De Nederlandse schrijver Pieter Frans Thomése werd geboren in Doetinchem op 23 januari 1958. Zie ook alle tags voor P. F. Thomése op dit blog.

Uit: Grillroom Jeruzalem

“Het zijn de donkere dagen voor Kerst, en we zullen overnachten in Bethlehem. Dat is in het Palestijnse gebied. Aan de andere kant van de grens.
Die grens blijkt, als we arriveren, een muur te zijn van negen meter hoog. Van de ene op de andere straat is-ie er ineens. Baf. Midden in de bebouwde kom. Grijze betonnen platen, bekend uit de gevangenisarchitectuur. Wie zoiets neerzet, wil datgene wat daarachter is nooit meer terug hoeven zien. De utilitaire vormgeving detoneert nogal in het Bijbelse landschap. Wie hier wil dromen van het kindeke Jezus en de os en de ezel en de wijzen uit het Oosten, moet danig zijn fantasie aanspreken. Ons hotel heet overigens gewoon, alsof er niets aan de hand is, het Bethlehem Star Hotel, en de desbetreffende ster straalt ons in haar vuile neon zwakjes tegemoet.
Hier lagen ze dus, de herdertjes, hier lagen zij bij nacht bij het vuur. En daar hoorden zij engelen zingen. Ik probeer me een beetje te oriënteren, maar erg goed lukt dat nog niet.
Onze reisleidster, de Palestijnse Ghada uit Gouda, zegt dat het al laat is en dat we maar beter meteen kunnen gaan slapen.
Op mijn kamer, met de vertrouwde lekkende kraan en het leeslampje dat alleen aangaat als je het draadje op een bepaalde manier vasthoudt, lig ik op bed en probeer ik me thuis te voelen in dit beloofde land waar zovelen zoveel eeuwen naar gehunkerd hebben, waar zovelen met onbegrijpelijke graagte hun bloed voor hebben gegeven (en al hunkerend nog steeds willen geven). Kijkend naar het plafond luister ik naar mijn van thuis meegebrachte muziek: Bar Kochba, de ‘radicale joodse jazz’ van de New Yorker John Zorn, en Old Testaments & New Revelations, melancholisch absurdisme van ‘de eerste joodse countryster’ Kinky Friedman and his Texas Jewboys (‘They ain’t making Jews like Jesus anymore’). Maar ik geloof nog steeds niet helemaal dat ik hier ben. In het Heilige Land, sprookjesland der gelovigen. Het is allemaal zo… gewoon. Het zou net zo goed een hotelkamer kunnen zijn in Emmen of Terneuzen waar ik na mijn lezing uit eigen werk door de liefhebbende organisatie ben ondergebracht.
Om wat meer in de stemming te komen ga ik verder in Edgar Hilsenraths magnum opus Nacht, schitterende schelmenroman uit de sjoah, die ik elke keer moeilijk weg kan leggen, zo verslavend is deze beklemmende overlevingsgeschiedenis. Het verhaal speelt zich af in een ten dode opgeschreven joods getto aan de Dnjestr, ergens in de duistere krochten van oostelijk Europa, waar de grenzen met iedere oorlog veranderden tot niemand meer wist wie in welk land thuishoorde.”

 
P. F. Thomése (Doetinchem, 23 januari 1958)

De Nederlandse dichter Wouter van Heiningen werd geboren op 23 januari 1963 in Leidschendam. Zie ook alle tags voor Wouter van Heiningen op dit blog.

Kus

Met je lippen open je een verleden
dat ik had weggestopt in mijn
dagelijkse agenda

Proef de vergleden momenten
als zout in mijn brave pap
kruidt mijn honger
met je eeuwig voedsel

Ik leef.
Ik leef, ik voel het
je ademt een oostenwind
in mijn verkleumde lijf

ik zweef met jou maar
heel alleen de nacht in
je hebt me gemaakt

met je kus

In de tussentijd

Ik liep een extra rondje
langs paden, onbestaand
de tijd voorbij, naar huis

de gesprekken, onbelangrijk
maar zo terzake, de wereld
die stopte bij het draaien van je hoofd

families in achtertuinen,
nog zonder scheidingswanden
was vriendschap zo eenvoudig

en altijd was mijn plek
onder de zon gevuld,
mijn vrijheid nog geen leegte

steeds verder af van zorgeloosheid,
intens zintuiglijk ervaren,
beleef ik het nu als nooit

maar de wetenschap dat alles
wederkeert, dat jeugd
en ouderdom de cirkel ronden

laat mij hier in tussentijd
het verlangen vergroten
en terugbrengen tot wat het is

 
Wouter van Heiningen (Leidschendam, 23 januari 1963)

De Franse schrijver Stendhal werd op 23 januari 1783 in Grenoble geboren als Henri Beyle. Zie ook alle tags voor Stendhal op dit blog.

Uit: Promenades dans Rome

« Les personnes avec qui je vais à Rome disent qu’il faut voir Saint-Pétersbourg au mois de janvier et l’Italie en été. L’hiver est partout comme la vieillesse. Elle peut abonder en précautions et ressources contre le mal, mais c’est toujours un mal et qui n’aura vu qu’en hiver le pays de la volupté en aura toujours une idée bien imparfaite.
De Paris, en traversant le plus vilain pays du monde que les nigauds appellent la belle France, nous sommes venus à Bâle, de Bâle au Simplon. Nous avons désiré cent fois que les habitants de la Suisse parlassent arabe. Leur amour exclusif pour les écus neufs et pour le service de France, où l’on est bien payé, nous gâtait leur pays. Que dire du lac Majeur, des îles Borromées, du lac de Como, sinon plaindre les gens qui n’en sont pas fous ?
Nous avons traversé rapidement Milan, Parme, Bologne en six heures on peut apercevoir les beautés de ces villes. Là ont commencé mes fonctions de cicerone.
Deux matinées ont suffi pour Florence, trois heures pour le lac de Trasimène, sur lequel nous nous sommes embarqués, et enfin nous voici à huit lieues de Rome, vingt-deux jours après avoir quitté Paris nous eussions pu faire ce trajet en douze ou quinze. La poste italienne nous a fort bien servis nous avons voyagé commodément avec un landau léger et une calèche, sept maîtres et un domestique. Deux autres domestiques viennent par la diligence de Milan à Rome.
Le projet des dames avec lesquelles je voyage est de passer une année à Rome ce sera comme notre quartier général."

 
Stendhal (23 januari 1783 – 23 maart 1842)
Cover

De Westindische dichter en schrijver Derek Walcott werd geboren op 23 januari 1930 op St. Lucia, een van de kleine Bovenwindse Eilanden. Zie ook alle tags voor Derek Walcott op dit blog.

The Star-Apple Kingdom (Fragment)

He looked out from the Great House windows on
clouds that still held the fragrance of fire,
he saw the Botanical Gardens officially drown
in a formal dusk, where governors had strolled
and black gardeners had smiled over glinting shears
at the lilies of parasols on the floating lawns,
the flame trees obeyed his will and lowered their wicks,
the flowers tightened their fists in the name of thrift,
the porcelain lamps of ripe cocoa, the magnolia's jet
dimmed on the one circuit with the ginger lilies
and left a lonely bulb on the verandah,
and, had his mandate extended to that ceiling
of star-apple candelabra, he would have ordered
the sky to sleep, saying, I'm tired,
save the starlight for victories, we can't afford it,
leave the moon on for one more hour,and that's it.
But though his power, the given mandate, extended
from tangerine daybreaks to star-apple dusks,
his hand could not dam that ceaseless torrent of dust
that carried the shacks of the poor, to their root-rock music,
down the gullies of Yallahs and August Town,
to lodge them on thorns of maca, with their rags
crucified by cactus, tins, old tires, cartons;
from the black Warieka Hills the sky glowed fierce as
the dials of a million radios,
a throbbing sunset that glowed like a grid
where the dread beat rose from the jukebox of Kingston.
He saw the fountains dried of quadrilles, the water-music
of the country dancers, the fiddlers like fifes
put aside. He had to heal
this malarial island in its bath of bay leaves,
its forests tossing with fever, the dry cattle
groaning like winches, the grass that kept shaking
its head to remember its name. No vowels left
in the mill wheel, the river. Rock stone. Rock stone.

Derek Walcott (St. Lucia, 23 januari 1930) 
St. Lucia, uitzicht vanaf de top van Pigeon Island richting het oosten op Reduit Beach.

De Franse schrijfster en actrice Françoise Dorin werd geboren op 23 januari 1928 in Parijs. Françoise Dorin overleed op 12 januari van dit jaar op 89-jarige leeftijd. Zie ook alle tags voor Françoise Dorin op dit blog.

Uit: Les jupes-culottes

“Bonjour ! Entrez ! Je vous en prie, entrez dans ma vie ! Je m'appelle Philippe Larcher. Oui, je sais que nous ne nous connaissons pas, mais entrez quand même ! Je suis seul et j'ai envie de parler. J'ai besoin de parler. Je ne suis pas très gai depuis quelque temps. Exactement depuis que…
Ah ! je suis désolé ! Je croyais être capable de vous vider mon sac, comme ça, de but en blanc ; mais j' t'en fiche ! je suis encore coincé par ma satanée pudeur ! Heureusement, j'ai l'habitude. Il y a moyen de s'arranger. Je vais prendre un chemin détourné : celui qui passe par mon divorce. Je vous résume l'histoire en quelques mots :
Ce que ma femme a toujours le mieux aimé en moi, c'est mon appartement.
Elle m'a quitté.
Elle l'a gardé.
Il y a quatre ans de cela.
Voilà !
J'y pense encore souvent. À l'appartement. Pas à ma femme. Oh non ! Elle et moi, on s'était oubliés bien avant de se séparer, bien avant que nos deux enfants, en volant précocement de leurs propres ailes, aient permis à leur mère de retenir enfin sous les siennes un faisan argenté qu'elle couvait depuis longtemps.
Je ne me rappelle rien d'elle. Sinon ses yeux : verts. Genre panthère, comme ceux de Diane et de Grégoire.
En revanche, l'appartement, je m'en souviens dans les moindres détails… jusqu'aux tracés des rainures dans les vieilles poutres du plafond ; jusqu'à l'ébréchure dans le coin gauche de la fenêtre par où je regardais la Seine ; jusqu'à la forme des chenets dans la haute cheminée du salon.
Je n'imagine pas que je pourrai un jour m'attacher à d'autres murs qu'à ceux du quai d'Anjou.
Mais j'imagine très bien que j'aimerai un jour une autre femme que celle qui fut la mienne. Je suis même étonné de ne pas être encore retombé amoureux.
Mais qu'est-ce que je raconte ? C'est insensé ! J'ai décidé de vous parler pour me défouler, pour me gratter toutes les scories du cœur et voilà qu'au bout de deux minutes je vous mens à vous, des inconnus, comme si vous étiez des familiers, comme à des gens dont je craindrais l'opinion. Excusez-moi. Je reprends :
C'est vrai que je ne suis pas retombé amoureux depuis mon divorce mais c'est faux que je m'en étonne. Enfin, disons que c'est euphémique."

 
Françoise Dorin (23 januari 1928 - 12 januari 2018)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en musicus Gerald Jatzek werd geboren op 23 januari 1956 in Wenen. Zie ook alle tags voor Gerald Jatzek op dit blog.

Uit:Eine Geschichte für Europa - Welche Kinder- und Jugendliteratur braucht Europa?

“Hey diddle diddle: Zur Modernität der Kinderlyrik

1.
Am Anfang war das Wort und es wurde gesprochen. Mit der Erfindung der Schrift kam es in Verruf. Die schreiben konnten sahen auf jene hinab, die weiterhin nur sprachen, und schufen die Begriffe, die dieses Verhältnis verfestigten: Schriftsprache und Mundart, Hochsprache und Dialekt.
2.
In drei Bereichen der Literatur sind orale Traditionen noch immer lebendig: in der Kinderlyrik, im Chanson und im Volkstheater.
Alle drei sind den Lordsiegelbewahrern der Literatur mit Misstrauen suspekt. Sie gelten als überholt und künstlerisch zweitrangig. Daran konnten auch Lewis Carroll, Bob Dylan und Dario Fo nichts ändern.
Die Kritik, stets um ein wenig mehr an akademischer Reputation bemüht, übernimmt dieses Urteil. Volks- und Wanderbühnen sind ein Thema für die Chronik, Chansons werden vom Popredakteur flapsig abgefertigt. Und die seltenen Besprechungen von Kindergedichten befassen sich zumeist mit didaktischen und pädagogischen Anliegen.
3.
Worum man sich nicht kümmert, das verkümmert. Dementsprechend erscheinen massenhaft Bilderbücher, die linksbündigen Flattersatz als Gedichte ausgeben, nur weil an den Zeilenenden paarweise ähnliche Silben auftauchen. Neben und unter oft aufwendigen Illustrationen stolpern Texte voll von Bildbrüchen und missglückten Metaphern dahin. Die Bände werden dank der grafischen Gestaltung verkauft und ziehen die nächsten lyrischen Grausamkeiten nach sich.“

 
Gerald Jatzek (Wenen, 23 januari 1956)
Affiche voor een optreden 

De Braziliaanse schrijver João Ubaldo Osório Pimental Ribeiro werd geboren op 23 januari 1941 in Itaparica, Bahia. Zie ook alle tags voor João Ubaldo Ribeiro op dit blog.

Uit: Brasilien, Brasilien (Vertaald door Curt Meyer-Clason en Jacob Deutsch)

„Hort des Glanzes, des Glücks und des Überflusses. Allerwärts wurden neue Helden geweiht, einer an jedem Tag in jedem Dorf, manchmal zwei oder drei, manchmal Dutzende, und die Nachricht von ihren Heldentaten flog so rasch wie die Schwalben, die den Sommer auf der Insel verbringen. So geschah es, als die berühmte Kor-vette Regenereio bedeutende Helden, die wegen Meuterei im Kastell Säo Jorge in der tyrannischen Hauptstadt gefangengesetzt und mittlerweile amnestiert waren, nach Bahias Hafen zurückbrachte. Vom Dunst der Legende umhüllt, trugen diese Männer des Schicksals alsbald in alle Landstriche den Ruf ihres unvergleichlichen Mutes, die Schönheit jeder ihrer Gesten, die treffsichere Kraft eines jeden ihrer Aussprüche, ihre durch menschliche Schwäche nie gebrochene Charakterfestigkeit. Und Josi Franciscos Herz konnte nur schneller schlagen, sein Kinn bebte, und es drehte sich ihm der Kopf, als der große Krieger Leutnant Joäo das Rotas, Fahrgast der Regenerapio, bei Sonnenuntergang—und es war, als umschwirrten Trommelwirbel seinen scharlachrot gesäumten Umhang — von Bord stieg, um die Insel heimlich zu besuchen, und mit einigen Männern sprach, die der Apotheker auf dem Walfischkap versammelt hatte. Von ihm vernahm er wütende Anklagen gegen die brasilianischen Abgeordneten, die sich in Lissabon der Amnestie widersetzt hauen.
Kaum imstande weiterzuatmen, hörte er, daß Brasilien die Freiheit bedeutete, den Wohlstand, die Gerechtigkeit und die Schönheit, die jene Portugiesen, die alles von uns forderten und nichts als Entgelt gaben, bislang unbilligerweise verwehrt hatten.“

 
João Ubaldo Ribeiro (Itaparica, 23 januari 1941)

De Franse schrijver en journalist Michel Droit werd geboren op 23 januari 1923 in Vincennes. Zie ook alle tags voor Michel Droit op dit blog.

Uit:La Rivière de la guerre

« Les dernières pluies avaient cessé trois semaines plus tôt. Dans le lit des rivières, l'eau baissait régulièrement. On pourrait bientôt circuler, en camion, d'un bout à l'autre du territoire, pour achever de rouvrir les pistes et rebâtir les camps. A travers les longues plaines dont certaines étaient restées plusieurs mois noyées par la crue, les hautes herbes gardaient encore toute leur vigueur, même si la brûlure du soleil commençait de roussir le sommet de leurs tiges, avant de descendre lentement vers les racines encore humides. Çà et là, pourtant, d'étroits layons trahissaient à nouveau le passage d'un lion à la recherche de sa proie. Et la pesante marche des grands troupeaux de buffles, survolés de hérons blancs, laissait déjà derrière elle de large, couloirs aux pailles écrasées. Par endroits, l'argile noirâtre des poto-potos, durcie comme au sortir d'un four, s'apprêtait à conserver, jusqu'à la prochaine saison des averses, l'empreinte inaltérable du pied des éléphants, qui avaient pataugé là tout à leur guise, au temps des inondations_ Et quand arrivaient les suffocantes chaleurs de la fin de matinée, des vents secs et brûlants faisaient parfois frémir le ciel d'un poudroiement de cendres montant des incendies de brousse dont on voyait s'élever, à l'horizon, les nuages de fumée tournoyante Ainsi, la nature passait-elle, presque sans transition, du règne de l'eau à celui du feu. Pour l'instant, l'aube s'annonçait à peine. C'était l'heure émou-vante où le petit jour s'apprête à succéder, comme le début d'une trêve, à la nuit mystérieuse et meurtrière de l'Afrique fauve; l'heure incertaine où, dans les vapeurs grises flottant encore sur le paysage, vont bientôt se renouer les premiers ballets d'antilopes ; l'heure délicate où tous les parfums des plateaux et de la plaine, légers ou capiteux, commencent à monter de la terre et de la végétation pour se confondre à nouveau dans l'air qu'ils embaume-ront bientôt ; l'heure de liberté où chacun peut faire dire aux chants des oiseaux qui s'appellent et se répondent tous les mots et même toutes les courtes phrases que son imagination ou son rêve se plaisent à leur prêter. Bref, c'était peut-être l'un des rares moments de la journée où l'on éprouve, en brousse, la fugitive et trompeuse impression de n'être entouré que de subtiles et innocentes promesses. A six cents mètres d'altitude, et comme toujours à cette époque de l'année, la nuit avait été fraîche. Des silhouettes africaines, encore engourdies par le sommeil, émergeaient lentement des nattes posées sur les lits de feuillages où les hommes avaient dormi serrés auprès d'un feu. Et leurs ombres composaient comme une danse immobile autour des braises qui s'éteignaient une à une. »

 
Michel Droit (23 januari 1923 – 22 juni 2000)

Onafhankelijk van geboortedata

De Turks-Duitse schrijfster en journaliste Fatma Aydemir werd geboren in 1986 in Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Fatma Aydemir op dit blog.

Uit:Ellenbogen

„Danach ging ich wieder zurück zum Supermarkt und ließ den Lippenstift unauffällig in meiner Hosentasche verschwinden. Ich kann nicht sagen, was ich mit ihm vorhatte, ich glaube, es ging nur darum, ihn zu besitzen, ab und zu daran zu riechen. Denn auftragen konnte ich ihn auf keinen Fall, Mama hätte mir dafür direkt eine Schelle verpasst.
Als ich an der traurigen Kassiererin mit dem Damenbart vorbeischlich, senkte ich meinen Blick und konzentrierte mich auf die Fliesenrillen. Draußen rannte ich die dreihundert Meter nach Hause, als müsste ich dringend aufs Klo, schloss mit dem Schlüssel, der an einem dunkelblauen Faden um meinen Hals hing, die Tür auf, sprang die Treppenstufen in den ersten Stock hoch, schloss die Wohnungstür auf, lief direkt in unser Kinderzimmer und hielt den Lippenstift Onur stolz vor die Nase. Onur schenkte mir nur einen fragenden Blick und spielte weiter mit seinen beschissenen Legosteinen. Spasti.
Dann stand Mama in der Tür. Sie starrte auf die glitzernde Packung in meiner Hand und fragte, was das sei. Ich sagte: »Ein Lippenstift.« Sie wollte wissen, wo ich ihn herhatte.
»Tante Semra hat mir fünf Euro geschenkt, morgens, als ich sie vor der Bäckerei getroffen habe«, log ich. Mama glaubte mir natürlich kein Wort. Niemals hätte Tante Semra mir einfach so fünf Euro geschenkt, wieso auch. Es war weder mein Geburtstag noch irgendein Bayram. Keiner schenkt einem einfach so fünf Euro auf der Straße, zwei vielleicht, ja, eine Zweieuromünze kann man mal hergeben. Aber einen Schein? Niemals.
Als Mama schon den gelben Telefonhörer abnahm, um Tante Semra anzurufen, legte ich meine kleine Hand auf die schwarze Auflegetaste und sagte es ihr. »Ich habe ihn geklaut.
« Ich sagte es so schnell, dass ich kurz selbst darüber erschrak. Dann kamen mir die Tränen. Einfach so. Mama knallte den Hörer hin und flippte völlig aus. Sie hasst es, wenn ich weine, das ist heute noch so. Sie sagt, ich weine immer nur, wenn ich schuldig bin. Sie nennt das Krokodilstränen. Ein komisches deutsches Wort, das sie aufgeschnappt hat und übertrieben gerne benutzt.“

 
Fatma Aydemir (Karlsruhe, 1986)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23^e januari ook mijn blog van 23 januari 2016 deel 2 en eveneens deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 23 januari 2007 en ook mijn blog van 23 januari 2008 en eveneens mijn blog van 23 januari 2009.

23-01-2018 om 18:13 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichteres en schrijfster Delphine Lecompte werd geboren op 22 januari 1978 in Gent. Zie ook alle tags voor Delphine Lecompte op dit blog.

Karbonade in Poperinge

We rijden door het dorpje waar jij een gekweld kind bent geweest
vertederd spreek je over alle kikkers die je opblies
alle konijnen die je stroopte
nadat je vader de achterlijke konijnenkopjes had verbrijzeld
met dezelfde spade waarmee je moeder werd getemd.

We eten kalfskarbonade in het dorpje waar jij je onschuld verloor
twee keer onder en ontelbare keren op een ongedoopte bakkersdochter
ze rook nooit naar versgebakken brood
maar altijd naar bleekwater en naar oudere jongens.

We rijden terug naar de stad waar we voorwaardelijke geliefden zijn
in de auto word ik ziek
de teleurstellende karbonade spat op de voorruit
waar het de vorm aanneemt van een zieltogend kalf.

Bijten in het Frans

Ik was eens op taalkamp
Ik hoorde het werkwoord bijten in het Frans
En ik dacht dat het sterven betekende
Ik mocht mijn hand in de muil van een kalf steken
En ik voorvoelde dat seks minder intiem zou zijn; minder gezellig ook.

Ik werd verliefd op iemand van hetzelfde geslacht
Ze mocht vroeger naar huis omdat haar vader een poolreiziger was
Een kortharige monitrice zei: ‘Tu as une voix forte!’
Ze haatte mij, het was een klein beetje wederzijds
Elke dag dacht ik aan de kerk van mijn geboortedorp.

Ik werd betrapt toen ik shampoo trachtte te stelen
Van het minst blozende en meest blonde kamplid
Ik kreeg een postkaart van mijn moeder
Het was een paardenrace van Degas
Ze schreef: ‘Parijs is mooi. Wilfried heeft een Afrikaans masker voor mij gekocht.’

Ik was eens op taalkamp
Ik leerde dat bijten en sterven niet dezelfde woorden waren
Na de verijdelde shampoodiefstal werd ik geminacht
Elke ochtend sprak ik met God
Ik vond hem even getalenteerd als Degas, en mooier nog dan paardenbenen.

Zo prettig was het taalkamp niet
Het kalf en de postkaart waren de hoogtepunten
Terug thuis mocht ik mijn mening geven over het Afrikaanse masker; ik had er geen.

 
Delphine Lecompte (Gent, 22 januari 1978)

De Duitse schrijver Wilhelm Genazino werd geboren op 22 januari 1943 in Mannheim. Zie ook alle tags voor Wilhelm Genazino op dit blog.

Uit: Bei Regen im Saal

„Ich wollte schnell zum Buffet, ein Glas Wein verlangen und mich dann in eine stille Ecke des Foyers verdrücken.
Sogar hier, im Theater, fühlte ich meine Unruhe. Mein derzeit größter Wunsch war: Ich wollte einmal einen einfältigen Tag durchleben. Am liebsten wollte ich damit sofort beginnen. Der Wein kostete fünf Euro, ich reichte der Frau das Geld passend über die Theke. Ich stand in der Nähe einer hohen Glaswand und schaute auf die Straße hinunter. Obwohl ich mir die Hände gewaschen hatte, roch ich an meinen Fingern immer noch den Gummigeruch der Rolltreppenhandläufe. Der Geruch störte mich, aber ich wollte nicht noch einmal in die Toilette. Ich wollte über nichts nachdenken, machte mir aber trotzdem Gedanken, warum mir Gelassenheit manchmal gelang und manchmal nicht. Auf der Straße war kaum Verkehr. Ich war nicht sicher, ob ich nach dem Theater gleich nach Hause gehen würde. Das Theaterstück handelte von einer jungen Frau, die sich einbildete, sie sei eine Antilope geworden und werde demnächst als Antilope in einem Wald leben. Jetzt wollte die Frau ihre Freundin überreden, ebenfalls Antilope zu werden. Dann sollte die Freundin mit ihr in den Wald übersiedeln. Obwohl das Stück anregend und unterhaltsam war, empfand ich ein kleines Unbehagen. Es kam mir so vor, als hätte ich das Stück schon vor Jahren gesehen, was nicht der Fall war. Wahrscheinlich war ich mit vielen solcher Traumstücke vertraut, in denen verzweifelte Menschen das Unmögliche suchen und es nicht finden. Ich schaute immer noch auf die leere Straße hinunter und sagte mir: Man muss dort suchen, wo nichts geschieht.
Nicht weit von mir wandelte eine blonde Frau mit einem Sektglas in der Hand. Ich kannte die Frau ein wenig und wunderte mich, sie im Theater anzutreffen. Sie arbeitete in der Bankfiliale, in der ich mein Konto hatte. Die Frau behandelte mich zuvorkommend und freundlich, obgleich sie mir stets unruhig und gehetzt erschien. Wahrscheinlich ähnelte sie mir, und es war mir unangenehm, die Ähnlichkeit zu bemerken. Offenbar war auch sie im Theater, weil sie hier ungestört ihre Zeit verbringen konnte.“

 
Wilhelm Genazino (Mannheim, 22 januari 1943)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Rainer Stolz werd geboren in Hamburg op 22 januari 1966. Hij woont nu in Berlijn. Zie ook alle tags voor Rainer Stolz op dit blog.

schwingende lasten

"schwingende lasten, ganz schwierig"
sagt mein nachbar, leergut balancierend
an seinen fahrradlenkern, unterm arm
flugblätter ("wir bleiben hier!"), wieder
stoße ich mich an dem lesereflex: "geh weg!-
schäden", erlebe live, wie sie raum greift
die sanierung in mir, der ich den absprung
zum alkpunk verpasst habe - oder
gehts auch mit malzbier? rumzuhängen hier
zwischen den wertzeichen, unterwegs zu sein
mit dem flausensegel, am erkenntern
des urlaubs im detail einer ausweichspur
des leihverkehrs der luft und der lektüren
die aufgehen am rand der flucht, dem erfolg
einen tag zu stehlen und noch einen, so
dass aus restposten nistkästen werden
und aus schwankungen flügelschläge?

Haiku-Vogelporträts

Am Feinkost-Laden
zerfressene Buchstaben.
Bettelndes Tschilpen.

*

Die Flügel schlagen
die Luft, in der er verharrt -
bis sich was bewegt.

 
Rainer Stolz (Hamburg, 22 januari 1966)

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Ingrid Puganigg werd op 22 januari 1947 geboren in Gassen bij Afritz am See, Kärnten. Zie ook alle tags voor Ingrid Puganigg op dit blog.

Uit: Zwei Frauen warten auf eine Gelegenheit.(Samen met Monika Helfer)

„2 M, Wien, Am Graben. – Ich war noch nie in Südengland.
Offensichtlich liegen da die Romananfänge nur so herum.
Wie hat sich das Mädchen mit Nikotin vergiftet? Hat sie Wurzeln der Tabakpflanze oder irgendwelcher Nachtschattengewächse ausgekocht, oder hat sie sich zum Suizid geraucht – geht das überhaupt?
Bei einem Gutenachtkuss fiel mir aus der Blusentasche eine Zigarette in die Wiege meines Babys. Es hatte, als ich vor dem Zubettgehen noch einmal hineinschaute, Tabak um die Mundwinkel, und ich, in meiner Panik, fuhr, wie ich war, ins Krankenhaus. Ich schwor mir, nie mehr eine Zigarette anzurühren.
Das Baby wurde untersucht und war gesund. Mit seinen Patschhändchen versuchte es, sich aufzurichten. Es war so süß, ihm dabei zuzusehen. Erst jetzt wurde mir bewusst, dass ich in einem Herrenpyjama, zwei Nummern zu groß für mich, dastand. Kaum im Auto, das Baby in der Wiege auf dem Rücksitz, steckte ich mir eine Zigarette an. Ich war so erleichtert!
Jeans, Hemd, Schuh, Rucksack warten im Moor auf Dich, damit Du endlich mit Deiner Geschichte beginnen kannst. Ein einzelner Schuh? Pack die Dinge in Deinen ersten Satz. Warte dann, bis sich der Einsager hinter Dir aufgebaut hat, dann musst Du nur mehr schreiben, was er Dir flüstert.

