De Britse schrijver en cameraman Jasper Fforde werd geboren op 11 januari 1961 in Londen. Zie ook alle tags voor Jasper Fforde op dit blog.

Uit: The Big Over Easy

"That one?" replied Mary without emotion. "Never. It’s plastic."

"I’m a policeman," he said unhappily, "not a sodding gardener."

And he walked off, mumbling darkly to himself.

She turned from the window, approached Briggs's closed door and paused. She gathered her thoughts, took a deep breath and stood up straight. Reading wouldn't have been everyone's choice for a transfer, but for Mary, Reading had one thing that no other city possessed: DCI Friedland Chymes. He was a veritable powerhouse of a sleuth whose career was a catalog of inspired police work, and his unparalleled detection skills had filled the newspaper columns for over two decades. Chymes was the reason Mary had joined the police force in the first place. Ever since her father had bought her a subscription to Amazing Crime Stories when she was nine, she'd been hooked. She had thrilled at "The Mystery of the Wrong Nose," been galvanised by "The Poisoned Shoe" and inspired by "The Sign of Three and a Half." Twenty-one years further on, Friedland was still a serious international player in the world of competitive detecting, and Mary had never missed an issue. Chymes was currently ranked by Amazing Crime second in their annual league rating, just behind Oxford's ever-popular Inspector Moose.

"Hmm," murmured Superintendent Briggs, eyeing Mary's job application carefully as she sat uncomfortably on a plastic chair in an office that was empty apart from a desk, two chairs, them- and a trombone lying on a tattered chaise longue.

"Your application is mostly very good, Mary," he said approvingly. "I see you were with Detective Inspector Hebden Flowwe. How did that go?"

It hadn’t gone very well at all, but she didn’t think she’d say so.

"We had a fairly good clear-up rate, sir."

"I’ve no doubt you did. But more important, anything published?"

It was a question that was asked more and more in front of promotion boards and transfer interviews and listed in performance reports. It wasn't enough to be a conscientious and invaluable assistant to one's allotted inspector—you had to be able to write up a readable account for the magazines that the public loved to read. Preferably Amazing Crime Stories, but, failing that, Sleuth Illustrated.

Jasper Fforde (Londen, 11 januari 1961)

De Duitse dichteres en schrijfster Katharina Hacker werd geboren op 11 januari 1967 in Frankfurt am Main. Zie ook alle tags voor Katharina Hacker op dit blog.

Uit: Morpheus (Vertaald door Helen Atkins)

“From Elpenor

Oh no, not again!

What do I mean? What do you think I mean? It just keeps on happening, and there'll be no end to it. It's not as if you'll be the last.

The last what? The last person to blunder into me, wake me up, have nothing better to do than blindly plant his feet down just where I'm sitting. As if the world weren't a big enough place. As if there weren't enough people one could barge into and disturb. Now for goodness sake don't knock my bottle of wine over as well. I've had enough to drink, have I? And how would you know, might I ask? Drink myself into the grave? Well, that's what I've been trying to do for the past two and a half thousand years. No, nothing, forget it. Anyway, I expect you're in a hurry. I mean, I don't suppose you're here at the station just for fun. Hasn't arrived? You came to meet someone and they didn't turn up? Well, I suggest you go back home then.

No, I'm not in a bad mood, I haven't felt a louse running over my liver, as you put it. For one thing I rather doubt if I have a liver. For another, vermin steer clear of me. They have a good nose-lice, I mean, and fleas too-just like dogs. The other day that Alsatian, the one over there with the policeman, practically climbed on top of me while I was asleep. It was scratching and pawing at me, and when I woke up with a start it set up a howling as if the ground had suddenly opened up at its feet. You should have seen that policeman's face! He yelled at the cur and gave it such a kick in the ribs that it skidded a yard along the floor, squealing like one of Circe's swine. That noise-first thing on waking, too!-revolting. I made myself scarce, otherwise I'd have been next. With that squealing in my ears. You think time's passing, you keep hoping for a bit of a change, but no. The same ugly mugs, the identical noises and irritations.”

Katharina Hacker (Frankfurt am Main, 11 januari 1967)

De Amerikaanse schrijver en columnist Marc Acito werd geboren op 11 januari 1966 in Bayonne, New Jersey. Zie ook alle tags voor Marc Acito op dit blog.

Uit: Commencement Address at Whidbey Writers Workshop

“Let me tell you one last story. It occurred the first time I came up to Whidbey. I was on the ferry. Being summer, the day was cold and gray, Puget Sound was unsound, cresting silver and rocking the boat. So I was the only idiot outside on deck enjoying the rough, temperamental beauty that is the Pacific Northwest.
As the ferry lurched, I turned and saw I’d been joined by a kid of about sixteen–all floppy hair and skinny limbs–his face alive with wonder as he gazed into the wind.
“Pretty astonishing,” I said, gesturing to the elements.
He nodded.
“This your first crossing?” I asked.
“No, I do it all the time,” he said. “I live on Whidbey.”
In an instant, I liked this kid, because I saw that he was the kind of person who takes the time to notice something spectacular on a routine journey. I glanced down and noted that he was carrying a copy of The Great Gatsby in his arms. Which, I hasten to remind you, did not make the bestseller list in its day.
“How are you liking Gatsby?” I asked.
“I love it,” he said, smiling. Sincere.
“Why?” I asked, being pedagogical. “What do you love about it?”
He didn’t hesitate. “Fitzgerald’s descriptions are so vivid. There’s this scene where two windows are open and a breeze blows through and he describes the women on the couch as being buoyed up. It’s amazing.”

Marc Acito (Bayonne, 11 januari 1966)

Hier met componist Jeffrey Stock (rechts)  

De Griekse dichter, schrijver en zeeman Nikos Kavvadias werd geboren op 11 januari 1910 in Nikolski Ousouriski. Zie ook alle tags voor Nikos Kavvadias op dit blog..

Fata Morgana

I'll take communion with sea water,
distilled from your body drop by drop,
in an ancient copper cup from Algiers,
as done by pirates of old before the fight.

Where are you coming from? From Babylon.
Where are you going? To the eye of the cyclone.
Whom do you love? A Gypsy maid.
What is her name? Fata Morgana*.

A leather sail, all smeared with wax,
smelling of cedar-wood, of incense and of varnish,
like the smell of the hold in an aging ship
built in olden times on Euphrates in Phoenicia.

Where are you coming from? From Babylon.
Where are you going? To the eye of the cyclone.
Whom do you love? A Gypsy maid.
What is her name? Fata Morgana.

Fire-hued rust in the mines of Sina,
the capes of Gerakini and Stratoni.
That ship-coating, that old blessed rust ages us,
It feeds us, feeds on us, and then it kill us!

Where are you coming from? From Babylon.
Where are you going? To the eye of the cyclone.
Whom do you love? A Gypsy maid.
What is her name? Fata Morgana.

Vertaald door Arthur Altman

Nikos Kavvadias (11 januari 1910 – 10 februari 1975)

De Nederlandse (sport)journalist, schrijver en radio- en televisiepresentator Martinus Jan (Mart) Smeets werd geboren in Arnhem op 11 januari 1947. Zie ook alle tags voor Mart Smeets op dit blog.

Uit: Het werd muisstil (Column)

“Niet lang geleden schreef ik Het laatste geel, een boek over de Tour van 1989. Ik vroeg, gericht en zonder sensationele bijbedoeling, aan de 28 renners die ik interviewde of zij in die dagen al van epo hadden gehoord en of zij ermee in aanraking waren gekomen.

Er was een renner die ruiterlijk toegaf en zijn verhaal onomslachtig vertelde. Na lezing van het concept (volgens afspraak) kwam hij bij me terug. Of het gewraakte stukje eruit kon. Hij zou op staande voet ontslagen worden bij zijn nieuwe werkgever als zijn eerlijke antwoord naar buiten zou komen. Ik stemde toe, want doorzag vooral zijn sociale problemen die opdoemden. Verlies van baan, inkomen, toekomst, hypotheek…toestanden dus.

Andere renners ontkenden, een paar gaven ruiterlijk toe. Het maakte toen niets los bij officials. Het passeerde, als een lauwe zomerwind. Zoals ik ooit, in Parijs, in een rechtstreekse televisie-uitzending aan Eddy Merckx vroeg of hij wel eens…

Hij antwoordde, zeer tot mijn verbazing, dat hij dat wel eens gedaan had. Niets of niemand reageerde; de mededeling passeerde. Andere tijd, andere moraal?

Misschien. Jans Koerts zei, ook live tijdens de uitzending waar de schermutselingen rond Michael Rasmussen in Pau prachtig in beeld kwamen, dat hij aan de epo was gegaan. Dat hij wel moest om mee te blijven doen. De dappere renner was blij het juk van zijn schouders gegooid te hebben. Reactie: niets, nihil.

Koerts werd er wel eens bij de kruidenier over aangesproken. Geen enkele instantie reageerde; geen UCI, geen KNWU, geen mensen van welke dopingautoriteit. Het passeerde”.

Mart Smeets (Arnhem, 11 januari 1947)

De Braziliaanse schrijver Oswald de Andrade werd geboren op 11 januari 1890 in São Paulo. Zie ook alle tags voor Oswald de Andrade op dit blog.

ESCAPED BLACK

Geronimo was on another farm
Grinding flour in the kitchen
They came in
They got him
The pestle fell
He tripped
And fell
They got on top of him

EPITAPH

I am round, round
Round, round I know
I am a round island
Of the women I have kissed

Because I died for oh! love
Of the women of my island
My skull will laugh ha ha ha
Thinking of the rounded

Vertaald door Jean R. Longland

Oswald de Andrade (11 januari 1890 – 22 oktober 1954)

De Spaanse schrijver Eduardo Mendoza werd geboren in Barcelona op 11 januari 1943. Zie ook alle tags voor Eduardo de Mendoza op dit blog.

Uit: De stad der wonderen (Vertaald door F. Mendelaar, H. Peteri, Harriët Peteri)

“Ze woonden in hutten van blik, hout en karton op het strand. [...] Honderden vrouwen en kinderen wemelden rond in dit kamp dat opgetrokken was op een steenworp afstand van de funderingen en skeletten die reeds de silhouetten tekenden van wat binnenkort paleizen en paviljoenen zouden zijn. [...] De vrouwen brachten hun tijd door met het ophangen van vochtige kleren aan touwen die gespannen waren tussen in het zand gestoken rietstengels om de kleren in de zachte zeebries en de brandende zon te luchten. Ook kookten ze voor de deuren van de hutten op vuren [...]. Ondertussen hielden ze een oogje op de kinderen die zo vuil waren dat ze nauwelijks meer herkenbaar waren. Ze hadden een opgeblazen buik, liepen naakt rond en bekogelden iedereen met stenen. [...] De vrouwen maakten onderling doorlopend ruzie en scholden elkaar uit. Dikwijls kwam het tot een handgemeen.”

Eduardo Mendoza (Barcelona, 11 januari 1943)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11^e januari ook mijn blog van 11 januari 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

11-01-2013 om 17:46 geschreven door Romenu  

De Spaanse schrijver Antonio Muñoz Molina werd geboren op 10 januari 1956 in Úbeda in de provincie Jaén. Zie ook alle tags voor Antonio Muñoz Molina op dit blog

Uit: Sepharad (Vertaald door Margaret Sayers Peden)

“We had been away from our homes and our city for long, long months, but the smell and taste of them offered the same consolation as a letter, the same profound happiness and melancholy we felt after talking on the phone with our mothers or sweethearts. Our children, who spend the whole day glued to the telephone, talking for hours with someone they've seen only a short while before, can't believe that for us, not only in our childhood but our early teens as well, the telephone was still a novelty, at least in ordinary families, and because the system wasn't as yet automated, calling from one city to another-ringing someone up, as we said then-was a rather difficult undertaking that often meant standing in line for hours, waiting your turn in a public telephone office crammed with people. I'm not exactly an old man (although at times my wife says I seem ancient enough), but I remember when I had to call my mother at a neighbor's house and wait until they went to get her, all the while hearing footsteps in the wooden booth at the telephone company on the Gran Vía. Finally I would hear her voice and be overcome by an anguish I have felt only rarely since, a sensation of being far away and of having left my mother to grow old alone. We both would be nearly tongue-tied, because we used that exotic instrument so seldom that it made us very nervous, and we were consumed by the thought of how much we were paying for a conversation in which we barely managed to exchange a few formalities as trite as those in our letters: Are you well? Have you been behaving? Don't forget to wear your overcoat when you go out in the morning, it's getting cold. You had to swallow hard to work up the nerve to ask the person you were talking with to send a food package, or a money order. You hung up the telephone and suddenly all that distance was real again, and with that, besides the desolation of going outside on a Sunday evening, there was the contemptible relief of having put behind you an uncomfortable conversation in which you had nothing to say”.

Antonio Muñoz Molina (Úbeda, 10 januari 1956)

De Duitse dichteres en schrijfster Annette von Droste-Hülshoff werd op 10 januari 1797 op het slot Hülshoff in Westfalen geboren. Zie ook alle tags voor Annette von Droste-Hülshoff op dit blog.

