De Nederlands-Indische schrijfster Maria Dermoût (eigenlijk Helena Anthonia Maria Elisabeth Dermoût-Ingerman) werd geboren in Pekalongan, Java, op 15 juni 1888. Zie ook alle tags voor Maria Dermoût op dit blog.

Uit: De tienduizend dingen

“‘Het witte Steentje uit de ‘mooie la’, haar kindje aan de hand; drie jonge mannen naast elkaar, Beertje, Domingoes, de Portugese matroos; het aardige kleine kind Sofie met de groene bètèt die zij haar gegeven had, haar kindermeisje dat zelf een kind was achter haar aan; een jonge Javaanse jongen tekende een prauw in de golven en hij heette Radèn Mas Soeprapto; een allerslankste Javaanse vrouw in een koetsiersjas met drie capes boven elkaar keek er naar, ‘Je hebt weer de ballast vergeten,’ zei zij – wie was zij? mevrouw van Kleyntjes kende haar niet, en waarom zij zij dat? – het Binongko-meisje van de bloemen zoog op haar bloedende lip en luisterde; op de Portugese werf aan de overkant werd aldoor getimmerd; de drie kleine meisjes, de echte, stonden op een rij, zij hadden de Slangesteen in de hand waarop de Heer Jezus stond, het mes van de matroos, en Marregie hield het ‘posthoorentje’ klaar om op te blazen; gekleurd koraal, vissen, krabben, de drie jonge zeeschilpadden; de Voordanseres met de Schelp, de witte ‘Doeckhuyve’ hoog omhoog in het maanlicht, vogels, vlinders.
De ooievaar, de vogel Lakh-Lakh met zijn lange snavel en vuurrode poten was er, en de briezende jonge leeuwen; tussen hen in zat het jongetje Himpies op zijn mat en keek toe met zijn grote verrukte ogen, en overal de kleine zilveren golven, en een stem zei langzaam met lange tussenpozen van ver weg: de baai – de binnenbaai – je zult toch – nooit – de binnenbaai – vergeten – o ziel – van - ?
Wat gebeurde er met haar, ging zij dood, waren dit haar ‘honderd dingen’?”

Maria Dermoût (15 juni 1888 – 27 juni 1962)

In 1958

De Amerikaanse schrijver Christian Bauman werd geboren op 15 juni 1970 in Easton, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Christian Bauman op dit blog.

Uit: Voodoo Lounge

"You done?" Dick Wags asked. "I gotta get my shit on."

"Two minutes," Jersey said, picking up the cigarette again.

"Two and two," Dick Wags said, leaving, closing the door. Boot-sole footsteps padded down the passage then were gone. "Two and two," Jersey whispered, standing, tucking brown T-shirt deep into green, camouflage BDU pants, tightening belt, reaching for BDU top. "Two and two." They had all taped silver reflective patches to the shoulders of their uniforms and the crown of their helmets yesterday. A new system, they'd been told. Easier identification from a distance. To avoid friendly fire. "Friendly fire," Jersey whispered. "Two and two."

Dick Wags was back in two and two, as Jersey stepped into the passageway. "Friendly fire, Dick Wags," Jersey said, pressing fingertips against the patch of silver tape. "Gotta watch that friendly fire."

"No friendly fire in the Voodoo Lounge, Sergeant Roomdog," Dick Wags said.

"Sergeant, yes."

They slammed knuckled fists as they passed. They were going, going for real, trying to do it right. Two sergeants -- Jersey a very young buck sergeant, Dick Wags a staff sergeant -- going for the first time.

The cabin door closed. Jersey made for the stairs up to the galley deck. Someone was reciting the Lord's Prayer in the head. Might be Matata, hard to tell.

Pelton filled the passage at the bottom of the stairs, M-16 rifle hanging from shoulder, forehead pressed against the bulkhead, eyes clenched tight. Jersey put a hand up to the big shoulder, squeezing past, whispered, "All good, P. All good." Pelton inched forward, head not moving, skin to metal. When Jersey made the stairs and turned to look back the thick snipe was still there, hands wrapped around the rail, face to wall.

In darkened cabins soldiers sat alone, waiting. Dressed; drumming fingertips on desktops, rubbing palms on cheeks and chins. “

Christian Bauman (Easton, 15 juni 1970)

De Duitse dichteres en schrijfster Silke Scheuermann werd geboren op 15 juni 1973 in Karlsruhe. Zie ook alle tags voor Silke Scheuermann op dit blog.

Udine geht weil Hans ihre neuen Kleider nicht mehr bewundert

Dein Blick weg vom Körper zum Horizont

entfernt dich von mir und den Dingen

den Blutkörperchen Handhaltungen

schließlich dem Glanztrio Auge Zahn Lippe

führt hinter das Tageslicht in andere Räume

weit weg zu den Grabgräbern Grabrednern

den Putschisten und Kämpfern in Grosny

zu dem Regenbogen rot gelb rot

weil jede Wolke nur Eiter und Blut spuckt

schon meine Mutter sagte mir

schlaf nie mit einem Fotografen

sie haben schon zu viel gesehen

Du bist bei Hügeln aus Tulpen oder wo

Dies ist die Stadt Fußgängerzone

hier sind wir hier spaziert dein

inneres Feuer umher mit dem Wissen

daß zwei Personen die sich lieben

sich addieren oder subtrahieren können

Plus machen können oder wie in

diesem Fall ganz unverschuldet Minus

Silke Scheuermann (Karlsruhe, 15 juni 1973)

Karlsruhe
 

De Franse schrijver en journalist Roland Dorgelès (eig. Roland Lécavelé) werd geboren op 15 juni 1885 in Amiens. Zie ook alle tags voor Roland Dorgelès op dit blog.

Uit: Les Croix de bois

“Cela pue la poudre. Les fusées qui s'épanouissent font courir des ombres fantastiques sur le cimetière ensorcelé. Près de moi, Maroux(2), en se cachant la tête, tire entre deux sacs dont la terre s'écroule. Un homme se tord dans les gravats, comme un ver qu'on a coupé d'un coup de bêche. Et d'autres fusées rouges montent encore, semblant crier : "Barrage ! barrage !".
Les torpilles(3) tombent, par volées, défonçant les marbres. Elles arrivent par salves, et c'est comme un tonnerre qui rebondirait cinq fois.
- Tirez ! tirez ! hurle Ricordeau qu'on ne voit pas.
Abasourdis, hébétés, on recharge le lebel (4) qui brûle. Demachy, sa musette déjà vide, a ramassé les grenades d'un copain tombé et les lance, avec un grand geste de frondeur. Dans le fracas, on entend des cris, des plaintes, sans y prendre garde. Il y en a certainement qui sont ensevelis. Un instant, les fusées découvrent un grand mort, couché sur une dalle, tout au long, comme un homme de pierre.
En rafale, notre barrage arrive enfin, et une haie rouge de fusants(3) crève la nuit, en tonnant. Les obus se suivent, mêlant leurs aiguillées, et cela forge une haie de fer au-dessus de nous. Percutants et fusants se plantent furieusement devant nos lignes, barrant la route, et,  empanaché de fusées, claquant d'obus, le cimetière semble vomir des flammes. D'un parapet à l'autre, les hommes courent sans savoir, trébuchant, se poussant. Beaucoup culbutent, la tête lourde, les reins pliés, et les tombes en vomissent toujours d'autres, dont les shrapnells(3) et les fusées découvrent les silhouettes traquées.”

Roland Dorgelès (15 juni 1885 – 18 maart 1973)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

15-06-2013 om 14:50 geschreven door Romenu  

De Mexicaanse dichter Ramon Lopez Velarde werd geboren op 15 juni 1888 in Jerez. Zie ook alle tags voor Ramon Lopez Velarde op dit blog.

Now, as Never...

Now, as never, you fill me with love and sorrow;
if any tear is left me, I quicken it
to wash our two obscurities.

Now, as never, I need your presiding peace;
yet already your throat is but a whiteness
of suffering, suffocating, coughing, coughing,
and our whole being but a screed of dying strokes
overflowing with dramatic farewells.

Now, as never, your essence is venerable
and frail your body's vase, and you can give
me only the exquisite affliction of
a clock of agonies, ticking for us towards
the key minute when the feet we love
must tread the ice of the funereal boat.

From the bank I watch you embark; the silent
river sweeps you away, and you distil
within my soul the climate of those evenings
of wind and dust when only the church-bells chime.

My spirit is a cloth of souls, a cloth
of souls of an eternally needy church,
it is a cloth of souls bedabbled with wac,
trample and torn by the ignoble herd.

I am by a penurious parish nave,
a nave where endless obsequies are held,
because persistent rain prevents the coffin
from being bought out on the country roads.

The rain without me and within the hollow
clamour of a psalmist, louder and louder;
my conscience, by the water sprinkler aspersed,
is a cypress sorrowing in a convent garden.

Now my rain is flood, and I shall not see
the sunshine on my ark, because my hear
on the fortieth night must break for good;
my eyes preserve not even a faint gleam
of the solar fire that burned my corn;
my life is nothing but continuance
of exequies under baleful cataracts.

Vertaald door Samuel Beckett

Ramon Lopez Velarde (15 juni 1888 – 19 juni 1921)

Portret door  Rastasaurio

De Canadese dichter en schrijver François-Xavier Garneau werd geboren op 15 juni 1808 in Ville de Québec. Zie ook alle tags voor François-Xavier Garneau op dit blog.

Au Canada (Fragment)

II

Ainsi chantait ma muse et sa lyre plaintive,

Comme le vent du soir, murmurait sur la rive;

Mais les échos muets étaient sourds à sa voix.

Et le peuple qu’autrefois

Enthousiasmaient ses chants, enivrait son histoire,

Peu soucieux de sa gloire,

S’endormait maintenant pour la première fois.

Hélas! dans son insouciance

Il passe comme un bruit qu’on oublie aussitôt:

Rien de lui ne dira son nom ni sa puissance;

Il s’éteindra comme un flot

Qui se brise sur le rivage,

Sans même à l’oeil du matelot

Laisser empreinte son image.

Où sont, ô Canada! tes histoires, tes chants?

Tes Delucs, tes Rousseaux, l’honneur de l’Helvétie,

Tous ces hommes enfin qu’illustrent les talents,

Qui font un peuple fier, grandissent la patrie,

Font respecter au loin son nom, ses lois, ses arts,

Et, pour sa liberté, lui servent de remparts?

L’étranger cherche, en vain, un nom cher à la science.

Notre langue se perd, et dans son indigence

L’esprit, ce don céleste, étincelle des Dieux,

S’éteint comme une lampe, ou comme dans les cieux

Une étoile filante au funeste présage.

Déjà, l’obscurité nous conduit au naufrage;

Et le flot étranger envahissant nos bords

De nos propres débris enrichit ses trésors.

Aveuglés sur le sort que le temps nous destine,

Nous voyons sans souci venir notre ruine.

Ô peuple subjugué par la fatalité,

Tu sommeilles devant l’oracle redouté.

Il rejette ton nom comme un arbre stérile,

Que l’on veut remplacer par un scion fertile.

Il dit: laissons tomber ce peuple sans flambeau,

Errant à l’aventure;

Son génie est éteint, et que la nuit obscure

Nous cache son tombeau.

François-Xavier Garneau (15 juni 1809 – 2 februari 1866)

De Noorse schrijver Trygve Emanuel Gulbranssen werd geboren in Oslo op 15 juni 1894. Zie ook alle tags voor Trygve Gulbranssen op dit blog.

Uit: The Wind From the Mountains (Vertaald door Naomi Walford)

“Unlike many priests of the time, Pastor Ramer did not mount the pulpit in order to philosophize and excuse for God being possibly--and unfortunately--in existence. He was there to hold a service and he so believed in God that the whole church lived.
Marvelously the sleigh-bells rang out and marvelously the torches flared across the snowy spaces and between the tress of the forest ridge, when they drove home.  Mighty words, suited not only to good fortune and great days, but of value also in days of adversity and death, rang in their ears through the darkness with the song of the bells and flamed in the torchlights, all the way from church to Björndal's tun.
Because of the many guests, they had eaten in the new building hitherto, but when they came home from church, the Christmas table was spread in the inner room of the old house, as in all other years, with abundance of meat and fish and other foods, as was the custom from olden times.
The guests felt something of what Adelaide had once felt at this table: reverence for the living spirit of former times and ancient power, and the genuineness and security pervading everything, from the wall-timbers and the beams in the roof to the handsomely carved chairs and the table-silver.”

Trygve Gulbranssen (15 juni 1894 – 10 oktober 1962)

15-06-2013 om 14:37 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijfster Lieve Joris werd geboren op 14 juni 1953 in Neerpelt. Zie ook alle tags voor Lieve Joris op dit blog.

Uit: Afrika en Azië: Het verhaal van een ontmoeting

“Ik schreef mijn tweede boek over Congo in een huis aan het water, net buiten Kisangani. Het was eind jaren negentig, de stad was in handen van Congolese rebellen en hun Rwandese en Oegandese bondgenoten; kindsoldaten struinden langs de verweerde gebouwen waartussen het gras hoog opschoot. Het huis lag achter een textielfabriek die betere tijden had gekend. Kort daarvoor had het in de frontlinie gelegen. In de tuin liepen sporen van rupsbanden en bij de waterkant was de aarde omgewoeld: daar hadden Oegandese soldaten tijdens de gevechten twee collega´s begraven, wier lichamen intussen gerepatrieerd waren.
Elf maanden heb ik daar zitten schrijven. Een parelhoen broedde haar eieren uit in een lege munitiekist, de tuinman ontdekte onder een struik een rubberlaars en stuitte, op zoek naar de tweede, op het vizier van een mitrailleur. De plek waar de gesneuvelde soldaten hadden gelegen, raakte overwoekerd door onkruid.
In die oorlogsstad doken twee jonge Indiase broers op. Ze kwamen uit Dubai en openden een winkel in het stoffige centrum – een eenvoudige nering waar het, tussen de rijst, suiker, melkpoeder en lucifers, rook naar goedkope zeep. Sachin en Vishal hadden niets van de trage, morose Indiër uit Naipauls Een bocht in de rivier, die in Kisangani aanspoelt en er hopeloos verstrikt raakt in lokale intriges.

Energieke dertigers waren ze, hun winkel een uitkijkpost, een plaats van waaruit ze de markt bestudeerden. Ze hadden een grote sociale mobiliteit, kenden de lokale diamanthandelaars en raakten bevriend met de Indiërs van de VN-Vredesmissie MONUC. Soms vertrok een van hen naar Dubai, waar hun gezinnen woonden; de ander paste dan op de winkel.”

