Bij de start van de Tour de France

De Nederlandse schrijver Peter Winnen werd geboren op 5 september 1957 in Ysselsteyn. Zie ook alle tags voor Peter Winnen op dit blog.

Uit: Koersdagen

“Wielrenners springen niet zachtzinnig om met hun harten. De naald staat vaak en langdurig in de rode zone. Maar ze blijven het vanzelfsprekend vinden dat de motor in de borst blijft brullen. Wat hen werkelijk drijft, huist in de diepte van de boezems: eerzucht, ambitie, passie, de noodzaak van het grensoverschrijdende, liefde voor de sport, , liefde voor het meisje, liefde voor de liefde, de noodzaak te worden liefgehad. Zo groot is de liefde soms dat een hart scheurt.

Het is 1990. Het medisch team van de ploeg waarin ik rijd houdt onze harten goed in de gaten. Regelmatig vinden er zogenaamde 24-uurregistraties plaats. Dat betekent trainen met een kastje, eten met een kastje, slapen met een kastje, vrijen met een kastje. Van de twintig coureurs blijkt er maar eentje een volledig storingsvrij hart te bezitten. Niet dat de negentien anderen gevaar lopen – niemand krijgt het advies te stoppen, maar het is duidelijk dat gezondheid in het wielrennen een rekbaar begrip is.

Die ene supergezonde is na zijn carrière zwaar verslaafd geraakt aan amfetamines. Het innerlijk hart was te rusteloos voor het gewone leven, het fysieke hart te sterk.

Zo nu en dan zie ik achter het glas van een reliekschrijn in een basiliek het hart van een lang geleden gestorven heilige. Het is nauwelijks te bevatten dat het leerachtige, sterk gekrompen zakje ooit geklopt heeft in de borst van een levend wezen. Maar ik kan me zonder moeite voorstellen hoe in de donkere holte intense devotie heeft gewoed, en liefde, compassie, eerzucht, twijfel, dwaasheid, de pijnlijke oorlog tegen een regiment demonen die zelfs – of juist – een heilige op aarde bezoeken.”

Peter Winnen (Ysselsteyn, 5 september 1957)

30-06-2012 om 15:01 geschreven door Romenu  

De Mexicaanse schrijver, dichter, essayist en vertaler José Emilio Pacheco werd geboren in Mexico City op 30 juni 1939. Hij doceerde literatuur aan diverse universiteiten in de VS en in het Verenigd Koninkrijk. Pacheco's eerste gedichtenbundel Los elementos de la noche verscheen in 1963 en werd in het zelfde jaar gevolgd door de roman El viento distante.

High treason

I do not love my country. Its abstract splendor
is beyond my grasp.
But (although it sounds bad) I would give my life
for ten places in it, for certain people,
seaports, pinewoods, fortresses,
a run-down city, gray, grotesque,
various figures from its history
mountains
(and three or four rivers).

The elements of the night

Beneath this small, dry empire summer has whittled down,
faith lies toppled—all those tall, farsighted days.
In the last valley
destructiveness is glutted
on conquered cities, affronted by the ash.

Rain extinguishes
the woodland lit by lightning.
Night passes on its venom
Words crack against the air.

Nothing is restored, nothing gives back
that glowing green to the scorched fields.

Neither will the water, in its exile
from the fountain, succeed its own sweet
rise, nor the bones of the eagle fly
through its wings again.

Vertaald door George McWhirter and Alastair Reid

José Emilio Pacheco (Mexico City, 30 juni 1939)

De Kameroense schrijver Mongo Beti (eig. Alexandre Biyidi) werd geboren op 30 juni 1932 in Mbalmayo, een klein dorp ten zuiden van Yaoundé. Beti doceerde literatuur in Rouen. Om politieke redenen moest hij naar Frankrijk vluchten. Na 1992 woonde hij weer in Kameroe. Tot zijn omvangrijke werk behoren de romans »Mission terminée« (1957) und »L'Histoire du fou« (1994).

Uit: Africains, si VOUS PARLIEZ (2005)

« Quoi qu’en disent les radotages de vos théoriciens tiers-mondistes, Monsieur le Président de la République française, quoi qu’en disent les ethnologues d’un autre âge qui s’empressent autour de vous et assurent vous livrer l’âme noire toute nue, un peuple déshérité ne saurait transformer son présent ni conquérir son avenir sans élever la voix et même frapper du poing sur la table.

Dans les dispositions de l’Elysée à l’égard de l’Afrique, rien n’a changé ; c’est toujours le même choix, en faveur des dictateurs, contre les peuples. Les espérances politiques de nos peuples ont été le plus souvent soit trahies, soit mystifiées…

Les pouvoirs franco-africains organisent donc le vide, le silence morose, le côtoiement des individus, des groupes, des catégories, des ethnies, jamais leur dialogue et leur interpénétration, en un mot l’obscurantisme… Broyés par des institutions culturelles dont la fatalité est de nous aliéner, nous prétendons créer une littérature qui soit l’expression authentique de notre moi collectif.

Si les Français se bouchèrent jadis les oreilles, quand nous tentions de leur conter l’histoire somme toute fade de notre résistance sous la colonisation, niant que celle-ci ait jamais eu le visage que nos plumes perverses s’obstinaient à tracer, que feront-ils a fortiori lorsque nous en viendrons fatalement à conter l’histoire atroce de trente ans de néo-colonialisme ?

Il faut nécessairement que nous la racontions, cette histoire-là. A nos enfants d’abord, parce que c’est un devoir de se transmettre de génération en génération les histoires sans lesquelles il n’y a pas d'histoire ni de mémoire collective. »

Mongo Beti (30 juni 1932 – 8 oktober 2001)

De Poolse dichter, schrijver en Nobelprijswinnaar Czesław Miłosz werd geboren in Šeteniai op 30 juni 1911. Zie ook mijn blog van 30 juni 2006.

A Song on the End of the World

On the day the world ends
A bee circles a clover,
A fisherman mends a glimmering net.
Happy porpoises jump in the sea,
By the rainspout young sparrows are playing
And the snake is gold-skinned as it should always be.

On the day the world ends
Women walk through the fields under their umbrellas,
A drunkard grows sleepy at the edge of a lawn,
Vegetable peddlers shout in the street
And a yellow-sailed boat comes nearer the island,
The voice of a violin lasts in the air
And leads into a starry night.

And those who expected lightning and thunder
Are disappointed.
And those who expected signs and archangels' trumps
Do not believe it is happening now.
As long as the sun and the moon are above,
As long as the bumblebee visits a rose,
As long as rosy infants are born
No one believes it is happening now.

Only a white-haired old man, who would be a prophet
Yet is not a prophet, for he's much too busy,
Repeats while he binds his tomatoes:
There will be no other end of the world,
There will be no other end of the world.

So Little

I said so little.
Days were short.

Short days.
Short nights.
Short years.

I said so little.
I couldn't keep up.

My heart grew weary
From joy,
Despair,
Ardor,
Hope.

The jaws of Leviathan
Were closing upon me.

Naked, I lay on the shores
Of desert islands.

The white whale of the world
Hauled me down to its pit.

And now I don't know
What in all that was real.

Vertaald door Czeslaw Milosz and Lillian Vallee

Czeslaw Milosz (30 juni 1911 – 14 augustus 2004)

De Franse romanschrijver en essayist Georges Duhamel werd geboren op 30 juni 1884 in Parijs. De bioloog en medicus werd lid van de Académie francaise in 1935. Als arts maakte hij van zeer nabij de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog mee, die hij heeft beschreven in de novellenbundels Vie des martyrs en Civilisation. Duhamels problematiek van de onbeduidende, alledaagse, twijfelende mens, symbool voor de mensheid als geheel, was zijn tijd vooruit. Zijn roman Confession de minuit, de eerste van een reeks over hoofdpersoon Salavin, een typische antiheld, werd bekroond met de Prix Goncourt.

Uit: Scènes de la vie future

“Toutes les œuvres qui ont tenu quelque place dans ma vie, toutes les œuvres d'art dont la connaissance a fait de moi un homme, représentaient, d'abord, une conquête. J'ai dû les aborder de haute lutte et les mériter après une fervente passion. Il n'y a pas lieu, jusqu'à nouvel ordre, de conquérir l'œuvre cinématographique. Elle ne soumet notre esprit et notre cœur à nulle épreuve. Elle nous dit tout de suite tout ce qu'elle sait. Elle est sans mystère, sans détours, sans tréfonds, sans réserves. Elle s’évertue pour nous combler et nous procure toujours une pénible sensation d'inassouvissement. Par nature, elle est mouvement ; mais elle nous laisse immobiles, appesantis et comme paralytiques.

Beethoven, Wagner, Baudelaire, Mallarmé, Giorgione, Vinci – je cite pêle-mêle, j’en appelle six, il y en a cent, voilà vraiment l'art. Pour comprendre l'œuvre de ces grands hommes, pour en exprimer, en humer le suc, j'ai fait, je fais toujours des efforts qui m'élèvent au-dessus de moi-même et qui comptent parmi les plus joyeuses victoires de ma vie. Le cinéma parfois m'a diverti, parfois même ému ; jamais il ne m'a demandé de me surpasser. Ce n’est pas un art, ce n'est pas l'art. »

Georges Duhamel (30 juni 1884 – 13 april 1966)

De Engelse dichter en dramaturg John Gay werd op 30 juni 1685 geboren in Barnstaple, Devon. Gay was van 1712 tot 1714 secretaris van de hertogin van Monmouth. In 1713 verscheen het gedicht Rural sports, opgedragen aan Alexander Pope, met wie hij bevriend was. In 1714 publiceerde hij Gay's Sheperd's week, een serie herdersgedichten. In 1716 verscheen Trivia, or the Art of Walking the Streets of London, een gedicht in drie delen, mede geïnspireerd door Jonathan Swift. In 1727 verscheen zijn eerste serie van de populaire Fables. The beggar's opera, waarvan de eerste uitvoering plaats vond in 1728, in Londen, was een reactie op de toenemende invloed van de Italiaanse opera en met name gericht op Georg Friedrich Händel. Qua werk was het niet alleen bedoeld als persiflage ten aanzien van de Italiaanse opera, maar gaf het ook de mogelijkheid, middels satirische teksten, kritiek te leveren op het corrupte bestuur van de eerste minister Sir Robert Walpole. Ook verschenen er voor het eerst gewone mensen op het toneel.

Uit: The Beggar's Opera

FILCH.

'Tis Woman that seduces all Mankind,
By her we first were taught the wheedling Arts:
Her very Eyes can cheat; when most she's kind,
She tricks us of our Money with our Hearts.
For her, like Wolves by Night we roam for Prey,
And practise ev'ry Fraud, to bribe her Charms;
For suits of Love, like Law, are won by Pay,
And Beauty must be fee'd into our Arms.

PEACHUM. But make haste to Newgate, Boy, and let my Friends know what I intend; for I love to make them easy one way or other.

FILCH. When a Gentleman is long kept in suspence, Penitence may break his Spirit ever after. Besides, Certainty gives a Man a good Air upon his Trial, and makes him risque another without Fear or Scruple. But I'll away, for 'tis a Pleasure to be the Messenger of Comfort to Friends in Affliction.

John Gay (30 juni 1685 – 4 december 1732)

De Engelse dichter Thomas Lovell Beddoes werd geboren op 30 juni 1803 in Clifton. Hij studeerde aan het Pembroke College in Oxford. Daar baarde hij opzien met zijn – later door hem verloochende – verzameling gedichten The improvisatore (1821) en met de dramatische compositie The bride's tragedy (1822). Ook bezocht hij universiteiten in Duitsland tot hij vanwege zijn radicale politieke opvattingen in 1833 verbannen werd uit Beieren en naar Zwitserland uitweek. Zijn dichterlijke nalatenschap verscheen onder de titel Poems, with a memoir in 1851.

A BEAUTIFUL NIGHT

How lovely is the heaven of this night,
How deadly still its earth! The forest brute
Has crept into his cave, and laid himself
Where sleep has made him harmless like the lamb.
The horrid snake, his venom now forgot,
Is still and innocent as the honied flower
Under his head: and man, in whom are met
Leopard and snake, and all the gentleness
And beauty of the young lamb and the bud,
Has let his ghost out, put his thoughts aside
And lent his senses unto death himself.

A DAY OF SURPASSING BEAUTY

The earth is bright, her forests all are golden;
A cloud of flowers breathes blushing over her,
And, whispering from bud to blossom, opens
The half-awakened memory of the song
She heard in childhood from the mystic sun.
There is some secret stirring in the world,
A thought that seeks impatiently its word:
A crown, or cross, for one is born to day.

