De Nederlandse schrijfster Hella Haasse werd geboren op 2 februari 1918 in Batavia. Zie ook alle tags voor Hella Haasse op dit blog.

Uit: Doodijs en hemelsteen (Over W. F. Hermans)

“De kracht van De donkere kamer van Damocles (1958) schuilt in de geraffineerde wijze waarop Hermans speelt met de mogelijkheden van de verhouding Osewoudt-Dorbeck. Osewoudt wórdt zijn tegenvoeter, maakt zichzelf tot de zowel bewonderde en benijde, als heimelijk gevreesde en zelfs gehate Dorbeck, het handelende, indrukwekkende negatief van hemzelf. Hij kan dat omdat het imago van de zelfbewuste officier, die in oorlogstijd het recht en de plicht heeft te doden, al in hem bestond als wensdroom, gevoed door zijn eigen gevoel van onmacht en zijn minderwaardigheidsbesef. Osewoudt is de moordenaar die door de omstandigheden de kans krijgt misdaden te plegen welke men eventueel als heldenfeiten zou kunnen interpreteren. Naïef ervaart hij, na de bevrijding, dat hij verdacht wordt van verraad. Door Dorbeck te worden dacht hij de mislukkeling Osewoudt in zichzelf te verstikken. Als hij later inziet dat hij Dorbecks bestaan - onafhankelijk van hemzelf - niet bewijzen kan, vlucht hij in paniek, wordt neergeschoten. De ingewikkelde, illegale acties waarbij Osewoudt/Dorbeck betrokken is, doen denken aan een vergroting van de ondoorzichtige situatie aan het einde van ‘Een ontvoogding’, die Bahloul de kans biedt zich van Mohammed te ontdoen, en dan zelf de plaats van Mohammed in te nemen.

Wat een man van zichzelf verwerkelijkt, schijnt ten nauwste samen te hangen met de rol die de vrouwen in zijn leven vervullen. Arthur in De tranen der acacia's leeft, zoals zijn oorspronkelijke achternaam Muttah al suggereert, in de ban van dominerende vrouwen als zijn grootmoeder en zuster, tot hij zich in de verhouding met Andrea voor het eerst bewust wordt van zijn mannelijkheid en zijn ambities. De vrouwen die het bestaan van Osewoudt bepalen, zijn krankzinnige moeder en de oudere nicht met wie hij getrouwd is, moet hij kwijt om Dorbeck te kunnen zijn. Marianne, de uit zelfbehoud geblondeerde joodse geliefde van Osewoudt in zijn donkere Dorbeck-gedaante (zij is het ook die hem in haar rol van kapster letterlijk ‘zwart maakt’, en hem in haar omarming een ongekende gewaarwording van viriliteit schenkt), verdwijnt uit zijn leven wanneer hij weer zijn Osewoudt-gedaante aanneemt."

Hella Haasse (2 februari 1918 - 29 september 2011)

De Maltese dichter Norbert Bugeja werd geboren in Siġġiewi op 2 februari 1980. Zie ook alle tags voor Norbert Bugeja op dit blog.

A Lesson

My love, would you tell me on the ways of heaven?

The word of the Lord treads lightly upon the water,
seeding by rote into every little figure praying
like ancient voices whispering in a sanctuary.
“Dil-frażi jgħidha Sidna Ġesù Kristu:
Kif int bgħatt lili, hekk jien nibgħat lilkhom”,*
and the chamber becomes an effluvium of
I don’t know how many sentences
etched onto every soul with divine glyphs.

Silence dribbles in droplets between each phrase,
A balm which soothes up the brawl before each lesson;
the father-superior’s shade, his yellowing bible
fade out into the voice of a slight preacher
doling out Blessings to a starving hillside...

Oh spirit, would you tell me on the ways of heaven ?

*”These are the words of our Lord Jesus Christ:
As the Father has sent me, even so I am sending you.”

Vertaald door Mark-Anthony Fenech

Norbert Bugeja (Siġġiewi, 2 februari 1980)

De Nederlandse schrijfster Esther Gerritsen werd op 2 februari 1972 geboren in Nijmegen. Zie ook ook alle tags voor Esther Gerritsen op dit blog.

Uit: Dorst

“Ze was begonnen, op het verkeerde moment, op de verkeerde plek, in de verkeerde kleren. Ze had het in een keer gedaan en nu moest ze alleen nog maar de troep opruimen en hopen dat het daarna beter was dan voor ze aan de klus begon. Zonder om te kijken loopt ze naar de tramhalte en denkt aan haar kapper, met wie de gesprekken nooit misgaan. De woorden tussen haar en de kapper rinkelen als muntgeld, het zijn snelle, korte melodieën.
‘Wat ik nou toch heb.’
‘Nou?’
‘Die pijn in mijn rug, h腒
‘Ja, dat zei je.’
‘Is toch kanker.’

(…)

Ze hoort haar dochter de trap af komen en met elke tree die ze neemt wordt Elisabeth banger voor de woorden van haar dochter. Haar schouders krimpen, alsof de woorden er al op zijn neergedaald. Alsjeblieft geen dochterwoorden, alleen kapperwoorden. Ze kan het, haar dochter kan het, ze klonk gisteren toch kwiek en licht, ja toch? Enkel die toon terugvinden, de juiste toets aanslaan.
‘Boterham?’probeert ze.
‘Ja, zegt Coco.
Mooi. Een boterham is goed. Huppekee, denkt Elisabeth, lichte woorden, denken nu, even een boterham, huppekee.”

Esther Gerritsen (Nijmegen, 2 februari 1972)

De Ierse schrijver James Joyce werd geboren in Dublin op 2 februari 1882. Zie ook ook alle tags voor James Joyce op dit blog.

Uit: Ulysses

“Buck Mulligan wiped again his razorblade.

–Ah, poor dogsbody! he said in a kind voice. I must give you a shirt and a few noserags. How are the secondhand breeks?

–They fit well enough, Stephen answered.

Buck Mulligan attacked the hollow beneath his underlip.

–The mockery of it, he said contentedly. Secondleg they should be. God knows what poxy bowsy left them off. I have a lovely pair with a hair stripe, grey. You’ll look spiffing in them. I’m not joking, Kinch. You look damn well when you’re dressed.

–Thanks, Stephen said. I can’t wear them if they are grey.

–He can’t wear them, Buck Mulligan told his face in the mirror. Etiquette is etiquette. He kills his mother but he can’t wear grey trousers.

He folded his razor neatly and with stroking palps of fingers felt the smooth skin.

Stephen turned his gaze from the sea and to the plump face with its smokeblue mobile eyes.

–That fellow I was with in the Ship last night, said Buck Mulligan, says you have g.p.i. He’s up in Dottyville with Connolly Norman. General paralysis of the insane!

He swept the mirror a half circle in the air to flash the tidings abroad in sunlight now radiant on the sea. His curling shaven lips laughed and the edges of his white glittering teeth. Laughter seized all his strong wellknit trunk.

–Look at yourself, he said, you dreadful bard!

Stephen bent forward and peered at the mirror held out to him, cleft by a crooked crack. Hair on end. As he and others see me. Who chose this face for me? This dogsbody to rid of vermin. It asks me too.

–I pinched it out of the skivvy’s room, Buck Mulligan said. It does her all right. The aunt always keeps plainlooking servants for Malachi. Lead him not into temptation. And her name is Ursula.

Laughing again, he brought the mirror away from Stephen’s peering eyes”.

James Joyce (2 februari 1882 – 13 januari 1941)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e februari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn tweede en mijn eerste blog van vandaag.

02-02-2013 om 14:29 geschreven door Romenu  

De Canadese toneelschrijver Michel Marc Bouchard werd geboren op 2 februari 1958 in Saint Coeur-de-Marie, Quebec. Zie ook ook alle tags voor Michel Marc Bouchard op dit blog.

Uit: Les feluettes

“Tu es mon premier amour et le demeurera.  Je te compose, je te crée, je te fais vivre, je te tue, te ressuscite depuis notre si amère séparation.  Tes yeux d'onyx, ton sourire d'ivoire, ton corps de marbre, tout me manque.

Mon souffle se précipite, ayant oublié le rythme du tien.  Mes lèvres bafouillent ton nom d'avoir perdu l'habitude de le prononcer.  Mes mains se tendent dans l'espoir de ton retour, et seules mes larmes les arrosent.  Ô aimé, si jamais vous m'aimâtes, que votre amour je connaisse.  Je t'aime et t'attendrai toujours.”

(…)

Scene uit de verfilming “Lilies/Les feluettes” door John Greyson uit 1996

« BILODEAU : Ta maladie Simon, c'est que tu fais à faire des affaires avec Vallier comme si y était une fille? Pis le plus grave, c'est que lui, y est tellement malade qu'y appelle ça de l'amour. (Il rit.) 

SIMON : Tu penses pas que t'en inventes, Bilodeau? 

BILODEAU : Demandes-y, au Feluette, c'qu'y m'a dit quand t'es sorti du grenier. 

SIMON : Y'a une maudite grande différence entre c'qu'on peut faire dans l'grenier pis… 

BILODEAU : Demande-le au Feluette. 

VALLIER : Je vais te frapper, Bilodeau. Je vais te frapper! »

Michel Marc Bouchard (Saint Coeur-de-Marie, 2 februari 1958)

De Nederlandse dichter, tekstschrijver en cabaretier Kees Torn werd geboren in Oostburg op 2 februari 1967. Zie ook alle tags voor Kees Torn op dit blog.

Streepjescode

dat je sinds de scheiding min of meer bent doodgezwegen

en de familie al mijn vragen steeds ontweek

heb ik wat jou betreft zowat geen informatie losgekregen

behalve dat ik sprekend op mijn vader leek

maar toen ik jou wou leren kennen werkte niemand tegen

en dat ik veel van jouw gedachten deelde bleek

ik had een geestverwant ontdekt dus kwam het uiterst ongelegen

dat jij werd weggeteerd door kanker en bezweek

en alles wat je naliet was een stapel oude boeken

en daarmee zit ik nu al jaren opgescheept

ik sla er af en toe een open om er sporen in te zoeken

soms is een zin door jou met potlood onderstreept

het is toch niet ondenkbaar dat ik via die methode

alsnog iets over wie je was te weten kom

je hebt per ongeluk een zelfportret geschetst in streepjescode

al staat daar wat je onderstreepte nooit waarom

had wat je las voor jou een zekere bekoring?

was er een tekst die iets te weeg bracht in je geest?

was het om aan te halen bij een overhoring?

of zou het boek eerst van een ander zijn geweest?

