De Nederlands schrijver en jurist Antonius Martinus Henricus (Anton) Roothaert werd geboren in Tilburg op 9 juni 1896. Roothaert bracht zijn jeugd door aan de Bosscheweg en in de Telefoonstraat, waar zijn vader Biljartfabriek Roothaert had. De mobilisatie van 1914 maakte een vroegtijdig einde aan zijn gymnasiumopleiding aan het Sint Odulphuslyceum. Hij werd reserveofficier, later meester in de rechten in Utrecht en vestigde zich uiteindelijk in 1922 als advocaat in Tilburg. Hij was hier tevens leraar handelsrecht aan de RK Leergangen. Na de scheiding van zijn vrouw brak hij in 1930 zijn loopbaan af en vertrok naar Antwerpen. Hier hoefde hij zich ‘minder katholiek’ te gedragen, iets waar hij in Tilburg altijd last van had. Pas in zijn Antwerpse periode ging Roothaert publiceren. In 1933 debuteerde hij met de roman Spionage in het veldleger. Daarna verschenen de detectives Onbekende dader (1933), Chinese handwassing (1934) en Onrust op Raubrakken (1935). Over het Nederlands filmwereldje schreef hij de roman Camera loopt (1936). Sinds 1935 woonde hij in Deurne bij Antwerpen, waar hij zijn bekendste roman Doctor Vlimmen (1936) schreef. Dit boek beleefde vele herdrukken, werd drie keer verfilmd en kreeg diverse vertalingen. Er werden ongeveer een miljoen exemplaren van verkocht, waarmee het tot de meest gelezen boeken in het Nederlandse taalgebied behoorde. Het verhaal is geïnspireerd op het leven van zijn studievriend, de dierenarts Huub Pulles, die Roothaert vaak vergezelde op zijn tochten langs boerderijen in de omgeving van Tilburg. Daarna schreef hij de Die verkeerde weereldt (1939), Vlam in de pan (1943), Villa Cascara (1947), De wenteltrap (1949), Oom Pius (1951), Vlimmen contra Vlimmen (1953), Vlimmens tweede jeugd (1957), Een avondje in Muscadin (1952), Gevaarlijk speelgoed (1954) en Duivelsfortuin (1965). Wellicht is Roothaert wat op de achtergrond geraakt, omdat hij een tijd lang gold als een 'foute' auteur. Hub Pulles, de veearts die model heeft gestaan voor Vlimmen, was NSB-lid en is in de Tweede Wereldoorlog door de bezetter tot burgemeester van Eindhoven benoemd. Roothaert zelf is nimmer lid geweest van de NSB. Een feit dat evenmin aan Roothaerts naoorlogse populariteit bijdroeg was dat zijn boek al in 1944 door de nazi's was verfilmd onder de titel Tierarzt Dr. Vlimmen. Onder dezelfde titel werd in 1956 nogmaals een Duitse verfilming gemaakt onder regie van Arthur Maria Rabenalt. De variété-artiest Bernard Wicki speelde daarin Vlimmen. In 1977 werd het boek in Nederland verfilmd met Peter Faber in de titelrol.

Uit:Doctor Vlimmen

“In de directiewagen heeft Dr. Vlimmen een onbekende buitenlandse sigaar moeten aansteken en nu hij het trapje afdaalt, rolt hij herhaaldelijk en onnodig de gummislangen van zijn phonendoscoop op en af, terwijl hij een beetje onzeker naar zijn Duits tast... De laatste vacantie in de Harz, met Truus en Dop, is weer ruim een jaar geleden en hier in Dombergen heeft hij geen gelegenheid vreemde talen bij te houden.
Druk babbelend volgt hem een der onderdirecteuren van het grote circus. Om de vijf woorden een ‘Herr Doktor’ of zelfs een ‘lieber Herr Doktor’. Vlimmen luistert maar half, kauwt op zijn afscheidszin, die niet bepaald nodig is, want wat hij gaat zeggen heeft hij in de loop van het bezoek al wel driemaal bij stukjes en beetjes voorgeschreven... Maar tegenover zulke cosmopolieten wil hij een beetje los en werelds uitpakken en daarom zal hij zijn therapie nog eens samenvatten in een Duits, dat klinkt als een klok.
De directeur is een vlug kereltje met een pienter, rond gezicht en begeleidt den Herr Doktor in een onafgebroken reeks buigingen naar de auto... Net de Gelaarsde Kat met z'n hoge rug, denkt Vlimmen en ziet met voldoening, dat de nieuwe Chevrolet het wel ‘doet’, zo op een afstandje tussen al dat verweerde en mishandelde circusmaterieel. Dan krijgt hij een kleur, trekt strenge rimpels in zijn voorhoofd en stort zich moedig in de Duitse taal, want hij voelt, dat er niets van terechtkomt, als hij nog langer wacht.
‘Also Herr Direktor, laat u die jonge dame vandaag nog twee liter gewone Hollandse jenever innemen, dan zal ik die andere morgen een spuit geven waarvan ze definitief opkikkert.’ Hij zegt ‘aufmuntern’, twijfelt meteen aan de juistheid van het woord, vooral omdat Herr Direktor begint te lachen, en bloost opnieuw. Haastig en verward stapt hij in. ‘Auf Wiedersehen, Herr Direktor!’
De lange sporen worden klinkend tegen elkaar geslagen. ‘Wird gemacht, Herr Doktor! Auf Wiederschau und besten Dank.’
Onder een diepe zucht van verlichting zwaait Vlimmen de wagen uit het platgereden weiland de straat op... Dat heeft hij er helemaal niet zo slecht afgebracht! Kan tevreden zijn. En God weet dat hij volstrekt niet gauw over zichzelf tevreden is. Of komt het door die Duitse drukte? Onder Duitsers voelt hij zich altijd nogal goed op zijn plaats; hun manieren geven je - soms wel een beetje te duidelijk - te verstaan, dat je werkelijk iets te betekenen hebt als Herr Doktor. Maken een deining rond je heen, dat je jezelf voor iets bizonders zoudt gaan aanzien, als je niet beter wist..."

 
Anton Roothaert (9 juni 1896 – 29 maart 1967)

09-06-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Belgisch-Amerikaanse, Franstalige schrijfster Marguerite Yourcenar werd geboren in Brussel op 8 juni 1903. Zie ook alle tags voor Marguerite Yourcenar op dit blog.

Uit: Het hermetisch zwart (Vertaald door Jenny Tuin)

“Sinds bijna een eeuw bediende hij zich van zijn geest als van een wig om naar beste vermogen de kieren te verbreden van de muur die ons aan alle kanten insluit. De scheuren werden wijder, of liever gezegd het leek of de muur vanzelf zijn vastheid verloor, zonder evenwel zijn ondoorzichtigheid prijs te geven, alsof het een muur van rook was in plaats van een muur van steen. De voorwerpen speelden niet langer hun rol van nuttige accessoires. Zoals een matras zijn vulsel, lieten ze hun substantie ontsnappen. Een woud vulde de kamer. Dat krukje, afgemeten naar de afstand die het zitvlak van een zittend mens van de grond scheidt, die tafel die dient om aan te schrijven of te eten, die deur die een hoeveelheid lucht, door wanden ingesloten, verbindt met een aangrenzende hoeveelheid lucht, verloren deze hun door een timmerman gegeven redenen van bestaan, om niet anders meer te zijn dan stammen of takken, gestroopt gelijk de Bartholomeusfiguren van kerkschilderingen, beladen met spookachtige bladeren en onzichtbare vogels, nog kreunend onder sinds lang bedaarde stormen, en met hier en daar een druppel gestold sap die de schaaf erop had achtergelaten. Die deken en die oude kleren aan een spijker tegen de muur wasemden de geur van volvet, melk en bloed uit. Die schoenen die naast het bed gaapten hadden meebewogen met de adem van een os, liggend in een weiland, en een uitgebloed varken krijste in het vet waarmee de schoenlapper ze had ingesmeerd. De gewelddadige dood was overal, net als in een slagerij of op een galgenveld. Een geslachte gans schreeuwde in de pen die gebruikt zou worden om op oude lompen gedachten neer te schrijven die men waardig achtte te blijven voortbestaan. Alles was iets anders: dat hemd dat de zusters Bernardijnen voor hem wasten was een vlasakker, blauwer dan de hemel, en ook een bos vezels, te weken gelegd op de bodem van een vaart.”

Marguerite Yourcenar (8 juni 1903 – 17 december 1987)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Ulf Stolterfoht werd geboren op 8 juni 1963 in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Ulf Stolterfoht op dit blog.

muttersprache 1968/1:
freund-feind-kennung

nach jahren zähsten rum-modulns wehte im vorigen

gedicht so etwas wie ein lüftchen - ein reichlich

laues allerdings. inzwischen wissen andre mehr. man

munkelt seien reingefleischte (blutjunges urgestein

darunter) vereinzelt sogar bestarbeiter - gleichwohl

geneigt nennwert mit -leistung zu verwechseln. so

ändert sich zunächst nicht viel / das ausspiel zeigt

sich relativ stabil: zentnerschwerer ästhet gegen die

pflegeleichten pfundskerls - sie wolln so schreiben wie

sie sind! ER darf - sie nicht! macht davon auch gebrauch.

baut erstmals eine klammer auf (einschluß egal. hier teil

fürs ganze seine wahl: wo "faktisch fetisch" bildlich

trifft packt "bildhaft fetisch" faktisch zu. räumt leicht

umnachtet ein: es könnte eine andre sein. sie schließt des-

ungeachtet von allein) auf diesmal folgenschweren prall:

lumpenelite gegen erstarktes deutungsproletariat. bei

drucklegung ergebnis offen. leiser verdacht erweist sich

schnell als ausgemacht: das projektil im anflug auf das ziel.

hieße auf kunst nach anschuß hoffen. umsonst! das letzte

wort "discorporate" (... legt nah den körper zu verlassen).

Ulf Stolterfoht (Stuttgart, 8 juni 1963)

De Australische dichteres en librettiste Gwen Harwood werd geboren op 8 juni 1920 in Taringa, Queensland. Zie ook alle tags voor Gwen Harwood op dit blog.

The Glass Jar

To Vivian Smith

A child one summer's evening soaked
a glass jar in the reeling sun
hoping to keep, when day was done
and all the sun's disciples cloaked
in dream and darkness from his passion fled,
this host, this pulse of light beside his bed.

Wrapped in a scarf his monstrance stood
ready to bless, to exorcize
monsters that whispering would rise
nightly from the intricate wood
that ringed his bed, to light with total power
the holy commonplace of field and flower.

He slept. His sidelong violence summoned
fiends whose mosaic vision saw
his heart entire. Pincer and claw,
trident and vampire fang, envenomed
with his most secret hate, reached and came near
to pierce him in the thicket of his fear.

He woke, recalled his jar of light,
and trembling reached one hand to grope
the mantling scarf away. Then hope
fell headlong from its eagle height.
Through the dark house he ran, sobbing his loss,
to the last clearing that he dared not cross:

the bedroom where his comforter
lay in his rival's fast embrace
and faithless would not turn her face
from the gross violence done to her.
Love's proud executants played from a score
no child could read or realize. Once more

to bed, and to worse dreams he went.
A ring of skeletons compelled
his steps with theirs. His father held
fiddle and bow, and scraped assent
to the malignant ballet. The child dreamed
this dance perpetual, and waking screamed

fresh morning to his window-sill.
As ravening birds began their song
the resurrected sun, whose long
triumph through flower-brushed fields would fill
night's gulfs and hungers, came to wink and laugh
in a glass jar beside a crumpled scarf.

So the loved other is held
for mortal comfort, and taken,
and the spirit's light dispelled
as it falls from its dream to the deep
to harrow heart's prison so heart may waken
to peace in the paradise of sleep.

Gwen Harwood (8 juni 1920 - 5 december 1995)

De Oostenrijkse dichter en vertaler Gerald Bisinger werd geboren op 8 juni 1936 in Wenen. Zie ook alle tags voor Gerald Bisinger op dit blog.

Eine Sonnenbrille

Geschlossen ist noch immer oder schon
wieder das Roland-Café über ein Jahr
lang war in Bratislava ich nicht sitz
auf dem Hauptplatz der Altstadt dennoch
heute trink Rotwein im Freien vor diesem
Café Maximilian das ich bisher nicht kann-
te habe Ansichtskarten verfaßt versuche
jetzt das Gedicht hier zu schreiben nicht
ersatzlos ist geblieben das Roland-Café
so vermisse ichs nicht rauche DALILA
EXTRA LIGHTS im Schatten weder schwitz-
end noch fröstelnd in leidlich bewegter
Luft notier ich Erleben von Gegenwart
erstmals in Bratislava in diesem Jahr 98
hab ich so nebenbei eine Sonnenbrille
sehr preisgünstig gekauft

Gerald Bisinger (8 juni 1936 – 22 februari 1999)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Oostenrijkse dichter, vertaler, danser en choreograaf Udo Kawasser werd geboren in 1965 in Vorarlberg. Zie ook alle tags voor Udo Kawasser op dit blog.

am monte fusco

für familie corcione

ein scirocco seit letzter nacht
in meinem kopf und rüttelnder falke
eine art dampfküche oder in böen prasselnde
sahara zwischen orangen feigen zitronen
bäume geschmetterte fragezeichen
jener rotkehlchengesang aus einem anderen november
auf chios die feuchte hundeschnauze
im gesicht hast du schon
die ersten mandarinen ihren geruch
an den fingern
mit der schlafmangel an den schläfen
schon aufgestanden dieser anfälligkeit für wind
gedichte luftfracht aus südlichen breiten
ein raubtieratem hat mir die hefte
vom dach geweht die linien der küste
gelöscht aber vielleicht
hat auch die insel zu driften
begonnen das schwindende kap
von misenum monte
di procida

Udo Kawasser (Vorarlberg, 1965)

De Duitse dichter Levin Westermann werd in 1980 in Meerbusch, Nordrhein-Westfalen, geboren. Zie ook alle tags voor Levin Westermann op dit blog.

vor den toren der stadt lag das land
mit den wellen aus gras und den wäldern aus baum.
da wohnen die mörder, sagten die alten,
doch wir lachten sie aus und zogen davon,
in kleidern aus federn und wind.
wir kamen zurück mit moos auf den händen
und honig im haar, die alten jedoch
lagen stumm in den stuben, sie waren ganz kalt
und aus stein.

