De Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis werd geboren op 7 maart 1964 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Bret Easton Ellis op dit blog.

Uit: Imperial Bedrooms

“The scenes from the novel that hurt the most chronicled my relationship with Blair, especially in a scene near the novel's end when I broke it off with her on a restaurant patio overlooking Sunset Boulevard and where a billboard that read disappear here kept distracting me (the author added that I was wearing sunglasses when I told Blair that I never loved her). I hadn't mentioned that painful afternoon to the author but it appeared verbatim in the book and that's when I stopped talking to Blair and couldn't listen to the Elvis Costello songs we knew by heart ("You Little Fool," "Man Out of Time," "Watch Your Step") and yes, she had given me a scarf at a Christmas party, and yes, she had danced over to me mouthing Culture Club's "Do You Really Want to Hurt Me?"and yes, she had called me "a fox," and yes, she found out I had slept with a girl I picked up on a rainy night at the Whisky, and yes, the author had informed her of that. He wasn't, I realized when I read those scenes concerning Blair and myself, close to any of us — except of course to Blair, and really not even to her. He was simply someone who floated through our lives and didn't seem to care how flatly he perceived everyone or that he'd shared our secret failures with the world, showcasing the youthful indifference, the gleaming nihilism, glamorizing the horror of it all.

But there was no point in being angry with him. When the book was published in the spring of 1985, the author had already left Los Angeles. In 1982 he attended the same small college in New Hampshire that I'd tried to disappear into, and where we had little or no contact. (There's a chapter in his second novel, which takes place at Camden, where he parodies Clay — just another gesture, another cruel reminder of how he felt about me. Careless and not particularly biting, it was easier to shrug off than anything in the first book which depicted me as an inarticulate zombie confused by the irony of Randy Newman's "I Love L.A.") Because of his presence I stayed at Camden only one year and then transferred to Brown in 1983 though in the second novel I'm still in New Hampshire during the fall term of 1985.”

Bret Easton Ellis (Los Angeles, 7 maart 1964)

De Duitse dichter en schrijver Jürgen Theobaldy werd geboren op 7 maart 1944 in Straatsburg. Zie ook alle tags voor Jürgen Theobaldy op dit blog

Schnee im Büro

Eine gewisse Sehnsucht nach Palmen. Hier
ist es kalt, aber nicht nur. Deine Küsse
am Morgen sind wenig, später sitze ich
acht Stunden hier im Büro. Auch du
bist eingesperrt, und wir dürfen nicht
miteinander telefonieren. Den Hörer abnehmen
und lauschen? Telefon, warum schlägt
dein Puls nur für andere? Jemand fragt:
„Wie geht’s?“, wartet die Antwort nicht ab
und ist aus dem Zimmer.
Was kann Liebe bewegen? Ich berechne
Preise und werde berechnet. All die Ersatzteile,
die Kesselglieder, Ölbrenner, sie gehen
durch meinen Kopf als Zahlen, weiter nichts.
Und ich gehe durch jemand hindurch
als Zahl. Aber am Abend komme ich zu dir
mit allem, was ich bin. Lese von
Wissenschaftlern: auch die Liebe ist
ein Produktionsverhältnis. Und wo sind
die Palmen? Die Palmen zeigen sich am Strand
einer Ansichtskarte, wir liegen auf dem Rücken
und betrachten sie. Am Morgen kehren wir
ins Büro zurück, jeder an seinen Platz.
Er hat eine Nummer, wie das Telefon.

Jürgen Theobaldy (Straatsburg, 7 maart 1944)

De Franse schrijver Georges Perec werd geboren op 7 maart 1936 in Parijs. Zie ook alle tags voor Georges Perec op dit blog.

Uit: Notes sur ce que je cherche

“Si je tente de définir ce que j'ai cherché à faire depuis que j'ai commencé à écrire, la première idée qui me vient à l'esprit est que je n'ai jamais écrit deux livres semblables, que je n'ai jamais eu envie de répéter dans un livre une formule, un système ou une manière élaborés dans un livre précédent.

Cette versatilité systématique a plusieurs fois dérouté certains critiques soucieux de retrouver d'un livre à l'autre la " patte " de l'écrivain; et sans doute a-t-elle aussi décontenancé quelques-uns de mes lecteurs. Elle m'a valu la réputation d'être une sorte d'ordinateur, une machine à produire des textes. Pour ma part, je me comparerais plutôt à un paysan qui cultiverait plusieurs champs; dans l'un il ferait des betteraves, dans un autre de la luzerne, dans un troisième du maïs, etc. De la même manière, les livres que j'ai écrits se rattachent à quatre champs différents, quatre modes d'interrogation qui posent peut-être en fin de compte la même question, mais la posent selon des perspectives particulières correspondant chaque fois pour moi à un autre type de travail littéraire.

La première de ces interrogations peut être qualifiée de " sociologique ": comme de regarder le quotidien; elle est au départ de textes comme Les Choses, Espèces d'espaces, Tentative de description de quelques lieux parisiens, et du travail accompli avec l'équipe de Cause commune autour de Jean Duvignaud et de Paul Virilio; la seconde est d'ordre autobiographique: W ou le souvenir d'enfance, La Boutique obscure, le me souviens, Lieux où j'ai dormi, etc.; la troisième, ludique, renvoie à mon goût pour les contraintes, les prouesses, les " gammes ", à tous les travaux dont les recherches de l'OuLiPo m'one donné l'idée et les moyens: palindromes, lipogrammes, pangrammes, anagrammes, isogrammes, acrostiches, mots croisés, etc.; la quatrième, enfin, concerne le romanesque, le goût des histoires et des péripéties, l'envie d'écrire des livres qui se dévorent à plat ventre sur son lit; La Vie mode d'emploi en est l'exemple type.”

Georges Perec (7 maart 1936 – 3 maart 1982)

De Oostenrijkse schrijver Milo Dor werd als Milutin Doroslovac geboren op 7 maart 1923 in Boedapest. Zie ook alle tags voor Milo Dor op dit blog.

Uit: Und wenn sie nicht gestorben sind...  (Samen met Reinhard Federmann)

»Sie werden mich lange nicht sehen«, sagte Rafaeljan. Er hatte fünf oder sechs Pernod getrunken und sah melancholisch auf die mattgraue Scheibe hinter der Bar, in der sich undeutlich und aufgedunsen sein blasses Gesicht spiegelte; es hätte seinem Gesicht kaum ähnlich gesehen, wenn nicht die beginnende Glatze, die randlose Brille mit den goldenen Bügeln und das schwarze Schnurrbärtchen es gekennzeichnet hätten. Ich sehe müde aus, dachte er. Kein Wunder, wenn man nicht schlafen kann. »Sie verreisen, Herr Eduard?« fragte Kennedy mit professionellem Interesse. »Wieder nach Tanger?« Sein vernarbtes Gesicht mit der traurig herunterhängenden Nase schwebte irgendwo im grauen Rauch, aber dann beugte er sich vertraulich über die Bar, und Rafaeljan betrachtete mit Unbehagen und Mitleid den Höcker, den er vom vielen Bücken bekommen hatte. Kennedy mußte sich immer bücken, wenn er mit jemandem sprechen wollte; er war fast zwei Meter lang.

»Nein. Ich fahre nach Dazien.«

»Dazien?« Kennedy hob seine kaum vorhandenen Brauen und sah nun mehr denn je aus wie ein gerupfter Vogel. »Ist das nicht Ihre Heimat?« »Es war einmal meine Heimat«, sagte Rafaeljan schnell und ärgerte sich gleichzeitig darüber, daß in seiner Stimme ein bitterer Unterton mitschwang. »Aber jetzt kehren Sie zurück? Oder fahren Sie nur auf Besuch?«

»Ja, eine Art Besuch, das heißt, eigentlich geschäftlich. Aber es kann länger dauern. Unter Umständen sehr lange.«

Milo Dor (7 maart 1923 – 5 december 2005)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Frederik Helmers werd geboren op 7 maart 1767 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Jan Frederik Helmers op dit blog.

De Dichter (Fragment)

Maar wie zal ’t beeld eens Dichters treffen?
Wie waagt die vlugt, en siddert niet?
Wie kan zich tot het standpunt heffen,
Waar op hij ’t godlijk beeld in voile schoonheid zier?
Vergeefsche poging! Wie zal ’t wagen
Den God des dags op zijnen wagen
Te volgen langs zijn eeuwig pad?
Zult gij langs ’t gloeijend spoor hem eenmaal achterhalen?
Vergeefs! bedwelmd, verzengd, gebliksemd door zijn stralen
Stort, sneeft gij in ’t Egeesche nat.

’k Wil pogen: grootsch is ’t dus te sneven.
De God der dichtkunst geeft mij kracht.
Het beeld, dat thans mijn geest zier leven,
Hebt gij, ô Phebus! zelf voor mijn gezigt gebragt.
Daar staat hij; ziet, met fonklende oogen,
De schepping aan zijn’ voet gebogen.
Hij spreekt, als meester van ’t heelal.
’t Geen nimmer aanzijn had, het ongekend verleden
Bezielt hij; ’t moet, hij wil ’t, terstond te voorschijn treden;
En ’t geen eenmaal gebeuren zal.

Nu zweeft zijn geest door lucht en wolken,
Schept wezens nooit voorheen gedacht,
Of daalt in ’s afgronds naarste kolken,
Verschopt, gelijk een God, vandaar den jammernacht.
Nu zal hij werelden bezielen,
Dan zonnestelselen vernielen,
En breekt de wetten der natuur.
Hij wil; de wereld stort in eenen warklomp neder.
Hij wil; en orde en wet en schoonheid keeren weder,
Als bij het eerste scheppingsuur.

Jan Frederik Helmers (7 maart 1767 – 26 februari 1813)

Derde Helmersstraat, Amsterdam 

Zie voor nog meer schrijvers van de 7^e maart ook mijn blog van 7 maart 2012 deel 2 en ook mijn blog van 7 maart 2011 deel 2.

07-03-2013 om 18:54 geschreven door Romenu  

De Colombiaanse schrijver Gabriel García Márquez werd op 6 maart 1928 in de kustplaats Aracataca geboren. Zie ook alle tags voor Gabriel García Márquez op dit blog.

Uit: One Hundred Years of Solitude (Vertaald door Gregory Rabassa)

“When José Arcadio Buendía and the four men of his expedition managed to take the armour apart, they found inside a calcified skeleton with a copper locket containing a woman's hair around its neck.

In March the gypsies returned. This time they brought a telescope and a magnifying glass the size of a drum, which they exhibited as the latest discovery of the Jews of Amsterdam. They placed a gypsy woman at one end of the village and set up the telescope at the entrance to the tent. For the price of five reales, people could look into the telescope and see the gypsy woman an arm's length away. 'Science has eliminated distance,' Melquíades proclaimed. 'In a short time, man will be able to see what is happening in any place in the world without leaving his own house.' A burning noonday sun brought out a startling demonstration with the gigantic magnifying glass: they put a pile of dry hay in the middle of the street and set it on fire by concentrating the sun's rays. José Arcadio Buendía, who had still not been consoled for the failure of his magnets, conceived the idea of using that invention as a weapon of war. Again Melquíades tried to dissuade him, but he finally accepted the two magnetized ingots and three colonial coins in exchange for the magnifying glass. Úrsula wept in consternation. That money was from a chest of gold coins that her father had put together over an entire life of privation and that she had buried underneath her bed in hopes of a proper occasion to make use of it. José Arcadio Buendía made no attempt to console her, completely absorbed in his tactical experiments with the abnegation of a scientist and even at the risk of his own life. In an attempt to show the effects of the glass on enemy troops, he exposed himself to the concentration of the sun's rays and suffered burns which turned into sores that took a long time to heal. Over the protests of his wife, who was alarmed at such a dangerous invention, at one point he was ready to set the house on fire. He would spend hours on end in his room, calculating the strategic possibilities of his novel weapon until he succeeded in putting together a manual of startling instructional clarity and an irresistible power of conviction. He sent it to the government, accompanied by numerous descriptions of his experiments and several pages of explanatory sketches, by a messenger who crossed the mountains, got lost in measureless swamps, forded stormy rivers, and was on the point of perishing under the lash of despair, plague, and wild beasts until he found a route that joined the one used by the mules that carried the mail.”