3 I, Hannover, Ernst-August-Platz. – Wir müssen aufbrechen.
Immer musst Du aufbrechen, immer muss ich mir die Haare glattstreichen. Du bringst meine Wohnung durcheinander. Lüftest und lüftest. Mitten im Winter reißt Du die Balkontür auf. Ich friere!
Aber das kümmert Dich nicht. Solange Du es warm hast. Los! Mach jetzt. Zieh Deinen albernen Mantel an.“

 
Ingrid Puganigg (Gassen, 22 januari 1947)
Cover 

De Poolse dichter Krzysztof Kamil Baczyński werd op 22 januari 1921 in Warschau geboren. Zie ook alle tags voor Krzysztof Kamil Baczyński op dit blog en ook alle tags voor Baczyński.

A Melody

Who'll give me back my musings
and the shadow that left after you?
Ah, these days like animals' murmur,
like plants are they - ever younger.

And before long - such little ones,
on a nutshell standing,
we'll sail against the seasons
as if to spite water rings.

The red of blood will be dreamt childishly
as puffed-out cheeks of a cherry.

The metal of storms will be discovered again
through a foamy blow-ball's head.

While the thunder of tears like an avalanche of stones
into little green beetles will change,
thus bending down to the water by turns
we'll incautiously sail to oblivion;
left behind by us on earth
only our shadows shall cry.

Vertaald door Alex Kurczaba

 
Krzysztof Kamil Baczyński (22 januari 1921 – 4 augustus 1944) 

De Zwitserse dichter en schrijver Rainer Brambach werd geboren op 22 januari 1917 in Basel. Zie ook alle tags voor Rainer Brambach op dit blog.

Meine Wohnung, das Gewächshaus

Unter Palmzweigen sitzend, was sähe ich
draußen? — Gefrorenen Kompost, das leere
Gerüst der Kastanienallee, nichts Lebendiges
außer einigen Krähen.

Die zerbeulte Gießkanne, der ausgefranste Strohhut
und ein Paar schiefgetretene Stiefel
erinnern mich freundlich
an ferne tiefblaue Sommertage.

Die Heizröhre summt, Schnee fällt aufs Glasdach.
Ich bin ein glücklicher Mieter, umgeben von
meinen Freunden mit den lateinischen Namen.
Am innigsten zugetan aber bin ich den Kakteen.

 
Rainer Brambach (22 januari 1917 - 14 augustus 1983)

De Engelse dichter en schrijver George Gordon Byron (beter bekend als Lord Byron) werd geboren op 22 januari 1788 in Londen. Zie ook alle tags voor Lord Byron op dit blog.

To My Son

Those flaxen locks, those eyes of blue
Bright as thy mother's in their hue;
Those rosy lips, whose dimples play
And smile to steal the heart away,
Recall a scene of former joy,
And touch thy fathers heart, my Boy!

And thou canst lisp a father's name--
Ah, William, were thine own the same,­
No self‑reproach--but, let me cease--
My care for thee shall purchase peace;
Thy mother's shade shall smile in joy,
And pardon all the past, my Boy!

Her lowly grave the turf has prest,
And thou hast known a stranger's breast;
Derision sneers upon thy birth,
And yields thee scarce a name on earth;
Yet shall not these one hops destroy,--
A Father's heart is throe, my Boy!

Why, let the world unfeeling frown,
Must I fond Nature's claim disown?
Ah, no--though moralists reprove,
I hail thee, dearest child of love,
Fair cherub, pledge of youth and joy­
A Father guards thy birth, my Boy!

Oh, 'twill be sweet in thee to trace,
Ere age has wrinkled o'er my face,
Ere half my glass of life is run,
At once a brother and a son;
And all my wane of years employ
In justice done to thee, my Boy!

Although so young thy heedless sire,
Youth will not damp parental fire;
And, wert thou still less dear to me,
While Helen's form revives in thee,
The breast which beat to former joy,
Will ne'er desert its pledge, my Boy!

 
Lord Byron (22 januari 1788 – 19 april 1824)
Hugh Grant als Lord Byron in de film “Rowing with the Wind” uit 1988

De Zweedse schrijver Johan August Strindberg werd op 22 januari 1849 in Stockholm geboren. Zie ook alle tags voor August Strinberg op dit blog.

Uit: Am Offenen Meer (Vertaald door Mathilde Mann)

“Draußen auf dem Gåsstensfjord lag an einem Maiabend eins von den Segelbooten des Zollwesens und kreuzte. Die entferntest gelegenen Schären begannen zu blauen, und an dem klaren Himmel bildeten sich jetzt, wo die Sonne sank, allmählich Wolken; an den Landzungen spürte man bereits ein unruhiges Plätschern, und ein unangenehmes Rucken am Rahsegel verkündete, daß der Landwind bald auf neue Luftströmungen von oben, von außen und von hinten stoßen werde.
Am Ruder saß der Zollkontrolleur von Österskär, ein Hüne mit langem, schwarzem Vollbart, und schien hin und wieder einen Blick mit den beiden Zollbeamten auszutauschen, die im Vorsteven saßen und von denen der eine die Klostange bediente, die das große Rahsegel im Winde hielt.
Von Zeit zu Zeit warf der Mann am Ruder einen forschenden Blick auf den kleinen Herrn, der, scheinbar ängstlich und fröstelnd, am Mast saß und hin und wieder das Plaid strammer um Magen und Unterleib zog. Der Kontrolleur mußte etwas Komisches in seinem Aussehen gefunden haben, denn er wandte sich oft zur Seite, gleichsam als wolle er zugleich mit dem Priemsaft ein aufdringliches Lachen ausspucken.
Der kleine Herr trug einen biberfarbenen Sommerüberzieher, aus dem ein Paar weite Beinkleider aus moosfarbenem Trikot hervorguckten und sich unten über ein Paar Krokodillederstiefel mit schwarzen Knöpfen und Schäften aus braunem Tuch ausbreiteten. Von der untern Bekleidung sah man fast nichts; aber um den Hals hatte er ein cremefarbenes Seidentuch geschlungen, und seine Hände schützten ein Paar lachsfarbene, dreiknöpfige Glacéhandschuhe, von denen der rechte am Handgelenk von einem dicken, ziselierten Goldreif in Form einer Schlange, die sich in den Schwanz beißt, umschlossen wurde. An den Fingern der Handschuhe sah man Erhöhungen wie von Ringen. Das Gesicht – soviel man davon sehen konnte – war mager und leichenblaß, und ein kleiner, dünner Schnurrbart mit in die Höhe gewichsten Spitzen verlieh ihm einen etwas exotischen Ausdruck. Der Hut war zurückgeschoben und ließ das schwarze, geradegeschnittene Stirnhaar wie ein Stück von einem Käppchen blicken.
Was den Bootsführer am meisten zu fesseln schien, war das Armband, der Schnurrbart und das Stirnhaar.“

 
August Strindberg (22 januari 1849 – 14 mei 1912)
Strandparti door August Strindberg, 1873

De Duitse dichter en schrijver Gotthold Ephraim Lessing werd geboren op 22 januari 1729 in Braunschweig. Zie ook alle tags voor Gotthold Ephraim Lessing.

Uit: Der Freigeist

“THEOPHAN. Werden Sie es übelnehmen, Adrast, wenn ich mich endlich über den stolzen Kaltsinn beklage, den Sie nicht aufhören, gegen mich zu äußern? Schon seit Monaten sind wir in einem Hause, und warten auf einerlei Glück. Zwei liebenswürdige Schwestern sollen es uns machen. Bedenken Sie doch, Adrast! können wir noch dringender eingeladen werden, uns zu lieben, und eine Freundschaft unter uns zu stiften, wie sie unter Brüdern sein sollte? Wie oft bin ich nicht darauf bestanden? – –
ADRAST. Ebenso oft haben Sie gesehen, daß ich mich nicht einlassen will. Freundschaft? Freundschaft unter uns? – – Wissen Sie, muß ich fragen, was Freundschaft ist?
THEOPHAN. Ob ich es weiß?
ADRAST. Alle Fragen bestürzen, deren wir nicht gewärtig sind. Gut, Sie wissen es. Aber meine Art zu denken, und die Ihrige, diese kennen Sie doch auch?
THEOPHAN. Ich verstehe Sie. Also sollen wir wohl Feinde sein?
ADRAST. Sie haben mich schön verstanden! Feinde? Ist denn kein Mittel? Muß denn der Mensch eines von beiden, hassen, oder lieben? Gleichgültig wollen wir einander bleiben. Und ich weiß, eigentlich wünschen Sie dieses selbst. Lernen Sie wenigstens nur die Aufrichtigkeit von mir.
THEOPHAN. Ich bin bereit. Werden Sie mich aber diese Tugend in aller ihrer Lauterkeit lehren?
ADRAST. Erst fragen Sie sich selbst, ob sie Ihnen in aller ihrer Lauterkeit gefallen würde?
THEOPHAN. Gewiß. Und Ihnen zu zeigen, ob Ihr künftiger Schüler einige Fähigkeit dazu hat, wollen Sie mich wohl einen Versuch machen lassen?
ADRAST. Recht gern.
THEOPHAN. Wo nur mein Versuch nicht ein Meisterstück wird. Hören Sie also, Adrast – – Aber erlauben Sie mir, daß ich mit einer Schmeichelei gegen mich selbst anfange. Ich habe von jeher einigen Wert auf meine Freundschaft gelegt; ich bin vorsichtig, ich bin karg damit gewesen. Sie sind der erste, dem ich sie angeboten habe; und Sie sind der einzige, dem ich sie aufdringen will. – – Umsonst sagt mir Ihr verächtlicher Blick, daß es mir nicht gelingen solle. Gewiß, es soll mir gelingen. Ihr eigen Herz ist mir Bürge; Ihr eigen Herz, Adrast, welches unendlich besser ist, als es Ihr Witz, der sich in gewisse groß scheinende Meinungen verliebt hat, vielleicht wünschet
ADRAST. Ich hasse die Lobsprüche, Theophan, und besonders die, welche meinem Herzen auf Unkosten meines Verstandes gegeben werden. Ich weiß eigentlich nicht, was das für Schwachheiten sein müssen (Schwachheiten aber müssen es sein), derentwegen Ihnen mein Herz so wohlgefällt; das aber weiß ich, daß ich nicht eher ruhen werde, als bis ich sie, durch Hülfe meines Verstandes, daraus verdrungen habe.“

 
Gotthold Ephraim Lessing (22 januari 1729 - 15 februari 1781)
Lessing en Johann Caspar Lavater te gast bij Moses Mendelssohn door Moritz Daniel Oppenheim, 1856

Zie voor nog meer schrijvers ook mijn blog van 22 januari 2017 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 23 januari 2007 en ook mijn blog van 23 januari 2008 en eveneens mijn blog van 22 januari 2009.

22-01-2018 om 18:21 geschreven door Romenu  

Christus geneest een melaatse door Jean-Marie Melchior Doze, 1864

Am dritten Sonntage nach Heilige Drei Könige
Ev.: Vom Aussätzigen und Hauptmann.

»Geh hin und dir gescheh' wie du geglaubt!«
Ja, wer da glaubt, dem wird sein Heil geschehen;
Was aber ihm, dem in verborgnen Wehen
Das Leben hat sein Heiliges geraubt?

Herr, sprich ein Wort, so wird dein Knecht gesund!
Herr, sprich das Wort, ich kann ja nichts als wollen;
Die Liebe kann das Herz dir freudig zollen,
Der Glaube wird ja nur als Gnade kund!

Wie kömmt es, da ich dich am Abend rief,
Da ich am Morgen ausging dich zu finden,
Daß du in Lauheit und des Zweifels Sünden
Mich sinken ließest, tiefer stets und rief.

Ist nicht mein Ruf in meiner höchsten Not
Zu dir empor geschollen aus der Tiefe?
Und war es nicht, als ob ich Felsen riefe,
Indes mein Auge stets von Tränen rot?

Verzeih, o Herr, was die Bedrängnis spricht,
Ich habe dich doch oft und süß empfunden,
Ich war ja eins mit dir zu ganzen Stunden,
Und in der Not gedacht' ich dessen nicht!

Und ist mir nun, als sei ich ganz allein
Von deinem weiten Gnadenmahl verloren,
Der ausgesperrte Bettler vor den Toren:
O Gott! die Schuld ist doch gewißlich mein!

Fühlt' ich in Demut, wie ich nimmer wert,
Daß ich dein Wort in meinem Geist empfangen,
Daß meine Seufzer an dein Ohr gelangen,
Daß meine Seele dich erkennt und ehrt?

Mein Herr, gedenke meiner Sünden nicht,
Wie oft hab' ich auf selbstgewähltem Pfade
Geschrien im Dunkel, Gott, um deine Gnade,
Wie um ein Recht, und wie um eine Pflicht!

O hätt' ich ihre Gaben nicht versäumt!
Hätt' ich sie nicht zertreten, und verachtet!
Ich stände nicht so grauenvoll umnachtet,
Daß das entflohne Licht mir wie geträumt!

Wie oft ist nicht, noch eh die Tat geschah,
Die als Gedanke lüstern mich umflogen,
In milder Warnung still vorbeigezogen
Dein Name mir, dein Bild auf Golgatha!

Und wenn ich nun mich frevelnd abgewandt,
Die Sünde die ich klar erkannt begangen,
Wie hast du dann in reuigem Verlangen
Nicht oft in meiner Seele nachgebrannt!

Ach, viel und schwere Sünden übt' ich schon,
Noch mehr der Fehle, klein in ihren Namen,
Doch groß in der Verderbnis tiefstem Samen,
Taub für des jammernden Gewissens Ton.

Nun ist mir endlich alles Licht dahin!
Und öfters deine Stimme ganz verschollen,
Doch wirf mich, o du siehst ich kann noch wollen,
Nicht zu den Toten weil ich lebend bin!

Mein Jesu, sieh, ich bin zu Tode wund,
Und kann in der Zerrüttung nicht gesunden,
Mein Jesu, denk an deine bittern Wunden,
Und sprich ein Wort, so wird dein Knecht gesund!

 
Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)
De kapel van Burg Hülshoff, de geboorteplaats van Annette von Droste-Hülshoff

Zie voor de schrijvers van de 21e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

21-01-2018 om 10:50 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver en letterkundige Louis Menand werd geboren op 21 januari 1952 in Syracuse, New York. Zie ook alle tags voor Louis Menand op dit blog.

Uit: What It Is Like to Like. Art and taste in the age of the Internet

“The subject of Tom Vanderbilt’s “You May Also Like” (Knopf) is taste, the term he uses for whatever it is that guides our preference for chocolate over vanilla, taupe over beige, “The Bourne Supremacy ” over “The Bourne Ultimatum,” and Artur Schnabel and Joseph Szigeti’s recording of Beethoven’s tenth violin sonata over Vladimir Ashkenazy and Itzhak Perlman’s rendering of the same work. Vanderbilt’s widely admired previous book, “Traffic,” examined a dangerous and complex activity that people pay about as much attention to while they’re doing it as they do to washing the dishes: driving a car. Making sense of driving was tough. Not nearly as tough, however, as taste.
Vanderbilt’s premise is: “We are strangers to our tastes.” He doesn’t mean that we don’t really like what we say we like. He means that we don’t know why. Our intuition that tastes are intuitive, that they are just “our tastes,” and spring from our own personal genome, has been disproved repeatedly by psychologists and market researchers. But where tastes do come from is extremely difficult to pin down. Taste is not congenital: we don’t inherit it. And it’s not consistent. We come to like things we thought we hated (or actually did hate), and we are very poor predictors of what we are likely to like in the future.
We have trouble articulating the reasons that we prefer the Schnabel to the Ashkenazy, or decide on the locally foraged fresh spring porcini mushrooms with roasted Sebastopol peaches, almonds, and crispy tempura—no, wait!, I’ll have the gâteau of Hudson Valley Moulard duck foie gras with roasted Chioggia beets, Brooks cherries, and Sicilian pistachios served with toasted brioche (thirty-dollar supplement). Just don’t ask me why.
Maybe “toasted” trumped “foraged.” Likes and dislikes can be triggered by random associations and can form in a split second. We make choices before we’ve had time to weigh the options. Vanderbilt tells us that the median amount of time spent looking at a work of art at the Met is seventeen seconds. Shopping for clothes, we say, “Oh, I love that!” before we have the first coherent idea about what it is that makes us love it.”

 
Louis Menand (Syracuse, 21 januari 1952)
Bij de uitreiking van de National Humanities Medal door president Obama in 2015

De Duitse dichter en schrijver Ludwig Thoma werd geboren op 21 januari 1867 in Oberammergau. Zie ook alle tags voor Ludwig Thoma op dit blog.

Uit: Peter Schlemihl

Trauervoller Rückblick und fröhlicher Anfang

Ihr Freunde traut und wohlgeneigt,
Ich bin schon wieder angezeigt.
Der Schreiber oder Sekretär
Nimmt einen neuen Bogen her.
Der Staatsanwalt spannt schon den Hahn
Und legt die Flinte auf mich an,
Der Richter rollt sein Augenpaar,
Es sträubt sich sein Juristenhaar;
Sie haben all auf mich gebirscht;
Die Tinte spritzt, die Feder knirscht.
Der Polizeihund fletscht den Zahn
Und knurrt mich ganz abscheulich an.
Ihr Freunde, trauert nicht so fast!
Ich sitze fröhlich auf dem Ast
Und pfeife, wie der Vogel pfeift,
Ob auch Justiz den Säbel schleift.

Deutschland und Frankreich

Hebt hoch das Glas! Wir wollen sagen:
So lieben wir dich, deutsches Land,
Wie Mutterschoß, der uns getragen;
Und Ehrfurcht heiligt unser Band.
Doch wer dich hegt in treuem Herzen,
Der will für dich kein Heldentum,
Erkauft um bitt're Mutterschmerzen,
Der wünscht dir keinen eiteln Ruhm

Nicht, was an dir die Fürsten preisen
Und Pfaffen segnen, gilt uns wert.
Sei du als Heimat uns der Weisen,
Als Land der Arbeit sei geehrt.

Es sollen dir die besten Siege
Für Freiheit noch beschieden sein,
Und reich die Hand in diesem Kriege
Der edlen Schwester überm Rhein!

Delcassé

Wir wollen Frieden. All die tausend Hände,
Die Tag für Tag in Ehren Arbeit schaffen,
Sie schleudern nicht in Hütten Feuerbrände,
Und keine greift begierig an die Waffen.
Wenn sie nicht wollen, wer kann alle zwingen,
Daß sie gleich wilden Tieren sich zerfleischen?
Wer kann sie sehend ins Verderben bringen?
Wer darf Gehorsam zu Verbrechen heischen?

In all den Tausenden lebt nur ein Wille,
Und so genügt es, ernsthaft ihn zu zeigen?
Ich frag' euch alle. Warum seid ihr stille?
Vernunft, gib Antwort! Nein! Vernunft muß schweigen.

Ein Narr darf mit dem Glück von allen spielen,
Und will's die Eitelkeit des kranken Laffen,
Die vielen Tausend mit den harten Schwielen,
Sie greifen stumpf und willig zu den Waffen.

 
Ludwig Thoma (21 januari 1867 – 26 augustus 1921)
Borstbeeld bij het Ludwig Thoma gymnasium in Prien am Chiemsee

De Duitse dichter en schrijver Ludwig Jacobowski werd geboren op 21 januari 1868 in Strzelno (Strelno). Zie ook alle tags voor Ludwig Jacobowski op dit blog.

Meine Geburt

Die Mutter ist vor Weinen umgekommen,
Ein Wechselbalg warf ihr der Storch herein.
Sie hat mich niemals auf den Arm genommen
Und ließ im Kämmerchen mich müde schrei’n.

Das hab’ ich von der Muhme oft vernommen!
Sie lügt gewiss. — Mir zittert das Gebein.

Wenn schon zu Anfang so viel Tränen kommen,
Wie kann ein Leben da noch fröhlich sein...

Warnung

Trieb dein Sehnen stundenlang
Nie in leergeblieb’nen Weiten?
Steuerst du nie mit blasser Wang’,
Um dann auf und ab zu schreiten?

Hob dein widerstrebend Kinn
Keine Männerhand im Siege?
Schlichst du nie mit reinem Sinn
Einmal vor des Liebsten Stiege?

Willst du nicht wie jene sein,
Die in Schmerzen sich erlösten, —
Tröstung ist’s der Seele dein,
Doch ein bitterliches Trösten!

Auf meinem Schreibtisch

Auf meinem Schreibtisch steht ein Bild,
Vor dem mein Auge überquillt;
Zehn Jahre schaut es auf mich her
Und macht mein Leben leer und schwer,
Weil sie mein Herze nie vergisst,
Wie schweigsam auch ihr Hügel ist.

Zehn Jahre sind eine lange Zeit
Für Jugend und Beständigkeit.
Ein Frauenherz ist leicht entflammt,
Ob unter Schürze, unter Samt;
Und schlug ein Herzlein froh an meins,
Stellt’ ich ihr Bildnis neben deins.

O weh! Zehn Jahr’ sind lange Zeit
Für Falsch und Unbeständigkeit.
Heut’ steht dein Bildnis ganz allein,
So soll’s für tausend Jahre sein.
Dein Bild hat Ruh’, mein Herz hat Ruh’
Dein Hügel deckt mein Sehnen zu.

 
Ludwig Jacobowski (21 januari 1868 – 2 december 1900)
Strzelno op een oude ansichtkaart

De IJslandse schrijfster Kristín Marja Baldursdóttir werd geboren op 21 januari 1949 in Hafnarfjörður. Zie ook alle tags voor Kristín Marja Baldursdóttir op dit blog.

Uit: Die Eismalerin (Vertaald door Coletta Bürling)

„Aber die Magd wollte nicht mit nach Akureyri. »Ich rühr mich nicht vom Fleck, ich bin in den Westfjorden geboren, und da will ich auch sterben. Ich verlasse meine Bucht nicht, solange meine Kinder in diesem grünen Tal unter der Erde liegen und auf ihre Mutter warten.« Immer wieder kam sie darauf, was für ein verrückter Einfall es sei, mit sechs Kindern übers Hochgebirge zu ziehen. In den letzten Wintermonaten wurde deshalb im Tal kaum über etwas anderes geredet als über diesen unseligen Entschluss der Witwe, mit sechs Kindern ins Ungewisse zu ziehen. Schon bei dem Gedanken daran durchfuhr die Menschen ein Schauder. Als die Leute dann noch erfuhren, dass die gesamte Kinderschar die Schulbank drücken würde, schüttelten sie ausgiebig den Kopf und fragten sich ernsthaft, wer hier eigentlich verrückt war, die arme Magd oder Steinunn Ólafsdóttir. Und die Magd, die zuvor niemand gewollt hatte, wurde jetzt von der ganzen Gegend bemitleidet, und auf drei Höfen im Tal war man bereit, sie aufzunehmen. Der Fischer, der die Söhne der Witwe zum Fang mitgenommen hatte, war der Einzige, der sich traute zu fragen, wie sie sich als mittellose Witwe einbilden könne, sechs Kinder in der Stadt durchzubringen. »Wahrscheinlich setze ich mich einfach an meine Strickmaschine«, entgegnete sie gelassen.
Ólafur und Páll freuten sich darauf, in Akureyri auf die Schule zu gehen, und sie begannen sogleich, ihren weltlichen Besitz wie Taschenmesser und Wetzsteine zu Geld zu machen. Die Schwestern hingegen reagierten völlig anders. Karitas war wie eine Schäre bei Ebbe und Flut, entweder munter und ausgelassen wie ein Fels in der Brandung oder in tiefe Tagträume versunken.“

 
Kristín Marja Baldursdóttir (Hafnarfjörður, 21 januari 1949)
Cover IJslandse uitgave 

De Oostenrijkse schrijver en kunsthistoricus Egon Friedell werd op 21 januari 1878 in Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Egon Friedell op dit blog.

Uit: Die Reise mit der Zeitmaschine

“Mr. Anthony Transic, London
Wien, am 19. Februar 1908
Sehr geehrter Herr!
Die beiliegenden beiden Kopien informieren Sie über meinen Briefwechsel mit Mr. Wells. Dieser Korrespondenz verdanke ich auch Ihren Namen, der in dem Roman oder vielmehr dem Protokoll über die Zeitmaschine (ob absichtlich oder aus Versehen, kann ich nicht beurteilen) nicht erwähnt wird. Daß mein Brief Sie, obgleich er einer genaueren Adressenangabe entbehrt, ohne erhebliche Verzögerung erreichen wird, steht für mich außer Zweifel, denn die Londoner Post ist so findig, daß sie sogar eine Depesche ohne Namensnennung, nämlich an den Zeitreisenden, bestellte; man kann aber auch sagen: nicht bestellte. Nämlich so: sogleich nach Empfang des Briefes der Miss Hamilton schickte ich ein Telegramm an Time Traveller London und bekam es prompt zurück mit dem Vermerk »gone on a journey«. Das ist ja bei einem ›Reisenden‹ nicht weiter verwunderlich, daß er sich auf einer Reise befindet; nur was das für eine Reise sei, hätte ich gar zu gern gewußt. Ist er noch immer auf der Zeitreise? Oder schon wieder? Oder nur auf einer ganz gewöhnlichen, wie auch andere Sterbliche sie unternehmen? Aber auf solche Detailfragen pflegt die Post leider keine Auskunft zu erteilen. Immerhin ist damit nunmehr unwiderleglich bewiesen, daß der Zeitreisende existiert. Ich will damit nicht sagen, daß ich in die Angaben, die Mr. Wells mir machen ließ, irgendeinen Zweifel gesetzt hätte. Ich habe Mr. Wells immer für einen besonders honorigen Charakter gehalten und tue es jetzt erst recht. Über sein Talent denke ich allerdings seit den Enthüllungen seiner Sekretärin weniger anerkennend. Wenn er nur ein Protokoll geliefert hat, so bleibt an schriftstellerischer Leistung nichts zurück als die von ihr selbst zugegebene Farblosigkeit und Formlosigkeit. Der menschliche Gesichtskreis wird durch seinen Bericht allerdings erweitert, aber das ist nicht sein Verdienst, sondern das des Zeitreisenden. Er hat gar keinen Anlaß, Bernard Shaw so von oben herab abzutun. Denn selbst zugegeben, daß dieser Ideologie eingeschmuggelt hat, so bliebe ihm immer noch der Ruhm der Emballage. Auch ein gänzlich wertloses Medikament, das in einem delikaten Schokoladenüberzug steckt, oder ein exquisit ausgestattetes Knallbonbon, in dem sich nichts als Luft befindet, hätte noch immer einen gewissen Reiz: nennen Sie das immerhin Luxus. Nun enthält aber das, was Mr. Wells Shaws Ideologie nennt, ebenfalls einen Schatz von Wahrheiten; nur sind es keine physikalischen, sondern moralische.”

 
Egon Friedell (21 januari 1878 – 16 maart 1938)
Als luisterboek te zien en te horen op YouTube

De Franse dichter en schrijver Joseph Méry werd geboren op 21 januari 1797 in Marseille. Zie ook alle tags voor Joseph Méry op dit blog.

Marseille (Fragment)

ET rêveur, j’écoutais la guerrière harmonie,
Sous la tour ronde où meurt la vague d’Ionie ;
Là riaient nos soldats venus de Navarin :
Et je plongeais mes yeux vers la ville étagée,
Sur la rive du port par les mâts ombragée,
Sur notre beau ciel si serein.
 
ALORS, doublant ce fort qui s’asseoit sur une île,
Se glissa vers le môle une corvette agile ;
Sur sa poupe, en traits d’or, étincelait son nom ;
D’un funèbre secret messagère fidèle,
Elle entrait, saluant la haute citadelle
Avec la voix de son canon.

PAR la flottante échelle aux rampes goudronnées,

Je montai sur le pont : et mes mains étonnées
Touchaient de vieux débris gisans au pied des mâts.
O navire ! ai-je dit, quelle terre féconde
A vu ton vol ? Madras, Pondichéry, Golconde ?
Je veux visiter ces climats !
 
DE ton beau pèlerinage,
Que j’aime à m’entretenir ;
Sur ta carte de voyage
Tout point est un souvenir.
Corvette, ton ancre est rousse,
Ton bassin manque d’eau douce,
Ta quille est verte de mousse ;
De bien loin tu dois venir !

 
Joseph Méry (21 januari 1797 – 17 juni 1866)
Standbeeld op het graf van Joseph Méry op de begraafplaats van Montmartre

De Duitse toneelschrijver, acteur en theaterdirecteur Julius Roderich Benedix werd geboren op 21 januari 1811 in Leipzig. Zie ook alle tags voor Roderich Benedix op dit blog.

