De Canadese schrijver Michel Tremblay werd geboren in Quebec op 25 juni 1942. Zie ook alle tags voor Michel Tremblay op dit blog.

Uit: Les belles-sœurs

“(Les cinq femmes se lèvent et se tournent vers le public. L’éclairage change.)

LES CINQ FEMMES, ensemble – Quintette : Une maudite vie plate ! Lundi !

LISETTE DE COURVAL – Dès que le soleil a commencé à caresser de ses rayons les petites fleurs dans les champs et que les petits oiseaux ont ouvert leurs petits becs pour lancer vers le ciel leurs petits cris…

LES QUATRE AUTRES – J’me lève, pis j’prépare le déjeuner ! Des toasts, du café, du bacon, des œufs.  J’ai d’la misère que l’yable à réveiller mon monde.  Les enfants partent pour l’école, mon mari s’en va travailler.

MARIE-ANGE BROUILLETTE – Pas le mien, y’est chômeur.  Y reste couché.

LES CINQ FEMMES – Là, là, j’travaille comme une enragée, jusqu’à midi.  J’lave.  Les robes, les jupes, les bas, les chandails, les pantalons, les canneçons, les brassières, tout y passe !  Pis frotte, pis tord, pis refrotte, pis rince… C’t’écoeurant, j’ai les mains rouges, j’t’écoeurée.  J’sacre.  A midi, les enfants reviennent.  Ça mange comme des cochons, ça revire la maison à l’envers, pis ça repart ! L’après-midi, j’étends.  Ça, c’est mortel !  J’haïs ça comme une bonne !  Après, j’prépare le souper.  Le monde reviennent, y’ont l’air bête, on se chicane !  Pis le soir, on regarde la télévision !  Mardi !

LISETTE DE COURVAL – Dès que le soleil…

LES QUATRE AUTRE FEMMES – J’me lève, pis j’prépare le déjeuner.  Toujours la même maudite affaire ! Des toasts, du café, des œufs, du bacon… J’réveille le monde, j’les mets dehors.  Là, c’est le repassage.  J’travaille, j’travaille, j’travaille.  Midi arrive sans que je le voye venir pis les enfants sont en maudit parce que j’ai rien préparé pour le dîner.  J’leu fais des sandwichs au béloné.  J’travaille toute l’après-midi, le souper arrive, on se chicane.  Pis le soir, on regarde la télévision !  Mercredi !  C’est le jour du mégasinage !  J’marche toute la journée, j’me donne un tour de rein à porter des paquets gros comme ça, j’reviens à la maison crevée ! Y faut quand même que je fasse à manger.  Quand le monde arrivent, j’ai l’air bête !  Mon mari sacre, les enfants braillent… Pis le soir, on regarde la télévision !  Le jeudi pis le vendredi, c’est la même chose !  J’m’esquinte, j’me désâme, j’me tue pour ma gang de nonos !  Le samedi, j’ai les enfants dans les jambes par-dessus le marché !  Pis le soir, on regarde la télévision !  Le dimanche, on sort en famille : on va souper chez la belle-mère en autobus.  Y faut guetter les enfants toute la journée, endurer les farces plates du beau-père, pis manger la nourriture de la belle-mère qui est donc meilleure que la mienne au dire de tout le monde !  Pis le soir, on regarde la télévision !  Chus tannée de mener une maudite vie plate ! Une maudite vie plate ! Une maudite vie plate ! Une maud…

(L’éclairage redevient normal.  Elles se rassoient brusquement.)”

Michel Tremblay (Quebec, 25 juni 1942)

De Canadese schrijver Yann Martel werd op 25 juni 1963 geboren in Salamanca. Zie ook alle tags voor Yann Martel op dit blog.

Uit: Schiffbruch mit Tiger (Vertaald door Manfred Allie en Gabriele Kempf-Allie)

“Es war Richard Parker, durch den ich Ruhe fand. Das ist die Ironie dieser Geschichte, dass gerade der, der mich zu Anfang so sehr ängstigte, dass ich darüber fast den Verstand verlor, am Ende derjenige war, der mir innere Ruhe und Lebenssinn gab, ja ich möchte fast sagen: Harmonie.
Er sah mich forschend an. Nach einer Weile erkannte ich diesen Blick. Ich war damit aufgewachsen. Es war der Blick eines zufriedenen Tiers, das von seinem Käfig oder seiner Grube aus die Welt betrachtet, so wie unsereiner vom Restauranttisch nach draußen sehen würden, wenn nach einem guten Essen die Zeit gekommen ist, wo man plaudert oder dem Treiben auf der Straße zusieht. Offensichtlich hatte Richard Parker eine gute Portion Hyäne vertilgt und so viel Regenwasser getrunken, wie er wollte. Diesmal bleckte er nicht die Zähne, und er knurrte und fauchte auch nicht. Er betrachtete mich einfach, sah mir zu, ernst, doch nicht drohend. Er drehte die Ohren und legte den Kopf schief, bald in die eine, bald in die andere Richtung. Es war alles so, nun, katzenhaft. Er sah wie eine große, liebe, wohlgenährte Hauskatze aus, ein 450 Pfund schwerer Kater.
Er stieß einen Laut aus, ein Schnauben durch die Nasenlöcher. Ich spitzte die Ohren. Er schnaubte noch einmal. Ich staunte. War das das Prusten?
Tiger können eine ganze Reihe von Geräuschen machen. Es gibt mehrere Formen von Knurren und Fauchen, das lauteste darunter wohl das Aaonh aus vollem Halse, das Männchen und läufige Weibchen vor allem in der Brunstzeit ausstoßen. Es ist ein Schrei, der noch in größter Entfernung zu hören ist, und er lässt das Blut in den Adern gefrieren, wenn man ihn aus nächster Nähe hört. Tiger kommentieren es mit einem Wuff, wenn man sie überrascht, einer kurzen, klaren Explosion der Wut, heftig genug, dass man sofort das Weite suchen würde, wären die Beine nicht starr vor Schreck. Beim Angriff brüllt ein Tiger in kurzen, kehligen Stößen wie ein Husten.”

Yann Martel (Salamanca, 25 juni 1963)

De Engelse schrijver Nicholas Mosley werd geboren op 25 juni 1923 geboren in Londen. Zie ook alle tags voor Nicholas Mosley op dit blog.

Uit: Hopeful Monsters

„I said ‘You are going to tell me about the new thing, the General Theory.’

My father said ‘Ah!’

There are two or three particular and personalised images that stick in my mind from my father’s efforts to explain to me, aged nine, Einstein’s General Theory of Relativity. These images arose from the conjecture that light itself had weight, so that it could be bent or pulled in the proximity of matter by what used to be called ‘gravity’: that if there is enough matter in the universe (which Einstein thought there was) then space itself would be bent or curved – and it would be just such curvature that could properly be called gravity. The particular images suggested by my father that have stuck in my mind are, firstly, of a small group of people standing back to back on a vast and lonely plain; they are looking outwards; they are trying to see something other than just their surroundings and themselves. But they can never by the nature of things see anything outside the curve of their own universe, since gravity pulls their vision back (my father drew a diagram of this) so that it comes on top of them again like falling arrows. The second image is that of a single person on this vast and lonely plain who has constructed an enormously powerful telescope; by this he hopes to be able to break at last out of the bonds of his own vision; he looks through it; he sees – what appears to be a new star! Then he realises that what he is looking at is the back of his own head – or the place where his head now is billions of years ago, or in the future, or whatever. Anyway, here he is now with the light from him or to him having gone right round the universe and himself never being able to see any further than the back of his own head.“

Nicholas Mosley (Londen, 25 juni 1923)

De Franse schrijver Claude Seignolle werd geboren op 25 juni 1917 in Périgueux. Zie ook alle tags voor Claude Seignrolle op dit blog.

Uit: L'hostie

„Vous me demandez un article ou une nouvelle, enfin quelque chose d'inédit. Mais mon actuelle contrariété ne m'y prédispose pas et je me dois de vous apprendre la chose, puisque c'est à Liège, à la dernière Noël que j'ai commis cette grave imprudence...
... Ah! pourquoi ai-je écouté ce diable de photographe qui, voulant une scène originale, m'obligea à poser achetant dans la rue, à un gamin sans doute de connivence, cette... cette hostie...
Maudit soit le franc que je donnai en échange!
Ce ne fut qu'une fois revenu à Paris, en retrouvant au fond d'une de mes poches l'hostie brisée et souillée, que je réalisai l'ampleur du sacrilège que j'avais commis.
Vous me connaissez, je veux tout savoir sur tout. Je feuilletai aussitôt divers vieux grimoires et, ainsi, appris-je que, jadis, la punition classique pour un tel méfait était la métamorphose du coupable en... crapaud... Cependant, on pouvait espérer sa délivrance en embrassant un serpent...
D'abord cela m'amusa, autant la fantaisie de ces grimoires, que la pensée d'une excellente publicité pour un écrivain de l'insolite : devenir un crapaud, attirer les regards de tout un chacun en se promenant à croupeton dans les rues de Paris, coasser en guise de conversation... bref, ne pas faire comme les autres - ce qui d'ailleurs m'est facile puisque tout m'arrive sans cesse.“

Claude Seignolle (Périgueux, 25 juni 1917)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e juni ook mijn blog van 25 juni 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

25-06-2012 om 19:04 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en televisiemaker Matthijs Leonard Kleyn werd geboren in Leiden op 24 juni 1979. Zie ook alle tags voor Matthijs Kleyn op dit blog.

Uit: Vita

‘Of Bellona en ik gaan langs bij haar ouders aan zee. Daar weet ik zeker dat er geen ruzies of spanningen zullen ontstaan, want die weten niks van ruzies en spanningen en dat wil Bellona ook zo houden. Uiteindelijk komen de ruzies vanzelf. Of eigenlijk is ruzie niet het goede woord. Het is boosheid van haar kant. Soms ga ik ertegen in. Dan schreeuw ik terug. Maar ik schreeuw alleen over mezelf. Dat ik er gek van word. Dat ik weg wil. Maar ik kan niet weg.’

(....)

‘Ik hou van haar eerlijkheid. Hoe ze ineens alles eruit gooit. Terwijl ik een seconde daarvoor nog twijfelde of ik de enige was.’

‘Ik niet.’

Ze fronst.

‘Wat?’

‘Ik heb geen relatie. Ik heb het uitgemaakt.’

‘Wat?! Waarom heb je het uitgemaakt?’

‘Gewoon. Ik was niet gelukkig.’

Matthijs Kleyn (Leiden, 24 juni 1979)

De Argentijnse schrijver Ernesto Sabato werd op 24 juni 1911 geboren in Rojas, een dorp in de provincie Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Ernesto Sabato op dit blog.