Das alte Schloß
 
Auf der Burg haus' ich am Berge,
Unter mir der blaue See,
Höre nächtlich Koboldzwerge,
Täglich Adler aus der Höh',
Und die grauen Ahnenbilder
Sind mir Stubenkameraden,
Wappentruh' und Eisenschilder
Sofa mir und Kleiderladen.
 
Schreit' ich über die Terrasse
Wie ein Geist am Runenstein,
Sehe unter mir die blasse
Alte Stadt im Mondenschein,
Und am Walle pfeift es weidlich,
- Sind es Käuze oder Knaben? -
Ist mir selber oft nicht deutlich,
Ob ich lebend, ob begraben!
 
Mir genüber gähnt die Halle,
Grauen Tores, hohl und lang,
Drin mit wunderlichem Schalle
O Langsam dröhnt ein schwerer Gang;
Mir zur Seite Riegelzüge,
Ha, ich öffne, laß die Lampe
Scheinen auf der Wendelstiege
Lose modergrüne Rampe,
 
Die mich lockt wie ein Verhängnis,
Zu dem unbekannten Grund;
Ob ein Brunnen? ob Gefängnis?
Keinem Lebenden ist's kund;
Denn zerfallen sind die Stufen,
Und der Steinwurf hat nicht Bahn,
Doch als ich hinab gerufen,
Donnert's fort wie ein Orkan.
 
Ja, wird mir nicht baldigst fade
Dieses Schlosses Romantik,
In den Trümmern, ohne Gnade,
Brech' ich Glieder und Genick;
Denn, wie trotzig sich die Düne
Mag am flachen Strande heben,
Fühl' ich stark mich wie ein Hüne,
Von Zerfallendem umgeben.
 

Die rechte Stunde
 
Im heitern Saal beim Kerzenlicht,
Wenn alle Lippen sprühen Funken; -
Und gar vom Sonnenscheine trunken,
Wenn jeder Finger Blumen bricht; -
Und vollends an geliebtem Munde,
Wenn die Natur in Flammen schwimmt, -
Das ist sie nicht die rechte Stunde,
Die dir der Genius bestimmt.
 
Doch wenn so Tag als Lust versank,
Dann wirst du schon ein Plätzchen wissen,
Vielleicht in deines Sofas Kissen,
Vielleicht auf einer Gartenbank:
Dann klingt's wie halb verstandne Weise,
Wie halb verwischter Farben Guß
Verrinnt's um dich, und leise, leise
Berührt dich dann dein Genius.

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Portretfoto uit 1870 door Ernst Hader naar een schilderij van Johannes Sprick

De Amerikaanse dichter en schrijver Dennis Cooper werd geboren op 10 januari 1953 in Arcadia, Californië. Zie ook alle tags voor Dennis Cooper op dit blog.

Uit: My Loose Thread

“After Rand died, I was drunk for a month, even at school. People I didn't already know thought it was tragic, and left me alone. The things with Tran and Pete started then. It had been building, and I'd just let anything happen. Tran was a bug who kept looking at me, and Pete was a popular guy who'd turned into a drunk for some reason. I thought drunkenness would be my life. I thought not questioning things before I said them was telling the truth. I thought if someone was nice to me when I was drunk, he was gay. I thought if I liked someone when I was drunk, I was gay. When I was drunk, I'd do anything not to have hit Rand.

School tends to go one of two ways in the mornings. People's hatred for me is still vague and wearing off, unless I push it. That's one way. Or it's just about the teachers and me, and preparing for what's going to happen at lunch, and maybe something with Jude after school. Today I just want to find Pete, and avoid Gilman Crowe in the halls. That's my major worry, but he's nowhere around. No one brings up the boy's empty desks in the classes we shared. He's just some black shit in the ground, and that was happening with or without me. Or that's what I've decided his notebook is really about.

 I put my arm around Jude. Most students eat lunch in groups of two up to eight on the grass. It's like a park. Otherwise, you eat on benches around the park's edge facing them like an audience. That's just safer.

"You allright?"

"Jesus, Larry," she says. 'No, for a million reasons."

"Check this out

"I can't take it," she says, and shrugs until I've taken my arm off her shoulders.

"I'm not gay."

"What?" she says, and laughs. She's started to look to her left and my right.

"I know it now. And you want to know why?"

"You're so fucked up," she says. "It scares me."

Gilman's talking to Pete, who looks drunk. It's the wobble. When he gets drunk enough, he'll say or do anything. That's the rumor. They're standing next to the wall where the school's insignia is painted. It's gigantic and very bleached out. It is or was a bulldog.

"It's just Jim. That's all."

"What?" Jude says. She was busy with Pete. "What are you talking about?"

"Jim's the one who's gay."

"Yeah," she says sarcastically. "That's got to be it."

Dennis Cooper (Arcadia, 10 januari 1953)

De Duitse dichter en schrijver.Adrian Kasnitz werd geboren op 10 januari 1974 in Orneta, Polen. Zie ook alle tags voor Adrian Kasnitz op dit blog.

leipzig, die verstreuten häuser

leipzig, die verstreuten häuser
auf der flucht. die türen ver
nagelt. die frauen in schwarz (mit vanilleduft).
bis zur polizeikontrolle halten wir
dicht wie die nacht aus
granulat. dann das lachen
über gefeilte biographien, die
aus den ärmeln winken.

rheinische nacht

unter den schuhen ein glas
und nächtens fragtest du was?
wir gingen untergehakt wie
freunde auf dem weg. nie

hast du mich geküßt, zuviel
gesagt. dein blick, sei still
in das wasser gesunken.
der rhein, der rhein ist trunken.

(nach apollinaire)

Adrian Kasnitz (Ometa, 10 januari 1974)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Mies Bouhuys werd geboren op 10 januari 1927 in Weesp. Zie ook alle tags voor Mies Bouhuys op dit blog.

Weet gij de reis nog door de regen

Weet gij de reis nog door de regen,
de thuisreis nog, de regenreis?
hoe diep was ons de nacht genegen,
hoe dicht-nabij het paradijs.

Toen vielen wij als snelle vissen
bij waterval en draaikolk neer,
en gleden tot waar gele lissen
zich bogen tot een windstil meer.

En wij die als het water blonken
en geurden als het kruizemunt,
wij dreven, dreven droomverzonken
het meer af, naar het verste punt.

O stroom, die immer moet verzanden,
o meer, vermalen tot moeras,
o dwaze vis aan droge stranden,
o regen, ruis hoe schoon het was.

Mies Bouhuys (10 januari 1927 – 30 juni 2008)

In 1949 

De Nederlandse schrijver, dichter, tekenaar, illustrator, regisseur, animator, en vertaler Harrie Geelen werd geboren in Heerlen op 10 januari 1939. Zie ook alle tags voor Harrie Geelen op dit blog.

Papa papa (Fragment)

Ik weet wel dat ik in de klas / Mmmm
De sommen zelden snap / Mmmm
Maar iemand met een computer / Mmmm
Lijkt automatisch knap / Mmmm
Je kan er samen over praten / Mmmm
Dus ben je niet zo alleen / Mmmm
Nou ja, die stomme spelletjes / Mmmm
'k Bijt me er best doorheen / Mmmm

Papa, papa, papa, papa
Ik wil een computer
Papa, papa, papa, papa
'k Ben verliefd op Bob
En Bob is weer verliefd
Op zijn computer
Dus 'k moet er óók een, papa
Of 'k raak achterop!

Harrie Geelen (Heerlen, 10 januari 1939)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e januari ook mijn blog van 10 januari 2011 deel 1 en ook deel twee en eveneens deel drie en ook deel vier.

10-01-2013 om 19:07 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, essayist, columnist en vertaler Bas Heijne werd geboren op 9 januari 1960 in Nijmegen. Zie ook alle tags voor Bas Heijne op dit blog.

Uit: Turk (Hollandse toestanden)

“Je hebt de oude en de nieuwe multiculturele samenleving. De oude liet zich weer eens gelden door een actie van columnist Mohammed Benzakour, die de gemeente Zwijndrecht wilde bewegen de straatnaam Turk (vernoemd naar een lokaal tuiniersbedrijf) van de bordjes te verwijderen, vanwege het woord alleen al. Benzakour werd weggehoond, door de gemeente, door Gerrit Komrij, en door Turken met als adres Turk, Zwijndrecht.

Einde actie - maar wat een nostalgisch gevoel riep het bij mij op! Het quasi-engagement van de columnist deed denken aan tijden toen de multiculturele samenleving nog een levende illusie was, toen er slechts twee gemeenschappelijke vijanden waren, Racisme, en zijn kleine broer Discriminatie. Wanneer je het racisme bij zijn nekvel had gegrepen, stond niets een verdere verbroedering van oude en nieuwe Nederlanders meer in de weg. Echt veel virulente rassenhaat viel er in Nederland niet te ontdekken: de partij van Janmaat wilde maar niet groot worden. Verbeten antiracisten vielen dan ook al snel terug op wat zij uit armoede alledaags racisme noemden, en verborgen discriminatie - minstens zo erg! Voor de querulanten van het antiracisme was er gelukkig altijd nog de dikke Van Dale, waarin tot op de dag van vandaag lelijke dingen over negers, Turken, homo's en joden staan; en dan had je natuurlijk nog de jaarlijkse verontwaardigde ingezonden stukken tegen Zwarte Piet.

Nu lijkt het bijna onschuldig - want hoewel de antiracisten toentertijd bijkans struikelden over gevallen van discriminatie en blanke onnadenkendheid, was er toch een diepgeworteld geloof in de maakbaarheid van die multiculturele samenleving. De verongelijktheid over het alledaagse racisme ging namelijk hand in hand met een eigenaardig soort exotisme, dat vooral de linkse politiek parten speelde: blijf jezelf, pas je niet aan ons aan, wij zijn saai, jullie zijn kleurrijk, geef ons leven ook een beetje kleur. Nederland zelf had geen noemenswaardige cultuur - wanneer een van die weinige extreme nationalisten het over de Nederlandse Cultuur had, begonnen de Hollandse cabaretiers honend met windmolens en langspeelplaten van bzn te zwaaien. Het was een eigenaardige zelfhaat, die goed samenging met een stuitend soort betutteling. Niet alleen was het vanzelfsprekend dat nieuwkomers hun cultuur moesten behouden, er was ook een wijdverbreide multiculturele dweepzucht, een soort verliefdheid op wat voor ‘de ander’ doorging.”

Bas Heijne (Nijmegen, 9 januari 1960)

De Duitse schrijver Benjamin Lebert werd geboren op 9 januari 1982 in Freiburg im Breisgau. Zie ook alle tags voor Benjamin Lebert op dit blog.

Uit: Kannst du

“Wenn mich also tiefe Traurigkeit überkommt, denke ich daran, dass natürlich auch ich unzählige Fotos besitze, auf denen Leute zu sehen sind, mit denen ich nicht das Geringste zu tun habe, von denen ich nicht weiß, durch was für ein Leben sie gehen. Ob der eine vorübergehend, weil es gerade nicht anders geht, bei den Eltern seiner Freundin leben muss und jetzt mit ihnen durch die Innenstadt spaziert. Ob eine gerade durch ihr Wirtschaftsexamen

gefallen ist und jetzt verzweifelt nach Hause geht. Ob einer, der in seinem Heimatland ein Experte für die Fischart Rotauge ist, jetzt gerade mit seinen deutschen Bekannten in einem Café sitzt und sie in die Welt der Rotaugen einweiht. Plötzlich befindet sich diese Person mit ihrem kleinen, um sie kreisenden Universum in unmittelbarer Nähe von mir und meinem kleinen, um mich kreisenden Universum, just in dem Augenblick, in dem der Auslöser eines Fotoapparats betätigt wird. Sicher sind auch wir fotografiert worden. Zusammen. Irgendwo in einer Schachtel befindet sich ein Foto von Tanja und mir, auf unserer merkwürdigen Reise in den Norden.

Ich weiß nicht genau warum, aber ich habe die Vorstellung, dass solche Fotos existieren, immer als sehr tröstlich empfunden. Wo immer man auch ist auf dieser Erde, man kann unmöglich verloren gehen.

Tanja kam an einem Juniabend in Berlin an.

Gegen sechs Uhr sollte ich sie vom Bahnhof abholen. Ich stand gegen einen Getränkeautomaten gelehnt. Leute eilten an mir vorbei, Getrappel, Bahnhofslärm, Durchsagen. Auf einmal war sie da.

»Tim!«

Das war der Anfang.

Sie schlang ihre Arme um meinen Hals und küsste mich.

Wir fuhren mit der S-Bahn zu mir.

Da ich noch nie Interrail gemacht hatte und sie als Pfadfinderin eine Expertin war, hatte sie die Reise organisiert. Sie hatte mir am Telefon durchgegeben, welche Route wir nehmen würden, was alles sehenswert sei, und ich sagte immer: »Jaja, genauso machen wir’s!« Sie hatte sogar ein Zelt mitgenommen und einen Rucksack für mich. Einen riesigen roten Wanderrucksack.”

Benjamin Lebert (Freiburg im Breisgau, 9 januari 1982)

De Franse schrijfster Simone de Beauvoir werd geboren op 9 januari 1908 in Parijs. Zie ook alle tags voor Simone de Beauvoir op dit blog.