 

Kees Torn (Oostburg, 2 februari 1967)

De Vlaamse dichter en schrijver Eriek Verpale werd geboren op 2 februari 1952 te Zelzate. Zie ook ook alle tags voor Eriek Verpale op dit blog.

Uit: Olivetti 82

„Zelzate, 20 januari 1993

Lieve Marlène,

de mens wikt, maar God beschikt: vertel mij wat. Ik zou daar al een roman fleuve over kunnen schrijven, maar laat ik me voorlopig beperken tot deze brief, want daarover gaat het hem nu juist: iedere keer wanneer ik jou (jullie) wilde schrijven, dan gebeurde er altijd wel iets waardoor ik grommend en snuivend door mijn beide neusgaten mijn vertrouwde plek aan de schrijftafel moest verlaten. Om te beginnen, l'histoire se répète, heb ik hier met een waterlek gezeten, in de keuken dan nog wel. Wat nu weer, dacht ik. (Kijk, ik ben niet speciaal gewonnen voor de idee van de reïncarnatie, maar als het dan toch moet, dan wil ik onder geen beding ooit nog onder het teken van de Waterman geboren worden, want de ellende die ik in mijn verwoeste leven al heb meegemaakt, waarvan gesprongen leidingen, lekkende daken en verstopte afvoerpijpen de oorzaak waren, is nauwelijks nog te overzien.) Enfin, nog diezelfde avond is de huisbaas gekomen om de boel te repareren. Maar toen! Toen beliefde mijn huisgenote, poes Madonna, ziek te worden: iets aan haar blaas. (Zie je wel: water!). Dierenarts laten komen, vierhonderd ballen kwijt, plus een cognac, en vermoedelijk is het allemaal gewoonweg aanstellerij - een beetje te weinig aandacht van 't baasje gekregen zeker, en daarom dan maar tot drie keer toe in huis op de mat geplast. Ze is nu beter, poes bedoel ik. En ja, hoe raad je het! +Na die NCR-toestand heb ik natuurlijk veel gekken aan de deur gekregen, niet te geloven. Vooral veel dames en heren die me in naam van hun bank- of kredietinstelling ‘nen gelukkigen nieuwjaar’ en ‘nen dikken proficiat’ kwamen wensen, en offekik soms geen zin had om kijk: zij hadden nu een schoon en uiterst voordelig pakket van kasbonnen aan te bieden want ja, mijnheer Verpale, tegenwoordig weet de mens toch niet meer wat de frank zal doen nietwaar? Neen, natuurlijk niet: ik weet eigenlijk nooit van iets.“

Eriek Verpale (Zelzate, 2 februari 1952)

De Zwitserse schrijfster Monica Camuglia werd geboren op 2 februari 1960 in St. Gallen. Zie ook ook alle tags voor Monica Camuglia op dit blog.

Uit: Irrtum 2012

“Auch jetzt im Winter, und vor allem in der Weihnachtszeit, ist die Insel traumhaft schön. Hier können wir der weihnächtlichen Hektik, den Feuerwerken und knallenden Korken ausweichen. Hier ist es still. Unten am Meer riecht es nach Salz, hier oben nach Kräutern und Gräsern, intensiv der Geruch

von Fenchel. Als ich das erste Mal mit Vincenzo in Sizilien war, blühten die Orangen- und Zitronenbäume; nie vergesse ich dieses schwere, erotisierende Parfüm; jederzeit kann ich es

in meinem Erinnerungen abrufen – und riechen – jetzt auch. Gerade in diesem Augenblick schiebt der Wind eine Duftwolke dieser sinnlichen Süße in meine Nase.

Sowohl Nathans wie auch mein Zimmer hat Rosalia mit einem Luftentfeuchter ausgestattet. Der diesjährige Winter ist zum Glück ausgesprochen trocken und mild, und wir verzichten gerne auf das lästige Nebengeräusch. Schließlich benutzen die Insulaner diese Stromfresser auch nicht und ich kann weder Schimmel in den Haaren noch krumme Rücken entdecken.

Rosalia ist das Herz der Pension, eine wirklich liebens - würdige Gastgeberin, etwa in meinem Alter, dunkle Augen, dunkle Haut und ursprünglich kastanienbraune Haare. Ihr Vater hat sich hier vor 60 Jahren niedergelassen; damals gab es hier rein gar nichts. Er eröffnete das erste Gästehaus”.

Monica Camuglia (St. Gallen, 2 februari 1960)

02-02-2013 om 14:24 geschreven door Romenu  

Santa Montefiore (Hampshire, 2 februari 1970)





De Amerikaanse dichter en schrijver James Dickey werd geboren op 2 februari 1923 in Atlanta, Georgia. Zie ook alle tags voor James Dickey op dit blog. 

Creation Made Like Hope

Ethereal and supreme
Of tersest heaven it
has pronounced a daily storm
While hours have been supreme, it has
had hours in its
glee
A purple name
has covered the fans of sovereign
things about its
existence
Has raised and has rased, but
there has been no death
in these mornings

Has experienced and has perched
Has put up with it and has disinvested
Has raised and has razed
Has pondered and has asked
Has said and has raised

James Dickey (2 februari 1923 – 19 januari 1997)

Atlanta, Peachtree Street, jaren 1920

Lovesick Even

This cold day the sun goes to bed early.
I miss you, dear, I miss you so.
Nothing sadder than a still eve
When gloam mixes with the last rays.
The dragging wind glides o'er the tangled grass
Amid snippets of night darkly hiding among the limbs.
The clouds follow their birds to green mountains
In flocks and rows silent in unison
While gray skies nigh dissolve into moist tears.

It's over now! What's left, my dear?
It's over now! no wind through loft nor moon on porch
With dewy leaves falling on our heads bound.
No more jealousy or anger or spite
(What a bliss to be mad at each other!)
Now 'lone, I hear the whole even
Seeping slowly into my lonely soul.

I miss your voice, your figure, your image.
I miss you, dear, oh how I miss you, dear!
And I recall those days so far away.
I miss your lips that smiled in country far
And eyes on me that filled with passion deep.
My dear, come close! Give me your hand!
O wind, thy gusts that brought me memories!
O memories, what good thou call'st me for?

Vertaald door Thomas D. Le

Xuân Diệu (2 februari 1916 - 18 december 1985)

De Amerikaanse schrijfster van Russische komaf Ayn Rand (eig. Alissa "Alice" Zinovievna Rosenbaum) werd geboren in Sint-Petersburg op  2 februari 1905. Zie ook alle tags voor Ayn Rand op dit blog.

Uit: Atlas Shrugged

“You have destroyed all that which you held to be evil and achieved all that which you held to be good. Why, then, do you shrink in horror from the sight of the world around you? That world is not the product of your sins; it is the product and the image of your virtues. It is your moral ideal brought into reality in its full and final perfection.

You have fought for it, you have dreamed of it, and you have wished it, and I-I am the man who has granted you your wish.

Your ideal had an implacable enemy, which your code of morality was designed to destroy. I have withdrawn that enemy. I have taken it out of your way and out of your reach. I have removed the source of all those evils you were sacrificing one by one. I have ended your battle. I have stopped your motor. I have deprived your world of man's mind.

Men do not live by the mind, you say? I have withdrawn those who do. The mind is impotent, you say? I have withdrawn those whose mind isn't. There are values higher than the mind, you say? I have withdrawn those for whom there aren't.

While you were dragging to your sacrificial altars the men of justice, of independence, of reason, of wealth, of self-esteem -- I beat you to it, I reached them first. I told them the nature of the game you were playing and the nature of that moral code of yours, which they had been too innocently generous to grasp. I showed them the way to live by another morality-mine. It is mine that they chose to follow.”

Ayn Rand (2 februari 1905 – 6 maart 1982)

02-02-2013 om 14:15 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en uitgever William Rose Benét werd geboren op 2 febrari 1886 in Fort Hamilton, Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor William Rose Benét op dit blog.

Always I Know You Anew

I press my hands on my eyes
And will that you come to me.
Your semblances shimmer and rise;
Yet 'tis never your self I see,
Never the exquisite grace
And the bright, still flame of you.
So, when I meet you face to face,
Always I know you anew!

Faint visions I saw, instead
Of your brows direct and wise,
Of the little lilt of your head
And your dark-lashed, sky-clear eyes,
Of the soft brown braids demure,
The poise as of quiet light,
The perfect profile, sweet and pure,--
Never I dream you aright!

And new in endless ways,
By your blessed heart unplanned,
It is mine to surprise each sweeter phase,
Adore you, and understand;
For through every delicious change in you
Truth burns with a clear still flame;
And, though always I know you anew,
Always I find you the same!

William Rose Benét (2 februari 1886 – 4 mei 1950)

De Armeense schrijver Gostan Zarian werd geboren op 2 februari 1885 in Shemakha, voormalige hoofdstad van Azerbeidzjan. Zie ook alle tags voor Gostan Zarian op dit blog.

Uit: The Ship On The Mountain (Vertaald door Shant Norashkharian)

"The spirit is the essential thing. Every individual must remain connected with the center of his spirit. Events are around us, not within us. They come, roar, leave and, finally are subdued by that same spirit, if it is great and radiant. We, Armenians, have known this for centuries..."

