De Canadese dichter en schrijver Philip Michael Ondaatje werd op 12 september 1943 geboren in Colombo, Ceylon (nu Sri Lanka). Zieook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Michael Ondaantje op dit blog.

Notes For The Legend Of Salad Woman

Since my wife was born
she must have eaten
the equivalent of two-thirds
of the original garden of Eden.
Not the dripping lush fruit
or the meat in the ribs of animals
but the green salad gardens of that place.
The whole arena of green
would have been eradicated
as if the right filter had been removed
leaving only the skeleton of coarse brightness.

All green ends up eventually
churning in her left cheek.
Her mouth is a laundromat of spinning drowning herbs.
She is never in fields
but is sucking the pith out of grass.
I have noticed the very leaves from flower decorations
grow sparse in their week long performance in our house.
The garden is a dust bowl.

On our last day in Eden as we walked out
she nibbled the leaves at her breasts and crotch.
But there's none to touch
none to equal
the Chlorophyll Kiss

Michael Ondaatje (Colombo, 12 september 1943)

De Amerikaanse schrijver James Frey werd geboren op 12 september 1969 in Cleveland. Zie ookmijn blog van 12 september 2010eveneens alle tags voor James Frey op dit blog.

Uit: My Friend Leonard

“I stand in the middle of the afternoon. I use the toilet and I drink a glass of water and I smoke a cigarette. I leave my cell and I walk to the outdoor recreation area. If the weather holds, there are prisoners in the area playing basketball, lifting weights, smoking cigarettes, talking. I do not mingle with them. I do not participate in their approved activities. I walk along the perimeter of the wall until I can feel my legs again. I walk until my eyes and my mind regain some sort of focus. Until they bring me back to where I am and to what I am, which is an alcoholic and a drug addict and a criminal. If the weather is bad, the area is empty. I go outside despite the weather. I walk along the perimeter until I can feel and remember. I am what I am. I need to feel and remember.
I spend my afternoons with Porterhouse. His real is name is Antwan, but he calls himself Porterhouse because he says he's big and juicy like a fine-ass steak. Porterhouse threw his wife out the window of their seventh floor apartment when he found her in bed with another man. He took the man into a field and shot him twelve times. The first eleven shots went into the man's arms and legs. He waited thirty minutes to let the man feel the pain of the shots, pain he said was the equivalent to the pain he felt when saw the man fucking his wife. Shot number twelve went into the man's heart.

From three o'clock to six o'clock, I read to Porterhouse. I sit on my bed and he sits on the floor. He leans against the wall and he closes his eyes so he can, as he says, do some imagining. I read slowly and clearly, taking an occasional break to drink a glass of water or smoke a cigarette. In the past twelve weeks we have worked our way through Don Quixote, Leaves of Grass, and East of Eden. We are currently reading War and Peace, which is Porterhouse's favorite. He smiled at the engagement of Andrei and Natasha. He cried when Anatole betrayed her”

.

James Frey (Cleveland, 12 september 1969)

De Ierse dichter en schrijver Louis MacNeice werd geboren op 12 september 1907 in Belfast. Zie ook ook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Louis MacNeice op dit blog.

The Sunlight on the Garden

The sunlight on the garden
Hardens and grows cold,
We cannot cage the minute
Within its nets of gold;
When all is told
We cannot beg for pardon.

Our freedom as free lances
Advances towards its end;
The earth compels, upon it
Sonnets and birds descend;
And soon, my friend,
We shall have no time for dances.

The sky was good for flying
Defying the church bells
And every evil iron
Siren and what it tells:
The earth compels,
We are dying, Egypt, dying

And not expecting pardon,
Hardened in heart anew,
But glad to have sat under
Thunder and rain with you,
And grateful too
For sunlight on the garden.

Louis MacNeice (12 september 1907 – 3 september 1963)

Portret door  Nancy Sharp, 1938

De Nederlandse dichteres en schrijfster Hannes Meinkema werd op 12 september 1943 geboren in Tiel. Zie ook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Hannes Meinkema op dit blog.

Uit: Een krokodil is een zeer eenzaam dier

“Haar moeder droeg de ochtendjas die van een oude deken was gemaakt. Ze kon er niet naar kijken en tegelijk haar ontbijt opeten. De kleur alleen al maakte je misselijk. Zo'n vaalgeelbruine kleur. Moederkleur. Haar keel slikte pijnlijk de keurig gesneden hapjes door (geen kritiek moeder, vanmorgen geen kritiek, ik heb haast).

‘Heb je je huiswerk voor morgen af?’

‘Ja’.

Haar moeder boog zich over de tafel heen om naar haar ogen te kijken. (Je hebt gejokt, ik zie een kruisje op je voorhoofd). Zure lucht. Volwassenen stonken erger als ze hun tanden nog niet hadden gepoetst. Ze rookte ook te veel. Oude zure asbak, laat me met rust.

‘Je moet nog een beker karnemelk drinken.’ Door de week nam ze gewone als haar moeder niet keek, lekker. Ze zei niets, klokte de zure karnemelk naar binnen.

‘Kan ik nu gaan?’

‘Niet voordat je een afspraak met je vader hebt gemaakt om je huiswerk vanavond te overhoren.’

‘Maar hij slaapt nog!’ Verontwaardiging in haar stem. Jammer, als haar moeder merkte dat ze popelde kwam ze nooit weg.

‘Nee hoor, ik hoor hem boven lopen.’

Ze liep de trap op.

Haar vader kwam de badkamerdeur uit op weg naar de slaapkamer. Naakt. Ze had er nooit over nagedacht. Het viel haar nu pas op dat hij het steels deed: hij draaide zich niet om toen ze hem riep, alleen zijn hoofd, houterig. ‘Ik kom zo.’

Wat doen we hier allemaal gewoon in huis, we hebben geen geheimen voor elkaar. Alsof ze had willen kijken. Honderden malen had ze hem naakt gezien, nooit bewust gekeken. Nu was het anders, nu zou ze willen dat ze niet wist hoe hij er daar uitzag. Ze schaamde zich voor hem. Haar naakte vader.

Hij kwam terug in onderbroek en overhemd. ‘U moet me vanavond mijn huiswerk overhoren, zegt moeder.’

Hannes Meinkema (Tiel, 12 september 1943)

De Nederlandse columnist, journalist en schrijver Eduard Maurits Elias werd geboren in Amsterdam op 12 september 1900. Zie ook alle tags voor Eduard Elias op dit blog.

Uit: Hendrik Hagenaars Hoek

“GODFRIED BOMANS, die wij gerust de grootmeester der Klazologie mogen noemen, heeft onlangs een fel en meewarig licht doen vallen op een der tragische aspecten van de persoon Sinterklaas. Hij deelde mede dat de Goedheiligman uiteraard de enige mens is die met zekerheid kan zeggen dat hij nooit iets in zijn schoen zal vinden, doch dat hij - om onverklaarbare reden -toch iedere morgen gaat kijken. Hij hoopt, de oude man, dat er toch eens een wonder zal geschieden en dat hij ook in zijn schoen nog eens een verrassing zal vinden. Op het grote gezag van Bomans dient men dit geval van schizophrenie te aanvaarden. Het is een meelijwekkend geval, dat overduidelijk aantoont dat de man, die zo talloos velen gelukkig maakt, zelf het volmaakte geluk niet vinden kan.

Het is trouwens eigenlijk géén baan; al dat telgaan over moeilijke daken moet voor een oude man een uiterst vermoeiend werkje zijn, dat de oude heer niet in de koude kleren gaat zitten. Laten wij hem er dubbel dankbaar voor zijn, dat hij telken jare weer bereid is het te doen.

Deze dankbaarheid dwingt mij er toe geen spelbreker te zijn en ieder jaar weer mee te doen, al gaat het mij langzamerhand wel een beetje de keel uithangen. Eerlijk gezegd heb ik niet de ware zielevreugde meer aan het feest, temeer omdat mijn uitgaven de inkomsten in steeds pijnlijker mate gaan overtreffen. Het vorig jaar heb ik voor ruim f 150 aan geschenkjes gestrooid en het enige dat ik gekregen heb was een (kunstzijden) das, die ik maximaal op f 4,50 schatte. Ik heb haar bovendien nooit gedragen, want zij is bruin met een oranje werkje, een kleurencombinatie die niet met de fraaie, matte, natuurzuivere tint van mijn huid harmonieert.”

Eduard Elias (12 september 1900 — 14 januari 1967)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e september ook mijn blog van 12 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

12-09-2013 om 19:01 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en hoogleraar Jan Willem (Wim) Schulte Nordholt werd geboren in Zwolle op 12 september 1920. In 1942 werd hij gearresteerd, waarna hij zowel in Nederland als in Duitsland gevangen zat. In 1943 verscheen clandestien zijn eerste dichtbundel. Na de Tweede Wereldoorlog studeerde hij geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam waar hij in 1951 promoveerde. Tot 1962 was hij leraar; vervolgens lector aan de Rijksuniversiteit Leiden. In 1966 werd hij tot hoogleraar geschiedenis en cultuur van Noord-Amerika benoemd. Hij werd vooral bekend om zijn publicaties over de Verenigde Staten. Om gezondheidsredenen moest hij in 1983 het ambt verlaten. Schulte Nordholt heeft o.a. de Nederlandse vertaling “U zij de glorie van het kerklied” “À toi la gloire“ gemaakt. Ook heeft hij een fors aantal liederen vertaald die zijn opgenomen in het Liedboek voor de Kerken. Schulte Nordholt was een broer van hoogleraar culturele antropologie Herman Gerrit Schulte Nordholt en kunsthistoricus Henk Schulte Nordholt. Het gezin kende vijf broers en een zusje. Hij was vader van zakenman en sinoloog Henk Schulte Nordholt.

Existentie

Hier loopt het ik, het loopt zichzelf te vinden
het ziet verbaasd de regen en het gras.
Het denkt: wat loop ik hier zo in den blinde,
wie laat dit hart slaan, wie bepaalt de pas?
Het luistert naar het stromen van de winden.

Hier loopt het ik, het treft zich aan in straten
die het slechts na lang aarzelen herkent.
Het ziet de huizen, lange, donkre raten
tegen het harde blauwe firmament.
Wat gaat het hier zo eenzaam en verlaten.

Hier loopt het ik, vanwaar is het gekomen
tot dit moment als tot een open plek,
waar het tussen het zwart geheim der bomen
zich in een maanblank watervlak ontdekt
en wakker wordt en toch volloopt met dromen.

Hier loopt het vreemde ik, het richt zijn voeten
naar waar, naar waar? Het kent de wegen niet.
Alleen: het is! Het wil de aarde groeten
met een herkennend nieuw en oeroud lied.
Hier loopt het ik en het wil God ontmoeten. 

Niet uit de snelle vervoering...

Niet uit de snelle vervoering
van het zonlicht, glinsterend op de rivier
zou ik het water willen putten
voor de woordenstroom van het gedicht,
 
maar uit een diepere ontroering,
zoals van de oude sluiskolk hier,
waar men bezig is om een schip te schutten
dat tot over de oren in 't water ligt.

 
Jan Willem Schulte Nordholt (12 september 1920 - 16 augustus 1995)

12-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlands-Turkse schrijver, columnist en journalist Murat Isik werd geboren in Izmir op 11 september 1977. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Murat Isik op dit blog.

