De Duitse schrijver en feuilletonist Heinz Knobloch werd op 3 maart 1926 in Dresden geboren. Zie ook alle tags voor Heinz Knobloch op dit blog.

Uit: Geisterbahnhöfe

“Es konnte die stehengebliebene, anbefohlene Dekoration sein zum gerade noch vom Volk gestatteten 40. Jahrestag der Deutschen Demokratischen Republik. So sah sie aus im Schaufenster und hätte vielleicht noch die Leser geärgert einen Monat später. Jetzt aber erfreute das Schaufenster.
Wegen dieser Darbietung bisher kaum beachtet. Nun aber stand da ein Kärtchen, gut sicht- und lesbar auf einem Glasträger in der Mitte und lautete schlicht »Alles umsonst«.
Es könnte als Kernwort stehen neben: »Wir sind das Volk«.
»Alles umsonst« galt auch für die geschlossenen und abgesperrten Bahnhöfe auf Ostberliner Gebiet. Alle Mühe war umsonst gewesen. Sie hatte nur viel gekostet. Nicht bloß Geld, wie wir wissen.
Wenn von Reisefreiheit die Rede war, oder dieser Gedanke jahrelang unausgesprochen in vielen Köpfen lebte, dann meinte man in Berlin zunächst das Nutzen sämtlicher Verkehrsmittel.
…
Kaufte man einen Stadtplan in der »Hauptstadt der DDR«, dann gab es neben der Hauptstadt eine Art Niemandsland, weiß gelassen, nein frei gelassen im feinsten Doppelsinne. Nur ein paar Bächlein waren eingezeichnet.
Und wer wußte von den Bahnlinien unter der volkseigenen Erde? Gelegentlich erschienen sie als westliches Fernsehbild zum Wundern.
Wer dabei war muß erzählen. ….”

Heinz Knobloch (3 maart 1926 – 24 juli 2003)

Cover 

 
De Griekse dichter en schrijver Alexandros Papadiamantis werd geboren op 3 maart 1851 in Hora op het eiland Skiathos. Zie ook alle tags voor Alexandros Papadiamantis op dit blog.

Uit: The Seal’s Dirge (Vertaald door Peter Constantine)

“Beneath the cliff where the waves spray and the path from Mamoyiannis's windmill descends lies the cemetery, and the area to the west, where the shore juts out and the village urchins swim from morning to night all summer long is called Kohili, "shell," as it has the shape of a shell. Toward evening old Loukena, a poor, death-singed woman, came down the path carrying a bundle of clothes under her arm, to wash the woolen blankets in the salty waves and then rinse them in the small fountain of the brackish waters that trickle from the slate rock face and empties calmly into the waves. She walked slowly, down the path, down the slope, singing a mournful dirge in a whispering voice, raising her hand to shade her eyes from the glare of the sun setting behind the mountain across the water, its rays caressing opposite her the small enclosure and the tombs, bleached, whitewashed, shining in the sun's last blaze. She thought of the five children she had buried one after the other in that threshing floor of death, that garden of decay, many years ago when she was still young. Two girls and three boys, all in their infancy. Ravenous death had scythed them down. Death finally seized her husband too, and she was left only two sons, who had moved to foreign lands. One, she had been told, had gone to Australia. He had not sent a letter in three years. She had no idea what had become of him. The other, the younger, traveled the Mediterranean on ships, and still remembered her from time to time. She was also left a daughter, married now with half a dozen children.”

Alexandros Papadiamantis (3 maart 1851 – 3 januari 1911)

Papadiamantis Museum op Skiathos

De Oostenrijks-Amerikaanse schrijver Charles Sealsfield (eig. Carl Postl) werd geboren op 3 maart 1793 in Znojmo. Zie ook alle tags voor Charles Sealsfield op dit blog.

Uit: Die Prärie am Jacinto

»Und warum soll es nicht?« fragte wieder eine Stimme.

»Ich gebe die Frage zurück, Sir! Warum soll es?«

»Es ist ein integrierender Teil Louisianas.«

»Um Vergebung! Seht den Bericht der Kommissäre bei Abschluß des Ankaufes Louisianas und der Zession Floridas an, und ihr werdet finden, daß Frankreich nie in den Sinn kam, den Rio del Norte anzusprechen, und daß Spanien, bloß um vor euch Ruhe zu haben, eure Ansprüche durch Florida befriedigte. Ihr seid in jeder Hinsicht vollkommen zufriedengestellt.«

»Er ist kein Bürger«, murmelten wieder die einen.

»Wer ist er?« die anderen.

»Ein kecker Bursche auf alle Fälle«, die dritten.

»Und wer«, schrie wieder die heftige Stimme, »und wer – wer hat Texas bevölkert? Wem hat es seine Unabhängigkeit zu verdanken als uns, den südlichen Staaten, seinen Nachbarn?«

»Ah, das ist eine andere Frage, Oberst Oakley, aber ich glaube, Nachbarschaft und Konvenienz entscheiden hier doch nicht allein.«

»Und was entscheidet, General Burnslow?« fielen nun ein Dutzend Stimmen ein, »wer soll entscheiden? Wer? Der Norden? Sollen wir uns vom Norden vorschreiben lassen?«

»Vom alten Weibe Adams?« schrien die einen.

»Oder dem langweiligen Webster?«

»Oder dem pedantisch schulmeisterlichen Everett?«

»Weder von dem einen noch dem andern, sondern vom südländischen Gerechtigkeitssinne, der da sagt: Wir haben kein Recht auf Texas!« sprach der General.

Charles Sealsfield (3 maart 1793 – 26 mei 1864)

Beeld in het Národní park Podyjí bij Znojmo.

De Engelse schrijver, journalist, econoom en politiek filosoof. William Godwin werd geboren in Wisbech in Cambridgeshire op 3 maart 1756. Zie ook alle tags voor William Godwin op dit blog.

Uit: Italian Letters

“The breast of my Rinaldo swells with a thousand virtuous sentiments. I am conscious of this, and I will not disgrace the confidence I ought to place in you. But your friend cannot but be also sensible, that you are full of the ardour of youth, that you are generous and unsuspecting, and that the happy gaiety of your disposition sometimes engages you with associates, that would abuse your confidence and betray your honour.

Remember, my dear lord, that you have the reputation of a long list of ancestors to sustain. Your house has been the support of the throne, and the boast of Italy. You are not placed in an obscure station, where little would be expected from you, and little would be the disappointment, though you should act in an imprudent or a vicious manner. The antiquity of your house fixes the eyes of your countrymen upon you. Your accession at so early a period to its honours and its emoluments, renders your situation particularly critical.

But if your situation be critical, you have also many advantages, to balance the temptations you may be called to encounter. Heaven has blessed you with an understanding solid, judicious, and penetrating. You cannot long be made the dupe of artifice, you are not to be misled by

the sophistry of vice. But you have received from the hands of the munificent creator a much more valuable gift than even this, a manly and a generous mind. I have been witness to many such benevolent acts of my Rinaldo as have made my fond heart overflow with rapture. I have traced

his goodness to its hiding place. I have discovered instances of his tenderness and charity, that were intended to be invisible to every human eye.”

William Godwin (3 maart 1756 - 7 april 1836)

De Franse schrijver Paul Guimard werd geboren op 3 maart 1921 in Saint-Mars-la-Jaille. Zie ook alle tags voor Paul Guimard op dit blog.

Uit: Les choses de ma vie m’importent plus que ma carriere (Interview met Jean-Paul Liegeois)

“PAUL GUIMARD. – Oui, un chapitre du « Mauvais Temps » est consacré à la mer. Mais dans tous mes romans précédents il n'en est pas question. On a vite fait de se faire coller une étiquette dans le dos. Quand j'ai publié « les Faux Frères», j'ai été l'écrivain du métro. Avec « Rue du Havre », je suis devenu l'écrivain de la gare Saint-Lazare. Avec « les Choses de la vie », l'écrivain de la route. Je ne suis rien de tout cela. Je suis écrivain, j'écris sur des sujets qui me passionnent. Je ne suis pas non plus un écrivain de la mer. C'est dans ma vie quotidienne que la mer a une grande place, pas dans mes livres. Pour la télévision, j'ai voulu faire ce qu' Evelyne Sullerot a appelé « une œuvre-pont ». C'est-à-dire essayer de faire entrer des gens dans un monde qu'ils ne connaissent pas. Je connais par cœur le monde de la pêche, j'ai beaucoup navigué avec des marins. Dans la marge étroite qui est concédée aux écrivains à la télévision, j'ai voulu faire découvrir aux téléspectateurs l'univers des pêcheurs au chalut, leur travail et leur vie. Six films d'une heure ont été tournés en Bretagne, sur un chalutier : quelle joie I J'espère avoir réussi à faire partager mon plaisir. Quant à « l'Empire des mers », c'est un livre sur une minorité, sur une dimension particulière de la vie de la mer. C'est le monde des gagneurs, de ceux qui veulent arriver avant les autres. Ils font leur course autour du monde sur un voilier, parce qu'ils ne connaissent que le bateau. Ils le font admirablement : c'est une aventure dingue, dangereuse à un point que le novice ne peut imaginer. En cela, ils sont plus près du pilote de « formule 1 » que du marin ou du plaisancier. Mais je n'ai jamais été tenté personnellement par une expérience aussi folle.”

Paul Guimard (3 maart 1921 – 2 mei 2004)

Cover

De Engelse dichter en politicus Edmund Waller werd geboren in Coleshill, Buckinghamshire op 3 maart 1606. Zie ook alle tags voor Edmund Waller op dit blog.

On Tea

Venus her myrtle, Phoebus has her bays;
Tea both excels, which she vouchsafes to praise.
The best of Queens, and best of herbs, we owe
To that bold nation, which the way did show
To the fair region where the sun doth rise,
Whose rich productions we so justly prize.
The Muse's friend, tea does our fancy aid,
Repress those vapors which the head invade,
And keep the palace of the soul serene,
Fit on her birthday to salute the Queen.

Edmund Waller (3 maart 1606 – 21 oktober 1687)

Portret door Sir Godfrey Kneller

De Engelse dichter en schrijver Thomas Otway werd geboren op 3 maart 1652 in Trotton, bij Midhurst. Zie ook alle tags voor Thomas Otway op dit blog.

Uit: Venice Preserved

“SCENE I. A STREET IN VENICE.

_Enter Priuli and Jaffier._

_Pri._ No more! I'll hear no more! Be gone and leave me.

_Jaf._ Not hear me! By my suffering, but you shall! My lord, my lord! I'm not that abject wretch You think me. Patience! where's the distance throws Me back so far, but I may boldly speak In right, though proud oppression will not hear me?