Uit:Die Lügnerin

“LANGENBERG. Und Sie beharren auf Ihrem Nein?
CONSTANZE. Ich beharre darauf.
LANGENBERG. Was aber können Sie allen meinen vernünftigen Gründen entgegensetzen?
CONSTANZE. Einen einzigen, der sie alle zu Boden schlägt: ich liebe Sie nicht.
LANGENBERG empfindlich. Sie lieben mich nicht? Wo durch bin ich Ihnen denn so unangenehm geworden, womit habe ich Ihren Haß verdient?
CONSTANZE. Wie Sie übertreiben! Wer spricht denn von Haß? Sie sind mein Vormund, haben treulich mein Vermögen verwaltet, haben mich geleitet und geschützt – für alles das bin ich Ihnen sehr dankbar, ich schätze und ehre Sie. Allein diese Dankbarkeit ist noch keine Liebe – wenigstens nicht die Liebe, die mich wünschen ließe Ihre Gattin zu werden.
LANGENBERG gereizt. Sie sprechen so klug von Liebe, kennen Sie denn die Liebe schon?
CONSTANZE wendet sich ab
LANGENBERG. Sie leben eingezogen, kommen meines Wissens mit jungen Männern nicht zusammen, kennen Sie denn die Liebe schon? Antworten Sie mir.
CONSTANZE schelmisch. Herr Vormund, Sie sind nicht alt genug um diese Frage an mich stellen zu können. Wenn Sie einmal weißes Haar haben, mögen Sie darauf Anspruch machen Herzensgeständnisse eines jungen Mädchens zu erhalten.
LANGENBERG. Sie sind meine Mündel.
CONSTANZE lachend. Allein mein Herz steht nicht unter Ihrer Vormundschaft.“

 
Roderich Benedix (21 januari 1811 – 26 september 1873)
Cover

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 21 januari 2007 en ook mijn blog van 21 januari 2008 en eveneens mijn blog van 21 januari 2009.

21-01-2018 om 10:30 geschreven door Romenu  

De Ierse dichteres en schrijfster Katharine Tynan Hinkson werd geboren op 21 januari 1861 in Clondalkin, County Dublin. Katharine Tynan, een van de twaalf kinderen van een melkveehouder, bezocht tussen 1869 en 1875 het Dominicaanse klooster van St. Catharina van Siena in Drogheda en beoogde vervolgens aan het noviciaat te beginnen. Na een oogkwaal in haar jeugd leed ze aan bijziendheid. Haar eerste gedicht werd gepubliceerd in 1878 in de krant The Graphic en publiceerde daarna regelmatig gedichten in kranten als Irish Monthly en de Dublin University Review. Daarnaast werkte ze ook als journaliste voor literaire tijdschriften. In juni 1885 ontmoette zij William Butler Yeats. Deze ontmoeting werd gevolgd door een levenslange correspondentie met Yeats, die haar beschreef als "zeer eenvoudig". In de vroege correspondentie adviseerde Yeats haar om iets bijzonders te maken van haar Ierse katholicisme. Haar eerste bundel, “Louise de la Valliere and Other Poems” (1885), werd sterk beïnvloed door de Britse dichteres Christina Rossetti, en was volgens Yeats “too full of English influence to be quite Irish”. Naast Yeats en Christina Rossetti was Tynan ook bevriend met Charles Stewart Parnell, Alice en Wilfrid Meynell en en Christina Rossetti’s broers, Dante Gabriel Rossetti en William Michael Rossetti. Haar tweede bundel “Shamrock's” (1887), bevatte uitsluitend Ierse thema's. Tynan woonde tot haar huwelijk met Henry Albert Hinkson in 1893in Ierland. Hinkson was advocaat en auteur van romans. Na de bruiloft verhuisde het echtpaar naar Ealing en Notting Hill voordat beiden in 1914 terugkeerden naar Ierland, waar Henry Albert Hinkson rechter werd in County Mayo en in 1919 stierf. Katherine Tynan, die door John Butler Yeats in 1887 werd geportretteerd, schreef naast dichtbundels 100 romans, twaalf verhalenbundels, drie toneelstukken en talrijke artikelen over sociale kwesties zoals kinderarmoede en werkomstandigheden van vrouwen. Ze kreeg brede publiciteit met “The Wind, Shakes the Barley”, een bekende song met een tekst van haar. Haar eerste grote romans omvatten “Oh! What a Plague is Love” (1896) en “She Walks in Beauty” (1899)
In 1913 verscheen haar autobiografische literaire retrospectief, “Twenty-Five Years”, met enkele tientallen vroege brieven van Yeats, herdrukt zonder zijn toestemming. In 1924 werd “Memories” gepubliceerd. In 1930 verschenen haar verzamelde lyrische werken onder de titel “Collected Poems”.

Quiet Eyes

The boys come home, come home from war,
With quiet eyes for quiet things --
A child, a lamb, a flower, a star,
A bird that softly sings.

Young faces war-worn and deep-lined,
The satin smoothness past recall;
Yet out of sight is out of mind
For the worst wrong of all.

As nightmare dreams that pass with sleep,
The horror and grief intolerable.
The unremembering young eyes keep
Their innocence. All is well!

The worldling's eyes are dusty dim,
The eyes of sin are weary and cold,
The fighting boy brings home with him
The unsullied eyes of old.

The war has furrowed the young face.
Oh, there's no all-heal, no wound-wort!
The soul looks from its hidden place
Unharmed, unflawed, unhurt.

The Wind That Shakes The Barley

There's music in my heart all day,
I hear it late and early,
It comes from fields are far away,
The wind that shakes the barley.

Above the uplands drenched with dew
The sky hangs soft and pearly,
An emerald world is listening to
The wind that shakes the barley.

Above the bluest mountain crest
The lark is singing rarely,
It rocks the singer into rest,
The wind that shakes the barley.

Oh, still through summers and through springs
It calls me late and early.
Come home, come home, come home, it sings,
The wind that shakes the barley.

Mater Dei

She looked to east, she looked to west,
Her eyes, unfathomable, mild,
That saw both worlds, came home to rest,­
Home to her own sweet child.
God's golden head was at her breast.

What need to look o'er land and sea?
What could the winged ships bring to her?
What gold or gems of price might be,
Ivory or miniver,
Since God Himself lay on her knee?

What could th' intense blue heaven keep
To draw her eyes and thoughts so high?
All heaven was where her Boy did leap,
Where her foot quietly
Went rocking the dear God asleep.

The angel folk fared up and down
A Jacob's Ladder hung between
Her quiet chamber and God's Town.
She saw unawed, serene;
Since God Himself played by her gown.

 
Katharine Tynan (21 januari 1861 - 2 april 1931)
Portret door John Butler Yeats, 1887

21-01-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijver, journalist en taaltrainer Rudy Dek werd geboren in Rotterdam in 1956. Zijn eerste roman “Het duizendste front” verscheen in 1993. Hoofdthema's van het boek zijn collaboratie en verzet tijdens WO II. De in Veenendaal woonachtige Dek werd vooral bekend vanwege zijn thrillers die zich in Nijmegen afspelen tijdens de jaarlijkse Vierdaagse. De eerste hiervan, getiteld “De dood of de gladiolen”, verscheen in 2008. In 2009 verscheen een tweede zogenaamde 4-daagse thriller, getiteld “Vrijdagmoorden”. In dit boek worden zakkenrollers, een verdwenen G4S- geldtransport, moorden op mensen uit de Quote 500 en de mishandeling van een buschauffeur behandeld tegen de achtergrond van de Nijmeegse Vierdaagse. De derde 4-daagse thriller, “Het verdriet van de Vierdaagse” geheten, verscheen in 2010 en de vierde “Dood van een marsleider in 2011. In 2012 volgde "De goudenkruisdragers". In 2016 zijn er twee boeken verschenen. “Oorlogspad" is het nieuwste en het 9e deel uit de serie 4-daagse thrillers. Ter gelegenheid van de 100e Nijmeegse Vierdaagse werd het eerste exemplaar uitgereikt aan marsleider Johan Willemstein.

Uit: De Goudenkruisdragers

“Vlak bij de grens met Duitsland, een stukje buiten Millingen, daar waar de lucht, het water en de grond nog een geheel vormen, had professor Bernard Werner drie jaar geleden op een solitaire wandeling een verlaten molen aangetroffen. Het bouwwerk rees uit boven zijn omgeving, wat Werner deed denken aan zichzelf. Maar ook de machinerie, dat eeuwenoude karakter, dat ben ik. Er was wel wat werk aan de molen, vertelde de eigenaar, een man die sinds de dood van zijn vrouw niet langer eenzaam wilde wonen en daarom voor een rijtjeshuis in het dorp had gekozen. Al dat werk stond de koop niet in de weg. Dat kon Werner zelf wel oplossen. Nou ja zelf, sinds de overdracht deden vrienden en kennissen het werk, waarbij Werner uit de losse pols wat aanwijzingen gaf en ervoor zorgde dat er in een manshoge koelkast voldoende eten en drinken klaarstond. Maar goed, los van nog een aantal ongemakken was de molen sinds een maand of twee min of meer bewoonbaar en daarom, toen Werners boek gereed was, wist hij dat daar de presentatie ervan zou plaatsvinden.
Hij nodigde niet alleen zijn vrienden en kennissen uit, niet alleen de jongens die zo hard hadden gezaagd en getimmerd. En ook niet alleen zijn goede vrienden van de Vierdaagse. De voorname collega’s van de universiteit, de leden van de raad van bestuur, de nieuwe Nijmeegse burgemeester en zijn wethouders, die moesten om hem heen staan. Met hen zou hij doen alsof ze elkaar dagelijks zagen. Voor het volume was nog een aantal studenten gevraagd. En tot slot, niet te vergeten,
moest er pers zijn. Volop pers. De tv, de radio, de krant, allemaal mochten ze komen, want deze Bernard Werner, deze wetenschapper pur sang, deze arme man, had een verhaal te vertellen.
Vorig jaar was hij het slachtoffer geweest van een vreselijke ontvoering. Zestien nachten was hij door een onbekende in een koude, donkere kelder vastgehouden en pas weer vrijgelaten nadat een pak losgeld was betaald. Een dader was nooit gevonden, zelfs de kelder bleek onvindbaar, wat de mensen deed zeggen dat de ontvoering door professionals moest zijn uitgevoerd. Die zouden nooit voor de rechter komen. In het interview met de Gelderlander had Werner het woord professional overgenomen en vertaald in beroepsontvoerder. Uit het interview, waarin hij ter wille van het boek niet op alles kon ingaan, kwam evenwel naar voren dat hij dankzij zo’n beroepsontvoerder door een hel was gegaan. Een hel. Hij gebruikte het woord graag.”

 
Rudy Dek (Rotterdam, 1956)

21-01-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse schrijfster Anna Basener werd in 1983 in Essen geboren. Basener studeerde cultuurwetenschappen en esthetiek aan de Universiteit van Hildesheim. Het collegegeld verdiende zij met het schrijven van stuiverromans voor de Bastei Verlag. In 2010 verscheen met haar “Heftromane schreiben und veröffentlichen” het eerste boek over het schrijven van stuiverromans. Zij publiceerde zelf onder verschillende pseudoniemen, maar vooral omdat Catharina Chrysander verschillende stuiverromans in het genre adel en “Heimat”, en romantasy en sexwesterns. Tegenwoordig schrijft ze erotische e-books, thrillers en historische romans onder pseudoniem en in toenemende mate publiceert zij onder haar eigen naam. Haar e-book “Fürstenschund” bereikte plaats 1 op de Kindle bestseller lijst. Naast essays voor vice.de en het tijdschrift Business Punk schrijft ze ook een column over de zoektocht naar de perfecte werkplek. Haar korte verhaal “Herz aus Milch” was een van de beste van de MDR literatuur wedstrijd in 2015 en is verschenen in de bloemlezing “Schnee im August. In 2017 verscheen haar debuutroman “Als die Omma den Huren noch Taubensuppe kochte“, waarvan al voor verschijnen de filmrechten verkocht waren.

Uit:Als die Omma den Huren noch Taubensuppe kochte

“Putzen. Nicht gerade Ommas Berufung. Nur weil sie gut darin ist, heißt das nicht, dass jedes feuchte Durchwischen von Herzen kommt. Sie will es halt sauber haben, hat ei-nen gewissen Anspruch und eine unerschöpfliche Menge an Reinigungsbenzin. »So ein Hotel muss schließlich was hermachen«, hat die Omma oft gesagt, den Staubwedel untern Arm geklemmt und noch einen Samtkragen gekippt. So war das an Karneval. Und an Ostern. Und selbstverständlich am Ersten Mai, und das ging dann immer so weiter durch das ganze Jahr, das kann man sich ja vorstellen. Genau genommen war das damals natürlich gar kein Hotel, sondern ein Puff. Aber das machte die Arbeit nur anspruchsvoller. »Eine einzige Komplexät mit die Damen und die Her-ren und das Geld.« Die Omma hatte so manche Weisheit parat. Sie war stolz auf dreckfreie Flächen und hatte für jeden Kleckser ein bis drei Lösungen. Aber ihr ging es immer um mehr, aufs Putzen ließ sich die Omma nie reduzieren. Immerhin war sie ja vor allem Wirtschafterin - und zwar eine flotte. Sie hatte zum Beispiel recht schnell ne Dauerwelle, noch vor den Damen im d'Amour. Natürlich war sie auch eine der Letzten, die noch Dauerwelle hatte, als die Welle längst vorüber war, aber so ist das mit der Omma nun mal. Bei der Arbeit gab's den Kittel über ihre Versandhaus-Shirts und die langen Ladyzigaretten im Mundwinkel. Sie raucht Eve, damals wie heute. Die haben so eine Blumen-borte am Ende des Filters, und die Plastikfingernägel von der Omma sind selbstverständlich immer in einer der vier Farben lackiert, die in der Blumenborte vorkommen. Rauchen kann tödlich sein - und wenn schon. Das Leben kann tödlich sein, und davon kann die Omma aber mal ein Liedchen singen. Sie hat eine tiefe Stimme, und wenn sie besoffen ist, dann stiert sie mit Schlafzimmerblick auf die Tischplatte, stemmt ihren Ellbogen auf und singt Dolly-Parton-Songs, während Eve in ihren Fingern zu Asche wird. Aber zurück zum Hotel, zurück zum Anfang. Die Omina war natürlich ein heißer junger Feger mit bunten Plastiknägeln, und sie hatte die Damen im Griff. Schon vor 1960, als alles anfing, hatte die alles im Griff. Wenn der Herbert nicht weiterwusste, dann hat er die Omma gefragt. Gut, er hat sie angebrüllt, und sie hat ihn ignoriert, aber das hat am Ende meistens geholfen. Wenn die Damen nicht weiterwussten, haben sie die Omma gefragt. Denn dem Herbert ist manchmal die Hand ausgerutscht, und da brauchte es einfach jemanden, der zurückschlägt. Da flogen dann die Ohrfeigen hin und her, dank der Omma war das keine Einbahnstraße. Wenn sie selbst nicht weiter-wusste, dann ... Nein, eigentlich wusste sie immer weiter.“

 
Anna Basener (Essen, 1983)

21-01-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandsche schrijver en journalist Stefan Popa werd op 20 januari 1989 geboren in Vleuten. Zie ook alle tags voor Stefan Popa op dit blog.

Uit: De verovering van Vlaanderen

`Verder vanuit dit genadeloze dieptepunt dat zowaar het uitzichtloze heeft bereikt. En u wilt evenzeer verder, dunkt me. U wilt méér. U hebt schoon genoeg van minder. Wellicht dat u onderweg enkele geschiedkundige strapatsen mijnerzijds ten deel zullen vallen, dat durf ik op dit moment te zeggen noch te beloven. De kans bestaat dat ik bekentenissen zal doen die u niet horen te interesseren en dat toch doen. Ik overweeg zelfs om dit werk iiberhaupt niet te publiceren. Dat zou wat zijn zeg! Het Nederlands taalgebied mijzelf ontzeggen. Het jammerlijke hieraan is dat niemand zal weten dat ik gemist word. Behalve ikzelf uiteraard, hoewel ik moet oppassen met dergelijke beweringen die de ijdeltuiterij schampen. Ik houd lang niet zoveel van mezelf als u van mij zult houden aan het eind van deze reis. Deze belofte doe ik u, waarmee ik indirect het besluit heb genomen om alles te noteren wat mij kortgeleden is overkomen — zoals u, scherpzinnig als u bent, al doorzag. We bevinden ons op een pril kruispunt in mijn leven, zowel literair als secundair. Rest mij enkel nog de opmerking dat dit alles waargebeurd is en met de meest zuivere intenties nauwgezet is opgeschreven. `Luister je wel?' Niet echt, echt niet zelfs. Ik bespaar vader mijn antwoord en mijzelf een donderpreek. Hij biedt hulp, zoals altijd wanneer we elkaar de eerste vrijdag van de maand treffen in hetzelfde verdomde restaurant aan hetzelfde verdomde tafeltje met altijd hetzelfde veranderende uitzicht op diezelfde Amstel. Een baan, wat zakgeld, adviezen, een advocaat mits nodig. Maar ik heb helemaal niets nodig. `De reclamewereld is niet meer wat het was, vader', zeg ik alsof de reclamewereld ooit iets is geweest. Vader buigt zich over de tafel. Zijn voorgeknoopte das bungelt vervaarlijk boven een diep bord met kreeftsoep. Dat zelfingenomen lachje. Zijn grijze wenkbrauwen die als halfopen rolgordijnen voor zijn ogen hangen. In het knoopsgat van de linker revers steekt het oude logo van zijn eerste grootbedrijf. Op zijn zeventiende is hij begonnen in een fabriek waar opbergdoosjes werden geproduceerd en vijftig jaar later is hij ondernemer van het jaar 1996, 1997, 2004, 2006 en tevens multimiljonair, in willekeurige volgorde. Met de iets te lange nagel van zijn wijsvinger tikt hij op de opgepoetste speld: 'Het beginnen gaat je prima af, maar het volhouden lukt je steeds niet, laat staan het afmaken. Als ik iets heb geleerd, en als jij één ding van mij kunt leren, is het dat niets vanzelf gaat in het leven. Niemand schenkt je je eerste tonnetje. Dat moet je zelf verdienen.'

 
Stefan Popa (Vleuten, 20 januari 1989)

De Amerikaanse dichter en letterkundige Edward Hirsch werd geboren op 20 januari 1950 in Chicago. Zie ook alle tags voor Edward Hirsch op dit blog.

Late March

Saturday morning in late March.
I was alone and took a long walk,
though I also carried a book
of the Alone, which companioned me.

The day was clear, unnaturally clear,
like a freshly wiped pane of glass,
a window over the water,
and blue, preternaturally blue,
like the sky in a Magritte painting,
and cold, vividly cold, so that
you could clap your hands and remember
winter, which had left a few moments ago—
if you strained you could almost see it
disappearing over the hills in a black parka.
Spring was coming but hadn't arrived yet.
I walked on the edge of the park.
The wind whispered a secret to the trees,
which held their breath
and scarcely moved.
On the other side of the street,
the skyscrapers stood on tiptoe.

I walked down to the pier to watch
the launching of a passenger ship.
Ice had broken up on the river
and the water rippled smoothly in blue light.
The moon was a faint smudge
in the clouds, a brushstroke, an afterthought
in the vacant mind of the sky.
Seagulls materialized out of vapor
amidst the masts and flags.
Don't let our voices die on land,
they cawed, swooping down for fish
and then soaring back upwards.

The kiosks were opening
and couples moved slowly past them,
arm in arm, festive.
Children darted in and out of walkways,
which sprouted with vendors.
Voices greeted the air.
Kites and balloons. Handmade signs.
Voyages to unknown places.
The whole day had the drama of an expectation.

Down at the water, the queenly ship
started moving away from the pier.
Banners fluttered.
The passengers clustered at the rails on deck.
I stood with the people on shore and waved
goodbye to the travelers.
Some were jubilant;
others were broken-hearted.
I have always been both.

Suddenly, a great cry went up.
The ship set sail for the horizon
and rumbled into the future
but the cry persisted
and cut the air
like an iron bell ringing
in an empty church.
I looked around the pier
but everyone else was gone
and I was left alone
to peer into the ghostly distance.
I had no idea where that ship was going
but I felt lucky to see it off
and bereft when it disappeared.

 
Edward Hirsch (Chicago, 20 januari 1950)
Hier met zijn zoontje Gabriel als baby

De Duitse (Luxemburgse) schrijver Guy Helminger werd geboren op 20 januari 1963 in Esch-sur-Alzette. Zie ook alle tags voor Guy Helminger op dit blog.

Uit: Rost (Der Schlaf)

"Braller schlief auf einer Parkbank ein.
Es war ein heißer Nachmittag, und Braller hatte sich mit jedem Schritt, den er getan hatte, mit jeder Armbewegung, jedem Atemzug müder und müder gefühlt. Er war durch die Straßen geschlendert, hatte an nichts gedacht, nichts bewusst wahrgenommen, und als er in den Park eingebogen war, waren ihm plötzlich die Augen zugefallen. Da hatte hinter ihm ein Bus scharf gebremst. Braller war hochgeschreckt, hatte sich geschüttelt und war anschließend noch einige hundert Meter weiterspaziert; doch sein Körper war schwerer geworden und so hatte er sich auf eine Parkbank am Rand des Waldes gesetzt und war sogleich eingeschlafen.
Als Braller aufwachte, war jemand dabei, ihn in einen Verband einzuwickeln. Braller beugte den Kopf und sah an sich hinunter. Der Mann hatte offensichtlich bereits vor geraumer Zeit mit seiner Tätigkeit begonnen, denn nicht nur Brallers Füße und Beine steckten fest im Griff des Stoffstreifens, auch seine Hüften und seine Brust, an die seine Arme kreuzweise gepresst waren, waren bis zum Hals mit dem Verband umwickelt.
Braller versuchte sich zu bewegen, seine Hände frei zu bekommen, die Schenkel voneinander zu lösen, aber die Binde saß fest.
»Was soll das?!«, sagte Braller.
Der Mann hielt einen Moment inne und legte Braller freundschaftlich die Hand auf die bandagierte Schulter. Sein Gesicht blieb dabei ernst, so als dürfe er in seiner Konzentration keinesfalls nachlassen. Dann setzte er seine Arbeit fort.
Braller bemerkte, dass dem Mann eine Braue fehlte. Über dem rechten Auge war ein nicht unbedingt als wuchernd zu beschreibender, aber doch fülliger Haarbogen zu sehen. Die linke Seite hingegen war an dieser Stelle glattrasiert. Oder die Braue war weggesengt worden; vielleicht hatte der Mann auch noch nie Haare dort gehabt. Auf seinem Kopf hingegen kräuselte sich eine wohlgeordnete Frisur, die die Ohren halb bedeckte und die Brallers Gesicht jedesmal empfindlich nahe kam, wenn der Mann den Verband umBrallers Körper zog."

 
Guy Helminger (Esch-sur-Alzette, 20 januari 1963)

De Duitse schrijver André Kubiczek werd op 20 januari 1969 geboren in Potsdam. Zie ook alle tags voor André Kubiczek op dit blog.

Uit: Das fabelhafte Jahr der Anarchie

“Es war im Februar 88, als wir mit unserer Kompanie in die Braunkohle gefahren sind, vor etwas mehr als zwei Jahren.
Vielleicht kannst du dich erinnern: Im Juli 87 hatte es diese große Amnestie gegeben, die Todesstrafe war offiziell abgeschafft worden und alles. Zwanzigtausend Mann hatten sie aus den Gefängnissen entlassen. Und im Februar, oh Wunder, waren dann plötzlich nicht mehr genug Arbeitskräfte vorhanden. So kam es, dass ausgerechnet wir Dachse die Drecksarbeit der freigekommenen Sträflinge erledigen mussten.
Wir waren in der Dübener Heide stationiert, Unteroffiziersschule, was ein paar Stunden Fahrt auf der Pritsche von ’nem W50 bedeutete. Du kennst das selber aus deiner Zeit: Der Wind pfeift, und durch die Ritzen zieht’s wie Hechtsuppe. Die Plane knattert, und man wird fast taub, um erst gar nicht von der Kälte anzufangen, die im Februar nun mal so herrscht.
Hundert Kilometer, immer Richtung Osten, und unser Ziel hieß –», an dieser Stelle machte Arnd eine kurze, dramatische Pause, «Schwarze Pumpe. Da befand sich das Quartier. Unsere Kompanie war also in die Produktion abkommandiert worden: einen ganzen Monat lang Einsatz in der Braunkohle, statt sinnlos in der Kaserne rumzuhängen. Die meisten von uns hat es gefreut.
Wir waren in einer kleinen Barackensiedlung untergebracht, die früher vielleicht mal ein Ferienlager gewesen war, als es da noch Wiesen gegeben hatte, Felder, Wald, was weiß ich, Natur eben.“

 
André Kubiczek (Potsdam, 20 januari 1969)

De Israëlische schrijfster, journaliste en literatuurwetenschapster Batya Gur werd geboren op 20 januari 1947 in Tel Aviv. Zie ook alle tags voor Batya Gur op dit blog.

Uit:Denn am Sabbat sollst du ruhen (Vertaald door Margalit Zibaso)

„Das alles war verschwunden. Seine Naivität, die rückhaltlose Verehrung, das Zugehörigkeitsgefühl zu einer geheimen Verbindung, der Stolz auf den ersten Patienten - alles wich dem Gefühl einer quälend-drückenden Belastung, und die nackte Angst verfolgte ihn seit jenem Sabbat, den er den "schwarzen Sabbat" nannte - jenem Sabbat, für den er sich freiwillig gemeldet hatte, um das Haus vorzubereiten für Eva Neidorf, die gerade nach einem vierwöchigen Aufenthalt bei ihrer Tochter in Chicago zurückgekehrt war und die einen Vortrag halten sollte.
An jenem Sabbat hatte er sich dem Gebäude genähert, ohne zu ahnen, daß sich sein Leben gänzlich ändern sollte. Ein Sabbat im März, mit Sonne und zwitschernden Vögeln, an dem Gold, da er vor der Begegnung mit Neidorf aufgeregt war, sein Haus frühzeitig verließ, um den Saal in Ordnung zu bringen und die Stühle aufzustellen, die zusammengeklappt im Lagerraum standen, und den großen Wasserkessel mit Wasser zu füllen. Alle, das wußte er, wollten am Sabbatmorgen eine Tasse Kaffee. Die Vorlesung sollte um halb zehn beginnen, und einige Minuten vor neun glitt sein Auto die Straße hinab.
In Jerusalem herrschte die Ruhe eines Sabbatmorgens, und das Viertel, an dem er vorbeifuhr und das auch sonst immer ruhig dalag, war jetzt in völliges Schweigen gehüllt.
Gold atmete die frische, reine Luft ein und wich aufmerksam der schwarzen Katze aus, die den Fahrdamm mit großartiger Gleichgültigkeit überquerte. Er lächelte über den Aberglauben angeblich vernünftiger Menschen, über die Furcht vor schwarzen Katzen, doch auch darüber sollte er später nicht mehr lächeln. Die bevorstehende Vorlesung ließ eine besondere, aufgeregte Erwartung in ihm aufglimmen: Er sollte seine Analytikerin nach ihrem vierwöchigen Urlaub wiedersehen.“

 
Batya Gur (20 januari 1947 – 19 mei 2005)

De Turkse schrijver Nazim Hikmet werd op 20 januari 1902 geboren in Thessaloniki. Zie ook alle tags voor Nazim Hikmet op dit blog.

Over Leven

3
Onze wereld koelt af
een ster tussen de sterren
nog wel een van de kleinste
een spikje bladgoud op blauw fluweel
die reusachtige wereld van ons. Ooit koelt deze wereld af
en zal niet eens als een ijsklomp
of een dode wolk
maar als een lege notendop wegtollen
in het eindeloze stikkedonker. Nu al daarvan de pijn te dragen
de droefenis te voelen.
Zo zeer moet je van deze aarde houden
dat je kunt zeggen:
“Ik heb geleefd”.

20 september 1945

Op dit late uur
in deze herfstnacht
zit ik vol van jouw woorden,
woorden
eeuwig als tijd en materie
naakt als een oog
zwaar als een hand
en als sterren zo fonkelend.
Je woorden kwamen naar mij toe,
kwamen uit je hart, uit je hoofd, uit je vlees.
Je woorden brachten jou met zich mee
ze zijn: moeder
ze zijn: vrouw
en metgezel...
Ze zingen droevige, bittere, hoopvolle, blije, dappere tonen
je woorden zijn personen...

Vertaald door Wim van den Munkhof

 
Nazim Hikmet (20 januari 1902 – 3 juni 1963)
Cover

De Indiaase schrijfster Qurratulain Hyder werd geboren op 20 januari 1927 in Aligarh, Uttar Pradesh. Zie ook alle tags voor Qurratulain Hyder op dit blog.

Uit: A Season of Betrayals (The Sound of Falling Leaves)

“This morning I was standing at my backdoor arguing with the vegetable vendor over the price of cauliflower. Upstairs, in the kitchen, rice and lentils were.boiling on the stove. The servant had left for the market. In the bathroom, standing in front of the dull mirror over the chipped sink, Viciar Sahib was admiring his face, humming a tune, and shaving. As I argued with the vendor my mind was busily planning the evening meal. just then a car stopped near us. A woman leaned out the car window, then opened the door and stepped out. I was counting my change and didn't pay her much attention. but when she came closer I raised my head and looked at her. "Oh! It's you!- she almost shrieked. I froze. Her face looked as if she had seen a ghost. The horror I saw in her eyes it that moment still haunts me. I can't forget it. I could go mad thinking about it. This woman-1 still can't recall het name, and in the morning, out 01 sheer embarrassment. Icouldn't even ask her—she :flirt I used to be stik", ts together at St. Marvls iu Delhi. That was some twenty years ago. I must have been only seventeen then. But I was a healthy gill and looked big for my years, and people were already talking of my beauty. There used to be a custom in Delhi: women with eli-gible sons or male cousins would make the rounds of all the schools, looking over the girls. If they liked one they would send a proposal to her parents. Somehow I came to know that the mother and aunts of this girl had noticed me in the assembly on Founder's Day, and were keen to make me their daughter-in-law. They lived on Nurjahan Road, and the 'boy' had recently started at the Reserve Bank of India making two hundred a month. A proposal was sent to my parents, who lived quite far from Delhi in Meerut. But my mother had loftier plans for me—also, at my age, it was too early for marriage. The proposal was immediately turned down. Later we were briefly together in college, but then she got married and left. Now, after so many years, we met again this morning in an alley behind Lahore's Mall Road. "Come upstairs and have a cup of tea," I said to her, "We'll have a good chat."

