De Franse schrijfster Eliette Abécassis werd geboren op 27 januari 1969 in Straatsburg. Zie ook alle tags voor Eliette Abécassis op dit blog.

Uit: La dernière tribu

“Et moi, j’étais Ary, le lion, le Messie des esséniens, et mon cœur, tel l’oiseau qui a perdu son nid, soupirait, languissait après le parvis du Temple. Je ne cessais de tourner mes prières vers Jérusalem. En ma grande prière du matin, de midi et du soir, je faisais des supplications pour le retour des exilés et la restauration de la Cité de la Paix. Mes jours de jeûne et mes jours de deuil étaient des anniversaires de nos désastres nationaux, et les services les plus solennels de notre rituel concluaient par l’invocation : l’an prochain à Jérusalem.

(…)

“Ô mes amis, vous qui me suivez, ô vous qui savez. Comment vous dire ? Comment trouver les mots pour exprimer ce que j’ai ressenti ? Je n’avais jamais connu telle force, telle intensité, telle joie, telle unité que celle-ci, il ne m’avait jamais été donné de contempler une telle beauté, une telle immensité, une telle grandeur, sublime entre toutes, réelle et irréelle, terrestre et surhumaine, antique et actuelle, évanescente et éternelle, profonde et céleste, immense et minuscule, ordinaire et extraordinaire. Comment dire ? Comment le comprendre ?”

Eliette Abécassis (Straatsburg, 27 januari 1969)

De Canadese Schrijver Mordecai Richler werd geboren op 27 januari 1931 in Montreal. Zie ook alle tags voor Mordecai Richler op dit blog.

Uit: Barney's version

“Yes, carbon paper, if any of you out there are old enough to remember what that was. Why, in those days we not only used carbon paper, but when you phoned somebody you actually got an answer from a human being on the other end, not an answering machine with a ho, ho, ho message. In those olden times you didn’t have to be a space scientist to manage the gadget that flicked your TV on and off, that ridiculous thingamabob that now comes with twenty push buttons, God knows what for. Doctors made house calls. Rabbis were guys. Kids were raised by their moms instead of in child-care pens like piglets. Software meant haberdashery. There wasn’t a different dentist for gums, molars, fillings, and extractions — one nerd managed the lot. If a waiter spilled hot soup on your date, the manager offered to pay her cleaning bill and sent over drinks, and she didn’t sue for a kazillion dollars, claiming “loss of enjoyment of life”. If the restaurant was Italian it still served something called spaghetti, often with meatballs. It was not yet pasta with smoked salmon, or linguini in all the colours of the rainbow, or penne topped with a vegeterian steaming pile that looked like dog sick. I’m ranting again. Digressing. Sorry about that.”

Mordecai Richler (27 januari 1931 – 3 juli 2001)

Scene uit de film “ Barney's version“ uit 2010 met Paul Giamatti en Dustin Hoffman,

De Amerikaanse schrijver Ethan Mordden werd geboren op 27 januari 1947 in Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Ethan Mordden op dit blog.

Uit: Love Song. The Lives of Kurt Weill and Lotte Lenya

“She was born first, about a year and a half before him, in Vienna, on October 18, 1898. Karoline Wilhelmine Charlotte Blamauer was the daughter of a coachman, Franz Blamauer, and a laundress, the former Johanna Teuschl. If young Linnerl—a standard nickname for Karoline—was to captivate men, as her mother predicted, it may have been one of those traits acquired by imitation, for her mother was a pet of the local lads. “Frau Blamauer sees pants on a clothesline,” the neighbors would carol, “and she’s pregnant.” But of her many gestations only five children were born alive, three girls and two boys.
The firstborn, Karoline, died at the age of four, and the future Lotte Lenya was named after her. There were as well her older brother, Franz; her younger brother, Max; and her younger sister, Maria. It was Linnerl who attracted their father’s particular attention, for he had loved his dead Karoline and hated the one who replaced her. Young Linnerl lived in terror in the Blamauers’ small apartment, in a five-storey block of masonry way out to the southwest of Vienna’s “inner city,” on the southern edge of the district of Penzing, where it borders Hietzing. The area was so distant from Vienna’s core area around St. Stephen’s Cathedral that from the window of the Blamauers’ kitchen one could see Schönbrunn, the summer palace of Austria’s royal house, the Hapsburgs.
It is an odd trick of the abusive parent to select one child in particular to destroy. The others are ignored or even favored, and Franz singled out the surviving Linnerl for intimidation with the constant and very real threat of violence. If he wanted a stein of beer from the corner tavern, it was always Linnerl who was sent to collect it and slapped if he suspected that she had spilled any of it. When he barged into the apartment after a night of carousing and demanded a song, it was Linnerl who was pulled out of bed—a wooden box with a removable cover for use as an ironing board or in preparing dough for noodles—and forced to sing for him.”

Ethan Mordden (Pennsylvania, 27 januari 1947)

De Belgische, Franstalige, schrijver Guy Vaes werd geboren op 27 januari 1927 in Antwerpen. Zie ook alle tags voor Guy Vaes op dit blog. Guy Vaes overleed op 27 februari van het afgelopen jaar op 85-jarige leeftijd.

Uit : Une descente aux Enfers. À propos de Hugo von Hofmannsthal

“L’univers des poèmes du jeune Hofmannsthal se partageait encore entre un Haut et un Bas sans compromis. Y succéda, tel l’adulte émergeant de l’adolescent, l’apprentissage de ce qui apparaît à l’écrivain comme étant le réel, autrement dit ce qui est contrainte, opacité mauvaise, objet de désarroi et de cruauté. Sans doute doit-il cette vue dont le pessimisme rejoint l’aversion, à son expérience militaire à Göding, « une morne garnison de Marovie ». L’ennui et la vulgarité qui y règnent, le souvenir des « grandes cours vides des casernes » imprègnent le Conte de la 672^e nuit, ainsi que la correspondance. Le passage de Hofmannsthal à la prose, davantage en prise directe avec sa part autobiographique, toujours ébranlée de tempêtes intimes, d’antagonismes que commandent le Haut et le Bas, réclamera de lui l’enracinement en des Märchen initiatiques et des souvenirs de voyages.

Dans ces derniers on voit, par moment, comment l’éloignement suscite son contraire : la proximité. Si le temps ne nous était pas mesuré, on pourrait établir une relation entre ce phénomène et le refus d’Odilon-Jean Périer de s’approprier l’objet de son amour.

Ce que la Grèce impartira à Hofmannsthal, c’est une lumière que j’oserais appeler définitive, et qui visite également la Provence à laquelle Cézanne doit son génie. Et cette lumière pérenne ne peut que renvoyer à l’intemporel, à cet état pour concevoir cette opération, il faudra que l’amateur de tableaux que fut Hofmannsthal — n’est-ce pas leur opacité qui le détourna du miroir, abîme où se

noie le regard ? — franchisse d’abord des échelons intermédiaires.”

Guy Vaes (27 januari 1927 – 27 februari 2012)

De Duitse dichter en schrijver Bernd Jentzsch werd geboren op 27 januari 1940 in Plauen. Zie ook alle tags voor Bernd Jentzsch op dit blog.

Dicht am Boden

Die Frühe sprang auf die Beine wie ein Lamm
Und sah mich am Boden, auf allen vieren.

Uit: Die Neugründung des Literaturinstituts war eine Steißgeburt.
(Bernd Jentzsch im Gespräch mit André Hille)

“B. Jentzsch: Es gab einen öffentlichen Druck aus dem alten Literaturinstitut, aus, sagen wir es mal wertfrei, politisch linken Gruppen, Muschg in der Schweiz, Mayer in Tübingen, dann gab es eine Gruppe in Frankreich und so weiter. Und diese Konstellation hat dazu geführt, dass in Dresden ein Beschluss durchgegangen ist: Ja, es wird ein neues Institut geben. Aber die regierende CDU war wieder zu einem Teil dagegen, so dass das nur mit den Stimmen der Oppositions-SPD zustande kam, also das allein war schon eine knirschende Lage. Die Universität hat gesagt: Herr Gott, was sollen wir mit den Schreiberlingen? Die Kunst wurde dazwischen aufgerieben, die war für die Universität nicht interessant. Ich war im höchsten Gremium der Universität, da ging es um die Pferde der Veterinärmediziner und nicht um die Belange des Literaturinstituts. Die Neugründung des Literaturinstituts war eine Steißgeburt, ich will nicht sagen Missgeburt, das ist kein gutes Wort, aber es ist nicht das, was ich mir darunter vorgestellt habe. Es konnte auch nicht die Wiederbelebung des Becher-Instituts sein, in vieler Hinsicht nicht. Das Paradoxe ist, dass das alte Institut in der hochdurchorganisierten DDR wahrscheinlich mehr Spielraum hatte, als wir in der Nachwendezeit.”

Bernd Jentzsch (Plauen, 27 januari 1940)

27-01-2013 om 19:39 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Rudolf Geel werd geboren in Amsterdam op 27 januari 1941. Zie ook alle tags voor Rudolf Geel op dit blog.

Uit: De voeten van Petrus

“God, zegt men, na vier jaar terug in Rome op het Forum Romanum. Er is hier ook werkelijk niets veranderd.

En het lijkt zelfs of de steenmassa's nog zijn toegenomen.

Op de Palatijn blijkt dat laatste overigens niet juist: naast de Casa di Livia is een zona periculosa waar een nieuw brok oudheid zichtbaar wordt gemaakt.

Terugkeer naar de eerste waarneming: terwijl ik ouder word, theoretisch verder af moet raken van deze geschiedenis, kom ik er desondanks dichterbij. Er is wel iets veranderd. Het zal nog generaties lang dichterbij komen. Als nu een generatie x, na ons, ertoe mocht komen om ons uit te graven (want wie weet of wij niet onder steen bedolven zullen raken), zal hem dan een zelfde geluksgevoel bevangen? Een soort heimwee, een snipper van het onbereikbare in handen te hebben? De eeuwige tijd één brokstuk te slim af te zijn?

Overstekend naar het Colosseum word ik bijna door een Amerikaan overreden. Ik tik op mijn hoofd. Hij wuift. Zo gaat het, en niet anders, in Vietnam. Ook binnen de geschiedenis raakt men zijn heden niet kwijt.”

Rudolf Geel (Amsterdam, 27 januari 1941)

De Russische dichter en schrijver Ilja Ehrenburg werd geboren op 27 januari 1891 in Kiev. Zie ook alle tags voor Ilja Ehrenburg op dit blog.