Lieve Joris (Neerpelt, 14 juni 1953)

De Chinees-Amerikaanse schrijver Laurence Michael Yep werd geboren op 14 juni 1948 in in San Francisco. Zie ook alle tags voor Laurence Yep op dit blog.

Uit: City Of Death

“December 1941
Somewhere over the Asian steppes near the northern Kushan border
Scirye
“How fast do storms come in here?” Bayang the dragon asked, staring at the dark gray clouds boiling rapidly toward them from the east. The misty wave rolling toward them was at least a mile across and two miles long, and their shadows plunged the mountains beneath them into an ominous twilight.
Scirye and her companions were sitting on a great triangular wing that had been woven magically from straw, and Scirye tugged at a strand of her red hair as she wondered how long the flimsy mat would last in a tempest like that.
Suddenly the wing lurched upward. “Ho, fear not, lumplings,” boomed the great wind, Naue. For a wind, he was fairly pleasant company, except for a bad habit of boasting.
In Hawaii, they had saved the goddess Pele and, in return, she had helped them on their quest by summoning the Cloud Folk to weave the straw wing they rode on now. She had also charged the powerful zephyr, Naue, to carry them on their quest, and he had faithfully carried them to the Arctic and now into Asia. “No little drizzle can stop Naue the magnificent. He will just carry you above it.”
As Naue picked up speed, the sound of their passage rose to a high keening, and perhaps they would have been blown off the mat except for the magical frame of woven straw. The frame was little more than woven poles set upon four upright ones so that it resembled the sketch of a house, but its enchantment protected them as efficiently as brick walls would have.

Behind Scirye, the snow-covered steppes stretched like a huge sheet of cotton batting. It was so vast, so empty, so harsh. It had shaped her ancestors, the Kushans, into a warrior race as hard and sharp as steel. She had never appreciated just how tough they must have been—she knew that she herself could never have survived there.”

Laurence Yep (San Francisco, 14 juni 1948)

De Duitse schrijver, vertaler en jurist Peter O. Chotjewitz werd geboren op 14 juni 1934 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Peter O. Chotjewitz op dit blog.

Uit: Saumlos

„Jetzt kam er also mit einem Gerät, das sich Fahrrad nannte. Das zweite große Ereignis vor dem ersten Weltkrieg war das Luftschiff. Auch davon sprach Frau Kümpel häufig, wenn ihr jemand direkt ins Ohr brüllte, sie solle etwas aus ihrer Jugend erzählen, denn sie hatte zwar gute Augen, war jedoch fast völlig taub.
Zuerst hatte der Postbote davon berichtet, dann hatte der Gemeindediener, der mit einer großen Glocke durchs Dorf ging, das Ereignis zweimal angekündigt. Als die Kirchenglocken zu läuten begannen, gingen alle vors Dorf für den Fall, dass das Luftschiff genau über Saumlos abstürzen sollte, und einige hatten sich sogar die Mühe gemacht, auf den Heuberg oder den Mühlberg zu steigen.
Dann kam das Luftschiff hinter den beiden Dörnbergen hervor, wurde groß und größer, schwebte gemächlich die Nüste entlang, wobei es blitzende Strahlen aussandte, und stand schließlich hoch über ihren Häuptern. Alle hatten die Köpfe tief in den Nacken gesenkt und blickten angestrengt nach oben, nur der alte Kümpel nicht, der Metzger und Landwirt war und gleich nebenan auf seinem Acker die Steine verlas.
"Du hast nicht geschaut", sagte sein Nachbar zu ihm, als das Spektakel vorbei war, "warum hast du nicht geschaut?" Der alte Kümpel hatte nur mürrisch geantwortet: "Der schaut nicht nach mir, warum soll ich nach ihm schauen."
Sie sah den beiden Männern zu und dachte an das Luftschiff, das ihr Vater nicht angeblickt hatte, und das Fahrrad. Die Männer hatten eine Leiter auf die Milchbank neben der Linde gestellt. Der eine stand auf der Leiter und hielt den Mann am Oberkörper, während der andere unten auf der Milchbank stand und die Arme hoch aufgereckt hatte. Er schien die Füße des Toten zu halten.”

Peter O. Chotjewitz (14 juni 1934 – 15 december 2010)

De Nederlandse schrijver Allard Schröder werd geboren in Haren op 14 juni 1946. Zie ook alle tags voor Allard Schröder op dit blog.

Uit: De dode arm

“De villawijk was in de vroege jaren twintig met de rug naar de rivier gebouwd. De verveling, die er als een fijne nevel tussen de huizen hing, moest al op de bouwtekening te zien zijn geweest. Nu, in de vroege jaren vijftig, was ze met haar oude, krom gegroeide eiken, welig opschietend struikgewas, geschoren gazons, bemoste rietdaken en vermoeide straten een paradijs voor kleine zangvogels, mollen en oude honden. Verten waren er niet, aan de hemel trokken vliegtuigen geruisloos hun strepen. Bejaarde echtparen schuifelden het tuinpad op en af tot op een dag de zwarte auto’s kwamen voorrijden en de gordijnen in de straat werden dichtgeschoven. ’s Zomers zaten jonge moeders achter het huis onderuitgezakt in een rotanstoel te lezen, het hoofd een beetje scheef, de blote benen meisjesachtig gestrekt of zedig over elkaar geslagen, steels gadegeslagen door de jongens van de buren, die vanuit hun kamers op de eerste verdieping vele tuinen overzagen. De echtgenoten waren ’s ochtends tegen negenen al, geurend naar after-shave, op de fiets of in hun auto’s naar hun werk vertrokken.
Het was in dit Arcadië dat Ernst Elfkind Wolkenband – laten we hem voorlopig zo maar noemen – in de naoorlogse jaren opgroeide, in een buitenwijk met stralende ochtenden en bedauwde velden, lauwe regens, laaiende zomerhitte, waarin alles wat groeide tegen het eind van de dag grijsblauw van kleur kon verschieten, waar in de verte schelle kinderstemmen klonken en liedjes van toen, die over de liefde voor the boy next door gingen en werden gezongen door die licht hese maar meisjesachtige vrouwenstemmen, waarop de jongen altijd verliefd was. De dagen duurden er langer dan elders, soms eindeloos lang, in een verlammende stilte sleepten de uren zich naar hun eind, onverwacht voelden kinderen de ouderdom in hun leden tintelen.
’s Nachts beefden de boomtoppen.”

Allard Schröder (Haren,14 juni 1946)

De Nederlandse dichter, schrijver en vertaler Thomas Graftdijk werd geboren in Amsterdam op 14 juni 1949. Zie ook alle tags voor Thomas Graftdijk op dit blog.

Uit: Doctor Faustus (Vertaald door Thomas Graftdijk)

‘Maar hoe zou het zijn wannneer de artistieke paradoxie dat de totale constructie de uitdrukking - de uitdrukking als klacht - doet ontstaan, overeenkwam met de religieuze paradox dat aan de diepste heilloosheid de hoop, al was het maar als een heel voorzichtig vragen, ontkiemt? Dit zou de hoop zijn aan gene zijde van de hopeloosheid, de transcendentie van de wanhoop, - niet het verraad daaraan, maar het wonder dat het geloof te boven gaat. Hoort het slot maar, hoort het met mij: de ene instrumentengroep na de andere trekt zich naar de achtergrond terug, en wat overblijft en waarmee het werk verklinkt, is de hoge g van een cello, het laatste woord, de laatste wegzwevende klank, langzaam in pianissimo fermaten wegebbend. Daarna is er niets meer, - zwijgen en nacht. Maar de natrillende toon die in dat zwijgen hangt, die niet meer is, waar alleen de ziel nog naar luistert en die een afsluiting van de droefheid was, is dat niet meer, verandert van betekenis, staat als een licht in de nacht.’

Thomas Graftdijk (14 juni 1949 – 10 februari 1992)



Zie voor nog meer schrijvers van de 14e juni ook mijn blog van 14 juni 2011 deel 2.

14-06-2013 om 20:37 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Alex Boogers werd geboren op 14 juni 1970 in Vlaardingen. Hij woont en werkt in Vlaardingen. Hij studeerde kort tijd Nederlands recht en filosofie aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, waarna hij enige tijd Nederlandse taal en letterkunde en Indonesische talen, culturen en Oceanië studeerde in Leiden. In goed overleg met zijn partner stortte Boogers zich op het schrijven, hetgeen resulteerde in bijdragen in Renaissance, Passionate en Esquire. Niet veel later debuteerde hij onder het pseudoniem M.L. Lee met Het Boek “Estee” (1999). Drie jaar later verscheen zijn 'echte' debuut, onder zijn eigen naam. In zijn roman “Lijn 56” speelt het verhaal zich af tegen de achtergrond van de stad Vlaardingen, die Boogers steevast Het Naamloze Gat noemt. Zijn volgende roman "Het sterkste meisje van de wereld" verscheen in 2007. Boogers leverde naast zijn romanwerk creatieve bijdragen aan de documentaire 'Draak onder water', die in 1997 werd uitgezonden bij NCRV's Dokument, en 'Eat your enemy', die in 2005 in 29 theaters in Nederland heeft gedraaid en in december van hetzelfde jaar werd uitgezonden op televisie.

Uit: Het waanzinnige van sneeuw

“Een tijd geleden bezocht ik regelmatig een dokter met wie ik over mijn zus, Estee praatte. Hij moedigde me aan mijn herinneringen aan haar op te schrijven, omdat dat helend zou werken. Maar wat ik had geschreven was niks dan aanstellerij. En wie zit daar nou op te wachten? De dokter wist uit mijn verhaal op te maken dat ik veel van haar heb gehouden; dat ik haar bewonderde, dus om wie ze was en wat ze allemaal tegen me had gezegd toen ze nog leefde. Hij was een genie.
‘Nee, ik haat de trut,’ zei ik. ‘Iets op tegen? Ik haat haar meer dan mijn ergste vijand.’
Toen begon die dokter te zeuren over mijn opgekropte woede en of ik echt vijanden had en wie dat dan waren.
‘Misschien doe je er goed aan om aan sport te gaan doen,’ zei hij na een stuk of veertig sessies. Wat een vondst. ‘Welke sport heeft je interesse?’ vroeg hij.
Ik had geen idee. Ik moest natuurlijk goed nadenken en me vooral niet haasten. Ik had weinig interesse in sport. Oké, een beetje voetballen, verplicht gymles - ik muntte uit in hardlopen, maar alleen omdat ik wist dat het weer voorbij was als ik eenmaal de finish had bereikt - en heel af en toe een partijtje honkbal als een aantal jongens uit de buurt vroeg of ik zin had om mee te doen. Dan stond ik in het veld een eeuwigheid opeen bal te wachten. Ja, dat waren zo ongeveer de sporten die ik af en toe beoefende.
‘Ik zou willen leren vechten,’ zei ik ten slotte. Ik wist niet eens waarom ik het zei, het was niet dat ik er altijd al aan dacht, zo was het niet, maar toen ik het uitsprak meende ik het. Ik wilde leren vechten.”

 
Alex Boogers (Vlaardingen, 14 juni 1970)

14-06-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Portugese dichter en schrijver Fernando António Nogueira Pessoa werd geboren in Lissabon op 13 juni 1888. Zie ook alle tags voor Fernando Pessoa op dit blog.

Listen, Daisy, When I Die, Although
                        On an Orient-bound ship
                                      December 1913
                            (as Álvaro de Campos)

Listen, Daisy. When I die, although
You may not feel a thing, you must
Tell all my friends in London how much
My loss makes you suffer. Then go

To York, where you claim you were born
(But I don't believe a thing you claim),
To tell that poor boy who gave me
So many hours of joy (but of course

You don't know about that) that I'm dead.
Even he, whom I thought I sincerely
Loved, won't care.... Then go and break

The news to that strange girl Cecily,
Who believed that one day I'd be great....
To hell with life and everyone in it!

I don't Know if the Love You Give is Love You Have
                                                            (as Ricardo Reis)

I don't know if the love you give is love you have
Or love you feign. You give it to me. Let that suffice.
        I can't be young by years,
        So why not by illusion?
The Gods give us little, and the little they give is false.
But if they give it, however false it be, the giving
        Is true. I accept it, and resign
        Myself to believing you.

Vertaald door Richard Zenith

Fernando Pessoa (13 juni 1888 – 30 november 1935)

De Nederlandse schrijver Willem Brakman werd geboren op 13 juni 1922 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Willem Brakman op dit blog.

Uit: De grote schok was Rilke

“Zijn instrumenten zijn de thema's liefde, dood en smartelijke herinnering, seine Kunst, seine kostbare Geige.

Zo kon hij onder meer op straat in het kreperen van mensen aan drank, ziekte of armoe, een heel eigen, zo niet eigenzinnige regressie ontdekken, namelijk het ontbreken van ‘der Wunsch einen eigenen Tod zu haben, einen gut ausgearbeiteten Tod’. Zelfs bij de rijken is dat zo, klaagt hij, bij de rijken die zich zo'n eigen dood toch kunnen veroorloven.

Voordat ik hiervan een voorbeeld geef, wil ik nog iets zeggen over het zoëven genoemde duistere en dreigende karakter van de werkelijkheid. De werkelijkheid bij Rilke is typisch een geschreven werkelijkheid, één die ook niet is los te denken van het schrijfproces. Het is een werkelijkheidsbeeld dat ontstaat door eenzelfde mechanisme als schuilgaat achter de droom. Uit veel van zijn brieven blijkt het grote belang dat Rilke hechtte aan de act van het schrijven zelf, het ritueel. Hij was, om het zomaar eens uit te drukken, een schrijver uit zelfbehoud en zo bediende hij zich van een proza op het scherp der snede, op de rand van de gevaarlijke doorbraak. Het was Rilke tegen Rilke. Door de vervormingen, omkeringen, vermommingen en bezweringen plotseling te vermengen met scherpe waarnemingen uit de buitenwereld, ontstonden het barokke, de collage, die zo kenmerkend zijn voor deze schrijver. Ongetwijfeld is het dit heel eigen karakter van de droom, het hermetische, het ‘langsame und abgewandte’, dat mij zo fascineerde, dat ik herkende en dat zijn door anderen zo vaak als moeilijk en donker afgedane taal zo transparant maakte.