"These fugitives make a very interesting scene", Haig Shoushan started again, after a brief pause. " I have been watching them since they arrived here. This mob is not merely composed of artists and poets. There are all kinds of elements among them...When they arrived, they looked pitiful. Pathetic, thin, malnourished...But they did not waste any time. Many of them, personalities with examining eyes and stubborn foreheads, immediately analyzed the situation, they smelled the environment and put themselves to work. Numerous shops were opened. They were selling and buying everything. They were exchanging money and collecting gold, silver and precious gems. Before long, many ladies came forward. Baronesses, duchesses, princesses with resonant, noble names. With vain looks and lovely smiles. They then started sponsoring artists and writers..."

"According to the tradition..."

"Yes! Under that pretense they opened nightclubs, where they received you with the noblest ways, formal greetings, compromising smiles, and where, you met famous names, about whom you had once read in the papers of Petersburg or Moscow." They were offering you the unavoidable cup of tea. One of the ladies sang with half a voice. Pastries and cakes were served. They discussed and argued about art.”

Gostan Zarian (2 februari 1885 – 11 december 1969)

De Duitse dichter Ludwig Eichrodt werd geboren op 2 februari 1827 in Durlach bij Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Ludwig Eichrodt op dit blog.

Abendfriede

Schwebe, Mond, im tiefen Blau

Ueber Berg und Höhn,

Sprudle Wasser, blinke Thau!

Nacht, wie bist du schön!

Spiegle See den reinen Strahl!

Friedeathmend lind

Durch das wiesenhelle Thal

Walle, weicher Wind!

Wie durch einen Zauberschlag

Bin ich umgestimmt

Von Gedanken, die der Tag

Bringt und wieder nimmt.

Daß es auch ein Sterben gibt,

Fühl ich ohne Schmerz,

Was ich liebe, was mich liebt,

Geht mir still durchs Herz.

Ludwig Eichrodt (2 februari 1827 – 2 februari 1892)

De Duitse schrijver Johann Christoph Gottsched werd geboren in Juditten (bij Koningsbergen) op 2 februari 1700. Zie ook alle tags voor Johann Christoph Gottsched op dit blog.

Anderer Last unsre Lust

Es hat mir noch an keiner Lust gefehlt;

denn Welt und Himmel ist mein eigen;

Das reichen Hand hat nur das Geld gezählt,

mir täglich neue Lust zu zeugen;

sein Haus und Hoff, Staat, Garten,

Wald und Feld bringt ihm die Last und mir die Freude,

und wenn er gleich den namen,

Herr, behält, geniessen wir's doch alle bende.

Ein Mann und ein Weib

Ein Mann und ein Weib sind nur ein Leib,

Pflegt man zusagen;

Doch wird es klar, daß sie ein Paar,

Wenn sie sich schlagen.

Johann Ch. Gottsched (2 februari 1700 - 12 december 1766)

De Duitse dichter en leraar Michael Öchsner werd geboren op 2 februari 1816 in München. Zie ook alle tags voor Michael Öchsner op dit blog.

Für Bayern (Fragment)

Gott mit uns, dem Bayernvolke,
dass wir, unsrer Väter wert,
fest in Eintracht und in Frieden
bauen unsres Glückes Herd!
Dass mit Deutschlands Bruderstämmen
einig uns der Gegner schau'
und den alten Ruhm bewähre
unser Banner - Weiss und Blau!

Michael Öchsner (2 februari 1816 – 8 oktober 1893)

02-02-2013 om 14:11 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter en schrijver Hugo von Hofmannsthal werd geboren op 1 februari 1874 in Wenen. Zie ook alle tags voor Hugo von Hofmannsthal op dit blog.

An einen, der vorübergeht

Du hast mich an Dinge gemahnet,

Die heimlich in mir sind,

Du warst für die Saiten der Seele

Der nächtige flüsternde Wind

Und wie das rätselhafte

Das Rufen der atmenden Nacht,

Wenn draußen die Wolken gleiten

Und man aus dem Traum erwacht,

Zu blauer weicher Weite

Die enge Nähe schwillt,

Durch Zweige vor dem Monde

Ein leises Zittern quillt.

Manche freilich müssen drunten sterben...

Manche freilich müssen drunten sterben,

Wo die schweren Ruder der Schiffe streifen,

Andre wohnen bei dem Steuer droben,

Kennen Vogelflug und die Länder der Sterne.

Manche liegen immer mit schweren Gliedern

Bei den Wurzeln des verworrenen Lebens,

Andern sind die Stühle gerichtet

Bei den Sibyllen, den Königinnen,

Und da sitzen sie wie zu Hause,

Leichten Hauptes und leichter Hände.

Doch ein Schatten fällt von jenen Leben

In die anderen Leben hinüber,

Und die leichten sind an die schweren

Wie an Luft und Erde gebunden:

Ganz vergessener Völker Müdigkeiten

Kann ich nicht abtun von meinen Lidern,

Noch weghalten von der erschrockenen Seele

Stummes Niederfallen ferner Sterne.

Viele Geschicke weben neben dem meinen,

Durcheinander spielt sie alle das Dasein,

Und mein Teil ist mehr als dieses Lebens

Schlanke Flamme oder schmale Leier.

Wolken

Am nächtigen Himmel
Ein Drängen und Dehnen,
Wolkengewimmel
In hastigem Sehnen,

In lautloser Hast
- Von welchem Zug
Gebietend erfaßt? -
Gleitet ihr Flug,

Es schwangt gigantisch
Im Mondesglanz
Auf meiner Seele
Ihr Schattentanz,

Wogende Bilder,
Kaum noch begonnen,
Wachsen sie wilder,
Sind sie zerrronnen,

Ein loses Schweifen...
Ein Halb-Verstehn...
Ein Flüchtig-Ergreifen...
Ein Weiterwehn...

Ein lautloses Gleiten,
Ledig der Schwere,
Durch aller Weiten
Blauende Leere.

Hugo von Hofmannsthal (1 februari 1874 – 15 juli 1929)

De Duitse dichter en schrijver Günter Eich werd geboren op 1 februari 1907 in Lebus an der Oder. Zie ook alle tags voor Günter Eich op dit blog.

Grab, nahe dem Fluß

 Manchmal wird im Sommer aus der Flut

blauen Himmels eine Wolke angeschwemmt,

sie verebbt dann in der Brandung meines Hügels

und schmeckt bitter und nach Meer und gänzlich fremd.

Manchmal ist es nur der Fluβ, der steigt,

dessen Stimme dunkler wird und breit und satt,

er ist lauter als der Ahorn, der sich auf mich neigt

und der faltig ist und das Gesicht der Berge hat.

Oktobers durch die Holledau

Das Hopfengestänge

kahl hinter den Wiesen,

die waldigen Hänge,

vom Herbst mir gepriesen.

Grün bleiben die Tannen

und leer die Kamine.

Ich weiβ nicht, von wannen

ein Rauch mir erschiene.

Die Drähte der Stangen,

das feurige Land, –

ist einer gegangen

hier, den ich gekannt?

Grün bleiben die Tannen

und heiter das Licht,

die schweigenden Wälder

erinnern sich nicht.

Die Häherfeder

 Ich bin, wo der Eichelhäher

zwischen den Zweigen streicht,

einem Geheimnis näher,

das nicht ins Bewusstsein reicht.

Es presst mir Herz und Lunge,

nimmt jäh mir den Atem fort,

es liegt mir auf der Zunge,

doch gibt es dafür kein Wort.

Ich weiß nicht, welches der Dinge

oder ob es der Wind enthält.

Das Rauschen der Vogelschwinge,

begrift es den Sinn der Welt?

Der Häher warf seine blaue

Feder in den Sand.

Sie liegt wie eine schlaue

Antwort in meiner Hand.

Günter Eich (1 februari 1907 - 20 december 1972)

Cover 

De Nederlandse schrijver Frits Bernard Hotz werd geboren op 1 februari 1922 in Leiden. Zie ook alle tags voor F. B. Hotz op dit blog.

Uit Thomas en de scheppende evolutie

“Hij boog zich over naar De Bree en fluisterde: “Dat meisje [Marie], ik weet het niet zeker, maar ik dacht even dat ik die kende. Een beetje vervelende geschiedenis, destijds in Noyon of waar was het. Niks onbehoorlijks natuurlijk, alleen maar een kleine vrijage; maar ja ik moest verder met die Wapenstilstandscommissie, je begrijpt…”

“Ik begrijp het,” zei De Bree. Z’n kraaloogjes draaiden. “Maar toch geen echte moeilijkheden?” vroeg hij nog snel, “geen vaderschappen? Nou ja ik nóém maar wat.”

“Ben je gek geworden!” riep Thomas. “Alleen, nou ja, ik zou het vervelend vinden als die oudere vrouw iets wist of alsnog hoorde.”

“Onder de leeftijd toen zeker?” vroeg De Bree nog bij vingergetrommel op de brede leren armleuning.

“Een beetje misschien,” zei Thomas.

(…)

Hij herinnerde zich, met een ongeopend boek in z’n armstoel bij de schouw, een verlaten loopgraaf in Noord-Frankrijk, gezien op een werkbezoek met de commissie. Er zat oud bloed aan een onderkomen. De dood was niet te vermijden. Eens zou z’n eigen bloed, nu nog levend en dun, stollen en verkleuren in dezelfde aderen die hij nu ongewoon dik op z’n handrug zag liggen.”

F. B. Hotz (1 februari 1922 – 5 december 2000)

Cover biografie

De Duitse schrijver Dieter Kühn werd geboren op 1 februari 1935 in Keulen. Zie ook alle tags voor Dieter Kühn op dit blog.

Uit: Da gab mir Beethoven einen Kuss

„Hiermit darf ich mich an die Deutsche Schillerstiftung wenden mit der ergebensten Bitte um Unterstützung durch eine Ihrer Ehrengaben.

Da meine Publikationen weit verstreut, meine Lebensdaten wenig bekannt sind, darf ich einige Punkte hervorheben, die für Ihren Entscheidungsprozess relevant sein könnten.

Ich, Johann Peter Lyser, 67, wohnhaft in Altona, Norderreihe Nr. 15, lebe, nein: vegetiere in einem Zustand unverdienter Armut, ja des Elends. Ich sehe mich gezwungen, dies gleich eingangs mit rückhaltloser Offenheit festzuhalten.