Fall

It was a quite day like that of every Fall.
I could have written or not written:
Nobody, now, will care to find their way into my heart,
and the quietest of quiet, and the smoothest of peace.
The trees are naked and black
On this my eyes, on that window,
Just like my attempts at deciphering a formula,
yet it's all been deciphered long ago.
And then with a scared gust of wind,
the dead leaves flew up,
already trampled over, profaned,
but still, completely pure -- like love.
Big, yellow and red,
and even with a happy green,
they didn't finish living, didn't survive,
and now they're flying before me.
But is it possible to be so clean?
And not a word out of place.
They live, but they aren't written,
They flew up, but they are silent.

Ilja Ehrenburg (27 januari 1891 – 31 augustus 1967)

Cover

De Russische schrijver Mikhail Saltykov-Shchedrin werd geboren op 27 januari 1826 in Spas-Ugol, Tver. Zie ook alle tags voor Mikhail Saltykov-Shchedrin op dit blog.

Uit: How a Muzhik Fed Two Officials

"Well, Your Excellency, how went it? Did you find anything?"

"Nothing but an old number of the Moscow Gazette, not another thing."

The Officials lay down to sleep again, but their empty stomachs gave them no rest They were partly robbed of their sleep by the thought of who was now enjoying their pension, and partly by the recollection of the fruit, fishes, partridges, grouse and hares that they had seen during the day.

"The human pabulum in its original form flies, swims and grows on trees. Who would have thought it your Excellency?" said the one Official.

"To be sure," rejoined the other Official. "I, too, must admit that I had imagined that our breakfast rolls, came into the world just as they appear on the table."

"From which it is to be deduced that if we want to eat a pheasant, we must catch it first, kill it, pull its feathers and roast it. But how's that to be done?"

"Yes, how's that to be done?" repeated the other Official.

They turned silent and tried again to fall asleep, but their hunger scared sleep away. Before their eyes swarmed flocks of pheasants and ducks, herds of porklings, and they were all so juicy, done so tenderly and garnished so deliciously with olives, capers and pickles.

"I believe I could devour my own boots now," said the one Official.

"Gloves, are not bad either, especially if they have been born quite mellow," said the other Official.”

Mikhail Saltykov-Shchedrin (27 januari 1826 – 10 mei 1889)

Portret door Nikolaj Jarosjenko, 1886

De Franstalige, maar oorspronkelijk Nederlandse schrijfster Neel Doff werd geboren in Buggenum op 27 januari 1858. Zie ook alle tags voor Neel Doff op dit blog.

Uit: Keetje Tippel

“Moeder was de hele morgen bezig geweest ons te wassen en aan te kleden en had geen tijd gehad om aardappels te koken; wij aten wat brood en dronken koffie. Om twee uur kwam ouwe Dientje, een buurvrouw, ons ophalen voor de kermis op de Nieuwmarkt. Wij gingen op stap, moeder met de baby en Dientje met Naatje op de arm; de groten - twee jongens en twee meisjes - liepen hand in hand voorop.

Hoe wij naar de Nieuwmarkt kwamen, die een heel eind van ons huis lag, herinner ik mij niet meer. Zoveel weet ik nog wel, dat wij ons onverhoeds midden in de menigte bevonden; dat voor de kermistenten dames in engelenjurken boven op paarden in geborduurde stroken zijde zaten; dat een man die in de meel was rondgerold met een schorre zangstem stond te lachen; dat de draaimolens, rondom versierd met bebloemde stoffen, ronddraaiden terwijl mannen en vrouwen arm in arm hosten en zongen bij het orgel, dat door trompetjes een wijsje uitschetterde: Hopla met de benen, het zijn geen molenstenen!

Scene uit de film “Keetje Tippel” met Monique van de Ven en Rutger Hauer, 1975

Hele troepen dienstmeisjes, met hun hoed over hun mutsje gestolpt en een omslagdoek over de schouders, liepen gearmd met werklui te zingen en te springen van ‘hossen, hossen, hossen’. Wit van angst stompte moeder mij voor zich uit: ‘Hier blijven lopen, lelijke meid, als je niet oppast lopen ze ons nog onder de voet!’ Tenslotte deed ze zo lelijk tegen me, dat ik de hand van Hein losliet en langs een gracht wegrende. Maar opeens besefte ik in paniek dat ik daar alleen stond en de weg naar huis niet wist. Ik klampte een voorbijganger aan.

‘Als je hier langs de gracht blijft lopen, kom je bij de Amstel. Daar moet je linksaf en dan vind je je straat wel.’

Neel Doff (27 januari 1858 – 14 juli 1942)

De Duitse schrijver Balduin Möllhausen werd geboren op 27 januari 1825 in Bonn. Zie ook alle tags voor Balduin Mölhausen op dit blog.

Uit: Der Piratenlieutenant

“Mit einem schwermüthigen Lächeln erfüllte Johannes die Bedingung, und dann schritten die beiden jungen Leute längere Zeit schweigend auf dem Sommerwege der Chaussee dahin. Sie schritten dahin ernst und sinnend, wie es wohl gerechtfertigt ist, wenn Jugendgespielen, die stets mit herzlicher Liebe an einander gehangen haben, von dem Geschick getrennt und in Sphären geschleudert werden, welche sie, der nothwendigen Trennung wegen, als ihnen feindlich zu betrachten geneigt sind; sie schritten dahin, nur von dem Gedanken an den bevorstehenden Abschied beseelt: Anna mit anmuthigen, leichten und elastischen Bewegungen, ihr Gefährte dagegen, als ob des Lebens Last ihn unendlich schwer bedrücke und er nur noch mit Mühe sich vorwärts bewege.

Erstere hatte kaum das sechszehnte Jahr erreicht, stand also in dem Alter, in welchem bei ihrer hohen natürlichen Bevorzugung holde Kindheit und schüchtern erwachende Jungfräulichkeit sich zu einem überaus lieblichen Bilde vereinigten. Ihre zarte Gestalt zeigte eben noch kindliche Formen, welchen indessen eine gewisse, das schönste Ebenmaß herstellende Fülle nicht mangelte.”

Balduin Möllhausen (27 januari 1825 – 28 mei 1905)

27-01-2013 om 19:20 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Menno ter Braak werd geboren op 26 januari 1902 in Eibergen. Zie ook alle tags voor Menno ter Braak op dit blog.

Uit: Dr. Dumay verliest...

“Het was behaaglijk in de klas; buiten de zon, die voorbij, gelukkig niet in het lokaal scheen, binnen schriftelijk werk, lichte zuchten van schrijvende wezens, die hun pen niet goed vasthouden en zich al werkende vervelen. Een enkele maal vroeg iemand iets, om iets te vragen. In de verte sloeg de torenklok. Twintig minuten voorbij, constateerde Dumay tevreden, hoewel de aangename temperatuur van de omgeving hem eigenlijk niet naar andere dingen deed verlangen. Over een half uur zou het tijd zijn om koffie te gaan drinken, zonder haast; er volgde een vrije middag.

Hij liep met over de borst gekruiste armen heen en weer en telde zijn passen. Niet om het tellen, maar omdat hij zich daaraan gewend had; ondertusschen hield hij de jongens, die verdachte bewegingen maakten, in het oog. Bij het open raam gekomen zag hij naar buiten. Over het plein, waaraan het gymnasium gebouwd was, bewogen zich hier en daar menschen; de lucht was scherp, de menschen waren duidelijk als op de schilderijen van de primitieven; een werkman schoor het plantsoen kaal; zijn pet had hij op een paaltje gehangen. Het is een amusante tijd, de lente; de leeraren beginnen het land te krijgen, maar de groote vacantie is in het zicht, daarover spreken zij met warmte in hun stem. Zij leven op de vacanties, zij weten precies: over zooveel weken en zooveel dagen, dan is het zoover, dan trekken we de deur achter ons dicht voor zooveel weken en zooveel dagen, en pas dan en dan, 's morgens zóó laat, moeten we weer vroeg opstaan en elkaar een hand geven en vragen, waar we alzoo geweest zijn, of we ook zulk beroerd weer hebben gehad, en zeggen, dat er weer een nieuwe cursus begint.

Dumay voelde neiging om een klein sprongetje te maken, een heel klein sprongetje, meer niet; maar hij liet het na, voor zijn prestige, en hervatte zijn teloefening. Vijf passen tot den bordewisscher. Toen bedacht hij, dat Marie dien middag kwam theedrinken. Marie was slank en geestig, maar dat was zij nu al drie jaar lang, en zij kwam, onafwendbaar; het was trouwens gezellig, dat zij kwam. Echt iemand, om Marie te heeten; niet Maria, of Mary, maar Marie; een magere, lange naam, niet zoo lang als Margriet weliswaar, maar langer dan Maria en minder mollig dan Mary.... Nog achttien thema's te corrigeeren over de trappen van vergelijking.”

Menno ter Braak (26 januari 1902 - 14 mei 1940)

De Duitse dichter en schrijver Achim von Arnim werd geboren in Berlijn op 26 januari 1781. Zie ook alle tags voor Achim von Arnim op dit blog.

Laßt uns ruhig weiter bauen

Aus tiefer Not schrei ich zu dir,

Herr Gott, vernimm mein Rufen!

Laßt uns ruhig weiter bauen,

Nur auf Gottes Himmel schauen,

Wie er alle Sterne trägt,

Sonn' und Mond sich da bewegt.

Ein Vertrauen strahlt hernieder,

Fallet auf die Kniee nieder,

Herr, mein Gott, dich loben alle.

Nein, die Sündflut kommt nicht wieder,

Und das Feuer stürzt nicht nieder,

Es erhebet himmelauf

Alles zu der Sterne Lauf:

Ein Vertrauen strahlt hernieder,

Fallet auf die Kniee nieder,

Herr, mein Gott, dich loben alle.

Eine Taube laß ich fliegen,

Die Gebete werden siegen,

Nicht der Feinde wilder Fluch;

Schon mit gleichem Flügelflug

Bringet sie ein Ölblatt wieder:

Fallet auf die Kniee nieder,

Herr, mein Gott, dich loben alle.

Wo soll ich mein Haus nun bauen?

Laß dein Angesicht nur schauen

In der Liebsten Angesicht

Durch die wolk'gen Locken licht:

Ein Vertrauen strahlt hernieder,

Fallet auf die Kniee nieder,

Herr, mein Gott, dich loben alle.

Nur noch eines mir gewähre,

Daß ich selber mich erkläre,

Denn ich fürchte, was ich such,

Allzuhoch ist wohl mein Flug:

Doch, Vertrauen strahlt hernieder,

Höher schwebt die Sonne wieder,

Herr, mein Gott, du schufst uns alle.

Wenn die Stadt auch soll vergehen,

Laß mich ihr zur Seite stehen,

Daß uns drängt zum engsten Raum

Süße Not, wie in dem Traum.

In der Not sind Alle Brüder,

Ja, ich sag es bald ihr wieder,

Wie sie mir so wohl gefalle.

