De Oostenrijkse schrijver Peter Handke werd op 6 december 1942 in Griffen in Karinthië geboren. Zie ook mijn blog van 6 december 2006.  en ook mijn blog van 6 december 2007.

Uit: Rund um das große Tribunal

“Nichts Lächerlicheres und vor allem Kläglicheres aber als die mannigfaltigen Verschwörungstheorien, welche von diesen und jenen aus den verschwindenden oder fast schon verschwundenen Minderheiten gegen die herrschenden Sicherheiten ins Feld geführt werden. Die Juden; die islamische Gefahr; der Balkan in westlicher Hand für den Zugang und Zugriff auf die östlichen und südöstlichen Erdölfelder etc.: Denn die mächtigen und reichen Länder haben gleichwelche Verschwörung oder Munkelei gar nicht nötig; sie sind von vornherein, durch den Stand der Dinge, schon verschworen, natur- und sachverschworen, ohne irgendwelche Packeleien in Hinterzimmerkonferenzen. Verschworenheit ohne Verschwörung: Strahlt das nicht von jedem lässigen Zusammenstehen der gerade Mächtigen - wenn sie es denn sind - in den freien Weitgegenden aus? Als Verschwörer dagegen wirken zunehmend gerade die Leutchen mit den Verschwörungstheorien: kleine, zersplitterte, traurige, hoffnungslose Verschwörer im Niemandsland, oder eben in der Diaspora, verschworen und sich täglich neu verschwörend - für nichts und wieder nichts; Verschwörer ohne Ziel, oder mit unerreichbarem Ziel (ein anderer Augenschein). Wieder so eine verkehrte Welt? Oder doch wieder die richtige - die maßgebliche?“

Peter Handke (Griffen, 6 december 1942)

De Poolse dichter Rafał Wojaczek werd geboren in Mikołów op 6 decmber 1945. Zijn vader was leraar aan een gymnasium, zijn moeder werkte voor een uitgeverij. Wojaczek bezocht verschillende gymnasia. Na zijn eindexamen studeerde hij Pools in Krakau, maar brak die studie af en trok naar Breslau, waar hij verschillende baantjes uitprobeerde. Hij leidde een leven van uitspattingen en had een soort zelfvernietigingsdrang. Het leidde tot alcoholisme en zelfmoordpogingen. Een daarvan slaagde in 1971.  Hem werd postuum nog de Andrzej-Bursa-Prijs verleend

ich bin die waagerechte

ich bin die waagerechte

du bist senkrecht

du bist der berg

ich bin das tal

ich bin die erde

du bist die sonne

ich bin das schild

du bist das schwert

ich bin die wunde

du bist der schmerz

ich bin die nacht

du bist gott

du bist das feuer

ich bin das wasser

ich bin nackt

du bist in mir

ich bin die waagerechte

nicht immer

du bist senkrecht

auf zeit

ich bin die senkrechte

berg des orgasmus

du bist waagerecht

bei mir

I, Kafka

Heart has overgrown me

I'm all inside

root

White grasses

grow from my

lips

Julia daughter of a eunuch

with lips by her farther

trained

tills my illness

You Have to Fear the Rose . . .

You have to fear the rose; it is the mouth
of the wound that bleeds continually inside you.

Because my tongue, oh naked one, can’t find you.
Tell me you are afraid, I’ll believe you exist.

That you exist in yourself; conscious of your body.
The body is a shutter the gentlest breeze’s hand

can turn into a windowpane of blood.
A firestorm will seize the neighboring district,

burn out the eyes of every newborn baby,
while the blind, grieving mothers lose their hair.

Tell me then, so that only my hair can hear you,
so that my skin can tell the lips, with a quick shudder

of whisper, whether you still live in this muddy person;
before I’ve flowed through it entirely, tell me.

Rafał Wojaczek (6 december 1945 – 11 mei 1971)

De Duitse schrijver en acteur Dirk Dobbrow werd geboren op 6 december 1966 in Berlijn. Hij werkte na het gymnasium en de toneelschool twee jaar als acteur aan het Stadttheater Lüneburg, daarna bij verschillende theaters in Berlijn, zoals het Schlossparktheater. In 2004 kreeg hij een werkbeurs van de Kulturverwaltung des Berliner Senats. Dirk Dobbrow schrijft romans, theaterstukken en verhalen.

Uit: Der Mann der Polizistin

„DaBaby fürchtete die Dunkelkammer wie eine große Maschine. Große Maschine, die ihn gleich verschlucken würde, wenn er den Schlüssel ins Schloß gesteckt, herumgedreht, die Tür zum verbotenen Bezirk geöffnet hätte. DaBaby liebte seine Furcht. Es war eine Furcht, die ihm dieses gewisse Kribbeln verschaffte, ein Kribbeln, das den Rücken hinauf und hinunter fuhr und irgendwo zwischen den Pobacken verschwand, bis es wieder von vorn oben zwischen den Schulterblättern startete.
Er knipste die kleine Osram-Funzel an. Funzliges Dämmerlicht sollte ihm genügen, gehörte zur Dunkelkammeratmosphäre dazu, fand er. Er schloß die Metallschränke auf. War nicht weiter schwierig, hier steckte der Schlüssel. Was diese Metallschränke gekostet haben, dachte DaBaby, ein Vermögen, und er zog eine Schublade auf, darein paßten auch die großformatigen Abzüge, Daddys Ausstattung entsprach dem gehobenen Standard, Ma hatte geflucht, als Arbeiter die prächtigen Metallschränke in die Wohnung schleppten, fette teure Ziffer auf dem Lieferschein, Pa zahlte ohne mit der berühmten Wimper zu zucken, hast du dir schon einmal ausgerechnet, fluchte Ma, hast du dir schon einmal ausgerechnet, was deine Arbeit einbringt, CASH meine ich, unterm Strich, und hinter ihrem Fluch zuckte ein riesiges Fragezeichen auf, flatterte durch den Raum, gespenstischer schwarzer Vogel, DaBaby atmete ein, DaBaby schnappte nach Luft, es würde einer der mittelschweren Kräche beginnen, nicht einer der äußerst schweren, ein äußerst schwerer begann, wenn Mammie fragte, was sein H o b b y einbringt, hörte Pa das Wort Hobby, umschrieb jemand seine schweißtreibende Arbeit mit dem Wort Hobby, schwoll ihm am Hals eine Ader, die nichts Gutes versprach.“
 

Dirk Dobbrow (Berlijn, 6 december 1966)

De Nederlandse schrijver en schilder Henk van Woerden werd op 6 december 1947 geboren te Leiden. Zie ook mijn blog van 6 december 2006.  en ook mijn blog van 6 december 2007.

Uit: Ultramarijn

“Op donderdag 11 augustus 1955 klimt Joakim met zijn plunjezak aan boord van een autobus en neemt opgelucht zijn plaats in tussen de anderen. Het is een vierkant voertuig met stoffige raampjes, afgedankt door het leger, en het zal hen naar de bergen brengen. Ook als de bus eenmaal optrekt weigert hij achterom te kijken. Hij weet dat zijn ouders er nog zullen staan, bij de kiosk op de hoek van de Karagözstraat. Vader – pet en donkere bril – zal hem de rug al hebben toegekeerd. Moeder werpt zeker nog een blik en schikt haar sjaal. Aysel, zijn halfzus, is thuisgebleven. Ze heeft geen afscheid willen nemen.
Samen op pad, veertig in uniform gestoken verkenners onderverdeeld in vier patrouilles met ieder een voorman. De autobus ruikt naar benzine en door de zon uitgebeten kunstleer, een geur die hij later precies zal kunnen oproepen. Als ze eenmaal de buitenwijken bereiken, door straten rijden die hij niet meer herkent, komt Djavid langs. Djavid is adjudant – nog geen patrouilleleider. Hij deelt reukwater uit aan ieder die zijn handen uitsteekt. Dat is op lange tochten zo de gewoonte, denkt hij; hij durft het niet te vragen. Hij ontvangt het vocht, wrijft het in zijn hals en langs zijn slapen en door zijn haar, sluik zwart haar, niet de krullen van Aysel.
Buiten Kusaliman steken ze het schiereiland over. Hij laat voor het eerst de stad achter zich, in zijn eentje op reis. Ze passeren de oliedepots langs de kust en het wit uitgeslagen skelet van een cementfabriek. Dan denderen ze over een brug en gaan langzaam omhoog naar de rand van de hoogvlakte. Tergend langzaam. Om hem heen wordt gepocht. De reis duurt minstens een dag, zeggen zij die jaarlijks meegaan. Soms twee dagen, wanneer er een brug is weggespoeld of de weg door rotsen en boomstronken wordt versperd. En ten slotte is er nog een gevaarlijke pas naar het hoogland.

Henk van Woerden (6 december 1947 - 16 november 2005)

&nbs;

06-12-2008 om 20:15 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse journalist en dichter Alfred Joyce Kilmer werd geboren op 6 december 1886 in New Brunswick, New Jersey. Zie ook mijn blog van 6 december 2006.

Apology

For blows on the fort of evil
That never shows a breach,
For terrible life-long races
To a goal no foot can reach,
For reckless leaps into darkness
With hands outstretched to a star,
There is jubilation in Heaven
Where the great dead poets are. 

There is joy over disappointment
And delight in hopes that were vain.
Each poet is glad there was no cure
To stop his lonely pain.
For nothing keeps a poet
In his high singing mood
Like unappeasable hunger
For unattainable food. 

So fools are glad of the folly
That made them weep and sing,
And Keats is thankful for Fanny Brawne
And Drummond for his king.
They know that on flinty sorrow
And failure and desire
The steel of their souls was hammered
To bring forth the lyric fire. 

Lord Byron and Shelley and Plunkett,
McDonough and Hunt and Pearse
See now why their hatred of tyrants
Was so insistently fierce.
Is Freedom only a Will-o'-the-wisp
To cheat a poet's eye?
Be it phantom or fact, it's a noble cause
In which to sing and to die!.

So not for the Rainbow taken
And the magical White Bird snared
The poets sing grateful carols
In the place to which they have fared;
But for their lifetime's passion,
The quest that was fruitless and long,
They chorus their loud thanksgiving
To the thorn-crowned Master of Song.

Alfred Joyce Kilmer (6 december 1886 – 30 juli 1918)

De Franse dichter en romanschrijver Paul Adam werd geboren in Parijs op 6 december 1862. Adam schreef een serie historische romans over de periode van de napoleontische oorlogen en de nasleep daarvan. De eerste aflevering in de reeks, La Force, verscheen in 1899. Samen met Jean Moréas schreef hij Les Demoiselles Goubert, een roman die de overgang markeerde tussen het naturalisme en het symbolisme in de Franse literatuur. Zijn roman Stephanie (1913) pleit voor het 'geregelde' of verstandshuwelijk in plaats van huwelijken gebaseerd op romantische gevoelens.