Uit: De tunnel (Vertaald door Martine Koenders en Gerard Klooster)

„Nog voor ik die woorden had uitgesproken, kreeg ik er al een beetje spijt van: onder degene die ze wilde zeggen en er een pervers genoegen aan wilde beleven, maakte een zuiverder en zachtaardiger iemand aanstalten om het heft in handen te nemen zodra de wreedheid van die zin haar werking had gedaan, iemand die in zekere zin al stilzwijgend partij voor María had gekozen, nog voor die stomme en zinloze woorden waren uitgesproken (wat had ik er eigenlijk ook mee kunnen bereiken?). Vandaar dat die verborgen persoon ze al met verbijstering aanhoorde toen ze nog maar nauwelijks over mijn lippen kwamen, alsof hij ondanks alles niet echt had geloofd dat die ander ze uit zou kunnen spreken. En naar gelang de woorden kwamen, begon hij het bevel over mijn geweten en mijn wil over te nemen, en met zijn doortastende optreden was hij nog bijna op tijd geweest om te verhinderen dat de zin er in zijn geheel uitkwam. De zin was nog maar net af (want ondanks alles maakte ik de zin af), of hij had me al volledig in zijn macht en beval me vergiffenis te vragen, neer te knielen voor María en toe te geven dat ik lomp en wreed was geweest. Hoe vaak is deze tweedeling in mijn bewustzijn niet de schuld geweest van gruwelijke gebeurtenissen! Terwijl het ene deel ervoor zorgt dat ik een mooie levenshouding aanneem, stelt het andere bedrog, hypocrisie en valse edelmoedigheid aan de kaak; terwijl het ene deel me ertoe brengt iemand te beledigen, krijgt het andere medelijden met hem en beschuldigt het mij van wat ik in anderen veroordeel; terwijl het ene deel me de schoonheid van de wereld laat zien, wijst het andere me op alle lelijkheid en op het bespottelijke van elk geluksgevoel. Maar goed, het was hoe dan ook al te laat om de open wond in María’s ziel te helen (en dit werd me stilletjes en met vage, zelfvoldane kwaadwilligheid voorgehouden door mijn andere ik, die daar nu ergens in een soort smerige grot was weggedoken), het was onherroepelijk te laat.“

Ernesto Sabato (24 juni 1911 – 30 april 2011)

De Franse dichter, schrijver en vertaler Yves Bonnefoy werd in Tours geboren op 24 juni 1923. Zie ook alle tags voor Yves Bonnefoy op dit blog.

Uit: Les Planches courbes


Ne cesse pas, voix dansante, parole
De toujours murmurée, âme des mots
Qui colore et dissipe les choses
Les soirs d'été où il n'est plus de nuit.

--

Parfois prend le miroir
Entre ciel et chambre
Dans ses mains le minime
Soleil terrestre.

--

On se prend à rêver
Que les mots ne sont pas
A l'aval de ce fleuve, fleuve de paix,
Trop pour le monde.

--

L'orage
A envahi le ciel, l'éclair
S'est fait d'un grand cri bref,
Et les richesses de la foudre se répandent.

--

Mais le sommeil se fait indifférence.
Ses lumières, ses ombres : plus rien qu'une
Vague qui se rabat sur le désir.

Yves Bonnefoy (Tours, 24 juni 1923)

De Amerikaanse schrijver Scott Oden werd geboren op 24 juni 1967 in Columbus, Indiana. Zie ook alle tags voor Scott Oden op dit blog.

Uit: Serpent of Hellas

“The ninth day of Pyanopsion waning, in the first year of the 75th Olympiad, during the archonship of Kalliades [23 September, 480BC].

That night, the sky above Athens glowed like molten copper.

Beneath the smoke and the stench of burning, a thousand fires illuminated the ravages of an implacable enemy—the hordes of Asia, whose spiteful hands broke open tombs in the Kerameikos, whose reddened axes hacked at works of great renown, and whose avarice drove them to shatter the foundations of the city in search of silver. Their master, Xerxes son of Darius, watched in grim silence as Athens burned. This was his moment of triumph, the culmination of an eighteen-year-old score. As the Athenians had brought fire and ruin to Sardis in his father’s day, in a bid to free their brother Greeks of Ionia from the yoke of Persian servitude, so now did the Great King give his minions a free hand to repay the Athenians in kind.

But even in triumph the Great King brooded, for unlike Sardis his Persians had found Athens nearly deserted . . .

#

From the smoke-wreathed heights of the Acropolis, the city’s few remaining defenders, those too sickly, too poor, or too hidebound to heed the wisdom of Themistokles and seek safety abroad, shuddered at the eerie silence rising from the quarters of the city. For two days the narrow winding streets had reverberated with howls of rapine and the harsh ring of laughter; now, on the eve of the third day, a solitary voice lilted out of the night, a sing-song chant that echoed from the direction of the Persian camp on the Hill of Ares.”

Scott Oden (Columbus, 24 juni 1967)

Columbus, Indiana 

De Duitse schrijver en criticus Kurt Kusenberg werd geboren op 24 juni 1904 in Göteborg. Zie ook alle tags voor Kurt Kusenberg op dit blog.

Uit: Über den Unsinn

„Wie alles Natürliche hat der Unsinn sein eigenes Gefälle, dem man sich getrost überlassen darf. Wie immer, wissen zwei Arten von Menschen am besten mit ihm umzugehen: die ganz Unschuldigen und die Wissenden, jene aus Instinkt, diese mit Kunst. Kleist hat das in seiner Studie über das Marionettentheater auseinandergesetzt. Carrols ,Alice im Wunderland" ist ein klassisches Unsinnbuch. Genießt man es wie einen Apfel oder wie ein Kunstwerk, so ist man eins mit dem Verfasser, der es - aus Spaß - für ein kleines Mädchen geschrieben hat, und mit Millionen von Kindern, die es seither gelesen haben. Zergliedert man es, so schaut man dem Autor ins seelische Getriebe - also dorthin, wo er sich vermutlich nicht umgeschaut hat; für die Kunst ist somit nichts gewonnen, nur für den Kommentator. Aber auch er vermag den Unsinn in kein System zu bringen, denn Unsinn hat keines.

Wohl aber besitzt er die Eigenschaft, dem Geist eine Vibration mitzuteilen, die sehr anregend sein kann; freilich ist darauf kein Verlaß. Manche Menschen empfinden diese Vibration als unbehaglich ; sie wollen wissen, woran sie sind, und das ist - wenn überhaupt - gerade in diesem Fall nicht gut möglich. Wenn die Nonsens-Komiker, Karl Valentin oder Alexis, auf der Bühne standen, weinten die Zuschauer vor Lachen.“ 

Kurt Kusenberg (24 juni 1904 – 3 oktober 1983)

De Nederlandse schrijfster en journaliste Magdalena Hermina Székely-Lulofs werd geboren in Soerabaja op 24 juni 1899. Zie ook alle tags voor Madelon Székely-Lulofs op dit blog.

Uit: Rubber

„Het was een zonnige, broeiend warme dag en nu de motor tot rust was gekomen, viel een loome, droomerige stilte neer. Als heete stoom hing de lucht onder de autokap. Van Laer had zijn tropenhelm afgenomen en veegde de droppels van zijn voorhoofd. Toen stak hij een sigaret op, deed een paar knoopen van zijn jas los en leunde in een wat gemakkelijker houding weg. Hij wist, dat het lang zou duren eer de pont zou klaar liggen voor den overtocht.

In de rivier stroomde het vuile bruine water traag en haast onwillig. Doodstil, door geen koeltje bewogen, stonden de struiken van de hooge oevers. Alles leek verstard, broeiend en blakend in den fellen zonnegloed. Op een opengehakte plek in de wildernis was een armoedig hutje, hoog op palen, gebouwd uit bamboe en blâren. Hier woonde de veerman met zijn helper, zijn vrouw en zijn vier kinderen.

Uit het scheef-openhangende deurtje was een vrouw langs het wankele trapje naar beneden geklommen. Zij was vuil en slordig gekleed in een korte sarong en een loshangend baadje, dat een groezelig onderlijfje toonde. Op haar rug, in een slendang, droeg ze een klein kind, waarvan alleen het hoofdje zichtbaar was. Ernstig keken de droomerige zwarte oogen naar de auto, den blanken toewan en den chauffeur, die, aan den kant van den weg neergehurkt, een strootje rookte. Ook de vrouw bleef even kijken. Af en toe krabde zij zich in de vettige haren of trok iets aan de slendang. Toen ging zij naar haar keuken, een ruimte, alleen door een afdakje overdekt, naast het huisje.

Zonder de minste haast maakte zij een houtvuur tusschen een paar opgezette baksteenen, plaatste er een zwarte ijzeren pan op, waarin zij wat klapperolie goot om visch te bakken. Een scherpe stank van ranzige olie en gedroogde visch verspreidde zich ineens over den weg. Het maakte John ongeduldig.

‘Waar is je man?’ snauwde hij tegen de vrouw. Zij verroerde zich niet.“

24-06-2012 om 19:51 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver en filosoof Pascal Mercier (eig. Peter Bieri) werd geboren op 23 juni 1944 in Bern. Zie ook alle tags voor Pascal Mercier op dit blog.

Uit: Nachtzug nach Lissabon

“Die Tasche ging auf, und die Hefte glitten auf den nassen Asphalt. Die Frau drehte sich um. Für einige Augenblicke sah sie reglos zu, wie die Hefte vom Wasser dunkler wurden. Dann zog sie einen Filzstift aus der Manteltasche, machte zwei Schritte, bückte sich zu Gregorius hinunter und schrieb ihm eine Folge von Zahlen auf die Stirn.
»Entschuldigen Sie«, sagte sie auf französisch, atemlos und mit fremdländischem Akzent, »aber ich darf diese Telefonnummer nicht vergessen und habe kein Papier bei mir.«
Jetzt blickte sie auf ihre Hände, als sähe sie sie zum erstenmal. »Ich hätte natürlich auch ...«, und nun schrieb sie, zwischen Gregorius' Stirn und der Hand hin und her blickend, die Nummer auf den Handrücken. »Ich . „ ich wollte sie nicht behalten, ich wollte alles vergessen, aber als ich den Brief dann fallen sah ... „ ich mußte sie festhalten.«
Der Regen auf den dicken Brillengläsern trübte Gregorius die Sicht, und er tastete ungeschickt nach den nassen Heften. Wiederum, so schien ihm, glitt die Spitze des Filzstifts über seine Stirn. Doch dann merkte er, daß es jetzt der Finger der Frau war, die mit einem Taschentuch die Zahlen wegzuwischen versuchte.
»Es ist eine Zumutung, ich weiß ...«, und nun begann sie, Gregorius beim Aufsammeln der Hefte zu helfen. Er berührte ihre Hand und streifte ihr Knie, und als sie sich beide nach dem letzten Heft streckten, stießen sie mit dem Kopf zusammen.
»Vielen Dank«, sagte er, als sie sich gegenüberstanden. Er deutete auf ihren Kopf. »Tut es sehr weh?«
Abwesend, mit gesenktem Blick, schüttelte sie den Kopf. Der Regen prasselte auf ihr Haar und lief ihr übers Gesicht.
»Kann ich ein paar Schritte mit Ihnen gehen?«
»Äh ... ja, sicher«, stotterte Gregorius.
Schweigend gingen sie zusammen bis zum Ende der Brücke und weiter in Richtung Schule. Das Zeitgefühl sagte Gregorius, daß es nach acht war und die erste Stunde bereits begonnen hatte. Wie weit war »ein paar Schritte«? Die Frau hatte sich seinem Gang angepaßt und trottete neben ihm her, als ginge es den ganzen Tag so weiter. Sie hatte den breiten Kragen des Mantels so weit aufgestellt, daß Gregorius von der Seite nur ihre Stirn sah.
»Ich muß dort hinein, ins Gymnasium«, sagte er und blieb stehen. »Ich bin Lehrer.«
»Kann ich mitkommen?« fragte sie leise.”