 
Qurratulain Hyder (20 januari 1927 – 21 augustus 2007)
Cover 

De Amerikaanse schrijver Robert Olen Butler Jr. Werd geboren op 20 januari 1945 in Granite City, Illinois. Zie ook alle tags voor Robert Olen Butler Jr. en voor Robert Butler op dit blog.

Uit:Tabloid Dreams

“I work in publishing myself and so I’m not going to sue that newspaper you buy in the supermarkets. I simply don’t believe in it, as a matter of principle. But I categorically deny that what has happened to me since the accident is I’ve turned into a nymphomaniac. If I’m supposed to be a nympho, then I want to know why nobody ever called JFK or Wilt Chamberlain or Warren Beatty a satyr. Or all the millions of guys we all rightly assume have the same impulses as these public figures but less appeal or opportunity. Are all these guys satyrs? Isn’t that, in fact, exactly the way all their brains work, just like the way mine is supposed to now?
But I’m not angry at men. I want to touch them. This is a revelation to me, sure. This has been coming on me since a New York gypsy cab and I had a blind date in a crosswalk on Sixth Avenue, sure. But this is a different thing from what the people at the Real World Weekly would have you believe.
I saw their editor-in-chief on the Inside Scoop TV show last night. They were demanding that he sort out the real from the unreal. If a doomsday meteor were really hurtling toward the earth, they asked, why should the only astrophysicist who seems to know about it be unreachable at his supposed lab in Albania? And why would an Albanian be named Desi, anyway? At this the editor-in-chief turned to the camera and said that the reach of I Love Lucy has always been greatly underestimated. And then he smiled a little half smile, this editor-in-chief, and he is a man perhaps forty years old with a sharp white part in his soft, black-cat hair and the smile punched a dimple into his left cheek and my hand rose, wanting to place the tip of my forefinger into that indent. “It’s real,” he said, speaking of the meteor.
I don’t believe it is. Who does? But if it were true, and the world were going to end tomorrow, the only thing I’d regret was not having understood earlier what I understand now. No. “Understand” is the wrong word. That suggests a rational thing. And it suggests that I know what’s going on. It’s neither. So why should the word offer itself up at all? Am I mad? No. Mad people talk to themselves. I’ve discovered a part of me that I can’t talk to. Or even about. But that part seems to know something.
A few mornings ago, for example. I was in my office and I was reading a manuscript. A prominent woman Orientalist trying to write a popular history of strange Eastern customs in little two page chapters with zippy, freak-show headings and lurid illustrations."

 
Robert Olen Butler Jr. (Granite City, 20 januari 1945)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 20 januari 2007 en ook mijn blog van 20 januari 2008 en eveneens mijn blog van 20 januari 2009.

20-01-2018 om 12:03 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en journalist Axel Hacke werd geboren op 20 januari 1956 in Braunschweig. Zie ook alle tags voor Axel Hacke op dit blog.

Uit:Die Tage, die ich mit Gott verbrachte

„Als ich mir selbst entgeistert hinterhersah, wie ich mit dem schnelleren Zug in der Nacht entschwand, und als ich gleichzeitig auch sehr erstaunt bemerkte, dass ich im selben Augenblick hinter mir selbst in dem langsameren Zug zurückblieb — da blieb nichts übrig, als mir selbst noch einmal mit einer kurzen Handbewegung zuzuwinken. Und in der Fensterscheibe vor mir, wo zuvor noch mein Bild gewesen war, war nur noch schwarze Nacht. Doch dauerte das nicht lange. Nach einigen Minuten tauchten draußen vor dem Fenster die ersten Lichter der Stadt auf, dann auch die zweiten und die dritten, ich erkannte meine Stadt, ich sah ihre Straßen, ich sah sie nur zu genau, denn der Zug fuhr mitten auf dem Asphalt, er fuhr die Sonnenstraße hinunter, dann die Müllerstraße, und an der Ecke, wo sich der Laden befindet, an dem ich morgens meine Zeitungen kaufe, dort, wo natürlich noch nie ein Zug gefahren war und wohl auch nie wieder einer fahren würde (nein, das ist nicht richtig, einmal wird in dieser Geschichte noch ein Zug dort fahren, so viel kann ich verraten), an dieser Ecke also bog er plötzlich in meine Straße ein, der Zug. Einige Autos warteten derweil, mehrere Passanten eilten, ohne die Bahn weiter zu beachten, den Bürgersteig entlang, ein Liebespaar küsste sich vor dem Eingang eines Lokals. Wir fuhren langsamer und hielten genau vor meinem Haus. Ich nahm meine Aktentasche, ging zur Waggontür und drückte auf den grünen Türöffner. Die Tür öffnete sich, ich stieg aus, nur ich, niemand sonst. Ich schloss die Haustür auf, da schoss mir aus dem Aufzug schon mein lieber Büro-Elefant entgegen. Ich blieb in der Eingangstür des Hauses stehen, strich dem Büro-Elefanten über den Rücken, kraulte ihm die Ohren und hörte, wie sich hinter mir leise zischend die Türen des Zuges schlossen. Ich drehte mich um und sah, wie er die Straße entlangfuhr und um die nächste Ecke bog, dort, wo das Schokoladengeschäft ist. Merkwürdig, dachte ich noch, es sind wirklich gar keine Schienen zu sehen und auch keine Oberleitung.“

 
Axel Hacke (Braunschweig, 20 januari 1956)
Cover

De Tsjechische dichter, schrijver en filosoof Egon Bondy werd geboren op 20 januari 1930 in Praag. Zie ook alle tags voor Egon Bondy op dit blog.

Uit: The Consolation of Ontology (Vertaald door Benjamin B. Page)

“Whenever we begin to write all our thoughts run off and hide under tables or chairs or on top of bookcases, where they sit and make faces at us. Maybe it would be better not to write anything at all, better to just lie in bed waiting for our stomachs to growl for their next meal when hunger strikes, or the urge hits to go for a walk, to be with other people. or to sleep; better to wait until tomorrow, until the time comes to go to work, until our children come and beg us to play, or until anything else comes along "in the natural course of things." Isn't life after all only an epiphenomenon of the metabolic processes of cells, just the result of their persistent urge to express themselves, of their desire not to die by starvation or the breakdown of their biological process, or Lord knows what else? And isn't human life just the necessary concomitant phenomenon of the self-gratification of cells, which, with nothing else to think about, want only to enjoy the short time allotted them without caring a whit about the hideousness they thereby cause? Or is not human life, which with insignificant variations is pretty much the same everywhere, only a nonautonomous and completely non-independent link and means in the whole process and movement of biology (at first glance it is difficult to call this evolution) which unfolds only for its own sake, with no regard for its individual links? Maybe it is better to write something after all, to create, or at least to do something to actively fill up time, rather than be just passive clay from which—in which—all that happens plays out whether at the level of cells, of the species, or of life. By activity I can change myself from a passive bearer into an active collaborator. »

 
Egon Bondy (20 januari 1930 – 9 april 2007)

De Japanse schrijfster Sawako Ariyoshi werd geboren op 20 januari 1931 in Wakayama. Zie ook alle tags voor Sawako Ariyoshi op dit blog.

Uit:Les dames de Kimoto (Vertaald door Yoko Sim en Anne-Marie Soulac)

“Tenant sa petite-fille Hana par la main, Toyono gravissait l'escalier de pierre d'une démarche décidée qui surprenait chez une femme de cet âge. Elle allait avoir soixante-seize ans et, renouant avec une habitude abandonnée depuis longtemps, elle avait fait venir, trois jours auparavant, une coiffeuse de Wakayama : ses cheveux blancs gonflés sur les côtés et relevés en arrière en un volumineux chignon –arrangement un peu trop jeune pour elle –soulignaient ce que la journée avait d'exceptionnel. Sa chevelure épaisse et luisante gardait la trace de la beauté qu'elle avait eue autrefois, avant de perdre sa couleur de jais. Toyono, vêtue pour cette visite solennelle de deux kimonos superposés à petits motifs réguliers, semblait aider la jeune fille à monter les marches plutôt que s'appuyer sur elle. L'allure imposante de la Dame de Kimoto s'expliquait parce qu'en ce jour sa petite-fille quittait définitivement la demeure familiale pour se marier. Le mont Kudo était encore voilé par les brumes matinales de ce début de printemps. La main serrée dans celle de sa grand-mère, Hana franchissait les dernières marches de pierre. Elle aussi était coiffée avec recherche – une coiffure de mariée aux coques luisantes – et l'éclat rosé de son teint de jeune fille transparaissait sous l'austère maquillage blanc. Elle portait un kimono de cérémonie de crêpe de soie violet à très longues manches, et le gland de métal accroché à la pochette glissée entre les pans croisés du kimono tintait légèrement à chaque pas. Hana était si tendue qu'elle vibrait au bruit. L'étreinte de la main autour de la sienne lui rappelait que, maintenant qu'elle allait être admise comme bru dans une nouvelle famille, elle cesserait d'appartenir à celle où elle avait vécu les vingt années de son existence. Elle lui disait aussi la tristesse et le regret de sa grand-mère qui devait se résoudre à la laisser partir. Le prieur du temple Jison, averti la veille de leur visite, les attendait devant le pavillon consacré à Miroku. Il n'avait pas revêtu sa robe sacerdotale car Toyono avait précisé qu'elles ne venaient pas assister à son office. »

 
Sawako Ariyoshi (20 januari 1931 – 30 augustus 1984)
Cover

De Zwitserse dichter en schrijver Eugen Gomringer werd op 20 januari 1925 geboren in Cachuela Esperanza, Bolivia. Zie ook alle tags voor Eugen Gomringer op dit blog.

es - immer wieder gelingt es

frühling
immer wieder gelingt es
immer wieder dringt es
immer wieder treibt es
immer wieder lockt es
immer wieder berührt es
immer wieder verführt es
immer wieder schreibt es

sommer
immer wieder stockt es
immer wieder schaut es
immer wieder traut es
immer wieder greift es
immer wieder füllt es

herbst
immer wieder reift es
immer wieder hüllt es
immer wieder reicht es

winter
immer wieder gleicht es

frühling
immer wieder gelingt es

 
Eugen Gomringer (Cachuela Esperanza, 20 januari 1925)

De Franse dichter en schrijver Raymond Roussel werd geboren op 20 januari 1877 in Parijs. Zie ook alle tags vooor Raymond Roussel op dit blog.

Uit: Locus Solus

« C’est à la fin de sa vie, féconde en mémorables découvertes géographiques, alors qu’il eût pu à bon droit goûter dans le repos la plénitude de sa gloire, qu’Ibn Batouta avait tenté une fois encore une reconnaissance lointaine et vu l’énigmatique Tombouctou.
Durant sa lecture Echenoz avait remarqué entre tous l’épisode suivant.
Quand Ibn Batouta entra seul à Tombouctou, une silencieuse consternation pesait sur la ville.
Le trône appartenait alors à une femme, la reine Duhl-Séroul, qui, a peine âgée de vingt ans, n’avait pas encore choisi d’époux.
Duhl-Séroul souffrait parfois de terribles crises d’aménorrhée, d’où résultait une congestion qui, atteignant le cerveau, provoquait des accès de folie furieuse.
Ces troubles causaient de graves préjudices aux naturels, vu le pouvoir absolu dont disposait la reine, prompte dès lors à distribuer des ordres insensés, en multipliant sans motif les condamnations capitales.
Une révolution eût pu éclater. Mais hors ces moment d’aberration c’était avec la plus sage bonté que Duhl-Séroul gouvernait son peuple, qui rarement avait goûté règne aussi fortuné. Au lieu de se lancer dans l’inconnu en renversant la souveraine, on supportait patiemment les maux passagers compensés par de longues périodes florissantes. Parmi les médecins de la reine aucun jusqu’alors n’avait pu enrayer le mal. »

 
Raymond Roussel (20 januari 1877 – 14 juli 1933)

De Vlaamse dichter, rederijker en heelmeester Michiel de Swaen werd geboren in Duinkerke op 20 januari 1654. Zie ook alle tags voor Michiel de Swaen op dit blog.

Uit: Het leven en de dood van Jesus Christus

Jesus eerste wonder Werk op de Bruyloft van Cana (Fragment)

Myn liefsten Heyland, naer soo heerelyken zegen,
Door syn volstandigheyt, op 't helsch gebroed verkregen,
Komt uyt de wildernis wêer nevens de Jordaen,
Waer hy voor weynig tyd het Doopsel hadd' ontfaen.
Joannes siend' hem wêer, seyd aen die by hem stonden,
Siet, daer is Godes Lam, dat wegneemt 's werelds sonden;
't Is desen, van wien ik u korts te vooren sey,
Die lange voor my was, komt heden achter my.
Dees woorden raekten nauw syn leerelingens ooren,
Of sy verlieten hem om Jesus naer te spooren,
Hier onder was Andries, een visscher van geslacht,
Die korts ook by den Heer syn broeder Simon bracht.
De maer' begost hier op, door d'omgelegen vlecken,
Des Saligmakers komst, en achtinge t'ontdecken,
Soo dat hy eyndelyk een grooten toeloop kreeg,
Terwylen synen Naem meer door 't gerucht opsteeg.
Maer eene Bruyloft-feest volbracht in Gallileyen,
Ded' synen weerden roem in't korte meer verbreyen;
De Moeder Godts was daer: tot dit verbond van vred',
Wierd Jesus ook genood, en syn Discipels med'.
O Cana! binnen u is heden aen te merken,
Het eerste wonder stuk van mynen Heylands werken,
Wat zegen sal dit Paer op syne trouw ontfaen,
Met 't welke Jesus self hier wilt ter maeltyd gaen.

 
Michiel de Swaen (20 januari 1654 – 3 mei 1707)
De Bruiloft van Kana door Jheronimus Bosch, tussen 1555 en 1600

De Duitse dichteres en schrijfster Edeltraud Eckert werd geboren op 20 januari 1930 in Hindenburg. Zie ook alle tags voor Edeltraud Eckert op dit blog.

Uit:Jahr ohne Frühling

“Strafvollzugsanstalt Waldheim, Juli 1952
Ihr, meine Lieben! Habt Dank für alles ... Ich freue mich so sehr, dass mein Zimmer nun so schön wird, nur, ob ich es einmal sehen werde? Die Zeit ist so lang. Es ist schwer, immer zu warten. Man hat zu viel Zeit zum Denken, kennt sich schon zu gut und betrachtet sich manchmal wie ein fremdes Wesen neben sich. Ich bin so eingesponnen in meine Verse, Melodien und Sätze. Das gibt wohl Freude, nur ich fürchte manchmal, ich könnte mich, auf mich allein angewiesen, zu sehr in mir selbst verstricken. Ich freue mich, dass ich arbeiten kann, das lenkt etwas ab. Ich kann mir gar nicht mehr vorstellen, wie es war und wie es wohl wieder sein könnte. Ob ich mich wohl in Eurer Welt noch zurecht fände? ... Macht Euch trotz allem keine Gedanken, ich bin ja nicht allein. In Gedanken ganz bei Euch! Eure Traudl.“

 
Edeltraud Eckert (20 januari 1930 – 18 april 1955)
Hindenburg (Tegenwoordig: Zabrze) op een oude ansichtkaart

De Hongaarse schrijver Imre Madách werd geboren op 20 januari 1823 in Dolná Strehová in het huidige Slowakije. Zie ook alle tags voor Imre Madách op dit blog.

Uit: Die Tragödie des Menschen

„DER HERR.
Dir ziemt nur Huldigung und nicht Kritik.
LUCIFER.
Ich kann nur geben, was mein Wesen birgt.
Auf die Engel zeigend.
Sattsam lobhudelt dies Gelichter dich.
Die können sich den Aufwand auch gestatten;
Du zeugtest sie ja, wie das Licht den Schatten,
Seit jeher aber existire ich.
DER HERR.
Wie unverschämt! Hat dich nicht Stoff erzeugt?
Wo war dein Reich, wo deine Macht vorher?
LUCIFER.
Dasselbe könnt' ich fragen auch von dir.
DER HERR.
Seit Urbeginn der Zeiten ward geplant
Und lebt' in mir, was nun geworden ist.
LUCIFER.
Empfandst du nicht die schauerliche Leere,
Die alles Werden hat gehemmt so lang,
Und immer hemmend dich zu schaffen zwang?
War dieses Hindernis nicht Lucifer,
Der Geist, der stets verneint von altersher?
Hast mich besiegt, denn mein Geschick gebeut
Im Kampf' zu unterliegen allezeit,
Doch neugekräftigt wieder zu erstehn.
Du zeugtest Stoff, und da gewann ich Spielraum,
Beim hellen Leben steht der blasse Tod,
Verstimmung folgt dem Glücke, Licht wirft Schatten,
Die Hoffnung hat den Zweifel zum Gefährten.
Du siehst, wo du bist, bin gewiß auch ich.
Und der ich so dich kenne, soll dir huld'gen?“

 
Imre Madách (20 januari 1823 – 5 oktober 1864)
Sculptuur in Boedapest

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 20 januari 2007 en ook mijn blog van 20 januari 2008 en eveneens mijn blog van 20 januari 2009.

20-01-2018 om 12:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en essayist Anton Ent (pseudoniem van Henk van der Ent) werd geboren in Rotterdam op 20 januari 1939. Ent ging na de opleiding HBS-B en de kweekschool Nederlands studeren om erachter te komen wat het geheim van poëzie is. Eerst aan de School voor Taal- en Letterkunde te Den Haag, daarna aan de Vrije Universiteit te Amsterdam. Al schrijvend en docerend zette hij deze zoektocht voort. In 1962 richtte hij met Jan D.’t Lam het jongerentijdschrift Travee op dat in 1963 met Ontmoeting (1946-1964) fuseerde. Anton Ent debuteerde in 1969 met de bundel “Hagel en sneeuw”. Onder zijn eigen naam publiceerde hij verhalend proza en essays. In “Het vierde land” en “De moed om niet te schuilen” legt hij uit waarom hij zich ‘agnost uit eerbied’ noemt. Anton Ent publiceerde onder meer in Maatstaf, Tirade en Liter, Zijn alter ego Marieke Jonkman daarnaast ook in De Gids, Ons erfdeel, Dietsche Warande en Belfort en Hollands Maandblad. Onder eigen naam droeg Henk van der Ent literaire beschouwingen en kritieken bij in de opiniebladen Hervormd Nederland, In de waagschaal, Roodkoper en Liter. Ent publiceerde zeventien dichtbundels, afgewisseld met proza en essayistisch werk.

Je rook de trage warmte teer...

Je rook de trage warmte teer en kroop
bij mij in bed. Je zweeg en keek. Je hand
raakte mijn wang, meer niet. je luisterde
aandachtig, bewoog ternauwernood, wachtte
op de morgen. We lagen daar met droge mond.
Dood was mijn moeder, was ze vermoord?
Heb ik haar laatste woorden niet gehoord?
Je bleef die nacht en bleef bij mij aan boord.

Ontbijt

De schoonheid van het broodmandje!
De bramenjam roept de emmer vol blauwzwarte vruchten op,
de struik met lichtvlekjes, gevuld met grijpbare schatten.

Vandaag kan het feest zijn. Het riet prijst
de schepper om het goede dat hij gemaakt heeft.
de dorens zijn vergeten, de schrammen genezen.

Eenzijdig, meerzinnig. Het denken is digitaal.
maar ik ervaar de glans van het rieten broodmandje
en proef de smaak van de zelfgemaakte bramenjam.

 
Anton Ent (Rotterdam, 20 januari 1939)

20-01-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver Julian Barnes werd geboren op 19 januari 1946 in Leicester. Zie ook alle tags voor Julian Barnes op dit blog.

Uit: Nothing to Be Frightened Of

“The change from teeth to dentures struck my brother and me as both grave and ribald. But my grandmother's life had contained another enormous change, never alluded to in her presence. Nellie Louisa Machin, daughter of a labourer in a chemical works, had been brought up a Methodist; while the Scoltocks were Church of England. At some point in her young adulthood, my grandmother had suddenly lost her faith and, in the smooth narration of family lore, found a replacement: socialism. I have no idea how strong her religious faith had been, or what her family's politics were; all I know is that she once stood for the local council as a socialist and was defeated. By the time I knew her, in the 1950s, she had progressed to being a communist. She must have been one of the few old-age pensioners in suburban Buckinghamshire who took the Daily Worker and—so my brother and I insisted to one another—fiddled the housekeeping to send donations to the newspaper's Fighting Fund.
In the late 1950s, the Sino-Soviet Schism took place, and com-munists worldwide were obliged to choose between Moscow and Peking. For most of the European faithful, this was not a difficult decision; nor was it for the Daily Worker, which received funding as well as directives from Moscow. My grandmother, who had never been abroad in her life, who lived in genteel bungalowdom, decided for undisclosed reasons to throw in her lot with the Chinese. I welcomed this mysterious decision with blunt selfinterest, since her Worker was now supplemented by China Reconstructs, a heretical magazine posted direct from the distant continent. Grandma would save me the stamps from the biscuity envelopes. These tended to celebrate industrial achievement—bridges, hydroelectric dams, lorries rolling off production lines—or else show various breeds of dove in peaceful flight.
My brother did not compete for such offerings, because some years previously there had been a Stamp-Collecting Schism in our home. He had decided to specialize in the British Empire. I, to assert my difference, announced that I would therefore specialize in a category which I named, with what seemed like logic to me, Rest of the World. It was defined solely in terms of what my brother didn't collect. I can no longer remember if this move was aggressive, defensive, or merely pragmatic. All I know is that it led to some occasionally baffling exchanges in the school stamp club among philatelists only recently out of short trousers. "So, Barnesy, what do you collect?" "Rest of the World."

 
Julian Barnes (Leicester, 19 januari 1946)
Cover

De Nederlandse schrijver, uitgever en journalist Bert Natter werd geboren in Baarn op 19 januari 1968. Zie ook alle tags voor Bert Natter op dit blog.

Uit: Ze zullen denken dat we engelen zijn

“De laatste mooie dag van het jaar.
‘Daar moeten we van genieten.’
Ze zet haar spullen bij een tafeltje naast dat van mij. Om ruimte te maken schuif ik mijn tas een stukje opzij.
‘Jammer genoeg is hier alleen plek in de schaduw.’ Op een stoel zakkend wijst de vrouw naar een terras vol loungebanken aan de overkant van het plein. ‘Daar zitten ze lekker in de zon.’
En in het lawaai.
Ik knik vriendelijk en kijk de andere kant op, naar een ober en een serveerster die aan het klieren zijn bij een hoge kast waarin menukaarten, servetten, bestek en servies worden bewaard.
Ik wenk.
De vrouw wijst op de revers van mijn jasje en zegt: ‘Beeldig.’
Het meisje komt en gaat tussen onze tafeltjes in staan. Uit haar schort pakt ze een apparaat. Op haar borst draagt ze een button met haar naam. Ze wil weten of we bij elkaar horen.
‘Nee,’ zeg ik.
De vrouw legt haar telefoon weg en zegt: ‘We kennen elkaar net.’ Ze stelt zich voor als Prunella. Ik weet niet of ik het goed versta.
Ik neem haar hand aan. Liever houd ik mensen op afstand, minstens een armlengte.
In de verte starend vraagt het meisje waar we zin in hebben.
‘Voor mij graag een...’ Wat ze wil ontgaat mij, want terwijl het meisje zich vooroverbuigt om de vrouw beter te kunnen verstaan, verandert het kabbelende gedruis van de grote stad in
een verschrikkelijk kabaal.”

 
Bert Natter (Baarn, 19 januari 1968)

De Amerikaanse dichter en schrijver Edgar Allen Poe werd geboren op 19 januari 1809 in Boston. Zie ook alle tags voor Edgar Allen Poe op dit blog

Uit: The Pit and the Pendulum

“I was sick -- sick unto death with that long agony; and when they at length unbound me, and I was permitted to sit, I felt that my senses were leaving me. The sentence -- the dread sentence of death -- was the last of distinct accentuation which reached my ears. After that, the sound of the inquisitorial voices seemed merged in one dreamy indeterminate hum. It conveyed to my soul the idea of revolution -- perhaps from its association in fancy with the burr of a mill wheel. This only for a brief period; for presently I heard no more. Yet, for a while, I saw; but with how terrible an exaggeration! I saw the lips of the black-robed judges. They appeared to me white -- whiter than the sheet upon which I trace these words -- and thin even to grotesqueness; thin with the intensity of their expression of firmness -- of immoveable resolution -- of stern contempt of human torture. I saw that the decrees of what to me was Fate, were still issuing from those lips. I saw them writhe with a deadly locution. I saw them fashion the syllables of my name; and I shuddered because no sound succeeded. I saw, too, for a few moments of delirious horror, the soft and nearly imperceptible waving of the sable draperies which enwrapped the walls of the apartment. And then my vision fell upon the seven tall candles upon the table. At first they wore the aspect of charity, and seemed white and slender angels who would save me; but then, all at once, there came a most deadly nausea over my spirit, and I felt every fibre in my frame thrill as if I had touched the wire of a galvanic battery, while the angel forms became meaningless spectres, with heads of flame, and I saw that from them there would be no help. And then there stole into my fancy, like a rich musical note, the thought of what sweet rest there must be in the grave. The thought came gently and stealthily, and it seemed long before it attained full appreciation; but just as my spirit came at length properly to feel and entertain it, the figures of the judges vanished, as if magically, from before me; the tall candles sank into nothingness; their flames went out utterly; the blackness of darkness supervened; all sensations appeared swallowed up in a mad rushing descent as of the soul into Hades. Then silence, and stillness, night were the universe.
I had swooned; but still will not say that all of consciousness was lost. What of it there remained I will not attempt to define, or even to describe; yet all was not lost. In the deepest slumber -- no! In delirium -- no! In a swoon -- no! In death -- no! even in the grave all is not lost. Else there is no immortality for man. Arousing from the most profound of slumbers, we break the gossamer web of some dream.”

 
Edgar Allen Poe (19 januari 1809 – 7 oktober 1849) 
Affiche voor de gelijknamige film uit 1961

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Edwidge Danticat werd geboren in Port-au-Prince op Haïti op 19 januari 1969. Zie ook alle tags voor Edwidge Danticat op dit blog.

Uit: Krik? Krak! (Children Of The Sea)

« They say behind the mountains are more mountains. Now I know it's true. I also know there are timeless waters, endless seas, and lots of people in this world whose names don't matter to anyone but themselves. I look up at the sky and I see you there. I see you crying like a crushed snail, the way you cried when I helped you pull out your first loose tooth. Yes, I did love you then. Somehow when I looked at you, I thought of fiery red ants. I wanted you to dig your fingernails into my skin and drain out all my blood. I don't know how long we'll be at sea. There are thirty-six other deserting souls on this little boat with me. White sheets with bright red spots float as our sail. When I got on board I thought I could still smell the semen and the innocence lost to those sheets. nook up there and I think of you and all those times you resisted. Sometimes I felt like you wanted to, but I knew you wanted me to respect you. You thought I was testing your will, but all I wanted was to be near you. Maybe it's like you've always said. I imagine too much. I am afraid 1 am going to start having nightmares once we get deep at sea. I really hate having the sun in my face all day long. If you see me again, be so dark. Your father will probably marry you off now, since 1 am gone. Whatever you do, please don't marry a sol-dier. They're almost not human.

***

haiti est cottune to l'as laisse. yes, just the way you left it. bullets day and night. same hole. same everything. I'm tired of the whole mess. i get so cross and irritable. i pass the time by chasing roaches around the house. i pound my heel on their heads. they make me so mad. everything makes me mad. i am cramped inside all day. they've closed the schools since the army took over, no one is mention-ing the old president's name. papa burnt all his campaign posters and old buttons. manman buried her buttons in a hole behind the house. she thinks he might come back. she says she will unearth them when he does. no one comes out of their house. not a single person. papa wants me to throw out those tapes of your radio shows. i destroyed some music tapes, but i still have your voice. i thank god you got out when you did. all the other youth federation members have disappeared. »

 
Edwidge Danticat (Port-au-Prince, 19 januari 1969)
Cover 

De Amerikaanse schrijfster Patricia Highsmith werd geboren als Mary Patricia Plangman in Fort Worth (Texas) op 19 januari 1921. Zie ook alle tags voor Patricia Highsmith op dit blog.