_Pri._ Have you not wrong'd me?

_Jaf._ Could my nature e'er Have brook'd injustice, or the doing wrongs, I need not now thus low have bent myself To gain a hearing from a cruel father.

Wrong'd you?

_Pri._ Yes, wrong'd me! In the nicest point, The honour of my house, you've done me wrong.

You may remember (for I now will speak, And urge its baseness) when you first came home

From travel, with such hopes as made you look'd on, By all men's eyes, a youth of expectation,

Pleas'd with your growing virtue, I receiv'd you; Courted, and sought to raise you to your merits: My house, my table, nay, my fortune too, My very self, was yours; you might have us'd me To your best service; like an open friend I treated, trusted you, and thought you mine:

When, in requital of my best endeavours, You treacherously practis'd to undo me.”

Thomas Otway (3 maart 1652 – 14 april 1685)

Portret door Henry Pierce Bone  

03-03-2013 om 20:45 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Godfried Bomans werd geboren in Den Haag op 2 maart 1913. Zie ook alle tags voor Godfried Bomans op dit blog. Dat is vandaag precies honderd jaar geleden.

Uit: Pieter Bas

“Dit heb ik voorzeker met vele grote mannen gemeen: dat ik in Dordrecht geboren ben. De inwoners – die ik vanaf deze plaats hartelijk groet – kunnen u het eenvoudige huis aanwijzen: op de hoek van de Jan de Witstraat en het oude Muntplein. Zo van buiten gezien maakt

het niet de indruk dat een minister daar geboren is; dit was althans mijn  indruk toen ik het jaren later bezocht. Wanneer ge de moeite wilt nemen het Muntplein over te steken en u tegenover de slagerij van Bos op te stellen, krijgt ge een goede kijk op het geheel. Het raam

links, met de ijzeren spijltjes ervoor, is de kamer waar ik geboren ben. De gedenksteen erboven is natuurlijk later aangebracht. De twee ramen daarnaast werpen het licht in een vertrek dat wij gewoonlijk ‘het Kabinet’ noemden, vanwege het kleine eikenhouten bureau waaraan mijn vader te werken placht, wanneer zijn aanwezigheid niet op het stadhuis vereist werd. Hij vervulde daar de plaats van gemeentesecretaris, een woord dat wij moeilijk konden uitspreken. Zozeer waren wij destijds van zijn hoge positie en onmisbaarheid doordrongen, dat, toen hij een keer met verkoudheid in bed lag, wij verbaasd waren het verkeer op straat gewoon te zien doorgaan.

Naast ‘het Kabinet’, dat is dus het laatste raam rechts, bevond zich mijn slaapkamertje, sindsdien geheel verbouwd en veranderd; doch, naar ik hoor, zijn er reeds stappen gedaan alles in de vorige toestand te restaureren.

De dag dat ik het eerste licht zag, was een zeer bewogene. Het ministerie Brouwer-Kortenhoef was juist de vorige avond gevallen op een onderwijswet en ’s ochtends om acht uur kwam de mare hiervan tegelijk met het bericht van mijn geboorte ‘het Kabinet’ binnen, het eerste door de krant, het tweede door de baker.

Mijn vader schijnt een ogenblik in beraad te hebben gestaan aan welke van de twee bronnen hij het eerste zijn nieuwsgierigheid zou bevredigen, doch ten slotte zegevierde de vader in hem over de ambtenaar en kwam hij naar mijn toestand informeren.

‘Het is een gezonde jongen,’ zei hij, zich over het bed van zijn vrouw buigend en haar kussend, ‘het is een gezonde jongen en Kortenhoef is gewipt.’

Godfried Bomans (2 maart 1913 - 22 december 1971)

De Nederlandse schrijver Multatuli (pseudoniem van Eduard Douwes Dekker werd geboren in Amsterdam op 2 maart 1820. Zie ook alle tags voor Multatuli op dit blog.

Uit: Max Havelaar

“En dan komen later weer andere leugens. Een meisjen is een engel. Wie dit het eerst ontdekte, heeft nooit zusters gehad. Liefde is een zaligheid. Men vlucht met het een of ander voorwerp naar het einde der aarde. De aarde heeft geen einden, en die liefde is ook gekheid. Niemand kan zeggen dat ik niet goed leef met myn vrouw - zy is een dochter van Last & Co, makelaars in koffi - niemand kan iets op ons huwelyk aanmerken. Ik ben lid van Artis, zy heeft een sjaallong van twee-en-negentig gulden, en van zulk een malle liefde die volstrekt aan het einde der aarde wil wonen, is toch tusschen ons nooit spraak geweest. Toen we getrouwd zyn, hebben wy een toertje naar den Haag gemaakt - ze heeft daar flanel gekocht, waarvan ik nog borstrokken draag - en verder heeft ons de liefde nooit de wereld ingejaagd. Dus: alles gekheid en leugens!

En zou myn huwelyk nu minder gelukkig wezen, dan van de menschen die zich uit liefde de tering op den hals haalden, of de haren uit het hoofd? Of denkt ge dat myn huishouden iets minder wel geregeld is, dan het wezen zou als ik voor zeventien jaar myn meisjen in verzen gezegd had dat ik haar trouwen wilde? Gekheid! Ik had dit toch even goed kunnen doen als ieder ander, want verzenmaken is een ambacht, zeker minder moeielyk dan ivoordraaien. Hoe zouden anders de ulevellen met deviezen zoo goedkoop wezen? - Frits zegt: ‘Uhlefeldjes’ ik weet niet, waarom? - En vraag eens naar den prys van een stel billardballen!

Ik heb niets tegen verzen op-zichzelf. Wil men de woorden in 't gelid zetten, goed! Maar zeg niets wat niet waar is. ‘De lucht is guur, en 't is vier uur.’ Dit laat ik gelden, als het werkelyk guur en vier uur is. Maar als 't kwartier voor drieën is, kan ik, die myn woorden niet in 't gelid zet, zeggen: ‘de lucht is guur, en 't is kwartier voor drieën.’ De verzenmaker is door de guurheid van den eersten regel aan een vol uur gebonden.”

Multatuli (2 maart 1820 - 19 februari 1887)

Cover Max Havelaar

De Amerikaanse schrijver John Irving werd geboren op 2 maart 1942 in Exeter, New Hampshire. Zie ook alle tags voor John Irving op dit blog.

Uit: In One Person

“I'm going to begin by telling you about Miss Frost. While I say to everyone that I became a writer because I read a certain novel by Charles Dickens at the formative age of fifteen, the truth is I was younger than that when I first met Miss Frost and imagined having sex with her, and this moment of my sexual awakening also marked the fitful birth of my imagination. We are formed by what we desire. In less than a minute of excited, secretive longing, I desired to become a writer and to have sex with Miss Frost -- not necessarily in that order.

I met Miss Frost in a library. I like libraries, though I have difficulty pronouncing the word -- both the plural and the singular. It seems there are certain words I have considerable trouble pronouncing: nouns, for the most part -- people, places, and things that have caused me preternatural excitement, irresolvable conflict, or utter panic. Well, that is the opinion of various voice teachers and speech therapists and psychiatrists who've treated me -- alas, without success. In elementary school, I was held back a grade due to "severe speech impairments" -- an overstatement. I'm now in my late sixties, almost seventy; I've ceased to be interested in the cause of my mispronunciations . . .

It's all the more ironic that my first library was undistinguished. This was the public library in the small town of First Sister, Vermont -- a compact red-brick building on the same street where my grandparents lived. I lived in their house on River Street -- until I was fifteen, when my mom remarried. My mother met my stepfather in a play.

The town's amateur theatrical society was called the First Sister Players; for as far back as I can remember, I saw all the plays in our town's little theater.”

John Irving (Exeter, 2 maart 1942)

De Amerikaanse schrijver en journalist Thom Wolfe werd geboren op 2 maart 1930 in Richmond, Virginia. Zie ook alle tags voor Thomas Wolfe op dit blog.

Uit: Back To Blood

“It was December, which in Miami Beach had only the most boring meteorological significance. Imagine a picture book with the same photograph on every page … every page … high noon beneath a flawless cloudless bright-blue sky … on every page … a tropical sun that turns those rare old birds, pedestrians, into stumpy abstract black shadows on the sidewalk … on every page … unending views of the Atlantic Ocean, “unending” meaning that every couple of blocks, if you squint at a certain angle between the gleaming pinkish butter-colored condominium towers that wall off the shining sea from clueless gawkers who come to Miami Beach thinking they can just drive down to the shore and see the beaches and the indolent recliner & umbrella people and the lapping waves and the ocean sparkling and glistening and stretching out to the horizon in a perfect 180-degree arc … if you squint just right, every couple of blocks you can get a skinny, thin-as-a-ballpoint-refill, vertical glimpse of the ocean—blip—and it’s gone … on every page … glimpse—blip—and it’s gone … on every page … on every page …”

Thom Wolfe (Richmond, 2 maart 1930)

De Amerikaanse dichter en performer Michael Salinger werd geboren op 2 maart 1962 in Cleveland, Ohio. Zie ook alle tags voor Michael Salinger op dit blog.

Fidel Castro at Birdland

Fidel Castro
playing jazz guitar at Birdland
in New York City
on April 26, 2006
his acoustic guitar made by a Japanese man
living in Brazil
where the mahogany for the neck
of the instrument grew
fingerboard crafted from
imported Indian ebony
the front
Oregon cedar
back and sides
the wood of
trumpet shaped blue flowered
jacaranda tree
the machinehead
ivory tipped peg and gear assembly
holding eight strings
in tune
precision fabricated in Japan
by computer numerical controlled lathe
and Fidel Castro is singing in Portuguese
laughing at his own lyrics
his left hand crab crawling
up and down the frets
his right bouncing about the strings
as if he were counting the notes
on an adding machine
back up guitar and bass players
nod and crack jokes
behind his back
and Fidel Castro sings about love
and he sings about losing love
and he sings about finding another love
and he sings about the love he thought he’d lost
but was merely hibernating
in places he had failed to look
til this very instant
Fidel Castro spits a bit
when he sings
droplets backlit by blue stage light
reminiscent of time lapsed film
of dogwood flower
shooting pollen into the air
all the while
drummer accentuating downbeats
on cowbell muted with duct tape
and we sit at our manhole
sized table
exorbitantly priced drinks
soaking semi circles into white linen
and we listen
to this
Fidel Castro
this Fidel Castro
who in 1945
while a law student at the university
of Havana
followed
the black spike-heeled blonde
wearing that blue sequined dress
into the Tropicana Club
where he listened to Dizzy Gillespie
completely forgetting about his date
with the redhead
at the communist party meeting
this Fidel Castro
for whom music
is the revolution.