Uit: Verloren grond

“Mijn moeder ondernam de klim naar het plateau toen ze ongeveer zeven maanden zwanger was van mij. Mijn vader had haar hand vastgepakt en haar eindeloos gesmeekt in het dorp te blijven, omdat het onmogelijk goed kon zijn voor een hoogzwangere vrouw om een zware klim te ondernemen en de ijle lucht op honderden meters hoogte in te ademen. Hij had zelfs toegezegd haar op het warmste moment van de dag, tijdens de verzengende hitte van twee uur ’s middags, koelte toe te wuiven.
‘Lieve Asme, ik zal mijn werk onderbreken en met een waaier naast je bed staan,’ had hij met zachte stem gezegd, ‘tot de zon ondergaat en je rustig in slaap valt.’
Maar mijn vader kon het ook toen niet winnen van haar koppigheid. ‘Waar heb je het over, Selim? Deze hitte wordt nog mijn dood. Mijn kleren plakken aan mijn lijf en ik heb het gevoel dat mijn keel wordt dichtgedrukt. Ik sterf nog liever tijdens de klim dan dat ik een dag langer hier blijf.’
Ik verdenk mijn moeder ervan dat ze niet zozeer de hitte van het dorp ontvluchtte, maar vooral onder geen beding haar jaarlijkse hoogtepunt wilde missen. Ondanks aandringen van mijn vader weigerde ze op de rug van een ezel te gaan zitten en volbracht ze de klim met verrassend gemak. Slechts één keer, halverwege de tocht, nam ze zuchtend plaats op een rots om op adem te komen. Ze dwong door haar volhardendheid zelfs respect af bij de mannen die hen vergezelden en kreunden van de zware spullen en voorraden die ze als pakezels omhoog sjouwden.
De mannen zetten de tenten op, die in sommige gevallen zo groot waren dat er vier gezinnen in pasten en de hoogvlakte het aanzien van een kamp gaven. De vrouwen verbleven tijdens de hete periode zo’n twee maanden in afzondering van de mannen op de yayla en hoefden zich slechts te bekommeren om de kleine kinderen. Het was voor hen de tijd van het jaar waarin ze eindeloos konden roddelen, terwijl ze onafgebroken zonnebloempitten kraakten en bittere thee dronken onder de sterrenhemel.”

Murat Isik (Izmir, 11 september 1977)

De Engelse dichter en schrijver D.H. Lawrence werd geboren op 11 september 1885 in Eastwood (Nottinghamshire). Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor D. H. Lawrence op dit blog.

Uit: Lady Chatterley’s Lover

“Ours is essentially a tragic age, so we refuse to take it tragically. The cataclysm has happened, we are among the ruins, we start to build up new little habitats, to have new little hopes. It is rather hard work: there is now no smooth road into the future: but we go round, or scramble over the obstacles. We've got to live, no matter how many skies have fallen.

This was more or less Constance Chatterley's position. The war had brought the roof down over her head. And she had realised that one must live and learn.

She married Clifford Chatterley in 1917, when he was home for a month on leave. They had a month's honeymoon. Then he went back to Flanders: to be shipped over to England again six months later, more or less in bits. Constance, his wife, was then twenty-three years old, and he was twenty-nine.

His hold on life was marvellous. He didn't die, and the bits seemed to grow together again. For two years he remained in the doctor's hands. Then he was pronounced a cure, and could return to life again, with the lower half of his body, from the hips down, paralysed for ever.

This was in 1920. They returned, Clifford and Constance, to his home, Wragby Hall, the family "seat". His father had died, Clifford was now a baronet, Sir Clifford, and Constance was Lady Chatterley. They came to start housekeeping and married life in the rather forlorn home of the Chatterleys on a rather inadequate income. Clifford had a sister, but she had departed. Otherwise there were no near relatives. The elder brother was dead in the war. Crippled for ever, knowing he could never have any children, Clifford came home to the smoky Midlands to keep the Chatterley name alive while he could.”

D.H. Lawrence (11 september 1885 – 2 maart 1930)

Sean Bean en Joely Richardson in de film “Lady Chatterley’s Lover” uit 1992

De Vlaamse dichter Eddy van Vliet werd geboren op 11 september 1942 in Antwerpen. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Eddy van Vliet op dit blog

Verbaasd

Wetende en toch steeds weer verbaasd
dat het vertrek van de trein die naast
je staat je stilstaand rijden doet.

Dat uit het fototoestel dat de vader
achterliet, hoe hard de grimas ook een lach
betracht, geen vogeltje vliegt.

Dat het verwijderen van een tegel,
jaren geleden in de tuin gelegd, toont
hoeveel leven zich aan het oog onttrekt.

Wetende en toch steeds weer verbaasd
dat zelfs wie dagelijks de dood voorspelt
nooit aan het eigen graf staat.

Afscheid van mijn vader

Ik wil alleen maar zeggen dat ik het niet weet.
Dat ik het allemaal niet zo duidelijk zag,
zoals gebleken achteraf.

Het tuinhek diende plotseling gesmeerd.
De lege plekken op de muur bedekt en vlug
vlug de geur van scheerzeep weg.

De kalende die Homerus declameerde. De maïsvretende.
De charmante die uit Frankrijk parfum meebracht.
Hadden zij
ook hun koffers gepakt, de huisvrienden van de vrije dag?

Ik schreef het reeds meer. Die morgen
liep hij van de keuken naar de straatdeur
en kwam niet weer.

Eddy van Vliet (11 september 1942 – 5 oktober 2002)

De Vlaamse dichter, schrijver en wetenschapper David Van Reybrouck werd geboren in Brugge op 11 september 1971. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor David van Reybrouck op dit blog.

Uit: Congo

“‘Er vertrokken tien, misschien wel vijftien colonnes. Een colonne bestond uit honderdvijftig vrachtwagens en telde één Belgische officier en één marconist. Ik was zo’n marconist. Als opérateur stond ik in voor de communicatie met de andere colonnes. We gingen van Nigeria naar Soedan en trokken door de grote Nubische woestijn. Op kompas; De doortocht van die woestijn zal ik nooit vergeten. Er waren zandstormen waardoor je soms een uur lang niets kon zien. Als het zand opwarmde, zag je dingen die er niet waren. Meer dan een maand hebben we erover gedaan. Soms vorderden we maar twintig kilometer per dag. Er waren ravijnen. Daar gebeurden ongelukken… We leefden op biscuits en blikjes corned beef. We kregen slechts een halve liter water per dag. Velen werden ziek… We leefden als dieren, we konden ons niet wassen… De hele tocht van Lagos naar Caïro heeft ons drie maanden gekost. Duizenden en duizenden kilometers hebben we toen gereden.” Hij stokte. Stopte. Nooit eerder had ik over die heroïsche doorsteek van de Sahara gehoord. Ik vroeg hem of hij zijn verhaal ooit had laten optekenen. “Nee”, zei hij, “het is de eerste keer dat een blanke ernaar vraagt.”

(…)

‘Het beeld van dappere burgers die bij kaarslicht in een hut stemmen zitten te tellen, vaak na een dag lang niets gegeten te hebben, ontroert mateloos. Het beeld van vermoeide mannen en vrouwen die slapen tegen een verzegelde stembus en hem omarmen als was het een schrijn of een kind, laat niemand onberoerd. De grootste overwinnaar van de verkiezingen was de gewone Congolees. Nog voor het ochtendgloren werden veel resultaten al doorgebeld of ge-sms’t naar de rekencentra. Het wonder was geschied.’

David van Reybrouck (Brugge, 11 september 1971)

De Duitse schrijfster Barbara Bongartz werd geboren op 11 september 1957 in Keulen. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Barbara Bongartz op dit blog.

Uit: Die Schönen und die Reichen

“Einen großen Teil meiner Kindheit habe ich in wechselnden Häusern verbracht. Es waren Häuser, in die wir nicht gehörten. Später erst wurde mir klar, dass dieses Nomadentum, wie ich es nenne, weil der Begriff einem widerlichen Zustand die Aura von Abenteuer und Würde verleiht, schon lange vor meiner Geburt begonnen hatte. Meine Mutter, eine alleinstehende Frau, lebte davon. Sie putzte für andere Leute.

Als kleines Kind setzte sie mich in einer Küchenecke ab. Danach machte sie sich an die Arbeit. Später ging ich in dieselbe Schule wie die Kinder der Leute, für deren Dreck sie zuständig

war. Vormittags saß ich im selben Unterricht wie die feinen Töchter und hatte zur selben Zeit Schule aus. Aber wir teilten den Schulweg nicht. Ich hielt Abstand, tat so, als sei ich mit mir

selbst beschäftigt und trödelte herum. Schließlich gingen sie durch die Vordertür ins Haus, ich nahm den Seiteneingang. Sie gingen nach oben in ihre Zimmer. Ich ging ins Souterrain.

Alleinstehende Frauen mit Kindern waren damals infam, Schwulsein ein Verbrechen und Deutschland in zwei Teile geteilt. Die Jugendlichen heute wissen nichts mehr davon. Es gab Regeln, die heute keiner mehr kennt. Leute in meinem Alter scheinen die offziellen Lebensbedingungen von früher verdrängt zu haben, und selbst ich muss mich manchmal disziplinieren, um nicht zu vergessen, woran niemand mehr denkt. Mit den persönlichen und privaten Vergangenheiten ist das anders. Zwar vergisst man die auch, aber sie bleiben eingeschrieben in den eigenen Körper, als Tattoo, als Knochendeformation oder Allergie.

Sie prägen die Perspektive, das Denken, das Fühlen, egal ob wir uns bewusst erinnern oder nicht. Der ursprüngliche Verschaltungsmodus, das innere Bild, ist oft überlagert, mitunter sogar getilgt. Aber es hat für den weiteren Weg gesorgt, und sich dessen nicht bewusst zu sein, kann unangenehme Folgen haben.”

Barbara Bongartz (Keulen, 11 september 1957)

De Litouwse dichter, schrijver en vertaler Tomas Venclova werd geboren op 11 september 1937 in Klaipeda, Litouwen. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Tomas Venclova op dit blog.

The Valley Of Ararat

So unexpected, finished, and sensible,

And we are not searched for in vain

By the forgetful and scorn-swollen

Incensed lord of the earth.

And not in vain are the blueberries

Of the biblical flat-topped hills

So abundant and so miserable

When the waters of the Savus are born

In the dead Armenian springs.

We will accept your offering of peace,

All of your translucent lead?

O, how our mouths are cut by the black hoar-frost

In the dead Armenian springs.

Vertaald door Jonas Zdanys

In A Station Of The Berlin Metro

Now winter's seal on Europe shrinks and buckles

Broad asphalt fields break open like chestnuts.

Space minus its overbearing menace is Berlin's

Insular winter in bone, cardboard, concrete,

Where we see heaven reversed.  Street patrols.

Blinking blue lights.  A wallpatch bulging with pride.

The vacuum lacks direction.  Spooled thread leads to

No other existence.  High over Europe, snow beats its wings.

After the miles and seasons you've logged, it's more or less

The same where you put in next, whether at Jericho or Mitte.

Termites are hard at work, and cities change their layout,

Still, their dull rumble can't withstand the trumpet's blast.

Step back into the past for a glimpse of tomorrow:

No solid human shadow half-sunk in dirty snow is

Meant to witness the cardboard boxcar just hauled in

At Hallesches Tor, from nowhere and beyond.

Vertaald door Vyt Bakaitis

Tomas Venclova (Klaipeda, 11 september 1937)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e september ook mijn blog van 11 september 2011 deel 2.