Gabriel García Márquez (Aracataca, 6 maart 1928)

De Duitse dichter en schrijver Günter Kunert werd geboren op 6 maart 1929 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Günter Kunert op dit blog.

Ins Morgenland

Der Boden jedem Schritte unbekannter.

Du spürst die Wahrheit: Nichts als Grauen.

Schon Deportierter, nicht mehr Abgesandter.

Verloren Weg und Steg und das Vertrauen

an jede gute Heimkunft unterdessen.

Was dich erwartet, mußt du täglich lesen

und mühst dich ab, es zu vergessen:

Daß du zur Zukunft unterwegs gewesen.

Diagnose

Bei dir bin ich ein Weißnichtwer.

Die Spiegel täuschen und es lügt

die eigne Stimme. Was mich betrügt,

ist gar mein Selbst, von Inhalt leer.

Bin süchtig nach der Sicherheit

verleibter Stunden, nach gewohnter Hand,

nach einem Vatermutterliebesland,

nach einem Dasein ohne Zeit,

nach etwas Glück aus reinem Leid.

Zur Nacht

Die Toten hängen in den Bäumen

wie Blätter und sie schwanken sacht

in vielen ungezählten Träumen,

aus denen das Gedenken schwer erwacht.

Nur nächtlings kehren ihre Wesen

zurück aus einem unbegriffnen Irgendwo.

Allein die Träume können sie erlösen,

denn in den Träumen sind sie wieder froh

und jung und ungeängstet: wohlgemut.

In Träumen wachen sie im Schläfer auf,

indessen der bei Todes Bruder ruht,

dem Leben fern wie ihrem Lebenslauf.

Günter Kunert (Berlijn, 6 maart 1929)

De Surinaamse schrijver Clark Accord werd op 6 maart 1961 geboren in de Surinaamse hoofdstad Paramaribo. Zie ook alle tags voor Clark Accord op dit blog.

Uit: Bingo

“"De rook van de sigaretten waarmee de zenuwen in bedwang worden gehouden, hangt als een ijl wolkendek onder het plafond. Achter in de zaal prijkt op een wit papier in zwierige, handgeschreven letters de tekst VERBODEN TE ROKEN. De door dampen omgeven vermaning werkt op Leanda's lachspieren. Het wordt tijd dat ze zich weer eens beklaagt bij René, de eigenaar van de Suikertuin. Ze vindt het storend dat ze ongewild blootgesteld wordt aan de kankerverwekkende uitstoot van mensen die hun leven en dat van anderen op het spel zetten, louter en alleen omdat ze te zwak zijn om zich te bevrijden van het kwaad dat hen regeert. Nee, zo niet Leanda! Zij gaat er prat op zich door niets en niemand de wet te laten voorschrijven."

(…)

"Leanda reikt naar de hand van haar dochter. Ze legt hem boven op de doos met de magnetron. Zonder iets te zeggen houdt ze haar vast. Woorden schieten te kort om de puinzooi die ze van haar leven en dat van haar dochter heeft gemaakt uit te drukken. Voor Aisa moeten ze een uitweg vinden uit deze ellende.

In stilte staren moeder en dochter voor zich uit. Ronkend zoekt de bus zijn weg in het donker. Buiten is het opgehouden met regenen."

Clark Accord (6 maart 1961 – 11 mei 2011)

De Engelse dichteres Elizabeth Barrett Browning werd op 6 maart 1806 geboren in Durham, Engeland. Zie ook alle tags voor Elizabeth Barrett Browning op dit blog.

Sonnet IV

Thou hast thy calling to some palace-floor,
Most gracious singer of high poems ! where
The dancers will break footing, from the care
Of watching up thy pregnant lips for more.
And dost thou lift this house's latch too poor
For hand of thine ? and canst thou think and bear
To let thy music drop here unaware
In folds of golden fulness at my door ?
Look up and see the casement broken in,
The bats and owlets builders in the roof !
My cricket chirps against thy mandolin.
Hush, call no echo up in further proof
Of desolation ! there 's a voice within
That weeps . . . as thou must sing . . . alone, aloof

Sonnet V

I lift my heavy heart up solemnly,
As once Electra her sepulchral urn,
And, looking in thine eyes, I overturn
The ashes at thy feet. Behold and see
What a great heap of grief lay hid in me,
And how the red wild sparkles dimly burn
Through the ashen greyness. If thy foot in scorn
Could tread them out to darkness utterly,
It might be well perhaps. But if instead
Thou wait beside me for the wind to blow
The grey dust up,...those laurels on thine head,
O my Belovèd, will not shield thee so,
That none of all the fires shall scorch and shred
The hair beneath. Stand farther off then! go.

Elizabeth Barrett Browning (6 maart 1806 – 29 juni 1861)

Hier met haar zoon Robert, bijgenaamd „Pen“

De Franse schrijver Stéphane Hoffmann werd geboren op 6 maart 1958 in Saint-Nazaire. Zie ook alle tags voor Stéphane Hoffmann op dit blog.

Uit:  Des filles qui dansent

“Si on voulait choquer les filles des roseaux, il fallait leur parler d’amour. ça les bloquait. Toujours prêtes à vous sucer, jamais à vous aimer. Conter fleurette, c’était pere de temps. L’amour était juste un truc dont elles avaient entendu parler. Un truc pas net. Le solide, pour elles : la baise et le mariage, leurs deux passions. Malheureusement, je suis un sentimental. Comme disait l’autre : je ne donne pas mon âme sans mon corps ni mon corps sans mon âme.”

(…)

“Je l’aime cette plage. Elle varie tout le temps et ne change jamais. C’est un miroir sur lequel se reflètent les humeurs du ciel et des nuages, du soleil et du vent. La plage, seule, est imperturbable, elle s’en fout et reste là. Elle a bien raison, c’est une leçon pour la vie, et c’est ma devise : il faut s’en foutre et rester là.”

(…)

“Ce que mon frère a vécu, Balzac l’avait raconté. Il faut choisir entre l’amour et le mariage.  L’amour est un sentiment, le mariage un contrat. L’amour est un feu, le mariage un seau d’eau. Le mariage, c’est l’amour mis en prison par la société.”

Stéphane Hoffmann (Saint-Nazaire, 6 maart 1958)

Cover

De Italiaanse beeldhouwer, schilder, architect en dichter Michelangelo werd geboren op 6 maart 1475 in Caprese. Zie ook alle tags voor Michelangelo op dit blog.

To The Supreme Being

The prayers I make will then be sweet indeed,

If Thou the spirit give by which I pray:

My unassisted heart is barren clay,

Which of its native self can nothing feed:

Of good and pious works Thou art the seed,

Which quickens only where Thou say'st it may;

Unless Thou show to us Thine own true way,

No man can find it: Father! Thou must lead.

Do Thou, then, breathe those thoughts into my mind

By which such virtue may in me be bred

That in Thy holy footsteps I may tread;

The fetters of my tongue do Thou unbind,

That I may have the power to sing of Thee,

And sound Thy praises everlastingly.

Vertaald door William Wordsworth

Michelangelo (6 maart 1475 – 18 februari 1564)

Michelangelo; Het laatste oordeel, Fresco, Sixtijnse kapel

06-03-2013 om 19:26 geschreven door Romenu  

De Italiaans filmregisseur, dichter en schrijver Pier Paolo Pasolini werd geboren in Bologna op 5 maart 1922. Zie ook alle tags voor Pier Paolo Pasolini op dit blog.

Nineteen Forty-five

Dragging their feet in the dust, tired to the bone
the Germans now retreat, sheep lost in the fog.
Walking among the ruins, under wet acacia trees
dragging rifles in the mud along the least-known roads.
In the village bells are calling to the early morning service
and the days of old come back as if they never left.
In the villages bells ring as if to announce some holiday
with the yards swept neat and clean, with springtime fields
where gatherings of girls, their pony tails like sun rays,
pass under greening trellises on their way to hear mass.
The wild boys do come after, just finished with confession,
dressed in white knee socks and their blond hair neatly cut.
Monday, it's Easter Monday! How they laugh how they run
these children from the village across the Tagliamento bridge,
they're riding their bicycles and are wearing white shirts
beneath their English blazers, smelling of freshly cut oranges.
They are a little tipsy as they sing to the first coming of day,
and on their narrow scarves the cold wind ices their breath
as they ride to Codroipo, Casale, through grazing fields
riddled with check points and with companies of soldiers
joking and screaming underneath the platform
while wearing their best outfits to the first ball of the year.
God has dressed us in joy and in compassion,
on our foreheads he has placed the crown of love.
God has chosen to flatten hills and mountains,
to fill in the valleys, make the earth equal for us all
so that his creatures, contented, will people the land
in peacefulness and so fulfill their destiny.
God always knows that past our gloomiest dark
His splendor shines forever in each and every heart.

Vertaald door Adeodato Piazza Nicolai

Pier Paolo Pasolini (5 maart 1922 – 2 november 1975)

Hier met de acteur Franco Citti (rechts)

De Nederlandse schrijver Arthur van Schendel werd geboren op 5 maart 1874 in Batavia. Zie ook alle tags voor Arthur van Schendel op dit blog. 

Uit: Een zwerver verliefd

„De moeder echter vroeg als hij naar bed was wel eens ontevreden en met een duister verdriet, waarom hij toch zoo van de zusjes verschilde, zoo zelden en zwakjes lachte en nimmer sprak van wat hij gezien had of gelezen. Doch Anfroy sloeg op haar woorden geen acht.

En toen - het was in den donkeren wintertijd dat het begon - bemerkten zijn ouders, dat hij lustloos werd, iederen dag laat thuis kwam en 's morgens zich haastte om uit te gaan. En op een dag kwam vader Mahy hen vragen waarom Tamal in zoo langen tijd niet gekomen was om te zingen en te leeren. Anfroy sprak dien avond bedaard en ernstig met zijn zoon, die enkel antwoordde, dat hij 't heerlijk vond den ganschen dag door de straten te loopen, denkende aan wat in de boeken stond, - maar hij zweeg van de zonderling ontspruitende genietingen waarmede hij in zijn verbeelding vreemder en schooner ongekendheden beleefde dan hij ooit had gelezen, gezichten van verre landen en oude tijden, van ridders en heiligen en van eigen daden, saâmgeweven tot een spel van kleurig verlichte tafereelen, die hem voort deden loopen met moede voeten door straat na straat uren lang, tot hij eindelijk stil stond en met heete oogen begeerde, dat er één lief beeld van zijn gedachten wezenlijk waar.

Hij zweeg van zijn innerlijken lust en beloofde weêr braaf naar het koor te gaan. Maar hij hield zijn belofte niet, hoewel zijn vader hem sloeg en vaak bestrafte.

Later bleef hij ook 's avonds uit, een buurman zei dat hij in taveernen kwam met andere jongelieden. Anfroy bedwong zijn drift en sprak weder met hem; hij zou in den leer gaan nu bij een zilversmid. En Tamal, beschaamd over zijn luiheid, ging trouw naar den winkel waar hij aandachtig werkte; weldra voelde hij het tintelen van de onrust weder, die hem verlangend deed uitzien naar den Zondag om ver te kunnen loopen en aan de vreemde oorden te denken; maar hij bleef bestendig en zat ijverig gebogen op de werkplaats, waar slechts den ganschen dag het fluiten van den ouden meester klonk“.

Arthur van Schendel (5 maart 1874 – 11 september 1946)

Borstbeeld in Amsterdam, door J.G. Wertheim, 1952

De Nederlandse schrijver, columnist en dichter Koos van Zomeren werd geboren in Velp op 5 maart 1946. Zie ook alle tags voor Koos van Zomeren op dit blog.

