De Indiaase schrijfster Qurratulain Hyder werd geboren op 20 januari 1927 in Aligarh, Uttar Pradesh. Zie ook alle tags voor Qurratulain Hyder op dit blog.

Uit: Fireflies in the Mist

‘Uncle…’ she said now, a little uncertainly, “I merely wished to say that we could work together for unity instead of partition.’

‘Where the hell is unity? The anti-Muslim Arya Samaj of Punjab and the Hindu militancy of Maharashtra and Bengal… are they symbols of peace and goodwill? Don’t forget that these movements were started before we thought of setting up a separate political platform.’

‘I don’t know about other provinces, but in Bengal Hindus and Muslims share a common culture.’

‘Did your community ever admit the fact that the folk music and folk literature of Bengal are largely the contribution of the Muslims? By ‘Bengali culture’ you only mean Hindu culture. During the last century your press even started the language controversy. They said Bengali was not the language of the Muslims, they declared that Bengali literature and culture were exclusively the heritage of the Hindus…By God, Deepali, we wanted unity. But now, such hatred for us! Such contempt. Like the Christians have for the Jews in Europe….

…. ‘But. Uncle,’ she cut in impatiently, ‘both communities started their revivalist movements and were encouraged by the…’

‘British! I agree. Well why did we let ourselves be manipulated by them?’ He collected his papers and carried them to the writing table”.

Qurratulain Hyder (20 januari 1927 – 21 augustus 2007)

De Franse dichter en schrijver Raymond Roussel werd geboren op 20 januari 1877 in Parijs. Zie ook alle tags vooor Raymond Roussel op dit blog.

Uit: Locus Solus

“Nous cheminions depuis peu dans une allée en pente ascendante fort raide.

À mi-côte nous vîmes au bord du chemin, debout dans une niche de pierre assez profonde, une statue étrangement vieille qui, paraissant formée de terre noirâtre, sèche et solidifiée, représentait, non sans charme, un souriant enfant nu. Les bras se tendaient en avant dans un geste d’offrande – les deux mains s’ouvrant vers le plafond de la niche. Une petite plante morte, d’une extrême vétusté, s’élevait au milieu de la dextre, où jadis elle avait pris racine.

Canterel, qui poursuivait distraitement son chemin, dut répondre à nos questions unanimes.

« C’est le Fédéral à semen-contra vu au cœur de Tombouctou par Ibn Batouta », dit-il en montrant la statue – dont il nous dévoila ensuite l’origine.

Le maître avait connu intimement le célèbre voyageur Echenoz, qui lors d’une expédition africaine remontant à sa prime jeunesse était allé jusqu’à Tombouctou.

S’étant pénétré, avant le départ, de la complète bibliographie des régions qui l’attiraient, Echenoz avait lu plusieurs fois certaine relation du théologien arabe Ibn Batouta, considéré comme le plus grand explorateur du XIVe siècle après Marco Polo.”

Raymond Roussel (20 januari 1877 – 14 juli 1933)

De Vlaamse dichter, rederijker en heelmeester Michiel de Swaen werd geboren in Duinkerke op 20 januari 1654. Zie ook alle tags voor Michiel de Swaen op dit blog.

Uit: Het leven en de dood van Jesus Christus

Op de Vlugt naer Egypten (Fragment)

Den woesten dwingelant op Davids throon gestegen

Gevoelde noyt syn hert door meerder spyt bewegen,

Dan als hem het vertrek der Wysen wierd geseydt.

Syn aders swollen op, door vraek en toornigheyt:

Dien afscheyt, waer toe hun den Engel had bewogen,

Nam hy voor eenen smaed van 't Vorstelyk vermogen:

Hy wierd door gramschap bleek, en swoer by syne Kroon,

Op 't nieuw-geboren Kind te vreken desen hoon.

Syn belgsucht dreef hem uyt de palen van de reden,

Wanneer verkondigt wierd de maer' der wonderheden

Ten offer van dat Kind, in 's Heerens woonst gesien;

Dan gaf hy vollen toom aen syne rasernien,

En toont in 't openbaer, voor Heydenen en Jooden

Syn wetteloos besluyt, van Jesus te doen dooden.

Waer hêen geweldenaer, met u verwaent vernuft,

Uw listen zyn om niet, uw oordeel is versuft.

Gy stelt vergeefs in 't werk soo veel doortrapte stucken,

Hoe loos, hoe snood sy zyn, Godt sal se doen mislucken.

Daer is voorsichtigheyt, nog wetenschap, nog raet,

Die tegen syn besluyt op vaste gronden staet.

Michiel de Swaen (20 januari 1654 – 3 mei 1707)

Vlucht naar Egypte door Jozef en Maria door Rembrandt, 1627

De Duitse dichteres en schrijfster Edeltraud Eckert werd geboren op 20 januari 1930 in Hindenburg. Zie ook alle tags voor Edeltraud Eckert op dit blog.

Gedanken über den Tod

Tod ist wohl nicht ein Fallen

in Tiefen ohne Grund,

in Dunkelheit und ew’ges Schweigen.

Tod ist wohl mehr ein Steigen

aus dem begrenzten Rund

des menschlichen Begreifens,

aus unseren und allen

Fährnissen der Zeit.

Tod ist auch Ende nicht,

Beginnen nur des letzten Reifens,

das unser Sein in sich vollendet

und selbst den schmerzlichsten Verzicht

zur endlichen Erfüllung wendet.

Tod ist nicht Traum

und nicht Versinken

in Welten ohne Licht

und unsrer Ängste düstres Grau.

Tod ist nur durstendes Erkenntnis-Trinken

und Schweben über Zeit und Raum

in weiter ungetrübter Sicht

und tiefer inn’rer Schau.

Edeltraud Eckert (20 januari 1930 – 18 april 1955)

Rectificatie

De Hongaarse schrijver Imre Madách werd geboren op 20 januari (en niet 21 januari) 1823 in Dolná Strehová in het huidige Slowakije. Zie ook alle tags voor Imre Madách op dit blog.

Uit: Die Tragödie des Menschen

„DER HERR.
Dir ziemt nur Huldigung und nicht Kritik.
LUCIFER.
Ich kann nur geben, was mein Wesen birgt.
Auf die Engel zeigend.
Sattsam lobhudelt dies Gelichter dich.
Die können sich den Aufwand auch gestatten;
Du zeugtest sie ja, wie das Licht den Schatten,
Seit jeher aber existire ich.
DER HERR.
Wie unverschämt! Hat dich nicht Stoff erzeugt?
Wo war dein Reich, wo deine Macht vorher?[
LUCIFER.
Dasselbe könnt' ich fragen auch von dir.
DER HERR.
Seit Urbeginn der Zeiten ward geplant
Und lebt' in mir, was nun geworden ist.
LUCIFER.
Empfandst du nicht die schauerliche Leere,
Die alles Werden hat gehemmt so lang,
Und immer hemmend dich zu schaffen zwang?
War dieses Hindernis nicht Lucifer,
Der Geist, der stets verneint von altersher?
Hast mich besiegt, denn mein Geschick gebeut
Im Kampf' zu unterliegen allezeit,
Doch neugekräftigt wieder zu erstehn.
Du zeugtest Stoff, und da gewann ich Spielraum,
Beim hellen Leben steht der blasse Tod,
Verstimmung folgt dem Glücke, Licht wirft Schatten,
Die Hoffnung hat den Zweifel zum Gefährten.
Du siehst, wo du bist, bin gewiß auch ich.
Und der ich so dich kenne, soll dir huld'gen?
DER HERR.
Ha, aus den Augen mir, abtrünn'ger Geist!
Könnt' dich vernichten wohl, doch thu' ich's nicht.
Magst ringen los von allen Geistesbanden,
Im Staube niedrig, ein verpönter Wicht;
Und so gehaßt, verstoßen und verlassen
Sollst reuevoll zur Einsicht kommen erst,
Daß du umsonst an deiner Kette zerrst,
Mit Gott im Kampfe nimmer Fuß wirst fassen.“

Imre Madách (20 januari 1823 – 5 oktober 1864)
Borstbeeld in Boedapest

20-01-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver Julian Barnes werd geboren op 19 januari 1946 in Leicester. Zie ook alle tags voor Julian Barnes op dit blog.

Uit: Alsof het voorbij is (Vertaald door Ronald Vlek)

“We waren met zijn drieën, en nu was hij er als vierde bij gekomen. We hadden niet verwacht ons vaste aantal ooit nog uit te breiden: kliek- en paarvorming hadden al lang geleden plaatsgevonden, en wij begonnen onze ontsnapping van school naar leven al voor ons te zien. Hij heette Adrian Finn, een lange, verlegen jongen die in het begin zijn ogen neergeslagen en zijn ideeën voor zich hield. De eerste dagen namen we weinig notitie van hem: onze school kende geen welkomstceremonieel, laat staan het andere uiterste: de ontgroening. We registreerden slechts zijn aanwezigheid en wachtten af.
De leraren waren meer in hem geïnteresseerd dan wij. Ze moesten zijn intelligentie en werkhouding peilen, uitvinden hoe hij hiervoor les had gehad, en of hij mogelijk ‘studiebeurswaardig’ zou blijken. Op de derde ochtend van dat najaarstrimester hadden we geschiedenis van Ouwe Joe Hunt, droogkomisch innemend in zijn driedelig pak, een leraar wiens systeem van orde berustte op het in stand houden van voldoende maar niet buitensporige landerigheid.
‘Jullie weten nog dat ik jullie gevraagd heb alvast iets te lezen over het koningschap van Hendrik VIII.’ Colin, Alex en ik loerden even naar elkaar, in de hoop dat de vraag niet, zoals de uitgeworpen kunstvlieg van een hengelaar, op een van onze hoofden zou neerdalen. ‘Wie zou die periode eens willen karakteriseren?’ Hij trok zijn eigen conclusies uit onze afgewende blikken. ‘Marshall misschien. Hoe zou jij het koningschap van Hendrik viii willen omschrijven?’
Onze opluchting was groter dan onze nieuwsgierigheid, want Marshall was een voorzichtig stuk onbenul dat de inventiviteit van de ware onwetendheid miste. Hij zocht eerst naar mogelijk verborgen haken en ogen in de vraagstelling voordat hij ten slotte ergens een antwoord wist op te diepen.”