Pascal Mercier (Bern, 23 juni 1944)

De Amerikaanse schrijver David Leavitt werd geboren in Pittsburgh op 23 juni 1961. Zie ook alle tags voor David Leavitt op dit blog.

Uit: Lost Language of Cranes

“Early on a rainy Sunday afternoon in November a man was hurrying down Third Avenue, past closed and barred florist shops and newsstand, his hands stuffed into his pocket and his head bent against the wind. The avenue was deserted except for an occasional cab, which parted the gray water puddled in the potholes and sent it streaming. Behind the lighted windows of apartment buildings people stretched, divided the Sunday Times, poured coffee into glazed mugs, but in the street it was a different scene: A bum covered by soggy shopping bags huddled in a closed storefront; a woman in a brown coat held a paper over her head and ran; a pair of cops whose walkie-talkies blared distorted voices listened to an old woman weep in front of a pink enamelled building. What, the man wondered, was he, a decent and respectable man, with a well-heated apartment, good books to read, a coffee maker, doing out among these people, out in the street on a cold Sunday afternoon?”

(…)

” It was horrible, really, what I was feeling, the sense I had that I was running a terrible risk every minute of my life—risking my family, my career—but not being able to help it; somehow just not being able to help it. I was thinking every day how I had to change my life, how I couldn’t go on this way; but I knew the more I thought that, the farther I was getting from where I thought I should have been. ”

David Leavitt (Pittsburgh, 23 juni 1961)

De Franse (toneel)schrijver Jean Anouilh werd geboren in Bordeaux op 23 juni 1910. Zie ook alle tags voor Jean Anouilh op dit blog.

Uit: Eurydice. Legend of Lovers (Vertaald door Kitty Black)

“The refreshment room of a provincial station. Overdecorated, worn, and dirty. Marble-topped tables, mirrors, benches covered with threadbare red velvet. Seated at a too high desk, like a Buddha on an altar, is the CASHIER, with a large bun and enormous breasts. Aged WAITERS, bald and dignified, spittoons, and sawdust. Before the rise of the curtain we hear an accordion. It is ORPHEUS playing quietly in the corner, beside his FATHER, absorbed in his miserable accounts in front of two empty glasses. In the background a single customer, a YOUNG MAN with his hat pulled down over his eyes, wearing a mackintosh, apparently lost in thought. Music for a moment, then the FATHER stops his additions and looks at ORPHEUS.

FATHER: My boy?

ORPHEUS (still playing): Father?

FATHER: You don‟t expect your poor old father to go round with the hat in a station restaurant?

ORPHEUS: I‟m playing for my own pleasure.

FATHER (continuing): A station restaurant with only one customer, who‟s pretending not to notice anyway. I know their little ways. They pretend not to be listening, and not to see the plate when you hold it out. But I pretend not to see they‟re pretending. (Pause, while ORPHEUS continues to play.) D‟you enjoy playing as much as that? I can‟t imagine how you, a musician, can still manage to like music. When I‟ve been twanging away for a bunch of idiots playing cards in a cafe, there‟s only one thing I want to do...

ORPHEUS (without stopping): Go and play cards in another cafe.”

Jean Anouilh (23 juni 1910 – 3 oktober 1987)

De Amerikaanse schrijver Richard Bach werd geboren in Oak Park, Illinois op 23 juni 1936. Zie ook alle tags voor Richard Bach op dit blog.

Uit: The Bridge Across Forever

"Or you can quit. I thought if being a moviestar is so wonderful, why are there so many drunks and addicts and divorces and suicides in Celebrityville?" She looked at me, unguarded, unprotected. "I decided it wasn't worth it. I've mostly quit."
I wanted to pick her up and hug her for being so honest with me.
"You're the Famous Author," she said. "Does it feel that way to you: does this make sense to you?"
"A lot of sense. There's so much I need to know about this stuff. In the newspapers, have they done this to you? Print things you've never said?"
She laughed, "Things you've not only never said, but never thought, never believed, wouldn't think of doing. A story published about you, with quotes, word for word, made-up. Fiction. You've never seen the reporter . . . not even a phone call, and there you are in print! You pray readers won't believe what they see in some of those papers."
"I'm new at this, but I have a theory."
"What's your theory?" she said.
I told her about celebrities being examples that the rest of us watch while the world puts tests to them. It didn't sound as clear as what she had said.
She tilted her head up to me and smiled. When the sun went down, I noticed, her eyes changed color, to sea-and-moon-light.
"That's a nice theory, examples," she said. "But everybody's an example, aren't they? Isn't everybody a picture of what they think, of all the decisions they've made so far?"
"True. I don't know everybody, though: they don't matter to me unless I've met them in person or read about them or seen them on some screen. There was a thing on television a while ago, a scientist researching what it is that makes a violin sound the way it does, I thought what does the world need with that? Millions of people starving, who needs violin research?“

Richard Bach (Oak Park, 23 juni 1936)

De Russische dichteres Anna Achmatova werd geboren in Bolshoi Fontan bij Odessa, 23 juni 1889. Zie ook alle tags voor Anna Achmatova op dit blog.

Crucifix

Do not cry for me, Mother, seeing me in the grave.

I
This greatest hour was hallowed and thandered
By angel's choirs; fire melted sky.
He asked his Father:"Why am I abandoned...?"
And told his Mother: "Mother, do not cry..."

II
Magdalena struggled, cried and moaned.
Peter sank into the stone trance...
Only there, where Mother stood alone,
None has dared cast a single glance.

A widow in black

A widow in black -- the crying fall
Covers all hearts with a depressing cloud...
While her man's words are clearly recalled,
She will not stop her lamentations loud.
It will be so, until the snow puff
Will give a mercy to the pined and tired.
Forgetfulness of suffering and love --
Though paid by life -- what more could be desired?

And you, my friends who have been called away

And you, my friends who have been called away,
I have been spared to mourn for you and weep,
Not as a frozen willow over your memory,
But to cry to the world the names of those who sleep.
What names are those!
I slam shut the calendar,
Down on your knees, all!
Blood of my heart,
The people of Leningrad march out in even rows,
The living, the dead : fame can't tell them apart.

Anna Achmatova (23 juni 1889 - 5 maart 1966)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23^e juni ook mijn blog van 23 juni 2011 deel 2.

23-06-2012 om 19:48 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Nescio (pseudoniem van Jan Hendrik Frederik Grönloh) werd geboren in Amsterdam op 22 juni 1882. Zie ook alle tags voor Nescio op dit blog.

Uit: Amsterdam Stories (The Freeloader, De Uitvreter, vertaald door Damion Searls)

„Except for the man who thought Sarphatistraat was the most beautiful place in Europe, I've never met anyone more peculiar than the freeloader.

The freeloader you found lying in your bed with his dirty shoes on when you came home late; the freeloader who smoked your cigars and filled his pipe with your tobacco and burned your coal and peered into your cupboards and borrowed your money and wore out your shoes and took your coat when he had to go home in the rain. The freeloader who always ordered in someone else's name, who sat and drank jenever like a prince at the outdoor tables of the Hollandais on other people's tabs, who borrowed umbrellas and never brought them back, who heated Bavink's secondhand stove until it cracked, who wore his brother's double collars and loaned out Appi's books, and took trips abroad whenever he'd hit up his old man for money again, and wore suits he never paid for.

His first name was Japi. I never knew his last name. Bavink showed up with him when he came back from Veere.

All summer long Bavink had been painting in Zeeland and it was in Veere that he saw Japi for the first time. Japi was just sitting there. Bavink wondered once or twice: Now what kind of guy is that? No one knew. He was always sitting by the water somewhere, just sitring, hour after hour, not moving. At noon and at six he went inside for an hour, to eat; the rest of the day he sat. That lasted about three weeks, then Bavink didn't see him anymore.

A couple of days later, Bavink was coming back from Rotterdam. Every now and then Bavink needed to have a lot of people around; he tromped along the Rotterdam harbor for a few days, then he'd had enough. On board the ship from Numansdorp to de Zijpe, there was Japi again, sitting. A stiff, cold wind was blowing pretty hard that morning and there were whitecaps on the water. Every now and then spray splashed up over the railing at the bow of the ship. The glass doors on the foredeck were closed; there was no one at the bow. Just Japi, peering out over the rail and getting completely drenched. "Look at that," Bavink thought, "if it isn't that same guy." He went and stood next to him. The boat pitched and rolled. Japi sat on his little bench, held on tight to his cap, and let himself get soaked. This lasted quite a while, until he noticed that someone was standing next to him. "Nice weather we're having,"

Nescio (22 juni 1882 – 25 juli 1961)

Boekomslag door Joost Swarte, 2006

De Nederlandse dichter Juliën Holtrigter (pseudoniem van Henk van Loenen) werd geboren op 22 juni 1946 in Hilversum. Zie ook  Zie ook alle tags voor Juliën Holtrigter op dit blog.

PELGRIMAGE

Op weg naar Raayens, te voet, even gestopt.
Twijfel aan straathoek Raaiweg / Heupenstallaan.

Foto gemaakt en mij gevraagd: is dit waar?
En zo ja, in hoe ver?
Er was toch meer dan men ziet?

Leg je oor op de rails en verloochen je ogen.
Dan zul je horen geritsel, gerinkel, hoe men moet
lopen om ergens te komen en waarvandaan men
dat doet. Om maar een dwarsstraat te noemen.

Zwaar hangt de slaap in de bomen. De zomer
kauwt op haar weefsels, haar speeksel is oud.