Hast du Sprache doch gegeben

Jedem Menschen mit dem Leben;

Sprach' und Leben ist ihr Blick,

Kündet mir verborgnes Glück,

Ein Vertrauen strahlt hernieder,

Sie vergibt und liebt mich wieder;

Herr, mein Gott, dich loben alle.

Achim von Arnim (26 januari 1781 - 21 januari 1831)

Standbeeld van Armin en zijn vrouw Bettina op de Arminplatz, Prenzlauerberg, Berlijn

De Amerikaanse schrijver Jonathan Carroll werd geboren op 26 januari 1949 in New York. Zie ook alle tags voor Jonathan Carroll op dit blog.

Uit: A Child Acros The Sky

„An hour before he shot himself, my best friendPhilip Strayhorn called to talk about thumbs.“Ever noticed when you wash your handshow you don’t really do your thumbs?”“What do you mean?”“It’s your most important finger, but becauseit sticks out, away from the rest, you don’t reallywash it. A little dip and rub, maybe, but not nearlyenough attention for all the work it does. It’s probably the finger that gets dirtiest, too.”“That’s what you called to tell me, Phil?”“It’s very symbolic. Think about it. … Whatare you reading these days?”“Plays. I’m still trying to find the right ones.”“I have to tell you I bumped into Lee Onaxthe other day. Said he’ll still give you half amillion if you direct for him.”“I don’t want to direct films anymore, Phil.You know how I feel.”“Sure, but five hundred thousand dollarswould help your theater a lot.”“

 Five

dollars would help a lot. But if I went back and did a film now, it’d be fun and seductiveand I’d probably want to direct movies again.”“Remember in the

 Aeneid

the hundred andforty thousand different kinds of pain? I wonder what number yours would be? ‘I don’t want to be a famous Hollywood director anymore becauseit’d make me confused.’ Pain number 1387.”“Where are you calling from, Phil?”“LA. We’re still cutting the film.”“What’s the title?”

“Midnight Kills.”

I grinned. “Terrific. What’s the most horriblething you do in it?”The telephone line hissed over the threethousand miles.“Are you still there, Phil?”“Yeah. The most horrible thing is what I

didn’t

do.”“You were making a movie, man. Bad thingshappen sometimes.”“Uh-huh. How are

 you

doing, Weber?”“Good. One of my main actors is really sick, but you’ve got to expect that when you’re workinghere.” I looked at the small Xeroxed poster tackedto the board above my desk,

THE NEW YORK CANCER PLAYERS PRESENT FRIEDRICHDÜRRENMATT’S “THE VISIT.”

Jonathan Carroll (New York, 26 januari 1949)

De Nederlandse schrijver Gerrit Jan Zwier werd geboren in Leeuwarden op 26 januari 1947. Zie ook alle tags voor Gerrit Jan Zwier op dit blog.

Uit: Slauerhoff bij kampvuur en traanlamp

“De boten, waarop Slauerhoff voer, brachten hem naar landen die voor een deel nog bestuurd werden door Europese moederlanden. In zijn werk laat hij zich meer dan eens negatief uit over de koloniale situatie zoals hij die aantreft. Zijn afwijzing heeft zowel betrekking op het proces van acculturatie, zoals hij die in kustgebieden onder ogen krijgt, als op het lot van de tropenblanke. Wat hem in Afrika en West-Indië vooral tegenstaat, zijn de ‘negers van het altijd licht potsierlijke, christelijke en beschaafde soort.’ De zogenaamde ‘broeknegers’ dus, zoals de Afrika-reiziger en etnoloog Leo Frobenius hen noemde. In het Ghanese Accra en het Braziliaanse Bahia staart de scheepsdokter gefascineerd en verbijsterd naar de extatische processies van bekeerde zwarten, die draaien en springen alsof op deze heilige dag ‘de charleston weer zal worden geboren.’ En op Barbados, zo schrijft hij, hebben de Engelse puriteinen zich aan hun ‘gebruiksaanwijzing voor negers’ gehouden, die luidt dat de laatsten wel een beetje Engels mogen lijken, maar dat ze zich minderwaardig moeten blijven voelen. De blanken zullen zich in de koloniën echter niet staande kunnen houden, want ‘tegen de tropische natuur en de vruchtbaarheid van de ingeboren bevolking kunnen zij toch niet op. In Afrika kwijnen ze aan de randen van de zee, in China gaan ze in de menigte verloren.’ Over de levenssfeer van de tropenblanke schreef Slauerhoff een verhaal - Such is life in China - en enige gedichten. In Afrikaansche elegie staan de regels die de dichteres Vasalis zo graag mag citeren:

Vanavond danst de dronken varensgast

Met zijn barmeid, tot hij is volgebrast,

Terwijl ik hier zit voor een slecht glas toddy,

Moeheid van zes jaar tropen in mijn body.

Ik heb al sinds verleden week geen zin

In de omhelzing van mijn negerin.

Zo tussen de regels door belijdt Slauerhoff wel zijn voorkeur voor de ‘fiere en toch kinderlijke bewoners van Afrika's oerwouden en savannen,’ maar hij doet dat eigenlijk alleen in anekdotische zin. Van een hang naar primitieve culturen, of een idealisering van het leven van de ‘edele wilde’, is bij hem geen sprake.”

Gerrit Jan Zwier (Leeuwarden, 26 januari 1947)
Op de foto: Jan Slauerhoff

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e januari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

26-01-2013 om 14:49 geschreven door Romenu  

De Surinaamse dichter Bhai (eig.James Ramlall) werd geboren op 26 januari 1935 in het toenmalige district Suriname. Zie ook alle tags voor Bhai op dit blog.

Het gordijn

Van de stilte

Hangt

Tussen ons in

En houdt

De tijd

Van toen en nu

Gescheiden

Onhoorbaar

Is de pijn

Van het heden

En onmerkbaar

Het verdriet

Zo ligt

De tijd

Van toen en nu

Gescheiden

Ook straks

Wordt nu

Dan toen

Bied bloemen

Bied bloemen
Aan het open graf
De tijd staat stil
Nu de eeuwigheid begint
Dit leven is niets meer
Dan ritselen
Dwarrelen
En dan voorgoed verdorren

Bhai (District Suriname, 26 januari 1935)

De Duitse dichter en schrijver Rudolf Alexander Schröder werd geboren op 26 januari 1878 in Bremen. Zie alle tags voor Rudolf Alexander Schröder op dit blog.

Abend ward, bald kommt die Nacht

Abend ward, bald kommt die Nacht.

Schlafen geht die Welt;

Denn sie weiß, es ist die Wacht

Über ihr bestellt.

Einer wacht und trägt allein

Ihre Müh und Plag,

Der läßt keinen einsam sein,

Weder Nacht noch Tag.

Jesus Christ, mein Hort und Halt,

Dein gedenk ich nun,

Tu mit Bitten Dir Gewalt,

Bleib bei meinem Ruhn.

Bleib und mach die Herzen still,

der die Herzen schaut,

weiß kein Herz doch, was es will,

eh sich's Dir vertraut.

Wenn Dein Aug ob meinem wacht,

Wenn Dein Trost mir frommt,

Weiß ich, daß auf gute Nacht

Guter Morgen kommt.

Rudolf Alexander Schröder (26 januari 1878 – 22 augustus 1962)

De Franse dichter en schrijver François Coppée werd geboren op 26 januari 1842 in Parijs. Zie ook alle tags voor François Coppée op dit blog.

En automne

Quand de la divine enfant de Norvège,
Tout tremblant d'amour, j'osai m'approcher,
Il tombait alors des flocons de neige.

Comme un martinet revole au clocher,
Quand je la revis, plein d'ardeurs plus fortes,
Il tombait alors des fleurs de pêcher.

Ah ! je te maudis, exil qui l'emportes
Et me veux du coeur l'espoir arracher !
Il ne tombe plus que des feuilles mortes.

Novembre

Captif de l'hiver dans ma chambre
Et las de tant d'espoirs menteurs,
Je vois dans un ciel de novembre,
Partir les derniers migrateurs.

Ils souffrent bien sous cette pluie ;
Mais, au pays ensoleillé,
Je songe qu'un rayon essuie
Et réchauffe l'oiseau mouillé.

Mon âme est comme une fauvette
Triste sous un ciel pluvieux ;
Le soleil dont sa joie est faite
Est le regard de deux beaux yeux ;

Mais loin d'eux elle est exilée ;
Et, plus que ces oiseaux, martyr,
Je ne puis prendre ma volée
Et n'ai pas le droit de partir.

François Coppée (26 januari 1842 – 23 mei 1908)

Portret door Raphaël Collin, 1893 

De Franse schrijver Eugène Sue zou geboren zijn op 26 januari 1804. Zie alle tags voor Eugène Sue op dit blog

Uit: The Mysteries of Paris (Vertaald door Henry C. Deming)

“Scarcely is my back turned, than there he is, in the twinkling of an eye, worrying and tormenting my poor old dear of a husband, who is as helpless and frightened[Pg 13] as a babby. Only last night, when I had just stepped out as far as M. Ferrand's the notary's—Ah, there's pretty work there, too!"

"But Cecily?" said Rodolph, with some little impatience. "I called to know—"

"Hold hard, my king of lodgers! Don't be in such a hurry, or you'll put me out. And I've such a deal to tell you, I don't know when I shall have done; and if once I'm interrupted in a story, I never know when to begin again."

"There now, go on as fast as you can; I'm listening."

"Well, then, first and foremost, what do you think has happened in the house? Ah, you'll never guess, so I'll tell you. Only imagine, old Mother Burette's being taken up!"

"What, the female pawnbroker?"

"Oh, Lord, she seems to have had a curious mixture of trades: for besides being a money-lender, she was a receiver of stolen goods, a melter of gold and silver, a fortune-teller, a cheat, a dealer in second-hand clothes, and any sort of contraband articles. The worst of the story is that M. Bras-Rouge, her old sweetheart and our principal lodger, is also arrested. I tell you the house is thoroughly upset with these strange doings."

"Arrested! Bras-Rouge arrested?"

Eugène Sue (26 januari 1804 – 3 augustus 1857)

De Duitse dichter en schrijver Jochen Missfeldt werd geboren op 26 januari 1941 in Satrup. Zie ook alle tags voor Jochen Missfeldt op dit blog.

Uit: Steilküste 

„Der U-Boot-Fahrer grüßte noch einmal unvorschriftsmäßig mit der Hand an der Mütze und nahm diesen Gruß, zusammen mit der Flagge, ins Seemannsgrab. Vorschriftsmäßig wäre der deutsche Gruß gewesen, der ausgestreckte rechte Arm mit der ausgestreckten Hand; er galt ja noch. Aus den hinterlassenen Papieren des Marinesoldaten weiß man: Er wollte mit seinem

Boot untergehen und sterben. Er hatte Frau, Kinder, Eltern und Schwiegereltern verloren und erwartete nichts Besseres als den Tod.