Julian Barnes (Leicester, 19 januari 1946)

De Amerikaanse dichter en schrijver Edgar Allen Poe werd geboren op 19 januari 1809 in Boston. Zie ook alle tags voor Edgar Allen Poe op dit blog

The City In the Sea

Lo! Death has reared himself a throne

In a strange city lying alone

Far down within the dim West,

Where the good and the bad and the worst and the best

Have gone to their eternal rest.

There shrines and palaces and towers

(Time-eaten towers that tremble not!)

Resemble nothing that is ours.

Around, by lifting winds forgot,

Resignedly beneath the sky

The melancholy waters lie.

No rays from the holy heaven come down

On the long night-time of that town;

But light from out the lurid sea

Streams up the turrets silently-

Gleams up the pinnacles far and free-

Up domes- up spires- up kingly halls-

Up fanes- up Babylon-like walls-

Up shadowy long-forgotten bowers

Of sculptured ivy and stone flowers-

Up many and many a marvellous shrine

Whose wreathed friezes intertwine

The viol, the violet, and the vine.

Resignedly beneath the sky

The melancholy waters lie.

So blend the turrets and shadows there

That all seem pendulous in air,

While from a proud tower in the town

Death looks gigantically down.

There open fanes and gaping graves

Yawn level with the luminous waves;

But not the riches there that lie

In each idol's diamond eye-

Not the gaily-jewelled dead

Tempt the waters from their bed;

For no ripples curl, alas!

Along that wilderness of glass-

No swellings tell that winds may be

Upon some far-off happier sea-

No heavings hint that winds have been

On seas less hideously serene.

But lo, a stir is in the air!

The wave- there is a movement there!

As if the towers had thrust aside,

In slightly sinking, the dull tide-

As if their tops had feebly given

A void within the filmy Heaven.

The waves have now a redder glow-

The hours are breathing faint and low-

And when, amid no earthly moans,

Down, down that town shall settle hence,

Hell, rising from a thousand thrones,

Shall do it reverence.

Edgar Allen Poe (19 januari 1809 – 7 oktober 1849)

Daguerreotypes van Edgar Allan Poe door Michael Deas

De Amerikaanse schrijfster Edwidge Danticat werd geboren in Port-au-Prince op Haïti op 19 januari 1969. Zie ook alle tags voor Edwidge Danticat op dit blog.

Uit: Create Dangerously

“According to our principles I should have committed suicide in that situation,” Drouin reportedly declared in a final statement at his secret military trial. “Chandler and Guerdès [two other Jeune Haiti members] were wounded . . . the first one asked . . . his best friend to finish him off; the second committed suicide after destroying a case of ammunition and all the documents. That did not affect me. I reacted only after the disappearance of Marcel Numa, who had been sent to look for food and for some means of escape by sea. We were very close and our parents were friends.”

After months of attempting to capture the men of Jeune Haiti and after imprisoning and murdering hundreds of their relatives, Papa Doc Duvalier wanted to make a spectacle of Numa and Drouin’s deaths.

So on November 12, 1964, two pine poles are erected outside the national cemetery. A captive audience is gathered.

Radio, print, and television journalists are summoned. Numa and Drouin are dressed in what on old black-and-white film seem to be the clothes in which they’d been captured — khakis for Drouin and a modest white shirt and denim-looking pants for Numa. They are both marched from the edge of the crowd towards the poles. Their hands are tied behind their backs by two of Duvalier’s private henchmen, Tonton Macoutes in dark glasses and civilian dress. The Tonton Macoutes then tie the ropes around the men’s biceps to bind them to the poles and keep them upright.

Edwidge Danticat (Port-au-Prince, 19 januari 1969)

De Oostenrijkse schrijver Gustav Meyrink werd op 19 januari 1868 te Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Gustav Meyrink op dit blog.

Uit: Das dicke Wasser

“Im Ruderklub »Clia« herrschte brausender Jubel. Rudi, genannt der Sulzfisch, der zweite »Bug«, hatte sich überreden lassen und sein Mitwirken zugesagt. – Nun war der »Achter« komplett. – Gott sei Dank. –

Und Pepi Staudacher, der berühmte Steuermann, hielt eine schwungvolle Rede über das Geheimnis des englischen Schlages und toastierte auf den blauen Donaustrand und den alten Stephansdom (duliö, duliö). Dann schritt er feierlich von einem Ruderer zum andern, jedem das Trainingsehrenwort – vorerst das kleine – abzunehmen.

Was da alles verboten wurde, es war zum Staunen! Staudacher, für den als Steuermann all dies keinerlei Geltung hatte, wußte es auswendig: »Erstens nicht rauchen, zweitens nicht trinken, drittens keinen Kaffee, viertens keinen Pfeffer, fünftens kein Salz, sechstens – – siebtens – – – achtens – – –, und vor allem keine Liebe, – hören Sie, – keine Liebe! – weder praktische noch theoretische –!«

Die anwesenden Klubjungfrauen sanken um einen halben Kopf zusammen, weil sie die Beine ausstrecken mußten, um ihren Freundinnen vis-a-vis bedeutungsvolle Fußtritte unter dem Tisch zu versetzen.

Der schöne Rudi schwellte die Heldenbrust und stieß drei schwere Seufzer aus, die anderen schrien wild nach Bier, der kommenden schrecklichen Tage gedenkend. –

»Eine Stunde noch, meine Herren, heute ausnahmsweise, dann ins Bett, und von morgen an schläft die Mannschaft im Bootshause.«

»Mhm«, brummte bestätigend der Schlagmann, trank aus und ging. »Ja, ja, der nimmt's ernst«, sagten alle bewundernd. –

Spät in der Nacht traf ihn die heimkehrende Mannschaft zwar Arm in Arm mit einer auffallend gekleideten Dame in der Bretzelgasse, aber es konnte ja gerade so gut seine Schwester sein. – Wer kann denn in der Dunkelheit eine anständige Dame von einer Infektioneuse unterscheiden!

Der »Achter« kam dahergesaust, die Rollsitze schnarchten, die schweren Ruderschläge dröhnten über das grüne, klare Wasser.

»Jetzt kommt der Endspurt, da schauen S', da schauen S'!«

Gustav Meyrink (19 januari 1868 – 4 december 1932)

De Portugese dichter Eugénio de Andrade (eig. José Fontinhas) werd geboren op 19 januari 1923 in Póvoa de Atalaia. Zie ook alle tags voor Eugénio de Andrade op dit blog.

URGENTLY

It’s urgent — love.
It’s urgent — a boat upon the sea.

It’s urgent to destroy certain words,
hate, solitude, and cruelty,
some moanings,
many swords.

It’s urgent to invent a joyfulness,
multiply kisses and cornfields,
discover roses and rivers
and glistening mornings — it’s urgent.

Silence and an impure light fall upon
our shoulders till they ache.
It’s urgent — love, it’s urgent
to endure.

Vertaald door Alexis Levitin

The Children

Children grow in secret. They hide themselves in the depths and darker reaches of the house to become wild cats, white birches.

One day when you’re only half-watching the herd as it straggles back in with the afternoon dust, one child, the prettiest of them all, comes close and rises up on tiptoe to whisper I love you, I’ll be waiting for you in the hay.

Shaking some, you go to find your shotgun; you spend what’s left of the day firing at rooks and jackdaws, uncountable at this hour, and crows.

Vertaald door Atsuro Riley

Eugénio de Andrade (19 januari 1923 – 13 juni 2005)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19^e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

19-01-2013 om 15:24 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Patricia Highsmith werd geboren als Mary Patricia Plangman in Fort Worth (Texas) op 19 januari 1921. Zie ook alle tags voor Patricia Highsmith op dit blog.

Uit: The Talented Mr. Ripley

“Tom saw the man make a gesture of postponement to the barman, and come around the bar towards him. Here it was! Tom stared at him, paralysed. They couldn't give you more than ten years, Tom thought. Maybe fifteen, but with good conduct--In the instant the man's lips parted to speak, Tom had a pang of desperate, agonized regret.

'Pardon me, are you Tom Ripley?'

'Yes.'

'My name is Herbert Greenleaf. Richard Greenleaf's father.' The expression on his face was more confusing to Tom than if he had focused a gun on him. The face was friendly, smiling and hopeful. 'You're a friend of Richard's, aren't you?'

Scene uit de gelijknamige film met Matt Damon, Jude Law en Gwyneth Paltrow, 1999

It made a faint connection in his brain. Dickie Greenleaf. A tall blond fellow. He had quite a bit of money, Tom remembered. 'Oh, Dickie Greenleaf. Yes.'

'At any rate, you know Charles and Marta Schriever. They're the ones who told me about you, that you might--uh--Do you think we could sit down at a table?'

'Yes,' Tom said agreeably, and picked up his drink. He followed the man towards an empty table at the back of the little room. Reprieved, he thought. Free! Nobody was going to arrest him. This was about something else. No matter what it was, it wasn't grand larceny or tampering with the mails or whatever they called it. Maybe Richard was in some kind of jam. Maybe Mr Greenleaf wanted help, or advice. Tom knew just what to say to a father like Mr Greenleaf.”

Patricia Highsmith (19 januari 1921 - 4 februari 1995)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marie Koenen werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 19 januari 1879. Zie ook alle tags voor Marie Koenen op dit blog.

Uit: De zusters

„HET avondrood gloorde door de boomgaardhagen en tusschen de kromme stammen der zomersche appelaars. Telkens als Anne-Marie weer een arm vol waschgoed van de lijnen tusschen boom en boom had bijeengegaard en er mee neerboog over den korf, scheen de gloed neer te vloeien van haar handen over het stralend blanke linnen. Maar ze verlustigde zich alleen in den geur van gras en zon, die haar droge wasch had doortrokken, en berekende, hoe er nog precies tijd genoeg zou zijn om ze vóór het avondeten op te rekken en in te sprenkelen... als Lucia tenminste eindelijk zou thuiskomen.