Levin Westermann (Meerbusch, 1980)

De Duitse dichteres Sina Klein werd geboren in 1983 in Düsseldorf. Zie ook alle tags voor Sina Klein op dit blog.

ophelia phlegmatisch

liegt es an der mondtablette,
halbe, volle – monatstakte -
ihrerstatt statistin einer nacht ?

halten tage die gestalt steril ?
- still, halt still für chirurgie:
wir fischen sie aus ihrem bett …

formaldehyd-getränkte sie,
ist hell von allen ethanolen,
watte innen, hüllen laken

schnitt / ein tisch – ma belle – skalpelle …
akt seziert zurück sich bis auf szene,
bis auf alles sehnen – dort wo’s klafft -
schläft hamlet.

Sina Klein (Düsseldorf, 1983)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Michael Basse werd geboren in 1957 in Bad-Salzuflen / Nordrhein-Westfalen. Zie ook alle tags voor Michael Basse op dit blog.

Gestreift

Etwas
hat mich
mann ohne leier
gestreift

vielleicht war es der schein
(der vorschein der nachschein
der schöne schein der scheißschein
der augenblick das augengift
und wie sie damit verfahren)

ich nahm es nicht an
es nahm mich nicht an

etwas
ohne namen ohne gesicht
hat mich
mann ohne zaumzeug
gestreift

Michael Basse (Bad-Salzuflen, 1957)

08-06-2013 om 15:20 geschreven door Romenu  

De Turkse schrijver Orhan Pamuk werd geboren op 7 juni 1952 in Istanbul. Zie ook alle tags voor Orhan Pamuk op dit blog.

Uit: Istanbul. Memories and the City (Vertaald door Maureen Freely)

“Here we come to the heart of the matter: I've never left Istanbul - never left the houses, streets and neighbourhoods of my childhood. Although I've lived in other districts from time to time, fifty years on I find myself back in the Pamuk Apartments, where my first photographs were taken and where my mother first held me in her arms to show me the world. I know this persistence owes something to my imaginary friend, and to the solace I took from the bond between us. But we live in an age defined by mass migration and creative immigrants, and so I am sometimes hard-pressed to explain why I've stayed not only in the same place, but the same building. My mother's sorrowful voice comes back to me, 'Why don't you go outside for a while, why don't you try a change of scene, do some travelling ...?'

Conrad, Nabokov, Naipaul - these are writers known for having managed to migrate between languages, cultures, countries, continents, even civilisations. Their imaginations were fed by exile, a nourishment drawn not through roots but through rootlessness; mine, however, requires that I stay in the same city, on the same street, in the same house, gazing at the same view. Istanbul's fate is my fate: I am attached to this city because it has made me who I am.

Flaubert, who visited Istanbul a hundred and two years before my birth, was struck by the variety of life in its teeming streets; in one of his letters he predicted that in a century's time it would be the capital of the world. The reverse came true: after the Ottoman Empire collapsed, the world almost forgot that Istanbul existed. The city into which I was born was poorer, shabbier, and more isolated than it had ever been its two-thousand-year history. For me it has always been a city of ruins and of end-of-empire melancholy. I've spent my life either battling with this melancholy, or (like all Istanbullus) making it my own.

At least once in a lifetime, self-reflection leads us to examine the circumstances of our birth. Why were we born in this particular corner of the world, on this particular date? These families into which we were born, these countries and cities to which the lottery of life has assigned us - they expect love from us, and in the end, we do love them, from the bottom of our hearts - but did we perhaps deserve better?”

Orhan Pamuk (Istanbul, 7 juni 1952)

De Duitse schrijfster Monika Mann werd als vierde kind van Thomas Mann geboren op 7 juni 1910 in München. Zie ook alle tags voor Monika Mann op dit blog.

Uit: Das fahrende Haus

“Wer oder was war schuld? War dem Weißen Haus zu Ohren gekommen, daß ich gerne Tolstoi las und die Musik von Mussorgskij liebte? Waren es «linkselende», «peacemongerische», das heißt pazifistische Verwandte, war mein Plan, eine Reise nach Mexiko zu tun, war es die allgemeine Vorsicht der Regierung, die meine Fragen und Forschungen, unterstützt von einem in solchen Dingen gewiegten Rechtsanwalt, nichts fruchten ließ? (Es stand ja alles und manches andere mehr in jenem Aktenstoß.) Ich saß da also immer noch mit meinem (nunmehr ganz «anrüchigen») Ungarpaß.

Das ungarische Konsulat in New York war ausgezogen, umgezogen, stand überhaupt nicht im Telephonbuch. Man mußte wissen, daß es durch die Hintertüre einer britischen Institution

im finstersten Downtown zu betreten war. War ich auch wohl ein wenig abgebrüht, so wurden doch Ohnmacht und Lachkitzel von damals jetzt zur regelrechten Furcht. Ich fühlte mich fehl

am Platz, und ich fürchtete mich. Obgleich mein Mann Ungar gewesen war, habe ich nie ein besonderes Verhältnis zu seiner Heimat gehabt. Ihre Pferdesteppen, ihr buntes, kultiviertes Bu-

dapest, ihre Rhapsodien – ich kannte es aus der Ferne. Doch das, was mir immer an jenem Volk gefiel, war seine Weltaufgeschlossenheit, sein vielinteressiertes, kosmopolitisches Wesen.

Mein Mann war in den verschiedensten Sprachen und Kulturen zu Hause, und er war keine Ausnahme. Diese Herren hier – sie waren klein und geheimnisvoll – sprache überhaupt nur ungarisch. Sie flüsterten hinter staubigen Barrieren mit Seitenblicken nach meiner Person, sie verschwanden und kamen wieder – kopfschüttelnd, mit finster-listigem Grinsen, so schien mir, Namen aussprechend wie Rákosi und Búdapesti. Sie bedeuteten mir mit unheimlichem Händereiben in ihrer Sprache der Mai- käfer, wiederzukommen, ein andermal vielleicht . . .“

Monika Mann (7 juni 1910 – 17 maart 1992)

Hier op Capri met vriend Antonio Spadaro in de jaren 1970 

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Nikki Giovanni werd geboren op 7 juni 1943 in Knoxville, Tennessee. Zie ook alle tags voor Nikki Giovanni op dit blog.

Rain

rain is
god's sperm falling
in the receptive
woman how else
to spend
a rainy day
other than with you
seeking sun and stars
and heavenly bodies
how else to spend
a rainy day
other than with you

Cotton Candy On A Rainy Day

Don't look now
I'm fading away
Into the gray of my mornings
Or the blues of every night

Is it that my nails
keep breaking
Or maybe the corn
on my secind little piggy
Things keep popping out
on my face or of my life

It seems no matter how
I try I become more difficult
to hold
I am not an easy woman
to want

They have asked
the psychiatrists . . . psychologists . . .
politicians and social workers
What this decade will be
known for

There is no doubt . . . it is
loneliness

Nikki Giovanni (Knoxville, 7 juni 1943)

De Amerikaanse schrijver Harry Crews werd geboren op 7 juni 1935 in Bacon County, Georgia. Zie ook alle tags voor Harry Crews op dit blog.

Uit: Harry Crews On Writing

“I decided a long time ago—very long time ago—that getting up at four o’clock to start work works best for me. I like that. Some people don’t like to get up in the morning. I like to get up in the morning. And there’s no place to go at four o’clock in the morning, and nobody’s gonna call you, and you can’t call anybody. Back when I was a drunk, at least in this little town, there’s no place to go buy anything to drink. So it was just me and the writing board.

“So, I write until eight or eight-thirty, then I go over to the gym and work out on the weights for a couple hours, then I go to the karate dojo and, as a rule, spar with a guy who consistently whups my ass. It’s point karate—we’re not going full force, we don’t wear pads on out feet and hands, but—even then—when you’re just touching a guy, and you think a guy’s gonna move one way and you kick, and he doesn’t move that way, he moves the other way, he moves right into your kick, you can get hurt. Well, not hurt bad, as a rule. Maybe bloody a nose or something like that. But you can end up pretty sore.

“Then I come home, eat a light lunch, then just go straight back to the thing. I might work till three o’clock . . . there comes a time of diminishing returns. You’re just jerking yourself off thinking you’re doing some good work, then you go back to it the next day and you think, ‘Oh, my God,’ and you have to throw away two or three pages. But the way I do it—I don’t believe I’ve ever heard of anyone doin’ it quite this way.”

Harry Crews (7 juni 1935 – 28 maart 2012)

De Amerikaanse schrijfster Louise Erdrich werd geboren op 7 juni 1954 in Little Falls, Minnesota. Zie ook alle tags voor Louise Erdrich op dit blog.

Uit: The Round House

“I was reading and drinking a glass of cool water in the kitchen when my father came out of his nap and entered, disoriented and yawning. For all its importance Cohen’s Handbook was not a heavy book and when he appeared I drew it quickly onto my lap, under the table. My father licked his dry lips and cast about, searching for the smell of food perhaps, the sound of pots or the clinking of glasses, or footsteps. What he said then surprised me, although on the face of it his words seem slight.

Where is your mother?

His voice was hoarse and dry. I slid the book on to another chair, rose, and handed him my glass of water. He gulped it down. He didn’t say those words again, but the two of us stared at each other in a way that struck me somehow as adult, as though he knew that by reading his law book I had inserted myself into his world. His look persisted until I dropped my eyes. I had actually just turned thirteen. Two weeks ago, I’d been twelve.

At work? I said, to break his gaze. I had assumed that he knew where she was, that he’d got the information when he phoned. I knew she was not really at work. She had answered a telephone call and then told me that she was going in to her office to pick up a folder or two. A tribal enrollment specialist, she was probably mulling over some petition she’d been handed. She was the head of a department of one. It was a Sunday—thus the hush. The Sunday afternoon suspension. Even if she’d gone to her sister Clemence’s house to visit afterward, Mom would have returned by now to start dinner. We both knew that. Women don’t realize how much store men set on the regularity of their habits. We absorb their comings and goings into our bodies, their rhythms into our bones. Our pulse is set to theirs, and as always on a weekend afternoon we were waiting for my mother to start us ticking away on the evening. And so, you see, her absence stopped time.”

Louise Erdrich (Little Falls, 7 juni 1954)

De Duitstalige dichteres Mascha Kaléko (eig. Golda Malka Aufen) werd geboren op 7 juni 1907 in Krenau of Schidlow in Galicië in het toenmalige Oostenrijk-Hongarije, nu Polen. Zie ook alle tags voor Mascha Kaléko op dit blog.

»Take it easy!«

Tehk it ih-sie, sagen sie dir.

Noch dazu auf englisch.

»Nimm’s auf die leichte Schulter!«

Doch, du hast zwei.

Nimm’s auf die leichte.

Ich folgte diesem populären

Humanitären Imperativ.

Und wurde schief.

Weil es die andre Schulter

Auch noch gibt.

Man muß sich also leider doch bequemen,

Es manchmal auf die schwere zu nehmen.

Mascha Kaléko (7 juni 1907 – 21 januari 1975)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e juni ook mijn blog van 7 juni 2011 deel 2.

07-06-2013 om 19:50 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Thomas Mann werd geboren in Lübeck op 6 juni 1875. Zie ook mijn blog van 6 juni 2010 en eveneens alle tags voor Thomas Mann op dit blog.

Uit: Buddenbrooks

“Zwei und ein halbes Jahr später, um die Mitte des April schon, war zeitiger als jemals der Frühling gekommen, und zu gleicher Zeit war ein Ereignis eingetreten, das den alten Johann Budden­brook vor Vergnügen trällern machte und seinen Sohn aufs freu­digste bewegte.
Um 9 Uhr, eines Sonntag morgens, saß der Konsul im Früh­stückszimmer vor dem großen, braunen Sekretär, der am Fenster stand und dessen gewölbter Deckel vermittelst eines witzigen Mechanismus zurückgeschoben war. Eine dicke Le­dermappe, gefüllt mit Papieren, lag vor ihm; aber er hatte ein Heft mit gepreßtem Umschlage und Goldschnitt herausgenom­men, und schrieb, eifrig darüber gebeugt, in seiner dünnen, winzig dahineilenden Schrift, - emsig und ohne Aufenthalt, es sei denn, daß er die Gänsefeder in das schwere Metall-Tintenfaß tauchte...
Die beiden Fenster standen offen, und vom Garten her, wo eine milde Sonne die ersten Knospen beschien, und wo ein paar kleine Vogelstimmen einander kecke Antworten gaben, weh­te voll frischer und zarter Würze die Frühlingsluft herein und trieb dann und wann sacht und geräuschlos die Gardinen ein wenig empor. Drüben, auf dem Frühstückstische, ruhte die Sonne blendend auf dem weißen, hie und da von Brosamen ge­sprenkelten Leinen und spielte in kleinen, blitzenden Drehun­gen und Sprüngen auf der Vergoldung der mörserförmigen Tassen ...
Beide Flügel der Tür zum Schlafzimmer waren geöffnet, und von dorther vernahm man die Stimme Johann Buddenbrooks, der ganz leise nach einer alten drolligen Melodie vor sich hin summte:

»Ein guter Mann, ein braver Mann,
Ein Mann von Complaisancen;
Er kocht die Stipp' und wiegt das Kind
Und riecht nach Pomeranzen. «

Bendix Grünlich (Justus von Dohnányi) vraagt Tony Buddenbrook (Jessica Schwarz) ten huwelijk.
Scene uit de verfilming van „Buddenbrooks“ uit 2008.

