De Nederlandse dichter, vertaler en journalist Jan Eijkelboom werd op 1 maart 1926 in Ridderkerk geboren. Zie ook mijn blog van 1 maart 2008 en ook mijn blog van 28 februari 2008.

Zondagochtend, Wielwijk

De nevel hield de geuren bij de grond.
Uit open kerkdeur kwam een walm
van wierook. Geheim sloop
rond het ziekenhuis de ether.
Bij het bejaardenhuis hing
een belofte in de lucht
van zevenhonderd karbonaden.
Jongere geuren waren niet voorradig.
Het park lag uitgebloeid.
De Opels der gelovigen waren
gestald. De roekelozer wagens
van 't volk dat straks
ter voetbal trekken zou
stonden nog roerloos in de kou.
De vogels wachtten op de zon.
Tot dan: kyrie eleison.

Woordjes leren

Jongens, heb je verdriet,

sprak toen de leraar Grieks,

dan moet je woordjes leren, woordjes

leren. Hij knikte energiek

zodat er as viel op zijn vest,

maar dat was toch al vies.

Wij lachten half vertederd,

half meewarig, want tragiek

daar wist je alles van en hij,

heel oud, haast vijftig, niets.

En dat het overging als je maar

woordjes leerde, dat was iets

zo absurds, zo dolkomieks

dat het in omloop kwam als een

gevleugeld woord. Het klapwiekt

nu verdrietig om mij heen

omdat ik later woordjes leerde

waarmee je 't monster kunt bezweren

en ik hem niet meer zeggen kan

hoe ik soms naar die stem verlang,

naar dat onhandige advies

Jan Eijkelboom (1 maart 1926 – 28 februari 2008)

De Oostenrijkse schrijver, dichter en schilder Franzobel werd geboren op 1 maart 1967 in Vöcklabruck. Zie ook mijn blog van 1 maart 2007  en ook mijn blog van 28 februari 2008.

Uit: Frau Hornaus im Hochstand

“-Waren Sie schon einmal vom Leben durchgeglüht?

-Wissen Sie, daß Jesus extra für Sie gestorben ist? Sie. Extra Sie hat er erlöst. Sie persönlich. Für Ihre Sünden hat er Leid ertragen. Für Ihren Platz im Paradies? Sie wurden persönlich auserwählt. Haben Sie kurz Zeit?

Und der Vater, noch vom Schlaf verwirrt, noch nicht ganz bei sich, bat zwei debil grinsende Persönchen herein. Aurelia und Zita paßten gut zu ihren Namen. In pfeffer- und salzfarbene Mäntel gehüllt, dicke Brillen im beflaumten Gesicht, dünne Lippen, abstehendes Ohrenpergament, dezent mit Gold behängt. Wanderschuhe. Nach Lavendel und chemischer Kleiderreinigung rochen sie. Abgelagertes, fast verkarstetes Leben in gebückten Gestalten.

-Meinetwegen setzen Sie sich halt. Der verknitterte Vater holte sich ein Bier, die beiden Damen lehnten ab.

-In der Bibel steht auf alles eine Antwort, sie nimmt uns das Gefühl des Ausgeliefertseins, nicht, wortwörtlich steht da alles drin. Wir sind Produkt des Schöpfungsakts. Auch Sie. Und bloß weil der Mensch gesündigt hat, hat Gott ihn vertrieben. In der Bibel stehts. Lesen Sie darin?

-Nein, brummte der Vater, ärgerlich, daß er so überrumpelt worden war, auch wollte er nicht sehen, was der Mensch verbrochen hatte. Erbsünde? Bibelrotz? Das war doch alles bloß ein Mist.

-Der Mensch hatte die Entscheidung, und der erste vollkommene Mensch, Adam, hat sich für die Lüge entschieden, für das Nichtgehorchen. Deshalb hat Gott ihn aus dem Paradies vertreiben müssen, weil er nicht geliebt hat, nicht gehorcht. Für die Sünde hat er sich entschieden, dieser Adam. Wir aber, wir dürfen keine Unzucht treiben. Gott weiß alles, was wir denken und tun. Seinen eigenen Sohn hat er geopfert, hat ihn extra ans Kreuz genagelt wegen uns. Nicht. Damit er uns von unseren Sünden befreit. Nicht.

-Was für Sünden denn?”

Franzobel (

De Engelse schrijver Jim Crace werd geboren op 1 maart 1946 in Forty Hill, Hertfordshire. Na zijn studie Engelse literatuur aan de University of London werkte hij vanaf 1968 voor de Voluntary Services Overseas in Soedan. Twee jaar later keerde hij terug en begon voor de BBC te werken. Van 1976 tot 1987 was hij freelance journalist voor o.a. The Daily Telegraph. In 1974 publiceerde hij zijn eerste fictie, Annie, California Plates, in The New Review. Daarna volgden talrijke short stories en hoorspelen.

Uit: The Devil's Larder

„Someone has taken off — and lost — the label on the can. There are two glassy lines of glue with just a trace of stripped paper where the label was attached. The can's batch number — RG2JD 19547 — is embossed on one of the ends. Top or bottom end? No one can tell what's up or down. The metal isn't very old.

They do not like to throw it out. It might be salmon — not cheap. Or tuna steaks. Or rings of syruped pineapple. Too good to waste. Guava halves. Lychees. Leek soup. Skinned Italian plum tomatoes. Of course, they ought to open up the can and have a look, and eat the contents there and then. Or plan a meal around it. It must be something that they like, or used to like. It's in their larder. It had a label once. They chose it in the shop.

They shake the can up against their ears. They sniff at it. They compare it with the other cans inside the larder to find a match in size and shape. But still they cannot tell if it is beans or fruit or fish. They are like children with unopened birthday gifts. Will they be disappointed when they open up the can? Will it be what they want? Sometimes their humour is macabre: the contents are beyond description — baby flesh, sliced fingers, dog waste, worms, the venom of a hundred mambas — and that is why there is no label.“

Jim Crace (Forty Hill, 1 maart 1946)

De Zwitserse schrijver, cabaretier en liedjesmaker Franz Hohler werd geboren op 1 maart 1943 in Biel. Hij studeerde germanistiek en romanustiek in Zürich. Nog tijdens zijn studie voerde hij in 1965 zijn eerste soloprogramma pizzicato op. Het succes moedigde hem aan zijn studie op te geven en zich aan de kunst te wijden. Behalve cabaret schrijft hij romans, verhalen, toneelstukken, jeugdboeken en werk voor film en televisie.

Uit: Es klopft

„Seit einer Stunde lag er im Bett und konnte nicht einschla-fen.Auf dem Rücken nicht, auf dem Bauch nicht, auf der lin-ken Seite nicht, und auf der rechten auch nicht. Das war ihm schon lange nicht mehr passiert.Er war neunundfünfzig,und gewöhnlich war er am Abend so müde, dass er, nachdem er im Bett noch ein paar Zeilen in einem Buch gelesen hatte,die Nachttischlampe löschte, der Frau an seiner Seite einen Gute-Nacht-Wunsch zumurmelte und nach wenigen Atem-zügen einschlief.Erst wenn ihn seine Blase um zwei oder drei Uhr weckte, konnte es vorkommen, dass er den Schlaf nicht gleich wieder fand, dann stand er auf, nahm das Buch in die Hand und schlich sich leise aus dem gemeinsamen Schlafzim-mer in seinen Arbeitsraum, bettete sich dort auf seine Couch und las so lange, bis ihm die Augen zufielen.Er dachte an den morgigen Tag, es war ein Montag, das hieß, dass ihn eine volle Praxis erwartete. Um halb elf waren sie beide zu Bett gegangen, nun zeigten die Leuchtziffern seiner Uhr schon fast Mitternacht, und er sah seine Ruhe-zeit dahinschrumpfen, denn morgens um sechs würde mit-leidlos der Wecker klingeln. Aufstehen und ins Arbeitszim-mer wechseln, mit dem Buch in der Hand? Er fürchtete,dadurch seine Frau zu wecken, und er fürchtete ihre Frage,ob er nicht schlafen könne. Warum, würde sie dann fragen,warum kannst du nicht schlafen? Dann müsste er zu einer Notlüge greifen. Manchmal, wenn ihm ein Behandlungsfehler unterlaufen war oder wenn sich eine folgenschwere Komplikation eingestellt hatte, was zum Glück selten vor-kam, stand der Patient nachts plötzlich vor ihm mit seinem ganzen Unglück und wollte ihn nicht in den Schlaf entlassen.Für solche Fälle hatte er ein Schächtelchen Rohypnol in sei-ner Hausapotheke, aber er hasste es, wenn er sich betäuben musste,und zudem war er mit der Dosierung nie ganz sicher.“

Franz Hohler (Biel, 1 maart 1943)

De Franstalige, Zwitserse schrijver Jacques Chessex werd geboren op 1 maart 1934 in Payerne.  Hij studeerde geesteswetenschappen in Lausanne en werd daar toen leraar Frans aan het gymnasium. Voor zijn roman L’ogre kreeg hij in 1973 als eerste niet Fransman de Prix Goncourt.

Uit: L'économie du ciel (2003)

"Quand j’ai commencé à comprendre que la cause de la mort de mon père n’était pas celle que j’avais crue pendant une trentaine d’années, la fondant, l’expliquant, souvent écrivant sur elle, j’ai repoussé cette nouvelle version comme une faute contre sa mémoire.

Cela s’est fait silencieusement. D’abord j’ai revu certains lieux. Un chemin dégagé peu à peu de la ouate de la mémoire, où mon père apparaissait un matin que je revenais de l’école sur la route que je prenais deux fois par jour pour rentrer à la maison, chemin d’où il sortait ce jour-là, chapeauté de brun, à vrai dire le chapeau bas sur l’œil et le col du manteau relevé.

