De Vlaamse dichter, essayist en columnist Geert Buelens werd geboren in Duffel op 5 februari 1971. Zie ook alle tags voor Geert Buelens op dit blog.

Het punt (Michelangelo Antonioni)

Streef
naar een minzaam vergelijk
laat het slot
weerklinken
en stijg

neem je schaduw op
voer het naar de hoogste top
en neig dan

naar opzij

achterom

een kwartdraai

rond
het vlak dan af
maak de strop goed strak
trek de draad snel na
loop ook langs de flank en
sta

verstomd van het zicht
ontdaan van je plicht

Zweef moeizaam
verglijd

uur nul

wie hier voorbij is
dan zie
al wat overblijft is ruis
al wat overblijft is gruis vermalen
tot een grijs tapijt
je gooit het puntlood uit en zakt
ermee tot in wat eens schacht vier was
daar rommelt het
niet langer speelt een showorkest ten dans
de hapering lijkt permanent
op hoogspanning gesteld
dat dit blijft duren
zou dat een soort van einde zijn

Geert Buelens (Duffel, 5 februari 1971)

De Amerikaanse schrijver William S. Burroughs werd geboren in Saint Louis (Missouri) op 5 februari 1914. Zie ook alle tags voor William S. Burroughs op dit blog.

FROM SAN DIEGO UP TO MAINE

Solemn Accountants are jumping ship, sir…All of them, sir… In the last skimpy surplus, sir… ‘Room for one more outside, sir’ they said and plunged Seventh Teen Age Future Molotov Cocktails… Last seen swimming desperately in sewage…

Allies wait on knives…Valiant Crowns drew a short 22 and Heavy Commitments….The Caribbean swells to a roar…A Negro snapped the advantages….Street Gangs Uranian born up from a headline of penniless migrants in the face of appalling conditions:

“Out Show window and we’re Proud of it.”

Her Fourth Grade Class screamed in terror when I looked at the dogs and I looked at the pavement… decided the pavement was safer… Stale streets of yesterday policemen back from shadows to embrace his assailant…pretty familiar. Talk to my medium….Remember my medium of appalling conditions conditi ons?:

Suicide by teen ager…ice food…same day…Blue Note wherever you go… Dietary delusion of death in Tanganyika or was it?

Only this should have been obvious from Her Fourth Grade Class: Only live animals have write door…. Distant…

Secure it firmly with steak sized chucks of cripple drug and throw it in a Liz replica synthesized from cabbage….

Who was Rape and Idleness? Anyone over homicide big enough to take Punishment Wisconsin…Milwauki convicted of later and lesser crimes pudgy and not pretty…The Words included assault murder stratosphere and his feet devoid of reality.

Will Hollywood never learn?

Unimaginable disaster …Royal Kights Teen Age Future Time.

Cut up articles on Juvenile Delinquency

Time and New York Herald Tribune (European adition)

William S. Burroughs (5 februari 1914 – 2 augustus 1997) 

Hier met David Bowie (links) rond 1974

De Franse dichter en schrijver Charles-Marie-Georges Huysmans werd geboren op 5 februari 1848 in Parijs. Zie ook alle tags voor Joris-Karl Huysmans op dit blog.

Uit: À Rebours

« Le mouvement lui paraissait d’ailleurs inutile et l’imagination lui semblait pouvoir aisément suppléer à la vulgaire réalité des faits. À son avis, il était possible de contenter les désirs réputés les plus difficiles à satisfaire dans la vie normale, et cela par un léger subterfuge, par une approximative sophistication de l’objet poursuivi par ces désirs mêmes. Ainsi, il est bien évident que tout gourmet se délecte aujourd’hui, dans les restaurants renommés par l’excellence de leurs caves, en buvant les hauts crus fabriqués avec de basses vinasses traitées suivant la méthode de M. Pasteur. Or, vrais et faux, ces vins ont le même arôme, la même couleur, le même bouquet, et par conséquent le plaisir qu’on éprouve en dégustant ces breuvages altérés et factices est absolument identique à celui que l’on goûterait en savourant le vin naturel et pur qui serait introuvable, même à prix d’or.
En transportant cette captieuse déviation, cet adroit mensonge dans le monde de l’intellect, nul doute qu’on ne puisse, et aussi facilement que dans le monde matériel, jouir de chimériques délices semblables, en tous points, aux vraies; nul doute, par exemple, qu’on ne puisse se livrer à de longues explorations, au coin de son feu, en aidant, au besoin, l’esprit rétif ou lent, par la suggestive lecture d’un ouvrage racontant de lointains voyages; nul doute aussi, qu’on ne puisse, - sans bouger de Paris - acquérir la bienfaisante impression d’un bain de mer; il suffirait, tout bonnement de se rendre au bain Vigier, situé, sur un bateau, en pleine Seine.”

Joris-Karl Huysmans (5 februari 1848 – 12 mei 1907)

Cover Engelse vertaling 

De Hongaarse, Duitstalige, schrijfster en vertaalster Terézia Mora werd geboren op 5 februari 1971 in Sopron. Zie ook alle tags voor Terézia Mora op dit blog.

Uit: Day in Day Out (Vertaald door Michael Henry Heim)

“Let us call the time now; let us call the place here. Let us describe both as follows.

A city, a district somewhat east of the center. Brown streets, warehouses empty or full of no one quite knows what, and jam-packed human residences zigzagging along the railway line, running into brick walls in sudden cul-de-sacs. A Saturday morning, autumn in the air. No park, just a tiny, desolate triangle of so-called green space left over when two streets came together in a point. An empty corner of land. Sudden gusts of early-morning wind resulting from the cleft-like layout of the streets...what you might call a social bite...rattle a playground carousel, an old or merely old-looking wooden toy at the edge of the green space. There is a ring nearby, the kind used to pull litter bins, but free-floating, with no bin attached; there is litter strewn over the nearby undergrowth, which tries to shake it off in attacks of the shivers, but what comes off are mostly leaves whooshing onto cement, sand, glass, and well-worn greenery. Two women and shortly thereafter another on their way to or from work. Taking a short cut, treading the trodden path that cuts the green into two triangles. One of them, corpulent, tugs at the edge of the wooden carousel with two fingers as she passes. The stand it rests on gives a squawk. It sounds like a bird's cry, or maybe it was in fact a bird, one of the hundreds streaming across the sky. Starlings. The carousel twists and staggers.

The man looked something like a bird to us, or a bat, a giant bat hanging there, his black coattails fluttering now and then in the wind. At first theythought...they later said as much...that someone had merely left his coat behind on that carpet-beating frame or whatever it was, jungle gym. But then they saw there were hands hanging out, white hands, the tips of the bent fingers nearly touching the ground.

On an early autumn Saturday morning in a neglected playground not far from the railway station three women found the translator Abel Nema dangling from a jungle gym: feet wound round with silver tape, a long, black trench coat covering the head, swinging slightly in the morning breeze.”

Terézia Mora (Sopron, 5 februari 1971) 

De Oostenrijkse schrijver Philip Weiss werd geboren op 5 februari 1982 in Wenen. Zie ook alle tags voor Philip Weiss op dit blog.

Uit: Blätterliebe

“In dieser Nachlässigkeit, dieser Blöße des Körpers entstehen meine Texte. In dieser Reglosigkeit, Starre, nur in diesem Geschlampe des Körpers, in diesem Körpertheater entstehen meine Texte. Ein Missgriff des Körpers, ein Schachmatt des Körpers, und es entstehen meine Texte. Doch das ist nicht oft der Fall, vielmehr selten, kaum. Es geht dabei um Kleines. Eine Winzigkeit zuviel nur, eine Spur mehr Mattheit, Abgeschlagenheit, eine Prise mehr Trägheit des Körpers, ein Anflug mehr nur an Muskelschwäche, und auch die schreibende Hand erlahmt, sinkt nieder, weiß nichts mehr zu sagen, und kein Text entsteht, kein durchgestrichener, auch kein irgendwie anders gearteter Text, kein Satz, kein Wort mehr. Da sind nur die nebeneinander still liegenden Hände, auf dem Schreibtisch, in der Körperfalle, lustlos und abgeschlagen, weiter nichts.

 Die Zeit gehörte zu den besten, um in die Notaufnahme zu gehen. Es war ein glücklicher Zufall, dass ich gerade um fünf Uhr Früh zur Notaufnahme musste. Es war gut so und weit besser als etwa um sechs oder gar um sieben. Um fünf Uhr Früh gingen die Nachtschichtärzte, die Tagschichtärzte kamen.”

Philip Weiss (Wenen, 5 februari 1982)

De Nederlandse dichter, schrijver en zanger Rikkert Zuiderveld werd geboren in Groningen op 5 februari 1947. Zie ook alle tags voor Rikket Zuiderveld op dit blog.

Job

Ik ben een langzaam dichtgeslagen boek

dat stukgelezen is en kromgebogen.

Ik lees mijzelf met dichtgeslagen ogen,

ik zie geen barst en kruip weer in mijn hoek.

Er is teveel dat ik niet kan vergeten,

ik wil hier weg, mijn hemel nog an toe,

waarheen dan ook. Mijn hele lijf is moe

en ik ben alles wat ik niet wil weten.

Mijn rattenvrienden knagen aan mijn kop,

nog eenmaal, heb nog eenmaal wat geduld.

Maar ik besta niet meer. Ik ben een vloek.

Toe, sla mij dood of hang mijn lichaam op

en zeg mij: het is allemaal jouw schuld.

Ik ben een langzaam dichtgeslagen boek.

Rikkert Zuiderveld (Groningen, 5 februari 1947)

De Vlaamse dichter en schrijver Luc Indestege werd geboren in Zonhoven op 5 februari 1901. Zie ook alle tags voor Luc Indestege op dit blog.