Uit: Deep Water

“Vic didn't dance, but not for the reasons that most men who don't dance give to themselves. He didn't dance simply because his wife liked to dance. His rationalization of his attitude was a flimsy one and didn't fool him for a minute, though it crossed his mind every time he saw Melinda dancing: she was insufferably silly when she danced. She made dancing embarrassing. He was aware that Melinda twirled into his line of vision and out again, but barely aware, he thought, and it was only his familiarity with every physical detail of her that had made him realize that it was she at all. Calmly he raised his glass of Scotch and water and sipped it. He sat slouched, with a neutral expression on his face, on the upholstered bench that curved around the Mellers' newel post, staring at the changing pattern of the dancers and thinking that when he went home tonight he would take a look at his herb boxes in the garage and see if the foxgloves were up. He was growing several kinds of herbs now, repressing their growth by depriving them of half their normal sunlight and water with a view to intensifying their flavour. Every afternoon he set the boxes in the sun at one o'clock, when he came home for lunch, and put them back into the garage at three, when he returned to his printing plant. Victor Van Allen was thirty-six years old, of a little less than medium height, inclined to a general firm rotundity rather than fat, and he had thick, crisp brown eyebrows that stood out over innocent blue eyes. His brown hair was straight, closely cut, and like his eyebrows, thick and tenacious. His mouth was middle-sized, firm, and usually drawn down at the right corner with a lopsided determination or with humour, depending on how one cared to take it. It was his mouth that made his face ambiguous — for one could read a bitterness in it, too —because his blue eyes, wide, intelligent, and unsurprisable, gave no clue as to what he was thinking or feeling. In the last moments the noise had increased a decibel or so and the dancing had become more abandoned in response to the pulsing Latin music that had begun to play. The noise offended his ears, and still he sat, though he knew he could have wandered down the hall to his host's study and browsed among the books there if he had cared to.”

 
Patricia Highsmith (19 januari 1921 - 4 februari 1995)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marie Koenen werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 19 januari 1879. Zie ook alle tags voor Marie Koenen op dit blog.

Uit: Het hofke

“Het Zonneveld, het Hofke en een twaalftal armelijke boerenhuisjes: dat was de buurtschap ‘Sinte-Barbera's hoek’. Dwars door de akkers voerde de weg uit het Het Zonneveld was een breed, nieuw gedoe; stallingen, schuren en woonhuis, uit rood baksteen opgetrokken, sloten aan drie zijden het erf af, een statige wijde poort gaf er toegang. Op dat erf was het, den dag door, een drukke bedrijvigheid van gaanden en komenden, een af- en aantrekken van koeien en schapen, karren en paarden; roepen en rollen, geklets van zweepen en gestamp van hoeven; een snaterend, kakelend krioelen van waggelende ganzen en scharrelende kippen, van heel dat bonte gewemel van kuikens en krielen en het jonge eendenbroed, met de duiven er tusschen, die neerstreken van de daken, en veel musschen, en de rozige jonge varkentjes. Ze maakten elkander het leven zuur bij de breede mestvaalten en om den drinkplas, die er als een donkere vijver in het midden lag.
Naast het Zonneveld, zoo rijk en trotsch in zijn glanzende nieuwheid, was het Hofke maar een kleine boerenhoef, heel oud, heel stil en laag gedoken onder haar zwaar strooien dak.
Hier lag rechts de akkergrond: aardappelveld en korenland, sedert vergeten tijd door de boeren van het Hofke bebouwd. Links sprongen de zijbouwen uit: de schuur en de kleine stalling, hoekig den boomgaard in.
Door dezen boomgaard en dien van het Zonneveld lag het al-oude voetpad gebaand, dat sinds menschenheugenis van den grintweg, en dwars nu door die twee boomgaarden heen, de velden-in voerde. De afgesleten houten draaiboom tusschen de haag versperde er den toegang aan niemand.
De bongerd van het Hofke, duisterig beschaduwd, lag het eerst toegankelijk, en het pad liep er in bochten langs de ruige stammen van heel oude appelaars. De bongerd van het Zonneveld was veel grooter, maar onbelommerd en leeg met zijn spichtige jonge fruitboompjes. Het pad deelde hem recht in tweeën.
Een zeer hooge heg vormde de scheiding tusschen de twee boomgaarden, een heg van rasterdraad en doornstruiken, een bitse, vrijandige scheiding. Maar ‘het pad’ viel niet af te sluiten, het wás er, en het bleef de ongewenschte gemeenschap tusschen die twee werelden op zich zelve: het Zonneveld en het Hofke.”

 
Marie Koenen (19 januari 1879 - 11 juli 1959)

De Oostenrijkse schrijver Gustav Meyrink werd op 19 januari 1868 te Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Gustav Meyrink op dit blog.

Uit: Der weiße Dominikaner

„Solange ich denken kann, dorp er heen.
behaupten die Leute in der Stadt, ich hieße Taubenschlag.
Wenn ich als kleiner Junge mit einer langen Stange, an deren Spitze ein Docht brannte, in der Abenddämmerung von Haus zu Haus trabte und die Laternen anzündete, marschierten die Kinder der Gasse vor mir her, klatschten im Takt in die Hände und sangen: Taubenschlag, Taubenschlag, Taubenschlag, Trarara Taubenschlag.
Ich ärgerte mich nicht darüber, wenn ich auch selbst nie mitsang.
Später griffen die Erwachsenen den Namen auf und redeten mich mit ihm an, wenn sie etwas von mir wollten.
Anders steht es mit dem Namen Christopher. Er hing mir, auf einem Zettel geschrieben, am Halse, als man mich als Säugling, nackt, eines Morgens vor der Türe der Marienkirche liegen fand.
Den Zettel wird wohl meine Mutter geschrieben haben, als sie mich damals ausgesetzt.
Es ist das einzige, was sie mir mitgegeben hat. Darum habe ich von je den Namen Christopher als etwas Heiliges empfunden. Er hat sich mir in den Körper eingeprägt, und ich habe ihn wie einen Taufschein – ausgestellt im Reiche des Ewigen –, wie ein Dokument, das niemand rauben kann, durchs Leben getragen. Beständig wuchs und wuchs er wie ein Keim aus der Finsternis empor, bis er als der wieder erschien, der er von Anbeginn an gewesen, sich mit mir verschmolz und mich geleitete in die Welt der Unverweslichkeit. So, wie da geschrieben steht: es wird gesät verweslich und wird auferstehen unverweslich.
Jesus wurde als erwachsener Mensch bei vollem Bewußtsein dessen, was geschah, getauft: der Name, der sein Ich war, senkte sich auf die Erde herab; die Heutigen werden als Säuglinge getauft; wie könnte es sein, daß sie erfassen, was sich mit ihnen begeben hat! Sie irren durchs Leben dem Grabe zu wie Schwaden, die der Windhauch in den Sumpf zurücktreibt; ihre Leiber verfaulen, und an dem, der aufersteht – ihr Name –, haben sie kein Teil. Ich aber weiß, soweit ein Mensch von sich sagen darf, er wisse, daß ich Christopher heiße.
In der Stadt geht die Sage, ein Dominikanermönch, Raimund de Pennaforte, habe die Marienkirche gebaut aus Gaben, die ihm aus aller Herren Länder unbekannte Spender zugesandt.“

 
Gustav Meyrink (19 januari 1868 – 4 december 1932)
Cover

De Portugese dichter Eugénio de Andrade (eig. José Fontinhas) werd geboren op 19 januari 1923 in Póvoa de Atalaia. Zie ook alle tags voor Eugénio de Andrade op dit blog.

Wanklanken

--STEEN voor steen
zal het huis terugkeren.
Op mijn schouders voel ik de gloed
van zijn aantocht al.

--De stilte
zal met de harpen terugkeren.
De harpen met de bijen.

--In de zomer sterft men
zo traag in de schaduw van de iepen!

--Dan zal ik zeggen:
Een vriend
is de plaats op aarde
waar de bleke appelen het zoetst zijn.

--Of misschien zeg ik:
De herfst rijpt in de spiegels.
Op mijn schouders voel ik
zijn ademtocht al.
Er is geen terugkeer: alles is labyrint.

Dringend

De liefde dringt.
Een boot op zee dringt.

Het is dringend om bepaalde woorden uit te roeien,
haat, eenzaamheid en wreedheid,
enkele klachten,
vele zwaarden.

Het is dringend om blijdschap uit te vinden,
de kussen te vermenigvuldigen en graanoogst,
het is dringend rozen te ontdekken en rivieren
en klare ochtend.

Het vált, de stilte op de schouders en het onzuivere
licht, tot het pijn doet.
De liefde dringt, het is dringend
om voort te bestaan

Vertaald door Toon Cappuyns en Germain Droogenbroodt

 
Eugénio de Andrade (19 januari 1923 – 13 juni 2005)

De Duitse dichter en satiricus Thomas Gsella werd geboren op 19 januari 1958 in Essen. Zie ook alle tags voor Thomas Gsella op dit blog.

Heute gegen Holland oder Traum eines deutschen Fußballidioten

Strafstoß. Arjen Robben schießt –
nein, er tritt haarscharf daneben.
Laut sein Fluch: „Verdammter Mist!“
Aber Gott, das soll es geben.
Wieder läuft er an, doch wieder
bleibt der Ball da, wo er ist.
Robben hockt sich langsam nieder
und flucht wieder: „So ein Mist.“

Dritter Anlauf. Und vor Schreck
wird das Publikum ganz stumm:
Kurz vorm Schuß rutscht Robben weg
und fällt lauthals fluchend um.
Arjen Robben liebt den Fall nicht.
Wütend rennt er wieder los,
doch er trifft … er trifft den Ball nicht!
Imposant sein Fluchausstoß.

Aber Robben gibt nicht auf,
denn er will’s noch mal versuchen.
Fünfter Anlauf, und kurz drauf
hört man ihn sehr lauthals fluchen.
Später rennt er mit Gezeter
auf den Ball zu und verfehlt
ihn um achtzig Zentimeter.
Folgen Flüche ungezählt –

dann der Anlauf Nummer sieben:
Jener Ball ist, wo er war,
auch in diesem Fall geblieben.
Robben flucht mit Haut und Haar,
flucht mit Macht und nimmt, o Graus,
nun zum Schießen seinen Linken,
läuft mit rechts an und rutscht aus,
würde gern im Platz versinken,

aber läuft doch wieder an,
trifft den Ball und hat kein Glück:
Latte, Pfosten, Latte, dann
Pfosten, Latte und zurück
an den Pfosten, wonach Neuer
ihn entgegennimmt und lacht.
Robbens Schrei ist ungeheuer.
Davon bin ich aufgewacht.

 
Thomas Gsella (Essen,19 januari 1958)
Arjen Robben 

Zie voor nog meer schrijvers van de 19^e januari ook mijn blog van 19 januari 2014 deel 1 en eveneens deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 18 januari 2007 en ook mijn blog van 19 januari 2008 en eveneens mijn blog van 19 januari 2009.

19-01-2018 om 18:32 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver Peter Stamm werd geboren op 18 januari 1963 in Weinfelden. Zie ook alle tags voor Peter Stamm op dit blog.

Uit: Weit über das Land

„Tagsüber bemerkte man die Büsche kaum, die das Grundstück von jenen der Nachbarn trennten, sie gingen unter im allgemeinen Grün, aber wenn die Sonne sank und die Schatten länger wurden, war es, als wüchsen sie zu einer Mauer, die immer unüberwindbarer wurde, bis schließlich das letzte Licht aus dem Garten verschwunden war und die ganze quadratische Rasenfläche im Schatten lag, ein dunkles Verlies, aus dem es kein Entkommen mehr gab. Dann wurde es, jetzt, Mitte August, schnell kühl, die Kühle und die Feuchtigkeit schienen aus dem Boden zu dringen, in den sie sich während der Sonnenstunden zurückgezogen hatten, ohne jemals ganz daraus zu verschwinden.
Thomas und Astrid hatten die Kinder ins Bett gebracht, sich mit einem Glas Wein auf die Holzbank vor dem Haus gesetzt und die Sonntagszeitung geteilt. Nach einer Weile war durch das offene Fenster Konrads weinerliche Stimme zu hören gewesen und Astrid hatte ihren Teil der Zeitung mit einem Seufzer auf die Bank gelegt, hatte ihr Weinglas geleert und war wortlos hineingegangen und nicht wieder herausgekommen. Thomas hörte ein beruhigendes Murmeln und sah kurze Zeit später, wie das Licht im Wohnzimmer anging. Dann wurde das Fenster geschlossen, ein entschiedenes Zuklappen, das den Tag beschloss, das Wochenende, die Ferien. Das Licht ging wieder aus und Thomas stellte sich vor, wie Astrid sich im Flur auf den Boden kniete und den großen Koffer auspackte, den sie nach ihrer Rückkehr am späten Nachmittag dort abgestellt hatten. Es musste auch hier heiß gewesen sein während ihrer Abwesenheit, im Haus war es warm, die Luft war abgestanden und dicht, als herrsche im Inneren ein erhöhter Druck. Thomas blätterte die Post durch, die die Nachbarn auf den Tisch im Wohnzimmer gelegt hatten. Astrid stand dicht hinter ihm, ohne sie zu sehen, spürte er ihre Präsenz, ihre Aufmerksamkeit.
Nichts Wichtiges, sagte er, und setzte sich an den Tisch. Astrid öffnete die Fenster und sagte, während sie hinausging, sie werde das Abendessen machen. Sie hatten in einem Tankstellenshop ein paar Sachen gekauft, Brot, Milch und Käse und einen Beutel Mischsalat. Die Kinder waren in den oberen Stock verschwunden, Thomas hörte sie über irgendetwas streiten. Als er und Astrid sie nach dem Abendessen ins Bett gebracht hatten, war Konrad beim Zähneputzen fast eingeschlafen und Ella hatte nicht einmal gefragt, ob sie noch lesen dürfe.“

.
Peter Stamm (Weinfelden, 18 januari 1963)

De Duitse dichter, schrijver en fotograaf Sascha Kokot werd geboren op 18 januari 1982 in Osterburg. Zie ook alle tags voor Sascha Kokot op dit blog.

hier muss der Winter durchgegangen sein

hier muss der Winter durchgegangen sein
so ausgedünnt die Astnester
hält sich kein Wind mehr darin
zergliedert schimmern die Wohnungen dahinter
auch wenn niemand zu sehen ist
weiß ich dass es dich dort gibt
deinen Glauben an eine Behausung
dein Zaudern in den Stunden
in denen die Beleuchtung ausfällt
und dein Körper der letzte Ort ist
den die Wärme verlassen wird
bevor sich das Schweigen sammelt
oder eine Therme von Neuem anspringt

ich höre den Sturm an der Stadt zerren

ich höre den Sturm an der Stadt zerren
sich am Balkon gegenüber kahl und klar einstimmen
unter einer grauen Decke Gruben und Straßen schottern
im letzten Lichtkegel zieht er blind seine Kreise
dahinter verkriechen sich Tiere zum Dämmern
du hältst Ausschau nach dieser Brache
zwischen Riss und Rost suchst du nach Spuren
sie treiben mit dir unter dem Vorhof umher
drängen dich weiter ab vom Sprachgestrüpp
das du dir wie auf Besuch mit mir geteilt hast
dort kühlen noch Worte aus lose verstreut
neben deinem Namen für mich ganz unleserlich

auf meinen Beinen schläft im weißen Pelz

auf meinen Beinen schläft im weißen Pelz
die Unruhe am Morgen
der Hunger in den Abendstunden
die wärmende Behaglichkeit dazwischen
und außerhalb meiner Reichweite
in den Ecken der Zimmer
nur knapp unter der Decke
dämmert dein Schatten im grauen Fell
immer scheu und verschnupft
lässt er sich kaum hervodocken
höre ich ihn nur leise schnaufen
oder tief in der Nacht
spielerisch durch das Haus jagen
bist du fort
wird er zutraulich
folgt mir aufs Bett
will lange gebürstet werden
balgt sich mit der Unruhe
und dem Hunger bis wir
kleine Kratzer davontragen
und erkennen wer hier wohnt
wie falsch wir lagen

 
Sascha Kokot (Osterburg, 18 januari 1982)

De Oostenrijkse schrijver, vertaler en uitgever Franz Blei werd geboren op 18 januari 1871 in Wenen. Zie ook alle tags voor Franz Blei op dit blog.

Uit:Das große Bestiarium der modernen Literatur

Der Döblin.

Dieses ist der Name eines vortrefflich und stark gebauten Tieres, das fest auf seinen vier Beinen steht und schreitet. Es hat irgendwann einmal in seiner Lebenszeit, und man weiß nicht weshalb, eine immer nur kurzdauernde seltsame Gewohnheit, nämlich auf seiner linken Vorderpfote zu stehen und die Welt verkehrt durch seine Hinterbeine zu begucken, wodurch sie ihm, ob sie nun wirklich so ist oder nur wegen der Nähe eines bestimmten Organes unseres Tieres, recht dreckig erscheint. Aber unser Döblin gibt diesen Gang auf der linken Pfote bald als doch nicht seiner Art entsprechend auf, und sieht man ihn dann wieder mit Vergnügen seinen guten straffen eigensinnig geraden Weg gehen; ein starkes, ausdauerndes, vortreffliches Tier.

Die Fackelkraus.

Die Fackelkraus hat eine Anti-Natur, weil sie aus dem Kote dessen geboren ist, den sie vernichten will. Sie ist stets wutgeschwollen wegen ihrer unreinen Geburt. Ausgezeichnet ist sie durch ihre Fähigkeit, die Stimmen der Menschen nachzuahmen. Sie tut solches auf verschiedene Art. Sie ahmt die Stimmen von Propheten und Dichtern nach, um ihnen zu gleichen und mit ihnen verwechselt zu werden. Die Stimmen anderer Menschen hinwieder, um sie zu verhöhnen und zu vernichten. Bevor das Wedekind ausstarb, war die Fackelkraus dessen Freundin und stellte sich auf das erhöhte Podium, wenn das Wedekind sich begattete oder sonst sekretierte. Die Fackelkraus äußerte dann immer lauten Beifall, damit man sie höre. Sie gerät in großen Zorn und wird äußerst boshaft bis zur Giftigkeit, wenn sie meint, daß man andere höre. Um zu verhindern, daß andere gehört werden, gebraucht sie zwei Mittel: das eine ist, daß die Fackelkraus diese andern lobt, das andere, daß sie sie verhöhnt. Beides tut sie mit überschreiender Fistelstimme, damit man sie hört. Die Fackelkraus hat nämlich keine Natur, sondern sie ist nichts als Stimme und lebt infolgedessen nur so lange, als man sie hört. Da sie das weiß und den Tod fürchtet, wie jedes Lebewesen, hat sie ihre Stimme kunstvoll geübt auf Gehörtwerden. In der Wut wird die Stimme der Fackelkraus oft besonders kunstvoll, weil sie aus Angst, man würde sie sonst nicht hören, mit immer neuen Stimmen schreit. Sieht sie dann, daß man sie hört, so ist sie sehr stolz und wiederholt alles, was man über sie gesagt hat, noch einmal. Dann kann man eine Stimme bei ihr hören, die sie sonst nicht zeigt, da sie in solchen Augenblicken ihre Angst vergißt. Der Atem der Fackelkraus ist häßlich zu riechen, weil sie aus dem Kot ihrer Feinde geboren ist. Weil sie jedoch ihre Feinde zu vertilgen meint, wenn sie deren Exkrement vertilgt, so frißt sie zornig ungeheure Mengen davon. Darum ist die Fackelkraus ein nützliches Tier, wenn es auch in ihrer Nähe nur aushält, wer ohne Geruchsinn geboren ist. Hier kann der Mensch Gottes Weisheit bewundern, der den meisten Tieren nur eine Stimme gab, weil sie nur eine Natur haben. Die Fackelkraus aber hat keine Natur, sondern eine Anti-Natur, dafür hat sie aber zahllose verschiedene Stimmen. Wegen der Stimmen hören manche auf sie, und diesem Umstände, daß sie von manchen gehört wird, verdankt sie ihr Leben und kann große Mengen von dem Exkrement vertilgen, aus dem sie geboren ist.

 
Franz Blei (18 januari 1871 – 10 juli 1942)
Cover van het het eerste nummer van het door Karl Kraus uitgegeven satirische tijdschrift “Die Fackel”.

De Engelse dichter en letterkundige Jon Stallworthy werd geboren op 18 januari 1935 in Londen. Zie ook alle tags voor Jon Stallworthy op dit blog.

The Last Mystery

He knew that coastline – no man better –
Knew all its rocks and currents, like the veins
And knuckles on the brown back of his hand;
The leap-frog rollers and tall tons that batter
Boat-rib and man-rib into grains
Of indistinguishable sand:
He had known them all since he could stand.

A shanty* was his earliest lullaby,
The beach his back-yard, flotsam all his toys.
He was admitted to the mystery
Of tides; the wind’s writing on the sky;
Could out-sail, out-dive, out-swim boys
Older by half; was known to save
Many from the sabre-toothed, man-eating wave.

Knowing so well the temper of the coast,
And all subaqueous hazards of the sea,
What voice, thought, impulse lugged him from his ale
(When every flag was fighting with a mast
And waves kicked bollards off the quay),
To match his Lilliputian* sail
Against the wrestling muscles of the gale?

Only the lemming* knows: his friends knew only
Boat-rib and man-rib littered the long shore
Many tides after. I declare he fell
Like a pearl-dazzled diver through the sea
To that last mystery on its floor;
Whose is the heart-beat under the swell,
The hand that turns the whirlpool and the shell?

 
Jon Stallworthy (18 januari 1935 – 19 november 2014)
 

De Franse schrijver en filosoof Charles Louis de Secondat, baron de La Brède et de Montesqieu werd geboren op 18 januari 1689 op het kasteel La Brède bij Bordeaux. Zie ook alle tags voor Montesquieu op dit blog.

Uit: De l’Esprit des lois

“Les lois, dans la signification la plus étendue, sont les rapports nécessaires qui dérivent de la nature des choses; et, dans ce sens, tous les êtres ont leurs lois, la divi-nité a ses lois, le monde matériel a ses lois, les intelligences supérieures à l'homme ont leurs lois, les bêtes ont leurs lois, l'homme a ses lois.
Ceux qui ont dit qu'une fatalité aveugle a produit tous les effets que nous voyons dans le monde, ont dit une grande absurdité: car quelle plus grande absurdité qu'une fatalité aveugle qui aurait produit des êtres intelligents ?
Il y a donc une raison primitive ; et les lois sont les rapports qui se trouvent entre elle et les différents êtres, et les rapports de ces divers êtres entre eux.
Dieu a du rapport avec l'univers, comme créateur et comme conservateur: les lois selon lesquelles il a créé sont celles selon lesquelles il conserve. Il agit selon ces règles, parce qu'il les connaît; il les connaît parce qu'il les a faites; il les a faites, parce qu'elles ont du rapport avec sa sagesse et sa puissance.
Comme nous voyons que le monde, formé par le mouvement de la matière, et pri-vé d'intelligence, subsiste toujours, il faut que ses mouvements aient des lois inva-riables; et, si l'on pouvait imaginer un autre monde que celui-ci, il aurait des règles constantes, ou il serait détruit.
Ainsi la création, qui paraît être un acte arbitraire, suppose des règles aussi inva¬ria-bles que la fatalité des athées. Il serait absurde de dire que le créateur, sans ces règles, pour-rait gouverner le monde, puisque le monde ne subsisterait pas sans elles.
Ces règles sont un rapport constamment établi. Entre un corps mû et un autre corps mû, c'est suivant les rapports de la masse et de la vitesse que tous les mouve-ments sont reçus, augmentés, diminués, perdus; chaque diversité est uniformité, cha-que changement est constance."

 
Montesquieu (18 januari 1689 – 10 februari 1755)
Cover

De Roemeense schrijver en journalist Ioan Slavici werd geboren op 18 januari 1848 in Siria. Zie ook alle tags voor Ioan Slavici op dit blog.

Uit: Popa Tanda (Vertaald door Lucy Byng)

« Saraceni? One can imagine what a village like Saraceni must have been; here a house, there a house—all alike. Hedges were superfluous, seeing there was nothing to enclose; the street was the whole village. It would have been absurd to put a chimney on the house—the smoke found its way out through the roof. There would have been no sense in putting plaster on the walls either, as that dropped off in time. Some of the buildings were made of bits of wood knocked together, a roof of straw mixed with hay, an oven of clay, an old-fashioned veranda outside, a bed with four posts built into the ground, a door made out of three boards held together by two stakes placed crosswise—quickly made and well made—whoever was not pleased with it, let him make something he liked better.
At the top of the village, that is to say on the highest point, was a sort of building which the Saracenese called the "church." It was a heap of old tree trunks piled one on the top of the other in the form of walls. In the old days—when, one does not know—these kind of walls were open to the sky; later, one does not know when, the walls had been made to converge in one place, to support what was supposed to do duty for a tower. This—owing to the fact that the supports of the façade had perished through the buffeting of a very strong wind—had fallen towards the patient earth, dragging the entire structure after it. And there it had remained ever since, for the church counted far little in Saraceni; it was superfluous.
Priest? They say there is no village without a priest. Probably whoever said this did not know about Saraceni. Saraceni was a village without a priest. That is to say, it was a village with a priest—only this priest was a priest without a village. Saraceni was unique in one way. There had never been a priest who stayed more than three days in Saraceni; he came one day, stayed the next, and left on the third. Many guilty priests passed through Saraceni; whoever had stayed there long would have expiated all his sins.”

 
Ioan Slavici (18 januari 1848 – 17 augustus 1925) 
Cover

De Nicaraguaanse schrijver Rubén Darío werd geboren in Metapa, tegenwoordig Ciudad Darío, op 18 januari 1867. Zie ook alle tags voor Rubén Darío op dit blog.

Melancholy
to Domingo Bolívar

You with the light, give me my own.
It’s like I’m blind. I grope around in the darkness,
I’m stuck beneath tempests and storms,
blinded by dreams and crazy with harmony.

That’s my curse, to dream. Poetry
is an iron straitjacket with thousands of spikes
that I wrap around my soul. Drops of melancholy
fall from the bloody spines.

And this is how I roam this bitter world, blind and crazy;
sometimes it seems the road is almost endless,
and sometimes that it’s very short …

And in this hesitation between inspiration and agony
I’m loaded with burdens that I can hardly bear.
Don’t you hear the drops of my melancholy falling?

Walk On and Forget
That is my curse: to dream.

Pilgrim who searches in vain
for a road better than your own,
why do you want me to give you my hand
if my sign is the same as your own?

You’ll never arrive at your destination;
you carry death in you like a maggot
that eats away at what you have that’s human …
at what you have that’s human and divine!

Walk peacefully, o wayfarer!
you’re still so far from that unknown
country of which you dream …

… And to dream is a curse. Walk on and forget,
for if you insist on dreaming, you insist
on fanning the flames beneath your life.

Vertaald door Stuart Cooke

 
Rubén Darío (18 januari 1867 - 6 februari 1916)
Monument in Buenos Aires

De Franse schrijver Paul Léautaud werd geboren op 18 januari 1872 in Parijs. Zie ook alle tags voor Paul Léautaud op dit blog.

Uit: Journal littéraire

« 19 mai 1931
D'abord une ouverture qu'on lui pratiquera au bas de la gorge, pour qu'il puisse respirer pendant l'opération. Quatre jours après, ablation de l'excoriation qu'il a à une corde vocale. On lui enlèvera alors la garniture de l'ouverture respiration artificielle. Celle-ci se cicatrisera et se fermera peu à peu. Les prévisions sont que la corde vocale opérée repoussera. Jusque là Dumur parlera, avec à peu près aucun son. Au fur et à mesure que la corde vocale repoussera, le son reviendra. Ce sont les prévisions.
Duhamel a dit à Bernard que le cas de Dumur est très grave, mais que l'opération en question peut le prolonger longtemps. Il a dit le mot : longtemps.
Vallette, lui, trouve l'affaire très inquiétante.
Dumur a distribué ce soir quelques cartes de la clinique, avec le plan de l'endroit de Neuilly où elle se trouve, pour les gens qui voudront aller le voir.
Ce ne serait pas une petite tuile pour Vallette et pour le Mercure s'il disparaissait. Dumur lit tous les manuscrits. C'est lui qui compose le Mercure. C'est lui qui répond pour les manuscrits refusés. Il fait en même temps de la correction d'épreuves quand Mandin est trop chargé. Un très gros travail, pour lequel Vallette n'est plus du tout au courant. C'est un peu le défaut du Mercure, depuis que Vallette, il l'avait bien gagné, s'est déchargé sur l'un et l'autre de tout ce qu'il faisait presque à lui seul, ne gardant plus que la direction de la comptabilité et les affaires de traduction : à Bernard la fabrication, à Dumur la rédaction du Mercure, à moi la publicité dans la revue (...)."

 
Paul Léautaud (18 januari 1872 – 22 februari 1956)
In 1954

De Britse dichter en schrijver Alan Alexander Milne werd geboren op 18 januari 1882 in Londen. Zie ook alle tags voor Alan Alexander Milne op dit blog.

The Four Friends

Ernest was an elephant, a great big fellow,
Leonard was a lion with a six foot tail,
George was a goat, and his beard was yellow,
And James was a very small snail.