Uit: De bedoeling van een boom (Column)

“In dit streven volgt de ene boom, opnieuw: afhankelijk van de omstandigheden, een andere weg dan de andere. Een jonge beuk die in de schaduw staat zal extra investeren in zijn wortelstelsel, een douglas die tussen de douglassen staat zal extra investeren in de lengte van zijn stam, een eik die op zijn eentje in het weiland staat zal extra investeren in de breedte van zijn kroon en een appelboom die op sterven staat zal nog één keer alles investeren in de productie van appels (zaden).

Natuurlijk – met het woord ‘investeren’ moet je in dit verband oppassen. Met ‘investeren’ suggereer je inderdaad een bedoeling en voor ons is dat gauw gezegd, maar mij lijkt het uitgesloten dat een boom zich daar zelf van bewust is. Dat is nu juist de kunst – het doen en laten van bomen in alle facetten te beschrijven zonder er dénkende (laat staan: sprékende) wezens van te maken.

Dat een boom reageert op externe prikkels staat buiten kijf. Hij reageert op temperatuur en licht, op daglengte zelfs. En hij ‘weet’ (zullen we dan toch maar zeggen) dat zijn wortels naar beneden en zijn takken naar boven moeten. En als de wind een tak uit zijn kroon breekt, begint hij de wond terstond te dichten. En als het een zware tak was, als hij werkelijk in onbalans raakt, kan hij tot in zijn wortels maatregelen nemen om zijn inwendige spanningen weer op te heffen, of in ieder geval draaglijk te houden.

Dit alles zonder de hersenen om zich te beraden, zonder zenuwknopen, zonder commandocentrum. Je kunt het je haast niet voorstellen - maar zo is het. En als je doordenkt: we kunnen het zelf ook een beetje. Je snijdt jezelf in je vingers bij het schillen van een appel en je lichaam begint de wond terstond te dichten: ook daar komt geen beraad aan te pas, dat gaat als het ware buiten je om.
Eén conclusie: een paar miljoen jaar evolutie doet wonderen.”

Koos van Zomeren (Velp,  5 maart 1946)

De Nederlandse dichter Jurre van den Berg werd geboren in Thesinge op 5 maart 1986. Zie ook alle tags voor Jurre van den Berg op dit blog. 

Opnieuw beginnen

Er is veel wat blijft
maar niet omdat het wacht.

Je kunt opnieuw leren lachen
door te lachen om het lachen
van anderen

in een zachte winter je huid
langzaam laten ontdooien.

Wij reconstrueren alleen
wat we al wisten, wat erna komt

is opnieuw de eerste blik
uit het raam in de morgen

oude muziek, nieuwe muziek
en het teruggevonden boek.

Jurre van den Berg (Thesinge, 5 maart 1986)

De Britse schrijver Danny King werd geboren op 5 maart 1969 in Slough, Berkshire. Zie ook alle tags voor Danny King op dit blog.

Uit: The Pornographer Diaries 

“Suddenly you could see it in his eyes, Gary was wishing he_d never said anything about the mag because now he was backed into a corner and there was no way out without losing all face and when you_re only eleven years old, this simply isn_t an option. The next day Gary swiped his old man's mag and brought it to school. An enormous cluster around the tennis courts resembling Mecca at rush hour alerted Mr Escott-Neu that something was amiss. Gary tried to stuff the offending contraband back into his bag before our House Master clocked it but it was simply impossible in the feeding frenzy he_d created. Gary was dragged off to the Headmaster and bloody lucky not to be caned. Then a letter was sent home to his dad and his luck ran out. Still, serves him right. Imagine nicking your old man's wank mag? He must_ve been mad. Unfortunately, I arrived just too late to catch even a glimpse of the sacred article and tortured myself about it for weeks afterwards until Barry told me that he_d heard there was one in the bushes in the new field and did I want to come along and see if we could find it? Ten seconds later we were legging it up the road and across the old field and crossing the stream and... well, I guess this is where you came in. _Come on God, pass _em back,_ Barry was urging me. _Hang on a sec,_ I told him and savoured one last look at her. I didn_t know how old she was when you_re eleven you can_t judge age but she looked about 45 (see what I mean) and really quite scary. Her face was scowling and she had a wide gap between her teeth and heavy eye make-up and her hair was this enormous curly bush (up and down). She was leaning back on her hands and glaring at the camera with a look I took at the time to be contempt, though remembering back I_d say it was probably meant to be lust.”

Danny King (Slough, 5 maart 1969)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e maart ook mijn blog van 5 maart 2012 deel 1 en ook mijn blog van 5 maart 2011 deel 2.

05-03-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter en schrijver Robert Kleindienst werd geboren op 4 maart 1975 in Salzburg. Zie ook alle tags voor Robert Kleindienst op dit blog.

Uit: Später vielleicht

“Dann stellte er sich im Dunkel ans Fenster und zog den Vorhang zurück. Was mochte in diesem Moment in den Zimmern gegenüber vor sich gehen? Hinter den vorgezogenen

Vorhängen und heruntergelassenen Jalousien konnte gerade eine Beziehung beendet oder ein Mord verübt werden. Zwei konnten sich wortlos gegenübersitzen, streiten oder miteinander schlafen, einem Kind das Leben schenken. Im Block gegenüber saß ein weißhaariger Mann am Tisch und schrieb. Er saß dort Tag für Tag, immer um dieselbe Zeit, bis tief in die Nacht. Er sah sich selbst an einem Schreibtisch sitzen, mit weißen Haaren, und stellte sich vor, jemand würde ihn von einem gegenüberliegenden Fenster aus beobachten und sich ähnliche Gedanken machen.

Eine kalte Hand legte sich auf seinen Nacken.

   »Na, mein Voyeur?«, sagte Nelly.

   »Ich suche eine gute Szene«, sagte er wie zur Rechtfertigung und zog ihre Hand auf seine Brust.

   »Habe ich dir schon von meinem neuen Projekt erzählt?«, fragte er, als sie wenig später nebeneinander lagen, und sie schüttelte den Kopf.

   »Der Protagonist in meinem Roman lernt zu Beginn eine Frau kennen und verliebt sich in sie, obwohl er eine Freundin hat. Er macht das, weil er die Emotion zum Schreiben braucht. Kannst du dir vorstellen, dass etwas daraus wird? Ich frage auch, weil ich Situationen aus meinem eigenen Leben in das Buch einbauen möchte. Verstehst du? Es kann nur so funktionieren.«

   »Dann suchst du dir besser gleich jemand anderen. Ich werde nicht deine Laborratte sein.«

   »Ach, komm. Erstens werde ich dich nicht namentlich erwähnen und zweitens gebe ich sicher nicht deine intimsten Geheimnisse preis. Das werden auch keine Figuren aus meinem Leben, sondern Romanfiguren sein.«

   »Bist du schon müde?«, fragte sie und gähnte.

   »Nein. Wir haben Vollmond heute.«

Nach einem Kuss drehte sie sich zur Seite, und er knipste das Licht aus. Kurz darauf: gleichmäßige Atemzüge. Er hätte gern noch ein paar Worte mit Nelly gewechselt, über das Buch, ihre Reaktion von vorhin. Aber sie war schon weit weg von all dem.”

Robert Kleindienst (Salzburg, 4 maart 1975)

De Duitse schrijver Kristof Magnusson werd geboren op 4 maart 1976 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Kristof Magnusson op dit blog.

Uit: Das war ich nicht

“Ein zweiter Pulitzerpreis, das war, als bekäme ich den Ehrenoscar für mein Lebenswerk. Danach konnte man nur noch eine künstlerisch ­relevante Sache tun: sterben.
        Ich schüttelte Hände und hangelte mich von einer Um­armung in die nächste wie ein ertrinkender Orang-Utan. Viele sagten, sie freuten sich auf mein neues Buch, meinen Roman über die Terroranschläge des 11. September. So hatte ich es nämlich angekündigt oder besser, so war es mir rausgerutscht, als ich vor ungefähr einem Jahr anlässlich des Erscheinens von Windes­eile bei Steven Fry in der BBC zu Gast gewesen war, zusammen mit Elton John, der fast so witzig und geistreich reden konnte wie Steven Fry selbst, was dazu geführt hatte, dass ich mich immer kleiner und langweiliger fühlte. Dann hatte ich es irgendwann gesagt: "Roman. 11. September." Ich fand das witzig in dem Moment, und Elton John beeindrucken wollte ich auch, sodass ich sogar noch einen draufsetzte und behauptete, es sei ein groß angelegtes Projekt, an dem ich praktisch seit dem 12. September 2001 heimlich arbeiten würde. Nun hatte  ich den Salat, alle erwarteten keinen Roman von mir, sondern einen  Jahrhundertroman. Geschrieben hatte ich seitdem keine Zeile, doch Parker ­Publishing hatte bereits ein Marketingkonzept und eine Absatzprognose, in der das Wort "Million" vorkam.
        Meine Verlegerin Gracy Welsh schien extra für diese Über­raschungsparty zum Friseur gegangen zu sein - ihre blonden Haare, die wie immer die Form eines einbetonierten Baisers hatten, wirkten heute besonders unverwüstlich. Ich stellte mir vor, wie sie in ihrem schwarzen Mercedes-Cabriolet den Lake Shore Drive entlangbrauste und kein einziges Haar auch nur ins ­Zittern kam.
        Sie trug ein schlichtes rotes Kleid, vor dessen Hintergrund ihre Comme-des-Garçons-Handtasche mit nicht weniger als acht Tragriemen besonders hervorstach. Sie würde mich fragen, wann das Manuskript käme. Alle anderen würden sich zurückhalten, schließlich war es normal, dass ich meine Manuskripte erst in letzter Minute in praktisch druckreifem Zustand  abgab. Doch Gracy sah ich an, dass sie wissen wollte, was los war. Sie wartete nur auf den richtigen Moment, um mich zu fragen.”

Kristof Magnusson (Hamburg, 4 maart 1976)

De Afghaanse schrijver Khaled Hosseini werd geboren op 4 maart 1965 in Kabul. Zie ook alle tags voor Khaled Hosseini op dit blog.

Uit: Duizend Schitterende Zonnen (Vertaald door W. Hansen)

 ‘Bij de rivier wachtte Miriam op de plek die ze de vorige dag hadden afgesproken. In de lucht dreven een paar  grijze, bloemkoolachtige wolken voorbij. Jalil had haar bijgebracht dat grijze wolken hun kleur krijgen doordat  ze zo compact waren dat de bovenste gedeelten het zonlicht absorbeerden en hun eigen schaduw naar beneden wierpen.’Dat is wat je ziet, Mariam jo.’had hij gezegd, ‘de duisternis in hun onderbuik.’

Er verstreek enige tijd.

Mariam keerde terug naar de kolba. Ditmaal liep ze langs de westerlijke rand van de open plek, zodat ze Nana niet hoefde te passeren. Ze keek op de klok. Het was bijna één uur.

Hij is een zakenman, dacht Mariam, er is iets tussen gekomen.

Ze liep terug naar de rivier en wachtte nog een poosje. Merels cirkelden boven haar en doken ergens in het gras.

Ze keek naar een rups die langs de voet van een onvolgroeide distel kroop.

Ze wachtte tot haar benen stijf waren. Ditmaal keerde ze niet terug naar de kolba. Ze rolde haar broekspijpen op tot aan haar knieën, stak de rivier over en liep voor het eerst van haar leven de heuvel af naar Herat.’

Khaled Hosseini (Kabul, 4 maart 1965)

De Russische dichteres en dissidente Irina Ratushinskaya werd geboren op 4 maart 1954 in Odessa. Zie ook alle tags voor Irina Ratushinskaya op dit blog.