Uit: Marcelle, Chantal, Lisa… (Vertaald door Uli Aumüller)

“Eine Großtante von Marcelle unterhielt in der Rue Saint- Sulpice ein Lesekabinett. Sie war eine alte Frau mit brüchiger Stimme, die immer ein Band um den Hals trug. Für Marcelle gab es nichts Schöneres, als einen Tag bei Mademoiselle Olivier zu verbringen. Sie suchte sich unter den Büchern für die Jugend (bei denen im Katalog ein J hinter dem Titel stand) ein paar aus, dann setzte sie sich in einem dunklen Gang, der von oben bis unten mit schwarz eingebundenen Büchern bedeckt war, an ein Tischchen. Beim Schein einer Kerze verschlang sie Schmidts Erzählungen, die Romane von Reynes Montlaur oder von Madame Carette gesäuberte historische Memoiren.

Der Kundschaft war der Zutritt zu den Gängen verboten. Nur eine Angestellte in hochgeschlossenem Mieder huschte manchmal wie eine Maus durch das Dunkel; sie kletterte auf eine Leiter, wobei sie sich in ihren langen Röcken verfing, und leuchtete mit einer Taschenlampe die Bücherreihen ab. Dann wusste Marcelle, dass ein neuer Besucher gekommen war und sich still auf einen Lederstuhl gesetzt hatte. Sie warf einen neugierigen Blick in den Laden: Sie entdeckte vor allem alte Damen und Priester. Auf einer Art Katheder sitzend, überwachte Mademoiselle Olivier den Raum mit strengem Blick. Vor ihr lag aufgeschlagen ein großes schwarz-grünes Verzeichnis, und bevor sie den Kunden die Bücher reichte, deren Rücken bei Romanen ein rotes, bei ernster Literatur ein gelbes Etikett schmückte, trug sie mit runder Schrift Titel und Namen des Autors ein.”

Simone de Beauvoir (9 januari 1908 – 14 april 1986)

De Nederlandse schrijver, columnist, scenarioschrijver en radiopresentator Theodor Holman werd geboren in Amsterdam op 9 januari 1953. Zie ook alle tags voor Theodor Holman op dit blog.

Uit: Zwarte Piet (Column)

“Hoe erg moet je gekwetst zijn om tijdens de feestelijke intocht van Sint Nicolaas tegen racisme te demonstreren op het Leidseplein, waar honderden kinderen op de goedheilig man en zijn pietermannen wachten?
Ikzelf heb in mijn jeugd alleen maar heel domme Pieten gezien, die krom spraken, je in de zak stopten als je iets slechts had gedaan, en voor het schoolbord het antwoord niet wisten op de vraag: 'Piet, hoeveel is één plus één?'
'Dat is drie, Sinterklaas.' Hilariteit.
Ik durf te zweren dat ik noch mijn klasgenootjes daar in hun latere leven racistische gedachten aan hebben overgehouden. Eigenlijk ken ik niemand die, als ze op latere leeftijd een neger zagen, zeiden: 'Tja, het is een Zwarte Piet; die zal waarschijnlijk niet weten hoeveel één plus één is.'
Goed, die zullen er ongetwijfeld zijn. Maar dan nóg. Zijn er echt zwarten die, als ze een Piet zien, in zo'n rare pofbroek en met zo'n hoedje met een veer, zich zwaar beledigd en gekwetst voelen? Wat voelen ze dan? Wilt u mij dat mailen? Ik weet het niet.
Bent u gekwetst omdat een relatie wordt gelegd tussen zwart en dom? Dat heb ik eigenlijk sinds mijn kindertijd nooit meer gezien of gehoord, maar stel dat het zo is, dan nóg zie ik de generalisering niet. Zwarte Pieten zijn misschien dom, maar zwarten toch niet?”

Theodor Holman (Amsterdam, 9 januari 1953)

De Noordierse schrijver en journalist Danny Morrison werd geboren op 9 januari 1953 in Belfast. Zie ook alle tags voor Danny Morrison op dit blog.

Uit: Quiet Quarter

“Our women hated the tent, imagined an invasion of snakes and tarantulas and only the bribe of a half bottle of brandy each night could persuade them not to desert us for a B & B. In Galway when Chrissie phoned home to find out how her three kids were, I went into a shop and bought a cassette tape of Schubert’s Fifth Symphony.
We decided to head south-east - to the fleadh in Kilkenny. My three exhausted companions - we had almost been swept away in gale-force winds in Tulla Cross the night before - fell asleep as I drove.
An abbreviated version of the second movement of Schubert’s Fifth was once used as the theme for a film or children’s TV programme about these kids who find a secret door in the wall surrounding a mysterious garden, through which they enter and have great adventures before they go home. But one day they can’t find the secret passage and they feel desolated, and are conscious that something has changed or been lost forever.
As I drove, the music filled me with immense pleasure and I stole a glance at my girlfriend, head tilted back, in dreamland, and appreciated how lucky I was, how peaceful and kind those few days had been, even with the storm. Later, we were all agreed that we had such a great time that we would make the same trip again, but other things intervened and we never did, and probably never will.
But for a few moments, at the wheel of my car, driving out of Galway and through the Irish countryside, I felt I had found that secret door in the wall and glimpsed the various gardens of innocent adventure I had once known, felt that I was once again watching that lone beam strike the ocean, telling me how alive and lucky I was.”

Danny Morrison (Belfast, 9 januari 1953)

De Duitse dichter, schrijver, columnist en journalist Kurt Tucholsky werd geboren in Berlijn op 9 januari 1890. Zie ook alle tags voor Kurt Tucholsky op dit blog.

Spanische Krankheit?

Was schleicht durch alle kriegführenden Länder?

Welches Ding schleift die infizierten Gewänder

vom Schützengraben zur Residenz?

Wer hat es gesehn? Wer nennts? Wer erkennts?

Schmerzen im Hals, Schmerzen im Ohr -

    die Sache kommt mir spanisch vor.

Aber wenn ichs genau betrachte

und hübsch auf alle Symptome achte,

bemerke ich es mit einem Mal:

das ist nicht international.

Und seh ich das ganze Krankenkorps:

    kommts mir gar nicht mehr spanisch vor.

Ein bißchen Gefieber, ein bißchen Beschwerden,

Onkel Doktor sagt: "Morgen wirds besser werden!"

Nachts im Dunkel Transpirieren,

Herzangst, Schwindel und Phantasieren,

mittags Erhitzen, abends Erkalten,

morgen ist alles wieder beim Alten -

    Das ist keine Grippe, kein Frost, keine Phtisis -

    das ist eine deutsche politische Krisis.

Kurt Tucholsky (9 januari 1890 - 21 december 1935)

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e januari ook mijn blog van 9 januari 2011 deel 1 en ook deel twee en eveneens deel drie en ook deel vier.

09-01-2013 om 19:10 geschreven door Romenu  

De Catalaanse schrijver Juan Marsé werd geboren op 8 januari 1933 in Barcelona. Zie ook alle tags voor Juan Marsé op mijn blog.

Uit: De laatste middagen met Teresa (Vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu)

“Maruja mompelde een verontschuldiging en wilde juist naar binnen gaan, toen de Piechemapart zich omdraaide en haar met zijn handen in zijn zakken, een brutale uitdrukking op zijn gezicht en een hooghartige blik in zijn ogen, beval even te wachten. De jongen liep langzaam naar het hek, bleef daar staan, sloeg de dikke sjaal die hij al om had met een soort klap nog een keer om zijn nek, en keek Teresa aan. Nou, vroeg hij, waar was al die haast helemaal voor nodig, staat het huis soms in brand? Meteen hierna maakte hij zijn eerste vergissing: als ze zo’n haast hadden, zei hij, moest de kokkin het eten maar opdienen. De zelfverzekerdheid, die licht was aangezet door mannelijke trots waardoor het nog duidelijker was dat het nergens op sloeg, en de ernst waarmee hij dit zei maakte dat Teresa in lachen uitbarstte. Het was een heldere, lieve, spontane, totaal niet spottende, eerder solidaire lach, maar wel een die – zoals hij zelf ook besefte – verschrikkelijk groot gelijk had. Met een verward gezicht wendde de Murciaan zijn blik van Teresa af en mompelde: ‘Ik zou weleens willen weten waarom dat stomme mens zo moet lachen.’

(…)

“Misschien kwam het doordat hij, zoals elk jaar wanneer de zomer aanbrak, met zijn bijzonder gevoelige neus de wijdverbreide, collectieve geluksneurose registreerde, evenals de schitterende faam van het geld, die zich als goudkleurige honing overal verspreidt tot in de meest afgesloten terreinen langs onze Middellandse Zeekust, en die in het zonnegeweld zweeft als een kiem van waarachtig leven, en soms, in bijzondere warme nachten waar geen einde aan lijkt te komen, doordringt in het bloed, zoals alcohol.”

Juan Marsé (Barcelona, 8 januari 1933)

De Duitse schrijfster Waldtraut Lewin werd geboren op 8 januari 1937 in Wernigerode. Zie ook alle tags voor Waldtraut Lewin op dit blog.

Uit: Valadas versinkende Gärten

“Valada bint al Mustakfí.

Ich bin das einzige Kind des Kalifen Muhammad des Dritten, des vorletzten Herrschers aus jenem Geschlecht, das Cordoba zweihundert Jahre lang mit allen Segnungen des Friedens, mit Wohlstand, Glück und Lebensfreude, mit schöner Lebensart, mit Wissenschaften und Künsten beschenkt hat.

Sollte ich mich nicht damit zufrieden geben?

In dieser meiner Stadt, in Cordoba, gibt es keine Person, die so frei und so geachtet ist wie ich – Nachkommin großer Ahnen.

Vor dreihundert Jahren, also genau im Jahr 134 nach der Hedschra des Propheten, dem Gesegneten Allahs, wurde mein nobler Ahnherr, ein Nachfahre Mohammeds und somit der rechtmäßige Kalif, in dies gesegnete Land Al Andalus verschlagen – der einzige Überlebende unserer stolzen Dynastie, der

Omayaden, nachdem alle anderen Mitglieder meines Hauses von unseren Rivalen, den Abbasiden, in Bagdad niedergemetzelt worden waren. Man lud sie zu einem Versöhnungsfest ein und ermordete sie dort.

Diesem meinem Vorfahren, Prinz Abd Al Rahman, gelang es, dem Blutbad zu entkommen. Er flüchtete über Syrien nach Afrika, scharte Anhänger um sich und gelangte von dort in dieses Land. Sogleich wurde er mit Jubel von allen Muslimen empfangen, die sich seit einem halben Jahrhundert hier angesiedelt hatten, denn jeder war sich bewusst, dass er die alleinige Leuchte des Islam war und die Abbasiden in Bagdad nur erbärmliche und anmaßende Usurpatoren, widerrechtlich auf dem Thron der Omayaden.”

Waldtraut Lewin (Wernigerode, 8 januari 1937)

De Franstalige, Canadese dichter, schrijver en uitgever Gaston Miron werd geboren op 8 januari 1928 in Sainte-Agathe-des-Monts. Zie ook alle tags voor Gaston Miron op dit blog.

The Damned Canuck

We are numerous, silent, rough, jagged and planed down

under the fog of raw sorrows

going to trouble to dive at the stump of woes,

a manger fire in the guts

and the head, good lord,

the head a little at loss at regaining both our hands,

we, by freeze and extreme lassitude caught

life’s burning itself out through dead-end tiredness,

life softly toned down, cherishing its lament

with eyes of anguish disguised as naive confidence

with pure water retina on the native mountain

life always at the edge of air

always at the waterline

of world consciousness,

the door knob pulled out

jingle, burst open, jingling bells of your entrails,

laugh and celebrate at the cup of your privileges,

great men, maskerading class, who made out of me

that sub-human, suffering grimace of the cro-magnon

that cheap way man, the cheap work man

the damned Canuck

only knees, only some jerking move, pour dire

Vertaald door H. L. Sinclair

Gaston Miron (8. Januar 1928 – 14. Dezember 1996)

De Zuidkoreaanse dichter Ko Un werd op 8 januari 1933 (volgens anderen op 1 augustus 1933) in Kunsan geboren. Zie ook alle tags voor Ko Un op dit blog.

Arrows

Transformed into arrows
let's all go, body and soul!
Piercing the air
let's go, body and soul,
with no way of return,
transfixed there,
rotting with the pain of striking home,
never to return.

One last breath! Now, let's quit the string,
throwing away like rags
all we've had for decades
all we've enjoyed for decades
all we've piled up for decades,
happiness,
the lot.
Transformed into arrows
let's all go, body and soul!

The air is shouting! Piercing the air
let's go, body, and soul!
In dark daylight the target is rushing towards us.
Finally, as the target topples
     in a shower of blood,
let's all just once as arrows
     bleed.

Never to return!
Never to return!

Hail, arrows, our nation's arrows!
Hail, Warriors! Spirits of the fallen!