Michael Salinger (Cleveland, 2 maart 1962)



Zie voor nog meer schrijvers van de 2e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

02-03-2013 om 14:59 geschreven door Romenu  

De Hongaarse dichter János Arany werd geboren op 2 maart 1817 in Nagyszalonta. Zie ook alle tags voor János Arany op dit blog.

Uit: Toldi (Fragment)

First Canto

'He took in one hand an enormous rail
and pointed at the road to Buda.'
Ilosvai

The sun shrivels up the sparse alkali flats,
parched herds of grasshoppers are grazing about -
not a new blade in all the the stubble, not a handbreadth
in green in all the broad meadows. A dozen laborers
or so are snoring under the stack - all their work
is going fine, but the big haywagons loiter there,
empty or only half loaded with hay.

A lanky sweep dandles its skinny neck into the well
and spies for water - imagine a giant gnat sucking
the blood of old earth. Thirsty oxen mill around
the through, making war on an armyt of flies. But
lazybone Laczkó hangs on the hands, and who's to scoop
the water up?

As far as the eye can see on bleak earth and sky,
one workman alone on his feet. A whopping side-
rail sways on his browny shoulder ligthly, and still
not a trace of beard on his chin. He stares far,
far down the road as though to depart this village
and land for other fields. A live warning, you
would have thought him, planted at the crossroad on
a shallow hill.

Dear little brother, why stand in the blazing sun?
Look, others are snoring under the hay. The kuvasz,
too, is lolling there his tounge dangling out, not
for all the world would he go a-mousing. Or have you
never seen a whirlwind like this? It kicks up the
dust for a fight, lickd the road at breakneck speed,
a smoke-stack belching on the run.

János Arany (2 maart 1817 – 22 oktober 1882)

Beeld in Boedapest

De Russische dichter Jevgeni Baratynski werd geboren op 2 maart 1800 in Sint Petersburg. Zie ook alle tags voor Jevgeni Baratynski op dit blog.

Premature

I am of the race of spirits,

But do not abide in Heaven's realm,

And whenever I attain the clouds,

Strength fails me and I fall.

Heaven lies beyond these waves, I know,

So I rush about, a winged sigh,

'Twixt the earth and sky 

I adore the shining sun!

In the heights I frolic

'midst its vivifying rays.

I caress them like a cloudlet

With my playful wings;

I am free and light,

Gaily the thin air I drink,

Like a chirping bird I sing.

Foul weather soon comes nigh

Blowing earthly dust and leaves,

High up to the very clouds,

Dimming heaven's vault:

Poor spirit! Irrelevant spirit!

Fateful, stormy whirling

Like a feather throws me high

'neath the thundering sky.

Roaring tempest, whistling tempest!

Icy whirlwind, fiery whirlwind!

I am battered by leaves,

Choke on whirling dust!

Whether heavenward I turn,

Whether earthwards I look back -

Both are terrible and drear;

And I cry out in despair.

Muffled roars betimes of warring

Peoples fill my ears,

And the cries of carefree peasants

Crushed by horrible campaigns,

War's commotion, passions' wails,

And a sickly child's cry...

From my eyes flow streams of tears:

And I pity earthly creatures.

Tortured by the pangs of yearning

I dash about the heavenly fields

The fields above me while below me -

Limitless-over-small for sorrow!

Cloaked by cloud rush,

Alien to the earthly sphere,

While the storm's voice overwhelms

Sorrowing voices of the human realm.

I descry the world in darkness:

As I heed the faint vibration

Of celestial harps...On earth

I brought back to life a premature child.

Never having lived, he left:

Fateful transience!

Your abundance burdens me

Meaningless eternity!

Vertaald door Rawley Grau

Jevgeni Baratynski (2 maart 1800 – 11 juli 1844)

De Franse schrijver en letterkundige Pascal Rannou werd geboren op 2 maart 1958 in Laval. Zie ook alle tags voor Pascal Ramou op dit blog.

Uit: Noire la neige

“Chattanooga... Pitchipoï... Le train souffle et ahane, les étin­celles font des étoiles dans la nuit qui a tué les siennes. J'en ai connu des trains de nuit, de Boston à San Francisco, de Paris à Moscou, des avions, des bateaux, des limousines blanches... et la caravane du cirque de Pa', traînée par des chevaux, puis par de vieilles voitures retirées de la casse... Chattanooga... Pitchipoï... Mes souvenirs s'embrument et je voudrais dormir. Il fait froid, sur ces planches. Je ne peux pas dormir, mes voisines me gênent, ronflent, claquent des dents, me labourent les côtes. Ma' passe une main dans mes cheveux bouclés. Au loin, le train mugit son rythme de fox-trot. Je voudrais bien dormir, mais je ne le peux pas. Pourquoi suis-je si morte ? Je suis morte deux fois, sous les coups, les brimades, le travail et la faim, et je suis oubliée. Rappelez-vous de moi. Chattanooga... Pitchipoï... Le train dansait le jitterburg dans les Smoky Mountains, il est devenu fou dans les plaines de Silésie.”

Pascal Rannou (Laval, 2 maart 1958)

De Russisch-joodse schrijver Sholom Aleichem werd geboren in Pereyslav bij Kiev op 2 maart 1859. Zie ook alle tags voor Sholom Aleichem op dit blog.

Uit: Elijah the Prophet

“It is not good to be an only child, fussed over by one’s parents. “From seven, only one remains.” Here–don’t stand. There–don’t go. This–don’t eat. That–don’t drink. Your head–cover. Your neck–wrap. Your hands–put away. Your nose–wipe.

Oy, it’s no good, no good to be an only son. And the son of a rich man besides! My dad is rich. He is a moneychanger. He goes about with a sack of small change to all the shops. He changes silver into small change and small change into silver. That’s why his fingers always look black and his fingernails are broken. He toils very hard. Each day, when he comes home he is exhausted and broken. “No feet,” he complains to Mama, “No feet, not a sign of feet.”

No feet, perhaps. But he does have a fine parnuseh ["job" or "living"]. So everyone says. They envy us because we have parnuseh and more parnuseh. My mother is pleased. Me too. “Paysach at my home this year for all good Jews, Ribono shel Oylum.” So Mama says and thanks God that we should have such a Paysach. I do too. But when will we see it already, this Paysach?

We scarcely could wait to see Paysach, lovely dear Paysach. They dressed me in kingly raiment as is fitting for a rich man’s son. But what did I get out of it? I must not leap about in the outdoors lest I catch cold. I must not fly about with all the beggar’s children for I am a rich man’s son. Such fine clothing but with no one before whom I could show it off. A pocket full of nuts but no one with whom to play.

It’s no good to be an only son, fussed over, the sole survivor from seven and a rich man’s son besides.”

Sholom Aleichem (2 maart 1859 - 13 mei 1916)

Cover 

De Britse schrijfster Olivia Manning werd geboren op 2 maart 1908 in Portsmouth. Zie ook alle tags voor Olivia Manning op dit blog.

Uit: The Balkan Trilogy (The spoilt city)

“Were you in England recently, sir?” Guy asked.

“Less than a month ago. You’d find it much changed, I think. Changed for the better, I mean.”

While Wheeler, with knotted brows, concentrated on the task of getting the car-key off the ring, Sir Brian talked in a leisurely way of a new sense of comradeship which he said was breaking down class-consciousness in England and drawing people together. “Your secretary calls you ‘Brian’ and the liftman says: ‘We’re all in it together.’ I like it. I like it very much.” Once or twice, while talking, he gave a slightly mischievous side-glance at Wheeler, so the others warmed to him, feeling he was one of them and on their side against the established prejudices of the Legation.

Wheeler, not listening, gave a sigh. The key had come off the ring. He gazed at it, perplexed, then set himself the more difficult task of getting it on again.

“After the war we shall see a new world,” Sir Brian said and smiled at the three young people, each of whom watched him with rapt, nostalgic gaze. “A classless world, I should like to think.”

Harriet thought how odd it was to be standing in this melancholy light, listening to this important person who had flown in that afternoon and would fly out again that night—an unreal visitant to a situation that must seem unreal to him. Yet, real or not, the other men would be left to the risk of imprisonment, torture and death.

Sir Brian suddenly interrupted his talk about England to say: “So it’s all over here, eh? Geography defeated us. The dice were loaded against us. No one to blame. These things can’t be helped.”

Olivia Manning (2 maart 1908 - 23 juli 1980)

De Duitse dichter en schrijver Gerhard Anton von Halem werd geboren op 2 maart 1752 in Oldenburg. Zie ook alle tags voor Gerhard von Halem op dit blog.

Die Bürgermeisterwahl

Die Stimme Bavs gab ihm den Wert,
Und Bav, ihr wißts, entschied sonst wenig.
So wiehert' einst Hydaspes Pferd,
Und sieh, der Reiter wurde König.

Gerhard von Halem (2 maart 1752 – 4 januari 1819)

Oldenburg, Langestrasse

02-03-2013 om 14:37 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, vertaler en journalist Jan Eijkelboom werd op 1 maart 1926 in Ridderkerk geboren. Zie ook alle tags voor Jan Eijkelboom op dit blog.

Pictures in your head

Beweging zit er niet in:
het zijn stills uit een movie;
meestal stom,
soms met geluid,
kreten van vogels bijvoorbeeld,
zelden een stem.
Ze komen terug, steeds vaker:
Er komen er ook wel bij.

Duizenden plaatjes in
een o zo zwaartillend hoofd.
Je zit er maar mee
op de achterste rij
van je eigen theater.

Een uit de hand gelopen haiku

Maansikkel, koud schoudertje
tegen haast donkerblauw
van zonnige wintermorgen.

Te klein om er mijn hoofd
moe tegenaan te vlijen.

Eerder geschikt om er een hand
zorgzaam omheen te leggen.

Gesteld dan dat ik groter was
tot kosmische proporties uit kon dijen.

Ik zie daar, schurkend in mijn jas
en trouwens onderweg naar jou,
voorlopig nog van af.

Dit Eiland

Heden voelen mijn voeten zich goed
in hun sokken en die weer
in hun ruime maar nog niet
sloffende schoenen.

Waarom dan niet de paden op,
de bergen in, de velden over
bij deze stad vandaan
waar stegen uitlopen op steigers

niet meer door boten gebruikt.
Wel kan men daar gaan staan uitkijken
over het eeuwig veranderlijk
zichzelf blijvende water,

ervaren dat tussen benauwenis
en ruimtezucht een afgepaald
maar onbeklemd domein kan liggen:
dit met een dagmars af te ronden

eiland.