11-09-2013 om 08:53 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Andre Dubus III werd geboren op 11 september 1959 in Oceanside, California als zoon van de schrijver Andre Dubus, Andre Dubus III groeide op in molen steden in de vallei van de Merrimack rivier langs de grens van Massachusetts-New Hampshire met zijn drie broers en zussen:. Suzanne, Jeb en Nicole. Hij begon met het schrijven van fictie op de leeftijd van 22 jaar, een paar maanden na zijn afstuderen aan de Universiteit van Texas in Austin met een Bachelors Degree in de sociologie. Om in zijn levensonderhoud te voorzien werkte hij als timmerman, barman, schoonmaker, en als een soort reclasseringswerker. Zijn eerste gepubliceerde short story, "Forky," werd gepubliceerd door Playboy toen Dubus 23 jaar oud was. Dubus’ roman “House of Sand and Fog” (1999) was finalist voor de National Book Award vormde de basis voor een voor de Academy award genomineerde film met dezelfde naam. Zijn in 2011 verschenen memoires “Townie” vertelt over het opgroeien in armoede in Haverhill nadat zijn ouders waren gescheiden,over straatgevechten, en uiteindelijk boksen, en gaat uitgebreid in op zijn relatie met zijn vader. Zijn essay 'Bloed, Root, Knit, Purl" verscheen in de bloemlezing “Knitting Yarns: Writers on Knitting” in 2013. Als lid van het PEN American Center was Dubus panellid voor de National Book Foundation en de National Endowment for the Arts. Hij doceerde schrijven aan de Harvard University, Tufts University, Emerson College en de Universiteit van Massachusetts Lowell, waar hij full-time verbonden is met de faculteit. Dubus 'werk is opgenomen in The Best American Essays 1994, The Best Spiritual Writing 1999 en The Best of Hope Magazine. Hij ontving o.a. een Guggenheim Fellowship, de National Magazine Award voor fictie, en de Handkar Prize.

Uit:Townie

"On the other side of the river was Bradford. It's where a lot of Jocks at the high school lived, the kids who wore corduroys and sweaters and looked clean. It's where houses had big green lawns. It's where the college was where pop taught. It's where he lived in an apartment building with Theo Metrakos and his friend Dave Supple, a writer too.
Since leaving our mother, Pop had lived in a few places, but we rarely saw them and never slept there. Years later I would hear my father say the divorce had left him dating his children. That still meant picking us up every Sunday for a matinee and, if he had the money, an early dinner somewhere. For a few years now he was taking us to church too. He'd pull up in his rusted-out Lancer and drive us to Mass at Sacred Hearts in Bradford Square. The five of us would walk down the aisle between the crowded pews, Jeb and I with our long hair, Suzanne in her tight hip- huggers, Nicole in her brace she now wore for scoliosis, Pop one of the only men in church not wearing a jacket or tie. He refused to put money in the collection basket, too. Many times I'd hear him say, "You think Jesus ever wore a [expletive] tie? Did Jesus spend money on buildings?"
One night, when we were still living at the doctor's house, I heard Mom on the phone trying to convince Pop that he should start taking out each of us one at a time, that he was never going to know us as individual people if he didn't.
I don't know if I cared then about that or not, but a cool sweat broke out on my forehead just thinking about being alone with Pop. I'd never been alone with him. What would I say? What would we talk about? What would we do?
When Mom got off the phone, she said, "I can't believe it. Your father says he'll be too shy with each of you. He's scared of his own kids!"
This made me feel better and worse, but every Wednesday night he'd drive up to the house and take one of us back to his apartment across the river. It was on the third floor of an old brick building covered with ivy.”

 
Andre Dubus III (Oceanside, 11 september 1959)

11-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver van Russische afkomst Andreï Makine werd geboren in Krasnojarsk op 10 september 1957. Zie ook mijn blog van 10 september 2010. en eveneens alle tags voor Andreï Makine op dit blog.

Uit: The Life of an Unknown Man (Vertaald door Geoffrey Strachan)

“This happiness rendered absurd men's desire to dominate, to kill, to possess, thought Volsky. For neither Mila nor he possessed anything. Their joy came from the things one does not possess, from what other people had abandoned or scorned. But, above all, this sunset, this scent of warm bark, these clouds above the young trees in the graveyard, these belonged to everybody!”

(…)

“All of this seemed equally trifling to him now. And when he thought again about the world of free people, the difference between it and the miseries and joys of this place seemed minimal. If three tiny fragments of tea leaf chanced to fall into a prisoner's battered cup, he relished them. In Leningrad during the interval at the opera a woman sipped champagne with the same pleasure. Their sufferings were also comparable. Both the prisoner and the woman had painful shoes. Hers were narrow evening shoes which she took off during the performance. The prisoner suffered from what they wore in the camp, section of tyres into which you thrust your foot wrapped in rags and fastened with string. The woman at the opera knew that somewhere in the world there were millions of beings transformed into gaunt animals, their faces blackened by the polar winds. But this did not stop her drinking her glass of wine amid the glittering of the great mirrors. The prisoner knew that a warm and brilliant life was lived elsewhere in tranquility but this did not spoil his pleasure as he chewed those fragments of tea leaf....”

Andreï Makine (Krasnojarsk, 10 september 1957)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Werfel werd op 10 september 1890 in Praag geboren. Zie ook mijn blog van 10 september 2010 en eveneens alle tags voor Franz Werfel op dit blog.

Uit: Die Versuchung

“Wüste

Der Dichter:

Sie haben vor den Pyramiden Aida aufgeführt. Ich jauchzte, als ich die superbe Auffahrt vor den berühmten Jahrtausenden sah.

Und diese Beleuchtungen, diese Fanfaren, diese Musik, die all die liebgewonnenen Theaterschicksale in luxuriös unsterbliche Melodien setzt. Ich war diesen Nachmittag so glücklich. Nichts als ein Kultus, ein ewiger Kniefall für dich, Miß Olivia. Warum hast du mir das getan? Wo ich doch jenes glückliche Lachen hatte, das in mir Tribünen und Automobile, Fellachen und Ladies, Sphynxe und Statistenbäuche, Kamele und Wiener Kaffees tanzen ließ.

Warum mußtest du sagen, daß ich jenem braunen, o-beinigen Baritonisten ähnlich sehe! Weißt du denn nicht, wie eitel ich bin? Mußt du mich täglich zerschmettern? Das erstemal, als wir uns in Luzern auf der Reunion im Hotel National sahen und ich dich bebend, wie kein Kaiser vor einem Staatsstreich, zum Twostep aufforderte . . . schweige, Mensch! Unsäglicher Schlemihl. Alles um dich siegt.

Nur du bist dumpf und zitterst vor jedem bißchen Leben, das du großartig das äußere nennst, und das dich, wenn du sicher bist, so seltsam gleichgültig läßt. Jeder Kellner unterjocht dich, jede Dirne blamiert dich.

Apropos, peinige nur dein Herz. In einem Münchener Weinlokal, hat nicht ein Herr aus Magdeburg, ein Statistiker des jährlichen Niederschlages, ein Wetterprophet, ein Kerl wie Weißbier, die süße Erika, die du wie ein Legendenwesen behandeltest, von deiner Seite gerissen?

Womit? Gott, ich muß zu meiner Schande gestehen, ich war die bessere Wurzen. —Womit? Mit welchem Heroentum? Er bestellte bei der Musik das Lied „Zeppelin kommt nach Berlin“, schlug mit den Fäusten den Takt, sprühte hinter seinem Zwicker, war eine durchwärmte, anschmelzende Büste von Vertraulichkeit und lustigem Wohlwollen . . . und hin war alles.”

Franz Werfel (10 september 1890 – 26 augustus 1945)

De Poolse schrijver Paweł Huelle werd geboren op 10 september 1957 in Gdańsk. Zie ook mijn blog van 10 september 2010 en eveneens alle tags voor Pawel Huelle op dit blog.

Uit: Cold Sea Tales (Vertaald door Antonia Lloyd-Jones)

“Cyrankiewicz took far longer to burn than Gomułka, maybe because his pictures were on worse paper. At home in the evenings it was the only thing people talked about: how the workers had sung the Internationale before the Gdansk committee, how they had been shot at in Gdynia, how those arrested had been tortured, how those killed had been buried on the quiet with the help of secret agents, how the Soviet warships were anchored off our city, and how on television the new Party secretary was promising the whole nation peace, prosperity and justice.
It was all running through my memory like a long forgotten black-and-white film from childhood. Now, as the crowd of sweaty people poured from the train onto the platform and headed in the hot August sun towards the shipyard gates, it was hard to imagine anyone wanting to shoot at this colourful motley of locals, tourists and holidaymakers, and certainly not in daylight in full view of the foreign journalists’ cameras. Apart from the obvious advantage of summer over winter there was another, much more profound difference. This time the workers had shut themselves inside the shipyard rather than coming out onto the streets, and it was the street that was coming to them, bringing food, money and information all the time. At the shipyard gates, alongside bouquets of flowers and a Polish flag someone had hung a portrait of the Pope. The communiqués read over a loudspeaker sounded like a litany: factories all over Poland were joining the strike literally by the hour. The plaster Lenin in the shipyard conference hall was having to watch patiently as the demand was formulated: yes, we want a pay rise, but more than that we want to have our own, completely independent trade unions.
 “So far it’s like a picnic,” I heard Fredek’s voice behind me, “but I wonder how it’ll end?”

Paweł Huelle (Gdańsk, 10 september 1957)

De Amerikaanse dichteres Mary Oliver werd geboren op 10 september 1936 in Maple Heights, Ohio. Zie ook mijn blog van 10 september 2010 en eveneens alle tags voor Mary Oliver op dit blog.

De reis

Op zekere dag

wist je eindelijk wat je te doen stond

en je begon aan je reis

hoewel allerlei stemmen in en rondom je

je ervan probeerden te weerhouden.

Je hele huis beefde op zijn fundamenten.

Herstel toch mijn leven, riep iedere stem.

Maar je liet je niet weerhouden.

Je wist wat je te doen had.

Het was al laat toen je op weg ging.

Een wilde nacht met afgebroken takken

die je weg versperden. En overal stenen. 

En langzaam aan, naarmate je de stemmen achter je liet

begonnen de sterren te schijnen

door de dikke slierten wolken heen.

Toen hoorde je een nieuwe stem.

En heel geleidelijk naarmate je dieper en dieper

je eigen binnenland introk

wist je dat het jouw stem was.

Vastbesloten als je was

om het enige te doen wat jij doen kunt:

het enige leven te redden

dat alleen jij kunt redden! 

Vertaald door E.Verrijt

Praying

It doesn’t have to be

The blue iris, it could be

Weeds in a vacant lot, or a few

Small stones, just

Pay attention, then patch

A few words together and don’t try

To make them elaborate, this isn’t

A contest but the doorway

Into thanks, and a silence in which

Another voice may speak.

 Mary Oliver (Maple Heights, 10 september 1935)

Oom Krisjan

naast het paard waarop
hij wedde sprak hij
met de walm van kokolampu
in zijn adem
over Topibo
nu onterfd
geschonken aan imperialisten
zijn geest was reeds eerder
als exportprodukt geladen
in ijzergebuikte reuzen
zijn bezit - voorzover hij
mocht bezitten - werd versmolten
tot vliegtuigen voor Vietnam
zijn handen betekenden arbeid
voor hen
zijn hart bauxiet
zijn teelballen alluinaarde
geen aanklacht was het
slechts weemoed
en ik sloop weg

Eddy Pinas (Paramaribo, 10 september 1939)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e september eveneens mijn blog van 10 september 2011 deel 2.

10-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, essayist en germanist C. O, Jellema werd geboren op 9 september 1936 in Groningen. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor C. O. Jellema op dit blog.

Zomernacht

Doe nu eens even die gedachten dicht van je.
Denk nu eens liever niet na over morgen.
Kijk niet steeds weer die bosrand van gisteren
na. Bramenplukker die je bent zoals vroeger
maar nu. Maak even geen onderscheid tussen
een wie en hoezo en de kans op anders.

Doe in je hoofd uit de lamp, hoor wat er is,
ademt en ritselt, kwaakt in de kikkers.
Leef met je lichaam van nachtwind de koelte.
Geeuw je een gat in het hart en proef het
zo rood als het sap van de bramen. Wees langzaam
door vogels gezonden het wordende licht.