Uit: Een vriendschap in het Groenendaalse klooster ten tijde van Ruusbroec

„Jan Spieghel was de eerste die uit de kleine gemeenschap van Augustijner kloosterlingen werd weggerukt nog vooraleer hij de priesterwijding had ontvangen. Zijn leven was er een geweest van grote eenvoud, van goedheid en zachtmoedigheid, van zelfverloochening. Hij overleed aan de pest, bij het intreden van de Herfst en zijn plotseling verscheiden kan niet anders dan diepe indruk hebben gemaakt op de kleine communiteit, die bestond uit mannen die samengekomen waren om naar de volmaaktheid te streven. Hun gemeenschap streefde het ideaal na van de heiligheid. De mogelijkheid bestond dat er Heiligen uit hun kring zouden voorkomen.

Het verlangen naar heiliging had deze mannen samengebracht in het Zoniënbos, ver van het gewoel der stad. Ze hadden de eenzaamheid gezocht omdat in de afzondering het gemoed zich beter met God kan verenigen. Ze leefden in de nabijheid van een Godsschouwer, Ruusbroec. En nu leek het of de Heer hun een wenk gaf, door een onder hen, de jongste, uit te verkiezen.

In dat licht beschouwd is de Planctus het levensverhaal, de ‘vita’ van een jonge kloosterling, die mogelijk eens tot de eer van de altaren zal verheven worden. Het was van belang dat dit levensverhaal in sprekende, indrukwekkende bewoordingen werd opgesteld en het ligt voor de hand dat het, naar het gebruik van de tijd, ook voor mededeling buiten het klooster van Groenendaal bestemd was, zodat er een roep naar heiligheid uit de beslotenheid van het Groenendaalse klooster, naar buiten, tot over de grenzen, zou doordringen.“

Luc Indestege (5 februari 1901 - 11 juli 1974)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5^e februari ook mijn blog van 5 februari 2011 deel 2.

05-02-2013 om 19:25 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Stewart O'Nan werd geboren op 4 februari 1961 in Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Stewart O’Nan op dit blog.

Uit: Songs for the Missing

“Inside, the a/c was cranked so high she wore a t-shirt under her uniform. They poached old nametags they found in the junk drawer under the register. She was Angie, Nina was Sam. They spun on their stools and watched the monitors, punching in the pump numbers and making change. They read heavy, insane fashion magazines and called around to see what was going on later — even though they were on camera too — and fought over whose turn it was to refill the nacho pot. Her timecard was in its slot, the clock behind it chunking with every minute, a record of her steadiness. She’d been working seven days a week since graduation and hadn’t missed a shift. Later the police would call this strict pattern a contributing factor. Secretly she was proud of it. She’d never been so determined. She’d never had a reason before.

The Conoco was an oasis of light, drawing cars off the highway like the muffleheads that fluttered against the windows. Drivers came in squinting and rubbing their necks, stopping on the mat inside the door as if this was all new to them, and too much, the bright aisles of candies and chips overloading their brains so they couldn’t read the sign directly in front of them.

They bkinked at her, apologetic. “Where are the–?”

“Straight back.”

Fifty, a hundred times a night. She pointed her whole arm like a ghost.

“It’s true,” Nina said. “The more you drive, the dumber you get.”

“Thank you, thank you, Sam I am.”

The living death had bad breath. They bought coffee and soda and water, cigarettes and gum, Tootsie Pops and jerky, anything to get them to the next stop. In line they nodded their heads and mouthed the lyrics to the dinosaur pop that played endlessly inside and out, a fiendish commercial-free satellite feed pieced together, it seemed, by U2 and the Doobie Brothers.”

Stewart O'Nan (Pittsburgh,  4 februari 1961)

De Nederlandse dichter en schrijver Louis Ferron werd op 4 februari 1942 geboren in Leiden. Zie ook alle tags voor Louis Ferron op dit blog.

Uit: Tinpest

“Kent u de Dorotheeërgasse? Daar komt een officier als Lauersperg eerst goed tot zijn recht. Die straat: een streng gelede woekering van architraven en timpanen, gebeiteld in grauwe zandsteen. Een barokke pracht die Grieks in haar eenvoud wil zijn en van een voornaamheid die niettemin de indruk wekt dat men zich voor een Berlijnse kapperszaak bevindt. Geen sprankje licht heeft in die straat ooit het plaveisel bereikt. Toch babbelen en kirren de passerende dames, op weg naar theesalon of modezaak, er alsof ze door de Augarten flaneren of in het park van de Belvédère. De pastelkleurige, dan wel sneeuwwitte parasols in lichte, kokette draaiing boven hun hoofden, de lange japonnen met de linkerhand en op kniehoogte net even boven het plaveisel geheven.
Het zijn maar beelden uit een oud boek. Maar wie het ooit heeft ingezien, zullen de gravures en lithografie‰en voor eeuwig... Ach, wat zal men metaforen te hulp roepen waar de pijn knaagt? Liever houde men de blik op Lauersperg gericht die, alle metaforiek omzeilend, zijn nuchtere weg door het leven van zijn tijd ging.
Daar zag hij bijvoorbeeld de vrouw van overste Zaremba met haar vriendin. Rechterhand aan de kepie. En vervolgens niet de burgerlijke buiging voorwaarts, maar de rug daarentegen juist extra gestrekt, voorzover dat bij een in het boksen bedreven officier als Lauersperg nog mogelijk was. Geen uitbundige of familiaire groet, o nee, al had men op bals en soirees menige blik gewisseld. Een kort 'mevrouw overste' en dan een stijve hoofdknik naar de vriendin zodat met het aangename gevoel ervoer van de stijve, staande kraag die als een mes in het vlees onder de kin sneed. De vreugden van het militaire bestaan werden niet uitsluitend op het slagveld of tijdens de manoeuvres ervaren.”

Louis Ferron (4 februari 1942 – 26 augustus 2005)

Borstbeeld door Bart Holt in Haarlem 

De Amerikaanse schrijver Robert Coover werd geboren op 4 februari 1932 in Charles City, Iowa. Zie ook alle tags voor Robert Coover op dit blog.

Uit:  Noir

“At the door, Michiko, one of the local whores, comes over to flirt with you. Hey, Phil-san, she whispers, wrapping her parchmenty arms around your neck. She uses a body powder that makes you think of an airless hothouse. She looks like she is dressed from head to toe in a densely patterned body stocking, but she is actually wearing only her skin and a thong—if that’s not a tattoo, too. She leans close to your ear as though to nibble it and whispers: Go out back door, Phil-san. Somebody waiting for you in front. C’mon, baby, she says more loudly, reaching into your pants. Quickie-quickie? Michiko love you!

Michiko was not always a suffocatingly perfumed bag of old painted bones. She had a certain enigmatic Eastern aura when she was younger and worked the snazzier joints. Before that, while she was still just a kid in schoolgirl clothes and white cotton panties (white panties used to be a big deal; you miss those times), she had been the moll of a notorious yakuza gangster who had his own portrait tattooed on the inside of her tender young thighs. Where he could keep an eye on things, he said. A rival gang leader kidnapped her and “blinded” the portrait with red splotches, and just for good measure added a mustache and blacked out two of the teeth before returning her to her lover. He also had his own hand, recognizable by its don’t-fuck-with-me dragon tattoo on the back and the superhero code ring on his pinkie, tattooed over her plucked pubes, the middle finger disappearing between her lips. Her lover responded by sending her back to the rival with the dragon tattoo reduced to a simpering please-fuck-me position, the ring finger chopped to a bloody stub, signifying a humiliating three-knuckled yubizume, and the middle finger blackened as though torched by its impertinence. The lover also tattooed Michiko’s ears with haikus celebrating the “black mist” of summer and winter’s “ice-heart,” which was a play on his own name, and inked the circles of a target on her buttocks around the bull’s-eye anus with the phrase “You’re next, asshole!” on the right cheek.”

Robert Coover (Charles City,  4 februari 1932)

De Oostenrijkse toneelschrijver Werner Schwab werd geboren in Graz op 4 februari 1958. Zie ook alle tags voor Werner Schwab op dit blog.

Uit: Volksvernichtung oder meine Leber ist sinnlos - Eine Radikalkomödie

“Herrmann:  Eine schändliche Sau bist du, die mich vor der ganzen Welt davondenken will. Aber einmal wird ein Tag auftauchen, der sich gezwungen sehen wird, in eine Kenntnis hereinzunehmen, dass der Maler Herrmann Wurm in Graz sein Licht erblickt hat und dass er das gleich auf der ganzen Weltoberfläche abgebildet hat. Graz...wird man sagen...und wurm...wird man sagen...und Erfinder der persönlichen Lichtstrahlen...wird man sagen...und Kleinstadt: Grosskunst...wird man sagen...und ganz einfach Grazkunst...wird man vor sich voraussagen. Weil eiene richtige Grazkunst, die ist keine Mausescheisse, die von einem Hund gefressen wird, der dann von einem Lastkraftwagen zusammengeführt werden muss. Und die Grazkunst, die ist aber auch schon überhaupt keine angefressene Leber, die aus einer alkoholisierten Leiche herausgefallen ist...beim Leichenwashen. Und schon gar nicht ist die Grazkunst für nichts zu gebrauchen...
Niemand kann mir Graz aus dem Leben herausnehmen.

Frau Wurm: Aber was ist das dann denn für eine Sorte von einer Kunst, die Grazkunst?

Herrmann: Also die Grazkunst...diese Kunstsorte, das ist, wenn die künstlerischen Menschen ihre Gefühle in der gefühlvollen Stadt...zusammenreissen...also wenn eine Kunstsorte sich einen einmaligen Anfang herausnimmt aus den gefühlvollen Grazmenschen. Das ist so, wie wenn der Herr Hausherr sagt, dass er ein Farbbild hereinbrauchen will für das Kinderzimmer von den Kindern von Graz.”