De gedachte aan haar zusters lang uitblijven ontstemde haar en gemelijk bezon ze, dat die boodschap naar den winkel eigenlijk heelemaal onnoodig was geweest, zooals gister en eergister en verleden week ook al. ‘Vier keer loopen in plaats van alles ineens? Er steekt wat achter!’

Met dat plotse inzicht sprong de bangheid, die sedert hun moeders dood, altijd onbestemd en steeds weer weggeduwd, in haar geleefd had, kwaadwillig op en beet zich grimmig vast in haar binnenste.

‘'t Eind is natuurlijk, dat ik hier voor alles alleen blijf zitten.’

Kwam het, omdat ze tegelijk die voetstappen hoorde op het heggepad, dat tusschen hun boomgaard en dien van Gosewijn Donkers, uit de korenvelden leidde naar den grintweg langs hun huisje en Donkers hoeve?

Stemmen ook, die van een man en een meisje... den lach van Lucia. Daar was 't! Wie ging naast haar op het smalle wegje? Anne-Marie sloop achter den naasten boom en gluurde met half dichtgenepen oogen tegen den lichtwemel in. Maar meer dan de stappen en stemmen, het ritselen langs de hegbladertjes en de voorbijglijdende schaduwen kon ze niet onderscheiden.

‘Toch is 't Gosewijn!’ beet de angst feller en dieper. En met een ruwen ruk nam ze de volgetaste mand tegen haar heup om naar voren te haasten. Maar toen ze haar last neerdofte op de ronde keien van den spronk, waar de avondschemer zich reeds duisterder samentrok onder het laag en zwaar overhangend stroodak, bedwong ze zich toch.”

Marie Koenen (19 januari 1879 - 11 juli 1959)

Boekomslag

De Duitse dichter en satiricus Thomas Gsella werd geboren op 19 januari 1958 in Essen. Zie ook alle tags voor Thomas Gsella op dit blog.

Berlin

Sie sagen ick und mir statt mich

Und wichsen ihre Glatzen.

Sie flezen sich in Kiez und Strich

Auf siffigen Matratzen.

Sie können nichts und wissen nichts

Und sind zu dumm zum Siezen.

Sie hoffen nichts und missen nichts

und schimmeln in den Kiezen

Und sind, dem Herrgott sei's

geklagt,

zu blöd zum Brötchenholen.

Wer Hauptstadt der Versager sagt,

der meint Berlin (bei Polen).

London

Ein dichter Nebel steigt und fällt

als Tropfen aus den Wolken.

Dann hängen Fäden auf die Welt:

Der Himmel wird gemolken.

Es regnet, später nieselt es,

Dann fällt es wie ein Schleier.

Dann nebelt es und kieselt es

Kirschgroße Hageleier.

Kurz steht ein Sonnenschein bevor,

Dann geht's auf London nieder.

Ein neuer Nebel steigt empor.

Anschließend regnet's wieder.

Thomas Gsella (Essen,19 januari 1958)

De Estlandse dichter, schrijver en politicus Paul-Eerik Rummo werd geboren op 19 januari 1942 in Tallinn. Zie ook alle tags voor Paul-Eerik Rummo op dit blog.

Uit: Windship with Oars of Light

Now grant me God the strength to run through the rains of chance,
and to recognise necessity among the many
who by force fake her face

suffering nests in the memory
not even a dog can chew through the chain of heredity
but it’s quite a different matter to run right here through the rains of chance
but it’s quite a different matter to run right here through the rains of chance
necessity, give me your hand

necessity, here is my hand
I gave you the other one already to be born
Necessity, give me your hand

POURQUOI JE NE M’ENFUIS PAS À L’ÉTRANGER
 

 1.

Aimer (je veux dire par là : savoir
        être faible et complètement complètement
                indifférent, quoi qu’il arrive),
aimer, donc, et écrire des poèmes,
        on peut en définitive le faire partout, et en définitive
                on n’en vit nulle part.
 

2.

On ne peut pas toujours être faible
        et se laisser traîner par l’animal poétique qui vit en nous
                lui aussi parfois
se repose longuement, et l’amour souvent nous glisse entre les doigts
les circonstances où nous nous retrouvons exigent alors ruse, courage
                et cruauté, ennuyeuse ruse, ennuyeux courage —
        et c’est peut-être ainsi partout ailleurs, qui sait ?

Vertaald door Antoine Chalvin et Tõnu Õnnepalu

Paul-Eerik Rummo (Tallinn, 19 januari 1942)

19-01-2013 om 15:18 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Sascha Kokot werd geboren op 18 januari 1982 in Osterburg. Zie ook alle tags voor Sascha Kokot op dit blog.

Uit: Vom Osttor

Am Morgen wenn die Hände noch streiken
den Katzen das Fell bis über die Pfoten reicht
sammelt sich Windbruch auf dem Steinboden
und es wartet dazwischen die schwarze Kohle
der alte Heizer kehrt seine Wörter zusammen
bevor er beginnt in regelmäßigen Zügen zu schippen
so verbringt er die Tage im Moderlicht unserer Keller
wärmt uns die Wohnungen und bleibt
im Treppenhaus grußlos zurück
uns Kindern sagt man dem Vater fehle die Zunge.

-

Was ist das, was vom Tag bleibt,
ein Land weniger, die Straßen gerade,
die Leitungen noch immer in der Wand,
nur bleibt der Stuhl am Ende leer,
die Nachbarn entdecken die Stadt ist ausgeräumt,
die Schienen rotten unter der Asphaltdecke,
das Ministerium sperrt die Schlösser auf,
entweicht aus den Aktengruben in den Kamin,
Generationen später schneit es als Asche herab,
ab und an wird eine Notiz oder ein Name zusammengefügt,
die Einwohner dieses Landes sind schwer beschäftigt
mit dem Verwachsen.

Sascha Kokot (Osterburg, 18 januari 1982)

De Zwitserse schrijver Peter Stamm werd geboren op 18 januari 1963 in Weinfelden. Zie ook alle tags voor Peter Stamm op dit blog.

Uit: Seerücken

„Der Bus wand sich eine enge Straße hoch durch eine terrassierte Landschaft. Er war spärlich besetzt,

und an der Endstation stiegen außer mir nur noch ein paar Schüler aus, die sich sofort zwischen den Häusern verloren. Ich hatte nur das Nötigste an Kleidern eingepackt, aber mit den vielen Büchern und dem Laptop war der Rucksack wohl an die zwanzig Kilo schwer. Was haben Sie denn dabei?, fragte der Busfahrer, der mir beim Ausladen half. Papier, sagte ich, und er musterte mich misstrauisch.

Vor der Post standen ein paar Wegweiser, die in unterschiedliche Richtungen zeigten. Ich folgte einem Sträßchen und später einem Pfad, der quer durch eine steile Wiese führte und dann in eine schmale, bewaldete Schlucht hinunter. Am Waldrand wuchsen Lärchen und vereinzelte Eschen, im Inneren Rottannen.

Überall lagen umgestürzte Bäume, vertrocknete Tannengerippe, unter denen noch letzte Reste Schnee zu sehen waren. Der Boden war nass, und meine Füße sanken tief ein in der schwarzen Erde. Immer wieder verklebten mir unsichtbare Spinnweben Gesicht und Hände. Spuren von anderen Wanderern fand ich nicht, vermutlich war ich der erste in diesem Jahr.

Nach einer Weile fiel mir auf, dass ich schon länger keine Wegmarke mehr gesehen hatte, kurz darauf

verlor sich der Pfad zwischen den Bäumen. Ich hatte keine Lust umzukehren und ging den Abhang hinunter, der zunehmend steiler wurde. An manchen Stellen musste ich mich an Wurzeln oder Ästen festhalten, einmal glitt ich aus, rutschte ein paar Meter weit und zerriss mir die Hose. Das Rauschen des Baches unter mir wurde immer lauter, und als ich ihn schließlich erreichte, fand ich auch den Weg wieder.

Es war ein reißender Bergbach mit grauem Wasser. Er floss in einem breiten Bett aus hellen Felsen und Geröll das wie eine offene Wunde wirkte in der dunklen Waldlandschaft. Ich kam jetzt leichter voran und erreichte nach ungefähr einer halben Stunde einen kleinen Holzsteg. Die Pfeiler waren unterspült, und ein Baum, der mit dem Wurzelballen umgekippt war, lag quer über der Brücke. Er hatte das Geländer abgerissen, und einige der Bodenplanken waren unter seinem Gewicht zerborsten. Vorsichtig kletterte ich hinüber. Auf der anderen Seite der Schlucht stieg der Weg steil an, und ich schwitzte, obwohl es kühl war im Wald.”

Peter Stamm (Weinfelden, 18 januari 1963)

De Nicaraguaanse schrijver Rubén Darío werd geboren in Metapa, tegenwoordig Ciudad Darío, op 18 januari 1867. Zie ook alle tags voor Rubén Darío op dit blog.

Primaveral

Now is come the month of roses!
To the woods my verse has flown
Gathering fragrance and honey
From the blossoms newly blown.
Beloved, come to the forest,
The woodland shall be our shrine
Scented with the holy perfume
Of the laurel and the vine.
From tree-top to tree-top flitting
The birds greet you with sweet lay,
Finding joyance in your beauty
Fairer than the birth of day;
And the haughty oaks and hemlocks
Bend their leafy branches green
Forming rustling, regal arches
For the passage of a queen.
All is perfume, song and radiance;
Flowers open and birds sing:
O Beloved, 'tis the season
Of the Spring!

Flowing from a haunted cavern
Is a crystal fountain where
Naiads nude and flower-breasted
Bathe and play and freight the air
With the joyance of their laughter
And the gladness of the wave
When they stoop over the fountain
And their tresses'gin to lave.
And they know the hymns of Eros
That in lovely Grecian tongue
Pan one day made in the forest
In the glorious age of song.
Sweetest, of that glorious hymnal
I shall choose the fairest phrase
To enrich with ancient music
The full cadence of my lays.
Sweet as sweetest Grecian honey
Will my song be when I sing,
O Beloved, in the season
Of the Spring!