Jan Eijkelboom (1 maart 1926 – 28 februari 2008)

De Oostenrijkse schrijver, dichter en schilder Franzobel werd geboren op 1 maart 1967 in Vöcklabruck. Zie ook alle tags voor Franznobel op dit blog.

Ode auf Mailand

Mailand, meine Lieben, hat etwas Kurioses.

Schon daß es einzig ist, unwiederholbar,

macht so schnell ihm keiner nach.

Mailand, meine Lieben, hat etwas Furioses,

leicht perverses, weil es so x-beliebig kommt.

So krummbeinig. So rundherum daher.

Es schmeckt nach Marzipan und Knoblauchbrot,

nach lauen Lüftchen, Huschhuschhusch,

nach Jetzt-will-ich-nicht-alleine-sein.

Kalt ist es wie Leberkäse, ausgeraucht,

und warm wie Spucke da im Mund.

Es grinst, wenn es die Gänsehäute

die Rücken runterlaufen sieht, und weint,

wenn man ihm ungerührt entgegentritt.

Mailand, es bringt nichts, nimmt nichts mit,

ist einfach da, macht sichs bequem.

Mailand, meine Lieben, ist etwas Kurioses.

Schon daß es einzig ist, unwiederholbar,

macht so schnell ihm keiner nach.

Liebe 06

Wie ein Füller und ein Bleistift in der Schub-

Lade, liegen wir Dreissigjährigen im Hotelzimmerbett

Umschlugen, warten auf den großen Ladenöffner.

Ein Fernseher im Eck des Zimmers statt

Des Kruzifixes meint: Die Wahrheit liegt schon aufm Platz

Und grölt:

Cupblamage, Cupblamage, Cupblamage

Ball am Kappel unterm Arm, nein, Arsch

Krems an der Donau, Fladnitz Süd,

Ist rund, ist rund, ist rund, ist dreissig,

rund und frägt:

Sind Sie Epileptiker? Ja, vier Dioptrien,

ich verwechsle Hinz und Hechts,

Uben und Onten, Horn und Finten,

Dreissig und Schleissig und Ei

darum war ich Mittelstürmer jahrelang,

aber egal, das Spiel dauert 06 Minuten,

nur für den Goalie [Torhüter] ist es umgekehrt.

                                       .

          [Drehtür]

Wenn er nichts verhütet. Häusltor.

Franzobel (Vöcklabruck, 1 maart 1967)

De Engelse schrijver Jim Crace werd geboren op 1 maart 1946 in St. Albans, Hertfordshire. Zie ook alle tags voor Jim Crace op dit blog.

Uit: Quarantine

„Miri's husband was shouting in his sleep, not words that she could recognize but simple, blurting fanfares of distress. When, at last, she lit a lamp to discover what was tormenting him, she saw his tongue was black — scorched and sooty. Miri smelled the devil's eggy dinner roasting on his breath; she heard the snapping of the devil's kindling in his cough. She put her hand on to his chest; it was soft, damp and hot, like fresh bread. Her husband, Musa, was being baked alive. Good news.

Miri was as dutiful as she could be. She sat cross-legged inside their tent with Musa's neck resting on the pillow of her swollen ankles, his head pushed up against the new distension of her stomach, and tried to lure the fever out with incense and songs. He received the treatment that she — five months pregnant, and in some discomfort — deserved for herself. She wiped her husband's forehead with a dampened cloth. She rubbed his eyelids and his lips with honey water. She kept the flies away. She sang her litanies all night. But the fever was deaf. Or, perhaps, its hearing was so sharp that it had eavesdropped on Miri's deepest prayers and knew that Musa's death would not be unbearable. His death would rescue her.

In the morning Musa was as numb and dry as leather, but — cussed to the last — was gripping thinly on to life. His family and the other, older men from the caravan came in to kiss his forehead and mumble their regrets that they had not treated him with greater patience while he was healthy. When they had smelled and tasted the sourness of his skin and seen the ashy blackness of his mouth, they shook their heads and dabbed their eyes and calculated the extra profits they would make from selling Musa's merchandise on the sly.”

Jim Crace (St. Albans, 1 maart 1946)

De Zwitserse dichter, schrijver, cabaretier en liedjesmaker Franz Hohler werd geboren op 1 maart 1943 in Biel. Zie ook alle tags voor Franz Hohler op dit blog.

Letzter Zug

Wieso hält denn

der Zug

an jeder Station

wo kein Mensch mehr aussteigt

geschweige denn ein?

Weiß er denn nicht

wie dringend

ich heim muß

zu dir

und wie sehr ich hoffe

du seiest noch wach

wenn ich komme

und wartest auf mich?

Bitte an den Kameramann

Könntest du

Kameramann

das nächstemal

wenn du den Hunger filmst

und auf die Fliegen zoomst

an den Augen des äthiopischen Kindes

könntest du dann

deine Kamera sinken lassen

und statt dessen

die Fliegen vertreiben?

Danke.

Franz Hohler (Biel, 1 maart 1943)

De Britse schrijver Giles Lytton Strachey werd geboren op 1 maart 1880 in Londen. Zie ook alle tags voor Lytton Strachey op dit blog.

Uit: Landmarks In French Literature

“Some of these qualities are already distinctly visible in the earliest French works which have come down to us — the Chansons de Geste. These poems consist of several groups or cycles of narrative verse, cast in the epic mould. It is probable that they first came into existence in the eleventh and twelfth centuries; and they continued to be produced in various forms of repetition, rearrangement, and at last degradation, throughout the Middle Ages. Originally they were not written, but recited. Their authors were the wandering minstrels, who found, in the crowds collected together at the great fairs and places of pilgrimage of those early days, an audience for long narratives of romance and adventure drawn from the Latin chronicles and the monkish traditions of a still more remote past. The earliest, the most famous, and the finest of these poems is the Chanson de Roland, which recounts the mythical incidents of a battle between Charlemagne, with ‘all his peerage’, and the hosts of the Saracens. Apart from some touches of the marvellous — such as the two hundred years of Charlemagne and the intervention of angels — the whole atmosphere of the work is that of eleventh-century France, with its aristocratic society, its barbaric vigour, its brutality, and its high sentiments of piety and honour. The beauty of the poem lies in the grand simplicity of its style. Without a trace of the delicacy and variety of a Homer, farther still from the consummate literary power of a Virgil or a Dante, the unknown minstrel who composed the Chanson de Roland possessed nevertheless a very real gift of art. He worked on a large scale with a bold confidence. Discarding absolutely the aids of ornament and the rhetorical elaboration of words, he has succeeded in evoking with an extraordinary, naked vividness the scenes of strife and heroism which he describes.”

Lytton Strachey (1 maart 1880 – 21 januari 1932)

Lytton Strachey, de schilder Duncan Grant en de criticus (Arthur) Clive Bell in 1922

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e maart ook mijn blog van 1 maart 2012 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

01-03-2013 om 21:39 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver Martin Suter werd geboren op 29 februari 1948 in Zürich. Zie ook alle tags voor Martin Suter op dit blog.

Uit: Der Koch

“Auf dem kurzen Weg von der Tramstation bis zur Theodorstraße 94 wurde Andrea von einem Junkie angebettelt, von einem Dealer angehauen und von einem Autofahrer angemacht. Für den Rückweg würde sie ein Taxi bestellen, auch wenn es früh am Abend war. Und es würde früh sein, das hatte sie sich fest vorgenommen. Gleich beim Betreten seiner Wohnung würde sie sagen, sie wäre beinahe nicht gekommen, so krank fühle sie sich. Im Treppenhaus roch es, wie es eben in Mietshäusern riecht um diese Zeit. Nur nicht nach Hackbraten, sondern nach Curry. Im ersten Stock standen zwei Tamilinnen in ihren halboenen Wohnungstüren und schwatzten. Im dritten wartete ein kleiner Junge auf dem Treppenabsatz und verschwand enttäuscht in der Wohnung, als er Andrea sah. Maravan erwartete sie vor seiner Wohnungstür. Er trug ein buntes Hemd und eine dunkle Hose, war frisch rasiert und frisch geduscht, gab ihr seine lange schmale Hand und sagte: »Willkommen in Maravans Curry Palace.« Er führte sie herein, nahm ihr den Wein ab und half ihr aus dem Mantel. Überall brannten Kerzen, nur da und dort sorgten ein paar Spots für eine etwas nüchterne Beleuchtung. »Die Wohnung erträgt nicht viel Licht«, erklärte er in seinem Schweizerhochdeutsch mit tamilischem Zungenschlag. Auf dem Wohnzimmerboden, keine zwanzig Zentimeter erhöht, war ein Tisch für zwei Personen gedeckt. Kissen und Tücher dienten als Sitzgelegenheit. An der Wand stand ein Hausaltar mit einer brennenden Deepam. In dessen Zentrum die Statue einer vierarmigen Göttin, die in einer Lotusblüte saß. »Lakshmi«, sagte Maravan mit einer Handbewegung, als stelle er einen weiteren Gast vor. »Weshalb hat sie vier Arme?« »Dharma, Kama, Artha und Moksha. Rechtschaenheit, Lust, Wohlstand und Erlösung.”

Martin Suter (Zürich 29 februari 1948)

De Griekse dichter Yórgos Seféris werd geboren in Smyrna (nu Izmir, in Turkije) op 29 februari 1900. Zie ook alle tags voor Yórgos Seféris op dit blog.

An Old Man on the River Bank

And yet we should consider how we go forward.
To feel is not enough, nor to think, nor to move
nor to put your body in danger in front of an old loophole
when scalding oil and molten lead furrow the walls.

And yet we should consider towards what we go forward,
not as our pain would have it, and our hungry children
and the chasm between us and the companions calling from the opposite shore;
nor as the bluish light whispers it in an improvised hospital,
the pharmaceutic glimmer on the pillow of the youth operated on at noon;
but it should be in some other way, I would say like
the long river that emerges from the great lakes enclosed deep in Africa,
that was once a god and then became a road and a benefactor, a judge and a delta;
that is never the same, as the ancient wise men taught,
and yet always remains the same body, the same bed, and the same Sign,
the same orientation.

I want nothing more than to speak simply, to be granted that grace.
Because we've loaded even our song with so much music that it's slowly sinking
and we've decorated our art so much that its features have been eaten away by gold
and it's time to say our few words because tomorrow our soul sets sail.