Chemin qu’à ma connaissance il n’empruntait que depuis qu’il donnait des leçons à Vlasta, la jeune fille tchèque recueillie par les services de l’assistance publique aux réfugiés de guerre et placée chez la vieille femme qui habitait la dernière maison tout en haut de la pente, un immeuble de trois étages qui donnait sur une cour bétonnée devant les champs vides. A une ou deux reprises j’avais vu la maison sans volets, les fenêtres sans rideaux, cube sale, déjà rongé, dans la campagne déserte. Et il n’y a pas de chemin après le cube. Il y a les champs, au loin des collines, aucune maison, aucun hameau en vue, rien que la terre grise des champs, les prairies basses, les bosses au loin des collines sur quoi souvent passe le cri des corneilles, ou le vent de cet automne où je vois surgir mon père à une heure qui n’est pas la sienne. Une heure où il est toujours à son bureau à diriger son école et le collège et le reste. Car il ne donne ses leçons à Vlasta qu’à la fin de l’après-midi, deux ou trois fois par semaine, et de toute façon à cette heure-là, dix ou onze heures du matin, Vlasta est dans sa classe au collège avec les autres élèves du cours."

Jacques Chessex (Payerne, 1 maart 1934)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e maart en de 29e februari ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

01-03-2009 om 20:29 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Giles Lytton Strachey werd geboren op 1 maart 1880 in Londen. Zie ook mijn blog van 1 maart 2007 en ook mijn blog van 28 februari 2008.

Uit: The Letters of Lytton Strachey

„To Leonard Woolf, February 19, 1909

"The day before yesterday I proposed to Virginia. As I did it, I saw that it would be death if she accepted me, and I managed, of course, to get out of it before the end of the conversation. The worst of it was that as the conversations went on, it became more and more obvious that the whole thing was impossible. The lack of understanding was so terrific! And how can a virgin be expected to understand? You see she is her name. If I were either greater or less I could have done it and I could either have dominated and soared and at last made her completely mine, or I could have been contented to go without everything that makes life important. Voilà! It was, as you may imagine, an amazing conversation. Her sense was absolute, and at times her supremacy was so great that I quavered.

I think there's no doubt whatever that you ought to marry her. You would be great enough, and you'd have too the immense advantage of physical desire. I was in terror lest she should kiss me. If you came and proposed she'd accept. She really really would. "

Lytton Strachey (1 maart 1880 – 21 januari 1932)

Geschilderd door Simon Bussy, 1904

De Japanse dichter en schrijver Ryūnosuke Akutagawa werd geboren op 1 maart 1892 in Tokio. Naar hem is de bekendste Japanse literatuurprijs genoemd. Omdat zijn moeder na zijn geboorte geestelijk ziek werd werd Akutagawa door zijn oom geadopteerd. Zijn eerste teksten publiceerde hij al tussen 1912 en 1916 toen hij aan de keizelijke universiteit Engelse literatuur studeerde. Na een baan als leraar begon hij voor de krant Ōsaka Mainichi te schrijven. Vanaf 1919 ging zijn gezondheid achteruit. Tegelijkertijd werd hij in zijn werk steeds realistischer en maatschappijkritischer. In 1927 pleegde hij zelfmoord door gif in te nemen.

Uit: Rashomon

„This was not only lust, as you might think. At that time if I'd had no other desire than lust, I'd surely not have minded knocking her down and running away. Then I wouldn't have stained my sword with his blood. But the moment I gazed at her face in the dark grove, I decided not to leave there without killing him.

But I didn't like to resort to unfair means to kill him. I untied him and told him to cross swords with me. (The rope that was found at the root of the cedar is the rope I dropped at the time.) Furious with anger, he drew his thick sword. And quick as thought, he sprang at me ferociously, without speaking a word. I needn't tell you how our fight turned out. The twenty-third stroke... please remember this. I'm impressed with this fact still. Nobody under the sun has ever clashed swords with me twenty strokes. (A cheerful smile.)

When he fell, I turned toward her, lowering my blood-stained sword. But to my great astonishment she was gone.“

Ryūnosuke Akutagawa (2 maart 1892 – 24 juli 1927)

De Amerikaanse dichter, schrijver, acteur, rapper en musicus Saul Stacey Williams werd geboren in Newburgh, New York op 29 februari 1972. Zie ook mijn blog van 29 februari 2008.

Uit: Dead Emcee Scrolls: The Lost Teachings of Hip-Hop

„There is no music more powerful than hip-hop. No other music so purely demands an instant affirmative on such a global scale. When the beat drops, people nod their heads, "yes," in the same way that they would in conversation with a loved one, a parent, professor, or minister. Instantaneously, the same mechanical gesture that occurs in moments of dialogue as a sign of agreement which subsequently, releases increased oxygen to the brain and, thus, broadens one's ability to understand, becomes the symbolic and actual gesture that connects you to the beat. No other musical form has created such a raw and visceral connection to the heart while still incorporating various measures from other musical forms that then appeal to other aspects of the emotional core of an individual. Music speaks directly to the subconscious. The consciously simplified beat of the hip-hop drum speaks directly to the heart. The indigenous drumming of continental Africa is known to be primarily dense and quite often up-tempo. The drumming of the indigenous Americas, on the other hand, in its most common representation is primarily sparse and down-tempo. What happens when you put a mixer and cross-fader between those two cultural realities? What kind of rhythms and polyrhythms might you come up with? Perhaps one complex yet basic enough to synchronize the hearts of an entire generation.“

Saul Williams (Newburgh, 29 februari 1972)

De Amerikaanse dichter Robert Traill Spence Lowell werd geboren op 1 maart 1917 in Boston. Zie ook mijn blog van 1 maart 2007 en ook mijn blog van 28 februari 2008.

The Old Flame

My old flame, my wife!

Remember our lists of birds?

One morning last summer, I drove

by our house in Maine. It was still

on top of its hill -

Now a red ear of Indian maize

was splashed on the door.

Old Glory with thirteen stripes

hung on a pole. The clapboard

was old-red schoolhouse red.

Inside, a new landlord,

a new wife, a new broom!

Atlantic seaboard antique shop

pewter and plunder

shone in each room.

A new frontier!

No running next door

now to phone the sheriff

for his taxi to Bath

and the State Liquor Store!

No one saw your ghostly

imaginary lover

stare through the window

and tighten

the scarf at his throat.

Health to the new people,

health to their flag, to their old

restored house on the hill!

Everything had been swept bare,

furnished, garnished and aired.

Everything's changed for the best -

how quivering and fierce we were,

there snowbound together,

simmering like wasps

in our tent of books!

Poor ghost, old love, speak

with your old voice

of flaming insight

that kept us awake all night.

In one bed and apart,

we heard the plow

groaning up hill -

a red light, then a blue,

as it tossed off the snow

to the side of the road.

Robert Lowell (1 maart 1917 - 12 September 1977)

De Amerikaanse dichter Richard Wilbur werd geboren op 1 maart 1921 in New York. Zie ook mijn blog van 1 maart 2007 en ook mijn blog van 28 februari 2008.

Matthew VIII,28 ff.

Rabbi, we Gadarenes

Are not ascetics; we are fond of wealth and possessions.

Love, as You call it, we obviate by means

Of the planned release of aggressions.

We have deep faith in properity.

Soon, it is hoped, we will reach our full potential.

In the light of our gross product, the practice of charity

Is palpably non-essential.

It is true that we go insane;

That for no good reason we are possessed by devils;

That we suffer, despite the amenities which obtain

At all but the lowest levels.

We shall not, however, resign

Our trust in the high-heaped table and the full trough.

If You cannot cure us without destroying our swine,

We had rather You shoved off.

Richard Wilbur (New York, 1 maart 1921)

01-03-2009 om 20:21 geschreven door Romenu  

De Afro-Amerikaanse schrijver Ralph (Waldo) Ellison werd geboren in Oklahoma City op 1 maart 1913. Zie ook mijn blog van 1 maart 2007.

Uit: Juneteenth

“Two days before the shooting a chartered planeload of Southern Negroes swooped down upon the District of Columbia and attempted to see the Senator. They were all quite elderly: old ladies dressed in little white caps and white uniforms made of surplus nylon parachute material, and men dressed in neat but old-fashioned black suits, wearing wide-brimmed, deep-crowned panama hats which, in the Senator's walnut-paneled reception room now, they held with a grave ceremonial air. Solemn, uncommunicative and quietly insistent, they were led by a huge, distinguished-looking old fellow who on the day of the chaotic event was to prove himself, his age notwithstanding, an extraordinarily powerful man. Tall and broad and of an easy dignity, this was the Reverend A. Z. Hickman--better known, as one of the old ladies proudly informed the Senator's secretary, as "God's Trombone."

This, however, was about all they were willing to explain. Forty-four in number, the women with their fans and satchels and picnic baskets, and the men carrying new blue airline take-on bags, they listened intently while Reverend Hickman did their talking.

"Ma'am," Hickman said, his voice deep and resonant as he nodded toward the door of the Senator's private office, "you just tell the Senator that Hickman has arrived. When he hears who's out here he'll know that it's important and want to see us."

Ralph (Waldo) Ellison (1 maart 1913 –  16 april 1994)

De Amerikaanse schrijver Steven Barnes werd geboren op 1 maart 1952 in Los Angeles. Zie ook mijn blog van 1 maart 2007.

Uit: Lion's Blood

“SPRING'S FIRST DAY WAS A WARM SWEET SONG, a time of companionable silences and comfortably shared labor in Mahon O'Dere's coracle. The boat's round woven sides bobbed gently in the Lady's arms. Aidan O'Dere, eleven years old and the crannog's best swimmer, leaned against the coracle's side, reveling in the river's timeless flow. He studied the dark darting shadows of the fish as if they held the secrets of the universe, his mind alternately racing and utterly still.

Just now, his thoughts were of his father, Mahon, a lean, strong man weathered brown by sun and wind. He pulled the nets all day without tiring, best fisherman and fighter in the village bearing Aidan's great-grandfather's name. Father and son were sculpted from the same clay: blazing golden hair, crystal blue eyes, clean angled profiles. His father stood a head and a half taller and twice as broad across the shoulders, all of it good useful muscle and well-proportioned bone.”

Steven Barnes (Los Angeles, 1 maart 1952)

De Franse schrijver Jean-Edern Hallier werd geboren op 1 maart 1936 in Saint-Germain-en-Laye. In 1960 richtte hij met Philippe Sollers het tijdschrift Tel Quel op. Drie jaar later publiceerde hij zijn eerste roman "Les Aventures d'une jeune fille". Vervolgens werkte hij als uitgever bij Plon. In 1967 verscheen zijn tweede roman "Le Grand écrivain". Na de studentenopstanden van 1968 startte hij het linkse blad L'Idiot international. Hij had een tijd nauw contact met François Mitterrand, maar voerde later oppositie tegen hem en hij was het ook die dreigde het bestaan van diens buitenechtelijke dochter Mazarine Pingeot te onthullen.