Werner Schwab (4 februari 1958 - 1 januari 1994)

De Canadese dichter E. J. Pratt werd op 4 februari 1882 geboren in Western Bay, Newfoundland. Zie ook alle tags voor E. J. Pratt op dit blog.

Silences

There is no silence upon the earth or under the earth like the silence
    under the sea;
No cries announcing birth,
No sounds declaring death.
There is silence when the milt is laid on the spawn in the weeds and
    fungus of the rock—clefts;
And silence in the growth and struggle for life.
The bonitoes pounce upon the mackerel,
And are themselves caught by the barracudas,
The sharks kill the barracudas
And the great molluscs rend the sharks,
And all noiselessly —
Though swift be the action and final the conflict,
The drama is silent.

There is no fury upon the earth like the fury under the sea.
For growl and cough and snarl are the tokens of spendthrifts who
    know not the ultimate economy of rage.
Moreover, the pace of the blood is too fast.
But under the waves the blood is sluggard and has the same
    temperature as that of the sea.

There is something pre—reptilian about a silent kill.

Two men may end their hostilities just with their battle—cries,
'The devil take you,' says one.
'I'll see you in hell first,' says the other.
 And these introductory salutes followed by a hail of gutturals
    and sibilants are often the beginning of friendship, for who would
    not prefer to be lustily damned than to be half—heartedly blessed?
No one need fear oaths that are properly enunciated, for they
    belong to the inheritance of just men made perfect, and, for all we
    know, of such may be the Kingdom of Heaven.
But let silent hate be put away for it feeds upon the heart of the hater.

Today I watched two pairs of eyes. One pair was black and the
    other grey. And while the owners thereof, for the space of five
    seconds, walked past each other, the grey snapped at the black and
    the black fiddled the grey.
One looked to say — 'The cat,'
And the other— 'The cur.'
But no words were spoken;
Not so much as a hiss or a murmur came through the perfect enamel
    of the teeth; not so much as a gesture of enmity.
If the right upper lip curled over the canine, it went unnoticed.
The lashes veiled the eyes not for an instant in the passing.
And as between the two in respect to candour of intention or
    eternity of wish, there was no choice, for the stare was mutual and
    absolute.
A word would have dulled the exquisite edge of the feeling.
An oath would have flawed the crystallization of the hate.
For only such culture could grow in a climate of silence —
Away back before emergence of fur or feather, back to the unvocal
    sea and down deep where the darkness spills its wash on the
    threshold of light, where the lids never close upon the eyes, where
    the inhabitants slay in silence and are as silently slain.

E. J. Pratt (4 februari 1882 – 26 april 1964)

De Duitse schrijver en journalist Norman Ohler werd geboren op 4 februari 1970 in Zweibrücken. Zie ook alle tags voor Norman Ohler op dit blog.

Uit:  Ein großes Stück Wasser (Logbuch)

“Weichsel, km 730. Thorun. Die windschiefen Gassen der Geburtsstadt von Kopernikus öffnen sich zum Fluss und lassen Blicke bis zum mittelalterlichen Domplatz hindurch. Doch hier noch nicht anlegen, sondern das Tageslicht voll nutzen. Festmachen zum Sonnenuntergang am Weichselufer km 699. Fische braten am offenen Feuer. Sternenhimmel. Das Murmeln, Plätschern, Glucksen des Flusses. Niemand hat je hier angelegt. Niemand wird es je wieder tun. So fühlt es sich an.

Weichsel, km 520. Die Skyline von Warschau unwirklich schimmernd am Horizont, der Himmel tomatenrot. Von Minute zu Minute wird die Erscheinung realer, Brücken führen über den Fluss, Straßenbahnen fahren darüber. Jugendliche spielen am Ufer Golf: schlagen die Bälle in den Fluss, stellen dies während der Vorbeifahrt der Aton ein. Drei Tage Landgang. Bis hierhin sei die Weichsel noch einigermaßen befahrbar, erzählt ein Fischer im versteckten Hafen nahe der Altstadt. Über den Abschnitt bis nach Krakau könne er nichts sagen. Es gebe zu wenig Informationen. Er denke, dass der niedrige Wasserstand es unmöglich mache, so weit zu kommen.

Weichsel, km 416. Anders als der Rhein wurde die Weichsel nie begradigt und mäandert durch eine Landschaft, die wirkt wie Europa vor Hunderten von Jahren. Mit Höchstgeschwindigkeit von 40 km/h die Kurven ausfahren, durch, wie es scheint, unberührtes Gebiet. Kein Tempolimit. Keine Kontrollen. Keine Regeln. Und dann mit Vollgas, weil ein Uferzeichen verpasst, in eine Sandbank hinein: ein beinahe erhebendes Gefühl. Das ganze Boot wird sanft vom Sande aufgenommen, gleitet wie auf einer großen Hand. Dann ruckt es böse, Tassen und Teller fliegen vom Tisch, der Honda ist aus.”

Norman Ohler (Zweibrücken,  4 februari 1970)]

De Duitse schrijver Alfred Andersch werd geboren op 4 februari 1914 in München. Zie ook alle tags voor Alfred Andersch op dit blog.

Uit: Sansibar oder der letzte Grund

“Genauso sind wir in der Lenin-Akademie gesessen, und genauso haben wir gelesen, gelesen, gelesen. Vielleicht haben wir die Arme dabei aufgestützt, vielleicht haben wir Papirossi dabei geraucht - obwohl das nicht erwünscht war -, vielleicht haben wir manchmal aufgeblickt, - aber wir haben den Glockenturm Iwan Weliki* vor dem Fenster nicht gesehen, ich schwöre es, dachte Gregor, so versunken waren wir. So versunken wie er. Er ist wir.

Wie alt ist er? So alt, wie wir waren, als wir genauso lasen. Achtzehn, höchstens achtzehn. Gregor bückte sich tiefer, um dem jungen Mann gänzlich ins Gesicht sehen zu können. Er trägt unser Gesicht, dachte er, das Gesicht unserer Jugend, das Gesicht der Jugend, die ausgewählt ist, die Texte zu lesen, auf die es ankommt. Aber dann bemerkte er auf einmal, daß der junge Mann ganz anders war. Er war gar nicht versunken. Er war nicht einmal an die Lektüre hingegeben. Was tat er eigentlich? Er las ganz einfach. Er las aufmerksam. Er las genau. Er las sogar in höchster Konzentration. Aber er las kritisch. Er sah aus, als wisse er in jedem Moment, was er da lese. Seine Arme hingen herab, aber sie schienen bereit, jeden Augenblick einen Finger auf den Text zu führen, der zeigen würde: das ist nicht wahr. Das glaube ich nicht. Er ist anders, dachte Gregor, er ist ganz anders. Er ist leichter, als wir waren, vogelgleicher. Er sieht aus wie einer, der jederzeit das Buch zuklappen kann und aufstehen, um etwas ganz anderes zu tun.”

Alfred Andersch (4 februari 1914 – 21 februari 1980)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e februari ook mijn blog van 4 februari 2011 deel 2.

04-02-2013 om 19:36 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in Salzburg geboren. Zie ook alle tags voor Georg Trakl op dit blog.

De profundis

Es ist ein Stoppelfeld, in das ein schwarzer Regen fällt.
Es ist ein brauner Baum, der einsam dasteht.
Es ist ein Zischelwind, der leere Hütten umkreist.
Wie traurig dieser Abend.

Am Weiler vorbei
Sammelt die sanfte Waise noch spärliche ähren ein.
Ihre Augen weiden rund und goldig in der Dämmerung
Und ihr Schoß harrt des himmlischen Bräutigams.

Bei der Heimkehr
Fanden die Hirten den süßen Leib
Verwest im Dornenbusch.

Ein Schatten bin ich ferne finsteren Dörfern.
Gottes Schweigen
Trank ich aus dem Brunnen des Hains.

Auf meine Stirne tritt kaltes Metall
Spinnen suchen mein Herz.
Es ist ein Licht, das in meinem Mund erlöscht.

Nachts fand ich mich auf einer Heide,
Starrend von Unrat und Staub der Sterne.
Im Haselgebüsch
Klangen wieder kristallne Engel.

Im Winter

Der Acker leuchtet weiß und kalt.
Der Himmel ist einsam und ungeheuer.
Dohlen kreisen über dem Weiher
Und Jäger steigen nieder vom Wald.

Ein Schweigen in schwarzen Wipfeln wohnt.
Ein Feuerschein huscht aus den Hütten.
Bisweilen schellt sehr fern ein Schlitten
Und langsam steigt der graue Mond.

Ein Wild verblutet sanft am Rain
Und Raben plätschern in blutigen Gossen.
Das Rohr bebt gelb und aufgeschossen.
Frost, Rauch, ein Schritt im leeren Hain.

Kaspar Hauser lied
Voor Bessie Loos

Hij had waarlijk de zon lief, die purpur de hemel afdaalde,
De paden van het bos, de zingende lijster
En de vreugde van het groen.

Ernstig was zijn wonen in de schaduw van een boom
En zuiver zijn gelaat.
God sprak een tere vlam tot zijn hart:
O mens!

Stil vond zijn stap de stad in de avond;
De donkere klacht van zijn mond:
Ik wil een ruiter worden.

Hem echter volgden struik en dier,
Huis en schemertuin van witte mensen
En zijn moordenaar zocht naar hem.

Voorjaar en zomer en mooi de herfst
Van de rechtvaardige, zijn stille stap
Langs de donkere kamers van dromenden.
's Nachts bleef hij met zijn ster alleen;

Zag dat sneeuw viel in kale takken
En in de schemerende hal de schim van de moordenaar.

Zilver verzonk het hoofd van de ongeborene.

Vertaald door Frans Roumen

Georg Trakl (3 februari 1887 – 4 november 1914)

Een zeer jonge Trakl

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Paul Auster werd geboren op 3 februari 1947 in Newark, New Jersey. Zie ook alle tags voor Paul Auster op dit blog.