La première fois quand je l'ai vue

La première fois quand je l'ai vue
J'ai tout de suite remarqué son regard
J'en étais complètement hagard

Dans ce jardin du Luxembourg
Je me suis dit Faut que je l'aborde
Pour voir si tous deux on s'accorde

J'ai déposé mon baluchon
Alors j'ai vu tes gros yeux doux
J'en suis devenu un peu comme fou

Quand je t'ai dit que tu me plaisais
Que j'aimerai bien te revoir
Tu m'as donné rendez-vous le soir

Et je t'ai dis Oh Pénélope
Que tu étais une sacrée belle fille
Que je t'aimerai toute ma vie

Quand dans ce lit de marguerites
Tu m'as caressé doucement la tête
Ma vie entière est une fête

Et sous les regards de la foule
J'ai posé ma main sur ta main
Vous voyez bien que ce n'est pas malsain

À l'ombre des eucalyptus
Je t'ai dit Je veux que tu me suives
Je te sentais d'humeur lascive

Alors comme ça dans les tulipes
Tu m'as fait une petite promesse
Gage d'affection et de tendresse

Si notre amour devait céder
Je n'aurais plus qu'à me faire prêtre
Je ne pourrai jamais m'en remettre

Car si un jour notre amour rouille
Je m'en mordrai très fort les doigts
Chérie vraiment je n'aime que toi !

Paul Adam (6 december 1862 - 2 januari 1920)

De Duitse schrijfster Sophie von La Roche werd geboren op 6 december 1730 in Kaufbeuren als Marie Sophie Gutermann von Gutershofen. Zie ook mijn blog van 6 december 2006.

Uit:Miß Kery und Sophie Gallen

“»Der Himmel hat mir in meinen Söhnen die Freude genommen, dich in ihnen erneuert aufwachsen zu sehen, aber jedermann sagt, unsere Sophie habe deinen Geist und deine Augen, so wie man zugleich behauptet, daß sie meinen Mund, meinen Wuchs, und meine Geberden hat. Jede Hofnung auf andere Kinder ist verlohren: – da möchte ich wohl, mein Bester! daß wir die Ähnlichkeit, welche dieses einzige Kind mit uns theilt, auf das vollkommenste machen. Gieb, mein Lieber! dem guten Mägdchen jeden Anbau deines Geists, denn es sollte mich sehr freuen, wenn ich einen Theil deines Verstands von Lippen wiedertönen hörte, die den meinigen gleichen. Ich will sie in allen weiblichen Arbeiten unterrichten: – Unsere Liebe aber soll sich in ihrem Herzen vereinen.«

Sophie von La Roche (6 december 1730 – 18 februari 1807) 

De Italiaanse schrijver Baldassare Castiglione, graaf van Novellata werd geboren op 6 december 1478 te Casatico, bij Mantua. Zie ook mijn blog van 6 december 2006.

Uit: The Book of the Courtier

“In this way affectation is avoided or hidden; and now you can see how incompatible it is with gracefulness and how it robs of charm every movement of the body or of the soul, about which, admittedly, we have so far said very little. However, we should not neglect it; for, as the soul is far more worthy than the body, it deserves to be all the more cultivated and adorned. As for what our courtier ought to do in this respect, we shall leave aside the precepts of all the many wise philosophers who have written on the subject, defining the virtues of the soul and discussing their worth with such subtlety; instead, keeping to our purpose, we shall state very simply that it is enough if he is, as we say, a man of honour and integrity. For this includes prudence, goodness, fortitude and temperance of soul, and all the other qualities proper to so honourable a name. And I believe that he alone is a true moral philosopher who wishes to be good; and for this he needs few precepts other than the ambition itself. Therefore Socrates was perfectly right in affirming that in his opinion his teaching bore good fruit when it encouraged someone to strive to know and understand virtue; for those who have reached the stage where they desire nothing more eagerly than to be good have no trouble in learning all that is necessary. So I shall say no more about this.”

Baldassare Castiglione (6 december 1478 – 2 februari 1529)

06-12-2008 om 20:13 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver en regisseur Hanif Kureishi werd geboren op 5 december 1954 in Bromley, Kent, als zoon van een Pakistaanse vader en een Engelse moeder. In 1981 won hij met zijn stuk „Outskirts“ de George Devine Award, een jaar later werd hij door het “Royal Court Theatre“ tot stadschrijver benoemd. In 1990 verscheen zijn eerste roman „The Buddha of Suburbia“. Hij kreeg er de Whitbread Prize for Best First Novel voor. Er volgden drie films: „My Beautiful Laundrette“,„Sammy and Rosie Get Laid“ en “London Kills Me“. „My Beautiful Laundrette“ leverde een Oscarnominatie op.

Uit:  Something to Tell You

“Secrets are my currency: I deal in them for a living. The secrets of desire, of what people really want, and of what they fear the most. The secrets of why love is difficult, sex complicated, living painful and death so close and yet placed far away. Why are pleasure and punishment closely related? How do our bodies speak? Why do we make ourselves ill? Why do you want to fail? Why is pleasure hard to bear?

A woman has just left my consulting room. Another will arrive in twenty minutes. I adjust the cushions on the analytic couch and relax in my armchair in a different silence, sipping tea, considering images, sentences and words from our conversation, as well as the joins and breaks between them.

As I do often these days, I begin to think over my work, the problems I struggle with, and how this came to be my livelihood, my vocation, my enjoyment. It is even more puzzling to me to think that my work began with a murder -- today is the anniversary, but how do you mark such a thing? -- followed by my first love, Ajita, going away forever.

I am a psychoanalyst. In other words, a reader of minds and signs. Sometimes I am called shrinkster, healer, detective, opener of doors, dirt digger or plain charlatan or fraud. Like a car mechanic on his back, I work with the underneath or understory: fantasies, wishes, lies, dreams, nightmares -- the world beneath the world, the true words beneath the false. The weirdest intangible stuff I take seriously; I'm into places where language can't go, or where it stops -- the "indescribable" -- and early in the morning too.

Giving sorrow other words, I hear of how people's desire and guilt upsets and terrorises them, the mysteries that burn a hole in the self and distort and even cripple the body, the wounds of experience, reopened for the good of the soul as it is made over.”

Hanif Kureishi (Bromley, 5 december 1954)

De Amerikaanse schrijver, journalist  en columnist Calvin (Bud) Marshall Trillin werd geboren op 5 december 1935 in Kansas City, Missouri.  Als ‘humorcolumnist’ past Trillin in de Amerikaanse traditie van wijlen Art Buchwald en Dave Barry van de Miami Herald. Veel van zijn columns gaan over eten en reizen. Een deel van zijn journalistieke en fictionele werk is serieuzer van aard.

Uit: About Alice

„I once wrote that tales about writers’ families tend to have a relation to real life that can be expressed in terms of standard network-television fare, on a spectrum that goes from sitcoms to Lifetime movies, and that mine were sitcoms. Now that I think of it, maybe they were more like the Saturday-morning cartoons. Alice played the role of the mom—the voice of reason, the sensible person who kept everything on an even keel despite the antics of her marginally goofy husband. Years ago, at a conference of English teachers where we were both speakers, the professor who did the introductions said something like “Alice and Bud are like Burns and Allen, except she’s George and he’s Gracie.” Yes, of course, the role she played in my stories was based on the role she played in our family—our daughters and I sometimes called her T.M., which stood for The Mother—but she didn’t play it in the broad strokes of a sitcom mom. Also, she was never completely comfortable as the person who takes responsibility for keeping things on an even keel; that person inevitably misses out on some of the fun. (“I feel the need to break out of the role of straight person,” she said in a Nation review of Alice, Let’s Eat that cautioned readers against abandoning long-planned European vacations in order to scour the country for “the perfect roast polecat haunch.”) The sitcom presentation sometimes made her sound stern as well as wise, and she was anything but stern. She had something close to a child’s sense of wonderment. She was the only adult I ever knew who might respond to encountering a deer on a forest path by saying, “Wowsers!”

Calvin Trillin (Kansas City, 5 december 1935)

De Indische dichter Josh Malihabadi werd geboren in Malihabad in Brits India op 5 december 1898. In 1914 studeerde hij af in Cambridge. In 1925 werd hij supervisor voor vertaalwerk aan de univesiteit in Hyderabad, maar hij werd er weggestuurd omdat hij zich in een gedicht tegen de politieke leider van de staat gekeerd had. Hij begon steeds meer te ijveren voor de onafhankelijkheid van India en kreeg uiteindelijk de titel Shaayar-e-Inquilaab (Dichter van de Revolutie).

Beauty And Toil

There she sweats on the road, a beauteous, restless lass,

In scorching sun she breaks the stones, her bangles clink and clash.

what pain is it so strangely mingling with the music,

At each stroke drops of tears trickle down her eyes.

Dust-splattered are her cheeks, her locks embroiled in dust,

Her deep depressed eyes a tender grace reflect.

The blood-red sun sucks her blood without a touch of ruth,

Each heavey hammer stroke tells upon her budding youth.

In the sun her fragrant locks are flying about adrift,

Her limber self is getting wrecked amid the stones and bricks.

Ruddy rays of the sun are drinking undefied,

nectar of narcissus' eyes, the wine of frangipani cheeks.

Clouds of sorrow heavily hang o'er her tender heart,

Are these her cheeks, or roses two which are fading fast?

Through her tatters can be glimpsed her youthful shape, sorrow-gripped,

Like the moon that wanders through bits of drifting clouds.

Josh Malihabadi (5 december 1898 – 22 februari 1982)

De Duitse schrijver Hans Helmut Kirst werd  geboren op 5 december 1914 te Osterode (voorm. Ost Preussen, nu Polen). Kirst verhuisde als kind veelvuldig daar vader Kirst politieambtenaar was en veelvuldig van standplaats moest wisselen. Hij bezocht o.a. het Kaiser-Wilhelm-Gymnasium in zijn geboorteplaats waarna hij de handlsschool bezocht.  Op aanraden van zijn vader nam hij in 1933 dienst in deReichsweht in Köningsberg. In 1941 viel hij met de Wehrmacht Rusland binnen. In 1943 werd hij bevorderd tot luitenant. Van 1943 tot 1945 onderwees hij krijgsgeschiedenis in Schonau (Beieren) en werd uiteindelijk kapitein en leider van de stadsbatterij. In 1946 moest hij voor een commissie verschijnen die hem moest denazificeren. Deze legde hem een publicatie verbod van 2 jaar op. Zijn grote voorbeeld was Erich Maria Remarque en in 1950 kwam zijn eerste boek uit; "Wir nannten ihn Galgenstrick".  Dit werd in 1954 gevolgd door zijn beroemde 08/15, een satirisch geschreven verhaal over enkele Duitse soldaten gedurende de oorlog In 1962 had hij enorm succes in de USA met "De nacht der generaals". Kirst won verschillende literatuurprijzen.

Uit: 08/15

„Ich übernehme hier das Kommando“, sagte der fremde Oberst, der Hauk hieß oder der sich doch zumindest als „Oberst Hauk“ vorgestellt hatte. Und er hatte das mit der unnachgiebigen Höflichkeit eines überzeugten Vorgesetzten getan.

Der Oberst Hauk betrachtete die Offiziere, die sich in dem Birkenwäldchen um ihn versammelt hatten. Sein flächiges, graubleiches Gesicht blieb regungslos. Müdigkeit lag in seinen Augen; doch sie entbehrten nicht einer gewissen Vornehmheit.

„Bin ich verstanden worden?“ fragte der Oberst, und seine Stimme klang sanft fordernd. .....

Hans Helmut Kirst (5 december 1914 - 23 februari 1989)

De Duitse schrijfster Eugenie Marlitt werd geboren op 5 december 1825 in Arnstadt. Zie ook mijn blog van 5 december 2006.