Heißt es nicht bei den Bremer Stadtmusikanten: Etwas Besseres als den Tod fi ndest du immer und überall? Hätte nicht ein Schaulustiger das dem armen U-Boot-Fahrer übers Wasser zurufen können? Des Menschen Wille ist sein Himmelreich, mag der Schaulustige gedacht haben. Oder: Wohl ein Scherz. Oder: Schade um den jungen Menschen. Oder: Blödsinn, der Krieg ist doch aus.

Auch ein vierjähriges Kind stand an der Hand eines Erwachsenen oben auf der Steilküste. Beide hatten den mit Flagge und Boot untergehenden Soldaten beobachtet. Hans Hörgebar

war der Erwachsene, und das Kind war ich. Hörgebar wusste nicht, dass der Soldat ein Selbstmörder war, und verstand das Geschehen als bunte Einlage einer Flaggenparade zum Kriegsende. Der U-Boot-Fahrer, sagte er, werde das Boot unter Wasser schon wieder verlassen, auftauchen und zu den Kameraden schwimmen.

«Bestimmt?», fragte das Kind.

Jochen Missfeldt (Satrup, 26 januari 1941)

26-01-2013 om 14:44 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Philip José Farmer werd geboren in North Terre Haute (Indiana) op 26 januari 1918. Zie ook alle tags voor  Philip José Farmer op dit blog.

Uit: The Magic Labyrinth

“The satellite had kept track of the Operator and the Ethicals, except for himself, and the agents in The Rivervalley, beaming its messages to the grail which was more than a grail. Then the map had faded from the gray surface, and X had known that something had malfunctioned in the satellite. From now on he could be surprised by the Operator, by the agents, and by the other Ethical.

Long ago, X had made arrangements to track all those from the tower and the underground chambers. He had secretly installed the mechanism in the satellite. The others would have put in a device to track him, of course. But his aura-distorter had fooled the mechanism. The distorter had also enabled him to lie to the council of twelve.

Now, he was as ignorant and helpless as the others.

However, if anybody on this world would be taken aboard by Clemens, even if the complement was full, it would be the Operator. One look at him, and Clemens would stop the boat and hail him aboard.

And when the Mark Twain came along, and he, X, managed to become a crew member, he would have to avoid the Operator until he could take him by surprise.

The disguise, good enough to fool even the other stranded Ethical, would not deceive that great intelligence. He would recognize X instantly, and then he, X, would have no chance. Strong and quick as he was, the Operator was stronger and quicker.”

Philip José Farmer (26 januari 1918 - 25 februari 2009)

De Duitse dichter, schrijver en journalist Alfons Paquet werd geboren op 26 januari 1881 in Wiesbaden. Zie ook alle tags voor Alfons Paquet op dit blog.

Zug des Frühlings

Schaukelnd wiegen sich die Kähne,

Hängt die Segel auf zur Flucht!

Horch, der Schwarm der müden Schwäne

überrauscht die stille Bucht.

Wen mit mir die Sehnsucht drängt,

Fährt hinaus zum stürmisch Vollen.

Fortgeschwommen und verschollen,

Was die Kiele eingezwängt!

Da erheben sich die Winde,

Ein Orkan von Mut und Lust.

Rast und Mühsal, was uns binde,

FortgebIasen; nie gewußt!

Wolken weisen hell hinaus —

Da wird alle Last geringe.

Des befreiten Vogels Schwinge

mißt das große Reich nicht aus.

Alfons Paquet (26 januari 1881 – 8 februari 1944)

De Vlaamse schrijver Lode Baekelmans werd geboren in Antwerpen op 26 januari 1879. Zie ook alle tags voor Lode Baekelmans op dit blog.

Uit: Athenaeumtijd

„In den weeken Septembernamiddag lagen de jongens op den Oosterweelschen dijk.

Zij waren vermoeid door het spel en de wandeling en keken nu maar naar het water en naar de lucht. Op den ebbenden stroom lei de zon schitterende schilfers. Diepblauw was de hemel en groen waren de schorren en de dijk aan den Vlaanderschen oever. Een stoomer joeg een donkere rookpluim op, liet de stoomfluit brommen.

- Met zoo'n schip ga ik nu ook naar zee, verklaarde een jongen met een hazenlip.

Hij zoog gewichtig aan een lange, donkere sigaar en spuwde met saamgeknepen lippen naar een steen beneden aan den dijk.

- Ik mag niet van mijn moeder, zuchtte een tweede terwijl hij achteloos graspijltjes uittrok, maar barbier zal ik toch ook niet worden.

- En als Marcus van de reis komt, meende een mager baasken, dan gaan wij hem samen afhalen.

- Ikke gaan naar mijn moeder i   n 't Walenland, verklaarde een blozerd, hij zal niet weinig blij zijn.

- We moesten samen een maatschappij stichten, bepeinsde een snuggere.

- Ja, steunde Marcus de zeeman.

- En wat zullen we in die maatschappij aanvangen? vroeg het mager baasken.

- Comedie spelen, oordeelde de jongen die geen barbier wou worden.

- Bijlange niet, verwierp de Snuggere.

- Zingen?

- Dan leeren trommelen?

- Maar neen.

- Sparen, opperde de Waal.

- Maar neen...

- Het onderwijs verdedigen, bedacht de bleeke Willem met warmte.

- Dat is goed, erkende de Snuggere die schoolmeester zou worden, we kunnen verder gezellige uitstapjes inrichten...

- en vergaderen, en samen Marcus afhalen als hij van zee komt, vulde het mager baasken aan.

Lode Baekelmans (26 januari 1879 - 11 mei 1965)

De Nederlandse dichter Jan van Hoogstraten werd geboren in Rotterdam op 26 januari 1662. Zie ook alle tags voor Jan van Hoogstraten op dit blog.

Troost in tegenspoed.

Wijze. Philis ik offer u mijn min &c.

Ereptis opibus noli Maereredolendo.

Waarom ô mens. Bezwijktge in moed,

Als gy, van 't lot gedrukt,

Het uw' verliest door ramp, of tegenspoed

Daar 't andren wel gelukt?

Steun op uw God, die 't al gebied.

Stel, om wat goedverlies geen ziels verdriet,

Maar let veeleer, wat eens aan Saul is geschiet.

Hy die zijne ezelen voorheen

Verloor gans ongeagt,

Zag zig met koninglijk gewaad bekleen,

Gezalft, eer 't iemand dagt.

De Almagtige schonk hem deze eer.

Wat schooner winst voor vee verlies wel eer!

Hy wierd in Izrael gekroont, als wettig heer.

Zoo klom Vorst David op zijn troon,

Dien God den scepter gaf:

Doe hy, voor 't goud der koninklijke kroon

Liet zijnen herders staf.

Treur des niet als u 't luk verlaat,

Of eenig mens u dreygt met hoon, of smaat:

God kan 't verandren, 't zy 't u wel, of qualijk gaat.

Jan van Hoogstraten (26 januari 1662 – 28 juli 1736)

De Franse dichteres en schrijfster Delphine Gay werd geboren op 26 januari 1804 in Aken. Zie ook alle tags voor Delphine Gay op dit blog.

 Désespoir

 Déjà mon cœur me quitte, et la mort me réclame,

 Et je ne la crains pas : pourquoi me secourir ?

 Vers le Ciel qui l’attend laisse voler mon âme.

       Oh ! ma sœur, laisse-moi mourir !

 Dès longtemps, tu le sais, ma vie est douloureuse ;

 Souvent sur mes chagrins je te vis t’attendrir ;

 Va, ne me retiens pas pour toi, sois généreuse.

       Oh ! ma sœur, laisse-moi mourir !

 Il est temps d’arrêter mes inutiles heures,

 L’horizon dépouillé n’a plus rien à m’offrir ;

 Je n’ai plus rien de moi ; vivante, tu me pleures.

       Oh ! ma sœur, laisse-moi mourir !

 Je ne veux point survivre à mes belles années

 Fraîches fleurs du printemps que l’été va flétrir,

 Parures du matin avant le soir fanées.

       Oh ! ma sœur, laisse-moi mourir !

 Je ne veux point survivre à la saison de plaire,

 Et voir me blonds cheveux de neige se couvrir.

 Sans enfants à bénir, le vieillesse est amère.

       Oh ! ma sœur, laisse-moi mourir !

 Je ne veux pas survivre à mes chants de poète,

 Gloire que ton orgueil me faisait tant chérir.

 Mes yeux sont dessillés, et ma lyre est muette.

       Oh ! ma sœur, laisse-moi mourir !

 Je ne veux pas survivre à mes nobles pensées,

 Trésors de loyauté qu’il est beau d’acquérir.

 Le poison peut entrer dans les âmes blessées...

       Oh ! ma sœur, laisse-moi mourir !

 Il est plus glorieux de tomber généreuse,

 D’embrasser en partant ceux qui nous font souffrir,

 De finir sans remords, comme une femme heureuse.

       Oh ! ma sœur, laisse-moi mourir !

 Ta pieuse douleur ne sera pas sans charmes ;

 De mes ailes, la nuit, je viendrai te couvrir ;

 Je veillerai sur toi, j’adoucirai tes larmes !

       Oh ! ma sœur, laisse-moi mourir !

 Demain, à votre amour quand je serai ravie,

 Tu trouveras ces vers, mon dernier souvenir,

 Et ma mère, en lisant les chagrins de ma vie,

       Me pardonnera de mourir !

Delphine Gay (26 januari 1804 – 29 juni 1855)

Borstbeeld door  Jean Baptiste Auguste Clesinger

De Baskische schrijver en politicus Sabino de Arana y Goiri werd geboren op 26 januari 1865 in Bilbao. Zie ook alle tags voor Sabino Arana Goiri op dit blog.

Anthem of the Basque Ethnicity

Up and up Basque Country

glory and glory

to its Good Lord from above.

There is an oak tree in Biscay

old, strong, healthy

it as its law

On the tree we find

the holy cross

always on our top

Sing "Up Basque Country"

glory and glory

to its Good Lord from above

Sabino Arana Goiri (26 januari 1865 – 25 november 1903)

26-01-2013 om 14:39 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver William Somerset Maugham werd geboren in Parijs op 25 januari 1874. Zie ook alle tags voor  William Somerset Maugham op dit blog.