Indangsu sea, shine dark blue

Indangsu sea, shine dark blue,
come rising as a cloudlike drumbeat.
The waters, the sailors who know the waters, may know
the dark fate of the world beyond
that lies past the path that sometimes appears,
the weeping of children born into this world,
and the sailors may know my daughter's path.
How can the waters exist without the world beyond?
Full-bodied fear
has now become the most yearned-for thing in the world,
and my daughter's whimpering stillness in the lotus bud will be such;
might love be a bright world and my eyes be plunged in utter darkness?
Daughter, already now the waters' own mother,
advance over the waters,
advance over the waters
like the mists that come dropping over the waters.
My daughter, advance and travel through every world.
Shine dark blue, Indangsu. Weep dark blue.

Vertaald door Brother Anthony

Ko Un (Kunsan, 8 januari 1933)

De Hongaarse schrijver Béla Zsolt werd op 8 januari 1895 geboren in Komárom in het noorden van Hongarije. Zie ook alle tags voor Béla Zsolt op dit blog.

Uit: Neun Koffer  (Vertaald door Angelika Máté)

“Sie war früher einmal eine sehr schöne Frau, wie die Mütter in der Erinnerung ihrer Söhne so oft. Gefühlsmäßig war sie schamhaft und naiv, doch klug und kritisch, mir gegenüber jedoch gutgläubig, frei von Illusionen, aber was mich betraf, voller Träume. Sie war für mich die Beständigkeit und das kontinuierliche und erprobte Zentrum meiner Gefühlswelt.

(…)

Nein von meiner menschlichen Würde habe ich nichts eingebüßt. Wenn Kannibalen zivilisierte Menschen fressen, kann das nur körperlich schmerzen – kann denn der Biß des Stoßzahnes eines Wilden moralischen Schmerz verursachen? Seit sie mich daheim als Juden auf neidische und gierig-tölpelhafte Weise peinigten – zuerst mit ihren Gesetzen, die es auf unser Geld und unsere Freuden der Zivilisation abgesehen hatten, mit Denunzianten und Ermittlern, die sie auf uns ansetzten, und mit ihrer aufgeblasenen, großmäuligen Pressekampagne, dann draußen in Rußland mit Kabeldrähten und Knüppeln – haben mich immer nur die physischen und materiellen Unannehmlichkeiten und Kränkungen gestört und gequält, moralisch oder emotional konnten sie mich nie verletzen.”

Béla Zsolt (8 januari 1895 – 6 februari 1949)
Komárom


Zie voor nog meer schrijvers van de 8e januari ook mijn blog van 8 januari 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

08-01-2013 om 19:28 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en vertaler Frans Kellendonk werd geboren in Nijmegen op 7 januari 1951. Zie ook alle tags voor Frans Kellendonk op dit blog.

Uit: Letter & Geest

“Een brein lijkt evenzeer op een bibliotheek. Zoals dit een opbergplaats is voor taal, is de taal zelf weer een opbergplaats voor gewaarwordingen. [...]
Klip klap klip klap klip klap, gaat het jakobsladdertje. Een brein in een brein om een brein is hij, een bibliotheek in een bibliotheek om een bibliotheek, een ondoordringbaar solipsistisch systeem, een huiveringwekkende parodie op Plato's grot, waar de schimmen die je ziet door jezelf geworpen worden, waar niets verwijst naar de zekerheid van transcendente ideeën, noch van de knie die over een straatsteen schaaft, de tong die, uitgesproken, in een kus een andere tong ontmoet. Inderdaad, Van Uffel, er is geen grotere eenzaamheid dan die van de taal.

(…)

Mandaat ziet zijn cycloop met teleurgestelde schokjes, snikkend als het ware, ineenkrimpen tot een dwerg, terwijl in het enige oog van de voormalige reus een dikke, heldere traan opwelt, een traan waarin het troosteloze hok een ogenblik binnenstebuiten wordt gekeerd, de tegelwanden de buitenmuren worden van een futuristisch bol gebouwtje, dat dan wordt uitgerekt tot een lange, ijle, naalddunne minaret.

(…)

Het [geheugen] is onverstoorbaar in de weer geweest met het schuurpapier der vergetelheid, met plamuur en beits, en wanneer zijn gedachten afdwalen naar al die mensen die hij nooit meer zal zien, tweeënhalf uur nadat hij voor het laatst zijn stoel onder zijn bureau heeft geschoven, merkt hij dat ze getransfigureerd zijn. Ze zijn verheerlijkt. Hij ziet ze als het ware in een kring zitten. Ze houden elkaar hun gezichten toegewend en Mandaat begrijpt dat ze iets met elkaar hebben, iets waar hij nooit bij zal kunnen en dat zich veruiterlijkt in een glimlach die niet slechts in elk van hen is, maar ook tussen en boven hen allen te zamen. [...] Ze vormen een Gemeenschap der Heiligen. Ze maken allen deel uit van hetzelfde Mystieke Lichaam.”         

Frans Kellendonk (7 januari 1951 – 15 februari 1990)

De Canadese dichteres en schrijfster Dionne Brand werd geboren op 7 januari 1953 op Trinidad. Zie ook alle tags voor Dionne Brand op dit blog.

XIV i

I know you don’t like poems, especially mine

and especially since mine never get told when

you need them, and I know that I live some

inner life that thinks it’s living outside but

isn’t and only wakes up when something knocks

too hard and when something is gone as if gazing

up the road I miss the bus and wave a poem at

its shadow. But bus and shadow exist all the same

and I’ll send you more poems even if they arrive

late. What stops us from meeting at this place

and imagining ourselves big as the world and broad

enough to take it in and grow ancient is fear and

our carelessness, and standing in the thrall

of the wicked place we live in and not seeing

a way out all the time and never clearly all at once

and not at the same time and abandoning each other

to chance and small decisions, but if I ever thought

that I could never recover the thought struggling

to live through my imperfect mouth and life and way,

if I thought that I could do nothing about the world

then . . . well, and we’ve hung on to old hurts as if

that was all there was and as if no amount of sadness

would be enough for our old, insistent,

not becoming selves; and as if sadness should not end,

so for this I’ll send you more poems even if they

only wave and even if I only look up late to see

your shadow rushing by.

Dionne Brand (Trinidad, 7 januari 1953)

De Nederlandse dichter, bloemlezer Henk van Zuiden werd geboren in Apeldoorn op 7 januari 1951. Zie ook alle tags voor Henk van Zuiden op dit blog.

Dag mevrouw spreeuw

Sorry dat ik uw nest verstoor.
Bent u alleen thuis?
U kunt beter even gaan zitten.
Er heeft vanochtend een ongeval
plaatsgevonden waarbij iemand
betrokken was die mogelijk van
uw familie is.
Hij droeg dit briefje bij zich.
Kent u het zangschrift?
Zou u nu met ons mee kunnen,
om te kijken of de veren
her en der, misschien-
Nee het lijfje , nee,
maar wel een vleugel, of dat,
wat vliegen mogelijk maakte.

II

Zeer tot onze spijt.
Dit gebeurt nu dagelijks.
Ze kijken niet meer uit waar ze
vliegen, zien ze een vertrouwde
vlucht aan overkant, dan vergeten
ze jachtige broodmensen.
Wat wij nu graag zouden willen
weten of spreeuwtje met ruzie
is weggevlogen, of hij misschien
ongelukkig was, het zou
namelijk ook een wanhoopsduik
geweest kunnen zijn.
Ik zeg met nadruk kunnen zijn.
Al hebben we een licht vermoeden
dat hij slachtoffer is geworden van
metalen pletvogel.

Wel, kop op vrouwtje,
er is nog lente genoeg,
laat uw vleugels niet hangen,
u kunt toch aan nieuw
nest beginnen?

Henk van Zuiden (Apeldoorn, 7 januari 1951)

De Indiase schrijfster en columniste Shobhaa Dé werd geboren op 7 januari 1947 in Maharashtra. Zie ook alle tags voor Shobhaa Dé op dit blog.

Uit: Sethji

“Amrita swiftly shut the door behind her after making sure the room was empty. Sethji looked at his beautiful daughter-in-law and touched her upper arm lightly. She reminded him of the lotus blossoms that she daily offered to the marble goddesses in the family temple in the courtyard. Amrita had obviously left her puja halfway this morning. Sethji inhaled deeply. Amrita exuded such a special fragrance, he could recognise it anywhere. He shut his eyes briefly and the image of her naked body flashed before him. He didn’t want her to break the spell. Sethji reached out in an attempt to enfold her in his arms. The heady aroma of sandalwood paste, rose petals, joss sticks, pure ghee, incense and kumkum filled the room. Amrita looked like the goddesses she worshipped so faithfully at dawn each day.

She was clad in a freshly starched white sari with tiny embroidered rosebuds scattered over it. As always, the neckline of her choli was low and deep. The cut so impeccable she didn’t require a bra to hold her shapely breasts in position. Sethji yearned to pull her on to the bed in the corner of the room. She appeared so chaste with her long and lustrous hair covering half her back, the parting in her hair filled with sindoor, the keys to various cupboards and the heavy iron tijori of the house anchored at her narrow waist in a heavy silver bunch. Sethji imagined Amrita’s ankles which were always hidden from his view. The soft tinkle of the gold anklets she wore always alerted him that she was approaching. He loved the way the ankle bone jutted out provocatively. He loved the arrangement of her toes—especially the way the smallest one looked all twisted up and out of alignment.”

Shobhaa Dé (Maharashtra, 7 januari 1947)

De Franse schrijver, historicus en politicus Max Gallo werd geboren in Nice op 7 januari 1932. Zie ook alle tags voor Max Gallo op dit blog.

Uit: Napoleon (Vertaald door Manfred Flügge)

“Am Dienstag, dem 15. September, wacht er im Morgengrauen nicht minder wütend und besorgt auf. Während er sich ankleidet, hört er sich die Rapporte über die nächtlichen Ereignisse an. Der Basar hat gegen elf Uhr Feuer gefangen. Der von lauter Galerien mit Läden umgebene große Platz ist vollständig zerstört worden, ohne daß man in der Nacht den Brand bekämpfen konnte.Er befragt ausführlich Marschall Mortier und General Durosnel. Ihre Mienen sind von Erschöpfung gezeichnet. Ihre Gesichter und Hände sind noch immer verrußt. Sie hätten keine Pumpen gefunden, erzählen sie. Einwohner und Soldaten hätten die Läden und Häuser geplündert. Zwei weitere Feuersbrünste seien in entlegenen Vororten ausgebrochen.Sollten die Russen es wagen, Moskau in Asche zu legen? Er malt sich einen Augenblick lang diese Möglichkeit aus, weist sie aber von sich. Gewiß haben die Biwakfeuer der Soldaten die Holzhäuser in Brand gesetzt. Neue Patrouillen müssen ausgesandt werden. Marschall Mortier, der die Junge Garde befehligt, wird Durosnel als Gouverneur der Stadt ablösen.Napoleon kann es kaum erwarten, die Stadt zu besichtigen. Aber gleich in den ersten Straßen lassen ihn die Stille und Leere ungehalten und ängstlich werden. Er sieht nur einige Silhouetten hinter den Fensterkreuzen mancher Häuser und torkelnde Männer, die sich beim Nahen der Kavalkade auf und davon machen. Wo sind die Menschenmengen von Mailand, Wien, Berlin?Von ferne sieht er den Kreml. Er gibt seinem Pferd die Sporen, um schneller dorthin zu gelangen. Zum ersten Mal, seit er in Rußland ist, empfindet er ein Gefühl der Befriedigung. Er reitet den Festungsgürtel ab. Er betritt diese Stadt im Herzen der Stadt. Er betrachtet lange die Kirchtürme mit ihren Kuppeln. Er könnte mit der Armee hier im Zentrum des russischen Reiches bleiben.”

Max Gallo (Nice, 7 januari 1932)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7^e januari ook mijn blog van 7 januari 2011 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

07-01-2013 om 19:11 geschreven door Romenu  

De Finse schrijfster.Sofi Oskanen werd geboren in Jyväskylä op 7 januari 1977. Haar vader is van beroep elektricien, haar moeder - een Estische - ingenieur. Oksanen heeft tot nu toe vier romans en twee toneelstukken gepubliceerd. Haar eerste roman Stalinin lehmät (Stalins koeien) is vertaald in het Estisch en Zweeds. Haar derde en bekendste roman Puhdistus (Zuivering) is gebaseerd op haar gelijknamige toneelstuk. Met deze roman won ze in 2008 de Finlandiaprijs, in 2009 de Runebergprijs en in 2010 de Literatuurprijs van de Noordse Raad en de Prix du roman FNAC. Evenals Zuivering speelt haar vierde roman, Kun kyyhkyset katosivat (Als de duiven verdwijnen), zich af in Estland. Beide laatste romans werden ook in het Nederlands vertaald, respectievelijk in 2009 en 2013. Zuivering is medio 2013 inmiddels in 38 talen verschenen. Oksanen noemt zichzelf biseksueel en heeft eetstoornissen gehad.