I had a strange dream

I had a strange dream last night:
I was to be shot at dawn.
I was imprisoned in a concrete basement
From which the dawn was not visible.
And then one of my classmates appeared,
We used to sit together at the same desk,
Copying out exercises from each other
And throwing a paper dart
(For some reason it wouldn't fly).
My classmate said: 'Good evening.
How unlucky you've been.  I'm very sorry.
I mean, being shot - it's so inhumane.
I've always believed in soft measure.
But somehow no one asked me,
They just gave me a pistol and sent me.
I'm not here alone, you know, my family's here,
I've got a wife and kids - a son and daughter.
Look, I can show you their photographs.
My daughter's like me, don't you think?
You see, I've got an old mother.
I mustn't put her health at risk.
The council gave us a new flat recently,
It's got a pink-tiled bathroom.
And my wife wants a washing machine.
I mean, I can't.....Anyway, it's no good....
There's nothing we can do to change things.
I've a pass to go to Crimea, to a sanatorium.
They'll shoot you at dawn, all the same.
If they hadn't sent me, it'd have been another.
Perhaps somebody you didn't know.
And after all, we did go to school together.
And throw paper darts together.
You've just no idea how bad
It makes me feel, but what can you do? 

Irina Ratushinskaya (Odessa, 4 maart 1954)

De Engelse schrijver Alan Sillitoe werd geboren op 4 maart 1928 in Nottingham. Zie ook alle tags voor Alan Sillitoe op dit blog.

Uit: The Loneliness of the Long-Distance Runner

“No, it's sometimes when I stand there feeling like the last man in the world that I don't feel so good. I feel like the last man in the world because I think that all those three hundred sleepers behind me are dead. They sleep so well I think that every scruffy head's kicked the bucket in the night and I'm the only one left, and when I look out into the bushes and frozen ponds I have the feeling that it's going to get colder and colder until everything I can see, meaning my red arms as well, is going to be covered with a thousand miles of ice, all the earth, right up to the sky and over every bit of land and sea. So I try to kick this feeling out and act like I'm the first man on earth. And that makes me feel good, so as soon as I'm steamed up en9ugh to get this feeling in me, I take a flying leap out of the doorway, and off I trot.
I'm in Essex. It's supposed to be a good Borstal, at least that's what the governor said to me when I got here from Nottingham. u We want to trust you while you are in this establishment," he said, smoothing out his newspaper with lily-white workless hands, while I read the big words upside down: Daily Telegraph. "If you play ball with us, we'll play ball with you." (Honest to God, you'd have thought it was going to be one long tennis match.) H We want hard honest work and we want good athletics,'; he said as well. " And if you give us both these things you can be sure we'll do right by you and send you back into the world an honest man." Well, I could have died laughing, especially when straight after this I hear the barking sergeant-major's voice calling me and two others to attention and marching us off like we was Grenadier Guards. And when the governor kept saying how 4 we' wanted you to do this, and 4 we ' wanted you to do that, I kept looking round for the other blokes, wondering how many of them there was. Of course, I knew there were thousands of them, but as far as I knew only one was in the room. And there are thousands of them, all over the poxeaten country, in shops, offices, railway stations, cars, houses, pubs -In-law blokes like you and them, all on the watch for Outlaw blokes like me and us-and waiting to 'phone for the coppers as soon as we make a false move. And it'll always be there, I'll tell you that now, because I haven't finished making all my false moves yet, and I dare say I won't until I kick the bucket.

Alan Sillitoe (4 maart 1928 - 25 april 2010)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e maart ook mijn blog van 4 maart 2012 deel 1 en ook deel 2.

04-03-2013 om 19:06 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Manfred Flügge werd geboren op 3 maart 1946 in Kolding, Denemarken. Zie ook alle tags voor Manfred Flügge op dit blog.

Uit: Heinrich Mann

“Herkunft, Erbe, Heimat ist das, was man hinter sich lassen muss. Das «Leben vor dem Leben», wie Heinrich Mann die Familiengeschichte nennt,  hat nur die Bedeutung, die ihm der Einzelne zumisst. Es ist ein Fundus für die Phantasie und in diesem Sinne ein verwertbarer Familienschatz.

Das spitztürmige Lübeck war um 1870 eine reale Stadt und zugleich das Bild einer Stadt, ein lebendiger und produktiver Ort und zugleich das Monument einer siebenhundertjährigen Geschichte. Handel und Selbstverwaltung prägten die Stadt, Enge der Anlage und weltweite Beziehungen, auch Wohlstand und stolze Architektur. Durchreisende Geistesgrößen hinterließen respektvolle Äußerungen, aber als Quelle und Thema dichterischer Kreativität war die Stadt noch terra incognita.

Lübeck wurde im 12. Jahrhundert auf einer hügeligen Insel zwischen zwei Flussarmen angelegt. 1226 erhielt die Stadt die Reichsfreiheit, die bis in die Neuzeit verteidigt wurde. Die darauf gegründete Selbstverwaltung bestand auch nach 1866, als die Hansestadt dem Norddeutschen Bund, und nach 1871, als sie dem nunmehr geeinten Reich beitrat; gleichwohl überlagerten bald preußische Methoden die Traditionen der Stadtrepublik. Am Ende des 19. Jahrhunderts war Lübeck eine Mischung aus mittelalterlich-verwinkelter Enge, freiem Hansestolz, weltweiten Handelsverbindungen, republikanischer Selbstregierung und neuer Kasernierung.

Lübeck

Die Stadt schien dem Niedergang versprochen, als der Nord-Ostsee-Kanal eingeweiht wurde und die Zukunft in Form von Stahl und Eisen und Bismarcks Reich daherkam. Eine Stimmung der Wehmut berührte die Gäste, wenn auch nicht der Eindruck einer «toten Stadt» wie in Brügge.

Etwa 100 große Kaufmannsfamilien bestimmten das politische Leben. Die Presse bezog man lange aus Hamburg, ehe um 1850 zwei einheimische Zeitungen gegründet wurden, die Lübecker Zeitung und die volkstümliche Eisenbahn-Zeitung. In der Beckergrube befand sich das bescheidene Ebbe’sche Theater, ab 1858 umgebaut zum Casinotheater mit 800 Plätzen und von der Stadt subventioniert. Zudem gab es draußen vor der Stadt das Sommertheater Tivoli mit 1800 Plätzen. Das literarische Leben erblühte in der Stadt erst unter dem Einfluss des einheimischen Dichters Emanuel Geibel. An seinem Beispiel erfuhr die Lübecker Jugend, dass man mit Dichtung nationalen Ruhm und öffentliche Wirkung erzielen konnte. Mit Geibel waren Heinrich und Thomas Mann über die Familie ihrer Mutter weitläufig verwandt. Geibel starb 1884, aber die eine oder andere persönliche Begegnung mit ihm dürften die beiden Knaben erlebt haben.

Manfred Flügge (Kolding, 3 maart 1946)

De Oostenrijkse schrijver Josef Winkler werd geboren op 3 maart 1953 in Kamering, Kärnten. Zie ook alle tags voor Josef Winkler op dit blog.

Uit: Roma, città aperta

“Ein amerikanischer Reiseführer mit beigefarbenem Strohhut führte eine Touristengruppe auf den Petersplatz, schlug einen großen bebilderten Reiseführer auf und zeigte den Touristen zuerst im Bildband ein Foto vom Petersdom, ehe er mit dem Zeigefinger auf das prächtige, leibhaftige und wahrhaftige Objekt deutete. Eine alte Zigeunerin hockte sich am Petersplatz hinter einer Säule nieder, ließ ihren Urin durch die Unterhose in ihre Handschalen rinnen, besprengte damit ihre leicht angewelkten roten Rosen und bot sie, "Mille Lire! Mille Lire!" rufend, den reihenweise unweit vom Ausgang der Päpstegruft zwischen einem Heiligenkitschladen und einer öffentlichen Toilette an einer Mauer lehnenden, hockenden oder sitzenden, auf ihre Bekannten und Verwandten, auf lange Straßenhosen, Trainingsanzughosen, auch Schlafanzughosen wartenden Vatikanpilgern an. Es ist strikt verboten, mit kurzen Hosen, zu knapper Kleidung, wie es auf einem Schild in mehreren Sprachen heißt, den Petersdom zu betreten. Vor dem Heiligenkitschladen verkaufte eine alte, fast zahnlose Frau lange weiße Papierhosen mit dem grünen Aufdruck "Roma" an die Touristen. Mit mehreren Silbertalern klimpernd, auf denen der Kopf von Papst Johannes Paul II. eingeprägt ist, rief sie, auf den Stapel Papierhosen deutend, den luftig bekleideten Neuankömmlingen zu: "Pantaloni lunghi! diecimila! pantaloni lunghi!" Das Geräusch eines repetierenden Maschinengewehrs nachahmend, zerdrückte ein Junge, der mit der amerikanischen Fahne bestickte Socken trug, laut knacksend eine leere Cola-Dose.”

Josef Winkler (Kamering, 3 maart 1953)

De Nederlandse dichter en journalist Hans Verhagen werd geboren in Vlissingen op 3 maart 1939. Zie ook alle tags voor Hans Verhagen op dit blog.

Interbellum

Moeder, languit in een poel van grenadine liggende
te dromen van iets heel erg liefs uit het interbellum
moest wel uit haar loopholes komen

Prompt zag je ze buiten lopen, grienende verdiendieren
die nog moesten afleren te overleven
Met de militaire tak van meditatie leerde moeder ons
ze allemaal te slopen

Ook moesten wij het tuig postuum z'n sokken stoppen
'Een stoffelijk overschot zelf afgeschoten
mag je best een beestje warmte geven'.

Op je eentje

Toen je een tijdje op je eentje was
gingen je ogen open - je keek
naar 't vrije zeilen van het firmament,
en zag dat het een beetje op je leek -
dat het zelfs lachwekkend op je leek,
zoveel, zag je.

Hoe erger het je duizelde,
des te helderder het werd:
het uitspansel, dat was je zelf,
ook als je er zelf niet was.

Door een haag van hoongelach kwam je
te weten dat het goed was wat je deed.

Doe je niets, dat weet je,
dan wordt het nog beter.

Hans Verhagen (Vlissingen, 3 maart 1939)

De Amerikaanse dichter James Merrill werd geboren op 3 maart 1926 in New York. Zie ook alle tags voor James Merrill op dit blog.

Lost in Translation (Fragment)

For Richard Howard

Out of the blue, as promised, of a New York
Puzzle-rental shop the puzzle comes—
A superior one, containing a thousand hand-sawn,
Sandal-scented pieces. Many take
Shapes known already—the craftsman’s repertoire
Nice in its limitation—from other puzzles:
Witch on broomstick, ostrich, hourglass,
Even (surely not just in retrospect)
An inchling, innocently branching palm.
These can be put aside, made stories of
While Mademoiselle spreads out the rest face-up,
Herself excited as a child; or questioned
Like incoherent faces in a crowd,
Each with its scrap of highly colored
Evidence the Law must piece together.
Sky-blue ostrich? Likely story.
Mauve of the witch’s cloak white, severed fingers
Pluck? Detain her. The plot thickens
As all at once two pieces interlock.

Mademoiselle does borders— (Not so fast.
A London dusk, December last.
Chatter silenced in the library
This grown man reenters, wearing grey.
A medium. All except him have seen
Panel slid back, recess explored,
An object at once unique and common
Displayed, planted in a plain tole
Casket the subject now considers
Through shut eyes, saying in effect:
“Even as voices reach me vaguely
A dry saw-shriek drowns them out,
Some loud machinery— a lumber mill?
Far uphill in the fir forest
Trees tower, tense with shock,
Groaning and cracking as they crash groundward.
But hidden here is a freak fragment
Of a pattern complex in appearance only.
What it seems to show is superficial
Next to that long-term lamination
Of hazard and craft, the karma that has
Made it matter in the first place.
Plywood. Piece of a puzzle.” Applause
Acknowledged by an opening of lids
Upon the thing itself. A sudden dread—
But to go back. All this lay years ahead.)

James Merrill (3 maart 1926 – 6 februari 1995)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Kola Boof werd (naar eigen zeggen) geboren als Naima Bint Harith op 3 maart 1972 in Omdurman, Soedan. Zie ook alle tags voor Kola Boof op dit blog.

I Can Die

I can die with you.
Everything I love.
I can leave.

I can give up on rain
and breezy sensuous seas.
I can yield to a burning sun
--my flesh naked as the
wrinkled withering
of veils.

I can go without evening.

Everything I love.
I can die.

Like moonlight creeping into lavender.
I can wear anything beautiful.
Once.