Thomas Lovell Beddoes (20 juni 1803 – 26 januari 1849)

30-06-2012 om 13:52 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Ror Wolf (pseudoniem van Raoul Tranchirer) werd geboren op 29 juni 1932 in Saalfeld/Saale. Zijn loopbaan als schrijver begon in 1958 met publicaties in de studentenkrant Diskus. Wolf studeerde literauur, sociologie en filosofie in Frankfurt am Main. In 1964 verscheen zijn eerste roman Fortsetzung des Berichts, die als een van de weinige voorbeelden gezien kan worden van de Duitse Nouveau roman en die een intensieve lectuur verraad van het boek Der Schatten des Körpers des Kutschers van Peter Weiss. Zie ook alle tags voor Ror Wolf op dit blog. Ror Wolf viert vandaag zijn 80e verjaardag.

 

 

Fußball-Sonett Nr. 4

 

Das ist doch nein die schlafen doch im Stehen.
Das ist doch ist das denn die Möglichkeit.
Das sind doch Krücken. Ach du liebe Zeit.
Das gibt’s doch nicht. Das kann doch gar nicht gehen.

 

Die treten sich doch selber auf die Zehen.
Die spielen viel zu eng und viel zu breit.
Das sind doch nein das tut mir wirklich leid.
Das sind doch Krüppel. Habt ihr das gesehen?

 

Na los geh hin! Das hat doch keinen Zweck.
Seht euch das an, der kippt gleich aus den Schuhn.
Ach leck mich fett mit deinem Winterspeck.

 

Jetzt knickt der auch noch um, na und was nun?
Was soll denn das oh Mann ach geh doch weg.
Das hat mit Fußball wirklich nichts zu tun.

 

 

 

Fußball-Sonett Nr. 9 - Als Vorbereitung für DAS DERBY

 

Der Nebel pfeift. Es ist etwas geschehen.
Es klatscht ganz naß. In diesem Dämmerlicht
Beginnen wir mit unsrem Schlußbericht.
Wir sehen nichts. Wir können nichts verstehen.

Nur die Gesänge, die vorüberwehen.
Das ist nicht viel bei dieser schlechten Sicht.
Wenn es nicht läuft, dann läuft es eben icht.
Borussia Dortmund wird nicht untergehen.

Der Rammer tankt sich durch, ihr lieben Leute.
Der Stopper: ja, so sieht es aus von hier.
Er senst ihn um, wenn ich das richtig deute.

Die Neun läuft an. Das war das Vierzuvier.
Ins Netz gefetzt. So wunderschön wie heute.
Ein volles Pfund. Und diesmal singen wir.

 

 

Ror Wolf (Saalfeld/Saale, 29 juni 1932)



Op herhaling:

De Italiaanse dichter en schrijver Giacomo Leopardi werd geboren in Recanati op 29 juni 1798. Al op jeugdige leeftijd ontwikkelde hij een grote belangstelling voor de Klassieken, maar ook voor astronomie, geschiedenis en moderne talen. In deze tijd vertaalde hij al stukken van Vergilius en Homerus en dichtte zeer succesvol in het Latijn. In 1817 zou hij Geltrude Cassi Lazzari ontmoeten, een nichtje van zijn vader, voor wie hij heimelijk een liefde koesterde. Enkele jaren later verliet hij het ouderlijk huis om te verblijven in verschillende steden van Italië. Zijn gezondheid liet het hierbij vaak afweten. Een oogziekte en een algeheel zwak gestel plaagden hem tot aan zijn dood.

To Himself

Now will you rest forever,
My tired heart. Dead is the last
deception,
That I thought eternal. Dead. Well I
feel
In us the sweet illusions,
Nothing but ash, desire burned out.
Rest forever. You have
Trembled enough. Nothing is worth
Thy beats, nor does the earth
deserve
Thy sighs. Bitter and dull
Is life, there is nought else. The
world is clay.
Rest now. Despair
For the last time. To our kind, Fate
Gives but death. Now despise
Yourself, nature, the sinister
Power that secretly commands our
common ruin,
And the infinite vanity of
everything.

Infinite

These solitary hills have always been dear to me.
Seated here, this sweet hedge, which blocks the distant horizon opening inner silences and interminable distances.
I plunge in thought to where my heart, frightened, pulls back.
Like the wind which I hear tossing the trembling plants which surround me, a voice from the inner depths of spirit shakes the certitudes of thought.
Eternity breaks through time, past and present intermingle in her image.
In the inner shadows I lose myself,
drowning in the sea-depths of timeless love.

Giacomo Leopardi (29 juni 1798 - 14 juni 1837)

De Italiaanse journaliste en schrijfster Oriana Fallaci werd geboren in Florence op 29 juni 1929. Als tiener hielp ze haar vader bij verzetswerk tegen de Duitsers. Tijdens haar lange en succesvolle journalistieke loopbaan interviewde zij op scherpe, onomwonden wijze diverse prominente personen zoals onder meer Willy Brandt, Indira Gandhi, Henry Kissinger, ayatollah Khomeini en Yasser Arafat. Zij verkreeg later ook bekendheid met een reeks kritische boeken over radicale vormen van de islam.

Uit The Rage and The Pride

”You ask me to speak, this time. You ask me to break at least this once the silence I've chosen, that I've imposed on myself these many years to avoid mingling with chattering insects. And I'm going to. Because I've heard that in Italy too there are some who rejoice just as the Palestinians of Gaza did the other night on TV. "Victory! Victory!"
Men, women, children. Assuming you can call those who do such a thing man, woman, child. I've heard that some of the insects of means, politicians or so-called politicians, intellectuals or so called intellectuals, not to mention others not worthy of the title of citizen, are behaving pretty much the same way. They say: "Good. It serves America right." And I am very very, very angry. Angry with an anger that is cold, lucid, rational. An anger that eliminates every detachment, every indulgence. An anger that compels me to respond and demands above all that I spit on them. I spit on them. Angry as I am, the African-American poet Maya Angelou roared the other day: "Be
angry. It's good to be angry, it's healthy." And I don't know whether it's healthy for me. But I know that it won't be healthy for them, I mean those who admire Osama Bin Laden, those who express comprehension or sympathy or solidarity for him. Your request has triggered a detonator that's been waiting too long to explode. You'll see. You also ask me to tell how I experienced this apocalypse. To give, in other words, my testimony. Very well, I'll start with that.”

Oriana Fallaci (29 juni 1929 - 15 september 2006)

De Vlaamse schrijver Anton "Tony" Bergmann werd geboren te Lier op 29 juni 1835, als zoon van de latere liberale burgemeester George Bergman. Hij liep lagere school in zijn geboortestad. Hij volgde er ook de lagere Latijnse klassen aan het Lierse stadscollege. In 1849 ging hij naar het stedelijk atheneum te Gent. Reeds toen ontpopte hij zich als een groot liefhebber van de Nederlandse letteren. Samen met o.a. Julius Vuylsteke maakte hij deel uit van het romantisch-flamingant Taalminnend Studentengenootschap 't Zal wel gaan, een vereniging die de beoefening van de Nederlandse literatuur en de verdediging van de Nederlandse taal tot doel had. Hij stichtte het weekblad De Lierenaar.

Uit: Op St-Niklaasdag

“De killige arduinen wanden schenen van verveling te wateroogen, de dakvensters der overzijde geeuwden ons tegen. De ondermeester was lastiger dan ooit; wij mochten niet springen, niet lopen, niet zingen, niet roepen, vooral niet stil spreken: ha, ’t was een treurige dag en die dag was St-Niklaasdag.
Voor de dagscholieren is het verlof, dat wil zeggen gelukkige zalige stonden, heengevlogen in den huiselijken kring, in eene gezellige kamer, bij eene warme stoof, aan de zijde van Vader en Moeder, die niet weten wat uitvinden, om het feest der kinderen voor hunnen lieveling te veraangenamen.
Voor ons ook, arme gevangenen, is het verlof, dat beteekent twaalf lange, eindelooze uren van doodelijke verveling, ondraaglijke kwelling, doorgesloofd, in naakte zalen, koude speelplaatsen, te midden van zoutelooze en dikwijls laffe plagerijen.
Me dunkt, ik zie ons nog staan, tegen elkander gedrongen, als eene kudde, die zich tegen de koude beschut, rondom eene soort van schuiftafel, waar niemand op speelt, morrend tegen het weder, tegen de school, tegen onze ouders, die ons opsluiten, tegen St-Niklaas, die ons vergeet. De ondermeester wandelt met trage treden op en neer, en zijne doffe stappen schijnen de logge minuten te tellen van uren, die nooit eindigen zullen.
“O! ’t zijn gelukkige jaren, de gelukkigste jaren des levens, de jaren van het pensionaat!”

Anton Bergmann (29 juni 1835 – 21 januari 1874)

De Belgische surrealist, schrijver, dichter en dwarse geest Louis Scutenaire werd geboren in Ollignies op 29 juni 1905. Hij was het die over de surrealistische beweging schreef dat het helaas "ook maar een school was". "'Mes Inscriptions' [Mijn Notities]', die we - zoals de critici mij verzekeren - met zijn honderden hebben geschreven, waarom worden die dan alleen mij verweten?", schreef Scutenaire te midden van de honderden 'inscriptions' die hij in de loop der jaren optekende.

Uit: MES INSCRIPTIONS

« Le livre est un canevas sur lequel brode le lecteur,
qui doit s'en prendre à lui-même si l'ouvrage le déçoit.

Il n'y a qu'une excuse à cette vie: pouvoir dire "On s'est quand même bien amusé".
Et déclarer au Père: "On t'a eu aux poils de la barbe".

Sans doute la mort fauche-t-elle surtout les automobilistes car, malgré
le nombre croissant de trépas, les autobus sont plus bondés que jamais.

La tolérance: manière de mépris.

Des ailes noire? Non, une chape de plomb.

Je suis le noyau du fruit qu'est le vent. »

Louis Scutenaire (29 juni 1905 – 15 augustus 1987)

De Franse schrijver Antoine de Saint-Exupéry werd geboren op 29 juni 1900 in Saint-Maurice-de-Rémens. Zie ook mijn blog van 29 juni 2006.

Uit: Le Petit Prince

« J’ai ainsi vécu seul, sans personne avec qui parler véritablement, jusqu’à une panne dans le désert du Sahara, il y a six ans. Quelque chose s’était cassé dans mon moteur. Et comme je n’avais avec moi ni mécanicien, ni passagers, je me préparais à essayer de réussir, tout seul, une réparation difficile. C’était pour moi une question de vie ou de mort. J’avais à peine de l’eau à boire pour huit jours.

Le premier soir je me suis donc endormi sur le sable à mille milles de toute terre habitée. J’étais bien plus isolé qu’un naufragé sur un radeau au milieu de l’océan. Alors vous imaginez ma surprise, au lever du jour, quand une drôle de petite voix m’a réveillé. Elle disait:

- S’il vous plaît... dessine-moi un mouton!
- Hein!
- Dessine-moi un mouton...

J’ai sauté sur mes pieds comme si j’avais été frappé par la foudre. J’ai bien frotté mes yeux. J’ai bien regardé. Et j’ai vu un petit bonhomme tout à fait extraordinaire qui me considérait gravement. Voilà le meilleur portrait que, plus tard, j’ai réussi à faire de lui.»

Antoine de Saint-Exupéry (29 juni 1900 - 31 juli 1944)

De Amerikaanse dichter en schrijver Oleg Korenfeld werd geboren op 29 juni 1977 in Khabarovsk, Rusland. Ook woonde hij in Letland voordat zijn familie zich vestigde in Brooklyn, New York in 1989. Korenfeld haalde daar een graad in industriële psychologie aan het Bernard Baruch College, terwijl hij tegelijkertijd werkte in de internetbusiness. Hij debuteerde in 2005 met The Anatomy of Gluttony.

Rough Draft

Half eaten freedom
chosen by eager servants,
who never dared to storm the gates of Eden,
only because they were perverts.

My mind is a rough draft -
a perfectly ordered mess,
collection of someone's craft.
Printed, bound and pressed.

Take my exhausted,
yet never drained ambitions.
Whatever reason I had, I lost it
in the confusion of my nightly visions.

Feed me with bread and water.
Show me the land that bred me -
mid-child syndrome stricken daughter,
breastfed with rancid milk of envy.

Cut into peaces
(Just to create evolution
out of an ancient thesis,
no, rhetoric) dry and modern elusion.

Oleg Korenfeld (Khabarovsk, 29 juni 1977)

De Servische dichter Vasko Popa werd geboren in Grebenac op 29 juni 1922. Hij studeerde filosofie in Belgrado, Boekarest en Wenen. Tijdens WO II zat hij een tijd gevangen in een Duits concentratiekamp. Van 1954 tot 1979 was hij redacteur bij uitgeverij Nolit. In 1953 publiceerde hij zijn eerste bundel Kora. Zijn Collected Poems, 1943–76, een compilatie in Engelse vertaling verscheen in 1978, ingeleid door de Engelse dichter Ted Hughes.

