De Britse schrijver en regisseur Hanif Kureishi werd geboren op 5 december 1954 in Bromley, Kent, als zoon van een Pakistaanse vader en een Engelse moeder. In 1981 won hij met zijn stuk „Outskirts“ de George Devine Award, een jaar later werd hij door het “Royal Court Theatre“ tot stadschrijver benoemd. In 1990 verscheen zijn eerste roman „The Buddha of Suburbia“. Hij kreeg er de Whitbread Prize for Best First Novel voor. Er volgden drie films: „My Beautiful Laundrette“,„Sammy and Rosie Get Laid“ en “London Kills Me“. „My Beautiful Laundrette“ leverde een Oscarnominatie op.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Uit:  Something to Tell You

“Secrets are my currency: I deal in them for a living. The secrets of desire, of what people really want, and of what they fear the most. The secrets of why love is difficult, sex complicated, living painful and death so close and yet placed far away. Why are pleasure and punishment closely related? How do our bodies speak? Why do we make ourselves ill? Why do you want to fail? Why is pleasure hard to bear?

A woman has just left my consulting room. Another will arrive in twenty minutes. I adjust the cushions on the analytic couch and relax in my armchair in a different silence, sipping tea, considering images, sentences and words from our conversation, as well as the joins and breaks between them.

As I do often these days, I begin to think over my work, the problems I struggle with, and how this came to be my livelihood, my vocation, my enjoyment. It is even more puzzling to me to think that my work began with a murder -- today is the anniversary, but how do you mark such a thing? -- followed by my first love, Ajita, going away forever.

I am a psychoanalyst. In other words, a reader of minds and signs. Sometimes I am called shrinkster, healer, detective, opener of doors, dirt digger or plain charlatan or fraud. Like a car mechanic on his back, I work with the underneath or understory: fantasies, wishes, lies, dreams, nightmares -- the world beneath the world, the true words beneath the false. The weirdest intangible stuff I take seriously; I'm into places where language can't go, or where it stops -- the "indescribable" -- and early in the morning too.

Giving sorrow other words, I hear of how people's desire and guilt upsets and terrorises them, the mysteries that burn a hole in the self and distort and even cripple the body, the wounds of experience, reopened for the good of the soul as it is made over.”

Hanif Kureishi (Bromley, 5 december 1954)

De Amerikaanse schrijver, journalist  en columnist Calvin (Bud) Marshall Trillin werd geboren op 5 december 1935 in Kansas City, Missouri.  Als ‘humorcolumnist’ past Trillin in de Amerikaanse traditie van wijlen Art Buchwald en Dave Barry van de Miami Herald. Veel van zijn columns gaan over eten en reizen. Een deel van zijn journalistieke en fictionele werk is serieuzer van aard.

Uit: About Alice

„I once wrote that tales about writers’ families tend to have a relation to real life that can be expressed in terms of standard network-television fare, on a spectrum that goes from sitcoms to Lifetime movies, and that mine were sitcoms. Now that I think of it, maybe they were more like the Saturday-morning cartoons. Alice played the role of the mom—the voice of reason, the sensible person who kept everything on an even keel despite the antics of her marginally goofy husband. Years ago, at a conference of English teachers where we were both speakers, the professor who did the introductions said something like “Alice and Bud are like Burns and Allen, except she’s George and he’s Gracie.” Yes, of course, the role she played in my stories was based on the role she played in our family—our daughters and I sometimes called her T.M., which stood for The Mother—but she didn’t play it in the broad strokes of a sitcom mom. Also, she was never completely comfortable as the person who takes responsibility for keeping things on an even keel; that person inevitably misses out on some of the fun. (“I feel the need to break out of the role of straight person,” she said in a Nation review of Alice, Let’s Eat that cautioned readers against abandoning long-planned European vacations in order to scour the country for “the perfect roast polecat haunch.”) The sitcom presentation sometimes made her sound stern as well as wise, and she was anything but stern. She had something close to a child’s sense of wonderment. She was the only adult I ever knew who might respond to encountering a deer on a forest path by saying, “Wowsers!”

Calvin Trillin (Kansas City, 5 december 1935)

De Indische dichter Josh Malihabadi werd geboren in Malihabad in Brits India op 5 december 1898. In 1914 studeerde hij af in Cambridge. In 1925 werd hij supervisor voor vertaalwerk aan de univesiteit in Hyderabad, maar hij werd er weggestuurd omdat hij zich in een gedicht tegen de politieke leider van de staat gekeerd had. Hij begon steeds meer te ijveren voor de onafhankelijkheid van India en kreeg uiteindelijk de titel Shaayar-e-Inquilaab (Dichter van de Revolutie).

Beauty And Toil

There she sweats on the road, a beauteous, restless lass,

In scorching sun she breaks the stones, her bangles clink and clash.

what pain is it so strangely mingling with the music,

At each stroke drops of tears trickle down her eyes.

Dust-splattered are her cheeks, her locks embroiled in dust,

Her deep depressed eyes a tender grace reflect.

The blood-red sun sucks her blood without a touch of ruth,

Each heavey hammer stroke tells upon her budding youth.

In the sun her fragrant locks are flying about adrift,

Her limber self is getting wrecked amid the stones and bricks.