Rubén Darío (18 januari 1867 - 6 februari 1916)

De Oostenrijkse schrijver, vertaler en uitgever Franz Blei werd geboren op 18 januari 1871 in Wenen. Zie ook alle tags voor Franz Blei op dit blog.

Uit: Das große Bestiarium der modernen Literatur

“ALTENBERG oder auch den Peter nannte man aus unbekannten Gründen die seltsame Laune Gottes, der hier  ein "Wesen schuf, das nur aus einem einzigen Organe bestand: aus einem Auge, dem der Fliegen gleich in tausend  Fazetten zerlegt und die sichtbare Welt in kleinsten Bildern  von großer Schärfe etwas übersichtig auffangend. Einem  solchen seltsamen Wesen war von Natur aus nur eine kurze  Lebensdauer bestimmt. Aber gegen die Natur und die Absicht Gottes bildete dieses stolz gewordene Auge so etwas  wie einen Leib aus. Der war nun etwas schwächlich geraten, wie nicht anders zu erwarten, und das Auge Peter  hatte mit ihm seine argen Molesten, die schließlich auch  dem Auge nicht gut bekamen. Das Auge Peter hatte sich mit der Erzeugung seiner Verdauungs- und sonstigen Organe  übernommen, und es sah am Ende nichts mehr als den  prekären eigenen Mageninhalt : es spiegelte keine umgebende Welt mehr, sondern nur die Farben seiner Exkremente.

ANDRIAN. Dies ist ein im Jesuitenkonvikt Kalksburg gebräuchlicher Name für eine Jugendsünde, deren man sich  nur mehr bei Eintritt ins Greisenalter erinnert. In der Zwischenzeit spricht man nicht davon.

DER BAHR HOFMANN sieht bloß so aus. Wirklich ist er ein jüdischer Hirtenknabe des alten Bundes, der auf den Fluren von Zion die Schalmei bläst, wobei ihm der zweite Wiener Stadtbezirk, die Leopoldstadt, entzückt zuhört.”

Franz Blei (18 januari 1871 – 10 juli 1942)
Cover

De Franse schrijver Paul Léautaud werd geboren op 18 januari 1872 in Parijs. Zie ook alle tags voor Paul Léautaud op dit blog.

Uit: Journal littéraire

“09.03.1907

Revenu avec Morisse. Il me raconte que Huysmans est toujours de plus en plus mal. Il le sait, paraît-il, il s'est préparé, et souhaite, comme il dit « que le vendredi saint un bon larron vienne le chercher ». Morisse est d'avis qu'il ne dépassera pas Pâques. Malheureux homme, malheureuse vie, qui vous glisse ainsi du corps, si traîtreuse­ment. Ce va faire une place à l' Académie Goncourt. Qui sera élu ? M. Céard, probablement. Huysmans maintenait l'équi­libre entre les deux partis bien tranchés de l'Académie, les trop artistes d'un côté, les socialistes et humanitaires de l'autre. Maintenant, un des deux partis sera prépondérant, décidera de tout, orientera l'Académie dans un sens unique, et il est à craindre que ce soit celui de la littérature sociale. »

Paul Léautaud (18 januari 1872 – 22 februari 1956)

De Engelse dichter en letterkundige Jon Stallworthy werd geboren op 18 januari 1935 in Londen. Zie ook alle tags voor Jon Stallworthy op dit blog.

Two Hands

My father in his study sits up late,
a pencil nodding stiffly in the hand
that thirteen times between breakfast and
supper led a ascalpel an intricate
dance. The phone has sobbed itself to sleep
but he has articles to read. I curse
tonight, at the other end of the house,
this other hand whose indecisions keep
me cursing nightly; fingers with some style
on paper, elsewhere none. Who would have thought
hands so alike - spade palms, blunt fingers short
in the joint- would have no more in common? All
today, remembering the one, I have watched
the other save no one, serve no one, dance
with this pencil. Hand, you may have your chance
to stitch a life for finger that have stitched
new life for many. Down the Lancet margin
thsi hand moves rapidly as mine moves slow.
A spasm shakes the phone at his elbow.
The pencil drops: he will be out again.

Jon Stallworthy (Londen, 18 januari 1935)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e januari ook mijn blog van 17 januari 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

18-01-2013 om 19:13 geschreven door Romenu  

De Deense schrijver Ib Michael (eig. Ib Michael Rasmussen) werd geboren op 17 januari 1945 in Roskilde. Zie ook alle tags voor Ib Michael op dit blog.

Uit: Orbit (Vertaald door John Mason)

„From out at sea he could only see the chimney sticking up above the cliff. It looked like a beacon. He came flying across the surface of the water, his light carbon fibre wing paddle flashing in the sunlight, water droplets running down his arms. Now he broke his rhythm, rested on his paddle as the kayak lost speed and drifted on wind and current. He remained sitting there and laid back his head.
 The cliff rose up out of the landscape. Under the turf at the very top the earth had given way in layers of shale and clay, and a hollow with chalk walls opened into the dark. Birds circled on the thermal, gulls and cormorants.
 They cried as he approached, and their cries redoubled in the vault of sky above him.
 He let himself drift towards land with the swell, felt the rear being lifted up as he steered lightly with the carbon fibre blade. He rounded the bluff and caught sight of a set of steps. It was made of wood and snaked down in a zigzag from the house that lay concealed somewhere up there on Fyrbakken. Some portions of the stairway had collapsed under an earth slip, a longer section had been contorted and looked like a ladder that had been twisted. The whole construction was held together by the handrail, which was intact all the way up.
 He stared a moment too long, then the swell tugged at the kayak. A crest came rushing in under its silky sheen, which tore apart the moment it broke and flung the fragile craft sideways. The swell pounded itself to foam on the granite slabs of the breakwater.
 He leaned into the rush with his paddle, edged himself off by the skin of his teeth, the bows facing the breakers, and paddled away. He rode into the surge. It foamed over the cockpit, which was tied off.”

Ib Michael (Roskilde, 17 januari 1945)

De Oostenrijkse schrijver Raoul Schrott werd op 17 januari 1964 geboren in Landeck, Tirol (en volgens andere bronnen op een schip „São Paulo“ dat van Brazilië onderweg was naar Europa). Zie ook alle tags voor Raoul Schrott op dit blog.

Uit: Ilias (Vertaald door Raoul Schrott)

“von der bitternis sing, göttin - von achilleús, dem sohn des peleús

seinem verfluchten groll, der den griechen unsägliches leid brachte

und die seelen zahlloser krieger hinab in das haus des hades sandte

die blutvollen leben dann nur noch fleisch an dem die hunde fraßen

den vögeln ein festmahl - und wie zeus’ wille sich dadurch erfüllte …

sing, muse, und beginn mit dem moment wo der göttliche achilleús

sich in einem streit mit seinem kriegsherrn agamemnon entzweite.

doch welcher der götter hatte sie gegeneinander aufgehetzt?

es war apollon, zeus’ sohn mit leto: vor lauter ärger über agamemnon

hatte er im lager eine pest ausbrechen lassen die das heer dahinraffte;

apollons priester chr ´yses war nicht gebührend ehre erwiesen worden

als der bei den griechischen schiffen erschien, um für sehr viel gold

seine gefangene tochter freizukaufen. den goldenen stab in der hand

mit dem geweihten lorbeerkranz, als zeichen gottes und des friedens

hatte chr ´ yses für sie vor den versammelten truppen um gnade gebeten

und sich an deren zwei feldherren agamemnon und menélaos gewandt:

I 15

ihr söhne des atreús - und ihr zum kampf gerüsteten achaier:

die unsterblichen auf dem olymp, sie mögens euch gewähren

troia in schutt und asche zu legen und heil nach haus zu segeln!”

Raoul Schrott (Landeck, 17 januari 1964)

De Zweedse dichter, schrijver en regisseur Lukas Moodysson werd geboren op 17 januari 1969 in Malmö. Zie ook alle tags voor Lukas Moodysson op dit blog.

Uit: Raus aus Amal (Fucking Åmål, vertaald door Hansjörg Betschart)

“Vor einem Mietshaus: Morgen

Johan

Hallo.

Elin

Hallo. Wohnst du hier?

Johan

Nein.

Elin

Wartest du auf meine Schwester? Die ist zu alt für dich.

Johan

(Steht auf.) Willst du mitfahren?

Elin

Nein.

Johan

Du kannst den Helm nehmen, ich brauche keinen.

Elin

Ich gehe zu Fuß. (Sie geht los.)

Johan

(Bleibt mit dem Helm in der Hand stehen.) Gehst du heute abend zu Christian? Die

machen da eine große Fete.

Elin

(Ohne sich umzudrehen.) Vielleicht.

Johan

Okay. Dann sehen wir uns vielleicht da. Okay. Weil ich da hingehe. Und wenn du da

auch hingehst, also wenn wir da beide hingehen, sehen wir uns da ja sicher.

Elin

(Sagt nichts, sondern geht nur weiter.)

Johan

Und tschüss dann. (Schaut ihr hinterher.)

Jessica

Johan ist bei weitem noch nicht das Bescheurtste, was das Kaff zu bieten hat. Ihr

müsstet mal Agnes sehen. Die hat ein Zimmer, das ist schlimmer als ein

Krankenhaus: keine Poster, bloß Kinderzeichnungen an den Wänden, Morrisey-

Plakate, selbstgemachte Fotografien. Nichts gegen Fotos. Aber warum lauter Fotos

von Dieselmotoren? Kraftwerken? Fabrikshallen?”

Lukas Moodysson (Malmö, 17 januari 1969)

Scene uit de film Fucking Åmål van Moodysson uit 1998

De Nederlandse dichter en schrijver Ilja Leonard Pfeijffer werd geboren op 17 janauari 1968 in Rijswijk. Zie ook alle tags voor Ilja Leonard Pfeijffer op dit blog.