Er saß zur Seite der kleinen Wiege mit grünseidenen Vorhängen, die bei dem hohen Himmelbett der Konsulin stand und die er mit einer Hand in gleichmäßiger Schwingung erhielt. Die Kon­sulin und ihr Gatte hatten sich, der leichteren Bedienung halber, für einige Zeit hier unten eingerichtet, während ihr Vater und Madame Antoinette, die, eine Schürze über dem gestreiften Kleide und eine Spitzenhaube auf den dicken weißen Locken, sich dort hinten am Tische mit Flanell und Linnen zu schaffen machte, das dritte Zimmer des Zwischengeschosses zum Schla­fen benutzten.
Konsul Buddenbrook warf kaum einen Blick in das Neben­zimmer, so sehr war er von seiner Arbeit in Anspruch genom­men. Sein Gesicht trug einen ernsten und vor Andacht beinahe leidenden Ausdruck. Sein Mund war leicht geöffnet, er ließ das Kinn ein wenig hängen, und seine Augen verschleierten sich dann und wann. Er schrieb:
»Heute, d. 14. April 1838, morgens um 6 Uhr, ward meine liebe Frau Elisabeth, geb. Kröger, mit Gottes gnädiger Hilfe aufs glücklichste von einem Töchterchen entbunden, welches in der hl. Taufe den Namen Clara empfangen soll. Ja, so gnädig half ihr der Herr, obgleich nach Aussage des Doktors Grabow die Ge­burt um etwas zu früh eintrat und sich vordem nicht alles zum Besten verhielt und Bethsy große Schmerzen gelitten hat. Ach, wo ist doch ein solcher Gott, wie du bist, du Herr Zebaoth, der du hilfst in allen Nöten und Gefahren und uns lehrst deinen Wil­len recht zu erkennen, damit wir dich fürchten und in deinem Willen und Geboten treu mögen erfunden werden! Ach Herr, leite und führe uns alle, solange wir leben auf Erden ... « -

Thomas Mann (6 juni 1875 - 12 augustus 1955)

Ets door Johannes Lindner, 1905

De Russische dichter en schrijver Aleksandr Poesjkin werd geboren in Moskou op 6 juni 1799. Zie ook alle tags voor Aleksandr Poesjkin op dit blog.

Uit: Evgeny Onegin

Book 2

I

The estate in which our bored Yevgeny

Now lived, was in fact a fine retreat:

There a lover of the simpler pleasures

Would thank the heavens for his fate.

His mansion house was solitary,

Sheltered by hills in windy weather,

And  stood by a river. Stretching away

Far off the meadows were bright and gay

With flowers, and the cornfields golden.

And here was a hamlet, there another,

And cattle wandered the meadows at random,

While shade was cast both deep and wide

By a huge garden all overgrown,

For the pensive Dryads a secret home.

II

The stately mansion was built and planned

As all good mansions should really be:

Sturdily set in the peaceful land

In the refined taste of an age gone by.

All of the rooms were wide and lofty,

Silk wall paper embellished the drawing room,

And portraits of tsars hung on the walls,

The stoves were bright with ceramic tiles.

All this is nowadays somewhat passé,

Indeed, for what reason, I cannot say,

But of course for my friend, our story's hero

There was no need for these things at all,

Because he would yawn with equal distraction

At an ancient pile or a modern mansion.

III

He settled in the sitting room

Where the old-timer in his country ways

For forty years had gazed from the window

Or balled at the housekeeper, or swatted flies.

A simple room, with oaken floors,

Two cupboards, a table and a stuffed settee,

And not a single spot of ink.

Onegin opened the cupboard doors;

He found in one a book of expenses,

In another a shelf of home brewed brandy,

And apple water in an earthenware jar,

And from eighteen o eight a calendar.

The old man having such a busy life

Found that looking in books brought too much strife.

Aleksandr Poesjkin (6 juni 1799- 10 februari 1837)

Cover

De Amerikaanse schrijfster Sarah Dessen werd geboren op 6 juni 1970 in Evanston, Illinois. Zie ook alle tags voor Sarah Dessen nop dit blog.

Uit: The Moon and More

“Here they come.
"—or I promise you, we'll turn right around and go back to Paterson!" the woman behind the wheel of the burgundy minivan was shouting as it pulled up beside me. She had her head turned towards the backseat, where I could see three kids, two boys and a girl, staring back at her. A vein in her neck was bulging, looking not unlike the interstate, thick and unmissable, on the map held by the man in the passenger seat beside her. "I am serious. I have had it."
The kids didn't say anything. After a moment of glaring at them, she turned to look at me. She had on big sunglasses with bedazzled frames. A large fountain drink, the straw tinged with lipstick, was parked between her legs.
"Welcome to the beach," I said to her, in my best Colby Realty employee voice. "May I—"
"The directions on your Web site are garbage," she informed me. Behind her, I saw one of the kids frog-punch another, who emitted a stifled shriek. "We've gotten lost three times since getting off the interstate."
"I'm so sorry to hear that," I replied. "If you'd like to give me your name, I'll grab you your keys and get you on the way to your rental."
"Webster," she told me.
I turned, reaching into the small rattan bin that held all the envelopes for that day's check-ins. Miller, Tubman, Simone, Wallace . . . Webster.
"Heron's Call," I read off the envelope, before opening it to make sure the keys were both in it. "That's a great property."

In reply, she stuck out her hand. I gave the envelope to her, along with her complimentary beach bag full of all the free stuff—Colby Realty pen, giveaway postcard, area guide, and cheap drink cooler—that I knew the cleaning crew would most likely find untouched when they checked out. "Have a great week," I told her. "Enjoy the beach!"

Sarah Dessen (Evanston, 6 juni 1970)

De Franse dichter en schrijver Jean Cayrol werd geboren op 6 juni 1911 in Bordeaux. Zie ook alle tags voor Jean Cayrol op dit blog.

Chant Funèbre à la mémoire du Père Jacques (Fragment)

Le vent souvent te délivrait, un vent énorme

dévorant paroles et haleines

ce vent où tu entendais que Christ était vivant ;

mais au milieu de ce secret bourdonnant

comme une veine trop tendre qui se déchire

le filet d’une brise lointaine arrivait jusqu’à toi :

le souffle du levant sur le bras de la Seine

le vent de Port Royal, de la guirlande de Julie,

la voix sourde de Phèdre sous un soleil sans vie

le vent sifflant des hauts pendus qui se démènent

le soupir étouffé d’un enfant sous la lampe,

le frôlement soyeux d’un vers de Lamartine

ou le cri étoilé d’une sainte au bûcher,

un battement de pétales dans un ciel qui te devines

l’orage de Rimbaud sur de pâles armées,

le murmure d’un peuple où Claudel a vécu

quand il a traversé les eaux noires du péché

et l’air pur de Pascal où ton cœur est à nu.

mais le souffle mordant de la mort était en toi,

tu respirais déjà le vent des ombres, ce n’était plus

la risée heureuse du printemps sur tes doigts

mais l’air froid des tombeaux ouverts dans les plaines de l’exil

mais la brise des morts, des branches mortes, des eaux mortes,

tu avais trop respiré dans les sèches vallées de la mort

tu étais trop penché sur le dernier aveu qui s’endort

tu avais permis à tous les morts de vivre en toi,

de respirer en toi la dernière gorgée d’air pur,

O ce vent aigu comme une lame qui entrait dans ta chair

flèche vibrante de l’amour du prochain sur ton sein.

Jean Cayrol (6 juni 1911 – 10 februari 2005)

Zie voor nog meer schrijvers van de 6e juni ook mijn blog van 6 juni 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

06-06-2013 om 22:39 geschreven door Romenu  

De Spaanse dichter en toneelschrijver Federico Garcia Lorca werd geboren op 5 juni 1898 in Fuente Vaqueros, Granada. Zie ook alle tags voor Federico Garcia Lorca op dit blog.

Struikje Struikje

Struikje struikje
dor en groen.

Het meisje met het knappe snoetje
plukt olijven op het veld.
De wind die van de torens houdt,
slaat zijn armen om haar heupen.
Vier ruiters komen voorbij
op Andalusische paardjes,
in het blauw en het groen
met langere donkere mantels.
"Kom mee naar Córdoba, lief kind."
Het meisje luistert niet.
Drie jonge torero's komen voorbij
in oranje pakken
en slank van lijf,
met degens van belegen zilver.
"Kom mee naar Sevilla, lief kind."
Het meisje luistert niet.
Als de avondhemel paars kleurt,
komt in het wazige schemerdonker
een jongeman voorbij
met rozen en mirten van maanlicht.
"Kom mee naar Granada, lief kind."
En het meisje luistert niet.
Het meisje met het knappe snoetje
blijft maar olijven plukken,
met de grijze armen van de wind
om haar heupen.

Struikje struikje
dor en groen.

Vertaald door Bart Vonck

The Poet asks his Love to write

Visceral love, living death,

in vain, I wait your written word,

and consider, with the flower that withers,

I wish to lose you, if I have to live without self.

The air is undying: the inert rock

neither knows shadow, nor evades it.

And the heart, inside, has no use

for the honeyed frost the moon pours.

But I endured you: ripped open my veins,

a tiger, a dove, over your waist,

in a duel of teeth and lilies.

So fill my madness with speech,

or let me live in my calm

night of the soul, darkened for ever.

The Dawn

New York’s dawn holds

four mud pillars,

and a hurricane of black doves,

paddling in foul water.

New York’s dawn

moans on vast stairways,

searching on the ledges,

for anguished tuberoses.

Dawn breaks and no one’s mouth breathes it,

since hope and tomorrow, here, have no meaning.

Sometimes coins, furiously swarming,

stab and devour the abandoned children.

The first to go outside know in their bones

Paradise will not be there, nor wild loves.

They know they go to the swamp of law, and numbers,

to play without art, and labour without fruit.

The light is buried by chains and by noise,

in the shameless challenge, of rootless science.

All across the suburbs, sleepless crowds stumble,

as if saved, by the moment, from a shipwreck of blood.

Vertaald door A. S. Kline

Federico García Lorca (5 juni 1898 – 19 augustus 1936)

De Nederlandse dichter en schrijver Adriaan Morriën werd geboren op 5 juni 1912 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Adriaan Morriën op dit blog.

Een duizendkunstenaar

Hij kan een veer wegblazen,
een vingerhoed optillen,
een bladzij in een boek omslaan
met de namen van alle duivelen.

Hij kan een hand vol zand
leeg laten lopen op het strand
uitkijkend op de golven
die elkaar steeds weer bedelven.

Hij kan een meisje aanzien
met zoveel liefde in zijn blik
dat zij zich tot hem richt
en vuur vraagt voor haar sigaret.

Ik heb mijn vader vergeven

Ik heb mijn vader vergeven
dat hij mij geboren liet worden,
sinds ik mijzelf niet vergeven kan
dat ik mijn dochters liet ontstaan.

Ik ben schuldig aan hun leven.
Alleen zij kunnen, later
als zij hun schuld ontdekken,
mij vergeven.

Adriaan Morriën (5 juni 1912 – 7 juni 2002)

De Engelse schrijver Ken Follett werd geboren op 5 juni 1949 in Cardiff, Wales. Zie ook alle tags voor Ken Follett op dit blog.

Uit: The Pillars of the Earth

“When the house was finished it would be the most luxurious home for miles around. The ground floor would be a spacious undercroft, for storage, with a curved vault for a ceiling, so that it would not catch fire. The hall, where people actually lived, would be above, reached by an outside staircase, its height making it hard to attack and easy to defend. Against the hall wall there would be a chimney, to take away the smoke of the fire. This was a radical innovation: Tom had only ever seen one house with a chimney, but it had struck him as such a good idea that he was determined to copy it. At one end of the house, over the hall, there would be a small bedroom, for that was what earls’ daughters demanded nowadays – they were too fine to sleep in the hall with the men and the serving-wenches and the hunting-dogs. The kitchen would be a separate building, for every kitchen caught fire sooner or later, and there was nothing for it but to build them far away from everything else and put up with lukewarm food.

Tom was making the doorway of the house. The doorposts would be rounded to look like columns – a touch of distinction for the noble newly-weds who were to live here. With his eye on the shaped wooden template he was using as a guide, Tom set his iron chisel obliquely against the stone and tapped it gently with the big wooden hammer. A small shower of fragments fell away from the surface, leaving the shape a little rounder. He did it again. Smooth enough for a cathedral.

He had worked on a cathedral once – Exeter. At first he had treated it like any other job. He had been angry and resentful when the master-builder had warned him that his work was not quite up to standard: he knew himself to be rather more careful than the average mason. But then he realised that the walls of a cathedral had to be not just good, but perfect. This was because the cathedral was for God, and also because the building was so big that the slightest lean in the walls, the merest variation from the absolutely true and level, could weaken the structure fatally.”

Ken Follett (Cardiff, 5 juni 1949)

De Australische schrijfster Margo Lanagan werd geboren op 5 juni 1960 in Waratah, New South Wales. Zie ook alle tags voor Margo Lanagan op dit blog.