White Nights

No one here,
and the body says: whatever is said
is not to be said. But no one
is a body as well, and what the body says
is heard by no one
but you.

Snowfall and night. The repetition
of a murder
among the trees. The pen
moves across the earth: it no longer knows
what will happen, and the hand that holds it
has disappeared.

Nevertheless, it writes.
It writes: in the beginning,
among the trees, a body came walking
from the night. It writes:
the body's whiteness
is the color of earth. It is earth,
and the earth writes: everything
is the color of silence.

I am no longer here. I have never said
what you say
I have said. And yet, the body is a place
where nothing dies. And each night,
from the silence of the trees, you know
that my voice
comes walking toward you.

Paul Auster (Newark, 3 februari 1947)

De Duitse dichter en schrijver Johannes Kühn werd geboren op 3 februari 1934 in Bergweiler, gemeente Tholey in het Saarland. Zie ook alle tags voor Johannes Kühn op dit blog.

Draußen

In Gesprächen wohn ich nicht gern.

An der Eiche lieber

Meine Schulter,

allen Stämmen zugelehnt die Stirn!

Gras ans Knie mit Schlangenstimmen wispernd,

Käfer, einen Funkenflug

Um mich!

Immer lieb ich den weiten Saal der Ebenen,

darin du gehen kannst

Leidensschritt,

darin du tanzen kannst

Weltglück.

Die Waldwege durch, die Kiesstränge hin,

Gewölbe hoch genug, bis an die Sterne nachts,

daran dich zu stoßen, bist du noch lang nicht

gewachsen.

Zukunft

Ich wollte jetzt,

die Gärten hätten Füße

und würden mit mir gehen

zu Felsenhängen,

wohin ich soll.

Mein vater lacht

Mit heisrer Stimme,

und meine Mutter weint.

Auf meiner Achsel saß der Totenvogel,

den niemand sah.

Johannes Kühn (Bergweiler, 3 februari 1934)

De Poolse schrijver Andrzej Szczypiorski werd geboren op 3 februari 1928 in Warschau. Zie ook alle tags voor Andrzej Szczypiorski op dit blog.

Uit: Selbstportrait mit Frau (Vertaald door Klaus Staemmler)

“Er hörte jetzt das Rauschen in der Leitung. Warmer, schmutziger Regen floß die Scheiben hinunter. Die Luft roch nach Ruß oder nach einem unbekannten Gift. Dienstag, dachte er. Es ist so sinnlos, daß wir Dienstag haben. Aber auch alles andere war sinnlos. Er hörte deutlich das Rauschen im Hörer.

Ein junger Mann in Jeans und stark abgewetzter Lederjacke stand am nächsten Automaten. Er trug weiße, feuchte Adidasschuhe und hüpfte tänzerisch auf und ab, doch ohne Gefühl für Rhythmus, töricht und gedankenlos, als wollte er seine durchnäßten Füße aufwärmen. Er war rothaarig, hatte kleine, schräg gestellte, böse Augen und schlechte Zähne. Er roch nach Pfefferminze, vielleicht vom Kaugummi, und sprach mit einem singenden Akzent in den Hörer, dabei benutzte er die geheimnisvolle Sprache der ungewaschenen und stumpfsinnigen Auserwählten des Schicksals, unablässig sagte er nu, eigentlich war das fast alles, was er sagte, Kamil war bereit zu schwören, daß sie ebenso antwortete, er vernahm im Hörer des jungen Mannes ihr fernes, gedämpftes nu, so verständigten sie sich in der Sprache der Menschenfresser oder längst ausgestorbener, fossiler Tiere, aber vielleicht hatte er auch die Fähigkeit zu sprechen verloren, weil die anderen immer nu sagten, ein Schlüsselwort, das in ihrer Sprache sehr viel bedeutete, vielleicht sogar alles, nu, sagten beide, nu, Hala, nu, gehen wir, nu, Dzidek, nu, nein, nu, ja, nu, Hala, nu... “

Andrzej Szczypiorski (3 februari 1928 – 16 mei 2000)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e februari ook mijn tweede en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

03-02-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Chinese schrijver Lao She (pseudoniem voor Shu Qingchun) werd geboren op 3 februari 1899 in Beijing. Zie ook alle tags voor Lao She op dit blog.

Uit: Rickshaw Boy (Vertaald door Shi Xiaoqing)

“Where could I go? Only this was still a problem, not to say other things. Put up at a small inn for the night?  Not work. In the middle of the night with all his clothes he would be losing something, not refer to how terrible lice in the inns. Go to a larger hotel? He had only 5 Yuan with him, which was all his property. Bathhouse?  Couldn't stay over after closing at 12 o'clock. He couldn't go anywhere. He found himself coming into Zhong Hai. On the bridge,  open spaces was around and slices of snow throwed into his eyes. He knew the snow had not stopped almost at this moment, but the woven wool hat has been very wet when he touched the head. No people in the bridge, even pliceman couldn't been seen. Several electric lights appeared like blinked restlessly because of the hitting of the snow. Xiang Zi looked at the snow around,  at a loss in his head.

He stood in the bridge for a long time. The world had little noise, like had been dead. Slices of ashen snow was falling fiercely, it was so hurry and quick like got a chance and wanted to covering the whole world without being known.”

(…)

"Carrying his trifling object he'd...drag along, slowly and listlessly. He might as well keep walking when everyone else had stopped. He might as well stand around when everyone else had started off again...he was even more oblivious to whether he was the same distance from those ahead of him as he was from those behind...he went at his own pace wit his head down as if in a dream, and even more, as if pondering some lofty principle."

Lao She (3 februari 1899 – 24 augustus 1966)

Onthulling van een bronzen beeld van Lao She in Beijing, 2009 

De Zweedse schrijver Henning Mankell werd geboren in Stockholm op 3 februari 1948. Hij woont afwisselend in Mozambique en in zijn vaderland Zweden. Zie ook alle tags voor Henning Mankell op dit blog.

Uit: The Man From Beijing (Vertaald door Laurie Thompson)

“Frozen snow, severe frost. Midwinter.

Early in January 2006 a lone wolf crosses the unmarked border and enters Sweden from Vauldalen in Norway. A man on a snowmobile thinks he might have glimpsed it just outside Fjällnäs, but the wolf vanishes into the trees heading east before he is able to pinpoint it. In the remote Norwegian Österdalarna Mountains it had discovered a lump of frozen moose carcass, with remnants of meat still clinging to the bones. But that was more than two days ago. It is beginning to feel the pain of hunger and is desperately searching for food.

The wolf is a young male that has set out to find a territory of his own. He continues his way eastward. At Nävjarna, north of Linsell, he finds another moose carcass. For a whole day he stays and eats his fill before resuming his trek east. When he comes to Kårböle he trots over the frozen Ljusnan and then follows the river along its winding route toward the sea. One moonless night he lopes silently over the bridge at Järvsö, then heads into the vast forests that stretch to the coast.

In the early morning of January 13 the wolf reaches Hesjövallen, a tiny village south of Hansesjön Lake in Hälsingland. He pauses and sniffs the air. He detects the smell of blood. He looks around. There are people living in the houses but no smoke rising from the chimneys. His sharp ears can't detect the slightest sound.

But the wolf is in no doubt about the blood. He skulks at the edge of the forest, nose in the air. Then he moves forward, silently, through the snow. The smell comes from one of the houses at the far end of the hamlet. He is vigilant now — with humans around it's essential to be both careful and patient. He pauses again. The smell originates from the back of the house. He waits. Then eventually starts moving once more.”

Henning Mankell (Stockholm, 3 februari 1948)

De Amerikaanse schrijver Richard Yates werd geboren op 3 februari 1926 in Yonkers, New York. Zie ook alle tags voor Richard Yates op dit blog.

Uit: Revolutionary Road

The Players, coming out of their various kitchen doors and hesitating for a minute to button their coats or pull on their gloves, would see a landscape in which only a few very old, weathered houses seemed to belong; it made their own homes look as weightless and impermanent, as foolishly misplaced as a great many bright new toys that had been left outdoors overnight and rained on. Their automobiles didn't look right either--unnecessarily wide and gleaming in the colors of candy and ice cream, seeming to wince at each splatter of mud, they crawled apologetically down the broken roads that led from all directions to the deep, level slab of Route Twelve. Once there the cars seemed able to relax in an environment all their own, a long bright valley of colored plastic and plate glass and stainless steel--KING KONE, MOBILGAS, SHOPORAMA, EAT--but eventually they had to turn off, one by one, and make their way up the winding country road that led to the central high school; they had to pull up and stop in the quiet parking lot outside the high-school auditorium.

Op de set van de film met Kate Winslet en Leonardo DiCaprio

"Hi!" the Players would shyly call to one another.
"Hi! . . ." "Hi! . . ." And they'd go reluctantly inside.
Clumping their heavy galoshes around the stage, blotting at their noses with Kleenex and frowning at the unsteady print of their scripts, they would disarm each other at last with peals of forgiving laughter, and they would agree, over and over, that there was plenty of time to smooth the thing out.”

Richard Yates (3 februari 1926 – 7 november 1992)

De Amerikaanse schrijfster Gertrude Stein werd geboren op 3 februari 1874 in Allegheny (Pennsylvania). Zie ook alle tags voor Gertrude Stein op dit blog.