Uit: A Writer’s Notebook (1894)

“There are two kinds of friendship. The first is a friendship of animal attraction; you like your friend not for any particular qualities or gifts, but simply because you are drawn to him. C'est mon ami parce que je l'aime parce que c'est mon ami'. It is unreasoning and unreasonable; and by the irony of things it is probable that you will have this feeling for someone quite unworthy of it. This kind of friendship, though sex has no active part in it, is really akin to love: it arises in the same way, and it is not improbable that it declines in the same way.
The second kind of friendship is intellectual. You are attracted by the gifts of your new acquaintance. His ideas are unfamiliar; he has seen sides of life of which you are ignorant; his experience is impressive. But every well has a bottom and finally your friend will come to the end of what he has to tell you: this is the moment decisive for the continuation of your friendship. If he has nothing more in him than his experience and his reading have taught him, he can no longer interest or amuse you. The well is empty, and when you let the bucket down, nothing comes up. This explains why one so quickly makes warm friendships with new acquaintances and as quickly breaks them: also the dislike one feels for these persons afterwards, for the disappointment one experiences on discovering that one's admiration was misplaced turns into contempt and aversion. Sometimes, for one reason or another, however, you continue to frequent these people. The way to profit by their society then is to make them yield you the advantages of new friends; by seeing them only at sufficiently long intervals to allow them to acquire fresh experiences and new thoughts. Gradually, the disappointment you experienced at the discovery of their shallowness will wear off, habit brings with it an indulgence for their defects and you may keep up a pleasant friendship with them for many years. But if, having got to the end of your friend's acquired knowledge, you find that he has something more, character, sensibility and a restless mind, then your friendship will grow stronger, and you will have a relationship as delightful in its way as the other friendship of physical attraction.” 

William Somerset Maugham (25 januari 1874 – 16 december 1965)

De Engelse schrijfster Virginia Woolf werd geboren op 25 januari 1882 te Londen. Zie ook alle tags voor Virginia Woolf op dit blog.

Uit: To the Lighthouse

"But," said his father, stopping in front of the drawing-room window, "it won't be fine."

Had there been an axe handy, or a poker, any weapon that would have gashed a hole in his father's breast and killed him, there and then, James would have seized it. Such were the extremes of emotion that Mr. Ramsay excited in his children's breasts by his mere presence; standing, as now, lean as a knife, narrow as the blade of one, grinning sarcastically, not only with the pleasure of disillusioning his son and casting ridicule upon his wife, who was ten thousand times better in every way than he was (James thought), but also with some secret conceit at his own accuracy of judgement. What he said was true. It was always true. He was incapable of untruth; never tampered with a fact; never altered a disagreeable word to suit the pleasure or convenience of any mortal being, least of all of his own children, who, sprung from his loins, should be aware from childhood that life is difficult; facts uncompromising; and the passage to that fabled land where our brightest hopes are extinguished, our frail barks founder in darkness (here Mr. Ramsay would straighten his back and narrow his little blue eyes upon the horizon), one that needs, above all, courage, truth, and the power to endure.

"But it may be fine-I expect it will be fine," said Mrs. Ramsay, making some little twist of the reddish-brown stocking she was knitting, impatiently. If she finished it tonight, if they did go to the Lighthouse after all, it was to be given to the Lighthouse keeper for his little boy, who was threatened with a tuberculous hip; together with a pile of old magazines, and some tobacco, indeed, whatever she could find lying about, not really wanted, but only littering the room, to give those poor fellows, who must be bored to death sitting all day with nothing to do but polish the lamp and trim the wick and rake about on their scrap of garden, something to amuse them. For how would you like to be shut up for a whole month at a time, and possibly more in stormy weather, upon a rock the size of a tennis lawn? she would ask; and to have no letters or newspapers, and to see nobody; if you were married, not to see your wife, not to know how your children were,-if they were ill, if they had fallen down and broken their legs or arms; to see the same dreary waves breaking week after week, and then a dreadful storm coming, and the windows covered with spray, and birds dashed against the lamp, and the whole place rocking, and not be able to put your nose out of doors for fear of being swept into the sea? How would you like that? she asked, addressing herself particularly to her daughters. So she added, rather differently, one must take them whatever comforts one can.”

Virginia Woolf (25 januari 1882 – 28 maart 1941)

Foto door Gisèle Freund, 1939 

De Nederlandse schrijfster Renate Dorrestein werd geboren in Amsterdam op 25 januari 1954. Zie ook alle tags voor Renate Dorrestein op dit blog.

Uit: Verborgen gebreken

“Schuimige witte wolkjes drijven langs de strakblauwe hemel, nevel dampt rond de bergtoppen en de zee glinstert alsof zij elk moment juwelen zal prijsgeven die ze ooit heeft buitgemaakt. Een ochtend die ‘Ah!’ doet zeggen, als een teug champagne. Een ochtend als een klaroenstoot.

Agnes knippert met haar ogen tegen het licht terwijl ze de dekens van zich af slaat en met stramme benen uit bed stapt. Ze zal eindelijk een zomers bloesje kunnen aantrekken en met haar oude blote voeten in een paar sandalen kunnen stappen. Eerst vlug boterhammen smeren, en dan meteen de zon in.

Maar als ze beneden komt blijkt Bazooka, die in werkelijkheid Christine Jansen heet, in de keuken bezig de tafel te dekken. Messen, vorken, theelepeltjes, zelfs roodgeblokte servetjes: aan alles is gedacht. ‘Wil je koffie of thee?’ vraagt ze gedienstig aan Agnes, onderwijl een mandje met brood op tafel zettend. Het water kookt al. Op het zonbeschenen aanrecht staan de thee- en de koffiepot klaar.

‘Nee maar. Thee, graag,’ zegt Agnes. Het is altijd haar uitgangspunt geweest dat kinderen niet tot huishoudelijke karweitjes moeten worden aangespoord. Ze kunnen later nog genoeg tafels dekken en vaat doen.

Op haar tenen bij het aanrecht staand, schenkt Christine het theewater op. Ze draagt een schoon, lichtblauw trainingspak dat ze in een van de kasten moet hebben gevonden. Ze heeft haar haren gewassen en die nat en wel in een keurige paardestaart gebonden. Haar wangen glimmen alsof ze langdurig zijn geboend. ‘Zal ik brood in de rooster doen?’ Je hoeft heus niet ineens een modelkind te zijn, denkt Agnes, plotseling neerslachtig. Ik stuur je echt niet weg. Ze zegt: ‘Ja, lekker.’ Ze gaat zitten.”

Renate Dorrestein (Amsterdam, 25 januari 1954)

De Amerikaanse schrijver en regisseur Stephen Chbosky werd geboren op 25 januari 1970 in Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Stephen Chbosky op dit blog.

Uit: Pieces

“I had been writing for a long time. I had made a movie. I had worked for Hollywood studios. But this was different. This was my book and my main character, Charlie, who meant the world to me. This was a singular wish. And someone out there had said yes.

I finished my work that afternoon. I put a rib dinner on American Express that night. And everything was right in the world. Ten months later, after another dinner, I went with my sister Stacy into a bookstore, and for the first time, I saw my book on the shelves. That green cover and picture of the boy's legs, my name, and the title. All I could say was, "There it is." I didn't know what would happen to it. I didn't know if anybody would read it. All I knew was that it was out there, and as long as it was out there, there was a possibility.

So, when Greer Kessel Hendricks, who is my editor and dear friend, asked me to write an introduction to this collection, all I could think about were the fifteen young authors whose stories appear in this book walking into their local bookstores with their friends and families and saying: "There it is."

Then, I thought about the possibility for them. And for you. And I congratulate all persons involved. Because whether you picked up this book because you love short stories, are interested in young authors, thought the cover looked good, or want to hate it, you have it. It's in your hands right now. And there is a possibility that somewhere in these pages, you may discover something special. Something honest. Well-crafted. Messy.”

Stephen Chbosky (Pittsburgh, 25 januari 1970)

De Israëlische schrijver David Grossman werd geboren op 25 januari 1954 in Jeruzalem. Zie ook alle tags voor David Grossman op dit blog.

Uit: Writing in the Dark

“When I was eight years old, my father suggested that I read Sholem Aleichem’s Adventures of Mottel, the Cantor’s Son. Father himself had been a child in the Galician shtetl of Dynow, just a few miles from Lemberg, otherwise known as Lvov. Like Mottel, he had lost his father at a young age and lived with his brothers and sisters and hardworking widowed mother.

Father, who immigrated to Palestine in 1936, did not talk much about his childhood. Only rarely was the curtain drawn to reveal a strange, enchanting, intangible world, almost like a shadow theater. Then I could see my father as a little boy, sitting in the cheder opposite a stern teacher who used to fix broken china during class, binding the pieces together with wire. I could see Father at the age of four, walking home from the cheder in the dark, lighting his way with a candle stuck inside half a radish—nature’s candlestick. I could see the doctor bringing a precious remedy for my grandfather’s ailment as he lay on his deathbed: a paper-thin slice of watermelon. And I could see my father looking out the window.

Father handed me Adventures of Mottel, the Cantor’s Son (in Y. D. Berkowitz’s Hebrew translation), and I read the title of the first chapter while he held the book in his hands—"Today’s a Holiday—Weeping Is Forbidden! "— and then the following words: "I bet no one was so delighted with the warm sunny days following Passover as I, Mottel, the son of Peissi the Cantor, and as the neighbor’s calf, ‘Menie’ (as I, Mottel, have named him)."

I did not understand a word of what I read, and yet there was something there. I took the book from my father’s hands and climbed up onto the windowsill, my favorite reading place. Outside was Beit Mazmil, where the residents were trying to accustom themselves to the neighborhood’s newly ordained Hebrew name, Kiryat Yovel. It was a cluster of apartment buildings whose occupants had made their way from seventy exiles and who argued in seventy languages. The dwellers of the tinshack neighborhood, whom we called asbestonim, looked on enviously at those who were lucky enough to get a tiny apartment in one of the buildings. There were young couples who confronted life with determined optimism, and Holocaust survivors who walked the streets like shadows and whom we children feared. "

David Grossman (Jeruzalem, 25 januari 1954)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e januari ook mijn blog van 25 januari 2012 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

25-01-2013 om 18:56 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Ernst Theodor Amadeus Hoffmann werd geboren in Koningsbergen op 24 januari 1776. Zie ook alle tags voor E. Th. A. Hoffmann op dit blog.

Uit: De gouden vaas (Vertaald door Karel Wasch)

“Op Hemelvaartsdag, ’s middags om drie uur, holde een jonge man in Dresden de Zwarte Poort door en kwam midden in een korf met appelen en koeken terecht, die een oud, leelijk wijf te koop bood, zoodat alles wat ongekneusd bleef eruit werd geslingerd en de straatjongens leutig den buit gingen verdeelen, die hun de haastige heer had toegeworpen. Op de jammerklachten, die de oude vrouw aanstemde, verlieten de geburen haar koek- en brandewijnstalletjes, omringden den jongen man en scholden op hem los met grove heftigheid, zoodat hij, sprakeloos van ergernis en schaamte, haar zijn kleinen, niet bijster gevulden geldbuidel toestak, welken de oude begeerig aangreep en haastig wegborg. Nu opende zich de vastgesloten kring, en terwijl de jonge man eruit schoot riep de oude

hem na: „Ja, ren maar, ren maar door, Satanskind -- in ’t kristal kom je ten val, in ’t kristal.”