Uit: Red Spikes

“Check for sleeping snakes,” Mum said when they reached the creek side, where the ground was flatter. “Bang about a bit.” So everyone stamped around in their pajamas. It would have been funny if Dylan hadn’t been so frightened. Weren’t they worried about that bear? Weren’t they upset about what had happened? It was eerie that they were positioning air mattresses and spreading blankets and plumping pillows. Titch and Edwin were already asleep–look at them. They hadn’t even cried. It was all a dream to them. Dylan pinched the inside of his elbow hard; he rubbed his arm roughly against a tree trunk; he breathed in and stared at the frills of white water along the creek, at the shadow people and the shadow trees, at the millions of stars above among the needly casuarina twigs. He smelled the smoke from the hut chimney. That funny man must be building up the fire. You needed boiling water when a baby was coming. What for? Dylan couldn’t remember.
“Come on, Dylan. Come and settle down between Dad and me. We’ll protect you against jibber-jabbers.” Her smile was the only part of her face that was moonlit. “Jibber-jabbers,” said Dad dozily. “That’s going back a long way. What were those things, anyway, Dyl? You never told us properly; you were too scared even to talk about that nightmare.” Dylan crawled up the valley between them, laid his head in the pillow cleft, and shuddered. “They were these horrible creatures, hundreds of them, about up to my shoulders. They had big heads, big jaws, lots of teeth. Jibbrah-jibbrah, they said, jibbrah-jibbrah-jibbrah-jibbrah. They rushed at me out of the wardrobe and snapped their teeth.” Dad snored gently.

“I still don’t like to think about them,” Dylan said to Mum.
“Don’t, then,” said Mum comfortably. “I don’t know where they came from in the first place–some movie? None of the others had such night terrors.” She closed her eyes with decision. She always knew what to do. Dylan tried to be as firm about closing his”.

Margo Lanagan (Waratah, 5 juni 1960)

De Nederlandse literair criticus Carel Peeters werd geboren in Nijmegen op 5 juni 1944. Zie ook alle tags voor Carel Peeters op dit blog.

Uit: Het licht tussen de woorden

“Met Kees Fens heb ik altijd zo mijn problemen gehad als ik zijn kritieken, eerst in het dagblad De Tijd en later in de Volkskrant, las. In het kielzog van het tijdschrift Merlyn vertolkte hij een standpunt dat lijnrecht inging tegen mijn eigen gedachten over de betekenis en de werking van literatuur. De consequentie van het leerstuk van ‘de autonomie van het literaire kunstwerk’ waar Fens zich een aanhanger van toonde, was dat de literatuur zichzelf genoeg was. Wie een boek gelezen had, had een aantal uren op een fictioneel eiland doorgebracht. Dat een boek tijdens en na het lezen een bepaalde invloed op de lezer uitoefende en dat het iets zou kunnen betekenen binnen de cultuur, viel buiten het leerstuk en daar werd dus niet over gepraat. Dat zou al gauw leiden tot filosofie, psychologie, cultuurgeschiedenis en wereldbeschouwing en dat waren nu juist gebieden die Merlyn buiten de literatuur wilde houden. Dat er sprake zou kunnen zijn van wisselwerking tussen literatuur en werkelijkheid werd door Kees Fens en J.J. Oversteegen genegeerd, onder meer op grond van de theorie dat het literaire kunstwerk ‘fictie’ was. Ook het leven van een schrijver mocht op geen enkele manier in de overwegingen van een kritiek betrokken worden en de criticus zelf moest een ‘teruggetrokken’ positie innemen, zich zakelijk bij de tekst houden zodat zijn persoon niet in een kritiek te herkennen zou zijn. Deze instelling vond globaal zijn uitdrukking in de bundels waarin Fens zijn eerste essays en kritieken verzamelde, De eigenzinnigheid van de literatuur en De gevestigde chaos.

Een uitvloeisel van de leer was dat Kees Fens zijn persoonlijke binding met het katholicisme scheidde van zijn werk als literair criticus, wat bij voorbeeld bleek uit zijn verdediging van Jan Wolkers tegen clericale aanvallen.”

Carel Peeters (Nijmegen, 5 juni 1944)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e juni ook mijn blog van 5 juni 2012 deel 2.

05-06-2013 om 21:18 geschreven door Romenu  

  De Franse schrijfster Marie Ndiaye werd geboren op 4 juni 1967 in Pithiviers. Zie ook alle tags voor Marie Ndiaye op dit blog.

Uit: Drie sterke vrouwen (Vertaald door Jeanne Holierhoek)

“En degene die haar ontving of die toevallig, zo leek het, op de drempel van zijn grote betonnen huis verscheen, in een aanzwellende, plotseling zo krachtige schittering dat zijn in lichte kleuren geklede lichaam die schittering zelf leek voort te brengen en te verspreiden, de man die daar stond, klein, zwaarder geworden, als een neonlamp omhuld door een wit schijnsel, die man, plotseling opgedoken op de drempel van zijn kolossale huis, had niets meer van zijn vroegere arrogantie, zei Norah meteen in zichzelf, was zijn fiere houding kwijt en ook zijn jeugdigheid, ooit zo raadselachtig constant dat ze onvergankelijk leek.
Zijn handen hield hij gevouwen op zijn buik, zijn hoofd helde zijwaarts, en dat hoofd was grauw, die buik puilde week uit onder het witte overhemd, boven de riem van de crèmekleurige broek.
Daar stond hij in een kille glans, hij moest op de drempel van zijn pretentieuze huis zijn neergekomen van de tak van een flamboyant die in de tuin stond, want toen ze het huis was genaderd, overwoog Norah, was ze door het hek heen strak naar de voordeur blijven kijken, en ze had niet gezien dat die deur was opengegaan om haar vader naar buiten te laten – en toch was hij voor haar verschenen in het kwijnende daglicht, die afgetakelde man in zijn stralenkrans, die zo’n zware klap op zijn schedel leek te hebben gekregen dat de harmonische proporties die Norah zich herinnerde, waren vervormd tot die van een dikke man zonder hals met plompe, korte benen.
Roerloos zag hij haar naderen en niets in zijn weifelende, ietwat starende blik duidde erop dat hij haar komst verwachtte, dat hij haar had gevraagd, haar had gesmeekt (voorzover, dacht zij, een man als hij in staat was om wat voor hulp dan ook af te smeken) of ze naar hem toe wilde komen.”

Marie Ndiaye (Pithiviers, 4 juni 1967)

De Duitse dichter en schrijver Ralf Thenior werd geboren op 4 juni 1945 in Bad Kudowa. Zie ook alle tags voor Ralf Thenior op dit blog.

Schatten in der Maiwüste

Dem Pappelpappus gleich
schwebt durch den Tag er leicht
in abgewetzter Lebensjacke, ungebeugt
und reich, an der Fabrik vorbei,
in der man Missverständnisse erzeugt.

Onkelchen, geh noch nicht fort!
Gib mir noch Wort! Gib mir noch Welt!
Gib mir noch Geld, damit ich essen
kann! Denn ohne uns wär alles
nichts, hast du das schon vergessen?

Auf Plastikstühlen unterm Sonnenschirm,
dem colaroten, setzt mit sich selbst
er sich zu Tisch, Skelett mit Broten
singt übern Fluss das Lied vom Meere
und Augen, hinter Sonnenglas, weit offen,
starr’n ins Leere.

Unfertiges Interludium

Am Nachmittag die Nachtigall
in Russe an der Donau schlägt.
Er isst sein Brot mit Kaschkawal*
im Schattenrand am Uferweg.
Es ist noch keine Abfahrtszeit.
Der Zug fährt spät. Die Zeit vergeht.
Schadstoffe übers Wasser treibt
der Wind, der von Rumänien weht.

Ralf Thenior (Bad Kudowa, 4 juni 1945)

Hier actief op een basisschool bij een cultureel project

De Duitse schrijver Erasmus Schöfer werd geboren op 4 juni 1931 in Altlandsberg bij Berlijn. Zie ook alle tags voor Erasmus Schöfer op dit blog.

Uit: Winterdämmerung

„Da schüttelte der so Angesprochne, leicht lächelnd, sein furchenreiches Haupt und erklärte mit einer warmen, sicheren Stimme: Nein nein, ich sehe, dass die Schangcen dafür, dass es immer schlimmer wird, viel größer sind als die Schangcen dafür, dass es besser wird. Ich bezeichne mich als einen hochgemuten Pessimisten. Das heißt, obwohl ich pessimistisch bin meine ich, dass es uns nicht hilft, wenn wir angesichts der großen Gefahren für den Bestand der zivilisierten Menschheit die Hände in den Schoß legen. Ich kann das nicht irgendwie ideologisch begründen. Es hat wohl viel mit Karakter zu tun. Ich habe das Glück gehabt, dass meine Eltern mich nie kaputt gemacht haben. Wenn man in so früher Zeit nicht gebrochen wird weiß man: Ich kann doch etwas durchsetzen.
Ich bin mit neunzehn Jahren aus dem Nest geworfen worden, hatte keinen Pfennig Geld, meine Eltern konnten mir nichts zahlen. Ich musste dreiunddreißig, direkt nach dem Reichstagsbrand, emigrieren, nach Paris, und ich habe mich trotzdem über Wasser gehalten und weiterleben können. Nach solchen Erlebnissen ist man nicht so unsicher wie viele Leute, die sagen: Wenn ich meinen Job verliere, wenn ich mal kein Geld habe und keine Versicherung und keinen Besitz, dann ist es aus mit mir. Aber ich will dieses Lebensvertrauen nicht nur mit meinem persönlichen Karakter erklären – es ist auch politisch, ich könnte auch sagen: geistesgeschichtlich begründet. Ich bin in meiner Jugend stark durch Martin Buber beeinflusst worden. Martin Buber war der geistige Vater der deutsch-jüdischen Jugendbewegung, in der ich Mitglied war.
Buber hat den Messianismus zur Leitidee des Judentums gemacht. Messianismus heißt: Wir müssen die Seligkeit nicht jenseits des Lebens erwarten, sondern wir müssen auf der Erde die Verhältnisse ändern. Wir haben uns sehr früh nach links entschieden, gründeten eine Gruppe, die hieß Rotes Fähnlein, und wir hatten mit den roten Pfadfindern Kontakt.“

Erasmus Schöfer (Altlandsberg, 4 juni 1931)

De Amerikaanse (slam) dichter Buddy Wakefield werd geboren op 4 juni 1974 in Shreveport, Louisiana. Zie ook alle tags voor Buddy Wakefield op dit blog.

Healing Hermann Hesse

Hermann wants to eat nicotine
sometimes.
He asks
for a lot.
He paces space to make himself nervous
because some people are better at surviving than living.
If you wanna get heavy
he’ll teach you.
He knows it.
Spends his time falling from the weight.
Got a lead brain.
It’s a battle magnet.
He carries it around by the guilt straps.
Don’t laugh.
You didn’t see the size of the blizzard that birthed him.
Fits of snow.
Cotton rocks.
Whipped white bullet stretches
pinned with chips of teeth
to his habit of crying for help.
He doesn’t land well. Hates landing.
It reminds him of not living up.

Listen, I know there were days you wanted to die.

Hermann will not bow down to gravity,
falling,
he catches up to himself mid-air
just before the ground smacks.
Pullthroat
they call’im.
Sharp Turner.
Nothing touches the ground here.
Ground is at capacity.
He sees that.
He falls back.
He patches parachutes together with a kite knife.
It’s big enough to raise him in the updrafts
where he hides himself away in the angles of air
outlined by his knack for believing
that this life
it’s gonna work itself out.

Buddy Wakefield (Shreveport, 4 juni 1974)

De Duitse dichter en schrijver Yaak Karsunke werd geboren op 4 juni 1934 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Yaak Karsunke op dit blog.

hand & fuß

das ist der mund mit dem ich trinke

das ist der fuß auf dem ich hinke

das ist die hand mit der ich winke

das ist die hand mit der ich schlage

das ist das kreuz mit dem ich trage

das ist der mund mit dem ich frage

das ist die kür das ist die pflicht

das ist der hafer der mich sticht

& hier im lächelnden gesicht

das ist das auge das mir bricht

der schrei

weil sie vom boden

nicht auffliegen können

lassen sich die mauersegler fallen

aus einiger höhe

& beginnen im sturz ihren flug

ein jüngerer vogel

war gegen die scheibe geprallt

& lag benommen

mit ausgebreiteten schwingen

auf dem balkon

ich schob seine flügel zusammen

& hob ihn auf

hielt ihn in meinen händen

spürte sein herz hämmern dann

warf ich ihn in die luft

er schrie

als er davonschoss

Yaak Karsunke (Berlijn, 4 juni 1934)

De Australische schrijfster Elizabeth Jolley werd geboren op 4 juni 1923 in Birmingham, Engeland. Zie ook alle tags voor Elizabeth Jolley op dit blog.

Uit: The Well

“When the end finally came Katherine had insisted on driving. 'You sit back Miss Harper, dear, and take a rest.' She had covered Miss Harper's bony knees with a cheerful tartan rug before taking her place behind the wheel. 'If I'm to get my test next week Miss Harper, dear,' her purring soft voice soothed, 'I'd better get in some practice hadn't I.' With nimble fingers she had quickly taken the ignition key.

The two women do not speak much during the long drive home. At first it is a moonlight night, dry and clear. The chill air carries the fragrance of the ploughed earth. Liking this but wishing for the sharp scent of rain on the dusty paddocks Hester thinks to herself, not for the first time, that the nights in the wheat are either moonlit or quite black. As soon as she has this thought the moon seems to slide into a bank of ribbed dark cloud. Raising her eyebrows and shrugging her thin shoulders she settles herself more comfortably in the passenger seat.