Stanzas In Meditation: Stanza I

I caught a bird which made a ball
And they thought better of it.
But it is all of which they taught
That they were in a hurry yet
In a kind of a way they meant it best
That they should change in and on account
But they must not stare when they manage
Whatever they are occasionally liable to do
It is often easy to pursue them once in a while
And in a way there is no repose
They like it as well as they ever did
But it is very often just by the time
That they are able to separate
In which case in effect they could
Not only be very often present perfectly
In each way whichever they chose.
All of this never matters in authority
But this which they need as they are alike
Or in an especial case they will fulfill
Not only what they have at their instigation
Made for it as a decision in its entirety
Made that they minded as well as blinded
Lengthened for them welcome in repose
But which they open as a chance
But made it be perfectly their allowance
All which they antagonise as once for all
Kindly have it joined as they mind

Gertrude Stein (3 februari 1874 – 27 juli 1946)

Portret door Andy Warhol, 1980

De Oostenrijkse dichter en schrijver Ferdinand Schmatz werd geboren op 3 februari 1953 in Korneuburg. Zie ook alle tags voor Ferdinand Schmatz op dit blog.

Vorgeben

etwas steuert, immer hin vor mir,
geläufig, halb erwacht, doch stets bedacht,
die andre hälfte zu umspinnen: ganz
- wo es die fäden binden, mustern –

dort spult es ab das garn, gibt vor
und an, weist dieses ein zu schwenken,
nach vorne ab zu wicklen, das kreisen
ein zu schreiben drinnen hinten –

flachst, dass sich die balken biegen
mit den wellen schneiden, binnen,
treiben deren ausgelöste wonnen

ab - zu setzen pflegen sie so schön gebärden,
vor dem, was über allem, grenze wies und schritt,
wo’s war, was ist, und bleibt, was werde

ab heben

etwas läuft, in mir, fasst unten an,
zieht das gar ungelenk hinauf,
bekniet gepflanzt nichts mehr,
entwirft sich - in der mitte glanz –

von oben selbst im blick, dreht plan
quer durch, entwischt dem wurf,
verstreut jedoch - im sprung - das ganze,
wirft alles für den, tiefen, fall

- ab, egal ob ball, egal ob ast,
den fuss vertritt, den hand da hat,
hebt, bar - gewicht verlischt –

bloss ab: von dieser schwere los
entspringt es schreibend dem, was wäre,
wie’s gewesen sein wird, wenn es ist

Ferdinand Schmatz (Korneuburg, 3 februai 1953)

03-02-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver Michael Scharang werd geboren in Kapfenberg in de provincie Steiermark op 3 februari 1943. Zie ook alle tags voor Michael Scharang op dit blog.

Uit: Charly Traktor

“Er hat im Laufe des Tages mehrmals einen Anlauf genommen, sich auf dieses andere zu konzentrieren. Aber bei jedem Anlauf sind aus der einen Sache mehrere geworden. Er hat die Übersicht verloren. Er sucht eine Ablenkung.

„Wie kommt der Hügel da her?“ Er läuft auf den Schotterkegel, der stellenweise bewachsen ist. Einige Schritte weiter ist noch so ein Hügel. Auf ihm sitzt ein Paar, mit dem Rücken zu Charly Traktor.

Sie wirft den Kopf so weit zurück, daß er glaubt, sie müßte ihn sehen. Er setzt sich. Sie hat eine ländliche Haartracht. Die geflochtenen Haare sind am Hinterkopf zu einem Knoten gedreht. Seine Mutter hatte früher so eine Frisur. Nur glänzten ihre Haare nicht.

Die junge Frau lehnt ihren Kopf gegen den Kopf des Mannes. Der weiße Kragen der Bluse ist über die rote Strickjacke ausgeschlagen.

Charly hofft, daß sie den Kopf wieder zurückwirft. Der Mann neben ihr stützt beide Hände auf dem Schotter auf. Die Hände sieht man nicht, sie sind von den schwarzen Rockärmeln verdeckt. Charly Traktor fragt sich, ob er auch so einen Rock tragen würde, wenn er auf dem Land geblieben wäre. Er streicht über seine Lederjacke. Als er diese Bewegung bemerkt, steckt er die Hand schnell in die Tasche. „Ich komme mir gut vor.“

Er nimmt eine Packung Zigaretten heraus, mit der Öffnung nach unten. Drei Zigaretten fallen zu Boden. Eine rollt den Hügel hinunter. Er holt sie. Als er wieder sitzt, waren die beiden bereits aufgestanden. Er erwartet, daß sie sich nach ihm umdrehen. Sie gehen weg. „Wahrscheinlich haben sie sich schon vorher umgedreht, als ich nicht hingeschaut habe“.

Michael Scharang (Kapfenberg, 3 februari 1943)

Uit: 4.48 Psychosis

A song for my loved one, touching her absence

the flux of her heart, the splash of her smile

In ten years time she’ll still be dead. When I’m living with it, dealing with it, when a few days pass when I don’t even think of it, she’ll still be dead. When I’m an old lady living on the street forgetting my name she’ll still be dead, she’ll still be dead, it’s just

fucking

over

and I must stand alone

My love, my love, why have you forsaken me?

She is the couching place where I never shall lie

and there’s no meaning to life in the light of my loss

Built to be lonely

to love the absent

Find me

Free me

from this

corrosive doubt

futile despair

horror in repose

I can fill my space

fill my time

but nothing can fill this void in my heart

Sarah Kane (3 februari 1971 – 20 februari 1999)

De Amerikaanse schrijver James A. Michener werd geboren op 3 februari 1907 in New York. Zie ook alle tags voor  James A.  Michener op dit blog.

Uit: Chesapeake

“His logic was rejected not only by the council of chiefs but also by the common warriors, who felt that for a Susquehannock to pass more than a year in peace would be disgraceful. If their great river had proved an excellent place to live, it must be because their tribe had always fought to protect it, and an old warrior predicted, "Pentaquod, when the day comes that we are afraid to fight, we lose the river."

    He persisted in talking against a meaningless war, and since any who spoke for peace in the lands along this river would always be charged with treason, his opponents started the, rumor that he had been contaminated by the enemy and served as their spokesman. It was recalled that his wife had died young, which increased the likelihood that the gods rejected his arguments.

    To charge him with cowardice was confusing, for he was one of the tallest Susquehannocks in a generation, and they were a tribe of giants. Towering above young men his age, he looked with steady gaze from his great, broad face, darker in color than normal, sure sign of a warrior. This contradiction perplexed children who listened to the accusations against him, and they began to mimic his diffident walk as he moved alone about the edges of the village; soon they would be taunting him openly.

    It was one of these children who drove him to his decision. The little boy had been aping him behind his back, causing much merriment among onlookers, when Pentaquod suddenly turned and seized him, demanding to know why he was behaving so, and the child blurted out, "My father says the council is meeting to punish you" And when Pentaquod looked about the village he realized that the elders were missing, and he knew that the boy was speaking truth.”

James A.  Michener (3 februari 1907 - 16 oktober 1997)

De Duitse schrijfster Annette Kolb werd geboren op 3 februari 1870 in München. Zie ook alle tags voor Annette Kolb op dit blog.

Uit: Zarastro - Memento

“Am 1. Februar 1917 kam ich gegen Abend defi nitiv nach Bern.

Im Zug – am Fenster – schlief ich zwischen Zürich und Baden auf einige Sekunden ein. Dabei rückten sich Bilder aus meiner Wohnung, aber um ein Drittel vergrößert – die sich also selbst vergrößert hatten –, selbst an einer Wand zurecht. –

Trotz dieser so unvermittelt aufblitzenden Vision wurde die Mutlosigkeit, gegen die ich anzukämpfen hatte, immer drückender, und geradezu trostlos gestaltete sich meine Einfahrt in die Bahnhofhalle.

Es goß so recht von innen heraus, wie nur der Berner Himmel zu gießen versteht. So begibt man sich wohl ins Gefängnis, wie ich in das Haus, um dessen anheimelnder alten Stiege willen ich im zweiten

Stock zwei kleine Zimmer mit einem Alkoven gemietet hatte. Übrigens waren sie noch nicht frei, und indessen wurde mir ein großes niedriges angewiesen, das sofort meine Abneigung erregte: bis auf einen gewaltigen Tisch von wahrhaft tröstlichem Umfang. Er stand mitten in der Stube, ganz auf sich beruhend:

Sieh mein geräumiges Rund, und wie gefällig es ist! Sahst du ein weiteres je?

Bürde nur füglich mir auf, was immer du willst. Ich schaffe noch Platz dir. Na also!

So redete er, halb in Hexametern, halb wie eine alte Kindsfrau zu mir, war immer optimistisch und richtete mich auf.

Das Münster aber, das so gut anhebt und so schlecht verläuft, beschattet und beherrscht den Platz, und die Aussicht hart vor meinen Fenstern ist durch ihn versperrt. Auch mein Herz schlägt hinter Riegeln. Ich bin nicht mit den Illusionen hergekommen wie das erstemal.”

Annette Kolb (3 februari 1870 – 3 december 1967)

De Duitse dichter en schrijver Ernst von Wildenbruch werd op 3 februari 1845 geboren in Beiroet. Zie ook alle tags voor Ernst von Wildenbruch op dit blog.

Reiche Beschäftigung

Abends, wenn ich zur Ruh geh´,

Denk´ich an meine Grete.

Morgens, wenn ich früh aufsteh´,

Mach´ich´s wie abends späte.

Zwischendurch, so am Vormittag,

Denk´ich, was sie wohl treiben mag.

Mittags- aber und Vesperzeit

Sind dem Gedanken an sie geweiht.

Sagt mir nun um des Himmels Willen,

Wo bleibt mir die Zeit, meine Akten zu füllen?

"Ei, so setze die Nacht daran,

Nachts man trefflich schaffen kann!"

Ja, wie sollt´ich die Nacht versäumen?

Muß doch von meiner Grete träumen.

Alt sein heißt...

Alt sein heißt ja nicht schwach sein;
es heißt nur doppelt wach sein
für das, was wahr und echt.

Du lebenslang ein Wächter
des Echten und sein Hegfer,
just dir steht Altsein recht!