De wolkenverzamelaar

dat jij wolken kon maken pappa
die stil bleven hangen in zonlicht
voor mij om veilig onder te spelen
vond ik van al jouw wonderen
misschien het almachtigste

ik was vergeten
maar vanochtend zag ik
in een streep zonlicht
dat ik boven het bureau een prachtig
wolkendek had gerookt
van bijna olympische allure

Rondeel

niemand zelfs de zeewind niet

heeft zulke ruime handen

zo’n doortastend wiegelied

vouwt niemand zelfs de klaproos niet

er wiedt een wichel die alles ziet

onder onontdekte landen

want niemand zelfs de regen niet

heeft zulke kleine handen

Ilja Leonard Pfeijffer (Rijswijk, 17 janauari 1968)

De Nederlandse dichter en schrijver Roel Houwink werd geboren op 17 januari 1899 in Breda. Zie ook alle tags voor Roel Houwink op dit blog.

Tocht in den Nacht

Elk pad voert mij het donker in,

mijn voeten gaan waar ik niet wil.

wie zal mij leeren ooit der wereld zin,

die van geen einde weet noch van begin?

ik volg een licht dat is verdoold als ik,

gebannen in denzelfden kring,

gehangen in denzelfden strik,

een licht dat is verdoold als ik....

naar welk een dageraad trok dit licht?

het is zoo wankel en zoo wit....

langzaam vallen de heemlen dicht,

naar welk een dageraad trok dit licht?

ik vouw mijn handen voor mijn leêg gezicht

en weet dat ik niets meer bezit

dan 't wankel dwalen van dit licht

voorlangs de schaduw van mijn leêg gezicht.

Aan een Kellner

Voor goed verloren gleed uw schip in nacht en mist

en wat ik amper van uw leven wist:

armoede, tranen, trouw geduld gemis....

werd tot een donker beeld van smart en bitternis.

wie vlocht om uwe rood-gezwollen voeten

heur blond, zoet-reukig haar? wie nam uw handen?

wel alle dezen schroomden te ontmoeten

hun onverbloemde schande in uw leêg gelaat.

Roel Houwink (17 januari 1899 – 3 juni 1987)

Breda, markt

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e januari ook mijn blog van 17 januari 2012 en ook mijn blog van 17 januari 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

17-01-2013 om 19:26 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en schilder Anton Valens werd geboren op 17 januari 1964 in Paterswolde. Hij volgde de opleiding schilderen aan de Rietveld Academie en aan de Rijksacademie. Hij combineerde zijn studie met werken in de Thuiszorg in Amsterdam. Valens debuteerde in 2004 met de  roman “Meester in de hygiëne”, over Bonne, die in de thuiszorg werkt. Het boek werd bekroond met de Lucy B. en C. W.van der Hoogtprijs 2006 en de Marten Toonder-Geertjan Lubberhuizenprijs 2005. Hij publiceerde vervolgens “Dweiloorlog, Verhalen over oude mensen” en “Ik wilde naar de rand van Beijing”, een reisverhaal. In 2009 verscheen de novelle “Vis”, die zeer goed werd ontvangen en inmiddels in het Duits is vertaald. In Frankrijk verscheen eveneens in 2011 de vertaling van “Meester in de hygiëne” onder de titel “Homme de Menage”. Het boek is genomineerd voor Le Prix du Marais 2012.

Uit: Het Boek Ont

“Wie slecht in de slappe was zit, is dankbaar voor alles. Heeft tante Jo oude pannen over? Geef maar mee. Een zak overhemden voor de kledingbak: mag ik eerst even grabbelen? Zo was het gekomen dat Isebrand drie zitbanken in zijn kamer had staan. Een was groezelig grijs met vaalpaarse banen en toegerust met dikke armsteunen die vettig glansden. De ander, een driezitter, was oud en beschadigd maar had veel meer allure, bekleed met roodbruin leer. De derde was een modernistisch design uit de jaren zeventig, smal, elegant en rustend op buizen pootjes, bijna een brits, wit van kleur. Je kon er niet in wegzakken maar hij zat heerlijk stevig vanwege de uitgebalanceerde proporties. Dit was Isebrands leefomgeving, en dus tevens het decor van Man&Post.

Het was de afspraak dat iedere sessie van Man&Post door een motto voorafgegaan werd en dat de deelnemers rouleerden in het aanbrengen van dat motto. Bovenstaand motto kwam uit Sylvio’s koker en niemand snapte er wat van. Hij zei dat het een citaat uit Kruseman’s brievenboek was, maar die verklaring was niet erg verhelderend.

Sylvio Enklaar ontving wisselende inkomsten van maar liefst vier verschillende uitzendbureaus die in verzorgers en (nacht)verplegers handelden. Hij koesterde geen spaargeld of bezittingen. Zijn vaste lasten bestonden vooral uit de huur van een stacaravan op het terrein van caviaopvang Beertje even buiten Middelstum en daarbij behorende servicekosten. Verder brandstof, belasting en verzekering voor een bestelbus. Sylvio was eigenlijk de enige van Man&Post die zelf de kost verdiende, geen geringe prestatie in deze tijd en plaats. De broeder, een brede, gedrongen kerel met een kale kickbokskop en een norse, welhaast vijandige uitstraling, had twee dochtertjes bij een ‘reuzenvrouw’ in Stadskanaal, met wie hij uit ‘ethische overwegingen’ geen contact onderhield. Hij droeg een vermiljoenrood trainingsjasje met de opdruk cccp. Hij sprak over ’t algemeen langzaam en met een vrij sterk Groninger accent.”

Anton Valens (Paterswolde, 17 januari 1964)

17-01-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Deense dichteres, schrijfster en essayiste Inger Christensen werd geboren op 16 januari 1935 in de stad Vejle aan de oostkust van Jutland. Zie ook alle tags voor Inger Christensen op dit blog.

Uit: Alphabet (fragment)

8

whisperings exist, whisperings exist
harvest, history, and Halley's

comet exist; hosts exist, hordes
high commanders, hollows, and within the hollows
half-shadows, within the half-shadows occasional

hares, occasional hanging leaves shading the hollow where
bracken exists, and blackberries, blackberries
occasional hares hidden under the leaves

and gardens exist, horticulture, the elder tree's
pale flowers, still as a seething hymn;
the half-moon exists, half-silk, and the whole
heliocentric haze that has dreamed
these devoted brains, their luck, and human skin

human skin and houses exist, with Hades
rehousing the horse and the dog and the shadows
of glory, hope; and the river of vengeance;
hail under stoneskies exists, the hydrangeas'
white, bright-shining, blue or greenish

fogs of sleep, occasionally pink, a few
sterile patches exist, and beneath
the angled Armageddon of the arching heavens, poison,
the poison helicopter's humming harps above the henbane,
shepherd's purse, and flax, henbane, shepherd's purse
and flax; this last, hermetic writing,
written otherwise only by children; and wheat,
wheat in wheatfields exists, the head-spinning

horizontal knowledge of wheatfields, half-lives,
famine, and honey; and deepest in the heart,
otherwise as ever only deepest in the heart,
the roots of the hazel, the hazel that stands
on the hillslope of the heart, tough and hardy,
an accumulated weekday of Angelic orders;
high-speed, hyacinthic in its decay, life,
on earth as it is in heaven

Vertaald door Susanna Nied

Inger Christensen (16 januari 1935 – 2 januari 2009)

De Amerikaanse schrijfster en essayiste Susan Sontag werd geboren op 16 januari 1933 in New York. Zie ook alle tags voor Susan Sontag op dit blog. 

Uit: Reborn

„Art Is Boring

Schopenhauer ranks boredom with “pain” as one of the twin evils of life. (Pain for have-nots, boredom for haves — it’s a question of affluence.)

People say “it’s boring” — as if that were a final standard of appeal, and no work of art had the right to bore us. But most of the interesting art of our time is boring.

Jasper Johns is boring. Beckett is boring, Robbe-Grillet is boring. Etc. Etc.

Maybe art has to be boring, now. (This doesn’t mean that boring art is necessarily good — obviously.) We should not expect art to entertain or divert anymore. At least, not high art. Boredom is a function of attention. We are learning new modes of attention — say, favoring the ear more than the eye — but so long as we work within the old attention-frame we find X boring … e.g. listening for sense rather than sound (being too message-oriented).

If we become bored, we should ask if we are operating in the right frame of attention. Or — maybe we are operating in one right frame, where we should be operating in two simultaneously, thus halving the load on each (as sense and sound).”

Why I Write

There is no one right way to experience what I’ve written.

I write — and talk — in order to find out what I think.

But that doesn’t mean “I” “really” “think” that. It only means that is my-thought-when-writing (or when- talking). If I’d written another day, or in another conversation, “I” might have “thought” differently.

This is what I meant when I said Thursday evening to that offensive twerp who came up after that panel at MoMA to complain about my attack on [the American playwright Edward] Albee: “I don’t claim my opinions are right,” or “just because I have opinions doesn’t mean I’m right.”

Susan Sontag (16 januari 1933 – 28 december 2004)

De Duitse schrijver Reinhard Jirgl werd op 16 januari 1953 in Oost-Berlijn geboren. Zie ook alle tags voor Reinhard Jirgl op dit blog.