The Little Box

The little box gets her first teeth
And her little length
Little width little emptiness
And all the rest she has

The little box continues growing
The cupboard that she was inside
Is now inside her

And she grows bigger bigger bigger
Now the room is inside her
And the house and the city and the earth
And the world she was in before

The little box remembers her childhood
And by a great longing
She becomes a little box again

Now in the little box
You have the whole world in miniature
You can easily put in a pocket
Easily steal it lose it

Take care of the little box

In The Village Of My Ancestors

Someone embraces me
Someone looks at me with the eyes of a wolf
Someone takes off his hat
So I can see him better

Everyone asks me
Do you know how I'm related to you

Unknown old men and women
Appropriate the names
Of young men and women from my memory

I ask one of them
Tell me for God's sake
Is George the Wolf still living

That's me he answers
With a voice from the next world

I touch his cheek with my hand
And beg him with my eyes
To tell me if I'm living too

Vasko Popa (29 juni 1922 – 5 januari 1991)

De Amerikaanse schrijver en historicus John Willard Toland werd geboren op 29 juni 1912 in La Crosse, Wisconsin. Hij is het bekendst van zijn biografie over Adolf Hitler. In 1971 won hij de Pulitzer Prize voor non-fictie voor zijn boek The Rising Sun: The Decline and Fall of the Japanese Empire, 1936-1945, waarin de oorlog in de Stille Oceaan beschreven wordt vanuit het Japanse gezichtspunt. Alhoewel hij hoofdzakelijk over feitelijke geschiedenis schreef, heeft Toland ook twee historische romans op zijn naam staan, te weten Gods of War en Occupation.

Uit: The Battle of the Bulge

“At 4:30 P.M. Boggess, followed by two other Cobra Kings was heading for the woods north of Assenois. The barrel of his 75 was hot. Gunner Dickerson had used it like a machine gun, throwing in twenty-one rounds in the few minutes it had taken to blast through the village.

Boggess saw a concrete blockhouse painted green. He ordered Dickerson to put three rounds into it. The concrete flew apart A hundred yards farther Boggess saw colored parachutes draped over the fields, in the trees. Then he saw foxholes ahead. But he had no idea whether they were held by friends or foe. He stood up in his turret and shouted, "Come here! This is the 4th Armored."

There was no answer. The tanker called again and again. Several helmeted heads slowly, suspiciously rose. Then a single figure came forward.

""I’m Lieutenant Webster of the 326th Engineers, 101st Airborne Division. Glad to see you." The paratrooper, grinning broadly, extended a hand. Boggeess leaned down and shook hands. The men of Bastonge were now in Patton’s Third army.

It was certainly an honor to have such a guest in our midst.”

John Willard Toland (29 juni 1912 – 4 januari 2004)

29-06-2012 om 19:52 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver Luigi Pirandello werd op 28 juni 1867 geboren in de villa 'Caos' (chaos) in de buurt van Agrigento. Hij begon in 1887 te studeren aan de Faculteit der Letteren van de universiteit van Rome. In 1889 zette hij zijn studie voort in Bonn, waar hij in 1891 afstudeerde en zijn eerste gedichten publiceerde. Een belangrijk jaar in het leven van Pirandello was 1903. Zijn vrouw werd zenuwziek en zou steeds verder aftakelen, en zijn vader ging failliet, waardoor Pirandello tot zijn afschuw moest gaan werken als docent om rond te kunnen komen. Om verder aan geld te komen intensiveerde hij zijn activiteiten als schrijver en medewerker van verschillende kranten en tijdschriften. Zo verscheen in deze tijd zijn beroemde roman Il fu Mattia Pascal. Naast romans ging Pirandello zich meer en meer toeleggen op het schrijven van novellen en theaterstukken. Opvallend is dat hij zijn theaterstukken in veel gevallen baseerde op eerder geschreven novellen, zo werd hij een 'plagiator van zichzelf'. Rond 1920 kreeg Pirandello groot succes met toneelstukken als 'Sei personaggi in cerca d'autore'. In 1922 brak hij internationaal door en reisde hij over de wereld met een eigen toneelgezelschap, dat gefinancierd werd door de fascistische partij van Benito Mussolini, waar de schrijver in 1924 lid van werd. De reden voor zijn lidmaatschap is onduidelijk, maar zou te maken kunnen hebben met Mussolini's bewondering voor Pirandello. In 1934 ontving hij de Nobelprijs voor de Literatuur.

 

Uit: Die Wirklichkeit des Traums ((La realtà del sogno, vertaald door Michael Rössner)

 

“Alles, was er sagte, schien denselben unbestreitbaren Wert zu haben wie seine Schönheit; beinahe so, als könnte er - da man nicht daran zweifeln konnte, daß er ein überaus schöner Mann war, aber auch wirklich wunderschön - ihm nie und in nichts widersprechen.

Und er verstand nichts, er verstand aber auch wirklich nichts von dem, was in ihr vorging!

Wenn man sich anhören mußte, mit welcher Sicherheit er seine Interpretationen ihrer instinktiven Regungen, ihrer vielleicht auch ungerechten Abneigungen und mancher ihrer Gefühle vortrug, dann überkam sie die Versuchung, ihm das Gesicht zu zerkratzen, ihn zu ohrfeigen, ihn zu beißen.

Auch deshalb, weil er sie dann bei aller Kälte und Sicherheit und diesem Stolz eines gutaussehenden jungen Mannes in anderen Momenten wiederum enttäuschte, wenn er sich ihr näherte, weil er sie brauchte. Dann war er schüchtern, demütig, flehend, mit einem Wort so, wie sie ihn in diesen Augenblicken nicht haben wollte; so daß sie sich auch dann gereizt fühlte, wenn auch aus einem anderen Grund, und so sehr, daß sie - obwohl sie dazu neigte nachzugeben - sich störrisch verhärtete; und die Erinnerung an jeden Augenblick der Hingabe, der im schönsten Moment von diesem Gefühl der Gereiztheit vergiftet wurde, wandelte sich ihr zu einem Groll.” 

 

 

 

Luigi Pirandello (28 juni 1867 - 10 december 1936)

 

De Amerikaanse schrijver en journalist Mark Helprin werd geboren in New York op 28 juni 1947. Hij groeide op op de Hudson River en in Brits West-Indië en studeerde af aan de University of Oxford. Zijn eerste roman Refiner’s Fire publiceerde hij in 1977. Als zijn beste roman wordt Winter’s Tale (1983) beschouwd, een soms fantastisch verhaal over het leven in het New York van de 20 eeuw. In 1991 verscheen A Soldier of the Great War. Helprin schrijft ook korte verhalen, verzameld in o.a. The Pacific And Other Stories (2004).

 

Uit: Winter's Tale

 

“A great city is nothing more than a portrait of itself, and yet when all is said and done, its arse­nals of scenes and images are part of a deeply moving plan. As a book in which to read this plan, New York is unsurpassed. For the whole world has poured its heart into the city by the Palisades, and made it far better than it ever had any right to be.

    But the city is now obscured, as it often is, by the whitened mass in which it rests-rushing by us at unfathomable speed, crackling like wind in the mist, cold to the touch, glistening and unfolding, tumbling over itself like the steam of an engine or cotton spilling from a bale. Though the blinding white web of ceaseless sounds flows past mercilessly, the curtain is breaking . . . it reveals amid the clouds a lake of air as smooth and clear as a mirror, the deep round eye of a white hurricane.

    At the bottom of this lake lies the city. From our great height it seems small and distant, but the activity within it is apparent, for even when the city appears to be no bigger than a beetle, it is alive.We are falling now, and our swift unobserved descent will bring us to life that is blooming in the quiet of another time. As we float down in utter silence, into a frame again unfreezing, we are confronted by a tableau of winter colors. These are very strong, and they call us in . . . . “

 

 

Mark Helprin (New York, 28 juni 1947)

 

De Franse schrijver, filosoof en componist Jean Jacques Rousseau werd geboren in Genève op 28 juni 1712. Zie ook mijn blog van 28 juni 2006.

 

Uit : Les Confessions

 

« Je n'ai pas su comment mon père supporta cette perte, mais je sais qu'il ne s'en consola jamais. Il croyait la revoir en moi, sans pouvoir oublier que je la lui avais ôtée; jamais il ne m'embrassa que je ne sentisse à ses soupirs, à ses convulsives étreintes, qu'un regret amer se mêlait à ses caresses; elles n'en étaient que plus tendres. Quand il me disait: Jean-Jacques, parlons de ta mère. je lui disais: hé bien! mon père, nous allons donc pleurer; et ce mot seul lui tirait déjà des larmes. Ah! disait-il en gémissant, rends-la-moi, console-moi d'elle, remplis le vide qu'elle a laissé dans mon âme. T'aimerais-je ainsi si tu n'étais que mon fils? Quarante ans après l'avoir perdue, il est mort dans les bras d'une seconde femme, mais le nom de la première à la bouche, et son image au fond du coeur.
Tels furent les auteurs de mes jours. De tous les dons que le ciel leur avait départis, un coeur sensible est le seul qu'ils me laissèrent; mais il avait fait leur bonheur, et fit tous les malheurs de ma vie.
J'étais né presque mourant; on espérait peu de me conserver. J'apportai le germe d'une incommodité que les ans ont renforcé, et qui maintenant ne me donne quelquefois des relâches que pour me laisser souffrir plus cruellement d'une autre façon. Une soeur de mon père, fille aimable et sage, prit si grand soin de moi, qu'elle me sauva. Au moment où j'écris ceci, elle est encore en vie. soignant, à l'âge de quatre-vingts ans, un mari plus jeune qu'elle, mais usé par la boisson. Chère tante, je vous pardonne de m'avoir fait vivre, et je m'afflige de ne pouvoir vous rendre à la fin de vos jours les tendres soins que vous m'avez prodigués au commencement des miens. J'ai aussi ma mie Jacqueline encore vivante, saine et robuste. Les mains qui m'ouvrirent les yeux à ma naissance pourront me les fermer à ma mort. »

 

 

Jean-Jacques Rousseau (28 juni 1712 - 2 juli 1778)

 

De Oostenrijkse schrijfster Marlene Streeruwitz werd geboren op 28 juni 1950 in Baden bij Wenen. Zij studeerde Slawistiek en kunstgeschiedenis in Wenen. Sinds 1992 worden haar toneelstukken in talrijke theaters gespeeld. In 1996 verscheen haar eerste roman Verführungen. Romans, toneelstukken, novellen en theoretische geschriften volgden elkaar sindsdien in snel tempo op. Streeruwitz geldt als een van de meest politiek geëngageerde hedendaagse auteurs.

 

Uit: Majakowskiring

 

“Die Sonne schien auf die Betonplatten vor dem Haus. Die Platten längliche Vierecke aus Waschbeton. 5 Platten der Länge nach die Front des Bungalows entlang. 7 Platten bis zum Gras unter dem Baum mit den großen herzförmigen Blättern und langen schmalen dunklen Schoten herunterhängend. 3 der Platten waren gesprungen. Quer. Da, wo man auf das Haus zuging. Sie kippten, wenn man auf sie stieg. Zwischen den Platten Grasbüschel. Sie saß am Fenster. Die Arme auf den breiten, fetten Armlehnen des Polstersessels. Sie sah hinaus. Zum großen Haus hin ein Rosenbeet links. Die Rosenstöcke klein und einzeln in der sandigen Erde. Jeder Stock immer nur eine Blüte und die weißen Mauern des Hauses dahinter. Sie sah zu, wie die Sonne auf die Betonplatten schien. Am Morgen die Sonne von rechts und die Büsche am Zaun einen dichten Schatten warfen. Fast bis hin zum Rosenbeet. Dann der Schatten des niedrigen Hauses gegen Mittag an die Mauer zurückrückte und mit dem Nachmittag ganz verschwand. Und gegen Abend der sonnenfleckige Schatten eines Magnolienbaums sich über das Rosenbeet hereinschob und bis in die Abendsonne blieb. Draußen war es heiß. Es waren die heißesten Maitage in Berlin seit 29 Jahren. Sie saß in dem Polstersessel. Zurückgelehnt. Sah vor sich hin. Der Blick halb hinaus. Halb im Zimmer. Nach links der Teppichboden. Ein wolkiges Muster. Braun und grün. Ein helleres Braun dazwischen und gelbgrün.”

 

 

Marlene Streeruwitz (Baden, 28 juni 1950)

 

De Franse schrijver Florian Zeller werd op 28 juni 1979 in Parijs geboren. Hij doceerde literatuur aan het'Institut d'études politiques de Paris, waar hij ook zelf student van was. Naat romans schrijft hij ook voor het theater.

 

Werk o.a.: Neiges artificielles (2002), Les Amants du n’importe quoi (2003), La Fascination du pire (2004)

 

Uit: Julien Parme (2006)

 

“Les mots, c'était devenu inutile. Y avait rien à dire, sauf que c'était merveilleux. Mais même ça, on n'avait pas besoin de se le dire. Parce qu'on se comprenait. Le spectacle parlait de lui-même. Et nous, on n'avait plus qu'à être muet devant ce mystère. Comme chaque fois qu'une chose importante se passe. Même, j'étais ému. Je frissonnais, à la fenêtre de sa chambre. Parce que je comprenais bien que ce qu'elle m'avait proposé de contempler avec elle, c'était quelque chose d'hyper-rare et de précieux. Et que rien pourrait gâcher la puissance de cet instant. Rien. C'est ça que je me suis dit. Le monde, à cet instant, il pouvait s'écrouler. Sans rire. Il pouvait disparaître. J'étais prêt. D'ailleurs, tout disparaîtra un jour. Mais il y a une chose qui résistera à la destruction du monde. C'est la joie d'avoir été auprès d'elle. A cet endroit précis. A cet instant précis.»