Meine gegenwärtige Bleibe befindet sich im Dachgeschoss eines desolaten Mietshauses. Was durchaus meiner Gesamtlage entspricht – meine Einkünfte nähern sich dem Nullpunkt. Dies frank und frei einzugestehen fällt schwer. Ich habe mich an dieses Eingeständnis gleichsam herangearbeitet mit mehreren Entwürfen meines voraussichtlich umfangreichen Schreibens.Was in den Entwürfen noch am Schluss steht, muss hier an den Anfang gesetzt werden, um Ihnen die Notwendigkeit meiner Eingabe ad oculos zu demonstrieren.

Ich bin Maler. Doch damit lässt sich nichts mehr verdienen. Porträtmaler sind seit Erfindung der Fotografie obsolet geworden.

Gerne würde ich, wie seinerzeit in Wien, Wirtshaus- und Ladenschilder malen, jedoch: in Altona herrscht immer noch Zunftzwang. Mit dem Erteilen von Nachhilfeunterricht ist es hier ebenfalls schlecht bestellt – die wirtschaftliche Lage verschlimmert sich von Woche zuWoche”.

Dieter Kühn (Keulen,1 februari 1935)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e februari ook mijn blog van 1 februari 2012 deel 2 en eveneens mijn blog van 1 februari 2011 deel 2.

01-02-2013 om 18:54 geschreven door Romenu  

De Spaanse schrijver, humanist en econoom Jose Luis Sampedro Sáez werd geboren op 1 februari 1917 in Barcelona en groeide op in Tanger, Marokko. In 1936 werd hij aangeworven door het Republikeinse Leger voor de Spaanse Burgeroorlog. Tijdens de oorlog was hij met zijn bataljon in Melilla, Catalonië, Guadalajara en Huete, provincie Cuenca, gestationeerd. Na een opleiding tot douanier in Santander verhuisde hij naar Madrid, waar hij economie studeerde en in 1947 cum laude afstudeerde. Daarna kreeg hij een baan bij de Banco Bilbao Vizcaya Argentaria. Vanaf 1955 werd hij hoogleraar economische structuren aan de Complutense Universiteit van Madrid. Hij bleef dat  tot 1969. Gedurende deze tijd was hij ook gasthoogleraar aan de universiteiten in Liverpool en Salford en was hij mede-oprichter van het Centro de Estudios e Investigaciones. Hij werkte als business consultant en 1977 - 1979 was hij senator in het eerste democratisch gekozen parlement. Parallel met zijn werk als econoom publiceerde Sampedro al verschillende romans en korte verhalen. Sinds zijn pensionering richtte hij zich helemaal op het schrijven. Hij had eind jaren 1980 veel succes met “Octubre, octubre”, “La Sonrisa Etrusca” en “Lavieja sirena”. In die tijd stierf ook zijn vrouw Isabel Pellice. In 1990 werd hij lid van de Real Academia Española. Als humanist uitte hij vaak kritiek op het sociale en morele verval van de westerse samenleving, het neoliberalisme en de donkere kant van het kapitalisme. In een interview met de Frankfurter Allgemeine Zeitung bekritiseerde Sampedro het kapitalisme in Europa en vergeleek dit met het einde van het Romeinse Rijk.

Uit: De Etruskische glimlach (Vertaald door Eugenie Schoolderman)

“In Villa Giulia in Rome vervolgt de suppoost van Afdeling Vijf zijn ronde. Nu de zomer voorbij is, en het daarmee ook gedaan is met de drommen toeristen, slaat de sleur weer toe, maar vandaag heeft een bepaalde bezoeker zijn aandacht getrokken en loopt hij alsmaar nieuwsgieriger terug naar het zaaltje met De echtgenoten. ‘Zou hij er nog zijn?’ vraagt hij zich af, terwijl hij zijn pas versnelt tot hij

bij de deuropening is.

Hij is er nog. Hij zit nog steeds op het bankje voor de grote Etruskische sarcofaag van terracotta, die midden onder het gewelf staat. Het pronkstuk van het museum, als in een sieradendoosje tentoongesteld in de okerkleurige ruimte, die de oorspronkelijke crypte moet nabootsen.

Ja, daar is hij. Al een half uur zit hij daar, onbeweeglijk, alsof hij ook een door het vuur en de tijd uitgedroogde figuur is. Het is net een buste, de bruine hoed en het verweerde gezicht zo boven het witte overhemd zonder stropdas, zoals de oude mannen daarginds, in de bergen in het zuiden, dat altijd dragen, in Apulië of misschien eerder in Calabrië.

‘Wat zou hij zien in dat beeld?’ vraagt de suppoost zich af.

Omdat hij het niet begrijpt, blijft hij besluiteloos staan voor het geval er plotseling iets gebeurt op deze morgen die begon als alle andere en toch zo anders is. Maar hij durft ook niet naar binnen te gaan, weerhouden door een onverklaarbare schroom. Dus blijft hij in de deuropening staan kijken naar de oude man die, zonder zijn aanwezigheid op te merken, zijn blik strak gericht houdt op de sarcofaag met daarop het paar.

De vrouw ligt steunend op haar linkerelleboog, haar twee vlechten vallen over haar borsten. Sierlijk buigt ze haar rechterhand richting haar volle lippen. Achter haar ligt in dezelfde pose een man met een puntbaard en een fauneske mond; hij heeft zijn rechterarm om haar schouder gelegd. De roodachtige tint van de beide terracotta figuren verraadt een donkere ondergrond, waar de eeuwen amper vat op hebben gekregen. Onder de smalle, schuin staande ogen straalt op beide gezichten dezelfde onbeschrijflijke glimlach: wijs en raadselachtig, sereen en zinnelijk.”

José Luis Sampredo (Barcelona, 1 februari 1917)

01-02-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anna Blaman werd geboren op 31 januari 1905 te Rotterdam. Zie ook alle tags voor Anna Blaman op dit blog.

De spin

Die zilveren deinende schoot,
mijn liefste, dit maagdelijk gave net,
dit gruwelijk schone huwelijksbed,
dit vangzeil van de dood -
ik heb het gesponnen tussen de bomen
en tussen de zon en de aarde
en al waar ik ontwaarde
je zoet-zoemende dolersdromen.
Ik vang je op in mijn wiegelend bed
O wond in mijn maagdelijk net
O liefste verloren in mijn schoot
O worsteling in liefdesnood -
ik wikkel je in mijn zijden geweld
ik houd je met duizend armen omkneld
ik verstik je in een cocon van gloed
ik drink je zachte blanke bloed
dat rinnend gulpt en schreit -

en volgedronken op het kruis
van mijn geschonden dodenhuis
ik lig gebroken en bevrijd.

Monoloog in de nacht

Wij zijn, mijn lief, twee werelden zo ver
uiteen als aarde en morgenster
en zo tot eenheid omgedicht
als twee profielen van een gezicht
En samen zijn we van de kleine
smarten tot in de zeldzame festijnen
van ons beider leven
wat valt er nog te geven?

Jij kent als ik dat panische gevoel
jezelf te zijn en tevens doel
van de geliefde, even verwant
als vreemd, een zee aan strand
Vaak zijn wij één in brandingslust
van een tezaambewoonde kust
ook is er ebbe, een ver wijken,
een machteloos vertwijfeld reiken

Diep is de nacht. Ach waren wij haarzelve
zodat wij konden uitwelven
over elkander heel ons wezen -
waren wij een en alleen en boven deze
eenheid en alleenheid uit ons-beiden
zodat wij zonder te schenden scheiden
konden en zonder pijn alleen zijn –

Anna Blaman (31 januari 1905 - 13 juli 1960)

De Nederlandse dichter en schrijver Alfred Kossmann werd geboren op 31 januari 1922 in Leiden. Zie ook alle tags voor Alfred Kossmann op dit blog.

Twee aria's

1

Walgelijk is het leven van een kind,

Het is altijd onderworpen, het wordt altijd behandeld

Als een dwaas dier.

Niemand neemt de eenvoudigste beleefdheid in acht

Wanneer het iets zegt of vraagt,

Ze praten over je alsof je een hond bent die niets kan horen,

Ze duwen je weg wanneer ze hun vervloekte ruches dragen,

Ze huilen boven je hoofd als ze zich willen beklagen

En ze denken dat je het niet begrijpt.

Alles merk je op en zij merken niets,

Je ziet hun ontrouw, hun bedrog,

Je hoort hen over je vader praten als hij er niet bij is,

Je snuift hun erotiek

En je zwijgt.

Maar bespeuren zij dat je 's nachts wakker ligt

En hen met open ogen haat

Omdat zij kletterend lachen op de gang?

Ze lachen, lachen, ze ruisen lachend voorbij.

2

Zacht, onderdanig zijn de zwakkelingen,

Ze nemen je de woorden uit de mond,

Maar ieder woord waarvan zij denken dat je het wilt horen,

Ieder woord van vleierij, van bewondering, van liefde,

Ieder gebaar van instemming, iedere kus,

Iedere stap die ze gewillig voor je doen,

- Alles bergen zij in het moeras van hun herinnering,

En zij voegen er je liefde bij, je goede woorden,

De dingen die je voor hen deed, het gebaar

Waarmee je de hand op hun haar legde, je nachtelijk fluisteren,

Je geschenken,

En eensklaps werpen ze het met handenvol in je gezicht,

Die brokken verleden, besmeurd met hun rancune,

Beschimmeld door hun haat,

Stinkend van hun beledigde eigenwaan,

Of, als ze listiger zijn, gieten ze in iedere kop thee

Een scheut mee van hun gif,

Mengen het in je voedsel, mengen het in hun zweet,

Als je 's nachts in hun omhelzingen, onder hun liefdeswoorden

Je weerloos overgeeft.

Dat is hun macht.

Alfred Kossmann (31 januari 1922 - 27 juni 1998)

De Nederlands dichter en neerlandicus Anton Korteweg werd geboren in Zevenbergen op 31 januari 1944. Zie ook alle tags voor Anton Korteweg op dit blog.