If pain is human we are not human beings merely to suffer pain;
that's why I think so much these days about the great river,
this meaning that moves forward among herbs and greenery
and beasts that graze and drink, men who sow and harvest,
great tombs even and small habitations of the dead.
This current that goes its way and that is not so different from the blood of men,
from the eyes of men when they look straight ahead without fear in their hearts,
without the daily tremor for trivialities or even for important things;
when they look straight ahead like the traveller who is used to gauging his way by the stars,
not like us, the other day, gazing at the enclosed garden of a sleepy Arab house,
behind the lattices the cool garden changing shape, growing larger and smaller,
we too changing, as we gazed, the shape of our desire and our hearts,
at noon's precipitation, we the patient dough of a world that throws us out and kneads us,
caught in the embroidered nets of a life that was as it should be and then became dust and sank into the sands
leaving behind it only that vague dizzying sway of a tall palm tree

Yórgos Seféris (29 februari 1900 - 20 september 1971)

21 jaar oud

De Roemeense dichter Marin Sorescu werd geboren op 29 februari 1936 in Bulzeşti. Zie ook alle tags voor Marin Sorescu op dit blog.

Group

They’d been living together a long time
And were beginning to repeat each other:
He was her
And she was him,
She was her
And he was her as well,
She was, she wasn’t,
And he was them,
Or something like that.

Especially in the morning,
Until they’d sorted out
Who was who,
From where to where,
Why this was and not that,
A lot of time elapsed,
Time poured away like water.

Occasionally they wanted to kiss each other
But realised, at some point,
That they were both her —
Easier just to repeat.

Then they’d start yawning with fear,
A yawn like soft wool,
Which could even be crocheted
This way:
One was yawning very carefully
The other was holding the ball.

Vertaald door Ted Hughes en Ioanna Russell-Gebbett

Marin Sorescu (29 februari 1936 – 8 december 1996)

De Amerikaanse dichter en literatuurdocent Howard Nemerov werd geboren op 29 februari 1920 in New York. Zie ook alle tags voor Howard Nemerov op dit blog.

The Author to His Body on Their Fifteenth Birthday, 29 ii 80

“There’s never a dull moment in the human body.”
—The Insight Lady

Dear old equivocal and closest friend,
Grand Vizier to a weak bewildered king,
Now we approach The Ecclesiastean Age
Where the heart is like to go off inside your chest
Like a party favor, or the brain blow a fuse
And the comic-book light-bulb of Idea black out
Forever, the idiot balloon of speech
Go blank, and we shall know, if it be knowing,
The world as it was before language once again;

Mighty Fortress, maybe already mined
And readying to blow up grievances
About the lifetime of your servitude,
The body of this death one talkative saint
Wanted to be delivered of (not yet!),
Aggressively asserting your ancient right
To our humiliation by the bowel
Or the rough justice of the elderly lecher’s
Retiring from this incontinence to that;

Dark horse, it’s you we’ve put the money on
Regardless, the parody and satire and
The nevertheless forgiveness of the soul
Or mind, self, spirit, will or whatever else
The ever-unknowable unknown is calling itself
This time around—shall we renew our vows?
How should we know by now how we might do
Divorced? Homely animal, in sickness and health,
For the duration; buddy, you know the drill.

Howard Nemerov (29 februari 1920 – 5 juli 1991)

De Engelse dichter John Byrom werd geboren op 29 februari 1692 in Manchester. Zie ook alle tags voor John Byrom op dit blog.

Epigram I

Nor Steel, nor Flint alone produces fire;
No spark arises till they both conspire:
Nor Faith alone, nor work without is right;
Salvation rises, when they both unite.

Epigram II

Zeal without Meekness, like a ship at sea,
To rising storms may soon become a prey;
And Meekness without Zeal is still the same,
When a dead calm stops ev'ry sailor's aim.

John Byrom (29 februari 1692 – 26 september 1763)

Manchester, Town Hall 

De Amerikaanse dichter, schrijver, acteur, rapper en musicus Saul Stacey Williams werd geboren in Newburgh, New York op 29 februari 1972. Zie ook alle tags voor Saul Williams op dit blog.

Uit: Coded Language (Fragment)

„Whereas, breakbeats have been the missing link connecting the diasporic community to its drum woven past Whereas the quantised drum has allowed the whirling mathematicians to calculate the ever changing distance between rock and stardom. Whereas the velocity of the spinning vinyl, cross-faded, spun backwards, and re-released at the same given moment of recorded history , yet at a different moment in time's continuum has allowed history to catch up with the present. We do hereby declare reality unkempt by the changing standards of dialogue. Statements, such as, "keep it real", especially when punctuating or anticipating modes of ultra-violence inflicted psychologically or physically or depicting an unchanging rule of events will hence forth be seen as retro-active and not representative of the individually determined is. Furthermore, as determined by the collective consciousness of this state of being and the lessened distance between thought patterns and their secular manifestations, the role of men as listening receptacles is to be increased by a number no less than 70 percent of the current enlisted as vocal aggressors.

Motherfuckers better realize, now is the time to self-actualize We have found evidence that hip hops standard 85 rpm when increased by a number as least half the rate of it's standard or decreased at ¾ of it's speed may be a determining factor in heightening consciousness. Studies show that when a given norm is changed in the face of the unchanging, the remaining contradictions will parallel the truth.”

Saul Williams (Newburgh, 29 februari 1972)

28-02-2013 om 19:04 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter, essayist en schrijver Stephen Spender werd geboren op 28 februari 1909 in Londen. Zie ook alle tags voor Stephen Spender op dit blog.

My Parents kept me from children who were rough

My parents kept me from children who were rough
and who threw words like stones and who wore torn clothes.
Their thighs showed through rags. They ran in the street
And climbed cliffs and stripped by the country streams.

I feared more than tigers their muscles like iron
And their jerking hands and their knees tight on my arms.
I feared the salt coarse pointing of those boys
Who copied my lisp behind me on the road.

They were lithe, they sprang out behind hedges
Like dogs to bark at our world. They threw mud
And I looked another way, pretending to smile,
I longed to forgive them, yet they never smiled.

The Room Above the Square

The light in the window seemed perpetual
When you stayed in the high room for me;
It glowed above the trees through leaves
Like my certainty.

The light is fallen and you are hidden
In sunbright peninsulas of the sword:
Torn like leaves through Europe is the peace
That through us flowed.

Now I climb up alone to the high room
Above the darkened square
Where among stones and roots, the other
Unshattered lovers are.

O Night O Trembling Night

O night O trembling night O night of sighs
O night when my body was a rod O night
When my mouth was a vague animal cry
Pasturing on her flesh O night
When the close darkness was a nest
Made of her hair and filled with my eyes

(O stars impenetrable above
The fragile tent poled with our thighs
Among the petals falling fields of time
O night revolving all our dark away)

O day O gradual day O sheeted light
Covering her body as with dews
Until I brushed her sealing sleep away
To read once more in the uncurtained day
Her naked love, my great good news.

Stephen Spender (28 februari 1909 – 16 juli 1995)

Cover 

De Vlaamse schrijver Bart Koubaa (pseudoniem van Bart van den Bossche) werd geboren op 28 februari 1968 in Eeklo. Zie ook alle tags voor Bart Koubaa op dit blog.

Uit: De leraar

“‘Mijn aandacht werd getrokken door een klein artikel waarin stond dat jongeren die een kracht- of vechtsport beoefenen meer dan anderen betrokken zijn bij vechtpartijen. Nee maar. Ze gebruiken ook meer wapens, spijbelen vaker en vernielen meer. Kijk eens aan. Maar kom, het is ook bewezen, althans zo blijkt uit een onderzoek waarvoor vijfhonderd jongeren tussen de elf en zeventien gedurende twee jaar gevolgd werden. Een derde van onze leerlingen is aangesloten bij een populaire kickboksclub…’

(…)

“Gisteren stond in de krant dat industriële sponsors enkel geld geven aan studies die hun goed uitkomen en dat onderzoekers hun stellingen formuleren conform de financiële belangen van de sponsor. Negatieve uitkomsten zien het licht niet. Vooral de farmaceutische industrie is een meesterfoefelaar. Als er vijftien jaar geleden in de klas één tussen zat die af en toe de boel op stelten zette, werd hij bestempeld als een kwajongen of een haantje/de/voorste, tegenwoordig is de diagnose ADHD. De pillen zijn zo licht geworden dat zowat de helft van onze leerlingen Ritaline slikt, interessant voor de economie, en die moet tot elke prijs draaien, anders komt onze sociale zekerheid op de helling en kunnen we de pillen niet terugbetaald krijgen. Verlaag met andere woorden de drempel voor de diagnose- ieder kind dat tegenspreekt of een raam aan diggelen gooit, heeft per definitie ADHD . Verlicht vervolgens de dosis van de pillen en schrijf ze voor.”

Bart Koubaa (Eeklo, 28 februari 1968)

De Belgische-Franse dichter, schrijver, essayist, dramaturg en scenarioschrijver Luc Dellisse werd geboren op 28 februari 1953 in Brussel. Zie ook alle tags voor Luc Delisse op dit blog.

Faire-part

Ta main lisse posée sur le ventre

Ta douceur transformée en griffes

Tu montes en arrière dans la langue

Tu tournes la tête et tu chantes

Ta beauté de monstre savant éclate

Le feu crépite dans mes veines.

Je meurs

Je vois tes yeux de soufre et de salpêtre

Le jeu du tourbillon qui troue le plafond

Le ciel devient panique

L’été brûle les dernières fleurs

Je suis entré dans la douleur

J’attends la fin du jour, l’œil crevé

Le cyclope de la tempête

J’attends le vin et la froideur

L’amour a plus d’un tour

Pour nous briser le cœur

Je n’ai jamais été joueur

Je suis entré dans la douleur

Je dessine dans l’air ton visage

J’entends le chant de ta voix,

Le bonheur que tu m’as donné

Que tu m’as repris

Et qui reviendra un jour

Sans moi.

Luc Dellisse (Brussel, 28 februari 1953)

De Duitse dichter en schrijver Bodo Morshäuser werd geboren op 28 februari 1953 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Bodo Morshäuser op dit blog.

Sonntags im Park

Ich war vier

er hob mich aufs Reiterdenkmal

im Tiergarten

winkte von Ferne

und ich war ohne Angst

Er kam zurück

nahm mich auf die Schulter

ich sollte es schöner haben

von seinem Vater

kannte er nur das Grab

Achtzehn Grad minus

und er hielt mich umarmt

dass uns warm war und sagte

so einen Winter hätte er

nur in Sibirien erlebt

Bodo Morshäuser (Berlijn, 28 februari 1953)

Berlijn, Tiergarten 

De Ierse dichter John Montague werd geboren in New York op 28 februari 1929. Zie ook alle tags voor John Montague op dit blog.

A Small Death

My daughter, Úna, wanders
off to play in the forest,
unafraid, her new rag doll
clutched under one arm:
a small fairy queen, trail-
ed by her elderly knight.