Uit: Die zwölf Apostel

“Am äußersten Ende einer kleinen mitteldeutschen Stadt, da, wo die letzten Gäßchen steil den Berg hinaufklettern, lag das große Nonnenkloster. Es war ein unheimliches Gebäude mit seinen eingesunkenen Fenstern, seinen kreischenden Wetterfahnen und den unaufhörlich um den First kreisenden Dohlenschwärmen. Aus dem Mauergefüge quollen dicke Grasbüschel, und zwischen den zerbröckelten Steinzieraten über dem gewölbten Torweg nickte ein kleiner Wald von Baumschößlingen. Wie zwei altersschwache Kameraden, deren einer den andern stützt, lehnten sich der Bau und ein uraltes Stück Stadtmauer aneinander, und das war vorteilhaft für das Kloster, denn

die Mauer war sehr dick; man hatte ihren breiten Rücken mit Erde belastet, und nun sproßte und blühte es da droben so üppig, als gäbe es keine Mauersteine unter der Erdschicht. Freilich war das Ganze nur ein längliches Blumenbeet, von einem kaum fußbreiten Weg durchschnitten; dafür war es aber auch saubergehalten wie ein Schmuckkästchen. An den Wegrändern blühte ein Kranz weißer Federnelken; Lilien und Nachtviolen standen auf dem Beet, und die glühroten Früchte der Erdbeeren, samt ihren breiten, gezackten Blättern, mischten sich mit dem wilden Thymian, der, am Mauerrand hinabkletternd, seine feinen Zweige behutsam in die Steinritzen legte. Hinter der Mauer lag der ehemalige Klostergarten, jetzt ein wüster ungepflegter Grasfleck, auf dem die wenigen Ziegen der Klosterbewohner ihr karges Futter suchen durften. Aber an der Mauer selbst stand eine ganze Wildnis von Syringen und Haselstauden; die bildeten droben am Gärtchen eine grüne undurchdringliche Wand. Die Syringen hingen im Frühjahr ihre blauen und weisen Blütentrauben über das einzige hölzerne Bänkchen des kleinen Gartens, und ein alter Kastanienbaum breitete seine Äste weit über die Mauer bis in die Straße hinein, deren armselige Häuserreihe hier mündete und von dem letzten Haus nur die Rückwand ohne Fenster sehen ließ.”

Eugenie Marlitt (5 december 1825 – 22 juni 1887)

05-12-2008 om 20:25 geschreven door Romenu  

De Engelse dichteres en schrijfster Christina Georgina Rossetti werd geboren in Londen op 5 december 1830. Zie ook mijn blog van 5 december 2006. En zie ook mijn blog van 5 december 2007.

SYMBOLS

I WATCHED a rosebud very long

Brought on by dew and sun and shower,

Waiting to see the perfect flower:

Then, when I thought it should be strong,

It opened at the matin hour

And fell at evensong.

I watched a nest from day to day,

A green nest full of pleasant shade,

Wherein three speckled eggs were laid:

But when they should have hatched in May,

The two old birds had grown afraid

Or tired, and flew away.

Then in my wrath I broke the bough

That I had tended so with care,

Hoping its scent should fill the air;

I crushed the eggs, not heeding how

Their ancient promise had been fair:

I would have vengeance now.

But the dead branch spoke from the sod,

And the eggs answered me again:

Because we failed dost thou complain?

Is thy wrath just? And what if God,

Who waiteth for thy fruits in vain,

Should also take the rod?

DE PROFUNDIS

OH why is heaven built so far,

Oh why is earth set so remote?

I cannot reach the nearest star

That hangs afloat.

I would not care to reach the moon,

One round monotonous of change;

Yet even she repeats her tune

Beyond my range.

I never watch the scatter'd fire

Of stars, or sun's far-trailing train,

But all my heart is one desire,

And all in vain:

For I am bound with fleshly bands,

Joy, beauty, lie beyond my scope;

I strain my heart, I stretch my hands,

And catch at hope.

Christina Rossetti (5 december 1830 - 27 december 1894)

De Russische dichter Fjodor Tjoettsjev werd geboren op 5 december 1803 in Ovstug in het gouvernement Orjol. Zie ook mijn blog van 5 december 2006.

Vandaag vriend

Vandaag vriend, is het vijftien jaar geleden
sinds die gezegende, fatale dag
waarop zij mij haar hartstocht heeft beleden
en heel haar wezen voor mij openlag.


En al een jaar, zonder verwijt of klagen,
draag ik mijn lot, al nam het alles af:
eenzaam tot aan het einde mijner dagen,
zo eenzaam als ik zijn zal in het graf.

 
Vertaald door Jean Pierre Rawie

De Russische dichter Afanasy Afanasievich Fet werd geboren op 5 december 1820 nabij  Mzensk. Hij studeerde in Moskou en diende een tijd in het Russische leger. In 1850 bracht een jonge vrouw die verliefd op hem was, maar met wie om financiele redenen niet kon trouwen zichzelf om het leven door zich te verbranden. In talrijke gedichten bleef Fet op deze gebeurtenis terugkomen. Fets Duitse moeder was twee keer getrouwd en het is nooit echt duidelijk geworden wie van de twee mannen zijn vader was. Pas vanaf 1876 mocht hij de naam van haar tweede, Russische, man, aannemen. Fet was een van de belangrijkste Russische dichters van het laatste kwart van de 19^e eeuw.

I Have Come To You Delighted

 I have come to you, delighted,

To tell you that sun has risen,

That its light has warmly started

To fulfil on leaves its dancing;

To tell you that wood’s awaken

In its every branch and leafage,

And with every bird is shaken,

Thirsty of the springy image;

To tell you that I’ve come now,

As before, with former passion,

That my soul again is bound

To serve you and your elation;

That the charming breath of gladness

Came to me from all-all places,

I don’t know what I’ll sing, else,

But my song’s coming to readiness.

With One Firm Thrust

With one firm thrust to force the boat of living

From off the sands, and, by a wave tossed high,

Be toward a new life borne, a new beginning,

To feel the wind from scented shores sweep nigh,

To wake from torpid sleep a mind turned sluggish,

To revel in the strange and the unknown,

To lend fresh breath to life, and joy to anguish,

To make another's cares and griefs your own,

To speak of things it numbs the tongue to utter,

To fire the timid heart that fierce 'tmay pound -

This can the chosen songsmith do, no other,

And 'tis for this that he is known and crowned! 

Afanasy Fet (5 december 1820 – 3 december 1892)

Portret door Ilya Repin

De Oostenrijkse schrijver en taalkundige Alois Brandstetter werd op 5 december 1938 in Aichmühl bei Pichl, Oberösterreich geboren. Zie ook mijn blog van 5 december 2006.

Uit: Der geborene Gärtner

“Du hättest besser, mein Wernher, unserer großen Wohltäter gedenken sollen, als Dich in die Gefahr zu begeben, der Komplizenschaft mit den Feinden in der Heiligen Kirche bezichtigt zu werden und zwielichtige und mißverständliche Äußerungen zu machen. Du kennst mich als einen Mann des Ausgleichs und der Mäßigung, der harte und überharte Worte scheut und auch allen Manichäismus der Schwarzweißmalerei verabscheut. Aber nicht einmal ich kann jenen Herren im Konvent aus voller Überzeugung widersprechen, die Dich mit dem häßlichen alten bairischen Wort "Nestbeschmutzer" bedenken! Während also Du offenbar nach Deinem Selbstverständnis Dich für einen hältst, der "ausmistet" und den Augiasstall von Auswurf befreit, nennen Dich Deine Confratres "Nestbeschmutzer"! Du gereichtest, sagen sie, Ranshofen nicht zur Zier, wenn Dich auch einige sogenannte Intellektuelle im Literaturfach als kritischen Geist und Mann der Distinktion und der Diskretion, das heißt der Unterscheidung der Geister, rühmen und Dir so ein Charisma, eine Gabe des Heiligen Geistes, nachsagen und zusprechen. Für die anderen bist du ein Nestbeschmutzer, der sich der Illoyalität schuldig gemacht, weil er die Kirche der Raffgier bezichtigt, indem er die Partei der Bauern ergreift. Weil ich nun dem Ausgleich das Wort rede und sicher auch, weil ich selbst als Bauernfreund dem Bauerntum nahe stehe, gebe ich, wenn solche Vorwürfe vor allem während Deiner langen Abwesenheit infolge der "Lesereisen" laut werden, immer zu bedenken, daß Du als Bauernbürtiger doch wohl entschuldigt bist, oder wenn nicht ganz enschuldigt bist, so doch ein wenig Nachsicht verdienst, wenn Du Deinem Herkunftsstand ein gutes Andenken bewahrst und ihm Dein Wort leihst.:”

Alois Brandstetter (Aichmühl , 5 december 1938)

De Amerikaanse schrijfster Joan Didion werd geboren in Sacramento Valley op 5 december 1934. Zie ook mijn blog van 5 december 2006.

Uit: Slouching towards Bethlehem

“Just to watch the front-page news out of Los Angeles during a Santa Ana is to get very close to what it is about the place.  The longest single Santa Ana period in recent years was in 1957, and it lasted not the usual three or four days but fourteen days, from November 21 until December 4.  On the first day 25,000 acres of the San Gabriel Mountains were burning, with gusts reaching 100 miles an hour.  In town, the wind reached Force 12, or hurricane force, on the Beaufort Scale; oil derricks were toppled and people ordered off the downtown streets to avoid injury from flying objects.  On November 22 the fire in the San Gabriels was out of control.  On November 24 six people were killed in automobile accidents, and by the end of the week the Los Angeles Times was keeping a box score of traffic deaths.  On November 26 a prominent Pasadena attorney, depressed about money, shot and killed his wife, their two sons and himself.  On November 27 a South Gate divorcée, twenty-two, was murdered and thrown from a moving car.  On November 30 the San Gabriel fire was still out of control, and the wind in town was blowing eighty miles an hour.  On the first day of December four people died violently, and on the third the wind began to break.

It is hard for people who have not lived in Los Angeles to realize how radically the Santa Ana figures in the local imagination.  The city burning is Los Angeles's deepest image of itself.  Nathaniel West perceived that, in The Day of the Locust, and at the time of the 1965 Watts riots what struck the imagination most indelibly were the fires.  For days one could drive the Harbor Freeway and see the city on fire, just as we had always known it would be in the end.  Los Angeles weather is the weather of catastrophe, of apocalypse, and, just as the reliably long and bitter winters of New England determine the way life is lived there, so the violence and the unpredictability of the Santa Ana affect the entire quality of life in Los Angeles, accentuate its impermanence, its unreliability.  The winds shows us how close to the edge we are.

Joan Didion (Sacramento Valley, 5 december 1934)

05-12-2008 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter Rainer Maria Rilke werd als René Karel Wilhelm Johann Josef Maria Rilke op 4 december 1875 in Praag geboren. Zie ook mijn blog van 4 december 2006 en ook mijn blog van 4 december 2007.

Sonette an Orpheus

Das V. Sonett

Errichtet keinen Denkstein. Lasst die Rose
nur jedes Jahr zu seinen Gunsten blühn.
Denn Orpheus ists. Seine Metamorphose
in dem und dem. Wir sollen uns nicht mühn

um andre Namen. Ein für alle Male
ists Orpheus, wenn es singt. Er kommt und geht.
Ists nicht schon viel, wenn er die Rosenschale
um ein paar Tage manchmal übersteht?

O wie er schwinden muss, dass ihrs begrifft!
Und wenn ihm selbst auch bangte, dass er schwände.
Indem sein Wort das Hiersein übertrifft,

ist er schon dort, wohin ihrs nicht begleitet.
Der Leier Gitter zwangt ihm nicht die Hände.
Und er gehorcht, indem er überschreitet.