 

 

Florian Zeller (Parijs, 28 juni 1979)

 

De Poolse dichter, vertaler en uitgever Ryszard Krynicki werd geboren op 28 juni 1943 in St.Valentin, Lager Wimberg, Oostenrijk. Krynicki was in 1975 een van de medeondertekenaars van het Gedenkschrift 59, een tekst die tegen de geplande veranderingen van de grondwet van de volksrepubliek Polen protesteerde. Daarvoor kreeg hij tussen 1976 en 1980 een drukverbod opgelegd. In 1981 was hij redakteur van de vakbondskrant van Solidarność in Poznań. In 1990 richtte hij de uitgeverij a5 op, waarin o.a. Wisława Szymborska en Adam Zagajewski publiceerden. Krynicki vertaalde ook werk van Gottfried Benn, Bertolt Brecht, Paul Celan, Reiner Kunze, Nelly Sachs, Georg Trakl en andere Duitse dichters in het Pools.

 

How Does It Rise 

 

how does it rise from the fall? from falling 
to the knees? weakened from fear or bent 
in humility? from a broken sentence, 
which gives us to mercy – or gives us mercy? 
from trustful faith? or untrusting faithfulness? 
how 
and against whom, 
against whom does it rise 
against whom does it run, the poem? hope? 

 

and the fear of fulfilment? 

 

 

 

Ryszard Krynicki (St.Valentin, 28 juni 1943)

 

De Duitse schrijver Otto Julius Bierbaum werd geboren op 28 juni 1865 in Grünberg. Hij studeerde in Leipzig en was bij het Corps Thuringia Leipzig aktief. Na zijn studie werd hij redacteur en later uitgever van de tijdschriften Die freie Bühne, Pan en Die Insel. Zijn literair werk omvatte gedichten, romans, cabaretteksten en reisverslagen.

 

Uit: Die Schlangendame

 

„Als Herr Ewald Brock eben sein zweiundzwanzigstes Lebensjahr erfüllt hatte, gelang es ihm, zu seinem eigenen und aller seiner Bekannten Erstaunen, die Abiturientenprüfung zu bestehen. Es geschah an einem Gymnasium des äußersten Pommern und nicht mit Auszeichnung, sondern mit Ach und Krach und Note 3. Indessen, er hatte nie den Ehrgeiz besessen, ein Gelehrter zu werden, sondern es kam ihm fürs Erste nur darauf an, daß man ihm von Staatswegen die Erlaubnis zur Führung des Prädikates Student erteilte. Dieses Ziel hatte den dunklen Mühsäligkeiten seiner an zahlreichen humanistischen Bildungsanstalten des Vaterlandes durchmessenen Gymnasiastenlaufbahn den einzigen Glanz verliehen, und wenn ihn Horaz und Homer mit allen Ödigkeiten der lateinischen und griechischen Syntax drangsalten, wenn die üble Einrichtung der Mathematikstunden sein Dasein belästigte, so fühlte er sich in dem Gedanken aufgerichtet, daß eine Zeit kommen werde, bestimmt, allen diesen überflüssigen Molestierungen ein Ende zu bereiten, eine Zeit, in der Homer, Horaz und die Logarithmentafeln zu lächerlichen Schemen für ihn werden würden, auf dessen Visitenkarte die Abbreviaturen stud. med. und ein kunstreich verschlungener Zirkel stehen sollte, wie er den Korpsstudenten aus der miserablen Masse der unbemützten Streber emporhebt.

 

 

Otto Julius Bierbaum (28 juni 1865 – 1 februari 1910)

 

De Amerikaanse schrijver, en biograaf Aaron Edward Hotchner werd geboren op 28 juni 1920 in St. Louis. Hij studeerde rechten aan de Washington University Law School tot 1941 en diende in de luchtmacht als militair journalist. Na zijn diensttijd ontmoette hij Ernest Hemingway met wie hij veertien jaar lang een nauwe vriendschap onderhield. Hotchners bekendste werk iis zijn biografie over de schrijver Papa Hemingway uit 1966.

 

Uit: Papa Hemingway

 

"I do most of my work in my head. I never begin to write until my ideas are in order. Frequently I recite passages of dialogue as it is being written; the ear is a good censor. I never set down a sentence on paper until I have it so expressed that it will be clear to anyone.

Yet I sometimes think that my style is suggestive rather than direct. The reader must often use his imagination or lose the most subtle part of my thoughts.

I take great pains with my work, pruning and revising with a tireless hand. I have the welfare of my creations very much at heart. I cut them with infinite care, and burnish them until they become brilliant. What many another writer would be

content to leave in massive proportions, I polish into a tiny gem.

A writer's style should be direct and personal, his imagery rich and earthy, and his words simple and vigorous. The greatest writers have the gift of brilliant brevity, are hard workers, diligent scholars and competent stylists."

 

 

A. E. Hotchner (St. Louis, 28 juni 1920)

 

De Zwitserse schrijver Jürg Federspiel werd geboren op 28 juni 1931 in Kemptthal. Hij groeide op in Davos en volgde het voortgezet onderwijs in Basel. Vanaf 1951 was hij als verslaggever en filmcriticus werkzaam voor diverse Zwitserse kranten en verbleef hij langere tijd in de Vs, Duitsland, Frankrijk, Engeland en Ierland. Zijn beste werken zijn Orangen und Tode, Ballade von der Typhoid Mary en Geographie der Lust

 

Uit: Die Ballade von der Typhoid Mary

 

"Vierzehn Tage später erschien Mary vor Gericht, wo sie schwor, dass sie noch nie an Typhus erkrankt sei und deshalb auch niemanden habe anstecken können. Ein Mediziner (nicht Soper, seltsamerweise) trat als Experte auf und behauptete, allen ihren Schwüren zum Trotz, es seien in ihren Fäkalien Typhus-Bazillen nachgewiesen worden, womit er zwar recht hatte, das Gericht aber dennoch, wie der junge Anwalt nachwies, gegen die Verfassung verstiess. Trotzdem, Mary musste noch für drei Jahre in ihre Isolation zurück, bis endlich das Gesundheits-Departement mit schlechtem Gewissen den Beschluss fasste, sie gleichsam auf Widerruf zu 'begnadigen'. Mary musste ein offizielles Versprechen abgeben, sich auf keinen Fall als Köchin zu betätigen. Auch nicht als Verkäuferin von frischen Lebensmitteln. Ausserdem habe sie die Pflicht, sich alle drei Wochen beim Gesundheits-Departement zu melden. O'Connor hatte gesiegt, Mary bedankte sich, wurde auf freien Fuss gesetzt und verschwand. Sie brach ihr Versprechen sofort, erfand immer neue Namen für sich, kochte - als Hilfsköchin - in Restaurants und Hotels, dann wieder in gehobenen Häusern. Seltsam, sie wurde nie verdächtigt. Nie. Mary blieb gesichtslos für die Öffentlichkeit. Sie war gealtert. Hie und da brachen Fälle von Thyphus aus, und die Zeitungen witzelten, und wenn jemand, der nicht besonders geliebt wurde, starb, pflegte man sich zuzuflüstern, der oder die Verblichene habe sich leider die Rühreier von der Typhoid Mary zubereiten lassen. Zeitweise geriet der wunderbare Vorname Maria in Verruf. In Feinschmecker-Restaurants galt es als Spass, jemandem die Lust am Essen zu verderben, indem man erzählte, die Köchin des Lokals hiesse Mary"

 

 

Jürg Federspiel (28 juni 1931 – 12 januari 2007)

28-06-2012 om 20:45 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres e  n schrijfster Lucille Clifton werd geboren in New York op 27 juni 1936. Lucille Clifton overleed op 13 februari van dit jaar. Zie ook alle tags voor Lucille Clifton op dit blog.

Listen Children

listen children
keep this in the place
you have for keeping
always
keep it all ways

we have never hated black

listen
we have been ashamed
hopeless tired mad
but always
all ways
we loved us

we have always loved each other
children all ways

pass it on

Cutting Greens

curling them around
i hold their bodies in obscene embrace
thinking of everything but kinship.
collards and kale
strain against each strange other
away from my kissmaking hand and
the iron bedpot.
the pot is black.
the cutting board is black,
my hand,
and just for a minute
the greens roll black under the knife,
and the kitchen twists dark on its spine
and i taste in my natural appetite
the bond of live things everywhere.

Lucille Clifton (27 juni 1936 – 13 februari 2010)

De Spaanse schrijver Rafael Chirbes werd geboren op 27 juni 1949 in Tabernes de Valldigna bij Valencia. Zie ook alle tags voor Rafael Chirbes op dit blog.

Uit: Der Fall von Madrid (La Caída de Madrid, vertaald door Antje Kunstmann)

„Don José Ricart war schlecht gelaunt aufgestanden. Um sechs Uhr morgens hatte er mit dem Gefühl, dass die Nacht schon zu lange dauerte, die Nachttischlampe angeknipst. Als er sah, dass es noch zu früh zum Ankleiden war, hatte er sich im Bett aufgesetzt und das umgeknickte Kopfkissen als Stütze in den Rücken geschoben. In dieser Stellung überkam ihn wieder einmal eine unwiderstehliche Lust zu rauchen, was ihn merklich in Unruhe versetzte, da er keine Zigaretten im Schlafzimmer hatte. Auf

Anordnung des Arztes rauchte er seit fast zwanzig Jahren nicht mehr, aber hin und wieder erinnerte er sich daran, als hätte er die letzte Zigarette erst vor zehn Minuten ausgedrückt.

Manchmal genehmigte er sich nach dem Essen eine Zigarre, an besonderen Tagen wie dem heutigen, dem 19. November, an dem er zur Feier seines Geburtstags mit seinem Freund Maxi im Jockey Club eine gute Cohiba rauchen würde. Fünfundsiebzig Jahre: ein Essen mit Vega Sicilia, Kaffee (auch ein fast aufgegebener Genuss), Cognac und Cohibas in Gesellschaft von Maxi. So

feierten sie seit einer Ewigkeit diesen Tag. Er lud Maxi ins Jockey ein, und wenn Maxi Geburtstag hatte, lud der ihn zu einem ordentlichen Eisbein mit Sauerkraut ins Edelweiß ein. Es war die einzige Geburtstagsfeier, die für ihn wirklich einen Sinn hatte. Alle anderen Feierlichkeiten waren lediglich das, was er »gesellschaftliche Verpflichtungen « nannte, angefangen bei der Versammlung der Belegschaft im großen Saal der Geschäftsstelle und der Überreichung des Geschenks durch den ältesten Arbeiter. Nicht einmal die Feiern im Familienkreis machten ihn glücklich.“

Rafael Chirbes (Tabernes de Valldigna, 27 juni 1949)

De Nederlandse schrijver Everhardus Johannes Potgieter werd geboren in Zwolle op 27 juni 1808. Zie ook alle tags voor Potgieter op dit blog.

Uit: Jan, Jannetje en hun jongste kind

„Maar hoe springt hij met den laster om?

‘Hm! John Bull,’ zegt hij, ‘dien ik het minst vertrouw, als het zoo mooi tusschen ons lijkt - hm! hm! Hans Moff,’ voegt hij er bij, (zou die Courant hem weêr hebben geërgerd?) ‘Hans Moff, die doorslaat, nu hij de bietekroten idealisirt! - hm! hm! hm! Monsieur ook al, wien het toch heugen moest, hoe goed hij het hier had; - tot Jonathan toe, waratje! die nog op geen New-York zoude bluffen, als ik geen Nieuw-Amsterdam had aangelegd, allen geven ze mij steken onder en boven water, wat bliefje? maar dat hoort ook zoo, - het is beter benijd dan beklaagd!.... Een boordevolletje, Mijne Heeren! maar, met uw verlof, - op mijn eigen welzijn!’

‘Wacht ge niet tot de kinders er zijn?’ vraagt Jannetje.

‘Wacht even,’ roepen wij hem toe, ‘wij zullen gaarne medeklinken.’

Of zou er iemand onder de telgen Jan's wezen, die aarzelt hem bescheid te doen, dewijl het hem toeschijnt, dat het Hoofd van onzen Volksstam geen kleintje, neen, verduiveld veel eigenliefde heeft; dat de zelfzucht zoo ongeveer zijne tweede natuur is geworden? Hij zou Jan onregt aandoen. Hij zou toonen ons aller bet-over-grootvader niet te kennen. Hij zou mij in verzoeking brengen Jan's doopceel te ligten. Waarom zou ik het niet doen? Hij behoeft zich zijne afkomst niet te schamen, al overtreft hij zijne voorvaderen.