Sometimes during the day, when making this long drive into town or from town, Hester thinks about walking instead of driving. Life would be changed completely if a person walked all the way. Sometimes, in the car, she feels tempted to get out and start walking. The road between the endless paddocks of wheat would lie before her quite deserted and she would accept a different view of time and journey. When walking like this, on and on, no one in the whole world could know where she was. The occupation of a small fragment of the earth is known only to the one person who is alone on it.”

Elizabeth Jolley (4 juni 1923 – 13 februari 2007)

Portret door Meg Padgham, 1977

Zie voor nog meer schrijvers van de 4^e juni ook mijn blog van 4 juni 2011 deel 2.

04-06-2013 om 19:47 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Irwin Allen Ginsberg werd geboren in Newark, New Jersey, op 3 juni 1926. Zie ook alle tags voor Allen Ginsberg op dit blog.

Hospital Window

At gauzy dusk, thin haze like cigarette smoke
ribbons past Chrysler Building's silver fins
tapering delicately needletopped, Empire State's
taller antenna filmed milky lit amid blocks
black and white apartmenting veil'd sky over Manhattan,
offices new built dark glassed in blueish heaven--The East
50's & 60's covered with castles & watertowers, seven storied
tar-topped house-banks over York Avenue, late may-green trees
surrounding Rockefellers' blue domed medical arbor--
Geodesic science at the waters edge--Cars running up
East River Drive, & parked at N.Y. Hospital's oval door
where perfect tulips flower the health of a thousand sick souls
trembling inside hospital rooms. Triboro bridge steel-spiked
penthouse orange roofs, sunset tinges the river and in a few
Bronx windows, some magnesium vapor brilliances're
spotted five floors above E 59th St under grey painted bridge
trestles. Way downstream along the river, as Monet saw Thames
100 years ago, Con Edison smokestacks 14th street,
& Brooklyn Bridge's skeined dim in modern mists--
Pipes sticking up to sky nine smokestacks huge visible--
U.N. Building hangs under an orange crane, & red lights on
vertical avenues below the trees turn green at the nod
of a skull with a mild nerve ache. Dim dharma, I return
to this spectacle after weeks of poisoned lassitude, my thighs
belly chest & arms covered with poxied welts,
head pains fading back of the neck, right eyebrow cheek
mouth paralyzed--from taking the wrong medicine, sweated
too much in the forehead helpless, covered my rage from
gorge to prostate with grinding jaw and tightening anus
not released the weeping scream of horror at robot Mayaguez
World self ton billions metal grief unloaded
Pnom Penh to Nakon Thanom, Santiago & Tehran.
Fresh warm breeze in the window, day's release
>from pain, cars float downside the bridge trestle
and uncounted building-wall windows multiplied a mile
deep into ash-delicate sky beguile
my empty mind. A seagull passes alone wings
spread silent over roofs.

Allen Ginsberg (3 juni 1926 - 6 april 1997)

Hier met acteur Johnny Depp (links)

De Franse schrijver Philippe Djian werd geboren in Parijs op 3 juni 1949. Zie ook alle tags voor Phiippe Dijan op dit blog.

Uit: "Oh..."

“Je me suis sans doute éraflé la joue. Elle me brûle. Ma mâchoire me fait mal. J'ai renversé un vase en tombant, je me souviens l'avoir entendu exploser sur le sol et je me demande si je ne me suis pas blessée avec un morceau de verre, je ne sais pas. Le soleil brille encore dehors. Il fait bon. Je reprends doucement mon souffle. Je sens que je vais avoir une terrible migraine, dans quelques minutes.  

Il y a deux jours, comme j'arrosais mon jardin, un message inquiétant m'est apparu en levant les yeux vers le ciel. Un nuage, d'une forme très explicite. J'ai regardé autour de moi pour voir s'il s'adressait à d'autres, mais je n'ai vu personne. Et on n'entendait rien, juste moi en train d'arroser, pas une parole, pas un cri, pas un souffle d'air, pas un seul bruit d'engin - et Dieu sait qu'il y a souvent une tondeuse ou un souffleur en action dans les parages.  

Je suis sensible, en général, aux interventions du monde extérieur. Je peux rester enfermée plusieurs jours d'affilée, ne pas mettre un seul pied dehors si je perçois un inquiétant présage dans le vol erratique d'un oiseau - si possible accompagné d'un cri perçant ou d'un croassement lugubre - ou encore si un rayon de soleil le soir vient étrangement me frapper en pleine figure en traversant le feuillage ou si je me penche pour donner un peu d'argent à un homme assis sur le trottoir qui soudain m'attrape le bras et me hurle au visage : "Les démons, les visages des démons... mais si je menace de les tuer, là, ils m'obéissent... !!" - l'homme éructait, répétait cette phrase en boucle avec des yeux fous, sans me lâcher et en rentrant, ce jour-là, j'avais fait annuler mon billet de train, oubliant à l'instant le but de mon voyage, n'y attachant plus aucune espèce d'intérêt, pas le moindre, n'étant pas candidate au suicide ni sourde aux avertissements, aux messages et aux signes que l'on m'envoyait.  

Philippe Djian (Parijs, 3 juni 1949)

Hier met de Zwitserse zanger Stephan Eicher (rechts) 

De Nederlandse schrijver en letterkundige Maarten van Buuren werd geboren op 3 juni 1948 in Maassluis. Zie ook alle tags voor Maarten van Buuren op dit blog.

Uit: Kikker gaat fietsen

“Ergens in het voorjaar van 1965 las ik, op aanraden van mijn docent religie, Le diable et le bon Dieu van Jean-Paul Sartre. Ik schoot goed op in dit niet al te moeilijke toneelstuk. Op zekere avond dacht ik het te kunnen uitlezen. Het was al laat, mijn ouders, broers en zuster waren naar bed. Ik ging er eens makkelijk voor zitten. Eerst nog een kop koffie. Ik stond op, maar nog voor ik bij deur was, ging er een bliksem door mijn hoofd: ‘God bestaat niet.’ Ik werd bevangen door een duizeling en viel. Ik keek tegen de onderkant van een op balken rustende houten vloer, waaronder ik weg tuimelde. In een reflex greep ik naar houvast, maar vond dit niet. Vervloekte lectuur! Vervloekte gedachte! Ik kon het puntje van mijn tong wel afbijten. Maar het was te laat: ik was God kwijt.

De val van mijn geloof staat in het centrum van een patroon dat ik onlangs heb leren herkennen als depressie. Het ligt voor de hand om te denken dat het verlies van God heeft bijgedragen tot het ontstaan van dit patroon. Maar ik haal dan waarschijnlijk oorzaak en gevolg door elkaar. Als het nu eens niet de val van mijn geloof is die leidde tot mijn depressie? Als de depressie nu eens de oorzaak was die me gaandeweg vervreemdde van de bezielde verbanden van mijn jeugd en de val van mijn geloof tot onherroepelijk gevolg had? Deze gedachte ligt des te meer voor de hand, omdat het geloof nauw verbonden is met hoop en liefde (deze drie, maar de meeste is liefde) en omdat ik depressie herken aan het ontbreken van deze grote drie.”

Maarten van Buuren (Maassluis, 3 juni 1948)

De Duitse schrijfster Monika Maron werd geboren op 3 juni 1941 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Monika Maron op dit blog.

Uit: Wie ich ein Buch nicht schreiben kann und es trotzdem versuche

„Worüber zu sprechen ich mich hier aufgefordert fühle, ist etwas sehr Intimes, über das ich öffentlich eigentlich gar nicht sprechen möchte. Mir wurde zwar gesagt, ich dürfe dieses Amt gestalten, wie ich es wünsche, aber das ändert nicht viel, denn auf jeden Fall soll ich ja über Bücher sprechen und über das Schreiben und über mein Verhältnis zu Büchern und zum Schreiben; und das empfinde ich als geradezu exhibitionistisch. Seit jeher hat mich die Frage nach meinem Lieblingsbuch, die einem übrigens erstaunlich oft gestellt wird, meistens von Journalisten, in Verlegenheit gestürzt, weil ich erstens kein Lieblingsbuch habe, sondern in bestimmten Lebensaltern bestimmte Autoren mehr geliebt habe als andere und weil ich an Tschechow etwas anderes bewundere als an Kafka, und an Uwe Johnson etwas anderes als an Natalia Ginzburg oder Philip Roth.
Weil ich zweitens so viele Bücher, die ich hätte lesen müssen, nicht gelesen habe und darum nicht weiß, ob nicht eines dieser ungelesenen Bücher mein eigentliches Lieblingsbuch ist.
Und drittens erschreckt mich der Gedanke, was ich alles über mich verraten würde, wenn ich mein Lieblingsbuch, das ich aber nicht habe, preisgäbe.
Eine andere Frage, die mir seltener von Journalisten als von Lesern oder Zuhörern gestellt wird, sich aber ebenso gegen eine Antwort sperrt, ist die nach dem Grund, nach dem Warum; warum schreiben Sie?
Ich vermute, daß diese Frage so beliebt ist, weil viele Menschen hin und wieder das Bedürfnis verspüren, selbst ein Buch zu schreiben, daß sie in sich eine Geschichte bewahren, die sie für mitteilenswert halten, aber nicht die Kraft oder den Mut finden, mit dem Schreiben anzufangen, und nun wissen wollen, worin sich jemand, der es wirklich getan hat, von ihnen unterscheidet. Ich weiß auf diese Frage natürlich keine Antwort. Die Antwort wäre die Frage. Der eine tut es, und der andere tut es nicht.“

Monika Maron (Berlijn, 3 juni 1941)

Cover

De Amerikaanse schrijver Larry Jeff McMurtry werd geboren op 3 juni 1936 in Wichita Falls, Texas. Zie ook alle tags voor Larry McMurtry op dit blog.

Uit: Books

“I’m proud of my carefully selected twenty-eight-thousand-volume library and am not joking when I say that I regard its formation as one of my most notable achievements.
Yet, when I walk along the rows of bookshelves now, I feel that a distance has opened between me and my books. Some things had happened to diminish the sense of rapport I always had with those books.
This is made all the odder because of my love of rereading. If I once read for adventure, I now read for security. How nice to be able to return to what won’t change. Slowly Down the Ganges, a wonderful travel book by Eric Newby, I’ve now read many times. I also like his funniest book, A Short Walk in the Hindu Kush, a book Evelyn Waugh admired very much – and justly.
I think sometimes that I’m angry with my library because I know that I can’t reread all. I would like to, but the time is not there. It is this, I think, that produces the slight sense of alienation that I feel when I’m together with my books now. They need to find other readers soon – ideally they will be my son and grandson, but if not them, other book lovers.
Walking past my long shelves of English literature now, I feel rather like I felt while walking on the Rice campus. A young woman I had long ago dated briefly but intensely came walking up to me with a baby in her arms. She stopped, we chatted pleasantly; then we both walked on, having enjoyed our light encounter.
That’s the way I feel now, when among my books, I might pull down a volume of Stevie Smith, read a poem or two, then put the book back and move on. Once I was passionate about Stevie Smith – but when I look into her now, it’s a light encounter. And so life moves along.”

Larry McMurtry (Wichita Falls, 3 juni 1936)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e juni ook mijn blog van 3 juni 2012 deel 2 en eveneens deel 3.

03-06-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Uit: Mein Leben

„Immer wieder haben wir versucht, unsere Trauer zu vergessen und unsere Angst zu verdrängen, immer wieder war die Literatur unser Asyl, die Musik unsere Zuflucht. So war es einst im Getto, so ist es bis heute geblieben. Und die Liebe? Ja, es gab Situationen, unter denen Tosia viel gelitten hat. Es gab auch, weit seltener freilich, Situationen, unter denen ich gelitten habe. In seinem »Tristan« schrieb vor etwa achthundert Jahren Gottfried von Straßburg: »Wen nie die Liebe leiden ließ, / dem schenkte Liebe niemals Glück.« Wir haben viel Leid erfahren, und viel Glück wurde uns geschenkt. Doch was auch geschah, an unserer Beziehung hat es nichts geändert, nichts.

Es ist immer noch ganz still, man hört kaum einen Hauch. Tosia blickt vom Buch auf und sieht mich an, lächelnd und fragend, als würde sie spüren, daß ich ihr etwas mitzuteilen habe. »Weißt du, jetzt, auf unserem Balkon, als die Sonne unterging, da ist mir eingefallen, womit ich das Buch abschließen werde.« »Ja«, sagt sie erfreut und will wissen: »Womit?« »Mit einem Zitat.« Ich schweige, sie lächelt wieder, diesmal, wie mir scheint, mild ironisch: »Und du meinst, daß mich das überrascht? Also los: Was zitierst Du?« »Ein schlichtes Wort von Hofmannsthal« - antworte ich. Sie wird etwas ungeduldig: »Ja, aber was denn nun? Verrat' es mir doch endlich.« Ich zögere einen Augenblick, dann sage ich: »Also enden soll das Buch mit den Versen:

Ist ein Traum, kann nicht wirklich sein,daß wir zwei beieinander sein.«

Marcel Reich-Ranicki (Włocławek, 2 juni 1920)

Hier in 1948 met zijn vrouw en pasgeboren zoon Andrew

De Duitse schrijfster Sibylle Berg werd geboren in Weimar op 2 juni 1962. Zie ook alle tags voor Sibylle Bergop dit blog.

Uit: Vielen Dank für das Leben

„Und weiter.

Genau so beginnen Städte, die diesen Namen verdienen, hatte Toto gedacht, als der Zug durch den Freihafen gerollt war. Industrie und ein breiter Fluss, Kräne und Lagerhäuser, Lichter

in der Nacht und Regen. Wäre er verwegener gewesen, hieße die Stadt jetzt São Paulo und Toto wäre auf dem Weg, als Leichtmatrose anzuheuern auf einem Fang- und Verarbeitungsschiff.