De verborgen wegen zijn het mooist

(H.N.Werkman)

De wegen waarlangs de gedachten komen
met het beeld dat je draagt van jezelf in de dingen,
de wegen waarlangs het herinnerde opdaagt,
waarlangs je herkent wie er niet meer zijn;
de wegen waarlangs de uren voorbijgaan,
die van niemand de uren, je werkt aan de wens
wat uit woorden te maken, in de slaap van de woorden
ontwaak je: zo heet het geluk;

de wegen waarlangs je nog 's winters het koolzaad
ziet bloeien, de bijen hoort gonzen, de zon
op je huid voelt, een lentedag leeftocht -
in het blijvend verbeelde ben je hier;

de wegen waarlangs je de wereld ontvluchten kunt
met je wetende hand op het witte papier,
je raadt wat er staat, maar hoe het te maken
dat het er staan zal, zelf zo ver te komen

daarginds waar het waar is, naar het woord: dat in 't hart
der kunstvaardigen wijsheid gelegd werd te maken
alles in opdracht -

kijk, mooi hoe een weg in zijn bocht wordt verborgen,
dan ruik in de berm van vers maaigras de geur.

Thomas, genaamd Didymus

4. 

Dit is ons brood. Die dood. Daarvan bestaan.

Neem. Eet. Van dag tot dag. Wat ik vergat

wanneer je naast me lag. Beeldspraak is dat.

Ik droeg je immers en je blijft voortaan

als ik het gras opschrijf, schaduw bewaar

voor lettergrepen. Ieder ding bevat

een woord voor taal. Je ging wel maar ik had

verdwijning al tot voorraad opgespaard:

herinnering, je bent er weer, een late

namiddag en de zon schijnt, het is zomer,

de blaren leggen schaduw op het gras -

ik slaap nog net niet, denk, er vallen gaten -

dan lichaamloos door beelden weggenomen:

die eeuwigheid duurt voort in wat ooit was.

C. O. Jellema (9 september 1936 – 19 maart 2003)

De Russische schrijver Leo Tolstoj werd geboren op 9 september 1828 op het landgoed Jasnaja Poljana, in de buurt van Toela. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor Leo Tolstoj op dit blog.

Uit: Oorlog en vrede (Vertaald door Peter Zeeman en Dieuwke Papma)

“De salon van Anna Pavlovna begon zich zoetjesaan te vullen. De hoge adel van Petersburg arriveerde, qua leeftijd en karakter totaal verschillende mensen, maar eender wat betreft het milieu waarin ze allen verkeerden: graaf Z., een diplomaat, arriveerde, behangen met sterren en ridderorden van alle buitenlandse hoven, evenals vorstin L., een verwelkte schoonheid, echtgenote van een ambassadeur; een afgetakelde generaal kwam kreunend binnen, stommelend met zijn sabel; de dochter van vorst Vasili, de beeldschone Hélène, kwam haar vader ophalen om samen met hem naar het feest van de Engelse gezant te gaan. Ze droeg een baljurk met het monogram van de keizerin. Ook de jonge, kleine vorstin Bolkonskaja, die gold als de verleidelijkste vrouw van Petersburg, arriveerde; ze was vorige winter getrouwd, meed nu vanwege haar zwangerschap het drukke uitgaansleven, maar ging nog wel naar bescheiden avondjes.
‘Heeft u mijn tantetje nog nooit ontmoet?’ of ‘Heeft u al eens kennis gemaakt met mijn tantetje?’ vroeg Anna Pavlovna de binnenkomende genodigden, die ze vervolgens bloedserieus meenam naar een klein oud besje dat, met linten hoog in het haar, vanuit een ander vertrek was opgedoken zodra de eerste gasten waren verschenen. Anna Pavlovna noemde hen bij hun naam terwijl ze haar blik langzaam van de bezoeker naar het tantetje liet glijden en verwijderde zich dan. Alle gasten verrichtten dat begroetingsritueel voor het tantetje dat bij niemand bekend was, voor wie niemand zich interesseerde en aan wie niemand behoefte had. Weemoedig, plechtig en begripvol zag Anna Pavlovna goedkeurend toe op hun begroetingen. Het tantetje gaf iedereen in steeds dezelfde bewoordingen iets te verstaan over zijn of haar gezondheid, over haar eigen gezondheid en over de gezondheid van Hare Majesteit, met wie het nu godzijdank beter ging. Allen die op haar toegetreden waren en uit beleefdheid niet lieten merken dat ze haast hadden, gingen met het opgeluchte gevoel zich van een zware plichtpleging te hebben gekweten bij het oudje vandaan om de hele avond niet meer, maar dan ook niet één keer, in haar buurt te komen.”

Leo Tolstoj (9 september 1828 – 20 november 1910)

Tolstoj in zijn studeerkamer door Ilya  Repin, 1891

De Vlaamse dichter en componist Gentil Theodoor Antheunis werd geboren te Oudenaarde op 9 september 1840. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor Gentil Th. Antheunis op dit blog.

Serenade

Naar de muziek van Franz Schubert

Smeekend zacht, als liefdebeden,

Dringt tot u mijn zang;

't Woud is stil, kom naar beneden,

Liefste, wees niet bang.

Slanke boomen heimlijk fluistren

In den maneschijn;

Geen bespieder staat te luistren;

Kom, o liefste mijn!

't Zoet gefluit der nachtegalen,

Liefste, hoort-gij 't niet?

Kan uw hart nog langer dralen

Bij dit smachtend lied?

't Voegt zich streelend bij mijn zangen,

't Klaagt van liefdepijn;

't Zingt van hoop en heet verlangen;

Kom, o liefste mijn!

Ach! hoe kunt-gij langer wachten,

Onverbidlijk zijn?

Kom, en stil mijn liefdeklachten,

Liefste, kom, wees mijn!

Ja! kom, wees mijn.

Gentil Th. Antheunis (9 september 1840 – 5 augustus 1907)

De Vlaamse schrijver, dichter en journalist Gaston Cyriel Durnez werd geboren in Wervik op 9 september 1928. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor Gaston Durnez op dit blog.

Mei

Als de koe koekt in de bomen
En de nachte gaalt weer blij,
Is de lente weer gekomen,
Is het weer eens mei in mij.

Als de wiele weer gaat walen,
Als de tor weer vrolijk telt,
Vrij ik weer op grote schaal en
Vaart de ooie boven 't veld.

Alle goud vinkt, elke mé relt,
Elke mei kevert weer fit.
Eén nochtans die nu niet meetelt,
Is de kie dit somber vit.

Gaston Durnez (Wervik, 9 september 1928)

De Italiaanse dichter en schrijver Cesare Pavese werd geboren in Santo Stefano Belbo op 9 september 1908. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor Cesare Pavese op dit blog.

Death will Come with your Eyes

Death will come with your eyes—
this death that accompanies us
from morning till night, sleepless,
deaf, like an old regret
or a stupid vice. Your eyes
will be a useless word,
a muted cry, a silence.
As you see them each morning
when alone you lean over
the mirror. O cherished hope,
that day we too shall know
that you are life and nothing.

For everyone death has a look.
Death will come with your eyes.
It will be like terminating a vice,
as seen in the mirror
a dead face re-emerging,
like listening to closed lips.
We'll go down the abyss in silence.

Cesare Pavese (9 september 1908 – 27 augustus 1950)

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e september ook mijn blog van 9 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

09-09-2013 om 21:10 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Clemens Brentano werd geboren op 8 september 1778 in Ehrenbreitstein. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Clemens Brentano op dit blog.

An dem Feuer saß das Kind

An dem Feuer saß das Kind,

  Amor, Amor,

  Und war blind;

Mit dem kleinen Flügel fächelt

In die Flamme er und lächelt,

Fächle, lächle, schlaues Kind!

Ach, der Flügel brennt dem Kind,

  Amor, Amor

  Läuft geschwind!

»O, wie mich die Glut durchpeinet!«

Flügelschlagend laut er weinet,

In der Hirtin Schoß entrinnt

Hülfeschreind das schlaue Kind.

Und die Hirtin hilft dem Kind

  Amor, Amor,

  Bös und blind.

Hirtin, sieh, dein Herz entbrennet,

Hast den Schelm du nicht gekennet?

Sieh, die Flamme wächst geschwind,

Hüt dich vor dem schlauen Kind!

Juni 1834. Aus einem Briefe nach Karlsbad

Was heiß aus meiner Seele fleht,

Und bang in diesen Zeilen steht

Das soll dich nicht betrüben

Die Liebe hat es ausgesäet

Die Liebe hat hindurchgeweht,

Die Liebe hat’s getrieben

Und ist dies Feld einst abgemäht,

Arm Lindi durch die Stoppeln geht,

Sucht Ähren, die geblieben,

Sucht Lieb, die mit ihr untergeht,

Sucht Lieb, die mit ihr aufersteht,

Sucht Lieb, die ich mußt lieben!

Annonciatens Bild

Am Hügel sitzt sie, wo von kühlen Reben

Ein Dach sich wölbt durchrankt von bunter Wicke,

Im Abendhimmel ruhen ihre Blicke,

Wo goldne Pfeile durch die Dämmrung schweben.

Orangen sind ihr in den Schoß gegeben

Zu zeigen, wie die Glut sie nur entzücke,

Und länger weilt die Sonne, sieht zurücke

Zum stillen Kinde in das dunkle Leben.

Der freien Stirne schwarze Locken kränzet

Ihr goldner Pomeranzen süße Blüte,

Zur Seite sitzt ein Pfau, der in den Strahlen

Der Sonne, der er sehnend ruft, erglänzet.

Mit solchen Farben wollte das Gemüte

Von Annonciata fromm ein Künstler malen.

Clemens Brentano (8 september 1778 – 28 juli 1842)

De Duitse schrijver Wilhelm Raabe werd op 8 september 1831 in Eschershausen geboren. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Wilhelm Raabe op dit blog.

Uit: Holunderblüte

“Ich bin Arzt, ein alter Praktiker und sogar Medizinalrat. Seit vier Jahren besitze ich die dritte Klasse des Roten Adlerordens; dem Jahrhundert schreite ich um einige Jahre voran und stehe deshalb dem biblischen Lebenspunktum ziemlich nahe. Ich war verheiratet; meine Kinder sind gut eingeschlagen; die Söhne sind auf ihre eigenen Füße gestellt, meine Tochter hat einen guten Mann. Über mein Herz und meine Nerven habe ich mich nicht zu beklagen, sie bestehen aus zähem Material und halten gut bei manchen Gelegenheiten, wo andere Leute ihren Gefühlen nicht mit Unrecht unterliegen. Wir Ärzte werden, sozusagen, innerlich und äußerlich gegerbt, und wie wir unempfindlich werden gegen den Ansteckungsstoff der Epidemien, so hindert uns nichts, inmitten des lauten Schmerzes und der stummen Verzweiflung den ergebenen und gelassenen Tröster zu spielen. Jedermann soll seine Pflicht tun, und ich übe hoffentlich die meinige nach bestem Vermögen. Das sind schlechte Doktoren, die da glauben, daß ihre Aufgabe gelöst sei, wenn sie in ihrer Krankenliste ein Kreuz oder irgendein anderes Zeichen hinter dem Namen eines Patienten gemacht haben. Unsere schwierigste Aufgabe beginnt sehr oft dann erst; wir, deren Kunst und Wissenschaft sich so machtlos erwiesen, wir, die wir so oft von den Verwandten und Freunden unserer Kranken nicht mit den günstigsten und gerechtesten Augen angesehen werden, wir sollen noch Worte des Trostes für diese Freunde und Verwandten haben. Die Stunden und Besuche, welche wir, nachdem der Sarg aus dem Hause geschafft ist, den Überlebenden widmen müssen, sind viel peinlicher als die, welche wir am Lager des hoffnungslosen Kranken zubrachten.