De schelle, krijschende stem van het wijf had zoo iets ontzettends, dat voorbijgangers verwonderd staan bleven en het gelach, dat zich eerst verbreid had, op eens verstomde. De student Anselmus (niemand anders was de jonge man) werd, ofschoon hij de wonderlijke woorden der oude gansch

niet begreep, door een huivering bevangen en nog meer verhaastte hij zijn tred om zich aan de op hem gerichte blikken der nieuwsgierige menigte te onttrekken. En terwijl hij zich door het gewoel der fraai-uitgedoste menschen heenwerkte, hoorde hij rondom mompelen: „die arme jongen, hè, om zoo’n vervloekt wijf.” Want op wonderdadige wijze hadden de geheim-zware woorden der oude aan het belachelijk avontuur een zekere dramatische wending gegeven, waardoor men den van tevoren gansch onopgemerkte nu met deelneming nazag. En de vrouwen vergaven om zijn goedgevormd gezicht, waarvan het expressieve nog verhoogd werd door innerlijke woede, zoowel als om zijn krachtigen bouw, den jongeling alle onhandigheid en het zich buiten ’t gebied van elke mode bevinden zijner kleedij.”

E. Th. A. Hoffmann (24 januari 1776 - 25 juni 1822)

De Oostenrijkse schrijfster Vicky Baum werd op 24 januari 1888 in Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Vicky Baum op dit blog.

Uit: Shanghai 1937

"Your wife's tired, Bobbie," Frank said at intervals.

"She can go to the devil," Bobbie replied each time.

Frank looked at Helen; she smiled gaily at him, unapproachable and unmoved. Her hair was smooth and shining under the silk of her hat, the maize-yellow dress was without a crease, and her skin looked perfectly fresh. Like fruit, Frank Taylor thought thirstily.

On they went - to the White Chrysanthemums, a Japanese place far out in Chapei, to the Dragon's Cave, where there was only an electrical piano, and to the Flower Boat, a Chinese brothel, where landscapes of the Bavarian Alps hung on the walls, where children turned cartwheels, where there was not a girl over sixteen and not a man was sober.

Towards three o'clock in the morning they rose again from the depths and arrived at Delmonico's, where at this time of day the whole of Shanghai went for scrambled eggs or onion soup. Every shade of race, elegance and intoxication was to be met there.

It was at Delmonico's that Bobble began to storm. At first he sat mute for some time, staring into vacancy over his soup with a fixed smile. "Bobbie," Helen said, touching his sleeve. Suddenly he got up and walked stiffly and in a beeline to a distant table and said to a lean, gray-haired Chinese in a dress coat: "I forbid you to stare at my wife, you Chinese swine."

The Chinese pretended not to have heard and went on talking with the Frenchman at his table. Everybody in the place knew the gentleman in evening dress: he was a man of great importance in the government.”

Vicky Baum (24 januari 1888 - 29 augustus 1960)

De Joegoslavische schrijver, vertaler, diplomaat en journalist Ivan Ivanji werd geboren op 24 januari 1929 in Zrenjanin. Zie ook alle tags voor Ivan Ivanji op dit blog.

Uit: Buchstaben von Feuer

“Die Tatsache, dass Walter Wahrlich wegen seines Dienstes im Gasthof nicht am Sterbebett seiner jungen Frau hatte sein dürfen, löste bei seinen Vorgesetzten eine gewisse Verlegenheit aus, sogar der Herr Direktor, Paul Leutert, der sich gerne schlicht als Gastwirt ansprechen ließ, freilich nur von den verehrten Gästen, sicher nicht vom Personal, erfuhr von der traurigen Geschichte und murmelte etwas von tief empfundener Anteilnahme, das brachte Walter Wahrlich eine merkliche Gehaltserhöhung und über die Jahre hinweg sogar eine Vorzugsbehandlung ein.
Er wurde endlich Kellner mit seinem eigenen Revier, die Trinkgelder steckte allerdings auch weiterhin Herr Klement, der Oberkellner, ein. Als alleinerziehender Vater und auch weil sich die Hoteldirektion für ihn einsetzte, weil die Herren Offiziere auf Urlaub das Anrecht hatten, richtig bedient zu werden – man könne einem Haus diesen Ranges doch nicht einfach alle guten Leute wegnehmen –, wurde er vom Militärdienst freigestellt und musste nicht einmal in den Krieg ziehen. Direktor Leutert beeilte sich seinerseits dem Vaterland zu dienen, was bedeutete, dass er jetzt in Uniform nach dem Rechten sehen konnte.
Am ersten Schultag fiel der Junge mit seinem blonden Schopf dem Schulmeister auf: »Siegfried Wahrlich!« Er stand auf, hielt sich gerade, sah dem Erwachsenen direkt ins Gesicht. »Jawohl Herr Lehrer!« »Stramm! Brav! Guter Name! Was ist der Vater? Deutschnationaler?« »Nein. Kellner beim ›Elephanten‹.« Brüllendes Gelächter. Die Spielkameraden hänselten: »Mensch, Siegfried, du schaust aber gar nicht wie ein Drachentöter aus!« Das duldete er nicht. Mit seinem harten Kopf rannte er, anstatt sich mit den Fäusten zu schlagen, auf andere Jungen los, [14]Kopf schlug auf Kopf, Stirn auf Stirn.”

Ivan Ivanji (Zrenjanin, 24 januari 1929)

De Duitse dichter Eugen Roth werd op 24 januari 1895 in München geboren. Zie ook alle tags voor Eugen Roth op dit blog.

Verhinderter Dichter

Ein Mensch, zur Arbeit wild entschlossen,
Ist durch den Umstand sehr verdrossen,
Daß ihm die Sonne seine Pflicht
Und Lust zum Fleißigsein zersticht.
Er sitzt und schwitzt und stöhnt und jammert,
Weil sich die Hitze an ihn klammert.
Von seinem Wunsch herbeigemolken,
Erscheinen alsbald dunkle Wolken,
Der Regen rauscht, die Traufen rinnen.
Jetzt, denkt der Mensch, kann ich beginnen!
Doch bleibt er tatenlos und sitzt,
Horcht, wie es donnert, schaut, wie´s blitzt,
Und wartet, dumpf und hirnvernagelt,
Ob´s nicht am Ende gar noch hagelt.
Doch rasch zerfällt das Wettertoben -
Der Mensch sitzt wieder: Siehe oben!

Kunst

Ein Mensch malt, von Begeisterung wild,
Drei Jahre lang an einem Bild.
Dann legt er stolz den Pinsel hin
Und sagt: "Da steckt viel Arbeit drin."
Doch damit was´s auch leider aus:
Die Arbeit kam nicht mehr heraus.

Eugen Roth (24 januari 1895 – 28 april 1976)

Cover 

De Duitse schrijver Ulrich Holbein werd op 24 januari 1953 in Erfurt geboren. Zie ook alle tags voor Ulrich Holbein op dit blog.

Uit: Chance verpaßt (Netztagebuch)

“Ein Jahr später war in der Funk-Uhr endlich der gesuchte Fandango von Boccherini angekündigt, auf  HR 2. Ich lebte auf den Tag hin, reiste extra 50 km an, um mit dem elterlichen Gerätepark das Stück aufnehmen zu können. Ich hörte das ganze Konzert, um Boccherini keinesfalls zu verpassen. Vorher kam allerlei Cembalo…da klingelte das Telefon. Keiner wußte, daß ich hier war. Es konnte nicht für mich sein. Ich nahm ab, da wars die Maus. Ich war baff. Wie hatte sie die Nummer meiner Eltern rausgefunden? Da hörte ich die Ansagerin Vivaldi absagen. Ich stammelte, ob das von Österreich aus nicht zu teuer sei. Die Maus meinte nein. Boccherini wurde angesagt. Ich stammelte, wir müßten aufhören. Sie stutzte, schwieg, selber hilflos, ich legte auf und stürzte an den Anknopf, drückte auf On — hätt ich doch nur auf den Anfang verzichtet! Hätt ich wenigstens gesagt: „Sekunde mal!“ oder: „Ruf gleich nochmal an!“ Statt dessen hatte sich mein Gestammel für die Maus so anhören müssen, als sei mir ihr Anruf unangenehm und als verweigere ich ein Gespräch. Weswegen hatte sie überhaupt angerufen? Vielleicht wollte sie eine Reise ankündigen…oder war sie verzweifelt und ich eine letzte Adresse? Ich suchte mich dusselig nach Tonis Adresse, befragte umsonst mein Hirn nach Tonis Nachnamen. Ich graste in der Spalte M von Telefonbüchern herum; ich hörte nie wieder Boccherini; ich besuchte oft meine Eltern, stürzte bei jedem Klingeln ans Telefon.”

Ulrich Holbein (Erfurt, 24 januari 1953)

De Amerikaanse schrijfster Edith Wharton werd geboren op 24 januari 1862 in New York. Zie ook alle tags voor Edith Wharton op dit blog.

Uit: House of Mirth

“She smiled assentingly, and then made a slight grimace.
"So many people come up to town on a Monday--one is sure to meet a lot of bores. I'm as old as the hills, of course, and it ought not to make any difference; but if I'm old enough, you're not," she objected gaily. "I'm dying for tea--but isn't there a quieter place?"
He answered her smile, which rested on him vividly. Her discretions interested him almost as much as her imprudences: he was so sure that both were part of the same carefully-elaborated plan. In judging Miss Bart, he had always made use of the "argument from design."
"The resources of New York are rather meagre," he said; "but I'll find a hansom first, and then we'll invent something."He led her through the throng of returning holiday-makers, past sallow-faced girls in preposterous hats, and flat-chested women struggling with paper bundles and palm-leaf fans. Was it possible that she belonged to the same race? The dinginess, the crudity of this average section of womanhood made him feel how highly specialized she was.
A rapid shower had cooled the air, and clouds still hung refreshingly over the moist street.
"How delicious! Let us walk a little," she said as they emerged from the station.
They turned into Madison Avenue and began to stroll northward. As she moved beside him, with her long light step, Selden was conscious of taking a luxurious pleasure in her nearness: in the modelling of her little ear, the crisp upward wave of her hair--was it ever so slightly brightened by art?--and the thick planting of her straight black lashes.”

Edith Wharton (24 januari 1862 – 11 augustus 1937)

Cover 

Zie voor nog meer schrijvers van de 24^e januari ook mijn blog van 24 januari 2012 deel 2.