Een stevige beet in jong vlees, dat geneest.
En dan luisteren leren, nog beter.

SPUI

Voor Jean-Jacques Suurmond

Het Spui overstekend, de zon scheen, op weg
naar een dode, hoorde ik zeggen: Ik ben
de verteller en jij bent mijn personage,
een van de vele. Maar laat je niet imponeren.
Ga toch vooral met mijn plot op de loop.

Ja, deze schrijver die mij verzon en beminde,
die mij beschermt, niet tegen waanzin of
wanhoop, niet tegen kanker of dood,
was een moment in het heden!

Ik haal je nog eens met zeer harde hand
uit de stront, zo klonk het daarna nog.
Heb meelij met hen die niet onder worden
gescheten, want je zult zien, ik sta op en
ik keer alles om: ik red het uitschot en
geef hen een naam.

Juliën Holtrigter (Hilversum, 22 juni 1946)

De Nederlandse dichter en theatermaker Jaap Robben werd geboren in Oosterhout op 22 juni 1984. Zie ook alle tags voor Jaap Robben op dit blog.

Graveeltje

Zijn leven is saai als een steen.

Eén dag als een graveeltje

en je verveelt je meteen.

Het enige diertje op aarde

dat niet kan bewegen.

Ligt dagen op straten te wachten

in de hoop op een bezem

die hem verder wil vegen.

Dus wil je dit arme diertje

iets laten beleven

dan kun je ‘m het beste

een rotschop geven.

Twee tranen

Soms moet mijn moeder huilen

zomaar twee tranen uit het niets

en wacht ik op de trap

tot ze me ziet.

Dan kust ze mij.

Tranen hoef je niet te snappen

die zijn er soms gewoon

fluistert ze

en deze zijn allebei voor jou.

Jaap Robben (Oosterhout, 22 juni 1984)

De Belgische dichter en schrijver Willie Verhegghe werd op 22 juni 1947 te Denderleeuw geboren. Zie ook alle tags voor Willie Verhegghe op dit blog.

Ninove, een ode

De Dender scheurt en schuurt je middendoor
en in de vele zwartgeschubde vissen jaagt
het bloed dat door Filips van Valois met zwaard
en lans en pijl binnen je muren werd vergoten.

Maar je bleef trots en stout,een stad
die zich koestert in haar jas van oude stenen
en warmt aan het zwavelgeel uit de fabrieken
of het licht dat in gloeilampen werd gevat.

Je poorten blijven op de wereld openstaan,
je bier is honing voor de droogste keel
en één dag in het jaar schrijven renners op je asfalt
met hun zweet geschiedenis,een feest van kracht.

En als de avond valt en het duister
van de nacht je torens tart zingen monniken
in hun slapende abdijruïnes een lepradokter
naar de hoge wolken van het heldendom.

De Muur van Geraardsbergen

Rilling en razernij door het peloton:

de Muur van Geraardsbergen staat

als een pantsercolonne van kasseien

te wachten en lacht zijn stenen bloot.

Benen breken in een helse kramp,

hoofd en adem haperen bij zoveel vertoon

van hoog en steil en bijna niet te temmen.

De Muur slaat zijn porfieren klauwen uit,

maait als een oorlog jonge mannen weg.

En houdt dan plots op muur te zijn:

wanneer de strijd bergop gestreden is

en de laatste man zijn lijf behoedzaam

tot zijn oude vormen heeft teruggebracht,

huilt de helling om voorbij verdriet.

Fluweel over de stad die haar torens telt

en de renners afgeranseld naar de finish jaagt.

Willie Verhegghe (Denderleeuw, 22 juni 1947)

De Engelse schrijver Henry Rider Haggard werd geboren in Norfolk op 22 juni 1856. Zie ook alle tags voor Henry Rider Haggard op dit blog.

Uit: King Solomon's Mines

„First reason: Because Sir Henry Curtis and Captain John Good asked me.

Second reason: Because I am laid up here at Durban with the pain in my left leg. Ever since that confounded lion got hold of me I have been liable to this trouble, and being rather bad just now, it makes me limp more than ever. There must be some poison in a lion's teeth, otherwise how is it that when your wounds are healed they break out again, generally, mark you, at the same time of year that you got your mauling? It is a hard thing when one has shot sixty-five lions or more, as I have in the course of my life, that the sixty-sixth should chew your leg like a quid of tobacco. It breaks the routine of the thing, and putting other considerations aside, I am an orderly man and don't like that. This is by the way.

Third reason: Because I want my boy Harry, who is over there at the hospital in London studying to become a doctor, to have something to amuse him and keep him out of mischief for a week or so. Hospital work must sometimes pall and grow rather dull, for even of cutting up dead bodies there may come satiety, and as this history will not be dull, whatever else it may be, it will put a little life into things for a day or two while Harry is reading of our adventures.

Fourth reason and last: Because I am going to tell the strangest story that I remember. It may seem a queer thing to say, especially considering that there is no woman in it—except Foulata. Stop, though! there is Gagaoola, if she was a woman, and not a fiend. But she was a hundred at least, and therefore not marriageable, so I don't count her. At any rate, I can safely say that there is not a petticoat in the whole history.

Well, I had better come to the yoke. It is a stiff place, and I feel as though I were bogged up to the axle. But, "sutjes, sutjes," as the Boers say—I am sure I don't know how they spell it—softly does it. A strong team will come through at last, that is, if they are not too poor. You can never do anything with poor oxen. Now to make a start.“

Henry Rider Haggard (22 juni 1856 - 14 mei 1925)

E-book omslag 

De Duitse schrijver Erich Maria Remarque (pseudoniem van Erich Paul Remark) werd geboren op 22 juni 1898. Zie ook alle tags voor Erich Maria Remarque op dit blog.

Uit: All Quiet on the Western Front (Vertaald door A. W. Ween)

„We wake up in the middle of the night. The earth booms. Heavy fire is falling on us. We crouch into corners. We distinguish shells of every calibre.

Each man lays hold of his things and looks again every minute to reassure himself that they are still there. The dug-out heaves, the night roars and flashes. We look at each other in the momentary flashes of light, and with pale faces and pressed lips shake our heads.

Every man is aware of the heavy shells tearing down the parapet, rooting up the embankment and demolishing the upper layers of concrete. When a shell lands in the trench we note bow the hollow, furious blast is like a blow from the paw of a raging beast of prey. Already by morning a few of the recruits are green and vomiting. They are too inexperienced….

The bombardment does not diminish. It is falling in the rear too. As far as one can see spout fountains of mud and iron. A wide belt is being raked.

The attack does not come, but the bombardment continues. We are gradually benumbed. Hardly a man speaks. We cannot make ourselves understood.

Our trench is almost gone. At many places it is only eighteen inches high, it is broken by holes, and craters, and mountains of earth. A shell lands square in front of our post. At once it is dark. We are buried and must dig ourselves out….“

Erich Maria Remarque (22 juni 1898 – 25 september 1970)

De Amerikaanse schrijver Dan Brown werd geboren in Exeter, New Hampshire, op 22 juni 1964. Zie ook alle tags voor Dan Brown op dit blog.

Uit: Angels & Demons

„High atop the steps of the Great Pyramid of Giza a young woman laughed and called down to him. "Robert, hurry up! I knew I should have married a younger man!" Her smile was magic.

He struggled to keep up, but his legs felt like stone. "Wait," he begged. "Please..."

As he climbed, his vision began to blur. There was a thundering in his ears. I must reach her! But when he looked up again, the woman had disappeared. In her place stood an old man with rotting teeth. The man stared down, curling his lips into a lonely grimace. Then he let out a scream of anguish that resounded across the desert.

Robert Langdon awoke with a start from his nightmare. The phone beside his bed was ringing. Dazed, he picked up the receiver.

"Hello?"

"I'm looking for Robert Langdon," a man's voice said.

Langdon sat up in his empty bed and tried to clear his mind. "This...is Robert Langdon." He squinted at his digital clock. It was 5:18 A.M.

"I must see you immediately."

"Who is this?"

"My name is Maximilian Kohler. I'm a discrete particle physicist."

"A what?" Langdon could barely focus. "Are you sure you've got the right Langdon?"

"You're a professor of religious iconology at Harvard University. You've written three books on symbology and — "

"Do you know what time it is?"

"I apologize. I have something you need to see. I can't discuss it on the phone."

A knowing groan escaped Langdon's lips. This had happened before. One of the perils of writing books about religious symbology was the calls from religious zealots who wanted him to confirm their latest sign from God. Last month a stripper from Oklahoma had promised Langdon the best sex of his life if he would fly down and verify the authenticity of a cruciform that had magically appeared on her bed sheets. The Shroud of Tulsa, Langdon had called it.“

Dan Brown (Exeter, 22 juni 1964)

22-06-2012 om 22:16 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Ed Leeflang werd geboren op 21 juni 1929 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Ed Leeflang op dit blog.

Dronk op de tuin

Van god los maar om de kikkers
en alle kweepeer begaan, de merel
te hulp met de appels, het huis
met cement, de woelrat vol van genade
naar het leven staand, te verschrikter
gezegend als het peren regent of
pruimen, goed voor de wesp, wreed
voor de wespen, aan de kant van
de egel, de muizen, de uilen,
in twijfel om wat het leed, het gras,
het kroos, het woord. Drinken wij uit.
Vriendin, wij hoeven niet altijd voort.

Donor

Er zit al iemand in de file
die mijn organen nodig heeft
mijn netvlies of mijn nieren,
wie ik mijn hart gun,
die dan weer slapen kan,
een ander in de ogen zien.

Die rijdt nu tussen achterlichten
met iedereen de avond in
en voegt zich in het menuet

turend op het asfalt
neuriënd achter het stuur
afslaand naar mijn nieuw adres.

Hij is nieuwsgierig naar de richting

Hij is nieuwsgierig naar de richting
van de wind, het afval bij de vuilnisbakken,
de blues, hij heeft plectrums, stukken
kwarts, een kompas, vuursteen en adressen
van ballonvaarders in zijn zakken.

Hij kent de Wadden, drijft op vlotten,
leidt kampen en maakt zonnewijzers,
vindt de begraven potten en hij
kan eenzaam lezen.

Hij heeft voor alles tijd,
kan niet slapen van nieuwsgierigheid
en komt tussen de vakanties langs
om te vertellen van vreemde breuken,
het nodige delen, het begrip verzameling;
op zijn gitaar laat hij horen
hoe een driekwartsmaat verschilt
van andere maten.

En hun verbazing over dit bestaan
- zij gaan naar school als gaan ze emigreren -
wil wegens hem niet overgaan:
van wat hij leeft willen ze
als voor het eerst geestdriftig
leren leven.