Ernst von Wildenbruch (3 februari 1845 – 15 januari 1909)

03-02-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Hella Haasse werd geboren op 2 februari 1918 in Batavia. Zie ook alle tags voor Hella Haasse op dit blog.

Uit: Doodijs en hemelsteen (Over W. F. Hermans)

“De kracht van De donkere kamer van Damocles (1958) schuilt in de geraffineerde wijze waarop Hermans speelt met de mogelijkheden van de verhouding Osewoudt-Dorbeck. Osewoudt wórdt zijn tegenvoeter, maakt zichzelf tot de zowel bewonderde en benijde, als heimelijk gevreesde en zelfs gehate Dorbeck, het handelende, indrukwekkende negatief van hemzelf. Hij kan dat omdat het imago van de zelfbewuste officier, die in oorlogstijd het recht en de plicht heeft te doden, al in hem bestond als wensdroom, gevoed door zijn eigen gevoel van onmacht en zijn minderwaardigheidsbesef. Osewoudt is de moordenaar die door de omstandigheden de kans krijgt misdaden te plegen welke men eventueel als heldenfeiten zou kunnen interpreteren. Naïef ervaart hij, na de bevrijding, dat hij verdacht wordt van verraad. Door Dorbeck te worden dacht hij de mislukkeling Osewoudt in zichzelf te verstikken. Als hij later inziet dat hij Dorbecks bestaan - onafhankelijk van hemzelf - niet bewijzen kan, vlucht hij in paniek, wordt neergeschoten. De ingewikkelde, illegale acties waarbij Osewoudt/Dorbeck betrokken is, doen denken aan een vergroting van de ondoorzichtige situatie aan het einde van ‘Een ontvoogding’, die Bahloul de kans biedt zich van Mohammed te ontdoen, en dan zelf de plaats van Mohammed in te nemen.

Wat een man van zichzelf verwerkelijkt, schijnt ten nauwste samen te hangen met de rol die de vrouwen in zijn leven vervullen. Arthur in De tranen der acacia's leeft, zoals zijn oorspronkelijke achternaam Muttah al suggereert, in de ban van dominerende vrouwen als zijn grootmoeder en zuster, tot hij zich in de verhouding met Andrea voor het eerst bewust wordt van zijn mannelijkheid en zijn ambities. De vrouwen die het bestaan van Osewoudt bepalen, zijn krankzinnige moeder en de oudere nicht met wie hij getrouwd is, moet hij kwijt om Dorbeck te kunnen zijn. Marianne, de uit zelfbehoud geblondeerde joodse geliefde van Osewoudt in zijn donkere Dorbeck-gedaante (zij is het ook die hem in haar rol van kapster letterlijk ‘zwart maakt’, en hem in haar omarming een ongekende gewaarwording van viriliteit schenkt), verdwijnt uit zijn leven wanneer hij weer zijn Osewoudt-gedaante aanneemt."

Hella Haasse (2 februari 1918 - 29 september 2011)

De Maltese dichter Norbert Bugeja werd geboren in Siġġiewi op 2 februari 1980. Zie ook alle tags voor Norbert Bugeja op dit blog.

A Lesson

My love, would you tell me on the ways of heaven?

The word of the Lord treads lightly upon the water,
seeding by rote into every little figure praying
like ancient voices whispering in a sanctuary.
“Dil-frażi jgħidha Sidna Ġesù Kristu:
Kif int bgħatt lili, hekk jien nibgħat lilkhom”,*
and the chamber becomes an effluvium of
I don’t know how many sentences
etched onto every soul with divine glyphs.

Silence dribbles in droplets between each phrase,
A balm which soothes up the brawl before each lesson;
the father-superior’s shade, his yellowing bible
fade out into the voice of a slight preacher
doling out Blessings to a starving hillside...

Oh spirit, would you tell me on the ways of heaven ?

*”These are the words of our Lord Jesus Christ:
As the Father has sent me, even so I am sending you.”

Vertaald door Mark-Anthony Fenech

Norbert Bugeja (Siġġiewi, 2 februari 1980)

De Nederlandse schrijfster Esther Gerritsen werd op 2 februari 1972 geboren in Nijmegen. Zie ook ook alle tags voor Esther Gerritsen op dit blog.

Uit: Dorst

“Ze was begonnen, op het verkeerde moment, op de verkeerde plek, in de verkeerde kleren. Ze had het in een keer gedaan en nu moest ze alleen nog maar de troep opruimen en hopen dat het daarna beter was dan voor ze aan de klus begon. Zonder om te kijken loopt ze naar de tramhalte en denkt aan haar kapper, met wie de gesprekken nooit misgaan. De woorden tussen haar en de kapper rinkelen als muntgeld, het zijn snelle, korte melodieën.
‘Wat ik nou toch heb.’
‘Nou?’
‘Die pijn in mijn rug, h腒
‘Ja, dat zei je.’
‘Is toch kanker.’

(…)

Ze hoort haar dochter de trap af komen en met elke tree die ze neemt wordt Elisabeth banger voor de woorden van haar dochter. Haar schouders krimpen, alsof de woorden er al op zijn neergedaald. Alsjeblieft geen dochterwoorden, alleen kapperwoorden. Ze kan het, haar dochter kan het, ze klonk gisteren toch kwiek en licht, ja toch? Enkel die toon terugvinden, de juiste toets aanslaan.
‘Boterham?’probeert ze.
‘Ja, zegt Coco.
Mooi. Een boterham is goed. Huppekee, denkt Elisabeth, lichte woorden, denken nu, even een boterham, huppekee.”

Esther Gerritsen (Nijmegen, 2 februari 1972)

De Ierse schrijver James Joyce werd geboren in Dublin op 2 februari 1882. Zie ook ook alle tags voor James Joyce op dit blog.

Uit: Ulysses

“Buck Mulligan wiped again his razorblade.

–Ah, poor dogsbody! he said in a kind voice. I must give you a shirt and a few noserags. How are the secondhand breeks?

–They fit well enough, Stephen answered.

Buck Mulligan attacked the hollow beneath his underlip.

–The mockery of it, he said contentedly. Secondleg they should be. God knows what poxy bowsy left them off. I have a lovely pair with a hair stripe, grey. You’ll look spiffing in them. I’m not joking, Kinch. You look damn well when you’re dressed.

–Thanks, Stephen said. I can’t wear them if they are grey.

–He can’t wear them, Buck Mulligan told his face in the mirror. Etiquette is etiquette. He kills his mother but he can’t wear grey trousers.

He folded his razor neatly and with stroking palps of fingers felt the smooth skin.

Stephen turned his gaze from the sea and to the plump face with its smokeblue mobile eyes.

–That fellow I was with in the Ship last night, said Buck Mulligan, says you have g.p.i. He’s up in Dottyville with Connolly Norman. General paralysis of the insane!

He swept the mirror a half circle in the air to flash the tidings abroad in sunlight now radiant on the sea. His curling shaven lips laughed and the edges of his white glittering teeth. Laughter seized all his strong wellknit trunk.

–Look at yourself, he said, you dreadful bard!

Stephen bent forward and peered at the mirror held out to him, cleft by a crooked crack. Hair on end. As he and others see me. Who chose this face for me? This dogsbody to rid of vermin. It asks me too.

–I pinched it out of the skivvy’s room, Buck Mulligan said. It does her all right. The aunt always keeps plainlooking servants for Malachi. Lead him not into temptation. And her name is Ursula.

Laughing again, he brought the mirror away from Stephen’s peering eyes”.

James Joyce (2 februari 1882 – 13 januari 1941)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e februari ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn tweede en mijn eerste blog van vandaag.

02-02-2013 om 14:29 geschreven door Romenu  

De Canadese toneelschrijver Michel Marc Bouchard werd geboren op 2 februari 1958 in Saint Coeur-de-Marie, Quebec. Zie ook ook alle tags voor Michel Marc Bouchard op dit blog.

Uit: Les feluettes

“Tu es mon premier amour et le demeurera.  Je te compose, je te crée, je te fais vivre, je te tue, te ressuscite depuis notre si amère séparation.  Tes yeux d'onyx, ton sourire d'ivoire, ton corps de marbre, tout me manque.

Mon souffle se précipite, ayant oublié le rythme du tien.  Mes lèvres bafouillent ton nom d'avoir perdu l'habitude de le prononcer.  Mes mains se tendent dans l'espoir de ton retour, et seules mes larmes les arrosent.  Ô aimé, si jamais vous m'aimâtes, que votre amour je connaisse.  Je t'aime et t'attendrai toujours.”

(…)

Scene uit de verfilming “Lilies/Les feluettes” door John Greyson uit 1996

« BILODEAU : Ta maladie Simon, c'est que tu fais à faire des affaires avec Vallier comme si y était une fille? Pis le plus grave, c'est que lui, y est tellement malade qu'y appelle ça de l'amour. (Il rit.) 

SIMON : Tu penses pas que t'en inventes, Bilodeau? 

BILODEAU : Demandes-y, au Feluette, c'qu'y m'a dit quand t'es sorti du grenier. 

SIMON : Y'a une maudite grande différence entre c'qu'on peut faire dans l'grenier pis… 

BILODEAU : Demande-le au Feluette. 

VALLIER : Je vais te frapper, Bilodeau. Je vais te frapper! »

Michel Marc Bouchard (Saint Coeur-de-Marie, 2 februari 1958)

De Nederlandse dichter, tekstschrijver en cabaretier Kees Torn werd geboren in Oostburg op 2 februari 1967. Zie ook alle tags voor Kees Torn op dit blog.