Niemand zette groote oogen op, wanneer ik hem vertel, dat Jan omstreeks den jare Vijftienhonderd in de luijers lag, en echter heden ten dage als een stevige zestiger nog fiksch op zijn koten staat. Hij is zoo kloek gebouwd; hij is zoo breed van schouders; zijne knoken zijn zoo forsch, dat tienmalen vijf jaren bij hem naauwelijks die verandering te weeg brengen, welke eenmaal vijf op ieder onzer pleegt uit te oefenen. Ik vrees zelfs, dat men hem zich ouder zal voorstellen dan hij inderdaad is, als ik van over de zestig spreke; schoon Jan de wereld heeft bekeken, Jan heeft zijne kuiten nog niet verloren: voor een patertje langs den kant zegt geen meisje ‘ba!’ van hem. En wat zijne zaken betreft, daarin geeft Jan het u en mij nog te doen; hij was de eerste en de laatste in den winkel en op het kantoor, en schoon hij nu de woeligheid over heeft gedaan aan zijne jongens, de rekening, waaronder hij ‘accoord’ gezet heeft, komt uit ‘tot eenen penning,’ zegt hij.“

Potgieter (27 juni 1808 – 3 februari 1875)

De Nederlandse dichter Kees Ouwens werd geboren op 27 juni 1944 in Zeist. Zie ook alle tags voor Kees Ouwens op dit blog.

XXXIV

dit de landschappen verenigt in een wil: het mij wenken.
kende dan ik de myriaden ogen van hun gelatene?
op het bereik waarvan ik mij in verdichtsels hulde,
al voedsel verzamelend onder maar een voorwendsel
:weggaan, uit mijn as treden, uitruimen de urn.
of zo: vochten uit mijn slijm tredend, zwemen verspelend.
maar zo, dat dit mij lokte als een voeder of oxigenium.
zo ik naar willekeur van welluidendheid wisselde,
of wespen inademde maar bijen uitsprak'

XXIX
aan de oever van het ik rust het zelf.
 zo zegt dit wat wij ons ontzegd hebben.
  hier rust mijn onmacht, daar mijn almacht.
   gij hebt het hert terecht op zijn hart gewezen:
    hoe te begeren dat wij verlangen te wensen, wellen.
     dat water gestuwd uit de ondergronden.
       de keel in de bodem, kwel, vliedend in murmelingen.
        een hemel eerst van kristallen
          van vochten geboren al vallend
           van spatten gesijpeld, bron, door de hoge zanden

Kees Ouwens (27 juni 1944 – 24 augustus 2004)

Zeist, gemeentehuis
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e juni ook mijn blog van 27 juni 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

27-06-2012 om 21:56 geschreven door Romenu  

Dolce Far Niente 12

Lazy Afternoon door Sharon Cheney, 2005

Dolce Far Niente

Is life worth loafing ? Come, recline with me
And lazily this fragant afternoon
We'll weigh the idle theme. I often think,
If with protean versatility
I might luxuriously loaf my days,
I would no longer quarrel with the powers
That called me forth. I would not be a man,
Nor god, nor beast, nor bird, nor anything;
Yet each whene'er I listed.

I would rise
And, as an eagle, float in circles slow,
That swing too wide and high for mortal ken,
Or as a flesh-gorged leopard, in the sun
Bask by a rocky den, or as a god
Of some hushed sea lie sweltering on the sand,
While crawled the servile waves to kiss my feet.
Yet with environment I would not keep
Strict correspondence, but with every whim
Would loll where'er, whene'er I pleased.

Before Jove's throne, upon Olympus stretched
With hands beneath my head, with careless eyes
Exploring the vasty, vaulted heavens, I'd munch
The rustic straw, or in the fatted form
Of some church-going citizen would yawn
While Hermes or Apollo spake.

Again
Like that famed, errant Babylonian king,
In horn-deep pastures I would graze and stray;
And under odorous, knoll-crowning trees
At noonday ruminate the leisurely cud.
When all aweary of each languorous change
I longed for sleep, with drooping wings I'd sink
Adown the ether till some gloom I found,
Where cool and mornless night would woo my soul
To dreamless rest. When I awaked again
Some newer charm of indolence I'd find.
Ah, friend, for living life has little worth—
But for such loafing! Let us dream of it.

Peter McArthur (10 maart 1866 - 10 oktober 1924)

26-06-2012 om 16:02 geschreven door Romenu  

Es könnte viel bedeutеn

Es könnte viel bedeuten - wir vergehen,

wir kommen ungefragt und müssen weichen.

Doch dass wir sprechen und uns nicht verstehen

und keinen Augenblick des andren Hand erreichen,

zerschlägt so viel: Wir werden nicht bestehen.

Schon der Versuch bedrohen fremde Zeichen,

und das Verlangen, tief uns anzusehen,

durchtrennt den Kreuz, uns einsam auszustreichen-

Ausfahrt

Vom Lande steigt Rauch auf.
Die kleine Fischerhütte behalt ich im Aug,
denn die Sonne wird sinken,
ehe du zehn Meilen zurückgelegt hast.

Das dunkle Wasser, tausendäugig,
schlägt die Wimper von weißer Gischt auf,
um dich anzusehen, groß und lang,
dreißig Tage lang.

Auch wenn das Schiff hart stampft
und einen unsicheren Schritt tut,
steh ruhig auf Deck.

An den Tischen essen sie jetzt
den geräucherten Fisch;
dann werden die Männer hinknien
und die Netze flicken,
aber nachts wird geschlafen,
eine Stunde oder zwei Stunden,
und ihre Hände werden weich sein,
frei von Salz und Öl,
weich wie das Brot des Traumes,
von dem sie brechen.

Die erste Welle der Nacht schlägt ans Ufer
die zweite erreicht schon dich.
Aber wenn du scharf hinüberschaust,
kannst du den Baum noch sehen,
der trotzig den Arm hebt
-- einen hat ihm der Wind schon abgeschlagen
-- und du denkst: wie lange noch,
wie lange noch
wird das krumme Holz den Wettern standhalten?
Vom Land ist nichts mehr zu sehen.
Du hättest dich mit einer Hand in die Sandbank krallen
oder mit einer Locke an den Klippen heften sollen.

In die Muscheln blasend, gleiten die Ungeheuer des Meers
auf die Rücken der Wellen, sie reiten und schlagen
mit blanken Säbeln die Tage in Stücke, eine rote Spur
bleibt im Wasser, dort legt dich der Schlaf hin,
auf den Rest deiner Stunden,
und dir schwinden die Sinne.

Da ist etwas mit den Tauen geschehen,
man ruft dich, und du bist froh,
daß man dich braucht. Das Beste
ist die Arbeit auf den Schiffen,
die weithin fahren,
das Tauknüpfen, das Wasserschöpfen,
das Wändedichten und das Hüten der Fracht.
Das Beste ist, müde zu sein und am Abend
hinzufallen. Das Beste ist, am Morgen,
mit dem ersten Licht, hell zu werden,
gegen den unverrückbaren Himmel zu stehen,
der ungangbaren Wasser nicht zu achten
und das Schiff über die Wellen zu heben,
auf das immerwiederkehrende Sonnenufer zu.

Ingeborg Bachmann (25 juni 1926 – 17 oktober 1973)

George Orwell (25 juni 1903 – 21 januari 1950)




De Amerikaanse schrijver, columnist en homoactivist Larry Kramer werd geboren in Bridgeport, Connecticut op 25 juni 1935. Zie ook alle tags voor Larry Kramer op dit blog.

Uit: Gay Culture, Redefined

„The facts: enough gay men are once again having enough unsafe sex that the rates of H.I.V. infection, gonorrhea and syphilis are returning to frightening heights.

The facts: a small and vocal gay group that calls itself Sex Panic has taken it upon itself to demand "sexual freedom," which its members define as allowing gay men to have sex when and where and how they want to. In other words, this group is an advocate of unsafe sex, if this is what is wanted, and of public sex, if this is what is wanted. It advocates unconditional, unlimited promiscuity.

The facts: public sex means sex in parks, in public restrooms, in bathhouses, in the back rooms of bars and discos, at weekend parties, on beaches -- anywhere men can gather.

The facts: this is the very same debate that occurred in 1981 when the first signs of the AIDS plague were appearing. Few wished to pay attention to the dangers then, preferring to demand the right to have sex in exactly the same ways that Sex Panic is demanding be legitimized again.

The facts: once again, this has become a battle over civil rights rather than an issue of public health.

(A question: why is public sex a civil right? I do not want to see straight people copulating in the park or in public restrooms. And I do not believe that heterosexuals view such acts as theirs by right.)

The facts: shamefully, not one AIDS organization or national gay and lesbian group has been willing to speak out and condemn or even criticize what Sex Panic is saying. There are only a few gay men willing to take on the group -- and we have been vilified by the pro-promiscuity forces for our views.“

Larry Kramer (Bridgeport, 25 juni 1935)

De Amerikaanse schrijfster en journaliste Ariel Gore werd geboren op 25 juni 1970 in Carmel, Californië. Zie ook alle tags voor Ariel Gore op dit blog.

Uit: Bluebird

„New Year’s Day arrives with freezing rain and news of closed bridges. I decline dinner invitations, explain that I’m tired and nauseous and "anyway, I’m not drinking right now." I’m surprised when these little clues don’t give me away. "I’m six weeks pregnant," I have to explain, rather slowly.

Friends and family react with wide eyes and stunned silences.

"Is this a joke?" my mother practically screams into the phone.

It’s not that I’m too young, as they thought I was when I got pregnant with my daughter at eighteen. It’s not even that they think I’m too old. It’s just that . . . it’s been so long.

I have my own quiet doubts about my choice. I’ve always wanted to have a second child, but the opportunity was slow to present itself. By the time my daughter started high school, I figured I’d missed my chance. Who has children more than fifteen years apart? As college catalogs arrived in the mail and Maia studied for her SATs, I readied to change my life, too. I would be an empty nester by the time I turned thirty-seven, finally able to do all the things I’d heard women without children do—like work even harder. I applied for a job in a cold city. I could finally make some real money. My partner was about to open a community acupuncture clinic and didn’t want to move, and I didn’t want to sell my house in Portland, so I planned to commute the two thousand miles. I’d rent a studio apartment in the cold city, fly home on the weekends. When I envisioned my new life, it seemed hard and dark and serious. I saw myself trudging through arctic winds between concrete studio and concrete institution, but I didn’t question the wisdom of my plan. It made good financial sense, after all, and who was I to question good financial sense?“

Ariel Gore (Carmel, 25 juni 1970)

Hier met haar dochter Maia (links) 

25-06-2012 om 19:20 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijver Michel Tremblay werd geboren in Quebec op 25 juni 1942. Zie ook alle tags voor Michel Tremblay op dit blog.

Uit: Les belles-sœurs

“(Les cinq femmes se lèvent et se tournent vers le public. L’éclairage change.)

LES CINQ FEMMES, ensemble – Quintette : Une maudite vie plate ! Lundi !

LISETTE DE COURVAL – Dès que le soleil a commencé à caresser de ses rayons les petites fleurs dans les champs et que les petits oiseaux ont ouvert leurs petits becs pour lancer vers le ciel leurs petits cris…

LES QUATRE AUTRES – J’me lève, pis j’prépare le déjeuner ! Des toasts, du café, du bacon, des œufs.  J’ai d’la misère que l’yable à réveiller mon monde.  Les enfants partent pour l’école, mon mari s’en va travailler.

MARIE-ANGE BROUILLETTE – Pas le mien, y’est chômeur.  Y reste couché.

LES CINQ FEMMES – Là, là, j’travaille comme une enragée, jusqu’à midi.  J’lave.  Les robes, les jupes, les bas, les chandails, les pantalons, les canneçons, les brassières, tout y passe !  Pis frotte, pis tord, pis refrotte, pis rince… C’t’écoeurant, j’ai les mains rouges, j’t’écoeurée.  J’sacre.  A midi, les enfants reviennent.  Ça mange comme des cochons, ça revire la maison à l’envers, pis ça repart ! L’après-midi, j’étends.  Ça, c’est mortel !  J’haïs ça comme une bonne !  Après, j’prépare le souper.  Le monde reviennent, y’ont l’air bête, on se chicane !  Pis le soir, on regarde la télévision !  Mardi !