Uit: Die Stille

“–Und als sie nach der Trauung aus der Kirche traten & nochmals die Dorfstraße runtergehn mußten, kamen jetzt doch einige aus ihren Löchern raus. Aber sie kamen nicht, den beiden Vermählten Glück zu wünschen, betraten nicht die feierlich herausgeputzte Wohnung des Bräutigams (das reichliche Essen, mühsam zusammengespart, blieb unberührt, die bereitgestellten Getränke wurden schal). Sondern die Leute kamen 1zig heraus, um den Bräutigam zu beschimpfen. Darunter auch 1ige HaJott-Bengel, Fakkeln schwenkend in ihren –12 wixigenpfoten – am !hellichten Tag – denn sie hatten wohl Was-Anderes aus der Dorfluft gewittert als nur ne verpfuschte Hochzeits-Protzession, & waren daher sogleich in gelernt sklavische=Staat’s Diener=schafft verfallen, in ihren hellbraunen Hem-den, den Dolch gegen die schwarzen Kniehosen schlagend, mit Fakkeln & Gejohle als Staat’s Bräute aus dem Hochzeit’s Marsch ne Treibjagd zu machen. –

–!Lizi: !Wie redest du denn heute. Wenn dich deine ehemaligen Schüler & dein Paster hörn würden, könnten sie glatt meinen, du wärest auf deine Altentage noch zur free=wohlen Anarchistin geworden : Am-Ende vertragen !wir beide uns, statt ich mich morgen mit meinem Herrnsohn.– Aber sag mal: ?Hat Mutter über all diese Schmach ?nicht ?geweint. ?Hättest du=Anihrerstelle ?nicht weinen müssen. Denn son Hochzeit’s Tag gilt doch für 1 Frau als Der-Schönste-Tag=im-Le –

–Ich hab niemals was von Tränen gehört. Mutter hat Keineträne darüber vergossen. – Sagte Felicitas mit End=Gültigkeit, und hatte einst an dieser Stelle soldatisch angefügt: –Wie jeder anständige Mensch mit seinem Kummer nicht hausieren geht. (Mir ist, als hörte ich auch jetzt im heißen gelbbraunen Dämmer ihrer Wohnung Diesestimme (:?Dieselbe wie vorhin), wiederum noch 1mal mich zurechtzuweisen; – und der alte Abstand zwischen uns ist wiederhergestellt.)”

Reinhard Jirgl (Oost-Berlijn, 16 januari 1953)

De Australische schrijver en essayist Brian Castro werd geboren op 16 januari 1950 in Hongkong. Zie ook alle tags voor Brian Castro op dit blog.

Uit: Shanghai Dancing

“It's hard to track my father down. He stayed once at this hotel. ... the Peace, it's called now. As if anyone believes in it. No such person can live State Aspiration day in and out, except perhaps over at the mental ward beyond the tourist line where you can see them smiling back and forth, slippering dances between chain wire, exorcising their pain. Peace, peace. They are the blessed. I know them like my own heart.

But in my father's day it was the Cathay on the Bund. Filthy rich, a humidor of havanas in his breast pocket, he rented the penthouse suite three months at a time so he could watch his ships through opera glasses, noting them in leather-bound book as they ploughed through day and night. Night and day. His tune. Looking across the Soochow, he could check on his company steam yacht, wooden, gaff-rigged for show, his Sikh captain idling on deck polishing brass. This was his territory: an implausible wealth, built on treacle; his coolies waxing the floors of godowns with blood and sweat and polishing the ramps with bales of rice they dragged from end to end; he knew when to go legitimate. And then his son; and then his other son. One generation will always destroy something. You can count on that.”

Brian Castro (Hongkong, 16 januari 1950)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijver Tino Hanekamp werd geboren in 1979 in Wippra in Saksen-Anhalt. Hij werkte jarenlang als muziek journalist. Na zijn leerjaren en jaren van reizen belandde hij in Hamburg. Hier richtte hij een muziek-club genaamd de " Weltbühne", die echter  later werd afgebroken, Tegenwoordig is hij programmadirecteur en manager van de door hem mede-opgerichte muziekclub "Uebel & Gefährlich", die meerdere malen werd gerkozen tot beste muziekclub in Duitsland. De roman "So was von da" vertelt in een snel tempo over de laatste dag van een Hamburgse club voor sluiting,

Uit: So was von da

“Ich befürchte, ich bin wach. Blicke auf eine Bierflasche, in der zwei Kippen schwimmen und ein Käfer.

Brutalkopfschmerz. Auf dem Heizungsrohr ein Pelz aus Staub. Extrembrechreiz. Draußen knallt’s. Schließe die Augen. Es knallt noch mal. Was für ein beschissener Anfang.

Vielleicht eine Schießerei. Irgendeine arme Sau, die angeschossen auf der Straße liegt und dringend meine Hilfe braucht. Zehntausend Meter über mir das Fensterbrett, mit letzter Kraft zerrt sich der Held zum Gipfel. Zugspitze. Aber enttäuschende Aussicht: Der Papierkorb vorm Brötchenladen des Rassisten qualmt, zwei Türkenjungen hüpfen drum herum, jetzt stürmt der Brötchenladenheini raus, er brüllt, er droht mit einem Baseballschläger. Die Jungs rennen lachend Richtung Reeperbahn. Wie spät wird es wohl sein? Egal. Aber schön, wie jetzt überm Dach des Nachbarhauses etwas Grünes explodiert und Funken auf die schleimigen Ziegel regnen wie Blütenblätter. Der Himmel ist wie immer grau, wie wahrscheinlich auch der gummiartige Rachenrotz, den ich jetzt gerne irgendwo hinspucken

würde. Mache ich aber nicht. Heute wird geschluckt. Heute ist die letzte Nacht, heute noch, und dann ist’s aus. Sinke zurück aufs Bett. Werde einfach liegen bleiben. Liegen bleiben und abwarten. Irgendwann wird irgendwer kommen und mich irgendwo hinbringen. Wenn sie mich dann verscharren, irgendwo hinter dem Komposthaufen bei den Armengräbern, und wenn sie dann noch einen alten Grabstein fi nden, vielleicht eine zerbrochene Gehwegplatte, dann mögen sie bitte Folgendes hineinmeißeln oder draufkritzeln:

Hier liegt Oskar Wrobel, 23.

Er hat’s versucht.

Schreck, neben mir bewegt sich was! Ziehe vorsichtig die Decke weg. Ein Meer aus roten Locken, ein glatter Rücken, ein nackter Po. Vielleicht ist dieser Tag doch noch nicht verloren. Darf ich fragen, wer Sie sind? Ach, halten wir uns nicht mit Formalitäten auf. Ich schmiege mich an die schöne Unbekannte. Das tut gut. Ich denke an Mathilda. Das tut nicht gut.”

Tino Hanekamp (Wippra, 1979)

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e januari ook mijn blog van 16 januari 2012 en ook mijn blog van 16 januari 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

16-01-2013 om 19:01 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres Ester Naomi Perquin werd geboren in Utrecht op 16 januari 1980. Zij groeide op in Zierikzee. In 2006 studeerde ze af aan de Amsterdamse Schrijversvakschool met als hoofdrichting poëzie. Ze was gevangenbewaarder om haar studie te bekostigen. Ze publiceerde gedichten in de literaire tijdschriften De Tweede Ronde en Tirade. Van laatstgenoemd blad was ze van 2008 tot 2013 redacteur. Perquin is columnist voor de Groene Amsterdammer en schrijft radioverhalen voor VPRO's De Avonden. Op Gedichtendag 2011 werd ze voor twee jaar benoemd tot Stadsdichter van Rotterdam.

In het voorjaar van 2007 debuteerde ze met de dichtbundel “Servetten halfstok”, waarvoor ze de Debuutprijs van het tijdschrift Het Liegend Konijn ontving. Als gevolg daarvan werd de bundel vertaald in het Engels, Frans en Duits. Één gedicht werd vertaald in alle 23 officiële talen van de Europese Unie. Ze won met deze bundel ook de 4e Eline van Haarenprijs 2008 voor de beste bundel van een dichteres tot 35 jaar. Tevens werd ze genomineerd voor de C. Buddingh'-prijs 2007 en de Jo Peters Poëzieprijs 2008.

In het voorjaar van 2009 verscheen Perquins tweede dichtbundel Namens de ander, die bekroond werd met de Jo Peters Poëzieprijs 2010, de J.C. Bloem-poëzieprijs 2011 (een tweejaarlijkse prijs voor de tweede bundel van een dichter, groot € 2500,-) en genomineerd voor de Hugues C. Pernath-prijs 2009.

Voor haar beide eerste bundels won Perquin de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs 2009, en ze ontving in 2010 voor haar oeuvre de driejaarlijkse Anna Blaman Prijs voor schrijvers met een binding aan Rotterdam

Risico's

Onze gebruikelijke kamer. Geheel volgens afspraak richten de muren

zich op. Het raam ontvouwt, compleet

met gesloten gordijnen. Dit zou het begin van de nacht kunnen zijn

of het eind van de dag. Vormvast schemerdonker,

wat grappen over daglicht dat minder en minder verdraagt. De geur

van hout en overrijpe mandarijnen.

Kijk, daar komen de kastjes tevoorschijn, het tweepersoonsbed

tekent zich af met de lakens en dekens,

de sprei met de vlek ligt precies waar hij lag. Eenmaal beneden

hernemen we onze gezichten, schuiven we aan

en het uitzicht vult de kozijnen: landerijen, drie wankele bomen.

We weten al lang wat we nu zullen nemen:

het voorgerecht dat steevast tegenvalt, de biefstuk en de appeltaart.

We zijn ouder geworden, kunnen inmiddels

iets beters betalen. Het regent hier de meeste dagen van het jaar.

Het grootste gevaar dekt ons toe

met dezelfde plek, dezelfde kamer. We wagen ons gewoontes in,

hebben ons lief. We herhalen.

Ester Naomi Perquin (Utrecht, op 16 januari 1980)

16-01-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en diplomaat F. Springer (eig. Carel Jan Schneider) werd geboren in Batavia op 15 januari 1932. Zie ook alle tags voor F. Springer op dit blog.