Leonard had a stall, and a great big strong one,
Earnest had a manger, and its walls were thick,
George found a pen, but I think it was the wrong one,
And James sat down on a brick

Earnest started trumpeting, and cracked his manger,
Leonard started roaring, and shivered his stall,
James gave a huffle of a snail in danger
And nobody heard him at all.

Earnest started trumpeting and raised such a rumpus,
Leonard started roaring and trying to kick,
James went on a journey with the goats new compass
And he reached the end of his brick.

Ernest was an elephant and very well intentioned,
Leonard was a lion with a brave new tail,
George was a goat, as I think I have mentioned,
but James was only a snail.

The Morning Walk

When Anne and I go out a walk,
We hold each other's hand and talk
Of all the things we mean to do
When Anne and I are forty-two.

And when we've thought about a thing,
Like bowling hoops or bicycling,
Or falling down on Anne's balloon,
We do it in the afternoon.

Brownie

In a corner of the bedroom is a great big curtain,
Someone lives behind it, but I don't know who;
I think it is a Brownie, but I'm not quite certain.
(Nanny isn't certain, too.)

I looked behind the curtain, but he went so quickly -
Brownies never wait to say, "How do you do?"
They wriggle off at once because they're all so tickly
(Nanny says they're tickly too.)

 
Alan Alexander Milne (18 januari 1882 - 31 januari 1956)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e januari ook mijn blog van 18 januari 2015 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 18 januari 2007 en ook mijn blog van 18 januari 2008 en eveneens mijn blog van 18 januari 2009.

18-01-2018 om 18:23 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Ilja Leonard Pfeijffer werd geboren op 17 janauari 1968 in Rijswijk. Zie ook alle tags voor Ilja Leonard Pfeijffer op dit blog.

De taal van de eilanders

er wordt vee geslacht
in de taal van de eilanders
elk woord vloekt
als een horzel een halve nap zure melk
uit een balkend scharminkel geknepen
tussen lippen gespleten van distels
wordt een verleden verzwegen
op een tong als een zinderend grintpad
verwijt men de dag met een rochel
gemolken uit brandende rotsen
er wordt met geen woord
over morgen gesproken

niemand spreekt
de taal van de eilanders
maar wie verstaat niet
wat hun doorgesneden kelen
dichtschroeit ik althans
begreep maar al te goed
wat ze mij knarsend toebeten en tandenloos
voor de voeten spogen ik wist
op de eerste boot hals over kop terug
te ontkomen het gelijk bleef zinderen
op hun kade en kiezelstranden.

Noenuur

het uur is uur van knekelbrand die sist
in de open wond van de dag als hitst de noen
van trillicht in distels hitte blind blaast loom
lekkend soezen over stoute goden en herders
in de heuvels zij vrezen dit uur zij spelen panisch
fluit in rusteloos gestruik van lommer vrezen
moerbezie en tamarinde verhitte boze bijen
vrezen bijen vrezen dromen van bijen
die zoemen als doornen vol honing
want dit is het uur dat dooft en denken smelt
in pikwit licht van zinderende heuvels

heuvels die dansen als phyllis voor ogen
kom zegt ze lieg me de lach in mijn ogen
boter mij zacht met de tong van je handen
mij mag je zingen en mij zul je smachten en smelten
dronken van phyllis en zon in de heuvels

heuvels die branden als phyllis in ogen
kom liegt ze lik me een lied in de distels
min jezelf week van gemis in je handen
mij zul je zingen en bloeden en krijten als krekels
trillend van phyllis in kreunende heuvels

 
Ilja Leonard Pfeijffer (Rijswijk, 17 janauari 1968)

De Amerikaanse schrijver, filmmaker, essayist, journalist en redacteur Tom Dolby werd geboren op 17 januari 1975 in Londen. Zie ook alle tags voor Tom Dolby op dit blog.

Uit:The Trouble Boy

"I went to Yale," I admitted. "Ecch, New Haven." New Haven was a place where your car would be broken into if you left change on the dashboard, but I still hated snobbery about my college town. We gulped our drinks. "This is so weird," he said, "hanging out with so many 924 people. It's like work." "Sorry?" "Oh, God." He laughed and wiped a drop of sweat from his bony forehead. "Okay, like the digits on a phone, 429 is G-A-Y, so that backwards is 924, get it?" "You're gay?" I should have guessed by the pink shirt; no real men wore preppy pink anymore. "Yeah. Aren't you? 'Cause if you aren't, then I've just made a big fucking idiot of myself." It could be fun, posing as straight. Should I hold out a little longer? "No, I am," I finally said. It must have been my pants that gave me away. "I just didn't expect to meet anyone—" "Neither did I! When we got here, I was like, fifteen minutes, that's it! And then we get into this conversation with this guy, and before I know it, I've had four vodkas, and I'm like, shit, where did the night go? Come sit with us, we're in the bedroom. You can smoke there." He offered his hand. "I'm Jamie Weissman."
"Toby Griffin," I said, shaking his hand in an odd gesture of formality. I followed him through the living room into the bed-room.
I had spent the past four years in New Haven at that venerable university that promised light and truth to those who passed through its portals. What I had found instead was beer and boys. After a sexless four years at boarding school, I was ready to sleep with every available gay undergrad in the tristate area. It was at a Lesbian, Gay, Bisexual, and Transgender Co-op dance (a mouthful, to be sure—they figured if you could say it, you were really gay) that I got drunk on cheap rum punch and al-lowed myself to be seduced by Kent Simmons, a sophomore whose room in Davenport College was plastered with advertise-ments from fashion magazines. I learned from Kent the tech-nique I would use for the next four years: attract, anesthetize, and go in for the kill. It served him well that night, and resulted in a six-week relationship, the first of many during my college years. I had never been able to break that six-week barrier; like divine intervention, something always came between me and the object of my affection. Now that I was in New York, I was desperate to meet new people."

 
Tom Dolby (Londen, 17 januari 1975)

De Nederlandse schrijver, popjournalist en muzikant Nanne Tepper werd geboren in Hoogezand op 17 januari 1962. Zie ook alle tags voor Nanne Tepper op dit blog.

Uit: De kunst is mijn slagveld

`Maar goed, die ruzie tussen Z en R, dat was lachen, die zaten elkaar in de haren alsof het hier om gewichtige zaken ging, en Rogi Wieg, iemand waar ik ook maar niet warm voor kan lopen, speelde intermediair; al met al had ik na het aanschouwen van dit schoolkrantgedoe bijna een ander vak gekozen. Tjonge wat was dat allemaal kinderachtig, puberaal, en semi-gewichtig. J.B. Schuil, ach ja, ik heb ze hier allemaal zo onder handbereik. Het was een beetje een racist, maar dat had hij zelf ook niet helemaal in de smiezen. Literatuur vind jij eigenlijk maar bar oninteressant. Zo zo. Je muzikale voorbeelden deel ik, tenminste, de namen die je noemt doen me veel. Van George Duke, die in '73, '74 en '75 bij Zappa speelde, heb ik ontelbare briljante solo's op de band, allemaal bootlegtapes uit die jaren, wil wel eens een bandje voor je maken als je zulks behoeft. Heb hem ook nog live gezien, in Vredenburg, met Stanley Clarke, maar toen zat de klad al in de jazz-rock, de muziek waarmede ik ben opgegroeid. Ik denk niet dat de teksten die ik voor mijn orkest schreef geschikt zijn voor een soulband, maar als je het aandurft wil ik wel eens wat opsturen. Teksten over mannen met vissen in hun hoofd en zo. Iets romantisch over de liefde krijg ik niet uit mijn pen, wel een tekst — die ik niet zo snel kan vinden — over Quentin C. die zijn zusje begeerde, Drowned in the fading of honeysuckle; zal er eens naar zoeken in de bergen troep die zijn meeverhuisd. Dat ik in het laatste nummer debuteer gedenk ik met gemengde gevoelens; het is alsof ik afbraak aantrek. Namelijk. Toen ik Veendam verliet en de pleinen waarop ik tot legendetje werd (Bwana de neuker, Jimmie Dean, Brando twee, en mijn kleine Yvonne, the last northern belle; een jaren durend toneelstuk met Dylan Thomas-invloeden) sloot men prompt de school waartoe deze pleinen behoorden, de kroeg waarin wij ons en plein public aanstelden tot de barkeepers erbij neervielen brandde af, haar ouders scheidden eindelijk enzovoorts, enzoverder.`

 
Nanne Tepper (17 januari 1962 - 10 november 2012)
Cover

De Nederlandse dichter, kunstenaar en illustrator Jaap van den Born werd geboren in Nijmegen op 17 januari 1951. Zie ook alle tags voor Jaap van den Born op dit blog.

Ik ga vanavond maar een rookkring blazen...

Ik ga vanavond maar een rookkring blazen
En mijn jeneverglas blijft ook niet droog
Ik hef het in de blauwe walm omhoog
En zal daarna eens stevig door gaan dazen
Als eerbetoon aan Simon Vinkenoog

Als dichter niet een van die houten klazen
Vol zelfbeklag en mooie spanningsboog
Ik snapte wel geen bal van zijn betoog
Maar liet me altijd blij door hem verbazen
En rook een joint op Simon Vinkenoog

Maar weinigen die ooit zijn werk herlazen
Het ging meer om de mens, de demagoog
Die met verruimde geest zijn verzen spoog
En woedend over liefde stond te razen
Vaarwel, vaarwel, o Simon Vinkenoog!

De blinde, hersenloze New-Agedwazen
Verloren hun partij-ideoloog
Maar zaterdag verschijnt een regenboog
Als regenwolken worden weggeblazen
Als eerbetoon aan Simon Vinkenoog

Dan schuiven ze hem zachtjes in de oven
-Hoe tragisch is het sterven van een kind-
Daar wordt een flink pak hasjiesj bijgeschoven
Wij blijven achter, blowing in the wind

Jubilaris

Piet is nu voor het allereerst te laat
Dat is normaal gesproken niets voor hem
En alles staat hier klaar om hem te eren
We zijn gereed om luid en goed bij stem

Ons zelfgeschreven lied te debiteren
Want hij is vijftig jaren bij de zaak
Misschien versliep hij zich,want jubileren

Dat overkomt je ook niet al te vaak
En is hij daardoor ietwat van de graat
Of hij is opgehouden onderweg
Door file, stoplicht, of door bandenpech

 
Jaap van den Born (Nijmegen, 17 januari 1951)

De Nederlandse schrijver en schilder Anton Valens werd geboren op 17 januari 1964 in Paterswolde. Zie ook alle tags voor Anton Valens op dit blog.

Uit:Het Boek Ont

‘Dit is slechts een greep,’ deelde hij stoïcijns mee en stortte zijn armenlast neer op de salontafel. Onder de mantel droeg hij een donker blauwgrijs kostuum, een rode stropdas en glanzend gepoetste gaatjesschoenen. Hij leek een beetje op een oudere goochelaar, vond Isebrand, er was iets ongrijpbaars aan hem. Iets glads en onechts, en tegelijk iets onhandigs, bruusks, dat weer wel echt was.
De deelnemers monsterden de nieuwkomer met een stugge gezichtsopslag en gesloten lichaamstaal, maar die liet zich daardoor geenszins uit het veld slaan, stelde zich voor als ‘Cor’ en schudde hun van zijn kant joviaal de hand, waarna hij neerzonk op de leren bank naast Boudewijn, zijn benen over elkaar sloeg en Isebrand verwachtingsvol aankeek. Die vroeg hem zijn post van de tafel af te halen, om ruimte te maken.
Meckering wilde direct meedoen, hoewel Isebrand hem dat ontraadde en dringend voorstelde dat hij zich tot sfeer proeven, toekijken en de procedures in zich opnemen zou beperken, omdat het de eerste keer was. Maar Meckering was eigenwijs. ‘Ik hoef niet te wennen, ik wil meteen meedoen, daarom ben ik hier en niet bij m’n kinderen.’ Het klonk onverschrokken.
‘Zoals je wilt, Cor. Je hebt één minuut om te zeggen hoe je er vanavond bij zit.’
De organisatieadviseur stulpte de lippen, trok de wenkbrauwen op en dacht even na, een blanco, naïeve blik op zijn gezicht, als om na te gaan of zijn antwoord compleet en waarheidsgetrouw was. De toppen van de vingers van zijn l-hand en r-hand drukten tegen elkaar.
‘Fantastisch. Ik zit er fantastisch bij, echt, al zeg ik het zelf, het kan niet beter. De beurs gaat goed, ik verdien geld als water. Ik heb drie prachtige, gezonde kindertjes. Ik ben zelf gezond. Ik adem. Mijn vrouw is gezond. We hebben net een bijzonder geslaagde vakantie achter de rug: tennis, boogschieten, crossfietsen, georganiseerde fietstochtjes, iedere avond show, kookles van een topkok; we hebben op zee gezeild, terwijl een rubberboot met bewaking steeds in onze buurt bleef. Ontzettend veel, heel veel eten, ongelooflijk, alles inbegrepen. Om kort te gaan, ik kan er niets anders van maken: ik zit er fantastisch bij, ja, echt waar."

 
Anton Valens (Paterswolde, 17 januari 1964)

De Nederlandse schrijfster Diana van Hal (pseudoniem van Diana Ruwaard) werd op 17 januari 1980 geboren in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Diana van Hal op dit blog.

Uit: Bloeden zal je

`Michael leunt tegen de muur in de hal aan, trillende armen van de inspanning. Zweet druppelt van zijn hoofd op zijn schouders. Of is het van de regen? Eigenlijk interesseert het hem niet zoveel waar het van komt. 'Kom op, Linds, schiet eens op: 'Ik doe mijn best, oké?' Ze beweegt de sleutel gehaast heen en weer in het slot, net zolang tot hij door de weerstand van de cilinder heen is. Met een zwaai gooit Lindsey de deur open en stapt aan de kant, zodat Michael erdoor kan. Zo voorzichtig mogelijk zet hij het zware pakket op de eet-tafel naast de computer. 'Morgen moeten we echt de huisbaas bellen. Dit is geen doen zo: Waarom ze niet de hoofdprijs betalen voor het appartement aan de Victoria Lane in Everett, begrijpt hij nu wel. Hij bekijkt de nieuwe aanwinst, het smoezelige karton en de dubbele laag plakband aan de bovenkant. Beter dan het vier jaar oude apparaat wat net stuk moest gaan nu ze hem zo hard nodig hebben. Lindsey loopt de kamer uit en komt terug met een mes, dat ze hem in de handen drukt. 'Jij installeert hem en ik ruim de rotzooi op?' Zonder op antwoord te wachten, vertrekt Lindsey naar de keuken, waar het een bende is, weet Michael. Het aanrecht staat bezaaid met vuile bekers, borden en de verpakkingen van de thuisbezorgde maaltijd. Het resultaat van tien uur lang zoeken naar een nieuwe baan. Natuurlijk ging de oude printer stuk voor ze een goede sollicitatiebrief hadden uitgeprint. Venijnig steekt hij het mes door de laag plakband, rukt het naar beneden en let daarbij niet op. Het bloed sijpelt langzaam uit de snee in zijn duim. Automatisch steekt hij hem in zijn mond. Een mengeling van ijzer en vuil bereikt zijn smaakpapillen.
‘Verdomme.’
Het is dat de electronicawinkel op Harris Street de enige in de wijde omtrek is die op zaterdag koopavond heeft. Voor geen goud zet hij daar nog een stap binnen. Het excuus van de eigenaar dat er na de overname nog gerenoveerd moet worden, interesseert hem geen donder. Hij had toch op zijn minst de doos kunnen schoonmaken. Wie weet wat voor ziektes er op dit moment zijn bloedbaan binnendringen.”

 
Diana van Hal (Amsterdam, 17 januari 1980)

De Amerikaanse schrijver David Ebershoff werd geboren op 17 januari 1969 in Pasadena, Californië. Zie ook alle tags voor David Ebershoff op dit blog.

Uit: The Danish Girl

"Greta?" Einar said. "What do you mean?" An oily bead of paint dropped from his brush to his boot. Edvard IV began to bark, his white head turning from Einar to Greta and back.
"Anna's canceled again," Greta said. "She has an extra rehearsal of Carmen. I need a pair of legs to finish her portrait, or I'll never get it done. And then I thought to myself, yours might do."
Greta moved toward him, the shoes in her other hand sennep-yellow with pewter buckles. She was wearing her button-front smock with the patch pockets where she tucked things she didn't want Einar to see.
"But I can't wear Anna's shoes," Einar said. Looking at them, Einar imagined that the shoes might in fact fit his feet, which were small and arched and padded softly on the heel. His toes were slender, with a few fine black hairs. He imagined the wrinkled roll of the stocking gliding over the white bone of his ankle. Over the small cushion of his calf. Clicking into the hook of a garter. Einar had to shut his eyes.
The shoes were like the ones they had seen the previous week in the window of Fonnesbech's department store, displayed on a mannequin in a midnight-blue dress. Einar and Greta had stopped to admire the window, which was trimmed with a garland of jonquils. Greta said, "Pretty, yes?" When he didn't respond, his reflection wide-eyed in the plate glass, Greta had to pull him away from Fonnesbech's window. She tugged him down the street, past the pipe shop, saying, "Einar, are you all right?"
The front room of the apartment served as their studio. Its ceiling was ribbed with thin beams and vaulted like an upside-down dory. Sea mist had warped the dormer windows, and the floor tilted imperceptibly to the west. In the afternoon, when the sun beat against the Widow House, a faint smell of herring would seep from its walls. In winter the skylights would leak, a cold drizzle bubbling the paint on the wall. Einar and Greta stood their easels beneath the twin skylights, next to the boxes of oil paint ordered from Herr Salathoff in Munich, and the racks of blank canvases. When Einar and Greta weren't painting, they protected everything beneath green tarps the sailor below had abandoned on the landing."

 
David Ebershoff (Pasadena, 17 januari 1969)
Scene uit de gelijknamige film uit 2015 met o.a. Eddie Redmayne (Einar-Lili) en Alicia Vikander (Gerda)

De Engelse schrijver Gavin Extence werd geboren op 17 januari 1982 in Swineshead, Lincolnshire. Zie ook alle tags voor Gavin Extence op dit blog.

Uit: The Empathy Problem

“It was the size of a golf ball and lodged deep in something called his anterior insular cortex. And now everything should have fallen into perspective; that was the platitude. Minor inconveniences, trivial delays, the petty irritations of day-to-day life — none of these things should have mattered any more. Traffic jams should not have mattered any more. But the reality of having a malignant brain tumour, Gabriel found, was not nearly so edifying. Petty irritations were more irritating than ever before, and being stuck in a traffic jam was a luxury he could ill afford. Under normal circumstances — circumstances before the tumour — he would have utilised this time productively. He would have checked the overnight news on his iPad, looking for anything that might affect the markets when they opened in ninety minutes' time. This was the way he had started every working day for the past ten years. Now, instead, he found himself calculating how much of his remaining life had been wasted in this line of unmoving cars. The answer was one seventeen-thousandth. According to his consultant at the clinic on Harley Street — Armstrong or Anderton, or whatever the hell his name was — Gabriel Vaughn could reasonably expect to live for six more months. And this morning he had spent an unacceptable proportion of that stuck in stationary traffic. He hadn't planned to move. In fact, he didn't know he was moving until his index finger made contact with his chauffeur's left shoulder – and once it had, it was difficult to tell who was the more surprised. In the last three years, ever since Gabriel had been given a chauffeur, the journey to work had followed an unwavering regimen of absolute silence. Every morning at six o'clock precisely, the car – a Mercedes-Benz S-Class in gunmetal grey – would be waiting outside Gabriel's apartment block. The chauffeur would open the door and utter a polite 'Good morning, sir,' and, if he was lucky, Vaughn would reciprocate with a curt nod. There had never once been physical contact. Now, it caused both men to jolt, as if by a mild electric shock. Gabriel was the first to recover. He settled back in his seat and glared at the anxious, disembodied eyes in the rear-view mirror. 'Let me out,' he said. 'Sir?' 'I want to get out.' 'Um ... here?'

 
Gavin Extence (Swineshead, 17 januari 1982)

De Nederlandse dichter en schrijver Roel Houwink werd geboren op 17 januari 1899 in Breda. Zie ook alle tags voor Roel Houwink op dit blog.

Terugkeer

Waar het leven klein is en verborgen
achter een bedeesd gordijn
heeft zij zich ontsteld geborgen
en zich in den bangen kerker
andrer zorgen neergezet.

Willoos op haar moe-gewerkte handen
rust de schaduw van het licht
en de pijn van een verlangen
graaft zich bloot in haar gezicht.

Waar het leven klein is en verborgen
achter een bedeesd gordijn
heeft zij zich voorgoed geborgen
tusschen muur en lampenschijn.

Zalig de vervolgden....

Wij hebben een prijs gesteld
op uw hoofd
en uw signalement geseind
rond de aarde.
maar gij zijt in het hofje gegaan
waar de appels niet worden geraapt
en de herfstseringen verregenen.
en gij hebt u gezet op de eenigste bank
onder het blinde venster
waar de honderdjarige
zooeven
is gestorven.

 
Roel Houwink (17 januari 1899 – 3 juni 1987)
In 1927

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e januari ook mijn blog van 17 januari 2017 en ook mijn blog van 17 januari 2016 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 17 januari 2007 en ook mijn blog van 17 januari 2008 en eveneens mijn blog van 17 januari 2009.

17-01-2018 om 18:36 geschreven door Romenu  

De Japanse schrijver Hideo Yokoyama werd geboren op 17 januari in Tokio. Yokoyama werkte 12 jaar als onderzoeksjournalist bij Jomo Shimbun, een regionale krant in Gumma, ten noorden van Tokio, voordat hij begon met het schrijven van fictie. Hij maakte zijn literaire debuut in 1998 toen hij met zijn gebundelde politieverhalen “Kage no kisetsu” (Engels:”Season of Shadows”) de Matsumoto Seichō-prijs won; het boek stond ook op de shortlist voor de Naoki-prijs. In 2000 ontving zijn verhaal Dōki (Motieven) de Mystery Writers of Japan Award voor korte verhalen. Zijn roman “Han'ochi” (Half opgelost) uit 2002 behaalde een Konomys No. 1 ranking en maakte van hem een ​​van de best verkopende auteurs van Japan. Hij herhaalde zijn Konomys No. 1-ranking in 2013 met “64 Rokuyon” (Engels: “Six Four”, 2016), zijn eerste roman in zeven jaar. Andere prominente werken zijn zijn “Kuraimāzu hai” (Engels: “Climber’s High”) uit 2003, waarin hij zich concentreerde op de crash van JAL Flight 123 waarover hij in 1985 als verslaggever had geschreven; de Tweede Wereldoorlog roman “Deguchi no nai umi” (Engels: “Seas with No Exit: , 2004); de politieroman “Shindo zero” (Engels: “Seismic Intensity Zero”, 2005); en de verhalenbundel “Rinjō” (Engels: “Initial Investigation”, 2004).

Uit: Six Four

“Snowflakes danced through the evening light.
The man’s legs were stiff as he stepped from the taxi. A forensics official in a police-issue overcoat was waiting outside the entrance to the station. He ushered the man inside. They passed a work area for duty officers and continued along a gloomy corridor before taking a side door out to the officers’ parking area.
The mortuary stood by itself at the far end of the grounds, a windowless structure with a tin roof. The low rumbling of the extractor fan told him there was a body inside. The official unlocked the door and stepped back. He gave the man a deferential look, indicating he would wait outside.
I forgot to pray.
Yoshinobu Mikami pushed open the door. The hinges groaned. His eyes and nose registered Cresol. He could feel the tips of Minako’s fingers digging through the fabric of his coat, into his elbow. Light glared down from the ceiling. The waist-high examination table was covered in blue vinyl sheeting; above it, a human shape was visible under a white sheet. Mikami recoiled at the indeterminate size, too small for an adult but clearly not a child.
Ayumi …
He swallowed the word, afraid that voicing his daughter’s name might make the body hers.
He began to peel back the white cloth.
Hair. Forehead. Closed eyes. Nose, lips … chin.
The pale face of a dead girl came into view. In the same moment the frozen air began to circulate again; Minako’s forehead pushed against his shoulder. The pressure receded from the fingers at his elbow.
Mikami was staring at the ceiling, breathing out from deep in his gut. There was no need to inspect the body further. The journey from Prefecture D—by bullet train, then taxi—had taken four hours, but the process of identifying the corpse had been over in seconds. A young girl; drowned, suicide. They had wasted no time after receiving the call. The girl, they were told, had been found in a lake a little after midday”.

 
Hideo Yokoyama (Tokio, 17 januari 1957)

17-01-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres Ester Naomi Perquin werd geboren in Utrecht op 16 januari 1980. Zie ook alle tags voor Ester Naomi Perquin op dit blog.

Een troost

Mocht het helpen: we bestaan massaal niet. Kijk naar zomers
die nooit overgaan, roestvrijstalen keukenmessen, daarnaast
bewegen we getalenteerd, feilloos in het niet-bestaan.

Er is geen sprake van, dat valt eenvoudig aan te tonen.
Wij hebben A) geen tijd en B) geen materiaal.
We leven tussen de bepaling van een plaats
en een gedachte.

De duur hiervan is puur geluk. We zijn gemaakt, we
vielen te verwachten. In deze tuin, achter de ramen,
woekert de klimplant, pikken veren driftig
beestjes van een bast, zwelt het fruit.

En wij bestaan niet, kunnen bewijzen niet te bestaan.
De boom, de zee, de roos – elk woord dat past
loopt uit, hervormt zich mettertijd.
Wat groeit, groeit roekeloos.

Wij kennen de plaats noch de gedachte, zijn
het mooiste godsbewijs: in onze ogen
zie je de lengte van dagen,
in onze kamers de afwezigheid.

Meisjes

Zo handig in hun alledaagse praten
rusten zij aan zij, een rij van jonge huid
en zachte haren in die al te hete zon.

Duingras kietelt hun benen en hoog
klinkt de pas bedachte lach die meeuwen
steeds verschrikt doet overkomen.

Van kop tot teen onaangeraakt
liggen zij, met allemaal dezelfde stem
dezelfde moeder te bespreken.

Wat ze zoal zijn telt alle eeuwigheden
in hen op. Dat stil en zonbeschenen delen
van leeftijd, lichaam, zonnebrand.

Maar over het zand lijkt een vreemd,
steeds lager grommen aan te zwellen
en jaagt een rilling door de rij.

Elke seconde komen de jongens
op onverbiddelijke brommers
in grote golven dichterbij.

Legale activiteiten 2

Op de luchtplaats laten lopen en af en toe het geluid
van een geweerschot maken. Oefenen tot je
vlak boven hun hoofden een trage duif
in zijn vlucht kunt raken en ze
die duif laten begraven.

Of er eentje op zijn rug draaien en met viltstift
omtrekken op het matras en laten opstaan
om naar zichzelf te kijken.

Vragen of ze de omtrek niet op iemand
vinden lijken. Vragen wie dat was.

 
Ester Naomi Perquin (Utrecht, 16 januari 1980)

De Amerikaanse dichter Anthony Hecht werd geboren op 16 januari 1923 in New York. Zie ook alle tags voor Anthony Hecht op dit blog.

The Feast Of Stephen

III

Think of those barren places where men gather
To act in the terrible name of rectitude,
Of acned shame, punk’s pride, muscle or turf,
The bully’s thin superiority.
Think of the Sturm-Abteilungs Kommandant
Who loves Beethoven and collects Degas,
Or the blond boys in jeans whose narrowed eyes
Are focussed by some hard and smothered lust,
Who lounge in a studied mimicry of ease,
Flick their live butts into the standing weeds,
And comb their hair in the mirror of cracked windows
Of an abandoned warehouse where they keep
In darkened readiness for their occasion
The rope, the chains, handcuffs and gasoline.

IV
Out in the rippled heat of a neighbor’s field,
In the kilowatts of noon, they’ve got one cornered.
The bugs are jumping, and the burly youths
Strip to the waist for the hot work ahead.
They go to arm themselves at the dry-stone wall,
Having flung down their wet and salty garments
At the feet of a young man whose name is Saul.
He watches sharply these superbly tanned
Figures with a swimmer’s chest and shoulders,
A miler’s thighs, with their self-conscious grace,
And in between their sleek, converging bodies,
Brilliantly oiled and burnished by the sun,
He catches a brief glimpse of bloodied hair
And hears an unintelligible prayer.

 
Anthony Hecht (16 januari 1923 – 20 oktober 2004)
Met echtgenote Helen in 1997

De Duitse schrijver Reinhard Jirgl werd op 16 januari 1953 in Oost-Berlijn geboren. Zie ook alle tags voor Reinhard Jirgl op dit blog.