Doch das hat eigentlich nichts mit diesen Aufzeichnungen zu tun; ich will nur an einem neuen Beispiele zeigen, welch ein wunderliches Ding die menschliche Seele ist. Nicht ohne guten Grund überschreibe ich dieses Blatt: Holunderblüte; der Leser wird bald erfahren, was für einen Einfluß Syringa vulgaris auf mich hat.”

Wilhelm Raabe (8 september 1831 - 15 november 1910)

Postuum portret door  Wilhelm Immenkamp, 1911

De Engelse dichter Siegfried Sassoon werd geboren op 8 september 1886 in Brenchley, Kent. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Siegfried Sassoon op dit blog.

Butterflies

Frail Travellers, deftly flickering over the flowers;
O living flowers against the heedless blue
Of summer days, what sends them dancing through
This fiery-blossom’d revel of the hours?

Theirs are the musing silences between
The enraptured crying of shrill birds that make
Heaven in the wood while summer dawns awake;
And theirs the faintest winds that hush the green.

And they are as my soul that wings its way
Out of the starlit dimness into morn:
And they are as my tremulous being—born
To know but this, the phantom glare of day.

Enemies

He stood alone in some queer sunless place
Where Armageddon ends. Perhaps he longed
For days he might have lived; but his young face
Gazed forth untroubled: and suddenly there thronged
Round him the hulking Germans that I shot
When for his death my brooding rage was hot.

He stared at them, half-wondering; and then
They told him how I’d killed them for his sake—
Those patient, stupid, sullen ghosts of men;
And still there seemed no answer he could make.
At last he turned and smiled. One took his hand
Because his face could make them understand.

Lovers

You were glad to-night: and now you’ve gone away.
Flushed in the dark, you put your dreams to bed;
But as you fall asleep I hear you say
Those tired sweet drowsy words we left unsaid.

Sleep well: for I can follow you, to bless
And lull your distant beauty where you roam;
And with wild songs of hoarded loveliness
Recall you to these arms that were your home.

Siegfried Sassoon (8 september 1886 – 1 september 1967)
Hier met vriendje Stephen Tennant.(links)

De Duitse dichter en schrijver Eduard Mörike werd geboren op 8 september 1804 in Ludwigsberg. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Eduard Mörike op dit blog.

Der Zauberleuchtturm

Des Zauberers sein Mägdlein saß

in ihrem Saale rund von Glas;

sie spann beim hellen Kerzenschein

und sang so glockenhell darein.

Der Saal, als eine Kugel klar,

in Lüften aufgehangen war

an einem Turm auf Felsenhöh’,

bei Nacht hoch ob der wilden See,

und hing in Sturm und Wettergraus

an einem langen Arm hinaus.

Wenn nun ein Schiff in Nächten schwer

sah weder Rat noch Rettung mehr,

der Lotse zog die Achsel schief,

der Hauptmann alle Teufel rief,

auch der Matrose wollt’ verzagen:

O weh mir armen Schwartenmagen!

Auf einmal scheint ein Licht von fern

als wie ein heller Morgenstern;

die Mannschaft jauchzet überlaut:

Heida! jetzt gilt es trockne Haut!

Aus allen Kräften steuert man

jetzt nach dem teuren Licht hinan,

das wächst und wächst und leuchtet fast

wie einer Zaubersonne Glast,

darin ein Mägdlein sitzt und spinnt,

sich beuget ihr Gesang im Wind;

die Männer stehen wie verzückt,

ein jeder nach dem Wunder blickt

und horcht und staunet unverwandt,

dem Steuermann entsinkt die Hand,

hat keiner acht mehr auf das Schiff;

das kracht mit eins am Felsenriff,

die Luft zerreißt ein Jammerschrei:

Herr Gott im Himmel, steh uns bei!

Da löscht die Zauberin ihr Licht;

noch einmal aus der Tiefe bricht

verhallend Weh aus einem Mund;

da zuckt das Schiff und sinkt zu Grund.

Eduard Mörike (8 september 1804 – 4 juni 1875)

Mörikes geboortehuis in  Ludwigsburg

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e september ook mijn vorige blog van vandaag.

08-09-2013 om 19:02 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver Perikles Monioudis werd geboren op 8 september 1966 in Glarus. Zie ook mijn blog van 8 september 2010.

Uit: Freulers Rückkehr

"Ich komme stets um sechs rein, Herr Freuler.«

»Um sechs? Sie sind ein Held.« Freuler schaltete die neue Espressomaschine ein und löffelte Kaffeepulver in den Kolben.

»Ist Ihnen ein gewisser Moser bekannt, Herr Doktor? Heinrich Moser, der Industrielle aus Schwanden?« Freuler überlegte. Seit er wieder im Glarnerland lebte, seit ein paar Tagen also, war es ihm bereits mehrmals begegnet, dass er Menschen aus einer vergangenen Zeit wiedersah, ohne dass er sich an ihren Namen oder an den Zusammenhang zu erinnern vermocht hätte, aus dem sie ihm bekannt waren.

Vorgestern hatte er umgekehrt einen alten Schulfreund beim Namen begrüßt, ohne sich dessen Namen, nachdem er in der Bankstraße vorbeigegangen war, erneut vergegenwärtigen zu können.

Wenn wir wüssten, was wir alles wissen, dachte er wie- der. Das war der Lieblingssatz seiner Frau. Sie hatte Freuler oft unerbittlich genannt, sogar streng. Auch wenn sie ihn für sein heiteres Gemüt geliebt hatte.

»Heinrich Moser? Der war zu meiner Zeit noch nicht hier.«

»Er wurde heute früh in seiner Villa tot aufgefunden.«

So schnell hatte Freuler seinen ersten Einsatz nicht erwartet. Er schaltete die Kaffeemaschine aus.“

Perikles Monioudis (Glarus, 8 september 1966)

De Franse (Occitaanse) dichter en schrijver Frederic (Frédéric) Mistral werd geboren op 8 september 1830 in Maillane. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Frederic Mistral op dit blog.

Uit: Mireio. A Provencal poem

CANTO I.

Lotus Farm.

Methinks I see yon airy little bough :

It mocks me with its freshness even now ;

The light breeze lifts it, and it waves on high

Fruitage and foUage that cannot die.

Help me, dear God, on our Provençal speech,

To soar until the birds' own home I reach !

Once, then, beside the poplar-bordered Rhône,

There lived a basket-weaver and his son,

In a poor hut set round with willow-trees

(For ail their humble wares were made from thèse) ;

And sometimes they from farm to farm would wend,

And horses' cribs and broken baskets raend.

And so one evening, as they trudged their round

With osier bundles on their shoulders bound,

" Father," young Vincen said, " the clouds look wild

About old Magalouno's ® tower up-piled.

If that gray rarapart fell, 'twould do us harm :

We should be drenched ère we had gained the farra."

" Nay, nay ! " the old man said, " no rain to-night !

'Tis the sea-breeze that shakes the trees. Ail right !

A western gale were différent." Vincen mused :

" Are raany ploughs at Lotus farmstead used ? "

" Six ploughs ! " the basket-weaver answered slow :

" It is the finest fi-eehold in La Crau.

Frederic Mistral (8 september 1830 – 25 maart 1914)

De Italiaanse dichter, toneelschrijver Ludovico Ariosto werd geboren in Reggio Emilia op 8 september 1474. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Ludovico Ariosto op dit blog.

Uit: Der rasende Roland (Vertaald door Friedrich Schiller)

Erster Gesang.

4.

In jenem heldenvollen Kreis,

Den ich jetzt zu besingen mich bereite,

Erblikst du Rogern groß im Streite,

Einst deiner Ahnen würd’ges Reiß.

Von seinem weit berühmten Siegen,

Von seinen Löwenmuth will ich dir Kunde thun,

Gefällt es dir, von deines Geistes hohen Flügen

In meinen Versen auszuruhn.

5.

Nach tausend glänzenden Trophäen

Die, für Angelika entbrannt,

In Indien, am Phrat und auf des Kaukas Höhen,

Held Roland sich ersiegt an ihrer Hand,

Erschien er jetzt mit ihr am Fuß der Pyrenäen,

Wo streitend für sein Vaterland

Die fränkischen und deutschen Schaaren

Im Lager Karls versammelt waren.

6.

Er kam just zu gelegner Zeit,

Den Muth der Christen anzufeuern,

Dem Uebermuth des Agramant zu steuern,

Der mit Barbaren Frankreich überschneit,

Und Marsils Wuth, der, es gewisser zu zerstören,

Zu Leons Waffen seine Zuflucht nahm.

Nicht günst’ger konnte Roland wiederkehren,

Doch bald bereut er, daß er kam.

Ludovico Ariosto (8 september 1474 – 6 juli 1533)

Portret door Palma il Vecchio, 1525

De Amerikaanse schrijfster Grace Metalious werd geboren in Manchester, New Hampshire, op 8 september 1924. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Grace Metalious op dit blog.

Uit: Peyton Place

"I am not at liberty to say". "Nonsense " roared Dcotor." What kind of rot is that ? "You're not the first girl in the world who has to get married , nor the in this town for that matter.Who is it now, and no more foolishness . Young Carter's ? " No " said Selena .
Don't you lie to me ! shouted Dr.Swain." I've seen the way that boys looks at you.What gave the idea he was inhuman. ?. Come on now don't lie to me Selena "
"I am not lying " said the girl , and in the next moment she lost her control and began to shout.I am not lying. If it were Ted's I'd be the happiest girl in the world.But it's not his.Doctor please help me.

What you mean by help , Selena? , he asked .How can I help you?" Give me something"she said." Something to get rid of it"" There is nothing I can give you to take, Selena, that would help you now.
" Tell me who is responsible? May be I could help you in that way.You could get married until after the baby is born ." He is already married ", she said.

Ryan O'Neal, Barbara Parkins, Leigh Taylor-Young en Christopher Connelly als
Rodney Harington, Betty Anderson, Rachel Welles  en Norman Harrington in de tv-serie (1964 – 1969)

" Selena " ,said Dr.Swain." there is nothing I can give you at this point that will make you miscarry.The only thing now is an abortion and that's against  the law.
" I have done a lot of things in my time, but I never broken the law."Selena, tell me who this man is, and I will see he is held responsible.He will have to take care of you and provide for the baby.I could work it so nobody would know.
Just tell me who it is, Selena and I'll do everything I can to help you .
"Its my father ", said Selena Cross.Its my Stepfather".She fell forward onto the floor and beat her fists against it."Its Lucas",she screamed."It's Lucas.It's Lucas ", my father.

Grace Metalious (8 september 1924 - 25 februari 1964)

Hier met echtgenoot George in 1956

08-09-2013 om 18:56 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Anton Haakman werd geboren op 7 september 1933 in Bussum. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Anton Haakman op dit blog.

Uit: Herfsttaferelen

“Het seizoen is geopend. Sint Maarten hebben we gehad, Sint Nicolaas werpt dreigend zijn schaduw vooruit, en dan krijgen we ook nog het kerstfeest en Oud en Nieuw, dagen van Jamin en wild en gevogelte en bezinning.

Het jachtseizoen is open. De man die in de altijd gure Sint Maartensavond eerst bijna onhoorbaar gezang heeft gehoord en ver weg wiebelende lichtjes heeft gezien, betreedt een huiskamer vol kinderen en hoort het kraken onder zijn lompe, nu al winterse laarzen. Met een schok komt hij tot het besef dat hij op een kinderziel trapt. Pepernoten zijn het die daar kraken - nu al, en een koetjesreep, een bounty. Want de kinderen hebben op kranten op de vloer tableau gemaakt, na de grote jacht op snoep.