Streepjescode

dat je sinds de scheiding min of meer bent doodgezwegen

en de familie al mijn vragen steeds ontweek

heb ik wat jou betreft zowat geen informatie losgekregen

behalve dat ik sprekend op mijn vader leek

maar toen ik jou wou leren kennen werkte niemand tegen

en dat ik veel van jouw gedachten deelde bleek

ik had een geestverwant ontdekt dus kwam het uiterst ongelegen

dat jij werd weggeteerd door kanker en bezweek

en alles wat je naliet was een stapel oude boeken

en daarmee zit ik nu al jaren opgescheept

ik sla er af en toe een open om er sporen in te zoeken

soms is een zin door jou met potlood onderstreept

het is toch niet ondenkbaar dat ik via die methode

alsnog iets over wie je was te weten kom

je hebt per ongeluk een zelfportret geschetst in streepjescode

al staat daar wat je onderstreepte nooit waarom

had wat je las voor jou een zekere bekoring?

was er een tekst die iets te weeg bracht in je geest?

was het om aan te halen bij een overhoring?

of zou het boek eerst van een ander zijn geweest?

 

Kees Torn (Oostburg, 2 februari 1967)

De Vlaamse dichter en schrijver Eriek Verpale werd geboren op 2 februari 1952 te Zelzate. Zie ook ook alle tags voor Eriek Verpale op dit blog.

Uit: Olivetti 82

„Zelzate, 20 januari 1993

Lieve Marlène,

de mens wikt, maar God beschikt: vertel mij wat. Ik zou daar al een roman fleuve over kunnen schrijven, maar laat ik me voorlopig beperken tot deze brief, want daarover gaat het hem nu juist: iedere keer wanneer ik jou (jullie) wilde schrijven, dan gebeurde er altijd wel iets waardoor ik grommend en snuivend door mijn beide neusgaten mijn vertrouwde plek aan de schrijftafel moest verlaten. Om te beginnen, l'histoire se répète, heb ik hier met een waterlek gezeten, in de keuken dan nog wel. Wat nu weer, dacht ik. (Kijk, ik ben niet speciaal gewonnen voor de idee van de reïncarnatie, maar als het dan toch moet, dan wil ik onder geen beding ooit nog onder het teken van de Waterman geboren worden, want de ellende die ik in mijn verwoeste leven al heb meegemaakt, waarvan gesprongen leidingen, lekkende daken en verstopte afvoerpijpen de oorzaak waren, is nauwelijks nog te overzien.) Enfin, nog diezelfde avond is de huisbaas gekomen om de boel te repareren. Maar toen! Toen beliefde mijn huisgenote, poes Madonna, ziek te worden: iets aan haar blaas. (Zie je wel: water!). Dierenarts laten komen, vierhonderd ballen kwijt, plus een cognac, en vermoedelijk is het allemaal gewoonweg aanstellerij - een beetje te weinig aandacht van 't baasje gekregen zeker, en daarom dan maar tot drie keer toe in huis op de mat geplast. Ze is nu beter, poes bedoel ik. En ja, hoe raad je het! +Na die NCR-toestand heb ik natuurlijk veel gekken aan de deur gekregen, niet te geloven. Vooral veel dames en heren die me in naam van hun bank- of kredietinstelling ‘nen gelukkigen nieuwjaar’ en ‘nen dikken proficiat’ kwamen wensen, en offekik soms geen zin had om kijk: zij hadden nu een schoon en uiterst voordelig pakket van kasbonnen aan te bieden want ja, mijnheer Verpale, tegenwoordig weet de mens toch niet meer wat de frank zal doen nietwaar? Neen, natuurlijk niet: ik weet eigenlijk nooit van iets.“

Eriek Verpale (Zelzate, 2 februari 1952)

De Zwitserse schrijfster Monica Camuglia werd geboren op 2 februari 1960 in St. Gallen. Zie ook ook alle tags voor Monica Camuglia op dit blog.

Uit: Irrtum 2012

“Auch jetzt im Winter, und vor allem in der Weihnachtszeit, ist die Insel traumhaft schön. Hier können wir der weihnächtlichen Hektik, den Feuerwerken und knallenden Korken ausweichen. Hier ist es still. Unten am Meer riecht es nach Salz, hier oben nach Kräutern und Gräsern, intensiv der Geruch

von Fenchel. Als ich das erste Mal mit Vincenzo in Sizilien war, blühten die Orangen- und Zitronenbäume; nie vergesse ich dieses schwere, erotisierende Parfüm; jederzeit kann ich es

in meinem Erinnerungen abrufen – und riechen – jetzt auch. Gerade in diesem Augenblick schiebt der Wind eine Duftwolke dieser sinnlichen Süße in meine Nase.

Sowohl Nathans wie auch mein Zimmer hat Rosalia mit einem Luftentfeuchter ausgestattet. Der diesjährige Winter ist zum Glück ausgesprochen trocken und mild, und wir verzichten gerne auf das lästige Nebengeräusch. Schließlich benutzen die Insulaner diese Stromfresser auch nicht und ich kann weder Schimmel in den Haaren noch krumme Rücken entdecken.

Rosalia ist das Herz der Pension, eine wirklich liebens - würdige Gastgeberin, etwa in meinem Alter, dunkle Augen, dunkle Haut und ursprünglich kastanienbraune Haare. Ihr Vater hat sich hier vor 60 Jahren niedergelassen; damals gab es hier rein gar nichts. Er eröffnete das erste Gästehaus”.

Monica Camuglia (St. Gallen, 2 februari 1960)

02-02-2013 om 14:24 geschreven door Romenu  

Santa Montefiore (Hampshire, 2 februari 1970)





De Amerikaanse dichter en schrijver James Dickey werd geboren op 2 februari 1923 in Atlanta, Georgia. Zie ook alle tags voor James Dickey op dit blog. 

Creation Made Like Hope

Ethereal and supreme
Of tersest heaven it
has pronounced a daily storm
While hours have been supreme, it has
had hours in its
glee
A purple name
has covered the fans of sovereign
things about its
existence
Has raised and has rased, but
there has been no death
in these mornings

Has experienced and has perched
Has put up with it and has disinvested
Has raised and has razed
Has pondered and has asked
Has said and has raised

James Dickey (2 februari 1923 – 19 januari 1997)

Atlanta, Peachtree Street, jaren 1920

Lovesick Even

This cold day the sun goes to bed early.
I miss you, dear, I miss you so.
Nothing sadder than a still eve
When gloam mixes with the last rays.
The dragging wind glides o'er the tangled grass
Amid snippets of night darkly hiding among the limbs.
The clouds follow their birds to green mountains
In flocks and rows silent in unison
While gray skies nigh dissolve into moist tears.

It's over now! What's left, my dear?
It's over now! no wind through loft nor moon on porch
With dewy leaves falling on our heads bound.
No more jealousy or anger or spite
(What a bliss to be mad at each other!)
Now 'lone, I hear the whole even
Seeping slowly into my lonely soul.

I miss your voice, your figure, your image.
I miss you, dear, oh how I miss you, dear!
And I recall those days so far away.
I miss your lips that smiled in country far
And eyes on me that filled with passion deep.
My dear, come close! Give me your hand!
O wind, thy gusts that brought me memories!
O memories, what good thou call'st me for?

Vertaald door Thomas D. Le

Xuân Diệu (2 februari 1916 - 18 december 1985)

De Amerikaanse schrijfster van Russische komaf Ayn Rand (eig. Alissa "Alice" Zinovievna Rosenbaum) werd geboren in Sint-Petersburg op  2 februari 1905. Zie ook alle tags voor Ayn Rand op dit blog.

Uit: Atlas Shrugged

“You have destroyed all that which you held to be evil and achieved all that which you held to be good. Why, then, do you shrink in horror from the sight of the world around you? That world is not the product of your sins; it is the product and the image of your virtues. It is your moral ideal brought into reality in its full and final perfection.

You have fought for it, you have dreamed of it, and you have wished it, and I-I am the man who has granted you your wish.

Your ideal had an implacable enemy, which your code of morality was designed to destroy. I have withdrawn that enemy. I have taken it out of your way and out of your reach. I have removed the source of all those evils you were sacrificing one by one. I have ended your battle. I have stopped your motor. I have deprived your world of man's mind.

Men do not live by the mind, you say? I have withdrawn those who do. The mind is impotent, you say? I have withdrawn those whose mind isn't. There are values higher than the mind, you say? I have withdrawn those for whom there aren't.

While you were dragging to your sacrificial altars the men of justice, of independence, of reason, of wealth, of self-esteem -- I beat you to it, I reached them first. I told them the nature of the game you were playing and the nature of that moral code of yours, which they had been too innocently generous to grasp. I showed them the way to live by another morality-mine. It is mine that they chose to follow.”

Ayn Rand (2 februari 1905 – 6 maart 1982)

02-02-2013 om 14:15 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en uitgever William Rose Benét werd geboren op 2 febrari 1886 in Fort Hamilton, Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor William Rose Benét op dit blog.

Always I Know You Anew

I press my hands on my eyes
And will that you come to me.
Your semblances shimmer and rise;
Yet 'tis never your self I see,
Never the exquisite grace
And the bright, still flame of you.
So, when I meet you face to face,
Always I know you anew!

Faint visions I saw, instead
Of your brows direct and wise,
Of the little lilt of your head
And your dark-lashed, sky-clear eyes,
Of the soft brown braids demure,
The poise as of quiet light,
The perfect profile, sweet and pure,--
Never I dream you aright!

And new in endless ways,
By your blessed heart unplanned,
It is mine to surprise each sweeter phase,
Adore you, and understand;
For through every delicious change in you
Truth burns with a clear still flame;
And, though always I know you anew,
Always I find you the same!

William Rose Benét (2 februari 1886 – 4 mei 1950)

De Armeense schrijver Gostan Zarian werd geboren op 2 februari 1885 in Shemakha, voormalige hoofdstad van Azerbeidzjan. Zie ook alle tags voor Gostan Zarian op dit blog.