24-01-2013 om 20:14 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Wouter van Heiningen werd geboren op 23 januari 1963 in Leidschendam. Zie ook alle tags voor Wouter van Heiningen op dit blog.

Voor mijn vader

In de herfst van je leven
doe je warme schoenen aan
en een stevige jas
tegen het guur

Je trekt nog eenmaal
een beschutting op
in oude woorden
om vroegere dromen


Zilverwit blad dwarrelt
oneindig langzaam
maar onvermijdelijk
naar de koude harde grond

Je merkt de zachte
landing op
en beseft
dat in berusting
waarheid wordt gevonden

Schaakmeisje

Vlindervlug vloog je mijn verhalen binnen
Je dienaren nederig in je verblindende nabijheid
Je nam bloemen mee en honing
Waarmee je mij de mond snoerde

Je bracht je legers onder bij vrienden
Liet ze jagen op onooglijke vijanden
Tegenstanders van schoonheid en jeugd
Maar mij had  je al ingelijfd

Je groeide door naar grote hoogten
Wurmde je los uit zoveel geschiedenis
Zocht je geluk en vond het in een ander gevecht
En liet mij achter, dankbaar en geïnspireerd

Eens was je een schaakmeisje
Onschuldig en zoekend naar de prins
Niet het paard, maar nu, zoveel later
Toon je mij een ware koningin

Wouter van Heiningen (Leidschendam, 23 januari 1963)

De Franse schrijver Stendhal werd op 23 januari 1783 in Grenoble geboren als Henri Beyle. Zie ook alle tags voor Stendhal op dit blog.

Uit: Die Fürstin con Campobasso (Vertaald door M. von Musil)

“Ich übersetze aus einem italienischen Chronisten den genauen Bericht über die Liebschaft einer römischen Fürstin mit einem Franzosen. Es war im Jahre 1726, und alle Mißbräuche des Nepotismus blühten damals in Rom; niemals war der Hof glänzender gewesen. Benedikt XIII. Orsini regierte,

oder vielmehr: es leitete sein Neffe, der Fürst Campobasso unter seinem Namen alle Geschäfte. Von allen Seiten strömten Fremde nach Rom; italienische Fürsten, spanische Granden, noch reich an Gold der Neuen Welt, kamen in Menge, und wer reich und mächtig war, stand dort über den Gesetzen. Galanterie und Verschwendung schienen die einzige Beschäftigung aller dieser Fremden aller Nationen zu sein.

Des Papstes beide Nichten, die Gräfin Orsini und die Fürstin Campobasso genossen vor allen die Macht ihres Oheims und die Huldigungen des Hofs. Ihre Schönheit hätte sie aber auch aus den untersten Schichten der Gesellschaft hervorgehoben. Die Orsini, wie man sie familiär in Rom

nannte, war heiter und, wie man hier sagt, disinvolta, die Campobasso zärtlich und fromm, aber diese zärtliche Seele war der gewalttätigsten Leidenschaften fähig. Obgleich sie nicht erklärte Feindinnen waren und nicht nur jeden Tag sich am päpstlichen Hof trafen, sondern sich auch oft besuchten, waren diese Damen Rivalinnen in allem: Schönheit, Ansehen und Glücksgütern.

Gräfin Orsini, weniger hübsch, aber glänzend, ungezwungen, beweglich und für Intrigen begeistert, hatte Liebhaber, die sie wenig kümmerten und nicht länger als einen Tag beherrschten. Ihr Glück war, zweihundert Menschen in ihren Salons zu sehn und unter ihnen als Königin zu glänzen. Sie lachte über ihre Kusine Campobasso, welche die Ausdauer gehabt hatte, sich drei Jahre hindurch mit einem spanischen Herzog zu kompromittieren, um ihm schließlich sagen zu lassen, daß er Rom binnen vierundzwanzig Stunden zu verlassen habe, wenn ihm sein Leben lieb sei. "Seit diesem großen Hinauswurf", sagte die Orsini, "hat meine erhabene Kusine nicht mehr gelächelt. Seit einigen Monaten ist es klar, daß die arme Frau vor Langweile oder vor Liebe stirbt, aber ihr gewitzter Gatte rühmt dem Papst, unserm Oheim, diese Langweile als hohe Frömmigkeit. Bald aber wird sie diese Frömmigkeit dazu bringen, eine Pilgerfahrt nach Spanien zu unternehmen."

Stendhal (23 januari 1783 – 23 maart 1842)

L'appartement Gagnon / Musée Stendhal in Grenoble

De Westindische dichter en schrijver Derek Walcott werd geboren op 23 januari 1930 op St. Lucia, een van de kleine Bovenwindse Eilanden. Zie ook alle tags voor Derek Walcott op dit blog.

The Sea Is History

Where are your monuments, your battles, martyrs?
Where is your tribal memory? Sirs,
in that gray vault. The sea. The sea
has locked them up. The sea is History.

First, there was the heaving oil,
heavy as chaos;
then, likea light at the end of a tunnel,

the lantern of a caravel,
and that was Genesis.
Then there were the packed cries,
the shit, the moaning:

Exodus.
Bone soldered by coral to bone,
mosaics
mantled by the benediction of the shark's shadow,

that was the Ark of the Covenant.
Then came from the plucked wires
of sunlight on the sea floor

the plangent harp of the Babylonian bondage,
as the white cowries clustered like manacles
on the drowned women,

and those were the ivory bracelets
of the Song of Solomon,
but the ocean kept turning blank pages

looking for History.
Then came the men with eyes heavy as anchors
who sank without tombs,

brigands who barbecued cattle,
leaving their charred ribs like palm leaves on the shore,
then the foaming, rabid maw

of the tidal wave swallowing Port Royal,
and that was Jonah,
but where is your Renaissance?

Sir, it is locked in them sea sands
out there past the reef's moiling shelf,
where the men-o'-war floated down;

strop on these goggles, I'll guide you there myself.
It's all subtle and submarine,
through colonnades of coral,

past the gothic windows of sea fans
to where the crusty grouper, onyx-eyed,
blinks, weighted by its jewels, like a bald queen;

and these groined caves with barnacles
pitted like stone
are our cathedrals,

and the furnace before the hurricanes:
Gomorrah. Bones ground by windmills
into marl and cornmeal,

and that was Lamentations -
that was just Lamentations,
it was not History;

then came, like scum on the river's drying lip,
the brown reeds of villages
mantling and congealing into towns,

and at evening, the midges' choirs,
and above them, the spires
lancing the side of God

as His son set, and that was the New Testament.

Then came the white sisters clapping
to the waves' progress,
and that was Emancipation -

jubilation, O jubilation -
vanishing swiftly
as the sea's lace dries in the sun,

but that was not History,
that was only faith,
and then each rock broke into its own nation;

then came the synod of flies,
then came the secretarial heron,
then came the bullfrog bellowing for a vote,

fireflies with bright ideas
and bats like jetting ambassadors
and the mantis, like khaki police,

and the furred caterpillars of judges
examining each case closely,
and then in the dark ears of ferns

and in the salt chuckle of rocks
with their sea pools, there was the sound
like a rumour without any echo

of History, really beginning.

Derek Walcott (St. Lucia, 23 januari 1930)

De Franse schrijfster en actrice Françoise Dorin werd geboren op 23 januari 1928 in Parijs. Zie ook alle tags voor Françoise Dorin op dit blog.

Uit: Et puis, après...

« Vendredi soir. Je rentre en Belgique. Dans un chez moi qui est un chez nous. Depuis deux ans déjà. Depuis deux ans seulement. Dominique vient de me déposer devant la gare du Nord. Il ne pouvait pas m'accompagner. Il devait aller en Italie voir sa mère... sans doute pour la dernière fois. Il était triste à cause de cela. Moi, j'étais triste parce qu'il l'était. Mais pas profondément : c'est touchant, c'est rassurant, un grand garçon de quarante-six ans, bouleversé parce qu'il va devenir orphelin. Je monte dans le train. Je m'installe à ma place. J'en photographie le numéro : 55. Clic-clac :"Mon âge!" Clic-clac! "Avant Dominique, je n'y aurais pas pensé!" Par bonheur, le hasard éradique ma promesse de morosité : il a placé en face de moi une femme que je ne connais pas et que je souhaitais vivement rencontrer [...] -Excusez-moi de vous déranger, Madame, vous êtres bien Françoise Dorin? »

(…)

« - Je viens de lire votre dernier roman: Tout est possible. Elle reste imperturbable, en auteur habitué sans doute au pire comme au meilleur après ce genre de phrase. Avec moi, elle n’a ni l’un ni l’autre (ni louanges ni critiques), simplement cette question: - Qui vous a parlé de moi ? - De vous ? Personne ! - Impossible ! Comme dans ces livres, elle plaisante: - Allons bon ! Mes deux cent quatre-vingt-dix pages ne vous ont donc pas convaincu que tout est toujours possible ? - Pas ça ! Vous n’avez pas pu inventer l’histoire qui d’un bout à l’autre est exactement la mienne ! Soulagée, ma ‘biographe’ sourit avec un air de condescendance. »

Françoise Dorin (Parijs, 23 januari 1928)

De Braziliaanse schrijver João Ubaldo Osório Pimental Ribeiro werd geboren op 23 januari 1941 in Itaparica, Bahia. Zie ook alle tags voor João Ubaldo Ribeiro op dit blog.

Uit: Ein Brasilianer in Berlin

"Und wie stehen Sie zur Auslöschung der Indianer?"
"Ich bin natürlich radikal dagegen. Weil das für mich selbst ja praktisch auch Selbstmord bedeuten würde. Wie Sie klar an meinen Äusseren erkennen können, habe ich Indianerblut in mir. Ein Viertel. Meine Grossmutter mütterlicherseits war vom Stamm der Caeté, die berühmt sind, weil sie im 17.Jh. einen portugiesischen Bischof verspeist haben".
Beifall, viele Male ein herzlicher Händedruck, grosser Erfolg. Und zwar so gross, dass ich denke, ich werde diese Art von Erörterung nun in allen Lebensbereichen anwenden, solange ich noch in Berlin bin. Nein, wenn ich es recht überlege, tue ich das schon. Gestern ging meine Frau ans Telefon und bat den Anrufer am anderen Ende der Leitung nach einem kurzem Wortwechsel, er möge bitte einen Augenblick warten.
"Da ist ein sehr netter Deutscher", sagt sie, "der ein Hörspiel über Amazonien produziert und Stimmen von Amazonaskindern braucht. Er hat erfahren, dass wir zwei kleine Kinder haben, und möchte wissen, ob die beiden diese Stimmen im Stück spielen können. Soll ich ihm erklären, dass unsere Kinder nicht aus Amazonien sind und auch nie dort waren?"
"Nein," sagte ich, "frag ihn, wieviel er bezahlt. Und sag ihm, wenn er jemanden für die Rolle des Häuptlings braucht, dann übernehme ich das".
 