Uit: Fax d'outre-tombe : Voltaire tous les jours 1992-1996

Lettre d'outre-vie à Jean-Edern Hallier

Cher Jean-Edern,

Tu as choisi la postérité contre la carrière et, tu le sais, seule la mort change la vie en destin.

1997-2007, dix ans déjà !

Tu as laissé derrière toi des dizaines de livres, des centaines d'articles, de discours, de poèmes, de tableaux; tu as posé ta belle voix de «gorge profonde» dans des milliers d'émissions de télévision, des centaines d'heures de radio ; tu as accumulé un trésor de mots, de fulgurances, de pensées neuves, de coups de foudre amoureux, de «misérables petits tas de secrets» aussi, comme tout un chacun ; en un mot, tu es devenu, en tes admirations pour quelques grands maîtres qui t'ont précédé, un «milliardaire de l'or du temps».

Tes amis s'en souviennent ! Les bons comptes font-ils toujours les bons amis ?

Qui n'a pas été insulté par Jean-Edern Hallier a-t-il seulement existé ? écrivait drôlement l'un d'eux.

Qui analyse le plus froidement la société de la fin du siècle dernier ne peut, hélas ou tant mieux, échapper à toi... Incontournable, d'aucuns ont fait de toi un nouvel élément, feu, terre, eau, air, mêlés en une boue sublime, ou une glaise, dont on peut faire les vases de Soissons de l'amitié comme de l'inimitié. Attention, fragile ! Danger ?

Jean-Edern Hallier (1 maart 1936 – 12 januari 1997)

De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus William Dean Howells werd geboren op 1 maart 1837 in Martinsville, Ohio. Hij werd opgeleid tot letterzetter en leerde zichzelf tegelijkertijd vreemde talen. Daarnaast begon hij met het schrijven van gedichten en artikelen die hij publiceerde in de Ohio State Journal en de Atlantic Monthly. Een eerste succes behaalde hij met de buigrafie over de presidentskandidaat Abraham Lincoln. In 1871 werd Howells hoofduitgever van de Atlantic Monthly. Daarnaast bleef hij een uiterst productief schrijver

Uit: Boy Life (Earliest memories)

Some of my boy's memories reach a time earlier than his third year, and relate to the little Ohio River hamlet where he was born, and where his mother's people, who were river-faring folk, all lived. Every two or three years the river rose and flooded the village; and his grandmother's household was taken out of the second-story window in a skiff; but no one minded a trivial inconvenience like that, any more than the Romans have minded the annual freshet of the Tiber for the last three or four thousand years. When the waters went down the family returned and scrubbed out the five or six inches of rich mud they had left. In the mean time it was a godsend to all boys of an age to enjoy it; but it was nothing out of the order of Providence. So, if my boy ever saw a freshet, it naturally made no impression[Pg 46] upon him. What he remembered was something much more important, and that was waking up one morning and seeing a peach-tree in bloom through the window beside his bed; and he was always glad that this vision of beauty was his very earliest memory. All his life he has never seen a peach-tree in bloom without a swelling of the heart, without some fleeting sense that

"Heaven lies about us in our infancy."

William Dean Howells (1 maart 1837 – 11 mei 1920)

De Mauritiaanse dichter, schrijver en journalist Marcel Cabon werd geboren op 29 februari 1912 in Curepipe. Hij groeide op in het westen van het eiland. In 1931 verschenen zijn eerste gedichten. Hij werkte een tijd als journalist. Uit 1956 stamt zijn bekende epos Kélibé-Kéliba. Met zijn roman Namasté vestigde hij in 1965 definitief zijn naam in de literatuur.

Uit: Namasté

„Et tel était leur amour de la terre qu'une grande joie leur gonflait le cœur quand les cannes étaient mûres et que cent mille panaches fleurissaient la plaine, comme l'armée d'un maharajah.

Ces cannes fleurissaient parce qu'ils avaient défriché, pioché, sarclé, dépaillé — comme l'esclave, jadis —, parce qu'ils avaient donné leur sueur à cette terre qui n'était pas à eux, dont pas une parcelle ne serait peut-être à eux, malgré les rigueurs auxquelles ils s'astreignaient, malgré ces travaux de chaque heure et ce riz qu'ils se refusaient pour que le fils eût une case à lui …

Oui, combien de ces hommes n'avaient eu de terre (eux qui aimaient tant la terre !) que la fosse où on les avait couchés dans le langouti de tous les jours !

Mais y songeant et malgré la peine qui lui brûlait le cœur de tous ses souvenirs, Ram se disait que si chacun le voulait, une grande joie viendrait à tous les enfants de l'île d'aller ensemble sur les routes, de quelque sang qu'ils soient …

Les mauvais souvenirs, alors, ne seraient plus peut-être qu'un peu de poussière sous le pied …“

Marcel Cabon (29 februari 1912 – 31 januari 1972)

Curepipe, zicht op vulkaan (Geen portret beschikbaar)

De Engelse dichter en vertaler  John Byrom werd geboren op 29 februari 1692 in Manchester. Zie ook mijn blog van 29 februari 2008.

Come, Savior, Jesus, from above

Come, Savior, Jesus, from above!

Assist me with Thy heavenly grace;

Empty my heart of earthly love,

And for Thyself prepare the place.

O let Thy sacred presence fill,

And set my longing spirit free!

Which pants to have no other will,

But day and night to feast on Thee.

While in this region here below,

No other good will I pursue:

I’ll bid this world of noise and show,

With all its glittering snares, adieu!

That path with humble speed I’ll seek,

In which my Savior’s footsteps shine,

Nor will I hear, nor will I speak,

Of any other love but Thine.

Henceforth may no profane delight

Divide this consecrated soul;

Possess it, Thou Who hast the right,

As Lord and Master of the whole.

(Oorspronkelijk: „Ven­ez, Jé­sus, mon sal­u­taire”

door An­toin­ette Bour­ig­non, vertaald door John Byrom)

John Byrom (29 februari 1692 – 26 september 1763)

Zie voor onderstaande schrijfster ook mijn blog van 1 maart 2007.

De Spaans-Amerikaanse schrijfster en dichteres Mercedes de Acosta werd geboren op 1 maart 1893 in New York.

01-03-2009 om 20:10 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter, essayist en schrijver Stephen Spender werd geboren op 28 februari 1909 in Londen. Zie ook mijn blog van 28 februari 2007 en ook mijn blog van 28 februari 2008.

Listen

Deep in the winter plain, two armies

Dig their machinery, to destroy each other.

Men freeze and hunger. No one is given leave

On either side, except the dead, and wounded.

These have their leave; while new battalions wait

On time at last to bring them violent peace.

All have become so nervous and so cold

That each man hates the cause and distant words

Which brought him here, more terribly than bullets.

Once a boy hummed a popular marching song,

Once a novice hand flapped the salute;

The voice was choked the lifted hand fell,

Shot through the wrist by those of his own side.

From their numb harvest all would flee, except

For discipline drilled once in an iron school

Which holds them at the point of a revolver.

Yet when they sleep, the images of home

Ride wishing horses of escape

Which herd the plain in a mass unspoken poem.

Finally, they cease to hate: for although hate

Bursts from the air and whips the earth like hail

Or pours it up in fountains to marvel at,

And although hundreds fell, who can connect

The inexhaustible anger of the guns

With the dumb patience of these tormented animals?

Clean silence drops at night when a little walk

Divides the sleeping armies, each

Huddled in linen woven by remote hands.

When the machines are stilled, a common suffering

Whitens the air with breath and makes both one

As though these enemies slept in each other’s arms.

Only the lucid friend to aerial raiders,

The brilliant pilot moon, stares down

Upon the plain she makes a shining bone

Cut by the shadow of many thousand bones.

Where amber clouds scatter on no-man’s-land

She regards death and time throw up

The furious words and minerals which kill life.

In memoriam M.A.S

There are some days the happy ocean lies

Like an unfingered harp, below the land.

Afternoon guilds all the silent wires

Into a burning music for the eyes

On mirrors flashing between fine-strung fires

The shore, heaped up with roses, horses, spires

Wanders on water tall above ribbed sand.

The motionlessness of the hot sky tires

And a sigh, like a woman's from inland,

Brushes the instrument with shadowy hand

Drawing across those wires some gull's sharp cry

Or bell, or shout, from distant, hedged-in, shires;

These, deep as anchors, the hushing wave buries.

Then from the shore, two zig-zag butterflies

Like errant dog-roses cross the bright strand

Spiralling over waves in dizzy gyres

Until the fall in wet reflected skies.

They drown. Fishermen understand

Such wings sunk in such ritual sacrifice.

Remembering legends of undersea, drowned cities.

What voyagers, oh what heroes, flamed like pyres

With helmets plumed have set forth from some island

And them the seas engulfed.  Their eyes

Distorted to the cruel waves desires,

Glitter with coins through the tide scarcely scanned,

While, far above, that harp assumes their sighs.

Stephen Spender (28 februari 1909 – 16 juli 1995)

De Belgische-Franse dichter, schrijver, essayist, dramaturg en scenarioschrijver Luc Dellisse werd geboren op 28 februari 1953 in Brussel. Hij studeerde filosofie en letteren aan de universiteit van Leuven. In 1996 vestigde hij zich in Frankrijk. Daar studeerde hij vervolgens aan de Sorbonne en aan de lÉcole supérieure de réalisation audiovisuelle (Esra). In 1999 werd hij Frans staatsburger.