At the centre, I find her
beneath black hemlock, red cedar,
halted on a carpet, a compost
of fallen leaves, rusty haws
and snowberries, knobbly chestnuts:
decay’s autumnal weft.

She has found a dead bird
which she holds up in her
other hand; eyes, bright beads,
but the long beak spiky, cold,
twig legs crisped inwards.
Why not fly? she demands

And as I kneel to explain
(taking the retted corpse away)
dead, she repeats, puzzled.
So we bury the scant body
under a mound of damp leaves,
a gnome’s pyre, a short barrow:

Her first funeral ceremony.
Home now, I nudge gently,
past the slapping branches,
the shallow Pacific rain pools
she loves ploutering through
in her diminutive wellingtons.

Beyond the tall woods, lights
of Victoria are flickering on:
yellow flares of sodium
under dark coastal clouds
crossing Vancouver Island;
dream cattle swaying home.

John Montague (New York, 28 februari 1929)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e februari ook mijn blog van 28 februari 2012 deel 2.

28-02-2013 om 18:54 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver John Steinbeck werd geboren in Salinas, Californië, op 27 februari 1902. Zie ook alle tags voor John Steinbeck op dit blog.

Uit: East of Eden

“The summer sun drove it underground. It was not a fine river at all, but it was the only one we had and so we boasted about it—how dangerous it was in a wet winter and how dry it was in a dry summer. You can boast about anything if it's all you have. Maybe the less you have, the more you are required to boast.

The floor of the Salinas Valley, between the ranges and below the foothills, is level because this valley used to be the bottom of a hundred-mile inlet from the sea. The river mouth at Moss Landing was centuries ago the entrance to this long inland water. Once, fifty miles down the valley, my father bored a well. The drill came up first with topsoil and then with gravel and then with white sea sand full of shells and even pieces of whalebone. There were twenty feet of sand and then black earth again, and even a piece of redwood, that imperishable wood that does not rot. Before the inland sea the valley must have been a forest. And those things had happened right under our feet. And it seemed to me sometimes at night that I could feel both the sea and the redwood forest before it.

James Dean, Richard Davalos en Julie Harris in de film van Elias Kazan, 1955

On the wide level acres of the valley the topsoil lay deep and fertile. It required only a rich winter of rain to make it break forth in grass and flowers. The spring flowers in a wet year were unbelievable. The whole valley floor, and the foothills too, would be carpeted with lupins and poppies. Once a woman told me that colored flowers would seem more bright if you added a few white flowers to give the colors definition. Every petal of blue lupin is edged with white, so that a field of lupins is more blue than you can imagine. And mixed with these were splashes of California poppies. These too are of a burning color—not orange, not gold, but if pure gold were liquid and could raise a cream, that golden cream might be like the color of the poppies. When their season was over the yellow mustard came up and grew to a great height. When my grandfather came into the valley the mustard was so tall that a man on horseback showed only his head above the yellow flowers. On the uplands the grass would be strewn with buttercups, with hen-and-chickens, with black-centered yellow violets. And a little later in the season there would be red and yellow stands of Indian paintbrush. These were the flowers of the open places exposed to the sun.”

John Steinbeck (27 februari 1902 - 20 december 1968)

De Britse dichter en schrijver Lawrence George Durrell werd geboren op 27 februari 1912 in Jalandhar in India. Zie ook alle tags voor Lawrence Durrell op dit blog.

Bitter Lemons

In an island of bitter lemons
Where the moon’s cool fevers burn
From the dark globes of the fruit,

And the dry grass underfoot
Tortures memory and revises
Habits half a lifetime dead

Better leave the rest unsaid,
Beauty, darkness, vehemence
Let the old sea-nurses keep

Their memorials of sleep
And the Greek sea’s curly head
Keep its calms like tears unshed

Keep its calms like tears unshed.

Sarajevo

Bosnia. November. And the mountain roads
Earthbound but matching perfectly these long
And passionate self-communings counter-march,
Balanced on scarps of trap, ramble or blunder
Over traverses of cloud: and here they move,
Mule-teams like insects harnessed by a bell
Upon the leaf-edge of a winter sky,

And down at last into this lap of stone
Between four cataracts of rock: a town
Peopled by sleepy eagles, whispering only
Of the sunburnt herdsman’s hopeless ploy:
A sterile earth quickened by shards of rock
Where nothing grows, not even in his sleep,

Where minarets have twisted up like sugar
And a river, curdled with blond ice, drives on
Tinkling among the mule-teams and the mountaineers,
Under the bridges and the wooden trellises
Which tame the air and promise us a peace
Harmless with nightingales. None are singing now.

No history much? Perhaps. Only this ominous
Dark beauty flowering under veils,
Trapped in the spectrum of a dying style:
A village like an instinct left to rust,
Composed around the echo of a pistol-shot.

Lawrence Durrell (27 februari 1912 – 7 november 1990)

De Canadese dichter, schrijver en essayist André Roy werd geboren op 27 februari 1944 in Montréal. Zie ook mijn blog van 27 februari 2010 en ook mijn blog van 27 februari 2011.

L’expérience géographique

Quelque chose en avant comme la ville
la peau parcourue à l’ombre des buildings
attendre quant aux géographies amoureuses
que ce texte du savoir et des saveurs
ne cache jamais ou trop
le désordre des cerveaux
cigarettes précises ou drague inconsolable
que la ville inédite rend mon corps
périlleux puisque émeute d’âmes
quelque chose dans l’été lisse
le début de l’amour
car klaxonnements et bruissements :
c’est la perte de mon identité.

La ville ou l’expérience, dis-je.

André Roy (Montréal, 27 februari 1944)

De Amerikaanse dichter Henry Wadsworth Longfellow werd geboren in Portland, Maine, op 27 februari 1807. Zie ook alle tags voor Henry Longfellow op dit blog.

A Psalm of Life

Tell me not in mournful numbers,
Life is but an empty dream!
For the soul is dead that slumbers,
And things are not what they seem.

Life is real! Life is earnest!
And the grave is not its goal;
Dust thou are, to dust thou returnest,
Was not spoken of the soul.

Not enjoyment, and not sorrow,
Is our destined end or way;
But to act, that each tomorrow
Find us farther than today.

Art is long, and Time is fleeting,
And our hearts, though stout and brave,
Still, like muffled drums, are beating
Funeral marches to the grave.

In the world's broad field of battle,
In the bivouac of Life,
Be not like dumb, driven cattle!
Be a hero in the strife!

Trust no Future, howe'er pleasant!
Let the dead Past bury its dead!
Act, - act in the living Present!
Heart within, and God o'erhead!

Lives of great men all remind us
We can make our lives sublime,
And, departing, leave behind us
Footprints on the sand of time;

Footprints, that perhaps another,
Sailing o'er life's solenm main,
A forlorn and shipwrecked brother,
Seeing, shall take heart again.

Let us then be up and doing,
With a heart for any fate;
Still achieving, still pursuing,
Learn to labor and to wait.

Henry Longfellow (27 februari 1807 - 24 maart 1882)

Een jonge Longfellow

De Amerikaanse schrijver James Thomas Farrell werd geboren op 27 februari 1904 in Chicago. Zie ook alle tags voor James T. Farrell op dit blog.

Uit: Judgment Day (Studs Lonigan)

"Out on the coast these days, business clubs and fraternal organizations are doing some novel fighting against the bogey of Old Man Depression. And is it fun, boys! I'll say it is!"

As the announcer spoke, the camera flashed a view of business men shouting jubilantly as they pelted each other with eggs like a crowd of school boys in a snow fight. The next shot presented the sight of huge piles of eggs guarded by shapely girls in bathing suits who filled baskets and knapsacks with eggs for ammunition. A blonde girl splattered an egg against the back of a departing warrior.

"Hot stuff," Pat whispered to Studs, while many in the theater laughed.

"Boy, that would be great fun," Ike whispered.

The laughter in the theater increased at the sight of a wobbling fat man, surrounded by enemies who subjected him to a merciless fire of eggs, spluttering and staining his white clothing.

"That's a shampoo, what's a shampoo," the announcer called with formalized enthusiasm as a detachment closed in on the fat man and broke his own basket of eggs over his head.

In a close-up, the fat man bawled like a baby, his hair matted, egg shells clinging to his face, his double chins dripping egg yolks.

"And watch this charge of the light brigade!" the announcer called as a crowd swept over the field of stricken eggs into the maw of a heavy fire. "We can't say that's not fun, and all in a novel manner which reduces the surplus of eggs, making it profitable for those who sell them. A new way of scrambling eggs, if you ask me."

Studs leaned forward, laughing. Wished he was in a fight like that.”

James T. Farrell (27 februari 1904 – 22 augustus 1979)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e februari ook mijn blog van 27 februari 2012 deel 2 en eveneens deel 3.

27-02-2013 om 18:52 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Michel Houellebecq werd geboren in Réunion op 26 februari 1958 (1956). Zie ook alle tags voor Michel Houellebecq op dit blog.

Uit: The Elementary Particles (Vertaald door Frank Wynne)

“Young people in France were particularly repressed, a time bomb of resentment under the legacy of Gaullist patriarchy, which, according to Jane, a single spark would be enough to detonate. For some years now, Francesco's sole pleasure had been to smoke marijuana cigarettes with very young girls attracted by the spiritual aura of the movement and then fuck them among the mandalas and the smell of incense. The girls who arrived at Big Sur were, for the most part, stupid little WASP bitches, at least half of whom were virgins. Toward the end of the sixties the flow began to dwindle and he thought that perhaps it was time to go back to Europe. He found it strange that he thought of it as "going back," since he had left Italy when he was no more than five years old. If his father had been a militant revolutionary, he was also a cultivated man, an aesthete who loved his mother tongue. This had undoubtedly left its mark on Francesco. In truth, he had always thought of Americans as idiots.
He was still a handsome man, with a tanned, chiseled face and long, thick, wavy hair, but his cells had begun to reproduce in a haphazard fashion, damaging the DNA of neighboring cells and secreting toxins into the body. The specialists he consulted differed on most points, but on one they were agreed: he was dying. The cancer was inoperable and would continue inexorably to metastasize. Overall his consultants were of the opinion that he would die peacefully and, with medication, probably would not suffer any physical pain; and to date he had experienced only a general tiredness. However, he refused to accept the diagnosis; he could not even imagine accepting it. In contemporary Western soiety, death is like white noise to a man in good health; it fills his mind when his dreams and plans fade. With age, the noise becomes increasingly insistent, like a dull roar with the occasional clang. In another age it was the expectant sound of the kingdom of God, it is now an anticipation of death. Such is life.”