Tableau: gerangschikte groep van het op een jachtpartij geschoten wild. Tableau maken, het is altijd een schilderachtige gebeurtenis geweest waarvan het resultaat doorgaans niet werd geschilderd en ook niet noodzakelijk hoeft te worden gefotografeerd.

Het schouwspel heeft iets van een tableau vivant: een groep mensen beeldt, onbeweeglijk als een wassenbeeldengroep, een historisch tafereel uit. Napoleon zet zichzelf de keizerskroon op het hoofd. Yje Wijkstra schiet vier veldwachters neer; roerloos, en toch niet voor de eeuwigheid bedoeld. Wanneer het doek valt maken de spelers snel een paar kniebuigingen om uit hun verstijving te geraken.

Het tableau is een ongeschilderd stilleven, en tegelijk een groepsfoto waar geen camera aan te pas komt. Nature morte, tableau vivant. Leven en dood te zamen niet-vereeuwigd. Herfst. “

Anton Haakman (Bussum, 7 september 1933)

De Engelse dichteres en schrijfster Edith Sitwell werd geboren op 7 september 1887 in Scarborough. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Edith Sitwell op dit blog.

Scotch Rhapsody

Do not take a bath in Jordan, Gordon,
On the holy Sabbath, on the peaceful day! '
Said the huntsman, playing on his old bagpipe,
Boring to death the pheasant and the snipe —
Boring the ptarmigan and grouse for fun —
Boring them worse than a nine-bore gun.
Till the flaxen leaves where the prunes are ripe,
Heard the tartan wind a-droning in the pipe,
And they heard Macpherson say:
'Where do the waves go? What hotels
Hide their bustles and their gay ombrelles?
And would there be room? —

Would there be room?
Would there be room
for
me?

There is a hotel at Ostend
Cold as the wind, without an end,
Haunted by ghostly poor relations
Of Bostonian conversations
(Like bagpipes rotting through the walls.)
And there the pearl-ropes fall like shawls
With a noise like marine waterfalls.
And 'Another little drink wouldn't do us any harm! '
Pierces through the Sabbatical calm.
And that is the place for me!
So do not take a bath in Jordan, Gordon,
On the holy Sabbath, on the peaceful day —
Or you'll never go to heaven, Gordon Macpherson,
And speaking purely as a private person

That is the place
— that is the place
— that is the
place
for
me!

Edith Sitwell (7 september 1887 - 9 december 1964)

In 1928

De Nederlandse dichter en schrijver Willem Bilderdijk werd geboren op 7 september 1756 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Willem Bilderdijk op dit blog.

Oranje

Vlecht Oranje om de hoed!
Holland rijst met nieuwe moed
Uit de schoot der waat'ren!
Huppel vrolijk in het rond!
Daver Hollands vruchtbre grond!
Laat de vreugde schaat'ren!

Holland grijpt de wapens aan,
Om de vijand af te slaan;
Plant de leger vanen,
En het uitgetogen zwaard
Zal de fiere Leeuwstandaard
't Spoor der zege banen.

Holland blinkt in 't krijgsgeweer;
Holland vlamt op krijgsmans eer;
't Zal zijn haard bevrijden.
En de God, die wond'ren doet,
Zegent aller brave moed:
Hij zal met ons strijden.

De rozen

Ik heb ze zien bloeien
Bij ’t ochtendontgloeien;
Nu hangen de bladen en storten in ’t stof
Tot speeltuig der stormen,
Tot aas van de wormen,
Tot schaamte van d’op haar zo pralende Hof.

Toen zogen haar knopjens
De lavende dropjens,
Tot parels geronnen uit hemelse dauw;
Nu missen zij kleuren,
En spreiden geen geuren,
Eer de avond de velden nog wikkelt in ’t grauw.

Zo zag ik geslachten,
Zo schoonheid en krachten
Ontluiken en bloeien, maar luttel bestaan,
Zo lach en verblijden
In jammer en lijden
Voor ’t schemerend Westen des levens vergaan.

Zo ’t zingen en springen
Voor ’t handenverwringen
Verwisseld in min dan een vluchtige wenk.
’t Zijn alles slechts bloemen
Waarop wij hier roemen,
t Is alles een dauwdrop, een morgengeschenk.

De luister der ogen
Met nevels betogen,
Ja, zenuw- en voeding- en spierkracht verkwijnt.
Ook oordeel en reden
Bezwijkt met de leden,
En ’t leven verwaassemt, vervliegt, en verdwijnt.

Willem Bilderdijk (7 september 1756 – 18 december 1831)

De Duits – Israëlische dichteres en schrijfster Jenny Aloni (eig. Jenny Rosenbaum werd geboren op 7 september 1917 in Paderborn. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Jenny Aloni op dit blog.

Uit: Jenny Aloni – Heinrich Böll. Briefwechsel

“Gane Jehuda, den 25.5.1960

Lieber Herr Böll,

gerade gestern schrieb ich Ihnen und bat Sie, die Manuskripte vor  Ihrer Irlandreise an Frl. Zander zu senden, denn, um die Wahrheit zu gestehen, ich hatte die Hoffnung aufgegeben, je von Ihnen zu hören, und es war mir unangenehm, aufdringlich zu scheinen.

Auch dachte ich nicht, dass Sie in Irland, (Frl. Zander schrieb mir von Ihren Reiseplänen) Zeit zum Durchlesen finden würden. Natürlich können Sie die verschiedenen Sachen noch bei sich behalten. Für Ihre Bemühungen um mich danke ich Ihnen sehr. Ich schreibe jetzt an einer Erzählung, soweit die Hitze hier, unter der ich immer sehr leide, es mir ermöglicht. Ich hoffe, Sie sind nun ganz wieder gesund. Frl. Zander sandte mir Ihr „irisches Tagebuch“. Es hat mir gefallen, aber nicht so gut wie die Erzählungen, welche Sie mir in Köln gaben und „Wo warst du, Adam“. (Das ist leider vorläufig alles, was ich von Ihnen kenne.) Vielleicht deshalb

weil man aus den beiden letzten das aufwühlende Erleben herausspürt. Ich könnte mir denken, dass das „I. T.“ guten Erfolg hat, weil es sich so glatt dahinliest (manchmal für mein Empfinden, vielleicht ist diese Kritik unberechtigt, zu glatt, zu poliert) und keinerlei Ansprüche an den Leser stellt. Es erinnert mich an manche Bücher über Israel, die (zum Teil mit viel weniger schriftstellerischem Können geschrieben) das gleiche kritiklose Wohlwollen

enthalten, welches in einer Reisebeschreibung mir genau so gefährlich scheint wie jene andere von Ihnen mit Recht verurteilte Einstellung, die alles mit zuhause vergleicht und das Zuhause über alles schätzt. Übrigens sprach ich vor kurzem mit dem Lektor eines hiesigen Verlages, der, so glaube ich, im allgemeinen nicht sehr Deutschen freundlich eingestellt ist. Er hält Ihre Bücher für sehr interessant. Darf ich etwas ganz Offenes schreiben? Einen Wunsch für Sie, zu dem ich im Grunde keine Berechtigung habe? Ich tue es und hoffe, Sie verstehen es so gut und so ehrlich wie es gemeint ist.”

Jenny Aloni (7 september 1917 – 30 september 1993)

Cover

De Oostenrijkse dichter en schrijver Michael Guttenbrunner werd geboren op 7 september 1919 in Altenhofen. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Michael Guttenbrunner op dit blog.

Mit einem Baum beginnt´s und das ist recht

Mit einem Baum beginnt´s und das ist recht.
Ein Baum hat Weisheit, Wohlgestalt, Geschlecht.
Er, überlebend unseren Bestand,
sei frisch, fromm, fröhlich, frei genannt.
Wenn dann der Baum noch gar ein Wunschbaum ist
und du deutschstämmig und in Ordnung bist,
dann siehst du schon, wie es gemeint sein kann:
Hier schaut dich mütterlich der Vater an.
Ein Baum bewährt es, kahl und winkelrecht:
Er trägt das untermenschliche Geschlecht.
Er, sichernd unsern völkischen Bestand,
sei so als Denkmal anerkannt.

Michael Guttenbrunner (7 september 1919 – 12 mei 2004)

De Amerikaanse schrijfster Margaret Landon werd geboren op 7 september 1903 in Somers, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Margaret Landon op dit blog.

Uit: Anna et le roi  (Vertaald door Germaine Tonnac-Villeneuve en Eléonore Mazel)  

“Bangkok, 1862
Le Chow Phya, le plus moderne des bateaux à vapeur faisant la navette entre Singapour et Bangkok, jetait l'ancre devant la barre, à l'embouchure du fleuve dont il portait le nom. Penchés sur le bastingage, les artistes d'un cirque s'efforçaient d'apercevoir ce pays dont le souverain avait prié leur troupe de venir distraire sa vaste famille. Les chiens savants aboyaient et montraient les dents à ceux du capitaine George Orton ; mais Jip et Trumpet, hautains, ne leur témoignaient que mépris.
Une jeune Anglaise, mince et gracieuse, se tenait à l'écart de ce groupe bruyant et rieur. Elle portait une modeste robe couleur lavande à manches longues et à col montant. Des boucles brunes encadraient son joli visage, dont le nez trop grand n'atténuait pas le charme. Ses yeux sombres étaient fixés sur la ligne de terre, à l'horizon. Debout, presque immobile, elle jouait avec un curieux bijou épingle sur sa poitrine : une broche en or faite de deux griffes de tigre. Une chienne terre-neuve était assise à côté d'elle, paisible. Les chiens de cirque s'approchèrent, la flairèrent et aboyèrent, mais elle ne leur rendit pas la politesse. Calme et digne, elle ne se laissait point séduire par les familiarités d'inconnus. Elle contemplait le visage de sa maîtresse qui regardait, au-delà des flots, le lointain rivage.”

Margaret Landon (7 september 1903 – 4 december 1993)

Jody Forster en Yun-Fat Chow in de film “Anna and the King uit 1999

De Amerikaanse schrijver Henry Morton Robinsonwerd op 7 September 1898 in Boston, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Henry Morton Robinson op dit blog.

Uit: The Cardinal

“Neri hostesses, inevitably titled, mingled with wives and daughters of ambassadors to the Vatican. Invited musicians entertained the company after dinner. Because Romans “love a voice” Stephen heard a great many arias in the best bel canto manner that spring. He was surprised to discover that not all Italian women were brunettes; frequently he encountered blondes, exquisitely pink and gold in colouring. To sit beside some gorgeous woman in décolletage while a soprano poured forth Isolde’s passion was something of a trial to Stephen. He mentioned it to Roberto, and Braggiotti’s answer was “sensible” in both the English and French meaning of the word.

“Bothers you, does it? Well, my friend, one of the advantages of clerical life in Rome is the immunity you develop to malaria—and beautiful women.”

Stephen found himself particularly at home in the Palazzo Lontana, a baroque seventeenth-century structure on the Corso. Its convex façade of pinkish-yellow travertine made the palazzo resemble a private Coliseum. One entered the palace by a side gate opening into a walled courtyard, then took a modern elevator to the piano nobile, and walked through a series of coldly superb chambers—each a museum of murals, marbles, and tapestries—to the warmer but equally spacious salon of the Princess Lontana. The Princess, born Loretta Kenney of Steubenville, Ohio, had brought to her titled husband (one of the four chamberlains a numeri to the Pope) several millions of anthracite money, a head of natural red hair that forty years had not faded, and a talent for collecting cosmopolitans.”

Henry Morton Robinson (7 september 1898 – 13 januari 1961)

Scene uit de film „The Cardinal“ van Otto Preminger uit 1963

07-09-2013 om 20:49 geschreven door Romenu  

De Schotse schrijver Christopher Brookmyre werd geboren op 6 september 1968 in Glasgow. Zie ook mijn blog van 6 september 2010 en eveneens alle tags voor Christopher Brookmyre op dit blog.