Toto erschien diese Stadt im nördlichen Teil des kapitalistischen Landes schon weit genug entfernt für einen, der vornehmlich zwischen hundert Einwohnern, die im Kreis um eintausend Milchviehanlagen lebten, groß geworden war.

Nach Verlassen des Zuges war Toto versucht, den Boden zu küssen, vielleicht würde er später einmal, in völliger Überschätzung seiner Wichtigkeit für die Erde, vom Beginn einer

Schicksalsbeziehung sprechen. Er und die Stadt, die er als Immigrant per Zufall gefunden hatte. Er würde in Interviews von seiner Hassliebe zu dieser Stadt reden.

Vor dem offenbar aus Edelstahl gefertigten Bahnhof befand sich das, worauf Toto in zehn Schuljahren vorbereitet worden war: die Kehrseite. In der sozialistischen Schule war immer von dieser Kehrseite die Rede gewesen, und hier war sie nun endlich, in Form von Männern und Frauen, die sich prostituierten, und Drogensüchtigen, die sich vor oder nach dem Drogenkonsum auch prostituierten. Kleine Mädchen mit dünnen Beinen und ohne Zähne saßen in ihren Exkrementen. Jungs in Leder schauten ihn aus müden Augen an und leckten sich die aufgesprungenen Lippen. Das also war das versprochene Elend, und wo es Elend gibt, muss es auch Christen geben, ahnte Toto und fand sehr schnell eine Mission.“

Sibylle Berg (Weimar, 2 juni 1962)

Weimar, Stadtschloss

De Canadese schrijfster Carol Shields werd op 2 juni 1935 in Oak Park, Chicago, geboren als Carol Warner. Zie ook alle tags voor Carol Shields op dit blog.

Uit: Segue

“Something is always saying to me: be plain. Be clear. But then something else, very much else, interferes and unjoints my good intentions. Max and I were out yesterday morning, Sunday, a simple enough errand in our neighbourhood. We "sallied forth" to buy a loaf of good seed bread and a potted plant, chrysanthemums in our case, with the smashed little faces that our daughter so admires, that bitter bronze colour, matching the tablecloth she was sure to be laying right that moment out there in Oak Park. Eleven o'clock; my husband Max and I would be expected at half past 12. We always arrive carrying a modest gift of some sort.

There, at the fall market, stimulated, probably, by the hint of frost in the air, I felt a longing to register the contained, isolated instant we had manufactured and entered, the purchase of the delicious hard-crusted bread at a particular local bodega, the decision over the potted plant next door at the florist - this was what I wanted to preserve - but an intrusive overview camera (completely imaginary, needless to say) bumped against me, so that instead of feeling the purity of the coins leaving my hand, I found myself watching the two of us, a man and woman of similar height, both of them in their middle 60s, both slightly stooped - you'd hardly notice unless you were looking - and dressed in bright colours, making a performance of their simple act, paying for their rounded and finite loaf of bread and then, next door, the burst of rusty chrysanthemums.

The day bloomed into mildness, October 7, one year and one month after the September 11 tragedy-event, spectacle, whatever you choose to call it. Max is a well-known Chicago novelist - he both loves and hates that regional designation, and he was, of course, spotted by other Sunday morning shoppers. That's Max Sexton. Where?”

Carol Shields (Chicago, 2 juni 1935 – 16 juli 2003)

In 2000 

De Nederlandse sportjournalist en schrijver Jean Nelissen werd geboren in Geleen op 2 juni 1936. Zie ook alle tags voor Jean Nelissen op dit blog.

Uit: De Bijbel Van De Tour De France

“De samenleving is totaal veranderd, maar de Tour is - soms leek het als een anachronisme - gebleven. Na de schrale jaren zeventig bloeide de Tour op in de jaren tachtig, om in de jaren negentig een ongekend hoogtepunt te bereiken. Meer dan duizend journalisten en reporters van tientallen televisie- en radiostations, alsmede duizenden genodigden, zorgen voor overbevolking van de perszalen en het Tourdorp. In de etappeplaatsen loopt het verkeer meestal volkomen vast. Het is een gigantische opdracht om anno 1998 met de enorm toegenomen verkeersdrukte een karavaan bestaande uit 1500 auto's, vrachtauto's, autobussen en motoren met een lengte van 10 tot 20 kilometer door Frankrijk te loodsen. Dat de autoriteiten reusachtige inspanningen leveren om de 4000 kilometer lange route vrij te maken en centra van grote steden tot Parijs toe af te zetten om de ronde te laten passeren ofte laten finishen, getuigt van de grote publicitaire, culturele en historische waarde die de Tour de France heeft voor het land. Frankrijk, dat is de Mona Lisa in het Louvre, Le Pont Neuf in Parijs, de TGV, de Notre-Dame, de Bastille, de Arc de Triomphe, de Croisette in Cannes, de Dordogne, de Eiffeltoren, Napoleon, de Mont Saint Michel aan de kust in Normandië«, het oesterkarretje in Bretagne, de kastelen langs de Loire, de Venus van Milo en de Tour de France.”

Jean Nelissen (2 juni 1936 - 1 september 2010)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

02-06-2013 om 19:19 geschreven door Romenu  

De Engels romanschrijver en dichter Thomas Hardy werd op 2 juni 1840 geboren in Higher Bockhampton, bij Dorchester. Zie ook alle tags voor Thomas Hardy op dit blog.

A Broken Appointment

You did not come,
And marching Time drew on, and wore me numb.
Yet less for loss of your dear presence there
Than that I thus found lacking in your make
That high compassion which can overbear
Reluctance for pure lovingkindness' sake
Grieved I, when, as the hope-hour stroked its sum,
You did not come.

You love not me,
And love alone can lend you loyalty;
-I know and knew it. But, unto the store
Of human deeds divine in all but name,
Was it not worth a little hour or more
To add yet this: Once you, a woman, came
To soothe a time-torn man; even though it be
You love not me.

A Poet

Attentive eyes, fantastic heed,
Assessing minds, he does not need,
Nor urgent writs to sup or dine,
Nor pledges in the roseate wine.

For loud acclaim he does not care
By the august or rich or fair,
Nor for smart pilgrims from afar,
Curious on where his hauntings are.

But soon or later, when you hear
That he has doffed this wrinkled gear,
Some evening, at the first star-ray,
Come to his graveside, pause and say:

'Whatever his message his to tell
Two thoughtful women loved him well.'
Stand and say that amid the dim:
It will be praise enough for him.

A Thunderstorm in Town

She wore a 'terra-cotta' dress,
And we stayed, because of the pelting storm,
Within the hansom's dry recess,
Though the horse had stopped; yea, motionless
We sat on, snug and warm.

Then the downpour ceased, to my sharp sad pain,
And the glass that had screened our forms before
Flew up, and out she sprang to her door:
I should have kissed her if the rain
Had lasted a minute more.

Thomas Hardy (2 juni 1840 – 11 januari 1928)

Portret door Reginald Grenville Eves, 1923

De Franse schrijver Donatien Alphonse François, Markies de Sade werd geboren op 2 juni 1740 in Parijs. Zie ook alle tags voor Markies de Sade op dit blog.

Uit: La philosophie dans le boudoir

“Si la matière agit, se meut, par des combinaisons qui nous sont inconnues, si le mouvement est inhérent à la matière, si elle seule, enfin, peut, en raison de son énergie, créer, produire, conserver, maintenir, balancer dans les plaines immenses de l'espace tous les globes dont la vue nous surprend et dont la marche uniforme, invariable, nous remplit de respect et d'admiration, quel sera le besoin de chercher alors un agent étranger à tout cela, puisque cette faculté active se trouve essentiellement dans la nature elle-même, qui n'est autre chose que la matière en action? Votre chimère déifique éclaircira-t-elle quelque chose?
Je défie qu'on puisse me le prouver. À supposer que je me trompe sur les facultés internes de la matière, je n'ai du moins devant moi qu'une difficulté. Que faites-vous en m'offrant votre Dieu? Vous m'en donnez une de plus. Et comment voulez-vous que j'admette, pour cause de ce que je ne comprends pas, quelque chose que je comprends encore moins? Sera-ce au moyen des dogmes de la religion chrétienne que j'examinerai... Que je me représenterai votre effroyable Dieu?
Voyons un peu comme elle me le peint...
Que vois-je dans le Dieu de ce culte infâme, si ce n'est un être inconséquent et barbare, créant aujourd'hui un monde de la construction duquel il se repent demain? Qu'y vois-je qu'un être faible qui ne peut jamais faire prendre à l'homme le pli qu'il voudrait? Cette créature, quoique émanée de lui, le domine; elle peut l'offenser et mériter par là des supplices éternels! Quel être faible que ce Dieu-là!”

Markies De Sade (2 juni 1740 – 2 december 1814)

Keir Dullea als de markies in de Amerikaanse-Duitse film „De Sade“ uit 1969

De Amerikaanse schrijfster Dorothy West werd geboren op 2 juni 1907 in Boston. Zie ook alle tags voor Dorothy West op dit blog.

Uit: Mammy

"How do you do?" the woman said in a soft drawl. She smiled. "You're from the relief office, aren't you? Do come in."

"Thank you," said the investigator, smiling, too, relievedly.

"Right this way," said Mrs. Coleman, leading the way into a charming living room. She indicated an upholstered chair. "Please sit down."

The investigator, who never sat in overstuffed chairs in the homes of her relief clients, plumped down and smiled again at Mrs. Coleman. Such a pleasant woman, such a pleasant room. It was going to be a quick and easy interview. She let her briefcase slide to the floor beside her.

Mrs. Coleman sat down in a straight chair and looked searchingly at the investigator. Then she said somewhat breathlessly, "You gave me to understand that Mammy has applied for relief."

The odious title sent a little flicker of dislike across the investigator’s face. She answered stiffly, "I had just left Mrs. Mason when I telephoned you for this appointment."

Mrs. Coleman smiled disarmingly, though she colored a little.

"She has been with us ever since I can remember. I call her Mammy, and so does my daughter."

"That's a sort of nurse, isn't it?" the investigator asked coldly. "I had thought Mrs. Mason was a general maid."

"Is that what she said?"

"Why, I understood she was discharged because she was no longer physically able to perform her duties."

"She wasn't discharged."

The investigator looked dismayed. She had not anticipated complications. She felt for her briefcase.

"I'm very confused, Mrs. Coleman. Will you tell me just exactly what happened, then? I had no idea Mrs. Mason was—was misstating the situation." She opened her briefcase.

Mrs. Coleman eyed her severely. "There's nothing to write down. Do you have to write down things? It makes me feel as if I were being investigated."

Dorothy West (2 juni 1907 – 16 augustus 1998)

De Spaanse schrijver Max Aub werd geboren op 2 juni 1903 in Parijs. Zie ook alle tags voor Max Aube op dit blog.

Uit: Field of Honour (Vertaald door Gerald Martin)

“There are no electric lights in Barcelona. Nor a moon. Only gunfire and blazing churches. Crowds in the streets move from one fire to another. The firemen tried to go out, but the people cut the hoses. The churches burn, but not the Cathedral, nor the monastery of Pedrables. Gothic buildings are not to be burned; this is the only order the people take note of. Barcelona in the darkness but with enough churches to be able to walk round the city, with the spectacle of its dead horses and flashes of gunfire from the fascists safely installed behind their balconies and murdering with impunity. A million inhabitants whose only light is a few gigantic torches. All the churches look like the Sagrada Familia now, and Barcelona smells of bonfires. Long branches, thick tongues of sparks against the blue, black night; and the smoke against the stars. People move quietly from one place to another, with their tragic sense of life in their pockets, hoping for a miracle; realizing that a new world is being born, one which may die in its infancy, as so often before in this very same bed; but they can all smell new birth; and, suspecting it, no one says anything; all that's to be heard is the crackling of fire. Fire rising to the skies and the black city with its wounded in the doorways and killers on the roofs. You can see the belly of the smoke in the light of the flames, but not its shoulders or its crest.”

Max Aub (2 juni 1903 – 22 juli 1972)

Cover van een Spaanstalige uitgave

De Deense schrijver Karl Adolph Gjellerup werd geboren op 2 juni 1857 in Roholte. Zie ook alle tags voor Karl Gjellerup op dit blog.

Uit: Minna (Vertaald door C. L. Nielsen)

“THE Term at the Polytechnic had been rather tiring.  Dresden had begun to grow unbearably hot, and, to make  matters worse, I was living at the time in one of the smaller streets of the " old city," which was not exactly airy, though clean and well-kept. I often felt a home-sick longing for the Danish " Sund." The evenings by the Elbe, though beautiful, brought hardly any refreshing coolness, and the thermometer still showed some eighty-eight degrees, even as late as between nine and ten p.m.,

when I dragged myself, gasping for a breath of air, up the steps of old Bruhl's famous terrace. In a way it was consoling, as it proved that I had an undoubted right to feel hot, and that it was an excusable luxury to take an ice-cream outside the Cafe Torniamenti, while I sat between the columns and listened to snatches of the concert in the " Wienergarten," on the opposite side of the river.

It was on such an evening that I made the bold decision to go into the country during the approaching summer holidays. To myself, at any rate, this decision appeared rather daring, as I was both obliged and accustomed to live very economically. The thought occurred to me that I would go to Saxon-Switzerland, and the last morsel of ice-cream had not melted in my mouth when I had decided

upon the little hamlet of Rathen. Dear, tiny nook that  it was, it had left upon me the impression of a rarely tender idyll, though, like most travellers, I had only seen it in passing, and then in the twilight, when coming down from the Bastei.

Towards noon, a few days later, I alighted at the little railway station, and walked past the fruit gardens down to the ferry. In this part the Elbe goes winding round cultivated land, which gradually rises into undulating country, dark with pine woods and overhung by rocks, while gently sloping down towards the river.”