Michel Houellebecq (Réunion, 26 februari 1958)

De Franse dichter en schrijver Victor Hugo werd geboren in Besançon (Franche-Comté) op 26 februari 1802. Zie ook alle tags voor Victor Hugo op dit blog.

En hiver la terre pleure

En hiver la terre pleure ;
Le soleil froid, pâle et doux,
Vient tard, et part de bonne heure,
Ennuyé du rendez-vous.

Leurs idylles sont moroses.
- Soleil ! aimons ! - Essayons.
O terre, où donc sont tes roses ?
- Astre, où donc sont tes rayons ?

Il prend un prétexte, grêle,
Vent, nuage noir ou blanc,
Et dit : - C'est la nuit, ma belle ! -
Et la fait en s'en allant ;

Comme un amant qui retire
Chaque jour son coeur du noeud,
Et, ne sachant plus que dire,
S'en va le plus tôt qu'il peut.

Printemps

Voici donc les longs jours, lumière, amour, délire !
Voici le printemps ! mars, avril au doux sourire,
Mai fleuri, juin brûlant, tous les beaux mois amis !
Les peupliers, au bord des fleuves endormis,
Se courbent mollement comme de grandes palmes ;
L'oiseau palpite au fond des bois tièdes et calmes ;
Il semble que tout rit, et que les arbres verts
Sont joyeux d'être ensemble et se disent des vers.
Le jour naît couronné d'une aube fraîche et tendre ;
Le soir est plein d'amour ; la nuit, on croit entendre,
A travers l'ombre immense et sous le ciel béni,
Quelque chose d'heureux chanter dans l'infini.

Nuits de juin

L'été, lorsque le jour a fui, de fleurs couverte
La plaine verse au loin un parfum enivrant ;
Les yeux fermés, l'oreille aux rumeurs entrouverte,
On ne dort qu'à demi d'un sommeil transparent.

Les astres sont plus purs, l'ombre paraît meilleure ;
Un vague demi-jour teint le dôme éternel ;
Et l'aube douce et pâle, en attendant son heure,
Semble toute la nuit errer au bas du ciel.

Victor Hugo (26 februari 1802 – 22 mei 1885)

Standbeeld in Besançon

De Nederlandse dichter Carel Steven Adama van Scheltema werd geboren in Amsterdam op 26 februari 1877. Zie ook alle tags voor Adama van Scheltema op dit blog.

Ontwaken bij regen

't Is regen, - 't regent aan mijn ruit —
De regen wist mijn dromen uit
En draagt mij in de droom van 't leven;
Een beeld gaat om — een beeld beklijft,
Beeld van een lied - dat blijft, dat blijft:
Het zacht en zegenend geluid
Van droppelende regen.

't Is regen, - 't regent aan mijn huis -
Ik luister, sprakeloos en kuis,
Naar 't lied van 't ledig leven,
Dat dromend van de hemel leekt
En dromend weder leven kweekt
Dat mild en murmelend geruis
Van droppelende regen.

't Is regen, - 't regent aan mijn geest -
De regen wist wat is geweest
En laat maar een gerucht van leven:
Een zucht, een zweem van wat muziek,
De donzen vlucht van een wiek
Voorbij, voorbij mijn stille geest
0 — zo te mogen sterven!

Kindje

Kindje! Dat zacht met je vlasblonde popje
Speelt, je rein stemmetje kan nog niet schreien,
't Lacht nu en zingt in moederlijk verblijen
Tederlijk voor popje een liedje, - je kopje

Wiegt als een bloemetje, dat bij het glijen
's Avonds van de avondwind, 't zijige knopje
Deint, en vleiende van de zon nog 'n dropje
Krijgt van haar wijn, om welig te gedijen.

Kindje! Nu wiegt het leven je in zijn
Brede armen, als een popje zo zacht, je
Ogen zijn bloemen, het daglicht dat lacht je
Moederlijk toe - het sterke leven wacht je,

Mocht eenmaal - o! Kindje moge altijd mijn
Liefde als 'n krans muziek om je hoofdje zijn!

Adama van Scheltema (26 februari 1877 - 6 mei 1924)

De Engelse dichter George Granville Barker werd geboren op 26 februari 1913 in Loughton, Essex. Zie ook alle tags voor George Barker op dit blog.

Calamiterror (Section VI)

1
Meandering abroad in the Lincolnshire meadows day
Day and day a month perhaps, lying at night lonely,
The early September evening administering a mystery,
The moon executing its wavering sleight of hand, I sense the
Advent of the extraordinary event, the calamiterror,
Turn and encounter the mountain descending upon me
The moment of terror flashes like dead powder
Revealing the features of the mass as mine.

2
Time like a mountain made of my own shadow
Collapsing on me, buries me in my life.
It is the future, undermined by present,
Failing appallingly backward. I bring
The cracked escarpments hurling down, I catch
The agonised glint of years in a fall of
Rubble, the time clatters down with branches
I hear the broken life scream and sob like me.

George Barker (26 februari 1913 – 27 oktober 1991)

De Tsjechische schrijver en dichter Antonín Sova werd geboren op 26 februari 1864 in Pacov (Dt. Patzau). Zie ook alle tags voor Antonín Sova op dit blog.

By Riversides

I love moist eve by riversides,

That shells abundantly adorn,

When coolness from them gently glides

And from afar white foam is borne.

I cherish there the birches most

And willows, where the shadows crowd;

Shrill crickets, flies, a dancing host

And distant towns in fading shroud.

Fishermen there entrance my sight

In sluggish skiff that hazes veil,

Afloat 'mid eve's decaying light,

When in blue mists red sunsets fail.

And when the eventide has sunk,

And on the stream the moon is reeling,

That rover of the night-time, drunk

With bluish haze from waters stealing,

My rhythmic tunes I love to lace

'Mid memories and wistful thought,

While wavelets plash with muffled grace

And all my spirit is distraught.

Vertaald door P. Selver

Antonín Sova (26 februari 1864 – 16 augustus 1928)

Standbeeld bij het kasteel in Pacov

26-02-2013 om 17:44 geschreven door Romenu  

De Libanese (Franstalige) schrijver Amin Maalouf werd geboren in Beiroet, Libanon, op 25 februari 1949. Zie ook alle tags voor Amin Maalouf op dit blog.

Uit: Les croisades vues par les arabes

“Il va bientôt devenir le héros d'une épopée célèbre, intitulée précisément la Geste du roi Danishmend, qui décrit la conquête de Malatya, une ville arménienne située au sud-est d'Ankara, et dont la chute est considérée par les auteurs du récit comme le tournant décisif de l'islamisation de la future Turquie. Aux premiers mois de 1097, lorsque l'arrivée à Constantinople d'une nouvelle expédition franque est signalée à Kilij Arslan, la bataille de Malatya est déjà engagée. Danishmend assiège la ville, et le jeune sultan refuse l'idée que ce rival, qui a profité de la mort de son père pour occuper tout le nord-est de l’Anatolie, puisse remporter une victoire aussi prestigieuse. Déterminé à l'en empêcher, il se dirige, à la tête de ses cavaliers, vers les environs de Malatya et installe son camp à proximité de celui de Danishmend pour l'intimider. La tension monte, les escarmouches se multiplient, de plus en plus meurtrières.”

(…)

Ensuite, c'est grâce aux conseils des émirs de l'armée qu'il a pu, par la guerre, par le meurtre ou par la ruse, récupérer une partie de l'héritage paternel. Aujourd'hui, il peut se vanter d'avoir passé plus de temps sur la selle de son cheval que dans son palais. Pourtant, à l'arrivée des Franj, rien n'est encore joué. En Asie Mineure, ses rivaux restent puissants, même si, fort heureusement pour lui, ses cousins seldjoukides de Syrie et de Perse sont absorbés par leurs propres querelles.”

Amin Maalouf (Beiroet, 25 februari 1949)

De Italiaanse schrijver en vertaler Aldo Busi werd geboren op 25 februari 1948 in Montichiari, Brescia. Zie ook alle tags voor Aldo Busi op dit blog.

Uit: Standard Life of a Temporary Pantyhose Salesman (Vertaald door Ercole Guidi)

„And the setting: the afternoon light darting from sky to rock to olive trees to splinters of floating steel keels; and in here, in this stagnant aquarium where nothing ever makes your blood stir, the frank smile of he of whom you are fond.

Angelo, step after step, cautious not to slip, realized that in those four days he had done nothing but follow out of the corner of his eye this withdrawn figure of a disdainful man, even when he thought he had been watching the promontory of Manerba on the shoreline down there or the hydrofoil dashing off.

He accosted him looking away, continuing to fancy him for what, effortlessly, all about him soberly soared back to his memory, which had registered full lips, long and slightly asymmetric nose, hairless chest, sticking-out ears stretching out over pulled-back hair, and the red and white colors every other day of his shorts.

Angelo struggled to conceal his general unhappiness which vortically entwined into a sense of euphoria several suddenly stirred senses.

Even on his fingertips did he perceive a notion of futurity, of that very evening.

"Oh" goes the man laconically, "I thought you were someone else."

Angelo's eyes linger upon those beautiful lips now directly regarded, and revealing teeth just yellowed by the tartar.

One more justification and the narrowing crown pokes into the gums, leaving between tooth and tooth interstices through which pass hisses of condescension, glitters of second thoughts, the expeditiousness of the «I'm sorry».

He is fascinated by that set of teeth that incinerate him word after word; it reminds him of a school trip to the Solferino- San Martino's Risorgimento Ossuary, the neutrality of the skulls not expecting all that much from the end of the world anymore.”

Aldo Busi (Montichiari, 25 februari 1948)

De Britse dichter en schrijver Anthony Burgess werd geboren op 25 februari 1917 in Manchester, Engeland. Zie ook alle tags voor Anthony Burgess op dit blog

Uit: A Clockwork Orange

“What's it going to be then, eh?'

The stereo was on and you got the idea that the singer's goloss was moving from one part of the bar to another, flying up to the ceiling and then swooping down again and whizzing from wall to wall. It was Berti Laski rasping a real starry oldie called 'You Blister My Paint'. One of the three ptitsas at the counter, the one with the green wig, kept pushing her belly out and pulling it in in time to what they called the music. I could feel the knives in the old moloko starting to prick, and now I was ready for a bit of twenty-to-one. So I yelped: 'Out out out out!' like a doggie, and then I cracked this veck who was sitting next to me and well away and burbling a horrorshow crack on the ooko or earhole, but he didn't feel it and went on with his 'Telephonic hardware and when the farfarculule gets rubadubdub'. He'd feel it all right when he came to, out of the land.

'Where out?' said Georgie.