Uit: Zuivering (Vertaald door Marja-Leena Hellings)

“Aliide Truu staarde naar de vlieg en de vlieg staarde terug. Zijn ogen puilden uit en Aliide walgde van hem. Een aasvlieg. Zeldzaam groot en luidruchtig en er voornamelijk op uit om eieren te leggen. Hij wachtte de gelegenheid af om naar de keuken te kunnen vliegen en wreef zijn vleugels en poten aan het gordijn van de kamer alsof hij zich gereed maakte voor de maaltijd. Op vlees was hij uit, op vlees en op niets anders. De marmelades en alle andere geconserveerde etenswaren waren veilig voor hem, maar het vlees niet. De keukendeur was dicht. De vlieg wachtte. Hij wachtte net zo lang tot Aliide er genoeg van had om in de kamer jacht op hem te maken, weg zou gaan en de keukendeur zou openen. De vliegenmepper klapte op het gordijn van de kamer. Het gordijn bewoog, de kantbloemen kreukelden en de winteranjers flitsten op achter het glas, maar de vlieg ontkwam en landde op de vensterruit om daar op de juiste hoogte boven Aliides hoofd te trippelen. Geduld! Dat had Aliide nu nodig om de vlieg op zijn plek te houden.
De vlieg had haar die ochtend gewekt door achteloos over haar voorhoofdsrimpels te wandelen alsof hij op een weg liep, arrogant en provocerend. Ze had de deken opzij gesmeten en was snel opgestaan om de keukendeur dicht te doen; de vlieg was nog niet zo slim geweest om daardoorheen te ontsnappen. Stom was hij. Stom en weerzinwekkend.
Aliide had de houten steel van de mepper, die glad geworden was, stevig vast en haalde opnieuw uit. Het gescheurde leer van de vliegenmepper klapte tegen het glas, dat trilde, de gordijnklemmen rinkelden en de katoenen draad die de gordijnen achter de plank bij elkaar hield bewoog heen en weer, maar de vlieg ontkwam en het was alsof hij haar uitlachte. Ondanks dat ze al meer dan een uur bezig was om op hem te jagen, was hij haar steeds te slim af geweest, en nu vloog hij vettig zoemend in de buurt van het plafond. Een walgelijke, op de vuilnishoop groot geworden aasvlieg. Ze zou hem nog wel krijgen.”

Sofi Oskanen (Jyväskylä, 7 januari 1977)

07-01-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij het feest van Driekoningen

Aanbidding door de Heilige Drie Koningen, Bartholomäus Bruyn de Oude, rond 1501/1550

Die heiligen drei Könige

Legende

Einst als am Saum der Wüsten sich
auftat die Hand des Herrn
wie eine Frucht, die sommerlich
verkündet ihren Kern,
da war ein Wunder: Fern
erkannten und begrüßten sich
drei Könige und ein Stern.

Drei Könige von Unterwegs
und der Stern Überall,
die zogen alle (überlegs!)
so rechts ein Rex und links ein Rex
zu einem stillen Stall.

Was brachten die nicht alles mit
zum Stall von Bethlehem!
Weithin erklirrte jeder Schritt,
und der auf einem Rappen ritt,
saß samten und bequem.
Und der zu seiner Rechten ging,
der war ein goldner Mann,
und der zu seiner Linken fing
mit Schwung und Schwing
und Klang und Kling
aus einem runden Silberding,
das wiegend und in Ringen hing,
ganz blau zu rauchen an.
Da lachte der Stern Überall
so seltsam über sie,
und lief voraus und stand am Stall
und sagte zu Marie:

Da bring ich eine Wanderschaft
aus vieler Fremde her.
Drei Könige mit Magenkraft

von Gold und Topas schwer
und dunkel, tumb und heidenhaft, -
erschrick mir nicht zu sehr.
Sie haben alle drei zuhaus
zwölf Töchter, keinen Sohn,
so bitten sie sich deinen aus
als Sonne ihres Himmelblaus
und Trost für ihren Thron.
Doch musst du nicht gleich glauben: bloß
ein Funkelfürst und Heidenscheich
sei deines Sohnes Los.
Bedenk, der Weg ist groß.
Sie wandern lange, Hirten gleich,
inzwischen fällt ihr reifes Reich
weiß Gott wem in den Schoß.
Und während hier, wie Westwind warm,
der Ochs ihr Ohr umschnaubt,
sind sie vielleicht schon alle arm
und so wie ohne Haupt.
Drum mach mit deinem Lächeln licht
die Wirrnis, die sie sind,
und wende du dein Angesicht
nach Aufgang und dein Kind;
dort liegt in blauen Linien,
was jeder dir verließ:
Smaragda und Rubinien
und die Tale von Türkis.

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)

Rilke werd geboren in Praag

Zie voor de schrijvers van de 6e januari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

06-01-2013 om 12:21 geschreven door Romenu  

De Libanese dichter en romanschrijver Khalil Gibran werd geboren op 6 januari 1883 in Bischarri. Zie ook alle tags voor Khalil Gibran op dit blog.

Over het Huwelijk

Toen sprak Almitra opnieuw en zei:

En wat kun je ons zeggen over het huwelijk?

En hij antwoordde:

Tezamen werd je geboren, en tezamen zul je voor immer zijn.

Jij zult tezamen zijn, als de witte vleugelen van de dood je dagen verstrooien.

Ja, je zult zelfs tezamen zijn in Gods stille herinnering.

Maar laten er tussenruimten zijn in je tezamenzijn.

Laat de winden des hemels tussen je dansen.

Hebt elkander lief, maar maakt van de liefde geen band:

laat zij veeleer zijn een golvende zee tussen de kusten van je zielen.

Vult elkanders bekers, maar drinkt niet uit dezelfde beker.

Geeft elkander van je brood, maar eet niet van hetzelfde stuk.

Zingt en danst tezamen en weest blijde, maar bent ieder alleen,

zoals de snaren van een luit op zichzelf zijn, al doortrilt hen dezelfde muziek.

Geef je harten, maar geef ze niet aan elkander in bewaring.

Want alleen de hand des levens kan je harten bevatten.

En staat tezamen, maar niet te dicht bijeen:

want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf,

en de eik en de cypres groeien niet in elkanders schaduw.

Khalil Gibran (6 januari 1883– 10 april 1931)

Zelfportet, rond 1911

De Nederlandse dichteres Hester Knibbe werd geboren op 6 januari 1946 in Harderwijk. Zie ook alle tags voor Hester Knibbe op dit blog.

Badjongen van Yiannaki

Wat hij ook twintig winters is geweest,
nu is hij heer en meester van het bad,
schoont tafels, zet de stoelen recht, veegt
blad. Maar dat is nog het minst.

Zijn werkelijke taak ligt hogerop: hij jaagt
de vogels naar het zwerk, wijst met gestrekte
arm de berg terug, de zon terecht, terwijl
een rilling door zijn lijf heen trekt.

Zo nu en dan stampt hij de aarde aan
die onder tegels is gelegd, strijkt vloeiend
alle water pas of trekt het bij de hoeken
strak. Zo blijft de wereld hier intact en vlak.

Vannacht

Vannacht twee kinderen gered.
Ze lagen onder dun zwart ijs;
de een zag grijs, de ander blauw.
Ik heb ze op het gras gelegd,
dat hard onder mijn voeten brak,
hun lijfjes droog en warm gewreven
en ze mijn adem ingeblazen.

Daarna de ochtend ingekeken,
die lauw over het water lag,
een mouwloos T-shirt aangedaan,
wat grassen in een vaas geschikt,
twee kinderen uit hun slaap gevist.

Hester Knibbe (Harderwijk, 6 januari 1946)

De Franse schrijver Romain Sardou werd geboren op 6 januari 1974 in Boulogne-Billancourt. Zie ook alle tags voor Romain Sardou op dit blog.

Uit: Délivrez-nous du mal

“En ce 12 décembre 1287, cela ferait bientôt neuf mois que le trône du pape était vacant ; les cardinaux électeurs réunis en conclave ne parvenaient pas à s’entendre sur le nom du successeur d’Honorius IV, mort au mois d’avril.
Cette absence prolongée de souverain pontife à Rome n’était pas un phénomène rare. Dans le passé, des "interrègnes" de ce type avaient parfois duré trois années et plus. Les destinées de l’Église tombaient alors aux mains d’un collège restreint de membres de la curie qui expédiaient les affaires courantes dans l’attente de l’élection.
Ce collège était régi par le grand chancelier et maître du sacré palais, Artémidore de Broca. Connu dans sa jeunesse sous le nom d’Aures de Brayac, soldat émérite de la septième croisade, aujourd’hui âgé de plus de quatre-vingts ans, le vieux cardinal appartenait à la chancellerie du Latran depuis 1249. Dans l’intervalle, il s’était plu à devenir le confidentissime de onze papes, sans que jamais son empire sur la curie soit remis en question.
Ce fils de boucher, fou d’orgueil, pétri de ruse et de patience, se fiant uniquement à son propre génie, était reconnu pour être l’« homme fort » des interrègnes, il cumulait six années complètes où Rome, publiquement privée de chef, s’était trouvée sous sa seule domination.
Tous prétendaient qu’il avait maintes fois refusé de ceindre la tiare papale ; cela en disait long sur le poids qu’il accordait à son titre de chancelier et à sa conviction éprouvée de détenir le véritable pouvoir à Rome.”

Romain Sardou (Boulogne-Billancourt, 6 januari 1974)

De Amerikaanse dichter Carl Sandburg werd geboren op 6 januari 1878 in Galesburg, Illinois. Zie ook alle tags voor Carl Sandburg op dit blog.

Young Sea

The sea is never still.
It pounds on the shore
Restless as a young heart,
Hunting.

The sea speaks
And only the stormy hearts
Know what it says:
It is the face
of a rough mother speaking.

The sea is young.
One storm cleans all the hoar
And loosens the age of it.
I hear it laughing, reckless.

They love the sea,
Men who ride on it
And know they will die
Under the salt of it

Let only the young come,
Says the sea.

Let them kiss my face
And hear me.
I am the last word
And I tell
Where storms and stars come from.

Two Neighbors

Faces of two eternities keep looking at me.
One is Omar Khayam and the red stuff
wherein men forget yesterday and to-morrow
and remember only the voices and songs,
the stories, newspapers and fights of today.
One is Louis Cornaro and a slim trick
of slow, short meals across slow, short years,
letting Death open the door only in slow, short inches.
I have a neighbor who swears by Omar.
I have a neighbor who swears by Cornaro.
Both are happy.
Faces of two eternities keep looking at me.
Let them look.

Carl Sandburg (6 januari 1878 - 22 juli 1967)
Met zijn kleinzoon, ca. 1945

De Duitse schrijver Jens Johler werd geboren op 6 januari 1944 in Neumünster. Zie ook alle tags voor Jens Johler op dit blog.

Uit: Gottes Gehirn

"Der reinste Dschungel", sagte Jane, als sie am nächsten Morgen in den schmalen, asphaltierten Waldweg einbogen, den Behrman ihnen beschrieben hatte. Ein Lieferwagen kam ihnen entgegen, offenbar von einer Installationsfirma. Dahinter fuhr ein schwarzer Dodge mit verdunkelten Scheiben. "Ziemlich viel Verkehr hier", sagte Jane, "findest du nicht?"
   Die asphaltierte Strecke mündete nach einer Weile in einen löchrigen Feldweg. Links und rechts des Weges standen alte Bäume, deren Zwischenräume von Gestrüpp überwuchert waren.
   "Walden Two", sagte Troller.
   "Walden who?"
   "Thoreau. Der Urvater der amerikanischen Zurück-zur-Natur-Freaks. Er hat in einer ähnlichen Umgebung ein spektakuläres Experiment versucht, das er in seinem berühmten Tagebuch mit dem Titel Walden Two beschrieben hat. Millionen Amerikaner träumen noch heute von so einem einfachen Leben. Und das, obwohl die Sache schon im vorletzten Jahrhundert stattfand."
   "Also ein Selbstversuch."
   "Ja. Thoreau hat ein Jahr lang auf einem kleinen Stück Land ohne Hilfe von außen gelebt und versucht, sich fast vollständig selbst zu versorgen. Er wollte beweisen, dass der Weg der Zivilisation nicht zwangsläufig ist, dass man sich der industriellen Lebensweise auch verweigern kann. Die wahre Freiheit bestand für ihn darin, im Einklang mit der Natur zu leben."
   "Klingt ziemlich anstrengend und unbequem", sagte Jane.
   "Behrman liebt das Experiment" sagte Troller. Er erinnerte sich an sein Gespräch mit ihm auf dem Einstein-Forum und die anschließende Session. Auf seine Art war er auch ein merkwürdiger Kauz, aber ein origineller, der immer gut war für überraschende Ideen.
   Am Ende des Weges, der in eine Lichtung einbog, stand ein Blockhaus, das aus rohen Baumstämmen zusammengefügt war und zu dem eine Stromleitung hinführte.
   "Von wegen Walden Two", sagte Jane.

Jens Johler (Neumünster, 6 januari 1944)

De Britse dichter Idris Davies werd geboren op 6 januari 1905 in Rhymney, Monmouthshire. Zie ook alle tags voor Idris Davies op dit blog.

Morning Comes Again

Morning comes again to wake the valleys
And hooters shriek and waggons move again,
And on the hills the heavy clouds hang low,
And warm unwilling thighs crawl slowly
Out of half a million ruffled beds.
Mrs Jones' little shop will soon be open
To catch the kiddies on the way to school,
And the cemetery gates will chuckle to the cemetery-keeper,
And the Labour Exchange will meet the servant with a frown.