Der Hund

Da oben wird das Bild von einer Welt
aus Blicken immerfort erneut und gilt.
Nur manchmal, heimlich, kommt ein Ding und stellt
sich neben ihn, wenn er durch dieses Bild

sich drängt, ganz unten, anders, wie er ist;
nicht ausgestoßen und nicht eingereiht,
und wie im Zweifel seine Wirklichkeit
weggebend an das Bild, das er vergißt,

um dennoch immer wieder sein Gesicht
hineinzuhalten, fast mit einem Flehen,
beinah begreifend, nah am Einverstehen
und doch verzichtend: denn er wäre nicht.

Archaischer Torso Apollos

Wir kannten nicht sein unerhörtes Haupt,
darin die Augenäpfel reiften. Aber
sein Torso glüht noch wie ein Kandelaber,
in dem sein Schauen, nur zurückgeschraubt,

sich hält und glänzt. Sonst könnte nicht der Bug
der Brust dich blenden, und im leisen Drehen
der Lenden könnte nicht ein Lächeln gehen
zu jener Mitte, die die Zeugung trug.

Sonst stünde dieser Stein entstellt und kurz
unter der Schultern durchsichtigem Sturz
und flimmerte nicht so wie Raubtierfelle;

und bräche nicht aus allen seinen Rändern
aus wie ein Stern: denn da ist keine Stelle,
die dich nicht sieht. Du mußt dein Leben ändern.

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)

De Nederlandse schrijver Geert Mak werd geboren op 4 december 1946 in Vlaardingen. Hij groeide op in Hardegarijp, en volgde het Gereformeerd Gymnasium te Leeuwarden. In 1966 begon hij aan een studie staatsrecht en rechtssociologie aan de Vrije Universiteit te Amsterdam, om in 1967 over te stappen naar de Universiteit van Amsterdam. Vanaf 1975 tot 1985 was hij redacteur van De Groene Amsterdammer, daarna was hij verbonden aan NRC Handelsblad en de buitenlandredactie van VPRO-radio. In de jaren negentig werd hij fulltime schrijver. In 2000 werd hij voor een periode van vijf jaar benoemd op de Wibautleerstoel aan de Universiteit van Amsterdam maar hij bekleedde deze slechts tot 2003 toen hij op eigen verzoek terugtrad. Mak brak in 1992 bij het grote publiek door met het boek De engel van Amsterdam. In zijn boek Hoe God verdween uit Jorwerd (1996; Henriette Roland Holst-prijs 1999) behandelt hij de veranderingen in het dorpsleven in de 20e eeuw, met het Friese dorp Jorwerd als voorbeeld. In zijn boek De eeuw van mijn vader (1999) schetst Mak de geschiedenis van Nederland in de 20e eeuw. De zomer van 1823 (2000) - met Marita Mathijsen- verscheen naar aanleiding van de 9-delige RVU-televisie-serie, waarin hij met regisseur Theo Uittenbogaard 'in het voetspoor' van Jacob van Lennep diens wandeling door het Nederland van 1823 naloopt. In 2004 verscheen In Europa, een boek over ontwikkelingen in het 20e-eeuwse Europa. Mak besteedt in dit boek van 1223 pagina's vooral veel aandacht aan de Eerste en Tweede Wereldoorlog.

Uit: Hoe God verdween uit Jorwerd

„Peet had nooit het dorp verlaten. Hij leefde in gesloten kringen van gezin, familie, vrienden en buren. ’s Ochtends legde hij soms een bos wortels op de stoep van iemand die hij mocht, of een bloemkool, of een paar preien. Hij hield van de wolken waar het licht in stralen vanaf kon lopen, van het open veld, van de rode ochtendlucht, van het blauw van de najaarsmorgen. En als hij zich dan omdraaide zag hij altijd weer dezelfde toren, de huizen rondom de kerk gekropen, de daken wittig van de eerste nachtvorst, de meeste takken al kaal en zwart.

   Het was stil geworden in het dorp. Soms reden er schoolkinderen langs de weg, gebogen, driftig trappend, in lange slierten, tassen vol huiswerk achterop. Soms zag je in de verte een boer, hollend langs een sloot. Soms was er iets met een schaap, of er zat een trekker vast. Soms kwam er rook uit een schoorsteen.

   In Peets jonge jaren hoorde je altijd klompen en fietsen in de dorpsstraat. ’s Ochtends, als alle knechten tegelijk van het melken kwamen en thuis gingen ontbijten. Om twaalf uur, als de klok luidde voor warm eten. ’s Middags, als de school uitzwermde. ’s Avonds, als alle winkels nog open waren, en de vrouwen renden om een laatste boodschap.

   Peet en zijn klasgenoten hoefden hun ogen maar dicht te knijpen of ze zagen de schimmen over de straten zwerven. De oude man, die aan het eind van het dorp woonde, voordat de ruimte begon. De melkvaarder. Zijn buurman, een slager die in vee handelde en voor zichzelf ook nog wat koeien op stal had staan. De oude De Groot, met zijn kruidenierswinkel en zijn kaaspakhuis. De schipper die turf en antraciet verkocht, bruine brand en zwarte brand, en die in de zomer met mest, bietenpulp en aardappelafval voer. Zijn vrouw, die in slechte tijden van boerderij naar boerderij leurde met een juk met twee grote manden vol broden en koekjes. De scharrelaars die daarnaast woonden, kleine mensen die overleefden door klein te blijven: wat klusjes bij een boer, wat handel in petroleum. De werkman, daarnaast, die ook in de zwarte brand zat. Oude Jantsje, die een kostganger had, een verdwaasde man, dat was zo met de familie geregeld. Evert Beton, dat was zijn bijnaam, vanwege zijn

stramgewerkte spieren. Daarnaast het koemelkertje dat touw, carboleum en uierzalf verkocht, en zijn vrouw, die poetste bij de dorpspommeranten.“

Geert Mak (Vlaardingen, 4 december 1946)

De Georgische schrijver en dichter Nikoloz Baratashvili werd geboren op 4 december 1817 in Tbilisi. Zie ook mijn blog van 4 december 2006.

Earring

As a butterfly
so slowly ripples
a spotless lily of exquisite curves,

just so this earring,
this wild, strange earring,
dances, plays with its shadow and swerves.
May that soft air
breathed in your shadow
return to the source from whence it had gushed!
And may your swaying
stir up a breeze,
by which the overhot heart is refreshed!
Oh, earring, ’tis magic
that set you in motion,
or is it those lips in motion below?

Who feeds on the sherbet
of life without death,
and with the small soul above binds her soul?

Vertaald door Kevin Tuite

Nikoloz Baratashvili (4 december 1817 – 21 oktober 1844)

De Surinaamse dichteres en cultureel antropologe Gertrude (Trudi) Marie Guda werd geboren in Paramaribo op 4 december 1940. Zij studeerde in Nederland. In Utrecht behaalde zij haar doctoraal in 1967 met de scriptie De transmigratie van de Bosnegers uit het Brokopondomeergebied in Suriname. Trudi Guda publiceerde twee dichtbundels: De geur van franchepane (1970) en Vogel op het licht (1981). Met de laatste bundel was zij ‘first runner-up’ van de Literatuurprijs van Suriname 1980-1982.

Dichter

Een bij

boven de bloesem in de manjeboom

Een visser

hurkend op zijn vlot

de monding uit naar zee

zoekend, peilend

het zuiverste

helderste

vruchtbare

woord

Trudi Guda (Paramaribo, 4 december 1940)

04-12-2008 om 20:23 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver René Fallet werd geboren op 4 december 1927 in Villeneuve-Saint-Georges. Na WO II ging hij werken voor de krant Libération. In 1946 verscheen zijn eerste gedichtenbundel Le Périscope, in 1947 gevolgd door zijn eerste roman Banlieue Sud-Est. In 1964 verscheen Paris au mois d'août waarmee hij zich definitief als schrijver verankerde in de Franse literatuur. Fallet werkte ook als criticus voor Canard enchaîné en deed radio –en televisiewerk.

Uit: Les vieux de la vieille

« Blaise Poulossière sortit de sa poche l’immensité d’un mouchoir à carreaux.

-C’est moi qu’à présent je fais cuire la soupe, le lard et le ragoût, confia-t-il à sa femme qui reposait là, devant lui, à l’intérieur du caveau de famille.

-Le monde sont fou, ma pauvre vieille, le monde sont fou…

Il se moucha fortement, ce qui fit s’égailler des mésanges perchées sur une croix. Mai jouait du soleil et des fleurs sur le cimetière de campagne.

-C’est pas bien facile de cuisiner de cultiver la terre en même temps, mais faut s’y faire puisque tu es partie.

Il compta sur le bois de ses doigts :

-… T’est partie ça fait déjà six mois. Ca en fera neuf à la Saint-Hippolyte, sic pour la Saint-Nicomède.

Il parlait fort, et la mère Gougne qui passait sur la route se tapota le front. Blaise Poulossière avant soixante-douze ans, mais la station debout sur sabots ne le fatiguait pas encore. La visière de sa casquette abritait un grand nez tremblotant sculpté dans chandelle, un fagot de moustaches délavées.

-Jeanne, j’ai une poule qui me pond un œuf (il prononçait « un eu », comme tout Bourbonnais bourbonnant) tous les jours que le Bon Dieu nous amène. Tous les jours, parfaitement. C’est la poule grise, tu te rappelles. Une sacrée bonne bête. L’œuf, des fois je le mange à la coque, ou sur le plat, ou bien au vin. Au vin, tu les faisais bien mieux que moi, ma pauvre vieille. »

René Fallet  (4 décember 1927 -  25 juli 1983)

De Engelse schrijver, componist, filoloog en schilder Samuel Butler werd geboren op 4 december 1835 in Langar, Nottinghamshire. Hij studeerde in Cambridge, maar emigreerde in 1859 na een ruzie met zijn vader naar Nieuw Zeeland om schapen te gaan fokken. Eind 19e eeuw verscheen zijn satirische roman „Erewhon“, waarin hij de religieuze en sociale dubbele moraal van zijn tijd hekelde. Butler is wel met Swift vergeleken en had zeker invloed op schrijvers als Somerset Maugham, D. H. Lawrence, H. G. Wells en James Joyce

Uit: Erewhon

„But the Erewhonians think differently; the store they set by this hypothetic language can hardly be believed; they will even give any one a maintenance for life if he attains a considerable proficiency in the study of it; nay, they will spend years in learning to translate some of their own good poetry into the hypothetical language -- to do so with fluency being reckoned a distinguishing mark of a scholar and a gentleman. Heaven forbid that I should be flippant, but it appeared to me to be a wanton waste of good human energy that men should spend years and years in the perfection of so barren an exercise, when their own civilisation presented problems by the hundred which cried aloud for solution and would have paid the solver handsomely; but people know their own affairs best. If the youths chose it for themselves I should have wondered less; but they do not choose it; they have it thrust upon them, and for the most part are disinclined towards it. I can only say that all I heard in defence of the system was insufficient to make me think very highly of its advantages.