For you.

Kola Boof (Omdurman, 3 maart 1972)

De Duitse schrijfster Gudrun Pausewang werd geboren op 3 maart 1928 in Wichstadt. Zie ook alle tags voor Gudrun Pausewang op dit blog.

Uit Reise im August

“Mit Herrn Blum war Herr Silbermann gekommen. Seine Krawatte war verrutscht. Er nahm den einen der beiden Eimer und trug ihn zur Blonden hinüber, die jetzt, im herumirrenden Funzellicht, ihren Benni wieder gefunden hatte. Herr Blum leuchtete Herrn Silbermann den Weg. »Aber nur ein Viertel davon, höchstens ein Viertel!«, rief er ihm nach. »Der Rest muss zu Frau Wormser! « Und dann rief er laut in den Waggon hinein: »Wer hat noch eine Taschenlampe? Wir brauchen Licht für die Entbindung!«

Alice antwortete. Auch zwei andere Stimmen meldeten sich zögernd.

Aber es gab mehr als vier Lampen im Waggon! Hier und dort schimmerte eine auf und erlosch wieder. Alice tastete sich durch bis zu ihrem kleinen Rucksack, fingerte Großvaters Taschenlampe heraus und reichte sie Rebekka, die sie weitergab. So wanderte sie bis in die Ecke, wo Frau Wormser stöhnte. Bald begann diese Ecke zu leuchten. An der Decke tanzten Schatten. Rücken und Köpfe, schwarz vor der Helligkeit, verwehrten Alice den Blick auf die Liegende. Ein Kopf, ein Rücken gehörte Ruth.

»Komm, setz dich, Alice«, sagte Rebekka neben ihr.

»Wir müssen dicht zusammenrücken«, sagte Ruben. »Wir haben nicht mehr viel Platz. Die Scheiße ist nur noch einen Schritt weit weg.«

»Wir sind drei Leute weniger als bei der Abfahrt«, sagte Rebekka. »Aber die Toten brauchen so viel Platz.«

Gudrun Pausewang (Wichstadt, 3 maart 1928)

De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus Clifton Mark Snider werd geboren op 3 maart 1947 in Duluth, Minnesota. Zie ook alle tags voor Clifton Snider op dit blog.

St. Anthony's Church

in Questa, New Mexico,
erected a plaque
on a pedestal
outside its doors
to honor all the dead
"unborn children"
of the world.

I looked in vain
for a corresponding plaque
to honor the bone-thin
babies starving or dying from HIV
in South Central, L.A.,
in Albuquerque or Santa Fe,
in barrios below the border,
the Sudan, the streets of
Calcutta or North Korea,
the armless children
in Iraq, the legless soldiers of
all countries, the untold numbers
of grieving parents, brothers, sisters,
& lovers.
                I looked & found
lovely yellow & orange wild flowers
growing in a white planter shaped
like a cross.

Clifton Snider (Duluth, 3 maart 1947)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

03-03-2013 om 21:11 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en feuilletonist Heinz Knobloch werd op 3 maart 1926 in Dresden geboren. Zie ook alle tags voor Heinz Knobloch op dit blog.

Uit: Geisterbahnhöfe

“Es konnte die stehengebliebene, anbefohlene Dekoration sein zum gerade noch vom Volk gestatteten 40. Jahrestag der Deutschen Demokratischen Republik. So sah sie aus im Schaufenster und hätte vielleicht noch die Leser geärgert einen Monat später. Jetzt aber erfreute das Schaufenster.
Wegen dieser Darbietung bisher kaum beachtet. Nun aber stand da ein Kärtchen, gut sicht- und lesbar auf einem Glasträger in der Mitte und lautete schlicht »Alles umsonst«.
Es könnte als Kernwort stehen neben: »Wir sind das Volk«.
»Alles umsonst« galt auch für die geschlossenen und abgesperrten Bahnhöfe auf Ostberliner Gebiet. Alle Mühe war umsonst gewesen. Sie hatte nur viel gekostet. Nicht bloß Geld, wie wir wissen.
Wenn von Reisefreiheit die Rede war, oder dieser Gedanke jahrelang unausgesprochen in vielen Köpfen lebte, dann meinte man in Berlin zunächst das Nutzen sämtlicher Verkehrsmittel.
…
Kaufte man einen Stadtplan in der »Hauptstadt der DDR«, dann gab es neben der Hauptstadt eine Art Niemandsland, weiß gelassen, nein frei gelassen im feinsten Doppelsinne. Nur ein paar Bächlein waren eingezeichnet.
Und wer wußte von den Bahnlinien unter der volkseigenen Erde? Gelegentlich erschienen sie als westliches Fernsehbild zum Wundern.
Wer dabei war muß erzählen. ….”

Heinz Knobloch (3 maart 1926 – 24 juli 2003)

Cover 

 
De Griekse dichter en schrijver Alexandros Papadiamantis werd geboren op 3 maart 1851 in Hora op het eiland Skiathos. Zie ook alle tags voor Alexandros Papadiamantis op dit blog.

Uit: The Seal’s Dirge (Vertaald door Peter Constantine)

“Beneath the cliff where the waves spray and the path from Mamoyiannis's windmill descends lies the cemetery, and the area to the west, where the shore juts out and the village urchins swim from morning to night all summer long is called Kohili, "shell," as it has the shape of a shell. Toward evening old Loukena, a poor, death-singed woman, came down the path carrying a bundle of clothes under her arm, to wash the woolen blankets in the salty waves and then rinse them in the small fountain of the brackish waters that trickle from the slate rock face and empties calmly into the waves. She walked slowly, down the path, down the slope, singing a mournful dirge in a whispering voice, raising her hand to shade her eyes from the glare of the sun setting behind the mountain across the water, its rays caressing opposite her the small enclosure and the tombs, bleached, whitewashed, shining in the sun's last blaze. She thought of the five children she had buried one after the other in that threshing floor of death, that garden of decay, many years ago when she was still young. Two girls and three boys, all in their infancy. Ravenous death had scythed them down. Death finally seized her husband too, and she was left only two sons, who had moved to foreign lands. One, she had been told, had gone to Australia. He had not sent a letter in three years. She had no idea what had become of him. The other, the younger, traveled the Mediterranean on ships, and still remembered her from time to time. She was also left a daughter, married now with half a dozen children.”

Alexandros Papadiamantis (3 maart 1851 – 3 januari 1911)

Papadiamantis Museum op Skiathos

De Oostenrijks-Amerikaanse schrijver Charles Sealsfield (eig. Carl Postl) werd geboren op 3 maart 1793 in Znojmo. Zie ook alle tags voor Charles Sealsfield op dit blog.

Uit: Die Prärie am Jacinto

»Und warum soll es nicht?« fragte wieder eine Stimme.

»Ich gebe die Frage zurück, Sir! Warum soll es?«

»Es ist ein integrierender Teil Louisianas.«

»Um Vergebung! Seht den Bericht der Kommissäre bei Abschluß des Ankaufes Louisianas und der Zession Floridas an, und ihr werdet finden, daß Frankreich nie in den Sinn kam, den Rio del Norte anzusprechen, und daß Spanien, bloß um vor euch Ruhe zu haben, eure Ansprüche durch Florida befriedigte. Ihr seid in jeder Hinsicht vollkommen zufriedengestellt.«

»Er ist kein Bürger«, murmelten wieder die einen.

»Wer ist er?« die anderen.

»Ein kecker Bursche auf alle Fälle«, die dritten.

»Und wer«, schrie wieder die heftige Stimme, »und wer – wer hat Texas bevölkert? Wem hat es seine Unabhängigkeit zu verdanken als uns, den südlichen Staaten, seinen Nachbarn?«

»Ah, das ist eine andere Frage, Oberst Oakley, aber ich glaube, Nachbarschaft und Konvenienz entscheiden hier doch nicht allein.«

»Und was entscheidet, General Burnslow?« fielen nun ein Dutzend Stimmen ein, »wer soll entscheiden? Wer? Der Norden? Sollen wir uns vom Norden vorschreiben lassen?«

»Vom alten Weibe Adams?« schrien die einen.

»Oder dem langweiligen Webster?«

»Oder dem pedantisch schulmeisterlichen Everett?«

»Weder von dem einen noch dem andern, sondern vom südländischen Gerechtigkeitssinne, der da sagt: Wir haben kein Recht auf Texas!« sprach der General.

Charles Sealsfield (3 maart 1793 – 26 mei 1864)

Beeld in het Národní park Podyjí bij Znojmo.

De Engelse schrijver, journalist, econoom en politiek filosoof. William Godwin werd geboren in Wisbech in Cambridgeshire op 3 maart 1756. Zie ook alle tags voor William Godwin op dit blog.

Uit: Italian Letters

“The breast of my Rinaldo swells with a thousand virtuous sentiments. I am conscious of this, and I will not disgrace the confidence I ought to place in you. But your friend cannot but be also sensible, that you are full of the ardour of youth, that you are generous and unsuspecting, and that the happy gaiety of your disposition sometimes engages you with associates, that would abuse your confidence and betray your honour.

Remember, my dear lord, that you have the reputation of a long list of ancestors to sustain. Your house has been the support of the throne, and the boast of Italy. You are not placed in an obscure station, where little would be expected from you, and little would be the disappointment, though you should act in an imprudent or a vicious manner. The antiquity of your house fixes the eyes of your countrymen upon you. Your accession at so early a period to its honours and its emoluments, renders your situation particularly critical.

But if your situation be critical, you have also many advantages, to balance the temptations you may be called to encounter. Heaven has blessed you with an understanding solid, judicious, and penetrating. You cannot long be made the dupe of artifice, you are not to be misled by

the sophistry of vice. But you have received from the hands of the munificent creator a much more valuable gift than even this, a manly and a generous mind. I have been witness to many such benevolent acts of my Rinaldo as have made my fond heart overflow with rapture. I have traced

his goodness to its hiding place. I have discovered instances of his tenderness and charity, that were intended to be invisible to every human eye.”

William Godwin (3 maart 1756 - 7 april 1836)

De Franse schrijver Paul Guimard werd geboren op 3 maart 1921 in Saint-Mars-la-Jaille. Zie ook alle tags voor Paul Guimard op dit blog.

Uit: Les choses de ma vie m’importent plus que ma carriere (Interview met Jean-Paul Liegeois)

“PAUL GUIMARD. – Oui, un chapitre du « Mauvais Temps » est consacré à la mer. Mais dans tous mes romans précédents il n'en est pas question. On a vite fait de se faire coller une étiquette dans le dos. Quand j'ai publié « les Faux Frères», j'ai été l'écrivain du métro. Avec « Rue du Havre », je suis devenu l'écrivain de la gare Saint-Lazare. Avec « les Choses de la vie », l'écrivain de la route. Je ne suis rien de tout cela. Je suis écrivain, j'écris sur des sujets qui me passionnent. Je ne suis pas non plus un écrivain de la mer. C'est dans ma vie quotidienne que la mer a une grande place, pas dans mes livres. Pour la télévision, j'ai voulu faire ce qu' Evelyne Sullerot a appelé « une œuvre-pont ». C'est-à-dire essayer de faire entrer des gens dans un monde qu'ils ne connaissent pas. Je connais par cœur le monde de la pêche, j'ai beaucoup navigué avec des marins. Dans la marge étroite qui est concédée aux écrivains à la télévision, j'ai voulu faire découvrir aux téléspectateurs l'univers des pêcheurs au chalut, leur travail et leur vie. Six films d'une heure ont été tournés en Bretagne, sur un chalutier : quelle joie I J'espère avoir réussi à faire partager mon plaisir. Quant à « l'Empire des mers », c'est un livre sur une minorité, sur une dimension particulière de la vie de la mer. C'est le monde des gagneurs, de ceux qui veulent arriver avant les autres. Ils font leur course autour du monde sur un voilier, parce qu'ils ne connaissent que le bateau. Ils le font admirablement : c'est une aventure dingue, dangereuse à un point que le novice ne peut imaginer. En cela, ils sont plus près du pilote de « formule 1 » que du marin ou du plaisancier. Mais je n'ai jamais été tenté personnellement par une expérience aussi folle.”