LISETTE DE COURVAL – Dès que le soleil…

LES QUATRE AUTRE FEMMES – J’me lève, pis j’prépare le déjeuner.  Toujours la même maudite affaire ! Des toasts, du café, des œufs, du bacon… J’réveille le monde, j’les mets dehors.  Là, c’est le repassage.  J’travaille, j’travaille, j’travaille.  Midi arrive sans que je le voye venir pis les enfants sont en maudit parce que j’ai rien préparé pour le dîner.  J’leu fais des sandwichs au béloné.  J’travaille toute l’après-midi, le souper arrive, on se chicane.  Pis le soir, on regarde la télévision !  Mercredi !  C’est le jour du mégasinage !  J’marche toute la journée, j’me donne un tour de rein à porter des paquets gros comme ça, j’reviens à la maison crevée ! Y faut quand même que je fasse à manger.  Quand le monde arrivent, j’ai l’air bête !  Mon mari sacre, les enfants braillent… Pis le soir, on regarde la télévision !  Le jeudi pis le vendredi, c’est la même chose !  J’m’esquinte, j’me désâme, j’me tue pour ma gang de nonos !  Le samedi, j’ai les enfants dans les jambes par-dessus le marché !  Pis le soir, on regarde la télévision !  Le dimanche, on sort en famille : on va souper chez la belle-mère en autobus.  Y faut guetter les enfants toute la journée, endurer les farces plates du beau-père, pis manger la nourriture de la belle-mère qui est donc meilleure que la mienne au dire de tout le monde !  Pis le soir, on regarde la télévision !  Chus tannée de mener une maudite vie plate ! Une maudite vie plate ! Une maudite vie plate ! Une maud…

(L’éclairage redevient normal.  Elles se rassoient brusquement.)”

Michel Tremblay (Quebec, 25 juni 1942)

De Canadese schrijver Yann Martel werd op 25 juni 1963 geboren in Salamanca. Zie ook alle tags voor Yann Martel op dit blog.

Uit: Schiffbruch mit Tiger (Vertaald door Manfred Allie en Gabriele Kempf-Allie)

“Es war Richard Parker, durch den ich Ruhe fand. Das ist die Ironie dieser Geschichte, dass gerade der, der mich zu Anfang so sehr ängstigte, dass ich darüber fast den Verstand verlor, am Ende derjenige war, der mir innere Ruhe und Lebenssinn gab, ja ich möchte fast sagen: Harmonie.
Er sah mich forschend an. Nach einer Weile erkannte ich diesen Blick. Ich war damit aufgewachsen. Es war der Blick eines zufriedenen Tiers, das von seinem Käfig oder seiner Grube aus die Welt betrachtet, so wie unsereiner vom Restauranttisch nach draußen sehen würden, wenn nach einem guten Essen die Zeit gekommen ist, wo man plaudert oder dem Treiben auf der Straße zusieht. Offensichtlich hatte Richard Parker eine gute Portion Hyäne vertilgt und so viel Regenwasser getrunken, wie er wollte. Diesmal bleckte er nicht die Zähne, und er knurrte und fauchte auch nicht. Er betrachtete mich einfach, sah mir zu, ernst, doch nicht drohend. Er drehte die Ohren und legte den Kopf schief, bald in die eine, bald in die andere Richtung. Es war alles so, nun, katzenhaft. Er sah wie eine große, liebe, wohlgenährte Hauskatze aus, ein 450 Pfund schwerer Kater.
Er stieß einen Laut aus, ein Schnauben durch die Nasenlöcher. Ich spitzte die Ohren. Er schnaubte noch einmal. Ich staunte. War das das Prusten?
Tiger können eine ganze Reihe von Geräuschen machen. Es gibt mehrere Formen von Knurren und Fauchen, das lauteste darunter wohl das Aaonh aus vollem Halse, das Männchen und läufige Weibchen vor allem in der Brunstzeit ausstoßen. Es ist ein Schrei, der noch in größter Entfernung zu hören ist, und er lässt das Blut in den Adern gefrieren, wenn man ihn aus nächster Nähe hört. Tiger kommentieren es mit einem Wuff, wenn man sie überrascht, einer kurzen, klaren Explosion der Wut, heftig genug, dass man sofort das Weite suchen würde, wären die Beine nicht starr vor Schreck. Beim Angriff brüllt ein Tiger in kurzen, kehligen Stößen wie ein Husten.”

Yann Martel (Salamanca, 25 juni 1963)

De Engelse schrijver Nicholas Mosley werd geboren op 25 juni 1923 geboren in Londen. Zie ook alle tags voor Nicholas Mosley op dit blog.

Uit: Hopeful Monsters

„I said ‘You are going to tell me about the new thing, the General Theory.’

My father said ‘Ah!’

There are two or three particular and personalised images that stick in my mind from my father’s efforts to explain to me, aged nine, Einstein’s General Theory of Relativity. These images arose from the conjecture that light itself had weight, so that it could be bent or pulled in the proximity of matter by what used to be called ‘gravity’: that if there is enough matter in the universe (which Einstein thought there was) then space itself would be bent or curved – and it would be just such curvature that could properly be called gravity. The particular images suggested by my father that have stuck in my mind are, firstly, of a small group of people standing back to back on a vast and lonely plain; they are looking outwards; they are trying to see something other than just their surroundings and themselves. But they can never by the nature of things see anything outside the curve of their own universe, since gravity pulls their vision back (my father drew a diagram of this) so that it comes on top of them again like falling arrows. The second image is that of a single person on this vast and lonely plain who has constructed an enormously powerful telescope; by this he hopes to be able to break at last out of the bonds of his own vision; he looks through it; he sees – what appears to be a new star! Then he realises that what he is looking at is the back of his own head – or the place where his head now is billions of years ago, or in the future, or whatever. Anyway, here he is now with the light from him or to him having gone right round the universe and himself never being able to see any further than the back of his own head.“

Nicholas Mosley (Londen, 25 juni 1923)

De Franse schrijver Claude Seignolle werd geboren op 25 juni 1917 in Périgueux. Zie ook alle tags voor Claude Seignrolle op dit blog.

Uit: L'hostie

„Vous me demandez un article ou une nouvelle, enfin quelque chose d'inédit. Mais mon actuelle contrariété ne m'y prédispose pas et je me dois de vous apprendre la chose, puisque c'est à Liège, à la dernière Noël que j'ai commis cette grave imprudence...
... Ah! pourquoi ai-je écouté ce diable de photographe qui, voulant une scène originale, m'obligea à poser achetant dans la rue, à un gamin sans doute de connivence, cette... cette hostie...
Maudit soit le franc que je donnai en échange!
Ce ne fut qu'une fois revenu à Paris, en retrouvant au fond d'une de mes poches l'hostie brisée et souillée, que je réalisai l'ampleur du sacrilège que j'avais commis.
Vous me connaissez, je veux tout savoir sur tout. Je feuilletai aussitôt divers vieux grimoires et, ainsi, appris-je que, jadis, la punition classique pour un tel méfait était la métamorphose du coupable en... crapaud... Cependant, on pouvait espérer sa délivrance en embrassant un serpent...
D'abord cela m'amusa, autant la fantaisie de ces grimoires, que la pensée d'une excellente publicité pour un écrivain de l'insolite : devenir un crapaud, attirer les regards de tout un chacun en se promenant à croupeton dans les rues de Paris, coasser en guise de conversation... bref, ne pas faire comme les autres - ce qui d'ailleurs m'est facile puisque tout m'arrive sans cesse.“

Claude Seignolle (Périgueux, 25 juni 1917)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e juni ook mijn blog van 25 juni 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

25-06-2012 om 19:04 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en televisiemaker Matthijs Leonard Kleyn werd geboren in Leiden op 24 juni 1979. Zie ook alle tags voor Matthijs Kleyn op dit blog.

Uit: Vita

‘Of Bellona en ik gaan langs bij haar ouders aan zee. Daar weet ik zeker dat er geen ruzies of spanningen zullen ontstaan, want die weten niks van ruzies en spanningen en dat wil Bellona ook zo houden. Uiteindelijk komen de ruzies vanzelf. Of eigenlijk is ruzie niet het goede woord. Het is boosheid van haar kant. Soms ga ik ertegen in. Dan schreeuw ik terug. Maar ik schreeuw alleen over mezelf. Dat ik er gek van word. Dat ik weg wil. Maar ik kan niet weg.’

(....)

‘Ik hou van haar eerlijkheid. Hoe ze ineens alles eruit gooit. Terwijl ik een seconde daarvoor nog twijfelde of ik de enige was.’

‘Ik niet.’

Ze fronst.

‘Wat?’

‘Ik heb geen relatie. Ik heb het uitgemaakt.’

‘Wat?! Waarom heb je het uitgemaakt?’

‘Gewoon. Ik was niet gelukkig.’

Matthijs Kleyn (Leiden, 24 juni 1979)

De Argentijnse schrijver Ernesto Sabato werd op 24 juni 1911 geboren in Rojas, een dorp in de provincie Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Ernesto Sabato op dit blog.

Uit: De tunnel (Vertaald door Martine Koenders en Gerard Klooster)

„Nog voor ik die woorden had uitgesproken, kreeg ik er al een beetje spijt van: onder degene die ze wilde zeggen en er een pervers genoegen aan wilde beleven, maakte een zuiverder en zachtaardiger iemand aanstalten om het heft in handen te nemen zodra de wreedheid van die zin haar werking had gedaan, iemand die in zekere zin al stilzwijgend partij voor María had gekozen, nog voor die stomme en zinloze woorden waren uitgesproken (wat had ik er eigenlijk ook mee kunnen bereiken?). Vandaar dat die verborgen persoon ze al met verbijstering aanhoorde toen ze nog maar nauwelijks over mijn lippen kwamen, alsof hij ondanks alles niet echt had geloofd dat die ander ze uit zou kunnen spreken. En naar gelang de woorden kwamen, begon hij het bevel over mijn geweten en mijn wil over te nemen, en met zijn doortastende optreden was hij nog bijna op tijd geweest om te verhinderen dat de zin er in zijn geheel uitkwam. De zin was nog maar net af (want ondanks alles maakte ik de zin af), of hij had me al volledig in zijn macht en beval me vergiffenis te vragen, neer te knielen voor María en toe te geven dat ik lomp en wreed was geweest. Hoe vaak is deze tweedeling in mijn bewustzijn niet de schuld geweest van gruwelijke gebeurtenissen! Terwijl het ene deel ervoor zorgt dat ik een mooie levenshouding aanneem, stelt het andere bedrog, hypocrisie en valse edelmoedigheid aan de kaak; terwijl het ene deel me ertoe brengt iemand te beledigen, krijgt het andere medelijden met hem en beschuldigt het mij van wat ik in anderen veroordeel; terwijl het ene deel me de schoonheid van de wereld laat zien, wijst het andere me op alle lelijkheid en op het bespottelijke van elk geluksgevoel. Maar goed, het was hoe dan ook al te laat om de open wond in María’s ziel te helen (en dit werd me stilletjes en met vage, zelfvoldane kwaadwilligheid voorgehouden door mijn andere ik, die daar nu ergens in een soort smerige grot was weggedoken), het was onherroepelijk te laat.“

Ernesto Sabato (24 juni 1911 – 30 april 2011)

De Franse dichter, schrijver en vertaler Yves Bonnefoy werd in Tours geboren op 24 juni 1923. Zie ook alle tags voor Yves Bonnefoy op dit blog.

Uit: Les Planches courbes


Ne cesse pas, voix dansante, parole
De toujours murmurée, âme des mots
Qui colore et dissipe les choses
Les soirs d'été où il n'est plus de nuit.

--

Parfois prend le miroir
Entre ciel et chambre
Dans ses mains le minime
Soleil terrestre.

--

On se prend à rêver
Que les mots ne sont pas
A l'aval de ce fleuve, fleuve de paix,
Trop pour le monde.

--

L'orage
A envahi le ciel, l'éclair
S'est fait d'un grand cri bref,
Et les richesses de la foudre se répandent.

--

Mais le sommeil se fait indifférence.
Ses lumières, ses ombres : plus rien qu'une
Vague qui se rabat sur le désir.

Yves Bonnefoy (Tours, 24 juni 1923)

De Amerikaanse schrijver Scott Oden werd geboren op 24 juni 1967 in Columbus, Indiana. Zie ook alle tags voor Scott Oden op dit blog.

Uit: Serpent of Hellas

“The ninth day of Pyanopsion waning, in the first year of the 75th Olympiad, during the archonship of Kalliades [23 September, 480BC].

That night, the sky above Athens glowed like molten copper.

Beneath the smoke and the stench of burning, a thousand fires illuminated the ravages of an implacable enemy—the hordes of Asia, whose spiteful hands broke open tombs in the Kerameikos, whose reddened axes hacked at works of great renown, and whose avarice drove them to shatter the foundations of the city in search of silver. Their master, Xerxes son of Darius, watched in grim silence as Athens burned. This was his moment of triumph, the culmination of an eighteen-year-old score. As the Athenians had brought fire and ruin to Sardis in his father’s day, in a bid to free their brother Greeks of Ionia from the yoke of Persian servitude, so now did the Great King give his minions a free hand to repay the Athenians in kind.

But even in triumph the Great King brooded, for unlike Sardis his Persians had found Athens nearly deserted . . .

#

From the smoke-wreathed heights of the Acropolis, the city’s few remaining defenders, those too sickly, too poor, or too hidebound to heed the wisdom of Themistokles and seek safety abroad, shuddered at the eerie silence rising from the quarters of the city. For two days the narrow winding streets had reverberated with howls of rapine and the harsh ring of laughter; now, on the eve of the third day, a solitary voice lilted out of the night, a sing-song chant that echoed from the direction of the Persian camp on the Hill of Ares.”