The arguments in favour of the deliberate development of the unreasoning faculties were much more cogent. But here they depart from the principles on which they justify their study of hypothetics; for they base the importance which they assign to hypothetics upon the fact of their being a preparation for the extraordinary, while their study of Unreason rests upon its developing those faculties which are required for the daily conduct of affairs.“

Samuel Butler (4 december 1835 – 18 juni 1902)

Zelfportret uit 1873

De Schotse schrijver Thomas Carlyle werd geboren in Ecclefechan, gelegen in de regio Dumfries and Galloway in Schotland op 4 december 1795  en bezocht de plaatselijke school in Annan. Hij werd sterk beïnvloed door het Calvinisme van zowel zijn familie als zijn land. Nadat hij vanaf zijn 14e jaar de Universiteit van Edinburgh had bezocht, werd hij wiskundeleraar, eerst in Annan en vervolgens in Kirkcaldy. Van 1819 - 1821 keerde Carlyle terug naar de universiteit van Edinburgh, waar hij een intense geloofscrisis doormaakte die tien jaar later het materiaal zou opleveren voor 'Sartor Resartus'. Naast meerdere vertalingen van wiskundige werken, had hij al sinds 1823 meegewerkt aan Sir David Brewsters Edinburgh Encyclopaedia en tevens aan de Edinburgh Review, met onder meer essays over Montesquieu, Montaigne en Nelson.De nieuwere Duitse literatuur nam hem vervolgens helemaal in beslag. Niemand heeft er meer dan Carlyle aan bijgedragen dat haar bekendheid in Engeland verspreid werd.

Uit: SARTOR RESARTUS

„But here, as in so many other cases, Germany, learned, indefatigable, deep-thinking Germany comes to our aid. It is, after all, a blessing that, in these revolutionary times, there should be one country where abstract Thought can still take shelter; that while the din and frenzy of Catholic Emancipations, and Rotten Boroughs, and Revolts of Paris, deafen every French and every English ear, the German can stand peaceful on his scientific watch-tower; and, to the raging, struggling multitude here and elsewhere, solemnly, from hour to hour, with preparatory blast of cow-horn, emit his _Horet ihr Herren und lasset's Euch sagen_; in other words, tell the Universe, which so often forgets that fact, what o'clock it really is. Not unfrequently the Germans have been blamed for an unprofitable diligence; as if they struck into devious courses, where nothing was to be had but the toil of a rough journey; as if, forsaking the gold-mines of finance and that political slaughter of fat oxen whereby a man himself grows fat, they were apt to run goose-hunting into regions of bilberries and crowberries, and be swallowed up at last in remote peat-bogs. Of that unwise science, which, as our Humorist expresses it,

                   "By geometric scale

     Doth take the size of pots of ale;"

still more, of that altogether misdirected industry, which is seen vigorously thrashing mere straw, there can nothing defensive be said“.

Thomas Carlyle (4 december 1795 - 5 februari 1881)

Portret door James McNeil Whistler

De Deense dichter Emil Aarestrup werd geboren op 4 december 1800 in Kopenhagen. Hij studeerde medicijnen en werkte als arts in Lolland en Odense. Tijdens zijn leven verscheen maar een werk, Digte, Gedichte, in 1838. Van invloed op zijn werk waren Heinrich Heine und Friedrich Rückert.

Mittag

Des Tages Melodram will sich entfalten,
mit Sang und Klang den hohen Weg beschreiten;
vom Himmel heiße Strahlen niedergleiten,
die sich brennend überm Pilger ballten.

In klarem Glas wird ein Bouquett gehalten,
mit frischem Nass, und diesem Strauß zur Seiten
beginn ich die Gedanken zu bereiten,
die sich um den Tageseindruck falten.

Es winken mich zu Tisch zwei Lilien-Hände.
Er ist mit Blumen festlich ausgeschmückt,
voll Anmut und der Wein brennt wie Karfunkel,

und meine Rose schürt die zarten Brände
auf Mund und Wange, wenn sie näher rückt.
Ein Tag im Kreis der Lieben wird nie Dunkel.

Emil Aarestrup (4 december 1800 – 21 juli 1856)

04-12-2008 om 20:16 geschreven door Romenu  

De Brits-Poolse schrijver Joseph Conrad werd geboren op 3 december 1857 in Berdichev, Rusland in een gezin met Poolse ouders. Zie ook mijn blog van 3 december 2006 en ook mijn blog van 3 december 2007.

Uit: Under Western Eyes

“To begin with I wish to disclaim the possession of those high gifts of imagination and expression which would have enabled my pen to create for the reader the personality of the man who called himself, after the Russian custom, Cyril son of Isidor—Kirylo Sidorovitch—Razumov.

If I have ever had these gifts in any sort of living form they have been smothered out of existence a long time ago under a wilderness of words. Words, as is well known, are the great foes of reality. I have been for many years a teacher of languages. It is an occupation which at length becomes fatal to whatever share of imagination, observation, and insight an ordinary person may be heir to. To a teacher of languages there comes a time when the world is but a place of many words and man appears a mere talking animal not much more wonderful than a parrot.

This being so, I could not have observed Mr. Razumov or guessed at his reality by the force of insight, much less have imagined him as he was. Even to invent the mere bald facts of his life would have been utterly beyond my powers. But I think that without this declaration the readers of these pages will be able to detect in the story the marks of documentary evidence. And that is perfectly correct. It is based on a document; all I have brought to it is my knowledge of the Russian language, which is sufficient for what is attempted here. The document, of course, is something in the nature of a journal, a diary, yet not exactly that in its actual form. For instance, most of it was not written up from day to day, though all the entries are dated. Some of these entries cover months of time and extend over dozens of pages. All the earlier part is a retrospect, in a narrative form, relating to an event which took place about a year before.”

Joseph Conrad (3 december 1857 – 3 augustus 1924)

De Vlaamse schrijver Henri (Hendrik) Conscience werd geboren in Antwerpen op 3 december 1812. Hendrik Conscience had een Vlaamse moeder, Cornelia Balieu en een Franse vader, Pierre Conscience. Die was afkomstig uit de stad Besançon en werkte voor de marine van Napoleon Bonaparte. In 1811 kreeg zijn vader een functie in de Antwerpse haven. Op dat moment maakten België en Nederland nog deel uit van Frankrijk. Na het Congres van Wenen trokken de Fransen zich terug uit Antwerpen en bleef Pierre en zijn gezin achter. Pierre en Cornelia kregen 8 kinderen. Hendriks moeder stierf in 1820. In 1826 trad zijn vader in het huwelijk met Anna Catherina Bogaerts, die veel jonger was dan hij. Zij kregen 9 kinderen. Hendrik was door zwakte en ziekelijkheid genoodzaakt zijn zeven eerste levensjaren door te brengen in een stoeltje bij het venster. Het onderwijs, dat hij in een privaatschool van Borgerhout genoot, was gering; maar door zelfonderricht wist de begaafde jongeling het zover te brengen, dat hij in zijn school hulponderwijzer kon worden.Conscience startte met het schrijven van Franse gedichten. In 1837 publiceerde hij In 't Wonderjaer 1566 en Phantasy, maar deze werken waren niet erg succesvol. Conscience werd hoogstwaarschijnlijk geïnspireerd tot het schrijven van De Leeuw van Vlaanderen na het zien van de schilderij De Groeningeslag van Nicaise de Keyser in het Antwerpse Vleeshuis.Met het grote succes van De Leeuw van Vlaanderen verdiende Conscience de titel "de man die zijn volk leerde lezen".

Uit: Geschiedenis mijner jeugd

„De contremaître had den hemel vurig gedankt en zich verblijd, dat hem eenen zoon was geschonken geworden; doch allengs werd dit geluk hem eene bron van kommer.

Dewijl hij van 's morgens vroeg tot 's avonds laat op de timmerwerf moest zijn, kon hij slechts weinige oogenblikken aan het huiselijk leven toewijden. Met des te meer haast keerde hij des middags naar zijne woning, om er het noenmaal te nemen en tevens eenen vaderlijken blik op zijn kind te slaan; maar het wichtje lag zoo roerloos, het was zoo klein, zoo doorschijnend bleek waren zijne wangen; dat de contremaître telkens met angstige droefheid in het hart naar zijne bezigheid wederkeerde.

Het kind was reeds eenige maanden oud, en nog immer verkeerde het in den toestand dien de buurvrouwen kenmerkten door de woorden: ‘het hangt tusschen leven en sterven.’ Dikwijls had de bedroefde vader den geneesheer geraadpleegd en hem gebeden, openhartig te zeggen wat er van zijn kind te verwachten was. In dezen geneesheer had hij een blind vertrouwen; het was een Franschman, met name Tartare.

Eindelijk, na vele maanden overweging, deed M. Tartare uitspraak over mijn lot, en zeide tot mijnen vader:

‘Het kind is uitermate zwak; indien het niet onderweg bezwijkt, zal het ziek en kwijnend blijven tot zijne zeven jaar. Bereikt het dien ouderdom, dan is er reden om te denken dat het zal blijven leven.’

De voorzegging van M. Tartare scheen zich te zullen verwezenlijken; want, ofschoon ik dikwijls op den boord van het graf verkeerde, het leven scheidde niet van mij.

Toen ik twee jaar oud was, kreeg ik eenen broeder, dien men bij den doop Jan-Balthazar noemde. Wat mij aan lichaamskrachten ontbrak, had hij in ruime maat bekomen: hij was groot en zwaar. De baker en de buurvrouwen wenschten mijne moeder geluk, daar zij zeiden: ‘het is een jongen als een beer!’

Korts daarop bezweek de machtige keizer Napoleon te Waterloo. België werd met Holland vereenigd en vormde de grootere helft van het koninkrijk der Nederlanden.”.

Hendrik Conscience (3 december 1812 – 10 september 1883)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Grace Andreacchi werd geboren op 3 december 1954 in New York. Haar schoolopleiding kreeg zij aan de Academy of Mount St. Ursula High School, waarna zij het theatervak leerde aan de Stella Adler Studio. Na een korte periode aan het toneel begon zij in New York aan een studie filosofie. Sinds 1989 woont zij in Europa. Eerst in Parijs, daarna in Berlijn (1994 – 1998) en tegenwoordig in Londen. Haar eerste stuk was Vegetable Medley (1985, Soho Repertory Theater, New York en Boston Center for the Arts. Haar eerst roman Give My Heart Ease leverde haar in 1989 de New American Writing Award op, maar werd niet door iedereen gewaardeerd. Dat was wel het geval met haar roman Music for Glass Orchestra uit 1993. In 1990 verscheen in Parijs haar dichtbundel Elysian Sonnets and Other Poems.

Uit: BERLIN ELEGIES

DREAM

I dreamt we were walking

free among the dead

Bombs had flattened the sky

The earth was on fire

We crawled into a hole you

laid your head on my breast

laughed, and touched me with desire

I thought, are we dead?

Is this heaven, this place full of

bodies?I wanted to ask but

you kissed me instead

**********

CONVERSATION

We were talking

as if we had never been dumb

It was summer and the goldengroves

stood silent in the heat

upright and gleaming

We were doing the talking:

franglais deutsch oder russisch vielleicht

Ich weiß nicht mehr

and it doesn't matter

Words like ringing golden coins

dropped from your mouth onto the wooden table

under the oak trees all bright and breathing

the summer twilight goes on

and on unleaving

Grace Andreacchi (New York, 3 december 1954)

De Italiaanse schrijver Ugo Riccarelli werd geboren op 3 december 1954 in Turijn. Daar studeerde hij ook filosofie en werkte hij aansluitend in de Biblioteca Palazzo Pretorio. Hij was ook werkzaam als regieassistent en als journalist in Pisa. In 1995 debuteerde hij met Le scarpe appese al cuore. In 2004 won hij de belangrijkste Italiaanse literatuurprijs Premio Strega voor zijn werk Il dolore perfetto.