Uit: Over Tarzan, Flash Gordon en andere vroege helden

“In 1942 veegden de Japanse legers hardhandig en in de tijd gemeten in een vloek en een zucht de trotse maar ook gezapige kolonie Nederlands-Indië van de kaart. Wij woonden in Bandoeng, toen nog op oudvaderlandse wijze met oe geschreven. Mijn vader was leraar aan het Christelijk Lyceum in die stad. Hij gaf Duits, maar die taal werd op de scholen in Indië al snel na 10 mei 1940 taboe verklaard. Hoewel ook de taal van Goethe en Thomas Mann, diens zelfverklaarde plaatsvervanger op aarde, was Duits voortaan in Indië alleen nog maar de taal van de vijand. Mijn vader werd bijkans van vandaag op morgen hulpdocent Nederlands en gelukkig voor hem was het Lyceum christelijk en hij zelf ook, dus kon hij met godsdienstonderwijs zijn verplicht aantal lesuren halen. Hij was toen 35. Natuurlijk werd hij ook landstormsoldaat - iedere Europese man die in Indië kon lopen en fietsen werd opgeroepen - en vlak voor de komst van de Japanse troepen bombardeerde men hem zelfs nog tot reserve tweede-luitenant van het Kon. Ned. Ind. Leger. Hoewel militaire organisaties waar het dienstplichtigen betreft, vaak uitmunten in het zetten van de verkeerde man op de verkeerde plaats, kreeg mijn vader warempel zinvol en nuttig werk, en wel bij de cryptologische afdeling van het geallieerde hoofdkwartier (Nederlands-Indisch, Brits, Australisch) toen dat, op de terugmars uit Azië - voortgebezemd door de Japanners - enige tijd op Bandoeng bivakkeerde, op nog geen tien minuten van onze straat verwijderd. Daar was mijn vader, samen met anderen, belast met het coderen en decoderen van geheime telegrammen die de geallieerde bevelhebbers ter zee, te land en in de lucht met elkaar wisselden in die eindfase van de strijd om Nederlands-Indië, ach, van de strijd om geheel koloniaal Azië. Ik was trots op mijn vader als ik hem 's morgens op zijn fiets zag wegrijden,

[p. 124]

in zijn groene uniform, kakiputtees om de kuiten, soldatenkistjes aan de voeten, bivakmuts schuin op het hoofd, een revolver op zijn heup bungelend, en een pakje brood onder de snelbinder.”

F. Springer (15 januari 1932 –7 november 2011)

Hier met Adriaan van Dis (l) op de Tokyo International Book Fair in 2000

De Russische dichter Osip Mandelstam werd geboren op 15 januari 1891 in Warschau. Zie ook alle tags voor Osip Mandelstam op dit blog.

Tederder dan teder

je lief gelaat,

breekbaarder dan breekbaar

je bleke hand,

ver van heel de wereld

houd jij je staand,

en hoe je bent

viel niet af te wenden.

 .

Ook niet af te wenden

is je verdriet,

de vingers, rank,

van je warme handen,

de zachte klank

van wat jij manhaftig

ter sprake brengt,

het ver verschiet

waaraan je denkt…

1909

Misschien is dit de kern van je geweten

en komt hier alle waanzin vandaan:

de knoop van het leven waarin we gekend zijn

en ontbonden zijn voor het bestaan.

De kathedralen van kosmische kristallen

worden aldus door de spin van het licht

integer tot ribben gesponnen en dan weer

tot één enkele bundel verdicht.

Dankbare bundels in zuivere lijnen,

gericht door een rustige straal,

zullen eens weer bij elkander komen

als gasten, blootshoofds, voor een maal,

hier, hier op aarde en niet in de hemel,

als in een woning met muziek gevuld.

Maar maak ze niet bang, sla geen wonden.

Als ons de tijd maar wordt gegund...

Wat ik hier zeg - vergeving ervoor...

Fluister het heel zachtjes in mijn oor...

15 maart 1937

Vertaald door Peter Zeeman

Osip Mandelstam (15 januari 1891 – 27 december 1938)

De Roemeense dichter Mihai Eminescu (eigenlijk Mihail Eminovici) werd geboren op 15 januari 1850 in Botoşani bij Czernowitz Zie ook alle tags voor Mihai Eminescu op dit blog.

Het loof valt af, de herfst is ingetreden

Het loof valt af, de herfst is ingetreden,
weer tikken aan de vensters dikke droppen;
in brieven uit vergeelde enveloppen
herlees je in een uur heel je verleden.

Je tijd verdoend met lieve kleinigheden
wou je dat niemand aan de deur kwam kloppen;
je kunt je met zulk weer maar best verstoppen,
bij haardvuur peinzend, half in slaap gegleden.

Zo in mijn stoel verlies ik mij in dromen
van sprookjes uit de jaren die vervlogen,
terwijl de nevels het vertrek doorstromen;

dan hoor ik rokken, door de wind bewogen,
en zachte stappen in de kamer komen...
Weer voel ik koele handen op mijn ogen.

Vertaald door Jean Pierre Rawie

Down where the lonely poplars grow

Down where the lonely poplars grow 
How often have I erred; 
My steps that all the neighbours know 
You only have not heard. 

Towards your window lighted through 
How oft my gaze has flown; 
A world entire my secret knew 
You only have not known. 

A word, a murmur of reply 
How often did I pray! 
What matters then if I should die, 
Enough to live that day; 

To know one hour of tenderness, 
One hour of lover's night; 
To hear your whisper's soft caress 
One hour, then come what might! 

Had you but granted me a glance 
That was not filled with scorn, 
Out of its shining radiance 
A new star had been born. 

You would have lived through lives untold 
Beyond the ends of time; 
O deity with arms so cold, 
O marble form sublime! 

An idol of some pagan lore 
As now no more is seen, 
Come down to us from times of yore, 
From times that long have been. 

My worship was of ages gone, 
Sad eyes by faith beguiled, 
Each generation handed on 
From father unto child. 

But now I very little care 
To walk along that lane, 
Nor heed the face I found so fair 
Looks out for me in vain; 

For you are like them all today 
In bearing and in guise, 
And I but look on your display 
With cold and lifeless eyes. 

You should have known to value right 
With wondering intent, 
And lit your "candela" at night 
To Love that God had sent. 

Vertaald door Corneliu M. Popescu

Mihai Eminescu (15 januari 1850 - 15 juni 1889)

De Duitse dichter, schrijver, vertaler en schilder Johannes Beilharz werd geboren op 15 januari 1956 in Oberndorf am Neckar. Zie ook alle tags voor Johannes Beilharz op dit blog.

Uit: Die gottlosen Ameisen, I

“Albert hatte es nicht ganz durch das Gymnasium geschafft; das war nicht sein Fehler; er konnte eindeutig beweisen, wie sehr er von einigen böswilligen Lehrern hereingelegt worden war. Doch litt er zutiefst unter dem Mitleid, das ihm diese Unvollendung einbrachte, hatte er einmal seine Geschichte erzählt.
   Albert war kein Adonis. In seinen dreiunddreißig Jahren hatte er sich ein rundes Bäuchlein angegessen, das ihm aber wegen seines runden Gesichts und ständig getragenen wohlwollenden Lächelns nicht übel stand. Er war trotz seines Erfolgs als Geschäftsmann immer noch unbeweibt.
   Eines Tages ging er wegen einer Lappalie zur Polizei. "Und Sie wollen uns totsächlich weismachen, daß Ihr Namme mit nur einem n geschrieben wird?" Die Sekretärin schüttelte geringschätzig den Kopf. "Wofir halten Sie uns denn, Herr 'Thiemans' mit einem n?" So kam es zum ersten Mal in Alberts Leben zu einem Konflikt mit den Autoritäten. Wegen einer dummen Gans von inquisitiver Sekretärin.
   Er war an diesem Abend zum Essen bei seinen Eltern eingeladen und erzählte ihnen von dem Zwischenfall. Der Vater legte die Gabel weg, stand auf und legte Albert den Arm um die Schulter. "Man derf sie durch sulche Sachen nit ausm Konzept bringen lossn", sagte er, "und des gilt auch fir Tich, mei Sonn." Mit solcher Würde hatte er lang nicht gesprochen.
   Albert ging denn auch wieder innerlich aufgerichtet nach Hause, wo ihn das Hündlein Albert freudig begrüßte. "Tu bist auch mei Freund", sagte Albert und streichelte dem Tiere gerührt das Fell. Er schämte sich nicht einmal der Tränen, denn es war niemand zugegen. "Tu bist halt immer do, wann ich die brauch." Und mangels anderer Bettgenossen ging Albert mit dem Hündlein zu Bett.”

Johannes Beilharz (Oberndorf am Neckar, 15 januari 1956)

De Franse toneelschrijver en acteur Molière (pseudoniem van Jean-Baptiste Poquelin) werd geboren in Parijs op 15 januari 1622. Zie ook alle tags voor Molière op dit blog.

Uit: L'Avare

“Au voleur, au voleur! à l’assassin! au meurtrier ! Justice,

juste ciel ! je suis perdu, je suis assassiné, on m’a coupé

la gorge, on m’a dérobé mon argent. Qui peut-ce être ?

Qu’est-il devenu ? Où est-il ? Où se cache-t-il ? Que feraije

pour le trouver ? Où courir ? Où ne pas courir ? N’est-il

point là ? N’est-il point ici ? Qui est-ce ? Arrête. Rendsmoi

mon argent, coquin ! (Il se prend lui-même le bras.)

Ah ! C’est moi. . . Mon esprit est troublé, et j’ignore où je

suis, qui je suis, et ce que je fais. Hélas! Mon pauvre

argent, mon cher ami, on m’a privé de toi, et puisque tu

m’es enlevé, j’ai perdu mon support, ma consolation, ma

joie: tout est fini pour moi et je n’ai plus que faire au

monde. Sans toi, il m’est impossible de vivre. C’en est fait,

je n’en puis plus, je me meurs, je suis mort, je suis

enterré. N’y a-t-il personne qui veuille me ressusciter, en

me rendant mon cher argent, ou en m’apprenant qui l’a

pris ? Euh ! Que dites-vous ? Ce n’est personne. II faut,

qui que ce soit qui ait fait Ie coup, qu’avec beaucoup de

soin on ait épié l’heure; et l’on a choisi justement le temps

que je parlais à mon traître de fils. Sortons. Je veux aller

quérir la justice, et faire donner la question à toute ma

maison, à servantes, à valets, à fils, à fille, et à moi aussi.

Que de gens assemblés ! Je ne jette mes regards sur

personne qui ne me donne des soupçons ! et tout me

semble mon voleur. Hé ! de quoi est-ce qu’on parle là ?

de celui qui m’a dérobé ? Quel bruit fait-on là-haut ? Estce

mon voleur qui y est ? De grâce, si I’on sait des

nouvelles de mon voleur, je supplie que l’on m’en dise.

N’est-il point caché là parmi vous? Ils me regardent tous

et se mettent à rire. Vous verrez qu’ils ont part, sans

doute, au vol que l’on m’a fait. Allons vite, des

commissaires, des archers, des prévôts, des juges, des

gênes, des potences et des bourreaux ! Je veux faire

pendre tout le monde; et si je ne retrouve mon argent. je

me pendrai moi-même après.”