Terug naar de eigen dood. Veel mensen, constateert Rilke, produceren wanneer hun tijd gekomen is een vreemd geluid. Een dun, jammerlijk gepiep stijgt uit hen omhoog en op de vraag ‘Wat is dat?’ luidt het antwoord: ‘Dat is de stem van de eigen kleine dood.’ Iets hiervan moeten wij kunnen navoelen, wij, die leven of liever sterven in een tijd die de dood, humaan maar zeer onteigenend, tot aan de laatste snik in pathopon verpakt.”

Willem Brakman (13 juni 1922 – 8 mei 2008)

De Ierse dichter, toneelschrijver en mysticus William Butler Yeats werd geboren in Sandymount bij Dublin op 13 juni 1865. Zie ook alle tags voor William Butler Yeats op dit blog.

An Irish airman foresees his death

I know that I shall meet my fate
Somewhere among the clouds above;
Those that I fight I do not hate,
Those that I guard I do not love;
My country is Kiltartan Cross,
My countrymen Kiltartan's poor,
No likely end could bring them loss
Or leave them happier them before.
Nor law, nor duty bade me fight,
Nor public men, nor cheering crowds,
A lonely impulse of delight
Drove to this tumult in the clouds;
I balanced all, brought all to mind,
The years to come seemed waste of breath,
A waste of breath the years behind
In balance with this life, this death.

Woorden

Ik dacht een tijd geleden:
'Mijn lief kan niet begrijpen wat
ik gedaan heb of wat stand hield
in dit blind bitter land.'

En ik werd lusteloos in de zon
tot mijn denken op ging klaren
en 'k mij herinnerde dat wat ik kon
gedaan werd om het duidelijk te maken;

dat ik elk jaar maar riep: 'Eindelijk
begrijpt mijn lief dit allemaal
daar ik mijn wasdom heb bereikt
en meester ben over de taal.'

Wat was, had zij aldus besloten,
er afgevallen bij het zeven?
Ik had het pover woord misschien verstoten
en was content geweest met leven.

Vertaald door J. Eijkelboom

William Butler Yeats (13 juni 1865 – 28 januari 1939)

De Nederlandse schrijver Thomas Heerma van Voss werd geboren in Amsterdam op 13 juni 1990. Zie ook alle tags voor Thomas Heerma van Voss op dit blog.

Uit: De kraamafdeling

“Sindsdien was er geen dag voorbij gegaan waarop hij niet over haar had gefantaseerd. Elke avond legde hij zijn hoofd op Samantha’s buik om zijn dochter te horen trappen. Bij spelende meisjes op straat stelde hij zich voor dat hij de vader was, hij kocht babykleren, hij zette een wieg in elkaar. Leon stapt verder, een kruispunt over, een winkelstraat door. Hij zou om kunnen keren, niemand zou het merken als hij thuis bleef vandaag. Maar toch blijft hij lopen, hij kan niet anders, het is of iemand anders allang voor hem besloten heeft. Bij de ingang van het ziekenhuis hoort hij: ‘Welkom terug, meneer.’ Met de lift gaat hij naar de tweede verdieping. De eerste keer dat hij hier kwam, schoten de vragen door zijn hoofd. Zou zijn dochter dezelfde ogen hebben als hij? Zijn kaaklijn, zijn neus, zijn voorhoofd – wat zou er allemaal voortleven? Nu stelt hij zichzelf geen vragen meer. Hij controleert alleen of hij zijn Polaroid-toestel bij zich heeft, en of zijn witte jas wel goed uit het zicht is. Op de gangen ruikt het naar ontsmettingsmiddel. Een lucht waarbij Leon vanzelf begint te grijnzen. Zoals sommigen bij het ruiken van gras denken aan een ontspannen zondagmiddag, zo wordt hij elke keer gerustgesteld als hij de ziekenhuisgang ruikt. Even voelt het precies zoals de eerste keer dat hij hier kwam, even is het alsof zijn dochter weer op het punt staat geboren te worden en alles gewoon zal gaan zoals hij in zijn hoofd heeft. Zo onopvallend mogelijk loopt hij de gang door. Langs de kamer met couveuses, langs half gesloten deuren waarachter allerlei geluiden door elkaar klinken. Het gegil van vrouwen die bezig zijn moeder te worden, het gehuil van baby’s die ongevraagd op deze wereld worden gezet. Leon wurmt zich tussen de artsen en toekomstige ouders door.”

Thomas Heerma van Voss (Amsterdam, 13 juni 1990)

Zie voor nog meer schrijvers van de 13e juni ook mijn blog van 13 juni 2012 deel 1 en ook mijn blog van 13 juni 2012 deel 2.

13-06-2013 om 19:32 geschreven door Romenu  

 De Nederlandse schrijfster Anne Frank werd geboren in Frankfurt am Main op 12 juni 1929. Zie ook alle tags voor Anne Frank op dit blog.

Uit: The Diary of a Young Girl (Vertaald door B. M. Mooyart-Doubleday)

“Wednesday, 5 April 1944
My dearest Kitty,

For a long time now I didn’t know why I was bothering to do any schoolwork. The end of the war still seemed so far away, so unreal, like a fairy tale. If the war isn’t over by September, I won’t go back to school, since I don’t want to be two years behind…

I finally realized that I must do my schoolwork to keep from being ignorant, to get on in life, to become a journalist, because that’s what I want! I know I can write. A few of my stories are good, my descriptions of the Secret Annexe* are humorous, much of my diary is vivid and alive, but…it remains to be seen whether I really have talent…

Unless you write yourself, you can’t know how wonderful it is; I always used to bemoan the fact that I couldn’t draw, but now I’m overjoyed that at least I can write. And if I don’t have the talent to write books or newspaper articles, I can always write for myself. But I want to achieve more than that. I can’t imagine having to live like Mother, Mrs Van Daan* and all the women who go about their work and are then forgotten. I need to have something besides a husband and children to devote myself to! I don’t want to have lived in vain like most people. I want to be useful or bring enjoyment to all people, even those I’ve never met. I want to go on living even after my death! And that’s why I’m so grateful to God for having given me this gift, which I can use to develop myself and to express all that’s inside me!

When I write I can shake off all my cares. My sorrow disappears, my spirits are revived! But, and that’s a big question, will I ever be able to write something great, will I ever become a journalist or a writer?

I hope so, oh, I hope so very much, because writing allows me to record everything, all my thoughts, ideals and fantasies…

So onwards and upwards, with renewed spirits. It’ll all work out, because I’m determined to write!

Yours, Anne M. Frank”

Anne Frank (12 juni 1929 – maart 1945)

Ellie McKendrick als Anne Frank in de BBC serie „The Diary of Anne Frank”, 2009

De Duitse dichter, schrijver en graficus Christoph Meckel werd geboren op 12 juni 1935 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Christopher Meckel op dit blog.

Rede vom Gedicht

Das Gedicht ist nicht der Ort, wo die Schönheit gepflegt wird.

Hier ist die Rede vom Salz, das brennt in den Wunden.

Hier ist die Rede vom Tod, von vergifteten Sprachen.

Von Vaterländern, die eisernen Schuhen gleichen.

Das Gedicht ist nicht der Ort, wo die Wahrheit verziert wird.

Hier ist die Rede vom Blut, das fließt aus den Wunden.

Vom Elend, vom Elend, vom Elend des Traums.

Von Verwüstung und Auswurf, von klapprigen Utopien.

Das Gedicht ist nicht der Ort, wo der Schmerz verheilt wird.

Hier ist die Rede von Zorn und Täuschung und Hunger

(die Stadien der Sättigung werden hier nicht besungen).

Hier ist die Rede von Fressen, Gefressenwerden

von Mühsal und Zweifel; hier ist die Chronik der Leiden.

Das Gedicht ist nicht der Ort, wo das Sterben begütigt

wo der Hunger gestillt, wo die Hoffnung verklärt wird.

Das Gedicht ist der Ort der zu Tode verwundeten Wahrheit.

Flügel! Flügel! Der Engel stürzt, die Federn

fliegen einzeln und blutig im Sturm der Geschichte!

Das Gedicht ist nicht der Ort, wo der Engel geschont wird

Goldfisch

Seit ich den Mond und das Wasser liebe,

lebt ein Goldfisch in meinem Haar,

das verblüfft mich, und ich bemerke,

daß das bei keinem anderen Menschen

der Fall ist.

Seither bin ich durch viele Flüsse geschwommen,

aber das Wasser sagte ihm nicht zu,

ich bot ihn dem Mann im Mond als Geschenk,

doch er weigerte sich, im Licht der Sterne

zwischen den Wolken und Vögeln zu schwimmen,

ich führte ihn an das Rote Meer,

aber er besteht darauf,

in der Dämmerung meines Haars zu altern.

Ich werde ihn weitertragen,

bis seine Schuppen bröckeln,

bis er schwarz wird

und tot in eine graue Pfütze fällt

Christoph Meckel (Berlijn, 12 juni 1935)

De Turks-Duitse schrijfster en actrice Renan Demirkan werd geboren op 12 juni 1955 in Ankara. Zie ook alle tags voor Renan Demirkan op dit blog.

Uit: Die Frau mit Bart

„Und wenn du zurückgehst, wirst du bestraft, weil du Neues mitbringst, denn Neues macht Angst, armer, toter Storch.<<
Anna zündet sich eine Zigarette an. >>Ich hab` mich auch verflogen. Als ich jünger war, fand ich das Rumflattern noch ganz amüsant, aber in letzter Zeit ahnelt mir das Ahnengehirn unverständliche Faxe. Ich rufe zurück, will fragen, reden, aber es ist immerzu besetzt, oder es gibt keine Anschluss mehr unter der Nummer. Sie sind entweder weitergezogen oder schon tot. Mein Gehirn ist ja auch das Gehirn meinen Vorfahren, und deren Nester waren auf anderen Kontinenten. Sie waren Nomaden, ich will seßhaft werden, aber ihr Flügelschlag hallt mir unter der Haut. Ich kenne das Ei, das Nest und den Ort, über dem eine kupferne Sonne und ein gläserner Halbmond gestrahlt haben. Trotzdem muß ich meine Sippengesetze irgendwo verloren haben.<< Anna dreht sich zu dem Bild. >>Oder hattest du dich in eine Kuh verliebt, du dummer Storch?<< und lehnt sich zurück auf das Kissen. >>Ich habe das Fliegen über staubigen Straßen gelernt, bin den Bussen gefolgt zum Spinnennetz der großen Bahnhöfe. Dort habe ich mir den längsten Zug ausgesucht, habe ihn verfolgt wie einen dicken, saftigen Regenwurm, aber der entpuppte sich als eine Schlange. Überall, wo er anhielt, ließ er ein kleines Schwanzstück zurück, auf Abstellgleisen. Ich flog der Lokomotive hinterher, die schob neue Wagen an bis zum nächsten Halt. Da übernahm ein anderer Kopf den Schwanz und fuhr in die entgegengesetzte Richtung wieder raus, der alte blieb zurück. Ich habe viele Bahnhöfe gesehen, auf Schlangen kann man keine Nester bauen.<<
Sie drückt die Zigarette wieder aus.

Renan Demirkan (Ankara, 12 juni 1955)

De Amerikaanse schrijfster Djuna Barnes werd geboren in Cornwall-on-Hudson, Orange County in de staat New York op 12 juni 1892. Zie ook alle tags voor Djuna Barnes op dit blog.

Uit: Nightwood

“The deep accumulation of dress fell about her in groined shadows, the train, rambling through a vista of primitive trees, was carpet-thick. She seemed to be expecting a bird. The gentleman was seated precariously on a charger. He seemed not so much to have mounted the animal, as to be about to descend upon him. The blue of an Italian sky lay between the saddle and the buff of the tightened rump of the rider. The charger had been caught by the painter in the execution of a falling arc, the mane lifted away in a dying swell; the tail forward and in, between thin bevelled legs. The gentleman's dress was a baffling mixture of the Romantic and the Religious, and in the cradling crook of his left arm he carried a plumed hat, crown out. The whole conception might have been a Mardi Gras whim. The gentleman's head, stuck on at a three-quarter angle, had a remarkable resemblance to Guido Volkbein, the same sweeping Cabalistic line of nose, the features seasoned and warm save where the virgin blue of the eyeballs curved out the lids as if another medium than that of sight had taken its stand beneath that flesh. There was no interval in the speed of that stare, endless and objective. The likeness was accidental. Had anyone cared to look into the matter they would have discovered these canvases to be reproductions of two intrepid and ancient actors. Guido had found them in some forgotten and dusty corner and had purchased them when he had been sure that he would need an alibi for the blood.

At this point exact history stopped for Felix who, thirty years later, turned up in the world with these facts, the two portraits and nothing more. His aunt, combing her long braids with an amber comb, told him what she knew, and this had been her only knowledge of his past. What had formed Felix from the date of his birth to his coming to thirty was unknown to the world, for the step of the wandering Jew is in every son. No matter where and when you meet him you feel that he has come from some place - no matter from what place he has come - some country that he has devoured rather than resided in, some secret land that he has been nourished on but cannot inherit, for the Jew seems to be everywhere from nowhere.”

Djuna Barnes (12 juni 1892 – 18 juni 1982)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12^e juni ook mijn blog van 12 juni 2012 en ook mijn blog van 12 juni 2011 deel 2.

12-06-2013 om 21:01 geschreven door Romenu  

De  Duitse schrijver, schilder en illustrator Wolfgang Herrndorf  werd geboren op 12 juni 1965 in Hamburg. Herrndorf  studeerde schilderkunst aan de Academie voor Schone Kunsten in Neurenberg. Hij werkte als illustrator en schrijver, onder andere voor het fanzine Luke &Trooke, uitgeverij Haffmans en het satirische blad Titanic. In 2002 werd zijn eerste roman gepubliceerd “In Plüschgewittern”, die volgens de schrijver (ondanks de bijna 30-jarige hoofdpersoon) een "adolescentieroman" is. In 2007 publiceerde hij onder de titel “Diesseits des Van-Allen Gürtels” een reeks van samenhangende korte verhalen, in hetzelfde jaar verscheen in uitgeverij SuKuLTuR een door Herrndorf verzonnen interview met een (niet geheel betrouwbare) kosmonaut, dat science fiction-elementen bevat. De onbetrouwbare verteller is een terugkerend element in Herrndorfs proza. Zijn grote literaire succes begon met het verschijnen van “Tschick”  in 2010, een andere ontwikkelingsroman, wiens protagonisten ongeveer 14 jaar oud zijn. Het boek stond ongeveer een jaar op de Duitse bestsellerlijst. In november 2011 volgde de roman “Sand”, die kenmerken van de detective roman, de sociale roman en de historische roman verenigd. Nadat Tschick in  2011 al was genomineerd voor de Prijs van de Leipziger Buchmesse, werd de prijs in 2012 daadwerkelijk toegekend voor “Sand”. In hetzelfde jaar kwam “Sand” op de shortlist voor de Deutsche Buchpreis. De Berlijner Herrndorf schreef regelmatig op het internet forum “Wir höflichen Paparazzi” en op het Blog Riesenmaschine. Ook speelde hij in het nationale voetbalalftal van schrijvers “Autonama”. Nadat bij hem in maart 2010 een kwaadaardige hersentumor (glioblastoma) werd gevonden begon Herrndorf vanaf september 2010 een digitaal dagboek, dat waarschijnlijk ook in boekvorm zal verschijnen.