Uit: Le testament belge

„J'aimais l'existence légère, et le tragique réduit à rien, en attendant la mort, le plus tard possible. Je vivais dans un pays qui prenait tout au sérieux, qui n'avait pas eu de XVIIIe siècle, qui confondait la légèreté avec la sécheresse de coeur.
Entre ce pays et moi, aucune tendresse n'était possible. Je me changeais en passe-muraille, vingt fois par jour, pour le traverser comme un mur de fumée. De son côté, il veillait à ce que je ne possède rien, que je ne sois rien, que mon nom soit silence. Tout cela sans affres et même dans un certain confort. Nous vivions ainsi une paix séparée, qui n'empêchait pas, de temps à autre, les coups droits.
Ce pays s'appelait la Belgique ; c'était un royaume ; il pratiquait la paix sociale et l'indifférence civique ; en ce sens, il n'était pas trop difficile d'y survivre et de vaquer à ses fins dernières ; à condition d'être sans espoir.
Pour survivre il fallait quand même un peu d'argent et un peu de chaleur humaine, bon an, mal an. Je m'y attachais avec obstination. Les résultats étaient intermittents. Je n'existais dans les yeux de personne. Sans le pacte secret qui se noue parfois, la nuit, entre une femme et un homme, j'aurais été un paria. Peut-être même n'aurais-je pas eu de corps. Mon esprit aurait fini par exploser en plein vol.
Tout cela durait depuis quarante ans. Ma vie au jour le jour, dans l'invisibilité, ne m'assurait que le strict minimum vital. J'étais conscient de n'avoir aucune place dans la société. Je me réfugiais dans l'éternité, raturant sur mes genoux des fragments de poèmes qui paraissaient de loin en loin dans des revues plus obscures que la mort. Je m'en tirais par accident, sans jamais exercer de profession précise. Vivant entre trois ou quatre villes, j'étais de passage dans chacune d'elles et citoyen nulle part.“

Luc Dellisse (Brussel, 28 februari 1953)

De Duitse schrijver Bodo Morshäuser werd geboren op 28 februari 1953 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 28 februari 2007 en ook mijn blog van 28 februari 2008.

Uit: In seinen Armen das Kind

“„Es ist noch nie alles erzählt worden. Interessant wäre doch eine Geschichte des Niegesagten. Jeder Mensch trägt Wissen mit sich herum, das er nicht weitererzählt. Ein Kompendium des Nicht-Weitererzählten, eine Sammlung der normalen Geschehnisse macht mir in der Vorstellung größte Lust. Nur könnte dieses Werk niemals nur ein Mensch schreiben. Man kann ihn wohl nicht schreiben, sondern nur denken: Den Gesellschaftsroman in dem Sinne, dass die ganze Gesellschaft an ihm mitgeschrieben hat, und Thema sind die Sachverhalte, die die Menschen einander aus Liebe, Scham, Angst oder Eigensinn nie weitererzählt haben!“

Bodo Morshäuser (Berlijn, 28 februari 1953)

De Ierse dichter John Montague werd geboren in New York op 28 februari 1929. Zie ook mijn blog van 28 februari 2007 en ook mijn blog van 28 februari 2008.

Blessing

A feel of warmth in this place.

In winter air, a scent of harvest.

No form of prayer is needed,

When by sudden grace attended.

Naturally, we fall from grace.

Mere humans, we forget what light

Led us, lonely, to this place.

No Music

I'll tell you a sore truth, little understood

It's harder to leave, than to be left:

To stay, to leave, both sting wrong.

You will always have me to blame,

Can dream we might have sailed on;

From absence's rib, a warm fiction.

To tear up old love by the roots,

To trample on past affections:

There is no music for so harsh a song.

John Montague (New York, 28 februari 1929)

Brons door John Coll

De Amerikaanse schrijver Daniel Handler werd geboren op 28 februari 1970 in San Francisco, Californië. Zie ook mijn blog van 28 februari 2007.

Uit: The Basic Eight

„August 25, Verona

Dear Adam,

Well, you were right—the only way to really look at Italy is to stop gaping at all the Catholicism and just sit down and have some coffee. For the past couple of hours I've just been sitting and sipping. It's our last day in Verona, and my parents of course want to visit one hundred thousand more art galleries so they can come home with a painting to point at, but I'm content to just sit in a square and watch people in gorgeous shoes walk by. It's an outdoor cafe, of course.

The sun is just radiant. If it weren't for my sunglasses I'd be squinting. I tried to write a poem the other day called "Italian Light" but it wasn't turning out so well and I wrote it on the hotel stationery so the maid threw it out by mistake. I wonder if Dante was ever suppressed by his cleaning lady. So in any case after much argument with my parents over whether I appreciated them and Italy and all my opportunities or not, I was granted permission—thank you, O Mighty Exalted Ones—to sit in a cafe while they chased down various objets d'art. I was just reading and people-watching for a while, but eventually I figured I'd better catch up on my correspondence. With all the caffeine in me it was either that or jump in the fountain like a Fellini movie I saw with Natasha once. You know Natasha, right, Natasha Hyatt? Long hair, dyed jet-black, sort of vampy-looking? “

Daniel Handler (San Francisco, 28 februari 1970)

De Franse schrijfster Raphaële Billetdoux werd geboren op 28 februari 1951 in Neuilly sur Seine. Zij schreef o.a. Mes nuits sont plus belles que vos jours, waar zij in 1985 de Prix Renaudot voor kreeg. Het boek werd verfilmd met in de hoofdrollen Sophie Marceau enJacques Dutronc.

Uit: C'est fou, une fille...

"Je t'aime parce que, avec toi, je suis moi, je peux être moi. Je t'aime parce que, avec toi, je ne suis plus moi, je peux, ne plus, être moi. S'ils avaient pu tout de suite, lorsque, après s'être unis, ils s'étaient lancés à ouvrir la bouche, entendre la dissonance qui mit leurs anges dos à dos, ils eussent su que les ennemis non pas viendraient du dehors, qu'ils occupaient la place déjà ; qu'on en comptait deux, pas plus."

Raphaële Billetdoux (Neuilly sur Seine, 28 februari 1951)

Zie voor meer schrijvers van de 28e en ook de 29e februari eveneens mijn vorige twee blogs van vandaag.

28-02-2009 om 20:34 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver, dramaturg en regisseur Marcel Pagnol werd geboren op 28 februari 1895 in Aubagne, Bouches-du-Rhône. Zie ook mijn blog van 28 februari 2007.

Uit: LE CHÂTEAU DE MA MÈRE

“Dans les pays du centre et du nord de la France, dès les premiers jours de septembre, une petite brise un peu trop fraîche va soudain cueillir au passage une jolie feuille d'un jaune éclatant qui tourne et glisse et virevolte, aussi gracieuse qu'un oiseau... Elle précède de bien peu la démission de la forêt, qui devient rousse, puis maigre et noire, car toutes les feuilles se sont envolées à la suite des hirondelles, quand l'automne a sonné dans sa trompette d'or.

Mais dans mon pays de Provence, la pinède et l'oliveraie ne jaunissent que pour mourir, et les premières pluies de septembre, qui lavent à neuf le vert des ramures, ressuscitent le mois d'avril. Sur les plateaux de la garrigue, le thym, le romarin, le cade et le kermès gardent leurs feuilles éternelles autour de l'aspic toujours bleu, et c'est en silence au fond des vallons, que l'automne furtif se glisse: il profite d'une pluie nocturne pour jaunir la petite vigne, ou quatre pêchers que l'on croit malades, et pour mieux cacher sa venue il fait rougir les naïves arbouses qui l'ont toujours pris pour le printemps.

C'est ainsi que les jours des vacances toujours semblables à eux-mêmes, ne faisaient pas avancer le temps, et l'été déjà mort n'avait pas une ride.

Je regardai autour de moi, sans rien comprendre.

"Qui t'a dit que c'est l'automne?"

--Dans quatre jours c'est saint Michel, et les sayres vont arriver. Ce n'est pas encore le grand passage -- parce que, le grand passage, c'est la semaine prochaine, au mois d'octobre..."

Le dernier mot me serra le coeur. Octobre! LA RENTRÉE DES CLASSES! »

Marcel Pagnol (28 februari 1895 – 18 april 1974)

De Roemeense dichter Marin Sorescu werd geboren op 29 februari 1936 in Bulzeşti. Na zijn schoolopleiding volgde hij de militaire academie. Daarna studeerde hij aan de universiteit van Iaşi, waar hij in 1960 afstudeerde in moderne letteren. Zijn eerste boek Singur printre poeţi ("Eng: Alone Among Poets"), verscheen in 1964. Er volgden nog tien bundels. Ook schreef hij romans, essays en toneelstukken.

Superstition

My cat is washing herself
With the left paw
We shall have another war

For I notice
Whenever she washes
With her left paw
International tension grows
Considerably

How can she see
The five continents?
Maybe in her eyes
The pythoness moves
Who knows by heart
All the world's unpuntuated history.

I feel like crying
When I think that both I
And the heaven of souls bundled
On my back
Should depend in the last instance
On a capricious cat

Go and catch mice
Never again unleash
World wars
Fuck off
You bitch.

Vertaald door Constantin Roman

Marin Sorescu (29 februari 1936 – 8 december 1996)

De Australische dichter en schrijver Donald Bruce Dawe werd geboren op 28 februari 1930 in Fitzroy, Melbourne. Zijn schoolopleiding maakte hij niet af. Via een omweg kon hij wel in 1953 een tijdje studeren aan de universiteit in Melbourne. In 1954 werd hij katholiek. Zijn vele baantjes – arbeider, postbode, luchtmacht officier, leraar brachten hemin contact met allerlei mensen met een verschillende achtergrond. Hij debuteerde in 1962 met No Fixed Address. Behalve talrijke dichtbundels publiceerde hij in 1983 ook een verzameling short stories.

Homecoming

All day, day after day, they’re bringing them home,

they’re picking them up, those they can find, and bringing them home,

they’re bringing them in, piled on the hulls of Grants, in trucks, in convoys,

they’re zipping them up in green plastic bags,

they’re tagging them now in Saigon, in the mortuary coolness

they’re giving them names, they’re rolling them out of

the deep-freeze lockers — on the tarmac at Tan Son Nhut

the noble jets are whining like hounds,

they are bringing them home

– curly heads, kinky-hairs, crew-cuts, balding non-coms

– they’re high, now, high and higher, over the land, the steaming chow mein,

their shadows are tracing the blue curve of the Pacific

with sorrowful quick fingers, heading south, heading east,

home, home, home — and the coasts swing upward, the old ridiculous curvatures

of earth, the knuckled hills, the mangrove-swamps, the desert emptiness…

in their sterile housing they tilt towards these like skiers

– taxiing in, on the long runways, the howl of their homecoming rises

surrounding them like their last moments (the mash, the splendour)

then fading at length as they move

on to small towns where dogs in the frozen sunset

raise muzzles in mute salute,

and on to cities in whose wide web of suburbs

telegrams tremble like leaves from a wintering tree

and the spider grief swings in his bitter geometry

– they’re bringing them home, now, too late, too early.