Karl Gjellerup (2 juni 1857 – 11 oktober 1919)

In 1906

De Engelse schrijfster Barbara Pym werd geboren op 2 juni 1913 in Oswestry, Shropshire. Zie ook alle tags voor Barbara Pym op dit blog.

Uit: Quartet in Autumn

“Of the four only Letty used the library for her own pleasure and possible edification.  She had always been an unashamed reader of novels, but if she hoped to find one which reflected her own sort of life she had come to realise that the position of an unmarried, unattached, ageing woman is of no interest whatever to the writer of modern fiction.

“The organisation where Letty and Marcia worked regarded it as a duty to provide some kind of a retirement party for them, when the time came for them to give up working. Their status as ageing unskilled women did not entitle them to an evening party, but it was felt that a lunchtime gathering, leading only to more than usual drowsiness in the afternoon, would be entirely appropriate...

“The activities of their department seemed to be shrouded in mystery – something to do with records or filing, it was thought, nobody knew for certain, but it was evidently ‘women’s work’, the kind of thing that could easily be replaced by a computer.  The most significant thing about it was that nobody was replacing them, indeed the whole department was being phased out and only being kept on until the men working in it reached retirement age”.

Barbara Pym (2 juni 1913 – 11 januari 1980)

02-06-2013 om 19:14 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver en journalist Patrick Besson werd geboren op 1 juni 1956 in Montreuil. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en alle tags voor Patrick Besson op dit blog.

Uit: Mais le fleuve tuera l'homme blanc

« Ça valait mieux. Installé près d’elle pendant plusieurs heures, j’aurais fini par lui poser des questions auxquelles elle n’aurait pas répondu. Si c’était encore la Blandine de Kergalec qui avait fait autrefois les gros titres des journaux. Dure comme le granit breton, avaient écrit à son sujet les éditorialistes dans leur style caractéristique. Elle était installée de l’autre côté de l’appareil, à deux rangs derrière moi. Elle occupait la place près du hublot. Elle garda son sac sur les genoux pendant plusieurs minutes, semblant douter de vouloir se rendre à destination, puis le glissa sous son siège. Elle n’avait pris ni livre, ni iPod, ni lecteur DVD. Elle passerait les six heures de vol à penser, comme tous les gens en proie à une obsession. Avait-elle remarqué que je la regardais ? Sa façon de ne pas me voir m’inclinait à croire que oui. Passa devant mes genoux une silhouette fluette, puis il y eut un souffle léger à ma droite : la créature infime s’asseyait. Une veste fluide flottait autour de son absence d’épaules. L’homme se présenta. Entre passagers de la classe affaires, on se présente. Pour faire des affaires. C’était un conseiller de présidents africains. Les conseillers de présidents africains sont intéressés par les hommes du pétrole et les hommes du pétrole par les conseillers de présidents africains. Ils exercent, en Afrique, la même profession : pomper. Il regarda alentour, vérifiant qu’il n’avait plus personne à saluer. Partiellement chauve, il avait choisi, comme nombre de footballeurs et de chanteurs hip-hop, de l’être en entier, et son petit crâne rasé luisait comme une pomme au-dessus des fauteuils. Il se rassit, ouvrit son ordinateur et se mit à écrire, sans doute à l’usage du président du pays où nous nous rendions, une note facturée 50 000 euros. 75 000 ? Il refusa le verre de champagne que lui proposait l’hôtesse. Je regardai, de l’autre côté de l’avion, si Blandine de Kergalec avait accepté le sien. Non plus. On se préparait pourtant à un long voyage et les longs voyages se passent mieux avec du champagne.”

Patrick Besson (Montreuil, 1 juni 1956)

De Engelse dichter en schrijver John Edward Masefield werd geboren op 1 juni 1878 in Ledbury, in Herefordshire. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor John Masefield op dit blog.

Vagabond

Dunno a heap about the what an' why,

Can't say's I ever knowed.

Heaven to me's a fair blue stretch of sky,

Earth's jest a dusty road.

Dunno the names o' things, nor what they are,

Can't say's I ever will.

Dunno about God--he's jest the noddin' star

Atop the windy hill.

Dunno about Life--it's jest a tramp alone

From wakin'-time to doss.

Dunno about Death--it's jest a quiet stone

All over-grey wi' moss.

An' why I live, an' why the old world spins,

Are things I never knowed;

My mark's the gypsy fires, the lonely inns,

An' jest the dusty road.

[There is no God, as I was taught in youth...]

There is no God, as I was taught in youth,

Though each, according to his stature, builds

Some covered shrine for what he thinks the truth,

Which day by day his reddest heart-blood gilds.

There is no God; but death, the clasping sea,

In which we move like fish, deep over deep

Made of men's souls that bodies have set free,

Floods to a Justice though it seems asleep.

There is no God, but still, behind the veil,

The hurt thing works, out of its agony.

Still; like a touching of a brimming Grail,

Return the pennies given to passers by.

There is no God, but we, who breathe the air,

Are God ourselves and touch God everywhere.

John Edward Masefield (1 juni 1878 – 12 mei 1967)

Portret door William Strang, 1909 

De Oostenrijkse schrijver Ferdinand Raimund werd geboren op 1 juni 1790 in Wenen. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor Ferdinand Raimund op dit blog.

Uit: Der Diamant des Geisterkönigs

„Erste Szene.

Zauberer.  Feen.  Geister.  (Einige mit Bittschriften.) Ein Feuergeist.

Chor.

Sollen wir noch lange harren?

Bald verläßt uns die Geduld!

Sind wir Geister seine Narren?

Unverzeihlich ist die Schuld.

Fee Aprikosa.  Welche Beleidigung, Damen solange warten zu lassen, als wären sie seine Domestiken!

Alle.  Das ist unerhört!

Erster Zauberer.  Ich frage, wie kann man ein Geisterkönig sein und so lange schlafen?

Zweiter Zauberer.  Und ich frage, wie kann man vernünftig sein und unvernünftig reden?  Geisterkönig ist er; er muß für uns alle wachen, folglich muß er auch für uns alle schlafen.

Erster Zauberer.  Seine Pflicht heischt aber, unsere Bitten zu hören.

Fee Amarillis.  Und er kümmert sich gar nicht um uns; spart seine Gunst nur für die Menschen auf.

Erster Zauberer.  Er hat schon ungeheure Schätze der Luft entzogen und sie der Erde zugewendet.

Zweiter Zauberer.  Sehen Sie, darum bauen sich die Leute jetzt so viele Luftschlösser.  Wenn nicht das Sterben bei ihnen noch Mode wäre, so ging's dem Volk besser als uns.

Fee Aprikosa.  Was wollen Sie denn?  Er hat ja erst gestern einen Menschen, den er auf der Erde kennen gelernt hat, unter die Geister aufgenommen, weil ihn bei dem letzten Wetter der Blitz erschlagen hat.

Erster Zauberer.  Ja, richtig; er heißt Zephise, war Taschenspieler und soll ein blitzdummer Kerl sein.

Zweiter Zauberer.  Sehr natürlich!  Dumm war er so schon, der Blitz hat ihn auch getroffen, also ist er blitzdumm.

Fee Amarillis.  Der Zauberkönig verschwendet zu viel.  Seine Reisen auf die Erde kosten ihm enorme Summen.“

Ferdinand Raimund (1 juni 1790 - 5 september 1836)

Scene uit “Der Diamant des Geisterkönigs“, Pegasus Theater, Aichach, 2009

De Duitse schrijver, essayist, journalist, biograaf en uitgever Peter de Mendelssohn werd op 1 juni 1908 in München geboren. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor Peter de Mendelssohn op dit blog.

Uit: Zeitungsstadt Berlin

„1848 kam ein junger Mann von zweiundzwanzig Jahren aus Süddeutschland nach Berlin, um hier sein Glück zu machen. Er hieß Leopold Ullstein. Neun-zehn Jahre nach ihm kam ein junger Mann von 24 Jahren aus Ostdeutschland nach Berlin, um gleichfalls hier sein Glück zu machen. Er hieß Rudolf Mosse.

Abermals dreizehn Jahre später kam ein junger Mann von einunddreißg Jahren aus Westdeutschland nach Berlin, auch er, um hier sein Glück zu machen, das die beiden anderen schon gemacht hatten. Er hieß August Scherl.

Diese drei Männer veränderten das Gesicht der Stadt. Zusammen, wenn auch nicht gemeinsam, vereint, wenn auch im stetigen Wettstreit erbauten sie auf dem Fundament [...] der geschäftstüchtigen Buchhändler Rüdiger, Voss, Haude und Spener und nicht zuletzt des sie allzeit mahnenden Heinrich von Kleist die größte Zeitungsstadt der Welt.“

Peter de Mendelssohn (1 juni 1908 – 10 augustus 1982)
Ullstein Buchverlage in de Friedrichstraße in Berlijn

01-06-2013 om 14:00 geschreven door Romenu  

De Australische schrijfster Colleen McCullough werd geboren op 1 juni 1937 in Wellington. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en eveneens alle tags voor Colleen McCullough op dit blog.

Uit: The Thorn Birds

“The doll’s golden hair tumbled down, the pearls flew winking into the long grass and disappeared. A dusty boot came down thoughtlessly on the abandoned dress, smearing grease from the smithy across its satin. Meggie dropped to her knees, scrabbling frantically to collect the miniature clothes before more damage was done them, then she began picking among the grass blades where she thought the pearls might have fallen. Her tears were blinding her, the grief in her heart new, for until now she had never owned anything worth grieving for.

Frank threw the shoe hissing into cold water and straightened his back; it didn’t ache these days, so perhaps he was used to smithying. Not before time, his father would have said, after six months at it. But Frank knew very well how long it was since his introduction to the forge and anvil; he had measured the time in hatred and resentment. Throwing the hammer into its box, he pushed the lank black hair off his brow with a trembling hand and dragged the old leather apron from around his neck. His shirt lay on a heap of straw in the corner; he plodded across to it and stood for a moment staring at the splintering barn wall as if it did not exist, his black eyes wide and fixed.

He was very small, not above five feet three inches, and thin still as striplings are, but the bare shoulders and arms had muscles already knotted from working with the hammer, and the pale, flawless skin gleamed with sweat. The darkness of his hair and eyes had a foreign tang, his full-lipped mouth and wide-bridged nose not the usual family shape, but there was Maori blood on his mother’s side and in him it showed. He was nearly sixteen years old, where Bob was barely eleven, Jack ten, Hughie nine, Stuart five and little Meggie three. Then he remembered that today Meggie was four; it was December 8th. He put on his shirt and left the barn”.

Colleen McCullough (Wellington, 1 juni 1937)

Scene uit de tv-serie met Richard Chamberlain en Rachel Ward, 1983

De Argentijnse schrijver Macedonio Fernández werd geboren op 1 juni 1874 in Buenos Aires. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 enook mijn blog van 1 juni 2010.

Uit: From The Museum of Eterna’s Novel (Vertaald door Margaret Schwartz)

“Horrible art and the accumulated glories of the past, which have always existed, are a result of the following: the sonorousness of language and the existence of a public; without this sonorousness, only thinking and creating would remain; without a clamoring public, art would not be drowned. Under these conditions, Literature would be pure art, and there would be many more beautiful works than there are at present: there would be three or four Cervantes, the Cervantes of the Quijote, without the stories, Quevedo the humorist and poet of passion, without the moralizing orator, various Gómez de la Sernas. We’ll be liberated from the likes of Calderón, the Prince of falsetto, from lack of feeling, which is poor taste itself; from the likes of Góngora, at least from time to time, with his exclamations of “Ay Fabio, o sorrow!” We’d have three Heines, each of sarcasm and sadness, or D’Annunzios to limitlessly versify passion. Happily, we would have only the first act of Faust, and in compensation various Poes, and various Bovaries—with their sad affliction of loveless appetite, despicable and bloody—and this other, lacerating absurdity: Hamlet’s lyric of sorrow, which convinces and breeds sympathy, despite the false psychologism of its source. We’ll be free of the scientific realism of Ibsen, one of Zola’s victims, and this magnificent artist for his part will be dismantled by sociology and theory of heresy and pathology, and instead of a dozen master works we’ll possess a hundred, of true, intrinsic artistic worth, not mere copies of reality. These works will be typically literary, works of Prose, not of didactics, without any musical language (meter, rhyme, sonorousness) or paintings with words, that is, descriptions.”

Macedonio Fernández (1 juni 1874 – 10 februari 1952)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse dichter Dennis Gaens werd geboren in Susteren in 1982. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en ook mijn blog van 1 juni 2010.

veertig graden

als we de kou hierbinnen
de ruimte geven
en onze koorts buiten
op straat laten spelen

ons zweet tussen
de groeven van klinkers
en door blaren in het asfalt
omhoog laten komen
de straat overstromen

lantaarnpalen laten smelten
dwars over de weg alleen
de stoep begaanbaar houden

met onze ruggengraat
door drempels breken
het bestemmingsplan
laten getuigen van
de onrust in onze botten

als we onze koorts
in straten laten razen
zijn we 38, 39, 40
dichterbij de zon

Dennis Gaens (Susteren, 1982)

De Britse schrijver Rhidian Brook werd geboren  in 1964 in Tenby. Zijn eerste roman “The Testimony Of Taliesin Jones” won drie prijzen, waaronder de 1997 Somerset Maugham Award, en werd verfilmd met in de hoofdrol Jonathan Pryce. Zijn tweede roman “Jesus And The Adman” werd gepubliceerd in 1999. Zijn derde roman “The Aftermath” verscheen in april 2013. Zijn korte verhalen zijn gepubliceerd door The Paris Review, Punch, The New Statesman, Time Out en andere tijdschriften, en verschillende ervan werden uitgezonden op BBC Radio 4's Short Story. Zijn eerste opdracht voor de televisie – “Mr Harvey Lights A Candle”- werd uitgezonden in 2005 op BBC1 met Timothy Spall in de hoofdrol. Brook schreef ook voor de BBC serie Silent Witness tussen 2005 en 2007, en de dramaproductie Atlantis voor BBC1 in 2008. Africa United, zijn eerste lange speelfilm kwam in het Verenigd Koninkrijk uit in oktober 2010.  Brook schreef eveneens artikelen voor kranten, waaronder The Observer, The Guardian en The Daily Telegraph. In 2005 presenteerde hij Nailing The Cross, een documentaire voor  BBC1. In 2006 werkte hij mee aanj een serie “In The Blood” van BBC World Service, en filmde hij de reis van zijn familie door de aids-pandemie. Zijn boek over die reis – “More Than Eyes Can See”- werd in 2007 gepubliceerd door Marion Boyars. Ook levert Brooks al meer dan 12 jaar regelmatig bijdragen aan Radio 4's "Thought For The Day.”