Morning comes again, the inevitable morning
Full of the threadbare jokes, the conventional crimes,
Morning comes again, a grey-eyed enemy of glamour,
With the sparrows twittering and gossips full of malice,
With the colourless backyards and the morning papers,
The unemployed scratching for coal on the tips,
The fat little grocer and his praise for Mr Chamberlain,
The vicar and his sharp short cough for Bernard Shaw,
And the colliery-manager's wife behind her pet geranium
Snubbing the whole damn lot!

Idris Davies (6 januari 1905 – 6 april 1953)

Zie voor nog meer schrijvers van de 6^e januari mijn vorige blog van vandaag.

06-01-2013 om 12:18 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Edgar Laurence Doctorow werd geboren op 6 januari 1931 in New York. Zie ook alle tags voor E. L. Doctorow op dit blog.

Uit: City Of God

“She wears no makeup, goes unjeweled, and arrives habitually underdressed in the simplest of outfits for an evening, her hair almost too casually pinned or arranged, as if hastily done up at the last minute for whatever black-tie dinner she has been dragged to by her husband.
Her quiet mien is what I noticed the first time I met her-as if she were thinking of something else, as if she is somewhere else in all our distinguished surroundings. Because she did not demand attention and was apparently without a profession of her own, she could seem entirely ordinary among the knockout women around her. Yet she was always the object of their not quite disguisable admiration.
A slender, long-waisted figure. Fine cheekbones and dark brown eyes. The mouth is generous, the complexion an even ecru paleness that, unblemished by any variation, seems dispensed over her face as if by lighting. This Slavic evenness, particularly at her forehead under the pinned slant of hair, may account at least in part for the reigning calmness I have always felt from her.
She nodded, smiled, with a clear direct look into my eyes, and took her place at the table with that quietness of being, the settledness of her that I find so alluring.
Things went well. Let me entertain you.... I spoke my lines trippingly on the tongue. She was responsive, appreciative in her quiet way. On my third glass of Bordeaux, I thought, under cover of the surrounding conversations, I should take my chances. My confession drew from her an appreciative and noncommittal merriment. But then color rose to her cheeks and she stopped laughing and glanced for a moment at her husband, who sat at the next table. She picked up her fork and with lowered eyes attended to her dinner. Characteristically, her blouse had fallen open at the unsecured top button. It was apparent she wore nothing underneath. Yet I found it impossible to imagine her having an affair, and grew gloomy and even a bit ashamed of myself. I wondered bitterly if she elevated the moral nature of every man around her.”

E. L. Doctorow (New York, 6 januari 1931)

De Nederlandse schrijfster, publiciste, feministe en politica Anja Meulenbelt werd geboren in Utrecht op 6 januari 1945. Zie ook alle tags voor Anja Meulenbelt op dit blog.

Uit: De schaamte voorbij

“Ik heb haast. Nu voor mezelf duidelijk is dat ik besloten heb een boek te schrijven (wanneer was dat, in mijn slaap, zoals veel beslissingen 's morgens genomen blijken te zijn) dringen de flarden zich aan me op en houden me wakker.

Ik wil ze pakken voordat ze vervliegen of zich vastzetten als anekdotes, staties als vakantiedia's die na drie keer kijken geen emoties meer wekken.

Taal, mijn probleem is taal, het is niet mijn taal. Ik zou in kleuren moeten kunnen schrijven of in woordloze geluiden. De flarden die ik vind tussen boodschappenlijstjes en aantekeningen staan ver van me af, of zijn zo dichtbij dat ik me geneer. Emoties die te sentimenteel lijken of te dramaties als ze in letters op papier staan. Liefde. Pijn. Woorden die vlak worden, of zakelijk, of hard. Kut. Vagina. Orgasme. Niet mijn taal, maar ik heb nog geen andere.

 Mijn ervaringen wil ik vangen. Die van vroeger, die van nu. Naarmate de ervaringen dichterbij komen in de tijd zijn ze moeilijker te beschrijven. Betekenissen zijn veranderd. Relaties zijn niet meer de relaties van vroeger. Ik weet niet meer wat seksualiteit is. Ik heb geen termen meer voor de mensen om me heen. Zinloos geworden benamingen: mijn man, mijn vriendin. Onderscheidingen die niet meer kloppen. Werk. Ik werk altijd. Ik werk nooit niet. Een ander woord voor leven.”

Anja Meulenbelt (Utrecht, 6 januari 1945)

De Duitse schrijver Joachim Specht werd geboren op 6 januari 1931 in Weinböhla/Kreis Meißen. Zie ook alle tags voor Joachim Specht op dit blog.

Uit: Das Engelchen über mir

“Ich kletterte zwischen den Trümmern umher, landete auf dem Altmarkt, hielt mir die Nase zu, mir war elend vom Gestank, da erkannte ich an den verkohlten Baumstümpfen den Hinterhof meiner Schule. Die Notausstiege gähnten schwarz, aus den Sandsteinhalden ragten Schornsteine dünn empor. Ich fand den Mut, in den Schulkeller zu steigen. Im Licht der Streichhölzer entdeckte ich außer Gepäckstücken nichts. Offenbar hatte man die Kameraden durch den freigeschaufelten Einstieg herausgeholt.Vielleicht lebten sie noch? Herr Löbner führte vor einer Woche die Schlafsaalaufsicht, ihm traute ich das zu.
Draußen bekam ich Ärger. „Was tust du da? Du plünderst wohl? Im Schweizerviertel sitzt schon einer mit einem Schild vor dem Bauch!“ Ich wies mich aus, und der Pionierfeldwebel gab mir das Papier zurück. „Hier lebt keiner mehr, aber nun verschwinde, dalli, wir sprengen gleich Blindgänger.“ Ich verließ das Kommando in Eile und fühlte mich irgendwie befreit. Rohrstock und WHW-Büchse waren verbrannt, mein Obst durfte ich allein essen, alles erledigt, Beten, Schulfraß, Kleingeld, Schulgeld, keine Angst mehr vor der Schlafsaalaufsicht, die heimlich heranschlich und die Bettdecken wegzog, um uns beim nächtlichen Obolus zu überraschen. Vorbei mit der Kopfleere, nichts würde meinen Sinn trüben, alle Ängste waren verbrannt – hier lebte ja keiner mehr, der Feldwebel musste es wissen.
Als ich zum Platz hinabkletterte, hielt mir einer seine Hand hin, er wollte hinauf auf die Trümmer. Ich muss ihn entsetzt angestarrt haben, jedenfalls fing sich Herr Löbner zuerst und schlug mir wie seinesgleichen auf die Schulter. „Menschenskinder, Kränkel, du lebst ja noch, ist ja großartig, wie bist du denn herausgekommen, du warst doch Melder ...“ Er merkte, dass meine Stimme so heiser war, dass ich kaum antworten konnte, und befahl mir zu warten. Er wollte im Schulkeller etwas suchen. „Wir machen in Radebeul weiter“, hörte ich noch von oben, „die meisten sind wohlauf ...“

Joachim Specht (Weinböhla, 6 januari 1931)

Weinböhla

De Duitse schrijfster Astrid Gehlhoff-Claes werd geboren op 6 januari 1928 in Leverkusen. Zie ook alle tags voor  Astrid Gehlhoff-Claes op dit blog.

Uit: Inseln der Erinnerung

“Über den Steg am Heiligenhäuschen blicken wir zum Deich. Wir sehen die Schiffe. Sechs nacheinander, lange Laster, tief ins Wasser gedrückt von der Schwere der Fracht. Manchmal ein Fährschiff, leicht, selten ein Segelboot. Selten ein Mensch an Deck, manchmal ein Hund im Käfig. Und schnell vorbei.

Ich lasse Noah frei, wenn er an der Hecke die Obdachlosen begrüßt. Er leckt ihre Stirnen, die Augen, was aus den Vermummungen lugt. Sie öffnen sie nicht, sie lächeln, sie heben eine Hand. Ich setze Tee hin mit Rum, eine Kanne. Ich lasse Noah frei, er schießt zum Deich. Schafe, der Schäfer winkt. Neue Bilder, friedlich, die Herde vor dem Fluß. Noah, wedelnd, vom Schäferhund geduldet, ein paar Schafe zurücktreibend vom Deich. Stare auffliegend, sie picken von den Rücken der Schafe die Zecken weg. Der Schäfer winkt, er weiß: Ich schütte den Schafen, die erst hier im April gebären, einen Sherry ins Wasser, damit sie sie nicht so spüren, die Wehen. Die Schmerzen der Schafschur, der Schlachtung nahm ich ihnen nicht; ich sah sie, auf Wagen getrieben, sehe es immer, auch wenn ich wie jetzt mich freue, die frühe Sonne fühle, den Wind.

Sie kommt schon ein wenig später, wir sind seit ein paar Tagen vor ihr auf. Wir und die Menschen meiner Straße, die joggen, turnen, mit dem Hund laufen vor Arbeitsbeginn. Ich kenne sie vom Sehen, vom sparsamen Sprechen: über die Hunde, übers Wetter, über die Jahreszeit. Die Namen der Hunde sind klar. Da ist Othello, ein Dalmatiner, vor dem Noah sich nicht fürchtet, weil er ihn kennt. »Er tut nichts«, hat sein Herr bei der ersten Begegnung zu mir gesagt, als Noah zuckte, sich duckte und den Schwanz einzog. Jetzt läuft er auf ihn zu, der kleine Kavalier King Charles, beige-weiß, mit dem langen weißen Schwanz wedelnd vor dem großen Dalmatiner, der freundlich niederblickt.”

Astrid Gehlhoff-Claes (6 januari 1928 – 1 december 2011)

De Duitse schrijver Günter Görlich werd geboren op 6 januari 1928 in Breslau. Zie ook alle tags voor Günter Görlich op dit blog.

Uit: Keine Ferien für Jonas

“Jonas hockt im Schneidersitz auf dem Fußboden und betrachtet durch eine Lupe die Briefmarken, die er heute in der Schule getauscht hat.

Den Radiorecorder hat er nicht eingeschaltet. So hört er das Telefon. Mama ermahnte ihn stets: "Sei nicht so faul. Geh' ran, wenn´s läutet."

Das grüne Telefon steht im Flur, und Jonas nimmt den Hörer ab.

"Ist dort Lorenz?" fragt eine Frauenstimme.

"Hier ist Jonas Lorenz", sagt der Junge.

"Hier ist das Städtische Krankenhaus. Ich möchte Frau Lorenz sprechen", sagt die Frau.

"Mama ist nicht zu Hause", antwortet Jonas, "sie ist in ihrer Apotheke."

"Also hör zu, Jonas", die Frau spricht ganz ruhig, "deine Mama soll sofort hier anrufen. Städtisches Krankenhaus."

"Warum denn?"

"Dein Vater ist hier. Du mußt ihr sofort Bescheid sagen. Hörst du? Schreib dir unsere Nummer auf: 73982." Jonas sucht Stift und Block und murmelt: "73982. Mama soll gleich anrufen."

"So ist es richtig", sagt die Frau.

Der Junge hört im Telefon das Heulen der Sirene eines Rettungsautos. Er läßt den Hörer auf die Gabel fallen. Papa im Krankenhaus? Was ist passiert? Jonas springt die Treppen hinab, rennt über den Hof. Hier hat er Papa noch vor kurzem gesehen. Er war früher von der Arbeit gekommen, wie immer am Freitag. Jonas bewunderte gerade Mikes neues Fahrrad.... .”

Günter Görlich (6 januari 1928 – 14 juli 2010)

Cover 

De Tsjechische schrijver, journalist en vertaler Ivan Olbracht (eig. Kamil Zeman) werd geboren op 6 januari 1882 in Semily. Zie ook alle tags voor Ivan Olbracht op dit blog.

Uit: Anna (Vertaald door Otto Katz)

“Fräulein Dadla lachte auf. Lustig und nett. Fast so nett, wie Anna mit ihren Mitschülerinnen in der Schule gelacht hatte.
„Willst du?" sagte sie und wieder klang es, als ob das eine Kameradin aus der Dorfschule sagte. Sie öffnete die Schublade des Nachttisches und zog eine Tafel Schokolade hervor. Sie brach ein Stück ab und gab es Anna: „Da hast du, lass es dir königlich schmecken!"
„Vergelt's Gott! Küss die Hand!" stotterte die überraschte Anna dankbar hervor.
„Na, Sie können gehen, Anna!" Aber das war nicht mehr die Kameradin aus der anderen Klasse, sondern das gnädige Fräulein, das gewohnt ist, zu befehlen.
Anna wusch in der Küche das Geschirr, stellte es auf den Bord, — und Frau Baumeistersgattin Rubesch kam noch dreimal, um sich sie anzusehen. Dann ging Anna schlafen. In die Kammer neben dem Badezimmer, deren langes, schmales Fenster mit dem Gitterwerk auf den Gang hinausging. Die Kammer war klein, viereinhalb Schritt im Geviert, aber sie war frisch geweißt und hatte oben an der Decke eine elektrische Lampe. Wenn Anna nicht durch die Eindrücke des Tages so erschöpft gewesen wäre, hätte es ihr sicherlich hier gefallen. Aber ihre Leiden waren noch nicht zu Ende.
Sie setzte sich auf den Bettrand und begann gehorsam die Zeitungsausschnitte zu lesen, die ihr Frau Rubesch gebracht hatte. Diese Zeitungsausschnitte waren voller Schrecken, Gespenster und Blut. Und in allen wurden Dienstmädchen betrogen, beraubt, ermordet, — Graus über Graus!
In Paris lebte Landru, oh, ein leibhaftiger Teufel mit dem Gesicht eines hübschen Mannes. Der lockte Mädchen in seine Villa, um sie dort zu ermorden und ihre zerschnittenen Leichen im Ofen zu verbrennen.”