Donald Dawe (Fitzroy, 28 februari 1930)

De Amerikaanse schrijver en historicus Dee Brown werd geboren op 28 februari 1908 in Alberta, Louisiana en groeide op in Little Rock, Arkansas, waar hij met veel indianen bevriend raakte. Hij werkte als journalist, werd toen leraar en bibliothecaris. Zijn bekendste werk is Bury My Heart at Wounded Knee.  Daarin beschrijft hij de ondergang van de indianen in Noord-Amerika vanuit hun standpunt.

Uit: Bury My Heart at Wounded Knee

“So tractable, so peaceable, are these people,” Columbus wrote to the King and Queen of Spain, “that I swear to your Majesties there is not in the world a better nation. They love their neighbors as themselves, and their discourse is ever sweet and gentle, and accompanied with a smile; and though it is true that they are naked, yet their manners are decorous and praiseworthy.”

All this, of course, was taken as a sign of weakness, if not heathenism, and Columbus being a righteous European was convinced the people should be “made to work, sow and do all that is necessary and to adopt our ways.” Over the next four centuries (1492–1890) several million Europeans and their descendants undertook to enforce their ways upon the people of the New World.

Dee Brown (28 februari 1908 – 12 december 2002)

De Mexicaanse schrijver, filosoof en politicus José Vasconcelos Calderón werd geboren in Oaxaca op 28 februari 1882. Vasconcelos was geschoold als advocaat. In 1910 sloot hij zich aan bij de revolutionairen van Francisco I. Madero. In 1915 verliet hij het land na een conflict met de revolutionaire leider Venustiano Carranza maar na diens omverwerping in 1920 keerde Vasconcelos weer terug. Hij werd minister van onderwijs in het kabinet van Álvaro Obregón en deed veel voor de alfabetisering van de Mexicaanse bevolking. Vasconcelos gaf een groep schilders in 1922 de opdracht de muren van de "Escuela nacional preparatoria", waar tevens het secretariaat voor Openbaar Onderwijs gevestigd was, van muurschildering en te voorzien. Hij is onlosmakelijk met de muralisten verbonden. Vasconcelos is echter vooral bekend als filosoof van het mestizaje, het mestiezendom. Vooral zijn boek La raza cosmica uit 1925 is bekend. Volgens Vasconcelos was de wereldgeschiedenis tot nu toe bepaald door vier rassen: het blanke, het zwarte, het Aziatische en het indiaanse. In Latijns-Amerika zou echter het vijfde ras ontstaan door een vermenging van de andere, dat het beste van de andere vier rassen wist te combineren. Vasconcelos was dus voorstander van de vermenging van rassen, en faliekant tegenstander van het sociaal-darwinisme. Vasconcelos' ideeën zijn lange tijd heel invloedrijk gebleven in Mexico. Een vaak gehoorde kritiek op Vasconcelos is dat zijn opvatting van Mexico als mestiezennatie geen ruimte laat voor andere culturen, in het bijzonder de indianen, waarvan hij het bestaan in feite ontkende.

Uit: The Cosmic Race

“In Latin America ... a thousand bridges are available for the sincere and cordial fusion of all races. The ethnic barricading of those to the north in contrast to the much more open sympathy of those to the south is the most important factor, and at the same time, the most favorable to us, if one reflects even superficially upon the future, because it will be seen immediately that we belong to tomorrow, while the Anglo-Saxons are gradually becoming more a part of yesterday. The Yankees will end up building the last great empire of a single race, the final empire of White supremacy. Meanwhile, we will continue to suffer the vast chaos of an ethnic stock in formation, contaminated by the fermentation of all types, but secure of the avatar into a better race. In Spanish America, Nature will no longer repeat one of her partial attempts. This time, the race that will come out of the forgotten Atlantis will no longer be a race of a single color or of particular features. The future race will not be a fifth, or a sixth race, destined to prevail over its ancestors. What is going to emerge out there is the definitive race, the synthetical race, the integral race, made up of the genius and the blood of all peoples and, for that reason, more capable of true brotherhood and of a truly universal vision. . . .”

José Vasconcelos (28 februari 1882 – 30 juni 1959)

De Duitse schrijver Berthold Auerbach (eig. Moyses Baruch) werd geboren op 28 februari 1812 in Nordstetten in het Zwarte Woud. In 1824 bezocht hij de talmoedschool in Hechingen, in 1827 de rabbijnse school in Karlsruhe. In 1832 begon hij aan een studie rechten, daarna filosofie in Tübingen, vanaf 1833 in München. Hij voltooide zijn studie in Heidelberg. Auerbach werd eigenlijk noodgedwongen schrijver. Hij werkte in Weimar, Leipzig, Dresden, Berlijn, Breslau en Wenen.

Uit: Der Tolpatsch

“Ich sehe dich vor mir, guter Tolpatsch, in deiner leibhaftigen Gestalt, mit deinen kurzgeschorenen blonden Haaren, die nur im Nacken eine lange Schichte übrig hatten; du siehst mich an mit deinem breiten Gesichte, mit deinen großen blauen Glotzaugen und dem allweg halboffenen Munde. Damals, als du mir in der Hohlgasse, wo jetzt die neuen Häuser stehen, einen Lindenzweig abschnittst, um mir eine Pfeife daraus zu machen – damals dachten wir nicht daran, daß ich einst der Welt etwas von dir vorpfeifen würde, wenn wir so weit weit auseinander sein werden. Ich erinnere mich noch wohl deiner ganzen Kleidung: freilich ist sie leicht zu behalten, denn Hemd, rother Hosenträger, und für alle Gefahren schwarzgefärbte leinene Hosen war ja Alles. Am Sonntag, ja da war es anders, da hattest du deine Pudelkappe, dein blaues Wamms mit den breiten Knöpfen, die scharlachrothe Weste, die kurzen gelben Lederhosen, die weißen Strümpfe und die klapsenden Schuhe so gut wie ein Anderer, ja sogar meist noch eine frisch gepflückte Blutnelke hinterm Ohr stecken. Aber es war dir nie recht wohl in dieser Pracht. Drum bleib' ich bei dir in deinem Alltagskleide.

Jetzt aber, nimm mir's nicht übel, lieber Tolpatsch, und mach dich wieder fort. Ich kann dir deine Geschichte nicht so in's Gesicht hinein erzählen; sei ruhig, ich werde dir nichts Böses nachsagen, wenn ich auch per »Er« von dir spreche.”

Berthold Auerbach (28 februari 1812 - 8 februari 1882)

28-02-2009 om 20:30 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres en schrijfster Sophie Tieck werd geboren op 28 februari 1775 in Berlijn. Zij was een zus van de schrijver Ludwig Tieck en de beeldhouwer Friedrich Tieck. Voor haar was het niet mogelijk het gymnasium te bezoeken en zij ontwikkelde zich door zelfstudie. In 1799 trouwe zij met een vriend van haar broer Ludwig, August Ferdinand Bernhardi. Het huwelijk mislukte. Sophie sloeg aan het reizen door Europa, ;iet zich scheiden en trfouwde later opnieuw met baron Baron Karl Gregor von Knorring en ging met hem in Estland wonen.

Uit: Die Quelle der Liebe

“Der Morgen funkelte mit goldenen und purpurnen Strahlen auf Fluren und Wäldern, die Vögel stimmten ihren Gesang an, und wollten das Echo ermuntern, als sich schon die muntere Jagd des Prinzen Alwino in dem Walde ausbreitete. Die Vögel erschracken vor dem Hundegebell, und schwiegen mit ihren Liedern; Echo mußte jetzt den Waldhörnern antworten, und aus sanftem Schlummer wurde das Wild aufgejagt, floh bestürzt hin und her, und traf auf allen Wegen nur schnelle Hunde oder rüstige Jäger. Bald wurde der Prinz der Jagd überdrüßig, [4] stieg vom Pferde, und setzte sich unter einen schattigen Baum. Er blickte zu den Zweigen auf, wie die Blätter mit einander zu flüstern schienen, und von der Sonne vergoldet wurden, ein leiser Wind rührte die Zweige an, sie schüttelten alle die Thautropfen von sich ab, und ruhig stand der Baum, und der Wind schlich durch den Wipfel fort zu den andern. Nachdenkend saß Alwino, und so wie der Baum ihn mit seinen Thautropfen beregnete, wurde wieder alle Sehnsucht in seinem Busen wach, und er brach in Strömen von Thränen und in lauten Klagen aus: Fröhlich schwärmen die Freunde durch den rauschenden Wald, und keiner wird von so herber Qual bedrängt als ich; hören sie des Jagdhorns Töne, so stürzen sie muthiger dem scheuen Wilde nach, ach und ich – mich lockt der Klang, daß ich möchte in die weite Ferne rennen, mit dem schnellen Rosse die höchsten Berge erklimmen, und dann hernieder in die Thäler stürzen, und immer weiter, und mir so die Ruhe erjagen”

Sophie Tieck (28 februari 1775 – 1 oktober 1833)

De Franse filosoof, schrijver en politicus Michel Eyquem de Montaigne werd geboren in Bordeaux op 28 februari 1533. Zie ook mijn blog van 28 februari 2007 en ook mijn blog van 28 februari 2008.

Uit: Les essais: Sagesse humaine

“Le peuple se trompe: On va bien plus facilement par les bouts, où l'extremité sert de borne d'arrêt et de guide, que par la voie du milieu, large et ouverte, et selon l'art que selon nature, mais bien moins noblement aussi, et moins recommandablement. La grandeur de l'âme n'est pas tant tirer à mont et tirer avant comme savoir se ranger et circonscrire. Elle tient pour grand tout ce qui est assez, et montre sa hauteur à aimer mieux les choses moyennes que les éminentes. Il n'est rien si beau et si légitime que de faire bien l'homme et dument, ni science si ardue que de bien et naturellement savoir vivre cette vie; et de nos maladies la plus sauvage c'est mépriser notre être... C'est une absolue perfection, et comme divine, de savoir jouir loyalement de son être. Nous cherchons d'autres conditions, pour n'entendre l'usage des notres, et sortons hors de nous, pour ne savoir quel il y fait. Si avons-nous beau monter sur des échasses, car sur des échasses encore faut-il marcher de nos jambes... Les plus belles vies sont, à mon gré, celles qui se rangent au modèle commun et humain, avec ordre, mais sans miracle ni extravagance.“

Michel de Montaigne (28 februari 1533 – 13 september 1592)

Standbeeld in Parijs

Rectificatie: De Griekse dichter Yórgos Seféris werd volgens de toen geldende Juliaanse kalender geboren in Smyrna (nu Izmir, in Turkije) op 29 (en niet 19) februari 1900. Zie ook mijn blog van 19 februari 2007 en ook mijn blog van 29 februari 2008.