In de mist

Je kan het vaak doen,
of minder.

Met eigen lief of
dat van een ander,

met dat van niemand of
met dat van nog niemand.

Je kan het zus doen,
of zo,

of, als je jong bent,
eerst zus en
dan zo,
of omgekeerd.

Maar hoed vaak, met wie en
hoe dan ook:

een stoombootje in de mist
erna.

Feest

Ik moest de Hema in. Voor vruchtentaart.
Goed en goedkoop. Want junior verjaart.
Als je nou kijkt wat daar los loopt aan vrouw
dan wil je wel naar huis. Naar die van jou.

Anton Korteweg (Zevenbergen, 31 januari 1944)

De Duitse dichter en schrijver Marcus Roloff werd geboren op 31 januari 1973 in Neubrandenburg. Zie ook alle tags voor Marcus Roloff op dit blog.

münchen (geschwister-scholl-platz)

gebäude mit lichthof vom dritten stock aus
gefallener klartext die schuld hat jedes mass
unendlich überschritten aufgelesen in meiner
jackettasche splitter oder konfetti angesichts
der umgehend denunzierten drei (ersten) jva
stadelheim (johann reichhart rekordhenker) hieß
es glaub' ich es lebe die freiheit & draußen
auf dem gepflasterten platz: häufchen text
den ich zusammensetze aus tausenderlei (mahnmal).

bora

mit der europastraße nach zagreb einen nachmittag
aus der ebene gesägt     nachts hob sie sich

morsch von gedankeneinschüssen & den salven
der plastikplane über der vorvorgestrigen

grillkohle und MOSOR & KOZJAK     alles gefallener abfall
vom mond gebröckeltes licht     und irgendwo

landet (der flughafen wiedereröffnet) im tv-verminten
gelände der blick zurück ohne ziel

Marcus Roloff (Neubrandenburg, 31 januari 1973)

De Amerikaanse schrijver Norman Mailer werd op 31 januari 1923 in Long_Branch, New Jersey geboren. Zie ook alle tags voor Norman Mailer op dit blog.

Uit: The Naked And the Dead

“There has been really no excuse for coming, but he continues to sit on the box because it is cooler here, and the odor of the latrine, the brine, the chlorine, the clammy bland smell of wet metal is less oppressive than the heavy sweating fetor of the troop holds. The soldier remains for a long time, and then slowly he stands up, hoists his green fatigue pants, and thinks of the struggle to get back to his bunk. He knows he will lie there waiting for the dawn and he says to himself, I wish it was time already, I don’t give a damn, I wish it was time already. And as he returns, he is thinking of an early morning in his childhood when he had lain awake because it was to be his birthday and his mother had promised him a party.

Early that evening Wilson and Gallagher and Staff Sergeant Croft had started a game of seven card stud with a couple of orderlies from headquarters platoon. They had grabbed the only empty place on the hold deck where it was possible to see the cards once the lights were turned off. Even then they were forced to squint, for the only bulb still lit was a blue one near the ladder, and it was difficult to tell the red suits from the black. They had been playing for hours, and by now they were in a partial stupor. If the hands were unimportant, the betting was automatic, almost unconscious.

Wilson’s luck had been fair from the very beginning, but after one series in which he had taken three pots in a row it had become phenomenal. He was feeling very good. There was a stack of Australian pound notes scattered sloppily and extravagantly under his crossed legs, and while he felt it was bad luck to count his money, he knew he must have won nearly a hundred pounds. It gave him a thick lustful sensation in his throat, the kind of excitement he received from any form of abundance. “Ah tell ya,” he announced to Croft in his soft southern voice, “this kind of money is gonna be the ruination of me yet. Ah never will be able to figger out these goddam pounds. The Aussies work out everythin’ backwards.”

Croft gave no answer. He was losing a little, but, more annoying, his hands had been drab all night.”

Norman Mailer (31 januari 1923 – 10 november 2007)

De Duitse schrijver Stefan Beuse werd geboren op 31 januari 1967 in Münster. Zie ook alle tags voor Stefan Beuse op dit blog.

Uit: Verschlußzeit

„Hält entscheidend länger als herkömmliche Zink-Kohle Batterien, und bei allen künftigen Besuchen im Elektrofachhandel las er dem Verkaufspersonal diesen Text vor. Das ging eine Weile gut. Aber mit der Zeit war seine Krankheit so weit fortgeschritten, daß er sich auch an die Bedeutung des Wortes “Baden” nicht mehr erinnerte. Er mußte immer mehr Worte durch andere Worte ersetzen. So übertrug er von Notizbuch zu Notizbuch seine Gebrauchsanleitungen für das tägliche Leben, und er umschrieb fast jeden Begriff durch die Verwendung des Wortes “behandeln”; er schachtelte zahllose Relativsätze ineinander, in deren Zentrum es immer etwas zu behandeln gab. Wenn er auf der Suche nach seinen Schlüsseln war, zog er seine Frau am Ärmel, deutete auf die Tür und sagte, ich muß etwas haben, um das zu behandeln. In der Sparkasse wollte er Geld abheben und sagte der Bankangestellten, er brauche das Gerät, das ihn immer gut behandele, und die Leute in den Geschäften fingen an, die Polizei zu rufen, wenn er auftauchte. Einmal saß er in einem Linienbus und fuhr von Endstation zu Endstation, weil er vergessen hatte, wo er aussteigen mußte. Plötzlich setzte sich seine Frau neben ihn. Sie war gerade vom Einkaufen gekommen und wollte nach Hause fahren. Sie sah ihn nicht an, und sie sagte auch nichts. Es war zwar ungewöhnlich, daß sie im Bus ihren Mann traf, aber sie hatte ihm schon lange nichts mehr zu sagen. Was die Gespräche anging, war mit ihm kaum noch was anzufangen.”

Stefan Beuse (Münster, 31 januari 1967)

Zie voor nog meer schrijvers van de 31e januari ook mijn blog van 31 januari 2012 deel 1 en eveneens deel 2.

31-01-2013 om 19:26 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres Anne Vegter is vandaag voor de komende vier jaar benoemd tot de nieuwe Dichter des Vaderlands. Zie ook alle tags voor Anne Vegter op dit blog. Zie ook alle tags voor Anne Vegter op dit blog.

Wisselende posities

Zijn de coördinaten waarop jij je bevindt veranderlijk,
reis dan minder grillig. Zo krijg ik geen vlaggetje in de kaart.

Ik wilde je route volgen, je strategie:
< nieuw is het allemaal niet > je komt terug om te gaan.

Je schrijft aan alles te merken dat je in het hoge noorden bent.
Ondanks geringe hoogte liggen gletsjerdelen langs de weg.

Uitglijden zou rampzalig zijn, schrijf je, kranten kopten
je vermissing. Ik schrijf zeur niet, vlucht voor je vertrek.

Die jou niet noemen slapen zoet, morgen willen ze best
een tekening over je maken < niet langer lastigvallen met de eigen,

weinig kan al gezin zijn >. Tragische humor kan wonderen:
je verzoek per sms om een opbeurend woordje. Ik raad je angst

verschijnsel na verloren samenhangen. Helpe iets dierbaars
dat de weg smelt: een sneeuwkonijn. Nog beter: weten. Liefst:

goedzicht.

De nieuwe man

Er zijn mannen met het levensgevoel 'douchecabine'. Het woord
spreekt ze direct aan. In een gesprekje achteraf blijkt vaak waarom.

Er zijn mannen die graag met hun tandenborstel gefotografeerd worden,
niet voor een advertentie. Ze staan in het leven als krachten op wanden.

Er zijn er die niet kunnen kiezen, moe van hun mogelijkheden
stellen ze zich bij douchecabine geen paradijs voor maar een stukadoor

die gaten dicht, een schilder die schimmels verjaagt, een aannemer:
vormen van een man waaraan ze hadden kunnen denken.

Omdat lichaamsverzorging het taboe ontsteeg zijn er al mannen die zeggen:
"Toen ik vanochtend wakker werd schudde ik mijn poriën los."

"Ik voelde me eigenlijk een beetje leeg, had geen gedachten van gewicht
uit-in-adem maar ik genoot van mijn gebrek."

Ook dat kan een begin zijn. Een aantal liep deze week de stad in
op zoek naar een nog ongebruikt cv. 'Iemand enig idee van wie?'

'Mag dat zomaar?'

'Mooie vraag.'

'Rare mooie vraag.'

Anne Vegter (Delfzijl, 31 december 1958)

31-01-2013 om 18:36 geschreven door Romenu  

De VSB Poëzieprijs 2013 is toegekend aan de Nederlandse dichteres Ester Naomi Perquin. Perquin krijgt de jaarlijkse  prijs voor de beste Nederlandstalige dichtbundel voor haar bundel "Celinspecties". Aan de prijs is een geldbedrag van 25.000 euro verbonden en een  glaskunstwerk van kunstenares Maria Roosen. Perquin ontving de prijs op 30 januari tijdens een  feestelijke avond uit handen van juryvoorzitter Saskia J. Stuiveling. Zie ook alle tags voor Ester Naomi Perquin op dit blog.

Over de minnaar

Je zou kunnen blijven,
bijvoorbeeld morgen is een
hele goede dag om te blijven,
de zon schijnt en misschien

kunnen we regen spelen.
En koffie onder de dekens,
een zachtgekookt ei of een
bord met zalm en muziek

of niets; alleen honger naar,
verlangen naar, en vraag.
Maar ook kun je weggaan,
bijvoorbeeld vandaag.

Grote broer

Geen vader of moeder om ons uit de bomen te halen
voor eten of slaap, de klimrijkste zomer in jaren.

Ik wilde geen staart, scheurde jurken aan flarden,
raakt met haren in takken verward – jij haalde
een schaar en ik werd een soldaat maar
het zwaard was zo zwaar en het schild
kreeg ik niet van de grond.

Je schreeuwde me hoger – ik klom dus en klom.
Warmte trok in de bomen, tot diep in de nacht
lag jij als een dier op de onderste tak.