Molière (15 januari 1622 - 17 februari 1673)

Romain Duris als Molière in de film van Laurent Tirard uit 2007

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Grillparzer werd geboren in Wenen op 15 januari 1791. Zie ook alle tags voor Franz Grillparzer op dit blog.

Ständchen

Zögernd leise
In des Dunkels nächt'ger Stille
Sind wir hier;
Und den Finger sanft gekrümmt,
Leise, leise,
Pochen wir
An des Liebchens Kammerthür.

Doch nun steigend,
Schwellend, schwellend,
Mit vereinter Stimme, Laut
Rufen aus wir hochvertraut;
Schlaf du nicht,
Wenn der Neigung Stimme spricht!

Sucht' ein Weiser nah und ferne
Menschen einst mit der Laterne;
Wieviel seltner dann als Gold
Menschen, uns geneigt und hold?
Drum, wenn Freundschaft, Liebe spricht
Freundin, Liebchen, schlaf du nicht!

Aber was in allen Reichen
Wär' dem Schlummer zu vergleichen?
Drum statt Worten und statt Gaben
Sollst du nun auch Ruhe haben.
Noch ein Grüßchen, noch ein Wort,
Es verstummt dir frohe Weise,
Leise, leise,
Schleichen wir uns, ja, schleichen wir uns wieder fort!

Franz Grillparzer (15 januari 1791 - 21 januari 1872)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e januari ook mijn blog van 15 januari 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

15-01-2013 om 19:07 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter J. Bernlef  werd geboren op 14 januari 1937 in Sint Pancras. Bernlef overleed op 29 oktober van het afgelopen jaar op 75-jarige leeftijd. Zie ook alle tags voor J. Bernlef op dit blog.

Schaduwtheater

De wijze die zei dat van
alle schilderijen ooit gemaakt
maar een klein deel bleef bewaard
dat het werkelijk genie schuilgaat
in wat voorgoed is zoekgeraakt.

Zo met alles.
De doden, de gebeurtenissen
die niemand onthield of net niet
aan de oppervlakte kwamen,
zij vormen ons schaduwtheater.

Met wortel en tak

Twee handen woelen
in vochtige bosgrond

Een stem. 'Tien dagen geleden - hier -
veertig of vijftig.'

Binnen de jaarringen
is dit moment nog geen
tiende milimeter dik.

't Graven stokt
het licht druipt
langs de stammen.

Twee handen
de polsen gebonden
steken zwart biddend
uit de aarde omhoog.

Hazepad

Het zijden overhemd zakt door het geraamte
het sjaaltje vat vlam
zijn lach gist na op zijn lippen.

Nu wordt hij geïntoneerd, niet de vleugel.

Wie verliet daar zo schielings de woning
zonder om te kijken naar het kind
dat de man nazwaait die het werd?

Waarom kiest iemand voor vernietiging?

Zonder begeleiding koos hij
voor een andere toestand:
het hazepad der extase.

J. Bernlef (14 januari 1937 - 29 oktober 2012)

De Britse schrijver en journalist Edward St Aubyn werd geboren op 14 januari 1960 in Cornwall. Zie ook alle tags voor Edward St Aubyn op dit blog.

Uit: Eindelijk (Vertaald door Nicolette Hoekmeijer)

‘Had je me niet verwacht?’ zei Nicholas Pratt, terwijl hij zijn wandelstok in het tapijt van het crematorium priemde en Patrick strak aankeek, waarbij hij iets zinloos afwerends in zijn blik legde, een gewoonte die geen nut meer had, maar die niet meer viel af te leren. ‘Ik loop tegenwoordig nogal wat begrafenissen af. Dat krijg je op mijn leeftijd. Het heeft geen zin om het thuis uit te schateren om de onnozele vergissingen van een jeugdige necroloog, of om je over te leveren aan het nogal eentonige genoegen te turven hoeveel leeftijdgenoten er die dag zijn overleden. Nee! Het leven dient “gevierd” te worden: daar gaat ze dan, de sloerie van de school.

Men zegt dat hij zich kranig heeft geweerd in de oorlog, maar ik weet wel beter! – dat soort dingen, al die wapenfeiten in perspectief plaatsen. Begrijp me goed, het is allemaal heel

aangrijpend, dat zal ik niet ontkennen. Die laatste dagen hebben iets van een aanzwellend orkest. En aan verschrikkingen geen gebrek, natuurlijk. Op mijn dagelijkse gang van ziekenhuisbed naar uitvaartbankje en weer terug moet ik steeds denken aan die olietankers die zich zo ongeveer om de week op de rotsen te pletter voeren, en aan de zwermen vogels die op

het strand lagen te verkommeren, met verkleefde vleugels en een verbijsterde blik in hun knipperende, gelige ogen.’

Nicholas keek om zich heen. ‘Schamele opkomst,’ mompelde hij, alsof hij oefende om straks verslag uit te brengen.

‘Zijn dat de geloofsvrienden van je moeder? Hoogst curieus.

Hoe zou je de kleur van dat pak noemen? Aubergine? Aubergine a la crème d’oursin? Ik moet onmiddellijk naar Huntsman om ook zoiets in elkaar te laten flansen. Hoezo hebt u geen

aubergine? Bij Eleanor Melrose liep iedereen erin. Bestel meteen een el of duizend!”

Edward St Aubyn (Cornwall, 14 januari 1960)

De Japanse schrijver Yukio Mishima werd geboren op 14 januari 1925 in Tokyo. Zie ook ook alle tags voor Yukio Mishima op dit blog.

Uit: The Temple of the Golden Pavilion (Vertaald door Ivan Morris)

“It is no exaggeration to say that the first real problem I face in my life was that of beauty. At the thought that beauty should already have come into this world unknown to me, I could not help feeling a certain uneasiness and irritation. If beauty really did exist there, it meant that my own existence was a thing estranged from beauty.

(…)

And that night, indeed, this young man with his stinging tongue, who usually seemed interested in beauty only in so far as he could defile it, showed me a truly delicate aspect of his nature. He had a far, far more accurate theory about beauty than I did. He did not tell it to me in words, but with his gestures and his eyes, with the music that he played on his flute, and with that forehead of his which emerged in the moonlight.

(…)

Later, when I came to know Kashiwagi more intimately, I understood that he disliked lasting beauty. His likings were limited to things such as music, which vanished instantly, or flower arrangements, which faded in a matter of days; he loathed architecture and literature . . . Yet how strange a thing is the beauty of music! The brief beauty that the player brings into being transforms a given period of time into pure continuance; it is certain never to be repeated; like the existence of dayflies and other such short-lived creatures, beauty is a perfect abstraction and creation of life itself. Nothing is so similar to life as music . . .”

Yukio Mishima (14 januari 1925 - 25 november 1970)

Foto door Shirou Aoyama, 1956

De Chinese schrijfster Anchee Min werd geboren in Shanghai op 14 januari 1957. Zie ook alle tags voor Anchee Min op dit blog.

Uit:  Pearl of China

“She was in and out of bamboo groves and brick hallways, behind the hills and around ponds. Under the bright moonlight, NaiNai's long neck stretched. Her head seemed to become smaller. Her cheekbones sharpened. Her slanting eyes glowed as she scanned the temples. NaiNai appeared, disappeared, and reappeared like a ghost. But one night she stopped. In fact, she collapsed. I was aware that she had been ill. Tufts of hair had been falling from her head. There was a rotten smell to her breath. "Go and look for your father," she ordered. "Tell him that my end is near."
Papa was a handsome man in his thirties. He had what a fortuneteller would describe as "the look of an ancient king" or "the matching energy of sky and earth," meaning he had a square forehead and a broad chin. He had a pair of sheep eyes, a garlic-shaped nose that sat on his face like a gentle hill, and a mouth that was always ready to smile. His hair was thick and silky black. Every morning, he combed and braided it with water to make his queue smooth and shining. He walked with his back straight and head up. Speaking Mandarin with an Imperial accent, Papa wore his voice like a costume. But when Papa lost his temper, his voice would slip. People were shocked when Mr. Yee suddenly took up a strange voice. Ignoring NaiNai's opinion that his ambitions would never be realized, Papa dreamed that one day he would work for the governor as an adviser. Papa attended teahouses where he showed off his talent in classic Chinese poems and verse. "I must keep my mind sharp and literary skills tuned," he often said to me. One would never guess from the way he presented himself that Papa was a seasonal coolie.

We lived in Chin-kiang, a small town far away from the capital, Peking, on the south side of the Yangtze River in Jiangsu province. Originally, our family was from Anhui province, a harsh region where survival depended on an endless round of crushing physical labor.”

Anchee Min (Shanghai, 14 januari 1957)

De Nederlandse dichter en schrijver Isaäc da Costa werd geboren in Amsterdam op 14 januari 1798. Zie ook alle tags voor Isaäc da Costa op dit blog.

Uitboezeming

Neen, 'k was geen Zanger, stout en sterk,
Wie eigen kracht naar 't ruime zwerk
Op brede vleuglen uit deed schieten.
Ik ben een wormke, zwak en klein,
In eigen, in Gods oog onrein!

En, zo mijn zangen indruk lieten,
Hij wete 't, wie dit ondervond,
Dat, zo ik ooit als Dichter stond,
De galm, geslaakt op deze grond,
Een naadring was van hoger waarheid,
Eerst dichterlijk mijn geest verkond,
Maar op een onvergeetbre stond
Uit d' eigen vaderlijke mond
Mijn hart nabij gebracht met onweerstaanbre klaarheid.

Zo wens noch bied mij eer of lof,
Mij, arme kruiper in het stof;
Maar blijv', voor palm of erelover,
Slechts deze naam van mij bestaan,
(Zij ook mijn dichtervonk vergaan!)
Slechts dit getuignis van mij over:

Zijn Dichtkunst had haar tijd - die van een lentebloem; -
Maar Waarheid bleef zijn deel - de Levens boom zijn roem!