Ruddy rays of the sun are drinking undefied,

nectar of narcissus' eyes, the wine of frangipani cheeks.

Clouds of sorrow heavily hang o'er her tender heart,

Are these her cheeks, or roses two which are fading fast?

Through her tatters can be glimpsed her youthful shape, sorrow-gripped,

Like the moon that wanders through bits of drifting clouds.

Josh Malihabadi (5 december 1898 – 22 februari 1982)

De Duitse schrijver Hans Helmut Kirst werd  geboren op 5 december 1914 te Osterode (voorm. Ost Preussen, nu Polen). Kirst verhuisde als kind veelvuldig daar vader Kirst politieambtenaar was en veelvuldig van standplaats moest wisselen. Hij bezocht o.a. het Kaiser-Wilhelm-Gymnasium in zijn geboorteplaats waarna hij de handlsschool bezocht.  Op aanraden van zijn vader nam hij in 1933 dienst in deReichsweht in Köningsberg. In 1941 viel hij met de Wehrmacht Rusland binnen. In 1943 werd hij bevorderd tot luitenant. Van 1943 tot 1945 onderwees hij krijgsgeschiedenis in Schonau (Beieren) en werd uiteindelijk kapitein en leider van de stadsbatterij. In 1946 moest hij voor een commissie verschijnen die hem moest denazificeren. Deze legde hem een publicatie verbod van 2 jaar op. Zijn grote voorbeeld was Erich Maria Remarque en in 1950 kwam zijn eerste boek uit; "Wir nannten ihn Galgenstrick".  Dit werd in 1954 gevolgd door zijn beroemde 08/15, een satirisch geschreven verhaal over enkele Duitse soldaten gedurende de oorlog In 1962 had hij enorm succes in de USA met "De nacht der generaals". Kirst won verschillende literatuurprijzen.

Uit: 08/15

„Ich übernehme hier das Kommando“, sagte der fremde Oberst, der Hauk hieß oder der sich doch zumindest als „Oberst Hauk“ vorgestellt hatte. Und er hatte das mit der unnachgiebigen Höflichkeit eines überzeugten Vorgesetzten getan.

Der Oberst Hauk betrachtete die Offiziere, die sich in dem Birkenwäldchen um ihn versammelt hatten. Sein flächiges, graubleiches Gesicht blieb regungslos. Müdigkeit lag in seinen Augen; doch sie entbehrten nicht einer gewissen Vornehmheit.

„Bin ich verstanden worden?“ fragte der Oberst, und seine Stimme klang sanft fordernd. .....

Hans Helmut Kirst (5 december 1914 - 23 februari 1989)

De Duitse schrijfster Eugenie Marlitt werd geboren op 5 december 1825 in Arnstadt. Zie ook mijn blog van 5 december 2006.

Uit: Die zwölf Apostel

“Am äußersten Ende einer kleinen mitteldeutschen Stadt, da, wo die letzten Gäßchen steil den Berg hinaufklettern, lag das große Nonnenkloster. Es war ein unheimliches Gebäude mit seinen eingesunkenen Fenstern, seinen kreischenden Wetterfahnen und den unaufhörlich um den First kreisenden Dohlenschwärmen. Aus dem Mauergefüge quollen dicke Grasbüschel, und zwischen den zerbröckelten Steinzieraten über dem gewölbten Torweg nickte ein kleiner Wald von Baumschößlingen. Wie zwei altersschwache Kameraden, deren einer den andern stützt, lehnten sich der Bau und ein uraltes Stück Stadtmauer aneinander, und das war vorteilhaft für das Kloster, denn

die Mauer war sehr dick; man hatte ihren breiten Rücken mit Erde belastet, und nun sproßte und blühte es da droben so üppig, als gäbe es keine Mauersteine unter der Erdschicht. Freilich war das Ganze nur ein längliches Blumenbeet, von einem kaum fußbreiten Weg durchschnitten; dafür war es aber auch saubergehalten wie ein Schmuckkästchen. An den Wegrändern blühte ein Kranz weißer Federnelken; Lilien und Nachtviolen standen auf dem Beet, und die glühroten Früchte der Erdbeeren, samt ihren breiten, gezackten Blättern, mischten sich mit dem wilden Thymian, der, am Mauerrand hinabkletternd, seine feinen Zweige behutsam in die Steinritzen legte. Hinter der Mauer lag der ehemalige Klostergarten, jetzt ein wüster ungepflegter Grasfleck, auf dem die wenigen Ziegen der Klosterbewohner ihr karges Futter suchen durften. Aber an der Mauer selbst stand eine ganze Wildnis von Syringen und Haselstauden; die bildeten droben am Gärtchen eine grüne undurchdringliche Wand. Die Syringen hingen im Frühjahr ihre blauen und weisen Blütentrauben über das einzige hölzerne Bänkchen des kleinen Gartens, und ein alter Kastanienbaum breitete seine Äste weit über die Mauer bis in die Straße hinein, deren armselige Häuserreihe hier mündete und von dem letzten Haus nur die Rückwand ohne Fenster sehen ließ.”

Eugenie Marlitt (5 december 1825 – 22 juni 1887)