Er konden geen leeuwen of moordenaars komen.
Ik hield, voor een meisje, uitstekend de wacht.

Ester Naomi Perquin (Utrecht, op 16 januari 1980)

31-01-2013 om 11:10 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Tijs Goldschmidt werd geboren op 30 januari 1953 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Tijs Goldschmidt op dit blog.

Uit: Het gen van de ziel

“Vanaf mijn middelbareschooltijd ben ik onder de indruk geweest van Kousbroeks Anathema’s. Ik ben mede gevormd door de manier waarop hij – en ook die andere geloofloze medewerker van NRC Handelsblad, Karel van het Reve – over het christelijk geloof en de rooms-katholieke kerk schreef. Wie gelooft in de christelijke God troost zich met leugens, beweerde Kousbroek. Hijzelf zou dat onder geen beding willen. Toch zat de christelijke collage van teksten die in de loop der eeuwen was vervolmaakt, onmiskenbaar geraffineerd in elkaar. Aan iedereen was gedacht. Een gelovige was nooit eenzaam, want Hij was er altijd. Niemand hoefde zijn einde te vrezen, want na de dood begon het pas goed. En wie chronisch ziek was, onrechtvaardig behandeld, of straatarm, kon erop rekenen dat dit alles te zijner tijd zou worden rechtgezet. Op voorwaarde natuurlijk dat je je behoorlijk had gedragen en in deze God geloofde en niet in een andere, want dan belandde je al snel in shit creek. Een bijzonder kenmerk van dit vergevingsgezinde geloof was bovendien dat iedereen welkom was.
Al was Kousbroek geen evolutionist, hij was wel een rationalist in de geest van Richard Dawkins, de lucide Britse auteur van een imponerend oeuvre op het terrein van de evolutiebiologie. Hij schreef onder veel meer het boek The God Delusion, over God, het geloof en de onwenselijkheid daarvan. Iets dergelijks deed zijn geestverwant de naturalistische filosoof Daniel Dennett Breaking the Spell. Religion as a Natural Phenomenon.”

Tijs Goldschmidt (Amsterdam, 30 januari 1953)

Uit: The Ancient Shore

“I was warned—as all are who pursue their dream—by those who define reality as a sequence of salutary disappointments that “reality” would soon set in. I was reminded that immemorial outsiders had followed that same cisalpine path. Yet we trusted to the private revelation. Of her time in Rome, Elizabeth Bowen wrote: “If my discoveries are other people’s commonplaces I cannot help it—for me they retain a momentous freshness.” And so, for most of us, it was and is.

I was fortunate when I first lived in Italy in being obliged to work for a year in Naples, a city that in its postwar dereliction had been virtually erased from the modern travel itinerary as arcane and insalubrious (and which for the same reasons remains little touched by tourism today—the last great Italian city whose monuments retain their animate, authentic context). In an old seaside house, nineteenth century, Pompeian red, I had high, humid rooms and a view that swept the bay—city and volcano, the long Sorrentine cape, and the island of Capri, which floated far or near according to the light. No expatriate English-speaking network existed to modify my ardor or palliate hard lessons. Then in my early twenties, I had lived around the world but had never previously seen Italy, never been there as a footloose tourist, and thus had no adjustment to make. To visit a beautiful country on holiday is a freedom, a suspension. To reside and work there is a commitment for which one must not only forfeit much of the indulgence that Italy extends to visitors but subdue, also, the visitor in oneself.

From other loved Italian places, the bay of Naples drew me back—to white rooms on Capri long ago and also, of recent years, to another seabound house on the Neapolitan shore.”

Shirley Hazzard (Sydney, 30 januari 1931)

De Duitse dichter en schrijver Adelbert von Chamisso werd op het slot Boncourt in de Champagne geboren op 30 januari 1781. Zie ook alle tags voor Adelbert von Chamisso op dit blog.

Uit: Peter Schlemihls wundersame Geschichte

“Ich erkannte gleich den Mann am Glanze seiner wohlbeleibten Selbstzufriedenheit. Er empfing mich sehr gut, – wie ein Reicher einen armen Teufel, wandte sich sogar gegen mich, ohne sich jedoch von der übrigen Gesellschaft abzuwenden, und nahm mir den dargehaltenen Brief aus der Hand. – »So, so! von meinem Bruder, ich habe lange nichts von ihm gehört. Er ist doch gesund? – Dort«, fuhr er gegen die Gesellschaft fort, ohne die Antwort zu erwarten, und wies mit dem Brief auf einen Hügel, »dort laß ich das neue Gebäude aufführen.« Er brach das Siegel auf und das Gespräch nicht ab, das sich auf den Reichtum lenkte. »Wer nicht Herr ist wenigstens einer Million«, warf er hinein, »der ist, man verzeihe mir das Wort, ein Schuft!« – »O wie wahr!« rief ich aus mit vollem überströmenden Gefühl. Das mußte ihm gefallen, er lächelte mich an und sagte: »Bleiben Sie hier, lieber Freund, nachher hab ich vielleicht Zeit, Ihnen zu sagen, was ich hiezu denke«, er deutete auf den Brief, den er sodann einsteckte, und wandte sich wieder zu der Gesellschaft. – Er bot einer jungen Dame den Arm, andere Herren bemühten sich um andere Schönen, es fand sich, was sich paßte, und man wallte dem rosenumblühten Hügel zu.

Ich schlich hinterher, ohne jemandem beschwerlich zu fallen, denn keine Seele bekümmerte sich weiter um mich. Die Gesellschaft war sehr aufgeräumt, es ward getändelt und gescherzt, man sprach zuweilen von leichtsinnigen Dingen wichtig, von wichtigen öfters leichtsinnig, und gemächlich erging besonders der Witz über abwesende Freunde und deren Verhältnisse. Ich war da zu fremd, um von alle dem vieles zu verstehen, zu bekümmert und in mich gekehrt, um den Sinn auf solche Rätsel zu haben.”

Adelbert von Chamisso (30 januari 1781 - 21 augustus 1838)

Chamisso, pijp rokend, door  F. C. Weiß, rond 1830

De Engelse dichter Les Barker werd op 30 januari 1947 geboren in Manchester. Zie ook alle tags voor Les Barker op dit blog.

Red Kites                    

Dawn was close when I left the motorway;

It was my fancy to walk the Icknield Way.

I met the sun at the top of Shirburn Hill;

I saw the vale, and there was mist upon it still.

Nothing stirred in the early morning calm,

Save the kites over Portobello Farm,

Weaving dreams in the late September skies;

I lay me down and perhaps I closed my eyes.

She said she'd come from Saunderton that day;

Bound for Streatley along the ancient Way;

It was her fancy to leave the beaten trail

To see the kites and partake of bread and ale.

"A thousand years I've been climbing Shirburn Hill;

A thousand years and the kites are flying still."

I made to ask her the meaning of her words;

She kissed me long and she whispered: "Watch the birds."

We ate and drank and we made the sweetest love

Unseen by all but the kites that flew above.

Across the vale I gazed that perfect day,

I swear to God that there was no motorway.

She kissed me then, and her long hair brushed my arm;

There were kites over Portobello Farm,

Weaving dreams in the late September skies;

I lay me down and perhaps I closed my eyes.

Was I dreaming, or did we truly meet?

A thousand years and I'd not find love so sweet.

Across the moon flew a solitary kite;

I took the motorway and drove into the night.

Les Barker (Manchester, 30 januari 1947)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30e januari ook mijn blog van 30 januari 2011 deel 2.

30-01-2013 om 18:51 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en theoloog en Karl Friedrich von Gerok werd geboren op 30 januari 1815 in Vaihingen an der Enz. Als zoon van de minister Christoph Friedrich Gerok bezocht Karl Gerok het Eberhard-Ludwigs-Gymnasium in Stuttgart, waar Gustav Schwab zijn poëtische talenten aanmoedigde. In 1832 begon hij te studeren aan het Evangelische Stift Tübingen, in 1837 begon hij als vervangend predikant van zijn vader in Stuttgart. Vanaf 1844 Gerok werkte hij als diaken in Böblingen en Stuttgart. Van 1852 tot 1862 was hij o.a aartsdiaken van de collegiale kerk en decaan van het bisdom. In 1868 werd hij hofpredikant en lid van de kerkenraad met de titel en de rang van prelaat. Gerok trouwde in 1844 met Sophie Kapff. Geroks kleindochter Therese Köstlin werd een bekende religieuze dichteres.Kleinzoon Karl Ludwig Gerok was een bekende organist en auteur van een standaardwerk over improvisaties op de orgel. In 1866 werd Gerok ereburger van Stuttgart. Ook zijn een straat in Stuttgart, een straat in zijn geboorteplaats Vaihingen en een uitkijkpunt, Geroksruhe, naar hem gernoemd In 1880 werd aan Karel Gerok werd het Kommenturkreuz van de Orde van de Württembergse Kroon verleend en daarmee werd hij in de adelstand verheven.

Auf stillen Wegen

Ein öder Weg durchs Feld, nur hier am Ackersaum
Mit regenfeuchtem Laub ein alter Apfelbaum.

Der Himmel graubewölkt und weich die feuchte Luft,
Aus dem erquickten Feld ein kräft'ger Bodenduft.

Ein Streifen Abendroth am Horizonte fern
Und aus dem Wolkenflor ein Strahl vom Abendstern.

Kein Prachtstück der Natur, kein Wonnenüberschwang
Und doch für Leib und Seel‘ friedselig ist der Gang.

So schleicht im Stillen hin manch dürftiges Geschick,
Doch glänzt auch über ihm des Himmels Gnadenblick.

Winterlied

In dieser strengen Winterzeit
Wie traurig liegt das Land,
Wie schläft die Welt so tief verschneit,
Als wie im Sterbgewand!

Kein Vöglein singt den Frühgesang
Und zirpt sein Schlafgebet;
Kanm daß es unterm Schnee sich bang
Sein kärglich Korn erspäht.

Kein Blümlein blüht im grünen Gras
Mit bunter Farbenpracht,
Der Frost nur malt ans Fensterglas
Eisblumen über Nacht.