Scott Oden (Columbus, 24 juni 1967)

Columbus, Indiana 

De Duitse schrijver en criticus Kurt Kusenberg werd geboren op 24 juni 1904 in Göteborg. Zie ook alle tags voor Kurt Kusenberg op dit blog.

Uit: Über den Unsinn

„Wie alles Natürliche hat der Unsinn sein eigenes Gefälle, dem man sich getrost überlassen darf. Wie immer, wissen zwei Arten von Menschen am besten mit ihm umzugehen: die ganz Unschuldigen und die Wissenden, jene aus Instinkt, diese mit Kunst. Kleist hat das in seiner Studie über das Marionettentheater auseinandergesetzt. Carrols ,Alice im Wunderland" ist ein klassisches Unsinnbuch. Genießt man es wie einen Apfel oder wie ein Kunstwerk, so ist man eins mit dem Verfasser, der es - aus Spaß - für ein kleines Mädchen geschrieben hat, und mit Millionen von Kindern, die es seither gelesen haben. Zergliedert man es, so schaut man dem Autor ins seelische Getriebe - also dorthin, wo er sich vermutlich nicht umgeschaut hat; für die Kunst ist somit nichts gewonnen, nur für den Kommentator. Aber auch er vermag den Unsinn in kein System zu bringen, denn Unsinn hat keines.

Wohl aber besitzt er die Eigenschaft, dem Geist eine Vibration mitzuteilen, die sehr anregend sein kann; freilich ist darauf kein Verlaß. Manche Menschen empfinden diese Vibration als unbehaglich ; sie wollen wissen, woran sie sind, und das ist - wenn überhaupt - gerade in diesem Fall nicht gut möglich. Wenn die Nonsens-Komiker, Karl Valentin oder Alexis, auf der Bühne standen, weinten die Zuschauer vor Lachen.“ 

Kurt Kusenberg (24 juni 1904 – 3 oktober 1983)

De Nederlandse schrijfster en journaliste Magdalena Hermina Székely-Lulofs werd geboren in Soerabaja op 24 juni 1899. Zie ook alle tags voor Madelon Székely-Lulofs op dit blog.

Uit: Rubber

„Het was een zonnige, broeiend warme dag en nu de motor tot rust was gekomen, viel een loome, droomerige stilte neer. Als heete stoom hing de lucht onder de autokap. Van Laer had zijn tropenhelm afgenomen en veegde de droppels van zijn voorhoofd. Toen stak hij een sigaret op, deed een paar knoopen van zijn jas los en leunde in een wat gemakkelijker houding weg. Hij wist, dat het lang zou duren eer de pont zou klaar liggen voor den overtocht.

In de rivier stroomde het vuile bruine water traag en haast onwillig. Doodstil, door geen koeltje bewogen, stonden de struiken van de hooge oevers. Alles leek verstard, broeiend en blakend in den fellen zonnegloed. Op een opengehakte plek in de wildernis was een armoedig hutje, hoog op palen, gebouwd uit bamboe en blâren. Hier woonde de veerman met zijn helper, zijn vrouw en zijn vier kinderen.

Uit het scheef-openhangende deurtje was een vrouw langs het wankele trapje naar beneden geklommen. Zij was vuil en slordig gekleed in een korte sarong en een loshangend baadje, dat een groezelig onderlijfje toonde. Op haar rug, in een slendang, droeg ze een klein kind, waarvan alleen het hoofdje zichtbaar was. Ernstig keken de droomerige zwarte oogen naar de auto, den blanken toewan en den chauffeur, die, aan den kant van den weg neergehurkt, een strootje rookte. Ook de vrouw bleef even kijken. Af en toe krabde zij zich in de vettige haren of trok iets aan de slendang. Toen ging zij naar haar keuken, een ruimte, alleen door een afdakje overdekt, naast het huisje.

Zonder de minste haast maakte zij een houtvuur tusschen een paar opgezette baksteenen, plaatste er een zwarte ijzeren pan op, waarin zij wat klapperolie goot om visch te bakken. Een scherpe stank van ranzige olie en gedroogde visch verspreidde zich ineens over den weg. Het maakte John ongeduldig.

‘Waar is je man?’ snauwde hij tegen de vrouw. Zij verroerde zich niet.“

24-06-2012 om 19:51 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver en filosoof Pascal Mercier (eig. Peter Bieri) werd geboren op 23 juni 1944 in Bern. Zie ook alle tags voor Pascal Mercier op dit blog.

Uit: Nachtzug nach Lissabon

“Die Tasche ging auf, und die Hefte glitten auf den nassen Asphalt. Die Frau drehte sich um. Für einige Augenblicke sah sie reglos zu, wie die Hefte vom Wasser dunkler wurden. Dann zog sie einen Filzstift aus der Manteltasche, machte zwei Schritte, bückte sich zu Gregorius hinunter und schrieb ihm eine Folge von Zahlen auf die Stirn.
»Entschuldigen Sie«, sagte sie auf französisch, atemlos und mit fremdländischem Akzent, »aber ich darf diese Telefonnummer nicht vergessen und habe kein Papier bei mir.«
Jetzt blickte sie auf ihre Hände, als sähe sie sie zum erstenmal. »Ich hätte natürlich auch ...«, und nun schrieb sie, zwischen Gregorius' Stirn und der Hand hin und her blickend, die Nummer auf den Handrücken. »Ich . „ ich wollte sie nicht behalten, ich wollte alles vergessen, aber als ich den Brief dann fallen sah ... „ ich mußte sie festhalten.«
Der Regen auf den dicken Brillengläsern trübte Gregorius die Sicht, und er tastete ungeschickt nach den nassen Heften. Wiederum, so schien ihm, glitt die Spitze des Filzstifts über seine Stirn. Doch dann merkte er, daß es jetzt der Finger der Frau war, die mit einem Taschentuch die Zahlen wegzuwischen versuchte.
»Es ist eine Zumutung, ich weiß ...«, und nun begann sie, Gregorius beim Aufsammeln der Hefte zu helfen. Er berührte ihre Hand und streifte ihr Knie, und als sie sich beide nach dem letzten Heft streckten, stießen sie mit dem Kopf zusammen.
»Vielen Dank«, sagte er, als sie sich gegenüberstanden. Er deutete auf ihren Kopf. »Tut es sehr weh?«
Abwesend, mit gesenktem Blick, schüttelte sie den Kopf. Der Regen prasselte auf ihr Haar und lief ihr übers Gesicht.
»Kann ich ein paar Schritte mit Ihnen gehen?«
»Äh ... ja, sicher«, stotterte Gregorius.
Schweigend gingen sie zusammen bis zum Ende der Brücke und weiter in Richtung Schule. Das Zeitgefühl sagte Gregorius, daß es nach acht war und die erste Stunde bereits begonnen hatte. Wie weit war »ein paar Schritte«? Die Frau hatte sich seinem Gang angepaßt und trottete neben ihm her, als ginge es den ganzen Tag so weiter. Sie hatte den breiten Kragen des Mantels so weit aufgestellt, daß Gregorius von der Seite nur ihre Stirn sah.
»Ich muß dort hinein, ins Gymnasium«, sagte er und blieb stehen. »Ich bin Lehrer.«
»Kann ich mitkommen?« fragte sie leise.”

Pascal Mercier (Bern, 23 juni 1944)

De Amerikaanse schrijver David Leavitt werd geboren in Pittsburgh op 23 juni 1961. Zie ook alle tags voor David Leavitt op dit blog.

Uit: Lost Language of Cranes

“Early on a rainy Sunday afternoon in November a man was hurrying down Third Avenue, past closed and barred florist shops and newsstand, his hands stuffed into his pocket and his head bent against the wind. The avenue was deserted except for an occasional cab, which parted the gray water puddled in the potholes and sent it streaming. Behind the lighted windows of apartment buildings people stretched, divided the Sunday Times, poured coffee into glazed mugs, but in the street it was a different scene: A bum covered by soggy shopping bags huddled in a closed storefront; a woman in a brown coat held a paper over her head and ran; a pair of cops whose walkie-talkies blared distorted voices listened to an old woman weep in front of a pink enamelled building. What, the man wondered, was he, a decent and respectable man, with a well-heated apartment, good books to read, a coffee maker, doing out among these people, out in the street on a cold Sunday afternoon?”

(…)

” It was horrible, really, what I was feeling, the sense I had that I was running a terrible risk every minute of my life—risking my family, my career—but not being able to help it; somehow just not being able to help it. I was thinking every day how I had to change my life, how I couldn’t go on this way; but I knew the more I thought that, the farther I was getting from where I thought I should have been. ”

David Leavitt (Pittsburgh, 23 juni 1961)

De Franse (toneel)schrijver Jean Anouilh werd geboren in Bordeaux op 23 juni 1910. Zie ook alle tags voor Jean Anouilh op dit blog.

Uit: Eurydice. Legend of Lovers (Vertaald door Kitty Black)

“The refreshment room of a provincial station. Overdecorated, worn, and dirty. Marble-topped tables, mirrors, benches covered with threadbare red velvet. Seated at a too high desk, like a Buddha on an altar, is the CASHIER, with a large bun and enormous breasts. Aged WAITERS, bald and dignified, spittoons, and sawdust. Before the rise of the curtain we hear an accordion. It is ORPHEUS playing quietly in the corner, beside his FATHER, absorbed in his miserable accounts in front of two empty glasses. In the background a single customer, a YOUNG MAN with his hat pulled down over his eyes, wearing a mackintosh, apparently lost in thought. Music for a moment, then the FATHER stops his additions and looks at ORPHEUS.

FATHER: My boy?

ORPHEUS (still playing): Father?

FATHER: You don‟t expect your poor old father to go round with the hat in a station restaurant?

ORPHEUS: I‟m playing for my own pleasure.

FATHER (continuing): A station restaurant with only one customer, who‟s pretending not to notice anyway. I know their little ways. They pretend not to be listening, and not to see the plate when you hold it out. But I pretend not to see they‟re pretending. (Pause, while ORPHEUS continues to play.) D‟you enjoy playing as much as that? I can‟t imagine how you, a musician, can still manage to like music. When I‟ve been twanging away for a bunch of idiots playing cards in a cafe, there‟s only one thing I want to do...

ORPHEUS (without stopping): Go and play cards in another cafe.”

Jean Anouilh (23 juni 1910 – 3 oktober 1987)

De Amerikaanse schrijver Richard Bach werd geboren in Oak Park, Illinois op 23 juni 1936. Zie ook alle tags voor Richard Bach op dit blog.

Uit: The Bridge Across Forever

"Or you can quit. I thought if being a moviestar is so wonderful, why are there so many drunks and addicts and divorces and suicides in Celebrityville?" She looked at me, unguarded, unprotected. "I decided it wasn't worth it. I've mostly quit."
I wanted to pick her up and hug her for being so honest with me.
"You're the Famous Author," she said. "Does it feel that way to you: does this make sense to you?"
"A lot of sense. There's so much I need to know about this stuff. In the newspapers, have they done this to you? Print things you've never said?"
She laughed, "Things you've not only never said, but never thought, never believed, wouldn't think of doing. A story published about you, with quotes, word for word, made-up. Fiction. You've never seen the reporter . . . not even a phone call, and there you are in print! You pray readers won't believe what they see in some of those papers."
"I'm new at this, but I have a theory."
"What's your theory?" she said.
I told her about celebrities being examples that the rest of us watch while the world puts tests to them. It didn't sound as clear as what she had said.
She tilted her head up to me and smiled. When the sun went down, I noticed, her eyes changed color, to sea-and-moon-light.
"That's a nice theory, examples," she said. "But everybody's an example, aren't they? Isn't everybody a picture of what they think, of all the decisions they've made so far?"
"True. I don't know everybody, though: they don't matter to me unless I've met them in person or read about them or seen them on some screen. There was a thing on television a while ago, a scientist researching what it is that makes a violin sound the way it does, I thought what does the world need with that? Millions of people starving, who needs violin research?“

Richard Bach (Oak Park, 23 juni 1936)

De Russische dichteres Anna Achmatova werd geboren in Bolshoi Fontan bij Odessa, 23 juni 1889. Zie ook alle tags voor Anna Achmatova op dit blog.

Crucifix

Do not cry for me, Mother, seeing me in the grave.

I
This greatest hour was hallowed and thandered
By angel's choirs; fire melted sky.
He asked his Father:"Why am I abandoned...?"
And told his Mother: "Mother, do not cry..."

II
Magdalena struggled, cried and moaned.
Peter sank into the stone trance...
Only there, where Mother stood alone,
None has dared cast a single glance.

A widow in black

A widow in black -- the crying fall
Covers all hearts with a depressing cloud...
While her man's words are clearly recalled,
She will not stop her lamentations loud.
It will be so, until the snow puff
Will give a mercy to the pined and tired.
Forgetfulness of suffering and love --
Though paid by life -- what more could be desired?