Uit: Tschick

“Als Erstes ist da der Geruch von Blut und Kaffee. Die Kaffeemaschine steht drüben auf dem Tisch, und das Blut ist in meinen Schuhen. Um ehrlich zu sein, es ist nicht nur Blut. Als der Ältere « vierzehn » gesagt hat, hab ich mir in die Hose gepisst.

Ich hab die ganze Zeit schräg auf dem Hocker gehangen und mich nicht gerührt. Mir war schwindlig. Ich hab versucht auszusehen, wie ich gedacht hab, dass Tschick wahrscheinlich aussieht, wenn einer « vierzehn » zu ihm sagt, und dann hab ich mir vor Angst in die Hose gepisst.

Maik Klingenberg, der Held. Dabei weiß ich gar nicht, war um jetzt die Aufregung. War doch die ganze Zeit klar, dass es so endet. Tschick hat sich mit Sicherheit nicht in die Hose gepisst.

Wo ist Tschick überhaupt ? Auf der Autobahn hab ich ihn noch gesehen, wie er auf einem Bein ins Gebüsch gehüpft ist, aber ich schätze mal, sie haben ihn auch gekriegt. Mit einem Bein kommt man nicht weit. Fragen kann ich die Polizisten natürlich nicht. Weil , wenn sie ihn nicht gesehen haben, ist es logisch besser, gar nicht damit anzufangen. Vielleicht haben sie ihn ja nicht gesehen. Und von mir erfahren sie’s mit Sicherheit nicht. Da können sie mich foltern. Obwohl die deutsche Polizei, glaube ich, niemanden foltern darf. Das dürfen die nur im Fernsehen und in der Türkei.

Aber vollgeschifft und blutig auf der Station  der Autobahnpolizei sitzen und Fragen nach  den Eltern beantworten ist auch nicht gerade der  ganz große Bringer. Vielleicht wäre Foltern sogar  ganz angenehm, dann hätte ich wenigstens einen  Grund für meine Aufregung.

Das Beste ist Klappe halten, hat Tschick gesagt.  Und das seh ich genauso. Jetzt, wo eh alles egal  ist. Und mir ist alles egal. Na ja, fast alles. Tatjana Cosic zum Beispiel ist mir natürlich nicht  egal. Obwohl ich jetzt schon ziemlich lange nicht  mehr an sie gedacht habe. Aber wo ich auf diesem Hocker hier sitze und draußen die Autobahn vorbeirauscht und der ältere Polizist steht seit fünf Minuten an der Kaffee maschine dahinten und füllt Wasser ein und kippt es wieder aus, drückt auf den Schalter und schaut das Gerät von unten an, während jeder Depp sehen kann, dass der Stecker vom Verlängerungskabel nicht drin ist, da muss ich wieder an Tatjana denken. Denn genau genommen wäre ich nicht hier, wenn es Tatjana nicht gäbe. “

Wolfgang Herrndorf (Hamburg, 12 juni 1965)

12-06-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver William Styron werd op 11 juni 1925 in Newport News in de staat Virginia geboren. Zie ook alle tags voor William Styron op dit blog.

Uit: Sophie's Choice

“In those days cheap apartments were almost impossible to find in Manhattan, so I had to move to Brooklyn. This was in 1947, and one of the pleasant features of that summer which I so vividly remember was the weather, which was sunny and mild, flower-fragrant, almost as if the days had been arrested in a seemingly perpetual springtime. I was grateful for that if for nothing else, since my youth, I felt, was at its lowest ebb. At twenty-two, struggling to become some kind of writer, I found that the creative heat which at eighteen had nearly consumed me with its gorgeous, relentless flame had flickered out to a dim pilot light registering little more than a token glow in my breast, or wherever my hungriest aspirations once resided. It was not that I no longer wanted to write, I still yearned passionately to produce the novel which had been for so long captive in my brain. It was only that, having written down the first few fine paragraphs, I could not produce any others, or-to approximate Gertrude Stein's remark about a lesser writer of the Lost Generation-I had the syrup but it wouldn't pour. To make matters worse, I was out of a job and had very little money and was self-exiled to Flatbush-like others of my countrymen, another lean and lonesome young Southerner wandering amid the Kingdom of the Jews. Call me Stingo, which was the nickname I was known by in those days, if I was called anything at all. The name derives from my prep-school days down in my native state of Virginia. This school was a pleasant institution to which I was sent at fourteen by my distraught father, who found me difficult to handle after my mother died.”

William Styron (11 juni 1925 – 1 november 2006)

De Britse dichteres en schrijfster Renée Vivien (eig. Pauline Mary Tarn) werd geboren op 11 juni 1877 in Londen. Zie ook alle tags voor Renée Vivien op dit blog.

A la femme aimée

Lorsque tu vins, à pas réfléchis, dans la brume,
Le ciel mêlait aux ors le cristal et l'airain.
Ton corps se devinait, ondoiement incertain,
Plus souple que la vague et plus frais que l'écume.
Le soir d'été semblait un rêve oriental
De rose et de santal.

Je tremblais. De longs lys religieux et blêmes
Se mouraient dans tes mains, comme des cierges froids.
Leurs parfums expirants s'échappaient de tes doigts
En le souffle pâmé des angoisses suprêmes.
De tes clairs vêtements s'exhalaient tour à tour
L'agonie et l'amour.

Je sentis frissonner sur mes lèvres muettes
La douceur et l'effroi de ton premier baiser.
Sous tes pas, j'entendis les lyres se briser
En criant vers le ciel l'ennui fier des poètes
Parmi des flots de sons languissamment décrus,
Blonde, tu m'apparus.

Et l'esprit assoiffé d'éternel, d'impossible,
D'infini, je voulus moduler largement
Un hymne de magie et d'émerveillement.
Mais la strophe monta bégayante et pénible,
Reflet naïf, écho puéril, vol heurté,
Vers ta Divinité.

Renée Vivien (11 juni 1877 – 10 november 1909)

Portret door Alice Pike Barney

De Franse schrijver Jean-Pierre Chabrol werd geboren op 11 juni 1925 in Chamborigaud. Zie ook alle tags voor Jean-Pierre Chabrol op dit blog.

Uit: Les Rebelles

“C'était l'heure où rentrait le poste de jour, le plus nombreux. [...] Il y avait longtemps que les femmes, les mères et les sœurs avaient rangé, nettoyé, rincé la maison à grande eau. [...] L'accueil du foyer, c'était aussi le beau nuage de vapeur bleutée que chaque porte lâchait avant de se refermer. Devant le feu spécialement attisé, au centre de la cuisine dont les tomettes rouges rosissaient de propreté, une grande lessiveuse d'eau chaude attendait le mineur. [...] Dès les premiers beaux jours, les portes restaient ouvertes. Il était alors merveilleux de remonter le village qui allongeait à plaisir le long de sa rivière ses deux rangées de maisons soufflant leur belle buée dans la grand-rue, on passait alors l'étrange revue des Hercule sans peau de bête, des Adam d'avant le péché, encore noirs, déjà blancs, ou panachés, ou moussus, debout dans leur lessiveuse, ou accroupis, membres repliés, et dorés comme lièvres en broche... "

Jean-Pierre Chabrol (11 juni 1925 – 1 december 2001)

De Nederlandse schrijfster Sophie van der Stap werd geboren in Amsterdam op 11 juni 1983. Zie ook alle tags voor Sophie van der Stap op dit blog.

Uit: Achter het raam (Column)

“De mensen binnen zeggen: ‘Ik weet niet of ik straks nog ga hoor, ik heb eigenlijk meer trek in een restaurantje.’ De mensen buiten zeggen: ‘He toe, heb je nog een kaartje?’ Ik wil daar naar binnen! Ik moet er heen!’

Daar waar ze heen moeten is de opening van de Fiac, een jaarlijkse kunstbeurs in het Grand Palais. Niet omdat ze zo van kunst houden, maar gewoon omdat het exclusief is en een goed verhaal, de volgende dag bij de kapper in de kapstoel. Een voetbalwedstrijd mag natuurlijk ook. Of het jaarlijkse feest bij de buurman die ene die altijd de leukste feestjes geeft. Alles, zolang er maar meer mensen buiten zijn, dan binnen.

Voorop staat dat de mensen binnen beter af zijn. Dat is, vanaf de buitenkant. Andersom geldt: buiten of binnen, het is allemaal een pot nat. Uiteindelijk ben je binnen dus inderdaad echt beter af, maar dan ook alleen maar omdat je weet dat het niet zo is. De mensen buiten zeggen: ‘Was ik maar binnen.’ De mensen binnen zeggen: ‘Doe mij maar een simpel restaurantje met tante Gien.’

Allebei vergeten ze dat ze elkaar nodig hebben om te bestaan. Toch doen ze hun best elkaar te negeren; zolang je ergens niet bij hoort kun je er maar beter op neerkijken, anders kan het nog eens pijn gaan doen.”

Sophie van der Stap (Amsterdam, 11 juni 1983)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11^e juni ook mijn blog van 11 juni 2012.

11-06-2013 om 21:55 geschreven door Romenu  

150 jaar Louis Couperus

De Nederlandse schrijver Louis Couperus werd op 10 juni 1863 geboren in Den Haag. Dat is vandaag precies 150 jaar geleden. Zie ook alle tags voor Louis Couperus op dit blog.

Uit: De stille kracht

« Maar al mijmerde hij niet, de stemming was onafweerbaar, als een druk op zijn breede borst, als een ziekte van teederheid, een malaise van sentimentaliteit in zijn anders heel praktisch gemoed van hoofdambtenaar, die hield van zijn werkkring, van zijn gewest; die hart had voor de belangen er van, en wien het bijna onafhankelijk gezag van zijn betrekking geheel in harmonie was met zijne heerschersnatuur; die met zijn krachtige longen zijn atmosfeer van wijden werkkring en ruim veld van zoo verscheiden arbeid, met even veel genot gewoon was te ademen, als hij nu ademde, den wijden wind van de zee. De begeerte, het verlangen, een heimwee, waren dien avond vooral, vol in hem. Hij voelde zich eenzaam, niet alléen om het izolement, dat een hoofd van gewestelijk bestuur altijd min of meer omringt, wien men òf nadert conventioneel glimlachend-eerbiedig, om conversatie, òf kort, zakelijk-eerbiedig, om zaken. Hij voelde zich eenzaam, hoewel hij vader was van een huisgezin. Hij dacht aan zijn groote huis, hij dacht aan zijn vrouw en zijn kinderen. En hij voelde zich eenzaam, en alleen gedragen door het belang, dat hij stelde in zijn werk. Het was hem alles in zijn leven. Het vulde al zijne uren. Er over denkende sliep hij in, zijn eerste gedachte was voor het een of ander gewestelijk belang.

In dit oogenblik, moê van het cijferen, opademende in den wind, ademde hij tegelijk met de frischheid van de zee den weemoed van de zee in, den geheimzinnigen weemoed der Indische zeeën, den opspokenden weemoed der zeeën van Java; de weemoed, die aanruischt van verre als op suizende wieken van geheimzinnigheid. Maar zijn natuur was niet om zich over te geven aan mysterie. Hij ontkende het mysterie. Het was er niet: er was alleen de zee en de wind, die frisch was. Er was alleen de walm van die zee, als iets van visch en van bloemen en zeewier; walm, die de frissche wind uitwoei. Er was alleen het oogenblik van herademing, en wat hij, onafweerbaar, voor geheimzinnigen weemoed voelde toch sluipen in zijn, dien avond, wat weeke gemoed, dacht hij te zijn om zijn huislijken kring, dien hij liever wat nauwer gevoeld had, dichter sluitende om wat in hem was vader en echtman. Was er van weemoed noch iets, dan was het dàt. Uit de zee kwam het niet; uit de lucht aan, van verre, niet. Hij gaf zich niet over aan een allereerste sensatie van wonderlijkheid... En hij plantte zich steviger, welfde zijn borst, richtte-op zijn flinken, militairen kop en snoof, en snoof den walm in en den wind...

De hoofdoppasser, neêrgehurkt, met zijn gloei-vuurtouw in de hand, gluurde aandachtig op naar zijn heer, als dacht hij: wat doet hij hier zoo vreemd te staan bij den vuurtoren... Zoo vreemd, die Hollanders... Wat denkt hij nu... Waarom doet hij zoo... Juist op dit uur op deze plek... De zeegeesten waren nu om... Er zijn kaaimannen onder het water, en iedere kaaiman is een geest... Zie, daar heeft men aan ze geofferd, pisang en rijst en dèng-dèng en een hard ei op een vlotje van bamboe; onderaan bij het voetstuk van den vuurtoren... Wat doet de Kandjeng Toean nu hier... Het is hier niet goed, het is hier niet goed... tjelaka, tjelaka... En zijn spiedende oogen gleden op en neêr langs den breeden rug van zijn heer, die maar stond en uitzag... Waar zag hij naar toe...? Wat zag hij aanwaaien in den wind...? Zoo vreemd, die Hollanders, vreemd... »

Louis Couperus (10 juni 1863 – 16 juli 1923)

Met zijn vrouw (rechts) op Sumatra, 1921 

De Nederlandse dichter Jacques Fabrice Herman Perk werd geboren in Dordrecht op 10 juni 1859. Zie ook alle tags voor Jacques Perk op dit blog.