Ivan Olbracht (6 januari 1882 – 20 december 1952)

In 1929

06-01-2013 om 12:10 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver Umberto Eco werd geboren op 5 januari 1932 in Allasandria. Zie ook alle tags voor Umberto Eco op dit blog.

Uit: In de naam van de roos (Vertaald door Jenny Tuin, Pietha de Voogd, Henny Vlot)

“De kerk was niet majestueus zoals andere die ik later in Straatsburg, Chartres, Bamberg en Parijs zag. Ze leek veeleer op die welke ik in Italië al had gezien, weinig geneigd in een duizelingwekkende vlucht naar de hemel op te streven en stevig op de aarde geplant, dikwijls meer breed dan hoog; zij het dat de muren van deze kerk op een eerste niveau, gelijk die van een burcht, van boven waren bezet met een reeks vierkante kantelen, terwijl zich boven deze verdieping een tweede bouwwerk verhief, meer een fikse tweede kerk dan een toren, bedekt met een puntdak en voorzien van strenge ramen. Een robuuste abdijkerk zoals onze oude bouwmeesters in de Provence en de Languedoc bouwden, gespeend van de vermetele vormen en overdreven versiersels eigen aan de moderne stijl, en pas in later tijden, vermoed ik, boven het koor verrijkt met een spitse, driest naar het hemelgewelf priemende toren.

(...)

Twee rechte, gladde zuilen stonden voor de ingang, die op het eerste gezicht een grote boog leek; maar van de zuilen gingen twee steunmuren uit, waarboven zich nog vele andere bogen welfden die de blik, als naar het hart van een afgrond, naar de eigenlijke, in het halfduister juist te onderscheiden ingang trokken, bekroond met een groot timpaan, aan de zijkanten geschraagd door twee muurpijlers en in het midden door een gebeeldhouwde pilaar die de ingang verdeelde in twee openingen, elk afgesloten door een eikenhouten, met metaal verstevigde deur. Op dat uur van de dag scheen de bleke zon bijna lood recht op het dak en liet licht viel schuin op de voorgevel, dus niet rechtstreeks op het timpaan; zo stonden we, na de twee zuilen te zijn gepasseerd, plotseling als het ware in een woud van bogen die, ontsproten aan de reeks kleinere pijlers waarmee de steunmuren op regelmatige afstanden werden verstevigd, boven onze hoofden het gewelf vormden. Toen onze ogen eindelijk aan het halfduister gewend waren, werd ik als door een bliksemflits getroffen door de woordeloze taal van de gebeeldhouwde en beschilderde Steen, waarvan de voorstellingen, direct toegankelijk voor ieders blik en fantasie als ze waren, (want pictura est laicorum literatura) mij in een visioen dompelden waarvan mijn tong ook thans nog slechts met moeite vermag te gewagen.”

Umberto Eco (Allasandria, 5 januari 1932)

De Zwitserse schrijver Friedrich Dürrenmatt werd geboren op 5 januari 1921 in Konolfingen. Zie ook alle tags voor Friedrich Dürrenmatt op dit blog.

Uit: Hercules and the Augean Stables (Vertaald door Alexander Gross)

“Scene Two: On the glacier of Mount Olympus

(A snow-capped Hercules sits at right next to a snow-capped Wild Sow.)

HERCULES: Cold.
POLYBIUS: Cold
HERCULES: Thin air.
POLYBIUS: Mountain air.

(Polybius blows on his hands, beats his arms against his body, runs in place, trying to warm himself.)

HERCULES: Sit down. Stop dancing around. You're making me nervous.

POLYBIUS: Sorry about that.

(He mounts the platform and sits down to the left of the Wild Sow. They are both almost frozen.)

HERCULES: North wind.

(Polybius moistens his right index finger and holds it up in the air.)

POLYBIUS: Northwest wind.

HERCULES: Luckily I have my lion skin.

POLYBIUS: I unfortunately am dressed for the middle of summer.

HERCULES: The fog's getting thicker.

POLYBIUS: You can't see ten paces ahead.

HERCULES: Now it's started snowing again.

POLYBIUS: Storm blowing up.

HERCULES: There's something helpless about Greeks on a glacier.

(Thundering.)

POLYBIUS: An avalanche.

HERCULES: We're not a mountaineering nation.”

Friedrich Dürrenmatt (5 januari 1921 – 14 december 1990)

Zelfportret, 1982 

De Keniase schrijver Ngũgĩ wa Thiong'o werd geboren op 5 januari 1938 in Kamiriithu, Limuru, Kenia. Zie ook alle tags voor Ngũgĩ wa Thiong'o op dit blog.

Uit: Decolonising the Mind

“One of the most humiliating experiences was to be caught speaking [Gikuyu] in the vicinity of the school. The culprit was given corporal punishment — three to five strokes of the cane on bare buttocks — or was made to carry a metal plate around his neck with inscriptions such as I AM STUPID or I AM A DONKEY. Sometimes the culprits were fined money they could hardly afford. And how did the teachers catch the culprits? A button was initially given to one pupil who was supposed to hand it over to whoever was caught speaking his mother tongue. Whoever had the button at the end of the day would sing who had given it to him and the ensuing process would bring out all the culprits of the day. The children were turned into witch-hunters and in the process were being taught the lucrative value of being a traitor to one’s immediate community.

(…)

The fact is that all of us who opted for European languages—the conference participants and the generation that followed them—accepted that fatalistic logic [of the unassailable position of English in our literature] to a greater of lesser degree. We were guided by it and the only question which preoccupied us was how best to make the borrowed tongues carry the weight of our African experience by, for instance, making them ‘prey’ on African proverbs and other peculiarities of African speech and folklore.”

Ngũgĩ wa Thiong'o (Kamiriithu, 5 januari 1938)

De Duitser schrijver, criticus en literatuurwetenschapper Paul Ingendaay werd geboren op 5 januari 1961 in Keulen. Zie ook alle tags voor Paul Ingendaay op dit blog.

Uit: Gebrauchsanweisung für Spanien

“Man berät, bemitleidet die junge Frau, deren Suche bisher vergeblich war, lobt ihr Spanisch, lobt dann noch einmal die Vespa und ruft schließlich Julio. Und Julio erinnert sich an ein Vorderlicht, eines von den alten, gerundeten, das schon seit Ewigkeiten niemand haben will und das noch irgendwo im Lager herumliegen muß. Drei Minuten später hält er es triumphierend in der Hand, alle lachen, teuer ist das Vorderlicht auch nicht, weil es ja schon fast ausgemustert war.

Die erste Geschichte trägt sich wahrscheinlich täglich in dieser oder einer ähnlichen Form in Deutschland zu. Die zweite hat sich ziemlich genau so abgespielt - in Spanien. Man könnte sich nun fragen, was die vier Leute in der Madrider Werkstatt den ganzen Tag machen. Womöglich ist das Erstatzteillager in so fürchterlichem Zustand, daß man mindestens vier Leute braucht, um das Chaos in den Griff zu bekommen. Oder einer hat einen Freund mitgebracht, der gerade nichts Besseres zu tun hat und ebensogut in der Werkstatt herumtrödeln kann wie in seiner Bude. Kurz, der Charme des geschilderten Erlebnisses, der erfolgreichen Suche nach dem Vorderlicht, gründet wahrscheinlich auf einer gewissen Unordnung und Ineffizienz der Lagerhaltung.
Doch wie sehr man an der kleinen Geschichte auch herumdeutet, ihre Ursachen und Vorbedingungen untersucht, das Ergebnis bleibt davon unberührt. Die junge Frau mit der Vespa wird aus der Werkstatt nicht nur ein Vorderlicht (gerundet) mitnehmen, sondern auch einen sehr guten Eindruck, dem keine spätere Erfahrung etwas anhaben kann.”

Paul Ingendaay (Keulen, 5 januari 1961)

De Hongaarse schrijver László Krasznahorkai werd geboren op 5 januari 1954 in Gyula. Zie ook alle tags voor László Krasznahorkai op dit blog.

Uit: Satanstango (Vertaald door Hans Skirecki)

“Denn nur das blieb; die Mutter nämlich hatte sie, nachdem sie im gegenseitigen Einverständnis aus der Hilfsschule in der Stadt zurückgeholt worden war, für die Hausarbeit eingespannt, doch in der Furcht vor Schelte zerbrachen die Teller auf dem Fußboden, blätterte das Email von den Töpfen, blieb das Spinngewebe in den Ecken hängen, war die Suppe ohne Geschmack und der Paprikasch versalzen, bis sie schließlich die einfachsten Aufgaben nicht mehr erledigen konnte und aus der Küche verscheucht werden mußte. Fortan verrannen ihr die Tage in verkrampftem Warten, sie verzog sich hinter die Scheune oder unter das Vordach hinterm Haus, wenn es regnete, denn von dort aus hatte sie die Küchentür so im Blick, daß sie von drinnen zwar nicht gesehen werden, aber beim ersten Ruf zur Stelle sein konnte. In der ständigen Wachsamkeit geriet bald die Ordnung ihrer Sinnesorgane aus den Fugen: Ihr Sehvermögen beschränkte sich fast ausnahmslos auf die Küchentür, diese jedoch nahm sie mit ungeheurer Schärfe, mit beinahe schon reißendem Schmerz wahr; an ihr erfaßte sie alle Einzelheiten gleichzeitig, oben die beiden schmutzigen Scheiben und den mit Reißzwecken befestigten Spitzenvorhang dahinter, unten die angetrockneten Schlammspritzer, die waagrechte Linie der Klinke, kurz, das ganze alarmierende Netz der Formen, Farben und Linien; in der in Stücke zerfallenden Zeit nahm sie auch die verschiedenen Zustände der Küchentür wahr, die jeweils von einem anderen Grad der Gefahren und Möglichkeiten kündeten. Wenn die Tür sich jäh bewegte, kam rundherum alles in Schwung: die Mauer des Hauses oder die Krümmung des Regenabflusses lief an ihr vorbei, das Fenster flitzte davon, zur Linken schwammen der kleine Stall und der vernachlässigte Blumengarten vorüber, der Himmel über ihr setzte sich in Bewegung, der Boden unter ihren Füßen rannte weg, und schon stand sie vor der Mutter oder der Schwester, ohne daß sie hatte sehen können, wie die Küchentür sich öffnete, auf einmal stand sie vor ihnen. Die Sekunde, bis sie den Blick senkte, genügte, sie zu erkennen, mehr brauchte sie nicht, und von da an und noch lange danach schien die undeutliche Gestalt der Mutter oder der Schwester wie hineingenagelt in den Raum voller zappelnder Gegenstände, blicklos nahm sie wahr, daß diese dort sind und sie hier ist, ihnen gegenüber, unten, und sie wußte auch, daß die drei sie so sehr überragten, daß das Bild, falls sie jemals zu ihnen aufblickte, vielleicht zerspränge, da ihr offenkundiges Recht, derart aufzuragen, so ins Auge sprang, daß allein schon der Anblick es zerstören mochte.”

László Krasznahorkai (Gyula, 5 januari 1954)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5^e januari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag. 

05-01-2013 om 12:15 geschreven door Romenu  

De Iraanse dichteres Forough Farokhzad werd geboren op 5 januari 1935 in Teheran. Zie ook alle tags voor Forough Farokhzad op dit blog.

Conquest of the Garden

The crow that flew over us and sank-
in the confusion of a vagabond cloud;
The crow that swiftly crossed-
the extent of the sphere-
like a short arrow-
will tell about us-
in the town.

Everybody knows.
Everybody knows that you and I,
looked through the oblique crack of the wall-
and saw The Garden.

Everybody knows.
Everybody knows that you and I,
reached for the trembling branch of The Tree-
and picked the apple.

Everybody is scared.
Everybody is scared but you and I,
together joined lights,
mirrors and water-
and feared never.

For you and I,
it is not about a frail union of two names-
in the aged pages of a registrar notebook.
It is about my fortunate locks-
and the burning stroke of your kiss.

For you and I,
it is about the imminence of our skins-
in the sacred wellspring of lightly streams,
swiftly sliding -over the waterfalls and the hills.

And,
it is about the fountain’s songs-
its fleeting flight, its short, silvery life.

You and I,
in the core of a darkened night,
in the fluid freshness of forests,
on the peak of shielding mounts,
and in a freezing fearful sea-
asked young, golden eagles-
what we ought to do.

Everybody knows.
Everybody knows that we pierced-
into the silent dream of Phoenix.

Everybody knows.
Everybody knows that you and I,
In the prairies and the plains-
reached to the glittering roots-
of Truth.

Everybody knows.
Now, everybody knows that you and I,
in an endless instant, conquered the entirety of Eternity.

For you and I,
It is not about a shaking whisper in the dark.
It is about Day and its invading spark.
It is about a breeze over the fertile side.
It is about birth, evolution and pride.