João Ubaldo Ribeiro (Itaparica, 23 januari 1941)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23^e januari ook mijn blog van 23 januari 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

23-01-2013 om 18:55 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Wilhelm Genazino werd geboren op 22 januari 1943 in Mannheim. Zie ook alle tags voor Wilhelm Genazino op dit blog.

Uit: Das Glück in glücksfernen Zeiten

“An einem Tisch rechts von mir höre ich jemanden einen Satz sagen, den ich selbst gerne gesagt hätte: Ich bin mal wieder der einzige, der auf mich Rücksicht nimmt. Eine junge Bedienung stellt einen Cappuccino vor mir ab und wendet mir dann ihren Textrücken zu. Gegen meinen Willen beschleicht mich das vertrauteste Unbehagen: Daß mein Leben nicht so bleiben kann, wie es ist. Groteskerweise bin ich im großen und ganzen mit unseren Verhältnissen zufrieden, das heißt mit unsererWohnung, mit meinem Einkommen, mit meinen quasi ehelichen Verhältnissen, das heißt mit meiner Lebensgefährtin Traudel. Dennoch habe ich den Eindruck, daß die ganze Zeit eine unhaltbare Sache abläuft: mein Leben. In den letzten beiden Monaten ist der innere Drang, mein Leben in neue Bahnen zu lenken, deutlich stärker geworden. Von dem Wunsch nach Veränderung geht ein Druck aus, dem ich fast wehrlos ausgesetzt bin, weil ich nicht die geringste Ahnung habe, wie und womit ich irgendwelche Veränderungen herbeiführen könnte. Das ist nicht die ganze Wahrheit. Dann und wann zeigt sich ein winziger Hoffnungsschimmer, der eine Art Glanz in mir zurückläßt. Traudel polemisiert stark gegen meine Veränderungswünsche. Sie sagt mir immer wieder, daß ich allen Grund habe, mit der Welt und mir zufrieden zu sein. Es ist ein Frevel, sagt sie, daß ein gutsituierter Mensch wie du mit solchen Gespenstereien im Kopf herumläuft.

In der Regel pflichte ich ihr bei und halte für eine Weile den Mund. Ein Trompeter kommt, hängt seine Plastiktüte an einen Pfosten, tritt vor die Leute hin und spielt. Mich frappiert, wie schnell der Trompeter eingesteht, daß er erstens die Trompete kaum beherrscht und zweitens gar nicht Trompete spielen will, sondern lieber betteln möchte.”

Wilhelm Genazino (Mannheim, 22 januari 1943)

De Duitse dichter en schrijver Rainer Stolz werd geboren in Hamburg op 22 januari 1966. Hij woont nu in Berlijn. Zie ook alle tags voor Rainer Stolz op dit blog.

Selbstporträt mit Subunternehmen

Nicht, dass wer glaubt, ich mach Pause, bloß

weil ich kurz mal hier auf'm Boden liege - so

leicht hör ich nicht auf, kreativ zu sein, nein:

Als mein eigener Chief steh ich noch jederzeit

für mein Team ein, mitsamt der Quertreiber, die

mir innere Sicherheit geben - nehm ich sie einfach

auf Verdacht einmal fest in die Arme. Yes, danach

rufen sie in mir, die Punker und Hacker mit verflucht

guten Ideen, die mutigsten Subunternehmen ins Leben!

Und das wolln wir doch, die Totale Innovation, oder? Wo

einst Ich war, da muss nämlich echt nicht noch mal

so ein Diktator erstarken. Es reicht präventiv schon

das parat liegende Diktiergerät zu starten und dem

was sich lossagt, seinen Lauf zu lassen.

Haiku-Vogelporträts

Am Feinkost-Laden

zerfressene Buchstaben.

Bettelndes Tschilpen.

*

Die Flügel schlagen

die Luft, in der er verharrt -

bis sich was bewegt.

Rainer Stolz (Hamburg, 22 januari 1966)

De Engelse dichter en schrijver George Gordon Byron (beter bekend als Lord Byron) werd geboren op 22 januari 1788 in Londen. Zie ook alle tags voor Lord Byron op dit blog.

And thou art dead, as young and fair

And thou art dead, as young and fair

As aught of mortal birth;

And form so soft, and charms so rare,

Too soon return'd to Earth!

Though Earth receiv'd them in her bed,

And o'er the spot the crowd may tread

In carelessness or mirth,

There is an eye which could not brook

A moment on that grave to look.

I will not ask where thou liest low,

Nor gaze upon the spot;

There flowers or weeds at will may grow,

So I behold them not:

It is enough for me to prove

That what I lov'd, and long must love,

Like common earth can rot;

To me there needs no stone to tell,

'T is Nothing that I lov'd so well.

Yet did I love thee to the last

As fervently as thou,

Who didst not change through all the past,

And canst not alter now.

The love where Death has set his seal,

Nor age can chill, nor rival steal,

Nor falsehood disavow:

And, what were worse, thou canst not see

Or wrong, or change, or fault in me.

The better days of life were ours;

The worst can be but mine:

The sun that cheers, the storm that lowers,

Shall never more be thine.

The silence of that dreamless sleep

I envy now too much to weep;

Nor need I to repine

That all those charms have pass'd away,

I might have watch'd through long decay.

The flower in ripen'd bloom unmatch'd

Must fall the earliest prey;

Though by no hand untimely snatch'd,

The leaves must drop away:

And yet it were a greater grief

To watch it withering, leaf by leaf,

Than see it pluck'd to-day;

Since earthly eye but ill can bear

To trace the change to foul from fair.

I know not if I could have borne

To see thy beauties fade;

The night that follow'd such a morn

Had worn a deeper shade:

Thy day without a cloud hath pass'd,

And thou wert lovely to the last,

Extinguish'd, not decay'd;

As stars that shoot along the sky

Shine brightest as they fall from high.

As once I wept, if I could weep,

My tears might well be shed,

To think I was not near to keep

One vigil o'er thy bed;

To gaze, how fondly! on thy face,

To fold thee in a faint embrace,

Uphold thy drooping head;

And show that love, however vain,

Nor thou nor I can feel again.

Yet how much less it were to gain,

Though thou hast left me free,

The loveliest things that still remain,

Than thus remember thee!

The all of thine that cannot die

Through dark and dread Eternity

Returns again to me,

And more thy buried love endears

Than aught except its living years.

Lord Byron (22 januari 1788 – 19 april 1824)

Portret door Thomas Philipps, 1824 

De Poolse dichter Krzysztof Kamil Baczyński werd op 22 januari 1921 in Warschau geboren. Zie ook alle tags voor Krzysztof Kamil Baczyński op dit blog.

The Glimpse

Nothing shall return. These the times
already forgotten; only darkness -
how evil and empty -
sets in mirrors on my own images.

O, I know, by heart I know and do not wish
to repeat; I cannot know my forms
in advance. Thus I die
with half-revealed God on my lips.

And now again we sit in a circle,
and planet rain rumbles at walls,
and the heavy gaze like a rope over table,
and clouds of silence stand still.

And one of us - that is I
came to love. The world blossomed for me
like a great cloud, a fire-dream
and I am straight as a tree.

While the second of us - that is I
conceived shivering hate
and that’s a knife that glitters
from my eyes numb as water - that’s no tear.

While the third of us - that is I
reflected in cried-out tears,
and my pain’s like a huge darkness.

And the fourth whom I know

who will teach meekness again
these futile times of mine
and my heart very sick with the death
hatching in me.

Vertaald door Alex Kurczaba

Krzysztof Kamil Baczyński (22 januari 1921 – 4 augustus 1944)

Zie voor nog meer schrijvers van de 22^e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

22-01-2013 om 20:17 geschreven door Romenu  

De Belgische dichter en schrijver Herwig Hensen werd geboren op 22 januari 1917 in Antwerpen. Zie ook alle tags voor Herwig Hensen op dit blog.

Uit: Wanhoop is een lekke schuit

Ik bén dit bos. Hazen en herten

vieren in mij hun sprongen uit.

Ik ben beslotenheid en verten,

valstrik en buit.

Ik ben de nesten in de bomen,

de zomerwind, het bladgeruis,

en in het licht achter de zomen

het laatste huis.

Vanuit mijn angsten en mijn listen

ben ik de roep die hevig schreit,

want onder lagen lucht en misten stolt reeds mijn tijd.

Straks zal ik droefheid zijn van regen.

En tussen dag en avondrood

word ik de waanzin van de weengen, dan de dood

Herwig Hensen (22 januari 1917 - 24 mei 1989)

In 1939

De Zweedse schrijver Johan August Strindberg werd op 22 januari 1849 in Stockholm geboren. Zie ook alle tags voor August Strinberg op dit blog.

Das dreizehnte Axiom

Euklids zwölftes Axiom lautet bekanntlich: Wenn eine
Gerade zwei andere Geraden so trifft, daß die Innenwinkel,
die auf derselben Seite liegen, zusammen kleiner sind
als zwei rechte, dann sollen diese beiden Geraden, wenn
sie ins Unendliche verlängert werden, auf der Seite zusammentreffen,
auf der diese Winkel liegen, die zusammen
kleiner sind als zwei rechte.
Wenn dies ein selbstverständlicher Satz ist, der weder
bewiesen werden kann noch muß, um wieviel klarer ist da
nicht das Axiom von der Existenz Gottes?
Wer ein Axiom zu beweisen versucht, gerät in Unsinnigkeiten,
deshalb sollen wir nie versuchen, die Existenz
Gottes zu beweisen.
Und wer das Selbstverständliche in einem Axiom nicht
begreifen kann, der gehört zu den Menschenkindern, denen
das Begreifen schwerfällt, und diese Benachteiligten soll
man bedauern, aber nicht bestrafen.
Will man nun eine Definition von Gott geben, sagt man
zuerst, daß er allmächtig ist; daraus folgt als Korollar,
daß er die Gesetze, die er gegeben hat, aufheben kann; da
wir aber nicht all seine Gesetze kennen, wissen wir nicht,
wann er ein uns unbekanntes Gesetz anwendet oder ein
uns bekanntes aufhebt. Was wirWunder nennen,kann also
nach strengen Gesetzen zustande kommen, die wir nicht
kennen, und wir müssen deshalb angesichts ungewöhnlicher
und unerklärlicher Ereignisse darauf achten, daß wir
keine Fehlschlüsse ziehen, durch die wir uns das Gelächter
und die Verachtung von Mitmenschen einhandeln, denen
das Begreifen leichtfällt.