Iris

Ik ben geboren uit zonne-gloren
En een zucht van de ziedende zee,
Die omhoog is gestegen, op wieken van regen,
Gezwollen van wanhoop en wee;
Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven
Als dauw aan de roos, die ontlook
Wen de dag-bruid zich baadt, en voor 't schuchter gelaat
Een waaier van vlammen ontplook

Met tranen in 't oog, uit de diepte omhoog,
Buig ik ten kus naar beneden:
Mijn lichtende haren befloersen de baren,
En mijn tranen lachen tevreden:
Want, diep in zee, splijt de bedding in twee,
Als mijn kus de golven doet gloren...

En de aarde is gekloofd, en het lokkige hoofd
Van Zephir doemt lachend te voren.
Hij lacht...en zijn zucht jaagt mij, arme, in delucht,
En een boog van tintlende kleuren
Is mijn spoor, als ik wijk naar een droomerig rijk,
Waar ik eenzaam om Zephir kan treuren.

Hij mint me als ik hem.., maar zijn lach, zijn stem,
Zijn kus..is een zucht: wij zwerven
Omhoog, omlaag; wij willen gestaag,
Maar wij kunnen noch kussen, noch sterven.

De purpren avond

De purpren avond was in 't west verdwenen
En glanzend zilver droomde op donkere aarde,
Toen is de blonde Muze mij verschenen ...
Mijn ziel werd vuur, toen haar mijn oog ontwaarde.

Geknield strekte ik mijn armen naar haar henen,
'k Omhelsde louter lucht - ik viel aan 't wenen:
Haar blik was eindloos-teer, toen ze op mij staarde,
'k Gevoelde een kus op 't voorhoofd, - ze openbaarde:

'Een hoge liefde zal uw hart doordringen:
Gij zult beminnen, zalig zijn en scheiden,
Gescheiden zwerven, zwervend liefde zingen,

En peinzend zult gij 't wederzien verbeiden,
En naar een vrouw gedachte en smachten leiden,
En mijmrend leven van herinneringen.'

Gouden lokken

Toen sprongen ze los door het stoeien,
die dartlende haren,
Ik woelde er doorheen met mijn vingers,
Ik warde met woelende vingers.

Towen hingen die lokken mij over de vingers gebogen,
Zo smijdig en slank als de slangen,
Als trossen goû-regen, in slingers gebogen,
Als stralen der zon, door mijn vingers gevlogen,
Of tussen de twijgen gevangen.

Jacques Perk (10 juni 1859 - 1 november 1881)

De joods-Amerikaanse schrijver Saul Bellow werd geboren op 10 juni 1915 te Lachine, een voorstad van Montreal. Zie ook alle tags voor Saul Bellow op dit blog.

Uit: The Adventures of Augie March

“She was meek and long, round-eyed like Georgie - gentle green round eyes and a gentle freshness of color in her long face. Her hands were work-reddened, she had very few of her teeth left - to heed the knocks as they come - and she and SImon wore the same ravelly coat-sweaters. Besides having round eyes, Mama had circular glasses that I went with her to the free dispensary on Harrison Street to get. Coached by Grandma Lausch, I went to do the lying. Now I know it wasn't so necessary to lie, but then everyone thought so, and Grandma Lausch especialy, who was one of those Machiavellis of small street and neighbourhood that my young years were full of. So Grandma, who had it all ready before we left the house and must have put in hours plotting it out in thought and phrase, lying small in her chilly small room under the featherbed, gave it to me at breakfast. The idea was that Mama wasn't keen enought o do it right. That maybe one didn't need to be keen didn't occur to us; it was a contest. The dispensary would want to know why the Charities didn't pay for the glasses. So you must say nothing about the Charities, but that sometimes money from my father came and sometimes it didn't, and that Mama took boarders. This was, in a delicate and choosy way, by ignoring and omitting certain large facts, true. It was true enough for them, and at the age of nine I could appreciate this perfectly. Better than my brother SImon, who was too blunt for this kind of maneuver and, anyway, from books, had gotten hold of some English schoolboy notions of honor. Tom Brown's Schooldays for many years had an influence we were not in a position to afford.”

Saul Bellow (10 juni 1915 - 5 april 2005)

Portret door  Sarah Yuster, 1875

De Nederlandse schrijfster Mensje van Keulen werd op 10 juni 1946 geboren in Den Haag. Zie ook alle tags voor Mensje van Keulen op dit blog.

Uit: Zondagochtend

“Om tien uur gaat de laatste scheut water op de koffie.

‘Ze zullen zo wel komen’, zegt hij en knipt een puntje van de eerste sigaar. Het bandje krabbelt hij voorzichtig los op de lijmrand. Een goeie om te ruilen voor Arnold.

‘Ik haal 'm er maar vast uit’, zegt hij vergoelijkend terwijl hij de glimmende mahoniehouten sekretaire opent en er een sigarenkistje uit haalt, waarin hij het bandje stopt.

Emma zet de filter te druipen op een schoteltje. ‘Ze zouwen er toch om tien uur zijn’, zegt ze en kijkt naar buiten.

‘Zullen we vast een kopje nemen?’, vraagt hij en steekt de sigaar op. ‘Laten we nou nog even wachten. Dat staat zo ongezellig, zo'n halfvolle pot’.

‘De koffie ruikt anders goed’, probeert hij en blaast een dikke wolk. Emma is achter het raam gaan zitten, haar handen stil in haar schoot. ‘Kwart over tien’, klaagt ze naar de klok kijkend en dan weer naar buiten. ‘Als er maar niks met de auto is’.

Hij knikt met zijn hoofd naar de koffiepot. ‘Emma, de pit is uit’.

‘Hij zal op zijn’, zegt ze en staat onwillig op om een nieuwe te halen. ‘Er kan toch van alles gebeuren met zo'n auto. Veel te veel verantwoording als je kinderen hebt’.

Hij slaat haar gade, zegt niets, bromt wat. ‘Je moet de krant maar lezen’, zeurt ze en schudt haar hoofd, ‘En het hoeft niet eens je eigen fout te wezen. Heeft Bert er al van die gordels in?’ Zuchtend, met een gefronst gezicht begeeft ze zich weer naar het raam en gaat daar hoopvol naar buiten zitten kijken. De koffie staat warm te blijven. Hij is al een tweede keer naar de w.c. geweest. De klok slaat harteloos half elf.

Ze schrikt ervan. ‘Half elf al. Waar blijven ze nou?’

Mensje van Keulen (Den Haag, 10 juni 1946)

De Nederlandse schrijver Jan Brokken werd geboren op 10 juni 1949 in Leiden. Zie ook alle tags voor Jan Brokken op dit blog.

Uit: Spiegels. Interviews en reportages (Wie is F.B. Hotz?)

“Wat laadt je schrijfwens op?
‘Lezen, waarbij soms de vileine gedachte opkomt, zo zou ik het ook wel kunnen. In de praktijk blijkt dat tegen te vallen. Lezen dus. En kwaadheid. We hadden het daarnet over huwelijken… Ik heb vaak om me heen gezien dat mannen in hun huwelijk tot niets gereduceerd werden, in de muziekwereld bijvoorbeeld, waar een meisje naar X kwam kijken omdat ie zo goed speelde en zo aardig was en veertien dagen na de trouwpartij zei ze: ga nou maar wat anders doen want je bent ’s avonds altijd weg en die onregelmatige verdienste bevalt me niet. Dat kon ik niet zetten. Als je van iemand houdt moet je hem zijn werk, zijn roeping en zijn bestemming gunnen. In m’n huwelijk speelde dat overigens niet.
In een van je verhalen citeer je Schopenhauer: in het huwelijk moet de wil van een der partijen kapot.
‘Dat is wel erg absoluut gesteld maar ik vrees dat in de mééste huwelijken de wil van een der partijen inderdaad gebroken wordt. Ik geloof dat twee sterke willen niet samen kunnen leven. In negentiende-eeuwse romans kom je vaak kindvrouwtjes tegen en ja, die schikken zich wel in het huwelijk. Maar tegenwoordig heeft iedereen een groter IK en daardoor gaat het vaker fout.
Alle huwelijken die je beschrijft lopen stuk.
‘Over het huwelijk, als instituut, heb ik geen theorie, geen mening. Ik beschrijf wat ik om me heen gezien heb.’
Over het huwelijk van je ouders en je grootouders heb je vaak geschreven, over je eigen huwelijk nooit.
‘Al ik alles zou opschrijven wat ik heb meegemaakt zou ik zo een roman bij elkaar hebben. Maar… ik wil er niet over schrijven! Ik schrijf liever uit een gemis dan uit een overvloed. Ook houd ik me meer met de vorm bezig, waar het me uiteindelijk om gaat is hoe het erop staat. Van Doesburg zegt: de essentie van schilderen is kleur en al het andere is de schilder opgedrongen.”

Jan Brokken (Leiden, 10 juni 1949)



Zie voor nog meer schrijvers van de 10^e juni ook mijn blog van 10 juni 2011 deel 2.

10-06-2013 om 21:39 geschreven door Romenu  

In Memoriam Walter Jens

De Duitse schrijver, classicus, literair historicus, criticus en vertaler Walter Jens is gisteren op 90-jarige leeftijd overleden. Walter Jens werd geboren op 8 maart 1923 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Walter Jens op dit blog.

Uit: Katias Mutter (Samen met Inge Jens)

„Es war mit Sicherheit eine der interessantesten – man könnte auch sagen: kuriosesten – Familien der preußischen Metropole, in die Hedwig Pringsheim am 13. Juli 1855 hineingeboren wurde. Ihr Vater, Ernst Dohm, Spross einer armen jüdischen Familie, war bereits als Kind getauft und von einer frommen Mutter sowie einer pietistischen Gönnerin zum Theologen bestimmt worden. Nach erfolgreich absolvierten Examenspredigten hatte er jedoch Talar und Beffchen an den Nagel gehängt und sich als Hauslehrer und Übersetzer durchgeschlagen, ehe er 1848 mit der Gründung der politisch-satirischen Zeitschrift  Kladderadatsch endgültig ins literarisch-journalistische Genre wechselte. Sein profundes Wissen, sein ebenso stil- wie treffsicherer Witz und seine unterhaltlichen Fähigkeiten sowie eine offenbar beachtliche poetische Begabung verhalfen ihm schnell zu Ansehen und Beliebtheit.

Auch Hedwigs Mutter, deren Vornamen das Neugeborene erhielt, hatte in ihrer Ehe begonnen, sich als Schriftstellerin zu profilieren. Sie schrieb Novellen, Dramen und Gedichte, später auch Romane. Vor allem aber zog sie in öffentlichen Stellungnahmen und Essays gegen die These von der angeblich naturgegebenen Ungleichheit von Männern und Frauen zu Felde und wurde in den späten sechziger

und siebziger Jahren, nachdem sie vier Kinder großgezogen hatte, zu einer der bekanntesten Kämpferinnen für die Zulassung der Frau zu allen berufsqualifizierenden Bildungs- und Ausbildungsmöglichkeiten.

«Kämpferin»? Zumindest Hedwig, die älteste ihrer vier Töchter, sah die Mutter anders: «Schön war sie und reizend; klein und zierlich von Gestalt, mit großen, grünlich-braunen Augen und schwarzen Haaren, die sie auf Jugendbildnissen noch in schlichten Scheiteln aufgesteckt trug, später aber abgeschnitten hatte, und die dann halblang und gewellt ihr wunderbares Gesicht umrahmten. Zart war sie, schüchtern, empfindsam, ängstlich. Wer sie nur aus ihren Kampfschriften kannte und ein Mannweib zu finden erwartete, wollte seinen Augen nicht trauen, wenn ihm das holde, liebliche

und zaghafte kleine Wesen entgegentrat. Aber ein Gott hat ihr gegeben, zu sagen, was sie gelitten, was sie in Zukunft ihren Geschlechts-Schwestern ersparen wollte.»

Walter Jens (8 maart 1923 - 9 juni 2013)

10-06-2013 om 13:20 geschreven door Romenu  

In Memoriam Iain Banks

De Schotse schrijver Iain Banks is op 59-jarige leeftijd overleden. Dat heeft de BBC gisteren gemeld.  Iain Menzies Banks werd geboren op 16 februari 1954 in Dunfermline, Schotland. Zie ook alle tags voor Ian Banks op dit blog.

Uit: The Wasp Factory

“But I am educated. While he wasn't able to resist indulging his rather immature sense of humour by selling me a few dummies, my father couldn't abide a son of his not being a credit to him in some way; my body was a forlorn hope for any improvement, so only my mind was left. Hence all my lessons. My father is an educated man, and he passed a lot of what he already knew on to me, as well as doing a fair bit of study himself into areas he didn't know all that much about just so that he could teach me. My father is a doctor of chemistry, or perhaps biochemistry -- I'm not sure. He seems to have known enough about ordinary medicine -- and perhaps still have had the contacts within the profession -- to make sure that I got my inoculations and injections at the correct times in my life, despite my official non-existence as far as the National Health Service is concerned.

I think my father used to work in a university for a few years after he graduated, and he might have invented something; he occasionally hints that he gets some sort of royalty from a patent or something, but I suspect the old hippy survives on whatever family wealth the Cauldhames still have secreted away.

The family has been in this part of Scotland for about two hundred years or more, from what I can gather, and we used to own a lot of the land around here. Now all we have is the island, and that's pretty small, and hardly even an island at low tide. The only other remnant of our glorious past is the name of Porteneil's hot-spot, a grubby old pub called the Cauldhame Arms where I go sometimes now, though still under age of course, and watch some of the local youths trying to be punk bands. That was where I met and still meet the only person I'd call a friend; Jamie the dwarf, whom I let sit on my shoulders so he can see the bands.

'Well, I don't think he'll get this far. They'll pick him up,' my father said again, after a long and brooding silence. He got up to rinse his glass. I hummed to myself, something I always used to do when I wanted to smile or laugh, but thought the better of it. My father looked at me. 'I'm going to the study. Don't forget to lock up, all right?'

'Okey-doke,' I said, nodding.

'Goodnight.'

My father left the kitchen. I sat and looked at my trowel, Stoutstroke. Little grains of dry sand stuck to it, so I brushed them off. The study. One of my few remaining unsatisfied ambitions is to get into the old man's study. The cellar I have at least seen, and been in occasionally; I know all the rooms on the ground floor and the second; the loft is my domain entirely and home of the Wasp Factory, no less; but that one room on the first floor I don't know, I have never even seen inside.”

Iain Banks (16 februari 1954 – 9 juni 2013)

10-06-2013 om 09:06 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver, criticus en filosoof Maarten Doorman werd geboren op 9 juni 1957 in Medina Sidonia (Spanje). Zie ook alle tags voor Maarten Doorman op dit blog.