Ed Leeflang (21 juni 1929 – 17 maart 2008)

De Vlaamse dichter, schrijver en journalist Thomas Blondeau werd geboren in Poperinge op 21 juni 1978. Zie ook  Zie ook alle tags voor Thomas Blondeau op dit blog.

Uit: Donderhart

„6 juli, Station Brussel-Zuid

‘Hey... stranger.’

Ze had geen betere begroeting kunnen kiezen. Tussen de twee woorden had een pauze gezeten, geen stilte maar een twijfel. Eva Witkins eerste zin in jaren tegen Max waren van een onschuldige nonchalance. Een bekentenis zonder schuldige. Het klonk alsof ze al die tijd niet geweten had wat te zeggen. Nu ze de woorden eindelijk gevonden had, kon ze hem weer ontmoeten. Met niet meer dan de gêne van iemand die te laat was buiten zijn schuld om. Sorry, een vrachtwagen was gekanteld, de weg was weggeslagen door een vloedgolf, ik wist niet wat te zeggen.
Eva. In de zeven jaar die lag tussen hun slordige afscheid en dit filmcitaat had Max een uitvoerige methode bedacht om iedere gedachte aan haar uit te bannen. Die bestond uit een zorgvuldig ontworpen patroon van doodlopende wegen dat moest voorkomen dat onoplettendheid hem aan haar deed denken. Restaurants waar ze ooit samen hadden gegeten, werden ontoegankelijk verklaard. Acteurs uit een film die had opgestaan terwijl ze vrijden, werden als overleden beschouwd. Het bos waarin ze ooit hadden gewandeld, kon gerooid zijn zonder dat Max er weet van had.
En nu liep Eva met haar makkelijke stappers over die barricade van verboden bioscopen en verrotte parkbankjes en verscheurde de Plattegrond van Blinde Vlekken waar Max jaren aan had besteed.
Deze ontmoeting leek in niets op de fantasieën die hij hier vroeger over had gehad. Vroeger, voor hij zijn stille diplomatie van het verzwijgen geperfectioneerd had. Dit was geen rendez-vous tussen idool en aanbidder. Max was niet uitgeteerd door liefdesverdriet en zij was niet ongenaakbaar en onveranderlijk. Geen nobelheid, geen ootmoedig lijden en al die blabla waarmee Max zichzelf de weg had versperd nadat Eva had gezegd dat ze niet meer op hem verliefd was. Dit was geen zwijmelscenario, dit waren twee jonge dertigers die lang geleden wat hebben gehad met elkaar.
‘Mevrouw... Wat brengt u hier?’

Thomas Blondeau (Poperinge, 21 juni 1978)

De Canadese dichteres, essayiste en vertaalster Anne Carson werd geboren op 21 juni 1950 in Toronto. Zie ook alle tags voor Anne Carson op dit blog.

Outwardly His Life Ran Smoothly

Comparative figures: 1784 Kant owned 550 books, Goethe 2300, Herder 7700.

Windows: Kant had one bedroom window, which he kept

shut at all times, to forestall

insects. The windows of his study faced the garden, on the other

side of which was the

city jail. In summer loud choral singing of the inmates wafted

in. Kant asked that the

singing be done sotto voce and with windows closed. Kant

had friends at city hall and

got his wish.

Tolstoy: Tolstoy thought that if Kant had not smoked so

much tobacco The Critique of

Pure Reason would have been written in language you could

understand (in fact he

smoked one pipe at 5 AM).

Numbering: Kant never ate dinner alone, it exhausts the

spirit. Dinner guests, in the

opinion of the day, should not number more than the Muses

 nor less than the Graces.

Kant set six places.

Sensualism: Kant’s favorite dinner was codfish.

Rule Your Nature: Kant breathed only through his nose.

Anne Carson (Toronto, 21 juni 1950)

De Poolse dichter en essayist Adam Zagajewski werd geboren op 21 juni 1945 in Lwów, het huidige Lviv. Zie ook alle tags voor Adam Zagajewski op dit blog.

Try To Praise The Mutilated World

Try to praise the mutilated world.
Remember June's long days,
and wild strawberries, drops of wine, the dew.
The nettles that methodically overgrow
the abandoned homesteads of exiles.
You must praise the mutilated world.
You watched the stylish yachts and ships;
one of them had a long trip ahead of it,
while salty oblivion awaited others.
You've seen the refugees heading nowhere,
you've heard the executioners sing joyfully.
You should praise the mutilated world.
Remember the moments when we were together
in a white room and the curtain fluttered.
Return in thought to the concert where music flared.
You gathered acorns in the park in autumn
and leaves eddied over the earth's scars.
Praise the mutilated world
and the grey feather a thrush lost,
and the gentle light that strays and vanishes
and returns.

Vertaald door  Renata Gorczynski

Adam Zagajewski (Lwów, 21 juni 1945)

De Duitse schrijer en uitgever Georg Lentz werd geboren in Blankenhagen op 21 juni 1928. Zie ook alle tags voor Georg Lentz op dit blog.

Uit: Heißer April'45

„Sie schienen aus der Sonne herabzustürzen auf die schmale Schneise der Chaussee, die, geradlinig, endlos, ein helles Band zwischen dunkelgrünem Dickicht, nach Westen führte. Charlie und Irma sahen, daß die Frau des Kommandanten stehenblieb, sie hob beide Arme in das golden über sie flutende Abendlicht, als wolle sie die anfliegenden Maschinen mit den Händen aufhalten. Das Panjepferd reagierte auf das Flugzeuggeräusch. Es brach aus, zerrte das Fuhrwerk durch den Graben. Die Frau erwachte aus ihrer Starre, ließ die Schnur der Peitsche pfeifen, als der Wagen steckenblieb. Ein letzter Ruck, der Sarg auf der Ladefläche polterte, hob sich, das Gefährt brach fast auseinander, einen Augenblick lang dachten sie, der Schrein würde von der Ladefläche rutschen, doch dann lag der Graben, der flach verlief, hinter ihnen. Äste peitschten ihre Gesichter, trockene Nadeln rieselten. Duft von frischem Harz strömte aus den Bruchstellen der Zweige, der geknickten Stämmchen.
Tiefflieger. Sie kamen immer aus der Sonne. Charlie sah, bevor er sich auf den Boden warf, daß Maschinen vom Typ Mustang sie angriffen. Pfeilschnelle Jäger, nicht die langsameren Spitfire, den Einschlägen ihrer Bordwaffen waren sie ausgewichen in der Flakstellung, tänzerisch, wie Toreros den Hörnern des Stiers. Charlie erkannte die Angreifer als Mustang, obwohl das Licht der sinkenden Sonne ihre Silhouetten zerfraß. Endlose Stunden Flugzeug-Erkennungsdienst zeitigten Ergebnisse.“

Georg Lentz (21 juni 1928 - 18 januari 2009)

De gerenoveerde pastorie in Blankenhagen

21-06-2012 om 19:03 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver Robert Menasse werd geboren op 21 juni 1954 in Wenen. Zie ook alle tags voor Robert Menasse op dit blog.

Uit: Permanente Revolution der Begriffe

“Aus diesem Grund gilt in der Arbeitstheorie nicht die Zeit, die man für eine Arbeit benötigt hat, sondern nur die dafür »gesellschaftlich notwendige Arbeitszeit« als Arbeitszeit.

Was natürlich heißt, dass die vielen Stunden, die ich nun gearbeitet habe, ohne dass sie gesellschaftlich notwendigwaren, keine Arbeit darstellen. Wenn dieser Text im Netz erscheint,

werden spätestens jetzt, also nur wenige Minuten nach Beginn der Lektüre, die ersten Poster erste Posting-Sätze mit einer Leichtigkeit, die sich von selbst versteht, schreiben können, etwa »Richtig: Menasse gesellschaftlich nicht notwendig!« und dergleichen. Und sie werden in ihrem glücklichen Hohn natürlich nicht begreifen, dass sie sich selbst dabei verhöhnen, weil sie damit hinausposten in

die Welt, dass sie selbst nur ihre eigene verblödende Fronarbeit in braver Unterwürfigkeit unter dieMarktgesetze für gesellschaftlich notwendnotwendig halten, also ihre Unfreiheit, und dass sie, wie schon oft beschrieben, aber von ihnen nicht gelesen, die freiwillige Zustimmung zu ihrer Unfreiheit mit

Freiheit verwechseln. Oder es wird ein katholischer Pater aus einem berühmten österreichischen Stift, also ein Prediger der Liebesreligion, wieder einmal einen hasserfüllten Leserbrief schreiben, weil ich seine Schäfchen verwirre, statt sie, so wie er, zu scheren. Oder es wird ein berühmter Anwalt mit einer noblen Anwaltsadresse in Wien seine Sekretärin zum Diktat rufen und ohne Umschweife in wenigen

Sekunden, die Fingerkuppen seiner Hände bedächtig aneinandergelegt, die Formulierung finden, dass er sich in der von ihm abonnierten Zeitung Artikel von mir verbiete, und die Sekretärin wird das tippen, ohne seine unfreiwillig komische Formulierung (»sich« kann er ja »verbieten«,was er will, ohne einen Leserbrief zu schreiben) zu korrigieren, weil er hat es so gesagt und dann hat er es auch unterschrieben, er hat ja sehr viel zu unterschreiben, derHerr Doktor, er ist ja geradezu ein Unterschriftsteller. Es werden also nur wegen meiner vielen Stunden des Nicht-Schreibens viele

Sätze produziert werden – und auch hier: weit und breit niemand, der gearbeitet hat. Mit einer einzigen Ausnahme.”

Robert Menasse (Wenen, 21 juni 1954)

De Franse schrijver Jean Paul Sartre werd geboren op 21 juni 1905 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean-Paul Sartre op dit blog.