Uit: The Ship On The Mountain (Vertaald door Shant Norashkharian)

"The spirit is the essential thing. Every individual must remain connected with the center of his spirit. Events are around us, not within us. They come, roar, leave and, finally are subdued by that same spirit, if it is great and radiant. We, Armenians, have known this for centuries..."

"These fugitives make a very interesting scene", Haig Shoushan started again, after a brief pause. " I have been watching them since they arrived here. This mob is not merely composed of artists and poets. There are all kinds of elements among them...When they arrived, they looked pitiful. Pathetic, thin, malnourished...But they did not waste any time. Many of them, personalities with examining eyes and stubborn foreheads, immediately analyzed the situation, they smelled the environment and put themselves to work. Numerous shops were opened. They were selling and buying everything. They were exchanging money and collecting gold, silver and precious gems. Before long, many ladies came forward. Baronesses, duchesses, princesses with resonant, noble names. With vain looks and lovely smiles. They then started sponsoring artists and writers..."

"According to the tradition..."

"Yes! Under that pretense they opened nightclubs, where they received you with the noblest ways, formal greetings, compromising smiles, and where, you met famous names, about whom you had once read in the papers of Petersburg or Moscow." They were offering you the unavoidable cup of tea. One of the ladies sang with half a voice. Pastries and cakes were served. They discussed and argued about art.”

Gostan Zarian (2 februari 1885 – 11 december 1969)

De Duitse dichter Ludwig Eichrodt werd geboren op 2 februari 1827 in Durlach bij Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Ludwig Eichrodt op dit blog.

Abendfriede

Schwebe, Mond, im tiefen Blau

Ueber Berg und Höhn,

Sprudle Wasser, blinke Thau!

Nacht, wie bist du schön!

Spiegle See den reinen Strahl!

Friedeathmend lind

Durch das wiesenhelle Thal

Walle, weicher Wind!

Wie durch einen Zauberschlag

Bin ich umgestimmt

Von Gedanken, die der Tag

Bringt und wieder nimmt.

Daß es auch ein Sterben gibt,

Fühl ich ohne Schmerz,

Was ich liebe, was mich liebt,

Geht mir still durchs Herz.

Ludwig Eichrodt (2 februari 1827 – 2 februari 1892)

De Duitse schrijver Johann Christoph Gottsched werd geboren in Juditten (bij Koningsbergen) op 2 februari 1700. Zie ook alle tags voor Johann Christoph Gottsched op dit blog.

Anderer Last unsre Lust

Es hat mir noch an keiner Lust gefehlt;

denn Welt und Himmel ist mein eigen;

Das reichen Hand hat nur das Geld gezählt,

mir täglich neue Lust zu zeugen;

sein Haus und Hoff, Staat, Garten,

Wald und Feld bringt ihm die Last und mir die Freude,

und wenn er gleich den namen,

Herr, behält, geniessen wir's doch alle bende.

Ein Mann und ein Weib

Ein Mann und ein Weib sind nur ein Leib,

Pflegt man zusagen;

Doch wird es klar, daß sie ein Paar,

Wenn sie sich schlagen.

Johann Ch. Gottsched (2 februari 1700 - 12 december 1766)

De Duitse dichter en leraar Michael Öchsner werd geboren op 2 februari 1816 in München. Zie ook alle tags voor Michael Öchsner op dit blog.

Für Bayern (Fragment)

Gott mit uns, dem Bayernvolke,
dass wir, unsrer Väter wert,
fest in Eintracht und in Frieden
bauen unsres Glückes Herd!
Dass mit Deutschlands Bruderstämmen
einig uns der Gegner schau'
und den alten Ruhm bewähre
unser Banner - Weiss und Blau!

Michael Öchsner (2 februari 1816 – 8 oktober 1893)

02-02-2013 om 14:11 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter en schrijver Hugo von Hofmannsthal werd geboren op 1 februari 1874 in Wenen. Zie ook alle tags voor Hugo von Hofmannsthal op dit blog.

An einen, der vorübergeht

Du hast mich an Dinge gemahnet,

Die heimlich in mir sind,

Du warst für die Saiten der Seele

Der nächtige flüsternde Wind

Und wie das rätselhafte

Das Rufen der atmenden Nacht,

Wenn draußen die Wolken gleiten

Und man aus dem Traum erwacht,

Zu blauer weicher Weite

Die enge Nähe schwillt,

Durch Zweige vor dem Monde

Ein leises Zittern quillt.

Manche freilich müssen drunten sterben...

Manche freilich müssen drunten sterben,

Wo die schweren Ruder der Schiffe streifen,

Andre wohnen bei dem Steuer droben,

Kennen Vogelflug und die Länder der Sterne.

Manche liegen immer mit schweren Gliedern

Bei den Wurzeln des verworrenen Lebens,

Andern sind die Stühle gerichtet

Bei den Sibyllen, den Königinnen,

Und da sitzen sie wie zu Hause,

Leichten Hauptes und leichter Hände.

Doch ein Schatten fällt von jenen Leben

In die anderen Leben hinüber,

Und die leichten sind an die schweren

Wie an Luft und Erde gebunden:

Ganz vergessener Völker Müdigkeiten

Kann ich nicht abtun von meinen Lidern,

Noch weghalten von der erschrockenen Seele

Stummes Niederfallen ferner Sterne.

Viele Geschicke weben neben dem meinen,

Durcheinander spielt sie alle das Dasein,

Und mein Teil ist mehr als dieses Lebens

Schlanke Flamme oder schmale Leier.

Wolken

Am nächtigen Himmel
Ein Drängen und Dehnen,
Wolkengewimmel
In hastigem Sehnen,

In lautloser Hast
- Von welchem Zug
Gebietend erfaßt? -
Gleitet ihr Flug,

Es schwangt gigantisch
Im Mondesglanz
Auf meiner Seele
Ihr Schattentanz,

Wogende Bilder,
Kaum noch begonnen,
Wachsen sie wilder,
Sind sie zerrronnen,

Ein loses Schweifen...
Ein Halb-Verstehn...
Ein Flüchtig-Ergreifen...
Ein Weiterwehn...

Ein lautloses Gleiten,
Ledig der Schwere,
Durch aller Weiten
Blauende Leere.

Hugo von Hofmannsthal (1 februari 1874 – 15 juli 1929)

De Duitse dichter en schrijver Günter Eich werd geboren op 1 februari 1907 in Lebus an der Oder. Zie ook alle tags voor Günter Eich op dit blog.

Grab, nahe dem Fluß

 Manchmal wird im Sommer aus der Flut

blauen Himmels eine Wolke angeschwemmt,

sie verebbt dann in der Brandung meines Hügels

und schmeckt bitter und nach Meer und gänzlich fremd.

Manchmal ist es nur der Fluβ, der steigt,

dessen Stimme dunkler wird und breit und satt,

er ist lauter als der Ahorn, der sich auf mich neigt

und der faltig ist und das Gesicht der Berge hat.

Oktobers durch die Holledau

Das Hopfengestänge

kahl hinter den Wiesen,

die waldigen Hänge,

vom Herbst mir gepriesen.

Grün bleiben die Tannen

und leer die Kamine.

Ich weiβ nicht, von wannen

ein Rauch mir erschiene.

Die Drähte der Stangen,

das feurige Land, –

ist einer gegangen

hier, den ich gekannt?

Grün bleiben die Tannen

und heiter das Licht,

die schweigenden Wälder

erinnern sich nicht.

Die Häherfeder

 Ich bin, wo der Eichelhäher

zwischen den Zweigen streicht,

einem Geheimnis näher,

das nicht ins Bewusstsein reicht.

Es presst mir Herz und Lunge,

nimmt jäh mir den Atem fort,

es liegt mir auf der Zunge,

doch gibt es dafür kein Wort.

Ich weiß nicht, welches der Dinge

oder ob es der Wind enthält.

Das Rauschen der Vogelschwinge,

begrift es den Sinn der Welt?

Der Häher warf seine blaue

Feder in den Sand.

Sie liegt wie eine schlaue

Antwort in meiner Hand.

Günter Eich (1 februari 1907 - 20 december 1972)

Cover 

De Nederlandse schrijver Frits Bernard Hotz werd geboren op 1 februari 1922 in Leiden. Zie ook alle tags voor F. B. Hotz op dit blog.

Uit Thomas en de scheppende evolutie

“Hij boog zich over naar De Bree en fluisterde: “Dat meisje [Marie], ik weet het niet zeker, maar ik dacht even dat ik die kende. Een beetje vervelende geschiedenis, destijds in Noyon of waar was het. Niks onbehoorlijks natuurlijk, alleen maar een kleine vrijage; maar ja ik moest verder met die Wapenstilstandscommissie, je begrijpt…”

“Ik begrijp het,” zei De Bree. Z’n kraaloogjes draaiden. “Maar toch geen echte moeilijkheden?” vroeg hij nog snel, “geen vaderschappen? Nou ja ik nóém maar wat.”

“Ben je gek geworden!” riep Thomas. “Alleen, nou ja, ik zou het vervelend vinden als die oudere vrouw iets wist of alsnog hoorde.”

“Onder de leeftijd toen zeker?” vroeg De Bree nog bij vingergetrommel op de brede leren armleuning.

“Een beetje misschien,” zei Thomas.

(…)

Hij herinnerde zich, met een ongeopend boek in z’n armstoel bij de schouw, een verlaten loopgraaf in Noord-Frankrijk, gezien op een werkbezoek met de commissie. Er zat oud bloed aan een onderkomen. De dood was niet te vermijden. Eens zou z’n eigen bloed, nu nog levend en dun, stollen en verkleuren in dezelfde aderen die hij nu ongewoon dik op z’n handrug zag liggen.”

F. B. Hotz (1 februari 1922 – 5 december 2000)

Cover biografie

De Duitse schrijver Dieter Kühn werd geboren op 1 februari 1935 in Keulen. Zie ook alle tags voor Dieter Kühn op dit blog.