Oudbakken rapvers

Ik kan veel
ik kan winkelend publiek laten lopen
ze zelfs laten marcheren - door stompende muziek
in hun buik te programmeren ik kan boodschappen
leggen in hun winkelwagentje dat dakloos na sluitingstijd
op straat is geparkeerd
en ik kan roofvogels uit de stad amuseren
met poezemuizen nagemaakt van spelen verfomfaaid
- gewapende scholieren hun verveling bezweren
met muziek die door iedereen kapot is gedraaid
en wildplassers kan ik 's nachts op straat doen
protesteren tegen daglichte meneren die de nacht
willen regeren
en ik kan steeds meer zinnen
die niets beweren
gebruiken als pillen om een feestje te versjteren
ik jaag dames en heren in een vloek uit de kleren
om met woorden te maskeren hoe de liefde je verteren
kan - ik kan - ik kan veel

Op op op

Op op op, eer de zon inden dauw schijn.

Laet ons alle gedierte te gauw zijn.

P.C. Hooft

Door de gordijnen duwt het licht

de helft van je gezicht tevoorschijn en

maakt je in forse streken tot wat je bent:

half wit half zwart geblokt verknipt

een harlekijn, zo afgewend

mompelt je rug nog

de buigzame slaap terug van het gras.

Een ruk aan het gordijn

en een lichtgranaat van dag

doet je meer ledenpop zijn

dan je was, je was.

Mijn tong is dodelijk gezwollen.

De wekker stil gaan staan. Nu kan ik

eruit en schreeuwen, de spiegel stukslaan

en gillend het huis van onvoltooide tijd

uithollen. Ik kan

uit deze veelledigheid opstaan.

Maarten Doorman (Medina Sidonia, 9 juni 1957)

De Nederlandse schrijver Xander Michiel Beute werd geboren op 9 juni 1975 te Gouda. Zie ook alle tags voor Xander Michiel Beute op dit blog.

Uit: Dubbelportret

“Anna Verstil studeerde rechten, had lichtgroene ogen en speelde toneel. De laatste rol die ze

speelde, was die van Katharina in . Op een donderdagmiddag werd ze in een park vlakbij het station verkracht en vermoord.

Haar vader schildert sindsdien elke week het gezicht van de verkrachter en moordenaar.

De buurt waar hij woont ademt oud geld. In de Jozef Israëllaan lopen zelfs de honden met opgeheven hoofd. Het atelier van de schilder kijkt uit op het Rosarium en het park. Veel gras, grindpad,

een vijver, vissen van goud, deftige dames met stijve knieën en hoedjes. De vachten van de

honden zijn gekamd. De poezen Perzisch. De parkjunk heeft gloednieuwe glimmende Adidas.

Verstil zet het doek met het gezicht van de man die zijn dochter wurgde in de erker tegen het

raam. Hij pakt een stoel en zet die even verder met de rug ernaartoe. Als hij wijdbeens achterstevoren op de stoel zit, legt hij zijn kin op de rugleuning en kijkt zijn creatie in de ogen.

Tot de dag dat zijn dochter ontkleed en levenloos in dat park werd gevonden, schilderde hij vooral naakte meisjes en bejaarde dames. Met succes. Hij heeft naam. Nu zet hij elke maandag

dat donkere en glasheldere mannengezicht in de erker. En elke week gebeurt hetzelfde. Er komt een moment dat hij het terug op de ezel zet. Dan gaat de roller eroverheen. Het doek wordt weer maagdelijk wit. Uiteindelijk maakt Verstil er een doodgewoon werk van. Hij schildert een haastige vaas bloemen, of, als hij zin heeft, zet hij het park met de vijver en de dames met hun shi-tzu’s erop. Dat gaat elke week zo. De portretten van de moordenaar en verkrachter overleven het niet. Verstil loopt op het schilderij af en draait het om. Er moeten naakte meisjes en bejaarde dames op de wereld worden gezet.”

Xander Michiel Beute (Gouda, 9 juni 1975)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Mirko Bonné werd op 9 Juni 1965 in Tegernsee / Oberbayern. Zie ook alle tags voor Mirko Bonné op dit blog.

Drei Frauen

Wir sehen: zwei triste Frauen im Wald.

Händepaare stillstehende halbe Propeller.

Auf einer Steppdecke eine Säuglingsgestalt,

Hintergrund: Heck eines Borgward Arabella.

Ein Kinderwagengestell steckt im Kofferraum,

der Aufsatz halb verdeckt von der Gruppe.

Die Kleider: hellgrün, hellblau, ohne Saum.

Am Boden das Mädchen, ohne Tier, ohne Puppe.

Wer ist der Fotograf? Gibt es ein Zeichen?

Vergrößerung: Großer Kerl mit Instamatic

entwickelt sich aus einem Lackschuhglanz.

Was aber wollen die drei Frauen erreichen,

und wer ist gemeint? Die verborgene Statik

ihrer Pose weist in Richtung des Manns

Im Ernst

Danke Sterne dank non-fiction danke

wenn der Zyklop sein Auge aufschiebt

in Sommernächten und Klassen im Ernst

in den Sitzschalen der Sternwarte

Unterschiede zum Kino aufgehen

Sexy Weltraum sexy Ernsthaftigkeit

sexy Unschuld und sexy Sonne sexy

Sirius Hauptstern im Großen Hund im Ernst

Sirius hat neun Lichtjahre Abstand

und einen weißen Zwerg als Begleiter

Wäre nicht Winter die Wege nicht weiß

hätten die beiden symmetrischen Wäldchen

kein klares Verhältnis und wären im Ernst

die Sterne an der Kuppelinnenwand

Botschaft einer Zauberhand voll Glück

Danke Leuchten dank Entfernung

danke Ödnis und danke Name danke

Stille Schnee Errungenschaft und Ernst

und danke Venus Venus danke danke

weißer Zwerg und Planetariumwäldchen

Die Blütenfolge

Hibiskus, Held, es wird Zeit: so zu blühen,

mit zwei grauen Sonnen auch nachts.

Keine Wendemöglichkeit: die Augen verzuckert,

ist die Blume im Spiegel verschwommen.

Held Eibisch, Zeit wird es, Zeit:

die Ägide der Unversehrtheit zu Ende,

warte, bis Herbst ist, Montag.

Nimm die Kurve in kahlere Stunden.

Die Blütenfolge ist klar,

und keine Chance zur Wende.

Mirko Bonné (Tegernsee, 9 juni 1965)

Tegernsee 

De Italiaanse schrijver van Duitse afkomst Curzio Malaparte (pseudoniem van Kurt Erich Suckert) werd geboren in Prato Toscane, 9 juni 1898. Zie ook alle tags voor Curzio Malaparteop dit blog.

Uit: Die Haut (La Pelle, vertaald door Hellmut Ludwig)

„Oberst Palese ergriff das Wort und sprach: »Ich stelle euch euren neuen Hauptmann vor …«, und während er sprach, betrachtete ich diese italienischen Soldaten in ihren den englischen Gefallenen abgenommenen Uniformen, betrachtete die blutleeren Hände, die bleichen Lippen, die weißen Augen. Verschiedentlich, an der Brust, am Leib, an den Beinen wiesen ihre Uniformen schwarze Blutflecken auf. Plötzlich bemerkte ich mit Entsetzen, daß diese Soldaten tot waren. Sie dünsteten einen bleichen Geruch nach moderndem Stoff aus, nach faulendem Leder, nach in der Sonne dörrendem Fleisch. Ich sah Oberst Palese an, er war gleichfalls tot. Die Stimme, die von seinen Lippen kam, war feucht, kalt, klebrig, wie jene gräßlichen Gurgeltöne, die aus dem Munde eines Toten dringen, wenn man ihm mit der Hand auf den Magen drückt. »Lassen Sie rühren«, sagte Oberst Palese zu dem Feldwebel, als er seine kurze Ansprache beendet hatte. »Kompanie, rührt euch!«, brüllte der Unteroffizier. Die Soldaten ließen sich, den linken Fuß wegsetzend, in eine lässige und müde Haltung gleiten und betrachteten mich mit weichem, abwesendem Blick. »Und jetzt«, sagte Oberst Palese, »wird euer neuer Hauptmann kurz zu euch sprechen.« Ich öffnete die Lippen, und ein entsetzliches Gurgeln drang mir aus dem Mund, es waren spröde, schwerfällige, schlaffe Worte. Ich sprach: »Wir sind die Freiwilligen der Freiheit, die Soldaten des neuen Italien. Wir müssen die Deutschen bekämpfen, sie aus unserem Hause jagen, sie über unsere Grenzen zurückwerfen.“

Curzio Malaparte (9 juni 1898 – 19 juli 1957)

De Amerikaanse schrijver Charles Webb werd geboren op 9 juni 1939 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Charles Webbop dit blog.

Uit: The Graduate

"About what you're going to do?"

"That's right."

She handed him back the glass. "Well you still plan to teach don't you," she said.

"No."

"You don't?" she said. "Well what about your award."

"I'm not taking it."

"You're not?"

"No."

"Well Ben," she said, "that doesn't sound very wise, to pass up something you've spent four years working for."

Mr. Terhune pushed into the kitchen carrying his drink. "I thought I saw you duck in here," he said. "Now let's have the lowdown on that prize of yours."

"I'm not -- "

"Tell him about it, Ben," his mother said.

"It's called the Frank Halpingham Education Award," Benjamin said. "It's given by the college. It puts me through two years of graduate school if I decide to go into teaching."

"Well now why did they pick you," Mr. Terhune said.

Benjamin didn't answer.

"He did some practice teaching back there," his mother said. "He's been an assistant teacher for two years. Last term they let him take a junior seminar in American History."

Mr. Terhune sipped at his drink. "Well, have you got in any graduate schools yet?" he said.

"Yes."

"He's in Harvard and Yale," his mother said. "And what's that other one?"

"Columbia."

Mr. Terhune sipped at his drink again. "It sounds like you've got things pretty well sewed up," he said.

Charles Webb (San Francisco, 9 juni 1939)

Anne Bancroft als Mrs Robinson en Dustin Hoffman als Benjamin in de film uit 1967

De Oostenrijkse schrijfster en pacifiste Bertha Sophie Felicitas Barones von Suttner werd geboren op 9 juni 1843 in Praag. Zie ook alle tags voor Bertha von Suttner op dit blog.

Uit: Memoiren

„Frömmigkeit, Kirchenfrömmigkeit sowohl wie Militärfrömmigkeit gehörten zu seinen, ich will nicht sagen Charaktertugenden, sondern Standestugenden. Er fehlte bei keiner Sonntagsmesse, keiner Kirchenfeier und keiner Parade. Für Feldmarschall Radetzky, den er persönlich gut gekannt, schwärmte er. Der Ruhm der österreichischen Armee war in seinen Augen einer der schönsten Bestandteile der allgemeinen Weltordnung. Die Société (mit diesem Worte bezeichnete er den Kreis, in dem er geboren war und in dem er sich bewegte) war ihm die einzige Menschenklasse, deren Leben und Schicksale ihn interessierten. Er wohnte auch stets allen in den Häusern Schwarzenberg, Pallavicini u.s.w. gegebenen großen Festen bei. Im Adelskasino hatte er mit einigen Ranggenossen seine regelmäßigen Whistpartien. Kartenspiel liebte er überhaupt – nicht Hasard, denn er war im höchsten Grad »solid« –, aber die unschuldigen Spiele, als da sind: Pikett, L'hombre, Tarteln. Dieses letztere pflegte er bei seinem wöchentlich zweimaligen Vormittagsbesuch bei uns mit meiner Mutter zu spielen, und ich durfte dabeisitzen, um mit dem Stiftchen die Points zu markieren. Sehr interessierten ihn die verschiedenen Heiraten in der Société; er hatte eine Schar von Neffen und Nichten, die mehr oder minder gute Partien machten. Er selbst hat, obwohl der Mannesstamm mit ihm erlöschen sollte, nicht ans Heiraten gedacht. Die Ursache war, daß er eine Herzensneigung zu einer Frau hegte, die zwar auch die Witwe eines Aristokraten, aber von Geburt aus nicht hoffähig war, also erschien ihm eine Heirat mit ihr einfach ausgeschlossen. Seiner Familie wollte er ein solches Aergernis nicht geben, und schließlich wäre es ja auch ihm ein Aergernis gewesen, denn alles, was außer dem Geleise, außer der Tradition, außer der »Korrektheit« lag, das ging ihm wider den Strich.

Als ein Typus von Altösterreichertum steht diese Gestalt vor meinem Gedächtnis. Ein Typus, von dem es wohl noch einige Exemplare gibt, der aber – wie aller Typen Los – im Aussterben begriffen ist. Unser Land ist jetzt aus Slawen, Deutschen, Kroaten, Italienern (Madjaren darf man schon gar nicht nennen, die würden sich das höchlich verbitten) und noch ein paar andern Nationalitäten zusammengesetzt, aber der Sammelname »Oesterreicher« könnte erst dann wieder zu einem stolzpatriotischen Begriff werden, wenn all die verschiedenen Völkerschaften mit eigner Autonomie zusammen einen Föderativstaat bildeten, wie die Deutschen, Franzosen und Italiener in der Schweiz.“

Bertha von Suttner (9 juni 1843 - 21 juni 1914)

De Vlaamse dichter en schrijver Willy Roggeman werd geboren in Ninove op 9 juni 1934. Zie ook alle tags voor Willy Roggeman op dit blog.

Vogeljacht met werphout (muurschildering in Thebaans graf)

Pastelblauw is het presto

in de vleugelsymfonie

boven het papyrusriet.

Schept het teken man de dreiging

in de curve van het werphout.

Stolt de fladdering van zachtheid.

De man is splijting van weefsel:

hartwand muur vol pijnkrassen,

vlinder en vis stuifmeel het oog.

Weefselrust op chaos. Evenwicht.

Waterval van inzicht.

(Breekt de bedwelming vrouw ooit de hoofdtumor van parfum?

Het kind is vader tent en zuil.)

Willy Roggeman (Ninove, 9 juni 1934)

Zie voor nog meer schrijvers van de 9^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

09-06-2013 om 19:03 geschreven door Romenu  

De Sorbische schrijver Jurij Brězan werd geboren in Räckelwitz op 9 juni 1916. Zie ook alle tags voor Jurij Brězan op dit blog.