Kein Büchlein kommt mit muntrer Hast
Vom Berg ins Thal gehüpft,
Kaum daß es unter Eiseslast
Geduckt vorüber schlüpft.

Und doch — so öde Wald und Feld,
So trübe Flur und Au:
Da droben glänzt das Himmelszelt
In unverblichnem Blau.

Und Morgenrot und Abendrot
Erblühn am Firmament,
Daß, rings von Flammen überloht,
Der weite Himmel brennt.

Und nächtlich glänzt der Himmelsraum
Mit Sternen übersät,
Als wär der Welt ein Weihnachtsbaum
Von Gottes Hand erhöht.

Erhöht von eines Vaters Hand,
Die große Dinge thut
In Winterfrost und Sommerbrand,
Und meint es allzeit gut.

Drum küsse sie, o Menschenkind,
Des großen Vaters Hand,
Und sei nicht kalt und stumm und blind
Wie ein erfrornes Land!

Und wenn, verscheucht von Schnee und Eis,
Kein Vöglein Lieder singt:
Was hindert's, daß zu Gottes Preis
Dein Lied sich aufwärts schwingt?

Und wenn der muntre Wiesenquell
Zu Stein und Bein gefror:
Was schadet's, stammt nur warm und hell
Dein Herz zu Gott empor!
 
Und mag, umsaust vom rauhen Nord,
Im Feld kein Blümlein blühn:
Was thut's, blüht nur im Herzen fort
Der Andacht Immergrün!

Begrub im Schnee der Winterwind
Die Straßen weit und breit:
Nie wird der Weg, o Gotteskind,
Zum Vater dir verschneit!

 
Karl Gerok (30 januari 1815 - 14 januari 1890)

30-01-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Hans Plomp werd op 29 januari 1944 in Amsterdam geboren. Zie ook alle tags voor Hans Plomp op dit blog.

Een kaakslag voor het calvinisme

O woekerwentelende worm van woede,
uit welke afgrond in mij
kom je omhoog?
Ik loog als ik zou schrijven
dat ik niet bang ben.
Maar wat kan ik doen?
Ik draag het model schoen
dat mijn moeder uitzoekt,
o rotschoen vervloekt.
Zoals mijn ouders me dromen
durf ik niet bij mijn meisje te komen
Johannes Calvijn
ik spring onder de trein
als je niet ophoudt mijn ouders
in jouw naam zo slecht te laten zijn

Als ik uit mijn droomland

Als ik uit mijn droomland
de wereld bezoek,
bedek ik mijn lichaam
met jas en met broek.

Daar mag je niet naakt zijn
en niet zonder geld.
Gebroken de wil,
gekruisigd de held.
Je dagen geteld.

Als ik uit mijn droomland
de wereld bezoek,
bedek ik mijn geest
met de vacht van een beest.

Hans Plomp (Amsterdam, 29 januari 1944)

De Nederlandse schilder en dichter Willem Hussem werd geboren in Rotterdam op 29 januari 1900. Zie ook alle tags voor Willem Hussem op dit blog.

meidoorn in bloei

ik pluk een tak

bloeddruppels lopen

over mijn hand

              *

de wolk aan de hemel

vaart mee met de wind

het schip op de rivier

zeilt tegen hem in

De zee

De zee kun je horen

met je handen voor je oren,

in een kokkel,

in een mosterdpotje,

of aan zee.

Willem Hussem (29 januari 1900 - 21 juli 1974)

De Nederlandse tekstdichter, columnist en schrijver Lennaert Nijgh werd geboren in Haarlem op 29 januari 1945. Zie ook alle tags voor Lennaert Nijgh op dit blog.

Uit: Gat (Column)

“Het uitzicht is ook op de begane grond, achter de vervaarlijke hekken met waarschuwingen inzake asbest en dergelijke, nooit hetzelfde. Er gebeurt van alles. Wat het allemaal voorstelt, weet ik niet. Ik ben terzake niet deskundig. Nu heeft het torentje van Teylers Museum weer een aparte witte muts op, als antwoord op de mannen in witte pakken die je soms in de verte ziet rondscharrelen. En sinds kort is er een interessante stalen toren verrezen, met schijnwerpers die in het donker de chaos verlichten, alsof er een griezelige film wordt opgenomen. Verleden week zaten we met z'n allen gebiologeerd te kijken hoe de wagen van een Duits bedrijf voor 'Geophysische Messungen' of iets dergelijks achter de hekken werd gemanoeuvreerd. Waarom dat in het donker moest? Als ze denken dat we niks door hebben, zitten ze er mooi naast. Dan hebben ze buiten de kijkers van Koops gerekend.
Wie zich niets aantrekken van alle afzettingen en hekken, zijn de eendjes, die ik af en toe snaterend zie rondzwemmen in het zwaar vervuilde water achter het traliewerk dat de Damstraat afsluit en waar een speelse geest een bordje 'Melden bij Havendienst' aan heeft bevestigd. Evenmin als de katten uit de buurt. Achter het hek begint het poezenparadijs, asbest of niet.
Katten gaan nu eenmaal hun gangetje. Niet gehinderd door enig protocol. Ze laten zich niet temmen.
Zou Claus van katten hebben gehouden, vraag ik me ineens af. Ik heb er nergens iets over kunnen vinden. Ach, nee. Vorstenhuizen hebben sinds oeroude tijden nu eenmaal meer met honden. Honden gehoorzamen en laten zich aan het lijntje houden, ten voorbeeld aan het lagere volk.
In gedachten zie ik Claus weer z'n stropdas af doen. Hij zal wel geen poes gehad hebben - het zal wel niet gemógen hebben van Hogerhand. Wat een kwaadaardig idee van mij.
Vaarwel, mijn prins. Slaap zacht. Ik hoop, nee, ik weet zeker dat er daarboven geen verschil meer gemaakt wordt tussen hondentrouw en kattenliefde.”

Lennaert Nijgh (29 januari 1945 - 28 november 2002)

In 1967 

De Russische schrijver Anton Tsjechov werd geboren op 29 januari 1860 in Taganrog, een havenstad in Zuid-Rusland. Zie ook alle tags voor Anton Tsjechov op dit blog.

Uit: Drie zusters (Vertaald door Bart Moeyaert)

“MASJA:     Vroeger waren mijn voeten kleiner.
                  Mijn knieën zaten hier.
                  En mijn hoofd zat hier.
                  Nee, hier.
                  Ik weet het eigenlijk niet meer zo precies.
                  [...]
                  Hoe groot was papa?
OLGA:         Groot, Masja. Groot.
MASJA:    Ja.
                  Hier zat mijn hoofd.
                 Als hij voor me stond, keek ik zo naar hem op.
OLGA:        Als hij voor je stond, Masja, keek hij zo op je neer.
MASJA:    Wij deden maar weinig goed.
OLGA:        Je weet het niet meer zo precies: we deden niets goed. Zijn mond kon spreken, maar zijn handen konden er ook wat van. 'Vooruit!'
MASJA:    En zijn voeten dan. 'Vooruit!'
OLGA:        Het is dat we het verdienden.
MASJA:    Dat weet ik niet meer, Olga, dat weet ik niet meer.
OLGA:        Ik anders wel.
IRINA:        Het is mijn feest.
OLGA:        Je zou een beetje minder aan jezelf moeten denken, Irina.
MASJA:    Ondanks het feit dat we hier zo vrolijk samen zitten, moeten we ook aan onze vader denken. Hij draait zich om in zijn graf als we het niet doen.
OLGA:         We gedenken hem.
IRINA:         En we vieren mij. Het is mijn naamdag.
OLGA:         Het is zijn sterfdag.
IRINA:         Jullie zijn mijn dienaren.
OLGA:        Kind, kind, dat jaartje ouder doet je geen goed.”

Anton Tsjechov (29 januari 1860 – 15 juli 1904)

De jonge Tsjechov (links) met zijn broer Nikolai in 1882

De Franse schrijver Romain Rolland werd geboren op 29 januari 1866 in Clamecy. Zie ook alle tags voor Romain Rolland op dit blog.

Uit: Jean-Christophe

“J’ai un ami !... Douceur d’avoir trouvé une âme, où se blottir au milieu de la tourmente, un abri tendre et sûr où l’on respire enfin, attendant que s’apaisent les battements d’un coeur haletant ! N’être plus seul, ne devoir plus rester armé toujours, les yeux toujours ouverts et brûlés par les veilles, jusqu’à ce que la fatigue vous livre à l’ennemi ! Avoir le cher compagnon, entre les mains duquel on a remis tout son être – qui a remis en vos mains tout son être. Boire enfin le repos, dormir tandis qu’il veille, veiller tandis qu’il dort. Connaître la joie de protéger celui qu’on aime et qui se confie à vous comme un petit enfant. Connaître la joie plus grande de s’abandonner à lui, de sentir qu’il tient vos secrets, qu’il dispose de vous. Vieilli, usé, lassé de porter depuis tant d’années la vie, renaître jeune et frais dans le corps de l’ami, goûter avec ses yeux le monde renouvelé, étreindre avec ses sens les belles choses passagères, jouir avec son coeur de la splendeur de vivre... Souffrir même avec lui... Ah ! même la souffrance est joie, pourvu qu’on soit ensemble !

J’ai un ami ! Loin de moi, près de moi, toujours en moi. Je l’ai, je suis à lui. Mon ami m’aime. Mon ami m’a. L’amour a nos âmes en une âme mêlées.”

Romain Rolland (29 januari 1866 – 30 december 1944)

De Nederlandse dichter Hubert Kornelisz. Poot werd geboren in Abtswoude op 29 januari 1689. Zie ook alle tags voor Hubert K. Poot op dit blog.

Hofliedt

I.

Zie eens door dees vensterglazen,

Nu de vreugt het hart verfraeit,

En de zorg is wechgeblazen,

Hoe men knynen vangt en haezen,

Ploegt en zwoegt en zaeit en maeit,

Daer de zon naer 't westen draeit.

II.