Uit: Oben das Feuer, unten der Berg

„– Wa-bummp – Wa-bummp – Das-Schlagen meines Herzens – Wabummp – Wa-bummp– unaufhörliches Schlagen. Fürchterliches Herz.Wie es sich !wehrt, die Brusthöhle erschütternd mit seinen Hammerschlägengegen das-Aus. Unablässig zuckendes, stampfendes Herz.
Niemandem unterworfen außer dem vom-Gehirn diktierten Willen. !Wie Diekälte aus Nachtstunden ins=Fleisch 1dringt. Zugreift – Wabummp – das Fleisch wehrt sich noch. Wann wird es aufhören sich zu wehren. Sich ergeben. Fleisch an diesem Ort, wo Allesfleischliche verderben muß –Wa-bummp – – Wa-bummp – das-schlagende-Herz ist
Das Problem. Bevor du stirbst, töte dein Herz. Besser, die Menschen wären geboren ohne Herz. Noch besser, kein Mensch wäre jemals geboren. Ich hätte nicht.
Aber du hast mich zur-Welt-gebracht 1956 in dem unscheinbaren Straßendorf Kaltenfeld, 10 Kilometer südlich von hier, und mich verlassen müssen 3 Jahre später. Mutter. Vater. : MAN hat mich, die 3jährige, euch weggenommen. !Spione sollt ihr gewesen sein. Die Spione Irma und Alois Berger wurden der Spionage überführt und zu je 15 Jahren Zuchthaus verurteilt. (So las ich Vielejahre=später diese Druckzeilen über das Gericht’s Urteil auf altem dünngilben Zeitungspapier mit dem penetranten Geruch nach Vergangenheit.....) Lange habe ich damals gebraucht, um !diese=Zeilen mit euch=MutterVater=in-Verbindung zu bringen. : Spione wurden beim Spionieren ertappt & bestraft: die Spinne spinnt ihr Spinnennetz, die Schlange verspritzt ihr Schlangengift – die Tautologie macht aus euch 1 naturhaften Vorgang. Und neben der Meldung euer Schwarzweiß-Foto im Überkontrast so daß ihr Beide aussaht wie von den finstren Pestflecken der Heim=Tücke verseucht. Aber auch diese beiden Fotografien, die 1zigen die ich von euch, den mir Immerfremden, jemals gesehen habe, bekam ich erst in Späterenjahren zu-Gesicht, als Alles zuspät war für euch; u: war mir Die !Großeerleichterung: Denn nun würdet ihr mich nicht mehr wegholen.“

 
Reinhard Jirgl (Oost-Berlijn, 16 januari 1953)

De Deense dichteres, schrijfster en essayiste Inger Christensen werd geboren op 16 januari 1935 in de stad Vejle aan de oostkust van Jutland. Zie ook alle tags voor Inger Christensen op dit blog.

Uit: Alphabet (fragment)

all; in the end
the children of the wounded,
stillborn, dying,

many, continuously,
some, finally the
last ones; in my kitchen

I stand and peel
potatoes; the faucet
runs and nearly
covers the noise of the
children in the yard;

the children yell and
nearly cover the noise
of the birds in
the trees; the birds
sing and nearly

cover the murmur
of the leaves in the wind;
the leaves murmur
and nearly cover
the silence of the sky,

the sky which is light
and the light which since
then has nearly
resembled the fire
of the atom bomb

 
Inger Christensen (16 januari 1935 – 2 januari 2009)
Vejle, raadhuis

De Amerikaanse schrijfster en essayiste Susan Sontag werd geboren op 16 januari 1933 in New York. Zie ook alle tags voor Susan Sontag op dit blog.

Uit:Reborn: Journals and Notebooks, 1947-1963

“12/27-29/56 New York
left Dec. 27 with David—D wearing Oxford grey pants. Subway to [Boston's] South Station. 8:00 train. . . . In N.Y. 12:15. Took a cab to the Gov. Clinton [Hotel]. Checked in, washed, took cab via Empire State Bldg. to Golden Horn restaurant. Ate shish kebab. Cab to Metropolitan Museum. 3:00 -5:00 the Egyptian exhibits and the Etruscan Warrior. Rosie arrived. Bus back to hotel. Washed and changed. Left at 6:10—David clinging to TV, Rosie about to whisk him across the street to Penn Station + out to Flushing [where Rose McNulty's family lived] for the night. Took cab to Hotel Taft. Herbert & Inge [Marcuse] there, Peter + Frances arrived a few minutes later. Walked to Parisienne restaurant. Rushed, lobster dinner. Walked back to Winter Garden [Theater]. Troilus and Cressida. Afterwards, with Tommy + school chum added, went across the street to the Taft bar for beer. Tommy + chum left, then Peter + Frances to drive back to Waterbury [Connecticut]. Walked with Inge + Herbert to subway at Columbus Circle. Goodnight. Back to hotel. Asleep by 2:00.”
(...)

12/31/57, “On Keeping a Journal”
Superficial to understand the journal as just a receptacle for one’s private, secret thoughts—like a confidante who is deaf, dumb, and illiterate. In the journal I do not just express myself more openly than I could to any person; I create myself. The journal is a vehicle for my sense of selfhood. It represents me as emotionally and spiritually independent. Therefore (alas) it does not simply record my actual, daily life but rather—in many cases—offers an alternative to it. . . . Why is writing important? Mainly, out of egotism, I suppose. Because I want to be that persona, a writer, and not because there is something I must say.”

 
Susan Sontag (16 januari 1933 – 28 december 2004)
Cover 

De Australische schrijver en essayist Brian Castro werd geboren op 16 januari 1950 in Hongkong. Zie ook alle tags voor Brian Castro op dit blog.

Uit:Blindness and Rage (Fragment)

Canto 1

All my life, thought Lucien Gracq, I’d written my disasters:
predicted them, installed them, lived them.
For example: all his life he’d written to women
in mannered courtly love
hoping they would respond, but
would not take it too far – or go any further.
It always redounded, overflowing into minor tragedies.
His heart began palpitating,
he developed high blood pressure.
Writing had consequences, not least
a sedentary posture and excess of calories.
So he turned from prose and entered a more
emphatic breath, of which he was short
or was brought up short.

And then some lesser ailments:
the neurotic episodes of embarrassment
dying into each at three in the morning,
all screaming, negotiating unpleasantness,
and it seemed nothing was enjoyable –
experience reeking of threat, regret and hurt.
Could romantic love so easily disappear
without casting around for a new desire
to enhance the redemption of illusion
in the small cell of the free, alert
to the farewell wave of chance?

All his life he wished for unemployment
in order to attain a paradise,
an Eden of inspired work and experience,
but all his life Gracq laboured as a town-­planner
in an Adelaide office unrolling ennui
and blueprints until now …
when time had already flown its coop.
I can’t bring myself to act, he thought,
since that would cut short
his precious melancholy.
Instead he could feel, enact through writing,
since he was in search of lost emotion –
words which slowed the heart and
humoured the day and held
the night with chimeras.

 
Brian Castro (Hongkong, 16 januari 1950)

De Braziliaanse schrijver, theaterproducent, talk show host, acteur, schilder en musicus José Soares werd geboren op 16 januari 1938 in Rio de Janeiro. Zie ook alle tags voor José Soares op dit blog.

Uit: Twelve Fingers: Biography of an Anarchist

“After months of fruitless treatment, Ivan Korozec moves his family to Sarajevo. Thanks to his contacts, he finds work at the print shop of a veteran anarchist, Nicolae Kulenovic. It is in the rear of that shop that, late at night, meet the adepts of the recently formed Ujedinjenje ili Smrt, "Union or Death," also known as the Black Hand, a secret terrorist society dedicated to unification of the Serbian people. To have an idea of the political climate that prevailed in Bosnia in that period, it is desirable to know something of the history of that organization and of its founder, who was to play a major role in Dimitri's future.
Union or Death, the Black Hand, was formed on May 9, 1911, by a group of ten men. Their objective: the creation of a unified Serbia that includes Bosnia and Herzegovina, free of Austro-Hungarian domination. The means for achieving those ends range from homicide to terrorism.
In merely a year, they already number over a thousand activists ready for anything. Several officers of the Serbian army belong to the group.
They use this seal (right) as their sign of identification.
The Black Hand trains its men in various methods of political sabotage and assassination. It is organized into cells of three or five members under the command of district committees, and their orders come from the Central Committee in Belgrade. To keep this hierarchy secret, its members know only what is necessary for carrying out their missions.
Upon being admitted, the initiates swear an oath at a solemn meeting: "I swear before God, on my honor and on my life, that I will obey orders and execute all missions without hesitation and without question. I also swear before God, on my honor and on my life, that I will take to the tomb the secrets of this organization.
The founder of the Ujedinjenje ili Smrt is the Serbian colonel Dragutin Dimitrijevic. Dragutin had become a specialist in coups d'état, conspiracies, and assassination. Recognizing the power of information, the fervent patriot always remained behind the scenes of power, never revealing his true position. A friend connected to the court of the king of Serbia said of him, "He was never seen anywhere, yet we knew he was behind everything that happened."

 
José Soares (Rio de Janeiro, 16 januari 1938)
Cover braziliaanse uitgave

De Hongaarse schrijver en journalist Kálmán Mikszáth werd op 16 januari 1847 in Szklabonya (tegenwoordig Slowakije) geboren. Zie ook alle tags voor Kálmán Mikszáth op dit blog.

Uit: St. Peter's Umbrella (Vertaald door B. W. Worswick)

"It must be down that way if I wish it," thundered out the judge.
Billeghi tried to get out of it, saying it was awkward for him, and out of his way. But it was of no use, when the judge ordered a thing, it had to be done. So one Wednesday they put the sacks of wheat into Billeghi's cart, and on the top of them a basket containing Veronica and the goose, for the latter was, of course, part of the priest's inheritance. The good folks of the village had made shortbread and biscuits for the little orphan to take with her on her journey out into the great world, and they also filled a basket with pears and plums; and as the cart drove off, many of them shed tears for the poor little waif, who had no idea where they were taking her to, but only saw that when the horses began to move, she still kept her place in the basket, and only the houses and trees seemed to move.
Not only the worthy Kapiczany had seen Glogova, the writer of these pages has also been there. It is a miserable little place in a narrow valley between bare mountains. There is not a decent road for miles around, much less a railway. Nowadays they say there is some sort of an old-fashioned engine, with a carriage or two attached, which plies between Besztercebanya and Selmeczbanya, but even that does not pass near to Glogova. It will take at least five hundred years to bring it up to that pitch of civilization other villages have reached.
The soil is poor, a sort of clay, and very little will grow there except oats and potatoes, and even these have to be coaxed from the ground. A soil like that cannot be spoken of as "Mother Earth," it is more like "Mother-in-law Earth." It is full of pebbles, and has broad cracks here and there, on the borders of which a kind of whitish weed grows, called by the peasants "orphans' hair." Is the soil too old? Why, it cannot be older than any other soil, but its strength has been used up more rapidly. Down below in the plain they have been growing nothing but grass for about a thousand years, but up here enormous oak-trees used to grow; so it is no wonder that the soil has lost its strength. Poverty and misery are to be found here, and yet a certain feeling of romance takes possession of one at the sight of it. The ugly peasant huts seem only to heighten the beauty of the enormous rocks which rise above us.”

 
Kálmán Mikszáth (16 januari 1847 – 28 mei 1910)
Portret door Nyilasy Sándor, ca. 1890

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijver Tino Hanekamp werd geboren in 1979 in Wippra in Saksen-Anhalt. Zie ook alle tags voor Tino Hanekamp op dit blog.

Uit:So was von da

„Es funktioniert nicht, quasi Fluch: Es kann nur eine geben. Mathilda hat mir die Liebe versaut. Keine Ahnung, wo sie jetzt ist. Wahrscheinlich lebt sie irgendwo in Spanien am Strand mit einem berühmten Surfer, so einem tiefenentspannten Typen, für den das Leben kein Rätsel ist und der hinterm Haus ein paar Hütten errichtet hat für streunende Hunde und Katzen. Ich hoffe, die putzigen Tierchen werden zu blutrünstigen Bestien und zerfetzen seinen Pimmel, eine Monsterwelle reißt seinen Olympionikenkörper raus aufs Meer und spült Mathilda zurück zu mir, bis vor meine Haustür, wo ich sie dann sanft aus dem Rinnstein heben werde. Ich werde sie auf meine muffige Matratze legen, ihr das nasse Haar aus dem Gesicht streichen und ihr verzeihen. Hey, wir machen alle mal Fehler.
Rubble mich mit dem Bademantel ab, während im Hinterhof Herrn Müllers Husten zu einem orkanartigen Getöse anschwillt. Wer braucht das Rauschen der Wellen, wenn er das Husten des Müllers hat? Er ist der letzte Bewohner des Hauses, der älter ist als dreißig. Seit Jahren wartet der Vermieter darauf, dass der Alte endlich abtritt, damit er aus dessen Vierzimmerwohnung drei Kämmerchen machen kann, um diese dann zu Wucherpreisen an Studenten, Agenturangestellte, Clubbetreiber und Künstlertypen zu vermieten. Aber Herr Müller hält durch. Er hustet nur sehr stark — St.-Pauli-Sinfonie. Um nicht vor lauter demütigender Barmherzigkeit den Notarzt zu rufen, gehe ich ins Wohnzimmer und lege Scott Walkers Erste auf, auf dass diese Überlebenslieder die Müller'schen Rasselgeräusche wohlklingend übertönen.
Mama, do you see what I see? / On your knees and pray for me / Mathilde's come back to me.
Über Bücherberge und Dreckswäsche zum Kleiderständer. Das Hemd ist noch vorzeigbar, der Anzug sitzt wie angegossen, er ist auf mein Skelett geschneidert. Blick in den Spiegel, Armdrücken mit dem Selbsthass. Jeden Morgen eine Minute lang. Schneide ein paar Grimassen und setze mich mit dem Herrn Aurel an den Küchentisch, zu essen gibt's hier nichts.“

 
Tino Hanekamp (Wippra, 1979)

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e januari ook mijn blog van 16 januari 2017 en ook mijn blog van 16 januari 2016 deel 2 en eveneens deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 16 januari 2007 en ook mijn blog van 16 januari 2008 en eveneens mijn blog van 16 januari 2009.

16-01-2018 om 18:27 geschreven door Romenu  

De Belgische dichter en schrijver Antoine Wauters werd op 15 januari 1981 geboren in Luik. Zie ook alle tags voor Antoine Wauters op dit blog.

Uit: Césarine de nuit (Fragment)

Et elle s’engouffre dans les couloirs, dans les
chambres vides, dans le grand réfectoire à peu
près aussi vide sauf le couvert dressé, vêtue
d’un linge ou d’un tricot, et sur le haut des
cuisses un petit short court de la taille
d’un mouchoir, une jupette aux cents plis. Tout le
monde dort, dit-elle, ou tout le monde est mort,
et maintenant son regard va d’un pan de mur
au verrou de la porte, du verrou de la porte à la
fenêtre de l’atelier, au carrelage étoilé où elle
gît.

Césarine des bassins, des machines, des
travaux de couture dont elle s’acquitte tout en
bruissements. Car c’est ainsi. On lui fait
accoucher chaque jour de petites filles et petits
garçons de coton, de bien légères pelotes à
tirettes et velcros. Le soir on lui réclame ses
marchandises, ces enfants de lycra bien serrés
et liés dans de minces sacs plastique qu’on
expédie ensuite par l’eau. À la ville. Aux
grandes villes d’ici et là-bas.
On ne vous dit pas où.

On l’attache aux anneaux, au métal d’aciérie.
Ses mains, dans le dos, fixées au crochet prévu
à cet effet, à un point à peine moins élevé que
la fenêtre et son verrou. On a le cordeau, la
chaînette, et des cartouches de rouge à lèvres
dont on lui lave les dents, les cris et la colère.
On vient à elle avec des lattes, nos petites
verges délicates et l’envie de la consoler.
L’entendre. La voir sourire.

 
Antoine Wauters (Luik, 15 januari 1981)

De Nederlandse schrijfster Etty Hillesum werd geboren in Middelburg op 15 januari 1914. Zie ook alle tags voor Etty Hillesum op dit blog.

Uit: Het verstoorde leven - Dagboek van Etty Hillesum

“Het lijkt of er weer heel veel weken voorbijgegaan zijn en of ik weer ver-schrikkelijk veel beleefd heb en toch vind je jezelf op een gegeven moment weer bij hetzelfde vraagstuk terug: Die drang in je of die fictie of die phan-tasie of hoe je het ook noemen wilt om één mens een leven lang te willen bezitten moet je in duizend stukken in je breken. Die absoluutheid moet in jezelf vergruizeld worden. En dan niet de idee, dat de mens daardoor armer wordt, maar juist rijker. Wel moeilijker, genuanceerder. Het op en af in verhoudingen aanvaarden, en dat positief zien en niet als iets treurigs. Het niet willen bezitten van een ander, wat nog niet betekent het afzien van een ander. Een ander volledige vrijheid laten, ook innerlijk, wat nog geen resignatie betekent."
(...)

Door de psychologie heen voert misschien de weg naar de ware vrijheid, men kan zich er iedere keer niet genoeg op bezinnen, dat men zich inner-lijk vrij van een ander moet maken, maar ook de ander vrij laten, door niet een bepaalde voorstelling van hem te hebben in de phantasie. Er blijven nog grote gebieden genoeg voor de phantasie over, ook zonder dat men haar laat werken om de personen, die men liefheeft."

 
Etty Hillesum (15 januari 1914 – 30 november 1943)
Cover

De Friese dichter en vertaler Tsjêbbe Piter Hettinga werd geboren in Burgwerd op 15 januari 1949. Zie ook alle tags voor Tsjêbbe Hettinga op dit blog.

Het wagenhuis (Fragment)

De knie op het deksel heeft de bonte lappen van de zomer
In de verfomfaaide koffer van het onwennig heimwee gepropt.
Een Nuffield - rode mier in een natgroen veld met bieten - ploegt zich,
Kreunend in zijn hoge motorgeluiden, door de weerbarstigheid
Van eeuwen klei, jaren van stro, dag die tussen twee seizoenen
Scharniert. Zeevogels vermoeden vissen, nog, vinden schelpen, afgunst.
Trekker ben ik en voor een poos neergestreken onder spreeuwen
In de tijd die sober en grijs oktober is bij de Grauwe Kat,
Maar een roofvogel in grote staat had ik willen zijn. Condor
Zeep, een spierwit stuk zeep dat geel als koolzaad wil lijken: zwevend, schuin
Op een hemelsblauw bord tegen een werktuigschuur zonder vensters
In een uitzicht zonder hoeven, huizen, in eindeloze akkers.
Op de weg ligt drek, en platgereden bietenloof. Besef van
Pijn. En dood in de pot de landerijen die ruiken naar het graf,
Gedolven vers, als de bieten op een hoop naast de weg, voor niets.
Sporen in de berm weerspiegelen het zilvergrijs van klei en lucht
En inzichten in elementen boven water onder vuur;
Daartussen ga ik mijn gang, in mijzelf pratend onder andere
Spreeuwen, naar een punt dat sluit als een open scharnier, zich ontsluit
Als een gedicht: een wagenhuis vol stille leegte, het koelhuis voor
De Nuffield, die, aanstonds, na zal tintelen zonder dat iemand
Het opmerkt; tot in het ijzer weet de aarde zich verlaten, hier.
Een ekster smijt er zijn kletsklank neer, inscripties, een roek krast op
Een tak van een dode wilg, weergeboorte betovert mij, en zingt:

Vertaald door Tsjêbbe Hettinga en Benno Barnard

 
Tsjêbbe Hettinga (15 januari 1949 – 7 maart 2013)

De Vlaamse dichteres en schrijfster Maud Vanhauwaert werd op 15 januari 1984 geboren in Veurne. Zie ook alle tags voor Maud Vanhauwaert op dit blog.

ze vraagt of het beter gaat met mijn gsm
kijkt naar de brownbeweging in de soep
de moeder

ik zit aan de keukentafel
probeer slecht nieuws door de perforator te halen
tot confetti

het is niet onmogelijk, zeg ik
ik ben een mogelijke vrouw

ze hoort mij niet, houdt zich zomertinten voor
waarbij ze een terras verzint

Vroeger was ze uitgestrekt
nu nog een gevouwen duin
glimlachen zegt ze
is een act tegen de zwaartekracht

tussen twee huizen door
huilt ze schuilend of andersom
zoals je bij een sjaal denkt aan de kou
zo denkt ze aan het leven

thuisgekomen haalt ze het speelplein
onder de nagels van het kind vandaan
raadt granaatappels juist op tv
gaat slapen zo uitgestrekt mogelijk

morgen is haar territorium weer twee voeten
maat 38 groot

Er hoeft nog altijd niet veel
te gebeuren voor ik aan je denk

iets wat niet op jou lijkt is al genoeg
dan denk ik kijk

dit lijkt echt niet op haar

 
Maud Vanhauwaert (Veurne, 15 januari 1984)

De Nederlandse schrijver en diplomaat F. Springer (eig. Carel Jan Schneider) werd geboren in Batavia op 15 januari 1932. Zie ook alle tags voor F. Springer op dit blog.

Uit: Teheran, een zwanezang

“Hij beweerde dat hij haar, ondanks het verglijden van de jaren, nog steeds scherp voor ogen kon halen. Dat geloof je toch zelf niet, zei ik, ook steevast, en dan beschreef hij haar uitvoerig en viste onvergetelijke momentopnamen uit zijn herinnering op. Zo vertelde hij een keer dat ze hem, Alfred, in juli '48 vanaf baan drie had toegeroepen: 'Ha Alfred, hoe gaat het met je? Kan je die bal even geven?' (Het betrof hier een van haar ontelbare afzwaaiers.) Zomaar, waar anderen bij stonden, had ze geroepen: 'Ha Alfred, hoe gaat het met je?' Ach kom,' zei ik, 'als je wist wat ze allemaal met mij... Yvonne heeft mij zelfs...' Ik hoefde mijn zinnen niet af te maken, de halve toespelingen waren voldoende om hem met stomheid te slaan. 'Ik wist het,' zei hij eindelijk, 'ik heb altijd geweten dat er iets was tussen haar en jou.' Hij nam mij dat niet kwalijk, o nee, hij had zichzelf bij Yvonne nooit een kans gegeven. Met die gedachte moest hij zien zijn leven door te komen. Alfred was een rijpe masochist. Na het Yvonne-ritueel, dat bij iedere ontmoeting, hoe ouder we werden beter spel van beide zijden opleverde, grinnikten we even en gingen dan over tot de orde van de dag, bijvoorbeeld door de nieuwste foto's van zijn welvarende Zwitserse spannetje te bekijken. Als hij op zijn reizen langs Londen kwam bezocht hij mij in mijn pension in Russell Street, maar dit keer hadden we op het vliegveld afgesproken. Hij moest naar Brussel om de boeken van een internationaal autoverhuurbedrijf te controleren, en ik ging naar België om enige plaatselijke geuren op te snuiven voor weer een sprankelend deeltje in de populaire reeks Toby Harrison's Illustrated Mirror of History & Culture. Daar stapte de lichtbruine Zwitser op mij af. Ik bestelde een kop koffie voor hem. De hese stem die mij begroette klonk zieker dan ooit. Net als in alle nachten die aan onze ontmoetingen vooraf gingen, zei Alfred, had hij ook vannacht van Yvonne gedroomd. Zeker een uur, een vreselijk uur, had hij achter haar en mij aan moeten fietsen, half Wassenaar door. Onze route stond in zijn geheugen gegrift.”

 
F. Springer (15 januari 1932 – 7 november 2011)

De Russische dichter Osip Mandelstam werd geboren op 15 januari 1891 in Warschau. Zie ook alle tags voor Osip Mandelstam op dit blog.

Neem rustig uit de holte van mijn handen

Neem rustig uit de holte van mijn handen
Een beetje zonlicht en een beetje honing,
De bijen van Persephone ter wille.

Een varend scheepje is niet af te meren,
Een schim in bont geschoeid is niet te horen,
Doodstille levensangst niet te bedwingen.

Het enige wat overblijft zijn kussen,
Als kleine bijen met behaarde lijfjes,
De korf verlatend, uitzwermend en stervend.

Zij ritselen in blanke, diepe nachten,
Zij komen uit de Taigetos, het oerwoud,
Zij voeden zich met tijd, munt, honingklaver.

Ontvang dan, als je wilt, mijn wilde gave,
Een droog, onooglijk kralensnoer van bijen
Die bij hun dood uit zonlicht honing maken.

Vertaald door Hans Boland

Houd mijn verzen in ere

Houd mijn verzen in ere omdat ze van rampspoed en rook zijn doortrokken,
om de teersmaak van eerlijk gezwoeg, om de hars van heroïsch geduld.
En zozeer moet het water bij Novgorod zwart zijn en dorstigen lokken,
dat met Kerstmis de ster, zevenvinnig weerkaatst, het in putten verguldt.

Het is hierom, mijn vader, mijn vriend en mijn grove getrouwe,
dat een outcast als ik, een melaatse verjaagd uit de stam,
zich verplicht voelt zo'n stevig beschot voor de putten te bouwen
dat een Khan er een tobbe met vorsten in neerlaten kan.

Als bevroren schavotten mij enkel maar lief konden hebben -
zo ook slaat men trefzeker een rubberen bal met een stok -
heel mijn leven lang zou ik me hullen in ijzeren hemden
en de beul kreeg de steel van de bijl die ik vond bij het blok.

Zeg, hoe heet het hier ook weer?

Zeg, hoe heet het hier ook weer?
Mandelstamstraat, naar ik meen.
Wat is dat voor mesjogge naam.
Hoe je die ook wendt of keert,
het blijft krom klinken, en verkeerd.

Hij was niet wat je noemt okay,
niet altijd even recht door zee.
Deze straat, nee, deze gribus
heeft dus haar naam te danken aan
die aal, die glibberige kwibus,
die draaikont van een Mandelstam.

Vertaald door Peter Zeeman

 
Osip Mandelstam (15 januari 1891 – 27 december 1938)
Monument in Moskou

De Roemeense dichter Mihai Eminescu (eigenlijk Mihail Eminovici) werd geboren op 15 januari 1850 in Botoşani bij Czernowitz. Zie ook alle tags voor Mihai Eminescu op dit blog.

Lucifer (Fragment)

Once on a time, as poets sing  
High tales with fancy laden,  
Born of a very noble king  
There lived a wondrous maiden.  

An only child, her kinsfolk boon,  
So fair, imagination faints ;  
As though amidst the stars the moon,  
Or Mary amidst the saints.  

From 'neath the castle's dark retreat,  
Her silent way she wended  
Each evening to the window-seat  
Where Lucifer attended.  

And secretly, with never fail,  
She watched his double race,  
Where vessels drew their pathless trail  
Across the ocean's face.  

And as intent she drank his light,  
Desire was quickly there ;  
While he who saw her every night  
Soon fell in love with her.  

And sitting thus with rested head,  
Her elbows on the sill,  
Her heart by youthful fancy led  
Did with deep longing fill.  

While he, a brilliant shining spark,  
Glowed always yet more clear  
Towards the castle tall and dark  
Where she would soon appear.  

Vertaald doorCorneliu M. Popescu

 
Mihai Eminescu (15 januari 1850 - 15 juni 1889) 
Borstbeeld in Wenen

De Franse toneelschrijver en acteur Molière (pseudoniem van Jean-Baptiste Poquelin) werd geboren in Parijs op 15 januari 1622. Zie ook alle tags voor Molière op dit blog.

Uit: Le Malade imaginaire

"ARGAN.— Quoi il faudra encore que je n'aie pas le plaisir de la quereller?
TOINETTE.— Querellez tout votre soûl, je le veux bien.
ARGAN.— Tu m'en empêches, chienne, en m'interrompant à tous coups.
TOINETTE.— Si vous avez le plaisir de quereller, il faut bien que de mon côté, j'aie le plaisir de
pleurer; chacun le sien ce n'est pas trop. Ha!
ARGAN.— Allons, il faut en passer par là
. Ôte-moi ceci, coquine, ôte-moi ceci.
(Argan se lève de sa chaise.) Mon lavement d'aujourd'hui a-t-il bien opéré?
TOINETTE.— Votre lavement?
ARGAN.— Oui. Ai-je bien fait de la bile?
TOINETTE.— Ma foi je ne me mêle point de ces affaires-là, c'est à Monsieur Fleurant à y mettre
le nez, puisqu'il en a le profit.
ARGAN.— Qu'on ait soin de me tenir un bouillon prêt, pour l'autre que je dois tantôt prendre.
TOINETTE.— Ce Monsieur Fleurant-là, et ce Monsieur Purgon s'égayent biensur votre corps; ils ont en vous une bonne vache à lait; et je voudrais bien leur demander quel mal vous avez, pour vous faire tant de remèdes.
ARGAN.— Taisez-vous, ignorante, ce n'est pas à vous à contrôler les ordonnances de la médecine. Qu'on me fasse venir ma fille Angélique, j'ai à lui dire quelque chose.
TOINETTE.— La voici qui vient d'elle-même; elle a deviné votre pensée."

 
Molière (15 januari 1622 - 17 februari 1673)
Le Malade imaginaire door Charles Robert Leslie, 1843

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse schrijver Philip Snijder werd geboren in Amsterdam in 1956. Zie ook alle tags voor Philip Snijder op dit blog.