Uit: Fausto Coppis Engel (Vertaald door Sylvia Höfer)

Er war ganz allein, der Mané, abseits, und schaute den anderen zu, die hinter dem Fußball herliefen. Er hatte zwei krumme Beinchen, dürr wie Spatzenbeine. Zwei Stöckchen, mit denen er niemals würde laufen können. Und dennoch lächelte er. Sitzend folgte er dem Spiel der Kinder mit den Augen. Er lächelte und schien glücklich zu sein. Rundum gab es nur Staub und elende Hütten und niemanden, der auf dieses arme krumme Vögelchen aufpaßte. Deshalb kam ich zu dem Schluß, daß es sich nicht lohnte, noch weiter, bis nach Rio, zu gehen: Ich würde der Schutzengel eines Spatzen sein.«

Bei diesem Gedanken nickte der Mann mehrmals, und Jesus empfand Mitleid mit ihm, aber auch ein leises Gefühl der Erleichterung, hatte es doch den Anschein, als habe er mit dem Weinen aufgehört und als habe die Freude am Weitererzählen seiner Geschichte die Oberhand gewonnen. Deshalb schwieg Jesus und ließ sich von den Worten einhüllen.

»Die Kinderlähmung. In Pau Grande, wo es beinahe nichts gab, herrschte an Kinderlähmung kein Mangel, und meinem Spatz hatte sie die Beine verdorrt. Aber das schien Mané nichts auszumachen. Er war immer fröhlich, auch im Unglück, auch wenn er schlecht und nur kurze Zeit gehen konnte, auch wenn er nicht hinter dem Ball herlaufen konnte wie die anderen und wie sein Vater, dem die Tatsache, ihn so klein und so verkrüppelt sehen zu müssen, die Tränen in die Augen trieb. Um diesen Schmerz zu lindern, gelang es mir irgendwie, den Mann zu überzeugen, seinen Sohn zu einem Arzt nach Rio zu bringen. Deamaro nahm ihn huckepack, und wir gingen, ich immer an ihrer Seite, um diesen Arzt zu konsultieren, der die krummen Beine der Kinder operierte.

Er untersuchte Mané und bemühte sich während einer stundenlangen Operation, seine Beine geradezubiegen, aber es glückte ihm nur halb, so daß er, als er ihn uns zurückgab, verlegen dreinschaute. Er sagte, daß er nun wenigstens mit dem linken Bein gehen könne.

Ugo Riccarelli (Turijn, 3 december 1954 )

De Filipijnse schrijver F. Sionil José werd geboren op 3 december 1924 in Rosales, Pangasinan, de achtergrond voor veel van latere werk. Na WO II beziocht hij de universiteit van Sint Thomas, maar hij verliet deze vroegtijdig om te gaan schrijven en om journalistiek te bedrijven in Manila. Ook rictte hij een uitgeverij op en de Filipijnse tak van de PEN. Zijn bekendste roman is The Pretenders uit 1962.

Uit: Tree

I sometimes pass by Rosales and see that so little has changed. The people are the same, victims of their own circumstances as Old David, Angel, Ludovico, and even Father had all been. God, should I think and feel, or should I just plod on and forget? I know in the depths of me that I'll always remember, and I am not as tough as they were. Nor do I have the humor and the zest to cope as Tio Marcelo did, looking at what I see not as an apocalypse but as revelation; as he said once, paraphrasing a Spanish poet, he was born on a day that God was roaring drunk.

I think that I was born on a day God was fast asleep. And whatever happened after my birth was nothing but dreamless ignorance. But there was a waking that traumatized, a waking that also trivialized, because in it, the insolence and the nastiness of human nature became commonplace and I grew up taking all these as inevitable. In the end, the satisfaction that all of us seek, it seems, can come only from our discovering that we really have molded our lives into whatever we want them to be. In my failure to do this, I could have taken the easy way out, but I have always been too much of a coward to covet my illusions rather than dispel them.

I continue, for instance, to hope that there is reward in virtue, that those who pursue it should do so because it pleases them. This then becomes a very personal form of ethics, or belief, premised on pleasure. I would require no high-sounding motivation, no philosophical explanation for the self, and its desires are animal, basic - the desire for food, for fornication. If this be the case, then we could very well do away with the church, with all those institutions that pretend to hammer into human being attributes that would make him inherit God's vestments, if not His kingdom.

F. Sionil José (Rosales, 3 december 1924)

03-12-2008 om 20:48 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, folkzanger en jurist Franz Josef Degenhardt werd geboren op 3 december 1931 in Schwelm.  Na zijn studie rechten in Keulen en Freiburg werkte hij tot 1961 als jurist aan de universiteit in Saarbrücken. Als „Liedermacher“was hij de stem van de generatie van 1968. Op zijn album Wildledermantelmann bekritiseerde hij de sociaal-liberale mentaliteit van zijn vroegere medestrijders. In 1978 trad hij toe tot de DKP. Behalve liederen schreef hij ook een aantal romans met autobiografische trekken, zoals „Brandstellen”, „Für ewig und drei Tage” en „Der Liedermacher”.

Im Hamburg viel der erste Schuss

Im Hamburg viel der erste Schuss
Zum Barikadenkampf in Spartakus !
Hamburgs Toten haben wirs geschworen,
Euer Blut ging nicht umsonst verloren !
Wir schwenken die Fahne, die rote zum Gruß
Und folgen euch mutig, Jung Spartakus !

Dreihundertsieben tapfre Wacht,
Es war der Feind in großer Übermacht !
Dreitausend ist es nicht gelungen,
Die kühne Schar blieb unbezwungen !
Wir schwenken die Fahne, die rote zum Gruß
Und folgen euch mutig, Jung Spartakus !

Du schwarz-weiß-rote Republik
Brich dir am roten Hamburg das Genick !
Noch leben die alten Barikaden,
Noch sind dieG ewehre nicht entladen !
Wir schwenken die Fahne, die rote zum Gruß
Und folgen euch mutig, Jung Spartakus !

Im Zuchthaus schmachtet voller Wut
Manch tapfres junges Rotgardistenblut !
Euch Brüder haben wir's geschworen,
Noch ist die Freiheit nicht verloren !
Wir schwenken die Fahne, die rote zum Gruß
Und folgen euch mutig, Jung Spartakus !

Franz Josef Degenhardt (Schwelm.  3 december 1931)

De Nederlandse schrijver Herman Heijermans werd geboren op 3 december 1864 in Rotterdam. Zie ook mijn blog van 3 december 2006  en ook mijn blog van 3 december 2007.

Uit: Droomkoninkje

„Thuis, in de jaren dat andere kleuters na schooltijd bleven ravotten en stoeien, was-ie 't gelukkigst geweest, had-ie, onbespied, maar nóóit losgelaten door de zoetste, liefste, aanhankelijkste, soms heet-gloeiende moederoogen, op zijn blijmoedige manier gespeeld. Want zij zag z'n horrelvoet niet. Zij praatte 'r nooit over, waar-schuwde niet al klopte 'r hart in 'r keel, zei 'm geen ang-stig woord, als-ie langs 'n trapleuning in wilde vaart omlaag glee, verbood niet, twijfelde niet - glimlachte enkel. Als-ie zich pijn dee, en de driftige tranen over z'n mager snuitje stotterden, vroeg ze, altijd verscholen achter den warmen lach, die 'r als 'n nimbus ompantserde, wáár 't was - bij z'n knie - bij z'n hand - bij z'n hoofd - en dan tooverden 'r wonderlippen de stoornis weg.

Alleen in 't kraambed hadden 'r bevendste tranen den kleinen, voor altijd bedorven voet, niet gezond kunnen kussen.

Thuis was-ie 'n geus, sleepte-ie hinkend negers, beeren, paarden, poppen, prentenboeken van boven naar benee, verzette-ie vader's leunstoel, klom op de tafel, droeg voor-werpen grooter en zwaarder dan 't eigen jongenslichaam, zong daverend tegen 'n draaiorgel op, floot fel en schril, betoeterde 'n mondharmonica met mekaar betuimelende dissonanten, haalde 't eene kattekwaad na 't andere uit, betrok 't ijzerdraad van de schel aan de binnenzij van de deur,

zoodat moeder dacht dat 'r iemand buiten stond, liet stuiters van de trap rollen en zette 't deurtje van de vogelkooi open - maar dat allemaal, als ze met z'n tweetjes of drietjes waren - vader was ‘Drie’ - en nooit, nooit, wanneer 'n schoonmaakster de keuken regeerde, of wanneer 'r vreemden over den vloer kwamen. Dan sloot-ie zich in z'n schuwheid op, slipte weg naar den rommelzolder, waar vader, die àlles kon, 'n hokje voor 'm had afgeschoten, waar 't licht door 'n daktuimelraam binnen-geerde, en waar-ie dan met 't zonne-vierkant op den grond of op de kleine werkbank, neerzat, om uren lang door de spanning der prenten gegrepen, 'n boek te bedroomen, dat, als-ie 't erg kleurig en mooi vond, telkens en telkens weer werd ‘gelezen’. 't Was 'n knutsel-kamertje onder de dakpannen, broeiend in den zomer, toch warm nestje in den winter, omdat de keuken-schoorsteen 'r doorheen liep. Om 'r te komen, moest je 'n houten trap op, 'n luik openduwen, en als je dat luik weer achter je neer had gelaten, voelde je je in 'n schuilhoek, zonder deur, zonder venster, zoo zalig-omsloten, dat je hardop met jezelf heele redeneeringen dorst opzetten, en de musschen en spreeuwen onder de pannen, die 'r anders op los babbelden, d'r brutale monden hielden, en nieuwsgierig leien te luisteren.“

Herman Heijermans (3 december 1864 – 22 november 1924)

Portret door J.H. Toorop

De Sloveense dichter en schrijver France Prešeren werd geboren op 3 december 1800 in Vrba. Zie ook mijn blog van 3 december 2006.

Die Eiche, die der Sturm des Winters fällte

Die Eiche, die der Sturm des Winters fällte,
Wird, wenn sich warme Sonnenstrahlen zeigen,
Noch da und dort ergrünen an den Zweigen,
Die noch die alte Kraft der Säfte schwellte;

Und doch ist keine Hoffnung mehr, die gälte;
Beginnt der nächste Lenz den Jahresreigen,
Wird kaum noch Leben in den Schössling steigen,
Den schon der Moder sich zum Frasse wählte.

So steht der Ärmste, Schicksal, deinem Grimme
Zur Wehr, den du aus hohen, klaren Sphären
Zu Boden streckst mit Macht und Donnerstimme.

Der Tod wird, wenn auch zögernd, sein begehren,
Die Lebenskerze, ob sie gleich noch glimme,
Wird bald bis zum Erlöschen sich verzehren.

DER SONETTENKRANZ    (14/14)

Zur Blüte bringt dein Blick, was ohnegleichen,
Wie Blumen blühn, wenn Winters Macht gefallen,
Und wenn der Lenz mit seinen Wundern allen
Den Blütenschnee verstreut, den überreichen.

Die Bienen wollen schnell ins Licht entweichen,
Der Hirt lässt früh sein Jauchzen schon erschallen,
Der Busch ertönt vom Lied der Nachtigallen,
Und die Natur durchschauern Freudenzeichen.

Nie hat mein Singen solches Glück gefunden;
Vor Furcht, es käme deinem Wunsch zuwider,
Erbebt mein Herz, ist mir der Mut geschwunden.