Kostelyke lantbanketten,

Eedle wynen, 'k prys uw deugt.

Gy kunt allen druk verzetten:

Gy kost hier 't gezucht beletten.

D' ouderdom krygt nieuwe jeugt,

Waer gy dus regeeren meugt.

III.

Maer schoon gy den lach doet ryzen,

Gy verzaet de maeg alleen.

D' oogen zoeken fyner spyzen,

Overal hier aen te wyzen.

Gaen zy onvervrolykt heen,

't Is hun schult en anders geen.

IV.

O Gy, die de ronde jaren

Net in vier saizoenen deelt,

Die de schoone vruchten baren

Daer de menschen wel by varen;

Zegenaer, die alles teelt,

Toon uw gunst, terwyl men queelt.

V.

Leer ons uwe goetheit danken,

D' oorzaek van zoo menigh goet.

Zegen, op dees zegenklanken,

Steên en zeen en velt en ranken,

En hou WILHELMINAES moedt

Fier in voor- en tegenspoet.

Hubert K. Poot (29 januari 1689 - 31 december 1733)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29^e januari ook mijn blog van 29 januari 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

29-01-2013 om 19:06 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijfster Saskia de Coster werd geboren in Leuven op 29 januari 1976. Op haar achttiende ging De Coster naar Leuven om aan de KU Leuven Germaanse Talen te studeren (1994-1998). Ze rondde de studie succesvol af in 1998, om onmiddellijk opnieuw te beginnen aan een master in de literatuurwetenschap (1998-1999). De Coster debuteerde in 2000 met het verhaal “Onder elkaar” in het Nieuw Wereldtijdschrift. In 2002 verscheen De Costers romandebuut met de novelle “Vrije val”. Ook in 2002 werd De Coster door de redactie van Brakke Hond geselecteerd voor Mooie jonge honden, nieuw Vlaams literair talent. Vrij snel volgden “Jeuk”, “Eeuwige Roem”, “Held” en “Dit is van mij”. Aan haar zesde roman “Wij en ik”, heeft de schrijfster langer gewerkt. De Coster houdt zich ook bezig met videokunst (met werk in Z33 te Hasselt) en het schrijven voor theater (toneelgezelschap Crew en tg Stan) en voorziet muzikanten als Daan Stuyven en Dez Mona van lyrics. Ze is ook kernredactielid van het literaire tijdschrift DWB (Dietsche Warande & Belfort). De Coster werkt ook geregeld samen met beeldende kunstenaars, onder andere met Arno Geens Sinds 2002 nam Saskia De Coster veelvuldige deel aan festivaloptredens in Vlaanderen en Nederland. Ook nam zij deel aan verschillende tournees. Ze reisde doorheen Zuid-Afrika, Stellenbosch en Kaapstad in 2005. In 2009 toerde ze doorheen Tsjechië en vertegenwoordigde ze België op de International Book Fair.

Uit: Eeuwige roem

“De winter schijnt het appartement van Alex niet op te merken. De koude slaagt er niet in door te dringen tot de flat vol verse orchideeën, grasgroene gordijnen en lederen fauteuils. Het appartement is als een onderzeeër die in een donkere zeestraat ligt. In het vizier liggen andere appartementen en verlichte huizen die tekens van bewoning vertonen. Babs ziet vaders roeren in grote braadpannen, kinderen zitten gebogen over huiswerk, huismoeders zitten verdiept in computerspellen onder een zieltogende sfeerlamp, een vrouw telt de suikerkorrels in haar suikerpot opdat de poetsvrouw ze niet ongemerkt kan stelen, een bejaarde man drinkt een gat in de zwarte nacht, een man warmt zijn handen aan het droomverhaal van zijn zoontje. Er wordt geleefd, en wel zorgeloos, vanzelfsprekend en geruststellend.
Sinds haar overhaaste vlucht van Ruben en de Sterfelijken een maand geleden leeft Babs bij Alex, de drieëndertigjarige zoon van een oude studievriendin van Katrien. Wij weten dat die haar zoon onder lichte dwang tot deze gunst heeft aangezet. Aangezien Alex alles voor zijn moeder doet, kon hij niet weigeren. Zijn moeder bewondert haar jongen om zijn verstand, zijn grote verantwoordelijkheidsgevoel en zijn onvervalste levenslust. Over acht maanden wordt Alex vierendertig. De vierendertig flessen champagne voor het grootse feest heeft hij al lang besteld.
En dan willen wij even terloops de vraag opwerpen of de wereld niet van de bestellingen aaneenhangt. Hoe kan anders een oude vrouw vermoord worden op het kerkhof van Vetersberg, vlak bij het graf van haar zoontje? Heeft zij een huurmoordenaar betaald om haar op die plaats om te brengen?”

 
Saskia de Coster (Leuven, 29 januari 1976)

29-01-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij de aankondiging van de troonsafstand van koningin Beatrix

An meine Königin

Bin ich ein König? - Als ich Knabe war,
da träumte mir von einem goldnen Throne,
von einem Volk in heller Jubelschaar,
von einem Purpurmantel, einer Krone.

Ich wurde Jüngling, und der irdne Glanz
verblich im Geisterlicht des Ewig Schönen;
da träumte mir von einem Strahlenkranz,
mit dem ein andres Volk mich sollte krönen.

Jetzt träum ich nicht mehr Kronen, nicht mehr Kränze,
kein Ziel der Sehnsucht, das der Stolz gebar;
mich lockt kein Volk, kein Reich mehr, keine Grenze,
nur meiner Kraft glühn muß ich immerdar.

Nur immer schweben, wie der Adler schweben,
den es hinauf ins Unbegrenzte reißt;
ich kann nicht wie die Lerche mich bestreben,
die flatternd ihre Ackerfurche preist.

Ich weiß kein Ziel. Gestalten aus dem Vollen
erheben sich, zerreißen die Umhüllung.
Nun ihnen nach, die nichts als Dasein wollen!
Mein Sehnen ging durch Dich mir in Erfüllung.

Du gabst mir solch ein Reich voll Glanz zu eigen,
daß meine ganze Sprache mir zu wenig
all dieses Reichtums Herrlichkeit zu zeigen,
und dankbar knie ich hin: - ich bin ein König.

Richard Dehmel (18 november 1863 – 8 februari 1920)

28-01-2013 om 19:30 geschreven door Romenu  

De Palestijns-Nederlandse dichter, schrijver en acteur Ramsey Nasr werd geboren in Rotterdam op 28 januari 1974. Zie ook alle tags voor Ramsey Nasr op dit blog. Op 31 januari 2013 (Gedichtendag) treedt Nasr af als Dichter des Vaderlands.

Ik wou dat ik twee burgers was (dan kon ik samenleven)

en dit is mijn gedicht, komt u binnen
let niet op de galm, wees niet bang
laat ons beginnen in leegte
welkom in mijn krater van licht

ooit kwamen wij samen, u en ik, weet u nog
koel leefden wij op in de glans van een roemer
onze schaduwen als helder kristal
onze roem even terloops als de lichtval
op de brief van een windstille vrouw

goudbestoft waren wij
bleek, bijna doorschijnend van liefde waren wij
wij loken de ogen voor de ander

en wij hielden van boetedoen
vroeg iemand hoe het met ons ging
dan zeiden we naar waarheid
we schamen ons kapot, meneer
wij waren er heilig van overtuigd
dat wij ooit onze bloedeigen heer
zelf met gesels ineengeslagen
en op eigen houtje gekruisigd hadden
de apocalyps stond bij voorbaat
als straf op ons netvlies gebrand

en wat is er gebeurd in die paar eeuwen
dat wij even de andere kant opkeken?

ik wilde u graag een vaderland tonen
vormvast, zuiver en met volgehouden metaforen
een gedicht kneden over ons, maar toen ik begon
moest ik toezien hoe hier het ene volk
het andere spontaan begon te vagen
als twee onverenigbare republieken

hoe kwamen wij zo snel van nietig tot lomp
van weerschijn tot alomaanwezige schreeuwhomp?
hoe kon uit zuinige rupsen dit hummervolk opstaan?

ze zeggen: omdat god verdween - onze vader
had besloten nog wat onzichtbaarder te worden
dan hij al was, kijken of dat kon, nee dat kon niet
weg was god
en in dit stilleven met grote afwezige
stonden nu de verbijsterde nederlanden
hun monden nog vol van vergankelijkheid
vol wuftheid en alom gewaardeerd doodsverlangen

al hun ijdelheid was ijdelheid gebleken
al hun schijn, hun gekoesterde slijk, heel dit spiegelpaleis
dat men ooit voor oneindigheid hield
werd nu voorgoed onbewoonbaar verklaard
je hoorde de rijp op hun zielen kraken

en uit dat gat – daar werden wij geboren
kevin, ramsey, dunya, dagmar, roman en charity
als bij toverslag kwamen wij tevoorschijn
bungeejumpend, met oranje opblaashamers
gillend en krijsend en antidepressief
of zwijgend voor een breezer gegangbangd
welkom in nederland vakantieland

ja dat krijg je ervan, dit volk houdt men over
wanneer je de schuld uit ons lijf ramt
we vullen de holte met glimmende leegte

tussen psalmenzangers en pillenslikkers
tussen het goud en het blingbling
vond ik een land dat werd opgeheven

dit land is de wraak van de voorvaderen
als een beeldenstorm razen zij in ons voort
maar het bestaat – zoals ook het verband
tussen kinderstring en boerka bestaat
tussen karnemelk en comazuipen: hol en bol
schuiven wij onze eeuwen ineen

elkaar opheffen is onze kracht
wij streven van nature naar leegte
zoals een cycloop naar diepte snakt

ziet u, een vaderland wilde ik u tonen
niet deze woestijn van oneindige vrijheid
maar hier wonen wij, en hoe mooi zou het zijn
als iemand ooit als een tweedehands godheid
rijm voor rijm een land zou bouwen
voor dit volk dat zijn volk mist

hier, in de open kuil van onze ziel
juist hier zou iets groots kunnen worden verricht
laat ons beginnen met een gedicht