'Oh, just to keep walking,' I said, 'and viddy what turns up, O my little brothers.'

So we scatted out into the big winter nochy and walked down Marghanita Boulevard and then turned into Boothby Avenue, and there we found what we were pretty well looking for, a malenky jest to start off the evening with. There was a doddery starry schoolmaster type veck, glasses on and his rot open to the cold nochy air. He had books under his arm and a crappy umbrella and was coming round the corner from the Public Biblio, which not many lewdies used those days. You never really saw many of the older bourgeois type out after nightfall those days, what with the shortage of police and we fine young malchickiwicks about, and this prof type chelloveck was the only one walking in the whole of the street. So we goolied up to him, very polite, and I said: 'Pardon me, brother.'

Anthony Burgess (25 februari 1917 – 22 november 1993)

Scene uit de voorstelling door Alexandra Spencer-Jones, The Soho Theatre, Londen, 2012

De Franse dichter Robert Rius werd geboren op 25 februari 1914 in Castle-Roussillon. Zie ook alle tags voor Robert Rius op dit blog

LAME SOURDE

L’espace des voûtes oxygénées
se poursuit
au réveil des objets
Cette poignée de fenêtre
est une arme pendue au plafond
comme les trottoirs et les mayonnaises
sont anonymes
J’aspire aux routes du sommeil
Avec  la fleur et toute la vie d’un homme

Un dé court parallèlement
aux oiseaux des rues
jusqu’à ce que le soleil vieillissant
tourne sept fois la langue dans sa bouche avant de parler

Le nuage poursuit toujours mon désir
au fil des œufs
j’ai erré tout un sommeil
autour d’arbres renversés
leur chair a tracé leur vie
à l’encre de lune

Ma paupière est fermée
aux cheveux des moulins à vent

Robert Rius (25 februari 1914 - 21 juli 1944)

Rius hier helemaal links. Pyreneeën, 1933. Naast hem Charles Trenet.

De Duitse schrijver Karl May werd geboren op 25 februari 1842 in Hohenstein-Ernstthal. Zie ook alle tags voor Karl May op dit blog.

Uit: Von Bagdad nach Stambul

“Im Süden von den großen syrischen und mesopotamischen Wüsteneinöden liegt, vom rothen Meere und von dem persischen Golfe umgeben, die Halbinsel Arabien, welche ihre äußerste Kante weit in das stürmereiche arabisch-indische Meer hinein erstreckt.

An drei Seiten ist dieses Land von einem zwar schmalen, aber außerordentlich fruchtbaren Küstensaume eingefaßt, welcher nach innen zu einer weiten, wüsten Hochebene emporsteigt, deren theils trübselige, theils groteske Landschaftsbilder besonders im Osten durch hohe, unwegsame Gebirgsstöcke abgeschlossen werden, zu denen ganz hauptsächlich die öden Berge von Schammar zu zählen sind.

Dieses Land, dessen Quadratmeilenzahl man heut noch nicht genau anzugeben vermag, wurde im Alterthum eingetheilt in Arabia peträa, in Arabia deserta und in Arabia felix, zu Deutsch: in das peträische, wüste und glückliche Arabien. Wenn noch öfters jetzt gewisse Geographen der Ansicht sind, daß der Ausdruck peträa abzuleiten sei von dem griechisch-lateinischen Worte, das ›Stein, Fels‹ bedeutet, und deßhalb diesen Theil des Landes das ›steinichte‹ Arabien nennen, so beruht das auf einer irrthümlichen Auffassung; dieser Name ist vielmehr zurückzuführen auf das alte Petra, welches die Hauptstadt dieser nördlichsten Provinz des Landes war. Der Araber nennt seine Heimat Dschesirat el Arab, während sie bei den Türken und Persern Arabistan geheißen wird. Die jetzige Eintheilung wird verschieden angegeben; die nomadisirenden Einwohner lassen jedoch nur den einzigen Unterschied der Stämme gelten.

Über diesem Lande wölbt sich ein ewig heiterer Himmel, von welchem des Nachts die Sterne rein und klar herniederblicken; durch die Bergschluchten und über die zum großen Theile noch unerforschten Wüsten-Ebenen schweift der halbwilde Sohn der Steppe auf prachtvollem Pferde oder auf unermüdlichem Kameele.

Karl May (25 februari 1842 – 30 maart 1912)

May als Kara Ben Nemsi

Zie voor nog meer schrijvers van dfe 25^e februari ook mijn blog van 25 februari 2012 deel 2 en eveneens deel 3

25-02-2013 om 14:25 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Leon de Winter werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 24 februari 1954. Zie ook alle tags voor Leon de Winter op dit blog.

Uit: Het recht op terugkeer

“Hendrikus had er geen last van. Bram bleef op afstand staan en bewonderde het doorzettingsvermogen van het pezige beest. Hendrikus was hardhorend en na een aanval van een verongelijkte bouvier zes jaar geleden aan één oog blind. Volgens de dierenarts was Hendrikus een van de vijf oudste honden van de stad – Jeffrey was de oudste, een krasse zesentwintigjarige kruising tussen een herder en bullterriër, een ongewoon exemplaar aangezien middelgrote honden meestal jonger stierven dan kleine bastaarden als Hendrikus. Elke ochtend legde Hendrikus een vaste tocht af langs de stille monumenten van Duitse zakelijkheid. Het dier volgde de lijn van een rechthoek waarin zich zes woonblokken bevonden, zijn eigen patroon, snuffelend aan lantaarnpalen, de wielen van
afvalcontainers, autobanden, strategisch geplaatste struiken, zo nu en dan een andere ochtendhond.
Bram had de indruk dat er tien jaar geleden veel meer honden waren. Tel Aviv was een arme stad geworden waarin honden alleen gehouden werden door het handjevol rijken dat de stad nog telde. Dus waren de honden die zij onderweg tegenkwamen op leeftijd, net als Hendrikus, bezadigd en moe geblaft. Jonge hondjes waren een zeldzaamheid en de oude werden door liefhebbende bejaarden gekoesterd alsof ze hun eigen kinderen waren.
Ze stonden op de hoek van een straat die haaks op de strandboulevard lag. Aan het einde van de straat, tweehonderd meter verder in de smalle opening tussen de huizen, was een fractie van een seconde een gevechtshelikopter zichtbaar die geruisloos enkele meters boven het zand naar het zuiden schoot, richting Jaffa. Het was een nieuwe generatie met motoren die niet veel meer geluid maakten dan de vleugels van een roofvogel, de Taiwanezen hadden er twintig geleverd. Dragon Wings xr3, heetten ze, en de gelovigen hadden geëist dat ze werden omgedoopt omdat de draak een monster uit een onjoodse Aziatische mythologie was. In de volksmond heetten ze nu Chicken Wings.”

Leon de Winter (’s-Hertogenbosch, 24 februari 1954)

De Congolese dichter en schrijver Alain Mabanckou werd geboren op 24 februari 1966 in Congo-Brazzaville (Frans Congo). Zie ook alle tags voor Alain Mabanckou op dit blog.

Uit: Black Bazaar (Vertaald door Sarah Ardizzone)

“I’m a regular at Jip’s, the Afro-Cuban bar near the fountain at Les Halles in the first arrondissement, and these days you could say I’m even more of a regular than usual. Sometimes I doze off until I get woken by the clatter of chairs being stacked by Lazio the security guard who’s cursing under his breath because someone did a runner and he’s the one who takes the rap when it’s his job to sort out the riff-raff from the banlieues and not to worry about who has or hasn’t settled their bill. Willy the barman tells him there’s no difference between riff-raff smashing the place and a customer who hasn’t paid their bill. They’ve both got it coming, even if you pull your punches with the non-payer. . .

Lately, when I show up at Jip’s, Roger The French-Ivorian pounces on me. He’s heard it from Paul From The Big Congo that, in order to drown my sorrows after my ex left me and to control my anger against The Hybrid, I’m writing a journal at home with a typewriter I bought from a second-hand shop in Porte de Vincennes.

Take the day before yesterday, when he saw me coming he didn’t even give me time to reach the spot by the bar where Paul From The Big Congo often stands to get a better view of the girls going by in Rue Saint-Denis.

He said to me: ‘Here you are, Buttologist, just the person I’ve been waiting for! Paul From The Big Congo tells me you’re writing this and that and it is called Black Bazzar! So what’s your little game this time? Why are you writing? I suppose you think anyone can write stories, eh? Is this some rip-off for you to claim that you are unemployed, to squeeze through the chinks in the system, to steal other people’s benefits, to dig an even deeper hole in the dole and to put the brakes on Gallic social mobility?’

Alain Mabanckou (Congo-Brazzaville, 24 februari 1966)

De Amerikaanse schrijver en uitgever August William Derleth werd geboren op 24 februari 1909 in Sauk City, Wisconsin. Zie ook alle tags voor August Derleth op dit blog.

Uit: A Traveler In Time

"Tell me what time is," said Harrigan one late summer afternoon in a Madison Street bar. "I'd like to know."

"A dimension," I answered. "Everybody knows that."

"All right, granted. I know space is a dimension and you can move forward or back in space. And, of course, you keep on aging all the time."

"Elementary," I said.

"But what happens if you can move backward or forward in time? Do you age or get younger, or do you keep the status quo?"

"I'm not an authority on time, Tex. Do you know anyone who traveled in time?"

Harrigan shrugged aside my question. "That was the thing I couldn't get out of Vanderkamp, either. He presumed to know everything else."

"Vanderkamp?"

"He was another of those strange people a reporter always runs into. Lived in New York—downtown, near the Bowery. Man of about forty, I'd say, but a little on the old-fashioned side. Dutch background, and hipped on the subject of New Amsterdam, which, in case you don't know, was the original name of New York City."

"Don't mind my interrupting," I cut in. "But I'm not quite straight on what Vanderkamp has to do with time as dimension."

"Oh, he was touched on the subject. He claimed to travel in it. The fact is, he invented a time-traveling machine."

"You certainly meet the whacks, Tex!"

"Don't I!" He grinned appreciatively and leaned reminiscently over the bar. "But Vanderkamp had the wildest dreams of the lot. And in the end he managed the neatest conjuring trick of them all. I was on the Brooklyn Enterprise at that time; I spent about a year there. Special features, though I was on a reporter's salary. Vanderkamp was something of a local celebrity in a minor way; he wrote articles on the early Dutch in New York, the nomenclature of the Dutch, the history of Dutch place-names, and the like. He was handy with a pen, and even handier with tools. He was an amateur electrician, carpenter, house-painter, and claimed to be an expert in genealogy."

August Derleth (24 februari 1909 – 4 juli 1971)

Sauk City, Water Street