Paul Guimard (3 maart 1921 – 2 mei 2004)

Cover

De Engelse dichter en politicus Edmund Waller werd geboren in Coleshill, Buckinghamshire op 3 maart 1606. Zie ook alle tags voor Edmund Waller op dit blog.

On Tea

Venus her myrtle, Phoebus has her bays;
Tea both excels, which she vouchsafes to praise.
The best of Queens, and best of herbs, we owe
To that bold nation, which the way did show
To the fair region where the sun doth rise,
Whose rich productions we so justly prize.
The Muse's friend, tea does our fancy aid,
Repress those vapors which the head invade,
And keep the palace of the soul serene,
Fit on her birthday to salute the Queen.

Edmund Waller (3 maart 1606 – 21 oktober 1687)

Portret door Sir Godfrey Kneller

De Engelse dichter en schrijver Thomas Otway werd geboren op 3 maart 1652 in Trotton, bij Midhurst. Zie ook alle tags voor Thomas Otway op dit blog.

Uit: Venice Preserved

“SCENE I. A STREET IN VENICE.

_Enter Priuli and Jaffier._

_Pri._ No more! I'll hear no more! Be gone and leave me.

_Jaf._ Not hear me! By my suffering, but you shall! My lord, my lord! I'm not that abject wretch You think me. Patience! where's the distance throws Me back so far, but I may boldly speak In right, though proud oppression will not hear me?

_Pri._ Have you not wrong'd me?

_Jaf._ Could my nature e'er Have brook'd injustice, or the doing wrongs, I need not now thus low have bent myself To gain a hearing from a cruel father.

Wrong'd you?

_Pri._ Yes, wrong'd me! In the nicest point, The honour of my house, you've done me wrong.

You may remember (for I now will speak, And urge its baseness) when you first came home

From travel, with such hopes as made you look'd on, By all men's eyes, a youth of expectation,

Pleas'd with your growing virtue, I receiv'd you; Courted, and sought to raise you to your merits: My house, my table, nay, my fortune too, My very self, was yours; you might have us'd me To your best service; like an open friend I treated, trusted you, and thought you mine:

When, in requital of my best endeavours, You treacherously practis'd to undo me.”

Thomas Otway (3 maart 1652 – 14 april 1685)

Portret door Henry Pierce Bone  

03-03-2013 om 20:45 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Godfried Bomans werd geboren in Den Haag op 2 maart 1913. Zie ook alle tags voor Godfried Bomans op dit blog. Dat is vandaag precies honderd jaar geleden.

Uit: Pieter Bas

“Dit heb ik voorzeker met vele grote mannen gemeen: dat ik in Dordrecht geboren ben. De inwoners – die ik vanaf deze plaats hartelijk groet – kunnen u het eenvoudige huis aanwijzen: op de hoek van de Jan de Witstraat en het oude Muntplein. Zo van buiten gezien maakt

het niet de indruk dat een minister daar geboren is; dit was althans mijn  indruk toen ik het jaren later bezocht. Wanneer ge de moeite wilt nemen het Muntplein over te steken en u tegenover de slagerij van Bos op te stellen, krijgt ge een goede kijk op het geheel. Het raam

links, met de ijzeren spijltjes ervoor, is de kamer waar ik geboren ben. De gedenksteen erboven is natuurlijk later aangebracht. De twee ramen daarnaast werpen het licht in een vertrek dat wij gewoonlijk ‘het Kabinet’ noemden, vanwege het kleine eikenhouten bureau waaraan mijn vader te werken placht, wanneer zijn aanwezigheid niet op het stadhuis vereist werd. Hij vervulde daar de plaats van gemeentesecretaris, een woord dat wij moeilijk konden uitspreken. Zozeer waren wij destijds van zijn hoge positie en onmisbaarheid doordrongen, dat, toen hij een keer met verkoudheid in bed lag, wij verbaasd waren het verkeer op straat gewoon te zien doorgaan.

Naast ‘het Kabinet’, dat is dus het laatste raam rechts, bevond zich mijn slaapkamertje, sindsdien geheel verbouwd en veranderd; doch, naar ik hoor, zijn er reeds stappen gedaan alles in de vorige toestand te restaureren.

De dag dat ik het eerste licht zag, was een zeer bewogene. Het ministerie Brouwer-Kortenhoef was juist de vorige avond gevallen op een onderwijswet en ’s ochtends om acht uur kwam de mare hiervan tegelijk met het bericht van mijn geboorte ‘het Kabinet’ binnen, het eerste door de krant, het tweede door de baker.

Mijn vader schijnt een ogenblik in beraad te hebben gestaan aan welke van de twee bronnen hij het eerste zijn nieuwsgierigheid zou bevredigen, doch ten slotte zegevierde de vader in hem over de ambtenaar en kwam hij naar mijn toestand informeren.

‘Het is een gezonde jongen,’ zei hij, zich over het bed van zijn vrouw buigend en haar kussend, ‘het is een gezonde jongen en Kortenhoef is gewipt.’

Godfried Bomans (2 maart 1913 - 22 december 1971)

De Nederlandse schrijver Multatuli (pseudoniem van Eduard Douwes Dekker werd geboren in Amsterdam op 2 maart 1820. Zie ook alle tags voor Multatuli op dit blog.

Uit: Max Havelaar

“En dan komen later weer andere leugens. Een meisjen is een engel. Wie dit het eerst ontdekte, heeft nooit zusters gehad. Liefde is een zaligheid. Men vlucht met het een of ander voorwerp naar het einde der aarde. De aarde heeft geen einden, en die liefde is ook gekheid. Niemand kan zeggen dat ik niet goed leef met myn vrouw - zy is een dochter van Last & Co, makelaars in koffi - niemand kan iets op ons huwelyk aanmerken. Ik ben lid van Artis, zy heeft een sjaallong van twee-en-negentig gulden, en van zulk een malle liefde die volstrekt aan het einde der aarde wil wonen, is toch tusschen ons nooit spraak geweest. Toen we getrouwd zyn, hebben wy een toertje naar den Haag gemaakt - ze heeft daar flanel gekocht, waarvan ik nog borstrokken draag - en verder heeft ons de liefde nooit de wereld ingejaagd. Dus: alles gekheid en leugens!

En zou myn huwelyk nu minder gelukkig wezen, dan van de menschen die zich uit liefde de tering op den hals haalden, of de haren uit het hoofd? Of denkt ge dat myn huishouden iets minder wel geregeld is, dan het wezen zou als ik voor zeventien jaar myn meisjen in verzen gezegd had dat ik haar trouwen wilde? Gekheid! Ik had dit toch even goed kunnen doen als ieder ander, want verzenmaken is een ambacht, zeker minder moeielyk dan ivoordraaien. Hoe zouden anders de ulevellen met deviezen zoo goedkoop wezen? - Frits zegt: ‘Uhlefeldjes’ ik weet niet, waarom? - En vraag eens naar den prys van een stel billardballen!

Ik heb niets tegen verzen op-zichzelf. Wil men de woorden in 't gelid zetten, goed! Maar zeg niets wat niet waar is. ‘De lucht is guur, en 't is vier uur.’ Dit laat ik gelden, als het werkelyk guur en vier uur is. Maar als 't kwartier voor drieën is, kan ik, die myn woorden niet in 't gelid zet, zeggen: ‘de lucht is guur, en 't is kwartier voor drieën.’ De verzenmaker is door de guurheid van den eersten regel aan een vol uur gebonden.”

Multatuli (2 maart 1820 - 19 februari 1887)

Cover Max Havelaar

De Amerikaanse schrijver John Irving werd geboren op 2 maart 1942 in Exeter, New Hampshire. Zie ook alle tags voor John Irving op dit blog.

Uit: In One Person

“I'm going to begin by telling you about Miss Frost. While I say to everyone that I became a writer because I read a certain novel by Charles Dickens at the formative age of fifteen, the truth is I was younger than that when I first met Miss Frost and imagined having sex with her, and this moment of my sexual awakening also marked the fitful birth of my imagination. We are formed by what we desire. In less than a minute of excited, secretive longing, I desired to become a writer and to have sex with Miss Frost -- not necessarily in that order.

I met Miss Frost in a library. I like libraries, though I have difficulty pronouncing the word -- both the plural and the singular. It seems there are certain words I have considerable trouble pronouncing: nouns, for the most part -- people, places, and things that have caused me preternatural excitement, irresolvable conflict, or utter panic. Well, that is the opinion of various voice teachers and speech therapists and psychiatrists who've treated me -- alas, without success. In elementary school, I was held back a grade due to "severe speech impairments" -- an overstatement. I'm now in my late sixties, almost seventy; I've ceased to be interested in the cause of my mispronunciations . . .

It's all the more ironic that my first library was undistinguished. This was the public library in the small town of First Sister, Vermont -- a compact red-brick building on the same street where my grandparents lived. I lived in their house on River Street -- until I was fifteen, when my mom remarried. My mother met my stepfather in a play.

The town's amateur theatrical society was called the First Sister Players; for as far back as I can remember, I saw all the plays in our town's little theater.”

John Irving (Exeter, 2 maart 1942)

De Amerikaanse schrijver en journalist Thom Wolfe werd geboren op 2 maart 1930 in Richmond, Virginia. Zie ook alle tags voor Thomas Wolfe op dit blog.

Uit: Back To Blood

“It was December, which in Miami Beach had only the most boring meteorological significance. Imagine a picture book with the same photograph on every page … every page … high noon beneath a flawless cloudless bright-blue sky … on every page … a tropical sun that turns those rare old birds, pedestrians, into stumpy abstract black shadows on the sidewalk … on every page … unending views of the Atlantic Ocean, “unending” meaning that every couple of blocks, if you squint at a certain angle between the gleaming pinkish butter-colored condominium towers that wall off the shining sea from clueless gawkers who come to Miami Beach thinking they can just drive down to the shore and see the beaches and the indolent recliner & umbrella people and the lapping waves and the ocean sparkling and glistening and stretching out to the horizon in a perfect 180-degree arc … if you squint just right, every couple of blocks you can get a skinny, thin-as-a-ballpoint-refill, vertical glimpse of the ocean—blip—and it’s gone … on every page … glimpse—blip—and it’s gone … on every page … on every page …”

Thom Wolfe (Richmond, 2 maart 1930)

De Amerikaanse dichter en performer Michael Salinger werd geboren op 2 maart 1962 in Cleveland, Ohio. Zie ook alle tags voor Michael Salinger op dit blog.

Fidel Castro at Birdland

Fidel Castro
playing jazz guitar at Birdland
in New York City
on April 26, 2006
his acoustic guitar made by a Japanese man
living in Brazil
where the mahogany for the neck
of the instrument grew
fingerboard crafted from
imported Indian ebony
the front
Oregon cedar
back and sides
the wood of
trumpet shaped blue flowered
jacaranda tree
the machinehead
ivory tipped peg and gear assembly
holding eight strings
in tune
precision fabricated in Japan
by computer numerical controlled lathe
and Fidel Castro is singing in Portuguese
laughing at his own lyrics
his left hand crab crawling
up and down the frets
his right bouncing about the strings
as if he were counting the notes
on an adding machine
back up guitar and bass players
nod and crack jokes
behind his back
and Fidel Castro sings about love
and he sings about losing love
and he sings about finding another love
and he sings about the love he thought he’d lost
but was merely hibernating
in places he had failed to look
til this very instant
Fidel Castro spits a bit
when he sings
droplets backlit by blue stage light
reminiscent of time lapsed film
of dogwood flower
shooting pollen into the air
all the while
drummer accentuating downbeats
on cowbell muted with duct tape
and we sit at our manhole
sized table
exorbitantly priced drinks
soaking semi circles into white linen
and we listen
to this
Fidel Castro
this Fidel Castro
who in 1945
while a law student at the university
of Havana
followed
the black spike-heeled blonde
wearing that blue sequined dress
into the Tropicana Club
where he listened to Dizzy Gillespie
completely forgetting about his date
with the redhead
at the communist party meeting
this Fidel Castro
for whom music
is the revolution.