Uit: Die Wörter (Vertaald door Hans Mayer)

“"Als ein Wesen, das vor allen als Idol verehrt, gleichzeitig aber von jedermann abgewiesen wird, war ich ein Pfand, das man in Zahlung gibt, und hatte mit sieben Jahren als einzige Hilfe mich selbst, denn noch nicht Existierenden. Ein ver- lassener Eispalast, wo das angehende Jahrhun- dert seine Langweile spazierenführte. Ich wurde geboren, da ich mich selbst so sehr nötig hatte; bisher hatte ich nur die Eitelkeiten eines Schoß- hundes kennengelernt; da ich auf den Stolz ver- wiesen worden war, verwandelte ich mich ganz in Stolz. Da mich niemand ernsthaft brauchte, erhob ich den Anspruch, unentbehrlich zu sein für das Universum. Welche Überhebung! Welche Torheit! In Wahrheit hatte ich keine Wahl. Als blinder Passagier war im Abteil eingeschlafen und wurde vom Schaffner wachgerüttelt. <<Bitte Fahrkarte!>> Ich musste gestehen, dass ich keine hatte, auch kein Geld, um die Reise bezahlen zu können. Ich begann damit, mich für schuldig zu erklären: meine Ausweispapiere hätte ich zu Hause ver- gessen und wüsste auch nicht mehr, wie ich durch die Sperre gelangt sei, aber ich gäbe zu, unrecht- mäßgerweise den Zug bestiegen zu haben. Weit davon entfernt, die Autorität des Schaffners zu bezweifeln, beteuerte ich laut meine Achtung für seine Aufgaben und unterwarf mich von vorn- herein seiner Entscheidung. In diesem äßersten Augenblick der Erniedrigung blieb mir bloß noch der Ausweg, die ganze Situation umzustülpen: ich gab also das Geheimnis preis, dass wichtige und geheime Gründe mich zwängen, nach Dijon zu reisen, im Interesse Frankreichs und vielleicht der Menschheit. Und wenn man die Dinge in diesem Sinne betrachtete, gäbe es vielleicht im ganzen Zug keinen einzigen Menschen, der so zum Mit- fahren berechtigt sei wie ich. Freilich handle es sich um ein übergeordnetes Gesetz, das im Widerspruch zu den Reisebestimmungen stehe, aber wenn der Schaffner mich zwänge, den Zug zu verlassen und die Reise zu unterbrechen, könne es zu schweren Verwicklungen kommen, deren Folgen er sich zu nehmen hätte.“

Jean-Paul Sartre (21 juni 1905 - 15 april 1980)

De Braziliaanse schrijver Joaquim Maria Machado de Assis werd geboren in Rio de Janeiro op 21 juni 1839. Zie ook alle tags voor Machado de Assis op dit blog.

Uit: The Posthumous Memoirs of Brás Cubas (Vertaald door Gregory Rabassa)

„For some time I debated over whether I should start these memoirs at the beginning or at the end, that is, whether I should put my birth or my death in first place. Since common usage would call for beginning with birth, two considerations led me to adopt a different method: the first is that I am not exactly a writer who is dead but a dead man who is a writer, for whom the grave was a second cradle; the second is that the writing would be more distinctive and novel in that way. Moses, who also wrote about his death, didn't place it at the opening but at the close: a radical difference between this book and the Pentateuch.

With that said, I expired at two o'clock on a Friday afternoon in the month of August, 1869, at my beautiful suburban place in Catumbi. I was sixty-four intense and prosperous years old, I was a bachelor, I had wealth of around three hundred contols, and I was accompanied to the cemetery by eleven friends. Eleven friends! The fact is, there hadn't been any cards or announcements. On top of that it was raining--drizzling--a thin, sad, constant rain, so constant and so sad that it led one of those last-minute faithful friends to insert this ingenious idea into the speech he was making at the edge of my grave: "You who knew him, gentlemen, can say with me that nature appears to be weeping over the irreparable loss of one of the finest characters humanity has been honored with. This somber air, these drops from heaven, those dark clouds that cover the blue like funeral crepe, all of it is the cruel and terrible grief that gnaws at nature and at my deepest insides; all that is sublime praise for our illustrious deceased.

Good and faithful friend! No, I don't regret the twenty bonds I left you. And that was how I reached the closure of my days. That was how I set out for Hamlet's undiscovered country without the anxieties or doubts of the young prince, but, rather, slow and lumbering, like someone leaving the spectacle late.“

Machado de Assis (21 juni 1839 - 29 september 1908)

De Surinaamse dichteres en schrijfster Chitra Gajadin werd geboren in District Suriname op 21 juni 1954. Zie ook alle tags voor Chitra Gajadin op dit blog.

Franchepane

Zilver doorstreept bruin

in doffe tinten etst de zon

littekens op mijn huid

canvas van vergetelheid

zelfhechtend op elke

muur

opgeslagen ogen beslaan

in absolute bekoring

oneindig traag dringt

door de aderen

clownesk debuut

uit de tropen

zich amputeren

om te herstellen

in dit doolhof

zonder uitgang

Chitra Gajadin (District Suriname, 21 juni 1954)

De Duitse dichter, schrijver en essayist Helmut Heißenbüttel werd geboren op 21 juni 1921 in Rüstringen, tegenwoordig Wilhelmshaven. Zie ook alle tags voor Helmut Heißenbüttel op dit blog.

Shortstory

er hatte es mit ihr sie hatte es mit ihm
was hatte er mit ihr was hatte sie mit ihm
er hatte es auch mit dem da sie hatte es auch mit der da
was hatte er auch mit dem da was hatte sie auch mit der da
er hatte es mit ihr und auch mit dem da
was hatte er mit ihr und auch mit dem da
sie hatte es mit ihm und auch mit der da
was hatte sie mit ihm und auch mit der da

er hatte es mit sich selbst sie hatte es mit sich selbst
was hatte er mit sich selbst was hatte sie mit sich selbst

er hatte es hatte er es sie hatte es hatte sie es

er hatte es mit ihr und auch mit dem da und mit sich selbst sie

hatte es mit ihm und auch mit der da und mit sich selbst er hatte
es mit ihr und auch mit dem da und mit sich selbst und sogar mit
der da sie hatte er mit ihm und auch mit der da und mit sich selbst
und sogar mit dem da der da hatte es mit ihm und ihr und der da
die da hatte es mit ihr und ihm und dem da hatte der da es auch
mit sich selbst hatte die da es auch mit sich selbst

sie hatten es alle miteinander und mit sich selbst

aber was hatten sie denn nun eigentlich alle miteinander und
auch mit sich selbst

Helmut Heißenbüttel (21 juni 1921 – 19 september 1996)

Strandhalle en Aqarium in stadsdeel Rüstringen, Wilhelmshaven

21-06-2012 om 18:56 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Ian McEwan werd op 21 juni 1948 geboren in de Engelse garnizoensplaats Aldershot. Zie ook alle tags voor Ian McEwan op dit blog.

Uit: Amsterdam

„The patch of lawn was strewn with flattened cigarette butts, for this was a place where people came to stand about and wait for the funeral party ahead of theirs to clear the building. As they strolled up and down, the two old friends resumed the conversation they had had in various forms a half-dozen times before but that gave them rather more comfort than singing "Pilgrim."
Clive Linley had known Molly first, back when they were students in '68 and lived together in a chaotic, shifting household in the Vale of Health.
"A terrible way to go."
He watched his own vaporized breath float off into the gray air. The temperature in central London was said to be twelve degrees today. Twelve. There was something seriously wrong with the world for which neither God nor his absence could be blamed. Man's first disobedience, the Fall, a falling figure, an oboe, nine notes, ten notes. Clive had the gift of perfect pitch and heard them descending from the G. There was no need to write them down.
He continued, "I mean, to die that way, with no awareness, like an animal. To be reduced, humiliated, before she could make arrangements, or even say goodbye. It crept up on her, and then . . ."
He shrugged. They came to the end of the trampled lawn, turned, and walked back.

"She would have killed herself rather than end up like that," Vernon Halliday said. He had lived with her for a year in Paris in '74, when he had his first job with Reuters and Molly did something or other for Vogue.
"Brain-dead and in George's clutches," Clive said.“

Ian McEwan (Aldershot, 21 juni 1948)

De Israëlische schrijver Alon Hilu werd geboren op 21 juni 1972 in Jaffa. Zie ook alle tags voor Alon Hilu op dit blog.

Uit: Death of a Monk

„Maman, Father's statuesque, long-haired, amply-bosomed wife, bedecked with golden rings and chains, who throughout the day pretended to be my good friend and dress me up in silk clothing to prance about in her room, would lecture him about things I had said to my cross-eyed sister, Alkhola, for example that I had teased her about her deformed eye and her grating voice, and my grumbly sister of the blue eyes and pure white skin would affirm it all, teary-voiced, adding her own evidence, blasphemous notes that I had supposedly sent her and blessings I had bestowed upon her wishing a slow recovery for that malformed eye and, at the apex of her account, her pupils rolling like buttons fallen from tattered clothing, she would add that I had teased her with the words, Imek muvhama alleh eljamous, which is to say that while pregnant with her, my mother had gazed upon a water buffalo, which explained her perpetually angry countenance.

And while Maman and Alkhola embraced and consoled themselves in one another's arms, the younger brother Meir would recount, each evening, each time in a different manner, how Aslan had confiscated his playthings, how Aslan had taken his garments and how this Aslan had a finger in every pie and a pie in every finger, and lo, I can picture Father's eyebrows contracting, the hairs protruding and erect, as he loosens his belt, the siblings grabbing hold of me in my tunic, which was always clean and pleasant as were all the garments I loved, and they convey me to wrathful Father, to his belt that is lashing my tiny feet, stroke after stroke, to the accompaniment of a long and vociferous string of curses, from the mild 'Stupid,' to blessings of 'May God take your soul,' ' Allah yela'anek,' or ' Allah yah'dek,' after which I would not cry nor shed a tear, rather, I would merely walk sniveling to my room, shoulders stooped and head bent, leaning for support on the arms of one of the servants.“

Alon Hilu (Jaffa, 21 juni 1972)

De Franse schrijfster Françoise Sagan (pseudoniem van Françoise Quoirez) werd geboren in Cajarc, Lot op 21 juni 1935. Zie ook alle tags voor Françoise Sagan op dit blog.

Uit: Ein gewisses Lächeln (Vertaald door Helga Treichl)

„Ganz natürlich kamen wir auf Liebe zu sprechen. Er sagte, die Liebe sei eine gute Sache, weniger wichtig, als man sich einbilde, aber um glücklich zu sein, müsse man geliebt werden und selber einigermaßen innig lieben. Ich stimmte ihm mit einem Kopfnicken zu. Er sagte, er sei sehr glücklich, denn er liebe Francoise sehr und sie ihn ebenso. Ich beglückwünschte ihn und versicherte ihm, dass mich das nicht erstaune, denn Francoise und er seien großartige Menschen. Ich verging vor Rührung.
„Und nun“, sagte Luc, „ würde ich mich freuen, wenn ich mit ihnen ein Abenteuer haben könnte.“

(...)

„In gewisser Hinsicht“, sagte Luc ernsthaft, „gibt es da etwas. Ich will sagen: zwischen uns. Sonst habe ich im allgemeinen für junge Mädchen nicht sehr viel übrig. Aber wir sind vom gleichen Schlag. Ich meine, es wird weder so dumm noch so abgedroschen sein. Und das kommt selten vor. Also denken Sie darüber nach.“

Françoise Sagan (21 juni 1935 – 24 september 2004)

De Duitse dichter, schrijver en uitgever Wulf Kirsten werd geboren op 21 juni 1934 in Klipphausen bij Meißen. Zie ook alle tags voor Wulf Kirsten op dit blog.

libellentümpel

lichtgestalten, schilfgrün,
um ihrer selbst willen gesetzt
an teichränder, wo libellen
aus tümpeln, fast schon verlandet,
steigen und schwirren
mit ausgebreiteten flügeln,
augensinnlich, ohrenfällig,
nimm einen ziegelbrocken auf,
wirf ihn, der stein wächst
vertraulich, ehrenwert,
sinkt ab, fällt zu grunde,
das wasser wölkt sich,
schlägt einen kranz von wellen,
in den laubhölzern eingebunden
gespinst an gespinst,
darüber fährt eben jetzt,
windvertrieben eine perlmuttwolke,
vollkommen einvernehmlich
als pfingstwunder.