Uit: Bedlam

„This is not the end of the world, Ross told himself.

He closed his eyes as a low hum began to sound around him, heralding the commencement of the scan. The effect was more white-out than black-out, the reflective tiles filling the room with greater light than the fine membranes of his eyelids could possibly block.

He should look upon all of it as a new start; several new starts, in fact. Yes: multiple, simultaneous, unforeseen, unwanted and utterly unappealing new beginnings. Welcome to your future.

As he lay on the slab he conducted a quick audit of all the things that had gone wrong in the couple of hours since he’d stepped off his morning bus into a squall of Scottish rain and a lungful of diesel fumes on his way to work. He concluded that it wasn’t a brain scan he needed: it was a brain transplant. Nonetheless, as the scan-heads zipped and buzzed above him, for the briefest moment he enjoyed a sense of his mind being completely empty, an awareness of a fleeting disconnection from his thoughts, as though they were a vinyl record from which the needle had been temporarily raised.

‘Hey Solderburn, are we clear?’ he asked, keeping his eyes closed just in case.

There was no reply. Then he recalled the capricious ruler of the Research and Development Lab telling him to bang on the door if there was a problem, so he deduced there was no internal monitoring.

He opened his eyes and sat up. It was only a moment after he had done so that he realised the tracks and scan-heads were no longer there. He did a double-take, wondering if the whole framework had been automatically withdrawn into some hidden wall-recess: it was the kind of pointless feature Solderburn was known to spend weeks implementing, even though it was of no intrinsic value.”

Christopher Brookmyre (Glasgow, 6 september 1968)

De Amerikaanse schrijfster Jennifer Egan werd geboren in Chicago op 6 september 1962. Zie ook mijn blog van 6 september 2010 en eveneens alle tags voor Jennifer Egan op dit blog.

Uit: Bezoek van de knokploeg (Vertaald door Ton Heuvelmans)

“Het begon op de gebruikelijke manier, in het toilet van het Lassimo Hotel. Sasha stond voor de spiegel haar gele oogschaduw bij te werken, toen ze naast de wastafel een tas op de vloer zag staan, die het eigendom moest zijn van de vrouw die ze vaag kon horen plassen door de kluisachtige deur van een wc-hokje. Nauwelijks zichtbaar aan de rand van de tas bevond zich een portemonnee van lichtgroen leer. Achteraf begreep Sasha dat het blinde vertrouwen van de plassende vrouw haar ertoe had aangezet: We leven in een stad waar de mensen als ze de kans krijgen stelen als raven, maar jij laat je spullen open en bloot slingeren, en verwacht dat alles er nog ligt als je terugkomt? Ze kreeg zin de vrouw een lesje te leren. Maar die wens diende slechts als camouflage voor het diepere gevoel dat Sasha nooit verliet: die dikke, zachte portemonnee die zich aan haar aanbood – het leek zo saai, zo ontzettend alledaags en burgerlijk om hem daar te laten zitten in plaats van haar kans te grijpen, de uitdaging aan te nemen, de sprong in het diepe te wagen, ermee vandoor te gaan, alle voorzichtigheid overboord te gooien, gevaarlijk te leven (‘Ik snap het,’ zei Coz, haar psychotherapeut), en dat kutding gewoon te pakken.
‘Te stelen, bedoel je.’
Hij probeerde Sasha dat woord te laten gebruiken, wat in het geval van een portemonnee moeilijker te omzeilen was dan bij een heleboel andere dingen die ze had gejat het afgelopen jaar, waarin haar conditie (zoals Coz het noemde) begon te verergeren: vijf sleutelbossen, veertien zonnebrillen, een gestreepte kindersjaal, een verrekijker, een zakmes, achtentwintig stukken zeep en vijfentachtig pennen, variërend van goedkope balpennen die ze gebruikte om creditnota’s te tekenen, tot een auberginekleurige Visconti.”

Jennifer Egan (Chicago, 6 september 1962)

De Nederlandse dichter en schrijver Aart G. Broek werd op 6 september 1954 geboren in Maasland. Zie ook alle tags voor Aart G. Broek op dit blog.

Een eiland verzonken

Je gleed geruisloos langs de cactuszuilen de nacht in.
Naalden scheurden flarden uit ons leven, die terstond
verdroogden in de zilte wind. Verpulverd tot poeder
verwaaiden de herinneringen door de mondi, achter je
aan naar zee, over het korzelige diabaas op de kust,
waar ik heldhaftig de wacht hield en jij mij toch genadeloos
ontglipte. Maar ons gedeelde verleden zou mij niet
ontsnappen! Naar zee. Smalend schoot het ontzielde stof
langs m’n lijf en m’n woest malende handen, schuurde
sarrend over m’n oogleden. En ja! Ja! De tranen verraadden
dat niet alle verstreken belevingen over de kolkende golven
van de noordkust in het schuim verdwenen.
Even nog niet.

Dan, rap druppelend, vlieden ze toch en laten me alleen
nog een onzichtbare horizon, die ik pas in de ochtend
-wanneer de passaat slechts zout aandraagt- zal opsnuiven.

Aart G. Broek (Maasland, 6 september 1954)

De Amerikaanse schrijfster Alice Sebold op 6 september 1962 in Madison, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 6 september 2010 en eveneens alle tags voor Alice Seebold op dit blog.

Uit: De wijde hemel (Vertaald door Molly van Gelder)

“Op het bureau van mijn vader stond een sneeuwbol met daarin een pinguïn met een rood-wit gestreept dasje om. Toen ik nog klein was, trok mijn vader me op schoot en pakte de sneeuwbol. Hij draaide hem om, zodat alle sneeuw zich aan één kant verzamelde, en draaide hem dan snel weer terug. Samen keken we naar de sneeuw. die zachtjes om de pinguïn heen naar beneden dwarrelde. Die pinguïn was daar erg alleen, vond ik. Ik had met hem te doen. Toen ik dat tegen mijn vader zei, antwoordde hij: "Maak je geen zorgen, Suzie, hij heeft een mooi leven. Hij zit gevangen in een volmaakte wereld."

(…)

"Nu ben ik op de plek die ik de wijde, wijde hemel noem, omdat daar mijn eenvoudigste wensen vervuld worden, maar ook de nederigste en meest verhevene. Mijn grootvader heeft daar een woord voor: Luxe. Maar wat ik het liefst wilde, kreeg ik niet: Dat meneer Harvey dood was en dat ik nog leefde. De hemel was niet volmaakt. Maar ik raakte ervan overtuigd dat als ik maar goed oplette en veel verlangde, ik de levens van mijn dierbare op aarde zou kunnen veranderen."

Alice Sebold (Madison, 6 september 1962)

De Frans – Amerikaanse schrijver Julien Green werd geboren op 6 september 1900 in Parijs. Zie ook ook mijn blog van 6 september 2010 en eveneens alle tags voor Julien Green op dit blog.

Uit: Frère François

“Aux moqueries et aux insultes des Assisiates succédait peu à peu un respect proche de l'admiration quand les mendiants de François demandaient humblement à manger et chantaient joyeusement les louanges du Seigneur. Cet incompréhensible bonheur, on le leur enviait et il leur faisait des adeptes. Des conversions inattendues se multipliaient parmi les riches et les savants comme parmi les moins favorisés. Ils savaient pourtant ce qui les attendait. Qui n'était au courant de la vie mortifiée des Poverelli ? Renoncer à toutes les gourmandises de la chair, aux délices du confort, à la volupté, avoir faim, avoir froid et prier, prier, prier, tel était le coût de cette béatitude. Il ne paraissait pas trop élevé. Aujourd'hui encore, on se demande par quel miracle intérieur se recrutaient ces âmes données à Dieu.
La présence de François y était pour beaucoup. Ce malade perpétuel n'en exultait pas moins et communiquait à tous cette paix du cœur unique et surtout cet amour des frères les uns pour les autres. Enfants de Dieu, ils avaient conquis la liberté de ceux que le monde ne peut plus séduire et qui jouissent de ne plus rien posséder. Quelle légèreté cela donnait, mais aussi quelles épreuves... Car enfin, le corps était toujours là avec ses convoitises maîtrisées. « L'ennemi, disait François, c'est le corps. » A cause de cela, il devait souffrir.
« Le corps, c'est le diable », disaient les prédicateurs cathares dont la pureté de mœurs étonnait saint Bernard lui-même. Et, bien avant eux, dans cet Orient mystérieux où l'ombre et la lumière se mêlaient, la chair était assimilée au mal.”

Julien Green (6 september 1900 - 13 augustus 1998)

Cover

De Nederlandse schrijfster Jessica Durlacher werd geboren in Amsterdam op 6 september 1961. Zie ook mijn blog van 6 september 2010 en eveneens alle tags voor Jessica Durlacher op dit blog.

Uit: Der Sohn (Vertaald door Hanni Ehlers)

“Wenn ich an meine Familie denke, sehe ich auch heute noch immer diesen einen Abend vor mir. Wir waren alle zusammenkommen, weil Mitchs Abreise nach Berkeley bevorstand. Nicht, dass wir so viele gewesen wären. Zu siebt waren wir vollzählig – Tote und nie Geborene nicht mitgerechnet. Unser Sohn ging für ein Jahr nach Amerika, um Filmwissenschaft zu studieren und Fußball zu spielen. Und

mein Vater machte Kohlrouladen mit Kümmel.

Das ist kein Gericht, über das man die Nase rümpfen sollte. Mein Vater bereitete Kohlrouladen mit Kümmel nur bei ganz besonderen Anlässen zu.

Im Haus meiner Eltern riecht es nach einer Zeit lange vor unserer Geburt, einem früheren Leben, denke ich, als wir hereinkommen. Wenn mein Vater das Essen zubereitet, wird das Kochen zu einer höchst bedeutsamen Angelegenheit. Dann ist niemand willkommen im Operationssaal, der normalerweise Küche heißt. Nicht einmal Jacob, mein Mann, der große Film- und Fernsehproduzent, an dessen starken Geschichten mein Vater sonst so viel Freude hat. Vielleicht gerade Jacob nicht. Mein Vater wetteifert zwar gern mit ihm und versucht, seine Berichte aus der Welt zu überbieten,

aber jetzt würde ihn das nur ablenken. Mein Vater nimmt keine Aufgabe im Leben auf die leichte Schulter, die Zubereitung von Kohlrouladen schon gar nicht. Kohlrouladen sind heilig. Er bereitet sie nach dem Rezept seiner Mutter zu, die sie wiederum nach dem Rezept ihrer Mutter machte, und die hatte sich ganz nach den Anweisungen ihrer Mutter gerichtet. Das sind keine unverbindlichen Empfehlungen, das sind Gebete, Psalmen, Fleisch gewordene Worte – beziehungsweise in Kohl gewickelte.”.

Jessica Durlacher (Amsterdam, 6 september 1961)

Zie voor nog meer schrijvers van de 6^e september ook mijn blog van 6 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

06-09-2013 om 17:06 geschreven door Romenu  

De Egyptische dichter Ahmed Fouad Negm ontvangt dit jaar de Grote Prins Claus Prijs. Prins Constantijn zal de prijs op 11 december in het Koninklijk Paleis in Amsterdam aan hem uitreiken. Ahmed Fouad Negm werd op 22 mei 1929 in Ash Sharqiyah geboren. Zie ook alle tags voor Ahmed Fouad Negm op dit blog.

What’s wrong with our president?