Michael Salinger (Cleveland, 2 maart 1962)



Zie voor nog meer schrijvers van de 2e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

02-03-2013 om 14:59 geschreven door Romenu  

De Hongaarse dichter János Arany werd geboren op 2 maart 1817 in Nagyszalonta. Zie ook alle tags voor János Arany op dit blog.

Uit: Toldi (Fragment)

First Canto

'He took in one hand an enormous rail
and pointed at the road to Buda.'
Ilosvai

The sun shrivels up the sparse alkali flats,
parched herds of grasshoppers are grazing about -
not a new blade in all the the stubble, not a handbreadth
in green in all the broad meadows. A dozen laborers
or so are snoring under the stack - all their work
is going fine, but the big haywagons loiter there,
empty or only half loaded with hay.

A lanky sweep dandles its skinny neck into the well
and spies for water - imagine a giant gnat sucking
the blood of old earth. Thirsty oxen mill around
the through, making war on an armyt of flies. But
lazybone Laczkó hangs on the hands, and who's to scoop
the water up?

As far as the eye can see on bleak earth and sky,
one workman alone on his feet. A whopping side-
rail sways on his browny shoulder ligthly, and still
not a trace of beard on his chin. He stares far,
far down the road as though to depart this village
and land for other fields. A live warning, you
would have thought him, planted at the crossroad on
a shallow hill.

Dear little brother, why stand in the blazing sun?
Look, others are snoring under the hay. The kuvasz,
too, is lolling there his tounge dangling out, not
for all the world would he go a-mousing. Or have you
never seen a whirlwind like this? It kicks up the
dust for a fight, lickd the road at breakneck speed,
a smoke-stack belching on the run.

János Arany (2 maart 1817 – 22 oktober 1882)

Beeld in Boedapest

De Russische dichter Jevgeni Baratynski werd geboren op 2 maart 1800 in Sint Petersburg. Zie ook alle tags voor Jevgeni Baratynski op dit blog.

Premature

I am of the race of spirits,

But do not abide in Heaven's realm,

And whenever I attain the clouds,

Strength fails me and I fall.

Heaven lies beyond these waves, I know,

So I rush about, a winged sigh,

'Twixt the earth and sky 

I adore the shining sun!

In the heights I frolic

'midst its vivifying rays.

I caress them like a cloudlet

With my playful wings;

I am free and light,

Gaily the thin air I drink,

Like a chirping bird I sing.

Foul weather soon comes nigh

Blowing earthly dust and leaves,

High up to the very clouds,

Dimming heaven's vault:

Poor spirit! Irrelevant spirit!

Fateful, stormy whirling

Like a feather throws me high

'neath the thundering sky.

Roaring tempest, whistling tempest!

Icy whirlwind, fiery whirlwind!

I am battered by leaves,

Choke on whirling dust!

Whether heavenward I turn,

Whether earthwards I look back -

Both are terrible and drear;

And I cry out in despair.

Muffled roars betimes of warring

Peoples fill my ears,

And the cries of carefree peasants

Crushed by horrible campaigns,

War's commotion, passions' wails,

And a sickly child's cry...

From my eyes flow streams of tears:

And I pity earthly creatures.

Tortured by the pangs of yearning

I dash about the heavenly fields

The fields above me while below me -

Limitless-over-small for sorrow!

Cloaked by cloud rush,

Alien to the earthly sphere,

While the storm's voice overwhelms

Sorrowing voices of the human realm.

I descry the world in darkness:

As I heed the faint vibration

Of celestial harps...On earth

I brought back to life a premature child.

Never having lived, he left:

Fateful transience!

Your abundance burdens me

Meaningless eternity!

Vertaald door Rawley Grau

Jevgeni Baratynski (2 maart 1800 – 11 juli 1844)

De Franse schrijver en letterkundige Pascal Rannou werd geboren op 2 maart 1958 in Laval. Zie ook alle tags voor Pascal Ramou op dit blog.

Uit: Noire la neige

“Chattanooga... Pitchipoï... Le train souffle et ahane, les étin­celles font des étoiles dans la nuit qui a tué les siennes. J'en ai connu des trains de nuit, de Boston à San Francisco, de Paris à Moscou, des avions, des bateaux, des limousines blanches... et la caravane du cirque de Pa', traînée par des chevaux, puis par de vieilles voitures retirées de la casse... Chattanooga... Pitchipoï... Mes souvenirs s'embrument et je voudrais dormir. Il fait froid, sur ces planches. Je ne peux pas dormir, mes voisines me gênent, ronflent, claquent des dents, me labourent les côtes. Ma' passe une main dans mes cheveux bouclés. Au loin, le train mugit son rythme de fox-trot. Je voudrais bien dormir, mais je ne le peux pas. Pourquoi suis-je si morte ? Je suis morte deux fois, sous les coups, les brimades, le travail et la faim, et je suis oubliée. Rappelez-vous de moi. Chattanooga... Pitchipoï... Le train dansait le jitterburg dans les Smoky Mountains, il est devenu fou dans les plaines de Silésie.”

Pascal Rannou (Laval, 2 maart 1958)

De Russisch-joodse schrijver Sholom Aleichem werd geboren in Pereyslav bij Kiev op 2 maart 1859. Zie ook alle tags voor Sholom Aleichem op dit blog.

Uit: Elijah the Prophet

“It is not good to be an only child, fussed over by one’s parents. “From seven, only one remains.” Here–don’t stand. There–don’t go. This–don’t eat. That–don’t drink. Your head–cover. Your neck–wrap. Your hands–put away. Your nose–wipe.

Oy, it’s no good, no good to be an only son. And the son of a rich man besides! My dad is rich. He is a moneychanger. He goes about with a sack of small change to all the shops. He changes silver into small change and small change into silver. That’s why his fingers always look black and his fingernails are broken. He toils very hard. Each day, when he comes home he is exhausted and broken. “No feet,” he complains to Mama, “No feet, not a sign of feet.”

No feet, perhaps. But he does have a fine parnuseh ["job" or "living"]. So everyone says. They envy us because we have parnuseh and more parnuseh. My mother is pleased. Me too. “Paysach at my home this year for all good Jews, Ribono shel Oylum.” So Mama says and thanks God that we should have such a Paysach. I do too. But when will we see it already, this Paysach?

We scarcely could wait to see Paysach, lovely dear Paysach. They dressed me in kingly raiment as is fitting for a rich man’s son. But what did I get out of it? I must not leap about in the outdoors lest I catch cold. I must not fly about with all the beggar’s children for I am a rich man’s son. Such fine clothing but with no one before whom I could show it off. A pocket full of nuts but no one with whom to play.

It’s no good to be an only son, fussed over, the sole survivor from seven and a rich man’s son besides.”

Sholom Aleichem (2 maart 1859 - 13 mei 1916)

Cover 

De Britse schrijfster Olivia Manning werd geboren op 2 maart 1908 in Portsmouth. Zie ook alle tags voor Olivia Manning op dit blog.

Uit: The Balkan Trilogy (The spoilt city)

“Were you in England recently, sir?” Guy asked.

“Less than a month ago. You’d find it much changed, I think. Changed for the better, I mean.”

While Wheeler, with knotted brows, concentrated on the task of getting the car-key off the ring, Sir Brian talked in a leisurely way of a new sense of comradeship which he said was breaking down class-consciousness in England and drawing people together. “Your secretary calls you ‘Brian’ and the liftman says: ‘We’re all in it together.’ I like it. I like it very much.” Once or twice, while talking, he gave a slightly mischievous side-glance at Wheeler, so the others warmed to him, feeling he was one of them and on their side against the established prejudices of the Legation.

Wheeler, not listening, gave a sigh. The key had come off the ring. He gazed at it, perplexed, then set himself the more difficult task of getting it on again.

“After the war we shall see a new world,” Sir Brian said and smiled at the three young people, each of whom watched him with rapt, nostalgic gaze. “A classless world, I should like to think.”

Harriet thought how odd it was to be standing in this melancholy light, listening to this important person who had flown in that afternoon and would fly out again that night—an unreal visitant to a situation that must seem unreal to him. Yet, real or not, the other men would be left to the risk of imprisonment, torture and death.

Sir Brian suddenly interrupted his talk about England to say: “So it’s all over here, eh? Geography defeated us. The dice were loaded against us. No one to blame. These things can’t be helped.”

Olivia Manning (2 maart 1908 - 23 juli 1980)

De Duitse dichter en schrijver Gerhard Anton von Halem werd geboren op 2 maart 1752 in Oldenburg. Zie ook alle tags voor Gerhard von Halem op dit blog.

Die Bürgermeisterwahl

Die Stimme Bavs gab ihm den Wert,
Und Bav, ihr wißts, entschied sonst wenig.
So wiehert' einst Hydaspes Pferd,
Und sieh, der Reiter wurde König.

Gerhard von Halem (2 maart 1752 – 4 januari 1819)

Oldenburg, Langestrasse

02-03-2013 om 14:37 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, vertaler en journalist Jan Eijkelboom werd op 1 maart 1926 in Ridderkerk geboren. Zie ook alle tags voor Jan Eijkelboom op dit blog.

Pictures in your head

Beweging zit er niet in:
het zijn stills uit een movie;
meestal stom,
soms met geluid,
kreten van vogels bijvoorbeeld,
zelden een stem.
Ze komen terug, steeds vaker:
Er komen er ook wel bij.

Duizenden plaatjes in
een o zo zwaartillend hoofd.
Je zit er maar mee
op de achterste rij
van je eigen theater.

Een uit de hand gelopen haiku

Maansikkel, koud schoudertje
tegen haast donkerblauw
van zonnige wintermorgen.

Te klein om er mijn hoofd
moe tegenaan te vlijen.

Eerder geschikt om er een hand
zorgzaam omheen te leggen.

Gesteld dan dat ik groter was
tot kosmische proporties uit kon dijen.

Ik zie daar, schurkend in mijn jas
en trouwens onderweg naar jou,
voorlopig nog van af.

Dit Eiland

Heden voelen mijn voeten zich goed
in hun sokken en die weer
in hun ruime maar nog niet
sloffende schoenen.

Waarom dan niet de paden op,
de bergen in, de velden over
bij deze stad vandaan
waar stegen uitlopen op steigers

niet meer door boten gebruikt.
Wel kan men daar gaan staan uitkijken
over het eeuwig veranderlijk
zichzelf blijvende water,

ervaren dat tussen benauwenis
en ruimtezucht een afgepaald
maar onbeklemd domein kan liggen:
dit met een dagmars af te ronden

eiland.

Jan Eijkelboom (1 maart 1926 – 28 februari 2008)

De Oostenrijkse schrijver, dichter en schilder Franzobel werd geboren op 1 maart 1967 in Vöcklabruck. Zie ook alle tags voor Franznobel op dit blog.

Ode auf Mailand

Mailand, meine Lieben, hat etwas Kurioses.

Schon daß es einzig ist, unwiederholbar,

macht so schnell ihm keiner nach.

Mailand, meine Lieben, hat etwas Furioses,

leicht perverses, weil es so x-beliebig kommt.

So krummbeinig. So rundherum daher.

Es schmeckt nach Marzipan und Knoblauchbrot,

nach lauen Lüftchen, Huschhuschhusch,

nach Jetzt-will-ich-nicht-alleine-sein.

Kalt ist es wie Leberkäse, ausgeraucht,

und warm wie Spucke da im Mund.

Es grinst, wenn es die Gänsehäute

die Rücken runterlaufen sieht, und weint,

wenn man ihm ungerührt entgegentritt.

Mailand, es bringt nichts, nimmt nichts mit,

ist einfach da, macht sichs bequem.

Mailand, meine Lieben, ist etwas Kurioses.

Schon daß es einzig ist, unwiederholbar,

macht so schnell ihm keiner nach.

Liebe 06

Wie ein Füller und ein Bleistift in der Schub-

Lade, liegen wir Dreissigjährigen im Hotelzimmerbett

Umschlugen, warten auf den großen Ladenöffner.