Wulf Kirsten (Klipphausen, 21 juni 1934)

De Vlaamse dichter Frans Joseph de Cort werd geboren in Antwerpen op 21 juni 1834. Zie ook alle tags voor Frans de Cort op dit blog en ook mijn blog van 21 juni 2011 deel 2.

Zomeravond

Stem: ‘Enfants, n'y touchez pas.’ (Clapisson.)

De zonne zinkt

Van goud en vuer omtogen,

En zacht en streelend klimt de maen op vóór

En 't allen kant vaert meê het lied ten hoogen, onze oogen;

Dat heel Natuer haer Meester tegenzingt.

En wy den blik naer boven,

In 't plegtig avonduer,

Stemmen mede in het lied en wy danken en loven

Den Meester der Natuer,

Hoort! alles vloeit

Van liefdetoonen over:

't Gevleugeld zangrenheir kweelt vrolyk in het loover;

De krekel tjilpt haer liedjen vol getoover,

Wyl langs de haeg, de kever snorrend stoeit.

En wy den blik naer boven, enz.

De zefir sust

De lieve bloeme weder;

Zy buigt het hoofdjen voor zyn zachten adem neder,

En neuriet blyde een liedjen zoet en teeder

En lacht hem toe, den dauwdrop die haer kust,

En wy den blik naer boven, enz.

Knielt vol ontzag

Teneder, aerdelingen,

Die voelen kunt wat wind en bloem en vogel zingen,

En 't allen kant de beê hoort opwaerts klinken;

Dank, Heere, dank, voor d'afgeloopen dag.

Wy ook, den blik naer boven, enz.

Frans de Cort (21 juni 1834 – 18 januari 1878)

Antwerpen, Grote Markt bij avond

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e juni ook mijn blog van 21 juni 2011 deel 3 en eveneens mijn blog van 21 juni 2011 deel 4.

21-06-2012 om 18:51 geschreven door Romenu  

De Indische schrijver Vikram Seth werd geboren op 20 juni 1952 in Kolkata. Zie ook alle tags voor Vikram Seth op dit blog.

Uit: Two Lives

„When I was seventeen I went to live with my great-uncle and great-aunt in England. He was Indian by origin, she German. They were both sixty. I hardly knew them at the time. It was August 1969 – the monsoon season in Calcutta. A few days before I left, Mama had taken me to a temple to be blessed, which was most unlike her. She and Papa came to see me off at Dumdum Airport. I arrived at Heathrow in the afternoon. My great-uncle and great-aunt were still away on their annual holiday in Switzerland and, as I recall, I was met at the terminal by someone in the firm for which my father worked. My first impression was of the width of the road that led (under grey skies) to London. I was housed for a night in a drab hotel somewhere near Green Park.
That evening Shanti Uncle and Aunty Henny returned from Switzerland, and the following day I and my luggage arrived at their door.
I looked at the house that was to be my home for the next few years. There was a red pillar-box not far from the gate of 18 Queens Road, Hendon; this was to be my beacon whenever I trudged up from the tube station. In front of the house was a small, low-walled, immaculately maintained garden with a few rosebushes in full bloom. A path led to the door. To the right of the path, slanted on a stand, was a burnished brass plaque that read:

S. B. Seth
L.D.S., R.C.S. (Edin.), B.Sc., D.M.D. (Berlin)
Dental Surgeon

I set down my luggage on the front step. The thought of meeting people whom I had not seen for years and did not really know, and whose home I would be sharing, made me nervous. I was, in any case, fearfully shy. After a minute I rang the bell.“

Vikram Seth (Kolkata, 20 juni 1952)

De Ierse dichter en schrijver Paul Muldoon werd geboren in Portadown, County Armagh, in Noord-Ierland op 20 juni 1951, Zie ook  Zie ook alle tags voor Paul Muldoon op dit blog.

Milkweed and Monarch

The rain comes flapping through the yard
like a tablecloth that she hand-embroidered.
My mother has left it on the line.
It is sodden with rain.
The mushroom shed is windowless, wide,
its high-stacked wooden trays
hosed down with formaldehyde.
And my father has opened the gates of Troy
to that first load of horse manure.
Barley straw. Gypsum. Dried blood. Ammonia.
Wagon after wagon
blusters in, a self-renewing gold-black dragon
we push to the back of the mind.
We have taken our pitchforks to the wind.

All brought back to me that September evening
fifteen years on. The pair of us
tripping through Barnett's fair demesne
like girls in long dresses
after a hail-storm.
We might have been thinking of the fire-bomb
that sent Malone House sky-high
and its priceless collection of linen
sky-high.
We might have wept with Elizabeth McCrum.
We were thinking only of psilocybin.
You sang of the maid you met on the dewy grass-
And she stooped so low gave me to know
it was mushrooms she was gathering O.

He'll be wearing that same old donkey-jacket
and the sawn-off waders.
He carries a knife, two punnets, a bucket.
He reaches far into his own shadow.
We'll have taken him unawares
and stand behind him, slightly to one side.
He is one of those ancient warriors
before the rising tide.
He'll glance back from under his peaked cap
without breaking rhythm:
his coaxing a mushroom-a flat or a cup-
the nick against his right thumb;
the bucket then, the punnet left or right,
and so on and so forth till kingdom come.

We followed the overgrown tow-path by the Lagan.
The sunset would deepen through cinnamon
to aubergine,
the wood-pigeon's concerto for oboe and strings,
allegro, blowing your mind.
And you were suddenly out my ken, hurtling
towards the ever-receding ground,
into the maw
of a shimmering green-gold dragon.
You discovered yourself in some outbuilding
with your long-lost companion, me,
though my head had grown into the head of a horse
and shook its dirty-fair mane
and spoke this verse:

Come back to us. However cold and raw, your feet
were always meant
to negotiate terms with bare cement.
Beyond this concrete wall is a wall of concrete
and barbed wire. Your only hope
is to come back. If sing you must, let your song
tell of treading your own dung,
let straw and dung give a spring to your step.
If we never live to see the day we leap
into our true domain,
lie down with us now and wrap
yourself in the soiled grey blanket of Irish rain
that will, one day, bleach itself white.
Lie down with us and wait.

Paul Muldoon (Portadown, 20 juni 1951)

De Duitse schrijver, dichter en kunstenaar Kurt Schwitters werd geboren op 20 juni 1887 in Hannover. Zie ook alle tags voor Kurt Schwitters op dit blog.

If I Were, When I Was

Untimely gropes without space      The I in the Everywhere You From Morning-Evening-Evening-Morning      toward the next self-consciousness.
From the eternally Old it came,      As I;      Always growing without degree or measure      It remains in the I.
Soon smaller-larger, up-back      In the You the I, in the I the You.      You are like I,      Your I you are,     like I.
Thus we travel in the Nothing      Unevenly different and differently the same      Uneven evenness (Variable parable) of the millions      Me-Thee, Thee-Me: the same way.      Always believing everyone fulfills his duty,      Always faithful to the call within;      The hope that we may unite ourselves,      Remains unsevered.      We live, because we can remember,      And go on living, because we hope.      Time is change all around us,      Space is Cover.
We are the measure,      For Time and eternally,      infinite Space.
We grope, because we know,      If we were, when we were.

Vertaald door Pierre Joris

Dumb Poem

A worm hangs from a fishhook.
A fish bites the worm.
The fish also bites the fishhook.
The hook pulls the fish.
Now the fish hangs from the hook.
The hook swings it through the air.
The fish drops dead in the air.
The hook drops the fish dead.
A new worm hangs from the fishhook.
A new fish bites the new worm.
And new life blossoms out among the ruins.

Vertaald door Jerome Rothenberg

Kurt Schwitters (20 juni 1887 – 8 januari 1948)

De Franse schrijver Jean-Claude Izzo werd geboren op 20 juni 1945 in Marseille. Zie ook alle tags voor Jean-Claude Izzo op dit blog.

Uit: Total Chaos (Vertaald door Howard Curtis)

„Rue des Pistoles, twenty years after

All he had was her address. Rue des Pistoles, in the old neighborhood. It was years since he'd last been in Marseilles. But he didn't have a choice. Not now.

It was June 2nd, and it was raining. Despite the rain, the taxi driver refused to turn into the back alleys. He dropped him in front of Montée-des-Accoules. More than a hundred steps to climb and a maze of streets between there and Rue des Pistoles. The ground was littered with garbage sacks spilling their contents. There was a pungent smell on the streets, a mixture of piss, dampness and mildew. The only big change was that even this neighborhood was being redeveloped. Some houses had been demolished, others had had their fronts repainted ocher and pink, with Italian-style green and blue shutters.

Even on Rue des Pistoles, maybe one of the narrowest streets of all, only one side, the side with even-numbered houses, was still standing. The other side had been razed to the ground, as had the houses on Rue Rodillat, and in their place was a parking lot. That was the first thing he saw when he turned the corner from Rue du Refuge. The developers seemed to have taken a breather here. The houses were blackened and dilapidated, eatenaway by sewer vegetation.

He was too early, he knew. But he didn't want to go to a bistro and sit drinking one coffee after another, looking at his watch, waiting for a reasonable hour to wake Lole. What he wanted was to have his coffee sitting comfortably in a real apartment. He hadn't done that for months. As soon as she opened the door, he headed straight for the only armchair in the room, as if it was something he'd often done. He stroked the armrest with his hand, sat down slowly, and closed his eyes. It was only afterwards that he finally looked at her. Twenty years after.

She was standing. Bolt upright, as always. Her hands deep in the pockets of a straw-colored bathrobe. The color made her skin look browner than usual and emphasized the blackness of her hair, which she was wearing short now. Her hips may have grown thicker, he wasn't sure. She'd become a woman, but she hadn't changed. Lole, the Gypsy. She'd always been beautiful“.

Jean-Claude Izzo (20 juni 1945 – 26 januari 2000)

De Duitse dichteres, schrijfster en kunsthistorica Silke Andrea Schuemmer werd geboren op 20 juni 1973 in Aken. Zie ook alle tags voor Silke Andrea Schuemmer op dit blog.