Sieh gnädig auf die Blüten meiner Lieder,
Die ich, mein Weh zu kühlen, so gewunden!
Als dein Poet leg ich den Kranz dir nieder.

Vertaald door Lili Novy

France Prešeren (3 december 1800 – 8 februari 1849)

De Franse schrijver, criticus, theaterdirecteur en journalist Jules Claretie werd geboren op 3 december 1840 in Limoges. In 1885 werd hij directeur van de Comédie française en in 1888 lid van de Académie française. Hij schreef onder verschillende pseudoniemen, o.a. voor Le Figaro. Daarnaast publiceerde hij meerdere romans en historische werken, waaronder een geschiedenis van de revolutie 1870/71 in vijf delen.

Uit: La Divette

«Toute la nuit je pensai à cela et, le lendemain, j'allai droit au café du faubourg. Oh ! sans hésiter, comme un boulet. Je demandai le directeur. Je lui chantai un couplet qu'on m'avait coupé dans la revue des Variétés, il le trouva drôle et, me voilà engagée ! Comment ai-je réussi, là-bas ! Je n'en sais rien. Peut-être parce que j'étais maigre et longue et drôle, avec des cheveux que j'ébouriffais et des gants montant jusqu'à l'épaule, pour faire pendants aux gants noirs d'Yvette, peut-être à cause de ma fameuse laryngite qui parut amusante, originale, est-ce qu'on sait ? Est-ce que le public lui-même sait pour quoi il applaudit ? Au concert, il vint des journalistes, des dessinateurs de petits journaux. Ils trouvèrent piquant d'inventer une étoile. On me dessina, on m'interviewa, on me biographia. Toute la lyre de la réclame ! A la fin de l'hiver j'étais célèbre et lorsqu'à la réouverture je me montrai dans ce costume que vous avez vu sans doute sur les murs de Paris - caraco jaunâtre, jupe noire collante, coiffée en cheveux et autour du cou un foulard rouge, pâle, traînante, les mains dans les poches, oh ! alors, général, ce fut du délire ! Je créai un genre, le genre mauvais genre, la parisienne peuple, l'enfant de la rue, la rôdeuse, et - vous allez rire - les journaux socialistes déclarèrent que j'avais trouvé la note moderne, poignante, le cri des souffrants en cette fin de siècle. Rien que ça !

«Ah ! ils m'en ont fait chanter des chansons lugubres, ils peuvent s'en vanter ! Des refrains où l'on entend tous les râles et toutes les colères. Tantôt c'est une malheureuse qui demande l'extrême-onction, à Saint-Lazare, tantôt une pauvrette qui tousse en chantant, au coin d'une rue ! C'est là qu'il m'a servi, mon enrouement ! Ma laryngite, c'est ma carrière ! Mais le plus drôle, c'est que ma voix s'était guérie et qu'elle était devenue superbe ! Je pourrais, au besoin, chanter une Valkyrie et j'en suis à la gigolette. C'est comique, la vie, ma parole !“

Jules Claretie (3 december 1840 – 23 december 1913)

De Noorse schrijver Ludvig Holberg werd geboren in Bergen op 3 december 1684. Zie ook mijn blog van 3 december 2006.

Uit: Jeppe of the hill (Vertaald door Oscar James Campbell, jr.)

“NILLE. I hardly believe there's such another lazy lout in all the village as my husband, it's as much as I can do to get him up in the morning by pulling him out of bed by the hair. The scoundrel knows to-day is market-day, and yet he lies there asleep at this hour of the morning. The pastor said to me the other day, "Nille, you are much too hard on your husband; he is and he ought to be the master of the house." But I answered him, "No, my good pastor! If I should let my husband have his way in the household for a year, the gentry wouldn't get their rent nor the pastor his offering, for in that length of time he would turn all there was in the place into drink.

Ought I let a man rule the household who is perfectly ready to sell his belongings and wife and children and even himself for brandy?"

The pastor had nothing to say to that, but stood there stroking his chin. The bailiff agrees with me, and says, "My dear woman, pay no attention to the pastor. It's in the wedding-service, to be sure, that you must honor and obey your husband, but it's in your lease, which is more recent than the service, that you shall keep up your farm and meet your rent--a thing you can never do unless you haul your husband about by the hair every day and beat him to his work."

I pulled him out of bed just now and went out to the barn to see how things were getting along, when I came in again, he was sitting on a chair, asleep, with his breeches--saving your presence--pulled on

one leg; so the switch had to come down from the hook, and my good Jeppe got a basting till he was wide awake again. The only thing he is afraid of is "Master Eric," as I call the switch. Hey, Jeppe, you

cur, haven't you got into your clothes yet? Would you like to talk to Master Eric some more? Hey, Jeppe! Come in here!”

Ludvig Holberg (3 december 1684 - 27 januari 1754)

03-12-2008 om 20:23 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter Frédéric Leroy werd geboren op 2 december 1974 in Blankenberge. Zie ook mijn blog van 2 december 2006 en mijn blog van 24 november 2007 en ook mijn blog van 2 december 2007.

Holokauston

Ook in de herfst hielden we
ons als rovers op in de duinen

met haren vol zand en mist
en de opmerkelijke ernst
van een bende tienjarigen
riepen we oktober uit
tot de maand van het bloed

de dappersten onder ons
sneden met een ruk hun vingers
aan het helmgras, de rest kleurde
met het sap van braambessen
de handen rood

op een klein, cirkelvormig altaar
van schelpen en gedroogde bladeren
verbrandden we joelend een dode mus

als je tien bent ruikt de dood
nooit weeïg, wel scherp en rabiaat,
alsof de wereld brandt.

AQUAREL (voor Danaë)

maandag

Elk begin is heilig zwanger

ook dit

geknetter van insectenvleugels, dit gekras

op rijstpapier, het trage en nagelblanke

losknopen van je bloes, het druppen

van zonlicht op je schouders.

(Je navel

is een nauwe doodsspelonk

waarin gorgonen lonken, mijn galjoenen

krakend stranden, een duivelsnest

van beendermeel en afgehakte

handen).

Laat je vingers

glijden als gulzige zilvervisjes

door je haren, die zware krullen van je,

een waterval die je losgooit, eensklaps

maar verwacht

als regen op een zwoele zomeravond.

Hoe bij het ontwaken

Hoe bij het ontwaken je lichaam in daagse eenvoud
een publieke plaats is, een zonbeschenen marktplein
dat werelden draagt, zich overweldigend uitvouwt
en koopwaar uitstalt, hoe ik dan stiekem verdwijn

in ochtendrumoer, aan meloenen ruik en een druif
meepik, volwaardig het spel van vraag en aanbod
meespeel, slinks met vervalste prijskaartjes schuif,
persoonlijk en vrij van gewetensbezwaren de strot

oversnijd van de meest enthousiaste mededingers,
hoe ik vermoedens uitstuur als een doodseskader
van schaduwen, Assassijnen met lange vingers,
een gapende oogwonde en een mond vol ijswater,

hoe de hebzucht langs je heen glijdt als een stiletto,
hoe de kruimels resten, hoe de duiven landen: zo.

Frédéric Leroy (Blankenberge, 2 december 1974)

De Duitse schrijver Botho Strauß werd geboren op 2 december 1944 in Naumburg an der Saale. Zie ook mijn blog van 2 december 2007.

Uit: Die Unbeholfenen

„Das Haus, in dem mich die Familie meiner neuen Freundin erwartete, lag draußen vor der Stadt und war das einzige Wohngebäude mitten in einem öden Gewerbepark.

Verloren und trotzig übriggeblieben stand es zwischen den Fertigteilkonstruktionen der Lagerhallen und Containerbüros. Ein dreigeschossiger Fachwerkbau aus späterer Zeit, mit nachempfundenem mittelalterlichen Zierat, galt es seinen jetzigen Bewohnern je nach Laune für das einstige Domizil einer zu Wohlstand gelangten Wahrsagerin oder gar für das Haus des Scharfrichters außerhalb der Stadtmauer. Vor allem Nadjas jüngere Geschwister hielten es für fluchbeladen, wenn sie einmal der Koller der Abgeschiedenheit überkam und sie ihr entlegenes Wohnen als Strafe empfanden. Aber dies geschah eher selten und war allenfalls Ausdruck einer flüchtigen Überreizung, denn man hatte sich ja

freiwillig in die gemeinsame Isolation begeben und von der äußeren Alltagswelt entfernt.

Als erster begrüßte mich der ältere Bruder, ein Mann knapp über dreißig, mit einem Kopf voll silbergrauer Locken und ungewöhnlich breitem Oberkörper. Natürlich sah ich, daß es die Brust eines

Verwachsenen war, die mir auf Anhieb so vertrauenswürdig erschien und bei der ich am liebsten schon jetzt Zuflucht gesucht hätte. Denn ich fühlte mich unversehens entwurzelt, kaum daß ich in dieses mir völlig unbekannte Gemeinschaftsleben eingetreten war. Sein Brustkorb saß beinahe ohne Übergang auf den Oberschenkeln, ein Bauch oder Unterleib war nicht zu erkennen. Er fuhr im Rollstuhl auf mich zu, und ich kann mich nicht erinnern, daß mir der Anblick dieser Mißgestalt in den Zimmern meiner neuen Geliebten auch nur das geringste Unbehagen bereitet hätte.

»Albrecht!« rief er seinen Namen und streckte mir die Hand entgegen. Im selben Moment faßte ich eine überschwengliche Zuneigung zu ihm, ziemlich haltlos und verfrüht. Das einfache Wechselspiel von anziehenden und abstoßenden Kräften, das für gewöhnlich unter noch unbekannten Menschen eine erste Orientierung erlaubt, schien bei mir zu diesem Zeitpunkt außer Kontrolle geraten. Jedenfalls war ich in der fremden Umgebung, die die häusliche meiner mir ebenfalls noch fremden Freundin war, nicht imstande, zwischen Scheu und Überschwang, tiefer Beklommenheit und spontaner Vertrauensseligkeit eine gemäßigte Empfindungslage zu wählen.“

Botho Strauß (Naumburg, 2 december 1944)

De Amerikaanse schrijfster Ann Patchett werd geboren in Los Angeles op 2 december 1963. Zie ook mijn blog van 2 december 2007.

Uit: Bel Canto

„When the lights went off the accompanist kissed her. Maybe he had been turning towards her just before it was completely dark, maybe he was lifting his hands. There must have been some movement, a gesture, because every person in the living room would later remember a kiss. They did not see a kiss, that would have been impossible. The darkness that came on them was startling and complete. Not only was everyone there certain of a kiss, they claimed they could identify the type of kiss: it was strong and passionate, and it took her by surprise. They were all looking right at her when the lights went out. They were still applauding, each on his or her feet, still in the fullest throes of hands slapping together, elbows up. Not one person had come anywhere close to tiring. The Italians and the French were yelling, "Brava! Brava!" and the Japanese turned away from them. Would he have kissed her like that had the room been lit? Was his mind so full of her that in the very instant of darkness he reached for her, did he think so quickly? Or was it that they wanted her too, all of the men and women in the room, and so they imagined it collectively. They were so taken by the beauty of her voice that they wanted to cover her mouth with their mouth, drink in. Maybe music could be transferred, devoured, owned. What would it mean to kiss the lips that had held such a sound?