Uit: More Than Eyes Can See

“Our biceps were still aching from the final round of jabs when we arrived in the rural Kenyan town of Kithituni, where the Salvation Army had pioneered a communal response to HIV/Aids. We had been inoculated against a host of deadly diseases. We had learned all about the pandemic, explained to Gabriel and Agnes how HIV passed from one person to another, read books and talked to people trying to get a sense of what life would be like in the communities we were going to. Most of what we knew about Africa lay between the dualities of safari and catastrophe, between the writings of the starry-eyed accounts of settlers, naturalists, hunters and alarming news reports, movies and documentaries. None of it really prepared us for what we found.

There were immediate cultural adjustments to make and material discomforts to face: no cars, a "goat-powered" internet, pit latrines for toilets, no fridge (we only had power for three hours a day), no running hot water, and a limited amount of food produce consisting mainly of scrawny chicken, beans, rice and the maize breeze-block otherwise known as ugali. There were big bugs to worry about and an over-neurotic applic  ation of Deet at sundown, but we adjusted quickly and the kids seemed to be enjoying it as much as we were. It was the people who made it easy.

Every day, the chief patriarch and matriarch in the area – Jonathan and Agnes (every other woman seemed to be called Agnes in Kithituni) – would swing by on their way to market to check that we were OK; hordes of children would come to play football with our children (with a football made from plastic bags and string) or play with Gabriel's Gameboy until the power ran out. George the baptist would stop off for tea, deliver his home-grown onions and discuss some finer theological point. Lelu showed us how to kill the army ants that walked in through the front door at exactly 7pm every night. And on the 45-minute walk to market we'd learn Swahili by practising the local greetings 100 times a day. By the time we had bought the children two goats at Friday market (we called them Malarone and Larium after the malaria tablets) we were well and truly part of the community and able to thank God in three more languages.”

Rhidian Brook (Tenby, 1964)

01-06-2013 om 13:54 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Walt Whitman werd geboren op 31 mei 1819 in Westhills, Long Island, New York. Zie ook alle tags voor Whalt Whitman op dit blog.

A Leaf For Hand In Hand

A LEAF for hand in hand!
You natural persons old and young!
You on the Mississippi, and on all the branches and bayous of the
Mississippi!
You friendly boatmen and mechanics! You roughs!
You twain! And all processions moving along the streets!
I wish to infuse myself among you till I see it common for you to
walk hand in hand!

As Adam, Early In The Morning

AS Adam, early in the morning,
Walking forth from the bower, refresh'd with sleep;
Behold me where I pass--hear my voice--approach,
Touch me--touch the palm of your hand to my Body as I pass;
Be not afraid of my Body.

Uit: Calamus Poems

11.

When I heard at the close of the day how my name had been received with plaudits in the capitol, still it was not a happy night for me that followed;

And else, when I caroused, or when my plans were accomplished, still I was not happy;

But the day when I rose at dawn from the bed of perfect health, refreshed, singing, inhaling the ripe breath of autumn,

When I saw the full moon in the west grow pale and disappear in the morning light,

When I wandered alone over the beach, and, undressing, bathed, laughing with the cool waters, and saw the sun rise,

And when I thought how my dear friend, my lover, was on his way coming, O then I was happy;

O then each breath tasted sweeter -- and all that day my food nourished me more -- And the beautiful day passed well,

And the next came with equal joy -- And with the next, at evening, came my friend;

And that night, while all was still, I heard the waters roll slowly continually up the shores,

I heard the hissing rustle of the liquid and sands, as directed to me, whispering, to congratulate me,

For the one I love most lay sleeping by me under the same cover in the cool night,

In the stillness, in the autumn moonbeams, his face was inclined toward me,

And his arm lay lightly around my breast -- And that night I was happy.

Walt Whitman (31 mei 1819 – 26 maart 1893)

Hier met vriend Peter Doyle (rechts)

De Duitse schrijver en cabaretier Frank Goosen werd geboren op 31 mei 1966 in Bochum. Zie ook alle tags voor Frank Goosen op dit blog.

Uit: Sommerfest

“Als er aufwacht, kommt ihm alles sehr klein vor. Auch in der Nacht hatte er diesen Eindruck schon,
aber da hat er nicht so genau hingesehen. Es war dunkel, nur die Dielenlampe warf einen fahlen Kegel hier herein. Stefan zog sich schnell um und fiel ins Bett, einigermaßen angetrunken, weil er sich im Bordbistro die anderthalb Stunden Verspätung hatte schöntrinken müssen, die der Zug auf seiner Strecke von München hierher, nach Hause, zusammengefahren hatte. Außerdem hatte er getrunken, weil er sich kurz vor Aufbruch noch mit Anka gestritten hatte, die nicht verstehen konnte, weshalb er sie an diesem Wochenende nicht dabeihaben wollte, und er ihr zum x-ten Male hatte erklären müssen, dass er lauter Leute von früher treffen und über alte Zeiten reden würde, sodass sie sich elendiglich langweilen würde, was sie nicht glauben wollte, und es war ja auch tatsächlich nur die halbe Wahrheit.
Es schmerzt ihn, dass er Onkel Hermanns Beerdigung verpasst hat, die schon am Donnerstag gewesen ist, aber da hatte Stefan abends noch Vorstellung, sodass er erst am Freitag fahren konnte. Zwar ist die Beerdigung am Donnerstagvormittag gewesen, aber er hat so kurzfristig keinen Flug mehr bekommen, der ihn rechtzeitig zur Vorstellung nach München zurückgebracht hätte, und die Vorstellung ausfallen zu lassen war keine Option. Er hat Kollegen gesehen, die auf der Bühne gestanden haben, obwohl der Vater oder die Mutter am gleichen Tag überraschend gestorben waren, und wenn er ehrlich ist, hat er Onkel Hermann immer gemocht, ihm aber nie so richtig nahegestanden.
Freitag etwas zeitiger loszufahren war nicht möglich, da Anka ihn darauf festgenagelt hatte, am frühen Abend wenigstens noch einen Happen mit ihr zu essen, wenn sie schon nicht mitkommen dürfe. Das Wochenende hier mit Anka herumzulaufen wäre über seine Kräfte gegangen. Er will nichts erklären, er will niemandem irgendwelche Leute vorstellen, er will nur hier sein und erledigen, was zu erledigen ist.“

Frank Goosen (Bochum, 31 mei 1966)

De Oostenrijkse schrijver, toneelspeler en regisseur Gabriel Barylli werd geboren op 31 mei 1957 in Wenen. Zie ook alle tags voor Gabriel Barylli op dit blog.

Uit: Butterbrot

„Man sieht jede Bewegung und jedes Zucken in den Wimpern, jeden Ansatz eines Lächelns im Gesicht eines anderen. Man sieht sogar den Ursprung des Gedankens, der einem Lächeln vorausgeht – die Morgenröte jeder Empfindung liegt auf einem silbernen Tablett zum Greifen nah. Aber man kommt nicht hin, man kommt nicht hin, denn das, wodurch man den anderen sieht, ist Panzerglas – spiegelfreies Panzerglas, hinter dem man jede Lüge offen verbergen kann – und dieses Panzerglas heißt  Nähe.

Wozu? Wozu das Ganze? Um nicht allein zu sein? In jeder Einsamkeit hat man zumindest einen Partner – sichselbst. Wenn man sich aber über die Reling beugt, um zu dem anderen Schiff eine Hand hinüberzustrecken, stürzt man ab und landet im Meer. Es liegt alles am Anfang die erste Millionstelsekunde eines Anfangs zwischen einem Mann und einer Frau trägt schon wie ein Samenkorn die ganze Geschichte einer Begegnung in sich –alles – alles – alles liegt in dieser Filmdose zusammengerollt bereit, und man hat sogar die Möglichkeit der Ahnung – des Wissens – des Sehens… Irgend etwas in einem selbst kennt den ganzen Film, der da aufgerollt herangereicht wird, und das Herz weiß alles und trotzdem beginnt man schon in der zweiten Millionstelsekunde die Bilder nacheinander ablaufen zu lassen, obwohl man erkannt hat, wo der Filmriß einprogrammiert ist. Man setzt die Scheuklappen auf und startet durch als Mann, als Held, als Sieger. Das wäre ja noch schöner, wenn man das Schicksal nicht geradebiegen könnte – wenn man die hundert Meter nicht in vier Sekunden sprinten könnte – die Erde nicht doch flachhämmern könnte.“

Gabriel Barylli (Wenen, 31 mei 1957)

De Russische schrijver Konstantin Paustovski werd geboren op 31 mei 1892 in Moskou. Zie ook alle tags voor Konstantin Paustovski op dit blog.

Uit: The Story of a Life (Vertaald door Manya Harari en Andrew Thomson)

“The mother always sat in front — a dry, wrinkled old woman with knotty fingers. Whatever she was like in life — gentle and uncomplaining or shrewish and foolish — the picture always showed her with a face of stone and with tight-pressed lips. In the flash of the camera’s lens she always became the inexorable mother, the embodiment of the stern necessity of carrying on the race. And around her there always sat and stood her wooden children and her bulging-eyed grandchildren.

You had to look at these pictures for a long time to see and to recognize in their strained figures the people whom you knew well — the old woman’s consumptive, silent son-in-law — the village shoemaker, his wife, a big-bosomed, shrewish woman in an embroidered blouse and with shoes with tops which flapped against the base calfs of her legs, a young fellow with a forelock and with that strange emptiness in the eyes which you find in hooligans, and another fellow, dark and laughing, in whom you eventually recognized the mechanic known throughout the whole region. And the grandchildren — frightened kids with the eyes of little martyrs. These were children who had never known a caress or an affectionate greeting. Or maybe the son-in-law who was the shoemaker sometimes took pity on them quietly and gave them his old boot lasts to play with.”

Konstantin Paustovski (31 mei 1892 – 14 juli 1968)

Zie voor nog meer schrijvers van de 31^e mei ook mijn blog van 31 mei 2001 deel 1 en eveneens deel 2.

31-05-2013 om 19:28 geschreven door Romenu  

De Wit-Russische schrijfster en onderzoeksjournaliste Svetlana Alexandrovna Alexievich  werd geboren op 31 mei 1948 in Stanyslaviv (sinds 1962 Ivano - Frankivsk) Na haar schoolopleiding werkte ze als verslaggever in diverse lokale kranten, en vervolgens als correspondente voor het literaire tijdschrift “Neman” in Minsk. Zij maakte carrière in de journalistiek en door het schrijven van verhalen, gebaseerd op interviews met getuigen van de meest dramatische gebeurtenissen in het land zoals de Tweede Wereldoorlog,de Sovjet - Afghaanse oorlog, de val van de Sovjet- Unie en de ramp in Tsjernobyl. Na de vervolging door het Loekasjenko-regime  verliet zij Belarus in 2000. Gedurende de volgende tien jaar woonde ze in Parijs, Göteborg en Berlijn .In 2011 verhuisde Alexievich terug naar Minsk. Haar boeken worden beschreven als een literaire kroniek van de emotionele geschiedenis van de Sovjet -en post-Sovjet-mens. Haar meest opmerkelijke werken in Engelse vertalingen gaan over de oorlog in Afghanistan (The Boys of Zinc) en over de ramp in Tsjernobyl (Voices from Chernobyl. Haar eerste boek “Het onvrouwelijk gezicht van de oorlog” kwam uit in 1985. Het werd meerdere malen herdrukt en er werden meer dan twee miljoen exemplaren van verkocht. Deze roman is opgebouwd uit monologen van vrouwen in de oorlog die spreken over de aspecten van de Tweede Wereldoorlog die nooit eerder aan de orde kwamen. Een ander boek, “De laatste getuige: het Boek van onkinderlijke verhalen” beschrijft persoonlijke herinneringen van kinderen in oorlogstijd. In 1993 publiceerde ze “Betoverd door de dood”, een boek over geslaagde zelfmoorden en zelfmoordpogingen als gevolg van de ondergang van de Sovjet- Unie. Veel mensen voelden zich onlosmakelijk verbonden met de communistische ideologie en waren niet in staat om de nieuwe orde en de nieuw geïnterpreteerde geschiedenis te accepteren . Alexievich 's boeken zijn gepubliceerd in vele landen, waaronder de VS, Duitsland, Groot-Brittannië, Japan, Zweden, Frankrijk, China, Vietnam, Bulgarije en India met een totaal van 19 landen in totaal. Ze heeft 21 scripts voor documentaires op haar naam en drie toneelstukken die werden opgevoerd in Frankrijk, Duitsland en Bulgarije.

Uit: Voices from Chernobyl