 Uit: Op de wijze van Y.S. en andere gedichten

De haven is oud, ik kan niet langer wachten

op de vriend die heenging naar het eiland met de dennen

op de vriend die heenging naar het eiland met de platanen

op de vriend die heenging naar de open zee.

Ik streel de roestige kanonnen, ik streel de riemen

opdat mijn lichaam herleven en besluiten zal.

De zeilen verspreiden enkel de geur

van het zout van een vorige storm.

Toen ik alleen wilde blijven, zocht ik

de eenzaamheid, maar niet zo'n wachten,

het verscheuren van mijn ziel aan de horizon,

deze lijnen, deze kleuren, deze stilte.

De sterren van de nacht brengen me terug naar Odysseus

die op de doden wacht tussen de asfodillen.

Landend tussen de asfodillen wilden wij

het ravijn dat Adonis gewond zag vinden.

Vertaald door Hans Warren en Mario Molegraaf

In the sea caves

In the sea caves

there's a thirst there's a love

there's an ecstasy

all hard like shells

you can hold them in your palm.

In the sea caves

for whole days I gazed into your eyes

and I didn't know you nor did you know me.

Yórgos Seféris (29 februari 1900 - 20 september 1971)

De Amerikaanse dichter en literatuurdocent Howard Nemerov werd geboren op 29 februari 1920 in New York. Zie ook mijn blog van 29 februari 2008.

Insomnia I

Some nights it's bound to be your best way out,

When nightmare is the short end of the stick,

When sleep is a part of town where it's not safe

To walk at night, when waking is the only way

You have of distancing your wretched dead,

A growing crowd, and escaping out of their

Time into yours for another little while;

Then pass ghostly, a planet in the house

Never observed, among the sleeping rooms

Where children dream themselves, and thence go down

Into the empty domain where daylight reigned;

Reward yourself with drink and a book to read,

A mystery, for its elusive gift

Of reassurance against the hour of death.

Order your heart about: Stop doing that!

And get the world to be secular again.

Then, when you know who done it, turn out the light,

And quietly in darkness, in moonlight, or snowlight

Reflective, listen to the whistling earth

In its backspin trajectory around the sun

That makes the planets sometimes retrograde

And brings the cold forgiveness of the dawn

Whose light extinguishes all stars but one.

Howard Nemerov (29 februari 1920 – 5 juli 1991)

De Zwitserse schrijver Martin Suter werd geboren op 29 februari 1948 in Zürich. Zie ook mijn blog van 29 februari 2008.

Uit: Der Teufel von Mailand

„Es roch nicht mehr schieferblau, und auch die Stimmen konnte sie nicht mehr sehen.

Das Zimmer lag im Halbdunkel. Durch die Jalousien drang gerade soviel Tag, wie Sonia brauchte, um ihren Weg durch die Möbel und Kleidungsstücke zur Tür zu finden.

Sie öffnete sie und stand in einer Diele. Durch die verzierten Milchglasscheiben der Wohnungstür drang das Licht vom Treppenhaus - und ging aus.

Sie tastete sich an der Wand entlang zu der ersten der drei Türen, die sie im Treppenhauslicht hatte erkennen können. Eine davon musste die Toilette sein.

Die Türklinke fühlte sich kühl an. Nichts weiter. Nicht zartbitter oder süsssauer, einfach kühl.

Sie betrat ein verdunkeltes Zimmer und hörte tiefe, regelmässige Atemzüge. Hörte. Nicht hörte und sah. Immerhin.

Leise schloss sie die Tür, tastete sich zur nächsten und stand in einer hell erleuchteten Küche.

Am Küchentisch sassen zwei Männer. Sie tranken schweigend Kaffee und rauchten. Überall standen halbleere Gläser und Teller mit Essensresten herum. Im Spülbecken türmte sich das Geschirr.

Die Männer schauten zur Tür, und an der Art, wie sie sie anstarrten, merkte sie, dass sie nackt war.

»Die Toilette?« fragte sie. Wo sie nun schon einmal hier war.

»Nächste Tür«, sagte der eine. Der andere starrte nur.

Sonia gönnte ihnen auch einen Blick auf ihre Rückseite und verliess den Raum.

In der Toilette stank es nach Erbrochenem, das jemand von der Brille zu wischen versucht hatte. Papier war keines mehr da.

Sie schaute in den Spiegel, um herauszufinden, ob sie so schrecklich aussah, wie sie sich fühlte.“

Martin Suter (Zürich 29 februari 1948)

28-02-2009 om 20:26 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver John Steinbeck werd geboren in Salinas, Californië, op 27 februari 1902. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008.

Uit: The Log from the Sea of Cortez

“In the early morning before daylight we came into the harbor at San Diego, in through the narrow passage, and we followed the lights on a changing course to the pier. All about us war bustled, although we had no war; steel and thunder, powder and men--the men preparing thoughtlessly, like dead men, to destroy things. The planes roared over in formation and the submarines were quiet and ominous. There is no playfulness in a submarine. The military mind must limit its thinking to be able to perform its function at all. Thus, in talking with a naval officer who had won a target competition with big naval guns, we asked, 'have you thought what happens in a little street when one of your shells explodes, of the families torn to pieces, a thousand generations influenced when you signaled Fire?' 'Of course not,' he said. 'Those shells travel so far that you couldn't possibly see where they land.' And he was quite correct. if he could really see where they land and what they do, if he could really feel the power in his dropped hand and the waves radiating out from his gun, he would not be able to perform his function. He himself would be the weak point of his gun. But by not seeing, by insisting that it be a problem of ballistics and trajectory, he is a good gunnery officer. And he is too humble to take the responsibility for thinking. The whole structure of his world would be endangered if he permitted himself to think. The pieces must stick within their pattern or the whole thing collapses and the design is gone. We wonder whether in the present pattern the pieces are not straining to fall out of line; whether the paradoxes of our times are not finally mounting to a conclusion of ridiculousness that will make the whole structure collapse. For the paradoxes are becoming so great that leaders of a people must be less and less intelligent to stand their own leadership.”

John Steinbeck (27 februari 1902 - 20 december 1968)

De Britse dichter en schrijver Lawrence George Durrell werd geboren op 27 februari 1912 in Jalandhar in India. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008.

Uit: Justine

“As for me I am neither happy nor unhappy; I lie suspended like a hair or a feather in the cloudy mixtures of memory. I spoke of the uselessness of art but added nothing truthful about its consolations. The solace of such work as I do with brain and heart lies in this—that only there, in the silences of the painter or the writer can reality be reordered, reworked and made to show its significant side. Our common actions in reality are simply the sackcloth covering which hides the cloth-of-gold—the meaning of the pattern. For us artists there waits the joyous compromise through art with all that wounded or defeated us in daily life; in this way not to evade destiny, as the ordinary people try to do, but to fulfil it in its true potential—the imagination. Otherwise why should we hurt one another? No, the remission I am seeking, and will be granted perhaps, is not one I shall ever see in the bright friendly eyes of Melissa or the sombre brow-dark gaze of Justine. We have all of us taken different paths now; but in this, the first great fragmentation of my maturity I feel the confines of my art and my living deepened immeasurably by the memory of them. In thought I achieve them anew; as if only here—this wooden table over the sea under an olive tree, only here can I enrich them as they deserve. So that the taste of this writing should have taken something from its living subjects—their breath, skin, voices—weaving them into the supple tissues of human memory. I want them to live again to the point where pain becomes art….Perhaps this is a useless attempt, I cannot say. But I must try.”

Lawrence Durrell (27 februari 1912 – 7 november 1990)

De Amerikaanse dichter Henry Wadsworth Longfellow werd geboren in Portland, Maine, op 27 februari 1807. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008.

Afternoon in February

The day is ending,

The night is descending;

The marsh is frozen,

The river dead.

Through clouds like ashes

The red sun flashes

On village windows

That glimmer red.

The snow recommences;

The buried fences

Mark no longer

The road o'er the plain;

While through the meadows,

Like fearful shadows,

Slowly passes

A funeral train.

The bell is pealing,

And every feeling

Within me responds

To the dismal knell;

Shadows are trailing,

My heart is bewailing

And tolling within

Like a funeral bell.

Henry Longfellow (27 februari 1807 - 24 maart 1882)

De Duitse schrijfster en dichteres Elisabeth Borchers werd geboren in Homberg op 27 februari 1926. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008.

März

Es kommt eine Zeit,

da nimmt’s ein böses Ende

mit dem Schneemann.

Er verliert seinen schwarzen Hut,

er verliert seine rote Nase,

und der Besen fällt ihm aus der Hand.

Kleiner wird er von Tag

zu Tag.

Neben ihm wächst ein Grün

und noch ein Grün

und noch ein Grün.

Die Sonne treibt

Vögel vor sich her.

Die wünschen dem Schneemann

eine gute Reise.

Mai

Es kommt eine Zeit

da machen die Vögel Hochzeit

Nachtigall und Lerche

Zaunkönig und Sperling

Rotkehlchen und Amsel

Ein Lied fliegt zum andern

Die Bäume tragen weite Kleider

Der Wind läutet die Blumen

Die Bienen haben goldne Schuhe

Die Katze

die graue die schwarze die weiße

sie darf es nicht tun

Sie darf die Hochzeit

nicht stören

Elisabeth Borchers (Homberg, 27 februari 1926)

27-02-2009 om 20:28 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver en dichter Jules Lemaître werd geboren op 27 februari 1853 in Vennecy, Loiret. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007 en ook mijn blog van 27 februari 2008.