It is about burning every futile piece-
in the garnet core of the flames.

And it is about our hands-
that contrived a bridge,
concrete and bright,
over the tear of night.

Come to the turf!
Come to the turf-
and call my name!
Call my name-
with a choral of white lilies-
like a gazelle who calls his mate.

The shades of dusk-
are floating in their veiled sorrow.

And doves,
from the windows of their white tower-
are looking at Earth.

Come to the turf!

Vertaald door Maryam Dilmaghani

Forough Farokhzad (5 januari 1935 – 13 februari 1967)

De Spaanse schrijver Terenci Moix werd geboren op 5 januari 1942 in Barcelona. Zie ook alle tags voor Terenci Moix op dit blog.

Uit: Der Traum der Kleopatra (Vertaald door Elisabeth Brock)

“Mit dem verschleierten Gesicht, dem verhüllten, gekrümmten Körper, war die arme Frau kaum wiederzuerkennen. Der edle Sosigenes jedoch trat auf wie immer. Er war die gleiche ehrfurchtgebietende Person, die seit den frühen Tagen des Bürgerkriegs, als Kleopatra ihren Gatten und Bruder, den Milchbart Ptolemaios besiegt und sich des ägyptischen Throns bemächtigt hatte, immer an ihrer Seite gestanden hatte. Sosigenes, einst ihr Erzieher und bewährter Berater, diente ihr heute als Stütze und Stab, als Blindenführer, der ihren taumelnden Schritten den Weg wies.

Kleopatra blickte auf ihre Umgebung, ohne etwas wahrzunehmen. Das trauernde Schiff fand seine Entsprechung in den Gruppen der betrübten Menschen, die sich am Ufer versammelten. Doch selbst diese Würdigung ihres Schmerzes berührte Kleopatra nicht.”

Terenci Moix (5 januari 1942 – 2 april 2003)

De Russische schrijver Yevgeni Anatoljewitsj Popov werd geboren op 5 januari 1946 in Krasnojarsk, Sibirië. Zie ook alle tags voor Yevgeni Popov op dit blog.

Uit: Mein Moskau

Auch ich bin, wie diese Filmheldin, vor 35 Jahren in zerrissenen Schuhen aus Sibirien nach Moskau gekommen, weshalb ich heute bezeugen kann: Früher änderte sich hier jahrelang gar nichts, und wir alle waren der Ansicht: «Das Reich Lenins wird nie ein Ende haben», wie es im letzten Brief eines buckligen Selbstmörders hiess, der sich in einer Erzählung Iwan Bunins, des vor den Bolschewiken geflüchteten künftigen Nobelpreisträgers, aufgehängt hatte. Heute hat sich alles geändert, möchte man sagen, doch will ich mit einer so kategorischen Behauptung eher vorsichtig sein, nicht nur aus Aberglauben, auch aus Liebe und Genauigkeit.

Was war früher? Hysterische Langeweile befiel den einfachen Moskauer, wenn er abends auf die Strasse seiner schlecht beleuchteten Stadt trat, deren Schmuck - die Spruchbänder RUHM DER KPDSU - wie ein Menetekel im Dunkeln schimmerte. In «Der Meister und Margarita», dem Roman des Satirikers Michail Bulgakow, drückt das eine der Figuren so aus: «Wäre nicht das Kartenspiel, wäre das Leben in Moskau völlig unerträglich.» Und wäre nicht der Wodka, füge ich hinzu.

In den letzten Jahren unter kommunistischer Herrschaft war im Vergleich mit den Zeiten Stalins und Bulgakows das Warenangebot in den Geschäften sehr geschrumpft, und in den missmutigen, sich stundenlang hinziehenden Wurstwarteschlangen wurde Jahr um Jahr über das Problem debattiert, wer daran schuld sei, die Provinzler, die in Moskau Lebensmittel einkauften und sie taschenweise in ihre Kleinstädte verschleppten, wo es niemals Wurst zu kaufen gab, oder die «verfressenen Moskauer», die von ganz Russland gemästet wurden, womit Russland zugleich den hergereisten Ausländern etwas vormachte, denen aus irgendwelchen Gründen ständig bewiesen werden musste: SOWJETISCH HEISST VORTREFFLICH und DER KOMMUNISMUS IST DIE LICHTE ZUKUNFT DER GESAMTEN MENSCHHEIT.

Yevgeni Popov (Krasnojarsk, 5 januari 1946)

De Argentijnse dichteres en schrijfster Luisa Futoransky werd geboren op 5 januari 1939 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Luisa Futoransky op dit blog.

Uit: The Formosa

“I don’t know why, who knows they don’t either, but the whole gang of us they gave pet nicknames that to this day we haven’t been able to shake off. They must have thought it was affectionate. Chola, Quique, Bochi, Chiqui, Dito, Cacho, Pichi, Michi. With variants, like for example, Pichita and Pichona. Cachito, Mincho, Bicho and Biche.
The mothers in turn were identified by their grandmothers or by the flaws the families suffered. But when the dimensions of the capitals of Eldorado reached beyond main street and the surroundings of the shtetl, they recognized each other by the distant neighborhood they came from, tenaciously preserving however a few threads from the old Jewish districts, indelible before the bloody or bloodless advances of assimilation.
            So, Sonia was never Sonia but Sonie from Urquiza, Dora was Dobresh from Nazca; Clara, Jaique the cripple from Parque Chas. Rujl was never called Raquel, but Rujl from the Center to distinguish her, since she was richer, from the Rujl from the outskirts, from Ramos Mejía. Ite was always Ite and bobe. No matter how much I revise, shake, or rake the tree in every direction, I find neither a Reina nor a Fortuna, as occurs in Sephardic families. With a mere princess or Joy, I, we, might have been content; that must be the reason it was for us how it was or continues to be.
            We kept separating from one another like tuna or swordfish steaks not too fresh in the fish market. Not so much smell of fish, but you can see that the meat has lost its initial firmness and oozes softish pink blood over the marble counter top that they’ll have to wash down with the brush made of the same material as those brooms, the best ones, the kind with five strands that used to be bought in a sort of store-shed rather in shadows, where you’d find piled up bags of potatoes, onions and coal. The bags of thick sackcloth were identical and they came in sizes of ten or twenty-five kilos, but by touch you could guess the contents; sharp edges for the coal, roundnesses for potatoes and onions. To sit there on your bottom procured other sensations”.

Luisa Futoransky (Buenos Aires, 5 januari 1939)

05-01-2013 om 12:10 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter William De Witt Snodgrass werd geboren op 5 januari 1926 in Wilkinsburg, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor William Snodgrass op dit blog.

Pacemaker

I
'One Snodgrass, two Snodgrass, three Snodgrass, four . . .
I took my own rollcall when I counted seconds;
'One two three, Two two three, Three . . .,' the drum score
Showed only long rests to the tympani's entrance.

'Oh-oh-oh leff; leff; leff-toh-righ-toh-leff,'
The sergeant cadenced us footsore recruits;
The heart, poor drummer, gone lame, deaf,
Then AWOL, gets frogmarched to the noose.

II
Old coots, at the Veterans', might catch breath
If their cheeks got slapped by a nurse's aide,
Then come back to life; just so, at their birth,
Young rumps had been tendered warm accolades.

The kick-ass rude attitude, smart-assed insult,
The acid-fueled book review just might shock
Us back to the brawl like smelling salts,
Might sting the lulled heart up off its blocks.

III
I thought I'd always favor rubato
Or syncopation, scorning fixed rhythms;
Thought my old heartthrobs could stand up to stress;
Believed one's bloodpump should skip a few beats
If it fell into company with sleek young women;
Believed my own bruit could beat with the best.

Wrong again, Snodgrass! This new gold gadget,
Snug as the watch on my wife's warm wrist,
Drives my pulsetempo near twice its old pace—
Go, nonstop startwatch! Go, clockwork rabbit,
Keeping this lame old dog synchronized,
Steady, sparked up, still in the race.

William Snodgrass (5 januari 1926 – 13 januari 2009)

De Franse dichter en uitgever Pierre Seghers werd geboren op 5 januari 1906 in Parijs. Zie ook alle tags voor Pierre Seghers op dit blog.

Uit: Comme une main qui se referme

Comme une main qui se referme
Comme un refus qui se raidit
Comme un défi aux yeux de fer
Mon cœur

Comme un oiseau de paradis
Une tombe en terre lointaine
Ou le dauphin d'une fontaine
Mon cœur

Un prisonnier qui se débat
Sans mouvements et marche droit
Ses poings sont devenus de bois
Mon cœur

Pierre Seghers (5 januari 1906 – 4 november 1987)

De Oostenrijkse schrijver Fred Wander werd geboren op 5 januari 1917 in Wenen als Fritz Rosenblatt. Zie ook alle tags voor Fred Wander op dit blog.

Uit: Das gute Leben

“Von Lyon nach Paris waren es damals noch fünf langweilige Stunden Fahrt. Ich stieg nach Mitternacht in den Schnellzug, der von Marseille kam und glücklicherweise nicht voll besetzt war. In meinem Abteil saßen ein paar Landarbeiter und Algerier, Leute, die wie ich rote Nasen hatten, von zuviel frischer Luft, und kein Geld fur den Schlafwagen. Einer der Manner packte gerade eine Sandwichstange aus, mit Käse und Wurst, und mehrere Äpfel.

Als er mir ins Gesicht gesehen hatte, teilte er sein Frühstück in zwei Teile und gab mir eine Hälfte. Ohne ein Wort. Nicht einmal ein Lächeln. In mir drehte sich der leere Magen hin und her, und man sah es mir an. Die Leute blicken dir hier ins Gesicht, dachte ich und hatte auf einmal, während ich gierig einen Apfel verschlang, das Gefühl von einem vollig neuen Leben.

Ich war zwanzig Jahre alt, ziemlich weltfremd, und wenn ich heute nach so langer Zeit daran zurückdenke, war es unter den verschiedenen Stationen meines Lebens eine der schönsten. Du kommst in Paris an, hast keine Ahnung von der wirklichen Welt, kein Gepäck, kein Geld, kennst die Sprache nicht, kennst keinen einzigen Menschen.

Aber was macht das aus, wenn schon auf der Fahrt dorthin einer seine Knackwurst mit dir teilt. Ich schlief dann auf der Holzbank ausgestreckt, etwas unbequem, aber selig. Mein Gönner schielte noch ein paarmal herüber, ohne mich mit Fragen zu löchern. Wir waren uns einig.”v

Fred Wander (5 januari 1917 – 10 juli 2006)

De Engelse dichter Humbert Wolfe werd geboren op 5 januari 1885 in Milaan. Zie ook alle tags voor Humbert Wolfe op dit blog.

Green Candles

'There's someone at the door,' said gold candlestick:
'Let her in quick, let her in quick!'
'There is a small hand groping at the handle.
Why don't you turn it?' asked green candle.
'Don't go, don't go,' said the Hepplewhite chair,
'Lest you find a strange lady there.'
'Yes, stay where you are,' whispered the white wall:
'There is nobody there at all.'
'I know her little foot,' grey carpet said:
'Who but I should know her light tread?'
'She shall come in,' answered the open door,
'And not,' said the room, 'go out any more.'

Humbert Wolfe (5 januari 1885 – 5 januari 1940)

De Engelse schrijfster Stella Gibbons werd geboren op 5 januari 1902 in Londen. Zie ook alle tags voor Stella Gibbons op dit blog.

Uit: Cold Comfort Farm

“The death of her parents did not cause Flora much grief, for she had barely known them. They were addicted to travel, and spent only a month or so of each year in England. Flora, from her tenth year, had passed her school holidays at the house of Mrs Smiling's mother; and when Mrs Smiling married, Flora spent them at her friend's house instead. It was therefore with the feelings of one who returns home that she entered the precincts of Lambeth upon a gloomy afternoon in February, a fortnight after her father's funeral.
Mrs Smiling was fortunate in that she had inherited house property in Lambeth before the rents in that district soared to ludicrous heights, following the tide of fashion as it swung away from Mayfair to the other side of the river, and the stone parapets bordering the Thames became, as a consequence, the sauntering ground of Argentinian women and their bull ­terriers. Her husband (she was a widow) had owned three houses in Lambeth which he had bequeathed to her. One, in Mouse Place, was the pleasantest of the three, and faced with its shell fanlight the changing Thames; here Mrs Smiling lived, while of the other two, one had been pulled down and a garage perpetrated upon its site, and the third, which was too small and inconvenient for any other purpose, had been made into the Old Diplomacy Club.
The white porcelain geraniums which hung in baskets from the little iron balconies of 1, Mouse Place, did much to cheer Flora's spirits as her taxi stopped before its door.
Turning from the taxi to the house, she saw that the door had already been opened by Mrs Smiling's butler, Sneller, who was looking down upon her with dim approval. He was, she reflected, almost rudely like a tortoise; and she was glad her friend kept none as pets or they might have suspected mockery.”

Stella Gibbons (5 januari 1902 – 19 december 1989)

05-01-2013 om 12:05 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver Emil Zopfi werd geboren op 4 januari 1943 in Wald. Zie ook alle tags voor Emil Zopfi op dit blog.

Uit: Schrot und Eis