I never fret, and will always say
A word, for which, I am responsible
That the president is a compassionate man
Constantly, busy working for his people
Busy, gathering their money
Outside, in Switzerland, saving it for us
In secret bank accounts
Poor guy, looking out for our future
Can’t you see his kindly heart?
In faith and good conscience
He only starves you; so you’d lose the weight
O what a people! In need of a diet
O the ignorance! You talk of “unemployment”
And how condition have become dysfunctional
The man just wants to see you rested
Since when was rest such a burden?
And this talk of the resorts
Why do they call them political prisons?
Why do you have to be so suspicious?
He just wants you to have some fun
With regards to “The Chair]”
It is without a doubt
All our fault!!
Couldn’t we buy him a Taflon Chair?
I swear, you mistreated the poor man
He wasted his life away, and for what?
Even your food, he eats it for you!
Devouring all that’s in his way
After all this, what’s wrong with our president?

Vertaald door Walaa Quisay

Ahmed Fouad Negm (Ash Sharqiyah, 22 mei 1929)

06-09-2013 om 08:47 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Marcel Möring werd geboren in Enschede op 5 september 1957. Zie ook mijn blog van 5 september 2010 en alle tags voor Marcel Möring op dit blog.

Uit: Louteringsberg.

“Becky was vijf toen we hier kwamen wonen. Het liep tegen het einde van de jaren tachtig en hoewel onze verhuizing naar een afgelegen huis op een heuvel te midden van uitgestrekte bossen het begin van iets nieuws betekende, was het tegelijkertijd een afsluiting.
Het huis had bijna tien jaar leeggestaan. Tijdens de bezichtiging had de makelaar, een kettingrokende vvd’er in blazer en grijze flanellen pantalon, ons druipend van scepsis rondgeleid in wat een halve ruïne leek. Op het dak lagen zeilen tegen het inregenen, er waren deuren weg, de trap was een wrak en overal hing de gronderige geur van schimmel en nat hout. We volgden de makelaar door de vertrekken, helemaal naar boven, waar het middengedeelte van de kap op de vloer van de zolder was gestort en de lichtblauwe lentelucht door de kieren van de dekzeilen zichtbaar was.
‘Van wie is het?’ vroeg ik, toen we weer beneden waren, in wat ooit een salon moest zijn geweest, maar door de laatste eigenaar blijkbaar als bibliotheek was gebruikt.
‘Een Amerikaan,’ zei de makelaar met tegenzin.
Ik keek hem vragend aan, maar hij leek er niet veel voor te voelen om het onderwerp diepgaander te behandelen.
‘En hij is...?’
‘...terug naar Amerika.’
We liepen naar buiten, waar onze auto’s tegen de bosrand stonden te wachten, zijn groene Jaguar en mijn oude rode Volvo station.
‘De vraagprijs is te hoog,’ zei ik. ‘Ik zal een bod uitbrengen.’ De makelaar meesmuilde.
‘Luister eens,’ zei ik. ‘Voor iemand die hier een aardige courtage aan over kan houden ben je niet erg enthousiast.’

Marcel Möring (Enschede, 5 september 1957)

De Nederlandse schrijver en acteur Herman Koch werd geboren in Arnhem op 5 september 1953. Zie ook mijn blog van 5 september 2010 en eveneens alle tags voor Herman Koch op dit blog.

Uit: Red ons, Maria Montanelli

“Van die opgefokte menopauzekoppen waar je werkelijk schele hoofdpijn van krijgt als je dat te lang aan moet zien hoe ze in hun dure bontjassen hun eigen weerzinwekkende spiegelbeeld in de etalageruiten lopen te bewonderen, of van die te dikke of juist veel te dunne mannen die daar in hun maatpakken ook een beetje gezellig lopen te winkelen of ze niks beters te doen hebben.
(…)

Verder zijn er zo ongeveer honderdvijftig banketbakkers en delicatessenwinkels. Die laatste zijn het ergst, daar kun je je geen voorstelling van maken als je niet een keer zelf hebt gezien wat daar achter de toonbank staat. Van hun onderbroek tot uit hun stroperige tuitmondjes stinken ze naar de buitenlandse kaassoorten en de fijne vleeswaren.  

(…)

De hele volgende oorlog mag wat mij betreft in onze buurt worden uitgevochten. Soms, als ze op maandag het luchtalarm laten loeien, om te oefenen, dan stel ik me voor dat er plotseling een Spitfire naar beneden komt duiken om die hele duffe en verwende kankerbuurt eens goed onder vuur te nemen, dat ze in paniek alle kanten op spurten, want een beetje gewone drukte en een beetje leven, dat is nou precies waar het aan ontbreekt.'  

Herman Koch (Arnhem, 5 september 1953)

De Belgische schrijver Jos Vandeloo werd geboren op 5 september 1925 in Zonhoven, Belgisch-Limburg. Zie ook mijn blog van 5 september 2010 en eveneens alle tags voor Jos Vandeloo op dit blog.

Gewoon te sterven

Er lag een man te sterven
gewoon te sterven
onopgemerkt
hij verweerde zich niet
hij was niet bevreesd

heel vreemd
hij liep niet weg
en hij riep niet
alleen maar een quasi glimlach
terwijl hij lag te sterven
een beetje ongerust
wat ze zouden zeggen zo plots
een beetje hulpeloos
om de last die hij nu
ging veroorzaken
hij trachtte met zijn voet
een kuiltje te maken
maar het ging niet
daarom bleefhij liggen
met een versteend excuus
op zijn gezicht

In de trein  

In de trein

vraagt een kind

wat is een koe

en wat is een paard

wat is water en vuur

wat is de lucht

de zon

de dauw en de mist

duizend vragen zijn er

en tienduizend antwoorden

in de trein

denk ik

wat is een kind

één vraag is er

en één antwoord

WONDER  

Jos Vandeloo (Zonhoven, 5 september 1925)

De Nederlandse schrijver en wielrenner Peter Winnen werd geboren op 5 september 1957 in Ysselsteyn. Zie ook mijn blog van 5 september 2010. en eveneens alle tags voor Peter Winnenn op dit blog.

Uit: Hallucineren in een wolk van opwinding

“Al in 1981 ervoer ik dat een overwinning op Alpe d’Huez heel wat losmaakt bij mensen. Ik was Tourdebutant, een groentje van 23 dat bij de start van zichzelf niet wist of hij een wedstrijd over drie weken aankon. Tot mijn eigen verbazing bereikte ik na twee weken de absolute topvorm, wat culmineerde in een zwaarbevochten zege op de alp. In de pers werd ik tegen mijn zin meteen uitgeroepen tot opvolger van Joop Zoetemelk.

Vakantieherinneringen

Na de Tour werd ik in mijn geboortedorp in een koets rondgereden. Een niet aflatende stroom aan fanmail kwam binnen. Het waren niet alleen maar felicitaties, er zaten aangrijpende brieven tussen. Mensen die ernstig ziek waren, mensen die in existentieel opzicht op een nulpunt waren beland, mensen die met een groot verlies geconfronteerd waren, ze hadden troost gevonden voor de televisie. Het duurde lang voordat ik aan de rol van troostverschaffer gewend raakte.

Van Alpe d’Huez kom je niet meer los. Misschien komt het omdat er sinds 1989 niet meer door een Nederlander is gewonnen, maar nog steeds word ik met grote regelmaat aan de berg herinnerd. Ik blijk onderdeel te zijn van andermans vakantieherinneringen. De huisvader die nog weet hoe de camping heet waar hij zich terugtrok in de kantine om de etappe te bekijken. De moeder met een radiootje aan het oor terwijl de kinderen in het zwembad spartelden. De supporter die ter plekke was op de berg en vraagt of ik me „zijn duwtje” nog herinner. Alpe d’Huez heeft een magie die elke andere beklimming ontbeert.”

Peter Winnen (Ysselsteyn, 5 september 1957)

De Nederlandse schrijfster Margaretha Ferguson werd geboren op 5 september 1920 in Arnhem. Zie ook mijn blog van 5 september 2010. en eveneens alle tags voor Margaretha Ferguson op dit blog.

Uit: Mammie ik ga dood. Aantekeningen uit de Japanse tijd op Java 1942-1945

“Geest is onsterfelijk, ik weet het, ik ben ervan doordrongen, maar het losmaken van de stoffelijke werkelijkheid der dingen gaat heel moeizaam. Ik denk aan de grootvader in Rilke's Dagboek van Malte Laurids Brigge, die over langgestorven mensen spreekt alsof ze nog dagelijks in zijn tegenwoordigheid waren. 'Hun dood negeerde hij als een onbelangrijk incident.' Rilke heeft ook gezegd, Das Leben hat immer Recht'.' Maar het moeilijke is, dit werkelijk te leven. Vecht ik tegen mijn verdriet? Ik weet het niet. Ik voel mij vaak gelukkig in het besef dat ik geheel aanvaarden kan dat het zo zijn moet. En de ogenblikken dat ik mij overgeef aan mijn droefheid zijn misschien geen inzinkingen te noemen.
Maaike voelt zich erg beroerd in haar tweede zwangerschap. Ze kan niets eten zegt ze, en ze kan ook niets doen. Haar jongetje van anderhalf leeft af en toe een hele dag op limonadestroop geloof ik. Als Theo thuis is probeert hij het huishouden een beetje te redden. Maaike kan niets in haar handen houden. Straks zal ik naar haar toegaan en zeggen, ziezo, nu ben ik met mijn eigen werk klaar en kan ik wat voor jou doen. Dan zal ze antwoorden, 0, het is al niet meer nodig, want één van de andere buurvrouwen die niet zo goed weten als ik wat ze aan Maaike hebben en haar alleen zien als het beklagenswaardig schepsel dat ze is en zonder uitpluizerijen gewoon medelijden met haar hebben, zal haar natuurlijk allang aan het helpen zijn. Maaike, dat weet ik toch, is door een moeilijke jeugd lam geslagen in haar groei, bij haar is immers van schuld ook geen sprake.”

Margaretha Ferguson (5 september 1920 - 8 mei 1992)

Cover 

De Oostenrijkse schrijver Franz Carl Heimito von Doderer werd geboren op 5 september 1896 in Weidlingau, Oostenrijk. Zie ook mijn blog van 5 september 2010 en eveneens alle tags voor Heimito von Doderer op dit blog.

Uit: Die Strudlhofstiege

„Es gibt eine Treue, die nichts anderes ist als Habsucht in Bezug auf Qualitäten, Qualitäts-Geiz, der, was er an Besitz-

Titeln hat, an sich halten will. Eine solche Treue von gewisser- maßen nur meritorischer Natur – aber meritum heißt auch das

Verdienst – bildet ein bequemes Stieglein zur Hoffart und man gewöhnt sich daran, gerne da hinauf zu treten wie an einen Fensterplatz im Erker, von wo aus man auf die gewöhnlichen

Straßenpassanten herabblicken kann. Eine solche Treue ist nicht stabil im Gleichgewicht und verdient eigentlich nicht ihren Namen, sie meritiert ihn nicht, eben weil sie nur meritorisch ist, aber sie wird unter Umständen sehr schwer aufgegeben, und wenn diese Umstände als unsichtbare Mauern, die aber gleichwohl den Ausblick verengen, als lange Mauern durch die Jahre den Weg begleiten, dann bleibt es beim gedachten meritum.

Das brachte den Doktor Negria auf, und hier zum Durchbruche zu gelangen – er war durchaus immer ein Durch-Brecher – wurde ihm zum Vorsatz, den er ohne jede kritische Erwägung fest in sich einbaute. Eine fordernde, eine postulierende, eine fuchtelnde Natur, ein Interventionist, Einer, der kurz beiseite zu schieben versuchte, was ihn störte und empört als unerhört empfand, was ihn bremsen wollte.“

Heimito von Doderer (5 september 1896 – 23 december 1966)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e september ook mijn blog van 5 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

05-09-2013 om 19:45 geschreven door Romenu