Uit: Edmond et Jules de Goncourt

„Un tel genre de talent ne peut s'appliquer tout entier, on le comprend, qu'à la peinture des choses vues, de la vie moderne, surtout parisienne. Cinq des romans de MM. de Goncourt, sur six, sont des romans parisiens. Leur objet, c'est «la modernité», laquelle est visible surtout à Paris. Ce néologisme s'entend aisément ; mais ce qu'il représente n'est pas très facile à déterminer, car le moderne change insensiblement, et puis ce qui est moderne est toujours superposé ou mêlé à ce qui ne l'est point ou à ce qui ne l'est déjà plus. La modernité, c'est L d'abord, si l'on veut, dans l'ensemble et dans le détail de la vie extérieure, le genre de pittoresque qui est particulier à notre temps. C'est ce qui porte la date d'aujourd'hui dans nos maisons, dans nos rues, dans nos lieux de réunion. L'habit noir ou la jaquette des hommes, les chiffons des femmes, l'asphalte du boulevard, le petit journalisme, le bec de gaz et demain la lumière électrique, et une infinité d'autres choses en font partie. C'est ce qui fait qu'une rue, un café, un salon, une femme d'à présent ne ressemblent pas, extérieurement, à une femme, à un salon, à un café, à une rue du XVIIIe, ou même du temps de Louis-Philippe. La modernité, c'est encore ce qui, dans les cervelles, a l'empreinte du moment où nous sommes ; c'est une certaine fleur de culture extrême ou de perversion intellectuelle ; un tour d'esprit et de langage fait surtout d'outrance, de recherche et d'irrévérence, où domine le paradoxe, l'ironie et «la blague», où se trahit le fiévreux de l'existence, une expérience amère, une prétention à être revenu de tout, en même temps qu'une sensibilité excessive ; et c'est aussi, chez quelques personnes privilégiées, une bonté, une tendresse de cœur que les désillusions du blasé font plus désintéressé, et que l'intelligence du critique et de l'artiste fait plus intelligente et plus délicate… La modernité, c'est une chose à la fois très vague et très simple ; et l'on dira peut-être que la découverte de MM. de Goncourt n'est point si extraordinaire, qu'on avait inventé «le moderne» bien avant eux, qu'il n'y faut que des yeux.“

Jules Lemaître (27 februari 1853 – 5 augustus 1914)

De Amerikaanse schrijver James Thomas Farrell werd geboren op 27 februari 1904 in Chicago. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007.

Uit: Joyce and His First Self-Portrait

“This race and this country and this life produced me," declares Stephen Dedalus--artistic image of James Joyce himself--in "A Portrait of the Artist as a Young Man." "A Portrait" is the story of how Stephen was produced, how he rejected that which produced him, how he discovered that his destiny was to become a lonely one of artistic creation. It is well to look into the life out of which Stephen came, to discuss the social and national background of this novel. In Ireland a major premise of any discussion of her culture and of her literature is an understanding of Irish nationalism. And it is at least arguable that Joyce was a kind of inverted nationalist--that the nationalism which he rejects runs through him like a central thread.

Ireland, when James Joyce was a boy, suffered from a profound political defeat, the fall of Parnell. In that, once again, she was set back in her long struggle to attain nationhood. The aftermath was marked by a deeply felt and pervasive bitterness, often expressed in feelings of personal betrayal. And "A Portrait" reflects such moods. The brilliantly written scene, early in this novel, of the Dedalus family pitilessly quarreling at the Christmas dinner table is a highly concentrated artistic representation of the magnitude of Parnell's fall in Ireland, of how it cut through families with a knifelike sharpness. The family argument is personal and its passionate anger seems to be in inverse proportion to the political impotence of those who are hurling insults at one another.

James T. Farrell (27 februari 1904 – 22 augustus 1979)

De Amerikaanse (native, Kiowa) schrijver N(avarre) Scott Momaday werd geboren op 27 februari 1934 in Lawton, Oklahoma. Zie ook mijn blog van 27 februari 2007.

The Earth

Once in his life a man ought to concentrate his mind upon

the remembered earth, I believe. He ought to give himself up

to a particular landscape in his experience, to look at it from

as many angles as he can, to wonder about it, to dwell upon

it.

He ought to imagine that he touches it with his hands at

every season and listens to the sounds that are made upon

it. He ought to imagine the creatures there and all the faintest

motions of the wind. He ought to recollect the glare of noon and

all the colors of the dawn and dusk.

For we are held by more than the force of gravity to the earth.

It is the entity from which we are sprung, and that into which

we are dissolved in time. The blood of the whole human race

is invested in it. We are moored there, rooted as surely, as

deeply as are the ancient redwoods and bristlecones.

N. Scott Momaday (Lawton, 27 februari 1934)

De Amerikaanse schrijver Irwin Shaw werd geboren op 27 februari 1913 als Irwin Gilbert Shamforoff in New York. Hij stamde uit een Russisch-joodse familie uit de Bronx, die na zijn geboorte naar Brooklyn verhuisde en de familienaam in Shaw veranderde. Tijdens zijn colletijd schreef hij al voor de schoolkrant. In 1935 begon hij romans voor de radio te schrijven (Dick Tracy). Zijn eerste theaterstuk werd in 1936 opgevoerd. In de jaren veertig schreef hij draaiboeken voor Hollywood. Gedurende WO II was hij als soldaat in Europa. Zijn ervaringen verwerkte hij in zijn eerste roman The Young Lions verscheen in 1949. Zijn tweede The Troubled Air, die de opkomst van het McCarthyisme beschreef, in 1951. Shaw werd ook zeer gewaardeerd als schrijver van short stories. Die verschenen in bladen als Collier's, Esquire, The New Yorker, Playboy, en The Saturday Evening Post. Een verzameling van 63 van zijn beste verhalen werd uitgevracht als Short Stories: Five Decades in 1978, herdrukt in 2000 als een 784-pagina dikke University of Chicago Press paperback.

Uit: The Climate Of Insomnia

„He awoke early, conscious that it was a sunny day outside. He lay in bed feeling warm and healthy. There was a noise from the next bed, and he looked across the little space. There was a woman in the next bed. She was middle-aged and wearing curlers and she was snoring and Hugh was certain he had never seen her before in his life. He got out of bed silently, dressed quickly, and went out into the sunny day.

Without thinking about it, he walked to the subway station. He watched the people hurrying toward the trains and he knew that he probably should join them. He had the feeling that somewhere in the city to the south, in some tall building on a narrow street, his arrival was expected. But he knew that no matter how hard he tried he would never be able to find the building. Buildings these days, it occurred to him suddenly, were too much like other buildings.

He walked briskly away from the subway station in the direction of the river. The river was shining in the sun and there was ice along the banks. A boy of about twelve, in a plaid mackinaw and a wool hat, was sitting on a bench and regarding the river. there were some schoolbooks, tied with a leather strap, on the frozen ground at his feet.

Hugh sat down next to the boy. ‘Good morning,’ he said pleasantly.

‘Good morning,’ said the boy.

‘What’re you doing?’ Hugh asked.

‘I’m counting the boats,’ the boy said. ‘Yesterday I counted thirty-two boats. Not counting ferries. I don’t count ferries.’

Hugh nodded. He put his hands in his pockets and looked down over the river. By five o’clock that afternoon he and the boy had counted forty-three boats, not including ferries. He couldn’t remember having had a nicer day.“

Irwin Shaw (27 februari 1913 – 16 mei 1984)

De Duitse schrijver Johannes Wilhelm Meinhold werd geboren op 27 februari 1797 in Netzelkow op Usedom. Hij studeerde theologie, filosofie en filologie in Greifswald, maar moest die studie na twee jaar afbreken wegens gebrek aan geld. Hij werd huisleraar en ontwikkelde zich verder door zelfstudie. In 1817 slaagde hij alsnog voor zijn examen. In 1827 werd hij dominee in Krummin. In 1838 begon hij zijn novelle “Die Pfarrerstochter von Coserow“ om te werken tot de roman „Maria Schweidler, die Bernsteinhexe“, die hij in delen in 1841 en 1842 publiceerde. Het boek uit 1843 werd zijn succesvolste werk.

Uit: Die Bernsteinhexe

“Nach etzlichen Tagen, als unsere Nothdurft fast verzehret, fiel mir auch meine letzte Kuh umb (die andern hatten die Wülfe, wie oben bemeldet, allbereits zurissen) nicht ohne sonderlichen Verdacht, daß die Lise ihr etwas angethan, angesehen sie den Tag vorhero noch wacker gefressen. Doch lasse ich das in seinen Würden, dieweil ich Niemand nit verleumbden mag; kann auch geschehen sein durch die Schikkung des gerechten Gottes, deßen Zorn ich wohl verdienet hab' – Summa:

ich war wiederumb in großen Nöthen und mein Töchterlein Maria zuriß mir noch mehr das Herze durch ihr Seufzen, als das Geschreie anhub: daß abermals ein Trupp Kaiserlicher nach Uekeritze gekommen, und noch gräulicher denn die ersten gemarodiret, auch das halbe Dorf in Brand gestecket. Derohalben hielt ich mich nicht mehr sicher in meiner Hütten, sondern nachdem in einem brünstigen Gebet Alles dem Herrn empfohlen, machte mich mit meinem Töchterlein und der alten Ilsen auf, in den Streckelberg1 wo ich allbereits ein Loch, einer Höhlen gleich, und trefflich von Brommelbeeren verrancket uns ausersehen, wenn die Noth uns verscheuchen söllte. Nahmen daher mit, was uns an Nothdurft des Leibes geblieben, und rannten mit Seufzen und Weinen in den Wald, wohin uns aber bald die alten Greisen und das Weibsvolk mit den Kindern folgten, welche ein groß Hungergeschrei erhoben.”

Johannes Meinhold (27 februari 1797 – 30 november 1851)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 27 februari 2007.

De Zwitserse schrijver Traugott Vogel werd op 27 februari 1894 als zoon van een groentehandelaar in Zürich geboren.

27-02-2009 om 20:24 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Michel Houellebecq werd geboren in Réunion op 26 februari 1958 (1956). Zie ook mijn blog van 26 februari 2007 en ook mijn blog van 26 februari 2008.