And you, my friends who have been called away

And you, my friends who have been called away,
I have been spared to mourn for you and weep,
Not as a frozen willow over your memory,
But to cry to the world the names of those who sleep.
What names are those!
I slam shut the calendar,
Down on your knees, all!
Blood of my heart,
The people of Leningrad march out in even rows,
The living, the dead : fame can't tell them apart.

Anna Achmatova (23 juni 1889 - 5 maart 1966)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23^e juni ook mijn blog van 23 juni 2011 deel 2.

23-06-2012 om 19:48 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Nescio (pseudoniem van Jan Hendrik Frederik Grönloh) werd geboren in Amsterdam op 22 juni 1882. Zie ook alle tags voor Nescio op dit blog.

Uit: Amsterdam Stories (The Freeloader, De Uitvreter, vertaald door Damion Searls)

„Except for the man who thought Sarphatistraat was the most beautiful place in Europe, I've never met anyone more peculiar than the freeloader.

The freeloader you found lying in your bed with his dirty shoes on when you came home late; the freeloader who smoked your cigars and filled his pipe with your tobacco and burned your coal and peered into your cupboards and borrowed your money and wore out your shoes and took your coat when he had to go home in the rain. The freeloader who always ordered in someone else's name, who sat and drank jenever like a prince at the outdoor tables of the Hollandais on other people's tabs, who borrowed umbrellas and never brought them back, who heated Bavink's secondhand stove until it cracked, who wore his brother's double collars and loaned out Appi's books, and took trips abroad whenever he'd hit up his old man for money again, and wore suits he never paid for.

His first name was Japi. I never knew his last name. Bavink showed up with him when he came back from Veere.

All summer long Bavink had been painting in Zeeland and it was in Veere that he saw Japi for the first time. Japi was just sitting there. Bavink wondered once or twice: Now what kind of guy is that? No one knew. He was always sitting by the water somewhere, just sitring, hour after hour, not moving. At noon and at six he went inside for an hour, to eat; the rest of the day he sat. That lasted about three weeks, then Bavink didn't see him anymore.

A couple of days later, Bavink was coming back from Rotterdam. Every now and then Bavink needed to have a lot of people around; he tromped along the Rotterdam harbor for a few days, then he'd had enough. On board the ship from Numansdorp to de Zijpe, there was Japi again, sitting. A stiff, cold wind was blowing pretty hard that morning and there were whitecaps on the water. Every now and then spray splashed up over the railing at the bow of the ship. The glass doors on the foredeck were closed; there was no one at the bow. Just Japi, peering out over the rail and getting completely drenched. "Look at that," Bavink thought, "if it isn't that same guy." He went and stood next to him. The boat pitched and rolled. Japi sat on his little bench, held on tight to his cap, and let himself get soaked. This lasted quite a while, until he noticed that someone was standing next to him. "Nice weather we're having,"

Nescio (22 juni 1882 – 25 juli 1961)

Boekomslag door Joost Swarte, 2006

De Nederlandse dichter Juliën Holtrigter (pseudoniem van Henk van Loenen) werd geboren op 22 juni 1946 in Hilversum. Zie ook  Zie ook alle tags voor Juliën Holtrigter op dit blog.

PELGRIMAGE

Op weg naar Raayens, te voet, even gestopt.
Twijfel aan straathoek Raaiweg / Heupenstallaan.

Foto gemaakt en mij gevraagd: is dit waar?
En zo ja, in hoe ver?
Er was toch meer dan men ziet?

Leg je oor op de rails en verloochen je ogen.
Dan zul je horen geritsel, gerinkel, hoe men moet
lopen om ergens te komen en waarvandaan men
dat doet. Om maar een dwarsstraat te noemen.

Zwaar hangt de slaap in de bomen. De zomer
kauwt op haar weefsels, haar speeksel is oud.

Een stevige beet in jong vlees, dat geneest.
En dan luisteren leren, nog beter.

SPUI

Voor Jean-Jacques Suurmond

Het Spui overstekend, de zon scheen, op weg
naar een dode, hoorde ik zeggen: Ik ben
de verteller en jij bent mijn personage,
een van de vele. Maar laat je niet imponeren.
Ga toch vooral met mijn plot op de loop.

Ja, deze schrijver die mij verzon en beminde,
die mij beschermt, niet tegen waanzin of
wanhoop, niet tegen kanker of dood,
was een moment in het heden!

Ik haal je nog eens met zeer harde hand
uit de stront, zo klonk het daarna nog.
Heb meelij met hen die niet onder worden
gescheten, want je zult zien, ik sta op en
ik keer alles om: ik red het uitschot en
geef hen een naam.

Juliën Holtrigter (Hilversum, 22 juni 1946)

De Nederlandse dichter en theatermaker Jaap Robben werd geboren in Oosterhout op 22 juni 1984. Zie ook alle tags voor Jaap Robben op dit blog.

Graveeltje

Zijn leven is saai als een steen.

Eén dag als een graveeltje

en je verveelt je meteen.

Het enige diertje op aarde

dat niet kan bewegen.

Ligt dagen op straten te wachten

in de hoop op een bezem

die hem verder wil vegen.

Dus wil je dit arme diertje

iets laten beleven

dan kun je ‘m het beste

een rotschop geven.

Twee tranen

Soms moet mijn moeder huilen

zomaar twee tranen uit het niets

en wacht ik op de trap

tot ze me ziet.

Dan kust ze mij.

Tranen hoef je niet te snappen

die zijn er soms gewoon

fluistert ze

en deze zijn allebei voor jou.

Jaap Robben (Oosterhout, 22 juni 1984)

De Belgische dichter en schrijver Willie Verhegghe werd op 22 juni 1947 te Denderleeuw geboren. Zie ook alle tags voor Willie Verhegghe op dit blog.

Ninove, een ode

De Dender scheurt en schuurt je middendoor
en in de vele zwartgeschubde vissen jaagt
het bloed dat door Filips van Valois met zwaard
en lans en pijl binnen je muren werd vergoten.

Maar je bleef trots en stout,een stad
die zich koestert in haar jas van oude stenen
en warmt aan het zwavelgeel uit de fabrieken
of het licht dat in gloeilampen werd gevat.

Je poorten blijven op de wereld openstaan,
je bier is honing voor de droogste keel
en één dag in het jaar schrijven renners op je asfalt
met hun zweet geschiedenis,een feest van kracht.

En als de avond valt en het duister
van de nacht je torens tart zingen monniken
in hun slapende abdijruïnes een lepradokter
naar de hoge wolken van het heldendom.

De Muur van Geraardsbergen

Rilling en razernij door het peloton:

de Muur van Geraardsbergen staat

als een pantsercolonne van kasseien

te wachten en lacht zijn stenen bloot.

Benen breken in een helse kramp,

hoofd en adem haperen bij zoveel vertoon

van hoog en steil en bijna niet te temmen.

De Muur slaat zijn porfieren klauwen uit,

maait als een oorlog jonge mannen weg.

En houdt dan plots op muur te zijn:

wanneer de strijd bergop gestreden is

en de laatste man zijn lijf behoedzaam

tot zijn oude vormen heeft teruggebracht,

huilt de helling om voorbij verdriet.

Fluweel over de stad die haar torens telt

en de renners afgeranseld naar de finish jaagt.

Willie Verhegghe (Denderleeuw, 22 juni 1947)

De Engelse schrijver Henry Rider Haggard werd geboren in Norfolk op 22 juni 1856. Zie ook alle tags voor Henry Rider Haggard op dit blog.

Uit: King Solomon's Mines

„First reason: Because Sir Henry Curtis and Captain John Good asked me.

Second reason: Because I am laid up here at Durban with the pain in my left leg. Ever since that confounded lion got hold of me I have been liable to this trouble, and being rather bad just now, it makes me limp more than ever. There must be some poison in a lion's teeth, otherwise how is it that when your wounds are healed they break out again, generally, mark you, at the same time of year that you got your mauling? It is a hard thing when one has shot sixty-five lions or more, as I have in the course of my life, that the sixty-sixth should chew your leg like a quid of tobacco. It breaks the routine of the thing, and putting other considerations aside, I am an orderly man and don't like that. This is by the way.

Third reason: Because I want my boy Harry, who is over there at the hospital in London studying to become a doctor, to have something to amuse him and keep him out of mischief for a week or so. Hospital work must sometimes pall and grow rather dull, for even of cutting up dead bodies there may come satiety, and as this history will not be dull, whatever else it may be, it will put a little life into things for a day or two while Harry is reading of our adventures.

Fourth reason and last: Because I am going to tell the strangest story that I remember. It may seem a queer thing to say, especially considering that there is no woman in it—except Foulata. Stop, though! there is Gagaoola, if she was a woman, and not a fiend. But she was a hundred at least, and therefore not marriageable, so I don't count her. At any rate, I can safely say that there is not a petticoat in the whole history.

Well, I had better come to the yoke. It is a stiff place, and I feel as though I were bogged up to the axle. But, "sutjes, sutjes," as the Boers say—I am sure I don't know how they spell it—softly does it. A strong team will come through at last, that is, if they are not too poor. You can never do anything with poor oxen. Now to make a start.“

Henry Rider Haggard (22 juni 1856 - 14 mei 1925)

E-book omslag 

De Duitse schrijver Erich Maria Remarque (pseudoniem van Erich Paul Remark) werd geboren op 22 juni 1898. Zie ook alle tags voor Erich Maria Remarque op dit blog.

Uit: All Quiet on the Western Front (Vertaald door A. W. Ween)

„We wake up in the middle of the night. The earth booms. Heavy fire is falling on us. We crouch into corners. We distinguish shells of every calibre.

Each man lays hold of his things and looks again every minute to reassure himself that they are still there. The dug-out heaves, the night roars and flashes. We look at each other in the momentary flashes of light, and with pale faces and pressed lips shake our heads.

Every man is aware of the heavy shells tearing down the parapet, rooting up the embankment and demolishing the upper layers of concrete. When a shell lands in the trench we note bow the hollow, furious blast is like a blow from the paw of a raging beast of prey. Already by morning a few of the recruits are green and vomiting. They are too inexperienced….

The bombardment does not diminish. It is falling in the rear too. As far as one can see spout fountains of mud and iron. A wide belt is being raked.

The attack does not come, but the bombardment continues. We are gradually benumbed. Hardly a man speaks. We cannot make ourselves understood.

Our trench is almost gone. At many places it is only eighteen inches high, it is broken by holes, and craters, and mountains of earth. A shell lands square in front of our post. At once it is dark. We are buried and must dig ourselves out….“

Erich Maria Remarque (22 juni 1898 – 25 september 1970)

De Amerikaanse schrijver Dan Brown werd geboren in Exeter, New Hampshire, op 22 juni 1964. Zie ook alle tags voor Dan Brown op dit blog.

Uit: Angels & Demons

„High atop the steps of the Great Pyramid of Giza a young woman laughed and called down to him. "Robert, hurry up! I knew I should have married a younger man!" Her smile was magic.

He struggled to keep up, but his legs felt like stone. "Wait," he begged. "Please..."

As he climbed, his vision began to blur. There was a thundering in his ears. I must reach her! But when he looked up again, the woman had disappeared. In her place stood an old man with rotting teeth. The man stared down, curling his lips into a lonely grimace. Then he let out a scream of anguish that resounded across the desert.

Robert Langdon awoke with a start from his nightmare. The phone beside his bed was ringing. Dazed, he picked up the receiver.

"Hello?"

"I'm looking for Robert Langdon," a man's voice said.

Langdon sat up in his empty bed and tried to clear his mind. "This...is Robert Langdon." He squinted at his digital clock. It was 5:18 A.M.

"I must see you immediately."

"Who is this?"

"My name is Maximilian Kohler. I'm a discrete particle physicist."

"A what?" Langdon could barely focus. "Are you sure you've got the right Langdon?"

"You're a professor of religious iconology at Harvard University. You've written three books on symbology and — "

"Do you know what time it is?"

"I apologize. I have something you need to see. I can't discuss it on the phone."

A knowing groan escaped Langdon's lips. This had happened before. One of the perils of writing books about religious symbology was the calls from religious zealots who wanted him to confirm their latest sign from God. Last month a stripper from Oklahoma had promised Langdon the best sex of his life if he would fly down and verify the authenticity of a cruciform that had magically appeared on her bed sheets. The Shroud of Tulsa, Langdon had called it.“

Dan Brown (Exeter, 22 juni 1964)

22-06-2012 om 22:16 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Ed Leeflang werd geboren op 21 juni 1929 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Ed Leeflang op dit blog.

Dronk op de tuin

Van god los maar om de kikkers
en alle kweepeer begaan, de merel
te hulp met de appels, het huis
met cement, de woelrat vol van genade
naar het leven staand, te verschrikter
gezegend als het peren regent of
pruimen, goed voor de wesp, wreed
voor de wespen, aan de kant van
de egel, de muizen, de uilen,
in twijfel om wat het leed, het gras,
het kroos, het woord. Drinken wij uit.
Vriendin, wij hoeven niet altijd voort.

Donor