808 in Ville de Québec. Zie ook alle tags voor François-Xavier Garneau op dit blog.

Le Marin

La nuit est noire et le ciel sans étoiles;
Le vent mugit et frappe, en vain, nos voiles
Que durcissent les frimas.
Adieu patrie ! adieu, plus d'espérance.
Adieu ma femme et ma chère Clémence,
Vous ne me reverrez pas.

De la tempête augmente la furie;
La mer blanchit le navire qui crie,
C'en est fait, nous coulons bas!
Adieu patrie ! adieu, plus d'espérance.
Adieu ma femme et ma chère Clémence,
Vous ne me reverrez pas.

Vous m'attendez à cette heure peut-être,
Et vous croyez toujours me voir paraître
Froid et couvert de frimas.
Adieu patrie ! adieu, plus d'espérance.
Adieu ma femme et ma chère Clémence,
Vous ne me reverrez pas.

Au cap lointain vaccille une lumière...
Mais le vaisseau brisé sombre à l'arrière,
Tous s'élancent dans les mâts.
Adieu patrie ! adieu, plus d'espérance.
Adieu ma femme et ma chère Clémence,

Vous ne me reverrez pas.

Tout disparut sous la vague profonde;
Et le marin qui luttait contre l'onde
Répétait encor tout bas:
Adieu patrie ! adieu, plus d'espérance.
Adieu ma femme et ma chère Clémence,
Vous ne me reverrez pas.

François-Xavier Garneau (15 juni 1809 – 2 februari 1866)

De Noorse schrijver Trygve Emanuel Gulbranssen werd geboren in Oslo op 15 juni 1894. Zie ook alle tags voor Trygve Gulbranssen op dit blog.

Uit: The Wind From the Mountains (Vertaald door Naomi Walford)

“There was a grand Christmas at Björndal after this good year. Major Barre and Aunt Eleanor came and there followed feasting and dancing and voluble speeches at the table and catches and boisterous songs.
Some of the guests found it hard to stomach sitting at the table with all the manor-people on Christmas Eve, and be solemn with Bible and church-candles in the middle of the table, and listen to Dag reading the Christmas text. It was still worse when the old man broke up and went to bed quite early, giving it out as a decree that every one would be called in the small hours for the drive to the early Christmas service. What sort of treatment was that for people of position?
They were not at all consoled by being awakened with a dram of spirits and a snack: they dreaded the drive in the night cold and growled angrily. But the singing of the sleigh bells and the glow of the torches and the solemnity in church worked upon them as on others; and what was naive and genuine in them responded through the fog of protest which they had believed to be their attitude to life.“

15-06-2012 om 17:05 geschreven door Romenu  

Dolce far niente (Voetbal)

In het gras

Een schema van het leven ligt

op het voetbalveld, een tekening

van de wereld, op zondagmiddag.

Hoe wij in wisselende bezetting

elkaar steunen, stuktrappen, vereren,

verlaten en kwijtraken, rennend.

Tussen de krijtlijnen een blauwdruk

van verlangen. Nooit krijgen wat wij

najagen, en als de buit binnenkomt

onthand zijn, leeggevreten door vreugde

van een dag, door elkaar bedolven.

En altijd die man, met die fluit.

Anna Enquist (Amsterdam, 19 juli 1945)

Piet Keizer 1973

Sombere tijd zwarte dagen
een glimp van licht zo nu en dan
als op het voetbalveld
jij met je lome genialiteit
je van een verdediger bevrijdt

Ach die na ons komen
nooit zullen ze weten
waarvan we droomden.

Remco Campert (Den Haag, 28 juli 1929)

Vaders interland

Mijn vader heeft het voetballen uitgevonden -
de televisie kan er nog van leren -
maar ze luisteren nooit.

En wat erger is: de andere landen spelen vals.
Pas als Nederland heeft gewonnen
zegt vader dat het mooi en eerlijk was.

Ik vind het zoenen leuk, al kussen ze
alleen spelers van de eigen ploeg.
Of kun je maar maximaal met zijn elven vrijen?

Ted van Lieshout (Eindhoven, 21 december 1955)

CRUIJFF 50*

Hun zeggen Johan Cruijff wordt vijftig jaar,

dus in principe is dat een gegeven,

want net als bij het voetbal heb het leven

dat dus de dingen volgen na mekaar.

Je ken in wezen honderd worden, maar

normaal gesproken word je nooit meer zeven.

Op die soort basis is dus veel geschreven,

want als je hier bent, ben je dus niet daar.

Je moet je ergens aan de regels houden,

in een sonnet en op het voetbalveld.

Dat is dus logisch, denk je bij je eigen.

Je wordt wel ouder, maar je blijft de oude.

Jij, Johan, bent nog lang niet uitgeteld,

maar ik moet nu na nummer veertien zwijgen.

Jan Kal (Haarlem, 18 december 1946)

Paolo Maldini WK '94

Op 24-6-1990
In de perstent van
Italia Novanta Milaan
Zag ik haar
Naambordje op de rechterborst
Hostess van Coca-Cola
Een mond geschapen voor de kus
In volle glorie staan
Maldini had een zus.

Het kleine zusje van Maldini
Een vijfentachtig lang
Rode rok boven de knie
Het zwarte haar de blauwe ogen
Ik wist niet waar ik kijken moest
Die mond, een vleugje ironie
Zo'n vrouw die achteloos
Het leven van een man verwoest.

Dus als Paolo aanlegt
In de finale van Parijs
Voor de vijfde strafschop
- Ronaldo heeft er een gemist -
Heel Italië bidt Maria, Jezus Christus
Zal ik alleen maar denken:
O Paolo
Hoe is het met je zus?

14-06-2012 om 17:11 geschreven door Romenu  

De Portugese dichter en schrijver Fernando António Nogueira Pessoa werd geboren in Lissabon op 13 juni 1888. Zie ook alle tags voor Fernando Pessoa op dit blog.

The Keeper Of Sheep II

My gaze is clear like a sunflower.
It is my custom to walk the roads
Looking right and left
And sometimes looking behind me,
And what I see at each moment
Is what I never saw before,
And I’m very good at noticing things.
I’m capable of feeling the same wonder
A newborn child would feel
If he noticed that he’d really and truly been born.
I feel at each moment that I’ve just been born
Into a completely new world…

I believe in the world as in a daisy,
Because I see it. But I don’t think about it,
Because to think is to not understand.
The world wasn’t made for us to think about it
(To think is to have eyes that aren’t well)
But to look at it and to be in agreement.

I have no philosophy, I have senses…
If I speak of Nature it’s not because I know what it is
But because I love it, and for that very reason,
Because those who love never know what they love
Or why they love, or what love is.

To love is eternal innocence,
And the only innocence is not to think…

The Keeper Of Sheep VI

To think about God is to disobey God,
Since God wanted us not to know him,
Which is why he didn’t reveal himself to us…

Let’s be simple and calm,
Like the trees and streams,
And God will love us, making us
Us even as the trees are trees
And the streams are streams,
And will give us greenness in the spring, which is its season,
And a river to go to when we end…
And he’ll give us nothing more, since to give us more would make us less us.

Vertaald door Richard Zenith

Fernando Pessoa (13 juni 1888 – 30 november 1935)

Portret in Café Martinho Da Arcada, Lissabon

De Nederlandse schrijver Willem Brakman werd geboren op 13 juni 1922 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Willem Brakman op dit blog.