Some of them had loved her for years. They had every recording she had ever made. They kept a notebook and wrote down every place they had seen her, listing the music, the names of the cast, the conductor. There were others there that night who had not heard her name, who would have said, if asked, that opera was a collection of nonsensical cat screechings, that they would much rather pass three hours in a dentist's chair. These were the ones who wept openly now, the ones who had been so mistaken.“

Ann Patchett (Los Angeles, 2 december 1963)

De Amerikaanse schrijver George Saunders werd geboren op 2 december 1958 in Chicago. Zie ook mijn blog van 2 december 2007.

Uit: Pastoralia

„I have to admit Im not feeling my best. Not that Im doing so bad. Not that I really have anything to complain about. Not that I would actually verbally complain if I did have something to complain about. No. Because Im Thinking Positive/Saying Positive. Im sitting back on my haunches, waiting for people to poke in their heads. Although its been thirteen days since anyone poked in their head and Janets speaking English to me more and more, which is partly why I feel so, you know, crummy.

Jeez, she says first thing this morning. Im so tired of roast goat I could scream.

What am I supposed to say to that It puts me in a bad spot. She thinks Im a goody-goody and that her speaking English makes me uncomfortable. And shes right. It does. Because weve got it good. Every morning, a new goat, just killed, sits in our Big Slot. In our Little Slot, a book of matches. Thats better than some. Some are required to catch wild hares in snares. Some are required to wear pioneer garb while cutting the heads off chickens. But not us. I just have to haul the dead goat out of the Big Slot and skin it with a sharp flint. Janet just has to make the fire. So things are pretty good. Not as good as in the old days, but then again, not so bad.

In the old days, when heads were constantly poking in, we liked what we did. Really hammed it up. Had little grunting fights. Whenever I was about to toss a handful of dirt in her face Id pound a rock against a rock in rage. That way she knew to close her eyes. Sometimes she did this kind of crude weaving. It was like: Roots of Weaving. Some-times wed go down to Russian Peasant Farm for a barbecue, I remember there was Murray and Leon, Leon was dating Eileen, Eileen was the one with all the cats, but now, with the big decline in heads poking in, the Russian Peasants are all elsewhere, some to Administration but most not, Eileens cats have gone wild, and honest to God sometimes I worry Ill go to the Big Slot and find it goatless.

George Saunders (Chicago, 2 december 1958)

De Amerikaanse schrijver Thomas Coraghessan Boyle werd geboren op 2 december 1948 in Peekskill, New York. Zijn jeugd werd bepaald door het alcoholisme van zijn vader. Hij studeerde aan de State University of New York geschiedenis en Engels. Daar begon hij ook met schrijven. Hij studeerde verder aan de University of Iowa en behaalde daar zijn doctorstitel (PH.D.) in de Engelse literatuur van de 19e eeuw. Zijn verhalen en short stories verschijnen regelmarig in verschillende tijdschriften. Sinds 1978 doceert hij aan de University of Southern California, vanaf 1986 als hoogleraar. In 1979 verscheen zijn eerste verhalenbundel „Descent of Man“. Inmiddels staan er naast verhalenbundels ook al elf romans op zijn naam.

Uit: Talk Talk

„She was running late, always running late, a failing of hers, she knew it, but then she couldn't find her purse and once she did manage to locate it (underneath her blue corduroy jacket on the coat tree in the front hall), she couldn't find her keys. They should have been in her purse, but they weren't, and so she'd made a circuit of the apartment — two circuits, three — before she thought to look through the pockets of the jeans she'd worn the day before, but where were they ? No time for toast. Forget the toast, forget food. She was out of orange juice. Out of butter and cream cheese. The newspaper on the front mat was just another obstacle. Piss-warm — was that an acceptable term? Yes — piss-warm coffee in a stained mug, a quick check of lipstick and hair in the rearview mirror, and then she was putting the car in gear and backing out onto the street.
       She may have been peripherally aware of a van flitting by in the opposite direction, the piebald dog sniffing at a stain on the edge of the pavement, someone's lawn sprinkler holding the light in a shimmer of translucent beads, but the persistent beat of adrenaline — or nerves, or whatever it was — wouldn't allow her to focus. Plus, the sun was in her eyes, and where were her sunglasses? She thought she remembered seeing them on the bureau, in a snarl of jewelry — or was it the kitchen table, next to the bananas, and she'd considered taking a banana with her, fast food, potassium, roughage, but then she figured she wouldn't because with Dr. Stroud it was better to have nothing at all in your stomach. Air. Air alone would sustain her.“

T. C. Boyle (Peekskill, 2 december 1948)

De Amerikaanse schrijver Eric L. Harry werd geboren op 2 december 1958 in Ocean Springs, Mississippi. Zie ook mijn blog van 2 december 2007.

02-12-2008 om 20:11 geschreven door Romenu  

De Marokkaanse romanschrijver, dichter en essayist Tahar Ben Jelloun werd geboren in Fez op 1 december 1944. Zie ook mijn blog van 1 december 2007.

 Uit : Ceux qui enrichissent la langue française
 
« Faut-il être nègre pour avoir un prix littéraire en France ? » Telle est la question posée par un journaliste à Edmonde Charles-Roux, la présidente de l’Académie Goncourt le lundi 10 novembre jour où le prix littéraire le plus prestigieux a été décerné à Atiq Rahimi, un écrivain afghan qui a écrit son roman « Pierre de patience » en français. Comme on dit c’est un francophone, c’est-à-dire un étranger qui a adopté la langue de Voltaire pour s’exprimer. Ce n’est pas la première fois que l’Académie Goncourt distingue un écrivain non français de souche. Il y a eu le libanais Amin Maalouf, le russe Andrei Makine, le martiniquais Chamoiseau , l’américain Jonathan Littell et votre serviteur. Mais à chaque fois, cela a été reçu de manière particulière par la presse, favorable en général. Je me souviens lorsque je reçu ce prix en 1987, un écrivain français assez connu avait plaisanté en disant « pour avoir ce prix il faudra dorénavant s’appeler Ben quelque chose ».
Cette année l’effet « francophonie » a été amplifié parce que le Prix Renaudot, décerné le même jour et qui est considéré comme la deuxième consécration après le Goncourt est revenu à un guinéen Tierno Monénembo pour « le roi du Kahel » comme ce fut le cas Ahmadou Kourouma et Alain Mabanckou il y a quelques années. Il y avait de quoi énerver quelques écrivains français qui s’attendaient cette année à recevoir l’un ou l’autre prix. Mais cela s’est fait sans que les jurys se concertent, ni qu’ils décident tout d’un coup de regarder ce qui s’ écrit en français juste pour faire exotique ou narguer la production française de souche.
Cette particularité française est partagée par la Grande Bretagne qui a un nombre important d’écrivains d’origine indienne, pakistanaise, africaine ou asiatique en général. Mais si le Book prize revient à un non britannique de souche, les médias n’en font pas un scandale et personne ne s’étonne. La France a mis du temps avant de reconnaître que sa langue est plus parlée et plus utilisée en dehors de ses frontières que chez elle. Des littératures s’écrivent dans la langue française avec des visions et par des imaginaires divers et différents. Cela couvre plusieurs pays d’Afrique, du monde arabe notamment le Maghreb, du Canada, de la Belgique, de la Suisse sans parler des Antilles. Cela constitue une richesse indéniable faisant vivre et s’épanouir une langue et ses civilisations. »

Tahar Ben Jelloun (Fez, 1 december 1944)

De Franse schrijver Daniel Pennac werd geboren in Casablanca op 1 december 1944. Zie ook mijn blog van 1 december 2007.

Uit: La Petite Marchande de Prose

“Parce qu’il me l’a fait visiter, sa sacrée taule! Et c’est vrai que j’en suis resté tout debout! Incroyable, quand j’y repense: on croit ouvrir des cellules, et on tombe sur des auditoriums dernier cri, des ateliers de peinture éclairés comme le ciel, des bibliothèques monacales où le type, penché sur son boulot, sa corbeille débordant de brouillons, se retourne à peine pour saluer les visiteurs. Rares, d’ailleurs, les visiteurs. Très tôt après leur incarcération, les prisonniers de Saint-Hiver renoncent aux visites. Saint-Hiver affirme n’y être pour rien.
     (Mouvement de mèche.) Très vite, ces hommes sentent qu’ils ont acquis entre ces murs une liberté qu’il leur faut préserver des atteintes de l’extérieur. S’ils ont tué, dehors, c’est, selon eux, parce qu’on leur a refusé le droit d’affirmer cette liberté-là.
     — Et leur refus des visites s’est étendu au rejet des médias sous toutes leurs formes, mademoiselle Corrençon, a précisé Saint-Hiver d’une voix appuyée. Ni journaux, ni radio, ni aucun autre vecteur de l’air du temps. Nous faisons nous-mêmes notre propre télévision. »

Daniel Pennac (Casablanca, 1 december 1944)

De Hongaarse dichter Mihály Vörösmarty werd geboren op 1 december 1800 in Puszta-Nyék. Zie ook mijn blog van 1 december 2006.

Ich zürne dir

Ich zürne dir, weil deine Haare braun,

ich zürne dir ob deiner Augen Glanz,

der Augen, die mich zauberhaft durchschaun,

ich zürne dir, dein Mund betört mich ganz.

Ich zürne dir, denn hin ist meine Ruh,

ich zürne dir, du bist zu tugendhaft,

mein Herz ist jetzt bei dir, das raubtest du,

und hältst es sicher ewiglich in Haft.

An Laura

Dich schaun, weil ich dich liebe,

dich schaun, weil du mich haßt,

denn tödlich sind, ich weiß es,

die Reize die du hast.

Dich schaun, o welche Wonne

zu schaun dein Angesicht.

An deiner trotzigen Schönheit

zu sterben scheu ich nicht.

Dich schaun - es könnt geschehen

für einen Augenblick,

was ich dir gab und gebe,

du gäbst es mir zurück.

Dann würdest du erfahren,

wie grausam ist der Spaß,

wenn Liebe widerwillig

vergolten wird mit Haß.

Vielleicht wirst du bereuen

all deine Grausamkeit,

denn Liebe, die halbherzig:

erzeugt nur Liebesleid.

Vertaald door Géza Engl

Mihály Vörösmarty (1 december 1800 – 19 november 1855)

De Russische dichter en schrijver Valery Bryusov werd geboren op 1 december 1873 in Moskou. Zie ook mijn blog van 1 december 2006.

A Sonnet to Form

There is some subtle, imperious connection

Between the flower's perfume and silhouette,

Such is the diamond's invisible perfection

Until the facets make it animate.

So are the images of ever changing fancies,

That, like the clouds, in the heavens race,

Turned into stone, they exist for centuries

In a fulfilled, exactly chiselled phrase.

And I belief, that all my dear dreams,

That have attained the world of word and light,

May find for them the long-awaited brims.

And may my friend, in every poem's site

Take full delight in sweetness of a rime

And in beauty of its letters' streams.

Obligations

1898

I don't have any my obligations,

But the real assurance in me.

This idea has not validations,

Only love helps its rightness to see.

They are endless -- the ways of perfection,

Keep each moment of life strong and safe!

This world has only single attraction --

To become a better man than you self.

Strong detest, cold apathy, gentleness --

Your life's road consists of these few.

It is good, flying into the endless,

To observe you yourself behind you.

Vertaald door Yevgeny Bonver

Valery Bryusov

De Duitse dichter en schrijver Ernst Toller werd geboren op 1 december 1893 in Samotschin (tegenwoordig Szamocin). Zie ook mijn blog van 1 december 2006.