Ein Fernseher im Eck des Zimmers statt

Des Kruzifixes meint: Die Wahrheit liegt schon aufm Platz

Und grölt:

Cupblamage, Cupblamage, Cupblamage

Ball am Kappel unterm Arm, nein, Arsch

Krems an der Donau, Fladnitz Süd,

Ist rund, ist rund, ist rund, ist dreissig,

rund und frägt:

Sind Sie Epileptiker? Ja, vier Dioptrien,

ich verwechsle Hinz und Hechts,

Uben und Onten, Horn und Finten,

Dreissig und Schleissig und Ei

darum war ich Mittelstürmer jahrelang,

aber egal, das Spiel dauert 06 Minuten,

nur für den Goalie [Torhüter] ist es umgekehrt.

                                       .

          [Drehtür]

Wenn er nichts verhütet. Häusltor.

Franzobel (Vöcklabruck, 1 maart 1967)

De Engelse schrijver Jim Crace werd geboren op 1 maart 1946 in St. Albans, Hertfordshire. Zie ook alle tags voor Jim Crace op dit blog.

Uit: Quarantine

„Miri's husband was shouting in his sleep, not words that she could recognize but simple, blurting fanfares of distress. When, at last, she lit a lamp to discover what was tormenting him, she saw his tongue was black — scorched and sooty. Miri smelled the devil's eggy dinner roasting on his breath; she heard the snapping of the devil's kindling in his cough. She put her hand on to his chest; it was soft, damp and hot, like fresh bread. Her husband, Musa, was being baked alive. Good news.

Miri was as dutiful as she could be. She sat cross-legged inside their tent with Musa's neck resting on the pillow of her swollen ankles, his head pushed up against the new distension of her stomach, and tried to lure the fever out with incense and songs. He received the treatment that she — five months pregnant, and in some discomfort — deserved for herself. She wiped her husband's forehead with a dampened cloth. She rubbed his eyelids and his lips with honey water. She kept the flies away. She sang her litanies all night. But the fever was deaf. Or, perhaps, its hearing was so sharp that it had eavesdropped on Miri's deepest prayers and knew that Musa's death would not be unbearable. His death would rescue her.

In the morning Musa was as numb and dry as leather, but — cussed to the last — was gripping thinly on to life. His family and the other, older men from the caravan came in to kiss his forehead and mumble their regrets that they had not treated him with greater patience while he was healthy. When they had smelled and tasted the sourness of his skin and seen the ashy blackness of his mouth, they shook their heads and dabbed their eyes and calculated the extra profits they would make from selling Musa's merchandise on the sly.”

Jim Crace (St. Albans, 1 maart 1946)

De Zwitserse dichter, schrijver, cabaretier en liedjesmaker Franz Hohler werd geboren op 1 maart 1943 in Biel. Zie ook alle tags voor Franz Hohler op dit blog.

Letzter Zug

Wieso hält denn

der Zug

an jeder Station

wo kein Mensch mehr aussteigt

geschweige denn ein?

Weiß er denn nicht

wie dringend

ich heim muß

zu dir

und wie sehr ich hoffe

du seiest noch wach

wenn ich komme

und wartest auf mich?

Bitte an den Kameramann

Könntest du

Kameramann

das nächstemal

wenn du den Hunger filmst

und auf die Fliegen zoomst

an den Augen des äthiopischen Kindes

könntest du dann

deine Kamera sinken lassen

und statt dessen

die Fliegen vertreiben?

Danke.

Franz Hohler (Biel, 1 maart 1943)

De Britse schrijver Giles Lytton Strachey werd geboren op 1 maart 1880 in Londen. Zie ook alle tags voor Lytton Strachey op dit blog.

Uit: Landmarks In French Literature

“Some of these qualities are already distinctly visible in the earliest French works which have come down to us — the Chansons de Geste. These poems consist of several groups or cycles of narrative verse, cast in the epic mould. It is probable that they first came into existence in the eleventh and twelfth centuries; and they continued to be produced in various forms of repetition, rearrangement, and at last degradation, throughout the Middle Ages. Originally they were not written, but recited. Their authors were the wandering minstrels, who found, in the crowds collected together at the great fairs and places of pilgrimage of those early days, an audience for long narratives of romance and adventure drawn from the Latin chronicles and the monkish traditions of a still more remote past. The earliest, the most famous, and the finest of these poems is the Chanson de Roland, which recounts the mythical incidents of a battle between Charlemagne, with ‘all his peerage’, and the hosts of the Saracens. Apart from some touches of the marvellous — such as the two hundred years of Charlemagne and the intervention of angels — the whole atmosphere of the work is that of eleventh-century France, with its aristocratic society, its barbaric vigour, its brutality, and its high sentiments of piety and honour. The beauty of the poem lies in the grand simplicity of its style. Without a trace of the delicacy and variety of a Homer, farther still from the consummate literary power of a Virgil or a Dante, the unknown minstrel who composed the Chanson de Roland possessed nevertheless a very real gift of art. He worked on a large scale with a bold confidence. Discarding absolutely the aids of ornament and the rhetorical elaboration of words, he has succeeded in evoking with an extraordinary, naked vividness the scenes of strife and heroism which he describes.”

Lytton Strachey (1 maart 1880 – 21 januari 1932)

Lytton Strachey, de schilder Duncan Grant en de criticus (Arthur) Clive Bell in 1922

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e maart ook mijn blog van 1 maart 2012 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

01-03-2013 om 21:39 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver Martin Suter werd geboren op 29 februari 1948 in Zürich. Zie ook alle tags voor Martin Suter op dit blog.

Uit: Der Koch

“Auf dem kurzen Weg von der Tramstation bis zur Theodorstraße 94 wurde Andrea von einem Junkie angebettelt, von einem Dealer angehauen und von einem Autofahrer angemacht. Für den Rückweg würde sie ein Taxi bestellen, auch wenn es früh am Abend war. Und es würde früh sein, das hatte sie sich fest vorgenommen. Gleich beim Betreten seiner Wohnung würde sie sagen, sie wäre beinahe nicht gekommen, so krank fühle sie sich. Im Treppenhaus roch es, wie es eben in Mietshäusern riecht um diese Zeit. Nur nicht nach Hackbraten, sondern nach Curry. Im ersten Stock standen zwei Tamilinnen in ihren halboenen Wohnungstüren und schwatzten. Im dritten wartete ein kleiner Junge auf dem Treppenabsatz und verschwand enttäuscht in der Wohnung, als er Andrea sah. Maravan erwartete sie vor seiner Wohnungstür. Er trug ein buntes Hemd und eine dunkle Hose, war frisch rasiert und frisch geduscht, gab ihr seine lange schmale Hand und sagte: »Willkommen in Maravans Curry Palace.« Er führte sie herein, nahm ihr den Wein ab und half ihr aus dem Mantel. Überall brannten Kerzen, nur da und dort sorgten ein paar Spots für eine etwas nüchterne Beleuchtung. »Die Wohnung erträgt nicht viel Licht«, erklärte er in seinem Schweizerhochdeutsch mit tamilischem Zungenschlag. Auf dem Wohnzimmerboden, keine zwanzig Zentimeter erhöht, war ein Tisch für zwei Personen gedeckt. Kissen und Tücher dienten als Sitzgelegenheit. An der Wand stand ein Hausaltar mit einer brennenden Deepam. In dessen Zentrum die Statue einer vierarmigen Göttin, die in einer Lotusblüte saß. »Lakshmi«, sagte Maravan mit einer Handbewegung, als stelle er einen weiteren Gast vor. »Weshalb hat sie vier Arme?« »Dharma, Kama, Artha und Moksha. Rechtschaenheit, Lust, Wohlstand und Erlösung.”

Martin Suter (Zürich 29 februari 1948)

De Griekse dichter Yórgos Seféris werd geboren in Smyrna (nu Izmir, in Turkije) op 29 februari 1900. Zie ook alle tags voor Yórgos Seféris op dit blog.

An Old Man on the River Bank

And yet we should consider how we go forward.
To feel is not enough, nor to think, nor to move
nor to put your body in danger in front of an old loophole
when scalding oil and molten lead furrow the walls.

And yet we should consider towards what we go forward,
not as our pain would have it, and our hungry children
and the chasm between us and the companions calling from the opposite shore;
nor as the bluish light whispers it in an improvised hospital,
the pharmaceutic glimmer on the pillow of the youth operated on at noon;
but it should be in some other way, I would say like
the long river that emerges from the great lakes enclosed deep in Africa,
that was once a god and then became a road and a benefactor, a judge and a delta;
that is never the same, as the ancient wise men taught,
and yet always remains the same body, the same bed, and the same Sign,
the same orientation.

I want nothing more than to speak simply, to be granted that grace.
Because we've loaded even our song with so much music that it's slowly sinking
and we've decorated our art so much that its features have been eaten away by gold
and it's time to say our few words because tomorrow our soul sets sail.

If pain is human we are not human beings merely to suffer pain;
that's why I think so much these days about the great river,
this meaning that moves forward among herbs and greenery
and beasts that graze and drink, men who sow and harvest,
great tombs even and small habitations of the dead.
This current that goes its way and that is not so different from the blood of men,
from the eyes of men when they look straight ahead without fear in their hearts,
without the daily tremor for trivialities or even for important things;
when they look straight ahead like the traveller who is used to gauging his way by the stars,
not like us, the other day, gazing at the enclosed garden of a sleepy Arab house,
behind the lattices the cool garden changing shape, growing larger and smaller,
we too changing, as we gazed, the shape of our desire and our hearts,
at noon's precipitation, we the patient dough of a world that throws us out and kneads us,
caught in the embroidered nets of a life that was as it should be and then became dust and sank into the sands
leaving behind it only that vague dizzying sway of a tall palm tree

Yórgos Seféris (29 februari 1900 - 20 september 1971)

21 jaar oud

De Roemeense dichter Marin Sorescu werd geboren op 29 februari 1936 in Bulzeşti. Zie ook alle tags voor Marin Sorescu op dit blog.

Group

They’d been living together a long time
And were beginning to repeat each other:
He was her
And she was him,
She was her
And he was her as well,
She was, she wasn’t,
And he was them,
Or something like that.

Especially in the morning,
Until they’d sorted out
Who was who,
From where to where,
Why this was and not that,
A lot of time elapsed,
Time poured away like water.

Occasionally they wanted to kiss each other
But realised, at some point,
That they were both her —
Easier just to repeat.

Then they’d start yawning with fear,
A yawn like soft wool,
Which could even be crocheted
This way:
One was yawning very carefully
The other was holding the ball.

Vertaald door Ted Hughes en Ioanna Russell-Gebbett

Marin Sorescu (29 februari 1936 – 8 december 1996)

De Amerikaanse dichter en literatuurdocent Howard Nemerov werd geboren op 29 februari 1920 in New York. Zie ook alle tags voor Howard Nemerov op dit blog.

The Author to His Body on Their Fifteenth Birthday, 29 ii 80

“There’s never a dull moment in the human body.”
—The Insight Lady

Dear old equivocal and closest friend,
Grand Vizier to a weak bewildered king,
Now we approach The Ecclesiastean Age
Where the heart is like to go off inside your chest
Like a party favor, or the brain blow a fuse
And the comic-book light-bulb of Idea black out
Forever, the idiot balloon of speech
Go blank, and we shall know, if it be knowing,
The world as it was before language once again;

Mighty Fortress, maybe already mined
And readying to blow up grievances
About the lifetime of your servitude,
The body of this death one talkative saint
Wanted to be delivered of (not yet!),
Aggressively asserting your ancient right
To our humiliation by the bowel
Or the rough justice of the elderly lecher’s
Retiring from this incontinence to that;

Dark horse, it’s you we’ve put the money on
Regardless, the parody and satire and
The nevertheless forgiveness of the soul
Or mind, self, spirit, will or whatever else
The ever-unknowable unknown is calling itself
This time around—shall we renew our vows?
How should we know by now how we might do
Divorced? Homely animal, in sickness and health,
For the duration; buddy, you know the drill.