Uit: Sunday Money (Vertaald door Barbara Backer-Gray)

“We had to walk two by two along the narrow pavement of the Willemsstraat, so we were quite spread out. Some of the men were still on the drawbridge across the Brouwersgracht while the first women were already approaching the entrance of the community centre. I moved away from my father’s side so that I could see the front rows of women. I was probably the only one to notice that at this point along the route every party showed the same phenomenon. A careful swaying would take hold of the people walking in front, as if a sudden strong wind began to move them like treetops.
Sure enough, this time too, I saw heads at the front moving rhythmically from right to left, the shoulders rising in turns, index fingers pointing up and moving back and forth like cheerful metronomes. The first women were now within range of the sounds of Uncle Fred’s accordion coming from the open doors of the room.
Uncle Fred was hired as the musician and master of ceremonies for all our family parties. I tried to guess from my aunts’ pantomime which Jordaan sing-along was being played, but I couldn’t.
Uncle Fred was a toothless old man with a lengthy archipelago of warts in his neck, which attracted the younger children more than his actual performance did.
I can’t remember a single party without his completely routine leadership which tolerated no interruption. With his pained expression and his shuffling movements, Uncle Fred wasn’t exactly the epitome of gaiety. But he was always there early so that he could greet the guests with festive sounds. Whether people liked it or not, he always worked through his entire, neverchanging repertoire of music, games, and congas, and he stopped exactly when the hire of the room ended, at one in the morning. You knew exactly what to expect, and my father said that he didn’t cost much. Now, coming into range of his pumping instrument ourselves, I heard that he was playing ‘There’s Always Room for a Dram’.
Inside the large room we occupied the tables and chairs along the left wall; Aunt Gerda’s relatives sat on the opposite side. However well in-laws got along, this party arrangement was so ingrained that deviating from it would have been out of the question. Nuclear families came together again during seating, so I was obliged to sit with my father and mother.”

 
Philip Snijder (Amsterdam, 1956)
Cover Nederlandse uitgave

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e januari ook mijn blog van 15 januari 2017 deel 2 en eveneens deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 15 januari 2007 en ook mijn blog van 15 januari 2008 en eveneens mijn blog van 15 januari 2009.

15-01-2018 om 20:58 geschreven door Romenu  

Gouden Ganzenveer 2018 voor Antjie Krog

De Zuid-Afrikaanse dichteres, schrijfster en hoogleraar Antjie Krog krijgt de Gouden Ganzenveer 2018. Voorzitter Gerdi Verbeet van de Academie De Gouden Ganzenveer maakte dat bekend in het radioprogramma “De Taalstaat”. De Gouden Ganzenveer is een culturele prijs.De prijs wordt - zo mogelijk jaarlijks - toegekend aan een persoon of instituut vanwege zijn of haar grote betekenis voor het geschreven en gedrukte woord in de Nederlandse taal. Antjie Krog werd geboren in Kroonstad op 23 oktober 1952. Zie ook alle tags voor Antjie Krog op dit blog.

Visioen van een natie

hoe lang denken we het hier uit te houden?
wij die gestrand zijn tegen dit rijke continent
zonder ooit onloochenbaar in Afrika te landen
wij in huizen in Amerikaans-koloniale stijl
die wij omringen met parken en tuinen
om aan de aanspraak van het landschap te ontsnappen
die op kelims lopen, in Nederlands dialect praten
naar Duitse liederen luisteren en Engelse poëzie lezen
die 's ochtends eieren met spek eten
onze lijven in westerse mode hijsen
met vakantie over het continent naar het noorden vliegen
om ons in stamlanden te laven aan muziek en kunstgalerijen
en na terugkeer onder het Pruisische schilderij van Domsaitis
uit Fins glas Glenfiddich drinken

waarom ook niet? hier zijn we na drie eeuwen nog niets anders
dan een stukje westers curiosum.

Het is waar

het is waar dat het landschap zonder
mij zal voortbestaan dat de bomen die
voor mij de aarde vormen de vlak-
ten beminnen die mij bijeenvegen in vaandels los-
lippig licht dat het water het
dichtsbijzijnde geluid van aanraking weer-
spiegelt dat de maan achterover stort in
een struikgewas van pasgeboren
sterren het is waar dat het zal doorgaan

het is waar dat ik drie vrouwen naakt
op het strand van Marseille heb gezien
hun lijven drie geplooide zakken
hun haartjes waaiend als tissues in
de wind met korte pasjes liepen ze
het water in, hun boezem
ongerimpeld een stralenkrans van dampende
amechtige borsten blozend tot
in de tepels het is waar dat ik
mijn ogen er niet van af kon houden

het is waar dat ik in een etalage
drie soorten wegwerpluiers voor
bejaarden heb gezien, een onder-
steek, antischimmelspul, doorligzalf en
iets dat op een aardappelschiller
leek het is waar dat ik oude mensen
steeds nauwkeuriger gadesla
hoe ze hun voeten neerzetten hun
haren kammen dat ik mijn ogen hon-
gerend laat rusten op rimpelloze jonge huid het
is waar dat ik voor een afgrond sta

 
Antjie Krog (Kroonstad, 23 oktober 1952)

14-01-2018 om 18:52 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter J. Bernlef werd geboren op 14 januari 1937 in Sint Pancras. Zie ook alle tags voor J. Bernlef en alle tags voor Bernlef op dit blog.

Uit: De drie vrienden

“Zenuwachtig naar buiten turend iedere keer als de trein vaart minderde, zag ik ten slotte in een flits het verlichte bord met de naam van het dorpje erop. De trein stopte en ik stapte uit.
Niels had niet te veel gezegd om dit een woestenij te noemen. Vóór mij stond een verlicht stenen gebouwtje, dat voor de helft als wachtkamer diende en voor de andere helft als bureau voor de stationschef die net naar buiten stapte, het spiegelei onder zijn arm geklemd, het rechterbeen stijf naar voren zwaaiend, toen ik de trein uitkwam. In de wachtkamer zat een oude man met een grote pet op. Hij zat zeer rechtop. Op een afstand leek het of hij tegen iemand praatte, zijn hoofd daarbij lichtjes heen en weer bewegend, maar toen ik een paar passen dichterbij was gekomen zag ik dat hij tegen niemand praatte, ook niet tegen het vuile keeshondje dat aan zijn voeten lag te slapen. Zijn lippen bewogen niet, alleen zijn hoofd wiegde zachtjes heen en weer alsof het op water dobberde. Hij scheen niet met de trein mee te moeten, want hij reageerde in het geheel niet op het fluitsignaal van de stationschef en het daarna brommend wegschieten van de verlichte coupés in het donker. Toen de trein weg was draaide ik mij om. Aan de overzijde van de rails tegenover het perronnetje waarop ik stond, lag een lange houten loods. Boven de deur van de loods brandde een lampje. Rechts waren de spoorbomen. Daar brandde een lantaren. Voor de rest was alles donker en stil, op de geluiden van het avondlijke dorp, achter de bomen ergens, na; een voetstap, wat ver verwijderd hondegeblaf, geruis in een paar bomen, het gekakel van een opschrikkende kip. Nee, Niels had gelijk. Het was hier een uitgestorven gat.
Ik liep het perronnetje af, stak de spoorlijn over en begon de weg af te lopen die van het dorp het bos inging, zo Niels' aanwijzingen volgend die hij mij in zijn laatste brief gegeven had waarmee hij mij had uitgenodigd nu eindelijk eens langs te komen. Ik had hem lang niet gezien. Twee jaar. Toen hij nog in de stad woonde ging ik vaak bij hem langs. Maar nadat hij na zijn artsexamen hier dat doktersbaantje aangenomen had, had ik hem niet meer gezien. Geen tijd? Of wel? Ik was ook een poosje op reis geweest, dacht ik. Maar geschreven hadden we elkaar wel en soms foto's gestuurd."

 
J. Bernlef (14 januari 1937 - 29 oktober 2012)
Cover

De Vlaamse schrijver en journalist Chris De Stoop werd geboren op 14 januari 1958 in Sint-Gillis-Waas. Zie ook alle tags voor Chris de Stoop op dit blog.

Uit: Ex-reporter

“Komt een man in de krantenwinkel. Hij koopt een weekblad met de schreeuwende titel 'Klanten opgelicht!' Hij doorbladert het blad en zoekt tevergeefs het artikel. 'Er is hier niemand die opgelicht is,' zegt hij. 'Nu wel,' antwoordt de krantenverkoper. Die grap ging al rond toen ik ruim dertig jaar geleden begon te werken voor het weekblad Knack. In die lange periode heb ik het hoogtij en de neergang van de klassieke journalistiek mogen meemaken. Nu ik terugblader in mijn eigen werk, zie ik me weer als jonge reporter in landen als Sri Lanka, Burkina Faso of Cuba, die zo tot mijn verbeelding spraken wanneer ik ze vroeger op de kaart zag. Ik jakker weer door Bombay, Lima, Nairobi, miljoenensteden waarvoor de term 'smeltkroes' werd uitgevonden. Ik zie vooral mensen opduiken. Daar is Jean-Pierre, met een geruite jas over zijn bebloede kop tijdens de genocide in Kigali. Daar is Sister Michelle, tijdens haar les Engels aan de hoertjes in Pattaya. Daar is Momo, de jihadist met het afgeschoten been in Brussel. En daar Grote Neger, met een bol cocaïne onder zijn arm in Sáo Paulo. Ik zie me nog begin 1982 het statige herenhuis aan het Montgomeryplein in Brussel binnengaan, waar Knack lang kantoor hield. Ik moest er voor het triumviraat op de bel-etage verschijnen: de toen al legendarische hoofdredacteur Frans 'Sus' Verleyen, adjunct-hoofdredacteur Hubert Van Humbeeck en uitgever Rik De NOW Ik had al wekenlange selecties en examens achter de rug, want er waren honderden gegadigden voor de vacature bij Knack, het gewichtige nieuwsmagazine 'voor mensen die denken'. Ik was 23. Het triumviraat begon prompt een reeks trefwoorden uit de wereld van het nieuws op me af te vuren, waarvan ik er bijna geen enkel bleek te kunnen duiden. Dat overtuigde hen ervan dat ik de geschikte kandidaat was om bij Knack te beginnen. En zo rolde ik in de journalistiek. Ik wilde al langer schrijven en reizen, zij het niet noodzakelijk als journalist. Maar de crisis van de jaren tachtig woedde. Op hetzelfde moment had ik ook gesolliciteerd voor een baan als redacteur in de abdij van Averbode, die een reeks kinderbladen uitgaf, waarvan Nonkel Fons de bekende en bejaarde chef was. Maar ik tekende dus bij Knack, het blad dat in 1971 gestart werd door een bevlogen uitgever van streekbladen in Roeselare.”

 
Chris De Stoop (Sint-Gillis-Waas, 14 januari 1958)

De Britse schrijver en journalist Edward St Aubyn werd geboren op 14 januari 1960 in Cornwall. Zie ook alle tags voor Edward St Aubyn op dit blog.

Uit: Eindelijk (Vertaald door Nicolette Hoekmeijer)

“Nee, serieus. Het is een lot waartegen ik me met mijn laatste beetje verstand zal verzetten, tenzij Herr Doktor Alzheimer de boel overneemt, in welk geval ik een boek zal moeten schrijven over islamitische kunst om aan te tonen dat die hoofddoeken altijd al beschaafder zijn geweest dan wij, of een lijvig werk over hoe weinig we weten over de moeder van Shakespeare en haar strikt geheime katholicisme. Het moet wel ergens over gaan. Hoe dan ook, ik ben bang dat het een fiasco was, tante Nancy bij de Blands. Het lijkt me lastig om zo naar gezelschap te hunkeren terwijl je bent verstoken van vrienden. Het arme schaap. Maar weet je wat mij trof, afgezien van Nancy's intense zelfmedelijden dat ze ook nog eens schaamteloos wilde laten doorgaan voor verdriet, nee, wat mij vooral trof aan die twee meisjes, je moeder en je tante, was dat ze zo door en door Amerikaans zijn, waren — ik doe tegenwoordig weinig anders meer dan heen en weer zwalken tussen heden en verleden. En laten we er geen doekjes om winden, hun vader had niet zo'n sterke band met de Highlands, dus nadat je grootmoeder hem aan de kant had gezet, was hij er nauwelijks nog te vinden. Hij bracht de oorlog door met die onbenullen van Windsor, in Nassau; na de oorlog was het Monte Carlo, en tot slot is hij aan lagerwal geraakt in de bar van White's. Van de volksstammen mannen die elke dag stomdronken zijn, van de lunch tot het moment dat ze naar bed gaan, was hij zonder meer de innemendste, maar onmogelijk als vader, lijkt me. Bij die mate van dronkenschap komt het er feitelijk op neer dat je iemand probeert te omhelzen die bezig is te verdrinken. De sporadische sentimentele buien, gedurende de twintig minuten dat de drank hem daartoe aanzette, wogen niet op tegen de constante vriendelijkheid en het voortdurend jezelf wegcijferen waarop mijn eigen vaderschap stoelde. Met gemengde resultaten, moet ik eerlijk toegeven. Ik heb Amanda al vijftien jaar niet meer gesproken, zoals je ongetwijfeld zult weten. Ik wijt het aan haar therapeut, die haar toch al niet zo schrandere hoofdje heeft gevuld met freudiaanse ideeën over haar liefhebbende papa.' Nicholas' bombastische manier van spreken ging langzaam over in een steeds indringender gefluister en de knokkels van zijn blauwdooraderde handen werden wit van de inspanning die het hem kostte zichzelf staande te houden.”

 
Edward St Aubyn (Cornwall, 14 januari 1960)

De Chinese schrijfster Anchee Min werd geboren in Shanghai op 14 januari 1957. Zie ook alle tags voor Anchee Min op dit blog.

Uit:The Cooked Seed

„The flight captain's voice came through the speakers. I didn't understand what he was saying. I looked around and saw the passengers on my right and left buckling their seat belts. I copied them.
The plane began to descend. I saw a sea of lights outside the window.
The beauty stunned me. "Capitalism rots and socialism thrives" was the phrase passing through my mind. Was this the result of rotting?
The plane rattled as it touched the ground. The passengers cheered when we finally came to a stop. One after another, everyone stood, picked up their belongings, and exited.
"Chicago?" I asked the flight attendant.
"No," she smiled.
"Not Chicago?" I took out my ticket.
"This is Seattle." She signaled me not to block the way. The rest of her words I couldn't understand.
I followed the passengers moving toward a big hall. My growing nervousness began to choke me. The hand that held my passport became damp with sweat.
I didn't feel like I was walking on my own legs. The sound inside my head was louder than the sound outside. It was the noise of a tractor with loose screws going over a bumpy road.
I feared getting caught. I was not the person I had claimed to be— a student ready for an American college. But what choice had I had? I wouldn't have been issued a passport if I hadn't lied through my teeth and claimed undying loyalty to the Communist Party. The American consulate in Shanghai wouldn't have granted me a visa if I hadn't cheated and sang my self-introduction in English like a song. I had charged forward like a bleeding bull. I had not had the time to get scared until that moment.
My father was scared to death for me. He didn't think that I would make it. No one with common sense, or who had anything to lose, would do what I was doing. But I didn't have anything to lose. I was a caught frog, kicking my last kicks. I jumped the hurdles in front of me.
Off the plane, I went in search of the ladies' room. All the signs in English confused me. I followed a woman into a room with a sign showing a lady in a skirt. I was glad that it was the right place. There was no waiting line. I looked around to make sure that I was where I thought I was."

 
Anchee Min (Shanghai, 14 januari 1957)

De Japanse schrijver Yukio Mishima werd geboren op 14 januari 1925 in Tokyo. Zie ook ook alle tags voor Yukio Mishima op dit blog.

Uit: Spring Snow (Vertaald door Michael Gallagher)

“Kiyoaki was eighteen. Nothing in the household where he had been born would account for his being so sensitive, so prone to melancholy. One would have been hard pressed to find, in that rambling house built on high ground near Shi-buya, anyone who in anv way shared his sensibilities. It was an old samurai family, but Kiyoaki's father, Marquis Mat-sugae, embarrassed by the humble position his forebears had occupied as recently as the end of the shogunate fifty years before, had sent the boy, still a very small child, to be brought up in the household of a court nobleman. Had he not done so, Kiyoaki would probably not have developed into so sensitive a young man. Marquis Matsugae's residence occupied a large tract of land beyond Shibuya, on the outskirts of Tokyo. The many buildings spread out over a hundred acres, their roofs rising in an exciting counterpoise. The main house was of Japanese architecture, but in the corner of the park stood an imposing Western-style house designed by an Englishman. It was said to be one of four residences in Japan—Marshal Oyama's was the first—that one might enter without removing one's out-door shoes. In the middle of the park a large pond spread out against the backdrop of a hill covered with maples. The pond was big enough to boat on; it had an island in the middle, water lilies in flower, and even water shields that could be picked for the kitchen. The drawing-room of the main house faced the pond, as did the banqueting room of the Western house. Some two hundred stone lanterns were scattered at random along the banks and on the island, which also boasted three cranes made out of cast-iron, two stretching their long necks to the sky and the other with its head bent low.
Water sprang from its source at the crest of the maple hill and descended the slopes in several falls; the stream then passed beneath a stone bridge and dropped into a pool that was shaded by red rocks from the island of Sado, before flow-ing into the pond at a spot where, in season, a patch of lovely irises bloomed. The pond was stocked both with carp and winter crucian. Twice a year, the Marquis allowed school-children to come there on picnics. When Kiyoaki was a child, the servants had frightened him with stories about the snapping turtles. Long ago, when his grandfather was ill, a friend had presented him with a hundred of these turtles in the hope that their meat would rebuild his strength.”

 
Yukio Mishima (14 januari 1925 - 25 november 1970)

De Oostenrijkse dichter en schrijver, musicus en cabaretier Martin Auer werd geboren op 14 januari 1951 in Wenen. Zie ook alle tags voor Martin Auer op dit blog.

Uit:Hurentaxi: Aus dem Leben der Callgirls

“- Kaugummi habe ich auch gehabt -
Ich bin Fahrer gewesen für eine Callgirl-Agentur.
Ich habe die Mädchen zu ihrem Job gebracht und sie wieder nach Hause gefahren. Ich habe das Geld von ihnen kassiert und es mit der Agentur abgerechnet. Im Auto habe ich immer Kondome gehabt, 5 Stück für einen Euro, für den Fall, dass sie einem Mädchen ausgehen. Und halterlose Strümpfe, braune und schwarze. Das wird häufig verlangt, und dann ist oft keine Zeit, dass ein Mädchen zwischen zwei Jobs nach Hause fährt und sich umzieht. Ich habe auch immer Marlboro Light im Auto gehabt, dabei rauche ich gar nicht.
Die Mädchen waren dankbar dafür, wenn ihnen die Zigaretten ausgegangen sind, die meisten rauchen viel zu viel, und ich war froh, wenn ich es eilig gehabt habe, dass ich nicht wegen Zigaretten habe halten müssen. Kaugummi habe ich auch gehabt für die Mädchen, oder Pfefferminzzuckerln. Heutzutage wird von den Mädchen erwartet, dass sie küssen. Das hat es früher nicht gegeben, eine Hure küsst nicht, hat es geheißen. Und Schmerztabletten, Dolofort. Wenn ein Mädchen den dritten Tag Zahnweh hat und noch immer nicht zum Zahnarzt will, dann sind Aspirin zu schwach.
Für einen Job habe ich 20 Euro bekommen.
- Gute Wienkenntnisse Voraussetzung -
Während ich das schreibe, sitzt Gosia mit ihrer Freundin Elzbieta draußen in meiner Küche. Die Mädchen trinken Kaffee, rauchen und tratschen. Ich bin der dritte Kunde gewesen, den Gosia in Wien gehabt hat. Dann bin ich ihr Fahrer gewesen. Und jetzt schläft sie in meinem Wohnzimmer auf der Couch, weil sie aufgehört hat und ohne Geld ist. Und alle sagen, haha, auf der Couch! Aber so ist das. Gosia spricht man Goscha aus. Es ist ein polnischer Name.“

 
Martin Auer (Wenen, 14 januari 1951)

De Duitse schrijver en vertaler Andreas Steinhöfel werd geboren op 14 januari 1962 in Battenberg. Zie ook alle tags voor Andreas Steinhöfel op dit blog.

Uit: Anders

„Die braune Stricklacke nicht geschlossen, trotz der Kälte, es war ja Herbstanfang. Nebelnasse, in der Stirn klebende schwarze Haare, die Hände zu Fäusten geballt und keuchender, stoßweiser Atem aus geöffnetem Mund... Aber dennoch, wie der Felix gegangen war, so forsch .and so fest: Allein eieser trotzig entschlossene Schrie, wo dach delungesonst so schlurftet Frau Heinsel war ihn auf Höhe des Nahtaufs begegnet — dieses schuhkartonfdrmigen neuen Flachbaus, über die Flussbrücke bequem zu erreichen von der Ulmenstraße her, der ihrer Ansicht nach dort nicht hätte gebaut werden sollen, aber wer fragte sie schon? — und im Hineingehen hatte sie siva nochmals verwundert umgedreht (und fast ihren Einkaufsroller umgerissen dabei), denn normalerweise grüßte der Felix Immer, er war ja gut erzogen, In letzter Zelt wohl ein wenig In sich gekehrt, aber gegrüßt trate er bisher Immer! Diesmal aber hatte er die Nachbarin gar nicht wahrgenommen, überhaupt nichts schien er gesehen zu haben, nicht in der Welt vor sich. Aber in ihm drin, hinter den hellgrauen Augen, da hatte, nun, wie sollte man das sagen ... An dieser Stelle Ihrer Erzählung pflegte Frau Heinsel eine kleine Effektpause einzulegen and den Kopf um ein paar Vertraulichkeitszentimeter vorzustrecker, bevor sie mit gesenkter Stimme weitersprach: Da hatte etwas getobtt. Doch, ja. Ein Ringen und ein unhörbares Brüllen war da im Felix gewesen, an einen gefangenen Tiger oder Löwen habe man unwillkürlich denken müssen, der sich wieder und wieder gegen die stählernen Gitterstäbe seines Käfigs warf, und wenn man überlegte, dass heute sein Geburtstag gewesen war, ausgerechnet ... Gott, der arme Junge! Dann das Ganze wieder von vorn, gern auch ein drittes Mal, und falls ein ungeduldiger Zuhörer signalisierte, dass er auf von vorn keine Lust hatte, wartete Frau Heinsel einfach geduldig ab, bis sie des nächsten Nachbarn habhaft werden konnte. Ihr Haus lag nahezu mittig in der Ulmenstraße, das breite Küchenfenster bot einen großzügigen Blick in jede Richtung, und wenn sie mit ihren knapp sechzig Jahren auch nicht mehr so flink war wie mit dreißig, trugen ihre Schritte sie doch schnell genug hinaus, sobald jemand die Mülltonnen zum Gehsteig schob, den Briefkasten leerte, den kurzen Fußweg in die Stadt oder zum Einkaufen antrat. Selbstverständlich versäumte sie bei solchen Gelegenheiten nie darauf hinzuweisen dass sie wohl die Letzte gewesen war, die den Felix gesehen hatte, bevor ... bevor diese…diese fürchterliche Sache passierte.“

 
Andreas Steinhöfel (Battenberg, 14 januari 1962)

De Amerikaanse schrijver John Dos Passos werd geboren op 14 januari 1896 in Chicago. Zie ook alle tags voor John Dos Passos op dit blog.

Uit: The 42nd Parallel

“By Thanksgiving Mac had beaten his way to Sacramento, where he got a job smashing crates in a dried fruit warehouse. By the first of the year he'd saved up enough to buy a suit of dark clothes and take the steamboat down the river to San Francisco. It was around eight in the evening when he got in. With his suitcase in his hand, he walked up Market Street from the dock. The streets were full of lights. Young men and pretty girls in brightcolored dresses were walking fast through a big yanking wind that fluttered dresses and scarfs, slapped color into cheeks, blew grit and papers into the air. There were Chinamen, Wops, Portuguese, Japs in the streets. People were hustling to shows and restaurants. Music came out of the doors of bars, frying, buttery foodsmells from restaurants, smells of winecasks and beer. Mac wanted to go on a party but he only had four dollars so he went and got a room at the Y and ate some soggy pie and coffee in the deserted cafeteria downstairs. When he got up in the bare bedroom like something in a hospital he opened the window, but it only gave on an airshaft. The room smelt of some sort of cleaning fluid and when he lay down on the bed the blanket smelt of formaldehyde. He felt too well. He could feel the prancing blood steam all through him. He wanted to talk to some-body, to go to a dance or have a drink with a fellow he knew or kid a girl somewhere. The smell of rouge and musky facepowder in the room of those girls in Seattle came back to him. He got up and sat on the edge of the bed swinging his legs. Then he decided to go out, but before he went he put his money in his suitcase and locked it up. Lonely as a ghost he walked up and down the streets until he was deadtired; he walked fast not looking to the right or left, brushing past painted girls at streetcorners, touts that tried to put addresscards into his hand, drunks that tried to pick fights with him, panhandlers whining for a handout. Then, bitter and cold and tired, he went back to his room and fell into bed. Next day he went out and got a job in a small printshop run and owned by a baldheaded Italian with big whiskers and a flowing black tie, named Bonello. Bonello told him he had been a redshirt with Garibaldi and was now an anarchist.“

 
John Dos Passos (14 januari 1896 – 28 september 1970)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 14 januari 2007 en ook mijn blog van 14 januari 2008 en eveneens mijn blog van 14 januari 2009.

14-01-2018 om 12:31 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Isaäc da Costa werd geboren in Amsterdam op 14 januari 1798. Zie ook alle tags voor Isaäc da Costa op dit blog.

Aan mijn vader
(Opdracht van de bundel ,Poezy’)

Gunt gij 't, hoog vereerde Vader!
dat een zoon U hulde bied'
met de eerstling van een ader,
die nog ruwe zangen schiet?
Dat bij drie en twintig jaren,
in uw weldaan doorgebracht,
met de galmen van zijn snaren
(ach! hoe min!) te erkennen tracht?

Voor het sterflijk oog verborgen,
richt de Koning van 't Heelal
met in al voorziende zorgen
heel de loop van 't Lotgeval!
Door Zijn ondoorzienbre wegen
worden wij hier rondgeleid!
De aardse beeldtnis van die zegen
is eens Vaders tederheid!

Wat die teerheid kan omvatten,
o mijn Vader! toondet Gij!
'k Loonde met geen aardse schatten,
met geen wereldheerschappij,
al uw zwoegen, al uw pogen
in de vorming van mijn jeugd,
immer zwevend voor mijn ogen,
met het voorbeeld van uw deugd.

't Bloed vooral, dat in mijn aderen
met een deel uws aanzijns vloeit;
kostbaar erfdeel onzer Vaderen,
die, met Oosters vuur doorgloeid,
daar, waar Taag en Ibex vlieten,
eenmaal schitterden op de aard,
en wier grootheên ons verlieten;
doch - hun eer bleef nog bewaard!

God beschouwt het uit den hogen,
wat Gij voor mij waart en zijt!
Ik, ik bloos van ’t onvermoge
der erkentnis, U gewijd.
Ik bied vruchten aan, voor danken,
in der Muzen hof geplukt:
klanken, ja! maar in die klanken
heeft mijn ziel zich afgedrukt!

0 mijn Vader! 'k leg dan heden
met een diep geroerd gemoed,
(stell' mijn zucht uw recht te vreden!)
hart en dichtlier aan uw voet!
Wil die van elkaar niet scheiden,
neem ze beiden gunstig aan,
schenk uw zegening aan beiden,
en mijn wensen zijn voldaan!

 
Isaäc da Costa (14 januari 1798 – 28 april 1860)
Portret en gedicht aan de Da Costakade in Amsterdam

De Joods-Amerikaanse schrijfster, dichteres en feministe Tillie Lerner Olsen werd geboren in Omaha (Nebraska) op 14 januari 1912. Zie ook alle tags voor Tillie Olsen op dit blog.

Uit: I Stand Here Ironing

“Why do I put that first? I do not even know if it matters, or if it explains anything.
She was a beautiful baby. She blew shining bubbles of sound. She loved motion, loved light, loved color and music and textures. She would lie on the floor in her blue overalls patting the surface so hard in ecstasy her hands and feet would blur. She was a miracle to me, but when she was eight months old I had to leave her daytimes with the woman downstairs to whom she was no miracle at all, for I worked or looked for work and for Emily's father, who "could no longer endure" (he wrote in his goodbye note) "sharing want with us.
I was nineteen. It was the pre-relief, pre-WPA world of the depression. I would start running as soon as I got off the streetcar, running up the stairs, the place smelling sour, and awake or asleep to startle awake, when she saw me she would break into a clogged weeping that could not be comforted, a weeping I can hear yet.
After a while I found a job hashing at night so I could be with her days, and it was better. But it came to where I had to bring her to his family and leave her.
It took a long time to raise the money for her fare back. Then she got chicken pox and I had to wait longer. When she finally came, I hardly knew her, walking quick and nervous like her father, looking like her father, thin, and dressed in a shoddy red that yellowed her skin and glared at the pockmarks. All the baby loveliness gone.
She was two. Old enough for nursery school they said, and I did not know then what I know now -- the fatigue of the long day, and the lacerations of group life in the kinds of nurseries that are only parking places for children.
Except that it would have made no difference if I had known. It was the only place there was. It was the only way we could be together, the only way I could hold a job.
And even without knowing, I knew. I knew the teacher that was evil because all these years it has curdled into my memory, the little boy hunched in the corner, her rasp, "why aren't you outside, because Alvin hits you? that's no reason, go out, scaredy." I knew Emily hated it even if she did not clutch and implore "don't go Mommy" like the other children, mornings.”

 
Tillie Olsen (14 januari 1912 – 1 januari 2007)
Cover