Uit: Organische Portraits

Was sich ein Nest baut in den Achselhöhlen,
das kriecht auch durch den Nabel fort. Und in die
Muscheln ruft es wilde Worte, färbt Wangen rot,
ist Echolot auch für die Lymphen, die sich wie
grüngebleichte Nymphen zu den Schulterblättern schmiegen.
In den Salzfässern unterm Hals, da leckt sich satt,
was da geschlüpft aus Haar und Poren, was
ausgebrütet zu der Beuge runterfloß, um sich dann
noch einen Weg zu bohren zur andren Seite hin.
Was sich ein Nest baut in den Achselhöhlen,
das schlängelt sich auch durch den Mund,
das brennt und zündelt auf der Zunge,
bis die Lippen wund ein neues Nest gestatten.

Es regt sich, schnarrt und ächzt im Kehlkopf drin
schlägt den harten Gong des Gaumens zwölfmal an
Gewalpert wird vielleicht ganz oben wo sichs wölbt
hier unten, wo der Kiefer leise knackt,
spukt es in der Lippenfurche, huscht ein Schatten übers Kinn
Statt Fäden: Speichelnetze. Was da sich drin verfängt
zappelt eine Weile, stirbt dann schnell wie hingesagt
In den Winkeln ist ein früh verwestes Wort verwoben
ein unterkühltes seilt sich von der Schartenspitze ab
durch klebrig, dichtgesponnenes Gemasch
beschlägt in Tau und lungenwarmem Dunst
Zehn Füße hat der mißgeborne Vers
die rudern, krabbeln um ihr Leben einen Laut
wenn nicht der Atemzug vom nächsten drüberfährt

20-06-2012 om 19:14 geschreven door Romenu  

De Indisch-Britse schrijver en essayist Salman Rushdie werd geboren in Bombay op 19 juni 1947. Zie ook alle tags voor Salman Rushdie op dit blog.

Uit: Mitternachtskinder (Vertaald door Karin Graf)

“Es war einmal ein kleiner Junge, der wurde in der Stadt Bombay geboren … Nein, so geht es nicht, ich kann mich um das Datum nicht herummogeln: Ich wurde am 15. August 1947 in Dr. Narlikars

privatem Entbindungsheim geboren. Und die Zeit? Die Zeit spielt auch eine Rolle. Also dann: nachts. Nein, man muss schon genauer sein … Schlag Mitternacht, um die Wahrheit zu sagen. Uhrzeiger

neigten sich einander zu, um mein Kommen respektvoll zu begrüßen.

Oh, sprich’s nur aus: Genau in dem Augenblick, in dem In dien die Unabhängigkeit erlangte, purzelte ich in die Welt. Schweres Atmen war zu hören. Und draußen vor dem Fenster Feuerwerk und

Menschenmassen. Ein paar Sekunden später brach mein Vater sich den großen Zeh; aber verglichen mit dem, was mich in diesem verhängnisvollen Augenblick befallen hatte, war sein Unfall eine bloße

Lappalie, denn dank der verborgenen Willkürherrschaft dieser verbindlich grüßenden Uhren war ich auf geheimnisvolle Weise an die Geschichte gefesselt, war mein Geschick unlösbar mit dem meines

Landes verkettet worden. Für die nächsten drei Jahrzehnte sollte es kein Entkommen geben. Wahrsager hatten mich prophezeit, Zeitungen feierten meine Ankunft, Politiker bescheinigten meine

Echtheit. Ich hatte in der ganzen Sache nichts zu sagen. Ich, Saleem Sinai, später auch verschiedentlich Rotznase, Fleckengesicht, Kahlkopf, Schnüffl er, Buddha und sogar Scheibe-vom-Mond genannt, war vom Schicksal schwer mit Beschlag belegt worden – selbst unter günstigsten Umständen eine gefährliche Verstrickung. Und ich konnte mir zu der Zeit noch nicht einmal selbst die Nase putzen.

Nun läuft jedoch die Zeit ab (da sie keine weitere Verwendung für mich hat). Ich werde bald einunddreißig Jahre alt. Vielleicht. Wenn mein zerfallender, überbeanspruchter Körper es zulässt. Aber ich kann nicht darauf hoffen, mein Leben zu retten, ich kann nicht einmal damit rechnen, tausendundeine Nacht zu haben. Ich muss schnell arbeiten, schneller als Scheherazade, wenn mein Leben bei meinem Tod einen Sinn – ja, Sinn – gehabt haben soll. Ich gebe es zu: Mehr als alles andere fürchte ich die Sinnlosigkeit.”

Salman Rushdie (Bombay, 19 juni 1947)

De Nederlandse dichter en schrijver Sybren Polet (pseudoniem van Sybe Minnema) werd geboren in Kampen op 19 juni 1924. Zie ook alle tags voor Sybren Polet op dit blog.

Verdedigingsgrijs

Dag amper aan de supermarkt ontsnapt,
Verdedigingsgrijs, de allernatuurlijkste kleur.
Leven een quaestie van ondergeluk.
Eten
een krachttoer, een krachtmeting.
De ziel
als een hond met een kunstgebit,
gevangen in de draaideur van een warenhuis.

Een hoog aan de gevel gekleefd
een handvol bejaarde hangjongeren.
In de bomen enkele nagesynchroniseerde merels.
Op het gazon: een zielig hoopje massa-DNA
ter grootte van een molshoop.
Je speurt de zwakke uitstraling.

Droom van een trauma:
de verstrooide as van een gecremeerde crimineel
die je door wind in het gezicht wordt geblazen.

De vijfvingerige leegte die je aangrijnst.

In de lucht: een eigenhandig gedolven mangat
dat je zult vullen met jezelf.
Laberdi laberda laberdonia.

Zonsverduistering

Vanmorgen om 10 u 10
ontmoette ik de man
die de zon heeft verduisterd,
drie minuten lang.

Hij droeg een colbert van krekels,
een dorp als een monocle in zijn oog.

Hij aksepteerde mijn cuba libre niet,
hij aksepteerde mijn cafe solo niet,
hij aksepteerde mij niet;
zijn wenkbrauwen van muggen optrekkend,
liep hij door mij heen,
als een mens door een gedachte.

Een zee had geen branding meer,
drie minuten lang;
en de zon had geen negatieven meer,
drie minuten lang -

Daarna verdween hij uit mijn gedachten,
als een foto die emigreert
naar doorzichtiger schijngebieden -

Sybren Polet (Kampen, 19 juni 1924)

Kampen, op een oude schoolplaat 

De Tsjechische schrijver Josef Nesvadba werd geboren op 19 juni 1926 in Praag. Zie ook alle tags voor Josef Nesvadba op dit blog.

Uit: The Einstein Brain

„While students flock to hear lectures on Goethe or Herder's views on art, we have been forced to give up the gymnasium to the Lecturer in Aesthetics, although when the University was founded his department was almost forgotten, it was so insignificant. The shocking thing is that we cannot imagine how this state of affairs has come about. Is it the natural desire of the younger generation to rebel against their parents and do something different? Or is it some kind of unconscious protest (here Professor Kozhevkin permitted himself to smile) against figures themselves as the symbols of order and therefore as symbols of paternal authority? Our psychologists have been studying this matter for a long time, but alas! they have not been able to come to any conclusion."

We clapped again and Professor Smith-Jones sat down. For a while there was an uncomfortable silence. Nobody felt like carrying on with the discussion. They were all afraid to speak up. Yet the reasons for this changing trend had been known long enough. I decided to speak myself.

"There is no point in refusing to face the facts," I got down to brass tacks at once. "We've come to the end of our resources. We've reached a dead end. It is true that since the end of the nineteenth century the technical sciences have transformed the world and thrown all other branches of knowledge into the shade; they have made it possible for humanity to devote itself to more important tasks and so on and so forth. We are all aware of these things. But technical progress has not solved the fundamental problems of the human mind. People are still asking how and why we should live; we still know nothing of how the universe came into being, and we cannot understand the fourth dimension Einstein worked out. Whenever we set this question to our cybernetic machines they reject it as unscientific, wrongly programmed, too personal, private, human.“

Josef Nesvadba (19 juni 1926 – 26 april 2005)

De Japanse schrijver Osamu Dazai (eig.Shūji Tsushima) werd geboren op 19 juni 1909 in Tsugaru. Zie ook alle tags voor Osamu Dazai op dit blog.

Uit: The setting sun (Vertaald door Donald Keene)

“Take the matter of eating soup. Weare trained to lean slightly over theplate, to take up a little soup with thespoon held sideways, and then to bringit to our mouth, still holding the spoonsideways. Mother, on the other hand,lightly rests the fingers of her left handon the edge of the table and sitsperfectly erect, with her head held highand scarcely so much as a glance at theplate. She darts the spoon into the soupand like a swallow — so gracefully andcleanly one can really use the simile —brings the spoon to her mouth at a rightangle, and pours the soup between herlips from the point. Then, with innocentglances around her, she flutters the spoon exactly like a little wing, never spilling adrop of soup or making the least sound of sippingor clinking the plate. This may not be the way of eating soup that etiquette dictates, but to me it ismost appealing and somehow really genuine. As amatter of fact, it is amazing how much bettersoup tastes when you eat it as Mother does,sitting serenely erect, than when you look downinto it. But being, in Naoji's words, a high-classbeggar and unable to eat with Mother's effortlessease, I bend over the plate in the gloomy fashionprescribed by proper etiquette.Mother's way of eating, not only soup butevery-thing else, is quite a thing apart fromnormal table manners. When the meat appearsshe at once cuts it up into little pieces with herknife and fork, then transfers the fork to her righthand and happily skewers one piece afteranother. Again, while we are struggling to free themeat from a chicken bone without rattling theplate, Mother unconcernedly picks up the bone inher fingers and chews the meat off. Even suchuncivilized actions seem not only charming butstrangely erotic when Mother performs them. Thereal things are apt to be deviant.I have sometimes myself thought things wouldtaste better if we ate with our fingers, but I refrainfrom doing so, for fear that if a high-class beggarlike myself imitates Mother badly, it might makeme look a beggar plain and simple”.

Osamu Dazai (19 juni 1909 – 13 juni 1948)

De Filippijnse schrijver José Rizal (eig. José Protacio Rizal Mercado y Alonso Realonda) werd geboren op 19 juni 1861. Zie ook alle tags voor José Rizal op dit blog.

Kundiman

Now mute indeed are tongue and heart:
love shies away, joy stands apart.
Neglected by its leaders and defeated,
the country was subdued and it submitted.

But O the sun will shine again!
Itself the land shall disenchain;
and once more round the world with growing praise
shall sound the name of the Tagalog race.

We shall pour out our blood in a great flood
to liberate the parent sod;
but till that day arrives for which we weep,
love shall be mute, desire shall sleep.

Goodbye to Leonor