Uit: Ohne Paß und Zoll. Aus meinem Schreiberleben

„Nach der Gründung der zwei deutschen Staaten wollten -oder sollten - die Schriftsteller  zwischen Elbe und Oder ihren eigenen Verband gründen. Zu diesem Kongreß wurde auch ich, obwohl ich noch keine Zeile in deutscher Sprache veröffentlicht hatte, aus mir unbekanntem  Grund eingeladen. Ich fuhr also hin, fand den richtigen Saal, setzte mich in die leere  viertletzte Reihe, ganz außen und nur auf die halbe Backe, bereit aufzuspringen, sobald  jemand mein durch nichts als die simple Einladung ausgewiesenes Eindringen bemerken und,  sei es auch nur durch einen verweisenden Blick, rügen würde. Das tat niemand, ich setzte  mich ein wenig bequemer hin und versuchte - Zeitungsfotos im Kopf - zu erkennen, wer wohl  wer sei. Ein Präsidium wurde gewählt, sechs oder sieben Leute nahmen auf der Bühne Platz,  ein Ehrenpräsidium wurde beklatscht, obwohl keiner - weder Stalin noch Mao Tse-tung -  erschien, und dann begann Arnold Zweig eine Rede vorzutragen, über Unbewußtes im  Unterbewußten wohl. Hinter mir betrat ein Mann den Saal und blieb am Eingang stehen. Er  schien noch weniger als ich vom Unbewußten zu verstehen, offenbar unsicher sah er sich im  Saal um, wechselte öfter das Standbein, wobei die Dielung knarrte, was ihm sichtlich  unangenehm war. Am selben Tag fand unweit von hier auf der anderen Spreeseite im »Friedrichstadtpalast« ein Kongreß der Landarbeiter statt. Vielleicht hatte der Mann dahin  gewollt, dachte ich, schon sein Äußeres - er trug eine Art blaue Montur - deutete darauf hin.“

Jurij Brězan (9 juni 1916 - 12 maart 2006)

In 1967

De Venezolaanse dichter, schrijver en geleerde José Antonio Ramos Sucre werd geboren op 9 juni 1890 in Cumaná. Zie ook alle tags voor José Antonio Ramos Sucre op dit blog.

Misplacement

I have followed the steps of a pensive woman. I was seduced by the black eyes and the strange whiteness of the face.

An illness had made me lose interest in life.

I wandered through a series of streets shorn of stones and immersed in darkness. I indolently gave myself over to danger.

I have reached the suburb of her home. The moon fascinates me imperiously.

I have witnessed the parade and gathering of ambiguous figures. They all displayed the pensive woman’s profile and surrounded me, forming a chorus of threats and lamentations.

I went back to the city’s central square, leaning on a night watchman’s arm. Despite the late hour, I visited the room where I was accepted in good standing. The windows leaked a profuse light onto the street.

Wordlessly, I incorporated myself to the discourse of the incredulous priests.

Vertaald door Guillermo Parra

José Antonio Ramos Sucre (9 juni 1890 – 13 juni 1930)

Detail muurschildering Caracas 

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Rudolf Borchardt werd geboren op 9 juni 1877 in Königsberg. Zie ook alle tags voor Rudolf Borchert op dit blog.

Atmende Nacht

Atmende Nacht und Bäume ohne Wind

Verführen mich, an deinen Mund zu denken,

Und dass die Pferde, mich hinweg zu lenken,

Schon vor den Wagen angebunden sind;

Dass alles uns verließ, wie Wasser rinnt,

Dass von dem Lieblichsten, was wir uns schenken,

Nichts bleiben kann und weniges gedenken:

Blick, Lächeln, Hand und Wort und Angebind;

Und dass ich so einsam bekümmert liege,

Und dir so fern, wie du mir fern geblieben -

Die Silberdünste, die den Mond umflügeln,

Sind ihm so ferne nicht als ich dir fliege,

So ferne Morgenrot nicht Morgenhügeln,

Als diese Lippen deinen, die sie lieben.

Rudolf Borchardt (9 juni 1877 – 10 januari 1945)

De Georgische dichter, schrijver en politicus Akaki Zereteli werd geboren op 9 juni 1840 in Schwitori. Zie ook alle tags voor Akaki Zereteli op dit blog.

Who Can Count The Sand In Oceans?

Who can count the sand in oceans,
Or the stars in skies at night?
Who can praise the sons of Georgia
Men who fought for Georgia's right?
Wonder speaks of deeds exalted
In a loud and ringing cry,
Of the grace of God and blessings
Shed upon our land from high.
Gone is all that former glory
Relics of it ever glow
In the colors of the rainbow,
Pouring light on us below.
A symbol chaste of Kingdoms seven,
Shining forth in colors bright,
Whispering: Georgia still is sleeping
For it waits the dawn of light'

Akaki Zereteli (9 juni 1840 – 26 januari 1915)

Standbeeld in Tbilissi (detail)

De Brits-Amerikaanse dichter en piloot John Gillespie Magee jr. werd geboren op 9 juni 1922 in Shanghai. Zie ook alle tags voor John Gillespie Magee jr. op dit blog.

Hoher Flug

Oh, ich bin über die sicheren Bande

der Erde hinübergeglitten,

und bin auf silber-lachenden Flügeln

in den Himmel getanzt.

Der Sonne entgegen stieg ich empor

und gesellte mich zu der wirbelnden Freude

der von Sonne zerrissenen Wolken -

und tat hundert Dinge,

von denen du nie geträumt hast. -

Ich rollte und schwebte und schwang

hoch oben in sonnen-erleuchteter Stille.

Schwankend jagte ich dem heulenden Winde nach

und schleuderte mein eifriges Flugzeug

durch bodenlose Hallen von Luft...

Hinauf, hinauf in das lange,

wahnsinnige, brennende Blau

habe ich mit leichter Grazie

die wind-gepeitschten Höhen überflogen,

wo nie die Lerche, nicht einmal der Adler flog. -

Und wenn mit schweigender, erhobener Seele

die hohe, nie betretene Heiligkeit

des Raumes ich durchflog,

streckte ich die Hand aus

und berührte das Antlitz Gottes.

(Duitse vertaling van High Flight)

John Gillespie Magee jr. (9 juni 1922 – 11 december 1941)

09-06-2013 om 19:03 geschreven door Romenu  

De Nederlands schrijver en jurist Antonius Martinus Henricus (Anton) Roothaert werd geboren in Tilburg op 9 juni 1896. Roothaert bracht zijn jeugd door aan de Bosscheweg en in de Telefoonstraat, waar zijn vader Biljartfabriek Roothaert had. De mobilisatie van 1914 maakte een vroegtijdig einde aan zijn gymnasiumopleiding aan het Sint Odulphuslyceum. Hij werd reserveofficier, later meester in de rechten in Utrecht en vestigde zich uiteindelijk in 1922 als advocaat in Tilburg. Hij was hier tevens leraar handelsrecht aan de RK Leergangen. Na de scheiding van zijn vrouw brak hij in 1930 zijn loopbaan af en vertrok naar Antwerpen. Hier hoefde hij zich ‘minder katholiek’ te gedragen, iets waar hij in Tilburg altijd last van had. Pas in zijn Antwerpse periode ging Roothaert publiceren. In 1933 debuteerde hij met de roman Spionage in het veldleger. Daarna verschenen de detectives Onbekende dader (1933), Chinese handwassing (1934) en Onrust op Raubrakken (1935). Over het Nederlands filmwereldje schreef hij de roman Camera loopt (1936). Sinds 1935 woonde hij in Deurne bij Antwerpen, waar hij zijn bekendste roman Doctor Vlimmen (1936) schreef. Dit boek beleefde vele herdrukken, werd drie keer verfilmd en kreeg diverse vertalingen. Er werden ongeveer een miljoen exemplaren van verkocht, waarmee het tot de meest gelezen boeken in het Nederlandse taalgebied behoorde. Het verhaal is geïnspireerd op het leven van zijn studievriend, de dierenarts Huub Pulles, die Roothaert vaak vergezelde op zijn tochten langs boerderijen in de omgeving van Tilburg. Daarna schreef hij de Die verkeerde weereldt (1939), Vlam in de pan (1943), Villa Cascara (1947), De wenteltrap (1949), Oom Pius (1951), Vlimmen contra Vlimmen (1953), Vlimmens tweede jeugd (1957), Een avondje in Muscadin (1952), Gevaarlijk speelgoed (1954) en Duivelsfortuin (1965). Wellicht is Roothaert wat op de achtergrond geraakt, omdat hij een tijd lang gold als een 'foute' auteur. Hub Pulles, de veearts die model heeft gestaan voor Vlimmen, was NSB-lid en is in de Tweede Wereldoorlog door de bezetter tot burgemeester van Eindhoven benoemd. Roothaert zelf is nimmer lid geweest van de NSB. Een feit dat evenmin aan Roothaerts naoorlogse populariteit bijdroeg was dat zijn boek al in 1944 door de nazi's was verfilmd onder de titel Tierarzt Dr. Vlimmen. Onder dezelfde titel werd in 1956 nogmaals een Duitse verfilming gemaakt onder regie van Arthur Maria Rabenalt. De variété-artiest Bernard Wicki speelde daarin Vlimmen. In 1977 werd het boek in Nederland verfilmd met Peter Faber in de titelrol.

Uit:Doctor Vlimmen

“In de directiewagen heeft Dr. Vlimmen een onbekende buitenlandse sigaar moeten aansteken en nu hij het trapje afdaalt, rolt hij herhaaldelijk en onnodig de gummislangen van zijn phonendoscoop op en af, terwijl hij een beetje onzeker naar zijn Duits tast... De laatste vacantie in de Harz, met Truus en Dop, is weer ruim een jaar geleden en hier in Dombergen heeft hij geen gelegenheid vreemde talen bij te houden.
Druk babbelend volgt hem een der onderdirecteuren van het grote circus. Om de vijf woorden een ‘Herr Doktor’ of zelfs een ‘lieber Herr Doktor’. Vlimmen luistert maar half, kauwt op zijn afscheidszin, die niet bepaald nodig is, want wat hij gaat zeggen heeft hij in de loop van het bezoek al wel driemaal bij stukjes en beetjes voorgeschreven... Maar tegenover zulke cosmopolieten wil hij een beetje los en werelds uitpakken en daarom zal hij zijn therapie nog eens samenvatten in een Duits, dat klinkt als een klok.
De directeur is een vlug kereltje met een pienter, rond gezicht en begeleidt den Herr Doktor in een onafgebroken reeks buigingen naar de auto... Net de Gelaarsde Kat met z'n hoge rug, denkt Vlimmen en ziet met voldoening, dat de nieuwe Chevrolet het wel ‘doet’, zo op een afstandje tussen al dat verweerde en mishandelde circusmaterieel. Dan krijgt hij een kleur, trekt strenge rimpels in zijn voorhoofd en stort zich moedig in de Duitse taal, want hij voelt, dat er niets van terechtkomt, als hij nog langer wacht.
‘Also Herr Direktor, laat u die jonge dame vandaag nog twee liter gewone Hollandse jenever innemen, dan zal ik die andere morgen een spuit geven waarvan ze definitief opkikkert.’ Hij zegt ‘aufmuntern’, twijfelt meteen aan de juistheid van het woord, vooral omdat Herr Direktor begint te lachen, en bloost opnieuw. Haastig en verward stapt hij in. ‘Auf Wiedersehen, Herr Direktor!’
De lange sporen worden klinkend tegen elkaar geslagen. ‘Wird gemacht, Herr Doktor! Auf Wiederschau und besten Dank.’
Onder een diepe zucht van verlichting zwaait Vlimmen de wagen uit het platgereden weiland de straat op... Dat heeft hij er helemaal niet zo slecht afgebracht! Kan tevreden zijn. En God weet dat hij volstrekt niet gauw over zichzelf tevreden is. Of komt het door die Duitse drukte? Onder Duitsers voelt hij zich altijd nogal goed op zijn plaats; hun manieren geven je - soms wel een beetje te duidelijk - te verstaan, dat je werkelijk iets te betekenen hebt als Herr Doktor. Maken een deining rond je heen, dat je jezelf voor iets bizonders zoudt gaan aanzien, als je niet beter wist..."

 
Anton Roothaert (9 juni 1896 – 29 maart 1967)

09-06-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Belgisch-Amerikaanse, Franstalige schrijfster Marguerite Yourcenar werd geboren in Brussel op 8 juni 1903. Zie ook alle tags voor Marguerite Yourcenar op dit blog.

Uit: Het hermetisch zwart (Vertaald door Jenny Tuin)

“Sinds bijna een eeuw bediende hij zich van zijn geest als van een wig om naar beste vermogen de kieren te verbreden van de muur die ons aan alle kanten insluit. De scheuren werden wijder, of liever gezegd het leek of de muur vanzelf zijn vastheid verloor, zonder evenwel zijn ondoorzichtigheid prijs te geven, alsof het een muur van rook was in plaats van een muur van steen. De voorwerpen speelden niet langer hun rol van nuttige accessoires. Zoals een matras zijn vulsel, lieten ze hun substantie ontsnappen. Een woud vulde de kamer. Dat krukje, afgemeten naar de afstand die het zitvlak van een zittend mens van de grond scheidt, die tafel die dient om aan te schrijven of te eten, die deur die een hoeveelheid lucht, door wanden ingesloten, verbindt met een aangrenzende hoeveelheid lucht, verloren deze hun door een timmerman gegeven redenen van bestaan, om niet anders meer te zijn dan stammen of takken, gestroopt gelijk de Bartholomeusfiguren van kerkschilderingen, beladen met spookachtige bladeren en onzichtbare vogels, nog kreunend onder sinds lang bedaarde stormen, en met hier en daar een druppel gestold sap die de schaaf erop had achtergelaten. Die deken en die oude kleren aan een spijker tegen de muur wasemden de geur van volvet, melk en bloed uit. Die schoenen die naast het bed gaapten hadden meebewogen met de adem van een os, liggend in een weiland, en een uitgebloed varken krijste in het vet waarmee de schoenlapper ze had ingesmeerd. De gewelddadige dood was overal, net als in een slagerij of op een galgenveld. Een geslachte gans schreeuwde in de pen die gebruikt zou worden om op oude lompen gedachten neer te schrijven die men waardig achtte te blijven voortbestaan. Alles was iets anders: dat hemd dat de zusters Bernardijnen voor hem wasten was een vlasakker, blauwer dan de hemel, en ook een bos vezels, te weken gelegd op de bodem van een vaart.”