Uit: Ennemis publics

“Ce néant sonore qui nous tient lieu de pensée. Ce goût que nous avons de la comédie, quand ce n'est pas de l'imposture. Trente ans que je me demande comment un type comme moi a pu, et peut, faire illusion. Trente ans que, fatigué d'attendre le bon lecteur qui saura me démasquer, je multiplie les autocritiques foireuses, sans talent, inoffensives. Eh bien nous y sommes. Grâce à vous, avec votre aide, je vais peut-être y arriver. Votre vanité et la mienne. Mon immoralité et la vôtre. Comme dirait un autre méprisable, mais de haute volée celui-là, vous abattez votre jeu, j'abats le mien - quel soulagement!

Piste numéro deux. Vous, d'accord. Mais pourquoi moi? Pourquoi marcherais-je, après tout, dans cet exercice d'autodénigrement? Et pourquoi vous suivrais-je dans ce goût que vous manifestez pour l'autodestruction fulminante, maudissante, mortifiée? Je n'aime pas le nihilisme. Je déteste le ressentiment et la mélancolie qui va avec. Et je pense que la littérature ne vaut qu'à contrarier ce dépressionnisme qui est, plus que jamais, le mot de passe de notre époque. Je pourrais me dévouer, dans ce cas, pour expliquer qu'il y a aussi des corps heureux, des oeuvres réussies, des vies plus harmonieuses que ne semblent le penser les peine-à-jouir qui nous détestent. Je prendrais le mauvais rôle, le vrai, celui de Philinte contre Alceste, et me fendrais d'un éloge bien senti de vos livres et, tant qu'à faire, des miens. C'est une autre possibilité. Une autre façon d'ouvrir la discussion.“

Michel Houellebecq (Réunion, 26 februari 1958)

De Franse dichter en schrijver Victor Hugo werd geboren in Besançon (Franche-Comté) op 26 februari 1802. Zie ook mijn blog van 26 februari 2007  en ook mijn blog van 26 februari 2008.

Uit: Les Misérables

« En 1815? M. Charles- François- Bienvenu Myriel était évêque de Digne. C'était un vieillard d'environ soixantequinze ans; il occupait le siège de Digne depuis 1806.

Quoique ce détail ne touche en aucune manière au fond même de ce que nous avons à raconter, il n'est peut-être pas inutile, ne fût-ce que pour être exact en tout, d'indiquer ici les bruits et les propos qui avaient couru sur son compte au moment où il était arrivé dans le diocèse. Vrai ou faux, ce qu'on dit des hommes tient souvent autant de place dans leur vie et souvent dans leur destinée que ce qu'ils font. M. Myriel était fils d'un conseiller au parlement d'Aix; noblesse de robe. On contait que son père, le réservant pour hériter de sa charge, l'avait marié de fort bonne heure, à dix-huit ou vingt ans, suivant un usage assez répandu dans les familles parlementaires. Charles Myriel, nonobstant ce mariage, avait, disait-on, beaucoup fait parler de lui. Il était bien fait de sa personne, quoique d'assez petite taille, élégant, gracieux, spirituel; toute la pretnière partie de sa vie avait été donnée au monde et aux galanteries.

La révolution survint, lés événements se précipitèrent; les familles parlementaires, décimées, chassées, traquées, se dispersèrent. M. Charles Myriel, dès les premiers jours de la révolution, émigra en Italie. Sa femme y mourut d'une maladie de poitrine dont elle était atteinte depuis longtemps.

Ils n'avaient point d'enfants. Que se passa-t-il ensuite dans la destinée de M. Myriel? L'écroulement de l'ancienne société française, la chute de sa propre famille, les tragiques spectacles de 93, plus effrayants encore peut-être pour les émigrés qui les voyaient de loin avec le grossissement de l'épouvante, firent-ils germer en lui des idées de renoncement et de solitude? Fut-il, au milieu d'une de ces distractions et de ces affections qui occupaient sa vie, subitement atteint d'un de ces coups mystérieux et terribles qui viennent quelquefois renverser, en le frappant au coeur, l'homme que les catastrophes publiques n'ébranleraient pas en le frappant dans son existence et dans sa fortune? »

Victor Hugo

Fotoportret door Félix Nadar, 1884

De Duitse schrijfster en vertaalster Ulrike Syha werd geboren op 26 februari 1976 in Wiesbaden. Vanaf 1996 studeerde zij dramaturgie aan de Hoge school voor Muziek en Theater „Felix Mendelssohn Bartholdy“ in Leipzig. Van 1999 tot 2002 was zij regieassistente in Leipzig. Vanaf 2003 woont en werkt zij als zelfstandig schrijfster in Hamburg. Daarnaast werkt zij ook als vertaalster voor uitgeverij Rowohlt.

Uit: DIE ZWEI CENT-FRAGE

BEATE (weiß nicht, wohin mit der Kippe, steckt sie in die Handtasche) Seit wann das denn?
GEORG (deutet Richtung Hausmeister, der in der Hoftür erscheint) Na ja. Seit der an der Macht ist. (Flüchtet.)

KEIN EMPFANG. HAUSFLUR, oben.

TOMMY (versucht, an der Tür ein Graffiti zu entfernen) Kiffen macht die Seele frei. So ein Dreck. Ach so. Und dann hat er gesagt, dass es Zeit wird, eine andere Generation in verantwortungsvollere Positionen aufrücken zu lassen.
BEATE Gesagt. Aha. Ich schätze mal, das, was er sagt, hat aber keinerlei Konsequenzen zu fürchten.
TOMMY (hat einen Krampf in der Hand) Er schlägt mich als Abteilungsleiter vor. Gib mal das Ata.
BEATE Wie viele Abende willst du eigentlich noch mit dem Graffiti verbringen? Ich meine, wenn du dann an der Macht bist, sozusagen, hört der Quatsch dann auf?

TOMMY Was willst du damit sagen? Meinst du, ich bin für eine verantwortungsvollere Position nicht geeignet?
BEATE Der Hausmeister wird dich sicher mit Freuden in seine Partei aufnehmen. War das deine Frage?
TOMMY Partei? Nein. Ich wollte wissen, ob du mir das etwa nicht zutraust.
BEATE Wieviel kostet eine ehrliche Antwort darauf?
TOMMY Bitte?
BEATE Ich schätze doch, mit zwei Cent ist es in diesem Fall nicht getan.

Ulrike Syha (Wiesbaden, 26 februari 1976)

De Nederlandse dichter Carel Steven Adama van Scheltema werd geboren in Amsterdam op 26 februari 1877. Zie ook mijn blog van 26 februari 2007 en ook mijn blog van 26 februari 2008.

Het gouden kalf

Ai veil geslacht! dat wikt en weegt en telt,

Van andren koopt hun liefde en laf geweten,

Dat lacht en kruipt en zinkt in zonde en zweet, en

Meer nog dan dat: - uw ziel verkoopt voor geld!

Ai ziek geslacht! ziek in uw wijze weten,

Ziek in uw ziel, ziek waar ge uw wetten stelt,

Ziek tot uw bloed en merg voor t bleeke geld, -

Al wat waarachtig is, is lang vergeten!

De Lente komt, - ik zet me aan 't gouden kleed,

En hef mijn aanzicht tot haar blijde oogen,

Wij zitten saam en zien naar 't menschlijk leed;

Ik zie mijzelf, een blinde jeugd onttogen,

Uit valsche leer voel 'k dat 'k dit ééne weet: -

Dàt wat de menschen doen is gruwbre logen!

Weemoed

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft?

 Wat is dit wonderlijk verdriet -

Ik voel mij doof en diep bedroefd,

 En zit en zie - en weet het niet.

Wat is het dat mij zwijgen doet,

 Hoe is mijn gansche lichaam stom -

Is 't leven slecht - is 't leven goed -

 Of niet - of wel - waarom - waarom?

Wat is 't dat 'k weet - en wat of wie

 Dat ik verloor of dat ik won -

Ik weet het niet, en zit en zie - -

 En in mijn handen ligt de zon

Adama van Scheltema (26 februari 1877 - 6 mei 1924)

Portret door A.M. Broeckman

De Franse schrijver en karikaturist Jean Bruller alias Vercors werd geboren op 26 februari 1902 in Parijs. Zie ook mijn blog van 26 februari 2007.

Uit: Le silence de la mer

"Il était debout au milieu de la pièce. Il était immense et très mince. En levant le bras il eût touché les solives.
Sa tête était légèrement penchée en avant, comme si le cou n’eût pas été planté sur les épaules, mais à la naissance de la poitrine. Il n’était pas voûté mais cela faisait comme s’il l’était. Ses hanches et ses épaules étroites étaient impressionnantes. Le visage était beau. Viril et marqué de deux grandes dépressions le long des joues. On ne voyait pas les yeux, que cachait l’ombre portée de l’arcade. Ils me parurent clairs. Les cheveux étaient blonds et souples, jetés en arrière, brillant soyeusement sous la lumière du lustre."

Vercors (26 februari 1902 – 10 juni 1991)

De Faeröische dichter en schrijver Janus Djurhuus werd geboren op 26 februari 1881 in Tórshavn.Hij studeerde rechten, maar ook klassieke filologie. Ondanks invloeden van de klassieken is zijn werk toch geworteld in de Oudnoordse literatuur en balladen. Djurhuus debuteerde in 1901 en zijn eerste bundel Yrkingar verscheen in 1904. Djurhuus was een romantische dichter. Zijn werk wordt vaak gekenmerkt door heroïsche machten en natuurbeschrijvingen.

My Grief

My grief is a woman, ivory pale
standing on a wind-swept strand
listening to the roaring storms,
dance over sea and land.

Her night-dark hair plays in the wind,
thunder glints in her eyes:
"How many more of these hopless years
shall tear me before I die?

Raise, my pale friend, from your moistured grave
and sing about dying grace,
dance with me over the roaring seas
and vanish into the haze.
.........

Then you shall chant a sinister song,
like the sound of the dwarf that cries,
the sound of the ghost screaming in the gorge,
or the stormy winter skies.

Then you shall play a sinister tune,
like the stormy, Nordic night,
the one that the raven cries in the mountains
when a dead man is in its sight."

My grief is a woman, cold as the ice,
a face so ivory pale
a sibyl standing in times long gone,
chanting the future’s tale.

 

Janus Djurhuus (26 februari 1881 – 31 augustus 1948)

26-02-2009 om 20:17 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Hermann Lenz werd op 26 februari 1913 in Stuttgart geboren. Zie ook mijn blog van 26 februari 2007.

Uit: Peter Handke und Hermann Lenz. Berichterstatter des Tages. Briefwechsel.