Marguerite Yourcenar (8 juni 1903 – 17 december 1987)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Ulf Stolterfoht werd geboren op 8 juni 1963 in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Ulf Stolterfoht op dit blog.

muttersprache 1968/1:
freund-feind-kennung

nach jahren zähsten rum-modulns wehte im vorigen

gedicht so etwas wie ein lüftchen - ein reichlich

laues allerdings. inzwischen wissen andre mehr. man

munkelt seien reingefleischte (blutjunges urgestein

darunter) vereinzelt sogar bestarbeiter - gleichwohl

geneigt nennwert mit -leistung zu verwechseln. so

ändert sich zunächst nicht viel / das ausspiel zeigt

sich relativ stabil: zentnerschwerer ästhet gegen die

pflegeleichten pfundskerls - sie wolln so schreiben wie

sie sind! ER darf - sie nicht! macht davon auch gebrauch.

baut erstmals eine klammer auf (einschluß egal. hier teil

fürs ganze seine wahl: wo "faktisch fetisch" bildlich

trifft packt "bildhaft fetisch" faktisch zu. räumt leicht

umnachtet ein: es könnte eine andre sein. sie schließt des-

ungeachtet von allein) auf diesmal folgenschweren prall:

lumpenelite gegen erstarktes deutungsproletariat. bei

drucklegung ergebnis offen. leiser verdacht erweist sich

schnell als ausgemacht: das projektil im anflug auf das ziel.

hieße auf kunst nach anschuß hoffen. umsonst! das letzte

wort "discorporate" (... legt nah den körper zu verlassen).

Ulf Stolterfoht (Stuttgart, 8 juni 1963)

De Australische dichteres en librettiste Gwen Harwood werd geboren op 8 juni 1920 in Taringa, Queensland. Zie ook alle tags voor Gwen Harwood op dit blog.

The Glass Jar

To Vivian Smith

A child one summer's evening soaked
a glass jar in the reeling sun
hoping to keep, when day was done
and all the sun's disciples cloaked
in dream and darkness from his passion fled,
this host, this pulse of light beside his bed.

Wrapped in a scarf his monstrance stood
ready to bless, to exorcize
monsters that whispering would rise
nightly from the intricate wood
that ringed his bed, to light with total power
the holy commonplace of field and flower.

He slept. His sidelong violence summoned
fiends whose mosaic vision saw
his heart entire. Pincer and claw,
trident and vampire fang, envenomed
with his most secret hate, reached and came near
to pierce him in the thicket of his fear.

He woke, recalled his jar of light,
and trembling reached one hand to grope
the mantling scarf away. Then hope
fell headlong from its eagle height.
Through the dark house he ran, sobbing his loss,
to the last clearing that he dared not cross:

the bedroom where his comforter
lay in his rival's fast embrace
and faithless would not turn her face
from the gross violence done to her.
Love's proud executants played from a score
no child could read or realize. Once more

to bed, and to worse dreams he went.
A ring of skeletons compelled
his steps with theirs. His father held
fiddle and bow, and scraped assent
to the malignant ballet. The child dreamed
this dance perpetual, and waking screamed

fresh morning to his window-sill.
As ravening birds began their song
the resurrected sun, whose long
triumph through flower-brushed fields would fill
night's gulfs and hungers, came to wink and laugh
in a glass jar beside a crumpled scarf.

So the loved other is held
for mortal comfort, and taken,
and the spirit's light dispelled
as it falls from its dream to the deep
to harrow heart's prison so heart may waken
to peace in the paradise of sleep.

Gwen Harwood (8 juni 1920 - 5 december 1995)

De Oostenrijkse dichter en vertaler Gerald Bisinger werd geboren op 8 juni 1936 in Wenen. Zie ook alle tags voor Gerald Bisinger op dit blog.

Eine Sonnenbrille

Geschlossen ist noch immer oder schon
wieder das Roland-Café über ein Jahr
lang war in Bratislava ich nicht sitz
auf dem Hauptplatz der Altstadt dennoch
heute trink Rotwein im Freien vor diesem
Café Maximilian das ich bisher nicht kann-
te habe Ansichtskarten verfaßt versuche
jetzt das Gedicht hier zu schreiben nicht
ersatzlos ist geblieben das Roland-Café
so vermisse ichs nicht rauche DALILA
EXTRA LIGHTS im Schatten weder schwitz-
end noch fröstelnd in leidlich bewegter
Luft notier ich Erleben von Gegenwart
erstmals in Bratislava in diesem Jahr 98
hab ich so nebenbei eine Sonnenbrille
sehr preisgünstig gekauft

Gerald Bisinger (8 juni 1936 – 22 februari 1999)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Oostenrijkse dichter, vertaler, danser en choreograaf Udo Kawasser werd geboren in 1965 in Vorarlberg. Zie ook alle tags voor Udo Kawasser op dit blog.

am monte fusco

für familie corcione

ein scirocco seit letzter nacht
in meinem kopf und rüttelnder falke
eine art dampfküche oder in böen prasselnde
sahara zwischen orangen feigen zitronen
bäume geschmetterte fragezeichen
jener rotkehlchengesang aus einem anderen november
auf chios die feuchte hundeschnauze
im gesicht hast du schon
die ersten mandarinen ihren geruch
an den fingern
mit der schlafmangel an den schläfen
schon aufgestanden dieser anfälligkeit für wind
gedichte luftfracht aus südlichen breiten
ein raubtieratem hat mir die hefte
vom dach geweht die linien der küste
gelöscht aber vielleicht
hat auch die insel zu driften
begonnen das schwindende kap
von misenum monte
di procida

Udo Kawasser (Vorarlberg, 1965)

De Duitse dichter Levin Westermann werd in 1980 in Meerbusch, Nordrhein-Westfalen, geboren. Zie ook alle tags voor Levin Westermann op dit blog.

vor den toren der stadt lag das land
mit den wellen aus gras und den wäldern aus baum.
da wohnen die mörder, sagten die alten,
doch wir lachten sie aus und zogen davon,
in kleidern aus federn und wind.
wir kamen zurück mit moos auf den händen
und honig im haar, die alten jedoch
lagen stumm in den stuben, sie waren ganz kalt
und aus stein.

Levin Westermann (Meerbusch, 1980)

De Duitse dichteres Sina Klein werd geboren in 1983 in Düsseldorf. Zie ook alle tags voor Sina Klein op dit blog.

ophelia phlegmatisch

liegt es an der mondtablette,
halbe, volle – monatstakte -
ihrerstatt statistin einer nacht ?

halten tage die gestalt steril ?
- still, halt still für chirurgie:
wir fischen sie aus ihrem bett …

formaldehyd-getränkte sie,
ist hell von allen ethanolen,
watte innen, hüllen laken

schnitt / ein tisch – ma belle – skalpelle …
akt seziert zurück sich bis auf szene,
bis auf alles sehnen – dort wo’s klafft -
schläft hamlet.

Sina Klein (Düsseldorf, 1983)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Michael Basse werd geboren in 1957 in Bad-Salzuflen / Nordrhein-Westfalen. Zie ook alle tags voor Michael Basse op dit blog.

Gestreift

Etwas
hat mich
mann ohne leier
gestreift

vielleicht war es der schein
(der vorschein der nachschein
der schöne schein der scheißschein
der augenblick das augengift
und wie sie damit verfahren)

ich nahm es nicht an
es nahm mich nicht an

etwas
ohne namen ohne gesicht
hat mich
mann ohne zaumzeug
gestreift

Michael Basse (Bad-Salzuflen, 1957)

08-06-2013 om 15:20 geschreven door Romenu  

De Turkse schrijver Orhan Pamuk werd geboren op 7 juni 1952 in Istanbul. Zie ook alle tags voor Orhan Pamuk op dit blog.

Uit: Istanbul. Memories and the City (Vertaald door Maureen Freely)

“Here we come to the heart of the matter: I've never left Istanbul - never left the houses, streets and neighbourhoods of my childhood. Although I've lived in other districts from time to time, fifty years on I find myself back in the Pamuk Apartments, where my first photographs were taken and where my mother first held me in her arms to show me the world. I know this persistence owes something to my imaginary friend, and to the solace I took from the bond between us. But we live in an age defined by mass migration and creative immigrants, and so I am sometimes hard-pressed to explain why I've stayed not only in the same place, but the same building. My mother's sorrowful voice comes back to me, 'Why don't you go outside for a while, why don't you try a change of scene, do some travelling ...?'

Conrad, Nabokov, Naipaul - these are writers known for having managed to migrate between languages, cultures, countries, continents, even civilisations. Their imaginations were fed by exile, a nourishment drawn not through roots but through rootlessness; mine, however, requires that I stay in the same city, on the same street, in the same house, gazing at the same view. Istanbul's fate is my fate: I am attached to this city because it has made me who I am.

Flaubert, who visited Istanbul a hundred and two years before my birth, was struck by the variety of life in its teeming streets; in one of his letters he predicted that in a century's time it would be the capital of the world. The reverse came true: after the Ottoman Empire collapsed, the world almost forgot that Istanbul existed. The city into which I was born was poorer, shabbier, and more isolated than it had ever been its two-thousand-year history. For me it has always been a city of ruins and of end-of-empire melancholy. I've spent my life either battling with this melancholy, or (like all Istanbullus) making it my own.

At least once in a lifetime, self-reflection leads us to examine the circumstances of our birth. Why were we born in this particular corner of the world, on this particular date? These families into which we were born, these countries and cities to which the lottery of life has assigned us - they expect love from us, and in the end, we do love them, from the bottom of our hearts - but did we perhaps deserve better?”

Orhan Pamuk (Istanbul, 7 juni 1952)

De Duitse schrijfster Monika Mann werd als vierde kind van Thomas Mann geboren op 7 juni 1910 in München. Zie ook alle tags voor Monika Mann op dit blog.

Uit: Das fahrende Haus

“Wer oder was war schuld? War dem Weißen Haus zu Ohren gekommen, daß ich gerne Tolstoi las und die Musik von Mussorgskij liebte? Waren es «linkselende», «peacemongerische», das heißt pazifistische Verwandte, war mein Plan, eine Reise nach Mexiko zu tun, war es die allgemeine Vorsicht der Regierung, die meine Fragen und Forschungen, unterstützt von einem in solchen Dingen gewiegten Rechtsanwalt, nichts fruchten ließ? (Es stand ja alles und manches andere mehr in jenem Aktenstoß.) Ich saß da also immer noch mit meinem (nunmehr ganz «anrüchigen») Ungarpaß.

Das ungarische Konsulat in New York war ausgezogen, umgezogen, stand überhaupt nicht im Telephonbuch. Man mußte wissen, daß es durch die Hintertüre einer britischen Institution

im finstersten Downtown zu betreten war. War ich auch wohl ein wenig abgebrüht, so wurden doch Ohnmacht und Lachkitzel von damals jetzt zur regelrechten Furcht. Ich fühlte mich fehl

am Platz, und ich fürchtete mich. Obgleich mein Mann Ungar gewesen war, habe ich nie ein besonderes Verhältnis zu seiner Heimat gehabt. Ihre Pferdesteppen, ihr buntes, kultiviertes Bu-

dapest, ihre Rhapsodien – ich kannte es aus der Ferne. Doch das, was mir immer an jenem Volk gefiel, war seine Weltaufgeschlossenheit, sein vielinteressiertes, kosmopolitisches Wesen.

Mein Mann war in den verschiedensten Sprachen und Kulturen zu Hause, und er war keine Ausnahme. Diese Herren hier – sie waren klein und geheimnisvoll – sprache überhaupt nur ungarisch. Sie flüsterten hinter staubigen Barrieren mit Seitenblicken nach meiner Person, sie verschwanden und kamen wieder – kopfschüttelnd, mit finster-listigem Grinsen, so schien mir, Namen aussprechend wie Rákosi und Búdapesti. Sie bedeuteten mir mit unheimlichem Händereiben in ihrer Sprache der Mai- käfer, wiederzukommen, ein andermal vielleicht . . .“

Monika Mann (7 juni 1910 – 17 maart 1992)

Hier op Capri met vriend Antonio Spadaro in de jaren 1970 

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Nikki Giovanni werd geboren op 7 juni 1943 in Knoxville, Tennessee. Zie ook alle tags voor Nikki Giovanni op dit blog.

Rain

rain is
god's sperm falling
in the receptive
woman how else
to spend
a rainy day
other than with you
seeking sun and stars
and heavenly bodies
how else to spend
a rainy day
other than with you

Cotton Candy On A Rainy Day

Don't look now
I'm fading away
Into the gray of my mornings
Or the blues of every night

Is it that my nails
keep breaking
Or maybe the corn
on my secind little piggy
Things keep popping out
on my face or of my life

It seems no matter how
I try I become more difficult
to hold
I am not an easy woman
to want

They have asked
the psychiatrists . . . psychologists . . .
politicians and social workers
What this decade will be
known for

There is no doubt . . . it is
loneliness

Nikki Giovanni (Knoxville, 7 juni 1943)

De Amerikaanse schrijver Harry Crews werd geboren op 7 juni 1935 in Bacon County, Georgia. Zie ook alle tags voor Harry Crews op dit blog.

Uit: Harry Crews On Writing

“I decided a long time ago—very long time ago—that getting up at four o’clock to start work works best for me. I like that. Some people don’t like to get up in the morning. I like to get up in the morning. And there’s no place to go at four o’clock in the morning, and nobody’s gonna call you, and you can’t call anybody. Back when I was a drunk, at least in this little town, there’s no place to go buy anything to drink. So it was just me and the writing board.

“So, I write until eight or eight-thirty, then I go over to the gym and work out on the weights for a couple hours, then I go to the karate dojo and, as a rule, spar with a guy who consistently whups my ass. It’s point karate—we’re not going full force, we don’t wear pads on out feet and hands, but—even then—when you’re just touching a guy, and you think a guy’s gonna move one way and you kick, and he doesn’t move that way, he moves the other way, he moves right into your kick, you can get hurt. Well, not hurt bad, as a rule. Maybe bloody a nose or something like that. But you can end up pretty sore.

“Then I come home, eat a light lunch, then just go straight back to the thing. I might work till three o’clock . . . there comes a time of diminishing returns. You’re just jerking yourself off thinking you’re doing some good work, then you go back to it the next day and you think, ‘Oh, my God,’ and you have to throw away two or three pages. But the way I do it—I don’t believe I’ve ever heard of anyone doin’ it quite this way.”